ရမ္မက်ကြွေး အပိုင်း ( ၂ )

ရမ္မက်ကြွေး အပိုင်း ( ၂ ) 

CooCo ရေးသည်။

ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆက်တီ ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် ပုံ့ပုံ့လေး ထိုင်နေသော ယမုံ့ကို မြင်ရသည်။ ယမုံ့သည် အပေါ်က ဂါဝန်မရှိတော့ ။ ဘရာဇီယာနှင့် အတွင်းခံလေးမျှသာ ကျန်တော့သည်။ ဇေယျာထွန်း အံကြိတ်လိုက်ရင်း ထိုလူ့ ခန္ဒာကိုယ်ကို တစ်ရွတ်ဆွဲကာ အိမ်ထဲ ဆွဲသွင်းသည်။ ယမုံကလည်း လာကူသည်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ကိုယ်ကျပ်လေးကို ပြန်လည် ဝတ်ဆင်ရန်ပြင်သည်။ ဇေယျာထွန်းက ခေါင်းခါ၍ မဝတ်ရန် တားမြစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲတစ်လျှောက် လှည့်ပတ် ရှာဖွေ ကြည့်ရှုသည်။

တွေ့ပြီ.. သူလိုချင်သည့် အရာ ။ မျက်နှာကျက်ပေါ်မှ အလှမီးဆိုင်းပန်းကြီး ။ ကြီးမားသည်နှင့်အမျှ အလွယ်တကူ ပြုတ်မကျစေရန် မျက်နှာကျက်နံရံကို ဖောက် ချိတ်ဆွဲထားသည့် သံချိတ် အကြီးကြီး။ ဇေယျာထွန်း ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ကြိုးခွေကို ထုတ်၍ ကြိုးစ တစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ထိုသံချိတ်ထံ လှမ်းပစ်တင်သည်။ လေးငါးခါမျှ ကြိုးစားအပြီး ကြိုးစသည် သံချိတ်တွင် သွားတင်သည်။ 

ကျန်ကြိုးစတစ်ဘက်ကို လျှော့၍ အပေါ်ရောက်နေသော ကြိုးစ အောက်ရောက်လာအောင် လုပ်သည်။ ကြိုးစ နှစ်ချောင်း ပူးချည်ကာ ကွင်းလျှော ပြုလုပ်ပြီး ခပ်တင်းတင်း ဆွဲလိုက်သည့် အခါမှာတော့ ကြိုးသည် သံချိတ်ကြီးတွင် ချည်ပြီး ဖြစ်သွားသည်။

ဇေယျာထွန်း မုဒိန်းကောင်၏ အတ္တဘော ခန္ဒာကိုယ်ကြီးကို တွဲထူမကာ လက်နှစ်ဘက်ကို ကြိုးဖြင့် ချည်သည်။ ထိုလူသည် သတိလစ်မသွားသည့် မှိုင်းမှိုင်းဝေဝေ မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ဇေယျာထွန်း လုပ်သမျှကို လိုက်ကြည့်နေသည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ချည်ပြီး၍ တွဲလောင်းကြီးဖြစ်သွားသောအခါ ခြေထောက်တစ်ဘက်စီကို ချည်ပြန်သည်။ ကြိုးစများကို အခန်းထောင့်မှ လေးလံသော ဘီရိုကြီးများ ၊ စာအုပ်တင်စင်ကြီးများဖြင့် တွဲလိုက်သည်။ ယခုတော့ မုဒိန်းကောင်သည် ဇေယျာထွန်းရှေ့တွင် လက်နှစ်ဘက်မြှောက်၍ ခြေကားယား ရပ်ကာ ရှိနေချေပြီ။

ဇေယျာထွန်းသည် ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ လက်ကိုင်ပဝါ အသစ်တစ်ခုကို ထပ်ယူလိုက်ကာ ထိုလူ့ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ ထိုလူက မပီဝိုးတဝါးသံကြီးဖြင့် ညည်းညူရင်း လက်ကိုင်ပဝါကို လျှှာဖြင့် တွန်းထုတ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့ လှုပ်ရှားမူက နှေးကွေးလွန်းသည်ဖြစ်ရာ လက်ကိုင်ပဝါ တစ်ထည်လုံးသည် သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသည်။ ဇေယျာထွန်းက ပါးစပ်ကို တိပ်ဖြင့် ပိတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးပြီ.. မည်သည့်အသံမျှ ထွက်လာနိုင်မည် မဟုတ်တော့။

မပြီးသေးသည်က ဇေယျာထွန်း ။ ထိုလူ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ဆွဲချွတ်သည်။ ကြိုးတွေခံနေ၍ ဆက်ချွတ်မရသည့်အခါ ကပ်ကြေးဖြင့် ညှပ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ အဝတ်အစားတွေကို ကပ်ကြေးဖြင့် ညှပ်နေရင်း ပေါင်ဆုံဂွကြားမှ လိင်တံရှေ့အရောက် ထိုလူ့ ခန္ဒာကိုယ်ကြီး သိသိသာသာ တုန်တက်သွားသည်။ သူ ကြောက်နေပြီ။ ဇေယျာထါန်း ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောလိုက်ရင်း ယမုံ့ကို လက်ယပ်လှမ်းခေါ်ကာ လက်ထဲ ကပ်ကြေးကို ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ယမုံ အဝတ်အစားတွေကို ညှပ်တာကတော့ ဇေယျာထွန်းထက် တိကျသေချာ စေ့စပ်သည်။ အပေါ်ယံ အရေပြားများကို ထိတွေ့ ပွတ်တိုက်ကာ ကပ်ကြေးဖြင့် ညှပ်နေရာ ကပ်ကြေးဦးချွန်နှင့် ထိမိ ထိုးမိသည့် နေရာများသည် သွေးစလေးများ စို့လာကြသည်။

တစ်ချက်တစ်ချက် တမင်တကာပင် လိင်တံကို ကပ်ကြေးသွား နှစ်ခုကြား ညှပ်၍ မထိတထိ မညှပ်တညှပ် လုပ်သေးသည်။ ထိုလူကား မျက်နှာပေါ်တွင် ချွေးသီးလုံးကြီးများ စို့ထွက်လာချေပြီ။ မကြာခင်တွင်ပင် သူ့ကိုယ်ပေါ်၌ အဝတ်အစားများ ကင်းစင်သွားသည်။ ယမုံက ဇေယျာထွန်းကို ဘာဆက်လုပ်မလဲဟူသော အမူအယာဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။ ဇေယျာထွန်း ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းများ ထပ်ထုတ်ပြန်သည်။ လိင်တံတု တစ်ချောင်းနှင့် ချောဆီဗူး တစ်ဗူး။ ဟိုလူကား မျက်နှာ အကြီးအကျယ် ပျက်သွားပြီး ခေါင်းတစ်ခါခါဖြင့် ငြင်းဆန်ပြောဆိုနေသည်။ အသံကတော့ ထွက်မလာနိုင်ရှာ။

ဇေယျာထွန်းသည် လိင်တံတုကို ချောဆီ ပျစ်ပျစ်သုတ်၍ ထိုလူ့ စအို ဖင်ပေါက်ထဲ ဖိထိုးထည့်သည်။ အစိမ်းသက်သက် စအိုပေါက်သည် ကျပ်တည်းလွန်းနေ၍ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အားစိုက် ထိုးသွင်းနေသည်ကိုပင် မဝင်ချင်။ ထိုလူကား တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း တွန့်လိမ်နေသည်။ ဇေယျာထွန်း ထိုလူ့ ဖင်ထဲကို ချောဆီများ သုတ်၍ နောက်တစ်ခါ ထပ်ထိုးထည့်ပြန်သည်။ ဟိုလူကလည်း ရသလောက် ပြန်ညှစ်ရင်း ဝင်လာသည့် လိင်တံတုကို တားဆီးသည်။ မရတော့ ။ သူ ဘယ်လောက် ညှစ်ထား ညှစ်ထား ၊ လိင်တံအတုဆိုသည်က နာတတ်သည် မဟုတ်သည့်အပြင် ချောဆီတွေ ရွှဲနေအောင် သုတ်ထားသည် ဖြစ်လေရာ တစ်အိအိနှင့်ပင် ဝင်သွားလေတော့သည်။

ဇေယျာထွန်းသည်လည်း ချွေးများရွှဲနေအောင် မောသွားသည်။ ယမုံ့ကို လှမ်းခေါ်ကာ ဆက်တီပေါ်တွင် အတူဖက်၍ ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူတို့၏ ရန်ကြွေးကို အသေအချာထိုင်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ရမ္မက်စိတ်တစ်ခု အတွက်နှင့် သူတစ်ပါး မယားကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့သူ။ အလိုမနူပါပဲ အဓမ္မ အကြိမ်ကြိမ် ပြုခဲ့သူ ။ အနိုင်ကျင့်ရုံမျှ မက ၊ ဓာတ်ပုံတွေ ဗွီဒီယိုတွေပါ ရိုက်ပြီး အရှက်ခွဲလိုသူ။ ဗွီဒိယို .. ဟုတ်သည် ဗီဒီယို ။ ဇေယျာထွန်းသည် စားပွဲပေါ်တွင် တင်ကျန်နေသည့် ထိုလူ့ ဖုန်းကို ယူဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ Gallery ထဲတွင် ယမုံ့ ဓာတ်ပုံနှင့် ဗီဒီယိုများ အများအပြား။ အကုန် Delete လုပ်ပြစ်လိုက်ပြီးနောက် စားပွဲပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယူဖွင့်ကြည့်ပြန်သည်။ ပိုက်ဆံ ရှစ်သောင်းခန့်နှင့် လိပ်စာကတ်များ ။

နာမည်က မင်းသူ ၊ အလုပ်က IT ၊ နေတာက .. ။ ဇေယျာထွန်း ဖုန်းကို ပြန်ယူကာ စားပွဲပေါ်တွင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို မီထောင်၍ ဗီဒီယို ရကောဒင်းခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ နှာခေါင်းစည်း Mask နှစ်ခုကို ယူကာ တစ်ခုကို ယမုံ့အားပေး၍ တစ်ခုကို သူကိုယ်တိုင် တပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ယမုံ့ကို လီးစုပ်ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ယမုံသည်လည်း စိတ်တွေ တက်ကြွလွန်းနေသည် ထင်သည်။ လိင်တံကို စုပ်လိုက်သည်မှာ အားရပါးရ။ ဇေယျာထွန်း ခဏချင်းအတွင်းမှာပင် ထောင်ထလာအောင် စုပ်အားသန်သည်။

ပြီးသည်နှင့် ယမုံ့ကို နှာခေါင်းစည်းတပ်ဖို့ ပြောပြီး တွဲလောင်းချည်ခံထားရသော မင်းသူထံ သွားသည်။ ဖင်စအိုထဲတွင် စိုက်ဝင်နေသော လိင်တံတုကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မင်းသူ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားရင်း ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားသည်။ သွေးများ ရဲကနဲ ဖြာဆင်းလာသလို မစင်တွေပါ ထွက်ကျလာသည်။ ဇေယျာထွန်း ရယ်မောလိုက်ရင်း နောက်ဘေးဘက်သွားကာ ရေခတ်၍ ဆေးကြောပစ်ရသည်။ အခန်းတစ်ခုထဲမှ တွေ့သည့် စောင်ဖြင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းပစ်သည်။ အားလုံးပြီးတော့ လှုပ်ရှားလိုက်ရသည်ဖြစ်၍ လိင်တံက ပျော့နေချေပြီ။ ဇေယျာထွန်း မင်းသူအနား ပြန်ရောက်သည်နှင့် ယမုံက အလိုက်သိသည်။ သူ့ ယောက်ကျား မည်သို့ လက်စားချေချင်နေသည်ကို သူ ရိပ်မိချေပြီ။

ဇေယျာထွန်း လိင်တံကို ဒူးထောက်ကာ အားပါးတရ စုပ်ပေးသည်။ အာခေါင် ထောက်သည်အထိ၊  ထောင်ထလာသည်အထိ ။ ထောင်လာသည်နှင့် ဇေယျာထွန်းသည် မင်းသူနောက်တွင်ရပ်၍ ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲကာ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်သည်။ မင်းသူသည် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်၍ ရုန်းသည်။ ခေါင်းတစ်ခါခါဖြင့် စကားတွေပြောသည်။ စကားလုံးအနေနှင့်တော့ ထွက်မလာ ၊ ဝူးဝါးမျှလောက်သာ။ သူမည်မျှ ရုန်းရုန်း ကြိုးဖြင့် ချည်နှောင်ခံထားရသည် ဖြစ်သည့်အပြင် ဖင်စုံကို လက်ဖြင့်ချူပ်ထားသည် ဖြစ်သောကြောင့် ပြေးမလွတ်။

ဇေယျာထွန်း၏ လိင်တံသည် မင်းသူ၏ ဖင်ထဲသို့ တစ်ဖြေးဖြေးချင်း တိုးဝင်လာနေသည်။ မင်းသူ အတင်းညှစ်ကာ စအိုကို ရှုံ့ထားဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း အရာမထင်။ လိင်တံတုက လမ်းကြောင်းဖောက်ပြီးသား ဖြစ်နေသည့်အပြင် ချောဆီများကလည်း ဟိုးအတွင်းထဲထိ ရောက်နေလေရာ တအိအိနှင့်ပင် ဝင်နေသည်။ ဇေယျာထွန်းကား မင်းသူ ညှစ်ထားတိုင်း ကောင်းနေချေပြီ။ ယမုံ့သည် ဖုန်းကိုယူ၍ မင်းသူ၏ အဖြစ်ကို အသေအချာ ဗွီဒိယိုရိုက်ယူနေသည်။ အစပိုင်းတော့ မင်းသူ မမြင်။ သူ့မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်က လာရိုက်မှ သိသွားကာ အပြင်းအထန် ရုန်းကန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ မျက်နှာကျက် မီးပန်းဆိုင်းကြီးပင် ပြုတ်ကျလုမတတ် ရမ်းခါသွားသည်။

လင်မယားနှစ်ယောက်ကတော့ ဒါတွေ ဂရုမစိုက် ။ ကိုယ် လုပ်စရာရှိသည်ကိုသာ ဆက်လုပ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ မင်းသူ ငိုတော့သည်။ ကလေးတစ်ယောက်လို ၊ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ ကျလာရင်း ရှိုက်ရှိုက်ပြီးငိုသည်။ သူငိုလေ နောက်က ဇေယျာထွန်းက လှိမ့်ဆောင့်လေ။ ဇေယျာထွန်းသည် ကျပ်တည်းလှသည့် ယောက်ကျားတစ်ယောက် စအိုကို လိုးနေရခြင်းဖြစ်ရာ ခံစားမူက အရမ်းကောင်းနေသည်။ ချီးနံ့ နည်းနည်း နံနေတာကလွဲလျှင် တော်တော်ကို ကောင်းသည်။ ပြီးချင်စိတ်တော့ မဖြစ်မိ။ ဘယ်ဖြစ်မည်နည်း .. မနက်ကတည်းက ကာဗိုက်တာဆေး တစ်လုံးသောက်ထားသည်။

အတန်ကြာ ဆောင့်လိုးပြီးချိန်တွင်တော့ မင်းသူ ခွန်အား လျော့လာသည်။ သူ့လိင်တံကို ညှစ်မထားတော့။ ငိုသံလည်း ထွက်မလာတော့။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချ၍ အသေကောင်ကြီးလို ဆောင့်သမျှ ငြိမ်ခံနေသည်။ ဒါကို ဇေယျာထွန်း မကြိုက်။ ယမုံ့ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ကင်မရာကို စားပွဲပေါ်တွင် ထောင်ထားခဲ့ကာ မင်းသူ လီးကို လာစုပ်ပေးရန်။ ယမုံ အံ့သြသွားသော်လည်း လင်ဖြစ်သူ၏ စကားကို နားထောင်သည်။ ကင်မရာကို ဗီဒီယို ရကောဒင်းဖွင့်၍ ထောင်ထားခဲ့ကာ မျက်နှာပေါ် နှာခေါင်းစည်း အုပ်သည်။ ပါးစပ်ဖြင့် လုပ်ရမည်ဖြစ်၍ ပါးစပ်ကိုတော့ မဖုံး။ နှာခေါင်းအလယ်တည့်တည့်သာ ဖုံးသည်။

ပြီးသည်နှင့် ကားယားကြီး ရပ်နေရသော မင်းသူ ပေါင်ခွကြားထဲဝင်ကာ ပျော့သေးနေသော လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများ ဖွင့်၍ ငုံကာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ ဖုံးနေသော လိင်တံအရေပြားကို လျှာဖြင့် တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး ထိပ်ဖူးထစ်ဖျားကို စုပ်ဆွဲလိုက်သည်။ ငြိမ်နေသော မင်းသူ ကိုယ်ကြီးသည် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရင်း အမျိုးအမည်မဖော်နိုင်သည့် ညည်းသံကြီးထွက်လာသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် စအိုကြွက်သားများ ကြုံ့သွား၍ ဇေယျာထွန်း လိင်တံကြီးကို ညှစ်ပေးသလိုဖြစ်သွားသည်။ ကောင်းသွားသည့် ဇေယျာထွန်းက အားရပါးရ ဖိထိုးလိုက်ရာ မင်းသူ အောင့်တက်သွားပြီး ရှေ့လိင်တံက အရသာ ပျောက်သွားသည်။ ယမုံက သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသော လိင်တံကို စုပ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ မင်းသူ ကျဉ်ကနဲဖြစ်ကာ ဖင်ကုန်းသွားပြန်၏ ။ ထိုအခါ နောက်က ဇေယျာထွန်းသည်..

...........................................................................................................................

မင်းသူသည် ဒူးခေါင်းတွေထဲတွင် အားအင်ဟူ၍ တစ်စက်ကလေးတောင် မရှိတော့သည်ကဲ့သို့ မတ်မတ်ရပ်ထားနိုင်ရန်ပင် မနည်းအားယူနေရသည်။ နောက်ကနေ သူ့ကို လိုးနေသော ဇေယျာထွန်း၏ လိင်တံသည် နာကျင်မူမှနေ၍ ကောင်းလာနေသည့် ခံစားချက်ကို ဖြစ်ထွန်းလာစေသည်။ စအို ရှုံ့ကြိုးကို ဖြတ်၍ သူ့ လိင်တံ ဒစ်ခေါင်းကြီး တိုးဝင်လာတိုင်း ဖော်ပြနိုင်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာသည့် ခံစားမူသည် ခါးအောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ 

တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် ရှေ့ပေါင်ခွကြားထဲတွင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထိုင်ကာ စုပ်နေသော ယမုံ။ သူကလေး၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများ နှင့် လျှာနုနုလေးက ပေးသော အရသာကို အလွန်နှစ်သက်မိသောကြောင့် လုပ်မိတိုင်း ပါးစပ်ထဲတွင် ပြီးမိသည်ချည်း။ ယခုလည်း သူကလေးသည် ရှေ့မှနေကာ အားရပါးရ စုပ်နေသည်။

အခါတိုင်းထက် ပို၍ စုပ်အားသန်သန်ဖြင့် စုပ်နေသလို နည်းလမ်းမျိုးစုံကိုပါ အသုံးပြုနေသည်။ ကိုယ်တိုင် အဓမ္မ ကျင့်ခံနေရကာ ဖင်ထဲတွင် လိင်တံကြီး ဝင်လာနေသည့်အတွက် လီးတောင်ဖို့ ဆိုသည်ကို စဉ်းစားကြည့်လို့တောင် မရနိုင်သည့်အချိန်တွင် အရေပြားကို ဖြဲ၍ ဒစ်အသားလုံးသက်သက်ကို လျှာနုနုလေးဖြင့် ထိုးအမွှေခံရသည့်အခါ လိင်တံသည် ထောင်ထလာသည်။ လိင်တံ ထောင်လာဖို့ အရေးသည် ခါးအတွင်းရှိ ကြွက်သားများနှင့် စအိုမြှင့် ကြွက်သားများကို ညှစ်ထားနိုင်မှသာ ထောင်လာမည်ဖြစ်လေရာ စအိုကို ညှစ်ထားသလို ဖြစ်ရလေသည်။

ထိုအခါ နောက်က လုပ်နေသူ ဇေယျာထွန်း၏ လိင်တံကို ညှစ်ပေးသလိုဖြစ်ပြီး ဇေယျာထွန်းလဲ ကောင်းသကဲ့သို့ မင်းသူကိုယ်တိုင်ပါ သူ့ လိင်တံကြီး၏ အထိအတွေ့ လှုပ်ရှားမူ အသေးစိတ်ကို သိမြင်ခံစားလာမိသည်။ အချိန်ကလည်း အနည်းငယ်ကြာပြီဖြစ်၍ စအိုကြွက်သားများ ခံနိုင်ရည်ရှိလာကာ အရည်မြုပ်ဖြူဖြူများ ထွက်ကျစပြုပြီ။ 

အဆုံးထိဝင်သွားပြီး နောက်ပိုင်းက ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံး သူ့ တင်ပါးနှင့် ထိကပ်သွားချိန် ရှေ့ဘက်ရှိ ယမုံက လိင်တံကို စုပ်ဆွဲလိုက်ချိန် ၊ တစ်ခါ နောက်က လိင်တံက စအိုရှုံ့ကြိုးကို ဖြတ်အထွက် ရှေ့က ယမုံက ဒစ်ဖျားကို လျှာနဲ့ လျက်လိုက်ချိန်များသည် မင်းသူအတွက် လောက နိဗ္ဗာန်ဖြစ်လာသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း မသိတော့။ ဘယ်နေရာတွင်ရောက်၍ ဘာတွေဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို မသိတော့။ လောလောလတ်လတ် သူ့ ခန္ဒာကိုယ်သည် ထူးခြားဆန်းကြယ်သည့် အရသာသစ်များနှင့် တုန်ရီမောဟိုက်နေသည်။

တစ်ချက်.. ဇေယျာထွန်းသည် တစ်ဖြည်းဖြည်း မောလာပုံရကာ အပြီးသတ်ချင်စိတ် ဖြစ်လာသည်။ မြန်မြန်ပြီးနိုင်ရန် ဒစ်ဖျားကို အရသာအပြည့်ပေးနိုင်စေရေး လိင်တံကို တစ်ဆုံးထုတ် တစ်ဆုံးသွင်း စတင် လှုပ်ရှားသည်။ မင်းသူ ခေါင်းမော့ မေးဆွဲ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အဖျားတက်သလို တုန်တက်သွားသည်။ စအိုဝလမ်းကြောင်းအတိုင်း တစ်ဆုံးထုတ်ပြီး၍ ဖြေးဖြေးချင်း တစ်ဆုံးဝင်လာနေသော လိင်တံကြီး။ အဓိက အာရုံကြောများရှိသည့် စအိုရှုံ့ကြိုးကို အချက်တိုင်း ထိထိမိမိကြီး ဖြတ်ကျော်တိုးထွက်နေသည့် ဒစ်ခေါင်းကြီး။ ရှေ့က ယမုံကလည်း ဒစ်ခေါင်းကို စုပ်ရုံမျှသာမက လက်ကလေးနှစ်ဘက်ဖြင့် ဂွေးဥတွေကို ဖွဖွလေးကိုင်တွယ် ပွတ်နယ်တော့ရာ မင်းသူ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့။

တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လျက် ၊ ဒူးခေါင်းများ ပေါင်အတွင်းသားများနှင့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ယမ်းခါလျက် လိင်တံအတွင်းမှ သုတ်ရည်များ တစ်ရှိန်ထိုး ပန်းထွက်သွားသည်။ ပြီးနေစဉ်တုန်းကတော့ အရမ်းကောင်းသည်။ နောက်က စအိုထဲမှာ စိုက်ဝင်နေသည့် လိင်တံကြီးကို ညှစ်ထားရင်း သုတ်ရည်များ တစ်ဖျင်းဖျင်းနှင့် ထွက်ရသည့် အရသာသည် သူ့ တစ်သက်တာတွင် အကောင်းဆုံးပြီးခြင်းဖြစ်သည်။ လောကတစ်ခုလုံး ဘာဖြစ်နေသည်မဆိုထားနှင့် ကမ္ဘာပျက်နေသည်ဆိုလျှင်တောင် မင်းသူ မသိ။ မင်းသူသည် ကြိုးဆွဲထားသည့်အတိုင်း ပျော့ခွေကျသွားကာ မောနေသည်။ သူ့ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးသည် မာရသွန်ပြိုင်ပွဲ ဝင်လိုက်ရသလို မောချိနွမ်းနယ်ကာ အားအင်ဟူ၍ တစ်စက်ကလေးမျှ မကျန်တော့အောင်ဖြစ်သွားသည်။

သတိဝင်လာချိန်တွင် နောက်ကလုပ်နေသာ လိင်တံကြီး စအိုထဲက ထွက်သွားသည်ကို သတိထားမိသည်။ သူ လန့်သွားသည်။ သူ့ယောက်ကျားရှေ့တွင် သူ့မိန်းမပါးစပ်ထဲ ပြီးမိချေပြီ။ မင်းသူ ဇေယျာထွန်းကို ကြိုးစားပမ်းစား လှည့်ကြည့်ပြီး တောင်းပန်သည်။ စကားလုံးများနှင့် ပြောပြခွင့်မရသောကြောင့် မျက်နှာအမူအယာ ၊ မျက်လုံးအကြည့်များဖြင့်။ သို့ရာတွင် ဇေယျာထွန်းက သူ့ကို ဖုတ်လေသည့် ငပိ ရှိသည်ပင် ယူဆဟန်မတူ။ စားပွဲပေါ်က ဖန်ခွက်ကို ယူ၍  သူ့ မိန်းမ ယမုံဖြစ်သူထံ သွားကာ သုတ်ရည်များကို ခွက်ထဲ ထွေးထည့်စေသည်။

ထို့နောက် မင်းသူ့ထံ လျှောက်လာကာ ကြိုးများကို ဖြေသည်။ ပျော့ခွေယိုင်နဲ့နေသော မင်းသူကို တွဲ၍ ဆိုဖာ ဆက်တီများဆီ ခေါ်သွားသည်။ တစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာဆက်တီနှစ်လုံး၏ လက်တန်းများကြားတွင် မင်းသူ ခေါင်းကို ညှပ်သည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို တန်းတန်းဆန့်စေ၍ ဆိုဖာများကို ရစ်ပတ်ချည်နှောင်သည်။ မင်းသူသည် ဆိုဖာနှစ်လုံးကြား လက်တန်းများထဲတွင် ပက်လက်မော့မော့ကြီးဖြစ်နေသည်။ ဇေယျာထွန်း ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းတစ်ခုကို ယူလိုက်ပြန်သည်။ အချင်း သုံးလက်မခန့်ရှိသည့် ရာဘာဝါယာပြားကွင်း တစ်ကွင်း ။ ဘေးတစ်ဘက်စီတွင် ကြိုးစများချည်နှောင်ထားသည်။

ဇေယျာထွန်း မင်းသူထံ လျှောက်လာကာ ပါးစပ်က တိပ်ကို ဖြေသည်။ အထဲက လက်ကိုင်ပဝါကို ထုတ်သည်။ ရာဘာအပြားကွင်းကို နှာခေါင်းပိတ် မေးဖြဲကာ သွားများအောက်တွင် တပ်သည်။ ကြိုးစများကို နောက်စေ့တွင် ချည်သည်။ မင်းသူကား ဇေယျာထွန်းရှေ့တွင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် မဟချင်လည်း ဟပေးရလျက်သား။ ဇေယျာထွန်းက စားပွဲပေါ်က မင်းသူ၏ သုတ်ရည်များ ထည့်ထားသော ဖန်ခွက်ကို ယူလိုက်သည်။ ယမုံရှေ့က အဖြတ်က ယမုံက ဖန်ခွက်ထဲ စထွေးတစ်ချက် ထွေးပေးလိုက်သည်။ ဇေယျာထွန်းက ရယ်မောကာ သူလည်း စထွေးထွေး ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုခွက်သည် မင်းသူ၏ ပါးစပ်ရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ ပြီးတော့ လောင်းချလိုက်သည်။ မင်းသူ ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်း၍ ရှောင်တိမ်းရန် ကြိုးစားသည် မရ။ ဆိုဖာ၏ လက်တန်းများသည် သူ့ ခေါင်းကို ညှပ်ထားသည်။

သုတ်ရည်များနှင့် စတွေးများသည် သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကျလာသည်။ မင်းသူ ကြိုးစားအော်ဟစ် တောင်းပန်သည်။ မလုပ်ပါရန် တားမြစ်သည်။ ဝင်လာသည့် အရာများ အာခေါင်ထဲ ကျမလာစေရေး လျှာဖြင့် တွန်းထုတ် ဖယ်ရှားသည်။ ထိုစဉ် ဇေယျာထွန်း၏ လီးကြီးသည် သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသည်။ မင်းသူ ရုတ်တရက် မင်တက်သွားကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ လိင်တံ ထိပ်ဖျားကြီး အာခေါင်ကို ထောက်မိချိန်တွင် သူ အပြင်းအထန် ရုန်းကန်သည်။ လက်နှစ်ကို ချည်ထားသော ကြိုးများ ပြတ်ထွက်တော့မတတ် ဖြစ်သည်အထိ ။ လက်ကောက်ဝတ်များ ပွန်းပဲ့ နာကျင်၍ သွေးများ ထွက်လာသည်အထိ။

သို့ရာတွင် ဇေယျာထွန်း၏ လိင်တံကတော့ သူ့ အာခံတွင်းထဲကို ထိုးဖောက်ဝင်စ ပြုနေလေပြီ။ သု့ရည်များသည်ပင်လျှင် အာခေါင်ကိုဖြတ်၍ လည်ချောင်းထဲသို့ ကျရောက်သွားသည်။ မင်းသူ ညှီစို့စို့အနံ့နှင့်အတူ အသက်ရှုရ ကျပ်လာသည်။ အာခေါင်ကို ထောက်မိလာသည့် လိင်တံထိပ်ဖျားကြီးကြောင့် အန်ချင်သလိုလိုလည်း ဖြစ်လာသလို ပျို့တက်လာသည်။ ဇေယျာထွန်းကတော့ အနားပေးရန် စိတ်ကူးရှိပုံမရ။ သူ့ လိင်တံကို အတင်းချည်းသာ ဖိထိုးထည့်နေသည်။ မင်းသူ ကိုယ်လုံးကြီး ကော့တက်လာသည်။ ခြေထောက်တွေက ဆောင့်ကန်ရင်း ရုန်းကန်သည်။ လက်တွေက ဆိုဖာအသားစများကို ဖမ်းမိဖမ်းရာ ဖမ်းညှစ် ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင်ပင် ဇေယျာထွန်း၏ လိင်တံကြီးသည် လျောကနဲ အာခေါင်ဝ အာသီးများကိုဖြတ်၍ လည်ချောင်းအတွင်း စိုက်ဆင်းကျသွားသည်။ မင်းသူ နှာခေါင်းမှ နှာရည်များ ထွက်ကျလာသည်။ ယမုံက ထလာကာ နာရည်များကို သန့်စင်ဖယ်ရှားပေးသည်။ မင်းသူကို သနားဂရုနာတွယ်၍တော့ မဟုတ်။ နှာရည်များကြောင့် မင်းသူ အသက်ကျပ်၍ သေလျှင် သူ့လင် လူသတ်သမားဖြစ်မည် စိုးသောကြောင့်သာ။ ဇေယျာထွန်းသည် သူ့လိင်တံကြီးကို မင်းသူ ပါးစပ်ထဲ ထိုးစိုက်ထားရင်းက ယမုံနှင့် နမ်းသည်။ မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် .. ပြင်းပြင်းထန်ထန် .. နမ်းသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းလိုလိုပင် ခါးကို လှုပ်၍ မင်းသူ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ အဆုံးထိ ညှောင့်သည်။ ယမုံကလဲ နှစ်သက်လိုလားစွာ ဇေယျာထွန်းကို တုံ့ပြန်သည်။

သူ့လက်ချောင်းလေးတွေကလဲ အငြိမ်မနေ .. မင်းသူ၏ ရင်ဘတ်မှ နို့သီးခေါင်းလေးများကို သာသာဖွဖွ လာကိုင်သည်။ ပြီးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုး လက်မတို့ဖြင့် ဖိညှပ် ချေမွ ပွတ်လှိမ့်သည်။ မင်းသူ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ "အား" ကနဲ အော်လိုက်မိသည်။ ပါးစပ်ထဲ ဆို့နေသည့် လိင်တံကြီးကြောင့် အသံကတော့ မထွက်။ လျှာကသာ ဇေယျာထွန်း လိင်တံကြီး အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို လျက်ပေးသလိုဖြစ်သွားသည်။ ဇေယျာထွန်း ကောင်းသွားပြီး နင်းဆောင့်သည်။ ယမုံလက်ကလဲ ဖျစ်ညှစ်နေလျက် ၊ ဇေယျာထွန်းကလဲ ဆောင့်ချလျက်။ မင်းသူ ခမျာ.. အသံမထွက်နိုင်ပါပဲ အော်ဟစ်ရင်း..

မကြာပါ။ ဇေယျာထွန်းပြီးသွားသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီး တစ်ခုလုံး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်လျက် သုတ်ရည်တွေကို မင်းသူ အာခေါင်ထဲ ပန်းထည့်ရင်း ပြီးနေသည်။ လည်ချောင်းထဲအထိ ပန်းဝင်လာနေသော သုတ်ရည် တစ်ချို့ကို မင်းသူက အာခေါင်အားကို အသုံးပြု၍ ပြန်လည် ထွေးထုတ်ရန်ကြိုးစားသည်။ ကြုံညှစ်သွားသည့် အာခေါင်ကြောင့် အရည်ထွက်နေဆဲဖြစ်သည့် ဇေယျာထွန်း ကောင်းသွားကာ အတင်းဖိထိုး ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ မင်းသူ ချောင်းတစ်ဟွတ်ဟွတ်ဆိုးကာ သီးသွားသည်။ သုတ်ရည်တစ်ချို့ ဝမ်းထဲ ရောက်ကုန်သလို တစ်ချို့သည် နှာခေါင်းဝမှ အပြင်ထွက်လာကြသည်။

.......................................................................................................

နေလုံးနီနီသည် မြကျွန်းသာ၏ ကုက္ကိုပင်ထိပ်ဖျားတွင် လေးတွဲ့စွာ ယီးလေးခိုနေသည်။ ညနေစောင်းပြီ။ မှောင်ရီပျိုးစအချိန်ကို မင်းမင်းတစ်ယောက် စိတ်မရှည်လွန်းစွာ ဖြစ်နေရသည်။ သူသည် သူ၏ ခဲညိုရောင် ဟွန်ဒါဖစ်လေးကို ကမ္ဘာအေးဘုရားလမ်းရှေ့ရှိ မြကျွန်းသာ ကားရပ်နားကွင်းတွင် ရပ်ထားရင်း နေဝင်ချိန်ကို စောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အရေးထဲ ဖင်ကြားထဲက လှိုက်ကနဲ တက်လာသော ယားယံမူသည် တစ်ကိုယ်လုံးကို တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်စေသေးသည်။ စိတ်ဆာလွန်းဆာဖြင့် ဖင်ဝကို လက်ခလယ်နှင့် လှမ်းထိုးရင်း "ခဏလေး စောင့်ပါဦး"ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြောနေမိသည်။

ဝတ်ထားသော သရီးကွာတား ဘောင်းဘိုတိုကို ကားထဲတွင်ပင် ချွတ်၍ မိန်းမဝတ် အလတ်စတစ် အသားကပ် ဘောင်းဘီကို ပြောင်းဝတ်လိုက်သည်။ ခေါင်းပေါ်ွင် ရွှေအိုရောင် သရီးစတပ် ဆံပင်တုကို စွပ်သည်။ တီရှပ်ကတော့ နဂိုကတည်းက အရောင်တောက်တောက်မို့ လဲမနေတော့။ ဟိုမုန်းဆေးထိုးထား၍ ဆူတက်လာသည့် ရင်သားများကို သိသာနိုင်စေရန်သာ တီရှပ်အောက်နားစများအား ဘောင်းဘီထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မင်းသူဘဝဆိုလျှင်တော့ Gym ကစား၍ တက်လာသည့် ကြွက်သားများဟု ထင်စရာဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ကားမှန်ပြတင်းမှ ဝင်ခါနီးနေရောင်များကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ နေဝင်ချိန်။ မင်းသူဘဝ နေဝင်ပြီး မင်းမင်းဘဝ စတင်တော့မည်။

မင်းသူဘဝမှ မင်းမင်းဘဝပြောင်းချိန်သည် တစ်လလျှင် အနည်းဆုံးတစ်ကြိမ်ခန့်တော့ ပေါ်လာတတ်သည်။ ဇေယျာထွန်းတို့ လင်မယားသည် သူ့ကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီး ထားမပစ်ခဲ့ခင် စကားတွေ အများကြီး ပြောသွားကြသလို ဗွီဒီယို အမြောက်အများလည်း ရိုက်ခဲ့ကြသည်။ ဖေ့ဘုတ်အကောင့်ကို မဖျက်ရန်။ ခေါ်လျှင်လာရန် ၊ ဆက်သွယ်ဖို့ ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားရန် ၊ ခိုင်းသမျှ လုပ်ရန် နှင့် စိတ်အခန့်မသင့်လျှင် ဗွီဒီယိုဖိုင်များ တင်မည်ဟု ဆိုခဲ့ကြသည်။ မင်းသူ၏ ဖုန်းနှစ်လုံးစလုံးကိုလည်း ယူသွားကြသည်။ 

မင်းသူသည် နာနေ ၊ အောင့်နေသော ဖင်ဖြင့် ထိုင်ရခက် ၊ ထရခက် ဝေဒနာ နှင့် အစာစားတိုင်း အာခေါင်ထဲက နာသော ဝေဒနာကို နှစ်ပတ်ကျော်ခန့် ခံခဲ့ရသည်။ တစ်လခန့်အကြာတွင်တော့ သူတို့က သူတို့ တိုက်ခန်းကို ခေါ်သည်။ မင်းသူ မသိချင်ယောင်နေသောအခါ မင်းသူ၏ အကောင့်ဖြင့် SEX Group တစ်ခုတွင် မူဗီဖိုင်အတိုလေး တစ်ခု တက်လာခဲ့သည်။ မျက်နှာကို ခပ်ဝါးဝါး အရာတစ်ခုဖြင့် ဖုံးကွယ်ထား၍ မည်သူမှန်း မသိနိုင်သော်လည်း မင်းသူကတော့ ကိုယ့်ရုပ်ကိုကိုယ် မှတ်မိသည်။

ဖေ့ဘုတ်ယူဆာ တော်တော်များများကတော့ မြန်မာ မဟုတ်ဟု ထင်ပြီး အားပေးကြသော်လည်း မင်းသူ အလွန် တုန်လှုပ်ခဲ့ရသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူ နာမည်ကျော် ဆရာဝန်ကြီး၏ သိက္ခာ ၊ လောလောလတ်လတ် ရပ်တည်နေရသော ဝန်ထမ်းဘဝ ၊ မကြာခင် လက်ထပ်တော့မည့် ချစ်သူ ဟန်နီ ၊ ပတ်ဝန်းကျင် မှ ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်းများ .. မင်းသူ ချုံးပွဲချ၍ ငိုမိသည်။ စားပွဲ ၊ ကုလားထိုင်တွေကို ရိုက်ချိုးမိသည်။ 

မူးနေအောင် သောက်မိပြီးနောက်တွင်တော့ ဇေယျာထွန်းတို့ တိုက်ခန်းသို့ ရောက်သွားသည်။ သူတို့သည် ယခင်အခါကလိုပင် သူ့ကို ညှပ်ပူးညှပ်ပိတ် ဆက်ဆံကြသည်။ သုတ်ရည်တွေ သောက်ခိုင်းကြသည်။ မတူသည်ကတော့ ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ကြိုးနှင့် တုပ်မထားသကဲ့သို့ မင်းသူကလည်း ရုန်းကန်ခြင်းမရှိ။

ဤကဲ့သို့ လေးကြိမ်တိတိ ခေါ်ကာ ဆက်ဆံ ခံရပြီးနောက်တွင်တော့ သူတို့ဘက်က ကျေနပ်သွားဟန် တူသည်။ ဆက်သွယ်လာခြင်း အလျင်းမရှိတော့။ မင်းသူသည် စိတ်သက်သာရသလို ခံစားရသည်။ သက်ပြင်းချ၍ စိတ်လျှော့မိသည်။ သို့ရာတွင် သူ့ သက်ပြင်းသည် ကြာရှည်တော့ မခံ။ သူသည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝကတည်းက လက်တွဲလာသည့် ချစ်သူ့အပေါ် စိတ်ပါသော်လည်း မည်သို့မျှ ဆက်ဆံ၍မရတော့ ။ 

လုပ်၍ မရခြင်းမဟုတ် ။ မပြီးခြင်းသာဖြစ်သည်။ တစ်စုံတစ်ခု လိုနေသလို ခံစားနေရသည်။ သုတ်ထွက်ဖို့ နေနေသာသာ လုပ်နေရင်း တန်းလန်းကနေ ပျော့ပျော့သွား၍ ချစ်သူက ပြုစုယုယ စုပ်ပေးနေသည့်တိုင် ပြန်ထောင်မလာတော့။ မင်းသူ လန့်လာသည်။ စအိုထဲကလည်း ယားသည်။ စိတ်ထဲကလည်း အလိုလိုနေရင်း အလိုမကျဖြစ်နေသည်။ ချစ်သူနှင့်သာမက သူငယ်ချင်းများနှင့်လည်း အဆင်မပြေ ။ အလုပ်ထဲတွင်လည်း အဆင်မပြေ ။ မိဘနှင့်လည်း အဆင်မပြေ။

စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် မြန်မာပလာဇာရှေ့ အင်းယားကန်ဘောင်နားတွင် ကားရပ်ကာ  မြက်ခင်းပေါ် ဆင်းထိုင်၍ တစ်ယောက်ထဲ ဘီယာသောက်နေစဉ် အာဖရိကန်နှစ်ယောက် ရောက်လာပြီး သူ့ကို ဝင်လုံးသည်။ လေးဗူးမြောက် ဘီယာကို သောက်နေသည့် သူကလည်း အနည်းငယ် ထွေနေသဖြင့် လိုက်လိုက်လျောလျော ။ ထိုမှတစ်ဆင့် အာဖရိကန်နှစ်ယောက်နှင့် အတူ အနီးရှိ မိုင်းလပ်စ် ဟိုတယ်ပေါ် ရောက်သွားကြသည်။ 

အာဖရိကန်နှစ်ယောက်က သူ့ကို လိုးကြသည်။ စုပ်ခိုင်းကြသည်။ သူ အားရကျေနပ်လွန်းစွာ ခိုင်းသမျှ လုပ်မိသည်။ စိတ်သည် အလွန့်အလွန်ကို ကြည်လည်လန်းဆန်းလာသလို မျက်လုံးအစုံကလည်း မြူးကြွ တောက်လက်နေသည်။ အာဖရိကန်နှစ်ယောက်က ခေါ်စရာနာမည်မေးသောအခါ မင်းသူက မင်းမင်းဟု ဖြေပေးလိုက်သည်။ မင်းမင်း၏ ပထမဆုံး ဖောက်သည်နှစ်ယောက်။ ပိုက်ဆံတော့ မရသည့်အပြင် ဟိုတယ်ခကိုပါ မင်းမင်း ရှင်ပေးလိုက်ရသည်။

ဤသို့ဖြင့် တစ်လလျှင် တစ်ကြိမ်ခန့်တော့ မင်းသူသည် မင်းမင်းဘဝပြောင်းလဲ၍ အင်းယားကန်ဘောင် အနီးသို့ ရောက်လာစမြဲ။ အာဖရိကန်နှစ်ယောက်၏ ချိတ်ဆက်မူ ရှိသူများသည် မင်းမင်းကို လာရှာကြလိမ့်မည်။ သို့မဟုတ် မြန်မာပလာဇာထဲမှ ထွက်လာမည့် နိုင်ငံခြားသား တစ်ယောက်ယောက်က သဘောတကျ စျေးလာညှိလိမ့်မည်။ နေဝင်ပြီ ။ မင်းမင်း ကားထဲမှထွက်ကာ ရမုဖြင့် သော့ပိတ်လိုက်သည်။ 

သူ့ လက်ထဲတွင် ကားသော ရမုတစ်ခုမှလွဲ၍ မည်သည့်အရာမျှ ပါမလာ။ ပိုက်ဆံအိတ်နှင့် လက်ကိုင်ဖုန်းသည် ကားအတွင်း ဒက်ရှ်ဘုတ်ထဲတွင် ထားခဲ့သည်။ လိုလိုမယ်မယ် ပိုက်ဆံတစ်သောင်းသာလျှင် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင် ထည့်ထားသည်။ မင်းသူမှန်း သိစေနိုင်မည့် သက်သေ အရာမှန်သမျှ ဘာတစ်မျှမပါ။ မင်းသူသည် ယခုအချိန်မှစ၍ မင်းသူ မဟုတ်တော့.. မင်းမင်းဖြစ်သွားချေပြီ။

မင်းမင်းတစ်ယောက် ကားရပ်နားဝင်းဘေး ပလက်ဖောင်းမှတစ်ဆင့် အင်းလျားကန်ဘက်သို့ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဖြတ်သွားသည့် ကားများပေါ်က ရွှီကနဲ လေချွန်သံများ ၊ တစ်ပြွတ်ပြွတ် ခေါ်သံများ ကြားရသောလည်း မင်းမင်း လှည့်မကြည့်။ မြန်မာအချင်းချင်းနဲ့တော့ လုပ်၍ မဖြစ်။ အကြောင်းသိသွားမည် စိုးသည်။ နောက်ပြီး သူတို့က သိပ်မသန် ။ ဟိုကောင်တွေက သန်လွန်း ကြမ်းလွန်းတာ ကြိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် မင်းမင်းသည် ဖော်ရိန်နာသာ လက်ခံသည်။

......................................................................................................

မြန်မာပလာဇာရှေ့ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်နောက် မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ရပ်ရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်သည်။ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် သူ့လို ယောက်ကျားပြည့်တန်ဆာတွေ ရောက်နေချေပြီ။ တစ်ချို့က ခုံတန်းတွေတွင် ထိုင်လျက် ၊ တစ်ချို့က မြင်ခင်းပေါ်တွင် ရပ်လျက်.. ယောက်ကျားပြည့်တန်ဆာ.. မင်းမင်း ကိုယ့်အသုံးအနှုန်းကိုယ် လန့်သွားသည်။ လူပျိုဖော်ဝင်စက ဖာချဖူးသည်။ 

လူချင်းအတူတူပေမည့် လူလို့ သတ်မှတ်မထားမိသည့် လူတန်းစားတစ်မျိုး ။ ပိုက်ဆံပေးလျှင် လိင်ဆက်ဆံ၍ရသည့် လူ ၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာတင်သာမက ရုပ်ပိုင်းနှင့် စိတ်ပိုင်းပါ စော်ကား၍ ရသည့် လူ ။ သူကိုယ်တိုင်ပင်လျှင် ပိုက်ဆံတစ်ခါသာပေး၍ နှစ်ခါချခဲ့သည်။ ပိုက်ဆံထပ်တောင်းတော့ မူးမူးနှင့် ပါးရိုက်မိသည်။ ဖာသည်မက သူ့ကို ပြန်ရိုက်သောအခါ သူငယ်ချင်းများက ဝိုင်းထိုးကြ၍ ဖာသည်မ တော်တော်အထိနာသွားခဲ့သည်။

မင်းမင်း ကြောက်နေခဲ့သော်လည်း မည်သည့်ရဲမျှ အိမ်ရောက်မလာခဲ့ချေ။ ဖာသည်မသည် ရဲတိုင်လျှင် သူကိုယ်တိုင် အဖမ်းခံရမည်ဖြစ်၍ လျော်လိုက်ခြင်းသာ။ ထိုစဉ်မှစ၍ မင်းမင်းသည် လိင်အကြမ်းဖက်ခြင်းကို စတင်ခဲ့သည် ဆိုရမည်။ ယခုတော့.. ယခု.. မင်းမင်း တွေးလက်စအတွေးကို ချက်ချင်းရပ်ပစ်လိုက်သည်။ ဖော်ရိန်နာများသည် ကြမ်းသည်ဆိုသော်လည်း ကိုယ်ထိလက်ရောက် နစ်နာအောင်လုပ်သူများ မဟုတ်ကြ။ ထို့ပြင် သွားမည့်နေရာကလည်း ဟိုတယ်ကြီးသာဖြစ်၍ Security ကောင်းသည်။ သူ့ကို အသားနာအောင် လုပ်ရန် မဖြစ်နိုင်ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးလိုက်သည်။

ထိုစဉ် မြန်မာ ပလာဇာထဲမှ ဥရောပတိုက်သား နှစ်ဦး သည်ဘက်လမ်းသို့ ကူးလာသည်ကို တွေ့သည်။ မင်းမင်း ကားမှတ်တိုင်ဘေးသိုွှ လှမ်းထွက်လိုက်သည်။ ဖြူဝင်းသောအသားရေသည် တင်းရင်းသော အဖြူရွှေရောင်စပ် တီရှပ်အောက်တွင် ထင်းနေလိမ့်မည်။ လုံးဝန်းသော တင်ကို ပြူထွက်လာစေရန် ခါးကို နည်းနည်းကော့ထားရင်း ဒေါက်မြင့်ပေါ်တွင် ဖနောင့်ကို နေသားတကျဖြစ်အောင် ကြွချီလိုက်သည်။ 

မင်းမင်း၏ မာယာထောင်ချောက်ထဲသို့ အဖြူကောင်နှစ်ယောက်စလုံး စိုက်ဆင်းလာသည်။ သူတို့က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် စျေးလာညှိသည်။ တစ်ညလုံးစာ အတွက် မင်းမင်းက အစိမ်းတစ်ရာဟု ဆိုသည့်အခါ သူတို့က သဘောတူသည်။ ထပ်မံ စျေးဆစ်သည်က သူတို့တွင် မြန်မာစုံတွဲ တစ်တွဲလည်းပါမည်။ စုစုပေါင်း ယောက်ျား ၃ ယောက် ၊ မိန်းမ တစ်ယောက် အားလုံးကို ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးရမည်ဟု ပြောလာသည်။

မင်းမင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။ မြန်မာတွေနှင့် မဆက်ဆံလို ၊ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း ဆံပင်တုတွေ ၊ မိတ်ကပ်တွေ ပျက်နိုင် ၊ ကျွတ်နိုင်သည်။ သူ့ မူလမျက်နှာကို မြင်သွားပြီး မှတ်မိသွားတာမျိုး မဖြစ်စေချင်။ ဆောရီးဟု ပြောသောအခါ သူတို့က ဘာဖြစ်လို့လဲဟု ပြန်မေးသည်။ မင်းမင်းက မြန်မာတွေနှင့်ဆိုလျှင် မလုပ်။ သူ့မျက်နှာကို မှတ်မိသွားမှာကြောက်သည်ဟု ဆိုသည့်အခါ သူတို့ ပို သဘောကျသွားသည်။ 

မင်းမင်းသည် ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ကြေးစားမဟုတ်။ ရံဖန်ရံခါသာ လုပ်စားသည့်သူမှန်း ရိပ်မိသွားကာ စျေးထပ်တိုးပေသည်။ အစိမ်း ၁၅၀ ။ မင်းမင်းက ခေါင်းထပ်ခါသည်။ ထိုအခါ အဖြူကောင်တစ်ကောင်က သူ့ ကုတ်အင်္ကျီ ထဲမှ မျက်နှာဖုံးတစ်ခုကို ထုတ်ပြသည်။ ဟော်လိုဝင်း သရဲပွဲတော်များတွင် အလှတပ်သည့် မျက်နှာဖုံး ။ မျက်လုံးနှင့် ပါးစပ်ပေါက်တစ်ခုသာ လွတ်နေပြီး ကျန်သောနေရာများ ဖုံးကွယ်နေသည့် ငှက်မွှေးများတပ်ထားသော မျက်နှာဖုံး ။ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။ မဆိုး ။ သည်ဟာနှင့်ဆိုလျှင်တော့ မည်သို့မျှ မှတ်မိနိုင်စရာမရှိ။

အားလုံးသဘောတူပြီးသည့်နောက် ကုက္ကိုင်းလမ်းဆုံရှိ ဂျဝဲလ်ဟိုတယ်သို့ ရောက်လာကြသည်။ မြန်မာစုံတွဲသည် ကလပ်မှအပြန် ဤဟိုတယ်သို့ ဝင်လာကြမည်။ သူတို့က သွေးပူ စနှင့်ကြမည်။ မင်းမင်း ယူထားသည့် ပိုက်ဆံနှင့် တန်အောင် ပြုစုရသည်။ စုပ်ပေးရင်း ခံပေးရသလို ၊ လုပ်ပေးရင်းဖြင့်လည်း ခံပေးရသည်။ သူတို့ကတော့ အားရကျေနပ်ပေလိမ့်မည်။ မင်းမင်း၏ စိတ်ပါ လက်ပါ ညည်းညူသံများနှင့် တစ်လ တစ်ကြိမ်မျှသာ လုပ်လေ့ရှိသည့် စအိုဝကျပ်ကျပ်ကြောင့်လည်း သဘောခွေ့ကျပါလိမ့်မည်။ မင်းမင်း အတွက်ကတော့ စိတ်လဲအဆာပြေ ပိုက်ဆံလဲ အဆင်ပြေ။

သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်တစ်ချီစီ ပြီးသွားပြီး နားနေချိန်တွင် တံခါးခေါက်သံကြားရသည်။ မင်းမင်း ကုတင်ပေါ်မှ လူးလဲထကာ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ Mask ကို ပြေးတပ်သည်။ ဆံပင်တုကို သပ်ရပ်အောင် ပြုလုပ်သည်။ အခန်းတံခါးဝမှ လူဝင်လာသံများ ကြားရသည်။ အဖြူနှစ်ကောင်က ဝင်လာသည့် စုံတွဲကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ ထိုစုံတွဲမှလည်း အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက်စကားဆိုသည်။ အမျိုးသမီးဖြစ်သူ၏ အသံသည် မင်းမင်း၏ နားထဲတွင် အလွန်ရင်းနှီးနေသည်။ မင်းမင်း ဖျတ်ကနဲ လှည့်အကြည့် .. လုံးဝ ထင်မှတ်မထားသည့် ချစ်သူ ။ တစ်ဘဝစာ ရည်ရွယ်၍ ချစ်ခဲ့မိသည့် ချစ်သူ ။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွမ်းဝင်ခဲ့ရသည့် ငယ်ချစ်။ ကိုယ်တိုင် မည်မျှ ကဲကဲ ၊ နုနုလှလှ ရွရွလေးကြည့်ရင်း မြတ်နိုးခဲ့ရသူ။

ဟန်နီသည် အတန်ငယ် ရီဝေလာပုံရသည်။ ဘေးမှ မြန်မာကောင်က သူ့ပခုံးကို တွဲဖက်ထိန်းနေရသည်။ NGO တစ်ခုတွင် အလုပ်ပြောင်းလုပ်သွားသည့် ဟန်နီသည် မင်းမင်း၏ စိမ်းကားမူများကြောင့် စိတ်ဖြေလက်ပျောက် သောက်တတ်လာရာမှတစ်ဆင့် အပေါင်းအသင်း မှားခဲ့ချေပြီ။ မင်းမင်းတစ်ယောက် ပျာယာခတ်ရပြီတည်း။ မြန်မာကောင်သည် ဟန်နီ့ကို ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် နေရာ ချပေးလိုက်ပြီ။ ဟိုအဖြူနှစ်ကောင်ကလည်း အလွန်တရာ သဘောကျနေပုံဖြင့် တစ်ဟီးဟီး တစ်ဟားဟား ။ မြန်မာကောင်ကတော့ ကိုယ့်မြန်မာမိန်းကလေးအား အဖြူကောင် အရှင်သခင်များထံ လက်ဆောင် ပဏ္ဍာနှင်းအပ်နိုင်သဖြင့် ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားနေသယောင်ယောင်။

...............................................................................

အဖြူကောင်တစ်ကောင်က ဟန်နီရှိရာသို့ ထသွားသည်။ မင်းမင်း သူတို့နှစ်ယောက်ထံ အမှတ်မဲ့ လျှောက်သွားမည် အပြု ကျန်တစ်ကောင်က လှမ်းခေါ်သည်။ မင်းမင်း ဘာလုပ်ရမည်မှန်း မသိသေး။ သူ့အနေနှင့် ဟန်နီ့ကို ကာကွယ်ချင်သည်။ ဟန်နီသည် မူးယစ်ခြင်းတွင် ဆင်ခြင်ဉာဏ် ကင်းမဲ့နေရှာပြီ။ အသိဝင်လာချိန်တွင် နောင်တရလိမ့်မည်။ ထိုအဖြစ်မှ ကာကွယ်ပေးနိုင်ရန်သည် ချစ်သူဖြစ်ဖူးသည့် သူ့တွင် တာဝန်ရှိသည်ဟု မင်းမင်းထင်သည်။ သို့ရာတွင် ၆ပေ ကျော် အရပ်နှင့် အဖြူနှစ်ကောင်ကို မည်သို့ တိုက်ခိုက်ရမည်နည်း။ မင်းမင်း တွေဝေနေဆဲတွင်ပင် အဖြူကောင်သည် ဟန်နီထိုင်နေရာ ခုံရှေ့တွင် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး စကပ်ကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လျှာကြီးထုတ်၍ ပေါင်သားဝင်းဝင်းလေးများစတင်ကာ လျှက်တော့သည်။

မင်းမင်း မျက်လုံးတွေ ပြာသွားသည်။ ထို အဖြူကောင်ရှိရာသို့ ခြေအလှမ်း နောက်ဘက်မှ အဖြူကောင်က မင်းမင်း လက်ကို လှမ်းဆွဲရင်း သူ့ အနားဆွဲခေါ်သည်။ ပြီးတော့ အရှက်လုံရုံမျှ ပတ်ထားသည့် ရေချိုးခန်းသုံး တံဘက်ဖြူကို လှစ်ဟကာ သူ့ လိင်တံကြီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အကျင့်ဖြစ်နေသည့် လက်နှင့် ပါးစပ်သည် လီးကို မြင်သည်နှင့် အလိုလို ဂွင်းထုပေးပြီးသား ၊ စုပ်ပေးမိပြီးသားဖြစ်သွားသည်။ သတိဝင်လာ၍ ဟန်နီ့ထံ လှမ်းကြည့်တော့ အဖြူကောင်သည် ဟန်နီ့ စောက်ဖုတ်ကို လျက်ရှိနေချေပြီ။ ဟန်နီသည် မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကား နှုတ်ခမ်းလေး ဟလာသည်။

မင်းမင်း ဗြုန်းကနဲ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် " ဟန်နီ " ဟု ခေါ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် နာမည်ခေါ်သံကြားလိုက်ရ၍ ဟန်နီ ပြူးပြူးပျာပျာဖြစ်သွားသည်။ သည်အခန်းထဲတွင် သူ့ကို သိနေသူ ရှိနေပြီလား ။ အသံလာရာသို့ ကြည့်လိုက်မိရာ ရွှေရောင်ဆံပင်နှင့် မျက်နှာဖုံးတပ်ထားသည့် ယောက်ကျားတစ်ယောက် ၊ အသားအရေကတော့ အာဆီယံ အရောင်။ ခန္ဒာကိုယ်ပုံပန်းကလည်း မြင်ဖူးသလိုရှိသည်။ ဟန်နီ အသိဝင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲမှ အဖြူကောင်မျက်နှာကြီးကို တွန်းဖယ်ကာ လန်တက်နေသော စကပ်စကို ပြန်ဖုံးသည်။

ထိုစဉ် မျက်နှာဖုံးတပ် ယောက်ကျားသည် သူ့ ဆံပင်တုကို ဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာပေါ်က မျက်နှာဖုံးကို ချွတ်ခွာလိုက်သည်။ ဟန်နီ ပါးစပ်အဟောင်းသား .. ချစ်ရပါသော ရည်းစား ။ တက္ကသိုလ်တက်စဉ် ငယ်နုချိန် အခါကတည်းက တွဲလာခဲ့သော ချစ်သူ ၊ ထိုချစ်သူသည် ဖင်တုံးလုံးနှင့် မိန်းမသုံး မိတ်ကပ်တွေနှင့် ၊ ရင်သားများသည်လည်း ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ပုံ့ပုံ့မို့မို့ ဖြစ်နေလျက်။ ဟန်နီ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ချစ်သူသည် အဖြူကောင်တစ်ကောင် ရှေ့တွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ထိုလူကြီး၏ လိင်တံကို အားပါးတရစုပ်တော့သည်။

ဟန်နီ့ရင်ထဲတွင် ဖော်မပြတတ်သော ခံစားချက်သည် ထူးဆန်းလွန်းစွာ ဖြစ်တည်သည်။ တစ်ခြားမိန်းမတစ်ယောက်ယောက်နှင့် အတူတူတွေ့လျှင် သဝန်တိုမည် ၊ စိတ်ဆိုးမည်။ ယခု တွေ့နေရသည်က ယောက်ကျားတစ်ယောက်နှင့် ။ နောက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်၏ ပေါင်ကြားထဲတွင်လည်း ယောက်ကျား တစ်ယောက်ရှိနေသည်။ ဟန်နီ ရုတ်တရက် မည်သို့ ဆုံးဖြတ်ရမည်ကို ဦးဏှောက်က တွေးမရတော့။ လုပ်မိလုပ်ရာ ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ တစ်သျှူးဗူးကြီးဖြင့် မင်းမင်း မျက်နှာကို ပေါက်ထည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာတည့်တည့်ကို ထိမှန်သွားသော်လည်း ဗူးက စက္ကူဗူးဖြစ်ရာ အထိမနာ ၊ သို့သော် အသံကတော့ ကျယ်သည်။ အဖြူကောင်အပါအဝင် ကျန်လူ အားလုံး အံ့သြမင်တက်ကာ ငြိမ် ကြည့်နေကြသည်။

စတင်လှုပ်ရှားသူက ဟန်နီ ။ မင်းမင်းထံ လျှောက်လာကာ လက်ကို ဆွဲ၍ ခေါ်သည်။ လိုက်ခဲ့ဟုလည်း ပြောသည်။ အဖြူကောင်က ချက်ချင်း ဝင်၍ ကန့်ကွက်သည်။ သူတို့ ဒေါ်လာ ၁၅၀ နှင့် ငှားလာတာဟူ၍ ။ ဟန်နီ စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် စလင်းဘက်အိတ်ကို ဖွင့်ကာ ဒေါ်လာတစ်ရာတန် သုံးရွက်ကို စားပွဲပေါ် တင်ပေးလိုက်ပြီး မင်းမင်းကို အဝတ်အစားများ ဝတ်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ထဲမှ ထွက်ကာ ကားဘယ်မှာ ထားခဲ့လဲဟု မင်းမင်းကို မေးသည်။ မင်းမင်းက မြကျွန်းသာရှေ့မှာဆိုတော့ ။ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဟိုတယ်အပြင်ထွက်၍ တက္ကစီငှားကာ ကားပေါ်တက်စေသည်။

မြကျွန်းသာရှေ့တွင် ကားကို ရပ်ခိုင်းပြီး "ကား ဘယ်နားမှာလဲ" ဟု မေးပြန်သည်။ မင်းမင်းက ရပ်ထားသည့်ကားကို လက်ညိုးထိုးပြသောအခါ ဟန်နီသည် မင်းမင်းဘက်ကို လှည့်၍ စိမ်းစိမ်းကြီးကြည့်သည်။ ကြည့်နေရင်းမှပင် လက်တစ်ဘက်သည် မြှောက်တက်လာပြီး မင်းမင်းပါးပေါ်ရောက်လာသည်။ ဖြည်းဖြည်းသက်သာ မဟုတ်။ ဖြောင်းကနဲ မြည်အောင်ရိုက်ချလိုက်ခြင်းဖြစ်ရာ တက္ကစီမောင်းသမားပင် လန့်သွားပြီး နောက်လှည့်ကြည့်သည်။ ဟန်နီက မင်းမျင်းမျက်နှာကို လက်ညိုးတည့်တည့်ထိုး၍

 " နင့်ကို ချစ်ခဲ့မိတာ နောင်တ အရမ်းရတယ် ၊ အခု လိုက်ပို့တယ်ဆိုတာ နောက်ဆုံး သံယောဇဉ်ပဲ၊ ယောက်ကျားမှတ်လို့ ချစ်ခဲ့မိတယ် ၊ အားကိုး ယုံကြည်ခဲ့မိတယ် .. အခုတော့.. ဟားဟား.. သွားတော့.. နင်.. ဆင်းတော့ ၊ ငါ့နှင့် နောက်ကို ဘယ်တော့မှ လာမပတ်သက်နဲ့ ၊ ငါ့ဘဝထဲမှာ နင်သေသွားပြီ ၊ သွားလေ.. ဆင်းဆို.. အခု.. ဆင်း"

ပြောပြောဆိုဆို တက္ကစီပေါ်မှ အတင်းတွန်းချတော့ရာ မင်းမင်းသည် ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့် ပလက်ဖောင်းပေါ်ရောက်သွားသည်။ သူ ပြောပြချင်သည်။ သူ ခံစားနေရသည်များကို ပြောပြချင်သည်။ သို့ရာတွင် မည်သို့ ပြောပြ၍ ဖြစ်မည်နည်း ။ သူများ မယားကို စော်ကားမိ၍ လက်စားချေခံရသည်မှစကာ ဖြစ်တည်လာသည့် စိတ်အစွဲအကြောင်း .. မည်သို့သော မျက်နှာဖြင့် ချစ်သူကို ရှင်းပြရပါမည်နည်း။ မြန်မာပလာဇာကြီးကား ပိတ်သွားချေပြီ။ နောက်ဘက်အနီးရှိ ဆောက်လက်စ တိုက်ကြီးများရှေ့က လမ်းဘေးဆိုင်လေးတွေကား မီးလင်းနေတုန်း။ မင်းမင်း ထိုဆိုင်လေးများရှေ့သို့ ရောက်သွားသည်။

ဆိုင်ထဲမှ အလုပ်ကြမ်းသမား ယောက်ကျားကြီးများ၏ အကြည့်သည် မင်းမင်းထံ စုပြုံရောက်လာသည်။ သူတို့ရှေ့တွင် ထောင်ထားသည်က Grand Royal မည်းမည်းတောင့် နှစ်တောင့်။ မင်းမင်း အရက်သောက်ချင်လာသည်။ ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲသို့ လက်နှိုက်စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ထည့်ထားသော ပိုက်ဆံ တစ်သောင်းတန်သည် ဟိုတယ်တွင် ထွက်ကျခဲ့ပြီထင်သည်။ ဟန်နီ တွန်းတွန်းထိုးထိုးဖြင့် အလောတကြီး အဝတ်ဝတ်ခိုင်းရာမှ ထွက်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်မည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ကတော့ ကားထဲတွင် ရှိသည်။ ပြန်ယူရန် လှည့်ထွက်မည်အပြု ဆိုင်ထဲမှ ယောက်ကျားကြီးတစ်ယောက်က "ရွှတ်" ကနဲ လေသံပြုကာ မင်းမင်း အနားရောက်လာသည်။

" အရက်သောက်ချင်လို့လား ၊ လာလေ.. ငါတို့နှင့် အတူသောက် ၊ လာပါ.."

စစချင်းတော့ စကားနဲ့ ခေါ်သည် ။ နောက်တော့ လက်ပါလာပြီး လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သည်။ စိတ်နှင့် လူ မကပ်သလိုဖြစ်နေသော မင်းမင်းသည် ထိုလူကြီးနှင့် ဆိုင်ထဲပါသွားသည်။ သူ့ရှေ့သို့ လာချပေးသော အရက်ခွက်ကို တစ်ဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် မော့ချပစ်လိုက်သည်။ လည်ချောင်းတစ်လျှောက် ပူဆင်းသွားသည့် ခံစားမူသည် ဝမ်းတွင်းတစ်ခုလုံးကိုပါ နွေးထွေးသွားစေသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်း ရိပ်ကနဲ ဆောင့်တက်လာသည့် ရီဝေမူ။ နောက်တစ်ခွက် ။ မင်းမင်း မော့ချပစ်လိုက်ပြန်သည်။ ရီဝေမူသည် နှစ်ဆဖြစ်သွားသည်။

ထိုစဉ် မင်းမင်းကို လာခေါ်သည့် လူကြီးက လက်ကိုဆွဲကာ ဆိုင်နောက်ဘက်သို့ ခေါ်သွားရာ ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြင့် ပါသွားရသည်။ ဆိုင်နောက်ဘက်တွင်တော့ သစ်သားဖြင့် ရိုက်လုပ်ထားသည့် ကွပ်ပျစ်ဆန်ဆန် ခပ်ကျယ်ကျယ် ထိုင်စရာတစ်ခု ။ ပတ်ဝန်းကျင်က လင်းချင်းနေသော်လည်း ထိုနေရာက အမှောင်ကျသည်။ ဆိုင်အမိုးနှင့် နောက်ဘက်က ခြုံနွယ်များ၏ အကာအကွယ်ကြောင့် တမင်သာ လာမကြည့်လျှင် မမြင်နိုင်သည့်နေရာ။

ထိုလူက မင်းမင်းကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် လှဲချစေကာ ပုဆိုးလှန်၍ မင်းမင်း ရင်ဘတ်ပေါ် တက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူ့လိင်တံ ပျော့တွဲတွဲကြီးကို မင်းမင်း ပါးစပ်ဝတွင် တေ့သည်။ မင်းမင်း ထိုအနေအထားကို ပြန်မြင်ယောင်သည်။ သူ ယမင်းကို အဓမ္မပြုစဉ်အခါကလည်း ထိုသို့ စတင်ခဲ့သည်ချည်း။ မင်းမင်း သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း တောင်းဆိုလိုက်သည်။

" ကျွန်တော် အရက်သောက်ချင်သေးတယ် ၊ တစ်ခွက်လောက်.."

ထိုလူကြီးက စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် ကျွတ်ကနဲ စုပ်သပ်လိုက်ပြီးနောက် ဆိုင်ရှေ့ပြန်ထွက်သွားကာ ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်ကို ယလာပေးသည်။ ရေဗူး မပါ။ မင်းမင်း အရက်ကို ခွက်ထဲ ထည့်မနေတော့။ ပုလင်းလိုက် မော့နိုင်သမျှနှင့် မျိုချနိုင်သမျှ မျိုချပစ်လိုက်ရာ တစ်ခွပ်ခွပ်ဖြင့် သီးတောင်သွားသည်။ ဟိုလူကြီးကတော့ မင်းမင်း သီးနေသည်ကိုပင် မစောင့်နိုင်။ ဇွတ်အတင်း တွန်းလှဲလိုက်ပြန်ရင်း တက်ခွပြန်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လိင်တံကြီး ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသည်။ နယ်တကာလှည့် အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေသည့် လူကြမ်းပီပီ ခန္ဒာကိုယ်က သန်မာ ထွားကြိုင်းသလောက် လိင်တံကလည်း ထွားသည်။ ဆိုးသည်က ဂေါ်လီတွေပါ တပ်ထားခြင်းပင်။

မင်းမင်းသည် တစ်လိမ့်လိမ့်နှင့် ပွတ်တိုက်ခံနေရသော ဂေါ်လီလုံးတွေကြောင့် လျှာတောင် နာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သူ့ လိင်တံကလည်း ချက်ချင်းကြီးဆိုသလို တင်းမာ ထောင်မတ်လာရာ ဂေါ်လီတွေက ပိုတောင်ကြီးလာသလို ထင်ရသည်။ ထိုလူက သူ့ လိင်တံ ထောင်လာသည်နှင့် ပါးစပ်ထဲ နှစ်ချက် ၊ သုံးချက်ခန့် ဆောင့်ပြီးနောက် မင်းမင်းကို ဆွဲလှန်ကာ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် မှောက်ရက်ဖြစ်အောင်ပြုသည်။ မှောက်သွားတော့မှ သတိထားမိသည်က သူ့ရှေ့တွင် အရက်သောက်ရင်း ထိုင်ကြည့်နေသည့် ယောက်ကျားကြီး နှစ်ယောက်။ နောက်က လူကြီးကလည်း ဘောင်းဘီစကို ဆွဲချွတ်နေသည်။ ရှေကလူနှစ်ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ကလည်း ရှေ့တိုးလာကာ မင်းမင်းပါးစပ်ထဲ လိင်တံကို လာထည့်သည်။

ဤသို့ဖြင့် မင်းမင်းသည် နောက်က ဖင်ချနေသည်ကို ခံယူနေရရင်း ရှေ့မှ လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေရသည်။ မူးနေ၍သာ တော်တေ့သည်။ သူတို့ လီးတွေက ဂေါ်လီတွေ တပ်ထား၍ နာသည်။ အကျင့်ရထားပြီးဖြစ်သည့်တိုင် စအိုလမ်းကြောင်းကို ဂေါ်လီလုံးတွေက ဆွဲကုတ်သလိုဖြစ်နေရာ ကြာလာတော့ သွေးတွေပါ ထွက်လာသလို စပ်ဖျင်းဖျင်းလည်း ဖြစ်လာသည်။ ကံဆိုးသည်က မင်းမင်းတစ်ယောက်တည်း မူးနေသည် မဟုတ်။ သူတို့ကလည်း မူးနေသည်ဖြစ်ရာ အလွယ်တကူ မပြီးကြ။ ထို့ပြင် သူတို့က သုံးယောက်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်အကြား လူအလှည့်အပြောင်းတွင် မင်းမင်း နားချိန်ရသည်။ နားချိန်ရတိုင်း လုပ်မိသည်က ပုလင်းထဲက အရက်ကို သည်အတိုင်း မော့ချမိခြင်းပင်။

နောက်ဆုံး မင်းမင်း ဘာမျှ မသိတော့။ အသိသည် ခန္ဒာကိုယ်က လွတ်ထွက်သွားသည်။ မှောင်အတိကျသွားသလိုလို.. အိပ်ပျော်သွားသလိုလို ။ သတိဝင်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ထလိုက်ချိန်တွင် လောကသည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပြီဖြစ်၏။ လမ်းဘေးမီးတိုင်များနှင့် မာကျူရီမီးသီးများ ၊ ကားလမ်းပေါ်မှ တစ်ခါတစ်ရံ ဖြတ်သွားသည့် ကားသံမှလွဲလျှင် တစ်ခြား မည်သည့်အသံမျှ မကြားရ။ လူးလဲထရန် ပြင်လိုက်ချိန်တွင် ခါးအောက်ပိုင်း စအိုတစ်ခုလုံး ကျိန်းစပ်နေသည်ကို ခံစားရမိသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင်လည်း ချွဲပြစ် ညှီစို့လျက်။ ရင်ပူ၍ စထွေးမျိုချချင်တာတောင် ပါးစပ်ထဲတွင် စထွေးမရှိ ၊ သုတ်ရည်များသာ ပါးစောင်အတွင်း ပြည့်လျှံနေသည်။

မင်းမင်း သုတ်ရည်တွေကို ထွီကနဲ ထွေးချလိုက်သော်လည်း အကုန်မစင်။ ပလုတ်ကျင်းစရာနှင့် သောက်စရာတစ်ခုခုများ တွေ့မလားဟု အနီးအနား လှည့်ပတ်ကြည့်သော အခါတွင်လည်း ရေဗူးမရှိ။ လက်လေးလုံးခန့် ကျန်နေသည့် အရက်ပုလင်းကိုသာ တွေ့သည်။ မင်းမင်း အရက်ဖြင့်ပင် ပါးစပ်ကို ဆေးကြောရင်း နည်းနည်း ထပ်သောက်လိုက်မိရာ သွေးတွေ ပူနွေးလာပြန်သည်။ စအိုတစ်ဝိုက်က နာကျင်ခြင်းသည် သက်သာသလိုလို ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ပုလင်းကို လက်က ကိုင်ကာ နည်းနည်းချင်း သောက်ရင်း ကားရပ်ထားခဲ့သည့် မြကျွန်းသာရှေ့သို့ ပြန်သည်။

ကားအနီးရောက်မှ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ သောရမုကို လိုက်ရှာရာ မတွေ့တော့။ ဘယ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြန်ပြီ မသိ။ စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် ကားကို မှီထိုင်လိုက်စဉ် ကားတံခါးက လော့ခ်မကျသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ဝမ်းသာအားရ တံခါးဖွင့်ကာ ကြည့်လိုက်တော့ ကားသော့သည် ဒက်ရှ်ဘုတ်ပေါ်တွင် ရှိသည်။ အထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်နှင့် ဖုန်း .. စိုးရိမ်စွာဖွင့်ကြည့်တော့ နှစ်ခုစလုံး မရှိတော့ ။ ရှိနေသည်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရေးထားသည့် ပညာမဲ့လက်ရေးဖြင့် စာရွက်ကြမ်းတစ်ခု။

" နောက်လဲ တွေ့ကြသေးတာပေါ့" တဲ့။

မင်းမင်း ကားထဲရှိ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ အရုပ်ကြိုးပြတ် မီထိုင်ချလိုက်ရင်း လက်ထဲက ပုလင်းကို တစ်စက်မျှ မကျန်တော့သည်အထိ မော့ချပစ်လိုက်သည်။ ရှက်ခြင်း ၊ နာကျည်းခြင်း ၊ နောင်တရခြင်း ၊ မျှော်လင့်ချက် ကုန်ဆုံးခြင်း ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လူအဖြစ်မှ လျှောဆင်းကျသွားပြီဟု ခံစားမိသည်။ ကားဒက်ရှ်ဘုတ်ကို နဖူးနှင့် ပစ်ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ တစ်ချက် .. နှစ်ချက်.. သုံးချက်.. တော်တော်နာသည်။ သို့သော် ဘာမျှမဖြစ်။ လူ့ပြည်တန်ဆာဘဝ ၊ လူ့လိင်ကျွန်ဘဝက မည်သို့မျှ ပြောင်းလဲခြင်းမရှိ။ မင်းမင်း အဝတ်အစားတွေကို ပြန်လဲသည်။ ဟိုလူတွေသည် ပိုက်ဆံနှင့် ဖုန်းကိုသာ ယူသွားသည်။ ဘောင်းဘီကိုတော့ ချန်ထားခဲ့သည်။ မင်းမင်း ဆံပင်တုနှင့် စတော်ကင် ဘောင်းဘီကို ကိုင်ကာ ကားထဲမှ ထွက်သည်။

ကားရပ်နားဝန်းအနီး ခြုံပုတ်ထဲသို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကွန်ကရစ် ပလက်ဖောင်းလေးအတိုင်း လျှောက်လာရင်း ကန်ဘောင်ပေါ်ရောက်လာသည်။ ကန်ဘောင်ပေါ်မှ တစ်ဆင့် ရေထဲဆင်းသည်။ ဟိုး ခပ်ဝေးဝေး ကန်တစ်ဘက် ပြည်လမ်းမဘက်မှ ကားများ စတင်သွားလာနေကြပြီ။ အင်းယားရေပြင်သည် မနက်စောစောဆိုသည့်တိုင် နွေးထွေးနေသည်။ မင်းမင်း ကန်စပ်မှတစ်ဆင့် လမ်းလျှောက်ကာ ရေထဲသို့ တစ်စ တစ်စ တိုးသွားသည်။ သူသည် တစ်ဖြည်းဖြည်းဖြင့် ရေထဲတွင် လည်ပင်း မှ မေးစေ့ ၊ ထိုမှ နဖူးစပ်၊ ထိုမှ စုန်းစုန်းမြုပ်၍ လုံးဝမမြင်ရတော့သည့်တိုင်အထိ ဆင်းလျှောက်သွားသည်။

နောက် သုံးရက်ခန့်အကြာ သတင်းစာများနှင့် ဖေ့ဘုတ်ပေါ်တွင် အင်းယားကန်ရေပြင်ထဲမှ လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ကျား အလောင်းတစ်လောင်း ပေါ်လာသည်ဟု သတင်း ဖော်ပြလာကြသည်။ ထိုအလောင်းတွင် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ မတွေ့ရှိရပဲ ရင်ခွဲ ဆေးစစ်ချက်အရ အရက်အလွန်အကျွံ သောက်သုံးပြီး ရေဆင်းကူးရာမှ ရေနစ်သေခြင်းဖြစ်မည်ဟု မူခင်းဆရာဝန်က သုံးသပ်ထားကြောင်းလည်း ဖော်ပြထားသည်။

ပြီးပါပြီ။

ရမ္မက်ကြွေး အပိုင်း ( ၁ )

ရမ္မက်ကြွေး အပိုင်း ( ၁ )

CooCo ရေးသည်။

" အချစ်ရေ.. ကိုယ်ပြန်လာပြီ.."

ဇေယျာထွန်း တံခါးကို ဖွင့်၍ အခန်းထဲ အဝင်တွင် မြူးကြွကြွ လှမ်းအော်လိုက်သည်။ ဇနီးချောလေးသည် နောက်ဘေးဘက်တွင် ရှိနေပေလိမ့်မည်။ ဇေယျာထွန်းက နာမည်ကြီး သတင်းစာတိုက်ကြီးတစ်ခုမှ သတင်းထောက်တစ်ယောက်ဖြစ်သလို ဇနီးဖြစ်သူ ယမုံကလည်း ရုပ်သံချန်နယ်တစ်ခုမှ ပရန်စန်တာမလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ 

ပွဲတစ်ခုတွင် အတူတူ သတင်းယူကြရာမှ ဆုံခဲ့မိကြပြီး ချစ်ခြင်းတူ၍ သံယောဇဉ်နှောင်ရာမှ တစ်ဆင့် ဘဝတစ်ခုကို အတူတူလက်တွဲဖြတ်သန်းရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသူတွေ။ နှစ်ယောက်ပေါင်း လစာငွေလေးများဖြင့် ကြည့်မြင်တိုင်မြို့နယ်ထဲတွင် တိုက်ခန်းလေးတစ်ခန်း ငှားရမ်းနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဇေယျာထွန်းက အကြီးတန်းသတင်းထောက်တစ်ယောက်ဖြစ်၍ မကြာခဏ ခရီးထွက်ရလေ့ရှိသည်။ ယမုံကတော့ ရန်ကုန်တစ်ဝိုက်တွင်သာ သတင်းယူရသူ။

ညားခါစတုန်းကတော့ ဇေယျာထွန်း ခရီးထွက်ရတတ်သည်ကို ယမုံက သဘောမကျ။ တစ်ယောက်တည်း လွမ်းပြီး ကျန်နေရသည့် ခံစားမူကို မနှစ်သက်။ ကြာလာတော့လည်း အဆင်ပြေလာသလို ယောက်ကျား ခရီးထွက်သည်ကိုပင် သဘောကျလာတတ်သည်။ ကိုယ့်ယောက်ကျားကိုယ် လွမ်းရသည့် ဖီလင်သည် ရူးမိုက်စကာလ အပျံသင်ဘဝက ငယ်ချစ်ဦးကို လွမ်းရတာနှင့် လားလားမျှမဆိုင်ချေ။ 

မနက်အိပ်ယာနိုး၍ ဘေးမှာ ကားယားကြီး မရှိသည့် လင်တော်မောင်နေရာ ကွက်လပ်ကို မြင်ရတာကစ၍ စျေးသွားသည့်အခါ ခြင်းတောင်းလေးသည်က အလယ်၊ ညဘက် တိုးဝင်စရာ ရင်ခွင်မရှိသည်ကအဆုံး အရာရာသည် လွမ်းစရာတွေချည်း ။ ယောက်ကျားပြန်လာ၍ ဆုံမိကြသည့်အခါ တစ်ဦးရင်ခွင်ထဲ တစ်ဦး တိုးဝင်ရင်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်၍ သူ့ရင်ခုန်သံကို နားထောင်နေရရုံဖြင့် လွမ်းခဲ့ရသမျှသည် မျက်ရည်စအဖြစ် ပျော်ဆင်းသွားတတ်မြဲ။

စိတ်ပါလာ၍ ကုတင်ပေါ်ရောက်ပြီး အချစ်ပွဲနွှဲကြသည့်အခါ အခါတိုင်းထက် ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှား ပြင်းထန်နေရသည်ကိုလည်း ကြိုက်သည်။ ယောက်ကျားကလည်း ငတ်လာခဲ့သမျှ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း ၊ ယမုံကလည်း လွမ်းသမျှကို အတိုးချ၍ မီးကုန်ယမ်းကုန်။ ယခုလည်း ဇေယျာထွန်း ခရီးဝေးက ပြန်လာခဲ့ပြီ။ ယမုံသည် နောက်ဘေး ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ ထမီရင်လျားလေးနှင့် ယမုံ့ ခန္ဒာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းလေးသည် ဝင်းမွတ်ဖြူစင် နုဖွေးနေ၏။

ဇေယျာထွန်း ကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ချလိုက်ကာ ယမုံ့ကိုယ်လေးကို ပြေး ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ယမုံသည် "အင့်" ကနဲ မြည်အောင် အသက်ရှုကျပ်သွားသော်လည်း သည်အရသာကို မက်မောသည်။ သူ့ရင်ခွင်ကြီးထဲတွင် ခေါင်းထိုးဝင်ကာ ကျောပြင်ကြီးကို မမီမကမ်း ပြန်လည်ဖက်တွယ်ရင်း မကြာသေးခင်က အဖြစ်အပျက်များကို မြင်ယောင်လာသည်။ 

" ဟင့်အင်း.. မဟုတ်ဘူး.. ကိုကို့အပေါ် သစ္စာမဲခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ၊ သမီး အနိုင်ကျင့်ခံရတာ၊ ကိုကို သိလား.. သူ သမီးကို အနိုင်ကျင့်တယ် ၊ ကိုကိုသိရင် သမီးကို ဆူမှာလား ၊ စိတ်ဆိုးပြီး ကွာရှင်းမှာလား ၊ သမီးကြောက်တယ် ၊ ကိုကို သမီးကို ခွဲမသွားပါနဲ့နော်.. နော်.."

စကားလုံးများသည် ယမုံရင်တွင်းမှာသာ ပဲ့တင်ထပ်နေကာ နှုတ်ခမ်းဝဆီသို့ ရောက်မလာခဲ့။ လည်ချောင်းဝတွင် တစ်ဆို့နေသော ခံစားချက်သည် ယမုံ့မျက်ဝန်းများကို စိုစွတ်လာစေသည်။ ဇေယျာထွန်းသည် တစ်လိမ့်လိမ့် စီးကျလာသည့် ယမုံ့ ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်စများကို သုတ်ဖယ်ပေးရင်း..

" ငိုပြန်ပြီ.. ဒီ ကလေးမကတော့.. တိတ်တော့နော်.. ခု ကိုကို ပြန်ရောက်လာပြီပဲ.."

ချော့သူက ချော့သည့်အခါကျမှ ဝမ်းနည်းတတ်သူသည် အသံထွက်၍ပင် ငိုမိတော့သည်။ ယောက်ျားဖြစ်သူ ဘာမှ မသိသေး ။ သူ့ ဇနီးသည်ကို ဖြူစင်နေသူဟု ထင်မှတ်နေဆဲ။ ယမုံသည် အခံရခက်လွန်းစွာ သည်းသည်းမည်းမည်း ငိုသည်။ ဇေယျာထွန်း မျက်မှောင်ကြုံ့သွားသည်။ ယမုံ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်နေချေပြီ။ လူရည်လည်ပါးနပ်ရာတွင် နာမည်ကျော်သည့် သတင်းထောက်ဖြစ်၍ ရင်းနှီးလွန်းသည့် ဇနီးသည်၏ အနေအထားသည် ပုံမှန်မဟုတ်ဆိုသည်ကို ချက်ချင်း ရိပ်မိသွားသည်။

" ကလေးလေး.. ဘာဖြစ်တာလဲ.. ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ.. ကိုယ့်ကို ပြောပြလေ.. "

ယမုံ ခေါင်းခါသည်။ ဇေယျာထွန်း စိတ်ကို ဆွဲဆန့်ရင်း ချော့မော့မေးသည်။

" ပြောပြပါ.. ကလေး ဘာဖြစ်တာလဲ၊ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်နေတယ် ၊ ကိုယ် သိချင်တယ်"

" ကိုကို စိတ်ဆိုးမှာ.."

" ကိုကို စိတ်ဆိုးမယ့် ကိစ္စ.. ကလေး လုပ်မိတယ်ပေါ့.."

" မဟုတ်ဘူး.. သမီး လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ၊ သမီး ငြင်းပါတယ်.. ဒါပေမယ့်.. "

ပြောနေရင်း တန်းလန်း ယမုံ သူ့စကားကိုသူ ပြန်သတိထားမိကာ ချက်ချင်း ရပ်သွားသည်။ ယောက်ကျားဖြစ်သူ၏ မျက်နှာကို မော်ကြည့်တော့.. ချစ်လင်၏ မျက်လုံးများ နီရဲစ ပြုလာကြောင်း သတိထားမိသည်။ သွားပြီ ။ သူ့ ယောက်ကျား သတင်းထောက်သည် ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်သူ ။ ယမုံ ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို သူ ရိပ်မိသွားပြီ။

" ဘယ်သူလဲ.. ဘယ်ကကောင်လဲ.. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ.. ကိုယ့်ကို ပြောပြ.."

မေးခွန်းများ မေးရင်း မျက်ရည်စများ စီးကျလာသော ယောက်ကျား၏ မျက်နှာကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ဖွဖွ ငြင်သာ သုတ်ဖယ်ပေးကာ ယမုံ ချော့သည်။

" ကိုကို .. စိတ်ထိန်းနော်.. သမီး ကိုကို့ကိုပဲ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုကို အသိပါ ၊ သမီး ကိုကို့အပေါ် သစ္စာ မဖောက်ဘူး ၊ ယမုံ မတတ်နိုင်လို့ ဖြစ်သွားခဲ့ရတာ ၊ ကိုကို နားလည်လားဟင် ၊ ယမုံ့ကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်"

" စိတ်မဆိုးပါဘူး ၊ ယမုံ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး ။ ကိုယ်သိချင်တာက ဘယ်သူလဲ .. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ခုပြော ၊ အဲ့ဒါ ကိုကို သိချင်တယ်"

ယမုံ သက်ပြင်းလေးချ၍ ယောက်ကျားဖြစ်သူ၏ လက်ကို ဆွဲကာ အိမ်ရှေ့ခန်းကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ပလက်စတစ် ဆက်တီခုံတွင် ဝင်ထိုင်ကြရင်း ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်တစ်နေရာကို ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ဟုတ်သည်။ အဖြစ်အပျက်များသည် လွန်ခဲ့သည့် ငါးရက်က ထိုကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် စတင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

...............................................................................................................

ယမုံသည် ယောက်ကျားဖြစ်သူ ကျောပိုးအိတ်လွယ်၍ နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးကာ ခရီးထွက်သွားသည်နှင့် ဖေ့ဘုတ်ပေါ်တွင် အလွမ်းစတေးတပ်တစ်ခု ရေးတင်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့်  ပြင်ဆင်ခြယ်သကာ ရုံးဖယ်ရီကို စီး၍ အလုပ်သွားသည်။ စီးရင်း ပျင်းလာသဖြင့် ကားပေါ်တွင် ဖုန်းထုတ်၍ ကြည့်စဉ် မက်စေ့တစ်စောင်ရောက်နေကြောင်း တွေ့သည်။ မက်စေ့ပို့သူက ဖရန့်လစ်ထဲက Wolf ဆိုသည့်သူ ။ အားပေးစကားပြောခြင်းဖြစ်၍ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ 

ယမုံတို့လို ရုပ်သံလောကက ပရန်စန်တာများသည်လည်း ပရိတ်သတ်နှင့် လူလုပ်ရသည်ဖြစ်၍ အားပေးသူများကို ပြန်လည် တုံပြန်ပေးရသည်။ Wolf ဆိုသည့်လူက သူများတွေလို ဖွန်ကြောင် စကားများ စ မလာတတ်သူဖြစ်၍ အလိုက်အထိုက် ပြန် စကားပြောဖြစ်တတ်သည်မှာ ၆ လ ခန့်ပင်ရှိခဲ့ပြီ။ ယခုလည်း ကားလမ်းပိတ်၍ ဖယ်ရီပေါ်တွင် ပျင်းနေသည့်အတူတူ Wolf က စကားလာပြောသည်ကို ပြန်ပြောပေးနေမိသည်။

Wolf က အားပေးစကားများပြောရင်းမေးသည်။ ယောက်ကျား ခရီးထွက်တာ ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာမို့လို့ လွမ်းရတာလဲဖြင့် ရယ်မော စနောက်သည်။ ယမုံက ငါးရက်ဟု ပြန်ဖြေရင်း ငါးကမ္ဘာကြာမည်ဟု ခံစားရကြောင်း ပြန်ပြောတော့ ထိုလူက ရယ်သည်။ ယမုံလည်း ထိုလူနှင့် လိုက်ပါ ရယ်မောရင်း စိတ်နည်းနည်း ပေါ့သွားသည်။ ညနေရုံးဆင်းလျှင် အမေတို့ အိမ်သွား ထမင်းစားမည်ဟု ကြံထားသော အစီအစဉ်ကိုလည်း ဖျက်လိုက်သည်။ ကိုကို မရှိပေမယ့် ကိုကို့ အရိပ်တွေရှိသည့် အခန်းလေးထဲတွင် ယမုံ နေရဲပါသည်။ 

ညနေ ငါးနာရီ ရုံးဆင်းပြီးနောက် ဖယ်ရီဖြင့် ပြန်လာရင်း လမ်းထိပ်တွင်ပင် ဟန်ဘာဂါ တစ်လုံး ဝယ်သည်။ ဒါသည် ယမုံ့အတွက် ညစာပင်။ ကိုကိုရှိလျှင်တော့ ထမင်းချိုင့်အတွက် ဟင်းချက်ရမည်။ ကိုကို့ကို ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်ပေးချင်သည်။ ချက်ထားသမျှကို ကိုကို အားရပါးရ စားနေလျှင် ယမုံ ကျေနပ်သည်။

တိုက်ခန်း လှေကားထိပ်ရောက်၍ လှေကားသော့ဖွင့်မည် ပြုစဉ် သော့ခလောက် ပျောက်နေသည်ကို တွေ့သည်။ သော့ပျက်ပြန်ပြီထင်သည်။ တိုက်ခန်းမှာ ၇ လွှာ ဖြစ်၍ စုစုပေါင်း ၁၄ ခန်းရှိသည့်အတွက် တစ်နေ့ တစ်နေ့ သော့ခလောက်ခမျာလည်း အဖွင့်အပိတ် ရာနှင့်ချီလုပ်ရရှာရာ ကြာကြာမခံနိုင်ဖြစ်ပုံပေါ်သည်။ 

ယမုံ ကိုယ့်အခန်းရှိရာ လေးလွှာသို့ ရောက်၍ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်ပြီး ပြန်ပိတ်မည်ပြုစဉ် အပေါ်ထပ် လှေကားထောင့်မှ လူတစ်ဦးသည် ဘွားကနဲဆိုသလို ပေါ်လာပြီး ပိတ်တော့မည့် တံခါးကို ဆောင့်တွန်းကာ ယမုံ့ ကိုယ်လေးကို ဖမ်းချူပ်လိုက်သည်။ ယမုံ ရုတ်တရက်မို့ ကြောင်သွားစဉ် ထိုလူသည် အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးနောက် လော့ခ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ ဂျာကင်အိတ်ထဲမှ ဆိုလိုတိတ်အခွေကြီးကို ထုတ်၍ ယမုံ့ လက်တွေကို ပတ်စည်း တုပ်နှောင်သည်။

ယမုံ သတိဝင်လာကာ ရုန်းကန် အော်ဟစ်ရန်ကြိုးစားမည်ပြုစဉ် ချွန်မြသော ဓားသွားလေးတစ်ချောင်းသည် ယမုံ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးပေါ် တင်လာသည်။ ယမုံ မလှုပ်ဝံ့တော့။ ပခုံးထက်က စလင်းဘက်အိတ်လေးကို ထိုလူ့ထံ ထိုးပေးလိုက်ရင်း ပစ္စည်းများကို ယူပါရန် နှင့် အညံ့ခံကြောင်း သင်္ကေတပြလိုက်သည်။ ထိုလူက ယမုံ့ စလင်းဘက်အိတ်ကို ဂရုမစိုက်။ လက်တွေကိုသာ တိတ်ဖြင့် အထပ်ထပ်စည်းနှောင်နေသည်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ကို တိပ်ဖြင့်အုပ်သည်။

စိတ်ချသွားပြီဟု ထင်သွားပုံရသည့် သူသည် ယမုံ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်၍ ကြမ်းပြင်ပေါ် တွန်းလှဲချလိုက်သည်။ ယမုံသည် ဓားပြနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီဟု သူ့ကိုယ်သူ ထင်သည်။ တစ်ကယ်တော့ ယမုံတို့မှာ ဓားပြဝင်တိုက်ရလောက်အောင် ပစ္စည်းဥစ္စာ ကုံလုံကြွယ်ဝနေသည် မဟုတ်။ လခစား ဝန်ထမ်း လင်မယားနှစ်ယောက် ခြစ်ခြစ်ကုပ်ကုပ် နေထိုင်စားသောက်ရင်း စုမိဆောင်းမိ ငွေကြေးဆိုသည်မှာ တိုက်ခန်းငှားခ ပေးဖို့မျှသာ။ 

သို့ဆိုလျှင် သည်လူ လိုချင်သည်မှာ ဘာဖြစ်နိုင်သနည်း ။ ယမုံ တွေးရင်း စိုးရိမ်စိတ် ဆောင့်တက်သွားသည်။ ထိုလူသည် လူကို လိုချင်တာဖြစ်မည်။ ကိုကိုသိလျှင် ပြဿနာ အကြီးအကျယ် တက်မည်။ ယမုံ့ကိုတောင် ခွဲခွားသွားနိုင်သည်။ ယမုံ စဉ်းစားနေချိန်တွင်ပင် ထိုလူသည် ဂျာကင်အင်္ကျီ ကို ချွတ်ပြီး၍ ဂျာင်းဘောင်းဘီမှ ခါးပတ်ကို ချွတ်နေချေပြီ။

ယမုံ ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ကာ လက်ကို နောက်ပြန် တုပ်နှောင်ခံထားရသည့်ကြားက လူးလဲ ကုန်းရုန်းထသည်။ ထိုလူက ကုန်းထလာနေသော ယမုံ့ကို တစ်ချက်မျှကြည့်၍ ယမုံ့ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်သီးဖြင့် တစ်ချက်ထိုးလိုက်သည်။ အောင့်ကနဲ နာကျဉ်မူနှင့်အတူ ယမုံ ခွေခွေကလေး ပြန်လဲကျသွားသည်။ ထိုလူသည် ခပ်တိုးတိုးလေး ရယ်မောလိုက်ရင်း သူ့အိတ်ထဲမှ ဖုန်းကို ထုတ်ကာ အခန်းထောင့်တွင် ထောင်၍ ဗီဒီယို ရိုက်ကူးသည့် ခလုတ်ကို နှိပ်သည်။ 

ယမုံ မြင်လိုက်မိ၍ နာကျင်နေသည့်ကြားက ကိုယ်လုံးလေးကို ချာကနဲလှည့်၍ ကင်မရာမြင်ကွင်းမှ လွတ်အောင် ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုလူက ဤသို့ အဖြစ်မခံ။ ယမုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ဆွဲလှည့်လိုက်ရင်း မျက်နှာကို ချူပ်ကိုင်၍ ကင်မရာဘက် လှည့်စေသည်။ ပြီးတော့ .မုံ့မျက်နှာ တစ်ခုလုံးကို နမ်းသည်။ ရွံ့သည်။ မခံမခံရပ်နိုင်ဖြစ်ခြင်းသည် ယမုံ့ နှလုံးသားထဲတွင် အလုံးအရင်းဖြင့် ဖွဲ့တည်သည်။

သို့ရာတွင် ရုန်းကန်လို့က မရ။ လက်နှစ်ဘက်စလုံးသည် ယမုံ့ ခါးနောက်တွင် လက်ပြန်အနေအထားဖြင့် ရှီနေသည်။ ကိုယ်လုံးကလေးကို တွန့်လိမ်၍ မျက်နှာကို ဘယ်ညာယမ်းခြင်းအားဖြင့်သာ အလိုမတူကြောင်း ပြသနေရသည်။ ထိုလူကတော့ ဂရုမစိုက်ပါ။ သူ ဂရုစိုက်သည်က ယမုံ့ ထမီစလေးကို လိပ်တင်၍ ပေါင်းသား တုတ်တုတ်လေးကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်နေခြင်းပင်။ ယမုံ အပြင်းအထန် ရုန်းကန်သည်။ 

အင်းအားကမမျှရတဲ့ ကြားထဲ.. လက်နှစ်ဘက် အကူအညီမပါ၍ ရုန်းကန်ခြင်းသည် ထိုလူ့အတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ပုံမရ။ ထမီစလေးသည် ကွင်းလုံးကျွတ်၍ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျသွားသည်။ ယမုံ ငိုလေပြီ။ ငိုရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ ကိုကိုရေ.. ကယ်ပါဦး.. လို့ အကျယ်ကြီး အော်မိသော်လည်း တိပ်စည်းခံထားရသည့် နှုတ်ခမ်းမှ အသံသည် ဝူးဝူးဝါးဝါးမျှလောက်သာ ထွက်သည်။

ထိုလူသည် ယမုံ့ ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကို ဖြဲကားတိုးဝင်လာကာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် တက်ဖိစပြုလာသည်။ ယမုံ ရုန်းကန်ရသည်မှာ မောလွန်းမက မောပြီ။ သို့သော် ချစ်ရသည့် ကိုကို့အတွက် အားလျှော့၍ မဖြစ်။ ဓားနဲ့သာ အထိုးခံလိုက်ချင်တော့သည်။ ထို့ကြောင့် ယမုံ့ မျက်နှာလေးရှေ့သို့ ရောက်လာစော ထို့လူ ရင်ဘတ်ကြီးကို ခေါင်းဖြင့် တိုးဝှေ့တိုက်ပစ်လိုက်သည်။ 

ထိုလူက သူ့လိင်တံကြီးကို ယမုံ့ကိုယ်ထဲ ထိုးသွင်းရန် ကြံရွယ်နေချိန်ဖြစ်၍ အငိုက်မိသွားကာ ယိုင်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ် ဒေါသထွက်သွားပုံဖြင့် အသက်ရှုသံ ရှုးကနဲ တစ်ချက်ထွက်လာပြီးနောက် ယမုံ့လည်တိုင်လေးကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ ယမုံ အသက်ရှုကျပ်လာသလို လည်ပင်းကလဲ နာလာသည်။ ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ယမ်း၍ ရုန်းသော်လည်း မလွတ်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးတွေထဲက ပြာလာပြီး ရင်အုံတစ်ခုလုံး မို့မောက်ခုံးကြွကာ အသက်ကို အပြင်းအထန် ရှုရချိန်ကျမှ သူက လွှတ်ပေးသည်။

ယမုံ မရုန်းနိုင်တော့။ ရုန်းရန် ခွန်အားဟူ၍လည်း တစ်စက်ကလေးမျှ မရှိတော့။ ခေတ္တမျှ ပြတ်တောက်သွားသည့် လေကိုသာ အသည်းအသန် ရှုသွင်းနေရရင်း အဆမတန် မောဟိုက်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ထိုလူသည် သူ့လိင်တံကြီးကို ယမုံ့ကိုယ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလာသည်။ စိတ်မပါလက်မပါနှင့် အနိုင်ကျင့်ခံနေရသည်ဖြစ်၍ အရည်ကြည်မထွက်သောကြောင့် အဝလေးသည် ကြမ်းတမ်း ခြောက်သွေ့ နေသည်။ 

ထိုလူကတော့ ယမုံ့ကို ထည့်တွက်သည် မဟုတ်ချေရာ သူ့လိင်တံ ထိုးသွင်းနိုင်ဖို့ကိုသာ အာရုံစိုက်၍ ဖိသွင်းနေသည်။ နာသည်။ ကိုကိုသည် ယမုံ့ကို မည်သည့်အခါကမျှ ဤသို့ မဆက်ဆံ။ သူ စိတ်ပါနေချိန်တောင် ယမုံ့ဘက်က အဆင်သင့်မဖြစ်လျှင် စိတ်ထိန်းပြီး သူ့ဘာသာ လက်နှင့် လုပ်တတ်သူ ။ ကိုကို.. ကိုကိုရေ.. ယမုံ့ကို ကယ်ပါဦး..။

ကိုကိုကတော့ ရောက်မလာနိုင်ပါ။ ရောက်လာသည်ကတော့ ကိုယ်အတွင်းပိုင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာနေသော လိင်တံ။ အိမ်ထောင်သက် ၈ လကျော်ခဲ့ပြီဖြစ်သည့်အပြင် သမီးရည်းစားဘဝမှာကတည်းက အတူတူနေခဲ့ဖူး၍ လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည် ယမုံ့အတွက် ဆန်းသည်တော့မဟုတ်။ သို့ရာတွင် ဆက်ဆံဖူးသည်က ကိုကို တစ်ဦးတည်းနှင့်။ ကိုကိုဆိုသည့် ကိုကိုကလည်း ယမုံ့ကို ချစ်ခင်လွန်းသည့်သူ ။ ပထမဆုံးအကြိမ် အပျိုစင် ပန်းဦးကို ဆွတ်ခူးသည်ကပင် နူးညံ့ငြင်သာလွန်းသည့်သူ။ အိမ်ထောင်ကျ၍ စိတ်ရှိတိုင်း နေခွင့်ရသည့် အချိန်တွေမှာတောင် ယမုံ့ဘက်က ခွင့်ပြုမှ သို့မဟုတ် ယမုံကိုယ်တိုင်က အားပေးအားမြှောက်ဖြင့် တက်ကြွလွန်းနေမှ ကြမ်းတတ်သူ။

ယခုတော့ တစ်စိမ်းတစ်ရံစာလူသည် ယမုံ့ကို မညှာမတာ ထိုးသွင်းနေချေပြီ။ ခါးအောက်မှာ ရှိနေသည့် လက်နှစ်ဘက်ကြောင့် ကော့ပေးသလိုဖြစ်နေသည့် အနေအထားကလည်း ထို့လူ့ကို တက်ကြွစေမည်လား မသိ။ ထိုလူသည် အရည်ကြည်မျှပင် မထွက်သေးသည့် ယမုံ့ ကိုယ်လေးထဲ အတွင်းသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီး ဆောင့်ချနေသည်။ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများ ပွန်းပဲ့ကုန်ပြီထင်သည်။ 

စပ်ဖျင်းဖျင်းနှင့် ပူစပ်ခြင်းကို ခံစားရသည်။ ယမုံ မျက်ရည်များနှင့် နာနာကျင်ကျင် ညည်းတွားသည့်အခါ ထိုလူ၏ ဆောင့်ချက်များက ပိုမို ပြင်းထန်လာသည်။ ယမုံ့အထင် ထိုလူသည် လူပျိုဖြစ်ရမည်။ သိပ်ကြာကြာမဆောင့်နိုင်။ ပြီးသွားသည်။ ကိုကို လူပျိုတုန်းကလည်း ဤပုံစံပင်။ နောက်ပိုင်း အကျင့်ရလာမှ ထိန်းတတ်လာခဲ့သည်။ ယမုံသည် ကိုကို့ကို သတိရရင်း နံရံပေါ်မှ မင်္ဂလာဦး ဓာတ်ပုံကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။

ထိုလူက ယမုံ့ကိုယ်လေးပေါ်မှ ဖယ်ခွာထရပ်ရင်း ယမုံကြည့်ရာဘက်သို့ လိုက်ကြည့်သည်။ နံရံပေါ်မှ စုံတွဲပုံကြီးကို မြင်သည့်အခါ " ဟက်" ကနဲ ရယ်သွမ်းသွေးလိုက်ရင်း အိမ်နောက်ဘက်သို့ ထွက်သွားသည်။ ရေခဲသေတ္တာ တံခါးဖွင့်သံကြားသည်။ အမောပြေ ရေသောက်တာဖြစ်မည်။

ယမုံကတော့ မျက်ရည်များ စီးကျလာရင်း ဓာတ်ပုံထဲက ကိုကို့ မျက်နှာကိုသာ နာနာကျင်ကျင် ကြည့်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ဟိုလူ ပြန်ရောက်လာပြီး ယမုံကြည့်နေသည် ဓာတ်ပုံကြီးကို နံရံချိန်မှ ဖြုတ်ကာ ယမုံ့အနီး ကြမ်းပြင်နံရံတွင် ထောင်သည်။ ပြီးတော့ ယမုံ့ကိုယ်လေးကို မှောက်ရက်အနေအထားဖြစ်အောင် ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ တစ်ဘက်ထောင့်မှ ရိုက်နေသည့် ဖုန်းကင်မရာကိုလည်း မမေ့မလျော့ သွားပြန်ယူကာ ဆက်တင်ပြန်ချိန်နေပုံရသည်။ ယမုံ အံကိုကြိတ်၍ မျက်ရည်ကျရင်း သူလုပ်သမျှတွေကို မြင်နေရသည်။

ထိုလူသည် ယမုံ့ စိတ်တွေကိုပါ ရိုက်ချိုးတော့မည့် ပုံ ။ ယမုံ့ကို ယမုံ့ ယောက်ကျား ဓာတ်ပုံရှေ့တွင် လိင်ဆက်ဆံတော့မည်။ ထင်သည့် အတိုင်းပင် သူသည် မှောက်ရက်ကလေးဖြစ်နေသည့် ယမုံ တင်ပါးများနောက်တွင် နေရာဝင်ယူရင်း တင်သားလုံးလုံးလေးများကို ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်ကာ နောက်တစ်ချီအတွက် အစပျိုးနေသည်။ ယမုံ သူ့မျက်နှာရှေ့မှ ကိုကို့ဓာတ်ပုံကို မကြည့်ရဲတော့။ မျက်လုံး အစုံံကို မှိတ်ချလိုက်စဉ် မျက်ရည်ပူများသည် ပါးပြင်ပေါ် လိမ့်ဆင်းကျလာသည်။

နောက်ကလူကတော့ ထောင်မတ်လာနေသော လိင်တံကို ယမုံ့တင်ပါးလုံးလေး နှစ်ခုကြားတွင် ညှပ်သွင်းကာ ဖိကပ်ပွတ်ရင်း ဇိမ်ယူနေသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ သူ့လိင်တံသည် ယမုံ့ စောက်ဖုတ်လေးအတွင်း ထိုးဝင်လာသည်။ ပထမတစ်ခါ ပြီးထားပြီး အရည်တစ်ချို့ ထွက်စပြုနေ၍ အဝင်ကတော့ မကြမ်းတမ်းတော့။ သို့ရာတွင် စပ်ဖျင်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားများသည် သူ့လိင်တံ ဖြတ်သန်း ပွတ်တိုက်သွားတိုင်း ပူစပ် နာကျင်နေသည်။ ယမုံ ခါးလေးကိုင်း၍ နာကျင်မူကို ကြိုးစားဖြေသိမ့်သည့်အခါ သူက လေးဘက်ထောက်ပေးသည် ထင်ရော့သလား မသိ။ ခါးကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ နင်းဆောင့်တော့သည်။ ယမုံသည် ကိုကို့ ဓာတ်ပုံရှေ့တွင် လှုပ်ရမ်းနာကျင်နေလျက်။

အချိန်တွေ မည်မျှကြာသွားသည်ကို ယမုံ သတိမထားမိ ။ သူ လက်မှတိပ်တွေကို ဓားနှင့်ဖြတ်ပေးပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားချိန်အထိ ယမုံသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် မှောက်ရက်ကလေး ရှိနေခဲ့သည်။ ထို မုဒိန်းကောင်ကတော့ အဆာဝတော့ ဌာနပြန်ချေပြီ။ ယမုံ့ ခမျာမှာသာ နာကျင်ကျေကွဲစိတနှင့် ကိုကို့ ဓာတ်ပုံကို ပိုက်၍ ရှိုက်ကြီးတစ်ငင် ငိုနေမိသည်။ ငို၍ မောသည့်အခါ ထရပ်ကာ နာရီကြည့်တော့ ၈ နာရီပင် ခွဲချေပြီ။ 

ယမုံ ရေချိုးခန်းအတွင်း ဝင်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာတိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများထဲကိုပါ ရေပန်းဖြင့် ထိုး၍ ဆေးသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် သည်အင်္ဂ ါအစိတ်အပိုင်းကို ဓားဖြင့် လှီးထုတ်ချင်သည်။ ကိုကို မဟုတ်သည့် ယောက်ကျားတစ်ယောက်က အနိုင်အထက်ပြု၍ ဆက်ဆံသွားသည့် အရာ။

ယမုံ ရေပန်းအောက်တွင် ငုပ်တုပ်လေးထိုင်ချရင်း ဝမ်းပမ်းတစ်နည်း ငိုမိပြန်သည်။ သေသွားလျှင် ကောင်းမည်။ အအေးပတ်ပြီး သေလျှင်ကောင်းမည်။ ယမုံ ရေပန်းအောက်တွင် ညဉ့်နက်သည်အထိ ငုပ်တုပ်လေး ထိုင်နေခဲ့မိပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်၍ နှုတ်ခမ်းသားများ ပြာနှမ်းလာသည့်အခါ အချမ်းဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့၍ အိပ်ယာထဲ ဝင်ရသည်။ အိပ်မပျော်ခင် နွမ်းနယ်နေသာ ခန္ဒာကိုယ် ၊ နာကျင်နေသော စိတ်အဟုန်ဖြင့် အိမ်မက်ဆိုးဖြစ်ပါစေကြောင်း ဆုတောင်းမိသည်။ အကယ်၍ အိမ်မက်မဟုတ်ပဲ အဖြစ်ဆိုးဆိုပါကလည်း ဤမျှဖြင့် ပြီးပါစေဟုသာ။

ယမုံ့ ဆုတောင်းသည် မပြည့်ခဲ့ချေ။ နောက်တစ်နေ့ရောက်၍ ယမုံ ခွင့်ယူကာ နားနေစဉ် အိမ်ရှေ့တံခါး ဘဲလ်တီးသံကြားရသည်။ နွမ်းနယ်နေသော ခန္ဒာကိုယ်ဖြင့် မထချင် ထချင် ထရင်း တံခါးချောင်းကြည့်ပေါက်မှ ကြည့်လိုက်စဉ် ယမုံ့ ခန္ဒာကိုယ်တစ်ခုလုံး တုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားမိရသည်။ ဟိုလူ.. မနေ့ကလူ တံခါးရှေ့တွင် ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာပေးဖြင့် ရပ်ရင်း လက်ထဲက ဖုန်းကို ထောင်ပြနေသည်။ ရုတ်တရက်မို့ ယမုံ လန့်သွားက  သေချာမကြည့်လိုက်မိ ။ နောက်မှ တံခါးပိတ်ထားတာပဲဟု တွေးရင်း ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူသည် လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ထောင်ပြနေသည်။ 

ဖုန်းစကင်တွင် ပေါ်လာနေသည်က လင်မယားစုံတွဲ ဓာတ်ပုံရှေ့တွင် မှောက်ရက်ကလေး ရှိနေသည့် ယမုံ့ကို နောက်မှ တလမန်းကြမ်း လိုးနေသည့် ထိုလူ ။ ယမုံ့ မျက်လုံးများ ပြာသွားသည်။ ထိုလူက ဖုန်းက စကရင်ကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ထိတွေ့ရင်း ဗွီဒီယိုကို ပိတ်ကာ ဖေ့ဘုတ်ကို ဖွင့်ပြသည်။ ထို့နောက်  ပို့တင်သည့် ခလုတ်ကို နှိပ်သည်။ ယမုံ့ကို ဆက်ဆံနေသည့် ဗွီဒီယိုကို ရွေးသည်။ Uploading.. ယမုံ ငိုယို အော်ဟစ်ကာ တံခါးကို လှည့်ဖွင့်ရင်း ထိုလူ့လက်ထဲက ဖုန်းကို ဝင်လုသည်။

ဖုန်းကတော့ ယမုံ လက်ထဲ မရောက်။ ထိုလူကသာ ယမုံ့ အခန်းထဲ ရောက်လာသည်။ ငိုယိုရင်း ဖုန်းကို လိုက်လုနေသော ယမုံ့လက်တွေကို ဖမ်းချူပ်ထိန်းသိမ်းရင်းက ယမုံ့နားနား ကပ်၍ တိုးတိုးလေးပြောသည်။

" ငြိမ်ငြိမ်နေ.. မနေရင် တင်လိုက်မှာ.."

ယမုံ ငြိမ်ကျသွားသည်။ အနိုင်ကျင့်ခံရတာ ဟုတ်သည် ၊ မဟုတ်သည်ဆိုသည်ကို စစ်ဆေးကြမည့်သူ ရှိ ၊ မရှိဆိုသည်က မသေချာ။ သေချာသည်က ရုံးက လူတွေ တွေ့သွားလျှင် ကိုယ်ကျင့်တရားဖောက်ပြန်သည့် မိန်းမဟု ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်ကြမည်။ ကိုကိုတွေ့သွားလျှင်.. ကိုကိုသာ တွေ့သွားလျှင်.. ဘာတွေဖြစ်မည်ဆိုသည်ကို ယမုံ ဆက်မစဉ်းစားရဲ။ ယမုံ ငြိမ်နေစဉ်မှာပင် ထိုလူက အခွင့်ကောင်း ယူလာသည်။ ယမုံ့ကိုယ်လေးကို စွေ့ကနဲ မြှောက်ချီ ပွေ့မကာ အိမ်အတွင်း အိပ်ယာပေါ် ခေါ်သွားသည်။

ယမုံသည် ထိုလူ့လက်ထဲတွင် အသေကောင် အရုပ်တစ်လရုပ်လို ပါသွားသည်။ ကိုကိုနှင့် နှစ်ကိုယ်တူ ပျော်မွေ့ခဲ့သည့် အိပ်ယာ ။ ယမုံ ခါးနာမည်စိုး၍ သူသိပ်ကြိုက်သည့် အရက်ကို လျှော့ကာ မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဝယ်ပေးခဲ့သည့် Swety Home မွေ့ယာ ။ ထိုမွေ့ယာပေါ်တွင် ယမုံသည် တစ်ခြားယောက်ကျားတစ်ယောက်၏ ရင်ခွင်အောက်တွင် ရောက်နေသည်။ မျက်ရည်များက စီးကျလာပြန်သည်။ 

ထိုလူက ယမုံ့ ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်စများကို လက်ညိုးဖြင့် လာထိပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ရယ်သည်။ ပြီတော့ အိပ်ခန်းတွင်း လှည့်ပတ်ကြည်၍ မှန်တင်ခုံကို တွေ့သည့်အခါ ဖုန်းကို ထုတ်ယူပြီး ဗီဒီယို ရိုက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေပြန်သည်။ သည်လူသည် ယမုံ့ကို တစ်လျှောက်လုံး အနိုင်ကျင့်တော့မည်လား မသိ။ သူ့တွင် ဖုန်းနှစ်လုံးပါလာခဲ့သည်။

တစ်လုံးကို ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် ထောင် ရိုက်ထားပြီး တစ်လုံးကို လက်ကကိုင်၍ ယမုံ့ကို အသေအချာ တည်ရိုက်နေသည်။ ယမုံ မျက်နှာလွှဲပြီး ခေါင်းအုံးတွေကြားထဲ ဖွက်ထားမိသည်။ ကျောပေးသလို ဖြစ်သွားသည့် အနေအထားတွင် သူသည် အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသည့် ယမုံ့ ဂါဝန်ကို ဆွဲလှန်လာသည်။ ယမုံ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားကာ ခါးခါးသီးသီး ရုန်းဖယ်ပစ်လိုက်သည့်အခါ ထိုလူက သွားကြားက ထွက်သည့် လေသံဖြင့်..

" ခိုင်းတာလုပ် ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ ၊ ငါ တစ်ကယ်တင်မှာနော်.. ညက နမူနာ တင်လိုက်တာတောင် ဒီမှာကြည့်လိုက် ၊ လာ.. ကြည့်စမ်း.."

သူက ဖေ့ဘုတ် Group တစ်ခုထဲတွင် တင်ထားသည့် ဓာတ်ပုံ တစ်ပုံကို ပြသည်။ ယမုံ လက်နောက်ပြန် တိပ်စည်းခံထားရပြီး ပက်လှန်ကလေး လဲနေပုံ ၊ ထမီသည် ခါးအထက်တွင် ရောက်နေသည်။ မျက်နှာကို မည်းမည်းကြီးဖြစ်အောင် ဖျက်ထား၍ မရင်းနှီးသူတွေကတော့ သိနိုင်မည်မဟုတ်။ သို့သော် ကိုကိုသာ မြင်မိလျှင် ယမုံမှန်း အသေအချာ သိနိုင်မည့်ပုံ ။ 

ဒီ ကိုယ်လုံး ၊ ဒီခါး ၊ ဒီ ရင်သားနှင့် ဒီ တင်ဆိုင်တွေကို ကိုကို အလွတ်ရနေမည်လေ။ Like လုပ်ထားသည့် အရေအတွက်က ကြောက်ခမန်းလိလိ 2K ကျော်နေသလို ကွန်မန့်တွေက ရာချီသည်။ ယမုံ လက်အုပ်ကလေးချီ၍ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် ပြန်ဖျက်ပေးပါရန် တောင်းပန်သည့်အခါ သူက ရယ်မောပြီး မွေ့ယာကြီးပေါ် တက်လာကာ ယမုံ့ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် တက်ခွသည်။ ခွသည့် နေရာက ရင်နှစ်မွှာအထက် မျက်နှာအနား ။

ယမုံ သိလိုက်ပြီ ။ သူ့ လိင်တံကြီးကို စုပ်ခိုင်းတော့မည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် သူက ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်၍ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲမှ လိင်တံကို ထုတ်ကာ ယမုံ့ နှုတ်ခမ်းသားများကို ထိတွေ့ပြီး စုပ်ခိုင်းလာသည်။ ယမုံ မျက်ရည်များ ကျလာရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖွင့်ပေးလိုက်ရသည်။ 

သူ့ လိင်တံက ထောင်မလာသေး၍ ခံတွင်းထဲ အဆုံးထိ ထည့်ထားနိုင်သည်။ သိပ်တော့မကြာ .. ယမုံ့ အာခံတွင်းထဲတွင်ပင် သူ့ လိင်တံသည် တင်းမာ ထောင်မတ်လာသည်။ ယခုမှ ယမုံသူ့ မျက်နှာကို အသေအချာ မော့ကြည့်မိသည်။ အသားလတ်လတ် ၊ ခပ်ပြည့်ပြည့် ၂၈ နှစ်အရွယ် ယောက်ကျားတစ်ယောက် ။ ဆံပင်ပုံစံက အမိုက်စား ကိုရီးယား မင်းသားတွေပုံစံ ။ ရုပ်ရည်က ဇာတ်ကားများထဲက လူဆိုးတွေလို ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်း မဟုတ်။ ပညာတတ် အဆင့်ရှိ လူငယ်တစ်ဦး၏ ရုပ်ရည်မျိုး ။ စိတ်သည် ရုပ်ရေနှင့် မဆိုင်မှန်း ယမုံ အခုမှ သိသည်။

သူ့လိင်တံက ကိုကိုနှင့် အတူတူလောက်ပင် ။ ကိုကိုက နည်းနည်း ပိုရှည်သည်ဟုတော့ ထင်သည်။ အရပ်လည်း ပိုရှည်သည်လေ။ ယမုံ တွေးနေစဉ်မှာပင် သူက ဖုန်းဖြင့် ယမုံ့ ပါးစပ်ကို လိုးနေတာကို ဗွီဒီယို ရိုက်တော့သည်။ ယမုံ ဘေးမှ ခေါင်းအုံး တစ်လုံးကိုယူ၍ မျက်နှာပေါ် ဖုံးကွယ်သည့်အခါ သူက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ခေါင်းအုံးကို ဆွဲဖယ် လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ ယမုံ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ 

သူသည် ယမုံ့ကို ပြီးသည်အထိ ပါးစပ်ကို လုပ်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေကို မျိုချခိုင်းသည်။ ကိုကိုပင်လျှင် ယမုံ့ကို သည်လို မခိုင်းခဲ့စဖူး။ ပြီးခါနီး တစ်အားကောင်းလာလျှင် ဆွဲထုတ်ပြီး ရင်ဘတ်တွေပေါ် ပြီးတတ်သူ ။ မတော်တဆ ယမုံ့ မျက်နှာကို အနည်းငယ် စင်သွားလျှင် "ဆောရီးနော်"လို့ ပြောကာ တစ်ယုတစ်ယ သန့်စင် ပေးတတ်သူ။ ကိုကိုရေ.. ယမုံ့ကို လာကြည့်ဦးဟုသာ အော်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ တစ်ကယ့်လက်တွေ့ကတော့ အာခေါင်ထဲ ဝင်လာနေသော ညှီစို့စို့ ငံကျိကျိ သုတ်ရည်များကို မျိုချရင်း သူ့ လိင်တံထိပ်ဖျားကိုသာ လျက်ပေးနေရလေသည်။

သူပြီးသွားသော်လည်း ဇာတ်လမ်း မဆုံးသေးမှန်း ယမုံ နားလည်သည်။ ဒါက ဇိမ်ခံသည့် အဆင့်သက်သက်သာ ရှိဦးမည်။ တစ်ကယ် လုပ်မည်က ယခုမှ စမည်။ ယမုံ သက်ပြင်းမောကြီးကို ချရင်း အိပ်ယာထဲမှ လူးလဲထကာ နောက်ဘေး ရေချိုးခန်းဘက်သွားသည်။ ပါးစပ်ထဲ ကျန်နေသေးသည့် သုတ်ရည်များကို ရေဖြင့် ပလုတ်ကျင်း ဆေးကြောရင်း မျက်ရည်များက ကျလာပြန်သည်။ 

ယမုံသည် ရေချိုးခန်းထဲတွင် ထိုင်ရက်ကလေး ပြုတ်ကျသွားကာတစ်အင့်အင့် ငိုနေမိသည်။ ငိုလို့မှ အားမရသေး နောက်ဘက်တံခါးဝတွင် သူ ရောက်လာကြောင်း အသံကြားရ၍ လှည့်ကြည့်တော့ သူ့တွင် အဝတ်အစားများ မရှိတော့ ။ အနည်းငယ် ရွှဲနေသည့် ဝမ်းဗိုက်ကြီးအောက်မှ လိင်တံသည် မတင်းမပျော့ တွဲလောင်းကြီး ကျလျက်။ သူက လက်ထဲက ဖုန်းဖြင့် ဗွီဒီယိုရိုက်နေရင်းက ယမုံ့ကို အမိန့်ပေးသလို လှမ်းပြောသည်။

" အဝတ်တွေ ချွတ်.."

ယမုံ မငြင်းဝံ့ ။ ဖြစ်လာမည်ကို သိနေပြီပဲ။ ရင်ဆိုင်ရုံသာ။ ယမုံ ဂါဝန်ကို လှန်ချွတ်သည်။ ဘရာစီယာကို ချိတ်ဖြုတ်၍ ဖြေလွှတ်လိုက်သည်။ သူကလည်း ရေချိုးခန်းအတွင်း ဝင်လာသည်။ ယမုံ့ ရင်သားများကို ကိုင်တွယ် ဆုပ်နယ်ရင်းက " ငါ့ကို ရေချိုး ၊ ဆပ်ပြာတိုက်ပေး" ဟု ခိုင်းသည်။ ယမုံ ရေခွက်ဖြင့် ရေခပ်ယူကာ သူ့ကို ပခုံးပေါ်မှ လောင်းချိုးပေးသည်။ ဆပ်ပြာဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက် ဆေးကြောပေးရသည်။ သူက ယမုံ့လက်ကို ဆွဲယူ၍ ပေါင်ကြားထဲက ဂွေးဥတွေကိုပါ တိုက်ခိုင်းသည်။ 

အမွှေးထူထူ ဂွေးဥတွဲကြီးအား ဆပ်ပြာဖြင့် တိုက်သည့်အခါတွင်တော့ အမြုပ်များသည် ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် ထတက်လာသည်။ ထိုအမြုက်များကြားမှ သူ့ လိင်တံကလည်း ထောင်မတ်လာနေသည်။ သူက ရေချိုးခန်းအတွင်း ခြေဆင်းထိုင်ချလိုက်ရင်း ယမုံကို အပေါ်မှ တက်ဆောင့်ဖို့ ပြောသည်။ ယမုံ သူ့ကို ကျောခိုင်း၍ နောက်ပြန် ခွလိုက်သည်။ သူ့ လိင်တံကြီးကို ကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝတွင်တေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချသည်။

ဆပ်ပြာများကြောင့် သိပ်အခက်အခဲမရှိသော်လည်း မနေ့က ဒဏ်ကြောင့် စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းသားများသည် စပ်ပူ စပ်လောင်ဖြစ်သွားကြသည်။ ယမုံ ခပ်သဲ့သဲ့လေး ညည်းရင်း ပြန်ကြွမည်လုပ်တော့ သူက အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ ယမုံ ခါးလေးကော့၍ ခေါင်းမော့ကာ တစ်ကျွတ်ကျွှတ်မြည်အောင် ညည်းညူလိုက်ရသည်။ ရက်စက်သည်။ ညှာတာမူမရှိသည့် မုဒိန်းသမား။ ကိုကိုရေဟု စိတ်ထဲက တကာ ငိုချရုံသာ ယမုံ လုပ်နိုင်သည်။ ယမုံ့ ခန္ဒာကိုယ်လေးကတော့ သူ့ ပေါင်ရင်းပေါ်တွင် ယိမ်းထိုး လှုပ်ရှားနေလျက်။ သူ့ လက်ထဲက ဖုန်းသည်လည်း ဗွီဒီယို ရိုက်မြဲ ရိုက်လျက်။

........................................................................................

ညနေ ငါးနာရီ ထိုးတော့မှ သူပြန်သွားသည်။ နည်းပေါင်းစုံ လုပ်နည်းပေါင်းစုံဖြင့် မညှာမတာ ၊ မရပ်မနားဆိုသလို သူ လုပ်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံ ၈ လ ခန့်ရပြီးသည့် ယမုံပင်လျှင် နွမ်းနယ်နာကျင်နေသော စိတ်အဟုန်ဖြင့် သူ လုပ်နေသမျှကို နာနာကျင်ကျင်သာ ကြည့်နေရသည်။ ကိုယ့် ခန္ဒာကိုယ်ထဲ အလိုမတူသည့် လိင်တံအချောင်းကြီး ဝင်ထွက်နေသမျှကို ဒီအတိုင်း ကြည့်နေရခြင်းသည် ငရဲကျနေသည်ထက် ဆိုးသည်ဟုပင် ထင်သည်။

အရေးထဲ စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေက အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ထွက်ထွက်လာသည့်အခါ ယမုံ ကိုယ့် ခန္ဒာကိုယ်ကို ကိုယ် စိတ်ဆိုးသည်။ မထွက်စေချင် ။ ဘာအရည်မှ မထွက်နဲ့ဟု စိတ်တင်းရင်း ထိန်းသော်လည်း မရ။ ခန္ဒာသည် ယမုံ့ ခန္ဒာဖြစ်သော်လည်း ယမုံ မပိုင်သည်ကဲ့သို့။ တစ်ကယ်လည်း တရားသဘောအရဆို ကိုယ့်ခန္ဒာကိုယ်ကို မည်သူမျှ ပိုင်ခြင်းမရှိ။ မအိုချင်လည်း အိုရမည် ၊ မနာချင်လည်း နာရမည်။ ဖြစ်နေသည်ကို နှလုံးသွင်းထားသည်က အမြင်မှန်ဟု ဘုန်းဘုရားတို့ ဟောတာ ကြားဖူးသည်။

ယမုံ သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ သည်းခံဖို့ ကြိုးစားရသည်။ မနားတမ်း ဆောင့်နေ၍ လှုပ်ခါနေသည့် ကြားက ၊ ဖိပွတ် ဆောင့်ချခံရတာများ၍ နာကျင် ကျိန်းစပ်နေသည့်ကြားက ပစ္စုပ္ပန်တည့်တည့်ဖြစ်သည့် ဝင်လေ၊ ထွက်လေကို ကြိုးစား သတိကပ်ကာ ရှုမှတ်ကြည့်သည်။ မရ။ အောက်ပိုင်းက ပေးသည့် နာကျင်မူက တစ်ချက်တစ်ချက် ကောင်းကောင်းလာသည့် ခံစားချက်ကို မတွန်းလှန်နိုင်။ ထိုအခါ အရည်တို့က ပိုမို စိမ့်ထွက် ယိုကျလာသည်။ ယမုံ နည်းစံနစ်ပြောင်းသည်။ သူ့ လိင်တံကြိး တိုးဝင်လာလျှင် ဝင်တယ်ဟု မှတ်လိုက်သည်။ သူ့ လိင်တံကြီး ပြန်ထွက်သွားလျှင် ထွက်တယ်ဟု မှတ်လိုက်သည်။ မဆိုး ။ အာရုံသည် ခံစားမူအပေါ်မှ မရှိတော့ ။ ယမုံသည် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် မတရား အဓမ္မကျင့်နေသူကို ပြန်လည်ရင်ဆိုင် ကြည့်နိုင်လာသည်။

သို့ရာတွင် မထိန်းချူပ်နိုင်သည့် ခန္ဒာကိုယ်ကတော့ အရည်တစ်ပွက်ပွက် ထွက်၍ အသံမျိုးစုံ မြည်နေစဲပင်။ သူသည် တစ်ကယ့်ကို အားရပါးရနှင့် ဆက်တိုက်ဆိုသလို လုပ်သည်။ ဆေးတစ်မျိုးမျိုး သုံးလာပုံရသည်။ သာမန်လူကတော့ ၂ ခါ ၊ ၃ ခါထက် ပိုလုပ်နိုင်မည်မဟုတ်။ အလွန်ဆုံး ၅ ခါလောက်သာရှိမည်။ သူကတော့ နေရာစုံပြောင်းကာ နားလိုက် လုပ်လိုက်ဖြင့် ၇ ခါတိတိ လုပ်သွားသည်။ ပြန်ကာနီး ပြောသွားသေးသည်။ မနက်ဖြန် ည ၇ နာရီလာမည်။ တံခါးဝက စောင့်နေပါဟူ၍ ။ ယမုံက အောက်လှေကား တံခါး သော့လဲပြီးပြီဟု ဆိုသည့်အခါ အိမ်ရှေ့ရောက်လျှင် ဖေ့ဘုတ်မှ မက်စေ့ပို့လိုက်မည်။ သော့ပစ်ချပေးဟု ပြန်ပြောသည်။

ယမုံ သက်ပြင်းသာ ချလိုက်ရတော့သည်။ နောက်တစ်နေ့ ရုံးသွား ၊ ညနေစောင်း ပြန်လာပြီး ၇ နာရီထိုးသည်နှင့် အင်တာနက်ဖွင့်၍ စောင့်ရသည်။ စောင့်ရင်း ကိုယ့်ကို မတရားကျင့်မည့်သူအား ငုပ်တုပ်ထိုင်စောင့်နေရသည့် ကိုယ့်ကိုကိုယ် မုန်းတီးစိတ်ပင် ဝင်လာမိပြီး မျက်ရည်တွေက ကျလာပြန်သည်။ ထိုစဉ် အင်တာနက် ဖွင့်ထားသည့် ဖုန်းမှ မက်စေ့ဝင်လာကြောင်း အသံမြည်လာသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ Wolf ဆိုသည့်လူ ၊ ရေးထားသည်က "အိမ်ရှေ့ရောက်ပြီ .. သော့ချလိုက်"တဲ့ ။ 

သြော်.. ဒီလူကိုး ။ အပျင်းပြေ စကားပြောခဲ့သည့် အင်တာနက်မိတ်ဆွေသည် ရန်သူဖြစ်နေသည်တကား။ သူသည် ယမုံ့အကြောင်းကို အချိန်တော်တော်ယူ၍ စောင့်ကြည့် မေးမြန်းနေခဲ့ခြင်းပင်။ ယခုမှတော့ ယမုံ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ ကိုကိုနှင့် မခွဲခွာရစေရန် သူ့ အလိုကို လိုက်ဖို့သာရှိမည်။ ယမုံ သော့ကို ပစ်ချပေးလိုက်ပြီး မကြာတင်ပင် သူ အခန်းထဲရောက်လာသည်။ သူ့လက်ထဲက ကျွတ်ကျွတ်အိတ်တွင်လည်း ပုလင်းသံ တစ်ခွမ်ခွမ်ဖြင့် ဘီယာပုလင်းတွေပါလာသည်။

သူသည် အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ပိုင်စိုး ပိုင်နင်းပင် ယမုံ လက်ထဲ အိတ်ကို ထိုးထည့်ပေးကာ ဖန်ခွက်နှင့် စားစရာ တစ်ခုခု လုပ်ပေးဟု ဆိုသည်။ ကိုကိုပင်လျှင် အရက်သောက်သည့်အခါ ယမုံ့ကို အမြည်း မလုပ်ခိုင်းခဲ့စဖူး။ ကျလုလု မျက်ရည်တွေကို ထိန်းကာ ယမုံသည် သူ သောက်ဖို့ ပြင်ဆင်ပေးရသည်။ သူကတော့ ယမုံလုပ်နေသမျှကို ဖုန်းထုတ်၍ ဗွီဒီယို ၇ိုက်နေပြန်သည်။ ယမုံ ပြင်ဆင်ပေးပြီးသည့်အခါ သူက ထမင်းစားပွဲတွင် လာထိုင်ရင်း ယမုံ့ကို ထိုင်ခိုင်းသည်။ ယမုံက ဘေးခုံတွင် ဝင်ထိုင်မည်ပြုစဉ် သူက လက်ကာပြကာ တား၍ ကြမ်းပြင်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

သူ တစ်ခုခု ရက်စက်တော့မည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ယမုံထိုင်ချလိုက်စဉ် သူက သူ့လိင်တံကြီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။ ယမုံ သူ့ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို ချွတ် ၊ ဇစ် ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးရသည်။ အတွင်းခံကို ချွတ်ပေးရသည်။ ပြီးတော့ ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း အရက်သောက်နေသော သူ့ လိင်တံကြီးကို စတင် စုပ်ပေးရသည်။ သူကတော့ အရက်လေး တစ်ကြိုက်သောက်လိုက် ၊ အမြည်းစားလိုက် ၊ စုပ်တစ်သပ်သပ်ဖြစ်လိုက်ဖြင့် ဇိမ်ခံနေတော့၏။

.............................................................................................

ဇေယျာထွန်း အံကိုကြိတ်၍ နားထောင်းရင်း မျက်ရည်များနှင့် ပြောပြနေသော ယမုံ့ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

" အဲ့ဒီ အတိုင်းပဲ ကိုကို ၊ သူ လေးရက်စလုံး ညဘက်တွေမှာ ရောက်လာတယ် ၊ မနက် ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်သွားတယ်။ ကိုကို သမီးကို မမုန်းပါနဲ့နော် ၊ သမီးကို မခွဲသွားပါနဲ့ ၊ သမီးလေ.. မီး.. ကိုကို့ကို မခွဲနိုင်ဘူး ၊ ကိုကိုသိရင် ယမုံ့ကို စိတ်ဆိုးမှာ စိုးရိမ်ပြီး.. … "

ယမုံ ငိုလေပြီ ။ ချစ်ရသော ယောက်ကျား၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ရှိုက်ကြီး တငင် ငိုသည်။ ဇေယျာထွန်းကား အံကိုကြိတ်၍ တွေဝေနေဆဲ။ ယမုံ ငြိမ်ကျနေသော သူ့လင် မျက်နှာကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်သည်။

" ကိုကို.. ကိုကို.. မီးကို မသဒီတော့ဘူး မဟုတ်လားဟင်.. မီး ဘာလုပ်ရမလဲ.. မီး သေချင်တယ်.. ဟင့်.. ဟီး.. ဟီး.."

" မဟုတ်ဘူး.. အချစ်ကလေး.. ဒါ အချစ်ရဲ့ အမှားမှ မဟုတ်တာ။ မစိုးရိမ်နဲ့ ၊ ကိုကို ကလေးကို ချစ်တယ်။ အမြဲတမ်း ချစ်သွားမှာ ၊ ခု စဉ်းစားနေတာက ဘာ လုပ်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေတာ"

" ကိုကိုက ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ"

" ဖြစ်သင့်တာကတော့ တရားရုံးနဲ့ ရဲစခန်းမှာ အမူဖွင့်ပြီး ဦးတိုက်လျှောက်ထားသင့်တာပဲ ၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုဆိုရင် လူသိရှင်ကြားဖြစ်သွားမယ် ၊ ယမုံ့ အလုပ်မှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မယ် ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က မေးငေါ့တာတွေကို ကလေးလေး ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ တစ်ခုခု ပြန်မလုပ်ပဲနေပြန်ရင်လည်း ကိုကို ယောက်ကျားမဟုတ်တော့ဘူး"

" ကိုကို မဟုတ်တာတွေ မလုပ်နဲ့နော် ၊ သူ့အမှားကို ကိုယ့်အမှား မလုပ်ပါနဲ့ ၊ သမီးကြောက်တယ်"

" စိတ်ချပါ.. ကလေးရယ်.. ကိုယ် သေသေချာချာ စဉ်းစားပြီးမှ လုပ်မှာပါ ၊ လောလောဆယ် ယမုံ့ ဖုန်းကို ကိုကို့ပေးထား ၊ မနက်ဖြန်ကျရင် ဖုန်းအသစ်တစ်လုံး ဝယ်ပေးမယ်၊ ဖေ့ဘုတ် အကောင့်သစ်တစ်ခု ထပ်ဖွင့်လိုက် ၊ ဒီတစ်ခါ မသိတဲ့လူဆိုရင် လုံးဝ လက်မခံနဲ့တော့ ၊ ဟုတ်ပြီနော်"

" ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို"

" လောလောဆယ်တော့ ကလေးလေး နားပါဦး ၊ ကိုကို ခရီးထွက်မိတာ နောင်တရသွားပြီ ၊ နောက်ဆို ကိုကို ခရီးထွက်တိုင်း ယမုံ့ကို ခေါ်မယ် ၊ ခွင့်ယူပြီး လိုက်ခဲ့"

ဇေယျာထွန်းသည် ယမုံ့ကို အိပ်ယာပေါ် ခေါ်သွားကာ အသာအယာ လှဲလျောင်းစေသည်။ ထို့နောက် ရေနွေးနှင့် ရေအေးကို ရောစပ်၍ ဇလုံထဲ ထည့်ကာ ယမုံ့တစ်ကိုယ်လုံးကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရင်း ကြပ်ပူထိုးပေးသည်။ သူထင်ထားသကဲ့သို့ပင် ယမုံ့ ခန္ဒာကိုယ်လေး၌ အညိုအမည်း လက်ချောင်းရာများ ၊ လက်ဝါးရာများသည် အထင်းသား ရှိနေကြသည်။ ဇေယျာထွန်း အံကိုကြိတ်၍ ယမုံ့ ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးကြော ပေးသည်။ ဆေးလိမ်းပေးသည်။ ယမုံသည် မျက်ရည်များ တွင်တွင်ကျရင်းက ချစ်ရသော ခင်ပွန်းသည်ကို အားနာသနားစိတ်ဖြင့် ယူကျုံးမရဖြစ်ကာ ငိုရပြန်သည်။ ဇေယျာထွန်းကတော့ ကြင်ကြင်နာနာ ထွေးပွေ့ကာ ချော့မြူနေဆဲပင်။

ယမုံ အိပ်ပျော်သွားသည်နှင့် ခြင်ထောင်ချပေးပြီး အခန်းအပြင်ထွက်သည်။ သော့ပြင်သမားနှင့် ၀ရိန်ဆရာကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ကာ အခန်းတံခါး၏ လုံခြုံမူကို အသစ်ပြုလုပ်ပေးရန် မှာသည်။ CCTV သမားကို ဖုန်းဆက်၍ လာရောက်တပ်ဆင်ရန်မှာသည်။ အခန်းဝတွင် တစ်လုံး၊ လှေကားထောင့်တွင် တစ်လုံး ၊ ဧည့်ခန်းနှင့် နောက်ဘေးတွင် တစ်လုံးစီ ။ 

ပြီးသည်နှင့် လက်တော့ထုတ်၍ အင်တာနက်ချိတ်ကာ ဖေ့ဘုတ်ထဲမှ ယမုံ့ အကောင့်ကိုဝင်သည်။ သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး ပါတ်စ်ဝပ် တစ်မျိုးတည်းသုံးသည်။ ကြည့်ချင်တဲ့ လူက ကြည့်ချင်တဲ့ အချိန် ဝင်ကြည့် ။ သံသယ မထားကြေး ။ စယူကာစက တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်မျှ ဝင်ကြည့်ဖူးသော်လည်း နောက်ပိုင်း ယမုံ့ကို ယုံသောကြောင့် ဝင်မကြည့်ဖြစ်တော့ ။

သူသာ စောစောစီးစီးက ကြည့်မိပြီး သတိထားမိခဲ့လျှင် ဤ ဖြစ်ရပ်က ကာကွယ်နိုင်လိမ့်မည် ။ ယခုတော့ မမီနိုင်တော့ ။ ဇေယျာထွန်းသည် Wolf ၏ Profile အတွင်း ဝင်ရောက်ကြည့်သည်။ Share ပို့စ်များမှ လွဲ၍ ဘာမှမတွေ့ ။ တင်ထားသည့် ဓာတ်ပုံတွေက အင်တာနက်မှာ အလွယ်တကူ ရှာတွေ့နိုင်သည့် ပုံတွေ ။ သဲလွန်စ တစ်ခုတစ်လေကိုမျှ ရှာမရချေ။ Friend List ထဲတွင် ဝင်မွှေကြည့်ပြန်သည်။ ပိတ်ထားသည်။ ကြည့်၍မရ။ လမ်းစဆုံးပြီဟုပင် တွေးလိုက်ရသည်။ ထိုစဉ် မက်စေ့ဘောက်မှ တိန်ကနဲ အသံနဲ့အတူ မက်စေ့တစ်စောင် ရောက်လာသည်။ ရေးထားသည်က..

" မင်း ယောက်ကျား ပြန်ရောက်ပြီလား" တဲ့။

ပို့သူက Wolf ။ ဇေယျာထွန်း ဆဲဆို ရန်ဖြစ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရသည်။ စိတ်ကို အေးစေရန် ရေအေးအေး တစ်ခွက် ပြေးသောက်ပြီး ခဏမျှ တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားသည်။ ပြီးသည်နှင့် မက်စေ့ပြန်ပို့လိုက်သည် .. ယမုံ့လေသံဖြင့်..

" အင်း.. ရောက်ပြီ.."

" ဒါဆို.. ငါ မလာရတော့ဘူးပေါ့.. ဘယ်လိုလဲ ငါနှင့်နေရတာ ကြိုက်လား ၊ မင်း ယောက်ကျားနှင့် နေရတာ ကြိုက်လား"

" မသိဘူး ၊ မပြောတတ်ဘူး"

" ဟားဟား.. လုပ်ပါ.. ပြောစမ်းပါ ၊ ဥပမာ.. သူ့လီးက ကြီးလား ၊ ငါ့လီးက ပိုကြီးလား"

" ရှင်က ပိုကြမ်းတယ်"

" ဟားဟား.. မင်းက ကြမ်းတာ ကြိုက်တယ်မလား ၊ အကြမ်းမကြိုက်တဲ့ မိန်းမ မရှိပါဘူး ၊ မင်းဆာရင် ပြောနော် ၊ မင်းယောက်ကျားက ခပ်နုနုပါကွာ ၊ အရသာ ဘယ်တွေ့မလဲ ၊ ငါ တစ်ရက်ရက် ချိန်းလိုက်မယ် ၊ လာခဲ့ ၊ မလာရင် သိတယ်နော် ၊ ဘာတွေလုပ်မယ်ဆိုတာ"

" ဟုတ်.. မတင်ပါနဲ့ ၊ လာပါ့မယ် ၊ ဒါပေမယ့် ကြိုတော့ ပြောပါ ၊ ကိုကို့ကို ခွင့်တောင်းရမှာမို့"

" ဘယ်လိုခွင့်တောင်းမှာလဲ .. ငါ့ဆီ အလိုးခံဖို့ သွားလိုက်ဦးမယ်လို့ တောင်းမှာလား"

" ရှင်နော်.. မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ၊ အပြင်ထွက်ဖို့ ပြောရမှာပေါ့ ၊ နို့မို့ တစ်မျိုးထင်သွားမှာ.."

" စတာပါ.. ဖာသည်မရယ်.. ကြိုပြောမှာပေါ့.. ဒါပဲ"

" ကျွန်မ ဖာသည်မ မဟုတ်ဘူး၊ အဲ့လို မပြောပါနဲ့"

" သြော်.. အေး.. ဟုတ်တာပေါ့ .. ဖာသည်မဆို ပိုက်ဆံပေးနေရဦးမယ် ၊ မင်းက ပေးစရာမလိုဘူး ၊ ကျွန်မ .. အခိုင်းအစေ.. ဟုတ်ပြီလား.. ဟားဟား.."

ဇေယျာထွန်း ပြန်ပြောရန်ပြင်နေစဉ်မှာပင် တစ်ဘက်လူက အောက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း မီးစိမ်းလေး ပျောက်သွားသည်။ ဇေယျာထွန်းသည် တုန်ယင်နေသော လက်အစုံဖြင့် ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက်သည်။ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့လေ..။

ဇေယျာထွန်းသည် စိတ်ဒဏ်ရာ ရသွားရှာသော ယမုံ့ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ ကြိုးစားရသည်။ အခါတိုင်း ရင်ခွင်ထက်တွင် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ခပ်တိုးတိုးလေး ဟောက်ရင်း အတစ်ရေးမှ မနိုးတတ်သော ယမုံသည် ညည အလန့်တကြား ထထိုင်ရင်း ငိုတတ်သော ယမုံဖြစ်လာသည်။ အတူတူ ပူးပူးကပ်ကပ်ရှိနေရင်း ခန္ဒာအထိကြောင့် တင်းမာ ထောင်ထလာသည့် လိင်တံကို ကိုင်ရင် ကောင်းနိုး ၊ မကိုင်ရင် ကောင်းနိုးဖြစ်လာသည်။ အခါတိုင်းဆိုလျှင်တော့ ဇေယျာထွန်း လိင်တံမာလာလျှင် သူကပင် ဇိုးဇိုးဖတ်ဇတ် ကိုင်ကာ ဂွင်းထု၍ တစ်မျိုး ၊ ပါးစပ်ဖြင့် တစ်ဖုံ စတင်တတ်သူ။ အခုတော့ မျက်ရည်လေးများ စို့စို့ဖြင့် မျက်နှာကိုသာ ဝမ်းပမ်းတနည်းကြည့်နေသည်။

ဇေယျာထွန်းမှာလည်း လုပ်ရ ကောင်းနိုး ၊ မလုပ်ရကောင်းနိုး  ဝေခွဲမရ။ ယမုံ့ကို မသဒီတော့တာ မဟုတ်။ နာကျင်နေမည့် ခန္ဒာကိုယ်လေးကို မထိရက်တာသာဖြစ်သည်။ မလုပ်ပဲနေပြန်လျှင်လည်း ရွံရှာလို့လို့ ထင်မှာ စိုးရပြန်သည်။ ဇေယျာထွန်းသည် ဆေးဆိုင်မှ ပရိုပနယ်လောဆေးများဝယ်၍ သောက်ရတော့သည်။ ထိုဆေးများသည် နှလုံးငြိမ်ဆေးဖြစ်၍ လိင်တံထောင်မလာနိုင်ရန် အကူအညီပေးသည်။

ခက်ခဲသော ကာလသည် တစ်လနီးပါးကြာမြင့်လာပြီးနောက် ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် ယမုံ့ဖုန်းထဲသို့ ဖေ့ဘုတ် မက်စေ့တစ်စောင် ဝင်လာသည်။ ပို့သူက Wolf..

" လာမယ့် စနေနေ့ ၊ လှည်းတန်း စိန်ဂေဟာရှေ့က စောင့် "

ဇေယျာထွန်း စာပြန်ရေးလိုက်သည်။

" လူမြင်ကွင်းကြီးတော့ မတွေ့ပါရစေနဲ့ ၊ လူရှင်းတဲ့ ဘက် သွားပါ၊ ရှိကြီးခိုးပါတယ်"

" ငါက ဟိုတယ် သွားမလားလို့ ၊ ဒါဆို မင်း.. ဟိုတယ် တစ်ခုခုက စောင့်နေလေ ၊ ဘယ်ဟိုတယ်လဲ ပြော ၊ ငါ မနက် ၁၀ နာရီလောက် လာခဲ့မယ်"

" ဟိုတယ်လဲ မလုပ်ပါနဲ့ ၊ ရှင့်မှာ မြို့စွန်ဘက်က အသိတွေ ၊ အိမ်တွေ မရှိဘူးလား ၊ ကိုကိုက မြို့ထဲမှာ တောက်လျှောက်ပတ်နေတာ ၊ သူနဲ့ တွေ့ရင် ရှင်းရခက်မယ်"

" ဒါလဲ ဟုတ်တာပဲ ၊ လှော်ကားဘက် သွားမယ် ၊ ငါ့ ဦးလေး ခြံရှိတယ်။ လူမနေဘူး ၊ အစောင့်တောင် မနည်းရှာပြီး ငှားထားရတာ"

" အင်း.. ကောင်းတယ် ၊ ညနေ ၄ နာရီထိုးရင်တော့ ပြန်မှာနော် ၊ ဝေးတော့ ကားပိတ်မှာနဲ့ ကြာမှာစိုးလို့"

" ၆ နာရီ ထိုးမှ ပြန် ၊ မတွေ့ရတာ ဒိလောက်ကြာနေပြီ ၊ အမုန်းဆွဲရမယ့်ဟာကို"

" ရှင် .. အဲ့ဒိလို မလုပ်နဲ့လေ ၊ နောက်တစ်ခါ မတွေ့ချင်တော့ဘူးလား"

" အေးလေ.. ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပဲ ၊ မင်း ဘယ်နားက စောင့်မလဲ ၊ ငါ ကားနှင့် လာခေါ်မယ်"

" မခေါ်နှင့် ၊ လိပ်စာပြော ၊ တက္ကစီငှားပြီး ၊ လာခဲ့မယ် "

" အင်း.. ရွှေပြည်သာ ၊လှော်ကားလမ်း ၊ ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ်နား ၊ …. အိမ်ယာ ၊ ခြံနံပါတ်…"

" အိုကေ.. မနက် ၁၀ နာရီနော်"

တစ်ဘက်လူ လော့အောက်ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဇေယျာထွန်းသည် ယမုံ့ကို ခေါ်၍ တိုင်ပင်သည်။ ယမုံက အစပိုင်း စိုးရိမ်နေသော်လည်း နောက်တော့ သဘောတူသွားသည်။ လင်မယားနှစ်ယောက် ပေါင်း၍ ဆုံးမကြမည်။ ဟုတ်သည်။ သည်လို တဏှာကောင်မျိုး ၊ သူများ မယားကိုမှ ကြိုက်တတ်တဲ့ ကောင်မျိုး မှတ်လောက်အောင်တော့ ပညာပေးရမည်ပင်။

ချိန်းဆိုထားသည့် စနေနေ့ မနက်တွင် ဇေယျာထွန်းသည် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏ နံပါတ်အနီတပ် တက္ကစီတစ်စီးကို တစ်နေကုန်စာစျေးပေး၍ စီးလုံးငှားကာ ယမုံ့ကိုတင်ပြီး ရွှေပြည်သာဘက်သို့ မောင်းလာခဲ့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြ၍ စောထွက်လာမိပြီး ရွှေပြည်သာရောက်သည့်အခါ ၉ နာရီမျှသာ ရှိသေး၍ မြင်းလှည်းဂိတ်အနီးက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ထိုင်ရင်း အချိန်ဖြုန်းရသေးသည်။ နာရီဝက်ခန့် နားပြီးနောက်မှ ဟိုလူပြောသည့် လိပ်စာအတိုင်းမောင်းလာခဲ့ရာ ၁၀ နာရီ မထိုးခင် ၁၀ မိနစ်အလိုတွင် ခြံရှေ့သို့ ရောက်သည်။

ယမုံသည် ကားပေါ်က ဆင်းဖို့ တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေရှာသည်။ ဇေယျာထွန်းက လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ အားပေးလိုက်မှ သက်ပြင်းလေးချ၍ ဆင်းသွားသည်။ ယမုံသည် ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ ခြံစောင့်က သူ့ သခင်မှာထားသည်ထင့် ။ ယမုံ လျှောက်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့် တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ ဇေယျာထွန်း ကားကို ဘက်ပြန်ဆုတ်ကာ လာလမ်းအတိုင်း မောင်းထွက်သည်။ ခြံကို မမြင်ရတော့သည့် လမ်းကွေ့ကျော်ရောက်ပြီး အရိပ်ကောင်းသည့် ကုက္ကိုပင် တစ်ပင်အောက်တွင် ကားကို ထိုးရပ် ၊ စက်ပိတ်၍ စောင့်နေလိုက်သည်။ မကြာပါ .. ဟွန်ဒါဖစ် ခဲညိုရောင်လေး တစ်စီးသည် ဇေယျာထွန်း ကားဘေးမှဖြတ်၍ လမ်းထဲဝင်သွားသည်။

ဇေယျာထွန်း နောက်ခန်းမှ ကျောပိုးအိတ်ကိုယူ ကားတံခါးများကို လော့ချကာ ထိုကားနောက်မှ လိုက်သည်။ မှန်းထားသည့်အတိုင်း ထိုကားသည် ယမုံဝင်သွားသည့် ခြံထဲ မောင်းဝင်နေသည်။ ဇေယျာထွန်း ခြံစည်းရိုး အုတ်တံတိုင်းများကို ကွယ်၍ ကိုယ်ကိုနှိမ့်ကာ ခြံဘေးမှ ဖြတ်သည်။ ကားမောင်းလာသည့် လူရွယ်သည် ခြံစောင့်နှင့် ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောနေသည်။ လူရွယ်က အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူကာ ခြံစောင့်ကို ကမ်းပေးသည်။ ခြံစောင့် မျက်နှာ ပြုံးပြုံးကြီးဖြစ်သွားကာ ပိုက်ဆံ တစ်ထပ်ကို အိတ်ထဲထည့်၍ ကင်းတဲလေးဆီ ပြန်လာနေသည်။ လူရွယ်ကတော့ အိမ်ထဲ ဝင်သွားချေပြီ။

ဇေယျာထွန်း ခြံစောင့်ကို အကဲခတ်နေစဉ် ခြံစောင့်က ကင်းတဲလေးဘေးတွင် ထောင်ထားသော စက်ဘီးကို ယူပြီး တက်ခွသည်။ ဟိုကောင်သည် ခြံစောင့်ကို အရက်ဖိုး ၊ လက်ဘက်ရည်ဖိုးပေးပြီး ပထုတ်လိုက်တာဖြစ်မည်။ ဇေယျာထွန်း ကမန်းကတမ်း ခြံစည်းရိုးကို ကျောခိုင်းကာ လမ်းမကြီးဘက် လမ်းလျှောက်သည်။ ခြံစောင့်၏ စက်ဘီးလေးသည် သူ့ကို ကျော်တက်သွားသည်။ မမျှော်လင့်ပဲ အရက်ဖိုး ရလိုက်သဖြင့် ပျော်မြူးနေဟန်ရှိသော ခြံစောင့်၏ လေချွန်သံသည် ဇေယျာထွန်း၏ နားထဲတွင် မနှစ်မြို့စရာပင်။ စက်ဘီးလေး အတော်လှမ်းလှမ်းသို့ ရောက်သည်နှင့် ဇေယျာထွန်း ခြံဘက်ပြန်လှည့်သည်။

ခြံတံခါးက သော့ခတ်ထားသော်လည်း ကျော်ဝင်ရသည်မှာ အခက်အခဲမရှိ။ အခက်အခဲကတော့ အိမ်ထဲ ဝင်ဖို့ မလွယ်ခြင်းပင်။ မှန်ပြတင်းများ၏ နောက်တွင် စိုက်ထားသည့် သံပန်းများသည် အလွယ်တကူ ဝင်လို့ မလွယ်တော့ချေ။ ဇေယျာထွန်း ခေတ္တမျှ တွေ၍ စဉ်းစားလိုက်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပစ္စည်းတစ်ချို့ကို ထုတ်သည်။ ဆေးဗူး နှင့် လက်ကိုင်ပဝါ တစ်ထည်။ ဆေးဗူးက အခမ်းအနားများတွင် ဖော့စာလုံးကပ်သည့်အခါ သုံးသည့် ကော်ဗူး အရည် ။ အနံ့ပြင်းသည်။ များများနှင့် တည့်တည့်ရှုမိလျှင် သတိလစ်မသွားသည့်တိုင်း မူးဝေထိုင်းမှိုင်းသွားသည်။ ဘိုင်ပြတ်နေသည့် မူးယစ်ဆေးသမားများ သုံးတတ်ကြကြောင်း သတင်းလိုက်ရင်း သိထားသည့် ဇေယျာထွန်းသည် ထိုဆေးကို အသုံးပြုတော့မည်။

ဆေးဗူးထဲမှ အရည်များကို လက်ကိုင်ပဝါပေါ် အတော်များများ လောင်းချလိုက်ပြီးသည်နှင့် အိမ်တံခါးမကြီးရှေ့တွင်ရပ်ကာ အသံခပ်ပြင်းပြင် လေးငါးချက် ခေါက်လိုက်သည်။ မကြာပါ ..

" ဦးညိုကြီး.. အာရုံပဲဗျာ.. ခင်ဗျားကို မနှောင့်ယှက်ဖို့ ပြောထားတယ်လေ" 

ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ တံခါး ပွင့်လာသည်။ ဇေယျာထွန်းသည် လေ၏ လျင်မြန်ခြင်းမျိုးနှင့် ထိုလူ၏ မျက်နှာကို ပြေးဖက်ကာ လက်ကိုင်ပဝါနှင့် အုပ်လိုက်သည်။ ထိုလူသည် ရုတ်တရက် ကြောင်သွားပြီး ခေတ္တမျှ ငြိမ်မိသော်လည်း ချက်ချင်းဆိုသလို ဇေယျာထွန်းကို ကန်ကြောက် ရန်ပြုရန်ကြိုးစားသည်။

သူ နောက်ကျသွားပြီ။ ဆေးအစွမ်းက ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ အရှိုက်မှတစ်ဆင့် ဦးဏှောက်ထဲ စီးမျောသွားချေပြီ။ အားမရှိတော့သည့် လက်သီးများသည့် ဇေယျာထွန်း၏ မေးရိုးကို လာထိသော်လည်း ထိရုံမျှသာ ရှိတော့သည်။

 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

စာအုပ်ထုပ်တွေကို ဆွဲပြီးပြန်လာတဲ့ တင့်ဆွေဟာ လယ်ထဲကပြန်လာတဲ့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ တင့်ဆွေစိတ်တွေ မကြည်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူး သူ့စိတ်တွေက သက်သက်ချိုကို သတိရနေပါတယ်။

“ ဟုတ်တယ်..ကိုချက်ကြီးရေ.. လယ်ထဲက ပြန်လာတာလား..”

“ ဟုတ်ပ..ဆရာလေးရေ.. တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲနေတာဘဲ..”

တင့်ဆွေလည်း စိတ်ကူးထဲကအာရုံရလာပါတယ်…။

“ ဒါဆိုလည်းကို ကိုချက်ကြီးရေ သွားလိုက်ရအောင်လေ.. ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်..”

ချက်ကြီးကလည်း ဒါမျိုးဆိုမောင်မငြင်းလေ…။

“ ဟီးဟီး..အားနာစရာ ဆရာလေးရယ်”

လို့ ပါးစပ်ကပြောလိုက်ပေမဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ ချက်ကြီးဟာ သူတို့စတည်းချရာ ကိုမောင်ငယ်တို့ ထန်းတောထဲကို ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။

“ ဟော..ဆရာလေးတို့ပါလား..”

ကိုမောင်ငယ်က ပြုံးရင်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးဗျာ..ညောင်းကိုက်လာလို့ တစ်မြူလောက် အရင်ပေး.. ဒါနဲ့ ဒေါ်အေးမိရော မမြင်ပါလားဗျ..”

“ ဟိုဖက်ရွာက သူ့အသိဆုံးလို့တဲ့…ညအိပ်သွားလေရဲ့…”

ကိုမောင်ငယ်က ပြောရင်းဆိုရင်း ထန်းရေအိုးကို ချပေးလိုက်ပါတယ်။

“ နေဦး.. ဒီနေ့ဆရာလေးတို့ကံကောင်းတယ်.. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်.. ဒီနေ့ချိုးထောင်တာ (၃) ကောင် ရလာတယ်.. ချိုးကြော်နဲ့မြည်းကြတာပေါ့”

ကိုမောင်ငယ်ကပြောလိုက်ရင်း နောက်မှာ သူကြော်ထားတဲ့ချိုးငှက်ကြော်ကို ယူလာပါတယ်။ နီရဲကြွပ်ရွနေတဲ့ ချိုးငှက်ကြော်ကလည်း ချိုအိနေတာပါဘဲ။

“ ကိုမောင်ငယ်…ခင်ဗျားကိုလာလေဗျာ.. ခင်ဗျားမမကြီး မရှိပါဘူးဗျ..ဟီးဟီး”

ချက်ကြီးကကိုမောင်ငယ်ကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးကွ..ဆောင်းရောက်လာတော့ နည်းနည်းချမ်းသလိုလို..”

“ ကိုမောင်ငယ်ကလည်း..သောက်ချင်ရင် သောက်ချင်တယ်ပေါ့ဗျာ..”

“ နေဦးဗျ… အခုမှသတိရတယ်.. ရွာထိပ်က ဒေါ်ရွှေတို့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ အနီရတယ်မဟုတ်လား.. ”

“ ရတာပေါ့ ဆရာလေးရယ်..”

“ အဲ့ဒါဆို ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ပြေးပြီး အနီတစ်လုံး သွားဝယ်လိုက်.. ပိုက်ဆံယူသွား…”

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာလေးရယ်…ရောကုန်ဦးမယ်…”

“ ရပါတယ်ဗျ..ဖြစ်တယ်ကိုချက်ကြီးရေ..ဖြစ်တယ်…”

“ ဒို့ဆရာလေးကောင်းမှုကြောင့် အရက်အကောင်း သောက်ရတော့မယ်..ဟဟ”

ကိုမောင်ငယ်ကား ချက်ကြီးရဲ့စကားကို တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း ထန်းပင်အောင်မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်ကာစက်နိုးပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေနဲ့ချက်ကြီးတို့လဲ ထန်းရေကို ချိုးကြော်နဲ့မြည်းရင်း.. ကိုမောင်ငယ် ပြန်အလာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပါတော့တယ်။

လဲ့လဲ့ကား စိတ်ပူနေသည်။ ကိုတင့်ဆွေကား မြို့ကို တက်သွားရာမှ ခုချိန်ထိပြန်မလာ။ ဖြစ်ချင်တော့ သင်းသင်းမင်းကလည်း ဒီနေ့မှဘဲ မြို့မှာ သူမမိဘတွေ ရောက်နေသည်ဆိုသဖြင့် ညနေကဘဲ သူမမိဘတွေကို ကြိုဆိုရန်သွားပြီ။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်ပေမဲ့ ညကမှောင်လာတော့ သူမအနည်းငယ် အားငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာပါတယ်။ ကိုတင့်ဆွေလည်း ဒီညပြန်မရောက်လောက်တော့ဘူးထင်တယ်။

“ ဆရာမရေ…ဆရာမ..”

အဆောင်ရှေ့မှာ ခေါ်သံကြားရသည်။ ကာလသား ခေါင်းဆောင် ကိုချက်ကြီးအသံပေဘဲ။ သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ ကိုတင့်ဆွေ။ ကိုတင့်ဆွေ မူးလာပြီ။ ခေါင်းကငိုက်စိုက်ကျလို့။ ချက်ကြီးက တွဲနေရသည်။

“ အဟဲ. .ဆရာမ..ဆရာလေးကတော့ အရမ်းမူးနေပြီ…”

“ နည်းနည်းလေးဘဲများတာပါ..ကိုချက်ကြီးရာ… ဘာတွေပြောနေတာတုန်း..”

ကိုတင့်ဆွေအသံကလေးနေပြီ။ လူကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်…

“ ရပြီ..ကိုချက်ကြီး ကျေးဇူးတင်တယ်…. ရတယ်..ရတယ်..”

“ ဒါဆို..သွားမယ်နော်..ဆရာလေး.. ဆရာမ ကျွန်တော်ဆရာလေးကို ထားခဲ့ပြီနော်…စိတ်ချမယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…”

လဲ့လဲ့ စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ ချက်ကြီးကတော့ သီချင်းတွေ တကြော်ကြော်အော်ဟစ်ရင်း.. ယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများနဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။

“ အဟဲ..ကိုချက်ကြီးတော်တော်မူးနေပြီ..ဟက်ဟက်..”

တင့်ဆွေကချက်ကြီးသွားရာလမ်းကို ကြည့်ပြီးလဲ့လဲ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဟက်ဟက်နဲ့ပြောရင်း သူလည်း မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဆောင်ရှေ့လှေကားရင်းမှာ ခေါင်းမှီပြီး မူးဝေကာ မထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ လဲ့လဲ့ကိုမေ့သွားပါတယ်..။

“ သက်သက်ချို…မင်းကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါ.. ခလေးရယ်…”

သူ့ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းတွေ ညဉ်းတွားနေပါတယ်။

“ ကိုတင့်ဆွေ…အကို..ထ..ထ.အရမ်းအေးတယ်..”

တင့်ဆွေကိုလှုပ်နှိုးပေမဲ့ တင့်ဆွေက မထလာတာကြောင့် လဲ့လဲ့စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။

“ ကဲကဲ..အကို အခန်းထဲ လဲ့လဲ့လိုက်ပို့မယ်.. ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်သောက်ရတာလဲ အကိုရယ်…”

လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေဂျိုင်းအောက်ကနေဝင်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ တွဲထူလိုက်ပါတယ်။ မူးနေတာကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမအပေါ်မှီထားသလိုဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုရနေပြီး.. ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးတဲ့ သူမအဖို့ ရင်ခုန်သံက မြန်လာပြီးတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်ခုန်သံကို သူမပြန်ကြားနေရပါတယ်။

“ ခလေး….”

တင့်ဆွေကား တော်တော်မူးနေဟန်တူပါတယ်။ လဲ့လဲ့.. စိတ်ထဲ အဲ့လိုခေါ်သံကြားတာနဲ့ သူမရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေသာ ဖြစ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေ..ကို သူမက ဂရုစိုက်နေရပေမဲ့ တင့်ဆွေကတော့ အတိတ်ဟောင်းကိုဘဲ သတိရနေတာပါ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မျက်ရည်လေးများ စို့လာပါတယ်။

“ အကို…မူးနေပြီထင်တယ်…”

တင့်ဆွေကို သူ့ရဲ့အခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ပါတယ်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ တင့်ဆွေ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွဲရင်း ကုတင်အပေါ်ဆွဲအတင်မှာ.. ယိုင်လဲသွားပြီး သူမကကုတင်ပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကျသွားပြီးတင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကို ထပ်ရက်ကြီး ကျလာပါတော့တယ်။

“ အို…”

ရှက်စိတ်ကြောင့် လဲ့လဲ့ ရုန်းဖို့ကြိုးစားမိပေမဲ့.. တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကဖယ်မပေးဘဲ.. သူမပါးတွေကို တရှုပ်ရှုပ်နမ်းနေပါတယ်။ တစ်ခါမှ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးမှ မနမ်းဖူးသေးတဲ့ ပါးပြင်ကို တင့်ဆွေက အငမ်းမရ နမ်းနေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သက်သက်ချိုလို့ဘဲ ထင်နေမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို

“ ခလေးရယ်ကိုယ့်ကို အကြာကြီးခွဲရက်တယ်နော်.. ကိုယ်ခလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား…”

လဲ့လဲ့လည်း တုန်ယင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့…

“ ခလေး..လည်း..ကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တာဘဲ… သိလား”

လို့ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေစီးကျလာရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တင့်ဆွေအပေါ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေမူးမူးနဲ့ သူမအပေါ်လူမှားနေတာကို သူမဘာလို့ မငြင်းဆန်မိမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာပါတယ်။

“ ဝေါ…ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…”

မိုးစက်မိုးမှုန်တွေကျဆင်းလာပြီး မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလာပါပြီ။ မိုးအကုန် ဆောင်းအကူးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် မိုးရွာချလာတာပါ။ မိုးသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြီး တလောကလုံး အမှောင်ဖုံးသွားပါတယ်။ အကိုတင့်ဆွေရဲ့လက်တွေက သူမရဲ့ ထမိန်အောက်လေးကို လက်နိုက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်ခွကြားက တစ်ခါမှ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်က မကိုင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် စစ်စစ်ပိပိလေးကို ပွတ်ကာကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့။

“ အို..ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…လဲ့လဲ့ကြောက်တယ်..”

သူမရဲ့ ငြင်းဆန်သံလေးဟာ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးသံတွေရဲ့ ကြားမှာဘဲ လွင့်ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။ နဂိုက မစွမ်းရင်းလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းလည်း ငြိနေတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ လူမှားပြီးလုပ်မိတဲ့ အပြုအမူတွေကို ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ အမှန်ပါဘဲလေ။

“ ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့..”

လဲ့လဲ့က တိုးတိုးလေးငြင်းဆန်ပေမဲ့.. ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမအပေါ်မိုးပြီး သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမ အသံတိတ်သွားပါတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကြားမှာ သူမမူးယစ်သွားပါပြီ။ သူမထမိန်အောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေတာကြောင့် သူမစိတ်တွေလဲ ကြွလာပြီး ကိုကိုရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းထားတဲ့ သူမလက်ကလေးတွေ ပြုတ်ကျသွားပါတယ်။

တင့်ဆွေကလည်း အရမ်းကိုမူးနေတာပါ။ သူ့လက်က သူ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်တာတောင် ချော်နေပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ..လဲ့လဲ့က သူမထမိန်လေးကို ကိုကိုတင့်ဆွေမချွတ်ခင် ဖြေလျှော့ချလိုက်မိပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေက မူးမူးနဲ့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမထဲထည့်ရာမှာ ချော်ပြီး ဖင်ခွကြားကို လှမ်းထောက်မိတာကြောင့် သူမဖင်ကျောပါ စိမ့်သွားရပါတယ်။နည်းတဲ့ဒုတ်ကြိးလား ကိုကိုရယ်..။ 

ဒါပေမဲ့ လဲ့လဲ့ကတော့ ကိုကိုချစ်တာကို ခံယူချင်နေပြီမို့ ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး. သူမပိပိ နှစ်ခြမ်းကြားထဲကို ရောက်အောင်ကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း မူးမူးနဲ့လဲ့လဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို တစ်ဇွတ်ထိုးကြီးဆောင့်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒုတ်….”

“ အ..အ..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့်လဲ့လဲ့ ညဉ်းညူသံလေးထွက်သွားပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို တွန်းထားမိပါတယ်။ ကိုကိုကတော့ လဲ့လဲ့ကို မညာတော့ပါဘူး။ မရပ်မနားကို တဇွတ်ထိုးဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ရှက်မိပါတယ်။

သူမပိပိအတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမ အတွင်းသားလေးတွေက သူမ မသိလိုက်မိခင်မှာပင် ဖမ်းဖမ်းညှစ်နေတာကြောင့်ပါ။ ကိုကိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ အချက် (၅၀) လောက်မှာ သူမစိတ်ထဲ ငိုချင်သလိုရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်ထဲက ဆီးသွားချင်သလိုလို ခံစားချက်မျိုး ပြင်းထန်လာပြီး ကျင်လာတာကြောင့် တအိုးအိုး ညဉ်းညူပြီး ကိုကို့ကို အသားကုန် ဖက်ထားမိပါတယ်။ 

ကိုကိုဆက်ပြီး ဆက်တိုက်လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်တဲ့အခါ.. သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲမြောက်တက်သလို ခံစားရပြီးသူမအဖုတ်ထဲကနေ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ အရည်တွေ ထွက်လာတာကိုသိလိုက်ရပါတယ်။

ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးထဲက အရည်တွေက တပြစ်ပြစ်နဲ့ထွက်လာပြီး သူမအဖုတ် အတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲကနေ ကိုကိုတင့်ဆွေက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာမကြာခင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

“ အား..”

တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို တင့်ဆွေစမ်းရင်း ညကတော်တော်များသွားတာပါလားလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ.. ထူးဆန်းတာတစ်ခုတော့ စဉ်းစားမိသည်။ ညက အိမ်မက်လိုလိုထင်မိသည်။ အရမ်းမူးနေသောကြောင့် ထင်သည်။ ထိုအိမ်မက်လိုလိုထင်မိသော အရာမှာ သက်သက်ချိုဖြစ်နေတာကိုတော့ သူမှတ်မိတယ်။ သက်သက်ချိုက အရမ်းလုပ်လို့ကောင်းတာပဲ။ မနေ့ညက မိုးရွာတာကိုလည်းသူမှတ်မိသည်။ အဲ့အချိန် သက်သက်ချိုရောက်လာတာဘဲ။တင့်ဆွေကိုက်ခဲနေသော နားထင်ကို လက်မဖြင့်ဖိရင်း သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံလိုလို ကြားရသည်။

“ ဟိုက်..”

သူခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသည်။ ရင်ထဲ ရထားဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်ထဲမောင်းသွားသလို လဲ့လဲ့…သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒါဆို..ညက.. သူမူးမူးနဲ့ သက်သက်ချိုဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့… သူဟာ..လဲ့လဲ့ပေါ့…ပြသနာဘဲ…။ သူကြည့်လိုက်တော့ လဲ့လဲ့မျက်နှာလေးက အိပ်ပျော်နေလို့လားမသိ အပြစ်ကင်းစင်နေသည်..။ 

လဲ့လဲ့ပါးက လိမ်းနေကျသနပ်ခါးလေးတွေက ပျက်ပြယ်နေပြီ။ အဆီလေးပြန်နေတဲ့ လဲ့လဲ့မျက်နှာကို သူသေသေချာချာ မိုးကြည့်နေသည်။တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမပါလား။ညက. ညက..ဒုက္ခဘဲ သူတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရှက်လာသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ။ 

သူကျူးလွန်ခဲ့သော အမှားအတွက် ဘယ်လို တောင်းပန်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ရနေတယ်။ သူ့နှာခေါင်းကလဲ့လဲ့ရဲ့နဖူးလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… လဲ့လဲ့ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုဘာမှန်းလဲမသိဘူး.. ခလေးအရမ်းရှက်တယ်.. ညက.. ကိုကိုသိပ်ဆိုးတယ်..သိလား…”

လဲ့လဲ့ကညုတုတုအသံလေးနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ပါဘူး…လဲ့လဲ့ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူတစ်ရွတ်ရွတ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုသိပ်မကဲနဲ့ကွယ်.. လဲ့လဲ့တစ်ကိုယ်လုံး ကျေတော့မှာဘဲ..”

ထိုသို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ…။

“ တင့်ဆွေရေ..တင့်ဆွေ.. မင်းအဖေ၊ အမေတွေ လိုက်လာတယ်ဟေ့..”

ဆိုတဲ့ အဆောင်ရှေ့က ကျော်သူအောင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသလို လဲ့လဲ့လည်း မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဟိုက်..အဖေနဲ့အမေက ငါရှိတဲ့အရပ်ကို ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုလိုက်လာပါလိမ့်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်ပေမဲ့ စဉ်းစားချိန်တောင် မရလိုက်ပါဘူး..။ သူနေတဲ့ အဆောင်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီးလူအုပ်ကြီးက ဝင်လာပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ကုန်းရုန်းထပေမဲ့ တင့်ဆွေအောက်ပိုင်းက ဗလာကြီးပါ။

“ အို….”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ… ဝင်လာကြတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ်ချင်းဆရာမ သင်းသင်းမင်း၊ ကျော်သူအောင်၊ တင့်ဆွေ အဖေနဲ့အမေတို့ကတော့ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကိုသာ လွဲထားလိုက်ရပါတော့တယ်။

“ ကဲ…ကဲ…ဆရာလေး..ခဲဖိုးလေး..ဟက်ဟက်..”

ကာလသားခေါင်းဆောင်ချက်ကြီးက ကာလသားများနှင့်အတူ အဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝမှတ်ထားပြီးခဲဖိုးတောင်းနေသည်။

“ အဟဲ..ပေးရမှာပေါ့ ကိုချက်ကြီးရယ်…”

တင့်ဆွေက သူ့တိုက်ပုံအိတ်ထဲလက်နှိုက်ကာ စမ်းလိုက်သည်…။ ပိုက်ဆံက ( ၂ ) သောင်းဘဲ ရှိတော့သည်။

“ နိုးနိုး…ဒီလောက်နဲ့မရဘူး ဆရာလေး…နို့မို့ဆို ဖယ်မပေးဘူး..”

ချက်ကြီးက ဆက်ညှော်နေသည်။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး…ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ ရော့ကိုချက်ကြီး..”

“ ဟား..ဟား..ဒါမှဒို့ဆရာမကွ…ကဲ.. သူငယ်ချင်းတို့သွားရအောင်..”

ဆိုပြီး ပေးသောငွေများကို ယူကာ ထန်းတောက ကိုမောင်ငယ်တို့ဆိုင်ကို ချီတက်သွားကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရွာထိပ်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာတော့… သူတို့မသိလိုက်သည့်စကားပြောနေကျသည့် စုံတွဲ (၁) တွဲက ရှိနေသေးသည်။ ဆရာမလေးသင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်တို့စုံတွဲ.. ဘာတွေပြောပြီး.. သဘောကျနေသလဲဆိုတော့….

“ ကို….အခုတော့ ကိုတင့်ဆွေကြီးက အကိုဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို ကွိခနဲဘဲနော်…”

“ ဟုတ်တာပေါ..သင်းသင်းရယ်…အကိုက ရောက်ခါစ သင်းသင်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတာ.. ဟိုကောင်ကြီးရော လဲ့လဲ့ရော မသိအောင်…ဟီးဟီး..”

ကျော်သူအောင်ကား ပါးစပ်ကြီးဖြဲကာ သဘောကျနေသည်..။ တကယ်တော့ သင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်ကား ဗဟိုဝန်ထမ်းတက္ကသိုလ်မှာ သင်တန်းတက်ရင်း ချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြပြီး သင်းသင်းမင်းရှိရာအရပ်သို့ အပြောင်းလျှောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိသဖြင့် သင်းသင်းမင်းနဲ့တိုင်ပင်ကာ တလှာ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ပြောရလျှင် လဲ့လဲ့ကား သက်သက်ချိုနှင့် ညီအမအရင်းလို ချစ်ခဲ့သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ လဲ့လဲ့မိဘတွေနှင့် တင့်ဆွေမိဘများကား ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ရပ်တည်းသားတွေ။ ဒါကို တင့်ဆွေက သိသဖြင့် သက်သက်ချိုစိတ်နဲ့လေနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုကယ်တင်ရှင်ကြီးလုပ်ကာ ဖူးစာရေးနတ်လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ တင့်ဆွေနှင့်လဲ့လဲ့ ဖြစ်သွားသည့်ညက သူနှင့် သင်းသင်းမင်းကမြို့ကတည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာနှပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြီးနှင့် ကိုမောင်ငယ်ကိုဘေးတီးပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရသေးသည်။ အချိန်ကိုက် ထောင်ဖမ်းလိုက်တော့ တင့်ဆွေနဲ့လဲ့လဲ့ကား ယခုလို ချစ်ကြိုက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင်သည်အထိ ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ အဟိ..”

ကျော်သူအောင်ကပြုံးလိုက်သည်။ သင်းသင်းမင်းက… သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီနေရင်း….

“ အကို..ဘာရီနေတာလဲ…”

“ အခုလောက်ဆို တင့်ဆွေကြီး တစ်ယောက်တော့ အတိတ်မေ့နေလောက်ပြီ… သင်း..သူငယ်ချင်း အပြုအစုကောင်းတာနဲ့..”

“ အို..ကိုရယ်..နားရှက်စရာတွေ…”

“ အဟိ..ကိုကဘာပြောလို့လည်းလို့…. သင်းသင်းဘာသာ စိတ်ကူးထဲရှိတာ တွေးနေတာကိုး…”

“ ကိုနော်…ပြောလေကဲလေ…ကဲဟယ်…လူဆိုး..”

သင်းသင်းမင်းက ကျော်သူအောင်ရင်အုပ်ကြီးကို ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး လက်သီးဆုပ်လေးများနဲ့ ထုနေပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က သင်းသင်းမင်း လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့..

“ အို…”

ဆိုတဲ့ သင်းသင်းမင်းရဲ့အသံလေးက ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်နေကြသလိုဘဲ… သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ လဲ့လဲ့နဲ့တွေ့ပြီး ကြည်ဖြူကိုရော သက်သက်ချိုကိုရော အခုအချိန်မှာ သတိရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကျော်သူအောင် စဉ်းစားမိလိုက်ပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ သင်းသင်းမင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့……..။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော ကြည်ဖြူမျက်နှာလေးက ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် ယခုထိတိုင် သတိကလည်မလာသေး…။ မနေ့က သူနဲ့စကားများသွားတုန်းက ကြည်ဖြူစိတ် အဲ့လောက်မဖြစ်ဟု သူထင်မိသည်.။ ကြည်ဖြူတစ်ယောက် မနေ့က အိပ်ဆေးတွေ တစ်ဗူးလုံးသောက်လိုက်သည်ဟု သိရသည်။ကြည်ဖြူအတွက် အသက်ရှင်ရန် လက်ကျန်အချိန်တွေက နည်းပါးနေပြီဟု သူရိပ်မိသည်။ ဆရာဝန်ကြီး၏ ပြောစကားအရဆို…ကြည်ဖြူအသက်ရှင်ဖို့မျှော်လင့်ချက်က မရှိတော့။ ကြည်ဖြူမိသားစုတွေက အလိုက်သတိပင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားကြပြီ။ ယောင်္ကျားတန်မဲ့ တင့်ဆွေ ငိုချင်လာသည်…။

“ အင်း….”

ကြည်ဖြူတစ်ချက်လူးလွန့်လာသည်။

“ ကြည်ဖြူ…သတိရလာပြီလား…”

ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမေးမိသည်။ ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးတွေက အေးစက်နှေသည်။ ကြည်ဖြူက အားယူကာ စကားပြောရန်ကြိုးစားသည်။

“ ကိုကို….”

“ ကြည်ဖြူ…မောနေပါ့မယ်…နားပါဦး…ကြည်ဖြူ ကောင်းသွားမှာပါ…”

ကြည်ဖြူက သူ့ကိုပြုံးကာကြည့်ရင်း….

“ မလိမ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူမနေရတော့ပါဘူး.. ကြည်ဖြူသိပါတယ်..”

သူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အလိုလိုကျဆင်းလာသည်…။

“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..ကြည်ဖြူရယ်.. ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးတာနဲ့လုပ်ရလား”

သူ့အသံများကတုန်ယင်နေသည်။ ကြည်ဖြူလည်း မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။

“ ကိုကို့ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ကြည်ဖြူပါ… ကြည်ဖြူလေ… ကြည်ဖြူ.. ကိုကို့စကားကို နားမထောင်မိတာကြောင့်…မနေ့ကလေ.. မနေ့က...”

 ကြည်ဖြူအသံလေးတွေ မောသံပေါက်နေပြီ…ကြည်ဖြူ့ကိုပွေ့ဖက်ရင်း အသံတိတ်ငိုကြွေးမိသည်။

“ ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူ မပြောရရင် ကြည်ဖြူ ကျွတ်မှ မဟုတ်ဖူး..ကိုကိုရဲ့.. မနေ့က.. ကြည်ဖြူပွဲရုံသွားတော့…ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကလေ… ကြည်ဖြူကို ဆေးတွေခပ်ပြီး.. စော်.. စော်..ကား..ခွင့်..ခွင့်လွတ်ပါကိုကို…”

ကြည်ဖြူရဲ့ ဇက်ကလေးလည်ကျသွားပြီ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ… ကြည်ဖြူရယ်… လူယုတ်မာ ဦးမြတ်ကျော်…။ သူ့ရင်တွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင့်ဆွေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့သူကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ရေ… ခင်ဗျားထမင်းဝအောင်စားထား.. ကျုပ်ခံစားရသလို ခင်ဗျားလဲ ခံစားစေရမယ်ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။

“ ဟိုမှာ ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ကောင်မလေးဘဲ…”

သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် တင့်ဆွေ လည်းကျော်သူအောင် ပြရာဘက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ အအေးဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်..။ ကောင်မလေးကား ကျောင်းတက်နေရာမှမြို့သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုနှစ်ဒုတိယနှစ်ဟု သိရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်လို လူယုတ်မာကြီးသည် သူ့မှာ ဒီလိုသမီးငယ်ငယ်ချောချောလေးရှိတာကို သူများ သားသမီးကို သားသမီးချင်းမစာမနာ ဖျက်ဆီးတတ်သည်။

ကောင်မလေးက ပိုးဟပ်ဖြူလေးလိုပင်။ ဖြူဖြူသေးသေးလေး.။ သူ၏စုံစမ်းချက်များအရ ရည်းစား မရှိဟုသိရသည်။ တွေ့ပြီလေ…ဦးမြတ်ကျော်.. ဒီတစ်ခါတော့ဒီလူအလှည့်ဘဲ။ တင့်ဆွေကား ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကား အအေးဝယ်ရာမှ ပြန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေလည်း ကောင်မလေးပြန်အထွက်တွင် တမင်သက်သက် ဝင်တိုက်လိုက်သည်။

“ ဖွမ်း..”

ကောင်မလေးဆွဲလာသော အအေးဗူးနဲ့ အသီးတွေက မြေပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်သည်။

“ အို..ရှင်ဘယ်လိုလူလဲ…လူတစ်ယောက်လုံး လာတာမမြင်ဘူးလား..”

ကောင်မလေးကား လဲကျသွားရာမှ ထပြီး.. သူ့ကိုရန်တွေ့တော့သည်။

“ အို…ဆောရီး..ညီမလေး…အကိုတောင်းပန်ပါတယ်…”

“ တောင်းပန်ရုံနဲ့ပြီးမလားရှင့်…”

တင့်ဆွေက ပြုံးလိုက်ပြီး…။

“ သြော်…ညီမလေးရဲ့ အအေးတွေ သစ်သီးတွေကို အကိုပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်.. အကိုကလည်း အတွေးလွန်လာလို့ပါ..”

“ ဒါဆိုရင်လည်းပြီးရော…”

“ အဲ့ဒါဆိုရင် ဆိုင်ထဲလိုက်ခဲ့ပါလား.. အအေးတွေ၊ သစ်သီးတွေ အစားပြန်ဝယ်ပေးရင်း တစ်ခုခုကျွေးပါရစေ..”

ကောင်မလေးကား နည်းနည်းအားနာသွားဟန်တူသည်။

“ ရပါတယ်..အကို… သက် တောင်းပန်ပါတယ်.”

“ သြော်..နာမည်က သက်တဲ့လား..”

“ သက်သက်ချိုပါ အကို…”

“ ဒါနဲ့ညီမလေးကို ဒီအအေးဆိုင်လာတာ မတွေ့ဘူးပါဘူး”

“ ဟုတ်ပါတယ်..အကို…သက်က လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ..”

“ သြော်..ဒါ့ကြောင့်မမြင်ဖူးတာကိုး… အကို့နာမည် တင့်ဆွေပါ…ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာဘဲနေတယ်”

“ ဟုတ်.အကို..မှတ်ထားပါ့မယ်ရှင့်…”

ကောင်မလေးက ပြုံးရွှင်စွာပြန်ပြောသည်။ ပါးချိုင့်လေးပါတာဘဲ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည် ပြုံးလိုက်ပုံက အပြစ်ကင်းစင်သည်။ တင့်ဆွေ စိတ်ထဲပင် မလုံမလဲဖြစ်သွားရတော့သည်။သက်သက်ချို အိမ်ရောက်သည် အထိ ရင်ခုန်မှုကမပျောက်ချင်သေး..။ တင့်ဆွေဆိုသော အကိုကို မြင်မြင်ချင်းခင်မိသွားခဲ့သည်။ သူမ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုပင်ပေးထားခဲ့သည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုရင်ခုန်တာမျိုးဒီအရွယ်ရောက်သည်အထိ မဖြစ်ဖူးခဲ့။

“ သမီး..တစ်ယောက်ထဲပြုံးလို့ပါလား… ”

အိမ်ရှေ့ဒန်းမှာထိုင်ပြီးစိတ်ကူးယဉ်နေသော သူမ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်သန်းသန်းဆင့်၏ အသံကြောင့် အနည်းငယ်တုန်သွားသည်။

“ မေမေရယ်…လန့်လိုက်တာ..”

“ ဟင်းဟင်း…သမီးရယ် မေမေရောက်နေတာ ကြာလာပြီ.. ဘာလဲ..သမီးကောင်လေးအကြောင်း စဉ်းစားနေတာလား…”

“ မဟုတ်ပါဘူး..မေမေရဲ့…သမီးမှာ ကောင်လေးမရှိပါဘူး”

သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် က သက်သက်ချိုကို ဖက်လိုက်ပြီး။

“ မေမေ့သမီးလိမ္မာမှန်း သိပြီးသားပါ… မေမေက သမီးကိုချစ်လို့စတာ…”

“ ဖေဖေရော ပွဲရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးလား.. မေမေ..”

“ ဟင်း..ညဉ်းဖေဖေကတော့ သမီးရယ် ဒီအချိန်ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဘူး.. အလုပ်ရှုပ်လို့ လို့ပြောတာဘဲ..”

ဒီတစ်ခါလိမ်လိုက်ရသူက ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်။ သမီးဖြစ်သူ မသိအောင် လိမ်ညာဖုံးကွယ်နေရပေမဲ့ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြတ်ကျော်၏ အကျင့်ကိုသိနေတယ်။ ဒီအချိန်ဆို သူ့မယားငယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာ ရှိနေမှာပေါ့။ သမီးလေး မျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံပေါင်းသင်းနေရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပြီး ဦးမြတ်ကျော်ကို စိတ်ကုန်နေတာကြာလှပြီ။

“ မေမေ..သမီးစာအုပ်သွားငှားလိုက်ဦးမယ်…”

“ အေး..အေးသွားသွား..သမီး..”

ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရရှိသည်နှင့် သက်သက်ချိုလည်း လမ်းထိပ်က သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရိုစီ၏ ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရိုစီကား သူမငယ်သူငယ်ချင်း။ ကျောင်းသွားတော့လည်း အတူတူ၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်။ သူမမှာ ဖွင့်ပြောစရာကြုံလာတိုင်း ရိုစီနှင့်တိုင်ပင်နေကျ။ ရိုစီနှင့်တွေ့လျှင် ဒီနေ့အအေးဆိုင်မှာ တိုက်မိပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသော သူမရင်ကို ဖိုစေခဲ့သည့် ကိုလူချော ကိုတင့်ဆွေအကြောင်းကို ပြောပြရဦးမည်။

“ သက်သက်ဆွေ…ညဉ်းဘာဖြစ်နေတာလည်း.. ညဉ်းစိတ်တွေအရမ်းကိုလှုပ်ရှားနေပါလား..ရင်တွေကလည်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့…ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းစမ်း.. ထိန်းစမ်း.. နင်အဲ့လို တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးဘူး…. ကိုတင့်ဆွေရယ်.. တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ခဏလေးအတွင်းမှာ မိမိကိုပြုစားသွားပါလား..”

ဟု သက်သက်ချိုရင်ခုန်စွာတွေးရင်း ခြေလှမ်းများကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒါနဲ့ဘဲ…နင်ရင်ခုန်သွားရောဆိုပါတော့.. သက်သက်ချို…”

ရိုစီကပြုံးစိစိဖြင့် သက်သက်ချိုကိုမေးလိုက်သည်..။ဟုတ်တယ်..ယောင်းမရဲ့… သူ့ရဲ့အကြည့်တွေက ငါ့ရင်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့..”

“ အမလေးဟဲ့..အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ… ကောင်မ.. ကြည့်စမ်း..”

“ ဟင်းနော်…သူများရင်ခုန်တာကို မနာလိုမဖြစ်နဲ့..”

သက်သက်ချိုက မျက်နှာလေးရဲတွတ်လို့ ရိုစီကိုပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာခင်ဗျ… ဒီဆိုင်မှာ ဘာသာပြန် စာအုပ်တွေရှိလားခင်ဗျ..”

အရှေ့မှမေးသံကြောင့် စကားကောင်းနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ရိုစီလည်း ပြိုင်တူမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အို….”

သက်သက်ချို လာမေးတဲ့သူကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မျက်နှာက အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်သွားပါတယ်။

“ သြော်..ညီမလေး သက်သက်ပါလား… ဒီဆိုင်က ညီမလေးနဲ့အသိလား”

“ ဟုတ်ပါတယ်…အကို..ဒီဆိုင်က ညီမလေး သူငယ်ချင်းဆိုင်ပါ… အလည်လာတာ..”

သက်သက်ချိုကဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ ဟုတ်…ရှိပါတယ်ရှင့် ..ဘာသာပြန်စာအုပ်တွေက အပြင်က စင်မှာပါ.. ကြိုက်တာရွေးယူပါနော်…”

ရိုစီကဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ စာအုပ်ရွေးနေချိန်မှာ ရိုစီက သက်သက်ချိုခါးကို ကုတ်လိုက်ပြီး..

“ ယောင်းမ…နင်နဲ့သိလို့လား…”

“ သိတာပေါ့ ရိုစီရယ်… ငါပြောတဲ့ကိုတင့်ဆွေဆိုတာ သူဘဲဟ…”

“ ငါသိတယ်ဟ..သူ့ကို…သူက မြို့ထဲက အောင်ကျက်သရေပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးကောင်းပြည့်ရဲ့သား..”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..”

“ ဟုတ်ပ ပြီးမှငါသူ့အကြောင်းပြောပြမယ်.. သူစာအုပ်ရွေးတာ ပြီးတော့မယ်…”

တင့်ဆွေကား စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုရွေးယူပြီး ရိုစီထံပေးလိုက်သည်။

“ ဒီစာအုပ်လေးဝယ်ချင်လို့ရမလား…”

“ ရပါတယ်အကို..”

တင့်ဆွေကားစာအုပ်ဖိုးချေပြီး..

“ ဒီကညီမလေးကသက်သက်ချိုသူငယ်ချင်းဆိုရင်..အကို့ကိုလည်း သက်သက်ချိုလို ခင်နိုင်ပါတယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

ရိုစီကလည်း ပြုံးပြီးနှုတ်ဆက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုကြည့်ပြီး…

“ ကဲ…ညီမလေးသက်သက် အကိုပြန်မယ်နော်.. ညီမလေးကရော ဒီဆိုင်အမြဲလာလား..”

“ ဟုတ်.ဟုတ်..လာပါတယ်အကို…”

“ နောက်နေ့ကျမှ တွေ့မယ်နော်..”

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုပြုံးပြကာ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားပါတော့တယ်။ သက်သက်ချိုကား တင့်ဆွေထွက်သွားတာကို ငေးကြည့်နေပါသေးတယ်။

“ ဟဲ့..ယောင်းမ…ငေးမနေနဲ့ ညဉ်းလူကြီး ထွက်သွားတာကြာပြီ… ယွကို ယွတယ်…ခိခိ..”

ရိုစီကသက်သက်ချိုကို ဖက်ရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟင်း နင်နော်…မစနဲ့ဟာ ညဉ်းလူကြီးလို့.. ရှက်တယ်..”

သက်သက်ချိုက လည်းခေါင်းလေး ငုံ့လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ အံမယ်..သဘောကျပြီး ကျိတ်ပြုံးနေတာ မသိတာကျနေတာဘဲ.. မျက်နှာလေးမော့စမ်းပါဦး”

ရိုစီက သက်သက်ချိုမျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သက်သက်ချိုက ခေါင်းကိုလွဲလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဖြစ်နေတာကို ရိုစီတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းတွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုနဲ့ ရင်းနှီးမှုရယူခဲ့သည်။ သက်သက်ချိုအဖို့ တင့်ဆွေမှာ အရင်ရည်းစားရှိခဲ့သည့်သတင်းကို သိခဲ့ရပေမဲ့ တင့်ဆွေအပေါ် ရေစက်ပါလို့လား မသိဘူး…။ နှစ်ပတ်ကျော်ခန့်အကြာမှာ ရိုစီရဲ့ အောင်သွယ်ပေးမှုနဲ့အတူ တင့်ဆွေနဲ့သက်သက်ချိုတို့

ချစ်သူဘဝကို လျင်လျင်မြန်မြန်ရောက်ရှိခဲ့သည်…။

“ အို..လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ်….သက် အသက်ရှုကျပ်လာပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့ ဖက်ထားချက်ကကြမ်းသည်။ သက်သက်ဆွေရဲ့ မျက်နှာလေးက တင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုံကြီးကြားမှာ ပိပြားနေသည်..။ လွတ်ပါဦး ဟု ပြောနေသော သက်သက်ချိုကလည်း တင့်ဆွေရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်လေးများဖြင့် မမှီတမှီ လှမ်းဖက်ထားသည်။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတာကို တင့်ဆွေက ခွာလိုက်ပြီး သက်သက်ဆွေရဲ့ ပါးလေးတွေ လည်တိုင်လေးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတာကို သက်သက်ချိုကလည်း ကြည်ဖြူစွာပင် ခံယူနေသည်။နေရာကား သက်သက်ဆွေရဲ့ အိမ်ဝင်းနောက်ဖက်မှာ ဖြစ်သည်။ 

အချိန်ကား ည(၁၀) နာရီဝန်းကျင် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ထားခဲ့ပြီး.. သက်သက်ချိုတို့ခြံထဲ ခိုးဝင်ကာ သက်သက်ချိုတို့ အိမ်သားများအိပ်ချိန်တွင် ခိုးဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

“ အို..ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့ အကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်နေသဖြင့် သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ပေမဲ့.. ကိုကိုလူဆိုးကတော့ ရပ်မသွားပါဘူး…။ 

သူမကိုဖက်ပြီး နောက်က ဘော်လီချိတ်ကိုပါ လှမ်းဖြုတ်လိုက်ပါတယ်…။ လျှောကျသွားတဲ့ ဘော်လီနဲ့အတူ သူမရဲ့ဘယ်လူပျိုမှ မစို့ရသေးတဲ့ နို့အုံသေးသေးလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ အိအိစက်စက်နို့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီးစို့လိုက်ပါတယ်။

“ အို.ကိုကို..အင်း..”

သက်သက်ချို ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့နို့စို့တာကို ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကို…

“ ခလေး…ခလေးကိုကို့ကိုချစ်လား..”

“ ချစ်လို့ဒီလောက်တောင် လိုက်လျောထားတာပါ ကိုကိုရယ်..”

“ ချစ်လေးကိုယ့်ကို ချစ်ရင် အကိုတို့ လင်မယားလိုနေရအောင်..ချစ်လေးရယ်..”

“ အို…”

သက်သက်ချိုမျက်နှာပန်းနုရောင်သွေးလေးတွေ ဖြာတက်သွားပါတယ်..။

“ ကိုကိုရယ် မင်္ဂလာဦးညကျမှလုပ်ပါလားဟင်.. သက်ကြောက်တယ်..”

“ ခလေး..ကိုကို့ကိုမချစ်ဖူးလားဟင်…”

တင့်ဆွေက စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုလည်း တင့်ဆွေ တကယ်စိတ်ဆိုးသွားတယ် မှတ်လို့…။

“ မဟုတ်ပါဘူး..ကိုကိုရယ်..ကိုကိုအသုံးချချင်ရယ် ခလေးတစ်ကိုယ်လုံးပေးပြီးသားပါ.. ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့ကွာ…နော်ကိုကို…”

သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကိုပြန်ချော့လာပါတယ်။

“ ကတိနော်..ခလေး..”

“ ကတိပါကိုကိုရယ်..ကျေနပ်ပြီလား…”

သက်သက်ချိုစကားလေးအဆုံးမှာတော့

“ ဒါကြောင့် ခလေးကိုအရမ်းချစ်တာ…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေကသက်သက်ချိုပါးလေးတွေကို နမ်းပါတယ်။

“ ကိုကို…ပြန်တော့ကွယ်..ညကလည်းနက်နေပြီ.. ကိုကို့အတွက်မကောင်းဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် တင့်ဆွေလည်း အုတ်နံရံကို ကျော်ကာ သူဆိုင်ကယ်ထားရာ လမ်းထိပ်ကို ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူ့ရဲ့ကောက်ကျစ်တဲ့ အပြုံးတွေကို သက်သက်ချို မြင်တွေ့ခွင့်ရရှိခဲ့မယ်ဆိုရင်ဖြင့်။

သက်သက်ချိုတစ်ယောက် တင့်ဆွေခေါ်လာတဲ့အိမ်ကို ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ပါလာပါတယ်။ သူမစိတ်ထဲမှာလည်း ကြောက်တာလို အားငယ်တာလိုဖြစ်နေပါတယ်။ အချစ်ရဆုံး ကိုကို့ကို ချစ်လို့သာ လိုက်လျောခဲ့ရပေမဲ့.. ကိုကိုက ဒီအိမ်ထဲမှာ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ခူးချွေတော့မှာ သေချာနေတာကြောင့် သူမရင်တွေ ခုန်နေပါတယ်။ နေရာက လူရှင်းတဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲက တင့်ဆွေ စီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ပါ။

ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲဝင်ကာ တင့်ဆွေခြံတံခါးကိုပြန်ပိတ်နေပါတယ်။ အိမ်ထဲကို သက်သက်ချိုကို ခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ရှက်နေဟန်တူပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုပုခုံးကို ဖက်လိုက်ပြီး…

“ မကြောက်ပါနဲ့ ခလေးရယ်… ကိုကို့ကိုချစ်လို့ ဖြစ်တာဘဲ…”

တင့်ဆွေက ကောင်မလေးမကြောက်အောင် နူးနပ်နေတာပါ..။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ပြီးကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ လည်ပင်းတွေကို နမ်းပြီး ပါးတွေကိုပါနမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လျှာကို သက်သက်ချိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများပြင်းလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့ဘယ်လက်က သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို ဖြေလျော့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပိပိလေးကို အတွင်းခံပေါ်က နေပွတ်ပေးနေပါတယ်။

“ အို..ကိုကို….”

သက်သက်ချိုက မောဟိုက်သံလေးနဲ့အတူ.. သူ့ရင်ဘတ်မှာ သူမမျက်နှာကို ဖွတ်နေပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို သူမတင်ပါးအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး… ကုတင်အောက်ကို လွင့်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

“ အို…”

သက်သက်ချို ရှက်နေပါပြီ။ သူမ အောက်ပိုင်းမှာ သူမပင်တီလေးသာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဖြူဖွေး သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံတွေနဲ့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါပြီ။ သူမအကျီတွေ ဘော်လီတွေကို ကိုကို ဆက်ဖြုတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမမျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ 

ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ အူတုန်သည်းတုန်ခံစားနေရပါတယ်။ ပြွတ်ခနဲ သက်သက်ချိုရဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုကိုကလက်နဲ့ တစ်လုံးကိုညှစ်.. တစ်လုံးကိုစို့နေတာပါ။ အတွေ့ထူးကြောင့် သက်သက်ချိုရဲ့စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ သူမအောက်က ပေါင်ကြားထဲမှာလည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိုစိစိဖြစ်လာပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို ဆက်ယက်ရင်း ပင်တီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပါပြီ။ အမွေးနုနုလေးတွေ ပေါက်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်နေရပါပြီ။ မျက်လုံးမှိတ်နေတဲ့ သက်သက်ချိုဟာ သူမပိပိလေးဆီကနေ ထူးဆန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သေးဖြန်းဖြန်းပါ ထွက်ချင်သွားပြီး မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကိုကိုတင့်ဆွေဟာ သူမပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေပြီး.. သူမအဖုတ်လေးကို လျှာနဲ့ယက်နေတာကြောင့် ပေါင်ကိုစိလိုက်ပြီး…

“ အို..ကိုကို…ခလေးငရဲကြီးလိုက်မယ်… မ..မလုပ်ပါနဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့နော်…”

သက်သက်ချို အဖို့ တင့်ဆွေက သူ့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ထင်လိုက်မိပါတယ်။ တင့်ဆွေက ဘာမှမပြောပါဘူး.. သက်သက်ချိုရဲ့ စိထားတဲ့ပေါင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိလိုက်ပြီး သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့လျှာကိုထိုးထည့်ပြီး မွေပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်…”

“ အိုး..အိုး..ကိုကို…အအ..”

သက်သက်ချိုကားလျှာအရသာကြောင့် အဖုတ်က ကျင်တက်အီဆိမ့်နေအောင် ခံစားနေရပြီး ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ထောင်ထလာတဲစောက်စိလေးကို လျှာနဲ့ ဖိဖိပေးတဲ့အခါမှာတော့..

“ အ.အား..ကိုကိုတော်ပါတော့..ခလေး.. ခလေးမခံနိုင်တော့ဘူး..”

“ ပြွတ်.. ပြွတ်…”

“ အိအိ..”

သက်သက်ဆွေလည်း သက်သာလိုသက်သာညား တင့်ဆွေရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ပြူထလာတဲ့ စောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ညှပ်ပြီး

ချိုချဉ်စုပ်သလိုစုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့.. သက်သက်ချို တစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ ရောက်ရှိသွားသလိုခံစားရပြီး… သူမအဖုတ်ထဲမှာ အရမ်းကျင်သလိုဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။ သူမစောက်ရေတွေဟာ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ ပေပွသွားတာကြောင့်..။

“ အို..ကိုကို.ကန်တော့..ကန်တော့..”

“ ရပါတယ်ခလေးရဲ့ ချစ်လို့လုပ်ပေးတာဘဲဟာကို…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေက ပေနေတဲ့စောက်ရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့သုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက လည်းထရပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးကရှေ့ကို ငေါက်ခနဲ ထွက်လာပါတယ်..။ ကြီးမားလှတဲ့ လိင်တံကြီးကို မြင်လိုက်ရပြီး သက်သက်ချို ကျောချမ်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။

“ ဟင့်..ကိုကို့ဟာကြီးကလည်း..ကြောက်စရာကြီး”

လို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူမလက်က တင့်ဆွေရဲ့ လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်နေပါတယ်။ လိင်တံကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ နဂါးတစ်ကောင်လိုပါဘဲ.. သက်သက်ချိုက..

“ ကိုကို ဒီတစ်ခါ ခလေးလုပ်ပေးမယ်…”

ဆိုပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ တင့်ဆွေရှေ့မှာ ဒူးထောင်ပြီး လီးကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တေ့လိုက်ကာ တစ်ချက်စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး…”

ကိုကို့ရဲ့ညဉ်းညူသံကြီးထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် သက်သက်ချိုကျေနပ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံလိုက်ပါပြီ။

“ အိုးဟိုးဟိုး..”

တင့်ဆွေကားကော့တက်သွားကာ သက်သက်ချိုရဲ့ အာခေါင်ကိုထောက်မိသွားတာကြောင့် သက်သက်ချို မျက်ရည်လေးဝိုင်းသွားပါတယ်။

“ ဆောရီး..ဆောရီးကလေး…”

သက်သက်ချိုက ဘာမှမပြောပါဘူး ။ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုသာ သူမတတ်သလောက် မှတ်သလောက် အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သူမမျက်နှာမှာလည်း ချွေးသီးလေးများစို့နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပြင်းထန်လှတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထဲက လရေတွေဟာ ပန်းထွက်သွားပြီး ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျကုန်တာကြောင့်.. သူအားနာသွားပါတယ်။

“ အို…ခလေးရယ်..”

သူ့ပါးစပ်ကညဉ်းညူမိလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုက သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဂွမ်းထုပေးလိုက်ရာ လေးငါးဆယ်ချက် အရောက်မှာ သူ့လီးကြီးပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပေါင်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုကလည်း အလိုလို သူ့ရဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို တင့်ဆွေခါးကို ချိတ်ထား မိလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က တင့်ဆွေကျောကို ဖက်ထားပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ဆွေရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးကိုထည့်လိုက်ပါပြီ.။ အင့်ခနဲ သက်သက်ချိုဆီက အသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးတဲ့အဖုတ်လေးမို့ လီးက အဆုံးထိ မဝင်နိုင်ဘဲကျပ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေကလည်း အားစိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အိုး..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့် သက်သက်ချိုဟာ တင့်ဆွေရဲ့ ကျောကို သူမလက်သည်းလေးများနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ အပျိုစင်အမှေးပါးလေးကို တင့်ဆွေရဲ့ လီးကြီးက ဖောက်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူလေးမို့တင့်ဆွေကလည်း လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းလေးသာ သွင်းထုတ်လုပ်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများက ပိုမိုပြင်းလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာဟန်တူပါတယ်.။ တင့်ဆွေကျောကို လက်နဲ့ ပိုဖက်ပြီးခါးကို ကော့ပေးလာပါတယ်။

“ အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ကိုကိုရယ် မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့.. ခလေး မနေတတ်တော့ဘူး…”

တင့်ဆွေကလည်း သက်သက်ချိုအသံကြားတာနဲ့ ဖိဖိပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ချပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..စွပ်..စွပ်…”

“ အာ့..အ..”

သက်သက်ချို ခေါင်းလေးနောက်ကို ယမ်းယမ်းသွားပြီး.. ချစ်တဲ့ကိုကိုက ချစ်တာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေအဖို့လဲ.. သက်သက်ချိုရဲ့ ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ ကြွက်သားတွေက သူ့လီးကို ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးတစ်ခုလုံး စီးကျပ်နေတာကြောင့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်မတတ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သက်သက်ချိုမပြီးသေးမှန်းသိတာကြောင့် စိတ်ကို တင်းထားပါတယ်။

“ အင့်..အင့်..ကိုကို မြန်မြန်လုပ်ပေးပါ..”

သက်သက်ချိုရဲ့အသံမှာ မောဟိုက်သံလေးပါလာပြီး သူ့ကိုအတင်းကုန်ခြစ်လာတာကြောင့် ပြီးခါနီးမှန်း သိလိုက်ပြီး တင့်ဆွေလည်းစိတ်ကိုလွတ်ပေးကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွတ်…ဘွတ်…”

“ အအ ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့လက်ကလေးများက ပြေလျှော့သွားပြီး.. သူမခြေချိတ်ထားတာက သူ့ရဲ့ခါးကနေ လျှော့ကျသွားလို့ သူမပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေလဲ သူ့လရေတွေကို သက်သက်ချိုစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်စက်စက် ပန်းထုတ်နေတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ အချစ်ရေတွေကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းနံရံတွေမှာ ပန်းထုတ်ခြင်းကို သက်သက်ချိုကလည်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ခံယူနေပါတော့တယ်။

တင့်ဆွေကား ဖုန်းကို စက်ပိတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် သက်သက်ချိုတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကား ဒီနေ့အဆုံးသတ် အချိန်ရောက်ပြီ။ သက်သက်ချိုနှင့်သူ ပတ်သက်ခဲ့တာ (၁) လကျော်ပြီ။ သက်သက်ချိုလေးက သနားစရာတော့ ကောင်းသည်။ သို့သော် ဦးမြတ်ကျော်ကို မုန်းတီးစိတ်များက လွမ်းမိုးနေသည်။ သက်သက်ချိုက သူ့ကိုဒီနေ့လာခိုးပါလို့ မနေ့က ဖုန်းဆက်ပြီးချိန်းခဲ့သည်။

သူနဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဦးမြတ်ကျော် သိသွားပြီတဲ့.။ သိမှာပေါ့ တင့်ဆွေကိုယ်တိုင်က ဦးမြတ်ကျော်မသိ သိအောင် လုပ်ခဲ့တာကိုး။ ကြည်ဖြူနဲ့ အခြားမိန်းခလေးတွေရဲ့ ဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည့် ဦးမြတ်ကျော် ဒီတစ်ခါရင်နာစေရမည်။ ဒီအချိန်ဆို သက်သက်ချိုကား သူနှင့်ချိန်းနေကျနေရာလေးမှာ သူ့ကို စောင့်နေတော့မည်။

သူကား အခြားနေရာတစ်နေရာမှာ သွားနေလိုက်သည်။ အခုအချိန်လောက်ဆို ကောင်မလေး စောင့်နေရှာရော့မည်..။ ဒီလိုယတိပြတ် ဖြတ်လိုက်မှ တင့်ဆွေအဖို့ ခံစားရတာ သက်သာမည်။ နို့မို့ဆို သက်သက်ချိုကို သူသနားနေဦးမည်။

အင်း.. တကယ်တမ်း စဉ်းစားကြည့်ရင်တော့ သက်သက်ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူးလေ.။ သူ့အဖေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးမှာသာ အပြစ်ရှိတာ.။ ငါ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေ မှားများမှားနေပြီလား…. အို..ဒါပေမဲ့ သူ့အဖေကောင်မလေးတွေကို ဖျက်ဆီးခဲ့တာများပြီ…ဒီလောက်တော့ လုပ်သင့်ပါတယ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဖြေတွေးလိုက်သည်။

မျက်ဝန်းထောင့်မှာ စိုစွတ်သလိုဖြစ်လာသဖြင့် လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကိုသိလိုက်ရသည်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုကို လို့ခေါ်သံလေးက သူ့နားထဲမှာ ပဲ့တင်သံလို ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

“ ခလေးရယ်.. မင်းကိုယ့်ကိုနောင်ဘဝအထိ ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့”

သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။ သက်သက်ချိုကို သူမေ့မှဖြစ်မယ်။ မြန်မြန်မေ့မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရှေ့မှာချထားတဲ့ သူဝယ်လာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို သူ ခွက်ထဲပင်မထည့်တော့ဘဲ ပုလင်းကို တရှိန်ထိုးမော့ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲမှာတင်မက ရင်ထဲမှာပင်ခါးသက်နေသည်။ မူးခါမှ သက်သက်ချိုရဲ့ မျက်နှာလေးကို သူပိုပြီးမြင်လာသလိုပင်။ထိုစဉ် အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ. ကျော်သူအောင်.. ဒီနေရာကိုသူဘဲသိတယ်။ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသော ကျော်သူအောင်မျက်နှာက စိတ်အရမ်းဆိုးနေတဲ့မျက်နှာ..။

“ သူငယ်ချင်းလာကွာသောက်ရအောင်…”

တင့်ဆွေကဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင် က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ တင့်ဆွေမျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်ပါတယ်။

“ ခွပ်……လူယုတ်မာ…”

နာကျင်မှုကြောင့် တင့်ဆွေအနောက်ကိုလှန်ပြီး လှဲကျသွားပါတယ်။ မူးနေတာလဲ ပါတာပေါ့..။

“ သူငယ်ချင်း..မင်း..ရန်စတာလား..”

တင့်ဆွေကလဲနေရာမှ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေအကျီရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်ပြီး..

“ မင်းကို…ထိုးရုံတင်မကဘူး သတ်ပါသတ်ပစ်ချင်နေတာ… သက်သက်ချိုလေး ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းလဲ… သူ့အဖေ မကောင်းတာနဲ့ဘဲ သူ့အဖေကို မကျေနပ်တာနဲ့ဘဲ… မင်းဆိုတဲ့..လူယုတ်မာကလေ…သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးပြီး သူ့အဖေလို ယုတ်မာပြလိုက်တာပေါ့မင်းလိုကောင်ကို ငါသူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်.. ထွီ..”

ကျော်သူအောင်က တံတွေးကို တစ်ဖက်ကို ထွီကနဲ ထွေးရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ယောင်္ကျားတန်မဲ့ ငိုပါတော့တယ်။

“ ငါ..ငါဘာလုပ်သင့်လဲ..သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ ငါ့မှာ သူ့ကိုရက်စက်ဖို့ အင်အားမရှိပါဘူး..”

ကျော်သူအောင်က သူ့ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး..

“ လူဆိုတာ အမှားနဲ့ဘယ်ကင်းပါ့မလဲ သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ မင်းသက်သက်ချိုဆီသွားရမယ်.. မင်းကိုမင်း လူကောင်းလို့ ခံယူထားတယ်ဆိုရင်..”

တင့်ဆွေရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံစံလေးကို မြင်ယောင်လာပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူစိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မိတာကို နောင်တ ရလာပါတယ်။

“ ငါ..ငါ..သက်သက်ချိုဆီသွားတေ့ာမယ်ကွာ..ငါ့အမှားတွေကို တောင်းပန်ပြီး သူ့ဘဝကို တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်..”

ကျော်သူအောင်က ပြုံးရင်း တင့်ဆွေကိုဖက်ကာ..

“ ဒီလိုမှပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ.. ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းတင့်ဆွေအစစ်ကွ..မင်းစိတ်ဓါတ်မယုတ်ညံ့ဘူး ဆိုတာသိပါတယ်.. ကဲ.. သွားတော့…နောက်ကျနေပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့လက်ထဲကို ဆိုင်ကယ်သော့ကို ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေပုခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေးပုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလဲ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို ထုတ်ပြီး သက်သက်ချိုစောင့်နေတဲ့ နေရာလေးကို အမြန်မောင်းသွားပါတော့တယ်။ ကျော်သူအောင်က ထွက်သွားတဲ့ တင့်ဆွေနောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း.

“ ဟင်းဟင်း..ဒီကောင်ကွာ မကြိုက်မချစ်တာလဲ မဟုတ်ဘဲ.. တော်တော်ခွကျတဲ့ကောင်”

လို့ ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။”ဖုန်းကိုင်ပါကိုကိုရယ်…ခလေးကြောက်လို့ပါ…”

သက်သက်ချိုကား မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျနေသည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမတွေ့နေကျနေရာလေးမှာ ကိုကိုရောက်မလာခဲ့။ အချိန်ကား တော်တော်လင့်နေပြီ။ အပြင်လောကမှာလည်း တော်တော်မှောင်နေပြီ။ အိမ်ကိုလည်း သူမခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီဖြစ်တဲ့အကြောင်း စာရေးထားခဲ့ပြီးပြီ။ အခုအချိန်လောက်ဆို ဖေဖေကလည်း ဒေါသအရမ်းထွက်နေလောက်ပြီ။ သူမကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီ။

အချိန်ကား ည ( ၉ ) နာရီလောက်ရှိနေပြီ။ ဒီအိမ်လေးမှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ။ အပြင်လောကကလဲ မှောင်မဲနေပြီ။ ကိုကိုကလည်း ဖုန်းကို စက်ပိတ်ထားသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ရှက်ရွံ့ခြင်းဝမ်းနည်းခြင်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းများကို တစ်ပြိုင်တည်းခံစားနေရသည်။

“ ကိုကိုရယ်..မြန်မြန်လာပါတော့…”

သူမရေရွက်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် ဖုန်းကို လက်မှကိုင်ကာ ဒူးနှစ်လုံးကိုလက်ဖြင့် ပိုက်ပြီးငိုကြွေးနေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ.. သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို လူတစ်ယောက်က လာဖက်လိုက်ပါတယ်။ သူမရနေကျ အထိအတွေ့ပါ..။ သူမပါးပြင်လေးကို လည်းခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ ကိုကို…”

သူမကလှည့်ပြီးကြည့်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ကိုကိုက သူမကိုနောက်ကနေလွတ်သွားမှာစိုးတဲ့အလား ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားပါတယ်။

“ ကိုကိုရယ်…ကိုကို မရောက်လာတော့ဘူးထင်လို့ ခလေးငိုနေရတယ်..”

“ ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါ ကလေးရယ်… နောက်ဆို ခလေးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်တော့ဘူးနော်..”

တင့်ဆွေကလည်း မျက်ရည်တွေသူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျလာပါတယ်။ သူသက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတဲ့ လက်လေးတွေကိုဖြေလျှော့ပေးလိုက်ချိန်မှာ သက်သက်ချိုက သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး.. သူ့ကို ဖက်ပါတယ်။ သူ့ရင်ဘက်မှာမျက်နှာကိုအပ်လိုက်ပြီး ကြူကြူပါအောင် ငိုကြွေးနေပါတော့တယ်..။ တစ်ကိုလုံးကို လှုပ်ခါသွားအောင်ငိုကြွေးပါတယ်။ ဒီတစ်ခါငိုတာကတော့ သက်သက်ချိုဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုတာပါ။

“ ကိုကို…ခလေးကို ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားပါနဲ့တော့နော်…”

တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ တုန်ယင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားပြီး…

“ ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ပါဘူး ခလေးရယ်…”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ သက်သက်ချိုအပေါ် လုပ်ခဲ့မိတဲ့ သူ့ရဲ့အပြစ်ကိုသူနောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ မကျူးလွန်တော့ဘူးလို့လဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဟာ နောက်နေ့မနက်မှာ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်သွားထိုးကြပါတယ်။ အသိသက်သေ အဖြစ်ကတော့ ကျော်သူအောင်နဲ့ရိုစီပေါ့..။

“ ကဲသူငယ်ချင်းရေ ငါမင်းအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွာ..”

ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ ကျော်သူအောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ရိုစီကလည်း ရှက်နေတဲ့ သူမသူငယ်ချင်း သက်သက်ချိုကိုစရင်းနဲ့

“ ကိုကြီးတင့်ဆွေရေ..ညီမလေးသူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်လိုက်ပါနော်..”

“ စိတ်သာချ…ညီမလေး ရိုစီ..”

တင့်ဆွေကလည်း ကတိပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ညီမလေးသူငယ်ချင်းကလေ..ကိုကြီးတင့်ဆွေကို အရမ်းချစ်လို့ယူခဲ့တာ.. သူ့အိမ်မက်တွေကို စွန့်လွတ်ပြီး..”

“ ဘာအိမ်မက်လဲရိုစီရဲ့..ပြောပါဦး..”

“ ဒီလို..ကိုကြီးရဲ့..သက်သက်ချိုက ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ချင်တာ… သူကကျောင်းပြီးရင် ကျောင်းဆရာမ လုပ်ပြီး တောရွာလေးတွေမှာ စာသွားသင်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတာ ကိုတင့်ဆွေရဲ့.. အခုတော့ ကျောင်းမပြီးခင် ကိုတင့်ဆွေကြီးကိုချစ်ပြီး ယူလိုက်တာပေါ့.. ခစ်ခစ်”

ရိုစီပြောစကားကြောင့် သက်သက်ချိုကို သူပုခုံးလေးဖက်လိုက်ပြီး..။

“ သူပြောတာဟုတ်လား ခလေး.. ခလေးက ကျောင်းဆရာ မလုပ်ချင်တယ်ဆို.’

သက်သက်ချိုကလည်း ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းညိမ့်ရင်း..

“ ဟုတ်ပါတယ်..ကိုကို..”

လို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ သြော်..ခလေးရယ်လို့ တင့်ဆွေရင်ထဲက ရေရွက်မိလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ (၄) ယောက်ဟာ တရားရုံးထဲကနေ ပျော်ရွင်စွာထွက်လာပါတယ်။ ပျော်ရွင်နေတဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးမဲ့ ကံကြမ္မာကရောက်လာပါတယ်။ တရားရုံးက အထွက်မှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ကားတစ်စီးဟာ အရှေ့ကသွားနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ တင့်ဆွေဆီကို တည့်တည့်ဝင်လာပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ တင့်ဆွေက သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဖုန်းလွတ်ကျသွားတာကြောင့် ကုန်းကောက်နေတဲ့ အချိန်ပါ.။ မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြတ် အတွင်းမှာဘဲ သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူမတွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေဟာ လမ်းဘေးကို လွင့်သွားပေမဲ့ ကားကတော့ သူမကို ဝင်တိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒုန်း…”

“ အ…”

သက်သက်ချိုရဲ့အော်သံလေးက လမ်းပေါ်မှာ ပျံလွင့်သွားပါတော့တယ်။ လူတွေဝိုင်းလာပြီး တိုက်သွားတဲ့ကားသမားကို ဝိုင်းဖမ်းကြပါတယ်။ တင့်ဆွေကတော့ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါဘူး။ နာကျင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားပြီး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ မြန်ဆန်လွန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျော်သူအောင်နဲ့ ရိုစီကလည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ငေးကြည့်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်။ တစ်ခုခုပြောချင်နေသလိုပါ။

“ ခလေး…ခလေးကို ကိုကိုဆေးရုံပို့ပေးမယ်နော်.. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

“ ခလေး..ခလေးလေ… ကိုကို့ကို ကယ်…ကယ်.. ခွင့်ရတာ..ဝမ်း.ဝမ်း..သာ..”

“ ခေလး..ခေလး..”

သက်သက်ချိုကား အားယူပြီးနောက်..

“ ကို..ကိုကို့ကို…ခလေး..အရမ်းချစ်…”

သူ့အကျီလေးကိုသွေးလူးနေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သက်သက်ချို ဇက်ကလေး လည်ကျသွားပါတယ်..။

“ ခလေး..ခလေး.ကိုကို့ကိုထားခဲ့ပြီလား.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ခလေးရယ်..”

တင့်ဆွေကား ယူကြုံးမရစွာပြောလိုက်ပါတယ်။ ရင်ထဲမှနာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေကလည်း ကျဆင်းလာပါတယ်..။ ရင်ထဲမှာ စူးအောင့်ပြီး အော်ငိုပေမဲ့ သူ့အသံကထွက်မလာဘဲ.. မျက်ရည်တွေသာ တစ်လိမ့်ချင်းထွက်လာပြီး သူ့အမြင်အာရုံတွေလည်း မှုန်ဝါးလာပါတော့တယ်။

“ အဲ့ဒီနောက်..ဘာတွေဆက်ဖြစ်ခဲ့တာလဲ ကိုကျော်သူအောင်..”

သင်းသင်းမင်းက ကိုကျော်သူအောင်ကို ဆက်မေးလိုက်ပါတယ်။ လဲ့လဲ့က လည်း ကိုကျော်သူအောင် ပြော တာကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ နားထောင်နေပါတယ်။ ကိုကျော်သူအောင် ဒီကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပါပြီ။ တင့်ဆွေကတော့ ဒီနဲ့အနီးဆုံးမြို့ကို သူ့ကျောင်းက ကလေးတွေအတွက် ဖတ်စာအုပ်တွေဝယ်ပေးဖို့ မနက်ကတည်းက သွားနေပါတယ်။ တင့်ဆွေဆီ လာလာလည်ရင်း ကျော်သူအောင်လည်း လဲ့လဲ့တို့ သင်းသင်းမင်းတို့နဲ့ခင်မင်နေပါပြီ။ ကျော်သူအောင်က စကားကိုဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အဲ့နောက်တော့ တင့်ဆွေဟာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဗျ.. လူတွေနဲ့လည်း စကားသိပ်မပြောတော့ဘူး… သူချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ကလည်း သူ့ရှေ့မှာတင် ဆုံးသွားတာဆိုတော့.. သူ့ရင်ထဲမှာလည်း နာကျင်ခံစားနေဟန်တူပါတယ်.. နောက်ဆုံး.. သူ့မိဘတွေရဲ့အလုပ်ကိုလည်း မလုပ်တော့ဘူး.. မိဘတွေတားနေတဲ့ကြားက ကျောင်းဆရာအလုပ်လျှောက်ပြီး.. တစ်နယ်ပြီးတစ်နယ် ပြောင်းသွားလိုက်တာ… 

သူ့မိဘတွေဆီကို ဖုန်းတောင် ဆက်တာမဟုတ်ဖူး.. အဲ့ဒါ ဒီနယ်မှာသူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့မိဘတွေဆီ ဖုန်းဆက်ရသေးတယ်… သူ့မိဘတွေကလည်း သူတို့သားကိုအရမ်းချစ်တော့ သူတို့သားကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ.. သူစိတ်ချမ်းသာသလိုနေပါစေတဲ့.. ကျွန်တော့ကိုပဲ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခိုင်းထားတာပေါ့.. တကယ်တော့ သူက သက်သက်ချိုရဲ့မဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည် ဖော်ပေးနေတာထင်ပါ့.. သက်သက်ချိုတို့ ကြည်ဖြူတို့နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံယူနေဟန်တူတယ်… ခက်ပါတယ်ဗျာ..”

လို့ပြောရင်း ကျော်သူအောင်က ရေနွေးကြမ်းကို ယူသောက်လို့ အဝေးကိုငေးနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့နဲ့ သင်းသင်းမင်းတို့လဲ စကားမပြောနိုင်ဘဲ.. အတွေးတွေထဲမှာ နစ်မျှောနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ တင့်ဆွေအပေါ် သနားကြင်နာစိတ်တွေက ပိုမိုယိုဖိတ်မိနေပါတယ်။ 

သြော်.. ကိုတင့်ဆွေရယ်…ကံဆိုးလှချည်လား.. ရှင့်ကို သနားလိုက်တာရှင်ရယ်.. လို့ စိတ်ထဲကတွေးထင်ပြီး မျက်ဝန်းထောင့်ကစို့လာတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ကျော်သူအောင်နဲ့ သင်းသင်းမင်း မသိအောင် သုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။သူမရဲ့အပြုအမူကို ချစ်သူငယ်ချင်း သင်းသင်းမင်းက မြင်ပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တင့်ဆွေအပေါ်ငြိတွယ်နေတဲ့ လဲ့လဲ့ရဲ့ သံယောဇဉ်ကို သူမရိပ်မိလို့ပါ။

“ ဆရာလေး..မြို့ကပြန်လာတာလားဗျ…”

 

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>