ဘဝဇာတ်ခုံ (စ/ဆုံး)
ဇာတ်လမ်း - ပေါက်ကျော်မ
အခု အခြေအနေကျမှတော့ ပြောချင်တာ ပြောကြပါစေတော့ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုဆိုတဲ့ စကားကို ကျမလက်ခံရတော့မှာပါ။ ကိုတိုးနဲ့ကျမ အိမ်ထောင်ကျပြီး တစ်နှစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး။ ကိုတိုးကလည်း ပညာမစုံ၊အလုပ်က မရှိနဲ့ ဦးကုလားကြီးဆီက ဆိုက္ကားကို နေ့စားယူနင်းတဲ့ အချိန်ကနေ ဇာတ်လမ်းကို စရမှာ...ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ကိုတိုးနဲ့ကျမ မိဘတွေလက်ထဲမှာ နေခဲ့ကြစဉ်က မပူမပင် မကြောင့်မကျ နေခဲ့ကြရတာကိုး။ အသက်ကလေးတွေ (၁၇-၁၈)နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ ဘဝကို ဟုတ်တိပတ်တိ ကြိုးစားတည်ဆောက်မယ်လို့ ထင်တစ်လုံးနဲ့ ယူခဲ့ကြတဲ့ ကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက အဲဒီ ဆိုက္ကားနင်းရာက စတာကိုး။
ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။ ခုအခြေအနေကျမှတော့ ပြောချင်တာ ပြောကြပါစေတော့။ ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ ကျမ အပြစ်မတင်တော့ပါဘူး။ ဝိပါတ်ကြမ္မာဆိုတဲ့ သံသရာဝဋ်ကြွေးဆိုတာကြီးလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ထည့်မပြောချင်ဘူး။ အဓိကကတော့ ကိုယ်စောက်သုံးမကျလို့ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့ရတာလို့ပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အပြစ်တင်မိတာပါပဲ..။
ကိုတိုး ဆိုက္ကားယူနင်းတဲ့ ဆိုက္ကားအုံနာ ကိုကုလားကြီးမှာက ဆိုက္ကား လေးစီးတောင် ရှိတာကိုး။ သူက ငွေတိုးလည်းပေး၊ အပြောအဆိုကလည်း ချိုတော့ ဆိုက္ကားသမားတိုင်း သူနဲ့ မကင်းနိုင်ကြဘူး။ ကိုတိုးက ကျမထက် ( ၁ ) နှစ်တောင် ငယ်သေးတာ။ ဘာမှ စဉ်းစားတာလဲ မဟုတ်ဘူးလေ။ ကိုတိုးမိဘတွေဘက်က ကြည့်ရင်လဲ သူ့သားကို ပညာတစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ ဘဝပျက်အောင်လုပ်တယ် ပဉ္ဇင်းတောင် မတက်ရသေးတဲ့ ကောင်လေးကို ယူလို့ သာသနာဖျက်မဆိုတဲ့ ဂုဏ်ထူးလဲ ပေးလိုက်ကြပါသေးတယ်..ရှင်....
သူတို့သားက ဇွတ်အတင်း ကျမကို ဟိုဒင်းလုပ်တာတော့ သူတို့ မသိဘူးလေ။ အဲဒါလည်း ကိုတိုးကို မြှောက်ပေးတဲ့ မြသန်းတို့ ကျော်စိန်တို့ အုပ်စု လုပ်လို့ဖြစ်သွားတာ။ အနည်းဆုံး (၁၀) တန်းအောင်မှ ယူမယ်လို့ ကျမ တို့နှစ်ယောက်လုံး ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ခုမှ ကိုးတန်းနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့ မရသေးဘူးဆိုတာလဲ ကျမတို့ သိထားတာပါပဲ။
အဲဒီနေ့ကလဲ ခါတိုင်းလိုပဲလေ၊ ကျောင်းလွှတ်လို့ အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုးပြီး ကျူရှင်ပြန်အထွက်မှာ ကျော်စိန်နဲ့ မြသန်းကျူရှင်ရှေ့ကို ရောက်လာတယ်..။
“ ကိုတိုးကို လာရှာတာ..” တဲ့။
ကိုတိုးနဲ့ ကျမ တစ်မနက်လုံး ကျောင်းမှာ အတူရှိနေသားပဲ။ ကျူရှင်လာရင်လဲ ကျမနဲ့ တွေ့ရမှာပေါ့။ ခုတော့ ကျူရှင်မှာလဲ ကိုတိုးကို မတွေ့ဘူး ကိုတိုးဘယ်သွားလဲ ဆိုတဲ့ ပုစ္ဆာကို မြသန်းနဲ့ ကျော်စိန် ထွင်တာ အလကား။
ကျမရယ် ကျော်စိန်ရယ် မြသန်းရယ် ကျူရှင်ရှေ့က ကုက္ကိုပင်အောက်မှာ စကားရပ်ပြောနေတုန်း အသက် (၉) နှစ်လောက် ခလေးတစ်ယောက် စာလာပေးတယ်။ ဘယ်သူပေးခိုင်းတာလဲလို့ မမေးရသေးခင် ချာတိတ်က ပြေးထွက်သွားတယ်။
မ….
ကျော်စိန်တို့ အိမ်မှာ ကိုယ်စောင့်နေတယ်…အမြန်လိုက်လာပါ..
ကိုတိုး… တဲ့။
“ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…”
“ ဟ…. ငါ့အိမ်ရောက်နေတယ် ဆိုပါလား…ဒီကောင် ဘာပြဿနာတွေများ တက်နေလို့ ပါလိမ့်..”
ကျော်စိန်က ဟန်ပါပါနဲ့ ဖောထည့်နေတာ ကျမ မသိဘူး..။
“ ဒါဆို…နင်တို့အိမ်ကို လိုက်ရအောင်..”
ဆိုပြီး သုံးယောက်သား ကျော်စိန်တို့အိမ်ကို ရောက်လာတယ်။ ကျော်စိန်တို့ အိမ်ရောက်တော့ ကိုတိုး အရက်တွေမူးလို့။
* * * * * * *
ရင်တွေက တလှပ်လှပ်နဲ့ မောဟိုက်နေသည်မို့ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းနေတယ်။ ကျမလဲ တစ်ခါမှ ဒီလိုယောက်ျားတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွပြီး နို့ကြီးတွေကို ကိုင်တွယ်ဆုတ်ညှစ်တာမျိုး ခံဖူးတာမှ မဟုတ်တာ။ စိတ်တွေ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်နေတယ်။ မတော်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလည်း ကျမ သိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုတိုး အဲဒီလို ထမီလေးကို လှန်ပြီး စောက်ပတ်ကို ပွတ်လိုက်တာနဲ့ ကျမ အာရုံတွေဟာ ပေါ့ပြီး မှုံဝါးကုန်တယ်။
စောက်ပတ်ကို လာထိတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေရဲ့ အထိအတွေ့တွေက ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှာရှိတဲ့ အသွေးအသားနဲ့ အကြောအချဉ်တွေကို တဖြင်းဖြင်း ထောင်ထကုန်အောင် ပြန့်နှံ့ခံစား လိုက်ရတော့ ကျမ လက်နှစ်ဖက်ကကိုတိုးကျောပြင်ကြီးကို ဖက်မိလျက်သား ဖြစ်သွားရော။ မီးဆိုတာ မလောင်ခင်က တားမှဆိုတဲ့ သမရိုးကျ ရှေးစကားဟာ သိပ်မှန်တယ် သိလား။ လောင်ပြီဆိုရင်တော့ ဟိုကိုသတ်ရင် ဒီကတောက်၊ ဒီကိုသတ်ရင် ဟိုကလောင်နဲ့ ဗျာများပြီး လူမောလာတာပဲ။ အမြဲတမ်း ကြုံကြတယ်မို့လား။ ကျမ အဖြစ်လည်း ဒီလိုပဲ။
ကိုတိုးကို ကျမ ချစ်တယ်။ ချစ်တဲ့ အချစ်ကို သရုပ်ခွဲတတ်တဲ့ အချစ်ဗေဒ ပညာရှိတွေ ဆိုရင်တော့ ကျမအချစ်ကို သိချင်သိမယ်။ ကျမ ကိုယ်တိုင်ကတော့ မသိဘူး။ ကိုတိုးကို ချစ်တယ်၊ အဲဒါပဲ သိတာ။ ဒါကြောင့် ကိုတိုးက ကျမနို့ကြီးကို ပင့်ကိုင်ပြီး ဆူကြွတင်းထောင်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာလေးနဲ့ ကလိနေတာလဲ ကျမ ငြိမ်ခံနေမိတယ်။
ကိုတိုး လိုးချင်နေတယ် ဆိုတာလဲ ကျမ သိတယ်။ တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးက ကျမ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မာမာတင်းတင်းကြီး ထောက်မိနေတဲ့ဟာကိုး။
“ ချစ်တယ်….မ..ရယ်….သိပ်ချစ်တယ်…”
ကျောထဲ စိမ့်သွားအောင် သူ့ကတုံကရီ အသံကြီး ကြားလေ ကျမက ငါတော့ အဖြုတ်ခံရတော့မယ် ဆိုတာသေချာနေပြီလို့ သိလာလေပဲ။ ဒါပေမယ့် ကိုတိုးကို ကျမမငြင်းရက်ဘူး။ နင်ပဲငဆ မပြောရက်ဘူး။ သဘာဝအားဖြင့်လည်း ယောက်ျားဆိုတာ လိုးမယ်၊ မိန်းမဆိုတာ အလိုးခံရမယ်၊ ဒါ ဘယ်တော့မှ ပြင်လို့မရနိုင်တော့တဲ့ ပုံသေနည်း။
လူ့သဘာဝ ဖြစ်စဉ်ကြီးမို့လား။ နောက်ပြီး ကျမ နှာခေါင်းက နီတယ်။ ယောင်ယောင်လေး လုံးပြီးပွတယ်။ အင်္ဂဝိဇ္ဇာနည်းအရတော့ ကျမကို နှာထန်တယ်လို့ ပြောချင်ပြောကြမှာပဲ။
ထန်လား မထန်လား ကိုယ်ကိုတိုင် အဲဒီလို ကြုံကြည့်ကြစမ်းပါ ဟင်း။ ခံချင်တဲ့ စိတ်က ရာခိုင်နှုန်း မပိုဘူးဆိုရင် ပါးအရိုက်ခံမယ်။ အခုဟာက တစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်က လိုးဘို့ ကြံစည်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ ကိုယ်နဲ့ လက်တွဲမယ်လို့ အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ် ရွေးထားတဲ့ ချစ်သူ၊ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်က လိုးဘို့ ကြံစည်နေတာလေ။
ရှင်.. မသာယာပဲ နေမလား။ အော်ဘို့ စဉ်းစားလား ကုတ်ဖဲ့ထုရိုက်ဖို့ စိတ်ကူးသလား၊ ဝေး လိုက်တာ။ ချစ်သူအဖြစ် လက်ခံရွေးချယ်ပြီးပြီ ဆိုကတည်းက ဒီလူ့အလိုးကို ခံတော့မယ်လို့ ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ လက်ခံခဲ့ကြတာပဲ မို့လား။ ကိုတိုးကို ကျမ ချစ်တာ အဲဒါလဲ ပါတယ်။ ဒါ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံတာပါ။ ကိုတိုးက အောက်ပိုင်းတောင့်တယ်။ ဘောသမားဆိုတော့ ပေါင်လုံးကြီးတွေက တုတ်ခဲနေတာ။
ကျောင်းက ဘောလုံးကွင်းမှာ ကိုတိုး ဘောလုံးကန်တိုင်း ကျမ အမြဲတွေ့နေရတယ်။ ကျမ ကိုတိုးကို ချစ်တာအဲဒီ အောက်ပိုင်း တောင့်တာလဲ ပါချင်တယ် ထင်ပါရဲ့ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီတိုအောက်က လုံးထစ်ဖူးတုတ်နေတဲ့ အမြောင်းလိုက် သူ့ပစ္စည်းကြီးကိုလည်း အမှတ်မထင် ကျမ တွေ့ဘူးခဲ့တယ်။
ကိုတိုး ကျမကို စကားလိုက်ပြီးပြောတော့ ကျမရင်တွေ ပန်းတွေတုံနေတဲ့ကြားက အဲဒီဟာတွေကို လှစ်ကနဲပြန်ပြီး မြင်ယောင်မိနေခဲ့တယ်။ အခု ကိုတိုးနဲ့ ကျမ စီစဉ်စိတ်ကူးထားတဲ့ အချိန်ကာလထက်စောပြီး တွေ့ကြ ဖြစ်ကြတာပဲ ရှိတာမဟုတ်လား။ ဒီလိုမျိုး လိုးဖြစ်ဖို့က တစ်နေ့မဟုတ် တစ်နေ့ ကြုံလာမှာ။
လူတွေကတော့ ပြောမှာပေါ့လေ။ အေးမကိုက ထတာ၊ ယားတာလို့၊ မတတ်နိုင်ဘူး။ ဒီလို နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ကြီးမှာတော့ ကျမ ထမိတာပဲ။ ယားမိတာပဲ။ မဆိုင်ပါဘူးလေ။ ကိုယ့်စောက်ပတ်နဲ့ ကိုယ်ခံတာ ဘယ်သူ့စောက်ပတ်မှ ငှားပြီး ခံတာမဟုတ်ဖူး။ အို အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ပဲ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အဝတ်အစားတွေ တစ်စမှ မရှိတော့ဘူး။ ကျမလေ ရှက်လဲ ရှက် သာယာတာကလဲ မလွန်ဆန်ချင်။ စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးမွှေနေတဲ့ ကိုတိုးလက် ကြီးကိုတောင် ကျမ အပေါ်ကအုပ်ကိုင်ပြီး ဇွတ်ကနဲ စောက်ပတ်ထဲကို ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။
မှတ်ကရော…။
* * * * * * *
မူးတာကတော့ မူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ငတိုးရယ် မူးလို့ မင်းဒီလို မဟားဒယား ကြံတာလားလို့ မမေးနဲ့ လုံးဝပဲ။မူးတာနဲ့ မပတ်သက်ဖူးဗျ။ တစ်ချို့ ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္ထုတွေထဲမှာ မူးသွားလို့ ညီမနဲ့ အစ်မနဲ့ မှားပြီး လိုးမိတာတို့၊ယောက္ခမနဲ့ မိန်းမနဲ့ မှားပြီး လိုးမိတာတို့ ကြည့်ဖူးမြင်ဖူးတယ်။ ကိုယ်မကြုံဖူးတော့ ဟုတ်လိမ့်မယ်လို့ပဲ ထင်ခဲ့တာဗျာ။
မဆိုင်ဘူးဗျာ။ လုံးဝ မပတ်သက်ဖူး။
ကျုပ်ကိုယ်တွေ့နဲ့ ယှဉ်ပြီး ပြောတာနော်။ တခြားသူတွေအတွက်တော့ မသိဘူး။ နေ့လည်က ကျော်စိန်တိုက်တာ တစ်လုံးနဲ့ တစ်ပိုင်းဗျာ။ ဒီကောင်တွေ အေးမကို သွားပင့်နေတုန်း ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ ထပ်ဖြုတ်တာအနည်းဆုံး တစ်စိပ်။ ကျုပ်တစ်ခါမှ သောက်ဖူးတာ မဟုတ်တော့ ရွဲတော့တာပဲ။ ကျော်စိန်က အောကား တစ်ကား ငှားလာပြီး မြသန်းယူလာတဲ့ ဦးကုလားကြီးစက်နဲ့ ဖွင့်ကြည့်ကြတယ်။
ကားကလဲ မိုက်သလား မမေးနဲ့။ ဆော်တွေကလဲ အမှန်အကန်ချည်းပဲ။ စောက်ဖုတ်ကြီးတွေဆိုတာလဲတကယ် လိုးချင်စရာကြီးတွေ။ ကစ်တဲ့ ဘဲတွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးတွေကလည်း တကယ့် ကမ္ဘာ့စံချိန်ချည်းပဲ။ စောက်ပတ်ထဲ စိုက်စိုက်ထည့်လိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းကို အနီးကပ်ရိုက်ပြထားတာ။ အားပါး ရိုက်ချက်က ပြင်းသလား မမေးနဲ့ဗျို့ လီးထိပ်က အရေတွေကို စို့ထွက်လာအောင် ဖီလ်လာတာ။
ကျုပ် အဲဒီလို ဖီးလ်တွေ လာနေတုန်း ကျော်စိန်က ကျုပ်ရည်းစား အေးမကို လိမ်ပြီးခေါ်လာမယ်။ မင်းရအောင်ဖြုတ် ဆိုတော့ ဘာလဲ။ ကျုပ်က ဘာကောင်မို့လဲ၊ အစကတည်းက ဒီ အိုးကောင်းကောင်းနဲ့ ဆော်လေးကို ကစ်ချင်လို့ကို ဖန်ထားတာ၊ ကျုပ် အတည်လဲ ယူမှာပါ။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ အေးမ က ချောတယ် တောင့်တယ်၊မာနလေးလဲ ရှိတယ်ဆိုတော့ တော်ရုံ ဘဲတွေ ဘယ်သူမှ မကပ်ရဲဘူး။
ကျုပ်တစ်ယောက်ပဲ အရဲစွန့်ပြီး ဖန်တာ၊ ဆော်လေးကလဲ လည်ပြီးသား။ ကျုပ်ကို ကျတယ်ဗျ။ ဟဲဟဲ ဒါပေမယ့် ဆော်က နပ်တယ်။ နှစ်ယောက်ချင်းချိန်းလို့ ဆယ်ခါ တစ်ခါ လာခဲတယ်။ လာလို့တွေ့ရင်လဲ ဖက်တာ နမ်းတာလောက်ပဲ ပါမစ်ရတာ။ ကျော်စိန်တို့ မြသန်းတို့လိုပဲ ကျုပ်လဲ ဆော်ကစ်ဖူးချင်တာပေါ့။ ဟိုကောင်တွေကလဲ မြှောက်ပေးတယ်။ ဒါနဲ့ အေးမကို ကျော်စိန်တို့ အိမ်အရောက် ဖန်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ ကျုပ်ကြမ်းတာ။
စစချင်းတော့ ကုတင်တိုင်နဲ့ နဖူးနဲ့ရိုက်ပြီး ကျုပ်နဖူး ကွဲရောဗျို့ ဒါပေမယ့် အဲဒီလို ကွဲတာကပဲ ခပ်ကောင်းကောင်းဗျ။ ကျုပ်ခေါင်းထဲ အရက်နဲ့ ရောမူးနေတဲ့ အမူးက ပျောက်ချင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မူးနေတဲ့ ဒီဇိုင်းက တော့ ဖျောက်ပစ်လို့ မဖြစ်ဖူးမို့လား။ မတော်လို့ ဆော်က မကြည်ရင် မူးတဲ့ ဒီဇိုင်းနဲ့ တောင်းပန်ရမှာ ကျုပ်သိနေတယ်ဗျ။
မူးတာက တခြား၊ အကြားအမြင် နဲနဲဝေဝါးတာပဲ ရှိတယ်။ နို့နဲ့ စောက်ပတ်ကိုတော့ ကျုပ် ခွဲခြားပြီး ဘာလို့ သိနေလဲလို့။ ဟို ရုပ်ရှင်ထဲက ကောင်တွေလို မူးလို့ ဘာမှန်းမသိလို့ လိုးမိတယ်ဆိုရင် ဂျိုင်းကြားကို စောက်ပတ်အမှတ်နဲ့ လိုးပေါ့။ ဒါမှ ဘာမှန်းမသိဘူးဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်း ကပီပြင်မှာ၊ အခုဟာက မူးတယ်။ ဘာမှန်း မသိဘူး။ စောက်ပတ်အပေါက်ကိုတော့ ဝင်အောင် လိုးနိုင်တယ်။ အလကား သနားတယ် ကျုပ်ကတော့ သိတယ်။
မူးလဲမူးတယ် တစ်ခုပဲရှိတယ် စောက်ပတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ ကိုင်တာ လက် ဖနောင့်နဲ့ ထိတယ်။ နို့သီးခေါင်းကိုစုပ်တာ မေးစေ့နဲ့ ဖိမိတယ်။ အဲဒီလောက် အလွဲအချော်ပဲ ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိတယ်။ ဒါကြောင့် မူးတော့ မူးတာပဲ။
ချာချာကြီးလည်နေအောင်ကို မူးတာ။ ဒါကြောင့် ငတိုးရယ် မင်းဟာက မူးလို့များ ဒီလို မဟားဒယားကြီး ကြံတာလားလို့ မမေးနဲ့။ အဲဒါတော့ လုံးဝပဲ။ မူးတာ မူးတာပဲ။ ဆော်လေးကို လိုးချင်လို့ကို အရက်သောက်ပြီး စောင့်နေတာ။
ပြီးတော့လည်း ကျုပ်က အပျော်ကြံတာမှ မဟုတ်တာပဲ။ အေးမကို ကျုပ် အတည်ယူမှာ။ အေးမ စောက်ပတ်ကြီးကို တွေ့မှ ကျုပ် လေ…..။
အေးမနဲ့ ကွဲသွားမှာကို အသကုန် စိုးရိမ်သွားတယ်။ အေးမ တစ်ကိုယ်လုံး လက်တစ်ဝါးစာမျှသော အဝတ်စလေးမျှပင် မရှိတော့ချေ။ အလားတူပင် ကိုတိုး၌လည်း အပေါ်ဝတ် စွပ်ကျယ် ချိုင်းပြတ်လေးသာရှိပြီး လုံချည်ကကုတင်အောက် ရောက်နေလေပြီ။ မြင်ကွင်းက နေ့ခင်းက သူတို့ ကြည့်သော အောကားထဲက စတိုင်နဲ့ တစ်ထပ်တည်း။ တစ်ထေရာထဲ။
ကိုတိုးက အေးမခြေနှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကားလေး ဆွဲဖြဲကာ မုဆိုးဒူးထောက် ဝင်ထိုင်သည်။ အေးမကခေါင်းကို ချာကနဲ စောင်းပစ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေးကို လက်ဝါးလေးဖြင့် အုပ်ထားလိုက်ရှာသည်။ နို့အုံကြီးတွေကသူမခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်လူးလွန့်လေတိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ လှုပ်ခါသွား၏။ ဖြူဝင်းအိစက်သော နို့အုံကြီးအောက်ရင်ညွန့်သားဖွေးဖွေးလေးနားမှ ရင်ခေါင်းချိုင့်ဝှမ်းလေးက ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ခုန်နေသည်ကို အတိုင်းသားတွေ့နေရသည်။
ကိုတိုးက ရီဝေဝေ မျက်လုံးများဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ စောက်မွှေးဘုတ်စုလေးကခြောက်သွေ့ပွယောင်းကာ ချစ်စဖွယ်လေး ရှုပ်ထွေးနေသည်။ စောက်မွှေးနုနု နီကျင်ကျင်လေးများက ကြေးနီရောင်အဖျားဆွတ်ကာ ကြည်လဲ့ပြီး အရောင်တောက်ကာ အရင်းပိုင်း အမွှေးနုမှာမူ အနက်ရောင် အမှောင်နုနုဘက်သို့ လုစပြုနေပြီဖြစ်၏။
အသက် (၂၀) ကျော်သွားလျှင် စောက်မွှေးလေးများ ကြမ်းထော်လာတော့မည့် လက္ခဏာဖြစ်ပေသည်။ကိုတိုးက စောက်ပတ်ကို ငေးကြည့်နေမှန်း အေးမ သိသောအခါ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်လေးကို မလုံမလဲလေးကာကွယ်ဖုံးအုပ် လိုက်ရှာသည်။ အေးမ စောက်ပတ်ကြီးကို လက်နှင့် ဖုံးအုပ်လိုက်ခါမှ ကိုတိုးက သတိဝင်လာသလိုဖြင့် အေးမလက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ စောက်ပတ်အကွဲကြားသို့ သူ့လီးထိပ်ဖူး လုံးချောကြီးကို တေ့ကာ ခပ်နစ်နစ် ထိုးစိုက်သွားပြီး အောက်ဖက်သို့ ခွဲချလိုက်လေသည်။
“ အ…အဟင့်…အိုး..အိုး…ကျွတ်……”
အေးမ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ဓါတ်လိုက်သွားသကဲ့သို့ ကျင်တက်သွား၏။ ကြီးမားပြင်းထန်သော လီးတံကြီး၏စွမ်းပကားကို အံ့မခန်း ခံစားထိတွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်၏။ အသည်းထဲ အေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ ပါးစပ်ကလေး ဟလိုက်ပြီး မျက်စေ့နှစ်လုံးအပေါ်သို့ လက်မောင်းကလေး ကန့်လန့်ဖြတ်တင်ကာ တအားဖိပြီး တဆတ်ဆတ်တုံနေရှာသည်။
ကိုတိုး လီးထိပ်ကြီးက အေးမ စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းအကြား၌ ဒစ်မြုပ်ရုံလေးမျှသာ ဝင်လိုက်ရသေးသော်လည်းလီးတန်မှတဆင့် ကိုတိုးခန္ဓာကိုယ် အနှံ့အပြားသို့ ကာမအရသာကို ခန္ဓာကိုယ်က အာသာဆန္ဒ ပြီးပြည့်ဝစွာ ကိုတိုးက ရှေ့တဆင့်တိုးပြီး အေးမ ပေါင်တံကြီးများကို အထက်သို့ ပင့်ကာ ဗွီဒီယိုထဲက ယိုးဒယားမလေးများ ပုံစံအတိုင်းဒူးထောင်ပေါင်ကား ပစ်လိုက်သည်။
ထိုအခါကျမှ အေးမ၏ လက်ဝဲ ဒူးဆစ်အောက်နား၌ ခြောက်လက်မခန့် ရှည်လျားသော ဒါဏ်ရာကြီးတစ်ခုကိုအမာရွတ်အဖြစ် တွေ့ရ၏။ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် နတ်သွင်လူလား ခွဲခြားမတတ်နိုင်အောင် လှပပါပေသည်ဟု ကိုတိုးစိတ်ထဲ၌ ထင်ထားခဲ့သော အေးမ၏ အတွင်း အမာရွတ်တစ်ခုကို ပထမဦးဆုံး စတင်တွေ့ရှိလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။
အမာရွတ်ကို တွေ့ရခြင်းသည် ပြဿနာမဟုတ်။ အမာရွတ်သာမက ပွေးကွက်ကြီး အရေတရွှဲရွှဲ တွေ့လည်းထိုအချိန်၌ ကိုတိုးမှုလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ ကူးကာမှ ကူးစေတော့ တစ်ချီလောက် ပြီးအောင်တော့ လိုးမည်သာဖြစ်သည်။
ကိုတိုး အောက်ဘက်ဆီသို့ ရွေးလျားလာသော လီးတန်ကြီး ထိပ်ဖူးက စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကို လှုပ်ရှားဖောင်းကြွသွားစေပြီး လီးထိုးမိသော လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက် ဖောင်းသွားပြီး ကျန်နေရာများက ပုံမှန် အနေအထားသို့ ကျဆင်း ကျန်ရစ်ကြသည်။ စောက်ပတ်အဝ၌ လီးက အပေါက်ကျွံသကဲ့သို့ ဇတ်ကနဲ နိမ့်ကျွံဆင်းသွားလေသည်။
“ ဗြစ်….ဗြစ်….အမေ့… ”
လီးဒစ်ကြီး စောက်ပတ်ထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည်နှင့် အေးမ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားကာ အမေ့ ဟုလန့်အော်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်လုံးက လျင်မြန်စွာဖြင့် ကိုတိုးရင်ဘတ်ကို အင့်ကနဲ နေအောင် လှမ်းကန်လိုက်မိလေသည်။ ဒစ်ခေါင်းကြီးက အလုံးထွားသဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇတ်ကနဲ ဝင်ရာ၌ ဖြေးဖြေးညင်ညင် ဝင်သွားခြင်း မဟုတ်လေရာ အေးမ လန့်သွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။
စောက်ပေါက်ထဲသို့ ဒစ်ကြီး မြုပ်ဝင်သွားသည်နှင့် ကိုတိုးလီးကြီးက ဖြင်းဖြင်း…ဖြင်းဖြင်းနှင့် အကြောတွေတင်းကာ တဖြေးဖြေး မာတောင်ကာ သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းအလား ကြီးထွားလျက် ဒေါင်ဒေါင်မြည်သွား၏။
ကိုတိုး လက်နှစ်ဖက်က အေးမ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကိုင်ထားကာ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲလျက် ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့တိုးတိုးပြီး လီးတန်ကြီးကို ဖိသွင်းပေးလိုက်လေသည်။
“ ပြစ်….တစ်…ထစ်…..ပြွတ်…ဘွပ်………”
“ ဟ….အား…..ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်……..”
အေးမ မျက်လုံးထဲ မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားကာ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကျင်ကနဲ စိမ့်တက်သွား၏။ ဖင်စအိုအထိ ဝင်လာသော ထိုခံစားမှုက စောက်ခေါင်းထဲရှိ လီးတန်ကြီးကို ရန်တွေ့လိုသဖြင့် စောက်စိကလေးက ခေါင်းလေး တထောင်ထောင် ဖြစ်သွားလေသည်။
“ ကြပ်….ကြပ်တယ်…ကိုတိုးရဲ့….အ…..”
အေးမ အသံက ငိုသံရှက်သံလေးဖြင့် အစ်တစ်တစ် ရှတတလေး ဖြစ်နေရှာသည်။ ထောက်ထားသော ကိုတိုးရင်ဘတ်မှ လက်အစုံက နို့ကြီးနှစ်ဖက်ကို ကုတ်ကတ်တွယ်ထား၏။ သာမန်အချိန်များ၌ ယင်းသို့ ဆုတ်ကိုင်ကုတ်တွယ်ခြင်းကြောင့် အသားထဲသို့ လက်သည်းရှည်လေးများ စိုက်ဝင်နေသည်ဖြစ်ရာ အလွန်တရာ နာကျင်မိမည်ဖြစ်သော်လည်း ယခုမူ ထူးထူးခြားခြား ကိုတိုး၌ နာကျင်မှု မဖြစ်မိ။
နာကျင်မှု မဖြစ်ရုံမျှမက အေးမ သူ့ကို စွန်ကုတ် ကုတ်ထားသည်ကိုပင် လုံးဝ သတိမထားမိပေ။ ကွေးညွှတ်သွားသော သူ့လီးကြီးကိုသာ ဖြူဖွေးပြဲအာနေသော အေးမ စောက်ပတ်ကြီးထဲ ဖြောင့်ဖြောင့် တန်းတန်း ဝင်စေရန် ဂရုစိုက်၍ ထိုးသိပ်လိုးသွင်း နေမိလေသည်။
“ ကို….ကိုတိုး….ကြပ်တယ်လို့ ဟာ… နင်ကလဲ….”
အေးမ မျက်ရည်တွေဝဲနေသည်။ နှုတ်ခမ်လေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုံကာ ပါးသားလေးများ လှုပ်ရှားနေ၏။
“ တအောင့် နာတာပါဟ….”
ကိုတိုး နှစ်သိမ့်ပုံက ရှည်လျားလွန်း၏။ ဒါပဲဖြစ်သည်။ သူ အရေးတကြီး ဂရုစိုက်နေသည်က သူ့လီးမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီး အေးမ စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဝင်ရေးပင်ဖြစ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲရှိ အသားနုလေးများက လီးထိပ်ကြီးကို ပိတ်ဆို့ တားဆီးကြ၏။ လီးတန်ကြီးတစ်ဝက်ကျော်လာ၏။ နုနယ်သော စောက်ပတ်အသား နုလေးများလန်ကုန်သည်။
ဒစ်ခေါင်းကြီးက အလုံးထွားသဖြင့် အပေါက်ထဲသို့ ဝင်ရာ၌ ညင်သာစွာ ဝင်သွားခြင်း မဟုတ်သဖြင့် အတားအဆီး အနှောင့်အယှက် ရှိရမည့် လီးလမ်းကြောင်းပေါ်၌ အေးမ၏ အပျိုမှေးက မားမားမတ်မတ်ရပ်ကာ လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်လာရာ၌ ကာကွယ် လိုက်သည်။ ကိုတိုးလီးက အပျိုမှေးကို စွတ်တိုးသည် တင်းခံသွား၏။
“ အ….နာတယ်…နာတယ်….အား…….”
ဆတ်ဆတ်ခါသွားသော ခံစားမှုဝေဒနာကြောင့် အေးမက ကိုတိုးရင်ဘတ်ကို ဘယ်တွန်း ညာတွန်း အမျိုးမျိုးတွန်းလိုက်သော်လည်း လီးတန်ကြီးက အရှိန်မသတ်။ အပျိုမှေး ပါးပါးကို ဇွတ်တိုးကာဝင်သည်။ ပို၍ တင်းသွားပြန်၏။
“ အား….အ….ဟ….အမေ့ …အမေရေ….နာတယ်….အမေရဲ့… ပြွတ်…ပြစ်…ပြစ်.. ဘွပ်…ဖောက်…”
အပျိုမှေးက အံကလေးကြိတ်တင်းရင်း နောက်သို့ လုံးဝဆုတ်မပေးပဲ အစုတ်အပြဲ ခံကာ တာဝန်ကျေပွန်စွာထမ်းဆောင်ရင်း ကျဆုံးသွားသည်။ အေးမရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သည်။ နာကျင်ခြင်းက လှစ်ကနဲပေါ်ပြီး ဖျတ်ကနဲ ပျောက်သွားသည်။
“ ဟင့်…..အင်း အင်း…..ရှီး….အား….ကျွတ်ကျွတ်…ကျွတ်…..”
နှာခေါင်းနီမလေး အေးမ အရသာတွေ့ပြီး ကောင်းသလား ဘာကောင်းသလဲ မမေးနဲ့ ဟွန်း။ ဝက်သား စားလို့ အီတာ၊ မလိုင်စားလို့ ဆိမ့်တာ သကြားစားလို့ ချိုတာနဲ့ ဘာမှ မပတ်သက်။ လုံးဝ…လုံးဝ မဆိုင်..။ အီ..ဆိမ့်…ချို ..သွားသည့်အရသာ…။ ကာမအရသာ… အလိုးခံရတဲ့ အရသာ..အရသာ…။
“ ကိုတိုး…ဖြေးဖြေးဟာ…နာတယ်…”
“ နာသေးလို့လား…အေးမရဲ့…”
“ အင်း…..”
“ အဆုံးဝင်နေပြီ..ထပ်ထည့်ရင် ဂွေးစိကြီးပါ ဝင်ရုံပဲ ရှိတော့တယ်…ဟ..”
“ နင်နော်… ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး…”
အေးမ ကိုတိုးကို မျက်လုံးလေး မှေးကြည့်ရင်းမှ မကျေမနပ် မျက်နှာလေးဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြော၏။ သူ့စကားက ရှက်စရာကြီး ဖြစ်သော်လည်း နားထောင်ကောင်း၏။
“ နင့် စောက်ပတ်ကြီးက အပြင်ကသာ ကြီးတာနော်… အထဲက တော်တော်ကြပ်တာ…လီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ထားသလိုပဲ…”
ကိုတိုးက ထိုကဲ့သို့ မြိန်ရေယှက်ရေကြီး ပြောပြန်တော့ အေးမ ရှက်ရှက်နှင့် ဘာမှ ပြန်မပြောတတ်။ တစ်ဖက်သို့ မျက်နှာလေး ကို စောင်းပစ်လိုက်ရ၏။ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်လေးများ၌ အပြုံးစလေးများ မသိမသာ ကပ်ငြိနေသည်။
“ ပြွတ်….ပြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြစ်……”
“ အာ…အား…..အ……အမေ့….”
စပြီ…ကိုတိုးက ယောက်ျားတို့ အကြော အစိုင်အခဲများ လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း တသွေမတိမ်း စတင်လှုပ်ရှားသည်။ ဖင်ကြီးကို နောက်ဆုတ်၏။ လီးတန်ကြီးက အရေအရွှဲသားနဲ့ ထွက်လာ၏။ ဒစ်မဆုံးခင် ဖင်ကြီးကို ပြန်ဆောင့်ကာ နင့်ကနဲ နေအောင် ဆောင့်ချသည်။ လီးတန်ကြီး အဆုံးအထိ ဆတ်ခနဲ တိုးဝင်သွား၏။
“ ပြွတ်…ပြစ်….အ….အား…..”
“ ပြွတ်….ပြစ်….ပြွတ်…အင့်….ပြွတ်…အင့်..အ…..အ..”
“ ပြွတ်…. ပြွတ်…. ပြွတ်…….”
“ အင့်….အင့်….အ…အား…..အ…….အင့်…”
“ အား….အမေရေ့…အမေ့…အား…အား….”
အေးမအသံလေး မသိမသာ ကျယ်လောင်သွား၏။ ကိုတိုး ဖင်ကြီးက အပ်ချုပ်စက်မှ အပ်ခေါင်းနှင့် နင်လား ငါလား လျင်မြန်စွာ အတက်အဆင်း လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း အေးမ နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ မျက်နှာကြီးကို မှောက်ချလိုက်သည်။ ဖင်ကြီးက ဆတ်ဆတ်ခါ သိမ့်သိမ့်တုန်နေသည်။ အေးမ လက်နှစ်ဖက်က ကိုတိုး ကျောကုန်းကို ဖက်ထားသည်။ ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားရင်း ဖင်ကြီးကို လိမ်လိုက် စောင်းလိုက် ကော့လိုက် ဝိုက်လိုက် လုပ်သည်။ ဘာမှ ဘာမှ မသိကြတော့။ လုံးဝ မသိကြတော့။
“ ပြွတ်…ဘွပ်..ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…ပြွတ်……”
“ အား…အား….အမေ့….အ…အမေရေ….အောင်မလေး…လေး….”
အေးမ ခြေဖဝါးများ ကိုတိုး၏ ဖင်သားကြီးပေါ်သို့ ဖိကပ်လာပြီး ပွတ်ပေးသည်။ ခြေဖဝါးကြမ်းကြမ်း အထိအတွေ့က ကိုတိုးဖင်မှတဆင့် အကြောများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ကာ လီးတန်ကြီးကို သံမဏိချောင်းကြီးအလား မာသထက်မာသွားစေသည်။ ကိုတိုးဆောင့်အားတွေ ပိုကြမ်းသွားသည်။ မီးပွင့်မတတ် ဖိဆောင့်ရင်း ညှောင့်ရင်း လီးထိပ်မှ လရေများ ပန်းထွက်ကုန်သည်။
“ အား….ကိုတိုး…..အား….အား……”
အေးမ တွေ့ကရာ အကုန်ဆွဲရင်း ကိုတိုးနာမည်ကို တစ်ချက်ခေါ်လိုက်သေးသည်။ စောက်ရေများ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ကိုတိုး အရှိန်မသေသေး။ ဆောင့်ရင်း ဆောင့်ရင်း တဖြေးဖြေး တဖြေးဖြေး အရှိန်ကျဆင်းလာသည်။ပတ်ဝန်းကျင်သည် မုန်တိုင်းစဲသွားသော ပင်လယ်ပြင်အလား လုံးဝ ဆိတ်ငြိမ်ကာ အသက်ရှူသံ မျှင်းမျှင်းလေးများသာ ရှိတော့၏။
* * * * *
ကျမနဲ့ ကိုတိုး ဖြစ်ခဲ့တာ သိပြီနော်...
အခု ကျမတို့ကို နှစ်ဖက်မိဘတွေက ပညာမစုံခင် ခိုးပြေးရမလားဆိုပြီး ကျဉ်ထားလိုက်ကြပြီလေ။ ဒါ ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုကျော်စိန့် အိမ်မှာပဲ နေရင်းနဲ့ ကိုတိုးက ကိုကုလားကြီးဆီက ဆိုက္ကား နေ့စားယူနင်းတယ်။ အဲဒီမှာကျမတို့ ဘဝကို ကားလိပ်ဖွင့်ရမှာ။ ကိုတိုးက ကျမကို သိပ်ချစ်သလို ကျမကလဲ ကိုတိုးမရှိရင် မနေတတ်တော့ဘူး။
ဟို ခလေးစကားပဲ ပြောပြော ပြောရရင် အမြဲ လိုးချင်နေကြတာ။ ကိုတိုးက အမြဲတမ်း လိုးနေချင်သလို ကျမကလည်း အမြဲတမ်း ခံနေချင်တာပါပဲ။
“ ချစ်… နိုးပြီလား.. ဟင်..”
“ အင်း… မျက်စိတွေ စပ်နေတယ်.. ညက သိပ်များသွားတဲ့ဟာကို… အဟင့်… သူ သုံးချီတောင် ပြီးတယ်..ဟုတ်တယ်မို့လား.. မှန်မှန်ပြောနော်..”
“ ဟာ…အေးမကလဲ… နှစ်ချီထဲပါ…ဖင်ကုန်းပြီး လိုးတဲ့ အချီက အတော်ကြာတာ..”
“ ဟင်…အေးမက သုံးခါတောင် ထွက်ကုန်တာဟင့်…”
“ အေးမ… ခံနိုင်တယ် နော်..”
“ အဲဒါ ကိုတိုးကို ချစ်လို့ပေါ့...”
“ နေ့လည်ခင်း ထမင်းစားပြန်လာရင်.. ကစ်ရအောင်နော်…”
“ နေ့ခင်းကြီး…..”
“ နေ့ခင်း ကြည့်ပြီး လိုးရတာ ပိုကောင်းတာ..”
“ ဟင့်…ရှက်စရာ…အဟင့်..ဟင့်…သွား…”
“ လင်မယား ဖြစ်နေပြီ…ရှက်တုံး…သူ့ စောက်ပတ်ကြီးကို ဒီက မမြင်ချင်မှ အဆုံး…”
“ သူ့လီးကြီးကိုလဲ ..ဒီက မမြင်ချင်မှ အဆုံးပါနော်…”
နံနက် (၅) နာရီလောက်ပဲ ရှိအုံးမည် ထင်သည်။ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ခွထားကာ ရင်ချင်းအပ်ဖက်ထားရင်း တိုးတိုးလေးတွေ ပြောနေမိကြ၏။
“ ပြောရင်း လီးက တောင်လာပြန်ပြီ…”
“ စောစောစီးစီး မလုပ်နဲ့တော့ကွယ်….”
“ ဟာ…လီးက အချိန်သိတာမှ မဟုတ်တာ..ထမီချွတ်ကွာ…”
“ ဟာကွာ…လုပ်ပြီး ကိုတိုးကလဲ…ညကလဲ ဆယ့်တစ်နာရီခွဲပြီးမှ အိပ်ရတယ့်ဟာကို…တော်တော့…”
“ ဘာလဲ… ညားတာဖြင့် မကြာသေးဘူး… မခံချင်တော့ဘူးလား..”
“ သူ … အားယုတ်မှာ စိုးလို့ ပြောနေတာကို… ”
“ ယုတ်ယုတ်….ဖယ်..ဒီလက်က ဖယ်လေ…ပေါင်ကို ထောင်ထား…”
အေးမက ကိုတိုးအလိုကျ တစောင်းအိပ် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ အပေါ်ဖက်ပေါင်ကို ထောင်ပေးလိုက်ရ၏။ ကိုတိုးက ထိုပေါင်ကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းကာ တောင့်တင်းနေသော မာကြောတင်းပြောင်နေသည့် လီးတန်ကြီးကို စိုစိစိ ဖြစ်နေဆဲ အေးမ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ဇွတ်ကနဲ မြည်အောင် ကော့ထိုးကာ လိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ ဖက်ထားစမ်း….”
အေးမ ကိုတိုးအမိန့်အတိုင်း ကိုတိုးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ရင်း ဖင်ကြီးကိုရှေ့သို့ ထိုးကော့၍ တိုးကပ်ပေးလိုက်သည်။ စောက်မွှေးနှင့် လမွှေးက ရောနှောပေါင်းစပ်ကာ ယားကျိကျိ အရသာကို ခံစားလိုက်ရသည်။
နွေးထွေးအီစိမ့်သော အရသာက စောက်ပတ်နှင့်လီးမှ နှစ်ယောက်စလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အကြောများထဲသို့ တစိမ့်စိမ့်ပျံ့နှံ့ ဝင်ရောက်လျက်ရှိ၏။ လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို လိုးထားရင်း အေးမ နှာသီးဖျားလေးကို ကိုတိုးက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ညှပ်ကစားသည်။
အေးမက အားကျမခံ ကိုတိုးနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ တလှုပ်လှုပ်တရွရွ အဝတ်ချင်းပွတ်သံ အသက်ရှူသံလေးများက တစ်ဖက်ခန်းရှိ ကျော်စိန့်ထံ ရောက်၏။ ကျော်စိန် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေသည်။ လည်ချောင်းတွေ ပူလောင် ခြောက်ကပ်လာသည်။ အသက်ရှူလို့လဲ မဝ။
“ ကိုတိုး…..”
“ အင်….ဘာလဲ….အေးမ..”
“ ဟိုလေ…. ကိုတိုးတို့ ယောက်ျားတွေက ဘာလို့ ဟို မိန်းမတွေကို ဖင်ကုန်းပြီး လိုးတာလဲ…ဟင်..”
“ ပုံစံအမျိုးမျိုး လုပ်ကြည့်တာပေါ့.. အေးမရဲ့… အေးမက ကုန်းတာ ကြိုက်လား.. ပက်လက်ခံရတာ ကြိုက်လားဟင်…”
“ အင်…. မပြောတတ်ဘူး… ဟိုဒင်းထဲကို ကိုတိုးဟာကြီး ဝင်သွားရင် ကောင်းသွားတာပဲ… ကိုတိုး ရှေ့နဲနဲတိုးပေး.. ဒီမှာ ကျွတ်သွားအုံးမယ်…”
စကားပြောရင်းမှ အေးမက သူမဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့ ကော့ထိုးရင်း ကိုတိုးဖင်ကြီးကိုပါဆွဲ၍ လီးတန်ကြီး အဆုံးဖိသိပ်သွင်းကာ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းနှင့် တင်းတင်းကြီး ညှပ်ပေးထားလိုက်၏။
“ မနေ့က … ညနေပိုင်း ကိုတိုးပြန်လာပြီး .. လိုးသေးတယ်မို့လား…”
“ အင်းလေ… အေးမ ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီးကာစ ဆိုတော့ ဖီးက အရမ်းတက်လာတာပဲ… မိုက်တယ်…”
ကိုတိုးက စကားပြောရင်း အေးမ ခါးလေးကို ဖက်ခါ ဆတ်ခနဲ တစ်ချက် ဆောင့်လိုးလိုက်ပြန်သည်..။
“ အင်း…. အေးမက ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေတာ.. မို့လား.. အဲဒါ ကိုကျော်စိန်ကြီး အခန်းဘက်က လူတစ်ယောက် ချောင်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် သိလား…”
“ ဟင်…ဘာလို့ ကိုတိုးကို မပြောတာလဲ…”
“ ဟုတ်လား မဟုတ်လားမှ မသေချာတာ… အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတုံး ထရံနားကို သွားကြည့်တော့ ဟုတ်တယ်… ထရံကို ချိုးပြီး အပေါက်ဖောက်ထားတာ တွေ့ရတယ်..”
“ ကျော်စိန်ကတော့ မချောင်းပါဘူး…”
“ ကိုမြသန်းလဲ ဒီမှ မလာတာ ကြာပြီဟာကို…အ……”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်…”
“ ကိုတိုး ဟာကြီးက အထဲမှာ ဘာနဲ့ သွားထိုးမိလဲ မသိဘူး… ထုတ်ကနဲ ကျင်သလိုလို အောင့်သလိုလို…နဲ့ကျွတ်…..”
“ စောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ရောက်သွားလို့ ထင်တယ်..”
ကိုတိုးက ပြောပြောဆိုဆို လီးကို မချွတ်ပဲ အေးမ ကိုယ်ပေါ်သို့ လှိမ့်တက်ပြီး ဖိညှောင့်လေး ညှောင့်နေလိုက်၏။
“ အဲဒါနဲ့… ထွက်ကုန်အုန်းမယ်…”
“ ထွက်အောင် …လိုးနေတဲ့ဟာကို…..”
“ တော်…တော်ကြာ ဆိုက္ကား ထွက်ရတော့မှာ ဒူးတွေဘာတွေ ချောင်နေမှာစိုးလို့ ပြောတာ…”
“ ကျွတ်…. ဘာမှ မဆိုင်ဘူး…. အ… အား…… ကောင်းလာပြီ… ရှီး… ဖင်မြှောက်လိုက်စမ်း… မြှောက်….အင့်… အင့်….အင်း……ကွာ….”
“ အို့…..ကိုတိုး…အို့..အိုး….ကိုတိုးရယ်….ရှီး….အား….ရှီး….အ…အေးမလဲ ထွက်ချင်လာပြီ… အို့ အိုး….အီး….အ…..ဆောင့်ပေးပါအုံး…နောက်ထပ် လေးငါးဆယ်ချက်လောက်… အို..အို….အိုး…….အီး….အ…”
တစ်ဖက်ခန်းမှ အိပ်မပျော်ပဲ နိုးနေပြီဖြစ်သော ကျော်စိန်အဖို့မှာတော့ ရောဂါ။ ဒီလင်မယား လုပ်နေတာနဲ့စောစောစီးစီး ဂွင်းထုရမလို ဖြစ်နေသည်။ အိမ်လေးကလည်း သုံးပင်နှစ်ခန်း ပျဉ်ခင်းထရံကာ တိုင်က မဓမ တိုင်။ နဲနဲ လှုပ်သည်နှင့် ယိမ်းထိုးချင်သည်။ ရိုးရိုး လမ်းလျှောက်လျှင်ပင် အိမ်လေးက လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ ဖြစ်ချင်သည်။
သူတို့ လင်မယား သောင်းကျန်းနေသဖြင့် အိမ်ကလေးက သိသိသာသာ လှုပ်ရမ်းလျှက် ရှိသည်။ တော်သေး၏။ ကျော်စိန့်အမေ အသက် (၆၀) ခန့် အဖွားကြီး က သူ့သား သူငယ်ချင်း မိန်းမခိုးလာသည် ဆိုသည်နှင့် တရားစခန်းမှာ အလိုက်သိစွာ တရားဝင်လိုက်သည်။ ကျော်စိန်တစ်ယောက်သာ ကွိုင်ပူနေရသည်။ နေ့လည်း နေ့မို့…
ညလဲ ညမို့… သူတို့ဥစ္စာက လူလစ်သည်နှင့် ဖြုတ်ကြသည်။ စုပ်ကြသည်။ ကြာတော့ ကျော်စိန် ညစ်လာသည်။
“ ဆော်လေးက … အတော်ထန်တာပဲ…မြသန်းရ…”
“ ထင်တယ်လေ…. မင်းကောင်း ငတိုး ဖြိုနိုင်ရဲ့လား…”
“ ကိုင်တယ်…ကိုင်တယ်… ဟိုကောင်ကလဲ ဒို့ထင်ထားတာထက်တောင် ကစ်နိုင်တယ်.. မင်းကြည့်ကွာ…မနက်ငါးနာရီလဲ ကစ်တယ်.. ထမင်းစားပြန်လာလဲ စားသောက်ပြီး ကစ်တယ်…၊ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ပြီးမှ ဆိုက္ကားထွက်တာ…ငါ့လူ… ဒီကောင့် စည်းစိမ်မျိုးကလည်း ရှားတော့ အရှားသားကွ…”
“ ညားခါစ မို့ပါကွာ…. တော်ကြာ ညီးစော် နံလာမှာ…ပါ..”
မြသန်းက ရေနွေးကြမ်းအိုးကို လှမ်းဆွဲရင်း ပြောလိုက်၏။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်အတွင်းမှ ကက်ဆက် ခပ်စုပ်စုပ် အသံက ဖွင့်တော့ ဖွင့်နေ၏။ အခွေတွန့်သံလိုလို လိပ်သံလိုလို မပီမသ ဖြစ်နေပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ထိုင်နေရာ ဗန်ဒါပင်အောက် ထိုင်ခုံပုလေးအထိ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရောက်မလာနိုင်ချေ။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရုပ်ရှင်ရုံဆီမှ အသံကသာ တစ်ချက်တစ်ချက် ဟိန်းထွက်လာသည်။ ဆိုက္ကားဂိတ်၌ ဆိုက္ကားတွေ နေခြောက်လှမ်းထားသည်။
“ မထင်နဲ့ကွ… ငတိုးက .. ရေစိမ်ပြီး လိုးနိုင်တယ်…..မင်း…”
“ သနားတယ်… မင်းကောင် လောက်များတော့ ကွာ…ဟင်း….. ”
“ ဟာ… မဟုတ်ဘူး… ငါက အတူနေတဲ့ကောင် မြသန်းရဲ့… မင်းကွာ… ဆော်လေး ဇီးကပ်နေပြီ ကဲ…
ဆော်လဲ တင်ကြီး အိနေတဲ့ ကောင်မ.. အခု လျှောချင်နေပြီ… တွေ့လား… နို့ကြီးတွေကတော့ အက်တက်လာတာပဲ”
“ အေးကွ… ဆော်လေးက အခုမှ ပိုပြီး ပြည့်လာသလိုပဲ…”
“ ခလေး မွေးပြီးရင်.. လျှောသွားမှာပါ…”
“ ခွေးမသား…. စွတ်ကစ်နေလို့… ခလေးပါ ပျက်ကျနေလို့... ဟုတ်ပေ့ ဖြစ်နေအုံးမယ်..”
“ မင်းက..ကြားထဲက ပူမနေစမ်းပါနဲ့…လီးလိုပဲ…”
မြသန်းက ဆိုက္ကားဂိတ်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဆိုက္ကားသမားများကို ငွေတိုးချေးစားသော ကိုကုလားကြီးကို တွေ့လိုက်ရာ ဇက်ပုသွားလျက် ခပ်အုပ်အုပ် ပြောသည်။
“ ကိုကုလားကြီး လာနေပြီကွ.. ငါ မနေ့က နေ့သွင်း မပေးရသေးဘူး.. လစ်မှ…”
“ ကျွတ်… ထိုင်နေစမ်းပါ မင်းဆီ လာတာ မှုတ်ပါဘူးကွ ကွမ်းယာဆိုင်က ကုလားမကို လာဖန်နေတာကွ…”
“ ဟေ… ဟုတ်လား… အခြေအနေကရော…”
မြသန်းက စိတ်ဝင်တစား ရှေ့သို့ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ပြောသည်။
“ ဟာ… မင်းကလဲ.. ကလယ်မက ဖင်နဲ့ စားနေတာ မင်းသိသားနဲ့.. တစ်ချီလောက် ပေးလိုက်ရင် မင်း ကိုကုလား ငိုင်ဆင်းသွားမှာ..”
“ ဟုတ်တယ်… ကလယ်မ ဖင်က ဖူးတင်းနေတာပဲ ကွ…”
“ ဒါတောင်.. ဟို ဓါတ်ဆီ မှောင်ခိုလုပ်နေတဲ့ ငထွေး သိတယ်မို့လား.. အေး… အဲဒီကောင် ဖြုတ် ဖြုတ်နေတာ ကြာလှပြီ ကွ… ဒီကောင်က ဂေါ်လီနဲ့ လေကွာ..”
“ ဟေ..ဟုတ်လား.. ငထွေးကလေ..”
“ ခြောက်လုံး..ခြောက်လုံး..မေးလွဲ ထည့်ထားတာ..”
“ အားပါးပါး… ကလယ်မ ဒါကြောင့် စွဲနေတာကို…”
“ မင်းက ကလယ်မ တစ်ခါမှ မချဖူးဘူး လား … မြသန်း..”
“ သူများတွေ ရတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ… ငါတော့ တစ်ခါမှ မဖန်ဖူးသေးဘူး ကွ တကယ် ရလို့လား..”
“ သွားပြီ… သွားပြီ… မြသန်း … မြသန်းရယ်… မင်းကို ငါအထင်ကြီးထားတာ အလကား…ပဲ… ကလယ်မက ဖင်ကို အိုးကောင်းလို့သာ လူတွေ အထင်ကြီးနေတာကွ… ပွနေပြီ သိလား… ဗွက်ထနေပြီ… မှတ်ထား… မင်း မယုံရင် အေးမောင်တို့ကို မေးကြည့်… ငါဖြုတ်တာ မိုးအလင်းဖြုတ်တာ..ဘယ်နှစ်ချီလဲ မမေးနဲ့.. မနက်လေးနာရီ ဘတ်စ်ကားတွေ ဂိတ်လာထိုးမှ ငါပြန်လွှတ်လိုက်တာ… ဟောဒီ တိုင်ကီဘာ ရုံထဲမှာ အပီအပြင် ကိုင်တာ…”
“ ဟား….မြန်လှချည်လား.. ကျော်စိန်ရယ်..”
“ ကိုကုလားကြီးက အထာမနပ်ပဲ လာကပ်နေပြန်ပြီ နာအုံးမယ်… ကြည့်နေ မဝင်းကြည်အိမ်ကို ရောက်နေတဲ့ မော်လမြိုင်က အသစ်ကလေး ရှစ်ဆယ်ပေးပြီး ကစ်တာက စိတ်ချရအုံးမယ်..”
ကျော်စိန်နဲ့ မြသန်း ဟိုရောက်ဒီရောက် စကားတွေ ပြောနေစဉ် ကိုတိုး ဆိုက္ကားနင်းလျက် အေးမက စီးကာရုပ်ရှင်ရုံလမ်းထဲမှ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကို ကျော်၍ ဆိုက္ကားဂိတ်သို့ နင်းသွား၏။ ကိုကုလားကြီးနှင့် စကားပြောနေကြသည်ကိုလဲ တွေ့ရ၏။
“ အေးမက ဈေးရောင်းချင်လို့တဲ့ ကျော်စိန်ရာ ကိုကုလားကြီးဆီက နေ့ပြန်တိုးနဲ့ ငွေ (၂၀၀) ဆွဲလာခဲ့တယ် ”
“ အေးလေ ခလေး မရှိခင် စုထားဆောင်းထား နိုင်ရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့ ငတိုးရာ အေးမက ဘာရောင်းမှာလဲ ”
“ အသုတ်စုံလေး ရောင်းမလားလို့… အစ်ကိုကျော်စိန်ရဲ့…”
“ ဒို့ဂိတ်မှာဆိုရင်.. တော့ နင် ကြွေးကျမှာနော်… မလာနဲ့..”
“ ကျော်စိန် ပြောတာ ဟုတ်တယ်… ဟ အေးမရဲ့ ဒို့ဂိတ်က ကောင်တွေက အလကားရရင် ရေတောင် အသေသောက်တာ… မူလတန်းကျောင်းမှာသာ သွားရောင်း..”
“ အင်းပါ… ကျောင်းဈေးပဲ ရောင်းမှာပါ…”
“ကျောင်းဈေးကျတော့ ခလေးတွေ ရောင်းရတဲ့ဥစ္စာ အပြင်မှာ အသုတ်တစ်ပွဲ ရှစ်ကျပ် တစ်ဆယ် ရောင်းလို့ရပေမယ့် ခလေးတွေကို ကျတော့ တစ်ပွဲမှ (၅) ကျပ်ဆိုတာ အလွန်ဆုံးပဲ..”
ကိုယ်ကလည်း ကျောင်းဈေးကလွဲပြီး ဒီပြင်နေရာတွေ မသွားရဲ၊ ဖြစ်ပုံက အဲဒါနဲ့ ပေကပ်ရောင်းရင်း ရောင်းရင်းအရင်းက ပြုတ်ရော၊ တစ်နေ့ တစ်ဆယ် သွားသွင်းနေရတဲ့ ဦးကုလားကြီးနဲ့ကလဲ မျက်မှန်းတန်းပြီး ခင်နေပြီဆိုတော့ ကိုတိုး မသိအောင် နောက်ထပ် (၂၀၀) ထပ်ဆွဲလိုက်၊ ရောင်းလိုက်နဲ့ စားတဲ့အထဲ ဝင်တာပေါ့၊ ကြာတော့ အတိုးနဲ့ အရင်းနဲ့ ဦးကုလားကြီးကို ပေးစရာ ကြွေးက ခြောက်ရာ ကျော်သွားရော။
“ မောင်တိုး သိရင် .. မကောင်းဘူး ခလေးမရဲ့…”
“ ဟာ… ကိုတိုးကို အသိမပေးပါနဲ့.. အရာကြီးရယ်.. ကိုတိုးက ကျမ ဈေးရောင်းတာကို နဂိုထဲက သိပ်သဘောကျတာ မဟုတ်ဘူး..၊ ကျမ ကြံဖန် ဆပ်ပါ့မယ်…”
ဦးကုလားကြီး ဆိုတာက အစကတည်းက ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်တာကိုး၊ ကုလားမှ ကုလားစစ်စစ်၊ ကိုမြသန်းတို့ ပြောတော့ သူ့ကုလားမျိုးရိုးက ဇာတ်နိမ့်တဲ့ အစားထဲက ဆိုလား၊ ကလယ်လား ကလယ်ချီး ဆိုလား၊ပြောတော့ ပြောတယ်။ သိပ်ယုတ်မာတာ။
“ အတိုးလေး အရင်ဆပ်.. ဆပ်သွားပေါ့.. မှုတ်ဖူးလား… အရာကြီးနော်.. အာရမ်း စိတ်ခေါင်း ရှိတယ်..အရင်းထားလိုက်ပါ.. မောင်တိုးသိတယ်နော်…ကောင်မလေးနဲ့ ကွဲမယ်..”
“ အံမာလေး အရာကြီးရယ် ကိုတိုး ကျမကို ဘယ်တော့မှ မကွဲရဲဘူး ရှင့် သိလား အဟင်း နိုင်ကွက်ရှိတယ်နိုင်ကွက်..ဟင်း ဟင်း…”
ကျမက ရယ်စရာ မောစရာ သဘောမျိုး ပြောပေမယ့် အရာကြီး မျက်နှာက ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးကို တစ်တစ်ခွခွကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း…
“ အားပါး.. ပါး…. ကောင်မလေး.. ပြောတယ်နော်…. နိုင်းကွက်…နာသိတယ်..ဟား..ဟာ…တိတ်ကောင်းမယ်ရှိတယ်..”
ကျမ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားတယ် အရာကြီး ပါးစပ်ရဲတာပေါ့ စားနေကျ ကြောင်ဖားကြီးမှန်း ကျမမှ မသိတာ။ နောက်တစ်လလောက်မှာ အတိုး (၃၀၀) လောက်ပေးရမှာကို ကျမလက်ထဲ တစ်ရာလောက်ပဲ ရှိတာနဲ့ သူ့အိမ်ကို ကိုတိုးအလစ်မှာ သွားပြီး တောင်းပန်ရတယ်။ အဲ အဲဒီမှာ ကျမဘဝ ရေစုန်မျောတော့တာပဲ။
“ နင် စဉ်းစားလေ ကောင်မလေး တရားနော်…ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ..နင် တဘောတူတယ်နော်… ငါပြောမယ်..”
“ ပြောပါ အရာကြီးရယ်… ကိုတိုး မသိရင် ပြီးတာပါဘဲ…”
“ အတိုး အရင်းပေါင်း ခုနစ်ရာ..ရှစ်ဆယ် ရှိပြီးနော်…ငါ တစ်ပြားမှ မယူတော့ဘူး… နင် ခဏလေး ငါ့အခန်းထဲလိုက်ခဲ့ပါ…ခဏလေး…တဘောပေါက်တယ်နော်…”
ကျမ ရင်တွေ ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကုလားကြီးကိုလည်း ရွံလိုက် နှလုံးနာလိုက်တာလေ ချီးနဲ့တောင် ငုံထွေးချင်ပါရဲ့။
“ ရှင်…ကျမကို ဘယ်လို အစားအောင်းမေ့လို့လဲ…အဖိုးကြီး… ရှင်…ရပ်ကွက်လူကြီးအိမ် သွားချင်သလား…အချုပ်ထဲ ဝင်ချင်သလား… ဟင်…စောက်ကုလား…လူပါးဝလို့…”
ကျမ အသားတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ဒေါသတွေဖြစ်ရင်း ကုလားကြီးကို ရစရာမရှိအောင် ဆဲပစ်မိတယ်။
“ ရားတယ်… ကောင်မလေး…နင် ပြန်ပြီး စဉ်းစားပါ..ကုလားနော်…စိတ်ကောင်းကောင်းထားတယ်.. ကြားကြားတွားတယ် နော်…အတိုးများများလာမယ်..ဟဲဟဲ…”
ကျမ ကိုတိုး မရောက်ခင် အိမ်အရင်ပြန်ပြီး ငိုချလိုက်မိတယ်။ ယောက်ျားမသိအောင် အိမ်ထောင်ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကူညီနိုင်ဖို့ ကျမရည်ရွယ်ချက်တွေ ရေတိုက်စားခံရတဲ့ ကမ်းပါးလိုပဲ ပဲ့ပဲ့ပြီး ပြိုကျကုန်တယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန် ကိုတိုး ဆိုက္ကား ပြန်ဝင်လာတယ်။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ထမင်းစား ရေချိုးပြီး နှပ်တယ်။
“ အေးမ… ဈေး မရောင်းတော့ဘူးလား… အရင်း ပြုတ်ပြန်ပြီလား…”
“ အင်း…”
ကျမ လေးတိလေးကန်ကြီး အင်း လိုက်မိတယ်။ ကိုတိုး ပင်ပင်ပန်းပန်း ရှာဖွေနေရတာကို ကျမ စိတ်မကောင်းဘူး။
“ ဦးကုလားကြီးဆီက ထပ်ဆွဲကြည့်ပါလား…ရပါတယ်..”
ကိုတိုးက ကျမပခုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး စုပ်ရင်း လျှာကြီးနဲ့ ကလိလိုက်တယ်။ ပြီးမှ….
“ ကိုယ်တောင်မှ ဆိုက္ကား ဘောတွေလဲဖို့ သုံးရာလောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ရသေးတယ်..”
ဒိန်းခနဲ ကျမခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်သလို ခံစားရတယ်။ ကိုတိုးကတော့ နေ့လည်စာလို့ သူ့ဖာသာသူ အမည်ပေးထားတဲ့ အချိန်ရောက်ပြီမို့ ကျမကို ခြင်ထောင်ထဲ ဆွဲသွင်းတယ်။ ကျမက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း ခြင်ထောင်လေးထဲ ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ်။ ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေးချ ပက်လက်လေးလှန် အင်္ကျီချွတ် ဘော်လီချွတ်။ ကိုတိုးဟာ ကျမ နို့ကြီးတွေကို တဆုတ်တခဲကြီး နယ်ရင်း…
“ နို့နှစ်လုံးကြားကို လီးထည့်ပြီး တစ်ချီလောက်လုပ်တာ ဘယ်လို အရသာ ရှိလဲ မသိဘူးနော်…”
“ ဘာအရသာ ရှိမှာလဲ..ကိုတိုးရယ်…အလကား ရိုးရိုးပဲ လုပ်စမ်းပါ…နင်ကလဲ..”
ကျမက စိတ်မပါ့တပါနဲ့ သူ့ကို ပြောလိုက်မိပေမယ့် ကျမ စိတ်ကတော့ ကုလားကြီးက ကြွေးတွေ လျှော်ပစ်မယ် သူ့အလိုးခံဘို့ ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြီးကို နားထဲ ကြားနေမိတယ်။ ကိုတိုးက ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ခြင်ထောင်ဘေးမှာ ကပ်ပုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အဝတ်အစားတွေလဲ ချွတ်နေတယ်။
ကျမနဲ့ ကိုတိုး လိုးဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေချိန်မှာ ကိုကျော်စိန် အိမ်ပေါ်တက်လာသံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျမက ကမန်းကတန်း ထမီလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ် အသာဆွဲတင်ရင်း အခန်းဝကို လှမ်းကြည့်မိတယ်။
ခြင်ထောင်က ပါးပါးလေးဆိုတော့ အကုန် မြင်နေရတာ ရှက်စရာကြီးပေါ့။
“ ငတိုးရေ… မင်း ဆိုက္ကား တာရာလဲရအုံးမယ်တဲ့..ကွ… စပယ်ယာဘီးက အံထွက်သွားပြန်ပြီတဲ့...”
ကိုကျော်စိန်က အခန်းဝကနေ တစ်ချက် ခေါင်းပြူကြည့်ပြီးမှ အပြင်ကနေ ပြောသည်။ အေးမက ကိုတိုးကိုကြည့်၏။
“ အေး…ဟုတ်တယ်… ငါ မြသန်းကို လဲခိုင်းပြီးပြီ..မင်းဆိုက္ကားကရော..ဆိုင်မှာပဲလား..”
ကိုတိုးကတော့ အေးမ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲထောင်ပြီး လီးတန်ကြီးကို အေးမ စောက်ဖုတ်အဝထဲကိုတေ့ပြီး အေးမ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ပြောနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အေးမ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်၍ မျက်စိကို မှိတ်ပစ်လိုက်ရင်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခြင်ထောင်အမိုးနှင့် ထိအောင် ကော့ထောင်ပေးလိုက်လေသည်။
“ ဗြစ်…ဘွပ်….”
“ အ…..ကိုတိုး…အရမ်းမြည်တာပဲ….”
ကိုကျော်စိန်က အပြင်မှာ တချပ်ချပ်နဲ့ မီခြစ် ခြစ်နေရင်း…
“ မင်းပြီးရင် ခဏ သွားလိုက်အုံးလေ… ”
“ အေးပါ…အခုမှ ..စ ကာစ ရှိသေးတာ…ဟဲဟဲ… ”
“ အိုး….. ကိုတိုးကလဲ..စောက်ရှက်ကို မရှိဘူး….”
“ အ…ဟ….ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ်လိုးတာ..ရှက်ရမှာလား…အင်း….အင်း….”
ကိုတိုးက ကျော်စိန်ကို အော်ပြောလိုက် အေးမကို တိုးတိုးပြောလိုက်နှင့် ပြောရင်း လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးခန့်တုတ်ခဲနေသော ဒစ်ပြဲ လီးတန်ကြီးကို အေးမ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ဇိကနဲ ဇိကနဲ ဆောင့်လိုး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
