ဦးမောင်ချစ်တဲ့ ကလေးဆိုး (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - အမည်မသိ
သည်နေ့ ရုံးပိတ် ရက်။
ဦးမောင်တ ယောက်မနက်ပိုင်းအားကစားဂျာနယ်ဖတ်နေချိန် ဘေးအိမ်မှ က လေးငိုသံနှင့်အတူဒေါ်ဒေါ်သိမ်း အသံပေါ်လာ၏။ဖိုးမောင်ရေ မင့်တူလေး ဆိုးပေကို ခန ထိမ်းပေးပါဦးဟဲ့။ သူ့အ မေ စမ်းစမ်းက ဈေးဝယ်သွားနေလို့။မှည့်ထားတဲ့နာမည် ဝိုင်းချစ် ။
ငိုသန်လွန်း၍ ဆိုးပေ ခေါ်သည့် အခါလည်သား က လေးက ဦးမောင်ပွေ့ချီတာနဲ့ တိတ်သွားသည်။ဆိုးပေကို သူ့အိမ်ခေါ်လာ။ သူက ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်။ ၎င်းဆိုးပေကို သူ့အ ပေါ် တင် ပြီး ဦးမောင် ဂျာနယ်ကို ဆက်ဖတ်သည်။ဂျာနယ်က သည်တခါပျင်းဘို့ကောင်းနေ၍ နောက်ကျောဖုံးအတွင်းက ကောင် မ တွေပုံကို ဦးမောင် ကြည့်၏။ တကယ်မိုက်သည်။
မို့အစ်နေ သောရင်သား အုံတွေက အင်္ကျီလည်ဟိုက် အ ပေါ်ကို ရုန်းထွက်နေသည်။တကယ်ဖီးလာစေသည့်ပုံတွေပါဘဲ။တ ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အပီကြည့်နေခိုက် ခြေသံရှပ် ရှပ်ကြားသဖြင့် ကပျာကယာရှေ့က ဆောင်းပါးတွေ ပြန်လှန်ကာ ဖတ် ဟန်ဆောင် ရပြန်၏။စမ်းစမ်း ဈေးဝယ်က ပြန်လာပြီမို့ ဆိုးပေကို လာခေါ်သည်။ သူမက အားနာစွာဖြင့်ပြောသည်။၏ ဆိုးပေ တ ယောက် က တော့ ဦးမောင် ကို နှိပ်စက်ပြန်ပြီ။ စာဖတ်ပျက်ပြီပေါ့။ဦးမောင် ကရပါတယ် စမ်းစမ်းရယ်။
နင့်ယောက်ျားနဲ့ငါက ညီအကိုလို နေကြတာဘဲ။ သူ မ လေးရှား သွားတဲ့အခိုက် ငါက တတ်နိုင် သ၍ စောင့်ရှောက် ရမှာပေါ့။ပြီးတော့ ဒီ ဆိုးပေ ကလည်း ငါ့မှ တန်းတန်းစွဲဟ။သူ့အဘွားကိုတောင် ငါ့လောက် အချီမခံဘူး။ ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ဂျိုင်းက ပွေ့ပြီး စမ်းစမ်းဆီအ ပေး၊ စမ်းစမ်းက ပွေ့အယူ ဦးမောင့် ညာလက်က စမ်းစမ်း နို့အုံကို အိကနဲ ထိမိသွားသည်။စမ်းစမ်းမျက်နှာ ရဲ ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဆိုးပေကို ပွေ့ပြန်သွားသည်။ ဦးမောင် သည် ပထမဆုံးအကြိမ်စမ်းစမ်း၏
ကိုယ် ခန္ဓာ နောက်ပိုင်းကို မက်မောစွာကြည့်ဖြစ်လိုက်သည်။ တင် သားကြီးတွေ က ယောကျ်ားရပြီးမှ ပိုထွားလာသည်။ လှုပ်ခါ ခုန်ပေါက်သွားသည် မှာ ဖောက်ပြန်ချင် စရာ။က လေးကို ငုံ့အချီ လည်ဟိုက်ထဲက ဝင်းဝါ မို့မောက်နေ သော နို့အုံတွေကို လှစ်ကနဲ မြင် လိုက်ရသည်။
ဟင်း ! ! !
ဦးမောင် သက်ပျင်းချမိ၏။မ တော်ဘူး။ ဒါတွေ မ တွေးနဲ့။ဆွေမျိုးလို နေတဲ့ အိမ်နီးချင်း။ ကိုယ့်အ ပေါ်လည်းယုံကြည်နေကြသည် မဟုတ်လား။ပြီး ဦးမောင် မှာလည်း မယားကြီး နှင့်။ သည်လိုနှင့် သုံးလေးလ ကြာသွား၏။စမ်းစမ်း နှင့် ဦးမောင် တ ယောက်ကို တ ယောက်ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုးပေ က တော့ဦးမောင် ထံ အလာမပျက်။ ငိုရင် သူ့အဘွားကလာပို့။
ပြန်ခေါ်တော့လည်း စမ်းစမ်း ယောင်းမ ၅တန်း ကောင် မ လေး လာခေါ်၏။ခက်တော့ ခက်သည်။ စမ်းစမ်းက ဦးမောင် ကို လှမ်းအကဲခတ်ကြည့် ကြည့်နေသလို ၊ ဦးမောင် ကလည်းထိမ်းထားသည့်ကြားက ကြည့်မိပြန်သည်။
မျက်လုံးချင်း ဆုံမိတော့ အလျင် အမြန် လွှဲကြရ၏။ တ နေ့။စမ်းစမ်း ယောက်ခမကြီး စုံတွဲနှင့်ယောင်းမ လေးတို့တခြားရွာ အမျိုးအလှူသွားသည်။ စမ်းစမ်းကဖျားနေ၍ မလိုက်။ ဆိုးပေ နှင့် အိမ်မှာဘဲ ကျန် ရစ်ခဲ့်သည်။နေ့ပိုင်းကျတော့ ဆိုးပေ အော်ငိုသံကြွက်ကြွက်ညံကြားရ လေသည်။ ဦးမောင် က သူ့မိန်းမကို ဆိုးပေသွားခေါ်ခိုင်းဘို့စိတ်ကူးပေမဲ့ မိန်းမက မရှိ။ပက်မြန်မာ ငွေ ချေး ဆပ်ဘို့သွားနေသည်။
ဆိုးပေ ငိုသံ ပိုကျယ်လာသဖြင့် ဦးမောင် စမ်းစမ်းအိမ်ဘက် ဝင် လာသည်။ စမ်းစမ်းကို အိမ်အပြင်မှာမ တွေ့။ သို့သော် ပွင့်နေ သော တံခါးကကြည့်၍အိပ်ယာပေါ်က ခြင်ထောင် ထဲမှာအိပ်နေတာကိုမြင်နေရသည်။သူများအိမ်ထဲ မဝင် သင့်မှန်းသိသော်လည်း သူမဖျားနေတာ ဖြစ်၍ ဆိုးပေကိုခေါ်ရန် ဦးမောင် ဝင်လိုက်၏။ဆိုးပေ ရေ ။
ဦးမောင် နဲ့ လျောက်လည် ရ အောင်ဟေ့။ဦးမောင် အသံကြားတော့ ဆိုးပေ အငိုတိတ်သွားသည်။ သို့သော် စမ်းစမ်းအသံမကြား။ မလှုပ်။ ဦးမောင် က ဆိုးပေ ခေါ်ဘို့ ခြင်ထောင် ကို လှပ်ပြီးဝင် လိုက်တော့ စမ်းစမ်း မျက်ရေကျနေတာ မြင် ရသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟု မေးတော့နေ မ ကောင်းလို့။ စိတ်ညစ်လို့ဟု ဖြေသည်။
ဦးမောင် လက်တွေက အလိုအ လျောက် သူမမျက်နှာပေါ်က မျက်ရေ တွေ ကြင် နာစွာ သုတ်ပေးမိ၏။ သူမ ငြိမ်လျက်။မျက်ရေ သုတ်ပြီးတော့ သူမ လက်မောင်းအိုးအိအိကို ဆုပ်ကိုင် မိပြန်သည်။ဘာ အားငယ်စရာ ရှိလဲကွယ်။ ဦးမောင် လည်းရှိနေတာဘဲ။စမ်းစမ်း ဘာမှ ပြန်မ ပြော။ ဆိုးပေ ကို ငုံ့ကြည့်တော့ နို့စို့ ဝ ပြီမို့တလှုပ်လှုပ်ဆော့နေသည်။ ဦးမောင် က ကုတင် စွန်းမှာ ရှိနေတဲ့ ဂျောက်ဂျက်ကို ယူပေးသည်။ပြီး စမ်းစမ်းကို ကြည့်မိတော့ က လေးနို့တိုက်စဉ်က အတိုင်း ရင် ဘတ် ဟောင်းလောင်း။ဖြူဝင်း မို့မောက်နေသည့် နို့ကြီးတွေက စွဲမက်စရာ။
ဦးမောင် မ နေနိုင် ပါ။သူ့လက်ကိုလက်မောင်းအိုးဆုပ်ကိုင် ထားရာမှ ညင် သာစွာ ရွှေ့ကာ စမ်းစမ်း၏အ ပေါ် နို့ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။သူ့ပေါင်ကြားက ဟာကလည်းထလာပြီးတဘက်စောင်းအိပ်နေသည့် စမ်းစမ်း၏ကျောကို သွား၍ထောက်ပါတော့သည်။စမ်းစမ်းက ငြိမ်နေသဖြင့်ဦးမောင် ပို၍ ဖီးတက်လာပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကိုအားပါးတရဆုပ်နယ်တော့၏။ ထိုအခါ စမ်းစမ်းက လှုပ်လာ၏။မဖြစ်ပါဘူး ဦးမောင် ရယ် ။သူ့လက်ကို ဆွဲ ယူပြီး သူမ ခါးပေါ် ရွှေ့တင် သည်။
ဦးမောင် လက်တွေက ရပ် တန့် မရ တော့ချေ။ခါးပေါ် တင် တော့လည်း အောက်ပိုင်းကို တရွရွလျှောဆင်းပြီးစမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြီးကို ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ပြန်သည်။တင်ကြီးတွေက ထွားလွန်းလှသည်။ဦးမောင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင် ပွတ်၏။ စော်ကြီးကဦးမောင် ကလည်းဗျာ။ မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ ဇွတ်ကြီ်းပဲ။စိတ်ညစ်တယ်။ပြောပြောဆိုဆို စမ်းစမ်းက မှောက်အိပ်လိုက်၏။ဦးမောင် ဘာမှ မ ပြော။ ဆက် လှုပ် ရှားသည်။ကောင် မ လုံချည်ကို အောက် က နေ အ ပေါ် မလှန်သည်။
ဖြူဖွေးကြီးမားသည့် တင် ကားကားကြီးတွေ ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ပုဆိုးချွတ် ကု တင်ပေါ်တက်ပြီး စမ်းစမ်းပေါင် နှစ်ချောင်းကို ဆွဲ ဟ ကာကြားထဲ ဝင် လိုက်သည်။ဦးမောင် ။ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။မလုပ်ပါနဲ့နော်။ဦးမောင် သည် စမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြားထဲကို သူ့ဟာကြီး ထောက်၍ အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ဆွဲသည်။
လက်တွေကလည်း တင် သားကြီးတွေဆုပ်ညှစ်နယ်လိုက် နို့ကြီးတွေ ကုန်းဆွဲကိုင် လိုက်နှင့် ထန်ချင် တိုင်းထန်လာ၏။သို့သော် စမ်းစမ်းက တော့ မလုပ်ဘို့တတွတ်တွတ်တောင်းပန်ဆဲ။ ဦးမောင် နားမ ထောင်တော့။ ဖြစ်သလို ကြုံသလိုအ နေအထားနှင့်ဘဲ စ လုပ်သည်။မှောက်အိပ်နေ သော စမ်းစမ်း၏ အောက် ဟာထဲကို သူ့အ ချောင်းကြီး ဝင်အောင် သွင်း၏။ အဖျားပိုင်းချောချောမောမော ဝင် သွားတော့ ဆက် ညှစ်ထိုးသွင်းသည်။ တဝက်လောက် မြုပ်သွားသည့်နောက် ဆက်သွင်း မရ တော့။ စမ်းစမ်းက တင်ကြီးတော့ ခု ခံ နေ၏။
ဦးမောင် တဝက်လောက် ဝင် တဲ့အ နေအထားနှင့်ဘဲ ဆော်သည်။ ကောင်းလည်း အရမ်းကောင်း၏။က လေးမွေးပြီးတာ တနှစ် မပြည့်သေးသော်လည်းစမ်းစမ်းဟာက မကျယ်။ မွေးပြီးတော့ ချုပ်ထားလို့လား ယောကျ်ားနဲ့ဝေးနေလို့လားမသိ။ ကြပ်ညပ်နေသည်။ တင် ထွားထွားအိအိကြီးတွေအ ပေါ် တ ဖောင်းဖောင်းဆောင့်၍ အားမနာတမ်းလုပ် ၏။ဦးမောင်ပါးစပ်ကလည်းအား ။ ကောင်းလိုက်တာ စမ်းရယ်။ ကောင်းတယ်ကွာ အရမ်းဘဲ။ အင့် အင့် ။
သို့သော်စမ်းစမ်းက တော့သူမဘာသာတ ယောက်ထဲ တိုးတိုးပြောရင်းငိုရင်း။ဒီလောက်တောင်းပန်တာမရဘူး။ ငါ့ဘဝ ဆိုးလိုက်တာ။ဘဝ ဆက်တိုင်း ဒီလို အဖြစ်မျိုး မကြုံပါရပါစေနဲ့ တဲ့။ ဦးမောင် တအားဖီးတက်လာတော့ လက်ရှိပုံစံကိုအားမရ တော့ ။သူ့ဟာကြီး အရင်းပိုင်းတဝက် ကမဝင် ဘဲ ကျန်နေ၍ အရသာက မပြည့်ဝ။
အ ချောင်းကို ပြန်နှုတ်ပြီး စမ်းစမ်းခါးကို ဆွဲမသည်။ကောင် မ ဘော်ဒီက ကြီးသည်မို့တအားဆွဲမ မှ ရမည်ဟု ထင် ခဲ့ပေမဲ့ ၊ တကယ်ကျတော့ မ ဘို့ခါးကိုကိုင် လိုက်သည်နှင့် စော်က ကြွ ကုန်းပေးလေ၏။တရှုပ် ရှုပ်နှင့် တော့ ငိုနေဆဲ။
စော်ကြီးဖင် က အ ပေါ်ကုန်းထလာသဖြင့်ဒူးထောက်ထားသောသူ့ဟာရှေ့မှာ ကွက်တိဖြစ်သွားသည်။ဦးမောင် စိတ်ကြိုက် နွှာတော့၏။ယခုမှ အဆုံးထိ မြုပ်ကနဲ မြုပ်ကနဲ ဝင်တော့သည်။ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ပွိကနဲ ပွိကနဲ ပေါ်လာသည့်အသံက နားအရသာ ရှိလှချေသည်။စမ်းလေး အချစ်ဆုံးရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ။ဦး အရမ်းကို ကောင်းနေပြီ။ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း အားရပါးရ လုပ်ပါတော့သည်။
စမ်းစမ်းကလည်း ငိုလျက်ကပင်ကွက်တိကျအောင် မသိမသာ ပြင်၍ ခံသည်။ပထမ တချီ ပြီးပြီးချင်းမှာပင် ပက်မြန်မာက ပြန်လာသည့်ဦးမောင် မိန်းမကြီး အသံကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကြားရ လေသည်။ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ကပျာကယာ ပွေ့ချီပြီးကုတင်ပေါ်က စမ်းစမ်းကို ပြော၏။ စမ်းလေး။ ကိုယ် ဖိုးသားနဲ့ လျောက်လယ် လိုက်ဦးမယ်နော်။ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်။
ဟုတ်လား။စော်ကြီးက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြန်ပြော၏။နေ မ ကောင်းတာက ပျောက်သွားပြီ ။မ ပျောက်လို့ရ မလား။သူဘဲ ဆေးတွေ ဇွတ်အတင်း ကျွေးပြီးတော့။တကယ် ဆိုးတဲ့ လူကြီး တဲ့။ အဘိုးအဘွားများကပင် ဆလံတင် ရသည့် ဆိုးပေကို ဦးမောင် က ပွေ့ချီလျက် ထိမ်းနေတာ မြင်ရသူတချို့ကဦးမောင် ရာ ။ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ က လေးကိုမှရေစက် ဆုံပြီး ထိမ်းနေရတယ်။ မင်းမလဲ ဝဋ်ပဲ။ဟုပြောတတ်ကြပါသည်။
ဦးမောင် ဘာမှပြန် မ ပြောဘဲ ပြုံး၍သာ နားထောင်နေလိုက်ပါ၏။သည် ဆိုးပေ လေးကြောင့်ဘဲ စမ်းစမ်းကို ဦးမောင်ဝါးနေရတာ သူတို့မသိကြဘူး မဟုတ်ပါလေ။
