အဆုံးထိချစ်ပါမောင် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အဆုံးထိချစ်ပါမောင် ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်း ထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့က တစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဇာတိမုံရွာမြို့မှအတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့တစ်ခုစီ ရခဲ့ကြသည်..။
“ ရဲမင်း….တော်ပြီလေကွာ….”
“ အာ…ဟာ….ဒါငါရေချိန်မကိုက်…..မကိုက်သေးဘူး…..မင်း…မင်းလဲထပ်ချကွာ ထွန်းလင်း ဟေ့ကောင်..…….”
“ ငါ….တော်ပြီ….ဒီအနေလောက်ပဲကောင်းတယ်….၊မင်းလဲဒီဟာကုန်ရင်တော်တော့ကွာ….”
ရေချိန်မကိုက်သေးဘူးဆိုသော ရဲမင်းတစ်ယောက်စကားကလေသံတွေ မဆက်မိတော့ပဲ ခေါင်းကလဲငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ..။ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်းထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကတစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့သူတို့နှစ်ယောက်ဇာတိမုံရွာမြို့မှအတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံးဘွဲ့တစ်ခုစီရခဲ့ကြသည်..။အဲဒီနောက်ရန်ကုန်မှာပင်ဆက်၍နေထိုင်ခဲ့ကြပြီးစီးပွားရေးကိုကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်..။
နောက်ပိုင်းရဲမင်းကကီလီတွင်ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့ပြီးချိုမွန်ဆိုသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်..။ထိုအချိန်တွင်ထွန်းလင်းကတက္ကစီကား၃စီးပိုင်နေချေပြီ..။ရဲမင်းအိမ်ထောင်ကျပြီး၆လမျှအတူနေခဲ့ကြပြီးနောက်မှထွန်းလင်းကသူပိုင်ကားများကိုရောင်း၍မုံရွာသို့ပြန်သွားခဲ့ရာမုံရွာတွင်အိမ်ထောင်ကျကာပဲနှင့်ထန်းလျက်အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ခဲ့သည်..။
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကွဲကွာသွားခဲ့သည်မှာ ၃နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်..။ပြီးခဲ့သည့်လကရဲမင်းတို့လင်မယားထံမှ စာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့သည်..။ အတိုချုပ်ပြောရလျင်းရဲမင်းကျန်းမာရေးမကောင်းသဖြင့်သူတို့လုပ်ငန်းကိုခဏလာရောက်ဦးစီးလုပ်ကိုင်ပေးရန်ဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းမုံရွာတွင်လုပ်နေသောလုပ်ငန်းကထွန်းလင်း၏ဇနီးကလည်းကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သည့်အပြင်ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေသည့်ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေကလည်းရှိနေသည့်အတွက်မုံရွာကသူ့လုပ်ငန်းကိုမိန်းမဖြစ်သူနဲ့ထားခဲ့ပြီးရန်ကုန်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။ရဲမင်းလုပ်နေသည့်ငါးဒိုင်လုပ်ငန်းဆိုတာကယောကျ်ားတစ်ယောက်ဦးစီးဦးဆောင်မရှိ၍မဖြစ်…။
ချိုမွန်ကလည်းခုမှ ၂၄နှစ်သာရှိသေးသည်..။ ရဲမင်းနှင့်အသက်၈နှစ်တောင်ကွာသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကသက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီးခုဆို အသက် ၃၂နှစ်တောင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်..။ အမှန်တော့ရဲမင်းမကျန်းမာသည်ဆိုခြင်းမှာတခြားမဟုတ်…။ အရက်ကရဲမင်းကိုနိုင်သွားပြီးအလုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်တော့ခြင်းဖြစ်သည်..။ယခင်သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အတူနေစဉ်ကတခါတရံမှသာအရက်သောက်ကြခြင်းဖြစ်သည်..။
ယခုထွန်းလင်းမုံရွာပြန်သွားပြီးသုံးနှစ်အကြာရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ရဲမင်းတစ်ယောက်အရက်၏ကျေးကျွန်တစ်ယောက်လုံးလုံးလျားလျားဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရတော့ထွန်းလင်းအံ့သြမိသည်..။
“ ကဲ….ရဲမင်း….ပြန်ကြရအောင်….”
“ အော်….အေး…..”
“ လာ….ငါတွဲမယ်….”
“ မင်းကလည်းကွာ…..မလုပ်စမ်းပါနဲ့….ငါ့ဖာသာ….လျှောက်နိုင်ပါသေးတယ်….”
လူကခြေလှမ်းမမှန်ချင်ပေမယ့်သူများတွဲတာကိုတော့ရဲမင်းကလက်သင့်မခံ..။သူ့ဖာသာလျှောက်သည်..။ကားပေါ်ရောက်တော့ထွန်းလင်းကယာဉ်မောင်နေရာဝင်ထိုင်၍ဟိုင်းလတ်ကားလေးကိုမောင်းခဲ့သည်..။ရဲမင်းတို့နေတာကအလုံဆင်မင်းဈေးအနီးတွင်ဖြစ်ပြီးကမ်းနားလမ်းရှိတောင်ထိပ်ပန်းပွင့်စားသောက်ဆိုင်နှင့်ဆိုသိပ်အလှမ်းမဝေး…။
မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင်ဟိုင်းလတ်ကားနက်ပြာရောင်လေးကအိမ်ရှေ့သို့ထိုးရပ်လိုက်သည်..။ကားရပ်လိုက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်မှပြေးဆင်းလာသူကချိုမွန်ဖြစ်သည်..။သူမ၏ယောက်ျားရဲမင်းကိုတွဲ၍အိမ်ပေါ်သို့ဆွဲတင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကကားကိုအိမ်နှင့်တွဲလျက်အဖီဆွဲထားသောကားဂိုဒေါင်ထဲသို့သွင်းလိုက်ပြီးကားရုံတံခါးပိတ်ကာအိမ်ပေါ်သို့တက်လာခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်၍စာအုပ်တွေတစ်ထပ်ကြီးနှင့်အလုပ်ရှုပ်နေသောချိုမွန်၏အစ်မအထက်တန်းပြဆရာမအပျိုကြီးမမရင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။
“ ပြန်လာပြီလား….မောင်ထွန်းလင်း…….”
“ ဟုတ်ကဲ့………”
ထွန်းလင်းနှုတ်ခမ်းတွန့်ရင်းမဖြေချင်ဖြေချင်ဖြေလိုက်သည်..။အမှန်တော့မမရင်ဆိုသူမရင်မွန်၏အသက်က ၃၆နှစ်လောက်သာရှိသေးကြောင်းသူသိထားသည်..။သူ့ထက်၄နှစ်လောက်သာကြီးသည်..။ဒါပေမယ့်သူ့ကိုတွေ့တိုင်းစကားမရှိစကားရှာပြောတတ်သည့်အပြင်သူ့နာမယ်ရှေ့ကမောင်ထည့်ပြီးကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်လိုပြောဆိုဆက်ဆံတာကိုထွန်းလင်းမကြိုက်ပေ…။
ထွန်းလင်းကားသော့နှင့်ကားရုံသော့တို့ကိုနံရံတွင်ချိတ်နေကျအတိုင်းချိတ်ထားခဲ့ပြီးသူ့အိပ်ခန်းရှိရာအပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်.။ပြီးတော့အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာအောက်ထပ်သို့ရေချိုးဆင်းခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်မမရင်ကိုမတွေ့ရတော့..။သူမအိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီထင်သည်..။ရဲမင်းလည်းအိပ်ပျော်သွားပြီထင်သည်..။သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းရှေ့မှဖြတ်၍အလျှောက်အသံကတိတ်နေသည်..။ရေချိုးပြီးအပေါ်ထပ်သို့တက်ကာအဝတ်အစားလဲပြီးညစာထမင်းစားရန်အတွက်ထွန်းလင်းအောက်ထပ်သို့ပြန်၍ဆင်းလာခဲ့သည်..။
ရဲမင်းကတော့ညစာမစားတာကြာပြီ..။ထွန်းလင်းဆိုင်မှာစားခဲ့လျင်ရပေမယ့်သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်နှစ်ပေါင်းများစွာဆိုင်ထမင်းဆိုင်ဟင်းများကိုသာစားခဲ့ရသည်ဖြစ်၍အိမ်ထမင်းဟင်းကိုထွန်းလင်းပိုခုံမင်သည်မို့ဆိုင်မှာမစားခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းထမင်းစားခန်းသို့လျှောက်လာရင်းတစ်အိမ်လုံးတွင်မည်သူ့ကိုမှမတွေ့ရပဲတိတ်ဆိတ်နေသည်..။သူ့အတွက်ထမင်းပွဲကတော့စားပွဲပေါ်တွင်အဆင်သင့်ရှိနေမည်ကိုသိပြီးသားဖြစ်သည်..။
သူထမင်းစားခန်းထဲသို့လှမ်းအဝင်လိုက်တွင်ထမင်းစားပွဲဘေး၌ရပ်နေသောချိုမွန်ကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်..။ချိုမွန်ကသူဝင်လာရာဖက်သို့သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီးတစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်သည်..။ပြီးတော့တစ်ဖက်သို့ပြန်လှည့်သွားသည်..။သူ့ကိုကျောပေးရပ်နေသောချိုမွန်၏နောက်ပိုင်းအလှသည်ဇနီးသည်နှင့်တစ်လကျော်မျှကင်းကွာနေရကာယမကာမှီဝဲထားသောထွန်းလင်း၏သွေးသားများကိုတစ်မျိုးတစ်မည်ပင်သွက်လက်စွာလှုပ်ရှားသွားစေသည်..။ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏နောက်ဖက်နားအရောက်မှခြေအစုံကိုရပ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ကျောကိုငေးကြည့်နေမိသည်..။
ကျောလည်သာသာလောက်ရှိသောဆံနွယ်တွေကိုဦးခေါင်း၏နောက်ဖက်အရင်းမှစုစည်း၍ဆံညှပ်ဖြင့်စုညှပ်ထားပြီးဆံပင်များကိုသူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ပုခုံးပေါ်မှကျော်ကာဆွဲ၍ချထားသည်..။ဖွေး၍နုနေသောလည်ပင်းဂုတ်သားလေးများသည်ဟိုတစ်စသည်တစ်စကျ၍နေသောဆံနွယ်စလေးများနှင့်မချင့်မရဲဖြစ်စေအောင်ပင်လှပလို့်နေသည်..။
ဝတ်ထားသောအဝါရောင်ဘလောက်စ်လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင်ထွက်ပေါ်နေသောပုခုံးသားနုနုလေးနှစ်ဖက်ကဝင်းဝါကာပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်..။ပုခုံးစွန်းမှသည်အိအိဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်ကာသွယ်ဆင်းကျသွားသည့်သူမ၏ဝင်းစက်စက်လက်မောင်းသားလေးများပေါ်တွင်လိမ်းကျံထားသောသနပ်ခါးအစင်းကြောင်းလေးတွေမှာတဝက်တပျက်ပေါ်လွင်နေသည်..။ထွာဆိုင်သာသာမျှသာရှိသောသူမ၏ခါးသေးသေးလေးသည်နွဲ့နှောင်းနေပြီးအစိမ်းနုရောင်ထမီပြောင်လေးအောက်မှဖောင်းတင်း၍နေသောသူမ၏တင်သားကြီးများမှာလုံးတစ်ကားစွင့်လွန်းလှသည်..။
ထွန်းလင်းခပ်မြှင်းမြှင်းလေးသက်ပြင်းချလိုက်သည်..။နောက်ဖက်မှသူရပ်ကြည့်နေသည်ကိုချိုမွန်သည်မသိမဟုတ်..။သိနေသည်သာဖြစ်ပါသည်..။သို့သော်သူမကမသိသလိုဟန်လုပ်နေသည်ကိုထွန်းလင်းသတိထားမိလိုက်ပြီးဘာအဓိပ္ပါယ်ဆိုတာကိုပါသူသဘောပေါက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းရှေ့သို့တိုး၍ချိုမွန်၏နောက်ဖက်သို့တိုးကပ်လိုက်သည်..။
သူမဆီမှမွှေးပျံ့၍လွင့်လာသောရနံ့လေးကထွန်းလင်း၏ဘဝင်ကိုဆွဲလှုပ်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီသို့ပို၍တိုးကပ်လိုက်သည်..။လူချင်းထိလုမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ပြူတင်းပေါက်ဆီမှတိုးဝင်လာသောလေနုအေးလေးကထမင်းစားခန်းထဲသို့ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်လာသည်..။ချိုမွန်၏နုညက်ဝင်းဝါနေသောရင်ညွန့်သားလေးများပေါ်မှတွန့်တွန့်ခွေခွေလေးဖြစ်နေသည့်ဆံနွယ်လေးများကဘယ်ညာယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားသွားကြသည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏ပခုံးသားအိအိဖောင်းဖောင်းလေးများကိုသွေးတိုးစမ်း၍အသာအယာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။
“ ကိုထွန်းလင်း…..ထမင်းစားတော့မလား….”
“ အင်း……”
လေသံမျှသာဖြင့်ပြောလိုက်ပြီးချိုမွန်သည်သူမ၏ခါးလေးကိုညွှတ်၍ရှေ့သို့ကုန်းကာစားပွဲပေါ်ရှိထမင်းအုပ်ဆောင်းလေးကိုလှမ်းဆွဲဖယ်၍ဖွင့်လိုက်သည်..။မူလကထိလုထိခင်ဖြစ်နေသောသူမ၏တင်သားလုံးလုံးကြီးများကထွန်းလင်း၏ပေါင်ရင်းခွဆုံကိုဖိကပ်မိသွားသည်..။မာတင်းနေသောအရာကြီး၏ထိပ်ကအိစက်နေသောတင်သားအိအိကြီးမျက်နှာပြင်ပေါ်သို့တိုးကပ်မိသွားသည်..။
ချိုမွန်ကခါးကိုပြန်ဆန့်မတ်လိုက်ပြီးလက်ထဲမှထမင်းစားပွဲအုပ်ဆောင်းကိုဘေးမှကုလားထိုင်ပေါ်တင်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်၏တင်ပါးဆုံကြီးများကကင်းကွာသွားပေးမယ့်ထွန်းလင်း၏ခါးကကော့၍လိုက်သွားသဖြင့်စောစောကလိုပင်ဖိကပ်လျက်သားအနေအထားပင်ပြန်ဖြစ်နေသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာခေါင်းဝမှပြင်းထန်စွာထွက်လာသောလေပူများကချိုမွန်၏ဂုတ်ပိုးသားနုနုလေးကိုနွေးခနဲနွေးခနဲလာ၍တိုးတိုက်မိသွားသည်..။ပြီးတော့သူ၏ပေါင်ကြားမှသံချောင်းကြီးလိုမာတင်းတောင်မတ်နေပြီဖြစ်သောလီးတန်ကြီးကပုဆိုးထဲမှပင်ချိုမွန်၏တင်ပါးသားကြီးများကိုထိုးထောက်ဖိကပ်မိနေသည်..။
“ ကိုထွန်းလင်း….ထမင်းစားတော့လေ….နော်….”
တိုးတိုးလေးအသံကိုထိန်းပြီးပြောပေမယ့်အသံလေးကတုန်ခါနေသည်ကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ထိုသို့ပြောရင်းချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာဖြတ်ခနဲနောက်သို့လှည့်လိုက်သဖြင့်ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲသို့သူမမှာလုံးလုံးလျားလျားရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်..။သူ့ကိုယ်သူသတိမထားလိုက်မိခင်မှာပင်ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏ပါးပြင်မို့မို့လေးကိုရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်လေသည်..။
“ အို…..”
တုန်လှုပ်စွာရေရွတ်လိုက်ရင်းကချိုမွန်သည်သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုလူးလွန့်၍တိုးထွက်လိုက်တော့ထွန်းလင်းကသူမကိုအသာပင်လွှတ်ပေးလိုက်မိသည်..။ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲမှလွတ်မြောက်သွားသည်နှင့်အပျိုပေါက်လေးနှယ်အပြေးလေးတစ်ပိုင်းနှင့်ထွက်သွားသောချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီမှတုန်ခါလှုပ်ရှားသွားသောတင်သားဆိုင်ကြီးများကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်းထွန်းလင်းတစ်ယောက်ထမင်းစားပွဲကုလားထိုင်ပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်..။
-----------------------x---------------------x------------------------
အချိန်ကည၁၂နာရီကျော်ပြီဖြစ်သည်..။တစ်အိမ်သားလုံးအိပ်မောကျနေကြပြီ..။ခုချိန်ထိအိပ်မပျော်နိုင်သေးသူတစ်ယောက်ကတော့ချိုမွန်ပင်ဖြစ်ပါသည်..။ချိုမွန်သည်အိပ်ယာထက်တွင်ပက်လက်လေးငြိမ်နေပြီးမျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကမှိုင်းဝေလျက်ဇာခြင်ထောင်အမိုးကိုအဓိပ္ပါယ်မဲ့ကြည့်နေပြီးသူမ၏လက်ချောင်းလေးများကိုတဖျောက်ဖျောက်ချိုးနေလေသည်..။
“ အင်း….”
သူမဘေးနားတွင်အိပ်ပျော်နေသောလင်ဖြစ်သူရဲမင်းကလူးလှိမ့်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်ကရဲမင်းဘက်သို့ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်သည်..။ရဲမင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီးချိုမွန်ဘက်သို့စောင်းကာသူမကိုဖက်လိုက်သည်..။ဒီအချိန်ရဲမင်းတစ်ရေးနိုးနေကျဖြစ်သည်..။ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ရုံမကမျက်နှာလေးကိုပါနမ်းလိုက်ပြီးလက်တစ်ဖက်ကချိုမွန်၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့လှမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကပေါင်နှစ်ဖက်ကိုကားပေးလိုက်သည်..။ခုံးမောက်နေသောစောက်ဖုတ်အုံကရဲမင်း၏လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးအပြည့်ဖြစ်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရတာအားမရ၍ထမီကြားသို့ရဲမင်းကလက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်..။
ထမီကခါးတွင်စည်း၍ဝတ်ထားသဖြင့်လက်ကဗြုံးခနဲသွင်း၍မရသဖြင့်ချိုမွန်ကသူမ၏ခါးမှထမီကိုဖြည်ပေးလိုက်တော့မှလက်ကလျှောခနဲဝင်သွားသည်..။အမွှေးပါးပါးလေးဖြင့်ဖောင်းထနေသောစောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုပွတ်ရင်းညှစ်ရင်းရဲမင်းချိုမွန်၏မျက်နှာလေးကိုကြည့်သည်..။မျက်တောင်လေးများပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်၍အရသာခံနေသည်..။ရဲမင်းမကိုင်မီထဲကထွက်နေသောအရည်လေးများကရဲမင်းလက်ကိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်..။
“ ကိုမင်း….လုပ်နိုင်သေးလို့လား….ဟင်…”
ရဲမင်းဘက်လှည့်ကြည့်ပြီးမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့်မေးရှာသည်..။
“ အင်း….”
ပြန်ဖြေပြီးရဲမင်းကအိပ်ယာပေါ်မှကြုံး၍အထတစ်ချက်ယိုင်သွားသည်..။အသာအားယူ၍ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်၍ချိုမွန်၏ခြေရင်းဘက်သို့သူ့ကိုယ်ကိုအရွှေ့ချိုမွန်ကသူမထမီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးဒူးနှစ်လုံးကိုထောင်ကာပေါင်တန်ကြီးများကိုဖြဲကားပေးလိုက်သည်..။ရဲမင်းပေါင်နှစ်လုံးအကြားဒူးထောက်၍သူ့လီးကိုကိုင်ကာစောက်ပတ်ဝသို့တေ့ကပ်လိုက်သည်..။
လီးကမာသင့်သလောက်မာသော်လည်းဟိုအရင်တုန်းကလိုတော့သန်မာတောင့်တင်းမှုမျိုးမရှိတော့ပေ..။စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်းရနိုင်ရုံလောက်သာလီးကမာသည်..။စောက်ပတ်ဝတွင်လီးတေ့မိသည်နှင့်ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုမှိတ်၍အချလိုက်ရဲမင်းကသူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ပြီးဖက်လိုက်သည်..။ပြီးတောဖင်ကိုကြွပြီးဆောင့်လိုးရန်လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်..။
“ ကိုမင်း…ဖြေးဖြေးပဲလုပ်နော်….”
“ အင်း…ပါ……”
အင်းပါလို့နှုတ်ကပြောလိုက်ပေမယ့်ရဲမင်းကလိုးပြီဆိုကထဲကတအားဆောင့်၍ခပ်သွက်သွက်ကြီးလိုးတော့သည်..။
“ ပလွတ်…..ဖွတ်…ပလွတ်..ပြစ်…ဖွတ်……”
“ ဟင့်…အင့်အင့်….ကိုမင်း…..ဖြေးဖြေးချင်းပဲလုပ်ပါဆို….အင့်ဟင့်….”
ရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်ကြောင့်ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာသိမ့်သိမ့်တုန်နေလေသည်..။ချိုမွန်ဘာပဲပြောပြောရဲမင်းကဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲအတင်းနင်း၍ဆောင့်လိုးနေသည်..။မောလွန်း၍လည်းသူ့ပါးစပ်ကိုဟကာတဟင်းဟင်းအသက်ရှူနေရသည်..။တဖြည်းဖြည်းချိုမွန်အရသာတွေ့လာပြီးကာမရှိန်တက်လာသည်..။
“ ဗြစ်….ပလွတ်….ပြစ်…..ဖွတ်….ဖတ်….စွပ်…ဖွတ်……”
ရဲမင်း၏လီးကြီးကတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာပြီးရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်များအားပျော့၍လာသည်..။ရဲမင်းတဟဲဟဲနှင့်မောဟိုက်ကာနေပြီ..။ချိုမွန်တစ်ယောက်သိလိုက်ပါပြီ…။ရဲမင်းတစ်ယောက်ပြီးတော့မည်..။သို့ရာတွင်သူမမှာခုမှအရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင်ဖြစ်ကာအရသာတွေတက်နေဆဲဖြစ်သည်..။
“ အင်း….ဟင်း…ကိုမင်း….ထိန်း…..ထိန်းထားပါအုံး….မွန်နဲနဲလိုသေးတယ်…အင်း…အင်း……..”
ရဲမင်း၏လီးတန်ကြီးကသူမ၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်တဆတ်ဆတ်တငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကာသုတ်ရေများကိုပန်း၍ထုတ်နေချေပြီ…။ချိုမွန်၏မှိတ်ထားသောမျက်လုံးလေးများထောင့်မှမျက်ရည်စလေးများစိမ့်၍စီးကျလာလေသည်..။ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသောရဲမင်းမှာချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ပြီးဟောဟဲဆိုက်ကာအမောဖောက်နေလေတော့သည်..။သုတ်ရည်များပန်းထုတ်ပြီးသွားသောလီးကြီးကချိုမွန်၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင်တစတစသေးသွားကာနောက်ဆုံးကျွတ်ထွက်သွားရတော့သည်..။
ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်ပေါ်မှဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့ငြိမ်၍ကျသွားတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသာမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်ထထိုင်လိုက်ပြီးစောစောကချွတ်ထားသောပုဆိုးကိုယူကာရဲမင်း၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးပေးလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမထမီလေးကိုထိုက်လျက်ကစွတ်ကာဝတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သလိုခါးတွင်ပတ်စီးကာအိပ်ယာပေါ်သို့လှဲချလိုက်သည်..။
ရဲမင်းကိုကျောပေး၍စောင်းအိပ်လိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများကိုမှိတ်လိုက်သည်..။မကြာမီမှာပင်သူမ၏ကျောဖက်မှရဲမင်းတစ်ယောက်တရှူးရှူးဖြင့်ပြန်လည်အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်..။အတန်ကြာတော့မှချိုမွန်သည်လှဲနေရာမှလေးလေးပင်ပင်နဲ့ထ၍ထိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏မျက်လုံးအိမ်မှမျက်ရည်များကိုလက်ဖမိုးဖြင့်သုတ်ပြီးခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်သည်..။
ထို့နောက် နောက်ဖက်အိမ်သာထဲဝင်လိုက်ပြီး ရေဆေးကာအိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီးထမီလဲလိုက်သည်..။ပြီးတော့မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ထိုင်ကာခေါင်းဖီးနေမိသည်..။သူမ၏မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင်မျက်ရည်လေးတွေရစ်ဝိုင်းနေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသောခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့်ချိုမွန်နားစွင့်လိုက်ရင်းသူမ၏မျက်လုံးလေးများကတောက်ပြောင်လာသည်..။
ဆက်ပြီးနားစွင့်လိုက်တော့ခြေသံကအိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့လျှောက်သွားသံကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ချိုမွန်ခရင်ပတ်ဗူးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီးသူမ၏မျက်နှာကိုအနည်းငယ်ခြယ်မှုန်းလိုက်သည်..။ပြီးမှမှန်တင်ခုံရှေ့မှထကာရဲမင်းထံလှမ်းကြည့်လိုက်တော့တရှူးရှူးနဲ့အိပ်ပျော်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။အိပ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ချိုမွန်ထွက်လိုက်သည်..။နောက်ဖေးဖက်သို့ခပ်သွက်သွက်လေးလျှောက်လာသည်..။နောက်ဖေးရောက်တော့အိမ်သာထဲမှထွက်လာသောထွန်းလင်းကိုတွေ့လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းနှင့်ချိုမွန်တို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်..။
ချိုမွန်ကအံတစ်ချက်ကြိတ်လိုက်ကာထွန်းလင်းကိုအငမ်းမရပြေးဖက်မိသည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမကိုဆီးကြို၍ဖက်လိုက်ပြီးပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုဖိပြီးနမ်းလိုက်ရာမှသူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုစုပ်နမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းပြန်လည်စုပ်နမ်းသည်..။သူမ၏ခါးကိုသိုင်းဖက်ထားသောထွန်းလင်း၏လက်ကအောက်သို့လျှောကျသွားပြီးသူမ၏လုံးတစ်နေသောဖင်သားကြီးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ပေးသည်..။
ချိုမွန်၏အသက်ရှူသံတွေကပြင်းထန်လာသည်..။ထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုနှစ်ကိုယ်ကြားသို့ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးလက်ဖဝါးကိုလှန်၍သူမ၏ပေါင်ကြားကိုထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာချိုမွန်ကသူမ၏ပေါင်တန်းကြီးနှစ်လုံးကိုကွ၍ဟပေးလိုက်သည်..။သူ၏လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထမီပေါ်မှပင်အုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ချိုမွန်ခါးလေးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။
ထမီပေါ်မှပင်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောက်မှအထက်သို့ပင့်၍လှန်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်သည်..။ဆတ်ခနဲတုန်သွားသောချိုမွန်ကနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုပြွတ်ခနဲဆွဲခွာလိုက်ပြီးထွန်းလင်း၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြုံးဖက်ထားလိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများစုံမှိတ်ကာသူမမျက်နှာလေးကိုရင်အုံကြီးထက်သို့အပ်ထားလိုက်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရသည်မှာပင်နူးညံ့၍ထွေးအိမို့ဖောင်းလွန်းလှသောစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထွန်းလင်း၏လက်များကဖွဖွလေးဆုပ်လိုက်နယ်လိုက်ညှစ်လိုက်ဖြင့်အမျိုးမျိုးကလိပေးနေသည်..။
ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားသောကြောင့်ထွန်းလင်း၏ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ကသူမ၏ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုညင်သာစွာကိုင်လိုက်သည်..။စောစောကရဲမင်းလိုးထားခဲ့စဉ်ကပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်နေရသောချိုမွန်မှာကာမစိတ်တွေဟုန်းခနဲပြန်လည်နိုးကြွလာချေပြီ…။ချိုမွန်သည်သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးကိုကော့ကော့ပြီးထွန်းလင်း၏လက်ဆီသို့စောက်ဖုတ်ကိုကပ်၍ကပ်၍ပေးနေသည်..။သူမစောက်ဖုတ်ကိုပွတ်ပွတ်ပေးနေရင်းကထွန်းလင်းသည်သူမ၏လည်တိုင်လေးနှင့်မေးဖျားလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်စုပ်ပြီးနမ်းပေးသည်..။
ချိုမွန်တစ်ယောက်အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်လာရုံမကအသားတွေပါတဆတ်ဆတ်တုန်ကာရပ်နေသောခြေထောက်များကမခိုင်ချင်တော့ပေ..။စောက်ပတ်မှစိမ့်ထွက်လာနေသောစောက်ရည်တို့ကလည်းထမီလေးကိုဖောက်ကာထွန်းလင်း၏လက်ဖဝါးကိုစိုရွှဲလာစေသည်.။ချိုမွန်အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီးထွန်းလင်းမျက်နှာကိုတစ်ချက်စိန်းစိန်းကြည့်ကာအံကိုကြိတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ခါးမှထမီကိုချွတ်ချလိုက်တော့သည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏အောက်ပိုင်းကိုငုံ့အကြည့်တုန်ရင်နေသောချိုမွန်၏လက်တစ်ဖက်ကထွန်းလင်း၏ပုဆိုးကိုပါဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်းသူမရင်ထဲသိမ့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။
“ အို….အစ်ကိုရယ်….ယောက်ျားပီသလိုက်တာ..ကွယ်….”
တုန်ရင်ခြောက်ကပ်စွာပြောလိုက်ပြီးသူမ၏လက်ဖဝါးလေးကထွန်းလင်း၏မာတင်းတောင်မတ်နေသောလီးချောင်းကြီးကိုလှမ်း၍အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်လီးဒစ်ကြီးထိပ်ကိုညင်သာစွာပွတ်သပ်ကြည့်နေသည်..။ထိုသို့လုပ်ရင်းမှာအောက်မှဂွေးဥကြီးများကိုပါလက်ဖဝါးလေးပေါ်အသာမတင်သလိုလုပ်နေရာ…သူမစောက်ခေါင်းထဲမှတစစ်စစ်ခံစားလာရကာစောက်ရည်တွေကတစိမ့်စိမ့်ယိုစီးစိုရွှဲကျလာတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသူမစိတ်ကိုသူမဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ပါ..။
သူမထွန်းလင်း၏လည်ပင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သိုင်းဖက်ကာယီးလေးခိုလိုက်ပြီးသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုထွန်းလင်း၏ခါးသို့လှမ်း၍ချိတ်ကာခါးထစ်ခွင်တက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမခါးမှကိုင်၍ထိန်းမြှောက်ကာချီပွေ့လိုက်သည်..။ချိုမွန်ကခိုထားသောသူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်၍ဖင်ကြီးကိုအောက်သို့နှိမ့်ချလိုက်ပြီးကော့ထောင်တက်နေသောလီးထိပ်ကြီးနှင့်သူမစောက်ပတ်ဝတေ့မိအောင်ချိန်ဆထိန်းညှိလိုက်ပြီးဖင်သားကြီးကိုရှေ့သို့ဖိသွင်းယူလိုက်တော့သည်..။
“ ဗြစ်….ဗြစ်……ဗြစ်…….”
စောက်ရည်များဖြင့်စိုနစ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့စီးခနဲဝင်သွားသောလီးကြီးကသံချောင်းကြီးအလားမာကျောတောင့်သန်လွန်းလှသည်..။စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပြီးဝင်သွားတာကိုကအားရပါးရရှိလွန်းလှသည်..။လီးကြီးဝင်သွားတာကိုငုံ့ကြည့်နေသောချိုမွန်ကလီးကြီးတဆုံးဝင်ရန်လက်နှစ်လုံးလောက်အလိုတွင်တော့သူမ၏ဖင်ကြီးကိုအားရပါးရကော့ကာဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။
“ ဗြစ်…ဖွတ်…..ဇွတ်….ဒုတ်………”
“ အ…အ…အင်း…….အီး……..”
မျက်တောင်လေးများစင်းကျသွားရပြီးချိုမွန့်မျက်နှာလေးမော့တက်သွားသည်..။
“ အိုး…အစ်ကိုရယ်…..ကြီးလိုက်တဲ့ဟာကြီး…..သူများ..အားရလိုက်တာ………အင်း…အင်း…..ဟင်း..”
သူမ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲပါးစပ်မှပင်ထုတ်ဖော်မြည်တမ်းလိုက်မိသည်..။ပြီးတော့သူမစောက်ပတ်ဝနှင့်လီးအရင်းကိုဖိကပ်ပြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့်နှဲ့ကာဖိပွတ်ကြိတ်သည်..။
“ အင်း…..အိ…အီး…..ဟင်းဟင်း…..ကောင်းလှချည်လား…..ကိုရဲ့….“
တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျလာနေသောစောက်ရည်တွေကထွန်းလင်း၏လမွေးအုံးတစ်ခုလုံးရွှဲနစ်၍သွားရသည်..။
“ အို..အို…..ကိုရယ်…..သူများစိတ်တွေ…တအားဖြစ်နေပြီ……ဟင့်..ဟင့်……….”
ချိုမွန့်ခါးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ပြီးလီးကိုဆွဲထုတ်၍ပင့်အဆောင့်ချိုမွန်ကလည်းသူမကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ဖော့လိုက်ကာအောက်မှအပင့်နှင့်အံကိုက်ဖင်ဆုံကြီးကိုဆတ်ခနဲဖိဆောင့်ချသည်..။
“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်…..စွတ်….ဖွတ်…ဖတ်….အာ့..အ…အင့်…အင့်….ဇွတ်..ဒုတ်……..”
ဆောင့်ချက်တွေကသွက်၍ပြင်းထန်လာသည်..။ပုံစံအနေအထားအရစိတ်ထင်တိုင်းဆောင့်၍မရသောပုံစံမို့လီးကြီး၏မာကျောတောင့်တင်းမှုကပင်ချိုမွန်ကိုကျေနပ်အားရစေလှသည်..။
“ ဖွတ်….စွတ်….ဖွတ်….ဟင်း..ဟင်း…ကို…ကို….လုပ်..ပင့်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ…..အင်း…ထိလိုက်တာ….ကိုရယ်….အထဲမှာ…နင့်နေတာပဲ…ကိုဟာကြီးက…တအားဆောင့်ပေးပါ…အ…အ….အင်း……”
လီးအသွင်းအထုတ်စောက်စေ့လေးကိုအထဲသို့ခေါက်ဝင်သွားလိုက်အပြင်သို့လန်ထွက်လာလိုက်ဖြင့်ချိုမွန်တစ်ယောက်အသဲခိုက်အောင်ပင်ဖြစ်နေသည်..။ဒီလိုအရသာမျိုးမခံစားရတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်လေတော့ချိုမွန့်စောက်ပတ်ကြီးထဲမှစောက်ရည်တွေကအတောမသတ်နိုင်အောင်ပင်စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေသည်မှာဒလကြမ်းပင်ဖြစ်သည်..။
“ ဗြစ်…..ဖွတ်..ဖွတ်..ဒုတ်…..အိ..အင်း…..အင်း……..အ……….အ…”
“ ကို…….အား..အား..ကို….ကောင်း….ကောင်း…….ဆောင့်ပေး….ကို……အင့်…..အင့်.”
ချိုမွန်မေးဖျားလေးမော့၍မော့၍တက်တက်သွားကာအားရပါးရကြီးပင်ပြီးသွားတော့သည်..။
“ အိုး……အိ….အိ…….အား…ပြီး…ပြီး….သူများပြီး….ပြီ..ကိုရဲ့……အင်း…အင်…အ……”
သူမပြီးသွားပေမယ့်ထွန်းလင်းကမပြီးသေး၍ဆက်ကာဆောင့်နေသည်..။
“ အဟမ်း….ဟမ်း……အဟွတ်…အဟွတ်……”
နှစ်ယောက်စလုံးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီးထွန်းလင်းကလီးကိုဆွဲထုတ်ကာချိုမွန်ကိုအောက်သို့ချပေးပြီးပုဆိုးကိုကပျာကယာကောက်ဆွဲဝတ်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းသူမ၏ထမီလေးကိကမန်းကတန်းပင်ကောက်ဆွဲပြီးမဝတ်နိုင်အားပဲအိပ်ယာထဲသို့ပြေးဝင်သွားသည်..။ကြားလိုက်ရသောအသံကမမရင်၏အိပ်ခန်းထဲမှမမရင်ချောင်းဆိုးသံပင်ဖြစ်လေသည်..။မမရင်အခန်းထဲမှထွက်မလာခင်အပေါ်ထပ်သို့အရောက်သွားရန်ရပ်နေရာမှလှစ်ခနဲပင်ထွက်ခဲ့လိုက်ရသည်..။ဒီညအဖို့ချိုမွန်တစ်ယောက်မှာတော့ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပေမယ့်ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသူထွန်းလင်းမှာဘယ်လိုမှအိပ်မပျော်နိုင်ပဲမျက်လုံးအကြောင်သားဖြင့်အိပ်ယာပေါ်မှာလှဲနေရတော့သည်..။
.........................................................................................................
ဒီနေ့ငါးဒိုင်တွင်အလုပ်ကလည်းပါးသည်..။ရဲမင်းတို့လင်မယားလည်းရှိနေသည်..။ဒါကြောင့်ထွန်းလင်းက
“ ငါ အပြင် ခဏ သွားအုံးမယ်ကွာ..”
ဟု ပြော၍ ဟိုင်းလပ်ကားလေးကိုယူကာထွက်ခဲ့လေသည်..။ ထွန်းလင်း၏ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ဘယ်ရယ်မဟုတ်..။ဒိုင်တွင်ချိုမွန်ကိုတွေ့မြင်နေရရင်းသူမကိုညကလိုးခဲ့စဉ်ကအားမရခဲ့မှု၊ပြောရင်းမပြီးခဲ့ရသေးသည့်ဝေဒနာကဆိုးဆိုးလာပြီးသူမကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းစိတ်တွေကထထနေရသဖြင့်မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေရမှုကြောင့်စိတ်ပြေလက်ပျောက်လျှောက်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။
ကားမောင်းလာပြီးလမ်းသို့ရောက်မှအိမ်ပြန်ပြီးတစ်ရေးလောက်အိပ်ရင်ကောင်းမည်ဟုတွေးပြီးကားကိုအိမ်ရှိရာသို့ဦးတည်၍မောင်းခဲ့သည်..။အိမ်သော့နှင့်ကားသော့ကတွဲလျက်သားရှိနေ၍လည်းအိမ်ပြန်ရန်အတွေးကိုထွန်းလင်းတွေးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။အိမ်ရောက်တော့ကားကိုအိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ပြီးကားပေါ်မှဆင်းကာအိမ်ရှေ့သို့လှမ်းကြည့်လိုက်လျင်မမရင်ကတံခါးကိုလာ၍ဖွင့်ပေးနေသည်ကိုအံ့သြစွာတွေ့လိုက်ရသည်..။
ဒီတော့မှထွန်းလင်းမှာဒီနေ့တနင်္ဂနွေနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်မှန်းသတိထားမိလိုက်သည်..။မမရင်ကအိမ်ရှေ့သံတံခါးကိုသော့ဖွင့်ပြီးသော့ခလောက်ကိုပြန်ချိတ်ကာအိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။ထွန်းလင်းကအိမ်ပေါ်သို့လှမ်းတက်လိုက်ပြီးသံတခါးကိုပြန်ပိတ်ကာသော့ခလောက်ကိုညှစ်၍ပြန်ပိတ်လိုက်သည်..။
အိမ်ထဲရောက်တော့စောစောကတံခါးကိုဖွင့်ပေးသောမမရင်ကိုမတွေ့ရ..။ထွန်းလင်းအိမ်ပေါ်ထပ်သို့တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့ပြီးသူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်တော့ရေချိုးရန်အဝတ်အစားများချွတ်လိုက်သည်..။ပုဆိုးလဲဝတ်ရင်းသူ့အောက်ပိုင်းကိုသူ့ဖာသာငုံ့ကြည့်မိသည်..။အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေသောလီးတန်ကြီးကမာတောင်နေသည်..။ထွန်းလင်းလီးကြီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်၍ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်..။လီးကြီးကပို၍တင်းခနဲတင်းခနဲမာတောင်တက်လာသည်..။
ထွန်းလင်းသက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်ပြီးရေလဲပုဆိုးကိုကောက်စွပ်၍ဝတ်လိုက်ကာရေချိုးရန်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။မမရင်၏အခန်းရှေ့သို့ထွန်းလင်းအရောက်အခန်းတံခါးကကျွီခနဲပွင့်သွားသဖြင့်ထွန်းလင်းလှမ်းလက်စခြေလှမ်းကိုအရပ်လိုက်အထဲမှထွက်၍လာသောမမရင်နှင့်လူချင်းတိုက်မိမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ထွန်းလင်းဘာမှစဉ်းစားမနေတော့..။မမရင်၏ကိုယ်လုံးကိုဆွဲဖက်၍သူ့ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်သည်..။
မမရင်ကအံ့သြစွာဖြင့်မော့၍အကြည့်လိုက်သူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုဆွဲယူ၍စုပ်နမ်းလိုက်တော့ရာအပျိုကြီးမမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးသည်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီးရင်ထဲတွင်တုန်ခါသွားရလေသည်..။ပြီးတော့မှမမရင်သည်ရုန်းကန်ရန်သတိရပြီးရုန်းကန်လိုက်ပေမယ့်လည်းသန်မာလှသောထွန်းလင်း၏လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလှုပ်ပင်မလှုပ်နိုင်တော့ချေ..။
ထို့ပြင်သူမ၏ဆီးစပ်အောက်ဖက်စောက်ပတ်၏အောက်မှပင့်၍ထောက်ထားသောထွန်းလင်း၏လီးတန်မာမာကြီးကတလှုပ်လှုပ်ရမ်းနေသောမမရင်၏ကိုယ်လုံးကြောင့်စောက်ပတ်အုံကြီးကိုမာတောင်နေသောလီးတန်ကြီးကလိုက်၍ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေသည်..။ရင်ထဲတွင်နုံးချိ၍လာသောမမရင်ခမျာတဖြေးဖြေးငြိမ်ကျလာသည်..။
ဒါကိုသတိထားလိုက်မိသောထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုဖက်ထားရာမှဖြုတ်၍မမရင်၏တင်သားဆုံကြီးကိုဆုပ်သည်..။ညှစ်သည်..။နယ်သည်..။ဖြစ်ညှစ်သည်..။ပြီးတော့ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြားဖင်ကြားလေးကိုထမီပေါ်မှပင်လက်စောင်းတိုက်ပွတ်ပေးသည်..။မမရင်၏အသက်ရှူသံတွေမှာပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်..။
ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုစွေ့ခနဲပွေ့လိုက်ပြီးသူမ၏အခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လိုက်ရာမှမမရင်ကိုသူမ၏အိပ်ယာပေါ်သို့အသာပက်လက်လှန်လျက်လေးချလိုက်ရာကြောက်အားလန့်အားဖြင့်ဒူးလေးနှစ်လုံးထောင်လိုက်သောမမရင်ကြောင့်မမရင်၏ထမီလေးမှာခါးသို့လန်တက်သွားရလေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်ထွန်းလင်း၏လက်တစ်ဖက်ကစောက်ပတ်အုံလေးကို လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။
“ မောင်…မောင်ထွန်းလင်း…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့….အို…အို….ဟင့်အင်း….အင့်….ဟင်း.“
ထူထူထဲထဲလေးဖြစ်နေသောအမွှေးလေးများ၏အောက်မှာပင်မမရင်၏စောက်ဖုတ်သည် ဖောင်းကား၍ နေချေပြီ..။ထွန်းလင်း၏လက်ညိုးဖျားလေးကစောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထဲသို့အဖျားလေးမျှသာထိုးသွင်းလိုက်ပြီးသူမ၏စောက်စေ့ကလေးရှိမည့်နေရာကိုမှန်း၍ဖွဖွလေးကော်တင်လိုက်သည်..။
“ အမေ့………..ဟင့်…ကျွတ်ကျွတ်……”
မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ခနဲတုန်သွားသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာမှုတ်သံကတရှူးရှူးဖြစ်နေသည်..။သူ့လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဆုပ်၍တစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာကထွန်းလင်းကြုံး၍ထလိုက်သည်..။ထို့နောက် ဒူးထောင်ထားသောမမရင်၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုခြေဖဝါးနှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်သွားအောင်သူမ၏ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီးဖွေးခနဲပေါ်လာသောတင်သားလုံးလုံးကြီးများရှိရာပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်နားသို့ဒူးထောက်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုခါးပုံစမှဖြည်ချလိုက်သည်..။ငေါက်ခနဲထွက်လာသောတန်းမတ်နေသည့်လီးတန်ကြီးကတရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်..။ဒါကိုမြင်လိုက်ရသောအပျိုကြီးမမရင်တစ်ယောက်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်..။
“ မင်း….ဘာ..ဘာ…လုပ်မလို့လဲ….ဟင်…..မင်း……..မင်း……”
အမှန်တော့ ဒီအခြေအနေရောက်မှာသိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့်မမရင်ကဂယောင်ဂတန်းနှင့်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်..။ဒါကိုကသူမ၏အမှား..။ထွန်းလင်းပြောလိုက်တာကလည်းကြည့်အုံး…။
“ မမရင်ရဲ့..စောက်ဖုတ်ကြီးကို..ကျနော့်လီးကြီးနဲ့လိုးမလို့…”
“ အို……..”
မမရင်မျက်လုံးလေးအစုံကိုမှိတ်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကအရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေသောစောက်ပတ်ဝတွင်သူ၏လီးထိပ်ကြီးကိုတေ့၍ဖိသွင်းချလိုက်သည်..။
“ ဗြစ်……ဗြစ်…“
“ အမေ့…..အ…….အ….အမလေး………နာ….နာတယ်…အင်း….အင်း………”
လီးကြီးကစောက်ရည်တွေစိုစွတ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့ဗြုန်းဆိုတဝက်လောက်နစ်ဝင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကလီးကိုဆက်၍မသွင်းသေးပဲစောက်ခေါင်းထဲတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလိုက်ပြီးမမရင်၏အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းဇိမ်ဆွဲ၍ဖြုတ်ကာနေလေတော့ရာကာမဆိပ်များတက်နေပြီဖြစ်သောမမရင်ကစိတ်မရှည်နိုင်တော့ပဲသူမ၏အင်္ကျီကိုသာမကဘော်လီအင်္ကျီကိုပါအလျင်အမြန်ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်..။
ထိုအခါဖွံ့ထွားဆူဖြိုးသောမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးထွက်ပေါ်လာသည်..။လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလျက်ကပင်ထွန်းလင်းကမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်နယ်ပေးသည်..။နို့သီးလေးတွေကိုတစ်လုံးချင်းပွတ်သပ်ချေမွပေးသည်..။စောက်ပတ်ထဲတွင်လည်းလီးကတဝက်လောက်ဝင်ကာတစ်နေလေတော့မမရင်မှာတော်တော်ပင်ခံစားရခက်လာပြီးဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့်ဖြစ်လာကာတအင်းအင်းဖြစ်နေလေသည်..။မကြာလိုက်ပါချေ..။မမရင်၏အသံလေးထွက်လာပါတော့သည်..။
“ မောင်……မောင်..လေး….မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့………ဟင်း..ဟင်း……”
“ ဒါဆို…..ဘာ လုပ်ရမှာလဲ….”
“ ဟို…ဟိုလေ…လုပ်မှာလုပ်တော့လေ……ကွယ်….”
“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…မမရင်ရ..ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ……”
ထွန်းလင်းကစကားပြောလျက်ကပင်မမရင်၏နို့တွေကိုဖြစ်ညှစ်ဆွဲနယ်နေသည်..။
“ ပြောလေ…မမရင်….မပြောရင်..ဒီတိုင်းကြီးကြာနေလိမ့်မယ်…”
“ ကျွတ်…..မင်းကလဲကွာ…ဟိုဥစ္စာလေ……….လိုးတော့ကွာ……..”
လိုး…ဆိုသောစကားလုံးကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီးမျက်နှာလေးကိုတစ်ဖက်သို့စောင်းလှည့်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်နို့နှစ်လုံးကိုကိုင်၍ကျန်နေသောလီးကြီးတဝက်ကိုတခါတည်းဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။
“ ဗြစ်…….ဗြစ်………ဖောက်….ဒုတ်……..”
“ အ….အ…အမေ့…..အား…..အမလေး..လေး……နာတယ်…ကွာ….ဟင့်….”
မမရင်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာမြောက်ခနဲဖြစ်၍သွားရသည်..။ထို့နောက်တွင်တော့ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏နို့ကြီးတွေကိုစုံကိုင်ကာမက်မက်မောမောကြီးပင်လိုးပါတော့သည်..။ နှေးလိုက်၊မြန်လာလိုက်၊အားပြင်းပြင်းလေးဆောင့်လိုက်၊အားလျှော့၍ဆောင့်လိုက်ဖြင့်အသွင်အမျိုးမျိုးပြောင်း၍ဆောင့်လိုးနေတော့ရာမမရင်ခမျာသူမလက်ကလေးများနှင့်ထွန်းလင်း၏လက်မောင်းကြီးများကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း…
“ ဟင်း…..ဟင်း…..အား…အ…အင့်……..အင်း……အ…”
အသံလေးများမြည်တမ်းကာခံစားနေရှာပါတော့သည်..။ဒရကြမ်းထွက်၍နေသောသူမစောက်ပတ်ထဲမှစောက်ရည်တွေကြောင့်လီးဝင်လီးထွက်သံများမှာတစထက်တစခပ်စိပ်စိပ်အသံလေးများမြည်ထွက်နေပါသည်..။အားကြိုးမာန်တက်ဆောင့်၍နေသောထွန်းလင်း၏လီးကြီးကမမရင်၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ဆောင့်ဆောင့်ဝင်ကာရင်ခေါင်းထဲထိတိုင်ရောက်၍သွားရသလိုခံစားနေရသည်..။
မမရင်၏တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တုန်ရင်ရင်ဖြစ်လာပြီ..။ထိုအချိန်မှာပင်လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံးပူ၍ကျင်တက်လာပြီးအားမလိုအားမရဖြစ်လာသောထွန်းလင်းသည်တစ်ကိုယ်လုံးရှိအားအင်များကိုညှစ်ထုတ်ကာအံကြိတ်၍ ၁၅ ချက် ခန့်ဆောင့်၍လိုးအပြီးတွင်တော့….
“ အ…မလေး….မောင်…..မောင်…….လေး……ကောင်း…ကောင်း…တယ်….အိုး……အိုး….”
ဟု မမရင်ထံမှအထိတ်တလန့်သံလေးထွက်ပေါ်လာပြီးသူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကော့ပျံတက်သွားသည့်ခဏမှာပင်ထွန်းလင်းသည်လည်းဟင်းခနဲသက်ပြင်းချရင်းကသူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုမမရင်ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ပါလေတော့သည်..။
...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
