Monday, June 8, 2015

တိမ်လှိုင်းစီးသူများ အပိုင်း ( ၂ )

တိမ်လှိုင်းစီးသူများ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

သဇင်မောင်က နို့အစို့ခံလို့ အားရတော့မှ ကျနော့်အပေါ် ကျောပေးခွပြီး မွှေ့ရာပေါ်မှာ ဒူးကိုထောက်လို့ သူ့ဖင်ကြီးကို ကျနော့်မျက်နှာနား နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နဲ့ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်ပေးလာတာ၊ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားထဲမှာ အရည်တွေ လဲ့နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းခြင်း နီးလာလေ ယက်ချင်တဲ့စိတ်က ပိုပိုတိုးလာလေဆိုတော့ မစောင့်နိုင်လို့ သူ့ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ပါးစပ်ဆီဆွဲယူလိုက်တယ်၊ အဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို လျှာနဲ့သိမ်းယက်လိုက်တာနဲ့ နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့က လျှာဆီတန်းကနဲ ရောက်လာတာပဲ။

ဆက်ခါဆက်ခါ ပင့်ပင့်ယက်လိုက်တဲ့အခါ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးတွေ ခါရမ်းသွားချိန်၊ လျှာဖျားကို အဖုတ်အ၀ထဲ ထိုးအထည့်၊ မီး ကလည်း အာခေါင်ထဲထိ လီးကြီးကို မြိုအချ၊ အားလုံးပြိုင်တူဆုံလိုက်ချိန်မှာ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းတောင် ထသွားတယ်လို့ထင်တယ်၊ သဇင်မောင်ကလည်း ကျနော်ယက်ပေးတာ အားမရလို့လား ပိုလိုချင်လို့လားမသိ ဖင်ကြီးကို မျက်နှာပေါ်ဖိဖိပြီးပွတ်တာများ လျှာကိုအပြားလိုက်ထုတ်ပေးထားရတယ်။ မီး က လီးစုပ်နေတာကိုရပ်

“ လီးကြီးနဲ့ အရမ်း လိုးချင်နေပြီ ကို ရယ်…”

ပြောပြီး ကျနော့်ခါးပေါ် ခွတက်လို့ သူ့တံတွေးတွေနဲ့ပြောင်လက်မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးပေါ်ကို သူ့အဖုတ်နဲ့တေ့ကာ ထိုင်ချတော့ လီးထိပ်ကြီးက အဖုတ်ထဲကို ဇွတ်ဆို၀င်သွားတာ၊ သဇင်မောင်က မီး အဖုတ်ထဲ လီးကြီး၀င်နေတာကို ကြည့်ရင်း သူ့ဖင်ကြီးကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ ဖိဖိပွတ်နေတယ်၊ မီး က လီးဒစ်ကြီးမြုတ်သွားအောင် ဖင်ကြီးကိုထိုင်ချပြီး အပေါ်ကို နည်းနည်းပြန်ကြွလိုက် ပြန်ထိုင်ချလိုက်နဲ့လုပ်ရင်း အဖုတ်ထဲကို လီးကြီးတဆုံး၀င်သွားတော့မှ ဟင်းးး ခနဲ သက်ပြင်းချပြီး ဖင်ကြီးကို မြှောက်လိုက် ပြန်ဆောင့်ချလိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေပြီ၊ မျက်နှာခြင်းဆိုင်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကြီးသူတို့နှစ်ယောက်က ရင်ချင်းအပ်လိုက်ပြီး အောက်ပိုင်းကလည်းလှုပ် အပေါ်ဘက်နို့သီးခြင်းလည်းပွတ်ပြီး ညည်းသံတွေလည်းမြိုင်လို့ အပြိုင်ကြဲနေကြတာပေါ့။

သုံးယောက်စလုံးလည်း မတရားကိုကောင်းနေပြီ၊ သဇင်မောင်ကလည်း ကျနော်နဲ့မီး ပြောသလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကို လိုက်ပြောနေတယ်၊ အပျိုကြီးလို့ နာမည်ခံထားပြီး လိုးတဲ့ဘက်မှာ တဖက်ကမ်းခတ်အောင် ကျွမ်းနေတာ၊ ဘာလို့ဆို အရင်တစ်ခါ ကျနော်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲ လိုးတုန်းကရော အခုကျနော့်မျက်နှာကို သူ့အဖုတ်နဲ့ စကော၀ိုင်းသလို ပွတ်နေတဲ့ပုံက ဆရာမကြီးတစ်ယောက်ပုံစံမျိုးပဲ ခဏနေတော့ သဇင်မောင်က

“ မီး ရေ…. နင်လိုနေတာကြည့်ပြီး ငါလည်း လိုးချင်လာလို့ နေရာချင်းလဲရအောင် ”

ဆိုတော့ မီး ကလည်း

“ လဲချင်လဲလေ ချစ်မကြီးရဲ့ လာ… လာ…”

ဆိုပြီး ကျနော့်အပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးလိုက်တယ်၊ သဇင်မောင်က လီးကြီးပေါ်ခွပြီး သွင်းမလို့ချိန်နေတုန်း မီး က လီးကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သဇင်မောင့်အဖုတ်ကြီးကို လီးထိပ်ကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတယ်၊ သဇင်မောင်လည်း ခွရက်သား မျက်လုံးလေးမေးစဉ်းပြီး တအားးး အားးးး နဲ့ အော်နေတာ၊ မီး က လီးထိပ်ကြီးကို သဇင်မောင့်အဖုတ်၀နဲ့တေ့ပေးပြီးတာနဲ့

“ မသဇင် ဖင်ကြီးကို တအားသာဆောင့်ချလိုက်တော့”

သဇင်မောင်လည်း လီးကြီးပေါ် ဖင်ကြီးထိုင်ချလိုက်တာ လီးကြီးက သူ့အဖုတ်ထဲ တထစ်ထစ်နဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး တ၀က်လောက်အထိ၀င်သွားတာ

“ အီး… ကြပ်လိုက်တာ ဟာ….” 

လို့ သဇင်မောင့်ပါးစပ်ကပြောပြီးသူ့ဖင်ကြီးကို အပေါ်နည်းနည်းပြန်ကြွလိုက်ပြီး ပြန်ထိုင်ချ ပြန်ကြွနဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ လီးကြီးတဆုံး၀င်သွားတော့မှ ခဏရပ်ထားပြီး

“ အင်း…. ဘယ်လိုကြီးလဲဟာ…. တစ်စို့စို့ကြီးနဲ့ ကိုကြီးဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာ”

ပြောပြီး ဖင်ကြီးကို လှုပ်လိုက် အပေါ်ကြွပြီး ပြန်ဆောင့်ချလိုက်နဲ့လိုးနေတော့ သူ့အဖုတ်ကြီးထဲမှာ ကျနော့်လီးကြီးက ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ်နဲ့ ၀င်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတာ

“ ကောင်းလိုက်တာ သဇင်လိုးပေးနေတာ သဇင်ရော ကောင်းရဲ့လား”

ကျနော်ကမေးတော့

“ ကောင်းတော့ကောင်းတယ် အဖုတ်ထဲမှာ ကြပ်သိပ်နေတာပဲ ကိုကြီးလီးကြီးက သစ်သားချောင်းကြီးလိုပဲ”

သဇင်မောင် အဖုတ်ထဲက အရည်တွေကလည်း ကျနော့်ဆီးခုံပေါ်မှာ စိုရွဲနေပြီး အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ဖင်ကြီးနဲ့ဆောင့်လိုးနေလို့ သူ့အဖုတ်ထဲက ကျနော့်လီးကြီးလည်း အီစိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းနေတာ။

အဲ့အချိန် မီး က အခုန လိုးထားလို့ အရည်တွေရွဲနေတဲ့ သူ့အဖုတ်ကြီးကို ကျနော့်မျက်နှာပေါ်လာဖိကပ်တော့ ကျနော်လည်း လျှာနဲ့ပင့်ပင့်ပြီးယက်လိုက် သဇင်မောင် ဆောင့်အချကို အောက်ကနေ ကော့ပေးလိုက်နဲ့၊ မီး က သဇင်မောင့်အဖုတ်ထဲပြည့်သိပ်ပြီး ၀င်နေတဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို အဖုတ်ကြီးနဲ့ ဖိဖိပွတ်လိုက်နဲ့

“ ကို့ လီးကြီး မသဇင်အဖုတ်ထဲ ၀င်နေတာကိုကြည့်ရင်း ကို့ မျက်နှာကို အဖုတ်နဲ့ပွတ်ရတာ ကောင်းလိုက်တာ ကို ရာ… အား…….”

“ ကို လည်း သဇင်ဆောင့်လိုးတာခံရင်း မီး အဖုတ်ကြီးယက်ရတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်”

“ မသဇင်အဖုတ်ကြီးက အရမ်းကောင်းတာလား ကို…”

“ ကောင်းတယ် မီး ရာ သဇင့်အဖုတ်ကြီးက ကြပ်စီးနေတာပဲ”

“ ကောင်းရင် မသဇင်နဲ့ အမြဲလိုး ကို ရာ မီး ကျေနပ်တယ်”

“ အိုး…. သဇင်အလိုးခံမယ်ဆိုရင် အမြဲလိုးမယ်ကွာ”

သဇင်မောင်က ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း

“ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့လီးကြီးနဲ့ဆို အမြဲအလိုးခံချင်တယ်”

အင့် အင့် နဲ့ လီးကြီးပေါ်ဆောင့်လိုးရင်း ပြောနေတာ၊ မီး လည်း အဲ့လိုကြားတော့ ဖီးလ်တွေအရမ်းတက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို အဖုတ်ကြီးနဲ့ ဖိဖိပွတ်တာများ ကျနော့်မှာ အသက်ကိုမနည်း လုပြီးရှုနေရတယ်၊ မီး က သဇင်မောင့်အဖုတ်ထဲ လီးကြီး၀င်ထွက်နေတာကို ကြည့်ရင်း အရမ်းကောင်းလာပြီး ဖင်ကြီးတောင် တဆတ် ဆတ်တုန်နေတယ်၊ ကျနော်လည်း လျှာကို မီး အဖုတ်ထဲမှာ ထိုးထည့်ပေးထားတာ သူပွတ်လေ လျှာက အဖုတ်ထဲမွှေလေနဲ့ဖြစ်နေတော့

“ အား…. ကို ရယ် ကောင်းလိုက်တာ”

ပြောပြီး မီး လက်က သဇင်မောင့်နို့တွေကို လှမ်းကိုင်လို့ ညှစ်ပေးတော့တာပဲ၊ သဇင်မောင်လည်း လီးကြီးပေါ်ဆောင့်လိုးလို့ ကောင်းနေတုန်း နို့တွေကို အညှစ်ခံရတော့ ဆောင့်ချက်တွေက ကြမ်းလာတာပေါ့၊ ဖင်ကြီးကြီးမိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ညည်းသံတွေကြောင့် ကျနော်လည်း စိတ်ထဲမှာ အရမ်းကြွတက်လာတယ်၊ ခဏနေတော့ ကျနော်က

“ ပုံစံပြောင်းရအောင်ကွာ သဇင့်ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီးနောက်ကနေဆောင့်လိုးချင်တယ်”

သဇင်မောင်က

“ သဇင်လည်း အဲ့လိုအလိုးခံချင်တယ်”

ဆိုပြီး လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးတယ်၊ အိုး…. လေးဘက်ထောက်လိုက်တော့မှ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ၊ ဖင်တုံးကြီးနှစ်တုံးကြားထဲက အရည်တွေရွဲနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကလည်း နောက်ကိုဖောင်းပြီး ပြူးထွက်လို့၊

“ ကို့လီးကို သဇင့်အဖုတ်ထဲ လာထည့်ပေး မီး ရာ”

“ လာပြီ ကို”

လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးနေတဲ့သဇင်မောင့်နောက်မှာ ကျနော်က ဒူးထောက်လို့ မီး က အရည်တွေနဲ့ပြောင်လက်တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပြီး လီးထိပ်ကြီးကို သဇင်မောင့်အဖုတ်နဲ့ ဖိဖိပွတ်တာများ၊ သဇင်မောင်လည်း အား အား နဲ့အော်ပြီး ဖင်ကြီးကို ရမ်းခါနေတယ်၊ မီး က အားရပါးရပွတ်ပြီးတော့မှ

“ ချစ်မကြီးကို တအားလိုးပေးလိုက် ကို…”

ပြောပြီး အဖုတ်၀မှာ လီးကြီးတေ့လိုက်တာနဲ့ ကျနော်လည်း တအားဆောင့်ထည့်လိုက်တာ၊ အရည်တွေပြည့်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို လီးကြီးက ဇွတ်ခနဲ တဆုံးထိဆောင့်၀င်သွားတာများ

“ အိုး…. ကြမ်းလိုက်တာ ကိုကြီးရာ”

“ အား… ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်ကြီးကွာ”

လီးကြီးကို တ၀က်လောက်ထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်နဲ့ ဆောင့်လိုးနေပြီ၊ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရဆောင့်လိုးနေလို့ သူလည်း အရမ်းကောင်းပြီး ညည်းသံတွေများ ညံနေတာပဲ၊ မီး က ဘေးနားကနေ

“ ချစ်မကြီးကို လိုးရတာ အရမ်းကောင်းလား ကို”

“ အရမ်းကောင်းတယ် မီး ရာ လီးတစ်ချောင်းလုံး အီစိမ့်နေတာပဲ”

ပြောတော့ မီး နှုတ်ခမ်းတွေက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းပေါ်ရောက်လာပြီး အငမ်းမရ လာစုပ်နမ်းပါရော လျှာခြင်းကလိရင်း ကျနော့်လက်တဖက်က သူ့နို့တွေပေါ်ရောက်လို့ သဇင်မောင့်အဖုတ်ကိုဆောင့်လိုက်တာနဲ့ မီး နို့တွေကို ညှစ်ပြီးသား

“ ကိုကြီးလီးကြီးက သဇင့်အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲကွာ… ကောင်းလိုက်တဲ့ လီးကြီး”

“ ဟုတ်တယ်.. သဇင့်အဖုတ်က ကိုယ့်လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေတော့ ဆောင့်လိုးရတာ ပိုကောင်းတယ်”

မီး က နမ်းနေရာကနေ ခွာသွားပြီး သဇင်မောင့်ဘေးနားသွားကာ အနောက်က ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခါရမ်းရမ်းသွားတဲ့ သဇင်မောင့်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်နယ်လိုက်နဲ့လုပ်တော့

“ အား…. ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်လိုးပေးပါ ကောင်းလွန်းလို့”

သဇင်မောင့်နှုတ်ကထွက်လာတာ ကျနော်လည်း သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး အားရပါးရကိုဆောင့်လိုးတော့တာ

“ သဇင်ပြီးချင်နေပြီ တအားဆောင့် ဆောင့်…”

ပြောရင်း ခေါင်းကို ရမ်းလို့ သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်ကို ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေတယ်၊

“ အာ….အီး……. ကောင်းလိုက်တဲ့လီးကြီး ပြီးတော့မယ်”

ဖုန်း ဖုန်း နဲ့ အချက်နှစ်ဆယ်လောက် မနားတမ်းဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး အထွဋ်အထိပ်ကိုရောက်သွားတော့တယ်၊ ပြီးသွားတာတောင် ဖင်ကြီးက လှုပ်နေတုန်း

“ ကို… မီး ကိုလည်း အဲ့လို လိုးပေး”

မီး က ဖင်ကုန်းပြီး လေးဘက်ထောက်ပေးလာတယ် သဇင်မောင့်ဘေးမှာလေ။ကျနော်လည်း သဇင်မောင့်အဖုတ်ကြီးထဲက လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တာ အရည်တွေ တတောက်တောက်နဲ့ လီးကြီးက ရမ်းခါလို့ပေါ့။ဖင်ကြီးကုန်းပေးနေတဲ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီးတော့ လီးကြီးကို အဖုတ်ကြီးနဲ့ တေ့လိုက်ရုံရှိသေး သူကလေ

“ လိုးထည့်လိုက်ပါတော့ ကိုရာ… အရမ်းခံချင်နေပြီ”

ကျနော်လည်း တေ့ပြီးတာနဲ့ ဆောင့်လိုးလိုက်တာ လီးကြီးတဆုံးထိ။

“ အား……. ကောင်းလိုက်တာမှ ကို ရာ… အီစိမ့်သွားတာပဲ”

“ ကို လည်း အရမ်းကောင်းတာပဲကွာ”

ဆိုပြီး တရစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တာ မီးပွင့်မတတ်ပဲ ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး အားရပါးရဆောင့်လိုးနေတော့ သူကလည်း အားကျမခံ သူ့ဖင်ကြီးက အနောက်ကို ပြန်ပြန်ဆောင့်လိုးတာ

“ အား… ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်ကြီးကွာ..”

“ ကို့ လီးကြီးကိုက ကောင်းတာ ဆောင့်.. ဆောင့်…. တအားဆောင့်ပေး”

ဖုန်း………… ဖုန်း………… ဖုန်း………..

ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း

“ မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးပေး ကိုရာ… ပြီးတော့မယ်”

“ လိုးပြီကွာ ကို လည်း ပြီးချင်ပြီ”

ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှ်ိဆောင့်လိုးတာ လီးကြီးကျဉ်တက်လာပြီး အဖုတ်ထဲ သုတ်တွေ ပန်းအထည့် သူ့ဖင်ကြီးလည်း ဆတ်ခနဲ တုန်တုန်တက်ပြီး

“ အီး… ကောင်းလိုက်တာ ကိုရာ….”

ကျနော်လည်း ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်တွေအကုန်လုံး အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်နေတာ

“ အတူတူပဲ မီး ရာ.. တခါမှ ဒီလောက် မကောင်းဖူးဘူး”

“ အင်းနော်”

နှစ်ယောက်သား သဇင်မောင့်ဘေးမှာ ပစ်လှဲပြီး အမောဖြေရတာပေါ့။

အဲ့ဒီနေ့က နောက်ထပ် တစ်ယောက်ကို နှစ်ချီလောက် ထပ်ဆွဲဖြစ်သေးတာ ကျနော်လည်း အတော်ပြိုင်းသလို သူတို့နှစ်ယောက်လည်း ပြိုင်းတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမျိုးကြုံတာက ပထမဆုံးဆိုတော့ ပြိုင်းပေမယ့် အရမ်းကျေနပ်နေကြတာ။ အဲ့နောက်ပိုင်းလည်း တစ်ခါတစ်ရံတော့ သုံးယောက်သား အတူတူဆွဲဖြစ်တယ်။

............................................................................................................................

ဒီလိုနေရင်းနဲ့ တစ်ရက်ဆန်းဒေးမှာ သဇင်မောင်က တွေ့ရအောင်ဆိုပြီး မီး ဆီ ဖုန်းဆက်ချိန်းတယ်၊ သူ့အသိယောကျ်ားလေး မင်းမောင်ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လည်း ပါမယ်တဲ့၊ အဲ့တော့မှ သိတာ အပျိုကြီးသဇင်မောင်က သူငယ်ချင်း မက ရည်းစားထက်ပို လင်မယားမကျ မင်းမောင်နဲ့ ဇာတ်လမ်းရှိတယ်ဆိုတာလေ၊ ဆိုင်တစ်ခုမှာ ဆုံကြတော့ သဇင်မောင်က မိတ်ဆက်ပေးတယ်၊ ဒါသူ့ငယ်သူငယ်ချင်း မင်းမောင်တဲ့၊ အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ လူရည်သန့်ပါပဲ၊ နံနက်စာ စားသောက်ပြီးတော့ အေးဆေးရှိတဲ့ မင်္ဂလာဂါးဒင်းကိုပဲ သွားလိုက်ကြတယ်။ နှစ်ခန်းယူပြီးတော့ မင်းမောင်နဲ့သဇင်မောင်က ခဏနေမှ ဆုံမယ်နော် နည်းနည်းနားလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲ၀င်သွားပါရော၊ ကျနော်လည်း မီး လက်ကို ဆွဲပြီး ကိုယ့်အခန်းထဲ၀င် လော့ချပြီးတာနဲ့ မီး နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာနမ်းလို့

“ ဟိုအတွဲတော့ ဘယ်လောက်ထန်နေသလဲမသိဘူး ချက်ခြင်း အခန်းထဲ၀င်သွားတော့တာပဲ”

“ ဟုတ်ပါ့ စကားလေးဘာလေးတောင် မပြောနိုင်တော့ဘူး”

“ တန်းဆွဲနေပြီထင်တယ်”

“ ဟုတ်မယ်”

“ ခဏနေမှ တွေ့မယ်ဆိုတာ ကို တို့နဲ့ တခန်းထဲများ အတူနေချင်လို့လား”

“ မသိဘူးလေ”

ကျနော်က မီး ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းခြင်းစုပ်နမ်းပြီး တင်ပါးကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေတာ

“ အင်္ကျီ တွေ ချွတ်လိုက်မယ်ကွာ”

နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ့်အ၀တ်တွေကိုယ့်ဘာသာပဲ အကုန်ချွတ်လိုက်တယ်၊ မီး က ရေချိုးခန်းထဲ ခဏ၀င်ဦးမယ်နော် ဆိုပြီး ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ ၀င်သွားတယ်၊ သူပြန်ထွက်လာတော့ ကျနော်က ထိုင်ခုံပေါ်မှာ၊ တစ်လှမ်းခြင်း လျှောက်လာနေတဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူကို ကြည့်ရင်း ကျနော့်ကောင်က မာလာတယ်၊ အနားရောက်လာတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းပေါ်ရောက်လာတာနဲ့ မက်မက်စက်စက်နမ်းရင်း သူ့ဖင်ကြီးကို ဆုတ်နယ်ပြီး ပွတ်ပေးတော့ အနမ်းတွေက ပိုကြမ်းလာရော၊ မီး ရဲ့ဖင်ကြီးက ဘဲတွေ သဘောကျစရာကြီးဆိုတော့ အဲ့ဒီဖင်ကြီးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဆုတ်နယ်ရတာ အရသာတော်တော်ရှိတယ်၊ မီး လက်တဘက်က မာတောင်လာနေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးပေါ်ရောက်လာပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်၊

“ ကို့လီးကြီးက ချက်ခြင်းကို အကြီးကြီးဖြစ်လာတာပဲနော်”

“ ကြီးတာကို မကြိုက်ဘူးလား”

“ ကြိုက်တာပေါ့ ဒီလိုလီးကြီးကို ဘယ်မိန်းမက မကြိုက်ပဲရှိမလည်း ကို ရာ… ဒါကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် အီစိမ့်နေအောင်ကောင်းတာ”

အဲ့အချိန်

“ ဒေါက်… ဒေါက်”

တံခါးခေါက်သံကြားတော့

“ ဘယ်သူလဲ”

“ ငါတို့ပါ ဟ”

ဒီမှာ ဇာတ်လမ်းကအရှိန်တက်တုန်းရှိသေး သူတို့ကရောက်လာပြီ၊ တာဝါတွေ ယူပတ်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တယ် အထဲကိုရောက်လို့ တာဝါတွေပတ်ထားတဲ့ ကျနော်တို့ကိုတွေ့တော့

“ အမယ် အမယ် သူတို့က ဇာတ်လမ်းတောင် စနေကြပြီပဲ”

“ မစပါဘူး မသဇင်ရာ မီး တို့ စကားထိုင်ပြောနေကြတာပါ”

“ နင်ကသာ မစပါဘူးပြောနေ… ဟိုတစ်ယောက်က တာဝါအောက်ကနေ ငါ့ကို လှမ်းချိန်နေတယ် ခိ ခိ”

“ အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုတာ သူတို့ပဲ ဟိ”

အဲ့တာနဲ့ ကျနော်တို့က ကုတင်ပေါ်မှာထိုင် သူတို့က ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး စကားပြောနေတာပေါ့၊

“ တို့ လေးယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲနော် နင်တို့ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရင်ဆက်”

“ မသဇင်တို့ ဇာတ်လမ်းစရင် မီး တို့လည်း ပြန်ဆက်မယ်”

“ ပြီးရော ပြီးရော”

အပိုဆာဒါးတွေ ပြောစရာမလိုဘူး အေးရော။

နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ပူးကပ်သွားကြပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းစနမ်းနေပြီ၊ ကျနော်လည်း အားကျမခံ မီး နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံပြီး လျှာလေးနဲ့ယက်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်ရင်း ပေါင်တန်တွေကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေတာ၊ သဇင်မောင်တို့နှစ်ယောက်ကလည်း နမ်းရင်းနဲ့ အ၀တ်တွေကို ချွတ်နေကြပြီ ခဏနေတော့ မင်းမောင်က အတွင်းခံလေးပဲကျန်ပြီး သဇင်မောင်က ဘရာနဲ့ဘောင်းဘီလေးပဲ ကျန်တော့တယ်၊ မီး က သူတို့ကို တချက်ကြည့်ရင်း

“ ကိုမင်းမောင် ဘောင်းဘီက ကွဲထွက်တော့မယ် ကို ရယ်.. သူ့ဟာကြီး တောင်နေတာက”

လို့ တိုးတိုးလာပြောတယ်၊ ကျနော်က မီး နို့တွေကို တာဝါပေါ်ကနေ နယ်ပေးပြီး သူတို့ကို ကြည့်နေတာ၊ သဇင်မောင်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး နံရံကို မျက်နှာမူလို့ မင်းမောင်က နောက်ကနေရပ်ပြီး သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးကို သူ့ဆီးခုံနဲ့ကပ်ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်၊ လက်က ဘရာချိတ်ကို ဖြူတ်ပြီး ဘရာကို ပခုံးကနေ လျှောချလို့ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်၊ သဇင်မောင့်ဘောင်းဘီကိုလည်း အောက်ကို လိပ်ပြီး တွန်းချလိုက်တော့ သဇင်မောင်က ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီး ဒီဘက်ပြန်လှည့်လာကာ မင်းမောင်ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်တော့ သူ့လီးကြီးက ထောင်းခနဲ ပေါ်လာရော၊ မီး က သူ့လီးကြီးကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်ရင်း

“ အိုး…. သူ့ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာနော် ကို့ထက်တောင် နည်းနည်းကြီးတယ်ထင်တယ် ဒစ်ဖူးကြီးကလည်း မှိုပွင့်ကြီးလိုပဲ”

သဇင်မောင်က

“ မီး ရေ…. ဒီလိုလက်နက်ကြီးမျိုးတွေ့ဖူးလား ဟင်”

ပြောပြီး လီးကြီးကို လက်နဲ့ဆုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဒစ်ကြီးကို ဆွဲလှန်ပြပြီး ဖွဖွလေး ထုပေးနေတာ

“ မတွေ့ဖူးဘူး”

“ မတွေ့ဖူးရင် ကြည့်ထားနော်”

သဇင်မောင်က လီးကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ထုပေးရင်း နှုတ်ခမ်းခြင်း စနမ်းတယ်၊ မင်းမောင်လက်တစ်ဘက်က သဇင်မောင့်နို့ထွားထွားတွေကို တလှည့်စီဆုတ်နယ်ပေးနေတာ၊ နောက်လက်တစ်ဘက်က သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးကို ညှစ်လိုက်ပွတ်လိုက်နဲ့၊ ကျနော်တို့လည်း သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ဖီးလ်တွေတက်လာပြီး တာဝါတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်၊ မီး လက်က ကျနော့်လီးကြီးကို လာကိုင်ထားပြီး

“ မသဇင်တော့ အဲ့လီးကြီးနဲ့ လိုးရင် ဘယ်လိုများဖြစ်မလည်း မသိဘူးနော် လီးကကြီးကြီး သူ့ဖင်ကလည်းကြီးကြီး အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းဖောင်းနဲ့”

“ တအားကောင်းမှာပေါ့”

“ အင်းနော် အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေမှာပဲ”

ကျနော်လည်း မီး ပေါင်တွေကို ကားခိုင်းပြီး သူ့အဖုတ်ကို လက်နဲ့ စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေမှ ရွဲအိုင်နေတာပဲ၊ မင်းမောင်လီးကြီးကို မြင်ပြီး ဖီးလ်အရမ်းတက်နေတာဖြစ်မယ်၊ လက်နဲ့အသာလေး သူ့အဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေတော့ ပေါင်တန်ကြီးတွေ ကားလိုက်စေ့လိုက်ဖြစ်နေတာ၊ သဇင်မောင်တို့ က ကျနော့်ဘေးက ကုတင်ပေါ်မှာ လာထိုင်ပြီး

“ သဇင့် တကိုယ်လုံးကို ယက်ပေး ကိုမင်းရာ၊ မီး တို့အတွဲရှေ့မှာ လုပ်ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ”

မင်းမောင်က သဇင်မောင့်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်တ၀က်လှဲခိုင်းပြီး သူက အပေါ်ကနေ သဇင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံပြီးစုပ်နမ်းရင်း လက်တွေက နို့ကြီးတွေကို နယ်ပေးနေတယ်၊ နှုတ်ခမ်းတွေက သဇင်မောင့်လည်ပင်းကနေ အောက်ဘက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး နို့ထွားထွားကြီးတွေပေါ်ကိုရောက်လို့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လျှာနဲ့၀ိုက်ပြီးယက်ပေးတဲ့အခါ သဇင်မောင့်ကျောတွေ ကော့တက်လာပြီး လက်တွေက မင်းမောင်ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွလို့ တ အင်း အင်း နဲ့ ညည်းနေတယ်၊ နို့တွေကို လျှာနဲ့ယက်လိုက် နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ စို့လိုက်လုပ်နေတုန်း လက်က သဇင်မောင့်ပေါင်တန်တွေပေါ်မှာ အစုန်အဆန်ပြေးလို့၊ ကျနော်က သူ့အဖုတ်ကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးနေတာကို မှေးပြီးဇိမ်ခံနေတဲ့ မီး က သူနဲ့တည့်တည့်မြင်နေရတဲ့ မင်းမောင်လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း ကျနော့်လီးကို ညင်ညင်သာသာလေး ထုပေးနေတယ်။

မင်းမောင်လျှာက နို့တွေပေါ်ကနေ ဆင်းလာပြီး ချက်ကလေးကို ၀ိုက်ယက်၊ ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးတွေကို ဖိယက်နဲ့ အောက်ဘက်ကို ဆင်းလာတယ်၊ သဇင်မောင်က ဒူးတွေကိုထောင်ပြီး ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်တော့ အရည်တွေရွဲနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပွင့်တော့မယ့် နှင်းဆီပန်းလို အာတာတာနဲ့၊ သဇင်မောင်က ခြေရင်းကနေ ကုတင်အပေါ်ဘက်ကို ပြောင်းလှဲပြီး အခုနလို ပေါင်တွေကိုပြန်ကားပေးလိုက်တော့ မင်းမောင်က ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာယူလို့၊ အာတာတာဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့ပင့်ယက်လိုက် ဖိယက်လိုက်နဲ့ ယက်နေပြီ၊ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးတွေလည်း အပေါ်မြှောက်တက်လာလိုက် အောက်ပြန်ကျသွားလိုက်နဲ့ သူ့လက်တွေက မင်းမောင်ခေါင်းကို အဖုတ်နဲ့ အတင်းဆွဲကပ်လိုကပ်နဲ့၊ ပါးစပ်ကလည်း

“ ကိုမင်း ယက်ပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ.. တအားဖိဖိယက်ပေးစမ်းပါ အရမ်းကောင်းနေလို့”

မီး က အဲ့လိုသဇင်မောင်ပြောတာကို ကြားတော့

“ ကို အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်နေပေးကွာ ကို့ မျက်နှာပေါ်တက်ပွတ်ချင်လို့”

ကျနော်လည်း သဇင်မောင့်ဘေးမှာ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တော့ မီး က ကျနော့်ခေါင်းကို ခြေထောက်တွေနဲ့ ခွပြီး သူ့အဖုတ်ကြီးကို ကျနော့်ပါးစပ်နဲ့ တည့်အောင်နေရာပြင်ရင်း ဖင်ကြီးက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းပေါ် တဖြည်းဖြည်းကပ်လာတာ၊ အရည်တွေရွဲအိုင်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးက အရည်တစ်စက် အမျှင်တန်းပြီး နှုတ်ခမ်းလာကျတော့ လျှာနဲ့သပ်တင်လိုက်ပြီး မမှီမကမ်းဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ခေါင်းမော့ပြီး လျှာနဲ့ပင့်ယက်လိုက်တယ်။

“ အာ လာ လာ…. ကို ရယ် ကောင်းလိုက်တာမှ”

မင်းမောင်က သဇင်မောင့်အဖုတ်ကိုယက်ရင်း မျက်လုံးကို လှန်ကြည့်လိုက်တာမှာ မီး က ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ကားယားခွထားတော့ အဖုတ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရတာနဲ့ သူ့လီးကြီးတောင် ဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်၊ သဇင်မောင့်အဖုတ်ကို ဆက်တိုက်ယက်ရင်း မီး အဖုတ်ကြီးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတာ၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ မင်းမောင်လီးကြီးက မတရားတောင်လာတော့ သူက သဇင်မောင့်အပေါ်ကို ပြောင်းပြန်ခွပြီး မှောက်လိုက်တယ်၊ အဖုတ်ကို လျှာနဲ့ဆက်ယက်ရင်း သဇင်မောင့်ပါးစပ်ထဲကို လီးကြီးတေ့ပြီး တအိအိသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့၊ လီးကြီးကလည်း ပါးစပ်ထဲမှာတင် ပိုပြီးတောင့်တင်းလာသလိုပဲ၊ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး နှစ်ခုလုံး အရည်တွေအိုင်ပြီး နူးအိနေကြပြီ၊ မီး က

“ လီးစုပ်ချင်တယ်ကွာ”

“ ကိုမင်းလီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်ပါ မီး ရာ”

သဇင်မောင်က ပြောတော့

“ စုပ်ကြည့်ချင်တယ်”

မင်းမောင်က ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ခြေထောက်တွေကားပြီး ခြေဆင်းထိုင်နေတော့ သူ့လီးကြီးက အပေါ်ကို ထိုးမတ်နေတာ၊ မီး က လေးဘက်ထောက်လို့ မင်းမောင်ပေါင်ကြားမှာ ခေါင်းရောက်နေပြီး လီးကြီးကို ငုံလိုက် စုပ်လိုက် လျှာနဲ့ပတ်ယက်လိုက် ဥတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက် ဖြစ်နေတယ်၊ မင်းမောင်ကလည်း သူ့လီးကြီး မီး ပါးစပ်ထဲရောက်နေတုန်း ခေါင်းကိုလက်နဲ့ကိုင်ပြီး လီးကြီးပေါ်ဖိဖိချနေတော့ ကုန်းထားတဲ့ မီး ဖင်ကြီးက ပိုပိုထောင်လာရော၊ ကျနော်က မီး ဖင်ကြီးနောက်ဘက်မှာ ဒူးထောက်လို့ သဇင်မောင် လီးစုပ်ပေးတာကို ခံနေတာလေ၊ ဘယ်လက်နဲ့ နောက်ကို ပြူပြီးထွက်လာတဲ့ မီး အဖုတ်ကြီးကို အသာပွတ်ပေးလိုက် လက်ခလယ်ကို အဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ဆိုတော့ မီး လည်း လီးကြီးကို ဖိဖိပြီး စုပ်ရင်း ဖင်ကြီးကလည်း တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာပေါ့။ မင်းမောင်က

“ မမီး လိုးချင်နေပြီလား”

“ ဟုတ် ကိုမင်းလီးကြီးပေါ် တက်လိုးမလို့”

မီး က မင်းမောင်အပေါ်ကို ခွလိုက်ပြီး အဖုတ်ကြီးနဲ့ လီးကြီးကို တေ့လို့ အသာလေးထိုင်ချလိုက်တာ လီးထိပ်ကြီးက အဖုတ်ကြီးထဲ အိခနဲ ၀င်သွားရော

“ အီး…”

ခနဲ သက်ပြင်းချလို့ ဖင်ကြီးကို နည်းနည်းပြန်ကြွပြီး ပြန်ထိုင်ချလိုက်န့ဲ စလိုးနေပြီ၊ မီး အဖုတ်ကြီးထဲ မင်းမောင်လီးကြီး ၀င်နေတာကို မြင်နေရတော့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ပဲ လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ သဇင်မောင့်ကို ကုတင်စောင်းမှာ ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်၊ ကုန်းနေတဲ့ဖင်ကြီးက ဘေးကို ကားပြီး ၀ိုင်းစက်နေတာ၊ အယက်ခံထားတဲ့ အဖုတ်ကြီးကလည်း ဖောင်းပြီးအရည်တွေရွဲနေတော့ အလိုးခံဖို့ အသင့်ပဲ၊ ကျနော်က အောက်ကိုဆင်းပြီး မတ်တပ်ရပ်လို့ ဖင်ကြီးနောက်မှာ နေရာယူကာ ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးကို သူ့အဖုတ်ကြီးနဲ့ဆွဲပွတ်ပေးတော့၊ ဖင်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့

“ ထည့်… ထည့်လိုက်ပါတော့လား မနေတတ်တော့ဘူး ကိုကြီးရာ”

အဖုတ်အ၀မှာ သေချာတေ့ပြီးတာနဲ့ တအားဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်တာ လီးကြီးက သဇင်မောင့်အဖုတ်ထဲကို ကမူးရှုးတိုးနဲ့ အဆုံးထိ ဒုတ်ဆို ၀င်သွားပါရော၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဆောက်ဖုတ်ကြီး လီးတချောင်းလုံးကို ဆွဲညှစ်ထားတာများ၊ ပြန်ထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ ဆောင့်လိုးနေပြီ၊မီး က မင်းမောင်ကို အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရင်း

“ ကိုမင်းလီးကြီးက မီး အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ ကို ရာ”

လှမ်းပြောတော့

“ သဇင့်အဖုတ်ထဲမှာလည်း ကို့လီးကြီးက ကြပ်သိပ်နေတာပဲ လီးကြီးတချောင်းလုံးအီစိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းနေတာ”

“ မီး လည်း တူတူပဲ အရမ်းကိုကောင်းနေလို့”

“ ကောင်းရင် စိတ်ကြိုက်လိုးနော်”

“ လိုးမယ်နော် ကိုမင်းလီးကြီးကို အရမ်းကြိုက်လို့”

ပြောရင်း သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ဖုန်း ဖုန်း ဆို အပေါ်ကနေဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာများ နို့တွေလည်း ရမ်းခါနေတာပဲ၊ ကိုယ့်စော်ရဲ့ ဆောက်ဖုတ်ကြီးထဲ သူများလီးကြီး ၀င်နေတာကို ကြည့်ရင်း သဇင်မောင့်ကို လိုးရတာ ပိုကောင်းလာသလို ဆောင့်ချက်တွေကလည်း မြန်လာတယ်၊ သဇင်မောင်ကလည်း သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်ကို ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေတော့ ထိချက်တိုင်း ဖင်ကြီးက တုန်တုန်သွားတာ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာ၊ ကျနော့်လီးကြီး သူ့အဖုတ်ထဲ ၀င်တာထွက်တာကိုလည်း အနီးကပ်မြင်နေရတော့ လိုးရင်း လိုးရင်း ပိုကောင်းလာတယ်၊ မီး ကလည်း လီးကြီးတဆုံးထိ ဖိထိုင်သွင်းထားပြီး ဖင်ကြီးကို အပေါ်ကနေ ဖိဖိကြိတ်လို့ စကော၀ိုင်းလှည့်နေတာ လန်ထွက်နေတာပဲ။

မီး က ဖင်ကြီးကိုကြွကာ အဖုတ်ထဲက လီးကြီးကို ခဏချွတ်လိုက်ပြီး ကျနော်တို့ဘက်ကို မျက်နှာမူလို့ လီးကြီးပေါ်ပြန်ထိုင်ချ၊ လီးအ၀င်အထွက်အနေအထား အဆင်ပြေတော့မှ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ၊ မင်းမောင်က သူ့ကိုကျောပေးပြီး လိုးနေလို့ အဖုတ်ကြီးထဲ သူ့လီးကြီးအ၀င်အထွက်ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်နေရသလို ဖင်၀လေး ရှုံ့ရှုံ့သွားတာကို အရသာခံကြည့်ရင်း လက်မနဲ့ ဖင်ပေါက်ကလေးကို ဆွဆွပေးပြီး အောက်ကနေလည်း ပြန်ပြီးကော့ဆောင့်ပေးနေတော့ မီး ဆိုတာလေ ပါးစပ်က အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ ညည်းနေတော့တာပဲ။

“ မသဇင်ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး အနောက်ကနေ ကို ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာကို မြင်ရတာ ကျေနပ်လိုက်တာ ကို တို့လိုးတာကို ကြည့်ရင်း ကိုမင်း လီးကြီးပေါ်ကို ဆောင့်လိုးရတာ ပိုအရသာရှိတယ် ကို ရယ်”

“ ကို လည်းလေ လီးအကြီးကြီးကို မီး ဖင်ကြီးနဲ့ တက်ဆောင့်လိုးနေတာကြည့်ရင်း သဇင်မောင့်ကိုလိုးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်”

“ ကောင်းရင် မသဇင်နဲ့ အမြဲလိုး ကို ရာ မသဇင်ဖင်ကြီးကို ဘဲတိုင်းလိုးချင်နေကြတာ ဟိုနေ့ကတောင် ရုံးက ကောင်လေးနှစ်ယောက်က မသဇင်လမ်းလျှောက်သွားတာကို ကြည့်ရင်း အဲ့ဖင်ကြီးကို နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးချင်လိုက်တာလို့ ပြောနေသံ ကြားလိုက်သေးတယ်”

“ လိုးမယ်နော် ကိုလည်း သူ့အဖုတ်ကြီးကို အရမ်းကြိုက်လို့ မီး လည်း မင်းမောင်လီးကြီးကို အရမ်းကြိုက်တယ်မလား”

“ ကြိုက်တယ် ကို ရယ် ကိုမင်းလီးကြီးက ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီး ဆိုတော့လေ အဖုတ်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်ပဲ အီး….”

“ ကြိုက်ရင် သူနဲ့ အမြဲလိုးကွာ”

“ အိုး……….. အမြဲကို လိုးချင်တာ မချွတ်ချင်ဘူးကွာ သူ့လီးကြီးကို ”

“ သဇင်မောင့်ကို လိုးရတာ မီး ကို လိုးရတာထက် ပိုကောင်းတယ် မီး ရယ်”

“ အိုး….. အတူတူပဲ ကို နဲ့လိုးရတာထက် အခုပိုကောင်းနေတာ အား….. ကိုမင်းကရော မီး ကို လိုးရတာ ကြိုက်ရဲ့လား”

မင်းမောင်က သူ့လီးကြီးကို အောက်ကနေကော့ထိုးပေးရင်း

“ ကြိုက်တာပေါ့ စမြင်ကထဲက လိုးရင် အရမ်းကောင်းမယ့်စော်မှန်းသိလို့ မီး ကို လိုးချင်နေတာ”

“ အိုး…. ဘယ်လိုကောင်းမှန်းသိတာလဲ ဟင်”

“ သဇင်မောင့်လို ဘော်ဒီမျိုးပဲလေ ဖင်ကြီးကြီးဆိုတော့ လိုးရင်ကောင်းမှာကို သိတယ်”

မီး က သူ့ဖင်ကြီးကို စကော၀ိုင်းလိုက် ဖိပွတ်လိုက်နဲ့

“ အာ… ကောင်းလိုက်တာ ကိုမင်းလီးကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တညလုံး မချွတ်တမ်း လိုးကြည့်ချင်တယ်ကွာ”

“ လိုးမယ်ကွာ တညလုံး”

ကျနော်က

“ ပုံစံပြောင်းရအောင် သဇင်”

“ ဘယ်လိုပြောင်းချင်လဲ”

“ ပက်လက်နေပြီး ခြေထောက်တွေ မြှောက်ပေးထားကွာ”

“ အပေါ်ကနေ တအားဆောင့်လိုးချင်လို့”

“ ကြိုက်တယ် အဲ့လို အလိုးခံချင်နေတာ သဇင်က”

သဇင်မောင်က ကုတင်စောင်းမှာ ခြေထောက်တွေကို မြှောက်ထားပြီး ပက်လက်နေပေးတယ်၊ ကျနော်က ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်လို့ လီးကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့အစေ့လေးကို တဖတ်ဖတ်ရိုက်ပြီး လီးထိပ်ကြီးနဲ့ အစေ့ကို ဖိဖိပွတ်တော့

“ အား….. အီး….”

အဖုတ်အ၀မှာ လီးထိပ်ဖူးကြီးကို တေ့ပြီးတာနဲ့ သူ့ခြေထောက်တွေကို လက်နဲ့ဆွဲမပြီး လီးကြီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက် တ၀က်လောက်ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်နဲ့ လိုးနေပြီ။ မင်းမောင်က မီး ကို ဖင်ကုန်းပြီးလိုးမယ်ပြောလို့ မီး က ကုတင်စောင်းမှာ ဒူးထောက်ထားပြီး ခါးလေးကိုခွက်လို့ ကုန်းနေတော့ ဖင်ကြီးက ပိုတောင်ကြီးနေသလိုပဲ၊ မင်းမောင်က ကုတင်အောက်ကိုဆင်း မီး ဖင်ကြီးနောက်မှာ ထိုင်ချပြီး နောက်ကို ပြူထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့ တပြတ်ပြတ်ယက်တော့

“ အား… ကိုမင်း ယက်တာ ကောင်းလိုက်တာ အဖုတ်ထဲက ရွပြီးအရမ်းအလိုးခံချင်နေလို့ လီးကြီးနဲ့ လိုးပေးတော့ကွာ”

မင်းမောင်လည်း သူ့လီးကြီးကို မီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ တချက်ထဲ အဆုံးထိဆောင့်သွင်းလိုက်တာ လီးကြီးက အရည်တွေလူးနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ တန်းခနဲ ၀င်သွားတာပေါ့

“ အိုး…. ကောင်းလိုက်တာ ကိုမင်းရာ မီး ကို မညှာနဲ့ တအားဆောင့်လိုးပေး”

“ လိုးပေးမယ် စိတ်ချ”

မီး ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးတာများ

ဖုန်း…. ဖုန်း……. ဖုန်း………

မင်းမောင်တအားဆောင့်လိုးတာကို မြင်တော့ ကျနော်လည်း သဇင်မောင့်နို့တွေကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး တအားဆောင့်လိုးနေတာ၊ သဇင်မောင်က သူ့ဖင်ကြီးကို ပြန်အကော့ ကျနော်က အားနဲ့ဆောင့်အချ

“ အား…. ကောင်းလိုက်တာမှ”

“ အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုကြီးလိုးပေးတာကို သဇင်အရမ်းကြိုက်တယ်”

“ သဇင့်ဖင်ကြီးက မီး ဖင်ထက်တောင်ကြီးသေးတယ် အဲ့လိုဖင်ကြီးကြီးစော်တွေကို ဘဲတိုင်းလိုးချင်တာ”

“ အိုး….အခု ကိုကြီးလိုးသလို တအားလိုးကြမှာလား ဟင်…”

“ လိုးကြမှာ”

“ အာ…. တအားလိုးတာကို ကြိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုကြီးရာ အမြဲလိုးပေးပါနော်”

အပေါ်ကနေ ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း

“ လိုးပေးမှာပေါ့ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို”

မီး က ကုန်ပြီးအလိုးခံနေရင်း သဇင်မောင့်ကို ကျနော်ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာကို ကြည့်နေတာ၊ မင်းမောင်က နောက်ကနေဆောင့်လိုးရင်း

“ ဖြန်း….”

“ အား”

မီး ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ရိုက်ထည့်လိုက်တာ ဖင်ဖြူဖြူကြီးက ရဲတွတ်သွားတာပဲ

“ ကိုမင်းလီးကြီးကို မီး အရမ်းကြိုက်နေပြီ ကို ရယ် ကောင်းလွန်းလို့”

ဖင်ကြီးကို နောက်ပြန်ဆောင့်ဆောင့်ပေးတော့ သူ့နို့တွေက ရမ်းခါနေတာ၊ အဲ့နို့တွေကို သဇင်မောင်က လက်နဲ့လှမ်းကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်နယ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့ မီး ခမျာ အကောင်းလွန်နေတော့တာပေါ့။

ကျနော်ကလည်း လီးကြီးကို သဇင်မောင့်အဖုတ်ထဲမှာ အဆုံးထိစိမ်ထားပြီး ညှောင့်ညှောင့်ပေးနေတော့ သူ့အစေ့လေးနဲ့ ကျနော့်အမွှေးတွေနဲ့ ဖိကြိတ်သလိုဖြစ်တဲ့အပြင် လီးချောင်းကြီးက အတွင်းထဲမှာ ဟိုထိုး ဒီထိုးနဲ့လေ၊ သဇင်မောင်လည်း မတရားကိုကောင်းပြီး

“ ပြီးချင်နေပြီ ကိုကြီးရာ မြန်မြန်ဆောင့်လိုးပေး”

ကျနော်လည်း အချက် ငါးဆယ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ

“ အား အား” နဲ့

သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကော့တက်ရင်း ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားတော့တာပဲ။

မင်းမောင်က မီး ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး တချက်ခြင်း သူ့လီးကြီးနဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ၊ ကျနော်က သဇင်မောင့်အဖုတ်ထဲက လီးကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး မီး ပါးစပ်ရှေ့ကို ထိုးပေးလိုက်တော့ မီး က အလိုက်သင့်ပါးစပ်ဟပေးတာနဲ့ အရည်တွေပေပွနေတဲ့ လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်၊ မီး က လီးကြီးကို ငုံထားပေးတော့ ကျနော်လည်း ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပါးစပ်ထဲကို လိုးပေးနေတာ၊ မီး ကို အနောက်ကနေ မင်းမောင်ကလည်း ဆောင့်လိုးနေတုန်း၊ လီးကြီးနှစ်ချောင်းနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲ အလိုးခံနေရတော့ မီး တစ်ယောက် အီစိမ့်နေအောင်ကောင်းနေတာပေါ့၊ အဖုတ်ထဲမှာလည်း လီးကြီးုက ပြည့်သိပ်၊ ပါးစပ်ထဲမှာလည်း အပြည့်နဲ့ တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့အရသာတွေကို ခံစားနေတာ၊ ရှေ့နောက် အလိုးခံနေရင်း မီး က လက်ပြတာနဲ့ လီးကို ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်တော့

“ ကို့လီးကြီးနဲ့ အဖုတ်ထဲကို လိုးပေးဦး”

“ လိုးပေးမယ် ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ လိုးပေးရမလဲ”

“ ပက်လက်ပဲလိုးပေး ခဏလေး အလိုးမခံခင် လီးနှစ်ချောင်းကို စုပ်ချင်သေးတယ်”

မီး က ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး လီးကြီးနှစ်ချောင်းကို လက်တဘက်စီနဲ့ ကိုင်ထားပြီးတော့ ကျနော့်လီးကို စုပ်နေရင် မင်းမောင်လီးကြီးကို ထုပေး၊ မင်းမောင်လီးကြီးကို စုပ်ရင် ကျနော့်လီးကို ထုပေးနဲ့၊ အားရအောင် စုပ်ပြီးခါမှ

“ လိုးပေးတော့ ကို”

ပက်လက်လှန်ပေးတော့ ကျနော်လည်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ၀င်ပြီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လီးထိပ်ကြီးနဲ့ အသာတေ့လို့ ဖိသွင်းလိုက်တယ်၊ မင်းမောင်လီးကြီးလိုးထားလို့ အရည်တွေရွဲနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ ကျနော့်လီးကြီး ၀င်သွားရော၊ နည်းနည်းပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ဆောင့်နဲ့ မှန်မှန်လေး လိုးပေးနေပြီ၊ မင်းမောင်က မီး အနားသွားပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ပေးပြီး နို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့နယ်နေတာ၊ မီး ဆောက်ဖုတ်က လီးကြီးလိုးထားလို့ အရည်တွေရွဲနေတာတောင် ကျနော့်လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်ထားတယ်၊ ကျနော်က ဒူးကွေးထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ကို်င်ပြီး ဆောင့်လိုးနေပြီ။

သဇင်မောင်က မှိန်းနေရာက ထလာပြီးတော့ မီး အစေ့လေးကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးနေတယ်၊ မင်းမောင်က မီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းပြီး နို့တွေကို နယ်ပေးနေတုန်းပဲ၊ ဒီလိုမျိုး နေရာစုံကနေ ကာမအရသာထူးတွေ တချိန်ထဲရနေတော့ မီး တစ်ယောက် အရမ်းကိုကောင်းနေပြီပေါ့၊ သူ့လက်တဖက်နဲ့ မင်းမောင်လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ထုပေးနေသေး၊ ပြီးတော့

“ ကိုမင်း ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးချင်ရင်လဲ ရတယ်နော်”

“ အိုး… မိုက်တယ်”

မင်းမောင်က မီး မျက်နှာရှေ့နားမှာ ဒူးထောက်ခွထားပြီး လီးထိပ်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းပေးထားတာတော့ မီး က တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက် လျှာနဲ့လှမ့်ယက်လိုက်နဲ့ စုပ်နေတာ၊သဇင်မောင်က အစေ့ကို လက်နဲ့ခြေပေးနေတဲ့အချိန် ကျနော်ကလည်း အားရပါးရဆောင့်ဆောင့်လိုး၊ မင်းမောင်ကလည်း ပါးစပ်ထဲလိုးဆိုတော့ မီး တစ်ယောက် ခြေချောင်းတွေတောင် ကုတ်သွားလိုက် ပြေသွားလိုက်နဲ့ တအားကို ကောင်းနေတာ၊

သဇင်မောင်က

“ ကိုမင်းရေ စစ်စတီနိုင်း ဆွဲရအောင်”

“ ဆွဲမယ်လေ”

မင်းမောင်က မီး နဲ့ ယှဉ်ပြီး ပက်လက်နေတော့ သူ့လီးကြီးက အရည်တွေတလက်လက်နဲ့ မိုးပေါ်ထောင်လို့၊ သဇင်မောင်က ပြောင်းပြန်ခွလိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို မင်းမောင်မျက်နှာနား ကပ်ပေးပြီးတော့ မင်းမောင်လီးကြီးပေါ်ကို မှောက်ချလို့ လီးတန်တလျှောက်က အရည်တွေကို လျှာနဲ့လိုက်ယက်နေတယ်၊ ကျနော်က မီး ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး အောက်ကို ဖိချလိုက်တော့ မီး ဖင်ကြီးတွေက မွေ့ရာပေါ်ကို ကြွတက်လာတာပေါ့၊ အဲ့အနေအထားမှာ လီးကြီးကို အပေါ်ကနေ တဆုံးထိဆောင့်သွင်းပြီး ဒစ်ကြီးပေါ်အောင် ပြန်ထုတ် နောက်တဆုံးပြန်ဆောင့်နဲ့ လိုးနေတာ၊ လီးကြီးက မီး အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်ပြီး ၀င်ထွက်နေတာကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံး ပိုပိုကောင်းလာသလို ဆောင့်လိုးတဲ့အရှိန်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာတယ်၊

“ ကောင်းလိုက်တာ ကို ရယ် လိုးတတ်လိုက်တာ အီး…”

“ တူတူပဲ အရမ်းကောင်းနေတာ”

လီးတဆုံးဆောင့်ချလိုက်တဲ့အချိန် လီးထိပ်ကြီးက ဒုတ်ခနဲ သားအိမ်၀ကို သွားသွားထောက်နေတော့ ကျဉ်ခနဲ ကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ဟာက တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေဆီ ရောက်သွားတာ၊မင်းမောင်လည်း မျက်နှာပေါ်မိုးလာတဲ့ သဇင်မောင့် အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့ ပင့်ယက်တာ မမှီချင်လို့ ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့အောက်ကိုဖိချလိုက်ပြီး တပြတ်ပြတ်ယက်တော့ သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးက အငြိမ်မနေတော့ဘူး၊ အဲ့တာနဲ့ မင်းမောင်လီးကြီးကိုပဲ တအားဖိဖိစုပ်နေတော့တာ၊ လီးဒစ်ကြီးတခုလုံးကို ငုံထားပြီး လျှာနဲ့၀ိုက်ယက်လိုက် နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ညှပ်ထားပြီး ဒစ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်၊ မင်းမောင်ကလည်း လျှာကိုချွန်ထားပြီး အဖုတ်အ၀ထဲထိုးသွင်းပေးထားတာကို သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးက အငြိမ်မနေတော့ လျှာက အဖုတ်အတွင်းထဲမှာ ထိုးမွှေနေတာပေါ့။

ကျနော်လည်း ထမ်းထားတဲ့ခြေထောက်တွေကို ပြန်ချပြီး ပိုအားစိုက်ဆောင့်လို့ရအောင် အနေအထားပြင်ပြီးတော့ မီး အဖုတ်ကြီးထဲ ကျနော့်လီးကြီးကို မှန်မှန်လေး ပြန်ဆောင့်နေပြီ၊ မီး ကလည်း

“ ကို လိုးပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးနော်”

လက်နှစ်ဘက်ကို မီး ကျောအောက်ကနေ ပုခုံးဆီ သိုင်းဖက်ထားပြီး ဆောင့်တဲ့အရှိန်ကို တဖြည်းဖြည်း မြှင့်လာတာ

“ အင့် ..အင့်”

“ အိုး……. ကောင်းလိုက်တာမှ ဆောင့် ဆောင့် ”

မင်းမောင်က သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ စုံကိုင်ဗြဲထားပြီး အဖုတ်ကြီးတခုလုံးကို လျှာနဲ့ မပြတ်ယက်နေတာ အောက်ကပင့်ယက်လေ မင်းမောင်မျက်နှာတခုလုံးကို ဆောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ ဖိဖိပွတ်လိုက် လီးကြီးကို တအားဖိဖိစုပ်လိုက်နဲ့ အပြိုင်ချီတက်နေကြတာ၊ ယက်တာရော စုပ်တာရော မြန်လာကြပြီ။

“ တအား..ဆောင့်တော့မယ်နော်”

“ ဆောင့်သာဆောင့်”

“ အင့် အင့် အင့်”

ကျတော့်ဆောင့်ချက်တွေ တအားမြန်လာတော့

“ အား……… ပြီးတော့မယ် တအားဆောင့်ဆောင့် လိုးပေး”

ဖုန်း…. ဖုန်း……..

“ အား”

ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေတုန်း

“ အီး……… အင့် အင့်”

ကျနော့်လီးကြီး ကျဉ်တက်လာပြီး အားရှိသမျှ ဆောင့်လိုးလိုက်တာ မီး ဖင်ကြီးတွေလည်း တုန်ပြီး မွှေ့ရာပေါ်က ကော့အတက် အောက်ကို ပြန်မကျခင်လေးမှာ သုတ်တွေကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်၊ သူလည်း ပြီးသွားတာတောင် ဖင်ကြီးက တုန်ကောင်းတုန်း။တချိန်ထဲလိုလို မင်းမောင်က အဖုတ်ကြီးကို ငုံပြီးတအားစုပ်လိုက်ချိန် သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးလည်း အခါခါရမ်းလို့ ပြီးသွားတာနဲ့ ပါးစပ်ထဲက လီးကြီးလည်း သုတ်တွေပန်းထွက်ပြီး လေးယောက်လုံး ငြိမ်သွားတော့တာပဲ။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



တိမ်လှိုင်းစီးသူများ အပိုင်း ( ၁ )

တိမ်လှိုင်းစီးသူများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

သြော်…. ငါ့စိတ်ကိုက မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ကိုယ့်မှာ လုံးကြီးပေါက်လှဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးလို ချစ်သူရှိနေရဲ့သားနဲ့၊ ချစ်သူတို့ရုံးက အပျိုကြီးတစ်ယောက်ကို စိတ်ထဲ ဘာလိုလို ညာလိုလိုဖြစ်နေတာ ခက်တယ်။ အဲ့အပျိုကြီးကို စိတ်၀င်စားတာလည်း ကျနော့်အပြစ် မဟုတ်ဘူးလို့ ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ဖြေတွေးရင်း မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်လာမိပြန်ရော၊ အသားက ညိုစိမ့်စိမ့်၊ မျက်ခုံးကထူထူ၊ နှုတ်ခမ်းပြည့်ပြည့်နဲ့ ရင်ကထွားထွား၊ တင်က မို့မောက်ပြီး ကောက်နေတာ၊ အခုအသက် သုံးဆယ်ကျော်အထိ အပျိုကြီးလုပ်နေတာ နှမြောဖို့ အတော်ကောင်းရောပဲ။

ချစ်သူနဲ့ အဲ့အပျိုကြီးကလည်း အလုပ်မှာရော အပြင်မှာပါ တော်တော်လေးခင်နေတာ၊ ချစ်သူကို ရုံးဆင်းချိန် သွားကြိုရင် အပျိုကြီးနဲ့အမြဲတွေ့နေတော့ ကျနော်နဲ့ပါခင်နေရော၊ အပျိုကြီးနာမည်က သဇင်မောင် တဲ့၊ ကျနော့်ချစ်သူက သဇင်မောင်ထက် လေးနှစ်လောက်ငယ်ပေမယ့် ကျနော်နဲ့သဇင်မောင်ကျ ကိုယ်ကကြီးလည်း သုံးလေးနှစ်ပေါ့၊ ချစ်သူနဲ့ ကျနော့်အကြောင်းကိုလည်း အိမ်တွေကို အသိပေးထားပြီးပြီဆိုတော့ ရုံးပိတ်တဲ့ရက်ဆို ဟိုတယ်တစ်ခုခုကို သွားနှပ်ဖြစ်တာများတယ်၊ ဒီလိုနေရင်းနဲ့ သဇင်မောင်ကို စိတ်ထဲကနေ ပစ်မှားတာကြာလာတယ်ဆိုပါတော့။

တစ်ရက်… ချစ်သူနဲ့ ဟိုတယ်မှာဆွဲနေတုန်း၊ ချစ်သူက ကုတင်စောင်းမှာ ဒူးလေးထောက်ပြီး ခါးလေးခွက်လို့ ဖင်ကြီးကုန်းပေးနေတာကို ကျနော်က နောက်ကနေ ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း သူ့ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကြားထဲက အဖုတ်ထဲကို ကျနော့်လီးကြီး ၀င်သွားလိုက် ထွက်လာလိုက် ဖြစ်နေတာကို ကြည့်လို့ အရမ်းကောင်းနေတဲ့အချိန် စိတ်ထဲမှာ သဇင်မောင်သာ ဒီလိုကုန်းနေရင် အနောက်ကနေ ဒီလိုဒီလိုဆောင့်လိုးလို့ အရမ်းကောင်းမှာလို့ တွေးပြီး တအားပစ်ဆောင့်လိုးရင်းနဲ့

“ မီး… သဇင်မောင့်ဖင်ကြီးတွေက မီး ထက်တောင် ကြီးသလားမသိဘူးနော် ” 

လို့ ပါးစပ်ကနေ လွှတ်ခနဲထွက်သွားပါရော။

“ ဘာ…… ကိုက ဒီလိုအချိန်မှာ ဒီလိုစကားမျိုး ဘာကြောင့်မို့ပြောတာလည်း၊ ကို့စိတ်ထဲမှာ အခုလိုးနေတာက မီး မဟုတ်ပဲ မသဇင်လို့ စိတ်ထဲတွေးနေတာလား ” 

ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ထထိုင်လို့ ရန်တွေ့ပါရော၊ ကျနော်လည်း ကိုယ့်အမှားဆိုတော့ ပျာပျာသလဲ တောင်းပန်ပြီး ချော့ရတာပေါ့၊ နှစ်ရက်လောက်ကို ချော့ယူရတယ်၊ အဲ့လိုဖြစ်ပြီး နောက်တစ်လလောက်ကြာတော့ ချစ်သူကို မသိမသာလေး နားခံသာအောင် ကျင့်ကျင့်ပြီး စကားပြောရင် သဇင်မောင့်အကြောင်း ထည့်ထည့်ပြောပေးတာ ကြာလာတော့ ချစ်သူလည်း စိတ်ထဲဘယ်လိုမှ မနေတာလား၊ ကြားရဖန်များလို့လားမသိ၊ ရိုးသွားရော။ ကဲ…. နောက်ဆုံး ချစ်သူကို ညှိလို့ရတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ၊ စိတ်ကူးထဲမယ် ဇာတ်လမ်းဆင်တယ်ပေါ့၊ တကယ်လက်တွေ့တော့ ဘယ်ဟုတ်မလည်း၊ ချစ်သူနဲ့ လိုးနေတဲ့အချိန်မှာ သူ့ကို မီး လို့မခေါ်ပဲ သဇင်လို့ ပြောင်းခေါ်ပြီး စိတ်ကူးထဲမယ် ဇာတ်လမ်းဆင်လို့ ကောင်းကောင်းလိုးနေတဲ့အဆင့်ထိ ရောက်တယ်ပေါ့လေ။

သဇင်မောင့်ကို ဇာတ်လမ်းထဲထည့်ပြီး ပြောနေကြဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ကျနော်က မီး ကို မေးတယ်။

“ သဇင်မောင့်ကို ၀င်ရောပြီး သူစိတ်ပါလာအောင် ကြိုးစားကြည့်ရင် ကောင်းမလား”

“ လွယ်ပါ့မလား အခြေအနေပေးရင်တော့ လုပ်ကြည့်ပေါ့ တော်ကြာ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတွေလည်း ဖြစ်နေဦးမယ်နော်”

“ အခြေအနေကြည့်ပြီး လုပ်မှာပါ”

အဲ့နောက်ပိုင်း သဇင်မောင့်ကို viber ကနေ ဟိုပြောဒီပြောပေါ့၊ တစ်စတစ်စနဲ့ သူ့ကို နားယဉ်အောင် ဆက်စ်အကြောင်းတွေ ထည့်ထည့်ပြောပေးတယ်၊ နောက်ဆုံး ကျနော်နဲ့ မီး နဲ့ ဟိုတယ်မှာ ချိန်းရင် ဘယ်လိုလုပ်တာတို့ ဘာတို့ကအစ ပြောပြဖြစ်လာတယ်၊ သူက ပထမတော့ ရှက်သလိုလို နားမထောင်ချင်သလိုလိုနဲ့ နောက်ကျ သူကိုယ်တိုင်က မေးလာတတ်တယ်၊ ကျနော်ပြောပြောပြနေတာကို နားထောင်ပြီး သူလည်း ဖီးလ်တွေတက်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့၊ တစ်ခါပြောဖြစ်တာ ရှိသေးတယ်၊ မီး ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ကျနော်က ဆွဲတာလို့ မီး ဖင်ကြီးက ကြီးတော့ အဲ့လိုဆွဲရင် နှစ်ယောက်လုံးအရမ်းကောင်းတာလို့၊ သဇင်ဖင်ကြီးက မီး ဖင်ကြီးထက်တောင်ကြီးသေးတာ သဇင်သာဆိုရင် ပိုကောင်းမှာလို့ ပြောတော့ ဟုတ်လို့လားတဲ့၊ ဟုတ်တာပေါ့လို့၊ အဲ့လို အဲ့လိုတွေသာ ပြောနေတာ အပြင်မှာ သဇင်မောင်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ မသွားဖူး မလာဖူးဘူး။

ကျနော်နဲ့သဇင်မောင်က မြို့ထဲမှာနေတာ၊ ကျနော့်ချစ်သူ မီး က ဗဟန်းသူဆိုတော့ တစ်လတစ်ခါလောက် ၃ ယောက်အတူတူချိန်းပြီး မုန့်ထွက်စားတာတို့ ဘာတို့ဆိုရင် အပြန်ကျ များသောအားဖြင့် ကျနော်က ချစ်သူကို လိုက်ပို့ပေးနေကြ သဇင်မောင်က သူ့ဘာသာသူ ပြန်တာများတယ်၊ အရေးကြီးကိစ္စရှိရင်သာ ချစ်သူက တက်စီနဲ့ ပြန်သွားတာ၊ အဲ့လိုအခါမျိုးမှာ သဇင်မောင်နဲ့ ကျနော်တူတူ ပြန်ဖြစ်တယ်။

မိုးတွင်းကြီး အဲ့လို တူတူပြန်ဖြစ်တဲ့တစ်ရက်မှာ လမ်းလျှောက်နေတုန်း ရုတ်တရက်ကြီး မိုးကအကြီးအကျယ်ရွာချတာ သဇင်မောင်က ထီးပါတယ်ဆိုပေမယ့် လေရော မိုးရောဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံးရွဲရွဲစိုကုန်တာပေါ့၊ နေရာက မြိုမကျောင်းလမ်းထဲမှာ မိုးရွာတဲ့အပြင် လေကအရမ်းတိုက်နေတော့ တက်စီတွေလည်း တစ်စီးမှမတွေ့၊ သူက ခိုက်ခိုက်တုန်နေပြီ၊ ဒီရှေ့နားမှာ အင်း တစ်ခုရှိတယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ် ဆက်ရှင်နဲ့လည်း နေလို့ရတယ်၊ သူ့ကို နွေးနွေးထွေးထွေးနေရာတစ်ခု ရှေ့လေးမှာတင်ရှိတယ် ဒီအတိုင်းဆက်နေရင် သဇင်ဖျားလိမ့်မယ် လာ လာ ဆိုပြီး သူ့လက်ကိုဆွဲလို့ အဲ့ဒီ အင်း ထဲ၀င်ပြီး အခန်းယူရတာပေါ့။

အခန်းထဲရောက်တော့ သဇင်က တော်တော်ချမ်းနေလို့ တုန်တောင်နေပြီ၊ သူက တော်သေးတယ်တဲ့ အခုနမှ အိမ်နေရင်း၀တ်ဖို့ ဂါ၀န်အတိုတစ်ထည်၀ယ်လာမိလို့တဲ့၊ ရေစိုတွေကို အဲ့တာနဲ့ လဲ၀တ်ထားမှဆိုပြီး သူ့အိတ်ထဲက အကျီအသစ်ကိုယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ၀င်သွားတယ်၊ မိုးရေရွဲရွဲစိုနေတဲ့ သဇင်မောင့်ဘော်ဒီကို နောက်ကနေမြင်ရတာ တကယ့်ကို အမိုက်စားပဲ၊ ခက်တာက ကျနော်၊ ရေစိုတွေကို လဲဖို့ ဘာမှမရှိဘူး၊ တာဝါပဲပတ်ထားတော့မယ် စိတ်ကူးပြီး ရေစိုနေတဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းပင်ကိုချွတ် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တော့ချန်ထားလိုက်တယ်၊ တာဝါက ရေချိုးခန်းထဲမှာမို့လို့ သူထွက်လာမှပဲ ယူတော့မယ်တွေးပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေလိုက်တယ်၊ သဇင်မောင်က ရေချိုးနေတယ်ထင်ပါ့ ရေသံတွေကြားနေရတယ်၊ သူရေချိုးနေတဲ့ပုံကို စိတ်ကူးထဲမှာ ပုံဖော်ကြည့်မိတော့၊ အောက်ကကောင်က မာလာပါရော၊ သဇင်မောင် ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ ပေါင်လည်လောက်ပဲရှိတဲ့ ကြိုးတစ်ချောင်း ဂါ၀န်လေးနဲ့

“ ၀ိုး…. မိုက်တယ် အဲ့ဒီဂါ၀န်နဲ့ ”

“ ကိုကြီးကသာ မိုက်နေတာ အောက်ခံတွေ အကုန်စိုကုန်လို့ ချွတ်ထားပြီး ဒီအတိုင်း ၀တ်ထားရတာ”

ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ရင်းပြောတာ ကျနော်က အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတော့ အခုနထဲက ငပဲကမာနေ၊ ဘောင်းဘီကလဲ ဖောင်းနေတာကို မြင်မှာသေချာတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပေါ့၊ ကျနော်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ၀င်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်လို့ တာဝါပတ်ပြီးထွက်လာတော့ သဇင်မောင်က မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ခေါင်းဖြီးနေတယ်၊ သူ၀တ်ထားတဲ့ ဂါ၀န်က ခပ်ပါးပါးဆိုတော့ နို့တွေက အလုံးလိုက်ထွက်နေတာ နို့သီးခေါင်းတောင် မြင်နေရတယ် ကျနော်က ဘေးကနေကြည့်တော့ အထင်းသားပဲ၊ အောက်ဘက်ကြည့်တော့လည်း ပေါင်တန်ပြည့်ပြည့်နဲ့ တင်လုံးကြီးက အနောက်ကို ကောက်ထွက်နေတာကြီး မြင်ပြန်တော့ ကျနော့်ကောင်က ချက်ခြင်းခေါင်းထောင်ထလာပြန်တယ်၊ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေရင်း

“ သဇင့်နို့တွေက လှလိုက်တာ”

“ ဟယ် လိုက်ကြည့်နေတယ် သူများအတွင်းပစ္စည်းတွေကို”

“ လိုက်မကြည့်ပါဘူး ဒီအတိုင်းမြင်နေရတာ နို့တွေကလည်း တင်းနေတာပဲ မိုက်တယ်” 

ပြောပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ကျနော်ကထိုင်တော့ သူလည်းဘေးနား လာထိုင်တယ်။

“ နို့တွေက ဆေးတွေ ဘာတွေများ လိမ်းထားတာလား”

“ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ဘာဆေးမှမလိမ်းပါဘူး အော်ရီဂျင်နယ် အစစ် အစစ်”

ပုခုံးချင်းထိပြီးကပ်ထိုင်နေတော့ စကားပြောရင်းနဲ့ ကျနော့်လက်မောင်းတွေက သူ့နို့ကြီးတွေကို ထိမိပြန်တယ်၊ တာဝါအောက်က အချောင်းကလည်း တဖြည်းဖြည်းကြီးလာနေပြီ။

“ သဇင့်အရွယ်နဲ့ ရင်သားတွေက ဒီလောက်ပြည့်တင်းနေတာ ရှားတယ်နော် အရမ်းဂရုစိုက်လို့ဖြစ်မယ်”

“ အရမ်းမမြှောက်နဲ့ သဇင်ရှက်တယ်”

ကျနော်လည်း တော်တော်တင်းနေပြီ၊ ကျနော့်လက်နဲ့ သူ့လက်မောင်းလေးကို အသာပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူကလည်း လက်ဖဝါးနှစ်ခုကို ပွတ်လိုက် ဆုတ်လိုက်နဲ့ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်လာနေပြီ၊ သူ့ပုခုံးတစ်ဘက်ကို ကျနော့်ဘက် အသာလေးဆွဲလှည့်လိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေး မျက်နှာပါလှည့်လာတယ်၊ မျက်လုံးတွေက ရီ၀ေ၀ေနဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လို့၊ နှုတ်ခမ်းတွေက မဟတဟလေး၊ တစ်ခုခုကို မျှော်လင့်နေတဲ့မျက်နှာမျိုး၊ ကျနော့်မျက်နှာက သူ့မျက်နှာနားကို ထိလုထိခင်အထိ ကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းကို မထိတထိ ပွတ်ပြီးတော့ သူ့အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ငုံလိုက်တယ်၊ ငုံထားရင်း မျှင်းမျှင်းလေးစုပ်ပေးနေတုန်း ညာဘက်လက်ကို သူ့ဘယ်ဘက်ရင်သားပေါ်အုပ်ကိုင်ပြီး အသာလေးနယ်ပေးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက လှုပ်ရှားပြီး တုန့်ပြန်နမ်းလာတယ်၊ လက်တွေက နို့တွေကို နယ်လိုက်ဖျစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်လုပ်ရင်း အနမ်းရှည်ကြီးပေးနေမိတယ်၊ နမ်းနေရင်းနဲ့ ကျနော့်ခါးက တာဝါကို ခွာပစ်လို်က်ပြီး သူ့လက်ကို ကျနော့်ကောင်ကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ထားတယ်၊ လျှာခြင်းကလိရင်းကနေ သူက ခဏခွာလိုက်ပြီး

“ ကိုကြီး သဇင်တို့ ဒီလိုနေလို့ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်နော် ညီမလေးသိရင်လည်း မကောင်းဘူး”

ကျနော်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နှုတ်ခမ်းခြင်းပဲ ပိတ်ပေးလိုက်တယ်၊ ဆက်ပြောနေမှာစိုးလို့ နို့တွေပေါ် ဆော့ကစားနေတဲ့ လက်က အောက်ဘက်ကိုဆင်းလာပြီး ပေါင်တန်တလျှောက်ပွတ်လိုက် ဂါ၀န်အောက် ပေါင်အတွင်းပိုင်းတွေကို အသာပွတ်တော့ လီးကြီးကို ဆုတ်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေလည်း ငြိမ်မနေတော့ပဲ အတန်တလျှောက် လှုပ်ရှားလာနေပြီ၊ သူ့ပုခုံးပေါ်က ကြိုးလေးနှစ်ဘက်ကို ဘေးအသာတွန်းချပြီး အင်္ကျီ ကို နို့တွေပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲချလိုက်တော့ နို့ကြီးနှစ်လုံး ငွားငွားစွင့်စွင့်ပေါ်လာရော၊ နို့အုံကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ပင့်ကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို ငုံ့လို့ နို့သီးခေါင်းပတ်ချာလည်ကို လျှာနဲ့၀ိုက်ယက်လိုက်တော့ ညည်းသံတိုးတိုးကြားရ၊ နို့တွေကို ဟိုဘက်ဒီဘက်ပြောင်းစို့လို့ အားရတော့မှ ကုတင်အောက်ကိုချထားတဲ့ သူ့ခြေထောက်ကြားကို ၀င်ထိုင်ပြီး ဂါ၀န်ကို လှန်တင်လို့ သူ့တင်ပါးတွေကို ကုတင်စောင်းထိ ဆွဲယူလိုက်တယ်။

သူ့ခြေထောက်တွေကို တံတောက်ခွက်ကနေ မ ပြီး အပေါ်ထောင်လိုက်တော့ သဇင့်အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးခပ်ပါးပါးကြားမှာ အရည်တွေလဲ့လို့၊ လျှာနဲ့ အဖုတ်နှစ်ဘက်ဘေးသားတွေကို တို့တို့ယက်ပြီးမှ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက်ကို လျှာနဲ့အစုန်အဆန်ယက်ပေးလိုက်တာမှာ ဖင်ကြီးတွေ လှုပ်ရမ်းလို့ နှုတ်က တ အင်း အင်း အသံတွေဆက်တိုက်ထွက်လာတယ်၊ အစေ့လေးကို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ညှပ်ပြီး ဆွဲစုပ်တော့ အား ခနဲအော်ပြီး ဖင်ကြီးက မြှောက်တက်သွားတယ်၊ အစေ့ကို စုပ်ထားပြီး လျှာထိပ်နဲ့တရစပ်ယက်ပေး အဖုတ်အ၀မှာ လျှာကို ထိုးမွှေနဲ့ဆိုတော့ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေက အပြင်ကိုစီးကျလာတာ ဖင်၀မှာတောင် စိုရွဲနေပြီ။

ကျနော်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်နမ်းတော့ သူ့မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းလို့ တုံ့ပြန်အနမ်းတွေ ပေးလာတယ်၊ သူ့ကို မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး ပါးခြင်းအပ်လို့

“ သဇင့်အဖုတ်ကြီးက ယက်လို့ကောင်းလိုက်တာ နူးအိနေတာပဲ”

“ အို…. ကိုကြီးယက်ပေးတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ သဇင်လည်း ပြန်လုပ်ပေးချင်တယ်”

သူက ဒူးထောက်ထိုင်လို့ လီးကြီးကို လက်နဲ့အသာကိုင်ပြီး

“ ကိုကြီးဟာကြီးက အားရစရာကြီး အနီးကပ်မြင်တော့ အသည်းတောင်ယားတယ်”

နှုတ်ခမ်းထူထူတွေနဲ့ လီးထိပ်ကြီးကို ပွတ်၊ ဒစ်ပတ်ချာလည်ကို လျှာနဲ့ပတ်ယက်၊ လီးအရင်းကနေ ထိပ်ပိုင်းအထိ လျှာနဲ့ယက်၊ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဟ လို့ ထိပ်ဖူးကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး လျှာနဲ့လှိမ့်ယက်နေတယ်၊ သဇင်မောင်က အရိုင်းမဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်၊ လီးကြီးကို စုပ်နေတဲ့ပုံက လုပ်နေကျအလုပ်တစ်ခုကို လုပ်နေသလိုမျိုး၊ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ အားရပါးရ စုပ်နေတာ လီးကြီးက သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပိုတောင်ကြီးလာသလိုပဲ မာတင်းပြီးတော့၊ ကျနော်လည်း ပြီးသွားမှာ စိုးတာနဲ့ သူ့ကို ဆွဲထူပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း ဖင်ကြီးတွေကို လက်နဲ့ဖျစ်လို့

“ သဇင်လီးစုပ်ပေးတာ အရမ်းမိုက်တယ်”

“ လီးကြီးက စုပ်လို့ကိုကောင်းတာ”

နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး သဇင်မောင်က ပက်လက်လေး၊ ကျနော်က သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူးထောက်ပြီး လီးထိပ်ကြီးနဲ့ အဖုတ်ကြီးကို အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲပေးတာ၊ အစေ့လေးကို လီးထိပ်ကြီးနဲ့ ဖိဖိပွတ်တော့ ညည်းသံတွေကျယ်လာပြီး သူ့လက်နဲ့ လီးကြီးကို လာကိုင်တယ်လို့ အဖုတ်အ၀မှာ လီးကြီးကို တေ့ပေးပြီး

“ သွင်းပေးတော့နော်”

ကျနော်လည်း လီးကြီးကို အဖုတ်ကြီးထဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်၊ လီးကြီးက အတွင်းထဲကို တ၀က်လောက် မြုတ်၀င်သွားတော့ နည်းနည်းပြန်ထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ လိုးနေတာ၊ လီးကြီးက အရည်တွေရွဲနေတဲ့ အဖုတ်ထဲမှာတောင် ခပ်ကြပ်ကြပ်နဲ့ ၀င်လိုက်ထွက်လိုက်၊ ဆောင့်ချက်တွေ စိပ်လာတာနဲ့အမျှ သဇင်ကလည်း အလိုက်သင့်လေး ကော့ကော့ပေးတာ မြန်လာတယ်၊ လီးကြီးကို အဆုံးထိဖိကပ်ထားပြီး ခါးအားကိုသုံးလို့ ညှောင့်ရင်းဖိပွတ်ပေးနေတော့ သဇင်မောင့်လက်တွေက ကျနော့်ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လို့

“ အီး….. ကောင်းလိုက်တာ အထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ”

ခဏကြာတော့ သူအပေါ်ကလုပ်ချင်တယ်ပြောလို့ ကျနော်က ပက်လက်နေပေးပြီး သူကအပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်လိုးတယ်၊ ပထမတော့ ခပ်နှေးနှေးနဲ့ ဖင်ကြီးကို နွဲ့လိုက်ယိမ်းလိုက် ကြွလိုက် ဖိလိုက်နဲ့၊ အရှိန်ရလာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကကြမ်းလာတယ်၊ ပါးစပ်ကလည်း သံစုံထွက်ပြီး ညည်းနေတာ၊ တော်တော်ကြာကြာ စိတ်ကြိုက်ကြမ်းလိုက်တာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ချေွးတွေရေချိုးထားသလိုထွက်လာမှပဲ သူလည်း ခရီးဆုံးရောက်ပြီး ကျနော့်ပေါ်မှောက်ကျသွားရော၊ ဒီအတိုင်းလေး ခဏငြိမ်ပေးနေပြီးမှ သဇင့်ဖင်ကြီးကို နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးချင်လို့ ကုန်းပေးနော်လို့ ပြောလိုက်တော့ ချက်ခြင်းပဲ ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်လို့ ကုန်းပေးတယ်။

အဲ့လိုကုန်းလိုက်ခါမှ ဖင်ကြီးတွေက မောက်တက်လာပြီး ပိုကြီးနေသလိုပဲ မြင်ရတာက၊ ကျနော်လည်း သူ့ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး နောက်ကနေအားရပါးရဆောင့်လိုးလိုက်တာ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ မတရားကောင်းလို့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ပဲ ပြီးသွားတယ်၊ နှစ်ယောက်သားမောမောနဲ့ ခြေပစ်လက်ပစ်နားကြပြီး အားပြန်ပြည့်လာတော့ နောက်တချီထပ်ဆွဲကြသေးတယ်၊ မပြန်ခင် ဒီအကြောင်းကို ညီမလေးမသိပါစေနဲ့လို့ သူကပြောတော၊့ ကျနော်က

မီး က နားလည်ပါတယ်၊ သူ့ကိုအသိပေးရင် ကြိုက်တာလုပ်ရတယ်၊ အခုကတည်းက သူ့ကို ဒီအကြောင်း ဖွင့်ပြောထားလိုက်ရင် ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ မပြောပဲနေလို့ နောင်အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သူသိသွားတော့မှ ကွိုင်ကုန်မှာ စိတ်မပူနဲ့ သဇင် အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာလို့ သူ့ကို နှစ်သိမ့်အားပေးရသေးတယ်၊ ကြိုတင်ကြံစည်မှုဆိုတာသာ သဇင်သိလို့ကတော့ ထောင်ထဲရောက်မှာ မြင်ယောင်သေး၊ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ မီး ကို ဖုန်းဆက်ပြီး အကျိးအကြောင်းပြောပြလိုက်တာ မယုံပါဘူး လုပ်နေသေးတယ်၊ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် အစအဆုံးပြောပြမှပဲ ယုံတော့တယ်၊ နောက်တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ကျနော်က အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရှမ်းပြည်ဘက်ခရီးထွက်သွားတာ ရက် ၂၀ လောက်ကြာမှ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်၊ ချစ်သူမွေးနေ့က သန်ဘက်ခါမို့ အမှီပြန်ရောက်လာလို့ တော်သေးတယ်။

..................................................................................................................

ဒီလိုနဲ့ မီး ရဲ့ မွေးနေ့မှာ ရုံးပိတ်ရက်လည်းဖြစ်နေတော့ မနက်စောစော ဘုရားကိုအရင်သွားပြီးရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ် ဟိုတယ်ကောင်းကောင်းမှာ နှပ်မယ်လို့ စီစဉ်ထားတာပေါ့၊ ဘုရားမှာ တော်တော်ကြာသွားတယ်၊ ဘုရားကဆင်းလို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ကြမယ်ဆိုတော့မှ မီး က

“ မသဇင်လည်း ဒီ ဥပါယ်တံမျဉ်ရုပ်ရှင်ကားကို ကြည့်ချင်နေတာ အဖော်လည်းမရှိလို့ သူ့ခမျာ မကြည့်ရရှာဘူး၊ မီး တို့နဲ့ အတူကြည့်ဖို့ ခေါ်လိုက်ရင် ကောင်းမလား ” ပြောတော့

ကျနော်လည်း ခေါ်ချင်ခေါ်လိုက်လေ အော်….ဒါနဲ့ သဇင်မောင့်ကို ဟိုအကြောင်း မီး သိတယ်ဆိုတာ ပြောလိုက်သေးလားလို့ပြောတော့ ပြောလိုက်တယ်လေ အေးဆေးပါ မသဇင်က နောက်တစ်ပွဲတောင်နွဲချင်နွဲလို့ ရသေးတယ်တဲ့၊ ကျနော်က

“ မီး သဘောနော် ကို က ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်”

“ အင်း မီး လည်း အတွေ့အကြုံသစ်ကို ကြုံချင်နေတာ စီစဉ်လိုက်တော့မယ်”

“ မွေးနေ့ရှင် အလိုအတိုင်းပါဗျာ”

ချစ်သူက သဇင်မောင့်ဆီ ချက်ခြင်းဖုန်းဆက်ပါလေရော၊ ဟိုကလည်း သိပ်မငြင်းရှာပါဘူး လာမယ်ဆိုပဲ၊ ရုပ်ရှင်ချိန်ကလိုသေးတာနဲ့ သဇင်မောင့်ကို ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ မုန့်စားရင်းစောင့်၊ မုန့်စားပြီးလို့ သိပ်မကြာဘူး သဇင်မောင်ရောက်လာတာပဲ၊ ရောက်ရောက်ခြင်း ရှိုးတိုးရှန့်တန့်လိုလို ဖြစ်နေသေးတယ်၊ ကျနော်က ဟိုနောက်ဒီနောက်နဲ့ ရယ်ရယ်မောမောပြောခါမှ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာတာ၊ အဲ့တာနဲ့ သုံးယောက်သား ရုပ်ရှင်အတူကြည့်ရော ပြောပါတော့။

ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးတော့ အအေးသောက်ကြဦးမလား တနေရာသွားပြီး အေးဆေးနားကြမယ်လေ လို့ ဆိုလိုက်တော့ မသောက်တော့ဘူး နားတဲ့နေရာရောက်မှ စီစဉ်မယ်လေ ပြောလို့ မင်္ဂလာဂါးဒင်းကိုပဲ တန်းသွားလိုက်တယ်၊ တိတ်ဆိတ်ပြီး လူလည်းရှင်းလို့၊ အခန်းတစ်ခန်းယူပြီး အခန်းထဲကျမှ စားစရာတွေမှာမယ်၊ စကားပြောရင်း စားကြတာပေါ့လို့၊ အခန်းထဲရောက်လို့ စားစရာတွေ မှာထားတုန်း ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းထုတ်ပြီး မီး တို့ရော သောက်ဦးမလားမေးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး နည်းနည်းတော့ သောက်မယ်တဲ့၊ အဲ့တော့ ဘီယာ ငါးလုံးမှာလိုက်တယ်၊ မှာထားတဲ့ ဟင်းတွေကလည်း လေးငါးမျိုးဆိုတော့ နည်းနည်းကြာ၊ သုံးယောက်သား ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းပြောရင်းနဲ့ ကျနော်က ဘီယာ နှစ်လုံးကုန်တဲ့အချိန်မှာ သူတို့ကလည်း တစ်ယောက်တစ်လုံး ကုန်နေပြီ။

သူတို့နှစ်ယောက်က အူရိုင်းတွေဆိုတော့ မျက်လုံးတွေက ရီတီတီနဲ့ အာ၀ဇ္ဇန်းကရွှင်လာရော၊ အဲ့တာနဲ့ ဘီယာထပ်မှာပေးလိုက်တယ် ပိုရွှင်သွားအောင်လို့၊ ကျနော်လည်း သောက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ယှဉ်ပြီး အကဲခတ်နေတာ၊ အရပ်အမောင်းက သိပ်မကွာဘူးရယ်၊ ချစ်သူက အသားဖြူပြီး သဇင်မောင်က အသားခပ်လတ်လတ်၊ ရင်သားတွေကတော့ အတူတူလောက်ပဲ လက်တစ်ဆုပ်မကဘူး နှစ်ယောက်စလုံး ပြည့်ဖြိုးနေတာ၊ ကျနော့်ချစ်သူရဲ့ အိုးကြီးက မြင်သူငေးလောက်တဲ့ဆိုဒ်၊ သဇင်မောင်ရဲ့ အိုးကြီးက ချစ်သူထက်တောင် ပိုကြီးသေးတယ်၊ သဇင်မောင်နဲ့ကျနော် ဆွဲခဲ့တာကို ပြန်တွေးမိတာနဲ့ လီးကတောင်လာရော၊ သောက်လိုက်ပေါက်လိုက်ပြောလိုက်လုပ်နေကြရင်း သဇင်မောင် ရေချိုးခန်းထဲ ခဏ၀င်နေတုန်း ကျနော်က မီး နားကို ကပ်လို့ ပုခုံးကို ဖက်လိုက်ရင်း

“ အဆင်ပြေတယ်မလား အချစ်ဆုံးလေး”

“ ပြေပါတယ် ခေါင်းကတော့ နည်းနည်းချာလည်လည်နေတယ်”

“ အဲ့တာဆို ထပ်မသောက်နဲ့လေ တော်ကြာမူးပြီးမှောက်သွားမှ ဘာမှမလုပ်နိုင်ပဲဖြစ်နေမယ်”

“ အင်းပါ”

ချစ်သူလည်း ဘီယာအရှိန်နဲ့ ကောင်းနေပြီဆိုတာ သေချာနေပြီ၊ ကျနော်လည်း ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ တီရှပ်နဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပေါ့၊ မှာထားတဲ့ ဟင်းပွဲတွေရောက်လာလို့ ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ၀ိတ်တာလေးပြန်ထွက်သွားမှ သဇင်မောင်က ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတာ၊ အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ ကျနော့်ကိုမြင်တော့

“ ဟယ်… ဟိုတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဘောင်းဘီမကပ်တော့တာလည်း”

“ သဇင့်ညီမလေ ကျနော့်ကို ချုပ်ပြီး ဘောင်းဘီအတင်းဆွဲချွတ်လို့”

“ အမယ်….. ဖြစ်ရချည်သေး”

“ ကျနော်က ပြောပါတယ် သဇင့်ကို အားနာဖို့ ကောင်းတယ်လို့….. သူကလေ အားနာမနေနဲ့တဲ့ မသဇင်က တခြားသူမှ မဟုတ်ပဲ တူတူဒန့်မယ်လို့တောင် ပြောထားသေးတယ် ဆိုပြီး အဲ့လိုပြောတယ် သဇင်”

ကျနော်လည်း ဘီယာအရှိန်နဲ့ အာသွက်နေတာ ။ သဇင်မောင်က ချစ်သူကိုလှမ်းကြည့်တော့ ချစ်သူမျက်နှာက ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့

“ ချစ်သူခြင်းပဲ ဒန့်ကြပါ သဇင်က ပရိသတ်လုပ်မယ်လေ”

“ ချစ်မကြီးကလည်း ဒီသုံးယောက်ပဲရှိတာကို သုံးယောက်လုံးပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဒန့်မှာပေါ့”

လို့ ပြောပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းတယ် ကျနော်လည်း မီး နှုတ်ခမ်းကို အသာလေးစုတ်ပြီး ပြန်နမ်းပေးတာပေါ့၊ သဇင်မောင်က

“ နင်တို့ကဲတာကို ထိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ”

ကျနော်တို့လည်း နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး

“ တကယ်ကြည့်မှာလား”

“ နင်တို့တောင် အရှက်မရှိ ကဲရဲသေးတာ ကြည့်မှာပေါ့”

“ ကြည့်ရုံပဲ ကြည့်နော် စိတ်ပါမလာနဲ့”

လို့ ကျနော်က တွန်းလိုက်တော့

“ ပါစရာလား ဟဲ့…. ငါက ဟိုကားတွေ ကြည့်နေကျ ဟိ”

“ အမယ်……တို့ အပျိုကြီးက မခေပါလား ဟိုကားတွေ ကြည့်နေကျဆိုတော့ ကြည့်ရည်၀နေတယ်တဲ့ တူတယ်”

“ ၀ တယ်ဟေ့ ၀ တယ်…. တော်ရုံလောက်တော့ ရင်တောင်မခုန်ဘူး”

“ ရင်မခုန်ပဲ ကျန်တာတွေ ခုန်နေမှ ထိန်းမရဖြစ်နေမယ်နော်”

“ ရိုးလို့ဟယ်…. ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာသာ လုပ်ကြ ငါ့ကိုရှိတယ်လို့ သဘောထားမနေနဲ့”

အဲ့လိုနဲ့ ဆက်သောက်ကြတာပေါ့ ဘီယာကုန်ခါနီးတော့

“ ထမင်းစားတော့မလား သဇင်”

“ နည်းနည်းသောက်ချင်သေးတယ် ခဏနေမှ စားကြမယ်လေ”

“ အိုကေ အိုကေ”

ဘီယာထပ်မှာပြီး ဆက်သောက်ရင်း ဆက်ပြောကြတာပေါ့။ ကျနော်က သဇင်မောင့်ရဲ့ နောက်ကို ကောက်ထွက်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း

“ သဇင်က အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘူးလား ”

“ မပြုချင်တော့ပါဘူး စိတ်ရှုပ်လို့ အိမ်ထောင်သားမွေးအလုပ်တွေကို”

ဒီအပျိကြီးကတော့လေ သူ့လောက်ထန်တာ သူပဲရှိတယ် မီး ရှေ့မှာမို့လို့ ဖိန့်နေတာဖြစ်မယ်။

“ ယောကျ်ားမယူတော့ဘူးဆိုရင် နှမြောစရာကြီးဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”

“ ဟမ်… ဘာနှမြောတာလည်း ”

“ မသဇင်က ယောကျ်ားတိုင်း သဘောကျစရာတွေ ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်လေ ရင်တွေကလည်း တင်းရင်းနေတာ တင်တွေကျတော့လည်း မီး ထက်တောင် ပိုကြီးသေး အဲ့တာတွေကို နှမြောတာလို့ ပြောတာ” 

မီး က ၀င်ထောက်ပြောရော။သဇင်မောင်က

“ မီး…နော် ကိုယ့်အစ်မကို ဒီလိုပြောစရာလား ဟင်း……..”

“ ဟုတ်တာပြောတာလေ ချစ်မကြီးကလည်း၊ ကို ဆိုရင် မီး ကို ခဏခဏပြောတာ မသဇင်ဘော်ဒီက ဆွဲလို့အရမ်းကောင်းတာပဲဆိုပြီး ဟုတ်တယ်မလား ကို… ”

ကျနော့်ဘက် လှည့်ကြည့်ရင်းပြောတော့ ကျနော်ကလည်း

“ ဟုတ်တယ် သဇင့်လို အကိတ်ကြီးက အိပ်ယာထဲမှာဆိုရင် အရမ်းမိုက်တာ”

သဇင်က မျက်နှာကို မဲ့လိုက်ပြီး

“ နင်တို့နှစ်ယောက်နော် ဟင်း……”

စားသောက်ပြီးကြတော့၊ တစ်ဖက်ဆိုဖာမှာ သဇင်မောင်ကထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုပွတ်၊ ဒီဘက်ဆိုဖာအရှည်မှာ ကျနော်နဲ့မီး က အတူထိုင်လို့ သူ့ပုခုံးလေးကို အသာဖက် လက်မောင်းလေးကို ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက် ပါးလေးကို နမ်းလိုက်နဲ့ ဇာတ်လမ်းစတာပေါ့လေ။

အပျိကြီးကလည်း ဖုန်းကိုပွတ်သလိုလိုနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုယ်တွေကို ရှိုးနေတာ၊ မီး က

“ မသဇင်… လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေနော်.. ချစ်မကြီး… ကြည့်ချင်တယ်ဆိုရင်လည်း အားမနာနဲ့ အေးဆေးကြည့်ပေါ့ ဟင်းးး ဟင်းးးး ကို တစ်ယောက်ကတော့ ချစ်မကြီးကို ကြည့်ပြီး ရင်ထဲဗလောင်ဆူနေပြီ ဟုတ်တယ်မလား…”

သဇင်မောင်က လျှာလေးတေးတေးနဲ့

“ နင်တို့ကဲတာကို ငါကထိုင်ကိုကြည့်ဦးမှာ နင်တို့ပဲကဲနိုင်မလား ငါပဲကြည့်နိုင်မလား စောင့်ကြည့်လိုက် ” တဲ့၊

ကျနော်က

“ အပြောကြီးတာကတော့ ဖင်နဲ့ နင်လား ငါလားပဲ”

“ အဲ့ ဖင်ကိုပဲ နင်တို့ယောကျ်ားတွေ ခေါ်တောတစ်သိန်းအားနဲ့ လိုက်လိုက်ကြည့်နေတာမလား”

“ ကြည့်တယ်လေ…. သဇင်ကလည်း ပြချင် ကြွားချင်တယ်မလား ကိုယ့်ပစ္စည်းကို”

“ မပြချင်ပါဘူး ယောကျ်ားတွေကသာ အငမ်းမရလိုက်လိုက်ကြည့်နေကြတာ”

“ မညာစမ်းပါနဲ့ သဇင်ရာ… ယောကျ်ားတွေ အဲ့လိုကြည့်တာကို မိန်းကလေးတွေက သဘောကျတယ်မလား”

“ ကျစရာလား”

“ ယောကျ်ားတွေကတော့ ပြရင် ကြည့်ကြမှာပဲ”

“ နေစမ်းပါဦး… ယောကျ်ားတွေက ကြည့်ပြီးတော့ ဘယ်လိုဖြစ်လည်း သူတို့စိတ်ထဲမယ် နှာဘူးစိတ်ပဲ ပေါ်မှာပေါ့ ဟုတ်တယ်မလား”

အင်း….. တချက်တော့ ပစ်ထည့်လိုက်ဦးမှပဲလို့ ကျနော်တွေးရင်း

“ ယောကျ်ားတွေ ဘယ်လိုဖြစ်လည်းဆိုတာ တကယ်ပြောပြရမလား”

“ ပြောစမ်းပါဦး ဘယ်လိုဖြစ်လည်း”

“ လောင်တီးတာပေါ့ဟ… ဟား ဟား….”

“ အဲ့တာကြောင့် နှာဘူးတွေလို့ ပြောတာ”

အဲ့တာနဲ့ ကျနော်လည်း ဆက်မပြောတော့ပဲ ချစ်သူမျက်နှာကို ဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ငုံပြီးစုပ်ရင်း လက်က ချစ်သူရဲ့ လက်မောင်းတွေကို ပွတ်လိုက် နို့တွေကို ပွတ်လိုက်နဲ့ လုပ်ရင်းက အပျိုကြီးကို ရှိုးနေတာ၊ သူဘာထလုပ်မလဲဆိုတာ သိချင်လို့၊ ချစ်သူရော ကျနော်ရော တခြားသူတစ်ယောက်ရှေ့မှာ နမ်းလိုက်ပွတ်လိုက်လုပ်ရတာ အဆန်းကြီးဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး ဖီးလ်တွေ အရမ်းတက်နေတာပေါ့၊ ချစ်သူကလည်း နှုတ်ခမ်းခြင်း နမ်းရင်း ကျနော့်ဘောင်းဘီပေါ်က ဖုဖောင်းနေတဲ့ လီးချောင်းကြီးကို လက်နဲ့ အသာလေးအုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်၊ ကိုယ်ကလည်း ချစ်သူရဲ့ အကျီပေါ်ကနေ နို့တွေကို အသာလေးညှစ်လိုက် နယ်လိုက်နဲ့၊ မီး က နမ်းတာခဏရပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်

“ မီး ပွတ်ပေးနေတဲ့ ကို့ဟာကြီးကို မသဇင်ရယ် ကြည့်နေတယ် ”

“ ဟုတ်လား… လီးကြီးကို ဘောင်းဘီအပြင်ဘက် ထုတ်လိုက် ”

အင်းး ဆိုပြီး မီး က အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကနေ ကျနော့် လီးကြီးကို ထုတ်လိုက်တော့ အကြောတွေပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ မာတောင်နေတဲ့ အတန်ကြီးက အပြင်ကိုထွက်လာရော၊ မီး က လက်ကလေးနဲ့ ရွရွလေးကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးတော့ ကျနော််လည်း မတရားတွေကောင်းပြီး၊ မီး နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းပါရော၊ ကျနော်လည်း မျက်လုံးမှိတ်ထားတာကနေ အသာဖွင့်မှေးကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် သဇင်မောင် ရေချိုးခန်းထဲ ၀င်သွားတာတွေ့တော့ မီး ကို

“ ထ ထ အ၀တ်တွေ အကုန်ချွတ်ရအောင် သဇင်မောင်ပြန်ထွက်လာရင် ဘယ်လိုနေမလဲလို့ ”

နှစ်ယောက်သား အ၀တ်တွေအကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မီး ကို ဆိုဖာမှာ ထိုင်ခိုင်း၊ ကျနော်က ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်လို့ မီးရဲ့ဘယ်ဘက်နို့အုံကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံခဲပြီးစို့ လျှာနဲ့၀ိုင်းပြီးယက်၊ ညာဘက်နို့အုံကို လက်နဲ့အသာကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်နယ်လိုက်လုပ်တော့ မီး လည်း တဟင်းးးး ဟင်းးးးနဲ့ ညည်းပြီး ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ထိုးဖွလို့ အရမ်းကောင်းနေတာပေါ့။ 

သဇင်မောင်က ရေချိုးနေပုံပဲ၊ သူလည်း ကျနော်တို့ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ဖီးလ်တက်လာမှာပေါ့၊ ကိုယ်တွေတောင် သူ့ရှေ့မှာ အခုလိုနေရတာ အရင့်အရင်တွေထက် မတရားပိုကောင်းနေတာလေ၊ နို့တွေကို တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက်ပြောင်းစို့လိုက် လျှာနဲ့ယက်လိုက်လုပ်ရင်း လက်က ပေါင်တန်တွေ တလျှောက် အစုန်အဆန်ပွတ်ရင်း ဆီးခုံမွှေးလေးတွေကို ဆွဲလိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့၊ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ရောက်သွားတာနဲ့ မီး က ပေါင်လေးအသာဟပေးတယ်၊ အရည်ကြည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကို လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးနဲ့ အသာအုပ်ကိုင်ပြီး လက်ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ၀ိုင်းပြီးပွတ်ပေးနေတာ၊ နို့တွေကိုစို့ရင်း အဖုတ်ကို ရွတက်လာအောင် ဆွပေးနေတော့ မီး လည်း တဟင်းးး ဟင်းးး နဲ့ ကို…ရယ် ဆိုပြီး ဖွဖွလေး ညည်းလာတာပေါ့။

ဒီလိုမြူနေတုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးက ကလစ်ဆိုမြည်ပြီး သဇင်မောင်ထွက်လာတော့၊ ကျနော််က အရှေ့မှန်ထဲကနေ ရေချိုးခန်းကို ကြည့်နေတာ၊ ကိုယ်တွေဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံကို သဇင်မောင်လည်း မြင်ရော

“ အိုး…………… ”

ဆိုပြီး ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်ပြီး တအံ့တသြဖြစ်နေတာ၊ ဒီလိုမျိုး အ၀တ်ဗလာ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ချစ်သူခြင်း ချစ်တင်းနှောတာကို အပြင်မှာ ဘယ်တွေ့ဖူးမလည်း၊ အခုနပြောတော့ နင်တို့လုပ်ချင်တာလုပ် ငါကရင်မခုန်ဘူးဆိုတဲ့သူ အခုတော့ ထိုင်တောင် မထိုင်နိုင်ပဲ ရပ်ကြည့်နေတာ၊ ဘီယာအရှိန်လည်းပါမှာပေါ့၊ ရေချိုးပြီး တာဝါပတ်ထွက်လာတော့ သူ့ဖင်ကြီးကလည်း နောက်ကိုကော့ထွက်နေတာ မှန်ထဲကနေ မြင်နေရတယ်၊ အဲ့တာနဲ့ မီး က

“ မသဇင်ရေ…. လာကြည့်စမ်းပါ အနားကို လာ လာ ”

လို့ ခေါ်တော့ ရွေ့တေ့တေ့နဲ့ အနားကိုရောက်လာပါရော၊ သဇင်မောင့်လက်ကို မီး က ဆွဲပြီး သူ့ဘေးကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်၊

“ အေးဆေး..ထိုင်ကြည့်ပါ ချစ်မကြီးရဲ့ ညီမတို့လည်း အရင်နဲ့ဘာမှမဆိုင်အောင် ကောင်းနေကြတာ ချစ်မကြီးရှေ့မှာမို့လို့ ပိုကောင်းတာ နှစ်ယောက်လုံး… အား…. ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်….”

ကျနော့်လျှာက မီး နို့တွေဆီကနေ အောက်ဘက်ဗိုက်သားပေါ်ကို လျှာထိပ်လေးနဲ့ တို့တို့ပြီး ဆင်းလာတာ၊ မီး ပေါင်တွေကို လက်နဲ့ ဘေးကို ကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ ကျနော်က အသာထိုင်ချလို့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို လျှာလေးနဲ့ ယက်နေတဲ့အချိန် ကိုယ့်အချောင်းကြီးကလည်း မတ်တောင်နေတာပေါ့၊

မီး ရဲ့ ဆီးခုံမွှေးနုနုလေးတွေပေါ်မှာ လျှာကို ကစားလိုက် အဖုတ်ဘေးနှစ်ဘက်ကို လျှာနဲ့ မြူလိုက်နဲ့ဆိုတော့ အဖုတ်က မို့ဖောင်းတက်လာပြီး အရည်တွေ အပြင်ကိုတောင် စီးကျလာရော၊ မီး က သူ့အဖုတ်နဲ့ လျှာကို ထိအောင်လို့ ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးလိုက် ဘယ်ညာရမ်းလိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ

“ ကို ရယ်… ကို ယက်နေတာလေ မီး တော့ သေတော့မယ်ကွာ ချစ်မကြီးရှေ့မှာဆိုတော့ အရမ်းပိုကောင်းနေတယ် ကို ရာ… အီး…… ”

ကျနော်လည်း အရည်တွေ လျှံထွက်ကျနေတဲ့ မီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကို လျှာနဲ့အပြားလိုက် အောက်ကနေ အစေ့လေးထိ ပင့်ပြီး ယက်လိုက်တာ မီး တစ်ယောက်

“ အား……”

ဆိုပြီး ဖင်ကြီးက ဆိုဖာပေါ်ကနေမြှောက်တက်လာတာ၊ ကျနော်လည်း လျှာနဲ့ ဆက်တိုက်ယက်လိုက် အစေ့လေးကို ငုံလိုက် စုပ်လိုက်နဲ့၊ မီး လက်တဖက်က သဇင်မောင့် လက်တဖက်ကို လှမ်းဆုတ်လို့၊ သဇင်မောင်ကတော့ မျက်တောင်မခတ်ပဲ မီး အဖုတ်ကြီး ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ တပြုံလုံးရောက်နေတာကို စိုက်ကြည့်နေတာ၊ ကျနော်လည်း အဆက်မပြတ်ငုံပြီး စုပ်လိုက်ယက်လိုက်လုပ်ရင်း ညာလက်ကို သဇင်မောင့်ပေါင်တန်ကြီးပေါ်တင်လိုက်တော့ ပေါင်တန်တလျှောက် ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထပြီး ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့လာဆုတ်ထားတယ်၊ ကျနော်က ဖွဖွလေး ပေါင်တန်ကို ပွတ်ပေးလိုက် တာဝါအောက်က ပေါင်အတွင်းသားတွေထဲ ပွတ်လိုက်လုပ်တော့ သဇင်မောင့်ပေါင်တွေ အလိုလိုကားလာတယ်။ 

ပေါင်တွေ ကားသွားတာနဲ့ လက်ကို ဟိုး…. အတွင်းထဲထိရောက်အောင်သွားလိုက်တော့ အရည်တွေစိုနေမှာ သေချာနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးပေါ်က အမွှေးတွေဆီ လက်ကရောက်သွားတာ၊ လက်ချောင်းတွေနဲ့ အမွှေးတွေကို ထိုးဆွ၀ိုက်မွှေလိုက်တော့ ပေါင်တွေပိုကားသွားသလို ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ လာဆုတ်ကိုင်ပြန်ရော။

မီး က တအင်း…. အင်း…. နဲ့ ညည်းရင်း

“ ကို ယက်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတယ် ကို ရာ…. ကို့ လီးကြီးကို ချစ်မကြီးရှေ့မှာ အရမ်းစုပ်ပြချင်လာပြီ”

လို့ ပြောတော့ ကျနော်လည်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တာမှာ လီးကြီးက မိန်းမနှစ်ယောက်ရှေ့မှာ ထောင်မတ်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာပေါ့၊ မီး က ဆိုဖာပေါ်ကနေ အောက်ကိုဆင်းပြီး ဒူးထောက်ထိုင်လို့ သဇင်မောင့်ရှေ့မှာ ကျနော့် လီးကြီးကို လက်နဲ့ အသာလေးဆုတ်ကိုင်ပြီး ရွရွပွတ်ပေးရင်း

“ မသဇင်ရယ် ကြည့်ပါဦး ကို့ လီးကြီး ဘယ်လောက်သန်မာထွားကျိုင်းလည်း ဆိုတာကို”

“ ဟုတ်ပါ့ အကြီးကြီးပဲနော်”

ကျနော်လည်း သဇင်မောင်ပိုမြင်ရအောင်လို့ သူ့ရှေ့မှာ တစောင်းအနေအထားနဲ့ ရပ်လိုက်တယ်၊ သဇင်မောင့်မျက်လုံးတွေကလည်း လီးကြီးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ရမ္မက်ခိုးတွေေ၀လို့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားနဲ့အသာလေးကိုက်ထားပြီး လက်တွေက လယ်သာဆိုဖာကို ဆုတ်ခြေနေလေရဲ့၊

“ လာပါ မသဇင်ရယ် ဟိုနေ့ကပြောတော့ ကို့လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာကောင်းလိုက်တာဆို အခုရော အဲ့လိုမကောင်းချင်ဘူးလား”

လို့ မီး က ပြောရင်း လက်တဖက်နဲ့ သဇင်မောင့်ညာလက်ကို ကိုင်ပြီး လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရော

“ အို……”

သဇင်မောင့်လက်က လီးကြီးကို ဆုတ်ပြီးကိုင်ထားရင်း မျက်လုံးက ကျနော့်ကို မော့ကြည့်လို့

“ နွေးပြီးမာတောင်နေတာပဲနော်” 

ဆိုပြီး လက်က လီးကြီးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေတယ်၊ခဏနေတော့ မီး က

“ ကို့လီးအကြီးကြီးကို မီး စုပ်ပြမယ်နော် မသဇင် ”

လို့ ပြောပြီး လက်ကို လီးအရင်းကနေကိုင်ဆုတ် ထိပ်ဖူးကားကားကြီးကို လျှာနဲ့ပတ်ယက်လိုက်တာများ ကျနော့် ခါးတွေကော့တက်သွားတယ်၊

“ အား လား လား…… ကောင်းလိုက်တာ မီး ရာ…”

ကြည့်နေတဲ့ သဇင်မောင်လည်း အားမလိုအားမရ နှုတ်ခမ်းတွေကို လျှာနဲ့အသာသတ်နေတယ်၊ မီး က နှုတ်ခမ်းတွေကို ဟ လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး လျှာနဲ့၀ိုက်ယက်နေတာ၊ ဒစ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ညှပ်ထားပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ် လက်က ဥတွေကို ဖွဖွလေးကစားနဲ့ စိတ်ကြိုက်စုပ်နေတော့တာပဲ၊ ကျနော်လည်း ခေါင်းတွေမော့ပြီး မီး ခေါင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ကိုင်လို့ လီးပေါ်ဆွဲဆွဲချနေမိတော့တယ်၊ ပြီးတော့ မီး က သဇင်မောင့်ကိုပါ အောက်ဆင်းထိုင်ခိုင်းပြီး လီးကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်လို့ သဇင်မောင့်ပါးစပ်နားကပ်ပေးကာ

“ မသဇင် အလှည့်”

“ အင်း”

ဆိုပြီး သဇင်မောင့်လျှာက ကျနော့်လီးကြီးကို လာယက်တာ

“ အား… ကောင်းတယ် သဇင်ရာ”

လို့ ညည်းလိုက်တော့ သဇင်မောင်က ပါးစပ်ကိုဟပြီး လီးထိပ်ကြီးကို ငုံလိုက်ပါရော။

“ အာ… လာ… လာ….”

လီးကြီးကို ယက်လိုက် စုပ်လိုက်နဲ့၊ ကျနော့်မှာတော့ ကိုယ့်ချစ်သူရယ် ကိုယ်တခါလိုးဖူးထားတဲ့ သူ့ရဲ့အသိ ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ စော်ရယ်က ကိုယ့်လီးကြီးကို နှစ်ယောက်အတူတူစုပ်ပေးနေတော့ ကျနော်ဆိုတာလေ ကောင်းလွန်းလို့ လေထဲလွှင့်နေသလိုကို ဖြစ်နေတာ။ မီး ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးရောက်နေရင် သဇင်မောင်က ဥတွေကို ယက်လိုက် စုပ်လိုက်နဲ့၊ သဇင်မောင့်အာခေါင်ထဲ လီးကြီးမြုတ်နေရင် မီး က ဥတွေကို စုပ်နဲ့၊ ကျနော့်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ခေါင်းတွေကို လက်နဲ့ကိုင်ထားပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲ ကော့ကော့ထိုးနေမိတာ။

“ သဇင်… ကျနော့် လီးကြီးကို စုပ်ရတာ ကောင်းလား”

မေးလိုက်တော့ ဥတွေကို ယက်နေရင်းနဲ့ သဇင်မောင်က

“ အရမ်းကောင်းတယ် ကိုကြီး ရာ…. စုပ်လို့ကို မ၀ဘူး”

“ သဇင်အဖုတ်ကို ကို ယက်ပေးတာရော မခံချင်ဘူးလား”

“ အင်း…. မီး အဖုတ်အယက်ခံနေတာ ကြည့်နေကထဲက သဇင်က အယက်ခံချင်နေတာ”

လို့ ပြောပြီး မတ်တပ်ရပ်လို့ တာဝါကို ချွတ်ချလိုက်တာ၊

အိုး……. ရင်နှစ်မွှာကလည်း ထွားထွားမို့မို့နဲ့ ဖင်ကြီးတွေကလည်း တောင့်တောင့်တင်းတင်း အမွှေးပါးပါးဖုံးနေတဲ့ ဖောင်းဖောင်းအိအိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရချိန်မှာ မီး ပါးစပ်ထဲရောက်နေတဲ့ ကျနော့် လီးကြီး ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားတယ်။

သဇင်မောင်က သူ့နို့ထွားထွားကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ဖိကပ်လို့ သိုင်းဖက်လိုက်တော့ ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကို ငုံပြီး စုပ်လိုက်တာမှာ သူ့နို့ကြီးတွေက အိခနဲ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပိုဖိကပ်သွားတယ်။ 

မီး ကတော့ ကျနော့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှာ စိမ်ပြေနပြေငုံထားပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်တော့ ကျနော်လည်း အလိုက်သင့်လေး ကော့ကော့ထိုးနေမိတာပေါ့။ လက်နားကိုရောက်လာတဲ့ သဇင့်အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ဘယ်လက်နဲ့အသာပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ စို့နေတဲ့ အရည်တွေက လက်မှာပေလူး၊ ညာလက်နဲ့ တင်ပဆုံကြီးကို ညှစ်လိုက်နယ်လိုက်လုပ် ဖင်ကြားထဲကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲ အပေါ်ပိုင်းမှာလည်း သူ့လျှာကို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ စုပ်ပေးနေတော့ သဇင်မောင်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က တုန်တုန်ရီရီကိုဖြစ်လို့။

မီး က

“ ကုတင်ပေါ် သွားကြရအောင်”

ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်ရောက်သွားကြတယ်

“ ချစ်မကြီး အယက်ခံချင်လား လီးစုပ်ချင်လား”

ဆက်မေးတော့ ။ သဇင်မောင်က

“ အယက်ခံချင်တယ် ပြီးမှ လီးကြီးကို ထပ်စုပ်မယ်နော် စုပ်ရတာ မ၀သေးလို့”

ကျနော်က

“ ကို လှဲလိုက်မယ် မီး က လီးစုပ်ပေး သဇင်က ကို့အပေါ်ကနေခွပေး”

“ ဟုတ်”

ဆိုတဲ့ အသံ နှစ်ယောက်စလုံးဆီက ထွက်လာပြီး မီး က ကျနော့်ခြေထောက်ကြားမှာ ၀မ်းလျှားမှောက်လို့ လီးကြီးကို လက်နဲ့အသာဆွပြီး ထုနေပြီ၊ သဇင်မောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်က ကျနော့်မျက်နှာပေါ်မိုးပြီး နို့ထွားထွားတွေကို ပါးစပ်မှာလာတေ့ပေးတော့ ကျနော်လည်း နို့သီးခေါင်းတွေကို လျှာနဲ့ တပြတ်ပြတ်ယက်လိုက် နို့အုံကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ဆွဲငုံလိုက်နဲ့၊ သဇင်မောင်လည်း ပါးစပ်က တဟင်း… ဟင်း…. ခေါင်းက တရမ်းရမ်းနဲ့ပေါ့။ 


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>



Wednesday, June 3, 2015

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၄ )

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၄ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မော်ဇော်ဦး ရေးသည်။

(၁၇) ဖေါ်မြူလာ။

ဖြစ်တတ်သည်မှာ ဖေါ်မြူလာပင်ဖြစ်လေသည်။ မတင်မြလည်း ပထမဆုံးအကြိမ် အချစ်၏ အရသာကို သိသွားပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင် လှလှလေးထံ မကြာခနရောက်လာကာ အချစ်၏ နက်နဲသောအပိုင်းကို ရှာဖွေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင်ကား မတင်မြလည်းအခြားအမျိုးသမီးများကဲ့သို့ပင် အချစ်တုဖြင့် မတင်းတိမ်တော့ချေ။

လှလှလေး ချစ်ဘူးသောအမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား သူတို့၏ အချစ်တု အဖြစ်သတ်မှတ်ထားကြသည်ဟု လှလှလေး ထင်လေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုတော့ မည်သည့်အမျိုးသမီးမှ လှလှလေးအား ရည်ရှည် မချစ်ကြ၍ ဖြစ်လေသည်။ ဤသို့ဖြစ်ခြင်းကိုလှလှလေးကိုယ်တိုင်လည်း သဘောကျပေသည်။ 

ဤအချက်သည် အမျိုးသမီးထုနှင့် လှလှလေးအကြားတွင် မကြေညာဘဲ အမြဲဖြစ်နေသည့် ဖေါ်မြူလာ တမျိုးပင်ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မတင်မြသည် မကြာခင်အချိန်အတွင်းမှာပင် စံချိန်ဝင်ကိုလေးအောင်အားဆက်၍ မမျှော်လင့်တော့ဘဲ သူ့အား တန်းတန်းစွဲဖြစ်နေသည့် သောင်းထွန်း ဆိုသူအား ဇွဲဆုပေးလိုက်လေတော့သည်။

ဤတွင် စကားကြုံ၍ လှလှလေးသုံးတတ်သည့် ဖေါ်မြူလာကို အနည်းငယ် တင်ပြလိုပေသည်။ လှလှလေးသည် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများကို စားလိုသောအခါ အဓိကအားဖြင့်နည်းလမ်း၂ သွယ်ဖြင့် ကြိုးစားလေသည်။ လှလှလေး၏ဖေါ်မြူလာကား ရိုးရိုးလေးပင်ဖြစ်သည်။ပထမနည်းကား ရိုးသားကာ သနားတတ်သည့် အမျိုးသမီးများအတွက်ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးများအား သူသည်မိန်းခလေးအစစ်မဟုတ်သည့်အတွက် အလွန်အားငယ်ကြောင်း၊ မိန်းမအလွန်ဖြစ်ချင်ကြောင်း၊နင်တို့ကို ကြည့်၍ အလွန်အားကျကြောင်း၊

နင်တို့ပစ္စည်းများသည် အလွန်လှပကြောင်း၊ သူ့တွင် ထိုကဲ့သို လှပသော ပစ္စည်းများမရှိကြောင်း ပြောကာ ဝမ်းနည်းတကြီး ငိုယိုပြလေသည်။ ထိုအခါ သနားတတ်သော အမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား ချော့မော့ကာဖြင့် အားမငယ်ရန် အားပေးရလေတော့သည်။ 

ဤတွင် လှလှလေးသည် တဆင့်တက်၍ သူ့တွင်မရှိသည့် ထိုလှပသောပစ္စည်းများကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ချင်သည်ဟု တောင်းဆိုလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးကို ချစ်၍ အလိုလိုက်ကြကုန်သောထိုသနားတတ်သည့် အမျိုးသမီးများသည် လှလှလေး၏ စားသုံးခြင်းကို ခံလိုက်ကြရလေတော့သည်။

ဒုတိယနည်းလမ်းကား ခပ်ရွရွ အမျိုးသမီးများ အတွက်ပင်တည်း။ ထိုအမျိုးသမီးများအား သူ့တွင် ဒီဟာကြီးရှိနေသောကြောင့်အလွန်ဒုက္ခရောက်ကြောင်း၊ ဒီဟာကြီးသည် နင်တို့နှင့် တွေ့သောအခါတွင် ပြဿနာ အလွန်ရှာကြောင်း၊ ထိုပြဿနာသည် အလွန်ဖြေရှင်းရခက်ကြောင်း။ ညီးညူပြလေသေည်။ ထို့နောက် ပြဿနာကြီးကို ထုတ်ပြလေတော့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးသည်ပထမတွင် ပြဿနာကြီးအား ကြည့်ကာမျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးဖြစ်သွားလေသည်။ သို့သော် မကြာခင်အချိန်အတွင်းမှာပင် ပြဿနာကြီးအား အလွန်သဘောကျကာဖြင့် ငြိမ်းချမ်းအောင် ဆောင်ရွက်ပေးလေတော့သည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အချစ်၏အရသာကား တခါတည်းနှင့် မည်သည့်အခါမျှ မလုံလောက်ချေ။ လှလှလေးကြုံခဲ့သော အမျိုးသမီးများ၏အဆိုအရဆိုလျှင် ပထမဆုံးအကြိမ်သည် ဘာမှန်းမသိသောအချိန်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တခါတည်းနှင့် မလုံလောက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်သည် လောကကြီးကိုမေ့ကာရင်အခုန်ဆုံးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ အမွှန်ဆုံး အချိန်ဟုလည်းပြော၍ ရပေသည်။ သူတို့ကောင်းစွာမှတ်မိသည်မှာ တခုတည်းပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအရာမှာ နာကျင်ခြင်းပင်တည်း။

သို့သော် သူတို့သည် ထိုနာကျင်ခြင်းပင်ဖြစ်လင့်ကစား အချစ်၏အရသာကို စွဲမက်ကြကုန်၏။ ထိုအချက်ကြောင့် အချစ်ကို မုန်းတီးသွားသောသူလှလှလေး ယခုတိုင် မမြင်ဘူးသေးချေ။

ထို့နောက်တွင် ထိုဘာမှန်းမသိလိုက်သော အရသာကြီးအား ဘာကြောင့်မှန်းမသိစွဲမက်ကာ ဘာမှန်းသိအောင် ထပ်တလဲလဲလုပ်ချင်လာကြလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးထံ ခပ်စိတ်စိတ်ရောက်လာတတ်သည်။ တဖြေးဖြေး ကြာလာသောအခါတွင် လှလှလေးထံအလာကျဲသွားလေသည်။ မုန်း၍ကားမဟုတ်။ အချစ်စစ် ရှာတွေ့သွားသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။

နောက်တချက်ကား မည်သည့် အမျိုးသမီးမှ လှလှလေးအား အချစ်စစ်အရာတွင်ထားကာ လက်တွဲဖေါ်မလုပ်ချင်ကြသောကြောင့်လည်းဖြစ်ပေသည်။

.............................................................................................................

(၁၈) သတင်းဆိုး။

အံ့မောင်နှင့် သူ့အပေါင်းအပါများ ဝိုင်းရိုက်မှု့ကြောင့် ကိုလေးအောင်ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးသို့ရောက်နေသည်။ အခြေအနေမှာ စိုးရိမ်ဖွယ်အဆင့်ရှိသည်။ ဆိုသည့် သတင်းသည် ရပ်ကွက်အတွင်းတွင် ခနလေးနှင့် ပြန့်နှံ့သွားလေတော့သည်။ မျက်မြင်သက်သေများ၏အဆိုအရ အံ့မောင်နှင့် သူ၏ အပေါင်းအပါ ၂ ဦးသည် ဒုတ်၊ ဒါး၊ ချိန်းကြိုးများကို ကိုင်ဆောင်ကာ ကိုလေးအောင်အား ဝိုင်းဝန်းရိုက်နှက်ကြလေသည်။

ကိုလေးအောင်ကား ထွက်မပြေးချေ။ ထို ၃ ယောက်အား လက်ချည်းဗလာဖြင့် ပြန်ချသည်ဟု ဆိုလေသည်။ ရန်ပွဲစတင်ကတည်းကထွက်ပြေးလျှင် ကိုလေးအောင်သည် ထိုမျှ ဒဏ်ရာပြင်းထန်စရာအကြောင်းမရှိချေ။ သို့သော် သတ္တိရှိသော ကိုလေးအောင်သည် ထို ၃ ယောက်အားမြေပြင်ပေါ်လဲကျသွားသည်အထိ ခုခံသွားခဲ့သည်ဟုဆိုလေသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ရပ်ကွက်အတွင်းမှ မတရားမှု့ကို ကြည့်မနေနိုင်သည့် သူများသည် အံ့မောင်တို့လူစုအား ခဲများဖြင့်ဝိုင်းပေါက်၍ ဒုတ်ဒါးများ ဆွဲကာ ညာသံပေး၍ ဝိုင်းလိုက်မှ အံ့မောင်တို့ လူစုထွက်ပြေးသွားရလေတော့သည်။ ရဲများကလည်း အံ့မောင်တို့ လူစုအားလိုက်လံရှာဖွေလျှက်ရှိလေသည်။ ရဲအရေးပိုင် အမှု့ဖြစ်၍ ဆေးရုံကြီးတွင် ကိုလေးအောင်အား ရဲအစောင့်အရှောက်ဖြင့် ထားရလေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား ယခုတိုင်သတိပြန်မလည်လာသေးချေ။

သတင်းစကားအရဆိုလျှင်ကား ကိုလေးအောင်တကိုယ်လုံးတွင် ကောင်းသည့် အပိုင်း မကျန်သလောက်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။ ခေါင်းလည်း ၃ နေရာမျှ ကွဲသွားသည်ဟုဆို၏။ မျက်နှာတခုလုံးလည်းဖူးယောင်ကာနေသည်။ လက်တွင်လည်း ဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာရသွားသည်။ တကိုယ်လုံးတွင်လည်း ဒါးခုတ်ရာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်၊ ခြေထောက်၌လည်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိခိုက်မိသည်ဟု ဆိုလေသည်။ 

ထိုစကားအရ လှလှလေး မျက်လုံးထဲတွင် ပြေးမြင်မိသည်မှာ မျက်လုံး ၂ လုံးသာဖေါ်၍ တကိုယ်လုံးအား မံမီများကဲ့သို့ပတ်တီးများအပြည့်စည်းထားကာ ခြေလက်များကို ကြိုးဖြင့် တိုင်တွင်တန်းလန်းဆွဲချည်ထားသည့် လူနာကာတွန်းရုပ်ကိုပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်အား ထိုကာတွန်းရုပ်ဖြင့် အစားထိုးကြည့်မိသောအခါ လှလှလေးသည် မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျလာလေတော့သည်။ကိုလေးအောင် ထိုသို့ဖြစ်ရသည်မှာ သူ့ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ သူ့ကြောင့် ကိုလေးအောင်နှင့် အံ့မောင် ပြဿနာတက်ခါ အံ့မောင်သည် အငြိုးထား၍ ကိုလေးအောင်အား အခွင့်ကြုံသည်နှင့် သူအထိုးခံရသည်ကို လက်စားခြေခြင်းဖြစ်လေသည်။

သူသည် ဆေးရုံသို့ပြေးကာ ကိုလေးအောင်အနားတွင် ပြုစုပေးချင်သည်။ သို့သော်ကြားရသော သတင်းအရ ကိုလေးအောင်အားအထူးခန်းတွင် ထားထားရသည်၊ အသက်အန္တရယ်ပင် စိုးရိမ်ရသည်။ လူနာလာကြည့်မည့် မည်သည့် ဧည့်သည်မျှ လက်မခံ၊ ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် လှလှလေးသည် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ချေ။

လှလှလေးစိုးရိမ်မိသည့် နောက်တချက်မှာ ကိုလေးအောင်အား ပြုစုမည့် သွေးရင်းသားရင်းများ အနားတွင်မရှိသောကြောင့်လည်းဖြစ်လေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကိုလေးအောင်သည် နယ်မှ မြို့သို့တက်၍ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်စီးပွားလာရှာသူတဦးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။

ဆွေမျိုးမရှိသော ကိုလေးအောင်အား ဆေးရုံတွင် မည်သူပြုစုမည်နည်း။ လူနာရှင်မရှိ၍ ကိုလေးအောင်သည် ဆေးရုံတွင် တယောက်တည်းဖြစ်နေလေသည်။ တကိုယ်လုံး လှုတ်၍မရသော ကိုလေးအောင်အား မည်သူက ထမင်းကျွေးမည်နည်း။ မည်သူက သူ့အားဝေရာဝစ္စ ပြုစုပေးမည်နည်း။ ဤကဲ့သို့ တွေးမိသည့်အခါ လှလှလေးသည် သူကိုယ်တိုင်ပင် ကိုလေးအောင်အနားတွင် သွားနေကာ လိုအပ်သမျှ ပြုလုပ်ပေးလိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူသည် လူနာရှင်မဟုတ်ချေ။

...................................................................................................................................

(၁၉) ပိုင်ရှင်။

ထိုသို့ လှလှလေးစိုးရိမ်ပူပန်နေသည့် အချိန်တွင် အဖြစ်မှန်တခုသည် ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် အပြေးအလွှားလှလှလေးအိမ်သို့ ရောက်လာကာ လှလှလေးအား လက်ညိုးငေါက်ငေါက်ထိုး၍ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျကာဖြင့် ရန်တွေ့လေတော့သည်။

“ လှလေး နင့်ကြောင့် ကိုအောင် ခုလိုဖြစ်တာ၊ နင့်ကြောင့်၊ နင့်ကြောင့် ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ”

လှလှလေးသည် ပထမတွင် လှလှသုန်း အဘယ်ကြောင့် ဤကဲ့သို့ သူ့အားပြောသည်ကို နားမလည်ချေ။ သို့သော် ရုတ်ချည်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။ လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်နှင့် တခုခု ပတ်သက်နေခြင်းကြောင့်သာသူ့အားဤသို့ပြောခြင်းဖြစ်ပေမည်။ထိုပတ်သက်နေသည့် အကြောင်းမှာလည်း တခြားအကြောင်းဖြစ်ရန် အကြောင်းမရှိချေ။ ထို့ကြောင့် လှလှသုန်း၏ ရန်တွေ့မှု့ကိုဂရုမထားဘဲသူသိချင်သည့် အကြောင်းသာမေးလိုက်လေသည်။

“ ဟဲ့ အသုန်း၊ နင်နဲ့ အကိုက ဖြစ်နေကြတာလား ”

လှလှလေး နှင့် လှလှသုန်းအား အထက်အောက်ဖြစ်၍ နင် နှင့် ငါ နှင့် သာသုံးလေသည်။ လှလှလေး၏ အမေးစကားကို ကြားရသောအခါ လှလှသုန်းသည် ခြုံးပွဲချ ငိုလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပို၍ အံ့သြသင့်ရလေတော့သည်။ သူ့လောက်သတင်းစုံသည့်သူ ဒီရပ်ကွက်တွင် မရှိချေ။ သို့သော် သူသည် ဒီအကြောင်းကို မသိချေ။ တရပ်ကွက်လုံးလည်း သိဟန်မတူချေ။

လှလှလေးသည် အဖြစ်မှန်ကို သိချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှသုန်းအား ချော့ကာမော့ကာဖြင့် တဖြေးဖြေးမေးလေတော့သည်။လှလှသုန်းလည်း ခေါင်းညှိမ့်၍ တမျိုး၊ ခေါင်းခါ၍ တဖုံ၊ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုရင်းက လှလှလေး မေးသမျှ ဖြေလေသည်။

“ တိတ်ပါ အသုန်းရယ်၊ ငါလဲ စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ နင့်သိတဲ့အတိုင်း ငါ့မှာက ယောက်ကျားလေး သူငယ်ချင်းဆိုလို့ အကို တယောက်တည်းရှိတာ။ ငါက ပိုတောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်သေးတယ်။ နောက်ပြီး ငါ့ကြောင့် အကိုနဲ့ အံ့မောင်တို့ ရန်ဖြစ်ကြတာမှုတ်လား။ ဟိုကောင် အံ့မောင်က မိန်းမလို မိန်းမရ တယောက်တည်း အကို့ကို မချရဲလို့ အုပ်စုလိုက်ဝင်ချတာ။ သူတို့ကို ရဲကမြန်မြန် ဖမ်းမိပါစေတော်၊ ပြီးတော့ ထောင် တသက်တကျွန်းကျပါစေတော်၊ တိတ် နော် တိတ်၊ မနက်ဖြန် နင်နဲ့ငါ ဆေးရုံကို သွားမယ်လေ၊ နင်လဲ မနက်ဖြန် အလုပ်ပိတ်တာဘဲဟာ၊ သူတို့ ပေးမကြည့်ရင် ငါတို့ အတင်းပြောပြီး ဝင်ကြည့်ကြတာပေါ့။ ခုဟာက လူတွေက အမျိုးမျိုး ချဲ့ကားပြောနေကြတာနေမှာပါ။ အကိုကလဲ တကယ် အဲလောက် အခြေနေဆိုးချင်မှ ဆိုးမှာပါ။ ငါတို့ သွားကြည့်ကြမယ်နော် တိတ် နော် တိတ် ”

လှလှလေးသည် အထက်ပါစကားရှည်ကြီးကို အခေါက်ခေါက်ရွတ်ကာဖြင့် လှလှသုန်းအား ချော့မော့လေသည်။ ထိုအခါ လှလှသုန်းလည်းတဖြေးဖြေးဖြင့် ငိုယိုမှု့နှုန်းကျဆင်းလာကာ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့သာ ကျန်လေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် လှလှလေးသည် သူသိချင်သည့် အကြောင်းအား လေအေးအေးဖြင့် မေးလေတော့သည်။

“ အသုန်း နင်နဲ့ အကိုက ဖြစ်နေကြတာလား၊ ဟုတ်လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းခါပြလေသည်။ မဖြစ်ဘူး ဆိုသည့် သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပို၍ စိတ်ဝင်စားသွားလေတော့သည်။ မဖြစ်ဘဲနှင့် လှလှသုန်းသည် အဘယ်ကြောင့် ငိုကြီးချက်မ ဖြစ်နေရသနည်း။ တခုခုတော့ တခုခုပင်။ ထို့ကြောင့်သူထင်သည်ကို မေးတော့သည်။

“ ဒါဆို အကိုက နင့်ကို ကြိုက်နေလို့လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေး သဘောပေါက်သွားလေသည်။ အော် . . အကိုက သူ့အမကို ကြိုက်နေတာကိုး။သူ့ရင်ထဲတွင် တမျိုးဖြစ်သွားလေသည်။ နှမြောသလိုဖြစ်သွားသော်လည်း သူ့အမနှင့်ဆို၍ သူသံယောဇဉ်ရှိသောအကိုအား သူအလိုလို သဘောတူပြီးသား ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

“ အကိုက နင့်ကို ကြိုက်တယ် ပြောလား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။

“ နင်ကရော သူ့ကို ကြိုက်လို့လား ”

လှလှသုန်းသည် ဘာမှ ပြန်မဖြေချေ။

“ ပြောလေဟာ နင်ကလဲ၊ မောင်နှမ ချင်းဘဲဟာ ရှက်မနေပါနဲ့ ”

ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ ထိုသို့ ခေါင်းညှိမ့်ပြသည်ကို မြင်ရသောအခါ လှလှလေးသည် ဝမ်းသာသွားလေတော့သည်။ သို့သော် စောစောက လှလှသုန်းပြောသည့် သူတို့ မဖြစ်ကြသေးဘူး ဆိုသည်ကို သတိရသွားသဖြင့်

“ ဟင် ဒါနဲ့ နင်တို့က မဖြစ်သေးဘူးဆို ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေးသည် အနည်းငယ် စဉ်းစားရကြပ်သွားလေသည်။ သို့သော် အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သော လှလှလေးသည် သဘောပေါက်စွာဖြင့်

“ အော် အော် နင်က သူ့ကို အဖြေမပေးရသေးဘူး ဆိုပါတော့၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။

“ နင်ကလဲဟာ ကြိုက်နေရဲ့သားနဲ့ အဖြေမပေးဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ ”

ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ဖြင့် တခွန်းတည်းသော စကားကို ဆိုလေသည်။

“ ကြောက်လို့ ”

ဘုရားရေ။ လှလှလေးသည် စိတ်ထဲက ဘုရားတမိလေတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် ဘာကိုကြောက်နေသနည်း။ သူသည် အမျိုးသမီးအများအပြားဖြင့် အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့သူဖြစ်လေသည်။ အမျိုးသမီးတိုင်းလိုလိုပင် အစပထမ တွင် ကြောက်ကြသူချည်းဖြစ်လေသည်။ ထိုအကြောက်ကား ထိတွေ့ဆက်ဆံရသည်ကို ကြောက်ကြခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချစ်သောသူအား အဖြေပေးရန် ကြောက်သောသူ သူမတွေ့ဘူးချေ။ 

လှလှသုန်းသည် အဖြေပေးပြီးပါက အကိုနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံရမည်ကို ကြောက်၍ အဖြေမပေးဘဲထားသည်ဟု သူထင်လေသည်။ တကယ်ချစ်သည်နှင့် ထိုအကြောက်တရားသည် အလိုလိုပျောက်သွားတတ်သည်ကို သူ့အတွေ့အကြုံအရ သိပြီးသားပင်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်

“ နင်ကလဲဟာ ကြောက်လို့များ အဖြေမပေးဘဲထားရတယ်လို့၊ ကြောက်စရာဘာမှမရှိဘူး၊ နင်ချစ်ရင် သူ့အလိုလို အကြောက်ပြေသွားမှာပေါ့ဟ၊ အလွန်ဆုံး ပထမတခါလောက်ဘဲ နဲနဲပါးပါးကြောက်မှာပေါ့၊ ပီးတော့လဲ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ကြောက်စရာဘာမှမရှိဘူး၊ တခါထဲ ဒါလေးများ နင်က ငါ့ကိုစောစောကလာမပြောဘူး၊ ခုကြည့်စမ်း နင်အချိန်ဆွဲနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲမသိဘူး၊ ဟိုက နင်အချိန်ဆွဲနေတာနဲ့ စိတ်ပျက်ပြီး နောက်တယောက်ရှာသွားမှ နင်မောကြောဆိုက်နေမှာ၊ ငါတောင် မသိလို့ အကို့ကို တခြားမိန်းခလေးတွေနဲ့ စပ်ပေးသေးတယ်၊ တော်သေးတယ် သူစိတ်မဝင်စားလို့၊ မနက်ဖြန်ဆေးရုံသွားရင် တခါတည်း အဖြေတန်းပေးလိုက်၊ နင်မပြောရဲရင် နင့်အစား ငါပြောပေးမယ် ”

လှလှလေးသည် သူ့အမကို အားမလိုအားမရဟန်ဖြင့် သူ့သဘာဝအရ မိန်းမချင်း ပြောသလို ပြောတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် လှလှလေးကို ကြည့်ကာ ပုံမှန်လေသံဖြင့် ပြန်ပြောလေတော့သည်။

“ လှလေး နင်မသိဘဲ အရမ်းမပြောနဲ့၊ ငါ့ ကိုအောင့်ကို မကြောက်ဘူး၊ သူငါ့ကို ဘာလုပ်လုပ် ငါမကြောက်ဘူး၊ ငါသူ့ကိုပြောပြီးသား၊ငါ့ခန္တာကိုယ်ကိုလိုချင်လား၊ ယူလို့၊ ဒါပေမဲ့ ငါ အဖြေမပေးချင်ဘူး၊ လက်မထပ်ချင်ဘူးလို့၊ ဘာလို့လဲသိလား၊ ငါကြောက်တာအဖေက ငါ့ကိုအပြစ်ပြောမှာကိုဘဲ၊ သူ့နာမည်မှာ လှ မှမပါတာ။ တော်ကြာ ငါ့ကြောင့် သူ့ လှ မျိုးရိုးကြီး ပျက်စီးသွားပါပြီဆိုပြီး ငါ့ကိုပြောမှာ၊ နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်း ငါတို့ အဖိုး အဖွားလက်ထက်ကတည်းက ထိမ်းသိမ်းလာတဲ့ ဒီ လှမျိုးရိုးကြီး ငါ့ကြောင့် ပျက်စီးတယ်ဖြစ်နေမှာ။ လှဖေသမီးက လေးအောင်နဲ့ ယူသွားတယ်၊ နင်တို့ လှ မျိုးရိုးမဟုတ်တော့ဘူး၊ လူတွေကပြောရင် အဖေကဘာပြန်ပြောမလဲ၊ နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်း၊ ငါဒီတသက် ကိုအောင့်ကို လက်မထပ်ဘူး၊ ငါ့ကြောင့်တော့ လှ မျိုးရိုး အပျက်မခံဘူး ”

ထိုသို့လှလှသုန်းသည် သူ့ရင်ထဲရှိနေသည်များကို ပြောပြီးသည့်အခါတွင် ရှိုက်ကြီးတငင် ထပ်ငိုပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်မူလှလှလေးသည် လှလှသုန်းအား မချော့တော့ပေ။ လှလှလေးသည် အခြေအနေမှန်ကို သဘောပေါက်သွားကာ သူကိုယ်တိုင်ပင်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

................................................................................................................

(၂၀) နောက်ကြောင်း။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် လှလှသုန်းနှင့် စကားတော်တော်များများပြောဖြစ်လေသည်။ ထိုမှ လှလှလေးလည်း အကြောင်းစုံကိုသိရတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် မြို့ထဲရှိ စတိုးဆိုင်တခုတွင် အရောင်းစာရေးမ လုပ်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်လေသည်။ ထိုစတိုးဆိုင်အနီးတွင် နာမည်ကြီး အအေးဆိုင် တခုလည်းရှိလေသည်။ ထိုအအေးဆိုင် အဖျော်ဆရာ၏ အကူမှာ ကိုလေးအောင်ပင်ဖြစ်လေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် နယ်မှရောက်လာပြီးနောက် ထိုအအေးဆိုင်တွင် အလုပ်သမားဖြင့် ဝင်လုပ်လေသည်။ ထိုဆိုင်မှာပင်နေ၍ ထိုဆိုင်မှာပင်စားလေသည်။ ကိုလေးအောင်သည် အလုပ်ကြိုးစားသည်၊ ဘာမဆို သင်ယူလိုသူလည်းဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ကြာလာသောအခါတွင် ဆိုင်အတွက် အရေးပါသော သူတဦးဖြစ်လာကာ အဖျော်ဆရာ၏ လက်ထောက် သို့ပင်ရောက်ရှိလာလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်သည် တခါတရံ စတိုးဆိုင်မှ အအေးမှာသောအခါသွားပို့ရင်းဖြင့် လှလှသုန်းနှင့် တွေ့လေတော့သည်။ ထို့နောက်မေတ္တာသက်ဝင် ချစ်ခင်မိလေသည်။ ထိုအခါ ယောက်ကျားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ခွင့်ပန်လေတော့သည်။ လှလှသုန်းလည်း ရိုးသား၍ ကြိုးစားသော ကိုလေးအောင်အား လက်ခံလိုပေသည်။ သို့သော် သူ့တွင် ထို မျိုးရိုး အကြောင်းရှိနေသဖြင့် အဖြေပြန်ပေးရန်မဝံ့မရဲဖြစ်နေလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် သူ့အားမည်သည့်အတွက်ကြောင့်အဖြေပြန်မပေးသနည်းဟု အမြဲမေးလေသည်။ လှလှသုန်းသည် ထိုအကြောင်းအား ကိုလေးအောင်အား မပြောရဲချေ။ ရှက်သောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအကြောင်းအား တခြားသူအားပြောမိက ဟားတိုက်ရယ်မည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။ နင်တို့က ဘာမို့လဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဟု ဆိုချင်ဆိုပေလိမ့်မည်။ လှလှသုန်းကိုယ်တိုင်ပင်လျှင်ထိုမျိုးရိုး ဆိုသည်မှာ အရေးပါသည့်အရာမဟုတ်ဟုထင်လေသည်။ ထိုသို့ပြောရမည်ကိုပင် ရှက်လေသည်။

သို့သော် ဦးလှဖေ အတွက်မှာကား အလွန်အရေးကြီးပေသည်။ သူ့တွင်ကြွားဝါစရာ ပြည့်စုံကြွယ်ဝသော ငွေကြေးချမ်းသာမှု့ မရှိချေ။ ပညာလည်းမရှိချေ။ သူ့တွင် ကြံဖန်ဂုဏ်ယူစရာဟူ၍ ဒီတခုတည်းသာရှိလေသည်။ ထိုကြောင့် ဒီတခုတည်းကိုပင်ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ကြံဖန်၍ ကြွားဝါရလေသည်။ 

ရပ်ကွက်အတွင့်ရှိ လူများသည် ထိုကြံဖန် ကြွားဝါမှု့ကို ဂရုပြု အလေးထားကြသည်ကားမဟုတ်ပေ။ စကားရှိ၍ ပြောခြင်းဖြစ်သည်ဟုသာ မှတ်ယူကြလေသည်။ မည်သူမှလည်း ဦးလှဖေအားအရေးမပါတာလာကြွားနေသည်ဟု မရှုံ့ချကြချေ။ ဦးလှဖေ ပြောသည်မှာ မှန်ကြောင်းလည်း မျိုးရိုးက သက်သေခံနေသည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။

ထိုကဲ့သို့ ကိုလေးအောင်နှင့် လှလှသုန်းသည် ဟိုမရောက် ဒီမရောက်ဖြစ်နေကြသောအချိန်မှာပင် တဦးတည်းကျန်နေသော နယ်မှမိခင်သည် မကျမ်းမမာဖြစ်လေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်လည်း ကမန်းကတန်း နယ်သို့ပြန်ကာ မိခင်အား ပြုစုရလေတော့သည်။

သို့သော် ရောဂါကျွမ်းနေသော ကိုလေးအောင်၏ မိခင်သည် ကြာကြာမခံချေ။ ကိုလေးအောင် လက်ပေါ်မှာပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့လေသည်။ ထိုအခါ ကိုလေးအောင်သည် မြို့မှာပင် အခြေချတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မိခင်ချန်ခဲ့သည့်နယ်မှ အိမ်နှင့် မြေကိုရောင်းချ၍လှလှသုန်း နေထိုင်သို့ရပ်ကွက်တွင် အိမ်တလုံးဝယ်ကာ တဦးတည်းနေထိုင်ရင်း လှလှသုန်း၏ အချစ်ကို ဇွဲကောင်းကောင်းဖြင့်စောင့်နေလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်နှင့် လှလှသုန်းတို့၏ အနေအထိုင်ကား ပိရိလှပေသည်။ လှလှသုန်း၏ တောင်းဆိုမှု့ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်သူ့အားကြိုက်နေသည်ကို ရပ်ကွက်အတွင်းရှိသူများ မသိအောင် လျို့ဝှက်ထားပေးရန် တောင်းဆိုထားလေသည်။ ကိုလေးအောင်လည်း လှလှသုန်း၏ အလိုကိုလိုက်ကာ ရပ်ကွက်အတွင်းတွင် မသိသလိုပင်နေလေသည်။ လှလှသုန်းကြောင့်လှလှလေးအား ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းသင်းလေသည်။

အကြောင်းစုံကို သဘောပေါက်သွားသောအခါ လှလှလေးသည် ဦးနှောက်အတော်စားသွားလေတော့သည်။ ထိုပြဿနာသည်တိမ်မရောင်ဖြင့် နက်လေသည်။ ဘာမဟုတ်တာလေးသည် ဘာမဟုတ်တာကြီး ဖြစ်သွားသောကြောင့်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

ဒီ မျိုးရိုးကို အဓိကထားနေသူမှာလည်း ဖခင်ကြီး တဦးတည်းပင်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းစုံကို ဖွင့်ပြောကာ ဖခင်ကြီးအား ခွင့်တောင်းပါက မိဘပီပီ ခွင့်လွှတ်မည်မှာ ရာနှုံးပြည့်နီးပါးသေချာပေသည်။ သို့သော် ဖခင်ကြီးတွင် ဂုဏ်ယူကြွားဝါစရာကား ရှိတော့မည်မဟုတ်ပေ။ 

ထိုအခါ ဖခင်ကြီးသည် စိတ်ဓါတ်ကျသွားနိုင်ပေသည်။ အသက်ကြီးမှ သားသမီးမိုက်ကြောင့် စိတ်ဓါတ်ကျသွားသော မိဘတို့၏အဖြစ်အပျက်ကို လှလှလေးသည် ရုပ်ရှင်ထဲတွင် မကြာခနကြည့်ဘူးလေသည်။ ထိုသားသမီးများကား မိဘမရှိသောအခါမှ မှားမှန်းသိကာ နောင်တရကြကုန်လေသည်။ ထိုနောင်တသည် တသက်လုံး သူတို့အား ခြောက်လှန့်သွားပေလိမ့်မည်။

လှလှလေးသည် ထိုသို့ အဖြစ်မခံလိုပေ။ သူ့အမအားလည်း သူချစ်သောသူနှင့် ညားစေချင်လေသည်။ သူသည် ကိုလေးအောင်အား သူ့အမနှင့်သာ သဘောတူလေသည်။ သို့သော် သူသည် ဘာလုပ်ပေးရမှန်း မသိချေ။ နောက်ဆုံးတွင် လှလှလေးသည် သူ့အမအား စိတ်သောကမဖြစ်စေရန်နှင့် ဖူးစာပါက ညားကိုညားပေမည် ဟုချွေးသိပ်ကာ မနက်ဖြန် ဆေးရုံသို့သူတို့ ၂ ယောက်သွား၍ ကိုလေးအောင်အခြေအနေမှန် သွားကြည့်မည်ဟု ဆိုလေသည်။

....................................................................................................................................

(၂၁) ဗေဒင်။

လူနာကြည့်ချိန်အရောက် မှန်းဆကာ ၂ ယောက်သား ဆေးရုံသို့ထွက်လာလေတော့သည်။ လိုလိုမယ်မယ် ဓါတ်ဘူး၊ အိုဗာတင်း၊နို့ဆီ၊ သကြား၊ ခွက်၊ ဇွန်း၊ ပန်းကန်၊ အစရှိသဖြင့် ဆေးရုံတက်လူနာများ လိုအပ်မည်ထင်ရသော ပစ္စည်းများကိုလည်း ယူဆောင်လာလေသည်။ ဆေးရုံတွင် ဟိုမေးသည်မေးဖြင့် ကိုလေးအောင် ထားသော အခန်းသို့ရောက်သောအခါ ရပ်ကွက်အတွင်းမှ လူများပြောသည့်အတိုင်းပင် အခန်းဝတွင် ရဲသားကြီး တဦးစောင့်နေလေသည်။ ထိုရဲသားကြီးမှာ တာဝန်ကျေလှပေသည်။

သူတို့ အား ကိုလေးအောင်နှင့် မပေးတွေ့ချေ။ ဧည့်သည်မတွေ့ရဟု ဆိုလေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကြည့်သောအခါ ကိုလေးအောင်သည် လှလှလေး တွေးထင်ထားသည့် ကာတွန်းရုပ်ကဲ့သို့ မဟုတ်ချေ။ ခေါင်းတွင်ပတ်တီးအဖွေးသားနှင့်တော့ ရှိသည်။ တိုင်တွင် ဆေးအိပ်တခုချိတ်ဆွဲကာ ပိုက်တန်းလမ်းဖြင့် ဆေးလည်းသွင်းထားသည်။

ဆေးရုံတွင် သုံးတတ်သည့် အင်္ကျီအပြာကြီး ဝတ်ကာ စောင်ခြုံထားသဖြင့် ခန္တာကိုယ်တွင် မည်မျှထိခိုက်သွားသည်ကိုကား သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။ ရဲသားကြီးအဆိုအရမူ ဘိုက်တွင် ဒါးဒဏ်ရာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရထားသည်ဟုဆိုလေသည်။ ကံကောင်း၍ အသက်မသေ ဟုဆိုလေသည်။ ကိုလေးအောင် အခြေအနေကို အဝေးမှကြည့်ကာ လှလှသုန်းသည် မျက်ရည်တွင်တွင်ကျလေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ရဲသားကြီးအား ခနမျှ အနီးကပ် ကြည့်ခွင့်ပေးရန် အသနားခံပြောရင်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့်ငွေစက္ကူအချို့အား ရဲသားကြီး လဖက်ရည် ဝယ်သောက်ရန်ဆိုကာ တောင်းတောင်းပန်ပန်ဖြင့် ပေးလေတော့သည်။

ထိုအခါ သဘောအလွန်ကောင်းသော ရဲသားကြီးသည် လှလှလေးတို့အား သနားသွားသဖြင့် ကမ်းပေးသော လဖက်ရည်ဖိုးအားလှမ်းယူကာ သိပ်မကြာစေရန် ပြောရင်း ဝင်တွေ့ခွင့်ပေးလေသည်။ လှလှလေးတို့လည်း ကမန်းကတမ်း ကိုလေးအောင် အနားသို့သွားကာ ကြည့်ရှု့ကြလေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား သတိမရသေးချေ။ ထိုအချိန်တွင် ထမီအနီဝတ် ဆရာမတဦးသည် ကိုလေးအောင် အနားသို့ ရောက်လာလေတော့သည်။

ဆရာမသည် လှလှလေးတို့ ကိုမြင်သောအခါ အံ့သြသင့်စွာဖြင့် ဒီလူနာမှာ ရဲအမှု့ဖြစ်၍ ဧည့်သည်ကြည့်၍ မရကြောင်းပြောလေသည်။သို့သော် ပါးနပ်သော လှလှလေးသည် သူသည် ဆွေးမျိုးနီးစပ်တော်သူဖြစ်ကြောင်း၊ ရဲသားကြီးအား ခွင့်တောင်းပြီးပြီဖြစ်ကြောင်း ပြန်လည်ရှင်းပြရင်း လူနာအခြေအနေကို မေးလေတော့သည်။

ထိုအခါ ဆရာမလေးသည် လူနာအခြေအနေကို လှလှလေးတို့အား ရှင်းပြလေသည်။ အရေးအကြီးဆုံး ဒဏ်ရာသည် ဘိုက်မှဒါးဒဏ်ရာပင်ဖြစ်သည်။ ကံကောင်း၍သာ အထဲမှ အူကို မထိမိခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဒဏ်ရာသည် အတော်နက်သည်။ စိုးရိမ်ရသည်။

ဆေးရုံအရောက်စော၍သာ လူနာအသက်အန္တရယ်မှ လွတ်သည်ဟုဆိုလေသည်။ ထို့အပြင် တကိုယ်လုံးတွင်လည်း ဒဏ်ရာများရထားသည်ဟုဆိုလေသည်၊ ခေါင်းလည်း ၃ နေရာကွဲကာ ပြန်ချုပ်ထားသည်၊ စုစုပေါင်း ဒဏ်ရာ ၁၅ ချက် ရှိသည်ဟု လူနာကုတင်တွင် ရေးထားသော မှတ်တမ်းကို ကြည့်ကာ ပြောလေသည်။ ယခုအခါ ဒဏ်ရာပြင်းသဖြင့် အိပ်ဆေးထိုးကာ ပေးအိပ်ထားကြောင်းပြောပြလေသည်။ ထို့နောက် စောင်ကို အသာလှပ်ကာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကို ပြလေသည်။

လှလှသုန်းကား မျက်ရည်ကျကာ တချိန်လုံးငိုနေတော့သည်။ လှလှလေးသည် ဆရာမအား အကူအညီတောင်းကာ သူ့တွင် ပါလာသော ပစ္စည်းများအား ကိုလေးအောင် သတိရလျှင် သုံးရန်ပေးလေသည်။ ဆရာမလည်း ကိုလေးအောင် နဘေး စားပွဲပေါ်တွင်ထားခဲ့ရန်ပြောသဖြင့် လှလှလေးသည် စာပွဲပေါ်တွင် စီစီရီရီ တင်ထားပေးလေသည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် လူနာစောင့် လုပ်၍မရသောကြောင့် ကိုလေးအောင် အရေးပေါ်လိုအပ်လျှင် သုံးရန် ငွေစက္ကူ တထပ်အား ဆရာမအားအပ်လေသည်။ 

ဆရာမသည်ထိုငွေအား လက်မခံဘဲ ကိုလေးအောင် ခေါင်းအုံးအောက်တွင် ထားခဲ့ရန် နှင့် ကိုလေးအောင် သတိရလာက ပြောပြပေးမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ လှလှလေးတို့အမည်နှင့် ငွေကြေးပမာဏ ကိုမှတ်ထားပေးလေသည်။

ဆေးရုံမှ ပြန်လာသောအခါတွင် လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်အတွက် ဆုတောင်းပေးချင်သည် ဆိုသဖြင့် တံခိုးကြီးဘုရားသို့ ၂ ယောက်သား သွားကြလေတော့သည်။ ပန်း၊ ဆီမီးများ ဝယ်ကာ ကိုလေးအောင် မွေးသည့် သောကြာဒေါင့်တွင် ကိုလေးအောင်အမြန်ပြန်လည် ကျမ်းမာလာစေရန် ဆုတောင်းကြလေသည်။ ထိုနောက် ဘုရားအား လည့်ပတ်ကြည်ညိုရင်းဖြင့် စောင်းတန်းတနေရာတွင် ဗေဒင်ဆရာတဦးအား လှလှလေး အမှတ်မထင် မြင်မိလေတော့သည်။

ထိုအခါ လှလှလေးသည် ဗေဒင်မေးကြည့်လျှင် ကောင်းမည်ဟု စိတ်ကူးရသဖြင့် လှလှသုန်းနှင့် တိုင်ပင်ရာ လှလှသုန်းလဲ သဘောတူသဖြင့် ၂ ဦးသား ကိုလေးအောင်အတွက် ဗေဒင်မေးကြလေတော့သည်။ ကံအားလျှော်စွာပင် လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်၏ မွေးနေ့အတိအကျကို သိနေလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် များမကြာမှီက ကိုလေးအောင်သည် သူ့မွေးနေ့ ဟုဆိုကာလှလှသုန်းအားဘုရားသို့ ခေါ်၍ကုသိုလ်ကောင်းမှု့ လုပ်ပြီး ထမင်းကျွေးဘူးသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

ဗေဒင်ဆရာအား ကိုလေးအောင်၏ မွေးနေ့ကိုပေး၍ တွက်ခိုင်းရာ ဗေဒင်ဆရာသည် တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် သူ၏ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်တွင် တွက်ချက်ကာ ဤသို့ဟောလေတော့သည်။ကာယကံရှင်အတွက် ဒီနှစ်သည် အလွန်ကံဆိုးသောအချိန်ဖြစ်သည်။ ရာဟုဂြိုလ်သည် အလုံးလိုက် အရင်းလိုက်ဖြင့် သောကြာသား

အား နည်းမျိုးစုံဖြင့် ဒုက္ခပေးလျှက်ရှိသည်။ အခန့်မသင့်လျှင် အသက်ပင် ဆုံးရှုံးနိုင်သည်ဟု ဆိုလေသည်။ ထိုသို့ဟောလိုက်သည်နှင့် လှလှလေး နှင့် လှလှသုန်းတို့သည် မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ်၊ မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ် ဟူ၍ ဖြစ်ကုန်ကြလေတော့သည်။

ထို့နောက်မည်သို့လုပ်ရမည်နည်း ဟုမေးကြည့်သောအခါတွင် ဗေဒင်ဆရာတို့၏ ထုံးစံအရ ယတြာ ချေရလေတော့သည်။ယတြာမှာ အလွန်ကံဆိုးနေသော ကိုလေးအောင်အားသေဆုံးစေ၍ နာမည်သစ်ဖြင့်လူသစ် ပြန်မွေးဖွားပေးရန်ပင်ဖြစ်လေသည်။

နားမလည်၍ သေချာ ပြန်မေးသောအခါ ကံဆိုးနေသော ကိုလေးအောင်၏ ဆံစ၊ လက်သည်းစ၊ ခြေသည်းစ များကို လူရုပ်တခုတွင်ကပ်၍ သူနေထိုင်ရာအနီး သင်းချိုင်းကုန်းတွင် သူ့မွေးနေ့ဖြစ်သော သောကြာနေ့၌ မြုတ်နှံသဂြိုလ်ကာ ထိုလူအား နာမည်သစ်ဖြင့်ဘဝအသစ် ပြန်စပေးခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဗေဒင်ဆရာ၏ နာမည်သစ်ဖြင့် ဘဝပြန်စသည် ဆိုသည့် စကားကြောင့် လှလှလေးသည် အထူးပင် စိတ်ဝင်စားသွားလေတော့သည်။ မည်သည့်နာမည်ကို ပေးရမည်နည်း ဟုမေးသောအခါတွင် ဗေဒင်ဆရာသည်တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် တွက်ပြန်လေသည်။

ထို့နောက် နာမည်သစ် သိန်းထွန်း ဟု ခေါ်လျှင်ကောင်းမည်ဟုဆိုလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် မဝံ့မရဲဖြင့် ဗေဒင်ဆရာအားလှထွန်း ဟုပေး၍ ရ မရမေးကြည့်ရာ ဗေဒင်ဆရာသည် သူတွက်ထားသည့် ကျောက်သင်ပုန်းအား သေချာပြန်ကြည့်ရင်း အနီးရှိစာအုပ် အား ဟိုလှန် ဒီလှန်ကြည့်လေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း ရင်တထိပ်ထိပ်ဖြင့် ဗေဒင်ဆရာ၏ အဖြေကို စောင့်နေလေတော့သည်။

ဗေဒင်ဆရာသည် တအုပ်ဖြင့် အားမရ။ နောက်တအုပ်ကို လှန်ကြည့်ပြန်သည်၊ ထိုနောက် ကျောက်သင်ပုန်းတွင် ဂဏန်းအနည်းငယ်ဖြည့်စွက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် အားရကြေနပ်သည့် လေသံဖြင့် လှထွန်း ကပို၍ ကောင်းသည်ဟုဆိုလေသည်။ လှလှလေးတို့လည်းထခုန်မတတ် ဝမ်းသာမိလေသည်။ ထိုနောက် ဗေဒင်ဆရာတောင်းသလောက် ပေးကာဘုရားပေါ်မှ ဝမ်းသာအားရဆင်းလာလေတော့သည်။

...............................................................................................................

(၂၂) ကိုလှထွန်း။

လှလှလေးတို့သည် နောက်တနေ့တွင် ဆေးရုံသို့သွားကာ ကိုလေးအောင်အား သွားကြည့်ပြန်လေသည်။ ဆေးရုံတွင် ရဲအစောင့်အရှောက်ကင်းသွားပြီဖြစ်လေသည်။ မနက်စောစော ကိုလေးအောင် သတိရလာကတည်းက စခန်းမှုးကိုယ်တိုင် လာကာ အသေးစိတ် စစ်ချက်ယူသွားပြီဖြစ်လေသည်။ ရဲအစောင့်အရှောက်ကိုလဲ ရုတ်သိမ်းသွားပြီးဖြစ်လေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား အပြစ်ရှိသူမဟုတ်သောကြောင့် ပင်တည်း။

လှလှလေးတို့လာသောအခါ ကိုလေးအောင်သည် ကျေးဇူးတင်စကား အထပ်ထပ်ဆိုလေသည်။ မနေ့က သူတို့လာသွားသည့်ကြောင်းကို ဆရာမပြောပြသဖြင့် သိပြီးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။ လှလှလေးကလည်း ကျေးဇူးတင်ရန်မလိုကြောင်း သူ့ကြောင့် ဒီလိုဖြစ်သဖြင့် သူ့တွင် တာဝန်အများကြီးရှိကြောင်း၊ ဒါတင်မက လှလှသုန်းနှင့် အကြောင်းပါ သူသိပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ခုချိန်မှစ၍ လှလှသုန်းသည် ခွင့်ယူ၍ ဆေးရုံတွင်နေခါ အကို့အား ပြုစုပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် လှလှသုန်း ဆေးရုံတွင်နေ၍ သူ့အားပြုစုမည် ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် ဝမ်းသာလုံးဆို့နေလေသည်။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် မနေ့က အကို့အတွက် ဗေဒင်သွားကြည့်ကြကြောင်း၊ ဗေဒင်ဆရာက ဒီအချိန်အလွန်ကံဆိုးနေဖြင့်ယတြာချေရမည် ဟုဟောကြောင်း၊ ခြေရမည့်ယတြာကိုလည်းပြောပြကာ နာမည်ပါ ပြောင်းရမည် အကြောင်း ပြောလေသည်။

ထိုအခါ ကိုလေးအောင်သည် လှလှသုန်း သဘော၊ လုပ်ချင်တာလုပ်ဟုဆိုသဖြင့် လှလှသုန်းသည် အလွန်ဝမ်းသာသွားလေတော့သည်။ ထိုနောက် ယတြာအတွက် လိုအပ်သည့် ဆံစ၊ လက်သည်းစ၊ ခြေသည်းစများကို ပါလာသော ကပ်ကျေးဖြင့် ဖြတ်ကာအသင့်ယူလာသည့် ပလပ်စတစ်အိပ်များအတွင်း ခွဲထည့်လေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်သည် ဒဏ်ရာများဖြင့် နာကျင်နေသည့်ကြားမှဝမ်းသာအားရဖြင့်

“ ကံဆိုးနေတာ ဟုတ်မယ်ထင်တယ်၊ ကံဆိုးရင် မိန်းမရတတ်တယ်လို့ လူတွေပြောကြတယ် ”

ဟုဆိုသဖြင့် လှလှသုန်းသည်ရှက်ကာ ကိုလေးအောင်အား အမှတ်တမဲ့ လက်သီးဖြင့် ထုမည်ဟန်ဖြင့် ရွယ်လေသည်။နောက်မှ တကိုယ်လုံးတွင် ကောင်းသည့်အပိုင်း မကျန်သလောက်ဖြစ်နေသည့် ကိုလေးအောင်အား ထုမည့်နေရာ ရှာမတွေ့သဖြင့်လက်သီးသည် လေထဲတွင် တန်းလန်းဖြင့်ရပ်နေလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်

“ ဟဲ့ အသုန်း ငါပြန်မှ နင့်ဟာနင် သူ့ကိုကောင်းတဲ့ အပိုင်းရှာထု၊ ခု နေအုံး၊ ဒဏ်ရာတွေအကြောင်းမေးအုံးမယ် ”

ဟုဆိုကာ ကိုလေးအောင်၏ အခြေအနေကို မေးမြန်းလေသည်။ အခြေအနေကား လွန်စွာတိုးတက်လာလေသည်။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် ခတ္တခနမျှ ဆေးရုံတွင် နေပြီးနောက် အိမ်ပြန်လာတော့သည်။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါတွင် ထုံးစံအတိုင်းလာရောက်စပ်စုသော အမျိုးသမီးထုအား အခြေအနေမှန်ကို ပြောပြလေတော့သည်။ ထို့နောက် ဗေဒင်အလိုအရကိုလေးအောင်မှာမရှိတော့ဘဲ ကိုလှထွန်း ဖြစ်သွားပြီဟု ကြေငြာလေတော့သည်။

...........................................................................................................................................

( ၂၃ ) လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်။

တနေ့နှင့် တနေ့ ခေတ်ကြီးသည် ပြောင်းလဲလာလေသည်။ တရက်နှင့် တရက် တိုးတက်လာလေသည်။ ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ လမ်းမကြီးကား ချိုင့်များဖြင့် ထူပေါလာသည်။ သက်တန်းရင့်လာသည့် သဘောပင်တည်း။ လမ်းဘေးတွင် ဈေးဆိုင်ပေါင်းစုံဖြင့် ရှုတ်ရှက်ခတ်လာသည်။ လူဦးရေ ထူထပ်လာသည့် သဘောပင်တည်း။ ဒီရပ်ကွက်တွင်းရှိ တချို့လူများသည် တခြားတနေရာသို့ ပြောင်းသွားကြသည်။ တချို့ကား တခြားတနေရာမှ ရောက်လာကြသည်။

လှလှလေးနှင့် သက်တူရွယ်တူ ချစ်ဘူးသည့် သူများသည်လည်း ပုံစံပြောင်းကုန်ကြလေသည်။ ယခင်က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့်လှသောမြခင်သည်ပင်ခလေး ၃ ယောက်အမေဖြစ်ကာ ဗိုသီဗတ်သီဖြင့် ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေလေပြီ။

သို့သော် လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်ကား ဘာမှမပြောင်းလဲချေ။ ဆင်းဂါးတံဆိပ် စက်အိုကြီးလည်း တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် အလုပ်လုပ်နေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ လှလှလေးသည်လည်း အရင်အတိုင်းပင် နုပျိုလှပဆဲပင်ဖြစ်သည်။ အရွယ်ကြီးသွားသည်ဟု မထင်ရပေ၊ ဆိုင်သို့ ရောက်လာသည့် အမျိုးသမီးထု၏ အသက်အရွယ်သည်လည်း မပြောင်းလဲသွားချေ။ လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်သည်ငယ်ရွယ် လန်းဆန်း လတ်ဆတ်သည့် အမျိုးသမီးထုနှင့် စည်ကားမြဲ စည်ကားနေလေသည်။

ယခုအခါတွင် လှလှလေးနှင့် အဖွဲ့ကျနေသူများကား ငယ်ရွယ်သည့် အမျိုးသမီးများ ပင်ဖြစ်တော့သည်။ ခေတ်ကြီးပြောင်းလဲလာသည့် နည်းတူ ဝတ်စားဆင်ယင်မှု့သည်လည်း ပြောင်းလဲလာလေသည်။ ယခုအခါ အမျိုးသမီးများသည် ကိုရီးယားစတိုင်ဟုဆိုကာ စကပ် တိုတိုလေးများ ဝတ်ဆင်တတ်လာကြသည်။ ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်များကို ခုံမင်လာတတ်လေသည်။ အမျိုးသမီးများသည် သူတို့ ခန္တာကိုယ်အား အစွမ်းကုန် ဖေါ်ချင်လာတော့သည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်ပိုအလုပ်ဖြစ်လာလေတော့သည်။

“ ဟဲ့ မိစန်း ဘာချုပ်မလိုတုန်း ”

“ အမ ဒီမှာ စကပ်တထည်ရတယ်တယ် နောက်က နဲနဲပွနေလား မသိဘူး၊ ကြည့်ပေးပါအုံး ”

“ အတိုလား အရှည်လား ”

“ အတိုလေး အမ၊ နောက်ကအကွဲလေးနဲ့၊ ရေလည်မိုက်တယ် ”

“ ဟုတ်လား၊ သွား အခန်းထဲဝတ်ကြည့် ငါလာခဲ့မယ် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

လှလှလေးသည် ထုံးစံအတိုင်း တံခါးသွားပိတ်ကာ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်သွားလေတော့သည်။ မိစန်းကား ဖင်ကြီးကုန်းကာဖြင့်သူ့စကပ်တိုလေးကို စွတ်နေလေသည်။ လှလှလေးသည် ကုန်းနေသော မိစန်းဖင်အား နောက်မှ လက်ဝါးဖြင့်အသာရိုက်ရင်း

“ ကောင်မ ဖင်ကြီးကို လုံးနေတာဘဲ ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် လှလား အမ ”

“ လှတာပေါ့ဟဲ့၊ ငါတောင် ကိုက်စားချင်လာတယ်၊ သေချာရပ်စမ်း ငါကြည့်အုံးမယ် ”

လှလှလေး၏ အပြောကြောင့် စကပ်ဆက်မစွပ်တော့တဲ့ မတ်တတ်ရပ်၍ ဖင်ကို နောက်ပြစ်ကာ ရင်ကိုကော့ရင်း ကိုယ်ကိုတပတ်လှည့်ပြလေသည်။

“ တွေ့လား အမ၊ အစစ် နော် အစစ် ဘယ်သူ့အကိုက်မှ မခံရသေးဘူး ခစ် ခစ် ”

“ ယုံပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး၊ ငါသတင်းကြားပါတယ်နော် နင်နဲ့ တွဲနေတဲ့ ကောင်တွေအကြောင်း ”

“ အလကားပါအမရာ အဲဒါတွေက အီစီကလီတွေ၊ ဖီးလ် မလာဘူး ”

“ အမယ် ဒါဆို ညီးက ဘယ်လိုဟာမျိုးမှ ဖီးလ်လာမှာလဲ ”

“ ခစ် ခစ် အမတို့လို အထာညက်နေတဲ့ သူမျိုးဆို လာချင်လာမှာပေါ့။ သိပါတယ်နော် ဟိုနေ့က မလဲ့ကို ဖီးလ် ပေးလိုက်တဲ့ကိစ္စ ”

“ ဟဲ့ သူက နင့်ကို ပြန်ပြောပြတာလား ”

“ အင်းပေါ့၊ စိတ်မပူပါနဲ့ အမရာ၊ မလဲ့က ကောင်းလွန်းလို့တဲ့ သမီးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရင်ဖွင့်သွားတာ၊ ချစ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ ဒီလိုဘဲပေါ့ အမရာ ခစ် ခစ် ခစ် ”

“ ဘာလဲ ညီးလဲ လိုချင်လို့လား ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အမကလဲ ”

“ အမယ် အမယ် လာစမ်းကောင်မ၊ တခစ်ခစ်နဲ့ ငါ့ကို အသဲယားအောင် လာလုပ်နေတယ် ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . . အို့ . . .  အမ ”

“ ဝုန်း ”

ဝုန်း ဆိုသည်မှာ လှလှလေး နှင့် မိစန်း ထပ်ရက် အိပ်ယာပေါ် ပြုတ်ကျသွားသည့် အသံပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင်ကား

“ အိ . . အိ . . အ . . အ . . အို့ . . . .   ”

ခေတ်ကြီးကား တဖြေးဖြေး ပြောင်းလဲလာသည်မှာ မှန်ပေသည်။ လှလှလေးအတွက် ဒီခေတ်သည် ဖေါ်မြူလာ မလိုတော့ပေ။


  ပြီးပါပြီခင်ဗျား။ 

မောင်ဇော်ဦး

ဧပြီ - ၁ရက်၊ ၂၀၁၁

မြန်မာဆိုက်ဘာ

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................




လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

 လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

မော်ဇော်ဦး ရေးသည်။

(၁၃) သံချောင်း။

အေးမေသည် လှလှလေး ကိုယ်ပေါ်တွင် အမောဖြေနေရမှ ခနအကြာတွင်

“ ဘယ်လိုလဲ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား လှလေး  ”

“ ကောင်မ နင်ဒီအတတ်တွေ ဘယ်ကနေ တတ်လာတာလဲ မှန်မှန်ပြောစမ်း  ”

“ ကောင်းတယ်လို့ ပြောစမ်းပါလှလေးရာ၊ ဒီမှာ မောလို့ သေတော့မယ်၊ သူကဖြင့် အောက်ကဇိမ်ကျနေပြီး  ”

“ ထစမ်းပါအုံး အေးမေရာ၊ ငါ့ဟာ ပြတ်တောင်ပြတ်သွားပြီလားမသိဘူး၊ ထူပူနေတာ ဘာမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးကလဲ မပြတ်ပါဘူး၊ တွေ့လား ဒီမှာ ဒီမှာ အတွဲလိုက် ရှိတုန်း  ”

အေးမေသည် မထချေ။ သူ့လက်ဖြင့် လှမေပစ္စည်းကို လှမ်းဆွဲရင်း ရှိနေသေးကြောင်း ပြလေသည်။

“ ထစမ်းပါဟာ၊ နင့်တကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ငါလဲ ပူလှပြီ  ”

ထိုအခါကျမှ အေးမေသည် လှလှလေး ဘေးသို့ အသာလှဲချလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးသည် သူသိချင်သည်ကိုမရမကမေးလေတော့သည်။

“ ပြောဆို နင်ဘယ်က တတ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ  ”

“ မပြောပါဘူး  ”

“ မပြောလဲနေပေါ့၊ ငါက နင့်ကို သနားလို့ အလိုလဲ လိုက်ရသေးတယ် နင်ကျတော့ ငါမေးတာမပြောဘူး၊ တော်ပြီ နောက်ဆိုနင့်ကို ဘယ်တော့မှ အလိုမလိုက်တော့ဘူး  ”

လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့် အမူအယာဖြင့် ပြောသော် အေးမေသည်

“ မဟုတ်ပါဘူး လှလေးရာ ငါပြောလို့ မဖြစ်လို့ပါဟာ၊ တခြားသူတွေ သိကုန်ရင် ငါ ငါ သေပြီ  ”

“ ဟဲ့ ငါက တခြားသူတွေကို လျှောက်ပြောမလား၊ မပြောလဲနေ၊ သွား သွား နင်လဲ ပြန်တော့  ”

“ အေးပါဟာ အေးပါ ငါပြောပြပါ့မယ်၊ နင်ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်  ”

“ မပြောပါဘူးဆို၊ ပြောစရာလား၊ ငါက နင်ဒီလောက်တော်တာ ဘယ်ကတတ်လာလဲ သိချင်လို့  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်လား၊ ငါလုပ်တာ အရမ်းကောင်းလား  ”

“ ကောင်းလွန်းလို့ င့ါမျက်စိထဲ ကြယ်တွေ လတွေဘဲ မြင်နေရတာ၊ ပြောပါ နင်ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်လာတာလဲ  ”

“ ဟိုလေ ဟို ဟို ကိုသံချောင်းနဲ့  ”

“ ဘယ်သူ ဘယ်သူ  ”

“ နင်ကလဲဟာ ကိုသံချောင်းလေဟာ၊ ငါ့ခဲအိုလေ  ”

“ ဟင်´

“ အဲဒါကြောင့် ငါမပြောချင်ဘူးလို့ ပြောတာပေါ့ လှလေးရယ်  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ ငါက အံ့သြသင့်သွားလို့ပါ၊ ကဲ ကဲ အစအဆုံးပြောစမ်းပါ၊ ငါစိတ်ဝင်စားလာပြီ  ”

“ ဒီလိုဟာ လှလေးရာ၊ နင်မှတ်မိလား ကိုသံချောင်း ညဘက် ဒရဝမ် လုပ်တုန်းကလေ  ”

“ အင်း အင်း မနှစ်ကလား  ”

“ အင်းလေဟာ၊ ခု သူ ညစောင့် မလုပ်တော့ဘူးလေ  ”

“ သြော . . ကောင်မ ဒါကြောင့် နင်က ငါ့နဲ့လာလုပ်တာပေါ့လေ  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ  ”

“ အမယ် အေးမေရာ၊ ငါမသိတာလိုက်လို့၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုံး နင့်ဇာတ်လမ်း  ”

“ အဲဒီတုန်းက သူက ညစောင့်လုပ်တယ်ဟာ၊ အဲဒါ မနက်ဆို အိမ်ပြန်လာပြီး တနေ့လုံး အိပ်ရော၊ ငါ့အမကလဲ မနက်ဆို အလုပ်သွားတာဆိုတော့ သူ့အိမ်မှာ သူ့တယောက်တည်းပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ငါကလဲ အဲဒီတုန်းက အလုပ်ပြုတ်ပြီး နားနေတာဆိုတော့ ငါ့အမကမနက်ဆို ငါ့ကို ဈေးဘိုးလာပေးပြီး သူ့အိမ်မှာ သူ့ယောက်ကျားအတွက် ထမင်းသွားချက်ခိုင်းတာ  ”

“ အင်း အင်း  ”

“ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းကစတာ၊ သူကလဲ အိပ်လိုက်ရင် သိုးနေတာဘဲ၊ ဘယ်တော့မှ လုံလုံခြုံခြုံမရှိဘူး၊ မနက်မှ ပြန်လာတာဆိုတော့ခြင်ထောင်တွေ ဘာတွေလဲ မချ၊ ဒီအတိုင်းအခန်းထဲမှာ ကားယားကြီးအိပ်တာ၊ ပထမ တရက်၊ နှစ်ရက်တော့ ငါမသိပါဘူး၊ နောက်သူ့အခန်းသွားကြည့်မှ အမလေး လှလေးရယ်၊ ငါ့ဆို အဲဒီတုန်းက တကိုယ်လုံး တုန်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး  ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ´

“ လုံချည်ကလန်၊ ပေါင်ကကား၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ် အိပ်နေလိုက်တာ တခူးခူးနဲ့၊ ငါတခါမှမတွေ့ဘူးဘူး သိလား၊ သူ့ဟာကြီးကတန်းလန်းကြီး၊ ငါ့စိတ်ထဲ အကြီးကြီးလိုဘဲ၊ ငါလဲ မြင်မြင်ခြင်း လန့်ပြီး နောက်ဖေး ဝင်ပြေးတာ၊ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး၊တကိုယ်လုံးကို တုန်နေတာဘဲ  ”

“ အင် ဟုတ်လား  ”

“ အေးဟ၊ အဲဒီတုန်းက တကယ် ငါလန့်တာ၊ ခုတော့ မကြောက်တော့ပါဘူး ခစ် ခစ်၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ခနကြာတော့ ငါမနေနိုင်ဘူး၊ပြန်ကြည့်ချင်လာပြန်ရောဟ၊ သူက အိပ်နေတာဘဲ၊ ဘယ်သိမလဲဆိုပြီး ငါတိတ်တိတ်လေး နောက်တခေါက် သွားပြန်ချောင်းတာ  ”

“ တွေ့လား  ”

“ အင်း တွေ့တယ်။ စောစောကလို ပုံစံအတိုင်းဘဲ၊ ငါတံခါးဝက ချောင်းကြည့်တာ အကြာကြီးဘဲ၊ ငါ့ရင်ထဲမှာခုန်နေတာ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့၊အသဲယားလိုက်တာဟယ်၊ ပြေးဆွဲပြီး ညှစ်ပြစ်လိုက်ချင်တာဟယ် ခစ် ခစ် ခစ်  ”

“ ကောင်မ နင်ကတော့ အဲဒီထဲက ထနေတာပေါ့လေ  ”

“ အေးဟ၊ ငါလဲမသိဘူး၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့ကိုငါ ထနေမှန်း။ အဲဒါနဲ့ ငါနေ့တိုင်း ထမင်းလာချက်ပေးရင်း ကြည့်တာ၊ ထူးဆန်းတယ်ဟ၊သူအိပ်ယာကနိုးခါနီးဆို သူ့ဟာကြီးက ထောင်လာတာ၊ အကြီးကြီးဘဲဟာ၊ ကြောက်စရာကြီး အဲလို ထောင်နေပြီး ခနကြာရင်သူနိုးရော၊ အဲလိုထောင်နေတာ ပိုကြည့်ကောင်းတယ်ဟာ၊ ငါလေ ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ လက်ကိုယားနေတာဘဲ သိလား  ”

“ မကိုင်လိုက်ဘူးလား  ”

“ ဟင်အင်း၊ မကိုင်ရဲပါဘူး၊ တော်ကြာသူနိုးလာပြီး မိသွားမှ ငါရှက်ပြီးသေမှာ  ”

“ အဲဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြတာလဲ  ”

“ အေးဟ ငါလဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ အဲဒီနေ့က ငါလဲ ထုံးစံအတိုင်း ချောင်းကြည့်တာပေါ့၊ အဲဒီနေ့ကလဲ သူ့ဟာက ပိုပြီးထောင်နေသလိုဘဲဟ၊ ငါ့မျက်စိထဲမှာ ကြည့်လို့ လှလိုက်တာဟာ၊ ထိပ်ဖူးကြီးဆိုကားနေတာဘဲ၊ အသဲကိုယားနေတာ၊ လူက ရွစိ ရွစိနဲ့ပြေးသွားပြီးတခုခုလုပ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ၊ ငါ့ဟာတောင် ငါပြန်ကိုင်ပြီးပွတ်မိတယ်၊ တကယ်ဟ၊ နေလို့ကိုမရဘူး၊ အဲနောက်သူနိုးခါနီးတော့ အသာလေး နေက်ဖေးပြန်လာပြီးဟိုဟာလုပ်သလိုလို ဒီဟာလုပ်သလိုလိုနဲ့ ပေါ့ဟာ၊ လူကဘာလို့လဲမသိဘူး၊ ဒီနေ့မှ ပိုထနေသလိုဘဲ၊ လူကို ထူပူနေတာဘဲ၊ သူလဲထလာပြီး နောက်က အိမ်သာမှာ သေးသွားပေါက်ရော၊ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မတ်တတ်တံခါးဝကနေ ကော့ပန်းတာပေါ့၊ တံခါးတောင်မပိတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ တံခါးကို အရှိန်နဲ့ ပြန်ပိတ်ပြီး မျက်နှာသစ်ဘို့ နောက်ကရေစင်မှာငုတ်တုတ်ထိုင်ပါလေရော  ”

“ အင်း အင်း ဆက်ပါအုံး  ”

“ သူငုတ်တုတ်ထိုင်မှ ငါအိမ်သာကို လှမ်းကြည့်တော့ သတိထားမိလိုက်တယ်၊ ဖြစ်ချင်တော့ သူတို့အိမ်က အိမ်သာတံခါး အောက်ဘက်ကဆွေးပြီး ပြတ်နေလို့ ဂုံနီအိပ်စနဲ့ ကာထားတယ်လေဟာ၊ အောက်က ကာထားတဲ့ ဂုံနီအိပ်စလဲ တံခါးပိတ်တဲ့ အရှိန်နဲ့အောက်ပြုတ်ကျနေတာကိုပေါ့။ ဒီတော့အထဲမှာ ထိုင်လိုက်ရင် အောက်ကဟောင်းလောင်းတန်းမြင်ရမှာ အသေချာဘဲ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲအကြံရလိုက်တယ်  ”

“ အင်း  ”

“ ငါတောင် သူ့ဟာကြီး ကြည့်ပြီး ဒီလောက်ဖြစ်နေရင် သူလဲ ငါ့ဟာကိုတွေ့ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ သိချင်လာရော၊ ဒါနဲ့ငါလဲခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်သာသွားတက်တော့တာဘဲ၊ အမလေး လှလေးရာ။ အဲဒီတုန်းက ရင်တွေတုန်နေတာ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊နင်ဘဲစဉ်းစားကြည့်လေ ပေါ်တင်ကြီး ငါ့ဟာ လှန်ပြရတာ၊ ငါကတော့ မသိသလိုနဲ့ လုပ်တာပေါ့၊ အိမ်သာထဲ ကနေငါ့ထမီမတင်ပြီး ထိုင်ဘို့ မနဲအားမွေးရတယ်၊ ငါ့နဲ့နော် ထိုင်ချလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ၊ ငါ့ဟာကြီးက ကားပြီးပြဲနေမှာ၊ ရှက်ကလဲရှက်၊ရင်ကလဲ တဒိတ်ဒိတ်တုန်နဲ့၊ ဘယ်လောက်တုန်နေလဲဆို ထိုင်ပြီး သေးတောင်ပေါက်လို့မထွက်ဘူးဟ၊ မနဲအတင်း ညှစ်ထုတ်ရတယ်။ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ထိုင်ပြီးမှ တံခါးပိတ်ထားတော့သူကြည့်နေလား၊ မကြည့်လား၊ သူဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ဘယ်မြင်ရမလဲ။ငါလဲမထူးဘူးဆိုပြီးသေးပေါက်ပြီး သေချာ ငါ့ဟာကို ရေလောင်းဆေးကြော ပွတ်ပြတာပေါ့။ သူသာမကြည့်နေလို့ကတော့ငါလုပ်ပြတာ အလကားပေါ့ဟာ  ”

“ အဲဒါ သူကြည့်နေလား  ”

“ ကြည့်နေမှာပေါ့ဟ၊ ငါအိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ သူကမူပျက်နေတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပြီးတော့မှ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်တော့သူ့လက်ထဲကရေခွက်တောင် လွတ်ကျသွားသေးတယ်၊ ခစ် ခစ်၊  ငါလဲ ရင်တုန်ပန်းတုန်နဲ့ ဘာမှမသိသလို ပြန်လာပြီး လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်တာပေါ့၊ သူလဲ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်ပြီး သူ့အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်သွားတာ  ”

“ အေးမေ နင်ကတော့လေ  ”

“ အေးဟ၊ ခနနေကျတော့ စိတ်ထဲကဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ အခန်းထဲ သူဘာလုပ်လဲ ဘာဖြစ်နေလဲ အရမ်းသိချင်လာတာ၊ ဘယ်လိုမှ အောက်အီးနေလို့ကိုမရတော့ဘူး၊ လူကလဲဟာ ထူပူနေတာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟာဆိုပြီး သူ့အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်  ”

“ အဲဒီတော့  ”

“ သူ မနေနိုင်ဘူးထင်တယ်၊ သူ့ဟာကို သူကိုင်ပြီး ထုကစားနေတာ၊ ငါဝင်လာတာတွေ့တော့ သူက ဟာ ကနဲဖြစ်ပြီး ကမန်းကတမ်းလုံချည်နဲ့ ထဖုံးတယ်။ ငါလဲ အယ် ဆိုပြီး ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတာ၊ ပြီးမှ သူဘာစိတ်ကူးပေါက်လဲ မသိဘူး၊ ငါ့နာမည်ကို ခေါ်ပြီးငါ့ကိုအတင်းထဖက်တော့တာဘဲ  ”

“ နင့်ဟာကလဲဟယ်  ”

“ အေးဟ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုအိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေးဖြစ်နေမှန်းကို မသိတာ စဉ်းစားလို့ကို မရတော့တာ  ”

“ ဒါနဲ့  ”

“ အေး၊ ငါသိတာတော့ သူက ငါ့နာမည်ကို တတွတ်တွတ်နဲ့ ခေါ်ရင်း ငါ့ကို အတင်း နမ်းတာ နမ်းတာ၊ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ ငါမသိဘူး၊ ငါ့တကိုယ်လုံး အတင်းလျှောက်ပွတ်၊ ငါလဲဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ငါသိတာ ငါ့တကိုယ်လုံး ထူပူနေတာဘဲ  ”

“ ဘယ်တွေနမ်းတာလဲ  ”

“ ဟာ စုံနေတာဘဲ၊ ငါ့ပါးကိုလဲနမ်းတယ်၊ ပါးစပ်ကိုလဲ နမ်းတယ်၊ ငါ့လည်ပင်းလဲနမ်းတယ်၊ ငါ့အင်္ကျီတွေဆွဲချွတ်ပြီ ငါ့နို့ကိုလဲစို့တယ်၊ငါလေ ကော့နေတာဘဲ၊ သူငါ့ကို လုပ်ချင်သလို လုပ်တာ၊ ဘယ်ကတည်း ငတ်ပြတ်နေလဲမသိပါဘူး၊ အဆိုးဆုံးက ငါ့ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ငါ့ပေါင်ကြားထဲကဟာကို စုတ်တာဟာ၊ ငါဘယ်လိုမှမနေနိုင်ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို တွန့်နေတာ၊ ဆတ်ဆတ်ကိုလူးနေတာဘဲ၊ ငါဘာတွေဖြစ်နေမှန်းတောင် ငါ့ကိုငါမသိဘူး  ”

“ ဟာ အသဲယားစရာကြီး  ”

“ အမလေး လှလေးရယ် ငါလေ အဲဒီတုန်းက သေပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ အားရပါးရစုတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးနဲ့ ငါ့ကိုထိုးပါလေရော  ”

“ တခါတည်း ထိုးထည့်လိုက်တာလား  ”

“ ဟဲ့ အဲလိုတော့ မထိုးဘူးဟ၊ သူသိတယ်ထင်တယ်။ ငါ့ကို နဲနဲချင်းထိုးတာ၊ ငါက တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတော့ နဲနဲဝင်တာနဲ့နာတာဟ၊ သူက ငါနာလို့ အော်ရင် ရပ်လိုက်၊ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ဟိုနယ်ဒီနယ် နယ်လိုက်၊ နို့တွေစို့လိုက်၊ ပြန်ထိုးလိုက်၊ အဲလိုနဲ့ အဆုံးထိဝင်ရော  ”

“ အရမ်းနာလား  ”

“ နာတယ်ဟ၊ အရမ်းနာလားဆိုတော့ အဲဒီတုန်းကနာလဲနာ ခံလို့လဲကောင်း၊ နာကောင်းကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဟာ ခစ် ခစ်၊ ငါ့အထဲမှာဟာ ခိုးလုခုလု ကြီးနဲ့ နေလို့ကောင်းသလိုလို၊ တခါတခါ နာသလိုလို၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိပါဘူးဟာ၊ အဲဒါနဲ့ သူက အဆုံးထိလဲဝင်ရော ခနနားပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးလိုက်နဲ့ လုပ်တာ၊ ငါလဲ လူးနေတာဘဲ၊ အောက်ပိုင်းတော့ ဘယ်ရမ်းလို့ရမလဲ သူ့ဟာကြီး သွင်းထားတာကိုး၊ အပေါ်ပိုင်းတခုလုံးကို ယန်းနေတာဘဲ၊ နဲနဲကြာလာတော့ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ တခါတည်းလူက မောပြီးငြိမ်သွားတာ၊ အားကိုတစက်မှ မရှိတော့ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို ပူနေတာဘဲ  ”

“ နောက်တော့ရော  ”

“ သူလဲပီးသွားတယ်နေမှာပေါ့၊ ငါ့ဘေးမှာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးအိပ်နေတာ အကြာကြီးဘဲ၊ နောက်တော့ သူကငါ့ကိုပြောတယ်၊ သူစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ ဖြစ်သွားတာပါတဲ့၊ သူ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့တဲ့၊ ငါ့ကို ယူပါ့မယ်တဲ့၊ တတွတ်တွတ်နဲ့ဟာ ငါ့ကိုပြောနေတာ  ”

“ နင်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ  ”

“ ဟဲ့ ယူလို့ဖြစ်မလား၊ သူက ငါ့အမယောက်ကျားဥစ္စာ  ”

“ ဟိုဘက်လမ်းက ကိုတိုးအောင်ကြီးလဲ ညီအမ နှစ်ယောက်ယူထားတာဘဲဟာ  ”

“ အာ ငါမယူဘူး၊ သူ့ဟာသူ စိတ်မထိမ်းနိုင်လို့ဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါလဲခံချင်နေတဲ့ဟာ၊ ငါကတော့ ငါလဲခံချင်နေလို့ ဖြစ်သွားတာပါလို့ဘယ်ပြောမလဲ၊ ငါကတော့ သူ့ကိုပြောလိုက်တာပေါ့။ မယူဘူးလို့၊ ယူလို့ဖြစ်မလား လို့ ဒါဘဲ ငါပြောပြီး ထပြန်ခဲ့တာ၊ ထပြန်တော့မှ နာမှန်းသိတယ်ဟာ၊ လမ်းလျှောက်တာတောင် ကွတတနဲ့ မနဲအားတင်းလျှောက်ရတယ်  ”

“ ဒါဘဲလား၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ နင်အဲလောက် မကျွမ်းပါဘူးနော်  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးနော် နင်ကတော့ အကုန်သိချင်တာဘဲ  ”

“ ဟဲ့ သိချင်လို့ မေးမှတော့ အကုန်သိမှပေါ့ဟ၊ ပြောပါအုံး ကျန်တဲ့ဇတ်လမ်း  ”

“ အိမ်ပြန်လာတော့ ငါက နာလဲနာ၊ စိတ်ကလဲတို၊ စိတ်ကလဲ ဘာလို့ တိုမှန်းကို မသိပါဘူးဟယ်၊ ဆိုတော့ နောက်နေ့ ထမင်းသွားမချက်တော့ဘူး၊ သူနဲ့လဲ မတွေ့တော့ဘူးဆုံဖြတ်ပြီး တနေ့လုံး အိပ်တာပေါ့။ တနေ့လုံး တညလုံး အိပ်ပြီး နောက်နေ့ကျတော့ ငါမနေနိုင်ဘူးဟ ခစ် ခစ် ခစ်  ”

“ နင်ကတော့လေ  ”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ၊ လူက နာတာတောင်ကောင်းကောင်းမပျောက်သေးဘူး၊ ခံချင်သေးတယ်၊ ဘယ်လောက်ဘဲ စိတ်တင်းထားထားမရဘူးဟ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ ဒီလောက်ဖြစ်လှတာဟာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ထထွက်လာခဲ့တယ်  ”

“ နင်ကတော့လေ  ”

“ ငါ့အမအိမ်ရောက်တော့ သူက ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတယ်၊ ငါ့ကိုစောင့်နေတယ်တဲ့ဟာ  ”

“ ဒီတော့ ဘာဖြစ်ကြလဲ  ”

“ ဟဲ့ ဘာဖြစ်ရမလဲ၊ ငါလာတော့ သူကမနေ့ကလိုဘဲ ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာ၊ သူကပြောတာပေါ့ ငါ့ကို အရမ်းစွဲလမ်းတယ်ပေါ့ဟာ၊ ငါ့ကို ချစ်တယ်ပေါ့ဟာ ဘာညာ ဘာညာပေါ့ စုံနေတာဘဲ ငါလဲမမှတ်မိတော့ဘူး၊ ပြီးတော့ဟာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းတာပေါ့၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီတခါတော့ ပထမတခါကလောက်ထူထူပူပူ သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဟ၊ ငါသေချာမှတ်မိတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ၊ အရသာကို ဆိမ့်နေတာဘဲ၊ စောစောက နင့်ဟာကြီး ကိုလုပ်ရသလိုကိုကောင်းတာ၊ ငါ့ဟာ ပွတ်စမ်းပါလှလေးရာ၊ ပြောရင်းပြောရင်း ငါစိတ်ထလာပြန်ပြီ  ”

“ လုပ်ပြီ ကောင်မကတော့  ”

“ တကယ်ပါဟာ၊ ကြမ်းကြမ်းပွတ်စမ်းပါ၊ ငါက ကြမ်းကြမ်းမှ ကြိုက်တာဟ၊ ဒါကြောင့် သူနဲ့ ငါနဲ့ ကိုက်တာ၊ သူကလဲ လုပ်လိုက်ရင်ကြမ်းသလားမမေးနဲ့၊ လုပ်ပြီးသွားရင် ငါ့ဟာတခုလုံးကို ကြိမ်းနေတာဘဲ၊ အဲလို ကြိမ်းနေမှ ငါကနေလို့ကောင်းတာဟ  ”

“ အဲလိုလား ကောင်မ  ”

“ အေး အေး အဲလို အဲလို ပွတ်စမ်းပါ လှလေးရာ ကြမ်းကြမ်းလေး၊ ပွတ်သာပွတ် အား အား ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ ပွတ်ပွတ်နင့်ဟာရော ထောင်လာပြန်ပလား၊ ပြစမ်း ပြစမ်း  . . အင်း အင်း ထောင်လာပြီ၊ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ လုပ်အုံးဟာ လှလေး ငါ့ကို ဒီတခါ နင်လုပ်ပေး  ”

ပြောရင်း ဆိုရင်း အေးမေသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး ကုန်းပေးလေတော့သည်။

“ ကြမ်းကြမ်းသာလုပ် လှလေး သိလား  ”

လှလှလေးစိတ်ထဲတွင် ဒီလောက်တောင် ထတဲ့ကောင်မ သေပေရော့ ဟုကြိမ်းဝါးကာ အေးမေနောက်တွင် ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်လေတော့သည်။

..........................................................................................................

( ၁၄ ) ပြဿနာ။

လူတိုင်း လူတိုင်းတွင် ပြဿနာကိုယ်စီရှိကြသည်။ လှလှလေးတွင်လည်း ပြဿနာဆိုတာကြီးရှိလေသည်။ လှလှလေး ပြဿနာကားယောက်ကျားလေးများပင်ဖြစ်လေသည်။ ယောက်ကျားလေးအားလုံးကားမဟုတ်၊ တော်တော်များများကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်လေသည်။

ထိုယောက်ကျားလေးများသည် လှလှလေးဆိုလျှင် စချင်နောက်ချင်ကြသည်။ ထိချင်ကိုင်ချင်ကြသည်။ စသလိုလိုနှင့် လှလှလေး၏တင်သား ရင်သားများအား ကိုင်တတ်ကြသည်။ လှလှလေး ပြန်လည်ရန်တွေ့သောအခါတွင် သဘောကျသလိုလို တဟီးဟီးနှင့်အရှက်မရှိသလို ရယ်ကြသည်။ ထိုသူများအား လှလှလေး အလွန်မုန်းလေသည်။

ထိုလှလှလေး မုန်းသူများထဲတွင် အံ့မောင်သည် ထိပ်ဆုံးက ဖြစ်လေသည်။ အံ့မောင်ကား ဘာအလုပ်မှ လုပ်သူမဟုတ်၊ တနေ့တနေ့အရက်ဆိုင်တွင်ထိုင်က လူတကာနှင့် ပြဿနာတက်နေသူလည်းဖြစ်သည်။ အံမောင်သည် သူ့ကိုအပိုင်သိမ်းချင်သည်ဟု လှလှလေးထင်လေသည်။ 

ရပ်ကွင်းတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထု၏ သတင်းအရ အံ့မောင်သည် သူ့လို မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူများအား ခြူစားနေသည်ဟု ဆိုလေသည်။ သို့သော် ဒီရပ်ကွက်တွင် သူ့လိုသူ သူတဦးသာ ရှိလေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသတင်းကား မည်မျှမှန်သည်ကို အတိအကျပြောရန်ကား မဖြစ်နိုင်ချေ။

လှလှလေးနှင့် ပတ်သက်၍ အံ့မောင်၏ အထင်ကား တက်တက်စင်အောင်လွဲနေသည်ကို အံ့မောင်မသိချေ။ လှလှလေးကား ယောက်ကျားကြိုက်သူ မဟုတ်ချေ။ ယောက်ကျားများကို မုန်းသော သူသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ မုန်းရသော အကြောင်းရင်းကား အထက်တွင်ဖေါ်ပြသကဲ့သို့ သူ့အား လူလိုသူလို မဆက်ဆံသည့် အကြောင်းရင်း တခုလည်း ပါဝင်လေသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့်ပင် လှလှလေးသည် ဝါးလုံရှည်ဖြင့် အားလုံးကို သိမ်ကြုံးရမ်းလိုက်ရလေသည်။

အံ့မောင်သည် အခွင့်အရေးရလျှင် ရသလို လှလှလေးအား အတင်းကပ်တော့သည်။ အံ့မောင်သည် ဖါးတပိုင်း ငါးတပိုင်းဘာသာစကားကိုလည်း ကျွမ်းကျင်လေသည်။ မည်သူက တီထွင်လိုက်သည်မသိသော ထိုစကားသည် စကားတလုံးကို ရှည်လျှားအောင်လုပ်ကာစကားလိမ်သုံး၍ ပြောခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

စကားပြောသည့်အခါ အံ့မောင်သည် တချို့နေရာများ၌ ထိုစကားများကို ညှပ်၍ပြောလေသည်။ အံ့မောင်ပြောသည့် ထိုစကားများကို လှလှလေးနားမလည်ချေ။ လှလှလေး နားလည်ရန်လည်းမလိုပေ။ လှလှလေးတွင်ထိုစကားများကိုပြောတတ်သော ယောက်ကျားများကိုသာကြိုက်တတ်သည့် မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူ အပေါင်းအသင်း တဦးမှမရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။

လှလှလေး၏ တခြားစီးပွားရေးတခုမှာ ခလေးဝတ် မိန်းခလေးဂါဝန်လှလှလေးများ ချုပ်၍ ဈေးထဲတွင်တင်ရောင်းခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူသည် ဈေးထဲရှိ အဝတ်ရောင်းသော ဒေါ်ကြီးမြင့် ဆိုင်တွင် တင်လေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား လှလှလေး ရောင်းခိုင်းသောဈေးနှုံးထက် ပိုမိုအမြတ်ယူရောင်းလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးအား ရောင်းခိုင်းသော ဈေးဖြင့်သာပြန်ရှင်းပေးသည်။ လှလှလေးလည်းရောင်းရငွေထဲမှ ရောင်းခအဖြစ် အနည်းငယ် ပြန်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား ၂ ခါမြတ်လေတော့သည်။

ထိုအခါလှလှလေးသည် ဈေးသို့ တပတ်လျှင် တကြိမ်ခန့် အနဲဆုံးသွားရလေတော့သည်။ အံ့မောင်သည် ထိုအကွက်ကို အမြဲချောင်းနေလေသည်။ လှလှလေးနှင့်တွေ့တိုင်း အံ့မောင်သည် လှလှလေးအား စကားလိုက်ပြောလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် စိတ်ညစ်လေတော့သည်။ လမ်းတွင်တွေ့သော အခြားယောက်ကျားလေးများသည် အံ့မောင်နှင့် လှလှလေး အဖြစ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးကြသည်။ မည်သူကမှ မဝင်စွက်ချေ၊ အခြားအကြောင်းမှာ အံ့မောင်နှင့် မည်သူမျှ ပြဿနာ မတက်ချင်ကြသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေး၏ အားကိုးရာကား မိန်းမများသာလျှင်ဖြစ်တော့သည်။ လှလှလေးသည် ထိုကဲ့သို့ကြုံလာတိုင်း နီးစပ်ရာ အမျိုးသမီးတဦးဦး ထံပြေးကပ်တော့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား အမြဲကူညီကြသည်။ 

တခါတရံ ခပ်စွာစွာ အမျိုးသမီးနှင့် ကြုံသည့်အခါ ထိုအမျိုးသမီးသည် အံ့မောင်အား ဆဲဆိုလေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အရှက်မရှိစွာ တဟီးဟီးရယ်ရင်း အနားမှ ခွာလေသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်းတွင် လှလှလေးသည် အပြင်သို့သွားရာ၌ အမျိုးသမီး တဦးဦးအား အဖေါ်အဖြစ်ခေါ်လေတော့သည်။ ထိုသို့ခေါ်ခြင်းကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးအား ဈေးတွင် မုန့်ဟင်းခါး၊ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စသဖြင့်စားချင်သည့် အစားအစာတမျိုးမျိုးကို ဝယ်ကျွေးရလေသည်။

အံ့မောင်ကား လက်မလျှော့ချေ၊ အမြဲလိုလို အကွက်ချောင်းနေတတ်ပေသည်။ အမှန်ကား တကူတက အကွက်ချောင်းစရာမလိုပေ၊အံ့မောင်ကျက်စားသော နေရာသည် ဈေးသို့သွားသော လမ်းမကြီး ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးကိုမြင်သည်နှင့် အံ့မောင်ကားအနှောက်အယှက်ပေးတော့သည်။ အံ့မောင်စိတ်ထဲတွင် သူ့အား လှလှလေး ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်နေသည်ကို မခံချင်ပေ။ 

သူ့အတွေ့အကြုံအရ လှလှလေးလို လူမျိုးသည် ယောက်ကျားတယောက်က အခွင့်အရေးပေးသည်နှင့် လွယ်လွယ်ကူကူ လက်ခံတတ်သည် ဖြစ်ပေသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေးကျမှ ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေသည်ကို အံ့မောင်သည် မခံချင်ပေ။

တနေ့သောအခါ ဒေါ်ကြီးမြင့်သည် အင်္ကျီအနည်းငယ်အမြန်လိုကြောင်း လှလှလေးထံ လူကြုံဖြင့် စကားပါးလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ဈေးထဲသို့ အင်္ကျီသွားပို့ရန် အကြောင်းပေါ်လာလေတော့သည်။ ထိုအချိန်က အနီးတွင်အဖေါ်ခေါ်ရန် အမျိုးသမီးတဦးမှ ရှာမတွေ့ချေ။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အင်္ကျီထုတ်ကို ဆွဲကာ တယောက်တည်း ဈေးသို့ ထွက်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးထင်သည့်အတိုင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။ အံ့မောင်ကားရှိနေလေသည်။ မတွေ့ချင်သောသူကို အမြဲလိုလိုတွေ့ရခြင်းသည်လူ့လောက၏ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ အံ့မောင်ကား မူးနေသည်ဟုထင်သည်။ အရက်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာကတည်းကပင် အနည်းငယ် ယိမ်းယိုင်နေလေသည်။ 

ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေးအနားမှ ကပ်လျှောက်ကာ ပါးစပ်မှ ထွက်ရာစကားမျိုးစုံပြောလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကြောက်လန့်ကာ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အမှီလိုက်ကာ လှလှလေး လက်ကိုဆွဲလေတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း ညစ်ညမ်းသော စကားဖြင့် မတော်တရော်ပြောတော့သည်။

လှလှလေးသည် အလွန်ရှက်လေသည်။ ကံဆိုးစွာအနီးတွင် အကူအညီပေးမည့် အမျိုးသမီး တဦးမှ မမြင်ချေ၊ လှလှလေးသည်ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိချေ၊ ယခုအချိန်တွင် လှလှလေးအား တံခိုးရှင်တယောက်ယောက်က လိုအပ်သောဆုတခု တောင်းဆိုလျှင်အံ့မောင် သူ့ရှေ့မှ ခုချက်ခြင်းပျောက်ကွယ်သွားရပါစေလို၏ ဆိုသော ဆုကိုတောင်းမိပေလိမ့်မည်။ ထိုအချိန်လေးအတွင်းမှာပင်

“ ဟေ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ  ”

လူတဦး၏ အမေးစကားကို ကြားရလေသည်။ ထိုစကားကို ကြားသောအခါ အံ့မောင်သည် ထိုလူသေချာကြည့်၍

“ မင်း နဲ့ မဆိုင်ဘူး ဝင်မရှုတ်နဲ့  ”

ခပ်မာမာပင် ပြန်ပြောလေသည်။

“ မဆိုင်ပေမဲ့ မင်းလုပ်တာ ဟုတ်မှမဟုတ်တာ  ”

ထိုလူသည် အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ပြောသည်။

“ အဲဒီတော့ မင်းဘာလုပ်ချင်လို့လဲ  ”

“ ဘာမှမလုပ်ချင်ပါဘူး၊ သူ့လမ်းသူ အေးအေးဆေးဆေးသွားပါစေကွာ  ”

“ မင်းက သူ့လင်မို့ ဝင်ပါရတာလား  ”

“ အေး၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒီတော့ မင်းသူ့ကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့  ”

ထိုလူ၏ မထင်မှတ်သော ပြန်ပြောမှု့ကြောင့် အံ့မောင်သည် ရှုးရှုးရှားရှား ဖြစ်ကာ

“ သောက်ကောင်၊ ခုမှ ရပ်ကွက်ထဲရောက်လာပြီး ဖင်ခေါင်းလာကျယ်နေတယ်  ”

ဟုဆိုကာ ထိုလူအား လက်သီးဖြင့် ထိုးလေတော့သည်။ ထိုလူသည် အံ့မောင်လက်သီးကို သူ့ဘယ်လက်ဖျံဖြင့်ပုတ်ထုတ်ကာလွတ်နေသော အံ့မောင် မေးရိုးအား ညာလက်သီးဖြင့် ထိထိမိမိ ခွပ် ကနဲထိုးချလိုက်လေသည်။ အံ့မောင်လည်း အရှိန်ဖြင့် လမ်းမပေါ်လဲလေတော့သည်။ အနားမှ လူများသည် တယောက်မှ ဝင်ရောက်မဆွဲကြချေ။ ဝိုင်းဝန်းကာ ကြည့်နေကြလေသည်။ အံ့မောင်အထိုးခံရသည် ကြိတ်၍ ဝမ်းသာနေကြဟန်တူလေသည်။ လဲကျရာမှ အံ့မောင်သည် ပြန်မထဘဲ

“ ဟေ့ကောင် . . မင်း ကြပ်ကြပ်သတိထားနေ၊ တနေ့ ငါ့အကြောင်း သိမယ်  ”

ဟုသာကြိမ်းဝါးလေတော့သည်။ ထိုအခါ ထိုလူသည် လှလှလေး လက်ကိုဆွဲကာ

“ လာ  ”

ဟုတလုံးတည်း ပြောကာ ထိုနေရာမှ အမြန်ထွက်လာတော့သည်။ ထို့နောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား ဈေးထိ လိုက်ပို့လေသည်၊လှလှလေးလည်း ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် ထိုလူအား ဈေးတွင် အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို ဝက်သွေးဟင်းဖြင့် စပယ်ရှယ်ဝယ်ကျွေးလေသည်။

ထိုလူသည် လှလှလေးဝယ်ကျွေးသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို အားရပါးရ စားလေသည်။ လှလှလေးအားလည်း ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံ၍ ချိုသာသော စကားများကို ပြောလေသည်။ ထိုနောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား အိမ်ရှေ့အထိ ပြန်ပို့ပေးလေတော့သည်။

အပြန်လမ်းတွင် အံ့မောင်၏ အရိပ်အယောင်ပင်မမြင်ရတော့ချေ။အဖြစ်အပျက်အမှန်ကို မသိသော မိန်းခလေးများသည် လှလှလေး ထိုလူနှင့် တွဲကာအိမ်ပြန်လာသည်ကို အံ့သြတကြီးဖြင့် အားကျစွာကြည့်နေကြလေကုန်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလူကား မိန်းခလေးများ ပါးစပ်တွင်လတ်တလော ရေပန်းစားနေသည့်ရပ်ကွက်တွင်းသို့ အသစ်ပြောင်းလာသော ဇတ်လိုက်ကြီး ကိုလေးအောင် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

............................................................................................

(၁၅) အီကြာကွေး။

ဤမှအစပြု၍ လှလှလေးတွင် ကိုလေးအောင်ဆိုသည့် ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေတဦး တိုးလာလေတော့သည်။ လှလှလေး၏တဦးတည်းသော ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေဟု ပြောလျှင်လည်းရပေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လှလှလေးတွင် ခင်မင်ရင်းနှီးသော ယောက်ကျားလေး မိတ်ဆွေများ ယခင်က မရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။

အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် ကိုလေးအောင်သည် လှလှလေး၏ မိတ်ဆွေဘဝမှ ရင်းနှီးသောသူငယ်ချင်းအဖြစ်ရာထူးတိုးလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်သည် တခြားသောယောက်ကျားများကဲ့သို့ သူ့အားအထင်သေးသော အမူအယာ၊ အပြုအမူဖြင့် မဆက်ဆံချေ။ ကိစ္စပေါ်၍ အပြင်သို့ အတူတွဲသွား တွဲလာသွားကြသည့်အခါများတွင်လည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာမရှိချေ။

လူတကာ၏ စူးစမ်းသောအကြည့်များကိုလည်း ဂရုမစိုက်ချေ။ ကိုလေးအောင်ကား မှန်သည်ထင်သည်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုပ်မည့် လူစားမျိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။

ထိုသို့ ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြင့် နေလာသောအခါ လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင်အပေါ်စိတ်ဝင်စားလာတော့သည်။ မည်သို့သော သဘောဖြင့်စိတ်ဝင်စားလာသည်ကို လှလှလေးကိုယ်တိုင်ပင် သေသေချာချာသဘောမပေါက်ချေ။ ယခင်က အမျိုးသမီးများကိုသာအားကိုးနေခဲ့ရာမှ ယခုအခါ ကိုလေးအောင်ကို အားကိုးချင်လာသည်။ ကိစ္စပေါ်၍ သွားစရာ လာစရာရှိလျှင် အရင်ဆုံး သတိရမိသူမှာ ကိုလေးအောင်ကိုပင်ဖြစ်လေသည်။

တခါတရံ လှလှလေးအား အချို့အမျိုးသမီးတို့သည် သူ့အား နင် ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေသလားဟုပင်မေးတတ်ကြသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်

“ ဟိတ် ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ  ”

“ ဖြစ်စရာလား၊ နင်တို့နော် နင်တို့  ”

“ ဟဲ့ ငါတို့က ရိုးရိုးသားသားပါဟာ  ”

စသဖြင့် အဖြေအမျိုးမျိုးပေးကာ ပြောလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လာမေးသူတို့အား မဟုတ်ကြောင်း ပြုံးပြုံးလေးငြင်းရသည်ကို သူစိတ်ထဲတွင် ပျော်သလိုလို ခံစားရလေသည်။ ဇဝေဇဝါဖြင့် သူငြင်းသည်ကိုပင် မယုံသလိုလိုဖြစ်နေသည့် သူတို့အဖြစ်ကို လှလှလေးအလွန်သဘောကျလေသည်။ အဘယ်ကြောင့် သူသည်ဤကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် မစဉ်းစားတတ်အောင်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။

ယခင်ကဆိုလျှင် ညအိပ်ယာဝင်သည့်အခါတိုင်း တနေ့တာ သူထိတွေ့ခဲ့သည့် မိန်းခလေးများအကြောင်းကို စဉ်းစားတတ်လေသည်။သူ့တွင် အင်္ကျီလာချုပ်သော မိန်းခလေးများကို အတိုင်းအထွာယူရင်း သူသည် မသိမသာ ထိတတ်သည်၊ ကိုင်တတ်သည်၊ ထိုကဲ့သို့သူသဘောကျသောသူအား မထိတထိ ကိုင်တွယ်ရခြင်းကို သူနှစ်သက်လေသည်။ ယခုအခါ ညအိပ်ယာဝင်တိုင်း ကိုလေးအောင်၏အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေသည်။ 

ကိုလေးအောင်သည် မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် ခုထိ သူချစ်သည့် မိန်းခလေး မတွေ့သေးသနည်း။ သူ့အား ဘာကြောင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံနေသနည်း။ အဖြေမရှိသော ထိုပုစ္ဆာအား အဖြေရှာရင်းပင် လှလှလေးသည်သူကြိုက်သော မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများကို မေ့နေလေတော့သည်။

“ လှလေး လှလေး  ”

လှလှလေးသည် အိပ်နေရာမှ သူ့နာမည် တိုးတိုးခေါ်သံကြောင့် နိုးလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံကြားရာကြည့်လိုက်သောအခါမမျှော်လင့်ဘဲ ကိုလေးအောင်ကို သူ့အိပ်ယာအနီးတွင် ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ဟင် အကို ဘာလုပ်တာလဲ ညကြီး အချိန်မတော်  ”

“ ဟုတ်တယ် လှလေးနဲ့ တွေ့ချင်လို့ နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်လာတာ  ”

“ တံခါး ပိတ်ထားတဲ့ဟာ၊ အကိုဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ  ”

“ တံခါးက ဂလန့်မထိုးထားဘူးလေ၊ လှလေး  ”

“ ဟင် လှလေး ဂလန့်ထိုးဘို့ မေ့သွားတာ ထင်တယ်  ”

“ လှလေးကလဲ ညနေက အကိုညကျလာခဲ့မယ် နောက်ဖေးတံခါးကို စေ့ထားလို့ မှာထားတာလေ၊ ဒါကြောင့် လှလေး တံခါးကိုစေ့ထားတာ မဟုတ်ဘူးလား  ”

လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင် ပြောစကားကြောင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားလေသည်။ အကိုသည် သူ့အား ဘယ်အချိန်တုန်းက ဒီစကားပြောသွားသည်ကို သူမမှတ်မိ။ အင်းလေ အကိုပြောသွားလို့ဖြစ်မှာပါ၊ ဒါကြောင့် ငါတံခါးကို ဂလန့်မထိုးမလိုက်တာနေမှာ၊ ခါတိုင်းဆို ငါတံခါး ပိတ်ဘို့ မေ့မှ မမေ့တတ်ဘဲ။ လူက အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေပြီလားမသိ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် ဇဝေဇဝါနှင့် ယောင်တောင်ပေါင်တောင် ဖြစ်နေလေသည်။

လှလှလေးသည် ခုမှ သူ့ကိုယ်သူ သတိထားမိသည်။ သူသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ကိုလေးအောင်နှင့် စကားပြောနေလေသည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ပစ်စလက်ခတ်နှင့် ဘာတခုမှ လုံလုံခြုံခြုံဘာမှမရှိ၊ ညဝတ်အင်္ကျီ ပွပွကလည်း ကြယ်သီးပြုတ်ကာသူ့ရင်သားကို လုံအောင် မကာထားချေ၊ လှလှလေးသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ငုံကြည့်ကာ ကမန်းကတန်း အင်္ကျီစကိုလက်တဖက်ဖြင့်ဆွဲစေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပေါင်လည်လောက်ထိ လန်တက်နေသည့် ထမီစကို နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲဖုန်းလေသည်။

ထူးထူးဆန်းဆန်း ညဘက်ကြီး သူ့အခန်းထဲတွင် အလင်းရောင်ဖြင့် လင်းထိန်နေသည်။ကိုလေးအောင်သည် တဖြေးဖြေးနှင့် အိပ်ယာနားကို ကပ်လာခါ သူ့အနီးတွင် ဝင်ထိုင်လေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လှလှလေးသည် ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ကြောက်လန့်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံတုန်တုန်ဖြင့်

“ အကို အကို ဘာ . . ဘာ လုပ်မလို့လဲ  ”

ဟု အလန့်တကြားမေးသောအခါ ကိုလေးအောင်သည် အသာပြုံးကာဖြင့်

“ အကိုက လှလေးကို ချစ်လို့၊ ချစ်ဖို့ လာတာလေ၊ လှလေးက အကို့ကို ချစ်တယ်ဆို  ”

“ လှလေး လှလေး ဘယ်တုန်းက အကို့ကို ချစ်တယ် ပြောလို့လဲ  ”

“ ညနေကလေ၊ အကိုက လှလေးကို ချစ်တယ်ပြောတော့ လှလေးကလဲ အကို့ကို ချစ်တယ်တဲ့၊ လှလေး မမှတ်မိတော့ဘူးလား  ”

“ ဟင်အင်း၊ လှလေးမသိဘူး  ”

“ လှလေးကလဲကွာ၊ လှလေးက ချစ်တယ်ပြောတော့ အကိုက ညကျလာခဲ့မယ်၊ နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ထား ဆိုတော့ လှလေးဘဲ အင်း လို့ပြောပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတယ်လေ  ”

ကိုလေးအောင် ပြောသောစကားများကို သူတခုမှ နားမလည်ချေ၊ သူနှင့် အကို ဘယ်တုန်းက ချစ်သူဖြစ်သွားသည်ကို သူတကယ်မမှတ်မိချေ၊ အကိုကိုကြည့်ရသည်မှာ လိမ်ပြောနေသည်ဟု မထင်ရချေ။ အကိုသည် မဟုတ်ဘဲနှင့် ဤကဲ့သို့ လုပ်မည့် လူစားမျိုးမဟုတ်၊ ဒါ . . ဒါ ဆို၊ ငါ . .  ငါ နဲ့ အကို၊ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့။ လှလှလေးသည် ချစ်သူဖြစ်သွားပြီဟု တွေးမိသည်နှင့် လူတကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးများထလာကာ တကိုယ်လုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

အကိုသည် သူဘာမှပြန်မပြောသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူယာ အသာအယာဆွဲဖက်လိုက်လေသည်။ သူသည် အကို့ရင်ခွင်ထဲသို့ကျရောက်သွားလေသည်။ အကို၏ ရင်ငွေ့သည် အေးစက်နေသော သူ့အသားအား နွေးထွေးစေမည့်အစား ပိုမိုအေးစက်သွားအောင်လုပ်သကဲ့သို့ ရှိနေချသည်။ သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိချေ။ အကိုက သူ့အား ဖက်ကာ ကြက်သီးမွေးများ ထနေသော သူ့လက်မောင်းအား ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေလေသည်။ ကြက်သီးမွေးများကား ဝတ်မသွားချေ၊ ထသထက် ထလာကာသာနေလေတော့သည်။သူသည် ဤကဲ့သို့မနေနိုင်တော့ချေ၊ အသက်ရှုကြပ်သလိုလို ခံစားလာရတော့သည်။

ထိုအကြောင်းကို အကို့အားပြောချင်သည်။ သူအသက်ရှု၍မဝတေ့ာ၊သူ့အားလွှတ်ဘို့ ပြောရန် ခေါင်းမော့လိုက်သောအခါ အကိုသည် ဘာစကားမှ ပြောခွင့် မပေးတော့ပေ။ အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် စကားပြောရန် အားယူနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းအားလာရောက် ဖိကပ်လေတော့သည်။ သူ၏ စကားလုံးများကာ စကားလုံးအဖြစ်သန္တေမတည်ခင်ကပင် ပျောက်ဆုံးသွားလေတော့သည်။

အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကို စုတ်ယူသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ခန္တာကိုယ်အတွင်းမှကလီစာများ တခုပြီးတခု လျှောကနဲ လျှောကနဲ သူ့ပါးစပ်ပေါက်မှထွက်ကာ အကို့ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ခံစားနေရသည်။ သူသည် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် အကို့ အား တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ခန္တာကိုယ်အတွင်း တွင်ကလီစာများကုန်ကာ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေကျသွားလေတော့သည်။

ထိုအခါ အကိုသည် ပွေ့ထားကို သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်သို့ အသာအယာချလိုက်လေသည်။ သူသည် မလှုတ်နိုင်တော့ချေ။ သူခန္တာကိုယ်အတွင်းတွင် ဘာတခုမျှမရှိတော့ချေ။ အကိုသည် သူ့ခန္တာကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကိုစုတ်ယူစားသောက်ပြီးသော်လည်း ကြေနပ်သေးဟန်မတူချေ။ မလှုတ်နိုင်တော့သည့် သူ့ကိုအပေါ်မှ မိုးကြည့်ကာ သူဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားများကို တဖြေးဖြေးနှင့်တစစီ ဆွဲခွာလေတော့သည်။

သူသည် အော်ချင်သည်။ အကို့ကို ဤသို့မလုပ်ရန် သူ့လက်ဖြင့် ကာကွယ်ချင်သည်။ သူသည် အော်၍မရပေ၊ သူ့လက် ၂ သည်လှုတ်၍မရချေ။ ယုတ်ဆွအဆုံး သူ့ခေါင်းသည်ပင်လျှင် ယမ်း၍ မရပေ။ သူ့ခန္တာအတွင်းရှိ သူ့အား လှုတ်ရှားစေရန် ပြုလုပ်ပေးမည့်အရာအားလုံးကို အကိုစုတ်ယူသွားခဲ့သောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ခနအတွင်းမှာပင် သူသည် အဝတ်ဗလာဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေလေပြီ။

သူ့အဝတ်မဲ့ ခန္တာအားမိုးကြည့်နေသော အကို၏ မျက်လုံးများသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ဝင်းဝင်းတောက်လာသည်။ ထိုမှ တဆင့် တဖြေးဖြေးနီရဲလာလေသည်။ အကိုစိုက်ကြည့်နေသော သူ့ရင်သားအား သူပြန်ကြည့်မိသောအခါ ထူးဆန်းစွာ လုံးဝန်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးသည်လည်း ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် ကြွရွကာ လှပနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့ရှိရလေသည်။ 

အကိုသည် ထိုလုံးဝန်းနေသော ရင်သားထိပ်မှ ပန်းနုရောင်ကြွနေသော နို့သီးလေးအား ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စို့လေတော့သည်။ သူသည် အကို့အား မလုပ်ရန် အတင်းအော်ဟစ်တားလေသည်၊ အသံကား မထွက်လာချေ။ သူသည် ကြောက်လန့်ကာ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ လှုတ်၍ကားမရချေ။

ထိုကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း သူ၏ လုံးဝန်းနေသော နို့အုံသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ပြားချပ်လာလေသည်။ အကိုသည် သူ့နို့အုံအတွင်းမှ အရသာရှိသော မလိုင်ရည်များကိုစုတ်ယူစားသောက်လိုက်ချေပြီ၊ တဖက်က ပြားချပ်သွားသောအခါတွင် အကိုသည်နောက်တဖက်အားပြောင်း စို့လေတော့သည်။ ကျန်တဖက်လည်း ခနအတွင်းမှာတွင် ပြားချပ်သွားလေသည်။ ထိုနောက် ကိုလေးအောင်သည် ဘိုက်ဝသွားသည့်အလား အေ့ကနဲ လေချဉ်တချက်တက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လေတော့သည်။

ထိုနောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် မလှုတ်မယှက်ဖြစ်နေသာ လှလှလေးအား တချက်စူးစူးဝါးဝါးကြည့်ပြီးနောက် သူဝတ်ထားသော လုံချည်အား ကွင်းလိုက်ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် လှလှလေး၏ မျက်လုံးအစုံသည် ပြူးကျယ်ကာ ကြောက်စိတ်သည်တားမရလောက်အောင် သူ့တကိုယ်လုံးပြန့်နှံ့ သွားလေတော့သည်။

လှလှလေးမြင်လိုက်ရသည်ကား ကိုလေးအောင်၏ ပေါင်ကြားတွင် သူအလွန်မုန်းတီးသော အီကြာကွေးချောင်းကြီးပင်ဖြစ်တော့သည်။ မည်သို့မှန်းမသိ သူသည် အီကြာကွေးအား ငယ်စဉ်ကတည်းပင် အလွန်မုန်းလေသည်။ စားဘို့မပြောနှင့် ကြည့်ပင်မကြည့်ချင်ပေ။ ထိုနီညိုညိုအီကြာကွေးချောင်းကြီးကား အရစ်အထစ်ပေါင်းမြောက်များစွာဖြင့် ကိုလေးအောင်ပေါင်ကြားတွင် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြင့် မတ်မတ်ထောင်လျှက်ရှိနေလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် အီကြာကွေးချောင်းကြီးတန်းလန်းဖြင့် သူ့အနားတိုးလာသည်ကို ကြည့်ရင်း အတင်း ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်လေသည်။ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ သို့သော် အသံကားမထွက်၊ လူကားလှုတ်၍မရပေ၊ သူသည် ဇွဲမလျှော့ချေ၊ အတင်းပင်ကြိုးစားအော်ဟစ်သည်၊ ကိုလေးအောင်ကား သူ့ပေါင်ကြားတွင် ကျကျနန နေရာယူနေချေပြီ၊ သူကား အတင်းအော်ဟစ်လေပင်ဖြစ်သည်။ အတင်းရုန်းကန်သည်။ ကိုလေးအောင်ကာ အေးအေးဆေးဆေးအပင် သူ့ခြေ ၂ ဘက်အား လက် ၂ ဘက်ဖြင့် ကိုင်မြှောက်ကာ အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့် ထိုးရန်အသင့်ချိန်ရွယ်ထားပြီးဖြစ်နေလေပြီ။

လှလှလေးသည် မကြာမှီ သူ့အား အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့်ထိုးတော့မည်ကို သိလိုက်ရလေသည်။ သူစိတ်ထဲတွင် ဘာဖြစ်နေသည်ကို ကိုလေးအောင် မသိချေ။ ကိုလေးအောင်ကား သူလုပ်ချင်သည့် အလုပ်ကို ပီးစီးအောင် လုပ်ပေတော့မည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည်နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ရှိသမျှအားအင်များထုတ်ကာ အသံကုန် ဟစ်အော်ရင်း အတင်းကုန်းရုန်းထလိုက်လေတော့သည်။

“ အား . . . . .   ”

နောက်ဆုံးတွင် လှလှလေးဆီမှ အသံထွက်လာလေတော့သည်။ လှုတ်၍လည်းရလာသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကမန်းကတန်းငုတ်တုတ်ထထိုင်လေသည်။ အခန်းတခုလုံးကား မှောင်မဲကာနေလေသည်။ ဘာမှမမြင်ရချေ။ လူတကိုယ်လုံးလည်း မောဟိုက်ကာချွေးစေးများဖြင့်ရွဲစိုနေလေသည်။ ကမန်းကတမ်း အိပ်ယာဘေးမှ လက်နှိပ်မီးကို ကောက်ယူကာ အခန်းပတ်လည် ထိုးကြည့်သောအခါမြင်မြင်သမျှမှာ သူ့ပိတ်ခြင်ထောင် ဖြူဖြူကြီးပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

ထိုမှ လှလှလေးသည် သူသည် အိပ်မက် မက်နေကြောင်း သိရလေတော့သည်။ အိပ်မက်ကား ကြောက်စရာကောင်းလှပေသည်။လှလှလေးသည် ပြန်မအိပ်ရဲတော့ချေ၊ အနားရှိ မတ်ခွက်ထဲမှ ရေကိုတဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် အငန်းမရ မော့ချလေတော့သည်။ ထိုမှအနည်းငယ်နေသာထိုင်သာရှိသွားလေတော့သည်။ထို့နောက်လှလှလေးသည် အိပ်ယာပေါ် အသာပြန်လှဲကာ အိပ်မက်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ကြောက်မက်ဖွယ်အိပ်မက်ဆိုးကြီးကို တခါမျှမမက်ဘူးချေ၊ သူသည် မိန်းမစစ်စစ်မဟုတ်သည်ကို သူ့ကိုသူ သိလေသည်။ 

ထို့ကြောင့် သူသည်မိန်မစစ်စစ်ကဲ့သို ချစ်သူရှာ၍မရကြောင်း ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားပြီဖြစ်လေပြီ၊ ထိုအိပ်မက်ကား မိန်းမစစ်စစ်တဦးအဖို့ပျော်ရွှင်ဘွယ်အိပ်မက် ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေပေလိမ့်မယ်။ သူ့အတွက်မှာမူကား ကြောက်လန့်ဖွယ် အိပ်မက်ဆိုးကြီးပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

.................................................................................................................................

(၁၆) မတင်မြ။

လှလှလေးသည် ကိုယ့်အခြေအနေ ကိုယ်သိသွားပြီဖြစ်လေသည်။ သူ၏သဘာဝအရ ကိုလေးအောင်အား ပိုင်ဆိုင်၍ မရပေ။ သို့သော်လုံးဝစွန့်လွှတ်၍ကား မရသေးချေ။ ထို့ကြောင့် တခါတရံတွင် ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်သည့် သဝန်တိုမှု့သည် သူ့စိတ်ထဲ ဝင်ရောက်လာတတ်သည်။ တချို့မိန်းမများသည် ကိုလေးအောင်အပေါ် ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နှင့် အထာပေးအခါ လှလှလေး၏ သဝန်တိုစိတ်သည်ပေါ်လာတတ်သည်။ 

ထိုကဲ့သို့ မိန်းမမျိုးလက်သို့ ကိုလေးအောင် ကျဆင်းသွားမှာ အလွန်စိုးသည်။ သူသည် ကိုလေးအောင်ကိုပိုင်ဆိုင်၍ မရမှန်းသိသည်။ သို့သော် တခြားမိန်းခလေးကို စိတ်ဝင်စား၍ သူ့အပေါ်ဂရုမစိုက်တော့မည်ကို အလွန်စိုးရိမ်မိလေသည်။

လှလှလေးကား ကိုလေးအောင်ကြောင့် အမျိုးသမီးလောကတွင် ပိုမိုမျက်နှာပွင့်လာလေသည်။ သူတို့သည် လှလှလေးအားကပ်ခါကိုလေးအောင်အကြောင်းစပ်စုကြလေသည်။ လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ရင်းနှီးမှု့ရရန်အကူအညီတောင်းလေသည်။

လှလှလေးလည်း ထိုအမျိုးသမီးများအား အကူအညီပေးသည်။ ကိုလေးအောင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ရင်းနှီးစေရန် တခါတရံအကွက်ဖန်ပေးသည်။ လှလှလေးသည် ထိုအလုပ်များကို မလုပ်ချင်ပေ။ သို့သော် လုပ်ရလေ၏၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူကားအမျိုးသမီးထု၏ အချစ်တော် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

ထိုသို့လုပ်ပေးပြီးသည့်အခါတိုင်း လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးကွယ်ရာ၌ ကိုလေးအောင်အား ထိုအမျိုးသမီး၏ မကောင်းကြောင်းကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်အတင်းပြောလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်ကား လှလှလေး ထိုသို့ပြောတိုင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လေ့ရှိသည်။ 

ထို့နောက် လှလေး ငါသူ့ကို စိတ်မဝင်စားပါဘူးဟ ဟု ပြန်ပြောတတ်သည်။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလဲ ပြော ဟုမေးသောအခါတွင်နောက်တော့ နင်သိမှာပေါ့ ဟုသာ မတင်မကျ ပြန်ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ငါ့ကိုများစိတ်ဝင်စားနေသလားမသိ၊အဲဒါဆိုရင်တော့ ဒုက္ခ၊ ဟု မဆီမဆိုင်တွေးကာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးလာတတ်သည်။

ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်၍ လှလှလေးထံ အပူကပ်ဆုံး အမျိုးသမီးမှာ မတင်မြ ဖြစ်လေသည်။ မတင်မြသည် အားအားရှိတိုင်းလှလှလေးထံရောက်လာကာ ကိုလေးအောင်အကြောင်း စပ်စုတတ်သည်။ ထိုမျှမက လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေလားဟုမယုံသင်္ကာ အမြဲမေးတတ်သူလည်းဖြစ်သည်။ မတင်မြသည် ကိုလေးအောင် တဦးဦးနှင့် ဖြစ်နေ၍သာ သူ့အား စိတ်မဝင်စားဟုထင်နေသူဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား အင်မတန် လင်လိုချင်နေသော အမျိုးသမီးတဦးအဖြစ် မြင်လာလေတော့သည်။ ဟုတ်လည်းဟုတ်ပေသည်။ မတင်မြသည် အပျိုကြီး စာရင်းတွင် ပါလုပါခင် ဖြစ်နေလေပြီ။ ယခုအချိန်တွင် မယူက အပျိုကြီးစာရင်းဝင်သွားပေလိမ့်မယ်။ မတင်မြကား လှပသော အမျိုးသမီးစာရင်းဝင်လေသည်။ ကြိုက်သူမရှိ၍ ယောက်ကျားမရသည်ကားမဟုတ်၊လှလှလေးရထားသော သတင်းအရဆိုလျှင် လောလောဆယ်၌ပင် သူ့အားလိုက်နေသူ ၃ ယောက်မျှရှိလေသည်။

သို့သော် မတင်မြသည်ချေးများလှပေသည်။ သူသည် လှပသောကြောင့် သူယူမည့် ယောက်ကျားသည်လည်း ခန့်ငြားရမည်။ အလုပ်အကိုင်ကြိုးစားသောသူဖြစ်ရမည်၊ အသောက်အစား ကင်းရှင်းရမည်၊ စသဖြင့် စံနှုံးကို သတ်မှတ်ထားလေသည်။ ထို စံနှုံးသည်သာမန်ယောက်ကျားများ တွင် မရှိသည့် စံနှုံးများဖြစ်လေသည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် သူသတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားကားမရှိသလောက် ရှားလှပေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တဖြေးဖြေးနှင့် အပျိုငယ်သက်တန်းကုန်လုလုဖြစ်ကာ အပျိုကြီးစာရင်းသို့ ပါလုလုဖြစ်လာလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်ကား သူ့စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားတဦးထဲတွင် ပါဝင်လေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရ ရသည့်နည်းဖြင့် လိုချင်နေတော့သည်။ အကယ်၍ သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရပါက သူ့သတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ကိုလျှော့ချကာ တယောက်ယောက်ကို ယူရပေလိမ့်မည်။ သို့မဟုတ်ပါက အပျိုကြီးဘ၀ အဖြစ်အရိုးထုတ်ရပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ကိုလေးအောင်အား မရ ရအောင်ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်လေသည်။

လှလှလေးသည် မတင်မြကို ကြည့်ကာ သနားလာလေတော့သည်။ သို့သော် ကိုလေးအောင်နှင့်ကား မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ သဘောမတူနိုင်ချေ။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား တခုခုလုပ်ပေးရန် အကြံထုတ်လေတော့သည်။ 

တခုတည်းသော နည်းလမ်းကား မတင်မြအား ယောက်ကျားများ မည်သို့ ချစ်တတ်သည်ကို လက်တွေ့ပြပေးခြင်းပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ ထိုမှသာ မတင်မြသည်အချစ်ကိုစိတ်ဝင်စားကာ သူ့အားလာကြိုက်သည့် ယောက်ကျားအား ပြန်လည်စိတ်ဝင်စားနိုင်ပေမည်။ အချစ်သည်သာ အဓိက၊ စံချိန်သည် သာမည ဆိုသည်ကို မတင်မြသိရန်လိုပေသည်။

ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အကွက်ကောင်းကို စောင့်နေလေတော့သည်။ တနေ့ မတင်မြသည် လှလှလေးထံ ရောက်လာကာထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်အကြောင်း မေးမြန်လေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း အလိုက်သင့်ပြန်ပြောနေရင်းမှ မတင်မြသည်သူ့အား ကိုလေးအောင်နှင့် မသင်္ကာဖြစ်ကာ စပ်စုပြန်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် အကြံတခုရလိုက်လေတော့သည်။

“ နင် ကိုလေးအောင်နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်တာ သေချာတယ်နော်  ”

ဟု မတင်မြမေးသောအခါ

“ မမမြကလည်း မဖြစ်ပါဘူးဆို၊ ဘာလဲ မယုံဘူးလား  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ ခုတလော ကိုလေးအောင်က နင့်နဲ့ဘဲ တွဲနေတာဘဲ  ”

“ ဘာလဲ မမမြက မယုံဘူးပေါ့လေ၊ ကဲ ဒါဆို လာ မမမြကို သက်သေပြမယ်  ”

လှလှလေးသည် ရုတ်တရက်ရလိုက်သော အကြံကို အရဲစွန့် လုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုင်နေရာမှ ထကာ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ တံခါးသွားပိတ်လေသည်။ ထို့နောက် မတင်မြ လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းထဲသို့ ခေါ်လာတော့သည်။မတင်မြလည်း ဘုမသိဘမသိဖြင့် လှလှလေးဆွဲခေါ်သည့်နောက် ပါလာလေတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ လှလှလေးသည်

“ ကဲ မမမြ လှလေးကို သေချာကြည့်  ”

ဟုပြောကာ မတင်မြ အရှေ့တွင် သူ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လေသည်။ ထိုအခါ အထဲ၌ လှလှလေး စပယ်ရှယ် ချုပ်ထားသည့် အတွင်းခံ ဘော်လီ အင်္ကျီ ပေါ်လာလေတော့သည်။ ရင်သားနေရာတွင် ဝါဂွမ်းများ ထည့်ချုပ်ထားသော ခါးရှည်ဘော်လီအင်္ကျီပင်တည်း။ထိုဘော်လီ ကိုပါလှလှလေးသည် တခါတည်း ချွတ်လေတော့သည်။ လှလှလေးတွင် မည်သည့်ရင်သားမျှ မရှိချေ။ ပြားချပ်နေလေသည်။

မတင်မြသည် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ လှလှလေး အင်္ကျီချွတ်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေသည်။ မတင်မြကား လှလှလေး မိန်းမအစစ်မဟုတ်သည်ကို သိပြီးသားပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် မိန်းမထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်နှင့် သဝန်ကြောင်နေခြင်းသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေး၏ လုပ်ရပ်ကား ရပ်မသွားချေ၊ တဆက်တည်းမှာပင် သူဝတ်ထားသော ထမီကို ဂွင်းလိုက်ဖြေချလိုက်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးတွင် အတွင်ခံ ဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်တထည်သာ ကျန်လေတော့သည်။ထိုအခါမှ မတင်မြသည် သတိဝင်လာသလိုဖြင့်

“ ဟဲ့ ဟဲ့ လှလေး လှလေး ဒါဘာလုပ်တာလဲ  ”

ဟု ကမန်းကတမ်းမေးလေသည်။ လှလှလေးသည် မတင်မြအမေးကို ပြန်မဖြေဘဲ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်ကြီးကို ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေး၏ ပေါင်ကြားတွင် သူ့သဘာ၀ ပစ္စည်းကြီးကား ထင်းထင်းကြီးပေါ်လေတော့သည်။

ထိုအခါမှ လှလှလေးသည် မတင်မြအား

“ တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးမှာက ဒီဟာကြီးနဲ့ ဘယ်ယောက်ကျားကိုသွားချစ်လို့ရမလဲ  ”

ဟု စိတ်တိုသလိုပြောတော့သည်။ ထိုအခါမှ မတင်မြသည် လှလှလေး၏ သက်သေပြမှု့ကို နားလည်သွားလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့်လှလှလေးအား

“ ငါသိပါတယ်ဟာ၊ ငါကနင့်ကို စတာပါ  ”

ဟု စကားကိုလျှောချလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် စိတ်ဆိုးဟန်ဖြင့်

“ စတာမဟုတ်ပါဘူး၊ မမမြ မသိပါဘူး၊ မသိလို့ လှလေးကို အမြဲ အဲလိုအထင်လွဲတာပေါ့  ”

“ သိပါတယ်လှလေးတယ်၊ မမမြသိပါတယ်၊ လှလေး အင်္ကျီတွေ ပြန်ဝတ်လိုက်တော့နော်  ”

ချော့မော့ကာအင်္ကျီ ပြန်ဝတ်ခိုင်းလေသည်။ သို့သော် မတင်မြ၏ မျက်လုံးသည် လှလှလေး ပေါင်ကြားမှ အရာဆီသို့ မကြာခနလှမ်းလှမ်း ကြည့်နေသည်ကို လှလှလေးသတိထားမိသည်။ ရဲရဲဝံဝံကား မကြည့်ရဲချေ။ လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့်အမူအယာဖြင့်

“ ဝတ်ဘူး  ”

ဟု တိုတိုတုတ်တုတ်ပြောကာ သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် သွားထိုင်တော့သည်။

“ ဝတ်ပါဟာ လှလေးရာ ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူး၊ ဝတ်လိုက်နော် နော်  ”

“ မဝတ်ဘူး၊ မဝတ်ဘူး  ”

ဟုဆိုကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါမှ လှလှလေး ပစ္စည်းသည် မတင်မြရှေ့တွင် ထင်းထင်းကြီးဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြကား ယောက်ကျားတယောက်၏ပစ္စည်းကို ဤကဲ့သို့ အနီးကပ်တခါမှ မတွေ့ဘူးချေ။ မာနကြီးကာတော်ရုံယောက်ကျားများနှင့်လည်း အရောဝင်ဆက်ဆံတတ်သောသူမဟုတ်ချေ။ ယခုလို တွေ့ရသောအခါတွင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးလည်း အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲကာ မတင်မြ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြ၏ မျက်လုံးကားသူ့ပေါင်ကြားကိုပင်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ

“ ဘာလဲ မမမြက ကိုင်ကြည့်ချင်လို့လား  ”

လှလှလေး၏ ကောက်ခါငင်ခါ ပေါ်တင်မေးလိုက်သော အမေးကြောင့် မတင်မြသည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်

“ ဟဲ့ လှလေး´  ”

ဟု အလန့်တကြားဆိုလေတော့သည်။

“ သိပါတယ်နော် မမမြကို လှလေးကြည့်နေတာ၊ မမမြကိုင်ကြည့်ချင်တာမှုတ်လား၊ ကိုင်ချင်ကိုင်ကြည့်လေ၊ လှလေး ဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောဘူး၊ စိတ်ချ  ”

မတင်မြသည် ဇဝေဇဝါဖြင့် မဝံ့မရဲဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြသည် အတွေ့အကြုံမရှိ၍ ကြောက်နေလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် တဆင့်တက်ကာ ထထိုင်၍ ပေါင် ၂ ဘက်ကို ကားကာ

“ တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးဟာက မမမြတို့လိုမဟုတ်ဘူး သိလား၊ သေချာကြည့်  ”

ဟုပြောရင်း လှလှလေးသည် သူ့ဟာသူကိုင်ကာ သူ့ထိပ်က သရေကို အောက်သို့ ဆွဲချပြလေသည်။ ထိုအခါ မြုတ်နေသော ခေါင်းသည် ပြူထွက်လာလေသည်။

“ တွေ့လား မမမြ၊ မတူဘူး မဟုတ်လား၊ လာ ဒီနားလာကြည့်  ”

ပြောရင်းနှင့် ခေါင်းကို သားရေနှင့် ပြန်ဖုံးပြလေသည်။ ထို့နောက် ပြန်ဖေါ်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ခေါက်မျှ လုပ်ပြသောအခါတွင် တဖြေးဖြေးနှင့် ကြီးလာလေတော့သည်။ မတင်မြသည် လှလှလေး လုပ်ပြသည်ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်နေရင်းက စိတ်ညို့ခံရသူပမာ လှလှလေး ခေါ်ရာအနားသို့ အလိုအလျှောက် တဖြေးဖြေးတိုးလာလေတော့သည်။

“ လုပ်ကြည့်လေ မမမြ  ”

အနားရောက်လာသောအခါ မတင်မြအား လက်ဆွဲကာ သူ့ဘေးတွင် ထိုင်ခိုင်းရင်းသူ့ပစ္စည်းကို အပ်လေသည်။မတင်မြကား ကြောက်လန့်ကာ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်သာ မထိတထိ မဝံမရဲ ကိုင်လေသည်။ ထိုအခါ လှလေးသည်

“ အာ မမမြကလဲ အဲလို သေချာကိုင်စမ်းပါ၊ ပြီးတော့ အဲလို သေချာလုပ်  ”

လှလေးသည် မတင်မြလက်ပေါ်မှ သူ့လက်ကို အုပ်ကာ သေချာပြပေးတော့သည်။ မတင်မြလည်း အရဲစွန့်လုပ်ကြည့်ရာမှ ကိုင်ထားသော ခပ်နွေးနွေးအချောင်းကြီးအား သဘောအကျကြီး ကျကာ တဖြေးဖြေးဖြင့် လှလှလေး ပြောသလို လုပ်နေရမှ နှေးနှေးတခါမြန်မြန်တလှည့်ဖြင့် စိတ်တိုင်းကျ အမျိုးမျိုးစမ်းသပ်လေတော့သည်။

“ ကိုင်လို့ကောင်းလား မမမြ  ”

မတင်မြသည် ဤအခြေအနေရောက်မှ မထူးတော့ပြီဟု ယူဆသည်လား၊ စိတ်ပါလာသည်လား၊ မပြောတတ်။

“ အသဲယားစရာကြီး လှလေးရာ၊ နင့်ဟာကြီးကလဲ  ”

ဟု စိတ်လှုတ်ရှားသည့် လေသံနှင့်ပြောလေသည်။မတင်မြသည် မရိုးမရွဖြစ်နေသည်ကို လှလှလေးသည် သဘောကျစွာကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြလည်း လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လေတော့သည်။ ခနမျှကြာသောအခါ

“ လွှတ်လိုက် မမမြ လွှတ်လိုက်တော့  ”

ဟုပြောသဖြင့် မတင်မြလည်း ဘုမသိ ဘမသိဖြင့် ကိုင်ထားသော လက်ကိုလွှတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မတင်မြလက် ၂ ဘက်ကိုသူ့လက်နှစ်ဘက် ဖြင့် ဖမ်းကိုင်ထားကာ

“ ကြည့်  ”

ဟုဆိုကာ သူ့ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းကို တဆတ်ဆတ်လှုတ်ပြလေသည်။

“ တွေ့လားမမမြ၊ အရမ်းကြီးကိုထောင်နေပြီ၊ တွေ့လား တွေ့လား  ”

ပြောလဲပြော ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်ကို သေချာပြလေသည်။မတင်မြသည် မနေနိုင်တော့ချေ။ တခုခု လုပ်ချင်နေသည်၊ စိတ်ထဲတွင် ရွစိရွစိဖြင့် အသဲယားနေပြီဖြစ်သည်။

“ ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲလှလေး၊ နင့်ဟာကအရမ်းကြီးကို ဖြစ်နေပြီ  ”

“ ဟုတ်တယ် မမမြ၊ လှလေးလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ မမမြကို လှလေး တလှည့်ပြန်လုပ်ပေးမယ်  ”

“ ဖြစ်ပါ့မလား လှလေး၊ ငါ ကြောက်တယ်ဟ  ”

မတင်မြသည် သူ့ကို ပြန်လုပ်ပေးမည် ဆိုသဖြင့် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားလေသည်။ စောစောက ထနေသော စိတ်လည်းအနည်းငယ်ကျသွားသည်၊ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပါးနပ်စွာဖြင့်

“ ပြန်ကိုင်ထားတော့ မမမြ၊ ပြန်ကိုင်ထား လှလေးမနေနိုင်တော့ဘူး  ”

ကမန်းမတန်း စကားလွဲကာ သူ့ပစ္စည်းကိုပြန်ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။ မတင်မြလည်း လှလှလေးပြောသည့်အတိုင်း ပြန်ကိုင်ကာအတင်းဆုတ်ထားလေသည်။ထို့နောက် လှလှလေးသည် ဘာမှဆက်မပြောတော့ချေ။ သူ့လက်ကိုအသာအယာ မတင်မြ ထမီအောက် လျိုသွင်းလေတော့သည်။

မတင်မြသည် လှလှလေးလက်ဝင်လာသည်ကို မငြင်းဆန်ပေ၊ မသိသလိုသာ ဟန်ဆောင်နေလေသည်၊ လှလှလေးစမ်းမိသောအခါမတင်မြသည် အရည်များ ရွဲရွဲစိုနေလေချေပြီ။ မကြာခင် မတင်မြသည်လည်း မျက်လုံးများ စင်းကာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လန်ကာ လဲကျသွားလေတော့သည်။ ပါးစပ်ကမူ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ဖြင့် မကြာခန ငြီးငြူကာနေလေတော့သည်။

ဤသို့ဖြင့် တဆင့်ပြီး တဆင့် လှလှလေးသည် မတင်မြအား အချစ်သင်ခန်းစာများကို ပို့ချလေတော့သည်။ မတင်မြကား အချစ်၏အရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားသွားတတ်လေချေပြီ။


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>