အဝါရောင်စိုက်ခင်းများ အပိုင်း ( ၂ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - Chan Ko (ချမ်းကို)
တွေ့တွေ့ချင်း ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမပါ ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသားကုန် အုပ်ပစ်လိုက်ကြတာ နှစ်ယောက်စလုံး အီဆိမ့်သွားကြတယ်ဗျာ။ ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ပဲ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း မှိန်းနေလိုက်ကြသေးတယ်။ အသားကုန်ဗျင်းပြီးလို့ အဲ့ဒီလို ပွေ့ဖက်ထားရင်း အိပ်ရတဲ့ အရသာကလည်း တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးပဲနော့်။ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။ အဲကွန်းအခန်းတို့၊ အင်မတန်အေးတဲ့ ရာသီဥတုတို့ဆို ပိုတောင်ဇိမ်ကျသေး။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာက လူးလဲထ ရေချိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ဗိုက်က တကျုတ်ကျုတ်မြည်အောင် ဆာလာကြပြီလေ။ ရေချိုးခန်း မှန်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ခပ်နွေးနွေး ရေပန်းအောက်မှာ တိုးခွေ့ရင်း ကလေးတွေလို ရေဝင်ချိုး၊ ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ အပြန်အလှန်တိုက်ပေး၊ သူ့ပစ္စည်းကိုယ့်ပစ္စည်းတွေ ဆေးကြောပေးကြရင်း သာယာနေကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီမှာဗျာ
“ဟေးး! အောက်ထပ်မှာ ရေတွေယိုကုန်ပြီ ..”
ဆိုတဲ့ အော်သံကြားလိုက်ရလို့ ဟိုက်! ဆိုပြီး လန့်ဖြန့်သွားတယ်။
“ညီမလေး.. အောက်က အော်နေတာ ဘယ်သူလဲ”
လို့မေးလိုက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းတဲ့။ လူကို ရှက်လိုက်တာဗျာ။ သူနဲ့တူတူနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခရစ္စမတ် ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတာ မပြန်ရသေးဘူးတဲ့။ နေ့လည် ၂ နာရီလောက်မှ အိမ်ကထွက်မယ် ဆိုလား။ ကျနော်လည်း မသိဘူးလေ။ စောစောကသိရင် ချက်ချင်းဘယ်အုပ်မလဲဗျာ။ အောင့်ထားလိုက်မှာပေါ့။ စောစောကလေးတင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက အင်မတန် ကြမ်းတာလေ။ တဖန်းဖန်း၊ တဂွမ်းဂွမ်းနဲ့ ဒီလောက်ဆူညံနေခဲ့တာ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ မကြားပဲနေမလား။ သေရော။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်ညီမလေးက သတိလက်လွှတ် အကျယ်ကြီး အော်တာတွေ။ ရှက်လိုက်တာ အောက်ထပ်ဆင်းပြီး (ထမင်းစားခန်းက အောက်ဆုံးထပ်မှာ) ထမင်းသွားစားရမှာတောင် မျက်နှာပူတယ်။
ကျနော်ရှက်နေတာကိုကြည့်ပြီး ညီမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဗျ။ ကောင်းတယ် ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့် နှာဘူးထချင်တာကိုး တဲ့။ ဒါနဲ့ ဒုတိယထပ်ကိုဆင်းပြီး ဧည့်ခန်းအရှေ့တည့်တည့်က မျက်နှာကျက်မီး အဝိုင်းကို တက်ဖြုတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကူလိုက်သေးတယ်။ ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပေါ့ ဟီးဟီး။
အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းက ရေလျှံရင် အဲ့ဒီနေရာက ရေစိမ့်တော့ ကွိုင်တက်တယ်ဆိုလား။ ထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော့်မျက်နှာက နီရဲနေမှာတော့ သေချာတယ်။ ခုံပေါ်တက်ပြီး မျက်နှာကျက်မီးကို ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပြီး သူတို့အရှေ့မှာတင် ညီမလေးကို ဗိုက်ဆာပြီ ထမင်းကျွေးပါလို့ ကုလားဖြူလို တောင်းဆိုလိုက်ရင်း ကျန်တဲ့သူတွေကိုပါ ထမင်းစားလိုက်ဦးမယ်နော် အဟီး ဆိုပြီး အောက်ဆုံးထပ် ထမင်းစားခန်းထဲ လစ်လာခဲ့တယ်။ ညီမလေးကတော့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘာတွေဆက်ပြောနေလဲ မသိဘူး။ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး ခဏနေမှ လိုက်လာတယ်။
သိပ်လည်း ကြာကြာ ရှက်မနေအားပါဘူး။ ဗိုက်က ရေလည်ဆာ၊ ဟင်းတွေကလည်း ပထမတန်းစား ချက်ထားတာဆိုတော့ အသားကုန်းပြီး လွေးတော့တာပဲ။ ဘေးကနေ ကျနော့်ပူတူတူးလေးက လူကြီးသူမလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရေနွေးခွက်လေးဘာလေး အတင်းထိုးပေး ဖြည်းဖြည်းစားပါ ရော့! ရေနွေးလေးသောက် ထမင်းတွေ နင်ကုန်တော့မယ် ဘာညာနဲ့ ဟောက်နေသေးတာဗျ။
ဗိုက်တွေဘာတွေ ကားသွားတော့မှ ကျောင်းပိတ်ရက် အိမ်ပြန်မယ့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်လို့ အနွေးထည်လေးဘာလေး ကောက်ဝတ်ပြီး လိုက်ပို့တယ်။ မျက်နှာပူနေတော့ ပြုံးစိစိနဲ့သာ လိုက်သွားတယ်။ စကားသိပ်မပြောပဲ တုံဏှိဘာဝေ လုပ်နေမိတာပေါ့။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကားပေါ်တက်ခါနီး ဘာတွေပြောသွားတယ် မသိဘူး။ ကားဂိတ်ကနေ တူတူလမ်းလျှောက်ပြန်လာမှ မေးကြည့်တော့..
“အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပြီး အားရပါးရ အုပ်ကြပေတော့”
လို့ ပြောသွားတယ်တဲ့ဗျာ အဟီး။ အပြန်မှာ မြို့ထဲဝင်ပြီး ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက် ကာလအတွက် ချက်စရာပြုတ်စရာတွေ ဝင်ဝယ်ကြသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော် တော်တော်ပျော်နေတာဗျ။ သူလည်းတူတူပဲ ထင်ပါတယ်။ ၃ ထပ်အိမ်တစ်လုံးထဲ အပူအပင်မရှိ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာကိုးဗျ။ အထုတ်အပိုးတွေနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီးတော့ ဝယ်လာတာတွေ စီစီရီရီ သူ့နေရာနဲ့သူထား ပြုပြီးတာနဲ့ ညနေက စောင်းနေပြီ။ ညဖက် မြို့ထဲဖက် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်လို့ တိုင်ပင်ထားကြတော့ ညစာကို တစ်ခါထဲ ချက်ပြုတ်ကြဖို့ပြင်တယ်။ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီပါပဲ။ မီးဖိုခန်းထဲ ဝယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေ ခုတ်ထစ်၊ အသီးအရွက်တွေ လှီးချွတ်၊ ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်၊ ဆေးကြောစရာရှိတာတွေ ဆေးကြောနဲ့ အလုပ်များနေကြတာပေါ့။
သူချက်ကျွေးတာတွေပဲ စားခဲ့တာဆိုတော့ ဒီတစ်ကြိမ် ကျနော် လက်စွမ်းပြရတော့တာလေ။ အမဲသားအတုံးကြီးကြီးတွေကို အာလူးအလုံးလိုက်နဲ့ ရောပြီး နှပ်ချက်ချက်တာတို့၊ ကြက်ဥကို အရင်မွှေကြော်ပြီးမှ ကတ်ကြေးနဲ့ သေသေချာချာလေးညှပ်၊ အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစို အစုံထည့်ပြီး မနွမ်းစေပဲ တရှဲရှဲနဲ့ ရောကြော်တာတို့၊ ငရုတ်သီးစိမ်း.. ဆား.. နံနံပင်.. ကြက်သွန်ဖြူရောပြီး ထောင်းထားတဲ့ ငရုတ်သီးဆားထောင်း အစရှိသဖြင့် ဟင်းအမယ်လေးတွေ စီကာရီကာ ချက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒင်းလေးက ကျနော့်လက်ရာတွေကို တန်းတန်းစွဲသွားပါတယ်ဗျား။
အဲ့လိုချက်ပြုတ်နေရင်း သူကလည်း ဘေးကနေ ကျနော့်ကို ကူပေးနေတာကို ပလွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်၊ ချိုဗူးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ညှစ်ချေလိုက်၊ ဆေးကြောနေတဲ့ ညီမလေးကို နောက်ကျောဖက်ကနေ တင်ပါးကို ကောက်ထောက်ပြီး ညှောင့်လိုက်နဲ့ ဆွပေး၊ ဆော့ပေးနေတာလေးတွေကလည်း အဆက်မပြတ်ပေါ့။ ရာသီဥတုကလည်း အသားကုန်အေးနေတဲ့ ကာလဆိုတော့ ဈေးသွားရင်းဝယ်လာတဲ့ ဝိုင်အနီလေး ကိုယ်စီမော့၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့၊ ချက်ပြုတ်စရာလေးတွေ ချက်ပြုတ်၊ ဟိုတို့ဒီထိလေးတွေ ဆော့ရင်း တဟိဟိ တဟိဟိနဲ့ ပျော်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။
ကျနော် ဘေစင်မှာ အသီးအရွက် အသားငါးတွေ ဆေးကြောနေတာ လက်မအားဘူး ဖြစ်နေတယ်ဆိုပါတော့ အနောက်ကနေ ဟီဟိ! ဆိုပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်ကို ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်..။ ကျနော်ကလည်း ဟရောင်! အေဘေးလေး ဘာလုပ်တာလဲ လက်မအားဘူးဆိုနေမှ ပြန်ဝတ်ပေး ဘာညာနဲ့ တဟားဟား သဘောတွေကျရင်း အော်..။ သူက ပြန်မဝတ်ပေးတဲ့အပြင် ကျနော့်ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်ဖဝါး အေးအေးလေးတွေနဲ့ လျှောက်ညှစ်၊ ကျနော်က တွန့်လိမ်ပြီး ဟာကွာ! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ် ဘာညာနဲ့အော်..။ အဲ့လိုတွေ ရှုပ်ရှက်ကိုခတ်နေတာဗျာ။ ရယ်စရာလည်းကောင်းသလို အခုချိန် ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတာတောင် ပျော်သလိုလို ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ ကျနော် ဟင်းတွေချက်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူက မီးဖိုခန်းက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လက်ပ်တော့လေးဖွင့်ပြီး သူ့အစ်မနဲ့ ဂျီတော့ခ်တွေဘာတွေ ပြောရင်း ငြိမ်သွားတယ်။
ကျနော့် ဟင်းတွေကလည်း ကျက်ကုန်ပြီ။ ခူးခပ်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်နေတုန်း ဂျီတော့ခ်ပြောနေတဲ့ ညီမလေးကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ သရိုးသရီ ဖြစ်လာတယ်။ အသံလေး စာစာ စာစာနဲ့ စွာတေးလေးလုပ်နေတဲ့ ဟာလေးကိုကြည့်ရင်း ဖီးလ်တက်လာတာဗျ။ အသာလေး အနားကပ်သွားပြီး ချိုဗူးတွေဘာတွေ နှိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပထမတော့ ဟိုဖက်ကို စကားလှမ်းပြောနေရာကနေ လက်တွေဘာတွေကို ဖယ်ဖယ်ပစ်လိုက်သေးတယ်။ အတင်းနှိုက်နေတော့ ပြန်ငြိမ်ကျသွားပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေကော။
ဒါနဲ့ ကျနော်ကလည်း မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူ့ကို ဆွဲထူမလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ် လက်ကလေးထောက်လို့ ကုန်းကွကွလေး ပါလာတယ်ဗျ။ သူ့ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်လေးကို အသာလေးဆွဲချွတ်၊ အနောက်ကနေ ဖက်ထားရင်း အဖုတ်ကိုလှမ်းနှိုက်၊ နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ကနေ လျှိုပြီးချေ၊ ဂုတ်ဝဲနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ လည်တိုင်လေးတွေကို ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းနဲ့ပွတ်ပေးရင်း ဆွနေလိုက်တာ သိပ်မကြာပါဘူး အဖုတ်က အရည်တွေ ရွှဲနစ်စပြုလာတယ်။ နားကြပ်တပ်လျက်နဲ့ ဂျီတော့ခ်ကနေ သူ့အစ်မနဲ့ သာကြောင်းမာကြောင်း သူတို့အမျိုးတွေအကြောင်း အတင်းအဖျင်းလေးတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတဲ့ သူ့ကို အဲ့လိုလုပ်ပေးနေရတာကိုက ဖီးလ်ဗျ ဟီး။
သူကလည်း အသံထွက်ငြီးလို့ မရတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်လိုက် အသံမထွက်အောင် မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဆိုတဲ့ ဟန်လေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြနဲ့ လုပ်နေတာ။ အဲ့လိုလုပ်လေလေ ကျနော်က စိတ်ထလေလေ ဖြစ်လာတာကိုး ဆရာတို့ရာ။ တခြားသူ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အဲ့လိုစကားပြောနေတုန်း လုပ်ကြည့်တာကလည်း စိတ်ကို တစ်မျိုးလှုပ်ရှားစေတာ မဟုတ်လားဗျ။ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ကုန်းကွကွဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ခါးလေးကို အသာအယာဖိချလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် လက်ထောက်လျက်သားနဲ့ ကုန်းခိုင်းထားလိုက်တယ်။ တော်တော်ကြီးကို တောင်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ဘောင်းဘီထဲကထုတ်၊ ညီမလေးရဲ့ ဖင်တုံးဖွေးဖွေး တောင့်တောင့်ကြီး နှစ်ခြမ်းကြားထဲ အသာလေးညှပ်ပြီး လျှောတိုက်ရင်း ဆော့နေလိုက်သေးတယ်။
သူလည်း မအောင့်နိုင်ရှာတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့ဗျာ။ ကုန်းထားပေးတဲ့ ဖင်ကြီးကို နောက်ပြန်တွန်းပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းနဲ့ အားမလိုအားမရဟန်တွေ လုပ်လာတယ်။ အမယ်! အရှေ့မှာတော့ ဂျီတော့ခ်ပေါ်မှာ သူ့အစ်မနဲ့ သောက်တင်းတွေတုပ်လို့ ကောင်းနေတာနော်။ ကိုင်း! မထူးပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဖင်တုံးအိအိကြီး နှစ်ခုကို အသာလေးဆွဲဖြဲပြီး စူဖောင်းဖောင်းအရည်တွေလဲ့နေတဲ့ အဖုတ်နွေးနွေးအိအိလေးထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံ မာတာတာကြီးကို ဒူးတစ်ချက်ကွေး အသက်အောင့်ပြီး ဖိထည့်လိုက်တော့ တင်းကြပ်ကြပ်စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တအိအိဝင်သွားသလို ညီမလေးဆီက အမေ့! ဆိုတဲ့ ကယောင်ကတမ်း လန့်အော်သံလေး ထွက်လာတယ်။
မာတောင့်တောင့် ပူနွေးနွေး ကျနော့်ဒုံးပျံ အနီရဲရဲကြီးက ညီမလေးဖင်တုံးဖွေးဖွေး နှစ်ခြမ်းကြားထဲ အိကနဲ ထိုးဝင်သွားတော့ (အစ်ကို့ဟာကြီး ကျမဖင်ထဲ ဇွိကနဲအဝင် နင့်ကနဲဖြစ်ပြီး နားထဲကလေတွေတောင် ထွက်လာတယ်လို့ နောက်ပိုင်း အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ကို စကားစပ်မိတော့ ပြန်ပြောရှာတယ် ဟီး။ ဖင်လို့ပြောတာ အထင်မလွှဲကြနဲ့ဦး အဖုတ်လို့ ပြောမထွက်လို့ ကျမဖင်ထဲ ဝင်တယ်လို့ ပြောတာ) အပေါ်မှာပြောထားသလို အလန့်တကြား အမေ့! ဆိုပြီး အော်သံလေး ထွက်သွားတယ်။ ဟိုဖက်က ဂျီတော့ခ်ပြောနေတဲ့ သူ့အစ်မက ဘာဖြစ်တာလဲ ဘာညာ လှမ်းမေးဟန်တူပါရဲ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဘာညာနဲ့ ပြန်ပြောနေရင်း စားပွဲပေါ်လက်ကလေးထောက် ဖင်ကုန်းလျှက်ကလေးကနေ ကျနော့်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လာရင်း အံတင်းတင်းကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်း ကိုက်ပြလာတယ်။ “ရှင်ဟာ လူဆိုးမောင်သာဒိုး” ပဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးလေးပေါ့ဗျာ။ (ကိုပန်းရိုင်းရဲ့ ဇာတ်လမ်းခေါင်းစီး ယူသုံးလိုက်တာ)
ဆံပင်တိုတိုဂုတ်ဝဲလေး.. ခေါင်းမှာက ဟက်ဒ်ဖုန်းလေးတပ်လို့.. အောက်ပိုင်းက ဖင်ပြောင်.. အပေါ်ပိုင်းက အဝတ်တွေ ဝတ်လျက်တန်းလန်းနဲ့ ကုန်းကွကွ ကောင်မလေးကို မီးဖိုခန်းထဲက ထမင်းစား စားပွဲမှာ မှောက်လျက်ကလေး တစ်ဖက်က လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာကို လုပ်နေရတော့ (ဒါမျိုး တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးဘူးဗျ) ကျနော်လည်း စိတ်က ပိုပိုလှုပ်ရှားလာပြီး တွယ်တော့တာပေါ့။ ပထမတော့ ကပ်ထိုးလေးပဲ တစ်ချက်ချင်း၊ တစ်ထစ်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး ခံစားနေလိုက်သေးတယ်။ စေးစေးပိုင်ပိုင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရသာလေးက ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဇိမ်အလွန်တွေ့နေတာကိုး။ (နောက်ပိုင်း သတိထားမိလာတာ တစ်ခုရှိသေးတယ်။ ညီမလေးရဲ့အဖုတ်က ဖင်ကုန်း ဒါမှမဟုတ် လေးဖက်ထောက်လိုက်ရင် ဘာလို့မှန်းမသိဘူး လုပ်ရတာ သားရေကွင်းနဲ့စည်းတာ ခံရတဲ့အတိုင်းပဲ။ တင်းကြပ်ကြပ် စေးပိုင်လွန်းတယ်။ ပိုဇေရှင်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် တခြားမိန်းမတွေ လေးဖက်ထောက်လိုက်ရင် ကြပ်တာမျိုးကို မဟုတ်တာဗျ)
သူ့ကျောပေါ် ပါးလေးအပ် မှီတွယ်ရင်း အင်္ကျီအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်လျှိုနှိုက်ပြီး နို့အိအိထွားထွားကြီးနှစ်လုံးကို ချေမွှလျှက် အနောက်ကနေ ကပ်ဆောင့်နေရာက (သူကလည်း အဲ့လို အစ်မနဲ့ စကားလှမ်းပြောရင်း ခံနေရတာကို ဖီးလ်တက်နေသလားတော့ မသိဘူး။ အစ်မနဲ့ ဆွေမျိုးတွေအကြောင်း အတင်းတုပ်လိုက် ကျနော့်ကို အနောက်ပြန်ဆောင့်ပေးလိုက်နဲ့ လုပ်နေတာ) ၁၀ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလေး အသံတိတ်လုပ်နေကြရင်း အရှိန်နည်းနည်းတက်လာကြတော့ မရတော့ဘူးရယ်။
ကျနော်ကိုယ်တိုင်က နှာမှုတ်သံတွေ ပြင်းစပြုလာပြီ။ ခါးကိုပြန်မတ် ဒူးကိုကွေး ချိုဗူးနှစ်လုံးကို ကစားနေတဲ့ လက်တွေက ညီမလေးရဲ့ အိုးကားကားကြီးနှစ်ခုအပေါ်ကို ပြောင်းလို့ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဆောင့်ချက်တွေ မာန်ပါလာတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာဆိုတော့ အသံက အတော်လုံနေလေတော့ သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျနော့်ဆီးခုံ ဆောင့်မိတိုင်း အသံက ကျယ်လာတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း တအားစိတ်ပါလာတဲ့အပြင် အံကြိတ်ပြီး တိတ်တိတ်ခံနေရတာကို မအောင့်ထားနိုင်ဘူးတူပါရဲ့။
“အစ်မ! ငါခဏနေမှ ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်။ ဟင်းအိုး တန်းလန်းကြီးမို့”
ဆိုပြီး ဂျီတော့ခ်ပြောနေတာကို ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ အသံမထွက်အောင် အောင့်ပြီးလုပ်နေရတဲ့ ကျနော်.. မီးစိမ်းပြလိုက်ပြီဆိုတဲ့ အနေအထားကိုလည်း တွေ့ကော သူ့ခင်မျာ နားကြပ်ကလေးဖြုတ်နေတုန်းမှာကို အသားကုန် အဆောင့်ခံရတော့တာဗျာ။ ဖန်းဖန်း ဖောက်ဖောက် အသံတွေ ဆက်တိုက်ကို ဆူညံကုန်တာ။
“အမေ့! အစ်ကို! ရှင်နော်.. ဘီလူးသရဲစီးသလို လုပ်ပေးရသလား အားးး”
အဲ့လိုတွေ အော်နေလျှက်နဲ့ကို မညှာမတာ မရပ်တန်း ဆက်ဆောင့်ပြီး အုပ်တော့တာပဲဗျို့။ ထမင်းစားပွဲပေါ် (လက်ပ်တော့ကို ဘေးကိုဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ရင်း) မှောက်လျှက်ကလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တအားအားနဲ့ အာခေါင်ခြစ်ပြီး အော်နေတဲ့ အသံစူးစူးလေးကလည်း မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဆူညံနေတာာပဲ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ ကျနော်တို့ကလွှဲပြီး ဘယ်သူမှမရှိဘူးဆိုတဲ့ အသိကြောင့်လားမသိဘူး ညီမလေးက စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ်တွေအော်… ကျနော်ကလည်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေရင်း တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်ဖဝါးနဲ့ ခပ်ဆဆလေး တဖျန်းဖျန်းရိုက်.. (ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ မရှိတော့ ဆံပင်တော့ မဆွဲရတော့ တစ်မျိုးလိုနေသလိုလို ဟီး) အဲ့ဒီလိုတွေ အသေကြမ်းကြတော့ ကျနော်လည်း ကြာကြာ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး ပြီးချင်လာတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ စားပွဲပေါ်မှောက်အိပ်ထားတဲ့ ညီမလေး အတင်းလက်ထောက်ပြီး ထလာတယ်။ ခါးလေးကို ကွေးပြီး တင်ပါးကို တအားကော့ အားးးးး အားးးးးး နဲ့ သံရှည်ဆွဲပြီး အော်..။ မရတော့ဘူး … မရတော့ဘူး အစ်ကိုရာ ဆိုပြီး ကယောင်ကတမ်း ကပေါက်တိကပေါက်ချာတွေ လျှောက်အော်ရင်း ကိုယ်လုံးလေး တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် တောင့်ကနဲဖြစ်ပြီး စားပွဲပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ မှောက်အိပ်သွားတယ်။ သူကောင်းသွားပြီ။ ကျနော်လည်း ထိန်းလို့ကို မရတော့ဘူး။ အိုးကားကား တောင့်တောင့်ကြီးထဲက ကျနော့်ဒုံးပျံကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တာ အချိန်မှီရုံတင်လေးပဲ ညီမလေးရဲ့တင်ပါးပေါ် ပူပူနွေးနွေး အရည်တွေ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။
အဲ့ဒီညက အတော်ကြီးကို မိုးမမြင် လေမမြင် ပျော်ခဲ့တာကို အခုထိမှတ်မိတုန်းပဲ ညီအစ်ကိုတို့။ ခုနကပြောတဲ့ မီးဖိုခန်းထဲမှာ မတော်မနန်း အနေအထားနဲ့ တစ်ချီဆွဲ၊ ရေမိုးတူတူချိုး၊ ထမင်းစား၊ အနွေးထည် ခပ်ထူထူထဲထဲတွေဝတ်၊ မြို့ထဲကို လမ်းလျှောက်ထွက်ကြ၊ မကြာသေးမီက ကိစ္စလေးကို လမ်းလျှောက်ရင်း စမြုံ့ပြန်။
“အစ်ကိုဟာလေ တော်တော်ဆိုးတဲ့လူ.. ဟိုဖက်က အစ်မတောင် ရိပ်မိသွားလားမသိဘူး.. သေတော့မှာပဲ”
ဟီဟိ! ဒါမျိုးကို တပ်ကြပ်ကြီးတို့ဘာတို့ ရေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာပဲ ဖတ်ဖူးနေတာ အခုမှ တကယ်စမ်းကြည့်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အတော်ကောင်းတယ်နော်။ ဘာလဲဟင် တပ်ကြပ်ကြီး ဆိုတာ..။ အို! ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး (စကားကို ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်ပြောမှ။ တော်ကြာ တပ်ကြပ်ကြီးဆိုတာ အောဝတ္ထုရေးတဲ့လူမှန်း သိသွားရင် မီးခိုးကြွက်လျှောက်ဖြစ်ရာကနေ တပ်ကြပ်ကြီးဘော်ဒါ ချမ်းကို ဆိုတာ ရှင်မဟုတ်လား ဘာညာတွေ ပါလာလိမ့်မယ် ဟီဟိ)
“အစ်ကို့ပုံစံက ရုပ်ကလေးကြည့်လိုက်ရင် မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ကလေးလိုလို.. အရှက်ကြီးတဲ့ လူလိုလိုနဲ့ ဒီလိုကိစ္စတွေမှာကြ အတော်သောင်းကျန်းတာ ဟွန်း”
“ဟီး! ဘာမှမပူနဲ့ ညီမလေး။ ကျောင်းက ၃ ပတ်တောင်ပိတ်တာ..။ အခုမှ ပထမဆုံးရက်ပဲ ရှိသေးတာ။ နောက်ဆက်တွဲလေးတွေ လာဦးမှာ”
“ဘုရားဘုရား.. သေပါပြီတော်”
အဲ့လိုလေးတွေ တွတ်ထိုးရင်း တခွိခွိ တဟိဟိနဲ့ လမ်းမပေါ်မှာ တွန်းထိုးနေကြတာပေါ့။ မြို့ထဲရောက်တော့ ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ကျနော် စီးကရက်ဆာလာတယ်ပြောလို့ အော့ဖ်လိုင်စင်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဝင်ပြီး စီးကရက်တစ်ဗူး သူကိုယ်တိုင် ဝယ်ပေးတယ်။ (အဲ့ဒါမျိုးလေးတွေကြ ချစ်စရာမကောင်းပေဘူးလား)
ကျနော် စီးကရက်ဖွာနေတုန်း “တစ်ဖွာလောက် တိုက်စမ်း” ဆိုပြီး ယူဖွာတယ်။ အဟွတ်ဟွတ်! ဖြစ်သွားတော့မှ ငြိမ်သွားတယ် ဟီးဟီး။
အိမ်ပြန်လာကြတော့ ကျနော့်မှာ ထော့နှဲ့နှဲ့ ဖြစ်လာတယ်။ ညီမလေးနဲ့တွေ့ဖို့ရာမှာ ရှိုးထုတ်ချင်လွန်းလို့ ဝယ်စီးလာတဲ့ ဖိနပ်က ဖိနပ်ပေါက်လာတာကိုး။ ရာသီဥတုကလည်း သေလောက်အောင် အေးခဲရတဲ့ အထဲ လေက တဝှီးဝှီး။ အိမ်ကို အသားကုန်သုတ်လာကြပြီး အိမ်ထဲရောက်တော့မှ သက်သာရာ ရသွားတယ်။ အနွေးထည်တွေချွတ်ပြီး တိုင်မှာချိတ်.. ဝိုင်အနီတစ်လုံး ဖောက်တယ်။ ဆားငံသီးတစ်ထုပ်ဆွဲ၊ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲ အလုအယက် ခွက်တွေပုလင်းတွေကိုင်ရင်း တဟိဟိနဲ့ ပြေးတက်ကြတယ်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ညအိပ်အဝတ်အစား ကိုယ်စီလဲပြီးတော့မှ အိပ်ယာပေါ်တက် ဝိုင်လေးကစ်၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့၊ ခပ်နွေးနွေး အိပ်ယာသန့်သန့်လေးပေါ်မှာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ။
ဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်လို့တုန်းဗျ။ ဟုတ်ကဲ့! စကားလည်း မပြောကြပါဘူး။ စာအုပ်တစ်အုပ်စီနဲ့ ငြိမ်နေကြတာဗျို့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဝိုင်ငှဲ့ပေး၊ ဆားငံသီးခွံ့တာကလွှဲပြီး ကိုယ့်စာအုပ် ကိုယ်ဖတ်နေကြတာ။ မင်းတို့ဟာကလည်း တစ်မျိုးပဲလို့ ထင်နေကြသလားပဲ အဟီး။ ဖက်တော့ ဖက်ထားကြတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဝိုင်လေးရီတီတီ၊ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးကပ်ကပ်ဖက်၊ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ စာအုပ် ကိုယ်စီဖတ်နေရတဲ့ အရသာက လိင်ဆက်ဆံရတာထက် ပိုပြီးဇိမ်ရှိတယ် ထင်တာပဲ။ အဲ့ဒီအရသာကို အခုထိ လွမ်းနေတုန်းကိုးဗျာ။
ညဉ့်အတော်နက်သွားတော့ ညီမလေးက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းပြီး “အိပ်စို့ကွာ” လို့ အဖော်ညှိတယ်။ စာအုပ်နဲ့တွေ့ရင် အသည်းအမဲ ဖတ်တတ်တဲ့ ကျနော်က “အိပ်နှင့်လေ ခဏလေးပါဟ” ဆိုပြီး ဆက်ဖတ်နေတယ်။
“နက်ဖြန်မနက်ပိုင်း အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ တောအုပ်တွေဖက် လမ်းလျှောက်ရမှာနော်.. ဒါပဲ..”
လို့ ဆူအောင့်အောင့်လေးပြောရင်း ပက်လက်လှန်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်မောင်းတစ်ဖက်ပေါ် ခေါင်းလေးအုံး၊ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။
ဘယ်လိုလဲ.. ဖတ်ပြီး ပျင်းနေကြပြီလား ညီအစ်ကိုတို့ရေ။ စတွေ့တွေ့ချင်းနေ့မှာ နှစ်ချီလောက်ပဲ အုပ်ကြတာမို့ စိတ်ထဲ မချင့်မရဲ ဖြစ်နေကြသလားပဲ ဟဲဟဲ။ ဟိုဆရာကြီး ပြောသလိုပေါ့ဗျာ။ ကိုယ်ကလည်း မငယ်တော့ဘူးဆိုတော့ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေလို ခဏခဏ ၄-၅-၆ ခါတော့ မအုပ်နိုင်တော့ပါဘူးလေ။ တစ်ရက် ၂ ခါပေါ့။ အဘတို့က ၂ ပဲ။ ဒါပေမယ့် နေ့တိုင်း မပြန်မချင်း အဘတို့က ၂ အဟီး။
တွတ်ပီဖိနပ်လို ရာဘာလည်ရှည် ဖိနပ်ကြီးစီးလို့ ခေါင်းဆောင်းပါတဲ့ ဂွမ်းခံအင်္ကျီအနီရဲရဲကို ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော်၊ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ လိမ္မော်သီးနည်းနည်း၊ ရေဗူး။ ညီမလေးက ကင်မရာလေးလွယ် အနွေးထည်အထူကြီးဝတ်လို့။ မြို့အစွန်ဖက်ကိုလမ်းလျှောက်ထွက်။ ကုန်းအပေါ်ကနေ ဟိုးအောက်ဖက်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း လျှောဆင်းသွားတဲ့ ကတ္တရာလမ်းအတိုင်း မြူးတူးစွာနဲ့ အပြေးလေးလျှောက်။ ဘေးဘီဝဲယာက အတန်းလိုက်ကလေး ဆောက်ထားတဲ့ အဖြူရောင်၊ အနီရောင် အိမ်ကလေးတွေက လှတပတ။ ရပ်ကွက်ကလေးအဆုံး က ဘယ်ရီခြုံကလေးတွေကြားက လူသွားလမ်းကလေးအတိုင်း စမ်းချောင်းသေးသေးလေးဘေးကနေ လျှောက်ရင်း တံတားကလေးကို ကျော်လိုက်တာနဲ့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာက အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ နီညိုရောင် သစ်ရွက်တွေနဲ့ အလှဆင်ထားတဲ့ တောအုပ်တွေ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အဆမတန် ငယ်ရွယ်သွားကြသလိုပဲ ဟေးကနဲ အော်လိုက်မိသေးသလားတောင် မသိဘူး။ ဟိုးအဝေးမှာ မြင်နေရတဲ့ တောအုပ်နဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီ မြက်ခင်းစိမ်းစိုစိုတွေကို ဖြတ်ကျော်နင်းလို့ အပြေးလေးသွားကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖင်ပိတ်ကန်တမ်း ဆော့သွားကြသေးတယ် ဟီးဟီး။
စိုက်ခင်းတွေအလယ်တည့်တည့်ကို ဖြတ်လျှောက် တောအုပ်ကလေးထဲဝင် အဝါရောင် အနီရောင် သစ်ရွက်ကြွေကို တအံ့တသြကောက်ပြီး ကိုင်ကြည့်၊ ညီမလေးကတော့ သူ့ကင်မရာလေးနဲ့ ဟိုရိုက်ဒီရိုက်ပေါ့။ ကျနော့်ကို တနေရာမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးသေးတယ်။ ပို့စ်ထုတ်စမ်းဆိုတော့ ဂိုက်ပေးလိုက်တာ ဂျီပုန်းကြီး မူတူတူ လုပ်နေတဲ့အတိုင်း ထွက်လာလို့ နှစ်ကောင်သား ရယ်လိုက်ရသေးတယ်။ တစ်နေရာရောက်တော့ တောအုပ်ထဲက ကျောက်တောင်ခပ်မြင့်မြင့်တစ်ခုမှာ ကလေးတွေကို တောင်တက်တမ်းကစားဖို့ လာပို့ဟန်တူတဲ့ မိသားစုတစ်စုနဲ့ဆုံလို့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးတွေတောင် တက်နေကြတာ ဝင်ငေးလိုက်ကြသေးတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ဆက်လျှောက်လာကြရင်း ဆေးလိပ်သောက်ချင်လာတော့ အိပ်ကပ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်တာ ဆေးလိပ်ဗူးမရှိတော့ဘူး။ ဘယ်နားမှာ ကျခဲ့မှန်းမသိ ရွာလည်ကော။ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ပြန်ရှာကြသေးတယ်။ တောအုပ်ထဲမှာဆိုတော့ ဘယ်နားကျလို့ကျမှန်း မသိတော့ စိတ်လျှော့လိုက်ရတယ်။ (မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ်သွားတာပေါ့လေ)
အဲ့ဒီမှာဗျာ ခုံတန်းလေးတစ်ခု တွေ့တယ်။ သစ်ပင်ကို အလွှားလိုက် ရွေပြီး အကြမ်းထည်ပုံစံမျိုးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ခုံကလေး။ ပန်းပွင့်လေးတွေအစီအရီ ရောင်စုံလေးတွေတင်ထားတော့ လှတပတလေး။ ဒါနဲ့နှစ်ယောက်သား အနီးကပ်သွားကြည့်လိုက်တော့ ပန်းတွေက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေဗျ။ ပို့စကဒ်ကလေးတစ်ခုပါ ချထားတာ။ စာဖတ်လိုက်တော့ ဆွေးသွားတယ်။ အတိအကျတော့ မမှတ်မိတော့ပေမယ့် ကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဇနီးသည် (အဘွားကြီး ဘယ်နှစ်ခုနှစ် ကွယ်လွန်သည်ဆိုတာ ပါတယ်) ကို အမှတ်တရ အနေနဲ့ မင်းကို ကိုယ်အရမ်းလွမ်းတယ် အချစ် ဘာညာလေးတွေ ရေးထားသေးတာ။ အဘိုးကြီးတစ်ယောက် လာချထားတဲ့ ပန်းကလေးတွေနဲ့ ပို့စကဒ်လေးပေါ့ဗျာ။ ဒီခုံတန်းလေးက သူတို့ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက် တစ်ချိန်က တူတူဒီတောအုပ်လေးထဲ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတိုင်း ထိုင်နားနေကြလား ဘာလား တစ်ခုခုနေမယ်။
ကျနော်တို့လည်း အဲ့ဒါလေးမြင်ပြီး အူမြူးနေကြရာက အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။ တခါတလေကြတော့ တချို့သော အနောက်တိုင်း ယဉ်ကျေးမှုတွေက ထူးဆန်းပြီး ကြည်နူးစရာကောင်းသလိုပဲလို့ တွေးမိတာနဲ့ ညီမလေးကို ပုခုံးဖက် လမ်းဖြေးဖြေးလျှောက်ရင်း အာလူးဖုတ်နေမိသေးတယ်။ အဘိုးကြီး အဘွားကြီးစုံတွဲတွေ လမ်းမှာ မွှေးမွှေးပေးနေတာ၊ သွားလေရာ လက်ချင်းချိတ် တုန်တုန်ချိချိနဲ့ နောက်ဆုံးအရွယ်ထိ ကြင်နာယုယနေကြတာ၊ ဗမာပြည်က သက်ကြီးဝါကြီးစုံတွဲတွေဆို အနားမကပ်တော့တဲ့အပြင် နှစ်ပေါင်းများစွာ စကားတောင် ခပ်ဟဟ မပြောကြတော့တာ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။
ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ဖတ်ရတာ ပျင်းနေကြပြီလားဗျ။ ငချိုကန်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး။ မဆီမဆိုင်တွေနော့် အဟီး။ ခဏတော့ သည်းခံဖတ်ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ တောအုပ်ကလေးထဲက ပြန်ထွက်၊ အဝါရောင် စိုက်ခင်းပြင် တမျှော်တခေါ်ကြီးကို ဖြတ်လျှောက်ရင်း ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ တောအုပ်အစွန် ခပ်လှမ်းလှမ်း တောင်ကုန်း အစိမ်းရောင်ပေါ်မှာ လေရဟတ်အနီရောင်လေးနဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးကို လှမ်းမြင်ရတော့
“ဂျွန်စတိုင်းဘတ် ဝတ္ထုထဲက အိမ်ကလေးနဲ့တူတာ”
လို့ ကျနော်ပြောမိလိုက်တော့ ညီမလေးက
“ဟုတ်တယ်နော်”
လို့ သတိရသွားဟန်နဲ့ ပြုံးရင်း ထောက်ခံတယ်။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေကို ဖြတ်လျှောက်ရင်း လိမ္မော်သီး တစ်ယောက်တစ်လုံးစီစား၊ ရေနည်းနည်းသောက်၊ ခဏထိုင်နား၊ နည်းနည်းပါးပါး နမ်းကြ (ဟဲဟဲ စိုက်ခင်းထဲ၊ တောအုပ်ထဲ ဟိုဟာလုပ်မယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ဖတ်နေတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေကို အားတော့နာပါတယ်ဗျာ။ ဘာမှမအုပ်ဖြစ်ဘူး) ဒီလောက်ပါပဲ။ အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည် ခပ်နွေးနွေး ရနေတယ်ဆိုပေမယ့် ဘောင်းဘီအပြင်ကို ဂွေးထုတ်လောက်ရအောင် မနွေးဘူး။ ချမ်းတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာပြန်ရင် အေးဆေးအုပ်လို့ရနေတဲ့ဟာ လုပ်ဖို့ တွေးတောင်မတွေးမိပါဘူး။
အပြန်လမ်းမှာ ကျနော်တော့ အတော်မျက်နှာပျက်နေပြီ။ အလာတုန်းက ဆင်းချလာတဲ့ ကုန်းလျှော ကတ္တရာလမ်းမကြီးအတိုင်း ပြန်တက်လာရတာကိုး။ ညီမလေးကတော့ အေးဆေးပဲ မျက်နှာကိုမပျက်တာ။ အေးလေး သူကတော့ အားကစားမယ်ကိုး။ ကိုယ်ကသာ ငယ်ချင်ယောင်ဆောင် ကလေးရုပ်ဖမ်းထားပေမယ့် ဇရာကထောင်း (အမှန်က ဒီလောက်တော့လည်း မကြီးသေးပါဘူး အဟိ) ငယ်ငယ်က မိုက်ခဲ့တာတွေကြောင့်လားမသိ အတော်ဖားနေပြီ။ ဒါကို မြို့ထဲပြန်ရောက်တော့ ဈေးဝင်ဝယ်သေးတယ်။ ကျနော်က စိတ်အတော်ညစ်နေပြီ။ နောက်နေ့မှ ဝယ်ပါလား။ လူက ပြိုင်းနေပါပြီဆိုနေ မရဘူး သူလုပ်ချင်တာ ဇွတ်လုပ်တာဗျ။
အဲ့ဒီလိုနဲ့ ဝယ်လာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ဒရွတ်ဆွဲသယ်ရင်းနဲ့ပဲ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုပါတော့။ မောမောပန်းပန်းနဲ့ မနေ့ညက ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေ ထမင်းတွေကို ပြန်နွေးပြီး ခပ်သွက်သွက်ကလေး ထမင်းစားသောက်လိုက်ကြတယ်။ စားပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း အပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းကို တက်ပြီး နားဖို့ပြင်တော့တာပဲ။ လမ်းလျှောက်ထားတဲ့ခရီးက ကျနော့်စိတ်ထင် ၆ မိုင် ၇ မိုင်လောက်ကိုရှိမယ်။ ပင်ပန်းပြီပေါ့ဗျာ။ အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေလိုက်ကြတာ ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
ကျနော် အိပ်ယာပြန်နိုးလာတော့ မိုးတောင် စုပ်စုပ်ချုပ်နေပြီ။ ခုနက ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အိပ်နေတဲ့ ညီမလေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ရှိမနေတော့ဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ ကွန်ပြူတာနဲ့ ဘာလုပ်နေတယ်မသိဘူး။ ရေဆာလာတာနဲ့ ကျနော် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး စာကြည့်စားပွဲပေါ် ရေဖန်တကောင်းထဲက ရေတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း အကဲခတ်လိုက်တော့ ညီမလေးမျက်နှာက မဲ့တဲ့တဲ့ရယ်။ အမူအရာပျက်နေတော့ ကျနော်လည်း တစ်ခုခုပဲဆိုပြီး
“ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ”
လို့မေးရင်း သူ့ရှေ့က ကွန်ပြူတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့အဆိုင်းမန့်တစ်စောင်ကို စစ်ဆေးအမှတ်ပေးပြီး ဆရာဖြစ်သူက ပြန်ပို့ထားတဲ့ အီးမေးလ်တစ်စောင်ဗျ။ အမှတ်က မဆိုးပါဘူး။
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း.. အမှတ်က မဆိုးပါဘူး” လို့ပြောလိုက်တော့ “အီးးးး” ဆိုပြီး အာဗြဲကြီးနဲ့ အော်ငိုလာတယ်။ “မကောင်းဘူး ဂန်ဒူးရချင်တာ မရလို့” တဲ့။
ဒင့်မေဂလွှား လူကြည့်တော့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးလိုလို လူကြီးသူမလိုလိုနဲ့ အခုဟာက အထက်တန်းကျောင်းသူလေးလိုလို ဖြစ်မနေဘူးလားဗျာ။
“ကဲကဲ တော်တော့တော်တော့ တကယ်တမ်းတော့ ဂုဏ်ထူးဆိုတာ ပညတ်ချက် ၄-၅ မှတ်ကလေး လျှော့သွားတာ… ဘာဖြစ်တုန်း တိတ်တိတ်..” ဘာညာဆိုပြီး ချော့မော့နေရတာပေါ့။
“ကိုင်း.. လာပါဦးကွာ” ဆိုပြီ စာကြည့်စားပွဲမှာ ထိုင်နေတာကို အတင်းပွေ့ပြီး အိပ်ယာပေါ်ဆွဲတင် ဆွဲလှဲ၊ ရင်ခွင်ထဲ အတင်းဆွဲဖက်၊ တင်ပါးလေးဘာလေး ပုတ်ပြီး ချော့နေတာပေါ့။ လူကြီးဖြစ်နေပြီ မငိုရဘူး လိမ္မာတယ်ပေါ့။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်၊ မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျနေတာကို သုတ်ပေး၊ ကျောပွတ်၊ ဖင်ပွတ်၊ တော်တော်ကြာကြာလေးလုပ်ပေးမှ တိတ်တော်မူသွားတယ်။ ဒါတောင် တစ်ချက်တစ်ချက် တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်သံက ထွက်ထွက်လာသေးတာဗျ။ ငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဘေးတိုက် တစ်စောင်းအိပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း ပက်လက်လှန် အနေအထားနဲ့ ကျနော်လည်း ခဏပြန်မှိန်းနေလိုက်တယ်။
အမယ် အဲ့ဒီမှာ ရှိုက်သံပျောက်သွားတဲ့အပြင် ကျနော့်အောက်ပိုင်း အေးသွားပါတယ်ပေါ့။ ဘယ်ဟုတ်မလဲ မအေဘေးလေးက ကျနော့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ချမ်းလို့ ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့် ဒုံးပျံကို လျှာနဲ့ တို့ထိတို့ထိလုပ်ပြီး ဆွနေတာဗျား။ ဟဲ့ သောက်ပလုတ်တုတ်! “ဘာတုန်း” ဆိုတော့ “အူးးး” တဲ့။ ခုနက ငိုထားတဲ့ မျက်ရည်က ကောင်းကောင်းမခြောက်သေးဘူး။ ပါးစပ်ထဲ ထိပ်ဖူးကို ငုံစုပ်နေရင်း အူးးး လို့အသံပြုရင်း လှမ်းပြုံးပြနေသေးတာ။ တကယ့်ဟာလေးဗျာ။
အတိကျတော့ ရေးမပြတော့ဘူးဗျာ။ အဲ့သေချင်းဆိုးမလေးက စုပ်ချင်တိုင်းစုပ်ပြီး ဒုံးပျံ မိုးပေါ်ထောင်လာတာနဲ့ တက်ခွပြီး မြင်းစီးသွားတာ အားရပါးရပဲ။ ကျနော်တောင် ဘာမှ သေချာမလုပ်လိုက်ရဘူး။ အခုပြန်တွေးပြီးတော့ကို အသံထွက်ပြီး ရယ်နေမိတယ်။ ဘယ့်နှယ့် မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးနဲ့ ကောင်မလေး ဒုံးပျံကြီး ပါးစပ်မှာတပ်လို့လေ။ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။
နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာလည်း ထွေထွေထူးထူးတော့ သိပ်မရှိလှပါဘူး။ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြ၊ ဧည့်ခန်းထဲ လှဲလျောင်းပြီး စာအုပ်ကိုယ်စီနဲ့ စောင်ပါးလေးတွေ ခြုံရင်းကွေး၊ အိမ်ထဲအောင်းရတာ ငြီးငွေ့လာကြပြီဆို အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလေးဘာလေး လျှောက်ကြပြုကြပေါ့။ တခါတလေ မြို့အပြင်ဖက်နေ တစ်မြို့လုံးကို ရစ်ပတ်ပြီး စီးဆင်းနေတဲ့ ချောင်းကလေးဘေးနား (အမှန်က တူးမြောင်းသာသာလောက်ပါပဲ) လမ်းလျှောက်၊ ညောင်းလာရင် ချောင်းကလေးဘေးက သစ်လုံးထိုင်ခုံလေးတွေ ချထားတဲ့ ဘီယာဆိုင်မှာ ထိုင်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားမော့၊ ရောက်တတ်ရာရာလေးတွေ လျှောက်ပြောကြ ဒီလောက်ပါပဲ။
ညဖက်တွေကြရင်တော့ မြို့ထဲထွက်၊ တောမြို့လေးရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ရုပ်ရှင်ရုံလေးမှာ လက်မှတ်တန်းစီပြီး ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်၊ ရုပ်ရှင်ပြီးလို့ အိမ်အပြန် ဗိုက်ဆာလာကြရင် တရုတ်ခေါက်ဆွဲဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်ဝင်ထိုင်ပြီး စားကြသောက်ကြ… ရာသီဥတုပြင်းလွန်းတဲ့ ညတွေကြတော့ နှစ်ယောက်သား အပြင်မထွက်ဖြစ်ကြတော့ပဲ အင်တာနက်က ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကား ကောင်းကောင်း တစ်ကားလောက်ဒေါင်း၊ စပီကာတွေ ဘာတွေနဲ့ဂျွိုင်း၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဝိုင်အနီလေးဘာလေး မော့ရင်း စောင်ခြုံထဲမှာ ကွေးရင်းကြည့် အဲ့လိုတွေပေါ့ဗျာ။
ဟိုဟာကော မလုပ်ဖြစ်ကြတော့ဘူးလားဆိုတော့ကာ လုပ်တာပေါ့လေ ဘယ်နေပါ့မလဲ။ ခင်ဗျားတို့ကို ဒါတွေကြီးပဲ လျှောက်ရေးပြနေရင် ပျင်းသွားမှာစိုးလို့ မရေးပြတော့တာ။ လုပ်တာမှ မနက် မျက်လုံးပွင့်လာရင်ကို ညီမလေးက သောင်းကျန်းနေပြီ ဆရာတို့ရေ။ လူက အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် ဒင်းက အောက်ကနေ ကျနော့်ဒုံးပျံကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်ပြီး သောင်းကျန်းနေပြီ ဟီးဟီး။ ကိုယ်လည်း ဘာမှမပြောချင်တော့ဘူး လက်လျှော့ထားလိုက်ပြီ ဆိုတဲ့ အထာနဲ့ ပက်လက်ကလေးလှန်ထားရာကနေ ပြုံးပြုံးမိန့်မိန့်ကြီး ခံနေလိုက်တော့တာပဲ။ (မျက်စိထဲ မြင်တယ်နော် ဟိ) သူ့ဖာသူ စုပ်ပြုပြီး သူ့ဖာသူတက်ပြီး မြင်းစီး၊ သူ့ဖာသူ ခရီးဆုံးရောက်၊ မောသွားတော့မှ အီဖေကိုယ်က ထထိုင်ပြီး လှေကြီးထိုးနဲ့ တစ်ကြောင်း ကောက်ပြီးလိုက်ရတယ်။ ပြီးသွားတော့ တစ်ရေးတစ်မော နာရီဝက်လောက် ပြန်နှပ်လိုက်ရတာပေါ့။
ပြန်နိုးလာတော့ လူက လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်နေပြီ။ သွားတိုက်၊ ရေလေးဘာလေးချိုး၊ အဝတ်အစားလေးဝတ်၊ အောက်ထပ် မီးဖိုခန်းကို ဆင်းသွားရင် မနက်စာ(ဗမာစာ) တစ်ခုခုက ပူပူနွေးနွေး အဆင်သင့်ရယ်။ စားသောက်ပြီးစီးတော့မှ မြို့ထဲကို လမ်းလျှောက် ဈေးလေးဘာလေးပတ်ပေါ့။ ညဖက်မအိပ်ခင် တစ်ကြောင်းလောက် ထပ်ဆွဲတာတွေ ရှိသေးပေမယ့် မထူးခြားတော့လို့ မရေးပြတော့ပါဘူးဗျာ။
ထူးခြားတာလေး ရေးပြရရင် နည်းနည်းတော့ ဟာသဆန်မယ်ထင်တယ်။ အဲ့ဒီလို သာသာယာယာလေး နေလာရာက ခရစ်စမတ်တွေ ဘာတွေပြီးလို့ နျူးရီးယား ရောက်လာတယ်။ မှတ်မှတ်ရရ နှစ်သစ်ကြိုတော့ အပြင်ထွက်မနေတော့ပဲ ညနေကတည်းက အိမ်မှာပဲ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ သစ်သီးဝလံလေး ဝိုင်အနီလေးနဲ့နှပ်ရင်း တီဗီရှေ့မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်လေး ထိုင်မော့နေကြတာပေါ့။ ပထမတော့ ဟိုချန်နယ် ဒီချန်နယ်ပြောင်း၊ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားလေးတွေ မော့ရင်း ဇိမ်ကျနေကြရာကနေ ၁၁ ခွဲလောက်ကြတော့ နှစ်သစ်ကြိုတဲ့ ကောင့်ဒေါင်းလုပ်တဲ့ဟာ တီဗီက လာနေတာကို ဖွင့်ကြည့်နေကြတယ်။ လူတွေ အပျော်လွန်နေကြတာကြည့်ပြီး ကျနော်တို့ပါ အလိုလို ပျော်လာကြတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ညီမလေးက ရီဝေဝေလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ဖက်နမ်းလာပြီး ဒုံးပျံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး လာဆွတယ်။ ကျနော်ကလည်း မရီတရီ အခြေအနေဆိုတော့ စိတ်က နည်းနည်းကြွလာတယ်။ တိုတိုပြောရရင် ဂွမ်းခံဘောင်းဘီလေးကို အသာလေး ဆွဲချွတ်ပြီး အုပ်ကရောဆိုပါတော့။ တီဗီရှေ့က ခေါက်လိုက်ရင် ဆက်တီခုံရှည်၊ ဖြန့်လိုက်ရင် မွှေ့ယာဖြစ်သွားတဲ့ ခုံပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်ထားတဲ့ ညီမလေးကို ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး အသားကုန် ဆွဲဆွဲဆောင့်ပြီး လုပ်နေမိတာပေါ့။
အဲ့ဒီမှာ ဘာဖြစ်သလဲဆိုတော့ မနက်ကတည်းက နှစ်ကြောင်းလောက် ဆက်တိုက်ဆွဲခဲ့ပြီးသားဗျ။ တစ်ရက်ကို ၂ ခါ ၃ ခါ ဆွဲလာတာလည်း ရက်က အတော်ကြာလာပြီဆိုတော့ တော်ရုံလုပ်တာနဲ့ ကျနော် မပြီးနိုင်ဘူးဖြစ်လာပြီ။ (အဲ့လိုကိစ္စ အိမ်ထောင်သည်တွေ ပိုသိမှာပါဗျာ) အခုလည်း ရီဝေဝေ အရှိန်လေးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်လွန်းတာ ဘယ်လောက်ကြမ်းသလဲဆိုတော့ ညီမလေးခင်မျာ အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်တဲ့အဆင့် ရောက်လာပြီ။ ကြမ်းလွန်းလို့ (တအားမဆောင့်နဲ့လို့တော့ မပြောဘူးရယ် အဟိ) မပြီးပြီးအောင် ကြိုးစားနေရတော့ အောစာရေးဆရာပီပီ ပါးစပ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးတွေ ပြောမိတယ်။ သာမန်အချိန်မှာ ကျနော်က အရှက်အကြောက်ကြီးပေမယ့်လို့ အိပ်ယာပေါ်မှာတော့ ပါးစပ်က အဲ့လိုရယ်ဗျ ဟီး။ အဲ့မှာ ကွိုင်တက်တော့တာပဲဗျို့။
“မနက်က ၂ ချီ လိုးထားတာတောင် မဝသေးဘူး ဟုတ်လား…။ အင့်အင့် ဝပြီလား အလိုးခံလို့ ဝပြီလား။ မဝမချင်းလိုးမယ် ဟုတ်ပြီလား”
ဟီးဟီး အဲ့လိုဟိန်းဟောက်ပြီး ပိတ်ပိတ်ဆောင့်လိုက်တာ… အောက်ကနေ မျက်လုံးစုံမှိတ် အော်ဟစ်ခံနေတဲ့ မမလေးက ဆတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ဒေါသထွက်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လာတယ်။
“ရှင် ဘာစကားပြောတာလဲ ဟမ်..။ ကျမကို ဘယ်လိုအစားများ မှတ်နေလို့တုန်း”
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း လန့်ဖြန့်၊ ရှက်လည်းရှက်သွားတယ်။ ဟိုက်! ငါတော့ လက်လွန်ပြီပေါ့ အဟီး။ သူတွန်းလိုက်တော့ အလန့်တကြား နောက်ကိုဆုတ်လိုက်တာ ဒုံးပျံက ပလွတ်ကနဲ အဖုတ်ထဲက ထွက်လာပြီး ရမ်းတန်းရမ်းတန်းနဲ့ ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒီဒုံးပျံတန်းလန်းကို လက်ကလေးနဲ့ အရင်းကဆုပ် ဆောင့်ကြောင့်ကလေး ထိုင်ပြီး ညီမလေးကို မချိပြုံးလေး ပြုံးပြနေတဲ့ မောင်ချမ်းကိုရဲ့ ဖြစ်အင်ကို မျက်စိထဲသာ မြင်ကြည့်ကြပါတော့ ညီအစ်ကိုတို့ရယ် ဟားဟား။
” မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရာ… အစ်ကို စိတ်.. စိတ်တအားထအောင် တမင်လျှောက်ပြောတာပါ။ ဘာသဘောမှ မဟုတ်ပါဘူး အဟီး..။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်လို့ ဟစ်ဟစ်”
အဲ့လိုမျိုး မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့မှ စိတ်တိုတာပြေသွားပုံရတယ်။ ဟွန်း! ဆိုပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်နဲ့ ပက်လက်အိပ်နေရာက ထထိုင်လာတယ်။ ပွဲပျက်ပြီ ထင်နေရာကနေ မွှေ့ယာခုံပေါ် (တီဗီဖက်ကို မျက်နှာမူ) လေးဖက်ကလေး ကုန်းပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ
“ထည့်လေ ဘာလုပ်နေတာလဲ” တဲ့ ဟီဟိ။
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသာလေး သူ့တင်ပါးအိစက်စက် တင်းတင်းကြီးနှစ်ခုကို ဆွဲဖြဲပြီး ဒုံးပျံကို ဖိသွင်းလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ သိပ်အသံမထွက်ရဲတော့ဘူး။ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ချေပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆက်ဆောင့်နေလိုက်တယ်။ နည်းနည်းလန့်သလို ဖြစ်သွားလို့ ချိုဗူးတွေဘာတွေတောင် လက်နဲ့ လှမ်းမကိုင်ရဲတော့ဘူး။ ဖင်လေး ခါးလေးလောက်ပဲ ကိုင်ပြီး ဆက်ဆောင့်နေလိုက်တယ်။
အဲဒီလို အုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ၁၂ နာရီက ထိုးခါနီးလာပြီဗျ။ ကောင့်ဒေါင်း လုပ်ကြတော့မှာ တီဗီက ပြနေပြီ။ ကျနော်ကလည်း အရှိန်တော်တော်ပြန်တက်လာလို့ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြောင်းဖြောင်းတောင် မြည်လာသလို မြန်လည်း တော်တော်မြန်လာတယ်။ ပြီးတော့မယ်ဗျ။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးကို ကျဉ်တက်လာပြီ။ အဲ့ဒါကို သတိထားမိလာဟန်တူတဲ့ ညီမလေးက လေးဖက်ကုန်းထားရာကနေ တီဗီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး…
” ဟေ့လူ မပြီးနဲ့ဦး ခဏလေးစောင့် ခဏလေးစောင့်… ၅ ၄ ၃ ၂ ၁ ၀ ဆိုမှ ပြီးရအောင် လာတော့မယ် လာတော့မယ်”
အဟီး သူအဲ့လိုပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာကို အပြင်းအထန် ဆောင့်နေတဲ့ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့လို့ ဒုံးပျံကို ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ဖင်တုံးကြီးတွေပေါ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။
“ဟွန်း! အသုံးကို မကျဘူး…။ သူများက အမှတ်တရဖြစ်အောင် လုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ”
တကယ့်ဟာလေးဗျာ ဟားဟား။ သူများတကာတွေ တီဗီပေါ် ဟက်ပီးနျူးရီးယား ဘာညာဆိုပြီး အော်နေတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်က တစ်ရှူးလေးတွေနဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တဟီးဟီး ဖြစ်နေကြတာပေါ့လေ။ နှစ်သစ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း ကြိုဆိုခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော်တို့ရဲ့ အားလပ်ရက်ကလေးတွေ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့ပါတယ်။ အပျော်ရက်တွေဆိုတာကလည်း ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဖင်လှည့်ခေါင်းလှည့်နဲ့ ဘာမှသေချာ မခံစားလိုက်ရသလို အကုန်မြန်တာကိုးဗျ။ ပြန်ဖို့ရက် ရောက်လာကော ဆိုပါတော့ဗျာ။
ပြန်ချင်သလားဆိုတော့ ဘယ်ပြန်ချင်ပါ့မလဲ။ ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလည်း ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတော့ ဆက်နေနေလို့မှ မကောင်းတော့တာ။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း လုပ်စရာကိုယ်စီနဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို ရှေ့ဆက်ရတော့မှာ မဟုတ်လား။
လေးကန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အထုပ်လေးဆွဲလို့ အိမ်ပြန်မယ့်ရက်မှာ ဘူတာရုံအိုလေးဖက်ကို ထွက်လာခဲ့ရတာပေါ့။ လိုက်ပို့တဲ့ ညီမလေးက ရထားပေါ်တက်ပြီး လိုက်လာတယ်။ သူ့မြို့နဲ့ ကျနော့်မြို့ အလယ်တည့်တည့်လောက်က မြို့အထိ လိုက်လာမယ်တဲ့။ အဲ့ဒီမြို့မှာ ခဏတူတူဆင်း နေ့လည်စာ တူတူစားပြီးတော့မှ သူ့မြို့သူပြန်လိုက်၊ ကျနော်က ကိုယ့်ခရီးကိုယ်ဆက်ပေါ့။ ရထားပေါ်မှာ ဘာမှစကားသိပ်မပြောဖြစ်တော့ဘူးဗျ။ ခပ်မှိုင်မှိုင် တွေတွေလေးတွေ ဖြစ်နေကြတယ်။ အဲ့ဒီကြားထဲက မြို့ရောက်တော့ နေ့လည်စာ ခပ်သုတ်သုတ်စားလိုက်ကြတယ်။
နည်းနည်းစောနေသေးတာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝါသနာပါတဲ့ မြို့အလယ်ခေါင်က မြူဇီရန်တစ်ခုထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်ကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ နည်းနည်းအေးလာတာနဲ့ မြို့အလယ်ခေါင်မှာ ခရစ်စမတ်ကာလတုန်းက အလှလုပ်ထားဟန်တူတဲ့ ခရစ်စမတ်သစ်ပင်ကြီးအနားက ကော်ဖီဆိုင်တန်းတွေထဲက “လေရဟတ်နီ” ဆိုတဲ့ ပြင်သစ် ကော်ဖီဆိုင်ကလေးထဲ ခဏဝင်ထိုင်၊ သူက လက်ဖက်ရည်၊ ကျနော်က ကော်ဖီတစ်ခွက်စီနဲ့ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ ကော်ဖီဆိုင်က ဖွင့်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်းဂျတ်ဇ်သီချင်းတွေကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နားထောင်ရင်း မျက်နှာစာ မှန်ချပ်ကြီးကနေတဆင့် အပြင်လောက ကို ငေးမောနေမိကြတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကောင်းကင်ပေါ်ကနေ ရေခဲမှုန်ဖွေးဖွေးလေးတွေ တရှဲရှဲနဲ့ ရွာကျလာတယ်။ မြေပြင်ဟာ ဖွေးဖွေးဖြူဆွတ်သွားလိုက်တာ မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်းပဲ။ လမ်းလျှောက်နေကြတဲ့ လူတွေကလည်း ရေခဲမှုန်ဖွေးဖွေးတွေအကြား ပြေးလို့လွှားလို့၊ လေတွေကလည်း တဝှီးဝှီး တိုက်နေတာကိုး။ အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကို ငေးနေရင်း ခဏကြာတော့ ညီမလေးက ကျနော့်ကို မဝံ့မရဲ လှမ်းကြည့်ရင်း စကားစလာတယ်။
“အစ်ကို!”
“ဟေ!”
“ညီမလေး အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်…”
အဲ့လိုလေး ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ခေါင်းငုံ့သွားတယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဘူးရယ်။ ကျနော်တို့ ဇာတ်လမ်းစကတည်းက အဲ့လိုစကားတွေ ပြောမှမပြောဖူးခဲ့ကြတာလေ။ (ချမ်းကိုတို့တော့ လုပ်ပြန်ပြီ။ မိန်းကလေးက ရည်းစားစကား စပြောတယ် ဟုတ်လားလို့ ခင်ဗျားတို့ လှောင်ချင်လှောင် ဒါမှမဟုတ် သောက်ကြွားလာလုပ်တယ်လို့ အမြင်ကတ်ချင်ကတ်ကြလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် အဖြစ်အပျက် အမှန်အတိုင်း ပြန်ပြောနေတာပါ) ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မိုးပေါ်က တဖွဲဖွဲကျလာနေတဲ့ ရေခဲမှုန်တွေကို ငေးပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်ဗျာ။ တော်တော်ကြာသွားတော့ သူလည်း အခံရခက်လာတယ်ထင်တယ်။
“ဟေ့! အစ်ကို ချစ်လား ဖြေလေ ဘာလို့ငြိမ်သွားတာလဲ”
“အင်းးး အစ်ကို မသိဘူး ညီမလေး”
အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ မျက်နှာငယ်လေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ စိတ်မကောင်းဘူး ဒါပေမယ့် ကျနော်ဘာပြောရမှာလဲ။ ချက်ချင်းပဲ ပြုံးပြပြီး အခုလို ပြန်ပြောလိုက်တယ်…။
“အစ်ကို မင်းကို ဘာလုပ်ဖို့ညာမလဲ ညီမလေးရာ..။ တကယ်မသိလို့ မသိဘူးလို့ပဲ ဖြေတယ်..။ အစ်ကိုက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယောကျ်ားပီသတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဆိုလိုတာကကွာ အစ်ကို မညာတတ်ဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမဆို စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောချင်တယ်..။ တစ်ဒင်္ဂ သာယာတာလေးကို အချစ်ဆိုပြီး အရူးအမူးတွေလည်း လုပ်မပြတတ်ဘူး..။ အစ်ကိုမေးမယ်ကွာ။ ညီမလေးရဲ့ အရင်ချစ်သူက ညီမလေးကို ချစ်တယ်လို့ ပြောတယ်မလား။ (ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်) လက်ထပ်ပါ့မယ်လို့ကော ပြောသလား။ အနည်းဆုံး အရမ်းချစ်တယ် လက်ထပ်ချင်တယ် သေလောက်အောင်ချစ်တယ် ဘာညာတွေပေါ့။ ပြောခဲ့သလား (ခေါင်းထပ်ငြိမ့်တယ်) အခု အဲ့ဒီကောင် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ။ (မသိဘူး ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ခေါင်းခါပြတယ်) အင်း .. အဲဒါပဲကွာ။ မိန်းမတစ်ယောက်ကို အိပ်ရဖို့အတွက် ချစ်တယ် မြတ်နိုးတယ် လက်ထပ်ချင်တယ်တွေ လျှောက်ပြောတာလောက် အစ်ကိုရွှံတာမရှိဘူး..။ အစ်ကို မင်းကို သံယောဇဉ်ရှိတယ်ကွာ။ မင်း အစ်ကို့အပေါ် အင်မတန်ကြင်နာတယ်..။ အစ်ကို မင်းနဲ့တူတူနေရတာ ပျော်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဝန်ခံရဲတယ်။ ဒါပေမယ့် ညီမလေး အခုမေးတဲ့ မေးခွန်းကို အစ်ကိုမသိဘူး။ လိမ်လည်း မလိမ်ချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် အစ်ကိုမသိဘူး ညီမလေးလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါဟာ ညီမလေးရဲ့ အတ္တမာနကို ထိခိုက်ချင် ထိခိုက်လိမ့်မယ်..။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူး။ အနည်းဆုံးကွာ အစ်ကိုဟာ မင်းအပေါ် ၁၀၀% ရိုးသားနေတယ်ဆိုတာ မင်းသိစေချင်တယ် ဟုတ်ပြီလား။ (ခေါင်းကို ငုံ့ထားလျှက်က တစ်ချက်ငြိမ့်ပြတယ်)”
အဲ့ဒီကော်ဖီဆိုင်လေးက ထလာကြတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ခါးကလေးသိုင်းဖက်လို့ ဘူတာရုံဖက် ပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဘူတာရုံမှာ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ရထားတွေပေါ် မတက်ခင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခပ်တင်းတင်းဖက် မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် နမ်းဖြစ်ခဲ့ပြီး မှုန်ပြာရီမှိုင်းနေတဲ့ ရာသီဥတုထဲ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ် ဆိုပါတော့လေ။
ဟဲဟဲ ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ကျနော်သိတာ တစ်ခုကတော့ အခုလို ရေးလိုက်မိတဲ့အတွက် ဘူဒါးကြီးတွေ ရိသဲ့သဲ့လုပ်စရာ တစ်ကွက် ရသွားမယ် ထင်တာပဲ။ မတတ်နိုင်ပါဘူး ရေးရင်း မုဒ အသွင်းလွန်ပြီး အမှန်အတိုင်းတွေ စကားလုံးအတိအကျ ချရေးလိုက်တာပါ။ သူတို့ယုံဖို့မယုံဖို့ထက် ကျနော့် ညီအစ်ကိုတွေ ခံစားတတ်မယ်ဆို ကျေနပ်ပါတယ်။ အခု ဆက်ရေးမှာက သည်းထိတ်ရင်ဖို ဟာသလေးဗျ။ ဆက်ဖတ်ကြည့်ပါဦး။
ကိုယ့်မြို့ကိုယ် ပြန်ရောက်တာနဲ့ မိုးက စုပ်စုပ်ချုပ်နေပြီ။ ပြန်ရောက်ကြောင်း ဖုန်းဆက်၊ ရေလေးမိုးလေးချိုးပြု၊ အိပ်ယာပေါ် အညောင်းလေးဆန့်၊ လွမ်းစိတ်ကလေးကလည်း ပြင်းထန်လာတော့ လက်ပ်တော့လေးဖွင့်၊ ညီမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝဘ်ကမ်ပြောမယ်ပေါ့။ ခေါ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာလေး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတော့ ဟေ့ ငါ့ပူတူတူးလေး မွှမွှ ဘာညာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုလွမ်းနေပြီမလား ဖက်အိပ်ချင်လိုက်တာကွာ.. အဲ့လိုတွေ လျှောက်ပြောနေတုန်း ရုပ်တည်နဲ့ မေးလာတယ်။
“‘အတွေးပင်လယ်ပြာ’ ဖိုရမ်ဆိုတာ သိသလား” တဲ့။
အမင်းဂျာ!
အဲ့ဒီမှာဗျာ ကျနော် ချမ်းကိုမှန်း သူသိသွားတဲ့နောက်ပိုင်း ဟိုမေးဒီမေးလေးတွေ လုပ်လာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်က “ကျနော်နှင့် ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး” ကို ရေးနေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ သူလည်း အတွေးပင်လယ်ထဲ ဝင်ဝင်ပြီး ဖတ်နေတာကိုး။ (ဘာနာမည်နဲ့ဝင်နေလဲ မေးတာကို မဖြေဘူးရယ်)
အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းမှာက ခင်ဗျားတို့ ဖတ်ဖူးတဲ့အတိုင်းပဲ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဇာတ်လမ်း မဟုတ်လား။ နာမည်ကျော်ဝတ္ထုကို ယူရေးတာဆိုပေမယ့် လူနီကြီး ဆိုတာလေးပဲတူတာ။ ကျန်တာတွေက တကယ့်ဟာတွေကို မိတ်ကပ်လေးဘာလေး နည်းနည်းဖို့ပြီး လျှောက်ရေးထားတာ သိသာနေတော့ သိတဲ့အတိုင်း ကျနော် ဆိုးတေမိုက်မဲတဲ့ ငယ်ဘဝတွေက အထင်းသားကြီး ဖြစ်နေတော့ သူက အံ့သြတကြီး ဖြစ်လို့ပေါ့လေ။
တကယ်တမ်း အပြင်က ကျနော့်မျက်နှာပေး၊ နေပုံထိုင်ပုံတွေနဲ့ အဲ့ဒီထဲမှာ ကျနော်ရေးပြခဲ့တဲ့ ငယ်ဘဝနဲ့က အဆက်အစပ်မှ သိပ်မရှိသလို ဖြစ်နေတာကိုး။ တခါတလေမှာ ဒေါသကြီးပေမယ့် များသောအားဖြင့် ပြုံးစိစိလုပ်နေတတ်တဲ့ (သူ့အခေါ် ပြည်ကြီးတရုတ်ကလေး) ကျနော့်လက်ရှိဘဝနဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းထဲ ရေးပြနေတာတွေနဲ့က တူမှမတူတော့တာကိုး။ ဒီကြားထဲ အူက တိုတိုနေသေးတာ။ ဂေါ်လီအပါ့ကို ကျနော် ပြောပြခဲ့ဖူးသလို သူနာပြုဆရာမလေး မနီနီချို (ဒီနာမည်သုံးရတာ ခပ်လန့်လန့်ရယ်။ ဆရာဟော့ဒေါ့ရဲ့ သွေးလက်ဝါးရန်ကို လန့်နေရတယ် အဟီး)
အိမ်ထောင်ကျတော့ သားလေးတစ်ယောက် မွေးတယ်။ သားလေးကို နာမည်ပေးတော့ “ဖိုးသက်” ဆိုတာကြားတော့ ကြေကွဲမိတယ် ဘာညာဆိုပြီး ပြောလိုက်မိတယ်။
တစ်ရက် ဝဘ်ကမ်ဖွင့်ထားပြီး စကားပြောနေကြရာကနေ ကျနော့်ဖာသာ စာထိုင်ဖတ်နေရာက လွှမ်းမိုး ရဲ့ သားလေးမွေးရင် ကိုယ့်နာမည်ပေးပါ သီချင်းလေး ဖွင့်နားထောင်နေမိတာ သြော်! အဲ့ဒီနာ့စ်မကို မမေ့သေးဘူး လွမ်းနေဆွေးနေတယ် ဟုတ်လား ဘာညာဆိုပြီး စိတ်ကောက်ပါလေရော။ အဟီး ကျနော့်မှာ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုချထားရပြီး ဟုတ်ပါဘူးကွာ ဘာညာဆိုပြီး ချော့ရတာပေါ့လေ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဗျာ အောစာရေးဆရာမှန်း သိသွားတာတောင် အထင်သေး အမြင်သေး မဖြစ်တာတော့ တော်သေးတယ်ဗျ။ မဖြစ်တဲ့အပြင် သူကိုယ်တိုင်က ကျနော်နဲ့ ဟိုဒင်းလုပ်တဲ့ကိစ္စကို သိပ်အရှက်အကြောက် မကြီးတော့ဘူး။ ပိုတောင် ပွင့်လင်းသွားတယ် ဟီးဟီး။ ဥပမာဗျာ တစ်လမှာ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် ချိန်းတွေ့ရတာဆိုတော့ ကျန်တဲ့ရက်တွေမှာ ငတ်နေကြတာမလား။ အဲ့လိုရက်တွေဆို တွေ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မယ်၊ ဘယ်လိုအုပ်မယ် ဆိုတာတွေ စိတ်ကူးနဲ့မှန်းပြီး ပြောတဲ့ အဆင့်ထိ ရောက်လာတယ် ဟိ။
ညီမလေး ဒီတစ်ခါအစ်ကို့ကိုတွေ့ရင် အစ်ကိုက ပက်လက်အိပ်နေကွာ၊ အစ်ကို့မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး ဆံပင်ဆွဲမယ်။ မတွေ့တာ ကြာပြီဆိုတော့ ညီမလေးက ဟိုဒင်းက စိုနေမှာ သေချာတယ်။ အဲ့ဒီဟာနဲ့ အစ်ကို့မျက်နှာကို ပွတ်ပစ်မယ်။ အကုန်လုံး ပေပွသွားအောင်ကို ပွတ်မှာနော်။ ဘယ်လိုလဲ ဘာညာနဲ့ စိတ်ကြွစရာ စကားလေးတွေ ပြောစပြုလာတယ်။ (ခင်ဗျားတို့ အဲ့လိုအပြောခံဖူးလား ဟီး)
ဟင့်အင်း ဒီတိုင်းတော့ အပွတ်မခံဘူး .. သေသေချာချာပြောပြ ပီပီပြင်ပြင်လေးလုပ်။ အစ်ကို့မျက်နှာကို ညီမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ တက်ပွတ်ပစ်မယ်လို့ ပြောဆိုတော့.. ဟီးဟီး မပြောရဲဘူး ရှက်တယ်တဲ့။ ဘယ်ရမလဲ အတင်းကို ပြောခိုင်းတော့တာပေါ့။ (သောက်ကျင့်က အဲ့လိုယုတ်တာခွိ) ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေးတော့ ပြောရှာပါတယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာမပြရဲရှာတော့ဘူး ဟားဟား။
ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ .. ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းက အတော်ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေ ကြိုက်တာနော့်။
ကျနော် မှတ်မိနေတာက လကုန်ခါနီး တစ်ရက်နှစ်ရက် အလိုတွေမှာ ညီမလေးတစ်ယောက် ကျနော့်ဆီ ပေါက်ချလာတတ်တယ်။ ကျနော်က ဘူတာရုံမှာသွားကြို။ ကျနော့်အခန်းရောက်တာနဲ့ အဝတ်အစားတွေတောင် မလဲရသေးဘူး အထုတ်တွေပစ်ချပြီး အသားကုန် အုပ်ကြတာပါပဲဗျာ။ တခါတလေ ကျနော်က သူ့မြို့လေးကို သွားတွေ့တတ်ပေမယ့် များသောအားဖြင့် သူက လာတာပါ။ အဓိကက ကျနော်က သူ့လောက် ပိုက်ဆံအကုန်မခံနိုင်ဘူးလေ အဟီး။ မွဲတာကိုးဗျ။
နွေဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အဆောင်ကထွက်ပြီး အတန်းဖော် ဘော်ဒါတစ်ကောင်က နွေကျောင်းပိတ် အိမ်ပြန်သွားတော့ သော့အပ်သွားတဲ့ ပရိဘောဂ အပြည့်အစုံပါတဲ့ တော်တော်သန့်တဲ့ အိမ်ကလေးမှာ တစ်ယောက်ထဲနေဖြစ်တော့ ပိုလို့တောင် အဆင်ပြေနေသေးတယ်။ ညီမလေး ရောက်လာပြီး ၂ ရက် ၃ ရက် တူတူလာနေတဲ့အခါတိုင်း နှစ်ယောက်ထဲ ကမ္ဘာလေးထဲမှာ သာသာယာယာပေါ့။ ရေချိုးကန်ထဲ ရေနွေးနွေးလေးစပ်ပြီး ညီမလေးကို ဖင်တုံးလုံးချွတ် ဝင်စိမ်ခိုင်း၊ ကျနော်က သီချင်းလေးတကြော်ကြော်နဲ့ ကလေးရေချိုးသလို ချိုးပေးတာ..။ မနက်မိုးလင်းပြီဆို မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မနက်စာတစ်ခုခု အသင့်ဖြစ်နေတတ်တာ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ် အုပ်မလား၊ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်အရှေ့ ကိုယ်လုပ်နေတာ ကိုယ်ပြန်ကြည့်ရင်း တွယ်မလား အစရှိသဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် အော်ဟစ်ဆူညံပြီး ချစ်စခန်းဖွင့်ကြတာတွေရယ် ပြန်တွေးကြည့်တိုင်း လွမ်းစရာလေးတွေပေါ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။
တခါတလေ ကျနော် အတွေးပင်လယ်ပြာထဲဝင်ပြီး ဟိုရေးဒီရေး ရေးနေတာလည်း သူဘေးကနေ ထိုင်ကြည့်ချင် ကြည့်နေတာဗျ။ ညီမလေးကို တစ်ကြောင်းလောက် ဆွဲပြီးတော့မှ ခင်ဗျားတို့ဖတ်ဖို့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပို့စ်လောက် ကောက်ရေးတင်ချင် တင်နေတတ်တာကိုး ဟဲဟဲ။
အဲ့ဒီနွေကာလတွေက ပျော်စရာအကောင်းဆုံးကာလတွေ ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့လေ။ သူ့မြို့ကလေးနဲ့ ကျနော့်မြို့ကလေးကို အပြန်အလှန် လွန်းထိုးသွားလာကြရင်း နေရောင်ခြည်နွေးနွေးအောက်က ပလက်ဖောင်း ကဖေးဆိုင်လေးတွေမှာ၊ မြို့ပတ်ရထားလေးပေါ်မှာ၊ သာမန်လူတွေ သိပ်စိတ်မဝင်စားကြတဲ့ မြူဇီယံတွေထဲမှာ ကျနော်နဲ့ ညီမလေးတို့ ခြေရာတွေချည်းပဲပေါ့။ တခါတလေ ဘားတွေဘာတွေ သွားထိုင်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားချ၊ ပူးလ်လေးဘာလေး ဆော့ပေါ့လေ။
ဘိလိယက်ထိုးတဲ့ ကစားနည်းကို ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းစာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီး ကြိုက်ခဲ့မိတဲ့နောက် အသည်းအသန် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ (အမှန်က လောင်းကစားတမ်းပါ အဟီး) ကျနော်က ညီမလေးနဲ့ အရက်ဘားထဲ ပူးလ်ဆော့တိုင်း ဘောလုံးတွေကို မသိမသာ ချော်ချက်ထိုးရင်း ဟန်ဆောင်အလျှော့ပေးထား.. ညီမလေးက တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ သူ့ဘောလုံးတွေကို ကျင်းထဲထိုးချပြီး ပျော်နေ.. သူနိုင်ခါနီး တစ်လုံးလောက်ကျန်မှ ကျနော်က ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ဘောလုံးတွေကို တစ်လက်ထဲနဲ့ ကျင်းထဲ အကုန်ထိုးသွင်းပြီး အနိုင်ယူလိုက်တော့မှ ကျနော် တမင်လုပ်နေမှန်းရိပ်မိပြီး ဒေါဖောင်း ရှူးရှူးရှားရှားတွေဖြစ်.. လုပ်ထားပါ လုပ်ထားပါနဲ့ အသံလေး စာစာစာစာလုပ်ပြီး ရန်တွေ့… အခုချိန် ပြန်တွေးမိတော့လည်း ပြုံးချင်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။
တခါတလေ ကျနော်က အလုပ်ကအပြန် မိုးချုပ်နေတဲ့အခါမျိုးမှာ ရထားနဲ့ ကျနော့်ဆီ ပေါက်ချလာတဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက် ပြန်မလာသေးတဲ့ ကျနော့်ကို ကြုံရာကော်ဖီဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ စာအုပ်လေး တစ်အုပ်လောက် ထိုင်ဖတ်ရင်း ညနက်သန်းခေါင်အထိ ထိုင်စောင့်နေတတ်တာမျိုးလည်း ရှိခဲ့တာပေါ့။ အဲ့လိုညမျိုးဆို ကျနော့်အတွက်က အင်မတန် ဇိမ်ကျတာ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ရေခပ်နွေးနွေးနဲ့ချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးတဲ့အချိန် သူက သူ့အိမ်က အသင့်ချက်ပြုတ် ကြော်လှော်လာတာလေးတွေနဲ့ ထမင်းပွဲပြင်ပြီးနေပြီ။ ခပ်သုတ်သုတ်လေးတူတူ ညလယ်စာ စားသောက်လိုက်ကြပြီး အိပ်ယာထဲ တန်းလစ်ကြတော့တာပဲ။ သူကလည်း အဝေးကြီးခရီးထွက်လာရတော့ ပင်ပန်းလာသလို၊ ကျနော်ကလည်း အလုပ်ကပြန်လာတာဆိုတော့ ပြိုင်းနေကြပြီမလား။ ဘာမှမလုပ်တော့ဘူးလို့တော့ မထင်နဲ့ဗျ။ တစ်ကြောင်းလောက်တော့ ဆွဲလိုက်ကြသေးတာ အဟီး။
အစ်ကိုက အလုပ်ပင်ပန်းလာတာ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲနေတော့ ဆိုပြီး သူ့ဖာသာ လုပ်စရာရှိတာတွေ အကုန်ဆက်တိုက် လုပ်တော့တာကိုး ခင်ဗျ။ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နမ်းတယ်၊ နမ်းလို့ဝမှ အောက်ကိုဆင်းတယ်၊ နို့စို့တယ် (ကျနော့်ကိုစို့တာ အဟီး။ ကောင်းတယ်ဗျ ကြက်သီးတောင် ထလောက်အောင်ကောင်းတယ်။ မယုံရင် ခင်ညားတို့ ကောင်မလေးတွေကို စို့ခိုင်းကြည့်။ ကျနော့်ကိုတော့ သူ့ဖာသူ စို့ပေးတာ ခွိ) ပြီးမှ အောက်ကိုဆက်ဆင်းတယ်။ ဒုံးပျံကို ပလပ်ပလပ် လုပ်ပေးတယ်။ လျှာနဲ့သပ်တယ်၊ အထက်အောက်၊ အောက်ဖက်အခြမ်းတင်မကဘူး အပေါ်ဖက်အခြမ်းကိုပါ လျှာနဲ့ စုန်ချည်ဆန်ချည် ကစားတယ်။ အဲ့လိုကစားတာ အားရပြီဆိုမှ ငုံပြီးစုပ်တယ်၊ တဖြေးဖြေး စုပ်တာကြမ်းလာပြီး “ဒိပ္ပသတ္တ” အဆင့်ထိရောက်လာတယ်။ (deep throat ကို အသံဖလှယ်လိုက်တာ ဟီဟိ)
အဲ့ဒီတော့မှ သောက်ရမ်းတင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ထောင်၊
အသာလေးတက်ခွ သူ့ဖုတ်ဖုတ်နွေးနွေးလေးထဲ တေ့ပြီးဖိချတယ်။ မြင်းစီးတယ်။
အော်တယ် ဟစ်တယ်။ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ချိုဗူးကြီးနှစ်ခုကို
ချေခိုင်းတယ်။ ခဏကြာလာတော့ သူပျော့ကျသွားတယ်။ တစ်ချီပြီးသွားတယ်ပေါ့။
အောက်ကနေ ပက်လက်ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော်က အဲ့ဒီတော့ အသာလေးထပြီး သူ့ကို
လှေကြီးဆက်ထိုးတယ်။ အရှိန်က တဖြေးဖြေးတက်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေ
ပြင်းထန်လာမယ်။ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ထားရင်း နင့်နေတာပဲ၊ နင့်နေတာပဲ
အစ်ကို့ဟာကြီးက အရမ်းကြီးကို မာနေတယ်ကွာ သေပါပြီ သေပါပြီ ဆိုပြီး
စွတ်အော်လာမယ်။ အဲ့ဒီငြီးငြူသံလေးတွေကြောင့် မာန်တွေဇွတ်တက်လာတဲ့ ကျနော်က
ကုတင်အောက်ကို ငေါက်ကနဲ
ဆင်းတယ်။ ညီမလေးကို ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဖက်ကုန်းခိုင်း၊ တင်ပါးပြောင်ပြောင်
တင်းတင်းကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့တွယ်ရင်း
ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် အော်ဟစ်ကြရင်း ခရီးဆုံးရောက်သွားကြမယ်။
အဲ့ဒါပြီးရင်တော့ ကျနော်လည်း အိပ်ယာထဲ ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်ပြီး
ခွေအိပ်လိုက်ရတော့တာပဲ။ အလုပ်က ပင်ပန်းလာရတဲ့အထဲ အခုလို ဆွဲလိုက်ရတော့
ရေလည်ဂွမ်းသွားတာပေါ့လေ။
ညီမလေးခင်မျာ ကြာကြာ မမှိန်းနေရှာပါဘူး။ ၁၀ မိနစ်လောက်ငြိမ်နေပြီးရင် ထထိုင်ပြီး “ငါ့အစ်ကိုပင်ပန်းရှာလာရှာတယ် သနားပါတယ်” ဆိုပြီး နှိပ်ပေးတော့တာပါပဲဗျာ။ ကျောတွေကော၊ ခါးတွေကော၊ ခြေသလုံးတွေကော စုံစိနေတာပဲ။ ရေလည်ဇိမ်ကျတာ ဆရာတို့ရေ။
အဲ့လိုအနှိပ်ခံနေရင်း မှေးကနဲဖြစ်သွားတာ ဆတ်ကနဲနိုးလာရင် မနက်မိုးလင်းရုံမကဘူး နေဖင်တောင်ထိုးပေါ့။ ကြာဆံဟင်းခါး ဒါမှမဟုတ် မုန့်ဟင်းခါး တစ်ခုခုက ချက်ပြုတ်ပြီးသား။ မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုးပြီး တွယ်လိုက်ရုံပဲ။ စားသောက်ပြီးတော့မှဟိုနားဒီနား ဈေးထွက်ဝယ်ကြ၊ ကော်ဖီဆိုင်သွားထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်ကြပေါ့ဗျာ။
အမှတ်ရနေတာလေးတစ်ခုက နေ့လည်ပိုင်း အိမ်ပြန်လာ ကြက်ဆီထမင်းချက်ကျွေးမယ်
ဆိုပြီး ကြက်တစ်ကောင်လုံးကို Grill ထဲထည့်ထား အိပ်ယာပေါ် ခဏတက်ပြီး
ပလူးပလဲလုပ်နေကြရင်း မေ့သွားကြတော့။ တော်တော်ကြာတော့မှ ဟဲ့! ပလုတ်တုတ်
ကြက်ကြက် ဆိုပြီး မီးဖိုကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မီးခိုးလုံးကြီး ဝုန်းကနဲ
ထွက်ကျလာ၊ တစ်အိမ်လုံးက smoke detector တွေက တဝီဝီနဲ့ ဆူညံလို့
နှစ်ယောက်သား ဗျာတွေများကုန်ကြတာပေါ့။ မီးခိုးတွေကလည်း ဘယ်လောက်များလဲဆို
တစ်အိမ်လုံး မှောင်ပိန်းကုန်တာ။ မီးသတ်ကားတွေ
ရောက်လာရင်တော့ ရှင်းရတော့မှာပဲဆိုပြီး လန့်ဖြန့်။ တဝီဝီအော်သံတွေက
မတိတ်တော့ မျက်နှာကြက်ကို ခုံနဲ့တက်ပြီး smoke detector တွေက ဝါယာတွေကို
အကုန် ကတ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်ပစ်လိုက်မှ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်သား
မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ် ဟီးဟီး။ ညနေစာကတော့
ကြက်ဆီထမင်း မီးခိုးနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ပေါ့ဗျာ။
ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ဖတ်ရတာ စိတ်လေနေကြပြီလား။ ကျနော်လည်း မှတ်မိနေတာလေးတွေ လျှောက်ရေးပြနေတော့ တောင်ရောက်မြောက်ရောက်တွေ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ် ဟီး။ မထူးပါဘူး ပြောလက်စနဲ့ ဆက်ပြောရရင် ညီမလေးရဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အကျင့်လေးတွေ ဆက်ပြောလိုက်ပါဦးမယ်။
သူ အဲ့လို ၂ ရက် ၃ ရက်လောက် လာနေပြီး ပြန်သွားတဲ့တစ်ရက် ကျနော် အိပ်ယာထထချင်း ဈေးသွားတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ အိပ်ယာထထချင်း အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ဆိုတော့ ဈေးထဲမှာ ပိုက်ဆံရှင်းတော့ ဘဏ်ကဒ်ကို ပင်နံပါတ် ပြောင်းပြန်ထည့်နှိပ်မိကော။ သိတဲ့အတိုင်းပဲ ၃ ခါဆက်တိုက် မှားနှိပ်လိုက်တာ လော့ခ်ကျပြီး တိုင်ပတ်သွားတယ်။ cash က ထုတ်မထားမိတော့ ပေးစရာလည်းမရှိဘူး ဟီးဟီး။ အစားအသောက်ထုပ်လေးတွေ အသာပြန်ထားပြီး လစ်လာရတာပေါ့။ အိမ်မှာကလည်း စားစရာဘာမှမရှိ။ တနင်္ဂနွေနေ့ဆိုတော့ ဘဏ်ကလည်း ပိတ်နေ။ ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့တာ။
ဒါနဲ့ ညီမလေးကို ဖုန်းဆက်ပြီး တိုင်တည်လိုက်မိတယ်။ ငါတော့ ငတ်ပြီလို့ အဟီး။ အဲ့မှာ သူက ကိစ္စမရှိဘူး အိမ်ပြန်တဲ့။ အိမ်ပြန်ပြီး ခဏနေတော့ ကုန်တိုက်က ပစ္စည်းပို့တဲ့ လော်လီကြီး ရောက်လာတယ်။ အွန်လိုင်းကနေ ညီမလေး အော်ဒါမှာပေးလိုက်တာလေ။ အသားငါး၊ အသီးအရွက်၊ ဆန်ဆီဆား၊ ငရုတ်သီး၊ ကြက်သွန်၊ နွားနို့၊ ကော်ဖီမှုန့် စုံစိနေတာပဲ။ အမယ် ကျနော့်အကြိုက် ဘီယာပုလင်းစိမ်းစိမ်းလေးတွေ၊ ဂျက်ဒင်နီရယ်လ် တစ်ပုလင်းရယ်တောင် ပါသေးတာဗျာ။ အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်နောက်ပိုင်း ကျနော် ဘိုင်တွန်နေတဲ့ ရက်တွေဆို ကုန်တိုက်က လော်လီကားကြီး သူ့အလိုလို အိမ်ရှေ့ ရောက်ရောက်လာတတ်တယ်ပေါ့လေ။ (ကျနော်က ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး မွဲနေတယ် ဒီတစ်လတော့ နင့်ဆီမလာနိုင်သေးဘူးလို့ ပြောလိုက်တာပါ) ညီမလေးရာ လျှောက်မလုပ်စမ်းပါနဲ့လို့သာ လျှောက်ပြောနေပေမယ့် လော်လီကားပေါ်က ချချလာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေရလာရင် ဝမ်းသာလုံးကို ဆို့ဆို့နေတာပေါ့။ ငတ်ကြီးကျတာများ အဲ့လိုဗျ အဟီး။
အဲ့ဒီတစ်နွေကို ပျော်ပျော်ပါးပါး ဖြတ်သန်းလာကြရင်းနဲ့ပဲ မကြာပါဘူး ညီမလေး ကျောင်းပြီးတယ်။ ဘွဲ့ရတယ်ပေါ့ဗျာ။ ဘွဲ့က ဒီဟာနဲ့ဆို တတိယမြောက်ဘွဲ့လား မသိဘူး။ ကျောင်းကလည်း ထိပ်တန်းကျောင်းဆိုတော့ အလုပ်ချက်ချင်းရသွားတယ်။ ပြဿနာက အဲ့ဒီမှာစတွေ့တော့တာဗျ။
ညီမလေး အလုပ်ဝင်သွားတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့ အရင်ကလို ခဏခဏ မတွေ့ဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ဝဘ်ကမ် တနေကုန် ဖွင့်ထားတတ်တာမျိုးလည်း မရှိတော့ဘူး။ သူက သူ့ဘဝနဲ့သူ ဖြစ်နေသလိုပဲ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ခက်ခက်ခဲခဲ ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်ရတဲ့အပိုင်း ရောက်လာကြတယ်။ “လှိမ့်နေသော ကျောက်တုံးများ” အဖွဲ့ရဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ထဲက စာသားတချို့လိုပေါ့ဗျာ။
“ငါတို့ရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီထဲမှာ အသပြာဆိုတာ မရှိတော့တဲ့အခါ… ငါတို့ဝိဉာဉ်တွေထဲ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတာ ပျောက်ဆုံးခဲ့ပေါ့”
ကျနော် ပြောခဲ့သလိုပါပဲ.. သူ့ရဲ့ ဂေါ်ဇီလာလောက်ကြီးတဲ့ ဘွဲ့တွေကြောင့် သူဟာ အလုပ်ကောင်းကောင်းတစ်ခု ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ လုံလောက်ပိုလျှံတဲ့ အသပြာလစာတွေ ရလာတယ်။ အဲ့ဒါတွေနဲ့အတူ ဖိဆီးမှုတွေ ပါလာခဲ့တယ်။ တခါတလေမှာ ကျနော့်ကို စိတ်ထဲ မတွေ့သလို ဟောက်တဲ့အခါ ဟောက်လာတတ်တယ်။
ကျနော်ကကော ဘာထူးလို့လဲ။ တက္ကသိုလ်အတန်းကြီးလာတာနဲ့အမျှ စာတွေပိလာတာရယ်.. ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ကျောင်းဖို့ ပင်ပန်းဆင်းရဲကြီးစွာ အလုပ်လုပ်ရတာတွေရယ် ပေါင်းပြီး တော်ရုံကိစ္စကို သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ အမှန်ဆို လူ့ဘဝအတွေ့အကြုံပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်တဲ့ ကျနော်က နားလည်ပေးသင့်ပေမယ့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နွမ်းနယ်မှုကြောင့် သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြောဆိုဆက်ဆံတာမျိုး မလုပ်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဒီကြားထဲ သူ့ပံ့ပိုးမှုတချို့ကို ကျနော် ခါးခါးသီးသီး ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ ကျနော်ဟာ ဘောက်ဆတ်ဆတ် မာကျောကျောကောင် မဟုတ်ပေမယ့်လို့ မိန်းမတစ်ယောက် အကူအညီနဲ့ အသက်ရှင်သန်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မစဉ်းစားခဲ့ဖူးဘူး။ (စားစရာသောက်စရာလေး ဝယ်ပေးတာကတော့ ချစ်လို့ခင်လို့ဆိုတာ နားလည်ပေးလို့ရတယ်။ ကိုသရဲ ပြောသလို ဂုံးဆင်းတယ်ပေါ့ဗျာ )
ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဘဏ်ကဒ်တစ်ကဒ်ကို pin နံပါတ်ပါရေးပြီး ကျနော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ထားသွားတာမျိုးကြတော့ ကျနော် ရှက်တယ်ဗျ။ “ဟကောင်! ဘာလုပ်တာလဲ” လို့ စိတ်မကောင်းကြီးစွာနဲ့ ကျနော် လှမ်းမေးတော့ “တခါတလေ အရက်လေးဘာလေး ဝယ်သောက်ဖို့ ထားခဲ့တာပါ။ အဲ့ကဒ်ထဲ ပိုက်ဆံသိပ်မပါပါဘူး အစ်ကိုရာ” တဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောပါဘူး။ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပဲ။
တစ်ရက်တော့ အလုပ်ကအပြန် စီးကရက်ဝယ်သောက်ဖို့ ပိုက်ဆံထုတ်စက်တစ်ခုမှာ နည်းနည်းပါးပါး ထုတ်နေရင်း အိတ်ထဲက အဲ့ဒီသူ့နာမည်နဲ့ ဘဏ်ကဒ်ကို မြင်တာနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး စက်ထဲထိုးထည့်ကြည့်ပြီး ပမာဏ ဘယ်လောက်ဆိုတာ ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေကို ပြာဝေသွားတာပဲ။ အများကြီးဗျ။ များတာမှ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားလောက်အောင်များတဲ့ ဂဏန်းတွေ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော် ရှက်စိတ်တွေဝင်ပြီး သိမ်ငယ်သွားခဲ့တယ်။ ငါဟာ ဒီအသက် ဒီအရွယ်ရောက်မှ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သနားတာ ခံနေရပါလား ဆိုတဲ့စိတ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ တိတ်တဆိတ်ပဲ နေခဲ့ပါတယ်။ တနေ့နေ့ လူချင်းပြန်ဆုံရင် သူ့လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်ရုံပေါ့။
အဲ့ဒီလိုမျိုးလုပ်တာကို တော်ရုံ သိက္ခာရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်က မကြိုက်လောက်ဘူးဗျာ။ ဟုတ်တယ်မလား ညီအစ်ကိုတို့။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်မှာ စာမေးပွဲတွေဘာတွေနဲ့ နပမ်းလုံးနေရသလို သူကလည်း အလုပ်တွေ တအားရှုပ်နေတော့ လူချင်းတွေ့ဖို့နေနေသာသာ ဖုန်းတောင် သိပ်မဆက်ဖြစ်ကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ရက်တွေကြာသွားခဲ့တယ်။ ကျနော် စာမေးပွဲတွေပြီးလို့ ပိုက်ဆံကို အသည်းအသန် ရှာနေတဲ့အချိန် သူနဲ့ လူချင်းမတွေ့ပေမယ့် ကျနော် အလုပ်ပြန်လာတိုင်း ဖုန်းတွေအကြာကြီး ပြောဖြစ်ကြတယ်။ တစ်နာရီကို အသပြာအနည်းငယ် ဝင်ငွေနဲ့ ပိုက်ဆံရှာနေတဲ့ ကျနော် သူနဲ့စကားပြောဖြစ်တိုင်း စိတ်ထဲတစ်မျိုးရယ်။
ဥပမာ – သူက ကားတစ်စီးဝယ်စီးမလို့ အဲ့ဒါ ခြောက်သောင်းဆိုလား ရှစ်သောင်းဆိုလား အရစ်ကျမပေးပဲ တစ်ခါထဲ ငွေချေပြီး ဝယ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ဘာညာပေါ့။ ကျနော်က အင်းအဲ ဆိုပြီး အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ “မောင့်အပေါ်ဝယ် ဂံရေ မတူလို့လား ဟားဟား” ဆိုတဲ့သီချင်းကို အော်ဆိုနေမိပြီပေါ့လေ။ အငုံစိတ်ပေါ့လေ။ ပစ္စည်းမဲ့ချက်ကြီးနဲ့ အရေးပိုင်သမီးဇာတ်တော့ ခင်းစပြုလာပြီပေါ့။ ဒီကြားထဲ သူ့ အလာဘ သလာဘ လျှောက်ပြောတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် သိပ်မနှစ်မြို့လာဘူးဗျ။
ဥပမာဗျာ သူ့အသိအစ်မကြီးတစ်ယောက် လင်ယူတဲ့ကိစ္စမျိုး။ သောက်တင်းတုပ်တာပေါ့ဗျာ။ ယောကျာ်းက ဘာမှအသုံးမကျတဲ့ကောင်၊ အဲ့ဒီအစ်မကြီးက အကောင်ကြီးကြီး အမြီးရှည်ရှည် ရာထူးကြီးကြီး၊ ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းက အလုပ်အကိုင် လက်မဲ့ကောင်၊ လက်ကြောမတင်း၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအစ်မကြီးက အင်မတန် သဘောကျတာ။ သဘောကျဆို ယောကျ်ားက ဝင်ငွေရတဲ့အလုပ် တစ်ခုမှမလုပ်ပဲ ထမင်းချက်ဟင်းချက် အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အလုပ်ကပြန်လာတဲ့ မိန်းမကို ဖူးဖူးမှုတ် ပြုစုယုယ၊ အဲ့ဒါပဲလုပ်တယ်ဆိုလား၊ ဒါကို ဇနီးလုပ်သူက ပြုံးလို့ပျော်လို့တဲ့။ ညီမလေးတော့ အဲ့လိုယောကျာ်းမျိုးကို အော့နှလုံးနာတယ်ရှင်တဲ့။ အနည်းဆုံးတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမထက်တော့ သာလွန်ပြီး အရာရာကို ဦးဆောင်သင့်တယ် မဟုတ်လားတဲ့။
သူ့ဖာသူ ဘာသဘောနဲ့ အဲ့ဒါတွေကို လာပြောတာလဲ ကျနော်မသိဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိ သူနဲ့ကျနော် အခြေအနေက တစ်မျိုးဆိုတော့လည်း လူက နေမထိထိုင်မသာ အလိုလိုဖြစ်နေတာပေါ့လေ။ ဒီကြားထဲ တချို့သော စကားတွေက ကျနော့်အတွက် ရယ်စရာကောင်းလွန်းနေပြန်တယ်။ ညီမလေး အိမ်ထောင်ပြုရင် ဇယားမရှုပ်တဲ့ ယောကျာ်းကိုပဲ ယူမယ် အစ်ကိုရာတဲ့။ ဘာကိုပြောတာလဲဆိုတော့။ ညီမလေးတို့အိမ်က ဘယ်လောက်တန်တယ်။ အဲ့ဒါ အမွေတွေဘာတွေ လုယက်တာမျိုး မဖြစ်အောင် ညီမလေးတို့ မောင်နှမတွေကြားထဲ ဝင်မရှုပ်မယ့် ယောကျာ်းမျိုးပဲ ယူမယ်ဆိုလား။
သောက်တလွှဲဗျာ။ ကျနော် ဖုန်းပြောရင်း အံ့သြတကြီး ဖြစ်သွားမိတယ်။ ကျနော့်ကို ဘာကိစ္စ အဲ့လိုပြောရတာလဲပေါ့။ ဟားတိုက်လို့သာ ရယ်လိုက်ချင်သေး ဆိုတာလိုပေါ့။ ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ ကျနော်က ကိုယ့်ပစ္စည်းမဟုတ်ရင် အပ်တိုတစ်ချောင်းတောင် မက်မောတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကလေးကလားစကားတွေ ကျနော့်ကိုများ လာပြောရတယ်လို့ဗျာ။ သူပိုက်ဆံပေါတာများ ကျနော် ဘာလုပ်ဖို့တုန်း ဆရာတို့ရာ။ ကိုယ့်မာနနဲ့ကိုယ် ကိုယ့်အတ္တနဲ့ကိုယ် လုပ်ချင်တာလျှောက်လုပ်ပြီး အသက်ရှင်နေတဲ့ လူစားမျိုးပါဗျ။ ဒီကောင်မလေး အင်မတန် လက်ရုံးရည်ပြည့်တယ်လို့ ယူဆထားပေမယ့် နှလုံးရည်ပိုင်းဆိုင်ရာတော့ ကျနော် မကြိုက်တော့ဘူး။ မကြိုက်တဲ့အပြင် ကျနော့်ကို တိုက်ရိုက်စော်ကားလာသလို ခံစားလာရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးလေးပါဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်သေးတယ်ဗျာ။
တခါတလေတော့လည်း လေသံအေးအေးနဲ့ ရှင်းပြဖူးပါတယ်။ တချို့ဟာတွေ အဲ့လိုတွေးတာမျိုးက မမှန်ဘူး မှားတယ်ပေါ့။ လက်ကျောမတင်းတဲ့ ယောကျာ်းလို့ စွပ်စွဲနေတဲ့ မင်းအသိ အစ်မကြီးစုံတွဲက သူတို့ဘဝနဲ့သူတို့ ပျော်နေကြတာပဲ ဘာဖြစ်လို့တုန်း။ ဗမာပြည်မှာ ပိုက်ဆံအင်မတန် အရှာတော်ပေမယ့်လို့ မယားကို ဂရုမစိုက်ပဲ အပြင်မှာ အပျော်ရှာနေတဲ့ လင်ယောကျာ်းတွေကြောင့် ချမ်းချမ်းသာသာ နေရပေမယ့် ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်နေရတဲ့ ဇနီးမယားတွေ အများကြီး။ သူတို့ပျော်နေမယ်လို့ မင်းထင်နေသလား။ ဘယ်ခါမဆို စိတ်ချမ်းသာပြီး မေရယ် မောင်ရယ် တီတီတာတာနဲ့ အဆင်ပြေပြေဖြစ်နေတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမျိုးသာလျှင် အောင်မြင်တယ်လို့ ယူဆသင့်တာပေါ့ ဘာညာရှင်းပြမိပါတယ်။ သူတို့ဘဝလေးနဲ့ သူတို့ပျော်နေတာ မင်းက ဘာလို့ ဝေဖန်ရတာလဲပေါ့။ နောက်ထပ် မင်းမိသားစုကိစ္စတွေလည်း ငါ့ကို လာလာမပြောပါနဲ့လို့ ပြောလွှတ်လိုက်တယ်။ (သူပိုက်ဆံပေါတယ်ဆိုတာ ကျနော့် “မေ” နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် ရယ်ချင်စရာအဆင့်ပဲ ရှိမယ်ဗျာ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်က ဒီလောက် သံယောဇဉ်ကြီးတဲ့ မေ့ ကိုတောင် အတ္တမာနကို ထိပါးလာတယ်ထင်လို့ စွန့်ခဲ့လေမှ သူ့လောက်များ စာဖွဲ့နေပါဦးမယ်)
ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မလေးက စိတ်သဘောထား ပြည့်ဝပြီး ကျနော့်အပေါ် ကောင်းရှာပါတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကလေးကြောင့် ဒေါသထွက်လာတိုင်း အောင့်အီးသည်းခံခဲ့ပါသေးတယ်။ ပြဿနာတက်တဲ့နေ့က ကျနော် အလုပ် တအားပင်ပန်းလာတယ်ဗျာ။ ကျောင်းအောင်စာရင်းတွေလည်း ထွက်တဲ့နေ့ဆိုတော့ ကျောင်းဝဘ်ဆိုဒ်ထဲ ကွန်ပြူတာလေးဖွင့်ပြီး ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ လွှတ်လွှတ်ကျွတ်ကျွတ် အောင်သွားလို့ လှိုက်ကနဲ ပျော်သွားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ညီမလေးက ရေလက်ကြားတစ်ဖက်က တိုင်းပြည်မှာ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဗျ။ အဲ့ဒီမှာ တာဝန်ကျနေတာ ၂ လလောက် ရှိနေပြီ။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကောက်ဆက်လိုက်ကော။
ဟကောင်ရေ! ငါတော့အောင်တယ်ပေါ့။ သူကလည်း ဟုတ်လား ဝမ်းသာပါတယ်ပေါ့။ ဂရိတ်ဒင်း ဘယ်လောက်ရလဲ။ အနည်းဆုံးတော့ ဘယ်လောက်ရထားမှ ဖြစ်မယ်။ ဘာဖြစ်လို့ဆို အစ်ကို့ကျောင်းက ကမ္ဘာ့အဆင့်နဲ့ ကြည့်လိုက်ရင် အလတ်တန်းစားလောက် မရှိတရှိကိုး။ ညီမလေးတို့လို ကမ္ဘာ့အဆင့်မီကျောင်းက ဘိတ်ချီးလောက်နဲ့ ညီဖို့ဆိုရင် ဘာညာ… အင်းးးး ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူဗျ။ ဝုန်းဒိုင်းကို ကျဲတော့တာ။ အသားကို တဆတ်ဆတ် တုန်တယ်ဗျာ။
ကျနော်က ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်ကျောင်းနေတဲ့ကောင်ဗျ။ စုတ်ပြတ်သတ် ငတ်မွှတ်ခေါင်းပါးစွာနဲ့ ဒီဘွဲ့ကိုယူဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရတာ။ ဘယ်ဟာနဲ့မှ လာမနှိုင်းလေနဲ့။ နောက်တစ်ခုက လူတွေသတ်မှတ်တဲ့ အဆင့်ဆိုတာနဲ့လည်း လာမနှိုင်းလေနဲ့။ အလုပ်အကိုင် ကောင်းကောင်းရဖို့၊ ကားကောင်းကောင်း စီးဖို့လောက်၊ လူအထင်ကြီးခံရဖို့လောက် ကျနော်ရုန်းခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ လုပ်ချင်ရာတစ်ခုကို ဖြစ်မြှောက်အောင် လုပ်နေခဲ့တာ။ ပြီးမြှောက်ခြင်း တစ်ခုဆိုတဲ့ အရသာလေးကို ကျနော် ကြည်နူးစွာ ခံစားနေတာကို ဝေမျှလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နှိမ်သလိုလိုစကားတွေ ကျနော် မခံနိုင်ဘူးရယ်။
ဒေါသ တကြီးပါပဲ ကျနော် အနှစ်နှစ်အလလ အောင့်ထားသမျှ အကုန်လုံး အော်ဟစ်ပြီး ပြောပစ်လိုက်မိတယ်။ မင်းလိုဟာမျိုး ငါကလည်း ရီးပဲထင်တယ်ဗျာလို့။ လောကမှာ လူတစ်ဖက်သားကို နှိမ်တတ်တဲ့ လူ့ဗာလတွေကို ငါက လူရာကိုမသွင်းဘူး ဟုတ်ပြီလားလို့။ သူပြောခဲ့သမျှ အကြောင်းအရာတွေထဲက ကျနော် မကျေနပ်သမျှတွေ အကုန် လျှောက်ပြောပစ်တော့တာပေါ့။ သူလည်း ဗလုံးဗထွေးတွေပြောပြီး ကျနော့်ကို တောင်းပန်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မရတော့ဘူး။ ကျနော်က ဒေါသကြီးတယ်။ နောက်ဆုံး သူမခံနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်။ ဖုန်းချပစ်လိုက်တယ်။
ကျနော် သူ့ဖုန်းကို ဆက်တိုက်ခေါ်ပြီး ဆက်ကြမ်းဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သူဖုန်းကို ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကြောက်သွားတယ်နေမှာပေါ့လေ။
နောက်နေ့တွေကြမှ သူ ဖုန်းခေါ်လာတယ်။ ကျနော် မကိုင်တော့ဘူး။ အခါတစ်ထောင်လောက် ဆက်တိုက်ခေါ်လည်း မကိုင်ဖြစ်တော့ဘူး။ ကျနော် ဘယ်လိုမှ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ သူ့မှာ ကျနော် အထင်ကြီး အားကျလောက်စရာ အရည်အချင်းတွေ ရှိနေခဲ့ပေမယ့်လို့၊ သူဟာ ကျနော့်အပေါ် အင်မတန် ကြင်နာခဲ့ပေမယ့်လို့၊ စာပေရုပ်ရှင်ဂီတ အစရှိတာတွေမှာ အင်မတန် စရွေးကိုက်ခဲ့ကြတဲ့ (နောက်ဆုံး အိပ်ယာပေါ်မှာကအစ အတွဲညီလွန်းခဲ့ပေမယ့်) လူ့လောကကို ရှုမြင်ပုံခြင်း မတူကြတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ရှေ့ဆက်ဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်တော့မှန်း ကျနော် ဆုံးဖြတ်ပြီးခဲ့ပြီ။ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အမျိုးမျိုးပြောင်းခေါ်ပေမယ့် ကျနော် မကိုင်တော့ပါ။ (ကျနော့်ဘဝမှာ ဖုန်းခေါ်မယ့်လူက ၃-၄ ယောက်ပဲ ရှိတာမို့ အဲ့ဒီနံပါတ်တွေမဟုတ်ရင် ဖုန်းကို လုံးဝကိုင်စရာမှ မလိုတာလေ)
ငယ်စဉ်ဘဝထဲက ကျနော့် အတွေးအခေါ်က တစ်မျိုးရယ်။ လူအချင်းချင်း တစ်ဖက်သားကို နှိမ်တာမျိုးကို အင်မတန် မုန်းတီးတယ်။ အားငယ်သူဖက်ကနေ ဝင်တိုက်ချင်တဲ့စိတ်က တစ်ဘဝလုံး လွှမ်းမိုးထားတာမျိုး။ အခုလိုမျိုး (သူ စကားပြောမတတ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်) တစ်ဖက်သားကို (အထူးသဖြင့် ကိုယ်သံယောဇဉ်ရှိတဲ့လူကို) နှိမ်သလိုလို လုပ်တတ်သူနဲ့ ဘယ်သောအခါမှ မဆက်ဆံချင်ဘူးဗျာ။ (ကျနော်ဆိုလိုတာကို ကိုဆူပါအိုက်စ် ကောင်းကောင်းနားလည်မယ် ထင်တယ်ဗျ ) ဒါနဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းက တစ်ခန်းရပ်ပစ်လိုက်တယ် ဆိုပါတော့လေ။
ဟဲ့ ငချိုကန်း ဒီလိုဆိုတော့ နင်ဟာ နှလုံးသားမရှိတဲ့ လူကြီးလားလို့ မမေးလေနဲ့။ ကျနော့်အသည်းက ခပ်နုနုရယ်။ တခါတလေ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရထားစီးတဲ့အခါတိုင်း ညီမလေးနေခဲ့ဖူးတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဖြတ်တော့မယ်ဆိုရင် ကျနော့်မှာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူနေတာပေါ့လေ။ အမြန်ရထားဆိုတော့ အဲ့ဒီတခါက ခဏခဏရောက်ဖူးခဲ့တဲ့ ဘူတာအိုလေးမှာ အကြာကြီးမရပ်ပဲ ဆက်ထွက်သွားတာကိုး။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်နီနီလေးတွေ၊ မြို့အပြင်က တောအုပ် နီညိုရောင်လေး အစရှိသဖြင့် ရထားပြတင်းပေါက်မှန်ကနေ မမြင်ချင်ဟန်ဆောင်နေပေမယ့်လို့ မြင်နေရတာကိုး။ အတွေးတွေက တခါက နေ့ရက်တွေဆီ ရောက်သွားသလို အဲ့ဒီမြင်ကွင်းတွေကို ငေးနေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကလည်း မှုန်သီသွားတတ်တယ်။ ဘယ်အခါမဆို သံယောဇဉ်ဆိုတာမျိုးကလည်း ဝေဒနာတွေ ချန်ထားတတ်တာမျိုး မဟုတ်လားဗျာ။
ဟင်! ချမ်းကို နင့်ဟာက ဒါပဲလားလို့မေးရင် ဟုတ်သေးဘူးဗျ အဟီး။ ပြီးတော့ မပြီးသေးဘူး။ နောက်ထပ် ၄-၅ လလောက်အကြာ အလုပ်ထဲမှာ တိုင်ပတ်အလုပ်များနေတုန်း ဖုန်းမက်ဆေ့ချ်တစ်ခု ရောက်လာတယ်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ နံပါတ်တစ်ခုဗျ။ ဖွင့်ဖတ်လိုက်တော့..
“အကို ညီမလေး ချဲနယ်လ်ကို ဖြတ်လာတာ ဒီဖက် နိုင်ငံကို အဝင်မှာ ဖမ်းထားတယ်.. ကယ်ပါဦး” တဲ့။
ကျနော့်လည်း ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိရယ်။ ဒီဖက်ကနေ ဟိုဖက်တိုင်းပြေကူးပြီး အလုပ်ကိစ္စနဲ့ တာဝန်ကျရာကနေ ခဏပြန်အဝင်မှာ ဗမာပတ်စ်ပို့တန်ခိုးကြောင့် ဆွဲခံထားရတာပေါ့။ (ကမ္ဘာကျော် တက္ကသိုလ်က ထွက်ထွက် မထွက်ထွက်နော် ဟဲဟဲ)
ဗမာလူရွှင်တော်တွေ ပြောသလိုပြောရရင် “မင်းညီမလေးကို ရဲတွေဖမ်းသွားပြီ” ပေါ့ဗျာ အဟီး။
ဘယ်လောက်ပဲ ပြတ်ပါတယ် ပြောပြောလေ။ သံယောဇဉ် ရှိခဲ့ဖူးတာကိုး။ တကယ်ဆို ကျနော်လည်း ဘာတတ်နိုင်မှာမို့တုန်း။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဒါနဲ့ မနေနိုင်တော့ပါဘူး ဖုန်းခေါ်ရတော့တာပေါ့။ ဘာဖြစ်တာလဲ ဘာညာပေါ့။ ပြဿနာက ဒီဖက်မှာနေတုန်းက အလုပ်လုပ်တော့ ပတ်စ်ပို့ကတစ်ခု၊ ဟိုဖက်ကနေ ပြန်ဝင်လာတော့ ပတ်စ်ပို့အသစ်တစ်အုပ် ကိုင်လာတာ အဲ့ဒီမှာ ရှုပ်ကုန်လို့ ခဏဆွဲထားပြီး စစ်တော့တာ။ အမှန်ဆို သူ့ဖာသူ ရှင်းနိုင်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှလုပ်ပေးလို့ရတာမှ မဟုတ်တာ။ (နောက်မှ စဉ်းစားမိတာ ဒင်းက အဲ့ဒီကိစ္စကို ခုတုံးလုပ်ပြီး ဉာဏ်များတာပါ ဟင်းဟင်း) တိုတိုနဲ့ လိုရင်းပြောရရင် အေးဆေးဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ သူလည်း ကြောက်ပြီး ကျနော့်ကို စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတော့တာ။ နောက်တော့ အရင်စကားများခဲ့တာတွေကို မသိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။
ဒါထက် နက်ဖြန် ဘယ်မြို့မှာ ရောက်နေမှာ၊ အဲ့ဒါ ခဏလောက်ဖြစ်ဖြစ် လာခဲ့ပါလား အစ်ကိုရာတဲ့။ ကျနော်ကလည်း အပေါ်မှာရေးပြခဲ့တဲ့ ဘဏ်ကဒ်ကိစ္စ ရှင်းစရာ ရှိလေတော့ အင်း ငါလာခဲ့မယ်ပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်နေ့ညနေစောင်း အလုပ်အပြီးမှာ သူပြောတဲ့မြို့ကို လိုက်သွားတယ် ဆိုပါတော့ဗျာ။
ဒါနဲ့ သူချိန်းတဲ့မြို့ကို နောက်တစ်နေ့ ညရှစ်နာရီလောက် ရောက်သွားတယ် ဆိုပါတော့လေ။ ထုံးစံအတိုင်း တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ နေရာဆိုတော့ လူက အူကြောင်ကြောင်ရယ်။ ကားဂိတ်ထဲရောက်တော့ သူပေါ်မလာသေးဘူး။ ဂိုက်ပေးကြမ်းပြီး အားကစားအင်္ကျီအပြာရောင်မှာ အဖြူစင်း လက်ရှည်တစ်ထည်နဲ့ ဂျင်းပန်အပါး၊ ဘောကန်ဖိနပ်လောက်ပဲ ဝတ်သွားမိတဲ့ ကျနော် ချမ်းလို့ ခိုက်ခိုက်တုန်နေပြီ။ (အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အဲ့ဒီဝတ်စုံနဲ့ဆို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချာတိတ်ရုပ်ပေါက်နေတာလို့ ခပ်ထင်ထင်ကိုးဗျ အဟီး။ ဆံပင်ကို ခပ်တိုတိုညှပ်ပြီး ဂျဲလ်တွေနဲ့ ထောင်ထားသေးတာ ဟိဟိ)
နာရီဝက်လောက်နေမှ ကားဂိတ်တစ်ဖက်အခြမ်းကနေ ညီမလေး အပြေးအလွှား ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သိုးမွှေးဦးထုပ် ဘယ်ရီကတ်ပ်လိုဟာလေးဆောင်း လောင်းကုတ်အနက်ရောင်လေးနဲ့ဗျ။ တွေ့တွေ့ချင်း အတင်းပြေးဖက်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပါးနဲ့အပ်ပြီး ဖက်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်။ (တောင့်တောင့်ကြီးပေါ့လေ)
“ဗိုက်ဆာနေပြီလား အစ်ကို” လို့ မေးလာတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ ကားဂိတ်ရှေ့က တက္ကစီတစ်စီးပေါ် ကောက်တက်လိုက်ပြီး ဘုမသိဘာမသိ မြို့မှာဆိုတော့ တရုတ်ထမင်းဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်ကို ပို့ပေးပါလို့ ကားသမားကို သူ့ဖာသူ ပြောလိုက်တယ်။ ထမင်းဆိုင်ရောက်တော့ လူတွေက အပြည့်။ ငရှဉ့်ကို ငရုတ်ကောင်းနဲ့ အကြွပ်ကြော်ထားတာရယ်၊ အမဲသားကို ဟင်းသီးဟင်းရွက် စီချွမ်းဆော့စ်နဲ့ ရောကြော်ထားတာရယ်၊ ဟင်းရည်တစ်ခွက်ရယ် သူ့ဖာသူ မှာလိုက်တယ်။ (အကုန်လုံး ကျနော့်အကြိုက်တွေဗျ)
ဟင်းတွေရောက်မလာခင် ညီမလေးက စကားတွေ တတွတ်တွတ် ဖောင်ဖွဲ့နေပေမယ့်လို့ ကျနော်ကတော့ တုံဏှိဘာဝေရယ်။ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မနေ့ကတည်းက တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ ကားနဲ့ပတ်မောင်းနေရတာ အတူပါလာတဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက ဒီဖက်တိုင်းပြည်မှာ ကားမမောင်းဖူးတော့ သူပဲမောင်းခဲ့ရတယ်။ ပင်ပန်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာပေါ့။ ဒီမြို့ကိုလည်း မရောက်ဖူးတော့ GPS အားကိုးနဲ့ မောင်းလာတာ လမ်းမှာ စမ်းတဝါးဝါးပဲ၊ မြို့ထဲဝင်လာတော့လည်း ဘတ်စ်ကားကလွှဲပြီး တခြားကား ဝင်ခွင့်မပြုတဲ့လမ်းတွေကို ဇွတ်ဝင်မောင်းလာတာ ကင်မရာနဲ့မိလို့ ဒဏ်ကြေးတွေတော့ အတော်များများ ဆောင်ရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့ ဘာညာတွေပေါ့ဗျာ။ အခုလည်း တည်းမယ့်ဟော်တယ် ရောက်ရောက်ချင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို ငါနင်တို့နဲ့ ညစာမစားနိုင်တော့ဘူး နားတော့မယ်လို့ ဘတ်ပြီး ချက်ချင်း ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာ သိလားပေါ့။
သူကသာ တပြုံးပြုံးနဲ့ ဆက်တိုက် တော်ကီတွေ ပစ်နေပေမယ့် ကျနော်ကတော့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ထဲက ဟင်းရည်တွေကိုပဲ စိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ဇွန်းချင်း ခပ်သောက်နေတာ။ အဖက်ကို ပြန်မလုပ်ဘူး ဟီဟိ။ (မောင်ချမ်း မူနွဲ့နေဟန်လေး မျက်စိထဲ မြင်ယောင်ကြည့်ကြပါ ညီအစ်ကိုတို့)
အဲ့လိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ကောက်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် အကြည့်မျိုးနဲ့ကြည့်ပြီး ဖုန်းထုတ်၊ ဒုံပတ်တွေဘာတွေ ရိုက်ယူသွားသေးတယ် မသာမလေး။ နှုတ်ခမ်းကြီးက စူတူတူနဲ့ ချစ်စရာကြီး အဟီးတဲ့ဗျာ။
ထမင်းတွေဟင်းတွေ ရောက်လာတော့ ကျနော်က အားရပါးရ လွေးနေသလောက် သူကတော့ တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းပဲ။ စားသောက်ပြီးလို့ ပိုက်ဆံရှင်းမယ်ဆိုတော့ ကျနော်က ငါပေးမယ်လုပ်တော့ သူက အသာနေစမ်းပါ ညီမလေးက ကုမ္ပဏီစားရိတ်နဲ့ လာတာ၊ ဘေလ်ပြန်တင်လိုက်ရုံပဲ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက် ဆိုပြီး လုရှင်းသွားတယ်။
စားပြီးတော့ ဆိုင်ထဲက ထထွက်လာကြတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ကြရမှန်း မသိတော့ဘူးရယ်။ ဦးတည်ရာမဲ့ လမ်းပေါ်မှာ တိတ်တဆိတ်ပဲ လျှောက်နေမိကြတယ်ပေါ့လေ။ အဲ့လိုလျှောက်နေကြရင်း သူက စကားစလာတယ်။
“အစ်ကိုရာ မိုးတအားချုပ်နေပြီ ညီမလေးလည်း နားချင်လာပြီ။ နက်ဖြန်လည်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးဆက်ရဦးမယ်။ ဟော်တယ်ပြန်မှဖြစ်မယ်” တဲ့။
“ဒါဆိုလည်း ပြန်လေ” လို့ ပြောလိုက်တော့
“အစ်ကို ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း။ ညီမလေး ဟော်တယ် ဘွတ်ကင်လုပ်ကတည်းက နှစ်ယောက်ခန်း လုပ်ထားလိုက်တယ်။ အစ်ကိုလည်း ပြန်မနေပါနဲ့ အဝေးကြီး။ လာပါ ညီမလေးနောက် အသာလေးလိုက်ခဲ့။ လိုက်မယ်မလား” တဲ့။
ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောမိဘူး အဟီး။ ဒါနဲ့ သူတည်းတဲ့ ဟော်တယ်ကို ရောက်သွားရောဆိုပါတော့။ အခန်းတံခါးသော့ဖွင့်တဲ့ ကဒ်က နှစ်ခုယူထားတော့ ကျနော့်ကို တစ်ကဒ်ပေးပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ဟော်တယ်ပေါ် တက်လာခိုင်းတယ်။ (သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ တွေ့သွားမှာစိုးလို့ တူတူတွဲမဝင်ဘူး) ခပ်တည်တည်နဲ့ အခန်းထဲ ရောက်သွားကြရော ဆိုပါတော့။ လူက အူကြောင်ကြောင်ကြီးရယ်။ သူက လောင်းကုတ်ကိုချွတ်ချ အဝတ်တွေ ကောက် ကက်လဲနေတဲ့အထိ ကျနော့်မှာ မတ်တပ်ကြီးရပ်လို့ပေါ့။
အဲ့ဒီနောက် ညီမလေးက ခေါင်းဆောင်းထားတဲ့ သိုးမွှေးဦးထုပ်လေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ကျနော် မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ဆံပင်အရှည်တွေက ဝဲကနဲ ကျလာတာကိုးဗျ။
ဒီနေရာမှာ တစ်ခုရှင်းပြမှရတော့မယ် ထင်တယ်။ ဟိုးအရင်က သူ့ဆံပင်တွေက ဂုတ်ဝဲလေး ဆံတိုမလေးဗျ။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ငါကွာ ဒီလောက်ကိုယ်လုံးလှတဲ့ ကောင်မလေးကို လေးဖက်ထောက်ပြီး လုပ်ရင်း ဆံပင်တွေကို ပိုနီတေးလ်ချည်ထားတာကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ချင်တာလို့။ ညီမလေးဆံပင်က တိုစိစိလေးဆိုတော့ အဲ့ဒီဆန္ဒလေး ဘယ်တော့မှမပြည့်တော့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲဟာလို့။ သူကလည်း ဆံပင်ရှည် မကြိုက်တော့ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုပါတော့ဗျာ။
အခု မတွေ့တာ လပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့တော့ ဆံပင်တွေ ဒီလောက်ရှည်နေမှန်း ဘွားကနဲ သတိထားလိုက်မိရတော့ လူကို စိတ်ထဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒါကို ဒင်းလေးကလည်း သိပုံရပါတယ်။ ဝဲကနဲကျလာတဲ့ ဆံပင်တွေကို ခါလိုက်ရင်း ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စပစ်ပြလာလို့ မမြင်ချင်ဟန်ဆောင် နေလိုက်ရသေးတယ်။
“ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ဗျာ။ အစ်ကိုလည်း အဝေးကြီးက လာရတာ အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ယာပေါ်တက်လှဲပြီး နားလိုက်လေ” တဲ့။
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကုတင်ပေါ်တက်လှဲ တီဗီလေးဖွင့်ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ပေါ့။ ခဏနေတော့ မွှေးကနဲ အနံ့လေးနဲ့ ညီမလေး ကျနော့်ဘေးနား ရောက်လာတယ်။
“ညောင်းတယ်ဗျာ ဟိုဖက်တိုးစမ်းပါ”
ဆိုပြီး လာလှဲအိပ်ရော။ နောက်ထပ် မိနစ်အတန်ကြာတဲ့အထိ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ပဲ အသားချင်းလည်း မထိပဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဘေးချင်းယှဉ်လျက်လှဲပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာလာတော့ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး အဟီး။ တီဗီကို ကောက်ပိတ်လိုက်ပြီး ဝုန်းကနဲကောက်ထ၊ ညီမလေးကို တက်ခွပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ သူ့ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်နေရာကနေ မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေရှာတာ ဟိဟိ။
ကျနော်လည်း ဘာမှကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောတော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပြီး အသေစုပ်တော့တာပေါ့။ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်လာတဲ့ ညီမလေးက တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်တက်နေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ (ကျနော်က သိက္ခာတော်ရ ဆရာတော်ကြီးအထာ လုပ်နေတော့ ဒီလိုလုပ်လာတော့မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားမိတော့ဘူး။ ဆိုလားဗျာ ဟီး၊ ရှင်က မာနခဲကြီးဆိုတော့လည်း မမျှော်လင့်ရဲတော့ဘူးပေါ့ ကိုဖိုးသက်လေးရာတဲ့ ခွိ)
ညဝတ်အိပ်အင်္ကျီကို အတင်းဆွဲဟ မထိရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီးတွေကို အတင်းစို့၊ လက်နဲ့ချေ၊ လူကြမ်းကြီးဇာတ်ကို ခင်းတော့တာကိုး။ တရှူးရှူးနဲ့ အောက်ပိုင်းကို ဆက်ဆင်းသွားပြီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုပါ အားရပါးရ လျက်ပစ်လိုက်တာ (ထုံးစံအတိုင်း ဘာမှမလျက်လိုက်ရဘူး အာခေါင်ခြစ်အော် တွန့်လိမ်တွန့်လိမ်နဲ့ ပြီးသွားတယ်ဗျား)
ပြီးတာနဲ့ ကိုင်းကွာဆိုပြီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို အတင်းဆွဲထုတ် (ဘောင်းဘီအရှည်ကို ဘယ်လိုချွတ်ပစ်လိုက်မိမှန်းတောင် မမှတ်မိလိုက်ဘူး ဟီး) တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ ညီမလေးခင်မျာ အမေရေ!! လို့ကို ကုန်းအော်လာလို့ ပါးစပ်ကို အတင်း လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်ရတယ်။ ဝင်သွားတာနဲ့ မညှာမတာကို ပစ်ပျက်ဆောင့်တော့တာ။ တဖုန်းဖုန်း တဖန်းဖန်းနဲ့နေတာပဲ။ ငတ်ထားတာလည်း ကြာလှပြီကိုးဗျ။ မလုပ်ရတာကြာလို့လား မသိဘူး ကောင်းထှာဗျာ။
၁၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက် မနားတမ်းဆောင့်လိုက်တာ အရမ်းပြီးချင်လာလို့ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော့်ပါးစပ်က ညည်းသံတွေ ထွက်တဲ့အထိ အော်လာမိတယ်။ ကျနော်ပြီချင်လာတာကို ရိပ်မိသွားတဲ့ ညီမလေးက သူ့ဖာသူ အော်ဟစ်ပြီး အောက်ကနေ ကော့ပေးနေရင်း
“အစ်ကို.. ရှီးးး.. ဒီရက်တွေက ဆေ့ဖ်မဖြစ်ဘူးနော်။ အပြင်ကို ဆွဲထုတ်ပေးပါ အဟားး”
ဆိုပြီး အော်ပြောလာလို့ အားရပါးရ ၄-၅ ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အပြင်ကိုထုတ်ပြီး ပန်းပစ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်များ အရှိန်ပြင်းလဲဆိုရင် ဗိုက်ပေါ်ပန်းတာ ဟိုးအပေါ်က လည်ပင်းတွေအထိ ပြွတ်ကနဲ စင်ကုန်တယ် အဟီး။ နားထဲက လေတွေဘာတွေထွက် တဝီဝီတွေမြည်တဲ့အထိ လူကို အရှိန်တက်သွားတာ ဟီဟိ။
သန့်ရှင်းရေးတွေ ဘာတွေလုပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဖင်တုံးလုံးဖက်အိပ်နေတဲ့ အချိန်ထိ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ကြွက်သားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြတုန်းပဲ။ အဲ့လိုမှိန်းနေကြရင်း ဟိုးအရင်ကလို သူ့ကို ကျနော် ကျောပွတ်ပေးနေလိုက်ရင်း ခရီးကပန်း ဟိုဒင်းကလည်းကြမ်းထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
မနက် ၃ နာရီလောက်ကြတော့ နှစ်ယောက်လုံး တရေးနိုးလာကြရော။ မိုးလင်းတာနဲ့ သူက ခရီးဆက်ထွက်တော့မှာလေ။ နည်းနည်းလည်း ပြန်လန်းလာကြပြီဆိုတော့ အိပ်ယာထဲက ခဏထ၊ ရေလေးဘာလေး သောက်နေကြတုန်း ညီမလေးက ရီဝေဝေလေးကြည့်ပြီး ပြေကျနေတဲ့ သူ့ဆံပင် မရှည်တရှည်လေးကို ပိုနီတေးလ်လေးဖြစ်အောင် ချည်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်ပေါ် အုပ်မိုးပြီး နမ်းတယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို နမ်းတာ၊ နားရွက် နဖူး နှုတ်ခမ်း လည်ပင်း ရင်ဘတ် အကုန်လုံး ရွရွ ရွရွနဲ့နမ်း အောက်ကိုဆင်းတယ်။ ဒုံးပျံကို စုပ်တယ် အကြာကြီးပဲ။ ဇိမ်ဆွဲပြီး စုပ်တာ။ လည်ချောင်း ဟိုးအထဲထိရောက်သွားအောင် ထိုးထိုးထည့်ပစ်တယ်။ ကျနော့်မှာ ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာာပေါ့ဗျာ။
သူ့ဖာသူ အားရပြီဆိုတော့မှ မြင်းတက်စီးတယ်။ မွှေတယ်။ တက်ပြီးဆောင့်နေရင်း “အခုမှပဲ အနေတော်ဖြစ်သွားတယ် အစ်ကိုရာ။ ခုနက ကောင်းပေမယ့် သေတော့မလိုပဲ ခံရတာ” တဲ့။ ပြုံးစိစိနဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ရင်း ပြောနေတာ။ နောက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်၊ ကျောပေးပြီး ကျနော့်ခြေသလုံးတွေကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်ရင်း ပြီးသွားပြန်တယ်။
သူပြီးသွားတော့မှ မောနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ “ဆံပင်တွေကို ချည်ထားပေးတယ်ကွာ။ ဆွဲပြီး ဆောင့်ချင်တာဆို” တဲ့။
ကျနော်လည်း လွှားကနဲထထိုင် လေးဖက်ကုန်းထားပေးတဲ့ သူ့အနောက်နား လေးဖက်ထောက်ပြီး ထည့်တော့တာပေါ့။ ရက်စက်တယ်ဗျာ။ စေးပိုင်တင်းကြပ်နေတာ။ ဖင်ကြီးကလည်း ပြောင်းတင်းတင်း အိစက်စက်ကြီးရယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ ချည်ထားတဲ့ မရှည့်တရှည် ဆံပင်လေးတွေကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်က ဖင်ပြောင်ကြီးကို တဖန်းဖန်းနဲ့ ခပ်ဆဆလေးရိုက်ပြီး ဆောင့်တော့တာပေါ့။ ကောင်းထှာဗျာ ဟီဟိ။ သူကလည်း အားပေးအားမြှောက်ရယ်။
ဆံပင်ကို အသေဆွဲပြီးဗျင်းတော့ “သေပါပြီ အစ်ကိုရယ်.. ရက်စက်လိုက်တာ အစ်ကိုရယ်..” ဘာညာနဲ့ စွတ်အော်တာကိုး။ အော်လေလေ ကြမ်းလေလေဆိုတာ ခင်ဗျားတို့လည်း သိသားပဲ။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်ထိ ကြမ်းလာသလဲဆိုရင် ဆံပင်တွေချည်ထားတဲ့ ကြိုးလေးက ပြုတ်ပျက်ထွက်၊ အကုန်ပြေကုန်တာ။ ကျနော်လည်း တအားဆောင့်နေရာကနေ သူ့ကျောပေါ်မှောက်ချ၊ နားရွက်လေးကိုက်၊ ချိုဗူးနှစ်လုံးကို လှမ်းချေပြီး ကပ်တိုးလေး ဆက်ဆောင့်ရင်း ဇိမ်ယူနေလိုက်သေးတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာလာမှ မရတော့ဘူး။ ခါးကိုပြန်မတ် ဆံပင်ကို မဆွဲတော့ပဲ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချေမွှပြီး ဆီးခုံနဲ့တင်ပါး တဖြောင်းဖြောင်း ရိုက်မိတဲ့အထိ အသေဆောင့်ရင်း ပြီးချင်လာလို့ ဒုံးပျံကိုဆွဲထုတ် ဖင်နှစ်ခြမ်း အလယ်တည့်တည့်ညှပ်ပြီး ပွတ်ရင်း ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်တွန့်လိမ် လုပ်ရင်း ပြီးသွားတယ်။ (သူ့အကျင့်တစ်ခုက လေးဖက်ထောက်ခံနေရင်း ရှုံပွပွဖြစ်လာပြီး ပြီးတတ်သလို၊ ကျနော့်ဟာကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်လည်း ဟာကနဲဖြစ်ပြီး တစ်ချီပြီတတ်တယ်ဆိုလား)
ပြီးသွားတာနဲ့ ခြေပစ်လက်ပစ်ပဲ။ ညီမလေးလည်း မှောက်လျှက်ကလေး။ ကျနော်လည်း သူ့အပေါ်ကနေဖိလို့ မှောက်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူထပြီး ရေမိုးချိုးတယ်။ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက မနက်စာ စားဖို့ ဆင်းခဲ့ပါဆိုပြီး လှမ်းခေါ်တော့ ဆင်းစားတယ်။ ကျနော်က မှိန်းရင်း ကျန်ခဲ့တယ်ပေါ့ဗျာ။
မနက်စာ စားပြီးတာနဲ့ သူပြန်တက်လာပြီး အထုပ်တွေအပိုးတွေ ပြင်တယ်။ ကျနော့်ကို နမ်းတယ်။ မျက်ရည်လေး ဝဲ၀ဲရယ်။ သူ့ဘဏ်ကဒ်ကို ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ထုတ်ပြီး ကျနော်က ပြန်ပေးတော့ ခေါင်းခါတယ်။ ကျနော်က အတင်းပြန်ယူဖို့ ပြောတယ်။ ကဒ်ထဲက ငွေပမာဏက ကျနော် ၃-၄ နှစ်သုံးတောင် မကုန်နိုင်လောက်တဲ့ဟာကြီး ပြန်ယူသွားပါလို့။
သူက ဘာပြောလဲဆိုတော့ “ရှင်ဘယ်လို လူစားမှန်း ကျမသိပါတယ် အစ်ကိုရယ်..။ ဒါကြောင့်လည်း မတော်တဆ အရေးကြုံခဲ့ရင် သုံးလို့ရအောင် ပေးထားခဲ့တာပါ..။ ဒါဟာ စော်ကားရာရောက်မှန်း ကျမ သိတယ်..။ ဒါပေမယ့် ကျမ ရှင့်ကိုချစ်တယ် အစ်ကို..။ ရှင်ဒုက္ခရောက်နေတာကိုလည်း မကြည့်ရက်ဘူး..။ မသုံးချင်ရင်လည်း မသုံးပါနဲ့။ အဲ့ဒီကဒ်ကလည်း နောက် ၃ လအတွင်း သက်တမ်းကုန်သွားမှာပါ..။ ပူမနေနဲ့တော့..။ ဘဏ်က ကျမကို ကဒ်အသစ် ပြန်ပို့လာလိမ့်မယ် ..။ အမှတ်တရသာ သိမ်းထားပေတော့…”
လို့ပြောရင်း သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးကို ဆွဲလို့ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ခြေဖျားထောက်ပြီး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းတယ်။
“အစ်ကိုက ကျမအဖေနဲ့ တထေရာထဲပဲ။ အမူအကျင့်တွေက တစ်ထပ်ထဲရယ်”
လို့ ပြောရင်း ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးရင်း ချာကနဲလှည့် အခန်းထဲက ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်မှာသာ ငူငေါင်ငေါင်နဲ့ ဟိုတယ်ခန်းထဲ ကျန်ခဲ့ရတာပေါ့။
ဒါပါပဲဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အဲ့ဒါ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ခဲ့တာ အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီ။ သူ ကျနော့်ကို ဖုန်းတွေဘာတွေ သိပ်မဆက်တော့သလို ဘာဆိုဘာမှလည်း သိပ်မပြောတော့ဘူး။ နားလည်ရခက်တဲ့ ကျနော့်ကို အရှူံးပေးသွားခဲ့တာမျိုးလား မသိပါဘူး။
ရေလက်ကြားတစ်ဖက်က တိုင်းပြည်မှာ သူရှိနေမှန်းတော့ ကျနော်သိတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရုန်းကန်နေဆဲပါ။ တခါတလေတော့လည်း သူထားခဲ့တဲ့ သက်တမ်းကုန်နေတဲ့ ဘဏ်ကဒ်လေးကို ထုတ်ထုတ်ကြည့်မိတယ်။ သတိရပါတယ်။ သူက သတိရရင် ဝင်လာခဲ့လေ တွေ့ကြတာပေါ့လို့တော့ ပြောသွားတယ်။ သူကိုယ်တိုင် ဒီဖက်ကိုလာဖြစ်ရင်လည်း အစ်ကိုနဲ့ ချိန်းကြမယ်လေတဲ့။ (လမ်းကြုံရင် ဝင်စားသွားပါပေါ့ ဟီဟိ အောဝတ္ထုနာမည်ကြီး)
ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ မိုင်ပေါင်းများစွာ ဝေးသွားခဲ့သလိုပါပဲလေ။ ဟာသဖောက်ရရင် လကုန်ရက်တွေမှာ ကုန်တိုက်က လော်လီကားကြီး ရောက်မလာတော့တာကိုတော့ အလွမ်းဆုံးပဲဗျာ အဟီး။ မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် ကျနော်ဟာ စိတ္တဇကောင် တစ်ကောင်ပါ။ ကုလားဖြူစကားတစ်လုံး ရှိတယ်ဗျာ။ အပါ့ကိုတောင် ပြောဖူးသေးတယ်ထင်တယ်။ လိင်တူကြိုက်တယ် လိင်ကွဲကြိုက်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေအပြင် ပညာတတ်ဉာဏ်ရှိတဲ့ လူတွေကိုမှ အုပ်ချင်တဲ့ စိတ္တဇရှိတဲ့ လိင်စိတ်တစ်မျိုး (လိင်ကွဲကို ပြောတာနော် အဟီး) ရှိသတဲ့။ သူကော ကျနော်ပါ အဲ့လိုစိတ်မျိုး ရှိနေပုံရတယ်ဗျ။ ထို့အတူပဲ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မသိစိတ်မှာ ကြောက်လန့်နေကြတယ် ထင်ပါရဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ သောင်တင်ရေမကျ အခြေနေတစ်ခုနဲ့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်သွားခဲ့ကြတယ်။
အခု ကျနော် သူ့ကိုလွမ်းတယ်ဗျာ။ အထူးသဖြင့် ကျနော် ဒီကိုယ်တွေ့မှာ ရေးပြခဲ့တာကို သေချာဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့ သတိထားမိလောက်တဲ့ အခုလို ဒီဇင်ဘာလကုန်ခါနီးရက်တွေဆို နင့်နင့်သည်းညည်း သတိရနေတယ်။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေထဲ ပြေးလွှားခဲ့ဖူးတာတွေ၊ ဘူတာရုံအိုလေးထဲ ပထမဆုံး စတွေ့တဲ့ညက မြူတွေပိတ်နေခဲ့တာတွေ၊ ဘတ်စ်ဒရိုင်ဘာ အမျိုးသမီးက နင်တို့က မောင်နှမတွေလားလို့ အမေးခံရတာကို အသံလေးတစာစာနဲ့ တဟားဟား အော်ရယ်ခဲ့တဲ့ သူ့ဟန်ပန်လေးတွေ၊ နီညိုရောင် သစ်ရွက်ခြောက်တွေ ဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်လေးထဲ လမ်းလျှောက်ခဲ့တာတွေ၊ ဝိုင်မူးမူးနဲ့ တောမြို့လေးအလယ်က ကြေးရုပ်ကြီးပေါ် အတင်းတွယ်တက်တဲ့ ညီမလေးရဲ့ ခပ်ဆိုးဆိုး ဟန်ပန်လေးတွေ၊ လေတွေ တဝှီးဝှီးတိုက် အေးစက်ပြီး ခိုက်ခိုက်တုန်နေတဲ့ ကြားက အဲ့ဒီမြို့လေးရဲ့ နာမည်ကျော် တရုတ်ပျော်ပွဲစားရုံကို ညသန်းခေါင်သွားပြီး ဘဲကင်နဲ့ ခေါက်ဆွဲပူပူတစ်ခွက်စီ စားဖူးခဲ့ကြတာတွေ၊ မြို့ကလေးကို ရစ်ခွေစီးဆင်းနေတဲ့ တူးမြောင်းလေးဘေးက သစ်လုံးအိမ် ဘီယာဆိုင်လေးမှာ ထိုင်ရင်း ရေကူးနေတဲ့ ဘဲငန်းအုပ်ကလေးတွေကို တူတူထိုင်ငေးရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောဖူးခဲ့တာတွေ၊ သူ့အိမ်လေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာလေး လုပ်ခဲ့စဉ်က အာလူးနဲ့ အမဲသားဟင်းချက်ပြီး နံပြားဖုတ်ကျွေးတော့ ဟိုက်! ရေလည်မိုက်ပါလားလို့ မျက်လုံးလေးပြူးပြပြီး သဘောကျခဲ့တာတွေ (နံပြားက မီးကျွမ်းနေတယ်ဗျာ)၊ ဒီမြို့လေးမှာပဲ အခြေချချင်တယ် ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်အကိုင် အဆင်ပြေရင် ဒီမြို့မှာပဲ အိမ်တစ်လုံးဝယ်ပြီး နေရမလားလို့၊ အဲ့ဒါ အစ်ကို ကျမကို ယူမလားဟင်.. လို့ပြောရင်း အင်း ဘာမှလည်း မဆိုင်ပါလား အဟီး ဆိုပြီး သူ့ဖာသူ လျှောချသွားတတ်တာတွေ အစရှိသဖြင့် အရာရာအားလုံးကို သတိရမိပါရဲ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။
ကျနော် ဒီရက်ပိုင်း သူရှိခဲ့ဖူးတဲ့ အဲ့ဒီမြို့ကလေးကို သွားလည်ဖို့ စဉ်းစားမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဝါရောင်စိုက်ခင်းထဲ အဖော်မပါပဲ တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုခွန်အားမျိုးနဲ့ လျှောက်သွားရပါ့မလဲ၊ ဘူတာရုံအိုလေးထဲ ကျနော့်ကို လာကြိုနေမယ့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်မှ မရှိတော့တာလေ။ ကျနော် သတ္တိမရှိတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒါနဲ့ပဲ မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်မိခဲ့ပါတယ်။
သူကကော ကျနော့်ကို သတိရနေမလားလို့ ရော်ရမ်းမှန်းဆမိပါတယ်။ တစ်ဖက်ကမ်းမှာ သူ့ဘဝနဲ့သူ ပျော်နေမှာပေါ့ဗျာ။ ရှောင်ဇလီဇေး လမ်းမပေါ်က ပလက်ဖောင်း ကဖီးတစ်ခုခုမှာ သူ့လို ကမ္ဘာကျော်တက္ကသိုလ်က ထွက်လာတဲ့ ထိပ်တန်းဦးဏှောက်ပိုင်ရှင် ပညာတတ် အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ဝိုင်အနီမြုံ့ရင်း ပညာတတ်တွေ ပြောတတ်တဲ့ စကားတွေ ပြောနေမှာပေါ့လေ။ ဒါမှမဟုတ် ကျနော်တို့ ခဏခဏ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ရိုတွန်းကဖေးမှာ သူ့ရဲ့ ဒီဇင်ဘာအားလပ်ရက်တွေကို အဖော်တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ သွားထိုင်ရင်း စာအကြောင်းပေအကြောင်းတွေ လေကန်နေကြမလားပဲ။
ဗမာပြည်က ဖွတ်မော်ဒန် ဆရာတစ်ယောက် ရေးဖူးတဲ့ ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်သိမ်းစာကြောင်းနဲ့ပဲ ဒီကိုယ်တွေ့ကို ပိတ်သိမ်းလိုက်ပါတယ်။
“မတော်တဆပါပဲ ကလေးရေ…. ငါတို့ လူ့ဘဝမှာ ဆုံခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာ”
ပြီးပါပြီ။
