စက်လှေပျက်နဲ့ သရီးစီစီ (3CC)

စက်လှေပျက်နဲ့ သရီးစီစီ (3CC) (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ။

မြစ်ပြင်ကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော လေ အေးအေးကြောင့် ရေချိုးရမှာ တွန့်ဆုတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ နေ့လည်ခင်းလည်းဖြစ် ရေချိုးဆိပ်လည်းမဟုတ်တဲ့ ဒီနေရာကို တော်ရုံလူတွေ သိပ်မလာကြပဲ ငါးမျှားသူ တစ်ယောက်တလေသာ လာတတ်ကြသည်။ ဒါတောင် ငါးကျသည့် အခါမျိုးမှသာလာတတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

တဖြည်းဖြည်းဖြင့် ရေစပ်ရှိရာ ဆင်းလာခဲ့သည့် အောင်မင်းသိန်း တစ်ယောက် ကုန်းအဆင်းလမ်းကလေးအတိုင်း တရွေ့ရွေ့ဖြင့် ဆင်းလာချိန် မြစ်ရေအစပ်တွင် စက်လှေပျက် အကြီးကြီးတစ်စင်းကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေထဲတစ်ဝက် ကုန်းပေါ်တစ်ဝက် တည်ရှိနေသော စက်လှေပျက်ကြီး၏ လှေဦးထိပ်နေရာမှာ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းလာရင် ရေစပ်နားသို့ ရောက်လာတော့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကမ်းစပ်မှ ကျောက်တုံးတစ်တုံးပေါ်သို့တင်ကာ သဲပြင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။

စက်လှေပျက်ထိပ်တွင် ထိုင်နေသောလူက ဖျပ်ကနဲ အောက်သို့ ခုန်ချလိုက်သည်။ မျက်ဝန်းထောင့်မှာ ရိပ်ကနဲ လှုပ်ရှားမှုကို မြင်လိုက်ရတော့ အကြည့်တို့ လည်း ဖျပ်ကနဲ ရွေ့လျားသွားကာ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။

“အို…. သူက ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ပါလား ကြည့်စမ်း”

ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးတွေထက် အမွေးတွေက မဲနက်ကောက်လိမ်စွာဖြင့် ပေါက်နေတာ မြင်လိုက်ရတော့ အောင်မင်းသိန်း စိတ်ထဲ ကလိကလိ ဖြစ်သွားသည်။ ဖြူဖွေးသော ဗိုက်သားချပ်ကပ်ကပ်လေးအောက်က ဆီးစပ်နေရာတွင် အမွေးတချို့ ခပ်ရေးရေး ထိုးထွက် နေတာ မြင်လိုက်ရတော့ အကြည့်တို့က ထပ်မံ၍ ခွာမရချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။

ရေစပ်သို့ ခြေဖျားမြုပ်ရုံလောက် ဆင်းလိုက်ပြီး ဘရပ်ရ်ှ အသေးလေးကိုင်ကာ မြစ်ပြင်ကို ကျောခိုင်းပြီး ကမ်းစပ်ရှိ ကျောက်တုံးတစ်တုံးပေါ် ခြေတစ်ဘက်တင်လျက် ခန္ဓာကိုယ်ကို ငုံ့ကိုင်းကာ ခြေထောက်ကို ချေးတွန်းနေသည့် ထိုသူ့ကို စူးစိုက်စွာဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်သညိ။

လက်မောင်းကြွက်သားများက ကိုယ်ခန္ဓာကျစ်လစ်သော ယောင်္ကျားအများစုပုံစံအတိုင်း လက်မောင်းကြွက်သား အဖုအဖောင်းလေးက ချေးတွန်းလိုက်တိုင်း တင်းကနဲ ထင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

ချေးတွန်းနေရာမှ လှမ်းကြည့်လိုက်သည့် ထိုသူ့ မျက်ဝန်းများနှင့် ဆုံတွေ့ခိုက် လှစ်ကနဲနေအောင် ပြုံးပြလိုက်သညိ။

“နေ့ခင်းကြီး ရေလာချိုးတာလား…. ဟိုဘက်ဆိပ် ဘာလို့ သွားမချိုးတာလဲ”

ခပ်သြသြ ထွက်ပေါ်လာသည့် အမေးစကားကြောင့် အောင်မင်းသိန်း မျက်နှာပြင်ပေါ် အပြုံးရိပ်တချို့ ထင်ဟပ်လာပြီး….

“အလုပ်က ဒီနေ့နားတာရယ်…. အိမ်မှာ ရေမလာတာရယ်ကြောင့် ထွက်လာတာ… ဒီနားကျ တစ်ယောက်ထဲ လွပ်လွပ်လပ်လပ် နေလို့ရတယ်ဆိုပြီး ဆင်းလာတာ….”

“အခုကျ ကိုယ်ရှိနေတော့ မလွပ်လပ်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား….”

ပြန်မေးလိုက်သော လေသံမှာ ရင်းနှီးမှု အရိပ်အယောင်တချို့ ပါဝင်မှန်း သိလိုက်ပေမဲ့ အောင်မင်းသိန်း ရယ်ကျဲကျဲဖြင့် လုပ်နေလိုက်ကာ ရေထဲဆင်းဖို့ ပြင်လိုက်သည်။

“အား…. အေးတယ်ဟ…”

ခြေဖျားထောက် ရေထဲဆင်းလိုက်ချိန် အေးကျင်သော အထိအတွေ့ကြောင့် ခပ်တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။

“အပေါ်ကနေကြည့်ရင် ဒီအောက်ကို မမြင်ရဘူးနော်.. အရင်က ဒီသောင်ပြင်ပေါ် မြေပဲတွေ ဘာတွေ စိုက်ကြသေးတယ်…. အခု ဘာလို့လဲမသိဘူး မစိုက်ကြပြန်ဘူး…. ကိုင်းပင်တွေကလည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ တောထနေသလို ဖြစ်နေတော့ တော်ရုံလူတွေက ဒီနားရေချိုးဆင်းမလာကြဘူး…. ငါလည်း သေချာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ချိုးချင်လို့ ဒီဘက်လာချိုးတာ…”

ချေးတွန်းရင်း ပြောလိုက်သည့် စကားသံကြောင့် အောင်မင်းသိန်း နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ကာ…

“ဟုတ်တယ်… ဒီဘက်က လူတော့သိပ်မလာဘူး…. ရေမနောက် စိတ်မနောက်တော့ ချိုးလို့ ပိုကောင်းတာပေါ….”

အောင်မင်းသိန်းက တရွေ့ရွေ့ဖြင့် ရေထဲဆင်းသွားကာ ခါးလည်လောက် ရောက်သည့်အချိန် ရေထဲ ငုပ်ချလိုက်သည်။ အောင်မင်းသိန်း ရေစိမ်နေသည့်နေရာနှင့် ကမ်းစပ်က ဘာမှဝေးသည်မဟုတ်… ရေထဲသို့ ပခုံးမြုပ်ထားလျက် ရေစိမ်နေရာမှ ကမ်းဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စက်လှေပျက်ကို ကျောပေးလျက် သူရေချိုးနေသည့်ဘက် မျက်နှာမူကာ ချေးတွန်းနေသည့် ထိုသူ့ကို အောင်မင်းသိန်း ရေထဲမှနေ သေချာစူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖြူဖြူဖြောင့်ဖြောင့် ဘောင်းဘီတိုကပ်ကပ်ဖြင့် ထိုသူရဲ့ ပုံစံကို စိတ်ဝင်တစားဖြင့် ကြည့်နေရင်း အကြည့်တို့က ထိုသူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီခွကြားဆီ အကြည့်ရောက်သွားချိန်

“ဟင်….”
​
ထိုသူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီတို ဘေးဘက်ပေါင်ခြံနားမှ ထိုးထွက်လာသော အရာဆီသို့ စိတ်ဝင်စားစွာဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း ရေထဲမှာ ခေတ္တငြိမ်သက်သွားမိသည်။ လီးထိပ်ဖူးကြီးက ဘောင်းဘီဘေးတစ်ဘက် ပေါင်သားနှင့် ကပ်၍ တဖြည်းဖြည်း အောက်သို့ ငိုက်စိုက်ဆင်းလာတာ မြင်လိုက်ရပြီး ရေထဲမှာနေလျက် ရေငတ်နေသူတစ်ယောက်လို တံတွေးတို့ ဂလုကနဲနေအောင် မျိုချလိုက်ကာ တဖြည်းဖြည်း ရေထဲဆင်းလာသည့် ထိုသူ့ပေါင်ကြားမှ အကြည့်တို့ မခွာနိုင် ဖြစ်နေသည်။

အောင်မင်းသိန်းရဲ့ အကြည့်တို့ကို မသိကျိုးကျွံပြုလျက် ထိုသူက ရေထဲသို့ တလှမ်းချင်းဆင်းလာပြီး ပေါင်တံဖွေးဖွေးဘေးကပ်လျက် ဘောင်းဘီကြားမှ ထိုးထွက်နေသော လီးထိပ်ဖူးအသားကြီးကို ပိုနီးကပ်စွာမြင်လိုက်ရချိန် အောင်မင်းသိန်း စိတ်ထဲအံအားတသင့် ဖြစ်သွားလျက် ….

“ဟို…. အစ်ကို…. ဘေးမှာ ထွက်နေတယ်….”

လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် မြစ်ရေခပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့မျက်နှာ သစ်နေသည့် ထိုသူ့ရဲ့ အကြည့်တို့က အောင်မင်းသိန်း မျက်နှာဆီသို့ သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒူးအထက်လောက်မြုပ်ရုံ ရေထဲ မတ်တပ်ရပ်နေသည့် ထိုသူက

”ဘာထွက်နေတာလဲ….”

ခပ်ညစ်ညစ်အပြုံးဖြင့် မေးလာသည့် ထိုသူ့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး အောင်မင်းသိန်း အထာ ပေါက်သွားသည်။

“လီးကြီး ထွက်နေတာလေ….”

ပါးစပ်အပြည့် ထွက်သွားသည့် ကိုယ့်အသံကြောင့် ရောင်ရမ်းကာ ပါးစပ်ကို လက်ချောင်းတို့ဖြင့် ပိတ်လိုက်မိသည်။

အို…. ဒဲ့ပြောပြီးမှတော့ မထူးတော့ပါဘူး….။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန် အားပေးသလို တွေးနေပေမဲ့ အကြည့်တို့က ထိုလူ့ကိုပဲ ကြည့်နေမိပြန်သည်။

ထိုသူက အောင်မင်းသိန်း ပြောလိုက်သည့် အသံကြားရပေမဲ့ ရှက်ရွံ့စိုးထိတ်ခြင်းမရှိပဲ သူ့ခါးအောက်ပိုင်းသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ရေထဲမှ မြှောက်ကာ ဆန့်တန်းရင်း ဘောင်းဘီတို အောက်နားစကို အထက်သို့ လိပ်တင်လိုက်သည့် ထိုသူ့ရဲ့ အပြုအမူက သူ့လီးကြီး ပိုထွက်သွားအောင် လုပ်ပြလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။

အောင်မင်းသိန်း မျက်လုံးတွေ လက်ကနဲ တောက်ပသွားကာ ပင့်သက်တချက်ရှိုက်လိုက်ရင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ထိုသူ့ပေါင်ဂွကြားဆီကို ကြည့်နေရင်း

“အစ်ကို့ လီးထိပ်ဒစ်ကြီးက ကြီးလှချည်လား”

မဝံမရဲ ပြောလိုက်သည့် အသံက ခပ်တိုးတိုး ထွက်ပေါ်သွားသည်။

“အင်း…. ကြီးဆေးထိုးထားတာ၊ သရီးစီစီ ထိုးတာလေ၊ ဆေးထိုးပြီး တစ်နေ့နှစ်ခါ ရေနွေးပုလင်းနဲ့ လှိမ့်ပေးရတာ၊ အစ်ကိုက ပေါ့တော့တော့နဲ့ နေလိုက်တော့ ဆေးက တစ်ချောင်းလုံး မပြန့်ပဲ အဲ့နားပိုစုသွားပြီး ထိပ်ဖူးနောက်နားက ကြီးသွားတာ….”

ခုမှ တွေ့ဖူးကြပေမဲ့ အတွင်းကျကျ စကားများကို ဘာလို့ ပြောနေကြလဲမသိဘူးလို့ တွေးချိန်တောင်မရပဲ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြောနေကြသည်။

“အား…. တောင်လာရင် ပိုကြီးလာမှာပေါ့…”

လွှတ်ကနဲ ထွက်ပေါ်သွားသည့် စကားလုံးတို့အဆုံးသတ်မှာ ထိုသူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ခပ်ချောချော ဖြူဖြူသန့်သန့်နှင့် ထိုသူ့ရုပ်က တကယ်ကြည့်ကောင်းမှန်း အခုမှတွေးလိုက်မိကာ လီးနဲ့ရုပ်နဲ့ မလိုက်ဖက်လိုက်တာလို့ ထပ်တွေးနေချိန်….

“ကြီးမကြီးသိချင်ရင် ကိုင်ကြည့်ပါ့လား…”

အနားသို့ တိုးကပ်ပြောလာသည့် ထိုသူ့ကို ကတုန်ကယင်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီး ရေထဲမှာ လက်ကို ဆန့်ထုတ်တိုးရွှေ့လိုက်တော့ ထိုသူ့ရဲ့ ဗိုက်သားတင်းတင်းတို့ကို လက်ချောင်းကလေးများက ထိတွေ့မိတော့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

ဗိုက်သားတို့ပေါ် ထိကပ်နေသော လက်တို့ကို ရေထဲမှာ သူ့လက်တစ်ဘက်ဖြင့် အုပ်မိုးကိုင်ထားလျက် သူ့လီးကြီးပေါ် ရွှေ့တင်ပေးလိုက်သည့် ထိုသူ့ကို ငြိမ်သက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင်း လက်ချောင်းတို့ကို ရေထဲမှာ လူးလွန့် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။

ဘောင်းဘီဘေးဘက်မှ တိုးထွက်နေသော လီးထိပ်ဖူးကြီးကို လက်ညိုးကလေးဖြင့် တို့ထိပွတ်ပေးနေချိန်….

“လာ… ရေငုပ်ပြီး လီးစုပ်လိုက် ငါဘောင်းဘီ လျှောချပေးထားမယ်…”

ခါးလယ်လောက်ထိ နစ်မြုပ်နေသော ရေထဲ မတ်တပ်ရပ်နေသော ထိုသူ့ခါးနှစ်ဘက်ကို လက်ဖြင့်တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားလျက် လူချင်းပူးကပ်ရပ်နေရာမှ ရေထဲသို တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းငုံ့ချလိုက်သည်။

ရေထဲမှာ ယိမ်းနွဲ့လှုပ်ရှားနေသော လမွေးမဲမဲများရဲ့အောက်က လီးတန်ကြီးထိပ်ကို ပါးစပ်ထဲ ဆွဲစုပ်ပစ်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲသို့ ရေများတိုးဝင်လာခြင်းနှင့်အတူ လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီး တဆတ်ဆတ်ခါရမ်းလျက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေသည်။

“ဟား….ဖူး….ဖလူး….ဟူး….”

ရေပေါ် ခေါင်းဖော်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲမှ ရေတို့ ထွေးထုတ်လိုက်သည့် အောင်မင်းသိန်းခေါင်းကို ထိုသူက လက်ဖြင့်ဖိနှိပ်၍ ရေထဲမှ သူ့လီးကို ထပ်မံစုပ်ပေးဖို့ အမူအယာဖြင့် ခိုင်းလာတော့ အောင်မင်းသိန်း အသက်ဝဝရှူလိုက်ပြီး ရေငုပ်ကာ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်အောင် စုပ်ပေးလိုက်သညိ။

ရေဝဲဂယက်ကလေးများ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားပြီး ထိုသူ့ရဲ့ လီးကြီးက ရေထဲမှာ ပိုမိုတောင်လာကာ ပါးစပ်ထဲ တစွပ်စွပ်ဖြင့် ဆောင့်ညှောင့်လိုးလာတော့ အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် ရေတွေပါ မျိချမိသည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

“အု….အဟွတ်….ဟွတ်..”

“ရေသည်း(သီး)သွားတာလား….. အပေါ်တက် စက်လှေပျက်ဘေး သွားလိုးကြရအောင်….”

“လူတွေလာရင် မြင်ကုန်မယ် ရေထဲမှာပဲ စုပ်ပေးမယ်လေ….”

“ဒါဆိုလည်း မင်းဟိုဘက်လှည့် ရေထဲမှာတင် လိုးကြည့်ရအောင်”

ဒိန်းကနဲ သွေးလှည့်ပတ်မှုတွေ မြန်ဆန်သွားသလား ထင်လိုက်ရသည်။ ရေထဲမှာ အလိုးခံရမည်ဆိုပါလား….။

မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်နေရာမှ ဆွဲလှဲ့ကာ ဖင်ကြားသို့ ထိုးထောက်ထားသည့် လီးထိပ်ဖူးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့က ရေထဲမှာပေမဲ့ ခပ်အိအိ မာတာတာဖြင့် ထောက်ထားရာမှ ရှေ့သို့တိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာ သိလိုက်ရတော့ ဖင်ဝကို အသာလေး ဟပြဲလေးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးကာ လိုးရလွယ်ရန် ရေထဲမှာပင် ခပ်ကုန်းကုန်းလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဘွိ…. ပလောက်….”

”ဟာ…. မဝင်ဘူး…. ဖင်ဖြဲထားကွာ…. အာ…. အာ… ဝင်…. ဝင်”

“ဗြိ…. ဖု…”

စူးကနဲ ဖင်ဝမှာ နာကျဉ်သွားခြင်းနှင့်အတူ လီးထိပ်ဖူးကြီးက စအိုပေါက်ကို ထိုးခွဲဝင်ရောက် နစ်မြုပ်သွားပြီး လဒစ်နေရာတွင် တစ်ခံနေသည်။ တင်းမာနေသော လီးတန်ကြီးက ဖင်ထဲ မဆန့်မပြဲဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေသလို ရေထဲမှာ ခြေကားထားလျက် လီးအဝင်လွယ်အောင် လုပ်ပေးထားသည့် အောင်မင်းသိန်းစိတ်ထဲ မချင့်မရဲဖြစ်ဖြစ်စွာဖြင့် ထိုသူ့ခါးကို နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်ဆွဲလျက် ဖင်စအိုပေါက်ကို ပြဲကနဲနေအောင် အသက်ရှုအောင့်လျက် ညှစ်ဖြဲပေးလိုက်သည်။

“ဘု…. ဘွိ…. ပလောက်…. အ… အား…. အမေ့….”

ရေထဲမှာ ဖင်နဲ့လီး ပူးကပ်သွားပြီး ရေစက်ရေမှုန်များ ရေဝဲဂယက်များ ထသွားခြင်းနှင့်အတူ အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် အနည်းငယ် ကုန်းပေးထားသယောင် ဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆတ်ကနဲ မတ်လိုက်ကာ ရှေ့သို့ ပြေးထွက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။

“ဟာကွာ လီးဝင်နေပြီလေ… ဘာလို့ ရုန်းလိုက်တာလဲ…”

“အစ်ကို့လီးကြီးက စူးကနဲ ဝင်သွားတာကိုး နာတယ်ဗျ….”

မဲ့တဲ့တဲ့ မျက်နှာဖြင့် လှည့်ပြောလိုက်သည့် အောင်မင်းသိန်းရဲ့ စကားသံကြောင့် ထိုသူ့မျက်နှာ ပြုံးတုံ့တုံ့ ဖြစ်သွားသည်။ လေပြည်ညင်းက လူးလွန့်ဝေ့ဝဲလျက် မြစ်ပြင်ထက် ရှည်ကြာစွာ တိုက်ခတ်သွားသည်။

“စက်လှေပျက်ဘေး သွားလိုးကြရအောင်…. ငါ့လီးက အပေါက်ထဲ ဝင်သွားရင် ပြန်မထွက်ချင်ဘူးကွ…. လာကွာ…. တက်စို့”
​
ဘေးနားရောက်ကာ လက်တစ်ဘက်ကိုင်ဆွဲ၍ စက်လှေပျက်ကြီးဆီသို့ ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရတဲ့ အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြင့် လိုက်ပါသွားနေမိသည်။

“လာ…. မင်းဒူးထောက်ပြီး ငါ့လီးသေချာစုပ်ပေး…. မင်းကို မနာအောင် ကောင်းကောင်း လိုးပေးမယ်….”

စက်လှေပျက်ကို ကျောပေးရပ်ကာ ပြောလိုက်သည့် ထိုသူ့ရဲ့ ရေစိုနေသော ကိုယ်လုံးအား အခုမှ အနီးကပ် သေချာကြည့်မိသည်။ တစ်တစ်ရစ်ရစ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် တည်ရှိနေသည့် ရင်ဘတ်အုံတို့၊ ထိပ်ဖူးဖြစ်သည့် နို့သီးခေါင်းမဲမဲထက်မှာ ရေစက်တချို့က စီးကျနေလျက်…. ဝမ်းပျဉ်းသားထက်မှ အရစ်စင်းကလေးများပေါ်သို့ ရေစက်တချို့ လိမ့်ဆင်းသွားတာကို အကြည့်တို့ ရောက်သွားချိန်…

“လာလေကွာ…. ဒါနဲ့မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်တာလဲ… ငါ့နာမည်က စိုးထွန်း ….”

“အောင်မင်းသိန်း….”

အကဲခတ်သလို အကြည့်တို့ဖြင့် ကြည့်နေရင်း ပြန်ဖြေလိုက်ကာ နေရာမှမရွေ့ပဲ ရပ်နေသည့် အောင်မင်းသိန်းကို စိုးထွန်းက ခါးဆီသို့ လက်နှစ်ဘက်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ချင်းအပ်မိနေအောင် ဖက်ပစ်လိုက်သည်။

ဘောင်းဘီအောက်မှ လီးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်မင်းသိန်းလက်တို့က တွန်းသလို ရုန်းသလိုလိုဖြင့် စိုးထွန်း ဘောင်းဘီဂွကြားဆီသို့ ဦးတည်ရွေ့နေသည်။ လည်တိုင်တို့ကို အနမ်းတစ်ချက် ဖိပေးလျက် ရှည်ကြာစွာ ပွတ်သပ်နမ်းနေမှုကြောင့် အောင်မင်းသိန်း တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြင့် တွန့်လိမ်နေသည်။

“လီးစုပ်ပေးကွာ…. နော်….”

ဘောင်းဘီမျော့ကြိုးကို အောက်သို့ဆွဲချကာ လီးတန်နှင့်အတူ လပြွတ်နှစ်လုံးပါ အပြင်သို့ ထုတ်ကော့ပေးလျက် အောင်မင်းသိန်း ခေါင်းကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် အောက်သို့ ဖိချပေးလိုက်တော့ အလိုလိုနေရင်း ဒူးတုပ်ကာ လီးတန်ဆီသို့ မျက်နှာအပ် နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သညိ။

“အင့်…. ဟင့်…. ရှုး…. ရှလွတ်…. ပြွတ်…. ပြွတ်…. အွတ်…. ပြွတ်….”

လဥအောက်ခြေမှ ပင့်နမ်းပေးလိုက်ပြီး လီးတံအောက် အမြောင်းလိုက်ထနေသော အကြောချောင်းကြီးကို လျှာဖြင့် တို့ထိကစားပေးပြီး နှုတ်ခမ်းသားတို့ဖြင့် ခပ်ဖွဖွလေး စုပ်ပေးကာ လီးထိပ်ဖူးအောက်ခြေနားမှ မေးသိုင်းကြိုးသဖွယ် ဖြစ်နေသော လီးအရည်ပြားကို နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာဖြင့် ဖိစုပ်လိုက်ပြီး လီးတန်ကို အောက်သို့ ဆွဲယူနှိမ့်ချလိုက်ကာ လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ငုံခဲ စုပ်ထည့်လိုက်သည်။

“ပလွတ်…. ပြွတ်စ်ပြွတ်စ်…. အ… အ…. အား…. စုပ်… စုပ်….”

စိုးထွန်းပါးစပ်မှ တွန်းအားပေးသည့်အသံ ထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင့်အတူ ခြေထောက်တို့ကို ခပ်ကားကားထားလျက် အောင်မင်းသိန်း နောက်စေ့ကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ဖမ်းကိုင်ထားလျက် လီးကို ရှေ့သို့ ကော့ထိုးလိုက် နောက်ဆုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။

ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးတန်ကြီးထိပ်ဖူးက တဖြည်းဖြည်း ဖောင်းကားကြွတက်လာခြင်းနင့်အတူ လီးတန်ကြီးက သံမဏိချောင်းကြီးအလား မာထောင်လာတာကို သတိထားမိလိုက်သည့် အောင်မင်းသိန်း လီးစုပ်ပေးနေရင်းတန်းလန်း ဒီလီးကြီးနှင့် အလိုးခံရတော့မှာကို တွေးရင်း စိတ်ထဲ စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

ပေါင်အရင်း အောက်ခြေမှာ ကပ်နေသော ဘောင်းဘီတိုအား လီးစုပ်ပေးနေရင်း ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ စိုးထွန်းက အနေအထား မပျက်စေပဲ သူ့ ဘောင်းဘီကို လျင်မြန်စွာ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဖြောင့်စင်းလုံးကျစ်နေသော ပေါင်တံဖွေးဖွေးတို့ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အထက်အောက် စုန်ချည်ဆန်ချည်ပွတ်ပေးရင်း စိုးထွန်းလီးကို ကိုင်ကာ ပါးပြင်ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။

လီးထိပ်ဖူးမှ အရည်ကြည်တို့ကြောင့် ပါးပြင်ပေါ် စိုစိစိ ဖြစ်သွားတာကို စိတ်ထဲ ကျေနပ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ စိုးထွန်းရဲ့ မျက်လုံးများနှင့် အကြည့်ဆုံသွားသည်။

“စုပ်လေကွာ…. တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်ပေးပြီးရင် ဖင်လိုးတော့မယ်…. အချိန်ကြာရင် မကောင်းဘူး….”

လောဆော်သလို ပြောလာသည့် စကားသံကြောင့် အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် ပါးစပ်ဟလိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ လီးထိပ် အရေပြားနေရာက ဘုဒစ်ကြီးလို ဖြစ်နေတော့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်တစ်နေသလို ခံစားရပေမဲ့ ကြိုးစားပန်းစား စုပ်ပေးလိုက်သည်။

“အား… ဟား.. ကောင်းလိုက်တာကွာ…. ကောင်းတယ်.. စုပ်…. စုပ်… လီးအရင်းထိ စုပ်ပစ်ကွာ…”

လီးတစ်ချောင်းလုံး တံတွေးများ စိုစွတ်တင်းပြောင်နေလျက် လီးချောင်းပတ်လည်ရှိ အကြောဖုများ ဖောင်းကားတက်လာသည်။ လဥနှစ်လုံးကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ပင့်ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်ပေးရင်း စအိုဝနှင့်ဆက်နေသော လီးအရင်း အောက်ခြေကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ကလိကစားပေးပြီးနောက် လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ပွတ်ကာ နှုတ်ခမ်းသားတို့ဖြင့် ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်တော့ စိုးထွန်း ခြေထောက်တွေ တုန်ခါသွားသည့်တိုင်အောင် အကောင်းကြီး ကောင်းသွားသည်။

လီးဒစ်ကြီးဆီ နှုတ်ခမ်းသားတို့ ဖွင့်ဟငုံခဲကာ လီးအရင်းထိ ရောက်အောင် စုပ်လိုက်သည့် အောင်မင်းသိန်း ပါးစပ်ထဲ လမွေးအချို့ ပြတ်ပါလာသည်။

“ဖွီး…. ဖွီး…. ပလွတ်… အွတ်…. ပြွတ်…. ပလပ်… ပလပ်… စွိ… စွိ….”

“စက်လှေဘေးဘောင်ကို လက်ထောက်ကုန်းလိုက်….”

ပါးစပ်ထဲ ဆောင့်လိုးနေရာမှ ရုတ်တရက် နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး ပြောလာသည့် စိုးထွန်း စကားကြောင့် လျင်မြန်စွာဖြင့် စက်လှေနံရံကို လက်ထောက်လျက် ခြေကားထားကာ မကုန်းမကွ အနေအထားလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲ ထိုးပွတ်လာသော လီးထိပ်ဖူးကြီးက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နေရာမှ ဖင်ပေါက်ဝသို့ တံတွေးများဖြင့် ပွတ်သုတ်ကာ စိုးထွန်းက လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဖင်နှစ်ခြမ်းပိုပြဲအောင် ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို အားစိုက်ဖိသွင်းချလိုက်သည်။

“ဖွတ်…. ဘလပ်… ဖပ်… ဗြွတ်…”

လီးထိပ်ဖူးနှင့် ဖင်ပေါက်က လွဲချော်သွားတော့ အောင်မင်းသိန်း အသက်ရှူသံတို့ ပြင်းလာလျက် နောက်သို့လှည့်ကာ…

“လီးကို ကိုင်သွင်းလေ အစ်ကို့လီးက အကြီးကြီးပဲကို….”

“အင်းပါ… မင်းခြေထောက်လေး ထပ်ကားလိုက်… ငါ သာသာလေး ချော့သွင်းမယ်…”

လီးထိပ်ဖူးကို တံတွေးများ ထွေးချသုတ်လိုက်ပြီး ဖင်ဝသို့တေ့ကာ လက်တစ်ဘက်က လီးကို ကိုင်လျက် ကျန်လက်တစ်ဘက်က အောင်မင်းသိန်း ဖင်သားတို့ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ အသာအယာလေး ဖိသွင်းလိုးလိုက်သညိ။

လီးထိပ်ဖူး ဖင်ဝသို့ လာထောက်လိုက်ကတည်းက စအို ကြွက်သားများကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ကို ဟပြဲကလေးဖြစ်အောင် ဖြဲပေးကာ အသက်ရှူအောင့်ထားလိုက်ငည်။

”ဗွတ်… ဖွတ်…. အင်း…. ဟင်း…. အ… အား…. ကျွတ်စ်…. ကျွတ်စ်…. အ……. အစ်ကို…. အစ်ကိုရယ်…. ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ…. အား…. အား…. အစ်ကို…. မ…. မလုပ်…”

လီးထိပ်ဖူးက ဖင်ပေါက်ထဲ အိကနဲ ကျွံဝင်သွားခြင်းနှင့်အတူ လီးဒစ်အရေပြား အတွန့်ကြီးကြောင့် လီးက ဖင်ထဲမဝင်သေးပဲ တစ်ဆို့ကြီး ဖြစ်နေတော့ စိုးထွန်း လီးတဆုံးဝင်ရန် အားစိုက်ဖိလိုးလိုက်သည်။

အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် ဖင်ကွဲသွားမှာ စိုးရိမ်ပြီး ကြောက်လန့်တကြား ရုန်းကန်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမဲ့ စိုးထွန်းက သူ့လီးကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ကိုင်ထားလျက် ဖင်ပေါက်ထဲ ဇွတ်သွင်းဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

သားသမင်နှင့် မြှားသခင် မတန်မဆန့် ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ရန် တာစူနေသည့် လူနှစ်ယောက် တစ်ယောက်က အနောက်မှနေ လက်ဖျံကြောများ တင်းထောင်နေအောင် ချုပ်ကိုင်ထားလျက် ခါးအောက်ပိုင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေသည်။ ရှေ့မှ လူကလည်း ငါးမျှားချိတ်မှာ မိနေသော ငါးကလေးပမာ ဖျပ်ဖျပ်လူးအောင် ရုန်းခါနေသည်။

အချိန်က ဘာမျှ မကြာလိုက်…. တစ်ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ သော လီးဒစ်ကြီးက အောင်မင်းသိန်း ဖင်ထဲ ဇွိကနဲ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။

“ဗျိ…. ဘွတ်…. ပတစ်…. အွီး…. ဗြစ်…. ဇွိ…. ဒုတ်…. အား… အား…. အမေ့…. အမေရေ…. ဟား…. လွှတ်…. လွှတ်ပါ…. အစ်ကို…. ရယ်….”

ထွန့်ထွန့်လူး ရုန်းကန်နေသည့် အောင်မင်းသိန်း ခါးနှင့် ပုခုံးတစ်ဘက်ကို ချုပ်ကိုင်ထားလျက် လီးကြီး ကျွတ်မသွားစေရန် စိုးထွန်းတစ်ယောက် အလိုက်သင့် လှုပ်ရှားရင်း ပါးစပ်ကလည်း

“ဟား…. ဝင်… နေပြီ…. ဝင်… ဝင်နေပြီ…… ခဏလေး……. ဟာ…. မရုန်းနဲ့လေ….. အင့်…. အင့်ကွာ…. ဖြောင်း…. ဖောင်း…. ဖွတ်… ဘွတ်…. ဘလွတ်…. ပြွတ်စ်….”

စိုးထွန်းတစ်ယောက် အားစိုက်ထည့်ပြီး သူ့လီးတဆုံးထိ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး ဖင်သားနှင့် လီးအရင်းကပ်ကာ ညှောင့်လိုးလေး လိုးပေးနေရင်း အောင်မင်းသိန်း ဖင်သားတို့ကို ဖြောင်းကနဲ မြည်အောင် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ချကာ ခါးကို ဖက်ထားလျက် လီးနှင်ဖင်တပ်နေရန် ဖိချုပ်ထားလျက် လိုးပေးနေလိုက်သည်။

ဖင်ဝမှာ စူးကနဲ အောင့်သွားခြင်းနှင့်အတူ တကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ကုပ်ကပ်သွားအောင် တွန့်လိမ်ရုန်းကန်နေမှုတို့က အချည်းနှီး ဖြစ်သွားသည်။ လီးချောင်းကြီးတဆုံးထိ ဖင်ထဲ ဝင်လာတာကို သိလိုက်ရချိန် စိတ်ထဲမှာ နာကျဉ်မှုတစ်ဝက် သာယာမှုတစ်ဝက်ဖြင့် လူက မိန်းမောသွားသည်။

စိုးထွန်း သူ့လီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သွေးတွေ စိုရွှဲနေလျက် လီးတစ်ချောင်းလုံး နီရဲနေတာ မြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ ကျေနပ်သွားသည်။ အောင်မင်းသိန်း ဆံပင်တို့ကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ဆော့ကစားလျက် လည်တိုင်တစ်လျှောက် အနမ်းများပေးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့လိုးလေး လိုးပေးနေလိုက်သည်။

ဖင်ထဲမှာ စူးကနဲ အောင့်တက်သွားပြီး စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားပေမဲ့ ကြပ်တစ်စွာ ဝင်လာနေသည့် လီးကြီးက စအိုအတွင်းသားနုနုလေးများကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်ကာ လီးအရင်းထိ ဝင်သွားပြီး နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်သွားချိန်တွင် အောင်မင်းသိန်းစိတ်ထဲ ဒီလီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်ကာ လီးတန်ကြီး နောက်သို့ ပြန်မထွက်စေရန် စအို အတွင်းသားများဖြင့် ညှစ်စုပ်ဆွဲပေးလိုက်မိသည်။

“အား…. ကောင်းတာကွာ…. လီးကို ညှစ်ပေးနေတဲ့ ဖင်ကြီး…. ငါလိုးတဲ့ဖင်ကြီး…. ရော့ကွာ…. အင့်…. ဟင့်…. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ကောင်းလား…. ငါလိုးတာ ကြိုက်ရဲ့လား”

“ကောင်းတယ်အစ်ကို…. လီးထိပ်ကြီးက အသဲခိုက်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ဝင်လာတာ တကယ် ခံလို့ကောင်းတယ်…. လိုး…. အစ်ကို…. စိတ်ကြိုက်…. လိုး…. အိုးဟိုးဟိုး…. အာ့ အစ်ကို…. နို့သီးတွေ ချေနေတာ…. အာ့…. အာ့…. ကောင်းတာ….”

“စွတ်…. ဖလွတ် ပြွတ်စ် ဖောင်း…. ဘွတ်…. အီး…. ဖောင်း.. အိုးဟိုး အလိုးကြမ်းလိုက်တာ အစ်ကိုရယ်….”

အောင်မင်းသိန်း လှေနံရံကို လက်ဖြင့် အားကုန်တွန်းလျက် တောင့်ခံနေရာမှ သူ့လီးချောင်းမှ သွေးကြောများကလည်း သွေးတိုးသလို တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် တိုးဝင်ကာ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တို့ ထွက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။

“လီးကြီးသလို အလိုးကြမ်းတော့ ခံရတာ ကောင်းရောမလား….”

စကားသာ ပြောနေပေမဲ့ စိုးထွန်းက လိုးနေသည့် အရှိန် တစ်စက်ကလေးမှ မပျက်ပဲ သူ့လီးကို ငုံ့ကြည့်ကာ သဲကြီးမဲကြီး ဖိလိုးနေသည်။

“အင့်…. နာတယ်…. အစ်ကို…. ခပ်သွက်သွက်ကလေး လိုးပေး…. ဖင်လည်း ကွဲသွားပြီထင်တယ်… လီးတခါဝင်တိုင်း စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေတယ်….”

“ရှပ်ပါးလေး ကွဲသွားတာပါ.. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…”

“အမလေး…. ရှပ်ပါးလေးက လူကို မျက်ရည်တုတ်တုတ် ကျသွားတယ်….”

အောင်မင်းသိန်း စကားကြောင့် စိုးထွန်းလီးကြီးက ဖင်ထဲ ဇိကနဲ ဇိကနဲ နေအောင် ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးမိသွားသည်။

“ဇွိ… စွိ… ဗျစ်… ဖောင်း…. ဖွတ်…. ဘွတ်…”

“အစ်ကို့လီးကြီးက တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး၊ လဒစ် အကြီးကြီးနဲ့ ဖင်ထဲ ပစ်ပစ်ဆောင့်တာ နာကောင်းကြီးမို အံကျိတ်ခံတာနော်…. အင်း…. အစ်ကို… အဲ့လို တစ်ချက်ချင်းလေး ညှောင့်လိုးပေး…. ကောင်းတယ်ဗျာ…. အား…. အစ်ကို့လီးကြီးနဲ့ခံရတာ ဖင်ထဲ မဆန့်မပြဲနဲ့မို့လား မသိဘူး အရသာ ရှိလိုက်တာ….”

“ပြွတ် ဘလွတ်… ဖောင်း…. ဘွတ် ဗွတ်….
ဖောင်း.. အိုးဟိုး လိုးချက်တွေ ကြမ်းလာပြန်ပြီ… အားဟား… အား…. အစ်ကိုရေ… လိုး…. အိုး….. လိုးဗျာ…. ဖင်ကြီး ပြဲထွက်သွားအောင်လိုး… အာ့ အားဟား.. သေပြီ… အားဟား… တအား တအား ကောင်းတယ်နော်.. အာ့ လိုး လိုး အိုးဟိုး…. မြင်းလီးကြီးနဲ့ လိုးနေတာလား မသိဘူး.. ကောင်းလိုက်တာ…”

အောင်မင်းသိန်း နှုတ်ဖျားက စကားလုံးတွေ တရစပ် ထွက်ပေါ်လာလျက် အသံကုန်ဟစ် ခံနေသလို စိုးထွန်းကလည်း နှုတ်ခမ်းတို့ တင်းတင်းစေ့လျက် အားစိုက်ကာ တဖောင်းဖောင်း တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် လိုးပေးနေရင်း သူ့တကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ဖျိုးဖျိုးဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လာကာ လီးထိပ်ပေါက်ဆီမှ တစစ်စစ် ဖြစ်လာခြင်းနှင့်အတူ သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသဖြင့် ဆောင့်ချက်များ ပိုပြီးမြန်ဆန်လာသည်။

“ဖွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်း… ဖန်း….”

“အာ့ အိုးး အင်း ဟင်းးး ဟင်း….”

စိုးထွန်း လီးထိပ်ဖူးကားကားကြီးနဲ့ လီးဒစ်နောက်ပိုင်းနေရာက ဘုလုံးသဖွယ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးဖြင့် ပွတ်တိုက်ဆွဲလိုးခံလိုက်ရတိုင်း အောင်မင်းသိန်းတစ်ယောက် နာသလို ကောင်းသလိုဖြင့် ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ အတင်း ကော့ကော့ခံပေးလိုက်သည်။

“ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဘွတ် ဖွတ်….ဖွတ်”

“အာ့ အိုးးးးး အင်းးးး ဟင်းး ဟင်းးး အမေရေ…. ကောင်းလိုက်တဲ့ လီး…. ထန်ချက်….”

တင်းကြပ်ကြပ် တစ်ဆို့ဆို့ အရသာနှင့်အတူ ဖင်ခေါင်းထဲ ဝင်ထွက်နေသော လီးချောင်းကြီးက ပိုမာကြောလာသလိုလို ဖင်ထဲ ပိုပြည့်ကြပ်လာသလိုလို ခံစားလိုက်ရတော့ စိုးထွန်း ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရသဖြင့် လှေနံရံကို လက်ဖြင့်တွန်းထားကာ လီးတစ်ချက် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်သားတို့ အိကနဲ တုန်ခါသွားအောင် ပြန်ကော့ခံပေးလိုက်သည်။

“ဟ… ဟား…. ဟား…. ပြီးတော့မယ်…. အား…. ကောင်းတာကွာ…. လာပြီ…. လာ…. လာပြီ…. ရော့….. အင့်…. အင်း…. အား…. ဟား…. ပြီး…. ပြီးပြီ…. ပြီးပြီ…..”

ပါးစပ်မှလည်းအော်…. လက်တို့ကလည်း အောင်မင်းသိန်း ဖင်သားတို့ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထိန်းချပ်ထားလျက် စိုးထွန်းက သူ့လီးထိပ်ဖူးမှ သုတ်ရည်များကို အရှိနိအဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် အောင်မင်းသိန်းဖင်ထဲသို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။

‘ဇွိ…. ဘွတ်…. ဘလွတ်…. ဖောင်း….”

“ဗျစ်…. ဗျစ်…. ဗျစ်…. ပတစ်…. ဟင်း…. ဟင်း….. ထွက်…. ထွက်သွားပြီ…. ဟား….”

ဖင်ထဲသို့ တရှိန်ထိုး ပန်းဝင်လာသော လရည်ပူပူနွေးနွေးများကြောင့် အောင်မင်းသိန်း တကိုယ်လုံး နွေးထွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

နောက်ကနေ ခြေကားကာ ဖင်ထဲဝင်နေသော လီးကို မထုတ်သေးပဲ လရည်တို့ ကုန်စင်အောင် ပန်းထည့်ပေးနေသည့် စိုးထွန်းတစ်ယောက် မောပန်းနေပေမဲ့ လရည်တွေကို တဗျစ်ဗျစ်မြည်အောင် ပန်းထည့်လိုက်ရသည့် အတွက် ကျေနပ်အားရစွာဖြင့် လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ဖြည်းညင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

သုတ်ရည်တို့ ပေပွနေသော လီးတန်ကြီးက တွင်းအောင်းနေရာမှ အပြင်သို့ ထွက်လာတော့ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ထနေသည့် မြွေတစ်ကောင်လို ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ထောင်ထနေသေးသည်။

“ဟူး…. လိုးရတာ မောသွားပြီကွာ…. လာ ရေဆင်းချိုးကြစို့….”

“ဘောင်းဘီဝတ်ဦးလေ….”

“မဝတ်တော့ဘူးကွာ…. ဘာထူးလည်း ရေထဲကျ မင်းဆပ်ပြာတိုက်ပေးရင် အလွယ်တကူ တိုက်ရအောင်လို့….”

လက်တစ်ဘက်ဆွဲကာ ရေထဲဆင်းဖို့ ပြင်နေသော စိုးထွန်းရဲ့ ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းတခါခါ ဖြစ်နေတာကို စိုက်ကြည့်နေမိသည့် အောင်မင်းသိန်း လည်ချောင်းကြောတွေ ထောင်ထလာအောင် တံတွေးတို့ မျိုချလိုက်သည်။

“ဂလု….”

“မင်းငါ့ကို စကြည့်ကြည့်ခြင်း မင်းမျက်လုံးထဲက ဆာနေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေကို ငါမြင်လိုက်ရတော့ ဘောင်းဘီကြားထဲကနေ လီးထိပ်ဖူးလေး သေချာထုတ်ပြပြီး ချေးတွန်းနေရင်း အကဲခတ်နေတာ…. ဟားဟားဟား…. ရေထဲကနေ ငါ့လီးကို ငေးနေလိုက်တာများကွာ… အကြည့်နဲ့တင် တစ်ချီပြီးလောက်တယ်…. ငါလည်း ဒီနေ့တော့ အကြောလျှော့ရတော့မယ် ထင်တယ်ဟလို့ တွေးပြီး ရေထဲဆင်းလာတာ…”

“အယ်… ကျွန်တော့် အကြည့်တွေက အရမ်းသိသာလွန်းလို့လား…”

အောင်မင်းသိန်း ရှက်စိတ်တို့ဖြင့် ပြောလိုက်ပေမဲ့ မျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေသည်။

“ဟိုကျောက်တုံးပေါ်က ဆပ်ပြာယူခဲ့ ငါ့လီးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေး…. ပြီးတော့ မင်းစုပ်ချင် ထပ်စုပ်ပေါ့…. လာသွားမယ်လေ….”

ခြေသလုံးမြုပ်ရုံလောက် ရေထဲတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသည့် စိုးထွန်းက အောင်မင်းသိန်းကို ဆွဲဖက်ကာ…

“နေ့တိုင်းမဟုတ်တောင် တစ်ပတ် တစ်ခါလောက် ဒီနေရာလေးမှာ လိုးကြရအောင်ကွာ….”

“အမယ်…. တစ်ပတ် တစ်ခါပဲလား…. ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလီးကြီးနဲ့ နေ့တိုင်းခံချင်တာပါနော်…. ဖင်ကွဲကွဲ ပြဲပြဲ…. ခံရတာ တနင့်တပိုးနဲ့ ကောင်းတယ် သိလား….”

အောင်မင်းသိန်းရဲ့ အားမလိုအားမရ လေသံဖြင့် ပြောလာသည့် စကားသံကြောင့် စိုးထွန်းရဲ့မျက်ခုံးမွေး အနားသတ်တို့ အထက်သို့ ကော့ပျံတက်သွားကာ ရယ်သံသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်လာပြီး….

“အာ… နေ့တိုင်းတော့ အဆင်မပြေလောက်ဘူးလေ…. ငါ့လီးကြီး မင်းဖင်ထဲ ဝင်မှဝင်ပါ့မလားလို့ စလိုးတုန်းက တွေးနေသေးတာ…. မထင်မှတ်ပဲ လိုးရတဲ့ ဖင်ကြပ်ကြပ်လေးကို စနေနေ့တိုင်း လိုးပေးချင်တယ်ကွာ မင်းဘက်က အဆင်ပြေမှာလား…”

မေးလိုက်သည့် စကားတို့ကို မသိကျိုးကျွံပြုလျက် ဆပ်ပြာကို ရေထဲနှစ်ကာ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ပွတ်လိုက်ပြီး စိုးထိုက်လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ပွတ်သပ်တိုက်ပေးနေရင်း အောင်မင်းသိန်း ရေထဲ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

စိုးထိုက်လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ နှုတ်ခမ်းသားတို့ ထိကပ်လိုက်ကာ ဆပ်ပြာတိုက်ထားသော လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် စုပ်ထည့်လိုက်သည်။

“အ…. ရှုး…. ဟာ…. တော်…. တော်ပြီလေကွာ… ထပ်မလိုးပါရစေနဲ့တော့…. ရေပဲချိုးကြစို့ကွာနော်….”

ချိုင်းကြားမှ ကိုင်မြှောက်ဆွဲထူပေးရင်း ပြောလာသည့် စိုးထွန်းကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ကာ….

“အင်း… ခုနကကျ လီးစုပ်ဆို… ခုကျ တမျိုးဖြစ်သွားပြန်ပြီ…. ရပါတယ်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်…. ရေချိုးနေတုန်း ရေထဲမှာ ဒီလီးကြီးကိုင်ထားပြီး ချိုးချင်တယ်…”

“ဟားဟားဟား…. ကြိုက်သလို ကိုင်ကွာ…. ဖုန်းနံပါတ် ပေးထားဦး နောက်တစ်ပတ် စနေနေ့ကျ လှမ်းခေါ်ရအောင်လို့….”

“တကယ်ခေါ်မှာမို့လို့လား….”

“အင်း…. ခေါ်မှာပေါ့…. စိုးထွန်းပါလို့ ပြောရင် တခါထဲ သဘောပေါက်လိုက်နော်…”

“အယ်…. နာမည်တူတွေ အများကြီးပဲ…. မမှတ်မိရင်တော့ မတတ်နိုင်ဘူးနော်…”

“ဒါဆို ဘယ်သူလို့ ပြောရမှာလဲ….”

စိုးထွန်းရဲ့ အမေးစကားကြောင့် အောင်မင်းသိန်းက လက်ညိုးကလေးဖြင့် စိုးထွန်း ရင်အုပ်ပေါ်မှ နို့သီးခေါင်းမဲမဲလေးဆီ တို့ထိကစားလိုက်ရင်း

“ဘယ်သူလဲလို့မေးရင် သရီးစီစီပါလို့ ပြောလိုက်ပေါ့….”

“ဟားဟား ဟား….”

မြစ်ပြင်ကျယ်မှာ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ရယ်လိုက်သော အသံတို့က လေပြည်ညင်းနှင့်အတူ ပျံ့နှံ့လို့သွားပါတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။

အထန် မထားနွဲ့ (စ/ဆုံး)

အထန် မထားနွဲ့  (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – Ko Si (ကိုစည်)

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

အောင်ကို သည် ညနေကျောင်းဆင်းတော့ အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့လေသည်။ အောင်ကို မှာ ၅ တန်းကျောင်းသားဖြစ်ပြီး ၁၀ နှစ်သား အရွယ်ပင် ရှိသေးလေသည်။ သူ့၌ အဖေမရှိတော့ပေ။ သူ ၅ နှစ်သားလောက်ထဲက ဆုံးသွားပြီဖြစ်ကာ သူ့အမေ မထားနွဲ့မှာ ဖခင်ဆုံးပြီး ၅ လလောက်မှာပဲ နောက်အိမ်ထောင်ထူခဲ့လေသည်။

အောင်ကို အိမ်ထဲသို့ဝင်ကာ လွယ်အိတ်လေးအား သံငုတ်၌ ချိတ်ပြီး သူ့အမေ မထားနွဲ့နားက မုန့်ဖိုးတောင်းရန် မထားနွဲ့အခန်းသို့လာစဉ် အပေါက်ဝ အရောက်မှာပဲ မထားနွဲ့က အခန်းဘက် ကျောပေးထားကာ အဝတ်အစားများ မရှိပဲ ကိုယ်တုံးလုံး ဖင်ပြောင်ကြီးနှင့် သူ့ပထွေး အမေ့နောက်ယောက်ျား ဦးမြဒင်က အောက်မှပက်လက်အိပ်လျက် မထားနွဲ့ကအပေါ်မှ ဦးမြဒင် လီးရှိရာသို့ သူမဖင်ကြီးလှုပ်ကာ ထိုင်ချနေသည်။

သူသည် ၁၀ နှစ်သား ဆိုသော်လည်း သူ့အမေ မထားနွဲ့နှင့် ပထွေးတို့ လိုးကြဆော်ကြသည်များအား မြင်တွေ့ပါများနေ၍ လိုးသည်ဆိုတာကို သိပါသည်။

” ကိုမြဒင် အောက်ကနေ ထား စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးကြီးနဲ့ နာနာ ဆောင့်လိုးစမ်းပါရှင်။ ယောက်ျားမဟုတ်တာ ကျနေတာပဲ “

ဟု မထားနွဲ့က ကိုမြဒင်အား ပြောလိုက်ရာ

” ငါလည်း ဆောင့်လိုးနေတာပဲလေဟာ။ နင်က အရမ်းထန်နေတာကိုး ထားနွဲ့ရဲ့။ စိတ်ချ နင့် စောက်ပတ်ကြီးကို ငါ ပင့်ပြီးလိုးမယ် “

ဟုပြောပြီး တဘွတ်ဘွတ် တဖတ်ဖတ်နှင့် သူတို့လိုးနေကြသည့် မြင်ကွင်းအား ဆက်မကြည့်တော့ပဲ လမ်းထိပ်ဖက်ထွက်၍ ရွယ်တူကလေးများနှင့် သွားဆော့နေလိုက်သည်။

ဤသို့ဖြင့် နေလာခဲ့ရာ အောင်ကို ၇ တန်း နှစ်ဝက်လောက် အရောက်မှာ ဦးမြဒင်က တညတွင်မူးလာပြီး မထားနွဲ့နှင့် စကားများကာ

“ဖာသည်မ ဖေလိုးမ”

ဆိုပြီး ရိုက်နှက်သဖြင့် မထားနွဲ့က

” မအေလိုး ငါ့အိမ်ကဆင်း “

ဟု ပြောပြီး မောင်းထုတ်ရာ

” စောက်ပတ်ပြဲမ နင့်အိမ်က ငါဆင်းမယ်။ ငါနဲ့ကွဲရင် နင့်ကို ဘယ်သူက လိုးပေးမှာလဲ “….

” အဲဒါ ရှင်နဲ့မဆိုင်ဘူး ထမီတစ်ခါရမ်းရင် လင်တသန်းရတယ်။ လက်ဖြောက်တီးလိုက်တာနဲ့ ကျမကို လိုးပေးမယ့် လူတွေ တပုံကြီး “

ဟု မထားနွဲ့သည် အရှက်ကင်းမဲ့စွာဖြင့် အော်ပြောကာ ဦးမြဒင်လည်း ဆင်းသွားလေသည်။

အောင်ကို အဲတုန်းက အသက် ၁၂ နှစ်အရွယ်၊ သူ့အမေမထားနွဲ့က အသက် ၃၁ နှစ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မထားနွဲ့သည် ကိုမြဒင်နဲ့ကွဲပြီး တစ်နှစ်လောက်တော့ ခြေငြိမ်နေပြီး ယခင် သူမလုပ်သည့် နှစ်လုံးကော်မရှင်ကိုင်သဖြင့် အိမ်စီးပွားရေးကတော့ ချောင်လည်ပါလေသည်။ အောင်ကို ကိုတော့ မထားနွဲ့က ချစ်ရှာပါသည်။

အောင်ကိုသည် အခု ၈ တန်း တက်ပြီဖြစ်၍ အသက် ၁၃ နှစ် လူပျိုပေါက် ဂွင်းတောင် ထုတတ်ပြီဖြစ်ပြီး သူမှန်းလျှင် ငယ်စဉ်က သူ့အမေမထားနွဲ့ကို ကိုမြဒင်အပေါ်မှ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ကုန်းကာ တက်ဆောင့်ပုံများအား မြင်ယောင်၍ သူ့အမေအား မှန်းကာထုလေသည်။

အောင်ကို ညနေကျူရှင်မှ ပြန်လာရာ လမ်းထဲရှိ အအေးဆိုင်တွင် သူ့အမေ မထားနွဲ့နှင့် သူမတို့ အသက်ရွယ်လောက်ရှိ လူတစ်ယောက်၊ ထိုလူကလည်း မထားနွဲ့အား လက်ကိုင်လိုက် ပခုံးကိုင်လိုက်ဖြင့် စကားပြောကာ ဘာတွေ သဘောကျနေသည် မသိ။ အောင်ကို ခဏရပ်ကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လိုက်လေသည်။

ညပိုင်းကျတော့

” အမေ ညနေက အမေနဲ့ အအေးဆိုင်ထဲမှာ စကားပြောနေတဲ့ လူက ဘယ်သူလဲ “

” အမေလည်း သားကို ပြောရဦးမယ်။ အဲ့ဒီ ဦးနာမည်က ဦးတင့်ဝေတဲ့။ သူနဲ့အမေ ယူကြတော့မယ် သား “

ဟု သူ့အား ပြောလေသည်။

” သားကတော့ မိဘဆိုတော့ ဘာမှမပြောချင်ဘူး အမေ။ အမေ့ သဘောပေါ့ “

ဟုဆိုကာ သူ့အခန်းရှိရာသို့ဝင်ပြီး စိတ်တိုစွာ အိပ်ယာထဲဝင်၍ သူ့အမေအား တနေ့ သူအရွယ်ရောက်လျှင် ယူမည် သူမအဖုတ်ကြီးအား ပက်ပက်စက်စက်ကို လိုးပစ်ရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး သူ့လီးအား ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပြီး အိပ်လိုက်လေသည်။

နောက်နေ့မှစ၍ သူ့အမေနောက်လင် ဦးတင့်ဝေမှာ အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်လာလေသည်။ အောင်ကိုလည်း ကျောင်းစာသာ ကြိုးစားသင်ယူလျက် စာနှင့် နပမ်းလုံးချိန် ညပိုင်းများတွင်တော့ သူ့အမေ မထားနွဲ့ကို ဦးတင့်ဝေကလည်း အိမ်ကြမ်းခင်းတွေ မြည်တဲ့အထိ လိုးလေတော့သည်။

အောင်ကိုတို့ အိမ်လေးမှာ ကျဉ်းလည်းကျဉ်း ကြမ်းခင်းများမှာလည်း သံများက ကြွနေသည်ဖြစ်၍ လမ်းသွားရင်တောင် တကျွီကျွီ မြည်တတ်လေသည်။ ပြီးတော့ အောင်ကိုအခန်းနှင့် သူ့အမေတို့ အခန်းသည် ကြား၌ ထရံအပေါက်ပြဲလေးသာ ခြားထား၍ အပေါက်လေးမှဖြဲ၍ ကြည့်ရင်တောင် မြင်နေရသည်။

ဦးတင့်ဝေသည် ဘာအကျင့်လဲတော့မသိ မထားနွဲ့အား လိုးတော့မည်ဆိုလျင် အခန်းမီးဖွင့်၍ လိုးတတ်သောကြောင့် အောင်ကို အခန်းမှကြည့်လျင် ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်း မြင်ရလေသည်။

” ကိုတင့်ဝေကလည်း မီးမဖွင့်နဲ့လေ။ ဟိုဘက်အခန်းမှာ သားရှိတယ် ”

” ရှိရှိပေါ့ကွာ သူလည်း ငါတို့လိုးတာ ချောင်းရင် ချောင်းမှာပေါ့ “

ဟုဆိုကာ မထားနွဲ့အား သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းပြီး လိုးလေသည်။ အောင်ကိုကလည်း သူ့အမေ အလိုးခံနေသည်အား ကြည့်ပြီး ဂွင်းတွေထုလွန်း၍ အသက် ၁၃ နှစ်ဖြင့် သူ့လီးကြီးမှာ အရှည် ၅ လက်မခွဲခန့် လုံးပတ်မှာ m150 ပုလင်း မရှိတရှိလောက် တုတ်၍ ဒစ်တောင် တဝက်နီးပါး ပြုတ်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။

ဦးတင့်ဝေလီးမှာ အောင်ကို့လီးထက် နည်းနည်းပဲရှည်မည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဦးတင့်ဝေလီးကို သူ့အမေ စုပ်ပေးနေတာ တွေ့၍ ဖြစ်လေသည်။ ဦးတင့်ဝေမှာ နေ့လည် မနက်ပိုင်းများတွင် မထားနွဲ့အား နှစ်လုံးဇယားများ လုပ်ပေးပြီး ညကျလျင် အရက်သောက်တတ်လေသည်။

အချိန်တွေသည် တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးလာကာ အောင်ကိုလည်း ၁၀ တန်း စာမေးပွဲ ဖြေဆိုပြီးသွားလေသည်။ အောင်ကိုသည် ညရောက်သည်နှင့် ၁၀ တန်း နှစ်စကတည်းက သူ့အမေနားက ကျောင်းအတွက် လိုအပ်၍ ပေးရမည် သူ့အားပိုက်ဆံပေးပါလို့ တောင်းပြီး ဆေးဆိုင်မှ ပြောင်းဆွဲစက်ဝယ်ကာ ညပိုင်းအချိန်များတွင် စာကျက်ပြီးသည်နှင့် ဆွဲစက်ဖြင့် သူ့လီးရှည်အောင်ကျင့်ပြီး၊ လုံးပတ်တုတ်အောင် စာအုပ်များထဲကဖတ်ပြီး အဲ့ထဲကအတိုင်း မုံညှင်းဆီ စစ်စစ်ဖြင့် သူလီးအား ဆုပ်နယ်ကာ လုံးပတ်တုတ်အောင်ကျင့်ထား၍ ယခုဆို ၁ နှစ်ခန့်ပင် ရှိပြီး သူ့လီးမှာ အသက် ၁၅ နှစ် အရွယ်နှင့် အရှည် ၈ လက်မ လုံးပတ် လက်တဆုပ်စာလောက် ရှိလေသည်။ သူသေချာ ပေတံနှင့် တိုင်းထားတာ ဖြစ်သည်။ သူ့အမေ မထားနွဲ့အား လိုးရန်အတွက် ဖြစ်သည်။

တစ်ည အောင်ကို တရေးနိုးလာတော့ သူ့အမေအခန်းမှ စကားပြောသံများ ကြားလိုက်ရသည်။

“ကိုတင့်ဝေ ရှင့်လီးကလည်း ပျော့ဖတ်ဖတ်နဲ့။ အရက်တွေ သိပ်မသောက်နဲ့လို့ ပြောတာလည်း မရဘူး။ ရှင့်လီးက မာလည်း မမာဘူး။ ကျွန်မပါးစပ်တောင် ညောင်းလာပြီ”

ဟု ကြားရ၍ အောင်ကို အိပ်ယာမှ အသာထကာ ထရံကြား အပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။

“အဲဒါ ငါမသိဘူးဟာ။ အမူးမပြေသေးဘူး အိပ်မယ်”

ဟုပြော၍ ဦးတင့်ဝေ အိပ်သွားသဖြင့်

“သေချင်းဆိုး ကာလနာ မလိုးပေးနိုင်ရင် နင့်ကို စောက်ပတ်တောင် မပေါင်းဘူး သေနာ”

ဟုပြောပြီး သူ့အမေ မထားနွဲ့ သူမအဖုတ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းပူးထည့်၍ ပေါင်ကြီးကားကာ ကလိနေပြီး အတန်ကြာသောအခါ စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်များ စီးကျလာပြီး ငြိမ်ကျသွားမှ အောင်ကိုလည်း ပြန်လှဲကာ “အမေ့အတွက် သားဖြည့်ဆည်းပေးမယ်” ဟု စိတ်ထဲကပြောပြီး အိပ်လိုက်လေသည်။

နောက်နေ့ မနက် ရောက်သောအခါ သူ့အမေ မထားနွဲ့ တစ်ယောက်တည်း ဇယားများ လုပ်နေသဖြင့်

“အမေ ဦးတင့်ဝေ ဘယ်သွားလို့လဲ”

ဟု မေးတော့

“အဲမသာ မနက်အစောကတည်းက သူ့အသိ လာခေါ်လို့ စောက်ရည် သွားသောက်မယ်ဆိုပြီး သွားတာပဲ”

ဟု သူ့အမေက ဆဲရေးတိုင်းထွာပြီး ပြောလေသည်။ အောင်ကို သူ့အမေ အလုပ်လုပ်နေသောနေရာ ဘေးရှိ ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ပြီး သူ့အမေအား ကြည့်လိုက်လေသည်။

သူ့အမေ မထားနွဲ့သည် သူမ၏ ဆံပင်များအား ပခုံးပေါ် ဖားလျားလေးချထားပြီး မိန်းမဝတ် ဘလောက်လက်ပြတ် အကြပ်လေး ဝတ်ထားသဖြင့် သူမ ဇယားများရေး၍ လက်ညောင်းလျင် အပေါ်သို့ ဆန်တန်းကာ အညောင်းဆန့်လိုက်တိုင်း သူမ၏ အင်္ကျီမှာ အပေါ်သို့ လက်သုံးလုံးလောက် တက်သွားသဖြင့် ဖွေးခနဲ ပေါ်သွားသော သူမ၏ ခါးသားလေးများနှင့် ဗိုက်သားလေးများအား ကြည့်ကာ အောင်ကိုသည် ယခုပင် သူ့အမေအား တက်လိုးချင်စိတ်များ ဖြစ်လာပြီး ထိုစိတ်ကို မနည်းချိုးနှိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ သူ့အမေ မထားနွဲ့၏ မနိမ့်မမြင့် အရပ်နှင့် လိုက်ဖက်ညီသော အမို့အမောက် အရှိုက်အဟိုက်နှင့် သူမ၏ ကားထွက်နေသော ဖင်အိုးကြီးမှာ ခုံဘေးသို့ လျှံထွက်နေလေသည်။

အောင်ကို သူ့အမေ မထားနွဲ့ကို

“အမေ့ကို နှိပ်ပေးမယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ မထားနွဲ့က

“နှိပ်ပေးလေ သား လိမ်မာတယ် ဘာပူဆာမို့လဲ”

“သားက အမေ့ကို မပူဆာပါဘူး”

ဟုပြောကာ သူမ၏ ဇက်ကြောလေးအား ဆွဲပေးလိုက်လေသည်။ အတန်ကြာ ဆွဲပြီးသောအခါ မထားနွဲ့က

“တော်ပြီ သား”

ဟု ပြောလာသဖြင့် သူလည်း သူ့အမေ့အနားမှ ထကာ သူ့အခန်းသို့ဝင်၍ သူ့မုန့်ဖိုးများထဲမှ ဝယ်ထားသော အောရုပ်ပြများ ဖတ်နေလိုက်လေသည်။

မထားနွဲ့သည် အခုမှ အသက် ၃၄ ကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေးပြီး သူမ ပထမခင်ပွန်း ဆုံးပြီးကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်နှစ်ဆက် ထူခဲ့သည်။ သူမမှာ ဏှာထန်သောကြောင် သူမနောက်အိမ်ထောင် ကိုမြဒင်မှာ စွန့်လွှတ်ကာ အိမ်မှထွက်သွားပြီး မကြာခင် ကိုတင့်ဝေနှင့် အိမ်ထောင်ထပ်ပြုတော့လည်း အစတစ်နှစ်လောက်ပဲ သူမအားလိုးပေးနိုင်ပြီး နောက်ကျတော့ ပန်းသေသလိုဖြစ်တော့ သူမမှာ ကာမလိုအင်မပြည့် ဖြစ်နေလေသည်။

“ထားနွဲ့ ရှိလား”

“ရှိတယ် ဘာလဲမသိဘူး”

ဟုပြောပြီး သူမသည် အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့ရာ ဦးတင့်ဝေ သူငယ်ချင်းက

“ခုဏက နင့်ယောက်ျား ငါတို့နဲ့ အရက်တွေ သောက်တာ သူ့ကို များနေပြီ ပြောလည်း မရဘူး ဆက်သောက်တာ။ အခု ဦးနှောက်ကြောပြတ်ပြီး ဆေးရုံရောက်နေတယ်။ လိုက်ကြည့်လိုက်ဦး”

ဟုပြောလာသဖြင့် ဆေးရုံသို့ လိုက်သွားလေသည်။ မထားနွဲ့ ဆေးရုံရောက်တော့ ဦးတင့်ဝေ သေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် သူမကတော့ ဝမ်းမနည်းပါ။ အလကားလူ သေတာပဲကောင်းတယ် ဟု စိတ်ကပြောကာ အလောင်းအားသယ်ခဲ့ပြီး အသုဘထုံးစံအတိုင်း ရပ်ကွက်မှ လာရောက် ကူညီပေးကြပြီး ရက်လည်တော့ လူတွေလည်း ရှင်းကုန်သည်။

ညရောက်တော့ အောင်ကိုက

“အမေ ကြောက်ရင် သားအခန်းမှာ လာအိပ်
လေ”

ဟု ပြောရာ မထားနွဲ့က

“လာအိပ်မယ် သား။ အမေကြောက်တယ်”

ဟုဆိုပြီး သူ့အခန်းမှာ လာအိပ်လေသည်။ သားအမိနှစ်ဦး အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ အိပ်နေစဉ် အောင်ကိုမှ သူ့အမေ မထားနွဲ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို ငုံကာစုပ်နမ်းလိုက်ရာ သူ့အမေက သူ့အား ရွှန်းစိုတောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် သမင်မလေး၏ အကြည့်များလိုပင် ကြည့်နေလေသည်။ အတန်ကြာ နမ်းပြီးသောအခါ အောင်ကိုမှ သူ့အမေအင်္ကျီအား အပေါ်သို့ လှန်တင်၍ ပေါ်လာသော သူမ၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးအား လျှာဖြင့် ယက်ကာ နမ်းလိုက်စဉ်

“အို…. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ သား… အမေတို့က သားအမိတွေလေ မမှားသင့်ဘူးကွာ”

ဟု တိုးညှင်းစွာ ပြောလာသဖြင့်

“အမေရယ် မှားတာတွေ ဘာတွေ သားမသိဘူး…. အနှစ်နှစ် အလလထဲက အမေ့ကို သား လိုးချင်နေတာ….. ပြီးတော့ အမေ့ နောက်ယောကျ်ားတွေထက် သားလီးက ကြီးပြီး တုတ်ပါတယ်”

ဟုပြောပြီး သူ့ပုဆိုးအား ခြေထောက်နဲ့ ကန်ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့အမေပါးစပ်ရှေ့သို့ သူ့လီးကြီးကို ရမ်းပြလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူအမေ မထားနွဲ့လည်း ပါးစပ်လေဟ၍ သူ့လီးကြီးအား စုပ်ပေးနေလေတော့သည်။

အောင်ကိုသည် သူ့အမေဆံပင်များအား လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍

“အမေ ကြိုက်လား သားလီးကြီးကို”

ဟုမေးလိုက်ရာ သူ့အမေက လီးစုပ်နေရာမှ ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။

“အမေ နောက်ယောကျ်ား မယူတော့နဲ့…. သား တောက်လျှောက် အမေ့ကို လိုးပေးမယ်…. အမေ့ကို သားယူမယ်…. အမေ့စောက်ပက်ကို သားပဲလိုးမယ် ကြားလား”

ဟု ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြောလိုက်ရာ သူ့အမေက ပါးစပ်ထဲမှလီးကို ထုတ်လိုက်ပြီး

“ကြားတယ် သား… မင်းပဲ အမေ့ကို လိုးပေးရမယ်”

ဟုဆိုကာ သူမအင်္ကျီ၊ ဘရာစီယာနှင့် ထမီအား ချွတ်လိုက်ပြီး သားဖြစ်သူ အောင်ကို့အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။

ထို့နောက် သားအမိနှစ်ဦး 69 ပုံစံဖြင့် လုပ်ကြလေတော့သည်။ အတန်ကြာ လုပ်ပြီးသောအခါ သူ့အမေက သူ့ပါးစပ်အတွင်းမှ သားဖြစ်သူ၏ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်၍ သူမ၏ တံတွေးများကို လီးပေါ်ထွေးချလိုက်ပြီး လက်တဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်ကာ သူမ အကြိုက်ဆုံးပုံစံဖြင့် သူမစောက်ပက်ဝသို့ လီးကြီးကိုတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချလိုက်လေသည်။

အောင်ကို့ ရင်ဘက်ပေါ်သို့ သူ့အမေက လက်ဖြင့်ထောက်ကိုင်၍ ဆောင့်ချနေသည်ဖြစ်သဖြင့် အောင်ကိုက သူ့အမေ၏ နို့နှစ်လုံးအား လက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး သူ့အမေ စောက်ပတ်ထဲသို့ သူ့လီးကြီးဖြင့် အောက်မှပင့်ကာ လိုးနေလိုက်သည်။

“ကောင်းလား အမေ… သားလိုးတာ ကောင်းလား မိန်းမ….”

“ကောင်းတယ်… အမေ့လင်လေး… သားရယ်…. အား… အ… ပင့်လိုးပေး ယောက်ျား… အမေ့ လင်လေး… မိန်းမ ပြီးတော့မယ်…”

“ပင့်လိုးနေပြီ… မိန်းမ…. စောက်ပတ်ကြီးကို ပင့်လိုးနေပြီ”

ဟု ပြောကာ တလစပ် လိုးပေးလိုက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် သူ့အမေ၏ စောက်ရည်များ သူ့ပေါင်ခြံသို့ စီးကျကာ ပြီးသွားလေတော့သည်။ အောင်ကိုလည်း သူ့အမေ့အားဖက်၍ အောက်မှ ပင့်လိုးလိုက်ပြီး သိပ်မကြာခင်

“အ… မိန်းမ…. အမေ… သားပြီးပြီ ပြီးပြီ”

ဟုဆိုကာ သူ့အားမွေးထုတ်ခဲ့သော သူ့အမေ၏ စောက်ခေါင်းကြီးထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။

ထို့နောက် သူ့အမေနဲ့သူ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် နားနေပြီး အတန်ကြာသောအခါ

“ကောင်းလိုက်တာ… အမေရာ… အမေ့စောက်ပတ်ကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်… အမေ့တကိုယ်လုံးကို ချစ်တယ်”

“ချစ်လေ ငါ့သားရဲ့… ဒီညကစပြီး အမေက သားရဲ့မယား ဖြစ်သွားပြီ…. လင်လေး သဘော… သားသဘော…. ယောကျ်ားသဘော”

ဟုဆိုကာ ပြောလိုက်လေသည်။ အောင်ကို အိပ်နေရာက ထလိုက်ပြီး သူ့အမေပေါင်ကြား ဒူးထောက်ဝင်ကာ သူ့အမေ့ စောက်ပတ်ဝသို့ လီးကြီးတေ့ကာ ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။

“ဘွစ်… ဇွိ… ဗြလစ်….”

“ဘွတ်… ဒုတ်… ပလောက်… ဖွတ်…..”

“သားလိုးတာ ကောင်းလား အမေ… မိန်းမ”

“ကောင်းတယ် … ယောကျ်ားရေ…. သား… မိန်းမစောက်ပတ်ကြီးကို ဆောင့်လိုးပေး…”

“စိတ်ချ လိုးခွဲပစ်မယ် ဒီစောက်ပက်ကြီးကို… ဆောင့်လိုးပစ်မယ်…”

ဟုပြောကာ သူအမေ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်၍ တအုံးအုံး တဖုံးဖုံးနှင့် အိမ်ကြမ်းခင်းများ တကျွီကျွီ မြည်သည်အထိ ဖိကာ ဆောင့်လိုးနေလေတော့သည်။

အောင်ကို သူ့လဥနှစ်လုံးပါ သူ့အမေ စောက်ပက်ကြီးထဲ ကျွံဝင်မည့်အလား လိုးနေလိုက်ရာ မထားနွဲ့သည် မိမိ၏ သားအရင်းက သူမစောက်ပက်အား ဆောင့်၍ လိုးနေသည်ဖြစ်၍ ယခင် ယောကျ်ားများနှင့် အလိုးခံရတာထက် အရသာပိုရှိပြီး ပို၍ကောင်းသည်ဟု ခံစားရနေပါတော့သည်။

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သားအမိနှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွဋ်အထိပ်သို့ ပြိုင်တူပင် တက်လှမ်းရောက်ရှိ သွားကြလေတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။

စိတ်ရဲ့စေလိုရာအတိုင်းတာ နေမယ်ဆို (စ/ဆုံး)

စိတ်ရဲ့စေလိုရာအတိုင်းတာ နေမယ်ဆို (စ/ဆုံး)

(ကပ်ကိုးဇာတ်လမ်းလေးပါ)
ရေးသားသူ – Tun Tun

ကျွန်မ နာမည်က သီတာပါ။ အသက်က ၂၅ ပေါ့။ ကိုကျော်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ၄ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ။ ကျွန်မဟာ အတော်လှတဲ့အထဲမှာပါတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ကျောင်းတက်တုန်က Major Queen အပြင် အခြား Talent ပိုင်း အကပိုင်းတွေမှာပါ ထူချွန်ခဲ့ပြီး ကောင်းလေးတွေကြားမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တာပေါ့။

ကိုကျော်နဲ့ မတွေ့ခင် ရည်စား ၈ ယောက်လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကိုနဲ့က ၆ လလောက်ပဲ ကြိုက်ပြီး စိတ်မချလို့ ကျမကို လက်ထပ်ခဲ့တာပါ။ စိတ်မချဆို ကျွန်မက ယွတယ်လို့ ဆိုရမလိုပဲ။ ကိုကျော်နဲ့ မတွေခင်တည်က အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး။ တွဲခဲ့တဲ့သူ တော်တော်များများနဲ့ နေခဲ့ဖူးလို့ အကြိမ်တောင် မမှတ်မိဘူး။

ကျွန်မ ကိုကျော်နဲ့ ယူပြီးတော့ ပုံစံမျိုးစံနဲ့ နေဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ Porn ကားတွေကြည့်ပြီး မျိုးစုံ စမ်းခဲ့ကြတာ ၄ နှစ်ကျော်လာခဲ့ပြီပေါ့။ အဲ့တာကြောင့် နောက်ပိုင်း သိပ်ပင်မလိုးဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ကျွန်မလည်း ကိုကျော်ကို စိတ်မပါလို့ သိပ်မပေးတာလဲ ပါတာပေါ့။ တစ်လမှ ၄ ကြိမ်လောက်ပဲ နေဖြစ်တယ်။ နေရင်လည်း ကျမစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကိုကျော်ကို ပေးမပြီးတော့ဘူး။ ကွန်ဒုံးမသုံးရင် အပြင်ပဲ ပန်းခိုင်တယ်။

ဘာလို့ဆို ကျမခန္ဓာကိုယ်က တားဆေးကြောင့် အနည်ငယ် ဝလာလို့ပါ။ ၁ဝ ပေါင်လောက် တက်သွားတယ်ထင်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင် ကျွန်မ ကလေးမယူချင်သေးလို့ ကိုကျော်ကို ကျွန်မအထဲ ပေးမပြီးတာ ၁ နှစ်ကျော်လာပြီ။ သူကလည်း သိပ်စိတ်မဝင်စား ကျွန်မအဖုတ်ကို လိုးရရင် ကျေနပ်နေတာဆိုတော့။

တစ်နေ့တော့ ကျွန်မတို့ လုပ်နေတဲ့ ဆိုင်ခွဲတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာ ထွက်သွားပြီး ပြသနာတစ်ခု ပေါ်လာလို့ ကျွန်မနဲ့ကို အဲ့ဆိုင်ရဲ့ အပေါ်ထပ် အခန်းမှာ ခဏသွားနေရင်း ကိုကျော်ကိုယ်တိုင် ဆိုင်ကို ဦးစီးတယ်။ အဲ့မှာ သတိထားမိတာက ကျွန်မ ဆိုင်ဆင်းထိုင်ရင် ကျွန်မကို ကောင်းလေးတွေအပါအဝင် အစ်ကိုကြီးတွေရော ယောကျာ်တွေရဲ့ မျက်စိတွေက ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်မှာချည်းပဲ။ ဟီးဟီး။

ချည်သားထမိန်လေးနဲ့ လည်ဟိုက်ဝတ်ထားတဲ့ မြန်မာဝတ်စုံလေးနဲ့ ကျွန်မကို ဘယ်​‌ယောက်ျားက မလိုးချင်ပဲ နေမှာတုန်း။ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာတောင် ကျွန်မသာ အခုနေ ထမိန်ချွတ်ချလိုက်ရင် အကုန်များ တက်လုပ်ကြမလားလို့ တွေးရင်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်လေး အရည်တွေ ရွှဲနေတယ်။

သူတို့ထဲမှာမှ ဇွဲ ဆိုတဲ့ ၂၀ ကျော် ကောင်လေးကို သတိထားမိတယ်။ သူက တော်တော်ချောတယ်။ ပြီးတော့ သူက ဒီရပ်ကွက်က ကောင်မလေးတွေရဲ့ အသဲစွဲဆိုလားပဲ။ သူဆို ကျမတို့ဆိုင်ကို နေ့တိုင်းလိုလို လာပြီး ကျွန်မကို လာငမ်းနေတာ။ တွေးနေရင် သူကျွန်မဆီကို လျှောက်လာတယ်။ ပြီးတော့

“မမ ဘယ်လောက်ကျလဲ ခင်ဗျ”

‘ 4200 မောင်လေး’

“မမက ဝန်ထမ်းအသစ်လား အရင်က မမြင်ဖူးလို့”

“မမက ပိုင်ရှင် ကိုကျော်ရဲ့ ဇနီပါ”

“အော် အဲ့တာကြောင့် မမက အရမ်းလှနေတာကိုး သွားလိုက်ဦးမယ်နော် မမ တာ့တာ”

သူနဲ့နောက်ပိုင်း ခဏခဏ စကားပြောဖြစ်လို့ အတော်တောင် ရင်နှီးလာတယ်။ ကျွန်မရဲ့ Fb account ပါတောင်းလို့ ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ည သူ ကျွန်မကို စကားလာပြောတယ်။

” Hi မမ ”

‘ အွန်းမောင်လေးပြော’

” မမပုံလေးတွေ လိုက်ကြည့်နေတာ … မမက …. ကျောင်းက Queen ကိုး… အဲ့တာကြောင့် ဒီလောက်လှနေတာ”

‘ ဟွမ်း ဇွတ်မြောက်နေတာ မုန့်ကျွေးပါ့မယ်ရှင့်’

“ကျနော်က မုန်စားချင်တာ မဟုတ်ပါဘူးနော်”

‘ဘာစားချင်တာတုန် ကျွန်မ ကျွေးပါ့မယ်ရှင့်’

“မမကိုစားချင် ဟီဟီး ကျွေးမှားလား”

‘ကျွေးမယ်လာစား မမယောက်ျား သိရင်တော့ ကိုယ့်ဟာကိုရှင်း’

“ဟိတ် သီတာ ဘာတွေပြုံးနေတာတုန်း မိန်မရဲ့”

‘ ဟာ ကိုကလဲ လန့်တာ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဟီဟီ’

“ဘာမှမဟုတ်လဲ ပြပါဦး….. အံမယ် ငါ့မိန်မကို လာပိုးနေတာကို ငါ့မိန်မက အရမ်းလှလို့နေမယ်”

‘ဘာက ပိုးရမှာတုန်း အဲ့ထက် ပိုအဆင့်မြင့်တယ်… တစ်ခါတည်း အိပ်ယာပေါ်ပါ ခေါ်နေတာ သိရဲ့လား’

“ဘာလဲ သီတာက လိုက်မလို့လား လိုက်ချင်ရင် လိုက်သွားလိုက်”

‘ တကယ်လား လိုက်သွားချင်တာ တပိုင်းသေနေပြီ’

“နှစ်ကယ်… ပေး သီတာ့ဖုန်း ကို့ကိုပေး”

“မောင်လေးသာ တကယ်စားချင်ရင် လာစားနော် မမက အဆင်သင့်ပဲနော်”

‘ဟာ ကို… ဘာတွေလျှောက်ရေးနေတာတုန်း သီတာကို တမျိုးထင်ပြီး တကယ်လုပ်နေတော့မယ်… ကိုကတော့ကွာ’

“မိန်မပဲ တကယ်လိုက်သွားချင်တာဆို”

‘ကိုကတော့လေ ကိုယ့်မိန်မကိုများ သူများနဲ့ အိပ်ဖို့များ သဝန်မတိုဘူးလား’

“သီတာရယ်… သီတာ ကိုနဲ့နေရင် စိတ်မပါဘူးဆိုတာ သိပါတယ်… ပြီးတော့ မိန်မ အဖုတ်ကိုနှိက်ပြီး အာသာဖြေနေတာတွေကို ကိုတွေ့ပါတယ်… ကို့ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်တာထက်စာရင် ကိုယ့်ရှေ့မှာက တော်သေးတာပေါ့”

‘ကိုရယ် သီတာ ကို့ကို စိတ်မပါပေမယ် အဲ့လို မလုပ်ပါဘူး ကိုရယ်’

“ရပါတယ်ကွာ… သီတာ အဲ့ကောင်လေးနဲ့ ခံချင်နေတယ်မလား”

‘အွန် ခံချင်တာ… အဲ့တာ ကို့ကိုမချစ်လို့ မဟုတ်….’

“တော်ကွာ…. အဲ့ဆိုပြီးရော မနက်ဖြန်ပဲ အကောင်အထည်ဖော်မယ်”

“ညီလေး ကိုပါ… မုန့်ဆိုင်က ပိုင်ရှင် ကိုကျော်ပါ”

”ဟုတ် ဟုတ် အစ်ကို.. ”

“ငါ့ညီကို မေးမလို့ကွာ… မင်းစိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းဖြေ အစ်ကို စိတ်မဆိုးဘူး”

”ဟုတ်ဟုတ် အစ်ကို”

“မင် အစ်ကို့မိန်းမ မသီတာကို လိုးချင်လား”

”ဟာ အစ်ကို အဲ့တာ”

“လိုးချင်လားပဲဖြေပါ တခြားမတွေးနဲ့ ညီ”

“ဟုတ် အစ်ကို လိုးချင်ပါတယ်”

“မင်းလိုးချင်ရင် မနက်ဖြန် လိုးမလား အစ်ကို့မိန်မ မသီတာကို”

“ဟုတ် အစ်ကို တကယ်လား”

“တကယ် မင်းသားဘောတူရင် အဆင်ပြေပြီ… ဒါပေမဲ့ မင်းနှုတ်တော့ လုံပါစေ…. မဟုတ်လို့ကတော့ မင်း မလွယ်ဘူး​နော်”

“ဟုတ်အစ်ကို စိတ်ချပါ”

“ဟုတ်ပြီ… မနက်ဖြန် မင်ငါ့မိန်းမကို ဘယ်လောက်ဖြုတ်နိုင်မလဲ ကြည့်မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို”

အဲ့နေ့က ကျွန်မတောင် မယုံနိုင်။ ကိုကျော်က မနက်ဖြန်ပင် ဇွဲနဲ့ကျွန်မ လိုးဖို့ စီစဥ်လိုက်တယ်။ မနက်ဖြန်ကိုတွေးပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်လည်း အရည်တွေ ရွှဲနေရောပဲ။ အဲ့နေညက ကိုနဲ့နေတော့ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လိုးဖို့တောင်းတယ်။

‘ဟိုးထားဆရာ မနက်ဖြန်လိုးရင် ချောင်နေမယ်… နောက်မှပဲ လိုးတော့… မိန်မ စုပ်ပေးမယ်’

ကိုလည်း အဲ့နေ့က ခါတိုင်းနဲ့မတူပဲ ၂ ပတ်လောက် စုထားတဲ့ လရည်တွေ တော်တော်မျာများကို ကျွန်မထမိန်ပေါ်ကို ပန်းလိုက်တယ်။

နောက်နေ့ကျတော့ ကျွန်မတို့ ချိန်ထားတဲ့အချိန် နီးလာတော့ ကျွန်မ ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ ခါတိုင်း ဆိုင်ထိုင်သလိုပဲ ချည်သားထမိန်အမည်းလေး၊ လည်ပင်းဟိုက် အနီလေးနဲ့ ဝတ်ထားတယ်။ အတွင်းခံရော ဘော်လီရော မဝတ်ခဲ့ဘူ။ ဘောလီမပါလို့ ကျွန်မနို့က နို့သီးခေါင်းလေးတောင် ရေးရေးလေး မြင်ရတယ်။ ကျွန်မ စောက်ဖုတ်အုံကြီး တစ်ခုလုံးလည်း ရွပြီး အရည်တွေ ရွဲနေတယ်။

ချိန်ထားတဲ့ ဟိုတယ်ရောက်​တော့ အခန်ကို booking လုပ်ပြီး ဇွဲအလာကို စောင့်နေတယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက်နေတော့ ဇွဲ အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ ကိုက စပြောတယ်။

“ကဲ ညီလေး… မင်းသီတာကို ကြိုက်သလိုသာ လှော်ပေတော့… သူပြီးတဲ့ အထိပေါ့”

“သီတာလည်း စိတ်လွတ်ကိုလွတ်သာ ခံနော်… ကိုမရှိဘူးလို့ သဘောထားပြီး မင်အရင် ကိုနဲ့ မယူခင်တုန်းက ကဲခဲ့တုန်းက ခံသလိုသာခံ”

‘ခံမှာခံမှာ မနေ့ကတည်းက ခံချင်လို့ ရွနေတာ သိလား’

“ကဲ ညီလေး သူကတော့ အဆင်သင့်ပဲတဲ့… မင်စတော့မလား… ရော့ ကွန်ဒုံး”

ဇွဲက ၆ လက်မနီနီးရှိတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကွန်ဒုံးစွပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို လှဲချပြီး ကျွန်မထမိန်ကို ဆွဲမချွတ်ပဲ ထမိန်အောက်ထဲဝင်ပြီး ကျွန်မ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါရ ယက်တော့တာပဲ။

‘အား မောင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ’

‘အား မောင်… မမ အရမ်းကောင်းနေပြီ… အား အား မမပြီးတော့မယ်… အား အား အား မမပြီးပြီ’

ကျွန်မပြီးခါနီးတော့ ဇွဲက ကျွန်မထမိန်အောက်ကနေ ထွက်ပြီး ကျွန်မထမိန်ကိုလှန်ပြီး သူလက်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်ဆွပေးတယ်။ ကျွန်မလည်း နောက်ဆုံး မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တာ ကျွန်မထမိန်ပေါ်တွေ ပေကုန်ရောပဲ။

ကျွန်မ တစ်ချီးပန်းပြီး နားမယ်ရှိသေးတယ် သူ့လက်က နောက်တစ်ခါ ဆက်ဆွပြန်တယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်မ ပြန်ကောင်းလားတယ်။

‘မောင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ’

“မမ မောင် လိုးတော့မယ်နော်”

‘လိုးပါမောင် မမစောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို ထည့်ပြီး လိုးပေးပါ’

ကျွန်မ စောက်ဖုတ်က မလိုးဖြစ်တာ ၂ ပတ်လောက် ရှိနေပြီဆိုတော့ သူ့လီးစဝင်တုန်းက ကြပ်ပြီးစီးပိုင်နေရော။ သူ့လီးရှည်တာကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့။

“အား မမရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ… မမ စောက်ဖုတ်က အပျိုလေးကျနေတာပဲ… ဒီလောက် စီးနေရတာလဲ… အား အား အား”

‘လိုးမောင် မမစောက်ဖုတ်စီးစီးလေးကို ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား… လိုးသားလိုး… မမစောက်ဖုတ် ကွဲအောင်သာလိုး… သူများမိန်မ လိုးရတာ မညာနဲ့… စောက်ဖုတ်ပြဲအောင်သာ လိုးပစ်’

“လိုးမှာ ကောင်မ… နင်က အရမ်းတောင်းတနေတာဆိုတော့ နင့်ကို ဖာသယ်မလို လိုးမှာ”

‘လိုးပါ အား အား’

သူလည်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို အဝင်အထွက် မှန်မှန်နဲ့ ဆောင့်လိုးတာ အချက် ၃၀ လောက် ရောက်တော့ ကျွန်မစောက်ဖုတ်က ညစ်ညစ်ပေးနေပြီး ကျွန်မ ပြီးချင်လာပြန်တယ်။

‘လိုပေး မမ ပြီးတော့မယ်… အား အား ကောင်းတယ်… လိုးလိုး ဆက်လိုး အား… မမစောက်ဖုတ်တော့ ချောင်နေပြီ… အား အား ကောင်တယ်… ပြီးပြီ မောင်လေး အား အား’

ကျွန်မ နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားတော့ ခဏ အမောဖြေပြီး နောက်တစ်ချီလိုးဖို့ စဖို့လုပ်တော့

‘ခဏ မောင်လေး’

ဆိုပြီး သူ့လီးက အစွပ်ကို ချွတ်လိုက်တယ်။

“အား မမ ဘာလုပ်တာလဲ”

ဇွဲက မေးတယ်။ ကိုကလည်း လီးထုနေရင်းနဲ့

“သီတာ မင်း တားဆေး မသောက်တော့တာ ဖြစ်မလား”

‘အား ကိုကလဲ အစွပ်နဲ့က အရသာ သိပ်မရှိဘူး… အစိမ်းလိုးမှ ပိုထိတာ… ကိုပဲ သီတာ ကြိုက်သလာက်ကဲဆို’

“ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ့်မိန်းမ သဘောပါကွာ”

‘ ဇွဲ မောင်လေး ပြီးခါနီရင် မမစောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်နော်’

“ဟုတ် မမ…. မမ ထည့်ပြီနော် ”

‘အွန်ထည့်လိုက် မောင်လေး’

“အား မမရယ်… မမစောက်ဖုတ်က နွေးနေရောပဲ… ပြောသာပြောရတာ မမစောက်ဖုတ်ကို အစိမ်ပဲ လိုးချင်တာ”

‘လိုး မောင်… အား ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေး’

ကျွန်မကို ဒီတစ်ခါတော့ ဇွဲက ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မက အခုထိ ထမိန် မကျွတ်သေးပါဘူး။ သူ ကျွန်မကို ထမိန်လှန်ပြီးပဲ လိုးနေတာပါ။ ကျွန်မကို အခု Doggy လိုးမယ် ထင်တယ်။

ကျွန်မ ဖင်ကုန်းလိုက်တော့ ပြူထွက်လာတဲ့ အဖုတ်လေးကို ဇွဲက လီးနဲ့ အတွင်းအဆုံးထိ စိုက်ပြီးမှ တစ်ချက်ချင်း ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးတယ်။ သူရဲ့ လိုးချက်တွေက ထိလွန်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်မသားအိမ်ထိပါ လာလာထောက်တယ်။ သူ့လီးသာ ဒီထက်ပိုရှည်ရင် ကျွန်မသားအိမ်ထဲတောင် ဝင်မလားပဲ။ ဒီလီးနဲ့သာ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်ရင်တော့ သားအိမ်ထဲ ပြည့်လျှံကုန်မှာ။ ကျွန်မလည်း ဗိုက်ကြီးမှာ သေချာတယ်။

အဲ့လိုတွေးနေရင်နဲ့ ကျွန်မ ပိုထန်လာပြီး နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီး ပြီးချင်လာတယ်။

‘ကောင်းတယ် မောင်… မမ ထပ်ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်… ဆောင့်ဆောင့် နာနာလေးသာလုပ်ပါ…. အား အား….. ပြီးပြီ အား အား’

ကျွန်မလည်း နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားပြီး တော်တော် မျော့သွားတယ်။ ပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး အမောဖြေနေတုန်း ခုနမှပြီးထားတဲ့ ကျွန်မစောက်ဖုတ်လေးကို ဇွဲက အနားမပေးပဲ သူ့လီးထည့်ပြီး လိုးပြန်တယ်။ လီးကို အရင်းထိ ဆွဲထုတ်ပြီး အဆုံထိ ပြန်ဆောင့်သွင်းပြီးကို လိုးတာ။

အချက် ၄ဝ လောက် ဆောင့်လိုးပြီးတော့ သူလည်း ပြီးချင်လာတယ် ထင်တယ်။ ဆောင့်ချက်တွေ ပိုမြန်လာတယ်။ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲကနေ သူလီးကိုချွတ်ပြီး ကျွန်မလှန်ထားတဲ့ ထမိန်ထဲကိုပဲ သူ့လရည်တွေ ပန်းထုတ်တော့တယ်။

‘သန်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်… လရည်တွေက အများကြီး… မမထမိန်တောင် ရွဲသွားတာပဲ’

အခုမှ ကိုကျော်ကို သတိထားမိတယ်။ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း ပြီးချင်လာတယ်ထင်တယ်။ ကျွန်မနားတိုးလာပြီး ခုန ဇွဲပြီးသလိုပဲ ကျွန်မဗိုက်အထိ လှန်ထားတဲ့ ထမိန်ပေါ်ကိုပဲ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။

‘ကိုရယ် ခါတိုင်းထက် ပိုများလိုက်တာကွာ… ကိုယ့်မိန်မကို သူများတက်လိုးတာ အဲ့လောက်တောင် ကြိုက်တာလား’

အဲ့နေ့က ကျွန်မ သုံးချီ ပြီးသွားတယ်။ ရေးချိုးပြီး အိမ်ပြန်တော့ ထမိန်တစ်ခုလုံး လရည်တွေ ရွှဲနေလို့ ဝတ်လိုက်တော့ အကွက်လိုက်ပဲ။ ကျွန်မလည်း လဲစရာ အပိုပါမလာ​‌တော့ အဲ့အတိုင်းပဲ ပြန်လာလိုက်ရတယ်။ နောက်ရက်တွေလည်း ဇွဲနဲ့ စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ ကျွန်မ စောက်ဖုတ်ပုံတွေ တောင်းတော့ ကျွန်မလည်း ထမိန်လှန်ပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ပို့ရတာ ခနခနပဲ။

“မမ မောင့်ကို မစောက်ဖုတ်ပုံ ပို့ပေး”

‘မောင်ကလဲ အခုဆိုင်ထဲမှာ ဆိုင်ထိုင်နေတာလေကွာ… မနက်က ပို့ပေးထားတယ်လေ’

“မရဘူး မမစောက်ဖုတ်ကို အမြဲတန် Live show ကြည့်သလို ကြည့်ချင်တာ”

‘မောင်တော့လေ’

ကျွန်မလည်း အိမ်သာထဲသွားပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ပို့ပေးလိုက်တယ်။

နောက် ၁ ပတ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်မ ပြန်ရွလာတယ်။ ကိုက လိုးပေးပေမယ့် ဇွဲနဲ့လိုးတာပဲ ပြန်တွေးမိရင် ခံချင်လာပြန်ရော။ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ဆို အဲ့အကြောင်းတွေးတာနဲ့ အရည်စိုလာရောပဲ။ ကိုက အဲ့နေ့ညက ကျွန်မစိတ်ကို သိလို့ထင်တယ် ပြန်စလာတယ်။

“သီတာ ရွနေတယ်မလား ဇွဲနဲ့ ခံချင်လို့”

‘ဟုတ်တယ် ဟီဟီ… ကိုဘယ်လိုသိလဲ’

“သိတာပေါ့… ကို့မိန်မ အဲ့လောက် ရွထနေတာကို”

‘သီတာ သွားခံရင် ကိုခွင့်ပြုမှာလား’

“သီတာ ခံချင်ရင် သွားခံပေါ့… ဒီတစ်ခါ ကိုမလိုက်တော့ဘူး… ဒါပေမဲ့ video တော့ ရိုက်လာခဲ့”

‘မနက်ဖြန်ခံမယ်လေ ဟီဟီ… နေပါဦး မနက်ဖြန် ကိုမအားဘူး အဆင်သွားမှာဆိုတော့ သူ့ကိုပဲ အိမ်ခေါ်ပြီး ခံပစ်လိုက်မယ်’

“Ok ရတယ် ကိုပြန်လာရင် မိန်မကို ထပ်လိုးဦးမှာနော်”

‘လိုးပေါ့ ကိုကလဲ’

ကျွန်မ နောက်နေ့ Camera လေးတစ်ခုပြင်ပြီး အိမ်မှာနေရင်း ထမိန်နဲ့ အင်္ကျီ စပန့်အပါလေးနဲ့ပဲ ဇွဲ အလာကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ တစ်နာရီလောက်နေတော့ ဇွဲရောက်လာတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ကျွန်မကိုဖက်ပြီး ကျွန်မဖင်တွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ နယ်ပြီး ကျွန်မကို စနမ်းတယ်။

“မရယ် မက ဘာမှမပြင်ထားလည်း အရမ်းလှတာပဲနော်… မကို ဘယ်လောက်လွမ်းနေလဲ သိလား”

‘အံမယ် လွမ်းရအောင် ကျွန်မက ရှင့်မယား မဟုတ်ပါဘူးနော်’

“မယားမဟုတ်လဲ ညားနေပြီပဲဟာ… ကျွန်တော်ကတော့ မမဘက်သာ သဘောတူရင် လက်ထက်ယူဆို ယူရဲတယ်”

‘စိတ်ကူးတွေယဥ်မနေနဲ့ ကောင်လေး… မယားမဟုတ်လဲ လိုးနေရတာပဲ… လိုးမှာသာလိုး’

“လိုးမှာပေါ့ မမရယ်”

ကျွန်မထမိန်လေးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ကျွန်မတို့အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို စလျက်ပါတော့တယ်။

‘အား ကောင်းလိုက်တာကွာ… သေတော့မှာပဲ မောင်လေးရယ်… ဘာလို့ အဲ့လောက် တတ်နေတာလဲကွာ အား အား’

ကျွန်မလည်း သူ့ရဲ့ လျက်တဲ့ဒဏ်ကြောင့် ကျွန်မစောက်ဖုတ်လည်း အရည်တွေရွှဲပြီး တအားရွလာတယ်။

‘အား အား မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့ လိုးပါတော့ကွာ မမစောက်ဖုတ်ကို လိုးပါတော့’

“မမ ထည့်တော့မယ်နော်”

‘ထည့်လိုက် ဇွဲ… မမအရမ်းခံချင်နေပြီ ထည့်ပေး’

“အား မမရယ်… မမစောက်ဖုတ်က ကောင်းလိုက်တာကွာ… အရမ်းကိုစီးပြီး ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်… တော်တော် ထိန်သိမ်းထားလို့ထင်တယ်”

ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်မက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ပါတယ်။ ဝိတ်လည်းထိန်းသလို ကျွန်မ ရွချင်သလောက်ရွ၊ ခံချင်သလိုခံပြီးရင် ပြန်ပြီး ထိန်းသိမ်းပါတယ်။ ကျွန်မ စောက်ဖုတ်ကြီး ကျယ်ပြီး ဖုံးထားတဲ့ အရွက်လေးတွေ လန်ကုန်မှာကို မလိုလားပါ။ အမြဲကြပ်ပြီး စီးစီးလေးဖြစ်နေအောင် Gym ဆော့ထားသူပါ။

အခုတော့ အဲ့လိုထိန်းသိမ်းထားတဲ့ အဖုတ်လေးကို ဇွဲက အားရပါရ လိုးနေတာပေါ့။ ကျွန်မသာ သဘောတူရင် နေ့တိုင်း လာလိုးလောက်တယ်။ အဲ့လိုတာဆို ကျွန်မစောက်ဖုတ်လည်း သူ့လီးဒဏ်နဲ့ ကျွန်မရဲ့ စောက်စိကို ဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်ဝက အဖတ်လေးတွေ ပြဲအားပြီး ကျယ်ကုန်မှာ သေချာတယ်။ ကျွန်မလည်း ဇွဲရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ပြီးလုနီးနီး ဖြစ်လာတယ်။

‘အား ဇွဲရယ် မမပြီးတောမယ်… အား အား ပြီးပြီ’

ကျွန်မပြီးတော့ ခဏနားနေတယ်။ ဇွဲကိုကြည့်လိုက်တော့ တန်းလန်းကြီးမို့ သူ့ရဲ့လီးကြီးက သံချောင်းလိုမာပြီး ထောင်နေရောပဲ။

‘ဇွဲမပြီးသေရင် ပြီးအောင် လုပ်လိုက်တော့လေ’

ဇွဲလည်း ကျွန်မ ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ နွားသိုးကျိုးပြတ်သလိုကို ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ သန်ကလဲသန် ထန်ကလဲထန်သလို ကျွန်မကို အရင်ကတည်းက လိုးချင်သူမို့ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုးနေပုံပဲ။

ကျွန်မလည်း သူကောင်းအောင် အဖုတ်အတွင်းထဲကနေ သူ့လီးကို ညှစ်ပေနေတယ်။ ကျွန်မ ညစ်တာကြောင့် သူလည်း မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်ထင်တယ်။ ကျွန်မ စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ထုတ်ဖို့ လုပ်တော့ ကျွန်မခြေထောက်နဲ့ သူ့ကျောဖက်ကနေ တွန်းပြီး သူ့လီးကို မကျွတ်အောင်း ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။

“အား မ မောင်ပြီးတော့မယ်”

‘အွန်း ပြီးလိုက်လေ’

“မမခြေထောက် ဖယ်ပေးပါဦး အပြင်ထုတ်မရဘူး မမ အား ”

‘ရတယ်ဇွဲ ဒီအတိုင်းပဲပြီးလိုက်’

“ဒီအတိုင်းပြီးရင် မမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ကုန်မှာပေါ့”

‘အွန်းလေ စောက်ဖုတ်ထဲပဲ ပြီးခိုင်တာ’

“အား မမ ကျွန်တော် အစွပ်မပါဘူးလေး….”

‘ဇွဲကလဲကွာ ပြောရခက်လိုက်တာ မမအဖုတ်ထဲကို ပန်းထည့်လိုက်လို့ ပြောတာ’

“ဖြစ်ပါ့မလား မမ အား အား ကျွန်တော်နီးနေပြီ အား အား”

‘ဟုတ်ပြီ ဇွဲလရည်တွေ မမစောက်ဖုတ်ထဲကို ပန်းထည့်လိုက်… အထဲအဆုံးထိရောက်အောင် ပန်းထည့်လိုက်’

“အား ပြီပြီ မမ အား မမ စောက်ဖုတ်ထဲကို အား အား အား”

‘ကောင်းတယ် ပန်ထည့်ပေး ဇွဲ မမစောက်ဖုတ်ကို အရင်းထိစိုက်ပြီး ပန်ထည့်လိုက် အား အား’

ဇွဲလည်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လရည်တွေကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပန်ထည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း နွေးခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ကိုမဟုတ်ပဲ သူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ လရည်တွေကို ကျွန်မသားအိမ်ထဲ ရောက်အောင်ကို ပန်းထည့်ခံနေတာကို တွေးရင်နဲ့ ကျွန်မလည်း နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားတယ်။

‘အား ဇွဲရယ် များလိုက်တဲ့ လရည်တွေကွာ… မ စောက်ဖုတ်ထဲ ပြည့်သွားတာပဲ’

“ဟုတ်လား မမ… မမစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲကွာ… ဟိုနေ့ကတည်းက အထဲမှာပဲ ထည့်ချင်တာ မမယောက်ျား ရှိနေလို့”

‘ဇွဲရယ် ထည့်ချင်တာများ ထည့်လိုက်ရောပေါ့… မမလည်း အဲ့နေ့က မမအထဲကိုပဲ ပန်းစေချင်တာကွာ’

“အား ဒါနဲ့ မမ ဆေးရော သောက်ထားလို့လား”

‘ဟင့်အင်’

“မမ ကျွန်တော့်လရည်တွေနဲ့ ဗိုက်ကြီးသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

‘မသိဘူးကွာ ညကျရင် မမယောကျ်ာကိုပါ ထည့်ခိုင်းလိုက်မယ်… ကြီးချင်တဲ့လူနဲ့သာ ကြီးတော့’

“မမ ဆေးလည်းမသောက်ပဲ မမဘာလို့ အစ်ကိုနဲ့ ကိုယ်ဝန် မရသေးတာလဲ”

‘မရအောင် နေလို့ပေါ့ကွာ… မမလည်း မလိုချင်သေးတာနဲ့ သူ့ကို အပြင်မှာပဲ ထုတ်ခိုင်းတာများတယ်’

“အခု ကျွန်တော် မမအထဲမှာ ပြီးထားတာဆိုတော့ တော်ကြာ မမ ကျွန်တော်နဲ့ ကိုယ်ဝန်ရသွားဦးမယ်… ကျွန်တော် အရေးပေါ်ဆေး ဝယ်ပေးရမလား”

‘ရပါတယ် ထားလိုက်တော့… မမယောက်ျားလည်း တစ်ခါတစ်လေ မမအထဲ ပြီးတာပဲ မရပါဘူး… ပြီးတော့ မမသာ ကိုမဟုတ်တဲ့ အခြားသူရဲ့ လရည်တွေနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရမလားဆိုတာကြီးက ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလို့ ဟီဟီး’

‘ဟယ် ပြောရင်းနဲ့ကို သူ့ဟာကြီးက မာလာပြန်ပြီ သန်လိုက်တာကွာ’

“မမ နောက်တစ်ချီလောက် လုပ်ရအောင်ကွာ”

‘ဟိုထားဆရာ မမစောက်ဖုတ်ကို မလုပ်နဲ့ နို့နဲ့လုပ်ပေးမယ်’

ကျွန်မလည်း နို့နှစ်ဖက်နဲ့ ကောင်လေးကို လုပ်ပေးရင်းနဲ့ ပလွေပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ ပြုစုမှုအောက်မှာ ကောင်လေးလည်း မခံနိုင်တော့ပဲ ကျွန်မ မျက်နှာပေါ်ကို ပန်းလိုက်တယ်။ မျက်နှာတွေရော ရင်ဘက်ပေါ် နို့တွေပေါ်ပါ ရွှဲသွားတယ်။

‘မောင်ကလဲကွာ… မ မျက်နှာပေါ်တွေမှာ အကုန်ပေကုန်ပြီ’

“မရယ် မရဲ့မျက်နှာလေးကို စတွေ့ကတည်းက ပန်းချင်နေတာ… အခုကျတော့ ကောင်းလိုက်တာကွာ”

‘တော်ပြီကွာ ထတော့… မမယောကျ်ား ပြန်လာတော့မယ်… ပြန်တော့… နောက်နေ့ကျမှ လာတော့’

ဇွဲပြန်သွားတော့ ကျွန်မလည်း ထမိန်တွေ အင်္ကျီတွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ခဏအမောဖြေနေတုန်း ကိုပြန်လာတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီ တံခါးနားတင် ကျွန်မကို နမ်းတော့တာပဲ။ ကျွန်မမျက်နှာက ဇွဲလရည်တွေ ပန်းထားလို့ သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ရသေးတာကြောင့် မနမ်းစေချင်ပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲမှာလည်း ဇွဲထည့်ခဲ့တဲ့ အရည်တွေက အခုထိ ရှိနေတုန်မို့ ကိုသာ တွေ့သွားရင် စိတ်ဆိုးမှာစိုးလို့ စိတ်ပူနေမိတယ်။

‘ကိုကလဲကွာ သီတာ သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ရသေးဘူး ရေးချိုးပြီးမှကွာ’

“မရတော့ဘူးကွာ အခုလာတော့”

ကျွန်မကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ထားပြီး အပေါ်ကနေ ကျွန်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အနမ်းချွေရင်း အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ကျွန်မရဲ့ ဇွဲလရည်ပန်းထားတဲ့ နို့တွေကို နယ်နေတယ်။ ခဏလောက်နေတော့ ကျွန်မထမိန်အောက်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး ဇွဲလရည်တွေ ပြည့်နေတဲ့ ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လျက်ဖို့လုပ်တယ်။

ကိုက ကျွန်မနဲ့ လက်ထပ်ပြီးမှ သိလိုက်ရတယ်။ ကို့ရဲ့ အကျင်ပေါ့။ ကျွန်မကို မှုတ်ပေးမယ်ဆို ကျွန်မကို ထမိန်မချွတ်ပဲ ကျွန်မထမိန်အောက်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီးပဲ လုပ်ပေး‌လေ့ရှိတယ်။

သူပြောတာတော့ ကျွန်မနဲ့ စတွေ့ကတည်းက အဲ့လိုလုပ်ချင်နေလို့ အမြဲလုပ်မိနေတာတဲ့။

ပြီးပါပြီ။

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၂ )

ရွှေဟင်္သာပျံမှာစိုး အပိုင်း ( ၂ )

ဘွား......ရေးသည်။

အခန်း ( ၂၁ )

မေဇင်က ဒွန့်ကို ပေါက်ပေါက်ကို လူရှေ့မှာ အဝတ်တွေ မချွတ်ဖို့ တားလိုက်မိသည် ။ ဒွန်က " ငါက နောက်တာပါ.." လို့ ပြောပြီး တဟားဟားရယ်နေသည် ။ ဆက်တော့မလုပ်တော့ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စားလိုက်သောက်လိုက်နဲ့ ပိုမူးလာကြသည် ။

အာရပ်သူဌေးကြီး နှစ်ယောက်က မေဇင့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာတွေကို စပ်စုလာကြသည် ။ အိမ်ထောင်မရှိတဲ့ လူလွတ်ဆိုတာကိုလည်း သိရော သူတို့ထဲက တယောက်ယောက်ကို လက်ထပ်ပါလား.... သူတို့ရဲ့ မယားဖြစ်လာရင် လက်ညှိုးညွှန်ရာ ရေဖြစ်သည်ဆိုတဲ့စကားလို အရာရာ လုပ်ချင်တာလုပ်နိုင်လိမ့်မည်လို့ ကမ်းလှမ်းလာသည် ။

 မေဇင်လည်း ရယ်ပြီး.." မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..." လို့ ငြင်းပယ်လိုက်တော့ ( ဘာကြောင့်လဲ....) လို့ အထပ်ထပ်မေးကြသည် ။ မေဇင်လည်း ဘာကြောင့် သူတို့ကို မကြိုက်လဲဆိုတာ ရှင်းမပြပါဘူး ။

ဒွန်က အားလုံးကို " ကဲ စားလို့သောက်လို့လည်း ဝကြပြီ ..ငါတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

အာရပ်ကြီး တယောက်က " ဒွန်...မင်းမှာ ဇိမ်ခံသဘေ်ာ ရှိတယ်ဆို .... ငါတို့ကို လိုက်ပြမလား....." လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ

ဒွန်က " ဟား... ..ကောင်းတဲ့ အကြံအစည်ဘဲ.. ..အဇီ ...ငါ့သဘေ်ာကို လိုက်ပြမယ်... ..မင်းတို့ သဘေ်ာတွေလောက်တော့ မကြီးဘူး... ..မြစ်ထဲကို အပျော် သဘေ်ာစီးထွက်ကြမယ်... ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ပေါက်ပေါက်ကတော့ တခါ ဒွန်နဲ့ မြစ်ထဲ သဘေ်ာစီးထွက်ဖူးသည် ။ မေဇင့်ကို " သဘေ်ာက အရမ်းလှတာဘဲ မမမေဇင်.. ..ပျော်စရာကြီး.." လို့ ပြောပြီး သွားရမှာကိုပျော်နေသည် ။ ဒွန်က သူ့တပည့်တယောက်ကို သွားဖို့ ကားတွေစီစဉ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ တပည့်တယောက်က ပြာပြာသလဲ သဘေ်ာဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး မကြာခင် လာကြမယ့်အကြောင်း ပြောနေသလို တပည့်တယောက်က ကားဆီကိုပြေးသည် ။

မကြာခင် ဒွန်ရဲ့ လစ်မိုဇင်းကားရှည်ကြီးနဲ့ အာရပ်ဘောစိတွေရဲ့ မာစီဒီးကားသစ်ကြီးတို့သည် ဒွန်ရဲ့ သဘေ်ာရှိနေတဲ့ မြစ်ဆိပ်လေးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သွားနေကြပါသည် ။ သောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ မေဇင် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည် ။ အေးစိမ့်တဲ့ ခံစားမှုကြောင့် ဆတ်ကနဲ သတိပြန်ဝင်လာသည် ။ ဒွန်ရဲ့ သဘော်ပေါ်ကို ရောက်နေသည် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိလိုက်ပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာက ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အသေအချာ ကြည့်လိုက်သည် ။

ဟင်..... ငါ.... ငါ... ကုတင်တလုံးပေါ်မှာ ပက်လက်ကြီး... ကိုယ်တုံးလုံးကြီး... ရောက်နေပါလား.. ဟာ.. ငါ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကားပြီး ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ထားကြပါလား... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ... ဒွန်.... ဒွန်.. တယ်ယုတ်မာပါလား..... ပေါက်ပေါက်... ပေါက်ပေါက်.. ဘယ်ရောက်နေလဲ.......

''ပေါက်ပေါက်ရေ...ပေါက်ပေါက်.....ရှိလား.....ပေါက်ပေါက်......''

အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်မေးလိုက်တော့...

" ရှိတယ်.. မမ... ပေါက် ဒီဖက်ခန်းမှာ.. ပေါက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ခြေတွေလက်တွေကို ကြိုးနဲ့တုပ်ထားကြတယ် ... မမ.. မမကိုရော....."

" အေး... မမကိုလည်း အဲလိုဘဲလုပ်ထားတယ် ... ဘာဖြစ်သွားတာလဲ.. ဒွန်.. ယုတ်ပတ်ပြီ ....    "

" ဟုတ်တယ်.. မမ.. ဒွန်ရဲ့ လက်ချက်ဘဲ.. ကျမလည်း ကျောချမှ ဓါးပြမှန်းသိရပြီ.. တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်"

ဒီအချိန်မှာ တံခါးပွင့်လာသည် ။ ဝင်လာတာက ပြုံးစိစိနဲ့ ဒွန် ...။

" ဘယ်လိုလဲ.... အံ့ဩသွားလား.... ...မင်းတို့ ၂ယောက်ကို မကြာခင် ဆော်ဒီကိုပို့တော့မယ်.... မင်းတို့က ငါ့မိတ်ဆွေ အဇီတို့ရဲ့ ငွေဝယ်ကျွန်တွေဖြစ်ပြီ.. သူတို့ခိုင်းတာကို လုပ်ရမယ်.. ..သူတို့က လီးအစုတ်ခံရတာရယ် ဖင်လိုးရတာရယ်ကို အရမ်းကြိုက်တာ... ..ဖင်ခံလီးစုတ် ကျွန်မ .. လုပ်ပေတော့ကွာ... ဟားဟားဟား.."

ဒွန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက  ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည် ။

" ငါ့အနေနဲ့က ငွေကြောင့် နင်တို့ကို ရောင်းစားတာ မဟုတ်ဘူး ... ဒီ ဘောစိတွေက ငါ့ဆရာတွေ.. ကျေးဇူးရှင်တွေ.. ငါတို့ရဲ့ တော်လှန်ရေး အတွက်ဆို ငွေတွေ ဗုံးပေါလအော လှူတဲ့လူတွေ.. စေတနာရှင်တွေ.. ဒါကြောင့် သူတို့ကို ကျေးဇူးဆပ်တာကွ..."

"ဘာ.....တော်လှန်ရေး..ဟတ်လား....ဘာတော်လှန်ရေးလဲ..နင်က နိုက်ကလပ် ဖွင့်စားနေတာမဟုတ်လား...ဒွန်..."

လိုက မေဇင်က ဒေါသတကြီးနကြ အော် မေးလိုက်သည် ။

" အင်း....ဒါက ဟန်ပြအလုပ်ကွ ..ငါတို့က ယူအက်စ်နဲ့ အနောက် နေတိုးအုပ်စုရဲ့ လုပ်ရပ်တွေ ဖေါက်ပြန်တာတွေကို ရွံရှာတဲ့အုပ်စု.. ..ငါတို့ သူတို့ကို ဖျက်ဆီးချေမှုန်းကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတာ.သူတို့က ငါတို့ကို တဲရိုးရစ်စ် ( အကြမ်းဖက်သမား ) တဲ့.. ငါတို့ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်လှန်ရေး သူရဲကောင်းတွေလို့ ယုံကြည်ကြတယ်... ထင်ကြတယ်......"

" မင်း တော်တော် ဆိုးတဲ့ကောင်ဘဲ... ..မင်းတို့ကျဆုံးပါစေလို့ ငါ ဆုတောင်းပေးလိုက်မယ် ..ဒွန်...."

ဒေါသနဲ့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ မေဇင့်ကို ဒွန်က စိတ်မဆိုး ။ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်သည် ။

" ကဲ.. ငါ့ဆရာကြီးတွေက မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ဖင်စမ်းလိုးချင်လို့တဲ့.. ငါက ဆီမဆွတ်ဘဲတော့ မလိုးပါနဲ့...

" လို့ တောင်းပန်ထားရတယ်.. မင်းတို့ အဆင်ပြေအောင်... ဖင်လိုးတဲ့အခါသုံးတဲ့ ဆီဘူးလေး ..ငါ ပေးလိုက်ပါတယ်... အဆင်ပြေမှာပါ .... ကဲ သွားပြီ....."

ဒွန် ထွက်သွားတယ် ။ တဖက်ခန်းက ပေါက်ပေါက်ရဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း ဆဲသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။

''တောက်... ဖွတ်ထွက်မှ တောင်ပို့မှန်း သိရတယ်.. လူယုတ်မာ... မအေလိုး.. စောက်ရူးခွေးသား ''

မေဇင်လည်း ဒီ အချုပ်အနှောင်ကနေ ဘယ်လို လွတ်မြောက်နိုင်မလဲ ဆိုတာကို အပြင်းအထန် ကြိုးစားရပါပြီ ။ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ မြေကြီးပေါ်မှာရှိနေတုံး သူတို့လက်ကနေ လွတ်မှဖြစ်မည် ။ သူတို့တိုင်းပြည်ကို ရောက်သွားမှဆိုရင် လွယ်တော့မယ်မထင်ဘူး ။

.........................................................................................

အခန်း ( ၂၂ )                                          

 အာရပ်ကြီးသည် မေဇင့်ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ကို ကာမခိုးတွေ လျံနေတဲ့ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ဖွံ့ထွားတင်းမာတဲ့ ရင်သားစိုင်တစုံကို ကြည့်လိုက် အချိုးကျ ဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တန်ရှည် ဖြူဖွေးဖွေးတွေနဲ့ ပေါင်ဂွဆုံက အင်္ဂါစပ်ကိုကြည့်လိုက်.. ပါးစပ်ကလည်း... သိပ်လှတယ်.. သိပ်ကောင်းတယ်.. ဆိုတာတွေကို တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေသည် ။

တဖက်ခန်းက ပေါက်ပေါက်ရဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း အော်ဆဲနေတဲ့ အသံတွေကိုလည်း ကြားနေရသည် ။ မတရားအနိုင်ကျင့် ရောင်းစားခံရတဲ့ ကိုယ်တွေရဲ့အဖြစ်ကို ပေါက်ပေါက် လက်မခံနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည် ။ မေဇင်လည်း မယုံကြည်နိုင်အောင်ကို အံ့ဩမိပြီး အရမ်း ဒေါသဖြစ်တာပါဘဲ ။ သို့ပေမယ့် လက်ကောခြေကော ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဆဲနေလို့လည်း ဘာထူးမှာလဲ ။

အချုပ်အနှောင်ကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ဘဲ အရေးကြီးနေသည် မဟုတ်လား ။ အာရပ်ကြီးသည် သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်နေသည် ။ မေဇင်ရဲ့ကိုယ်တုံးလုံး ကိုယ်တွေကို ကြည့်လိုက် ရင်သားတွေကိုပွတ်လိုက် အင်္ဂါစပ်ကိုကိုင်လိုက် လုပ်နေရာက စိတ်တွေ တအားသောင်းကျန်းလာပြီး မေဇင့်ကို တက်လုပ်ဖို့ပြင်နေပြီ ။ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီးတဲ့အချိန် ရှည်လျားတုတ်ခိုင်တဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ကွင်းတိုက်ပွတ်သပ်ရင်း မေဇင်ရှိနေတဲ့ ကုတင်အပေါ်ကို တက်လာသည် ။

" မင်း ပူစီ သိပ်လှတယ်.. နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေကို နမ်းချင်တယ်.. လှိုဏ်ခေါင်းထဲကို ငါ့လျာတခုလုံး သွင်းထားချင်တယ်.မင်းပူစီက ထွက်လာတဲ့ အချိုရည်တွေကို မြိုချချင်တယ်...."

အရူးတယောက်လို တတွတ်တွတ် ရွတ်နေရင်း မေဇင့် အင်္ဂါစပ်ကြီးကို သူ့နှာခေါင်း ရှည်ရှည်ကောက်ကောက်ကြီးနဲ့ နမ်းရှုံ့သည် ။

" အို...ဟင်း......ဟင်း......အင်း...."

မေဇင်မှာ ယားကျိကျိ ခံစားမှုကြောင့် ပါးစပ်က ညည်းမိလိုက်သည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ရသာဖူးအစိပေါ်မှာ ရောက်နေသည် ။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထရင်း မေဇင်လည်း သူ့လုပ်ရပ်တွေကို ရုန်းကန်ငြင်းဆန်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် လက်ကောခြေကော ကြိုးတုပ်ခံထားရတာကြောင့် ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး ။ ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက် ကြားလိုက်ရပြီး ဒွန်ရဲ့ တဟားဟား ရယ်သံကိုပါ ကြားလိုက်ရသည် ။

" ကြည့်ကောင်းတဲ့ မြင်ကွင်းလေးဘဲကွာ.. ဟားဟားဟား.. မင်း သူ့လီးကို တွေ့တယ်မဟုတ်လား.. တကယ့်ပထန်လီးကြီး .. မင်းကို အပြတ်လိုးတော့မှာကွ .. ဟားဟားဟား. ...ပွဲကြီးပွဲကောင်းဘဲ...."

ဒွန်နဲ့အတူ လူတယောက် ပါလာသည် ။ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော် တောင့်တင်းသန်မာပုံရတဲ့ လူငယ်တယောက် ။

" ဒါက ငါ့ရဲ့ မိတ်ဆွေ.. ရပ်ဝေးကလာတဲ့မိတ်ဆွေ.. သူက မကြာခင် ယုံကြည်ချက်အတွက် အသက်ကို စတေးတော့မယ့် သူရဲကောင်းတယောက် .. အာဇာနည်ဖြစ်မယ့်လူ.. သူ့ကို ဘဝတပါးကို မကူးပြောင်းခင် မင်းရဲ့အလှအပတွေကို ငါလာပြတာ ..ကဲ.. အာဇဇ်ရေ.. ကြည့်ပါအုံးကွာ.. နောက်ဆုံးအနေနဲ့.."

ဒွန်က မေဇင့် ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေကို ပြလိုက်သည် ။ အာရပ်ကြီးကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ရင်း မေဇင့် ပါးစပ်ပေါက်နားကို လာတေ့သည် ။

" ဟိတ်... စုတ်လေ... လီးကို စုတ်ခိုင်းနေတာ မတွေ့ဖူးလား....."

ဒွန်က မေဇင့်ကို ငေါက်လိုက်သည် ။

" ဘာလို့ စုတ်ရမှာလဲ.... ကြိုးနဲ့ တုပ်ထားပြီး အတင်းအနိုင်ကျင့် လုပ်ခိုင်းတာတော့ လွန်တာပေါ့..."

မေဇင်က ဒေါသသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒွန်က မျက်နှာကြီး နီတက်လာသည် ။

" မင်းက ငါ့ကို အာခံတယ်ပေါ့လေ.. မင်းဟာ လတ်တလောမှာ ငါ့လက်ခုပ်ထဲ ရောက်နေတာ.. ကောင်မရဲ့...."

ဧည့်သည် ဆိုတဲ့ လူငယ်က " အကိုကြီး.. မိန်းမကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါဗျာ... ကျုပ်က နာရီပိုင်းအတွင်း ဘဝကူးပြောင်းတော့မယ့်လူ... ယုံကြည်ချက်အတွက် အသက်ပေးရဲပေမယ့် ဒီလို မတရား ချုပ်နှောင်တာကိုတော့ ကျုပ် မကြိုက်ဘူး..." လို့ ပြောချလိုက်သည် ။

ဒွန်လည်း လူငယ်ကို အံ့ဩသလို နဲ့ ကြည့်လိုက်သည် ။ အာရပ်ကြီးကတော့ ဒွန်ကို " မင်း ဘာလို့ သူ့ကို ဒီကို ခေါ်လာတာလဲ ဒွန်...မင်း တော်တော်မှားတယ်.." လို့ အပြစ်တင်လိုက်သည် ။

လူငယ်က " ကဲ .. အကိုကြီး.. သူ့ကို ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်ပါ.. " လို့ ပြောလိုက်ပြန်သည် ။ ဒွန် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ... ငိုင်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ သူတို့ အနောက် တံခါးဝက အသံတသံ ထွက်လာသည် ။

" ဟုတ်တယ်.. အကြမ်းဖက်သမားလေး ပြောတာ မှန်တယ် ... မိန်းမကို ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်ပါ..ဒွန်...."

" ဟင်.....မင်း....မင်း....ဘယ်သူလဲ...ဘာလဲ....."

ဒွန်က အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့လူကို အံ့ဩတကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ အသက်ငါးဆယ်ခန့် အာရှနွယ်ဖွားတယောက် ။ သူ့လက်ထဲမှာ သေနတ်ကြီးတလက် ။ ဒွန်တို့ကို ချိန်ရွယ်ထားသည် ။

" ငါ ဘယ်သူ ဆိုတာက အရေးမကြီးပါဘူး.. လူတွေကို အစုလိုက်သတ်ဖြတ်ပစ်ချင်တဲ့ မင်းတို့ကို တားဆီးဖို့ ရောက်လာတယ်ဆိုပါတော့.. သေမင်းတမန် ကျည်ဆံတွေက ညှာမှာ မဟုတ်ဖူးနော်... ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဒူးထောက်လိုက်ကြစမ်း.. ..လုပ်.. လုပ်.. မြန်မြန်......"

ဒီလူကြီးရဲ့ အမိန့်သံနဲ့အတူ သေနတ်ပြောင်းကို ရမ်းပြနေတာကို ဒွန်တို့ မြင်ကြသည် ။ တကယ်လုပ်မယ့်ပုံ ။ သူတို့သုံးယောက် ဒူးထောက်ချလိုက်ကြသည် ။ လူကြီးက မေဇင့်အနားကို ရောက်လာပြီး သေနတ်ကို လက်တဖက်နဲ့ ချိန်ထားရင်း ကျန်တဲ့လက်နဲ့ မေဇင့်ကိုတုပ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကို မောင်းချဓါးတချောင်းနဲ့ ဖြတ်တောက်ပေးလိုက်သည် ။

" ကဲ..မိန်းကလေး..အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်....."

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...."

လူကြီးက ဒွန်တို့ သုံးယောက် ဒူးထောက်နေတဲ့နေရာကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" မင်းတို့က ဆန်ကုန်မြေလေးတွေ.. ဒီလောကမှာ မရှိသင့်တဲ့လူတွေ....."

အရင်ဆုံး အကြမ်းဖက်သမားလေးရဲ့ နောက်စိတည့်တည့်ကို သူ ချိန်ရွယ်လိုက်သည်  ။

" မင်းက အကြင်နာတရား မဲ့လွန်းတယ်... ကောင်လေး.. မင်း ဒီနေ့လုပ်မယ့် ဖေါက်ခွဲမှုကြီးက လူတွေ တော်တော်များများကို သေစေမှာ ...အင်း သူတို့မသေခင် မင်းတယောက်ထဲ သေလိုက်တာက ပိုကောင်းပါတယ် ..မောင်အကြမ်းဖက်ရယ် ... မင်းတယောက်ထဲဘဲ နတ်သမီး အပျိုစင်လေးတွေ တဖက်ငါးယောက်နဲ့ ပျော်လိုက်တော့... ဂွတ်ဘိုင်..."

ထုတ်..ထုတ်.....

အသံထိန်းပြောင်းပို တပ်ထားတဲ့ သေနတ်က ခပ်အုပ်အုပ် အသံလေး ထွက်သည် ။ လူငယ်လေး အသံမထွက်ဘဲ ခွေကျသွားသည် ။ ဒွန် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည် ။ တုန်ရီစွာနဲ့

 " မင်း လိုချင်တာ ပေးပါမယ်. ..ငွေ သန်းနဲ့ချီပေးပါမယ်... ငါ့ကို မသတ်ပါနဲ့..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးတယောက်မို့ စောစော မသေချင် ။ စိတ်ထဲက ကျလိကျလိဖြစ်လို့သာ တိတ်တဆိတ် အကြမ်းဖက်သမားတွေကို ကူညီ မြှောက်ပင့်ပေးခဲ့ပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်တော့ အသေမခံလို ။ လူပါးလူနပ်ကြီးသည် အခုတော့ ငိုယိုတောင်းပန်နေပြီ ။

" ဒီလိုကွ ဒွန်.... မင်းကို အရှင်ဖမ်းရင် တရားစွဲတင်ပို့ရင် နို်င်ငံရဲ့ ဘတ်ဂျက်ထဲက တော်တော်သုံးရမှာ.. မင်းကိုတော ခုခံလို့ ငါရှင်းပလိုက်ရတယ်ဆိုရင် ကျည်ဆံတတောင့်ထဲ ကုန်မှာ ..... ကျည်ဆံက တဒေါ်လာဘဲကျတယ်... ငါ တိုင်းပြည်ဘတ်ဂျက်ကို ချွေတာတဲ့အနေနဲ့ ကျည်တတောင့် တဒေါ်လာဘဲ သုံးလိုက်တော့မယ်..."

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ..ငါ့ကို ထောင်ထဲဘဲ ပို့ပါ.. မသေပါရစေနဲ့..."

" ငါက ဘူးဆို ဖရုံမသီးဘူး..ဒွန်....ငရဲမှာ တနေ့ ပြန်တွေ့မယ်...."

ထုတ်......

ဒွန်ရဲ့ နဖူးမှာ အပေါက်လေးတပေါက် ပေါ်လာသည် ။ နီညိုညို အပေါက်လေး ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ဒီအပေါက်လေးထဲကနေ နီစွေးတဲ့သွေးတွေ ပန်းထွက်လာသည် ။ ဒွန် ဘုန်းကနဲ လဲကျသွားသည် ။ အာရပ်ကြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။ သူ့အလှည့်ကျတော့ ကြောက်တတ်သား ။ အနောက်ကနေ ငွေပံ့ပိုးပြီး မြှောက်ပေးနေတဲ့ လူယုတ်မာ ။ ဒီအချိန်မှာ တဖက်ခန်ဒက ပေါက်ပေါက်ကို တက်ဖြုတ်နေတဲ့ အာရပ်ကြီး ပြေးဝင်လာသည် ။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ။ လီးတန်းလန်းနဲ့ ။

" ဟေ့..ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ....."

" ဟေ့ကောင်....ဒူးထောက်လိုက်စမ်း........"

မေဇင်သည် ဒီလူကြီး တယောက်ပြီးတယောက် ပစ်သတ်နေတာကို မကြည့်ရဲလို့ ခေါင်းငုံ့ထားသည် ။ အဝတ်တွေကိုတော့ အကုန်ပြန်ဝတ်ပြီးပြီ ။

" မင်းတို့ကတော့ စောက်ပတ်လာယက်နေတယ်.. ငါတို့ နိုင်ငံသားတွေကိုတော့ အစုလိုက် အပြုံလိုက် သေစေဖို့ လူလွှတ်ပြီးဖေါက်ခိုင်းတယ် ... တော်တော်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ကောင်တွေ.. ကဲ ... ငါ ဘဝတပါးကိုပို့ပေးမယ် .. နောင်ဘဝကျရင် သဲကန္တာရထဲက ကုလားအုပ်တွေ ဖြစ်ပါစေ......"

ထုတ်..ထုတ်........

အီး......

ထုတ်ထုတ်.....

ရင်ဘတ်ကိုတချက် နဖူးကိုတချက် ပစ်ခတ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် အားလုံးကို သေမသေ စစ်ကြည့်နေသည် ။အကြမ်းဖက်သမားလေးရဲ့ မျက်ခွက်ကို နောက်တချက် ထပ်ပစ်လိုက်သည် ။

" ကဲ... အမိ... တဖက်ခန်းက မင်း ဘော်ဒါဆီ သွားရအောင်..ကြိုး ဖြတ်ပေးရမယ်....."

မေဇင်နဲ့ ဒီလူကြီးတို့ ပေါက်ပေါက်ရှိနေတဲ့ တဖက်ခန်းဖက်ကို ရောက်သွားကြသည် ။

ပေါက်ပေါက်သည် မေဇင့်လိုဘဲ ခြေကားရား လက်ကားရားနဲ့ ကြိုးတုပ်ခံထားရသည် ။

" မမ..မေဇင်....ဟိုကောင်တွေကော....."

" သေကုန်ပြီ......"

ပေါက်ပေါက်က မြန်မာလို မေးလိုက်တာကို ဒီလူကြီး အံ့ဩသလို ဖျတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။

" မင်းတို့ မြန်မာမတွေလားကွ....."

ကြိုးတွေကို မောင်းချဓါးနဲ့ ဖြတ်ပေးရင်း သူမေးသည် ။

" ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်....ကျမတို့ မြန်မာတွေပါ....."

" အင်း..ငါ မထင်ထားဘူး...မင်းတို့ ဒွန်ဆိုတဲ့ငတိရဲ့ ကလပ်တွေကို လာလည်တုံးအချိန်ထဲက ငါ တွေ့ဖူးတယ်.. ငါက ချောင်းနေတာကြာပြီကွ.. မင်းတို့ကို ဖိလစ်ပီနိုမတွေ.. ဒါမှ မဟုတ် ထိုင်းမတွေလို့ ငါထင်ထားတာ... လက်စသတ်တော့ ငါတို့ မြန်မာမတွေ ဖြစ်နေတာကိုး...."

မေဇင်က ပေါက်ပေါက်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ကြမ်းတနေရာကနေ ကောက်ယူလိုက်ပြီး ပေါက်ပေါက်ကို လာပေးသည် ။

" ကဲ ချာတိတ်...မင်း အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်စမ်း... ...မင်းကို ကျင့်တဲ့ အာရပ်ကြီးတော့ ငါ လျော့ပစ်လိုက်ပြီ...."

"  ဟုတ်..အကိုကြီး..ကျေးဇူးပါ....."

"   ကဲ အချိန်သိပ် မရှိဘူး....ငါတို့ ဒီနေရာက လစ်ကြရမယ်...."

အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာကြတဲ့အချိန် ဒီလူကြီး သတ်ပစ်ထားတဲ့ ဒွန်ရဲ့တပည့်တွေ အတုံးအရုံး သေနေကြတာကို တွေ့ကြရသည် ။

"   အကိုကြီး သတ်ထားတာလားဟင်...."

" အင်း...."

" မေဇင် တခု မေးမယ်နော်.. စိတ်မရှိနဲ့..အကိုကြီးက သိပ် လက်ယဉ်တာဘဲနော် ... သွေးအေးအေးနဲ့ သတ်တယ် .... အကိုကြီးက ရဲဖက်ကလား ... ဒါမှမဟုတ်.. အက်ဖ်ဘီအိုင် စုံထောက်အဖွဲ့ကလား....."

မေဇင့်ကို သူ လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးသည် ။

" မင်း နံမည်က မေဇင် တဲ့လား...." လို့လည်း မေးသည် ။

" ဟုတ်..အကိုကြီး....."

" အင်း ..ငါက အဲလို အဖွဲ့ တခုကပေါ့ကွာ...ငါ အလုပ်ဝင်ထဲက ငါ ဘယ်မှာလုပ်တယ်ဆိုတာ ငါ့အမေကိုတောင် မပြောဖူးဘူး ... မင်းထင်တာမမှားပါဘူး...."

" မေဇင်လည်း အကိုကြီးကို မြန်မာလို့ မထင်ဘူး ..... ဖိလစ်ပီနို သို့မဟုတ် ဗီယက်နမ်ကြီး လို့ ထင်ခဲ့တယ်.."

သူ့ကားလေးသည် ဒီအဆောက်အဦးကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က နောက်ဖေးလမ်းကြားထဲမှာ ရပ်ထားသည် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ကို သူခေါ်သွားသည် ။ မေဇင်တို့သည် မြို့ရဲ့တခြားတဖက်က ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်တခုက ကုန်လှောင်ရုံကြီးတခုထဲမှာ ရောက်နေရတာ  ။ သူ့ကားလေးသည် အမြင်စုတ်ပေမယ့် တော်တော် အားကောင်းသည် ။ သူကားမောင်းတာ တအားမြန်သည် ။

" မင်းတို့ ဘယ်မှာနေလဲ..ဘယ်ကို ပို့ပေးရမလဲ..."

မေဇင်က မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက် နေတဲ့ လိပ်စာကို ပြောပြလိုက်သည် ။

" မင်းတို့ကို ငါ တခု မေတ္တာရပ်ခံမယ် အခု တွေ့ခဲ့ဖြစ်ပျက်တာတွေကို ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်ပါ အားလုံးကို အိပ်မက်တခုလိုဘဲ သဘောထားလိုက်ကြကွာ မေ့လိုက်...."

" ဟင်..အကိုကြီးကိုရော မေ့လိုက်ရမယ်.. ဟုတ်လား.. အကိုကြီးက မေဇင်တို့ရဲ့ ကယ်တင်ရှင်... ကျေးဇူးရှင်ပါ....မမေ့ကောင်းပါဘူး... မေဇင်တို့ ကျေးဇူးဆပ်ခွင့် မရှိဘူးလားဟင်...."

" မရှည်နဲ့ မချော.. ငါပြောတာကိုနားထောင်.. ဘယ်သူ့ကိုမှ အာမချောင်ကြနဲ့ မင်းတို့ဘဲ အမှုပတ်နေမယ်... မေ့လိုက် ....ဒါဘဲ....."

သူ့လေသံက မာသည် ။ မေဇင့် အပတ်တမင့် အရှေ့မှာ ကားကို ရပ်ပေးသည် ။

''စိတ်ချမယ်နော်.....မေ့ပစ်လိုက်ကြနော် '

မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက် ကားပေါ်ကဆင်းပြီးတာနဲ့ ကားကို ဝေါကနဲ မောင်းထွက်သွားသည် ။ သူပြောသလိုဘဲ အရာရာဟာ အိပ်မက်တခု ရုပ်ရှင်ကားတကားထဲက ဇာတ်ဝင်ခန်း တခုလိုပါဘဲ ။

........................................................................................

အခန်း ( ၂၃ )

မေဇင်ရော ပေါက်ပေါက်ရော ဆိုက်ကို ဖြစ်ကုန်ကြတယ် ။ သွားရင်းလာရင်း လူတယောက် ကိုယ့်အနား ကပ်လာပြီဆိုရင် လူဆိုးမှတ်ပြီး လန့်အော်တတ်ကြသလို ညဖက် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပြီး အော်ဟစ်ကြတာတွေ ဖြစ်လာတယ် ။ ပေါက်ပေါက်လည်း သူ့အမတွေရှိတဲ့ ကနေဒါကို ထွက်သွားလိုက်တယ် ။

မေဇင်လည်း ဒွန်နဲ့ အာရပ်ကြီးတွေနဲ့ ဆုံလိုက်ပြီး ကြိုးအတုပ်ခံရတာတွေကြောင့် ယောက်ျားတွေကို လန့်သွားခဲ့တာအမှန်ဘဲ ။ ဟို မြန်မာလူကြီးက ဒွန်တို့ကို သေနတ်နဲ့ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာ ပစ်သတ်တာတွေကလည်း သွေးလန့်စရာ ခြောက်ခြားစရာပါ ။ မျက်လုံးထဲမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာနဲ့ သေနေကြတဲ့ သူတို့အလောင်းတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး အိပ်မရတဲ့ညတွေ များခဲ့သည် ။

စာမေးပွဲ အောင်စာရင်းထွက်ပြီး မေဇင်လည်း အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့အောင်လို့ အလုပ်ကောင်းကောင်း ရသွားတယ် ။ ခဏဆိုပြီးပြန်သွားတဲ့ အဲလက်စ်လည်း စာမလာ သတင်းမကြား အဆက်အသွယ် မလုပ်တော့ဘူး ။ အီတလီပြည်မှာ မိန်းမရသွားလို့ ဖြစ်မယ် ။

မကြာခင်မှာ မေဇင် လျောက်ထားတဲ့အလုပ်ရတယ် ။လက်ရှိနေနေတဲ့မြို့ကနေ မိုင်၂၀ဝလောက် ဝေးတဲ့မြို့မှာရတာ ။ မေဇင် နဲ့ ရန်ကုန်မှာထဲကသိခဲ့တဲ့ အမကြီးတယောက်ရဲ့ ကူညီလမ်းပြမှုနဲ့  ရတာပါ ။ အဲဒီမြို့ကို မေဇင်ပြောင်းသွားတယ် ။ အလုပ်သစ်ကို စဝင်တယ် ။ မေဇင် ကြိုးစားရကျိုး နပ်သွားတယ် ။ အလုပ်က လခကောင်းတယ် ။အဆင်ပြေတယ် ။

မေဇင်လည်း ကာမစိတ်တွေ ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ဖါသာ လက်နဲ့ဖြစ်စေ ပစ္စည်းတခုခုနဲ့ ဖြစ်စေ ဖြေဖျောက်ပစ်တာကလွဲပြီး ယောက်ျားသားတွေနဲ့ အဆက်အဆံ မရှိတော့တာကြာပြီ ။ လက်ရှိလုပ်နေတဲ့နေရာက ဆရာဝန်တယောက်က မေဇင့်ကို သဘောကျနေတာ မေဇင်သိတယ် ။ သူက မိန်းမသေသွားလို့ ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ကျန်နေတဲ့လူ ။ မေဇင့်ကို ဒိတ်လုပ်တယ် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုစိတ်မလာဘူး ။ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ။ မေဇင် တယောက်ထဲဘဲ အေးအေး နေချင်နေတယ် ။ ဘဲတွေထားခဲ့တာလည်း မနည်းတော့ဘူးလေ ။

ရန်ကုန်က မိသားစုတွေနဲ့ ဖုန်းပြောကြတော့ သူတို့က မေဇင့်ကို ခွဲနေကြတာ နှစ်တွေကြာလာလို့ လွမ်းကြလို့ ရန်ကုန်ကို လာလည်ပါလားလို့ ခေါ်ကြတယ် ။ မေဇင့်မိဘတွေလည်း အသက်ကြီးကြပြီလေ ။ မေဇင်လည်း သူတို့ကို သွားတွေ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။

ရန်ကုန်မြို့ကို မေဇင် ပြန်ရောက်တာကို သိကြတဲ့ ဆွေမျိုးတွေ သူငယ်ချင်းတွေက မေဇင့်ကိုလာတွေ့ကြပြီး စားသောက်ဆိုင်တွေကို ခေါ်သွားကြတယ် ။ အထူးသဖြင့် ငယ်ငယ်ထဲကခင်ခဲ့တဲ့ သီတာထူးက မေဇင့်ကို နေရာတကာ လိုက်ပြလိုက်ပို့တယ် ။ သီတာထူးက အခု အိမ်ထောင်ကျနေပြီ ။ စီးပွားရေး အဆင်ပြေတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်တယောက်နဲ့ ရတာမို့ သီတာထူးတယောက် ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာမလိုဘဲ အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်နေတယ် ။ မေဇင်နဲ့ ပြန်တွေ့ရတာကို သီတာထူး အရမ်းပျော်နေတယ် ။ မေဇင်နဲ့သူ ဝိုင်ကြိုက်ကြတာခြင်းလည်း စိတ်တူကြတာမို့ ညဖက်ဆို ဘားတွေ သွားကြတယ်  ။

" မေဇင်ရေ... ယူ့ကို တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်က ဘားတခုကို မခေါ်သွားရသေးဘူး....ယူ သဘောကျမှာဘဲ ..ညဖက်ဆို

ရန်ကုန်မြို့လည်ရဲ့ မီးရောင်စုံနဲ့ တိုက်တွေကို အပေါ်စီးကနေ မြင်ရတယ် ..အစားအသောက်ရော တီးဝိုင်းရော ကောင်းတယ်...."

လို့ ပြောပြတာနဲ့ မေဇင်တို့နှစ်ယောက် ညတညမှာ သွားလိုက်ကြတယ် ။ သီတာထူးနဲ့ စကားကောင်းနေတုံး မေဇင်လည်း ဘေးစားပွဲဝိုင်းတွေကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတဲ့အချိန် အရမ်းကို အံ့ဩသွားရတယ် ။ မေဇင် တွေ့လိုက်တာက စားပွဲတလုံးမှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတဲ့ ဒွန်တို့လူစုကို ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့လူကြီးပါ ။

သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ပိုဖြူလာသလိုဘဲ ။ နည်းနည်း ပိုအိုစာသွားသလိုဘဲ ။ သူက မေဇင့်ကို မတွေ့ဘူး ။ မေဇင်က သူ့ကိုတွေ့လိုက်တာ ။ မြင်မြင်ချင်း သူ့ကို မေဇင်မှတ်မိလိုက်တယ် ။ အဲဒီတုံးက ကိုယ့်ကို ကယ်ခဲ့တဲ့လူ ကျေးဇူးရှင်ဆိုပြီး သူ့နံမည်ကို မေးခဲ့ပေမယ့် သူကမပြောခဲ့ဘူး ။ သူ့အလုပ်က လှို့ဝှက်တဲ့ ဌာနတခုကမို့ သူ့အမေကိုတောင် သူ ဘယ်မှာလုပ်သလဲ မပြောခဲ့ဘူးလို့ သူပြောတယ် ။

မေဇင်လည်း သီတာထူးကို မိတ်ဆွေတွေ့လို့ ခဏသွား နုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူရှိနေတဲ့စားပွဲကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။ သူက မေဇင် လျောက်လာတာကို မသိသလိုပုံနဲ့ ခေါင်းငုံ့ထားတယ် ။

" အကိုကြီး....."

သူ မော့ကြည့်တယ် ။

" မေဇင့်ကို မှတ်မိလားဟင်......"

သူ့မျက်နှာက အပြောင်းအလဲ မရှိဘူး ။ ဒါပေမယ့် " အင်း ...." လို့ ဖြေတယ် ။

" မေဇင် ထိုင်မယ်နော်.." လို့ ခွင့်တောင်းပြီး သူ့ရှေ့ကထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။

" ပြန်တွေ့ရတာ မေဇင် အရမ်း ဝမ်းသာတာဘဲ ..အကိုကြီး......."

သူက သက်ပြင်းချပြီး " ဖြစ်ခဲ့တာတွေ အကုန်လုံးကို မေ့ပစ်လိုက်ဖို့.. ကျနော် ပြောခဲ့ပါတယ်..." လို့ ခပ်တိုးတိုးလေသံနဲ့ သူ ပြောတယ် ။

" အကိုကြီး ပြောခဲ့တာကို မေဇင် နားထောင်ခဲ့ပါတယ် ..ဒီနေ့ ဒီအချိန်အထိ အဲဒီညက ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ မေဇင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာတခုမှ မပြောပြခဲ့ပါဘူး ... ခုလို အကိုကြီးကို မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံရတော့ မေဇင် အရမ်းကိုဝမ်းသာမိပြီး လာနုတ်ဆက်တာပါ.. "  လို့ မေဇင်က သူ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ် ။

သူက " ရပါတယ်.... မေဇင်.. ကျနော်လည်း အလုပ်ကနားလိုက်ပါပြီ... မရောက်တာကြာလို့ ပြန်လာလည်တာ"လို့ ပြန်ပြောပါတယ် ။ သူ သက်ပြင်းချပြန်တယ် ။ " ကျနော့်ရဲ့မိဘတွေ ညီအကိုမောင်နှမတွေ အကုန် ... ဆုံးကုန်ကြပြီဗျာ " လို့ ပြောလိုက်တဲ့သူ့ကို မေဇင် တကယ်ဘဲ သနားသွားမိသည် ။

" တရားနဲ့ ဖြေပါ အကိုကြီးရယ်.. လူဆိုတာ သေမျိုးတွေပါဘဲ ... အခု အကိုကြီး ဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာအုံးမလဲဟင် ... ဘယ်တော့ပြန်မလဲ''

သူက ခဏစဉ်းစားနေပြီးမှ " သိပ်တော့ မကြာတော့ဘူး ..ကျနော်ပြန်မယ်... နောက်အပတ်လောက်ပေါ့ " လို့ဖြေသည် ။

" မေဇင် အကိုကြီးနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ်. .အကိုကြီး မေဇင့်ကို တွေ့ချင်လားဟင်....."

သူက ပြုံးတယ် ။

" ရပါတယ်.. ကျနော်ပြောပြီးပြီဘဲ.... ကျနော် အလုပ်က နားလိုက်ပါပြီ.."

" ဒါဆို အရင်ဆုံး အကိုကြီး နံမည်ကို ပြောပြ....."

" ကျနော် ဇန်မင်းမောင် ပါ..မေဇင်......"

မေဇင်လည်း သူနဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ချင်း ဖလှယ်လိုက်တယ် ။

" ပြန်တွေ့ကြမယ်နော် အကိုကြီး...." လို့ ပြောတော့..

" အင်း..တွေ့ကြတာပေါ့...." လို့ သူ ပြုံးပြီး ပြန်ပြောတယ် ။

ဒါပေမယ့် သူ့အသံက သိပ် အားမရှိဘူး ။ သီတာထူးဆီကို ပြန်ထိုင်တော့ သီတာထူးက စပ်စုလိုက်တာ အရမ်းဘဲ ။ ဘယ်သူလဲ.. ဘာလဲ.. ဘယ်မှာသိတာလဲ.. စုံနေအောင် မေးတော့တာဘဲ ။ အသက်ကြီးလှချည်လား ..နင်နဲ့ ဘယ်လိုခင်တာလဲ... ဘာညာဘာညာ..။

...............................................................................................

အခန်း ( ၂၄ )

တက်ဆီကား သမားသည် အဲကွန်းမဖွင့် ။ ဇန်မင်းမောင် အသက်ရှုကြပ်လာသလို ခံစားရလို့ ပြူတင်းပေါက်မှန်ကို နည်းနည်း ချလိုက်သည် ။ လေအေးအေးကို ရလိုက်မှ နည်းနည်း သက်သာသွားသည် ။ မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံရတဲ့ မေဇင်ဆိုတဲ့ မိန်းမကို သူ ပြန်မြင်ယောင်နေသည် ။ အကြမ်းဖက်သမား အုပ်စုတွေကို သူ အပြတ်ရှင်းဖို့ သူတို့ရဲ့ ကင်းသမားတွေ တော်တော်များမျးကို သတ်ပြီး အဆောက်အဦးထဲကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အခန်းတခန်းမှာ မိန်းမတယောက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ခြေတွေလက်တွေကို ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

သူမကို အတင်းကိုင်တွယ်နေတဲ့ အာရပ်ကြီးတယောက်ကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ မိန်းမရဲ့ ရင်သားတွေက တော်တော်လှသည် ။ ဖွံ့ဖြိုးလုံးတင်းနေသည် ။ ပေါင်တန်သွယ်တွေနဲ့ ပေါင်ဂွဆုံနေရာက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အင်္ဂါစပ်ကြီးကလည်း အမွှေးမရှိ ပြောင်သန့်နေသည် ။ ဒီမိန်းမနဲ့ နောက်တယောက်ကို ဒွန်ရဲ့ကလပ်တွေမှာ သူတွေ့ဖူးခဲ့သည် ။ ပထမ ဖိလစ်ပီနိုမတွေလို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံး သူတို့ကို ကယ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် သူတို့သည် မြန်မာမတွေ ဖြစ်နေသည် ။ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တဲ့ .. သူတို့နာမည်တွေက...။

သူတို့ကို ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဖို့နဲ့ ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်ဖို့ သူမှာခဲ့သည် ။ ဒီမိန်းမကို အချိန် တော်တော်ကြာတဲ့အထိ သူသတိရမိတာ ခဏခဏ...။ ဒါပေမယ့် သူသည် သူလုပ်ခဲ့တဲ့အလုပ်ကို ဖျောက်လိုက်ချင်လို့ ဒီမိန်းမကို ပြန်မဆက်သွယ်ခဲ့ ။ တကယ်တော့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းက အကြမ်းဖက်သမားတွေကို အဖွဲ့နဲ့ ဝင်ဖမ်းရမှာ ။ အရှင်ဖမ်းရမှာ ။ သူသည် ဌာနရဲ့စည်းကမ်းကို နားမထောင်ခဲ့ ။ မလိုက်နာခဲ့ ။ တယောက်ထဲဝင်ပြီး အကုန်လုံးကို သတ်ပစ်ခဲ့သည် ။

ဌာနအကြီးအကဲကို သူပေးတဲ့ဆင်ခြေက ရုတ်တရက် ကြုံလိုက်ရတာမို့ ဘက်ကပ်ခေါ်ချိန် မရလိုက်တာရယ် သူတို့ကို အသက်လု တိုက်ခိုက်ရလို့ အရှင် မဖမ်းနိုင်ခဲ့ဘူးလို့ ။ အပြစ်မဲ့ပြည်သူတွေ တပုံတခေါင်းကြီးကို ဖေါက်ခွဲဖို့ လုပ်တော့မဲ့ဆဲဆဲ အချိန်မီ တားဆီးလိုက်နိုင်တာကြောင့် သူ့ကို ဘာလို့ အဖွဲ့နဲ့မလုပ်တာလဲ .. ဘာလို့ အရှင်မဖမ်းတာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဌာနအကြီးအက မမေးတော့ဘူး ။

သူ နောက်မှ ပြန်သိရတာက နိုင်ငံတော်သမ္မတကြီးက လူပေါင်းများစွာရဲ့ အသက်ကို ကာကွယ်ခဲ့တဲ့ အေးဂျင့်ကို ဘာမေးခွန်းမှ မထုတ်ဘဲ ဂုဏ်ပြုတာတွေဘဲလုပ်ဖို့ အကြီးအကဲကို ညွှန်ကြားခဲ့တယ်တဲ့ ။ သူ အငြိမ်းစားယူလိုက်တယ် ။ ဒါရိုက်တာက ဆက်လုပ်ဖို့ပြောပေမယ့် မိုးသက် သေပြီးတဲ့နောက် သူ မပျော်တော့ဘူး ။ စိတ်ဓါတ်ကျနေတာ ဘယ်ဆက်လုပ်ချင်တော့မလဲ ။အသက်ကတော့ မပြည့်သေးဘူး ။

မိုးသက်ရဲ့ သင်းချိုင်းဂူဆီကို သူ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ။ မိုးသက်ကို စကားတွေ သွားပြောတယ် ။ တဖက်သတ်ကြီး ။ သူပြောနေတာတွေဘဲ ရှိတယ် ။ မိုးသက်ဆီကတော့ ဘာမှ စကားပြန်မရခဲ့ ။ မိုးသက်သည် တမလွန်ဘဝမှာဆိုတာကို သူသိရက်နဲ့  စကားတွေပြောနေတာဟာ အရူးတယောက်ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေဘဲလေ ။

တနေ့မှာ မြန်မာပြည်က သူ့မိဘတွေကို ဆုံးပါးတဲ့အချိန်အထိ စောင့်ရှောက်ပြုစုပေးခဲ့တဲ့ သားအမိတွေဆီက အဆက်အသွယ်ရတယ် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ တဲ့ ။ သူ့သမီးက ရီရီမာ ။ သူ့မိဘတွေကျန်ခဲ့တဲ့ အိမ်ခြံမြေတွေနဲ့ ဘဏ်စာရင်းတွေကို သူတို့သားအမိက ထိန်းသိမ်းပေးထားကြပြီး လာခဲ့နိုင်ရင် လာဖို့ခေါ်ကြသည် ။ သူ့ရဲ့ းဖုန်းတို့ လိပ်စာတို့မရှိလို့ အခုလို ဆက်သွယ်တာ နောက်ကျသွားရတာလို့ စာထဲမှာပါသည် ။ သူတို့ရဲ့ဖုန်နံပါတ်ကိုလည်း ပေးသည် ။

သူသည် မိဘတွေကို အဆက်အသွယ်မလုပ် ဖုန်းနဲ့လိပ်စာလည်း မပေးခဲ့ဘဲ နှစ်ရှည်နေခဲ့သည် ။ မိဘတွေ သေဆုံးသွားတာတောင် သူ မသိခဲ့ ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာတို့ကို သူ ဖုန်းပြန်ခေါ်သည် ။ သူတို့ကို သူ မြန်မာပြည်ကို လာခဲ့ပါမည်လို့ ဂတိပေးလိုက်သည် ။ ဇန်မင်းမောင်သည် တက်ဆီပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး တက်ဆီခကို ကားမောင်းသမားကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ။

'' မအမ်းနဲ့တော့...ကျန်တာ မင်းအတွက်...''

'' ကျေးဇူးပါဘဲ ဆရာ...''

ဟိုတယ် ဝင်ပေါက်ကို ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ကောင်တာထဲက ဝန်ထမ်းလူငယ်လေးက သူ့အခန်းသော့ကို တရိုတသေ လာပေးရင်း

'' အန်ကယ့်ကို လာစောင့်နေတဲ့ ဧည့်သည် ရှိပါတယ် '' လို့ ပြောသည် ။

'' ဘယ်မှာလဲကွ...''

လို့ သူမေးရင်း ဟိုတယ်ဧည့်ခန်းဆီကို မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်လိုက်သည် ။ သူနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်း ရှိလောက်မယ့် မိန်းမကြီးတယောက်နဲ့ အသက် သုံးဆယ်လောက်အရွယ် မိန်းမတယောက် ဆိုဖါထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

'' အဲဒီ အန်တီတို့ပါဘဲ အန်ကယ်...''

သူ ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်ရှိတဲ့ဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" ကျနော်..ဇန်မင်းမောင်ပါ...ဒေါ်မိုးစန္ဒာ လား....."

" ဟုတ်ပါတယ်... မောင်ဇန်မင်းမောင်... အန်တီက မိုးစန္ဒာပါ.. ဒါက အန်တီ့သမီး.. ရီရီမာ.. ခုလိုတွေ့ရတာ အရမ်းဝမ်းသာပါတယ်.. မနက်ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ အန်တီတို့ လာခဲ့လိုက်ကြတာ .... အရမ်း တွေ့ချင်နေကြတယ်လေ...."

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ.... ဆောရီးဘဲ... ညဖက်ကြီး ညဉ့်နက်နေပြီ....."

'' ရတယ်.. မောင်ဇန်မင်းမောင်... အန်တီတို့က မင်းကို မင်းမိဘတွေအကြောင်း အရမ်းပြောပြချင်နေတာကွဲ... နောက်ပြီး သူတို့ထားခဲ့တဲ့ ခြေမြေအိမ်တိုက်တွေ ငွေတွေကိုလည်း မင်းလက်ထဲကို ပြန်အပ်ချင်နေတာ သူတို့သေပြီးကထဲကပါဘဲ..''

သူတို့သားအမိကို ဟိုတယ်က စားသောက်ဆိုင်ဆီကို ခေါ်ခဲ့ပြီး သူတို့နဲ့ စကားပြောကြသည် ။

''' မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ဟိုတယ်မှာ နေစရာမလိုပါဘူးကွယ်.. မင်း မိဘတွေရဲ့တိုက်က အန်တီတို့သားအမိ သေသေချာချာ ရှင်းလင်း ထိန်းသိမ်းပေးထားတာ အားလုံး သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနဲ့ နေလို့ရပါတယ် ... ပြောင်းခဲ့လိုက်ပါလား..''

'' လတ်တလောတော့ ကျနော် ဒီမှာဘဲ နေပါမယ်.. .လုပ်စရာလေးတွေ ရှိလို့ပါ....''

'' မင်းကို မင်းမိဘတွေက သိပ်တွေ့ချင်ကြတာ.. မင်းရဲ့လိပ်စာတို့ ဖုန်းတို့ကိုမသိလို့ ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမှန်း မသိခဲ့ကြဘူး.. ''

'' အန်တီတို့.. တခုခု စားသောက်ပါလား.. ကျနော်ကျွေးပါရစေ.. ''

'' အန်တီတို့ ညနေစာ စားပြီးခဲ့ကြပါပြီ.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. မောင်ဇန်မင်းမောင်..''

'' ကျနော့်ရဲ့မိဘတွေက တနေ့ထဲမှာ ဆုံးသွားကြတယ်လို့ အန်တီ ဖုန်းနဲ့ပြောပြတာလေး.. ကျနော် စိတ်ဝင်စားတယ် .. အဲဒါလေး နည်းနည်း ပြောပြပေးပါလားဟင်.. ''

'' ပြောပြပါမယ်... မောင်ဇန်မင်းမောင်ရယ်.. သူတို့က ကျန်းမာရေး မကောင်းကြတာ တယောက်တမျိုးကွယ့်.. သူတို့ ရောဂါအခြေအနေတွေ အရ ဆေးရုံတရုံဆီမှာ တက်ကုကြရတယ်... အဲဒီနေ့က မင်းဖေဖေက မနက်ပိုင်းမှာ ဆုံးသွားခဲ့တယ်.. မင်း မေမေက သူ့ယောက်ျား မရှိတော့ဘူးဆိုတာ အလိုလိုသိနေတယ် ... အန်တီတို့ကို မေးတယ်.. မင်းတို့အန်ကယ် မရှိတော့ဘူး မဟုတ်လားတဲ့... ညနေပိုင်းရောက်တော့ မင်းမေမေဆုံးသွားတယ် ... ညင်ညင်သာသာ ဘဲ .''

သူသည် ဒေါ်မိုးစန္ဒာရဲ့ သမီး ရီရီမာကို မသိမသာ အကဲခတ်နေသည် ။ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ဘဲ ။ ရုပ်ကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကြို။ ကိုယ်လုံးက အချိုးကျ ပြေပြစ်သည် ။ လှသည် ။

" မင်းရဲ့ မိဘတွေက ကား နှစ်စီးလည်း ကျန်ခဲ့တယ်.. မင်းယူသုံးနော်... အိမ်ကိုလည်း ပြောင်းခဲ့ပါ... ထမင်းလည်း အပြင်မှာ စားစရာမလိုဘူး... အန်တီနဲ့ သမီးရီရီမာ ချက်ကျွေးမယ်.. ဘာ စားချင်သလဲ ပြောနော်...."

" ကျနော် လာခဲ့ပါမယ်... အန်တီတို့ စေတနာကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... ဖေဖေ မေမေတို့ကို ဂရုစိုက် ပြုစုခဲ့တာတွေကိုလည်း တကယ့်ကို ကျေးဇူး အထူးတင်ပါတယ်...."

" မင်းမိဘတွေက အန်တီတို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်တွေပါ.. သူတို့ကို ပြုစုပေးဖို့က အန်တီတို့တာဝန်ပါ ... ဆွေမျိုးရင်းခြာတွေလိုဘဲလေ...."

ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ ရီရီမာတို့ ပြန်သွားကြပြီးနောက် အပေါ်ထပ်အခန်းကို မတက်ချင်သေးလို့ ဟိုတယ်ရဲ့ ဘားခန်းလေးထဲကို သူ သွားထိုင်ပြီး မြန်မာဘီယာတလုံးကို မှာသောက်သည် ။ အာလူးကြော်တပွဲပါ လာချပေးသည် ။ မေဇင်ဆိုတဲ့ မိန်းမကို သူ ထပ်တွေ့ချင်သေးသည် ။ တော်တော့်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မိန်းမ ။ ဟင်း.. သူ့အတွင်းပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးကို မြင်ဖူးခဲ့သည်လေ ။ တော်တော့်ကို ကြည့်ကောင်းသည် ။ ဖုန်းနံပါတ်ချင်း ဖလှယ်ခဲ့လို့ သူ့ဖုန်းနံပါတ် ရှိနေသည် ။

.......................................................................................................

အခန်း ( ၂၅ )

မေဇင်ရဲ့ အတွေးထဲမှာ ဦးဇန်မင်းမောင် ရောက်ရောက်နေသည် ။ သူ့ကို ငါ ကြိုက်သွားလားဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို မေဇင် ချက်ချင်း မဖြေနိုင်ဘူး ။ သူက မေဇင်ကြိုက်တတ်တဲ့ ယောက်ျားပုံစံထက် အသက် နည်းနည်းပိုကြီးနေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ ဟစ်မန်း Hit man ( ကြေးစား လူသတ်သမား) ဆန်ဆန် အမူအရာတွေကို ပြန်မြင်ယောင် ကြားယောင်နေသည် ။ တကယ့်ကို အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် သွက်လက်ဖျတ်လတ်တဲ့ လူကြီး ။

ရက်ရက်စက်စက် သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်တာ ။ သူ သတ်တဲ့လူတွေက လူကောင်းတွေမဟုတ်ဘဲ မေဇင်တို့ ပြည်သူလူထုကို ရက်ရက်စက်စက် ဖေါက်ခွဲပြီးသတ်ဖြတ်မယ့် အကြမ်းဖက်သမားတွေ ။ ဒါကြောင့် သူသတ်တာတွေက တရားတယ်လို့ မေဇင်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တို့ ထင်မိခဲ့ကြတယ် ။ သူနဲ့ ရန်ကုန်မှာပြန်ဆုံရတာက ထူးဆန်းသည် ။ အမှတ်မထင် ဆိုင်တဆိုင်မှာ ဆုံရတာ ။ သူ ပြောပြသွားတာက သူက မြန်မာပြည်ကို ပြန်မလာတာ သူ ထွက်လာကထဲကဘဲ တဲ့ ။ သူ့မိဘတွေနဲ့ ညီအကိုတွေ အကုန်ဆုံးသွားကြတာကိုလည်း သူ မသိဘူးတဲ့ ။

သူနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးသည် ။ သူ့ကို မေဇင် စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။သူ့ဖုန်းနံပါတ် ရထားပေမယ့် မေဇင်က စပြီးခေါ်ရမှာ နည်းနည်း ဝန်လေးနေမိသည် ။ ရှက်တာလားတော့ မသိ ။ သူ ဘယ်လောက်ကြာအုံးမလဲ မသိဘူး ။ တော်ကြာ သူ ပြန်သွားနေအုံးမယ်။ ဆက်ကြည့်လိုက်မှဘဲဆိုပြီး ဖုန်းနံပါတ်ပါတဲ့ သူ့ကပ်ပြားလေးကို စလင်းဘက်ခ်ထဲက ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

သူ့ယူအက်စ်က အလုပ်အကိုင်က အသက်အာမခံ ကိုယ်စားလှယ် တဲ့ ။ ဟင်း.... ဟုတ်ပါလိမ့်မယ် အားကြီး ။ လူဆိုးတွေကို လိုက်သတ်နေတဲ့ လူကြီး ။ အစိုးရဖက်က တရားဝင် လူသတ်သမားကြီး တယောက် ။ မေဇင် သူ့ကို ဖုန်းမခေါ်ဖြစ်ဘူး ။ သီတာထူး ရောက်လာလို့ ။ မေဇင်တို့ ကုန်တိုက်တခု အသစ်ဖွင့်တာကြားလို့ သွားလေ့လာမလို့ ။ သီတာထူးက လမ်းမှာ ကားပေါ်မှာ

 " မေဇင်..အခု..ဘဲ ရှိလား...." လို့ မေးသည် ။

 မေဇင်လည်း " လတ်တလော...ဘဲလွတ် " နေသည် လို့ ရယ်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

သီတာထူးက သွားရင်း စကားပြောကြတာ လွတ်လပ်အောင် ကားမောင်းတဲ့ ယဉ်မောင်းရှိပေမယ့် မမောင်းခိုင်းဘူး ။ သူကိုယ်တိုင် မောင်းခဲ့သည် ။

" ယူ့ရဲ့ ဆက်စ် အတွေ့အကြုံတွေ မေးရအုံးမယ်.. ဒို့ရဲ့ ကြုံခဲ့တာလေးတွေနဲ့ ယူ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ ဖလှယ်ကြရအောင်.."

" အိမ်ရောက်တဲ့အခါမှာ ဆွေးနွေးပါ သီတာရယ်.. တော်ကြာ သီတာနှာထပြီး ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်နေပါအုံးမယ်" လို့ မေဇင်က နောက်လိုက်သည် ။

သီတာထူးက တဟားဟားနဲ့ ရယ်သည် ။

" ဟုတ်ပ.. ဟုတ်ပ... သီတာထန်တာ မေဇင် အသိဆုံး ..ခိခိ.. မေဇင့်ကို မမေးဘဲနေခဲ့တာ တခုရှိခဲ့တယ်... အခု

မေးလို့ရမလား....."

"အမလေး..သီတာရယ်..အချင်းချင်းတွေ...စကားပလ္လင်ခံနေရသေးတယ်.....မေး......မေး.....ဘာလဲ..."

" ဟိုလေ.. မေဇင် ရန်ကုန်မှာတုံးက မေဇင်တို့အဖေရဲ့ ကားဒရိုင်ဘာနဲ့ ဘာဖြစ်ခဲ့လဲလို့.. မေးချင်တာပါ..."

" ဟယ်..ယူ.....ယူ....ယူ....ဘယ်လို သိ...."

" ဟင်း... ယူတို့က သီတာတို့အရှေ့မှာ တခါတခါ မျက်လုံးချင်း စကားပြောနေကြတယ်လေ.. ကိုယ်ကသိလိုက်တယ်.. မရိုးဘူးဆိုတာ.. ယူရဲ့ သူ့ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်က သံယောဇဉ်တွေ ပါနေတယ် .... ခိခိ... "

" ဟင်း.. သီတာက တကယ့် ထောက်လှမ်းရေးဘဲ ....မေဇင်က ကိုယ့်ဖါသာလုံလှပြီ ထင်နေခဲ့တာ.. ကိုညိုမှိုင်းနဲ့မေဇင်က ခဏ ညိခဲ့ကြတယ်....."

" သူနဲ့ ဟိုဒင်း... ဖြစ်ခဲ့ကြတယ် မဟုတ်လား...."

" အင်း..ဖြစ်တယ်.....ဟင်းဟင်း....."

"ဘယ်လိုလဲ... ကောင်းလား... ကြိုက်လား... ပြောပြပါအုံး.. မေဇင်ရဲ့..."

သီတာထူးသည် ကားတွေ ရှုပ်နေတဲ့ကြားက မေးနေသည် ။

" သူက အဲ့နေရာမှာ တအားတော်တယ်.. ဟင်း.. ကောင်းတယ်.. သီတာ.. တကယ့်ကို ကောင်းအောင်လုပ်တတ်တဲ့လူ.. လူကလည်း ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ..ဟူး..ပြန်သတိရတာတောင် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရတယ်ကွာ..."

မေဇင်လည်း ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာတွေကို တော်တော်လေး အသေးစိတ် ပြန်ပြောပြမိသည် ။ သီတာထူးက တော်တော် စိတ်ဝင်စားသည် ။

" ယူ သူနဲ့ ပြန်မတွေ့ချင်ဘူးလားဟင်...."

" ဒီမေးခွန်းကို ဖြေဖို့တော့ ခက်တယ်... သီတာ.. အခု မေဇင့်စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာကို အမှန်အတိုင်း ပြောပြရမလား ."

" ..သူငယ်ချင်း...စိတ်ထဲမှာ  ဘာဖြစ်နေလဲဟင်...."

" မေဇင် တွေ့ချင်နေတာ ဟိုတနေ့က ဆုံခဲ့တဲ့ လူကြီး ..ဦးဇန်မင်းမောင်..."

" ဟယ်...ယူ....ယူ.......သူ့ကို.....ကြိုက်နေလားဟင်....."

" အင်း... သူ့ကိုဘဲ သတိရရနေတယ်.. မေဇင်လည်း အတည်တကျ အိမ်ထောင်ပြုချင်ပြီ ... အခု အလုပ်လည်းရ .. တယောက်ထဲ နေရတာထက် အဖေါ်နဲ့ နေချင်လာတယ် .. လိင်ဆက်ဆံတာက အဓိက မကျတော့ပါဘူး..."

" အင်း.. သူက လူလွတ်ကြီးလား...ဘယ်လို ဆုံတာလဲ မေဇင်..."

မေဇင်လည်း ဘယ်လို ဆုံခဲ့တယ် ဆိုတာကိုတော့ သီတာထူးကို ပြောပြမနေတော့ပါဘူး ။ ဦးဇန်မင်းမောင်ကလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြနဲ့လို့ သေသေချာချာ ပိတ်ထားခဲ့တယ်လေ ..။

......................................................................................

အခန်း ( ၂၆ )

ဇန်မင်းမောင်သည် မိဘတွေရဲ့ ပါရမီကအိမ်ကို ရောက်သွားသည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ သမီးရီရီမာတို့ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက် ထားလို့ အားလုံးသည် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည် ။ ဒါပေမယ့် သူ့မိသားစု မရှိတော့တဲ့ ဒီတိုက် ဒီခြံထဲကို ပြန်လာခဲ့တဲ့အတွက် ဟိုးအရင်က မိသားစုတွေနဲ့ နေခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည် ။

ဒေါ်မိုးစန္ဒာက " မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ဒီအိမ်မှာဘဲ နေပါ ..အခန်းလည်း ပြင်ထားတယ်.. အန်တီနဲ့ သမီးကို စားချင်တာပြော.. အဲလို ပြောရတာက မောင်ဇန်မင်းမောင် ဘာဟင်းတွေ အစားတွေ စားမှန်း မသိလို့... အန်တီတို့ချက်ကျွေးမယ်.. အဝတ်လျော်စရာတို့ မီးပူတိုက်စရာတို့ ရှိရင်လည်း အချိန်မရွေးပြော.. အိမ်အကူ ကောင်မလေးရှိတယ်...." လို့ ပြောသည် ။

ရီရီမာကလည်း စကား အများကြီးမပြောပေမယ့် သူ့ကိုဧည့်ခံသည် ။ အစားတွေ လာကျွေးသည် ။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ခဏခဏ လာလာမေးသည် ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အသဲယားတာက ရီရီမာရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှ ။ ဒီလောက်အချိုးကျတဲ့ မိန်းမ သူ မမြင်ဖူးဘူး ။ ခါးသေးလို့ရင်ချီ တင်ပါးတွေကလည်း တအားလှသည် ။ရီရီမာရဲ့ ကိုယ်လုံးကို မသိမသာနဲ့ သူ ခိုးခိုးကြည့်တာကို ကြာလာတော့ ရီရီမာက သတိထားမိလာသည်လို့ သူထင်ပါသည် ။ တင်ပါးတွေကို သူကြည့်နေတဲ့အချိန် ရီရီမာက သူ့ကို ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်လို့ သူ မျက်လုံးလွှဲလိုက်ရတာ ခဏ ခဏဘဲ ။

" မောင်ဇန်မင်းမောင်.. ငှားထားတဲ့ တက်ဆီကို ပြန်အပ်လိုက်ပါ... သမီး ကို ကားမောင်းခိုင်းပါ.. သူ လိုက်ပို့ပေးပါလိမ့်မယ်.."

ဒေါ်မိုးစန္ဒာက ရီရီမာကို ကားမောင်းခိုင်းပြီး သူသွားချင်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်ပို့ခိုင်းသည် ။ ရီရီမာကလည်း သူ့ကို တချိန်လုံး ဘယ်ကို လိုက်ပို့ပေးရမလဲ လို့ လာလာမေးသည် ။ ရီရီမာနဲ့ အပြင်ထွက်ရတာကို သူ့စိတ်ထဲမှာ သဘောကျနေသည် ။ ရီရီမာရဲ့ အလှအပတွေကို တချိန်လုံး တွေ့နေရတာကိုး ။

သူ ဒီကောင်မလေးကို ကြိုက်နေပြီလို့ သိလိုက်သည် ။ရီရီမာနဲ့ ထမင်းဆိုင်တဆိုင်မှာ ဝင်စားကြသည် ။ ရီရီမာက ကောင်းတယ်ဆိုလို့ သွားစားကြတာ ။ တကယ်လည်း ကောင်းသည် ။ ဟင်းတွေက စုံသည် ။ စားကောင်းကောင်းနဲ့ စားနေတုံး "အကိုကြီး..." လို့ အနောက်ကနေ ခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မေဇင် ဖြစ်နေသည် ။

" ဟာ.....မေဇင်... ထမင်းလာစားတာလား ...ကျနော်တောင် မေဇင့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ထမင်းစားဖို့ ချိန်းမလို့...." လို့ သူပြောလိုက်တော့

မေဇင်က " အကိုကြီး မပြန်သေးဖူး မဟုတ်လား ....တနေ့.. စားကြတာပေါ့..."

လို့ ပြောပြီး သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက စားပွဲမှာ သွားထိုင်ကြသည် ။ သူ့ကို ရီရီမာနဲ့ တွေ့လိုက်တဲ့အတွက် မေဇင်ရဲ့မျက်နှာ နည်းနည်း ပြောင်းသွားသည်ကို သူသတိထားမိလိုက်သည် ။ မျက်နှာပျက်သွားသည်လို့ ပြောမလား ။ မေဇင်ရဲ့ အနောက်ပိုင်း အလှကို သူ ဖျတ်ကနဲ ကြည့်မိလိုက်သည် ။ အိုး..ကောင်းလိုက်တဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ....။ အဟင်း... တော်ပါသေးရဲ့ ။ သူ မေဇင့်ကို ကြည့်လိုက်တာကို ရီရီမာ တွေ့မသွားလို့ ။

ရီရီမာသည်လည်း မေဇင် လာနုတ်ဆက်တဲ့အချိန် မျက်နှာ နည်းနည်းပျက်သွားသည် ။ မိန်းမတွေသည် သဝန်တို တတ်ကြသည် ထင်တာဘဲ ။ မေဇင် ထွက်သွားလိုက်တာနဲ့ ရီရီမာက

 " အကိုကြီး.. သူက ဘယ်သူလဲဟင်" လို့မေးလိုက်သည် ။

 " ဟိုက မိတ်ဆွေ တယောက်ပါ " လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ရီရီမာက ဒီထက် ထပ်သိချင်တဲ့ပုံ ။

" အကိုကြီး....အချို တခုခု စားအုံးမလား....."

" ဟင့်အင်း....မစားတော့ပါဘူး..."

ရီရီမာလို တအားတောင့်တင်း စိုပြေ အချိုးကျနဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ တအိမ်ထဲ နေနေရတာ အခန့်မသင့်ရင် ညိသွားနိုင်သည် ။ လူတွေက အသက်ကြီးတဲ့သူနဲ့ ရီရီမာတို့ တွဲသွားကြတာကို တော်တော်ကြည့်ကြသည် ။ ရီရီမာက ရွှေတိဂုန်ဘုရားပေါ်ကိုလည်း ခေါ်သွားသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာက သူသည် ရီရီမာကိုရော မေဇင်ကိုရော သဘောကျမိနေသည် ။ ရီရီမာ ဘုရားရှစ်ခိုးနေတုံး မေဇင့်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။ မေဇင်က သူ ဖုန်းခေါ်တာကို အံ့ဩသွားသည် ။

" ဟင်..အကိုကြီး....မေဇင့်ဆီကို ဖုန်းခေါ်တယ်နော်...."

" အင်း..ဘာလို့လဲ..မခေါ်ရဘူးလား....."

" ခေါ်ရပါတယ်.. မေဇင်က အကိုကြီးနဲ့တောင် ထပ်တွေ့ချင်နေလို့ ခေါ်မလို့ စဉ်းစားနေတာ...ဒီနေ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အကိုကြီးနဲ့ ထမင်းဆိုင်မှာ ဆုံကြတယ်နော်... ဒါနဲ့ အကိုကြီးနဲ့ အတူတူ ထိုင်စားနေတာ.. ဟို...."

" ကျနော့်မိဘတွေ အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ပေးနေတဲ့ အမကြီးတယောက်ရဲ့ သမီးလေး ပါ...."

" အော်.. မေဇင်က ဟင်းဟင်း.. အကိုကြီးရဲ့ ဖီယွန်ဆေ ...အဲ... ချစ်သူ ထင်လို့..ခိခိခိ......"

" မဟုတ်ပါဘူး.... မေဇင်... .ကျနော့်မှာ ချစ်သူမရှိပါဘူး .မရှိတော့ဘူးလို့ ပြောရမယ် ဟိုလေ...သူ ဆုံးသွားတယ်...ကား ဆက်ဆီးဒင့် နဲ့...."

" အို..စိတ်မကောင်းလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်...ဘယ်မှာ ဖြစ်တာလဲဟင်...."

" ဟိုမှာပါဘဲ....."

" အော်..ဆောရီးနော်..အကိုကြီး.. ဒါနဲ့ ဘယ်တော့ အားမလဲဟင်.. အကိုကြီးနဲ့ ထမင်းစားကြမလားဟင်..."

" ထပ် ချိန်းလိုက်မယ်လေ..ညကျရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်လို့ ရမလား...."

" ရတယ်... အချိန်မရွေးခေါ်.. မေဇင်က အလည်အပတ် လာတာလေ.. အားနေတာ..."

" အိုကေ..ကျနော် ခေါ်လိုက်မယ်...."

" ဘိုင်း....အကိုကြီး......"

" ဘိုင်း......."

ရီရီမာသည် သူ့ဖက်ကို လျောက်လှမ်းလာနေသည် ။ ဖုန်းပိတ်လိုက်သည် ။ဘုရားပေါ် တပတ်ပတ်ပြီး ပြန်ဆင်းဖို့ ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျောက်သွားကြတဲ့အချိန် ရီရီမာက

 " အကိုကြီး..... ရီမာ့ကို ဟိုကို အလည်လာဖို့ ခေါ်မလားဟင်...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

 သူက " ဟာ.. ခေါ်မှာပေါ့.. အန်တီနဲ့ရီမာတို့ လာလည်ကြနော်...." လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

 ရီရီမာက " မေမေကတော့ အသက်ကြီးလို့ မလိုက်ဖို့ များပါတယ်.. သူက လေယာဉ်ပျံ စီးရမှာလည်း တအားကြောက်တယ်လေ.." လို့ ပြောသည် ။

ဖိနပ်တွေ အပ်ခဲ့တဲ့နေရာကို ပြန်ရောက်လာသည် ။ ရီရီမာက သူ့ဖိနပ်ကိုယူပေးသည် ။ သူ့ကို အစစ ဂရုစိုက်တဲ့ ရီရီမာကို သူ သံယောဇဉ် ဖြစ်လာသလိုဘဲ ။ ကားထဲကို ပြန်ရောက်တော့

" အကိုကြီး.. ဘယ်သွားချင်သေးလဲဟင်..." လို့ ရီရီမာက မေးသည် ။

" ဈေးဝယ်ရအောင်... အဝတ်အထည်တွေ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်မျိုးပေါ့...."

" ဟုတ်ပြီ.. အကိုကြီး.. မြေနီကုန်းနားမှာ ဂမုန်းပွင့်စတိုး ရှိတယ် ...အကိုကြီး အတွက်လားဟင်...."

" နိုး.. အမျိုးသမီး အဝတ်အစားတွေ ရောင်းတဲ့နေရာ သွားချင်တာ...."

" ဟုတ်ပြီ.. အကိုကြီး .. အဲဒီမှာ.. ကြည့်လေ.. မကြိုက်သေးရင်လည်း.. တခြားနေရာတွေကို လိုက်ပို့ပေးမယ်...."

ရီရီမာအတွက် အဝတ်အထည်တွေ တော်တော်များများ သူ ဝယ်ပေးဖြစ်သည် ။ရီရီမာက " ရီမာက တခြားသူအတွက်လို့ ထင်နေတာ ..ရီမာ့ကို ဝယ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး.. အကိုကြီးရယ် ... အားနာစရာကြီး...." လို့ ပြောသည် ။

အပြန်မှာ မိုက်ခရိုဝေ့ဖ် အာဗင်တလုံးကိုလည်း ဝယ်ခဲ့လိုက်သည် ။ ရီမာတို့သည် ဟင်းနွှေးရင် သမားရိုးကျ မီးဖိုပေါ်နွှေးနေရတာ အချိန်လည်းကြာ... အိုးခွက်တွေ ဆေးကြောရတာမို့ သူ မိုက်ခရိုဝေ့ဖ်နဲ့ နွှေးတာကို ပြပေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာက သူနဲ့ ရီရီမာ အပြင် အတူတူထွက်တာကို ကျေနပ်သဘောကျနေသည် ။ ဒီမိန်းမကြီးကို ကြည့်ရတာ သူနဲ့ရီရီမာကို သဘောတူနေပုံဘဲ ။ ဖိတ်ချင်းဖိတ်.. ကိုယ့်အိတ်ထဲဖိတ် ဆိုသလိုမျိုးကို လိုလား ဖြစ်စေချင်နေတဲ့ပုံ ရှိသည် ။

...............................................................................

အခန်း ( ၂၇ )

ညဖက်မှာ မေဇင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။မေဇင်က အကိုကြီးကိုလည်း မေဇင် သတိရနေတယ်...မေဇင်လည်း ဖုန်းခေါ်တော့မလို့ဘဲ လို့ ပြောသည် ။ မေဇင်နဲ့ မနက်ဖန် တွေ့ကြမလားလို့ သူက မေးလိုက်တော့ မေဇင်က တွေ့လေ.. ဘယ်မှာဆုံမလဲ.. ဘယ်အချိန်လဲ အကိုကြီးလို့ ပြန်မေးသည် ။ သူသည် ရန်ကုန်နဲ့ နှစ်ပေါင်းအများကြီး ကင်းကွာနေတဲ့လူ ။ ဘယ်မှာဆုံကြမလဲ ရုတ်တရက်မပြောနိုင် ။

မနေ့က ရီရီမာ ခေါ်သွားတဲ့ ဆိုင်တဆိုင်ကို သတိရလိုက်သည် ။ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းမကြီးပေါ်က စားသောက်ဆိုင် ။ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ပြီး စကားပြောလို့လည်း ကောင်းမည်လို့ ထင်လိုက်လို့ မေဇင့်ကို ပြောပြလိုက်တော့ မေဇင်က အဲဒီဆိုင်ကိုသိသည် ။ ဆုံမယ်.. အကိုကြီး..အဲဒီ ဖူဂျီဆိုင်မှာ နေ့လည် ၁၂တိတိ ဆုံကြမယ်နော်လို့ ချိန်းလိုက်သည် ။

မေဇင်နဲ့ ချိန်းတာကို ရီရီမာကို လိုက်မပို့စေချင်ဘူး ။ ရီရီမာသည် မေဇင်နဲ့ပတ်သက်ရင် ဂျေဝင်ပြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်တာကို ဟိုတနေ့က ထမင်းဆိုင်မှာ မေဇင်နဲ့ အမှတ်မထင် တွေ့ကြတုံးက သိလိုက်ပြီးပြီ ။ ရီရီမာကို မပြောတော့လို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

နောက်တနေ့ မနက် ။ ရီရီမာသည် သူ့အတွက် အစောကြီးထပြီး သူစားဖို့ ဘရိတ်ဖတ်စ်တွေ ပြင်ဆင်သည် ။ သူ့ကိုလာခေါ်သည် ။ကျကျနန ပြင်ဆင်ကျွေးသည် ။ ဒီနေ့ ဘယ်ကိုသွားချင်လဲ အကိုကြီးလို့ မေးသည် ။ သူက အင်းလျားလမ်းက သူငယ်ချင်းနဲ့ ချိန်းထားတယ်...သူနဲ့ စကားပြော တိုင်ပင်စရာရှိလို့ ရီမာလို့ ပြောလိုက်သည် ။

ရီရီမာက " ရီမာ လိုက်ပို့ပေးမယ်နော် အကိုကြီးလို့ ပြောသည် ။

'' လိုက်ပို့ပေးလေ.. အပြန်တော့ သူငယ်ချင်းကို

ပြန်ပို့ခိုင်းမယ်.. ကိုယ်တို့က မတွေ့တာ နှစ်သုံးဆယ်လောက် ဆိုတော့ စကားပြောကြမှာ ကြာချင်ကြာမယ်'' လို့ သူက ပြောလိုက်သည် ။

ဆယ့်တနာရီကျော်ကျော်လောက်ကျတော့ ရီရီမာ့ကို အင်းလျားလမ်းက သူငယ်ချင်း ဝေဖြိုးဆီကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဝေဖြိုးရဲ့အိမ်က မေဇင်နဲ့ချိန်းထားတဲ့ ဖူဂျီနဲ့က သိပ်မဝေးဘူး ။ လမ်းလျောက်သွားလို့တောင်ရသည် ။ ရီရီမာက

'' လာကြိုမယ်လေ.. အကိုကြီးပြန်ရင် ရီမာ့ကို ဖုန်းဆက်လိုက် '' လို့ ပြောသည် ။

ဝေဖြိုးအိမ်ထဲကို ခဏဝင်ပြီး စကားပြောပြီးတဲ့နောက် ဝေဖြိုးကို ဖူဂျီဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဝေဖြိုးက သူလည်း လိုက်စားမည်လို့ လုပ်နေလို့ အထူးမိတ်ဆွေတယောက်နဲ့ ချိန်းထားတာလို့ ပြောပြလိုက်ရသည် ။ ဝေဖြိုးက သဘောပေါက်လွယ်သည် ။ သိပြီ.... သဘောပေါက်ပြီ.. မလိုက်တော့ဘူး.. လိုက်ဘဲလိုက်ပို့မည်လို့ ပြောပြီး ဆိုင်ရှေ့မှာ ကားရပ်ပေးသည် ။ ဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်တော့ စားပွဲတလုံးမှာထိုင်နေတဲ့ မေဇင့်ကို တွေ့လိုက်သည် ။ သူ မေဇင့်ဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

" ဟယ်လို အကိုကြီး....."

" မေဇင်....."

မေဇင် သိပ်လှနေသည် ။ မိုးသက် ဘဝထဲက ပျောက်ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် မေဇင့်ကိုတွေ့တော့ သူ့အချစ်စိတ်တွေ ပြန်လည်ရှင်သန်လာသည်လို့ သူထင်သည် ။ ရီရီမာသည်လည်း သူ့ကို အထာပေးနေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက် ဖြစ်ပေမယ့်သူ့စိတ်တွေဟာ မေဇင့်ကို ပိုပြီး ရင်ခုံစိတ်လှုပ်ရှားသည်လို့ သူထင်မိသည် ။

မေဇင်နဲ့ အရက်သောက်ကြရင်း စကားပြောကြသည် ။မေဇင်က ငယ်ငယ်က အကြောင်းတွေကို ပြောပြသည် ။ အကိုကြီး အကြောင်းလည်း ပြောပြအုုံးလေလို့ သူ့ကိုမေးသည် ။ သူက အကြမ်းဖျင်း ပြောပြလိုက်ပြီး မေဇင်ကို အကြမ်းဖက်သမားတွေဆီမှာ တွေ့ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းမှာပြန်တွေ့ချင်တဲ့စိတ်တွေ များခဲ့ရတာကို ပြောပြလိုက်တော့ မေဇင့်မျက်နှာလေးက ကျေနပ်ပီတိဖြစ်တဲ့ပုံ ရှိတာကို တွေ့ရသည် ။

" မေဇင်လည်း အကိုကြီးကို ခဏခဏ သတိရမိခဲ့တာ.. အိပ်မက်ထဲတောင် ခဏခဏ မက်တယ်..." လို့ ပြန်ပြောသည် ။

" ကျနော် တော့ မေဇင့်ကို အမြဲဘဲ တွေ့ချင်နေတော့တာဘဲဗျာ...." လို့ သူ ပြောမိလိုက်သည် ။

မေဇင်က ပြုံးပြီး " တကယ်လား " လို့ မေးသည် ။

သူက " တကယ်..မေဇင့်ကို ကျနော် သံယောဇဉ် ဖြစ်မိနေပြီ.. ချစ်မိနေပြီ " လို့ သူ ထပ်ပြောချပစ်လိုက်ပြီး မေဇင့်လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မေဇင်မရုန်း ။

" မေဇင် ယုံချင်ပါတယ်..." လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြောသည် ။

 " ယုံလိုက်ပါမေဇင်ရယ်.. တသက်လုံး လက်တွဲရအောင်ပါ ... ပြန်ချစ်လိုက်.." လို့ သူ ထပ်ပြောသည် ။

မေဇင်က တအား ချစ်စရာကောင်းနေလို့ သူ နမ်းပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည် ။

" အကိုကြီး ဘယ်တော့ပြန်မလဲဟင်.. မေဇင်က ခွင့်သိပ်မရဘူး .. မေဇင် ပြန်ရတော့မယ်..." လို့ ပြောတဲ့အချိန် မေဇင့်လက်ကလေးကို သူ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ ။

" မေဇင် ပြန်တဲ့ရက် တရက်ထဲ တချိန်ထဲ ကိုယ်လည်း ပြန်မယ်လေ.. ကိုယ့်လက်မှတ်ကို ပြောင်းလိုက်မယ်...." လို့သူပြောလိုက်ရင်း ဖျတ်ကနဲ မေဇင့်နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်သည် ။

" ဟိတ်.မကဲနဲ့..လူတွေ မြင်ကုန်မယ်...."

မေဇင်က ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူလက်ကို ဆုပ်ထားတာကို မရုန်းပါ ။

" ချစ်လား....မေဇင်....."လို့ သူက မေးသည် ။

" အင်း..ချစ်မိတာ အမှန်ဘဲ..." လို့ မေဇင်က ပြန်ဖြေသည် ။

" လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်... မေဇင် ... မေဇင် ဘယ်မှာ နေလဲဟင်...."

" မေဇင် ဟိုတယ်တခုမှာ နေတယ် ... သူငယ်ချင်း သီတာထူးက သူ့အိမ်မှာ လာနေဖို့ ခေါ်ပေမယ့် မနေချင်ဘူး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တာနဲ့...."

" ဘယ်ဟိုတယ်လဲ......"

မေဇင်က ဟိုတယ်နံမည်ကို ပြောပြသည် ။ သူတို့ အရက်ထပ်သောက်ကြရင်း သူ မေဇင့်ဟိုတယ်ကို လိုက်သွားဖြစ်သည် ။ဟိုတယ်အခန်းထဲကို နှစ်ယောက် အတူတူဝင်မိလိုက်တာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းစုတ်မိကြသည် ။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်တွယ်မိကြသည် ။ " ချစ်တယ်..." ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေကို နှစ်ယောက် တပြိုင်နက် ပြောမိလိုက်ကြသည် ။

.................................................................................................

အခန်း ( ၂၈ )

မေဇင်နဲ့ ရင်ချင်းအပ် ဖက်ထားတဲ့အချိန် သူ့လက်တွေက တင်ပါးကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်မိသည် ။ ညှစ်နယ်မိသည် ။ မေဇင်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို တအားဖက်ထားနေသည် ။ ဖွားဖက်တော် တန်ဆာဒုတ်က ဘာမာသလဲမမေးနဲ့ ။ ထွားကြီး တင်းမာ မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။မေဇင်နဲ့သူ နမ်းစုတ်ရင်း ကုတင်ဆီကိုရောက်သွားကြသည် ။ သူကစပြီး မေဇင့် အပေါ်ပိုင်းမှာ ဝတ်ထားတာတွေကို စချွတ်တောက မေဇင်ကလည်း အားကျမခံ သူ့ဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကို ဖြုတ်သည် ။ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည် ။

နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ရင်း လျာချင်း ကလိကစားတာတွေကိုတော့ ဆက်တိုက်လုပ်နေကြသည် ။ မကြာခင် နှစ်ယောက်စလုံး ဗလာကျင်းသွားကြသည် ။ သူကစပြီး မေဇင့်ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို စနမ်းသည် ။

" အိုး...."

မေဇင့် ပါးစပ်လေး ဟသွားသည် ။ အင်္ဂါစပ် အကွဲကြောင်းက နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွန့်တွန့်တွေကို သူ လျောက်နမ်းသည် ။ နှာခေါင်းနဲ့ ထိုးကပ် နမ်းရှုံ့တာ ။

" အား.....အူး.........ဟား......"

မေဇင်က သူ့တန်ဆာဒုတ်ကို ငုံ့ကြည့်သည် ။ '' အိုး.. ကြီးလိုက်ထာ..'' မေဇင် တိုးတိုး ပြောလိုက်သံကို သူကြားလိုက်ရသည် ။ သူက မေဇင့်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့တန်ဆာပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးကြီးထိပ်က အပေါက်လေးက စိမ့်ထွက်စီးကျနေတဲ့ အရည်ချွဲတွေ မေဇင့်လက်ကိုပေကုန်သည် ။

သူက မေဇင့် နို့လုံးတင်းတင်းကြီးတွေကို နမ်းလိုက်ပြန်သည် ။ အကြမ်းဖက်သမား အာရပ်ကြီးတွေ ကြိုးနဲ့တုပ်ထားတုံးက တွေ့ကထဲက တအားလှသည်လို့ သိထားပေမယ့်အခုလို အေးအေးဆေးဆေး နှစ်ယောက်ထဲ အနီးကပ် တွေ့ကြရတဲ့အခါ မေဇင်သည် ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုလှနေတာကို သူသိလိုက်သည် ။မေဇင်ကလည်း သူ့ တုတ်ဖီးဖီး ဒုတ်ကြီးကို အားမလို အားမရ ပုံနဲ့ ညှစ်ပွတ်နေရင်း

 " ကြီးလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်. ကြီးဆေးတွေများ လိမ်းထားသလားဟင်..." လို့ ထပ်မေးလိုက်ပါသည် ။

သူက ဒီမေးခွန်းကို မဖြေဘူး ။ မေဇင့်နို့တွေကို တလုံးပြီးတလုံး ပြောင်းစို့ပေးနေသည် ။မေဇင်သည် သူ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်ဆုပ်ပွတ်သပ်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်ဟန်မတူဘူး ။

" စုတ်ပေးမယ်နော် အကိုကြီး....."

လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး မေဇင့်မျက်နှာအနားကို ဒုတ်ကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း စစချင်း လျာလေးနဲ့ ယက်ပေးလိုက်ပြီးမှ ထိပ်ဒစ်လုံးတခုလုံးကို ငုံပစ်လိုက်သည် ။ လဥနှစ်လုံးကို လက်တဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး နယ်ဖတ်ပေးရင်း ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ ဒုတ်အရင်းပိုင်းက ဆုပ်ထားပြီး အားရပါးရ စုတ်ပေးပါတော့သည် ။ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းအိအိလေးတွေ အထဲမှာ အကြောတွေ ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီး ရောက်နေသည် ။ နွေးထွေးတဲ့ အာခံတွင်းထဲမှာ လျာလေးရဲ့ ကလိထိုးဆွပေးတာတွေကို လိင်တန်ကြီးခံနေရသည် ။

အိုး.....

လျာလေးရဲ့ ဝေ့ဝိုင် ဆော့ကစားပေးတာတွေကြောင့် သူ့ကိုယ်ကြီး တုန်ခါလှုပ်သွားရသည် ။ မေဇင်ရဲ့ အစုတ်က ကောင်းလွန်းလှသည်လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးထင်မိရသည် ။ လိင်တန်ရဲ့ အရင်းပိုင်းအထိ ငုံပစ်လိုက်တဲ့ စုတ်ချက်တွေက တအား အသဲခိုက်လွန်းရသည် ။ မေဇင်သည် တကယ့်ကို မှုတ်တာ ကျွမ်းလွန်းလို့ အရင်အတွေ့အကြုံ ကောင်းကောင်းရှိခဲ့သည်လို့ သူ ခန့်မှန်း သဘောပေါက်လိုက်မိသည် ။ မေဇင်သည် ပညာသားပါတဲ့ အစုတ်အယက် လျာကလိချက်တွေကို သူ တအင်းအင်း ညည်းရအောင် လုပ်ပြသွားခဲ့ပြီးနောက် လိင်တန်ဆာကို ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး...

" အကိုကြီး...ချစ်ပေးတာ ခံချင်ပြီကွယ်..."

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ပက်လက် အိပ်ချလိုက်ပါသည် ။ သူလည်း မေဇင့်လိုဘဲ လုပ်ချင်လွန်းနေတာပါ ။ အပေါ်က လက်ထောက် တက်ခွမှောက်လိုက်ပြီး မေဇင့် နို့ကြီးတလုံးကို စစို့လိုက်ပြီး မေဇင့်အင်္ဂါစပ်ထဲကို သူ့တန်ဆာကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ မေဇင်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ပေါက်သည် သူထင်ထားတာထက် ပိုတင်းကြပ်နေသည် ။ တင်းတင်းစီးစီးနဲ့ ဖစ်ဆိုက် ဖြစ်နေသည် ။

" အိုး...အကိုကြီးရယ်....."

သူ့ကို မေဇင် တင်းတင်းကြီး ဖက်သိုင်းထားသည် ။ဖြည်းဖြည်းချင်း စ အသွင်းအထုတ်တွေ လုပ်တာနဲ့ မေဇင်က ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးလာသည် ။ အောက်ပေးပါကောင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါလား ။ တွင်းအိအိစိုစိစိကို ဖိဖိသွင်းရင်း နို့ကြီးတွေကို နမ်းလိုက်စို့လိုက်လုပ်သည် ။ မေဇင်က ဖင်တုံးတွေကို ညှစ်ထားပြီး ''တအားဆောင့်ပေး အကိုကြီး " လို့ သူမ ဖြစ်စေချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုလိုက်လို့ သူ မေဇင်ဖြစ်ချင်တာကို လုပ်ပေးလိုက်သည် ။

" အား... အား.. ကောင်းလိုက်တာ အကိုကြီးရယ်.. .အမလေး .ထိလိုက်တာရှင်....."

မေဇင့် စကားသံတွေက သူ့ကို ပိုပြီးစိတ်ကြွစေသည် ။ဖိဖိဆောင့်ထည့်မိစေသည် ။ မေဇင်ကလည်း ဖင်တွေကို

ကော့လိုက် ဝေ့လိုက် ဝိုက်လိုက်နဲ့ တုံ့ပြန်နေသည် ။ အရည်တွေက တအားကို လိုက်နေသည် ။ စိုရွှဲနေသည် ။ ဖိဖိဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ဖွပ်ဖွပ်ဖွပ် ဖပ်ဖပ်ဖပ်နဲ့ အသံတွေ မြည်နေသည် ။ မေဇင့် အော်လိုက်တဲ့ အသံတွေကလည်း ဟိုတယ် တဖက်ခန်းကတောင် ကြားရနိုင်သည်လို့ သူထင်မိသည် ။

ဆက်တိုက် အားပြင်းပြင်း ဖိဖိဆောင့်ထည့်တဲ့အခါ မေဇင် ပြီးသွားသည် ။ မေဇင်က သူပြီးသွားတဲ့အကြောင်း ထုတ်ပြောရင်း အကိုကြီး ပြီးအောင် လုပ်ပါ.. ဆောင့်ပါ ..တအားဆောင့်ထည့်ပါ လို့တတွတ်တွတ် ပြောလိုက်လို့သူလည်း အားကုန် ဆက်တိုက် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေကို မေဇင့် အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲကို ဆက်တိုက် တဖပ်ဖပ်နဲ့ ပန်းထည့်လိုက်ရင်း ပြီးခြင်းလမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းမိလိုက်ပြီ ။မေဇင်နဲ့ ခဏလောက် နားနေလိုက်ပြီးတဲ့နောက် နှစ်ယောက်အတူတူ ရေသွား ချိုးလိုက်ကြသည် ။ မေဇင်က

" အကိုကြီး.. .မေဇင့်ကို တကယ် ချစ်မိလားဟင်.. လိုးရုံသက်သက်ဘဲလား.. အကိုကြီး သဘောပါဘဲ.. မေဇင်ကတော့ အကိုကြီးကို သဘောကျပါတယ်.. ချစ်မိတယ်လို့ ပြောရမှာပါဘဲ....." လို့ မေဇင်က ပြောသည် ။

ရေချိုးအပြီး တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ရင်း စကားတွေ ပြောကြသည် ။မိုးသက်အကြောင်းကို မေဇင့်ကို ပြောပြဖြစ်သည် ။ မေဇင်ကလည်း သူ့မှာ အရင်က ရည်းစားတွေ ရှိခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြသည် ။ စိတ်တွေ ပြန်ထလာ ဖြစ်လာပြီး ဒုတိယအချီ ထပ်ဆွဲဖြစ်ပြန်သည် ။ဒီည သူ အိမ် မပြန်ဖြစ်ဘူး ။ ရီရီမာတို့ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ သူငယ်ချင်းရဲ့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်မည်လို့ သူဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။တညလုံး မေဇင်နဲ့ လိုးလိုက်ကြတာ လုံးဝ မအိပ်ဖြစ်ကြဘူး ။

..........................................................................................................

အခန်း ( ၂၉ )

" အကိုကြီးက လူငယ်တယောက်လိုဘဲ တအား လုပ်နိုင်တယ် ...အားသိပ်ကောင်းတယ်.. ဟိုဟာလည်း တကယ်ကြီးတယ်......"

မေဇင်သည် ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်မွှေးလေးတွေကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ပွတ်နေရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ခဏ အိပ်ပျော်သွားကြပြီး မေဇင်က စနိုးလာပြီး ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လက်မောင်းရင်းကို ပွက်ကနဲ အနမ်းလေးတချက်ပေးလိုက်တော့ အအိပ်ဆတ်တဲက ဇန်မင်းမောင်ပါ နိုးလာသည် ။

" မေဇင်ကလည်း တအားလှတယ်.. ကိုယ်လုံးကလည်း တကယ့်ကို အချိုးအဆက် ကျတယ်.. မေဇင် ဘာလို့ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး မလုပ်တာလဲ..." လို့ ဇန်မင်းမောင်က မေးလိုက်တဲ့အခါ

မေဇင်က တဟားဟားနဲ့ ရယ်မောလိုက်သည် ။ " အမလေး... အကိုကြီးက မြှောက်နေပြန်ပြီ ....    ဟားဟား.. မေဇင်က အမူအရာလည်း မလုပ်တတ်ပါဘူး.."

ရင်ဘတ်နဲ့ ဝမ်းပျဉ်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်နေတဲ့ မေဇင့်လက်ကလေးသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းဖက်ကို ရွေ့သွားသည် ။

"အို..အကိုကြီး....ပြန်မာနေပြီ....အမလေး..အားကောင်းလိုက်တဲ့ လူကြီး........."

သူ့ဒုတ်လုံးကြီးကို စမ်းမိတဲ့ မေဇင်က အလန့်တကြား ပြောလိုက်သည် ။ ဒုတ်ကိုတော့ ပထမ ပွတ်နေရာက

ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည် ။

" အကိုကြီး.... တအား တုတ်တာဘဲနော်.. ရှည်လည်းရှည်တယ်.. မေဇင် ကြိုက်လိုက်တာ.. အကိုကြီးနဲ့ မခွဲချင်တော့ဘူး.. သိလား...."

" ကိုယ်လည်း ဒီလိုပါဘဲ မေဇင်ရယ်...မေဇင်နဲ့ ခဏတောင် မခွဲချင်တော့ဘူး......"

နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်မိကြပြန်သည် ။ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးဖြစ်တဲ့ မေဇင်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုနဲ့ တုံ့ပြန်မှုတွေကို ဇန်မင်းမောင် အရမ်း သဘောကျသည် ။ အပျိုစင်လေး.. အစိမ်းသက်သက်လေးထက်ကို မေဇင့်လို ဝါရင့်နေတဲ့မိန်းမကို သူ သဘောကျသည် ။ မေဇင့်လက်ကလေးက သူ့ဒုတ်ကို ဆွပေးနေသည် ။ ဒုတ်သည် အရမ်းကို မာကြောတင်းမာပြီး မတ်မတ်ထောင်လာသည် ။ မေဇင့်နို့သီးလေးတွေက စို့လို့ တအားကောင်းသည် ။ ကာမစိတ်ကြောင့် တင်းမာပြီး ထောင်နေကြသည် ။ မေဇင်က သူမနို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ခိုင်းသည် ။

ဒီတခါတော့ မေဇင့်ကို ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ခိုင်းလိုက်သည် ။ မေဇင့်ရဲ့ အိုးကြီးတွေက တအားလုံးကားပြီး လှနေသည် ။ အိုးကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေက တအား ထကြွ သောင်းကျန်းလာသည် ။ မေဇင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးဖေါင်းနေသည်မို့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လျာနဲ့ ကုန်းယက်လိုက်မိသည် ။ လှလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းကြီးကွယ်.. နမ်းလို့ မဝနိုင်တော့ဘူး.. မေဇင်ရယ်........။ မေဇင့် စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ အပေါ်အောက် အပြန်အလှန် ယက်ပေးနေမိသည် ။

" အကိုကြီး...တချိန်လုံး ယက်နေတော့တာ ဘဲလား... ဟင့်ဟင့် ဒီလောက်တောင်ဘဲ မေဇင့်ဟာကို ကြိုက်နေလားကွာ.. လုပ်တော့.. မေဇင် လိုချင်လှပြီ......"

မေဇင်ရဲ့ ချွဲတဲတဲ အသံလေးကြောင့် ဇန်မင်းမောင်လည်း စောက်ဖုတ်ကို လျာပြားကြီးနဲ့ ဖိယက်ပေးနေတာကို ရပ်လိုက်သည် ။

" အကိုကြီး ချစ်ပေးတာကို မေဇင် အရမ်းကြိုက်ပါတယ် ဆို...."

မေဇင့် ပေါင်တန် ဖြူဖွေးဖွေးတွေက ချောမွတ် အချိုးကျလှပလွန်းသည် ။ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲမှာ သူ နေရာယူလိုက်သည် ။ ခုံးမို့တဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးသည် အရည်တွေနဲ့ စိုစွတ်ပြောင်လက်နေသည် ။ မေဇင့် ကာမ ရှေ့ပြေး အရည်တွေရော သူ့တံတွေးတွေမို့ ရွှဲရွှဲစိုလို့နေသည် ။ သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

''အို့......''

မေဇင့်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ မေဇင် ပိုတာလို့ သူထင်တာဘဲ ။ တညလုံး တဖေါင်းဖေါင်း လိုးခဲ့ကြပြီးသလို အခုဘဲ ဘာဂျာလည်း ကိုင်ထားတာကြောင့် မေဇင့် စောက်ဖုတ်သည် အရည်တွေ တအားရွှဲနေသည် ။ သိပ် အခက်အခဲ မရှိလှဘဲ သူ့ဒုတ်ကြီး ဝင်သွားတာပါ ။

" မေဇင့်ဖင်ကို ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးပါ အကိုကြီး...."

မေဇင့်သဘောကျ သူမ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ပြီး အားပြင်း ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လိုးပေးသည် ။ တအားအား အော်သံတွေနဲ့ တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။ ဒီတခါလည်း အချက် ၁၀၀ဝလောက် တအားနင်း ဆောင့်ထည့်လိုးပြီးနောက် မေဇင်နဲ့သူ ပြိုင်တူလိုဘဲ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းမိသွားကြလို့ တအား ကျေနပ်မိကြသည် ။ ရေမိုးချိုးကြအပြီး အချိန်မှာ မိုးလင်းနေပြီ ။ နှစ်ယောက်သား ဟိုတယ် အောက်ထပ်က ဘရိတ်ဖတ်စ် စားတဲ့နေရာကို ဆင်းသွားကြသည် ။

" ဟင်...."

.......................................................................................

အခန်း ( ၃ဝ )

ဘရိတ်ဖတ်စ် လာစားတဲ့ ဟိုတယ်မှာ တည်းခိုသူတွေထဲမှာ အင်ဒိုနီးရှားတုံးက မေဇင်နဲ့ ညိစွန်းခဲ့ကြတဲ့ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်ကလည်း မေဇင့်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့အားသင့်သွားတဲ့ပုံ ။

" ဟာ.....မေဇင်.....ဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်နေလဲ...ခဏ လာလည်တာလား....."

" ဟုတ်တယ်....ဆရာ....ဆရာကော...ခဏ ပြန်လာတာလား....."

" အင်း..ဟုတ်တယ်.....ကြားတယ်...မေဇင် စာမေးပွဲအောင်သွားပြီး အလုပ်ဝင်နေပြီ ဆိုတာ....."

" ဟုတ်တယ်... မိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ်.. ဒါ မေဇင့် အမျိုးသား ... ဦးဇန်မင်းမောင်...."

မေဇင် မိတ်ဆက်ပေးလို့ ဇန်မင်းမောင်သည် ဒေါက်တာသောင်းလှိုင်နဲ့ လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်ရသည် ။ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မေဇင်နဲ့ ဒီလူ တော်တော့်ကို နီးစပ်ခဲ့လိမ့်မည်လို့ ယူဆမိသည် ။ ညိစွန်းဖူးတာဖြစ်မည်လို့ ခန့်မှန်းကြည့်မိနေသည် ။ ဘရိတ်ဖတ်စ်သည် တော်တော့်ကို စုံသည် ။ ကြာဇံဟင်းခါး.. ဆန်ပြုတ်.. ကြက်ဥကြော် အမျိုးမျိုး.. ကြာဇံကြော်နဲ့ ကော်ဖီ လဖက်ရည် လိမ်မော်ရည် ကျွေးသည် ။

" အကိုကြီး.. မေဇင်နဲ့ဘဲ ပြန်တဲ့အထိ လာနေလိုက်တော့ကွာ ....နော်..နော်...."

မေဇင်က ဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပြောလိုက်သည် ။ ဇန်မင်းမောင်လည်း မေဇင်နဲ့ နေချင်တာပါဘဲ ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်မိုးစန္ဒာတို့ ရီရီမာတို့နဲ့ ဆွေးနွေးစရာ လုပ်စရာလေးတွေက ရှိနေသေးသည် ။ မိဘတွေကျန်ခဲ့တဲ့ တိုက်တွေ ခြံတွေ ကားတွေကို ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာလေးတွေ တိုင်ပင်ရအုံးမည်ဆိုတော့ ပါရမီအိမ်ကို ပြန်ရအုံးမည် ။

မေဇင်နဲ့ ယူအက်စ်ကို အတူတူ ပြန်ဖို့ စီစဉ်မည် ။ မေဇင့် ဟိုတယ်အခန်းကို ပြန်တက်ခဲ့တော့ မေဇင်ကစပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ် ကိုင်ဖက် ပွတ်သပ်လာတာကြောင့် စိတ်တွေ ပြန်ထကြွရပြန်ပြီး ဇန်မင်းမောင်တယောက် မေဇင့်ကို တချီတကြောင်း ဆွဲမိရပြန်သည် ။ မိုးသက်နဲ့တုံးက ဒီလောက် ဆက်တိုက် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ ။ မိုးသက်ကလည်း မေဇင့်လောက် တဏှာမကြီးဘူး ။ ပုံမှန်ဘဲ ။မေဇင်ကတော့ ခံပြီးရင်း ခံချင်ရင်း ။

မေဇင့်ကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ခိုင်းပြီး အားရပါးရလိုးမိသည် ။ စိမ်ပြေနပြေ လိုးသည်လို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ မေဇင်ကလည်း သူလိုးပေးတာတွေကို ကြိုက်သည် ။ မေဇင့် ဖင်တုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲထားပြီး လိုးတဲ့အချိန် စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို သူ့လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတာတွေကို ငုံ့ကြည့်လို့ မြင်နေရတာက စိတ်ကြွစရာကောင်းသည် ။ မေဇင်ရဲ့ စအိုပေါက် ညိုညိုလေးကလည်း သူ့စိတ်ကို ထကြွစေသည် ။

မေဇင်က ပက်လက်ခံရင်း ပြီးချင်သည်လို့ ဆိုလို့ လှေကြီးထိုး ပုံစံပြောင်းပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပေးရပြန်သည် ။ ဒီတချီမှာ နှစ်ယောက်လုံး တချိန်ထဲလို ပြီးသွားကြသည် ။ တော်တော့်ကိုဘဲ ကျေနပ်မိတဲ့ ကာမပွဲကြမ်းတပွဲပါ ။

....................................................

အိမ်ကို ပြန်ရောက်သွားတော့ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ မရှိဘူး ။ အလုပ်တခုနဲ့ အပြင်ထွက်သွားသည် ။ ရီရီမာက သူ့အခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။

" ကိုကြီး.. ရီမာလေ.. ညက ကိုကြီး ပြန်မလာတော့ စိတ်တွေလည်းပူ.. လွမ်းလည်း လွမ်းနေတယ် သိလား...." လို့ ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ လာပြောသည် ။

" ကိုကြီးရဲ့ မိတ်ဆွေနဲ့ စကားကောင်းနေလို့ပါ ရီမာရယ် ...စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူး...."

" သိပါဘူး..ရီမာတို့နဲ့ မနေချင်တော့ဘူးလား လို့.."

သူက ရယ်နေလိုက်သည် ။ ရီရီမာက သူ့အနားကို တအားကပ်နေသည် ။ အိပ်ခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ နီးကပ်လွန်းနေသည် ။ ရီရီမာသည် သူ့ကို အထာခင်းနေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ရေလာဖို့မြောင်းပေးနေပြီ ။

သူကလည်း မေဇင့်ကို အချီပေါင်းများစွာ ဖြုတ်ခဲ့တာဆိုတော့ နည်းနည်း ပန်းနေသည် ။ စိတ်လာပေမယ့် ဟိုဒင်းက ထိန်းကနဲ ထမထောင် ။ အသက်အရွယ်က စကားပြောနေပြီ ထင်ပါရဲ့ ။

မေဇင်နဲ့ ကြိုက်ပြီးခဲ့အချိန်မှာလည်း ရီရီမာနဲ့ ထပ် မညိချင်တော့ ။ ဒါကြောင့် ဘယ်လောက်ဘဲ အထာပေးပေးရီရီမာကို မလုပ်သင့်ဘူးလို့ ဇန်မင်းမောင် ယူဆသည် ။ သူသည် ဆယ်ကျော်သက် ချာတိတ်လည်း မဟုတ်တော့ဘူးလေ ။

မေဇင်နဲ့ တရက်ထဲ တချိန်ထဲ အတူတူပြန်ကြဖို့ လေကြောင်းလိုင်းကို သွားပြီး လက်မှတ်ပြောင်းရသည် ။ မေဇင်က ဖုန်းဆက်သည် ။ ဒီနေ့ ပြန်ဆုံဖို့ချိန်းသည် ။ ရီရီမာရှေ့မှာ ပြောနေတာဖြစ်လို့ ရီရီမာ မျက်နှာ သိသိသာသာ ပျက်နေတာကို သူတွေ့ရသည် ။ ရီရီမာနဲ့ နေ့လည်စာ အတူတူ စားကြပြီးတဲ့အခါ မေဇင်ရဲ့ဟိုတယ်မှာ သူ့ကိုပို့ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်တော့ ရီရီမာက မျက်နှာလေး မဲ့ပြီး

 " ကိုကြီးက အဲဒီ မမနဲ့ ကြိုက်နေပြီလားဟင်...."

လို့ မေးသည် ။ သူက မညာချင် ။ ရီရီမာကိုလည်း မျှော်လင့်ချက်တွေ ပေးမထားချင်တာနဲ့ ''ဟုတ်တယ်.. သူနဲ့ ကိုကြီးနဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေပြီလို့

ပြောလိုက်သည် ။ ရီရီမာရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ မျက်ရည်ဝဲနေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။ မေဇင်ရဲ့ ဟိုတယ်ကို ရောက်တဲ့အထိ စကားတလုံးမှ မပြောတော့တဲ့ ရီရီမာသည် ကားကို ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ရပ်ပေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက်

 " ကိုကြီး.. ရီမာ့ကို ဘာလို့ မကြိုက်တာလဲဟင်.. ရီမာ့မှာ ဘာ ချို့ယွင်းချက် အမှားရှိလဲဟင်.. ကိုကြီး မကြိုက်တာ ဘာများရှိလဲ..." လို့ အသံတုန်ုတုန်လေးနဲ့ ဖွင့်မေးသည် ။

" မရှိပါညူး.. ရီမာရယ်... မေဇင်နဲ့ကိုကြီးက ဟိုမှာထဲက ဆုံခဲ့တွေ့ခဲ့ပြီး သံယောဇဉ် ရှိကြပြီးသားတွေမို့ပါ...." လို့သူဖြေလိုက်သည် ။

" ကဲ ကိုကြီး သွားတော့.. ဟိုမှာ ကိုကြီးချစ်သူ စောင့်နေတယ်...."

လို့ ရီရီမာက ပြောလိုက်လို့ ဟိုတယ်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မေဇင် ထွက်ကြည့်နေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန် ရှိုက်ငိုလိုက်တဲ့ ရီရီမာသည် မျက်နှာလေးကို တဖက်ကို လှည့်လိုက်သည် ။ရီရီမာလည်း မျက်ရည်ပေါက်တွေ ပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ဆင်းပြီး ကားကို ပြန်မောင်းထွက်သွားသည် ။ နောက်ဆုံး သုံးရက်သည် မေဇင်နဲ့ သူ့အမျိုးတွေကို လိုက်နုတ်ဆက်တာတွေနဲ့ အချိန်ကုန်ရသည် ။

မပြန်ခင်တရက်အလိုမှာ ဒေါ်မိုးစန္ဒာက အိမ်မှာ စကားပြော ဆွေးနွေးရအောင်လို့ ခေါ်လို့ အိမ်မှာ သွားအိပ်ရသည် ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ရှေ့ကို ဒီတိုက် ဒီခြံတွေကို ဘာလုပ်ကြမလဲလို့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးကြပေမယ့် အဖြေကို သူတို့မရခဲ့ ။ သူ့ကို မြန်မာပြည်မှာ ပြန်လာနေမလားလို့ ဒေါ်မိုးစန္ဒာကမေးတာကို သူ တိတိပပ ရေရာတဲ့ အဖြေမပေးနိုင် ။

မေဇင်နဲ့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာ သူ မသိသေး ။ မေဇင်က လက်ရှိ အလုပ်လုပ်နေသည် ။ သူကတော့ အငြိမ်းစားဖြစ်နေပြီ ။ မပြတ်မသားနဲ့ဘဲ ဆွေးနွေးပွဲကို ရပ်လိုက်ရသည် ။ သန်းကောင်ယံအချိန်လည်း ရောက်နေပြီဆိုတော့ ။ သဘက်ခါ ဆိုရင် သူ မြန်မာပြည်က ပြန်တော့မည် ။ ရီရီမာသည် သူ့ကို စိတ်ကောက်နေသလား မသိဘူး ။ တညနေလုံး မတွေ့ဘူး ။ ဒေါ်မိုးစန္ဒာ ပြောတာကတော့ ရီရီမာ နေမကောင်းလို့ အိပ်နေပြီ ထင်သည်တဲ့ ။

သူ့အခန်းကို တက်ပြီး အဝတ်အစားလဲသည်  ။ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပျော့ပျော့ပါးပါး ပုဆိုးဟောင်းတထည်နဲ့ စွပ်ကြယ်ဟောင်း တထည်ကိုဝတ်ပြီး သူ အိပ်ရာထဲလှဲသည် ။ စာအုပ်တအုပ်ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်ပေမယ့် တနေကုန် မောပန်းထားတာရယ် ညဉ့်နက်တာရယ်ကြောင့် အိပ်ပျော်သွားသည် ။

ဖုန်းဆီက မက်ဆေ့ ဝင်တဲ့အသံကြောင့် ဖျတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသည် ။ ဟင်.. မီးကြီး ဖွင့်ထားရက်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားပါလား ။ ထောက်ကနဲ မီးကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည် ။ ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။ ရီရီမာလေးရဲ့ အချိုးကျ ပြေပြစ်လွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ရောက်ခါစ တွေ့ခါစက သူ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး တပ်မက်မိတာတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိသည် ။ ရီရီမာသည် တော်တော်တောင့်တင်း ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ မိန်းကလေး ပါ ။

ဒါပေမယ့် သူသည် မေဇင့်ကို ချစ်မိနေခဲ့တာမို့ မေဇင်နဲ့ ညိသွားပြီ ။ ငါးရံ့နှစ်ကောင် မဖမ်းချင်လို့ ရီရီမာကို ပေါ်တင်ဘဲ မေဇင်နဲ့ ချစ်သူဖြစ်နေပြီလို့ ပြောလိုက်တာပါ ။ အင်း... ဟိုရောက်ရင် မေဇင်နဲ့ အတူတူနေကြတော့မည် ။ မေဇင့်ကို သူ ဘာတွေလုပ်ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကို

စဉ်းစားရင်း အိပ်လို့မပျော်ဘူး ။ မေဇင် အလုပ်လုပ်တဲ့ ဆေးရုံအနားမှာဘဲနေရင် ပိုကောင်းမည်လို့ သူတွေးနေသည် ။ လက်ရှိ သူနေနေတဲ့ တိုက်ခန်းလေးနဲ့ မေဇင် နေတဲ့နေရာနဲ့က နည်းနည်းကွာဝေးသည် ။

ဟင်...ခြေသံ ကြားတယ်...။

သူသည် လှို့ဝှက် အေးဂျင့်အလုပ်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ကိုင်လာတဲ့ လူတယောက်မို့ အအိပ်ဆတ်သည် ။ နားပါးသည် ။ အလေ့အကျင့်လို ဖြစ်နေပြီ ။ သူ့အိပ်ခန်းဆီကို ခြေဖေါ့နင်းပြီး လျောက်လာတဲ့ ခြေသံလေးကို သူကြားလိုက်သည် ။ ဟင်.. ဘယ်သူလဲ ..သူခိုးလား.....။ သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်နေပြီ ။ လိုအပ်ရင် တိုက်ခိုက်ဖို့ သူ အဆင်သင့်ပြင်ထားလိုက်သည် ။

........................................................................................

အခန်း ( ၃၁ )

ခြေဖေါ့နင်း ဖြေဖျားထောက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသူဆီက သင်းပျံ့တဲ့ ရေမွှေးအနံ့ကို သူ ရလိုက်တာနဲ့ ဝင်လာသူသည် သူခိုး အိမ်ဖေါက်သူ လူဆိုးတယောက် မဟုတ်ဘဲ ရီရီမာဖြစ်နေတာကို သူသိလိုက်လို့ ဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်သီးတွေကို ဖြေလိုက်သလို သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲက ယောက်ျားတန်ဆာသည် တမဟုတ်ချင်း ကြီးထွားသန်မာ မတ်ထောင်လာလေသည် ။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ သူ့ အနားကို ရီရီမာ တိုးကပ်လာသည် ။

" ကိုကြီးရယ်..ရီမာ ကိုကြီးကို သိပ်ချစ်တယ်ကွာ....."

လေသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့အသံကို သူကြားလိုက်ရလို့ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားသည် ။ သူ့ဘေးနားကို လှဲအိပ်ချလိုက်တဲ့ ရီရီမာရဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ သူ့လက်တဖက် ထိမိ တိုက်မိသွားသည် ။ ရီရီမာသည် ညဝတ် ဘလောက်စ်ပါးလေးကို အထဲက ရင်စည်းမပါဘဲ ဝတ်ထားတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ရီရီမာ့ လက်ကလေးက သူ့ပေါင်တန် တဖက်အပေါ်မှာ စုန်ချီဆန်ချီ ဖွဖွလေး ပွတ်လာသည် ။

" ဟင်း.. ကိုကြီးရယ်... ရီမာ တအား လိုချင်နေတယ်ကွာ... ကိုကြီးကို မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ ရီမာ့အမှားလားကွယ်"

လို့ တတွတ်တွတ် တိုးတိုးလေး ပြောနေရင်း ပေါင်ကြားက မာထောင်နေတဲ့ တန်ဆာချောင်းကြီးပေါ်ကို လက်ကလေး ရောက်လာသည် ။ ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေရာက အားမရ ဖြစ်လာပုံရပြီး ပုဆိုးကိုဖြေကာ ဆွဲချလိုက်ပြီး ကျကျနန ပြန်ကိုင်သည် ။ တန်ဆာချောင်းသည် ရီရီမာ ပွတ်သပ်တာတွေကို ခံရလို့ ပိုကြီးထွား မာကြောလာလေသလားလို့ သူ ထင်မိသည် ။ ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးပိုင်းကို ကောင်းကောင်း ပွတ်ပေးတော့ သူ့နုတ်ဖျာကနေ အင်း.. အင်း.... အင်း....လို့ ညည်းသံလေး ထွက်သွားသည် ။ ရီရီမာသည် ကာမစိတ်တွေ ပိုကြွထလာပြီး သူမ စကပ်လေးကို အပေါ်ကိုမလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွပစ်လိုက်တဲ့အခါကျမှ သူ ရုတ်တရက် နိုးလာတဲ့ဟန်နဲ့..

" အင်..အန်...ဘယ်သူလဲ..." လို့ ဟန်ဆောင် အသံပေးလိုက်သည် ။

ရီရီမာက " ရီမာပါ .. ကိုကြီးကို ကြိုက်နေတာ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ..." လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်ပြီးသူ့တန်ဆာကို လက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်ရင်း အင်္ဂါစပ်ထဲကို တေ့တပ်လိုက်သည် ။

" ရီရီမာ....မကောင်းဖူး ထင်တယ်နော်.." လို့ သူ ဟန်ဆောင်ပြောလိုက်တဲ့အခါ

ရီရီမာက " အကိုကြီးက ဟိုမမ ရှိနေပြီးပြီဘဲ... ရီမာ့ကို ဒီတညတော့ ချစ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါလားဟင်...."

လို့ ပြောလိုက်ပြီး တန်ဆာချောင်း အပေါ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုင်ချလိုက်ပါသည် ။ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ တတုတ်တုတ် အင်္ဂါစပ်ထဲကို တန်ဆာချောင်း ဝင်သွားတဲ့ အရသာက ထူးကဲလှသည် ။

" အိုး.....အင်း....."

" အင်းဟင်း...."

ရီရီမာသည် တန်ဆာတဆုံး ဖိထိုင်ချလိုက်ပြီးမှ ဖင်တွေကို ကြွကာကြွကာနဲ့ ဆောင့်လေသည် ။ ရီရီမာကို ကြည့်ရတာ အတွေ့အကြုံတွေ စုံခဲ့ပြီးသားဖြစ်လိမ့်မည် ။ အပေါ်ကတက်ဖိုက်တာကို ကျွမ်းနတဲ့ သဘောရှိသည် ။ သူ့တန်ဆာနဲ့ ရီရီမာ့ စောက်ဖုတ်သည် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စွပ်မိရက်သား ဖြစ်နေသည် ။ ရီရီမာ ဖင်ကြွလိုက်တိုင်း ဖိချလိုက်တိုင်း တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ပွတ်တိုက်နေတာမို့ ကောင်းတဲ့အရသာတွေကို နှစ်ယောက်သား ခံစားနေကြရသည် ။

" အကိုကြီး.. တကယ် တုတ်တယ်ကွာ.. ရီမာ့အထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး.. ရှီး.... ကောင်းမှကောင်း......"

ဇန်မင်းမောင်သည် ရီရီမာသည် ရှက်တတ်ကြောက်တတ်တဲ့ အရိုးခံ အပျိုမလေးတယောက်လို့ ထင်ထားခဲ့တာတွေက တက်တက်စင် လွဲမှားလို့နေသည် ။ ရီရီမာသည် ပရိုဖြစ်နေသည် ။

အင်း ခုခေတ် ကောင်မလေးတွေကိုလျော့တွက်ထားလို့ မရဘူး ။ ကောင်းဘွိုင်မလေး မြင်းစီးနေသလို တသိမ့်သိမ့် တလှုပ်လှုပ်နဲ့ သူ့တန်ဆာအပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပေးနေတဲ့ ရီရီမာကို တုံ့ပြန်စေတနာအနေနဲ့ သူက အောက်ကနေ ပင့်ထိုးလေးတွေ ဆက်တိုက် လုပ်ပေးလိုက်မိတော့ သူကအဆောင့် ကိုယ်ကအပင့် ဆုံစည်းကြပြီး ထူးကဲလွန်းတဲ့ ကာမဖီလင်တွေကို နှစ်ယောက်စလုံး ရရှိခံစားကြရပေသည် ။

ရီရီမာရဲ့ ဆူဖြိုး လုံးတင်းတဲ့ ရင်သားစိုင် နှစ်လုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေ ကိုယ်နယ်ပေးရင်း အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ထည့်ရတာ အားမရဘဲ ဒီထက်ပြင်းပြင်း မြန်မြန် ဆောင့်လိုးချင်လာတာကြောင့် ရီရီမာကို သူလိုးပေးမယ်လို့ ပြောလိုက်သည် ..။ ရီရီမာကလည်း သဘောတူသည် ။ ပက်လက်လှန်ချကာ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်သည်။ နီညိုညို စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူနှစ်ချပ်သည် မသိမသာ နည်းနည်း ပွင့်အာနေကြပြီး အတွင်းက နီရဲရဲတွေကိုပါ မြင်နေရသည် ။

သူ့တန်ဆာကို အပေါက်မှာ တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ စိုစိစိ နူးညံ့တဲ့ လှိုဏ်ခေါင်းကြပ်ကြပ်ထဲကို ဒစ်ဖူးကြီး တင်းကနဲ တိုးဝင်သွားသည် ။ ရီရီမာ အို့လို့ လန့်အော်သည် ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒစ်လုံးကြီးသည် စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို မြုပ်ဝင်သွားပြီ ။သုံးလေးချက် အသွင်းအထုတ်လေးတွေ ကစားပေးလိုက်တော့ တအို့အို့နဲ့ ရီရီမာ ဖင်တကြွကြွနဲ့ အကြိုက်တွေ့နေသည် ။

" အိုကေတယ် မဟုတ်လား..ရီမာ..အကိုကြီး လိုးတော့မယ်နော်...."

" အင်း..လိုးပါ အကိုကြီးရယ်..စိတ်တိုင်းကျသာ လိုးတော့...."

ရီရီမာကို ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးပေးနေရာက သူခံနိုင်သည်ကို သဘောပေါက်တဲ့အခါ လိုးတဲ့အရှိန်အဟုန်ကို တိုးမြှင့်လိုက်ပြီး အားရပါးရ ကြုံးလိုးလိုက်ပါသည်  ။

ဖပ်ဖပ်ဖပ်...ဖွပ်ဖွပ်ဖွပ်...

အိုး......အား......အား.......

''ရီမာ....ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးမလားဟင်..''

ဆက်တိုက် ဆောင့်ထည့်နေရာကနေ စိတ်ကူးပေါက်သွားပြီး ရီရီမာကို မေးလိုက်တဲ့အခါ

ရီရီမာက '' နေပေးမယ်လေ..ကိုကြီး စိတ်ကြိုက်..'' လို့ ပြန်ပြောသည် ။

ဇန်မင်းမောင်သည် ကုတင်ဘေးက မီးတိုင်လေးရဲ့ မီးခလုပ်ကို ချောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဖြာဝင်းသွားတဲ့ မီးရောင်နဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတဲ့ ရီရီမာကို သူတွေ့လိုက်ရသည် ။ တော်တော့်ကို ကိုယ်လုံးမိုက်တဲ့ မိန်းကလေး ။

'' ဟိတ် ကိုကြီး..ဘာလို့ မီးကြီး ဖွင့်လိုက်တာလဲ...ရီမာ ရှက်တယ်.....''

''ကဲ ရီမာ..ဖင်ကုန်းပေးတော့....''

'' မီးလင်းကြီးထဲကွာ....ကိုကြီးက ဆိုးတယ်....'''

ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တဲ့ ရီရီမာရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ဇန်မင်းမောင် တပ်မက် သဘောကျစွာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေလို့ ရီရီမာက သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ပြီး

''' ကိုကြီး... ကိုကြီးရဲ့ စိတ်ကြိုက် နေပေးနေပြီလေ.. မလုပ်ဘဲ ဘာစိုက်ကြည့်နေတာလဲ ''လို့.. ရီရီမာက ပြောလိုက်သည် ။

ဇန်မင်းမောင်က တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး ရီရီမာရဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် အမြောင်းဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို လျာကြီးနဲ့ ငုံ့ကာ ယက်ပစ်လိုက်သည် ။

''ကိုကြီး.....မယက်နဲ့....လုပ်မှာဖြင့် လုပ် ...''

'' လှလွန်းလို့ပါ ရီမာ ရယ်..''

စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးကို သူ့လက်မနဲ့ ထိတွေ့ ချေပေးနေပြန်သည် ။

'' ကိုကြီးရယ်.....လုပ်ပါတော့ရှင်....''

ဇန်မင်းမောင်လည်း ရီရီမာ့ဖင် အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာယူရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ထူးကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းဝမှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။

'' အူး....ကိုကြီး..ဖြည်းဖြည်း....မဝင်ဘူး....'''

သူ စောစောက ဖင်တုံးတွေ လှလွန်းလို့ ငေးကြည့်နေတဲ့အတွက် စောက်ရည်တွေ စိုနေရာကနေ ခြောက်သွားပုံရသည် ။သူ့လက်ခုပ်ထဲကို တံတွေးတွေ တပျစ်ပျစ် ထွေးထည့်ပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးကြီးမှာ လိမ်းကျံလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို တခါထပ်ဖိသွင်းသည် ။ ဒီတခါတော့ ဒစ်လုံးကြီးသည် ပျစ်ကနဲ အထဲကို တိုးဝင်သွားနိုင်သည် ။

'' အိ......အ....''

လိင်တန်တုတ်ကြီး တထစ်ထစ်နဲ့ သူမ အထဲကိုဝင်လာတာကို ရီရီမာ အသံမျိုးစုံညည်းပြီး ခံယူနေသည် ။ တဝက်လောက် သွင်းထည့်အပြီး ဇန်မင်းမောင်က ဆက်မသွင်းဘဲ အနောက်ကို ပြန်ဆုတ်ပြန်သည် ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံပြီး သွင်းထည့်လိုက် ထုတ်လိုက် ကစားပေးနေသည် ။ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ စောက်ပတ်အတွင်း နံရံတွေကို ပွတ်ကစားပေးနေတာမို့ ဇန်မင်းမောင်ရော ရီရီမာရော ကောင်းနေသည် ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသွင်းအထုတ်တွေက မြန်လာသည် ။ ရီရီမာကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာတာက မြန်စေချင်လာသည်လို့ လုပ်ပြနေတာဘဲလို့ ဇန်မင်းမောင်က သဘောပေါက်တာနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို မြန်ပစ်လိုက်သည် ။

 ''အိုး..အိုး...အိုး....အား.......အား..ကောင်း...ကောင်းတယ်.....တအား...တအား...'''

သူ့ဆောင့်ချက် ကြမ်းကြမ်းတွေကို ရီရီမာ သဘောကျသည် ။ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ပေးနေသည် ။ အခုလို ဖင်ပူးတောင်းထောင်တဲ့ ပုံစံနဲ့ လိုးရတာကို ဇန်မင်းမောင် ကြိုက်သည် ။ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေနဲ့ စောက်ဖုတ်ပြူးပြူးကြီး စအိုပေါက်လေးတွေကို လိုးနေရင်း မြင်နေရတဲ့အပြင် စောက်ဖုတ်ထဲကို လီး တစွပ်စွပ် ဝင်ထွက်နေတာကိုပါ မြင်နေရသည် မဟုတ်လား ။

ရီရီမာရဲ့ ခါးလေးကနေ ကိုင်ဆွဲပြီး တအားဆောင့်ပစ်လိုက်တာ တချိန်ထဲမှာ ရီရီမာလည်းပြီးသွားပြီး သူလည်း ပြီးသွားသည် ။ဒီလိုပုံနဲ့ဆို သူနဲ့ ရီရီမာ မိုးလင်းတဲ့အထိများ ပွဲကြမ်းကြတော့မလားဘဲ ...။

..................................................................................................

အခန်း ( ၃၂ )

မေဇင် ဒီ မနက် အစောကြီး နိုးနေသည် ။ အိပ်ရာထဲ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွ ဖေါက်ပြန်နေပြီး အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ကို တအား သတိရနေသည် ။ သူ့လိုးဆောင့်တာတွေ.. သူ စောက်ဖုတ်ယက်တာတွေ သူ့ရဲ့ တုတ်ထွားရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီး....။ သူလည်း တယောက်ထဲ အိပ်နေရင်း မေဇင့်ကို တအား သတိရနေမလား ။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို ကားမောင်းလိုက်ပို့ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့များ လိုးနေကြပြီလား မသိဘူး ။

မေဇင့်လက်ချောင်းတွေက ဖူးကြွတောင့်တ ယားယံနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဆီကို ရောက်နေသည် ။ ဖိပွတ်ရင်း အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို သတိရ မြင်ယောင်နေသည် ။ ဒီတခါတွေ့ရင် သူ့လီးကြီးကို တဝစုတ်ပစ်လိုက်အုံးမယ် လို့ တွေးနေသည် ။

တုတုတုတု   တုတုတု တုတုတု

အင်..ဖုန်းခေါ်နေပါလား...အကိုကြီးများလား.........ကြည့်လိုက်တော့ ခေါ်နေတာ သီတာထူး ....     ။

''ဟယ်လို..သီတာ.....အစောကြီးထနေလား....''

''ဟုတ်တယ်...မေဇင့်ကို သတင်းထူးတခု ပြောပြချင်လို့ ဆက်လိုက်တာ...''

''ဟင်..ပြောပါအုံး..ဘာများလဲ..သီတာရယ် . . .''

''ယူနဲ့ ညိခဲ့တဲ့ ယူတို့ရဲ့ ဒရိုင်ဘာ ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ သီတာတွေ့ခဲ့လို့....''

''ဟယ်... ဟုတ်လား.. ဘယ်မှာတွေ့တာလဲ.. သူက ဘာအလုပ်လုပ်နေတာလဲ... သီတာ...''

''သူက တက်ဆီကားမောင်းနေတယ်.. မေဇင်.. သီတာလည်း ယူ ရောက်နေတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပြောပြလိုက်တယ်..... ''

''ဟင်..သူက ဘာပြောလဲ.....''

''သူက မေဇင့်ကို သူလည်း သတိရနေပါတယ်တဲ့.. တွေ့လို့ရမလားတဲ့.. ''

''ဟင်..ဟုတ်လား.....သူ့..သူ့....ကို မေဇင် ဘယ်လို တွေ့နိုင်မလဲဟင်....သီတာ.. ''

သီတာထူးက မေဇင့်ကို ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးသည် ။ မေဇင် ကိုညိုမှိုင်းကို ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင့်နဲ့ ခွဲခဲ့ပြီးနောက် တအားခံစားရသည်။ မေဇင့်ကို လွမ်းတာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဖြစ်ခဲ့သည်..။တတ်နိုင်ရင် တခါလောက် ဖြစ်ဖြစ် တွေ့ခွင့်ပေမလားလို့ ပြောသည် ။ မေဇင်လည်း သူနဲ့ ဖုန်းပြောရတာကိုဘဲ စိတ်တွေ ကြွလွန်းလို့ ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ဖိပွတ်နေရသည် ။ သူနဲ့ ထိတွေ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး အရည်တွေ ယိုစီးကျလာတာမှ ပေါင်တန်တလျောက် ...။

လက်ရှိ မေဇင် မေဇင်နေနေတဲ့ ဟိုတယ်ကို သူ့ကိုမလာစေချင်ဘူး ။ ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းတွေက အကိုကြီးဦးဇန်မင်းမောင် လာအိပ်တာကို သိသည် ။ နောက်ထပ် ယောက်ျားတယောက်နဲ့ ထပ်အိပ်တယ်ဆိုရင် မသင့်တော်ဘူး ။ အကိုကြီးလည်း ရောက်ချလာနိုင်သည် ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်းကိုဘဲ ဘယ်မှာ တွေ့ကြရင် ကောင်းမလဲလို့ မေးလိုက်မိသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက သူသိတဲ့ ဟိုတယ်လေး တခုရဲ့ လိပ်စာကို ပေးသည် ။

စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ မေဇင် ရေ အမြန် ချိုးပစ်လိုက်သည် ။ ပေါင်ကြားကို သေသေချာချာ အမွှေးရိပ် သန့်ရှင်းသွားမိသည်  ။ ချွတ်ရဝတ်ရ လွယ်ကူတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ရွေးဝတ်လိုက်သည် ။ ဟိုတယ်ရှေ့ကနေ တက်ဆီကား တစီးကို တားလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာကို မောင်းခိုင်းလိုက်သည် ။

အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်ကို ငါ ဘတ်သလို ဖြစ်နေပြီဆိုတဲ့ စိတ်တွေဖြစ်မိသည် ။ ဒါပေမယ့် ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ တွေ့လိုက်ချင်စိတ်က ပိုကြီးမားနေသည် ။ မေဇင်ဟာ တဏှာရာဂအား ကြီးလွန်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ဆိုတာ ကိုယ့်ဖါသာကိုယ် သိလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက အခန်းတခန်းယူထားပြီး စောင့်နေသည် ။ မေဇင့်ကို တွေ့တော့ ကိုညိုမှိုင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလွန်းပြီး လက်တွေတောင် တုန်ခါနေသည် ။

" မေဇင် တအား လှတာဘဲ.. ပိုလှလာတယ်.. ပို.. ပိုလည်း.. ဟိုဒင်း ဖြစ်လာတယ်......"

မေဇင်က ရယ်လိုက်ပြီး...." ဘာ..ဟိုဒင်း ဖြစ်လာတာလဲ..." လို့ သူ့ကို မေးလိုက်သည် ။

သူက"ပို.....ပို.....တောင့်လာတယ်....အိုး....အိုးကြီးလာတယ်....." လို့

သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီးပြောသည် ။ အခုမှ ပြန်တွေ့ကြတာ ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ မေဇင်က နည်းနည်းစိမ်းသွားတော့ တယောက်နဲ့တယောက်ပြန်ရင်းနှီးလာကြဖို့က လိုနေသည် ။ မေဇင်က ကုတင်လေးပေါ် ထိုင်လိုက်ပြီး

 " လာလေ..ကိုညိုမှိုင်း....လာထိုင်ဒီမှာ..." လို့ သူ့ကို ခေါ်လိုက်သည် ။

ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင့်ဘေးမှာ ကပ်ရက် လာထိုင်သည် ။

" ကိုညိုမှိုင်း..တက်ဆီ ဆွဲတာ အဆင်ပြေလား...." လို့ မေဇင် မေးသည် ။

" သိပ် မပြေလှပါဘူးမေဇင်... ကားတွေက ပိတ်ပိတ်နေတာနဲ့ဘဲ အချိန်ကုန် ဆီကုန် လေ...." လို့ သူက ဖြေသည် ။

" မိသားစုရော..သားသမီးတွေ အဆင်ပြေကြလား...."

" သူတို့ တောမှာ.. ကျနော်ဘဲ ဒီမှာ ကားဆွဲနေတယ်.. ရတာလေး သူတို့ဆီကို ပြန်ပို့ပေါ့..."

အော်... သူလည်း မိန်းမနဲ့မှ မနေတာ ...ဆာလောင် တောင့်တနေမှာပေါ့ လို့ မေဇင် တွေးလိုက်မိသည် ။

" ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်... ကိုညိုမှိုင်းရယ်... မေဇင်လည်း ကိုညိုမှိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာတွေကို အမြဲ အမှတ်ရနေတယ်...."လို့ ပြောလိုက်တော့

 သူကလည်း " ကျနော်ရောဘဲ..မေဇင်..အခုလို လာတွေ့တာ တအား ဝမ်းသာတယ် ကျေးဇူးလည်း တင်တယ်...."

လို့ ပြောပြီး မေဇင့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စပြီး ဖိကပ်နမ်းလိုက်မိသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းလည်း အစခက်နေဟန်တူပြီး မေဇင်လည်း စလိုက်ရော သူ အော်တိုမက်တစ် ဒလစပ် တခုပြီးတခု လုပ်ပါပြီ ။ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုတ်ယူရင်း မေဇင့်ရင်သားစိုင်နှစ်လုံးကို အဝတ်တွေ အပေါ်ကဘဲ ကိုင်လာသည် ။ တင်ပါးတွေကို ကိုင်သည် ။မေဇင်လည်း နှုတ်ခမ်းစုတ်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး..

" အဝတ်တွေ ချွတ်ကြရအောင်လား...ကြေမွကုန်ရင် မသင့်လျော်ဘူး...."

လို့ ပြောရင်း အဝတ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အချိန် သူကလည်း သူ့ အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ မေဇင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ညိုမဲမဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက အပေါ်ကို မတ်မတ်မထောင်သေးဘဲ ရှေ့ကို ငေါငေါကြီး တန်းတောင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါပြီ ။

ဒီလီးကြီးကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မေဇင်ရဲ့ ခံချင်စိတ်တွေဟာ ထိန်းသိမ်းလို့ မရအောင် ပြင်းထန်သွားရသည် ။ကိုညိုမှိုင်းက မေဇင်နဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်ကို လှမ်းတက်လိုက်တဲ့အချိန် မေဇင့်နို့တလုံးကို လှမ်းကိုင်ဆွဲလိုက်ပြီး

" ဒီနို့ကြီးတွေကို စို့ချင်နေတာ ကြာပြီ မေဇင်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

အသားညိုတဲ့ ပိန်တဲ့ ကိုညိုမှိုင်းဟာ မေဇင့်အတွက် အရမ်းကို စိတ်ကြွစရာ ဖြစ်နေသည် ။ လီးမဲမဲကြီးက မေဇင့်ကို စိတ်တအားလာစေသည် ။ ကိုညိုမှိုင်းက နို့ကို ဆုပ်ညှစ်နေသည် ။

" မေဇင်..ကျနော့်ကို လီးစုတ်ပေးမလားဟင်...."

သူ တောင်းဆိုလိုက်တဲ့အချိန် စုတ်ချင်နေတဲ့ မေဇင့်အတွက် အရမ်းကို ဟန်ကျသွားသည် ။

" စုတ်ပေးမယ်လေ...."

မေဇင်က သူ့လီးကြီးကို စစုတ်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးကြီးက မှိုကြီးတပွင့်လိုဘဲ ကားကားကြီး ။ စစုတ်လိုက်တော့ ငံကျိကျိလို အရသာကို ရလိုက်သည် ။ ဒီအရသာကလည်း မေဇင့်လိင်စိတ်တွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွစေတာ အမှန်ပါ ။ ပထမ လျာနဲ့ လှိမ့်ကစားပေးလိုက်သည် ။ ကိုညိုမှိုင်းရဲ့ အော်သံ ထွက်လာသည် ။ တော်တော် ထိသွားပုံရသည် ။သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ " သိပ်ကောင်းတာဘဲ မေဇင်ရယ်...." လို့ သူပြောလိုက်သည် ။

မေဇင်လည်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ သူ ဆက်တိုက်ဘဲ တအီးအီးနဲ့ ညည်းနေသည် ။ တကယ်တော့ မေဇင် အလိုးခံချင်နေပြီ ။ သူ့ကို စေတနာနဲ့ စုတ်ပေးနေတာ ။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ကွဲကွာနေတာကြာပြီမို့ နုတ်ဆက် အနမ်းတွေ ပေးချင်မိလို့ စုတ်ပေးနေတာပါ ။ မေဇင် လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်လိုက်တော့ သူ ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည် ။

" အို....ပြီးလိုက်ပြီလား...."

" အင်း..မေဇင့်ကို လိုးပေးတော့..မေဇင် ခံချင်နေပြီ....."

" အိုး..ဟုတ်..ဟုတ်......"

မေဇင်က ပက်လက်လှန် အိပ် ပေါင်တွေ ကားဖြဲပေးလိုက်သည် ။အရည်တွေ စိုပြောင်ရွှဲနေတဲ့ မေဇင့် ရွှေကြုတ်ကို သူ မျက်လုံးကြီး ပြူးလို့ ငေးနေတာနဲ့..

" ဟိတ်...ငေးမနေနဲ့ ကိုညိုမှိုင်း..." လို့ အော်လိုက်မှ

သူ သတိဝင်လာပြီး...." မေဇင့် ပန်းပွင့်ကြီးက တအား လှလွန်းလို့ပါ" လို့ ပြောရင်း ရယ်လိုက်ပြီး မေဇင့်ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပါသည် ။

" မိန်းမက တောမှာ ဆိုတော့ ကိုညိုမှိုင်း မလိုးရတာ ကြာပြီပေါ့နော်... ဖါတွေများ ခေါ်ချနေလားဟင်...."

" မလုပ်ပါဘူး.. မေဇင်ရယ်..ငတ်နေတာ ကြာပါပြီ..အခုလို ပေးလိုးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်ဗျာ....."

သူ့ဒစ်လုံးကားကားကြီးကို ရွှေကြုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

" အိ....."

ယားနေတဲ့ မေဇင့်ရွှေကြုတ်ကို သူ့ဟာကြီးနဲ့ တစွပ်စွပ် အယားဖျောက်ပေးနေပြီ ။ မေဇင်ဟာ လူဆိုးမပါ ။ အကိုကြီးလို မေဇင့်ကို ဂရုစိုက်မယ့် လူကြီးတယောက်နဲ့ ညိလိုက်တာတောင် မေဇင်ဟာ ရမက်နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်မိပြန်ပါပြီ ။ ကိုညိုမှိုင်းကတော့ ပွသွားတာပေါ့ ။ မေဇင့်ကို သူ အပီကိုလိုးတော့တာဘဲ ။ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေ ဆိုပြီး မေဇင်လည်း သူနေချင်တဲ့ပုံစံတွေ နေပေးလိုက်ပါသည် ။

မမျှော်လင့်ဘဲ မေဇင် ဗြုံးဆို ရောက်လာပြီး သူ့ကိုလာကုန်းတာကို သူ အံ့ဩလို့မဆုံး ဖြစ်နေသည် ။ တကယ်တော့ မဲမဲပိန်ပိန် သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ အဆမတန်ကြီးတဲ့ လီးကြီးကို စွဲနေမိခဲ့တဲ့ မေဇင်ဟာ ပြန်တွေ့နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးလည်းရရော တားဆီးလို့ မရနိုင်တော့တဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ တဏှာစိတ်နဲ့ သူ့ကို လာတွေ့လိုက်တာ ဖြစ်ပါသည် ။

ကိုညိုမှိုင်းသည် မေဇင့်ကို ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ နှစ်ချီဆက်တိုက် လိုးပြီးတာတောင်မှ မကျေနပ်သေး ။ မေဇင်က ပြန်တော့မည်လို့ပြောတော့ ငိုတော့မဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ နောက်ဆုံးတချီလောက် လိုးပါရစေအုံး လို့ တောင်းပန်ပါသည် ။ မေဇင်လည်း..

." ဒီတခါ နောက်ဆုံး တွေ့ခြင်းဘဲ ကိုညိုမှိုင်း.. ကျမလည်း ရှင်လိုးတာတွေကို တကယ် ကြိုက်ပါတယ်. ကျမ ဒီကပြန်ရင် အိမ်ထောင်ပြုတော့မလို့....." လို့ သူ့ကို ပြောလိုက်သည် ။

 သူက " နားလည်ပါတယ် မေဇင်ရယ်.. မေဇင့်လို ဆရာဝန်မတယောက်က ကျနော့်လို အညတြ ဒရိုင်ဘာတယောက်ကို ပေးတာကို ဝမ်းသာကျေနပ်လို့ မဆုံးပါဘူးဗျာ.." လို့ တုန်ရီတဲ့အသံနဲ့ ပြန်ပြောပါသည် ။

မေဇင်လည်း သူ့ကို ထပ်ပေးမလိုးတော့ပါ ။ မေဇင်လည်း သူ နှစ်ချီလိုးတာကို တအားကြိုက်ပြီး အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ခဲ့ကောင်းခဲ့လို့ပါ ။ မေဇင် တက်ဆီငှားဖို့လုပ်တော့ သူ မောင်းလာတဲ့ သူ့တက်ဆီကားလည်း ရှိနေတာကြောင့် ကိုညိုမှိုင်းက သူလိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောပါသေးသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကို လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ပါဘူး ။ တက်ဆီတစီး တားစီးပြီး မေဇင် တည်းနေတဲ့ဟိုတယ် ကို ပြန်သွားလိုက်ပါသည် ။

..............................................................................................................................

USAကို ပြန်ကြပြီ။

အပြန်လမ်းမှာ ဦးဇန်မင်းမောင်က မေဇင့်ကို အရမ်း ဂရုစိုက်သည် ။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလည်း အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ။ ဘာလိုလဲ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ တချိန်လုံးမေးသည် ။ လုပ်ကိုင်ပေးသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုဘဲ မေဇင့်ရဲ့ ဘဝ လက်တွဲဖေါ်အဖြစ် ရွေးချယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည် ။

မေဇင် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဆေးရုံနဲ့ဝေးပေမယ့် သူနေတဲ့တိုက်ခန်းလေးမှာ မေဇင် သွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခဲ့သည် ။ သူ့တိုက်ခန်းလေးသည် သူနေတဲ့မြို့ကလေးရဲ့ အလည်ခေါင် တည့်တည့် ဆိုင်မျိုးစုံရဲ့အလည်မှာ ရှိနေလို့ ပြန်ရောက်ပြီးခါစ မေဇင်နဲ့သူ အိမ်မှာ ဘာမှ ချက်မစားကြပါဘူး ။ ဆိုင်တွေမှာဘဲ စားလိုက်ကြသည် ။

မေဇင် အလုပ်ပြန်တက်တဲ့နေ့က စပြီး သူ မေဇင့်ကို အလုပ်လိုက်ပို့ လိုက်ကြိုသည် ။ မေဇင့်အရှေ့မှာ အကြမ်းဖက်သမားတွေကို သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခဲ့တဲ့ ဒီလူကြီးသည် မြန်မာပြည်က ပြန်ရောက်ပြီး မေဇင်တို့ အတူတူ နေလိုက်ကထဲက သေနတ်နဲ့ ပတ်သက်တာ တခုမှမပြော မလုပ်တော့ဘဲ ဘဝသစ်တခု စလိုက်တာကို ထူးဆန်းစွာတွေ့ခဲ့ရသည် ။

မေဇင်တို့ ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့ နှစ်ထပ်အိမ်တလုံးကို ဝယ်လိုက်ကြပြီး ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်လိုက်ပါသည် ။ အကိုကြီး ဦးဇန်မင်းမောင်သည် နွေရာသီ ဆိုရင် နောက်ဖက်ခြံထဲမှာ အပင်တွေ စိုက်သလို ဆောင်းအခါတွေမှာလည်း အိမ်ထဲမှာ ကွန်ပြုတာနဲ့ တကုတ်ကုတ် ဇာတ်လမ်းတွေ ရေးနေတတ်ပါသည် ။ မြန်မာဇာတ်လမ်းတွေလို့ သူပြောပြပါသည် ။ မေဇင်လည်း ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ် မအားလို့ သူ ဘာတွေရေးနေသလဲ သေသေချာချာတော့ မသိပါဘူး ။

အမြဲတမ်း ရွှေဟသ်ာပျံမှာစိုးဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို ညည်းနေတတ် လေချွန်နေတတ်ပါသည် ။ မေဇင်က ဘာကြောင့် ဒီသီချင်းလေးကိုဘဲ ညည်းနေတတ်တာလည်းလို့ သူ့ကိုမေးမိပါသည် ။ သူက ဘာမှမပြောဘဲ ပြုံးဘဲနေပါသည် ။ ပေါက်ပေါက်ကို ဖုန်းဆက်ရင်း ပြောပြတော့ ပေါက်ပေါက်က မမမေဇင် သူ့ကိုပစ်ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားမှာကို သူစိုးရိမ်နေတာဖြစ်မယ်လို့ ပြောပါသည် ။ မေဇင်လည်း သူ့ကိုပစ်သွားဖို့ လုံးဝ အစီအစဉ်မရှိပါဘူး ။ သူနဲ့ဘဲ တသက်လုံး အတူတူ နေတော့မလို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပြီးပါပြီ ။

တိမ်ပြာပြာ တနင်္ဂနွေနေ့ မနက် တမနက် မှာ....

အုတ်အနီရောင်တွေနဲ့ ဆောက်ထားတဲ့ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းလေးမှာ သူနဲ့မေဇင် လက်ထပ်လိုက်ကြပါသည် ။ အကျဉ်းချုံးဘဲ မိတ်ဆွေ အနည်းအပါးနဲ့ နေ့လည်စာ စားပွဲလေးနဲ့ လုပ်လိုက်တဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေးကို ပေါက်ပေါက်တယောက် လာတက်ရောက်ပါသည် ။

မေဇင်နဲ့ သူနဲ့ တခါတခွန်းမှ ရန်မဖြစ်ဘဲ နေ့ပေါင်း နှစ်ပေါင်းများစွာကို ကျော်ဖြတ် နေထိုင်ခဲ့ကြပါသည် ။ မေဇင်နဲ့သူနဲ့ နှစ်တိုင်း အပျော်ခရီးတွေလည်း ထွက်ဖြစ်ခဲ့ကြပါသည် ။ မြန်မာပြည်ကိုလည်း ပြန်ရောက်ဖြစ်ကြပါသည် ။ ဒီအတောအတွင်း မေဇင်တို့နေတဲ့ဆီကို ပြန်ရောက်လာတဲ့ မေဇင်နဲ့ညိခဲ့တဲ့ အဲလက်စ်နဲ့ ပြန်တွေ့ခဲ့ပါသေးသည် ။ သို့ပေမယ့် ဒီတခါတော့ မေဇင်သည် ဦးဇန်မင်းမောင်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးထားသလို သူ့အပေါ် သစ္စာမဖေါက်လိုတော့တာကြောင့် အဲလက်စ်ကို နုတ်ဆက်စကားပြောရုံလောက်ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့ပါသည် ။

မေဇင်က စိတ်ကြီးသူမို့ သူနဲ့တော့ နေ့စဉ်လိုဘဲ ကာမပွဲကြမ်းလေးတွေ နွှဲဖြစ်ခဲ့ပါသည် ။ ရာသီလာတဲ့ နေ့တွေမှာတောင် အနည်းဆုံး သူ့အတွက် မေဇင်က ပုလွေကောင်းကောင်းလေးတွေ ပေးခဲ့ပါသည် ။ ငယ်ငယ်က ဘယ်လောက်ဘဲ ကဲခဲ့ကဲခဲ့ အခုတော့ တယောက်ဆိုတယောက်နဲ့ မေဇင် ကျေနပ် အဆင်ပြေနေပါပြီရှင် ...။

စာဖတ်သူများ ကို လေးစားလျက်....

ပြီးပါပြီ။

ဘွား

ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၂၈ရက်နေ့ ၂၀၁၈ခုနှစ်

အတွေးပင်လယ်ပြာ ဖိုရမ်။