အားလပ်ရက် စွန့်စားခန်း (စ/ဆုံး)

အားလပ်ရက် စွန့်စားခန်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ 

ဘာသာပြန် အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ဒီနေ့…. ဦးအောင်မော်တို့ မိသားစု အနောက်ဘက် ကမ်းခြေသို့ ခရီးထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့မိသားစုအပိုင်ဝယ်ထားသော ကိုယ်ပိုင်ကမ်းခြေနှင့် အပန်းဖြေ အိမ်ကြီးတွင် ဟောလီးဒေး ပိတ်ရက်အတွင်း မိသားစု အနားယူရန် လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခြား ဂဇက်တက် ဟောလီးဒေး ၂ ရက်နှင့် ကြား ၁ ရက်ခံပြီး စနေ တနင်္ဂနွေ ဆက်ပိတ်သဖြင့် သူတို့ မိသားစုအတွက် အပန်းဖြေရန် အချိန် ၅ ရက်ခန့် ဆက်တိုက်ရ၍လည်း ဤခရီး ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ဦးအောင်မော်က “မော်-ဘစ်စနက်ဂရု(ပ်)” ၏ ပိုင်ရှင်၊ အောင်မြင်သော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် တစ်ယောက်။ ကြွယ်ဝမှုက အဆမတန်။ သူ့အသက်က ၄၇ နှစ်။ အခုရောက်နေသည့် အပန်းဖြေ အိမ်ကြီးနှင့်အတူ ၅ ဧကလောက် အကျယ်အဝန်းရှိသော ကမ်းခြေမြေကို ကိုယ်ပိုင် ပရိုက်ဗိတ်ဘိ(ရှ်) အနေဖြင့် ဝယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အားလပ်ရက် အထိုက်အသင့်ရတိုင်း ဤနေရာသို့ လာနားလေ့ရှိသည်။

ဦးအောင်မော်၏ မိသားစုအဖွဲ့ဝင်တွေကတော့ သူ၏ ဇနီးချော ၃၉ နှစ် အရွယ်ရှိ ဒေါ်အေမီကြိုင် ၊ သားဖြစ်သူ တေဇာမော် ၊ သူက ၁၉ နှစ်သား နှင့် ၁၇ နှစ်အရွယ် သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီမော်တို့ ဖြစ်ကြသည်။ တေဇာက GTC ဒုတိယနှစ် တက်နေပြီး အငယ်မ ရွှန်းရတီက ၁၀ တန်းအောင်အပြီး တက္ကသိုလ် ပထမနှစ်တက်ရန် စောင့်နေသူ ဖြစ်သည်။ သူမက ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ် တက်ရမည်ဟု သိပြီးဖြစ်လေသည်။

သူတို့ ဝယ်ထားသော ကမ်းခြေ ခြံကြီးက ချောင်းသာ၊ ငွေဆောင်တို့မှ တောင်ဘက် အနည်းငယ် ဆက်ဆင်းသွားရသေး၏။ ခရီးဆုံး၍ သူတို့ မိသားစု အိမ်ကြီးဆီရောက်တော့ နေ့လည် နှစ်နာရီကျော်ချေပြီ။

အိမ်ကြီးကို ကြည့်ရှုထိမ်းသိမ်းရန် လစာပေး ငှားရမ်းထားသော ဘကြီးထွန်းက အသင့် စောင့်ကြိုနေသည်။ အထုပ်အပိုးများကို ကူချပြီး အထဲသွင်းပေးသည်။ သူဌေးမိသားစု လာမည်ဆိုသဖြင့် အိမ်ကြီးကို သန့်ရှင်းထားပြီး၊ လိုအပ်မည့် အစားအသောက်၊ ပစ္စည်းပစ္စယများကို လိုလေသေးမရှိ ပြည့်စုံအောင် စီမံထားပြီးဖြစ်သည်။ အားလုံးပြည့်စုံနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဦးအောင်မော်က…

“ ဘကြီးထွန်းရေ… အကုန်လုံး ပြည့်စုံအောင် စီစဉ်ထားပေးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်ဗျာ။ ခင်ဗျားလဲ ကျနော်တို့ကိုစောင့်ရင်း မနက်ကတည်းက စီစဉ်စရာအလုပ်တွေ လုပ်နေရတာ မောနေရော့မယ်၊ ပြန်နားချင် နားလို့ရပါပြီ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး..၊ လိုတာရှိရင် ကျနော့်ကို ဖုန်းသာလှမ်းဆက်လိုက်ပါ၊ ချက်ချင်း လာခဲ့ပါမယ်၊ ဒါဆိုရင် ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး ဆရာကြီး”

“ ရပါတယ် ဘကြီးထွန်း… သွားပါ”

အချိန်က ညနေစောင်း နေချိုချိန်သို့ပင် ရောက်ခဲ့လေပြီ။ မိသားစုအားလုံး ယင်းတို့၏ ပရိုက်ဗိတ်ဘိရှ် ကိုယ်ပိုင်ကမ်းခြေ ပတ်ဝန်းကျင် သဲသောင်ပြင်တွင် အနားယူရင်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဟေးဟေးဟားဟားနှင့် ရေဆင်းကစားကြသည်။ ကိုယ်ပိုင်ကမ်းခြေ ဖြစ်သဖြင့် အတော်ပင် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လှလေသည်။ ထိုနေရာတဝိုက်တွင် လူမရှိသလောက် ဖြစ်သည်။ အနီးဆုံး ကမ်းခြေ ရီစို့တ်ဟော်တယ်သည်ပင် အတော်ဝေးသေးသည်။ ခပ်လှမ်လှမ်းမှာ ပျပျသာ မြင်ရ၏။

လူအများ ဆော့ကစားကြရာ အများသုံး ကမ်းခြေများနှင့် စားသောက်ဆိုင်များ၊ ပစ္စည်းအသုံးအဆောင် အရောင်းဆိုင်များမှာ အတန်ဝေးသေး၍ သွားရောက်လိုလျှင် ကားမောင်းပြီး သွားမှရပေမည်။ သို့သော် ဈေးဆိုင်တွေနှင့် ဝေးခြင်းက သူတို့ မိသားစုအတွက် အဓိက ပြဿနာ မဟုတ်ပါ။ လိုတာအားလုံး ပြည့်စုံ ပိုလျှံစွာ စီမံထားရန် ဦးအောင်မော်က ဘကြီးထွန်းအား မှာကြားထားပြီး မဟုတ်လား။

ဘကြီးထွန်းမှာ သူတို့ခြံကြီးနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း ကမ်းခြေ ဧရိယာအပြင်ဖက် ရာဘာခြံကြီးထဲတွင် နေသည်။ ခြံလုပ်ငန်းလည်း တစ်ဘက်က လုပ်သည်။ ဦးအောင်မော်က သူတို့အိမ်ကြီးကိုပါ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ပေးရန် ငှားရမ်းထားပြီး အရေးအကြောင်းရှိလျှင် ရန်ကုန်မှလှမ်း၍ မှာကြားဆက်သွယ်နိုင်ရန် ဟန်းဖုန်းတစ်လုံးကိုပါ ပေးထားလေသည်။

ညဦးပိုင်း မှောင်ရီပျိုးတော့ မိသားစုမှာ ကမ်းခြေတွင် camping စခန်းချ၍ မီးဖိုပြီး sea food ပင်လယ်စာများကို ကင်လိုကင် ဖုတ်လိုဖုတ်ဖြင့် စိတ်ကြိုက်စားသောက်ကြတော့၏။ ဆိုရှယ်ကျသော သူဌေးမိသားစုပီပီ၊ ဦးအောင်မော်က ဈေးကြီးသော နိုင်ငံခြားဖြစ် ဝီစကီ၊ ကျန်သားအမိ သုံးယောက်က ဘီယာများသောက်လျက် ဟောလီးဒေး စည်းစိမ်ကို ခံစားကြတော့၏။ ပင်လယ်လေ တဖြူးဖြူး၊ လှိုင်းရိုက်ခတ်သံ တဖြတ်ဖြတ် ကြားတွင်၊ မီးပုံဘေး၌ လတ်ဆတ်သော ပင်လယ်စာကို ကိုယ်တိုင် ကင်စားလိုက် ဘီယာလေး ကျိုက်လိုက်ဖြင်၊ ဟန်ကျနေကြသည်။

ဘကြီးထွန်းနှင့်အတူ သူ၏ သမီးငယ်လေးဖြစ်သူ ကြာဖြူကလည်း လာရောက်ကြည့်ရှုပေးပြီး သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်စေရန် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးကြလေသည်။ အစားအစာများ ကင်ရန်အတွက် အဆင်သင့် ဖြစ်စေရန်၎င်း၊ ဆော့စ်များ၊ အချဉ်ရည်များ ဖျော်စပ်ပေးခြင်းတို့ကို၎င်း၊ ပန်းကန် ခွက်ယောက်များ ချပေးခြင်းတို့ကို၎င်း ကူလုပ်ပေးလျက်ရှိသည်။ ကြာဖြူမှာလည်း ရွှန်းရတီနှင့် ရွယ်တူ ၁၇ နှစ်ခန့် ရှိပေပြီ။

အားရပါးရ စားသောက်ကြ၍ ဗိုက်တင်းကုန်ကြသောအခါ အချိန်မှာ ည ၉ နာရီခန့် ရှိခဲ့ပြီ။ အားလုံး အိမ်ကြီးဆီသို့ ပြန်ရွှေ့လာခဲ့ကြပြီး ဧည့်ခန်းမကြီးထဲတွင် TV ကြည့်ကြသည်။ ဦးအောင်မော် ဈေးကြီးပေး၍ မရမက ဆက်သွယ် တပ်ဆင်ထားသဖြင့် စကိုင်းနက် ကေဘယ်တီဗွီကို ကြည့်နိုင်လေသည်။ ဘကြီးထွန်းနှင့် သမီးဖြစ်သူ ကြာဖြူမှာတော့ ပစ္စည်းပစ္စယများကို နေရာတကျဖြစ်အောင် ကူ၍ သိမ်းဆည်းပေးပြီးမှ သူတို့၏ အိမ်ရှိရာ ခြံထဲသို့ တက်သွား၏။

ည ၁၀ နာရီ ကျော်ခဲ့လေပြီ။ အားလုံး ခရီးလည်းပန်း ဗိုက်လည်း ပြည့်နေကြပြီ ဖြစ်သဖြင့် အိပ်ခန်းအသီးသီးသို့ ဝင်ပြီး အိပ်ကြရန် တာစူကြသည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် အိမ်ရှေ့မှ တံခါးခေါက်သံ ခပ်ကျယ်ကျယ်က ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူတို့ စိတ်ထဲတွင် ဘကြီးထွန်းသော်၎င်း၊ ကြာဖြူသော်၎င်း ကိစ္စတစ်ခုခု ကျန်ခဲ့၍ ပြန်လာခြင်း ဖြစ်မည်ဟု ထင်မိကြ၏။ ဒါကြောင့် ဒေါ်အေမီကြိုင်က လျှောက်သွားပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

တံခါးဟ ပွင့်သည်နှင့် လျှပ်တစ်ပြက်အတွင်း အံ့သြချိန် မရလိုက်မီမှာပင် မျက်နှာတွင် ခေါင်းစွပ်မည်းများ စွပ်ထားသော ယောကျ်ားသုံးယောက် တံခါးကို ဆောင့်တွန်းလျက် ဝင်လာကြသည်။ ၎င်းတို့ လက်ထဲတွင်လည်း သေနတ်ကိုယ်စီနှင့်။ တစ်ယောက်က ဒေါ်အေမီကြိုင်ကို လည်ကိုသိုင်း၍ ဆွဲချုပ်ထားလိုက်ပြီး သေနတ်နှင့် ခေါင်းကို တေ့ထားလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဖြစ်ပျက်သွားသော အခြေအနေကြောင့် ဦးလူမော်တို့ တစ်မိသားစုလုံး၊ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွားကြသည်။

ဦးအောင်မော် သတိဝင်လာလာခြင်း လှုပ်ရှားမှု တစ်ခုကိုပြုပြီး သူ့ခရီးဆောင် အိတ်ထဲမှ လိုင်စင်ဖြင့်ကိုင်သော သူ့သေနတ်ကို ပြေးဆွဲမည် ကြံသော်လည်း နောက်ပြောင်းဝ တစ်ခုက သူ့ကို ချိန်လိုက်သဖြင့် ထိုအကြံကို လက်လျှော့လိုက်ရ၏။

“ မင်းတို့က ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘာလိုချင်လို့လဲ”

ဦးအောင်မော် အနည်းငယ် စိတ်တည်ငြိမ်လာချိန်မှာတော့ သတိကပ်လာပြီး မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ မျက်နှာဖုံးစွပ်သမားတွေက သူမေးတာကို မဖြေ၊ သူတို့ကိုသာ ဆိုဖာရှည်ကြီးပေါ်တွင် ကျောမှီဘက် မျက်နှာပြု၍ မှောက်ထိုင်ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ ဦးအောင်မော်နှင့် တေဇာမော်တို့ကို အသင့်ပါလာသော ကြိုးများဖြင့်၊ လက်ပြန်ကြိုးတုပ် ချည်လိုက်ကြလေသည်။ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်ကိုတော့ ကြိုးမတုပ်၊ သို့သော် အခန်းအလယ်တွင်စု၍ ကပ်ထိုင်ခိုင်းထားသည်။

“ တစ်ယောက်မှ မလှုပ်ကြနဲ့၊ ခုခံဖို့ မကြိုးစားကြနဲ့နော် တခုခုကြံဖို့ နဲနဲလေး လှုပ်တာနဲ့ အူပွင့်သွားအောင် ပစ်ထည့်လိုက်မယ်။ တကယ် မလုပ်ဘူး မထင်နဲ့”

သေနတ်သမား တစ်ယောက်က ဟိန်းဟောက်သည်။

“ ရှင်… ရှင်တို့ ဘာပစ္စည်းလိုချင်သလဲ ရှိတာတွေ အကုန်ယူသွားကြပါ။ ဒါပေမယ့် လူတွေကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင်”

ဒေါ်အေမီကြိုင်က ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် တုန်ယင်နေသော အသံဖြင့် ဓားပြလားမသိ၊ အနုကြမ်းလား မသိသည့် လူဆိုးအုပ်စုကို တောင်းပန်နေသည်။

“ မင်းကြောက်နေဖို့ မလိုပါဘူး မရွှေချောရယ်၊ ပစ္စည်းတွေကိုလား… ငါတို့ ယူသွားပြီး ဝေသုံးကြမှာ ကျိန်းသေတာပေါ့၊ မယူမှာ မပူနဲ့၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီမတိုင်မီ ငါတို့တွေ ပျော်ပျော်ပါးပါး အရင်ကစားကြရအောင်ပါ”

ဦးအောင်မော် အကဲခတ်ကြည့်ရသလောက် ဒီလူက အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပဲ ဖြစ်ရမည်။ တချိန်လုံး သူတစ်ယောက်ပဲ ဦးဆောင်ပြီး ပြောနေတာကိုး။ နောက်နှစ်ယောက်ကတော့ ဘာစကား တစ်ခွန်းမှ မဟပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့ သေနတ်ကိုင်ပြီး မျက်ခြေမပြတ် ချိန်ထားတာပဲရှိသည်။

“ အမယ်..မယ်.. ကြည့်စမ်း.. မယ်တော်ကလည်းလှ၊ သမီးတော်ကလည်း ချစ်စရာလေး..၊ ဟား ဟားးးး”

“ မင်းတို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ..? မလုပ်နဲ့နော်..”

ဦးအောင်မော်က အလောတကြီး ဟန့်လိုက်၏။

“ ခင်ဗျား ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ၊ တော်ကြာနေရင် ခင်ဗျား ကြိုက်သွားလိမ့်မယ်… ဟေ့.. အမျိုးသမီးအဖွဲ့၊ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချစမ်း”

ခေါင်းဆောင်ကတော့ ဆက်၍ အော်ဒါပေးနေလေသည်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်နှင့် သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီတို့မှာ လူဆိုးအဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်၏ အမိန့်စကားကြောင့် ကြောက်လဲကြောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ဖြစ်နေသည်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်… တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမတို့ကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့”

“ ဖောင်း…ခွပ်..”

“ အ”

လူဆိုးထံမှ အဖြေစကားသံအစား ဦးလူမော်ထံသို့ လျှောက်သွားပြီး သေနတ်ဒင်ဖြင့် မျက်နှာကို ဖောင်းကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်း လွှဲရိုက်လိုက်ရာ ဂျိုစောင်းမှ သွေးများ ဖြာကျလာလေသည်။ ပြီးလျှင် သေနတ်ပြောင်းဖြင့် နားထင်သို့ တေ့ထားလျက်..

“ ကောင်းကောင်းပြောလို့ ရမလား…၊ ဒါမှမဟုတ် ငါ အကြမ်းနည်း သုံးရမလား၊ မချွတ်ရင် နင့်လင်ကို အခုတစ်ခါထဲ ပစ်ချလိုက်ရမလား…”

“ မ..မ..မပစ်ပါနဲ့ ချွတ်ဆို.. ချွတ်ပါ့မယ်”

အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပေ။ သူမတို့မှာ အဝတ်များကို တစ်စခြင်းစီ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် စိတ်မသက်သာစွာဖြင့် ချွတ်ချနေရလေသည်။ ရှက်ကလည်း ရှက်သည်။

ပထမ၌ သူမတို့နှစ်ယောက် အပေါ်အောက် အတွင်းခံများ ဖြစ်သည့် ဘရာနှင့် ပင်တီများကို မချွတ်သေးပဲ ပေကပ်နေကြသေးသည်။ သို့သော် လူဆိုးခေါင်းဆောင်က တစ်စမကျန် ချွတ်ပစ်ရန် ခပ်ထန်ထန်ပင် အမိန့်ပေးလေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘယ်လိုမှ မငြင်းဆန်နိုင်တော့ပဲ သားအမိနှစ်ယောက်တို့မှာ ဧည့်ခန်းအလယ်တွင် ကိုယ်လုံးတီး အဖွေးသားဖြင့် ပေါင်လေးတွေ တုပ်ပြီး တတ်နိုင်သမျှ အရှက်ကိုကွယ်ကာ ထိုင်နေကြရရှာသည်။ ဓားပြအဖွဲ့၏ မျက်လုံး သုံးစုံက သူတို့သားအမိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်များကို မျက်လုံးများ ကျွတ်ကျလုမတတ် ကြည့်နေကြလေသည်။

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ အသက် ၄၀ နီးပါး ရှိနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားမှာ လှပနေဆဲဖြစ်၏။ ဆိုရှယ်ကျသော မိသားစုမှ ဖြစ်၍ gym သို့သွားပြီး အမြဲ ဖစ်တ်နက်စ် လေ့ကျင့်ခန်း ပြုလုပ်ခြင်း၊ အေရိုးဗစ် အမြဲကစားခြင်းတို့ကြောင့် အခုမှ ၃၀ ကျော်ကျော် အပျိုကြီး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ ထင်ရ၏။ ကျားတကာမြင်လျှင် သွားရည်ကျစရာ အကိတ်ကြီး ဖြစ်လေသည်။

အထူးသဖြင့် ဖွံ့ထွားလှသော နို့အုံကြီး တစ်စုံက တင်းရင်း တုန်ခါလျက်ရှိပြီး မြင်ရသူအဖို့ သတ္တဝါတို့အဖို့ ရမ္မက်ကြွ၍ ချချင်စရာကြီး ဖြစ်လေသည်။ ပေါင်ခြံကြားမှ ငရုတ်ဆုံကြီးကလည်း အကြီးစားဆိုဒ်ကြီး ဖြစ်ပြီး စောက်မွှေးအုံထူထူကြီးက ဖုံးလွှမ်းထား၏။ ဘယ်ကျည်ပွေ့မဆို လက်ခံ အထောင်းခံနိုင်မည့် ဆိုဒ်ကြီးပင်။

သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီမော်ကတော့ ယခုနှစ်တွင် မြီးကောင်ပေါက်မလေး အဖြစ်မှ အပျိုဖားဖား ဖြစ်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် နို့အုံလေးမှာ အတန်ငယ် ပြည့်ဖြိုးလာပြီ ဖြစ်သော်လည်း သိပ်အထွားကြီး ကန်ထွက်နေသည်မဟုတ် အနေတော် ကြည့်ကောင်းရုံပင် ဖြစ်သည်၊ သို့သော် ဆက်စီကျလှ၏။ ပေါင်ကြားမှ နှုတ်ခမ်းသား ပိပိလေးနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော ရှပ်တာတံခါးချပ်လေးပေါ်တွင် အမွှေးပါးပါးလေးများ ယှက်ဖုံးနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက ပန်းနုရောင် လွလွလေးတွေ ဖြစ်၏။

“ ခြေထောက်တွေ ဘေးကားပြီး ပေါင်ဖြဲလိုက်စမ်း”

ဓားပြခေါင်းဆောင်က ဒေါ်အေမီကြိုင်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး အမိန့်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အို..အမလေး.. ကျမကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျမ.. မလုပ်နိုင်ဘူး”

“ ရတယ်လေ၊ ဒီလိုဆိုလဲ နင့်အစား နင့်သမီးကိုပဲ လုပ်ခိုင်းရမှာပေါ့”

ဓားပြက ပြောရင်းနှင့် တပြိုင်တည်း ရွှန်းရတီဘက်သို့ လှည့်သွားလေတော့ရာ..

“ သ..သမီး...ကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျ..ကျမ သဘောတူပါပြီ”

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ သမီးကို ချစ်သောစိတ်ကြောင့် ရွှန်းရတီကို အထိမခံနိုင်သဖြင့် ဓားပြ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း သူမ၏ ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးလိုက်လေရာ ဟပြဲလာသော စောက်ဖုတ် အလယ်မှ နီရဲရဲ စောက်ခေါင်းကို မြင်နေရလေပြီ။

ဦးအောင်မော်မှာကား သူ့မိန်းမ အေမီကြိုင်ကို သနားစိတ်ဖြင့် ကြည့်နေရရုံမှတပါး ဘာမှမလုပ်နိုင်၊ မတတ်နိုင်ပေ။ အကယ်၍ တစုံတရာကို သတိကင်းမဲ့စွာ ပြုလုပ်မိပါက၊ သူတို့ မိသားစုများ အသက်သို့တိုင်အောင် အန္တရာယ်ကြီးကြောင်း သိနေ၍ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုးကလည်း အတုပ်ခံထားရသေးသည်။

ဓားပြက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒေါ်အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ခြံကြား၊ ပြဲကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးဆီသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လေသည်။ သူက ခေါင်းငုံ့ပြီး စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးများကို လျှာဖြင့် လိမ်းလှည့်၍ စိမ်ပြေနပြေ လျက်ပေးနေသည်။

ဒေါ်အေမီကြိုင်တစ်ယောက် ထိတ်လန့်ဖွယ် အန္တရာယ်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော အခြေအနေ ဖြစ်နေသော်လည်း သူမ၏ ပေါင်ခြံကြားတွင် လိမ်းလှည့်ကစားနေသော လျှာ၏ အရသာနှင့်၊ နို့လုံးကြီးများကို အားရပါးရ ညှစ်နယ်ခံနေရမှုများကြောင့် ကြက်သီး မွေးညှင်းများထလျက်၊ ပြောမပြတတ်သော ဖီလင်တစ်မျိုးကို ခံစားနေရလေတော့သည်။

သဘာဝအရ လိင်အင်္ဂါကို သေချာ မွှေနှောက်ပြီး နှိုးဆွခြင်း လျက်ခြင်း ခံနေရသဖြင့် အော်တိုမက်တစ်ပင် ခံချင်စိတ်များက တရွရွ ပေါ်လာရတော့၏။ သူမ၏ ဖြဲကားပေးထားသော ပေါင်နှင့် ခြေထောက်များမှာ သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မီမှာပင် တွန့်လိမ်၍ ကားပေးလိုက်၊ ဆွဲစိပေးလိုက်ဖြင့် အချက်ကျကျ တုံ့ပြန်ပေးနေမိတော့သည်။ လည်ချောင်းထဲမှလည်း တိုးညင်းသော ငြီးတွားသံများ စတင်ထွက်လာ၏။

အေမီကြိုင်၏ ဖင်ကြီးများ၊ တင်ဆုံကြီးများက ဘယ်ညာ ရမ်းခါလျက် ရှိချေပြီ။ အဖုတ်ကြီးကို သတိလက်လွတ် ကော့တင်ပေးနေကာ၊ လျှာကစားချက်များကို တုံ့ပြန်ပေးလျက်ရှိသည်။

“ အူးးး တော်… တော်ပါတော့၊ ကျ..ကျမ မနေတတ်တော့ဘူး”

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ဓားပြခေါင်းဆောင်၏ လျှာစွမ်းပြ လှုံ့ဆော် နှိုးဆွမှုများကြောင့် မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်ကာ ထအော်နေတော့၏။ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်နေရသော မြင်ကွင်းနှင့် ကြားနေရသော အသံများကြောင့် အခန်းတွင်းတွင် ရှိနေကြသော လူအားလုံးမှာ စိတ်များ အကြီးအကျယ် လှုပ်ရှားနေကြလေသည်။ ထိုအထဲတွင် တေဇာမော် တစ်ယောက်လည်း အပါအဝင် ဖြစ်လေသည်။

ရှေ့တွင် ဖြစ်ပျက်နေသော သူ့မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်အေမီကြိုင်၏ သွေးဆူကြွဖွယ် လှုပ်ရှားတုန့်ပြန်မှု အခြေအနေများကို ကြည့်ပြီး၊ ယခု သူ၏ ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ညီငယ်မှာ ထိမ်းကွပ်၍မရပဲ ထကြွနေလေပြီ။

ဒေါ်အေမီကြိုင် တစ်ယောက်မှာလည်း ဓားပြကောင်၏ အစွမ်းပြမှုကို အလိုက်သင့် တုန့်ပြန်နေမိပြီး ဖင်ကြီးကို ခါရမ်းလှုပ်ရှားပေးလျက်ရှိသည်။ သတိကင်းလွတ်စွာဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပေ။ စောက်ရည်များမှာလည်း တားမနိုင် ဆီးမရ ထွက်ကျလာတော့သည်။

ဓားပြခေါင်းဆောင်က အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ကြားမှ မျက်နှာခွာလိုက်သောအခါ မျက်နှာဖုံးနက် အောက်စပ်မှ ပေါ်နေသော သူ၏ ပါးစပ်နှင့် နှာခေါင်းများတွင် အေမီကြိုင်၏ စောက်ပတ်မှ ထွက်လာသော စောက်ရည်များဖြင့် ပေပွလျက်ရှိ၏။ ဓားပြခေါင်းဆောင်က ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတစ်ပတ် မျက်စိကစား၍ လိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးအစုံက တေဇာမော်ထံ အရောက်တွင် ရပ်သွားလေ၏။

တေဇာမှာ ယခု စိတ်လှုပ်ရှားမှု ကြီးစွာဖြင့် တောင့်တင်းစွာ ထိုင်နေမိလျက်၊ အတွင်းခံ ဝတ်မထားသဖြင့် ဘောင်းဘီဂွကြားမှလည်း သိသိသာသာကြီး ဖု၍ ထောင်ထွက်နေသည်။

“ ဟား ဟား ဟား… ဘယ်လိုလဲကွ၊ မင်းအမေကို ဒီပုံနဲ့ မြင်တော့ ထန်လာပြီ မဟုတ်လား၊ ဟားးး လီးတောင်၊ တောင်နေပြီပဲကွ”

တေဇာမော်မှာ ဓားပြ၏ စကားကြောင့် မျက်နှာကြီး အမ်းကာ ရှက်နေ၏။

“ ဟုတ်ပေ့ကွာ… ငါမင်းကို သနားတောင်လာပြီ၊ မင်းဆန္ဒတွေကို ကူပြီး ဖြေလျှော့ပေးရတော့မှာပေါ့၊ ငါက သဘောကောင်းပါတယ်။ ကဲ ထရပ်စမ်း”

တေဇာမှာ ဓားပြပေးသည့် အမိန့်အတိုင်း၊ ခြေတုန် လက်တုန်၊ ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ထရပ်လိုက်ရသည်။

“ ကဲ.. တစ်ယောက်၊ သူ့လက်ကို ကြိုးဖြေပေးလိုက်၊ လွတ်လပ်သွားပြီဆိုပြီး ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်လုပ်ဖို့ မကြံနဲ့နော်၊ မနက်ဖြန် မနက်စာ ထမင်းမစားရပဲ ဖြစ်သွားမယ်”

ဓားပြတစ်ယောက်က တေဇာ့ကို ချည်ထားသည့် လက်ပြန်ကြိုးကို ဖြေပေးလိုက်သည်။

“ ကဲ.. မင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်စမ်း၊ ပြီးရင် ဒီကိုလျှောက်လာလိုက်”

တေဇာမှာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ရန် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။

“ ဟေ့ကောင်… ချွတ်ဆို.. မချွတ်သေးဘူးလား..”

ဓားပြခေါင်းဆောင်က ကြမ်းတမ်းသော အသံဖြင့် သေနတ်ရမ်းပြီး ဟိန်းဟောက်လိုက်သောအခါ တေဇာမှာ မတတ်နိုင်တော့ပဲ သူ၏ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရပြီး အခန်းအလယ်သို့ လျှောက်လာခဲ့ရ၏။

“ မင်းအမေ ရှေ့တဲ့တဲ့မှာ ရပ်လိုက်စမ်း…”

တေဇာမှာ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်နေရသည်။ တေဇာမော်၏ တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော ၆ လက်မ ၇ လက်မ ဆိုဒ်လောက်ရှိမည့် လီးကြီးက အမေဖြစ်သူ ဒေါ်အေမီကြိုင် ကြုံ့ကြုံ့ထိုင်နေသည့်ရှေ့၊ မျက်နှာနားတွင် တဝဲဝဲ ဖြစ်နေသည်။

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ သူမ၏ မျက်နှားနားတွင် ရမ်းတမ်ရမ်းတမ်း ဖြစ်နေသော ဟာကြီးကို ကြည့်၍ မင်သက်နေမိသည်။ လူပျို ပေါက်စလေး ဖြစ်ကတည်းက မမြင်ခဲ့ရသော သူမသား၏ ပစ္စည်းမှာ ဒီလောက်ကြီးထွား ကြိုင်းလာလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးထင်ခဲ့ဖူးပေ။ ဒစ်ထိပ်ကြီးမှာ ပြူးပြဲလန်ထွက်နေ၏။

“ ကဲ…ဟေ့ကောင်.. ခုနငါလုပ်တာကို မင်းကြည့်ထားတယ် မဟုတ်လား၊ မခက်လောက်ပါဘူး။ သွား… ခုနက ငါလုပ်တဲ့အတိုင်း မင်းအမေကို သွားလုပ်စမ်း၊ တို့က လိုက်ဗ်ဗွီဒီယို ကြည့်ကြမယ်..”

“ မ..မ..မလုပ်ပါနဲ့ရှင်၊ ကျမကို ရှင်တို့ ဘာလုပ်လုပ်၊ ကြိုက်သလို လုပ်ပါရှင်။ ဒါပေမယ့် ကျမသားနဲ့တော့ အဲ့ဒီလို ပေးမလုပ်ခိုင်းပါနဲ့.. ရှိကြီးခိုးပါရဲ့…”

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ငိုမတတ် တောင်းပန်နေသည်။ သို့သော် ဓားပြက နားဝင်ပုံမရပေ။ တေဇာမော်ကို ဂုတ်မှကိုင်ဆွဲယူလာ၍ အမေဖြစ်သူ အေမီကြိုင်၏ ပေါင်ကြားတွင် ထိုင်ခိုင်ပြီး

“ မြန်မြန်လုပ်.. မင်းအမေကို ကောင်းကောင်း ပြုစုပေးလိုက်စမ်း၊ မလုပ်ရင် သေဖို့သာ ပြင်ပေတော့”

တေဇာက သူ့အမေ၏ မျက်နှာကို ကြေကွဲစွာ ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးအစုံက သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ရန် တောင်းပန်နေသလို။ သူ့မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပေ။ စိတ်ကလည်း နှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်။ နောက်စိတ်တစ်မျိုးက သူ့ရှေတွင် ဟပြဲကြီး ဖြစ်နေသော သူ့အမေ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကုန်း၍ လျက်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်က တားမရအောင် ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းပင်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်က အခြေအနေကို မယုံနိုင်သေးသလိုဖြင့် သားဖြစ်သူကို ပြူးပြဲ၍ ကြည့်နေ၏။

“ သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ မေမေ”

တေဇာ ဤဝါကျကို နောက်ဆုံး ပြောလိုက်ပြီး သူ့အမေ၏ စောက်ပတ်ကြီးဆီသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လျက်၊ လျှာကိုထုတ်၍ စောက်ပတ်ကြီးကို လျက်လိုက်သည်။ ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ ကြက်သီးမွေးညှင်း တဖြင်းဖြင်း ထသွားလေသည်။ တေဇာသည် သူ့အမေ၏ စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ကိုင်ဖြဲလျက် စောက်ရည်များဖြင့် ရွှဲအိနေပြီးဖြစ်သော စောက်ခေါင်းထဲသို့ သူ၏ လျှာကို ထိုးသွင်း ကစားလိုက်တော့သည်။

တေဇာမှာ ဂွင်းထုရုံမှလွဲ၍ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်ပြီး တစ်ခါဆို တစ်ခါမှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးသေးပေ။ ခပ်ငြိမ်ငြိမ် အပေါင်းအသင်းတွေပဲ ရှိ၍လားမသိ၊ မာဆတ်တို့၊ ကေတီဗွီတို့၊ ဖာဘိတို့ မသွားဘူးသေး။ လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း ငပိန်းလေး တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါချေ။ အိုင်တီခေတ် လူငယ်ပီပီ အင်တာနက်မှတဆင့် အောစာ၊ အောပုံ၊ အောကားများ နောကျေအောင် ကြည့်ဖူးပြီး ဖြစ်သဖြင့် တက်ကနစ် မျိုးစုံကို မျက်စိယဉ်နေပြီ။ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့တွင် ဘယ်လိုလုပ်ရမည် ဆိုသည်ကို သူ့အတွက် အခက်အခဲကြီး တစ်ခုတော့ မဟုတ်ပေ။

တေဇာမှာ တကယ့်လက်တွေ့ စောက်ပတ်စစ်စစ်၊ အမှန်အကန်ကြီးကို ထိတွေ့ သုံးသပ်ခွင့်ရလိုက်သောအခါ၊ တစ်ကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း ပူလောင်လာ၏။ သူအခု လျက်နေ၊ ကုန်းစုပ်နေသော၊ စောက်ပတ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်မှာ သူ့ကို မွေးထားသော အမေအရင်းကြီးဆိုတာ သိသိကြီးနှင့်ပင် စိတ်တွေ ဆူလောင်ပြီး ကာမရမ္မက်သွေးများ ပွက်ပွက်ထလာလေသည်။

“ အား..အဟင်း..ဟင်း…တေဇာ.. သားရယ်။ ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ…၊ တော်ပါတော့.. ရပ်တော့… အားးးးး မေမေ မနေတတ်တော့ဘူး…”

တေဇာက အခုအချိန်တွင် ဘယ်လိုတားတား ရမည့်ပုံ မပေါ်တော့ပါ။ သူ့အမေ စောက်ပတ်ကြီးအား စိတ်ရှိလက်ရှိ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆွဲစုပ်၊ ထိုးလျက် နေလေသည်။

တေဇာမော်က သူ့အမေကို ကောင်းကောင်း ဘာဂျာပေးနေသည်ကို ဓားပြအုပ်စုက အရသာခံ ကြည့်နေစဉ်၊ တစ်စုံတစ်ခုသော လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဓားပြများ အာရုံပြောင်းပြီး အကြည့်များက ရွှန်းရတီဆီသို့ ရောက်သွားကြ၏။ ရွှန်းရတီမှာ ယခု အခန်းအလယ် သူ့အမေနှင့် သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူတို့ နှစ်ပါးသွားနေသော နေရာနှင့်ဆိုလျှင် အနီးဆုံး နေရာမှာ ရှိသည်။ ဓားပြများက ရွှန်းရတီတစ်ယောက် ခြေထောက်ချင်းလိမ်၊ ပေါင်ချင်းလိမ်ပြီး မချင့်မရဲ တွန့်လိမ်နေသည်ကို တွေ့သွားလို့ ဖြစ်သည်။

သူ့အစ်ကိုဖြစ်သူ တေဇာက သူ့အမေ အေမီကြိုင်ကို စိတ်လိုက်မာန်ပါ ဘာဂျာပေးနေပုံများ၊ သူ့အမေက စိတ်လိုလက်ရ ပေါင်ကြီးတွေ ထောင်ကားပေးထားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြဲပေးထားပြီး ဖီလင်အပြည့်ဖြင့် အော်ညည်းနေသံများနှင့် သူ့အစ်ကို၏ တဆတ်ဆတ် တုန်လျက် တောင်မတ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို အနီးကပ် မြင်နေရသဖြင့် ရွှန်းရတီမှာ သူ့စိတ်ကို သူငြင်းဆန်၍ မရအောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိပြီ ဖြစ်သည်။ ရာဂစိတ်များ ထိန်းမရအောင် ထကြွလာ၏။ မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင် သူမ၏ ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံး စိုရွှဲလာသည်ကိုလည်း မိမိကိုမိမိ သတိထားမိသည်။ ထိုအခြင်းအရာကို မြင်သော ဓားပြများက….

“ ဟဲ့ကောင်မလေး၊ အဲဒီမှာပဲ ဘာလို့ထိုင်နေမှာလဲ၊ ဒီကိုလာခဲ့… လာ”

သူတို့က ရတီ့ကို ဆွဲခေါ်ယူလာခဲ့ပြီး၊ ဦးအောင်မော်၏ ရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်စေသည်။

“ နင့်အဖေကို နဲနဲလောက် ကူညီပေးလိုက်ပါလား”

ဦးအောင်မော်မှာ မျက်နှာကြီးနီ၊ မျက်လုံးကြီး ပြူးလျက် အတင်းရုန်းကန်ပြီး၊

“ မလုပ်နဲ့နော်.. အဲ့ဒီလိုလုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ ကျုပ် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”

“ ခင်ဗျား ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း ဘဲကြီး၊ တော်ကြာနေ ကြိုက်လွန်းလို့ လျှာလည်သွားမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို ဓားပြများက ဦအောင်မော်ကို ဝိုင်း၍ ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်ချပေးလိုက်ကြသည်။

“ ဟား ဟားးးးး ဒီမှာကြည့်ကြစမ်း.. ပြောတော့ မလုပ်နဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့တဲ့၊ လီးက တာဝတိ့သာကို ရောက်နေပြီ။ လာခဲ့.. နင့်အဖေဟာကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်စမ်း.. လိပ်လို နှေးမနေနဲ့ .. မြန်မြန်”

ဓားပြက ရွှန်းရတီကို သေနတ်ပြောင်းဖြင့် တွန်း၍ အတင်းခိုင်းနေသည်။ ရတီမှာ အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မော် မျက်နှာကို မော့ကြည့်၏။ မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေ စီးကျလျက်။ သူမမှာ ငြင်းပယ်နိုင်ရန် စွမ်းအား မရှိတော့ပေ။ သေနတ်ပြောင်း ၃ ခုက သူမ၏ မိသားစုဝင်များကို ချိန်ထားသည်လေ။

သူမရင်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် စိတ်ထိခိုက်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုများက ကြီးစိုးနေပေမယ့်၊ သံဒုတ်ကြီးကဲ့သို့ မာကြောပြီး ထွားကျိုင်းလှသော အဖေ့ လီးတံကြီးက မျက်နှာရှေ့တွင် တရမ်းရမ်း ရှိနေသောအခါ၊ သူမ၏ နှလုံးသားမှာ ပြုတ်ထွက်လုမတတ် ခုန်ပေါက်လျက်ရှိ၏။ ပူလောင်ဆူပွက် ဖိအားမြင့်မားလှသော သွေးများက တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ် စီးဆင်းနေတော့သည်။

နောက်ဆုံး ရွှန်းရတီမှာ အလိုအလျောက်ပင် ကိုယ်ကို ငုံ့ကိုင်းလျက်၊ သူမ၏ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မော်၏ ဒစ်ဖူးကြီးနှင့် ညင်သာစွာ ထိလိုက်ပြီး ပါးစပ်လေးဟ၍ ငုံလိုက်တော့ရာ၊ နဲနဲချင်း၊ နဲနဲချင်းဖြင့် လီးတံကြီးမှာ ပါးစပ်နွေးနွေးလေးထဲတွင် ကုန်လုနီးပါး ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။

“ အို… အဖေ့ သမီးလေးရယ်…၊ ဖေဖေ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ”

ဦးအောင်မော်မှာ မချိတင်ကဲ ရေရွတ်ရင်း မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားမိလေသည်။ သူ့အချစ်ဆုံး သမီးငယ်လေးက သူ့လီးကြီးကို ငုံစုပ်နေသည်ကို မမြင်ချင်၊ မကြည့်ရက်၍ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့သမီး၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှင့် အာခေါင် နွေးနွေးလေးတို့၏ အထိအတွေ့ကြောင့် သူ၏လီးကြီးမှာ သမီး၏ ပါးစပ်ထဲတွင်မှာပဲ၊ ပိုပြီး ကြီးထွားမာထန်လာခဲ့သည်။ ဘယ်လိုမှ ထိန်းကွပ် ချိုးနှိမ်လို့ မရတော့ချေ။

“ ဒီမှာကြည့်.. ဒီလိုလုပ်ရတယ်ဟ.. ခွီးတဲ့မှ..”

ဓားပြက ရွှန်းရတီ၏ ခေါင်းကို ဖိဖိချပြီး ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားစေလေသည်။ ဖိချက်နှင့်အတူ ဦးအောင်မော်၏ လီးကြီးမှာ ရတီ၏ အာခေါင်ထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ ပို၍ ဝင်ရောက်သွားပြီး တချက်တချက် လည်ချောင်းသွားထောက်သဖြင့် အသက်ရှူရပ်မတတ်ပင်။ မကြာခင်မှာတော့ သူမ အထာသိသွားလေပြီ။ အာခေါင် မထောက်အောင် သက်သက်သာသာ ဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမည်ကို အလိုလို သိလာ၏။ အဖေလုပ်သူမှာလည်း သမီး၏ ကျွမ်းကျင်စွာ ကစားလာနိုင်မှုကြောင့် ပို၍ ဖီလင်တက် ရမ္မက်ကြွလာပြီး ထွက်လုခမန်း ဖြစ်လာတော့သည်။

ဒေါ်အေမီကြိုင်တို့ သားအမိဘက်မှာလည်း ဓားပြများက အမေဖြစ်သူကို ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက် အိပ်စေပြီး သားဖြစ်သူ တေဇာအား အပေါ်မှ တက်ခွပြီးလုပ်ရန် အမိန့်ပေးလျက်ရှိသည်။

“ ငါတို့ကြည့်ရအောင် မင်းအမေကို မင်းလိုးပြစမ်းကွာ၊ မြန်မြန်ဟေ့..”

တေဇာမှာ ပထမ၌ မတင်မကျ ဖြစ်နေသေးသော်လည်း ဆူပွက်လာသော ရမ္မက်ဇောကြောင့် အခုသူ့ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ပက်လက်ကြီး ပေါင်ဖြဲထားပေပြီး သူ၏လီးကို စောင့်နေသော ကိုယ့်အမေကို မြင်နေရသောအခါ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ပဲ လိုးပစ်လိုက်ချင်စိတ်များသာ တဖွားဖွား ပေါ်လာရသည်။

“ သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ မေမေ”

နောက်တစ်ကြိမ် တေဇာက သားအမိဆိုသော နောက်ဆုံး အသိတရားဖြင့် သူ့အမေကို တောင်းပန်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရဲ့ လထစ်ကြီးကို သူ့အမေ အေမီကြိုင်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ တေ့လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းချလိုက်၏။

“ သားးး တေဇာ… ဒါ သား..မေမေလေ၊ မေမေ့ကို မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်..အားးးးးးး လုပ်လို့မဖြစ်ဘူး…အိုးးး အိ.. အိ..”

အေမီကြိုင်က အော်၍ တားသေးသည်။ သို့သော် တေဇာမော်က ဂရုမစိုက်တော့ပါ။ သူ၏လီးက အမေရင်းဖြစ်သူ ဒေါ်အေမီကြိုင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားလေပြီ။ နောက်နှစ်ချက်လောက် ဖိသွင်းလိုက်တော့ အဆုံးထိ ဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားလေ၏။

“ ဗြစ် ဗြစ်..ဗြိ..ဇွပ်…ဒုတ်”

တေဇာက တဖြည်းဖြည်းနှင့် လှုပ်ရှားမှုတွေ မြန်လာပြီး လိုးရှိန်ကို မြင့်လာလိုက်သည်။ အေမီကြိုင်တစ်ယောက်မှာ သားဖြစ်သူ တေဇာရဲ့ အားပါပြင်းထန်သော လိုးချက်များကြောင့် ရာဂဆိပ်များ တက်လာပြီး တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပဲ လိုးချက်နှင့်အပြိုင် ညည်းညူနေတော့သည်။

အခန်း၏ အခြားတစ်ဘက်မှာလည်း သားဖြစ်သူက သူ့အမေရင်းကို အားရပါးရ စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးနေသည်ကို လှမ်းမြင်နေရသော မြင်ကွင်းက၊ ဦးလူမော်အဖို့ မီးတောက်အပေါ် ဓာတ်ဆီလောင်းလိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်ကာ ရမ္မက်ရာဂစိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူ့သမီးလေးပါလား ဆိုတာကို လုံးဝမေ့သွားပြီး၊ သမီးဖြစ်သူ ရတီ၏ ပါးစပ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို အားရပါးရ ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ လိုးလျက်ရှိရာမှ သုတ်ရည် ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များကို ပါးစပ်ထဲသို့ အများအပြား အရှိန်ဖြင့် ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။

ရွှန်းရတီမှာ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ လရည် စီးစီးပျစ်ပျစ်များ ပန်းဝင်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်နှင့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်တက်သွားရသည်။ သူမအဖို့ ဒီလို ညှီစို့စို့ ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်များ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာခြင်းကို တစ်ခါမှ မကြုံဘူးသဖြင့် ပျို့တက်လာကာ ချက်ချင်းပင် ထွေးထုတ်လိုက်လေသည်။ သို့ဖြစ်၍လည်း အဖေဖြစ်သူ၏ လရည်များမှာ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ စီးကျ ပေပွလို့ နေသည်မှာ မြင်ရသူများအဖို့ သွေးသားဆူပွက် ဖီလင်တက်စရာ မြင်ကွင်းတစ်ခုပင်….။

အခြားတစ်ဘက်တွင်လည်း ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ သားဖြစ်သူက ပခုံးထမ်းတင်ထားသဖြင့် ခြေနှစ်ချောင်း မိုးမျှော်လျက်ရှိ၏။ တေဇာက သူ့အမေ၏ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးများကို ပခုံးပေါ်တွင် တင်မှီပြီး ထမ်းထားသည်။ ထို့ကြောင့် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက ပူးကပ်နေပြီး၊ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အဖုတ်ကြီးမှာ ညပ်၍ နေသော်လည်း အပြင်ဘက်သို့ အတင်းရုန်းကန်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူကြီးများက ပြူးထွက်နေ၏။

တေဇာ၏ လီးကြီးမှာ သူ့အမေ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲတွင် နစ်ဝင်နေလျက် ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များနှင့်အတူ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ရှိ၏။ လီးကို ပေါင်ကြားညှပ်ပြီး လိုးနေရသဖြင့် အဝင်အထွက် စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိကာ တေဇာတစ်ယောက် မပြောပြနိုင်လောက်အောင် ကောင်းပြီး လီးဆိမ့်အောင် ခံစားနေရသည်။

“ ဗြိ ဗြိ ဗြိ ဗြီ.. ဖတ်.. ဖတ်… ဖတ်.. ဖတ်”

ပေါင်ကြားညပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကို လီးဝင်သံက တဗြိဗြိ၊ ပေါင်ကြီးကို ဂွေးဥနှင့် ရိုက်သံက တဖတ်ဖတ်..။

“ မေမေ.. မေမေ.. သားးး.. သား.. ကောင်းလိုက်တာ၊ မ..ရ..တော့ဘူး…၊ မနိုင်တော့ဘူးးး အားးးးးး”

တေဇာမှာ သူ့အမေကို လိုးနေရင်း စိတ်လွတ်လက်လွတ် အော်ညည်းနေသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘယ်သူတွေရှိနေလဲ၊ ကြည့်နေကြလဲ၊ စိတ်မဝင်စားတော့ပေ။

“ မေမေလည်း အရမ်းကောင်းနေပြီ သား၊ အားးး သားလေး.. တေ..ဇာ.. သားလုပ်ပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ၊ အမယ်လေး.. ဆောင့်.. ဆောင့်.. သား..ဆောင့်၊ နာနာလိုးပေးပါ အိုးးးး အူးးးး”

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ အကျယ်ကြီး အော်ညည်းပြီး သူ့ကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးရန် သူကိုယ်တိုင် မွေးထားသော သားအား မရှက်မကြာက် တောင်းဆိုနေမိသည်။ မကြာခင်လေးကမှ ဖြစ်နေခဲ့သော ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုများ၊ အရှက်တရားများ၊ စိတ်မသက်မသာ ခံစားနေရမှုများအားလုံး သူမထံမှ ပျောက်ကွယ်သွားပေပြီ။ ယခု သူမတွင် ဆူလောင် ပြင်းပြသော ရာဂစိတ် တစ်ခုတည်းသာ ကျန်တော့၏။

“ အူးးးး မေမေ… သားပြီးပြီ.. ထွက်.. ထွက်ကုန်တော့မယ်.. မေမေ.. သားမိန်းမ ဖြစ်ပြီနော်၊ ဖြစ်ပေးပါနော် မေမေ၊ ယောက်ျား ကောင်းကောင်း လိုးပေးမယ်နော်.. မိန်းမ..”

“ အင်း…သားး.. မေမေ့သားလေး၊ မေမေ့ ယောက်ျား၊ လိုး..လိုး.. မိန်းမကို လိုးပေးပါ ယောက်ျားရယ်၊ မိန်းမ ထွက်ကုန်တော့မယ်၊ ပြီးတော့မယ်၊ ယောက်ျား ဆောင့်.. နာနာဆောင့်”

ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာ စိတ်လှုပ်ရှား ရိုက်ခတ်မှုများစွာဖြင့် ညည်းတွားရင်း သားဖြစ်သူကို ယောက်ျားချင်းထက်အောင်ခေါ်ပြီး လိုးချက် ဆောင့်ချက်များကို ခါးကောကော့ပေးရင်း စိတ်ပါလက်ပါ အလိုးခံလျက်ရှိတော့သည်။

ဒေါ်အေမီကြိုင်နှင့် သားဖြစ်သူ တေဇာတို့၏ ရမ္မက်စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွဖွယ် အက်ရှင်များ အသံများကြောင့် မြင်ရသူ ကြားရသူ ဦးအောင်မော်အဖို့ ရာဂစိတ်သွေးများ နောက်တဖန် ဆူဝေလာရပြန်သည်။ ထို့အတူ လီးကြီးကလည်း ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ပြန်တောင်တက်လာလေပြီ။ ပြာဝေသွားသော ကာမ အမှောင်စိတ်ကြောင့် သမီးဖြစ်သူ ရွှန်းရတီကို ဆွဲယူပြီး ဆိုဖာစောင်းတွင် တံတောင်ထောက်၍ လေးဘက်ကုန်းစေလိုက်သည်။ မိမိကိုယ်တိုင်က သမီးဖြစ်သူ၏ နောက်တွင် ဒူးထောက် နေရာယူလိုက်ကာ တဆက်ထဲမှာပင် တောင်နေသော လီးကြီးအား ရတီ၏ စောက်ပတ်ဝလေးသို့ တေ့လျက် ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။

ဦးအောင်မော်မှာ နောက်ဖက်မှ ဒေါ့ဂီစတိုင်ဖြင့် သမီး၏ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ၏လီးကြီးဖြင့် တဖြေးဖြေး နှဲ့လျက်သွင်းနေလေရာ၊ ကျဉ်းမြောင်း ကြပ်ထုပ်လှသောကြောင့်၊ ရတီလေးမှာ နာကျင်စွာ ထအော်လေသည်။

“ ဇွိ ဗြစ် ဗလစ်”

“ အားးး ကျွတ်ကျွတ်… နာတယ်.. ဖေဖေ ရတီနာတယ်.. အဲဒီအချောင်းကြီးနဲ့ အထဲမထိုးပါနဲ့ ဖေဖေရယ်”

ရတီမှာ နာကျင်မှုကြောင့် ထန်နေသောစိတ်များ ခဏတာ ပျောက်ကွယ်သွားရသည်။ ဦးအောင်မော်က အတန်ကြာ အသာမှေးလျက် နားနေလိုက်၏။ ထိုစဉ်အတွင်း လက်များက သမီးဖြစ်သူ၏ အပျိုစင် နို့လုံးလုံးလေးများကို ဆုပ်နယ်ပေးလျက်ရှိသည်။ လက်ချောင်းဖျားလေးများဖြင့် နို့သီးခေါင်း ပန်းရောင်လေးများကို ချေနေရင်း ဖိပွတ်လှိမ့်လှည့် ကစားပေးရင်း ရတီ၏ ကာမစိတ်အာရုံကို နှိုးဆွပေးနေ၏။

ခဏအကြာ ရတီ၏ အခြေအနေမှာ မျက်နှာပြေလျော့သွားပြီး နာကျင်စွာ အော်ညည်းနေခြင်း မရှိတော့ပဲ တည်ငြိမ်မှု ရှိလာ၏။ သမီး၏ မျက်နှာ အခြေအနေကို ကြည့်နေသော ဦးအောင်မော်က တဝက်တပျက် ဝင်နေသော လီးအား တဖြည်းဖြည်း တရစ်ချင်း တရစ်ချင်း ချော့သွင်းနေလိုက်သည်။

ကာမရာဂစိတ်ကို နိုးကြွစေသော အဖြစ်အပျက်များက ဆက်တိုက်လိုပင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ခြင်း တွေ့မြင်နေရခြင်းများကြောင့် ရတီ့ထံမှ စောက်ရည် ပျစ်ပျစ်ချွဲချွဲများကလည်း တရစပ် စီးထွက်လို့ လာနေ၏။ ထိုအရည်များကြောင့်လည်း လီးအဝင်အထွက် ချောလာပြီး ရတီ့တွင် နာကျင်မှုများ လျော့ပါးသွားပြီး၊ နာသည့်နေရာတွင် အီဆိမ့်၍ ကောင်းလှသော ခံစားမှုက အစားဝင်လာသည်။

ဦးအောင်မော်က လီးကို တဖြည်းဖြည်းကစပြီး၊ ဖြည်းရာကမှန်မှန် အထုတ်အသွင်း လုပ်ပေးသောအခါ ရတီ့ဆီမှ ညည်းသံလေးများ စထွက်လာတော့သည်။ မချင့်မရဲ ညည်းသံလေးကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် သူ့သမီး ကာမဂိမ်းအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ ဆိုတာကို ဦးအောင်မော် သိလိုက်ပြီ။ ထို့ကြောင့် အရှိန်မြင့်ပြီး လိုးချက်များကို တင်လိုက်တော့သည်။

“ အူးးးး ဖေကြီး..ရတီ.. ရတီ့ကို.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..၊ ဖေကြီးရယ်.. အားးးး”

ဦးအောင်မော်မှာ ရွှန်းရတီ၏ အသံကိုဖွင့်၍ အော်ညည်းတွားလာသော တုန့်ပြန်ချက်များကို ကြည့်၍ သူ့သမီး စိတ်တအားပါလာသည်ကို သိလိုက်ပြီ။ ဒါကြောင့် ခပ်ပြင်းပြင်း ပစ်ဆောင့်တော့သည်။

“ ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖန်း..ဖန်း”

အဖေဖြစ်သူ ဆီးစပ်ပေါင်ခွဆုံနှင့် သမီးဖြစ်သူ၏ ဖင်၊တင်ဆုံကြီးများ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံများ တဖတ်ဖတ်၊ တဖန်းဖန်း ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ ရတီမှာ အဖေ၏ ခပ်ပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ချက်များကို ဆက်လက်တောင့်မခံနိုင်တော့..။ ဒူးများ ညွှတ်ကျသွားပြီး ကုန်းကုန်းလေး ကြမ်းပြင်နှင့် ကပ်နေတော့၏။ ဒါပေမယ့် ဦးအောင်မော်က အလိုက်သင့် ထပ်ရက်ကြီး ပါသွားပြီး ဆက်လက်၍ အရှိန်မလျှော့စတမ်း ကပ်ဆောင့်ပေးနေသည်။

“ အိုးးးး ရှစ် အားးး.. ရတီ.. သမီး.. သမီးးး အားးး ဖေဖေ့ မယားလေးရယ်..”

“ အားးး ဖေဖေ.. သမီး မနေတတ်တော့ဘူး ကောင်းတယ်၊ တအားကောင်းတယ်။ ဖေဖေက သမီးလင်.. ရတီ့ယောက်ျား၊ လင်ကြီး လုပ်ပေးတာ ကောင်းတယ်.. အားးးး ဆောင့်..”

သားအဖနှစ်ယောက်လုံး ဆွေမေ့ မျိုးမေ့၊ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို မေ့ပြီး ဘာမှဂရုမစိုက်တော့ပဲ ရာဂပွဲကြီးကို အသားကုန် ကြဲနေကြစဉ်၊ အခန်းထောင့် တစ်နေရာတွင် ဓားပြအဖွဲ့မှ တစ်ယောက်က လေးဘက်ထောက် ဖင်ကုန်းပေးထားပြီး ကျန်ဓားပြတစ်ယောက်က နောက်မှဆောင့်၍ လိုးနေသည်ကို ရုတ်တရက် မည်သူမျှ သတိမထားမိလိုက်ကြပေ။

“ အူးးးး အားး အဖေ.. ကျွတ် ကျွတ် ဟင့်.. ကြာဖြူ ကောင်းနေပြီ..။ ဆောင့် အဖေ.. နာနာဆောင့်”

တကယ်တော့ ဤဓားပြစုံတွဲမှာ အိမ်စိုးကြီး ဘကြီးထွန်းနှင့် သူ့သမီး မြီးကောင်ပေါက်မ ကြာဖြူတို့ ဖြစ်လို့နေသည်။ နောက်ထပ်တစ်ယောက် ခေါင်းဆောင်အနေနှင့် အမိန့်ပေးနေသူကား ဘကြီးထွန်း၏ သားဖြစ်သူ အသက် ၂၅ နှစ်ရှိ ပေါ်ဦးပင်တည်း။

ဦးအောင်မော်တို့ မိသားစုမှာ ဘကြီးထွန်းမှာ သားအကြီးတစ်ယောက် ရှိသည်ကိုပင် မသိခဲ့ကြပါ။ ခဏအကြာမှာ ဘကြီးထွန်းနှင့် ကြာဖြူတို့ သားအဖချင်း လိုးနေရာမှ လူချင်းခွာလိုက်ကြပြီး၊ နှစ်ယောက်လုံး ဦးလူမော်နှင့် သမီးရတီတို့ထံ လှမ်းလာခဲ့ကြသည်။ ရတီမှာ အဖေရင်းဖြစ်သူ ဦးအောင်မော်၏ ကောင်းကောင်း အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် အရည်တဖြန်းဖြန်း ထွက်၍ ပြီးသွားသည်မှာ ၂ ချီပင် ရှိခဲ့ချေပြီ။ ကိုယ်ချင်းထပ်၍ မောဟိုက်စွာ ရှိနေကြ၏။

သူတို့နှစ်ယောက်နား ဘကြီးထွန်း ရောက်သွားလျှင် လူချင်းခွဲထုတ်လိုက်ပြီး ရွှန်းရတီကို ဆွဲယူပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ပေါင် ၂ ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီးနောက် လီးနဲ့တန်းတေ့ကာ ဘာမှ အင်ထရို မဝင်တော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် တစ်ချီထဲ ဆောင့်သွင်းပြီး လိုးလိုက်လေသည်။

“ ဖွတ်.. ပလပ်..ဗြိ..ဒုတ်”

“ အးးးး သေပါပြီ အူးးး”

တချိန်ထဲမှာပင် ကြာဖြူကလည်း ဦးအောင်မော်အား ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး အပေါ်မှ တက်ခွထိုင်၍ မွှေ့လေတော့၏။

“ အားးး ကလေးမ… အူးးး ရှီးး…”

“ ဗလစ်..ဗလစ်..ဘပ်..ဘပ်..ဖတ်..”

တစ်ဘက်ခြမ်းမှ ဒေါ်အေမီကြိုင်မှာလည်း ရင်ကမွေးသည့် သားအရင်းဖြစ်သူ တေဇာမော်၏ လိုးချက် ဆောင့်ချက်များကို အရသာရှိလှစွာ မိန်းမောခံစားရင်း၊ သားအမိနှစ်ယောက် မောပန်းစွာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ထပ်လျက် ငြိမ်ကျသွားသည်။ တစ်ချီ ဂိမ်းအိုဗာ ဖြစ်သွားလေပြီ။

ပေါ်ဦးက တေဇာကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ ဒေါ်အေမီကြိုင်ကို ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အပေါ်မှ တက်မှောက်ခွလိုက်ပြီး တင်ပါးဆုံတစ်တစ်ကြီးတွေကြားမှ စောက်ပတ်ကြီးကို ဟဖြဲကာ ဒစ်နှင့်တေ့၍ ထိုးသွင်းဖိချလိုက်ပြီး အနောက်ဖက်မှပင် အချက်မှန်မှန် ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

အေမီကြိုင်တစ်ယောက် ဆက်လက်ငြင်းဆန် ရုန်းကန်ရန် အားအင်လည်း မရှိတော့၊ သူမ အခုသိတာ သာယာနေတာ ကောင်းနေတာပဲ သိတော့သည်။ အချိန်အတန်ကြာသွားသည်တွင်တော့၊ ကမ်းခြေ အပန်းဖြေ အိမ်ကြီးမှာ ဂရုဆက်စ် အုပ်စုလိုက် ဆွင်းဂင်းပွဲတော်ကြီး ကျင်းပရာ၊ ဇာတ်စင်ကြီး ဖြစ်သွားတော့လေသည်။

အားလုံးသော သူတို့မှာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် လူချင်းလဲဖယ်၍ လိုးနေ ဆောင့်နေကြတော့သည်။ စောစောက ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်မှုများ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာ အကြမ်းဖက်မှု၊ အနိုင်ကျင့်မှုများ၊ နာကျည်းမှု အာဃာတထားမှုမျာ မရှိတော့ပဲ ပျောက်ကွယ်ကုန်ကြပြီး ကာမရာဂ ရမ္မက်သွေး စိတ်များဖြင့်သာ ဆူဝေတောက်လောင်နေကြကုန်ပြီး လိုးပြီးရင်း လိုးချင်၊ ခံပြီးရင်းခံချင် စိတ်များဖြင့် ကာမအရသာကို အပြည့်အဝကြီး ခံယူနေကြတော့သည်။

အားလုံး မောဟိုက်နွမ်းလျ ဖလက်ပြနေကြပြီး ခဏအကြာ ဓားပြများ အချင်းချင်း လက်တို့ပြီး ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ပင် ထွက်ခွာသွားကြသည်။ နဂိုထဲက သူတို့ပစ္စည်းလိုချင်လို့ လာကြတဲ့ပုံ ဟုတ်ဟန်မပေါ်၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဂိမ်းတစ်ခုကို ပလန်ချပြီး ကစားချင်တာ ဖြစ်ပုံရသည်။ ဦးအောင်မော်တို့ မိသားစုဝင် လေးယောက်စလုံးမှာတော့ အဝတ်အစားမကပ် တုံးလုံးပက်လက်ကြီးတွေနှင့် ကျန်ခဲ့ကြသည်။

စေးထန်းချွဲကျိနေသော လရည်များ စောက်ရည်များက ဒေါ်အေမီကြိုင်နှင့် ရွှန်းရတီမော်တို့ သားအမိ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပေပွစီးကျ လိမ်းကျံလျက်ရှိ၏။ အတော်ကြာသည့်တိုင်အောင် လေးယောက်သား၊ အားလုံး ငြိမ်သက်နေကြသည်။ ရောပြွမ်းသော ဖီလင်များ ခံစားနေရပုံပင်။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို စတင် ဖြိုခွဲလိုက်သူက တေဇာမော်ပင်..။

“ ရတီ… ညီမလေးကိုလည်း ကိုကို ထပ်လိုးကြည့်ချင်တယ်၊ ကိုကိုနဲ့ အခန်းထဲ လိုက်ခဲ့နော်”

တေဇာက ရတီ့ဆီ လျှောက်သွားပြီး ဆွဲထူလိုက်ကာ သူ့ညီမ၏ လက်ကလေးကိုဆွဲ၍၊ ပြင်ထားတဲ့ အိပ်ခန်းဘက်သို့ ဝင်သွားလိုက်ကြသည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ဦးအောင်မော်နဲ့ အေမီကြိုင်တို့ လင်မယားနှစ်ယောက်၊ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် အဓိပ္ပာယ်ပါပါ ကြည့်လိုက်ကြပြီး လက်တွေဆွဲလို့ သားနဲ့သမီး ဝင်သွားရာ အခန်းထဲသို့ပင် လိုက်ဝင်သွားကြလေတော့သတည်း။

ပျော်စရာကြီးနော်…။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။ 

သမီးဆိုး (စ/ဆုံး)

 သမီးဆိုး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - နန်းလုံးကြိုင်

တောင်းဆိုး ပုလုံးဆိုးကိုသာ ပစ်ကြရိုး ထုံးစံ ရှိပေမယ့် သားဆိုးသမီးဆိုးတွေကိုတော့ မိဘတွေက မပစ်ရက် မပစ်နိုင်ကြဘူး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင်းပါဘဲ ။ဦးဘဖေသော်သည် သမီး အိမ့်ဇာသော်  ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး လမ်းမှားကနေ လမ်းမှန်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သည်းခံ စောင့်ဆိုင်းပြီး ကြိုးစားနေတဲ့ အဖေ တယောက် ပါ ။

အပျိုဖြစ်ခါစ ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ထဲ့ အဖေ့စကားကို နားမထောင်ဘဲ ထင်ရာစိုင်းခဲ့တဲ့ အိမ့်ဇာသော်သည် အခု အသက်နှစ်ဆယ် တင်းတင်း ပြည့်တဲ့အထိ တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ ဘဝကို မရရှိနိုင်သေး ။အလုပ်သမားလေးတွေ ကားဆေးနေတာကို လှမ်းကြည့်နေရင်း ဦးဘဖေသော်သည် သမီးဆိုးလေး အခု အချိန်မှာ ဘယ်ဆီများ ရောက်နေမလဲ လို့ တွေးတောနေတယ် ။

သမီး.....ရယ်...ဖေဖေ အရမ်း စိတ်ပူတာဘဲ...သမီး အသက်မှ ရှင်နေသေးရဲ့လား......ဖေဖေ့ဆီ ပြန်လာပါကွာ.....လို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ် ။ဗဟိုလမ်းမကြီး ပေါ်က “ သော်..ကားရေဆေးဆီထိုး ” လုပ်ငန်းကြီးကို ပိုင်ဆိုင် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးလေး ငါးနှစ်အရွယ် ကထဲက ဇနီး ဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ် ။ သမီးကို ချစ်လွန်းလို့ အလိုလိုက်ခဲ့ရာက သမီးသည် အသက် ဆယ့်သုံးနှစ်  အရွယ်လောက် ရောက်လာတဲ့ အချိန် ကစပြီး သူ့စကားကို နားမထောင်တော့ဘဲ လုပ်ချင်တာတွေကို လုပ်တော့တာဘဲ ။

ဦးဘဖေသော်သည် ဒေါသပြတတ်သူ တယောက် မဟုတ် ။ အော်ဟစ်တတ်သူလည်း မဟုတ် ။ သမီးကို အကျိုးနဲ့အကြောင်းနဲ့ ရှင်းပြောပြ သင်ပေးချင်တဲ့ လူတယောက် ။ ဒါပေမယ့် သူ့သမီးက အေးအေးဆေးဆေး သင်ပြပြောပြ ဆုံးမလို့ မရ ။ ပြန်မပြော နားလည်းမထောင် ။လုပ်ချင်ရာကို လုပ်တယ် ။ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ထဲက ရည်းစား စထားသလို စီးကရက်လည်း စသောက်တယ် ။အဖေ့ စကားကို နာမထောင် ရုံမက ကျောင်းက ဆရာ..ဆရာမ..ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး တို့ရဲ့ စကားကိုလည်း နားမထောင်ခဲ့ ။

ပထမဆုံး ထားတဲ့ ရည်းစားက ထင်ကျော်ထိုက် ဆိုတဲ့ စစ်တပ်က ဗိုလ်မှူး တယောက်ရဲ့သား ။ သမီးလိုဘဲ ဆိုးပေတေနေတဲ့ အလိုလိုက်ခံထားလို့ အကဲပါနေတဲ့ဆိုးသွမ်းနေတဲ့ ကောင်လေး ။နောက်ပိုင်းကျတော့ ထားလိုက်တဲ့ရည်းစားက မရေမတွက်နိုင်တော့ ။ သမီးဆိုးရဲ့ နံမည်ကတော့ ဘာပျက်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ဦးဘဖေသော်လည်း မိတ်ဆွေ ဆွေမျိုးတွေ ကြားထဲ အတော့်ကို အပြောအဆို ခံရတယ် ။ ကဲ့ရဲ့ အပြစ်တင် တာလည်း ခံရတယ် ။

ထင်ကျော်ထိုက်နဲ့ တုံးက သမီးက တအား ငယ်သေးပြီး ကိုယ်ဝန်တွေ ဘာတွေ ရှိသွားမှာ စိုးလို့ ဦးဘဖေသော် အရမ်း စိတ်တွေ ပူခဲ့တယ် ။ သမီးကိုတားခဲ့တယ် ။ ဒါပေမယ့် သမီးက နားမထောင်ပါဘူး ။ ကောင်လေးရဲ့ကားပေါ်မှာ တချိန်လုံး ပါပါသွားတယ် ။

မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေက ဦးဘဖေသော်ကို ဖုန်းဆက်ပြောကြ လာလည်းပြောကြတယ် ။ချော့ပြောလည်း မရ ခြောက်ပြောလည်း မရ ..အိမ့်ဇာသော်က လုပ်ချင်တာ လုပ်နေတာဘဲ ။ ကောင်လေးက သူ့အဖေကားကို မောင်းတာ ဘာမြန်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ယဉ်ထိန်းရဲတွေ တားလည်း ရပ်မပေးဘူး ။ တခါမှာ အနောက်က မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပြီး ဖမ်းတော့လည်း သူ့အဖေရဲ့ နံမည်နဲ့ဂုဏ်ပုဒ်ကို မချေမငံနဲ့ မလေးမစားနဲ့ ပြောလို့အတော်လေး ဖြေရှင်းကြရတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ကိုယ့်သမီးအိမ့်ဇာသော်က ကောင်လေးရဲ့ကားပေါ်မှာ ။

တနေ့မှာ ဒီကောင်လေးက တခြား လူကြီးသားတွေနဲ့ ကားပြိုင်မောင်းရင်း အက်ဆီးဒင့် အကြီးစားကြီး ဖြစ်တယ်။ကားမှောက်တယ် ။ ကောင်လေးက ငယ်ငယ်က သူ့အဖေ စစ်သံမှူး တာဝန်နဲ့ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေ နေရတော့သူ့မှာ အတွေ့အကြုံ အမြင်တွေ ရှိခဲ့တော့ ကားမောင်းရင် မောင်းသူရော စီးသူရော ထိုင်ခုံ ခါးပတ်ကို ပတ်ရမယ်

ဆိုတာ သိတယ် ။ ပတ်တယ် ။ အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ကားမောင်းရင် သူရော အိမ့်ဇာသော်ရော ခါးပတ် ပတ်ကြတယ်။အဲဒီအကျင့်ကြောင့် ကားမှောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အသက်မသေကြဘူး ။ နောက်ခန်းမှာ ထိုင်တဲ့ တာတူးဆိုတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းကတော့ ခါးပတ်မပတ်လို့ ကားနောက်မှန်ကို ဖေါက်ပြီး လွင့်ထွက်ပြီး ပွဲချင်းပြီးသွားတယ် ။ ကောင်လေးလည်း ဒါဏ်ရာ ရသွားတယ် ။ ဒီအဖြစ်အပျက် ပြီးတဲ့နောက် ကောင်လေးရဲ့ အဖေက ကောင်လေးကို နိုင်ငံခြားမှာ စာသင်ဖို့ ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တယ် ။

သမီးအိမ့်ဇာသော်လည်း အသဲကွဲပြီး ကျန်ခဲ့တာပေါ့ ။ အဖေ ဦးဘဖေသော်လည်း သမီး စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ အမျိုးမျိုး ဖန်တီး လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့ပေမယ့် သမီးက သမီးဆိုး ။ အေးအေး မနေနိုင်ဘူး ။ ရည်းစား ထပ်ရတယ် ။ဒီတခါ ရည်းစားက ဦးဘဖေသော်အတွက် ရတက်မအေးရပြန်တဲ့ တယောက် ။ အိမ့်ဇာသော်က လုပ်လိုက်ရင်အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းဘဲ ။ ဒီတခါ ဖြစ်တဲ့ကောင်က ချာတိတ် မဟုတ်ဘူး ။ သူ့ထက် အသက် အများကြီးကြီးတဲ့ လူကြီးတယောက်နဲ့ ဖြစ်တာ ။ သည်လူက မိန်းမနဲ့ ကွဲနေတဲ့ သင်္ဘောသား ။

ဦးဘဖေသော်လည်း တရှက်ကွဲပြီး မကြာခင် နောက်တရှက် ထပ်ကွဲရပြန်တယ် ။မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေက လာပြောကြ သတိပေးကြ အကြံတွေ ပေးကြပြန်တယ် ။ သားသမီးကို ဘယ်လိုမွေးရမလဲ ဆိုတာ သင်ပေးချင်ကြတာ ။ သင်သူတွေက သားသမီးတောင် မရှိကြဘူး ။ စာတွေ ဖတ်ပြီး ကြားဖူးဖတ်ဖူးတာတွေနဲ့ ဆရာလာလုပ်ကြတာလေ ။အိမ့်ဇာသော်ကတော့ အဖေပြောလည်း မရ ။ ဒေါသထွက်လည်း ဂရုမစိုက် ။ သည်လူနဲ့ တတွဲတွဲ ။ တနေ့ ညဖက်ပါ အိမ်ပြန်မလာလို့ ဦးဘဖေသော်လည်း ငါ့သမီးလေးတော့ အပျိုမဟုတ်တော့ပါဘူး ဆိုပြီး ယူကြုံးမရဖြစ် စိတ်ထိခိုက်ခဲ့ရတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က သဘေ်ာသားကြီးနဲ့ သွား အိပ်လိုက်တာ ။

ဒါနဲ့တင် ရပ်သွားသလား ဆိုတော့ မရပ်ဘူး ။ သဘေ်ာသားကြီးလည်း သဘေ်ာပြန်တက်သွားရော အိမ့်ဇာသော်လည်း တယောက်ထဲများ ပျင်းနေလို့ မနေတတ်ဘူးလား မသိဘူး ။ နောက် အသစ်တယောက်နဲ့တွဲပြန်ရော ။ ဒီတခါက သူ့ထက် နှစ်နှစ်လောက်ဘဲ ကြီးတဲ့ ကောင်လေး ။ ဒါပေမယ့် ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်ထဲရေလှည်းတွန်းစားရတဲ့ အခြေအနေမဲ့လေးနဲ့ တွဲတာ ။ ကောင်လေးက ဆင်းရဲသားလေး ဆိုပေမယ့် သနားကမားလေး ပေါ့ ။ ခေတ်လူငယ်ပုံစံ ဆံပင်ရှည်ရှည် ပိန်ညောင်ညောင် ခါးကိုင်းကိုင်းနဲ့ ဆေးဘဲပုံ ။

ဦးဘဖေသော်လည်း သမီး အိမ်ပြန်မလာလို့ စိတ်ဆင်းရဲပေမယ့် အရင် သဘေ်ာသားကြီးနဲ့တုံးကထဲက ကြုံဖူးခဲ့ပြီမို့ အသစ်အဆန်း မဟုတ်တော့တာကြောင့် နဲနဲတော့ အပူလျော့သွားတယ် ။ တရက်က နှစ်ရက် ပြန်မလာတော့လို့ သမီး ဘယ်ရောက်နေသလဲ လိုက် စုံစမ်းတော့ လှည်းတန်း ရပ်ကွက် ထဲက လမ်းလေးတလမ်းထဲမှာရှိနေတယ် လို့ တူဝမ်းကွဲတယောက်က ပြောလို့ လိုက်သွားကြည့်လိုက်တယ် ။

ကောင်လေးနဲ့ အတူတူနေနေပြီ ။ နံစော်ညစ်ပတ်နေတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးမှာ ဘာအိပ်ရာအခင်းအကျင်းမှ မရှိ စောင်တောင် မရှိဘဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်နေတယ် ။ဦးဘဖေသော်လည်း သမီးလေး ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေတာကို မကြည့်ရက်လို့ လိုတာလေးတွေ ဝယ်ပေးခဲ့တယ် ။ ပြန်လာချင်ရင်လည်း အချိန်မရွေး ပြန်လာဖို့ ပြောခဲ့တယ် ။ သမီးတယောက်ထဲဘဲ လာလို့ရမယ် ဆိုတာမျိုးလည်း မပြောခဲ့ပါဘူး ။ 

တကယ်တော့ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ တသက်လုံး နေလာခဲ့တဲ့ အိမ့်ဇာသော်က အဲလို ကြာရှည် မနေနိုင်ပါဘူး ။ ကောင်လေးကို ထားခဲ့ပြီး အဖေ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာတယ် ။တော်တော်လေး ခြေငြိမ်သွားတယ် ။ သင်တန်းတွေ တက်ချင်တယ် ဆိုလို့ သူ့စိတ်ကြိုက် အကုန် တက်ခိုင်းတယ် ။ဒါလည်း ခဏပါ ။

မိန်းမရှိတဲ့ စာရေးဆရာလိုလို ဒါရိုက်တာလိုလို လူတယောက်နဲ့ ထပ်ညိပြန်တယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း သမီးကို ဘာမှ ဆုံးမလို့လည်း မရတာကြောင့် စိတ်ပျက်မိတယ် ။ ဘာမှ မပြောလိုတော့ဘူး ။ဒါပေမယ့် ဉာဏ်ကောင်း ထက်မြက်တာလေးကြောင့်အိမ့်ဇာသော် ဆယ်တန်းတော့ အောင်သွားပြီး တက္ကသိုလ်ကို ရောက်သွားတယ် ။ အဲဒီမှာ နောက်ထပ် ရည်းစား တယောက် ထပ်ရပြန်ရော ။ ဒီတခါတော့ အိမ့်ဇာသော်က ဆင်းရဲသားနဲ့ဖြစ်လို့ ရတဲ့ ရလဒ်ကို သိသွားလေသလား မသိဘူး ။ ချမ်းသာတဲ့ ကောင်လေးတယောက်နဲ့ ဖြစ်ပြန်တယ် ။ ဒီကောင်လေးရဲ့ မိဘတွေက အဲဒီခေတ်ရဲ့ မှောင်ခိုကုန်ကူးသမား အကြီးစားတွေ( စမတ်ဂလာ ) တွေ လို့ ပြောရမယ့် လူလည်တွေ ။ ကားမျိုးစုံ ထည်လဲစီးနိုင်တဲ့ တော်ရုံ အစိုးရအရာရှိ လူတန်းစားတွေကို ငွေနဲ့ပေါက် အိတ်ထဲထည့်ထားနိုင်တဲ့ လူတွေပေါ့ ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဖူးဖူးမှုတ် ထားနိုင်တဲ့ကောင်

ဆိုတော့ အိမ့်ဇာသော် သူနဲ့ တတွဲတွဲ ။

သည်ကောင်လေးရဲ့ နံမည်က ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ။

ဦးဘဖေသော်ရဲ့ ရေဆေးဆီထိုး ကို အမြဲ ကားတွေ လာဆေးနေကျ ။ ဒီကောင်လေးက ကားအသစ်တွေ အကောင်းစားတွေ ထည်လဲစီးပြီး လာဆေးနေကျမို့ ဦးဘဖေသော် မျက်မှန်းတန်းမိနေတယ် ။ ကားဆေးနေတဲ့ အချိန်မှာထိုင်စောင့်ရင်း ဦးဘဖေသော် ဖွင့်ထားတဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ စားစရာတွေ မှာစားတဲ့နေရာမှာ ငွေကို ပေါပေါများများ သုံးတာကိုလည်း သတိထားမိခဲ့တယ်လေ ။

ငွေအရှိန်နဲ့ မောက်မာ ရိုင်းစိုင်းတဲ့ အမူအရာတွေ.. လူတကာကို စော်ကားမော်ကား လုပ်ချင်တဲ့ ပုံစံတွေကို တွေ့ရတယ် ။ကိုယ့်သမီးက သည်အကောင်နဲ့မှ သွား ကြိုက်ရပြန်တယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း မကြိုက်ပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်မလဲ ။

“ အိမ့်...အိမ့်......ထ......ထတော့....ကိုးနာရီ ထိုးတော့မယ်.....”

သဲပုံ့လာနှိုးလို့ အိမ့်ဇာသော် မျက်လုံးအစုံကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်လိုက်တယ် ။ညက အလေလိုက်တာ များသွားလို့ အိပ်ရေးက မဝဘူး ။ထထိုင်ပြီး အကြောဆန့်လိုက်ရင်း အလှပြင်နေတဲ့ သဲပုံ့ကို

“ ငါ မလိုက်လို့ မရဘူးလား...သဲပုံ့...” 

လို့ မေးလိုက်တယ် ။ သဲပုံ့က 

“ အပျင်းမကြီးနဲ့ အိမ့်...နဲနဲပါးပါးတော့ သဲပုံ့ကို လိုက်ကူအုံးမှပေါ့...” 

လို့ မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး ပြောလိုက်တယ် ။ဝါးကနဲ သမ်းရင်း အိမ့်ဇာသော် ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်တယ် ။သဲပုံ့ကို သူ မှီခိုစားနေတာ ကြာပြီ ။ သဲပုံ့အိမ်မှာဘဲ ကပ်နေနေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။သူပြောသလို သူ့အလုပ်တွေမှာ ဝိုင်းကူသင့်တာကတော့ အမှန်ပေါ့ ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း က လာနေလို့ ပြောပေမယ့် အဲလိုကြီး သူနဲ့ မနေချင်ဘူး ။ သဲပုံ့အိမ်မှာဘဲ နေတယ် ။

ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ပြီး အိမ့်ဇာသော် ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်လေးနဲ့ ပင်တီနွမ်းလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။သွားတိုက်ရင်း ရေပန်းကို ဖွင့်တယ် ။သဲပုံ့က လတ်တလော အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ကျေးဇူးရှင် ။သဲပုံ့က မိဘတွေ မရှိကြတော့ဘူး ။ သူ့မောင်လေး မျိုးကြီးနဲ့ နေတယ် ။ လွတ်လပ်တယ် ။ ဒါကြောင့် အိမ့်ဇာသော် သူနဲ့လာနေနေတာ ။ တခုဘဲ ။ မျိုးကြီးကို နဲနဲ သတိထားရတယ် ။ သူက နှာဘူးလေး ။ ဒီချာတိတ်က အိမ့်ဇာသော်ကို ရူးသလိုပေါသလိုနဲ့ ကိုင်ချင် ပွတ်ချင်တယ် ။ ရရင် တက်ဖြုတ်မယ့် ငတိလေး ။

သဲပုံ့က မိဘတွေရဲ့ လုပ်နေတဲ့အလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေတယ် ။ ပန်းဆိုင် အလုပ် ။ ပန်းအော်ဒါတွေကို ကပ်စတန်မာတွေ ဆီ အိမ်တိုင်ရာရောက် ပို့ရတဲ့ အလုပ် ။ ဆိုင်မှာက မကစ်တီ ဆိုတဲ့ သဲပုံ့အမဝမ်းကွဲ က တာဝန်ယူနေတယ် ။ သူ့ကို “ အထွေး ” ဆိုတဲ့ အခြောက်မတယောက်က ကူတယ် ။

မကစ်တီက သဲပုံ့မိဘတွေ လက်ထက်ထဲက လုပ်နေတာ ။ အထွေး သို့မဟုတ် ကိုကိုထွေးကတော့ မကစ်တီတယောက်ထဲ မနိုင်လို့ သိပ်မကြာသေးခင်က ခန့်ထားတာ ။ အထွေးက အခြောက်ပီပီ ပန်းပြင်တာ တော်တယ်။လက်ရာကောင်းတယ် ။ အားကိုးရတယ် ဆိုပါတော့ ။

ရေပန်းအောက်မှာ ဆပ်ပြာနဲ့ ကိုယ်အနှံ့ ပွတ်တိုက်ရင်း အိမ့်ဇာသော် အသက်နှစ်ဆယ် တင်းတင်း ပြည့်ချိန်သူမရဲ့ မရေမရာ စမ်းတဝါးဝါး လေလွင့်နေတဲ့ ဘဝကို မမူးတဲ့အချိန် နည်းနည်း ပြန်စဉ်းစားနေမိတာပါ ။ထွားတင်းနေတဲ့ ရင်သားကြီးတွေကို ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်တိုက်တဲ့ အချိန် ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ရဲ့ကြားခလယ်က တောင်ဂမူလေးကို ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ အကွဲကြောင်း နှုတ်ခမ်းသားနုနုတွေကို လက်ချောင်းတွေက ထိတွေ့တဲ့အခါ အူး.....ဟင်း ...ဆိုတဲ့ အသံလေး အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ နုတ်ဖျားက တိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေ ဖတ်ကနဲ ပွင့်ဟ....မျက်လုံးတွေ ပိတ်ကျသွားရတယ် ။

ဟူး ...ဒီနေရာကို ထိရင် အိမ့်ဇာသော် မရဘူး ။ ထိပြီးရင်း ထပ် ထိချင်လာတယ် ။ သည်နေရာကို ယောကျ်ားတိုင်းလို တပ်မက်ကြတယ် ဆိုပေမယ့် ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က သူများထက် ပိုနေမလား မသိဘူး ။ သည်နေရာကို သူ တအားကို ကြိုက်တာ ။ တချိန်လုံး နမ်းရှုံ့ချင်တယ်လေ ။

လတ်တလော ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းနဲ့ ညိနေတယ် ဆိုပေမယ့် အိမ့်ဇာသော် သူ့ကို တကယ်ကြီး ရင်မခုံဘူး ။ဘဲတွေလည်း ပြောင်းခဲ့တာ များပြီ ။ ပထမဆုံးဘဲ ထင်ကျော်ထိုက် လောက်တော့ ဘယ်ဘဲကိုမှ အိမ့်ဇာသော်မချစ်ခဲ့ ရင်မခုံခဲ့ဘူး ။

သည်အတောအတွင်း ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းနဲ့ တွဲနေတာ သိရက်နဲ့ လိုက်ဖန်နေတယ် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းက ဂျော်ဂျီတို့နဲ့ စီးပွားပြိုင်ဖက်တွေ ဆိုတော့ ဂျော်ဂျီရဲ့ စော်ကို သူရအောင် ဖန်နိုင်ရင်ဂျော်ဂျီ့ကို ကျောလိုက်နိုင်တယ်လို့များ ထင်နေလား မသိဘူး ။

တနေ့ အိမ့်ဇာသော် တာမွေအိုးရှင်းမှာ ရှော့ပင်လုပ်နေတုံး ဗစ်တာညိုဝင်းက လိုက်ဖန်တယ် ။ သူက အကျောနဲ့ဝင်တာမျိုး မဟုတ်ဖူး ။သူ့ကိုယ်သူ အရမ်း သိမ်မွေ့ပြီး အဆင့်မြင့်တဲ့ လူဂုဏ်တန်သားတယောက်လို ပုံစံဖမ်းပြီး ချိုသာပျော့ပြောင်း ပြတယ် ။

တကယ်တော့ ဗစ်တာညိုဝင်းက မြန်မာ မဟုတ်ဘူး ။ အင်းလေ...မြင်တာနဲ့ လူတိုင်း သိပါတယ် ။ သူတို့ကအိန္ဒိယပြည်တောင်ပိုင်းက အသားမည်းမည်း ကုလားတွေ အမျိုးအနွယ်  ။ မြန်မာပြည်ပေါက်တွေပေါ့ ။ ကုလားပေမယ့် ဗစ်တာညိုဝင်းက ပိုက်ဆံချမ်းသာတော့ သူ့ကိုယ်သူ သတယ် ။ ချွေးတွေသန်တွေနဲ့ ဆံပင်ဆီရွှဲရွှဲနဲ့ နံစော်ညစ်ပတ်တဲ့ ကုလားမဲမျိုး မဟုတ်ဘူး ။ အသားမည်းပေမယ့် သန့်ပြန့်တယ် ။ ချမ်းသာတဲ့ကုလားပေါ့ ။ ခိခိ ...။

ဗစ်တာညိုဝင်းက သူ ဖွင့်ထားတဲ့ ဆိုင်သစ်တခုကို လိုက်ကြည့်ဖို့ ပြောတယ် ။ လက်ဆောင်တွေလည်း ပေးချင်လို့ပေါ့လေ ။ အိမ့်ဇာသော် လည်း သူ့ကို ပက်ပက်စက်စက်ကြီးလည်း ပြော မလွှတ်ချင်ဘူး ။ သူ့လို “ အကောင် ” တကောင်က လိုရင် သုံးဖို့ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားနိုင်ရင် ကောင်းတယ် မဟုတ်လား ။

မရုတ်မလွန်ဘဲ ကြည့်ကောင်းအောင် ညင်းလိုက်တယ် ။ သူက ဇွဲမလျော့ဘူး ။ ကားရပ်ထားတဲ့ ပါကင်အထိ လိုက်လာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း သဲပုံ့ကားနဲ့လာခဲ့တာလေ ။သဲပုံ့က ဗစ်တာညိုဝင်းကို သဘောကျတယ် ။ကုလား ဖြစ်တာက လွဲလို့ အကုန်ကောင်းတယ် လို့ ဟာသ အနေနဲ့ ပြောဖူးတယ် ။

“ သဲပုံ့ကြိုက်ရင် လုပ်လိုက်ပါလား ” 

လို့ အိမ့်ဇာသော်က ပြောဖူးတယ်  ။ သဲပုံ့က 

“ သူက ယူ့ကိုဘဲ ကြိုက်တာ....သဲပုံ့ကို မကြိုက်ဖူး...” 

လို့ ရယ်ပြီး ပြန်ပြောတယ် ။သဲပုံ့ကား နားကို ရောက်တဲ့အချိန် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ဘီအမ်ဒဗျူကားတစီး အိမ့်ဇာသော်နဲ့သဲပုံ့နားကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ ဒေါသထွက်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း ကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း လန့်သွားတယ် ။ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းက တယောက်ထဲ မဟုတ်ဖူး ။ အဖေါ်တွေပါတယ် ။ သုံးယောက်တောင် ။ ဂျော်ဂျီက 

“ ဟေ့ကောင်..ဗစ်တာ.....ဒါ ဘာသဘောလဲ....အိမ့်က ငါ့ရည်းစား ဆိုတာ မင်းသိသားနဲ့ကွာ...ဘာလို့ ကြောင်တောင် နှိုက်ချင်တာလဲ...စည်းဖေါက်တာလား.......” 

လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ဒေါသပြတယ် ။ ဂျော်ဂျီတို့နဲ့ဖက် အဖြစ်ချင်တဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း က အနောက်ကို ဆုတ်သွားပြီး လက်ကာပြီး

“ မဟုတ်ဘူး....ဘရာသာ...ဒီလိုမထင်နဲ့..ခင်မင်မှု သက်သက်ပါ....ဘရာသာတို့နဲ့ အခင်မင် မပျက်ချင်ဘူး...” 

လို့ ပြောတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဂျော်ဂျီရဲ့ လူသုံးယောက်က ကားပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဗစ်တာညိုဝင်း အနားကို ကပ်သွားတယ် ။

“ ခွေးကုလားသတိထား....သေသွားမယ်...” 

လို့ ကြိမ်းမောင်းကြတယ် ။သည် အဖြစ်အပျက်က ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း တို့ ကြားမှာ ပိုပြီး တင်းမာမှုတွေ ဖြစ်စေတယ် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းက အများနဲ့ တယောက်မို့ နောက်ဆုတ်ထွက်သွားပေမယ့် အခွင့်အခါကောင်းတိုင်း ေ၈ျာ်ဂျီ ကို လက်စားခြေ လက်တုံ့ပြန်ဖို့ ကြိုးစားတော့တာဘဲ ။ အိမ့်ဇာသော်ကိုလည်း အမြဲချောင်းနေပြီး ပေါ်တင်ဘဲ ဂျော်ဂျီကို ဖြတ်လိုက်ပြီး သူနဲ့ တွဲဖို့ ကမ်းလှမ်းလာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ရဲ့ အချစ်ကို ရရင် အိမ့်ဇာသော်ကို ကမ္ဘာတပတ် အပျော်ခရီး ခေါ်သွားမယ်...လိုတာအားလုံးလည်း ဝယ်ပေးမယ် လို့ ပြောတယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းလည်း အိမ့်ဇာသော် ဗစ်တာညိုဝင်း နောက်ကို ပါသွားမှာကို စိုးပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို ပိုပြီး ဂရုတစိုက် ရှိလာတယ် ။

“ အိမ့်...မြန်မြန်ချိုး....အချိန် ကပ်နေပြီ . .”

သဲပုံ့က ရေချိုးခန်း တံခါးကို တဘုံးဘုံးနဲ့ ထုပြီး အော်လိုက်လို့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ရေချိုးတာကို အမြန်အပြီးသတ်လိုက်ရတယ် ။ မျက်နှာသုတ် တဘက်နဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ရင်း သည် မျက်နှာသုတ်တဘက်နဲ့ဘဲ ကိုယ်မှာ ပတ်စည်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လိုက်တယ် ။သဲပုံ့က အဝတ်အစားးတောင် လဲပြီးနေပြီ ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း အလှမပြင်နိုင်တော့ ။ ရှိတဲ့ အဝတ် အမြန် ကောက်ဝတ်ပြီး သဲပုံ့နဲ့ ပန်းဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့တယ် ။မမကစ်တီနဲ့ အထွေးတို့ ရယ်ဒီလုပ်ထားတဲ့ ပန်းခြင်းတွေ ပန်းစည်းတွေကို ကားပေါ်တင်ရတယ် ။ သဲပုံ့နဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ ပန်းပို့တဲ့ အလုပ်ကို တနေကုန် လုပ်ကြရတယ် ။

သဲပုံ့က အိမ့်ဇာသော်ကို သဘောကျတာက ပန်းခြင်းပန်းစည်းတွေ လိုက်ပို့ကြတဲ့ အခါ ချောမောလှပပြီး ဆက်ဆံရေး ရည်မွန်တဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို ဆင်းပို့ခိုင်းတဲ့အခါ ကပ်စတန်မာတွေက အိမ့်ဇာသော် ကြောင့် ပို ကျေနပ် သဘောကျကြတယ် လေ ။အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဒီဇိုင်းက ရုပ်သန့်တယ် မဟုတ်လား ။ ပညာတတ် အဆင့်ရှိအဆင့်မြင့်တဲ့ ပုံ ပေါက်နေတယ် လို့ သဲပုံ့က ထင်လို့ ။

ရည်းစားထည်လဲတွဲပြီး အဖေကို ကန့်လန့်တိုက် အိမ်မှာ မနေဘဲ လွင့်ချင်တိုင်း လွင့်တာက လွဲလို့ အိမ့်ဇာသော်က ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ် ။ ချိုသာတယ် ။ ဆက်ဆံရေး ကောင်းတယ်လေ ။သည်နေ့ တနေကုန် ပန်းလိုက်ပို့ကြပြီး ဘိုက်ဆာတယ် ညည်းနေတဲ့ သူငယ်ချင်း အိမ့်ဇာသော်ကို သဲပုံ့ကဆိုင်ကောင်းလေး တခုမှာ ကျွေးရတယ် ။ ဆာတယ် အော်နေပေမယ့် တကယ်တမ်း စားကြတော့လည်း အိမ့်ဇာသော်က တအားကြီး မစားပါဘူး ။ ဝမှာ စိုးတာကြောင့် ထိန်းပြီး စားတယ် ဆိုတာ သဲပုံ့ တွေ့ရတယ် ။

ညနေပိုင်းမှာ အိမ့်ဇာသော်က သူနဲ့ တချိန်က ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဒါရိုက်တာ စာရေးဆရာ ဇင်မင်းဝင်း နဲ့ ညစာ အတူတူစားဖို့ ချိန်းထားတယ်..သူ့ကို ရွှေတိဂုန်ဘုရားကို လိုက်ပို့ပေးမလား လို့ မေးလာလို့ သဲပုံ့လည်း အိမ့်ဇာသော်ကို လိုက်ပို့လိုက်ရတယ် ။ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့က တချိန်က အိမ့်ဇာသော်က တော်တော် တွဲခဲ့သေးတယ်လေ ။

ဇင်မင်းဝင်းက မိန်းမ ရှိတယ် ။ တယောက် မကဘူး ။အခု ဘယ်မှာ ပြန်တွေ့ပြီး ဘယ်လို ချိတ်မိလာပြန်သလဲ မသိဘူး ။ သဲပုံ့ မေးတော့လည်း အိမ့်က စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ မလိမ့်တပတ် လုပ်နေတယ် ။ မဖြေဘူး ။ အမှန်ကို ။ အိမ့်ဇာသော် အနက်ရောင် ဝမ်းဆက်နဲ့ အပြတ်မိုက်နေတယ် ။ သဲပုံ့က “ အိမ်မှာဘဲ ရှိမယ်...ယူ လိုအပ်ရင်လာကြိုစေချင်ရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်..” လို့ ပြောပြီး ကားမောင်းထွက်သွားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဇင်မင်းဝင်း ရှိနေမယ့် ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင်လေးထဲကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ် ။

ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ခုလို ချိန်းတာကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းသာ သိမယ် ဆိုရင် အကြီးအကျယ် ကွိုင်တက်မှာ သေချာတယ် ။အိမ့်ဇာသော် အနေနဲ့က ဂျော်ဂျီကို လိုတာ ဖြည့်ဆည်းပေးလို့သာ တွဲလိုက်ပေမယ့် တကယ်တမ်း စိတ်ထဲကရင်ထဲက နှစ်နှစ်ကာကာ မကြိုက်ဖူး ။

ဂျော်ဂျီတို့က ချမ်းသာပေမယ့် အဆင့်မရှိဘူးလို့ အိမ့်ဇာသော် ထင်လာတယ် ။တရားမဝင် ခိုးသွင်းခိုးထုတ် လုပ်နေတဲ့လူတွေမို့ ချမ်းသာလာတာလေ ။ သူတို့က ပညာမတတ်တဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းက ။ဇင်မင်းဝင်းက အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ကို သူက ရုပ်ရှင်မင်းသမီး လုပ်စေချင်တယ် ။အိမ့်ဇာသော်သာ ရုပ်ရှင် ဗီဒီယို ရိုက်ရင် ထိပ်တန်းမင်းသမီးတယောက် ဖြစ်လာမယ်..နံမည်ကျော်မယ် လို့ သူကဟောကိန်းထုတ်နေခဲ့တဲ့လူ ။

လူကို မြှောက်ပင့်ပြီး လိုတာ ဝါးတတ်တဲ့ လူစား ။ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ ဘာဂျာကို အိမ့်ဇာသော် ရေလည် ကြိုက်ခဲ့တယ် ။ သူက လူကြည့်တော့ အိန္ဒြေတခွဲသားနဲ့ တည်တည်ကြီး ။ ကုတင်ပေါ်ရောက်ရင်တော့ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး တအားမှုတ်တဲ့လူ ။

ဒါတွေကို ပြန်သတိရပြီး သူနဲ့ လမ်းမှာ တိုးတော့ သူက အရမ်း တွေ့ချင်တာဘဲ ဆိုလို့ အိမ့်ဇာသော်ကလည်း သူ့ကို ပြန်တွေ့ချင်နေခဲ့တာကြောင့် အခုလို ချိန်းလိုက်တာ ။ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင် ထဲမှာ လူသိပ် မရှိလှဘူး ။ဇင်မင်းဝင်းက အခုခေတ် နံမည်ကျော် မင်းသား တယောက်လိုဘဲ အမိုက်စား ဝတ်စားထားတယ် ။ အသားဖြူပြီးအရပ်မြင့်တဲ့ ဇင်မင်းဝင်းက ဒါရိုက်တာ ဆိုပေမယ့် မင်းသား တယောက်ရဲ့ ပုံပန်းနဲ့မို့ လူတွေ တအား ကြည့်ကြတာကို ခံရတယ် ။

“ အိမ့်...ဘာစားမလဲ....မှာ....”

ဇင်မင်းဝင်းက ရုပ်က နေတိုး လို ရုပ်မျိုး ပေမယ့် ပြောလိုက်တဲ့အသံက မင်းသားကြီး ကျော်ဟိန်းလို လေသံ နဲ့။

“ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါ....အဓိကက ကိုဇင်နဲ့ တွေ့ချင်တာပါ....”

“ ကြေးအိုး စားမယ်နော်...”

“ အိုခေ....”

ဇင်မင်းဝင်း နဲ့ ကြေးအိုးစား..ကြံရည်သောက်ရင်း စကားပြောကြတော့ ဇင်မင်းဝင်းက သူ အခု ဇာတ်ကားတွေတော်တော် ရိုက်နေရပြီ ..နံမည်ကြီးစေမယ့် ဇာတ်ညွှန်းတွေလည်း လက်ထဲမှာ ရှိတယ်....အိမ့်ဇာသော် ရိုက်ပါလားသူ ရိုက်ပေးချင်တယ် ” လို့ စကားစလာတယ် ။

တကယ်တော့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဟိုယောင်ဒီယောင်နဲ့ လေလွင့်ခရီးသည် ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ သူပြောသလိုတကားလောက် စမ်းရိုက်ကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား လို့ တွေးမိလိုက်တယ် ။အိမ့်ဇာသော် စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုတာ သိရတော့ ဇင်မင်းဝင်း အရမ်း ပျော်သွားတယ် ။ သူက အိမ့်ဇာသော်ကိုပျော်ပျော်ကြီး မှုတ်ရင်း အပျင်းပြေ တကားလောက် ရိုက်ချင်နေတဲ့လူ မဟုတ်လား ။ သူရိုက်ချင်တာက ရုံတင်ပြမယ့် ဇာတ်ကားကြီး မဟုတ်ဘူး ။ အဝတ်အစား မပါဘဲ ရိုက်ရတဲ့ “ ဆင်းရဲသားကား ” လို့ ခေါ်ကြတဲ့ အပြာဇာတ်ကား ။

“ ကိုယ်တို့ ဒီကိစ္စ သွားဆွေးနွေးကြမယ်...ဘယ်သူ့မှ မပါပါဘူး....ကိုယ်နဲ့ အိမ့်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ...”

“ အင်းလေ..ကိုဇင့်သဘော....”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ အကြည့်တွေက စူးရှတောက်ပြောင် လွန်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်သာ ဖယောင်းရုပ်လေး ဆိုရင် သည်နေရာမှာဘဲ အရေပျော်သွားလောက်တယ် ။ ပူပြင်းလွန်းလို့ ။ ရမက်လျံနေတဲ့ တပ်မက်တဲ့ အကြည့်တွေ...။

အိမ့်ဇာသော် ကလည်း သည်လို အကြည့်နဲ့ ကြည့်ခံရတာကို သဘောကျတယ် ။ သူတို့ရဲ့ စိတ်တွေထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို  စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်ချွတ်ကြည့်နေကြတယ် ဆိုတာကို သိတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ရင်သားတွေကိုစိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖေါ်ကြည့်နေကြတယ် ဆိုတာကို သိတယ် ။ ပေါင်ကြားက မိန်းမကိုယ်ကို မှန်းဆနေတယ် ဆိုတာကိုသိတယ် ။

ဇင်ဝင်းမင်း က ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင် ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ အဖြူရောင် ကရောင်းကားဆီကို အိမ့်ဇာသော်ကို ခေါ်သွားတယ် ။ တံခါးကို ဖွင့်ပေးတယ် ။ အမိုက်စား ဝတ်ထားတဲ့ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ကို လူတွေက ဝိုင်းကြည့်ကြတာကို ခံရတယ် ။

“ သိပ် မဝေးပါဘူး...ဒီ..ဗဟန်းထဲမှာပါဘဲ...သွားမယ့်နေရာက....”

“ ကိုဇင် ခေါ်တဲ့နေရာ ဆိုရင် အိမ့်က ဘယ်ဖြစ်ဖြစ် လိုက်မှာ....ဟင်းဟင်း....”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ အဖြူရောင် ဘောင်းဘီ ဂွကြားကြီး ဖေါင်းနေတယ် ။ သူ့ဟာကြီး နိုးကြား ထကြွနေပုံရတယ် ။သူခေါ်သွားတာက တထပ်တိုက်ပုလေး တလုံးထဲကို။တကယ့်ကိုဘဲ သူနဲ့ အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ၂ယောက်ထဲဘဲ ။ဇင်မင်းဝင်းက အိမ်ထဲရောက်တော့ အညိုရောင် သားရေဆိုဖါကြီးမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ အနီရောင် ဝိုင်ကို ဖေါက်တိုက်တယ် ။ ဝိုင်ခွက်ရှည်ရှည်လေးထဲက အရသာကောင်းတဲ့ ဝိုင်တွေကို သောက်နေတဲ့အချိန်ဇင်မင်းဝင်းက ဘေးနားကို ကပ်ပြီး လာထိုင်တယ် ။

“ အိမ့်က ပိုပိုလှလာတယ်...တကယ်....”

ဇင်မင်းဝင်းက အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ လက်မောင်းရင်းသား လုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးကို နမ်းရှုံ့လိုက်ရင် ပြောလိုက်တယ် ။

“ ကိုဇင်က အိမ့်ကို မဆက်သွယ်ဘဲ အကြာကြီး ပစ်ထားပြီးမှ...လာမြှောက်မနေပါနဲ့...ဟင်းဟင်း......”

“ အိမ့်က ကိုယ့်ကို အဆက်ဖြတ်တာပါ....သူဌေးသားတွေနဲ့ တွေ့နေလို့ ကိုယ့်ကို လုံး၀ မေ့ထားလိုက်တာလေ......”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ လက်တဖက်က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ပေါင်တန်တလျောက် ပွတ်သပ်နေတယ် ။အိမ့်ဇာသော်လည်း သူ့အကိုင်အထိတွေကြောင့် စိတ်တွေ ထလာတယ် ။ ဇင်မင်းဝင်းက အိမ့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးကို နမ်းရှုံ့နေပြန်ရင်း အိမ့်ရဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတဖက်ကို ဆုပ်နယ်နေတယ် ။

“ ကိုဇင်..အဝတ်တွေ ကြေကုန်မယ်ကွာ...အိမ့် အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးမယ်..ကိုဇင်လည်း ကိုဇင့် အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်လိုက်....”

ဇင်မင်းဝင်း အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ စကားကြောင့် အရမ်း ကျေနပ်သွားသလို စိတ်ရိုင်းတွေကလည်း တအားထကြွသွားတယ် ။ အိမ့်က အဝတ်တွေကို သူ့ဖါသာ ချွတ်မယ် ဆိုလို့ ။ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြတယ် ။ မိမွေးတိုင်း ဗလာကိုယ်တွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်လိုက်ရင်း တယောက် ကိုယ်ခန္ဒာကို တယောက် ကိုင်ပွတ်မိကြရင်း ကာမပွဲကလေးကို စတင်ဖို့ အိပ်ခန်းထဲကို မြန်ဆန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ဝင်သွားမိလိုက်ကြတယ် ။

ဇင်မင်းဝင်းက အားကစား လိုက်စားတာမို့ အမြဲ လေ့ကျင့်ထားတဲ့ အတွက် ကြွက်သားတွေက အမြောင်းလိုက် ထနေတာ ကြည့်လို့ ကောင်းနေတယ် ။ သူက ကာမပွဲကြမ်းတွေ ကို မိန်းမတွေ ကျေနပ်အောင် ပေးတတ်သူမို့ မိန်းမတွေက စွဲနေရတဲ့ လူတယောက် လို့ နံမည်ကြီးတယ် ။ အိမ့်ကိုယ်တိုင်လည်း သူနဲ့ ခဏခဏ အိပ်ဖူးခဲ့လို့ သူ ဘယ်လို ကောင်းတယ် ဆိုတာ သိထားတယ်လ ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ နဲ့ ပြန်တွေ့တော့ သူ့ကို ချိန်းလိုက်မိတာ ။ သူက ဘာဂျာ တအားကောင်းတယ် ။ လိုးဆောင့်အားလည်း ကောင်းတယ် ။ မိန်းကလေး ပြီးအောင် အရင် လုပ်ပေးတတ်တယ် ။

အိမ့်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သူ့လက်ထဲ ဝကွက် အပ်လိုက်မိတယ် ။ သူက အိမ့်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ် ဆိုတာ ယုံကြည်ပြီးသားလေ ။ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ပြီး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်တော့ သူက အိမ့် စောက်ဖုတ်ကို အရင်ဆုံး နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။ သူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်က အိမ့်ရဲ့ စောက်စိကို ကလိနေတယ် ။ ထိုးနေတယ်။

“ ဟင့်....ယားတယ်ကွာ....”

သူ့နှာခေါင်းက အိမ့်ရဲ့ အကွဲကြောင်းထဲကို လိုင်းဆွဲသလို ပွတ်တိုက်နေတယ် ။ သူ့နှာခေါင်းက ထွက်သက် လေက အိမ့်အကွဲကြောင်းကို ထိတွေ့နေသလို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေကို ထိတွေ့နေတယ် ။

“ အိုး..ဟင့်ဟင့်.......ကိုဇင်..အိမ့် မခံနိုင်တော့ဘူး......”

သူက မရပ်တဲ့ အပြင် လျာကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်းကို စုန်ချီ ဆန်ချီ ယက်နေပြီ ။

“ အား......အား......အားးးး..........အား........ “

ဇင်မင်းဝင်း က သဲပုံ့အိမ် ပေါက်ဝကို လိုက်ပို့သွားတယ် ။အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ အိမ့် ကွတတနဲ့ လမ်းလျှောက်လာတာကို သဲပုံ့က သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး 

“ အိမ့်စုတ် ....ကြည့်စမ်း....ရေရေလည်လည် ကဲလာတယ်....ပြောပြ..ပြောပြ..အသေးစိတ်ကြားချင်တယ်......”

လို့ ပြေးလာဖက်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ..။ အိမ့်က သဲပုံ့ကို သူ့ဘဲတွေနဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာတွေ အားလုံးကို ပြောပြလေ့ရှိတယ်လေ ။ သဲပုံ့က အသေးစိတ် ကြားချင်တယ် ။ ခရေစေ့တွင်းကျ ပေါ့ ။ ဘယ်လို မှုတ်တယ်....ဘယ်လို စုတ်တယ်....။

သဲပုံ့ပြောလိုက်တာနဲ့ အိမ့်ဇာသော် ကွတတ လမ်းလျှောက် ဝင်လာတာကို ဧည့်ခန်းမှာ ဖုန်းတလုံးနဲ့ ငြိမ်နေတဲ့ သဲပုံ့ရဲ့ မောင် မျိုးကြီးက ကြားလိုက်တယ် ။ မသိသလိုနဲ့ သူတို့ကို နားစွင့်နေသလို အိမ့်ရဲ့ အရိပ်အခြေကိုလည်း မသိမသာ ခိုးကြည့်နေတယ် ။ မျိုးကြီးက အိမ့်ဇာသော်ကို ချောင်းနေတာ ကြာပြီလေ ။ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ကိုယ်လုံး တောင့်တောင့်လှလှတွေကို တပ်မက်နေတာကြာပြီ ။

အခုလည်း အိမ့်ဇာသော်က သူ့အမ သဲပုံ့ကို ဘဲနဲ့ ဖြုတ်လာတဲ့ အကြောင်းတွေကို ပြောပြတော့မယ် ။ မျိုးကြီးလည်း နားစွင့်နေတယ် ။ဒါပေမယ့် အိမ့်နဲ့သဲပုံ့တို့က သူ့နားမှာ မပြောဘဲ သဲပုံ့နဲ့ အိမ့်တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားကြလို့ မျိုးကြီး စိတ်ပျက်သွားတယ် ။

အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်ကြရင်း သဲပုံ့က အိမ့်ဇာသော် ပြောပြတဲ့ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ နှစ်ပါးသွား ကာမဇာတ်ကြမ်းတွေကို နားထောင်ရင်း သိချင်တာတွေကို အသေးစိတ် ထပ်မေးရင်း ကာမစိတ်တွေ ပြင်းထန် ထကြွလာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း သူပြောပြတဲ့ ပူပြင်းတဲ့ ဇာာတ်လမ်းတွေကို နားထောင်ရင်း သဲပုံ့ရဲ့ လက်တဖက်က မသိမသာနဲ့ ပေါင်ကြားကို ရောက်သွားတာကို သတိထားမိလိုက်တယ် ။ သူငယ်ချင်း သဲပုံ့ တယောက် ဘဲမရှိဘဲ တကိုယ်တည်း စီးပွားရှာနေပေမယ့် သူအမြဲ ပြောပြတာတွေကို နားထောင်တော့ သဘာဝကာမစိတ်တွေ ထကြွရတယ် ဆိုတာ သိနေတာကြာပြီလေ ။ သဲပုံ့ကို ဘဲ ရစေချင်နေတယ် ။ သူနဲ့ ခင်မင်တဲ့ ဘဲတွေထဲက သဲပုံ့နဲ့ လိုက်ဖက်မယ့် ဘဲ တကောင်နဲ့ သဲပုံ့ကို မိတ်ဆက်ပေးချင်နေတယ်  ။

“ ယူတို့ ဘယ်နှစ်ခါတောင် လုပ်ကြတာလဲဟင်...”

“ နှစ်ခါ ...”

“ အို..နှစ်ခါ လုပ်တာနဲ့ ယူ လမ်းမလျှောက်နိုင်လောက်အောင် ကွတတ ဖြစ်သွားရသလား..မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..အိမ့်ရယ်...မညာနဲ့..မှန်မှန်ပြော....”

“ မညာပါဘူး သဲပုံ့ရယ်....ယူ့ကို ညာစရာလား......တကယ်ပါ...ကွတတ ဖြစ်တာက သူက အိမ့်နောက်ပေါက်ကိုပါ လုပ်လို့..”

“ ဟင်..နောက်ပေါက်....ဖင်ကို လုပ်တာလား..အို...”

“ ဟုတ်တယ်..သူ အိမ့်ကို ဖင်လိုးတာ...”

“ ဟယ်....”

“ အိမ့် အရင်ထဲက လုပ်ဖူးခဲ့တယ်လေ..”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..ဘယ်...ဘယ်သူ.....ဘယ်သူနဲ့လဲ...”

“ ကိုကြီးစိုးနဲ့....”

“ ဟယ်.....”

ကိုကြီးစိုး ဆိုတာက အိမ့် နဲ့ တခါက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သင်္ဘောသား ဘဲကြီး ။

သဲပုံ့က ဖင်ချတဲ့အကြောင်းတွေကို ထပ်မေးလို့ အိမ့်လည်း ပြောပြရပြန်တယ် ။ သဲပုံ့လည်း အိမ့် ပြောပြတာတွေကို နားအရသာခံရင်း လက်ကလည်း ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ပြီး အဖုတ်ကို ဖိပွတ်နေတာ နောက်ဆုံး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ် အနောက်ဖက်မှာ အရည်တွေ အကွက်ကြီး စိုကွက်သွားရတဲ့ အထိဘဲ ။

မီးပိတ်ပြီး အိပ်ကြတဲ့ အချိန် တဖက် ကုတင်က သဲပုံ့တယောက် တအင်းအင်းနဲ့ ဖီလင်တွေ တက်ပြီး သူ့ဖါသာ ပွတ် အာသာဖြေနေတာ အိမ့်ကြားနေရတယ် ။

မနက်ကျတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး စောစော မထနိုင်ကြဘူး ။တံခါးကို တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်ပြီး လာနှိုးတာက မျိုးကြီး ။

“ အလုပ်မသွားကြဘူးလား.....ရှစ်နာရီ ကျော်နေပြီ . . .”

အိမ့်က အရင်ဆုံး ထလိုက်တယ် ။ ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ် ။ မနေ့ညက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ကြမ်းလာပြီး ရေမချိုးရသေးလို့ ရေချိုးချင်နေတယ် ။

ပန်းဆိုင်ကို ရောက်တော့ ဒီနေ့ ပို့ရမယ့် ပန်းခြင်း ပန်းစည်းတွေက တော်တော် များတယ် ။ ပန်းတွေ လိုက်ပို့နေတဲ့ အချိန် ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ဖုန်း တွေ ခဏခဏ ဆက်ပြီး တွေ့ချင်တဲ့ အကြောင်း ပြောလို့

“ ဂျော်ဂျီရယ်..အလုပ်လုပ်နေတာ..သဲပုံ့ မကြိုက်ဘဲ နေလိမ့်မယ်..အလုပ်ကို အလုပ်နဲ့ တူအောင် လုပ်ရမယ်ကွာ..ဖုန်း သိပ် မခေါ်နဲ့ ” 

လို့ အိမ့်က သူ့ကို ပြောလိုက်တယ် ။ဂျော်ဂျီက အိမ့်နဲ့ ဒီညနေ တွေ့ချင်နေတယ် ။ အစားထွက် စားရုံ မဟုတ်ဖူး..သူက လိုးချင်နေတာ ..။

ညနေ ငါးနာရီခွဲပြီ ။

သည်နေ့အတွက် နောက်ဆုံး ပို့ရမှာ တခုဘဲ ကျန်တော့တယ် ။ အနီရဲရဲ နှင်းဆီပန်းခြင်းလေး တခြင်း ။ပို့ရမှာက တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းသစ် တဲ့ ။သဲပုံ့က 

“ ဒါပြီးရင် ပြီးပြီ....ဆိုင်ကို မပြန်သေးဘူး ....ဘယ်သွားကြမလဲ အိမ့်....” 

လို့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဂျော်ဂျီက သည်ညနေ တွေ့ကြရအောင် ချိန်းထားတာကို သတိရလိုက်ပြီး..

“ အိမ်ဘဲ ပြန်တာပေါ့ သဲပုံ့...ဂျော်ဂျီနဲ့ ချိန်းထားတယ်....”

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ သဲပုံ့က

“ ညတော့ ပြန်လာမှာ မဟုတ်လား....”

လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က ရယ်ပြီး...

“ ပြန်လာမှာပေါ့...မပြန်လို့ ဘယ်သွား အိပ်ရမလဲ....”

လို့ ပြန်ပြောတယ်။

“ အိမ့်...ရောက်ပြီ....ပို့ရမယ့် အိမ်....အာပါး..တယ်သားနားပါလား....တကယ့် ဘော်စာတွေ...ဖြစ်မယ်....”

သဲပုံ့ ရပ်လိုက်တဲ့ ခြံကို အိမ့်ဇာသော် တွေ့လိုက်တော့ သဲပုံ့ ပြောနေတာ မှန်တယ် လို့ စိတ်ထဲက ထောက်ခံမိလိုက်တယ် ။အရမ်းကို သားနား လှပတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ တိုက်အိမ်ကြီး ပါ ။ မြေနေရာကလည်း အကျယ်ကြီး ။ စိမ်းနေတဲ့ မြက်ခင်းပြင်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က နီညိုရောင် တိုက်ကြီးက သစ်လွင်ခန့်ထည်လှတယ် ။

ခြံတံခါးဝမှာ အိမ့်ဇာသော် ရပ်ပြီး လူခေါ်လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်း ခလုပ်လေးကို နှိပ်တယ် ။ ကြီးမားတဲ့ တံခါးကြီးနှစ်ချပ်ရဲ့ ဘေးက အုတ်ဘောင် အပေါ်မှာ စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးကို တွေ့ရတယ် ။ ဟွန်း....တယ်လည်း ကြီးကျယ်ပါလား.....အရမ်း ချမ်းသာကြတယ်ပေါ့လေ....။

ဘယ်သူမှ ပေါ်မလာလို့ အိမ့်ဇာသော် အဖြူရောင် ခလုပ်လေးကို ထပ်နှိပ်လိုက်တယ် ။ ဒီတခါတော့ လူတယောက် ပေါ်လာတယ် ။ ခြံစောင့်လို ပုံမျိုးဘဲ ။ အပြာရောင် ဝတ်စုံနဲ့ ။

“ ဘာကိစ္စရှိလဲ...”

“ ကျမတို့ အော်ဒါမှာထားတဲ့ ပန်းခြင်း လာပို့တာပါ ..မှာတဲ့လူက.....ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ....”

“ အာ..ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ပါတယ်....”

ခြံတံခါး ပွင့်လာတယ် ။ ပန်းခြင်းကို ကမ်းပေးလိုက်ရင်း 

“ ဒီမှာ လက်မှတ်လေး ထိုးပေးပါ ...” 

ဆိုပြီး အိမ့်ဇာသော်က ရရှိကြောင်း လက်မှတ်ထိုးရတဲ့ စာအုပ်လေးကို ထိုးပေးလိုက်တယ် ။ ဒီလူက 

“ အာ..လက်မှတ်တော့ မထိုးနိုင်ဘူး..လက်ခံယူပြီးပြီဘဲဗျာ..တော်ရောပေါ့..” 

လို့ မဲ့ရွဲ့ပြီး ပြောလိုက်လို့ အိမ့်ဇာသော်လည်း 

“ ဒီလိုတော့ မငြင်းနဲ့လေ..ရရှိကြောင်းတော့ အသိအမှတ်ပြုတာလေး လိုတယ်....” 

လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တယ် ။ ဒီလူက ခြံတံခါးကို ပြန်ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က တံခါးကို တွန်းထားတယ် ။အခြေအနေက တင်းမာသွားတယ် ။ ခြံစောင့်က 

“ ဖယ်ဗျာ...ကျုပ် အိမ်နောက်မှာ အလုပ်တွေ ရှိနေသေးတယ်..”

လို့ ပြောပြီး တံခါးကို အတင်း ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။သည် အချိန်မှာ ကားတစီး ခြံပေါက်ဝကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။သည်ကားကို မြင်တော့ ခြံစောင့်လည်း ပြာပြာသလဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ကားက ခြံထဲ မဝင်သောဘဲကားမောင်းသူဖက်ခြမ်းက မှန်ချပ် ကျပွင့်လာပြီး ကားမောင်းသူ လူရွယ်က

“ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ...” 

လို့ မေးလိုက်တယ် ။အိမ့်ဇာသော်က ပန်းခြင်း လာပို့တာ လက်ခံရရှိတဲ့အကြောင်း လက်မှတ်ထိုးခိုင်းတာကို ငြင်းပယ်ပြီး ခြံတံခါးကို အတင်းကြီး ပိတ်ဖို့ လုပ်နေတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ခြံစောင့်က ဝူးဝူး ဝါးဝါး နဲ့ ငြင်းဖို့ ကြိုးစားတော့ ကားမောင်းသူလူရွယ်က 

“ ဟေ့...ခင်ဇော်ဝင်း...မင်း ဘာမှ မပြောနဲ့...အသာနေ..” 

လို့ ဖမ်းငေါက်လိုက်တယ် ။

“ ကျနော်က ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ပါ ..ဒါ ကျနော်မှာထားတဲ့ ပန်းခြင်း...ဆောရီး ညီမရေ....ဒီကောင်က ရိုင်းတယ်..ဆုံးမနေပေမယ့် မရဘူး..အလုပ်ဖြုတ်ပစ်ရမယ်နဲ့တူတယ်...ကဲ အိမ်ထဲ ဝင်ပါအုံးလား...ပေးပေး..ကျနော် ရကြောင်းလက်မှတ်တိုးပေးလိုက်မယ်....” 

လို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ ကိုလူချောကို အိမ့်ဇာသော်နဲ့ သဲပုံ့တို့ ငေးမောသွားကြရတယ် ။

“ အိမ်ထဲတော့ မဝင်တော့ပါဘူး...ပန်းလာပို့တာ သက်သက်ပါ...လက်မှတ်ထိုးပေးရင် တော်ပါပြီ...”

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ဆိုတဲ့ ခပ်မိုက်မိုက် ဒီဇိုင်းနဲ့ လူရွယ်က အိမ့်ဇာသော်ကို လက်မှတ်ထိုးပေး ပေမယ့် ဆက်ပြီး စကားပြောချင်နေသေးတဲ့ပုံ ရှိတယ် ။အိမ့်ဇာသော်ကို နောက်ထပ် ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမလဲ လို့ မေးလာတယ် ။ အိမ့်ဇသော်လည်း ပန်းစည်း ပန်းခြင်း မှာချင်ရင် မှာနိုင်ပါတယ်..ကျမတို့ လာပို့ပေးပါမယ်....လို့ ပြောရင်း ကားပေါ်ပြန်တက်တယ် ။ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ က ပြုံးပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း ကျန်ခဲ့တယ် ။

အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုး အလှပြင်ပြီးတဲ့ အချိန် သဲပုံ့တို့ အိမ်ရှေ့ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းရဲ့ ကားကြီး ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ သူ့မှာ ကားတွေ မျိုုးစုံရှိတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းက ကားကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်လိုက်ရင်း 

“ အရမ်းလှတာဘဲ အိမ့်ရယ်...” 

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဂျော်ဂျီလည်း တယ်မိုက်ပါလား....ဒါတွေ ဝတ်တာ တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ...”

“ ဟုတ်တယ်...ဒီအဝတ်အစားတွေက ယူအက်စ်က ကိုယ့်အန်တီ လာလို့ ပေးတာတွေလေ....နံမည်ကြီး ဒီဇိုင်းနာအဝတ်တွေပေါ့....”

ဂျော်ဂျီရဲ့ ကားထဲမှာ အနောက်တိုင်း ဟဲဗီးမယ်တယ် သီချင်းတွေ အကျယ်ကြီး ဖွင့်ထားတာမို့ ဆူညံလွန်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို နောက်ဆုံး ဖွင့်လိုက်တာ မကြာသေးတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကြီးကို ခေါ်သွားတာ ။ရန်ကုန်မြစ်ဆိပ် တနေရာက စားသောက်ဆိုင်ကြီး က ဈေးကြီးလွန်းလို့ တော်ရုံလူတွေ မသွားနိုင်ဘူး ။ ဂျော်ဂျီ့ကိုဆိုင်မန်နေဂျာ ကိုယ်တိုင်က ဆင်းလာကြိုတယ် ။ မှန်ကျယ် ပြူတင်းပေါက်ကြီးရဲ့ ဘေးက စားပွဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ကြတဲ့ အချိန် ဆိပ်ခံဘောတံတားမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောကြီးတွေကို လှမ်းတွေ့နေရတယ် ။ တောက်ပတဲ့ အနက်ရောင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ အနီရောင် ဘိုးတိုင်လည်စည်း နဲ့ စားပွဲထိုးလေးက 

“ ဘာသုံးဆောင်ပါမလဲခင်ဗျာ....” 

လို့ ရိုသေတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ လာမေးတယ် ။ ဂျော်ဂျီက အိမ့် ဘာစားချင်လဲ..ကြိုက်တာ မှာ လို့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က 

“ ဂျော်ဂျီဘဲ မှာပါ..အိမ့်က ဝိတ်တက်လွန်းလို့ သိပ်တောင် မစားချင်ပါဘူး...” 

လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ် ။တကယ်တော့ ဂျော်၈ျီဝင်းသိန်းကလည်း အစား စားချင်တာထက် အိမ့်နဲ့ ကဲချင်တာက ပိုနေတာပါ ။ အပျော်သဘောနဲ့ ဆိုင်လာထိုင်တာ ။ သူတို့ ဝိုင် အကောင်းစား တပုလင်းနဲ့ အသားကင် မျိုးစုံ ကို မှာလိုက်ကြတယ် ။

“ အိမ့်....ဘာလို့ သူငယ်ချင်း ပန်းဆိုင်မှာ သွားကူလုပ်နေတာလဲ..အိမ့် ပန်းဆိုင် ဖွင့်ချင်ရင် ကိုယ် ဖွင့်ပေးနိုင်တာဘဲ အိမ့်ရယ်...ကိုယ်ပိုင် ဆိုင် ဖွင့်တာက ပို မကောင်းဘူးလား....”

“ အိမ့်က ဦးတည်ချက်မဲ့ လျှောက်လုပ်နေဆဲဘဲ..ဂျော်ဂျီ..အိမ့် ဘာမှ မဆုံးဖြတ်ရသေးပါဘူး .....”

အသားကင် တွေ ရောက်လာတယ် ။ မွှေးပျံ့တဲ့ အကင် အနံ့တွေ ရနေတယ်  ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း အိမ့်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ 

“ အိမ့်သဘောဘဲ...ကိုယ်ကတော့ အိမ့်အတွက်ဆို ဘာဘဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရဘဲ...သိတယ် မဟုတ်လား......ဒါနဲ့ ဟိုကောင်ရေ အိမ့်ကို လာနှောက်ယှက်သေးလား....”

“ ဘယ်သူ့ကို ပြောတာလဲ ဂျော်၈ျီ ....”

“ ဗစ်တာညိုဝင်း....”

“ အို....သူ့ကို စကားထဲ ထည့် ပြောမနေပါနဲ့..သူ့ကို အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ မထားဘူး...မုန်းလွန်းလို့....”

ဂျော်ဂျီ ပျော်သွားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် လက်ကလေးကို ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်တယ် ။

“ အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ ဘယ်သူဘဲ ရှိလဲဟင်...” 

လို့ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော်က ပြုံးပြီး စိုက်ကြည့်ရင်း..” ဂျော်ဂျီ...” လို့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ဂျော်ဂျီ ဟတ်ထိသွားတယ် ။စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ ဖြစ်နေလို့ ။ လူတွေအရှေ့မှာမို့ ။ မဟုတ်ရင် တအားလှနေတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ဆွဲနမ်းပစ်လိုက်ချင်တာ ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်နဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ရဲ့ ကြည်နူးဖွယ် ညစာ စားပွဲလေးက အရမ်းကို သာယာလှပနေတယ် ။

သူတို့ ရောက်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်က သီးသန့်အခန်း မရှိဘူး  ။ စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ ခန်းမကျယ်ကြီးထဲမှာ စားပွဲဝိုင်းတွေနဲ့ ထိုင်စားနေကြတဲ့ လူတွေထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို တအား လိုက်ဖန်နေတဲ့ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အနီးကပ် ဘော်ဒါ တယောက် ရှိနေတယ် ။

ဒီ သော်က ဆိုတဲ့ ကောင်က အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ဂျော်ဂျီတို့ အတွဲကို သူ့စားပွဲ့နေ တိတ်တိတ်လေး ဖုန်းနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်လိုက်ပြီးသူ့ဘော်ဒါဗစ်တာညိုဝင်းဆီကို ပို့ပေးလိုက်တယ်  ။ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ပြိုင်ဖက် ဂျော်ဂျီနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ ကြည်နူးနေကြတာတွေကို မြင်ရတော့ တအား ခံပြင်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို တနေ့မှာ မရရအောင် လုပ်မယ် လို့ ကြုံးဝါးနေတယ် ။

ဂျော်ဂျီနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ကတော့ စားသောက်ပြီးကြလို့ ဆိုင်ထဲကနေ အပြင်ကို ထွက်လိုက်ကြပြီး မြစ်ကမ်းဘေးက ပန်းခြံလေးထဲ လမ်းလျှောက်နေကြတယ် ။ ဂျော်ဂျီရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကိုသူပိုင်တိုက်ခန်း အသစ်တွေ အများကြီး ထဲက သည်နေရာနဲ့ အနီးဆုံး တိုက်ခန်းတခန်းကို ခေါ်သွားချင်လှပြီ ။ အရမ်းကို လှနေတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ် ဖိုက်ချင်နေပြီ ။ ဒါပေမယ့် အိမ့်ဇာသော်ကို ဖိုက်ချင်ရုံသက်သက် လုပ်နေတယ်လို့ မပေါ်လွင်စေချင်လို့ အရမ်းချစ်နေတဲ့ ပုံစံမျိုး ပြနေတာ ။

“ နဲနဲ ချမ်းသလိုဘဲနော်..ဂျော်ဂျီ.....”

“ ဟုတ်တယ်...အိမ့်...ကိုယ်တို့ ပြန်ကြမယ်လေ....”

“ ဘယ်ကို သွားအုံးမလဲ...ဂျော်ဂျီ.....”

“ အိမ့်နဲ့ တနေရာရာကို သွားပြီး စကားပြောကြမယ်လေ......”

အိမ့်ဇာသော်က ပြုံးစိစိနဲ့ 

“ စကားပြောရုံဘဲလား.....” 

လို့ မေးလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီက 

“ ဟုတ်တယ်....အိမ့်...အိမ့်ကို ကိုယ် သိပ်ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပြချင်လို့......” 

လို့ ပြောရင်း အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်လိုက်တယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က ဂျော်ဂျီ့ခါးကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ကားဆီကို သူတို့ လျှောက်ခဲ့ကြတယ် ။ရန်ကုန်မြစ်ကမ်းနဲ့ နီးတဲ့ဝါးတန်းလမ်းတနေရာက ဂျော်ဂျီတို့ မိသားစု ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်သစ်ကြီး ဆီကို ဂျော်ဂျီက အိမ့်ဇာသော်ကို ခေါ်ခဲ့တယ် ။ ရှစ်ထပ်တိုက်သစ်ကြီးရဲ့ တချို့ အခန်းတွေကို ဆောက်ခါစထဲက ကြိုရောင်းထားခဲ့ပေမယ့် အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းတွေကိုတော့ ဂျော်ဂျီတို့ မိသားစုက သူတို့ အတွက် ချန်ထားလို့ ရှိနေသေးတယ် ။ ဒီတိုက်ခန်းတွေထဲက ကျကျနန ပြင်ဆင် အချောသပ်ပြီးသား အခန်းကို ခေါ်လာတာ ။

“ အရမ်းလှတာဘဲနော် ....”

အိမ့်ဇာသော်က တောက်ပခန်းနားတဲ့ အဆင်အပြင်တွေကို လျှောက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ဂျော်ဂျီက 

“ အရာရာဟာ အိမ့်လောက် အိမ့်လို မလှပါဘူး..အိမ့်က အလှဆုံး......” 

လို့ ပြောရင်း အိမ့်ဇာသော်ကို ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုတ်ယူလိုက်တယ် ။အိမ့်ကလည်း ဂျော်ဂျီ ဒီကို ခေါ်လာထဲက မျှော်လင့်ထားပြီးသားပါ ။ အိမ့်အတွက် ယောကျ်ားတယောက်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်တာက ဆန်းမှ မဆန်းတော့ဘဲ ။ အိမ့်က တုံ့ပြန် နမ်းစုတ်လိုက်လို့ အနမ်းအစုတ်တွေက တော်တော် ကြာသွားတယ် ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တိုက်ခန်းထဲမှာ မို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နေတဲ့အချိန် တချက်တချက် ပြွတ်ပြတ် ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေ ထွက်နေသလို အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ လက်ကောက်တွေဆီက တချွင်ချွင် အသံလေးတွေကို ကြားရတယ် ။

ဂျော်ဂျီရဲ့ ဘောင်းဘီထဲက ရှေ့ကို ငေါထွက်နေတဲ့ မာမာအတန်ကြီးက အိမ့်ရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို လာထောက်ကပ်နေတာကို အိမ့် သတိထားမိတယ် ။ အိမ့်လည်း ဒီအချိန်မှာ အထိအတွေ့တွေကြောင့် စိတ်တွေ ရွနေပြီ ။ အိမ့်ရဲ့ ပေါင်ကြားက မိန်းမကိုယ်မှာလည်း အရည်တွေနဲ့ ဗလပွ ဖြစ်နေပြီ ။ တအား ယားလွန်း ကြွထလွန်းနေပြီ ။

“ ချစ်တယ် အိမ့်ရယ်..ကိုယ် အရမ်း ချစ်တယ်.....” 

လို့ ဂျော်ဂျီက ပြောရင်း အိမ့်လည်တိုင်ကို နမ်းစုတ်ရင်း သူ့လက်တွေနဲ့ အိမ့် တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ် ။အိမ့်လည်း စိတ်တွေက တအား လာနေပြီ ။ သူက တင်ပါးတွေကို တအား နယ်ဖတ်ကိုင်တွယ်နေရာက အိမ့်ကို အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ကြီးဆီကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တယ် ။

ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ အိမ့်ကို ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲအိပ်ခိုင်းပြီး အိမ့်ရဲ့ စကပ်ကို အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်တယ် ။ဒီအချိန်မှာ အခန်းတံခါးရဲ့ လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်းသံက တတီတီ မြည်လာတယ် ။ အိမ့်ရဲ့ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ဂျော်ဂျီကို အိမ့်က 

“ ဂျော်ဂျီ...တယောက်ယောက် လာနေတယ်.....” 

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီက 

“ ဂရုမစိုက်နဲ့ အိမ့်...အလှူခံတွေ ဖြစ်လိမ့်မယ်...” 

လို့ ပြောပြီး အိမ့်ရဲ့ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ် ။ အိမ့်ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး နှစ်ချောင်းနဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံက မို့ဖေါင်းဖေါင်း မိန်းမအင်္ဂါကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာကို ဂျော်ဂျီက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး အိမ့်ပေါင်ကြားကို မျက်နှာထိုးအပ်ဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်ဘဲလ်သံ တတီတီက ဆက်တိုက် မရပ်တမ်း မနားတမ်း မြည်နေလို့ အိမ့်က 

“ ဂျော်ဂျီ..သွားကြည့်ကွာ...ဘယ်သူများလဲ...” 

လို့ ထပ်ပြောလိုက်မိတယ် ။ ဒီဘဲလ်သံကြောင့်ထကြွနေတဲ့ အိမ့်ရဲ့ ကာမစိတ်တွေ ထိုဆင်းကျသွားရတယ်လေ ။ ဂျော်ဂျီက ဆဲရေးတိုင်းထွာလိုက်ပြီး အဝင်၀ တံခါးဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။သည် အချိန်မှာ အပြင်ကနေ 

“ ဟေ့..ဂျော်ဂျီ ....နင် ရှိနေတာ ငါသိတယ်..နင့်ကားကို အောက်မှာ ငါ တွေ့တယ်  နင် ဘယ်ကောင်မကို ခေါ်လာလုပ်နေလဲ..ဖွင့်..ဖွင့်စမ်း.....” 

လို့ အသံပြဲပြဲနဲ့ အော်လိုက်တဲ့ မိန်းမတယောက်ရဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ။အိမ့်လည်း ကုတင်ပေါ်ကနေ လူးလဲ ထလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီလည်း တော်တော် တုန်လှုပ်နေတယ် ။ အပြင်က မိန်းမက တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထုနေတယ် ။

“ ဖွင့်စမ်း...နှာဘူးကောင်...လူယုတ်မာ....ငါ့ကို ညာလိုးတဲ့ကောင်..နင့်ကို တိုင်မယ်...အမျိုးသမီးရေးရာကို တိုင်မယ်.....”

“ ဒုန်း...ဒုန်း..ဒုန်း......”

ဂျော်ဂျီ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။ တကယ် သွားတိုင်မှာ စိုးလို့ ။တံခါးဝမှာ သူ အရင်က ခေါ်ခေါ်ဖိုက်ထားတဲ့ နန္ဒာ ပုလဲဆင့် ဆိုတဲ့ စော် ဒေါသတကြီးနဲ့ အော်ဟစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ နန္ဒာ.....တိုးတိုးလုပ်ပါ..ဘေးလူတွေ ကြားရင် မကောင်းပါဘူး...”

“ အော်..ဂျော်ဂျီ ဘာခုမှ ကြောက်တတ်နေတာလဲ....ငါ့ကို လက်ထပ်ပါမယ် ဘာညာ ဘာညာနဲ့ ဒိုင်ကြောင်တွေ ထည့်ပြီး စိတ်ကြိုက် ခေါ်လိုးခဲ့တာ....အခုတော့ အသစ်တွေ့သွားလို့ ငါ့ကို ခေါက်လိုက်တာပေါ့....တော်တော်လည်း မျက်နှာပြောင်တဲ့ကောင်.....”

သည်စော်ကို ဂျော်ဂျီ ဖြေရှင်း ချော့မော့နေတဲ့ အချိန် အိမ့်ဇာသော် ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကော့ကော့လေး ထွက်လို့ သွားလိုက်ပါတယ် ။ဇာတ်လမ်းများတဲ့ ပြသနာရှုပ်တဲ့ ဂျော်ဂျီ့ကို ထားခဲ့လိုက်ပြီ ။

“ ဟေး...အိမ့်..အိမ့် နေပါအုံး.........”

ဂျော်ဂျီက လိုက်ခေါ်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ် ။အိမ့် ဂျော်ဂျီ့တိုက်အောက်ကို ရောက်တော့ ကား အနီရဲရဲ တစီး အိမ့်ရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ ကားမောင်းသူဖက်က မှန်ချပ် အောက်ကို ကျပွင့်လာတယ် ။

“ ဟင်.....ကိုကြီးစိုး.......”

တချိန်က အိမ့်နဲ့ ညိခဲ့တဲ့ အတူတူ လစ်ဗင်းတူဂဲသား နေခဲ့တဲ့ သင်္ဘောသား ကြီး ...။

“ အိမ့်..နေကောင်းလား..ကိုကြီး ဘယ်ကို လိုက်ပို့ပေးရမလဲ.....”

“ ကိုကြီးစိုး..ဘယ်လို အိမ့်ရှိတဲ့နေရာကို ရောက်လာတာလဲ..အိမ့် အနောက်က နောက်ယောင်ခံများ လိုက်နေလား......”

“ တိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်ပါ အိမ့်ရယ်.....ကိုယ် သက်သက် လိုက်ချောင်းတာ မဟုတ်ရပါဘူး......လာ...ကားပေါ် တက်....တက်.......”

အိမ့်လည်း ဂျော်ဂျီ လိုက်လာနေတာကြောင့် ကိုကြီးစိုးရဲ့ ကားပေါ်ကို တက်လိုက်တယ် ။အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ကားလေး မောင်းထွက်သွားတယ် ။ ဂျော်ဂျီရေ......ဘိုင်းဘိုင်.......။

“ ကိုကြီးစိုး....ဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်နေတာလဲဟင်....”

“ ၂ရက်ဘဲ ရှိသေးတယ်...အိမ့်....”

“ ဒီကားလေးက အမိုက်စားလေးပါလား..ဘယ်တုံးက ဝယ်ထားတာလဲ..အခု သွင်းလာတာလား....”

“ မဟုတ်ဘူး...အိမ့် ဒီမှာဘဲ ဝယ်ထားတာ..ကြာပြီ.......”

“ ဟုတ်လား...ရည်းစား အတွက်လား....”

“ အော် အိမ့်ရယ်..ဘာရည်းစားမှ မရှိပါဘူး....”

“ အယ်...တကယ်....”

“ ကိုကြီးမှာ အိမ့်တယောက်ဘဲ ရှိခဲ့ပါတယ်”

“ အမ်မာ...ယုံရမှာလား....”

“ တကယ်ပါ....ကဲ အိမ့်..တနေရာရာ ဝင်ထိုင်ပြီး တခုခု သောက်ကြမလား...”

“ ကောင်းသားဘဲ....”

“ အိမ့် ဘာသောက်ချင်လဲ..ဘယ်ဆိုင် ကြိုက်လဲ...”

“ ကိုကြီး သဘောပါ....”

ကိုကြီးစိုးသည် အရင်အတိုင်း မပြောင်းလဲ လို့ အိမ့် ထင်သည် ။ အိမ့်နဲ့ သူနဲ့ ကင်းကွာသွားခဲ့တာလည်း တကယ်တော့ အိမ့်က သူ့ကို ထားခဲ့လိုက်လို့ပါ ။ အိမ့်လည်း အိမ့်ထက် အသက် အများကြီး ကြီးတဲ့ ကိုကြီးစိုးကို ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် ဆက်ပြီး လက်မတွဲတော့ဘဲ လမ်းခွဲခဲ့တာ ။

ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဆိုင်ကောင်းလေး တဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည် ။ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို အရမ်း ဂရုစိုက်သည် ။ အစားတွေရော အသောက်တွေရော အများကြီး မှာသည် ။ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ပျော်ခဲ့တာတွေကို အိမ့် ပြန် သတိရမိသည် ။ အိမ့်လည်း မိန်းမရှုပ်တဲ့ ဂျော်ဂျီ့ကို အပြီးအပိုင် ဖြတ်လိုက်တော့မယ် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ 

အိမ့်နဲ့ ကိုကြီးစိုး စကားကောင်းနေကြတုံး အိမ့်တို့ စားပွဲအနားက ဖြတ်သွားတဲ့ လူတယောက် ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည် ။ သည်လူက အိမ့်ကို သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်လို့ အိမ့်ကလည်း ပြန်ကြည့်လိုက်တာ ။

ဟင်.....ဒက်ဒီ ....။

ဟင်....သမီး......အိမ့်.....။

အိမ့်ရဲ့ ဒက်ဒီ ဦးဘဖေသော် ...။

“ သမီး.....နေကောင်းတယ်နော်.....”

“ ကောင်းတယ်...ဒက်ဒီ...ဒက်ဒီကော နေကောင်းတယ် မဟုတ်လား...”

ဦးဘဖေသော်သည် သမီးကို ပြန်တွေ့ရလို့အရမ်း ဝမ်းသာတဲ့ပုံ ။ သို့ပေမယ့် နေကောင်းတယ်နော်လို့ မေးတာကလွဲလို့ ဘာမေးခွန်းမှ ထပ် မမေး ။ အိမ့်ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်က တချိန်တုံးက သမီးကို ဖြတ်ဖို့ ပြောရင်း အခြေအတင်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဘူးသည် ။ ကိုကြီးစိုး ကတော့ ဦးဘဖေသော်ကို နုတ်ဆက်သည် ။

အိမ့်က 

“ ဒက်ဒီ...အိမ့်တို့နဲ့ တခုခု စားပါလား...” 

လို့ ခေါ်သည် ။ ဦးဘဖေသော် က သူ သူငယ်ချင်း တချို့နဲ့ လာတာလို့ ပြောပြီး ထွက်သွားသည် ။ အိမ့်က သူ့စကားကို တချိန်လုံး နားမထောင်ခဲ့လို့ သူ စိတ်ပျက်သွားပြီလို့ ထင်မိသည် ။အိမ့်နဲ့ ကိုကြီးစိုးတို့ စားစရာတွေကို တို့ကနန်း ဆိပ်ကနန်းဘဲ စားကြတယ် ။ သောက်တာတော့ နှစ်ယောက်လုံးသောက်ကြတယ် ။ သောက်တဲ့ဟာချင်းတော့ မတူဘူး ။ အိမ့်က ပြင်သစ်ကလာတဲ့ ဝိုင်အနီကို သောက်ပြီး ကိုကြီးစိုးက ဘီယာကို သောက်တယ် ။ အဖေနဲ့ ဆုံလိုက်ရပြီး အိမ့်အပေါ် အမြင်သိပ် မကြည်လင်တဲ့ အဖေရဲ့ပုံစံကြောင့် စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်တာက ခဏပါ ။ ကိုကြီးစိုးက အိမ့်က သူ့ကို ချန်ခဲ့တုံးက ဘယ်လို ခံစားရတာတွေ ဘယ်လို လွမ်းတာတွေကို ပြောပြနေတာကို နားထောင်ရင်း အဖေကို မေ့သွားရော ။

ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားတယ်  ။ သူ အသစ် ဝယ်ထားတဲ့ အကောင်းစား ကွန်ဒိုတိုက်သစ်ကို ။ အိပ်ခန်းသုံးခန်းပါတဲ့ သည် ကွန်ဒိုတိုက်သစ်ကို အိမ့် အရမ်း သဘောကျမိသွားတယ် ။ သန့်ရှင်း သစ်လွင်ပြီးကိုကြီးစိုးက ဟင်းချက်မစားတဲ့လူမို့ ဘာ အနံ့အသက်မှ မရှိဘူး ။

ကိုကြီးစိုးက တိုက်ခန်းသစ်ကို လိုက်ပြပြီးတာနဲ့ အိမ့်ကို ဆွဲဖက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းတော့တာဘဲ ။ အိမ့်ကလည်းသူ့ကို အလားတူ ပြန်နမ်းပစ်လိုက်တယ် ။ ဟိုးတုံးက ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ပြောင်း သတိရပြီး ကိုကြီးစိုး ချစ်ပေးခဲ့တာတွေကို ပြန် မြင်ယောင်သတိရတော့ သူနဲ့ အခုလို ပြန်ဆုံပြန်ချစ်ကြရတဲ့ အချိန် စိတ်တွေက အရမ်းကိုဘဲကြွနေပြီ ။ ကိုကြီးစိုးက တကယ် ချစ်ပေးတတ်သူကြီးပါ ။

သူနဲ့ အိမ့်တို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်ခွာချွတ်ပစ်ကြရင်း ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်ကြတယ် ။ မတွေ့တာ ကြာလို့လား မသိဘူး..။ သူ့ဒုတ်ကြီးက အရင်တုံးကထက် ပိုတုတ် ပိုကြီးလာသလိုဘဲမို့ 

“ ကိုကြီးစိုး...ကြီးအောင် တခုခု လုပ်ထားလားဟင်....” 

လို့ မေးလိုက်မိတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက ပြုံးတယ် ။ 

“ ဒီအတိုင်းပါဘဲ အိမ့်..ကိုကြီး ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး....” 

လို့ ဖြေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးလည်း တအား ထန်နေပြီ ။အိမ့်နို့တွေကို စို့..စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်...သဲသဲမဲမဲတွေ ဖြစ်နေတယ် ။ အိမ့်လည်း သူ့ခေါင်းကို ဆွဲပြီး အိမ့်ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲကပ်ပေးလိုက်တယ် ။ သူမှုတ်တာကို ခံချင်နေလို့ ။ သူမှုတ်တာကို မရတာ ကြာပြီလေ ။

ကိုကြီးစိုး ရေလည် မှုတ်ပေးတာ အိမ့်လည်း အသေခိုက်တယ် ။ သူက လျာနဲ့ လိုးပေးနေတယ် ။ အိမ့်လည်းသူ့ဒုတ်ကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ အိမ့်တို့ လိုးလိုက်ကြတာ အပီအပြင်ပါဘဲ ။ကိုကြီးစိုးက သူ့ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် လိုးနိုင်တယ် ။ ဘာဂျာကိုင်တာကလည်း တကယ့် စူပါဘဲ ။ အဖုတ်ကို တင် မကဘူး....ကပ်ရက်က စအိုလေးကိုပါ အပီကိုင်တာ ။ လျာနဲ့ ကလိကစားပေးတာ အိမ့် အသဲစွဲသွားရတယ် ။ ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့ အချိန် သူ အိမ့် နို့သီးတွေကိုပါ လက်နဲ့ ဆွဲချေပေးနေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက သူ့ကိုယ်သူ ဂရုတအားစိုက်တော့ ဘိုက်က ချပ်နေတယ် ။ ပိန်ပါးပါး ဘိုက်ချပ်ချပ် ဘဲတွေကို ကိုယ်လုံးတီး မြင်ရတာက ဆက်ဆီဖြစ် ဖီလင်ပိုလာတယ်လို့ အိမ့် ထင်တယ် ။ အင်းလေ...တယောက်နဲ့ တယောက် အကြိုက်ချင်းဘယ်တူနိုင်မလဲလေ ။

သူက အိမ့်ကို ဖင်လည်း ကုန်းခိုင်းတယ် ။ ဖင်ကုန်းပေးရက်နဲ့ တအား ဆောင့်လိုးတာ တော်တော်ကြာတယ်။အိမ့်ဖင်တုံးနှစ်တုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲ..ဖင်ပေါက်ထဲကို တံတွေး ထွေးထည့်..သူ့လက်မနဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲကိုထိုးကလိတယ် ။ အရင် အတွေ့အကြုံတွေ အရ သူ အိမ့်ကို နောက်ပေါက် ဖွင့်တော့မယ် ဆိုတာကို အိမ့် သိလိုက်တယ် ။ သူ့ကို အိမ့် ကြည်ဖြူတယ် ။ သူနဲ့ ပြန်တွေ့ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ သူလိုးတာကို အိမ့် တောင့်တနေတာ ကြာပြီ ။ကိုကြီးစိုးက တကယ့်အလိုးကောင်းတဲ့ ဘဲကြီး ။ တကယ့် ဖိုက်တာ ။

ပထမအချီက မြန်တယ် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း မိန်းမ မလိုးတာ ကြာပြီ တဲ့ ။ တအား ထန်ထန်နဲ့ အိမ့်ကို တအားလိုးတာ သိပ် မကြာလိုက်ဘဲ ပြီးသွားတယ် ။ ဒါပေမယ့် အိမ့်လည်း ပြီးတယ် ။ အိမ့်လည်း မလိုးတာ ကြာပြီလေ ။ဒုတိယအချီမှာကျတော့ သူ ဆွဲလိုးတယ် ။ ပုံစံအမျိုးမျိုး ပြောင်းပြီး ဇိမ်ခံလိုးတယ် ။ သူ့လီးကိုလည်း သူ မပြော

ခင် အိမ့် စုတ်ပေးတယ် ။ သူ့လီးကို ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ။ အိမ့် စုတ်ချင်တယ် ။ လီးတိုင်းကို မစုတ်ချင်ဘူး ။ သူက အိမ့်ကို အပေါ်က တက်ခိုင်းတယ် ။ အပေါ်က တက်ပေမယ့် သူက အောက်ကနေ ပင့်လိုးတာ ဒလစပ်ဘဲ ။ အရမ်း ခါးအားသန်တဲ့ ကိုကြီးစိုး ။

သူက တတိယအချီ ဆွဲချင်သေးတယ် ။ အိမ့်က နောက်နေက မနက် သဲပုံ့နဲ့ ပန်းလိုက်ပို့ဖို့ အလုပ်တွေ ရှိနေတာကြောင့် သူ့ကို နောက်မှ လို့ ပြောပြီး ငြင်းလိုက်တယ် ။ သူကလည်း စိတ်ဆောင်တာပါ ။ ဟွန်း..ဘဲကြီး၂ချီ ကောင်း ဆွဲလိုက်ပြီးတော့ တော်တော် ဖလက်ပြသွားပြီ ။ အိမ့် သိတာပေါ့ ။

အိမ် ပြန်ရောက်ပြီး သဲပုံ့နဲ့ တွေ့တော့ သဲပုံ့က အံ့သြနေတယ် ။ သွားတုံးက ေ၈ျာ်ဂျီ ဝင်းနိုင်နဲ့ ။ လိုးဖြစ်သွားတော့ ကိုကြီးစိုးနဲ့မို့ ။ သဲပုံ့လည်း အိမ့်ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို နား အရသာခံပြီး နားထောင်ရင်း နှာစိတ်တွေကြွနေတာကို ကြည့်ပြီး သဲပုံ့ကို ဘဲရှာပေးချင်စိတ်တွေ ပေါက်မိတယ် ။ သဲပုံ့က စိတ်ကူးဘဲ ယဉ်နေတာ ။ သူ့ကို ဘယ်သူနဲ့ ချိတ်ပေးရမလဲ..အိမ့် စဉ်းစားနေတယ် ။ ခုထိတော့ မတွေ့သေးဘူး ။

နောက်တနေ့ ဆိုင်ကို ရောက်တော့ အိမ့်နဲ့ သဲပုံ့တို့ ဒီနေ့ လိုက်ပို့ရမယ့် စာရင်းထဲမှာ ဟိုတလောက ဆုံလိုက်တဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ဆိုတဲ့ နံမည်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို တအံ့တသြ ပြောလိုက်မိတယ် ။ သဲပုံ့က 

“ အဲ့ ဘဲက မဆိုးဘူး....ဒီဇိုင်းက လန်းတယ်...” 

လို့ ပြောလို့ သဲပုံ့ကို ဒီဘဲနဲ့ ဖြစ်သွားရင် ကောင်းမှာဘဲ လို့ အိမ့် တွေးလိုက်မိတယ် ။ပို့စရာ စာရင်းကို ကြည့်ပြီး ဒေါက်တာမျိုးစည်သူရဲ့ ပန်းခြင်းကို ပထမဆုံး ဦးစားပေးပြီး ပို့ဖို့ အိမ့်က သဲပုံ့ကိုအကြံပေးလိုက်တယ် ။ သဲပုံ့ကလည်း သဘောတူတယ် ။ ဒီတခါ အိမ့်တို့ သူ့ခြံကို ရောက်သွားတော့ လက်မှတ်ထိုး မပေးနိုင်ဘူးလို့ ငြင်းတဲ့ ခြံစောင့်ကို အရိပ်အရောင်တောင် မတွေ့ရဘူး ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ကိုယ်တိုင် ထွက်လာပြီး ပန်းခြင်းကို လက်ခံယူတယ် ။ အိမ့်က သဲပုံ့ကို ရှေ့တန်းတင် ချင်ပေမယ့် ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ က သဲပုံ့ကိုထက် အိမ့်ကိုဘဲ အသားပေးပြီး ဆက်ဆံနေတာကို တွေ့ရတယ် ။အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို အားနာသွားတယ် ။ အမှန်တကယ်က ဒီ ဒေါက်တာနဲ့ သဲပုံ့ကို ညိစေချင်တာ ။ ဒါပေမယ့်ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကိုဘဲ ထပ်တွေ့လို့ရမလား ဆိုပြီး ဖုန်းနံပါတ် တောင်းတယ် ။ အိမ့်ကလည်း အိမ့်မှာချစ်သူ ရှိတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ တကယ်လည်း အိမ့်က ချစ်သူ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ဖြစ်နေတာ လေ ။ မညာချင်ပါဘူး ။

သူက 

“ ချစ်သူရှိလည်း မခင်ရတော့ဘူးလား....ချစ်သူရှိတာ လက်ထပ်ထားတဲ့ ယောကျ်ား ရှိတာမှ မဟုတ်တာ”

လို့ အိမ့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။ သူ့ပုံက တကယ် သားနားတယ် ။ သူ့ဒီဇိုင်းက မင်းသား တယောက် လို ။ အိမ့်က ဖုန်းနံပါတ် မပေးတော့

“ ကိစ္စ မရှိပါဘူး...ဖုန်းနံပါတ် မရလည်း အိမ့်နဲ့ တွေ့ရအောင်လုပ်ရမယ့် နည်းလမ်းတွေ တွေ့လာမှာပါ..” 

လို့ သူက ရယ်ပြီး ပြောတယ် ။သူ့အိမ်က ပြန်အထွက်မှာ သဲပုံ့က 

“ ကဲ မပြောလား..အိမ့်ကိုဘဲ သူ ကြိုက်တာပါ...သဲပုံ့ဒီဇိုင်းကို ဘဲတွေ မကြိုက်ကြပါဘူး လို့ သဲပုံ့ ပြောသားဘဲ အိမ့်ရယ်....” 

လို့ စိတ်ပျက်စွာနဲ့ ပြောလိုက်လို့ အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို သနားသွားတယ် ။ သဲပုံ့ သူလိုချင်တဲ့ ဘဲရပါစေ လို့ အိမ့် တကယ်ဘဲ ဆုတောင်းပေးလိုက်မိပါတယ် ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့် ခေါင်းထဲမှာ မရှိပါဘူး ။အိမ့် တနေကုန် သဲပုံ့နဲ့ ပန်းပို့တဲ့ အလုပ် လုပ်ပြီးတော့ ကိုကြီးစိုးကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ် ။ သူက ဒီည ညနေစာ အတူတူ ထွက်စားကြရအောင်လို့ ပြောထားလို့ ။

ကိုကြီးစိုးက အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတခုနဲ့ သံလျင်ကို ရောက်နေတယ် ။ သူက အိမ့်ကို အိမ့်နဲ့ သူနဲ့ စားနေကျကန်တော်ကြီးစောင်းက စားသောက်ဆိုင်ကို လာခဲ့ဖို့ ပြောတယ် ။ သူမရောက်သေးရင် သူ့ကို စောင့်နေဖို့ပြောတယ် ။ တခုခု မှာ သောက်နှင့်ပါ ...တဲ့ ။

ထုံးစံအတိုင်း သဲပုံ့ကိုဘဲ အဲဒီ ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းရတယ် ။ သဲပုံ့က တကယ် ချစ်စရာကောင်းပါတယ် ။ ဘယ်တော့မှ အိမ့်ကို မတွက်ကပ်ဘူး ။ သူ့ကို အားကိုးရတယ် ။ သဲပုံ့လည်း ဆိုင်မှာ ကိုကြီးစိုး မရောက်သေးတာနဲ့သီးသန့်ခန်းလေး ထဲ ဗော့ဂါနဲ့ လိမ်မော် အရောလေး တခွက် မှာ သောက်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ် ။

ပထမ တခွက်တုံးက ချိုသလိုလို ချဉ်သလိုလိုလေးနဲ့ သောက်လို့ တအားကောင်းတယ် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း တော်တော်နဲ့ ရောက်မလာလို့ ဆက်စောင့်ရင်း ဒုတိယတခွက်ကို မှာ သောက်လိုက်တဲ့အချိန် ထိန်းကနဲ ကမ္ဘာမြေကြီးက ခြာခြာလည်သွားသလို မူးတက်သွားတယ် ။

အိုး......အား......တော်တော့်ကို မူးတာ........။

အိမ့် လုံး၀ လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတယ် ။အေးစိမ့်တဲ့ ခံစားချက်ကြောင့် အိမ့် တုန်ခါသွားပြီး သတိဝင်လာတယ် ။ဟင်....ဘာဖြစ်သွားတာပါလိမ့် ။ အိမ့် ပြန်သတိရလိုက်တာက ဗော့ဒ်ဂါ နဲ့ လိမ်မော်အရော ဒုတိယတခွက်ကို သောက်လိုက်ပြီး အရမ်း မူးသွားတယ် ။ အိုး...အိပ်ပျော်သွားသလား ....။

ဟင်....။

ငါ...ငါ........ငါ.......ဆိုင်ခန်းထဲမှာလည်း မဟုတ်ပါလား . . . ။ ငါ ဘယ်ရောက်နေသလဲ...။

ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာထူထူ ပေါ်မှာ ပက်လက်လေး ရောက်နေတယ် ။ ကိုယ့်ဖါသာ ပြန်စမ်းမိလိုက်တယ် ။အိုး တော်ပါသေးရဲ့...အဝတ်အစားတွေတော့ ရှိနေသေးတယ်....ဒါပေမယ့် စကပ်က လန်တက်နေတယ် ။ပင်တီလေး ဝတ်ထားပေမယ့်  ပေါင်ကြားက ဖေါင်းမို့မို့ကြီးက ပေါ်တင်ကြီး ။ စကပ်ကို ပြန်ဖုံးလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်တယ် ။ ခေါင်းထဲက မူရိပ်မူးရိပ်နဲ့ ဖြစ်နေတုံးဘဲ ။

ဘယ်လို ဒီနေရာ ဒီအခန်း ဒီကုတင်ပေါ်ကို ရောက်နေပါလိမ့်...ဘယ်သူ ငါ့ကို ဒီကို ခေါ်လာသလဲ..ကိုကြီးစိုး များလား.....။အခန်းကတော့ တိုက်ခန်းဘဲ ။ ဆေးအသစ်..ပေါလစ်ရောင် ပြောင်နေတဲ့ လျှာထိုး သစ်သားကြမ်းခင်း အသစ်နဲ့ ။

အိမ့် အကြာကြီး အဲလိုဘဲ ငုတ်တုပ် ထိုင်နေမိတယ် ။ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လွန်းနေတယ် ။အိမ့် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို စစ်ကြည့်လိုက်တော့ အပြင်ကနေ ပိတ်ထားတာကို တွေ့ရတယ် ။ သူ့ကို တယောက်ယောက်က ဒီ နေရာကို ခေါ်လာပြီး အပြင်ကနေ တံခါး ပိတ်ပြီး လှောင်ထားတယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက်တယ် ။

ကိုကြီးစိုး သည် အိမ့်ကို စောင့်ခိုင်းထားတဲ့ ဆိုင်ကို ရောက်လာသည် ။အိမ့်ကို မတွေ့လို့ ဆိုင်က မန်နေဂျာနဲ့ အလုပ်သမားတွေကို မေးသည် ။ သူတို့က အိမ့် ယမကာ နှစ်ခွက် မှာသောက်ပြီး သီးသန့် ခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်စောင့်နေကြောင်း ပြောပြသည် ။ ကိုကြီးစိုးက “ ဒါဖြင့် သူ အခု ဘယ်ရောက်သွားသလဲ..ပြန်သွားတာလား...သူသောက်တာတွေရော သူ ငွေရှင်းသွားလား ”လို့ မေးတော့ ဝိတ်တာ တယောက်က 

“ သူ..အမူးလွန်သွားတယ်...ဆရာ..သူ့မိတ်ဆွေ တချို့ ရောက်လာတယ်..သူတို့ကဘဲ ငွေရှင်းပေးသွားကြတယ်...သူတို့ဘဲ အဲ့အမကို တွဲခေါ်သွားကြတယ်....” 

လို့ ပြောပြတော့ ကိုကြီးစိုး အရမ်း စိတ်ပူသွားသည် ။အိမ့်ကို လူတစုက ခေါ်သွားကြသည် တဲ့ ။ ဘယ်သူတွေလဲ.....။မြင်လိုက်တဲ့ အဲဒီ ဝိတ်တာလေးကို သေသေချာချာ မေးသည် ။ ခေါ်သွားကြသူတွေရဲ့ ပုံပန်း..ကို မေးသည် ။လူသုံးယောက် အနက် တယောက်က ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကို အမိန့်တွေ ပေး ခိုင်းနေသည် တဲ့ ။ သည်လူရဲ့ပုံပန်းကို ဒီကောင်လေး ပြောပြတဲ့အခါ  အိမ့်ကို တအား လိုက်ဖန်နေတဲ့ “ ဗစ်တာညိုဝင်း ” ဆိုတဲ့ကောင် ဖြစ်နေတယ် ။

တောက်....အိမ့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ အပေါင်းအပါတွေ ခေါ်သွားကြတာ ဖြစ်မယ်...။ ကိုကြီးစိုးလည်း ချက်ချင်းဘဲဗစ်ာညိုဝင်းရဲ့ အိမ်ကို လိုက်သည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ရန်ကုန်မှာ နံမည်ကြီးတယောက် ဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးစိုးသည် ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ တိုက်ရိုက် မသိပေမယ့် သူဘယ်မှာ နေတယ် ဆိုတာကို သိသည် ။

ကြီးမားတဲ့ သံတံခါးကြီး နှစ်ချပ်နဲ့ ခြံကြီးရဲ့ အပေါက်ဝမှာ ကိုကြီးစိုးရဲ့ ကား သည် ရှေ့မီးကြီးတွေ ဖွင့်ထိုးလျက်ရောက်နေသည် ။ ဟွန်းကို တတီတီ တီးနှိပ်လိုက်တော့ တံခါးကြီးတွေရဲ့ အထဲဖက်မှာ လူတယောက် ပေါ်လာသည် ။ ကာကီရောင် ယူနီဖေါင်းနဲ့ လူတယောက် ။

“ ဘာလို့ ဟွန်းတီးတာလဲ..ဒါ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်...ဟွန်းမတီးနဲ့....”လို့ လှမ်း အော်ပြောသည် ။

ကိုကြီးစိုးက 

“ ဗစ်တာညိုဝင်း ရှိလား...သူနဲ့ တွေ့ချင်တယ်...အရေးကြီးတယ်....” 

လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ အထဲက ကာကီဝတ် ငတိက 

“ ဆရာ မရှိဘူး....” 

လို့ အော်ပြောသည် ။ ကိုကြီးစိုးက 

“ တံခါးဖွင့်ကွာ..ဘယ်သူရှိလဲ တယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောချင်တယ်..ဗစ်တာညိုဝင်း ဘယ်သွားနေလဲ....” 

လို့ ထပ်မေးတော့ အထဲက ကာကီဝတ် ငတိက မသိဘူး....လို့ ဖြေပြီး ပြန် ဝင်သွားသည် ။ ကိုကြီးစိုး ဟွန်းထပ်တီးလည်း ပြန်ထွက်မလာတော့။ကိုကြီးစိုးလည်း ဗစ်တာညိုဝင်း ကို ဘယ်မှာ တွေ့နိုင်မလဲ ဆိုတာကို သူ့အပေါင်းအသင်းတွေထဲက ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ သိတဲ့ လူတွေ ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး မေးလိုက်သည် ။

သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးရဲ့ ရပ်ထားတဲ့ ကားနားကို ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားပြီး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှာ ဘာမှ ဝတ်မထားတဲ့ အသားမဲမဲနဲ့ လူသုံးယောက် ကပ်လာကြသည် ။ သုံးယောက် အနက် နှစ်ယောက်ရဲ့ လက်တွေထဲမှာ တုတ်ကြီးတွေ ကိုယ်စီ ကိုင်ထားကြပြီး ကျန်တဲ့ တယောက်ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ အုတ်နီခဲ တခဲကို ကိုင်ဆုပ်ထားသည် ။ ကိုကြီးစိုးလည်း သည်လူတွေကို ကြည့်ရတာ သူ့ကို ရန်ပြုတောာ့မယ့် သဘော ပြနေတာနဲ့ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

သုံးယောက်ထဲက တယောက်က

“ ဟေ့....မင်း နောက်ကို သည် နားကို မလာနဲ့တော့..မင်းနဲ့ မင်းရဲ့ကား အတွက် မကောင်းဘူးကွ.....” 

လို့ လှမ်း အော်လိုက်တာကို ကိုကြီးစိုး ကြားလိုက်သည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းသည် တပည့်တပန်းတွေ ပေါတဲ့ ငတိ ဆိုတာကို ကိုကြီးစိုး သိရက်နဲ့ အိမ့်ကို ပြန်ကယ်ထုတ်ချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ သူ ဒီကို ရောက်လာတာပါ ။

ဦးဘဖေသော်သည် သူ့မိတ်ဆွေ တယောက်က လှမ်း အကြောင်းကြားလို့ သမီး အိမ့်ဇာသော်ကို ဗစ်တာညိုဝင်း ဆိုတဲ့ကောင်က ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းကို ကြားလိုက်ရသည် ။သမီးအိမ့်ကို ဆိုင်တဆိုင်မှာ အရင်က တွဲခဲ့တဲ့ သဘေ်ာသားကြီး ကိုကြီးစိုး ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ဦးဘဖေသော် တွေ့ခဲ့တာ မကြာသေး ။ သည် ကောင်ကြီးနဲ့ ဦးဘဖေသော်က တချိန်တုံးက တင်းထားခဲ့လို့

အဲဒီနေ့က သမီးနဲ့တောင် သိပ် စကား မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး ။သမီး အပျိုပေါက် အချိန်ကထဲက ဆိုးခဲ့လွန်းလို့ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးကို လိုက် ထိန်းသိမ်းခဲ့ရတဲ့ အခါ သမီးဇောနဲ့ သမီးကို ဖျားယောင်းသွေးဆောင်ကြတယ် လို့ သူက ယူဆနေတဲ့ လူတွေကိုကိုယ်ထိလက်ရောက် လက်ပါမိခဲ့တာတွေ ရှိခဲ့သည် ။ သမီးကို ကားနဲ့ ခေါ်တင်သွားတဲ့ ရည်းစားကောင်က မချေမငံ ပြန်လှန် ပြောတဲ့ အခါ တွန်းလိုက်တာမိုး နရင်းအုပ်လိုက်တာမျိုးတွေပေါ့ ။

ကံအားလျော်စွာ သည်လူတွေက ရဲစခန်းကို တိုင်တောတာတွေ မျိုး မလုပ်ခဲ့လို့ သည် အချိန် အထိ ဦးဘဖေသော်သည် ဥပဒေနဲ့ ညိစွန်းခြင်း မရှိသေး ။ ဦးဘဖေသော်သည် အခု နောက်ပိုင်းမှာ သမီးလည်း ရည်းစားထား တွဲတာက ဆယ်ရောက် မကတော့လို့ အဆန်း မဟုတ်တော့ ။ သမီးအတွက်လည်း သည်လောက်ကြီး မပူတော့ဘူး ။ ကိုယ့်ဖါသာ အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်လုပ် နေခဲ့တာ ။

အခု ကြားလိုက်ရတဲ့ ကိစ္စကတော့ အိမ့်က ရည်းစား တွဲတာလည်း မဟုတ်..လက်မထပ်ဘဲ အတူတူနေတာလည်း မဟုတ် ။ အလိုမတူဘဲ ဖမ်းသွားတာ ခံလိုက်ရတယ် တဲ့ ။ ဒါကတော့ ဦးဘဖေသော်က လက်ပိုက်ပြီး ကြည့်မနေနိုင် ။ ပလိုမတူဘဲ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်သူကမှ အတင်း အဓမ္မ ခေါ်သွား ဖမ်းသွားလို့ မရဘူး ။ကိုယ့် သမီး အရင်းခေါက်ခေါက် ဆိုတော့ လက်ပိုက် ကြည့်နေမယ် မဟုတ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းကို သူ သိသည် ။နံမည်ကြီး ကောင်ဘဲ ။  ဘယ် မသိဘဲ နေမလဲ ။ ဒီကောင်က ခေတ်အဆက်ဆက် မကောင်းတာ လုပ်စား လာတဲ့ သူဌေး အရေခြုံ ညိုဝင်း ဆိုတဲ့ ကောင်ရဲ့ သား ။အဖေတူသား....အဖေ သောက်ကျင့်တွေကို အမွေခံတဲ့ သား ။ ကောက်ကျစ် ယုတ်မာ တဲ့ ညိုဝင်းရဲ့ သွေး စစ်စစ် ။

ဦးဘဖေသော် ဟိုနေရာ ဒီနေရာကို ဖုန်းခေါ်ပြီး ဗစ်တာညိုဝင်း အကြောင်းကို တီးခေါက် လေ့လာလိုက်သည် ။ သည်ကောင့် တပည့်တွေက ဘယ်သူတွေလဲ ။ သူ ဘယ်နေရာတွေမှာ ရှိတတ်လဲ ။သူက ကားရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းလုပ်နေတော့ လူမျိုးစုံ လူပေါင်းစုံနဲ့ ခင်မင် ရင်းနှီးသည် ဆိုတော့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို နီးနီးကပ်ကပ် သိကြသူတွေကို ရှာဖို့က သိပ် မခဲယဉ်းဘူး ။

သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးသည် သူ့ညီမ ဝမ်းကွဲ တယောက်ရဲ့ ယောကျ်ား ရဲစခန်းမှူး တယောက်ကို ချဉ်းကပ်ပြီး အိမ့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့ ဖမ်းခေါ်သွားကြလို့ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို စစ်ဆေး မေးမြန်းလို့ ရမလဲ ဆိုတာကို အကြံဉာဏ်တောင်းခံသည် ။ ရဲစခန်းမှူးက ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖေ ဦးညိုဝင်း ဆိုတာက မြန်မာပြည်ရဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းကြီးတွေကို ကြိုးကိုင်ထားတဲ့ တကယ့် အကောင်ကြီးကြီး တယောက် ဖြစ်လို့ မသေချဘဲနဲ့ သွား စွပ်စွဲလို့ မကောင်းဘူး...သူတို့က အစိုးရပိုင်းကို အရမ်း ပေါက်ရောက်တယ်...လူကြီးတွေနဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိတဲ့ လူတွေ ဆိုတော့ ပိုင်မှလုပ်ရင် ကောင်းမယ်...ဗစ်တာညိုဝင်း ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ဆိုတာ တွေ့လိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်လေးကနေ သေသေချာချာ ပြောတာကို သူ သိချင် ကြားချင်တယ် လို့ ကိုကြီးစိုးကို ပြောလိုက်လို့ ကိုကြီးစိုးလည်း စားသောက်ဆိုင်ကို တခါ ပြန်ပြေးသွားရပြန်သည် ။

စားသောက်ဆိုင်ကို ရောက်တော့ အိမ့်ကို အတင်း ခေါ်ဆောင်သွားတာကို သိလိုက် မြင်လိုက်တဲ့ စားပွဲထိုး ကောင်လေးကို မေးလိုက်တဲ့ အခါ သည် ကောင်လေးသည် ဒီအလုပ်ကနေ မနေ့ကထဲက ထွက်သွားပြီ..လို့ မန်နေဂျာက သူ့ကို လာပြောလို့ ကိုကြီးစိုး အရမ်းကို စိတ်ညစ်သွားသည် ။ တယောက်ထဲသော မျက်မြင်သက်သေကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့ ဖက်က ဖယ်ရှင်းပစ်လိုက်လေသလား လို့ သူ သံသယ ဖြစ်မိနေသည် ။

သူ့ဝမ်းကွဲညီမရဲ့ ယောကျ်ား ရဲစခန်းမှူးက ကိုကြီးစိုးကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့က သူတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့က ကြီးကြီး ပုဂ္ဂိုလ်တွေနဲ့လည်း ရင်းနှီးတယ်..မပိုင်ဘဲနဲ့ မသေချာဘဲနဲ့ သူတို့ကို ခေါ်မေးပေးမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောသည် ။ ရဲတွေက ကုညီပါရစေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ် သုံးနေပေမယ့် တကယ်တမ်း ရဲတွေရဲ့ အကူအညီကို ရဖို့က မလွယ်မှန်း သူ သဘောပေါက်သွားပြီ ။ ကိုကြီးစိုးသည် သင်္ဘောဘဲ လိုက်နေပြီးမြန်မာပြည်နဲ့ ကင်းကွာနေတယ် ထင်သည် လို့ သူ့ဘော်ဒါ အရင်း တယောက်က ဝေဖန်သည် ။

သည် အချိန်မှာ အိမ့်ဇာသော်သည် သူ့အခန်းတံခါးကို အပြင်က သော့ဖွင့်နေတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရလို့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရာက မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။လူသုံးယောက် အခန်းတံခါး ပွင့်တာနဲ့ သူရှိနေတဲ့ အခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။ဗစ်တာညိုဝင်း နဲ့ သူ့တပည့် နှစ်ယောက်ပါ ။

“ ဟင်...ဗစ်တာညိုဝင်း........နင်..နင်လား..ငါ့ကို ဖမ်းခေါ်လာတာ.......” 

လို့ အိမ့်ဇာသော် တအံ့တသြနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းက ရယ်သည် ။

“ အိမ့်..ဖမ်းခေါ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကြီးက မကောင်းပါဘူး......ဗစ်တာက အိမ့်ကို ဘယ်လောက် စွဲလမ်းနေလို့ ဘယ်လို အသဲကျွမ်းနေရတယ် ဆိုတာ အိမ့် သိရဲ့လား......”

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် တယောက်က အိမ့်အရှေ့မှာ စားပွဲလေး တလုံးကို ချခင်းလိုက်သလို ကျန်တဲ့ တပည့်က အသင့် ယူလာတဲ့ စားသောက်စရာ လင်ပန်းကို သည် စားပွဲလေးအပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်သည် ။

“ ကဲ...အိမ့်.......အားရှိသွားအောင်.....စားလိုက်ပါအုံး........အိမ့်ကို သိပ် လိုချင်လွန်းလို့ အခုလို လုပ်လိုက်ရတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ အိမ့်ရယ်.......”

အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ဒန်ပေါက်ထမင်းက တပွဲ ။ ဆိတ်သားတုံးက လက်သီးဆုပ်လောက်ကြီး ။ ပက်ပ်စီက တပုလင်း..စုပ်ပိုက်တံလေး တပ်ရက်နဲ့....။အိမ့်လည်း ဘိုက်ထဲက တကွီကွီနဲ့ အရမ်း ဆာနေလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ချပေးထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ဇွန်းနဲ့ ခပ်ယူ စားမိလိုက်သည် ။ ပက်ပ်စီကိုလည်း စုပ်တံနံ့ စုပ်သောက်လိုက်မိသည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့် မြိန်ရှက်စွာနဲ့ ဆိတ်သားဒန်ပေါက်ထမင်း စားနေတာကို ကျေနပ်နေသည် ။

“ စား...စား.....ဘိုက်ပြည့်မှ မင်း ငါ့လိုအပ်ချက်တွေကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာ....အိမ့်ဇာသော်.....”

အိမ့်ခေါင်းလေး ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားသည် ။

“ ဘာ......ဘာပြောတယ်....”

ဗစ်တာညိုဝင်းက တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်လိုက်သည် ။

“ ဟုတ်တယ်လေ.....အိမ့်...မင်း ဖါသာမင်း မာန ဘယ်လောက် ထောင်လွှားလွှား..အခု မင်းက ငါ့လက်ခုပ်ထဲကရေ ဖြစ်နေပြီ..ငါ သောက်လိုသောက် မှောက်လိုမှောက် လုပ်လို့ ရနေပြီ ....မင်းကို ငါက အလှကြည့်ဖို့ သက်သက် ခေါ်လာခဲ့တာလို့ မှတ်နေလားကွ.......”

“ အံမယ်...စောက်ကုလားက လေကြီးမိုးကြီးနဲ့..တရားဥပဒေက ဘယ်မှာ သွားထားမလဲ..မင်းမဲ့တိုင်းပြည် ထင်နေလား......ငွေရှိလို့ တရားနိုင်မယ် လို့ မှတ်နေသလားဟဲ့.....”

“ ဒါတွေကို အငြင်းမပွားချင်ဘူး.....အိမ့်....ငါ လုပ်ချင်တာကို ငါ လုပ်ခဲ့တယ်..လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်.......မင်း လတ်တလောငါ့ လက်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့ အချိန် ငါကျွေးတာ စားရမယ်..ငါ ခိုင်းတာကို လုပ်ရမယ်....မင်းဟာ ငါ့ရဲ့ ကျွန် ဖြစ်နေပြီ...ဟားဟားဟားဟား.........”

“ နင် ရူးနေပြီဟဲ့..စောက်ကောင်ရဲ့.......ငါက နင်လုပ်တိုင်း ခံမယ် ထင်နေသလား......”

“ နင် ခံရမယ်...အိမ့်..နင့် မာနတွေကို ချိုးပစ်ဖို့ နင့်ကို ဖမ်းလာတာ......နင် ငါ့အလိုအတိုင်း မလုပ်လို့ကတော့ခုနက နင် မြိုဆို့လိုက်တဲ့ ဆိတ်သားဒန်ပေါက် မပြောနဲ့ မြက်တောင် မကျွေးဘူး...သိလား...နင် စမ်းကြည့်လိုက်”

ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့်ကို ဒေါသမျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး လက်ညှိုး တထောင်ထောင်နဲ့..“ တခု ပြောလိုက်အုံးမယ်...ငါ့ကို ကုလား..ကုလား နဲ့ မခေါ်နဲ့..ငါက နင့်လိုဘဲ သည်တိုင်းပြည်မှာ မွေးတဲ့ကောင်...ငါ့အဖိုးက ဂျပန် တော်လှန်ရေးမှာ ပါခဲ့တဲ့လူ. အဖေက အမြဲ လှူတန်းနေတဲ့ မျိုးချစ်စိတ် ရှိတဲ့လူ......ဒီတိုင်းပြည်ကို ထိရင် နာတဲ့လူတွေ...မစော်ကားနဲ့..ငါက ဗမာ....ဗမာ......နားလည်လား.....”

အိမ့် အခန်းထဲက သူတို့ ထွက်သွားလိုက်သည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းသည် အိမ့်ဇာသော်ကို လှောင်ထားတဲ့ အခန်းကို စီစီတီဗီ ကင်မရာ ဆင်ထားပြီး သူ အချိန်ရတိုင်းကြည့်တတ်သည် ။ သူ သဘောကျစွဲလန်းလို့ ချဉ်းကပ်ခဲ့တဲ့အချိန် သူ့ကို ငြင်းပယ် လက်မခံတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အခုလို ဖမ်းလှောင်ပြီး သူမွေးထားတဲ့ ငှက်ကလေး တကောင်လို ဆော့ကစားဖို့ သူ ကြံရွယ်ခဲ့တာ ကြာလှပြီ ။ အခွင့်အခါ သင့်တဲ့ အခါ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သူလုပ်ချင်တာကို လုပ် ပစ်လိုက်သည် ။

အိမ့်ဇာသော်သည် သွေးနဲ့သားနဲ့ လူသား တယောက်မို့ အချိန်တန်ရင် သေးပေါက်ချင်လာမည်..ချီးပါချင်လာမည် ဆိုတော့ အိမ့်ဇာသော် ချီးပါသေးပေါက် လုပ်တာကို သူ မြင်နိုင်သေဖို့..ရေချိုးတဲ့အခါ တွေ့ရစေဖို့ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် အိမ့်ဇာသော် အခန်းက ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကိုပါ လှို့ဝှက် စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးတွေ တပ်ဆင်ထားခဲ့သည် ။

အိမ့်ဇာသော်ကိုဘဲ စိတ်ရောက်နေတဲ့ သူ့ကို သူ့အဖေက ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး “ ပါပါ မအားဘူးကွာ..ပါပါ မန္တလေးမှာ မြေတွေ သွားဝယ်ဖို့ ချိန်းထားတယ်...ဒီနေ့..ရဲမှူးကြီးဦးသာယာနဲ့ ဂေါက်ရိုက်ဖို့လည်း ချိန်းထားမိတယ်...မင်းပါပါ့ကိုယ်စား သွားပေးပါလား..မင်းနဲ့ ရိုက်ရလည်း သူ ကျေနပ်မှာပါ....” လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ အဖေ ကျေနပ်အောင် 

“ ဟုတ်ကဲ့ပါပါ.သား သွားရိုက်လိုက်ပါမယ်....” 

လို့ ပြောပြီး ဂေါက်ကွင်းကို သွားဖို့ ချက်ချင်း စီစဉ်လေသည် ။

သူ့ ညာလက်ရုန်း တပည့် ရာဂျူးကို လှမ်းခေါ်ပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို သေသေချာချာ စောင့်ကြပ်ထားဖို့ မှာလိုက်သည် ။ ရာဂျူးက 

“ စိတ်ချပါ ဘော့စ်..စိတ်ချလက်ချ သွားပါ..ကျနော်နဲ့ ကျနော့်လူတွေ သည်ခြံမှာ ရှိနေမှာပါ”

လို့ ခါးလေးကိုင်းပြီး ရိုရိုသေသေ ပြောလိုက်သည် ။မကြာခင်မှာ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သူ့ယာဉ်မောင်း ကာလူး မောင်းနေတဲ့ အနက်ရောင် နောက်ဆုံးပေါ် ကက်ဒိလက်ကားသစ်ကြီးရဲ့ နောက်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း ဂေါက်ကွင်းဆီကို သွားနေသည် ။ သူတို့ လုပ်ငန်း အ၀၀ကို ဦးစီး စီမံခန့်ခွဲပေးနေတဲ့ သူ့အဖေရဲ့ ညီဝမ်းကွဲ ဦးအာမက် ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည် ။

“ ဟေး..ဗစ်တာ..ပြော....ဘာလုပ်ပေးရမလဲ..မင်းကလည်း အန်ကယ့်ဆီတောင် ဖုန်းမဆက်ဘူး....အန်ကယ်က မင်းကို သတိရနေတာ......”

“ အန်ကယ်...မောင်တိတ် ရှိလား..အန်ကယ့်ရုံးမှာ....”

“ ရှိတယ်..ဘာခိုင်းချင်လဲ.......”

“ ကျနော် ရှာခိုင်းထားတဲ့ ကင်မရာ ရပြီလား...မေးပေးပါ..သူ့ဖုန်းနံပါတ်လည်း ကျနော် လိုချင်တယ်.....”

“ အိုကေ....ဗစ်တာ..ပြောလိုက်မယ်...သူ့ကို မင်းဆီကို ဖုန်းခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ....”

“ အိုကေ..အန်ကယ်...ကျနော် ဂေါက်ကွင်းမှာ ရှိမယ်....”

“ ကောင်းပြီ...ဗစ်တာ......”

သည် အချိန်မှာ ဦးဘဖေသော်သည် ရန်ကုန်မြို့ ကုန်သည်လမ်းမကြီးပေါ်က ဆိုင်တဆိုင်ကို သူ့ကားထဲကနေပြီးတစေ့တစောင်း ချောင်းမြောင်းနေသည် ။မြန်မာ့အနုပညာ ဆိုတဲ့ ဆိုင်....။သစ်ထွင်းပန်းချီတွေ ပန်းပုရုပ်တွေ ယွန်းထည်ပစ္စည်းတွေ အမျိုးမျိုးကို ပြသရောင်းနေတဲ့ ဆိုင် ။နိုင်ငံခြား တိုးရစ်တွေနဲ့ သံတမံတွေ က အများဆုံး လာရောက် အားပေးနေတဲ့ ဆိုင် ။

သည်ဆိုင်ကို ပိုင်တာက ဗစ်တာညိုဝင်း  ။ ဦးစီး လုပ်နေတဲ့ မန်နေဂျာက အာမက် ။အာမက်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာ ။ တပည့်လို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်း ဘယ်မှာ ရှိသည် ဆိုတာကို အာမက် သိမည် ။ မုချသိမည် ။ အာမက်ကို ဒီအတိုင်း မေးလို့ကတော့ အာမက်သည် ဖြေလိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူး ။ ဒါကို ဦးဘဖေသော် သိသည် ။ သူသည် သမီးအတွက် အကြမ်းဖက်ရမည်ကို စိုးရိမ် ကြောက်ရွံ့မယ့် လူ မဟုတ်ဘူး ။ ကိုယ့်ကို လာထိရင် ချက်ချင်း တုန့်ပြန်တတ်တဲ့လူ ။ဒါကြောင့် လိုအပ်ရင် အကြမ်းဖက်ဖို့ သူ အဆင်သင့် ပြင်ထားသည် ။

အဖြူရောင်တောက်တောက် ကြွေပြားနံရံတွေနဲ့ ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ အိမ့်ရေချိုးနေသည် ။ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့ရေပန်းအောက်မှာ ဆပ်ပြာရည်နဲ့ တကိုယ်လုံး အနှံ့ ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးနေသည် ။ အဝတ်မဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာသည် စိုပြေ တင်းပြောင်ပြီး လှပတဲ့ အကွေ့အကောက် အတိမ်အနက် အမို့အမောက်တွေနဲ့ ယောကျ်ားသားတွေ အတွက် အရူးအမူး ဖြစ်စရာ ကောင်းလွန်းနေသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးတွေနဲ့ ရိုက်ကူးထားတဲ့ အိမ့်ရဲ့ပုံတွေကို စိမ်ပြေနပြေ ထိုင်ကြည့်နေသည် ။ အိမ့်ရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် အလှအပတွေကို သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားက လိင်တန်သည် တမဟုတ်ချင်း ထွားရှည် မာတောင်လာရသည် ။

သူ့ကို ပြင်းပယ်ပြီး တခြားလူတွေရဲ့ နောက်ကို အမြဲ ပါပါသွားတဲ့ အိမ့်ကို စိတ်နာနေမိခဲ့တာ ကြာပြီ ။အခုတော့ မင်း ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ အိမ့်ရယ် . . .။မင်းက ငါ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေ ဖြစ်နေပြီဘဲ ။ ငါ သွန်လိုသွန် မှောက်လိုမှောက် လုပ်လို့ရပြီ . .။မင်းကို ငါ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဆော့ကစားပစ်မယ် ။

အိမ့်ရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်ခန္ဓာကို အကြိမ်ကြိမ် ကြည့်မိနေပြီး သူ့စိတ်တွေ တအား ကြွထလာသည် ။ဦးဘဖေသော်သည် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အာမက်က အသင့်စောင့်နေတဲ့ ကားထဲကို ဝင်သွားတာကို စောင့်ကြည့်နေသည် ။ စက်နှိုးထားတဲ့ကားကို မောင်း မထွက်သေး ။

သမီးကို ဖမ်းသွားခံရတဲ့အကြောင်းကို သူ့ကို ဖုန်းဆက် ပြောပြတဲ့ သူ့မိတ်ဆွေကို ဒီအကြောင်းကို ဘယ်က သိသလဲ သူ အထပ်ထပ် မေးတော့ ဒီမိတ်ဆွေက သဘေ်ာသားကြီး ကိုကြီးစိုး က ပြောခိုင်းတာပါ....ကိုကြီးစိုးက ခင်ဗျားကို မပြောရဲလို့ပါ..ခင်ဗျားနဲ့ တင်းမာထားတယ် လို့ သူက ပြောပြတယ်ဗျ....လို့ ပြောပြခဲ့သည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် ယနေ့ထက်တိုင် ဥပဒေဘောင်ထဲမှာ အေးအေးချမ်းချမ်း နေထိုင်ခဲ့သူ တယောက်ပါ ။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မစော်ကား..ငြိမ်းချမ်းစွာနဲ့ တရားဥပဒေဘောင်ထဲက အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်စားနေတဲ့ လူ ။ အခုဟာက ကိုယ့်သွေးကို ထိလာလို့ မနေသာဘဲ ပါလာရတာ ။

မိဘဆိုတာ သားသမီးကို ဆင်စီးပြီး မြင်းရံတာကိုဘဲ တွေ့ချင်ကြပြီး ဆင်နင်းပြီး မြင်းကန်ခံရတာကို မကြည့်မမြင်ချင်ကြပါ ။ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးအတွက် ဆိုရင် ဘာလုပ်ရ လုပ်ရ သည် အရှုပ်ထုပ်မှာ ဝင်ပါတော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးပြီ ။

အာမက် ဆိုတဲ့ကောင်ကို အနုနည်းနဲ့ မေးလို့ ရမည် မဟုတ် ဆိုတာကို စောစောထဲက သူ နားလည် သဘောပေါက်ပြီးသား ။ ကူညီပါရစေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ် လက်ကိုင်ထားသူတွေက တကယ်ဘဲ ကူညီနိုင်မှာလား။မထင်ဘူး ။

သူတို့ ကူညီမလား ဆိုပြီး ဆင်လီးကို ခွေးမျှော်နေသလို ထိုင်စောင့်မနေနိုင်ပါ ။ ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ လိုက်ရှင်းမည် ။ ညိလို့ရှိရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး ။ ဖြစ်သမျှကို ရင်ဆိုင်ရုံဘဲ ။ ထောင်ကျမှာ ကြောက်ပြီး သူများ စော်ကားတာတွေကို ခေါင်းငုံ့ခံမနေဘူး ။

ရှေ့က ဘီအမ်ဒဗျူကားအနက်ကြီး ကို ခပ်ခွာခွာက နောက်ယောင်ခံလိုက်နေရင်း ကားစတီရာယင်ကို ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေက မသိမသာ တုန်ခါနေသည် ။ သူ့ဒေါသက အမြင့်ဆုံး အပိုင်းကို ရောက်ရှိနေသည် ။ကိုကြီးစိုးသည် ဗစ်တာညိုဝင်း ဂေါက်ရိုက်နေသည် ဆိုတဲ့ သတင်းကို သူ့ညီဝမ်းကွဲ ဒေါက်တာတင်မောင်သော် ဆီက သတင်းရလိုက်တာနဲ့ ဂေါက်ကွင်းကို အမြန်လိုက်သွားလိုက်သည် ။

သူတွေ့ချင်နေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို သူ တွေ့လိုက်ပေမယ့် အနားကပ်လို့ မရဘူး ။ ဗစ်တာညိုဝင်း ရဲ့ တပည့်တွေက သူ့ကို တားထားသည် ။ သူက သည်ကောင်တွေနဲ့ တင်းတင်းမာမာ ကတောက်ကဆ ဖြစ်တော့ ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် ရောက်လာပြီး.....

“ ဗီအိုင်ပီတွေ ရှိနေတယ်....ဆူဆူညံညံ မလုပ်ပါနဲ့....” 

လို့ ခပ်မာမာနဲ့လာပြောသည် ။ဂေါက်ကွင်းက ကောင်လေးတယောက်က တီးတိုး ပြောပြတာက ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ရဲအရာရှိကြီးကြီးတယောက်နဲ့ ဂေါက်ရိုက်နေတာ တဲ့ ။ ဗစ်တာညိုဝင်းကို တွေ့လိုက်ရပြီး အနား ကပ်ခွင့် မရလို့သူ တော်တော် ခံပြင်းနေသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် မြောက်ဒဂုံ တနေရာမှာ ရောက်နေသည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် အာမက် ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အနောက်က သူ လိုက်သွားခဲ့တာ အာမက်က တထပ်တိုက်လေး တလုံးထဲကို ဝင်သွားလို့ သူ အပြင်က စောင့်ကြည့်နေတာ ။ သူစီးလာတဲ့ သူ့ဘီအမ်ဒဗျူကားနက်ကြီးက သူ့ကို သည် အိမ်ရှေ့မှာ ချထားခဲ့ပြီး ပြန်ထွက်သွားခဲ့သည် ။ အာမက်သည် သည်အိမ်မှာ ကြာမယ့်သဘော ရှိနေသည် ။

အာမက် အိမ်ထဲကို ရောက်သွားတော့ သူ့ကီပင်လေး ဝေမီမီကျော်က အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။အာမက်သည် ဝေမီမီကျော်ကို လက်ရှိနေနေတဲ့ တိုက်ကလေးကို ဝယ်ပေးထားရုံမက သစ်လွင်တဲ့ တိုယိုတာ ကရောင်း တစီးကိုပါ ဝယ်ပေးထားသည် ။ အာမက်သည် မိန်းမ လေးယောက်က ရှိနေလို့

တရားဝင်တော့ ထပ် မယူနိုင် ဖြစ်နေသည် ။ သူ့မိန်းမထဲက တယောက်ကို ကွာရှင်း ပြတ်စဲလိုက်ရင်တော့ ဝေမီမီကျော်ကို တရားဝင် မယား အဖြစ် ယူမယ် လို့ စိတ်ကူးထားသည် ။

ဝေမီမီကျော်သည် ရုပ်ရည်လေး အသင့်အတင့် ရှိတာကြောင့် ချမ်းသာတဲ့ အာမက်က ဗီဒီယို မင်းသမီး ဖြစ်ဖို့ လုပ်ပေးတဲ့ ကျေးဇူးရယ်....တိုက်လေးနဲ့ ကားလေး ဝယ်ပေးထားတဲ့ အပြင် လစဉ်လည်းလိုအပ်တာတွေ အားလုံးကို ဖြည့်ဆည်းပေးတာကြောင့် ဝေမီမီကျော်က အာမက် လိုတာ အားလုံးကို အပြည့်အ၀ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည် ။

အခုတလော အလုပ်က များလို့ အာမက်သည် ဝေမီမီကျော်ဆီကို မရောက်ဖြစ်ဘူး ။စိတ်ထဲမှာ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ အပြုအစုလေးတွေ..အယုအယလေးတွေကို သတိရနေသည် ။ ဘိုက်ပူပူ ဖင်ကောက်ကောက် ပါးဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ မယားကြီးရဲ့ စူပုတ်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ဘဲ တနေ့တနေ့ ရင်ဆိုင်နေရလို့ အာမက်လည်း အခွင့်အရေး ရတာနဲ့ ဝေမီမီကျော် ဆီကို ပြေးခဲ့တာပါ ။

“ အကိုကြီး....ဘာစားပြီးပြီလဲ...အခုလေ..ဝေတို့ လမ်းထိပ်မှာ ဆီးဖုဘုရင် ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင် လာဖွင့်လိုက်တယ်..အရမ်း ကောင်းတာဘဲ အကိုကြီးရယ်...ပင်လယ်စာ မျိုးစုံရတယ်..အကိုကြီး စားမယ် ဆိုရင် မီ ဖုန်းဆက် မှာလိုက်မယ်လေ.....ဝေနဲ့ အတူ စားမယ် မဟုတ်လား.....”

တီတီတာတာ ပြောနေတဲ့ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး အာမက် ကြွေနေသည် ။

“ စားမယ်..စားမယ်.....ဟီး..ဝေလေး ကျွေးတာဆို အကုန် စားမယ်......”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ဖေါင်းမို့တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ မြင်ယောင်နေပြီး ပြောလိုက်တာပါ ။သည်လို အမူအရာလေးတွေကြောင့် အာမက် ဒီစော်လေးကို ခိုက်နေတာ ။ ပါးစပ်က ပြောလည်းပြော သူ့ပေါင်ကိုလည်း လက်က ပွတ်နေသည် ။ဝေမီမီကျော်က ဆိုင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး စားစရာတွေ မှာသည် ။ လာပို့ပေးဖို့လည်း ပြောသည် ။

“ ကဲ အကိုကြီး......အကိုကြီး ကို ဝေက တအား လွမ်းနေတာ သိလား...ကဲ...အကိုကြီးကို ဝေက အနမ်း လက်ဆောင်လေးတွေ စပေးမယ်....ပက်လက် အိပ်လိုက်.....” 

လို့ ပြောလိုက်တော့ အာမက်လည်း ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်သည် ။ သူ ဝတ်ထားတဲ့ ပလေကပ် လုံချည်ကို ဆွဲချွတ် ပစ်လိုက်ပါသည် ။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ  ဝတ်လေ့မရှိတဲ့ အာမက်ရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း တခုလုံးဗလာကျင်းသွားတာကြောင့် ညိုမဲတဲ့ လိင်တန် ရှည်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးကြီးက မှိုပွင့်ကြီး တပွင့်လိုဘဲ ကားကားကြီး ...။ ဒီမှိုပွင့်ကြီးကို ဝေမီမီကျော်က အနမ်းတွေ ပေးခဲ့ပေါင်း များပြီ ။ အခုလည်း အာမက် စွဲနေရတဲ့ ပုလွေ အရသာတွေကို ဝေမီမီကျော်က ပညာပါပါနဲ့ စပေး ပါပြီ ။

“ အိုး..အင်း......အင်း...အားပါး...အာရိုရို......ဟင်း...”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ လျာလေးက အရမ်းကို လှုပ်ရှား ပြေးလွှားကာ နေသည် ။ အာမက်ကြီး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်နဲ့ ဝေမီမီကျော် စုတ်ပေးသမျှ  ခံလို့ ကောင်းလွန်းနေသည် ။ ပြွတ်ပြက် ပြွတ်ပြက်..အသံတွေ ညံနေသည် ။ အူး...အဲ...အင်း..ဟင်း...နဲ့ အာမက်ရဲ့ ညည်းသံတွေက တချက်တချက် တော်တော့ကို ကျယ်သည် ။ဂွေးစိကြီး နှစ်လုံးကို လက်တဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ လိင်တန်ရှည်ကြီးရဲ့ အရင်းပိုင်းကနေ ကိုင်ဆုပ်ပြီး စုတ်ပေးနေတာ ..။

“ ပြွတ် ပြတ် ပြွတ် ပြတ် .....ပွက်....ပြွတ်......အီး...ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်.....ဟိုး.....ဟိုး..တော်လိုက်တော့...အိုး......ရပ်..ရပ်.......အား....ပြီး...ပြီးတော့မယ်....အား...အိုး....ပြီးသွားပြီ.....ဝူး.....အူး...အူး........”

ဝေမီမီကျော်က တအားနင်း ဆက်တိုက် စုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အာမက်က ရပ်ခိုင်းတာကို မရပ်လို့ အာမက် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သုတ်ရည်တွေ တထပ်ထပ်နဲ့ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကိုပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိပြီ ။ ဝေမီမီကျော်လည်း အာမက်ရဲ့ လရည်တွေ အားလုံးကို တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်သည် ။

“ ဟား...တအား ကောင်းတယ်......အကိုကြီးက လိုးချင်သေးတာ..အခုတော့ လီး ပြန်တောင်အောင် စောင့်ရအုံးမယ်.......”

“ ဟွန့်..မပူပါနဲ့ ကိုကြီးရယ်..ပင်လယ်စာလေး စား.ကြမယ်...ပြီးရင် ဝေက ကိုကြီးဟာ ပြန်ထ လာအောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့.......”

“ အင်း..ဝေလေးရဲ့ ဟောဒီ ဖင်တုံးတွေကို ကိုကြီး နမ်းပစ်လိုက်ရင် ကိုကြီးရဲ့ လီးက ပြန်မတ်လာမယ် ဆိုတာ သေချာပါတယ်လေ......” လို့ အာမက်က ပြောရင်း ဝေမီမီကျော်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကိုဆုပ်ညှစ်လိုက်ပါသည် ။သည် အချိန်မှာ အိမ်တံခါးက လျှပ်စစ် ခေါင်းလောင်းသံ တတင်တင် တတူတူ နဲ့ မြည်လာသည် ။

“ ဟော..ကိုကြီး..စားစရာတွေ လာပို့ပြီ.....သွား ဖွင့်ပေးလိုက်ပါအုံး......”

အာမက်လည်း ပုဆိုးကို ကောက် ဝတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။ အပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ လျာထိုးဦးထုပ် ဆောင်းထားတဲ့ အသက်ကြီးကြီး လူကြီး တယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ စားစရာ လာပို့တာပါ.....”

အာမက် တံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ အထုပ်တွေနဲ့ လူကြီးက အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့အချိန် အာမက်က သူ့သားရေပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ငွေစက္ကူတွေကို  ထုတ်လိုက်ရင်း..“ ဘယ်လောက် ကျသလဲ...”

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ လူကြီးက အထုပ်တွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အသာချပြီးတာနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မဲနက်တဲ့ သေနတ် တလက်ကို ထုတ်ပြီး အာမက်ကို ချိန်လိုက်သည် ။

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ဒါဘာလဲ သိလား......ငါ မေးတာကို ဖြေ..ငါပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်..မဟုတ်ရင် ခေါင်းပွင့်သွားမယ်......”

“ ခင်...ခင်...ခင်ဗျား...ဘယ်သူလဲ...ဘာလဲ....ဓါးပြ တိုက်တာလား...လိုချင်တာ ယူသွားဗျာ..ဒီမှာ ပိုက်ဆံအိတ်..အကုန်ယူသွား.....ဒါဘဲ မဟုတ်လား......”

သည်အချိန်မှာ ဝေမီမီကျော်သည် ထမိန်ရင်လျားနဲ့ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာသည် ။ သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတဲ့ လူကြီးကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်တော့ အတွင်းခန်းဖက်ကို ပြန်ပြေးဖို့ လုပ်သည် ။သို့ပေမယ့် သေနတ်ကိုင် လူကြီးက သူ့ဆံပင်ကနေ ဆောင့်ဆွဲလိုက်လို့ အား......လို့ အော်ရင်း လူကြီးဆီကို ပါလာသည် ။

လူကြီးက အာမက်ကိုလည်း ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက် ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ပစ်သတ်ပစ်မယ်နော်..ဘာမှတ်လဲ...ခွေးသား......ခေါင်းငုံ့ထား.......”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ထမိန်ရင်လျားသည် ရုန်းကန်ပြေးလွှားလိုက်လို့ ခါးအထိ ပြေပြုတ် ကျနေသည် ။ ဖွံ့ဖြိုးလုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီး နှစ်လုံးကို တွေ့နေရသည် ။

“ မင်း ဆရာ ဗစ်တာညိုဝင်း..မိန်းမ တယောက်ကို ဖမ်းခေါ်ထားတာ မင်း သိတယ် မဟုတ်လား......” 

လို့ လူကြီးက မေးလိုက်လို့ အာမက် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည် ။ အံ့သြတဲ့ ပုံနဲ့...

“ ခင်ဗျား..ဘယ်သူလဲ..အဲ့မိန်းမ နဲ့ ဘာ ပတ်သက်လဲ.......” 

လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ခွေးသား.....ငါမေးတာဘဲ ဖြေ.....မင်းက မေးစရာ မလိုဘူး..ပစ်သတ်လိုက်ရမလား.....” 

လို့ ငေါက်ရင်း သေနတ်ဒင်နဲ့ အာမက်ရဲ့ ခေါင်းကို ထုချလိုက်သည် ။ထောင်းကနဲ အသံနဲ့ အာမက်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံကြီး ထွက်လာသည် ။

“ ဖြေလေ..အဲ့မိန်းကလေး..ဘယ်မှာလဲ.....မင်း သိကို သိရမယ်...ခွေးသား...မိန်းမ အများကြီး ယူထားရဲ့သားနဲ့ အားမရဘဲ အညွျှောင်မယား ထပ် ထားသေးတယ်..မင်း ပြောရင် ပြော..မပြောရင်..မင်း လီးကို အရင်းကနေ ဖြတ်ပစ်မယ်.....”

ဖြောက်ကနဲ ခလုပ်ဓါးတချောင်းကို ဖွင့်လိုက်သည် ။အာမက်လည်း တကယ် လုပ်မယ်မှန်း သိလို့ အသားအနာမခံဘဲ..

“ ပြောမယ်......အဲ့ မိန်းမကို သူ့ဂျမားလမ်းထဲက ခြံမှာ ဖမ်းထားတယ်......” 

လို့ ချက်ချင်းဘဲ ပြောပြသည် ။

“ သေချာတယ်နော်....ငါ သွားကြည့်လို့ မဟုတ်ဖူး ဆိုရင် မင်းကိုရော ဒီဖါသည်မလေးကိုရော အပြတ်ရှင်းပစ်မှာ.....”

အာမက်က သေချာတယ်..အမှန်ပါ..မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်....ရှစ်ခိုးပါတယ်.လို့ အထပ်ထပ် ပြောသည် ။

“ အဲ့ခြံမှာ မင်းတို့ လူ ဘယ်နှစ်ယောက် ရှိနေသလဲ.....”

“ အတိအကျတော့ မသိဘူး......သုံးလေးယောက်တော့ ရှိနိုင်တယ်......”

လူကြီးက အရင်ဆုံး အာမက်ကို ကြိုးနဲ့ တုပ်သည် ။ ပါးစပ်ကို အဝတ်စုတ်နဲ့ ဆို့သည် ။ ပြီးတော့ ဝေမီမီကျော်ကိုပါ အာမက်ကို တုပ်သလို တုပ်လိုက်သည် ။

“ ငါသွားကြည့်မယ်...မဟုတ်ရင် တကယ် ပြန်လာ သတ်မှာ.....”

လူကြီး အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်သွားသည် ။ဦးဘဖေသော်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် အာမက်ကို ပုံစံပေးခဲ့ရတာကို ကျေနပ်မဆုံး ဖြစ်နေသည် ။သူ အာမက် ဝင်သွားတဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ အချိန် စက်ဘီးလေးနဲ့ ကောင်လေးတယောက် စားစရာ အထုပ်တွေနဲ့ ရောက်လာလို့

 “ဟေ့ ချာတိတ်..ဒီအိမ် အတွက်လား..” 

လို့ မေးလိုက်သည် ။ချာတိတ်က ဟုတ်တယ်ဗျ..လို့ ဖြေတဲ့အခါ.

“ ငါ ဒီအိမ်ကဘဲ..ပေး..ပေး.....ဘယ်လောက်ကျလဲပြော....” 

လို့ မေးလိုက်သည် . .။သူတို့အိမ်အတွက် စားစရာ လာပို့တဲ့ စားသောက်ဆိုင်က ချာတိတ်ကို သူက ဒီအိမ်က ဆိုပြီး ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေးလိုက်ပြီး အိမ်ထဲကို အထုပ်တွေ ဆွဲကိုင်ပြီး စားစရာ လာပို့တဲ့ ဆိုင်အလုပ်သမား ဟန်ဆောင်ပြီး ဝင်ခဲ့သည် ။

တရုတ်တန်း လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်းပေါ်က ကစားစရာဆိုင်က ဝယ်ခဲ့တဲ့ သေနတ်အတုနဲ့ ဒီကောင့်ကို ခြောက်စားပြီး သမီးကို ဖမ်းထားတဲ့ နေရာကို သူ မေးခဲ့သည် ။သူပြောတဲ့ ဂျမားလမ်းက ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တခုသော ခြံကြီးဆီကို သူ ရောက်သွားသည် ။ ခြံရှေ့က ကားနဲ့ နှစ်ခါလောက် ဖြတ်မောင်းလိုက်ပြီး အခြေအနေကို လေ့လာ အကဲခတ်လိုက်သည် ။

ဟင်..ကားတစီး....အနီရောင်......မှောင်ရိပ်မှာ ရပ်ထားပါလား...ဘယ်သူလဲ...ဘာကောင်လဲ.......။

လမ်းဓါတ်မီးတိုင်ကလည်း ဝေးနေလို့ သည်ကား အနားမှာ မှောင်နေသည် ။သူ့ကားကို ဒီကားရဲ့ အနောက်နား ခပ်ခွာခွာနေရာမှာ ရပ်လိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ဆယ်မိနစ်...ဆယ့်ငါးမိနစ်.....မိနစ် သုံးဆယ်......။

ကားအနီရဲ့ ညာဖက်ခြမ်း တံခါး ပွင့်လာသည် ။ လူတယောက် ဆင်းလာသည် ။ မှောင်နေလို့ သူ့မျက်နှာကို သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ ။သည်လူက ကားရဲ့ အနောက်ဖက် အဖုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး တစုံတရာကို ရှာဖွေနေတဲ့ပုံ ရှိသည် ။ ကားပေါ်ကနောက်ထပ် လူတယောက် ထပ် ဆင်းလာသည် ။ စောစောက လူနဲ့ စကားပြောနေသည် ။ တခုခုကို တိုင်ပင်နေကြတဲ့ ပုံ ….     ။

သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်လိုက်တော့ ပထမ ဆင်းလာတဲ့လူကို သူ မှတ်မိသွားသည် ။ သမီးနဲ့ ကြိုက်ခဲ့တဲ့ကောင်...။ သင်္ဘောသား ဆိုတဲ့ကောင် ..။ ဟိုတနေ့က စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ သမီးနဲ့ စားနေတာ ပြန်တွေ့ရတဲ့ငတိ ။

ဟင်...ဒီကောင်လည်း ငါ့လိုဘဲ သမီးကို ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့နေရာမို့ လာချောင်းတာ ဖြစ်မယ်.....။

ဦးဘဖေသော် ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။အိမ့်ဇာသော် သည် ရေချိုးလိုက်ရလို့ အရမ်းကို လန်းဆန်းသွားသည် ။ရေချိုးခန်းထဲက အထွက်မှာ ရုတ်တရက် ဗစ်တာညိုဝင်းကို တွေ့လိုက်ရလို့ အိမ့် လန့်သွားသည် ။

“ ဟင်...နင်....နင်..ဘာလာလုပ်တာလဲ.....”

“ ဟင်းဟင်း.....လေသံက မာလှချည်လား....အိမ့်ရယ်....မင်းဟာ ငါ့ရဲ့ အကျဉ်းသား ဆိုတာလည်း မမေ့နဲ့အုံး....”

“ ဘာ..အကျဉ်းသား..ဟုတ်လား......ဒီလို လုပ်တာတွေ...တနေ့ နင် ထောင်ထဲရောက်လိမ့်မယ်ဟဲ့...နင် မသိဘူးလား....”

“ အိမ့်..ဒေါသကို လျော့..ငါလိုချင်တာတွေကို မင်း အေးဆေး ပေး.......မင်း အသားလည်း အနာ မခံနဲ့....ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား..မုဒိန်းကျင့်တာ ခံရတော့မယ် ဆိုရင် အရိုက်အနှက်လည်း မခံရအောင်....စုတ်ပြဲပွန်းပဲ့တာတွေလည်း မဖြစ်ရအောင် အသာတကြည် လိုတာကို ပေးလိုက်သင့်တယ် တဲ့..ဘယ်သူ ပြောတဲ့ အဆိုအမိန့်လည်းတော့ ငါ မသိဘူး …..    ကောင်းတဲ့ အကြံဉာဏ်ဘဲ အိမ့်..ဘာလို့ အသား အနာခံမလဲ.......အင်း..အိမ့်ကပုလွေမှုတ်တာ တအားတော်တယ်...ကောင်းတယ် လို့ အပြင်လောကမှာ နံမည်ကြီးတယ်....ငါကတော့ အမှုတ်မခံရဲဘူး..တော်ကြာ အိမ့်က ကိုက်ဖြတ်လိုက်မှ....ဟင်းဟင်း.....တုံးတိလေးနဲ့ ဘဝဆုံးသွားမယ်......ဟင်းဟင်း...”

“ အံမာ......နင်ကများ.....စမ်းကြည့်လေ....အသက်ချင်း လဲပစ်လိုက်မယ်.  . . .”

ပြောသာ ပြောလိုက်ရတယ် ...။အိမ့် ဘယ်လို ဖြစ်မှန်း မသိဘူး ...။ ခေါင်းတွေ မူးတူးတူးနဲ့ ဇက်လည်း လေးလံလာသလို..အိပ်ချင်လာသလိုလို ။

“ အိမ့်..မင်း စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ် မပါတော့ပါဘူးကွာ....မင်း လှုပ်ရှားမှုတွေ လေးလံလာပြီလေ.....မင်း အတွက်ငါ့တပည့်တွေ ထားပေးထားတဲ့ လဖက်ရည်ကို ဓါတ်ဘူးထဲက မင်း ယူသောက်လိုက်တယ် မဟုတ်လား.အဲ့ထဲမှာ ငါ ဆေးခပ်ထားတယ်...မူးယစ်ဆေး တမျိုးပေါ့ကွာ.......မင်း အသိတရားတော့ ရှိနေပေမယ့် ဘာမှ မပြောနိုင် မလုပ်နိုင် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်.........ဟားဟား......ငါ့စိတ်ကြိုက် မင်းကို ဖြုတ်ဖို့လေ.........”

အိမ့်လည် အနားကပ်လာတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကို ရိုက်ပစ်လိုက်ဖို့ လက်ကို မြှောက်လိုက်တယ် ။ ဟင်..လက်က မြှောက်လို့ မရဘူး ။ ခြေထောက်နဲ့ လှမ်း ကန်လိုက်တယ် ။ ခြေထောက်က မလို့ မရဘူး ။သူ..သူ...အိမ့်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ် ...။ကုတင်ပေါ်ကို ….     ။

အို . . . ။

အိမ့် ပတ်စည်းထားတဲ့ အမွှေးပွ မျက်နှာသုတ် တဘက်ကို သူ ဆွဲဖြုတ် ပစ်လိုက်တယ် ..။

အယ်....အိမ့်..ဗလာကျင်းသွားပြီ ….      ။

သူက ပြုံးစိစိနဲ့ အိမ့်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်နေတယ် ။ ပါးစပ်ကလည်း ယုတ်ယုတ်မာမာတွေ ပြောနေတယ် ။ အိမ့် ဘာမှ သူ့ကို မလုပ်နိုင်ဘူး ။ သူကတော့ အိမ့်ကို စလုပ်ပြီ ။ အိမ့်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူ စကိုင်တယ် ။ ဆုပ်တယ် ။ ညှစ်တယ် ။

“ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပစ္စည်း....” 

လို့ သူ ပြောလိုက်ပြီး အိမ့်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို သူ စိတ်ကြိုက် ကိုင်တယ် ။ ညှစ်တယ် ။ ပါးစပ်နဲ့ နို့သီးလေးတွေကို စို့တယ် ။ သူ့လျာကြီးနဲ့ မွှေ့တယ် . .။ ယက်တယ် ။အိမ့် သူလုပ်သမျှကို ခံနေရတယ် ။ နို့တွေကို သူ စိတ်တိုင်းကျ ရန်ရှာပြီးတဲ့ အချိန် သူ အိမ့်ရဲ့ ကိုယ် အောက်ပိုင်းကို လုပ်ပြီ ။ အိမ့်ပေါင်ကြားကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ စမ်းကိုင်နေတယ် ။ ပွတ်နေတယ် ။ အရသာ ခံနေတယ် ။

အိမ့် စောက်ဖုတ်ကို အစုန်အဆန် လိုင်းဆွဲနေတယ် ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူ နှစ်ချပ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်နေတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေ စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို ထိုးသွင်းလာတယ် ။

“ အိုး........ဟင်း......”

သူက 

“ အင်း..ဒီအချိန်ဆိုရင်တော့ မင်းကို ပုလွေကိုင်ခိုင်းလို့ ရလောက်ပြီ..မင်းမှာ ငါ့လီးကို ကိုက်ဖြတ်နိုင်တဲ့စွမ်းအင် မရှိလောက်တော့ဘူး....” 

လို့ တီးတိုး ရေရွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ အိမ့်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လိင်တန်ကို ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။

“ ဟ.ဟစမ်း..နင့်ပါစပ်......”

အိမ့်ပါးလေးတွေကို တဆတ်ဆတ် ရိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ အိမ့်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်မိရက်သားဖြစ်နေတယ် ။ သူ့အမိန့်တွေကို အလိုလို နာခံမိနေတယ် ။ ပါးစပ်လည်း ဟပေးလိုက်ရော ဒစ်ကားကားနဲ့ သူ့လိင်တန်ကြီး အိမ့်ပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာတယ် ။ ပါးစပ်နဲ့ အပြည့်ဘဲ ...။

“ စုတ်..စုတ်လိုက်..အိမ့်..လီးကို စုတ်..စုတ်လိုက်..စုတ်လိုက်........”

အိမ့်လည်း သူ့လီးရှည် တုတ်တုတ်ကြီးကို စုတ်ပေးနေမိပြီ ။

“ အား...ကောင်းတယ်...စုတ်..စုတ်....အိုး........စုတ်..စုတ်........အား......ရှီး.....အား...ရှီး.......”

သူက အိမ့်ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးညှောင့်လာတယ် ။သူ့လက်တွေကတော့ အိမ့်ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်နေတယ် ။ ညင်ညင်သာသာ ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ညှစ်နေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ရမက်ကြီးကြီးနဲ့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်နေတာ ။ အိမ့်လည်း ဆေးမိထားတာမို့ သူ့ လုပ်ရပ်တွေကို သိသာသိ ပြန် မတုံ့ပြန်နိုင်ဘဲ ခံနေရတယ် ။ တော်တော်ကြာအောင် အိမ့်ပါးစပ်ပေါက်ထဲကို သူ လိုးထည့်နေပြီး

“ အင်း..မင်းကို လိုးတော့မယ်.....စောက်ဖုတ်ကိုရော ဖင်ပေါက်ကိုရော.....” 

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ အိမ့်ပါးစပ်ထဲက သူ့လီးတန် တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို သူ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ် ။

“ အိမ့်ဇာသော် .... ဖင်ကုန်းလိုက်.....” 

လို့လည်း ပြောလိုက်တယ် ။ အိမ့်လည်း နှေးကွေးနေတယ် ။ သူက စိတ် မရှည်တော့ဘဲ..“ ဟဲ့ကောင်မ..ဖင်ကုန်းဆို ကုန်းလိုက်လေ...ဘာ ကြာနေတာလဲ”

လို့ ဒေါသတကြီး အော်လိုက်ရင်း အိမ့်ဖင်တလုံးကို ဖျန်းကနဲ မြည်အောင် လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက်တယ် ။

“ အိုး.....”

အိမ့်လည်း လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်တယ် ။ သူက အိမ့် အနောက်တည့်တည့်ကနေ ဖင်ကြားကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ စမ်းပွတ်လိုက်တယ် ။ စအိုပေါက်လေးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ် ။

“ နင်..ဖင်လိုးခံဘူးတယ် မဟုတ်လား.....”

အိမ့်လည်း စအိုပေါက်လေးကို သူ ပွတ်နေတာကို ခံနေရတဲ့ အချိန် စိတ်က အဲဒီကို ရောက်နေလို့ သူ မေးလိုက်တာကို ချက်ချင်း ပြန်မဖြေဖြစ်မိဘူး ။

“ စောက်ကောင်မ..နင့်ကို မေးနေတယ်လေ..ဖင်လိုး ခံဘူးတယ် မဟုတ်လား.....” 

လို့ သူ အသံမာမာနဲ့ ထပ်မေးတယ် ။ အိမ့်လည်း.

“ ခံဘူးတယ်....” 

လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

“ ဖင်ကိုရော စောက်ပတ်ကိုရော တကြိမ်ထဲမှာ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကော အလိုး ခံဘူးလား.....”

လို့  အိမ့် ဖင်ပေါက်ဝကို သူ တံတွေးတွေ ထွေးချရင်း ..ထပ် မေးတယ် ။

“ ဟင့်အင်း.မခံဖူးဘူး......” 

လို့ အိမ့် ချက်ချင်းဘဲ ပြန် ဖြေလိုက်တယ် ။သူ့လက်မက အိမ့် စအိုပေါက်ထဲကို အသွင်းအထုတ်လေးတွေ လုပ်နေတယ် ။ သူ့တံတွေးတွေကြောင့် အိမ့် ခံနိုင်တယ် ။ သူ့နောက် လက်တဖက်က အိမ့် စောက်ဖုတ်ထဲကို နှိုက်ကစားနေတယ် ။

“ နင် ယောကျ်ားတွေနဲ့ လိုးတဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးပေမယ့် နင့်စောက်ဖုတ်က မပျက်စီးသေးဘူး.....အင်း..ငါ့လီးနဲ့ တွေ့ရင်တော့ နင့် စောက်ဖုတ် ပြဲဖို့သာ ပြင်ပေတော့..” 

လို့ ပြောလိုက်ရင်း အိမ့်ကိုယ်ပေါ်ကို ခွလိုက်ပြီး သူ့လိင်တန် တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ အိမ့် စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ် ။

“ အိုး . . . ”

ဦးဘဖေသော်ကို တွေ့လိုက်တော့ ကိုကြီးစိုး 

“ ဟင်..အန်ကယ်.....ဘာလာလုပ်လဲ..အိမ့်ကို လာရှာမလို့လား....” 

လို့ မေးလိုက်တယ် ။

“ အေးကွ..မင်းကကော....အိမ့်ကို လာကယ်ထုတ်မလို့လား..” 

လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြန်မေးလိုက်တယ် ။

“ ဟုတ်တယ်..အန်ကယ်..အိမ့်ကို ဒီခြံထဲမှာ ဖွက်ထားတယ် လို့ သိရလို့ပါ....” 

လို့ကိုကြီးစိုးက ဖြေတယ် ။

“ ဒါက ကိုတင်အောင်စိုး.....အန်ကယ်....သူက အရင်က ဖိုက်တာ တယောက်.....ဂိုဏ်းစတားဟောင်း တယောက်ပေါ့..ထောင်က ထွက်လာတာ မကြာသေးဘူး..ကျနော့်ကို ကူညီဖို့ တောင်းပန်ပြီးခေါ်လာတာ.....” 

လို့ သူနဲ့ ပါလာတဲ့ လူကို ဦးဘဖေသော်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။တင်အောင်စိုး ဆိုတဲ့လူက အရပ်မြင့်မြင့် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နဲ့ မျက်နှာမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် အမာရွတ်ကြီးနဲ့ ...။

“ အန်ကယ် ကားနားဘဲ စောင့်နေပါလား..ကျနော်နဲ့ ကိုတင်အောင်စိုးတို့ အထဲ ဝင်ပြီး အိမ့်ကို ခေါ်ထုတ်လာမယ်.....အန္တရာယ် များလို့ ပြောတာပါ . . . ” 

လို့ ကိုကြီးစိုးက ပြောလိုက်တယ် ။

“ မနေဘူးကွ..ငါ့သမီးအတွက် ငါလည်း ပါမှာပေါ့....ဘာဖြစ်ဖြစ် သောက်ဂရု မစိုက်ပါဘူး......” 

လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ကိုကြီးစိုးလည်း ဘာမှ ထပ် မပြောတော့ဘူး ။ ဒီဘဲကြီးက ဘူးဆို ဖရုံမသီးတဲ့ ဘဲကြီး ဆိုတာ သူ သိပြီးသားလေ ။သံတုတ်တွေ ဓါးရှည်တွေ ကိုင်ပြီး ကိုတင်အောင်စိုး ဆိုတဲ့ ထောင်ထွက် ဂိုဏ်းစတားဟောင်းကြီးက ရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ခြံကြီးနားကို ကပ်သွားကြတယ် ။ ကိုကြီဒစိုးနဲ့ တင်အောင်စိုးသည် ခြံကြီးကိုအကြိမ်ကြိမ် လေ့လာပြီးနေပြီးမို့ ဘယ်နေရာကနေ ခြံစည်းရိုးကို ကျော်ဝင်လို့ ရမလဲ ဆိုတာ သိနေပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ခြံထဲကို အဲဒီနေရာကနေ ဝင်ကြဖို့ ကြိုးစားကြပါတယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း သူတို့ အနောက်က လိုက်တာမို့ သိပ် ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိဘဲ ခြံထဲကို ရောက်သွားရပါတယ် ။

ခြံအလည်ခေါင်မှာ ရှိနေတဲ့ တိုက်အိုကြီး ပတ်ပတ်လည်မှာဘဲ မီးထွန်းထားပြီး ခြံထဲမှာ မီး မရှိဘူး ။ သူတို့ သုံးယောက် တိုက်အိုကြီး အနားကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် သူတို့ဆီကို လူနှစ်ယောက် ရောက်လာတယ် ။ လက်ထဲမှာ ကင်ဒိုဓါးတွေ ကိုင်ထားတယ် ။

“ ဟေ့..မင်းတို့ ပိုင်နက် ကျူးလွန်နေတယ်ကွ.....ခု ချက်ချင်း ဒီခြံထဲက ပြန်ထွက်ကြ..တတ်နိုင်ရင် သွေးထွက်သံယိုတွေ မဖြစ်ချင်ဘူးကွ......” 

လို့ တယောက်က ပြောတယ် ။ ကိုတင်အောင်စိုးက ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့ကို လက်နဲ့သူ့ အနောက်မှာ နေဖို့ အချက်ပြပြီး သည် လူနှစ်ယောက်နဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်တယ် ။

“ ငါတို့ မင်းတို့ ဖမ်းထားတဲ့ မိန်းကလေးကို လာခေါ်တာ..အသာတကြည် ထုတ်ပေးကြရင် သွေးထွက်သံယို မဖြစ်ဖူးပေါ့..မင်းတို့လည်း အသက်ရှင်ရက်နဲ့ ဆက်နေနိုင်မှာပေါ့ကွာ.....”

တင်အောင်စိုးက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတဲ့ ငှက်ကြီးတောင်ကို ဝေ့ပြရင်း ပြောလိုက်တာပါ ။ကင်ဒိုဓါးရှည်ကိုင် လူနှစ်ယောက် ထဲက တယောက်က 

“ မင်းဘဲ မသာပေါ်မလား..တို့ဘဲ မသာပေါ်မလား..တချီတမောင်းလောက် စမ်းကြည့်လိုက်လေ....” 

လို့ ပြောရင်း “ ကျား.....” လို့ ဟစ်ကြွေးလိုက်ရင်း ပြေးဝင် ခုတ်လိုက်တယ် ။ရုတ်တရက် လျှပ်တပျက် ဖြစ်ပေမယ့် ထောင်ထွက်ကြီး တင်အောင်စိုးက မြန်ဆန်စွာနဲ့ တုံ့ပြန် လိုက်ပါတယ် ။ ခြေတလှမ်း နောက်ဆုတ် လို့ ရှောင်လိုက်ရင်း သည်လူရဲ့ ဓါးကို သူ့ဓါးနဲ့ ခတ်ထုတ် ပစ်လိုက်တယ် ။ သံမဏိဓါးချင်း ထိခတ်မှု အသံ ချွမ်းကနဲ မြည်သွားတယ် ။ တင်အောင်စိုးက အတင်း ဝင်ခုတ်တယ် ။ မြန်မာဓါးနဲ့ ဂျပန်ဓါးတွေ ထိတွေ့ကုန်ပြီ ။ ကျန်တဲ့တယောက်ကလည်း “ ယား...” လို့အော်ဟစ်ပြီး တဖြောင့် ဝင်ထိုးတယ် ။ တင်အောင်စိုးက တကယ့် ကျွမ်းကျင်တဲ့ဓါးသမားတယောက် ဘဲ ..။

နှစ်ယောက်နဲ့ တယောက် ခုတ်ကြတာ တချွင်ချွင် တချွမ်းချွမ်းနဲ့ မြန်ဆန်လွန်းလို့ ဦးဘဖေသော်နဲ့ ကိုကြီးစိုးတို့ ဓါး မထိအောင် အနောက်ကို ဆုတ်နေကြရတယ် ။ တင်အောင်စိုးက ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားပြီး ဖိနပ်မပါတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ကင်ဒိုဓါးသမား နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကန် ဓါးနဲ့ ခုတ် ကျွမ်းပစ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတာတွေက သိုင်းကား တကားကို ကြည့်နေရသလိုဘဲ ။မကြာလိုက်ဘဲ တင်အောင်စိုးကြီးရဲ့ ဓါးဦးက တဖက် ဓါးသမားရဲ့ လည်မြိုကို ထိုးဖေါက်သွားပြီး သွေးတွေ ဖြာကနဲ ပန်းထွက်သွားတာကို ဦးဘဖေသော်နဲ့ကိုကြီးစိုးတို့ မြင်လိုက်ကြရသည် ။ သူ့အဖေါ်

လည်မြိုကို ဓါးစိုက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျန်တဲ့ ဓါးသမားသည် ရုတ်တရက် ကြောင်ပြီး မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်နေတဲ့ အချိန် တင်အောင်စိုးရဲ့ ငှက်ကြီးတောင်က သူ့ဝမ်းဘိုက်ကို ရွှပ်ကနဲ ခွဲပစ်လိုက်တယ် ။ အူတွေ အထွေးလိုက် ထွက်ကျလာတာကို မြင်လိုက်ကြရတယ် ။ ဓါးသမား ပါးစပ်ကြီး ပွင့်ဟပြီး သူ့အူတွေ ကလီစာတွေကို လက်နဲ့ ပွေ့ရင်း လဲကျသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ တောက်..မလုပ်ချင်လို့ ပြောတာဘဲ..မရဘူး....” 

လို့ တင်အောင်စိုးက အလောင်းတွေအပေါ်ကို တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။မရှုမလှ သေပွဲဝင်သွားတဲ့ ဓါးသမားတွေ ကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့ သုံးယောက်သည် တိုက်အိုကြီးထဲကို ပြူတင်းပေါက်တပေါက်ကနေ ဝင်လိုက်ကြပါတယ် ။

“ တိတ်ဆိတ်နေတာ..ဘယ်သူမှ ရှိပုံ မရဘူးကွ.....” 

လို့ ဦးဘဖေသော်က တီးတိုး ပြောလိုက်တယ် ။တင်အောင်စိုးကြီးက ဓါးကြီး ဝင့်ပြီး တခန်းဝင် တခန်းထွက် လိုက်ရှာဖွေနေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့လည်း သံတုတ်တွေ အသင့်ကိုင်ပြီး သူ့အနောက်က လိုက်ကြတယ် ။တိုက်အိုကြီး အနှံ့ လိုက်ရှာကြပေမယ့် အိမ့်ဇာသော်ကို မတွေ့ကြဘူး ။

“ တောက်...ခွေးသား အာမက်..ငါ့ကို ညာတယ်....”

ကိုကြီးစိုးက အခန်းတခန်းမှာ တွေ့လိုက်တဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ပင်တီလေးကို ကောက်ယူ နမ်းရှုလိုက်ပြီး...

“ ဒါ အိမ့်ရဲ့ ပင်တီ အန်ကယ်...သူ့အနံ့ကို ကျနော် မှတ်မိတယ်.....” 

လို့ ပြောလိုက်လို့ ဦးဘဖေသော်လည်း မျက်နှာကြီး နီရဲတွတ်ပြီး..

“ ဟေ့ကောင်..ဘာလို့ ငါ့လာပြောတလဲ..” 

လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တယ် ။ 

“ ဆောရီး..အန်ကယ် ” 

လို့ ကိုကြီးစိုးက ပြန်ပြောတယ် ။တင်အောင်စိုးက 

“ နေရာ ပြောင်းလိုက်တာဘဲ ဖြစ်မယ်.....” 

လို့ မှတ်ချက် ချတယ် ။

“ ကဲ သမီးကို ဘယ်မှာ ထားမလဲ ဆိုတာ ဒို့ ထပ် စုံစမ်းကြရမယ်...”

လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြောလိုက်ပါတယ် ။အိမ့်ဇာသော်လည်း ဆေးတန်ခိုးကြောင့် ဗစ်တာညိုဝင်း ခိုင်းသမျှကို လုပ်မိနေသည် ။ သူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပေးရတဲ့အခါ သည် ကောင်က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးထဲကို တံတွေးတွေ ပျစ်ကနဲ ပျစ်ကနဲ ထွေးထည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူ့ညာလက်ခုပ်ထဲကိုလည်း တံတွေးတွေ တဖွတ်ဖွတ် ထွေးထည့်ပြီး သူ့လိင်တန်ထိပ်ခေါင်းပိုင်းကို သည် တံတွေးတွေနဲ့ နယ်ဖတ် လိမ်းကျံလိုက်သည် ။

သူ့လီးတန်ကြီး စအိုပေါက်ထဲကို ဗျိကနဲ ဝင်လာတော့ အိမ့်လည်း “ အိုး..”လို့ လန့်ပြီးအော်မိလိုက်တယ် ။ သူက တဟဲဟဲ သဘောကျပြီး သူ့လီးကြီးကို ဆက်ဖိသွင်းတယ် ။တထစ်ထစ်နဲ့ လီးကြီး အိမ့် ဖင်ပေါက်ထဲကို တိုးတိုးဝင်နေတယ် ။

“ ဘယ်လိုလဲ..အိမ့်ဇာသော်....ဖင်ခံရတာ ကောင်းလား......”

အိမ့်က ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ တအင်းအင်းနဲ့ဘဲ ညည်းနေတော့ အိမ့်ရဲ့ ဖင်တုံးတွေကိုဖျန်းကနဲ ဖျန်းကနဲ ရိုက်ထည့်တယ် ။

“ အင်း..ကောင်း..ကောင်းတယ်...” 

လို့ ဖြေလိုက်ရတယ် ။သူ အိမ့်ဖင်ထဲကို တချက်ချင်းလိုးထည့်နေတယ် ။ 

“ နင်က ခုအချိန်က စပြီး ငါ့ကို ဖင်လိုးခံရမယ့် လီးစုတ်ပေးရမယ့်ငါ့ လိင်ကျွန်မတယောက် ဖြစ်သွားပြီ ..အိမ့်....” 

လို့လည်း ပြောလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲက လီးကို ပွပ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အိမ့်ကို စုတ်ခိုင်းပြန်တယ် ။ အိမ့်လည်း သူကျေနပ်အောင် လီးထိပ်ပိုင်း ဒစ်လုံးကြီးကို စုတ်ပေးရတယ် ။

“ စိတ်ပါလက်ပါ ..စုတ်စမ်း...စုတ်..စုတ်...အရင်းအထိ ငုံလိုက်ပြီးစုတ်...အိုး..ဟင်း....ဟင်း...အား...စုတ်....ကောင်း..ကောင်းတယ်....စုတ်...စုတ်.......”

စုတ်နေတဲ့ ကြားက သူ့လီးကြီးကို အိမ့် ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်ပြန်တယ် ။ပုဂံပြားထဲမှာ နောက်ဆုံး ကျန်နေတဲ့ ငါးပေါင်း အဖတ်လေးကို ခက်ရင်းနဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ထည့်လိုက်တဲ့ အချိန်ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်နေတဲ့ စားပွဲထိုး ကောင်မလေးက သူ့အနားကို တိုးလာပြီး  

“ ဘာ ထပ်မှာမလဲ..သူဌေး...”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းက သူမ မေးတာကို မဖြေဘူး ။ သူ့အရှေ့ စင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လေးကို တလှုပ်လှုပ် လုပ်ပြီး သီချင်းဆိုနေတဲ့ ကောင်မလေးကိုဘဲ အာရုံစိုက်နေသည် ။

သည် အဆိုတော်မလေးကို သူ စိတ်ဝင်စားနေသည် ။ အသစ်ကလေး ။ တော်တော် လန်းတဲ့ အလန်းလေး ။ဒီဆိုင်ကို တာဝန်ယူဖို့ သူ ခိုင်းလိုက်တဲ့ သူ့တူ ဂျယ်ရယ်လ် ရှာတွေ့လာတာ ။ အသံကောင်းတယ် ။ ဆိုတတ်တယ် ။ သို့ပေမယ့် ချို့တဲ့နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် မိသားစုကနေ ပေါက်ဖွားလာတာ ။ မြေတောင်မြှောက်ပေးမယ့်လူ လိုအပ်နေတယ် ။ကောင်မလေး က ပစ္စည်းကောင်းလေး ။ဒါမျိုးဆို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့က သိပ်ကြိုက်ပေါ့ ။တင်ပေးမယ်..နံမည်ကျော်ရစေမယ်...ဝါးလည်း ဝါးမယ် . . ။

သူရောက်နေတာက သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံး အသစ် ဖွင့်လိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင် ။အိမ့်ကို စိတ်ကြိုက် ဗျင်းပြီး ဖြုတ်ပြီး ရေချိုး အဝတ်လဲပြီးတဲ့ အချိန် သူ့လက်ထောက် မူဆာက 

“ ဘော့စ်....( အရိပ်ပြာ ) ကို သွားဖို့ မမေ့နဲ့အုံးနော် ..ဘော့စ်သွားကြည့်ပြီး မှတ်ချက်လေး ပေးစေချင်တယ် တဲ့..ဂျယ်ရယ်လ်က ဘော့စ်ကို သတိပေးပေးဖို့ မှာထားပါတယ် ...” 

လို့ လာပြောလို့ သတိပေးလို့ သူ လာခဲ့တာ ။သူ့လုပ်ရပ်တွေက ရမ်းထား ကြမ်းထားတာတွေ ရှိခဲ့လို့ ဘယ်သွားသွား ဘော်ဒီဂတ် တွေနဲ့ သွားနေရသည် ။မူဆာ အပါအဝင် သူ့လူ ငါးယောက်က သူ့ကို ခြံရံပြီး ( အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင် ) ကို သူ ကား၂စီးနဲ့ သွားသည် ။ဂျယ်ရယ်လ်က သူ့ကို သည် အဆိုတော်မ အလန်းလေးကို တွေ့စေချင်လို့ သူစားနေတဲ့ အရှေ့မှာ သီချင်းဆိုခိုင်းလိုက်ပြီး ပြသည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ..အန်ကယ်လေး....ကြိုက်လား......”

သူက ဂျယ်ရယ်လ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ မင်းကလည်း .သိသားနဲ့...ငါ့အကြောင်း . . ”

လို့လည်း ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ဂျယ်ရယ်လ်က

“ အန်ကယ်လေး သဘောကျ ချင် ကျမယ် ဆိုပြီး သည် အလန်းလေးကို ဂျယ်ရယ်လ်က မထိဘဲ ရှယ် ထားထားတယ်.....အန်ကယ်လေးအတွက် သန့်သန့်လေး..ဖြစ်အောင်.......” 

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ဗစ်တာညိုဝင်း တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်သည် ။

“ ဂျယ်ရယ်လ် . . ”

“ ဗျာ..အန်ကယ်လေး . . . ”

“ မင်း..အေတော့ အကိုက်မခံရသေးဘူး မဟုတ်လား...”

“ ဟာ..အန်ကယ်လေးကလည်း..မကိုက်ပါဘူး...”

“ ဟားဟားဟားဟား...မင်းက စော်အလန်းတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေလို့ပါ.......ဟားဟားဟား........”

ဂျယ်ရယ်လ်သည် သူ့အမကြီးက မွေးတဲ့ သူ့တူလေး ဖြစ်သည် ။

“ ဂျယ်ရယ်လ်.....”

“ ဗျာ..အန်ကယ်လေး . .”

“ ဒီတယောက် ကော ဘယ်လိုလဲ......”

“ ဗျာ....”

သူက မလှမ်းမကမ်းမှာ သူ ဘာလိုမလဲ စောင့်ကြည့်ပေးနေတဲ့ စားပွဲထိုးမလေးကို ပြပြီး မေးလိုက်တာ ။ ဂျယ်ရယ်လ်က ပထမ ကြောင်နေသည် ။ သဘောမပေါက်ဘူး ။

“ အော်....အာ..အန်ကယ်လေး ...ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ.....ဖြုတ်ချင်လို့လား . .”

“ မင်းက ငါ က ဘာလုပ်ချင်တယ် ထင်လို့လဲ....စောင်မကြည့်ရှု ချင်လို့ပေါ့ကွ..စောင်ခြုံထားတာလေးကို မလှန်လိုက်ပြီး အာပုံလေးကို ကြည့်ချင်လို့...ဟီးဟီး.....”

သူ သောက်တာ များနေပြီမို့ လျာလေး အာလေး စဖြစ်လာပြီ ။ဂျယ်ရယ်လ်က ပြုံးလိုက်သည် ။

“ ဟ...ကောင်လေး....မင်း ပြုံးလိုက်တဲ့ ပုံက ငါတို့ ငယ်ငယ်က ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ ပလေးဘွိုင်းသန်းနိုင် ပြုံးတဲ့ပုံ

မျိုးကွ..အင်း ခုမှ သေသေချာချာ ကြည့်မိတယ်...မင်းက ကလေးဘွိုင်းသန်းနိုင်နဲ့ တော်တော် တူတာဘဲ...သူငယ်ငယ်က ရုပ်ကို ပြောတာပါ.....”

“ ဟာ..အန်ကယ်လ်လေးက မြှောက်နေပြန်ပြီ....ဘာစားမလဲ....ဟီး.....ကဲ အန်ကယ်လေးက သည် ချာတိတ်မကိုစိတ်ဝင်စားနေလို့လား..ရတယ်လေ....သူက ကျနော် ခန့်ထားတာဘဲ..နံမည်က သဒ္ဒါလွန်း...တဲ့...”

“ ဟားဟား...သဒ္ဒါလွန်း...ဟုတ်လား.....ဟားဟားဟား....ကြိုက်သွားပြီ....နံမည်လေးကို..ဘာလဲကွ..ဒါလေးက မင်းနဲ့ကော လွတ်ရဲ့လား....မင်းက လက်က သွက်သွက်နဲ့....ဟားဟားဟား.....”

“ ဟီး..အန်ကယ်လေးကလဲ......ဘမျိုးဘိုးတူ ...ပေါ့....ကဲ...အန်ကယ်လေး သူ့ကို တွေ့ချင်ရင် ..ကျနော့်ရုံးခန်းထဲကို သွားလိုက်..ကျနော် စီစဉ်လိုက်မယ် ...”

“ ဟ...တကယ်လား....”

“ တကယ်ပေါ့..အန်ကယ်လေးရဲ့...ကဲ..လာလာ..ရုံးခန်းဆီ သွားရအောင် . . .”

မကြာခင် ဂျယ်ရယ်လ်ရဲ့ ရုံးခန်းလေး ထဲကို စားပွဲထိုး ကောင်မလေး သဒ္ဒါလွန်း ရောက်လာသည် ။ဂျယ်ရယ်လ်က ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ သဒ္ဒါလွန်းကို မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ သူ့အန်ကယ် ဆိုတာရယ်..ဒီဆိုင်ကို ပိုင်တဲ့ဘောစိ ဆိုတာရယ်ကိုလည်း သဒ္ဒါလွန်းကို ပြောပြလိုက်သည် ။ သဒ္ဒါလွန်းသည် မီးလင်းလင်းထဲမှာ တွေ့ရတော့ စောစောကထက်တောင် ပို လှတယ် ဆိုတာကို ဗစ်တာညိုဝင်း သိလိုက်ရသည် ။

သဒ္ဒါလွန်းကို တအား ကြိုက်သွားသည် ။ မခံချင်စိတ်နဲ့ အိမ့်ကို ဖမ်းခေါ် လှောင်ချုပ်ထားခဲ့ပေမယ့် အိမ့်လို လှတဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ မိန်းမတွေက ဒီ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တပုံကြီး လေ ။ သူ့လို ငွေကို ရေလို သုံးနိုင်တဲ့ ဘော်စိတယောက် အနေနဲ့က မိန်းမ မရှားဘူး ။ ခုဘဲ ကြည့်လေ ။ သွားရင်းလာရင်း စားရင်းသောက်ရင်း အလှလေး တယောက်ကို တွေ့နေပြီ ။

ဂျယ်ရယ်လ်က သူနဲ့ သဒ္ဒါလွန်းကို ရုံးခန်းထဲမှာ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားသည် ။သဒ္ဒါလွန်းကလည်း ဗစ်တာညိုဝင်းကို ဘောစိ အကြီးစားကြီးမှန်း နဂိုထဲက သိပါသည် ။ အပြင်က စားသောက်ခန်းမှာ သီချင်းဆိုနေတာကို ထိုင်ကြည့်ရင်း ညနေစာ စားနေကထဲက တပည့်တပန်းတွေ ခြံရံပြီး လူတကာက ရိုသေပြနေကြတာကို သဒ္ဒါလွန်း တွေ့နေကထဲက သည်ဘဲက တကယ့် ဟိုင်းဘော့စ် တယောက် ဆိုတာ ပေါက်ပြီးသားပါ ။

မူးနေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သဒ္ဒါလွန်းကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဖက်ရင်း ပါးကလေးကို စပြီး နမ်းသည်။သဒ္ဒါလွန်းကလည်း 

“ အို....ဘော့စ်....သဒ္ဒါ ရှက်တယ်ကွာ....” 

ဆိုပြီး ရှောင်တိမ်းသည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း 

“ မင်းလေးကို ကိုယ်က မြင်မြင်ခြင်း ကြွေသွားတာ..သိလား....မင်းကို တအား စွဲလန်းသွားပြီ.....” 

လို့ ပြောရင်း သူမနှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို စုတ်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။ဒီအချိန်မှာ ရုတ်တရက် အပြင်ဖက် စားသောက်ခန်းဖက်ဆီက ကျယ်လောင်တဲ့ ဒိုင်းကနဲ သေနတ်ပစ်သံတချက်ကို ကြားလိုက်ရလို့ ဗစ်တာညိုဝင်း လန့်သွားပြီး သဒ္ဒါလွန်းကို ဖက်ထားရာက မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်တာလဲ......”

ဆူညံအော်ဟစ်သံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။ ဝုန်းကနဲ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ ဂျယ်ရယ်လ် ဝင်လာသည် ။ သူ့ဘိုက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ရင်း ။ မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့လို့...“ အန်ကယ်လ်လေး......လူတွေ..လူတွေ......အန်ကယ်လေးကိုသတ်ဖို့ လာလို့ ကျနော်တို့ လူတွေနဲ့ ဖိုက်ကုန်ပြီ.....ကျနော့်ကို ဓါးနဲ့ အထိုး ခံလိုက်ရတယ်....” လို့ ပြောပြီးရုံးခန်း တံခါးကို အထဲကနေ သော့ပိတ် ဂျက်ချသည် ။

“ ဟာ...သွေးတွေ..သွေးတွေ.....မင်း..မင်း ဆေးရုံသွားမှ ဖြစ်မယ်......”

“ လတ်တလော..သူတို့ဖက်က လူများတယ်....ဒီမှာတောင် စိတ်မချရဘူး...အနောက်ပေါက်ကနေ လစ်ရင် ကောင်းမယ်.......”

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ဂျယ်ရယ်လ်နဲ့ သဒ္ဒါလွန်းနဲ့ အတူ စားသောက်ဆိုင် အနောက်ဖက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားနဲ့ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်ခဲ့သည် ။ အခုမှ စဖွင့်တဲ့ သူ့ရဲ့ အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင်သည် အတော့ကို ပျက်စီးသွားသည် ။ သူ အိမ့်ကို ဖမ်းထားတယ် ဆိုတာကို သိသွားတဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က တပည့်လက်သားတွေနဲ့ သူရှိနိုင်တဲ့ နေရာတွေကို လိုက်ရှာလို့ သည်ဆိုင်ကို ရောက်လာတဲ့ အခါ သူ့တပည့်တွေနဲ့ အသေအကြေ သတ်ပုတ်ကြတာ ။ ခုတ်ကြထစ်ကြ ပစ်ကြခတ်ကြရင်း နှစ်ဖက်စလုံး ထိခိုက်ကုန်သလို ဆိုင်လည်း ပျက်စီးသွားရသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း အိမ့်ကို ပြန်လွှတ်လို့လည်း မဖြစ်ဘူး ။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ မသိဘူး ။ အိမ့်ရဲ့ အဖေကြီးကလည်း သူ့တပည့် အာမက်ရဲ့ ကီပင်အိမ်ကို ဝင်ကြမ်းသွားတယ် လို့ အာမက်က ဖုန်းဆက် ပြောနေတုံးမှာဘဲ ဂျမားလမ်း ခြံထဲက တပည့်တယောက်ကလည်း အဲဒီကိုလည်း အိမ့်ရှိမလား လာရှာရင်း ခုတ်ကြထစ်ကြတာ သူ့လူ နှစ်ယောက် လျောသွားတယ် ဆိုတာကို သတင်းပို့သည် ။  သည် အတိုင်းဆို ရန်သူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ဖြစ်နေပြီ ။အိမ့်ကို လိင်ကျွန်အဖြစ် သူ့တပည့်တွေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိုးခိုင်းပြီး ဗီဒီယိုရိုက် အွန်လိုင်းတင်...စိတ်ကြိုက် အသုံးချပြီးလို့ ရိုးအီသွားရင် ထိုင်းထက်က ဖါခေါင်းတွေဆီ ရောင်းစားမည် လို့ စိတ်ကူးယဉ် တွေးထားတာတွေတောင် ရပ်တန့်သွားသည် ။သည် အချိန်မှာ သူ့အဖေ သူ့ကို ဖုန်းဆက် ဆဲသည် ။

“ ဟေ့ကောင်....မင်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ....”

ပါပါးရဲ့ အသံက မိုးခြိမ်းသံလို ကျယ်လောင်လှသည် ။သဲပုံ့ အိမ့်ဇာသော် ပျောက်သွားတာကို ရဲစခန်းမှာ လူပျောက်တိုင်သည် ။ရဲစခန်းက ရဲတွေက သိပ်ပြီး အလေးအနက် မထားကြ ။ အဆက် မရှိဘဲ သည်အတိုင်း ရဲကို သွားတိုင်လို့က အကူအညီ ရမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို သဲပုံ့ အခုမှ သဘောပေါက်ရသည် ။

သဲပုံ့လည်း မကျေနပ်လို့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဘဲကြီး ကိုကြီးစိုးရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ရှာပြီး ဖုန်းဆက်မေးသည် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း ဦးဘဖေသော်နဲ့ အတူ အိမ့်ကို လိုက်ရှာနေတဲ့အကြောင်း ပြောပြသည် ။ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ဖင်မနိုင်ဘဲ ပဲကြီးဟင်း စားမိပြီ ။

သူလုပ်သမျှ ဖြစ်နေခဲ့လို့ ဘဝင်မြင့် စိတ်ကြီးဝင်ပြီး ခရိုနီသား ပီသစွာနဲ့ မိုက်ရိုင်း ထောင်လွှားပြီး သူ့ကို ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လွန်းတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အဓမ္မ ဖမ်းခေါ် ချုပ်လှောင်ထားခဲ့သည် ။ အခုတော့ အဖေကလည်းဆူဆဲ..အိမ့်ဇာသော်ကို လိုက်ရှာတဲ့လူတွေကလည်း အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်ကြတာ လူသေတဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ပြီ ။ သူခေါင်းခြောက်နေခိုက် အာမက် ဖုန်းဆက်ပြန်သည် ။

“ ဘိုင်လေး......ဂျယ်ရယ်လ် ဆုံးသွားပြီ.....”

“ ဘာ......”

ညက သူ့အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင်မှာ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်တို့ အဖွဲ့နဲ့ သူ့လူတွေ ဖိုက်ကြတုံးက ဂျယ်ရယ်လ် ဓါးထိုးခံခဲ့ရတာ ဆေးရုံ အချိန်မှီ မရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ အခုတော့ သေသွားပြီတဲ့ ။စောမြသန္တာဘဲ....ဂျယ်ရယ်လ် သေတဲ့ အတွက် တမျိုးလုံးက သူ့ကို အပြစ်တင်တာကို သူ ခံရတော့မယ် ...။

“ မူဆာ . . ”

“ ဗျာ..ဘိုင်လေး....”

“ ကား အဆင်သင့်ပြင်ကွာ..ငါ..ပါပါ့ဆီကို သွားမယ်....”

“ ဟုတ်..ဘိုင်လေး . .”

သူ တိုက်ထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ကားပေါ် တက်တဲ့အချိန် လူနှစ်ယောက် သူ့အနားကို ကပ်လာလို့ သူ့လူတွေကသည်လူတွေကို တားလိုက်သည် ။

သည်လူတွေက သူတို့ အိတ်ထဲက စိစစ်ရေးကပ်တွေကို အသီးသီး ထုတ်ပြလိုက်ပြီး “ ဒို့က ရဲတွေကွ....တိုင်တမ်းချက် တခု အတွက် ဗစ်တာညိုဝင်းကို မေးစရာ ရှိလို့...” လို့ ပြောလိုက်တော့ ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားသည် ။သို့ပေမယ့် ချက်ချင်းဘဲ စိတ်အားတင်းလိုက်ပြီး ရာထူးကြီး အရာရှိကြီးတွေနဲ့ ခင်မင် ရင်းနှီးထားတာမို့ သည်ပါမွှားတွေ လောက်ကို ဂရုစိုက်စရာ မလိုပါဘူး ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးမျိုး သူ လုပ်လိုက်သည် ။

“ အရေးတကြီး သွားစရာ ရှိနေလို့ဗျာ....အဖေ အသဲအသန် ဖြစ်နေလို့.... နောက်မှ တွေ့မယ်..”

သူ ကားပေါ် တက်လိုက်တာနဲ့ ကားမောင်းတဲ့ သူ့တပည့် နရားစမန်းက ကားကို မောင်းထွက်သွားလိုက်သည်။ဘော်ဒီဂတ် တပည့်တွေကလည်း နောက်ကားတစီးပေါ်ကို တက်လိုက်ကြသည် ။ မူဆာ ဆိုတဲ့ သူ့တပည့်ကရဲဆိုတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို တီးတိုး စကားပြောနေသည် ။ သူ့စကားထဲမှာ ရာထူးကြီးတဲ့ လူတွေရဲ့ နံမည်တွေပါနေသည် ။ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက စက္ကူအိတ်အညိုရောင်လေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး သည်လူနှစ်ယောက်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း အဲကွန်းကားထဲမှာ ချွေးပြန်နေသည် ။ရဲတွေပါ လာမေးနေပြီ ။အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ။ အပြတ်ရှင်း..နုတ်ပိတ်လိုက်တာဘဲ ကောင်းမယ် ။ မဟုတ်ရင် သူ့အဖေနဲ့အဖေရဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေက ကယ်နိုင်ရင် ကောင်းတယ်..မကယ်နိုင်ရင်..သူ အုတ်တံတိုင်း လေးဖက်ထဲကိုရောက်သွားလိမ့်မယ် ။

“ ဘိုင်လေး..ပါပါကြီး အိမ်ကိုလား....”

နရားစမန်းက မေးတာကို 

“ အေးအေး..မင်းကလည်း ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ..” 

လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြန်ပြောလိုက်သည် ။အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်လို ရှင်းမလဲ......။ ဘယ်သူ့ကို ရှင်းခိုင်းမလဲ.....။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ ပွဲပြီးမီးသေ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တဲ့ တပည့်လက်သား ဘယ်ကောင် ရှိမလဲ အပြေးအလွှား စဉ်းစားလိုက်သည် ။ပေါ်သွားရင် ဒါမှ မဟုတ်  မိသွားရင်လည်း သူ့ကို လာ မပတ်ဘဲ ထောင်ကျ ခံသွားမယ့် တပည့်မျိုး ။

အီစမန်...။

အီစမန်ကို ခိုင်းမယ် ။ ဒီကောင်က လက်ယဉ်တယ် ။ သွေးအေးတယ် ။ ရဲကိုတောင် လည်လှီးတဲ့ကောင် ။အီစမန်သည် သူ့ကို လာဖမ်းတဲ့ ရဲနှစ်ယောက်ကို သားလှီးဒါးနဲ့ လက်မြန်ခြေမြန် လှီးထိုး သတ်ပစ်လိုက်ခဲ့သည် ။ပြီးတော့ ဒီမြို့ ဒီနယ်ကနေ ပျောက်သွားသည် ။ လက်သည် မပေါ်ခဲ့ ။ အမှုကိစ္စ သွေးအေးသွားပြီးတဲ့နောက် အီစမန် ပြန်ရောက်လာသည် ။

ဒါတွေ အားလုံးက သူ့ပါပါကြီး အက်စ်မာမွတ် ရဲ့ တန်ခိုး အရှိန်အဝါတွေကြောင့် ..။ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုနဲ့ အပေါင်းအသင်းကောင်း..ဝင်ဆန့်မှုတွေကြောင့်ဘဲလေ ။အီစမန်က သူ့ကို အကာအကွယ်ပေးတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း တို့ မိသားစု အတွက်ဆို ဘာဘဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရလုပ်ပေးမယ့်လူ ။ ကမ်းကုန်အောင် မိုက်တဲ့ လူမိုက် ။ဟုတ်ပြီ ။ အီစမန်ကို ခိုင်းမယ် ။ရှေ့ခန်းက ဒရိုင်ဘာ ရဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ အစွီးကို 

“ ဟေ့....အစွီး....အီစမန်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်စမ်း....” 

လို့ လှမ်း ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဘယ်အထိ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း လုပ်သလဲ ဆိုရင် အီစမန်ကို သူ့ဖုန်းနဲ့တောင် သူ မခေါ်ဘူး ။ အီစမန်ရဲ့ ဖုန်းမှာ သူ့ဖုန်းနံပါတ် မပေါ်ချင်လို့ ။ ရက်ကော့ မရှိချင်လို့ ။

အစွီး ရဲ့ ဖုန်းနဲ့ အီစမန်ကို သူ ပြောသည် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ်ရှင်းလိုက်ဖို့ ဖျောက်ဖျက်လိုက်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ အီစမန်က 

“ စိတ်ချ ဘိုင်လေး...အခုဘဲ လုပ်လိုက်မယ်.....ပစ္စည်းကောင်းလေး ဆိုတော့ ကျနော်မလျော့လိုက်ခင် တပွဲလောက် ဆွဲလိုက်လို့ ရမလား ဘိုင်လေး...ဟီး...စားကြွင်းစားကျန်လေး...တောင်းတာပါ...ဘိုင်လေး..မလုပ်နဲ့ဆို အီစမန် မလုပ်ပါဘူး....” 

လို့ တောင်းလိုက်လို့ 

“ မင်းသဘော....အီစမန်.....” 

လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ နဂိုထဲက အိမ့်ကို ချိုးတဲ့အနေနဲ့ သူ့တပည့်တွေကို ဝိုင်း လိုးခိုင်းမလို့ သူ စဉ်းစားခဲ့တာပါ ။ထိုင်းဖက်က ဖါတန်းကိုတောင် ပို့ပစ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့တာပါ ။မကြာခင် ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လူချမ်းသာတွေ နေကြတဲ့ သူဌေး ရပ်ကွက်ကြီး တခုက သူ့ပါပါကြီး အက်စ်မာမွတ် ( ခေါ် ) ဦးခင်မောင်စိန်ဌေး ရဲ့ “စိန်ပတ္တမြား ရိပ်မြုံ ”ကြီးကို သူ ရောက်သွားပြီ ။

မကြာခင် ကြိမ်းမောင်း ဆူပူတာတွေကို ခံရတော့မှာမို့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်နေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း ( ခေါ် ) ဘိုင်လေးသည် ပါပါကြီးရဲ့ ခြံပေါက်စောင့်တွေက ဦးညွှတ် အရိုအသေပေးကြတာကို လက်လှမ်း ပြလိုက်သည် ။အီစမန်သည် ဘောစိက အိမ့်ဇာသော်ကို မသတ်ပစ်ခင် ကြိုက်သလို လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်လို့ ပီတိတွေ ဖြာနေသည် ။ တကယ့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တတုံးတခဲကြီး ။ ဒီလို ပစ္စည်းက အီစမန်တို့ စိတ်ကူးနဲ့ဘဲ မှန်းဆပြီး ကွင်းထုခဲ့ရတာ ။

ဘောစိ ဗစ်တာညိုဝင်း ( ခေါ် ) ဘိုင်လေးနဲ့ ဖုန်းပြော အပြီး စားလက်စ ဆိတ်သားဒန်ပေါက်တွေကို ဆက် မစားတော့ ။ဘိုက်လေးပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို အပီအပြင် မဆွဲနိုင်မှာ စိုးလို့ ။သူ ရောက်နေတာက ကန်တော်ကလေး ၁၂၃လမ်း ထိပ်က ခါလာဇီ ဒန်ပေါက်ဆိုင် ။ချပေးထားတဲ့ ရေခဲရေခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်သည် ။ ကောင်တာမှာ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်ခါတမာဇီ ရှိနေသည် ။ ကျသင့်ငွေ သွားရှင်းလိုက်ပေမယ့် ခါလာဇီက မယူဘူး ။

အီစမန်ကို သိနေသည် ။ အီစမန်ရဲ့ အကြောင်းကို သိထားသည် ။ အီစမန်ကို လန့်သည် ။ဆိုင်ရှေ့ကနေ တက်ဆီ တစီးကို တားလိုက်သည် ။

“ ဘယ်သွားမလဲ..ဆရာ....”

“ စော်ဘွားကြီးကုန်း.....”

သူ ဒန်ပေါက်ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတာကို မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားတစီးပေါ်က လူသုံးယောက်က စောင့်ကြည့်နေတာကိုတော့ အီစမန် မသိ ။ကိုကြီးစိုး...ထောင်ထွက် လူမိုက် တင်အောင်စိုးနဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ အဖေ ဦးဘဖေသော် တို့ ဖြစ်သည် ။

“ ဒီ အီစမန်က ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တကယ့် ညာလက်ရုံး တကောင်ပေါ့.....အန်ကယ်......သူက တကယ့် လက်မရွံ ကြေးစားတယောက်ပေါ့..ရဲနှစ်ယောက်ကိုတောင် တခါထဲ ပွဲချင်းပြီး သတ်ပစ်လိုက် နိုင်တဲ့ကောင်..ထောင်ထဲမှာ တုံးကလည်း သူက ထောင်မင်းသား တယောက်ပေါ့..အပြင်က သူ့ဘောစိတွေကလည်း အထဲမှာ မင်းသားလို နေလို့ ရအောင် “ လိုက် ” ပေးထားတယ်လေ.....” 

လို့ ကိုတင်အောင်စိုးက ရှင်းပြနေသည် ။ ကိုကြီးစိုးက ကားကို တက်ဆီကား အနောက်ကို လိုက်ဖို့ စတင် မောင်းထွက်လိုက်သည် ..။အီစမန် ကို နောက်ယောင်ခံလိုက်ပြီး လူလစ် အခွင့်သာရင် ဒီကောင့်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး စစ်မေးမယ် ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ သူ့အနောက်ကနေ လိုက်ကြတာပါဘဲ ။ဦးအက်စ်မာမွတ်သည် ဗစ်တာညိုဝင်း ရောက်သွားချိန်မှာ ထမင်းစား စားပွဲကြီးမှာ ထိုင်ရင်း အချိုပွဲ တည်းနေသည် ။ဂူလားဂျမန်း လို့ ခေါ်တဲ့ မလိုင်လုံး အညိုရောင်ကို တလုံးပြီး တလုံး စားနေတာ ။

“ ပါပါး.....ထမင်း စား ကောင်းလား......”

“ အေး..ကောင်းတယ်...မင်း အဒေါ် ချက်တဲ့ ဆိတ်ခြေထောက် စွပ်က တအား ကောင်းဘဲ.....ဆိတ်ဦးနှောက်ဟင်းကလည်း ကောင်းမှ ကောင်း.....ကြက်ကဘတ်...ရော..မင်း စားမလား.....”

“ စားခဲ့ပြီးပြီ ပါပါး.....”

“ အေး...မင်းကို ပါပါး...ဆဲတာ ဆူတာ မလုပ်ချင်တော့ဘူးကွာ..မင်းလည်း မငယ်တော့ဘူး.......အခု မင်းတူလေး ဂျယ်ရယ်လ်လည်း ဆုံးပါးသွားတယ်....ဆိုင်လည်း ပျက်စီး....ငါတို့ လူတွေလည်း သေကြေ အနာတရ ဖြစ်......မင်း သည် အချိန် ကစပြီး ဆင်ခြင်တော့ ..ငါ့သား......စိတ်ရှိတိုင်း လျှောက်လုပ်မနေနဲ့တော့....”

“ ဟုတ်ကဲ့ ပါပါး...”

“ မင်း ဘာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာလည်း ပါးပါး မသိချင်ဘူး......မလုပ်သင့်တာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုရင်လည်း ရှေ့ ဆက် မလုပ်နဲ့တော့ကွာ....ရပ်လိုက်တော့ ...မင်း မကောင်းတာတွေ ထပ်လုပ်နေတယ် ဆိုရင်လည်း အခု ချက်ချင်း ရပ်ခိုင်းလိုက်တော့ ငါ့သား.....”

ဗစ်တာညိုဝင်း မျက်နှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားသည် ။ စောစောကတင် အီစမန်ကို အိမ့်ကို အပျောက်ရှင်းခိုင်းလိုက်သည် မဟုတ်လား ။ငါ မှားသွားပြီလား....။ အိမ့်ကို ငါ ဘာလို့ သတ်ခိုင်းလိုက်မိပါလိမ့် ။ အိမ့် တနေ့ ငါ့ကို ထောင်ထဲ ပို့မှာ စိုးလို့ နုတ်ပိတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ..။သူ တွေဝေသွားတာ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားတာကို သူ့အဖေကြီးက သတိထားမိလိုက်သည် ။

“ သွား..သွား.....ဟိုဖက်ခန်းထဲ သွားလိုက်..မင်း လုပ်ထားတာတွေ ရပ်စရာ ရှိရင် အချိန်မှီ ရပ်လိုက်ကွာ..သွား..ငါ့သား..သွား......”

ပါးပါး စကားတွေကြောင့် သူ တဖက်ခန်းထဲကို အမြန်ဝင်သွားလိုက်ပြီး သူ့ဟမ်းဖုန်းကို ထုတ်ခါ အီစမန်ဆီကို ဆက်လိုက်သည် ။ ဖုန်းက ခေါ်လို့ မရဘူး ။အိမ့်ကို ချက်ချင်းတော့ သတ်လိမ့်ဦးမှာ မဟုတ်ဘူး ။အီစမန်က အရင် စိတ်ကြိုက် မုဒိန်းကျင့်အုံးမှာ....။

ဖုန်း ဆက်တိုက် ခေါ်နေပေမယ့် အီစမန် ဖုန်းမထူးဘူး ။ သူ ဘာဖြစ်နေလဲ ။ တမင်တကာ မထူးတာလား ။အိမ့်ဇာသော်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် တယောက် လာချထားပေးတဲ့ ထမင်းဟင်းနဲ့ သောက်စရာ ပက်စီဘူးကို မတို့ မထိ ။ ဘိုက်ထဲက ဆာတာမှ တဂွီဂွီ မြည်နေသည် ။ ဆေးခတ်ထားရင်အရင် တခါလို သူလုပ်တာတွေကို မတားနိုင် ခံမချနိုင်မှာ စိုးလို့ ။ဗစ်တာညိုဝင်း အတင်း လုပ်သွားတာတွေကြောင့် အိမ့်ရဲ့ ကိုယ်တွေ အခုတိုင် နာကျင် ကျိန်းစပ်နေဆဲပါ ။

ဟော.....

အပြင်က ခြေသံ ကြားရသည် ။ သူ ပြန်လာပြီ ထင်တာဘဲ ။ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် အရိပ်ပြာ ထဲမှာ ဗစ်တာညိုဝင်း လူတွေနဲ့ သူတို့လူတွေ  အကြီးအကျယ် ဖိုက်တော့ သူ့လူတွေလည်း ကွဲပြဲ စုတ်ပြတ်သလို ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တူ ဂျယ်ရယ်လ်လည်း သူ့လူတယောက်က ဓါးနဲ့ ထိုးလိုက်လို့ ဓါးဒါဏ်ရာနဲ့ ဆေးရုံမှာ သေသွားတာတွေကြောင့် ရဲတပ်ဖွဲ့က မေးခွန်းတွေ မေးတာကို ဖြေနေရတယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် က ကိုယ်တိုင် မပါလို့ ရဲတွေက အခင်း ဖြစ်ချိန် ဘယ်မှာ ရှိနေလဲ မေးတဲ့ အခါ သူ့အဖေနဲ့ အတူ အစိုးရပိုင်းက အကြီးအကဲ တယောက်ရဲ့ အိမ်က မွေးနေ့ပွဲတခုမှာ ရှိနေတယ် လို့ ဖြေတယ် ။ သည် အကြီးအကဲ လူကြီးရဲ့ ပီအေ ( ကိုယ်ရေး အရာရှိ )က ရဲတွေဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကြိမ်းမောင်းတယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် က သူ့လူကြီးသားရဲ့ မွေးနေ့မှာ ရှိနေတယ်..သူနဲ့ ဖိုက်ပွဲနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး လို့ ပြောပေးတယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ရဲ့ တပည့်တွေကလည်း ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်နဲ့ ဒီကိစ္စ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးလို့ ရဲတွေကို ထွက်ဆိုကြတယ် ။ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဗစ်တာညိုဝင်းကို မနှိပ်လိုက်ရတာကို ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က မကျေနပ်ဘူး ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်မှာဖမ်းထားသလဲ ဆိုတာလည်း မသိလိုက်ရလို့ ဒီကောင်တွေနဲ့ ဇာတ်လမ်းက မပြီးပြတ်သေးဘူး ဆိုပြီး ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့်တယောက်ယောက်ကို ဆွဲစိဖို့ သူ ထပ်ကြံစည်ပြန်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော်ရဲ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့လူက ဗစ်တာညိုဝင်း မဟုတ်ဘဲ အိမ့်ဇာသော် မသိတဲ့ လူတယောက် ဖြစ်နေတယ် ။  သည်လူ အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ကုတင်ပေါ် လှဲနေရာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ် ။

“ နင် ဘယ်သူလဲ...ဘာလာလုပ်တာလဲ...ငါ့အနား မလာနဲ့..”

ဟန်ကိုယ့်ဖို့ မာန်သူ့ဖို့ ဆိုသလို အိမ့်ဇာသော်က အရင်ဆုံး ဦးအောင် စွာထားလိုက်တယ် ။ဝင်လာတဲ့ကောင်က ဆံပင်ကောက်ကွေးကွေး ဆေးဘဲပုံ ပိန်ခြောက်ခြောက် သွားခေါခေါနဲ့ ။ ဝတ်စား ထားတာတွေကလည်း ဖျာပုံထည် ( လေဘေး အဟောင်းပုံက )လို ပုံစံတွေ ။

“ ငါ ဘယ်သူဆိုတာ နင် သိစရာ မလိုဘူး.....ဘာလာလုပ်တာလဲ ဆိုတာတော့ ပြောပြမယ်...နင့်ကို လာလိုးတာ..လိုးဖို့လာတာ...ကဲ သိပြီလား....စောက်ကောင်မ ...”

ဟား...လေသံက အပေါ်စီးက ။ လူက လမ်းဘေးက ဝဲစားပုံ ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဆေးမိလို့သာ ခံလိုက်ရပေမယ့် အခု လတ်တလောက အားရှိနေတယ် ။ လုပ်ချင်တိုင်း ခံမတဲ့လား.....

“ အံမာ...လေသံက မာလှချည်လား...ကုလားဒိန်ကများ ….     ”

သူ့ကို ကုလားဒိန်လို့ အခေါ်ခံရလို့ အီစမန် အီးတင်းသွားတယ် ။တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်ပြီး အိမ့်ကို လွှဲရိုက်တယ် ။ အိမ့်က လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကာဆီးသလို ခြေထောက်နဲ့ ကန်တယ် ။ပါးစပ်ကလည်း ယုတ်ရင်းကြမ်းတမ်းတဲ့စကားလုံးတွေ နဲ့ ဆဲတယ် ။ အီစမန်နဲ့ အိမ့် လုံးထွေး သတ်ပုတ်ကြတာအနားက ကုတင်ကြီးပေါ်ကို လဲကျသွားတယ် ။ အိမ့်က အောက်က အီစမန်က အပေါ်က ။

“ ဖြန်း......ဖြန်း.....”

အီစမန်ရဲ့ လက်ဝါးကြီးတွေက အိမ့်ရဲ့ မျက်နှာ ပါးပြင်တွေကို ဆက်တိုက် ပြင်းပြင်းထန်ထန်နဲ့ ထိတွေ့နေတယ်။

“ အား ….ခွေးကောင်....ကုလားစုတ်....”

“ ခေါ်အုံး..ခေါ်အုံး..ငါ့ကို အဲလိုနံမည် ..”

အီစမန်က ရိုက်သလို အိမ့်က သူ့ဘိုက်ကို အားကုန်သုံးပြီး ကန်ထည့်တယ် ။ အိမ့်ရဲ့ ထမိန်လည်း ကျွတ်နေပြီ ။အီစမန်က အိမ့် ပြန်ဖိုက်တာကြောင့် မုဒိန်း မကျင့်တော့ဘဲ အပြတ်ဘဲ သတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။

ဒါပေမယ့် အိမ့်က ဆက်တိုက် ပြန်ဆော်နေလို့ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဓါးကို ထုတ်ဖို့ ခက်နေတယ် ။ အိတ်ထဲကို လက်နှိုက်နေတုံး အိမ့်က လက်သဲတွေနဲ့ ကုတ် ခြေထောက်နဲ့ ကန် ဒူးနဲ့ ပြေးတိုက်လို့ အီစမန် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပက်လက် လန်ကျသွားရတယ် ။

“  ခွေးမ..နင်သိမယ်..နင့်ကို သတ်မယ်....နင့်ကို သတ်မိန့် ပေးလိုက်ပြီ..ကောင်မရဲ့...”

အီစမန်က ဘောင်းဘီထဲက ဓါးကို ထုတ်လိုက်တယ် ။အိမ့်လည်း သတ်မိန့်ပေးလိုက်ပြီ ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်တယ် ။

“ နင့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းက အပြတ်ရှင်းခိုင်းလိုက်ပြီးပြီ..ခွေးကောင်မ....ငါ့ကို စိတ်ကြိုက် လိုးဖို့လည်း ခွင့်ပြုလိုက်တယ်. . . .နင့်ကို ဖင်တဝလိုးပြီးမှ သတ်မလို့ ကြံထားတာ.....အခုတော့ နင်က တော်တော် ဇောင်းထက်တဲ့ ကောင်မ ဆိုတာ တွေ့ရလို့ အရင် သတ်မယ်..ပြီးမှ လိုးမယ်.....ဖါသည်မ....”

အီစမန်က ကုန်းထတယ် ။ အိမ့်က မျက်ခွက်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်တယ် ။ အီစမန် ရှောင်ပေမယ့် နားထင်နားကို ကန်မိတယ် ။

“ အား....”

အီစမန်က အိမ့်ခြေထောက်တဖက်ကို လှမ်းဆွဲတယ် ။ အိမ့် ပက်လက် လန်ကျတယ် ။ အီစမန်က ခုန်အုပ်တယ် ။ ဓါးနဲ့ လည်ပင်းကို လှီးဖို့ ကြံတယ် ။ အိမ့်က အောက်ကနေ ဒူးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို ပင့်တိုက်တယ် ။

“ အား....ဝူးဝါး........”

အိမ့်မှာ ထမိန် မရှိတော့ဘူး ။ အိမ့်လည်း ပင်တီလေးနဲ့ အီစမန်ကို ပြန်ဖိုက်နေတာ ။

ဓါးတဝင့်ဝင့်နဲ့ အီစမန် ရှေ့တိုးလာတယ် ။ အိမ့် နှိပ်ထားလို့ နာကျင်သွားတာကြောင့် အိမ့်ကို အပြတ် သတ်ပစ်ဖို့ ရှေ့ကို တိုးလာနေတယ် ။ တကယ်တမ်း ဓါးကိုင် လူတယောက်ကို အိမ့် ပြန်ချဖို့ မတတ်ပါ ။ အီစမန်ကရဲသားတွေကိုတောင် လက်မြန်မြန်နဲ့ ထိုးသတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ လူမိုက်ကောင် ။ အိမ့်ကိုလည်း ဘိုက်ခွဲပစ်ပြီး အူတွေဆွဲထုတ်ဖို့ သူ ဆုံးဖြတ်ပြီး အိမ့်ဆီကို ကပ်သွားတယ် ။သည် အချိန်မှာ ပွင့်နေတဲ့ တံခါးကနေ လူတယောက် ခုန်ဝင်လာတယ် ။ကိုကြီးစိုး ငှားထားတဲ့ ထောင်ထွက် တင်အောင်စိုး ။တင်အောင်စိုးရဲ့ လက်ထဲမှာ အသွားထက်ထက်နဲ့ ငှက်ကြီးတောင် ဓါးရှည် တချောင်း ကိုင်ထားတယ် ။

“ ဟေ့ကောင် အီစမန်....မင်း နောက်ဆုတ်ကွာ.....အဲ..သေချင်ရင်တော့ တိုးခဲ့..မင်း ငါ့ကို သိတယ် မဟုတ်လားလူသတ်လာတာ များပြီ ..ခုလေးတင်ဘဲ တိုက်အပေါက်ဝမှာ မင်းတို့ရောင်းရင်း အဘူ ဆိုတဲ့ကောင်ကို လည်လှီးပစ်လိုက်တယ်....ခွီး..အခု မင်းအလှည့်....”

အီစမန်လည်း အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမသားကို ဓါးကြီးနဲ့ အသေသတ်ဖို့ ပြင်နေပေမယ့် သူ့လိုဘဲ မိုက်ကမ်းတဲ့ ထောင်ထွက် လူမိုက်တကောင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာလို့ တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ သူ့လက်ထဲမှာကလည်း သူ့ဓါးထက်ကြီးပြီး ရှည်နဲ့ “ငှက် ” နဲ့ ။

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ......အေးဆေးနေ...နောက်ဆုတ်..ငါ့အလုပ် ငါ လုပ်နေတာ...”

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ငါ့ကို အရင်ရှင်းကွာ...ငါသေမှ သည် ကောင်မလေးကို မင်း လုပ်လို့ရမယ်...လာ....လာခဲ့..”

တင်အောင်စိုးက ဓါးကို တဝှစ်ဝှစ် လွှဲခုတ်ရင်း အီစမန့်အနားကို တိုးကပ်သွားတယ် ။ အီစမန်က အနောက်ကိုဆုတ်သွားတယ် ။ အကွက်ချောင်းနေတယ် ။သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့ အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။

“ ဟင်.....ကိုကြီး....အို..ဒက်ဒီပါ ပါလာတယ်လား . .”

အိမ့်လည်း ကြမ်ဒပေါ်မှာ ပုံရက်သား ကျနေတဲ့ သူ့ထမိန်လေးကို ပြေးကောက်လိုက်တယ် ။ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့က တုတ်တွေနဲ့ အီစမန်ကို ဖိုက်ဖို့ ဝိုင်းလိုက်ကြတယ် ။ အီစမန်လည်း သုံးယောက်နဲ့ တယောက် ဖြစ်သွားလို့ သူ့အခြေအနေ မလှတော့တာ သဘောပေါက်နေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက တုတ်နဲ့ဝင်ရိုက်သလို တင်အောင်စိုးက ဓါးရှည်နဲ့ဝင်ခုတ်တယ် ။အီစမန် ပြေးဖို့ လမ်း မရှိလို့ ပြန်ခံချတယ် ။ ဒုတ်ချက်တွေ မိသလို တင်အောင်စိုးရဲ့ ဓါးချက်တွေ မိသွားတယ် ။

“ လူယုတ်မာတို့ သွားရာလမ်းကို မြန်းပေတော့..အီစမန် . . .”

တင်အောင်စိုးက အီစမန်ရဲ့ လက်ထဲက ဓါးကို သူ့ဓါးနဲ့ ခတ်ထုတ် ပစ်လိုက်တယ် ။ 

“ ဟေ့ နေအုံး.....နေ....”

အီစမန်က လက်တဖက်နဲ့ တားလိုက်ပေမယ့် တင်အောင်စိုးက ဓါးနဲ့ ပိုင်းချလိုက်တယ် ။ လက် ပြတ်ထွက်သွားတယ် ။

“ အားးးးး......”

အီစမန်ရဲ့ အသံနက်ကြီး ကို ကြားလိုက်ကြရတယ် ။ တင်အောင်စိုးရဲ့ ဓါးက အီစမန်ရဲ့ လည်မြိုကို ထုတ်ချင်းပေါက်သွားတယ် ။ဦးဘဖေသော်က အိမ့်ကို ဆွဲပြီး အခန်းထဲက အရင် ထွက်တယ် ။ တင်အောင်စိုးက လဲကျပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတဲ့ အီစမန်ရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ သူ့ဓါးက သွေးတွေကို သုတ်နေတယ် ။ နီစွေးတဲ့ သွေးတွေက အိစမန်ရဲ့လည်ပင်းထဲက ပန်းထွက်နေဆဲဘဲ ။ကိုကြီးစိုးက

“ ကျေးဇူးဘဲ ကိုတင်အောင်စိုး......” 

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ရတယ် ဆရာ....မတရားမှုတွေကို လက်ပိုက် ကြည့်မနေနိုင်ဘူး …....တရားဥပဒေဖက်က လူတွေက လုပ်စရာတွေကို မလုပ်တဲ့အတွက် ကျနော်တို့က ကိုယ့်တရားကို ကိုယ် စီရင်ရတာပေါ့ဗျာ.....” 

လို့ တင်အောင်စိုးက ပြောလိုက်တယ် ။

“ ကဲ လစ်ကြမယ်..ကိုတင်အောင်စိုး..ခင်ဗျား အတွက် ဘာမှ မပူနဲ့ လိုအပ်တာတွေ ကျနော် ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်..ခင်ဗျား ဒိုးချင်တဲ့နေရာကို ဒိုးပေတော့....”

သူတို့ သည်တိုက်အိုကြီးထဲကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်သွားကြတယ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ်ရှင်းခိုင်းလိုက်တဲ့ အီစမန်ကို ဖုန်း အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်ပေမယ့် ဖုန်းမကိုင်တာကြောင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးလာပြီး အနီးဆုံးမှာ ရှိနေတဲ့ ရာကွတ်ဘိုင် ဆိုတဲ့ တပည့်ကို အိမ့်ဇာသော်ကိုာဖမ်းလှောင်ထားတဲ့ စော်ဘွားကြီးကုန်းက တိုက်အိုကြီးဆီကို သွားကြည့်ခိုင်းတယ်  ။ရာကွတ်ဘိုင်က ချက်ချင်းဘဲ စော်ဘွားကြီးကုန်းကို ပြေးကြည့်တယ် ။

တံခါးတွေ ပွင့်နေတဲ့ တိုက်အိုကြီးကို ဝင်ဝင်ချင်းမှာဘဲ သူတို့ လူတယောက် ဖြစ်တဲ့အဘူ့အလောင်းကို စတွေ့လိုက်တယ် ။ အဘူ က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ အချုပ်ခန်း အပြင်က စောင့်ကြပ်ရတဲ့ကောင် ။ဗစ်တာညိုဝင်း ဆီကို ချက်ချင်း ဖုန်းကောက်ဆက်တယ် ။

“ ဘိုင်လေး....လျောနေပြီ..လျောနေပြီ.......”

တုန်ရင်တဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ ရာကွတ်ဘိုင်ကြောင့် ဗစ်တာညိုဝင်း လန့်သွားတယ် ။

“ ဘာလျောတာလဲကွ..အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ...ရာကွတ်ဘိုင်..မင်း ဘာဖြစ်နေလဲကွ......”

“ အဘူ သေနေပြီ...ဘိုင်ဆပ်....ဟာ...ဟာ....ဟာ......အီစမန်လည်း လျောနေပြီ....ဟာကွာ.....ကောင်မလေးလည်းမရှိတော့ဘူး.......”

ဟိုက်...ဗစ်တာညိုဝင်း တအား တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ ခြောက်ခြားသွားတယ် ။

အိမ့်ဇာသော် လွတ်သွားပြီ ။ အဘူနဲ့ အီစမန်ကို အပြတ်ရှင်း ပြီ ကယ်ထုတ်သွားတယ် ဆိုတော့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ရဲ့ လက်ချက်လား..သူ့အဖေကြီး ဦးဘဖေသော်ရဲ့ လက်ချက်လား..တခုခုဘဲ ။ငါ့အတွက် အန္တရာယ် လာပြီ . . .ဘယ်လို လုပ်မလဲ..   ..ဘယ်လို လုပ်မလဲ........။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သည်အချိန်မှာ သူတို့ပိုင် မုန့်တိုက်တခုမှာ ရောက်နေခိုက် အချိန် ။ သူ့တပည့်တွေကိုခေါ်ပြီး ချက်ချင်းဘဲ ဆိုင်ထဲက ထွက်တယ် ။

ကမ္ဘာအေးစေတီလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေက တဝေါဝေါနဲ့ မောင်းနေတဲ့ အချိန် ။

မုန့်တိုက်ထဲက ထွက်ပြီး ကားပေါ်ကို အတက် သူ့တပည့်တွေ ခြံရံထားတဲ့ ကြားက ဆံပင်ရှည်ရှည် ဘောင်းဘီတိုပွပွ..တီရှပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ တရုတ်ဘိန်းစားလို ပိန်နာနာ လူတယောက်က ပြေးလာပြီး ဗစ်တာညိုဝင်းကို ပြောင်းတိုသေနတ်လေးနဲ့ အနီးကပ် ပစ်ခတ်လိုက်တယ် ။

ဒိုင်း..ဒိုင်း..ဒိုင်း........

သေနတ်သံ သုံးချက် ….     

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ ခေါင်းထဲကို ပွိုင့်၃၈ ကျည်တွေ အစုလိုက် ဝင်သွားတယ် ။ လမ်းမပေါ်ကို ဟတ်ထိုး မှောက်ရက်လဲကျသွားတယ် ။ သူ့တပည့်တွေက ကြောင်ကြည့်နေတယ် ။ မထင်ဘူးလေ ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ရန်ကုန်မြို့ စည်ကားတဲ့ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ လုပ်လိုက်တာ ...။

သူတို့ ပစ်တဲ့ကောင်ကို တိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့ ပစ်တဲ့ကောင်က ထွက်ပြေးသွားတာ တော်တော် ဝေးဝေးကို ရောက်နေပြီ ။ သည် အချိန်မှာ မော်တော်ဆိုင်ကယ် တစီး ရောက်လာပြီး ပစ်ခတ်တဲ့ ကောင်ကို တင်ခေါ်သွားတယ် ။

ဒါတွေကို မလှမ်းမကမ်းက ကားတစီးပေါ်ကနေ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က စိုက်ကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေတယ် ။ ပြုံးနေတယ် ။ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဗီဒီယို ရိုက်နေတဲ့ သူ့တပည့်က

“ အားလုံး ရိုက်လိုက်တယ် ဘော့စ်..” 

လို့ လှည့်ပြောတယ် ။ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က 

“ ဒီကောင်ကို လျော့လိုက်တဲ့ ပုံကို အွန်လိုင်းကို တင်လိုက်ကွာ.....မင်းကို မလိုက်နိုင်အောင်လည်း ပိရိအောင် တင်...”

လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖေကြီး ဦးအက်စ်မာမွတ်သည် သူ့သားလေး ရဲ့ အဖြစ်ဆိုး သတင်းဆိုးကို ကြားလိုက်ရတဲ့ အခါ အကြီးအကျယ် ငိုကြွေးပါတယ် ။

“ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ..သားလေးရယ်.....ငါ့သားလေးကို လုပ်ရက်လိုက်ကြတာ.....ငါ့အသဲနှလုံးတွေ ကွဲကြေရပါပြီကွာ...”

အဖိုးကြီးရဲ့ အဖြစ်ကို တပည့်တွေက မကြည့်ရက်ကြပါ ။

“ ဆရာကြီး.....ဘိုင်လေး အတွက် လက်စားချေပါရစေ.....ကျုပ်တို့ သွား လုပ်လိုက်မယ် . . .”

အက်စ်မာမွတ်သည် နီရဲတွတ်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့

“ ကောင်းပြီ ...ငါ့သားလေးကို သတ်တဲ့ကောင်ကို သားလေး သေသလိုဘဲ.....သေအောင် သတ်ကြစမ်း....” 

လို့ အော်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ် ။ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားချင်ပေမယ့် ဦးဘဖေသော်က လက်မခံဘူး ။အိမ့်က ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖမ်းကို ခံခဲ့ရပြီးတဲ့နောက် စိတ်ရော လူပါ ညှင်းပန်း နှိပ်စက်တာကို ခံခဲ့ရတာမို့အဖေနဲ့ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ခဲ့ပြီး ဆေးဝါးကုသ အနားယူဖို့ လိုအပ်သည် လို့ ဆိုပြီး သူ့အိမ်ကိုဘဲ ပြန်ခေါ်သွားသည် ။ကိုကြီးစိုးလည်း အိမ့်ကပါ ဦးဘဖေသော်နဲ့ ပြန်လိုက်သွားချင်နေလို့ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး ။ အိမ့်က

“ သွားအုံးမယ်..ကိုကြီးစိုး...” 

လို့ နုတ်ဆက်သွားသည် ။ဦးဘဖေသော်ရဲ့ အိမ်ကို အိမ့်ဇာသော် ရောက်တာနဲ့ သဲပုံ့ ပြေးလာသည် ။ ရောက်လာသည် ။

“ စိတ်ပူလိုက်ရတာ အိမ့်ရယ် . . .” 

သဲပုံ့က အိမ့်ကို ဖက်သည် ။ဦးဘဖေသော်က အိမ့် ငယ်ငယ်လေးထဲက နေခဲ့တဲ့ အိမ့်ရဲ့ အခန်းကို ဘာမှ မပြောင်းလဲဘဲ ဒီအတိုင်း ထားထားတာကို အိမ့်တွေ့ရသည် ။ အိမ့်ရဲ့ ငယ်ငယ်လေးထဲက ကစားခဲ့တဲ့ အရုပ်ကလေးတွေက အစ ။အိမ့်ကို အိမ်ဖေါ်မလေးတွေကလည်း ဖူးဖူးမှုတ် ပြာပြာသလဲ ဂရုစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးကြသည် ။

အိမ့်သည် ဆပ်ပြာမြုပ်မွှေး ရေနွေးကန်ထဲမှာ တကိုယ်လုံး စိမ်ပြီး ရေချိုးလိုက်သည် ။ သဲပုံ့က အိမ့်အနားမှာတချိန်လုံး နေပေးသည် ။ သဲပုံ့က ဗစ်တာညိုဝင်းကို ရဲတိုင်ဖို့ တရားစွဲဖို့ အကြံပေးသည် ။ အိမ့်က မလုပ်ချင် ။ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့...အိမ့် အေးအေးဆေးဆေးဘဲ နေလိုက်ချင်တယ်....လို့ပြောသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် အိမ့်ကို အိမ်ရောက်တာနဲ့ ချက်ချင်း ဆရာဝန် နဲ့ စစ်ချင်သည် ။ ဘာဖြစ်နေလဲ..ဘာလိုအပ်လဲစစ်ခိုင်းသည် ။ ဆရာဝန်က အိမ့်ဇာသော် သိတဲ့လူ ဖြစ်နေသည် ။ ပန်းသွားပို့ဖူးတဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ပါ ။ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကို စမ်းသပ်ရင်း...

“ ကိုယ့်ကို မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား....” 

လို့ ပြုံးပြီး မေးသည် ။အိမ့်က

“ ဟုတ်...မှတ်မိပါတယ်...ဒေါက်တာ...” 

လို့ ဖြေသည် ။ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက

“ ဒေါက်တာ လို့ မခေါ်ပါနဲ့ဗျာ.....” 

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ အိမ့်က

“ ဒါဖြင့် ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲလို့..” 

လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။

“ ကိုကို...လို့ ခေါ်...” 

လို့ သူက ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်လို့ အိမ့်လည်း 

“ အဲလိုကြီးတော့ ခေါ်ချင်ပါဘူး....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

သူက အိမ့်ကို အကြမ်းဖျင်း စစ်ဆေးပေးတာ ဖြစ်ပြီး လိုအပ်တာတွေ တချို့ကို ဆေးရုံမှာ စစ်ပေးမည် လို့ ပြောသည် ။ဦးဘဖေသော်က သူနဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူနဲ့ အရမ်း ခင်မင် ရင်းနှီးကြသည် ..သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ဂေါက်ရိုက်ဖက် ဘော်ဒါတွေ..လို့ ပြောပြသည် ။

အိမ့်ကို အဝအိပ်ပြီး နားလိုက်ဖို့ တိုက်တွန်းသည် ။အိမ့်လည်း သူ့အကြံပေးချက်အတိုင်း အိပ်လိုက်သည် ။ အိပ်ရာက နိုးတော့ နည်းနည်း ပို အားရှိသွားသည် ။သည်အချိန်မှာ သဲပုံ့က စားစရာ သောက်စရာတွေ လင်ပန်းနဲ့ ထည့်ပြီး ယူလာပေးသည် ။

“ အားရှိအောင် စားလိုက်အုံး...အိမ့်.....”

“ ကျေးဇူးတင်တယ်...သူငယ်ချင်းရယ်.....”

သည် အချိန်မှာ သဲပုံ့ရဲ့ ဖုန်း မြည်လာသည် ။

“ ဟယ်.....”

လန့်အော်လိုက်တဲ့ သဲပုံ့ကြောင့် အိမ့်လည်း

“ ဘာဖြစ်လဲဟင်..ဘာဖြစ်လဲ...” 

လို့ မေးမိရတယ် ။သဲပုံ့က တုန်တုန်ရီရီနဲ့..

“ ဗစ်တာညိုဝင်း သေသွားပြီ.....သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ် ခံရတာ......” 

လို့ ပြောပြသည် ။

“ အို . . . ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ . .ဘယ်.....ဘယ်သူ....သတ်တာတဲ့လဲဟင်........” 

လို့ အိမ့် မေးသည် ။သဲပုံ့က 

“ မသိသေးဘူး..အိမ့်..သူ့ကို ပစ်သတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ပြေးသွားတာ လို့ ပြောတာဘဲ....” 

လို့ ပြောပြသည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းကို တခုခု လုပ်ဖို့ စဉ်းစားနေတဲ့ ဦးဘဖေသော်လည်း သည် သတင်းကို ကြားလိုက်ရတော့ အရမ်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားသည် ။ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ရဲ့ လက်ချက်များလား......။ ဦးဘဖေသော်လည်း ကိုကြီးစိုး ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဒီ သတင်း ကြားပြီးပြီလား မေးကြည့်လိုက်သည် ။ ကိုကြီးစိုးက တီဗီသတင်းမှာ ပါလာလို့ သိပြီးပြီ လို့ ပြောပြသည် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် သူ့တပည့် မိုးသောင်းတင်နဲ့ အတူ ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်က သူတို့ မိသားစုပိုင် “  နိုင် မန်နီချိန်ဂျာ” ( နိုင်ငံခြားငွေ လဲလှယ်ရေး လုပ်ငန်း )ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း ပစ်သတ်ခံရတဲ့ သတင်းက အုံးအုံးကြွက်ကြွက် ပွက်လောရိုက်နေသည် ။အွန်လိုင်းမှာ လူသတ်သမားက အနီးကပ် ပစ်သတ်သွားတဲ့ ပုံ တင်လိုက်တာကြောင့် တနိုင်ငံလုံးက လူတွေတွေ့ကြရပြီး သတင်းကြီးသွားသည် ။

မန်နီချိန်ဂျာ လုပ်ငန်းကို သူတို့ရဲ့ မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇ က တာဝန်ယူပြီး လုပ်ကိုင်နေတာ ဖြစ်သည် ။ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က ရံဖန်ရံခါ လောက်ဘဲ သည် လုပ်ငန်းကို လာကြည့်တတ်သည် ။ ဦးစိုးရာဇကဘဲ အစစ အရာရာ ကို တာဝန်ယူ လုပ်ကိုင်ပေးနေခဲ့သည် ။

သူ့လက်ချက်မှန်း မသိကြတဲ့ သူတို့ ဝန်ထမ်းတွေကလည်း ဒီလူသတ်မှု အကြောင်းကို ထင်ရာမြင်ရာတွေ အကုန်လျှောက်ပြောနေကြသည် ။ သူက နားငြီးလာလို့ မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇကို ခေါ်ပြီး ဝန်ထမ်းတွေကို စကားမများဘဲကိုယ့်အလုပ်ကို ဂရုတစိုက် လုပ်ကြဖို့ ပြောခိုင်းလိုက်သည် ။သည် အချိန်မှာ သူတို့ တိုက်ခန်းထဲကို လူတယောက် ဝင်လာသည် ။ မျက်စိမှေးမှေး သွားခေါခေါနဲ့ တရုတ်လူမျိုး လူငယ် တယောက် ။ ပိန်ပိန်ကိုင်းကိုင်း နဲ့ ။

“ ငွေလဲချင်လို့ ….”

ဒီလူရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ဆိုသလို တခန်းလုံးကို အကဲခတ်နေသည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် ...ဘယ်လို လဲချင်တာလဲ..ဒေါ်လာကနေ မြန်မာကျပ်ကို လဲချင်တာလား . .”

“ ဟုတ်တယ်.....ဘယ်ဈေးပေါက်လဲ...”

မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇက ဒီကနေ့ပေါက်ဈေးကို ပြောပြသည် ။သည်လူက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက အမေရိကန်ဒေါ်လာ ငွေစက္ကူတထပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကောင်တာပေါ်ကိုချပေးသည် ။

“ ဒေါ်လာလေးရာ လဲချင်တယ် . . .”

“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်..ခဏလေး စောင့်ပါ ….     ”

အာမက်သည် ကားထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။သုတ်သီးသုတ်ပြာနဲ့ အကွီး ပြန်လာသည် ။ ကားတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်သည် ။

“ အာစရိ ...ရှိတယ်...ဟိုကောင် အထဲမှာ ရှိနေတယ် ...”

“ အေး..အထဲမှာ လူဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ....လုံခြုံရေး ရှိတယ် ထင်သလား....”

“ ဝန်ထမ်း လေးယောက် လောက် ရှိတယ်..လုံခြုံရေးတော့ မရှိဘူး ထင်တာဘဲ....”

“ အိုကေ..ရှိတော့လည်း ဆော်ပစ်တာပေါ့ကွာ..ကဲ အကွီး..မင်းရော အထဲ ပြန်လိုက်ခဲ့မလား....”

“ ဟား..လိုက်တာပေါ့..ဆရာဘိုင်လေးအတွက် ကျုပ်က လက်စားချေချင်နေတာ တပိုင်းကို သေလို့...”

“ အိုကေ..ကောင်းပြီ....”  

လို့ အာမက်က ပြောရင်း ဖုန်းကို ထုတ် ဆက်လိုက်သည် ။ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် ဘေးခန်းက ကော်ဖီဆိုင်က အထူး စပါယ်ရှယ် ကာဖေးလာတေး ကော်ဖီကို တပည့်လေး တယောက် ယူလာပေးလို့ အရသာခံပြီး သောက်နေရင်း မန်နေဂျာ စိုးရာဇ ရှင်းပြနေတဲ့ ငွေကြေး လဲလှယ်မှု နှုံးထားတွေ အကြောင်းကို နားထောင်နေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူ ဒါတွေကို သိပ် စိတ်ဝင်စားလှတာမှ မဟုတ်တာ ။သူ့စိတ်ထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို ပြန် ချဉ်းကပ်ဖို့...ဖန်ဖို့ဘဲ ရှိနေတယ် ။

သူ ဗစ်တာညိုဝင်းကို ဒီလောကကြီးထဲကနေ အပြီးအပိုင် မောင်းထုတ် ပစ်လိုက်နိုင်ခဲ့တာကို ကျေနပ် ပီတိဖြစ်နေတယ် ။ သည် ငနာကို သူ မုန်းတီးနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ သူ လုပ်တဲ့ ကိစ္စတွေ အရှေ့မှာ ဒီငနာက ကန့်လန့်ကန့်လန့် ရောက်ရောက်နေတာ တော်တော်လေး စိတ်ညစ်ခဲ့ရတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်ကို ဒီကောင် ဖမ်းခေါ်သွားတာက သူ့ကို စော်ကားမော်ကား လုပ်လိုက်တာ ။သူ့ကို ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျောပြလိုက်တာ မဟုတ်လား ။ ဒီကောင်က ဘာမို့လဲ ။ တေးထားတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ ဘယ်ရမလဲ...။ဂျော်ဂျီတို့က ကျောလာရင် လုံး၀ ခံတာ မဟုတ်ဘူး ...။

ဒီငတိနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူ ပြည်ဖုံးကား ချထားတဲ့ ကိစ္စ ကို ဖျတ်ကနဲ ပြန် စဉ်းစားမိတယ် ။ စဉ်းစားမိတိုင်း သူရင်နာတယ် ။ ခံစားရတယ် ။ လက်သီးဆုပ်လိုက်မိတယ် ။ဘယ်သူမှမသိတဲ့ ကိစ္စ တခု ရှိခဲ့တယ် ။ဗစ်တာညိုဝင်း အပေါ် သူ အခဲမကျေခဲ့တာ ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ ထုတ်မပြောခဲ့ဘူး ။ကမာရွတ် ရပ်ကွက်ထဲမှာ သူ အရမ်း ကြိုက်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေး တယောက် ရှိခဲ့တယ် ။ ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ ဒီကောင်မလေးက တအား လှတယ် ။ သည် ကောင်မလေး နံမည်က မိသင်း...တဲ့ ။

မိသင်းက မုန့်ဟင်းခါးသည်ရဲ့ သမီး ။သူ မိသင်းကို လိုက်ဖန်တာ မိသင်းက ဆင်းရဲပေမယ့် မာနက ကြီးတယ် ။ သူ့ကို မယုံကြည်သလို ပြန်လည်း မကြိုက်ဘူး ။ မိသင်းကို စွဲစွဲလန်းလန်းနဲ့ သူ လိုက်တယ် ။ ဖန်တယ် ။မိသင်းကို သူ တကယ် ချစ်မိတယ် ။ တနေ့ မိသင်း သူ့ကို ပြန်လက်ခံရင် လက်ထပ်ယူမယ် လို့သူ မှန်းခဲ့တယ် ။ လပေါင်းများစွာ မိသင်းကို သူ လိုက်တယ် ။ ငိုပြတယ် ။ ကြာတော့ မိသင်းက သူ့ကို သနားလာပုံရတယ် ။မိသင်းနဲ့သူ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြတယ် ။ မိသင်း အချစ်ကို ရတာ သူ အရမ်း ဝမ်းသာတယ် ။ မိသင်းကို သူအထင်မသေးဘူး ။ မိသင်းကို ဖြုတ်ဖို့ ဖန်တာ မဟုတ်ဘူး ။ တကယ် ချစ်မိခဲ့တာ  ။

ဒါပေမယ့် တနေ့မှာ မိသင်း ဆီကို သူသွားတော့ မိသင်း မရှိတော့ဘူး ။ သူတို့ ပြောင်းသွားကြပြီ .။သူ့ကမ္ဘာကြီး ပျက်စီးပြိုကွဲသွားခဲ့တယ် ။ မိသင်းက သူ့အတွက် စာတစောင်နဲ့ ဗီဒီယိုတိတ်တခွေ အိမ်နားနီးချင်း တယောက်ဆီမှာ ချန်ထားခဲ့တယ် ။သူ့ကို စိတ်နာဆဲဆိုထားတဲ့ စာ ပါ ။ဗီဒီယို အခွေက သူ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ကဲနေတဲ့ ပုံတွေ ။

ဒါ ဘယ်သူ့လက်ချက်လည်း သူ စုံစမ်းတော့ ဗစ်တာညိုဝင်း ကြားက ဝင်ထောင်တာ ဖြစ်နေတယ် ။ သူ ကျောခဲ့တာတွေ ရှိလို့ သူ့ကို ပြန် လက်စားချေတာ ။ အဲဒီတုံးက ဒီငနာကို သူ လိုက်ဖိုက်တယ် ။ ကားနဲ့ လိုက်တိုက်တယ် ။ ဒီကောင်စီးတဲ့ ကားကိုလည်း ဝိုင်း ဖျက်ဆီးခဲ့တယ် ။ တော်တော်ကြာကြာ သူ အညှိုးထား ပြီး သူ့ကိုတိုက်ခိုက်ခဲ့တယ် ။

အခု အိမ့်ကိစ္စလည်း ရောက်ရော သူ့သည်းခံနိုင်စွမ်းအားတွေ ကုန်သွားခဲ့ပြီ ။ ဒီကောင့်ကို လားပင်စင် ပေးလိုက်ရပြီ ။ အခုတော့ ရဲတွေ စီအိုင်ဒီတွေ ခြေရှုပ် အလုပ်များနေကြပြီ ။သည် အချိန်မှာ သူတို့ ဆိုင်ထဲကို လူလေးယောက် ဝင်လာတယ် ။ မျက်နှာဖုံးစွပ် လူလေးယောက် ။ အမေရိကန်သမ္မတ အိုဘားမား မျက်နှာဖုံးတွေ တပ်ထားတဲ့ လူလေးယောက်  ။ လက်တွေထဲမှာ သေနတ်ကိုယ်စီနဲ့ ။အရှေ့ဆုံးက တယောက်က မန်နေဂျာ စိုးရာဇကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ပြီး 

“ ငွေတွေကို အိတ်တလုံးနဲ့ အမြန်ထည့်.” 

လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။ စိုးရာဇ က နှေးကွေးနေလို့ သေနတ်ဒင်နဲ့ ပုခုံးကို ထုချလိုက်ပြီး

“ မြန်မြန်လုပ်..ပစ်သတ်ပစ်လိုက်ရမလား..” 

လို့ ထပ်အော်တယ် ။ သူ့အနောက်က လူသုံးယောက်က ကျန်တဲ့ဝန်ထမ်းတွေကို ကြမ်းပေါ်ကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လက်တွေကို ခေါင်းပေါ်ကို တင်ခိုင်းတယ် ။စိုးရာဇက မြန်မာကျပ်တွေရော ဒေါ်လာတွေရော အိတ်ကြီးတလုံးထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။

“ မင်းလဲ ဟိုကောင်တွေလိုဘဲ ထိုင်..ခေါင်းပေါ် လက်တင်ထား....”

ငွေအိတ်ကြီးကို တယောက်က ဆိုင်ခန်း အပြင်ကိုဆွဲယူထုတ်သွားပြီးတဲ့ နောက် ခေါင်းဆောင် လုပ်တဲ့လူကသူတို့ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကို 

“ မင်းက ဘာကြည့်တာလဲကွ....” 

လို့ ငေါက်လိုက်ပြီး သေနတ်နဲ့ တည့်တည့်ချိန်လိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က ဘာမှ ပြန်မပြောပေမယ့် ပုခုံးတွန့်ပြတယ် ။

“ ရုပ်က ပမာမခန့်နဲ့...ဟေ့ကောင်တွေ..ဆော်ပစ်လိုက်စမ်းကွာ...” 

လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ကျန်တဲ့ မျက်နှာဖုံးစွပ်နှစ်ယောက်က ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကို အနီးကပ် ပစ်ခတ် လိုက်ကြတယ် ။သေနတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ် ။ ယမ်ခိုးငွေ့တွေ ဆိုင်ခန်းထဲ ဝေသွားတယ် ။မျက်နှာဖုံးစွပ်တွေ ဆိုင်ခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားကြတဲ့အချိန် စိုးရာဇ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်ပြီး ရဲတပ်ဖွဲ့ကို ခေါ်တယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သွေးအိုင်ထဲ အသက်ပျောက်နေပြီ ။ရန်ငြှိုးရန်စတွေကြောင့် ပြိုင်ဖက်နှစ်ယောက် ပစ်ကြသတ်ကြ သေကြတဲ့ သတင်းဆိုး သည် နေ့ရက်လတွေ ကြာလာတော့လည်း လူတွေ မေ့လျော့ကုန်ကြတာပါဘဲ ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း အဖေ ဖြစ်သူ ဦးဘဖေသော်ရဲ့ ကားရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းမှာ ဝင်ပြီး ကူညီ လုပ်ကိုင်နေပြီ ။သဲပုံ့လည်း အိမ့်ဆီကို အမြဲလာတယ် ။ အိမ့်က အဖေကိုယ်စား လုပ်ငန်းမှာ တာဝန်ယူပေးလို့ ဦးဘဖေသော်လည်း ခရီးထွက်နိုင်လာတယ် ။

အိမ့်တို့ရဲ့ ရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းကြီးလည်း အိမ့်ရဲ့ ဦးစီးမှုနဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်..စားသောက်ဆိုင်ကိုပါ သေသေသပ်သပ် ထပ်တိုးချဲ့လိုက်တာကြောင့် ပို အောင်မြင်လာတယ် ။အချောစား အိမ့်ဇာသော်ကြောင့်လည်း လူတွေ ပိုစည်ကားလာတယ် လို့ နီးစပ်သူတွေက ပြောကြတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း ကိုကြီးစိုးနဲ့ အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက အိမ့်အပြင် မိန်းကလေးတွေ အများကြီးနဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ လုပ်ထားတာတွေ ပေါ်ပေါက်သွားလို့ အိမ့်က ဖြတ်ပစ်လိုက်တာ ။ သူက အကြိမ်ကြိမ်တောင်းပန်ပြီး ပြန်ချဉ်းကပ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အိမ့်က လက်မခံတော့ဘူး ။

ဒက်ဒီ ခရီးသွားလို့ သည် တပတ်လုံး အိမ့် အလုပ်မှာ တနေကုန် ရှိနေတယ် ။ရုံးခန်းလေးက ကောင်တာမှာ ထိုင်ပြီး ကားလာဆေးတဲ့လူတွေ ဆီက ငွေရှင်းပေးတာတွေကို လက်ခံလိုက်..တခါတခါ လဖက်ရည်ဆိုင် အခြေအနေကို သွားကြည့်လိုက် လုပ်ရပေမယ့် အလုပ်သမားတွေ ငှားထားတာကြောင့်သူတို့ လုပ်တာကိုင်တာကို ကြီးကြပ်ပေးရတာမို့ သိပ်တော့ ပင်ပန်းတဲ့အလုပ် မဟုတ် ။

အိမ့်ရဲ့ နံမည်ကြီးလို့ လာလာကြည့်ကြတဲ့ ဘဲတွေကလည်း အများကြီးပါ ။လဖက်ရည်ဆိုင်ကနေလည်း ငွေရှင်းကောင်တာက အိမ့်ကို မြင်နိုင်တာကြောင့် ဘဲတွေ တော်တော် များများကလဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကနေ လှမ်းပြီး ကြည့်နေတတ်ကြတယ် ။

အိမ့် ကောင်တာ ထိုင်ခုံကနေ ထပြီ ဆိုရင် မျက်လုံးတွေက ဝိုင်းပြုံပြီး အိမ့်ရဲ့ ခါးသေးသေး အောက်က စွင့်ကားတဲ့ အလှအပတွေကို “ ခေါ်တောတထောင်အား ” ပါဝါ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ငေးမောကြပြီ ။ဒီနေ့ အိမ့် အလုပ်ပါးတယ် ။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ရဲ့ နေ့လည်ခင်း ။လဖက်ရည်ဆိုင်က တာဝန်ခံ မမကေသီက အိမ့်ကို မုန့်ဟင်းခါး လာပို့ပေးတယ် ။ အိမ့်က စားနေကျလေ ။

“ အိမ့်ကြိုက်တတ်တဲ့ ငါးဖယ်ကြော်နဲ့ ဘူးသီးကြော်လေး ညှပ်ထည့်လာပေးတယ် ...”

“ သိုင်းကျူး မမကေသီ.....”

မွှေးပျံ့တဲ့ ဟင်းရနံ့လေးကြောင့် အလုပ်ကို ကောင်လေးတယောက် ခေါ် လုပ်ခိုင်းပြီး ကားရေဆေးနေတာတွေကို လှမ်းကြည့်ရင်း မုန့်ဟင်းခါးကို စားတယ် ။ ကောင်းလိုက်တာ ..။သည် အချိန်မှာ 

“ အိမ့်..နေကောင်းလား..” 

လို့ အနောက်ကနေ ပြောလိုက်တဲ့ အသံ ကြားလိုက်လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ အိုး....ကိုဇင်မင်းဝင်း ….      ”

“ အိမ့်နဲ့ မတွေ့တာ ကြာပြီ.....အိမ့် ဒီမှာ ဦးစီး လုပ်နေတယ် လို့တော့ ကြားနေတာ..အခုမှဘဲ လာဖြစ်တယ်...”

“ ဟုတ်တယ်..ဒက်ဒီ့ကို လာကူနေတာ ...ဘယ်လိုဘဲ ကိုဇင်မင်းဝင်း...ရုပ်ရှင်ကားတွေ တော်တော်ဘဲ ရိုက်ဖြစ်နေလား . . .”

“ ဟုတ်တယ်..အိမ့်..ရိုက်ဖြစ်ပါတယ် ..အခု နောက်ပိုင်း..ရင်သိမ့်တုန် ဇာတ်လမ်းတွေပေါ့.....နဲနဲ...ကြမ်းတဲ့ဟာလေးတွေပေါ့..ဟင်းဟင်း.....”

“ ယုံပါတယ်ရှင်..ကိုဇင်မင်းဝင်းက ဒီလိုဖက်မှာ တဖက်ကမ်းခပ် ကျွမ်းတဲ့ လူတယောက်ဘဲ မဟုတ်လား...”

“ ဟဲဟဲ...အိမ့်ကလည်း..အမှန်တွေကို ပြောနေပြန်ပါပြီလေ....ဟားဟား....”

ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ အိမ့်နဲ့က တကယ့်ကို ပွင့်လင်းမြင်သာ ခဲ့ကြတဲ့ သူတွေပါ ။ ဇင်မင်းဝင်း ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့တွေက အိမ့်ကို တအား စွဲလန်းစေခဲ့တာပါ ။ အခုတော့ အိမ့် စိတ်တွေ တည်ငြိမ် အေးဆေးနေသလိုဘဲ ။ သူ့ကိုလည်း ပုံမှန် မိတ်ဆွေ တယောက်လိုဘဲ ဆက်ဆံချင်တော့တယ် ။

“ ဟိုလေ..အိမ့်...အားတဲ့ အခါ..ကိုယ်နဲ့ ညစာလေး ဘာလေး....”

“ အိမ့် အချိန် မရှိပါဘူး..ကိုဇင်မင်းဝင်း......ဆောရီးဘဲနော်.....အိမ့် ဘယ်သူနဲ့မှ မထွက်တော့ဘူး......”

“ အော် . . အိမ့်ရယ်...အိမ့်...ကြုံခဲ့..ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ အခက်အခဲတွေက များတော့ စိတ်တွေ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ကိုယ် သဘောပေါက်ပါတယ်....တနေ့နေ့..တချိန်ချိန်ပေါ့..ကိုယ်က အိမ့်အတွက်ဆို အမြဲ အဆင်သင့် ရှိနေတာပါ..အိမ့် အိမ်ထဲမှာဘဲ ပျင်းပြီး အပြင်ထွက် လေကောင်းလေသန့်ရှုချင်ရင် ကိုယ့်ကို သတိရလိုက်ပေါ့..”

အိမ့်လည်း စိတ်ထဲမှာ ပြုံးလိုက်မိတယ် ။ဟွန်း..နင့်အကြံ..ငါမသိရင် ခက်မယ်...နင် ငါ့ကို ရှူစေချင်တာက လေကောင်းလေသန့် မဟုတ်ပါဘူးဟာ...နင်ရှုစေချင်တာက နင့်လချောင်းကြီးပါ....လို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ် ။

ဇင်မင်းဝင်း နုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားတယ် ။ မကြာသေးတဲ့ အချိန်ကာလတုံးက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့တာတွေကို တချက် ပြန် မြင်ယောင် သတိရလိုက်မိပြီး စိတ်ထဲမှာ ကာမဆန္ဒ လိုလားချင်သလိုလို ဖြစ်သွားလိုက်သေးတယ် ။ ပေါင်ကြားမှာ စိုစိစိ ဖီလင်လေးတောင် ရလိုက်တယ် ။အင်း...အိမ့် သည်ကိစ္စတွေကို မတွေးတာ ကြာပြီ . ။

အေးဆေး တည်ငြိမ်လာပြီ လို့ ထင်ရတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ စိတ်တွေဟာ ဇင်မင်းဝင်း ရောက်လာတာနဲ့ ဟိုတုံးက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ပြောင်း သတိရမိခဲ့တာကြောင့် ငုတ်လျှိုးနေတဲ့ကာမစိတ်တွေက ပေါ်ပေါက်လာရပြန်ပြီ ။အလုပ် ပိတ်ဖို့ အချိန် နီးကပ်လာပြီ ။အိမ့် အိမ်သာထဲ ဝင်ခဲ့တယ် ။ သေးပေါက်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး ။ ပေါင်ကြားဂွဆုံက စိုစိစိ ဖြစ်နေတာကို စူးစမ်းချင်တာ ။ ဟုတ်တယ် ။ အိမ့် ဇင်ဝင်းဝင်းကြောင့် အရင် အဟောင်းတွေ ပြန်ပြောင်း သတိရ

ပြီး ကာမဆန္ဒ တောင့်တတဲ့စိတ်တွေ ဝင်လာတာ။ အရည်တွေ စိုရဲနေတယ် ။ မို့ဖေါင်းတဲ့ အမွှေးရေးရေးနဲ့ သူ့မုန့်ပေါင်းကို တချက် စမ်းလိုပ်မိတယ် ။ဖူး....အင်း...ယောကျ်ားနဲ့ မတွေ့တာ ကြာလို့ လိုလားနေပြန်ပြီ ။လဖက်ရည်ဆိုင်လေးလည်း ဆိုင်ပိတ်တော့မှာမို့ စသိမ်းနေပြီ ။ကားရေဆေးတဲ့နေရာက တာဝန်ခံ ကောင်လေး ကျော်ကျော်က 

“ မမ..အသစ် လက်မခံနဲ့တော့ ..လက်ရှိ ဆေးနေတာ သုံးစီး ရှိနေသေးတယ်....” 

လို့ လာ သတိပေးတယ် ။ အဲလို သတိပေးဖို့ ဒီကောင်လေးကို ကြိုပြောထားခဲ့တာလေ ။ မဟုတ်ရင် ပိတ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ။“ CLOSED ” ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်လေးကို ကျော်ကျော် သွားချိတ်နေတာကို တွေ့လိုက်တယ် ။သည်ကောင်လေး တော်တော် တက်ကြွတယ် ။ ကြိုးစား နိုးကြားတယ် ။ ဒါကြောင့် ဒယ်ဒီက သူ့ကို အရမ်း သဘောကျတယ် ။ တဖွဖွ ချီးမွမ်းတတ်တယ် ။ 

“ ဒီကလေး..တော်တယ်...” 

တဲ့ ။ကျော်ကျော့်ကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်မိတော့ အဆီပို တကျပ်သားတောင် ရှိမှာ မဟုတ်တဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းပြီး အချိုးကျတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံး အနေအထားကို အိမ့် သဘောကျသွားတယ် ။ အား ကောင်းသန်မာတဲ့ ကောင်လေးမို့ မိန်းမတယောက်ကို ကောင်းကောင်း ထောင်းပေးနိုင်မယ့် ယောကျ်ား တယောက်ဘဲ လို့ အိမ့်လည်း လတ်တလော ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေနဲ့ တွေးလိုက်တာ ။သည် အချိန်မှာ ငွေသိမ်းကောင်တာက အတွင်းဖက် စားပွဲလေး ပေါ်က  အိမ့်ရဲ့ ဟမ်းဖုန်းလေး တတိတိနဲ့ မြည်လာတယ် ။ဘယ်သူ ခေါ်တာလဲ ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဒယ်ဒီများ ခေါ်တာလားလို့ပါ ။ အိုး...ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ.....။

“ ဟယ်လို.....အိမ့်ဇာသော်ပါ.....”

“ ဟေး..အိမ့်..ဒို့ပါ ..မျိုးစည်သူ ......”

“ အကို..မတွေ့တာ ကြာပြီ......”

“ ဟုတ်တယ်...ဒို့လည်း ခရီးသွားနေလို့...မနေ့ကဘဲ ပြန်ရောက်တာ....”

“ ဘယ်သွားတာလဲ အကို..ဗကေးရှင်းလား.....”

“ မဟုတ်ဖူး..အိမ့်..အလုပ်ကိစ္စနဲ့..စင်္ကာပူ သွားတာ...အိမ့်အတွက်လေ...လက်ဆောင်လေးတွေ ပါလာတယ်...အိမ့်ကို လာပေးလို့ ရမလား.... အန်ကယ်လ်ကော ရှိလား....”

“ ဒယ်ဒီ မရှိဘူး..အကို..သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ငပလီကို သွားနေတယ်.....”

“ အိမ့်က အန်ကယ်လ့်နေရာမှာ တာဝန်ယူပေးနေတာပေါ့လေ.....”

“ ဟုတ်တယ်..အကို....”

“ ကောင်းလိုက်တာ အိမ့်ရယ်...အကို ဝမ်းသာတယ် ......အိမ့် ဒီညနေ အားလား..ဘာမှ ချိန်းထားတာ မရှိရင် အကိုနဲ့ တခုခု ထွက်စားမလား...ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေလည်း ပေးရင်းနဲ့လေ...”

“ အင်း......ဘာမှ တော့ မရှိပါဘူး......ရတယ်လေ...အကို လာလို့ ရပါတယ်....”

“ အိုကေ..အိမ့်..ဒါဆို အကို ခုနစ်နာရီလောက် လာခဲ့လို့ ရမလား....”

“ ရတယ် အကို.....အိမ့် အိမ်ကဘဲ စောင့်နေမယ် .....”

“ အိုကေ ကောင်းပြီ..တွေ့မယ်နော်...အိမ့်...ဆီးယူး.....”

“ ဆီးယူး အကို.....ဘိုင်း......”

ဟင်း..စောစောက ကျော်ကျော့်ကို မရိုးမသား တွေးမှန်းလိုက်မိတာတွေ အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ မရှိတော့ဘူး ။ ကျော်ကျော့်နေရာမှာ အစားထိုး နေရာဝင်ယူသွားတာက ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ...။ဟင်း..ချစ်ရည်ရွျှမ်းနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးညိုညိုကြီးတွေနဲ့ အိမ့်ကို စိုက်စိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ရဲ့ အကြည့်တွေထဲမှာ အိမ့်ကို သူ ချစ်နေတယ် ဆိုတာ အိမ့် သိခဲ့တာ ကြာပါပြီ ။အားလုံး သိမ်းဆည်းပြီးလို့ ပြန်ခါနီး အိမ့်လည်း ကျော်ကျော့်ကို 

“ မမ မသိလို့ မေးရဦးမယ်..မင်းက အိမ်ထောင်နဲ့လား....” 

လို့ မေးလိုက်ပါတယ် ။ ကျော်ကျော်က 

“ ဟုတ်တယ်..မမ....ကျနော့်မှာ ကလေး၂ယောက် ရှိပါတယ် မမ..” 

လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

အိမ့် သူ့ဘီအမ်ဒဗျူကားဖြူလေးပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း..

“ အင်း...ငါ့စိတ်ရိုင်းတွေကို အချိန်မှီ ထိန်းချုပ်လိုက်နိုင်လို့ တော်ပါသေးတယ်...” 

လို့ တွေးလိုက်ပါတယ် ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူနဲ့ ထွက်ရမှာမို့ အိမ်ကို ပြန် ရေမိုးချိုး အလှအပ ပြင်ဆင်ရဦးမယ် ။အကယ်လို့များ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကို ချစ်စကား ပြောလာမယ် ဆိုရင် အိမ့်က ငြင်းပယ်လိမ့်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ့ကိုဘဲ ဘဝကြင်ဖေါ် အဖြစ် ရွေးချယ်လိုက်ဖို့ အိမ့် စိတ်ကူးပြီးပြီ ။အသက်ကြီးလာတဲ့ ဒက်ဒီ့ကို နားခိုင်းပြီး အိမ့်ကဘဲ ဆက် အလုပ်တွေ လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပြီးပြီ ။

ပျက်အစဉ် ပြင်ခဏ ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ သမီးဆိုးလေး အိမ့်ဇာသော်ဟာ ဒီကနေ့မှာတော့ သမီးလိမ္မာလေး တယောက် ဖြစ်နေပါပြီ  ။

..........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။