ဒရိုင်ဘာခင် အပိုင်း ( ၄ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - Ko $uper (ကိုစူပါ)
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၄ )
“မသိုင်း……“
မောင်မောင် ဖရိုဖရဲပုံစံဖြင့် မူပျက်စွာ မသိုင်းလို့ နှုတ်က ထွက်သွားသည်။ မသိုင်းမှာလည်း မတွေ့တာ ၂ ပတ်လောက်ရှိပြီမို့ သူလာတိုင်းချွဲချွဲပြစ်ပြစ် ပြောတတ်သည့် မောင်မောင် အခုတစ်ခါ ကြိုမပြောဘဲ ရုတ်တရတ် အံ့သြအောင်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ရောက်လာကာမှ ချွေးသံတရဲရဲ စိုးရိမ်တကြီးမျက်နှာနှင့် သူ့ကို ပြေးဖက်ဖို့တောင်မေ့ကာ ကြောင်ကြည့်နေသည့်မောင်မောင်ကို မသင်္ကာဖြစ်ကာ….
“မောင်မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိုင်းလာတာကို အထဲမခေါ်ဘဲ ဘာလို့ ကြောက်လန့်တကြား ရပ်ကြည့်နေတာလဲ….“
မောင်မောင် မသိုင်းပြောသမျှကိုကြားသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း ကြည်ပြာကိုသာ မသိုင်းတွေ့သွားရင် သူတော့ မသိုင်းကို လက်လွှတ်ရမည်။ မသိုင်းကိုလက်လွှတ်ရရင် မသိုင်းရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုမျက်စောင်းထိုးထားသမျှ အကုန်လွှဲချော်ကုန်မှာကိုလည်း ထပ်ဆင့်စိုးရိမ်ကာ ဘယ်လို ပထုတ်ရမလဲခေါင်းထဲ တွေးနေတုန်း…. မသိုင်း တွန်းဖယ်ကာ အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်…..။ ထိုစဉ် ဘာမပြောညာမပြောဖြင့် မောင်မောင် မသိုင်းကိုဖက်လိုက်သည်…..။ မသိုင်းပါးတွေကို နမ်းလိုက်သည်…..။ နှုတ်ကလည်း…
“အစ်မ ကျွန်တော့်ကို ၂ ပတ်တောင် ပစ်ထားတယ်ဗျာ….။ ကျွန်တော် ရူးကြောင်ကြောင်တောင် ဖြစ်နေပြီဗျာ…။ ကြည့်ပါဦး ရုပ်ကိုလဲ….“
ဆိုပြီး မသိုင်းလက်မောင်းအိုး ၂ ဖက်ကို စုံကိုင်ကာ သူ့မျက်နှာအား မသိုင်းမြင်အောင် ပြလိုက်သည်….။ မသိုင်းမျက်စိထဲ နှုတ်ခမ်းမွှေးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် ခေါင်းထက်ဆံပင် ပွသနေသည့် မောင်မောင်ကို မြင်တော့ စိတ်ထဲ သနားစိတ်ဝင်နေရာယူကာ ခုဏက မသင်္ကာစိတ်များပျောက်သွားပြီး သနားစိတ်ဝင်သွားလေသည်….။
“မောင်မောင်ရယ် အစ်မ မင်းကို ပစ်ထားတာမဟုတ်ပါဘူး….။ အခု မင်းရှေ့ရောက်နေပြီပဲ…။ အစ်မ မင်းကိုကျေနပ်အောင် ချော့ပါ့မယ်…. ဘယ်လိုလဲ… အစ်မကို ပြုံးပြမယ်မလား…“
မသိုင်း သူခင်းသည့်လမ်းထဲရောက်လာပြီ ဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲသွားလို့မဖြစ်….။ ဘယ်လိုဆက်တားရမလဲ တွေးနေတုန်း… မသိုင်းအတွက် ပေးချေစရာငွေအကြောင်း သတိရကာ… မသိုင်းကိုဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး အလုပ်စားပွဲ အံ့ဆွဲထဲမှ… ငွေဆယ်သိန်းကို ထုတ်ကာ….
“အစ်မအတွက် ငွေသိမ်းပေးထားတယ်… ယူသွားဦးနော်….။ ကျွန်တော် လက်ခံတုန်းက စိတ်ရှုပ်နေတာနဲ့ ရေမထားဘူးရယ်….။ အစ်မရေပြီး ယူပါလား…..“
“အို မောင်မောင်ကလည်း ငွေကအရေးမကြီးဘူး… အစ်မ အခုအရေးကြီးတာ ငါ့မောင်နဲ့……“
ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ မသိုင်း အခုလို လမ်းကြောင်းစရာမလို ရောက်တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ တန်းမပြီး ဆက်တိုက် မနားတမ်းတန်း လိုးကြရုံပဲ…။ အခုတော့ ကြည်ပြာရှိနေသည့်အတွက် အခန်းထဲလိုးလို့မရ စိတ်ထဲကလည်း အကြံကအိုက် ကြည်ပြာ့ကိုလည်း ဆဲဆိုရင်း….
“အစ်မ အပြင်မှာ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်….“
“ပြီးမှစားမယ်ကွာ….“
“လာပါ အစ်မရ… အစ်မပဲ ကျွန်တော်ကျေနပ်အောင် ချော့မယ်ဆို။ ဗိုက်အရင်ဖြည့်မယ်ဗျာ ဘယ်နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီလဲမသိဘူး ဘာမှစားမရတာ။ အခု အစ်မကိုမြင်တော့ အောက်က တောင်လာတယ်… တောင်တာနဲ့အတူတူ ဗိုက်ထဲကပါ ဆာလာပြီ… အားအရင်ဖြည့်ရအောင်ဗျာ…..“
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြပြီး ခပ်ချွဲချွဲပြောလိုက်တော့ မသိုင်းလည်း မောင်မောင်ကတော့ကွာဆိုပြီး ထပ်သနားသွားကာ..
“ကဲကဲ မောင်မောင့်သဘောပါ သွား သွား“
ဆိုပြီး မောင်မောင်ကို တံခါးဖက်ဆီ သူ့ကျောကနေတွန်းပြီး နောက်ကနေလိုက်အထွက် တံခါးဝရှေ့ရောက် အမျိုးသားတစ်ယောက် ဂျာကင်အကျီအိတ်ထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ကာ သူတို့ ၂ ယောက်ကို မီးတောက်နေသည့် မျက်လုံးရဲရဲဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်…. ။ မသိုင်းမှ…
“ကိုဟိန်း….“
“မင်းပိုက်ဆံလာလာသိမ်းတယ်တာလား ဖင်လာလာခံနေတာလား မိသိုင်း….“
“ရှင်မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်း….“
“ဟေ့လူ ဘာပြောတာလဲ…“
ဆိုပြီး မောင်မောင် အော်ငေါက်ကာ ပြေးထိုးမည်အလုပ် မသိုင်း ဆွဲထားလိုက်သည်….။ ကိုဟိန်းကတော့ အင်္ကျီအိတ်ထဲ လက်ထည့်မပျက် ရပ်နေရာမှမရွေ့ဘဲ မောင်မောင့်ကို စိုက်ကြည့်ကာ…
“မင်းလိုကောင်လောက်တော့ ငါတစ်ချက်လုပ်စာပဲရှိတယ်….။ ဘယ်လိုလဲ မိသိုင်း… ငါ့ဂေါ်လီကို မင်းအသည်းစွဲဆိုတာ ဒီချာတိတ်ကို မင်းမပြောရသေးဘူးမလား….“
မောင်မောင်မခံချင်အောင် ကိုဟိန်းပြောလိုက်သည်…..။
“ရှင်……“
မသိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်လေသည်…။
“ မင်းတော့ စောက်ခွက်ရိုက်ခံချင်ပြီထင်တယ်…..“
မောင်မောင် ကြည်ပြာကြောင့် စိတ်တွေ ရှုပ်နေခြင်း၊ မသိုင်း ရုတ်တရက် ရောက်လာတာကြောင့် စိတ်ပိုအိုက်သွားရခြင်း…. လွှဲချော်မှာစိုးရိမ်နေမိသည် မသိုင်းနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုများ….. ဒါ့အပြင် ကိုဟိန်းရဲ့ ခနဲ့တဲ့တဲ့ အပြောတွေကြောင့် သွေးများဆူပွက်ကာ မသိုင်းဆွဲထားသည့်ကြားမှာ တွန်းဖယ်ကာ ကိုဟိန်းကို ပြေးထိုးလေသည်…..။
“အ့……“
ကိုဟိန်း ရပ်နေရာမှ ကိုယ်ကို ညာဖက်ကိုတိမ်းလိုက်ကာ ဘယ်လက်က လျှပ်စီးလို လှုပ်ရှားသွားပြီး အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည်….။ ပြေးဝင်လာသည့် မောင်မောင် ရုတ်တရပ် ရပ်တန့်သွားကာ သူ့လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကြီးဟပြီး ရပ်နေသည်….။ ပြီးနောက် မသိုင်းဖက်ကို တဖြေးဖြေးလှည့်လာရာ မျက်လုံးကြီးပြူးနေပြီး လက်ကြားထဲက သွေးများ တလဟော စီးကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့ မသိုင်း လန့်သွားပြီး ပါးစပ်ပိတ်ကာ ငေးနေတုန်း မောင်မောင့်လက်ကလည်ပင်းကနေ အောက်ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် သွေးများပန်းထွက်လာကာ လည်ပင်းတွင်း ကန့်လန့် ပျက်ရှ အတန်းလိုက်အရာ ပေါ်လာလေသည်….။
မသိုင်း သိလိုက်သည်…။ ကိုဟိန်းရဲ့ သံပုရာသီးလီးသည့် အထူးပြုလုပ်ထားသည့် ဓါးနဲ့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို လှီးချလိုက်ပြီဖြစ်သည်….။ မသိုင်း လန့်လာသည်…။ ကိုဟိန်းသည် အရင်က ဖန်ဂေါ်လီဂိုဏ်းသားဖြစ်ပြီး ဆင်မလိုက်မှ လက်ယဉ်သည့် လူမိုက်တစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည်….။ သူတို့လက်မထပ်ခင် လူသတ်မှုဖြင့် ထောင်ကျဖူးသည်။ သူ့ကိုလည်း သတ်လေမလား ကြောက်ဒူးတုန်နေစဉ်… အခန်းထဲမှ ကြည်ပြာ ဒယီးဒယိုင် ထွက်လာပြီး….
“ဟင် ကိုဟိန်း… ဘယ်လိုဒီရောက်နေတာလဲ….. အား…. အမလေး…. ကိုမောင် ကိုမောင်….“
သွေးအိုင်ထဲလဲကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့ လန့်အော်ပြီး ကိုဟိန်းသတ်လိုက်သည်လို့ တွေးမိကာ….. အစထဲက မောင်မောင့်ကြောင့်သာ အောင့်အီးသည်းငြီးခံကာ ကိုဟိန်းလုပ်တာကို ခံခဲ့တာဖြစ်ပြီး အခုလို သူကြိုက်နေသည့် မောင်မောင့်ကို သတ်လိုက်တာကြောင့် ကြည်ပြာလည်း ပေါက်ကွဲသွားကာ…
“ရှင်သတ်လိုက်တာမလား…. ကိုမောင့်သေသလို ရှင်လည်းသေစေရမယ် ….“
ကြည်ပြာ လက်ကျန်အားလေးကိုစုပြီး အင်ဗာတာဘေးက ဝက်အူလှည့်ကြီး တစ်ချောင်းကိုကောက်ကာ ကိုဟိန်းအား ပြေးထိုးလေသည်… ။ ထိုစဉ် ၂ ယောက်ကြားမှာ ရှိနေသည့် မသိုင်းမှ…. ကိုဟိန်းခိုးစားနေသည့် သတင်းတွေကြားပေမယ့် လက်ပူးလက်ကြပ် မမိတာသေးလို့သာ ငြိမ်နေတာဖြစ်ပြီး အခုလို မျက်စိရှေ့ ပေါ်လာတာကြောင့် စိတ်လွတ်သွားသည်…။ ဒါအပြင် သူသည်လည်း ဈေးထဲက ဖိုက်တာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ကိုဟိန်းလက်ရဲသလို သူလည်း သွေးရဲသည်ကို ပြရမယ်ဆိုသည့်အသိဖြင့် ကိုဟိန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည့် ကြည်ပြာကို သူ့လက်ထဲမှာ စလင်းဘတ်ကြီးဖြင့် လွှဲရိုက်ချလိုက်ရာ….. ကြည်ပြာ ပြေးနေသည့်အရှိန်အပြင် ခေါင်းကို စလင်းဘတ်ကြီး လာရိုက်တာကြောင့် အုတ်နံရံဆီ လွှင့်သွားပြီး ခေါင်းကလည်း နံရံဖြင့် အုန်းခနဲစောင့်ကာ ခွေရက်ကလေး ပြုတ်ကျသွားပြီး နဂိုထဲက မိန်မကိုယ်က သွေးများဖြင့် လုံချည်ရွဲနေသလို ခေါင်းကပါ ထွက်လာသည်မို့ သွေးထွက်လွန်ကာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ကာ မေ့မျောသွားလေသည်….။
မသိုင်းလည်း လက်ကနေ လွတ်သွားသည့် သူ့အိတ်ကိုကောက်ရင်း ကြည်ပြာကို စမ်းကြည့်ရင်း သေသွားပြီ ထင်လိုက်သည်….။
“နင့်ကောင်မလည်း သေပြီထင်တယ်….။ ငါသိနေတာကြာပြီ လက်ပူးလက်ကြပ်မမိလို့သာ။ အခုတော့ နင် ဘာငြင်းချင်လဲ….“
သွေးအေးသည့် ကိုဟိန်းကတော့…. မျက်နှာအမူအရာမပျက်ဘဲ….
“မိသိုင်း နင်နဲ့ငါ အိမ်မှာ စာရင်းရှင်းမလား ရဲတွေလာတဲ့အထိ ဒီမှာ အခုရှင်းမလား……“
မေးလိုက်သည်….။ မသိုင်းလည်း ဒေါသကို ထိန်းကာ…
“ဒီနေ့ နင် အိမ်လိုက်ခဲ့…. အိမ်ရောက်မှရှင်းမယ်….“
ဆိုကာ နှစ်ယောက်သား လူရိပ်ကြည့်ပြီး တံခါးဆွဲပိတ်ပြီး ဆင်းလာခဲ့သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ အောက်ခန်းက သော့အပြင်က ခတ်ထားသဖြင့် လူမရှိဟန်တူသည်……..။
မသိုင်းတို့ဆင်းသွားတော့ ကြည်ပြာ နဲနဲလှုပ်လာသည်……။ ထိုစဉ် သူ့ကိုယ်လုံးအောက်မှာ ဖုန်းမြည်ကာ တုန်လာသည်….. ကြည်ပြာ ဖုန်းကို အားယူကာ ဘေးကိုပွတ်ဆွဲပြီး…. ဟိုဖက်က ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိဘဲ… ကျမတို့ကို ကယ်ပါ ကယ်ပါ ကယ်ပါဆိုပြီး ပါးစပ်ကနေ ဖုန်းရှိရာကို အားယူပြောလိုက်သည်…..။ နောက်ပြီးတိုက် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုပြီး ငြိမ်ကျသွားလေသည်….။
………………………………………………………..
“ဟာ ဘာလဲဟ…..“
ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် မသိုင်းအား လမ်းထိပ်ရောက်ပြီဆိုပြီး ခေါ်လိုက်ရာ အသံခပ်ဝါးဝါးဖြင့် ကယ်ပါ ကယ်ပါ ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုတာ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသဖြင့်…. ဖုန်းနံပတ်ပြန်ကြည့်တော့ မသိုင်းဖုန်း ဟုတ်ပါတယ်….. ပြန်ခေါ်တော့မကိုင်…. ထပ်ခေါ်တော့ ဖုန်းပိတ်ထားသည် ဖြစ်သွားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားကို ပါကင်နေရာရှာလိုက်သည်။
……………………………………….
မသိုင်းလည်း အိမ်အောက်ရောက်တော့ စလင်းဘတ်ထဲ ဖုန်းနိုက်ရာ မတွေ့သဖြင့် ကျန်ခဲ့ပြီဆိုကာ ကိုဟိန်းကို ပြောလိုက်သည်….။
“ဟာ…. ပြန်ယူမှရမှာပေါ့ အရေးထဲဟာ….။ နင် ဟိုဖက်လမ်းထိပ်က စောင့်နေဆိုပြီး….“
ကိုဟိန်းတက်ယူပြီး… အပေါ်ရောက်တော့ ကြည်ပြာ့ဘေးတွင် ဖုန်းကိုတွေ့ပြီး ခင်မောင်ဝင်းဖုန်းခေါ်နေတာပါ မြင်သည်နှင့်…. ဖုန်းကိုပိတ်ချလိုက်ပြီး…. ခေါင်းထဲတွင်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို အကွက်ဆင်ဖို့ တွေးမိလိုက်သည်….။
“မင်းကံဆိုးတာပဲ ဒရိုင်ဘာခင်ရေ…“
ဆိုပြီး စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သည်…။
………………………………………………………..
ကားနေရာ ချက်ချင်းမရ၊ ရတာနှင့် ခင်မောင်ဝင်း လမ်းထဲပြေးဝင်ကာ တိုက် ၃၇ ကို တွေ့သည်နှင့် အပေါ်ဆုံးထပ်ကို ပြေးတက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သည်…..။ ကြည်ပြာ့ကိုတွေ့တော့ လှုပ်နေတာနှင့် ပြေးထူလိုက်သည် ထူလိုက်တော့ ကြည်ပြာ့လက်ကို ယမ်းလိုက်တော့ လက်ထဲကဓါးကပါ ယမ်းနေတာမို့ ထိမိမှာစိုးပြီး ဓါကိုယူကာ ဘေးကို ပစ်လိုက်သည်…။ ကြည်ပြာ….. ပြန်ငြိမ်ကျသွားပြန်သည်….။ ထို့နောက်ပွေ့ထားရင်း ၁၉၉ ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။ ဖုန်းခေါ်မရ… လိုင်းမအား…..။ ဒါဖြင့် အခန်းဝရံတာကိုထွက်ပြီး ဆေးရုံကားခေါ်ပေးကြပါ ဆိုပြီး အော်ကာ လာကြပါဦးဆိုပြီး လူတွေကိုပါ အိမ်ပေါ်ကို ခေါ်လိုက်လေသည်…..။
လမ်းထဲမှ ယောကျ်ားတစ်ချို့တက်လာပြီး သွေးတွေပေနေသည့် ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်လိုက် လဲနေကျသည့် သွေးအိုင်ထဲမှ ၂ ယောက်ကိုကြည့်လိုက် ပျံ့ကျဲနေသည့် ငွေစက္ကူများကို ကြည့်လိုက်နဲ့….. ရဲပါခေါ်ပါဟ ဆိုပြီး အောက်ကို အော်တဲ့သူကအော်…. ဖုန်းဖြင့်ခေါ်သည့်လူကခေါ်ပြီး လမ်းထဲ လူတွေ စုစုဖြစ်လာသည်….။ ရဲတွေ ဆေးရုံကားတွေ ရောက်လာတော့ မေးမြန်းတာတွေလုပ်ကာ ခင်မောင်ဝင်းကို ရဲစခန်းခေါ်သွားပြီး ကျန် ၂ ယောက်ကို ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးသို့ သယ်သွားကြလေသည်……။
…………………………………………………….
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၅ )
“သား….“ “ကို“ “ကိုခင်မောင်ဝင်း“
(အပြင်မှာ အဲ့လောက်လူအများကြီး တွေ့ခွင့်ရမရတော့မသိ။ မြန်မာကားထဲမှာရလို့ ရေးသားပါသည်။ ကိုစူပါ)
ခင်မောင်ဝင်းအား ထိန်းသိမ်းထားသည့် ရဲစခန်းသို့ မိဘနှစ်ပါးရယ် လင်းရယ် မျိုးညွှန့်ရယ် ရောက်လာကြသည်….။
“သားမသတ်ဘူး အမေ….“
“အမေသိတယ် သား…“
သားကို ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိပေမယ့် အချုပ်ထဲမြင်ရတော့ မိခင်မှာ စိတ်မကောင်း…။
“ကိုမသတ်ဘူး လင်း….“
“လင်းတို့သိပါတယ်….“
အဖေကတော့ စခန်းမူးနှင့်သွာကာ အကျိုးအကြောင်း မေးနေသည်…..။
“ဒီလိုရှိပါတယ် ဆရာကြီး…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကို လောလောဆယ် အနေအထားနဲ့ အမှုမရှင်းလင်းခင် ဒီရက်ပိုင်းတော့ ထိမ်းသိမ်းထားရမှာပါ…..“
“ဦးသား သတ်တာမှမဟုတ်တာ….“
“ဒါကတော့ တရားရုံးက ဆုံးဖြတ်ပေးပါလိမ့်မယ် ခင်မျာ…။ လောလောဆယ်တော့ ထိန်းသိမ်းထားရဦးမှာပါ…။ ဆေးရုံက မိန်းကလေးလည်း ပြန်သတိရလာရင် ဒါမှမဟုတ် မသိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်းတို့ကို ဆက်သွယ်လို့ရလာရင် တစ်ခုခုတော့ထူးမှာပါ…။ ကျွန်တော်တို့ တရားမျှတမှုရှိအောင် ကူညီပေးကြမှာပါ…“
ခင်မောင်ဝင်းအဖေလည်း အာမခံရဖို့ မစွမ်းနိုင်သည့် သူ့အဖြစ်ကြောင့် သားအား သနားမိသလို မိမိကိုယ်ကိုယ်ကိုလည်း အပြစ်တင်မိလေသည်…။
“အဖေကြီး ဘယ်လိုလဲ အာမခံရလားဟင် သားလေးအတွက်“
ခင်မောင်ဝင်းမေမေသည် အနားရောက်လာသည့် ယောကျ်ားအား လှမ်းမေးလိုက်သည်….။
“ လောလောဆယ် အာမခံမရသေးဘူးတဲ့…။ ငါ ရှေ့နေနဲ့ ထပ်ပြောခိုင်းကြည့်ပါဦးမယ်…..“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း သံတိုင်ကိုကိုင်ရင်း စိတ်ညစ်သွားသည်….။ နေရတာ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေ…။ သို့ပေမယ့် မိဘနဲ့ ချစ်သူတို့ စိတ်မပူအောင် ဟန်လုပ်ပြုံးလိုက်သည်…။
“တရားခံအစစ်တွေမိမှာပါ…. ဆေးရုံးက ဘာထူးလဲ…..“
ခင်မောင်ဝင်း မေးလိုက်ရာ မျိုးညွှန့်က
“ကောင်မလေးကတော့ အခုထိ သတိမရသေးဘူး….။ သွေးထွက်လွန်တာရယ် ကိုယ်ဝန်ပါပျက်သွားတာရယ် ခေါင်းကဒဏ်ရာတွေနဲ့ တော်တော်လေး အသက်လုနေရတယ်….“
တီတီတီ… မျိုးညွှန့်ဆီ ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်…..။
“ကိုတင်မြင့် ကျွန်တော်ဆီ နောက်တစ်ပတ်မှ ကားလာယူပေးပါလား….။ လကုန်မှ မိုးကုတ်တက်မှာဆိုတော့ မှီပါတယ်…။ ကျွန်တော့်အစ်ကိုတစ်ယောက် ကိစ္စလေး အရေးပေါ်တစ်ခုပေါ်နေလို့…။ အဲ့တာလေး လိုက်လုပ်ပေးရမှာမို့ပါ…။ စိတ်ချပါ မိုးကုတ်မတက်ခင် အမှီပြီးစေရပါ့မယ်……“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မိခင်ကို ဖြောင်းဖြနေရင်း မျိုးညွှန့်ဖုန်းပြောတာကို ကြားမိရင်း သတိတစ်ချက်ရသွားသည်….။
“မိုးကုတ်….“
ခင်မောင်ဝင်း ရေရွတ်လိုက်သည်…..။ ပြီးနောက် မျိုးညွန့်အား…..
“မျိုးညွန့်ညီလေးရေ အစ်ကို့အတွက် အာမခံတစ်ယောက်တော့ လုပ်ပေးနိုင်မယ်ထင်တယ်……“
အမေ အဖေ လင်းနဲ့ မျိုးညွန့်အားလုံး ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ပြောမှာကို ဘယ်သူပါလိမ့် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ကြည့်နေကြသည်…..။
…………………………………………………..
“ဝမ်းသာလိုက်တာ အစ်ကိုရာ….။ ဪ ဆောရီး…။ အစ်ကို အချုပ်ကျနေတာကို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး….။ ကျွန်တော် ပြန်ကူညီခွင့်ရတာကိုပါ……“
သြဘာ ဆက်ပြောမှ ဘေးကမျိုးညွန့်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သဘောပေါက်သွားတော့သည်…။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ငါ့ညီရာ…..။ အခုလို အာမခံပေးထားတာရော အစ်ကို့ကို ယုံကြည်ပေးတာရော…“
“ရပါတယ်အစ်ကို…။ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို ယုံပါတယ်…။ ဒါကလည်း… ကျွန်တော် လက်တံရှည်တာလည်း အစ်ကိုသိတာပဲ…။ ကျွန်တော့်ကို တပတ်ရိုက်လဲ ထောင်ကနေတော့ ယာယီလွတ်ချင်လွတ်မယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကတော့ လွတ်မှာမှမဟုတ်တာ…..။ ဟို… ကိုမျိုးညွန့် ဟုတ်တယ်နော်။ ခြံထဲမှာ စောင့်လိုက်ရတာ ကြာသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်…“
မျိုးညွန့်က စိတ်ဆိုးဟန်မပြဘဲ…
“ရပါတယ် အခုလို ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကို အာမခံပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေတာပါ…။ ပြီးတော့ ခြံထဲမှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး သားရည်ကျနေတာနဲ့ စောင့်ရတာတောင် ကြာမှန်းမသိလိုက်ပါဘူး…“
“ဒါဆိုလည်း အိုကေပါဗျာ….။ ကျွန်တော် သွားစရာလေးရှိလို့ သွားပြီနော်…“
“ကျေးဇူးပါ ညီ…“
တကယ်ဆို သြဘာကိုယ်တိုင် လာစရာမလို။ ထုံးစံအတိုင်း အရာရှိပဲ လွှတ်လိုက်လည်း ရလောက်သည်…။ အခုတော့ သူကိုယ်တိုင် အရာရှိနှင့်လိုက်လာပြီး ခင်မောင်ဝင်းအား လာတွေ့သည်မို့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သြဘာရဲ့ အပေါင်းအသင်းပေါ်ထားသည့် စိတ်ထားကို ချစ်သွားသလို ကူညီဖူးသည့်ကျေးဇူးကို တန်ဖိုးထားသည့် စိတ်ဓါတ်ကိုလည်း လေးစားမိလေသည်….။ ထို့နောက် သြဘာနှင့် လမ်းခွဲပြီး မျိုးညွန့်နှင့်အတူ ဆေးရုံကြီးကို တန်းသွားကြလေသည်….။
၃ ရက်ရှိပြီ ကောင်မလေး သတိမရသေး…။ ပိုက်တွေတပ်လျှက်နဲ့ စောင့်ကြည့်နေရတုန်း… သူပြန်သတိရလာမှဖြစ်မယ်…။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်း အတွေးထဲ ကိုရီးယားရုပ်ရှင်တွေထဲကလို လူသတ်သမားများ လာနှုတ်ပိတ်မလား… ပြီးတော့ ဘောလီဝု ကားတွေထဲကလို ဒီကောင်မလေးကပဲ လူသတ်သမားဖြစ်နေမလား… တရုတ်ကားတွေထဲကလို ကျောက်ကပ်လိုချင်လို့ ဆေးရုံက ဆေးထိုး သတ်လိုက်မလား…. အင်္ဂလိပ်ကားတွေထဲကလို ပြန်ပေးသမားတွေ ဆေးရုံကိုပြန်ပေးဆွဲလိုက်ရင် ခက်ရချည်ရဲ့ တွေးနေတုန်း… မျိုးညွန့်….
“တွေးလှချည်လားဗျ…. ပြန်မယ်… ရေလေးဘာလေး ပြန်ချိုးပြီး အိမ်ထမင်းလေးစားပါဦး…..“
“အော် အေး အေးပါကွာ…..“
နှစ်ယောက်သား အိမ်ပြန်သွားကြလေသည်…….။
…………………………………………………….
မူခင်းဂျာနယ်များတွင်လည်း မြို့လည်ခေါင်က ငွေလု မဒိန်းကျင့် လူသတ်ဆိုသည့် ခေါင်းစဉ်မျိုးစုံဖြင့် သတင်းများ နေရာယူထားကြပြီး အွန်လိုင်းတွင်လည်း လတ်တလော ဟော့ တော့ပစ် ဖြစ်သွားသည်….။ ၂ ရက်လောက်နေတော့ ကောင်မလေး သတိရလာပြီဆိုသည့်ဖုန်း ခင်မောင်ဝင်းဆီ ရဲစခန်းက ဖုန်းဆက်ပြီး ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို အပူတပြင်း လိုက်လံဖမ်းဆီးနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူတို့နှင့် ပတ်သတ်မှုသိသမျှကို အသေးစိပ် ထပ်မံမှတ်တမ်းယူချင်တာကြောင့် လာခဲ့ပါဦးဆိုပြီး ဆက်လာသည်…။ မသိုင်းရယ် ကိုဟိန်းရယ် ခင်မောင်ဝင်းရယ် အဆက်အသွယ် ဖုန်းမှတ်တမ်းများနှင့် လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရသမျှ နေရာ အချိန် ရက်စွဲများအပြင် သူတို့အတွင်းရေးသိသလောက်များ မေးသမျှကို ထပ်မံ ဖြေပေးခဲ့ပြီး…. ပြန်ခါနီးတွင်…
“လူသတ်တရားခံ ကိုဟိန်းနဲ့ ကြံရာပါ မသိုင်းကို တို့တွေ အမြန်ဆုံးဖမ်းပေးမှာဖြစ်လို့ သတင်းကို နားစွင့်နေပါ…“
ဆိုပြီး ပြောလေသည်…..။ တကယ်တော့ အခုပြောသမျှအားလုံးက အခင်းဖြစ်တဲ့ ညကလည်း ဒါတွေပဲ သူတို့ကို ပြောပြခဲ့တာဖြစ်လို့ ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မံပြောရပေမယ့် မိမိအပေါ် သံသယ ရာခိုင်နှုန်းနည်းသွားတာမို့ မေးတာကိုပဲ သိသမျှ ဖြေပေးလိုက်ခဲ့သည်…….။
တစ်ပတ်လောက်နေတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တောင်ငူတွင်ဖမ်းမိပြီး ဆိုသည့် သတင်းများတက်လာသည်….။ မလိုင်သူ မသိုင်းသည် မလိုင်တွင် ပုန်းအောင်းမည်ဟု ခန့်မှန်းပြီး မလိုင်မြို့တွင် မြေလှန်ရှာကြသော်လည်း ဖေ့ဘုတ်ကောင်းမှုကြောင့် ကိုဟိန်း စားစရာထွက်ဝယ်တုန်း ပြည်သူတစ်ယောက်မှ သတင်းပေးသဖြင့် တောင်ငူတွင် ဖမ်းမိလေသည်ဟု သတင်းပို့ ကော့မန့်များတွင် တစ်ချိုက ပြန်ရှဲထားကြလေသည်….။ ကော့မန့်များထဲတွင်လည်း သူတို့လင်မယားသည် အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေလို့ အတူမနေကြဘဲ ကွာရှင်းဖို့အတွက်လည်း တစ်ယောက်အမှားကို တစ်ယောက် စောင့်ကြည့်နေကြပြီး ပိုင်ဆိုင်မှုကို အသာရအောင် ကြံနေကြသူများဖြစ်ကြကြောင်း အစထဲက အကြံတူတွေချင်းဖြစ်ကြောင်း ထိုထဲ ကားသမားက မအူမလည်နှင့် ကြားညှပ်သွားကြောင်း ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ သိရအောင် ကွာရှင်းရင် တရားရင်ဆိုင်လျှင် သက်သေလုပ်ဖို့နဲ့ အလီဘိုင်ပြဖို့ သုံးနေတာ ဖြစ်ကြောင်း… အပြင် အခြား မန့်များလည်း ရှိသေးသည်…..။
ခင်မောင်ဝင်းအဖို့ ဘယ်လိုပဲမိမိ မိဖိုသာ လိုအပ်သည်ဖြစ်ပြီး တရားရုံးချိန်းတွက် သက်သေအဖြစ်ခေါ်လျှင် သွားဖို့ရာသာရှိတော့သည်….။ ဒီလိုနဲ့ ရုံးချိန်းတွေချိန်းတိုင်း မပျက်မကွက် တက်ရောက်ပြီး ညီဖြစ်သူအမှုကြောင့် ခွင့်ဖြင့်ပြန်လာသည့် ခင်မောင်ဝင်းအစ်ကို တင်မောင်ဝင်းတောင် အင်္ဂလန်ပြန်ရောက်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်….။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တရားရုံးမှ အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေခိုင်လုံသဖြင့် ပြစ်ဒဏ်ချမှက်လိုက်တာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း စွပ်စွဲခံရသည်မှ ကင်းလွတ်သွားခဲ့သည်…..။
“ ကနဦးတွင် ခင်မောင်ဝင်း (ခ) ဒရိုင်ဘာခင် အဖ ဦးမြင့်ခင်အား လူသတ်သံသယတရားခံဖြင့် ဖမ်းဆီး ထားခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ပြည်သူရဲများရဲ့ စုဆောင်းရရှိထားသော သက်သေအထောက်အထားများနှင့် ချိန်ဆကာ တရာခံများဖြစ်သည့် ကိုဟိန်းနှင့်မသိုင်းအား ရာဇဝတ်ဘေးမှာ လွတ်ထွက်သွားခြင်း မရှိရလေအောင် ချက်ချင်း နိုးနိုးကြားကြားဖြင့် တိုင်းနှင့်ပြည်နယ်ရှိ စခန်းအားလုံးအား ကွန်ယက် ဖြန့်ကြန့်မှုတို့ကြောင့် ရက်ပိုင်းအတွင်း ဖမ်းဆီးရရှိခဲ့ပါသည်…….။“
“တော်ပါပြီဗျာ… ဆက်မဖတ်တော့ပါဘူး…. ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်…။ မဟုတ်ရင် ရယ်ရလို့ ဗိုက်နာတော့မယ်….။ ကော့မန့်တွေထဲ ပိုဆိုးသေး“
“ဪ အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကံပဲလေ။ အချုပ်ကျဖို့ပါလာတော့လည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…။ မင်းကြည့်လေ ဟိုသံပုရာသီးဒိုင် ထောင်ကျချင်တော့လည်း သူငြင်းတယ်လေ။ ကြည်ပြာ့ကို မသိပါဘူး ဘူးခံတာ…။ နောက်ဆုံးတော့ လီးအလည် အပေါ်ဖက်က ဂေါ်လီ ၂ လုံးရယ် လီးအောက်ဖက် ဒစ်နားက ဂေါ်လီ ၁ လုံးရယ်… ဆီးစပ်က ချုပ်ရိုးရာရယ်…. ရင်ဘတ်က ယောကျ်ားဘသားဆိုတဲ့ ဆေးမှင်ရယ်… ဖင်က အသားတစ်စာ ပဲ့ထားတဲ့ အမှတ်ရယ် ပြောပြလိုက်တော့ ဟိုလူထပ်ငြင်းမရတာကနေ နောက်ဆုံးတော့ ဝန်ခံရတော့တာပေါ့…..။ ကြည်ပြာသာ သတိပြန်လည်မလာတော့ရင်တော့ မလွယ်ဘူး….“
“အေးဗျာ… ဘယ်လိုလဲ ကားဘယ်နေ့စထွက်မလဲ….“
“ဟာ နေပါဦး… ငါတော့ ဒရိုင်ဘာခင်နာမည်ကိုတော့ စွန့်ချင်စွန့်တော့မှာ…“
“ဒါဆို လုပ်လိုက်တော့ ဝပ်ရှော့ထောင်မယ်လေ…..“
“အေး ငါလည်း အဲ့တာစဉ်းစားနေတာ။ အိမ်ကလူတွေရော လင်းကရော ကားမမောင်းစေချင်တော့ဘူး….“
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ… အိမ်ထောင်လည်းပြုတော့မှာကို… ဝပ်ရှော့လေးနဲ့ဆိုတော့ အလုပ်အတည်တကျ ဖြစ်တာပေါ့လေ…။ နောက်ပြီး ဒရိုင်ဘာခင်နာမည် စွန့်စရာမလိုဘူးလေ။ အံစာတုန်းတို့ အာရာဖက်တို့ ပြောင်းပြီး တိုး ကုမ္မဏီတွေနဲ့ ချိတ်ထားလိုက်လေ….။ ပြီးတော့ ဝပ်ရှော့ကိုလည်း ဒရိုင်ဘာခင် ဝပ်ရှော့လို့ပဲပေးပေါ့…။ အခုတောင် နာမည်ကြီးနေတာကို…..“
“အေးပါကွာ နောက်မှ အသေးစိတ် တိုင်ပင်ပါ့မယ်…..။ လောလောဆယ်တော့ နားဦးမယ်…..
……………………………………………………
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားလုံးဝမဆွဲတော့ဘဲ မျိုးညွန့်နဲ့ ဝပ်ရှော့အတူတူဖွင့်ပြီး လုပ်ကိုင်ကြရာ… လုပ်ငန်းလေးလည်း အဆင်ပြေ လည်ပတ်လာခဲ့သည်…..။ လင်းနှင့်လည်း နောက်တစ်ပတ်တွင် ချစ်သူဖြစ်ကြတာ ၃ နှစ်ပြည့်မှာ ဖြစ်သလို… အဲ့နေ့မှာလည်း ရုံးတက်လက်မှတ်သာထိုးပြီး အလှူလုပ်ကြဖို့ အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်……။
ဒီနေ့တော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဟန်းနီးမွန်း ငွေဆောင်ထွက်မှာမို့ ဟိုတယ် ဘိုကင်ခ သွားရှင်းနေသည်…။ လင်းနှင့်မိုးလည်း မကြာမီအိမ်ထောင်ရှင်ဖြစ်တော့မယ့် လင်းကိုခေါ်ပြီး မြို့ထဲ ဝယ်ခြမ်းလည်ပတ်ရင်း…. ပျော်မြူးနေကြသည်….။ ထို့နောက် ဘလက်ကန်ညိုမှာ ကော်ဖီဝင်သောက်ရင်း အလုပ်အတူလုပ်တုန်းကအကြောင်းတွေ ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား အချိန်ဖြုန်းရင်း ခင်မောင်ဝင်းလာခေါ်မှာကို စောင့်နေသည်…..။
ထိုစဉ် လင်းနောက် ၃ ဝိုင်းကျော်လောက်က ဝိုင်းက ယောက်ျား ၃ ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ထလာပြီး မိုးကို ခေါ်လိုက်သည်….။
“မိုး…. မိုးမလား….“
မိုး တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်သည်….။ နောက်မှ မှတ်မိသွားသည်….။ မှတ်မိမိချင်းပဲ မျက်နှာပျက်သွားသည်…။ လင်းကတော့မသိ…. ဘာဘာလိမ့်ပေါ့…။
“အော်…ဘာကိစ္စလဲမသိဘူး….“
“ကိုယ်မင်းကို ဆက်သွယ်ချင်နေတာ မင်းဖုန်းချိန်းသွားတယ်ထင်တယ်….။ အခုတော့ အဆင်သင့်လိုက်တာ…။ နောက်နှစ်ရက်နေရင် မန္တလေးပြန်တက်မှာ…. မင်းဒီညအားမလား…။ ကိုယ်တို့က အရမ်းတောင်းတနေတာမို့ ဟဲဟဲ ပုံမှန်ထက်လည်း ပိုပေးမယ်….။ ပြီးတော့ ဒီတစ်ယောက်ကို ကိုယ်မှတ်မိတယ်….။ မင်းရဲ့ချိတ်ဆီက ငါ သူ့ပုံရဖူးတယ်…..။ သူကိုလည်း ခေါ်ခဲ့လေ…။ ကိုယ့်ဘော်ဒါအကြိုက်ပုံလေးပဲ …။ ကိုယ်ကတော့ ၃ နှစ်လောက်ရှိပေမယ့် မင်းကိုတော့ အရမ်းစွဲသွားတာ…… ဟာ….“
မိုး သောက်လက်စ အိုက်စ်ဘလက်ကော်ဖီဖြင့် ထို လူအား ပက်လိုက်ကာ တွန်းတိုက်ပြီး လင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ငိုလျှက် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာလိုက်သည်။
“မင်း….မင်းဘာလုပ်တာလဲ ဖာသည်မက….“
ထိုလူလည်း အသံကျယ်သွားသဖြင့် သူ့ကိုယ်သူပြန်ထိမ်းပြီး ဝိုင်းကလူတွေခေါ်ပြီး ကားမောင်းထွက်သွားသည်….။ လင်းနှင့်မိုးသည်လည်း အားလုံးဝိုင်းကြည့်နေကြမည်ကို ဆိုင်ထဲက လက်ဆွဲပြေးထွက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်လုံး မကြည့်ပေမယ့် သိနေသည်….။ နားထဲတွင်လည်း ဖာသည်မက ဆိုသည်ကို ပဲ့တင်ထပ်ကြားနေရင်း ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်လျှက် ရင်ခွင်ထဲ ငိုနေကြသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း ကားရပ်လိုက်တာကိုပင် သတိမမူမိကြပေ…။
ထိုနေ့က ခင်မောင်ဝင်းမေးပေမယ့် ဘယ်သူမှမဖြေကြ….။ လင်းက သူ့ဘဝမှာ မိသားစုအတွက် တစ်ခါလေး မှားခဲ့သည့် အတိတ်ကအရိပ်က ကျန်ခဲ့ပြီထင်ထားမိသည်…..။ အဲ့အမှားကို သူလုပ်တာမို့ သူလက်ခံသည်…။ သို့သော်… မိုးက သူ့ကို ဖာသည်မလို့ ခေါ်တာကိုမနာ သူ့ကိုယ်သူ ဖာသည်မမှန်း သိသည်…..။ သို့သော်
………………………………………………………….
တဝဂူဘုရားမှ မယ်သီလရှင်……
ချစ်သူသက်တမ်း ၃ နှစ်ပြည့်သည့်နေ့…..
မနေ့က လင်း ခွင့်တောင်းခဲ့သည်…။ တရားရုံးကို သူ့အိမ်ကပဲ သွားချင်သည်….။ ပြီးမှ ခင်မောင်ဝင်းတို့အိမ်ကိုသွားပြီး လူကြီးတွေကိုကန်တော့ ညကြ အပေါင်းအသင်းတွေကို ဒင်နာလေးပေးပြီး ညတွင်းချင်း ငွေဆောင်ထွက်ကြမယ်ဆိုပြီး စီစဉ်ထားကြသည်….။ ချစ်သက်တမ်း သုံးနှစ်အတွင်း… အစ်မဆီက အဆက်အသွယ်မရခဲ့…။ အစ်မကို ရှိစေချင်ခဲ့သည်…။ တစ်ညလုံးလည်း အိပ်လို့မပျော်ခဲ့ချေ…။ လင်းစိတ်ထဲတွင် သူ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးမည့်အခါ အစ်မကို ဘေးကပါစေချင်သည်….။ ပြီးရင် မိဘနှစ်ပါးကို ချစ်သူနှင့် ထိုင်ကန်တော့ချင်မိသည်….။ အခုတော့…..
..
မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီ…။ အခုတော့ ဓါတ်ပုံလေးသာ သူ့ဘေးမှာ…။ အစ်မဖြစ်သူလည်း ဘယ်ကမ္ဘာမှန်းမသိ…။
အဲ့နေ့ကပြန်ပြီးကတည်းက မိုးဆီ ဖုန်းခေါ်လို့လည်းမရတော့…။ မိုးလည်း သူ့ကြောင့် တော်တော်ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေမှန်းသိသည်…။ ဒါပေမယ့် အပြစ်မတင်ပါ…။ လင်း… သူ့ဘဝကို သူမုန်းရမှာလား… ။ သူချစ်တဲ့သူတွေ သူ့အနားက ဝေးကွားသွားတတ်သည့် သူ့ကံကိုပဲ အပြစ်ဖို့ရမှာလား…။ ထိုစဉ် သူ့နားထဲ ဖာသည်မဆိုသည် ဟိုလူပြောလိုက်သည့် ပဲ့တင်သံများ…
သူ့ဓါတ်ပုံတွေ နောက်ဘယ်သူတွေဆီမှာ ရောက်ခဲ့သလဲ…။ ခင်မောင်ဝင်းတို့နဲ့ မန္တလေးကပြန်လာပြီး မိုးရဲ့ ချိတ်ဆက်ပေးတဲ့ သူကို အကြောင်းကြားခဲ့သလို နောက်ထပ်လည်း ဆက်သွယ်မလာတာကြောင့် သူ မေ့တောင်မေ့နေခဲ့တဲ့ အတိတ်ဆိုး… အဲ့နေ့က ပြန်ပေါ်လာသည်…။ နောက် ဘယ်နေ့တွေ ဘယ်နေရာမှာ ပြန်ပေါ်လာမလဲ…။ သူဟာ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ပဲ ပထမနဲ့ နောက်ဆုံး အဲ့တာဖြစ်ခဲ့ပေမယ့်… ကိုကိုကယုံသည့်တိုင်… လူတွေက….
လင်း ကြောက်လာသည်…။ လူတွေရဲ့ ပါးစပ်အရသာခံခြင်း… မညှာမတာပြောဆို သမုတ်ခြင်းတွေ အတွက် သူ ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပေမယ့်… သူ့ကြောင့်…ကိုကို့ကို…….။
လင်း အိပ်မရ အာရုဏ်တက်လာတော့မည်….။ လင်း စာလေးတစောင် ထရေးလိုက်သည်…။
…………………………………………………….
တီတီ တီတီတီ တီတီ….
ခင်မောင်ဝင်း သူလာရင်ပေးနေကြ ဟွန်းသံစည်းချက်လေးဖြင့် တီးလိုက်သည်….။ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြန်သည်…။ လင်း ထွက်မလာသလို ဖုန်းလည်း ပြန်မဖြေ….။ အိမ်တံခါးတွေလည်း ပိတ်လျှက် စိတ်ပူသွားသည်…။ ကောင်မလေး မနိုးသေးတာတော့ မဖြစ်နိုင် သူလာတာလည်း နဲနဲတော့စောသည်….။ နောက်ဆုံး ဆင်းပြီး ခြံတခါးသံပတ္တာကို ဖြုတ်မယ်အလုပ် သော့ကြီးခတ်လျှက်… စာခေါက်လေးတွေ့သည်….။
“ကိုကို
လင်းကို ယုံကြည်စွာ ချစ်ခဲ့ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။ လင်းကို ဒီဘဝမှာ မေ့လိုက်ပါတော့။ လင်း အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားပါပြီ….
လင်း…“
“ဟာ.. ဘာကြီးလဲ…. ဟာ… လင်းးးးးးးးးးး“
…………………………………………………..
၅ နှစ်ခန့်ကြာသော်……
အချိန်တွေကုန်တာ မြန်လွန်းသည်….။ မျိုးညွန့် ကားဝပ်ရှော့တွင် အလုပ်များနေစဉ်… ကျောပိုးအိတ်နှင့် လူတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ မုတ်ဆိတ် နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့ ညင်းသိုးသိုးအမူအရာ ပေါက်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကို မျိုးညွန့် ချက်ချင်းသတိထားမိသည်…။
“ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး….. ဟာ ဘယ်ကဘယ်လို ပြန်ရောက်လာတာလဲ… ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ…။ လာဗျာ… ထိုင်….. ဘယ်တွေသွားပြီး ဘာတွေလုပ်လို့ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ…။ ဘာစားပြီးပြီလဲ… တစ်ခုခုစားဗျာ… ဘာစားမလဲ ကောင်လေးကို မှာလိုက်မယ်မယ်မယ်….“
ခင်မောင်ဝင်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး….
“အရက်လိုက်တိုက်…“
မျိုးညွန့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး….
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… ဒါဆိုလည်း ထိုင်နေကြဆိုင်လေး သွားမယ်….။ အခုချိန်ဆို အေးဆေးဖြစ်မှာပါ…“
ဆိုင်ထဲကမထွက်ခင် နံရံကဓါတ်ပုံကို ခင်မောင်ဝင်း မကြည့်ဖြစ်အောင် လွဲလိုက်ပေမယ့်… မျက်လုံးက ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်သည်…။ ဓါတ်ပုံလေးက ဝပ်ရှော့ဖွင့်ပွဲနေ့က သူရယ် မျိုးညွန့်ရယ် လင်းရယ် ဝပ်ရှော့က တခြားအလုပ်သမားတွေရယ် အမှတ်တရရိုက်ထားသည့်ပုံ ဖြစ်သည်….။
ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ထိုင်နေကြ ဒေါင့်ခုံလေးမှာထိုင်ပြီး… မျိုးညွန့်က စည် ၂ ခွက် မှာလိုက်သည်…။
“နိုးနိုး… ဝီ ချကွာ… အမြည်းကတော့ မင်းကြိုက်တာမှာ ငါမလိုဘူး…“
မျိုးညွန့် ခင်မောင်ဝင်းကိုမြင်ရတာ စိတ်မကောင်း….။ ဒီလိုနဲ့ သောက်လို့ ပုလင်းတဝက်လောက် ကျိုးချိန်းမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းစကားတွေ ရင်ဘတ်ထဲက ထွက်ကျလာသည်…။ လင်း ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲက စပြီး… အဲ့နောက်ပိုင်း သူဘယ်မှာရှာရှာ ရှာမရခဲ့။ သူ့အစ်ကိုဆီ မိဘတွေနဲ့ လိုက်သွားတော့လည်း ဟိုမှာ သူမပျော်။ ဒီအထိ မျိုးညွန့်သိသည်….။ သူ အင်္ဂလန်ထွက်သွားတာ ၃ နှစ်ကျော်နေပြီလေ….။ သူအရမ်းကြိုက်တဲ့ သူသွားချင်တဲ့ သူအားပေးတဲ့ ဘောလုံးအသင်းရဲ့ ကွင်းထဲကို ရောက်ပေမယ့် လက်တွေ့မှာ သူမပျော်နိုင် သူ့ရင်ဘတ်ထဲ လင်းသာရှိသည်….။ လင်းပြောသလို မေ့လိုက်ချင်သည်….။ ဥရောပခရီးတွေ ထွက်လိုက်သည်။ လူမျိုးပေါင်းစုံနှင့် တွေ့သည်….။ ဒါတွေအားလုံးက သူသတိရနေတဲ့စိတ်ကို မေ့ပျောက်အောင် မလုပ်နိုင်…။ နောက်ဆုံး မိဘနဲ့ အစ်ကိုကတော့ ဖိအားမပေးပေမယ့် သူတို့လည်း နေ့စဉ်စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေမှန်း ခင်မောင်ဝင်းလည်း သိသည်။ ဒါနဲ့ သူခွင့်တောင်းပြီး တစ်ခေါက်ပြန် မြန်မာပြည်ပြန်ပြီး… ပြန်လာရင် အားလုံး အစကနေပြန်စပါ့မယ်ဆိုတဲ့ ကတိပေးခဲ့ပြီး သူပြန်လာခဲ့တာဖြစ်ကြောင်း ပြောလေသည်….။
သူလုပ်ချင်တာတစ်ခုက…လင်းကို သူကတိပေးထားတာရှိတယ်…။ အဲ့တာ ပုဂံက ဂူဘုရားတစ်ဆူဆီကို လင်းအလှူအထမြောက်အောင် လိုက်ပို့ပေးဖို့ဆိုတာပဲ…..။
မျိုးညွန့်လည်း တော်တော်လေး မူးနေပြီဖြစ်တဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို တွဲကာ သူနေထိုင်ရာ အခန်းကို ခေါ်လာခဲ့လေသည်….။ နောက်နေ့မှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ငွေ အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်များ လိုအပ်တာ ပြင်ဆင်ပေးထားပြီ…. သူကားလိုက်မောင်းပေးဖို့လုပ်တော့…
“ညီလေး…မင်းလိုက်မပို့နဲ့… အစ်ကို ကိုယ့်ဖာသာသွားမယ်… စိတ်မပူနဲ့…“
“ရရဲ့လား ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး….“
“ငါ ၅ နှစ်လောက် တစ်ယောက်ထဲ နေနေရတာ အသားကျနေပြီ…. ရပါတယ်ကွာ… မင်းစီစဉ်ပေးထားတာ ပြည့်စုံပါတယ်… ပုဂံတင်ပဲကို….“
“ဒါဆိုလည်း ကားဂိတ်တော့ လိုက်ပို့ပေးမယ်…“
“အင်း…..“
……………………………………………………
ပုဂံရဲ့ ဆောင်းအကုန်နွေကူးခါနီ ကာလလေးက ကောင်းကင်ကြည်လင်နေသည်….။ စက်ဘီးတစ်စီးနှင့် သူ ပတ်နေမိသည်…။ တဝဂူဘုရားကိုလည်း မနက်ကနေ ညနေထိ သူသွားသွားထိုင်နေမိသည်….။ ပုဂံလေပူက ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲကလောက် မပူ…။ သူရူးတစ်ယောက်လို သူ့စိတ်ခံစားချက်အတိုင်း သူလုပ်နေမှန်းသိသည်…။ အဲ့ဒါက သူ့စိတ်ကို အနည်းငယ် သက်သာစေသည်…။ မျှော်လင့်ချက်လေး အမျှင်တန်းနေသေးတာကိုက သူ့အတွက် အဓိပ္ပါယ်ရှိနေသည်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူ ထထအော်မိသည်…။
“ဘယ်ဆီကို လင်း ရောက်နေလဲ…။ ဘာတွေကို လင်း လုပ်နေလဲ…..“
သူ့ဘဝမှာ ဝင်းတုန်းကလည်း မပွင့်လင်းခဲ့။ အခု လင်းလည်း အကြောင်းပြချက်မပေးပဲ ထားခဲ့ပြန်သည်…။ လင်းနဲ့ ဝင်းတို့ ညီအစ်မတို့က အရပ်အမောင်း ရုပ်ပါဆင်သလို သူ့အပေါ်ဆက်ဆံတာပါ ဘာလို့လာတူနေရတာလဲ မသိ….။
“ဝူး…သတိရတယ် လင်းရယ်….“
သူရောက်နေတဲ့ရက်တွေ တော်တော်လေး ကြာနေပြီ…. ပြန်သင့်ပြီ…။ နောက်ဆုံးနေ့အဖြစ် တစ်နေကုန် တဝဂူဘုရားမှာမထိုင်ဘဲ ဘုရားတွေပတ်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ငှားလာသည်….။ သရပါ တံခါးနားက ဘုရားတွေ ပတ်ပြီး နောက်ဆုံး ထုထည်ကြီးမား ဓမ္မရံကြီးပုထိုးကိုသွားက ပုထိုးပေါ်ကနေ ပုဂံတခွင်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်….။ လင်းကိုများ တွေ့လို့တွေ့ငြား…။ တကယ်တော့ လူတွေ ကျွဲ နွား မြင်းလှည်း စတာတွေကို မုန်ပျပျ သာမြင်ရသည်…..။ ထိုစဉ်….. အလှူခံမဏ္ဍပ်မှ…
“ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှ အလှုတော်ငွေကျပ် ၃ သိန်း ၅ သောင်းတိတိကို… ပုံဂံဘုရားများ ပြည်လည်ပြုပြင် ထိမ်းသိမ်းစောက်ရှောက်ခြင်း လုပ်ငန်းများအတွက် အလှုငွေထည့်သွားပါတယ် ခင်မျာ……………….“
(ဓမ္မရံကြီးပုထိုးမှာ အလှုခံမဏ္ဍပ်ရှိမရှိ မသိပါ။ ကျွန်တော့် စိတ်ကူးသာ ဖြစ်ပါကြောင်းနှင့် ဖတ်ကောင်းအောင် ထည့်ရေးသာခြင်းသာ ဖြစ်ပါကြောင်း ဝန်ခံပါသည်။ ကိုစူပါ)
“ဟင် ခင်မောင်ဝင်း ငုဝါလင်း ဆိုပါလား…..။ ဟာ ဒါဆို လင်းပဲဖြစ်မယ်………“
ခင်မောင်ဝင်း ချက်ချင်း ပုထိုးကြီးပေါ်ကနေ ပြေးဆင်းသွားလေသည်….။ မဏ္ဍပ်ရောက်တော့……
“အဘ အဘ….“
ခင်မောင်ဝင်း အမောဆို့နေသဖြင့် စကားမဆက်နိုင်…
“အေး ငါ့တူ လှူမလို့လား ဘယ်လောက်ရေးလိုက်ရမလဲကွယ့်…“
အဘကြီးသည် ဖြတ်ပိုင်းကိုရေးဖို့ ဖွင့်လိုက်သည်…။
“ဟိုဟိုလေ…သုံးသိန်းခွဲ ခွဲ ခွဲ….“
မောနေတုန်း…
“အော် သုံးသိန်းခွဲလား င့ါတူ… သာဓုကွယ် သုံးသိန်းငါးသောင်းကျပ်တိတိ……“
“ဟုတ်ဘူး……“
“ဟင်…ဒါဆိုဘာလဲကွ….“
အဘ ဘောပင်ချလိုက်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို စိုက်ကြည့်ကာ….
“ကျွန်တော်မေးချင်တာ ခုဏက သုံးသိန်းခွဲလှူလိုက်တဲ့ လူ…. ဘယ်လိုပုံစံလဲ… ဘယ်ဖက်ထွက်သွားလဲဆိုတာ…..“
“ဘယ်တုန်းကလဲ……..“
“ဟင်… ခုဏက အဘပဲ ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှဆိုပြီး သာဓုခေါ်ပေးနေတာလေ….“
ခင်မောင်ဝင်း သူပဲ နားကြားလွဲသလား စိုးရိမ်သွားသည်…။
“ငါ မအော်ပါဘူးကွ…..“
“ဟာ…“
“ဘသောင်းအော်တာ… ငါက အခုလေးတင် ပြန်ရောက်လာတာ။ ငါပြန်ရောက်တော့ သူက ကွမ်းသွားဝယ်တယ်…။ ဟိုးမှာ သူပြန်လာပြီ…..“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မဏ္ဍပ်ထဲဝင်လာသည့် အဘကို ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်…..။
“သီလရှင်တစ်ပါးပဲ… အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း… ငယ်ဖြူဝတ်တာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး…. ပြီးတော့ တဝဂူဘုရားကို ဘယ်လိုသွားရလဲ မေးတယ်….။ ငါက ဘယ်တဝဂူလဲမေးတော့… ပုဂံကတဝဂူ ဘုရားလေဆိုပြီး ပြန်မေးတယ်ကွ….။ ပုဂံမှာ တဝကူဘုရားတွေ အများကြီးလေ…။ ဂူပေါက်တစ်ဖက်ပဲရှိသမျှက တဝဂူဘုရားလို့ခေါ်တယ်….။ ဒါနဲ့ သူကဆက်မေးတယ်… စောင်းသမားလေးနဲ့ မင်းသမီးလေးဆိုတာလေ…။ အဲ့တဝဂူဘုရားဆိုတော့…. ငါလည်း စေတီအမှတ် ၁၄၉၅ ကို ညွန်လိုက်တယ်…။ သူရှာနေတဲ့ ဒဏ္ဏာရီလာ ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ် တဝဂူဘုရားလို့တော့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးထောင်ထားတယ်….။ ကြေးမုံဦးသောင်းရဲ့ စောင်းဆရာလေးနဲ့ ချစ်သူ စာအုပ်ဖတ်ဖူးသူတိုင်း အဲ့ဘုရားကိုရှာကြတယ်…။ ဦးလေးတို့ကတော့ လာရှာရင် အဲ့ပဲညွှန်ပေးလိုက်တော့တယ်…။ ဘယ်ဘုရားဖူးဖူး ကုသိုလ်ပိုရတယ် ပိုမရတယ် မရှိပါဘူးကွာ… ဟုတ်တယ်မလား မောင်ရင်…..“
အဘကြီးပြောတာ လက်တွေ့ကျသည်…။ ဒါပေမယ့် လင်းကိုတွေ့ဖို့ နောက်ကျလို့မဖြစ်…။
“ဟုတ်တယ် အဘရေ..ကျေးဇူးပါဗျို့….“
“ဒါနဲ့ အဘ… သူဘာနဲ့ ထွက်သွားလဲဗျ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားပြီးမှာ ပြန်မေးလိုက်သည်…။
“မြင်းလှည်းနဲ့ငါတူ…။ အဲ့ဖုန်လုံးအတိုင်း လိုက်သွား…..။ ပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ မြင်းလှည်းနဲ့ပဲ….။ ပုဂံမှာ ဟဲ့ ငါ့မြင်းမလေးလို့ အော်ရင်း မြင်းကိုမောင်းပြီး ဗိဿနိုးက နာမည်ယူမှည့်ထားတာ မောင်ဆင့် လှည်းတစ်စီးပဲရှိတယ် မောင်…..“
“ဟုတ်ဟုတ် အဘ ကျေးဇူးပါခင်မျာ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွပြီး ဖုန်လုံးအတိုင်းလိုက်သွားသည်……။ ဖုန်လုံးနဲ့မို့ ရှေ့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရချေ….။ ထိုစဉ်…
“ဖောင်း….“
“ဟာ လခွမ်းပဲ….အရေးထဲ ဘီးပေါက်တယ်…“
ဆိုင်ကယ်ဘီး ကန္တာရဆူးထိသွားလေပြီ…..။ မထူးတော့ ဆိုင်ကယ်သော့ဖြုတ် ဘေးတွန်းလှဲခဲ့ပြီး ပြေးလိုက်လေသည်…။ လှည်းနဲ့ တော်တော်လေးတော့ ကွာသွားသည်….။ အော်ခေါ်လည်း မကြားသည့် အကွာအဝေး ဝေးဝေးသွားတာကို မြင်နေရတာ ရင်နာလှသည်….။
“တီတီတီ…“
“ဦးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ။ ခုဏက ဆိုင်ကယ်က ဦးလေးဆိုင်ကယ်လား…. လမ်းကြုံခေါ်သွားပေးမယ်လေ….“
အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ် အညာသားလေး ဆိုင်ကယ်နဲ့ နောက်ကရောက်လာသည်….။
“တဝဂူကိုသွားမှာ… ဟိုးရှေ့ကလှည်းကို အမှီလိုက်ချင်တာ….“
လက်ညိုးထိုးပြရင်း ပြေးကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်သည်…..။
“ဘယ်သူပါသွားလို့တုန်း ဦးလေးကောင်မလေး စိတ်ဆိုးသွားလို့ လိုက်ချော့နေတာလား…..“
“မယ်သီလရှင်ပါကွာ….“
“ဟင်…ကန်တော့ကန်တော့… ကဲမောင်းပြီ ကိုင်ထားတော့….“
မြင်းလှည်းက တဝဂူဘုရားမှာ ရပ်သွားသည်….။ ဆရာလေးတစ်ပါး ဘုရားပန်းကပ်ကာ စေတီတပတ်ပတ်ပြီး လှည်းနား ပြန်ရောက်တော့…. မယ်သီလရှင်သည် ခင်မောင်ဝင်းကို တွေ့လေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မယ်သီလရှင်ကို မြင်တော့ အံ့သြမိလေသည်………။ မယ်သီလရှင်သည် ကုန္ဒြေထိမ်းကာ မျက်လွှာကို ပြန်ချလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း တစ်ချိန်တုန်းက သူ မြတ်နိုးခဲ့ရသည့် နာမည်လေး မတိုးမကျယ် ခေါ်လိုက်လေသည်….။
…………………………………………………………..
ထီးလင်းမှာ မိုးလင်းတဲ့ထိ ချစ်ကြသည် (ဇာတ်သိမ်း)
“ဝင်း…အဲ…ဆရာလေး ဒေါ်သဇင်ဝင်း….“
ခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး လူနာမည်ကိုပဲ ရိုသေသမှုဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်လိုက်သည်…။
“ဆရာလေးဘွဲ့က ဒေါ်သုမေစာရီ ပါ…“
“တင်ပါ့ဆရာလေး ဒေါ်သုမေစာရီ…။ ကျွန်တော် အဲ တပည့်တော် စကားလေးနဲနဲပြောချင်ပါတယ်… အချိန်ပေးနိုင်မလား…..“
“နေဝင်တော့မှာမို့ ဆရာလေး တည်းခိုရာ ကျောင်းကို ပြန်ကြွသင့်ပြီ…။ တကယ်လို့ ဒကာလေးမှာ မေးချင်တာ သိချင်တာရှိရင် မြင်းလှည်းနဲ့လိုက်ပြီး ကျောင်းကို ကြွတဲ့လမ်းမှာ ပြောလို့ရပါတယ်….“
“တင့်ပါ…ဒါဆို လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…..“
နှစ်ဦးသားလှည်းပေါ်ရောက်လို့ နေရာကျသည်နှင့် မြင်းလှည်းလည်း စတင်ထွက်ခွာသည်…။
“ဟဲ့ မြင်းမလေး…“
မောင်ဆင့် မြင်းဇက်ကြိုးကိုဆွဲပြီး သူ့မြင်းမလေးကို အသံပေးလိုက်သည်….။
“ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက်“
ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး မြင်းခွာသံသာ ကြားနေရသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း အရင်ဆုံးသိချင်သည်မှာ သဇင်ဝင်း ဘယ်တွေရောက် ဘာတွေဖြစ်လဲဖြစ်သည်…။ လူလူချင်းဆိုရင်တော့ မေးချလိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးချလိုက်လို့ရသည်…။ အခုတော့ မယ်သီလရှင်ဝတ်ကြီးဖြင့်ဆိုတော့…ခက်နေသည်….။
“ဆရာလေး ဒီနှစ်တွေ ဘယ်တွေရောက်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေလဲ။ တပည့်တော် အရမ်းသိချင်တယ်….“
မတိုးမကျယ် မျက်နှာအမူအရာကို တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားလျက် ဒေါ်သုမေစာရီ ဖြေပေးလိုက်လေသည်…။
“ကံကြွေးတွေပြန်ဆပ်ရတယ်ပဲ မှတ်ပါတယ်…။ အခုဘဝ ရတာမလို လိုတာမရ ပျော်စရာတွေနဲ့ ဝေးခဲ့ရတာ အတိတ်က မိမိပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ ကံတွေလို့ မှတ်ပါတယ်…။ ဒါကြောင့် အထူးမပြောလိုတော့ပါ…“
မပြောချင်တာကို ခင်မောင်ဝင်း ဆက်မမေးတော့။ ဒါပေမယ့် လင်းကိုတော့ မေးရမယ်…။ ဆရာလေး လင်းနဲ့တော့ အဆက်အသွယ်ရှိရမယ်…။ ဒါကြောင့်မို့ သူ့အလှူကို သူတို့နာမည်တပ်ပြီး လှူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်….။
“လင်း… ဆရာလေးညီမ ငုဝါလင်းနဲ့ ဆုံပြီးပြီးလား….“
“အင်း… အရင်ဘဝက ညီမဖြစ်ခဲ့သူ ဒကာမလေးနဲ့ ဆုံပြီးခဲ့ပါပြီ…။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဒီရောက်လာခဲ့တာပဲလေ….“
ခင်မောင်ဝင်း ဆွံ့အသွားသည်…။ အရင်ဘဝတွေ အခုဘဝတွေဆိုတော့ ဘဝတွေခြားခဲ့ပြီလား…။ ဒါဆို လင်း သေများသွားပြီလား…။ သေတမ်းစာအရ လာဖြည့်ဆည်းပေးတာလား…။ ဟာ … ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ စဉ်းစားခန်းဖွင့်တတ်သည့် အကျင့်သည့် သူ့ကို စိုးရိမ်မှုဆီ ဆွဲခေါ်သွားတတ်ပြီး ပူလောင်စေသည်…..။ ဒါကို ဒေါ်သုမေစာရီ ရိပ်မိလေသည်…။ ရိပ်မိဆို တစ်ချိန်က အတွဲညီခဲ့ကြသည့် ချစ်သူတွေပဲကိုး…။ သို့သော် ရင်ထဲ အချစ်အမုန်းမရှိအောင် တရားမှတ်နေရင်း……
“အရင်ဘဝဆိုတာ ဆရာလေး လူဝတ်ကြောင်တုန်းကကိုပြောတာပါ…။ အခုက မယ်သီလရှင်ဘ၀ ဒီလိုဆိုလိုတာပါ…“
“အော်…တော်ပါသေးရဲ….. တော်တော်နောက်တယ်…. အဲ… ကန်တော့ကန်တော့“
ခင်မောင်ဝင်း ငယ်ငယ်တုန်းကလို ရုတ်တရက် စိတ်ထဲမှာထင်သွားပြီး သူတို့ စတိုင်းနောက်တိုင်း ပြောတတ်သည့် လူငယ်ဆန်ဆန်စကား ထွက်သွားသည်….။ မြင်းလှည်းဆရာ မောင်ဆင့်လည်း ခွီခနဲရယ်လျှက် လှည့်ကြည့်လေသည်….။ တည်ငြိမ်အောင် တရားမှတ်နေသည့် ဆရာလေးလည်း ပြုံးယောင်သန်းသွားကာ ရုတ်ချည်း စိတ်ကို ချည်တိုင်ပြန်ပို့လိုက်ရသည်….။
“ဒါဆို အခု ငုဝါလင်း ဘယ်မှာလဲဆိုတာ ဆရာလေး ပြောပြနိုင်မလား…။ ဆရာလေး အဲ့ပြန်မှာလား… လိုက်ပါရစေခင်မျာ…“
ဒါတော့ ဒေါ်သုမေစာရီ စဉ်းစားရပြီ…။ သူပြန်ရောက်လာတော့ သူတို့အိမ်တံခါးကြီး သော့ခတ်ထားသည်…။ ပတ်ဝန်းကျင်မေးကြည့်တော့ မိဘတွေ ဆုံးကုန်ပြီ…။ လူမနေတာတင် ၄ နှစ်ကျော်လောက် ရှိနေပြီဆိုတော့… သူစဉ်းစားရသည်…။ သူ့ညီမရော… မြန်မာပြည်နဲ့ အဆက်အသွယ်ပျက်နေတာ တော်တော်လေးလည်းကြာပြီမို့.. ဘယ်သူ့လိုက်မေးရမလဲ တွေးတုန်း.. ခင်မောင်ဝင်းကို ဆက်သွယ်ရမလား တွေးမိသည်… ။ သူ မဆက်သွယ်ချင်တော့ အပူတွေထပ်မပေးချင်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း မဆက်သွယ်တော့ဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး ပုံတောင်ပုံညာဖက်က ထီးလင်းမြို့မှာ အမေ့ရဲ့ညီမ တစ်ဝမ်းကွဲ အပျိုကြီးကို သွားသတိရမိသည်…။ သူတို့ကိုချစ်သည့် သူ့အမေနှင့်ပတ်သတ်ပြီး သိသည့် အမျိုး…။ ရန်ကုန်လာရင် အိမ်မှာတည်းသည်…။ သူ့ဆီလည်း သွားဖူးသည်…။ တခါတစ်လေ ငွေအကူအညီတောင်းသဖြင့် ငွေလွှဲပေးဖူးသည်…။ အဆက်အသွယ်ဆိုလို့ သူ့ပဲ သတိရသည်….။
ဒါနဲ့ပဲ ထီးလင်းကို သူလိုက်သွားသည်….။ ဟိုရောက်တော့ မြို့က အရမ်းကြီးတာမဟုတ်တော့ စာတိုက်ကနေ သွားစုံစမ်းရင်း ဒေါ်သိန်းသန်းလိပ်စာကို ရသွားသည်…။ အဲ့မှာ ညီမဖြစ်သူဖြင့် ပြန်ဆုံကြသည်…..။ ပြန်ဆုံတော့ ၃ ယောက်သား ဖက်ပြီး ငိုကြသည်…။ နောက်ဆုံး သူမှာ ဖျားတောင်ဖျားသည်အထိ ငိုမိလေသည်….။ သူရုန်းထွက်လိုက်ပေမယ့် သူ့အတွက် ကံတရားက ဖေးမမှုမရခဲ့ပဲ အလိမ်အညာတွေနဲ့ ဒူဘိုင်းကနေ ကနေဒါထိကို ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်ရွာခံရပြီး သောင်တင်နေခဲ့ကာ နောက်ဆုံး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ပြန်လာခဲ့ပြန်တော့ မိဘတွေကိုတောင် မမှီလိုက်တော့…။ ဒါ့အပြင် ညီမဖြစ်သူရဲ့ အခြေအနေတွေကို ထပ်မံသိလိုက်ရချိန်မှာ… ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ အပေါ်မှာ သူ့ခံစားချက် ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် သူ့ညီမ တစ်ကြိမ်မကောင်းတာ လုပ်စားဖြစ်သွားသည့် ကိစ္စအပေါ် သူအပြစ်မကင်းလို့ သူ့ကိုယ်သူခံစားရင်း နာကျင်မိလေသည်…..။
အဲ့နောက်မှာ သူ့ဘဝကို သူ တော်တော်စိတ်ပျက်အားငယ်ချိန်… ဒေါ်သိန်းသန်းနဲ့ ဥပုတ်နေ့ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းလိုက်ပြီး ဆရာတော်ရဲ့ တရားကိုနာပြီးချိန် သူဆုံးဖြတ်ချကာ သာသနာ့ဘောင်ဝင်ခဲ့သည်….။ အဲ့နောက် သူ မြန်မာပြည်ပတ်ကာ ဘုရားဖူးရင်း သာသနာပြုမည်ဆိုကာ ထွက်လာတော့… ပုဂံရောက်ရင် ဒါလေးလှူပေးပါဆိုပြီး စာအိတ်လေး သူ့လက်ထဲကို သူ့ညီမ ထည့်ပေးလိုက်သည်….။ နာမည် ဘယ်သို့ဘယ်ခြမ်း တပ်ပြီးလှုလို့ မပြောပေမယ့်… ခင်မောင်ဝင်းနှင့် ငုဝါလင်းလို့ သူတပ်ပြီး လှူပေးခဲ့လိုက်သည်….။ သူ့ညီမက ခင်မောင်ဝင်းကို ရှောင်နေပေမယ့်…. သူနဲ့ချစ်သူမဖြစ်ခင် သူငယ်ချင်းတွေ စုရိုက်ထားတဲ့ ပုံပြထဲက ကြိတ်သဘောကျနေတာခဲ့တာကို သူ သိလိုက်ရတာမို့…. သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ နေရာကျသွားစေချင်သည်…။ အခုလည်း ခင်မောင်ဝင်းမှာ သူ့ညီမအပေါ် တော်တော်လေး စိတ်အလေးထားနေသည့် ပုံမြင်ပြန်တာမို့…. နောက်ဆုံးမှာ လိပ်စာကို ပြောပြပေးလိုက်လေသည်….။
“ဆရာလေးက မပြန်ဖြစ်လောက်သေးဘူး။ ပြန်ရောက်မရောက်လည်း မသေချာဘူး…။ စိတ်နှလုံး ငြိမ်သက်ရာမှာ တရားအလုပ်လုပ်မှာမို့ ဆရာလေးမှာ ဘာအစီအစဉ်မှမရှိဘူး ဒကာ….။ ဒါပေမယ့် ဆရာလေး လိပ်စာတော့ ပြောလိုက်ပါ့မယ်…။ ဒါကတော့ ဆရာလေး ဒကာ့ကို ယုံကြည်လို့ပါ…..“
ယုံကြည်တယ်ဆိုပါလား …..။ ခင်မောင်ဝင်း ကြက်သီးထသွားသည်…။ ဘယ်ကိစ္စကို ရည်ညွှန်းချင်မှန်း တိတိကျကျ မပြောပေမယ့်… ကိစ္စအားလုံး ပတ်သတ်မှုအားလုံးအတွက် ရည်ညွှန်းသည်လို့တာ တွေးလိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ သိသိသာသာ ပေါ့ပါးသွားလေသည်….…။
……………………………………………………..
ထီးလင်းမြို့….
အညာမှာပူခဲ့သမျှ ထီးလင်းမြို့နားဝင်လာသည်နှင့် အရိုးစိမ့်လာသည်….။ လင်း ရှိရာ ဒေါ်သိန်းသန်းဝိုင်းဆီ သွားရင်း ဟိုးနောက်က ချင်းတောင်တန်းကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်က ပိုစိမ့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်….။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်တုန်းက အင်္ဂလိပ် စစ်တပ်လေယာဉ်တွေဆင်းရန် ဖောက်ထားသည့် ကွင်းဟောင်းကြီး….။ မြို့လမ်း အိမ်ဝိုင်းတွေ လေးထောင့်ကျကျ စနစ်ကျနေတာကိုက သူတို့တွေပဲ အကွက်ရိုက်ခဲ့တာဖြစ်မှာပါလို့ တွေးလိုက်မိသည်….။
အိမ်တွေကိုသတိထားမိသည်…။ ကျွန်းတွေနဲ့ ဆောက်ထားတာများသည်…။ နောက်မှသိရတာ အရင်က သစ်လိုရင် တောထဲဝင်ခုတ်ပြီး ဆောက်ရုံပဲတဲ့…။ တောကလည်း ကျွန်းတောတွေ ပေါမှပေါတဲ့…။ အခုတော့ အရင်လို ခုတ်ချင်တိုင်းတော့ ခုတ်မရတော့ဘူးတဲ့…..။
လမ်းထဲက ဖန်ဂေါ်လီရိုက်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို မေးလိုက်ပြီး သူလက်ညိုးထိုးရာ ခြေတံရှည်အိမ်ဆီ… တရွေ့ရွေ့ကပ်သွားပြီး…. ခြံတံခါးရှေ့ကလေ….
“လင်း….လင်း…..လင်း“
ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှမ်းခေါ်နေမိသည်…။ ညနေ ၃ နာရီ ပေမယ့် ချမ်းနေပြီ….။ ခြေတံခြေမို့ အောက်ထပ်တွင် ကွက်ပျစ်ခုံရှိသည်…။ ခြံထောင့်တွင် မီးဖိုလို့ထင်သည့် ထံရံကာထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာသည်…။
“မောင်ရင် ဘယ်သူလဲကွယ်“
“ကျွန်တော်ခင်မောင်ဝင်းပါ အဒေါ်… လင်း… အဲ… ငုဝါလင်းရှိပါလား….“
“အော်…. မောင်ရင် ရောက်လာပြီကိုး…“
ခင်မောင်ဝင်း ဒေါ်သိန်းသန်း အနီးကပ်လာသည်မို့ မျက်လုံးအိမ်ထဲ မျက်ရည်စများ တွေ့လိုက်သည်…။
“သမီး လင်းက မရှိ….“
ဒေါ်သိန်းသန်း မျက်ရည်စများ သုတ်နေသည်…။
“ဗျာ….“
ခင်မောင်ဝင်း မရှိဆိုတာထိ ကြားလိုက်ရပြီး မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား သေသွားတာလား… ဘာလား…. ခေါင်းကြီးသွားပြန်သည်….။
“ဟိုလေး အဒေါ် မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား… ဒါမှမဟုတ်…..“
ဒေါ်သိန်းသန်း မျက်ရည်ကို လက်ဖနောင့်ဖြင့် သုတ်နေရင်း ယောင်းမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ခဏနေဦးဆိုသည့် သဘောဖြင့် လက်ကာပြသည်….။
“အဒေါ်ရယ် ကျွန်တော် ရင်တွေပူလှပြီ….“
“နေပါဦး ငါ့တူရယ်။ မျက်လုံးထဲ ကျပ်ခိုးစပ်နေလို့ပါ…။ တူမလေးက အခုမရှိဘူး…။ ကျောင်းက ပြန်မရောက်သေးဘူး…။ သူက အခု စေတနာ ဆရာမ လုပ်ပေးနေတာလေ…..။ ခဏနေရောက်တော့မှာ…။ ငါ့တူလာ.. အိမ်အောက်ကွက်ပျစ်ကနေ ထိုင်စောင့်နေ။ ဒေါ်ဒေါ် ဟင်းအိုး သွားလက်စသတ်လိုက်ဦးမယ်…“
ဆိုကာ မျက်လုံးပွတ်ရင် မီးဖိုဆောင်ထဲ ဝင်သွားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အခုမှ အလုံးကြီးကျသွားကာ…
“အော် ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသန်ရယ်…. နောက်တယ်….“
စိတ်ထဲကလည်း ဒီညီအစ်မတွေကတော့ တစ်ယောက်က ဆရာလေး၊ တစ်ယောက်က ဆရာမလေး တော်တော်တော့ ထူးဆန်းတယ်…..။ ခဏနေတော့ လမ်းထဲကစားနေသည့် ကလေးများထံမှ…
“ဟေ့ဟေ့ ခဏရပ် ဆရာမလေးလာတယ်… ရှောင်ရှောင် “
ဆိုပြီး လမ်းဖယ်နေတာကိုကြားပြီး ခင်မောင်ဝင်း ခြံတံခါးနားသွားကာ စောင့်ပြီး… လင်း တံခါးနားရောက်လာသည်နှင့်…. ဖွင့်လိုက်ပြီး
“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ“
ဆိုပြီး ဆွဲခြင်းလေး လှမ်းယူလိုက်ရာ… လင်း အံ့သြသွားပြီး ခြင်ကိုလွှတ်ချလိုက်မိရာ… ခင်မောင်ဝင်း လှမ်းဖမ်းမိလိုက်သည်….။ ပါးစပ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိတ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေသည့် လင်းကို လက်လေးဆွဲယူပြီး ကွက်ပျစ်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားလေသည်….။
“ကဲ အမောဖြေရင်း ပြောသမျှနားထောင်……“
ခင်မောင်ဝင်း… လင်း… ထားခဲ့သည့် စာလေးဖတ်ပြီးချိန်ကနေ သူ့အစ်ကိုဆီသွားနေရတာရော.. ပုဂံရောက်ခဲ့ပြီး ဝင်းနဲ့တွေ့ခဲ့တာကနေ ခုဏက ဒေါ်သိန်းသန်းလုပ်လို့ စိတ်ပူသွားရတာအဆုံး ပြောပြလိုက်တော့…. .စိတ်မကောင်းဖြစ်စရာနေရာလေးတွေ လင်း…. မျက်ရည်လေးတွေကျ အလွဲလေးတွေအခိုက်မှာတော့ မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ တခစ်ခစ်ထရယ်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်ရင်း သူ သနားသွားသည်… ။ သူလည်း ဘာကြောင့် သူ ထွက်သွားမိတာကို ပြန်ပြောပြလိုက်မိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း နားထောင်ပြီးတော့ လင်းဆီက ကတိတစ်ခုတောင်းသည်…။
“နောက်ဆိုရင် ကိုယ့်ကိုမပြောဘဲ အခုလို ထွက်မသွားပါနဲ့…။ ကိုယ်လင်းကိုချစ်တာတွေကို အသိအမှတ်ပြုတယ် ဆိုရင်ပေါ့လေ…..“
လင်းလည်း ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး ဘေးချင်းကပ်သွားထိုင်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းပါးကို ကပ်နမ်းလိုက်လေသည်…..။ ထိုစဉ်.. ခြံစည်းမှ ခေါင်းဖော်ခြောင်းနေသည့် ကလေးတစ်သိုက် ဟေး ဆရာမက ဦးလေးကြီးကို နမ်းလိုက်တယ် ဆိုပြီး အော်ပြေးသွားကြရာ… နှစ်ယောက်သား ရှက်ရှက်နဲ့ ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပြီး လင်းကိုဖက်လိုက်လေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းက…
“လင်း…သုံးသုံးလီကိုးဆိုတဲ့ ပုံပြင် ကြားဖူးတယ်မလား….“
လင်း… မျက်နှာမှာ ပန်းရောင် အသည်းလေးများ ဖြတ်ပြေးသွားသည်…။
“ဟီးဟီး… လာမပြောနဲ့ သုံးသုံးလီကိုးမလား…..“
“အင်း အခုကြည့် ၃၆၅ … ၅ လီ ဘယ်လောက်ထင်လဲ….
“၁၈၂၅ လေ အဲ့ထဲက ဥပုဒ်နေ့တွေ အခါကြီးရက်ကြီးတွေ ပြန်နုတ်လိုက်ရင်တော့… အင်း.. ၁၈၀၀ လောက်ဖြစ်မှာပေါ့…“
“ဟာ..အတွက်အချက်က မြန်လိုက်တာ…..“
“ခစ်ခစ် မြန်ဆို ကိုကို့ကို သတိရလို့ အားနေ ရက်တွေပဲ ထိုင်တွက်နေတာလေ….“
“အင်း… အိမ်က ကျွန်းသားဆိုတော့ ခိုင်မှာပါ… ခိုင်တယ်မလား….“
“ခိခိ ခိုင်တော့ ဘာလုပ်မလို့လဲ….“
“ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက် မဒန် ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက်“
ခင်မောင်ဝင်း လက်ဝါးနှစ်ဖက်ပွတ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲဖြင့် လင်းကို စားမလိုဝါးမလို စကာ ပြောလိုက်သည်…။ လင်းကလည်း….
“နိုးနိုး ကိုဘိုရူး….“
ဆိုပြီး နှာခေါင်လေး ရှုံ့ပြလိုက်သည်….။ ထိုစဉ် ဒေါ်သိန်းသန်း ရောက်လာသည်မို့….
“ဒေါ်ဒေါ် မျက်လုံးထဲက ကျပ်ခိုးတွေ ဖယ်ပေးရဦးမလားဟင်“
“ခိခိ….“
လင်း ကြိတ်ရယ်လေသည်….။
“ရပါတယ်ငါ့တူရယ်… ထမင်းတွေကျက်ပြီလို့ အဲ့တာလာပြောတာ….။ ပြီးတော့ သမီးရေ… ဒီည ဒေါ်လေး ခြေရင်းအိမ်မှာ သွားအိပ်မယ် အဲ့တာ….“
လင်း အားနာသွားသည်…။
“မဟုတ်တာ…ဒီမှာပဲအိပ်ပါ….“
“မဟုတ်ဘူး….မဂင်္ဂါ နဲ့ချိန်းထားလို့……“
“အော် ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသဘောပါ…။ ဒီမှာအိပ်လည်း ရတယ်နော်… သူ့ကိုအားမနာပါနဲ့…“
လင်း ခင်မောင်ဝင်းကို လက်ညိုးလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း မဂင်္ဂါကို မအင်္ဂါလို့ ကြားသွားသည်…။ မိန်းမကိစ္စထင်ပြီး ဘာမှဝင်မပြောတော့ပေ….။
“အေးပါ တူမလေးရ… နှစ်ယောက်သား စကားတွေဝအောင်ပြောကြ..။ စားချင်ပြီဆို မီးဖိုဆောင်ထဲ ခူးခပ်စားကြပေတော့ အေ….“
ဒေါ်သိန်းသန်း အိမ်ပေါ်တက်သွားမှ…. လင်းကို ကပ်မေးလိုက်သည်…။
“အဒေါ်က နေမကောင်းဘူးလား…“
“ဘာလို့….“
“သိဘူးလေ မအင်္ဂါလို့ ကြားလိုက်သလားလို့….“
လင်း တစ်ချက်တွေးလိုက်ပြီး သဘောပေါက်လို့ ရယ်ချလိုက်သည်….။
“ခစ်ခစ် ကိုကိုကလုပ်တော့မယ် မအင်္ဂါမဟုတ်ဘူး ကုလားကား မဂင်္ဂါ….“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း အခုမှ သဘောပေါက်တော့သည်…။
“အော်… ဟို လင်ဗန်းပြုတ်ကျတာကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ၁၂ ခါပြန်ပြပြီး လူတိုင်းစေ့မျက်နှာကို လိုက်ရိုက်ပြနေတဲ့ ကားထင်တယ်….“
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ခစ်ခစ်….။ တကယ်တော့ ရှောင်ပေးတာထင်ပါတယ်….“
“အော် ဒါဆို ပြန်ပြောလိုက်မယ်လေ… အားနာစရာ…“
“ရမယ်မထင်ဘူး အပျိုကြီးက ကြောက်သွားတာ….“
“ဘာလို့…..“
“ဘာလို့ရမှာလဲ ကိုကိုက အတင်း ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟန်ဒရက်လို့ အော်နေတာကိုး.. ခစ်ခစ်“
“ဟုတ်သားပဲ… ၁၈၀၀ ပြည့်ဖို့ဆို အခုလောက်ထဲက စမှဖြစ်မယ်… ဟဲဟဲ…“
“ဘာဟဲဟဲလဲ လူပုံလည်းပြန်ကြည့်ဦး တာဇံကမှ သူ့ထက်သားနားဦးမယ်…။ ရေသွားချိုးကြမယ်။ ပြီးမှ ထမင်းစားသောက်ပြီး ကိုကို့သဘောပါရှင့်…“
“ရေကဘယ်သွားချိုးရမှာလဲ…“
“စမ်းချောင်းမှာလေ… ဒီနားကအိမ်အကုန်လုံးက ဟိုးချင်းတောင်တန်းက စီးလာတဲ့ စမ်းချောင်းကပဲ ချိုးပါတယ်….။ လာလာ အေးလာပြီ…“
နှစ်ယောက်သား ရေးသွားချိုးကြသည်…။ သူတို့ရောက်တော့ နောက်တောင်ကျနေတာမို့ လူရှင်းနေသည်…။ နှစ်ယောက်သား အအေးဒဏ်ကို အန်တုပြီး ကိုယ်စီကိုငှာ့ အတွင်းစိတ်တွေဖြင့် နွေးနေသလိုလို ရေချိုးနေကြပြီး.. ခင်မောင်ဝင်းက ရေစိုအလှဖြင့် လှနေသည့် လင်းကိုဖက်ပြီး နမ်းမည်အလုပ်… လက်ဖြင့်ကာလိုက်ပြီး…
“၃ မိနစ်ပဲစောင့် ကိုကိုရေ….။ အိမ်ရောက်ပြီး ညစာစာပြီးရင် ကိုကိုသဘောပါ…။ လူမြင်ကွင်းတော့မလုပ်ပါနဲ့…။ ဒီမှာ လင်းက ဆရာမလေ…“
“ဟုတ်သားပဲ… ၈ နှစ်တောင် စောင့်ထားခဲ့တာပဲ…. ကေကေ…။ ပြီးရင်သွားကြမယ်… အေးလို့ ပြန်တောင်ကျုံ့သွားပြီ….“
“ခစ်ခစ် မှန်းစမ်း ကိုင်ကြည့်ရအောင်… ဘယ်လောက်တောင် ကျုံ့သွားလဲလို့….“
“အောင်မယ် သူ့လုပ်တော့ ဆရာမလေး ဘာလေး ဆိုပြီး…. တော်တော်လည်တဲ့ အလည်လေး။ ၃ မိနစ်ပဲစောင့် ညစာစားပြီး လင်း သဘောနော်…“
“ခစ်ခစ်…“
နှစ်ယောက်သား အိမ်ပြန်ပြီး… အဒေါ်သိန်းသန်းချက်ထားသည့် အိမ်ကြက် တောချက်စပ်စပ်လေးရယ်… ငါးပိရည် ဘူးသီးပုတ်ပြုတ်လေးရယ် မျှစ်ကြော်လေးရယ် မှိုဟင်းချိုလေးရယ်နဲ့ စားလိုက်ကြပြီး သွားတိုက်ကာ အခန်းထဲဝင် အကြောဆန့်ကြလေသည်…..။ လင်းက ခင်မောင်ဝင်းဗိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်လှဲနေရာ….
“လင်းရေ…မရတော့ဘူး…..“
“နေချင်နေပြီလား…ဒါဆိုလည်း…ခစ်ခစ်“
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဗိုက်အစ်နေလို့ ခေါင်းတင်ထားတာ ဖယ်ပေးနိုင်မလားလို့….`
“အွန့်…သိပါဘူး…ခစ်ခစ် ဒီကရှက်သွားပြီ….“
လင်း ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနဲ့ မျက်နှာလေးအုပ်ကာ ရှက်ဟန်ချစ်စနိုး လုပ်ပြလေသည်….။
“ရှက်တယ်ပေါ့… ကဲကဲ ကိုကိုပြောလို့ ရှက်သွားတာ ကိုကို့မှာ အပြစ်ရှိတာပေါ့…။ ဆရာမပီပီ ကိုကို့ကို ရိုက်ပေါ့…။ လက်ဝါးဖြန့် ကြိမ်လုံးတုတ်တုတ်ကြီး ရှာပေးမယ်….“
လင်းလည်း ယောင်ပြီး ခေါင်းငုံလျှက် လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကြိမ်လုံး တုတ်တုတ်တစ်လုံး လက်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်….။
“ဟင်း….ဘာကြီးလဲ… ခစ်ခစ်။ ကြိမ်လုံးကြီးကလည်း တုတ်သလလောက် ၆ လက်မလောက်ပဲရှိတာ ဘယ်လိုရိုက်ရမှာလား… တိုလွန်းတယ်… ခစ်ခစ်…“
“အဲ့တာရိုက်ဖို့မဟုတ်ဘူး ဆရာမရဲ့။ ဆရာမကို ချစ်ဖို့…..။ ကိုကိုမရတော့ဘူး…. လာတော့နော်….“
“နိုး… လင်းကိုနမ်းပေးဦး…. လင်း ကိုကို့ဆီက အနမ်းခံချင်တာ ၈ နှစ်တောင် စောင့်ထားရတာ….“
“ကိုလည်းနမ်းပေးချင်နေတာ…. လှဲလိုက်တော့….“
“နိုး…“
“ဟာ တစ်နိုးထဲနိုးနေတာပဲ… ဘာလဲ ဘိုရူးတာ ဓါတ်ကူးသွားတာလား…“
“ခစ်ခစ် ကိုကိုလှဲ… ကိုကို့မျက်နှာပေါ် တက်ခွမှာ….“
ခင်မောင်ဝင်း သိလိုက်ပြီ ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲဆိုတာ…..
“ဟင်းနော်….“
“ထမင်းနဲ့စားလိုက်လေ ခစ်ခစ်“
“အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတယ် ပြောမလို့….။ ဒါပေမယ့် ကြိုက်တယ်…။ လာစမ်းပါ…. အရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတောင် လျှာတောင်ပေးထားမယ်… ပလပ်ပလပ်…..“
ခင်မောင်ဝင်း လှဲလိုက်ပြီး ခေါင်းဦးကိုဖယ်ကာ ဂွမ်းမွေ့ယာနဲ့ တစ်သားထဲ ခေါင်းကိုထားပြီး မျက်နှာကျက်ကိုကြည့်ပြီး လျှာကို ၉၀ဒီဂရီ ထုတ်ပေးလားပြီး ကစားပြလိုက်သည်……။ လင်း ထမီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်….။ အမွှေးလေးတွေက ရိတ်မထားတာမို့ ရှည်နေသည်…။ အပေါ်အင်္ကျီတော့ မချွတ်သေး ချမ်းနေသေးသည်…။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကို ခွကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို ထောင်ထားတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလျှာပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းရင်း သစ်သားနံရံကို လက်ထောက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်ထားလိုက်သည်….။
“ပလပ်ပလပ် ရွှတ်ရွှတ် ပလပ်လပ် ရွှတ်ရွှတ် ဇွီဇွီ“
ခင်မောင်ဝင်း မြွှေလျှာလို အတွင်းအထုတ် မြန်သည်ထက်မြန်အောင် ကစားပေးနေသည်….။
“အား… အီးအီး.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…။ ကိုကို လက်နဲ့လုပ်ပေးတုန်းကထက် ပိုကောင်းလိုက်တာ…။ လျှာလေးကနုတော့ လက်လောက်လည်း မနာဘူး…။ လျှာကအဖုလေးတွေနဲ့ ပြီးတော့ သားရည်တွေနဲ့ ပြီးတော့ အာငွေ့ကနွေးနေတယ်…. အား… ရွီး…“
လင်း ခြေထောက် လူအနေအထား ခါးတို့ကို လိုသလို ချိန်ညှိပြီး လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်ဝင်း ပုဆိုးကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသည့် လီးကို ဆွဲထုပေးလိုက်ပြီး ဒစ်အသားနုကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ပေးလေသည်….။ လင်းရဲ့ လက်ကစားမှုကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း လျှာကပိုသွက်လာသည်…..။ လင်းလည်း ကောင်းသည်ထက် ကောင်းလာသည်မို့ ခင်မောင်ဝင်း ဆံပင်တွေကို နားထင်နှစ်ဖက်က စုံကိုင်ပြီး.. ခေါင်းကိုမပြီး စောက်စိနဲ့ နှာခေါင်းကို ကြိတ်ပွတ်ပွတ်လိုက်ရာ…. တစ်ကြောင်းပြီးသွားလေသည်…..။ တုန်တုန်ရီရီလေးဖြင့် ရယ်ပြီး…. ဝမ်းဆိုပြီး ပြောလိုက်လေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မျက်နှာပေါ်က အရည်တွေကို ပုဆိုးနဲ့သုတ်ရင်း ..
“ဘာဝမ်းလဲ… လာသေးတယ် ၁၈၀၀ ဆိုတာ ကို ပြီးရမယ့် အကြိမ်နော်…. လင်းပြီးရမယ့်အကြိမ် မဟုတ်ဘူး….။ ဟွန့်… အခုတော့ နင်ပြီး ငါ့အလှည့် ဟဲဟဲ…“
ဆိုပြီး စစနောက်နောက်နဲ့ လင်းကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး….. လင်းခေါင်းကိုပြန်ခွကာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင် ကျန်တစ်ဖက်ကထောက်လျှက်ဖြင့်.. လင်းပါးစပ်ရှေ့ လီးကိုချိန်ပေးလိုက်ရာ.. လင်းဟပေးတော့ ထည့်ပေးပြီး ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ… ပါးစပ်ကို ညှောင့်လေတော့သည်…။ သူ့တုန်းက ပေတလူးလန်အောင် ပွတ်ထားသလို နားထင်မွှေးတွေ ကျွတ်အောင်ဆွဲထားတာမို့ လင်းကိုလည်း ခင်မောင်ဝင်း လီးဆုံးသည်ထိထည့်ပြီး လုပ်နေသည်….။ လင်းလည်း ခင်မောင်ဝင်းကောင်းအောင် လုပ်ပေးလေသည်….။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ လိင်စိတ်တွေက အောင့်အီးထားသမျှတွေ နောက်ဆုံးမှာ ပေါက်ထွက်ကုန်တာမို့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်နေကြတာကို အချင်းချင်း နားလည်ကြလေသည်…။
“အာ့အာ့…ဟထား…အာ့အာ့..“
လည်ချောင်းထဲ ဒစ်ဝင်သွားတိုင်း မေ့စေ့အောက်က ဖောင်းထလာတာကို ဖယောင်းတိုင်မီးက မြင်နေတာကိုက ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ပိုကြွလာသည်…။ လင်းကလည်း ခင်မောင်ဝင်းပေါင် ဖင်သားတွေကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပေးလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း လင်းအင်္ကျီကို လှန်ပြီး ဘော်လီမဝတ်ထားသည့် နို့အုံကို ညစ်ပြီး လီးကိုအဆုံးသွင်းကာ ဖိဖိကပ်လိုက်သည်တွင် ပြီးချင်စိတ် ဖြစ်သွားသည်…။ ဖိနေတာကိုရပ်ပြီး စိတ်ကိုပြန်လျော့လိုက်ရာ…. အာသာမဖြေတာလည်း ကြာနေပြီမို့ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်နှင့် သုတ်တစ်ချို့ လင်းအာခေါင်ထဲ တန်းတန်းထွက်သွားသည်…။ အရမ်းမများ… ပြီးသွားတာလည်းမဟုတ်… လီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်….။ အာခေါင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ သုတ်တွေကြောင့် …
“ကိုကို ပြီးသွားတာလား….“
“မဟုတ်ဘူး… ရှေ့ပြေးတွေ အရင်ရှင်းလိုက်တာ… ဒီလောက်နဲ့ဘယ်ပြီးမလဲ… ပိုလုပ်ရကြာအောင် အရည်နဲနဲပေးထွက်လိုက်တာ… ဒီမှာကြည့် ကျမှမကျသေးတာ…..“
ခင်မောင်ဝင်းလက်ထဲ လီးက ပြန်မာလာသည်….။
“ဒါဆိုလည်း ထည့်ပေးတော့ကွာ…..“
လင်း ပေါင်လေးကားပေးလိုက်လေသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ဖိသွင်းချလိုက်သည်…။ ခုဏက အရည်တွေနဲ့ သားရည်တွေရှိသေးတာမို့ ဒစ်ကဝင်သွားပြီး လီးတံတစ်ဝက်လောက်မှာ တထစ်ထစ်နဲ့ တစ်ဗြစ်ဗြစ် တထုတ်ထုတ် မြည်သလို ခံလည်းခံစားရကာ… လီးဝင်သွားလေသည်…..။
“အား…အာ… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…. အထဲက စိမ့်သွားတာပဲ… ပြည့်သိပ်နေပြီ….“
“ကိုလည်းကောင်းတယ်….. ကြပ်ထုတ်နေတာပဲ…..“
“ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်“
လီးကတင်းနေသလို စောက်ဖုတ်ကလည်း ဖောင်းကားနေပြီး နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ငတ်ပြတ်နေရာကနေ ပြန်လုပ်ကြတာမို့ အငမ်းမရ အာသာမပြေနိုင်ဘဲ… ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ရတာကို အားမရဖြစ်နေကြသည်…။ လင်းက ပေါင်ကိုကားထားပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုတောင် ပြန်ချိတ်ထားကာ… လက်က ခင်မောင်ဝင်းဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ထားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ လင်းကိုယ်လုံးလေးကို ကြပ်နေအောင် ဖက်ထားပြီး လီးကိုတဆုံးထုတ် တစ်ဆုံး ဆက်ခနဲ ဆောင့်သွင်းခြင်းဖြင့်…. ညှောင့်နေရာကနေ အားမရတော့တာမို့….
“လင်း ခါးကို ခြေနဲ့ချိတ်ထား… လက်ကလည်း ဂုတ်ကိုသိုင်းထား….“
ပြောပြီး လင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ထလိုက်လေသည်….။ လင်း ဖားလေးလိုကပ်ပြီး လေပေါ်ပါလာသည်…။ ထို့နောက် ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ဒူးကောက်ခွက် နှစ်ဖက်ကနေ လက်ထည့်ပြီး ဖင်လုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ သူ့ဒူးကို နဲနဲကွေးလိုက်ပြီး လင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဆွဲပြီး သူ့ လီးဆီ ဆောင့်လေသည်…။ လင်းတစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်တုန်ပြီး ပြုတ်ကျမှာစိုးတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကို အသေဖက်ထားရလေသည်….။
“အားအား…ကောင်းလိုက်တာ… တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ကို အထဲက ကောင်းလို့ ယားတောင်နေတယ်… လုပ်လုပ်…အား….“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခပ်ကြာကြာဆောင့်လိုက်ပြီး လင်းကို မွှေယာခြေရင်းရှိ ကျွန်းသေတ္တာပေါ်ချကာ အားနဲ့ ဒူးကွေးကာ အပေါ်စီးကနေ ရိုက်ဆောင့်ပြန်သည်….။ လင်းမှာ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ခေါင်းကိုထောင်နေပြီး ခြေထောက်တွေလည်း လေပေါ်ထောင်လျှက်ပျံနေသည်….။ ဆောင့်ချက်ပိုပြင်းလာတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကိုဆွဲကာ ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်သည်…..။ ပြီး ပြန်ခွာကာ…..
“ကိုကို နောက်ကဆောင့်ပေးတော့….“
ဆိုကာ သေတ္တာပေါ်ကဆင်းပြီး ခြေတစ်ဖက်က သေတ္တာပေါ်တင်၊ တစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ရပ်၊ လက်က ပျဉ်နံရံက ဆင့်ပေါ်ထောက်ကာ ဖင်ကို လုံးထွက်ပြီး အဖုတ်ပြူထွက်နေအောင် ကော့ပေးထားလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းရဲ့ ပိုဇစ်ရှင်အနေအထားကြောင့် လီးထဲကတောင် ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်ကို တံတွေးထပ်ဆွတ်ကာ နောက်ကလီးကို သွင်းလိုက်သည်…..။ ခါးကိုစုံကိုင်ပြီး… ဖောက်ခနဲမြည်အောင် ဆွဲဆောင့်သွင်းလိုက်သည်…..။
“အား… ရွှီး ကိုကိုရယ်… အဆုံးထိလာထိတယ်…. ကောင်းလိုက်တာ…“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းခါးလေးကို နဲနဲပြန်နှိမ့်ကာ လီးနဲ့ အနေတော်ဖြစ်အောင် ချိန်ပြီးသည်နှင့်…. လင်းပုခုံးကို အောက်ကနေသိုင်းကိုင်ကာ ဆက်တိုက် ဆောင့်လေသည်…..။ လင်းလည်း ခြေတစ်ဖက်ကို သေတ္တာပေါ်မတင်နိုင်တော့ဘဲ ကြမ်းပေါ်ကိုသာ စုံရပ်ကာ ခြေဖျားထောက်လျှာက် ဖင်ကိုကောက်ပေးထားလျှက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နောက်ပြန် ခင်မောင်ဝင်းဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ထားလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း နို့တွေကိုဆွဲ ခါးတွေစုံကိုင် လင်းမျက်နှာကို ဆွဲလှည့်ပြီး ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့် အောက်ကလည်း အဆောင့်မပျက်ဘဲ ဆက်တိုက်လိုးနေကြရင်း…. တအားကောင်းလာသည်…..။ မတ်တပ်ကနေ ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် လင်းကို ချလိုက်ပြီး လေးဖက်ထောက်စေကာ သူလည်းနောက်ကနေ ဒူးထောင်ပြီး လိုးလေသည်….။ သူဆောင့်တိုင်း လင်းက ပြန်ဆောင့်တာမို့ ဖီးလ်ပိုတက်လာသည်…..။
“အားအား…အ့..အ့…အ့…. ကိုကိုရေ လင်း တစ်ကြောင်းထပ်ပြီးတော့မယ်…. အားအား… ပြီးပြီ… မရပ်နဲ့ ထပ်ဆောင့် အရှိန်ပြန်မကျဘူး…. အာ့အာ့… ကောင်းလိုက်တာ… ကို ပြီးလိုက် အရည်တွေပန်းထုတ်ပေးပါ… လင်း နောက်တစ်ကြောင်း ပြီးသွားနိုင်တယ်…. အာ့အာ့….“
“အင်းပါ လင်း….။ ကိုလည်းကောင်းလို့ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘူး…။ လီးထဲက ကျင်ပြီးယားနေတယ်…။ ပြီးချင်လာပြီ…..“
ခင်မောင်ဝင်း ပြီးချင်လာပြီမို့ ဒစ်ကကားလာသလို လီးတံလည်း ပိုတင်းပွလာသည်…။ ဆောင့်ချက်တိုင်းကလည်း နဂိုထက်ကို ပိုပြင်းထန်လာသည်…။ လင်းလည်း ကောင်းလည်းကောင်းသလို နာလည်းနာသည်…။ ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ပြီးခါနီးဆောင့်ချက်တွေကို အံကြိတ်ခံလို့ကောင်းပြီး အရည်တွေ ပန်းထုတ်ခံရဖို့ ကြိုးပမ်းရတာကို သဘောကျမိသလို ဖြစ်သည်….။
“အား..အ့..အား……“
ခင်မောင်ဝင်း သုတ်တွေပန်းထုတ်လျှက် ထပ်ဆောင့်နေသည်…။ သုတ်ရည်တွေလည်း လျှံကျလျှက် လီးကိုလည်း တဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်…။ လင်းလည်း သူ့ဦးခါင်းကို ခေါင်းအုံးအထက် ပါးလေးအပ်ပြီး ဖင်ထောင်လျှက်လေး မျက်လုံးလေးမှေးဆင်းကာ အရသာခံပြုံးနေသည်….။
“သရီး…..“
လင်း လက်သုံးချောင်းထောင်ကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း ပြန်ပြီးတော့
“ဒီက ခုမှဝမ်း….. ရယ်ဒီပြန်ဖြစ်ရင် တူး သရီး ဖော တော့မယ်နော်….“
“ခစ်ခစ် စိမ်လိုက်လေ….။ ဒီက ၂ ခါကြောနေပြီးသား…. အိုး…. ကိုကို့ညီလေး ညီမလေးဆီ ပြန်ရောက်လာပြီ…. အင့် အင့် အင့်…“
…………………………………………………………..
ဟင်… မိုးတောင်လင်းပြီ ဒီမနက် ကြက်မတွန်ပါလား….။ ဒေါ်သိန်းသန်း လူးလဲထကာ ခြေရင်းအိမ်မှ သူ့အိမ်ဝိုင်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ သူမွေးထားတဲ့ စံတော်ချိန်ကြက်ဖကြီးက တန်းပေါ် အိပ်နေတုန်း….။
“အင်း ညက ဒင်းလည်း ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးဘူးထင်တယ်…..“ (ဘာကိုရည်ညွှန်းလဲ သိချင်ရင် ဒေါ်သိန်းသန်းသာ မေးကြည့်ပါ။ ကိုစူပါ)
လှေကားပေါ်တက်မည်အပြု… လင်းအသံ ကြားလိုက်သည်……။
“၁၄ ကြိမ်…..ဟေး….“
“ဟာ မဖြစ်သေးဘူး ဒီက ၇ ကြိမ်ပဲ ရှိသေးတယ်…..။ ကဲ ပြန်လာပြီ ယောကျ်ားတို့ဇွဲ သေကာမှလျော့…“
ပထမ ဒေါ်သိန်းသန်း လန့်သွားသည်….။ အခုမှ ၁၄ ကြိမ်နဲ့ ၇ ကြိမ်သာ ရှိသေးသည်။ ၁၈၀၀ ပြည့်ဖို့ တော်တော်လိုသေးသည်…။ တော်ကြာနေ သေကုန်လို့ ကျော်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးမိ….။ နောက်တော့ ယောကျ်ားတို့ဇွဲ သေကာမှလျော့ ဆိုသည့် ခင်မောင်ဝင်းစကားကြားတော့ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်…။ ဒီလို ယောက်ျားမျိုးလည်း ရှိပေသကိုးဆိုပြီး…. အိပ်နေသည့်ကြက်ကို ခဲနဲ့ပစ်နိုးလိုက်ပြီး ခြေရင်းအိမ် ပြန်ထွက်သွားလေသည်….။ ခဲလာမှန်တာကြောင့် ကြက်ဖလည်း လန့်နိုးသွားကာ
“အောက်အီအီ အလဲဗင်း… အဲ့ အောက်အီအီ အင်း….“
သံကုန်တွန်ချလိုက်ပြီး ဟိုဖက်ခြံစည်းပေါ်က ကြက်မလေးကို မျက်လုံးမှိတ်ပြလိုက်လေသည်…..။ အတွေးထဲတွင်လည်း… လူသားတွေသုံးတဲ့ အကွက်တွေ ငါအသုံးချကြည့်ရမယ်…။ ဒါမှ အိပ်ရေးပျက်ခံရကျိုး နပ်ပေမည်ဟု…… ဖြစ်လေသတည်း။
ပြီးပါပြီ။
