ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - အမည်မသိ
မနက်စောစော နိုးလာကတည်းက ဦးမင်းမောင်တယောက် စိတ်ကတော်တော်ထန်နေမိသည်။ အိမ်ကနေ ငါးကန်ကိုရောက်နေတာ ၃ ရက်ရှိသွားပြီ။ အိမ်မှာတုံးက မိန်းမကို နေ့တိုင်း ဆက်ဆံဖြစ်သည်။ ရာသီလာသည့်နေ့တွေတောင် အစပိုင်း အလာများသော ရက်နှစ်ရက်လောက်သာရှောင်ဖြစ်သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ ဆက်ဆံဖြစ်သည်ချည်းပင်။
ချစ်ဇနီးကလည်း လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေး ငါးကြီး အသွင် အရွယ်ကလည်းကောင်းတုံးဆိုတော့ ကိုယ်က ဘယ်အချိန်လိုချင်ချင် အမြဲတန်း အဆင်သင့်၊ ဘယ်တော့မှ ငြင်းသည်မရှိ။ မစားရတာ ၃ ရက်သာရှိသေးသည် ဖွားဘက်တော်က မနက် ကတည်းက ဒုက္ခ ပေးနေသည်။ တဲပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ဖွဲစာရင်းတွက် ငါးမျိုး စာရင်းတွက်လုပ်ရင်း စိတ်ကို တခြားဘက်ပို့လဲ ခနပင်၊ ဒီစိတ်က ထ ထ နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်ကိုပြန်ပြီး အိမ်က မိန်းမကို ပြန်လုပ်ရအောင် ကလည်း ကန်မှာ ငါးခြင်းမျိုး လာစရာရှိလို့ လာစောင့်နေရတော့ ခက်နေသည်။
ဦးမင်းမောင်သည် အသက်က ၄၀ သာရှိသေးသည်။ ငါးမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းလေးလုပ်ကြည့်ရာ အကျိုးပေးသဖြင့် သာ ငါးကန်သို့ မကြာမကြာလာနေရသည် လူက မြို့မှာဘဲပျော်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၁၀နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး ၃ ယောက်ရှိသည်။ သူ့မိန်းမက သူ့ထက် ၄ နှစ်ခန့်ငယ်ပြီး အလွန်ပင်ချောမောလှသူဖြစ်သည်။
အိမ်ထောင်မကျခင်ကတော့ ယောက်ကျားပီသစွာပင် အပျော်ရှာခဲ့ပြီး မ ဘက်တွင်လည်း အောက်သက်ကျေခဲ့ သူ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်မှာတော့ ချစ်ဇနီးတယောက်ထဲကိုသာ တလက်ကိုင် လုပ်နေခဲ့သူဖြစ် သည်။ သူ့ ဇနီးကလည်း သူ့ လိုအင်ဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သူဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်ထောင် မှုသုခ ကောင်းကောင်းရနေခဲ့သဖြင့် ပြင်ပတွင် အပျော်မရှာဖြစ်တော့သည်မှာ ကြလှပြီဖြစ်သည်။ အဖော် ကောင်းလျှင် တော့ တခါတရံ အနှိပ်ခန်း သို့ရောက်ဖြစ်သည်။ ဒီထက်တော့ မပိုခဲ့။
ဒီနေ့ ဖြစ်နေပုံက နဲနဲလွန်လွန်းသည်။ မနေ့က ညစာကြွေးတော့ ငုံးဥပြုတ် ၄-၅ လုံးစားလိုက်မိလို့လားတော့မသိ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည်၊ အိမ်မှာလည်း အိမ်ရှင်မက သူကောင်းကောင်းလိုချင်ပြီဆိုလျှင် ငုံးဥပြုတ် တို့ ပြားရည်တို့ တိုက်တတ်သည်။ သူ့ ငါးကန်က ဧက ၅၀ လောက်ကျယ်၍ ကန်စောင့် အလုပ်သမား ၄ ယောက်ထားရသည်။ ၂ ယောက်က လူပျိုလူလွတ် နှစ်ယောက်က အိမ်ထောင်သည်။
အိမ်ထောင်သည်တွေက မိသားစုပါခေါ်၍ ကန် ပေါင်ပေါ်က တဲတွင်နေသည်။ ကန်ပေါင်ပေါ်တွင် ထောင့်လေးထောင့်၌ တဲလေးလုံးထိုး၍ လေးဖွဲ့ စောင့်အိပ်ကြရ သည်။ ဦးမင်းမောင်ကတော့ သူလာသည့်အခါ အခိုင်အမာဆောက်ထားသော ပင်မတဲကြီးပေါ်တွင်နေသည်။ ဤတဲပေါ်တွင် တန်ဘိုးရှိပစ္စည်းများထားသောကြောင့် အခိုင်အမာဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
မနက် ၈ နာရီ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကြွေးပြီး ကန်ပေါင်နေရာအသီးသီးတွင် မြက်ရှင်းသူကရှင်း ဘောင်ပြင်သူကပြင်နေကြသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်မှ အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကို ယူ၍ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေမိသည်။ ကန်ကကျယ်သောကြောင့် အဝေးမှမြင်နိုင်ရန် မှန်ပြောင်းများ ဝယ်၍ တဲတိုင်း၌ တခုစီပေးထားခဲ့သည်။ မှန်ပြောင်းနှင့်လျှောက်ကြည့်ရင်း အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။
ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း ကိုမြကြီးတို့တဲဘက် ရောက်သွားသည်။ ကိုမြကြီးမိန်းမတယောက် ကန်ဘောင်ပေါ်က သူ့စိုက်ခင်းလေးမှာ တကုတ်ကုတ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ မှန်ပြောင်းက ဆွဲအားတော်တော်ကောင်းတော့ ပုံရိပ်ထဲမှလူက ကိုယ့် လက်တကမ်းရောက်နေ သလိုရှင်းရှင်းလင်းမြင်နေရသည်။
ကိုမြကြီးမှာ ကန်လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သဖြင့် ကန်လုပ်ငန်းများကို ဦးစီး နေသူဖြစ်သည်။ အသက်က ၅၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လူယုံလည်းဖြစ်သည်။ အစစ အရာရာ စိတ်ချရသူဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမ မကြော့ကလည်း သူနှင့်မတိမ်းမရိမ်း ဖြစ်ပြီး ကန်ရှိ လူပျိုနှစ်ယောက်ကို ထမင်း ချက် ကြွေးနေ သူဖြစ်သည်။
နောက်အိမ်ထောင်ရှင်တယောက်က မောင်ငယ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၂ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး တယောက်မွေးထားသည်မှာ ၆ လ ခန့်သာရှိသေးသည်။ မောင်ငယ်တို့ တဲမှာ ကိုမြကြီးတို့ တဲရှိရာ ကန်ထောင့် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထောင့်တွင်ရှိသည်။ ဦးမင်းမောင် မှန်ပြောင်း မောင်ငယ်တို့ တဲဘက်ရောက်သွား ချိန်မှာ မြင်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ဦးမင်းမောင် ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မောင်ငယ့်မိန်းမ မိတူးမာ မှာ တဲ ကပြင်တွင် သူ့ကလေးကို နို့တိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
မိတူးမာ သူ့ကလေးကို နို့တိုက်သည်ကို ဦးမင်းမောင် မကြာမကြာမြင်ဘူးနေပြီး ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ခုတခါမှာတော့ အဝေးက သူမ မသိအောင်ခိုးကြည့်နေရ သလို ဖြစ်နေတာရော ဦးမင်းမောင်ကိုယ်တိုင်က တော်တော်ထန်နေတာရော မိတူးမာ က သူတယောက်တည်း မို့ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် အပေါ်အင်္ကျီတောင်မဝတ်ဘဲ အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ချွတ်ပြီး နို့တိုက် နေသည် ကို တွေ့ရတော့ ဦးမင်းမောင် အသက်ရှူမှားနေရချင်းဖြစ်သည်။
မိတူးမာသည် အသက် က ၁၉ နှစ်ခန့်ရှိပြီး တောသူတောင်သား လက်လုပ်လက်စားဖြစ်လေတော့ အသားအရေ တင်းတင်း ရင်းရင်းနှင့် ညိုညိုညက်ညက် ဖြစ်သည်။ ကလေးမွေးထားကာစ ကလေးနို့တိုက်နေသူဆိုတော့ သူ့နို့ကြီးက နို့ရည်တွေ ဖြင့် တင်းနေပြီး အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ နကိုကတည်းက နို့ကြီးသူဖြစ်ပြီ့း ကလေးနို့တိုက်နေတော့ နို့ရည်ဝင်ပြီး ပိုပြီးကြီးနေရ ခြင်းဖြစ်သည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့် ကောင်းကောင်းဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို မသိရှာသော မိတူးမာက လွတ်လပ်စွာပင် ကလေးက နို့လွှတ်ပြီး ဆော့နေသောအခါတွင်လည်း နို့ကို မဖုံးဘဲ ဒီအတိုင်းထားလေသည်။ မိတူးမာ၏ နို့က လည်း တွဲရွဲမနေဘဲ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိနေရာ မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်မြင်နေရသော ဦးမင်းမောင်မှာ လက်တဘက်က သူ့ ငယ်ပါကိုကိုင်၍ ပွတ်သပ်နေမိတော့သည်။ ကြည့်နေရင်းမှ မိတူးမာသည် ကလေးနို့တိုက် ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ကာ တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာသည်။ တဲအပြင်ရောက်မှ ခုနက ခါးတွင်ပတ်ထား သော ထမီကို ရင်လျှားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်မှာ သက်ပြင်းကြီးကို ချနိုင် တော့လေသည်။
ဦးမင်းမောင်၏ ရမက်ဆန္ဒကတော့ မိတူးမာ နို့တိုက်နေသည်ကို မြင်ပြီးကာမှ ပိုဆိုးလာနေတော့သည်။ မထူးတော့သည့် အတူတူ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဂွင်းထိုင်ထုနေမိတော့သည်။ ဂွင်းထုရင်း မိတူးမာတို့တဲဘက်ကို လည်း မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်မိသည်။ မှန်ပြောင်းမပါသဖြင့် လူရိပ်တော့မြင်နေရသည် ဘာလုပ်နေသည်ကို တော့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။
ကြည့်နေရင်း မိတူးမာ တဲအရှေ့ ရေထဲသို့ဆင်းသွားသည်ကိုမြင်လိုက်ရသဖြင့် ဂွင်းထုနေချင်းကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်ပြီး မှန်ပြောင်းကို ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိတူးမာက ကန်ထဲဆင်းပြီးရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်ထဲတွင် ရေခန စိမ်ပြီး ပြန်တက်လာကာ ကန်စပ် တွင်ရေချိုးရန် ပြုလုပ်ထားသော ဝါးခင်းပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ဆပ်ပြာတုံးကိုယူ၍ ကိုယ်လုံးအပေါ်ပိုင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်နေလေသည်။ ပုခုံး နှင့် လက်မေါင်းများ တိုက်ပြီးသောအခါ သူ့ထမီကို ဖြည်ချလိုက်ရာ သူ့နို့ နှစ်လုံးမှာဘွားကနဲပေါ်လာလေတော့သည်။ မိတူးမာသည် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာတုံးဖြင့် ကျကျနန တိုက်ပြီး သူ့ထမီထဲသို့ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်ကြားကိုလည်း ဆပ်ပြာဖြင့် သေသေချာချာတိုက်နေပြန်သည်။
ပြီးတော့မှ သူ့ခြေထောက်နှင့် မျက်နှာတို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ထမီကို ရင်လျှားပြန်စည်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကန်ထဲသို့ ပြန်ဆင်းပြီး တကိုယ်လုံးကို ဆေးကျော၍ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ပြန်တက်လာသည်။ ထို့နောက် တဲအနား ရှိ တန်းတွင်လှန်းထားသော ထမီ အခြောက်တထည်ကိုလှန်းယူလိုက်ပြီး သူ့ထမီအစို အပေါ်မှ ထပ် ဝတ်လိုက် သည်။ ပြီးထမီအစိုကိုချွတ်ချလိုက်ရာ အနားတွင်လူ တဦးမှ မရှိသဖြင့် ဖြစ်သလိုချွတ်ချလိုက်သဖြင့် ထမီ အခြောက်ပါ ကျွတ်ကျသွားလေသည်။
ထိုအခါ မိတူးမာ၏ ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရတော့သည်။ မိတူးမာက ကျွတ်ကျသွားသော ထမီကို ချက်ချင်းကောက်ဝတ်လိုက်သော် လည်း သူမ၏ ပေါင်ကြားမှ မဲနက်နေသော အမွှေးတောကြီးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အားရပါးရ ရှုစားလိုက်ရပေ တော့သည်။ မိတူးမာက ထမီကိုပြန်ဝတ်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်ရာ ဦးမင်းမောင်ရှိသည့် တဲကြီးဘက်သို့ မျက်စေ့ ရောက်လာ လေသည်။ သူ့ဘက်ကိုကြည့်နေ သော မိတူးမာ၏ ပုံရိပ်သည် ဦးမင်းမောင်၏ မှန်ပြောင်း ထဲတွင် ရှင်းရှင်းကြီး ပေါ်လာရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ယုတ်တယက် လူမိသလိုဖြစ်သွားပြီး မှန်ပြောင်းကို တခြားဘက် သို့ ချက်ချင်း လှည့် လိုက်လေသည်။
နောက်မှ သူ့ကို မိတူးမာ အဝေးမှ မမြင်လောက်ပါဘူးဟု ယူဆသဖြင့် မိတူးမာတို့တဲဘက်သို့ ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် သူ့တဲထဲသို့ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းမောင်က မှန်ပြောင်းကို ခနချထားလိုက်ပြီး မိတူးမာ အပြင်ထပ်ထွက်လာနိုး နှင့် ဆက်လက်ကြည့်ရှုနေရာ ခနကြာသောအခါ မိတူးမာ ထမီရင်လျှားဖြင့် တဲအပြင်သို့ပြန်ထွက်လာပုံကိုမြင်ရပြန်သဖြင့် မှန်ပြောင်းကို ပြန်ချိန် ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာ သည် မှန်ပြောင်းဖြင့် မိမိဘက်သို့လှန်းကြည့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ရုတ်တယက် ဦးမင်းမောင် ရော မိတူးမာပါ အကြည့်ကို မလွှဲမိဘဲ နှစ်ယောက်သား မှန်ပြောင်းထဲမှတဆင့် တဦး ကို တဦး စိုက်ကြည့်နေမိ ကြပါသည်။
ဦးမင်းမောင်က အရင် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး တခြားဘက်သို့ လျှောက် ကြည့်နေလိုက်ပြီး စိတ်ထဲ တွင်တော့ ကောင်မလေး ငါချောင်းနေတာကို သိသွားပြီထင်တယ်ဟု တွေးမိပြီး စိတ်ပူသွားပါသည်။ မောင်ငယ့်ကိုတော့ပြန်မပြောလောက်ပါဘူးလေဟု စိတ်ထဲမှာ တထင့်ထင့်နှင့်တွေးနေမိ ပါသည်။ ကိုယ့် အလုပ်သမားကောင်လေးရဲ့ မယားကို ချောင်းတာ လူမိသွားတော့ မျက်နှာလည်းတော်တော် ပူသွား မိပါသည်။
ခုနက ထကြွသောင်းကြမ်းနေသော စိတ်လည်း ရုတ်တယက် ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားပါတော့သည်။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီးချိန်လောက်တွင် ငါးခြင်းမျိုးများ ရောက်လာ၍ ဦးမင်းမောင် ရော အလုပ်သမားများပါ အလုပ်တော်တော် ရှုပ်သွားကြပါသည်။ ညနေစောင်းတွင် မှ အားလုံးပြီးသွား၍ ရေမိုးချိုးပြီး ဒေါ်ကြော့ချက်ကြွေးသော ထမင်းကိုမြိန်ရေရှက်ရေစားလိုက်ကြပါသည်။ ဦးမြကြီးက
“ဆရာ မနက်ဆို ပြန်မယ်မို့လား ကျနော် သင်္ဘောဆိပ်လိုက်ပို့မယ်လေ။ မနက်ဆို ရေက ၆ နာရီလောက်ဆို တက်တော့မှာ၊ ၈ နာရီလောက်သွားရင် အတော်ဘဲ။”
“ကြည့်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာလည်း လုပ်စရာအလုပ်သိပ်မရှိတော့ မလောပါဘူး။”
ညပိုင်းမှာ ဦးမြကြီးတို့ လင်မယားရော မောင်ငယ်တို့ လင်မယားရော ကျန်တဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပါ ဦးမင်းမောင်၏ တဲကြီးတွင် တီဗွီလာထိုင်ကြည့်ကြပါသည်။ ဦးမင်းမောင်တဲမှာက ဘက်ထရီအိုးနဲ့ ဖွင်တဲ့ တီဗွီ ရှိတော့ သူတို့တွေ နေ့တိုင်း လာကြည့်နေကျဖြစ်သည်။
ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို မသိမသာ အကဲခပ်ကြည့် လိုက်ရာ မိတူးမာက မသိ သလို တီဗွီကိုဘဲ မဲကြည့်နေပါသည်။ ပါလာသောကလေးကို ဒီတခါ နို့လှန်တိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မသိမသာ ချောင်းနေမိပါသည်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ရှေ့ မှာ ကလေးနို့တိုက်နေကျကို မနက်တုံးက မြင်ပြီးကတည်းက ဦးမင်းမောင်မှာ မမြင့်တမြင်ကို လှန်းလှန်းကြည့်ပြီး ရင်ခုံနေရပါသည်။
ည ၉ နာရီလောက် တွင် အားလုံး အလျှိုလျှို ပြန်ကုန်ကြတော့ရာ ဦးမင်းမောင်လည်း တီဗွီပိတ်ပြီး အိတ်ယာဝင်လိုက်ပါ သည်။ တောမှာက ညဆို ၉ နာရီ အိပ်ခြင်းသည်ပင်လျှင် နောက်ကျနေပါသေးသည်။ မနက်ဆို ၅ နာရီလောက် ထကြပြီး အလုပ် စ ကြရပေမည်။
ဦးမင်းမောင်သည် တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ မိတူးမာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို သာ မြင်ယောင်နေသဖြင့် မိတူးမာကို စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်ရင်း ဂွင်းထုလိုက်တော့မှ မောပြီးအိပ်ပျော်သွားပါတော့ သည်။
မနက်မိုးလင်းသောအခါ မနေ့က အိမ်အရမ်းပြန်ချင်နေသော ဦးမင်းမောင်တယောက် ပြန်စကားလုံးဝမပြော တော့ပါ။ လာမေးသာ ဦးမြကြီးကို တရက် နှစ်ရက် နေဦးမယ်ဗျာဟု ပြောလိုက်ရာ ဦးမြကြီးပင် နဲနဲ အံ့သြသွားပါ သည်။ ခါတိုင်း ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ မှီရာနဲ့ အိမ်တန်းပြန်တတ်တဲ့ သူ့ဆရာ ဒီတခါ ဘာဖြစ်ပါလိမ့်၊ ဆရာကတော် နဲ့များ ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာလို့များလားလို့တောင်တွေးမိပါသေးသည်။
ဦးမင်းမောင်ကတော့ အလုပ်သမားများ အသီးသီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်သွားသည်နှင့် မှန်ပြောင်းတလက်နှင့် အလုပ် ရှုပ်ပါတော့သည်။ မျှော်လင့်ထားသလိုပါပင် ခနအကြာတွင် မိတူးမာတယောက် ကပြင်ပေါ် ကလေးပိုက်ပြီး ထွက်လာပါတော့သည်။ ဒီတခါမှာတော့ မိတူးမာမှာ အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာကိုတွေ့ရသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာ မနေ့ကလိုများတွေ့ရဦးမလားဟု မျှော်လင့်ထားသမျှ ခဲလေသမျှ သဲရေကျဖြစ်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်သွားမိပါသည်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် မြင်ရသလောက်ဘဲကြည့်ရတာပေါ့ဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် ဆက်လက်ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် သူ့မြင်ကွင်းထဲတွင် မိတူးမာက သူ့ဘက်ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် သည် မှန်ပြောင်းကို မလွှဲတော့ဘဲ ဆက်ပြီးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင် ဘက် ကြည့်နေ ရာမှ ရုတ်တယက် နို့တလုံးလှန်တိုက်နေသော သူ့ အင်္ကျီကို မ လိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ချ လိုက်လေ သည်။ မိတူးမာမှာ မနေ့ကလို အပေါ်ပိုင်းတုံးလုံးဖြစ်သွားရာ ဦးမင်းမောင်တယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွားရ လေတော့ သည်။
မိတူးမာက ကလေးမစို့သော နို့တလုံးကို သူမရဲ့ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်သတ်နေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မိတူးမာနို့ကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း မှ မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ထိုအခါ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ရှိရာ ဘက်လှည့်ပြီး ပြုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “သြော် သူကသိနေတာကိုး၊ သိသိကြီးနဲ့ ငါ့ကိုတမင်ကလိနေတာပေါ့လေ၊ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့” ဟု
စိတ်ထဲတွင်ကျိန်းဝါးလိုက်ပြီး မိတူးမာကိုဘဲ ဆက်လက်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက မနေ့ကလိုပင် ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာသောအခါ လက်ထဲတွင် မှန်ပြောင်းပါလာပြန်ပါသည်။ မှန်ပြောင်းဖြင့် ဦးမင်းမောင်ဘက်သို့တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့်အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် မှန်ပြောင်း ကိုချလိုက်ပြီး မနေ့ကလိုပင် ရေချိုးရန်ပြင်ပါတော့သည်။
ဒီနေ့ရေချိုးရာတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် ကြည့်နေမှန်း သိသိ ကြီးနှင့် မနေ့ကထက်ပင် ပို၍ ဆပ်ပြာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်တိုက်ပြပါသည်။ ရေချိုးပြီး၍ ထမီလဲသောအခါ တွင်လည်း မနေ့ကကဲ့သို့ မလဲတော့ဘဲ သူမ၏ ထမီအစိုကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက် ပြီးမှ အခြောက်ကိုပြန်ဝတ် လိုက်ပါသည်။ အားလုံးလုပ်ပြီးသောအခါ မှန်ပြောင်းကိုယူပြီး ဦးမင်းမောင်ဘက်ကို တခါပြန်ကြည့်လိုက်ပြန်ပါ သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ပြုံးပြီး လက်မျှောက်ပြလိုက်ပါ သည်။ မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်ကို ပြန်ပြုံးပြ လိုက်ပါသည်။
ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင်မလေး ရလောက်ပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော်လည်း အလုပ်စရန် လမ်းစရှာရပါတော့သည်။ ခနလောက် စဉ်းစားလိုက်သောအခါ ရွှေဦးဏှောက်က အကြံကောင်းတခု ရလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ဦးမြကြီးကိုခေါ်လိုက်ပြီး ငါးစာတိုင်ထပ်တိုးရန် ရွာထဲမှ ဝါးသွားတိုက်ရန် ပြော လိုက်ပါသည်။
ရွာဆိုသည်မှာလည်း စက်လှေတတန် ခြေကျင်တတန်သွားရသည်ဖြစ်ရာ ယခု အချိန်စထွက်လျှင် တောင် ညမှောင်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး ခိုင်းသော အလုပ်ကလည်း ၄ ယောက်စလုံးလုပ်မှ အဆင်ပြေမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမြကြီး သူ့တပည့်အားလုံးကိုခေါ် ပြီး ထမင်းအမြန်စားခိုင်းလိုက်ကာ ကသုတ်ကယက်ထွက်သွား ပါတော့သည်။ ဒေါ်ကြော့ကိုလည်း ပ ထုတ်ရန်လိုသေးသဖြင့် ရွာထဲမှ လိုအပ်သည်များကို တပါတည်းဝယ်လာ နိုင်ရန် လိုက်သွားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကြော့က
“ဆရာ ထမင်းစားဖို့ မိတူးမာကိုမှာထားခဲ့တယ်၊ သူလာပြီး ပြင်ကျွေးလိမ့်မယ် ”
ဟုပြောလိုက်ရာ အရာအားလုံးသည် ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်ဖြစ်သွားပါတော့သည်။
ဦးမြကြီးတို့အားလုံး ၁၀ နာရီလောက်တွင် ထွက်သွားကြပါသည်။ မိတူးမာက ၁၁ နာရီခန့်တွင် ကလေးချီ၍ ဦးမင်းမောင်၏တဲပေါ်သို့ရောက်လာပါသည်။ ကုလေးကို အဆင်သင့်ရှိသော ပုခက်ပေါ်တွင်ထားခဲ့ပြီး ဒေါ်ကျော့ တို့ တဲတွင် ချက်ထားခဲ့သော ထမင်းဟင်းများကို သွားယူလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ တဲသို့ပြန်ရောက်သော အခါ မိတူးမာက
“ဆရာကြီး ထမင်းစားတော့မလား၊ မိတူးမာ ပြင်ပေးမယ်လေ”
“နေပါဦးဟာ မဆာသေးပါဘူး”
မိတူးမာက ထမင်းအိုးများကိုနေရာချနေစဉ်မှာပင် ပုခက်ထဲမှ ကလေးက နိုးလာပြီး ငိုပါတော့သည်။ မိတူးမာက ကလေးကို ချီလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ရှေ့ ဖျာပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ အင်္ကျီကို မ တင် လိုက်ပြီး ကလေးအား နို့စ တိုက်ပါတော့သည်။ အင်္ကျီကိုမတင်ရာတွင် အရင်က တခြားသူများရှိပါက နို့တလုံး ချင်း ဖေါ်တိုက်သလိုမျိုးမလုပ်ဘဲ နို့ နှစ်လုံးစလုံးကိုဖေါ်၍ တိုက်ပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူ့အရှေ့ တွင် ထိုင်၍ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ ကြည့်နေရင်း ကလေး မစို့သော နို့မှ နို့ရည်များ တစက်ပြီးတစက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအောက်တွင်ခံ၍ ရလာသော နို့ရည်များကို သောက်လိုက်ပါသည်။
“ဟင်း..ဟင်း.. ဆရာကြီးက မဆာသေးဘူးဆို ခုဆာနေပြီလား”
“ငါဆာတာက ထမင်းမဟုတ်ဘူးဟ၊ နို့ဆာတာ”
“ဟင်း ဟင်း ဟင်း သိပါတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ဆရာကြီးက ရုတ်တယက်ကြီး အလုပ်ရှာပြီး အားလုံးကို ပ ထုတ်လိုက်တာ မို့လား။”
“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာပါတယ်။ ငါ့ကို နို့တိုက်ပါဦး”
ဦးမင်းမောင်က ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ ပေါင်တဘက်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်လိုက်ပြီး လွတ်နေသော နို့တဘက် ကို စို့လိုက်ပါတော့သည်။ ထွက်လာသမျသောနို့များကို ကလေးလိုပင် တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေသည်ကို မိတူးမာက ပြုံးကြည့်နေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ နို့ကိုစို့ရင်း လက်တဘက်က မိတူးမာ၏တင်ပါးကို သိုင်း ဖက်၍ တင်ပါးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်ပါသည်။ ခနနေသောအခါ မိတူးမါက
“ဆရာ ခနလေး၊ ကလေးအိပ်ပျော်သွားပြီ။ ပုခက်ပေါ်တင်လိုက်ဦးမယ်။”
“လုပ်၊ လုပ်၊ မြန်မြန်လုပ် ပြီးရင် ဒီကလေးကြီးကို ဆက်တိုက်ရဦမယ်။”
“ဟုတ်တယ်၊ မိတူးမာတို့က အမွှာမွေးထားတာကိုး ဟင်း ဟင်း ဟင်း....”
မိတူးမာက ကလေးကို ပုခက်ပေါ်တင်ပြီးသည်နှင့် ဦမင်းမောင်လှဲ အိပ်နေသော ဖျာပေါ်တွင် လာထိုင်လိုက်ပါ သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့ဆက်စို့လိုက် ပြန်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ နို့တဘက်ကို စို့၍ နောက်တဘက်ကို လက်ဖြင့်နယ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ တ အင်း အင်း နှင့် ညည်းလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က လက်ကို နို့နယ်နေရာမှ နေရာပြောင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးကို ပွတ်ပေးလိုက် ပါသည်။ တင်ပါးကိုပွတ်နေရာမှ နောက်ဘက်မှ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြားထဲသို့ နှိုက်လိုက်ရာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ် ကြီး နှင့် သွားထိပါတော့သည်။
မိတူးမာကလည်း တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ နို့စို့ နေသော ခေါင်းကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ဆွဲဆွဲ ပြီးပွတ် ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ စောက်ဖုတ်ယားလာပြီး ဖင်ကြီးတခုလုံး တွန့်လန် တွန့်လန်ဖြစ်နေပါတော့ သည်။ ဦးမင်းမောင်က စောက်ဖုတ်အားပွတ်နေရင်း မိတူးမာ၏ ထမီကို မတင်လိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အောက်ပိုင်း ဖင် ပြောင်ကြီးဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်သည်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်နှစ်ချမ်းကြားတွင် ရှေ့တိုးနောက် ငင် လှုပ်ရှားပေးနေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးတခုလုံးသည် ထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် ရွှဲရွှဲ စိုနေပါတော့ သည်။
ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ခလယ်ကို မိတူးမာစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှစ်သစ်မျှ သွင်းလိုက်ပြီး သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လက်ဖြင့်လိုးပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အရသာ ကောင်းကောင်းတွေ့နေပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့ တိုးနောက်ဆိုလုပ်ရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ခေါင်းကို သူ့နို့နှင့် အတင်းဆွဲကပ်ထားပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က နို့စို့ခြင်းကို ခန ရပ်လိုက်ပြီး မိတူးမာကို ပက်လက်တွန်းလှန်လိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ ဗိုက်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း တဖြေးဖြေး အောက်ဘက်သို့ ဆင်းလာလိုက်ပါသည်။
ဆီးခုံပေါ်သို့ရောက်သောအခါ မိတူးမာ၏ စောက်မွှေးများကြားတွင် လျှာဖြင့် ဟိုထိုးဒီထိုးလျှောက်ကလိနေပါသည်။ လက် ကတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်လက်လိုးပေးနေရင်း လက်ခလယ်တချောင်းထဲ သွင်းနေရာမှ လက်ညှိုးပါထပ်သွင်းလိုက်ပါသည်။ လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှား နေရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်သည် မိတူးမာ၏ စောက်စိပေါ်သို့ရောက်လာပါတော့သည်။ စောက်မွှေးကြားထဲကလိနေရာမှ စောက်စိကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ခပ်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ
“အိ........ အိ....... အီး...... အီး...... ရှီး...... ရှီး.... အ.....အ.....ရှီး....ရှီး...အား..... ”
စသဖြင့် အသံမျိုးစုံ မြည်နေပါတော့သည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်မှ လည်း စောက်ရည်များမှာ တပွက်ပွက် ထွက် ကျနေပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်ဖဝါးထဲမှ အပြင်ဘက်သို့ စီးကျနေပါတော့သည်။ ခနမျှ အကြာတွင်တော့ မိတူးမာ၏ တကိုယ်လုံးသည် တဆတ်ဆတ် တုံတက်လာပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးမှာလည်း လေထဲသို့ကြွတက်လာ လိုက်ဆတ်ကနဲပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေပြီး ပါးစပ်မှ
“အား.....အား.....အား.... အ...အ...အား......အား.....” ဟု
သံစုံမြည်လျှက် တချီပြီးသွားပါတော့သည်။ တချီပြီးသွားသည်နှင့် မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ လက်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အတင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့်ဝေးရာဘက်သို့ စောင်းလိုက်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ် လျှက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခန္ခာကိုယ်တခုလုံး တဆတ်ဆတ် တုံနေပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ပြီးသွားသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်ရင်း သူ့လက်ကတော့ သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ဖြေးညှင်းစွာ ဂွင်းတိုက်နေလိုက်ပါသည်။ မိတူမာ အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သတ်ပေးရင်း မိတူးမာကို သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့် လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဦးမင်းမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး
“ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလည်းဆရာကြီးရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ မိတူးမာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။”
“အန်မယ် နင့်ယောင်္ကျားကရော နင့်ကို ဒါမျိုး မလုပ်ပေးဘူးလား”
“လုပ်ပေးပေမဲ့ သူက ခန ဘဲ လုပ်ပေးတာ၊ ပြီးတဲ့ အထိ တခါမှ လုပ်ပေးတာမဟုတ်ဘူး။ ခနလောက်ယက်ပြီးရင် အပေါ်တက်တော့တာဘဲ။”
“မောင်ငယ်က နင့်ကို နေ့တိုင်းလုပ်လား ”
“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ နေ့တိုင်း ဘယ် က မလည်း၊ အချိန်ရတိုင်းလုပ်နေတာ။ ကိုမောင်ငယ်က တအားလုပ် တာ ဆရာကြီးရ။”
“နင်ကလည်း ကြိုက်တယ်မို့လား”
“ဟီး.ဟီး..ဟီး…ဆရာကြီးကလည်း ကြိုက်တာပေါ့၊ ကောင်းတာကိုး။”
“ကဲ၊ ကဲ၊ ငါ့ကိုလည်းပေးလုပ်ဦး။ ငါလည်း အရမ်းလိုချင်နေပြီ။”
“သိပါတယ် ကြည့်ပါလား ဆရာကြီး ဟာကြီး က ထောင်နေလိုက်တာ နဲနဲနောနောကြီး မဟုတ်ဘူး။”
“ငါ့ဟာနဲ့ နင့်လင် ဟာ ဘယ်ဟာက ပိုကြီးလဲ။ ”
“အင်….ဆရာကြီးဟာက အရမ်းတုတ်တယ်။ ကိုမောင်ငယ့်ဟာက နဲနဲသွယ်ပြီး ဆရာကြီးဟာထက်နဲနဲတော့ ပိုရှည်မယ်ထင်တာဘဲ။”
ဦးမင်းမောင်သည် ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး တဆက်ထဲ သူ့ဘက်သို့ဆွဲလှည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မိတူးမာ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ပြီး သူက ပေါင်ကြားတွင်နေရာယူလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆွဲထား ပေးလိုက်ရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို လက်ခံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်၍ သွားလေတော့ သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာပေါင်ကြားတွင် ဒူးကို ကား၍ ထောက်လိုက်ပြီး သူ၏လီးကို လက်တဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်ရာ မိတူးမာက အသက်ရှူအောင့်ကာ အံကြိတ်၍ ခံနေလိုက်သည်။
“နာလို့လားဟဲ့”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီးရဲ့၊ ရပါတယ်၊ နဲနဲ ကြပ်လို့ပါ။”
အဝင် အနည်းငယ်ကျပ်သော်လည်း သူမ၏ စောက်ရည်များနှင့်ရွှဲနေပြီး ချွဲနေသဖြင့် ဦးမင်းမောင်၏ လီး တချောင်း လုံးသည် စောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ လီးဆုံးတော့မှ မိတူးမာက အောင့်ထားသော အသက်ကိုရှူထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ကိုပြုံးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က တဖြေးဖြေး စ လိုး ပါတော့သည်။ လိုးနေရင်းက စောက်ရည်များပိုထွက်လာရာ အနည်းငယ် ပို၍ သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေလိုက် ပါသည်။
မောင်ငယ်က ကောင်းကောင်းလိုးပေးထားသော စောက်ဖုတ်ကို သူက ပိုကောင်းအောင် မလိုးပေး နိုင်ပါက သိက္ခာကျစရာဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ သူ့စိတ်ကို ထိမ်းရင်း မှန်မှန်လိုးလိုက် သွက်သွက်လိုးလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းကျလိုးနေပါတော့သည်။ မိတူးမာကလည်း နကိုကတည်းက အလိုးခံရတာ ကြိုက်သူဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်လိုးနေသမျှ သူမကလည်း အောက်မှ ပြန်ကော့ကော့ပြီး စည်းချက်ညီညီ ခံနေပါသည်။
ဦးမင်းမောင်မှာ အိမ်မှ ဇနီးကို လိုးရာတွင်လည်း အနည်းဆုံး နာရီဝက်တော့ ကြာတတ်သည်ဖြစ်ရာ ဤတခါ တွင်တော့ ကြာနိုင်သမျှကြာအောင် ထိမ်း၍ လိုးနေပေသည်။ အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးနေရာမှ နဲနဲညောင်းလာသဖြင့် မိတူးမာကိုယ်ပေါ် ဖိပြီး လှေကြီးထိုးပုံစံတခါပြောင်းလိုးလိုက်ပြန်ပါသည်။ လှေကြီးထိုးပုံစံ နှင့် အတော်ကြာကြာ လိုးပြီးနောက် လီးကို တပ်ရက်သား မိတူးမာကို ဖက်၍ အပေါ်ဘက်သို့တင်လိုက်ပါသည်။
မိတူးမာကလည်း သူ့အလှည့်ရောက်ပြီကို အလိုလို သိပြီး အပေါ်မှ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ငယ်ရွယ်သူလည်းဖြစ် ထန်သူလည်း ဖြစ်လေရာ မိတူးမာသည် အပေါ်မှ ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လီးဆုံးကာနီးထိထုတ်ပြီးမှ အသားကုန် ပြန်ဖိဖိဆောင့် ချ လိုးနေပါတော့သည်။
မိတူးမာက သူ့စိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုန်းဖုန်းတဖျောင်းဖျောင်း ဆောင့်နေရာ သူမ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးများရွှဲနစ်နေပါတော့သည်။ မိတူးမာစိတ်တိုင်းကျ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ လိုးစေ ပြီးမှ ဦးမင်းနိုင်သည့် အပေါ်ဘက်သို့နေရာပြန်ယူလိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ မိတူးမာ၏ ပေါင်တချောင်းကို ခွ၍ ဘေးတစောင်းပုံစံအတိုင်း ခွပြီး အသားကုန် တဖုန်းဖုန်းပြစ်ဆောင့်၍ လိုးပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ
“အီ...အီး... အိ....အားးးးးးးး......အားးးးးး..အု. အ. အား....အား...ဆရာကြီးရေ လုပ်ပါ ..အသားကုန်လုပ်ပါ... ကောင်းလွန်းလို့ပါ... လုပ်ပါ ဆောင့်ပါ..အမလေး သေပါပြီ.... ကောင်းလိုက်တာ.. အား..အားး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာကြီးရယ် ကောင်းလိုက်တာ အား။အား။” ဟု
အသားကုန် အော်နေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး သူ့လရည်များကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် စကားပင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ ဟောဟဲလိုက်၍ မောနေပါတော့သည်။ သူ၏လီးကို မိတူးမာစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး မိတူမာဘေးတွင်လှဲချ အမောဖြေနေ လိုက်ရပါသည်။မိတူးမာမှာလည်း မောနေပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ဖက်၍ နှစ်ယောက်သား အနားယူနေလိုက်ကြပါသည်။
နှစ်ယောက်သား အမောပြေမှ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ နေ့လည် တနာရီ ထိုးနေသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။ မိတူးမာက
“ဆရာကြီးလည်း ဆာရောပေါ့ မိတူးမာ ထမင်းခူးလိုက်တော့မယ်နော်”
“အေးအေး နင်လည်း အတူလာစားလေ၊ နှစ်ယောက်စာ တခါတည်းခူးလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ဆရာကြီး”
မောမော ဆာဆာနှင့် မိတူးမာပြင်ပေးသော ထမင်းကို အဝစားလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်သည် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်တွင် ခန လှည်းလိုက်လေသည်။ မိတူးမာက အိုးခွက် ပန်းကန် များကို ဆေးကြောပြီး ဦးမင်းမောင် ဘေးသို့လာ၍ ထိုင်လိုက်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါသည်။
“နင်က တော်တော် တော်တာဘဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး မောင်ငယ် အရင်ရော ရည်းစားတွေဘာတွေ ရှိတယ်မို့လား။”
“အာ။ ဆရာကြီးက မသိလို့၊ ကိုမောင်ငယ့် အရင် မိတူးမာ လင်တယောက်ရဘူးသေးတယ်။ ကွဲသွားတာ။ အဲဒီကောင်က အရက်သမား ကြက်သမား။ မိတူးမာဘဲ အလုပ်ပေါင်းစုံ လုပ်ပြီး ရှာကျွေးရတာ။ ပြီးတော့ လူကိုလည်း ရိုက်ချင်သေးတယ်။ ၂ နှစ်လောက်တော့ သည်းခံပြီးပေါင်းပါသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း မခံနိုင်တော့လို့ ကွာလိုက်တော့တာ။”
“အလိုးတော့ ကောင်းတယ်မို့လာ”း
“ဟီးဟီး၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ အဲဒါကြောင့် ၂ နှစ်ခံတာပေါ့။ သူနဲ့မကွဲခင် ကိုမောင်ငယ်နဲ့တွေ့တာ။ ကိုမောင်ငယ်က မိတူးမာကို သနားပြီး ဒီကောင့်ကိုကွာလိုက်ရင် သူယူမယ်ဆိုလို့ မိတူးမာ သူ့ကို ကွာလိုက်တာ။”
“သူနဲ့ မကွာခင် မောင်ငယ့်ကိုကော နင်ပေးလိုးခဲ့သေးလား။”
“အင်းပေါ့၊ တော်ကြာ ကိုယ် နဲ့ရမှ ပန်းသေနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့။”
“ဟားဟားဟား၊ ဟုတ်ပါ့ကွာ၊ အဲဒီတော့မှ မိတူးမာတို့ဒုက္ခရောက်မှာနော်။”
“မောင်ငယ်နဲ့ ရပြီးတော့ကော တခြားကောင်တွေနဲ့ လုပ်ဖြစ်သေးလား။”
“အင်၊ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးနော်၊ ခုမှ ဆရာကြီးတယောက်တည်းနဲ့ဘဲဖြစ်တာ။ ဒါတောင် မိတူးမာ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် မသိတော့ဘူး။”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး နင် ငါ့ကို သနားသွားလို့ဖြစ်မှာပေါ့”
“အင်း၊ ဟုတ်မှာပေါ့နော်။”
“ကဲ၊ မိတူးမာရေ၊ ပြော၊ ဒီတခါ ဆရာကြီး မြို့ ကပြန်လာရင် နင့်အတွက်ဘာယူလာရမလည်း။”
“အောင်မယ်လေး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမောင်ငယ် ရိပ်မိပြီး ပြသနာတွေတက်ကုန်ပါဦးမယ်။ မိတူးမာက ဆရာကြီးကို တခုခုလိုချင်လို့ခံတာမဟုတ်ပါဘူးနော်။ သက်သက်ကို ခံချင်လို့ခံတာ။ တခုခု လိုချင်လို့ခံရင် ဖာ ဖြစ်သွားမှာပေါ့။”
“အေးပါ ကလေးရယ်။ ကောင်းပါပြီ၊ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်။
ဦးမင်းမောင်တို့ နှစ်ယောက် အပူအပင်ကင်းကင်း အေးဆေးစွာတယောက်ကိုတယောက် ဖက်၍ စကားပြော နေခြင်းမှာ အကြောင်းရှိပေသည်။ ဤငါးကန်များရှိသောဧရိယာတွင် အပြင်လူ ကန်ဘောင်ပေါ် လျှောက်ခွင့်မရှိ ပါ။ လူစိမ်းလာလျှင်လည်း ကန်တွင်မွေးထားသော ခွေး ၃ ကောင်က အရင် ဟောင်၍ဆီးကြို ပါလိမ့်မည်။
ကိုယ့်ကန်မှလူများပြန်လာလျှင်လည်း ခွေးများက တဲအောက်မ ထ၍ ပြေးကြိုတတ်သောကြောင့် ဦးမင်းမောင် တို့မှာ အပူအပင် ကင်းစွာပင် နေချင်သလိုနေ နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့လှဲနေစဉ် မိတူးမာ၏ ကလေးလေးမှာ သေးပေါက်ချ ပြီး နို့ဆာလာသဖြင့် နိုးလာပါတော့သည်။ မိတူမာက ကလေးကို အနှီးလဲပေးပြီး ထိုင်၍နို့တိုက်နေလိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်က ဘေးမှ နေ၍ သူမ၏ နို့လေးကို နယ်လိုက် ဖင်ကို ပွတ်လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေပါတော့သည်။
“ဆရာကြီးနော် ဆရာကြီး လျှောက်လုပ်နေတာနဲ့ မိတူးမာ နောက်တခါလိုချင်လာပြီနော်။“
“မပူပါနဲ့ဟာ၊ ကလေးနို့စို့ပြီးရင် နောက်တခါပေါ့။”
“အွန်၊ ဆရာကြီးက တကယ်ပြောတာလား။”
“ဟ၊ တကယ်ပြောတာပေါ့၊ ဘာလဲ နင်က ငါမနိုင်တော့ဘူးထင်လို့လား။”
“တကယ်ဆိုရင်လဲ ပြီးရော။ ကဲကလေးလဲ ဝြပီ။ ခန အောက်ချထားလိုက်ဦးမယ်။”
မိတူးမာက ကလေးကို ဘေးမှာ အနှီးခင်းပြီး ချထားလိုက်ရာ ကလေးမှာ သူ့ဖာသာသူဆော့နေပါတော့သည်။
ကလေးကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဖက်လိုက်ကာ နမ်းလိုက်ပါသည်။ အခုန တခါက လိုရင်းကို တိုက်ရိုက်ရောက်သွားသောကြောင့် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ ခြင်းမလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါ။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာကို ရင်ခွင်ထဲသွင်းပြီး မက်မက်မော နမ်းလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ၏ နှုပ်ခမ်းကို အကြာကြီးစုပ်နမ်းနေလိုက်ရာ မိတူးမာ ကလည်း ပြန်နမ်းရင်း သူမ၏ လျှာကို ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးသွင်းလာပါသည်။
ဦးမင်းမောင်က ဝင်လာ သော လျှာကို ပြန်၍ စုပ်ပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ မျက်စေ့ကို မှိတ်၍ အရသာ ခံနေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့နှစ်ယောက်မျာ အေးအေးဆေးဆေး သမီးရီးစားများသဖွယ် တယောက်ကိုတယောက် ကြင်နာစွာ နမ်းလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် လောက စည်းစိမ်ခံနေကြပါသည်။ နဘေးတွင်ဆော့နေသော ကလေးငယ်က လည်း သူ့အမေ၏ ဖေါက်ပြန်ရေးကားကို စောင့် ကြည့်ရင်း ပျင်းလာသည့်နှယ် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
“ဆရာကြီး က ဆရာကြီး မိန်းမကိုလည်း နေ့တိုင်းလုပ်တာဘဲလား။”
“အေး၊ လုပ်တာပေါ့၊ ရာသီလာတဲ့အချိန်တောင်ရှောင်တာမဟုတ်ဘူးဟ။”
“ဆရာကြီး မိန်းမကလည်း ကြိုက်တယ်ထင်တယ်နော်၊ သူ လာလယ်တုံးက ကြည့်ရတာ တော်တော်ထန်မဲ့ပုံဘဲ။ နှုပ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနဲ့ နော်။”
“အင်း ငါ့မိန်းမလဲ ထန်တော့ထန်ပါတယ်၊ နှုပ်ခမ်းမွှေးနဲ့တော့ ဆိုင်မဆိုင်တော့မသိဘူး၊ နင်ဆို နှုပ်ခမ်းမွှေးလည်း မရှိဘဲနဲ့ တော်တော်ထန်တာဘဲ ဟာ။”
“နှုပ်ခမ်းမွှေး ရှိတဲ့မိန်းမ က ပိုထန်တယ်လို့ပြောတယ်ဆရာကြီးရဲ့။”
“အေးလေ၊ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့။”
“ဆရာကြီးတို့ မြို့ မှာ က ဒီမှာလိုတော့ ဘယ်လွှတ်လပ်ပါ့မလဲနော်။ နေ့ခင်းဆို ကလေးတွေ ရှိရင် ဘယ်လုပ်လို့ ရပါ့မလည်း နော်။”
“ရတာပေါ့၊ ဘယ်အချိန်မဆိုလုပ်လို့ရအောင် ငါတို့က သီးသန့် အခန်း ဖွဲ့ထားတာ၊ တော်ရုံတန်ရုံဆို အပြင်က အသံတောင်မကြားရဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းက အိပ်ခန်းထဲမှာလေ။ အဲဒီတော့ လုပ်ပြီးရင် အသာလေး ရေဆေးပြီး ထွက်သွားလိုက်ရုံဘဲဟ။”
“အော် ဟုတ်လား၊ ကောင်းတာပေါ့။”
မိတူးမာက စကားပြောရင်းနှင့် ဦးမင်းမောင်၏ ပုဆိုးကို ခါးထိ မလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်နှင့် နယ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးသည်လည်း မာတောင်လာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က
“နင်ငါ့ဟာကြီးကို နဲနဲ စုပ်ပေးပါလား”
“အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”
ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာက လှဲနေရာကထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ သည် လီးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အပေါ်အောက် ဂွင်းထုသကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း လီးထိပ်ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်၍ မက်မက်မောမောပင် စုပ်နေပါတော့သည်။ သူမ စုပ်နေပုံက တာဝန်ကျေရုံမဟုတ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အားရပါးရ စုပ်ပေးနေချင်းဖြစ်သည်။ လျှာဖျားဖြင့်လည်း လီးထိပ်ကို ဖိဖိပြီးယက်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာကော့နေရပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးမှာ မာတောင့်လာပြီး လုံး၀ မထိမ်းနီုင်တော့ဘဲ ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာသဖြင့်
“ဟဲ့တော်တော့၊ တော်တော့၊ ငါပြီးသွားလိမ့်မယ် ” ဟု
ပြောကာ လီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ရန်ကျိုးစားလိုက်ပါသည်။ သို့သော် မိတူးမာက လုံးအလွတ်မပေးပဲ အတင်း ဆွဲ၍ ဆက်စုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းနိုင်တော့ဘဲ မိတူးမာ ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ၏ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လရည်များ လုံးဝမကျန်တော့သည်အထိ စုပ် လိုက် ပြီးမှ လရည်အားလုံးကို မိတူးမာသည် မျိုချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က မီးတူးမာကို မယုံသလို ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်နေပေသည်။ မိတူးမာက
“အဲတာ ခုနက ဆရာကြီး မိတူးမာကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလို့ကျေးဇူးပြန်ဆပ်တာ။”
“ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နင်ကတော့ ဆရာမကြီးဘဲ၊ တော်လိုက်တာ၊”
မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ အနည်းငယ်ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်သွားသော လီးကို ဆက်မစုပ်တော့ဘဲ လက်ဖြင့် သာ အသာအရာ နယ်နေလိုက်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့နယ်နေရာ သိပ်မကြာမီတွင်ပင် ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး မှာ မူလက ကဲ့သို့ ပြန်လည်၍ ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် တောင်လာပါတော့သည်။ မိတူးမာက တောင်မတ်နေ သော လီးကို တခါ ထပ်၍စုပ်ပြန်လေသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း အားကျမခံ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြီးကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ဆွဲယူ လိုက် ပြီး သူ့ ခေါင်းပေါ် ခွစေလိုက်ပါသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံ ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်က အောက်မှ မိတူးမာ က အပေါ်မှဖြစ်နေပါသည်။ ဤပုံစံအတိုင်း မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်၏ လီးကို အားရပါးရစုပ်နေ သလို ဦးမင်းမောင်ကလည်း မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်ယက်နေပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ယက်ရင်း စုပ်ရင်းနှင့် အချိန် အတော်ကြာလာသောအခါ မိတူးမာက လီးစုပ်ချင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထလိုက်ပါသည်။
ထို့နောက် ဦးမင်းမောင်ပေါ် ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး ကို ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက် ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏လီးကြီးလည်း စောက်ရည်များ တံတွေး များဖြင့် ရွှဲနေသော မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ထဲသို့လျှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားပြီးသောအခါ မိတူးမာသည် ပထမအကြိမ်တုံးကကဲ့သို့ အသားကုန် မဆောင့်သေးဘဲ လီးကို တဆုံးထည့်ထားပြီး ညောင့်နေပါ တော့သည်။
မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ညောင့်နေရင်း တ အင်းအင်း နှင့် အရသာခံ နေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ပြီး သူ့လီး ကြီး သူမ စောက်ဖုတ် ထဲတွင် ပြည့်ကျပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်နံရံက သူ့လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ကစား နေ သည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာ ခံနေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ဖြေးဖြေးလေး ညောင့်နေရာမှ အသွင်ပြောင်းပြီး ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လိုး ပါတော့သည်။
သူလိုးနေပုံက အရှိန်နှေးလိုက် မြန်လိုက်၊ တခါ ဖြေးဖြေးဆောင့်လိုက် အား နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့် လိုက်နှင့် လီးတချောင်းလုံးကို သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင် ကို ပုံစံပြောင်းခွင့်လုံးဝမပေးဘဲ သူမကသာ ဦးဆောင်၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါ တော့သည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း အရင်ကတည်းက အောက်မှနေရလျှင် တော်တော်နှင့် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မိတူးမာမှာ ပွဲတော်ကြီး နှင့် တွေ့နေရပါတော့သည်။
မိတူးမာမှာ လိုးရင်း လိုးရင်းနှင့် တော်ချင် သလိုဖြစ်လာသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် ပြီးနိုင်ရန် အပေါ်မှ အသားကုန် တဖုံးဖုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ သူမ ဘယ်လို ဆောင့်ဆောင့် ဦးမင်းမောင်က မပြီးနိုင်တော့သဖြင့် မိတူးမာမှာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မောဟိုက်နေပါ တော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူမကို အတင်း အောက်ဘက်သို့ပို့လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် ကပ်ကျေး ကိုက် တက်ခွကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးလိုးလိုက်တော့မှ စောက်ခေါင်းထဲသို့လရည်များ ပန်းထွက် သွားပြီး ပြီးသွားပါတော့သည်။
မိတူးမာလည်း ဤတခါတွင်တော့မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့ပြီး အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူ၍ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပက်လက်ကလေးလှဲနေလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း မိတူးမာ ဘေးတွင် လှဲရင်း အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အနားယူပြီးမှ မိတူးမာသည် ထ လိုက်ပြီး ရေချိုးရန် ကန်ထဲသို့ဆင်းသွားပါသည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း သူမနောက်သို့လိုက်ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုး လိုက်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသောအခါ မိတူးမာက ရေနွေးတည်ပြီး ဦးမင်းမောင်အား ကော်ဖီမစ် တခွက်ဖျော် တိုက် ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လိုးခဲ့သောနေရာကို ရေစို အဝတ်ဖြင့်တိုက်နေပါသည်။ တဲတခုလုံးလည်း လရည် နံ့ နှင့် စောက်ရည် အနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေပါသည်။ မိတူးမာဘယ်လိုတိုက်တိုက် အနံ့က မပျောက်နိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် က ဒီဇယ်နှင့် တိုက်ခိုင်းလိုက်သောအခါမှ အနံ့ ပျောက်ပါတော့သည်။
အချိန်ကလည်း ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေ ပြီဖြစ်ရာ ဝါးသွားတိုက်သူများ လည်း ပြန်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်၍ မိတူးမာက အားလုံးအတွက် ညနေစာကို ချက်ပြုတ် နေလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ် ၍ ဘာမှ မဖြစ်သကဲ့ သို့ ကျန်သူ များပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်ကြပါသည်။ ညနေ ၆ နာရီ ကျော်ပြီး မှောင်ကာနီးမှ ဦးမြကြီးတို့ အားလုံးပြန် ရောက်လာကြပါသည်။
ဦးမင်းမောင်က ပါလာသောဝါးများကို လှေပေါ်တွင်ပင် ထားခိုင်းလိုက်ပြီး မနက်မှ ဆက် လုပ်ရန် ပြောပြီး အားလုံးအား ထမင်း စားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးကြသောအခါ အားလုံး သည် မောမော နှင့် အလျှိုအလျှို မိမိတဲသို့ မိမိပြန်သွားကြပါတော့သည်။ မိတူးမာလည်း ကလေးပိုက်ပြီး မောင်ငယ် နောက်သို့ လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။ နေ့ခင်းက အရှိန်နှင့် ဦးမင်းမောင်လည်း စောစော အိပ်ပျော် သွားပါတော့သည်။
မနက် ဦးမင်းမောင် အိပ်ယာမှ နိုးသောအခါ အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကျွေးပြီးနေပြီး မနေ့က တိုက်လာသော ဝါးများကို လှေပေါ်မှ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့တင်နေကြပါသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှသာ အလုပ်အားလုံးပြီး သွားပါတော့သည်။ အလုပ်ပြီးသွားသောအခါ ထမင်းစားလွှတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းနိုင်လည်း ကိုမြကြီးတို့တဲတွင် ထမင်း စားရင်း နောက်နေ့များတွင် ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည့် အလုပ်များအကြောင်းကိုဆွေးနွေး နေ လိုက်ပါသည်။
နေ့လည် ခန အနားယူကြပြီးသောအခါ အလုပ်သမားအားလုံး အလုပ်ပြန်စရန် ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က သူတို့အားလုံးကို ဘေးကန်ှ ငါးဖေါ်နေရာသို့ သွားကူရန်လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ငါးကန်များတွင် ဤကဲ့သို့ပင် သူ့ကန် ကိုယ်ကူ ကိုယ့်ကန် သူကူနှင့် နေကြရပါသည်။ သူတို့အားလုံးထွက်သွားသောအခါ ဦးမင်းမောင်က ကန်ကို လျှောက်ပတ်ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဒေါ်ကျော့တို့တဲဘက်သို့အရင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကျော့က
“ဆရာကြီး ကန်ပတ်နေတာလား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ မနက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ လမ်းလေးလဲလျှောက်ရင်း ဘာတွေလုပ်စရာရှိသေးလဲလို့ လိုက်ကြည့်နေတာ”
“မပူပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမြက ဒီကန်ကို သူ့ကန်လိုစောင့်ရှောက်တာပါ။”
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကျနော်လည်း လျှောက်သာ ကြည့်နေတာပါ၊ ပြောစရာဘာမှ မရှိပါဘူး။”
ဒေါ်ကျော့နှင့် အ လာပ သ လာပ ပြောပြီး ရှေ့ ကန်ကို ဆက်ပတ်လိုက်ပါသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိတူးမာ ထံသွားပြီး အခြေအနေပေးပါက တချီလောက်ဆွဲရန်ဖြစ်ပါသည်။ မိတူးမာ အကြောင်းကို စဉ်းစား လိုက်သည်နှင့် လီးက တောင်လာပါသည်။ ကြည့်မည့်သူလည်းမရှိတော့ တောင်နေသောလီးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ဆက်လျှောက်ခဲ့ပါသည်။
မိတူးမာတို့တဲနားရောက်လာသောအခါ မည်သည့်အသံမှ မကြားရ၍ ရှိမှ ရှိရဲ့လား တော်ကြာ ကလေးပိုက်ပြီး ဟင်းစားလေးများ ရ မလားလို့ ဟိုဘက်ကန်လိုက်သွား ရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲဟု တွေး နေမိရင်း မိတူမာတို့တဲရှေ့ ရောက်လာပါသည်။ တဲထဲသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ပုခက်ထဲတွင် ကလေးကို တွေ့ ရ ပြီး ဘေးမှ ဖျာပေါ်တွင်မိတူးမာတယောက် ထမီရင်လျှားနှင့် လှဲအိပ် နေသည် ကိုတွေ့ရပါသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်သို့တက်လိုက်ရာ ငြိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသဖြင့် မိတူးမာခေါင်းထောင်ကြည့်ပါသည်။
“ဆရာကြီးပါလား၊ ကိုမောင်ငယ်တို့ရော”
“ကိုကျော်ဌေးတို့ကန် ငါးဖေါ်ကူ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဟင်းစားရတာပေါ့ဟာ။”
“အင်၊ ဆရာကြီးကလည်း မသိရင်ခက်မယ်၊ ဟိုကရလာမဲ့ ဟင်းစားထက် ဆရာကြီး ဟင်းစားရဘို့လွှတ်လိုက်တာ မို့လား။”
“ဒီကောင်မလေးက တော်တော် တော်တာဘဲ။ မပြောဘဲနဲ့ကို သိနေတယ်နော်။”
“သိတာပေါ့၊ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်တယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့၊ ဟီးဟီး၊”
ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တခါထဲ ထမီထဲလက်ထည့်ပြီး မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကို တန်း နှိုက်လိုက်ပါသည်။
“ဟာ နှင့်ဟာကြီးကလည်း ရွှဲနေပါလား။ နင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလည်း”
“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားနေလို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုမောင်ငယ် ထမင်းစားပြီးတချီလုပ်သွားလို့ သူ့အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာ။ နေဦး။ ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်။”
“နေပစေ၊ မဆေးနဲ့၊ ငါဒီအတိုင်းဆက်လိုးမယ်။ ငါက တခါတခါ သူများလိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလိုးကြည့် ချင်နေတာ နဲ့ အတော်ဘဲ။ ”
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ရည်များ လရည်များနှင့် ရွှဲနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် အချိန် သိပ်မဖြုံးတော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပေါင်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ကား လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အောက်နားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
မောင်ငယ်လိုးထား၍ ချောနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဦးမင်းမောင် ၏ လီးကြီးမှာ အတားအဆီး မရှိ ရှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ရသည့်အချိန်လေး တွင်လိုးရသညိဖြစ်ရာ မနေ့ကကဲ့သို့ အချိန်ဆွဲလိုးမနေတော့ဘဲ၊ စ သည်နှင့် တဖုံးဖုံးတဒိုင်းဒိုင်းဆောင့်ပါ တော့ သည်။ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေရာ ဆောင့်လိုးရသည်မှာ ပိုသွက်နေပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကို ကိုင်းလိုက်ပြီး လက် နှစ်ဘက်ကို မိတူးမာ၏ လည်ပင်းတဘက်တချက်ဘေးတွင် ထောက်ထားလိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ပါ တော့ သည်။ မိတူးမာမှာလည်း ကိုယ်လုံးက လုံးဝခေါက်ချိုးချိုး ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးကြီးက သားအိမ်၀ ထိ လာထိ နေပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ထိနေသလိုခံစားနေရပါသည်။
ဤပုံစံမျိုးနှင့် တဆက်ထဲ အချက် ၂၀၀ ခန့် မနားတန်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မိတူးမာလည်း တသက်စာ ရသွားပြီး ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ် ထဲတွင် လရည်များ ပန်းထုတ်ရင်းပြီးသွားပါတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်သည် တဲထဲတွင် အချိန် ဖြုံးမနေတော့ဘဲ တဲပြင်သို့ အမြန်ထွက်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာကတော့ လူနှစ်ယောက် တဆက်ထဲ အလိုးခံ လိုက်ရ၍ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ မောမော ကောင်းကောင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း ဒူးချောင်ချောင်နှင့်ပင် မိမိတဲသို့ ပြန်လာလိုက်ပြီး မောမောနှင့် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် အလုပ်သမားများ အားလုံးပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့ရောက်သည့်အချိန်တွင် ဟိုဘက်ကန် ၌ အလုပ်များပြီးနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်သို့ပြန်ရောက်သောအခါ အစာတိုင် ထပ်တိုးသည့်အလုပ်ကို ခန လုပ်လိုက်ပြီး အလုပ်သိမ်းလိုက်ကြလေသည်။ ညပိုင်းတွင် တီဗွီမှ ဘော်လုံးပွဲပြသဖြင့် ဘော်လုံးပွဲ သရဲများဖြစ်သော မောင်ငယ်နှင့် အခြားနှစ်ယောက်မှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရန် အားခဲနေကြလေသည်။ ၈ နာရီ သတင်းပြီးမှ ဘော်လုံးပွဲကလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမြကြီးက ဦးမင်းမောင်ကို အားနာနေသော်လည်း ဦးမင်းမောင် က
“ရတယ် ကြည့်ကြ၊ ငါလည်း နေ့လည်က တရေးတမော အိပ်ထားလို့ မအိပ်ချင်ပါဘူး” ဟု ပြောထားရ၏။
ဦးမင်းမောင်မှာ ဘော်လုံးပွဲကို မကြည့်ရမနေနိုင် ဝါသနာပါသူမဟုတ်ပေ။ ကြုံရင်တော့လည်း ကြည့်လိုက်တတ် ၏။ ည ၉ နာရီခန့်တွင် မိတူးမာက ကလေးကောက်ချီပြီး
“ကဲ၊ ကိုမောင်ငယ်၊ ကျုပ်တော့ သွားတော့မယ်၊ အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ တော် ဘောပွဲပြီးမှဘဲ ပြန်လာခဲ့တော့ ”
ဆို၍ သူမတို့၏တဲသို့ပြန်ရန် ဆင်းလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က
“အေး၊ ကောင်မလေး ဓါတ်မီးပါတယ်မို့လား ကလေးတဘက်နဲ့ လမ်းသေသေချာချာ ကြည့်သွားနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”
မိတူးမာဆင်းသွားသွားသွားချင်း ဦးမင်းမောင်က
“ဦးမြကြီး၊ ကျနော့ဓါတ်မီးတွေ့ မိသလား၊ ကျနော် အိမ်သာ သွားမလို့”
“ဓါတ်မီးက ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ မောင် ငယ်၊ မင်း အိမ်သာ ရေရော ဖြည့်ထားရဲ့လား။”
“ဖြည့်ထားတယ်အဘ၊ အပြည့်ဘဲ”
ဦးမင်းမောင်လဲ အိမ်သာဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့ပါသည်။ အိမ်သာကို တဲနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်း ကန် ဘောင်ပေါ်တွင် ကန်ဘောင် အပြင်ဘက်ချမ်း၌ ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အပြေးတပိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သော အခါ အိမ်သာ ကျော်ကျော်လေးတွင် မိတူးမာကို မီလာလေသည်။ ဦးမင်းမောင်ပြေး လိုက်လာသည်ကို တွေ့သဖြင့် မိတူးမာက ရပ်စောင့်နေလေသည်။ မိတူးမာအနားသို့ရောက်သောအခါ
“ငါက နင့်နောက်လိုက်လာတာဟ၊ မောင်ငယ်တို့ ဘော်လုံးပွဲကြည့်နေတုံး တချီလောက်ဆွဲမလားလို့”
“ဆရာကြီးကလဲ လွန်လွန်းပါတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း တချီ၊ အသားကုန်ဆွဲပြီးပြီလေ၊”
“ငါက နက်ဖန်ပြန်မှာဆိုတော့ ရသလောက်ထပ်ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လေဟာ။ နောက်ပြီး နင့်ကို ဆွဲရတာ မဝသေးဘူးဟ။”
“တဲက အဝေးကြီးကို ဆရာကြီး အရမ်းကြာနေရင် သူတို့စိတ်ပူပြီးလိုက်လာကြလိမ့်မယ် ဆရာကြီးရဲ့။”
“အာ၊ နင်ကလည်း တဲထိမသွားပါဘူး၊ ဒီမှာတင်လုပ်မှာ။”
“အန်၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီကန်ဘောင်ပေါ်တင်လား”
“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာတယ်။ ကလေး ကို ဟိုဘက် မြေညီရာချလိုက်။ ပြီးနင်က ဒီနားလာ”
မိတူးမာ ကလေးကို အောက်ချလိုက်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူ့ကို ငှက်ပြောပင်အုပ်နားဆွဲခေါ်သွားပြီး
“ကဲနင်က ဒီ ငှက်ပြောပင် ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းထား ”
ဟုဆိုလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးထားလိုက် ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ထမီကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ရာ အောက်တွင် ဘာမှ ခံမဝတ်ထားသော မိတူးမာ၏ ဖင်ပြောင်ကြီးပေါ်လာပါတော့သည်။ ညက လ မသာသဖြင့် တော်တော်မှောင်ရာ ကြယ်ရောင်ဖြင့်သာ ရေးရေးလေးမြင်ရပါသည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်မှ စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်လိုက်ပါ သည်။ စောက်ဖုတ်တခုလုံးစိုရွှဲလာသည်အထိယက်လိုက်ပြီး တံတွေးများကို သူ၏လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင် အောင် တွန်းတင်ပေးလိုက်ပါသည်။
စောက်ဖုတ်ယက်နေရလျှင် မရပ်ချင်သော ဦးမင်းမောင်မှာ အချိန်မရ သောကြောင့် ဆက်ယက်နေချင်စိတ်ကို ထိမ်းလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ပုဆိုးကို မလိုက်ပြီး လည်ပင်းတွင် နောက်ပြန်ချထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး သူ၏လီးကြီးကို တံတွေးဆွပ်လိုက်ကာ မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါထဲ ထိုးသွင်းလိုက် ပါတော့သည်။
သူ၏တံတွေးများနှင့်ရော မိတူးမာကလည်း ခံချင်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာသောစောက်ရည်များနှင့်ရော မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်မှာ ချောနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရှောရှောရှူရှူ ပင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် မနေ့က သူ့ကို မိတူးမာက လီးနဲနဲတိုသည်ဟုပြောထားသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တေးထားခဲ့ရာ နောက်မှ ဆောင့်လိုး သောအခါတွင် သားအိမ်ခေါင်းကို စောင့်မိပြီး ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ပျော်သွားပြီး မညှာမတာပင် တဖုံးဖုံးဆောင့် ၍ လိုးပါတော့သည်။
မိတူးမာကလည်း တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သာ သွားသည် သူက ဖြုံတောင်မဖြုံဘဲ သူ၏ဖင်ကြီးကို ဦးမင်းမောင် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်၍ ကော့ကော့ ထိုးပေးနေလိုက်ပါသေးသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ဆောင့်အားကြောင့် ရှေ့သို့ရောက်ရောက်သွားရာ မိတူးမာမှာ ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှင့် ထောက်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပုခုံးနှင့် ထောက်ထားပြီး လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ရ ပါ သည်။ ညအချိန်ဖြစ်သဖြင့် အသံကို လွယ်လွယ်ကြားနိုင်သောကြောင့် မိတူးမာမှာ မအော်မိစေရန် တော်တော် သတိထားနေရပေသည်။ သားအိမ်ခေါင်းကို တခါဆောင့်တိုင်း အားကနဲအားကနဲ ဖွင့်အော်လိုက်ချင်သော် လည်း အသံကြားမည်ဆိုးသဖြင့် ထိမ်းထားရရာ “အု ” ကနဲ ”အိ” ကနဲ “အင့်” ကနဲသာ အသံထွက်နေပါသည်။
မောင်နိုင်တို့က တီဗွီကြည့်နေရာ တီဗွီသံကြောင့် တခြားအသံကို တော်ရုံတန်ရုံ နှင့် မကြားနိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် ကတော့ တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးနေပါတော့သည် အချိန်နှင့် နေရာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သလို အကြာကြီးဆွဲလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သဖြင့် အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ ရှိသမျအားကုန်သုံး၍ မညှာ မတာဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မိတူးမာမှာလည်း ထိထိမိမိရှိပြီးကောင်းလွန်းလှသဖြင့်
“အား.. အမလေး၊ ဆရာကြီးရေ၊ ကောင်းလှချီလား၊ အား၊ အိ၊ အင့် ကောင်းတယ် ဆရာကြီးရဲ့၊ အမေရေ၊ ကောင်းလိုက်တာ။ သေတော့မှာဘဲ။ အား ကောင်းတယ်။ ကောင်းတယ်၊ ဆောင့်။ ဆောင့်၊ ဆောင့်ပါ ဆရာကြီးရယ်။ အသားကုန်ဆောင့်ပါ။ အား…အား…အားးး ပြီးတော့မယ်ဆရာကြီးရေ၊ အား..အား…..အား…. ပြီးပြီ ၊ အား ပြီးပြီ၊ အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ”
ဟုပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း ပြီးသွား ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ အသံနှင့်ပင် ဦးမင်းမောင်မှာ ပို၍ ဖီလင် တွေတက်လာပြီး မိတူးမာပြီးပြီး ခြင်းမှာပင် သူလည်း လရည်များကို စောက်ဖုတ်ထဲပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက် ပါ တော့သည်။ သူ့လီးကြီးအား မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မိတူးမာလည်း ဒူးညွတ်ပြီး ငှက်ပျောပင်ကို ဖက်၍ ထိုင်ချလိုက် ရပါတော့သည်။
ဦးမင်းမောင်လည်း လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး မိတူးမာဘေးတွင် မြေကြီးပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ ကလေးလေး ကတော့ သူ့အမေ ၏ ဖေါက်ပြန်ရေးဇာတ်လမ်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆက်အိပ် နေပါသည်။
.............................................................................................................................
နောက်နေ့ မနက်စောစော ရေတက်ချိန်တွင် ဦးမင်းမောင်တယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ အပြန်လမ်းတလမ်းလုံး မိတူးမာကိုလိုးခဲ့ရပုံများကို စားမြုံ့ ပြန်ရင်း သင်္ဘောပေါ်တွင် စိတ်က ထလာပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်မှ ဇနီးချောကို တန်းလိုးရန် အားခဲထားလိုက်သည်။ ယခင်ကလည်း ဤသို့ပင် ငါးကန်မှပြန်သောနေ့ဆိုလျှင် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း တချီဆွဲနေကျဖြစ်သည်။ ဇနီးချောကလည်း အထူးပြော စရာမလို အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသား။
ဦးမင်းမောင်ထက် ၁၀ နှစ်ခန့် ငယ်သူဖြစ်ပြီး မိတူးမာပြောသလိုပင် နှုပ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် ထန်လည်းအတော်ထန်သူဖြစ်ရာ ငါးရက်ခန့် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် အတော်လိုချင်နေ လောက်ပြီဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရောက်မည့် အချိန်သည် မနက် ၁၁ နာရီလောက်ဖြစ်ရာ ကလေးများ လည်း ကျောင်းသွားကုန်ပြီး အိမ်တွင်လူရှင်းချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော် တယောက်တည်းကိုသာ လိုးခဲ့ရာမှ မိတူးမာအား ၂ ရက်သာ လိုးလိုက်ရသည် အိမ်မှ မိန်းမကို တအားသတိရပြီး တအားကျုံးချင်နေမိ သည်။ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းကပ်သည်နှင့် ကားမငှားမီ အိမ်ကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။
” မိန်းမရေ၊ မောင် ပြန်လာနေပြီနော်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထား ”
“ မပူနဲ့မောင် သူများက အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ”
ဦးမင်းမောင်တို့အိမ်သည် ၃၅ လမ်းထဲရှိ ကန်ထရိုက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့ နေသည်မှာ ၃ လွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားဆိုက်သည်နှင့် ဝရန်တာတွင် ထွက်ကြည့်နေသော ဖြူဖြူဖွှေးဖွှေး ရေဆေးငါးကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကသောကမျောပင်အိမ်ပေါ်သို့တက်ခဲ့ရာ တံခါးရှေ့ အရောက်တွင် တံခါးက အနည်းငယ် ဟ နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် တွန်းဝင်လိုက်သည်။
“ ဟာ.……”
ရေဆေးငါးကြီးမှာ အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေါင်တချောင်း ထောင် တချောင်းကိုအောက်ချ၍ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားကလုံးဝမရှိ၊ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကလေးသုံးယောက် မွေးထားသဖြင့် ဗိုက်ကလေးကတော့ အနည်းငယ်ပူချင်သည်။ လူကလည်း အရမ်းမဝသော်လည်း ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးဖြစ်သည်။
အသားက ဖြူစွပ်နေရသည့် အထဲ စောက်မွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းမို့နေပြီး စောက်ဖုတ်နှုပ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားတွင် စောက်စိကြီးမှာ ပြူးထွက်နေသည်။ ဦးမင်းမောင်က တံခါး ကိုစောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ အပြေးတပိုင်းသွားလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတခွန်းမှ မပြောဖြစ်ဘဲ မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကောက်မလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကို မသူဇာ့စောက်ဖုတ် ကြားထဲထည့် ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှိုက်ရှူလိုက်သည်။
“ အား…. မိန်းမရာ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို လွမ်းလိုက်ရတာကွာ..”
ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ ရှုံ့ နမ်းလိုက် လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်တခုလုံး အား တပြတ်ပြတ် ယက်လိုက်လုပ်နေတော့သည်။ မသူဇာသည်လည်း မခံစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဦးမင်းမောင်၏ လျှာအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရရာ ပါးစပ်မှ
“အင်း…အင်း…..အင်း…” .
နှင့် ညည်းနေသလို တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ရွနေလေသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်းကို ခေတ္တ ရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏ အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်ပြစ်လိုက်လေ သည်။ ထို့နောက် မသူဇာ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဆိုဖာလက်တန်းဘက်သို့ ဆွဲမတင်လိုက်ရာ မသူဇာ၏ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းမှာ အောက်ဖက် သို့ဆိုက်သွားပြီး တင်ပါးမှာလက်တန်းပေါ်သို့တင်လျှက် စောက်ဖုတ် ကြီး မိုးမျှော်သွားလေသည်။
ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကိုဖြဲလိုက်ပြီး မတ်တတ်ကပင် ကုန်း လျှက် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ ခနနေသောအခါ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှာကို ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းပြီး လျှာနှင့်လိုးပေးနေလေသည်။
ဤသို့ လျှာနှင့်လိုးနေရာမှ စောက်စိအား စုတ်လိုက် စအိုဝအားယက်လိုက်လုပ်ပေးနေပြန်ရာ မသူဇာမှာ တအားအားနှင့် ကော့လန်နေပေ တော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အားရအောင်ယက်ပြီးမှ တဖန်မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ တောင်မတ်နေ သော လီးကြီးကို ကိုင်၍ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့လိုက်သည်။ ပြီးသူ့လီးကြီးဖြင့် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက်ပွတ်ဆွဲပေးလိုက် စောက်စိအား ဖိပွတ်ပေးလိုက်လုပ်နေရာ မသူဇာမှာ
“အား... မောင်ရေ၊ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးပါတော့၊ မောင့်လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့၊ သူဇာမနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အား..ရှီး....ရှီး... မောင်ရေ၊ လိုးပါ၊ လိုးပါ၊ လိုးလိုက်ပါတော့”
ဟုအော်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးကို မသူဇာစောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါတည်း တဆုံး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဒုတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်နှင့် မသူဇာမှာ အားကနဲအော်ပြီး ထွန့်ထွန့် လူးသွားလေသည်။ ပြီးနောက် ဦးမင်းမောင်၏စောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ခါးကို ကော့ကော့ပေးကာ ဆိုဖာကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဖုံးဖုံးထုနေတော့သည်။
တလမ်းလုံး တောင်လာသောလီးကို အတိုးချပြီး ဦးမင်းမောင်မှာ မသူဇာအား မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးစောင့်လိုးနေလေရာ မသူဇာမှာလည်း ရေငတ် တုံးရေတွင်းထဲကျသကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါပင် ခံနေလေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့အတန်ကြာလိုးပြီးသောအခါ ဦးမင်းမောင်သည် ပြီးချင်လာလေသည်။ မသူဇာ မဝသေးသည်ကို သတိ ထားမိသဖြင့် ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးအား မသူဇာစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် လိုက် ကာ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီး အား ပြန်ယက်ပြန်တော့သည်။
ဤတခါတွင်တော့ စောက်စိကိုသာ ဦးစား ပေးပြီးဖိယက်ပေးနေရာ မသူဇာမှာ တကိုယ်လုံးတုန်တက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွား လေသည်။ မသူဇာမှာ တချီလောက်ပြီး ယုံနှင့် ကျေနပ်တတ်သူမဟုတ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်သည် ဆိုဖာပေါ် တွင်ပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး မသူဇာကို အပေါ် ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။
မသူဇာကလည်း အလှည့်ကျလျှင် မနွဲ့တတ်သူဖြစ်ရာ ဦးမင်းမောင်ကိုယ်လုံးကို ခွလိုက် ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမလက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တေ့၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတချောင်းလုံးဝင်သွားသောအခါ ဖိထိုင်ထားလိုက်ပြီး မွှေ့ပေးနေလိုက်သည်။ ခနမွှေ့ပေးပြီးနောက်မှ ဦးမင်းမောင်၏ ပုခုံးကို အားယူ၍ ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးကြွကာ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်လေသည်။ ဤသို့ဆောင့်လိုးရသည်ကို သဘောတွေ့သွား သည့်အလား မသူဇာသည် ဖင်ကိုကြွလိုက် ဖိဆောင့်ချလိုက်နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ကိုယ်ကမဆောင့်ရလျှင် မပြီးတတ် သူဖြစ်ရာ မသူဇာမှာ သူမစိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပါးစပ်မှ
“အီး. အား အီး အား...”
နှင့် အော်နေလေတော့သည်။ မသူဇာသည် အချိန် တော်တော်ကြာကြာ လိုးပြီး တကိုယ်လုံး ချွေးများ နှင့်ရွှဲနေပြီး မောဟိုက်လာသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မသူဇာ့ကို အသာအောက်ဘက်ပို့လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ တဖန် ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်တော့ မသူဇာလည်း ဝနေပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းတော့ဘဲ အားရှိသလောက် အကုန်ဆောင့်ကာ ပြီးလိုက်လေတော့သည်။
စိတ်ထဲမှလည်း “ မိတူးမာဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း မိသူဇာကိုတော့ မမှီပါဘူးကွယ် ” ဟုတွေးနေမိလေ တော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
