အချိန်ပိုင်းလင် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ။
ထွန်းလွင်ရဲ့ စကားကတော့ ပြတ်သည်။သူ့ညီမအရင်း နောက်မီးလင်းသည့် ကိစ္စကို သာမန်ကိစ္စလောက်ပဲ ဟုသတ်မှတ်ကာ။သူလည်းသူ့လမ်းသူသွား။ကိုယ်လည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားဆိုသလို။လည်သူစားတမ်း အဘိဓာန်ကို လက်ကိုင်ထားသူ ဖြစ်သည်။ မောင်မောင်ကသာ သူခိုးလူမိကိန်း ဆိုက်နေသူမို့ လန့်တော့ ခပ်လန့်လန့်ပင်ဖြစ်သည်။
“ ဒါနဲ့ စကားမစပ် မင်းအမကောရှိလား”
“ ရှိတယ် ခုလေးတင် ရေချိုးပြီးအိမ်ပေါ်တက်သွားတာ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူးဗျာ ..ကျွန်တော့ကိုနှာကစ်နေတယ် မျက်နှာကြီးခပ်တည်တည်နဲ့ စကားသိပ်မပြောဘူးဗျ ..ဒါနဲ့ကျွန်တော်လည်းအသာလစ်ထွက်ခဲ့တာ”
“ ဒီလိုဆိုအတော်ဘဲ အိမ်မှာဘယ်သူမှ မရှိဘူး မဟုတ်လား”
“ အင်း ဟုတ်တယ် ဦးလေးကရုံးသွား ဒေါ်လေးကလည်း ဈေးဆိုင်သွားဆိုတော့ အိမ်မှာအမယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ပြီး ဒါနဲ့ ခင်ဗျားဘာပြုလို့”
“ အင်း ဒါငါကိစ္စ ငါအေးအေးနဲ့တွေ့စရာ စကားပြောစရာလေးတွေ ရှိလို့”
“ ဟိ ဟိ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်မြင့်ကိစ္စ”
“ ထပ်သရီး သွားစမ်းပါ သူများကိစ္စထဲ ငါဝင်မရှုပ်ဘူးစိတ်ချ ...အဲ ငါ့ကိစ္စလဲ ဘယ်သူမှ ဝင်မရှုပ်နဲ့ ဝင်ရှုပ်တာမကြိုက်ဘူး မိုးမီးလောင်ပြီသာမှတ်”
“ အသားလွတ်ကြီးပါလား ကိုထွန်းလွင်”
“ အေး နောက်မှ စကားဆက်ပြောကြမယ် အခုတော့ ငါ အေးအေးမော်ကို ပေးစရာတခုရှိလို့ သွားလိုက်အုံးမယ်”
“ ကြွကြွ ကျွန်တော် လမ်းထိပ်မှာပဲ ရှိနေမှာပါ လိုအပ်ရင်လှမ်းခေါ်လိုက်ပေါ့”
“ အေး အေး ငါသွားမယ်”
ထွန်းလွင်မောင်မောင်နှင့် စကားဖြတ်ကာမောင်မောင်တို့ အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်သွားသလို မောင်မောင်တယောက်ခေါင်းရမ်းခါရင်းမှ လမ်းထိပ်ဖက်သို့ ထွက်သွားလေ၏။
ထွန်းလွင် အိမ်ထဲရောက်၍ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်ပြီးမှ အပေါ်ထပ်သို့ အသံမကြားအောင် တက်ရင်းအိတ်ထဲမှဓါတ်ပုံ သုံးပုံကို ဆွဲပြီးလက်က ကိုင်ထားရင်း အပေါ်ထပ်အခန်းတခုရှေ့တွင် အသာ ရပ်လိုက်ရင်းမှ ခန်းစီးစကြားမှနေ၍ အခန်းထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊အခန်းတွင်းမှမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရတော့ ထွန်းလွင်ပါးစပ်လေးဟ၍ မျက်လုံးကြီးပြူးထွက်လုမတတ် ငေးမောသွားရှာသည်။
အခန်းတွင်းရှိ အေးအေးမော်မှာတယေက်ထဲရှိသည် အမှတ်ဖြင့် ထမီကိုကွင်းလိုက်ချွတ်ချပြီး။သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးလိမ်းကျံနေသည်၊မဲနက်သန်စွမ်းရှည်လျားလွန်းသည့်သူမရဲ့ဆံပင်တွေဟာ နောက်ကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပုံကျလို့ နေသည်၊မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း မျက်ခုံးမျက်လုံးကောင်းကောင်း။နှာတံပေါ်ပေါ်။ဖူးငုံစနီရဲရဲနှင်းဆီပွင့်လိုဖူးဖူးရွရွနှုတ်ခမ်းလျှာကလည်း ပွင့်အာတော့မရောင်ကျော့်ရှင်းနေသည်၊မို့မောက်ပြည့် တင်းနေတဲ့ရွှေရင်နှစ်မွှာကလည်းအသေးစားတောင်ပူစာလေး နှယ်နှစ်ခုစုချွန်ပြီးရှေ့သို့ငေါငေါကြီးဖြင့်တုံနေလေရဲ့၊ဗိုက်သားချပ်ချပ်အောက်ဆီးခုံမို့မို့ကိုတော့ဖုံးတဝက်ပေါ်တဝက်ဖြင့်မြင်တွေ့နေရသည်။
မဲနက်ကောက်ကွေးနေတဲ့စောက်မွှေးတွေမှာလည်းရေချိုးပြီးစမို့ရေစက်ရေပေါက်တို့အသီးလေးခိုနေတာကိုလည်းတွေ့ရပြန်သည်၊အဖျားသွယ်အရင်းတုတ်ပြီးပြည့်ဖြိုးကြီးမားတဲ့ပေါင် လုံးကကျစ်မာခဲနေတဲ့ခြေသလုံးသား၊ခြေတဖက်မြှောက်ပြီးသနပ်ခါးကိုပေါ်ရင်းရောက်အောင်လိမ်းနေတဲ့အနေအထားကသူမရဲ့စောက်ဖုတ်တခုလုံးကိုမျက်ဝါးထင်ထင်မြင်စေဖို့အနေအထား၊ဆီးခုံမို့မို့ဝန်းကျင်ကမဲနက် ကောက်ကွေးနေတဲ့စောက်မွှေးလေးတွေဝန်းရံနေတဲ့စောက်ပတ်ကလေးဟာအတန်ငယ်ပြူအာနီရဲနေသည်၊ စောက်စေ့နီတာရဲလေးကတော့အကွဲကြောင်းရဲ့ထိပ်မှာငုတ်စိလေး။
ဒါတွေကို ထွန်းလွင်မြင်တွေ့နေရပြန်တော့ ပေါင်ခြံကြားက သူ့ရဲ့ လီးကြီးငေါက်ကနဲ မာထန်တောင်မတ်လာသည်ကို လက်နှင့်အတင်းချိုးနှိမ်ထားလိုက်ရပြန်သည်၊သနပ်ခါးလိမ်းပြီးဘေးမှကုတင်ပေါ်တင်ထားသောဘရာဇီယာကိုကိုယ်လုံးလေးလိမ်ပြီးလှမ်းယူလိုက်ပုံကကျောက်ဆစ်တရုပ်နှယ်ပြန့်ပြူးစွင့်ကားနေတဲ့တင်ပါးအလှတွေဟာမဲနက်သန်စွမ်းရှည်လျားလှပတဲ့သူမရဲ့ဆံပင်တွေ အောက်ကပေါ်ထွက်လာပြန်တော့ထွန်းလွင်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်၍ မရတော့အခန်းထဲကို လှစ်ကနဲ ဝင်လိုက်လေသည်။
“ အိုး ဟင် ဟင် ရှင် ရှင် ကို ကိုထွန်းလွင် အသံမပေးဘာမပေးနဲ့ အခန်းထဲကို ဘာပြုလို့ဝင်လာရတာလည်း”
ထိတ်လန့်ရှက်ရွံ့ဖြစ်ပြီးလက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ဘရာဇီယာကလေးကိုသူမရဲ့ရင်နှစ်မွှာပေါ်အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းမှအမှတ်တမဲ့ထိုင်ရာမှထလိုက်သည်။ထွန်းလွင်စကားအပိုမပြောဘဲ။သူမရဲ့မျက်နှာရှေ့ကိုလက်ထဲမှကိုင်ထားသောဓါတ်ပုံတွေကိုဖြန့်ပြလိုက်သည်။
“ အို”
တခွန်းထဲပါဘဲ။အေးအေးမော်စကားဆက်မပြောနိုင်တော့။တုံရီလှုပ်ရှားနေသော လက်အစုံကဓါတ်ပုံဆီလက်ကမ်းလိုက်ပြီး။ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည်၊ဘရာဇီယာလေးလဲကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားရသလို။သူမသည်လည်းဒူးတွေပျော့ခွေ၍အောက်ပိုင်း။ တကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုံနေသည်၊
“ ဒါ ဒါ ကို ကျ ကျ ကျမနဲ့”
“ အင်း ဟုတ်တယ် မောင်မောင်နဲ့အေးအေးမော်တို့ ချစ်ဗျူဟာခင်းနေကြတဲ့ပုံတွေလေ”
“ ဒု ဒု ဒုတ် ခပါပဲ”
“ ဒီမှာကြည့် ငါလည်းမောင်မောင်လို နင့်အလိုကိုဖြည့်စွမ်းနိုင်သူတယောက်ဆိုတာ သိသွားမှာပါ”
“ ရှင် ရှင် မယုတ်မာနဲ့ ထွက် ထွက် အိုး”
ထွန်းလွင်စကားအဆုံးမှာခါးမှပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးသူ့ရဲ့မာထန်တောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြလိုက်သဖြင့်အေးအေးမော်စကားတပိုင်းတစနဲ့ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ အခန်းနံရံဒေါင့်ကိုကျောပေးကပ်လိုက်သည်၊ထွန်းလွင်၏လီးကြီးကဆင်စွယ်သခွါးသီးကြီးနှယ်ကြီးမားရှည်လျားနေပုံကအသဲယားစရာဖြစ်နေပြန်သည်၊လီးထိပ်ကြီးကလည်းနီရဲပြဲလန်ပြီးခရမ်းချဉ်သီးကြီးတလုံးကိုထပ်ထားသည့်နှယ်ပြောင်တင်းလို့နေ၏။
အေးအေးမော်မျက်နှာလေးဖြူရော်သွားအောင်ထိတ်လန့်သွားရှာပြီး။ထွန်းလွင်၏လီးကြီးကမောင်မောင်၏လီးကြီးထက်အရှည်မှာနှစ်လက်မခန့်ပိုရှည်သလို။လုံးပတ်မှာ လည်းကြီးထွားသန်မာလွန်းလှသည်ကိုစူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ရင်းးကြောက်ရွံ့နေသော ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားနှင့်ကြည့်နေလေသည်။
ခြေလှမ်းတလှမ်းလှမ်းတိုင်းဘယ်ညာယိမ်းခါနေသောလီးကြီးမှာအေးအေးမော်အသဲတုံစရာဖြစ်နေသည်၊ ချွေးသီးချွေးပေါက်တို့ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျရင်း။တလှမ်းခြင်းတိုးဝင်လာတဲ့ထွန်းလွင်ရဲ့လီးကြီးကိုကြည့်ရင်း။ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးမှာတဆတ်ဆတ်တုံနေသည်။
“ အား”
ရုတ်တရက်ထွန်းလွင်ကအိစက်ဖေါင်းကားနေသောနို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာအေးအေးမော်မျက်စိ မှိတ်ပြီးတအားအော်ပစ်လိုက်သည်။အသံထွက်မလာ။လည်ချောင်းထဲ့ဟိန်း၍သွားသည်။
ခေါင်းလေးမော့အသားများတဆတ်ဆတ်တုံနေရှာသောအေးအေးမော်ရဲ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုသိမ်းဖက်ရင်း။ခါး အောက်ပိုင်းကို လက်တဖက်နှင့်ဆွဲဖက်ကါဆီးစပ်နှစ်ခု တသားတည်းကြအောင် ဆွဲဖိကပ်လိုက်သည်။ မဲနက်ကေါက်ကွေးနေသေါစောက်မွှေးလေးများနှင့်ကြီးမါးရှည်လျားတုတ်ခိုင်သောထွန်းလွင်၏လီးကြီးမှာ ရောထွေးပူးကပ်သွား၏၊ဖိကပ်ထားသောလီးကြီးမှာရေချိုးပြီးစအေးအေးမော်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပူပူနွေးနွေး ကြီးထိတွေ့သွားရာ။အေးအေးမော်မှာနှလုံးကိုလေဟပ်သွားသည့်အလားအသက်ရှူရပ်ပြီးမျက်လုံးလေးပြူးကာ ကြောင်ကြောင်တက်တက်လေးဖြစ်သွားလေသည်။
ထွန်းလွင်၏လက်ကြီးများကလည်းအေးအေးမော်၏တင်ပါးအဆိုင်အခဲကြီးများကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေ သည်၊အတင်းပူးကပ်ထားသောပေါင်နှစ်လုံးကြားမှစောက်ဖုတ်ကလေးမှာငုတ်လျှိုးဖုံးကွယ်နေဆဲပင်ဖြစ် သည်၊အပြစ်အနာအဆာကင်းမဲ့၍လှပနုရွသောရင် ညွှန့်ဝိုင်းလေးကိုထွန်းလွင်နမ်း ရှိုက်လိုက်၏။အေးအေး မော်။ထွန်းလွင်၏ခေါင်းကြီးကိုကြောက်လန့်တကြားဆွဲဖက်ကါနံရံကျောကိုခွါပြီးရုန်းထွက်လိုက်၏။
“ အား အမေ့”
“ ဝုန်း”
ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှည့်၍ရုန်းအထွက်ခြေခေါက်ပြီးကုတင်ပေါ်လက်ထေါက်ရက်ကျသွားသည်။ကုတင်ကိုအားပြု ၍ကုန်းအထထွန်းလွင်ကလည်းသူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုသိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ကုတင်ကိုလက်ထောက် ပြီးခါးကော့၍ဖင်ဖူးထောင်သလိုအနေအထားဖြစ်သွားရလေ၏။
အိစက်စွန့်ကားနေသောဖင်တုံးကြီးကိုအစွမ်းကုန်နောက်သို့ကုန်းပေးထားသလိုဖြစ်နေပြန်ရာ။ထွန်းလွင်က မမြင်ရသေးသောစောက်ဖုတ်ကြီးကိုမှန်းဆ၍ညောင့်လိုက်သည်။
“ အိုး အား အား အမေ့”
ကြီးထွားသန်မာသောလီးကြီးကဖင်ကြားမှအလျားလိုက်တိုးဝင်သွားပြီး။စောက်ခေါင်းဝကိုကျော်ကာစောက်စေ့နီတာရဲလေးကိုတိုက်ရိုက်ကြီးထိုးဆောက်မိရာ။အေးအေးမော်ဓါတ်လိုက်ခံရသလိုတကိုယ်လုံးခါရမ်းတုန် လှုပ်သွားရလေသည်၊မျက်စေ့များပြာဝေသွားအောင်လည်းခံစားလိုက်ရပြန်သည်၊ရင်ထဲ့မောပန်းဖိုလှိုက် ခြင်းကကြီးစိုးလျှက်ရှိ၏၊ကုန်းထားသည့်အေးအေးမော်၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုနောက်မှကျော်ပြီး။လှမ်းကိုင်ထား သော ထွန်းလွင်၏လက်ကြမ်းကြီးများကသန်မာလွန်းလှ၏၊ပုခုံးသားလေးများပြုတ်ထွက်လုမတတ်ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထား၏။
“ အား အီး မ မလုပ်ပါနဲ့ ကို ကိုထွန်းလွင်ရယ် ကျမ ကျမ တောင်း တောင်းပန်ပါတယ်”
မရ။တောင်းပန်တိုးလျှိုး၍မရ။ရမက်ဆနြပြင်းပြလွန်းနေပြီဖြစ်သောထွန်းလွင်မကုန်းမကွပုံစံဖြင့်နောက်မှနေ၍ညှောင့်နေဆဲ။အေးအေးမော်ခန္ဓာကိုယ်လေးရှေ့နောက်ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေ၏၊ကုတင်ဘောင်ကိုအားပြုထောက်ထားသေါလက်ကလေးနှစ်ဖက်။အကြောလေးများတင်းထောင်နေသည်၊စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကိုလျားလိုက်ပွတ်တိုက်ပေးနေသောဧရာမဆင်စွယ်ခရမ်းသီးကြီးနှယ်လီးကြီး၏အထိအတွေ့ကအေးအေးမော်၏စိတ် များကိုဆောက်တည်ရာမရလွင့်မျောစေပြန်သည်၊အေးအေးမော်သတိကိုဖြတ်ကနဲပြန်မတ်ပြီးအစွမ်းကုန်ကာကွယ်သည့်အနေဖြင့်ဖင်ကြားကိုဘယ်ညာရမ်းခါပေးနေရာ။လီးကြီးမှာလိုရာကိုမရောက်နိုင်ဘဲရှိနေရှာသည်။
ထွန်းလွင်အားမလိုအားမရနှင့်အေးအေးမော်၏ခါးသေးသေးလေးကိုဆွဲကိုင်ပြီး။လီးကြီးကိုအသေအခြာကိုင်ထည့်ရန်ကြိုးစားပြန်သည်၊မရ၊ချော်ထွက်သွားပြီး။သူမ၏ဗိုက်သားနုနုလေးကိုသွားထောက်မိပြန်သည်၊
“ အေးအေးမော် ငြိမ်ငြိမ်ခံစမ်းပါလား”
“ ဟင့် ဟင့် အင် ဟင့် အင်း ကျမ ကျမ ကြောက်တယ်”
အေးအေးမော်အကြောက်အကန်ငြင်းဆိုရင်းဖင်ကြီးကိုဗရမ်းဗတာရမ်းခါရင်းကုတင်ကိုအားပြုတွန်းထောက် ရင်းနောက်သို့လှန်ချလိုက်ရာသူမရောထွန်းလွင်ပါကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ဖင်ထိုင်ရက်သါးကျသွား ပြန်သည်။
သည်အခါအေးအေးမော်၏ဖင်ဆုံကြီးကထွန်းလွင်၏ပေါင်နှစ်ဖက်ပါ်ဖိခွထိုင်လိုက်သါးဖြစ်သွားသလိုဆံပင်များကလဲနှစ်ယောက်စလုံးကိုဖုံးလွှမ်းသွားစေပြန်သည်၊ထွန်းလွင်လက်တဖက်ကအေးအေးမော်၏ဆံပင်များကိုဖယ်ရှားသလို။ကျန်လက်တဖက်ကလည်းအေးအေးမော်ရဲ့ခါးကိုမလွတ်တမ်းဆွဲဖက်ပြန်ရာ။အေးအေးမော်မှာထွန်းလွင်၏လီးကြီးကိုမြင်တွေ့လိုက်ရပြန်သည်၊သည်အခါထွန်းလွင်ကလီးထိပ်ကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီးအေးအေးမော်စောက်ခေါင်းဝကိုတိကျစွာတေ့သွင်းလိုက်သည်။
“ အိုး အမေ့လေး လေး သေပါပြီရှင် ကျွတ် ကျွတ်”
လီးကြီးကလှုပ်ရှားရုန်းကန်၍စပ်ဖျင်းဖျင်းတင်းတင်းကြီးဝင်သွားသဖြင့်အေးအေးမော်ခမြာအသဲများအူများဆွဲ နှုတ်ယူပစ်လိုက်သလိုအရသာထူးတရပ်ကိုခံစားလိုက်ရလေ၏၊
“ ဒုတ်”
“ ဒုက္ခပါပဲ ကွဲ ပြဲသွားပြီထင်တယ် အဟင့် အဟင့်”
အေးအေးမော်မှာထွန်းလွင်၏ရင်ခွင်ထဲကိုအားလျော့နှုံးခွေကျသွားရင်း။တယောက်ထဲတိုးတိုး”ကိတ်ပြီးအော် လိုက်၏။
ထွန်းလွင်ကသူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးအား။အားပါးတရပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးဆုပ်နယ်ချေပွတ်သပ်ရင်း။သူမ၏ လည်ပင်းသားလးကိုငုံ့နမ်းပြီး။ဂုတ်ပိုးသားကိုမနာ့တနာလေးကိုက်ခဲလိုက်၏၊အေးအေးမော်မှာမိမိ၏စောက် ခေါင်းထဲသို့တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နာနာကျင်ကျင်ကြီးဝင်နေသောလီးကြီး၏ဝေဒနာနှင့်ဂုတ်ပိုးသားကိုကိုက်ခဲထားသောထွန်းလွင်၏အပြုအမူနှင့်နို့တွေကိုလည်းစုပ်နယ်ဖတ်ပေးခြင်းများတပြိုင်နက်ခံစားလိုက်ရတော့ တကိုယ်လုံးရှိအကြောအချဉ်များစပ်ဖျင်းဖျင်းနှင့်ရှိန်းကနဲ။ဖိန်းကနဲဖြစ်ကာလက်ကလေးကိုမြှောက်၍နေပြန် ကာ။ထွန်းလွင်၏လည်ပင်းကိုအမှတ်မထင်ပြန်ဖက်လိုက်မိ၏၊ကိုယ်လေးမြောက်ကြွမြောက်ကြွဖြစ်စပြု လာသည်။
ဖင်အောက်မှပင့်လိုးထားသောထွန်းလွင်၏ လီးကြီး၏ ပူနွေးနွေးကြီးအထိအတွေ့တမျိုးကိုခံစါးနေရပြီမို့အေးအေးမော်ဝေဒနာပေါင်းစုံခံစားမှုကိုသစ်ငုတ်တိုရေလောင်းခြင်းနည်းစံနစ်တရပ်မှရရှိခံစားနေရခြင်း ပင်ဖြစ်သည်။
ထွန်းလွင်ကအေးအေးမော်ရဲ့ခါးကိုစုံကိုင်၍ဆွဲမြှောက်လိုက်ဖိချလိုက်လေးငါးခါမျှလုပ်ပေးပြီးလက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်၊အေးအေးမော်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာမမြင်နိုင်သောစွမ်းအားတရပ်အလိုလိုနေရင်းဖင်ကိုကြွလိုက်ထိုင်လိုက်ပြုလုပ်လာမိလေ၏၊ဖင်ကြွလွန်းသည့်အခါလီးကြီးကစောက်ခေါင်းအတွင်းမှကျွတ်ထွက် တော့မရောင်ဖြစ်သွားရလေတိုင်း။အေးအေးမော်ကမန်းကတန်းဖိပြီးထိုင်ချမိတတ်ပြန်သည်။
“ အား ဟား အင်း ဟင်း”
ခေါင်းမှဆံပင်တွေကိုမိမိဖါသာပွတ်ဖယ်ရှားရင်း အေးအေးမော်နှုတ်ဖျားမှအာမ္တွေိတ်သံလေးများတိုးထွက်လာ၏၊မိန်းမဆိုသည်မှာဒါပါပဲလား။လီးမဝင်ခင်ကရုန်းကန်ဖယ်ရှားအော်ဟစ်ကြပြီး။စောက်ဖုတ်ထဲလီးတချောင်းလုံးဝင်သွားကြပြီဆိုမှဖြင့်မထွေးနိုင်။မအံနိုင်ဖြစ်သွားရပြီး။ကွဲပြဲကုန်သည်အထိအလိုးခံချင်လိုက်သည်မှာ ဓမ္မတာပင်။အခုကြည့်အေးအေးမော်မူလကတည်းကခံချင်စိတ်ရှိနေခဲ့သည်၊ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းလွတ်လပ်မှုဆိတ်ကွယ်မှုကိုအားပေးနေသည်နှင့်ွှကဲ့သို့အလုပ်ဖြစ်နကြရခြင်းပင်မဟုတ်ပါလား။
“ အာ ဟာ ဒီလိုကြီးက အားမရဘူး ညောင်းလည်းညောင်းတယ် အကိုထွန်းရယ်”
လီးဝင်သွားပြီဆိုတော့လည်းရဲတင်းပွင့်လင်းလာကြသည်။ပြောရဲဆိုရဲလေးတွေဖြစ်ပြီးအခေါ်အဝေါ်တွေပြောင်းလဲပြီဖြစ်၏။
“ ဒါဆိုကုတင်ပေါ်မှာလိုးရအောင်”
“ အင်း အင်း အ အား အရမ်းကြပ်ပါလား ကိုထွန်းရယ် ထိုင်ပေးလေ”
လီးပေါ်မှအားပြုရင်းအေးအေးမော်ငြီးထွားလိုက်၏။
“ အေး စောက်ပတ်ကကျဉ်းတာကိုး ကွဲသွားမယ်ထင်တယ်”
“ အင်း အား အား ကျွတ်ကျွတ် ဟုတ်တယ်”
ကုတင်ဘေးရို့ရို့လေးရပ်ပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးအောက်ကိုလက်လေးဖြင့်စမ်းသပ်ကြည့်ရင်းပြော၏။ကုတင်ဘေးမှာဝတ်လစ်စလစ်ကလေးရပ်နေသောအေးအေးမော်၏ ညိုညက်သော အသားအရေနှင့်လိုက်ဖက်သောကိုယ်လုံးအလှသည်လိုးရက်စရာမရှိအောင်လှလွန်းနေသည်ဟုထွန်းလွင် ထင်လိုက်မိ၏၊ကုတင်ပေါ့်ပက်လက်ကလေးလှန်ပေးထားသောသူ၏ပေါင်တွေကလည်းအိစက်ပြည့်ဖြိုးလှသည်၊ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှစောက်ပတ်ကလေးမှာလည်းနီရဲ၍ပြဲအာနေသည်။
ထွန်းလွင်သူမခြေနှစ်ချောင်းကိုဆွဲမလိုက်ပြီးသူမ၏စောက်ပတ်”ကီးကိုအားပါးတရငုံ့ရက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ အား ယား ကိုထွန်းလွင်ရယ် အား ယား ဟင်း ဟင်း”
အေးအေးမော်ဗိုက်သားကလေးများဆတ်ကနဲ။ဆတ်ကနဲတွန့်သွား၏။လှိုင်းထသွားသောဗိုက်သားလေးများ ကြောင့်ဆီးခုံလေးမှာကော့တက်သွားပြီး။ဖင်ကြီးမှလည်းကုတင်ကြမ်းပြင်မှကြွတက်လာလေသည်၊ထွန်းလွင် နှာခေါင်းထဲသို့ညှိစို့စို့အနံံ့တမျိုးကတိုးဝင်လာသည်၊စောက်စိလေးကိုနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့်ဖိညှပ်ဆွဲယူပြီး။လျှာဖျားလေးဖြင့်ကလိပေးလိုက်ရာအေးအေးမော်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်သွားပြီး။ဖျတ်ဖျတ်လူးကာခံစားလိုက်ရပြန်လေရာ
“ ဟင်း ဟင် အင်း ဟီး ဟ တမျိုးကြီးဘဲ ကိုထွန်းလွင်ရယ်”
ထွန်းလွင်ခေါင်းမော့၍အေးအေးမော်ရဲ့မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းမှ
“ ကောင်းရဲ့လား အေး”
“ ကောင်းတော့ကောင်းတာပေါ့ စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်ကြီးနဲ့တေ့ပြီးစုတ်တော့တမျိုးကြီးဘဲ အဟင့် ဟင့် အားလဲနာတယ်”
အေးအေးမော်မျက်နှာကအားနာရှက်ရွံ့ဟန်လေးဖြင့်။ငိုသံလေးဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
“ အေးလည်းကိုယ့်ကို မယက်ပေးချင်ဘူးလား”
“ ဟင့် အင် အေး မစုတ်တတ်ဘူး”
“ အေးကိုတော့ ကိုယ်ကရက်ပေးရတယ်လေ အပြန်အလှန်ပေါ့”
“ ဟင့်အင်း အေးမလုပ်တတ်ပါဘူးဆိုမှ”
ထွန်းလွင်ပြောပြောဆိုဆိုလီးကြီးကိုအေးအေးမော်ပါးစပ်နားတေ့ပေးလာသည်၊အေးအေးမော်ရှက်ရွံ့စွာပြုံးရင်း။လီးထိပ်ကြီးကိုအသာငုံခဲလိုက်သည်၊လီးထိပ်မှပူနွေးသောအထိအတွေ့ ကြောင့်ထွန်းလွင်ခံစားလိုက်ရသည်။
“ အား ဟင် ဟင် အီး ကောင်းလိုက်တာအေးရယ်”
ထွန်းလွင်ကမျက်နှာကိုမော့ရင်းငြီးထွားလိုက်သည်၊သူ့ဖင်နှင့်ဖိမိ၍အေးအေးမော်နို့”ကီးပိပြားသွားရပြန် သည်၊အေးအေးမော်၏လျှာဖျားလေးကလီးထိပ်ကြီးကွေ့ပိုက်ပြီးရက်ပေးလိုက်ကာ။လီးတဝက်ခန့်အထိစုတ် သွင်းလိုက်ပြန်သည်။
“ အား အား ရှူး ကျွတ်ကျွတ်”
ထွန်းလွင်ခါးကော့၍အသွေးအသားများပွက်ပွက်ဆူသွားအောင်ခံစားလိုက်ရလေသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ်”
“ ဟွန်း”
“ ပြွတ်”
အေးအေးမော်ကလီးအရင်းကိုကိုင်ကာစုပ်လိုက်တံတွေးမြိုချလိုက်နှင့်အစွမ်းကုန်စုပ်ပေးလေိုက်ပြန်သည်။
“ ရှီး အေးအေးရယ် ကောင်းလိုက်တာ”
ထွန်းလွင်ငြီးငြူသံကြီးကအီလယ်လယ်”ကီးဖြင့်မချိတင်ကဲနိုင်လွန်းလှသည်။ဒူူးနှစ်လုံးကလည်းတဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာသည်။
“ ပြွတ် ပလွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
အေးအေးမော်စုပ်ရင်းမှကြီးထွားသန်မာလာသောလီးကြီး၏အရသာကိုခံစားရပြန်သဖြင့်အားပါးတရလေးစုပ် ပေးနေသည်ပင်။ထွန်းလွင်အားမရသဖြင့်သူမ၏ပါးစပ်ထဲသို့သုံးလေးချက်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်မိတော့လေ၏။
“ ဟွန်း ဟွန်း အူး”
“ ပလွတ်”
အေးအေးမော်ခမျာအာခေါင်ထဲထိထိုးဝင်လာသောလီးကြီးကိုကမန်းကတန်းထွေးထုတ်လိုက်ရလေသည်။
“ အရမ်းပဲ ဘာလုပ်မှန်းမသိဘူးကွယ် သူလုပ်တာအသက်ရှူကြပ်သွားတာပဲ”
“ ဆောရီးအေးရယ် ကိုယ်စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ လွန်သွားတယ်”
တုန်ခါနေသောလီးကြီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာအေးအေးမော်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုထိုးသွင်းရန်နောက်ဆုတ်၍နေရာ ပြင်လိုက်သည်။
“ ထွီး ဘာတွေမှန်းမသိဘူး ငံကျိကျိနဲ့”
အေးအေးမော်ကလီးထိပ်မှယိုစီးကျလာသည့်အရည်ကြည်များကိုထွေးထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း။မျက်နှာအိုအိုဖြင့် ပြောလိုက်သည်၊အလိုမကျသောအမူအရာနှင့်ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲကားပေးလိုက်၏၊နီရဲပြဲအာနေသော စောက်ဖတ်အတွင်းသားများပေါ်လာသည့်အထိပြဲအာသွားလေသည်၊ထွန်းလွင်ကလီးဒစ်ကြီးကိုအကွဲကြောင်းအလယ်သို့နှစ်မြှုပ်လိုက်၏။ထို့နောက်အထက်အောက်ပွတ်တိုက်ကာ။အပြန်အလှန်ဆွဲပေးလိုက်ရာ။ပေါင်နှစ်လုံးဟာအငြိမ်မနေတော့ဘဲလှုပ်ခါလာသည်။
ခါးလေးကော့၍တကောက်ကွေးနှစ်ဖက်ကိုသူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆွဲမပေးလိုက်ပြန်သည်။ဖင်သားကြီးများက ကြမ်းမှကြွတက်ကာ။စောက်ပတ်ကြီးမှာအစွမ်းကုန်ပြဲအာပြီးအလိုးခံရန်အဆင်သင့်ဖြစ်သွားလေသည်၊ထွန်းလွင်လီးကိုမသွင်းသေးဘဲအားရအောင်ကလိပြီးမှတဖြေးဖြေးအောက်သို့ဖိဆွဲချသည်။
“ ဗြစ် ဗြစ် ပတစ် ဗြစ် ပလွတ်”
နွေးထွေးသောစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့လီးကြီးကိုဖိသွင်းလိုက်သည်။
“ အား အမေရေ အီး”
အေးအေးမော်လီးကြီးအဆမတန်ဝင်လာသည့်ဒဏ်ကိုနှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတင်းတင်းစေ့ပိတ်ရင်းကြိတ်အော်လိုက်သည်၊ထွန်းလွင်သူမ၏လုံးကျစ်မာခဲပြည့်ဖြိုးသည့်နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလှမ်းကိုင်ပြီးဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။
“ အင့် အီး ကောင်း ကောင်းတယ် ဖြေးဖြေး ကိုထွန်း ဖြေးဖြေး အီးအီး”
အေးအေးမော် မချိမဆန့်ညီးတွားရင်းမျက်လုံးလေးအစုံကိုမှိတ်ကာခေါင်းလေးဘယ်ညာရမ်းသွားရလေသည်။
“ ရှီး ကျွတ် ကျွတ် အဆုံးထိဝင်ပြီ သားအိမ်ထဲတောင်ရောက်နေပြီ အောင့်လိုက်တာကိုထွန်းရယ် “
“ ပြွတ် ပြွတ် ဘွတ်ဘွတ်စွိစွိ စွတ်”
“ အီး အား အမေ့ အ အား”
ဆောင်ချက်တိုင်းအေးအေးမော်ခမြာကိုယ်လေးယမ်းလှုပ်နေစေသည်နို့နှစ်လုံးကရှေ့နောက်ယမ်းခါယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေကြ၏၊စူးစူးနစ်နစ်တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ကြီးစောက်ခေါင်းအတွင်းကိုလီး”ကီးကတိုးဝင်သွားသည် မှာတမျိုးပြီးတမျိုးအရသာတွေ့နေရပြန်သည်။
“ ဗြစ် ဗြစ် စွပ်စွပ်”
“ အ အား ကျွတ် ကျွတ် အား အ ကျွတ်”
အေးအေးမော်၏နှုတ်ဖျားမှထာဝစဉ်မရိုးနိုင်သောအလိုးခံရသည့်ငြီးတွားသံလေးကိုမိန်းမပီသစွာပြီးငြူလိုက်ရ ပြန်သည်၊သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးဆုပ်ကိုင်ချေမွလိုက်ရင်းသူမ၏နှုတ်ခမ်းကိုလည်းဖိကပ်စုတ်ယူလိုက်သဖြင့်ဖျင်းကနဲဖိုမဓာတ်ကိုရိုက်ခတ်နှိုးဆွပေးခြင်းဖြစ်သလိုအေးအေးမော်၏လက်ချောင်းငယ်များကထွန်းလွင်၏ဂုတ်ပိုးကိုတင်းတင်းကြီးဖက်လာပေးသလိုဖင်ကြီးကလည်းအောက်မှနေ၍ပင့်မြှောက်နေသည်၊
“ စွတ် စွတ် ဒုတ် ဒုတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ အင့် အင့် အီးဟီး ကျွတ် ကျွတ် ဟင်း”
ပူနွေးသောသက်ပြင်းရိုက်ဆုံလိုက်သောအငွေ့အသက်များကထွန်းလွင်နှင့်အပြိုင်ကျဲမှုကိုဖေါ်ပြလိုက်သည်၊ထွန်းလွင်ရိုက်ချက်ပြင်းပြင်းလေးဖိချလိုက်သည်။
“ ဗြစ် ဗြစ် ပြွတ် ပြွတ် အား အား အား “
ကောင်းလွန်းသောကာမစည်းစိမ်အရသာနှုန်းစီးဆင်းသွားသည်နှင့်အေးအေးမော်၏ခန္ဒာကိုယ်ကလေးမှာနက်မှောင်ပျံကျဲနေသောဆံပင်များပေါ့်တလူးလူးတလဲလဲကွေးကောက်တွန့်လိမ်၍နေရှာလေသည်။
နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်နေသောထွန်းလွင်မှာအကြောကြီးများပြိုင်းပြိုင်းထကာနေသည်၊ထောက်ထားသောဒူးကြီးနှစ်လုံးကသူမ၏တင်ပါးတဖက်ကိုဖိထောက်ကာခွက်ဝင်နေ၍ဆယ်လေးငါးချက်မျှအပြင်းအထန်ဆောင့်လိုက်ပြီးတင်းတင်းပြည့်ပြည့်စောက်ခေါင်းတွင်းတိုးဝင်သွားလေ၏၊လီးကြီးရမ်းကနဲခါရမ်းပြီး နောက်အေးအေးမော်ရဲ့သားအိမ်တွင်းသုတ်ရည်များကိုဒလဟောပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရလေသည်။
အေးအေးမော်ကလည်းဆံနွယ်ကလေးများကျနေသေ ာခေါင်းကိုဘယ်ညာရမ်းခါရင်းစောက်ပတ်နှစ်ချမ်းကို တင်းကနဲတင်းကနဲဆွဲညှစ်ကာစောက်ခေါင်းတွင်းမှသုတ်ရည်တပြိုင်နက်ညှစ်လိုက်လေတော့သည်ကို နွေးကနဲဖြစ်သွားသည့်လီးကြီးကြောင့်ထွန်းလွင်သိရ၏၊ နှစ်ဦးသားတဒင်္ဂထပ်လျှက် ငြိမ်ကာလီးနှင့်စောက်ပတ်တတ် လျှက် မှိန်းနေကြလေတော့သတည်း။
...............................................................................................................
ကနေ့မောင်မောင်ကင်းမစောင်တေါ့။အိမ်မှာမမအေးနှင့်ဦးလေးတို့နှစ်ဦးစစ်ကိုင်းဘက်ကဆွေမျိုးတယောက် ဆုံးလို့သားအဖနှစ်ယောက်သတင်းမေးရင်းညအိပ်ကြမယ်လို့၊အိမ်မှာကဦးလေးမိန်းမအဒေါ်နှင့်မိမိသာရှိနေသည်။
အိမ်စောင့်ရင်းသင်ခန်းစာများကိုထမင်းစားပြီးကထဲကကြည့်နေလိုက်သည်မှာညနေစာထမင်းစားကထဲကအခုည ၉ နာရီထိတိုင်ပင်၊ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးမိုးတွေအုံ့ပြီးလေတွေလာနေသည်၊မောင်မောင်ကအခန်းထဲမှပြေးထွက်လါပြီးအိမ်ရှေ့မှသိမ်းစရာရှိသည်များကိုအဒေါ်ဖြစ်သူနှင့်ကူညီ၍သိမ်းဆည်းပေးနေသည်။
“ ဟဲ့မောင်မောင် အိမ်အပေါ်ထပ်တံခါးတွေတက်ပိတ်လိုက်အုံး”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”
မောင်မောင်အပေါ်ထပ်သို့အပြေးအလွှားတက်သွားသည်၊မောင်မောင်၏အဒေါ် ဒေါ်ထွေးထွေးအိမ်ရှေ့တံခါး ပိတ်ပြီးအိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားပြန်သည်၊မိမိတို့အိမ်ခန်းတွင်းဝင်ပြီးခေါင်းရင်းတံခါးကိုဆွဲပိတ်လိုက်သည်။
အပြင့်လေတိုက်နေသည်မှာဝုန်ဒိုင်းကြဲနေသည်၊အိမ်မှာလည်းရိမ်းထိုးလှုပ်ခါနေသည်ဟုဒေါ်ထွေးထွေးမြင်မိလိုက်သည်၊ဒီကြားထဲလျှပ်စစ်မီးကပြတ်သွားသဖြင့်မှောင်နဲ့မဲမဲစမ်းတဝါးရှိလွန်း၏၊
“ ဝုန်း ဂျိန်း ဒလန်း”
“ အား မောင်မောင်”
“ ဗျာ ဒေါ်လေး လာပြီ လာပြီ”
ဒေါ်ထွေးထွေး၏အလန့်တကြားအော်ဟစ်ခေါ်သံကြောင့်မောင်မောင်လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုင်ပြီးတက်လာသည်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဒေါ်ဒေါ်”
“ ငါ မိုးချိန်းတာကိုကြောက်တတ်မှန်းသိရက်နဲ့ မင်းမှမေးတတ်ပလေ”
ဒေါ်ထွေးထွေးအသက်(၄၅)နှစ်ခန့်သာရှိပြီးအသားညိုညိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်းကျမ်းမာသန်စွမ်းသူတဦးဖြစ်ပေမဲ့မိန်းမတို့သဘာဝကြောက်စရာမရှိရှာကြံကြောက်တဲ့အတိုင်းဒေါ်ထွေးထွေးမှာငယ်စဉ်ကထဲကအခုအ ချိန်ထိမိုးချိန်းလျှင်ကြောက်ဒူးတုန်နေဆဲပင်။
“ ဂျိန်း ဒလိမ်း ဂျိန်း ချလွင်”
“ အား အမလေး အိုး”
မိုးချိန်းပြီးလေအဆောင့်မှာစားပွဲပေါ်ထောင်ထားသောကြည့်မှန်လဲကျပြီးကွဲသွားသံနှင့်အတူဒေါ်ထွေးထွေးတ ယောက်ငယ်သံပါအာင်အော်ဟစ်ပြီးမောင်မောင်ကိုပြေးဖက်လိုက်သည်၊မောင်မောင်မှာလဲအိုးကနဲလန့်အော် ပြီး။ဒေါ်ထွေးထွေးကိုပြန်လှန်ဖက်တွယ်မိလိုက်လေသည်။
“ ဂျိန်း ဒလိန်း ဂျိန်း ဂျိန်း”
“ အိုး အမေ့”
အဆက်မပြတ်သောမိုးချိန်းသံကြောင့် ဒေါ်ထွေးထွေးခမျာဒူးများတဆတ်ဆတ်တုန်ကာမာင်မောင်ကို တင်းကြပ်စွာဖက်တွယ်လိုက်မိသည်၊ဒုက္ခရောက်နေရသူကမောင်မောင်ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းကအတူနေဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ယခုကိုပူးပူးကပ်ကပ်မနေဘူးသဖြင့်အနေခက်ရသည်၊ဒေါ်ထွေးထွေး၏ဖေါင်းကားနေပြီးအိထွားလှသည့်နို့ကြီးများကမိမိရင်ဘတ်ကိုဖိကပ်ထားသဖြင့်လည်းပို၍ဆိုးလှ၏။
အပြင့်မိုးကသည်းထန်စွာရွာနေသည်၊ကဆုန်လပြည်ခါနီးမို့ထင်ရဲ့။ရွာပြီဆိုတော့ဒလဟောသွန်ချလိုက်သလိုလျှပ်စီးတဝင်းဝင်းမိုးချိန်းသံတညံညံနှင့်ရှိနေသလို၊ကြောက်တတ်သောဒေါ်ထွေးထွေးမှာပို၍သာမောင် မောင်ရင်ခွင်ထဲသို့တိုးခွေ့ဝင်ရောက်နေ၏။
မောင်မောင်မှာဒေါ်ထွေးထွေး၏ရင်နှစ်မွှာဖြင့်ပွတ်သပ်ပါများလာသမို့သွေးများဆူဝေလာသည်၊မိမိပေါင်ကြားကလီးကြီးကလည်းတဖြေးဖြေးမာထန်လာသည်၊အသက်ရှူမြန်ဆန်လာသည်၊မထင်မှတ်မရည်ရွယ်ဘဲနဲ့မိမိ လက်များကဒေါ်ထွေးထွေး၏ကြောပြင်ကိုပွတ်သပ်နေမိသည်ကိုလည်းဝိုးတဝါးအသိအမှတ်ပြုလို့ရသည်။
ဒေါ်ထွေးထွေးမှာလည်းကြောက်ရွံ့စွာဖက်တွယ်မိရသဖြင့်မိမိ၏ပေါင်တဖက်ကိုမောင်မောင်၏လီးကလာ ထောက်သည်ကိုသတိမထားမိဘဲပို၍တင်းကြပ်အောင်ဖက်တွယ်မိလိုက်ရပြန်သည်။
“ ဂျိန်း ဂျိန်း ဒလိန်း”
“ အမလေး အိုး မောင်မောင်”
ကြောက်လွန်းမကကြောက်လာသဖြင့်ဒေါ်ထွေးထွေးမောင်မောင်ကိုတိုးဖက်လိုက်ရာမောင်မောင်မှာကုတင် ပေါ်ပက်လက်လှန်၍လှဲကျသွားသလို။ဒေါ်ထွေးထွေးမှာလည်းမောင်မောင်ပေါ်ထပ်လျှက်သားပါသွားရသည်။
မောင်မောင်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ဓာတ်မတူသောအဖိုအမအထိအတွေ့ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ဖြစ်သွားကာဒေါ်ထွေးထွေးကိုတဖက်သို့လဲလိုက်ပြီးအပေါ်မှမှောက်ချလိုက်သည်။
“ ဂျိန်း ဒလိန်း ဒိန်း”
“ အိုး မောင်မောင်”
ဒါပါဘဲဒေါ်ထွေးထွေးကြောက်လန်းတကြားရေရွတ်သံတိတ်သွားသည်။မောင်မောင်၏သွက်လက်မြန်ဆန်သောလှုပ်ရှားမှုများကဒေါ်ထွေးထွေးအသံများတိတ်သွားစေလေသည်၊မောင်မောင်အကျီကိုကျယ်သီးပင်ဖြုတ်မနေတော့ဘဲဆွဲဖြဲလိုက်သည်၊နောက်မှဘော်လီချိတ်ကိုလည်းလက်နှစ်ဖက် ဖြင့်ဆွဲလိုက်တော့ဖြုတ်ကနဲပြုတ်သွားသလိုအဝတ်တွေဘေးတဖက်ဆီသို့လှန်ကျသွားသဖြင့်ပြည့်ဖြိုးဖေါင်း ကားနေသောသူမ၏နို့ကြီးများဟင်းလင်းပွင့်ခါပေါ်လာလေ၏။
“ ဂျိန်း ဂျိန်းဒလိန်း လိန်း”
“ အမလေး လေး အိုး မောင်မောင်”
ကွက်တိအံကိုက်ပင်။ဟင်းလင်းပွင့်သွားရတဲ့နို့တွေကိုမောင်မောင်ငုံခဲအစို့မိုးချိန်းသံကလည်းပြင်းထန်စွာ ချိန်းလိုက်တော့ဒေါ်ထွေးထွေး။မောင်မောင့်ဂုတ်ကိုဆွဲနှိမ်ပြီးမိမိတုန်ခတ်သွားအောင်အထိအတွေ့ကသူမတ ကိုယ်လုံးကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထသွားအောင်ကိုကောင်းလွန်းလှသည်မို့မောင်မောင့်ကိုတွန်းဖယ်ပစ်ရမည်လားဖက်တွယ်ထားရမည်လားမဝေခွဲတတ်တော့။
အသိစိတ်တို့ေ၀ဝါးကုန်ပြီ။ပူနွေးသေါကာမဆနြကြောင့်ဒေါ်ထွေးထွေးတကိုယ်လုံးတုန်ခတ်လှုပ်ရှားနေ၏၊ မောင်မောင်သည်ကပိုကရိုရစ်ပတ်ထားသောဒေါ်ထွေးထွေး၏ထမီအထက်ဆင်စကိုဆွဲဖြုတ်ပြစ်လိုက်သည်၊မဲနက်ကောက်ကွေးနေသောစောက်မွှေးကြီးများခြံရံလျှက်စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ။ပြတ်သွားသောမီးပြန်အလင်း့ကြီးမားဖေါင်းကြွလျှက်ပေါ်ထွက်လာသည်။
မောင်မောင်ကဒူးဆစ်အထိထမီကိုတွန်းချလိုက်ပြီး။တခါခြေထောက်ဖြင့်တွန်းချလိုက်သည်၊ လက်တဖက်က ဒေါ်ထွေးထွေး၏နို့ကြီးများကိုဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်နယ်ဖတ်လိုက်သည်၊ကြာက်လန့်တကြားအော်ဟစ်နေတဲ့ဒေါ်ထွေးထွေး၏နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးများကိုမိမိပါးစပ်ဖြင့်ငုံခဲ၍တအားကုန်စုပ်ယူလိုက်သည်၊
“ ဂျိန်း ဂျိန်း ဒလိန်း”
“ အား အမလေး ဝူး ဖလူး ဝု”
အပွတ်အသပ်အနမ်းအရှိုက်များကြောင့်ဒေါ်ထွေးထွေးတကိုယ်လုံးဆူဝေကုန်သည်၊ကြောက်လန့်တာတွေ ပြေကုန်သလို မောင်မောင်၏နောက်ကြောကိုတင်းကြပ်စွာဖက်တွယ်ပစ်လိုက်ရပြန်သည်။
အဆိုးဆုံးကမောင်မောင်၏ကြီးမားသန်မာနေတဲ့လီးကြီးကသူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးရဲ့အကွဲကြောင်းမှာအလျှား လိုက်ပွတ်သပ်တိုက်ခိုက်လှုပ်ရှားနေမှုကပူနွေးတဲ့သွေးခုန်နှုန်းတွေဖြစ်လာသလိုစောက်ခေါင်းတွင်းမှအရည်များဒလဟောထွက်ကျလာစေသည်အထိပင်ဖြစ်လို့ဒေါ်ထွေးထွေးအောက်မှနေ၍ဖင်ကြီးကိုယမ်းခါနေရလေ တော့သည်။
မောင်မောင်ဆိုသည့်မောင်မောင်ကလည်းချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်စေသည့်အကောင်စားမို့ဒေါ်ထွေးထွေးစိတ်တွေကြွထရွလာပြီမို့ဒက်ကနဲသိလိုက်ရာအလိုက်သင့်ပေါင်းပြီးဖင်ကြီးကိုယမ်းခါနေတဲ့ဒေါ်ထွေးထွေး၏စောက်ခေါင်းဝကိုမှန်းထောက်ချိန်ဆပြီးဖင်ကိုကြွကာခါးကိုနွဲ့ပြီးဖိသိပ်ချလိုက်သည်။
“ ပြလွတ် စွတ် စွတ် စွတ်”
“ အင့်”
လွတ်ပဟေ့ဆိုကထဲကမောင်မောင်တို့မနားတမ်းဖိဆောင့်ပါလေပြီ။ဒေါ်ထွေးထွေးခမျာမှာလည်းမောင်မောင်၏လီးကြီးကကြီးထွားရှည်လျှားလှသောလီးထိပ်ကသားအိမ်ကိုလာထောက်သဖြင့်အောင့်ကနဲအောင့်ကနဲဖြစ်သွားရသဖြင့်နာကျင်ခံခက်ဖြစ်နေရပြန်သည်၊မောင်မောင်နသိုးကြိုးပြတ်လိုဆောင့်နေသည်မှာကုတင်တခုလုံးရမ်းခါနေတော့၏၊အပြင်ဘက်မှာလည်းမိုးကသီးထန်စွာရွာနေသည်။
“ စွတ် စွတ် ဒုတ် ဒုတ် စွတ် စွတ်”
“ အိုး အင့် အင့် ဟင့် အင့် အီး”
“ ဖြေး ဖြေး အင့်ဟင်း အောင့်တယ်”
ဒေါ်ထွေးထွေးမောင်မောင်၏ပူနွေးသောလီးတချောင်းလုံးမိမိစောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုဝင်ထွက်ပါများတော့ ကောင်းအီစိမ့်သွားအောင်ပင်အရသာတွေ့လာရပြန်ကာ။မောင်မောင်၏ခါးကိုလှမ်းဖမ်ဆွဲဖက်တွယ်လိုက်ပြီး ဆောင့်သည့်အရှိန်နှင့်အံကြဖြစ်အောင်အောက်မှဖင်ကြီးကိုကော့မြှောက်ပင့်တင်ပေးလိုက်ပြီး။လီးကြီးပြန်အ ချွတ်မှာဖင်ကြောကိုရှု။ံ့ဗိုက်သားကိုခါးကော့၍လီးတန်ကြီးကိုညှစ်ဆွဲချပေးလိုက်သည်။
မောင်မောင်မှာဒေါ်ထွေးထွေးအပေးကောင်းမှုကြောင့်တခါဘူးမျှမခံစားဘူးသေးသောအတွေ့အကြုံကိုခံစားရပြန်သည်မို့ဒေါ်ထွေးထွေး၏ပုခုန်းနှစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍တအားကုန်ဖိဆောင့်နေပြန်သည်။
“ စွိ ဒုတ် စွတ် စွတ် စွိ”
“ အင့် ဟင်း ဟင်း အို အီး ကျွတ် ကျွတ်”
ဒေါ်ထွေးထွေး၏နှုတ်ဖျားမှအံ”ကိတ်၍ငြီးငြူသံထွက်ပါ်လာသည်နှင့်မောင်မောင်သည်ဆက်မဆောင့်တော့ဘဲ၍သူမ၏မျက်နှာကိုခေါင်းမော့ကြည့်ရင်း
“ နာလို့လား ဟင် ဒေါ်ဒေါ်”
“ အခုမှတေါင်းပန်မနေနဲ့ လုပ်မှာဖြင့်မြန်မြန်သါလုပ်ဒီမှာဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်နေပြီ”
“ အို ဟုတ်လား ကဲ ဒီလိုဆို”
မောင်မောင်ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့်လှေကြီးထိုးလိုးနေရာမှသူ၏ဒူးနှစ်ဖက်ထောက်ပြီးသူမ၏ပေါင်ကြီးများကိုဆွဲ ထောင်လိုက်သည်၊မောင်မောင်ဒေါ်ထွေးထွေး၏ခါးကိုမကိုင်ဘဲကြီးမားဖေါင်းကားပြည့်ဖြိုးလှသည့်နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီးဖိဖိဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။
“ ဗြစ် ဗြုတ် စွတ် စွတ် စွိ”
“ အင့် အင့် အိုး ဖြေးဖြးဆောင့်ပါဟဲ့ မောင်မောင်”
မရတော့။မောင်မောင်ဒလကြမ်းဆောင့်ပါလေပြီ။မိုးသံလေသံများနှင့်အပြိုင်အခန်းလေးထဲမှာအသံများဆူညံနေ လေရဲ့။အခန်းတွင်းနှစ်ပေမီးချောင်းရဲ့အလင်းရောင်အောက်မှာလူသားနှစ်ဦးဝတ်လစ်စားလစ်ဖြင့်အမှောင်တ ကာ့အမှောင်ဆုံးကာမအမိုက်မှောင်ကြီးကျနေသည်။
အခြားလူတယောက်၏လီးတချောင်းလုံးမိမိ၏စောက်ခါင်းထဲသို့ပူနွးမာကြောစွာသွက်သွက်လက်လက်ကြီး ဝင်ထွက်နေမှုကြောင့်အကြောများတဖျင်းဖျင်းထအောင်ကောင်းမွန်အီလွန်းလှသမို့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်ပြီးမောင်မောင်ရဲ့ခါးကိုညှပ်ယူဆွဲဖိ၍အောက်မှဖင်ကြီးကိုအားရပါးရကော့မြှောက်ပေးသလိုလီးကိုလည်းမိမိ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့်အတတ်နိုင်ဆုံးညှစ်ဆွဲနေလိုက်သည်အထိပင်။
မောင်မောင်။ဒေါ်ထွေးထွေး၏ပေါင်ကြီးများကိုပင့်မြှောက်လိုက်သည်။ဒူးထောက်လိုးနေရာမှဝမ်းလျားမှောက်ခါကုတင်ဘောင်ကိုခြေကန်လိုက်သည်။ပြည့်ဖြိုးကြီးမါးလှတဲ့သူမ၏ပေါင်တွေကိုပုခုံးနှစ်ဖက်ဖြင့်ဖိတွန်းချလိုက်သည်။
သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်သည်သူမ၏နို့ကြီးများပေါ်သို့ပိကျသွားရသည်။ဖင်ကြီးမှာလည်းမြှောက်ကြွလာ၏၊ မောင်မောင်သည်သူ၏ဖင်တုန်ကြီးများကိုလက်ပြန်ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်းမှဖင်အသာကြွလိုက်၏၊လီးကြီးသူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲမှတဖြေးဖြေးကြွတက်လာသည့်လီးတချောင်းလုံးအပြင်မရောက်ခင်တဝက်လောက်မှာ ဆတ်ကနဲဖိသိပ်လိုက်သည်။
“ စွိ စွတ် ဒုတ်”
“ အင့် အိုး”
“ စွိ စွတ်”
“ အင့် ဟင့် အား ရှီး ဟင်း”
ဒေါ်ထွေးထွေးတယောက်သွားပြီ။သဘာရင့်နေတဲသူမ။မောင်မောင်၏ပညာသားပါပါဖိသိပ်လိုးဆောင့်၍တဖုံ။ လီးကိုအလွတ်အကျွတ်ဆွဲထုတ်ပြီး။ဗြုံးကနဲဖိဆောင့်ခြင်းဖြင့်တမျိုး။ဖင်ကိုကော့၍လီးကြီးကိုမတ်ထောင်နေ အောင်ပြုပြီးလိုးချလိုက်ရာ။လီးကြီးသူမ၏စောက်ခေါင်းထဲအဆုံးထိနစ်ဝင်သွားချိန်။လီးထိပ်ကွမ်းသီးခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ဖင်ကြီးရှုံ့ပစ်ခြင်းတနည်း။ကော်ထိုးပင်လိုးမြေစိုက်လိုးနည်းစသည့်လက်ဦးဆရာ ကြီးထွန်းလွင်နည်းပေးလမ်းပြချက်များအတိုင်းတသွေမတိမ်းလုပ်ဆောင်နေခြင်းကြောင့်ဒေါ်ထွေးထွေးဖျတ်ဖျတ်လူးနေလေပြီ။
“ အား အင့် ကောင်း ကောင်း ကောင်းလှချည်လား မောင် မောင် အင့် ဆောင့် ဆောင့် အိုး”
“ စွတ် စွတ် ဒုတ် ဒုတ်”
လီးထိပ်ကွမ်းသီးခေါင်းကသူမ၏သားအိမ်ထိပ်ထေါက်မိလိုက်ပြန်တေါ့နှစ်ယေါက်စလုံးကျင်ကနဲ။ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး။အကြောပေါင်းတထောင်စိမ့်အီသွားကြရပြန်သည်၊ဆရာကောင်းတပည့်ပန်းကောင်းပန်သလို သွန်သင်ညွှန်ကြားသည့်ဆရာသမား၏စကားကိုတသွေမတိမ်လိုက်ပါလုပ်ဆောင်ချက်များသည်မောင်မောင်အဖို့ထူးခြားကောင်းမွန်အီစိမ့်သောကာမအရသာကိုခံစားရပြီမို့။အားရကြေနပ်စွာပညာကုန်သုံးနေလိုက်ပြန် သည်။
ကြည့်ဆောင့်လိုးနေရင်းမှလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဒေါ်ထွေးထွေး၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးနှစ်ဖက်ကိုတဖက် တချက်ဆွဲဖြဲဟလျှက်လီးဝင်တိုင်းလှုပ်ရှားငုတ်ချီပေါ်ချီဖြစ်နေသည့်စောက်စေ့ကြီးကိုလီးနှင့်လက်မနှစ်ခုကြားဖိချေပွတ်သပ်ပေးနေပြန်ရာ။ဒေါ်ထွေးထွေးဖင်ကြီးရမ်းခါသွားပြီး။ခေါင်းထောင်ထ၍မောင်မောင်၏ဂုတ်ဦးကိုမမှီမကမ်းလှမ်းဆွဲလိုက်။လက်နဲ့ပွတ်လိုက်။မိမိ၏ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖင်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး ပင့်မြှောက်ရင်းမှ။လီးကြီးကိုညှစ်ဆွဲနေပြန်သလိုနှုတ်ဖျားမှလည်း
“ အိုး အင့် ကောင်း ကောင်း အင့် ဟင့် ဆောင့်”
“ စွိ ဒုတ်”
“ ဟီး မောင်မောင်”
“ ဒုတ် ဒုတ် “
“ အားယား ပြီး ပြီးတော့မယ် ဆောင့် ဆောင့်”
ဒေါ်ထွေးထွေးကရောင်ကတမ်းရေရွတ်မြည်တမ်းရင်းမှလှုပ်ရှားမှုများငြိမ်သက်သွားလေတော့သည်၊ မောင်မောင်ဒေါ်ထွေးထွေးတယာက်ကာမအထွတ်အထိပ်ကိုရောက်ရှိသွားပြီကိုသိလိုက်သည်နှင့်စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖြဲကိုင်နေရာမှလက်နှစ်ဖက်လွှတ်လိုက်သည်၊တစ်တီဒူးထောင်နေတဲ့ပေါင်နှစ်ပေါင်ကြားမှခြေတ ချောင်းကိုဆွဲချလိုက်ပြီးတပေါင်ကျော်ပုခုန်းထမ်းပုံစံဖြင့်ကုန်းလျက်အသားကုန်ဆောင့်လိုက်သည်။
“ အင့် အင့် စွိ စွတ် စွတ် ဒုတ် ဒုတ် စွိ “
မောင်မောင်တကိုယ်လုံးတုန်ခါသွားအောင်ကောင်းလာပြီ။သုတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့။တမင်မှီထားသောပေါင်တဖက်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖက်တွယ်ရင်းသုတ်ရည်များကိုသူမ၏စောက်ခေါင်းတလျှောက်ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့၏။
ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်သွားပြီးအပြင်မှာကမိုးမစဲသေး။သက်ပြင်းများပြိုင်တူချလိုက်မိကြသည်၊ချွေးလေးစို့နေသည့်မောင်မောင်၏နဖူးကိုပွတ်သပ်ရင်းခေါင်းမှဆံပင်များကိုလက်များဖြင့်ခတ်ဖွဖွပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ မောသွားသလား မောင်”
“ အင်း နဲနဲမောတယ် ဒေါ်ဒေါ်”
“ အမယ် ဒီလောက်ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်လိုးပြီးတာတောင်ငါ့ကို ဒေါ်ဒေါ် ခေါ်နေရသေးတယ်”
“ ဒေါ်ဒေါ်လို့မခေါ်ရင်ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ”
“ မမ”ကီးလို့ခေါ်ပေါ့ မောင်ရဲ့”
“ မမကြီး”
“ အင် မောင်လေး”
တဏှာရဲ့စေရာသွားနေကြတဲ့လူတွေအဖို့အသက်အရွယ်သွေးသားတော်စပ်မှုလူမှုဓမ္မသတ်တွေဘေးချိတ်ပစ် လိုက်ကြသည်၊ဦးလေးနဲ့စပ်မှအဒေါ်တော်ရပေမဲ့ဆွေရင်းမျိုးရင်းပင်၊လူမှုနယ်ပယ်မှာအထိအတွေ့နောက် ကောက်ကောက်ပါအာင်လိုက်မိကြရင်းဖြင့်လူမှုရေးဖေါက်ပြန်မှုဒုနဲ့ဒေးများနေပြီ၊ပတ်ဝန်းကျင်တစိမ်းတရံစာမသိအောင်ကျိတ်ပုံးခုတ်၍ပြဿနာကိုဖြေးရှင်းနေကြရသည်မှာလည်း အနမတက်ဂ။
မောင်မောင်အသက်ကိုတွက်ကြည့်ပါက ၁၈ နှစ်မပြည့်တတ်သေး။ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းနယ်ပယ်မှ ဆရာ့ဆရာတွေရဲ့သွန်သင်မှုမြှောက်ပင့်မှုတွေကတဆင့်စိတ်ကူးယဉ်နယ်ပယ်ကနေလက်တွေ့ဘဝကိုစမ်းသပ်မိရပြန်သည်။
ဒေါ်ထွေးထွေးအသက် ၄၅ နှစ်ဆိုပေမဲ့ပြည့်ပြည်ဖြိုးဖြိုးထောင်ထောင်မောင်းမောင်းသွေးသားဆူဖြိုးတုန်း။ ထို့ကြောင့်ကြောင်ခံတွင်းပျက်နှင့်ဇရက်တောင်ပံကျိုးတွေ့ကြရပြီ၊သူမကလည်းတဏှာရမ္မက်ကြီးလွန်းသူဆို ပြန်တော့ ဟင်း၊ မောင်မောင်သူမ၏ဘေးမှာလဲလျှောင်းအနားယူရင်းသူမ၏ပြည့်ဖြိုးဖေါင်းကားနေတဲ့နို့အုံကြီးကိုအားရပါးရ နယ်ဖက်ဆုပ်ချေနေပြန်သည်၊ဒူးတဖက်ကလည်းအငြိမ်မနေပါ။
ဒေါ်ထွေးထွေးပေါင်နှစ်ဖက်ပေါ်ခွတင်ရင်းဒူးဖျားဖြင်သူမ၏ဆီးခုံပေါ်ထိချေပွတ်သပ်နေပြန်သည်၊မောင်မောင်၏အပွတ်အသပ်များကြောင့်ဒေါ်ထွေးထွေး နှာမှုတ်သံပြင်းလာသလိုနို့”ကီးနှစ်လုံးမှာလည်းလှုပ်ရှားနေပြန်သည်။
မောင်မောင်၏ပညာသားပါပါနှိုးဆွပေးမှုများကြောင့်ငြိမ်သက်နေတဲ့ခံချင်စိတ်တွေတဖြည်းတဖြည်းကြွတက်လာပြန်၏။
“ အိုး အင့် ယားတယ် မောင်ရဲ့”
အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်။ညုတုတေးသံကသူမ၏နှုတ်ဖျားမှပေါ်ထွက်လာသည်၊မမှီမကန်းနှင့်မောင်မောင်၏ပြော့ခွေနေတဲ့လီးကြီးကိုလှမ်းဆွဲဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။အရည်များဖြင့်စွတ်စိုနေသဖြင့်လက်ထဲမှချော်ထွက်နေသည်၊ပက်လက်စင်းစင်းကြီးအိပ်နေရာမှလူလဲထထိုင်ပြီးထမီဖြင့်မောင်မောင်၏လီးမှပေကျံနေသောအရည်ချွဲချွဲတွေကိုတယုတယသုတ်ပေးပြန်သည်၊ကျေနပ်အောင်သုတ်သင်ပြီးထမီကိုခြေရင်းကိုလှမ်းပစ်လိုက်သည်၊လက်ကြီးများကမောင်မောင်၏ပျော့ခွေနေတဲ့လီးကိုဖွဖွ လေးဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးနေပြန်သည်။
ဒေါ်ထွေးထွေး၏ပူနွေးသောအထိအတွေ့အပွတ်အသက်များကြောင့်ပျော့ခွေနေသောမောင့်မောင့်ရဲ့လီးကြီးမှာသူမ၏လက်ထဲမှာတစတစနှင့်မာန်ထလာသည်၊အကြောများအပြိုင်းအပြိုင်းဖုထစ်မာကျစ်နေသည့်လီးကြီးမှာဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ထားသောလက်နှစ်ဖက်စာထက်ပို၍ဒစ်ဖျားကြီးမှာပိုလျှံနေပြန်ရာ
“ အိုး ကြည့်စမ်းလူသာငယ်တယ် လီးကဖြင့်သူ့ဦးလေးလီးကြီးအတိုင်းဘဲမာထန်ကြီးထွားလှချည်လား”
“ ကြီးတော့မကြိုက်ဘူးလား ဒေါ်ဒေါ် အဲ မမထွး”
“ မမထွေးတို့ကကြီးလေ ကြိုက်လေပေါ့ဟဲ့ အဲ ဒီတခါနင်ကအောက်ကနေငါကအပေါ်ကတက်လုပ်မယ်”
“ မမထွေး သဘောလေ”
ဒေါ်ထွေးထွေးတဏှာ၏စေရာနောက်သို့တကောက်ကောက်လိုက်ရပြန်သည်၊ ကြည့်မိမိ၏ တူသားပါလားဆိုတဲ့အသိမရှိတေါ့။မွတ်သိပ်တဲ့ဆန္ဒများကြောင့်မတ်ထောင်နေတဲ့လီးကြီးပေါ်ကျော်ခွ၍မိမိ၏စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ထောက်၍ဖြေးဖြေးလေးဖိချလိုက်သည်။
“ ပြွတ် ပတစ် စွိ စွတ် အာ့ အင့် အာ နင့်ဟာကစောစောကထက်တောင် ပိုထွားလာတယ်ထင်တယ် ငါ့အဖုတ်ထဲပြည်နေတာဘဲ ဟင့် အင်း စွိ စွိ ဒုတ် အိ”
တကြိမ်နဲ့တကြိမ်မာထန်ကြီးတုတ်လာတဲ့လီးကြီးကြောင့်ဒေါ်ထွေးထွေးအကြိုက်တွေ့လာရပြန်လေ၏၊ဖင်ကို ကြွလိုက်သည့်အခါမှာပြဲလန်နေသည့်သူမ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကလုံးပတ်ထွားထွားလီးကြီး၏အတန်ကြီးကိုညှင်းဆွဲ၍ယူသွားစေရန်အတွက်ပညာကုန်သုံးရင်းမှအထိုင်အထကိုခတ်သွက်သွက်ကလေးလိုးလိုက်ပြန်သည်။
“ စွိ စွတ် အင့် အင့် အီး ရှီး အင့် အင်း”
ဒေါ်ထွေးထွေး၏ဖင်ကြီးကိုအောက်မှလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မနိုင်မနင်းပင့်တင်ရင်းမှမောင်မောင်ဖင်ကိုကော့ မြှောက်ညှောင့်လိုးလိုက်ရာလီးထိပ်ကသူမ၏သားအိမ်ထဲသို့နစ်ဝင်သွားရာဒေါ်ထွေးထွေးခမျာအသဲအူများ ပြုတ်ထွက်သွားပလားထင်မှတ်ရလောက်အောင်ကောင်းလွန်ရကား
“ အ အင့် အင့် အမလး ရှီး ကျွတ် ကျွတ် ကောင်း ကောင်းလိုက်တာ ပင့် ပင့် နာနာပင့် မမထွေးအပေါ်ကစိတ်ရှိလက်ရှိဖိချမယ် အား အား အီး ဟုတ် ဟုတ်ပြီ အား”
နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုစုချွန်၍တရှီးရှီးနဲ့ငြုတ်သီးစပ်သလိုအသံများထွက်အောင်ငြီးငြူရင်းမျက်လုံးကိုပိတ်၍ ခေါင်းလေးမော့ခါဖင်ကြီးကိုနောက်သို့စပ်၍ကြွလိုက်ဗြိကနဲနေအောင်ဖိချလိုက်နဲ့စည်းချက်ညီညီဖိဆောင့်နေ၏၊ဒေါ်ထွေးထွေးဗိုက်သားကိုရံှု့ဖင်ကိုကြုံ့ကာစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကိုစုလိုက်ဖြဲလိုက်ဖြစ် အောင်လုပ်၍မောင်မောင်၏လီးကြီးကိုညှစ်ဆွဲစုပ်ယူသွားအောင်လုပ်ရင်းမှ
“ တအား ကောင်း ကောင်းလာပြန်ပြီ ကောင်း ကောင်း အင့် အင့် စွိ စွိ စွတ် ဖတ် ဖတ်”
သူမ၏စောက်ခေါင်းတလျှောက်ကျင်ကနဲဖြစ်သွားသာစောက်ဖုတ်မှစောက်ရေများဒလဟောပန်းထွက်မိလိုက်ရသည်အထိကောင်းအီဆိမ့်သွားရသည်၊စောက်ဖုတ်အတွင်းမှအရည်များလျှံကျပြီးမောင်မောင်၏ဆီးခုံပေါ်ရွှဲ နစ်သွားရပြန်၏။
“ ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ”
ပါးစပ်မှအဆက်မပြတ်ပြောဆိုရင်းမှလေးငါးချက်ဖိထိုင်ချလိုက်ပီးမောင်မောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့တအိအိလဲ ပြိုကျသွားရတော့၏၊ မောင်မောင်မှာဆန့်တငန့်ငန့်ဖြင့်လေးလံလှသောဒေါ်ထွေးထွေး၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုဖက်တွယ်လိုက်ရင်းမှအ ပေါ်မှကျန်တဖက်ကိုဆွဲလှဲချလိုက်ပြီးကုတင်ပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။
ပုံ့ပုံ့ကြီးငြိမ်သက်နေတဲ့ဒေါ်ထွေးထွေးရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်ဖြစ်အောင်ခြေနှစ်ချောင်းမှကိုင်ဆွဲ၍ပြုလုပ်လိုက်သည်။
ဒေါ်ထွေးထွေး၏ခြေနှစ်ချောင်းကုတင်အောက်သို့တွဲလဲကျသွား၏၊သူမ၏လုံးကျစ်ပြည့်တင်းလှတဲ့သလုံးသားနှစ်ဖက်မှနေ၍ခြေနှစ်ချောင်းကိုပင့်မြှောက်လိုက်ပြန်သည်၊ဒေါ်ထွေးထွေးကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားဖြင့်ခြေနှစ်ချောင်းကိုကား၍ကုတင်စွန်းတွင်ပြန်ထောက်ထားလျှက်ရှိနေပြန်ရာအစွမ်းကုန်ဖြဲကားထားတဲ့ပေါင်ခြံကြားမှာတော့သုတ်ရည်များဖြင့်ပြောက်လက်နေသည့်စောက်ဖုတ်ကြီးမှာပြဲလန်နေ၏။
ကုတင်အာက်မှမောင်မောင်သည်သူမ၏ခြေနှစ်ချောင်းကြားမှနေ၍မတ်တပ်ရပ်ပြီးဖေါင်းအိကြီးမားလွန်းလှတဲ့သူမ၏နို့ကြီးများကိုခတ်နာနာလေးဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်သလိုလက်မလက်သဲခွန်နည်းနည်းလောက်ရှိနို့သီးခေါင်းညိုညိုကြီးတွေကိုလည်းလက်ချောင်းလေးများဖြင့်ဖိချေပွတ်သပ်ပစ်လိုက်၏။
“ အဟင်း ဟင် အီး မောင်မောင်ရယ် လုပ်မှာဖြင့်လုပ်စမ်းပါ ဒီလိုလုပ်နေတာ အနေခက်လွန်းလို့”
ကုတင်စွန်းမှအိထွားအိစက်နေတဲ့တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ယမ်းခါနေရင်းမှမနေနိုင်အောင်မထိုင်နိုင်အောင်ဖြစ် နေရရှာပြန်သည်၊မောင်မောင်လီးကိုအရင်းမှကိုင်၍သူမ၏စောက်ခေါင်းဝတွင်မွှေနောက်လိုက်ပြန်ရာပို၍အနေခက်ရပြန်သည်မို့ခေါင်းကြီးကိုရမ်းခါလိုက်ရပြန်သည်၊သူမ၏ခါးကိုစုံကိုင်ဆွဲကာခါးကိုနွဲ့၍ဖိသိပ် လိုက်သည်။
“ စွိ ဒုတ် စွတ် ဒုတ်”
“ ဟင်း အိုး ဟင်းဟင်း”
လီးကြီးတချောင်းလုံးသူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲနစ်ဝင်သွားရပြန်သည်၊ဒေါ်ထွေးထွေးသူမ၏ဖင်ကြီးကိုအတတ် နိုင်ဆုံးရမ်းခါပြီးအလိုက်သင့်ခါးလေးကိုမသိမသာလေးကော့ကော့ပေးလိုက်ပြန်တော့မောင်မောင်အကြိုက် တွေ့သွားကြပြန်သည်၊ခါးကိုကိုင်ဆွဲထားသည့်လက်နှစ်ဖက်စလုံးနို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးလှမ်းဆွဲပြီးမောင်မောင်ဖိဆောင့်လိုးနေပြန်သည်။
“ ဒုတ် စွတ် ဒုတ် ကျွိ ကျွိ စွိ”
“ ဟင့်ဟင့် အိုး အင်း မောင်မောင် ဆောင့်”
ကုတင်တခုလုံးယမ်းခါနေ၏၊ခါးလေးကိုမသိမသာလေးကော့ပြီးဖင်ကိုကြွလိုက်ပြီးမောင်မောင်၏လီးကြီးကိုညှစ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်၊ကုတင်စွန်းတွင်ထောက်ထားသာခြေနှစ်ချောင်းမှာလည်းမောင်မောင်ခါးကိုဆွဲဖိချ လိုက်သလိုမိမိကလည်းကော့၍ကော့၍အလိုးခံလိုက်မိ၏။
“ ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖတ် ဖတ်”
မောင်မောင်ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့တအားဆုတ်ကာအားနှင့်စပ်ဆောင့်နေပြန်ရာဒေါ်ထွေးထွေး၏ဖင်တုံကြီးများကုတင်စွန်မှာပိပြားချပ်သွားရလေသည်။
“ ဗြွတ် စွိ စွိ ဒုတ် ကျွိ စွတ် ဖတ်”
“ အား အင့် ကောင်းလာပြီ မောင်မောင် မောင် ဆောင့်ဆောင့်”
နှစ်ယောက်စလုံးကာမ၏အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်လာကြပြီဖြစ်သဖြင့်အသက်ရှူသံများပြင်းထန်ကာ ဒေါ်ထွေးထွေးမှာမျက်တောင်လေးများမှေးစင်းသွားသည်၊ခြေနှစ်ချောင်းမှာလည်းကုတင်အောက်သို့တွဲလဲကြီးကျသွားရပြန်လေသည်။
မောင်မောင်မှာလဲအရွယ်နှင့်မမျှကြီးထွားလှတဲ့လီးကြီးအဆုံးမြုတ်အောင်အသါးကုန်ပစ်ကြုံးလိုက်ရင်းမှ ဒေါ်ထွေးထွေး၏စောက်ခေါင်းထဲသို့သုတ်ရည်များပန်းထုတ်မိရပြန်သည်၊နှစ်ယောက်စလုံး မောဟိုက်ကာတဦးနဲ့တဦးတင်းကျပ်စွာဖက်တွယ်ရင်းငြိမ်သက်သွားကြလေတော့သည်။
.................................................................................................................................
“ ဟင့် အင့် တော်ပြီကွာ ကိုသိန်းကလဲ ထွေးအိပ်ချင်ပါတယ်ဆို ဒါဘဲ”
“ တခါဘဲရှိသေးတာဥစ္စာ မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ ခါတိုင်းနေ့ဆို မင်းကကြီးဘဲ”
“ ဟုတ်ပါတယ်ကိုသိန်းရယ် ဒီနေတော့ ထွေးသိပ်နေမကောင်းချင်သလို နှုံးချိနေတာမို့”
အချိန်ကည ၁၂ နာရီကျော်ကျော်ပင်ရှိသေး၏။အခန်းတခုတွင်းမှလင်မယားစုံတွဲတို့သည် တွတ်ထိုးနေကြဆဲ။ ထိုလင်မယားသည်ကားဒေါ်ထွေးထွေးနှင့်သူမ၏ယောင်္ကျားဦးသိန်းမောင်တို့ပင်ဖြစ်၏၊ဦးသိန်းမောင်သည်ယမန်နေ့ကသမီးနှင့်အတူစစ်ကိုင်းဖက်ကိုညအိပ်သွားပြီးဒီကနေ့ နေ့လည်လောက်မှပြန်ရောက်လာပေမဲ့ သမီးဖြစ်သူအေးအေးမော်ကသူ့သူငယ်ချင်းများနှင့်စစ်ကိုင်းတောင်ပေါ်သို့ဘုရားဖူးသွား နေသဖြင့် ညနေမိုးချုပ်မှပြန်ရောက်လာသည်၊ညစာထမင်းစားသောက်ပြီးကထဲကပင်ပင်ပန်းလို့ဆို၍အိပ်ယာသိ့ုအစော ကြီးဝင်သွားလေသည်။
ဒေါ်ထွေးထွေးမှာမနေ့ညကတညလုံးလူငယ်အားကောင်းမောင်းသန်မောင်မောင်နှင့်စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးလိုက်ရ သဖြင့်ပင်ပန်းနေလေသည်၊မောင်မောင်ဆိုသည့်မောင်မောင်ကလည်းသူ့ဦးလေးငယ်ငယ်ကအတိုင်းသန်သ လားမမေးနဲ့။တညလုံး အားရပါးရလိုးခဲ့ရတာတောင်အားမရ မနက်အိပ်ယာထ လက်ဘက်ရည်သောက်ပြီးကထဲက ဒေါ်ထွေးထွေးကိုဆက်လိုးနေပြန်ရာ။တမနက်ခင်းလုံးအချိန်ကုန်ရော။
ဒါတောင်ထမင်းချက်ရအုံးမှာ ဈေးသွားရအုံးမှာဆိုတဲ့ အကြာင်းပြ။တောင်းပန်လွန်းမကတောင်းပန်မှဘသားချောလက်လျှော့သွားတာ။ သို့မဟုတ်ဆို တနေကုန်များလိုးနေမလားမသိ။ တော်ပါသေးတယ် နေ့လည်ထမင်းစားပြီးချိန်လောက်မှာ မတ္တရာကသူ့အဖေလာခေါ် လို့ပါသွားလေသည်။
အဲဒါကြောင့်ပင် ဒေါ်ထွေးထွေးတယောက်တကိုယ်လုံးထုရိုက်ထားသလိုကိုယ်လက်များနာကျင်နွမ်းဟိုက် နေသဖြင့်လင်တော်မောင်၏ဆန္ဒကိုတချီတမောင်းမျှသာစိတ်ပါလက်ပါ အလိုးခံလိုက်ပြီးနောက်တချီမှာတော့ ဒေါ်ထွေးထွေးဆလံသနေရပြန်သည်၊ဦးသိန်းမောင်ကတော့မရဒေါ်ထွေးထွေး၏ ခြေနှစ်ချောင်းကိုပုခုန်းပေါ်ထမ်းတင်ကာရှေ့သို့အားပြုကွေးညွတ်၍အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေပြန်၏။
“ စွိ စွိ ပြွတ် ပြွတ် ဖတ် ဖတ်”
“ အင့် အား ကိုသိန်းကလဲ နှာဘူးသိပ်ကဲတာဘဲ သူများအိပ်ချင်ပါတယ်ဆိုမှဘဲ”
ဒေါ်ထွေးထွေး၏ အိပ်ချင်မူးတူးသံဖြင့်ပြောဆိုနေသည်ကို ဦးသိန်းမောင်ဂရုမစိုက်တော့သူမ၏နို့ကြီးများကို အားရပါးရဆုပ်ချေဆွဲကိုင်ရင်းမှလိုးဆောင့်နေပြန်သည်၊
“ စွိ စွိ ဖတ် ဖတ် အင့် ဟင့် အိုး”
လီးကြီးက သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲနစ်ဝင်သွားသည်မှာအရှိန်ပြင်းလွန်းလှ၏၊ လပြွတ်ကြီးနှစ်လုံးကလည်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဒေါ်ထွေးထွေး၏ ဖင်တုံတဖက်တချက်ကို ရိုက်ခတ်လိုက်ခတ်စူစူလေးဖြစ်နေတဲ့ သူမ၏စအိုကိုရိုက်ခတ်လိုက် ကြာတော့ဒေါ်ထွေးထွေးစိတ်တွေထန်လာရပြန်လေသည်။
မိမိ၏ရင်ဘတ်ပေါ်ပိကျနေတဲ့ ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်အားပြုရင်းမှအပေါ်ကအဆောင့်နဲ့ချိန်ကိုက်စွာ ဖင်ကိုကော့မြောက်ပင့်တင်ပေးလိုက် ဘေးတိုက်ယမ်းခါလိုက်နှင့်အပေးအယူမျှတစွာအလိုးခံလိုက်ရပြန် သည်၊ဆောင့်ချက်များပြင်းထန်လွန်းလှသမို့ကုတင်မျာယမ်းခါလှုပ်သလိုတချက်တချက်သိမ့်ကနဲသိမ့်ကနဲနေအောင်အိမ်မှာလှုပ်ခါသွားသလားထင်မှတ်ရ၏။
သူတို့နှစ်ဦးအားရပါးရလိုးဆောင့်နေသံကို နံရံနားကပ်ပြီး အိပ်ပျော်နေရာမှတဖက်ခန်းကစကားပြောသံတစွိစွိတဖတ်ဖတ်အသံများနဲ့အတူအိမ်ကြမ်းပြင်ကပါတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါသွားသဖြင့်လန့်နိုးသွားရသူကတော့ သူတို့၏သမီးဖြစ်သူအေးအေးမော်ပင်ဖြစ်သည်၊အေးအေးမော်စစ်ကိုင်းကအပြန်မောမောနှင့်အိပ်ပစ်လိုက်ရာ တချိုးထဲပင်။အခုမှတရေးနိုးတော့၏၊အိပ်ယာမှနိုးပြန်တော့ဆာလောင်မွတ်သိပ်စွာနိုးလာသလိုတဖက်ခန်းမှအသံများကလည်းဆူညံနေသဖြင့်နံရံကြားမှချောင်းမြောင်းကြည့်လိုက်မိပြန်သည်၊
“ အို ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ လိုးနေကြတယ်”
တိုးတိုးလေးတကိုယ်ကြားရုံမျှရေရွတ်မိလိုက်ရင်းပါးစပ်ကိုလက်တဖက်ဖြင့်ကဗျာကယာပိတ်လိုက်သည်၊မိမိအသံကိုတဖက်ခန်းကကြားများကြားသွားပလားဆိုတဲ့သဘော၊ဖေဖေရယ်လေ မေမေရဲ့ခြေထောက်တချာင်းကိုပင့်မြှောက်ပြီးတအားကြုံးလိုးနေတယ်။
အောက်ကအလိုးခံနေတဲ့ မေမေကလည်းမျက်လုံးတွေကိုစုံမှိတ်ပြီးဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ပေးနေလိုက်တာ၊ဖေဖေရဲ့မဲနက်တင်းပြောင်ပြီး ကြီးထွားလှတဲ့လီးကြီးကလည်းအရည်းတွေအရွှဲသားနဲ့မေမေရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုနိမ့်ကနဲနစ်ဝင်သွားလိုက်တာအမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးချိုင့်ခွက်ဝင်သွားပြန်တယ်၊
“ စွိ စွိ စွိ အင့် အင့် ဖတ် ဖတ်”
“ ဆောင့် ဆောင့် ကိုသိန်းမောင် ထွေးပြီး ပြီးတော့မယ် ဟင်း ဟင်း”
မေမေရဲ့နှုတ်ဖျားကပီသတဲ့အသံကြားတော့ ဖေဖေပေါ့။ခြေထောက်တချောင်းကိုထမ်းထားတဲ့လက်တဖက်နဲ့ မေမေရဲ့ကြီးမားဖေါင်းကားနေတဲ့နို့ကြီးတဖက်ကိုဆွဲကိုင်ညှစ်လိုကသလိုကျန်လက်တဖက်ကလည်းမေမေရဲ့တင်ပါးဆုံကိုအားပြုရင်းတအားတအားဖိဆာင့်ချလိုက်တာအရမ်းအရမ်းမြန်တာပဲ၊
“ စွတ် စွတ် ဖတ် ဖတ် အင့် အင့် ကျွိ ကျွိ စွတ် “
“ အင့် အင့် ဟင့် အား အား “
ပြီးပါပြီ။
