ဗားရှင်းမြှင့်ထားတဲ့ အချစ် (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - နတ်ဆေး
အခန်း ( ၁ )
လိုအပ်တဲ့ ဆေးတွေကို ပေးမလို့ စီစဉ်နေပေမဲ့ ဆေးခန်းလာပြတဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က အသက် ၄၀ ခန့်လူကြီးရဲ့အကြည့်တွေကြောင့် သက် အနေရခက်နေသလို ရင်ထဲမှာတမျိုးကြီးလဲဖြစ်လာတယ် ။သူကြည့်နေတာ သက် ရဲ့ရင်ညွှန့်တည့်တည့်ကို။ မောင့် ကိုလဲ ပိုပြီးသတိရလာတယ် ။အထူးသဖြင့်အလုပ်ဖြစ်ကြတဲ့ အချိန်တွေကိုပေါ့ ။ဒီနယ်မြို့လေးမှာ လက်ထောက်ဆရာဝန်အဖြစ်နဲ့ရောက်လာပြီး တဖက်ကလဲဆေးခန်းလေးဖွင့်ထားတယ်။
သက် ကတော့အဆောင်မှာပဲနေပြီး ဆေးခန်းကိုတော့ သက်တို့ တာဝန်ကျတဲ့ဆေးရုံက သန့်ရှင်းရေးအလုပ်သမား ကိုတင်ခိုင်ရဲ့အကူအညီနဲ့ သူ့အသိ ထွန်းမောင် ဆိုတဲ့လူကိုလခစားအနေနဲ့အစောင့်ခိုင်းထားတယ်။ သူများတွေဆေးခန်းကိုအစောင့်မထားတတ်ပေမဲ့ သက်ကတော့ အခန်းလေးကလဲကျယ် ကိုယ်နေတဲ့အဆောင်နေရာထက်လဲ ရှု့ခင်းလေးတွေလှတာမို့ အလုပ်အားတဲ့အချိန်မျိုးဆိုရင် ဒီဆေးခန်းလေးမှာလာပြီး နေတတ်တယ်လေ။
လူနာကိုဆေးပေးပြီး ထွန်းမောင် ကို ညရေးညတာဂရုစိုက်ဖို့မှာပြီး သက် အဆောင်ကိုပဲပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ မနက်ဖြန် မန်းတလေး ကိုသွားမယ် ။ သက် က ဒီလိုပဲကိုယ့်ဂျူတီမရှိတဲ့ နားရက်မျိုးဆို ကိုယ့်မြို့လဲဖြစ်တဲ့ မောင်ရှိတဲ့ မန်းတလေးကိုသွားနေကြ မဝေးတာကြောင့်လဲပါတာပေါ့ ။၃ နာရီလောက်ပဲ မောင်းရတယ်။
မောင် နဲ့တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့စိတ်က သက်ရဲ့ဆန္ဒတွေကိုပိုပြီး တိုးလာစေတယ်။ ရိုင်းရိုင်းပြောရင် သက်လဲပြတ်လပ်နေတာကြာပြီမဟုတ်လား။
မောင် အမြဲပြောတဲ့သူဖြစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒတွေကို သက် လိုက်လျောရမလားဆိုတာကိုတော့မသိသေးဘူး။ အရေးကြီးတာ မနက်ဖြန်မြန်မြန်ရောက်ဖို့ပဲ။
............................................................................................................................
ကျနော့်နာမည်ကမောင်စိုးပါ။
ဘောလုံးပွဲတပွဲကိုကိုယ်တိုင်ဝင်ပြီးကန်နေတာနဲ့ ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်လုပ်ပြီးထိုင်ကြည့်တာ ဘယ်ဟာကပိုပြီးရသစုံသလဲ ဘယ်ဟာက ပိုပြီးရင်ခုန်ရသလဲလို့ မေးလာရင် ကျနော်ကတော့ ဒုတိယဟာက ပိုရင်ခုန်ရတယ်လို့ဖြေမိမှာပဲ။အခုအချိန်မှာတော့ ကျနော် ကပွဲကြည့်ပရိတ်သတ် မဟုတ်သေးဘူး ။ ကိုယ်တိုင် ဝင်ကန်နေတယ် ။မသက် ကလဲကျနော်ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်လုပ်ချင်တာကိုသိတယ်။
ရည်းစားဘဝထဲက တကျောင်းထဲ အတူတူတက်ခဲ့ပေမဲ့ ကျနော် ကတော့ထွက်လိုက်တယ် ။ဆရာဝန်ထက်အပြင်စီးပွားရေးကို ပိုစိတ်ဝင်းလို့ မသက် ကတော့ကျောင်းပြီးလို့ လုပ်ငန်းခွင်ထဲဝင်နေရပြီ ။ဝန်ထမ်းဆိုတော့လဲ အမြဲအတူမနေရဘူးပေါ့ ။မသက်ကတော့ သူတာဝန်ကျတဲ့ဆီကနေ အားလပ်ရက်တွေမှာ ကျနော်ဆီပြန်လာတတ်သလို ကျနော်ကလဲမသက်ဆီ ကို အလုပ်အားတဲ့ရက်မျိုးဆို သွားတွေ့တယ်။
အခုလဲ မသက် ပြန်ရောက်နေတယ်လေ ။ ဒီတခါ ၃ရက်လောက် မန်းလေးမှာနေမယ် တဲ့။
ဖတ်လက်စ အောဇာတ်လမ်းတပုဒ်ကို ဆက်ဖက်နေတုန်း ရေသံတွေတိတ်သွားလို့ မသက်ရေချိုးလို့ပြီးသွားပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။ တဘက်အဖြူလေးကိုယ်မှာပတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ မသက် ကိုကျနော်လက်ကမ်းပြီးဆီးကြိုလိုက်တယ်။
“ မောင် ဆာနေပြီလား ”
“ အင်း မသက်ရော မဆာဘူးလား ”
ကျနော့် အမေးကိုမသက်က သူ့နခမ်းလေးနဲ့ ကျနော့် နခမ်းကိုနမ်းလိုက်ပြီးအဖြေပေးတယ်။ မသက် လဲဆာမှာပါ။
“ ဒါက ဇာတ်လမ်းအသစ်လား ”
မသက် ကကျနော့်ဘေးကဖုံးကို ကောက်ယူပြီးခုဏက ကျနော်ဖတ်နေတဲ့ အောဇာတ်လမ်းကိုကြည့်ပြီးမေးနေလို့
“ ဟုတ်တယ် မသက် ”
လို့ဖြေလိုက်တော့ မသက် က သူလဲ နောက်မှဖတ်ကြည့်မယ်တဲ့ အောဇာတ်လမ်းဆိုပေမဲ့ ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ခံစားချက်တွေကို ပိုပြီးပြင်ထန်လာစေမဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးပေါ့ ။
ကျနော် နဲ့ မသက် လက်တွေ့မဟုတ်ပေမဲ့ စာတွေ့သဘောမျိုးအလွန်အကျွံ လေ့လာခဲ့ပြီးပြီ ။ အဲ့လိုအချိန်မျိုးဆို နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ခံစားမှုတွေက သာမန်လုပ်နေကြအချိန်မျိုးထက်ပိုပြီး ပြင်ထန်တတ်ကြတာကို မသက်လဲသိတယ်။
“ မသက် ဘယ်လိုလဲ ”
“ မောင် ကလူတွေ့ထားပြီလား ”
ရှင်းပြနေစရာမလိုအောင် ကျနော်ဘာမေးတာလဲဆိုတာ မသက် သိတာပေါ့။ ကျနော့် အာရုံထဲမှာလူနှစ်ယောက်ရှိပြီးသားပဲ။ကျနော်က တွေ့ထားပြီလို့ပြောတော့ မသက် ကဘာမှဆက်မပြောဘူး။ ကျနော်ကလဲ မသေချာပဲ စိတ်မချရပဲမလုပ်ဘူးဆိုတာ မသက် သိလို့ဆက်မမေးတော့တာ။
“ လိုးကြစို့ မသက် ”
မသက် ကကိုယ်ပေါ်ကတဘက်ကို ဖြည်ချလိုက်တယ် ။ဖြူဝင်းနေတဲ့နို့အုံလေးတွေ ကျော့ရှင်းပြေပြစ်တဲ့ပေါင်တံလေးတွေနဲ့ မသက် ရဲ့ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားက အကိတ်ကြီးတွေလိုမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ လိုးချင်းစရာကောင်းနေတာကိုတော့ ဘယ်ယောကျ်ားမှမငြင်းနိုင်ပါဘူး။
သွယ်တယ်လို့ ထင်ရပေမဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့အခါမျိုးဆို ကော့တက်နေတဲ့ အိုးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ခါးကကိုင်ပြီးဆောင့်လိုးခဲ့တာလဲ အကြိမ်ကြိမ်အခါအခါပဲ။ပေါင်ကားပေးထားတဲ့ မသက်ရဲ့အမွှေးရေးရေးလေးတွေနဲ့ အဖုတ်ထဲကျနော် လီးသွင်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလဲ မလုပ်တာကြာပြီဖြစ်တာကြောင့် ကြာကြာမဆွဲလိုက်ရ မသက် လဲခဏနဲ့ခါးကော့သွားပြီးကျနော်လဲပြီးသွားသည်။မသက် အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး အခန်းအပြင်ထွက်ခါနီး ကျနော်မေးလိုက်တယ်။
“ မသက် အဆင့်သင့်ပဲလား ”
“ အိုကေ ”
မသက်ကလက်ညိုးနဲ့လက်မဝိုင်းကာ
“ အိုကေ ”
ဆိုပြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။ထွက်ခါနီး
“ အမတို့ရောရှိကြလားမေး ”
လို့
“ ရှိတယ် ”
လို့ပြောလိုက်တယ်။ဒီခြံကြီးထဲမှာ တိုက်နှစ်လုံးရှိပြီး တတိုက်မှာ ကျနော့် အမ လင်မယားနေတယ် ။ကျန်တဲ့တိုက်မှာ ကျနော့်တို လင်မယားနဲ့ မျိုးထွန်း နဲ့ မဲကြီး ဆိုတဲ့ ခြံစောင့်နှစ်ယောက်ပဲနေတယ်။
မိန်းကလေးအိမ်အကူ မထားတာက အိမ်သားကလဲနည်း အမကလဲ သူရှိတဲ့ အချိန်တွေဆို ကိုယ်တိုင် မီးဖိုခန်းဝင်တတ်တယ် ။ကျနော်နဲ့ ယောက်ဖကတော့ အပြင်မှာစားတာကများများပါ ။ဒါကြောင့်ယောကျ်ားနှစ်ယောက်ကိုပဲခြံစောင့် တောက်တို မယ်ရအနေနဲ့ခေါ်ထားတာ။
မသက် ဘက်ကမီးစိမ်းပြတော့ သူ မပြန်ခင်မနက်ဖြန်ပဲအစီအစဉ်စဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
---------------------------------------------------------
62 Dream ဟိုတယ်
“ ဗြိ … ဗြိ … ဗျစ်… ဇွပ် ”
ရွှံ့ဗွက်အိုင်ထဲခြေချမိလို့ နှစ်ဝင်သွားသလို မသက် ရဲ့ဖောင်းမို့နေတဲ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ အောင်မျိုးနိုင် ရဲ့ လီးကြီးက ဇွပ် ကနဲနှစ်ဝင်သွားသည်။
“ အားး ”
ဆိုတဲ့အသံလေးကမသက်နုတ်ဖျားကတိုးတိုးလေးထွက်သွားသည်။ အလင်းရောင် အားကောင်းတဲ့ အခန်းမီးကိုပိတ်ထားသော်လဲ အိမ်ကယူလာတဲ့ အိတ်ဆောင် စပရိန်မီးကွေးလေးတခုတော့ ထွန်းထားသည်။ လက်တွေ့ကြုံရတော့လဲ မသက်တင်မဟုတ် ကျနော်ပါရင်တွေခုန်လာသည်။
ကျနော် ကုတင်ဘေးက ထိုင်ခုံပေါ်မှာ အောင်မျိုးနိုင် လိုးနေလို့ခံစားနေရတဲ့ မသက် ရဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေပေမဲ့ မသက်ကတော့မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားတယ်။အောင်မျိုးနိုင် မသက်ကို မလိုးခင် ဟိုတယ်ထဲဝင်လာထဲကအတွေးနဲ့ တောင်နေတဲ့ လီးက မသက်အဖုတ်ထဲ အောင်မျိုးနိုင်လီးဝင်သွားတာကို မြင်ပြီး နောက်မှာ တော့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတော့တယ်။မှန်ထဲပြန်ကြည့်ရင် ကျနော့်မျက်နာကြီးရဲနေမလားမသိ ။ ဆူပွက်လာတဲ့ သွေးတွေကမျက်နာကိုပင်ပူနွေးလာစေတယ်။
“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဇွပ် ဗျစ် ဗျစ် ”
“ အ့အားးအ့အဟင့် ”
“ မသက်နွယ် အပေါ်ကလုပ်မလား ”
“ ဟင် ”
မသက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ် ။သူ့ကိုအပေါ်က လုပ်ခိုင်းနေလို့။ မောင် ကလဲ သတိလစ်နေသလားထင်ရတယ် ။ သက် အဖုတ်ထဲအောင်မျိုးနိုင်လီးဝင်နေတာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“ ကိုမောင်စိုး ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား ”
“ ဖြစ်ပါတယ် ”
ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ အရသာခံကြည့်နေတာ အောင်မျိုးနိုင်မေးမှ ကျနော်သတိဝင်လာတယ်။ မသက်က အောင်မျိုးနိုင် အပေါ်တက်ခွလိုက်တယ် ။အောင်မျိုးနိုင်ကအဖုတ်ဝနဲ့တေ့နေတာ လွှဲနေလို့ မသက်က အောင်မျိုးနိုင်လီးကို လက်နဲ့ ကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ တေ့ပေးလိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ အင့် ”
အဆုံးထိ ထိုင်ချလိုက်လို့ မသက် အောင့်သွားတယ် ထင်တယ်။ဒီကောင့်လီးကရှည်တယ်။မသက် က ကျနော်ကြည့်နေလို့လားမသိ။ သိပ်မဆောင့် မသက်မဆောင့်တော့ အောင်မျိုးနိုင်က အောက်ကနေ ညှောင့်တော့သည်။အချိန်ကြာလာတော့ မသက် လဲအရှိန်တက်လာတယ် ထင်တယ် ခုဏက သူမဟုတ်တဲ့ အတိုင်းဆက်တိုက်ဆောင့်ချတော့သည်။ကျနော့်ကိုလဲခဏမေ့သွားလောက်ပြီ။
“ အင်းးအားးဟူးးအ့ ”
လက်သီးလေး နှစ်ဖက်ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကာ ဆောင့်ချနေတဲ့ မသက်ကို ကြည့်ပီး ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဝင်လိုးချင်လာသည်။
“ အာ့ဟူးးးးး ”
မသက် ကအရင်ပြီးသွားပြီး အောက်မျိုးနိုင် ကိုယ်ပေါ်ကနေ ကုတင်ပေါ် ထိုးချလိုက်သည်။အောင်မျိုးနိုင်ကတော့ ပြီးသေးပုံမရ ။မှောက်ရက်ဖြစ်နေတဲ့ မသက်ရဲ့ ဗိုက်အောက်ခေါင်းအုံးထိုးခုကာ ဖင်နှစ်ခြမ်းဆွဲဖြဲ၍ ဆောင့်ကြောင့်ခွလျှက် တဘုန်းဘုန်းဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ အားးးးးးပီးပီကွာ ”
အောင်မျိုးနိင်လဲ မသက် ဖင်ကို ခါးမှ ဆွဲယူ၍ သူ့ပေါင်ဂွကြားသို့ဆွဲယူဖိကပ်ကာ အဆုံးသတ်နေပြီးနောက် အခန်းဒေါင့်ကအမှိုက်ပုံးထဲ ကွန်းဒုံးကို သွားလွှင့်ပစ်ကာ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်နေသည်။မသက်ကတော့ မှောက်ရက်ကြီးနဲ့မှိန်းကောင်းနေတုန်း။
ကျနော် အောင်မျိုးနိုင်အနားသွားကာ နောက်လဲ လိုရင်ခေါ်မယ်လို့ ပြောပြီး အခန်းပေါက်ဝအထိ လိုက်ပို့ပြီးတံခါးပိတ်ကာ မသက် ဆီပြန်လာတော့မသက်က ကိုယ်တစောင်းလေးလှဲနေပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်ကာ
“ အဲ့ဒါဘယ်သူလဲ ဘယ်ကလဲ မောင် ”
“ ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ ”
ကျနော်သိရက်နဲ့ မသက်ကိုစလိုက်တော့ မသက်က
“ မောင့် မိန်းမကိုလိုးသွားတဲ့လူကိုပြောတာ ”
“ နောက်မှပြောပြမယ် အခုလောလောဆယ်တော့ ရော့ ”
ကျနော်ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့် လီးဆွဲထုတ်ကာ မသက် နှုတ်ခမ်းနားတေ့ပေးလိုက်တယ်။
“ မောင့်လီးက အရည်တွေတောင် စို့နေပြီ မောင် ”
“ ဟုတ်တယ် ပြီးတော့မှာ ခုဏက မသက် ခံနေတုန်းထဲက ”
“ မောင် စာတွေ့နဲ့လက်တွေ့ဘာကွာလဲ ”
“ မောင့် လီးကိုပဲကြည့်လိုက်တော့မသက်ရယ် မသက်ရော ဟော့ရဲ့လား ”
“ အိုးးကောင်းတာမသက်ရယ် ဒီတခါအကောင်းဆုံးပဲ ”
မသက် ကမေးတာကို မဖြေ သူ့နခမ်းနားကကျနော့်လီးကို ဆွဲစုပ်လိုက်လို့ လီးစုပ်ပြီးတော့ ကျနော့်မျက်နာကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့သေချာကိုင်ကာ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းနဲ့နခမ်းချင်းစုတ်ခဲလိုက်ပြန်သည်။ အင်ဂျလီနာဂျိုလီနဲ့ ကစ်ဆင်ဆွဲတဲ့အခန်းတွေရိုက်ရတာ ဒူးပင်ချောင်တ်လို့ပြောသွားတဲ့ အီသန်ဟောဂ့်ရဲ့ စကားကမှန်လောက်သည် ။အခုလဲ ကျနော်အဲ့လိုဖြစ်သွားတယ် မသက်အရင်ကဒီလောက်စကေးမကြမ်းဘူး။လွှတ်ခါနီးကျနော့်အောက်နခမ်းကိုသူ့သွားလေးနဲ့ဖိကိုက်သွားသေးတာ။
“ ဒါဆိုရင် သဘောပေါက်တော့ မောင် ”
ကျနော်သဘောပေါက်ပါတယ် ။မသက်လဲအတွေ့အကြုံအသစ်ရဲ့ ဆွဲခေါ်ရာကို ပါသွားတာပဲ။
“ မသက် အောင်မျိုးနိုင် ကို လီးမစုပ်ပေးလိုက်ဘူးနော် ”
“ ရင်တွေခုန်နေလို့ မေ့သွားတာ ပြီးတော့ မသက် နည်းနည်းရှက်နေတယ် မောင် ”
ဒါတော့ဟုတ်သည် ။မသက် ကို ဒီဟိုတည်ထဲ ခေါ်လာတုန်းက သူ့လက်ဖျားတွေ အေးစက်နေတာကို ကျနော်သတိထားမိတယ်။အောင်မျိုးနိုင်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးတုန်းကလဲ သူ့မျက်နာလေးက အောက်ငုံ့ထားတာ လက်တွေတုန်နေလို့ ကျနော်တောင် အင်္ကျီ ကူချွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။နောက်တော့ အောင်မျိုးနိုင်လီးစာမိတော့တာပေါ့။
အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ကျနော်သိတာ ၁ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ fb ပေါ်မှာပဲ တယောက်နဲ့တယောက်စကားတွေပြောကြည့်မှ စိတ်ချင်းတိုက်ဆိုင်နေတွေ့ရလို့ အပြင်မှာ နှစ်ဦးသဘောတူတွေ့ဖြစ်ကြတယ် ။နောက်ပိုင်းပေါင်းသင်ကြည့်မှ ဒီကောင်က စကားအများကြီးမပြော ။ မလိုအပ်ပဲမပြောဖူးအလုပ်ကိုပဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီး စိတ်ချရလို့ ကျနော့်မိန်းမ မသက်နဲ့တွေ့ပေးလိုက်တာ။
နောက်ထပ် အောင်မျိုးနိုင်လို လူမျိုးတယောက်ရှိသေးတယ် ။ မသက်အဆင်ပြေရင် သူနဲ့လဲဆွဲခိုင်းအုံးမယ်လို့တေးထားတာ။
“ နောက်မှ စုပ်ပေးလိုက်မယ် ”
“ မသက်က နောက်တခေါက်တွေ့ချင်သေးတယ်ပေါ့ ”
ကျနော်မသက်ကိုစလိုက်တယ်။
“ အိုး မောင်ပြောလို့ ပြောရတာပါ ”
“ နောက်တာပါ မသက်ရယ် အခုတော့ မောင့်လီးကို အရင်စုပ် အောင်မျိုးနိုင် လီးကိုကတော့ နောက်တခေါက်မှပေါ့ ”
ခေါင်းမဖော်တမ်း စုပ်ပေးနေတဲ့ မသက်ကြေင့် လီးထိပ်က ကျင်တက်လာပြီး ပီးတော့မှာသိလို့ ပါးစပ်ထဲကလီးကို ဆွဲထုတ်မသက်ကို အိပ်ရာပေါ်တွန်းလှဲပြီးအဖုတ်ထဲ လရည်တွေပန်းထည့်လိုက်သည်။ကျနော်ပီးသွားပေမဲ့ မသက်အတွက်ကတော့ နောက်တချီအတွက်အစပျိုးဖို့ရန်ဖြစ်နေတာကို သူ့အဖုတ်ထဲက ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကို မသက် ကအောက်ကနေကော့ကော့ပြီးဆွကြည့်သေးတယ် ။မရမှန်သိမှ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကိုသူ့လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ဖွဖွလေးထုနေတယ်။
“ လီးပြန်တောင်ဖို့အချိန်ယူရအုံးမယ် မသက်ရဲ့ ”
လို့ကျနော်ကပြောတော့ မသက်က
“ မြန်မြန်ထအောင်လုပ် ”
“ အောင်မျိုးနိုင်ကိုပြန်ခေါ်လိုက်ရမလား မသက် ”
“ ခေါ်လိုက် ”
ကျနော် ဖုံးကောက်ကိုင်ပြီး အောင်မျိုးနိုင်ဆီဆက်မလို့ လုပ်တော့ မသက်က
“ မခေါ်နဲ့ စတာ ”
ဆိုပြီးကျနော့်လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းအုံးပြီး ဂွကြားကညီလေးကို ဆွပေးနေသည်။
“ မသက် စိတ်ထဲအခုဘယ်လိုနေလဲ ”
မသက်ကကျနော်မေးတာကိုချက်ချင်းမဖြေ အရည်လဲ့နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကျနော့်ကိုငေးမောနေပြီးမှ
“ မောင့် ကိုပိုချစ်လာသလိုပဲ ”
လို့ပြောလာသည်။ကျနော်တို့ဟိုတည်မှာပဲ နောက်တချီထပ်ဆွဲပြီးအိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ မနက်ဖြန်တရက်အချိန်ရပေမဲ့ အောင်မျိုးနိုင်မအားလို့ တနေကုန်အိမ်ထဲမှာပဲ နေတော့မယ် စဉ်းစားထားတာ။မနေ့က ဖိတ်စာတစောင်ရောက်လာတယ်ဆိုပြီး မျိုးထွန်းကလာပေးလို့ ဖောက်ဖတ်လိုက်တာ ဆေးကျောင်းတက်ခဲ့တုန်းက ကျနော်တို့နဲ့သိခဲ့တဲ့ မကေသွယ်ဆီက ဖိတ်စာ ။ သူ့သား အသက်၁နှစ်ပြည့်နာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်ပွဲကိုလာဖို့ ကျနော်နဲ့မသက်ရဲ့နာမည်တွေနဲ့ဖိတ်လာတာ ။
ဒီနေ့ပဲ အေးအေးဆေးဆေးနှပ်မလို့ လုပ်နေတဲ့ဟာ မသွားလို့လဲမကောင်းတာနဲ့ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်ထွက်ခဲ့လိုက်ကြတယ်။ မသက်ကအဝါရောင် မြန်မာဝတ်စုံဝမ်းဆက်လေး ဝတ်လာတယ် ။ပလက်တီနမ်ကီးချိန်းလေးတဖက် နာရီတဖက်ပတ်ထားတဲ့ မသက်ရဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးတွေက မနေ့ကအောင်မျိုးနိုင်လီးကို ကိုင်ပီးသူ့အဖုတ်ဝနဲ့တေ့ပေးခဲ့တာကိုလဲ မျက်စိထဲမြင်ယောင်လာလို့ လွှင့်နေတဲ့စိတ်တွေကို စုစည်းပြီး ကားကိုပဲ ဂရုတစိုက်မောင်းသွားလိုက်တယ် ။
မကေသွယ်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်ထဲမှာလူတွေတောင်စည်နေပြီ ။ကျနော်နဲ့မသက်ကို မကေသွယ်ကထွက်ကြိုပြီး သူ့ဘေးက အသားညိုညိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်း မေရိုးကားကားလူနဲ့မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။ဗမာတွေထဲမှာတော့အတွေ့ရခဲတဲ့ အရပ်မျိုးပါပဲ။
နာမည်က ကိုဇော်လင်းတဲ့ ။ သူ့မောင်ဆိုပြီးမိတ်ဆက်ပေးတယ်။ မောင်သာဆိုတယ် ရုပ်ချင်းကတော့ တခြားစီ။ မကေသွယ်က သွယ်သွယ်ဖြူဖြူချောချောလေး မကေသွယ်ကတခုလပ် ။ အခု သူ့မောင်နဲ့ အတူတူနေပြီးအလုပ်သွားတဲ့ အချိန်မျိုးဆို ကလေးကို သူ့အဘွားတွေဆီပို့ထားတဲ့အကြောင်းပြောပြီးနောက် လွတ်နေတဲ့စားပွဲဝိုင်းတခုဆီ ကျနော်တို့လင်မယားကိုခေါ်သွားတယ်။
စားလို့သောက်လို့ပြီးတော့ မကေသွယ်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ လမ်းမှာ မသက်က အအေးသောက်ချင်တယ်ပြောတာနဲ့ Easy way ကို ဝင်လိုက်ကြသေးသည်။
“ မသက် မနက်ဖြန်ပြန်သွားရတော့မယ်နော် ”
“ အင်း ဟုတ်တယ်မောင် ”
“ မန်းလေးကိုပြန်ကျအောင် လုပ်လို့မရတော့ဘူးလား မသက် ”
လင်မယားဖြစ်ပြီး ခွဲနေရတာမျိုးကို ကျနော်မကြိုက် မသက် ကိုလဲဒါနဲ့ပတ်သက်ပီးအမြဲပြောဖြစ်တယ်။
“ နောက်ကိုတော့ ဖြစ်အောင်လုပ်ရမှာပေါ့ မောင်ရယ် အခုကမသက်ကအစပဲ ရှိသေးတာကို.. ကဲပါ စိတ်ညစ်စရာတွေမတွေးနဲ့ တော့ ..အခုလဲလာလို့ရနေတာပဲ အအေးသောက် ”
“ မသက် zapya ဖွင့်လိုက် ”
“ ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
“ ဖွင့်သာဖွင့်လိုက်ပါ ”
ကျနော် မသက်ဖုံးထဲ ဗွီဒီယို ဖိုင်လေးတခုပို့လိုက်တယ်။
“ အသံတိုးပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက် ”
မသက် ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ ဟယ် မောင်ဘယ်တုန်းကရိုက်ထားတာလဲ ရှက်စရာကြီး ”
“ ဘာရှက်စရာရှိတော့လို့လဲ အလိုးတောင် ခံခဲ့ပီးပြီမဟုတ်လား ပီးတော့ မျက်နှာမမြင်ရပါဘူး မသက်ရဲ့ ”
ကျနော် အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ မသက်လိုးနေကြတာကို မူဗွီအတိုလေးရိုက်ထားတာကို ပို့ပေးလိုက်တာ။ အောင်မျိုးနိုင်တောင်ဗွီဒီယိုရိုက်လိုက်တာကိုမသိ။
“ မောင် ဗွီဒီယိုရိုက်နေတာကို မသက် မသိလိုက်ဘူး ”
“ ဘယ်သိမလဲ မသက်ကခံကောင်းနေတာကို ”
“ မောင် တိုးတိုးပြောကွာ ဘေးဝိုင်းမှာလူတွေနဲ့ ”
“ ပြန်စို့ မသက် အိမ်ပြန်ရောက်ချင်ပြီ ”
မသက် က သိပါတယ်နော် ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြတယ်။နောက်မနက်ရောက်တော့ မသက် ကအစောကြီး သူတာဝန်ကျတဲ့ဆီကို ပြန်သွားသည် ။ညကလဲညည့်နက်တဲ့အထိ ကျနော်လိုးထားလို့ အိပ်ရေးမဝပဲအိပ်ငိုက်မှာစိုးတာကြောင့် ကားကိုလဲ ဂရုစိုက်မောင်ဖို့ မှာလိုက်တယ်။
..................................................................................
ကျနော့် အိမ်မှာ အမတို့လင်မယားနဲ့ကျန်ခဲ့ရပြန်ပြီ။ လှေကာထစ်တွေကို တထစ်ချင်း တထစ်ချင်းတက်နေတဲ့ ဝေဝေစိုး။
သူ့အနောက်က ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုတင်ထွန်းယူလာတဲ့ ဂျပ်ဖာပုံးကြီးကို ပွေ့ပြီးလိုက်လာတဲ့ မျိုးထွန်းတရောက် ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေလဲ ဆိုတာသိတာပေါ့ ။အခုတလောဒီကောင်လေးအကြည့်တွေ တမျိုးဖြစ်နေတာကိုသတိထားမိလာတယ် ။ ခိုင်းစရာရှိလို့ခေါ်ခိုင်းတဲ့ အခါမျိုးဆိုမသိမသာနဲ့ သူ့တင်ပါးတွေ ရင်အုံမို့မို့တွေကို ခိုးခိုးကြည့်တယ်လေ ။
တခြားသူ တယောက်သာဆိုရင် ကိုယ့်အိမ်ကခိုင်းတဲ့အစေခံ တယောက်က ရာရာစစဒီလိုကြည့်စရလားဆိုပြီး ပါးတွေနားတွေ ပိတ်ရိုက်ပစ်ချင်စရာ ။ ဒါပေမဲ့ ဝေဝေစိုးအဲ့လိုမလုပ်ပါဘူး။ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ တဖက်သားကိုနစ်နစ်နာနာမပြောတတ်သလို ခွဲခြားဆက်ဆံတာတွေလဲ မလုပ်တတ်ဘူ.။ အခုလဲ ကောင်လေးက သူ ငမ်းနေတာကို မသိဘူးထင်နေတာ။
ဒီလောက်ဖြစ်လှတာဆိုကြည့်ဆိုပြီး ဝေဝေစိုးသူ့ တင်ပါးတွေကိုရမ်းခါပြီး အပေါ်ထပ်တက်ပြလိုက်တယ် ။သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းရောက်မှ ပုံးကိုနေရာချခိုင်းလိုက်တယ်။
“ အော် ညနေကျရင်ရေချိုးခန်းထဲက ပိုက်ရေဂေါက် လဲရအုံးမယ်နော် မျိုးထွန်း ”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမကြီး ”
မျိုးထွန်းအောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားမှ ဝေဝေစိုး ကုတင်ပေါ်စိတ်ရှိလက်ရှိပစ်လှဲလိုက်သည်။ လက်တဖက်က သူ့ပေါင်ကြားထဲ နိုက်ထားသည်။ညက သူ့ကို ကိုတင်ထွန်း ပီးအောင်လုပ်ပေးမသွား ။သူပီတာနဲ့ တန်းအိပ်ပျော်သွားတာလေ ။ယောကျ်ားဖြစ်သူ တင်ထွန်းအပီးမြန်တတ်တာကိုသိလို့ သူ့ကိုအမှီလိုက်ရတာကလဲ ညတိုင်းလိုလိုပင် ။ဒါပေမဲ့မလွယ် ဝေဝေစိုး မပီးခင် ကိုတင်ထွန်းကအရင်ပီးသွားတာကြီးပဲ။ မိန်းမကိုဘယ်တော့မှပီးအောင်လုပ်မပေးဘူး တခေါ်ခေါ်နဲ့အိပ်ပျော်သွားတာပဲ။
“ မမကြီး ”
“ ဟယ် မျိုးထွန်း ”
ဝေဝေစိုး ပေါင်ကြားလက်နိုက်ကာ အဖုတ်ပွတ်နေတုန်း မျိုးထွန်းပြန်ရောက်လာလို့လန့်ဖျတ်သွားသည်။ ဒီကောင်လေး မပြောမဆိုနဲ့ အခန်းတံခါးပြန်မပိတ်သွားတာကိုလဲ အခုမှသတိရပေမဲ့ နောက်ကျသွားပြီ။မျိုးထွန်းမြင်သွားပီလားမသိဘူး။ ဝေဝေစိုး ပေါင်ကြားကလက်ကိုအမြန်ဖယ်လိုက်ပြီး
“ ဘာလဲ မျိုးထွန်း နင်ကလဲအခန်းတံခါးတောင် ပြန်ပိတ်ပေးမသွားဘူး ”
“ ကျနော်က မမကြီးပိတ်မယ်ထင်လို့ပါ ”
“ ပြောဘာပြောမလို့လဲ ”
“ ရေပန်းဂေါက်သွားဝယ်ရအုံးမလား ”
“ မလိုဘူး အပိုရှိတယ် ညနေမှလဲမယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
ဒီတခါ မျိုးထွန်းထွက်သွားမှ ဝေဝေစိုး အခန်းတံခါးကို လော့ချလိုက်တေ့ာသည်။
.............................................................................................................
အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အချိန်တွေမှာ မေ့ထားလို့ရပေမဲ့ အလုပ်မရှိတဲ့အချိန်တွေအထူးသဖြင့် ညအိပ်ခါနီးလိုမျိုးတွေမှာ မောင့်ကိုသတိရတဲ့စိတ်နဲ့အတူ အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို သက် မေ့လို့မရအောင် အောက်မေ့မိတယ် ။နောက်တခေါက်မန်းလေးပြန်ရောက်ရင် မောင်ကအောင်မျိုးနိုင်ကို သက် ကို လိုးခိုင်းအုံးမလားမသိဘူး ။
ဒီနေ့လဲ ဆေးရုံကပြန်အလာ ညနေစောင်းမှ ဆေးခန်းကို လာခဲ့လိုက်တာ လူနာတွေရှင်းနေတုန်း သက် မောင်ရိုက်ထားတဲ့ဗွီယိုလေးကိုအသံလေးတိုးပီးဖွင့်ကြည့်နေမိတယ် ။ကိုယ်မှဟုတ်ရဲ့လားဆိုပြီးပေါ့ ။နွားသိုကြိုးပြတ်လုပ်နေတဲ့ အောင်မျိုးနိုင်ကိုကြည့်ပြီး သက် ရင်တွေတောင်ခုန်လာပြီ ။အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဖုံးမျက်နှာ ပြင်လေးကိုကြည့်နေတုန်း အနောက်နားက ဂျိုးဂျိုးဂျွတ်ဂျွတ်အသံကြားတာနဲ့လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ အို!"ကိုထွန်းမောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
သက် ဖုံးကိုအမြန်ဖွက်လိုက်တယ်။
“ အမှိုက်သိမ်းတာလေ မသက် ဟဲ ဟဲ ”
အခန်းထဲက ဆေးထိုးအပ်အိတ်ခွံတွေ ပစ်ထားတဲ့ အမှိုက်ပုံးကိုယူပြီးထွက်သွားတဲ့ ကိုထွန်းမောင်ကိုမြင်မှ သက် မျက်နာပူရတော့တယ် သူ မြင်သွားပီလားမသိဘူး ရှက်လိုက်တာ။
......................................................................................................................
အခန်း ( ၂ )
“ အရပ်နဲ့မမှီဘူးမမကြီး ”
“ အောက်ထပ်ကခုံသွားယူလိုက်ပါလား ”
“ ဟုတ် ”
မျိုးထွန်း အောက်ထပ်ကို ခုံယူပြေးဆင်းသွားသည်။ရေပန်းလဲဖို့ရာ သူ့အရပ်နဲ့မမှီလို့။ခဏနေတော့ စတီးထိုင်ခုံလေးတလုံးနှင့်မျိုးထွန်းရောက်လာသည်။ထိုင်ခုံပေါ်တက်ပီးလဲမှအဆင်ပြေသွားသည်။
“ မမကြီး… ခုံလေးမရိုမသေကိုင်ပေးထားပါလား ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာကရေတွေနဲ့မို့ချော်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ ”
ဝေဝေစိုး… မျိုးထွန်းတက်နေတဲ့ ခုံလေးကို အသာထိမ်းကိုင်ပေးတာတယ် ။ပုဆိုးကို ဒူးဆစ်လောက်ထိ တိုတိုလေးဝတ်ကာ အပီအပြင်လုပ်နေတဲ့ မျိုးထွန်း ပေါင်းကြားကသူ့မျက်နှာနဲ့ တတောင်လောက်ပဲကွာပြီး စိတ်ထင်လို့ပဲလားမသိ ။မျိုးထွန်းပေါင်ကြားကဖောင်းနေသလိုပဲလို့ ဝေဝေစိုး ထင်နေတယ် ။ မျက်နှာကိုတဖက်လွှဲပြီးနေလိုက်သည်။
မျိုးထွန်းက ပီးတော့မှာ မမကြီးဆိုတာနဲ့ ဝေဝေစိုး မျက်နာကိုလှဲ့ပီးမော့အကြည့်။ သူ ခုဏကဖောင်းနေသလိုပဲလို့ ထင်တဲ့မျိုးထွန်းပေါင်ကြားကအခုတော့ ခါးပုံစအောက်မှာငေါငေါကြီး။
“ ဟယ် … ကောင်စုတ်ဘာတွေများတွေးနေလဲမသိဘူး ဆွဲလိမ်ချိုးပစ်လိုက်ရ ”
ဝေဝေစိုး ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်လာပီး အာခေါင်ခြောက်ချင်လာသည်။နေ့လည်ကလဲ သူလက်ကစားနေတာကို ဒီကောင်လေးမြင်သွားသလားမသိ။
“ ရပီ ပီးပီ မမကြီး ”
လဲပြီးသွားပီဆိုသဖြင့် ဝေဝေစိုး ရေချိုးခန်းအပြင်လှည့်ထွက်သွားချိန်
“ ဝုန်းး!!အားးး ”
အသံကြီးကြားလို့ ဝေဝေစိုးအခန်းထဲပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ ဟော တော် ”
ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ခုံနဲ့အတူ မျိုးထွန်းပါလဲနေပြီး မျိုးထွန်းပုဆိုးကာပေါင်လယ်လောက်ထိ ကျွတ်ကျနေသည်။ဝေဝေစိုးအနားလဲသိပ်မကပ်ရဲ ။မျိုးထွန်းကနာလို့ပါးစပ်ကသာငြီးနေတယ် ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကနာပုံမပေါ် ။
“ နင်ရလား မျိုးထွန်း ”
“ ဒူးနာသွားတယ် မမကြီး ”
မဖြစ်မနေ ဝေဝေစိုး အနားကပ်သွားရတော့သည်။မျက်နာကိုတဖက်လွှဲလိုက်ပြီး ။
“ နင့်ပုဆိုးကိုပြန်ဖုံးလိုက်အုံး ”
မျိုးထွန်းပုဆိုးပြင်ဝတ်သွားပြီးချိန်မှ ဝေဝေစိုး မျိုးထွန်းလက်ကနေ ဆွဲထူကူသည်။ မျိုးထွန်းကလဲဝေဝေစိုးလက်မောင်းသားတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။အခန်းပြင်ရောက်တော့ သူတို့အိပ်ယာကုတင်ပေါ်မှာမျိုးထွန်းကိုခဏထိုင်ခိုင်းပြီး ဘီရို အံဆွဲထဲကvoltexဆေးဗူးလေးတဗူးယူပြီး
“ ရော့ …လိမ်းလိုက် ”
“ ဘယ်လိုလိမ်းရမှလဲ ”
“ နာတဲ့နေရာပေါ် ဆေးလူပီးပွတ်ပေးလိုက် မပူဘူး အေးတယ်ဆေးက .နင်မလိမ်းတတ်ရင် ကိုမဲကြီးကို လိမ်းခိုင်းလိုက် ”
“ ကိုမဲကြီးက ကိုတင်ထွန်းနဲ့ပါသွားတယ် မမကြီး ”
ဟုပြောပြီး မျိုးထွန်းက ပုဆိုးလှန်ကာဒူခေါင်းအထက်နားကိုဆေးပွတ်လိမ်းနေသည်။ ဝေဝေစိုး မျိုးထွန်းကိုကြည့်ကာ
“ စိတ်ကဘယ်တွေရောက်နေလဲမှမသိတာ ”
လိမ်းပြီးသွားတော့ ဆေးဗူးကို ဝေဝေစိုးဆီပြန်ပေးလိုက်ပြီး မျိုးထွန်းထလာ၍ ဝေဝေစိုး နားလျှောက်သွားသည်။
“ ကျနော်လဲတာ မမကြီးကြောင့် မမကြီးဆီစိတ်ရောက်နေလို့ ”
“ ဘာဆိုင်လို့လဲ ”
“ အွန့် ”
“ ဟာ ”
မျိုးထွန်း ဝေဝေစိုး ခါးကိုဆွဲဖကိလိုက်သည်။
“ နင် …ဘာလုပ်တာလဲ မျိုးထွန်း ”
“ မရတော့ဘူးဗျာ မမကြီးကိုချချင်နေပြီ ”
“ ဟင်… ”
“ ကျနော် ခိုးခိုးကြည့်နေတာ မမကြီးသိတယ်မဟုတ်လား မမ ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ နို့အုံကြီးတွေကိုပေါ့ ”
“ ပြွတ် … ”
မျိုးထွန်း ဝေဝေစိုးကိုနခမ်းဆွဲစုပ်လိုက်ရင်ပြောသည်။လက်တွေကလဲ နို့အုံကြီးတွေပေါ်ညစ်ချေရင်းကစ်ဆင်ဆွဲနေသည်။မျိုးထွန်းရဲ့သန်မာလှတဲ့လက်တွေကြောင့် ဝေဝေစိုး ရုန်းသော်လဲအရာမထင်။သူ့ကိုမျိုးထွန်း ပစ်မှားနေတာကြာပြီမှန်းသိသော်လဲဒီလောက် အတင့်ရဲလိမ့်မယ်လို့တော့မထင်မိ နဂိုထဲကမှ ဆန္ဒတွေ မပြည့်လို့ အနေရခက်နေပါတယ်ဆို။မျိုးထွန်းကအခုလိုလာလုပ်တော့ အပေါ်က ပါးစပ်ငြင်းနေပေမဲ့ အောက်ကအဖုတ်ကတော့အရည်ပင်စိမ့်ချင်နေပြီ။
“ မျိုးထွန်း… လွှတ်ပါ …မတော်ပါဘူးကွာ ”
“ တော်ပါတယ်မမရယ် ကျနော့်ဟာ ၆လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိတာပါ ”
“ အို…ဘာတွေပြောနေတာလဲ ”
“ ကုတင်ပေါ်သွားစို့ …မမ …လာ ”
မျိုးထွန်း ဆွဲခေါ်ရာကုတင်ပေါ်သို့ ဝေဝေစိုး ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့် ပါသွားသည်။ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်လဲသွားပြီး ထဘီကျွတ်သွားသည့်အချိန်မှာတော့ ဝေဝေစိုး မျက်လုံးတွေမှိတ်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလဲ မျက်လုံးတွေပေါ်တင်ထားသည်။
ဝေဝေစိုး အတွင်းခံပင်တီဝတ်မထား။ဖြူဝင်းတောင့်တင်နေတဲ့ ဝေဝေစိုး ရဲ့အောက်ပိုင်းအလှကိုကြည့်ပြီး မျိုးထွန်း သွားရည်တမြားမြားကျရပြီ။မကြာခင် အချိန်တွင်းမှာပဲ အခန်းတွင်း၌ ဝေဝေစိုးရဲ့ညည်းသံ အော်သံတွေပျံ့လွင့်လို့လာတော့သည်။
မျိုးထွန်းလဲ တချိန်လုံး မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ခံနေတဲ့ ဝေဝေစိုးကို နောက်မှ သူ့အဖုတ်ထဲ လီးဝင်နေတာကို သေချာကြည့်ခိုင်းရမယ်လို့ တေးထားပြီး တချိန်လုံးပစ်မှားလာတဲ့ အလုပ်ရှင်မမချောချောကြီးကို လက်တွေ့လိုးနေရတာကို မယုံနိုင်ဖြစ်နေသည်။
နှစ်ယောက်စလုံးပြီးသွားကြတော့ ဝေဝေစိုးသူ့ပေါင်ကြားကို ထဘီနဲ့သုတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။အနောက်ကနေလိုက်လာပြီးနောက်တချီထပ်ချချင်လို့ လာချွဲနေတဲ့မျိုးထွန်းကိုလဲ ဘယ်သူ့မှ လျောက်မပြောဖို့ပြောပြီးမနည်းသွားခိုင်လိုက်ရတယ်။
သူ့ယောကျ်ာတင်ထွန်းရောက်လာခါနီးလို့။
ကိုတင်ထွန်းသာ လာခါမနီးသေးရင် သူမျိုးထွန်းကို ထပ်ခံမိမလားမသိ ။ကောင်လေးကတော်တော် ဆွဲလိုးနိုင်တာ ။ကိုတင်ထွန်းလိုမဟုတ် ကိုတင်ထွန်းကတော့ တပွဲထိုးဝုန်းဒိုင်းကြမ်းပြီး သူကောင်းဖို့ပဲသိတာ မိန်းမကိုမကြည့်ဘူး။ခဏနေတော့ အောက်ထပ်ကကိုတင်ထွန်းအသံကြားရသည်။
“ ဝေရေ… ဝေ… မိန်းမ ကိုယ်ပြန်လာပြီ ”
...................................................................................................................................................
“ စော်လေးကဖြုတ်ချင်စရာလေးနော် ကိုတင်ခိုင် ”
ထွန်းမောင်ဖုံးပြောနေသည်။
“ ဟကောင် မပိုင်ပဲနဲ့မလုပ်နဲ့ ယောကျ်ားကြီးနဲ့ဟ ”
“ သူလဲဆာနေမှာပဲ အေးဗျာဒါပဲ လျှပ်စီးတွေလဲလက်နေတယ် ”
....................................................
ညနေပိုင်းပဲရှိသေးပေမဲ့ အချိန်အခါမဟုတ် ရွာချနေတဲ့ မိုးကြောင့် ကောင်းကင်တခုလုံး မှောင်မဲနေ၍ သက်သက်နွယ်ကားကို သတိထားမောင်လာသည်။ဆေးရုံကပြန်လာပြီး အဆောင်ပြန်မလို့လုပ်ပေမဲ့ သဲသဲမဲမဲရွာချနေတဲ့မိုးကြောင့် အဆောင်ထက်ပိုနီးတဲ့ ဆေးခန်းကိုပဲမောင်းခဲ့လိုက်တယ်။
ထွန်းမောင် ကိုလဲ သူနေတဲ့အခန်းမှာ ဆေးလိပ်မီးတရဲရဲနဲ့ ဖုံးပြောနေတာကိုတွေ့ရတယ်။ဆေးခန်းနဲ့ထွန်းမောင်နေတဲ့အခန်းကကပ်လျှက်။
သက်သက်နွယ် ကားကို ဆေးခန်းအရှေ့ထိုးရပ်လိုက်တော့ ထွန်းမောင်က ထီးတချောင်းနဲ့လာကြိုသည်။သော့ဖွင့်ပြီးဆေးခန်းထဲ မီးပျက်နေလို့ ဖုံးမီးကိုဖွင့်ကာဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ထွန်းမောင် ပြန်ထွက်သွားမှ မိုးရေနည်းနည်းစိုလာတဲ့အင်္ကျီကို လဲမလို့လုပ်နေတာ သူ့တင်ပါးနောက်ကို တခုခုနဲ့ ထိကပ်လာလို့ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ ကိုထွန်းမောင် ရှင်…ဘာလုပ်တာလဲ …ဘာလို့ဝင်လာတာလဲ ”
“ မသက်…မသက်ဆာနေတာကျုပ်သိပါတယ် ”
ထွန်းမောင် သူ့အရှေ့ပိုင်းနဲ့မသက် ဖင်နောက်ပိုင်းကိုဆွဲကပ်လိုက်ရင်ပြောသည်။
“ ဘာတွေပြောနေတာလဲ …ရှင်ထွက်သွားနော် ”
“ ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့မသက်ရယ် ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ပဲသိမှာပါ ဟိုနေ့ကမသက်ဖူးကားကြည့်နေတာ ကျုပ်တွေ့ပါတယ် ”
“ အဲ့ …အဲ့ဒါက… ”
သက်သက်နွယ် ဘာဖြေရမှန်းမသိ။ အဖြေရခက်နေစဉ် ထွန်းမောင်ရဲ့ စွေ့ကနဲ့ ပွေ့ချီခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး လူနာစမ်းသပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေကာ သူ့မျက်နာပေါ်သို့ ထွန်းမောင်ရဲ့ အငမ်းမရနမ်းရှုံ့ခြင်းကိုခံနေရပြီ ။
သက်သက်နွယ်စိတ်တွေ ခဏ လွင့်မြောသွားသည်။ သူ့ယောကျ်ားမောင်စိုးက အောင်မျိုးနိုင်နဲ့တောင် ဖြစ်ခွင့်ပေးခဲ့တာ ကိုထွန်းမောင်နဲ့ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲဆိုတဲ့အတွေးက မရည်ရွှယ်ပဲ ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။
“ အားးးးနာတယ် ”
သူမသတိပြန်ဝင်လာချိန်မှာတော့ ထွန်းမောင်လီးတဝက်လောက်က အဖုတ်ထဲတိုးဝင်နေပြီ။လုံချည်လဲ ဘယ်နားရောက်သွားမှန်းမသိတော့ ဆေးပေးတဲ့ ခုံလေးပေါ်ကဖုံးမီးလေးကတော့ လင်းနေသည်။အားရှိသမျှရုန်းပေမဲ့လဲမရတော့။
“ ဗျစ်…ဇွိ ”
“ သေဘီ…ဖြည်းဖြည်း ”
ကောင်မလေး မရုန်းတော့မှ ထွန်းမောင်ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးနေသည်။တသက်နဲ့တကိုယ် အပေါစားဖာလောက်ပဲချဖူးခဲ့တဲ့ ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ်လိုအမိုက်စားစော်လေးကို ဖြုတ်ခွင့်ရတော့ သူလီးကြီးကလဲယခင်အချိန်များထက်ပို၍ သန်မာနေတော့သည်။
ထွန်းမောင် ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေအောက် သက်သက်နွယ်လဲ လူးလွန့်နေတော့သည်။ သက် သူ့လီးကြီးကိုငုံ့မကြည့်မိပေမဲ့ မောင့်လီးထက်ကြီးမှာကိုတော့ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ဝင်သွားတဲ့ အတွက် သိသည်။သစ်သားကုတင်ပေါ်မှာကြောင့် ကိုထွန်းမောင်အားနဲ့ ဆောင့်လိုက်တိုင်းခါးနာမိပေမဲ့ သက်မတားမိ။
ခါနာတာကို မေ့သွားစေတဲ့ ကောင်းလွန်းတဲ့ ခံစားမှု့ တခုကြောင့်ပေါ့။သူ့အရည်တွေသက်ရဲ့ အထဲမရောက်ခင်ထဲက သက်ကအရင်ပီးသွားတယ် ။ အဲ့ဒီအချိန်ထိမီးကပြန်မလာဘူး။မလာတာပဲကောင်းပါတယ် ။သက် ရှက်ရှက်နဲ့ ကိုထွန်းမောင်ကို သူ့အခန်းကိုနှင်လွှတ်လိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် သက် ကိုညလုံးပေါက်လိုးမှာသေချာတယ် ။အိပ်ရေးပျက်လို့မဖြစ်ဘူးလေမနက်ဖြန်မောင့်ဆီသွားရအုံးမယ်။
အခန်းတံခါးဂျက်ချကာ ဆေးခန်းမှာပဲ အိပ်လိုက်တယ်။
.....................................................................................................................
မန္တလေး
ကျနော်အလုပ်ကနေ နေ့လည် ၁နာရီလောက်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသက် ကအခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတယ် ။မသက်ဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေလဲ မသိ။ နဖူးလေးကိုဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့မသက်နိုးလာတယ်။
“ မောင်… ပြန်ရောက်ပီလား ”
“ အင်း… မသက်အိပ်ချင်အိပ်အုံးလေ ”
“ ဟင့်အင်း …အိပ်လို့ဝသွားပြီ ”
“ ဟုတ်လား ဒါဆို ညနေအပြင်သွားရအောင် ”
“ ဘယ်လဲ မောင် ”
ကျနော် မသက်ကိုပြုံးပြလိုက်တော့ မသက် သဘောပေါက်သွားတယ်။ကျနော့် နှာခေါင်းလေးကိဆွဲလိမ်လိုက်ပြီး
“ ခဏစောင့် ရေချိုးပြီးရင် သွားမယ် ”
ဆိုပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ညနေ 5နာရီလောက်မှာ ကျနော်နဲ့မသက်ကားနဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်ကြတယ်။ အောင်မျိုးနိုင်ကိုလဲဖုံးဆက်ပြီးသား။
ကားပေါ်မှာဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ မောင့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး သက် ကိုထွန်းမောင်နဲ့ ညကဖြစ်ခဲ့တာကို ဘယ်လိုပြောရမလဲစဉ်းစားနေတယ် ။ပြောရလဲခက်နေတယ်။ ဟိုတွေးဒီတွေနဲ့ လိုက်လာရင်းကားရပ်သွားမှ ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ဒီဟိုတယ်ကို တခါရောက်ဖူးပြီးသားပဲ။ ကျနော် အခန်းတံခါးခေါက်လိုက်တော့ အောင်မျိုးနိုင်ကလာဖွင့်ပေးတယ်။
“ မသက်…ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ ”
“ မနက်ကပဲ ”
အောင်မျိုးနိုင် မသက်ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။မသက်ကတော့ ပထမအကြိမ်မဟုတ်တာတောင် ရှက်နေတုန်းပဲ ခေါင်းလေးငုံ့နေတယ်။ အောင်မျိုးနိုင်ကရှေ့ကနေ ကုတင်ဆီသွားနေစဉ် ကျနော် မသက်နားနား ကပ်ပြောလိုက်တယ်။
“ မသက် …ဒီတခါ ဒီကောင့်ကိုလီးစုပ်ပေးလိုက်နော် ”
မသက် က
“ ဟွန့်ဆိုးတယ် ”
ဆိုပြီးကျနော့်လီးပေါ်ကို လာအုပ်ကိုင်တယ်ဗျာ။ လီးတောင် တောင်နေပြီ။သုံးယောက်သား ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ပြောနေကြပြီးနောက် လုပ်ငန်းစကြတော့တယ်။ အောင်မျိုးနိုင်က အရင်ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားပြီး ကုတင်ဇောင်းမှာခြေဆင်းထိုင်ကာ မသက်ကိုစောင့်နေသည်။ လီးညိုညိုကြီးကလဲတန်းလန်းကြီး။
မသက် သူ့အင်္ကျီကိုအရင်ချွတ်လိုက်တယ် ။ဘော်လီတော့ မချွတ်သေးဘူး။ စကတ်အနီရောင်လေးကိုလဲ မချွတ်သေးဘဲ အောင်မျိုးနိုင်ပေါင်ကြားသွားကာ ဒူးတုတ်ထိုင်ချပြီး လီးညိုညိုကြီးကို စစုပ်တော့သည်။
အောင်မျိုးနိုင်ကလဲ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ကုတင်ပေါ်ထောက်ကာ အရသာခံနေတော့သည်။ ဒီကောင်လဲကောင်းနေမှာပဲ။ မသက် ကလဲလီးစုပ်တဲ့နေရာမှာ ခေသူမှမဟုတ်တာ။မြင်ကွင်းမကောင်းလို့ ကျနော်ဘေးတိုက်အနားကပ်ကြည့်တော့ မသက်က အောင်မျိုးနိုင် လဥတွေကိုပါ လျှာနဲ့ယက်ပေးနေတယ်။
ကျနော် မသက်အနောက်မှာဆောင့်ကြောင့်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့စကတ်လေးကိုလှန်တင်လိုက်တော့ မသက် ကလှည့်ကြည့်သေးတယ်။ ဘာမှတော့မပြော အတွင်းခံဝတ်မလာတဲ့ မသက်အဖုတ်ထဲ အလွယ်တကူပဲ ကျနော်လက်နှစ်ချောင်းထိုးထည့်ပြီး အရှိန်ပြင်ပြင်းနဲ့မွှေပေးလိုက်ချိန် မသက်ခေါင်းလေးအောင်မျိုးနိုင်လီးဆီပြန်လှည့်သွားပြီးလီး စုပ်ပြန်တော့သည်။ကျနော်လက်နဲ့ မြန်မြန်သွက်သွက် ထိုးမွှေလေ မသက်ရဲ့လီးစုပ်ချက်တွေကလဲပိုသွက်လာလေဆိုတာကို အောင်မျိုးနိုင်လဲ ရိပ်မိတယ်။လီးစုပ်ရအဆင်ပြေအောင် မသက် ဆံပင်တွေကိုပင်သူ့လက်နဲ့အပေါ်ကို ဆွဲစုပေးထားတယ်။
...........................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
အောင်မျိုးနိုင်က ကျေနပ်အောင် လီးစုပ်ခံပြီးမှလိုးချင်လာပြီ ထင်တယ် ။မသက်ကို ပက်လက်လှန်ပေါင်ကားခိုင်းလို့ ကျနော်နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်တယ် ။မသက်လဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေပြီ ။နှစ်ယောက်စလုံးအနေအထားမှန်သွားကြတော့ အောင်မျိုးနိုင် စလိုးတော့သည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကြမ်းလာသည် ။ဆောင့်လာသည် ။မသက် ကလဲပါးစပ်လေးပိတ်ကာ တအင်းအင်းဖြစ်လာပြီး သူမ မျက်လုံးလေးတခါတခါပွင့်လာတဲ့အချိန် ကျနော့်ကို ကြည့်တတ်သေးတယ် ။
အောင်မျိုးနိုင်က မသက်ရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်နဲ့ ထိလုမတတ် ဖိကပ်ထားရင်း ဆောင့်နေလို့ မသက် အဖုတ်ထဲဒီကောင့်လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်နေရလို့ ကာယကံရှင်တွေတော့မသိ။ ကျနော်တောင်ပီးချင်လာတယ် ။
ထိုအချိန်
တတီ… တီ…နဲ့ ဆက်တိုက်မြည်လာတဲ့ဖုံးသံကြောင့် အောင်မျိုးနိုင် သူ့ဘောင်းဘီအိပ်ထဲကဖုံးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး
“ မသက် ကိုဆော်ရီး ခဏ ”
ဟုဆိုကာ လိုးလက်စမသက်ကိုဖြဲကားထားခဲ့ပြီး အခန်းပေါက်နားမှာ ဖုံးသွားပြောနေသည်။ မသက် ကတော့သိပ်ကျေနပ်ဟန်မတူ ။ပါးစပ်က ဟူးးးဆိုပြီလုပ်လိုက်ပြီး အောင်မျိုးနိုင်ကိုစောင့်နေသည်။
ဖုံပြောပီးတော့ အောင်မျိုးနိုင် ကျနော်တို့အနားရောက်လာပြီး
“ သူအရေးကြီးကိစ္စပေါ်လို့ မဖြစ်မနေသွားရအုံးမယ် ဆော်ရီးဗျာ ”
လို့ပြောလို့ ကျနော်လဲ
“ ရပါတယ် နောက်မှပေါ့ ”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး အခန်းပေါက်ထိလိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ် ။အထဲပြန်ဝင်ခဲ့တော့ မသက် က ကျနော့်ကိုကြည့်ကာ သူ့အဖုတ်ကိုလက်ညိုးထိုးပြသည် ။
“ မသက်… မပီးသေးဘူး မဟုတ်လား ”
“ အင်း ”
ကျနော် ဘောင်ဘီအမြန်ချွတ် လီးထုတ်ကာ အောင်မျိုးနိုင် အပီးမသတ်ပေးသွားတဲ့ မသက် ကို လက်စသတ်ပေးလိုက်တယ် ။မသက် အဖုတ်ထဲက အရည်တွေရွှဲနှစ်လာတာကို။ကြည့်ပီး ဒီတခါ။ကျနော့်မိန်းမအရည်ထွက်တာအများဆုံးဆိုတာ။သိလိုက်တယ်။ ဟိုတယ်ကနေကျနော်တို့ မိုးချုပ်ကာနီးမှပြန်ခဲ့ကြတယ်။
သူအားတဲ့အချိန်လေး လာလာခံတဲ့ မသက်ကိုလဲ ကျနော်ပိုချစ်လာတယ် ။နောက်တခါမသက်ဆီကျနော်သွားမယ်လို့လဲစဉ်းစားထားတယ်။
ဒီမနက် မသက် ပြန်ရတော့မယ်လေ ကားထွက်ကာနီး မသက်ကကျနော့်ကို တခုခုပြောချင်နေတဲ့ပုံစံနဲ့ ကြည့်နေပြီးမှ
“ မောင့်ကိုပြောစရာရှိသေးတယ် ”
ဆိုပြီးကားပေါ်ကပြန်ဆင်းမလို့လုပ်နေတုန်း ကျနော့်အမ ရောက်လာလို့ မဆင်းဖြစ်တော့ဘူး။
“ သက်… ပြန်တော့မှာလား ”
“ ဟုတ်တယ်… မမဝေ ”
“ အင်းလေ …သက်ကလဲ အားမှမအားတာ မောင်လေးကလဲ သူကတော့ လိုက်မသွားပဲနဲ့ မိန်းမကို ချည်းလာခိုင်နေတယ် ”
အမကတော့ကျနော့်ကို အပစ်တင်နေတယ် ။မသက် လဲကျနော်နဲ့မမကိုနှုတ်ဆက်ပြီးသူတာဝန်ကျရာမြို့လေးဆီကိုထွက်သွားတော့သည်။
ဝေဝေစိုးတယောက်လဲ မျိုးထွန်း နဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြပြီးတဲ့နောက် အခြေအနေကလဲပေး သူမကိုယ်တိုင်ကလဲမျိုးထွန်းရဲ့ဆက်ဆံပေးမှု့တွေ အပေါ်မှာ သာယာနေတာမို့ တင်ထွန်းမရှိတဲ့အချိန်တွေမှာ မျိုးထွန်းကိုအလိုလိုက်မိသည်။ မျိုးထွန်းကလဲ အခွင့်အရေးကိုကျားချောင်းချောင်းကာ လစ်ရင်လစ်သလို ဝေဝေစိုးတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲထိပါတက်ဆော်သည်။
မဲကြီး မရှိတဲ့အချိန်မျိုးဆို သူတို့အလုပ်သမားတန်းလျားကိုပါခေါ်ကြိတ်သည်။အခုဆိုရင် မျိုးထွန်း နဲ့ဝေဝေစိုးတယောက်အကြိုက်တယောက်သိနေကြပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖြစ်လာကြသည်။
ဝေဝေစိုးကလဲ တင်ထွန်းအလုပ်သွားတဲ့ အချိန် သူ့မောင် မောင်စိုးမရှိတဲ့အချိန်တွေမှာ မျိုးထွန်းနဲ့ဆက်ဆံဖြစ်ပေမဲ့ သူ့ယောကျ်ားတင်ထွန်းကိုလဲ အခံမပျက်ပေ ။မယားဝတ္တရားမလစ်ဟင်းစေရ။
..................................................................................
တင်ထွန်းကိုလဲ ငအကြီးလို့ ထင်ထားရင်မှားသွားမည်။ ဘယ်အချိန်ထဲက ဖြစ်နေမှန်းမသိပေမဲ့ သူအလုပ်ကပြန်လာတဲ့ တနေ့က အခန်းထဲဝင်လိုက်တဲ့အချိန် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အနံ့တခုရလိုက်တယ် ။ဘာအနံ့လဲသိပ်စဉ်းစားနေစရာမလို ရင်နှီးပီးသားအနံ့တခု လရည်နံ့။
တင်ထွန်း သိလိုက်တယ် ။သူ့မိန်းမတော့ ဘဲတဗွေဗွေနဲ့ ဘွတ်ထားကြပြီဆိုတာ မဲကြီး နဲ့မျိုထွန်းကိုမေးတော့လဲအိမ်ကို ဘယ်သူမှမလာဘူးလို့ ပြောတော့ သူ့မိန်မဝေဝေနဲ့ဖြစ်နေတာ ဒီနှစ်ကောင် မဲကြီးနဲ့ မျိုးထွန်းတရောက်ရောက်ပဲလို့ကောက်ချက်ချလိုက်တယ် ။မသိမသာနဲ့နောက်ရက်တွေမှာအကဲခတ်ကြည့်တော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အသားမဲတဲ့ မဲကြီးထက် မျိုးထွန်းကပိုဖြစ်နိုင်တယ်လို့လဲသူယူဆလိုက်တယ်။
လက်ရှိသူကိုယ်တိုင်ကလဲ KTVကစော်လေးကိုဝါးနေတာ အခုလဲအဲ့စော်လေးနဲ့အခန်းထဲမှာပဲ
“ အကိုကြီးနော် မီး ကိုအပျော်ကြံနေတာမုတ်လားလို့ သူ့မှာကဖြင့်မယားကြီးနဲ့ ”
“ မီးကလဲကွယ် ပျော်ရမဲ့အချိန်မှာ ညစ်စရာတွေမပြောစမ်းပါနဲ့ ”
“ အာ့ဆို …သူ့မိန်းမကြီးကိုကဘိုလုပ်မလဲလို့ ”
“ ကိစ္စမရှိပါဘူး ကိုကြီးမိန်းမလဲဒီချိန်ဆိုအိမ်ကခြံသူစောင့်ကောင်နဲ့လိုးနေလောက်ပီ ”
“ ဟယ်… ဆန်းကြယ်တာနော် ”
“ ကဲပါ… လာ… လာ ပုလွှေလေးမုတ်ပြပါအုံး ”
တင်ထွန်း…ကောင်မလေးလက်ထဲ သူ့လီးထည့်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်တော့ တင်ထွန်းမှာလဲ ဘယ်သူမှမသိကြတဲ့ ရောဂါတခုကလဲ ရှိနေသေးသည်။ အဲ့ဒီရောဂါကတော့။ ။
.......................................................................................................
KTV ကပြန်လာတော့ တင်ထွန်းရေချိန်ကိုက်လာပြီ အလုပ်ကလဲအစောကြီးပြန်ခဲ့သည်။ မဲကြီး ကိုဖုံးဆက်ပီးတနေရာရာကို အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြပီး ငွေလေး ၅ဝဝဝ ပေးကာပထုတ်ထားသည် ။ သူဖုံးဆက်ခေါ်မှပြန်လာဖို့လဲ ပြောထားသည်။
သူ့ယောက်ဖ မောင်စိုးကလဲ ဒီအချိန်အိမ်ပြန်မရောက်တတ်။ ရောက်နေတယ်ဆိုရင်လဲ တအိမ်ထဲမဟုတ်တော့သိပ်ပြဿနာမရှိ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကားကိုအိမ်ထဲကနေ မမြင်ရလောက်တဲ့ နေရာမှာ ရပ်ထားခဲ့သည်။ ခြံထဲမှာမောင်စိုးကားမတွေ့ရလို့ ပြန်မရောက်သေးတာ သေချာသွား၍ အကြံသမားပီပီ ပါလာတဲ့သော့ပိုနဲ့ ခြံတံခါးဖွင့်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
မျိုးထွန်းကိုလဲ သူတို့အတွက် နေစရာပေးထားတဲ့ အိမ်လေးထဲမတွေ့ရ။ တင်ထွန်း သူတို့တိုက်နား ကုတ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ကပ်သွားပြီး အထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ် ။အိမ်မကြီးတံခါးကတော့ပိတ်မထား ။အောက်ထပ်ကလဲရှင်းနေသည်။ တင်ထွန်းအပေါ်ထပ်ကို။ခြေဖွနင်းကာတတ်နေစဉ်မှာပဲ သူ့မိန်းမဝေဝေစိုး အသံကိုအရင်ကြားရသည်။
“ အားကိုကြီးလွန်းတယ် မျိုးလေးရယ် သူများအလုပ်ကနေ ပြန်ရောက်ထဲက လိုးနေတာ လူလဲမျော့နေပြီ ”
“ မမလဲကြိုက်တယ်မဟုတ်လား ”
“ သိဘူး…လုပ်ကွာလုပ်မှာဖြင့် ကိုတင်ထွန်ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် ”
“ အိုးးးထိတယ် ”
တင်ထွန်း ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။ အသံသာကြားနေရပြီး မမြင်ရလို့ကြည့်ချင်ရင် အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်ရုံကလွှဲလို့တခြားမရှိ ။ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တဲ့အဆုံး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးတုတ်ဝပ်ကာ တံခါးကို သာသာလေး ဖိတွန်းကြည့်သည် ။ ခြံတံခါးပိတ်ထား၍ အိပ်ခန်းတံခါး ကိုတော့ အတွင်းကပိတ်မထားကြ ။လက်တလုံးခန့်ပွင့်သွားသည်။
ဝေဝေစိုးကာ မျိုးထွန်းကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပေးနေသည်။နောက်ကျောပေးရက်သား အနေအထားကြောင့် သူ့ကိုမမြင်ကြ ။ မျိုးထွန်းရဲ့လီးကြီး မိန်းမဖြစ်သူရဲ့ကားစွင့်နေတဲ့ ဖင်ကြားထဲငုတ်လိုက် ပေါ်လိုက်ဖြစ်နေတာတာကို တွေ့ပီး တင်ထွန်း သူ့လီးကိုအုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဝေဝေစိုး ပိုဇေရှင်အမျိုးမျိုနဲ့ခံနေတာကို အားရပါးရဆက်ကြည့်ပြီးနောက် တင်ထွန်း သူ့ကားဆီသို့ပြန်ဆင်းသွားသည်။
နာရီဝက်လောက် အကြာမှာတော့ မျိုးထွန်းခြံထဲဆင်းခဲ့ပြီး မောင်စိုးကားလဲရောက်လာမှ တင်ထွန်းအိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ဝေဝေစိုးကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပင်။ သူ့ကို ထမင်းဟင်းခူးခတ်ကျွေးပြီး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့် ဖင်ကြီးဘယ်ညာယိမ်းကာအပေါ်ပြန်တက်သွာတဲ့ မိန်းမကိုကြည့်ပြီးထမင်းစားပင် မဖြောင့်ချင်။တင်ထွန်း အပေါ်ထပ်သို့လိုက်သွားပြီး အခန်းတံခါးပိတ်လိုက်သည်။
ဘီရိုထဲမှာတခုခုကိုကုန်းရှာနေတဲ့ ဝေဝေစိုးကိုခါးကနေဆွဲဖက်လိုက်ပြီး
“ အချစ် ကိုလည်အလုပ်တွေနဲ့မအားတာနဲ့အချစ်ကိုဂရုမစိုက်မိဘူး အချစ်ပိုမိုက်လာသလိုပဲ ”
“ ဖြန်းး ”
“ အ့ ”
တင်ထွန်း …သူ့မိန်းမဖင်ကြီးကိုတချက်ရိုက်ရင်းပြောသည်။
“ သွားပါ… အပိုတွေ ”
တင်ထွန်း ဝေဝေစိုးကို ကုတင်ပေါ်ခေါသွားသည်။ကုတင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ပွဲကြမ်းတော့သည်။ဝေဝေစိုးမှာလဲ လင်တော်မောင်ဆိုတော့ မငြင်းပယ်နိုင် ။ကိုတင်ထွန်းရဲ့ အကိုင်အတွယ်အပွတ်အသပ်တွေအောက်မှာ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေတဖန်ဖြစ်ပေါ်လာတော့သည်။
တင်ထွန်းလဲသူလီးကြီးကို ဝေဝေစိုးအဖုတ်ဝတေ့ကာ စသွင်းကထဲက အားကုန် ဆောင့်တော့သည်။ ဝေဝေစိုးမှာလဲညနေကမှ မျိုးထွန်းလီးကြီးဝင်ထွက်သွားလာခဲ့သော သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကိုတင်ထွန်းလီးကြီးဝင်လာပြန်တော့ စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်နေသော်လဲ သူ့စိတ်တွေကပို၍တက်ကြွနေသည်။
ညနေထဲက မျိုးထွန်းနဲ့ သူ့မိန်းမလိုးနေတာကို ကြည့်နေထဲကပီးချင်နေတဲ့ တင်ထွန်းမှာလဲမကြာခင်မှာပဲ လရည်တွေပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ယောကျ်ားနှစ်ယောက်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေက ဝေဝေစိုးရဲ့စောက်ခေါင်းတွင်း၌ ရောနှောပေါင်စည်းသွားကြပြီး ဖင်ကြားထဲမှပင် စီးကျနေတော့ရာ ဝေဝေစိုးမှာလဲ မကြုံစဖူး အတွေ့အကြုံထူးကြောင့် အသားလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရပြန်တော့သည်။
တင်ထွန်း ဒီမနက်အလုပ်သွားစရာမရှိ ။ ဝေဝေစိုးလဲအပြင်ထွက်သွားပြီး မောင်စိုးကလဲ ခိုင်းစရာရှိတယ်ဆိုပြီးမဲကြီးခေါ်ကာ ထွက်သွားကြသည်။ လဖက်ရည်ဆိုင်ကနေအိမ်ပြန်အလာ တံခါးလာဖွင့်ပေးတဲ့ မျိုးထွန်းနားသို့သွားကာ
“ မျိုထွန်း ”
“ ဗျာ… ကိုထွန်း ”
“ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
မျိုးထွန်း တင်ထွန်းနောက်မှလိုက်သွားသည်။ တင်ထွန်း ကမျိုးထွန်းကိုသူတို့အခန်းထဲသို့ခေါ်သွားပြီး ဘီရိုဆွဲဖွင့်ကာလက်ညိုးထိုးပြ၍
“ မျိုးထွန်း… ဒါဘာလဲ …သိလား ”
“ ဓါးကြီးပါ ဆရာ ”
“ မျိုးထွန်းဒူးတုန်နေပြီ ”
“ ဘာဓါးလဲ ”
“ ငှက်ကြီးတောင်ဓါးပါ ”
တင်ထွန်း သူ့ အင်္ကျီအိပ်ကပ်ထဲက ဆေးလိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်ရင်း
“ အေး …ဟုတ်တယ် အဲ့ဒါဓါးကြီး မင်းကို ငါ့မိန်းမကိုမလိုးနဲ့လို့ မပြောဘူး...လိုးပီးမှဟိုလူ့ပြောဒီလူ့ပြောပြောလို့ကတော့ ပြောတဲ့ပါးစပ်ကိုဒီဓါးနဲ့မွှန်းမှာကွပေါက်လား ”
“ ဟုတ်ကဲ့ …အာစိ ”
မျိုးထွန်း အံ့သြတုန်လှုပ်စွာနဲ့ မနည်းပြန်ဖြေလိုက်ရသည် ။သူနဲ့ ဝေဝေစိုးအကြောင်း ကိုတင်ထွန်းသိနေလို့။
“ သွားတော့ ”
“ ဟုတ် ”
“ နေအုံး ”
“ ဟုတ်… အာစရိ ”
“ ငါ့မိန်းမကလိုးလို့တော်တော်ကောင်းလား ”
“ ဘာပြောကောင်းမလဲ …အိနေတာပဲဆရာရယ် ”
ဒီတခါ မျိုးထွန်း သတိလက်လွှတ်သွက်သွက်ကြီးဖြေမိပြီးမှ သူ့ပါစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်မိသည်။တင်ထွန်း မျိုးထွန်းကိုမျက်စောင်းထိုးကာ
“ မအေလိုး …လစ်တော့ကွာ ”
.........................................................................................
အခန်း ( ၄ )
တာဝန်ချိန်တွေ ပီးသွားတော့ အဆောင်ပြန်ဖို့ရာ ကားရပ်ထားတဲ့ နေရာသို့ သက်သက်နွယ် လျောက်လာခဲ့သည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ကားသော့ကိုထုတ်နေတုန်း ကားဘက်မှန်ထဲကနေ သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ လူတယောက်ကိုမြင်သွားသည်။
“ ကိုတင်ခိုင် …ကြီးပဲ ”
အမိုက်ပုံးထဲကို အမှိုက်တွေထည့်နေတဲ့ ကိုတင်ခိုင်က သူ့အနောက်ပိုင်းဖင်တည့်တည့်ကို စားတော့ ဝါးတော့မဲ့ပုံစိုက်ကြည့်နေတာမြင်ရ၍ သက်သက်နွယ် အံ့သြသွားတယ် ။ သူကို့ ဆရာမလေး ဆရာမလေး နဲ့ ရိုရိုကျိုးကျိုးဆက်ဆံတတ်တဲ့သူက အခုလို သူ့ဖင်ကိုကြည့်ပီးပစ်မှားနေတာကိုတွေ့လိုက်ရလို့ ။
သက်သက်နွယ် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အဆောင်မှာ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ဆေးခန်းကိုညသွားရဖို့ရန်လဲ ဝန်လေးနေပြန်သည်။ ထွန်းမောင် နဲ့ဘယ်လိုညမျက်နာချင်းဆိုင်ရမလဲ မသိဖြစ်နေလို့ သူ့ကိုညနောက်ထပ်အတင်းလိုးအုံးမှာလား နောက်ဆုတ်သွားမလား သိချင်နေသည်။
နောက်ဆုံး သက်သက်နွယ် ဆေးခန်း ကိုထွက်သွားလိုက်သည်။
သူ့ကိုစောင့်နေတဲ့လူနာတချို့ပင် ဆေးခန်းရှေ့ရောက်နေကြပြီ ။ထွန်းမောင်ကလဲ သူ့ကို ပြုံးဖြီးကြီးကြည့်နေလို့ သက်သက်နွယ် ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆေးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တယ် ။ တယောက်ပီးတယောက် ဆက်သွားတဲ့လူနာတွေကြောင့် သက်သက်နွယ် ထွန်းမောင်ကိုတောင် မေ့သွားတယ်။ လူနာတွေကလဲ ဒီနေ့မှအတိုးချရောက်လာသလားထင်ရသည်။
၈နာရီခွဲဆေးခန်းပိတ်ချိန်နီးမှလူရှင်းသွားတယ်။ ဖုံးလေးဖွင့်ကာကြည့်နေတုန်း မသက် ဆိုပြီး သူ့နာမည်ခေါ်လို့မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
“ ဘာလဲ… ကိုထွန်းမောင် ”
“ ဟဲ… ဟဲ …ကျုပ်အတွက် မန်းလေးပြန်လက်ဆောင်လေးမပါဘူးလား ”
“ မပါဘူး ”
“ ရပါတယ်ဗျာ… ကျုပ်ကတော့ မသက်အတွက်လက်ဆောင်ကြီးရှိပါတယ် ”
“ ရှင်အခု ဘာပြောချင်လို့လဲ ”
“ ကျုပ်နေမကောင်းလို့ အဲ့ဒါကြည့်ပေးအုံး ”
“ ဘာဖြစ်တာလဲ… ပြော ”
ထွန်းမောင် အပြင်ကိုတချက်ကြည့်လိုက်ပီးမှ သူ့ပေါင်ကြားကိုလက်ညိုးထိုးပြ၍
“ ဒီမှာလေ မသက်နဲ့ ဟိုတခါလုပ်ပီးထဲက ဒီကောင်ကြီးကဒီလိုဖြစ်နေတယ် ကျကိုမကျတော့ဘူး ”
“ အို!… လူတွေမြင်ကုန်ပါအုံးမယ် ”
သက်သက်နွယ် ထွန်းမောင်ပေါင်ကြား ပုဆိုးအောက်ကနေထိုးထွက်နေတဲ့အချောင်းကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည်။
“ မမြင်ပါဘူး… ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတာကို ”
“ ဆော်ရီး… ကိုထွန်းမောင် ကျမတို့အဲ့နေ့ကကိစ္စကိုမေ့လိုက်ရအောင် ”
“ ဘယ်မေ့လို့ရပါ့မလဲ မသက်ရယ် ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ် ဒီမှာကြည့် ”
ထွန်းမောင် သူ့ပုဆိုးကို ပေါင်လယ်လောက် ဖြည်ချပြလိုက်တော့ လမွှေး မဲမဲတွေကြားကလီးမဲမဲကြီးက တလုံးထဲသောမျက်လုံးဖြင့် မသက် ကိုကြည့်နေသည်။ သက်သက်နွယ် ကြောင်ငေးကြည့်နေမိသည် အရင်တခါဖြစ်ခဲ့တုန်းက မီးကလဲမလာ သူကိုယ်တိုင်ကလဲမကြည့်မိတဲ့ လီးကြီးက အခုသူ့ကိုမြူဆွယ်နေပြီ။
“ ကျုပ်ကောင်ကြီးမလှဘူးလား မသက် ”
သက်သက်နွယ် မျက်နာလွှဲလိုက်ပြီး
“ ရှင်… သွားပါတော့ ”
သက်သက်နွယ် စကားကအားမပါ။
“ မသက်ရယ် ဘယ်နှစ်တက်ပဲစားစားကြက်သွန်ဟာကြက်သွန်ပါပဲ ”
ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ် အနားကပ်သွားပြီး သူမလက်တဖက်ကို ဆွဲထူလိုက်တယ်။ သက်သက်နွယ် စိတ်တွေဒွိဟဖြစ်နေသည်။ ထွန်းမောင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တာကို သူ့ယောကျ်ားကို ပြောမလို့လုပ်ခဲ့ပေမဲ အခွင့်အရေးမရခဲ့။သူ့စိတ်တွေကလဲ ထွန်းမောင်လီးကြီးမြင်လိုက်ရထဲက ဟုန်းဟုန်းတောက်နေပြီ အောင်မျိုးနိုင်လီးထက်ပင်အလုံးတုတ်တယ်လို့လဲ ယှဉ်ကြည့်နေမိပြီ ။
“ ဟင်းးးးး ”
တင်းနေတဲ့ စိတ်တွေကို သက်သက်နွယ် လျော့ချလိုက်တော့သည်။ တချိန်ချိန် သူ့ယောကျ်ားကိုအသိပေးမယ် လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ကာ ထွန်းမောင် သူ့လက်ကိုကိုင်ကာ တင်ပေးထားတဲ့ လီးပေါ်ကို သူမလက်လေးဖြင့်ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ထွန်းမောင်ရဲ့လက်တွေကလဲ သူမရဲ့ တင်ပါများကိုဆုပ်ညစ်နေပြီးထဘီကိုလဲဆွဲလှန်လိုက်ကာ
“ ဖြန်းးးဖြန်းးး ”
“ အို့ ”
နှစ်ချက်ဆင့် တင်ပါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း အရိုက်ခံလိုက်ရသော်လဲ သက်သက်နွယ် မတားမိ ။ဒီလိုအရိုက်ခံလိုက်ရတာပင် သွေးကြွချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ သူ့ယောကျ်ားမောင်စိုးတောင် အခုလိုမလုပ်ဖူး ။ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့တံခါးကိုသတိထားမိတော့မှ
“ ခဏလေး ”
သက်သက်နွယ် ထွန်းမောင်ကိုတားလိုက်တယ်။
“ ဘာလဲ ”
“ တံခါးသွားပိတ်လိုက်အုံး ”
“ ဟုတ်သားပဲ… မေ့သွားတယ်… ဟဲ ဟဲ ”
ထွန်းမောင် တံခါးပိတ်ပြီးပြန်လာတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဘော်လီ နဲ့ပင်တီ လေးပဲကိုယ်ပေါ်မှာရှိတော့တဲ့ အလှနတ်သမီး သက်သက်နွယ်အးနားသို့ လီးတရမ်းရမ်းဖြင့်တိုးကပ်၍သွားတော့သည်။
..............................................................................................
အလုပ်ထဲ ရောက်နေသော်လဲ သက်သက်နွယ်ရဲ့စိတ်တွေက တချက်တချက်ညကထွန်းမောင်နဲ့ပွဲကြမ်းခဲ့ကြသည်ကိုရောက်ရောက်သွားသည် ။ ထွန်းမောင် ကြမ်းတတ်တာကိုလဲ ညကမှသိလိုက်ရပြီး အဲ့တုန်းက သူ့တင်ပါးတခုလုံး တဖြန်းးဖြန်းအရိုက်ခံထားရလို့ ပူထူနေသော်လဲ ဒါကိုပဲသူကြိုက်နေသည် ။နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လဲပါးပီး ပေါက်ထွက်သွားပြီလားထင်ရအောင် အစို့ခံလိုက်ရသလို ခါးကျိုးလုမတတ်လဲ အဆောင့်ခံလိုက်ရသည်။
ထွန်းမောင်ကလဲ အခုမှ ဒုတိယအကြိမ်ပဲရှိသေးတာတောင် မညှာ။သက်သက်နွယ် မတားတာကြောင့်လဲပါသည် ။သက်သက်နွယ် ညကထွန်းမောင်ကို။နှစ်ချီခံပြီးမှအဆောင်ပြန်ခဲ့သည်။
ဆားငန်းရေကို သောက်မိပီးကျတဲ့နောက် သက်သက်နွယ်နဲ့ ထွန်းမောင် ပို၍ပွင့်လင်းလာကြသလို ထွန်းမောင်လီးကိုလဲသက်သက်နွယ် စုပ်ပေးနေပြီ ထွန်းမောင်ကလဲစောက်ပတ် ယက်ပေးသည်။ ဆေးခန်းပိတ်ပြီးလို့အဆောင်ပြန်ခါနီးဆို အမြဲတချီလောက်တော့ အလိုးခံပြီးမှ သက်သက်နွယ်ပြန်ရသည်က နေ့စဉ်လိုပင်ဖြစ်နေတော့သည် ။
......................................................................................................
မျိုးထွန်း အတင့်ရဲနေသည် ။ခြံထဲမှာ မဲကြီးရှိနေတာတောင် ဝေဝေစိုးကို သွားလိုးမလို့လုပ်နေသည်။ဝေဝေစိုးကသူအပြင်သွားစရာရှိလို့ ပြန်လာမှလုပ်ဆိုတာတောင် လက်မခံ ။လီးလေးတော့ စုပ်ပေးသွား ဆိုသဖြင့် ဝေဝေစိုး မျိုးထွန်းကို သူတို့ အခန်းထဲလီးစုပ်ပေးနေရသည်။ မျိုးထွန်း ဂျီကျလွန်းသဖြင့် နောက်တော့ဝေဝေစိုးက မျိုးထွန်းကို ကားနဲ့တခါထဲလိုက်ခဲ့ဖို့နှင့် သူအလုပ်ကိစ္စပီးတာနဲ့ ဘိတခုခုမှာ ဝင်ဆွဲကြမည့်အကြောင်းပြောတော့ မျိုးထွန်း ဝမ်းသာလုံးဆို့သွားသည်။ တင်ထွန်းကိုလဲ သူ့အနေနဲ့ သိပ်ဂရုစိုက်စရာမလို သူ့ဘက်ကသာ မဖွရင်ဝေဝေစိုးကိုကြိုက်သလို လိုးလို့ရမှန်းသိသည်။
သူကလဲလုံပါသည် ။ပိုက်ဆံလဲရ စော်လှလှကြီးကိုလဲ လိုးရဆိုတော့ မျိုးထွန်း တေမိဖြစ်နေသည်။ တင်ထွန်းကိုကြောက်တာလဲပါသည် ။သူနဲ့မဲကြီးကို တင်ထွန်းကပဲခေါ်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး သူတို့မိသားစုနဲ့ သူတို့နေအိမ်လိပ်စာတွေပါသိနေတာကြောင့်ရော စိတ်မထင်ရင်မထင်သလို လုပ်တတ်တဲ့ တင်ထွန်းကိုသူတို့မလှန်ရဲ။
ဝေဝေစိုးနဲ့မျိုးထွန်းအပေါ်ထပ်မှဆင်လာပြီး နှစ်ယောက်သားကားဖြင့် ထွက်သွားကြသည်။
..............................................................................................................................
“ အကိုကြီး…ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
တင်ထွန်း သုံးထပ်သားနံရံကို ကားသော့နှင့်မရမက ထိုးဖောက်ကာ အပေါက်ဖေါက်နေသည်။
မဲကြီးဆီသူဖုံးဆက်တော့ သူ့မိန်းမနဲ့မျိုးထွန်းအပြင်ထွက်သွားကြတဲ့ အကြောင်းးပြော၍ စော်နဲ့ သွားနပ်မလို့လုပ်နေတဲ့ တင်ထွန်းသူ့အိမ်ဘက်သို့ ကားဒုန်း ပြန်မောင်းခဲ့စဉ်လမ်းမှာ ဝေဝေစိုးကားကို တွေ့သဖြင့် နောက်ကနေလိုက်သွားခဲသည်။
အိမ်တအိမ်ထဲကနေ ပြန်ထွက်လာတဲ့ သူ့မိန်းမကားနောက်ကို ဆက်လိုက်လာရင်း ကားကအတွဲတွေ သွားကြတဲ့ ဘိတခုထဲဝင်သွားလို့ သူ့ကားကို ခပ်လှန်းလှန်းမှာရပ်ထားခဲ့ပြီး သူနဲ့ သူခေါ်ခဲ့တဲ့ ကေတီဗွိက စော်လေးပါနောက်ကနေ ဝင်ခဲ့လိုက်ကြပြီး ဧည့်ကြိုကောင်လေးကိုမုန့်ဖိုးပေးပီး ဝေဝေစိုးနဲ့မျိုးထွန်းတို့ဝင်သွားတဲ့ အခန်းနဲ့ကပ်လျက်အခန်းကို ပေးဖို့ပြောလိုက်သည်။
တင်ထွန်း တဖက်အခန်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရတဲ့ အထိဖောက်ပီးသွားချိန် မျိုးထွန်းနဲ့ ဝေဝေစိုးမှာလဲ တဗြုန်းဗြန်းတွယ်နေကြပြီ ။ သီချင်းသံကြောင့်လူသံတွေ မကြားရသော်လဲ ဝေဝေစိုးရဲ့ဖင်ကြီးက ဝေ့ကာဝှိုက်ကာဖြင့် မျိုးထွန်းရဲ့အလိုးအဆောင့်ကို ပြန်လည်တုန့်ပြန်နေသည်ကိုတော့ မြင်နေရသည်။တင်ထွန်းချောင်းနေရင်းဖြင့်သူ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ အကိုကြီး အသိတွေလား မီး လဲကြည့်အုံးမယ် ”
တင်ထွန်း ဖယ်ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေးကအပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်ရင်း တင်ထွန်းကို ပြောသည်။
“ စော်ကြီးကမိုက်တယ်နော်… အကိုကြီး ”
“ အင်း… အဲ့ဒါအကိုကြီးမိန်းမလေ ”
“ ဟယ် ”
ကောင်မလေး တင်ထွန်းကိုကြည့်ကာ အံ့သြနေပြီး
“ အကိုကြီး …အရမ်းဆိုးတယ်နော် ကိုယ့်မိန်းမကိုပြန်ချောင်းတယ် ”
“ ဝါသနာကို… မီးးရဲ့… ခွိခွိ… ခွိ …ဖယ်ပါအုံးအကိုကြီးကြည့်ပါအုံးမယ် ”
တင်ထွန်း လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းကြည့်တော့ ဘောင်းဘီချွတ်ထား၍ ဖင်အပြောင်သားနဲ့လီးကြီးတန်းလန်းကြီးဖြစ်နေသည်။တဖက်ခန်းမှာတော့ မျိုးထွန်းက ဝေဝေစိုးကို မတ်တပ်ဆော်နေသည်။တင်ထွန်း သူ့လီးကိုတချက်နှစ်ချက်ဂွင်းထုပြီး
“ မီးး …ကိုကြီးလီးကိုစုပ်စမ်း ”
ကောင်မလေးကအနောက်ကနေ ဖင်ကုန်းချောင်းနေတဲ့ တင်ထွန်းဂွကြားကလီးကိုဆွဲယူစုပ်လိုက်သည်။တင်ထွန်းကတောအချောင်းမပျက်။
“ စုပ်စုပ် …ဖင်ပေါက်ပါလျှာနဲ့ကလိပေး…မီး ”
“ ဒါပဲနော်… မုန့်ဖိုးတော့ပေးရမှာ ”
ဆိုပီးကောင်မလေး တင်ထွန်းဖင်ပေါက်ကိုယက်ပေးနေသည်။
“ အာ… လားးးကောင်းတာ… မိန်းမရယ်… အဲ … မီးးရယ် ”
ဒီနေ့တင်ထွန်း သူ့မီးလေးကိုမလိုးလိုက်ရ ။မိန်းမဖြစ်သူဝေဝေနဲ့မျိုးထွန်းရဲ့ ပဝါမကူရေမရှုကြေး လိုးပွဲကိုကြည့်ရင်း လီးစုပ်ခံကာပီးသွားတော့သည်။ဝေဝေစိုးတို့ထွက်သွားကြပီးတဲ့နောက် သူတို့လဲနောက်မှ ထွက်ခဲ့လိုက်ကြသည်။
.................................................................................................................
သက်သက်နွယ် ကားမောင်းရင်းလွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ညကလောက်က သူ့ကို ထွန်းမောင်မျက်လုံးကို အဝတ်နဲ့စည်းပြီးလေးဘက်ထောက်လိုးခဲ့တာကို တွေးမိတော့ အဲ့တုန်းကသူမဟုတ်သလိုပင် ခံစားနေရသည်။သူကလိုက်လျောတော့ ထွန်းမောင်ကလဲ သွေးတိုးစမ်ကမ်းတက်သည် ။တခါတလေ ဖူးကားပြတာတောင် သူကြည့်မိနေပီ။ ဒါပေမဲ့ သူထွန်းမောင်လုပ်သမျှငြိမ်ခံခဲ့တာကြီးပါပဲ။ ထွန်းမောင်ကသူ့ကိုလိုးနေရင်းပ့ါးစပ်က ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောတာကိုလဲ သက်သက်နွယ် ဖီးလ်တခုလိုခံစားတတ်လာပြီ ။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်လောက်ကပဲ ထွန်းမောင် မန်းလေးက သူ့ညီဆီခဏသွားအုံးမယ်ဆိုပီးခွင့်ယူသွားသည်။
အစက သူ့ကားနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်ပြောသေးသည် ။သက်သက်နွယ်လဲ သူ့ယောကျ်ားနဲ့ မန်းလေးက အသိတွေ မြင်သွားရင်မကောင်းဘူးဆိုပြီး လက်မခံခဲ့ ။ သူကတော့အခုမှမန်းတလေးကို သွားနေတာ အတွေးစတွေက မန်းလေးက သူတို့ခြံရှေ့ကိုရောက်တော့ ပြတ်တောက်သွားသည်။
ကားရပ်လိုက်ပေမဲ့ ဘယ်သူမှတံခ့ါး လာဖွင့်မပေး ။သက်သက်နွယ်းကားပေါ်က ဆင်းပြီးခြံထဲကို။ကြည့်တော့လဲဘယ်သူမှမတွေ့ ။ဝေဝေစိုးရဲ့ကားတော့ တွေသည်။တံခါးသော့ခလောက်ကို ကြည့်တော့ခတ်မထားပဲ စေ့ရုံတင်စေ့ထားတာနဲ့ ဖွင့်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။သူတို့တိုက်ဆီ သွားကြည့်တော့လဲပိတ်ထားသည် ။
သူ့ယောကျ်ားအလုပ်သွားသည့်အချိန်ပဲ ဝေဝေစိုးတို့ အိမ်ကပဲစောင့်မည်ဆိုပြီး တဖက်တိုက်ဆီကိုသွားလိုက်သည် ။တံခါးဖွင့်ထားသော်လဲ အထဲ၌ တင်ထွန်းရောဝေဝေစိုးကိုပါ မတွေ့လို့ သက်သက်နွယ် အပေါ်ထပ်ကဝေဝေစိုးတို့ အခန်းသို့တက်သွားလိုက်သည်။
သူရောက်နေပြီဆိုသည့်အကြောင်း မောင်စိုးဆီကိုဖုံးဆက်ပြောမလို့ ဖုံးလေးခေါ်ရင်အခန်းဆီသို့လျှောက်နေသည်။ ဖုံးကတော်တော်နဲ့မဝင် ဖုံးကိုင်ရင်လက်တဖက်ကလဲ။ဝေဝေစိုးတို့အိပ်သည့်အခန်းတံခါးကို။ဆွဲဖွင့်လိုက်ချိန်
“ ဟာ… မသက် ”
“ ဟယ်… သက် ”
သက်သက်နွယ် လက်ထဲက ဖုံးလွှတ်ကျလုမတတ် ဖြစ်သွားသည်။တင်ထွန်းနဲ့ ဝေဝေစိုးတို့လင်မယားအိပ်ယာပေါ်မှာ အဝတ်မဲ့ကိုယ်စီဖြင့် မျိုးထွန်းက ဝေဝေစိုးကိုလိုးနေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့ သက်သက်နွယ် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
“ ဆော်ရီး… မမဝေ …သက်…တံခါးအရင်ခေါက်သင့်တယ် ”
.........................................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
သက်သက်နွယ် အခန်းအပြင် ပြန်ထွက်မလို့လုပ်တော့ ဝေဝေစိုးက စကားဖြင့် မပြောသော်လဲ သူ့ကို အသနားခံတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်နေသည်။ဝေဝေစိုး ဘာပြောချင်လဲဆိုတာသိလို့ သက်သက်နွယ်ပြုံးပြခဲ့ပြီးအောက်ထပ်ကိုဆင်းခဲ့လိုက်သည်။
ခြံထဲရောက်မှ မောင်စိုးဆီ ဖုံးဆက်ခေါ်လိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေးခေါ်လိုက်တော့ ဖုံးဝင်သွားသည် ။သူရောက်နေတဲ့အကြောင်း မောင်စိုးကိုပြောလိုက်ပြီး တိုက်ရှေ့က ဒန်းလေးပေါ်မှာနာရီဝက်ကျော်ကျော်လောက်စောင့်လိုက်ရပီးမှ မောင်စိုးကားခြံရှေ့ကိုရောက်လာသည် ။မောင်စိုးနဲ့အတူ ပါလာတဲ့ မဲကြီးကခြံတံခါးကိုဆင်းဖွင့်ပြီး အထဲဝင်ခဲ့ကြတယ် ။အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မျိုးထွန်းက။သူတို့အလုပ်သမားတန်းလျားကို။ပြန်ရောက်နေပြီး ဝေဝေစိုး သူ့ကိုလှမ်းကြည့်နေတာကိုလဲ သက်သက်နွယ် တွေ့လိုက်ရသည်။
ကျနော်ရောက်လာတာမြင်တော့ မသက်က ကျနော့်ဆီပြေးလာပီးဆီးကြိုတယ် ။ကျနော် မသက် ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားလိုက်ကြတယ်။
“ မသက်… ကြာပီလားရောက်နေတာ ”
“ သိပ်မကြာသေးပါဘူး ”
ကျနော်တို့ အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကျနော် မသက်ကို ဆွဲဖက်နမ်းလိုက်တယ် ။ကျနော်လက်က မသက်ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားသွားချိန် ကျနော်ဘာဖြစ်ချင်တယ် ဆိုတာ သိတဲ့ မသက်က
“ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်ကွာ… ကားမောင်းလာခဲ့ရတာ ”
“ အတူတူချိုးမယ် ”
မသက်က ကျနော့်ပါးကို ဆွဲလိမ်လိုက်ကာ အဝတ်အစားတွေချွတ်ချခဲ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားလို့ ကျနော်လဲ မသက် နောက်ကို သူ့လို့ပဲကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့လိုက်သွားပြီး ရေပန်းအောက်မှာ မသက်နဲ့အတူဝင်ရပ်လိုက်တယ် ။အလိုက်သိစွာနဲ့ကျနော် မသက်ရဲ့ကျောပြင်လေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတော့ မသက်ကပြုံးကာ ကျေနပ်နေတယ်။
“ မောင့် …ဟာကြီးကမသက်ဖင်ကို ထောက်နေပြီ ”
“ အိုး …ဟုတ်ပါရဲ့ ”
ကျနော့်ကောင်ကြီးက မသက်ရဲ့ ဖင်အကွဲကြောင်းကြားလေးကိုထောက်မိနေတယ်။ မသက်က ကျနော့်ဘက်လှည့်လာပြီး ဒူးတုတ်ကာ ကျနော့်ကောင်ကြီးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေသလိုနဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးနေပီး ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ကာ
“ တော်ပြီလား… မောင် ”
“ အင်း …မသက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ”
“ ခဏလေး …ဆပ်ပြာတွေဆေးလိုက်အုံးမယ် ”
မသက် ကကျနော့်ကို ကျောပေးကာ ရေလှည့်ချိုးနေသည်။ကျနော် တုန့်ဆိုင်းမနေပဲ မသက်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကျနော့်လီးကိုခေါင်းလျိုသွင်းလိုက်တော့ မသက်ကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ့ဖြစ်သွားပြီး အသာလေး ကော့ပေးသည် ။ဒါနဲ့ပဲ လီးက မသက် စောက်ပတ်ထဲတိုးဝင်သွားသည်။
“ ကောင်းလား… မသက် ”
“ အင်း… ”
မသက်ကတိုးတိုးလေးဖြေသည်။
“ အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ ဘယ်သူက ပိုကောင်းလဲ ”
“ တယောက်တမျီုးစီ ”
မသက်က ရီဝေဝေမျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်ကာ ဖြေပြီးမှ ကျနော့်ပခုံးကို ကုန်းကိုက်သည်။နာကျင်မှု့ကြောင့် သူမ ကိုယ်လုံးလေးကိုပွေ့ကာ အတင်းဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“ အင့်… အင့် … ထွက်… ထွက်ပြီ ”
မသက် ကကျနော်ကိုအတင်းဖက်ထားသည်။ မသက်အပြီးမှာ သူမ စောက်ပတ်လေး ရှုံ့ရှုံ့သွားတာက ကျနော့်အတွက်အရမ်း ခံလို့ ကောင်းသည် ။မကြာပါ ။ကျနော်လဲ မသက်နောက်ကလိုက်ပြီးသွားသည်။ ကားမောင်းလာလို့ခရီးပန်းလာတဲ့ အရှိန်နဲ့ ရော ကျနော်လိုးတာပါ ခံလိုက်ရ၍ မသက်လဲရေချိုးအပြီး တန်းအိပ်ပျော်သွားတယ် ။ညရောက်တော့လဲကျနော်တို့ထပ်ဆွဲဖြစ်ကြသေးတယ်။
မိုးလင်းလို့မနက်ရောက်တော့ မသက်နဲ့အတူနေချင်ပေမဲ့ အလုပ်ကိစ္စတွေရှိသေးတာနဲ့ ကျနော်အပြင်ထွက်သွားလိုက်ရတယ်။ မသက်ကတော့အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည်။
မောင်စိုးထွက်သွားပြီးနောက် သက်သက်နွယ် ဧည့်ခန်းထဲမှ ာ8days ဂျာနယ်လေးဖတ်နေတုန်း ဝေဝေစိုးရောက်လာသည်။
“ မမဝေ… လာလေ ”
ဝေဝေစိုး…… အနည်းငယ်တုန့်ဆိုင်းနေသည်။
“ မောင်လေး… အပြင်သွားပြီလား သက် ”
“ ဟုတ်တယ်… အခုလေးတင်ပဲ မမဝေ ”
“ အင်း… ဟိုလေ… မနေ့ကကိစ္စ အဲ့ဒါ…သက်အနေနဲ့ ”
“ သက်… သိပါတယ် …သက် …ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါဘူး ”
“ မမ တို့တကယ်ကို မမျှော်လင့်ပဲဖြစ်သွားတာပါ သက်ရယ် အစပိုင်းမှာ မမရှောင်ပေမဲ့ တခြံထဲလဲဖြစ်နေပြန် သူကလဲဇွတ်တိုးတော့ မမတို့ရှေ့ဆက်မိခဲ့ကြတယ် ”
သက်သက်နွယ် ဝေဝေစိုးအဖြစ်ကိုသူ့အဖြစ်နဲ့ ယှဉ်ကာနားလည်ပေးနိုင်သည်။သူမကိုယ်တိုင်လဲ ထွန်းမောင်လိုလူနဲ့မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတာအခုထိမဟုတ်လား ။
“ စိတ်ချပါ… မမဝေ သက်ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါဘူး ကိုတင်ထွန်း အပါအဝင်ပေါ့ ”
သက်သက်နွယ် သူနဲ့ထွန်းမောင်ဖြစ်ခဲ့ကြတာကိုပင် ဝေဝေစိုးကို အရင်ပြောပြလိုက်ကောင်းမလားအထိ စဉ်းမိနေသည်။
“ ကျေးဇူးပါပဲ သက်ရယ်… အော်… အခုအပြင်သွားမလို့လိုက်ခဲ့ပါလား ”
“ မမဝေ တယောက်ထဲလား ”
“ ဟို… ဟိုလေ မျိုးထွန်းက သူ့အကိုဆီသွားချင်တယ်ဆိုလို့ အဲ့ဒါလိုက်ပို့ခိုင်းနေလို့ ”
“ အော်…ကိုတင်ထွန်းကအလုပ်သွားပြီလား ”
“ အင်း …သွားပြီ ”
“ ဒါဆိုလဲ… သက် မလိုက်တော့ပါဘူး ”
မမဝေကတောင် မျိုးထွန်းသွားချင်တဲ့ဆီ လိုက်ပို့နေရပါလားလို့ သက်သက်နွယ် တွေးမိသည်။
“ လိုက်ခဲ့ပါ… မျိုးထွန်းကိုပို့ပေးပီးရင်… မမနဲ့သက် ဆိုင်တဆိုင်ဆိုင်ထိုင်ကြတာပေါ့ လာပါ ”
သက်သက်နွယ် မျိုးထွန်း ပါလို့မလိုက်ချင်သော်လဲ လက်ဆွဲကာဇွတ်ခေါနေတဲ့ ဝေဝေစိုးကြောင့် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရတယ်။
“ ခဏနေလာခေါ်မယ်… ပြင်ဆင်ထားလိုက် ”
ဝေဝေစိုး ထွက်သွားမှ သက်သက်နွယ် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး အရှေ့ထွက်စောင့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာမှာ သူတို့ အိမ်ရှေ့ကနေလက်ရပ်ခေါ်နေတဲ့ ဝေဝေစိုးဆီလျောက်သွားလိုက်သည်။ကားပေါ်၌ ကားမောင်းသူနေရာမှာထိုင်နေတဲ့ မျိုးထွန်း ကပြုံပြတော့ သက်သက်နွယ် ဝေဝေစိုးကို လိုးနေတဲ့ မျိုးထွန်းလီးကြီးကိုမြင်ယောင်လာကာ သူကြုံဖူးတဲ့ ထွန်းမောင်လီးကြီးလိုပဲ ပစ္စည်းတွေကတော့ နည်းတာကြီးတွေမဟုတ်ဖူးလို့ တွေ့မိတော့ ကြက်သီးများပင် ထချင်လာသည်။
ဝေဝေစိုးက ကားခေါင်းခန်းမျိုးထွန်းဘေးကထိုင်ပြီး သူကတော့ အနောက်ကလိုက်ခဲ့သည်။ကားမောင်းနေရင်မှန်ထဲကနေ တချက်တချက် သူ့ကိုပြုံးစိစိနဲ့ မျိုးထွန်းကြည့်တာကိုလဲ သက်သက်နွယ် သိသည်။ဘာသဘောနဲ့ကြည့်တာလဲ သူ့ဟာကြီးကိုသူမြင်သွားလို့ ဘယ်လိုလဲဆိုတဲ့ အထာနဲ့ကြည့်တာလား ဟု သက်သက်နွယ်တွေးနေသည်။ မျိုးထွန်းဆိုတာ အရင်ကဒီလိုကြည့်ဖို့မပြောနဲ့ စကားတောင်များများ မပြောရဲတဲ့လူ။
မျိုးထွန်းက သူ့ထက် ၃ နှစ် လောက်ငယ်ပြီး မဲကြီးကတော့ ၃၀ကျော် ဝေဝေစိုးထက်နည်းနည်းလောက်ပဲကြီးသည်။
ကားကစိန်ပန်းထဲက ကျင်းတွေ ချိုင့်တွေနဲ့လမ်းကြားလေးထဲ မောင်းနေပြီး ထရံကာ တဲအိမ်လေးတခုရှေ့၌ ရပ်လိုက်သည်။
“ မင်းအကိုက ဒီအိမ်မှာလား မျိုးထွန်း ”
“ ဟုတ်တယ်… မမဝေ ”
မျိုးထွန်း ဟွန်းသံပေးလိုက်တော့ အိမ်ထဲက ရုပ်ရည်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ လူတယောက်ထွက်လာသည်။သက်သက်နွယ် ထိုလူကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားသည် ။သူတွေ့လိုက်ရတာက သူအလိုးခံနေကြ ဆေးခန်းစောင့် ထွန်းမောင်ဖြစ်နေလို့ ။
သက်သက်နွယ် လုံးဝထင်မထား ထွန်းမောင်နဲ့ မျိုးထွန်းကညီအကိုဖြစ်နေသည်ကို။
“ မသက် အံ့သြနေလား ကျုပ်လဲ ဒီရောက်မှ မျိုးထွန်းက မသက်တို့အိမ်မှာလုပ်နေတယ်ဆိုတာသိရတာပါ ဟဲ ဟဲ ”
ကားနားရပ်ကာ ထွန်းမောင်က သက်သက်နွယ်ကိုပြောနေသည်ကို ဝေဝေစိုးက
“ သက်တို့က အသိတွေလား ”
“ ဟုတ်… ဟုတ်တယ် ”
အသိထက်ပိုပါတယ် ။မမဝေလို့လဲ သက်သက်နွယ် စိတ်ထဲနေပြောမိသည်။ထွန်းမောင် သူ့ညီမျိုးထွန်းကို သူတို့အကြောင်းတွေပြောထားလား ဆိုတာလဲ စိုးရိမ်နေသည်။
“ ကောင်းတာပေါ့ အသိတွေဖြစ်နေကြတော့ တနေရာရာသွားရအောင် ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား မမ… အဲ… မမဝေ ”
“ ဖြစ်ပါတယ် ”
မျိုးထွန်းက ဝေဝေစိုးကိုမေးလိုက်သည်။ ခွင့်ပြုချက်ရတော့ ထွန်းမောင် ကားထဲဝင်ကာ သက်သက်နွယ်ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်သည်။သက်သက်နွယ် ရင်တမမနဲ့ ကားပေါ် ပါသွားတော့သည်။ဒီကြားထဲ ထွန်းမောင်က သူ့ပေါင်ပေါ်လက်တင်လိုက် တင်ပါးကိုလာပွတ်လိုက်လုပ်နေသဖြင့် ဝေဝေစိုး မြင်မှာစိုးတာကြောင့် ပုတ်ပုတ်ချနေရသည်။ကားကမြို့ထဲက စားသောက်ဆိုင်တခုရှေ့မှာရပ်လိုက်သည်။သက်သက်နွယ်ဒီဆိုင်ကိုသိသည် အတွဲတွေ သူငယ်ချင်းတွေအုပ်စုလိုက်လာတတ်တဲ့ ktv အအေးခန်းလိုဆိုင်မျိုး။
မျိုးထွန်းနဲ့ ဝေဝေစိုးအရှေ့ကဝင်သွားကြပြီး ထွန်းးမောင်နဲ့ သက်သက်နွယ်က အနောက်က လိုက်ဝင်သွားကြသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ စားသောက်စရာတချို့မှာပြီး ဝေဝေစိုးနဲ့ သက်သက်နွယ်ကတော့ အအေးပဲသောက်ကာ ယောကျ်ားနှစ်ယောက်ကေ့တာ့ ဘီယာစုပ်နေပြီး အရည်လေးတွေဝင်တော့ ထွန်းမောင်နဲ့မျိုးထွန်းဇာတိပြလာသည်။
“ အကိုကြီး… ကျနော့်အလုပ်ရှင် မမဝေ မလှဘူးလားဗျာ ကြည့်ပါအုံး ”
“ ဟေ့ကောင်… ငါ့အလုပ်ရှင် သက် လေးကလဲ မိပါတယ်ဟ ဟဲ ဟဲ ”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက် တယောက်မျက်နှာတယောက် ကြည့်နေတုန်း ဘီယာတစ်ကျိူက်မော့လိုက်တဲ့ မျိုးထွန်းရဲ့ အသံထွက်လာသည်။
“ ဂလုစ်! မထူးပါဘူးဗျာ ဒီလို မမဝေရေ ကိုထွန်းမောင်ကြီးနဲ့မသက်ကလဲ ကျနော်နဲ့မမဝေလိုပဲ ဖြစ်နေကြတာဗျ ”
“ ဟယ် ”
ဝေဝေစိုး အံ့သြကာ သက်သက်နွယ်ကို မေးလိုက်တယ်။
“ ဟုတ်လား …သက် ”
သက်သက်နွယ် ပါးစပ်ကမဖြေ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ဝေဝေစိုးကလဲဘာမှ ထပ်မမေးတော့ သူတို့ဘဝတူတွေမှန်း သိသွားသည်။
“ အခွင့်ရေးရတုန်းလေး မမ… ပြွတ် ”
မျိုးထွန်း ဝေဝေစိုးနခမ်းလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်သည်။
“ အို …မျိုးထွန်းကလဲကွယ် သက်တို့ရှေ့မှာကြီး ”
“ အိုဗျာ …သူတို့လဲမနေနိုင်လုပ်ပေါ့ ဟေ့လူကြီး …ဘာလုပ်မှာလဲ ”
မျိုးထွန်း သူ့အကိုကိုလှမ်းပြောသည်။ မျိုးထွန်း ရဲ့အချက်ပေးသံကြားရ၍ ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ်လက်လေးဆွဲယူကာ သူ့လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ သက်သက်နွယ် ရုန်းနေသေးသည်။အတင်းသူ့လက်ပေါ်ကနေဖိကိုင်ထားမှငြိမ်သွားသည်။
သက်သက်နွယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည် ။အခန်းထဲကပဲထွက်ပြေးသွားရမလား စဉ်းစားမိသော်လဲ ပူနွေးနွေးအချောင်ကြီးရဲ့အထိအတွေ့မှာလဲ စိတ်ပါချင်လာပြီ။ ခံသာသည်က သူနဲ့ဝေဝေစိုးက။ဖြစ်အင်တူနေကြခြင်းပင်။
“ ခက်ပါတယ်ကွာ… အရမ်းဆိုးတာပဲ ”
ဝေဝေစိုး နို့တွေ ဖင်တွေရင်တွေအကိုင်ခံနေရပြီ သူမ မျက်နာလေးကလဲမျိုးထွန်းရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီး ရှက်လိူ့ပဲလားမသိ သက်သက်နွယ်ကိုလှည့်မကြည့်။
သက်သက်နွယ်မှာလဲ ထွန်းမောင်ကိုပုဆိုးပေါ်ကဂွင်းထုပေးနေရပြီ။ သူမလက်ကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ထွန်းမောင်လက် မရှိတော့ပေမဲ့ သူမ ဆက်ထုပေးနေသည်။
“ မသက်… ပက်လက်လှန်လိုက် ”
ထွန်းမောင်အသံကြား၍ ဝေဝေစိုး သူတို့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ မျိုးထွန်းကတော့ သက်သက်နွယ်ကိုကြည့်ကာ ရီနေသည်။
တယောက်ချင်းဆိုကိစ္စမရှိသော်လဲ မျိုးထွန်းလဲရှိ။ သူ့ယောကျ်ားရဲ့အမလဲရှိနေလို့ ရှက်နေတဲ့ သက်သက်နွယ်ကို ထွန်းမောင်က အသာတွန်းလဲလိုက်ပြီး စကတ်လေးဆွဲလှန်ကာ ပင်တီကိုအတင်းဆွဲချွတ်တော့ သက်သက်နွယ် မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားလိုက်သည်။
သူတို့ဘေးက ဝေဝေစိုးမှာလဲ ထဘီနှင့်ဘော်လီတထည်သာကျန်တော့ပြီး ထွန်းမောင်က ဝေဝေစိုးပေါင်ကြားလက်သွင်းကာစောက်ဖုတ်နိုက်နေသည်ကို ဝေဝေစိုးတယောက်အံကြိတ်ခံနေသည် အသံလဲမထွက်ရဲသေး။
ဖြဲကားခံထားရ၍ ဖောင်းမို့ပြီးပြဲအာအာလေးဖြစ်နေတဲ့ သက်သက်နွယ် ရဲ့စောက်ပတ်လေးကို ကွမ်းစားထားလို့ထူအမ်းကြမ်းရှနေတဲ့ သူ့လျှာကြီးနဲ့အပြားလိုက်ကုန်းရက်လိုက်သည်။
“ ရှလွှတ်… ”
“ အင်းးး ”
သက်သက်နွယ်ညည်းသံလေးထွက်သွားတယ်။
ထွန်းမောင်က ယက်လို့ ဝတော့ အဖုတ်နခမ်းသားနှစ်ဖက်ကိုလက်နဲ့ဆွဲဖြဲကာ လီးထိုးထည့်သလို လျှာကိုအတောင့်လိုက်လုပ်ကာထိုးထိုးထည့်သည်။
“ ပွပ်… ပွပ် …ပွပ် ”
ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ်ရဲ့ ကာမခလုတ်တွေကို တခုချင်းဖွင့်နေချိန် မျိုးထွန်းကတော့ ဝေဝေစိုးကို စလိုးနေပြီ ဝေဝေစိုးမှာလဲသူ့ယောင်းမကိုမျက်နာပူသဖြင့် မျက်လုံးမှိတ်ခံနေသည်။
“ လာထအုံး… စုပ်…လီး …ဗျစ် …ထွီးး ”
ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ်ကို လက်ဆွဲထူကာ သူ့လီးပေါ် တံထွေးထွေးချလိုက်ပြီး လီးစုပ်ခိုင်းနေသည်။သက်သက်နွယ်မျက်နာလေးမှာလဲ ရှက်လို့ နီနေတာလား တဏှာဆိပ်တက်ပြီးနီနေတာလားမသိ ။တံထွေးတွေဖြင့်ပေပွနေတဲ့ထွန်းမောင်လီးကိုကုန်းစုပ်လိုက်သည်။
လီးစုပ်ခံနေတဲ့ ထွန်းမောင် မျက်လုံးတွေကလဲ မျိုးထွန်းလိုးတာခံနေတဲ့ ဝေဝေစိုးဆီရောက်နေသည်။ဝေဝေစိုးမှာလဲ ထွန်းမောင် လီးစုပ်လို့ သက်သက်နွယ်ကိုပြောလိုက်တဲ့အသံကြားထဲက သူတို့ဖက်ကိုလှည့်ကြည့်နေတုန်း ထွန်းမောင် သူ့ကို နှာကြည့်ကြည့်နေတာနှင့်ဆုံတော့ မျက်နာလေ းတဖက်လှည့်သွားသည်။
“ လဥ တွေပါစုပ်စမ်း ”
ထွန်းမောင် သူ့လီးတံကို ပင့်ပေးလိုက်တော့ သက်သက်နွယ် တွဲကျနေတဲ့ဂွေးဥမဲမအလုံးကြီးတွေကို လျှာနဲ့ယက်လိုက် ပါးစပ်ထဲထည့်ငုံလိုက်နေသည်။ရမ္မက်သွေးတွေကြွလာတဲ့ သက်သက်နွယ်မှာလဲ ဝေဝေစိုးကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ ဝေဝေစိုးမှာလဲ မျိုးထွန်းရဲ့လီးဒဏ်အောက်မှာ သက်သက်နွယ်ကိုမေ့လေပြီ။
စိတ်ကြိုက်လီးအစုပ်ခံပြီးသွားချိန် သက်သက်နွယ်ကို ခုဏကအတိုင်းပက်လက်ကလေးထား၍ စလိုးတော့သည်။
“ ဗွတ် ဗွတ် … ဇွိ … ဇွပ်… ဇွပ် ”
“ အားးအားးအ့ ဟင်းး ”
ထွန်းမောင် အရှိန်နဲ့ ဆောင်ဆောင့်လိုးပေးတာကို ခံနေရင်း သူ့အဖုတ်ထဲက လီးကျွတ်သွားတော့ ပုံစံပြောင်းပီးလိုးမလို့လားအထင်နဲ့ သက်သက်နွယ် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ချိန် သူ့ပေါင်ကြားရောက်နေသူက မျိုးထွန်း ဖြစ်နေသည်။
“ ဟင်… မျိုးထွန်း ”
“ ဟဲ… ဟဲ …မသက်မြည်းကြည့်မယ်နော် ”
မျိုးထွန်းကပြောလဲပြော သက်သက်နွယ်ရဲ့ နို့အုံးလေးနှစ်လုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုတ်ညစ်ကိုင်ကာ အဖုတ်ထဲသို့ တချက်ထဲ ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ သက်သက်နွယ် မျက်နှာလေးရှုံမဲ့သွားကာ အင့် ကနဲဖြစ်သွားသည်။
သူ့ဘေးက ဝေဝေစိုးကိုလဲ ထွန်းမောင်ကလိုးနေပြီ ။ ထွန်းမောင်မှာ အပျော်လွန်နေပုံရပြီး သူ့လက်တဖက်ကဘီယာပုလင်းကိုကိုင်ကာ မော့နေပြီးကျန်တဖက်က ဝေဝေစိုးရဲ့ ပေါင်တချောင်းကို ထိန်းကိုင်ထားသည်။ဆံပင်တွေဖြင့် မျက်နာကို ကွယ်ထား၍မမြင်ရသော်လဲ တအင်းအင်း တအားအားညည်းသံတွေတော့ ထွက်နေသည်။
“ လိုးထားညီလေး ဒီလိုစော်မျိုးဆိုတာ အခွင့်အရေးရတုန်း လိုးထားရတယ်။ သူတို့ ယောကျ်ားတွေမသိခင် အသေလိုးထား မင်းကငယ်ငယ်ထဲက အမမြင်ရင်နေနိုင်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး ခွေးဖင်ပူးတာမြင်ရင်တောင်လီးတောင်တဲ့ကောင် ”
ထွန်းမောင် သူ့ညီမျိုးထွန်းကိုလှမ်းပြောသည်။မိန်းကလေးနှစ်ယောက်မှာလဲ ထွန်းမောင်စကားကိုမကြာ၍လား အဲ့လိုပြောတာကိုပင်ဖီးလ်ယူနေလို့လားမသိမည်သို့မျှမုတုန့်ပြန်ကြ။
“ အကိုကြီး …ဘယ်လိုလဲကျနော့် မမဝေလေးရဲ့ အရသာက ”
“ ငါ့အရင်မိန်းမထက်တော့အပုံကြီးသာတယ်မောင် ”
“ တူမလားဗျ …ဒါလေးတွေက နုနုထွတ်ထွတ်လေးတွေ အကိုကြီး အရင်မိန်းမက မဲမဲတုံးတုံးစည်ပိုင်းကြီးကို ”
“ အေးဆို ဒီစောက်ပတ်လေးတွေက ဘယ်လောက်လိုးလိုးရိုးသွားမှာမဟုတ်ဖူး ”
ထွန်းမောင် ဝေဝေစိုးကိုလိုးနေရင်း လက်တကမ်းအကွာက သက်သက်နွယ်ရဲ့နို့တွေကို လှမ်းညစ်တော့ သက်သက်နွယ် ကသူ့ကိုကြည့်သည်။
“ ကျုပ်ညီလီးကကောဘယ်လိုလဲ မသက် ကြိက်ရဲ့လား …အဟဲ ”
သက်သက်နွယ် ထွန်းမောင်ကိုမျက်စောင်းလှလှလေးထိုးလိုက်သည်။ထိုအချိန်မျိုးထွန်းမှာ စားပွဲပေါ်မှလက်ကျန်ဘီယာကို သွားရှင်းနေသည်။နို့ညစ်နေရင်းက ထွန်းမောင် သက်သက်နွယ်ရဲ့ပါးလေးကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့်ညစ်ကိုင်လိုက်တော့ သက်သက်နွယ် ပါးစပ်လေးဟသွားသည်။
“ ထွီးးး ”
ဟနေတဲ့ ပါးစပ်ထဲ ထွန်းမောင်တံထွေးနဲ့ ထွေးထည့်သည်။တခြားအချိန်အခုလိုလုပ်ရင် ပြန်ပီးရန်တွေ့မိနိုင်သော်လဲ ယခုလိုအချိန်မှာတော့ သက်သက်နွယ်ပြုသမျှနုပေးနေရကာ ရမ္မက်စိတ်ပဲရှိတော့သည်။
သက်သက်နွယ် ဟနေတဲ့ သူ့ပါးစပ်လေးတောင် ပြန်မစိရသေး ။ဘယ်အချိန်ထဲက အနားရောက်နေမှန်းမသိသော မျိုးထွန်းက သူမပါးစပ်ထဲသို့ လီးထိုးထည့်လာသည်။
“ အွန့် ”
အတင်းဖိထိုးထည့်နေတာကြောင့် သက်သက်နွယ် လီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာ ထိန်းထားရသည်
“ ဖင်ကုန်းလိုက်… ဝေဝေစိုး ”
အရက်အရှိန်ကြောင့် မ တောင်တပ်မခေါ်တော့ ။ထွန်းမောင် က ဝေဝေစိုးကိုကုန်းခိုင်းတော့ ဝေဝေစိုးထလာပြီးကုန်းပေးကာ ထွန်းမောင်ကို ပြောလိုက်တယ်။
“ ရှင်မပြီးသေးဘူးလား… ကျမတောင်နှစ်ခါရှိပြီ ပီးတာ ”
“ နီးပါပြီကွာ… အင့်… ရော့ ”
“ အားးးး ”
ထွန်းမောင် ကုန်းထား၍ ကားအယ်ထွက်နေတဲ့ဝေဝေစိုး စောက်ဖုတ်ထဲဆောင်ထည့်လိုက်သည်။
“ ငါလိုးမ… စောက်ပတ် လိုးကောင်းချက်ကတော့ ”
တသက်နဲ့တကိုယ် သူတို့အဆင့်နဲ့ မျှော်လင့်မထားတဲ့ အမိုက်စားမိန်းမတွေကိုလိုးနေရ၍ ထွန်းမောင်အကြိုက်တွေ့နေသည်။ဝေဝေစိုးနဲ့ သက်သက်နွယ်မျက်နာချင်းဆိုင်မိတော့ နှစ်ယောက်သားပြုံးမိကြသည်။
“ ကဲ … ကဲ မသက်လဲကုန်းဗျာ… ဖင်ထောင်ချမယ် ”
မျိုးထွန်း သက်သက်နွယ်ကိုခါးမှ ဆွဲယူကာလေးဖက်ထောက်ပုံစံပြုလုပ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို သက်သက်နွယ် အဖုတ်ဝတေ့ကာ နစ်သွင်းလိုက်ပြီး ခွေးလိုးစတိုင်ကို စတင်အသက်သွင်းလိုက်သည်။
တစုံတယောက်ကသာ အတွဲနှစ်တွဲ၏ လိုးပွဲဆော်ပွဲကြီးကိုသာမြင်ပါက ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အထက်တန်းစားမှန်းသိသာသောချောချောလှလှစွဲမက်ဖွယ်ရာ မိန်းကလေးနှစ်ဦးနှင့် ရွက်ကြမ်းရေကျို သူတပါလက်အောက်ကအလုပ်သမားမှန်းသိသာသော ယောကျ်ားနှစ်ဦးတို့ကြောင့် နှာခေါင်းရှုံ့မိကြမည်မှာ အမှန်ပင်။
.....................................................................................................................................
အခန်း ( ၆ )
မျိုးထွန်း နဲ့ ထွန်းမောင် ရဲ့တယောက်တလှည့် ပြောင်းလိုးတာကို သက်သက်နွယ် နှင့် ဝေဝေစိုး ညနေစောင်းအထိခံလိုက်ရသည်။ ထွန်းမောင်ကိုသူနေတဲ့ အိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးပြီး အိမ်ပြန်တော့မှစိုးရိမ်းနေကြသည် သူတို့ယောကျ်ားတွေပြန်ရောက်နေမှာစိုး၍ ။ သူတို့အားလုံးပြန်ခဲ့ကြတော့ ညနေလေးနာရီပင်ထိုးနေပြီ ။
မောင်စိုး နှင့် တင်ထွန်း ပြန်မရောက်သေးမှ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် စိတ်အေးရတော့သည်။ မျိုးထွန်း ကိုကားနဲ့ခေါ်သွားတာကို အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြ၍ရသော်လဲ ဖြစ်နိုင်ရင် မမြင်စေချင်ကြ။
တနေကုန် သုံးလေးချီလောက် အလိုးခံထား၍ သက်သက်နွယ်အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ အိပ်ယာ ထဲ ထိုးအိပ်လိုက်သည်။ သူကိုယ့်လေးကို လက်တစုံကသိုင်းဖက်လာမှ နိုးလားသည်။
“ မောင်… ပြန်ရောက်နေပြီလား ”
“ ကြာပေါ့ …မသက် အိပ်နေလို့ကျနော်မနိုးတာ ”
“ မသက် …မနက်ဖြန်ပြန်မှာလား ”
“ ဟုတ်တယ် မောင် ”
“ မသက်… မန်းလေးကိုပြန်ပြောင်းခဲ့တော့ဗျာ ကြံဖန်ပြီးလုပ်ရင်ရမှာပါ မသက်ရာ ”
မောင်စိုး မသက်ကို သူဖြစ်စေချင်တာကိုပြောပြတော့ မသက်က နောက်လထဲပြောင်းဖြစ်အောင် သူကြိုးစားကြည့်မယ်လို့ပြောလို့ မောင်စိုးပျော်သွားတယ် .မသက်ကိုယ်ပေါ် လိမ့်တက်လိုက်ပြီး ထဘီလေးဆွဲလှန် ပေါင်နှစ်ချောင်းခွဲကားလိုက်ပြီး မောင်စိုးက လီးကိုတဝက်လောက်ထည့်လိုက်တော့ မသက်ရဲ့ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး ခေါင်းလေးမော့သွားတယ်.။
သက်သက်နွယ် မှာလဲအခုမှသတိရလာသည် ။မျိုးထွန်း နဲ့ ထွန်းမောင် လိုးထားပြီးထဲက သူ့စောက်ဖုတ်ကိုရေမဆေးရသေး ။မောင်စိုးများ ရိပ်မိသွားပြီလားစိုးရိမ်မိပေမဲ့ သရဲစီးသလိုတဝုန်းဝုန်းလိုးနေတဲ့ မောင်စိုး ကြောင့် မရိပ်မိဘူးဆိုတာသိသွားပြီး တရက်ထဲနဲ့ သုံးချောင်းမြောက်ယောကျ်ားဖြစ်သူရဲ့ လီးဖြင့်လိုးပေးမှု့ကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့်ခံလိုက်ပြီး နောက်မနက်သူတာဝန်ကျရာမြို့လေးသို့ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
တင်ထွန်း မနက်စောစောစီးစီးလီးတောင်နေသည် ။ဝေဝေစိုးကို လိုးမလားစဉ်းစားမိပေမဲ့ ဒီနေ့အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ပြင်ဦးလွင် သွားရအုံးမည်ဖြစ်သောကြောင့် ဟိုရောက်မှပဲ ဝယ်စားတော့မယ် ဆုံးဖြတ်ကာ အားမွှေးပီး မလိုးတော့ပဲ နေလိုက်သည် ။ သူမရှိခင် သူ့မိန်းမ ဝေဝေစိုး မျိုးထွန်းကို ဘယ်လိုခံအုံးမလဲ ချောင်းချင်သေးသဖြင့် အခန်းထဲ၌ လျှို့ဝှက်ကင်မရာ တပ်မလားစဉ်းစားမိသော်လဲ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတာကြောင့် ပြန်လာမှပဲအဝချောင်းတော့မယ် ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ကားပေါ်တက်ခါနီး အိတ်လေးဆွဲကာ လိုက်ပို့ပေးနေတဲ့ ဝေဝေစိုး အဖုတ်လေးပေါ်လက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ပြီး
“ အချစ်… လိင်လိင်မာမာနေခဲ့နော် ”
“ အင်းပါ… အကိုလဲ ဟိုမှာသိပ်လဲသောက်မနေနဲ့အုံး ”
တင်ထွန်းကဝေဝေစိုးကို နှစ်ယောက်ထဲရှိချိန်ဆို အချစ်လို့ခေါ်ပြီး ဝေဝေစိုးကတော့ ခေါ်နေကျအတိုင်း အကို လို့ပဲခေါ်သည်။ ဝေဝေစိုးကို နှုတ်ဆက်ပြီး တင်ထွန်း ကားဖြင့်ထွက်သွားတော့သည်။
............................................................................
မန္တလေးကပြန်လာကြပြီးနောက် ထွန်းမောင် နဲ့ သက်သက်နွယ် အရင်လိုပဲ ပုံမှန်အလုပ်ဖြစ်ကြတယ် ။ဆေးခန်းပိတ်ပြီးချိန်ဆိုလျှင် ထွန်းမောင် ကိုအလိုးခံရသည်မှာ သက်သက်နွယ် အတွက်အလုပ်တခုလိုပင်ဖြစ်နေသည်။ သူမ စိတ်တွေကလဲ သူစိမ်းယောကျ်ားတယောက် အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြပြီးနောက် လိင်ကိစ္စတွေမှာ ယခင်ထက် ပို၍တက်ကြွနေသည်ကိုလဲ မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။
ယခုလဲ နေ့လယ်စာ စားချိန်ရောက်၍ ဆေးရုံရှေ့က စားနေကြထမင်းဆိုင်လေးသို့ သွားနေတဲ့ သက်သက်နွယ် ဖုံးဝင်လာလို့ ကိုင်လိုက်သည် သူ မသိတဲ့ နံပါတ်စိမ်းတခု
“ ဟဲလို ”
“ ခံမလား… ချပေးမယ် ”
တဖက်မှအသံကြောင့် သက်သက်နွယ် ခြေလှမ်းတွေရပ်သွားသည်။
“ ရှင်ဘယ်သူလဲ ”
“ မင်းကိုလိုးချင်တဲ့သူ ”
သက်သက်နွယ် တင်းသွားသည် ။အရင်ကဒါမျိုးတခါမှမကြုံဖူး ။ဖုံးသရဲလားထင်မိသည်။တဖက်ကလူကဆက်ပြောလာသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ ”
“ ချချင်ရင်… လာခဲ့ … အသံကြားရုံလောက်နဲ့ ရင်မခုန်ဘူး ”
သက်သက်နွယ် စိတ်တိုတိုနဲ့ပြောပီး ဖုံးချကာ ထမင်းဆိုင်သို့ဆက်လျှောက်ခဲံတုန်း ကားတွေထားတဲ့လမ်းချိုးလေးအရောက် လူတရောက်နဲ့ဝင်တိုက်မိသည်။
“ အို့ ”
“ ဟာ… ဆော်ရီးဗျာ… ကျနော်လောသွားတယ် ”
သူ့ကိုဝင်တိုက်တဲ့လူကို မြင်တော့ သက်သက်နွယ် အံ့သြသွားသည်။
“ ကိုအောင်မျိုးနိုင် ”
“ မသက်သက်နွယ် ပါလား… ဒီမှာတာဝန်ကျတာလား ”
“ ဟုတ်တယ်… ကိုအောင်မျိုးနိုင်ကဒီကလား ”
“ မဟုတ်ဖူးဗျ… ကျနော့်မိတ်ဆွေတယောက် ဒီဆေးရုံရောက်နေတယ် ကြားလို့လာတွေ့တာ ”
“ တွေ့ပြီးပြီလား ”
“ တွေ့ပီးပါပြီ… အခုပဲပြန်တော့မလို့ ကားလာထုတ်တာ ”
“ အော် ”
“ မသက်နွယ်ရော… ဘယ်သွားမလို့လဲ ”
ပိုက်ဆံအိတ်ကိုင်ပြီးထွက်လာတာမြင်လို့ အောင်မျိုးနိုင် မေးလိုက်တယ်။
“ ထမင်းစားချိန်ရောက်ပြီလေ ”
“ ဟုတ်လား… အတော်ပဲဗျာ ကျနော်ကျွေးပါရစေ ”
“ နေပါစေ… အားနာစရာကြီး ”
“ အားနာစရာမလိုပါဘူးဗျာ… လာပါ …တွေ့တုန်းလေးပဲဟာ ”
“ ကဲ…သဘောပဲ… ရှေ့ကဆိုင်ပဲသွားရအောင်
“ အိုကေ ”
သက်သက်နွယ် အောင်မျိုးနိုင်ကို သူတို့စားနေကြ ထမင်းဆိုင်ထဲသို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ထမင်းပွဲ ဟင်းပွဲတွေရောက်လာပြီး မျက်နာချင်းဆိုင်စားသောက်နေရာမှ အောင်မျိုးနိုင်ဘက်မှ စကားစလာသည်။
“ မသက် ကဂျူတီကုတ်လေးနဲ့က ပိုလိုက်တယ်ဗျ အခုမှအပြင်မှာအနီးကပ်တွေ့ရမှ မျက်နာလေးကချစ်စရာကောင်းးမှန်သိရတယ် ”
ရင်ထဲကပါပါ မပါပါမိန်းကလေးဆိုတာ သူတို့ကိုချောတယ် လှတယ် ပြောရင်ကျေနပ်ကြတဲ့အတိုင်း သက်သက်နွယ် မှာလဲ အောင်မျိုးနိုင် ကသူ့ကိုချောတယ်ပြောလို့ကျေနပ်နေသည် ။တကယ်လဲ သက်သက်နွယ်မှာ ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတဲ့မိန်းမလှလေးတဦးပါ။
“ အခုမှ မျက်နာမြင်ဖူးတာလား ”
သက်သက်နွယ်… အောင်မျိုးနိုင် မျက်နာကိုမကြည့်ပဲပြောတော့ အောင်မျိုးနိုင်က
“ အဟဲ… အရင်တုန်းကတွေ့တုန်းက မျက်နာကိုတောင်သိပ်သတိမထားမိဘူး ဟိုဟာကိုပဲကြည့်ပြီး အာရုံရောက်နေတာကို ”
“ ကိုအောင်မျိုးနိုင်ကလဲ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲမသိဘူး ”
မန္တလေးက ဟိုတယ်ထဲမှာ အောင်မျိုးနိုင် သူ့ကို လိုးတုန်းကအကြောင်းကို ပြောနေတာမှန်းသိတော့ သက်သက်နွယ် မျက်နာလေးရဲကာရှက်နေသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်ကလဲ အောင်မျိုးနိုင်ကိုစတွေ့လိုက်ထဲက သူအောင်မျိုးနိုင်ကိုအလိုးခံခဲ့တဲ့ပုံရိပ်တွေက ပန်းချီကားတချပ်လိုမျက်လုံးထဲမြင်လာတော့ လိင်စိတ်လေးမသိမသာဖြစ်လာသည်။
“ မသက် ”
“ ဟင် …ပြောလေ ”
“ ကျနော် မသက်နဲ့ဆုံချင်သေးတယ် ”
“ အခုလဲဆုံနေတာပဲမဟုတ်လား ”
“ အဲ့လိုမဟုတ်ဖူးလေ မသက် သိပါတယ် ”
သက်သက်နွယ် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အောင်မျိုးနိုင်ကိုကြည့်နေပြီးမှ
“ အဲ့တုန်းက ကျမယောကျ်ားပါတယ်လေ ”
“ လုပ်ပါ မသက်ရယ် မသက်ကအဓိကပါ နော် …နော်လို့ ”
သက်သက်နွယ် တွေဝေသွားသည်။ အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ဆိုလျှင် သူ့ယောကျ်ား မောင်စိုးမပါပဲ သူမ မလုပ်ချင်ပေမဲ့ကလေးတယောက်လိုပူဆာနေတဲ့အဆုံး ထမင်းစားနေရာမှထရပ်လိုက်ပြီး
“ ခဏစောင့် ကျမယောကျ်ားကိုမေးကြည့်လိုက်အုံးမယ် သူ့ခွင့်ပြုချက်ရမှ ”
ဟုဆိုကာဆိုင်ရှေ့ထွက်၍ မောင်စိုးဆီဖုံးခေါ်လိုက်သည်။
“ မောင်… အလုပ်ထဲမှာလား ”
“ အင်း… ဟုတ်တယ်… မသက် ပြောစရာရှိလို့လား အခုဘာလုပ်နေလဲ ”
“ ထမင်းစားနေတာ ”
“ တယောက်ထဲလား ”
သက်သက်နွယ် ခဏလောက်ငြိမ်သွားပြီးမှ
“ အောင်မျိုးနိုင်နဲ့ ”
“ ဟင် …ဟုတ်လား… သူကအဲ့ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ ”
“ သူ့အသိတယောက် မသက် တို့ဆေးရုံ ရောက်နေတာလာကြည့်တဲ့ ”
“ အော်… နောက်တော့ရော ဘာပြောသေးလဲ ”
“ နောက်တော့ သူက… သူက ”
“ ပြောပါ… မသက်ရဲ့ဘာဖြစ်လဲ ”
သက်သက်နွယ် စကားတွေထစ်နေလို့ မောင်စိုး မေးလိုက်တယ်။
“ သူက… မသက်နဲ့တွေ့ချင်လို့တဲ့ ”
“ အခုလဲ တွေ့နေတာပဲမဟုတ်ဘူးလား ”
“ သူပြောတဲ့ တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာက အရင်တုန်းကတွေ့သလိုမျိုးကိုပြောတာ ”
ဒီတခါ ငြိမ်သွားသူက… မောင်စိုး။
“ မသက်ကိုလိုးချင်တယ် ဆိုတဲ့သဘောပေါ့လေ ”
“ တိုးတိုးပြောပါ မောင်ကလဲ ဘေးကလူတွေကြားကုန်ပါအုံးမယ် ”
“ ဟုတ်တယ် အဲ့သဘောပဲ ”
“ မသက် ကရော ခံချင်လား ”
“ မောင့်သဘောပါမှပါ… မောင်လက်မခံရင်နိုးလို့ပြောလိုက်မယ် ”
“ ဟုတ်လို့လား ”
“ မယုံလဲပီးရော… နိုး လို့ပြောလိုက်မယ် ”
“ မောင်… စိတ်မကောင်းဘူး မသက်ရယ် ”
“ ဘာဖြစ်လို့ ”
“ မောင်… မကြည့်ရလို့ ”
“ အာ…မောင်ကလဲ ”
“ ဟီးး… ဒါပဲနော် မသက် လူတွေရောက်လာလို့ … ခံလိုက် ”
မောင်စိုးဖုံးချသွာမှ သက်သက်နွယ် အောင်မျိုးနိုင်ဆီပြန်ခဲ့သည်။
“ ဘာတဲ့လဲ မသက် ”
မျှော်လင့်ချက်မျက်နာနဲ့မေးလာတဲ့ အောင်မျိုးနိုင်ကို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ အောင်မျိုးနိုင်ပျော်သွားသည်။
“ စား …ဆေးရုံပြန်သွားရအုံးမယ် ”
“ ထမင်းတောင် မဆာတော့ဘူး …အောက်ကဟာကပဲဆာတာ ”
သက်သက်နွယ် အောင်မျိုးနိုင်ကို ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေထိုးလိုက်ပြီးမှ အောင်မျိုးနိုင်ကိုပြောလိုက်တယ်။ညနေ ၅နာရီလောက် ဒီနားကိုပဲပြန်လာခဲ့ ။
........................................................................................................................
တင်ထွန်း မေမြို့ရောက်ပြီး အလုပ်ကိစ္စတွေပြီးလို့ တည်ခိုခန်းမှာသူခေါ်ထားတဲ့ စော်ကိုစောင့်နေရင်း သူ့မိန်းမဝေဝေစိုးဆီလှမ်းဖုံးဆက်လိုက်သည်။
တင်ထွန်းဖုံးဆက်သည့်အချိန် ဝေဝေစိုးမှာလဲ သူတို့အခန်းထဲတွင် မျိုးထွန်းနဲ့ဆွဲနေကြသည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းမောင်စိုးမှာလဲ မဲကြီးကိုခိုင်းစရာရှိတယ် ဆိုပြီးခေါ်ခေါ်သွားလို့ အိမ်ထဲတွင် ဝေဝေစိုးနဲ့မျိုးထွန်းဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည်။
ဖင်ကုန်းကာခံနေတဲ့ဝေဝေစိုး ဖုံးဝင်ပေမဲ့ ခံလျှက်တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေလို့ မကိုင်ပဲထားပေမဲ့ ဖုံးကဆက်တိုက်မြည်နေလို့ မျိုးထွန်း ကိုအသံမထွက်နဲ့လို့ပြောပြီးဖုံးကိုင်လိုက်တယ်။
“ အကို …ပြော ”
“ အချစ် …အပြင်ရောက်နေလား ”
“ ဟင့်အင်း …အိမ်မှာပဲ ”
“ ဟုတ်လား video call ပြောမယ် ဖွင့်လိုက် ခုချက်ချင်းနော် ”
တင်ထွန်းဖုံးချသွားမှ အနောက်ကနေဆောင့်နေတဲ့ မျိုးထွန်းကိုဖယ်ခိုင်းပြီး အိပ်ယာပေါ်ပက်လှန်အိပ်ကာ တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်ပေါ်စောင်တထည်ခြုံလိုက်ပြီး သူ့ယောကျ်ားဆီ video call ခေါ်လိုက်သည်။
“ အချစ်… အိပ်နေတာလား ”
စောင်ခြုံကာ ပက်လက်လှန်ပြောနေတဲ့ ဝေဝေစိုး ကိုတင်ထွန်းမေးလိုက်သည်။
“ အင်း …ဟုတ်တယ် ”
ဘေးမှ လီးတန်းလန်းနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ မျိုးထွန်းက အလိုက်မသိစွာနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားဝင်၍လီးနဲ့တေ့နေလို့ ဝေဝေစိုး ခေါင်းခါပြပေမဲ့ မျိုးထွန်း ဂရုမစိုက် ဖုံးထဲမှာကိုယ်အထက်ပိုင်းပဲပေါ်တော့ တင်ထွန်းကတော့ မျိုးထွန်းကိုမမြင်နိုင် တင်ထွန်း ရိပ်မိမှာစိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိတ်လိုးနေပေမဲ့ ဝေဝေစိုး မျက်နာလေး မသိမသာ မဲ့သွားသည်ကိုသတိထားမိလိုက်တဲ့ ချက်ဆို ဗိုက်ကပ်နေပြီးသားဖြစ်တဲ့ တင်ထွန်း သူ့မိန်းမ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာသိလိုက်ပြီ။
“ အချစ်… ဘာဖြစ်သွားတာလဲ… ချစ် မျက်နာလေးမဲ့သွားသလိုပဲ ”
“ ခြင် …ခြင်ကိုက်လို့ ”
“ ဟတ်လား… ခြင်ကအကြီးကြီးလား …အချစ် ”
“ ဟုတ်တယ်… မဲမဲတုံးတုံးကြီး …မသိရင်ဆင်ကြီးအတိုင်းပဲ အကို ချစ်ကိုကိုက်နေတာ ”
အခါတိုင်းဒီလိုမပြောတတ်တဲ့ ဝေဝေစိုး သူ့ပါစပ်ကထွက်သွားတဲ့ စကားမှဟုတ်ရဲ့လားလို့ထင်နေသည်။
“ ဒီခြင်ကတော့ကွာ… ချစ်… အဲ့ခြင်ကိုပေါင်ကြားထဲထည့်ပြီးညစ်သတ်ပစ်… ခွိခွိ …ခွိ ”
“ ခ် ခ်ခ် …ဟုတ်တယ် အဲ့ခြင်ကိုပေါင်ကြားထဲထည့်ပြီးကိုညစ်သတ်ပစ်မှာ ”
...........................................................................................
အခန်း (၇) ဇာတ်သိမ်း
“ အချစ် အိပ်နေတယ်ဆိုလဲ ကိုယ်ဖုံးချလိုက်တော့မယ်လေ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားပြီထင်တယ် …ခွိခွိ ”
“ အင်းပေါ့… နောက်ကိုအိပ်နေရင် ဖုံးမကိုင်ဘူး… ဒါပဲ ”
ဝေဝေစိုး ဖုံးချသွားတော့ မျိုးထွန်း လဲကြိတ်ဆောင့်နေရာမှ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ တဘုန်းဘုန်းလိုးတော့သည်။ ဝေဝေစိုးမှာလဲ အခုမှ ရင်ထဲကကြိတ်ခံစားခဲ့ရသမျှကို တအီးအီး တအားအားအသံလေးပေးကာ ညည်းငြူနေရတော့သည်။
.......................................................................................
သက်သက်နွယ် သူ့တာဝန်ချိန်တွေပြီးလို့ အဆောင်ပြန်ရန် ကားဆီအလာ လမ်းတဖက်မှ သူ့ကိုစောင့်နေတဲ့အောင်မျိုးနိုင်ကိုလက်လှမ်းပြလိုက်ပြီး မောင်မျိုးနိုင်ဆီကို မောင်းသွားလိုက်တယ်
“ စောင့်နေရတာကြာပြီလား ”
“ မကြာသေးပါဘူး မသက် ”
“ ဆော်ရီးနော်… ဒို့နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ် ”
“ ကိတ်ချမချိပါဘူးဂျာ ”
“ ဟယ်… စကားတောင်မပီတော့ဘူး …ခစ်ခ် ”
သက်သက်နွယ်ကအောင်မျိုးနိုင်ကို သူ့ကားနောက်က လိုက်ခိုင်းခဲ့ပြီး သူမကအရှေ့ကမောင်းသွားလိုက်တယ် ။အဆောင်အရှေ့ရောက်ခဲ့တော့ အောင်မျိုးနိုင်ကိုအပြင်မှခဏစောင့်ခိုင်းထားပြီး ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတော့ အောင်မျိုးနိုင်ဆီပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
“ လှတယ်ဗျာ… မသက် …တကယ် ”
“ ဟုတ်လို့လား ”
အောင်မျိုးနိုင် စကတ်အတိုအနီရောင်လေးနဲ့ စွပ်ကျယ်ဆွဲသားလက်တိုပေါ်က ရှပ်လက်ရှည်လေးထပ်ဝတ်လာတဲ့ သက်သက်နွယ်ကိုပြောလိုက်သည်။
“ ကျမ အချိန်သိပ်မရဘူးနော်… ဆေးခန်းသွားရအုံးမယ် ”
“ တနာရီလောက်ပါပဲ မသက်ရဲ့ …ကျနော့်ကားနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား ”
“ ရပါတယ်… ကျမ ကားနဲ့ပဲလိုက်ခဲ့မယ် ”
ဒီတခါတော့ အောင်မျိုးနိုင်ကားနောက်က သူမကားလေးကို ကပ်မောင်းပြီး သက်သက်နွယ် လိုက်သွားသည်။ တကယ်တမ်းသွားရမဲ့ နေရာတည်ခိုခန်းရှာတော့ ထင်သလောက်မလွယ် ။နယ်မြို့လေးလဲဖြစ်ပြန် သက်သက်နွယ်ကိုကလဲ လူတွေကမျက်မှန်းတန်းမိနေကြတာကြောင့် အောင်မျိုးနိုင် ဝင်မယ် လုပ်တဲ့ တည်းခိုခန်းတွေကို သက်သက်နွယ် မဝင်ချင်။ ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကို သူမ အမြဲရောက်နေတာကြောင့် သူမကို လူတွေမြင်သွားနိုင်သည်။
နောက်ဆုံး အောင်မျိုးနိုင်က မြို့ပြင်ထွက်တဲ့ဆီကိုမောင်းသွားလိုက်ပြီး လူပြတ်တဲ့ကြားလမ်းလေးထဲက အပင်ကြီးတပင်အောက်မှာကားကို ထိုးရပ်လိုက်တော့ သက်သက်နွယ် ကားပေါ်ကဆင်းလာပြီး
“ ဘာလုပ်မလို့လဲ ကိုအောင်မျိုးနိုင် ”
“ ဒီမှာပဲ ဆွဲလိုက်ရအောင် မသက် ”
“ ဟာ… ဖြစ်ပါ့မလား ”
“ ဖြစ်ပါတယ် မသက်ရဲ့… လူရှင်းပါတယ် ကားပေါ်မှာလုပ်လိုက်ကြရအောင် ”
“ ဖြစ်ပါ့မလားရှင် ”
“ လာပါ ဖြစ်ပါတယ် ”
အောင်မျိုးနိုင် သက်သက်နွယ် လက်ကိုဆွဲကာသူ့ကားပေါ်ခေါ်သွားသည်။
“ ရှင်လူလာမှာတော့ သတိထားအုံးနော် ”
“ စိတ်ချ …မြန်မြန်လိုးလိုက်မယ်… လီးတော့စုပ်ပေးအုံး ”
“ အို့ …ဘယ်လိုကြီးပြောလိုက်တာလဲ ”
သက်သက်နွယ် မျက်နာလေးရဲသွားသည် အလိုးခံရမှာက ခံရမှာပဲ ဖြစ်ပေမဲ့ အခုလို ပျစ်ပျစ်ထစ်ထစ်ကြီး ကြားရတော့ ရှက်သွားသည် ။ပြီးတော့ သူမလိင်စိတ်တွေကလဲ စတင်နိုးကြားလာလေပြီ။
“ ဆော်ရီး လုပ်ချင်စိတ်တွေများပြီးလောသွားလို့ ”
ဟုဆိုကာ အောင်မျိုးနိုင်က သူ့ဘောင်းဘီးကို အတွင်းခံပါတခါထဲ ချွတ်ချလိုက်တော့ ရှည်မြောမြောလီးကြီးကတန်းမတ်နေသည်။
“ မသက်… လုပ်တော့လေ… ဘာကြည့်နေတာလဲ ကျနော့်ကောင်ကြီးလှလို့လား ”
“ လှမနေဘူး ”
သက်သက်နွယ်… နှုတ်ခမ်းလေးစူကာပြန်ပြောသည်။
“ ကြိုက်တော့ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား… ဟဲ ဟဲ ”
အောင်မျိုးနိုင် မျက်နာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ …သက်သက်နွယ်က
“ မကြိုက်ပဲနဲ့ ရှင့်ကိုမန္တလေးမှာ နှစ်ခါတောင်ခံပါ့မလား ”
ဟုဆိုကာ အောင်မျိုးနိုင်လီးကြီးကိုစစုပ်တော့သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ”
“ အားးးနွေးနေတာပဲ… စုပ် စုပ်… မသက်… ကျနော့်ကိုမညှာနဲ့ ”
သူ့ကိုစနေမှန်းသိတော့ သက်သက်နွယ် သူ့ပါးစပ်ထဲက အောင်မျိုးလီးကို သွားလေးဖြင့်ဖိကိုက်သည်။ လီးပေါ်သွားရည်တွေရွှဲသွားတဲ့အထိစုပ်ပေးပြီးတော့ အောင်မျိုးနိုင် သက်သက်နွယ် ကိုယ်လေးကို သူ့အပေါ်ခွတက်ခိုင်းပြီး စကတ်လေးလှန် ပင်တီလေးကိုမချွတ်ပဲ စောက်ဖုတ်ပေါ်ရုံ ဘေးနားဆွဲဖယ်ကာလီးတေ့ပြီး ညှောင့်လိုးတော့သည်။
သက်သက်နွယ် ကလဲရသလောက်အပေါ်ကဆောင့်ပေးသည် ။ကားထဲမို့ စိတ်ထင်တိုင်းလဲဆောင့်မရ။
“ အင်္ကျီ တွေကြေကုန်မယ် … အရမ်းမညစ် နဲ့ ”
အင်္ကျီ ပေါ်ကနေ သူမ နို့တွေကိုညစ်နေတဲ့ အောင်မျိုးနိုင်ကို သက်သက်နွယ် ပြောလိုက်သည် ။သူမ ဆေးခန်းသွားရအုံးမယ်လေ
“ အားးးးပီးပီ မသက်ရေ ”
အသံနက်ကြီးနဲ့ပြောလိုက်တဲ့ အောင်မျိုးနိုင် စကားကို ကြားသော်လဲ သက်သက်နွယ် မကြားသလိုနေလိုက်ပြီးဆက်ဆောင့်ပေးနေသည် ။သူမ မပြီးသေး ။အောင်မျိုးနိုင် ဒီတခါမြန်တယ်လို့လဲထင်နေသည်။
သို့သော် ခဏအကြာ သူမ ဆောင့်ချက်တွေကတုန့်ကနဲ့ရပ်သွားသည်။ ကားအနောက်ပေါက်ကနေ ဆိုင်ကယ်နဲ့လာနေ ရဲနှစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ သက်သက်နွယ် အောင်မျိုးနိုင် ကိုယ်ပေါ်ကဆင်ပြီး စကတ်ကိုလဲဆွဲဖုံးလိုက်သည်။
“ ဘာဖြစ်တာလဲ မသက် ”
ရဲတွေကို မမြင်သေးတဲ့ အောင်မျိုးနိုင် ကမေးနေလို့ သက်သက်နွယ် သူတို့ဖက်ကိုလာနေတဲ့ ရဲတွေကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
ကားအနားရောက်လာတဲ့ ရဲနှစ်ယောက်က ကားအတွင်းထဲကိုကြည့်သွားပြီး ဆက်မောင်းသွားပေမဲ့ သက်သက်နွယ်ကတော့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးရိမ်တယ်ဆိုပြီး အောင်မျိုးနိုင်ကိုနှုတ်ဆက်ကာ သူမ ဆေးခန်းသို့ပြန်သွားတော့သည်။
.............................................................................................
အသွားတုန်းက နေ့ချင်းပြန်သွားဖို့ စီစဉ်ထားပေမဲ့ သူခေါ်ထားတဲ့စော်လေးကလဲ ကြိတ်ချင်စရာ ကောင်းလွန်းနေတာကြောင့် တင်ထွန်း ပြင်ဦးလွင်မှာ ညအိပ်လိုက်ပြီး တညလုံးဆွဲကာ နောက်မနက်ရောက်မှမန်းလေးကို ပြန်ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။
သူမရှိတဲ့ညမျိုးဆိုရင် ဝေဝေစိုးကသူ့မောင် မောင်စိုးတို့ အိမ်သွားအိပ်တတ်မှန်းသိလို့ စိတ်ချရ၍လဲ အိပ်ဖြစ်သွားချင်းဖြစ်သည်။
ခြံရှေ့ရောက်တော့ မျိုးထွန်းက တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ မျိုးထွန်းကိုမြင်တော့ တင်ထွန်း ညကကောဒီကောင် သူ့မိန်းမကို လိုးသေးလားလို့တွေးနေမိသည်။ ကားကိုအထဲမောင်းဝင်ခဲ့လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ထိုးရပ်လိုက်သည်။ကားသံကြောင့်အိမ်ထဲမှ ဝေဝေစိုးကလဲ ထွက်လာပြီးဆီးပြီး ဆီးကြိုသည်။
“ အကို ”
“ အချစ် ”
“ အကိုကလဲပြောတော့ နေ့ချင်းပြန်ဆို ”
“ အလုပ်တွေဆက်သွားလို့ပါ အချစ်ရယ်… ကြည့်စမ်း အချစ်မျက်နာလေးတောင်နည်းနည်းချောင်သွားသလိုပဲ ”
“ အဲ့ဒါ… အကို့ကိုလွှမ်းလို့ပေါ့လို့ …အကိုလဲ မျက်ကွင်းတွေညိုနေတယ်နော် ”
“ ဘာထူးလဲ အကိုလဲ ချစ် ကိုလွှမ်းလို့ပေါ့ လာ… အထဲသွားစို့ ”
တင်ထွန်း နဲ့ဝေဝေစိုး တရောက်ခါးတရောက်ဖက်ကာ အိမ်ထဲဝင်သွားကြသည်။ဝေဝေစိုး ဘာကိုတွေးမိလို့လဲမသိ တင်ထွန်းခါးကိုဖက်ထားရာ အနောက်ကိုခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ ကိုစူပုတ်ပုတ်မျက်နာပေးနဲ့ကြည့်နေတဲ့ မျိုးထွန်းကိုတွေ့တော့ပြုံးမိသည်။
သူမ ကိုကြည့်နေရင်းကရုတ်တရက် မျိုးထွန်းကပုဆိုးလှန်ပြတော့ ဝေဝေစိုး ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး သူမ နခမ်းလေးကိုလျှာလေးဖြင့်သပ်ပြလိုက်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် အိမ်ထဲဝင်သွားကြသည်။
ထိုအချိန် မောင်စိုးတို့တိုက်နားမှ သူနဲ့ ဝေဝေစိုးတို့ကို အကဲသလိုကြည့်နေတဲ့ မဲကြီး ကလဲဖင်ဆီခံကပ်နေသည့် ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်တိုလေးကိုတောက်ထုတ်လိုက်ပြီး တဲတန်းလျှားသို့ လျှောက်သွားသည်ကို မျိုးထွန်း မြင်လိုက်ရတော့ မျက်မှောင်ကျူံ့မိသည်။
သက်သက်နွယ် ဒီနေ့အခါတိုင်းရက်များထက် ပျော်နေသည်။
သူမ နောက်တပတ်ဆို မန်းလေးကို ပြောင်းရတော့မယ်ဆိုတာကို မနက်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကေခိုင်ကလာပြောလို့ ကေခိုင့် မိဘတွေကလဲ ဆရာဝန်တွေပဲ သူ့အဖေကအထက်ကလူကြီးတွေအထိ ပေါက်ရောက်တာကိုသိလိူ့ သူမ လွန်ခဲ့တဲ့တလလောက်ထဲက မန်းလေးကိုပြန်ပြောင်းချင်တယ်ဆိုတာကို ကေခိုင့်ကိုပြောထာသည်။
အပျော်လွန်နေတဲ့ သက်သက်နွယ် ဆေးခန်းပိတ်ချိန်တောင်သတိမရပဲ ဖြစ်နေသည်။နာရီကြည့်လိုက်မှ ၉နာရီပင်ခွဲနေပြီမို့ အခန်းထဲကပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းပြီး အပြင်ထွက်မယ်အလုပ် အဝတ်အစားခပ်နွမ်းနွမ်းဖြင့် ညစ်စုတ်စုတ်လူတရောက် ဆေးခန်းထဲဝင်လာ၍ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။
နီးလာမှ ဝင်လာတဲ့သူဘယ်သူလဲဆိုတာ သက်သက်နွယ် သိသွားသည်။
“ ကိုတင်ခိုင် ”
“ ဟုတ်ပါ့… တင်ခိုင်လေ မသက်ရဲ့ ထွန်းမောင်ကို မသက်ဆီအလုပ်သွင်းပေးတဲ့ တင်ခိုင်လေ ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုတင်ခိုင်… ကိုထွန်းမောင် ကဒီနေ့ခွင့်ယူထားတယ်ရှင့်… မရှိဘူး ”
“ ကျုပ်ထွန်းမောင်ဆီလာတာမှ မဟုတ်တာ… မသက်ဆီလာတာ ”
“ အော်… ကိစ္စရှိလို့လား ”
“ မသက်ပဲ လာခဲ့ဆို ”
“ ကျမ မပြောမိပါဘူး ”
သက်သက်နွယ် စဉ်းစားနေသည် ။တင်ခိုင် ကိုသူမ တခါမှမခေါ်ခဲ့ဖူးဘူး။
“ မသက် ပဲ ဖုံထဲမှာ ချချင်ရင်လာခဲ့ဆို ”
“ ဟင် ”
သက်သက်နွယ် …ဆွံ့အသွားသည်။
“ ကျမဆီ ဖုံးဆက်တာ ရှင်လား ”
“ အစစ်ပေါ့ ”
သူ့ကိုလိုးချင်တယ် ချပေးရမလာ လို့ဖုံးထဲမှာပြောခဲ့တာ တင်ခိုင်ဆိုတာ သက်သက်နွယ်သိလိုက်ပြီ။ သူမ လုံးဝထင်မထားခဲ့တဲ့လူ။
“ ရှင်… ကျမကိုဘာသဘောနဲ့ ဒီလိုပြောတာလဲ ”
“ လုပ်မနေပါနဲ့ မသက် ရယ် ထွန်းမောင်နဲ့မသက်ခိုးစားနေကြတယ်ဆိုတာ ထွန်းမောင်ပြောလို့ ကျုပ်သိပီးပြီ ဒီနေ့တောင် ဒီကောင်မလာလို့မဟုတ်လား ကျုပ်ကထွန်းမောင်အစား ကွက်လပ်ဖြည့်ပေးမလို့ပါ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ”
“ အဲ… ပြောလို့တော့မရသေးဘူးလေ ဒီကောင်လဲရောက်ချင်ရောက်လာနိုင်သေးတယ် ကဲ ဘယ်လိုလဲ ”
တင်ခိုင် သက်သက်နွယ် ပခုံးလေးကိုင်ကာ မေးလိုက်တော့ သက်သက်နွယ် ကိုယ်လေးတွန့်သွားသည်။ တင်ခိုင်ကအပိုင်ပြောနေတော့ သက်သက်နွယ် ဆုံးဖြတ်ရတော့သည်။ သူပြောတာကလဲမှန် ငြင်းပြန်ရင်လဲ ဖွမှာစိုး တင်ခိုင်တရောက်ထပ်တိုးလို့လဲ ဘာမှမထူးတော့ဟုတွေးကာ ဆိတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။
ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်း လက်ခံခြင်းဆိုတာကိုနားလည်ပြီးသား ။တင်ခိုင်က သက်သက်နွယ် ကိုဆွဲထူကာ သူမရဲ့ ပန်းနုရောင်နခမ်းဖူးဖူးလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ တင်ခိုင့် ပါးစပ်ကထွက်လာတဲ့ အရက်နံ့ကိုအောင့်အီးသည်းခံရင် ညိုမဲမဲထူလဗျစ် တင်ခိုင့် နခမ်းကို သက်သက်နွယ် ပြန်လည်တုန့်ပြန်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ယောကျ်ားက လွှဲပြီး သူမ အလိုးခံခဲ့တဲ့ အောင်မျိုးနိုင် မျိုးထွန်း နဲ့ထွန်းမောင်တို့ပင် သူမ နခမ်းမစုပ်ခဲ့ကြ။
တင်ခိုင့် လက်တွေကလဲအငြိမ်မနေ ။သက်သက်နွယ် လုံချည်အောက်လကိလျှိုသွင်းပြီး အတွင်းခံပင်တီလေးထဲလက်နိုက်ကာ အနောက်ကနေရသလောက် အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲလက်တဆစ်ခန့် ထိုးထည့်လို့ကစားပေးလိုက်တော့ အောင်မျိုးနိုင် နဲ့မပီးခဲ့လိူ့ဆန္ဒတွေမပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ သက်သက်နွယ် မျက်လုံးလေးတွေစင်းကျသွားပြီး ရမ္မက်ခိုးများဝေလာတော့သည်။
ဖင်အနောက်ကနေ နိုက်နေရတာ အားမရဖြစ်နေတဲ့ တင်ခိုင် သူ့လက်ကိုပြန်နုတ်လိုက်ပြီး နခမ်းစုတ်နေရာမှ ခွာလိုက်ပြီး အရှေ့ကနေပီပီပြင်ပြင် လက်နှစ်ချောင်းပူးသွင်းကာ တဇွပ် ဇွပ် ထိုးမွှေပေးနေတော့သည် သက်သက်နွယ်မှာလဲ တင်ခိုင်ကိုယ်ကြီးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ကာ အင်းးးအင်းးအား အားး ညည်းညူနေရတော့သည်။
“ အို… တံခါးလဲမပိတ်ရသေးဘူး… သွားပိတ်လိုက်အုံး ”
သက်သက်နွယ် တင်ခိုင့်ကိုဖက်ထားရာကလွှတ်လိုက်ပြီး ပိတ်ဖို့မေ့နေကြတဲ့တံခါးကိုလသွားပိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။တင်ခိုင်တံခါးကိုစေ့ရုံသာစေ့ထားခဲ့ပြီး သက်သက်နွယ်ဆီပြန်လာကာ အကျီၤ ၤ ချွတ်တော့ သက်သက်နွယ်ကူချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ဘရာစီယာပါ ချွတ်ပေမလို့လုပ်နေတာကို မစောင့်နိုင်တဲ့ တင်ခိုင်က အပေါ်ကိုဆွဲပင့်တင်လိုက်ပြီး ကုန်းစို့လိုက်သည်။
သက်သက်နွယ် သူ့ရင်ဘတ်လေးကို ကော့ပေးကာ မှိန်း၍နို့ခံနေသည်။ တလုံးပြီးတလုံးစိတ်ကြိုက်စို့ပြီးတော့ သက်သက်နွယ်ကို တင်ခိုင်လူနာစမ်းသပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်ထားလိုက်ပြီး သက်သက်နွယ်ပေါင်ကြားခေါင်းဝင်ကာ ဖောင်းမို့နေတဲ့စောက်ပတ်ကြီးတခုလုံးကိုငုံ့မိအောင်လျှာကိုအပြားလိုက်ထုတ်ကာပင့်ပြီး ရှလွှတ် ကနဲသပ်ရက်လိုက်သည်။
“ အိုးးးဟင်းး ”
သက်သက်နွယ် အသံလေးထွက်သွားသည်။ မနားတမ်းအဆက်မပြတ် ထန်းလျှက်ခဲခွေးလျှက်သလို တပြတ်ပြတ် လျှက်နေတဲ့ သူမ ပေါင်ကြားက တင်ခိုင့်ခေါင်းကို ကိုယ်လေးတွန့်ကာလိမ်ကာနဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ထားကာ အရသာခံနေတော့သည်။
တင်ခိုင် စောက်ပတ်လျှက်လို့ဝမှ သက်သက်နွယ် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ပင့်မတင်လိုက်ပြီး ဒစ်ဝင်ရုံထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ အားးးးဖြည်းဖြည်း … ရှင့်ဟာကြီးကအလုံးတုတ်တယ် ”
သက်သက်နွယ် တင်ထွန်းပေါင်ကိုသူ့လက်လေးနဲ့အသာတွန်းပီးထိန်းထားလိုက်သည်။တင်ခိုင်ကလဲ လီးကိုအဆုံးထိမသွင်းသေးပဲ မျှင်းလိုးပေးတယ် အဖုတ်ထဲလျှောလျှောရှုရှုဖြစ်လာမှ နွားသိုးကြိုးပြတ်လိုးတော့သည်။
“ အူးးးအ့ အ့ အဟင့် ”
သက်သက်နွယ် သူ့နို့သူပြန်ညစ်ချေကာ တင်ခိုင်ရဲ့ မညှာမတာဆောင့်လိုးမှု့ကို ရမ္မက်ပြင်ပြင်းဖြင့် သူမဖင်လေး ပင့်ကော့ပေး၍ခံတော့သည် ။အောင်မျိုးနိုင် ပီးအောင်မလိုးပေးခဲ့တာက တင်ခိုင်နဲ့တွေ့တော့ သက်သက်နွယ်ပေါက်ကွဲထွက်လာတော့သည်။
အရသာရှိရှိခံကောင်းကောင်းနဲ့ ခံနေတဲ့ သက်သက်နွယ် နားထဲအသံလိုလိုကြားမိသော်လဲ မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်မိ သူမ နခမ်းနားတစုံတခုကလာထိကပ်မိမှ ဖွင့်ကြည့်မိသည်
“ ကိုထွန်းမောင် ”
သက်သက်နွယ်… စိတ်ထဲကပြောလိုက်တယ်။ထွန်းမောင် က သူမ နခမ်းပါးစပ်နား သူ့လီးကြီးကိုလာတေ့နေတာကိုတွေ့လိုက်ရေ့တာ့ တင်ခိုင်ကိုကြည့်မိသည် တင်ခိုင်ကတော့ သူမကိုမကြည့် သူ့လီးကိုအရသာအပြည့်ပေးနေတဲ့ သူမစောက်ပတ်ကိုသာကြည့်၍ မပြတ်လိုးနေသည်။
ထွန်းမောင် နဲ့တင်ခိုင် လက်ဝါးရိုက်ထားကြပြီဆိုတာ သက်သက်နွယ် သိလိုက်ပြီ။ တဆက်ထဲ ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးမကြောင့်သင့်တော့ ဟုယူဆကာ ထွန်းမောင်ရဲ့လမွှေးထူထူတွေကြားက လီကြီးကို အရင်းမှဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ ပါးစပ်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
တင်ခိုင်ကလဲအလိုးမပြက် လိုးကောင်းဆဲ ဆောင့်ကောင်းဆဲ
“ ဗွတ်… ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ် … ဇွပ် ဇွပ်… ဇွိ ”
“ အင်းးးးးအူးးးးးးအွန့် ”
ထွန်းမောင်လီး ပါးစပ်ထဲ လီးရောက်နေလို့ သက်သက်နွယ် ရဲ့ညည်းသံတွေက လည်ချောင်းထဲမှ ဝူးးဝူးးဝါးးဝါးးနဲ့ထွက်နေသည်။
“ အခုလို မျှဝေပြီးပေးလိုးတဲ့ ငါ့ကောင် ထွန်းမောင်ကြီး ဒီထက်မကလိုးနိုင်ပါစေကွာ ”
“ ခင်များကြိုက်သွားပြီ မဟုတ်လား ကိုတင်ခိုင် …ကျုပ်ပြောပါတယ် စော်လေးကအပေးကောင်းပါတယ်ဆိုတာ… ယုံပြီမဟုတ်လား ”
“ ဖြေစရာလို သေးလာကွ မင်းစော်လေးလဲ ကြည့်အုံး ဘယ်ကောင်နေပြီလဲဆိုတာ မျက်နာလေးကိုရဲနေတာပဲ ”
သက်သက်နွယ် သူ့ကိုပြောနေတဲ့ယောကျ်ားနှစ်ယောက်ရဲ့စကားတွေကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာထွန်းမောင်လီးကိုပဲ အားရပါရစုပ်နေတော့သည်။သူမလဲ စကားပြန်မပြောချင်လောက်အောင်ကောင်းနေပြီမဟုတ်လား။
“ နေရာလဲမယ် ကိုတင်ခိုင်… ကျုပ်လိုးအုံးမယ် ”
“ ကောင်မက မန်းလေးပြောင်းတော့မှာတဲ့ဗျို့ အဝသာလိုးသွား နောက်ရက်လဲလာခဲ့ ”
တင်ခိုင်နေရာဖယ်ပေးတော့ ထွန်းမောင်က သက်သက်နွယ်ပေါင်ကြားရောက်လာပြီး သက်သက်နွယ် ရဲ့ခါးတင်ပဆုံနေရာကနေကိုင်ကာဆွဲထူ၍လေဖက်ထောက်ပုံစံဖြစ်စေပြီး စောက်ရည်တွေဖြင့်ရွှဲနေသည့် အဖုတ်ထဲစသွင်းထဲကအားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။
သက်သက်နွယ် အားးကနဲတခါသာအော်လိုက်ရပြီး တင်ခိုင်ရဲ့လီးကြီးဖြင့်သူမပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းခြင်းကိုခံရပြန်သည် အနောက်ထွန်းမောင်ကဆောင့်လေ အရှေ့က တင်ခိုင် ရဲ့လီးကသူမ ပါးစပ်ထဲကနေ အာခေါင်လယ်ချောင်းထဲထိတိုးတိုဝင်လာတော့ သက်သက်နွယ် မျက်ရည်လေးများပင်ဝဲလာသည်။
“ ဆောင့် … ဆောင့်လေ ”
သက်သက်နွယ် ပြီးခါနီးအရှိန်တက်နေစဉ် ထွန်းမောင် လိုးတာ အရှိန်ကျသွားလို့ ပြောလိုက်တယ် ။ယခုအချိန်၌ သက်သက်နွယ်ခေါင်းထဲဘာမှမရှိတော့ ပြောသင့်မပြောသင့်မစဉ်းစားတော့
“ ဟဲ ဟဲ …ရမယ်… ကြိုက်နေပြီပေါ့လေ ”
“ ကျမ ကလျှာရှည်တာမကြိုက်ဘူး… လီရှည်တာပဲကြိုက်တာ ”
ဟုထွန်မောင်ကိုပြန်ပြောပြီး တင်ခိုင့် ဂွေးဥကြီးတွေကို သူမပါးစပ်ထဲထည့်ကာငုံလိုက် ယက်လိုက်လုပ်နေပြန်သည်။
“ အားးးးမသက်ရေ နင့်ယောကျ်ားကတော့ ကံကောင်းတာပဲ အပြုအစုကောင်းတဲ့မိန်းမကိုရထားတာပဲ အေအေး ဟုတ်တယ် အဲ့လိုလေ … ဒစ်ကြားထဲကိုပတ်ပြီးယက် ”
“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်… ရှလွှတ်
သက်သက်နွယ် တင်ခိုင့်စိတ်ကြိုက် ယက်ပေးရုံတင်မက သူမစိတ်ကြိုက်ခံချင်တဲ့ပုံစံပါ မိုးလင်းခါနီး အထိနားလိုက် လိုးလိုက်ဖြင့် လီးနှစ်ချောင်းရဲ့ပေးလာတဲ့ ကာမ အရသာကို တဝကြီးခံစားလိုက်တော့သည် ။အဆောင်ပင်ပြန်မအိပ်လိုက်ရ။ နောက်ရက်တွေမှာလဲ ညဆိုရင် တင်ခိုင်ရောက်ရောက်လာပြီး ထွန်းမောင်နှင့်ပေါင်းကာဝိုင်းလိုးကြသည်ကို သူမ မငြင်းဆန်ခဲ့။ ငြင်းဆန်လို့လဲမရ။ ထွန်းမောင်နဲ့တင်ခိုင်မှာလဲ နှုတ်ဆက်လိုး ဟုသတ်မှတ်ကာ ပုံစံမျိုးစုံလိုးသည် ။သက်သက်နွယ်ကလဲခံသည် သူမ မန်းလေးပြန်မဲ့ညအထိ ထွန်းမောင် နဲ့ တင်ခိုင် လိုးလွှတ်လိုက်ကြလို့ ကာပင်မမောင်းချင်လောက်အောက် လူကပြိုင်းနေသည်။
မန်းလေးရောက်လို့ ခြံရှေ့ကားရပ်လိုက်သော်လဲ ဘယ်သူမှ တံခါးလာမဖွင့်ပေးလို့ သက်သက်နွယ် ကားပေါ်ကဆင်းကာခြံထဲကြည့်လိုက်တော့ သူတို့အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားပြီး ဝေဝေစိုးတို့အိမ်ရှေ့မှာတော့ မဲကြီးက ဝေဝေစိုးကိုတခုခုပြောနေပုံရသည် သက်သက်နွယ် စိတ်ထဲ မဲကြီးကြည့်ရတာပုံမှန်မဟုတ် မူးနေတာများလားဟု လဲထင်နေသည်။
သက်သက်နွယ်ကားပေါ်ပြန်သွားပြီ ဟွန်းသံပေးလိုက်တော့ မဲကြီးကပြေးလာကာ တံခါးဖွင့်ပေးမှ ကားကိုအထဲမောင်းဝင်သွားလိုက်သည်။
မသက် မန်းလေးကိုပြန်ရောက်လာတော့ ကျနော်ပျော်သွားတယ်။ ဒီတခါအပြီးပြန်လာတာလို့မသက်ကပြောတယ် ကျနော် အလုပ်ကိုနှစ်ရက်လောက်မသွားပဲ မသက်နဲ့အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ် ။မသက် ဟိုမှာနေတုန်းက အောင်မျိုးနိုင် နဲ့ဖြစ်ကြတာတွေကိုမေးတော့ မသက်ကအသေးစိတ်ပြန်ပြောပြတဲ့အခါ ကျနော့်စိတ်တွေအရမ်းတက်ကြွလာတယ်။ မသက်ပြန်ရောက်ပြီး တပတ်လောက်အကြာမှာ အောင်မျိုးနိုင်ကိုဆက်သွယ်ပေမဲ့ ခရီးလွန်နေလို့ ပြန်ရောက်မှသူပြန်ဆက်သွယ်မယ်ပြောလို့ ဒီကြားထဲကျနော်နဲ့မသက်ပဲနှစ်ပါးသွားခဲ့ကြတာ ။
အမတို့လင်မယားကလဲ ကိုတင်ထွန်းမိဘတွေဆီအလည်သွားကြပြီး မျိုးထွန်းကလဲ သူ့အမျိုးတွေရောက်နေလို့ခွင့်တရက်ယူသွားတယ် ။မဲကြီးကို ကတော့ ကိုတင်ထွန်းကသူ့ဝယ်ထားတဲ့မြောက်ပြင်ကခြံမှာ သူတို့ပြန်မလာမချင်းစောင့်ခိုင်းထားလို့ ခြံထဲမှာ ကျနော်နဲ့မသက်ပဲကျန်ခဲ့တယ်။ မသက်ကတော့ ဒီနေ့မနက်ထဲ က မကေသွယ်တို့အိမ်ကိုကိစ္စရှိလို့ဆိုပြီးထွက်သွားတာ မကေသွယ်ဆိုတာ သူ့ကလေးမွှေးနေ့လုပ်တုန်းက ကျနော်တို့သွားခဲ့တဲ့ သူ့မောင့် ကိုဇော်လင်းနဲ့နေတဲ့ အမကို ပြောတာ မနေ့ကလဲ မတွေ့တာကြာလို့ဆိုပြီး လက်ဆောင်သွားပေးရင် မကေသွယ်တို့အိမ်ကို မသက်သွားသေးတယ် ။
ဒီမနက်ကျတော့ သော့တယောက်တချောင်းယူ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး ကျနော်ကတော့အလုပ်ကိုထွက်ခဲ့လိုက်တာ ညနေစောင်းလုပ်ကပြန်လာမှ ခြံထဲကမသက်ကားကိုတွေ့လို့ မသက်ပြန်ရောက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ခြံတံခါးဆင်းဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ကာ အပေါ်ထပ်ကကျနော်တို့အခန်းကိုသွားလိုက်တယ် ။ရေသံတွေကြားလို့မသက်ရေချိုးနေတာပဲဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ် ။ကျနော်ကတော့ရုံးမှာထဲကရေချိုးခဲ့ပြီးပြီ ခဏကြာတော့ ရေသံတွေတိတ်သွားပြီး တဘက်အတိုလေးပတ်ကာထွက်လာတဲ့ မသက်ကကျနော့်ကို တွေ့တော့ပြုံး ပြပြီး မှန်တင်ခုံမှာရေစိုနေတဲ့ဆံပင်တွေကို Dryer နဲ့မှုတ်ပြီးတော့ ကျနော်ဘေးလာထိုင်တယ်။
“ မောင့်ကို ပြောစရာရှိတယ် ”
လို့ဆိုလာလို့
“ ဘာလဲ မသက် ”
ဆိုတော့ မသက်… ခဏငြိမ်သွားပြီးမှကျနော့်ကို
“ မောင်စိတ်ဆိုးမလားတော့ မသိဘူး ”
ကျနော်ရင်တွေခုန်လာတယ်…။
“ မသက် ဘာပြောမလို့လဲ ”
“ မဆိုးပါဘူး …ပြောပါ မသက် ”
ဆိုတော့… မသက်က
“ မနေ့က မသက် မကေသွယ်တို့အိမ်ကိုသွားတာမောင်သိတယ်နော် ”
“ အင်း အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ ”
“ ဘယ်သူနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်ထင်လဲ ”
“ မကေသွယ်နဲ့မဟုတ်လား ”
“ ဟင့်အင်း ”
“ ဒါဆိုဘယ်သူနဲ့တွေ့ခဲ့တာလဲ ”
ကျနော်ဆက်မေးတော့ မသက်ခဏငြိမ်သွားပြန်တယ်…။ ပြီးမှ
“ ကိုဇော်လင်းနဲ့ ”
“ အော် ”
ကိုဇော်လင်း ဆိုတာနဲ့ကျနော့်မျက်စိထဲ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းဗလထောင့်ထောင့်နဲ့သူ့ပုံကို မြင်ယောင်လာတယ်။
“ တွေ့တော့ဘာဖြစ်လဲ ”
“ မကေသွယ်က ခရီးသွားတယ် လို့ သူကပြောပြီး မသက်ကိုကော်ဖီဖျော်တိုက်တယ် ။မသက်တို့စကားတွေ အမျာကြီးပြောဖြစ်ကြတယ်လေ ။မောင်သိလား ကိုဇော်လင်းက လူပျိုမဟုတ်ဘူး ။အိမ်ထောင်နှစ်ဆက်ကျဖူးတယ်တဲ့ ”
ကျနော်ဘာမှဆက်မမေးပဲနားထောင်းနေလိုက်တယ်။
“ သူနဲ့ စကားပြောကြည့်မှသူကခင်ဖို့ ကောင်းမှန်းမသက် သိရတယ် ...အော် မေ့နေတယ်...အဲ့ဒီအချိန်မှာသူသောက်ထားတယ်မောင် ...နောက်ပြီး မသက်ကိုသူတို့အိမ်ထောင်ရေးတွေပြောပြတယ် ..မောင်သိလား ကိုဇော်လင်းလဲ မသက်တို့လို cuckold အတွေ့အကြုံရှိတယ်မောင် မယုံမရှိနဲ့ အဲ့ဒါသူကိုယ်တိုင်ပြောပြတာ ”
ကျနော်စိတ်ဝင်စားသွားလို့ ဆက်ပြီး နာထောင်နေတယ်။
“ သူ့ဒုတိယမိန်းမနဲ့တဲ့လေ သူ သူကလေ စကာပြောနေပေမဲ့ မသက်တကိုယ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသေးတာ မသက် ရင်တွေအရမ်းခုံတာပဲ မောင် မသက်ပြန်ခါနီးတော့ သူကားနားအထိ လိုက်ပို့တယ် ..မသက်ကားပေါ်တတ်ကာနီးမှန်ထဲမှာမြင်လိုက်ရဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် မသက်အရမ်းအံ့သြသွားတယ် သိလား ”
မသက် ဘာမြင်လိုက်ရလဲကျနော်သိချင်လာတယ်။
“ ကိုဇော်လင်းလေ မသက် အနောက်ပိုင်းကိုကြည့်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကိုလက်နဲ့အုပ်ကိုင်ထားတယ်မောင် ”
မသက် ကားပေါ်ရောက်တော့ သူက
“ မနက်ဖြန်လဲလာလည်ပါလား တဲ့ ”
“ မသက် သူ့ကိုဘာမှမပြောခဲ့ပါဘူး …ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့သူတို့အိမ်သွားခဲ့တာ မောင်သိပါတယ် ”
ကျနော် ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပြီး လီးကလဲတဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ် ။မသက် ဆက်ပြောမှာကိုမစောင့်နိုင်တော့ဘူး ။အကင်းပါးတဲ့မသက်ကကျနော့်ကိုကြည့်ပြီးဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာသိတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပတ်ထားတဲ့ တဘက်လေးကိုကုတင်အောက်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်သွားတဲ့ မသက်ကိုမြင်ရမှကျနော့်လီးက ပိုဆိုးလာပြီး ဘောင်းဘီအောက်ကနေရုန်းကြွလာတယ် ကျနော် မသက်ကိုဆက်မေးလိုက်တယ်။
“ ဆက်ပြော မသက် ”
ဆိုတော့… မသက်က
“ ဒီနေ့မသက် သူ့အိမ်ရောက်ပြီးတံခါးခေါ်က်လိုက်တော့ သူကိုယ်တုန်းလုံးကြီးနဲ့တံခါးလာဖွင့်ပေးတယ် မောင် ရေချိုးထားတာတဲ့ မသက် ချက်ချင်းအိမ်ထဲမဝင်မိဘူး… မောင်… သူ့ရဲ့ ဖုထစ်နေတဲ့ကြွက်သားတွေကိုငေးကြည့်နေမိတယ် ”
မသက်ရဲ့စကားတွေကို အာရုံစိုက်နားထောင်ရင်း ကျနော့်တကိုယ်လုံးပူနွေးလာပြီး လီးကလဲကျင်လာလို့ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တော့ မသက်က ကျနော့်အပေါ်တက်ခွကာ သူ့အဖုတ်ဝနဲ့ကျနော့်လီးတေ့ပီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မသက်ပါးစပ်က အူးးးဆိုပြီးအသံလေးထွက်သွားကာ ခေါင်းလေးမော့သွားတယ်။
ကျနော် ဘာဆက်ဖြစ်လဲ သိချင်လာလို့ မသက်ကိုဆက်မေးလိုက်တော့ မသက်က ကျနော့်ကို မောင်…စိတ်မဆိုးဘူးလို့မျှော်လင့်ပါတယ်ဆို ပြီးဆက်ပြောသည်။
“ သူကလဲမသက်ကိုစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ အိမ်ထဲရောက်သွားကြတယ် ..အိမ်ထဲရောက်ရောက်ချင်းမှာလဲမသက်တို့စကားပြောဖြစ်သေးဘူး မောင်… နောက်တော့ သူက …သူက မသက်ကိုသူ့အိပ်ခန်းထဲပွေ့ခေါ်သွားတယ်…မောင် …မသက်ဝန်ခံပါတယ် မသက်မရုန်းမိဘူး သူ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ထားပြီးပါသွားတယ်လေ ”
မသက်ကြည့်ရတာ အတွေးတွေထဲမျောနေပုံရပြီး အဲ့တုန်းကကြုံခဲ့ရတာတွေကိုစဉ်းစားကာမျောနေပုံရတယ် ။ကျနော်တို့အခုအချိန်မှာမလိုးသေးဘူးလိုပြောရမယ်…။ မသက်က …ကျနော့်ကိုအပေါ်ကနေဆောင့်တာမဟုတ်ပဲကြိတ်ပွတ်နေတယ်။
“ ပြီးတော့ဘာဆက်ဖြစ်လဲ… မသက် ”
ကျနော်မေးတော့မသက်က ဒီတခါတော်တော်လေကြာကြာငြိမ်သွားပြီးမှ
“ သူ့အိပ်ခန်းထဲရောက်သွားတော့ မသက်တို့ အပြန်အလှန်ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးအငမ်းမရနမ်းရှုတ်နေကြတယ် …မသက်ဘာလိုချင်တယ်ဆိုတာသူသိသလို သူဘာလိုချင်တယ် ဆိုတာလဲ မသက်သိပီးသာပဲ စကားတွေအများကြီးပြောစရာမလိုပါဘူး …နောက်တနာရီအတွင်းမှာ မသက်တို့နှစ်ချီလိုးပြီးသွားပြီ… မောင် ”
မသက် အဖုတ်ထဲကကျနော့်လီးကြီးဆတ်ကနဲ့ဖြစ်သွားတာကို မသက်သိမှာပါ ။သူမ ဖင်လေးအသာကြွပြီးကျနော့်လီးကိုလိုးပေးတယ်။ မသက်ကဖီလ်လင်အပြည့်ဝင်နေတဲ့ မျက်နာလေးနဲ့ ဆက်မပြောခင် ပြောရအုံးမှာလား မောင်…လို့မေးလို့ ကျနော်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီးဖြစ်ခဲ့သမျှအားလုံးပြောလို့ပြောလိုက်တယ်။
“ သူ့လီးကြီးကအရမ်ကြီးတာပဲ… မောင် …မောင်နဲ့အောင်မျိုးနိုင်ထက်ကြီးတယ် မောင့်ထက်လဲလုံးပတ်အများကြီးပိုတုတ်တယ်… မသက် သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးတော့ လက်လေးနှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးစုပ်ပေးရတယ်…မောင်… တဝက်လောက်ဝင်အောင်ကို မနည်းစုပ်ရတယ် မြင်းလီးကြီးလိုပဲ ဒီလိုလီးမျိုး မြန်မာယောကျ်ားတွေမှာလဲရှိပါလားလို့မသက်တွေမိသေးတယ် အရင်ကဖူးကားထဲမှာပဲ ဒီလိုလီးမျိုမြင်ဖူးတာမဟုတ်လား ”
မသက်စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေပန်းမထွက်မိအောင် မနည်းထိန် ထားရတယ် ။မသက်ကတော့သူတွေ့ကြုံခဲ့ရတာတွေကိုမုဒ်အပြည့်နဲ့ဆက်ပြောတယ်။
“ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မသက် ယွထနေတာကို …မောင့်ကိုမြင်စေချင်တယ် သိလား သူပြီးသွားတော့ မသက်မျက်နာနဲ့နို့တွေပေါ်ကို.သူ့လရည်တွေပန်းချတယ်လေ… အိုးး အများကြီးပဲမောင်ရယ် ...မောင် သာအနားမှာရှိရင် ကိုဇော်လင်းနဲ့ပေါင်းပြီး မသက်ကိုဝိုင်းလိုးမလားပဲ ပြီးတော့ သူကဆက်ဆံနေရင်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ပြောရတာကိုကြိုက်တယ် ..မသက်ကိုလဲပြောခိုင်းတယ် ..မသက် အဲ့လိုတွေမပြောတတ်တာ မောင်သိပါတယ်... ဒါပေမဲ့အဲ့ဒါကိုဇော်လင်းနဲ့မတွေ့ခင်အထိပဲ ခံတယ် ...မသက်သူ့အလိုကျ ပြောခဲ့မိတယ် ရှင်အစွမ်းရှိရင် ကျမစောက်ပတ်ကို ကျမယောကျ်ားလိုးတဲ့အချိန်ကျရင် ကျယ်နေအောင် ရှင့်လီးကြီးနဲ့အပေါက်ချဲ့ပစ်စမ်းပါ ”
လို့ပြောလိုက်တယ်.။ ကျနော်ထွက်တော့မယ်ဆိုတာသိတယ် ။မသက်ပြောလို့မပီးခင် မပြီးချင်သေးကြောင့် ရသလောက်စိတ်ကိုစုစည်းထိန်းထားပြီး ရင်ခုန်စွာနဲ့ဆက်နားထောင်လိုက်တယ်။
“ ဘာကျန်သေးလဲမသက် ”
လို့မေးတော့… မသက်က ကျနော့်ကို
“ မောင်မေးတာနော် ”
ဆိုပြီးပြောလို့ကျနော်ခေ့ါင်းငြိမ်ါပြလိုက်တယ်။
“ သူ သူ မသက်ကိုဖင်လိုးသွားတယ်… မောင် …အနောက်ပေ့ါက်ကိုဖွင့်သွားတယ် ချောဆီမသုံးဘူး မသက်တံခါမှဖင်မခံဖူးသေးဘူးလေ မသက်ရဲ့စောက်ရည်တွေနဲ့ဖင်ဝကိုလူးပြီးလက်ချောင်းတွေနဲ့အရင်လိုးပြီးမှလီးနဲ့လိုးတယ် မောင်ရယ် ဖင်ခံရတာကောင်းမှန်း မသက်အခုမှသိရတယ် ”
“ အားးးး မောင်ပြီးပြီ …မ ရယ် ”
ကျနော့်လရည်တွေ မသက်စောက်ခေါင်းထဲ ပိုက်ဝကလွှတ်တဲ့ ရေလိုအားနဲ့ပန်းထွက်သွားတယ်။ ကျနော်ထက့်အရင်လိုးတာခံလိုက်ရတဲ့မသက်ရဲ့အနောက်ပေါက်ကိုလဲ နောက်ကို လိုးမယ်လို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။မသက်ကတော့ပြီးသေပုံမရ ။အဲ့ဒီအချိန် မှန်တင်ခုံပေါ်က မသက်ရဲ့ဖုံးမြည်လာတယ်။ အဲ့တော့မှမသက်ကကျနော့်ကိုအခုမှသတိရတဲ့ပုံနဲ့ပြောလာတယ်။
“ ဆော်ရီး မောင်… အရေးကြီးတာတခုပြောစရာမေ့နေတယ် ကိုဇော်လင်းကဒီနေ့မသက်အိမ်လာမယ်လို့ ပြောတယ် မသက်လဲ ရှင့်သဘောပဲလို့ပြောခဲ့လိုက်တယ် အိမ်မှာလဲ မသက်နဲ့မောင်ပဲရှိလို့အဲ့လိုပြောခဲ့လိုက်တာ မောင့်ကိုကြိုအသိပေးသင့်ပါတယ် …မောင်စိတ်ဆိုးသွားလား ”
ကျနော် ခေါင်းခါပြမိတယ်ထင်တယ်…။ မသေချာဘူး မသက်ကဆက်ပြောတယ်။
“ အခုဆက်တာသူဖြစ်မယ် ခဏနော် ”
ဆိုပြီး မသက်က ဖုံးသွားကိုင်လိုက်တယ် တဖက်ကလူ မကြားအောင်ဖုံးကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ကျနော့်ကို
“ မောင်…သူအောက်ထပ်ကိုရောက်နေပြီ ခြံတံခါးဖွင့်ထားလို့ဝင်ခဲ့တာတဲ့ ”
“ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ”
ကျနော် ပုဆိုးတထည်အမြန်ကောက်ဝတ်ကာ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းဖို့လဲမဖြစ်နိုင်တော့တာနဲ့ အခန်းထဲကမသက်ရဲ့ အဝတ်ဘီရိုကြီးထဲဝင်နေလိုက်တယ် ။မသက်ကိုလဲခေါ်လိုက်လို့ပြောပီးပုန်းနေလိုက်တယ် ။မသက်က ကိုဇော်လင်းကိုခေါ်လိုက်ပြီးအခန်ထဲက ကျနော်ချွတ်ပုံထားတဲ့အဝတ်အစားတွေကိုသိမ်းပြီးတော့ အခန်းတံခါးကိုသွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။
စကားပြောသံသဲ့သဲ့လိုကြားရပြီးငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကုတင်ဆီကဂျိုးဂျိုးချွတ်ချွတ် အသံတွေထွက်လာပြီးနောက် မသက်ရဲ့ညည်းသံလေကို စကြားရတယ် ။တဖြည်းဖြည်းအချိန်ကြာတာနဲ့အမျှ မသက်ရဲ့ အားးအားးးအားးအ့ နဲ့အသံတွေက အခန်းထဲမှာလှိုင်ထွက်နေတော့တယ် ။မသက်ဒီလောက် အော်တာဒီတခါပဲကြားဖူးလို့ အရဲစွန်းပီး ဘီရိုတံခါးကိုလက်နှစ်လုံးခန့်ဟ ကြည့်တော့ ကျနော်မျက်လုံးပြူးသွားတယ် ။
မသက်ပြောတာမလွန်ဘူးလို့လဲသိလိုက်တယ်။ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ကာနေတဲ့ မသက်ရဲ့ဖင်ပေါက်ထဲ ကိုဇော်လင်းရဲ့ လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာက အသဲရားစရာဘီရိုထဲကနေတောင် မြင်နေရတယ် ။မသက်ကလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲလက်နိုက်ပီးထိုးဆွနေတာမှ တချောင်းထဲတောင်မဟုတ် လက်သုံးချောင်းထိုးထည့်ထားတာ ခေါင်းလေးရမ်းကာ အော်နေတဲ့မသက် သူ့ဆံပင်တွေကိုတဖက်ကိုဖယ်လိုက်ပြီးအနောက်ကိုလှည့်အကြည့် ကျနော့်ကိုမြင်သွားတော့ ကိုဇော်လင်းမမြင်အောင် ကျနော့်ကို ဖလိုင်းကစ်လေးပေးပြီး ဖင်ဆက်ခံနေတယ် ။
ကိုဇော်ရိပ်မိသွားမှာစိုလို့ဘီရိုတံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်ပြီးစောင့်နေလိုက်တယ် ။လူကလဲအထဲမှာမွှန်းလာသလို ကျနော့်လီးကြီးကလဲအံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ခဏတွင်းမှာပဲ သံချောင်းကြီးလိုမာနေပြီ။ကျနော်ကံကောင်းတာက ၁ဝမိနစ်လောက်နေတော့ မသက်ကကိုဇော်လင်းကိုဘပြောလိုက်တယ်မသိဘူး ။အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားလို့ကိုဇော်လင်တော့ထွက်သွားပြီဆိုပြီးအပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့ မသက်က ကုတင်ဇောင်းမှတင်ပါလွှဲထိုင်နေတယ်။ ကျနော်သူ့အနားသွားတော့ မသက်ကကျနော့်ခါးကိုဖက်လိုက်ပြီးနောက်ပုဆိုးဆွဲးချွတ်ကာ ကျနော့်လီးပေါ်တံတွေထွေးချလိုက်တယ် ။
တံတွေးတွေထဲမှာ ဖြူဖြူဗျစ်ချွဲချွဲတွေပါနေလို့ မသက်ကိုကြည့်တော့ မသက်က ကိုဇော်လင်းရဲ့လရည်တွေလို့ပြောပြီးကျနော့်လီးကိုဆက်စုပ်ပေးနေတယ်။ ဒါဆိုကိုဇော်လင်းမသက်ပါးစပ်ထဲမှာပဲပီးသွားတာပေါ့ ။ကျနော်ဘာမှမသက်ကိုမမေးတော့ဘူး။ အရမ်းတင်းနေတဲ့လီးကိုမသက်ပါးစပ်ထဲမှာ ပီးဖို့အတွက် မသက်စုပ်ပေးတာကိုပဲငြိမ်ခံနေလိုက်တယ် ။ဒီအချိန်မှာကျနော့ခေါင်းထဲဘာမှမရှိတော့ဘူး အားလုံရှင်းလင်းနေတယ် ။ကျနော်သိတာ တခုပဲအဲ့ဒါကတော့ ဒီမိန်းမကိုကျနော်သိပ်ချစ်တယ်ဆိုတာပဲ။
.........................................................................................................
နောက်အပတ် ရောက်တော့ တင်ထွန်းတို့အပါအဝင် ခြံစောင့်နစ်ယောက်လဲရောက်လာကြတယ် ။အားလုံးပုံမှန်အတိုင်းသူ့အလုပ်နဲ့သူသွားကြပေမဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အိမ်မှပဲရှိနေကြတယ် ။သက် သက်နွယ်ကတော့ ဒီနေ့သူ့နားရက် ဝေဝေစိုးဘယ်မှ သွားစရာမရှိတာကြောင့်အိမ်မှာပဲ ရှိနေကြတယ်။
သက်သက်နွယ် ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ ဝေဝေစိုးဆီဆဆီသွားစကားပြောမယ်ဆိုပြီး သူတို့အိမ်ထဲဝင်သွားတုန်း အပေါ်ထပ် ဝေဝေစိုးတို့ လင်မယားအခန်းထဲနေဆင်းလာတဲ့ မဲကြီးကိုမြင်တော့ ဘာမှမထူးဆန်းသလိုပဲ ဝေဝေစိုးဆီမသွးတာ့ပဲ သူတို့အိမ်ဆီပြန်လှည့်သွာပြီး ရေချိုးဝင်ချိုးလိုက်တယ်။ မျိုးထွန်းကိုလဲခြံဝမှာ ဖုံးပွတ်နေတာကိုတွ့လိုက်ရတယ် သက်သက်နွယ် ရေချိုးပြီးမှ မှန်တင်ခုံရှေ့ ထဘီရင်လျှာကာဖီးလိမ်းပြင်ဆင်နေတုန်း ၁ဝမိနစ်ခန့်နေတော့ တံခါး အထားခေါက်သံကြား ၍ ဘယ်သူလဲလို့မမေးပဲ ဝင်ခဲ့လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ကာ အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အသားမဲတဲ့ မဲကြီးက သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ သက်သက်နွယ်ကို ဘာပြောစရာရှိသေးလို့လဲမေးတော့ သက်သက်နွယ် ခေ့ါင်းခါပြတယ်။
သက်သက်နွယ် မန်းလေးကိုပြန်ရောက်ထဲက ဝေဝေစိုပြောထားလို့ မျိုးထွန်းနဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်နေကြတာကို မဲကြီးသိသွားပြီး ဒီအကြောင်းတွေကို သူတို့ယောကျ်းတွေကို ပြန်ပြောမယ်ဆိုတဲ့ သဘောမျိုး တိုက်ရိုက်မပြောပေမဲ့ အဲ့ဒီလိုယူဆလို့ရတဲ့ စကားတွေနဲ့ ခြိမ်းခြေက်လာတယ်လို့ ဝေဝေစိုး သူ့ကိုပြောထားလို့ သက်သက်နွယ် သိထားပီပြီး မဲကြီးဘာလိုချင်တယ် ဘာဖြစ်ချင်တယ်ဆိုတာ သူတို့အများကြီးစဉ်းစားနေစရာမလို အကြည့်တွေကနေ သိနိုင်သည်။
ဝေဝေစိုးကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်ထဲကမဲကြီးကို အလိုးခံနေပြီ ဒီတခ့ါသူ့အလှည့်ဆိုတာသိတဲ့ သက်သက်နွယ် မဲကြီးကိုခြေဆုံးခေါင်းဆုံတချက်ကြည့်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့တက်သွားပြီး ရင်လျှားထားတဲ့ထဘီလေးကိုလဲကြမ်းပြင်ပေါချွတ်ထားခဲ့၍ လေးဖက်ထောက်ဖင်ကုန်းပေးထားလိုက်သည်။
စိတ်ထဲမှာလဲ ခုဏကမှဝေဝေစိုးကိုလိုးပြီး တာ အခုသူဆီရောက်လာတဲ့ အမဲကြီးးကိုလဲ တော်တော်သန်တာပဲလို့တွေးနေသည် ။ဒီအကြောင်းတွေကိုလဲ တချိန်ချိန်သူ့ယောကျ်ားကို ပြောပြမယ်လို့လဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ စောင့်နေပေမဲ့တော်တော်နဲ့ ရောက်မလာသေးတဲ့ မဲကြီးကို ဖင်ကုန်းထားထားတဲ့သူ့ပေါင်ကြားကနေကြည့်လိုက်ပြီးလှန်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ လာလေ …အလှကြည့်ဖို့လာတာလား …လိုးဖို့လာတာလား ”
စိန်ခေါ်သလို ပြောလာတဲ့ သက်သက်နွယ်ကြောင့် မဲကြီးပုဆိုးချွတ်ချကာ လီးကို တချက်နှစ်ချက်ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး ကုတင်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ဖင်ကုန်းထားလို့ ကော့နေတဲ့ သက်သက်နွယ်ခါးလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး ပြဲအာအာလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ သူ့လီးကြီးကို နစ်သွင်းခိုက်ချိန် သက်သက်နွယ် နှုတ်ဖျားမှ အသံလေးထွက်သွားသည်။
” အားးး´´ ”
ပြီးပါပြီ။
.............................................................................................................................................
နောက်ဆက်တွဲ
မောင်စိုး အလုပ်က အပြန်သူ့မိန်းမ မသက်က ရေခဲမုန့်စာချင်တယ်ပြောသဖြင့် ရေခဲမုန့်ဝင်ဝယ်ပြီး ဆိုင်ထဲက အထွက် သူ့ကားအနီး ပလပ်ဖောင်းပေါမှာသော့တချောင်တွေ့တာနဲ့ ကောက်ယူလိုက်သည် ။ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်တော့ ထရက်ကာ ဆိုင်ကယ်တစီးရပ်ထားပြီး ဆိုင်ကယ်အနားကဓါတ်တိုင်ကိုမှီပြီးလူငယ်တဦးဖုံးပြောနေတာတွေ့တော့ သူ့သော့ပဲနေမှာလို့တွေးမိပြီး သော့ပြန်ပေးရန် ဖုံပြောပီးတဲ့အထိ စောင့်နေလိုက်သည်။
“ ခွိခွိ… ဒါဆိုအချစ်ကို ဒီကောင် စိုးခိုင်က ဖင်ပါလိုးသွားတယ်ပေါ့ ”
“ မောင် မကြည့်ရတာနာတယ်…အချစ်ရယ် နက်ဖြန်ပြန်ချိန်းလိုက်ပါလား ”
“ ဟုတ်လား စိုးခိုင်မနက်ဖြန်မအားဘူးပေါ့ ဒါဆို မျိုးလင်းကိုခေါ်မလား ဒီကောင်လဲ အချစ်ကို ဘွတ်ချင်နေတဲ့ကောင်ပဲ …အဟိ ”
မောင်စိုး ဖုံးပြောနေတဲ့ကောင်လေးရဲ့ စကားတွေကို ကြားရတော့ ပြုံးမိသည်။ဇ မသေးဘူးလို့လဲတွေးမိသည်။ကောင်လေးကဖုံးပြောပီးတော့ သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့မောင်စိုးကိုမြင်သွာသည်။မောင်စိုးသူ့လက်ထဲက သော့ကိုကောင်လေးကိုထောင်ပြပြီ မင်းသော့လားလို့မေးတော့ ကောင်လေးက ဟုတ်တယ်ပြုတ်ကျသွားတာဖြစ်မယ် ကျေးဇူပဲဘဲကြီး ဟုဆုကာသော့ကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွ၍ လီဗာကို တဗြင်းဗြင်းနဲ့ပုတ်နေတုန်း မောင်စိုး မေးလိုက်တယ်။
“ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ညီလေး ”
ကောင်လေးက သူ့ရဲ့ခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ ray ban မျက်မှန်အမဲကို ကောက်တပ်လိုက်ပြီ မောင်စိုးကိုကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။
“ ကျနော့် နာမည်… ရဲလေး… ပါ ”
နတ်ဆေး
ပြီးပါပြီ။
