ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၃ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
နောင်ရဲ ရေးသည်။
တစ်လအတွင်းမှာ နောင်ရဲတစ်ယောက် အရက်ပဲ လှိမ့်သောက်နေမိသည်။ မင်္ဂလာဆောင် ကိစ္စအတွက် နောင်ရဲ အမေနဲ့ ဂျစ်တူးမကသာ အစစအရာရာ လုပ်နေကြသည်။ မပါမဖြစ်ကိစ္စမှသာ နောင်ရဲ လူကိုယ်တိုင် လိုက်ရသည်။ အမေကလည်း ဘာမှ မပြော။ သူ့သားလေး စိတ်ညစ်နေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံသာ ရှိတော့သည်။ အဖေကလည်း ဘာမှ မပြော။ တစ်ခါတစ်ခါ ငိုင်နေသော နောင်ရဲကို ပုခုံးလာပုတ်ပြီး သက်ပြင်းချချသွားသည်။ ဒီကြားထဲမှာ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသည်။ နောင်ရဲ မကိုင်တော့။
ကောင်မလေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မသိချင်တော့။ နောင်ရဲ အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်သည်။ အစိုးရက အလုပ်မခေါ်သေးသောအချိန်ဖြစ်သောကြောင့် ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိ။ အရက်သောက်သည် ဆိုသော်လည်း ညနေပိုင်းတစ်ချိန်သာ ဖြစ်သည်။ တစ်နေ့လုံး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး အခန်းထဲ အောင်းလို့ပေါ့။ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် တစ်ရက် အလိုမှာတော့ အဖေက နောင်ရဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး စကားလာပြောသည်။
“သား...ဖေဖေ သားကို မပြောပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားခဲ့တယ်...ဘာလို့လဲဆိုတော့ ခံစားနေရတဲ့ အချိန်မှာ အတင်းကြီး အဖေ့ဘက်က မချုပ်ချယ်ချင်ဘူး..သားကို အဖေ နားလည်ပါတယ်...ဒါပေမယ့်..သား...သားလည်း ပညာတတ်တစ်ယောက်ပဲ...စဉ်းစားဆင်ခြင်ကြည့်ပါကွာ....မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ခံစားရတယ်ဆိုရင် ဒီလောက်ဆို တော်သင့်ပြီထင်တယ်...သား အသက်ငယ်သေးတယ်....
နောက်လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်...ကိုယ့်အသက်ကို ဆုံးရှုံးခံနိုင်တယ်ဆိုရင်တော့ လောကအတွက် အကျိူးပဲဖြစ်စေချင်တယ်..သားအမေ ဆိုရင် သားကို ဘာမှ မပြောပေမယ့် ညတိုင်းငိုနေတာ...သူ့အသက်နဲ့ ရင်းပြီး သားကိုမွေးထားတာလေ...သားအရွယ်ရောက်ပြီး ပညာတတ်ကြီး ဖြစ်အောင်လည်း ဘယ်လို ပံ့ပိုးခဲ့ရလည်းဆိုတာ သားအသိပဲ...ဒီလို ပုံစံကြီး မမြင်ချင်ဘူးတဲ့...သေချာစဉ်းစားပါကွယ်....”
နောင်ရဲ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ အဖေ့ကိုသာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ ငေးကြည့်နေသည်။
“သား....အခု ဖေဖေပြောနေတာတွေက သင်ခန်းစာတွေပေါ့ကွာ...ကိုယ်တိုင်ရင်းပြီး ရလာတဲ့နောင်တ ကို သူများကိုပြောရင် သင်ခန်းစာဖြစ်တာပေါ့...သားကိုယ်တိုင်က နောင်တကို မယူပါနဲ့ကွာ...ငါ့သား လောကကြီးကို အလှဆင်ပေးတာ အဖေနဲ့ အမေ မြင်ချင်သေးတယ်ကွာ...ငါ့သား ငိုပြီးရင် ထတော့....အလှဆုံး အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီး လောကကို အံတုပါကွာ..”
နောင်ရဲကို လာပြီးထွေးပွေ့သော အဖေ့ကို ပြန်ဖက်ကာ နောင်ရဲ ငိုချလိုက်သည်။
“ဖေဖေနဲ့ မေမေကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် လုပ်မိတာ သားကို ခွင့်လွှတ်ပါ...အခုချိန်ကစပြီး ဖေဖေတို့ စိတ်ချမ်းသာစွာ ပြုံးနေနိုင်အောင် သားကြိုးစားပါ့မယ်”
“အေးပါ...သားရယ်...ဖေဖေ ယုံပါတယ်”
အဖေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဖေလည်း မျက်ရည်စတွေနဲ့။ နောင်ရဲ တသက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့သော အဖေ့ရဲ့မျက်ရည်ပါ။ “သား မိုက်မဲခဲ့တာကို ခွင့်လွှတ်ပါ..ဖေဖေ” ဟု နောင်ရဲစိတ်ထဲကနေ ရေရွတ်လိုက်သည်။ အခန်းအပြင်ထွက်တော့ အမေက ဆီးကြိုပြီးပွေ့ဖက်လို့ပေါ့။
“မေမေ...စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်....သား ပြန်ပြီး ကြိုးစားပါ့မယ်”
အမေက နောင်ရဲကို ရင်ခွင်ပိုက်ကာ ကလေးလေးလို ခေါင်းလေး ပွတ်သပ်ပေးနေတော့သည်။
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ ဟော်တယ်လ် တစ်ခုမှာ မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲကျင်းပသည်။ ခန်းမဆောင်အရှေ့ရဲ့ စင်အထက်ကနေ ပရိတ်သတ်တွေကို ကြည့်နေသည့် စုံတွဲ။ မြန်မာဆန်ဆန် အဝါရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ပြီး ဧည့်ပရိတ်သတ်တွေကို ပြုံးပြနေသည့် ဂျစ်တူးမဘေးတွင် မောင့်ကျက်သရေခေါင်းပေါင်းနှင့် အသားရောင်တိုက်ပုံ၊ ပြီးတော့ အဝါရောင်ပုဆိုးကို ဝတ်ဆင်ထားသော နောင်ရဲ ကို တွေ့ရမည်။ နောင်ရဲ ပြုံးပြသည်။
သူ သိသော သူ မသိသော လူပေါင်းများစွာကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်သည်။ ဧည့်ခံပွဲပြီး အပြန်လည်း နှုတ်ဆက်ရသေးသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း လာကြသည်။ အကြောင်းသိ သူငယ်ချင်းတွေက စကားပြောချင်ပေမယ့် အချိန်မရသောကြောင့် တခြားသူတွေလည်း ရှိသောကြောင့် နောက်ကြုံမှဟု အချင်းချင်း မျက်ရိပ်ပြကာ ပြောလိုက်သည်။ ညဘက်ရောက်တော့ နောင်ရဲ သူငယ်ချင်းတွေရော၊ ဂျစ်တူးမ သူငယ်ချင်းတွေရောနှင့် အတူ dinner party လုပ်ကြသည်။ နောင်ရဲ သိပ်မသောက်ဖြစ်။ အမူးလွန်သွားမည်စိုးသောကြောင့်ပင်။
“မောင်...” ဂျစ်တူးမ ခေါ်သံပင်။
“သောက်ဦးလေ...ဘာလို့ မသောက်တာလဲ...”
“ကို...မသောက်ချင်ဘူး....မင်းပဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အေးဆေးသောက်ပါ”
“ဘာလဲ..ကိုနောင်ရဲ....မူးပြီး မှောက်သွားမှာစိုးလို့လား...အကြံအစည် တစ်ခုခုတော့ ရှိရမယ်...ခိခိ” ဂျစ်တူးမ သူငယ်ချင်းမ တစ်ယောက်က လှမ်းစသည်။
“အကြံအစည်” နောင်ရဲ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြလိုက်သည်။
“ရှိတာပေါ့....” ဂျစ်တူးမကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ရဲ့အပြုံးကို အဓိပ္ပာယ်ဖော်နိုင်ရင်တော့ ညဘက် ဘာဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ ဂျစ်တူးမ တစ်ယောက် သိနိုင်ပေလိမ့်မည်။
.................................................................................................................................
ညမိုးချုပ် ဒင်နာကအပြန်မှာတော့ အရက်အများကြီးမသောက်ထားသော နောင်ရဲကိုယ်တိုင် ကားမောင်းလာသည်။ အရက်နည်းနည်းသောက်ထားသောကြောင့် ကားအရှိန်ကို ပုံမှန်မောင်းနေကြထက် အနည်းငယ်လျှော့ထားလိုက်သည်။ သတိဆိုတာ ပိုတယ်ရယ်လို့မှ မရှိတာကိုး။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည၁၂နာရီကျော်ပြီ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက်ထဲ။ အိမ်အကူရှာထားတာ နောက်အပါတ်မှ လာမယ်လို့ ဂျစ်တူးမက ပြောပြထားသည်။ အိမ်ဆိုသော်ငြားလည်း ဂျစ်တူးမရဲ့ မိဘတွေက လက်ဖွဲ့ထားသော ၂ခန်းတွဲ တိုက်ခန်းဖြစ်သည်။
တိုက်ခန်း ၂ ခန်း (အပေါ် အောက်) ကို အလယ်ကနေ ဖောက်ဆက်ထားသောကြောင့် ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းတော့ ရှိသည်။ ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြစ်နေသော ဂျစ်တူးမကိုတွဲခေါ်ကာ အခန်းရှိရာ ဒုတိယအလွှာသို့ တက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အိပ်ခန်းသို့ ခေါ်သွားကာ ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲစေလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
တော်သေးသည်။ နောင်ရဲ လိုချင်တာ တွေ့သွားလို့။ Bathtub ပေ့ါ။ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းသမျှကို ရေနွေးနွေးလေးစိမ်ကာ ဇိမ်ကျကျ ဖြေဖျောက်ချင်သည်။ ရေပူရေအေးစက်လည်း ရှိသောကြောင့် အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ ရေနွေးစပ်ကာ bathtub ထဲသို့ ရေဖြည့်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အပြင်ပြန်ထွက်ကာ နောင်ရဲအိမ်မှ သယ်လာသော စာအုပ်ပုံထဲမှ ဂျာနယ်ကျော်မမလေး ရဲ့ “သူလိုလူ” ဆိုသော စာအုပ်ကို ထုတ်လိုက်ကာ အိမ်သာထဲသို့ သွားလိုက်သည်။ အခုထိတော့ ဂျစ်တူးမတစ်ယောက် အိပ်ရာပေါ်မှာ မှေးနေတုန်း။
နောင်ရဲလည်း စာအုပ်ဖတ်နေကာ ဗိုက်ထဲ တင်းသမျှကို လျှော့လိုက်သည်။ ရေနွေးပြည့်လောက်မည့် အချိန်ကို မှန်းကာ ထွက်လာလိုက်သည်။ ရေနွေးနွေးထဲသို့ စံပယ်အနံ့နှင့် menthol ရောစပ်ထားသော အမှုန့်တွေထည့်လိုက်သည်။ အိမ်ကို ပြင်ဆင်တုန်းက နောင်ရဲ မလိုက်ပေမယ့် ဂျစ်တူးမက အမေ့ကိုမေးကာ ပြင်ဆင်ထားသောကြောင့် အားလုံး နောင်ရဲအကြိုက်တွေပင် ဖြစ်သည်။
ရေပန်းထဲမှ ရေနွေး တဖြောက်ဖြောက်လေးနဲ့ အရင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ရေနွေးနွေးထဲ ဝင်စိမ်နေလိုက်သည်။ ပင်ပန်းထားသမျှ ပြေပျောက်သွားသည်။ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ လောကစည်းစိမ်ကို ခံစားရင်း နောက်လုပ်ရမယ့် အလုပ်တွေအကြောင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ အဖေနဲ့ အမေ့ကို ကတိပေးခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ ထိုအခိုက် bathtub ရဲ့ ဘောင်ပေါ်တင်ထားသော လက်ပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်သလို အတွေ့အထိကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောင်ရဲကို ကြင်နာစွာ စိုက်ကြည့်နေသော ဂျစ်တူးမ ခေါ် အိသက်ချို။
“မောင်...ဘာလို့ ချို့ကို ရေချိုးဘို့ မခေါ်တာလဲ....စိတ်ဆိုးနေတုန်းလား...မောင်”
“ဒါတော့ မင်းလုပ်ထားတာ မင်းသိမှာပေါ့...မင်းလည်း ငါ့နေရာမှာဆို ဘယ်လိုနေမလဲ”
“ချို..နားလည်ပါတယ်..မောင်....ချို အတ္တကြီးသွားတဲ့အတွက် မောင့်ကို ချိုတောင်းပန်ပါတယ်...ချို့အတွက်ပဲ ချိုစဉ်းစားခဲ့တယ်....ချိုပြောတာကို နည်းနည်းလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ် နားထောင်ပေးပါ”
နောင်ရဲ ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဂျစ်တူးမရဲ့ လက်ကိုပင် ပြန်မဖယ်မိ။ ဘာမှ မလုပ်ချင်၊ ဘာမှ ပြန်မပြောချင်သောကြောင့် မျက်လုံးပြန်မှိတ်နေလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ ဘေးနားမှာ နောင်ရဲ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မတ်တပ်ရပ်ကာ စကားဆက်ပြောနေသည်။
“ချိုတို့ ဒီရပ်ကွက်ကို စပြောင်းတော့ မောင့်ကို သတိထားမိတယ်...ရုပ်ချော ပြီးတော့ သဘောကောင်းတဲ့ မောင့်ရဲ့ အနားမှာ ချိုလည်း နေချင်မိတာပေါ့...ဒါပေမယ့် မောင်က ဆရာဝန်..ချိုက ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ မိန်းကလေး....မောင့်အနားကို ဘယ်ကပ်လို့ရမလဲ...ပြီးတော့ ချို့အကြောင်းက ကောင်းသတင်းမှ မရှိတာ...ချို ဆိုးခဲ့တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်...အိမ်မှာက ဒက်ဒီကော မာမီကောက တချိန်လုံး စီးပွားရေးပဲ လုပ်နေကြတယ်.. ဒီအတောအတွင်းမှာ စီးပွားရေးက ကျလာလို့ တိုက်နဲ့ ခြံကို ရောင်းပြီး စီးပွားရေး ဆက်လည်ပတ်အောင် လုပ်နေကြတာတဲ့...
ဒါပေမယ့် ချို လိုချင်တာ အဲ့ဒါတွေ မဟုတ်ဘူး...မိသားစုဘဝ နွေးနွေးထွေးထွေးလေးနဲ့နေချင်တာ...အဲ့လို ဖြစ်မလာတော့ ချို အရွဲ့တိုက်ပြီး ဆိုးမိတာပါ...ပျော်မလားဆိုပြီး ရည်းစားတွေသာ ထားမိတယ်...သူတို့တွေက ချို့ကို ချစ်တာမှ မဟုတ်တာ...ချို့ကို အပိုင်ဖမ်းဘို့ပဲ စောင့်နေကြတာ...မောင် ယုံချင်မှ ယုံပါ...ချို့ဘဝကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးခဲ့ပါဘူး..ဟိုနေ့ညကမှ မောင့်ကို ဘားတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်ထဲတွေ့လို့ နှုတ်ဆက်မိတာ..မောင်က ဘာမှ မသိလောက်အောင်ကို မူးနေတယ်လေ...အဲ့ဒါနဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ဒီလို ကြံစည်လိုက်ရတာပါ...မောင်နဲ့ အဲ့ညက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး...”
“ဘာ...မင်း...မင်း....လုပ်ရက်တယ်ကွာ”
နောင်ရဲ ဒေါသထွက်သွားသည်။ အလိမ်ခံလိုက်ရလေပြီ။ ချက်ချင်း bathtub ထဲကထွက်မလို လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သတိရကာ bath towel နဲ့ အုပ်ကာ ထွက်လာသည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့သည်။ ငိုနေလား ဘာလုပ်နေလဲ နောင်ရဲ လှည့်မကြည့်တော့။ နောင်ရဲလည်း ရေစင်အောင် သုတ်ကာ ညဝတ်အင်းကျီလဲပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေလိုက်သည်။ ဒေါသအရှိန်ရှိသော်လည်း ပင်ပန်းထားသောကြောင့် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
ညီတော်မောင်မှာ နွေးကနဲ ခံစားအသိကြောင့် ဆက်ကနဲ နိုးလာသည်။ ဂျစ်တူးမက ညီတော်မောင်ကို စုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ခက်တော့ ခက်နေပြီ။ ဦးနှောက်က စိတ်ဆိုး ဒေါသထွက်နေပေမယ့် သွေးသားဆန္ဒကတော့ မလွန်ဆန်နိုင်ပေပြီ။ အရသာထူးက ပေးနေလေပြီ။ ကောင်မလေးနဲ့တုန်းက မခံစားခဲ့ရသော အရသာ။ ညီတော်မောင်ကလည်း အကြောတွေထောင်လာကာ ဆန္ဒပြနေသည်။
ဂျစ်တူးမကို ဆွဲထူလိုက်ကာ ပက်လက်အိပ်စေလိုက်သည်။ ဆန္ဒအရ လုပ်ချင်ပေမယ့် ကိုယ်မချစ်တဲ့မိန်းမနဲ့ လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ နူးနပ်ဘို့ပင် မစဉ်းစားတော့။ ဂျစ်တူးမရဲ့ ညဝတ်အကျီ ၤကို အတင်းဆွဲချွတ်ကာ ညီတော်မောင်ကို ထိုးထည့်တော့သည်။ မဝင်ပေ။ အရေးထဲ အပေါက်ကလည်း ချော်နေသည်။ ဂျစ်တူးမကလည်း အောက်ကနေ အစွမ်းကုန် ပေါင်ကိုကားပေးရင်း အံကြိတ်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို သေချာကိုင်ကာ အပေါက်ဝကို တေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှာတော့ အားနှင့်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဝင်သွားသည်။
ညီတော်မောင်လည်း တော်တော်လေး နာသွားသည်။ ဂျစ်တူးမကလည်း အားကုန်အော်သည်။ နောင်ရဲရဲ့ကျောကုန်းကို ထုသည်။ လက်သည်းနှင့်ခြစ်သည်။ ညီတော်မောင် အနာသက်သာအောင် ခဏစိမ်ထားလိုက်သည်။ သက်သာလာတော့မှ အားနှင့် အစွမ်းကုန် လုပ်တော့သည်။ နောင်ရဲစိတ်ထဲမယ် ကောင်မလေးကိုလည်း သတိရသွားသည်။ သူ့ကို အသည်းခွဲခဲ့သည့်အဖြစ်ကိုလည်း ကမ္ဘာမကြေသေး။ ဂျစ်တူးမကလည်း သူ့ဘဝကို လိမ်လည်ပြီး ယူသည်။ ဒေါသအစုံပေါင်းကာ ဂျစ်တူးမကို အားကုန်လုပ်တော့သည်။ မျက်နှာကြီး နီရဲကာ အားနှင့်လုပ်နေသော နောင်ရဲကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ဂျစ်တူးမ ကြည့်နေသည်။
“ခဏထဦး...ငါ့ကို မှောက်ပေးစမ်း”
ဂျစ်တူးမ ဘာမှ ပြန်မပြော။ သူခိုင်းသလို မှောက်ပေးသည်။ ညီတော်မောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သွေးတွေနဲ့။ ဂျစ်တူးမရဲ့ ညီမလေး စုတ်ပြတ်သွားတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်။ အို ဒါတွေ သူမစဉ်းစားနိုင်သေး။ ဂျစ်တူးမရဲ့ မှောက်ခုံအနေအထားကနေ ပြူထွက်လာတဲ့ ပိပိထဲသို့ ညီတော်မောင်ကို ထပ်ထည့်လိုက်သည်။ အားနှင့် တဖြောင်းဖြောင်းနေအောင် ဆောင့်သည်။ အနောက်ကနေ ဂျစ်တူးမရဲ့ စည်းနှောင်ထားတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကို ဆောင့်ဆွဲသည်။ အနောက်ကနေ လည်ပင်းကို ညှစ်ပြီး ဆောင့်သည်။
နောင်ရဲ လုပ်သမျှကို တအားအားအော်ရင်း ဂျစ်တူးမ အောက်ကနေ ခံနေသည်။ အရှိန်တဖြည်းဖြည်းတက်ကာ အချက် ၅၀ လောက်မှာ နောင်ရဲ ပြီးလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ညီတော်မောင်ကို ရေဆေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေကာ မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ သူ့ကို ကျောပေးထားသည်။ တအောင့်လောက်အကြာမှာ မွေ့ယာက လှုပ်နေသောကြောင့် နောင်ရဲ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကို လက်အုပ်ချီကာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ကန်တော့နေသော ဂျစ်တူးမကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မောင်..ချို့အပေါ်မှာ စိတ်ဆိုးတာတွေ ရှိရင် ပြေပါတော့နော်...ခုဏတုန်းက ချိုတအားကြောက်တယ်..မောင်...မောင့်မျက်လုံးတွေမှာ ဒေါသတွေ ပြည့်နေတယ်...ချိုတောင်းပန်ပါတယ်....ချို့ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်...မောင့်ဘဝကို ချိုက မတရားသဖြင့် ယူလိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် ချိုလည်း ချို့ဘဝကို မောင့်ကို ပေးလိုက်တာပါပဲ..ချိုလိုချင်တဲ့ မိသားစုဘဝလေးကို ပေးပါ...မောင်...”
မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ငိုနေတော့သည်။ နောင်ရဲလည်း ဂျစ်တူးမကို သနားသွားသည်။ လှဲနေရာမှ အသာထကာ ဂျစ်တူးမရဲ့ ဆံပင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ကိုလည်း တောင်းပန်ပါတယ်...ခုဏက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံမိတယ်...သွေးတွေတောင် ထွက်နေတာ..အခုကော နာတာ သက်သာပြီလား”
“နာနေသေးတယ်..မောင်.....ဒါ ချို့အတွက် ပထမဆုံးပါမောင်...ချို့မှာ နာမည်ပျက်တွေ ရှိပေမယ့် ချိုဟာ အပျိုစင်ပါမောင်...”
“ကို ယုံပါတယ်...”
နဖူးလေးကို ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်သည်။ ဂျစ်တူးမက ခေါင်းငုံ့လိုက်သောကြောင့် ခိုးချလိုက်သော နောင်ရဲရဲ့ သက်ပြင်းတိုလေးကို မမြင်မိလိုက်ပေ။
“ကဲကဲ....သွားဆေးလိုက်ဦးနော်..ပြီးရင် အိပ်တော့”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...မောင်....ချို့ကို အခုလို ဂရုစိုက်ပေးလို့ပါ...”
နောင်ရဲရဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို “ရွှတ်” ကနဲ နမ်းသွားသည်။
“နောင်ရဲရေ....မင်း သေလို့ရတယ်....ပစ်မယ့် သားကောင်ရဲ့ မျက်လုံးကိုမှ သွားကြည့်မိတဲ့ မုဆိုးဖြစ်နေပြီကိုး.....ခံပေအုန်းတော့ကွာ” ဟု တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်နေမိတော့သည်။
......................................................................................................................
တစ်လ - နှစ်လ အတွင်းကတော့ နောင်ရဲအတွက် အချစ်ဦးကိုပင် သတိရချိန်မရ။ ဂျစ်တူးမရဲ့ အပေးအယူကောင်းမှုကြောင့် လောကနတ်စည်းစိမ် ခံစားနေရသလိုပင်။ အစားအသောက်အတွက်ကလည်း အိမ်အကူကောင်မလေးရဲ့ အချက်အပြုပ်ကောင်းမှုကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ဝဖီးတက်လာသည်။
ဘယ်လောက်ပင် ကာမအာရုံ ခံစားပါစေ၊ အချိန်ကြာလာတော့ ရိုးအီလာသည်။ ကာမဆက်ဆံခြင်းကို ရိုးအီခြင်းမဟုတ်ပါ။ တစ်ယောက်ထဲနှင့် ဆက်ဆံရတာကို မတင်းတိမ်ဖြစ်လာသည်။ စိတ်ထဲတွင် တခြား တစ်ယောက်နှင့် ဆက်ဆံချင်နေသည်။ ဒါဟာ နောင်ရဲတစ်ယောက်ထဲရဲ့ မရောင့်ရဲနိုင်မှုလား မဝေခွဲနိုင်။ အချစ်ဦးကောင်မလေးနှင့်ကလည်း အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားသည်မှာ အတော်ပင် ကြာပြီဖြစ်သည်။
ပျင်းရိငြီးငွေ့စပြုလာသော အိမ်ထောင်ရေးကို ခဏလှစ်လျူရှုကာ အလုပ်ဝင်ရန်ကြိုးစားရတော့သည်။ ဘွဲ့ရပြီး ၈ လ လောက်အကြာမှာတော့ အစိုးရအလုပ်ဝင်ရန် ပြင်ဆင်ရတော့သည်။ အလုပ်ဝင်ခွင့်လျှောက်ရန် နေပြည်တော်သို့ သွားရမည် ဖြစ်သည်။ ဂျစ်တူးမကို ပြောပြတော့ သူမ မလိုက်တော့ဟု ဆိုသည်။ နောင်ရဲတစ်ယောက် လွတ်လပ်ရေးရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
သို့နှင့် နေပြည်တော်သို့ သွားရန် သူငယ်ချင်းများကို ဆက်သွယ်ကာ ကားလက်မှတ်၊ တည်းခိုစရာ နေရာတို့ကို စီစဉ်ကာ အထုပ်အပိုးများကို ပြင်ဆင်နေသည်။ အနည်းဆုံးကတော့ ၃-၄ ရက် ကြာမှာပေါ့။ ကားဂိတ်အထိကို ဂျစ်တူးမက လိုက်ပို့ပေးသည်။ သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ပြန်တွေ့ပြီး ခရီးသွားရသည်မှာ ပျော်စရာကောင်းလှသည်။ တစ်ကားလုံးမှာလည်း တခြားသူမပါသလောက်ပင် ဖြစ်နေသောကြောင့် ခရီးလမ်းတစ်ခုလုံး ဆူဆူညံညံနှင့်ပင် ဖြစ်သည်။ အစ၊အနောက်သန်လွန်းသော၊ ငယ်ပေါင်းများဖြစ်သောကြောင့်လည်း စိတ်ဆိုးဖွယ်ရာများ မရှိ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်က ခရီးအတူထွက်ဖူးသော ကောင်မလေးကို သွားသတိရမိသည်။
"ဘာတွေများ လုပ်နေလဲ၊ ကောင်မလေးရယ်"
နေပြည်တော်ကို ည ၇ နာရီလောက်ရောက်တော့ အားလုံး ဗိုက်ဆာနေသောကြောင့် စားသောက်ဆိုင်ကို အရင်ပြေးကာ ဗိုက်ဖြည့်ကြသည်။ တည်းခိုမည့် ဟိုတယ်ကို ဖုန်းဆက်ကာ အကြောင်းကြားလိုက်သောကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး စားသောက်ရန် အချိန်ရသည်ပေါ့။ ည ၈း၃၀ နာရီလောက်မှာတော့ ဟိုတယ်သွားကာ အခန်းယူပြီး ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲကြသည်။
၉ နာရီလောက်မှာ အခန်းတစ်ခန်းတွင် လူပြန်စုကာ ကျိတ်ဝိုင်းလေး သောက်ကြသည်။ အလာတုန်းကတော့ ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်းတွေ အများကြီးဆိုပေမယ့်လည်း ညဘက် လူစုကြတော့ တွဲနေကြ လူတွေနှင့်သာ ဝိုင်းဖွဲ့ကြသည်။ အတော်လေး သောက်ပြီးသောအခါမှာတော့ ဘော်ဒါ၊ ဘော်ဂျွတ်တွေက ဆန္ဒပြကြလေပြီ။ ညောင်းညာကိုက်ခဲသောကြောင့် အနှိပ်သွားခံရန် စကားစလာသည်။
“နောင်ရဲ…အနှိပ်ခန်းသွားရအောင်ကွာ”
“မင်းတို့ဘာသာ သွားတော့ကွာ…ငါက အဲ့လိုမျိုး အကြောမတက်တတ်ဘူးကွ”
“ဟာ…မင်းကလည်း….အနှိပ်ခန်းသွားတယ်လို့ သာပြောတာကွ…အဓိကက စော်သွားချမလို့ကွ”
“အာ…..မင်းတို့ကလည်း အဲ့ဒါဆို ပိုဆိုးတယ်ကွ….ငါ အရင်ထဲက အဲ့ဒါတွေ မလုပ်တာ မင်းတို့သိသားပဲ…ပြီးတော့ ငါက မိန်းမနဲ့ကွ”
“မင်းချစ်လို့ ယူထားတာမှ မဟုတ်ပဲကွာ….ဘာစောင့်ထိန်းစရာလိုလဲကွ”
“ဟေ့ကောင်…မင်း စကားဒီမှာတင် ရပ်တော့….ပြီးတော့ ငါ့အရှေ့မှာ ဒီလိုစကားမျိုး ထပ်မပြောနဲ့တော့….ငါမလိုက်ဘူး…မင်းတို့ ဘာသာသွား.....”
“ရှစ်....ပြီးရောကွာ......လာ.....ဟေ့ကောင်တွေ သွားမယ်”
သူငယ်ချင်းများ ထွက်သွားသောအခါမှာ၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော နောင်ရဲတစ်ယောက်သာ ကိုယ့်အခန်းကို ပြန်လာနေလိုက်သည်။ ဒီကောင်ပြောသလိုမျိုး ငါ့ဘက်က စောင့်ထိန်းစရာလိုလား၊ ငါကကော ဂျစ်တူးမကို ချစ်နေမိတာလား။ သေချာသည်။ ဂျစ်တူးမကို လုံးဝမချစ်ပေ။
သနားစိတ်၊ ငဲ့ညာတတ်သောစိတ်၊ မဖောက်ပြားချင်သော သူ့စိတ်ဓါတ်ကြောင့်သာ စောင့်ထိန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်လို့များ ကောင်မလေးနဲ့ ပြန်တွေ့မိရင်ကော ဒီလိုမျိုး စောင့်ထိန်းနိုင်မှာလား။ မရေရာ မသေချာပေ။ ဖြစ်သမျှအကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးရင်း၊ ဒီတစ်ညတော့ အနှောင်အဖွဲ့ လွတ်ကင်းစွာ နောင်ရဲ အိပ်စက်ခွင့်ရလိုက်သည်။
...........................................................................................................................
မနက်အာရုံလင်းရောင်ခြည်အောက်မှာ နောင်ရဲတို့ သူငယ်ချင်းတသိုက် မနက်စာစားသောက်ရန် စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဟု ဆိုသော်ငြားလည်း ရန်ကုန်မှ တိုက်ရိုက်လာဖွင့်သော ဆိုင်များဖြစ်သောကြောင့် အစားအစာစုံလင်လှသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မုန့်ဟင်းခါး၊ ထမင်းပဲပြုပ်ဆီဆမ်းကို ကြက်ဥဟတ်ဖရိုက်ကြော်လေးနှင့် မနက်စာကို လွှေးလိုက်သည်။ ထမင်းလုံးစီနေခိုက် လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့်တစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံကာ တစ်ငုံချင်းစီ သောက်နေသည်။ ထိုအခိုက်
“နောင်ရဲ....ဟိုမှာ...ဟိုမှာ...လှည့်ကြည့်လိုက်ဦး....မင်းကောင်မလေးကွ....သူလည်း လာတယ်”
နောင်ရဲလည်း ကပြာကယာ လမ်းမတန်းဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တက္ကစီကားလေးကို မြင်လိုက်သော်လည်း ကားအနောက်ပိုင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ကောင်မလေးကို မတွေ့မိလိုက်ပေ။
“ဟေ့ကောင်...မင်းက သေချာလို့လားကွ...ငါက ကားအနောက်ပိုင်းပဲ မြင်လိုက်တာ”
“သေချာပါတယ်...နောင်ရဲရ...ကားအနောက်ခန်းမှာ မင်းကောင်မလေးနဲ့ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကွ....ကြည့်ရတာတော့ သူ့မားသားကြီးဖြစ်မယ်နဲ့ တူတယ်”
“ဝှူး.....စိတ်ထဲ မအီမသာကြီးကွာ....အဲ့လိုမှန်းသိရင် ငါ..နောက်နေ့မှ လာပါတယ်....သူနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ဘူးကွာ”
“ဟာ....မင်းကလည်း...မင်းဘက်က အနေသာကြီးကို....သူ့ဘက်က စဖြတ်တာလေကွာ....သူလာခေါ်ရင် ပြန်ခေါ်လိုက်ကွာ.....မင်းဘက်က စပြီး မခေါ်နဲ့ပေါ့ကွ....”
“အေးပါကွာ......ဒါပေမယ့်......”
နောင်ရဲ ကျန်စကားများကို ဆက်မပြောဖြစ်။ သူနှင့် ကောင်မလေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖြစ်။ ဒီလောက်အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ ချစ်ခဲ့ပြီးမှ မုန်းတဲ့သူမဟုတ်တောင်၊ ချစ်သူ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ မိတ်ဆွေလည်း ဘယ်ဖြစ်နိုင်ပါတော့မလဲ။ အလုပ်အတွက် လျှောက်လွှာတင်မယ့် ရုံးမှာတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့တန်ကောင်းပါရဲ့ ဟုသာ ဆုတောင်းနေမိသည်။
ဆုတောင်းတိုင်း မပြည့်သည့် လောကကြီးရဲ့ နိယာမအလိုအတိုင်းပင် ကောင်မလေးနှင့် တည့်တည့်ဆုံတွေ့ပါတော့သည်။ သူမကပင် အရင်စကာ နှုတ်ဆက်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း အလိုက်တသိ ဘေးနားမှာ နေပေးသည်။
“အစ်ကို...မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာပြီ...ဝလို့ ဖြီးလို့ ပါလား....မေမေ....ဒါက ကိုနောင်ရဲတဲ့....သမီးရဲ့ စီနီယာပေါ့....သဘောလည်း ကောင်းတယ်.....သမီးကို သင်ပေးတာတွေ အများကြီးပဲ....” ဟု သူ့အမေဘက် လှည့်ပြောကာ နောင်ရဲကို စကားလုံးတွေ စီကာထည့်ထားသော မျက်လုံးဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းများနှင့်ပါ မိတ်ဆက်ပေးသည်။
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အန်တီ...ကျနော် နောင်ရဲပါ....”
“အေး...အေး...ဝမ်းသာပါတယ်ကွယ်...”
“သတင်းတွေ ကြားပါတယ်နော်....ကိုနောင်ရဲက အခု အိမ်ထောင်နဲ့...မေမေရ...သမီးကိုတောင် မဖိတ်ဘူး”
“အာ...အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးကွယ်...ညီမက နယ်ပြန်သွားတယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ အဆက်အသွယ်မရလိုက်လို့ပါ”
“ဟုတ်ပါပြီ....အခုကော form တင်ပြီးပြီလား...ဘယ်ကို ဦးစားပေး လျှောက်ထားလဲ...ညီမကတော့ ညီမရဲ့ မြို့ကိုပဲ လျှောက်ထားတယ်”
“အင်း...ကောင်းတာပေါ့...အစ်ကိုတို့ကတော့....ဘယ်နေရာ ရောက်ရောက်ပေါ့....ငယ်တုန်းလေး နယ်ဘက်တွေ သွားရမှာ......ပြီးရင်တော့ master ဝင်ဖြေမှာပေါ့....အစ်ကိုတို့အားလုံး အတူတူပဲ....”
“ကောင်းပါတယ်....စကားပြောတာ ကောင်းနေတာနဲ့ အစ်ကိုတို့ form တင်တာ နောက်ကျနေဦးမယ်...ညီမကတော့ တင်ပြီးသွားပြီ....ညနေကားနဲ့ မြို့ပြန်တော့မှာလေ.....ညီမတို့ကို ခွင့်ပြုဦးနော်...”
“ဟုတ်ကဲ့...ကောင်းပါပြီဗျာ...အန်တီ...ကျနော်တို့ကိုလည်း ခွင့်ပြုပါဦးဗျာ”
“အေးပါကွယ်”
ချောင်းသာအသွားတုန်းက နောင်ရဲတစ်ယောက် ဆိတ်ဆိတ်နေခဲ့ခြင်းက ပြန်တွေ့သောအခါ မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် အခွင့်ပေးသွားခဲ့ပုံရသည်။ “အိမ်ထောင်နှင့်”ဟု ကောင်မလေးက ပြောလိုက်သောကြောင့်လည်း သူ့ကို လုံးဝ သံသယမရှိပုံလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အတွေးစတွေကို ခဏဖြတ်ကာ တိုးတိတ်ညှင်သာစွာ ခုန်နေသော ရင်ခုန်သံကို နားထောင်ရင်း သူငယ်ချင်းတွေနှင့်အတူ ရုံးခန်းသို့ တက်လာခဲ့တော့သည်။ သူ့ကို ကျော်ဖြတ်သွားသော ကောင်မလေးရဲ့ အနောက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်မိအောင် ကြိုးစားနေလိုက်သည်။ အသက်ဝိဉာဉ် ပြန်ပါသွားမည် စိုးသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။
.....................................................................................................................
တာဝန်ကျရာ မြို့လေးက နယ်စွန် နယ်ဖျား မဟုတ်တဲ့ မြို့ငယ်လေး တစ်ခုမှာ တာဝန်ကျတော့ နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ အရင်ထွက်လာကာ ဆေးရုံကို အကြောင်းကြားပြီး၊ ဆေးခန်းဖွင့်ဘို့လည်း လုံးပန်းရသည်။ ဆရာဝန်ငယ် တစ်ယောက်အတွက် လူနာ ရဘို့ဆိုတာ ဘုရားပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ နယ်မြို့လေး ဆိုတော့ကာ မူရင်း ရှိပြီးသား ဆရာဝန်၊ ကျန်းမာရေးမှူးများ၊ နပ်စ်များ ဖွင့်သော ဆေးခန်းများမှာ လူစည်တတ်သည်။ ထားပါတော့လေ။
ဒါလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ့်ဘက်က အမှားမပါ၊ စေတနာနဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းရင် လူနာတွေ လာမှာပဲ ဟု အားတင်းထားလိုက်သည်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ဂျစ်တူးမဆီမှ ဝမ်းသာစရာ စကား ကြားရသည်။ မိမိတို့၏ ရင်သွေးလေး လွယ်ထားရတယ်တဲ့။ ပျော်တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ရဲ့ မျိုးဆက်သစ်လေး။ ရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့ပြီး တယုတယ ပြုစုရမယ့် ကျနော့်ဘဝကို ဦးဆောင်မယ့် အလင်းတန်းလေးပေါ့။ ဒီက အလုပ်တွေ နည်းနည်း ဖြတ်လို့ ရတာနဲ့ ပြန်လာမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။
ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တော့ ဂျစ်တူးမရဲ့ ကိုယ်ဝန်အတွက် အစစ အရာရာ လုပ်ဆောင်ပေးရသည်။ အိမ်အတွက် အိမ်အကူလည်း ခေါ်ထားရသည်။ ဂျစ်တူးမကို မချစ်တာတော့ သေချာသည်။ ဒါပေမယ့် မိမိရဲ့ ရင်သွေးလေးကို လွယ်ထားသော မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ တန်ဘိုးထားသည်။ သံယောစဉ်တော့ တွယ်မိသည်ဟု ထင်သည်။
ကျောင်းသားဘဝထဲက ရင်းနှီးသော အိုဂျီမမ နဲ့လည်း ဗိုက်အပ်ထားလိုက်သည်။ အိုဂျီမမကတောင် ပြောသည်။ ဗိုက်အပ်တာ စောလိုက်တာဟု။ သားဦးလေဗျာ။ ဒီတော့လည်း ဒီအဖေက အကဲပိုရတာပေါ့ဟု ပြန်ပြောခဲ့သည်။ ကိုယ်ဝန် ၆ လ လောက်ဆိုရင်တော့ သွေးစစ်မည်တဲ့။ ကလေးနှင့် အမေ သွေးအုပ်စု တူ၊ မတူရယ်။ ကလေးကို ကူးနိုင်တဲ့ ရောဂါတွေ ရှိ၊ မရှိရယ်ကို စစ်ဆေးမည်ပေါ့။
အစစ အရာရာ ဂရုစိုက်ဘို့ မှာကြားရင်း တာဝန်ကျရာ မြို့ငယ်လေးဆီ ပြန်သွားရသည်။ ထူးဆန်းသည်။ ရင်သွေးငယ်လေးရဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ မိမိ အာရုံမှာ လွှမ်းမိုးခဲ့သည့် ကောင်မလေးရဲ့ အရိပ်တွေက ပျောက်သွားသည်။ တခါတရံ တွေးတတ်သည်က ကောင်မလေးနှင့်သာ ရခဲ့ရင် ဆိုတဲ့ မဖြစ်နိုင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေး ဖြစ်သည်။
၆ လ လောက်ကြာတော့ လှည်းကူးမြို့မှာ ဝန်ထမ်းမွမ်းမံပြုပြင်ရေးသင်တန်း တက်ဘို့ ရန်ကုန်ကို ခဏ ပြန်လာရသည်။ ရောက်ရောက်ချင်း ရက်မှာပင် ဆေးခန်း သွားပြကာ သွေးစစ်၊ ဆီးစစ်၊ ဗိုက်အယ်ထရာဆောင်း ရိုက်သည်။ နောက်တစ်ပတ်နေမှ အဖြေ ရမည်တဲ့။ လှည်းကူးနဲ့ လိုင်းကားစီးရင် ၂ နာရီ လောက်ပဲ ကြာတော့ ပိတ်ရက်တွေ မိန်းမအနားကပ်မည်ဟု ပြောထားသည်။ အကဲပိုရမည်လေ။
ဒီမိန်းကလေးက ကိုယ့်ရင်သွေးကို လွယ်ထားတာ မဟုတ်လား။ ရောက်ရောက်ချင်း ညမှာတော့ ဂျစ်တူးမနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ကြသည်။ ၆ လ လောက် စုထားတဲ့ ပိုးကောင်လေးတွေက တန်းစီစောင့်နေတာကိုး။ ဗိုက်ရှိနေသောကြောင့် မိန်းမပက်လက် အနေအထားနှင့်ပင် လုပ်သည်။ တစ်ချက် တစ်ချက်တော့ နာသည်ဟု ပြောတတ်သည်။ အောက်ကနေ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ အလုပ်ခံနေသော ဂျစ်တူးမကို ကြည့်ပြီး သံယောစဉ်တွေ စွတ်တိုးလာသည်။ ပထမ တစ်ခေါက် (မလုပ်တာ ၆ လ လောက် ကြာပြီဆိုတော့) မှာ မြန်မြန် ပြီးသည်။
ဒါကိုလည်း ဂျစ်တူးမက နားလည်သည်။ မိမိကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းကို လိုက်ပို့သည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲထိ ဝင်ကာ ညီလေးကို သေချာ ဆေးကြောပေးသည်။ သူ့ညီမလေးကိုလည်း ဆေးကြောရင်းပေါ့။ ဆေးပြီးတော့မှ ပုဝါနဲ့ တယုတယ သုတ်သင်ပေးကာ နောင်ရဲ လက်ကို ဆွဲကာ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ ယခုမှ သတိထားမိသည်။ ကိုယ်ဝန် ၆ လ ဆိုတော့ ဗိုက်လေးကတော့ ပူထွက်နေသည်။
တင်ပါးကလည်း အရင်ထက် ပိုပြီး ကားသယောင် ရှိသည်။ နောင်ရဲ ကြည့်တာကို ရိပ်မိလို့လား မသိ။ အနောက်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ အပျိုဖြန်းလေးလို ရှက်ပြုံး ပြုံးကာ ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးလည်း တော်တော် ချစ်စရာ ကောင်းလာပါလား။
ကုတင်နားကို ရောက်တော့ ကုတင်စောင်းလေးမှာ ဂျစ်တူးမကို ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မတ်တတ်ရပ် ကျန်နေခဲ့တဲ့ နောင်ရဲကို မော့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြကာ ပျော့ခွေနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ညီလေးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်ပါတော့သည်။ ညီလေးကလည်း အလိုက်တသိ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ထောင်မတ်လာပါတော့သည်။ ပါးစပ်ထဲ ငုံထားပြီး အထဲကနေ လျှာနဲ့ ဆော့ပေးသေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဥ ၂ လုံးကို လက်နဲ့ အသာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပါးစပ်နှင့် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ညီလေးကို စုပ်ပေးပါတော့သည်။
တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာတော့ သူမ၏ ပါး ၂ ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ခေါင်းမော့စေကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ညီလေး တန်းလန်းနှင့် မိမိကို မော့ကြည့်နေသော ဂျစ်တူးမက အရင်ထက် ပို လှလာသလိုပင်။ ညီလေးကို ပါးစပ်မှ ဖြုတ်ခိုင်းလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်ကို အသာလေး လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ညီမလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ အမွှေးတွေ မရိပ်ထားတော့ နှာခေါင်းမှာ ယားတာပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ညီမလေးကို အပေါ်စီးကနေ အုပ်ပြီး အမွှေးတွေကို မ တင် ထားလိုက်သည်။
မြင်ကွင်းရှင်းတော့မှ လမ်းကြောင်းကို အစုန်အဆန် အထက်အောက် လျှာဖျားနဲ့ ထိုးကာ ကစားလိုက်သည်။ ညာဘက်လက် မှ လည်း လက်ညှိုး လက်မ အသုံးပြုကာ အစိ ကို ပွတ်ချေလိုက်သည်။ တဆက်ဆက် နှင့် တွန့်လာကာ ဂျစ်တူးမ ဖီးလ်တွေ တက်လာသည်။ ညီမလေးကလည်း အရည်တွေ ရွှဲလာတာပေါ့။ ဆောရီးနော်၊ ကလေးလေး၊ ခေါင်း ဆောင့်ရင် အဖေ့ကို ခွင့်လွှတ်နော် ဆိုပြီး ဂျစ်တူးမရဲ့ ပူထွက်နေတဲ့ ဗိုက်ကို ပွတ်ပြီး ပြောတော့ ဂျစ်တူးမက ရယ်သည်။
ဂျစ်တူးမရဲ့ ညီမလေးထဲကို ညီလေးက နေရာဝင်ယူနေပြီး အသွင်း အထုတ်၊ ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်၊ အဆောင့် အပင့် တွေက စည်းဝါးရိုက်နေသည်။ ငြီးသံ၊ အော်သံ၊ သက်ပြင်းသံတွေနှင့် အတူ ၂ ယောက်သား လမ်းဆုံး ရောက်သွားကြသည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဂျစ်တူးမရဲ့ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ကာ ချစ်တယ် ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ အံသြသင့်တဲ့ ဝမ်းသာပီတိဖြစ်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ မော့ကြည့်နေတဲ့ ဂျစ်တူးမဆီက မျက်ရည်တွေပါ ထွက်လာသည်။
ချို့ ကို ချစ်တယ် ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်ရယ်။ ချို အရမ်း ပျော်တာပဲ ဟု ပြောသည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်လာတဲ့ အိမ်ထောင် ဖြစ်ပေမယ့် ခိုင်မာအောင် တည်ဆောက်ဘို့တော့ ကြိုးစားမည်ဟု နောင်ရဲ တွေးမိသည်။ ဒီမိသားစုအတွက် မနက်ဖန်တိုင်းဟာ လှပရမည်လေ။
လှည်းကူး သွားလိုက်၊ ရန်ကုန် ပြန်လိုက်နှင့် သင်တန်း တက်နေရသည်။ ဆေးစစ်ထားတာ ရပြီးဟု ဆေးခန်းက လှမ်းအကြောင်းကြားသည်။ မမအိုဂျီကလည်း မိမိနှင့် တွေ့ချင်သည်တဲ့။ ဘာအရေးများ ပေါ်လာပါလိမ့်။ မမအိုဂျီ ရှိရာ ဆေးခန်းကို အသွား၊ လမ်းမှာ ကောင်မလေးရဲ့ မောင်ဝမ်းကွဲနှင့် ဆုံသည်။
“ဟာ ... အကို ... မတွေ့တာ တော်တော် ကြာပြီ ... ဝ လို့ ပါလားဗျ ...”
“အေးကွာ.. အလုပ် ပင်ပန်းတော့ စွတ်စားမိတာပေါ့ ... ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှုကလည်း အရင်လို မရှိတော့ လွှတ် ဝ သွားတာပေါ့ကွာ.. ဟားဟား.. မင်းရော... ဘာလုပ်နေလဲ...”
“ကျနော်တော့ အဆိုတော် ဖြစ်ဘို့ ကြိုးစားနေတယ်အကိုရေ... ပထမတော့ မော်ဒယ် လုပ်ရမလား .. အဆိုတော် လုပ်ရမလား .. ဝေခွဲမတတ် ဖြစ်နေတာ... နောက်တော့မှ အဖေက ကိုယ် တကယ် ဝါသနာ ပါတာ ဘာလဲဆိုပြီး သေချာ စဉ်းစားခိုင်းတော့မှ အဆိုတော်လိုင်းဘက် ရွေးလိုက်တာ... နောက်နှစ် ၈ လ ပိုင်းလောက် ကျနော်တို့ အဖွဲ့ အခွေ ထွက်မယ်ဗျ...”
“ဟာ... မိုက်တာပေါ့... အေးကွာ...ကိုယ် ဝါသနာ ပါရာ လုပ်ရတော့ ပင်ပန်းလည်း ပင်ပန်းတယ်လို့ကို မထင်ဘူး...”
“ဟုတ်တယ်.. အကိုရေ... ဒါနဲ့ အစ်မတောင် ယောကျ်ား ယူတော့မယ်တဲ့...”
“ဟေ..ဟုတ်လား... ငါလည်း မင်းကို မေးချင်တာ မျက်နှာပူလို့ကွာ...”
“ဟားဟား...ဖြစ်ရမယ်... ကျနော်နဲ့က ဘော်ဒါပေါင်း ပေါင်းပါဗျာ... ဘာမှ မျက်နှာ မပူနဲ့... အကို့ကို စတွေ့ထဲက ခင်တာ...”
“အေးကွာ...ကျေးဇူးပဲ...ဒါနဲ့... ဘယ်တော့ မင်္ဂလာဆောင်လဲကွ..”
“အခုတော့ ဒီလထဲ စေ့စပ်မယ် ပြောတယ်... နောက် ၄ - ၅ လ လောက်မှ မင်္ဂလာဆောင်မယ်တဲ့...”
“အေးကွာ...ဝမ်းသာတယ်.... ကဲ ... ငါလည်း သွားစရာရှိသေးလို့ သွားဦးမယ်ကွာ...”
“အိုခေ...အကို...အစ်မကို ဘာမှာပေးရဦးမလဲ...”
“ဘာမှ မရှိပါဘူးကွာ...သွားပြီ...တာ့တာ.."
“ဟုတ်..အကို...သားလေးမွေးရင် အကို့နာမည် ပေးခိုင်းလိုက်ရမလား...ဟားဟားဟား...”
“ဟာ...မင်းကတော့ နောက်တော့မယ်...”
မမအိုဂျီ ဆေးခန်းကို ရောက်တော့ ခဏ စောင့်လိုက်ရသည်။ လူနာ တစ်ယောက် စမ်းသပ်အပြီးမှာ မိမိကို ဝင်ခိုင်းသည်။ မိမိ ဝင်လာသည်နှင့် မမအိုဂျီ မျက်နှာက အနည်းငယ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေဟန်။ နှုတ်ဆက်စကားနှင့် ဟိုဒီ အကြောင်း စကားတွေ အနည်းငယ် ပြောပြီးသောအခါမှ မိန်းမရဲ့ ဆေးစစ်အဖြေကို ပြောပြသည်။ ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားသော စကားပင်။ မိန်းမတွင် HIV ခေါ် ခုခံအားကို ကျဆင်းစေတတ်တဲ့ ရောဂါပိုး ရှိနေပြီတဲ့။
ခေါင်း က မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ဂျစ်တူးမကို အော်ခေါ်ပြီး အပြစ်တင်မိသည်။ မိမိဘက်က သေချာသည်လေ။ ဘာအမှားမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး။ ဒီရောဂါ ဖြစ်ရတဲ့ အကြောင်းကလည်း သွေး က တဆင့်၊ လိင်ဆက်ဆံရာက တဆင့် ကူးစက်တာဆိုတော့ ဂျစ်တူးမ ဆီကပဲ ဖြစ်မည်။ သေချာသည်။ မိမိပါ ကူးစက်ကာ ဒီရောဂါ ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာ။ ဂျစ်တူးမကလည်း ငိုယိုကာ သူ မဟုတ်ကြောင်း ပြောသည်။ နောက်ဆုံး ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်လေး ချီပြီး သူမ မဟုတ်ကြောင်း အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန်သည်။ ဒေါသတွေ အကြီးအကျယ် ထွက်ကာ စကားများပြီး အိမ်ပြင် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဂျစ်တူးမကတော့ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုကာ ကျန်ခဲ့သည်။
အပြင်ထွက်လာတော့ ဘယ်သွားရမလဲ မသိ။ ပထမတော့ စိတ်ညစ်ကာ အရက်သောက်မည်ဟု ကြံသည်။ သို့သော် မိမိတွင် ဒီရောဂါပိုး ရှိနေနိုင်သောကြောင့် (မစစ်ရသေးသော်လည်း သေချာနေသည်လေ) မသောက်ဖြစ်တော့ မသေချင်သေးဘူးလေ။ ဒါနဲ့ပဲ ရွှေတိဂုံဘုရားကို သွားလိုက်သည်။ မိမိရဲ့ မွေးနံ စနေထောင့်မှာ ထိုင်ပြီး ဘုရားကို အကြိမ်ကြိမ် ရှိခိုးကာ ဆုတောင်းနေမိသည်။ တကယ် မဖြစ်ပါစေနဲ့ပေါ့။ တရားထိုင်ကြည့်တော့လည်း မရ။ စိတ်က ပျံ့နေသည်။ ဖြစ်သမျှကို ပြန်စဉ်းစားမိသည်။
ဒေါသ အတန်ငယ် ပြေပျောက်တော့မှ စိတ်အေးအေးနဲ့ စဉ်းစားလို့ ရတာကိုး။ ဂျစ်တူးမက သူ မဟုတ်တဲ့ အကြောင်း အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန်သည်။ သူ့လိပ်ပြာ သူ ယုံသည့်နှယ်။ ဒါဆို နောင်ရဲပေါ့။ မိမိဘက်ကိုလည်း စဉ်းစားသည်။ သွေးသွင်းဖူးခြင်း မရှိဘူး။ အပျော်အပါးလည်း မလိုက်စားတတ်ဘူး။ မိမိနှင့် လိင်ဆက်ဆံဖူးသည်က ကောင်မလေး နှင့် ဂျစ်တူးမ ၂ ယောက်ထဲ။ ကောင်မလေးဘက်ကလည်း နောက်ကြောင်းရှင်းသည်။
ဒါဆို ဘယ်ကနေ ကူးတာလဲ။ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာဆိုတော့ အပ်နှင့် ရှတာများ ရှိနိုင်သလား လို့ စဉ်းစားတော့မှ၊ လက်အိတ်မစွပ်ပဲ ဆေးသွင်းဖူးတာကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည်။ အကြိမ်ကြိမ်ပဲလေ။ လက်ရှသွားပေါင်းလည်း မနည်းဘူး။ သေချာသည်။ အဲ့ဒီကနေပဲ ကူးတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ယူကြုံးမရ အပူလုံးက ကြွလာသည်။ အော်ငေါက်အပြစ်တင်မိသည့် ဂျစ်တူးမ၏ ငိုယိုနေသော မျက်နှာကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။
နောင်ရှေ့ရေးအတွက် ဘာလုပ်မလဲ စဉ်းစားသည်။ ဒီရောဂါ ပိုးဝင်တာရဲ့ နောက်ဆက်တွဲက ခုခံအား ကျဆင်းလာတာပဲ ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်ဆို ခန်ဓါကိုယ်ရဲ့ အပြင်လောက က ပိုးမွှားတွေ ဝင်ရောက်လာလျှင် တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ခုခံအား ဆဲလ်လေးတွေက တိုက်ထုတ်ကြသည်။ အခုတော့ ဒီဆဲလ်လေးတွေက တဖြည်းဖြည်း နည်းလာတာ ဖြစ်သည်။ ဒါကို ဘယ်လို ကာကွယ်ရမလဲ ဆိုလျှင် ပိုးမွှားတွေ မဝင်အောင် အထူး ဂရုစိုက်ရမည်။ ဆရာဝန် ဖြစ်သော နောင်ရဲက မိမိအတွက်ရော ဂျစ်တူးမအတွက်ရော သေချာ ကာကွယ်မှုလုပ်ရမည်။ လိင်ဆက်ဆံလျှင်လည်း ရောဂါ ရှိသူခြင်း ဆက်ဆံတာပဲလေဆိုပြီး အကာအကွယ် မယူပဲ ဆက်ဆံ မိရင် ရောဂါက ပိုဆိုးလာတတ်သည်။
ဒါဆိုရင်တော့ အစွပ် စွပ်ပြီးမှ လုပ်မှ ဖြစ်မည်။ ဒါဆို မိမိတို့ ရင်သွေးလေးအတွက်ရော။ ခေတ်မီ ဆေးတွေ ပေါ်လာတော့ မိခင်မှ ရင်သွေးငယ်ကို မကူးစက်အောင် လုပ်ပြီး မွေးလို့ ရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ရင်သွေးလေးအတွက်တော့ ရင် နည်းနည်း အေးမိသည်။ မိမိက ဆေးကုစားနေလို့ မဖြစ်တော့ သင်ကြားရေးဘက် ပြောင်းတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဆေးကုရင် လူနာတွေဆီက ရောဂါပိုးတွေက မိမိဆီ ကူးစက်လွယ်တာကိုး။
အနာဂါတ်အတွက် အစီအစဉ်တွေ ချပြီးတော့ အိမ်သို့ ပြန်လာလိုက်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် လှဲကာ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသော ဂျစ်တူးမကို ဖက်ပြီး အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန် မိသည်။ တောင်းပန်ရင်း ဝမ်းနည်းလာကာ ကိုယ်တိုင်ပါ ငိုမိသည်။ ၂ ယောက်သား ဖက်ပြီး ငိုနေသည်မှာ အချိန်တော်တော်လေး ကြာတော့မှ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောပြမိသည်။
“ပထမတော့ မောင့်ကို ချို အရမ်း စိတ်ဆိုးမိတယ်... ချို့ဘက်မှ လုံးဝ အမှား မလုပ်ဘူး... ချို မမှားပဲနဲ့ ချို့ကို စွပ်စွဲတော့ စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်တယ်... ဝမ်းလည်း နည်းတယ်... ဒေါသလည်း ဖြစ်တယ်.. အခု မောင့်ကြောင့် ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ချို သိတော့ မောင့်ကို အပြစ်မတင်ရက်ဘူးလေ... မောင်က လူနာကို ဆေးကုတာပဲ... မောင့်အပြစ်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ... ချို့ကို မပစ်သွားပါနဲ့ မောင်... ချို့ ဘဝဟာ မောင့်ကို ချစ်တဲ့ စိတ် တစ်ခုထဲနဲ့ ရှင်သန်ဘို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပါ... အခုတော့ ရင်သွေးလေးလည်း ရတော့မယ်ဆိုတော့ ချို တအားပျော်တယ် မောင်... ဒီရောဂါကို ဆရာဝန် ဖြစ်တဲ့ မောင်ကပဲ ဂရုစိုက်ပေးပါနော်... မောင့်ကို အရမ်း ချစ်တယ်..”
နောင်ရဲ တွေဝေသွားသည်။ ငေးငိုင်သွားသည်။ ဆွံ့အသွားသည်။ သူ့အပေါ်ကို သူ့ထက် ပိုချစ်သော ဇနီးကို ရလိုက်လို့လည်း ဝမ်းသာသွားသည်။ ဂျစ်တူးမရဲ့ နဖူးကို အကြိမ်ကြိမ် နမ်းရှုံှု့ကာ မောင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ချို ဟူသော စကားသာ ပြောနေမိတော့သည်။ ဒီ တစ်ညတော့ လင်မယား ၂ ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ထွေးပွေ့ပြီး ဖက်ထားကာ ည ကို ဖြတ်သန်းကြသည်။ အိပ်လို့လည်း မရသလို၊ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်လည်း လိင်ဆက်ဆံချင်စိတ်က မရှိဖြစ်နေသည်။ ထားပါတော့။ ဒါကမှ တကယ့် လင်မယား သံယောဇဉ်ဟု ထင်မှတ်မိသည်။
နောက်နေ့မှာ နောင်ရဲရဲ့ အတွေးထဲ ကောင်မလေး ဝင်လာသည်။ သူမရော ရောဂါ ကူးစက်နိုင်သလား။ ကွန်ဒုံးမစွပ်ပဲ သူမကို ဆက်ဆံမိဖူးသည်။ လက်ကို အပ်ရှသည့် အချိန်နှင့် ဆက်ဆံမိသည့်အချိန်ကို သေချာ မသိတော့ ကူးနိုင်၊ မကူးနိုင် မမှန်းဆနိုင်ပေ။ သူမကို ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ဝေခွဲမရခဲ့။ အကြိမ်ကြိမ် စဉ်းစားပြီးမှ အသိပေးလိုက်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။
ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်ကာ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြလိုက်သည်။ ပြောပြီးပြီးချင်း ကောင်မလေးဆီက တုန်လှုပ်တဲ့ အသံနှင့် သေချာသလားဟု ပြန်မေးသံ ကြားရသည်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးကို အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်မိသည်။ ကောင်မလေးကတော့ ဆေးစစ်လိုက်ဦးမည် ပြောသည်။ တကယ်လို့ သူ့မှာလည်း ဒီရောဂါပိုးရှိမယ်ဆိုရင် သူမ မင်္ဂလာဆောင်ကို ဖျက်ပစ်မည်ဟု ပြောသည်။ မဖျက်ဘို့ရန် တားဆီးဘို့တော့ နောင်ရဲမှာ အင်အားမရှိ။ ဟုတ်သည်လေ။ သူမ အပြင် သူမ အမျိုးသားဖြစ်လာမည့်သူ၊ ပြီးတော့ သူတို့ရဲ့ ရင်သွေးပါ ထပ်ကူးတော့မှာကိုး။ နောင်ရဲကတော့ အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်နေမိတာပါပဲ။ ဖုန်းမချခင် ကောင်မလေးက ပြောသွားသည်။
“ဂရုစိုက်ပါ အကို... တကယ်လို့ ညီမလည်း ဒီရောဂါ ဖြစ်ခဲ့သည် ရှိသော် အကို့ကို အပြစ်မတင်ပါဘူး... အကို့အပြစ်မှ မဟုတ်တာ...နောက်တစ်ခုက အခု အကိုတို့ မိသားစုအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပါရစေ... ညီမရဲ့ ဘဝ တစိတ်တပိုင်းမှာ အကို ရှိခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ.. ရှေ့လျှောက် ညီမကို အကို့ရဲ့ တကယ့် ညီမအရင်းလို သဘောထားပေးပါနော်... ဒါပဲနော် အကို..”
အခြေအနေဆိုးတွေ ကြုံနေရပေမယ့် နောင်ရဲကို နားလည်ပေးသော မိန်းကလေး ၂ ယောက်နှင့် ပတ်သက်ခဲ့ရလို့ ကျေနပ်မိသည်။ ငယ်စဉ်ထဲက ဖြစ်ချင်ခဲ့သော ခွဲစိပ်ဆရာဝန် ဘဝ၊ မိမိ ပထမဆုံး ချစ်သူနှင့် ပေါင်းသင်းခြင်း၊ မိမိ ဘဝ လက်တွဲဖော်နှင့် အိုမင်းမစွမ်း သည့်တိုင် နေထိုင်ခြင်း စသည် မျှော်လင့်ချက်တွေကတော့ အိပ်မက် တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သွားတော့သည်။
ဆေးကျောင်းတွင် စာသင်သော ကျောင်းဆရာ ဘဝကို ရွေးချယ်ကာ ဂျစ်တူးမနှင့် နောင် မကြာမီ လူ့လောကထဲ ရောက်လာမည့် ရင်သွေးလေးကို ဂရုစိုက်ရတော့မည်။ ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များကို တမ်းတ မနေတော့ပဲ မနက်ဖန်တိုင်းကို လှပအောင် လုပ်ရတော့မည်။
ခင်တဲ့
နောင်ရဲ (၂၀၁၇ ဒီဇင်ဘာ)
မှတ်ချက်။ ။အတွေးပင်လယ်ထဲမှာ ၂၀၁၃ ထဲက နေ စပြီး ရေးထားတာ နောက်ဆုံးပိုဒ် မရောက်ခင်အထိ စာပိုဒ်လေးကို ၂၀၁၃ ထဲမှာပဲ ရေးဖြစ်တယ်။ ဇာတ်လမ်းကို ဇာတ်သိမ်းဘို့ မစဉ်းစားထားဘူး။ ဂျစ်တူးမနဲ့ ဇာတ်လမ်း ထပ်ဆက်ဦးမယ်ဆိုပြီး စဉ်းစားထားတာ။ ဒါပေမယ့် ရေးစ ပြတ်သွားတော့ တော်တော်နဲ့ မရေးဖြစ်တော့ဘူး။
၂၀၁၇ မှာမှ ကောင်မလေးရဲ့ မင်္ဂလာဆောင် သတင်းကို တွေ့လိုက်ရပြီး ထပ်ရေးဘို့ စိတ်ကူးလိုက်တာ။ ဇာတ်လည်း တခါထဲ သိမ်းချလိုက်တယ်။ ဒီ နောက်ဆုံးပိုဒ်လေးပေါ့။ ကိုယ်တွေ့လားလို့တော့ မမေးနဲ့ဗျာ။ စိတ်ကူးယဉ်စရာကောင်းတဲ့ ကိုယ်တွေ့တစ်ခုလို့ပဲ ဖြေပါရစေ။ ကျနော် အရေးအသား ညံ့လို့ စာဖတ်သူတွေ စိတ်ကျေနပ်မှု မရှိရင် ဆောရီးပါဗျာ။ တခါတလေလည်း ဘဝဟာ ရင်ဘတ်နဲ့ ခံစားပြီး ဦးနှောက်နဲ့ ရွေးခြယ်ရတာကိုး။
ပြီးပါပြီ။
