ကမ္ဘာသစ်တွေ့သူ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - Kyaw Kyaw
အခန်း ( ၁ )
“ သားရေ ခြံရှေ့က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးနေတယ်။ ထွက်ကြည့်လိုက်ဦး ”
“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ”
ဖိုးကျော် သူ့ရဲ့မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဖက်မှာ ရေချိုးနေသဖြင့် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ မေမေ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူ မဇင်မာသဲ ။
“ ကဲ ငါ့မောင်ရေ စားစရာတွေ လာယူဦး”
ဇာခြည်သဲက ဆွဲလာသော ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ဖိုးကျော်ဆီ
ပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဘဲ ဇာခြည်သဲက အိမ်လာတိုင်း ဖိုးကျော်တို့သားအမိ စားဖို့
တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ယူလာနေကြ။
“ ဟဲ့ မင်းအစ်မကို အိမ်ထဲခေါ်ဦးလေ။ လာ အထဲဝင်ဦး သဲသဲ။ ဘာလို့ စားစရာတွေ ယူလာတာလဲ အားနာစရာ”
“ အို အန်တီကလည်း အားနာစရာမှ မဟုတ်တာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာဘဲ လုပ်တာကို”
ဇင်မာသဲက ဒီမြို့လေးမှာ အအေးဆိုင်၊ ခေါက်ဆွဲဆိုင် ဖွင့်ထားသူလေ။
ဖိုးကျော်တို့အမေနဲ့ ရင်းနှီးသလို ဖိုးကျော်ကလည်း သွားကူတတ်သည်။ ဒါကြောင့်
ခင်မင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
ဖိုးကျော်က ၂၅ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ အစိုးရရုံးတစ်ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်သည်။
ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ရက်ရှည် ရှိသဖြင့် နားနေခြင်းဖြစ်သည်။
ဇာခြည်သဲက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်။ ယောင်္ကျားရှိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဆိုပေမဲ့
ဖင်တွေ ရင်တွေက တောင့်ဆဲပင်။ အသားခပ်ညိုညို။
“ ကဲ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စများရှိ”
ဖိုးကျော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ အမေးကို ဇင်မာသဲက
“ အထွေအထူးတော့ မရှိပါဘူး။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ပိတ်ရက်
ကျွန်မယောင်္ကျားကလည်း သူ့အမေတို့ရွာပြန်တယ်။ တစ်လလောက်တော့ ကြာမယ်။
ကျွန်မကလည်း ကျွန်မဆိုင်လေးက ရောင်းအားကောင်းနေတော့ မပိတ်ချင်ဘူး။
ဆိုင်မှာကလည်း မိစုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း
သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ထားတော့ ပျင်းနေမှာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာ လာကူပေးပါဦးလို့။
သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူစည်တယ် ရောင်းအားကောင်းတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ပါ”
“ ရတယ် အစ်မ ကျွန်တော်လာကူမယ်လေ”
ဖိုးကျော်က သွက်သွက်လက်လက်ပင်။ မဇင်မာသဲဆိုင်မှာ သူသွားကူလျင် သူသုံးဖို့ တစ်ရက် တစ်သောင်းနှစ်သောင်း ရဦးမယ်လေ။
“ ကျွန်တော် ဘယ်နေ့လာရမလဲ အစ်မ”
“ မနက်ဖြန်လာခဲလေ မောင်လေး။ ဆိုင်မှာက အစ်မနဲ့ မိစုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ။
ဆိုင်က လွတ်နေတဲ့ အခန်းမှာဘဲ အိပ်ပေး။ မင်းအစ်ကို ပြန်မလာမချင်းပေါ့။
လူကလည်းမရှိတော့ ဆိုင်နားက သူခိုးကပ်ချင်တယ်”
“ ဟုတ်ပြီ အစ်မ။ ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မနက် ကျွန်တော်လာခဲ့မယ်လေ”
“ ဒါဆိုလည်း အစ်မသွားဦးမယ်။ အန်တီ ကျွန်မသွားမယ်နော်”
“ အေးအေး ဆိုင်ကယ်လည်း ဖြေးဖြေးစီးသွားဦး”
ဖိုးကျော်အမေဒေါ်ခင်မြက ဇင်မာသဲကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မကြာမီ
ဆိုင်ကယ်စက်နိုးသံနဲ့အတူ ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဖိုးကျော်တို့အိမ်ရှေ့မှ
ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
.............................................................................................
အခန်း ( ၂ )
“ သဲသဲရေ ရှင်းမယ် သူငယ်ချင်း”
မို့မို့က အအေးခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အအေးများကို သောက်လိုက်ပြီး ဇင်မာသဲကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ အေး အေး သူငယ်ချင်း ပြန်တော့မလို့လား။ မောင်လေးရေ နင့်မမို့တို့ ဝိုင်းက ရှင်းမယ်တဲ့”
“ ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော် မို့မို့တို့ဝိုင်းကို လှမ်းလာတာမြင်တော့ မို့မို့က ၅၀၀၀ ထောင်တန် (၁) ရွက်ကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။
“ နေနေ မို့မို့ ငါရှင်းလိုက်မယ် ရော့ရော့ ဒီကယူ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ မောင်လေး”
အတူတူထိုင်နေသော မသွယ်က သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ထောင်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်၍ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပေးလိုက်သည်။
“ အားနာစရာကြီး မသွယ်ရယ်”
“ ရပါတယ် မို့မို့ရဲ့။ တစ်ခါတစ်လေမှ တွေ့ရတာ။ နောက်မှပြန်တိုက်တော့”
မို့မို့က ဖိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ ဖိုးကျော်ပါလား။ နင့်ချစ်မကြီးဆိုင်ကို ပိတ်ရက် လာကူနေတာလား”
“ ဟုတ် အစ်မ”
ဖိုးကျော်က မို့မို့နဲ့ တစ်ရုံးထဲတွေလေ။
“ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဆင်ပြေတာပေါ့ နင့် ချစ်မကြီးအတွက်။ မသွယ်ရေ သွားမယ်လေ ကျွန်မလိုက်ပို့မယ်”
ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် စက်နိုး မသွယ်
နောက်ကထိုင်ပြီးတာနဲ့ မို့မို့ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ စကားလေး
တပြောပြောနဲ့ ပြန်လာကြသည်။ မသွယ်နဲ့မို့မို့က တစ်ရပ်ကွက်ထဲလေ။
“ ခုနက ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲနဲ့ မောင်နှမ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
မသွယ်ရဲ့အမေးကို မို့မို့က
“ ဘယ်ကလာ မသွယ်ကလည်း ဘာမောင်နှမမှ မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမတော်ဘူး။ အဲ့ကောင်နဲ့က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့”
“ ဟုတ်လား မို့မို့ မထင်ရဘူးနော်”
“ မသွယ်လည်း သတိထားမိမှာဘဲ။ မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကကို မချဘူး”
“ ဟိုကောင်ကလည်း သူ့ယောင်္ကျားမရှိရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် စလိုက်၊
ခါးဖက်လိုက်နဲ့။ သူ့မိန်းမကြနေတာဘဲ။ ဟိုကောင်မကလည်း လင်ငယ်တော်ချင်နေတာ
နေမှာပေါ့။ လူပျိုဆိုတော့ သူ့ယောင်္ကျားထက် သန်မှာလေ”
“ ဟုတ်မယ် ဟုတ်မယ် ခိခိ”
မို့မို့နဲ့ မသွယ်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်တွေဆိုတော့ အိမ်ထောင်သည်
မိန်းမတစ်ယောက် ဘယ်ယုန်မြင်လို့ ဘယ်ခြုံကို ထွင်နေသည်ဆိုတာ ရိပ်မိသည်။
သူမတို့နှစ်ယောက် ထင်နေသလို ဟုတ်မဟုတ် ဆိုတာကတော့ ကာယကံရှင်များသာ
သိပေလိမ့်မည်။ ဟုတ်သည် မဟုတ်သည် အပထား။ မို့မို့ကလည်း
ဒါမျိုးလုပ်နေကြဆိုတော့ သူမလိုဘဲထင်သည်။ မသွယ်ကလည်း လူပုံကြည့်လျင်
ရိုးသလိုလိုနဲ့ ကုတ်ကမြင်းတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။
.............................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
ဖိုးကျော်ကို အပြင်ကို ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ခိုင်းလိုက်ပြီး ဇင်မာသဲက
ကောင်တာမှ ငွေများကို ထုတ်ရေလိုက်သည်။ သူမအံဆွဲထဲမှာ ငွေက အထပ်လိုက်
ရှိနေသည်။ နေ့လည်က မသွယ်လာတာ သူမချဲပေါက်ထားသောငွေကို လာလျော်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဘယ်သူမှ သူမ ချဲပေါက်တာ မသိကြ။ မသွယ်က ချဲကိုယ်စားလှယ်လေ။
တစ်သောင်းဖိုးပေါက်တာ နှုတ်ပိတ်ခ တစ်သိန်းကျော် မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တော့
ဘယ်သူမှမသိ။ မသွယ်ကလည်း မပြောတော့။ အချိန်က ညနေသုံးနာရီလောက်ဘဲ ရှိသေးသည်။
“ အစ်မရေ ကျွန်မရောက်ပြီ”
ဆိုင်မှ အကူကောင်မလေး မိစုရဲ့အမေ။ မနက်က သူမ ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မိစုတို့က သူမတို့မြို့နဲ့ ၁၀ မိုင်ခန့်ဝေးသည့် ရွာက။
“ မိစုရေ မိစု။ နင့်အထုပ်တွေ သိမ်းပြီးပြီလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
မိစုက အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။
“ ရော့ အန်တီ။ ဒါက မိစုရဲ့ တစ်နှစ်စာ လခ”
ဇင်မာသဲက ငွေ ၈ သိန်းကို မိစုအမေကို ပေးလိုက်သည်။
“ ရော့ ဒါက မိစု နင့်အတွက် မုန့်ဖိုးသပ်သပ်ပေးတာ”
ပိုက်ဆံတစ်သိန်း ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေး ပျော်လို့။
“ အဲ နင်ခွင့်ရတယ် မုန့်ဖိုးရတယ်ဆိုပြီး ငါ့ယောကျ်ား ပြန်လာရင်
မပြောနဲ့နော်။ ဒါက အန်တီက နင့်ကို သင်္ကြန်ရွာပြန်ဖို့ ယောင်္ကျားမသိအောင်
ပေးရတာ”
“ စိတ်ချပါ အန်တီရဲ့ သမီးမပြောပါဘူး”
မိစုအမေနှင့် မိစုကား အထုပ်ကိုယ်စီဆွဲ၍ ရွာပြန်ရန် ကားဂိတ်သို့
သွားကြလေတော့သည် ။ အချိန်က စောသေးသော်လည်း ဇင်မာသဲတစ်ယောက်
ဆိုင်တံခါးများကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရောင်းရတာ မရောင်းရတာ သူမအလုပ် မဟုတ်တော့။
သူမဆိုင်ထဲက စားပွဲမှာ သူမ အဆင်သင့် ဝယ်ထားသော အကောင်းစား အရက်တစ်လုံးနဲ့
သူမသောက်ဖို့ ဝိုင်ပုလင်းများကို ပြင်လိုက်သည်။ ဝယ်ထားသော
အမြည်းအစုံကိုလည်း ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
သူမ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ အရက်နဲ့ ရောသောက်ရန် ပြင်ဆင်ထားသော
အအေးဘူးကြီးကို ဖွင့်ကာ အနည်းငယ် သွန်လိုက်သည်။ သူမရေနှင့်
အသင့်ဖျော်ထားသော ဆေးရည်ကို ဗူးထဲရောကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။ အဖုံးကို
ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီဆေးက သူမသိသည်။ သူမယောကျ်ားအစ်မဆီက ခိုးထားတာ ဖြစ်သည်။
သူမရဲ့ မရီး ချိုနွယ်ကလည်း အသက်ကသာ ၄၀ ခန့်ရှိနေပေမဲ့ ရွသည်။
ပြောလိုက်လျင်တော့ တရားရသူလိုလို ဘာလိုလိုနှင့်။ တကယ်တော့ အင်မတန် ရွသည်။
လင်ငယ်နေတဲ့ နေရာကတော့ ပက်စက်သည်။ သူမ ခိုးလာသော ဆေးတွေက ဒေါ်ချိုနွယ်
သူ့လင်ငယ်ကို တိုက်နေကြ ရာဂကြွဆေးများ ဖြစ်ပေသည်။
တကယ်တော့ ဇင်မာကလည်း ဖိုးကျော်ကို စားဖို့ မွေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။
သူမယောကျ်ားက အိမ်ထောင်သက်ရတော့ သူမကို ဂရုမစိုက်ချင်။ တကယ်တော့ ၃၀ ကျော်မှ
၄၅ နှစ်ကြား မိန်းမတွေဟာ အထန်ဆုံးဆိုတာ သူတို့မသိ။ လီးအရသာ သိနေသော
စောက်ဖုတ်ကိုမှ ပစ်ချထားတော့ ဇင်မာသဲလည်း ဆာပြီလေ။ ဖိုးကျော်လို
မိန်းမမလိုးဖူးသေးသည့် လူပျိုလေးကို သူမယောက်ျား မရှိတုန်း တစ်ခါလောက်
ကျွေးလိုက်လျင် ဒီကောင်လေး သူမကို စွဲသွားမှာ သေချာသည်။ ဒါကို ဇင်မာသဲက
သိထားတော့ ဖိုးကျော်ကို မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ သူမရဲ့ ကာမသားကောင်အဖြစ်
သွတ်သွင်းရန် ကြံစည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း သူမကို အစ်မ
အစ်မနဲ့ စိတ်ကူးထဲက ခွနေတာ သေချာသည်။
သိတာပေါ့ သူမလမ်းလျှောက်လျင် နောက်က ဖင်ကြီးကြည့်ကာ ပစ်မှားနေမှန်း။
လူပျိုလေးမို့ ဒင်းက မျက်စိအရသာခံရုံ မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရုံအပြင်
လက်တွေ့မစရဲဘူးလေ။
................................................................................................
အခန်း ( ၄ )
“ ဖိုးကျော်ရေ ရပြီဟေ့”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ဝယ်လာသော ပစ္စည်းများကို အိတ်နဲ့ထုပ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။
“ နေဦးကွ ဇာတ်ကားအသစ်လေးတွေရှိတယ်။ ယူသွားဦးမလား”
ဦးခိုင်လင်းက ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်ထားသူ။ လူပျိုကြီး။ ဖူးကားကြည့် ကနာသည်။
ဖိုးကျော်နဲ့က ဝါသနာတူ။ ဦးခိုင်လင်းက အစုံကိုကြည့်သူပင်။ မြာလည်း ပွေသည်။
ဖိုးကျော်လည်း အချိန်ရနေတာနဲ့ ဦးခိုင်လင်းနဲ့အတူ ဖူးကားကြည့်နေလိုက်သည်။
ဇာတ်ကားတွေကလည်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းတွေချည်းဆိုတော့ ဖိုးကျော်ငယ်ပါက
ထလာသည်။
“ တော်ပြီဗျာ စိတ်ကလာပြီ။ လုပ်စရာက ရှိတာမဟုတ်ဘူး”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်သည်။
“ ဟ မင်းကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေး။ မင်းလောက်ပေါတာ မရှိဘူး”
“ ဟာ ဦးခိုင်ကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်မှာ လုပ်စရာရှိ။”
ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို သနားစရာ သတ္တဝါတစ်ကောင်လို ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် မင်း တော်တော်ညံ့တာပါလား။ မင်းချစ်မကြီး ဇင်မာသဲ ရှိတယ်လေ”
“ ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလည်း မဟုတ်တာ ပြောတော့မယ်”
“ ဟ ငါမှန်တာပြောတာဟ။ ဇင်မာသဲကို ကြည့်ရတာ ဆာနေတဲ့ ပုံစံနော်။ မင်းကို
တကယ်ပြောတာ။ သူ့ယောကျ်ားက မပေးနိုင်ဘူးထင်တယ်။ ပြီးတော့ မင်းကို
လင်ငယ်တော်ချင်နေတဲ့ပုံစံ။ မင်းကသာ မသိသာ၊ ငါတို့က ဘေးကကြည့်တာ
အရှင်းကြီးရယ်။ မင်း မယုံရင် စကြည့်လိုက် အခံပက်စက်မဲ့ ရုပ်နော်။
သူမှမဟုတ်ဘူး မင်း အဲ့ဆိုင်လာနေတဲ့ မို့မို့တို့ မသွယ်တို့ကလည်း သူ့လိုဘဲ။
ကုတ်ကမြင်းတွေ။ မင်းသာ စတတ်လို့ကတော့ ဝမ်းတူး ဝမ်းသရီးတောင်
မင်းကိုဆွဲဦးမယ်။”
“ ဟာဗျာ”
“ ဟုတ်တယ်လောက်တော့ လုပ်လိုက်။ ပေါက်တယ်နော် ကောင်လေး။ ငါက မိန်းမပေါင်းများစွာ လုပ်ပြီးသားကောင်ပါ ဟားဟား”
ဦးခိုင်လင်းက တဟားဟားရယ်ရင်း ဖူးကားဆက်ကြည့်နေသည်။ ဖိုးကျော်ကတော့
ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ချေပြီ။ နေရာချင်းသာ လဲလိုက်ချင်တယ်လို့ စိတ်ထဲက
တွေးလိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီး။
တော်တော်လိုးလို့ကောင်းမည့်ပုံ။ ဖိုးကျော်လို ငအမို့သာ။ သူ့လိုလူဆို အခုလို
သူမယောကျ်ား မရှိတာနဲ့တော့ ဟင်းဟင်းလို့ တွေးမိလိုက်သေးသည်။
....................................................................................................
အခန်း ( ၅ )
ဖိုးကျော် ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးတွေ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။
ည(၈)နာရီဘဲ ရှိသေးတာ မသဲ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လည်း မသိလို့ တွေးလိုက်သည်။ သူ
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ အထုပ်များကို ချလိုက်ပြီး ဆိုင်နောက်ဖက် သွားလိုက်သည်။
“ မသဲရေ မသဲ အစောကြီး ဆိုင်ပိတ်တာလား”
“ သြော် ငါ့မောင် ပြန်လာပြီလား။ စေ့ထားတယ် တံခါးက။ ဆိုင်ကယ်ပါ အထဲသွင်းလိုက်တော့။ အထုပ်တွေက အပေါက်မှာ ချထားလိုက်”
ဆိုင်နောက်ဖက်အခန်းထဲမှ အော်ပြောသံကို ကြားရလေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း
အထုပ်များကိုချထားပြီး ဆိုင်ဘေးမှာရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို
အထဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်အထဲရောက်တော့ မဇင်မာသဲက အထုပ်များကို ဆိုင်ထဲ
ထည့်ပြီးနေသည်။
“ ကဲ အငယ်ကောင်။ ဒီနေ့တော့ ဆိုင်စောစော ပိတ်လိုက်တယ်။ မင်းမမက
ချဲပေါက်တယ်။ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲတော့ မမေးနဲ့။ အောင်ပွဲခံရအောင် ပြင်ထားတယ်။”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်မလာခင်က ပြင်ဆင်ပြီးသား။ သူမဝတ်ထားသော ထမိန်က
အဝါနုရောင် အပါးစလေး။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသဖြင့် သူမဖင်အိုးက
ပိုကားတက်နေသည်။
“ ဖိုးကျော်ရေ ဆိုင်တံခါးပါ ပိတ်လိုက်။ အပြင်လူတွေ မသိအောင်”
ဖိုးကျော်က မသဲရဲ့နောက်ဘက်မှာ ရပ်နေသဖြင် မီးရောင်အောက်မှာ
အရက်ပုလင်းဖောက်နေသော မသဲရဲ့ ထမိန်စပါးပါးကြောင့် အတိုင်းတား
ပေါင်တံများကို မြင်နေရပြီး လီးကတောင်နေပြီ။ သူမ မေးလိုက်သော စကားကြောင့်
သူ့စိတ်ထဲက ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းရှင်း ဆိတ်ငြိမ်နေပြီ
မဟုတ်လား။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသဲရဲ့ အပြင်လူတွေက”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး။
“ နင်ကလည်း လျှာကိုရှည်တယ်။ နင်နဲ့ငါ သောက်ကြမှာလေ။ ပြောကိုမပြောချင်ဘူး ရုပ်ကိုက”
သူမ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရင်ထဲ
ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုင်ကို အတွင်းမှ ချက်ထိုးရုံမက
သော့ပါခတ်လိုက်သည်။
.........................................................................................
အခန်း ( ၆ )
ဖိုးကျော်က ခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အရက်ကို မော့လိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက နောက်တစ်ခွက် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်ရဲ့ မူးပြီလား”
သူမ ထည့်ထားသော ဆေးက အရှိန်နည်းနည်းရနေတာ သူမ သိနေပြီ။ သူမက
ဖိုးကျော်ဘေးနားမှာ အသားချင်း မထိထိအောင် ပူးကပ်ထိုင်ထားသည်။ လက်တွေက
ဖိုးကျော်ပေါင်ပေါ်မှာ။ မသိမသာ ဖိုးကျော်ပေါင်ကို ကလိနေသည်။
ဖိုးကျော်မျက်နှာ ရဲတွတ်နေသည်။ ဒီနေ့မှ သူ့စိတ်တွေ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။
မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်။ မိန်းမ မယူသေးဘူးလား”
“ ဟာ အစ်မကလည်း ရည်းစားတောင် မရှိသေးပါဘူးဆို”
“ ခစ်ခစ် မယုံပါဘူးနော်။ နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူပျိုမစစ်သလိုဘဲ”
“ ဟာဗျာ အစ်မကလည်း ကျွန်တော်က ဘယ်က လူပျိုမစစ်ရမှာလဲ။ မယုံရင် အစ်မ စမ်းကြည့်ပါလား”
ဖိုးကျော် မခံချင်ဖြစ်အောင် ဇင်မာသဲက စိတ်ဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်က
ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလိုလို မတော်တဆထိတာလိုလိုနဲ့ ရမ်းလိုက်သည်။
ဖိုးကျော်ရဲ့ပုဆိုးကြားမှာ တောင်နေသော လီးကြီးကို ကွက်တိပင်။ ဖိုးကျော်
ကိုယ်ပင်မတ်သွားသည်။
“ အို မသဲ”
“ နင်ကလည်း ကိုယ့်အစ်မကို ရှက်နေတယ်။ မှန်းစမ်း နင်လူပျိုစစ်လား မစစ်လား စစ်ချင်တယ်”
“ ဘယ်လိုစစ်မှာလဲ မသဲ”
ဖိုးကျော်အသံက တုန်နေသည်။ မသဲက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး
“ နင်ကလည်း ညံ့တယ်နော် ငါ့မောင်။ နင် လူပျိုစစ်မစစ် ငါစမ်းမယ်လေ။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ အစ်မဟာထဲ ထည့်လိုက်ရင် အစ်မသိပြီလေ ဟွန်း”
ဖိုးကျော် စိတ်ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ မဇင်မာသဲရဲ့ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ပါးတွေကို ပစ်နမ်းတော့သည်။
“ အို အသက်ရှူတောင် ကြပ်သွားတယ် နင်သိပ်ဆိုးတာပဲ”
ဇင်မာသဲက ညုသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပြီး ဖိုးကျော်ပါးနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာက
“ အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ မောင်လေး။ အဲ့ကြမှ မင်းလေးသဘောရှိ” တဲ့။
.........................................................................................................
အခန်း ( ၇ )
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ထောင်ထနေသော ဖိုးကျော်လီးကြီးက ကျွတ်သွားသော
ပုဆိုးနဲ့အတူ ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသည်။ အရှည် ၆ လက်မခွဲခန့်နှင့် နေရှင်နယ်
ဓါတ်ခဲလုံးခန့်ရှိမည့် စံချိန်မှီ လီးကြီးပင်တည်း။
ဖိုးကျော်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့
ပေါင်ခွကြားမှာ ဒူးထောက်ကာ ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူတုတ်တုတ်
နှစ်ချောင်းကြားအလယ်မှာ စောက်မွေးတွေရိပ်ထားတဲ့ အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ်
မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အသားမြောင်းကြီး နှစ်ခုကပ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့
စောက်ပတ်ညိုညိုကြီးကို ကြည့်ပြီး ဘယ်လို လိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။
ဇာတ်ကားထဲမှာ ခဏခဏမြင်ဖူးပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြတော့ ဘယ်က ဘယ်လိုလိုးရမှန်းမသိ
ဖြစ်နေပါတယ်။
“ မသဲ မသဲ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဘယ်လိုလိုးရမှာလဲ”
ဇင်မာသဲ ရယ်တော့ ရယ်ချင်သွားသည်။ ဖိုးကျော်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ ဆူဆူထွားထွား နို့နှစ်လုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“ ကိုင်ထား အငယ်ကောင်။ ညှစ်ပေး”
ပြီးတော့ ဖိုးကျော်လီးတံကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝနှင့်တေ့ကာ
ချော့ထည့်လိုက်သည်။ သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်ခါးကို
လှမ်းချိတ်လိုက်ပြီး
“ ထည့်လိုက်တော့လေ ဖိုးကျော်”
ဖိုးကျော်ရဲ့ လူပျိုလီးကြီးက ချစ်မမသဲရဲ့ ဖော့တုံးလို နူးညံ့ပြီး
အိစက်နေသည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ရစ်နှင့်။ ချစ်မမသဲရဲ့
စိုစွတ်နူးညံ့နေတဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံမှ အကြောမျှင်တွေက
ဖိုးကျော်လီးကို တစ်ရစ်ရစ်နှင့် စုပ်ယူဆွဲငင်နေသည်။ လီးတစ်ဆုံး
ဝင်ရောက်သွားတော့ ဖိုးကျော် တော်တော်ကောင်းနေပြီ။
“ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ ဆောင့်ပေး ဖိုးကျော်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ကို လင်ငယ်ဇာတ်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လိုးခြင်းပညာကို လက်ကုန်သင်ပေးတော့သည်။
“ စွပ် စွပ် အ အ”
ဇင်မာသဲအသံ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးကျော်အသံသာ။ ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်
လီးတောင့်အထည့်မှာ လီးကို သူမစောက်ပတ်အတွင်းသားများနှင့် အသက်အောင့်ပြီး
ဆွဲဆွဲညှစ်ကာ စုပ်ယူတာကြောင့် ဖိုးကျော်လီးထိပ်က နူးညံ့လှသော
စောက်ခေါင်းရဲ့ ဆွဲစုပ်ယူမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်၍ ကျင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ စွပ်စွပ် အ အ မောင်လေး ဆောင့် မသဲကို မညှာနဲ့ လိုးစမ်းပါ”
“ ဖွတ်ဖွတ် စွပ် ဒုတ်”
“ ဟောဟဲ ဟောဟဲ”
ဖိုးကျော်က လိုးဖူးလိုးစ မရှိသဖြင့် ချွေးများတဒီးဒီးကျအောင်
မမသဲရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေရသည်။ သူ့မမသဲကတော့ အောက်မှနို့ညှစ်ခံ
စောက်ဖုတ်လိုးခံပြီး တအင်းအင်းနှင့်။
.......................................................................................................
အခန်း ( ၈ )
“ စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် အအ အငယ်ကောင် ဆောင့်ဆောင့်”
ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး ဖိုးကျော်
ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခါးကိုကော့ကော့ပေးပါတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း တဟောဟော
တဟဲဟဲနှင့် အသားကုန် သူမစောက်ဖုတ်ကို လိုးနေပါတယ်။ ပထစဆုံးလိုးဖူးမှန်း
သိသာသည်။ တော်တော်ကို မောနေသည်။
“ အငယ်ကောင် နင် ပက်လက်လှန်လိုက်၊ မသဲ လုပ်ပေးမယ် မင်းကို”
ဖိုးကျော်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး ဇင်မာသဲက အပေါ်မှတက်ခွကာ သူမစိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“ စွပ်စွပ် ပွပ် ပွပ် ရှီး ရှီး”
ဖိုးကျော်လီးကြီးက သူမလင်ထက် ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ဆိုတော့
ဇင်မာသဲတို့ စိတ်ကြိုက်ပါဘဲ။ ပက်ပက်စက်စက်ကို ခွပြီးဆောင့်တာ၊
ဖိုးကျော်လဥတွေ ကွဲသွားမတတ် ထင်ရပါတယ်။ အချက် ၁၀၀ ကျော် ဆောင့်ပြီးချိန်မှာ
ဇာခြည်သဲရဲ့ ခွပြီး ဆောင့်ချက်တွေ ပိုမြန်လာပါတယ်။
ဖိုးကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မျက်နှာက ငိုချင်တာလိုလို
ရယ်ချင်တာလိုလို ပုံစံမျိုးဖြစ်လာတာကြောင့် ဇင်မာသဲ ဒီကောင်လေး
ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပါတယ်။ သူမလည်း ပြီးခါနီးနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့်
ဖင်ကိုကြွကြွပြီး အသားကုန် အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“ စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် ရှူး ရှူး”
“ မသဲ မသဲ အ အ ”
ဖိုးကျော် ခေါင်းမောက်လှန်ပြီး ခါးကော့တက်လာပါတယ်။ ဇင်မာသဲလည်း
စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတယ်။ သူမက ဆက်တိုက်
ထုတ်သွင်းဖိချလိုက်တော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြစ်သွားကာ
တုန်သွားပြီး ဇာခြည်သဲစာက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ဇာခြည်သဲက
ဖိုးကျော်လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ဖိုးကျော်ကို
အပေါ်ကမိုးလို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ စိတ်ထအောင်
ပြန်ဆွနေပါတယ်။ ဖိုးကျော်လီးက ပြန်မာလာပါတယ်။ လူပျိုလီးဆိုတော့
မြန်မြန်ထလွယ်ပါတယ်။
“ အငယ်ကောင် ဒီတစ်ခါ ပုံစံတစ်မျိုး ပြောင်းလိုးရအောင်နော်”
............................................................................................................................
အခန်း ( ၉ )
ဖိုးကျော်က လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ဖင်ကြီးကို
ကြည့်ရင်း တံတွေးကို မြိုချလိုက်သည်။ အအိုဟုပင် မထင်ရ။ စွင့်ကားနေသော
ဖင်ကြီးက အစွမ်းကုန် မြောက်နေသည်။ သူလည်း စိတ်ကူးတစ်ခုရသဖြင့် ဇင်မာသဲရဲ့
ပြန့်ကြဲနေသော ဆံပင်များကို ညာလက်ဖြင့်လိမ်ကာ ဆွဲဆုပ်လိုက်သည်။
ဖိုးကျော် ဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်လိုက်မှုကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့ ခေါင်းက
နောက်ကိုလှန်ကာ ခပ်မော့မော့လေး ဖြစ်သွားသည်။ ဖင်ကလည်း
ပိုကော့ပေးသလိုဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့ စံချိန်မှီလီးကြီးက
သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲလို့ တစ်ဆုံးထိုးစိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတော့သည်။
“ စွပ် ဒုတ် အ”
ဇင်မာသဲ အော်သံလေး ထွက်သွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲအဖုတ်ထဲ
လီးကိုစိမ်ထားပြီး အသွင်းအထုတ်ကို ဆက်မလုပ်ဘဲ ခါးကိုဝိုက်ဝိုက်ကာ
မွေနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲ အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး စိတ်တွေက ပိုထန်လာပါတယ်။
“ အငယ်ကောင် ဘာလုပ်နေတာလဲ လုပ် လုပ်တော့လေ”
ဖိုးကျော်က သူမစကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူမရဲ့စောက်ပတ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ
ဒစ်ဖျားလေးတင် သွင်းထားပြီး ကလိနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့အဖုတ်က အရည်တွေ
ပိုရွှဲလာပါတယ်။
“ အင်း ဟင်း အငယ်ကောင် မမကို ညဉ်းနေတာလား”
ဖိုးကျော်ဂွင်ထဲ ဝင်သွားပါပြီ။
“ မသဲ ကျွန်တော်လိုးတာ ကောင်းလား”
“ ကောင်းလို့ဘဲ ခံတောင်နေပြီ။ ဆက်လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့”
“ ဟင်းဟင်း ညာပြန်ပြီ။ အစ်ကိုမရှိလို့ ခံနေတာ မဟုတ်လား။”
“ အင်း ဟင်း ဟင်း မင်းအစ်ကိုရှိလည်း တစ်နေရာရာမှာ ချိန်းလိုးပေါ့”
“ တကယ်နော် မသဲ။ ကျွန်တော်က မသဲကို နေ့တိုင်းလိုးမှာနော်”
“ လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့။ နင့်အစ်ကိုမရှိရင် ဆိုင်ပိတ်ပြီး တစ်နေကုန်
လိုးခိုင်းမှာ။ ဖင်ပေါက်ရော ပါးစပ်ရော အဖုတ်ရော ငါ့မောင် သဘောရှိပါကွဲ့။
ဟုတ်ပြီလား လိုးတော့ ”
မဇင်မာသဲ စကားဆုံးတာနဲ့ ဖိုးကျော်ကလည်း လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဇင်မာသဲအဖုတ်ကို အမုန်းလိုးတော့တာပါဘဲ။
“ စွပ်စွပ် ဒုတ် ဘတ် ဘတ်”
ဇင်မာသဲရဲ့ ဖင်ကြီးတွေဟာ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း
တုန်တုန်သွားတာကိုက ဖိုးကျော်အတွက် အရသာရှိလှပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့
ဖိုးကျော်ကလည်း ဇင်မာသဲကို ပက်လက်လှန်လိုး တစ်ချီ၊ လေးဖက်ထောက်လိုးတာ
တစ်ချီ၊ ဆောင့်ကြောင့်လိုးတစ်ချီ ကြုံးပြီး နောက်ဆုံးအချီမှာ ဇင်မာသဲက
အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပါတယ်။
သူတို့လိုးပွဲ အဆုံးသတ်ချိန်မှာတော့ မနက် ၃ နာရီ ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။
........................................................................................................
အခန်း (၁၀)
“ ခရီးသည်များ ထမင်းစား ခဏနားပါမယ်”
Express ကားကြီးက စားသောက်ဆိုင်ကြီးတစ်ခုရှေ့မှာ ရပ်သွားသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က သူမနှင့် ကပ်ရက်ထိုင်ခုံမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်ကို
လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။
“ မောင်ကျော် မောင်ကျော်”
“ ဗျာ”
အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်က မျက်လုံးဖွင့်လာပြီး ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ ထမင်းစားနားတာ မောင်ကျော်ရေ။ တစ်ခုခု သွားစားရအောင်။ ”
ဖိုးကျော်က အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ရန်ကုန်ဆင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က
ရန်ကုန်တွင်ရှိသော သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒေါ်မေသီထံ အလည်အပတ်သွားရင်း
အလုပ်လုပ်နေသော သူမသမီးထံ ဝင်တွေ့ရင်း ကားတစ်စီးတည်း ထိုင်ခုံတစ်တန်းတည်း
စီးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
စားသောက်ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး စားသောက်စရာများ မမှာခင် ဖိုးကျော်တို့
အပေါ့အလေးစွန့်ရန် ဆိုင်နောက်ဖက် ထွက်ခဲ့သည်။ ရှေ့မှလျှောက်နေသော
ဒေါ်ချိုနွယ်ကို ဖိုးကျော် ရှိုးလိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူ တုတ်တုတ်ခဲခဲ
ဒေါ်ချိုနွယ်က အားကစားလိုက်စားသူမို့ထင်တယ် တင်ပါးတွေက ကလေးအမေဟုပင် မထင်ရ။
သူမယောင်းမဖြစ်သူ မဇင်မာသဲထက်ပင် တောင့်သေးသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က အသားဖြူဖြူ ရုပ်ကလည်း ချောသည်။ အသက် ၄၀ ကျော်ပေမဲ့
ငယ်ငယ်က မယ်ဘွဲ့ရဖူးသူမို့ထင်တယ် တော်တော်လှနေဆဲပင်။ ဇင်မာသဲနှင့်
အတွေ့အကြုံရှိသွားသော ဖိုးကျော်က အသားစားဖူးသွားသော ကျားလိုပင်။ မိန်းမ
ခပ်တောင့်တောင့်ကို မြင်လျင် လိုးချင်လာသည့်စိတ်က တားမရ။
ဒေါ်ချိုနွယ်ယောက်ျား စန်းမင်းကလည်း ပန်းသေချင်သလိုလို ဖြစ်သဖြင့်
သိပ်မလုပ်နိုင်တာ မဇင်မာသဲ ပြောပြသဖြင့် သိပြီးသား။ ဆာနေမှာဘဲလို့
ဖိုးကျော် တွေးနေမိသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခေသူမဟုတ်။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သူမတင်ပါးတွေကို နောက်က
လှမ်းကြည့်နေမှန်း သိသည်။ ဒီကောင် ညံ့သေးသည်။ သူမကလည်း
ဖိုးကျော်နဲ့ဇင်မာသဲ ဘယ်လို အပေးအယူရှိသည်ကို သိသည်။ ဇင်မာသဲနှင့်
စရိုက်ချင်းတူသူမို့ သူမက မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။ ယခု ကားတစ်စီးတည်း
တစ်ခုံတည်း ထိုင်စီးလာတော့ သူမစိတ်က ပိုထကြွနေတာ။ ဒီကောင်လေးက မရဲလို့သာ။
..........................................................................................
အခန်း (၁၁)
ကားက တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ တစ်ရိပ်ရိပ် ဖြတ်လာသည်။ အအေးဓါတ်က
နည်းနည်းပိုလာသည်။ ဖိုးကျော်တို့ ထိုင်နေသောနေရာက နောက်ဆုံးခုံတန်းမှာ။
ခရီးသည်အများစုက အိပ်ပျော်နေကြပြီ။
“ မောင်ကျော်ရေ မမချို အိပ်ချင်ပြီ။ နည်းနည်းမှီလို့ ရလား။ နောက်ကထိုင်ခုံက မှီမကောင်းလို့”
ဖိုးကျော် သတိတော့ထားမိသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ကားတွက်ခါစကတော့ အန်တီချို အန်တီချိုနဲ့ နောက်ပိုင်း မမချိုဟု ပြောင်းသွားတာကို။
“ ဟုတ် ရတယ်လေ မမချို ရပါတယ်”
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်ပုခုံးကို ခေါင်းမှီထားလိုက်ပြီး
အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ မိန်းမချောချောကြီး တစ်ယောက်က
သူ့ပုခုံးအပေါ်မှီပြီး အိပ်နေတာကြောင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏
ကိုယ်သင်းရနံ့များက ဖိုးကျော်နှာခေါင်းမှာ ကလူကျီစယ် နေသည်။ ပါးပြင်မှာ
မိတ်ကပ်ပါးပါးပုတ်ထားပြီး သနပ်ခါးလိမ်းထားသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့အလှက သူ့ကို
ပိုရင်ခုန်လာသည်။
“ အင်း အင်း ”
ဒေါ်ချိုနွယ်က အိမ်မက်မက်ဟန် တူသည်။ ပါးစပ်မှ ကယောင်ကတန်းတွေ ထွက်ပြီး သူ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်လိုက်သည်။
“ ယောက်ျား မချိုခါးကိုဖက်စမ်းပါ”
သူ့ယောကျ်ားကို အိမ်မက်မက်နေဟန်တူသည်။ ဖိုးကျော်စိတ်ထဲ
မကောင်းမှုတစ်ခုကို ကြံစည်လိုက်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပုခုံးကိုဖက်ပြီး
ပါးကိုနမ်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မသိဘူးဟု ထင်သော်လည်း သူထင်သလို မဟုတ်။
သူ့ခါးကို ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုဖက်ပြီး သူနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း
တေ့စုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့လျှာကို
သူ့လျှာဖြင့် အလိုလို ဖလှယ်ပြီး ဖြစ်သွားသည်။ ကားတစ်စီးလုံး
မောင်းသူကလွဲလို့ အိပ်ပျော်နေကြပြီဖြစ်၍ ဒါကိုမသိကြ။
“ မင်း တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ကောင်လေး။ ဒါကြောင့် ဇင်မာသဲက စွဲနေတာထင်တယ် ဟိဟိ”
ဒေါ်ချိုနွယ်က သူ့ပါးနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကြောင့် ဖိုးကျော်ရင်ထဲ မိုင်းဗုံးတစ်လုံးကွဲသလိုပင်။
“ ဟင် ဘယ်လိုသိတာလဲ”
ဟု သူတိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ ဟင်း ဘယ်လိုသိတာ အရေးမကြီးပါဘူး။ နင့်ကိုသနားလို့ ငါမပြောတာနော် ကောင်လေး။ အဟား မထင်ရဘူးနော်”
ဖိုးကျော်လက်က ဒေါ်ချိုနွယ်ပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က
သူမပေါင်ကြားထဲ ရောက်လာသော ဖိုးကျော်လက်ကို သူမလက်ဖြင့် ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး
“ ဟိုးထား ကောင်လေး။ ရန်ကုန်ရောက်မှ မမချိုသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ မင်းလေးသဘောရှိ လုပ်။ အခု ကားပေါ်မှာ လူတွေနဲ့ ခစ်ခစ်”
ဖိုးကျော်ကတော့ ရန်ကုန်ရောက်လျင် ဇင်မာသဲယောင်းမ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို
လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရတော့မည်မှန်း သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ရင်တွေ
ပိုပိုခုန်လာသည်။
....................................................................................................................
အခန်း (၁၂)
ခြံရှေ့သို့လာရပ်သော တက္ကစီကို လှမ်းမြင်တော့ ဒေါ်တင်တင်ရီ အောက်ကခြံထဲမှာ အမှိုက်လှဲနေသော ခင်မိကို လှမ်းအော်လိုက်သည်။
“ ဟဲ့ ခင်မိ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည်လာတယ်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ဦး။ မချိုတို့ထင်တယ်”
ဒီနေ့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ် ရန်ကုန်ရောက်မယ်လို့ သူမ
သိထားတယ်လေ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုအောင်ဝင်းကလည်း နိုင်ငံခြားကို
ကုမ္ပဏီကိစ္စနဲ့သွားတော့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပင်။
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်ရဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်ဟန်တူသူ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်း
အထုပ်ဆွဲ၍ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာ တွေ့ရတယ်။
“ လာဟဲ့ မိန်းမ။ နင် အစောကြီးရောက်မယ်မှတ်လို့”
“ ဟုတ်တယ် သူငယ်ချင်းရေ လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ပေါ့။ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။
ဒါက မောင်ဖိုးကျော်တဲ့ တင်တင်ရဲ့။ ငါတို့မြို့ကဘဲ။ ရန်ကုန်ကို
အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆင်းလာတာ။ သူပါလို့ တော်သေးတယ် တင်တင်ရယ်။ နို့မို့ဆို
ငါတစ်ယောက်ထဲ။ ဟဲ့ ဖိုးကျော် ဘယ်မှသွားတည်းမနေနဲ့။ ဒါက မမချိုရဲ့သူငယ်ချင်း
တင်တင်တဲ့။ သူဌေးမကြီး။ ဘာမှ အားနာစရာ မလိုဘူးရယ်။ အပြင်မှာသွားနေရင်
နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အားနာနေရမယ်။ ဒီမှာဘဲ တည်းလိုက်တော့ ”
“ ဟုတ်တယ် မောင်လေး ဘာမှအားနာစရာမရှိဘူး”
ဒေါ်တင်တင်ရီကလည်း ဝင်ပြောလိုက်လေသည်။ သို့နှင့် ဖိုးကျော်တို့
နေရမည့်အခန်းကို ခင်မိအား လိုက်ပြခိုင်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း
အထုပ်တွေကို ဆွဲ၍ ခင်မိနောက်မှ လိုက်သွားသည်။ ဖိုးကျော်
အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားပြီး မြင်ကွင်းက ပျောက်ကွယ်သွားတော့ တင်တင်ရီက
ချိုနွယ်နားကပ်၍ ခါးကို လက်ဖြင့် မနာအောင် လိမ်လိုက်ပြီး။
“ မိန်းမ သိတယ်နော် ဟင်း။ နှုတ်ပိတ်ခတော့ ပေးရမယ်”
“ ဘာလဲ တင်တင်ရဲ့ နင့်စကားက အဆန်းပါလား”
“ အဟင်း မိချိုရယ် နင်နဲ့ ငယ်ကတည်းက ပေါင်းလာတာ၊ နင့်စောက်ကျင့် ဘယ်လိုရှိမှန်း မသိတာကြ။ ကောင်လေးကလည်း ချောချောလေးရယ်”
ချိုနွယ်နှင့် တင်တင်ရီက ကျောင်းတုန်းကတည်းက ကျူရှင်ဆရာကိုပင် ရည်းစားအတူတူ လုပ်ခဲ့သူများမို့ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်ကြသည်။
“ ဒါပဲနော် မိန်းမ။ အခန်းချင်းကပ်ရက် ချပေးထားတာ။ ညဉ်း ယောကျ်ားကြီး မသိစေချင်ရင်တော့ နှုတ်ပိတ်ခပေးရမယ် ငါ့ကို”
တင်တင်ရီက ပြီတီတီအကြည့်ဖြင့် ချိုနွယ်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်လေသည်။
....................................................................................................................
အခန်း (၁၃)
အချိန်က ည(၁၁)နာရီခန့်ရှိပေမဲ့ တင်တင်ရီတစ်ယောက် အိပ်မပျော်နိုင်ပါ။
သူမအခန်းထဲမှနေ၍ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်အခန်းထဲမှာ သူမခိုးတပ်ထားသော
လျှို့ဝှက်ကင်မရာမှ မြင်ကွင်းများကို ကြည့်နေသည်။ သူမကလည်း ဒါမျိုးကို
စိတ်ဝင်စားသည်။ အခန်းက မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းလှသည်။
သူမမြင်နေရသော မြင်ကွင်းကတော့ ကုတင်ထက်က မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး
ပေါင်ကားထားသော ချိုနွယ်ရဲ့ပေါင်ခွကြားထဲမှာ နေ့လည်ကပါလာတဲ့
သူ့သားအရွယ်ကောင်လေး ဖိုးကျော်က မိုးထားပြီး သူ့လီးတံတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့
မချိုနွယ်ရဲ့ အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို ဖိဖိပြီး သွင်းနေတာကိုပင်။
ချိုနွယ်ကလည်း အောက်က ကော့ကော့ပေးနေသည်။ အသံကို အနည်းငယ်ချဲ့၍ တင်တင်ရီ ဆက်နားထောင်လိုက်သည်။
“ စွပ် စွပ်”
“ ရှီး ရှီး အ အ မောင်လေး ဆောင့် ဆောင့်၊ မမချိုကို မညှာနဲ့၊ မမချို ပြီးခါနီးနေပြီ၊ အသားကုန် ဆောင့်စမ်းပါ ”
“ ခုနကတော့ အဖုတ်ကွဲသွားလိမ့်မယ် သိပ်မဆောင့်နဲ့ဆို မမချို”
“ ဟင်း သူနော် အထအန သိပ်ကောက်တာဘဲ လိုးစမ်းပါ၊ အားရှိသလောက် ဟွန်း။
လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါ။ ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီ။ မမချိုအဖုတ် ကွဲချင်ကွဲ
မညှာနဲ့ ဒီမှာ ပြီးခါနီးနေပြီ ကိုယ်တော်ချောရဲ့”
“ စွပ် စွပ်”
“ အင်း အင်း အိုး မောင်ရဲ့ အ အ အ”
မချိုနွယ်တစ်ယောက် ဖိုးကျော် အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုက်တော့
အသားကုန်ငြီးငြူပြီး ပြီးသွားဟန်တူသလို ဖိုးကျော်လည်း ထွက်ကုန်ဟန်တူပါတယ်။
လီးတန်ကြီးက ချိုနွယ်အဖုတ်ထဲက ထွက်ကျတာ တင်တင်ရီ မြင်လိုက်ရပါတယ်။
............................................................................................................................
အခန်း (၁၄)
ဘေးနားတွင် ချွေးများစို့ပြီး အမောဖြေနေသော ဖိုးကျော်ရင်ဘတ်ပေါ်
ဒေါ်ချိုနွယ်ခေါင်းလေးကို မှောက်ပြီး တင်ထားရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး
ဖိုးကျော်လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လချောင်းကြီးက
သူမလက်နှင့်အပြည့်ပင်။ နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးလောက်ရှိမယ်လို့ သူမထင်သည်။
အရှည်ကလည်း ၆ လက်မ အနည်းငယ်ကျော်မည်။ သူမယောကျ်ားလီးထက် ၂ ဆနီးပါးသာသလို
အရင်က သူမနေခဲ့သော လင်ငယ်ထက်ပင် ကြီးသည်။ လိုးတုန်းက သူမအဖုတ်ထဲမှာ
ကြပ်နေသည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူမယောင်းမဇင်မာသဲ စွဲနေတာဖြစ်မယ်လို့
သူမတွေးမိလိုက်ပါတယ်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွပေးနေပါတယ်။
ငယ်ရွယ်သူဖြစ်တဲ့ ဖိုးကျော်ဟာ သူမယောကျ်ားလီးလို မဟုတ်ပါဘူး။ ချက်ချင်းဘဲ
ပြန်မတ်လာပါတယ်။
“ ဘယ်လိုလဲ မောင်။ တစ်ချီတည်းနဲ့ မောသွားတော့တာလား”
ဖိုးကျော်ကတော့ တစ်ချီလိုးပြီး အမောဖြေရုံရှိသေး နောက်တစ်ချီလိုးဖို့
သူ့လီးကို ပြန်ဆွနေတဲ့ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို အနည်းငယ် လန့်ပါတယ်။ ဆော်ကြီးက
ကလေးအမေ အသက် ၄၀ နီးပါးဆိုပေမဲ့ ဖြူဖြူတုတ်တုတ်
ချောချောတောင့်တောင့်ကြီးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဖိုးကျော်အနေနဲ့က ဒေါ်ချိုနွယ်ယောင်းမ
ဇင်မာသဲရဲ့ ဆရာစားမချန် သင်ကြားမှုကြောင့် ဒီဆော်ကြီးကို သေချာနူးနှပ်ပြီး
မျှော့သွားအောင် ကိုင်မှဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။
“ မမောသေးပါဘူး မမချိုရဲ့။ မမချို နောက်မှ ကြောက်ပါပြီ မလုပ်နဲ့”
ဖိုးကျော်စကားကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ်က တခိခိရယ်ပြီး
“ ဟင်း မောင်သာ လိုးမှာသာလိုးစမ်းပါ။ လိုးနိုင်ရင် တစ်ညလုံးပဲလိုးလိုး
ဒီကခံနိုင်တယ်။ နောက်မှ မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မလုပ်နဲ့။ ကဲ လိုးတော့လေ”
ဖိုးကျော်လီးကို သူမ လွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ထထိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေကို ကုတင်အလယ်မှတင်ပြီး
“ မမချို ခါးကို ဒီခေါင်းအုံးတွေပေါ် တင်လိုက်”
ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခါးတင်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်ပါတယ်။
“ ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်လေးရဲ့”
“ မျက်လုံးမှိတ်ထား မမချို”
ဒေါ်ချိုနွယ် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်တော့ ဖိုးကျော်ရဲ့လက်တွေက
သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပြီး သူမဒကောက်ကွေးတွေကို
ဂုတ်ပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်ရဲ့နှာခေါင်းက လေဝင်လေထွက်တွေက
သူမအဖုတ်ကို ကျီစယ်တော့ ဖိုးကျော် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာသာ မသိသလိုလို
ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ ပြတ် ပြွတ်”
“ ရှုး အား လား လား အိုး အိုး”
ဒေါ်ချိုနွယ် စောက်စိထဲက ကျင်သွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲက သေးဖျန်းဖျန်း
ထွက်ချင်လောက်အောင် အရသာထူးကြောင့် မျက်လုံးပွင့်သွားပါတယ်။
ဖိုးကျော်ရဲ့လျှာကြမ်း ပူပူနွေးနွေးကြီးက သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား
နုနုလေးတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ ပေါင်ကို အတင်းစိလိုက်ပေမဲ့
ဖိုးကျော်က သူမပေါင်တံတွေကို လက်နဲ့ဆွဲခွာပြီး အတင်းဖိကာ
စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ယက်ပါတော့တယ်။ ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း
ဖိုးကျော်ရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူမလက်နဲ့ ကယောင်ကတမ်း
ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။
................................................................................................................
အခန်း (၁၅)
“ အား အင်း ဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ မောင်ရဲ့ မချိုကိုသနားပါ”
“ ပြတ် ပြတ်”
“ ရှီးရှီး မောင်လေး မမကို သတ်နေတာလား အဟင့်ဟင့်”
မချိုနွယ်ရဲ့ဖင်ကြီးတွေရော ပေါင်တံတွေပါ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။
အလျှော့ပေးလိုက်ရင် သူဘဲမျှော့မှာသိနေတဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့
မချိုနွယ်အဖုတ်ကို အပီအပြင် စိတ်ပါလက်ပါကို စုပ်ပေးယက်ပေးနေပါတယ်။
လက်ချောင်းတွေကလည်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ခွကြားကို ကလိနေတာကြောင့် အလူးအလဲပါဘဲ။
စောက်စိကို လျှာဖျားနဲ့ကလိလိုက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုတွေကို
သိမ်းယက်ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကြောင့် မချိုနွယ်ကတော့
အိမ်သာတက်ချက်သလိုလို ဆီးသွားချင်သလိုလို အလူးအလဲခံနေရပြီး
ဖိုးကျော်ခေါင်းကို ဆုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုလွတ်ကာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းနေပြီး
လက်ချောင်းတွေက မွေ့ယာအခင်းစတွေကို အတင်းဆွဲကုပ်ထားပါတယ်။ လည်ပင်းက
အကြောတွေထောင်လို့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတာ သွေးတောင်စို့ပါတယ်။
“ ပြတ် ပြတ် ရှီး ရှီး ပလပ် ပလပ်”
“ အား အင်း အိုး အိုး အဟင့် အဟင့် မမချိုကို သနားပါဦး မောင်ရဲ့၊ တော်ပါတော့ ပြတ် ပြတ် ရှုး ရှုး ဟင့် ဟင့် သနားပါ ရပ်ပါတော့ မောင်ရဲ့”
ဖိုးကျော်က ယက်နေရင်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ဝညိုညိုလေးကိုပါ
လှမ်းယက်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ် အလူးအလဲခံနေရတာပါ။
သူမအဖုတ်ကထွက်တဲ့ စောက်ရည်တွေကလည်း မွေ့ယာပေါ်မှာ အကွက်လိုက်ကြီး
ဖြစ်နေပါပြီ။ နှစ်ချီထွက်လို့ သုံးချီမြောက်မှာတော့ ဒေါ်ချိုနွယ်
ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က သူ့နှုတ်ခမ်းမှာပေနေတဲ့
ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့စောက်ရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းလိုက်ပါတယ်။
“ ဟင်း မောင် သိပ်ဆိုးတာပဲကွယ်။”
“ ချစ်လို့ပါ မမချိုရဲ့”
“ ဟွန်း ပြောတော့ ချစ်တယ် ချစ်တယ်နဲ့၊ ဇင်မာသဲတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲမဟုတ်လား”
မချိုနွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် အံ့သြသွားသည်။
“ ဟင် မမချို ဘယ်လိုသိ”
“ ခစ်ခစ် မောင်ကလည်း မမက သိနေတာကြာပြီ။ မောင် ဘာဂျာမှုတ်ကောင်းတာတွေ
အလိုးကောင်းတာတွေကြောင့် ဟိုကောင်မက စွဲနေတာလေ။ ဒါကြောင့် မမချိုကလည်း
ကြံလိုက်တာ။”
“ ဟာဗျာ”
ဖိုးကျော် ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး
“ ဟင်း ဟင်း ဒီလိုမှန်း အစကတည်းကသိရင်”
“ တော်ပါတော့ မောင်ရယ်၊ အခုတော့ မမချိုကို ဝအောင် လိုးပေးပါဦး”
“ လိုးမှာ မမ တစ်ညလုံးကို လိုးဦးမှာ”
.............................................................................................................
အခန်း (၁၆)
ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် မို့မို့တစ်ယောက်
ခပ်ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် သူမအဒေါ်တွေရှိရာ ရပ်ကွက်ဘက်သို့
အလည်သွားခဲ့သည်။ ပြန်လာတော့ အနည်းငယ် မိုးချုပ်နေပြီ။
မြို့စွန်ဘက်နည်းနည်းကျသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သဖြင့် တော်တော်ထွက်ရသည်။
သူမဒေါ်လေးတို့ကလည်း အပြင်ထွက်သွားကြတယ်ထင်တယ်။ အိမ်တံခါးကြီး
သော့ခတ်ထားတာနဲ့ သူမလည်း ပြန်လာခဲ့သည်။
ဒီဖက်ရပ်ကွက်တွေက မြို့ထဲကသူဌေးတွေ ဝယ်ထားတာများပြီး အိမ်တွေသာ
ဆောက်ထားကြတာ လူနေတာလည်း ကျဲတယ်လေ။ သူမဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ကို
လမ်းဘေးဆင်းရပ်ပြီး စကားပြောနေစဉ် ဘေးနားမှ ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းဖြတ်သွားသည်။
တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ယောကျ်ားသံရော မိန်းမသံရော။ ဟင်း စုံတွဲတွေနေမှာ
ပလူးနေကြတာလို့တွေးပြီး တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
ဟင်လို့ သူမပါးစပ်မှ အသံပင် ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပါလား၊
နောက်မှလိုက်လာသူက ဖိုးကျော်။ သူမကို မြင်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်မောင်းနေသော
ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ ဖိုးကျော်က ခွပြီးလိုက်လာတာ။ သွေးရိုးသားရိုးတော့
ဟုတ်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ပြင်ထားလိုက်တာ အပျိုတွေထက်တောင် သာဦးမယ်။
ဖိုးကျော်က နောက်မှခွပြီး ဒေါ်ချိုနွယ်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားတော့
သူမ ထင်သလို မှန်နေပြီထင်တယ်။
ဒေါ်ချိုနွယ် တလောက ရန်ကုန်သွားသေးတယ်။ ပြန်လာတော့ ဖိုးကျော်နှင့်အတူ။
ကားတစ်စီးတည်း ကြုံလို့ဆိုလား။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်ဖုန်းကို မကြာခဏ
ခေါ်တာတွေ့သည်။ သူမအထင်တော့ ဇင်မာသဲလက်ထဲမှ ဒေါ်ချိုနွယ်
ဖြတ်ခုတ်ပြန်ပြီထင်တယ်။
ယခုမြင်ရသည့် ပုံစံကတော့ ဘယ်လိုမှ သွေးရိုးသားရိုး မဟုတ်တာ သေချာနေသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခပ်ရွရွလေ။ အပေးကောင်းကောင်းနဲ့ ဆိုတော့ ဟိုကောင်
အရူးအမဲသားကျွေးသလိုနေမှာလို့ တွေးမိသည်။ ဒါမျိုးကိစ္စဆို
စပ်စပ်စုစုနိုင်လှသော မို့မို့ကလည်း နောက်မှလိုက်ချောင်းရန်
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
........................................................................................................................
အခန်း (၁၇)
တကယ်တမ်း လိုက်ရှာတော့ တော်တော်ရှာလိုက်ရပြီး အချိန်က (၁၅) မိနစ်လောက်
ကြာသွားသည်။ တွေ့မယ်တွေ့တော့လည်း သူမအဒေါ်တို့အိမ်ဘေးက ခြံထဲမှာ
ဒေါ်ချိုနွယ်ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ခြံဝင်းက
သစ်ပင်တွေနဲ့ပြည့်နေတော့ အပြင်ကလူ တော်ရုံမမြင်နိုင်။ အလယ်မှာ တစ်ထပ်တိုက်
အိမ်တစ်လုံး ရှိတယ်လေ။
မို့မို့လည်း မယောင်မလည်နဲ့ ထိုခြံဝင်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ တံခါးတွေက
အားလုံးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းမှ ချက်ထိုးထားဟန်တူသည်။ အထဲမှာ ရောက်နေကြတာ
ဖြစ်မည်။
“ ခစ် ခစ် မောင် ဘယ်လိုလဲ ဆစ်စတီနိုင်းဆွဲမှာ မဟုတ်လား”
အသံက သူမရပ်နေသော ဘေးနားမှ။ အခန်းကိုတံခါးက သံဇကာကာထားသဖြင့်
အပြင်မှလိုက်ကာကို အနည်းငယ်ဟလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ လား လား
နိုင်ငံခြားအပြာကားထဲကအတိုင်းပင်။ အခန်းထဲက တီဗွီမှာ အပြာကားတစ်ကား
ပြထားပြီး ထိုကားထဲက အတိုင်းပင်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မောင်ဖိုးကျော်က
ပက်လက်လှန်အနေအထား။ ဒေါ်ချိုက အပေါ်က။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်ဗလာနှင့်။
ဖိုးကျော်အပေါ်မှာ ဒေါ်ချိုက လေးဖက်ထောက်ရက်ကြီးခွလို့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်အောက်
ဖိုးကျော်မျက်ခွက်ရောက်နေသလို ဖိုးကျော်လီးက ဒေါ်ချိုရဲ့ လျှာဖျားဖြင့်
ကလိခြင်း နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိကပ်စုပ်ခြင်း လုပ်နေသည်။
ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးကိုငုံနေသည်။ ဖိုးကျော်လီးက
တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီး။ နှစ်ယောက်လုံးက အမွေးတွေ ရိပ်သင်ထားလို့ထင် အဖုတ်တွေ
လီးတွေက အရှင်းသား။ ဒေါ်ချိုပါးစပ်ထဲ ဖိုးကျော်လီးက
ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် တံတွေးတွေ ပြောင်လက်နေသည်။ ဒေါ်ချို အားရပါးရ
စုပ်နေမှန်း သိသာသည်။ ပါးတွေကို ချိုင့်ချိုင့်သွားပြီး ပြွတ်ပြွတ်
ပြတ်ပြတ် အသံများထွက်နေသည်။
ဖိုးကျော်ကလည်း မရွံမရှာပင် ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို
လက်ဖြင့်ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ယက်နေတာတွေ့သည်။ မို့မို့အဖို့ သူမယောကျ်ားနဲ့
အိမ်ထောင်သက်တာကြာခဲ့တယ်။ ဒီလို လီးမစုပ်ဖူးသလို အဖုတ်ယက်တာလည်း မခံဖူးခဲ့။
အပြင်မှာလက်တွေ့ကြည့်နေရတော့ ဇာတ်ကားထဲကနဲ့မတူ ပုလွေ ဘာဂျာကိုင်ကြတာ
တော်တော်အရသာရှိဟန်တူသည်။
“ အား လား လား ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် အရည်တွေထွက်ကုန်ပြီ”
ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်သာမက ဖင်ဝလေးကိုပါ ဖိုးကျော် လျှာနဲ့ကလိနေတော့ ဒေါ်ချိုဖင်ကြီး တုန်တုန်ပြီး ငြီးနေတာကို တွေ့ရသလို
“ အိုး လားလား မမချို ကောင်းလိုက်တာဗျာ ”
ဆိုတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ ငြီးသံတွေပါ ကြားရပါတယ်။
“ မောင် လိုးလို့ရပြီ ထင်တယ်နော်၊ မမချို ခံချင်နေပြီ”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဒေါ်ချိုက အပေါ်ကခွထားရက် လီးစုပ်နေတာရပ်ပြီး
လေးဖက်ထောက်ကုန်းလိုက်တာ တွေ့ရပါတယ်။ ဖိုးကျော်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ပြီး
ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ထဲကို လီးချောင်းကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး
လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ အပေါ်ပိုင်းကို ဆွဲမလိုက်ပါတယ်။
“ ဒီလိုမှ လိုးလို့ကောင်းတာ မမချိုရဲ့”
“ ဟုတ်ပါပြီ မောင်ရယ် ”
လို့ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်ချိုရဲ့ အပေါ်ပိုင်းအနေအထားက မတ်သွားပါတယ်။
လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်က နောက်ဖက်ဆွဲထားတာကြောင့်
ဖွံ့ထွားတဲ့နို့တွေက ရှေ့ကိုကော့ထားသလိုဖြစ်ပြီး ဖင်တွေက ပိုကော့သလိုပါ။
“ စွပ် စွပ် ရှီး ရှီး”
“ အား အား မောင်ရေ မောင် အ အ မမချိုကို သနားပါ ဟင့်ဟင့် နာတယ် နာတယ် အအ”
ဖိုးကျော် နောက်ကနေ ပင့်လိုးနေတာကို နာတယ် နာတယ် အော်နေတယ်ဆိုတာ
အလကားမှန်း မို့မို့ သိပါတယ်။ ဒီဘွားတော် ကောင်းလို့ အော်နေမှန်း။
ဖိုးကျော်နဲ့ သားအမိလောက်သာ ကွာနေတာ ခေါ်သာကတော့ မောင်တဲ့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ
ဖိုးကျော်လီးကြီး သွင်းသွင်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ငြီးသံတွေက ထွက်လာပါတယ်။
ယောကျ်ားကွယ်ရာမှာ လင်ငယ်ကို ကုန်းနေတဲ့ ဒေါ်ချိုတို့ စုံတွဲကိုကြည့်ရင်း
မို့မို့တောင်မှ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲလာပါတယ်။
“ စွပ် စွပ် ဘတ်ဘတ် ရှိ ရှီး ဗြစ် ဒုတ်”
“ အ အ မောင်ရေ မမထွက်တော့မယ် မြန်မြန်လေး ”
နောက်ကဆောင့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ တရစပ်ဆောင့်ချက်တွေမှာ ဒေါ်ချိုတစ်ယောက်
ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ထွက်သွားမှန်း မို့မို့တစ်ယောက်
မှန်းဆမိလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်လည်း လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်ပြီး
ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်သွလို့ လီးကြီးက
အဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
.......................................................................................................................
အခန်း (၁၈)
“ အင်း အင်း”
မသွယ်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေသည်။
သူမလက်များက လျော့ရဲနေသော ထမိန်အောက်သို့ လက်နှိုက်ထားပြီး သူမအစိလေးကို
လက်ညိုးလေးဖြင့် ပွတ်နေသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ အောင်အောင်က မန္တလေးမှာ
သမီးဖြစ်သူကို ကျောင်းအပ်ရန် ထွက်သွားသဖြင့် ပြတ်လပ်နေသော သူမဆန္ဒကို
နေ့လည်က ကမြင်းမမို့မို့ လာပြီးပြသွားသော ချောင်းရိုက်ဇာတ်ကားက လာဆွနေသည်။
မို့မို့က ဒေါ်ချိုနွယ် ဖိုးကျော်နှင့် ချိန်းလိုးနေတာကို အမှန်အကန်
ဖုန်းဖြင့် ရိုက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မသွယ်ကလည်း ကူးထားပြီးမှ
ဖီးလ်တွေတက်နေသည်။ အိမ်မှာကလည်း သူမတစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း
အိပ်ယာဝင်ခါနီးကြည့်မိခါမှ အယားဖျောက်ပေးမည့် ယောကျ်ားကမရှိ။
ဟူး ဖိုးကျော်လီးကြီးက နည်းတာမဟုတ်။ သူမယောက်ျား ၂ ဆလောက်ရှိသည်။
ဒါမျိုးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလို့ကတော့ အီစိမ့်သွားမှာလို့ တွေးမိသည်။ သူမ
ဖိုးကျော်နဲ့ဒေါ်ချိုနွယ် လိုးနေတာကို ဖုန်းမှကြည့်ပြီး အစိကို
လက်ညိုးလေးဖြင့်ပွတ်ကာ
“ အင်း အင်း ဖိုးကျော် ဖိုးကျော် အအ”
သူမ ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားသည်။ အရည်တွေက သူမလက်မှ
စီးကပ်ကပ်နှင့် ထမိန်မှာ ပေသွားသည်။ စိုသွားသော ထမိန်ကို သူမ
ချွတ်ကာလဲလှယ်လိုက်ပြီး လက်ကို ရေဖြင့်ဆေးလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲကာ
အိပ်တော့သည်။
အိပ်တော့မည်ပြုကာမှ အိပ်ယာဘေးမှ ဖုန်းက မြည်လာသဖြင့်
သူမလန့်ဖြတ်သွားသည်။ ဟင်း ဒီအချိန်ကြမှ ဘယ်မသာဖုန်းလဲ မသိ။ မကိုင်ဘဲ
နေမလို့လုပ်ပြီးမှ စိတ်ကူးပြောင်းသွားကာ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ဟဲလို ဘယ်သူလဲဟဲ့ ဒီအချိန်ကြီး”
“ မသွယ်ရေ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဖိုးကျော်ပါ ”
ဖိုးကျော်ဆိုပါလား သူမ ရင်တွေပင် တုန်သွားသည်။
“ ကဲ မောင်လေး ဘာကိစ္စ။”
“ အစ်မ သုံးလုံးထိုးလို့ရသေးလားလို့။”
“ သဘက်ခါတောင် ဖွင့်တော့မှာကို ဘာဂဏန်းလဲ။”
“ —- လေ အစ်မ။”
မရတော့ဘူးလို့ ပြောမည်ပြုပြီးမှ မသွယ် စိတ်ကူးတစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။
“ အင်းလေ ရမရတော့မသိဘူး။ မေးကြည့်ပေးမယ်။ မနက်ဖြန်မှ စလစ်လာယူ။ အိမ်ကိုလာခဲ့ ညနေပိုင်း”
“ ဘယ်နှစ်နာရီလောက် လာခဲ့ရမလဲ အစ်မ။”
“ အင်း ည(၇)နာရီလောက်လာခဲ့။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း အခြေအနေက ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး။ သိတယ်မဟုတ်လား”
“ ဟုတ်ကဲ့အစ်မ ဒါဆို မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်”
ဖိုးကျော် ဖုန်းချသွားတော့ မသွယ်လည်း ဖုန်းကိုချလိုက်သည်။ သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်က ပြုံးနေသည်။
..........................................................................................................................
အခန်း (၁၉)
“ မိုးရွာတော့မယ်ထင်တယ် မောင်လေး။ မြန်မြန် မောင်း”
အချိန်က ည(၈)နာရီခန့် ရှိနေပြီ။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မသွယ်အိမ်မှာ
စလစ်သွားယူတော့ (၇) နာရီ။ မသွယ်က မြို့ထဲမှာ ငွေလိုက်ကောက်ချင်လို့
ဆိုင်ကယ်ကမရှိတာနဲ့ သူ့ကို အကူအညီတောင်းလို့ လိုက်ပြီး ပတ်ပို့ပေးနေရသည်။
မသွယ်တို့ရပ်ကွက်က လူနေအိမ်ခြေကျဲပါးသည်။ မိုးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့
သည်းလာတော့ မြန်မြန်မောင်းသည်။ ထီးကလည်း ပါမလာတော့ မိုးကရွှဲနေပြီ။
နောက်မှလိုက်လာသော မသွယ်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားသည်။ ဘရိပ်အုပ်လိုက်တိုင်း
သူ့ဘက်လျှောကျလာတော့ သူမရဲ့နို့ကြီးတွေက သူ့ကျောပြင်မှာ လာလာကပ်တော့
မရိုးမယွပင် ဖြစ်လာရသည်။
မိုးကလည်း သည်းလိုက်တာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးပင် မှောင်မဲနေသည်။ မသွယ်တို့အိမ်ရောက်တော့ မိုးကချုပ် လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီ။
“ ရော့ မောင်လေး နင့်အစ်ကိုအဝတ်တွေနဲ့ လဲထားလိုက်”
မသွယ်က သူမယောကျ်ားပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို လာပေးသည်။ ဝတ်ထားတာက
အဝါရောင်ဝမ်းဆက်၊ မိုးရေက ရွှဲနေတော့ အတိုင်းသားနီးပါး မြင်နေရသဖြင့်
မျက်နှာကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။
“ ထိုင်ဦးဟဲ့ ငါအဝတ်လှဲလိုက်ဦးမယ်။ နင်မကြည့်နဲ့နော် ခိခိ။”
မသွယ်က စသလိုနောက်သလိုပြောရင်း အခန်းထောင့်မှာ အဝတ်လှဲနေသည်။
မကြည့်နဲ့ဆိုလေ ကြည့်ချင်လေဆိုသော သဘာဝအတိုင်း ဖိုးကျော်ကလည်း
ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ မသွယ်က ရေစိုနေသော သူမရဲ့ထမိန်ကို အထက်ဆင်စကို
သွားဖြင့်ကိုက်ထားပြီး ထမိန်အနက်ရောင်ကို စွပ်ချနေသည်။ အနည်းငယ်လွတ်သွားသော
ပေါင်တံတုတ်တုတ် ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကို မြင်လိုက်ရတော့ အောက်က
ငယ်ပါက ထလာသည်။
မသွယ်ဖင်ကြီးကလည်း စွင့်စွင့်ကားကားကြီးပင်။ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့
တော်တော်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်မို့ ဖိုးကျော်ကား
မိန်းမလိုးခြင်း အရသာကိုကောင်းကောင်းသိနေပြီလေ။ အိမ်ထဲမှာကလည်း
နှစ်ယောက်ထဲ၊ မိုးကလည်း ရွာဆိုတော့ သူလိုချင်သလို ဖန်တီးလုပ်ယူလို့ရမလား
စဉ်းစားလိုက်သည်။
.................................................................................................................
အခန်း (၂၀)
ခုနက ထမိန်လှဲနေတာကို ဖိုးကျော် ခိုးကြည့်နေမှန်းသိသဖြင့် ပေါင်တံကို
မသိမသာ လှစ်ဟပြလိုက်ရသဖြင့် မသွယ် ကျေနပ်သွားသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
တော်တော်လည်သည်ဟု ကောင်လေးက ထင်နေပုံရသည်။ တကယ်တော့ မသွယ်က ပိုလည်သည်။
သူလည်သည်က မသွယ်အိပ်နေသလောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ အဝတ်လှဲရင်း ပင်တီအနက်လေးကိုပါ
ချွတ်ပြလိုက်သေးသည်။ ခြေထောက် ၂ ချောင်းကြားမှ ပင်တီကျွတ်ကျသွားပုံကို
ဒင်းကလေးကြည့်ပြီး သွားရေယိုနေမှာပင်။
“ ငါ့မောင် မိုးကသည်းတော့ ဒီမှာပဲအိပ်သွားတော့”
“ ဖြစ်ပါ့မလား အစ်မရဲ့၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က”
“ အမလေးဟဲ့ နင်ကဘဲ စိုးရိမ်နေရသေး။ မိုးက ဒီလောက်ရွာနေတာ”
မသွယ်ကပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။
“ အမလေး ”
အခန်းထဲမှ မသွယ်ရဲ့ အထိတ်တလန့် အသံကြားသဖြင့် ဖိုးကျော်
အခန်းထဲပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးကျော်ကိုမြင်တော့ မသွယ်က အတင်းကို
ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း ယောင်ပြီး ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသွယ်ရဲ့”
“ ဟို ဟို ကြွက်ကြီးတွေ့လို့ဟ”
“ သြော် ကြွက်များ မသွယ်ရယ်”
“ ငါက ကြောက်တတ်တယ်ဟဲ့။ ဟင်း နင်ကလည်းနော် ငါက ကြောက်လို့ဖက်တာကို
ပြန်ဖက်ထားတာများ အရိုးတွေ ကျေမတတ်ဘဲ။ အသက်ရှူတောင် ကြပ်တယ်။
နည်းနည်းလေးတော့ လျှော့ဦး။ နင့်မိန်းမများ မှတ်နေလား မသိဘူး ခစ် ခစ်”
မသွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် ရှက်သွားပြီး ဖက်ထားသောလက်ကို ဖယ်လိုက်သော်လည်း မသွယ်က သူ့ခါးကိုဖက်တာ မလွတ်သေး။
“ ဖိုးကျော် နင်ငါ့ကို ကြိုက်နေတာ မဟုတ်လား”
“ ဟာ မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ်”
“ ခစ် ခစ် နင်မလိမ်နဲ့၊ ခုနက နင် ငါထမိန်လဲတုန်း နင်ကြည့်နေတာ မျက်လုံးကျွတ်မတတ်ဘဲ”
ဖိုးကျော်လည်း ဒါမျိုးကတော့ လက်မနှေး။
“ ဟုတ်တယ် မသွယ်ရဲ့၊ ကြည့်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ မသွယ်က လှတာကိုး၊ အအိုသာပြောတယ် အပျိုရှုံးတယ်။ ဒါကြောင့်”
“ ရှူး”
မသွယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ပိတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း
တေ့စုပ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ခါးကို ပြန်ဖက်ပြီး ပြန်နမ်းနေသည်။
စကားတစ်လုံးမှ မပြောတော့သော သူတို့နှစ်ယောက် လက်တွေက ရှုပ်ထွေးနေသည်။
ဖိုးကျော်အင်္ကျီကို မသွယ်က လက်တစ်ဖက်ကဖြုတ်ပြီး ပုဆိုးခါးပုံစကို
လက်တစ်ဖက်က ဆွဲချွတ်သည်။ ဖိုးကျော်ကို သူမ ဒီလိုလုပ်ချိန်မှာ
ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ဘော်လီနဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပြီးသားပင်။
............................................................................................................................
အခန်း (၂၁)
မသွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ညာဘက်လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေသည်။
ဖိုးကျော်လီးက သူမလက်ထဲတွင် မာထောင်လာသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ
ရောက်နေပြီ။ ဖိုးကျော် သူမကို လိုးတော့မည်ကို သိသဖြင့် မသွယ်
စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ ဖိုးကျော်လက်ကလည်း သူမအဖုတ်ကို ကစားစရာမှတ်နေလားမသိ။
စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ဆွနေသည်။
“ ငါ့မောင် စလို့ရပြီနော်”
ဖိုးကျော်က မသွယ်စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းကာ အဆက်မပြတ်
ဆွနေသည်။ မသွယ်အလိုးခံချင်နေမှန်းသိသည်။ ဒါပေမဲ့ မသွယ်လို
တောင့်တောင့်တင်းတင်း မိန်းမတစ်ယောက်ကို အမြဲတမ်း လိုးလို့ရအောင်
မလိုးသေးဘဲ ဆွပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူရဲ့လက်ခလယ်ကို ပိုသွက်သွက်ကစားပေးရင်း။
“ ဘာစလို့ရတာလဲ မမသွယ် ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ”
“ ဟင်း နင်နော် သိရဲ့သားနဲ့ ငါ့ကိုညစ်နေတာလား”
ဖိုးကျော်က စောက်ခေါင်းအတွင်း ထည့်ထားသော သူ့လက်ကိုပိုဆွပြီး
“ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ မသွယ်ရဲ့ နားမလည်လို့”
“ နင်နော် သိသိကြီးနဲ့ ဟွန်း”
“ ပြောလေ ပြောမှသိမှာပေါ့ မသွယ်ရဲ့”
“ သိပ်ကြားချင်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား၊ လိုးပေးရမှာ လိုးပေးရမှာ သိပြီလား”
မသွယ်က ပြီတီတီနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
“ လိုးတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ မသွယ်ရဲ့ မသိလို့”
“ ကဲ ကောင်လေး မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြင်းမနေနဲ့။ ငါ့လက်ထဲမှာ
ဆုပ်ထားတဲ့ နင့်လီးနဲ့ နင့်လက်နဲ့ ဆွနေတဲ့ ငါ့စောက်ဖုတ်ကို ထိုးထည့်ပေးဖို့
ပြောနေတာ ဟင်း”
“ သိပါတယ် မသွယ်ရဲ့၊ သက်သက်မေးနေတာ ဟင်း ဟင်း”
ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
မသွယ်က မျက်လုံးပိတ်နေလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လီးတံထိပ်နဲ့ မသွယ်စောက်ဖုတ်အဝကို
တေ့လိုက်ချိန်မှာ မသွယ်ကလည်း ဖိုးကျော်ခါးကို သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့
ချိတ်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်က ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။
ဖိုးကျော်ကလည်း လီးကို မသွယ်အဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး စတင်ထိုးသွင်းသည်။
“ အင်း အင်း အ အ မောင်လေး ဖြေးဖြေး”
မသွယ်အဖုတ်က မသဲနှင့် ဒေါ်ချိုထက် ကြပ်သည်။ ဖိုးကျော်လီးက
မသွယ်ပေါင်ခွကြားမှ မပါသောအပေါက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်နေရသလိုပင်။
တရစ်ရစ်နဲ့ဝင်သွားသော လီးကို မသွယ်ရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းကြောနဲ့ အသားနုတွေက
ဆွဲစုပ်ဖြစ်ညစ်နေသည်။ အားစိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“ စွပ် ဒုတ်”
“ အမေ့ ”
စောက်ခေါင်းအဆုံထိ တိုးဝင်လာသော ဖိုးကျော်လီးက မသွယ်ကို အသက်ရှူပင်
မှားသွားစေသည်။ ဖိုးကျော်က လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်တော့ မသွယ်စောက်ဖုတ်က
စူထွက်ပြီးပါလာသလို မို့ဖောင်းလာသည်။
“ စွပ်စွပ်”
“ အင်း အင်း မောင်လေး အအ”
မသွယ်ကလည်း သူမစောက်ပတ် အတွင်းသားမျှင်များဖြင့် ဖိုးကျော်လီးကို ဆွဲညှစ်ပေးနေသည်။
...........................................................................................................................
အခန်း (၂၂)
“ ဖောက် ဖောက် ဘတ် ဘတ် ဘတ် ဘတ်”
ဖိုးကျော်လဥနှင့် မသွယ်စောက်ဖုတ်ရိုက်သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်နေသည်။
မဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့ သုံးဦးလုံးကို လိုးဖူးသွားပြီ ဖြစ်သော
ဖိုးကျော်အဖို့ သူလိုးခဲ့သော မိန်းမများတွင် မသွယ်က
ပိုလိုးလို့ကောင်းတယ်လို့ ထင်မိသည်။ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မသွယ်က
ကော့ကော့ပေးသည့်အတွက် အဖုတ်က လိုးရတာ စီးနေသည်ဟု ပြောရမည်။ ပိုကြပ်ပြီး
လိုးလို့ကောင်းလှသည်။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်ကလည်း အသက်မရှူစတမ်းကို
ဆောင့်နေသည်။
အပြင်မှာ မိုးရွာနေသော်လည်း မသွယ်နဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့ ချွေးတွေရွှဲပြီး
တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် လိုးနေခံနေကြသည်။ မသွယ်က ဖိုးကျော်ရဲ့တင်ပါးတွေကို
လက်သည်းဖြင့်ကုတ်တော့ ဖိုးကျော် ပိုပြီးစိတ်ကြွလာသည်။ မသွယ်က
ဖိုးကျော်ကိုဖက်ထားတာ ပိုကြမ်းလာသည်။ မျက်နှာအမူအယာက နည်းနည်းရှုံ့လာသလို
အသက်ရှူသံတွေက ပိုပြင်းလာသည်။ တအင်းအင်း ညဉ်းသံတွေ ထွက်လာတော့ မသွယ်
တစ်ချီပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ဖိုးကျော်သိသည်။ သူလည်းပြီးချင်နေပြီ။ လီးက
ကျင်လာပြီ။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်လည်း မနားတမ်းကို လိုးတော့သည်။
“ စွပ် စွပ်”
“ အမေ့ မောင်လေး မနားနဲ့ လိုးလိုး အစ်မကောင်းနေပြီ၊ စွပ်စွပ်ရှီးရှီး အား အ အင်း အင်း”
မသွယ်က မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး အသားကုန်အော်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးပင် တကျီကျီ အသံများထွက်ပြီး လှုပ်လာသည်။
“ စွပ် ဖောက် ဘတ် အိုး”
မသွယ်ရဲ့လည်ပင်းကြောများ ထောင်ထလာပြီး ဖိုးကျော်လီးကို
အဖုတ်အတွင်းသားနုများဖြင့် ညှစ်ကာ လျှော့ကျသွားသည်။ ဖိုးကျော်လီးလည်း
မသွယ်အဖုတ်ထဲမှ ထွက်ကျသွားသည်။ တစ်ချီစီ ပြီးသွားကြပြီလေ။ ထိုနေ့ညကတော့
ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်နှစ်ယောက်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင်။
ဖိုးကျော်လီးပျော့သွားတာနဲ့ မသွယ်ကလည်း ပုလွေကိုင်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း
မသွယ်ရဲ့ အဖုတ်ကိုယက်ပေးသည်။ ဖင်ပါယက်ပေးတော့ မသွယ် အသည်းခိုက်သွားသည်။
ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို လေးဖက်ထောက်လိုးရော ပက်လက်လိုးရော ဆောင့်ကြောင့်
ပက်လက် အစုံကို လိုးပေးလိုက်တာ မိုးလင်းသည်အထိ မရပ်မနားပါဘဲ။
ထိုအချိန်ကတော့ ဖိုးကျော်အဖို့ ကြမ္မာငင်မည်ဆိုတာ မသိခဲ့သေး။
................................................................................................................
အခန်း (၂၃)
ဖုန်းထဲမှ ပြလိုက်သော ဇာတ်ကားက ဇင်မာသဲကို မျက်နှာပျက်သွားစေသည်။ သူမက
မို့မို့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူပြီး ဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုသည်ကား
တခြားမဟုတ် ဖိုးကျော်နဲ့ သူမလိုးနေတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ရိုက်ထားသော
ဗွီဒီယိုဖိုင် ဖြစ်နေလို့ပင်။
“ ဖျက်လိုက်ရင်လည်း ငါ့ဆီမှာရှိသေးတယ် ဇင်မာသဲရဲ့”
“ နင် နင်ဘာလိုချင်လို့လဲ မို့မို့”
မို့မို့က မထီတထီလေး ပြုံးလိုက်သည်။ လှောင်ပြုံးဆို ပိုမှန်မည်။
“ နင်ကလည်း အဲ့လောက်လန့်မနေပါနဲ့။ ငါလိုချင်တာ ပေးရင် နင့်အကြောင်း
ဘယ်သူမှမပြောဘူး။ နင် ချဲပေါက်ထားတာ ငါသိတယ်။ အဲ့တော့ နင် ဆယ်သိန်းလာက်တော့
တတ်နိုင်မှာပါ”
ဇင်မာသဲ အနေနဲ့ကလည်း ဒီလောက်ပေးရတာ ပြဿနာမရှိ။
“ နင် သေချာဖျက်ပေးနော်။ ငါပေးမယ်”
“ ငါကတိတည်ပါတယ် မိသဲရယ်၊ ညနေသာ လုပ်ပေး”
မို့မို့အဖို့ နိုင်ကွက်ရနေပြီလေ။ ခိုးစားပြီး
အရှက်ကွဲမခံနိုင်သူများထံမှ ငွေကိုချူယူနေပြီ။ ဇင်မာသဲဆီကသာမဟုတ်
ဒေါ်ချိုနွယ်ဆီကလည်း ညစ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုညစ်လို့ကောင်းသည်။
သိန်း ၂၀ ရလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကျန်သေးသည်။ သူမ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး
ခေါ်လိုက်သည်။
“ ဟဲလို မသွယ်လား။ ညီမလေးပါ”
မသွယ်အိမ်မှာ ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့မှာ မို့မို့တစ်ယောက်
မသွယ်အိမ်ဘက် ရောက်ခဲ့သည်။ တစ်ညလုံးလုပ်ထားတော့ မောပြီးအိပ်ပျော်နေသော
သူတို့နှစ်ယောက် မို့မို့လာတာကိုပင် မသိလိုက်ကြ။ ဒါကို မို့မို့က
သေချာဓါတ်ပုံရိုက်ထားသည်။ ဒီဓါတ်ပုံတွေကို မို့မို့က မသွယ် viber ထဲ
ထည့်ပေးထားသည်။
“ ညဉ်း ဘာလိုချင်တာလဲ မို့မို့”
“ အဟင်း မသွယ်က အလိုက်သိသားဘဲ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တွေ့ရအောင်လေ။ အေးဆေးပြောကြတာပေါ့ ”
“ အေး အေး ငါဘယ်ဆိုင်လာခဲ့ရမလဲ”
တစ်ဖက်မှ မသွယ်ရဲ့အသံ တုန်တုန်ယင်ယင်ကို ကြားရတော့ မို့မို့တစ်ယောက် မသွယ်ကို ငွေညှစ်ရပိုလွယ်ကူမည်မှန်း ခန့်မှန်းမိလိုက်လေသည်။
........................................................................................................
အခန်း (၂၄)
မိန်းမဖြစ်သူမို့မို့ရဲ့ စည်းရုံးမှုကြောင့် ကိုမျိုးဝင်းတစ်ယောက်
ကိုရီးယားနိုင်ငံမှာ အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ မနေ့ကဘဲ ရန်ကုန်လေဆိပ်မှ
ထွက်ခွာသွားချေပြီ။ ကလေးကလည်း ယောက္ခမနဲ့ မိဘများအိမ်က တစ်လှည့်စီ
ခေါ်ထိန်းထားသည်။ မို့မို့တစ်ယောက် လင်ဖြစ်သူကို (၅) နှစ် နိုင်ငံခြားမှာ
အလုပ်လုပ်ဖို့ ပထုတ်လိုက်နိုင်သဖြင့် သူမဇာတ်လမ်းကို စတော့သည်။
ဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့က ဖိုးကျော်နဲ့ သူမတို့
ဇာတ်လမ်းများကို မို့မို့က ခြိမ်းခြောက်ငွေညှစ်ပြီးကတည်းက
ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုနှင့် ဖိုးကျော်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာသွားကြသည်။
မို့မို့ကလည်း ဒီအနေအထားဖြစ်အောင် ဖန်တီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါမှ သူမဂွင်ထဲ
တန်းဝင်မှာလေ။ သူမကလည်း သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင်နေတာ။ တကယ်တော့ မဟုတ်။
ဖိုးကျော်က သူမနှင့် တစ်ရုံးတည်း။ ငွေလိုချင်တာထက် ဖိုးကျော်အလိုးသန်ပုံ
အမှုတ်သန်ပုံကို မြင်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေတာ။ ဖိုးကျော်က သူမကို
မကြံစည်သဖြင့် သူမဒေါသထွက်ပြီး ထိုအစီအစဉ်ကို လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူမ ခက်ခက်ခဲခဲ မလုပ်လိုက်ရပါ။ ဖိုးကျော်ကို ထိုဇာတ်လမ်းခွေများ
ပြလိုက်သည်နှင့် သူမ ဖန်တီးချင်သည့်ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။ မဟုတ်ရင် မို့မို့က
အကုန်ဖော်မည်။ ဒီတော့ မို့မို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပေးရတော့မည်။
နလံမထူအောင်ပင်။ သူ့အပြစ်နှင့်သူဆိုတော့။ မို့မို့က တွေးရင်း
ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ ဖိုးကျော်ဖုန်းနံပါတ်ကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်။ ဖုန်းက
တော်တော်နဲ့မဝင်။ ဒါပေမဲ့ ဝင်ဝင်ချင်း တစ်ဖက်က ကိုင်သည်။
“ ဟဲလို မမို့ ကျွန်တော်ပါ”
“ ဖိုးကျော် နင်အခုချက်ချင်း နင့်လမ်းထိပ်မှာ စောင့်နေ ”
“ ဗျာ ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ မမို့ ညကြီးကို ”
“ စကားမရှည်နဲ့ နင်လာမှာလား မလာဘူးလား။ ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော် ”
“ ဟုတ်ဟုတ် လာပါ့မယ် မမို့”
တစ်ဖက်က ဖိုးကျော်ရဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြေသံကိုကြားတော့ သူမဖုန်းကို
ချလိုက်သည်။ သူမအိမ်အောက်မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကိုထုတ်ပြီး
စက်နှိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်တို့ရပ်ကွက်ဘက် မောင်းခဲ့သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့အမေကို ရုံးကအချိန်ပိုခေါ်ကြောင်း
ပြောပြနေပေလိမ့်မည်။
.......................................................................................................................
အခန်း (၂၅)
ည(၁၀)နာရီခန့်မို့ လမ်းပေါ်မှာ လူရှင်းနေသည်။ ဖိုးကျော် ခပ်သွက်သွက်
လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ မမို့မို့ရဲ့ဆိုင်ကယ်
ရပ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။
“ မမို့ ကျွန်တော်ရောက်ပြီ”
မို့မို့က မျက်နှာကျောကို အနည်းငယ်တင်းလိုက်ပြီး
“ နင့်ကို ငါစောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။ အခုမှ ဘာဖြစ်လို့ လာတာလဲ”
“ ဟိုဟို”
ဖိုးကျော် စကားမဆုံးခင် မို့မို့က ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
“ နောက်တစ်ခါ ဒီလိုမဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား”
ဖိုးကျော်က မျက်နှာကို အောက်ငုံ့ထားပြီး
“ ဟုတ်ကဲ့ မဖြစ်စေရပါဘူး မမို့”
“ အေး ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံး ဖြစ်ပါစေ။ နောက်တစ်ခါ ငါခေါ်ရင် မြန်မြန်လာ။ သွားမယ်”
“ ဆိုင်ကယ်သော့ပေး မမို့ ကျွန်တော်မောင်းခဲ့မယ်”
မို့မို့က သူ့ဆီလက်လှမ်းလာသော ဖိုးကျော်လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး
“ နင့်ကို ဘယ်သူက ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ခိုင်းမယ် ပြောလို့လဲ။ နင်နောက်ကျလို့ နင့်ကို အပြစ်ပေးရမယ်”
ဖိုးကျော်အဖို့ သူ့ရဲ့နိုင်ကွက်ကို ကိုင်ထားခံထားရသဖြင့် ဘာမှမလှန်နိုင်။ ဖိုးကျော်ငြိမ်ခံလေ မို့မို့က အနိုင်ကျင့်လေပင်။
“ ကဲ ဖိုးကျော် နင့်အဝတ်တွေချွတ်လိုက်”
“ ဗျာ”
မို့မို့က စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်
“ နင် နားလေးနေလား ဖိုးကျော်၊ နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်လို့”
ညအချိန် လူအိပ်ချိန်ဖြစ်နေသဖြင့် ဖိုးကျော်အဖို့ တော်သေးသည်။ အင်္ကျီချွတ်ပြီး ပုဆိုးချွတ်ရန် ရှက်နေတော့ မို့မို့က
“ အခုမှ ရှက်ပြနေတယ်၊ သူများမိန်းမတွေကို ခိုးလိုးနေတုန်းက နင့်စောက်ရှက်တွေ ဘယ်နားထားလဲ။ ချွတ် အတွင်းခံပါချွတ် ”
ဖိုးကျော်က သူ့ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်အုပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့နေသည်။ မို့မို့က
ဆိုင်ကယ်တူးဘောက်ထဲကို ဖိုးကျော်အဝတ်တွေကို ထည့်လိုက်ပြီး အသင့်ယူလာသော
ကြိုးကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ ငါ့ရှေ့ဒူးထောက်စမ်း ဖိုးကျော်။ နင့်လက်တွေကို ပူးထား”
မမို့ ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဖိုးကျော် သိသော်လည်း သူမခိုင်းစေတာကို
မငြင်းရဲပါ။ ဖိုးကျော်လက်တွေကို တင်းတင်းတုပ်လိုက်သည်။ ကြိုးစတစ်ဖက်ကို
ဆိုင်ကယ် နောက်ခုံမှာ ချည်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား သူမှားခဲ့သော
အပြစ်တွေကြောင့် သူနှင့်တစ်ရုံးထဲ စာရေးမမို့မို့ရဲ့ အနိုင်ကျင့်မှုကို
ခံနေရသည်။ မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ကာ စက်နိုးလိုက်သည်။
“ နင် ပြေးလိုက်လာ”
မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ခပ်ဖြေးဖြေးဆိုပေမဲ့
သူမဆိုင်ကယ် နောက်မှာ ဆွဲထားသည့် ဖိုးကျော်အဖို့ ပြေးလိုက်လာရသည်။
ရှက်ရွံ့မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေသည်။ မို့မို့ကား ကောင်ချောလေး
ဖိုးကျော်ကို ကျွန်ဝယ်လာသော ကုန်သည်မ သဖွယ်ပင်။ သူမဆိုင်ကယ်နောက်မှ
ဖိုးကျော်ကား ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တွဲချည်ထားသည့် ကြိုးတန်းလန်း
လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် သူမအိမ်သို့ မရောက်မချင်း လိုက်နေရပေသည်။
....................................................................................................................
အခန်း (၂၆)
မို့မို့က အိမ်သော့ကို ဖွင့်နေသည်။ ဒီအိမ်က သူမအဒေါ်အိမ်။
သူမအဒေါ်လင်မယားက နယ်ဝေးမှာ အလုပ်လုပ်နေကြသဖြင့် သူမကို အိမ်သော့အပ်ထားတာ
ကွက်တိပင်။ မကြာခင် ဒီအိမ်ထဲက သူမအဒေါ်တို့ လင်မယားအိပ်နေကြ
ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကြီးနဲ့ သူမအဖုတ် ဂဟေဆက်ရပေတော့မည်။
ဒီအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို သူမမြူဆွယ်လျှင် ပါလာမှာ သိပေမဲ့ ဖိုးကျော်ကို
သူမအတွက် ရေရှည်အသုံးတော်ခံခိုင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထား၍ မလှန်နိုင်အောင်
လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ထဲမှာ သူမ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အရာများက
ရှိနေသည်။
ဖိုးကျော်ကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာ ရိုက်ထားသော
သုံးမြောင့်သစ်သားခုံမှာ ခွထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကွေးကာ
အောက်ခြေတိုင်များမှာ တုပ်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြောက်ရက်သား
ထုတ်တန်းမှာ ဆွဲချည်ထားလိုက်သည်။
ဖိုးကျော်အဖို့ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ လှုပ်လို့မရ။
တုပ်ထားသော ကြိုးတွေက တင်းကြပ်လှသည့်အပြင် ပါးစပ်ကိုလည်း
အဝတ်ဆို့ထားခြင်းခံရသည်။ မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းနေသော ဖိုးကျော်ကိုကြည့်ပြီး
မို့မို့ ပိုဖီးလ်တက်လာသည်။ သူမအဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး
အဝတ်အစားကင်းမဲ့သွားသော မမို့မို့ကိုကြည့်ပြီး ဖိုးကျော်
မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သယောင်ထင်ရပေမဲ့ အဖုတ်က
မို့မို့ဖောင်းဖောင်း။ ဖင်တွေ နို့တွေကလည်း ကျစ်လျစ်လှသည်။
ကလေးအမေတစ်ယောက်ဟုပင် မထင်ရ။
မို့မို့က ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
စံချိန်မှီလီးကြီးပင်။ ခြောက်လက်မကျော်ရှည်ပြီး ဓါတ်ခဲလုံးကြီးလို
တုတ်နေသည်။ မို့မို့လည်း ဖိုးကျော်လီးကို လက်ဖြင့် ကစားပေးတော့သည်။
“ အူး ဟု ဟု”
ဖိုးကျော်ရဲ့ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံ ထွက်လာသည်။ မမို့မို့ရဲ့
အချစ်အကျဉ်းသားလေး ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့လီးဆွတာကို မရုန်းနိုင်ဘဲ
လုပ်သမျှခံနေရသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆွလိုက်တော့ ဖိုးကျော်
ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့
ပန်းထွက်ကုန်သည်။
မို့မို့က ဖိုးကျော်လီးကို တောင်နေအောင် ပြန်ဆွပြီး ပစ်ချထားလိုက်ကာ
ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်နေသည်။ ဖိုးကျော်အဖို့ လီးတောင်နေအောင် ဆွထားသဖြင့်
လိုးချင်နေမှာ သေချာသည်။ သူမကိုယ်လုံးတီးကို မြင်နေရတော့ ပိုစိတ်ကြွအောင်
လုပ်ထားပြီး ညဉ်းထားခြင်းဖြစ်သည်။
......................................................................................................................
အခန်း (၂၇)
ဖိုးကျော်လီးက တောင်သထက် တောင်လာသည်။ ရှေ့ကကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေသော
မမို့မို့ကို ကြည့်ရင်း လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်ကြည်များပင် စိမ့်ထွက်လာသည်။
မို့မို့ မအိပ်သေးပါ။ ဖိုးကျော်ရဲ့ အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည်။
အချိန်တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ဖိုးကျော်ပါးစပ်ထဲမှ အ၀တ်စကို
သူမဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ မမို့ ဘာလိုချင်လို့လဲဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို ချည်မထားပါနဲ့”
“ ဟင်း နင် မချည်ထားစေချင်ရင် ငါပြောသလိုလုပ်”
မို့မို့က သူလိုချင်သော အချက်များကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြောတော့သည်။
“ နင် သဲသဲ၊ ဒေါ်ချို၊ မသွယ်တို့ ၃ ယောက်လုံးကို လိုးပြီးတာ ငါသိပြီးသား။ ပြောစမ်း နင်ငါ့ကိုရော မလိုးချင်ဘူးလား။ မှန်မှန်ဖြေ”
“ ဟို ဟို ”
ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မမို့မို့ရဲ့ ရဲတင်းလှသော အမေးကို ဖြေရန်ခက်ခဲနေသည်။
“ ကောင်စုတ် လိုးချင်ရင် လိုးချင်တယ်ပေါ့”
“ ဟုတ် ဟုတ် လိုးချင်ပါတယ် မမို့”
“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို နင် ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့လင်ငယ်ဖြစ်ပြီ။ မနက်တစ်ကြိမ်
နေ့လယ်တစ်ကြိမ် ညနေတစ်ကြိမ် လိုးရမယ်။ ရုံးပိတ်ရက်ဆို တစ်နေကုန် လိုးရမယ်”
“ ဗျာ တကယ်ပြောတာလား မမို့”
“ ဟင်း သိပ်ပျော်မနေနဲ့။ နင် လွယ်လွယ်လိုးခွင့်မရဘူး။ မလိုးခင်
ငါ့အဖုတ်ကို နင်ယက်ပေးရမယ်။ ဖင်ပါ ယက်ရမယ်။ ငါအယက်ခံလို့၀မှ နင့်ကို
ကုတင်မှာ ကြိုးတုပ်ပြီး ငါစိတ်ကြိုက်လုပ်မှာ။ ပြီးတော့ နင့်လီးကို
ငါပိုင်တယ်။ တခြားကောင်မထားဖို့ စိတ်မကူးနဲ့။ တခြားကောင်မဖင်တွေ
လိုက်ကြည့်လို့ကတော့ မင်းကို ရုံးပိတ်ရက်ခေါ်ပြီး တစ်နေကုန်
ဖင်ယက်ခိုင်းမှာ နားလည်လား ”
ဖိုးကျော် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတော့သည်။ မမို့မို့ရဲ့ စေခိုင်းချက်အတိုင်း သူလုပ်ရုံမှတပါး အခြားမရှိတော့။
.........................................................................................................
နိဂုံး
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေသော မို့မို့ရဲ့ မျက်နှာလေးက အနည်းငယ်ရှုံ့သွားသည်။
နာကျင်မှုကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမထိုင်နေတဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး
သူမပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းထားတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ လျှာစွမ်းကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။
သူမရဲ့ ဖင်ဝကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို ယက်ခိုင်းပြီး
ဇိမ်ယူနေတာ ဖြစ်ပါတယ်။
“ ခပ်သွက်သွက်လေးယက်စမ်း ဖိုးကျော်။ ငါပြီးတော့မယ်။ အသားမနာချင်နဲ့”
မို့မို့က အခုတော့ ဖိုးကျော်ကို သူမလင်ငယ်ဆိုတာထက် ကျွန်တစ်ယောက်လိုပင်။
မထင်ရင်မထင်သလို ကြိမ်လုံးနှင့် အရေကွာအောင် ရိုက်တတ်သဖြင့် ဖိုးကျော်က
မို့မို့ကို ကြောက်နေရသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အခုမှ ဝဋ်လည်နေသည်။ မမို့မို့ရဲ့
နိုင်စားသမျှ မငြင်းဆန်ဝံ့သည့်အပြင် ခိုင်းတာလုပ်နေရသည်။ မို့မို့ကလည်း
ဖိုးကျော်ကို နေ့တိုင်း အဖုတ်ယက်ခိုင်းသည်။ ဖင်ယက်ခိုင်းသည်။
“ ပြတ် ပြတ်”
“ အား အ ”
ဖိုးကျော်ရဲ့ ခပ်သွက်သွက် ကလိုင်းပေးမှုကြောင့် မို့မို့တစ်ယောက်
တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကော့တက်သွားသည်။ ခါးကော့သွားပြီး ဖိုးကျော်ခေါင်းကို
အတင်းဆုပ်ဆွဲကာ အဖုတ်နဲ့ အတင်းဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား ပါးစပ်ထဲ
မမို့ရဲ့စောက်ရည်တွေ ဝင်သွားသဖြင့် အနည်းငယ်ပင် သီးသွားပါတယ်။ မို့မို့က
ထရပ်ပြီး ကျေနေတဲ့ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။
“ ဖိုးကျော် ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ခဲ့”
မို့မို့ရဲ့အိမ်က ရေချိုးခန်း အိမ်သာခန်း တွဲရက်ပါ။
“ ငါ သေးပေါက်လိုက်ဦးမယ်”
ဖိုးကျော်ရှေ့မှာဘဲ ဘိုထိုင်ခွက်ထဲ မို့မို့ သေးပေါက်ထည့်ပါတော့တယ်။
ဝါကျင်ကျင်သေးတွေက ယခင်ရေနဲ့ ရောကုန်ပါတယ်။ ငေးကြည့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကို
ကြည့်ပြီး မို့မို့ ပြုံးလိုက်ပါတယ်။
“ ဖိုးကျော် နင်လက်ခုပ်နဲ့ ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်စမ်း”
“ ဗျာ ”
ဖိုးကျော် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ ဘာလဲ နင်ငြင်းချင်တာလား နာချင်ပြီထင်တယ်”
ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လက်ခုပ်နဲ့ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်တယ်။
အနည်းငယ်ဆိုးတဲ့ အနံ့ပေမဲ့ သူလည်း ကြောက်တာကြောင့် ကြိတ်မိတ်ပြီး
မြိုချလိုက်ပါတယ်။
“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့သေးက ကောင်းရဲ့လား”
“ ကောင်း ကောင်းပါတယ် မမို့”
ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ပြန်ဖြေပါတယ်။
“ ဟင်း ဟင်း နင်မကြိုက်မှန်းသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ငါ ကျင့်ပေးနေတာ။ နောက်ဆို နင်အမှားလုပ်ရင် မင်းပါးစပ်ထဲ ငါပေါက်ချတော့မှာ”
“ ဗျာ မလုပ် မလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော် မမို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပါ့မယ်”
ထိုအချိန်မှစ၍ ဖိုးကျော်ကား မို့မို့ရဲ့ ကျွန်တစ်ယောက်သဖွယ်
ခိုင်းစေခြင်းကို ခံရတော့သည်။ လင်ရှိမယားတွေကို ပစ်မှားခဲ့သော ဖိုးကျော်ကား
မို့မို့နဲ့မှ ၀ဋ်လိုက်ကာ ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုကို အရှင်လတ်လတ်
ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
