အငတ်ပြဿနာ (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - နောင်ရဲ
“ယောက်ဖ ယောက်ဖ ဟေ့ မညစ်နဲ့၊ မညစ်နဲ့၊ ဖေါင်း ဖေါင်း ဒါ ဖေါင်းဘော”
“မဖေါင်းဘူး မဖေါင်းဘူး ငါ နောက်ကလုတာ မဖေါင်းဘူး”
အိမ်နောက်ကားဂိုဒေါင်ရှေ့ ဘတ်စ်စကက်ဘော တိုင်အောက်တွင် ကိုရဲနောင်နှင့် သူ့ခယ်မ ခင်မာရီတို့ တယောက်ချင်း အကြိတ်အနယ်ဘတ်စ်စကက်ဘောယှဉ်ပြိုင် ကစားနေသည့် အသံများ ဖြစ်သည်။ ဘောလုံးပုတ်နေသည့် ခင်မာရီကို ကိုရဲနောင် အနောက်က အတင်းကပ်ရင်း ဝင်လုသည်။ ကိုရဲနောင် နောက်ကဝင်လုသည်ကို ခင်မာရီက ခါးကုန်းကာ ကာထားသည်၊ ကိုရဲနောင်က မလျှော့၊ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကို နောက်မှ အတင်းဝင်ပူးရင်း လက်ဖက်က ခါးကိုဖက်ပြီး ခင်မာရီ ဖင်ကို သူ့ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲကပ်ကာ နောက်လက်ဖက်က ပုတ်နေသည့် ဘောလုံးကို လုသည်။
ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် အတင်းကပ်နေသည်မို့ လှုတ်မရဖြစ်နေကို ဖေါင်း ဖေါင်းနှင့် အော်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူမဖေါင်းမှန်း အတင်းညင်းနေသည်။ ခင်မာရီကလည်း တဖေါင်းဖေါင်း အော်ရင်း လက်တဖက်ကဘော်လုံးကို ပုတ်ရင်း လက်တဖက်က လာလုသည့် သူ့ယောက်ဖ လက်ကို တားနေသည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ မလျှော့၊ ခါးကို ဖက်ထားသည့် လက်က ရုတ်တရက် အရှန်လွန်လာသလိုလိုဖြင့် ရင်သားကို ရောက်လာသည်။ ရင်သားကို ကိုင်မိသည်နှင့် ခင်မာရီက ရုတ်တရက် အားဖြင့် ကိုရဲနောင်ကို ကိုယ်လုံးဖြင့် အနောက်သို့ အတင်းဖိတွန်းလိုက်သည်။ တွန်းသည့် အရှိန်ကြောင့် ကိုရဲနောင် ကွာအသွားမှာ ခင်မာရီက ကမန်းကမတမ်း ဘော်လုံးကို ဂွင်းထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်သည်။
“ဂိုး . . . အိပ် . ဖိုက်၊ ငါ နိုင်နေပြီနော် ယောက်ဖ ဟား ဟား”
ဂွင်းထဲ တန်းဝင်သွားသဖြင့် ခင်မာရီက ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြင့် အော်ကာ အမှတ်ရေရင်း ရဲနောင်ကို မခံချင်အောင် ပြောသည်။ ရဲနောင် ဘောလုံးရလျှင်လည်း ထို့ အတူပင် ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီက ညစ်သည်။ အတင်း ဝင်လုံးသည်။ ကိုရဲနောင် ဂိုးသွင်းမရအောင် အတင်းဖက်ထားသည်၊ ဆွဲထားသည်။ တယောက်နှင့် တယောက် အနိုင်မခံ အရှုံးအပေး။ ညစ်ကြသည်။ ပြီးတော့ ငြင်းကြသည်။ ခန္တာကိုယ်ချင်း ထိမိ ကိုင်မိ ကြသည်ကို အရေးမထားတော့။ အနိုင်ရဘို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။ ဤမျှ ကိုရဲနောင် နှင့် ခင်မာရီကား တယောက်ကို အလွန့်အလွန် ရင်းနှီးပြီး အနိုင်မခံ မရှုံးမပေး ချင်ကြသော ခဲအို နှင့် ခယ်မ တို့ပင်ဖြစ်သည်။
ကိုရဲနောင် မိန်းမ တင်မာရီ ကား ကိုယ်ဝန် နှင့်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဝန် ရှိစကတည်းက မအီမသာဖြစ်နေသဖြင့် ညီမ ဖြစ်သူ ခင်မာရီကို အဖေါ်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခင်မာရီကာ ယောက်ကျားနဲနဲဆန်သည်။ ကိုရဲနောင်ကို ယောက်ဖ ဟုခေါ်ကာ နင် နဲ့ ငါနဲ့ ပြောသည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ကိုရဲနောင် အပေါ်ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံသည်။ ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ကား ခဲအို နှင့် ခယ်မ မဟုတ်ဘဲ သူငယ်ချင်း များလိုဖြစ်နေတော့သည်။
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မှ နဲနဲနောနော ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမဟုတ်။ နင့်အမ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမှာ စိုးလို့တဲ့ ငါ့ကို အနားတောင် အကပ်မခံဘူး ကစပြီး တင်မာရီ ကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက ကိုရဲနောင် အနားအကပ် မခံသည်ကိုပါ ခင်မာရီကို ပြောပြသည့် အထိ ပွင့်လင်းသည်။ တင်မာရီက ကိုယ်ဝန်ရှိသည့် အချိန်တွင် ဆက်ဆံမိပါက ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမည်ကို စိုးရိမ်သည်။ ဆေးပညာအရ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း တင်မာရီ စိုးရိမ်မှု့က ခိုင်လုံသဖြင့် ကိုရဲနောင် လက်ခံနေရသည်။
ဤသည်ကို တဖျစ်ဖျစ်ဖြင့် ခင်မာရီကို တိုင်ပြောလို့မဆုံး။ ငါ မလုပ်ပါဘူး ဖက်အိပ်ရုံပါဆိုတောတောာင် နင့်အမ က လက်မခံဟု ပင် ပြောသည်။ ကိုရဲနောင် အဖြစ်ကို ခင်မာရီ စိတ်မကောင်း။ ယောက်ကျားများ အလိုမပြည့်ပါက အပြင်တွင် အပျော်ရှာတတ်သည်ကို ခင်မာရီသိသည်။ သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်ရှာမည်ကို ခင်မာရီ စိုးရိမ်သည်။ သူ့အမကိုလဲ သူမပြောရဲ။
ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ယောက်ဖ အပြင်တွင် အပျော်မရှာအောင် သူမျက်ခြေအပြတ်မခံ။ သူ့ယောက်ဖနား အမြဲသူကပ်နေသည်။ တခါတခါ သူ့ယောက်ဖကို သူကြိမ်းဝါးသည်။ ယောက်ဖ နင်နော် ငါ့အမအနားမကပ်ရလို့ အပြင်မှာ အပျော်ရှာဘို့ မစဉ်းစားနဲ့၊ ငါ သိတာနဲ့ နင့်ကို ငါသတ်မယ် ဘာညာဖြင့် ချိမ်းခြောက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ ဒါတော့ ငါ အာမမခံဘူး။ ငါက ငတ်နေတာ၊ ငတ်တဲ့သူကတော့ ဘာရရ အကုန်စားမှာဘဲ၊ နင်လဲ ငါစားတဲ့အထဲ ပါသွားမယ် ဘာညာ ဖြင့် စသလို နောက်သလို ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ ခင်မာရီက ယောက်ဖ နင့်နော်နင် ငါ့ကို စားရဲစားကြည့်ပါလား၊ ငါ့လက်နဲ့ နင်အသက်ထွက်သွားမယ် လို့ ပြန်ကြိမ်းဝါးကာ လက်သီးဖြင့် ထိုးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီထိုးသည်ကို တဟားဟားရယ်ကာ ရှောင်သည်၊ တိမ်းသည်၊ ထို့နောက် ထွက်ပြေးသည်။
ဒီလိုနှင့် ကိုယ်ဝန်သက်က ရင့်သထက် ရင့်လာသည်။ ခင်မာရီနှင့် ကိုရဲနောင်တို့ ဘစ်စကက်ဘောပွဲလဲ ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ကိုရဲနောင်လဲ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ဘော်လုံးကို အဓိက မထားတော့ဘဲ လူကို မဲလာသည်။ မဲချင်စရာကောင်းလောက်အောင်လည်း ခင်မာရီက အိုးပင်း ဖွင့်ပေးထားသည်။
ခင်မာရီ ဘောလုံးရသည်ကို ကိုရဲနောင်က နောက်ကအတင်းဖက်ကာ လက်က ရင်သားအစုံကို လာကိုင်သည်။ ကုန်းနေသည့် ခင်မာရီကြောကို နောက်မှ သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိကာ ဘောလုံးကို မလုဘဲ ချွေးစိုနေသည့် လည်တိုင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုတ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။
“ယောက်ဖ နင် နော် နင်”
“ဘာ လဲ ဖေါင်း လို့ ပြောအုံးမလို့လား”
“ဖေါင်းဘဲဟာ နင် ဒီလောက် ပူးထားတာ ငါ ဘယ်လိုသွင်းမလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရအောင်သွင်းလေ နင်က ဘတ်စကက်ဘော ဆရာကြီးဆို”
ကိုရဲနောင်က သူ့အား ရိသဲ့သဲ့ ဖြင့် ဆရာကြီး ဘဲ ရအောင်သွင်း ဆိုတဲ့ အပြောကြောင့် ဘောလုံးကို ပုတ်ရင်း အတင်းတိုက်ကာ ရုံးထွက်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက မော့အရုန်း၊ ကိုရဲနောင်က အငုံ့၊ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ ခင်မာရီ နောက်စေ့က ကိုရဲနောင် နှာနုကို ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်မိသွားသည်။
“အား”
နှာနုကို အတိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုရဲနောင်က အားကနဲ အော်ကာ သွေးတွေ ဖြာကနဲ ဆင်းလာသည်။ နှာနုကို လက်ဖြင့် အုပ်ထားရင်း လက်ကြားထဲမှ သွေးများ စီးကျလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည့် ခင်မာရီမှာ
“ယောက်ဖ ယောက်ဖ သွေးတွေ သွေးတွေ”
“အား အား ငါ့နှာခေါင်းကျိုးသွားပြီလား မသိဘူး နင် စောက်ရမ်း လုပ်ရသလား”
“ဆောရီး ဆောရီး ဆောရီး ယောက်ဖ၊ မတော်တဆ မတော်တဆ၊ ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ”
ခင်မာရီက ပြန်ပြောရင်း ခုံတန်းပေါ်က ချွေးသုတ်သည့် ပုဝါကိုပြေးယူကာ ကိုရဲနောင် နှာခါင်းမှ ကျနေသည့် သွေးကို ဖွ ဖွ ဖွ ဖွ နဲ့ အော်ရင်း သုတ်ပေးသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ သုတ်ပေးသည်ကို ညိမ်ခံနေရင်း ခံစားချက်ဖြင့် ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။
“ငါ မထိမ်းနိုင်တော့ဘူးဟာ နင့်ကို စားချင်လာပြီ၊ ခု လဲ နင့်ကို စားချင်လို့ ဖြစ်တာ”
“ယောက်ဖနော် ဘာတွေ လာပြောနေလဲ။ ဖြစ်မလား၊ လျှောက်ပြောနေတယ်”
“ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာဘဲ၊ ငါ ဘယ်လောက်ငတ်နေလဲ နင်သိတဲ့ဟာ”
“အာ”
“မ အာ နဲ့ဟာ။ နင် အပျိုကြီး လုပ်မှာဆို၊ ငါ့ကို ပေးစားလဲ နင်ဘာဖြစ်သွားမလဲ”
“ယောက်ဖ နင် ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေလဲ”
“ဘာပြောရမှာလဲ နင် သိသိကြီးနဲ့”
“ဘိုက်ကြီးသွားမှ ပြဿနာ ပိုတက်မှာ”
“ဘိုက်မကြီးအောင် ငါလုပ်တတ်ပါတယ်ဟ၊ နင်သာ ငါ့ကို ပေးစား”
တကျီကျီတောင်းနေသော ကိုရဲနောင် ကြောင့် ခင်မာရီ တွေဝေသွားသည်။ ခင်မာရီ တွေဝေနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကိုရဲနောင်က
“လာဟာ ဂိုထောင် အပေါ်ထပ်မှာ ရေအတူသွားချိုးမယ်။ ခုချွေးတွေနဲ့ နင့်တကိုယ်လုံး ငံနေတာ၊ ငါတောင် သွေးတိုးတက်မယ်”
ပြောပြောဆိုဆို ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ လက်ကို ဆွဲကာ ကားဂိုထောင် ထဲလှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက ကိုရဲနောင် ဆွဲရာနောက် တန်းလန်းပါရင်း
“ယောက်ဖ နော် ယောက်ဖ၊ အာ ပြောလို့လဲ မရဘူး”
ကိုရဲနောင် အငတ်ပြသနာက ဂိုထောင်အပေါ်ထပ်ကို မရောက်တော့၊ ဂိုထောင်ထဲ ရောက်သည်နှင့် ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်သည်။
“အိုး အိုး”
“လက်မြှောက်ထားပါဟ၊ နင်ကလဲ ဒီလောက်ကြပ်ကြပ်ကြီး ချွတ်ရခက်တယ်”
“ချွေးတွေနဲ့ ကပ်နေတာပါ၊ နင်ကလဲ ဘာတွေဖြစ်ပြီး ဒီလောက်လောနေတာလဲ”
“မရတော့ဘူးဟာ ငါ မရတော့ဘူး ချွတ် ချွတ်”
ကိုရဲနောင် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်နေသည့် ရောဂါက ခင်မာရီကိုပါ ကူးစက်သွားသည်ဟု ထင်ရတယ်။ သင့်သည် မသင့်သည် ခင်မာရီ မသိတော့၊ ကိုရဲနောင် ချွတ်မရသည့် သူ့ တီရှပ်ကို သူ့ဖာသာ ကမန်းကတမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခင်မာရီ တီရှပ်ချွတ်နေတုန်း ကိုရဲနောင်ကလည်း ခင်မာရီ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီတိုကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ လှမ်းချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီကို ဒူးလောက်ထိ ဆွဲချလိုက်ပြီး တဆက်တည်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပါ ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဝတ်ထားသည့် အားကစားဘောင်းဘီကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ အတူတွဲပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ငတ်ပြတ်နေသည့် ကိုရဲနောင် ညီလေးက အစာအနံ့ရသလို ခေါင်းထောင်နေသည်။ ထိုနောက် ခင်မာရီကို အတင်းဖက်ကာ အောက်မှ ပင့်ထိုးတော့သည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့
အချောင်းကြီး သူ့ပေါင်ကြားလာထိုးသည်ကို အတွေ့အကြုံ မရှိသည့် ခင်မာရီ က တဟဲ့ဟဲ့ နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ မတ်တတ်ကြီးဆိုတော့ ကိုရဲနောင်ကလည်း ထိုးလို့ အဆင်မပြေ။
“နင့်ပေါင်ကားထားလေဟာ”
“ဘယ်လိုကားမလဲ ဘောင်းဘီနဲ့ တုတ်နေတဲ့ဟာ”
“ချွတ်လိုက်ဟာ”
ခင်မာရီက ဒူးလောက်တွင် တုတ်နေသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေနှစ်ဖက် လှုတ်ကာလျှောချပြီး ကျလာသည့် ဘောင်းဘီကို ခြေဖြင့်နင်းကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ သူ့ ဘောင်းဘီကို ခင်မာရီ ချွတ်သလို ချွတ်သည်။ ခြေထောက်တွေ လွတ်လပ်သွားတောမှ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ ခြေတဖက်ဆွဲပင့်ကိုင်ကာ ခါးကို ဖက်ရင်း အဆင်နဲနဲပြေသွားသည်။
“အ အ ယောက်ဖ ဖြေးဖြေး ဟ ဖြေး ဖြေး”
“အေးပါဟ နင့် ဖျော့ထားပေး အတင်းတောင့် မနေနဲ့”
“နာ တယ် နာ တယ်”
“ခန ခန ဝင်နေပြီ ဝင်နေပြီ”
ကိုရဲနောင်က ပြောလဲပြော ဆတ်ကနဲ အကုန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အား”
“အေး အကုန်ဝင်သွားပြီ”
ကိုရဲနောင် စကားအဆုံးမှာတော့ ခင်မာရီ ကိုယ်က ပျော့သွားကာ သူ့ကို ဖက်တွယ်လာသည်။
“ကောင်းလိုက်တာဟာ”
ကိုရဲနောင် စကားကို ခင်မာရီ မကြားတော့။
..........................................................
“နင်ကလဲမောနေပြီလား လုပ်ပါအုံးဟငါဒီမှာကောင်းတုန်း”
လုပ်နေရင်းတန်းလမ်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိကျလာသော ကိုရဲနောင်ကို လှမ်းဖက်ရင်း ခင်မာရီကပြောလိုက်သည်။ ခုနောက်ပိုင်း ခင်မာရီနှင့်သူ ဒီကိစ္စအပေးအယူတည့်နေသည်။ သူ့မိန်းမနှင့် လားလားမှမတူ။ ခင်မာရီက ဒီကိစ္စစိတ်ပါသည်။ သူနှင့်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ဒါကိုကိုရဲနောင်ကလဲကြိုက်သည်။ သူ့ မိန်းမဆီကမရသည့်အရာကို ခင်မာရီဆီမှ အပြည့်အဝရနေသည်။
“ မောတယ်ဟ ငါဒီမှာမနားတမ်းလုပ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲသေရောပေါ့ ခနနားအုံးမယ်ဟာ နင်မစောင့်နိုင်ရင် ငါ့အပေါ်ကတက်လုပ်”
ကိုရဲနောင်ကပြန်ပြောသည့် လေသံကိုက မောသံပေါက်နေသည်။ မမောခံနိုင်ရိုးလား အောက်ကဇိမ်ယူနေသည့်ခင်မာရီက တအအနဲ့ကောင်းလိုက်တာ လုပ်လုပ်ဆိုပြီး သူကောင်းနေတိုင်း အားမနာတမ်းလုပ်ခိုင်းနေတာမို့ ကိုရဲနောင်က မနားတမ်းဆက်တိုက်ဆော်နေရာမှ မတတ်နိုင်တော့။ ကိုရဲနောင်က သူချက်ခြင်းမပြီးနိုင်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိသည်။
စောစောကခင်မာရီ အစုတ်ကောင်းသဖြင့် သူ့ပါးစပ်အောက်မှာ တချီပြီးထားပြီးပြီမို့ ခုတချီအချိန်ကြာမယ်မှန်း သူ့ကိုယ်သူသိနေသည်။ “ဟာနင့်အပေါ်ကမလုပ်ချင်ပါဘူး ငါကအောက်က ခံရတာပိုကြိုက်တယ် နင့်အပေါ်တက်လုပ်တာ ငါ့ခြေထောက်ညောင်းတယ်”
“ ကဲအပေါ်က မလုပ်ချင်ရင်ကုန်းပေး ငါနောက်ကနေလုပ်ပေးမယ် ဒါဆိုငါသိပ်မမောဘူး”
“ အာယောက်ဖကလဲ ငါက အောက်ကဇိမ်နဲ့ခံချင်နေပါတယ်ဆိုမှ လာပြောနေတယ်။ မနေ့ကနင့်အကြိုက် အကုန်ငါလုပ်ပေးပြီးပြီ ဒီနေ့နင့်အလှည့်”
“ အေးဒါဆိုငါခနနားအုံးမယ်။ ငါလဲမောတာပေါ့ဟ ငါသိတယ် နင်စောစောက ကောင်းတယ်ကောင်းတယ်နဲ့ တခါပြီးသွားသေးတယ်မို့လား”
“ အင်းပြီးပေမဲ့ခံလို့မဝသေးဘူးဟာ ပြီးတော့နင်က ဆက်လုပ်နေတာနဲ့ ပြန်တက်လာတာ ခုကောင်းနေတုန်းရှိသေးတယ် နင်ကရပ်လိုက်တာ ဖီးတောင်အောင့်သွားတယ်”
“ ဖီးလ် မအောင့်အောင် ငါ့ဟာသွင်းထားတာဘဲ နင်ငါ့ကိုသေချာခွထားလေ”
“ ခွထားတာဘဲ”
“ ကော့ပြီးနင့ခြေထောက်နဲ့ငါ့ကို သေချာညှပ်ထားလေ နင့်ဟာနဲ့ငါ့ဟာကပ်နေအောင်ညှပ်”
ကိုရဲနောင်အပြောကြောင့် ခင်မာရီကကော့ရင်း သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို သေချာတင်းနေအောင် ကိုရဲနောင်ခါးကိုညှပ်လိုက်သည်။ဒီတော့မှသိသိသာသာ ကိုရဲနောင်ပစ္စည်းက ခင်မာရီကိုယ်ထဲ တိုးဝင်သွားသလို ဖြစ်သွားသည်မို့
“ဟားကောင်းလိုက်တာ ယောက်ဖရာ ခုမှအတွင်းကိုသေချာထိတယ် အဲလိုအစကပြောပါလား နင်လဲနဲနဲဖိချပေး”
“ ပြောစရာလိုလားဟ နင်သိရမှာပေါ့။ ကဲကဲဒီလောက်ဘဲဖိလို့ရမယ်၊ နင်လဲအတင်းကော့လေ”
အပေးအယူမျှမျှနှင့် ကိုရဲနောင်ကဖိ ခင်မာရီကကော့ခံကာ အားကုန်ဖက်ရင်း နှစ်ယောက်သားခနမျှတိတ်သွားသည်။ ခနကြာတော့မှ ခင်မာရီကတအားကုန်ဖက်ထားသည်ကို လျှော့ချရင်းသက်မချကာ
“ ဟူးငါတော့ဒုက္ခပါဘဲယောက်ဖရာ နင်မကောင်းဘူး”
“ ဟငါကဘာမကောင်းတာလဲ” “နင်လဲမကောင်းဘူး ငါလဲမကောင်းဘူး။ စားကောင်းတိုင်းစားနေကြတာ”
“စားကောင်းလို့ စားတာမကောင်းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အမောပြေပြီ၊ အလုပ်ပြန်စမယ်”
“ ငါ ကြေနပ်နေပြီဟ နင်နားချင်ခနထပ်နားအုံးလေ”
“ မနားတော့ဘူး ဒီထက်ပိုနားရင်ငါ့ဟာပျော့သွားတော့မယ်”
ကိုရဲနောင်ကပြန်ပြောရင်း ခင်မာရီကိုယ်ပေါ်မှထကာ ပေါင်ကြားထဲ ကျကျနနဝင်ထိုင်လိုက်သည်၊ ခင်မာရီက ပေါင်ကို ကားပေးရင်း ခြေထောက်ကိုမြှောက်ကာ သူ့ခြေထောက်ကို ကိုရဲနောင်ပခုံးပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ အလိုက်သင့် ခင်မာရီပေါင်ကိုလှမ်းဆွဲကာ စောစောကအထမှာ ပလွတ်ကနဲကျွတ်သွားသော သူ့ပစ္စည်းကိုလက်ဖြင့်ထိမ်းကာ စိုရွှဲနေသောခင်မာရီကိုယ်ထဲ ရှလွှတ်ကနဲပြန်ထိုးထည့်ရင်း အစမ်း တချက်ခပ်ပြင်းပြင်းလေးစမ်းဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“အ”
ခင်မာရီထံမှ အကနဲအသံတချက်ထွက်လာသည်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း
“ကောင်းလား”
ခင်မာရီကပြန်မဖြေဘဲ သူ့ပေါင်ကို ဆွဲထားသော ကိုရဲနောင်လက်ကိုလှမ်းရိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်က ပြုံးရင်း ကျွတ်သွားအောင်ဆွဲထုတ်လိုက် ဇွပ်ကနဲပြန်ထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ကစားနေသည်။ ဆောင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ခင်မာရီကတအအဖြင့် ဖြစ်နေသဖြင့်
“ကောင်းလားဆို”
ကိုရဲနောင်ကထပ်မေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ ခင်မာရီက လေသံတိုးတိုးဖြင့်
“ကောင်းလွန်းလို့ခက်နေပြီ ယောက်ဖရာ လုပ်ပါဟာနင်ကလဲ ငါကောင်းနေပြီဆိုဒီလိုဘဲ”
ခင်မာရီအပြောကထန်စရာမို့ ကိုရဲနောင်မထိမ်းနိုင်တော့ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဂွေးရိုက်သံဆက်တိုက်ပေါ်လာသလို ခင်မာရီဆီမှလည်း တအအနှင့် အသံဆက်တိုက်ထွက်လာလေတော့သည်။ ကိုရဲနောင်အိမ်ထောင်သက်တမ်းက ၂ နှစ်နီးပါးရှိပြီဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျစကတည်းက သူ့မိန်းမတင်မာရီက ဒီကိစ္စကို စိတ်မပါသလိုတက်တက်ကြွကြွလည်းမရှိ။ ချစ်သူရီးစားဖြစ်ကာ ယူထားသည်မဟုတ်ဘဲ လူကြီးချင်းသဘောတူကာ ပေးစားထားသဖြင့် သူ့မိန်းမရှက်နေသည်ဟုသာ အစကအောက်မေ့မိသည်။
တစတစနှင့်ကြာလာသော်လည်း တင်မာရီကကထူးမလာချေ။ ကိုရဲနောင်က သူ့မိန်းမလည်းသူ့လို ဒီကိစ္စတွင်တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်စေချင်သည်။ ကိုရဲနောင်က မိန်းမပွေသူမဟုတ်သော်လည်း ထိုကိစ္စတွင် ယူထားသည့်မိန်းမနှင့် စိတ်တူကိုယ်တူဖြစ်စေချင်သည်။ ယခုတင်မာရီက ထိုသို့မဟုတ် ထိုကိစ္စကလွဲပြီး ကျန် အိမ်မှု့ကိစ္စအားလုံးနိုင်နင်းသည်။
သူ့ဝေယျာဝစ္စမှန်သမျှ လိုလေသေးမရှိ။ ကိုရဲနောင်ကလဲ ထိုကိစ္စ သူ့မိန်းမစိတ်ပါလာအောင် အမျိုးမျိုးဆွဲဆောင်သည်။ သို့သော် ညဘက်သူအနားကပ်ကာ သူ့မိန်းမကိုဖက်လိုက်သည်နှင့် တင်မာရီခန္တာကိုယ်က တောင့်တင်းနေလေပြီ။ ကိုရဲနောင်အနမ်းကို မျက်စိစုံမှိတ်ကာခံသည်။ ကိုရဲနောင်ပြုသမျှ အံကျိတ်ကာခံသည်။ တုန့်ပြန်မှု့ဆိုသည်မှာဝေလာဝေး။ ကိုရဲနောင်က အတတ်နိုင်ဆုံးသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ နည်းလမ်းပေါင်းစုံကိုသုံးကာ တင်မာရီကို စည်းလုံးသည်။ မရ။ လက်မထပ်ခင်က တင်မာရီတွင်ချစ်သူရီးစားရှိခဲ့ကာ သူ့ကိုလက်မခံချင်ဟုထင်မိကာ နောက်ကြောင်းကို စုံစမ်းသည်။ တင်မာရီတွင် မည်သည့်ယောက်ကျား အတွေ့အကြုံမျှမရှိ။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် တင်မာရီဒီကိစ္စကို စိတ်မဝင်စားသည်ကို ကိုရဲနောင်နားမလည်သလိုဖြစ်နေသည်။
တင်မာရီပုံစံကား ခုကိုယ်ဝန်ရှိတာကိုပင် ထွက်ပေါက် ရသွားသလိုဖြစ်နေသည်။ သူ့ညီမခင်မာရီကား တင်မာရီနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိုဖြစ်နေသည်။ သူလိုအပ်နေသည့် အရာအားလုံး ခင်မာရီဆီကရနေသည်။ ခင်မာရီကသူ့နှင့်ဒီကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ဒီကိစ္စဒီလောက်ကောင်းမှန်း သူအခုမှသိသည်ဟု သူ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောသလို သူလိုချင်သည်ကိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတောင်းတတ်သည်။ ကိုရဲနောင်ကိုလဲ လိုချင်သည်ကိုလည်း လိုလိုလားလားဖြည့်ပေးသည်။
တခြားအိမ်မှု့ကိစ္စကတော့ ရှပ်ပြာပြာဖြင့်အချိုးမကျ။ မီးပူတောင် ဖြောင့်တန်းအောင်တိုက်တတ်သူမဟုတ်၊ ကိုရဲနောင်ကား သူတို့ညီအမနှစ်ယောက်ပေါင်းမှ ပြည့်စုံသလိုဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုရဲနောင်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ ခင်မာရီကိုမခွဲနိုင်သလို တင်မာရီကိုလည်းမပြစ်နိုင်။ ဒီပုံနှင့်သူနှင့်ခင်မာရီကိစ္စ သိပ်မကြာခင် တင်မာရီသိမှာသူသိနေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း လွန်ကိုလွန်သည်။ စားကောင်းတိုင်းစားနေကြည်မှာ နေ့စဉ်ရက်ဆက် ဖြစ်နေသည်။ တင်မာရီသိလျှင် ကိုရဲနောင်ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်ကိုမသိတော့။
ဒီကိစ္စခင်မာရီနှင့်စကားစမိတိုင်း ယောက်ဖနော် နင်ရှင်း။ ငါနင့်ကိုမခွဲနိုင်တော့ဘူးဟု ငိုသံကြီးနှင့်အမြဲပြောသည်။ သူခင်မာရီကိုလည်းသနားသည်။ ဘာမှမသိသည့်ခင်မာရီကို သူကစထားသည်မို့ သစ်စိမ်းချိုးမချိုးချင်။ ကိုရဲနောင်ဘာလုပ်မှန်း မသိတော့။ ထိုကိစ္စခေါင်းထဲရောက်လာသည်နှင့် ကိုရဲနောင်အိပ်မပျော်တော့၊ အိပ်မပျော်တော့ အနားတွင်အိပ်ပျော်နေသည့် ခင်မာရီကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။
ခင်မာရီကအင်းကနဲ့အသံပြုကာ သူ့ကိုပြန်ဖက်ရင်း ခြေထောက်ကပါသူ့ကိုခွလိုက်သည်။ ထိုကဲ့သို့ အပြုအမူမျိုး တင်မာရီထံမှသူတခါမှမရဘူးချေ။ ခင်မာရီကား သူ့အတွက် မရှိလျှင် မဖြစ်သလို တင်မာရီကလည်း သူ့အတွက် မရှိလျှင်မဖြစ်။
ပြီးပါပြီ။
