ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၄ )

ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၄ )

(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

ရေးသားသူ - ခေါင်းရှောင်သူ (Red Lace)

`ဘာလဲ ဟေ့ကောင် … ကောင်မလေး ဆက်တာလား …´

`ဟုတ် … အစ်ကို …´

`ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ … သူ့အိမ်က သဘောမတူလို့ ခိုးပြေးခိုင်းလို့လား … မင်းမျက်နှာကြည့်ရတာ …´

`ဟုတ်ပါဘူး ကိုဂျင်ရာ …´

`ခိုးမပြေးနိုင်ရင်လည်း ကိုယ်ဝန်ရှိနေလို့ပါဆိုပြီး မိဘတွေကို ပြောခိုင်းလိုက်ကွာ … အဲဒါဆိုရင်တော့ သဘောတူလိမ့်မယ် …´

`တော်ပါဗျာ … စိတ်ရှုပ်ရတဲ့အထဲ …´

တော်သေးတာပေါ့။ ဒီလူကြီး ဘာမှ ဆက်မပြောတော့လို့။ ပေးလိုက်တဲ့အကြံတွေကလည်း ကြည့်ဦး၊ မထော်မနမ်းတွေချည်းပဲ။ ဟုတ်တယ်၊ ဒါကြောင့် ဒီလူ လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ။ စိတ်ချဉ်ချဉ်နဲ့ တွေးလိုက်ရင်း ဆော့ဝဲလေးတချို့ ရှာကြည့်နေမိတယ်။

ခဏနေတော့ ဆက်သွယ်ရေးမန်နေဂျာ ပြန်ဝင်လာတာတွေ့လို့ သွားပြီးခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ရပါတယ်တဲ့၊ တစ်ခါတစ်လေ စောပြန်လို့ ရပါတယ်ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင် ပစ္စည်းတွေ သိမ်းလိုက်တယ်။

`ကိုဂျင် ….´

အလုပ်မရှိလို့ ဂိမ်းဆော့နေတဲ့ ကိုဂျင်က လှည့်ကြည့်တယ်။

`ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ဦးမယ် …´

`အေးပါ အေးပါ … ကြက်ဥလေးဘာလေးလည်း သောက်သွားဦးပေါ့ …´

`ဟာဗျာ … ခင်ဗျားကလဲ … နှာတွေး မတွေးပါနဲ့ … စာတွေး တွေးပါဗျ …´

`ဟားဟား … နောက်တာပါကွာ … သွားသွား …´

အပြင်ရောက်တော့ ဓာတ်လှေကားကို စောင့်နေရတယ်။ စောင့်နေရင်း လှေကားဘက်ကို တစ်ချက်လျှောက်ကြည့်လိုက်တော့ အောက်က လူမရှိတဲ့ ခုနစ်လွှာမှာ အတင်းဖက်နမ်းနေတဲ့အတွဲတစ်တွဲကို တွေ့ရတယ်။

တစ်ချက်မှာ မြင်လိုက်ရတာက ရုံးထဲက စာရေးမတစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်။ ဒါဆို ဟိုကောင်က သူ့ဘဲပေါ့။ ခုနက ရုံးထဲမှာတုန်းက ဖုန်းကိုင်ပြီး အောက်ကို ဆင်းသွားတာ မောင်မောင် သတိထားမိလိုက်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးတော့ မထင်မိဘူး။

ကိုဂျင်ကတော့ ပြောသား၊ အစက ဒီကောင်မလေးက သူလိုငါလို ဘော်ဒီပဲတဲ့။ နောက်မှ လက်ပူမိပြီး ဒီလောက်ကြီးလာသလားတော့ မပြောတတ်ဘူးဆိုပဲ။ သူ့ဘဲကို ရုံးက ဗော်လန်တီယာဆင်းတဲ့လူတချို့နဲ့ ကိုဂျင်က အမြဲလိုလို တွေ့နေတာဆိုတော့ နာမည်ပေးထားတယ်ဆိုပဲ။ နတ်သားငါးရာတဲ့။ အဲဒီလောက်ကို မလွယ်ဘူးပြောပါတယ်။ သူတို့ကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင်တောင် နည်းနည်းစိတ်ပါလာတယ်။

ကတောင်ကနဲ ဓာတ်လှေကားတံခါးပွင့်လာတော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ ဝင်လိုက်ခဲ့တယ်။ အောက်ထပ်ရောက်ပြီး တိုက်အပြင်ကို ထွက်လိုက် မိတော့ ဓာတ်လှေကားက မီးမမြင်ရတော့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ မပိတ်မိတာလို့ပဲ ဆိုရတော့မယ်။

အနားပတ်ဝန်းကျင်က မီးစက်တွေ လည်လာတယ်။ ဒီအဆောက်အဦက မီးစက်ကတော့ အသံမကြားသေးဘူး။ နားအူလောက်တဲ့ မီးစက်သံတွေ ဘေးကနေ ဝေးအောင် ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ဘတ်စ်ကားစီးရမှာ စိတ်မရှည်တာနဲ့ တက္ကစီပဲ ငှားလိုက်တော့မယ်လို့ မောင်မောင် ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကလည်း သုံးနာရီဆယ့်ငါးဖြစ်နေပြီကိုး။

သုံးနာရီခွဲအတိမှာပဲ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်သွားတယ်။ ခြံဝန်းထဲမှာတော့ တိတ်ဆိတ်လို့။ တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှာ ဇွန်က ဆီးကြိုနေတယ်။ဇွန့်မျက်နှာလေးကို တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်တော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပဲ။ ဘာဖြစ်လို့ စောပြန်လာခိုင်းရတာလဲဆိုတာ ထူးဆန်းအံ့သြ နေမိရင်း မေးခွန်းထုတ်သလို ကြည့်လိုက်မိတော့ ဇွန်က ပြုံးပြလာတယ်။

အင်း … ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ မကောင်းတဲ့ကိစ္စမရှိလောက်ပါဘူးလို့ တွေးရင်း ဇွန့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်တော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲ အလိုက်သင့်ကလေးပါလာလေရဲ့။

မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းလိုက်တော့ မွတ်သိပ်စွာပဲ တုံ့ပြန်လာတယ်။ ပြီးမှ ဇွန်က သူ့ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက် လိုက်ပြီး အဝတ်သွားလဲဦးလို့ ပြောလိုက်တုန်းမှာပဲ တံခါးရှေ့က ခြေသံကြားရတယ်။သော့သံကြားရပြီးတော့ မြင့်မားသွယ်လျတဲ့ကိုယ်လုံးပြည့်တင်းတင်းလေးကို စမြင်လိုက်ရတယ်။ အသားလေးက ဖွေးလက်နေတယ် ဆိုတော့ ဒါဆို နှစ်ဦးပဲပေါ့။

`ဟဲ့ မောင်မောင် … ဇွန် … စောလှချည်လား …´

`ဘာလဲဟ … နင့်စကားကြီးက …´

`သြော် … ပြန်ရောက်တာ စောတယ်လို့ ပြောပါတယ် …´

`ဟွန်း … နင်ကတော့လေ …´

ဇွန်က ဝင်နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ရင်း မောင်မောင့်လက်ကို ဆွဲခေါ်တယ်။

`လာ … အပေါ်သွားရအောင် …´ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း အမိန့်နာခံရင်း ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်လာခဲ့တယ်။

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ သွားနှင့်ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့အခန်းဆီ တက်လာခဲ့တယ်။အဝတ်အစားလဲ ချွေးသုတ်ရင်း စိတ်ထဲမှာတော့ ခုထဲ မရှင်းမလင်းဖြစ်နေဆဲပဲ။ အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တုန်းမှာပဲ ဇွန်က အခန်းဝမှာ ကိုယ်ထင်ပြလာတယ်။

`ဇွန် … မောင့်ကို ဘာဖြစ်လို့ စောပြန်လာခိုင်းရတာလဲ …´

`သိချင်လို့လား … သိချင်ရင် ဝရန်တာ လိုက်ခဲ့ …´

ဇွန်က ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ထွက်သွားတယ်။ မောင်မောင် တစ်ချက်တွေဝေနေပြီးမှ နောက်ကလိုက်ခဲ့တယ်။အပေါ်ရောက်တော့ ဇွန်က ဒါန်းပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီ။မောင်မောင်က ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဘာလဲလို့ မေးလိုက်တယ်။

`မျက်စိမှိတ်ထားလိုက် …´

`ဘယ်လို …´

`မျက်စိမှိတ်ထားလို့ …´

ဇွန့်အလိုကျ မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်စိမှိတ်လိုက်ရတယ်။

`ရပြီ … ဖွင့်တော့ …´

မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့မှာ ပန်းရောင်ဖဲကြိုးလေးတစ်ခုနဲ့ တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ငွေရောင်တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း။ သူ ဇွန့်ကို မော့်ကြည့်လိုက်တော့ …

`မောင့်အတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်လေ … သူများတွေ မပေးခင် ဇွန်က အရင်ပေးချင်လို့ …´

`ဇွန် …..´

ပြောရင်းနဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။

`စုထားသမျှတွေတော့ ကုန်ပါပြီဟာ …´

လို့ ဇွန်က ပြောတယ်။

`ဇွန်ရယ် … ဘာလို့ ဒီလောက် တန်ဖိုးကြီးတာကို …´

`ရွှေဆိုရင်လည်း မကောင်းဘူးလေ … ယောက်ျားလေးနဲ့ကျတော့ နည်းနည်းမလိုက်သလိုကြီး၊ အဲဒါနဲ့ ပလက်တီနမ်ပဲ ဝယ်လာတာ။ လက်စွပ်အတွင်းထဲမှာ z o n လို့ ထွင်းထားပေးတယ် … အမြဲဝတ်ထားရမှာနော် …´

ဇွန်က ပြောရင်းဆိုရင်းပဲ ဖဲကြိုးလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို မောင်မောင့်လက်သူကြွယ်မှာ ဝတ်ပေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ချောင်နေသလို ရှိပေမယ့် အဆင်ပြေပါတယ်။

မောင်မောင်က 

`ဒီမှာ ဝတ်ရင် ပိုမကောင်းဘူးလား´

ဆိုပြီး လက်ခလယ်ကို ထောင်ရင်း ကိုင်ပြလိုက်တော့ လက်သီးဆုပ်နုနုလေးတွေက မိုးသီးမိုးပေါက်လို သူ့ပေါ် ကျလာတော့တယ်။

`နင်နော် … မမိုက်ရိုင်းနဲ့နော် မောင်မောင် ….´

`ဟ … ဟ … ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်း … ဇွန်တွေ မောင်တွေ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ …´

`စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်ရင် အဲလို မခေါ်တော့ဘူး … နောက်ကို သတိထား … ဒါပဲ …´ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူလို့ ငြိမ်နေတယ်။မောင်မောင်က အဲဒီ စူနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တော့မှ ဟွန်းဆိုပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာလေရဲ့။

`တော်သေးတာပေါ့ … စောပြန်လာခိုင်းတော့ ဘာများဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး မောင့်မှာ စိုးရိမ်လိုက်ရတာ …´

`အစတည်းက စီစဉ်ထားတာလေ … ဒါပေမယ့် မောင်ရယ် … ပြောစရာတော့ တစ်ခုရှိတယ် … မသေချာသေးလို့ …´

`ဘာလဲဟင် … ဇွန် …´

`အာ … နောက်မှ ပြောမယ်ကွာ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့လက်မောင်းတွေကြား ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း …

`အခု မပြောရင် ညှစ်သတ်လိုက်မှာနော် …´

ဇွန့်မျက်နှာလေးက နည်းနည်းတည်သွားတာနဲ့ မောင်မောင်က သူ့လက်တွေကို ဖြေလျော့ပေးလိုက်ရတယ်။ စိတ်များဆိုးသွားလားလို့။

`ဆောရီး …..´

ဇွန့်ကြည့်ရတာ စကားပြောဖို့ အားယူနေသလို ထင်ရတယ်။ နောက်မှ အတော်လေးနားစိုက်ထောင်မှ ကြားရမယ့် အသံလေးနဲ့ စပြီး ပြောလာတယ်။

`မောင် …´

`ပြောလေ … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ဇွန်လေ … ဟာ … မပြောချင်ဘူးကွာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ ဇွန်ရဲ့ … မထိတ်သာ မလန့်သာ … အဲလိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ကွာ … ဘာဖြစ်ဖြစ် မောင့်ကို ပြောပါ … မောင် တတ်နိုင်သမျှ ဇွန့်အတွက် လုပ်ပေးမှာပါ …´

`ဟိုလေ … ဟို …..´

`ဟာကွာ … ဇွန်ကလဲ …´

`ဟို … ဇွန် … ဒီလ …´

`ဒီလ ဘာဖြစ်လို့တုန်း …´

မောင်မောင့်စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာရင်း မေးလိုက်မိတယ်။

`ဟိုဟာ … မလာသေးဘူး …´

`ဘယ်ဟိုဟာလဲ …´

`ဟာကွာ … ဒါလောက်ဆို မသိသေးဘူးလား …´

မောင်မောင့်စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်ပြေးလွှားနေမိတယ်။ ဟိုဟာဆိုတာ … ဧကန္တ … ဟုတ်များဟုတ်နေမလား …။

`ဇွန့်မှာ … ဟိုဟာ …´

မောင်မောင့်နှုတ်က မရဲတရဲပြောလိုက်မိတယ်။

`ဟုတ်နေမလား မသိဘူး မောင် … နှစ်ပတ်လောက်တောင် ကျော်နေပြီ …´

ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေမှာ အရည်လဲ့လဲ့စိုစွတ်လာတာကို မြင်ရတယ်။မောင်မောင့်ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားတယ်။နောက်ပြီး အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိတယ်။

နောက်ပြီး … ဝမ်းသာသလို ခံစားမိတယ်။နောက်ပြီး … စိုးရိမ်ထိတ်လန့်လာမိတယ်။နောက်ပြီး … ဇွန့်အတွက်ဆိုရင်လို့ တွေးရင်း အားအင်တွေနဲ့ မားမားမတ်မတ်ရပ်ပြချင်လာမိတယ်။

နောက်ပြီး …

နောက်ပြီး ……

နောက်ပြီး ………

...........................................................................

အတန်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေမိပြီးမှ ဇွန့်ကို သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေက မျက်ရည်တွေကျနေပေမယ့် အသံထွက်ပြီး ငိုနေတာကို မကြားရဘူး။

`ဇွန် … ဝမ်းနည်းနေလားဟင် … မောင့်အပြစ်ပါ … မငိုပါနဲ့နော် … ဇွန် …´

ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ အဲဒီအခိုက်မှာ ဇွန့်အသံလေးကို ကြားရတယ်။

`မျက်ရည်ကျတိုင်း ငိုတာလား … မောင် …´

မောင်မောင် ရုတ်တရက်တော့ အံ့သြသွားမိတယ်။ ပြီးမှ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို တွန်းခွာလိုက်ရင်း …

`ဟင် … ငိုတာမဟုတ်လို့ ဘာလဲ …´

`ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ရယ် … ပထမတော့ စိုးရိမ်သွားမိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ခုလိုဖြစ်လာပေမယ့် … ဇွန် ပျော်တယ် … မောင့်အတွက်ပဲလေ၊ ပြီးတော့ … ကြောက်မိတယ် မောင် … တခြားသူတွေက ဘယ်လိုပြောကြမလဲ … နားလည်ပေးကြပါ့မလား …´

`ဖြစ်သမျှ မောင်တို့အတူတူ လက်တွဲပြီး ရင်ဆိုင်မယ် ဇွန် … ဒါ မောင့်အတွက် တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ဖြစ်မှာပဲ … အဲဒီအတွက် ဇွန့်ကို မောင် ကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဘာမှ မစိုးရိမ်နဲ့၊ အားမငယ်နဲ့၊ မကြောက်နဲ့ ဇွန့် … ဇွန့်ဘေးမှာ မောင်အမြဲရှိနေမယ် … မောင်တို့ ဘယ်တော့မှ လက်တွဲမဖြုတ်ဘူး၊ ဇွန့်ကို ချစ်တယ် … သူ့ကိုရောပေါ့ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဆက်တိုက်ဆိုသလို ပြောလိုက်လေရဲ့။ဇွန်က မောင်မောင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ပါးတစ်ဖက်ကိုပဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ခုလို မောင်မောင့်အနားမှာ ရှိနေတာ လုံခြုံစိတ်ချရပြီး အားကိုးနိုင်တယ်လို့ ခံစားရတယ်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ မြတ်မြတ်နိုးနိုးအကြည့်တွေကို မောင်မောင့်ရင်ထဲက အလိုလိုသိတဲ့အသိနဲ့ ခံစားမိတယ်။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက အဲဒီတော့မှ ရှိုက်ငင်စပြုလာတယ်။ မောင်မောင်က ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးရင်းနဲ့ရှိုက်လို့နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဇွန်တစ်ယောက် ဝမ်းနည်းနေတာ မဟုတ်ဘူးလို့တော့ သေသေချာချာပြောနိုင်ပါတယ်လေ။သူတို့နှစ်ယောက် ဒါန်းပေါ်မှာထိုင်ရင်း အတွေးတွေ တသီကြီးနဲ့ ငြိမ်သက်လို့နေကြလေရဲ့။ ရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းရမယ့် ဘဝပင်လယ်ပြင်ကို ကျော်လွှားဖို့ စဉ်းစားရင်းနဲ့ပေါ့။

အဲဒီညနေကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ပြီးဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ဇွန့်အလိုအရတော့ မသေချာသေးခင်မှာ ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူးလို့ သိရတယ်။ မနက်ဖြန်မှ ဆေးဆိုင်သွားပြီး Test-Kit ဝယ်ပြီး စမ်းကြည့်လို့ သေချာမှ အားလုံးကို ဖွင့်ပြောမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ စိတ်ထဲကနေ သေချာနေမိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာ မမှားဘူး မဟုတ်လား။

မနက်နိုးလာတော့ ခုနစ်နာရီ၊ ရုံးတက်ရတော့ အိမ်ကနေ ခုနစ်နာရီခွဲ ထွက်ရတာမို့ စောစောနှိုးစက်ပေးထားရတာလေ။အိမ်အောက်ဆင်းလာတော့ မေမေက မနက်စာစားနေတုန်းရှိသေးတယ်။ ဇွန်ကတော့ မနိုးသေးဘူးလို့ နိုနိုက ပြောလေရဲ့။ သူလည်း ဒီနေ့ အော့ဖ်ဆိုတော့ စောစောစီးစီးထပြီး မနက်စာ ကြာဇံကြော်နေတာဆိုပဲ။ နေ့ခင်းမှ တစ်ရေးတစ်မော ပြန်အိပ်မယ့်ပုံပဲ။

နိုနိုထည့်ပေးတဲ့ ကြာဇံကြော်ကို စားနေတုန်းမှာပဲ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဂျူလိုင်တို့သုံးယောက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆိုသလို ရောက်လာ ကြတယ်။ ဗိုက်ဆာပြီလို့ အော်ရင်း အေပရယ်က အရင်ရောက်လာလေရဲ့။

`နောက်ကျမှ နိုးတာကိုး၊ မကျန်တော့ဘူး´

ဆိုပြီး မောင်မောင်က လှမ်းအော်လိုက်တယ်။အေပရယ်က နှာခေါင်းရှုံ့ရင်း ….

`တော်စမ်းပါ၊ အစတုန်းက ရှစ်နာရီခွဲ၊ ကိုးနာရီမှ နိုးတဲ့လူက ခုမှ မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြမနေနဲ့ …´

ပြန်ခွပ်ရင်း ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ကို ဆွဲလို့ မီးဖိုဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ကြာဇံကြော်ကတော့ နိုနို့ရဲ့ စပရှယ်လတီပါပဲ။ အိမ်မှာ ကြာဇံကြော်မယ်ဆိုတိုင်း သူ့လက်အပ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဆိုင်က ဝယ်စားတာလိုပဲ ကောင်းအောင်လုပ်တတ်တာမို့ သူ့ခမျာ မလုပ်ချင်ရင်တောင် မတတ်နိုင်အောင်ပါပဲ။

မောင်မောင် လောဘတကြီးစားလိုက်တာ ပြည့်အင့်စပြုလာမှပဲ ရပ်လိုက်ရတယ်။

`ဟဲ့ … သမီးကြီး ... ဟိုကျောင်းသူ နှစ်ကောင်ရော …´

မေမေက မေးလိုက်တယ်။

`မသိဘူးလေ … အတန်းမရှိသေးလို့ မထကြတာလားမှ မသိတာ …´

`အေးပါ … အိမ်ပြန်အပ်မှာစိုးလို့ …´

`သြော် … ကလေးမလေးတွေက လိမ္မာပါတယ် မေမေရယ် …´

လို့ မောင်မောင်က ဝင်ပြောလိုက်တော့ အားလုံးပွဲကျသွားတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မောင်မောင်လည်း စားပွဲက ထပြီး ရေချိုးဖို့ ပြင်ရပါတော့တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ အလုပ်သွားရတာဆိုတော့ ဝီရိယရှိမှပေါ့။ အိမ်မှာ ကားက တစ်စီးတည်းရှိတာဆိုတော့ မေမေနဲ့ လမ်းကြုံမှပဲ လိုက်လို့ရမှာပါ။ အဲလို မဟုတ်တဲ့လူကတော့ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ်ပါပဲ။ ငယ်ငယ် ကတည်းက အားလုံးကို ချွေတာတတ်ဖို့ သင်ပေးထားတော့ ဘယ်သူမှ အလျင်မလိုပဲ ကားငှားစီးလေ့လည်း မရှိကြတာကြောင့် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ဘတ်စ်ကားစီးသူတွေပဲ များကြပါတယ်။

ဒဂုံကျောင်းသူတွေကတော့ ကြိုပို့စီးတတ်သလို နောက်ကျမှ သွားရတယ်ဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားရတာပေါ့။ ဒါမှလည်း အဆင်ပြေရင် လမ်းတင်လစ်လာလို့ရမှာလေ။

ဘတ်စ်ကားလာတာတွေ့တော့ မှတ်တိုင်က တက်လိုက်ရင်း စီအန်ဂျီအိုးပေါ်က အဖုံးလုပ်ထားတဲ့ခုံပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ လက်ထဲ မှာတော့ ဖုန်းနဲ့ အိတ်ထဲမှာတော့ လက်ပ်တော့နဲ့ ဒါပေမယ့် အဲဒါတွေထက် ကားက ဈေးကြီးတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိမှာပါလေ။

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ရှေ့ဆက်ရမယ့်ဘဝကိုပဲ တွေးနေမိတယ်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကလေးလုပ်ရမယ့်အချိန်မှာ ကလေးအဖေ ဖြစ်ရတော့မှာ ဒီလောက်မခံစားရပေမယ့်၊ အံ့သြထိတ်လန့်မသွားစေချင်တဲ့ မေမေနဲ့ အိမ်သားတွေ၊ တခြားဆွေနီးမျိုးစပ်တွေကို တွေးမိတော့ စိတ်ထဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြစ်ကို ကျူးလွန်ခဲ့တာကတော့ ကြာပြီပဲလေ။

ရုံးရောက်တော့ လုပ်စရာတွေက ပုံနေတယ်။ ပီဖိုးတစ်လုံးက မန်မရီတစ်ချောင်းကြွသွားပြီး၊ မော်နီတာတစ်လုံးက အကွက်ထင်နေတယ်။ စီဒီရိုက်တာတစ်ခုက ဘန်းပြီးရင် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ပဲ ဖတ်လို့ရသတဲ့။ နောက်တစ်လုံးက ဟတ်ဒစ်မှာ ဘက်ဆက်တာများလာပြီး ဝင်းဒိုး တက်ဖို့တောင် အနိုင်နိုင်ရယ်ဆိုတော့ ဒီနေ့အတွက် ပြေးရလွှားရဖို့ သေချာနေပြီလေ။

ကိုဂျင်ကို စောင့်၊ မန်နေဂျာကို အခြေအနေတင်ပြ၊ ငွေစာရင်းက ဘွားတော်ဆီမှာ ပိုက်ဆံထုတ်၊ အိတ်ထဲက လက်ပ်တော့ကို ထုတ်ပြီး အံဆွဲထဲထည့် သော့ခတ်၊ အဲဒါတွေ ပြီးတော့မှ ရုံးက ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုးနာရီခွဲကျော်ပြီ။

ကိုဂျင်ကလည်း လိုက်ချင်ပေမယ့် သံရုံးသွားဖို့၊ ဗီဇာလိုက်ထုတ်ပေးဖို့တွေ ရှိနေပြန်တော့ တစ်ကိုယ်တော်ပဲ ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ရင်း မနက်စာကို အပြင်မှာ ရုံးစရိတ်နဲ့ စားရမယ်ဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူးပေါ့။ ရုံးက ဒီလောက်တော့ သဘောကောင်း ပါတယ်။ မော်နီတာတစ်လုံး၊ ရိုက်တာတစ်ခု၊ ဟတ်ဒစ်တစ်လုံးနဲ့ မန်မရီတစ်ချောင်းဝယ်အပြီးမှာတော့ ဖုန်းမြည်လာလို့ ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အိမ်က ဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်နေတယ်။

`ဟယ်လို …´

`မောင်လား … ဇွန် …´

`ပြောလေ ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

ဖုန်းထဲကနေ သက်ပြင်းချသံကို အရင်ကြားရတယ်။ ပြီးမှ …

`သေချာတယ် ထင်တာပဲ မောင် … တက်စ်က နှစ်လိုင်းပြတယ်ဆိုတော့လေ …´

`ဒါဆို မောင်က အဖေဖြစ်တော့မှာပေါ့ …´

`မောင်ရယ် … ပျော်စရာကောင်းတဲ့အချိန်တွေ ကုန်သွားမှာပဲ စိတ်ပူမိတယ် …´

`အဆင်ပြေသွားမှာပါကွာ … ဒါနဲ့ အမေကြီးအတွက် ဘာလိုချင်သေးလဲ …´

`တော်ပါ … သြော် … ညနေကျမှ လက်ဆောင်ပေးမယ်တဲ့ … မေမေတို့က ပြောခိုင်းတယ်။ ဒါဆို ဒါပဲလေ … ဇွန် ကျောင်းသွားရဦးမှာ´

`အင်း … ဒါပဲနော် …´

မောင်မောင်ကတော့ ဇွန်ပြောသွားသလို မစိုးရိမ်ပါဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက် ခုရတဲ့လခနဲ့ ကောင်းကောင်းရပ်တည်နိုင်မှာပါ။ အင်း … ဒါပေမယ့် မွေးဖို့ဖွားဖို့ကျတော့လည်း ခက်ပြန်ရော။ အိမ်က မသိဘဲနဲ့တော့ အဆင်ပြေသွားမယ့်ကိစ္စမဟုတ်တာ သေချာပါတယ်လေ။

မနက်စာကိုတော့ နီးနီးနားနား တိုကျိုဖရိုင်းချစ်ကန်းမှာပဲ သွားစားလိုက်တယ်။ ပစ္စည်းတွေဆွဲပြီး ရုံးပြန်ရောက်တော့ ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ ဗိုက်ကတော့ ဆာတုန်းပဲ ရုံးစရိတ်နဲ့ဆိုတော့ အများကြီးစားလို့ကလည်း မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒါနဲ့ပဲ ကိုဂျင့်ကို လက်တို့ပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားရအောင်လို့ ပြောလိုက်ရတယ်။

ပစ္စည်းတွေကို သူ့စားပွဲနားမှာပဲ ချထားခဲ့ပြီး အောက်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ ဓာတ်လှေကားထဲ ဝင်လိုင်တုန်းမှာပဲ အဲဒီလူကြီးက စပ်စုလာလေရဲ့။

`ဟေ့ကောင် … မင်းမျက်နှာက မှုန်မှိုင်းမှိုင်းနဲ့၊ မနေ့ကလည်း စိုးရိမ်သလိုလိုနဲ့၊ ဆိုတော့ကာ … မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ကူညီနိုင်ရင် ကူညီရအောင်လို့ပါ …´

`ဟာဗျာ … အစ်ကို မသိလည်း ရပါတယ်ဗျာ …´

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဓာတ်လှေကားထဲ လူတွေ ဝင်လာလို့ စကားပြတ်သွားတယ်။အောက်ဘက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ တစ်ခွက်စီမှာပြီးတော့မှ …

`ဆိုပါဦး … ဘာမို့လို့လဲ … နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်ဖို့ကိစ္စမို့လား …´

`ဟာဗျာ … စကားအကောင်းပြောစမ်းပါ … ထော့ကျိုးတွေနဲ့တွေ့နေမှ …´

`အေးပါကွာ … ဟားဟား …´

တစ်ချက် တည်သွားပြီးတော့မှ …

`တကယ်ပြောတာပါ၊ အကြံပေးနိုင်တာ ကူညီနိုင်တာမျိုးများရှိမလားလို့ … သူများကိစ္စဆိုရင် တယ်ဝါသနာပါလို့ပါ´

`အင်း … ခက်တယ်ဗျာ …´

`ခက်မယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ … မင်းမျက်နှာကိုက ကားပေါင်ထားရတဲ့ ဖဲသမားရုပ်နဲ့ …´

မောင်မောင် နည်းနည်းနှာကစ်သွားတယ်။ စကတည်းက ဖဲ့နေတာကိုး။

`တော်ဗျာ … အဲဒီလိုဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရှိပါစေတော့ …´

`ကဲ ကဲ … ပြော … မနောက်တော့ဘူး …´

မောင်မောင် သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ကို ချလိုက်မိတယ်။

`ဒီလိုဗျာ … ကျွန်တော် အခု ကလေးအဖေဖြစ်တော့မယ် …´

`ဟာ … စွံလှချည်လား … ခု ကောင်မလေးက ဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲ …´

`သိဘူးလေဗျာ … ခုမှ စသိတာလို့တော့ ပြောတာပဲ …´

`အဲဒီတော့ မင်းက ဘယ်လိုလုပ်မယ်လို့ စဉ်းစားထားလဲ … ဒီလောက် အသက်ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ ရှင်းပစ်မလို့လား …´

`ဟာ … မကြံအပ်မစည်ရာပါဗျာ … ကိုယ်တွေ မထိန်းနိုင်လို့ဖြစ်ရတဲ့ကိစ္စပဲ … ကလေးနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ …´

`ဒါဆိုရင်တော့ လေးစားသွားပြီ … ခု မိဘတွေကို မပြောသေးဘူးလား …´

`ဘယ်လို စပြောရမလဲ စဉ်းစားနေတာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … နှစ်ဖက်မိဘက ကမ္ဘာရန်တွေမို့လို့လား …´

`အဲဒီလိုဆိုရင်မှ ကောင်းဦးမယ် … အေးဗျာ … ဒီအထိတော့ ပြောမပြနိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ …´

`အေးပါ … အကြံဉာဏ်လိုရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ … ငွေရေးကြေးရေးကတော့ ငါလည်း မပြေလည်လို့ပါ၊ ကြိုကန်ထားတာပေါ့´

နည်းနည်းတော့ ရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့ သက်သာသွားသလိုပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အတွက်တော့ တကယ်တိုင်ပင်သင့်တဲ့သူတစ်ယောက် မဖြစ်မနေလိုနေပြီ မဟုတ်လား။ တစ်ယောက်တော့ စဉ်းစားမိတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ သူပဲပေါ့။

................................................................................................................

အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေနေရင်း ဖုန်းမြည်သံကြားလို့ အေပရယ် ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။

`ဟယ်လို … ဘယ်သူနဲ့ ပြောချင်လို့ပါလဲ´

အေပရယ်နဲ့ဆို အဲဒီလို အပိုဆာဒါးတွေ ကြားရလေ့ရှိတယ်။

`မောင်မောင်ပါ …´

`အင်း … ဘာလဲ မောင်မောင် … အိမ်မှာ ဘာမေ့ခဲ့လို့လဲ …´

`မဟုတ်ပါဘူး … ပြောစရာရှိနေလို့ …´

`အဲဒါဆို ပြောလေ … ဘာများဖြစ်လာပြန်သလဲ´

`ဖုန်းထဲကတော့ မပြောချင်ဘူးဟာ … အိမ်စောပြန်လာရအောင်လည်း အဆင်မပြေဘူး … အလုပ်တွေက မပြတ်သေးဘူး´

`အဲဒီတော့ …´

`ဒီလိုလုပ်ဟာ … ငါတို့လမ်းထိပ်ကနေဆို တစ်မှတ်တိုင်ကျော်မှာရှိတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေး သိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီမှာ ညနေ ငါးနာရီ ကျော်လောက်ကျရင် စောင့်နေပါလားဟာ … အိမ်ကလူတွေလည်း မသိစေချင်တဲ့ကိစ္စမို့ပါ … အိမ်ကိုတော့ ငါနည်းနည်းနောက်ကျမယ်လို့ ပြောထား လိုက်မယ်၊ အလုပ်က လူတွေ ကျွေးစရာရှိတယ် ဘာညာပေါ့ဟာ … နော် … ဖြစ်မလားဟင် …´

`ရပါတယ် … ဘာတွေဖြစ်လို့ ဒီလောက်ထူးဆန်းနေရတာလဲ …´

`ရောက်မှ ပြောတော့မယ် …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးရော …´

မောင်မောင် ဖုန်းဆက်ပြီးသွားတော့ တင်ထားတဲ့ ဝင်းဒိုးကို သွားကြည့်တော့ နည်းနည်းစောင့်ဖို့လိုနေသေးတာမို့ ရုံးရှေ့ဘက် ပြန်ထွက် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဇွန့်ကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တယ်။

ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပတဲ့၊ ကောင်းရော။ သူ့လို ရှစ်ရာကို ကိုင်ပါလို့ အစတည်းက ပြောသားပဲ၊ ဟန်းဆက်က ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ဆိုပြီး ဂျီကိုင်ချင်ဦးလေ။ ဒါပေမယ့် ခုလိုမျိုး ပြောစရာရှိတော့ မခက်လား။ပြန်လာပြီး စီဒီရိုက်တာ လဲပေးရမယ့်အလုံးကို ပိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြုတ်လဲတာ ဘာညာကတော့ ဒီလောက်မကြာဘူး။ ပြီးမှ တစ်ချက် ပြန်ခေါ်ကြည့်တော့ ရသွားတယ်။

`ဇွန် … ခုနက ဘယ်ရောက်နေတာလဲ …´

`စာသင်နေတုန်းမို့လို့ အဆောင်ထဲမှာလေ …´

`ကောင်းလိုက်တဲ့ဖုန်း … ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပတဲ့ …´

`ဘာပြောမလို့လဲ …´

`ညနေ အေပရယ်နဲ့ ချိန်းထားတယ်၊ အဲဒါ ဇွန်ပါ လာခဲ့ပါလား …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … ရှင်တို့ဘာသာ ဘယ်ဟိုတယ်မှာ ချိန်းချိန်း … ဇွန်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ …´

`ဟာ … ဟုတ်ပါဘူး ဇွန်ရယ် … ကိုယ်တို့ကိစ္စ အေပရယ်နဲ့တိုင်ပင်ရင် ကောင်းမလားလို့ သူ့ကို ချိန်းလိုက်တာပါ။ အဲဒါ ဇွန်နဲ့ပါ တစ်ခါတည်း ပြောပြလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်လို့ …´

`အင်း … ဖြစ်ပါ့မလား မောင်ရယ် …´

`ဟင် … ဇွန်ပဲ ပြောတာပဲ … သူက တို့တွေကို နားလည်အပေးဆုံးဆို …´

`အင်းလေ … ဘယ်မှာ ချိန်းထားလို့လဲ …´

`ဟို တစ်မှတ်တိုင်ကျော်က ကော်ဖီဆိုင်မှာ …´

`အဲဒီကို သွားရမယ်ပေါ့ …´

`မဟုတ်ဘူးလေ … ကိုယ်နဲ့ ရွှေဂုံတိုင်မှာ တွေ့မယ် … အဲဒီကနေမှ ကားငှားသွားလိုက်မယ်´

`ဟုတ်ပြီလေ … ဒါဆို ညနေ ကျောင်းကပြန်မှ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် … ဒါပဲနော် …´

မောင်မောင် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ရုံးထဲ ပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ပြီးမှ တစ်လုံးတည်းသော အန်းတိတ်ဖြစ်တဲ့ ပီဖိုးကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။

....................................................................................................

ညနေ ရုံးဆင်းတော့ ငါးနာရီထိုးဖို့ ဆယ်မိနစ်၊ ဓာတ်လှေကားထဲမှာပဲ ဖုန်းက မြည်လာတယ်။အင်္ကျီအိတ်ထဲမှာမို့ အလွယ်တကူပဲ ကိုင်လိုက်တော့ …

`ဇွန်ပါ … မောင် အခု ဘယ်မှာလဲ …´

`ဆင်းလာနေပြီ ဇွန် … ဇွန်ရော …´

`မှတ်တိုင်မှာ … ခုပဲ ရောက်တယ် …´

`ဟုတ်ပြီ … ခဏပဲ စောင့်နော် … မောင် အခု ဓာတ်လှေကားထဲမှာ … ဒါပဲနော် …´

ဖုန်းချလိုက်တော့ အောက်ဆုံးထပ်ရောက်နေပြီမို့ ဓာတ်လှေကားထဲက တိုးထွက်လိုက်ပါတယ်။ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးသွားလိုက်ပြီး လမ်းကူးလိုက်တော့ လမ်းတစ်ဖက်မှတ်တိုင်ကနေ လက်လှမ်းပြနေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

လမ်းကူးသွားလိုက်ပြီး ဇွန့်လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ နည်းနည်း ကားငှားလို့လွယ်မယ့်နေရာကို လျှောက်ခဲ့တယ်။ ကားတားနေတုန်း ဘေးကနေ အလကားရတိုင်း ခေါ်တောတစ်သိန်းအားနဲ့ ကြည့်သွားတဲ့လူတွေကိုလည်း သဝန်တိုရသေးတယ်။

ကားငှားလို့ရသွားတော့ ဇွန့်ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီး မောင်မောင်ကတော့ တစ်ဖက်က ပတ်ပြီး တက်လိုက်တယ်။

`ဝှူး … ခုမှ နည်းနည်း စိတ်အေးသွားတယ် …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့ …´

`ခေါ်တောတစ်သိန်းအားတွေကို မြင်ပြီး စိတ်ပူလို့ဟေ့ … သိလား …´

`သြော် … ပူစရာလားလို့ … ဇွန့်မှာ မောင်နဲ့ …´

အဲဒီလိုပြောပြီး လက်ကလေးတစ်ဖက်က ဗိုက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ မောင်မောင့်စိတ်ထဲ ကြည်နူးသွားတယ်။

`အေပရယ့်ကို ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်ဦးလေ မောင် …´

`အင်း …´

အေပရယ့်ကို ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ ချက်ချင်းမရဘူး။ ခဏနေမှ ဖုန်းဝင်လာလို့ ကြည့်ကြည့်လိုက်တော့ …

`အေပရယ် … နင် ဘယ်မှာလဲ …´

`လမ်းမှာ … လမ်းလျှောက်သွားမလို့လေ … ခုနက ဖုန်းမြည်သလိုလိုတော့ ထင်သား၊ တိုးတိုးပဲ ကြားရလို့၊ အဲဒါ အခု ကြည့်လိုက်တော့ နင်ခေါ်ထားတာတွေ့လို့ ပြန်ဆက်လိုက်တာ …´

`အင်း … အခု လာနေပြီလို့ … ဒါဆို ဒါပဲလေ …´

`အေးအေး … ငါ ဘာမှာထားလိုက်ရမလဲ …´

ကပါချီနိုတစ်ခွက်၊ လက်တီတစ်ခွက်လို့ ယောင်ပြီး ထွက်သွားဦးမလို့၊ နောက်မှ ဇွန်ပါလာတာ မသိစေချင်သေးတာနဲ့ …

`နေတော့ … တူတူလောက်ရောက်မှာပဲကို … ရောက်မှ မှာတော့မယ် … ဒါပဲ …´

မောင်မောင် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ကူရှင်ပေါ် မှီလိုက်တယ်။

`ဘာတဲ့လဲ …´

`လမ်းမှာတဲ့ …´

သူ့ပေါ်မှီလာတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်ရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အေပရယ့်ကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ ဆိုတာလေ။ကားရပ်လိုက်တော့မှ အသိပြန်ဝင်လာတယ်။ တက္ကစီခပေးလိုက်ပြီး အောက်ဆင်းလိုက်တော့ ကော်ဖီဆိုင်ရှေ့မှာ စောင့်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဟင် … ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်ပူးကြီးလဲ …´

`လာပါ … အထဲရောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး ပြောကြတာပေါ့ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်လက်ကို ဆွဲပြီး ဆိုင်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ နောက်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်လာလေရဲ့။ကော်ဖီမှာလိုက်ပြီးတော့ အေပရယ်နဲ့ ဇွန်နဲ့က ဆိုင်ထောင့်နားက စားပွဲမှာ သွားထိုင်စောင့်နေကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ ကောင်တာ ရှေ့မှာ မှီရပ်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။

ကြည့်ရတာတော့ လေးလေးနက်နက် ပြောနေပုံမရတဲ့အတွက် သူတို့အကြောင်းကို မပြောရသေးမှန်း သိလိုက်တယ်။ စိတ်နည်းနည်း အေးသွားရင်း ဘယ်လို စပြောရင် ကောင်းမလဲလို့ အကြံထုတ်နေတုန်းမှာပဲ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်မလေးက ကော်ဖီခွက်တွေ ယူလာပေးတယ်။

မောင်မောင်က ဗန်းကို ကိုင်ရင်း အေပရယ်တို့ဆီ လျှောက်သွားလိုက်တော့ အေပရယ်က ထရပ်ပြီး လှမ်းယူတယ်။အားလုံးထိုင်မိကြတော့ အေပရယ်က သူ့ကော်ဖီခွက်ကို ဆွဲယူရင်း …

`ဘယ်လိုဖြစ်လာကြတာတုန်း … နင်ပြောတော့ တစ်ယောက်တည်းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ …´

`နင်ကလဲဟာ … တစ်ယောက်တည်း မဖြစ်လို့ပေါ့ …´

`ဘယ်သူက နင်တို့ကို ကြိုးနဲ့ပူးချည်ထားလို့လဲ …´

`မမြင်ရတဲ့ကြိုးနဲ့လေ … ချည်တဲ့သူကတော့ ကံကြမ္မာတဲ့ …´

မောင်မောင့်ခံစားချက်တွေ နည်းနည်းလွင့်ထွက်ကုန်တယ်။အေပရယ်က မျက်လုံးပြူးသွားပြီး …

`ဟဲ့ … ဘာတွေပြောနေတာလဲ …´

`မဟုတ်ဘူး … သောက်သောက် … အေးသွားဦးမယ် …´

မောင်မောင်က သူ့ရှေ့က ကော်ဖီခွက်ကို ယူရင်း တစ်ငုံငုံလိုက်တယ်။ဇွန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်တုန်းတည်းက အကဲခတ်နေမှန်းမသိတဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ ဝင့်လာလေရဲ့။

`အေပရယ် …´

`အင်း …..´

`တကယ်တော့ ပြောစရာရှိတယ်ဆိုတာက … ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးဟ …´

`အင်း …´

`မအင်းနဲ့ … အကောင်းပြောတာ …´

`သြော် … နင်တို့နှစ်ယောက်က ဘာပြောကြဦးမှာလဲ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ကြိုက်နေကြပြီလို့ ပြောမလို့လား … အဲလိုပြောသင့်တာ ကြာလှပြီလေ … မဟုတ်ဘူးလား …´

`မဟုတ်ဘူး အေပရယ် … အဲဒါ … ဘယ်လိုပြောရမလဲ …´

`အင်း … စဉ်းစားလိုက်ပါဦး … စဉ်းစားလို့ရမှ ပြော …´

မောင်မောင့်မှာ ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိပါဘူးဆိုမှ၊ လာနောက်နေတဲ့သူနဲ့ တိုးနေတယ်။

`အေပရယ် …´

`ဟင် …´

`ငါ အခုပြောတာကို သေချာနားထောင်ပေးပါဟာ … တကယ်ပဲ ငါတို့ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်လို့ အကူအညီတောင်းတယ်လို့ သဘောထား ပေးပါဟာ … နော် …´

`အင်း … ပြောလေ …´

`ဒီလိုဟာ … အခု ဇွန်က ရှေ့လျှောက် အပူအစပ်ရှောင်ရမယ့်သဘောမှာ ရှိနေပြီ …´

`ဟာ … ဘာတွေလဲ … မနောက်ပါနဲ့ဟာ …´

`မနောက်ဘူး … အဲဒါကိုမှ နားမလည်ဘူးဆိုရင်၊ အင်း … အလေးအပင်မလို့မရဘူးဟာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … အူကျနေလို့လား … ဟင် …. နင်တို့ … တ … တကယ် … ဘုရားရေ … ဒုက္ခပါပဲ …´

အေပရယ် နောက်မလို့ကြံရုံရှိသေးတယ်၊ မောင်မောင် ဘာပြောချင်သလဲဆိုတာ သဘောပေါက်သွားရင်း စကားတွေ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကုန်တယ်။ ပိုက်ဆံအိတ်ကလေးထဲက ရှူဆေးဘူးလေးကို ထုတ်ရှူရင်း …

`ဇွန် ... နင်တို့ တကယ်ပြောနေတာလား …´

ဒီတော့မှ တစ်လျှောက်လုံးငြိမ်သက်နေတဲ့ ဇွန်က …

`ဟုတ်ကဲ့ … မမကြီး …´

`နင်တို့ကလဲဟယ် … ခက်တာပဲ … သေကောသေချာလို့လား …´

`ဟုတ် … ဇွန် ဆီးစစ်တဲ့ဟာနဲ့ စမ်းပြီး … ပြီး …´

ဇွန်က ပြောရင်း မျက်လွှာလေးချပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ငုံ့သွားတယ်။အဲဒီမှာ မောင်မောင်က …

`ငါတို့ အခု မဟုတ်တာ ဘာမှလုပ်ဖို့ စိတ်မကူးဘူး အေပရယ် … ငါ ဇွန့်ကို စောင့်ရှောက်ပြီး သူ့ကို ပြုစုပျိုးထောင်မှာပါ … အဲဒါ …´

`အဲဒီတော့ …´

`အဲဒါ … မေမေတို့ကို ပြောဖို့ …´

`ဘာ ………..´

အေပရယ်က အော်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးလန့်သွားပြီး ဘေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တချို့လူတွေက စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။

`တိုးတိုးဟ … သူများတွေ ဝိုင်းကြည့်ကုန်ပြီ …´

`သြော် … အဲဒီတော့ နင်တို့က ငါ့ကို လူမိုက်ငှားတာလား … အဲလိုလား …´

`အင်း … ဟုတ်တယ်ဟာ … အဲဒီအတိုင်းပဲ …´

`ခက်တာပဲ … မောင်မောင်ရယ် … ဟင်း …´

အေပရယ်ကတော့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ရှေ့က ကော်ဖီခွက်မှာ အရာမယွင်းသေးဘူး။ မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့။သူတို့အားလုံး တော်တော်ကြာကြာ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။ မောင်မောင်ကတော့ ကော်ဖီကို တစ်ငုံချင်းငုံရင်း ငြိမ်နေမိတယ်။

`နေဦး … နင်တို့သိတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ … ဇွန် … နင်ပြောစမ်း …´

`ဟို … နောက်ကျတာက နှစ်ပတ်ရှိသွားပြီ … မမကြီး´

`ဖြစ်လာမှတော့ ဘာတတ်နိုင်မလဲ … ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပြရတော့မှာပေါ့ … ညကျရင် ငါ မေမေ့အခန်းကို သွားမယ်။ အဲဒီအချိန်ကျ နှစ်ယောက်စလုံး လိုက်ခဲ့ … အခန်းဝမှာ စောင့်နေ၊ ငါ အင်ထရိုဝင်ပြီးရင် လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်´

နှစ်ယောက်စလုံး ခေါင်းငြိမ့်ပြကြတယ်။

`ဇွန် … နင်က အခု ပြန်လိုက်တော့ … ငါတို့သုံးယောက်စလုံး တူတူပြန်လာရင် ရှင်းပြနေရဦးမယ် …´

ဇွန်က အိတ်ကလေးကို ဆွဲပြီး နေရာက ထလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က လိုက်ပို့ဖို့ပြင်တော့ …

`မောင်မောင် … နေခဲ့လေ …´

`ဟုတ်´

အေပရယ့်မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ နည်းနည်းတင်းနေသလိုထင်ရလို့ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ဇွန် ထွက်သွားတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် မချိပြုံးပြုံးရင်း …

`နင်တို့ကလည်းနော် … ငါ ဟိုကလေးမကို မဆူချင်တာနဲ့ လွှတ်ထားလိုက်တာ …´

တစ်ချက်ညည်းပြီးတော့ …

`နင်ဟာလေ … သူများတွေ ဘယ်လိုနေ ဘယ်လိုထိုင်သလဲ မသိဘူးလား … အဲဒီကောင်မလေးကလည်း ဆေးလေးဘာလေး သောက်ရမှန်း မသိဘူးလား … ငါနော် …´

မောင်မောင်ကတော့ ခေါင်းပဲ ငုံ့ထားမိတယ်။

`ကဲ … ဒီနေ့ နင့်မွေးနေ့ … အဲဒါကို အကြောင်းပြုပြီး ပြောရမှာပဲ … မေမေ့ဆီက လက်ဆောင်တောင်းသလိုနဲ့ ပြောရရင် ကောင်းမလားလို့ …´

`နင် ကောင်းမယ်ထင်သလိုလုပ်ပါ …´

`ပြီးရော …´

`ဟိုလေ … အေပရယ် … ငါတို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ … နော် …´

`တော်ပါ … လာချွဲမနေနဲ့ … ဒါဆို ငါပြန်မယ် … နောက်ငါးမိနစ်လောက်နေရင် ပြန်ခဲ့တော့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက်တည်း ကော်ဖီဆိုင်ထဲ ကျန်ခဲ့လေရဲ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရင်းနဲ့ပေါ့။ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေမိတယ်။ လာမယ့်ဘေးက ပြေးတွေ့ချင်စရာမကောင်းဘူးလေ။ ဒီအရွယ်ကျမှတော့ အရိုက်မခံရလောက်တော့ဘူး ထင်တာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ၊ ကိုယ့်ကို ကလေးကတည်းက ကျွေးမွေးပြုစုလာတဲ့ မေမေနဲ့တော့ မျက်နှာမပျက်ချင်တာ အမှန်ပါလေ။ သစ္စာဆိုဆိုရင်လည်း ဆိုရဲပါရဲ့။

မောင်မောင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ မေမေ့ကို တွေ့ရတယ်။

`ကဲ … ကိုယ်တော်လေး … ရေမိုးချိုး … ပြီးရင် ဒီမှာ ကိတ်မုန့်လှီးရအောင် …´

`ဟုတ် …´

မောင်မောင် အခန်းထဲ တက်ခဲ့တယ်။ လက်ထဲက အိတ်ကို ချပြီး ကုတင်ပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ခဲဆွဲထားသလို လေးလံနေလေရဲ့။ ခဏနေတော့ အေပရယ် ဝင်လာတယ်။

`ဟဲ့ … လုပ်လေ … ပြဿနာရှာတုန်းက ရှာပြီး ခုမှ ကြောက်မနေနဲ့ … ရေသွားချိုးတော့ …´

ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း မျက်နှာသုတ် ပုဝါတစ်ထည် ကောက်ဆွဲလိုက်တယ်။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ပဲ အဝတ်လဲရင်း ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ့်ကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ရေချိုးခန်းဘက် လျှောက်ခဲ့တယ်။ရေပန်းကကျလာတဲ့ရေကို ခေါင်းထိုးခံရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အေးမြတဲ့ရေရဲ့အရသာက ရင်ပူနေတာတွေကိုတော့ ငြိမ်းအေးသွားဖို့ မစွမ်းနိုင်ပေမယ့် အတော်အတန်တော့ သက်သာစေသလိုပဲ။

မြန်မြန်သွက်သွက် ခေါင်းလျှော်လိုက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ ဆပ်ပြာတောင် တိုက်မိသလား မတိုက်မိဘူးလား ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ အောက်မှာ စောင့်နေကြပြီ မဟုတ်လား။ရေသုတ်၊ ခေါင်းကို ဒရိုင်ယာနဲ့မှုတ်ပြီး ချည်သားတီရှပ်ပါးပါးတစ်ထည် ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ခပ်လွယ်လွယ် အနားမှာတွေ့တဲ့ ပုဆိုး တစ်ထည်ကို ဝတ်လိုက်ပြီး အိမ်အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဖောက် ….

ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ဖဲကြိုးမျှင်တွေက မောင်မောင့်ခေါင်းပေါ်ကို လာအုပ်ကြတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဖဲကြိုးဘူးခွံလေးကို ကိုင်ထားတဲ့ မေ့ကို တွေ့ရတယ်။

နိုနိုက သူ့လက်ကို လာဆွဲလို့ သူနဲ့တူတူ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ စားပွဲအလယ်က အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်လိုက်တော့ လင်ဗန်း အကြီးစားလောက်ရှိတဲ့ ချိစ်ကိတ်ဝိုင်းကြီး၊ မျက်နှာပြင်ပေါ်မှာတော့ Happy Birthday Maung Maung လို့ စာတန်းထိုးထားတယ်။ အဲဒီဘေးက နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ကလေးတွေနဲ့ ရံထားတယ်။

`မေမေ … ဓာတ်ပုံရိုက်တော့မှာလား …´

ဂျူလိုင့်အသံကို ကြားရတယ်။ မေမေက မောင်မောင့်လက်ထဲကို ဓားတစ်ချောင်းထည့်ပေးလိုက်ပြီး …

`ကဲ … လှီး … အဲ … နေဦးလေ … အေပရယ် … ဖယောင်းတိုင်တွေ ညှိဖို့လုပ်ဦး …´

အေပရယ်က ဖယောင်းတိုင်တွေကို လာထွန်းပေးတယ်။ အားလုံးထွန်းပြီးတော့ သူတို့ခုနစ်ယောက်စလုံး ကိတ်မုန့်ဘေးမှာ ဝိုင်းလိုက် ကြတယ်။ မေမေကတော့ ဘေးကနေ ကင်မရာကိုင်ထားတယ်။ ခဏနေတော့ အားလုံးက ဖူးကနဲ မှုတ်လိုက်ကြတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ဖလက်ရှ်မီးအလင်းနဲ့ ရှပ်တာသံကို ကြားရတယ်။

`ဟက်ပီးဘတ်ဒေး မောင်မောင် …´

လို့ အားလုံးဝိုင်းအော်ကြတယ်။

`ကဲ … လှီးတော့ဟာ … ဆာပြီ …´

နှစ်ဦးက အော်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ကိတ်မုန့်ကို ဓားရာပေးပြီးတာနဲ့ အေပရယ်က လက်ပြောင်းယူလိုက်ပြီး ကျွမ်းကျင်စွာ လှီးဖြတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်တုံးစီ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး အားလုံး စားပွဲမှာ ဝိုင်းထိုင်လိုက်ကြတယ်။ မကြီးမငယ်နဲ့ ကရင်မ်တွေနဲ့ လိုက်သုတ်တဲ့ မြန်မာဗီဒီယို ဇာတ်ကားတွေထဲကလိုတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။

`လက်ဆောင်တွေကတော့ ရပြီးပြီနော် … တော်တော့ ဟုတ်လား …´လို့ မေမေက ပြောတယ်။

ဂျူလိုင်ကတော့ ဝိတ်တက်တော့မှာပဲလို့ ညည်းနေတယ်။

`အဲဒါဆိုလည်း မစားနဲ့လေဟာ´

မောင်မောင်က ပြောလိုက်တော့ …

`မွေးနေ့ရှင်ကလည်း သူကျွေးရတာမဟုတ်ဘဲနဲ့တောင် ကပ်စီးကလည်း နှဲသေး …´

နှစ်ဦးက ကိတ်မုန့်တစ်တုံးထပ်လှီးနေရင်း ပြန်ခွပ်တယ်။

`ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ညည်းတို့တွေက ဒိုင်းယက်တွေ ဘာတွေ … မ,လှချင်တွေဆိုတော့ ငါက စေတနာနဲ့ပါ …´

ဂျူလိုင်က လျှာထုတ်ပြရင်း ဆက်စားနေတယ်။

ကိတ်မုန့်က ကြီးပေမယ့် တက်ညီလက်ညီ ဖြိုလိုက်ကြတော့လည်း မေမေတောင်မှ တစ်တုံးပဲ ရလိုက်ပါတယ်။ ယောက်ျားလေးပီပီ မောင်မောင်ကတော့ အစားနိုင်ဆုံးပေါ့၊ ဝိတ်တက်မှာ ကြောက်တဲ့ ဂျူလိုင်က ဒုတိယလိုက်ပါတယ်။ ကျန်သူတွေကတော့ ပုံမှန်လောက်ပေါ့။

အားလုံးပန်းကန်တွေ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းနေတုန်း မေမေက အခန်းထဲ တက်သွားတယ်။ သူတို့တွေပဲ ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

.....................................................................

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ဒီနေ့မှာ ကျင်းပပေးလိုက်တဲ့ မွေးနေ့ရှင် မောင်မောင့်အကြောင်း တွေးမိတယ်။သူတို့တွေ ငယ်ငယ်က အလယ်တန်းကျောင်းမှာကတည်းကပေါ့။ မောင်မောင့်အမေ ဝေဝေနဲ့ သူက အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေ။ စာတော်တဲ့သူတွေမို့ အခန်းတစ်ခုတည်းမှာ နှစ်တိုင်းတူတူတက်ခဲ့ကြတာပေါ့။

ဝေဝေတို့အိမ်က စည်းကမ်းကြီးတယ်။ ပြီးတော့ ဗုဒ္ဓဘာသာကို ကြည်ညိုကိုင်းရှိုင်းသူတွေပါ။ဒီလိုမိဘမျိုးတွေက မွေးဖွားလာတဲ့ ဝေဝေက မောင်မောင့်အဖေရင်းဖြစ်တဲ့ စောဂျိမ်းစ်ကို ယူမယ်ဆိုတော့ ဖြူဖြူ့မှာ တော်တော်လေး အံ့အားသင့်သွားခဲ့ရတယ်။ အိမ်ကို ဆန့်ကျင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ဝေဝေ့ကို စောဂျိမ်းစ်က မြတ်နိုးစွာပဲ စောင့်ရှောက်ခဲ့ပါတယ်။

စောဂျိမ်းစ်က ဆယ်တန်းနှစ်ခါကျပြီး အပြင်ဖြေဖို့ လုပ်နေတဲ့အချိန်မှာ တက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကျောင်းသူ ဝေဝေနဲ့ ချာ့ချ်က အလှူခံ ထွက်တဲ့အချိန်မှာ တွေ့ခဲ့ကြရင်း ငြိတွယ်သွားခဲ့ကြတာပါ။

မိဝေဝေအလုပ်ကောင်းလို့ ဖြူဖြူ့ကိုတောင် မိဘတွေက စိုးရိမ်ပြီး သူတို့သူငယ်ချင်းရဲ့သား၊ ခု သမီးတွေအဖေနဲ့ အိမ်ထောင်ချပေးခဲ့တာ။ ကိုရဲနိုင်က ကောင်းရှာပါတယ်၊ ဖြူဖြူ့ကိုလည်း ချစ်တယ်။ သစ္စာရှိရှိ၊ ရိုးရိုးသားသားနဲ့ သေသည်အထိ မြတ်နိုးစွာ စောင့်ရှောက်ခဲ့တာပေါ့။ သူ့အကြောင်းတွေးမိတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူ မျက်ရည်ဝဲချင်တယ်။ အရွယ်ကောင်းတုန်းမှာ စွန့်ခွာသွားခဲ့တာကိုး။

ဝေဝေ့အကြောင်း ဆက်တွေးမိတော့ …

စောဂျိမ်းစ်တို့က မုဆိုးမသားအမိနှစ်ဦးတည်း နေခဲ့ကြတာဆိုတော့ သူတို့အမေကလည်း ဝေဝေ့ကို ကြည်ဖြူစွာပဲ လက်ခံခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့လဲ မသိ၊ စောဂျိမ်းစ်တစ်ယောက် စစ်ထဲ ဝင်သွားပြီး တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ကောင်းလို့ ရာထူးတိုးတယ်လို့တော့ ကြားတယ်။ သူတို့ အင်းတိုင်က တပ်ရင်းအိမ်ထောင်သည်လိုင်းမှာ နေကြတယ်လို့ ကြားပြီးနောက်ပိုင်း ဖုန်းလောက် စာလောက်ပဲ အဆက်အသွယ် ရှိကြတော့တာလေ။

ဝေဝေတို့က တော်တော်နဲ့ ကလေးမရဘူးလေ။ ဖြူဖြူတို့က ကလေးခြောက်ယောက်ရတဲ့အခါကျမှ မိဝေဝေတို့က မောင်မောင့်ကို ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့တာ။ မောင်မောင့်ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာဖြစ်စပြုလာတဲ့အချိန်မှာပဲ တပ်ကြပ်ကြီးစောဂျိမ်းစ်တစ်ယောက် ရှေ့တန်းထွက်သွားရတာ ဆိုတော့ မောင်မောင့်မှာ သူ့အဖေမျက်နှာကိုတောင် မမြင်ဖူးလိုက်ဘူးပေါ့။

နောက်ဆုံးတော့ စောဂျိမ်းစ်က တိုက်ပွဲကျ၊ မိဝေဝေတစ်ယောက် သူ့သားကို ဖြူဖြူ့ကို အပ်ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့တဲ့အခါမှာတော့ မမြင်နိုင်တဲ့ကံကြမ္မာနဲ့ ရက်စက်နိုင် လွန်းတဲ့ ဝေဝေ့မိဘတွေကိုပဲ အပြစ်တင်ချင်တော့တယ်။

ဖြူဖြူတို့ကလည်း သမီးတွေချည်းပဲ မွေးထားမိတော့ သားလေးတစ်ယောက်လိုချင်နေတုန်း၊ ကိုရဲနိုင်ကလည်း ရှောရှောရှူရှူပဲ မောင်မောင့်ကို မွေးစားခဲ့တယ်။ နည်းနည်းကြီးလာတော့ သွားလေရာ ချီပိုးသွားတတ်လွန်းလို့ ဖြူဖြူကတောင် အဖြစ်သည်းရန်ကောဆိုပြီး အမြင် ကတ်ခဲ့ရသေးတာလေ။ ခုတော့လည်း … သြော် … စိတ်မကောင်းစရာတွေ မတွေးချင်တော့ပါဘူး။

အဲဒီအဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခု ကျော်ခဲ့ပါပြီ။ ဖြူဖြူလည်း ဒေါ်ဖြူဖြူဖြစ်လို့ ကိုရဲနိုင်ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်ငုတ်လက်ရင်း လေးတွေနဲ့ အခြေကျနေခဲ့ပြီပဲ ဥစ္စာ။ ဝေဝေရေ … နင့်သားပေမယ့် ငါ့သားပါပဲဟယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောရင်း ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် မျက်ရည်ဝဲလာမိပြန်တယ်။ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် သူ့သားလေးကို ဘယ်လောက်များ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ တစိမ့်စိမ့်ချစ်ချင်ရှာမလဲလို့တွေးရင်း စိတ်မကောင်းလိုက်တာလေ။

ဆက်ပြီး မောင်မောင့်အကြောင်းတွေးမိတော့၊ သူ့အကြောင်းသူ သိသွားတဲ့နေ့က မူးလာတဲ့အဖြစ်ကို သတိရမိပြန်တယ်။ မောင်မောင်က ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်ဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ လူငယ်သဘာဝ တစ်ခါတစ်လေ သောက်လာတဲ့အခါလေးတွေရှိပေမယ့် အဲဒီလို ရုပ်ပျက်တဲ့အထိတော့ မဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူးလေ။ သူ့ခမျာ တော်တော်လေး နာကျင်ခံစားသွားရမယ်ထင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ဖြူဖြူလည်း ဘာတတ်နိုင်မှာ မို့လို့လဲ။ တတ်နိုင်ခဲ့ရင်ကော ဒီလိုအဖြစ်မျိုးရှိလာမှာမှ မဟုတ်ဘဲ။

ဒေါ်ဖြူဖြူတွေးရင်း ခေါင်းခါမိတယ်။ အင်းလေ … ခုတော့ ပြန်ပြီးတည်ငြိမ်စပြုလာပြီလို့ ထင်တာပါပဲ။ သူ့အစ်မတွေကြား ချစ်ချစ်ခင်ခင် ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပျော်ရွှင်နေတာကိုတွေ့တော့ ကျေနပ်မိပြန်ရော၊ မိဝေဝေ … နင့်ကြောင့်ဟဲ့။

သေချာစဉ်းစားကြည့်မိတော့မှ မောင်မောင့်မျက်ခုံး၊ မျက်လုံးတွေက ဝေဝေ့အတိုင်းပဲ။ မောင်မောင့်ကို တွေ့တိုင်း သူ့သူငယ်ချင်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသလိုမျိုး စဉ်းစားမိတော့လည်း ကြည်နူးမိပြန်ရော။

အသားဖြူတာတော့ စောဂျိမ်းစ်တို့ဘက် လိုက်တယ်နဲ့တူတယ်။ သူ့အမေ ဝေဝေက အသားနည်းနည်းညိုတယ်။ မောင်မောင့်ကို သူတို့ မွေးစားလိုက်တော့ အသားဖြူတဲ့သူတွေကြားမှာ ညိုမနေတော့လည်း လူတွေ သတိပြုမိစရာ မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။ ရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကလွဲလို့ တခြားသူတွေက မောင်မောင့်ကို သားအငယ်ဆုံးလေးလို့ပဲ သိထားကြတယ်လေ။

ဒါတွေအားလုံးဟာ မနေ့တစ်နေ့ကလိုပါပဲလားလို့ ဒေါ်ဖြူဖြူ တွေးမိတယ်။ သူကိုယ်တိုင် နို့တိုက်မွေးခဲ့ရတဲ့ မောင်မောင့်အူဝဲအရွယ်လေး၊ ဆော့ပြေးကစားတတ်တဲ့အရွယ်လေး၊ ကျောင်းသားအရွယ်လေး၊ အခု လူပျိုကြီးဖားဖားအရွယ်၊ ဒါတွေက မြန်လိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့် ဘာများ ဆန်းနေလို့လဲ။ ဒေါ်ဖြူဖြူ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ သူ့အသက်တောင်မှ လေးဆယ့်လေးနှစ်ထဲ ရောက်တော့မှာပဲဟာ။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းတံခါးဝက အသံကြားရတယ်။

`မေမေ … သမီး ဝင်ခဲ့လို့ရမလား …´

အေပရယ့်အသံနဲ့ တူတာပဲ။ဝင်ခဲ့လေလို့ ပြောလိုက်တော့ အမြဲတမ်းလူကြီးဆန်တဲ့အသွင်နဲ့ နေတတ်တဲ့ သူ့လက်ရုံး အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

အေပရယ်က ငယ်ငယ်တည်းက သိတတ်ပြီး လူကြီးလေးလိုပဲ။ သူတို့အဖေဆုံးသွားတုန်းက သူကပဲ လူကြီးတစ်ယောက်လို ဒေါ်ဖြူဖြူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ ကူညီပြီး၊ မောင်ညီမလေးတွေကိုလည်း ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့တာပေါ့။ သူ့တစ်ယောက်ကိုတော့ တကယ်ပဲ ဒေါ်ဖြူဖြူ အားကိုးမိတယ်။

`ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ သမီး … ပြောလေ …

မောင်မောင်နဲ့ ဇွန်တို့ကတော့ အခန်းအပြင် လမ်းကြားမှာ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်နေကြလေရဲ့။ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ အားပေးသလား၊ အားယူသလားဆိုတာတောင် မသိတော့ပါဘူး။

........................................................

သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်လို့ မျက်လွှာကို ချထားပြီး ချီတုံချတုံဖြစ်နေပုံရတဲ့ အေပရယ့်ကို ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ထူးဆန်းနေမိတယ်။ အရင်တုန်းကဆို ပြောစရာရှိရင် ပြောလိုက်၊ ဘယ်ညီမကဖြင့် ဘာလိုအပ်နေတယ် ထင်တယ်၊ ဘာလုပ်ပေးရင်ကောင်းမယ် စသည်ဖြင့် တိုင်တိုင်ပင်ပင်ရှိခဲ့တဲ့ အေပရယ်ဟာ ခုတော့ သူ့ရှေ့မှာ မရွံ့မရဲဖြစ်နေသလိုပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ ဒေါ်ဖြူဖြူက ….

`ဘာကိစ္စလဲ သမီး … ဘယ်သူ့ကိစ္စမို့လို့လဲ … အရေးကြီးလား …´

ဒီတော့မှ အေပရယ့်ဆီက အသံထွက်လာတယ်။

`ဆိုပါတော့ မေမေရယ် …´

`ဟဲ့ … ဒါဆိုလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့၊ တို့သားအမိတွေကြားမှာ ဒီလောက်တောင် ခက်ခက်ခဲခဲဖြစ်ရမယ့်ကိစ္စ ဘာများရှိလို့လဲ´

အေပရယ်တစ်ယောက် နှုတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း ပြောစရာစကားကို စီစဉ်နေတာ စီစဉ်လို့ကို မရတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကလေးတုန်းက နည်းအတိုင်းပဲ ပြောဖို့ စိတ်ကူးလိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … ပြောဦးမှာလား … ဒီနေ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … သမီးတစ်ခုတော့ ပြောချင်တယ် …´

`ပြောပါ … ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်စကားပလ္လင်ခံနေရတာလဲ …´

`သမီး … အင်း … မေမေ့ကို ကတိတစ်ခု အရင်တောင်းချင်တယ် …´

`ဘာကိုလဲ …´

`သမီးပြောတာ နားထောင်ပြီးရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မဆူရဘူးလို့ပါ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ စဉ်းစားရကျပ်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ကလေးတုန်းကသာ တစ်ခါတစ်လေ ကလေးတို့သဘာဝဖြစ်တတ်တဲ့ ကိစ္စလေးတွေ အတွက်သာ ဒီလိုမျိုး ပြောခဲ့ဖူးတာ၊ ခုတော့ အရွယ်တွေရောက်ကာမှဆိုတော့။

`ကဲပါ … ကတိပေးဆိုလည်း ပေးမှာပေါ့ … ပြောပါဦး … ဘာအကြောင်းလဲဆိုတာ …´

`ဟိုလေ …´

`ကြိမ်လုံးရှာရတော့မလား … အေပရယ် …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ နည်းနည်းစိတ်တိုလာပြီ။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒီလောက် သူ့ဘက်က လိုက်လျောထားတာကို။

`ဟုတ် … ဟင့်အင်း … သမီးပြောပါ့မယ် … ဒီလိုပါ … မေမေ …´

`အင်း …´

`မောင်မောင့်ကိုလေ … မွေးနေ့လက်ဆောင်တစ်ခုလောက် ထပ်ပေးလို့ မရဘူးလားဟင် …´

`ဟင် … ဒီကောင်လေးက ဘာလိုချင်ပြန်ပြီတုန်း … ဒီလောက် ဝယ်ပေးထားတာကို …´

`ရမလားဟင် …´

`ကဲပါ … ပြောကြည့်ပါဦး … သူက ဘာလိုချင်လို့လဲ …´

အေပရယ် တစ်ချက်တွန့်သွားပြန်တယ်။ ပြောရမယ့်ကိစ္စကြီးကလည်း သူ့ပုခုံးပေါ်မှာ လေးလံလွန်းနေပြီ။ ကိုယ့်ကို ယုံကြည်လို့ လာပြီး တိုင်ပင်ကြတဲ့ ညီမနဲ့ မောင်ရဲ့ ပြဿနာဆိုတော့လည်း မငြင်းရက်ဘူးလေ။

`မောင်မောင်က … က …´

`ဟင်း …´

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် သက်ပြင်းချမိတယ်။ နည်းနည်းလည်း စိုးရိမ်လာမိသလိုပဲ။

`မောင်မောင်ကလေ … သူလိုချင်တာက … ဇွန့် … ဇွန့်ကိုတဲ့ …´

`ဘာ …´

အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့အမေရဲ့ အော်သံအောက်မှာ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။

`ဒီ … ဒီကောင်လေး ရူးနေပြီလား … ဘယ်မှာလဲ … ခေါ်စမ်း … အခု သွားစမ်း အေပရယ် … အခု …´

အေပရယ် ထရပ်လိုက်တော့ ဒေါ်ဖြူဖြူ ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး ကျန်ရစ်တယ်။တံခါးကိုလည်း ဖွင့်လိုက်ရော မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ရပ်နေတဲ့ နှစ်ယောက်ကို တွေ့ရတယ်။အေပရယ်က ဘာမှတော့ မပြောပါဘူး။ သူတို့လက်တွေကိုပဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း အခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

`ထိုင်ကြ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ့အသံက မာနေတယ်။

`ကဲ … အေပရယ် … နင်သွားတော့ … ဟိုကောင်မလေးကကော ဘာဖြစ်လို့ ပါလာရတာလဲ …´

`မမကြီး …´

ဇွန့်ရဲ့ အားကိုးတကြီးခေါ်သံလေး။ ကြည့်လိုက်တော့ ဆက်နေဖို့ မျက်ရိပ်ပြနေတယ်။

`ကဲ … အေပရယ် … နေမှာဖြင့်လည်းနေ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ မောင်မောင် … ပြောပါဦး …´

`သား … သားနဲ့ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ထစ်ငေါ့နေတယ်။

`သမီးတို့ချင်း ချစ်နေကြပြီ မေမေ …´

စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားပုံပေါ်တဲ့ ဇွန်က ဖွင့်ဟလိုက်တယ်။အေပရယ်ကတော့ ဇွန်တစ်ယောက် ဒီလောက်ရဲတင်းမယ် ထင်မထားလို့ အံ့သြနေမိတယ်။

`ဘာ … နင်တို့နှစ်ယောက်က … နေပါဦး … မောင်မောင်ရယ် … သူက နင့်အစ်မ မဟုတ်ဘူးလား …´

မောင်မောင်လည်း ဇွန့်ကို ကြည့်ရင်း အားတက်လာတာနဲ့ …

`ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ် မေမေ … သားက သူ့ကို အစတည်းက ချစ်ခဲ့တာပါ … နောက် တကယ်မဟုတ်မှန်း သိသွားတော့မှ ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ ဇွန်က လက်ခံခဲ့တာ …´

`နင် … နင် …´

အေပရယ်တစ်ယောက် ကြားကနေ မျက်ရည်တွေပဲ ကျနေမိတယ်။ မေမေဟာ ဘယ်တုန်းကမှ သားသမီးတွေကို နင်လို့ သုံးဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။

`တကယ်တော့ မေမေရယ် … သား ဇွန့်ကို အစ်မတစ်ယောက်လိုရော ချစ်သူတစ်ယောက်လိုပါ ချစ်လို့ပါ …´

`အဲဒါဆိုလည်း နင်တို့ချင်း အဆင်ပြေနေရင် ပြီးတာပဲ၊ ဘာလို့ ခုမှ ငါ့ကို လာပြောရတာတုန်း´

`မေမေ …´

အေပရယ်က ဝင်တားလိုက်တယ်။

`ကလေးတွေကို အဲဒီလောက် မပြောပါနဲ့ မေမေရယ် … သူတို့မှာလည်း ပြောမှကို ဖြစ်မှာမို့ပါ …´

ဒီတော့မှ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် နည်းနည်း စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။

`ကဲ … ဒါဆိုလည်း ဘာဖြစ်လို့လဲ … ပြောလေ …´

`သား … သားတို့ …´

 `သမီး …´

ဒါ့အပြင် စကားမဆက်နိုင်ကြတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ အေပရယ်ကပဲ လူမိုက်ဝင်လုပ်ရတော့တယ်။

`သူတို့ လက်ထပ်ပါရစေတဲ့ … မေမေ´

`ဟင်း ….. နင်တို့ချင်း ကြိုက်တာတောင် လွန်လှပြီ … ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက် အလောတကြီး လက်ထပ်ဖို့ ပြောရတာလဲ …´

ပြောသာပြောနေရတယ်။ ဒေါ်ဖြူဖြူ့စိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို သိနေသလိုပဲ။ ဘုရား ဘုရား … မဟုတ်ပါစေနဲ့။

`ဟုတ်တယ် မေမေ …´

တည်ငြိမ်မှု တစ်စတစ်စနဲ့ ရလာတဲ့ အေပရယ်ကပဲ ဆက်ပြောချလိုက်တယ်။

`သူတို့နှစ်ယောက် လက်မထပ်ရင် မဖြစ်တော့လို့ပါ …´

`ဟင်း ………………….´

ဒေါ်ဖြူဖြူ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ခုကို လေးလေးပင်ပင်ချလိုက်တယ်။အတန်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ …

`အင်း … သိပြီ၊ ခုတော့ သွားကြတော့ … ငါတစ်ယောက်တည်း နေချင်တယ် … သွားတော့ အေပရယ် … နင့်မောင်နဲ့ ညီမကို ခေါ်သွားတော့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ … ဒါဆို မေမေ နားလိုက်ပါဦး …´

တစ်ဆက်တည်း မောင်မောင်တို့ဘက် လှည့်ရင်း …

`ကဲ … လာကြ လာကြ … မေမေ နားပါစေ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်ကို လှဲချလိုက်တယ်။ခဏနေတော့ အခန်းမီးပိတ်၊ ညအိပ်မီးလေးလင်းလာပြီး တံခါးပိတ်သံတိုးတိုးကို ကြားရတယ်။အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`သိပ်လည်း စိတ်မပူကြပါနဲ့ဟယ် … တို့ညီအစ်မတွေအားလုံး နင်တို့ဘက်က ရှိမှာပါ …´

သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြနိုင်တော့တယ်။အေပရယ်က ဇွန့်ကို သူ့အခန်းထဲ လိုက်ပို့တော့ မောင်မောင်က အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ နိုနိုနဲ့ ဂျူလိုင်က တီဗီကြည့်နေတယ်။

`ဟဲ့ … ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ … ခုနကတည်းက နင့်ကို မတွေ့တာ …´

နိုနိုက လှမ်းမေးတယ်။မောင်မောင် ပုခုံးပဲ တွန့်ပြလိုက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာဆီ လျှောက်ခဲ့တယ်။ရေတစ်ခွက် ယူသောက်လိုက်မှ ခုနက ရင်ထဲ မောနေခဲ့တာတွေ ငြိမ်သက်သလိုလို ဖြစ်သွားတယ်။ပြီးမှ ဧည့်ခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာပြီး …

`နိုနို … နင် မအိပ်သေးဘူးလား …´

`အင်း … နက်ဖြန် အော့ဖ်လေ … ဒီည အေးဆေးပေါ့ …´

`သြော် … အေးအေး … ဒါဆိုလည်း ဂွတ်နိုက် …´

`နိုက် …´

ဂျူလိုင်ကတော့ သူ့ကို လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။ ကိုရီးယားကားထဲ အာရုံဘယ်လောက်များရှိသလဲ ပြောပါတယ်။

................................................

မောင်မောင်အခန်းထဲ တက်သွားတော့မှ ဂျူလိုင်က လှည့်မေးတယ်။

`ခုနက ဘယ်သူလဲ ….´

`မောင်မောင်လေ … ဘာဖြစ်လို့လဲ´ဆိုပြီး နိုနိုက ပြောလိုက်တော့ …

`သြော် … အသံကြားသလိုလိုရှိလို့ မေးကြည့်တာ …´

ကဲ … ကောင်းရော။

ခဏနေတော့ သူတို့နားကို နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရောက်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဂျူလိုင် လှည့်မကြည့်လို့ မရတော့ဘူး။

`ကဲ … နှစ်ယောက်စလုံး မေမေ ပြောစရာရှိတယ် …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ …´

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ နှစ်ယောက်သား လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက သူတို့အနား ဝင်ထိုင်တယ်။

`နက်ဖြန်ကျရင် သမီးတို့နှစ်ယောက် အလုပ်မသွားကြနဲ့၊ ခွင့်ဖြစ်ဖြစ်တင်လိုက် …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … သမီးကတော့ နက်ဖြန် အော့ဖ်ပဲ … အဆင်ပြေပါတယ် …´

နိုနိုက ပြောတော့၊ ဂျူလိုင်က …

`အရေးကြီးလို့လား မေမေ … ဒါဆိုလည်း မန်နေဂျာကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောလိုက်ပါ့မယ် …´

`အင်း … ဂျူလိုင်က မေ့ကိုလည်း ပြောလိုက် … တိုင်ပင်စရာ ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့လို့၊ နှစ်ဦး … အင်း နေပေ့စေတော့ … သူကတော့ ကျောင်းသွားရဦးမှာ မဟုတ်လား …´

နိုနိုနဲ့ ဂျူလိုင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြတယ်။ ဘာဆိုတာတော့ မပြောတတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အမေမျက်နှာက အတော့်ကို လေးနက်တဲ့ပုံပေါ်နေတယ်။

`အေးအေး … ဒါဆို မေ့ကို ပြောလိုက်နော် … မေမေ အိပ်တော့မယ် …´

`ဟုတ် …´

ဒေါ်ဖြူဖြူပြန်သွားတော့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဇဝေဇဝါနဲ့ ကျန်ရစ်တယ်။ခဏနေတော့ ကြည့်နေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွဲလည်း ပြီးသွားတော့ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီကိုယ်ငှ အခန်းထဲ ပြန်ခဲ့ကြလေရဲ့။

..................................

နောက်တစ်နေ့မနက်ကျတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်နှာပူတာနဲ့ စောစောစီးစီးပဲ ပြီးအောင်လုပ်ပြီး ရုံးကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဇွန်လည်း သူနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ နောက်က ထွက်ဖို့ ပြင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးပြီး ပုခုံးတွန့်ပြတာကို တွေ့ရတယ်။

အေပရယ်တစ်ယောက် မနက်စာကိုတောင် မစားတော့ဘဲ သွားမယ်လုပ်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့တော့ …

`ဇွန် … ညီမလေး …´

`ဟုတ် … မမကြီး …´

`မနက်စာ စားဦးလေ …´

`မစားချင်တော့ဘူး မမကြီးရယ် … မေမေ ဆင်းမလာခင် သွားမလားလို့ပါ …´

`ကဲ … ဒါဆိုလည်း ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ထောပတ်သုတ်ပေးမယ် … ခဏလေး …´

အေပရယ်က ပေါင်မုန့်ကို ပလပ်စတစ်အိတ်ကလေးနဲ့ ထည့်ပြီးလာပေးတာကို ယူရင်း ဇွန်တစ်ယောက် အိမ်ထဲက ခပ်သွက်သွက်ပဲ ထွက်သွားတော့တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက်တော့ ခေါင်းယမ်းရင်း ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ဆင်းလာတယ်။

`ဇွန်ရော … ဘယ်ရောက်နေလဲ …´

`သွားပြီ´လို့ အေပရယ်က ပြန်ဖြေတော့ …

`ဟင် … ဒီကောင်မလေး မနက်အတန်းများ အစောကြီးရှိလို့လား …´

`သိပါဘူးဟယ်´လို့ အေပရယ်က ပြောလိုက်ရင်း ကြက်ဥတွေပဲ ဆက်ကြော်နေတော့တယ်။

***

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ကျောပိုးအိတ်လေးဆွဲပြီး ထွက်သွားတော့မှ အေပရယ်လည်း ရေချိုးဖို့ အပေါ်ထပ်တက်လာခဲ့တယ်။

`သမီး … အပြင်သွားဖို့ရှိလား …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ … နည်းနည်းသွား ကစားမလားလို့ပါ …´

`ဟိုနှစ်ယောက်ကိစ္စ တိုင်ပင်စရာရှိလို့ နောက်မှ သွားပါလား …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … ဒါဆို ခု ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် … ပြီးမှ …´

`အေးအေး သမီး … ဒါနဲ့ ကျန်တဲ့လူတွေရော …´

`ရှိတယ် မေမေ … အခန်းထဲမှာ ဖြစ်လိမ့်မယ် …´

`ဟုတ်လား … ဒါဆို သမီး ရေချိုးပြီးရင် သူတို့ကို ခေါ်ပြီး မေမေ့အခန်းကို လာခဲ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ´

အေပရယ် ရေချိုးဖို့ ထွက်သွားတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ကျန်တဲ့သမီးတွေကို ဘယ်လိုပြောရင်ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အားလုံးသိတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ဆိုတာတော့ သူဘယ်သိမလဲလေ။

ဒေါ်ဖြူဖြူ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့ရင်း စိတ်ထဲကတော့ သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်နေမိတယ်။ သူ့အုပ်ထိန်းမှု မကောင်းခဲ့လို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာ ဆိုရင်လည်း မမှားဘူးလေလို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်ကလည်း ဝေဝေ့သားနဲ့ သူ့သမီး ဒီလိုဖြစ်တာဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ သိပ်ကြီးတော့ မထိခိုက်လှပါဘူး။

***

အတော်လေးကြာတော့ တံခါးခေါက်သံကြားရတယ်။

`ဝင်ခဲ့လေ …´

အခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ ညီအစ်မတွေ အလျှိုလျှို ဝင်လာကြလေရဲ့။

`ကဲ … အဆင်ပြေသလိုသာ ထိုင်ကြတော့ …´

အေပရယ်က မှန်တင်ခုံရှေ့မှာရှိတဲ့ ခုံတစ်လုံးကို ဆွဲထိုင်လိုက်တော့ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ကုတင်ပေါ် ဝင်ထိုင်ကြတယ်။

`ကဲ … သမီးတို့ရေ … မေမေတော့ ဘယ်က စပြောရမလဲ မသိတော့ဘူး …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေ …´

အားလုံးနီးပါးဆီက အသံကြားရတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက အေပရယ့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ …

`အင်း … ဒီလိုဟာ …´ဆိုပြီး အေပရယ်က အစချီလိုက်တယ်။

ကျန်တဲ့သူတွေက သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်ကြလေရဲ့။

`မောင်မောင်နဲ့ ဇွန်တို့နှစ်ယောက်က … အင်း … ပြောရရင် … ဟယ် … ယူမှ ဖြစ်တော့မယ် ထင်တယ် … အဲဒါကို နင်တို့ကို ပြောမလို့´

အေပရယ်က ခဏဆိုင်းနေရင်းက တုံးတိတိပဲ ပြောချလိုက်တော့တယ်။အားလုံးရဲ့မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးဖျန်းသွားကြပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြောကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ငြိမ်သက်နေကြလေတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူက …

`ကဲ … သမီးတို့ … အဲဒါ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ …´

ဒီတော့မှ အားလုံးထဲမှာ သတ္တိအရှိဆုံးဖြစ်တဲ့ ဂျူလိုင်က အရဲစွန့်ပြီး …

`အဲဒီတော့ … ဇွန့်မှာ … ဟို … ရှိနေလို့လား မေမေ …´

`အင်း … ဟုတ်တယ် သမီး …´

သူတို့အားလုံး ငြိမ်သွားကြပြန်တယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူကပဲ …

`ကဲ … အကြံတောင်းနေလို့တော့ ဘာမှ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ သမီးတို့သဘောကို မေးမယ် … မောင်မောင်နဲ့ ဇွန့်ကို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊ လက်ထပ်ပေးလိုက်ရမှာလား …´

အားလုံး ခဏငြိမ်သွားကြပြီးမှ ခေါင်းငြိမ့်ကြတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက သက်ပြင်းရှည်ကြီးချရင်း …

`နင်တို့တွေ ခက်တယ် … ကိုယ့်ညီမလေးကို ဘာမှ မျိုးပွားကျန်းမာရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ကိစ္စတွေ ပြောမထားကြဘူးလား … ဇွန်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကလည်း ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ နေပြီး ဆေးသောက်ရမှန်း၊ ကွန်ဒွန်သုံးရမှန်း မသိဘူးလား … ဟိုအကောင် မောင်မောင်လည်း အတူတူပဲ´

ဒီတော့မှ မေက မရဲတရဲနဲ့ …

`ဟို … သူတို့လည်း ဒီလောက် ထင်မထားမိလို့ နေမှာပါ … မေမေရယ် … သိပ်တော့လည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့ … သနားပါတယ် …´

`သြော် … အပြစ်မတင်လို့ ချီးကျူးရမယ့်ကိစ္စလားဟဲ့ … ငါနော် …´

လက်နဲ့ရွယ်လိုက်လို့ မေတစ်ယောက် ခေါင်းလေးပုသွားရတယ်။

နိုနိုက …

`ဒါဆို ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲ မေမေ …´

`အင်း … မသိတော့ဘူးဟယ်၊ ဟိုလူဒီလူတွေတော့ ဖိတ်မနေတော့ဘူးလားလို့၊ ရင်းနှီးတဲ့အထဲက တစ်ယောက်နှစ်ယောက်လောက် ဖိတ်ပြီး မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးလောက်ပဲ လုပ်လိုက်ကြရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ် …´

`ဟို … ဧည့်ခံပွဲ မလုပ်တော့ဘူးလား မေမေ …´

အဲဒီလို မေးလိုက်တဲ့ ဂျူလိုင့်အတွက် တုံ့ပြန်မှုကတော့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးပါပဲ။ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ဒေါသဖြစ်ရမလား၊ စိတ်ညစ်ရမလားတောင် မသိတော့အောင်ပဲ။

`နင်ဟာလေ … ဒီမှာ အရှက်မကွဲအောင်လုပ်နေရတဲ့ကိစ္စကို ညည်းက လူတွေအများကြီး ခေါ်ပြီး ရှင်းပြချင်လို့လား … ဟင် …´

ဒီတော့မှ အေပရယ်က ဝင်ပြီး …

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … ဒါဆို သူတို့ နေဖို့ထိုင်ဖို့က …´

`အင်း … အိမ်မှာ ဆက်ထားလို့တော့ မတော်ဘူး ထင်တယ် … နီးနီးနားနားမှာ တိုက်ခန်းလေးဘာလေး စုံစမ်းကြည့် … သမီးကြီး နင်ပဲ ရှာကြည့်လိုက် … ပြီးရင် မေမေ့ကို ပြော …´

`ဟုတ် …´

`ကဲ … အဲဒါ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဆိုပြီး ညည်းတို့တွေကို ခေါ်ပြောတာ … ဒါဆိုရင် အားလုံး သွားကြတော့ … ရပြီ …´

ဒီတော့မှ အခန်းထဲက အလျှိုလျှို ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။

***

ခဏနေတော့ ဗိုက်ဆာသလိုရှိလာလို့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် အခန်းထဲက ထွက်လာတော့ အေပရယ်တို့အခန်းထဲက တိုးတိုးတိုးတိုး အသံကြားတာနဲ့ တံခါးကို ကပ်ပြီး နားထောင်လိုက်တော့ …

`ဒါဆို မောင်မောင်နဲ့ ငါတို့ အတူတူ မနေရတော့ဘူးပေါ့နော် … အေပရယ် …´

`ဘယ်တတ်နိုင်မလဲဟယ် … ဒီနည်းပဲ ရှိတာကိုး …´

`ဇွန်ကတော့ ပျော်နေမှာပေါ့ … သူတို့နှစ်ယောက်တည်း တူတူနေရတော့မှာဆိုပြီး …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ့နားထဲမှာ ဂျူလိုင့်အသံက မနာလိုဖြစ်နေတဲ့ ခပ်ငေါ့ငေါ့အသံ။

`နင်ကလည်းဟယ် … တော်ရောပေါ့၊ ကိုယ့်ညီမလေးအတွက်ပဲ … ကျေနပ်လိုက်ပါ …´

ဒါက အေပရယ့်အသံဖြစ်မယ်။

`မကျေနပ်ဘူးဟာ … ကဲ … ကဲ …´ဆိုပြီး မွေ့ယာကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့အသံ။

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ရင်တွေ တုန်လာတယ်။ ကြည့်ရတာတော့ …

`ဇွန်ကတော့ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ … တို့တွေကတော့ …´ဆိုပြီး ရပ်သွားတဲ့အသံရယ်။

`နိုနိုတော့ မောင်မောင်နဲ့နေခဲ့တာကို ဘယ်တော့မှ မေ့ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး …´ဆိုတဲ့ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ပြောလိုက်တဲ့အသံ အဆုံးမှာတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘဲ အခန်းထဲ ရောက်သွားပါတော့တယ်။

`ဟင် … နင် … နင်တို့တွေ … ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ … နိုနို … ပြန်ပြောစမ်း … ကြည့်ရတာ နင်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ဂျူလိုင် နင်ကရော ဘာသဘောလဲ … အေပရယ်၊ မေ … ညည်းတို့ ပြောကြစမ်း …´

***

နောက်ဆုံးမှာတော့ မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ ဝိုင်းဝန်းတောင်းပန်ရင်း ပြောနေကြတဲ့ သမီးတွေရဲ့ အသံကြားမှာ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ငြိမ်သက်လို့သွားရပါတော့တယ်။အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို အိပ်ယာတစ်ခုပေါ် ထိုင်ချလိုက်မိရင်းက မလှုပ်မယှက် ငေးငိုင်နေမိတယ်။ ညီအစ်မတစ်တွေကတော့ ဂျူလိုင့် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ် စုထိုင်ရင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်မှီလို့ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။

ဒေါ်ဖြူဖြူ့အတွက်တော့ အိမ်ခွဲနေခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကလည်း ပိုပြီး ခိုင်မာသွားတော့တယ်။ ပထမတော့ အငယ်လေးနှစ်ယောက်တည်း အပြင်မှာ နေခိုင်းရင် စိတ်မှ ချရပါ့မလားဆိုပြီး ချီတုံချတုံဖြစ်နေသေးတာ၊ ခုတော့ ဘုရားကိုပဲ အခါခါတမိတော့တယ်။

စကားလည်း ပြောချင်စိတ်ကို မရှိတော့ဘူး။ ခုနက ဆာနေတာလေးတောင် ဘယ်ပျောက်သွားတယ် မပြောတတ်တော့ဘူး။ ဒေါသလည်း ထွက်ချင်စိတ် မရှိတော့ဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ သွားလေသူ ကိုရဲနိုင်နဲ့ မိဝေဝေတို့ကိုပဲ တမ်းတနေမိတော့တယ်။ သူ့အဖြစ်ကို မြင်လှည့်ပါဦးလို့ပေါ့။

နောက်တစ်နေ့ကစပြီး အေပရယ်နဲ့ဇွန်က အိမ်ရှာထွက်ရတော့တယ်။ ကျောင်းကိုတော့ တစ်နှစ်နားလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့ မောင်မောင်ကလည်း သဘောတူတယ်။သူတို့တွေ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် လျှောက်ရှာနေကြတယ်။ ဈေးကွက်ဂျာနယ်တို့၊ အခွင့်အလမ်းတို့ ဖတ်ပြီး နီးနီးနားနားက တိုက်ခန်းတွေကိုပေါ့။

ဘယ်ဟာက ဈေးကြီးတယ်၊ ဘယ်အခန်းကတော့ မြင့်လွန်းတယ်။ ဇွန်က နောက်ဆိုရင် ကိုယ်ဝန်ကြီးတကားကားနဲ့ ဖြစ်လာဦးမှာ ဆိုတော့ သိပ်မြင့်ရင်လည်း မကောင်းဘူးလေ။မေမေခွင့်ပြုပေးထားတဲ့ ပမာဏက သိန်းသုံးရာအများဆုံးပဲ၊ ဒီတော့ ကျယ်ပြီး နေရာကောင်းတဲ့အခန်းမျိုးဆိုရင် နည်းနည်း အထပ်က မြင့်သွားတယ်။

နောက်ဆုံး ကြိုက်တာတွေ့ပေမယ့် အထပ်မြင့်၊ မြေညီထပ်ကျတော့ တအားဈေးကြီးနဲ့ဖြစ်နေကြတုန်း မေမေကြားသွားတော့ သူတို့ကို ငတုံးတွေလို့ ဆူတော့တယ်။ဇွန့်ကိုယ်ဝန်ရင့်လာတဲ့အချိန်ကျ အိမ်မှာ ပြန်နေဖို့အကြောင်း၊ ခုတော့ နီးနီးနားနားက အဆင်ပြေတဲ့နေရာမှာ အခန်းတစ်ခန်း ရှာဖို့အကြောင်းပြောတော့မှ သူတို့လည်း ဆုံးဖြတ်နိုင်တော့တယ်။

မောင်မောင်အလုပ်အားတဲ့ စနေတစ်ရက်မှာ အေပရယ်တို့က သူတို့ကြည့်ထားတဲ့ အခန်းကို လိုက်ပြတယ်။သုံးလွှာမှာရှိတဲ့ အဲဒီအခန်းမှာ မာစတာဘက်ရွမ်းတစ်ခန်းနဲ့ ရိုးရိုးအိပ်ခန်းတစ်ခန်းပါတယ်။ မီးဖိုခန်း၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာက နံရံတွေကို အကုန် ကြွေပြားကပ်ပြီးသား။ အဲကွန်းတစ်လုံး၊ ကိုယ်ပိုင်ရေမော်တာနဲ့ မီတာနဲ့ဆိုတော့ လက်ရှိအခြေအနေကလည်း နည်းနည်းဖုတ်ပူမီးတိုက် ဖြစ်ရမယ့်အတူတူ ဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း ဒါကိုပဲ သဘောတူလိုက်တော့တယ်။

အိမ်စာချုပ်ကို မောင်မောင့်နာမည်နဲ့ပဲ ချုပ်လိုက်တယ်။ မေမေကပြောတော့ လက်ဖွဲ့တာတဲ့။ ဇွန်ကတော့ ငိုမလိုရယ်မလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ အခြေအနေက ဒီလိုဖန်လာမှကိုး။နောက်တစ်ပတ် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ အိမ်မှာ ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်ပြီး မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး တရားနာတယ်။ ရင်းနှီးတဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကိုပဲ ဖိတ်ပါတယ်။ ကျန်တာကတော့ ရပ်ကွက်လူကြီးလို့ ပြောရမယ့်လူ တစ်ယောက်နှစ်ယောက်လောက်ပါပဲ။

ဆွမ်းကျွေးပြီး၊ ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားပြီးတော့ မောင်မောင်တို့နှစ်ယောက် မေမေ့ကို ကန်တော့တော့ မေမေက မျက်ရည်ကျတယ်။ ကျန်တဲ့အစ်မတွေကိုတော့ မကန်တော့တော့ပါဘူး။ ဘုန်းကြီးထိပ်ခေါက်ပြီးနေပြီ မဟုတ်လား၊ တောင်းပန်လည်း သိပ်မထူးတော့ဘူးလို့ပဲ ပြောရမလား။

စနေနေ့ကတည်းက လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို မောင်မောင်တို့ရဲ့အခန်းမှာ သွားပြီး ပြင်ဆင်ထားပြီဆိုတော့ ဒီနေ့ကျန်တဲ့ပစ္စည်း နည်းနည်း ပါးပါးကို သယ်သွားလိုက်မယ်ဆိုရင်တော့ ရပါပြီ။ လိုအပ်တာတွေကို ညနေတိုင်း သူတို့ညီအစ်မတွေက သွားပြီးရှင်းလင်းခင်းကျင်းထားတယ်တော့ မောင်မောင်တောင် ဘာမှလုပ်ဖို့မလိုပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ မေမေ့ကားကို အေပရယ်က မောင်းပြီး နှစ်ဦးနဲ့ နိုနိုက မောင်မောင်တို့ကို လိုက်ပို့ကြတယ်။ မောင်မောင်တို့အခန်းကို ရောက်တော့ ညနေစာကို မောင်မောင်က ကျွေးပါဆိုပြီး ဝိုင်းတောင်းဆိုကြတာနဲ့ အနားက စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်က မှာကျွေးလိုက်ရတယ်။အစ်မတွေ ပြန်မယ်လုပ်တော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် မျက်ရည်ကျတော့တယ်။

`ဇွန် … သြော် … ညီမလေးရယ် … မငိုနဲ့လေဟာ …´

လို့ ဆိုတဲ့ အေပရယ့်အသံကလည်း ခပ်တုန်တုန်ရယ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေ ပွတ်နေကြပြီ။ မောင်မောင်တစ်ယောက်ပဲ သူတို့မိန်းကလေးတွေကို နားမလည်နိုင်တော့ဘဲ ကြည့်နေမိတယ်။

`ညီမလေးရယ် … ငါတို့ လာလည်မှာပေါ့ဟာ … မငိုနဲ့ … နော် … နင်လည်း အိမ်ကို လာလို့ရတာပဲ … ဘယ်သူက ဘာပြောမှာလဲ …´

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဖက်ရင်း အေပရယ်က ချော့တော့ …

`ခဏခဏ လာရမယ်နော် …´

`အေးပါ … မလာဖြစ်တဲ့နေ့မျိုး တွေ့ချင်ရင်လည်း ဖုန်းဆက်လိုက်လေ … နော် … မမကြီးတို့ လာမှာပေါ့ …´

ဒီတော့မှ ဇွန့်ငိုသံလေးတွေ စဲသွားတယ်။တစ်ဖက်ကို လှည့်လို့ နှစ်ဦးကို ဖက်ရင်း …

`နင် ကျောင်းမှာ ငါမရှိတုန်း ပြန်တိုင်မယ့်လူ မရှိဘူးဆိုပြီး ကောင်လေးတွေနဲ့ ရှုပ်မနေနဲ့ဦး …´

`အေးပါ … ရှုပ်ချင်ရင်တော့ နင့်ကိုပဲ အကူအညီတောင်းရတော့မှာပဲ …´

`ဟဲ့ … နှစ်ဦး … နင်ဟာလေ …´

အေပရယ်က ဟန့်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ နှစ်ဦးစကားက ဘာကို ဦးတည်တယ်ဆိုတာ အထင်းသားကြီး။

`နိုနို … နင်လည်း လာလည်ဦးနော် … ဟိုလေ … ငါ တစ်ခုခု သိချင်တာရှိလာရင်လည်း နင့်ကို မေးလို့ရမှာပေါ့နော် …´

`အေးပါ … ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ငါ စာတွေ ပြန်ဖတ်ရတော့မှာပဲ … ဟွန်း …´

`ငါ့ကို တွေ့ချင်တယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး လာလည်ရင်လည်း ရတယ်နော် … အားလုံးပဲ …´

ဇွန်က ဒီလိုဆိုလိုက်တော့ ကျန်တဲ့သုံးယောက်လုံးနဲ့ မောင်မောင်တို့မျက်နှာတွေ ရဲကနဲဖြစ်သွားကြတယ်။

`ကဲ … ပြန်တော့မယ် … ဇွန် … မောင်မောင် …´လို့ နှုတ်ဆက်ကြရင်း သူတို့တွေ ဆင်းသွားတော့ ဇွန်က အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်ရင်း …

`မောင် … နားချင်ပြီလား …´

`ဇွန့်သဘောလေ …´

သူတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ပန်းနုရောင်အိပ်ယာကြီးက ဆီးကြိုလို့နေတယ်။ အိပ်ယာခင်းတွေနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေကတော့ မေမေနဲ့ အစ်မတွေရဲ့ လက်ရာပေါ့။အဲဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင့်ဟန်းဖုန်းက မြည်လာတယ်။

`ဟဲ့ … ဘာလုပ်နေကြလဲ …´

`သြော် … ခုမှ နားမလို့ပါ …´

ဘယ်သူလဲလို့ လှမ်းမေးတဲ့ ဇွန့်ကို ဂျူလိုင်လို့ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပြပြီး …

`ဘာဖြစ်လို့ ဆက်တာလဲ … ခုနကမှ ပြန်သွားတဲ့ဟာကို …´

`သြော် … ဒီလိုပဲ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မလားလို့ လုပ်ကြည့်တာ …´

`ဂျူလိုင် … နင်ဟာလေ … စိတ်တော်တော်ပုပ်တာပဲ … ဒါနဲ့ နင်တို့လည်း လာလည်ကြဦးလေ …´

`အေးပါ … တစ်ရက်ရက်ပေါ့ … ရုံးဆင်းရင် ဝင်ခဲ့တာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ …´

`အင်း … ဒါဆို ဒါပဲလေ …´

`ဟဲ့ … ဘယ်လိုဖြစ်လို့ စကားအတင်းဖြတ်ရတာလဲ … ဘာလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးနေလို့လဲ …´

`တော်စမ်းပါဟာ …´

`အေးပါ … ဇွန့်ကို ပေးလိုက် …´

မောင်မောင်လည်း ဂျူလိုင်စတာ မခံချင်လို့ ပြီးပြီးရော ဇွန့်ကို ဖုန်းပေးလိုက်တော့တယ်။ဘာတွေ ဒီလောက် ပြောနေကြတယ် မသိဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတာတောင် မပြီးသေးဘူး။

မောင်မောင် စိတ်မရှည်တာနဲ့ အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်ပြီး ချထားတဲ့ ပလတ်စတစ်ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ် ထိုင်နေလိုက်ရင်း သောကြာနေ့က ထွက်တဲ့ ပရီးမီးယားအလဲဗင်းကို ပြန်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ဒီမှာရှိတုန်းတော့ ဘောလုံးပွဲ မကြည့်ရတော့ဘူးလို့ တွေးရင်း၊ မဖြစ်ပါဘူးလေ … ငါ အလုပ်သွားရင် ဇွန်က တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမှာ၊ ဖိုက်မူဗီ ဝယ်တပ်ပြီး တီဗီလေးတစ်လုံးတော့ ဝယ်ဦးမှလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင် အခန်းထဲ တစ်ကျော့ပြန်ဝင်လာတော့ `ဒါပဲနော် မမမေ´ဆိုပြီး ဇွန်က ဖုန်းချလိုက်တယ်။

`ဘာတွေ ဒီလောက်တောင် အာနေကြတာလဲ …´

`သြော် … မိန်းကလေးအချင်းချင်းပြောတဲ့ကိစ္စတွေပေါ့ … ရှင်လေးက သိစရာလား …´

`ကောင်းပါပြီ ကြီးတော်ရယ် …´လို့ မောင်မောင်က ပြောလိုက်တော့ ဇွန်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစူသွားတာနဲ့ …

`ကလေးကလည်းကွာ … မောင်က စတာကို …´

အဲဒီလိုဆိုတော့မှ ဇွန့်မျက်နှာက ပြန်ကြည်လာတယ်။

`ဒီကိုလာဦး …´

မောင်မောင်ကလည်း ရှေ့တိုးသွားလိုက်တယ်။

`သူတို့က မှာတယ် …´

`အင်း … ဘာတဲ့လဲ …´

`တို့တွေအစား ပိုနမ်းလိုက်ပါတဲ့ …´

ပြောရင်းနဲ့ ဇွန်က မောင်မောင့်လည်ပင်းကို ဖက်ပြီး သူ့ဆီကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ပြီးတော့ သည်းထန်တဲ့ အနမ်းမိုးတွေက မောင်မောင့်မျက်နှာရဲ့ နေရာအနှံ့အပြားကို ရွာချပါတော့တယ်။

ဇွန့်ရဲ့လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ကို ပြေးလွှားပြီး ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင့် စပို့ရှပ်အောက်နားကို စမ်းမိသွားပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ လည်ပင်းကြယ်သီးတွေက မဖြုတ်ရသေးတာမို့ မောင်မောင့်မှာ အသက်ရှူကျပ် သွားရတယ်။

`နေဦး … နေဦးလေ … ဇွန့်ရဲ့ …´

မောင်မောင်က ပြောရင်း လည်ပင်းကြယ်သီးတွေကို ကမန်းကတန်း ဖြုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ပြီးတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်ကို ဘေးကို တွန်းလိုက်ပြီး သူ့ဘလောက်စ်ကလေးကို ကြယ်သီးဖြုတ်နေတယ်။ မောင်မောင်က ကူညီမလို့ လက်လှမ်းလိုက်ပေမယ့် ဇွန်က ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ သူလည်း သူ့ဘာသာသူ ဘောင်းဘီကိုပဲ ချွတ်လိုက်ရတယ်။

ဇွန့်စကပ်ထဘီလေးကို မောင်မောင်က လက်ထိုးသွင်းပြီး ပေါင်တံလေးတွေကို တဖြည်းဖြည်းပွတ်သပ်လို့ အပေါ်ဘက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ချိတ်ကလေးတွေကို လိုက်စမ်းလိုက်တော့ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်ကို ပုတ်ချလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ပဲ ဖြုတ်ပေးလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ မောင်မောင်က ဘေးကို ဖယ်ချလိုက်တဲ့အခါမှာ ဇွန့်ပေါင်သားဝင်းဝင်းလေးတွေအထက်က အပြာနုရောင်ပင်တီလေးကို တွေ့လိုက်ရ ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ပေါင်သားလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့လျက်ပေးလိုက်တော့ ယားလို့လား မရိုးမရွဖြစ်လာလို့လားပဲ၊ ဇွန့်ကိုယ်လေးက ဆတ်ကနဲတွန့်သွားသလို ညည်းသံလေးကိုလည်း ခပ်တိုးတိုးကြားရတယ်။မောင်မောင်မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်မိတော့မှ သတိထားမိတယ်။ ဇွန့်ပင်တီလေးမှာ အကွက်ကလေးတစ်ခုတောင် ဖြစ်လို့နေပြီလေ။ ကြည့်ရတာ သူ့အစ်မတွေက ဘာတွေပြောလွှတ်လိုက်သလဲ မသိဘူးလို့ မောင်မောင်တွေးမိလိုက်တယ်။

အဲဒီအကွက်ကလေးကို မောင်မောင်က လျှာနဲ့တို့လိုက်တော့ အရင်အတိုင်းပဲ မပြောင်းလဲတဲ့ အရသာကို ခံစားမိတယ်။ အရည်စိုနေတဲ့ အနားလေးကို ပါးစပ်၊ နှာခေါင်းတို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ပွတ်လိုက်ရင်း လက်တွေကတော့ ပင်တီသားရေကြိုးလေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။

ဇွန့်ခံစားမှုတွေ ဘယ်လောက်များပြင်းထန်နေတယ် မသိဘူး။ မောင်မောင့်လက်တွေက သားရေကြိုးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲချမယ်လုပ်ရုံရှိသေး၊ တင်ပါးတွေက မြောက်တက်လာလေရဲ့။ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ဇွန့်ကို စချင်တာနဲ့ နမ်းပြမလို လုပ်ပြရုံရှိသေး ဇွန်က သူ့ကို အဆင်သင့်ချွတ်ပြီးသွားတဲ့ ဘရာစီယာလေးနဲ့ လှမ်းပေါက်လိုက်တော့တယ်။

`ဟေ့ … ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ …´

`ဘယ်လိုဖြစ်ရမှာလဲ … ဒီရက်ပိုင်း အဆူအပြောခံနေရ၊ အားနာရ၊ ရှက်ရတာနဲ့ … ဘယ်မှာ ဒီကိစ္စ စဉ်းစားဖို့ အချိန်ရှိလို့လဲ … ရှင်လေးကလည်း မနက်စောစောဆိုတာနဲ့ မေမေမနိုးခင် လစ်သွားတာကိုး …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်ရုံရှိသေးတယ်။ ဇွန့်လက်တွေက သူ့ကို သိုင်းဖက် လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။မောင်မောင်တစ်ယောက်တော့ တွေ့သမျှနေရာကို လျှာလေးနဲ့လျက်လိုက်၊ အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်း တွေက ဇွန့်နို့လေးတွေကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားတော့တယ်။

ဇွန့်လက်တွေကလည်း အားကျမခံပဲ မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်ကနေ တာဝန်သိစွာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေတဲ့ ညီလေးကို သွားရောက်ကိုင်တွယ်မိလေရဲ့။ဇွန့်နို့လေးတွေက အရင်ကနဲ့ မတူဘဲ ပိုပြီး ခံစားလွယ်နေသလိုပဲ၊ ကိုယ်ဝန်ရှိစအချိန်မှာ ပြောင်းလဲမှုလေလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ မောင်မောင်စို့ပေးလိုက်တဲ့အခါတိုင်း အရင်ထက်ပိုတဲ့ ခံစားမှုတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းဖြစ်စေတယ်။

အဲဒါနဲ့ပဲ ရင်ဝအထိ ခုန်တက်လာတော့မယ့် ခံစားမှုတွေကို သည်းခံရင်း ဇွန်က မောင်မောင့်ကို အောက်ဘက်ကို အတင်းတွန်းချတယ်။ မောင်မောင်က တော်တော်နဲ့ မဆင်းတာမို့ ဇွန်က ရုန်းထပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တဲ့အချိန်၊ မောင်မောင်ကလည်း စပြီး ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန်နဲ့ တိုက်ဆိုင် သွားလေတော့ သူတို့နှစ်ဦး မရည်ရွယ်ဘဲ ဆစ်စတီနိုင်းလိုဖြစ်သွားတော့တယ်။

မရည်ရွယ်ဘဲဖြစ်သွားတဲ့အနေအထားမှာ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲဆိုတာကတော့ တိုင်ပင်စရာမှ မလိုဘဲလေ။ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ တာဝန် သိသော လုပ်သားပြည်သူများလို့ပဲ ဆိုရမလား၊ မောင်မောင်က ဇွန့်ညီမလေးကို တတ်နိုင်သလောက် ငုံပြီး လျှာနဲ့ထိုးကလိလိုက်သလို၊ ဇွန်ကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖွင့်ဟလို့ ဆီးကြိုလိုက်လေရဲ့။

ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ စီးကျနေတဲ့ ဝတ်ရည်လေးတွေကို မွတ်သိပ်စွာ သောက်သုံးရင်း မောင်မောင့်လက်တွေက ဇွန့်အစိလေးကို ညီမလေးရဲ့ အရည်လေးတွေနဲ့ပဲ လိမ်းကျံပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ဇွန့်ညည်းသံလေးတွေက ပိုပြီးပြင်းပြလာသလို အရည်လေးတွေကလည်း တာကျိုးသည့်အလား ကျဆင်းလို့နေတယ်။

ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ မောင်မောင့်ပြုစုယုယမှုတွေအောက်မှာ အလူးအလဲခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးကို ငုံထားပြီး လျှာလေးနဲ့ သိမ်းလျက်လိုက်၊ ပါးစပ်ထဲ တတ်နိုင်သမျှဝင်အောင်သွင်းပြီး ထိပ်ဖူးရဲ့အောက်ခြေကို လျှာလေးနဲ့ထိုးရင်း တင်းကျပ်တဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ တတ်နိုင်သလောက် အရသာကို ပေးနေမိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ကနဲ ဖွဖွလေး သွားလေးနဲ့ ကိုက်လိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက ဇွန့်ပါးစပ်ထဲမှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွဖြစ်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သိလိုက်ပြီ၊ ဒီလိုအတိုင်းဆို သူ မကြာခင်ပဲ ပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဇွန့်အစိလေးကို ပွတ်ပေးနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေကို ညီမလေးထဲကို ပြောင်းရွှေ့လိုက်ပြီး အစိလေးကိုတော့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဝန်းရံတိုက်ခိုက်လိုက်တယ်။

အစိလေးကို လျက်လိုက်၊ ဖွဖွလေးတစ်ခါ ပြင်းပြင်းလေးတစ်လှည့်စုပ်ရင်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ တရစပ် ပွတ်တိုက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ညီမလေးထဲမှာ အတွင်းသားလေးတွေ ပဋိပက္ခဖြစ်ရင်း မြင့်မားတဲ့တစ်နေရာဆီ ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။

ဇွန့်ခမျာ မောလျပန်းဟိုက်သွားတာမို့ မောင်မောင့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ချွတ်လိုက်တဲ့ခဏမှာပဲ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အရည် တွေက ဇွန့်မျက်နှာလှလှလေးကို လာရောက်ပက်ဖျန်းတော့တာပေါ့။အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း ပက်လက်ကလေးရှိနေတဲ့ ဇွန့်မျက်နှာပေါ်ကို ပူနွေးတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အချစ်ရည်တွေ လာရောက်ပက်ဖျန်းနေတာကို ခံယူနေရတာလည်း တစ်မူထူးခြားတဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါပဲ။ မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်အပေါ်ကနေ ခွထိုင်သလို အနေအထားနဲ့ အရည်တွေကို ကုန်စင်အောင် ထုတ်လွှတ်ပေးပြီးတော့မှ ဘေးနားကို လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် အနားယူရင်း အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အသက်ရှူတာ ပုံမှန်ဖြစ်လာ တော့မှ ဇွန့်ဘေးမှာ ပြန်ပြီး လှဲချလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အရည်တွေကို ဇွန့်မျက်နှာပေါ်မှာ မတွေ့ရဘူး။

နောက်ဆုံးရတဲ့ သဲလွန်စကတော့ ဇွန်တစ်ယောက် သူ့လက်ချောင်းလေးတွေကို လျက်လို့နေတယ်ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုရင်တော့ အားလုံး သိမ်းယူပြီး အရသာခံလိုက်တာဖြစ်မယ်လို့ သေချာတာပေါ့။ဇွန့်ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ သူ့အရည်တွေရဲ့ စေးကပ်ကပ်အတွေ့ကို ခံစားရတယ်။ အဲဒီတော့မှ ဇွန်က …

`သိပ်ဆိုးတာပဲ … သွား …´ဆိုပြီး သူ့ပုခုံးကို လက်သီးဆုပ်နုနုလေးနဲ့ ထုလိုက်တော့ …

`ညည်းက ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ … ဟိုမမတွေက ဘာတွေပြောလိုက်လို့လဲ …´

`မောင်ရယ် … ဘာရှိရမလဲ … ဇွန့်ကို စကားနာထိုးလိုက်၊ မနာလိုဘူးပြောလိုက်နဲ့ပေါ့ …´

`ဒါပေါ့ … ဇွန်က ကံကောင်းတာကိုး …´

`အောင်မာ … သူ့ကိုယ်သူ ဂုဏ်တင်နေပြန်ပြီ … နေဦး … မောတယ် … ခဏမှေးလိုက်ဦးမယ်ကွာ … နော် …´

`အင်းပါ … ဒါဆိုလည်း ဇွန် နားလိုက်ဦးလေ …´

ဇွန်က အနားက ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဇောက်ထိုးကြီးပဲ အိပ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ဇွန့်ဆီက အသက်ရှူသံမှန်မှန်ကို ကြားလိုက်ရတဲ့ခဏမှာ မောင်မောင်လည်း မျက်လုံးစင်းချင်နေပြီလေ။

........................................

တစ်ရေးနိုးတော့ သေးပေါက်ချင်လာတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ ထင်တယ်။ဒါနဲ့ ပထမ လှုပ်နှိုးဖို့ အကြံအစည်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး အိမ်သာကိုပဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။ တင်းနေတဲ့ ပရက်ရှာတွေကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ဝမ်းဒိုးရေခဲသေတ္တာလေးထဲက ရေတစ်ပုလင်းကို ထုတ်သောက်လိုက်တယ်။

နည်းနည်းဆာလာတာနဲ့ ဘာရှိသလဲ ကြည့်လိုက်တုန်းမှာပဲ နောက်ကနေ ခြေသံကြားရတယ်။ ညဝတ်ဂါဝန် ဖိုးရိုးဖားရားနဲ့ ဇွန့်ကို ရင်ခုန်စရာ အနေအထားနဲ့ တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ဆာလို့လား …´

`အင်း … ဘာရှိလဲ ကြည့်နေတာ …´

`ပေါင်မုန့်ရှိတယ်လေ … သြော် … နွားနို့ဘူးက ရေခဲသေတ္တာထဲ မထည့်ရသေးဘူး၊ သောက်ချင်ရင် ရေခဲထည့်သောက်လေ …´

`အင်း …´လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် မောင်မောင် ဆာတာက ဒီလောက်နဲ့ ရမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။

ဒါကြောင့် ကြော်တဲ့အိုးလေးထဲ ဆီနည်းနည်းထည့်၊ ရေခဲသေတ္တာထဲက ကြက်ဥကဒ်ကို ထုတ်လို့ မီးဖိုကို ဖွင့်လိုက်တယ်။

`စားဦးမလား …´

`စားမယ်လေ … ဇွန်လည်း ခုမှ နည်းနည်း ဆာလာသလိုပဲ …´

`ဒါပေါ့ အမေကြီးရဲ့ … ကိုယ်က နှစ်ယောက်စာ စားနေရတာနော် … ဂရုစိုက် …´

`တော်ပါ … လူကို အဲဒီလိုခေါ်ရင် အိုသွားတယ်လို့ ထင်မိတယ် … မခေါ်နဲ့ …´

`အေးပါ … ကလေးလေးရယ် … နော် …´

ဇွန်က သူ့လက်ထဲက ကြက်ဥကို ယူပြီး ဖောက်ထည့်လိုက်တယ်။ ဆားလေးနည်းနည်းဖြူးမလားလို့ လိုက်ရှာတော့ မတွေ့ဘူး။ မဝယ်ထားမိသေးဘူးနဲ့ တူပါရဲ့။ကြက်ဥလေးလုံးကြော်ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ပေါင်မုန့်နဲ့ စားလိုက်ကြတယ်။ ဇွန်က သူမကုန်တဲ့ ကြက်ဥကြော်တစ်ခြမ်းကို မောင်မောင့် ပေးလိုက်တော့ …

`နောက်မှ ကြောက်ပါပြီလို့တော့ မပြောနဲ့နော် …´

`သွား … အဲဒါဆိုလည်း မစားနဲ့ …´

`ဘယ်ရမလဲ … ဟဲဟဲ …´

နောက်တော့ ပန်းကန်တွေတောင် မဆေးဖြစ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်း ဘေစင်ထဲပဲ ချထားပစ်ခဲ့ပြီး မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ပွေ့ချီလို့ သူတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားတော့တယ်။ဇွန့်ကို အိပ်ယာပေါ် ချပေးလိုက်ပြီး ဂါဝန်ပွပွကြီးကို ခေါင်းကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ သူ့ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်လိုက်ရုံနဲ့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားလေရဲ့။

အဲဒီနောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် မွတ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေကြားမှာ အချစ်ပြိုင်ပွဲတစ်ခုကို စတင်လိုက်ကြပါတော့တယ်။ မောင်မောင့် ညီလေးက သူ့ညီမလေးထဲ တိုးဝင်လာတာကို ဇွန်တစ်ယောက် သိလိုက်ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာတော့ အလိုက်သင့်လေးပဲ အောက်ကနေ ဇိမ်ယူနေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ အပေါ်ကနေ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လှုပ်ရှားနေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငန်ရေကို သောက်သုံး ကြရင်း ဇွန်ကလည်း အောက်ကနေ လှုပ်ရှားလာတဲ့အခါမှာတော့ အချစ်ရှိန်က ပိုတက်လာတော့တာပေါ့။

အင်း … နောက်တစ်နေ့ကလည်း မောင်မောင်က ခွင့်တင်ထားတယ်ဆိုတော့လည်းလေ။

နောက်တစ်နေ့ နေ့ခင်းကျတော့ ဇွန့်ကို အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး ဖိုက်မူဗီစက် လိုက်ဝယ်ပေး လိုက်တယ်။ လခ ထုတ်ထားတာကလည်း မကြာသေးဘူးလေ။ ပြီးတော့ မေမေက လိုအပ်တာရှိရင် သုံးဖို့ဆိုပြီး ဇွန့်လက်ထဲအပ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံ ဆယ်သိန်းလည်း ရှိသေးတာကိုး။

ဘာရှင်းညာရှင်း ပရိုမိုးရှင်းတွေရှိနေလို့ သူတို့ဝယ်တာ အားလုံးမှ တစ်သိန်းမပြည့်တပြည့်လောက်ပဲ ကျပါတယ်။ စက်ဝယ်ပြီးတော့ ဇွန့်ကို မေးတယ်။ မြို့ထဲဘက်သွားပြီး အယ်လ်စီဒီ တီဗီတစ်လုံး သွားဝယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ အိမ်ကို ကားငှားပြန်ခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`နင်တို့ ဘယ်သွားနေကြတာလဲ´

`အိမ်မှာ ဇွန်တစ်ယောက်တည်းဆို ပျင်းနေမှာစိုးလို့ဟာ … အဲဒါ ဒီဟာလေးသွားဝယ်နေလို့၊ ဒါနဲ့ နင်ရောက်တာ ကြာပြီလား´

`အင်း … ဆယ်မိနစ်လောက်ရှိသွားပြီ၊ နည်းနည်းစောပြန်ပြီး နင်တို့ဆီ ဝင်လာတာ၊ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်လောက်မှ မရောက်ရင် အိမ်ပဲ ပြန်တော့မလို့ …´

`အေးအေး … ဒါဆိုလည်း ဝင်လေ …´

ဇွန်က သော့ဖွင့်လိုက်တော့ ဂျူလိုင်လည်း အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ လက်ဆွဲပစ္စည်းတွေနဲ့ နောက်က လိုက်ဝင်တယ်။

`ဘာပက်ကေ့ချ်ယူခဲ့လဲ …´

`တော်ပြီပေါ့ဟာ … ပရီမီယံနဲ့ တခြားတစ်လိုင်းနှစ်လိုင်းပဲ ထည့်လာခဲ့တယ်´

`နင့်အားကစားလိုင်းတွေတော့ ပါတယ် မဟုတ်လား …´

`အင်းပေါ့ …´

`တွေ့လား ဇွန် … သူက သူ့အားကစားလိုင်းတွေကျတော့ ထည့်ပေးပြီး နင့်ကျတော့ စတားမူဗီတို့ဘာတို့ ထည့်မပေးဘူးမလား …´

ဇွန်က ပြုံးလို့ပဲနေတယ်။

`ဟာဟ … ဂျူလိုင် ဂျူလိုင် … သူများ လင်မယားကြားမှာ လာပြီး ရန်မတိုက်နဲ့၊ စတားမူဗီလည်း ပါတယ် …. ပြီးတော့ တို့တွေက ပြေလည်ပြီးသား၊ အဲလို ကြပ်ကြပ်လုပ် … အပျိုကြီးဖြစ်မှာ သေချာတယ် …´

`ကိစ္စမရှိဘူး …. နော် … ဇွန် …´ဆိုပြီး မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြတယ်။

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ခိုး--ိုးခုလု ခံစားရတယ်။ ဘယ်လိုမှ လက်က မလွတ်နိုင်သေးဘူးလေ။ အင်းလေ … ကိုယ်ကလည်း ကောင်းခဲ့တာမှ မဟုတ်တာလို့ပဲ ဖြေရတော့မှာပေါ့။

....................................

အဝတ်လဲပြီး စက်ကို အထိုင်ချ၊ အင်တင်နာကို ပြန်တပ်ပြီး ဆင်လို့ပြုလို့နေတုန်း ဟိုညီအစ်မကတော့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဘာတွေ တိုးတိုးတိုးတိုးလုပ်နေကြမှန်း မသိပါဘူး။

မောင်မောင်ကတော့ အဲဒီ မိန်းကလေးတွေ ဆုံမိတိုင်း သူ့မှာ ဘေးရောက်သွားသလိုမျိုး ခံစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအထဲမှာ အေပရယ်တော့ မပါဘူး။ သူက မောင်မောင့်ဘက်သားကိုး။

.......................................

အခန်းထဲမှာတော့ …

`နင်တို့ အဆင်ပြေရဲ့လား ဇွန် …´

`ပြေပါတယ် … မမ … ဘာလို့လဲ´

`မဟုတ်ပါဘူး … နင်ကလည်း သိပ်ပြီး မချက်တတ် မပြုတ်တတ်၊ မောင်မောင်ကလည်း အကောင်းကြိုက်နဲ့ဆိုတော့ … စိုးရိမ်လို့ …´

`ဘာလဲ … အဲဒီတော့ ဒီမှာ လာနေပြီး ထမင်းချက်လုပ်ပေးမလို့လား ….´

`တော်စမ်းပါ … အေးလေ … ငါချက်ရင်လည်း နင်တို့နှစ်ယောက် အာဟာရပြတ်ပြီး သေမှာပဲ၊ တို့ညီအစ်မတွေထဲ ကောင်းကောင်း ချက်တတ်တာဆိုလို့ အေပရယ်နဲ့ နိုနိုပဲရှိတာ …´

`ကဲပါ … ဒါနဲ့ ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ … ဇွန့်ကို သတိရတာလား … တခြားတစ်ခုလား ...´

`နင်ကလဲဟယ် … ကိုယ့်ညီမလေးကို ချစ်လို့ပေါ့ … တခြား ဘာရှိသေးလို့လဲ …´

`ဟဲဟဲ … ယုံရပါ့မလား မမရယ် … ခုနေများ ဇွန် ခဏလောက်ဆိုပြီး အပြင်ထွက်သွားရင် ဘာဖြစ်ကျန်ခဲ့မယ်ဆိုတာ … အောင်မလေး … ရင်တွေ ထိတ်လိုက်တာနော် …´

ဘယ်တုန်းကမှ မညှိုးဘူးတဲ့ ဂျူလိုင့်မျက်နှာက ညှိုးငယ်သွားတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဂျူလိုင်ဆိုတာက အိမ်မှာ အရဲဆုံး၊ အစအသန်ဆုံးနဲ့ ဘာကိုမှ အလေးအနက်ထားတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူးလို့ ဇွန် နားလည်ထားတာ။ ခုတော့လည်း … ဇွန် သက်ပြင်းကိုပဲ ချမိတယ်။

`ဇွန် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သလိုဖြစ်နေပြီလား မမရယ် …´

ဂျူလိုင်က ပြန်မဖြေဘူး။

`ပြောစမ်းပါ … မမက ဘယ်တုန်းက ဒီလိုရုပ်မျိုးဖြစ်ဖူးလို့လဲ …´

`ဟယ် … မဟုတ်တာ … ငါက နင်တို့နဲ့ ခွဲနေရတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာပါ …´

ဇွန် သိပါတယ်။ ဂျူလိုင် ဘာတွေ ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ။ ဘယ်တုန်းကမှ အလေးအနက်မရှိတဲ့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဒီလိုဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတော့ သူ့ကို သနားမိတယ်။

ဇွန် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်တယ်။

`ဒီမှာ မမ … ဘာမှ ဇွန့်ကို ထည့်မတွက်နဲ့၊ မမ စိတ်ချမ်းသာသလိုနေ … ဇွန် အားလုံးကို နားလည်တယ် … နော် …´

`နင် … နင် … ဘာတွေပြောနေတာလဲဟာ …´

`ဇွန်ပြောတာ မမသဘောပေါက်ပါတယ် … ခဏ … ဇွန် အိမ်ရှေ့ထွက်လိုက်ဦးမယ် …´

အေပရယ်ကနေစလို့၊ ဂျူလိုင်အထိ အငယ်တွေက မမခေါ်တာ ခံရတယ်။ စဖောက်လိုက်တာက နှစ်ဦး၊ သူ့အထက်က နိုနို့ကို စပြီး မမလို့ မခေါ်တော့တာနဲ့ ဇွန်ကလည်း မခေါ်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ နိုနိုကစပြီး နင်နဲ့ငါနဲ့ပဲ ပြောကြတယ်။ မောင်မောင်ကိုတော့ တီဗီရှေ့မှာ Instruction တွေ ဖတ်ရင်း ပြင်ဆင်နေတာကို တွေ့ရတယ်။

ဝရန်တာကလေးကို ထွက်ခဲ့ပြီး အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။

`မမကြီးလား …´

`အေး … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`အိမ်မှာလေ … ဇွန် ကျန်ခဲ့တာလေးရှိလို့ … အဲဒါ လာယူမလားလို့ … မေမေရော ရောက်ပြီလား …´

`အင်း … ကားသံကြားတယ်၊ ဟုတ်တယ် … ရောက်ပြီ …´

`အဟင်း … အဲဒါဆို … မမကြီး ကားမောင်းပြီး လာခေါ်ပါလားဟင် … ဇွန် အောက်ကနေ စောင့်နေမယ်´

`နေဦး … မေမေ့ကို ပြောလိုက်ဦးမယ် … ခဏကိုင်ထား …´

ခဏနေတော့ အေပရယ် ဖုန်းပြန်ကိုင်တယ်။

`လာခဲ့မယ် … နောက် ငါးမိနစ်၊ ဆယ်မိနစ်လောက်ဆို ရောက်မယ် … အဆင်သင့်ပဲလား …´

`အင်းပေါ့ … ဒါပဲနော် မမကြီး …´

ဇွန် ဖုန်းချလိုက်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။မောင်မောင့်ဘေး ကပ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အိမ်ခဏ သွားလိုက်ဦးမယ် ပြောတော့ …

`ဘာလုပ်မလို့လဲ  …´

`ဒီလိုပေါ့ … ဇွန်တို့က အလိုက်သိပါတယ်နော် …´

`ဟမ် … ဟာကွာ … ခက်တာပဲ … လုပ်ကွာ …´

မောင်မောင့်အသံက နည်းနည်းတော့ စိတ်ညစ်သံပါနေပေမယ့် ငြင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ဇွန်က မောင်မောင့်ပါးကို တစ်ချက်နမ်းပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ဇွန်ဝင်လာတာ မြင်တော့ ဂျူလိုင်က မော့ကြည့်တယ်။ မျက်လုံးတွေကတော့ နည်းနည်းမို့နေသလိုပဲ။

`အိမ်ဘက် ခဏသွားလိုက်ဦးမယ် … မမ နေခဲ့လေ … နော် …´

`ဟင် … ဘာလုပ်ဖို့လဲ … ငါလည်း လိုက်မှာပေါ့ …´

`သြော် … ရှောင်ပေးပါတယ်ဆိုမှ …´

`ဟယ် … နင်ကလည်း … မဟုတ်တာ … ငါက …´

ဇွန်က ဂျူလိုင့်ကို ဖက်လိုက်ရင်း …

`အဲဒါဆိုရင် မေမေနဲ့တိုင်ပြောလိုက်မယ် … သူများတွေကြားထဲ လာနှောင့်ယှက်တယ်ဆိုပြီးလေ …´

ဘာပဲပြောပြော ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ အနေအထားက မတူတော့ဘူးလေ။

`ဟော … မမကြီးလာခေါ်ပြီ ထင်တယ် … သွားလိုက်ဦးမယ် …´

တကယ်တော့ ဖြတ်သွားတဲ့ ကားသံတစ်ခုပါ။ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို တစ်ချက်ပုတ်လိုက်ရင်း တံခါးဖွင့်ဆင်းသွားတော့တယ်။အောက်ရောက်တော့ ခဏပဲ စောင့်လိုက်ရတယ်။ လမ်းထိပ်ဘက် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မေမေ့ကားကို တွေ့ရတယ်။ မေမေတော့ ပါမလာလောက်ဘူး ထင်ပါရဲ့။

`တက်လေ … ဇွန် … မေမေတစ်ယောက်တည်း ညနေစာ ချက်နေရဦးမယ် … သွားရအောင် …´

အနားရောက်လာတဲ့ အေပရယ်က ကားပေါ်က မဆင်းဘဲ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

ကားပေါ်ကို ဇွန်ရောက်တော့ …

`ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား … ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ …´

`အဟင်း … ရှောင်ပေးတာလေ …´

`ဘယ်လို … ဘယ်လို …´

အေပရယ်က ကားကို မောင်းထွက်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`မမဂျူလိုင်ရောက်နေတယ် … အဲဒါ …´

`သြော် … ညည်းက အလိုက်သိလာတာပေါ့လေ …´

`ကိုယ်ချင်းစာလို့ပါ … ကံကြမ္မာဆိုတာကလည်း ထူးဆန်းတယ်၊ အချစ်ဆိုတာကလည်း ထူးဆန်းတယ်လေ မမကြီးရယ် … နော် …´

အေပရယ်တစ်ယောက် သက်ပြင်းကိုပဲ ခိုးချလိုက်မိတယ်။ ဇွန်ပြောတာ မှန်လွန်းလို့လေ။ဇွန့်ဘက်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ လက်တွေက ဖုန်းကလေးပေါ်မှာ ကစားနေတယ်။

`ဘာလုပ်နေတာလဲ …´

`မမဂျူလိုင်ဆီ မက်ဆေ့ချ်ပို့နေတာ …´

.............................

‘Have a nice time sissy. Take your time n enjoy ...xxx … zon’

မက်ဆေ့ချ်ဝင်လာတော့ ဂျူလိုင်က မောင်မောင့်ဘေးမှာ စကားရှာပြီး ပြောနေတုန်း၊ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိတယ်။

ပြီးမှ မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း စိတ်တော့လှုပ်ရှားနေပုံပါပဲလေ။ဇွန်တို့နှစ်ယောက် အိမ်ကိုရောက်တော့ မေမေ့ကို မီးဖိုထဲမှာ အသီးအနှံတွေ လှီးချွတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။

`မေမေ … သမီးတို့ ပြန်ရောက်ပြီ´

`ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ ကလေးမ … ဘာတွေ ကျန်ခဲ့တာလဲ´

မေမေက မေးတယ်။

`ဒီလိုပါပဲ … တချို့ပစ္စည်းလေး အနည်းအပါးပါ မေမေ´

လို့ ပြန်ဖြေရင်းက အပေါ်ထပ်တက်လာခဲ့တယ်။အေပရယ်က မီးဖိုထဲ ကျန်ခဲ့ရင်း ….

`ဒါနဲ့ မေမေ သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်လာနေတဲ့အချိန်ကျ ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ´

`ဟယ် …. ခုမှ သွားတာ နှစ်ရက်ရယ် ရှိသေးတယ် … ပြန်လာဖို့ ခြောက်လလောက် လိုဦးမှာပေါ့ … အေးအေးဆေးဆေးလုပ်ပါ သမီးရယ်´

အေပရယ်က ရယ်ရင်းနဲ့ …

`ဟုတ်သားပဲ မေမေရယ် … ဒါပေမယ့် သူတို့ ပြန်လာမယ်ဆိုပြီး သိထားတော့လည်း ချက်ချင်းပဲ ပြန်လာစေချင်နေသလိုပဲ´

`ထားလိုက် ထားလိုက် …. ခုတော့ ဒဏ်ပေးထားတယ်လို့ သဘောထားပြီး နေလိုက်ဦး … နောက်မတွေ့မှာမှ မဟုတ်ဘဲ´

ဒီတော့ အေပရယ်လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။

..............................

ဇွန်တစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ လက်သည်းနီတွေ ဖျက်နေတဲ့ နှစ်ဦးကို တွေ့ရတယ်။

`ဟဲ့ … နှစ်ဦး … ဘာတွေလုပ် …´

`အောင်မလေးတော် … ဘယ်လိုဖြစ်လာတာတုန်း …´

`လိမ်ပြောရမှာလား … အမှန်ပြောရမှာလား …´

`လိမ်လည်းပြော၊ အမှန်လည်း ပြောအေ …´

ဒီလိုဆိုလိုက်တော့ ဇွန်က ရယ်ရင်း ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

`လိမ်ပြောရရင်တော့ ပစ္စည်းလေး နည်းနည်းပါးပါးကျန်လို့ လာယူတာ …´

`ဘာကျန်လို့လဲ … ဟိုအသည်းပုံ ခေါင်းအုံးလေးရယ် … ပြီးတော့ ဆွယ်တာလေးနှစ်ထည်လောက်ရယ် …´

`ဘာလုပ်ဖို့လဲ … ဟိုမှာ မရှိဘူးလား …´

`ဟဲ့ … နောက်ဆို တော်ချင်မှတော်တော့မှာ … ခေါင်းအုံးလေးကလည်း ငါဖက်အိပ်လာတာ နှစ်နှစ်သုံးနှစ်လောက်ရှိတော့မယ် … အဲဒါကြောင့်လေ …´

နှစ်ဦးက စဉ်းစားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ …

`ဖက်စရာက ဟိုမှာ တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာ မဟုတ်ဘူးလား …´

`ဒါမျိုးတော့ အကြာကြီးဘယ်ဖက်နိုင်မလဲဟ … နင်ကလဲ …´

`ဒါဆိုလည်း ငါ့ပေးလေ …´

`နင်နော် …´

`ဟဟ … ကြောက်ပါတယ်အေ … နေပါဦး … ဒါနဲ့ အမှန်ကို ပြောပါဦး …´

`ဘာအမှန်လဲ … သြော် … ရှောင်ပေးတာဟေ့ … ရှောင်ထွက်လာတာ …´

`ဟင် … ဘယ်လို …´

`မမဂျူလိုင်လေ … အိမ်ရောက်နေတယ် …´

`သြော် … ဝေဿန္တရာမကြီးပေါ့လေ … ဟဟ …´

`အေး … ဟုတ်ပ …´

ပြောရင်း ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။နှစ်ဦးက သူ့လက်တွေကို လက်ကိုင်ပုဝါဟောင်းတစ်ခုနဲ့ သုတ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဟင် …´

`နင်က ဒီလိုဆိုတော့ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ …´

`သိပ်လည်း ဖားမနေပါနဲ့ … ငါ အားလုံးကို နားလည်ပေးမှာပါအေ …´

`အဲဒီတော့ ပိုချစ်ရတာပေါ့ဟယ် …´

နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဇွန့်ပါးလေးတစ်ဖက်ကို ဖိကပ်လိုက်တယ်။ လက်တွေက ဇွန့်လက်မောင်းသားလေးကို ပွတ်သပ်ပေး လိုက်တော့ …

`ဟာဟ … ယားတယ်ဟာ … ဘာတွေလဲ …´

နှစ်ဦးက ဇွန့်ကိုယ်လေးကို တစ်ဖက် တွန်းလိုက်ပြီး …

`ဟိုဘက်တိုး … နင့်ဘေးမှာ လှဲချင်လို့ …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘာတွေတွေးနေလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ဇွန့်မှာတော့ ထူးဆန်းနေမိတယ်။

`ငါ မောင်မောင့်ကို သိပ်သတိရတာပဲဟာ … သိလား …´

`အင်း …´

`နင်တို့ မရှိတော့ နေရတာ တစ်မျိုးကြီးပဲ … ညတစ်ရေးနိုးလို့ နင့်အိပ်ယာဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ဘယ်သူမှ မရှိတော့ စိတ်ထဲ ဟာတာတာနဲ့ …´

`ဟာတာတာဖြစ်တာ ငါ့ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူးနော် …´

`အဟဲ … သူ့ကြောင့်လို့ ဆိုချင်တာလား …´

`တော်ပါဟယ် … သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့တဲ့ … ဒီလောက်ဆို တော်ရောပေါ့ … ငါ့ရှေ့မှာ အဲဒီလောက်ကြီးတော့ သည်းမပြနဲ့ဟယ်´

`ဟာဟ … ဒါကြောင့် ရှောင်ထွက်လာခဲ့တာလား …´

`အင်း …´

ဇွန့်အသံတိတ်သွားတော့ နှစ်ဦးက ဘေးမှာ လှဲနေရင်းက အတွေးတွေ ဝင်နေမိတယ်။ သူသာ ဇွန့်နေရာမှာ ဆိုရင်ရော ပျော်နိုင်မလား၊ ခုလိုပဲ အားလုံးကို နားလည်သဘောပေါက် ခွင့်လွှတ်ရင်း နေနိုင်ပါ့မလား။

`ဇွန် …´

ပြန်ထူးသံမကြားရလို့ လှည့်ကြည့်မိတော့ ဇွန်တစ်ယောက် အသက်မှန်မှန်ရှူရင်း အိပ်ပျော်နေပြီလေ။ဒါနဲ့ပဲ နှစ်ဦးလည်း သူ့ကုတင် သူပြန်သွားရင်း အနားတွေ့တဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ စာဖတ်နေပေမယ့် စိတ်ကတော့ ဟိုရောက်ဒီရောက်ပါပဲလေ။

.......................................

ဇွန်တစ်ယောက် အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ဘေးမှာ ချထားတဲ့ ဖုန်းမြည်သံကြားမှ နိုးတော့တယ်။

`ဇွန်လား …´

`ဟုတ် … သြော် …. မောင် … ပြောလေ …´

`ဂျူလိုင် ပြန်သွားပြီ … ခုပဲ ဆင်းသွားတယ် …´

`အင်း … ပျော်တယ် မဟုတ်လား …´

`ဟာကွာ … ဇွန်ကလဲ …´

မောင်မောင့်အသံက မလုံမလဲ၊ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့။

`အင်း … အဲဒါဆို ပြန်ခဲ့ရမလား၊ အင်း … ဟုတ်ပြီ … ဒါပဲလေ …´

စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်လာတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဘာလဲ … ပြန်တော့မလို့လား … ထမင်းစားသွားလေ … ညီမလေး …´

`ဟင့်အင်း … ဟိုမှာ မောင်တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာပေါ့ … အိမ်ပြန်ရောက်မှ စားတော့မယ် …´

`အင်း … ဒါဆို အခု သွားတော့မလို့လား …´

`ဟုတ် …´

ဆိုပြီးတော့ ဘေးနားက ရှာရတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကြီးတစ်လုံးထဲ ခေါင်းအုံးလေးနဲ့ ဆွယ်တာနှစ်ထည်ကို ထည့်လိုက်တယ်။အေပရယ်နဲ့တူတူ အောက်ဆင်းဖို့ အခန်းတံခါးကိုလည်း ဖွင့်လိုက်ရော ထမင်းစားဖို့ ထွက်လာတဲ့ မေ့ကို တွေ့ရတယ်။

`ဇွန် … ထမင်းစားရအောင်လေ … လာ …´

`စားတော့ဘူး မမမေ … အိမ်ကျမှ …´

`ထားလိုက်ပါဟယ် … အဲဒီလောက်အဖြစ်သည်းနေတဲ့ဟာတွေ …´

ဇွန်က တစ်ချက် ရှက်ရယ်ရယ်လိုက်ရင်း …

`ဒါနဲ့ နိုနိုရောဟင် …´

`ဒီနေ့ နိုက်ဂျူတီကျတယ်လေ …´

`သြော် …´

ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ သူတို့သုံးယောက် အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။မေမေ့ကို နှုတ်ဆက်ဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ဦးက ကူညီပြီး ခူးခပ်ပေးနေတယ်။

`လာလေ … သမီး၊ တစ်ခါတည်း ဝင်စားလိုက် …´

`တော်ပြီ မေမေ၊ အိမ်က မထွက်ခင်ကလည်း မုန့်စားလာသေးလို့၊ အိမ်ပြန်ရောက်မှ စားတော့မယ် …´

`အေးအေး … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဂျူလိုင်က ခုထိပြန်မရောက်သေးရတာလဲ´

`ရောက်တော့မှာပါ မေမေရယ် …´

ဇွန်က ပြောပြီးမှ အေပရယ့်ကို မလုံမလဲ ကြည့်မိတယ်။မေမေက ဘာမှ ထူးခြားဟန်မပြပေမယ့် အေပရယ့်ကြည့်ရတာတော့ ရယ်ချင်နေသလိုပဲ။

`ဒါဆိုလည်း ဟင်းယူသွားလိုက်လေ၊ သမီးကြီး လိုက်ပို့မှာလား´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ …´

မေမေက စတီးချိုင့်တစ်လုံးယူလာပေးတော့ ဇွန်လည်း မငြင်းတော့ဘဲ ယူလာခဲ့တယ်။အေပရယ်ကတော့ ကားသွားထုတ်နေတယ်။ ဇွန်လည်း တံခါးဝရောက်တော့ ခြံဝမှာ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`မောလာပြီလား …´

ဇွန်က လှမ်းစလိုက်တော့ …

`ဒါမျိုး မောရင်လည်း မောပါစေဟာ …´

`အရှက်ကို မရှိဘူး … သွားသွား … မေမေက နင့်ကို နောက်ကျနေတယ်လို့ ပြောနေတယ်´

ဘေးနားရောက်လာတဲ့ အေပရယ်က ဝင်ပြောတယ်။ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အိမ်ထဲ ဝင်သွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့တော့တယ်။

...................................................

တံခါးဘဲလ်နှိပ်လိုက်တော့ မောင်မောင်က တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။

`နိုနို ဖုန်းဆက်သေးတယ်´

`ဟုတ်လား … ဘာတဲ့လဲ …´

`ဇွန့်ဖုန်းကို ခေါ်တာ၊ ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပမို့လို့တဲ့ …´

`ဟင် … မောင်ခေါ်တုန်းကတော့ ရပြီး …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဖုန်းတွေကတော့ … အဲဒါ နက်ဖြန် ဂျူတီထွက်ရင် လာခဲ့မယ်တဲ့ … ပြန်ဆက်ရင် ဆက်လိုက်ဦးလေ´

`အင်း … နောက်မှ ဆက်လိုက်တော့မယ် …´

ဇွန်က ချိုင့်ကို ဆွဲရင်း မီးဖိုဘက် ဝင်သွားတယ်။မောင်မောင်ကတော့ တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဘာလဲ … မောင် …´

ရေပုလင်းကို ရေခဲသေတ္တာထဲ ပြန်ထည့်လိုက်တဲ့ ဇွန်က ပြန်မေးတယ်။

`ဇွန့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလားဟင် …´

`ဇွန် ပြောပြီးပါပြီ၊ ဇွန်က ကံအကောင်းဆုံးသူပါ … ဘာဖြစ်လို့ သူများတွေကို မနာလိုဖြစ်ရဦးမှာလဲ´

မောင်မောင် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ အဲဒီအစား ဇွန့်ကိုယ်လေးကိုပဲ မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ဖက်ထားလိုက်မိလေရဲ့။ကျွန်တော် အခု ပြန်တွေးနေတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ရှစ်လကနေ တစ်နှစ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းအရာတွေပါ။ ခုချိန်မှာတော့ စိတ်မရှည်နိုင်ဘဲ SSC Women Centre က ခွဲခန်းရှေ့မှာ ထိုင်စောင့်နေရပြီလေ။

ဇွန့်ကိုယ်ဝန်လေး သုံးလလောက်ရလာတော့ ပျို့ချင်အန်ချင် စဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး အေပရယ်နဲ့ နိုနိုတို့ တစ်လှည့်စီ လာစောင့်ပေးကြတယ်လေ။ နိုနို အော့ဖ်ရတဲ့ ရက်တွေမှာ အေပရယ်က အိမ်ပြန်ပြီး၊ နိုနို မအားတဲ့အချိန်မှာ အေပရယ်က လာနေပေးတယ်။ အဲဒီရက်တွေမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကြမယ်ဆိုတာကတော့ စဉ်းစားကြည့်ရင် အနည်းဆုံး ခပ်ရေးရေးတော့ ပေါ်မှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ခြောက်လထဲရောက်လာတော့ အတက်အဆင်း အသွားအလာခက်မယ်ဆိုပြီး မေမေက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို အိမ်ပြန်ခေါ်တယ်။ မေမေက ကျွန်တော့်အခန်းလေးထဲ ပြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က မေမေ့အခန်းမှာ နေကြရတယ်။

မေမေ့ကို အားနာပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ အားလုံးကလည်း ဒီလိုပဲ လုပ်ဖို့ပြောပြီး အဆင်လည်း ပြေနေတာကိုး။အဲဒီကာလတွေအတွင်း ဇွန့်အနားမှာ သူ့အစ်မတွေ ဝိုင်းနေလိုက်တာ ကျွန်တော်တောင် ကပ်ချင်တိုင်းကပ်လို့မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် သိပ်ကြီးတော့ မသက်မသာမဖြစ်ပါဘူး။ အားလုံးကလည်း နားလည်မှု ရှိကြတယ် မဟုတ်လား။

ဒီလိုနဲ့ အဲဒီသုံးလကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီး ဒီနေ့တော့ နေ့ကောင်းရက်သာရွေးလို့ သားကလေးကို ခွဲမွေးမယ့်နေ့ပေါ့။ မေမေက ခေတ်ဆန်တယ်ဆိုပေမယ့် ဒီလို ဗေဒင် ဘာညာတော့ နည်းနည်းယုံတတ်တယ်။ အဲဒါ သွားတွက်ချက်ပြီး ခွဲမယ့်ရက်ရယ်၊ နာမည်ရယ်ပါ ရွေးခဲ့ပြီ။

တင်္နလာနေ့မှာ မွေးမှာဖြစ်ပြီး နာမည်တွေကတော့ နောက်မှ ရွေးမှာပေါ့။ ကျွန်တော်ကတော့ သားလေးကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် နာမည် တစ်ခု အရင်ပေးမယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ်။ သူတို့ပေးတဲ့နာမည်ကလည်း တစ်ခုပေါ့လေ။

တနင်္လာနေ့ဆိုတော့ ရုံးတက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက်ပဲ ပါမလာတာပါ။ နှစ်ဦးက ကျောင်းပြေး၊ မေက ဆိုင်ကနေ လစ်လာ၊ အေပရယ်ကတော့ အားတယ်၊ နိုနိုကတော့ နိုက်ဂျူတီက ထွက်လာတဲ့ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ပေါ့။ ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့က ခုံတန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေကြရင်း မေမေကတော့ ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေတယ်။

ကျွန်တော့်ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကိစ္စကို မေမေ့ကို ဖွင့်ပြောရတုန်းကတောင်မှ ဒီလောက် မတည်မငြိမ် မဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆေးပညာတွေ တိုးတက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးမှာဖြစ်ပေမယ့် ကံကြမ္မာဆိုတာက မယုံရသလို၊ ကလေးအဖေဖြစ်တော့မယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကလည်း လှုပ်ရှားနေတယ်လေ။

မေမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းက တလှုပ်လှုပ်နဲ့။ အေပရယ်ကတော့ ကျွန်တော့်လက်ကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင် လာတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ ငိုက်နေတဲ့ နိုနို့ကို တစ်ချက်တစ်ချက် တွန်းပြီး သိပ်ပြီး အိပ်ပျော်မနေအောင် နှိုးနေလေရဲ့။ မေတစ်ယောက်ပဲ ထရပ်ပြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေတယ်။

အဲဒီခဏမှာပဲ ခွဲစိတ်ခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီလေ။

`မဇွန်ပွင့်ဖြူ အိမ်က ရှိပါသလား´

`ဟုတ်ကဲ့ … ဒီမှာပါ …´

မေမေ့အဖြေနဲ့အတူ ကျွန်တော်တို့အားလုံး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြတယ်။

`သားဦးနော် … ဂုဏ်ယူပါတယ်ရှင်၊ ကလေးလည်း ကျန်းမာပါတယ်၊ အင်္ဂါစုံစုံလင်လင်နဲ့ ကိုယ်အလေးချိန်က ခုနစ်ပေါင်ခွဲ၊ အမေကိုလည်း ခုပဲ ပြန်ပြီး ပိတ်နေပါပြီရှင် …´

`ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ … ဆရာမ … သူ … သူ … နေကောင်းရဲ့လားဟင် …´

ကျွန်တော် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ မေးလိုက်မိတယ်။

`ဟုတ်ကဲ့ … ကောင်းပါတယ်၊ ဘာမှ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး´

`ကျေး … ကျေးဇူးပါပဲဗျာ …´

ခဏနေတော့ ကလေးလေးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး၊ အနှီးကလေးနဲ့ပတ်လို့ ယူလာပြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရင်း ကလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုချီရမယ်မှန်း မသိလို့ မချီတော့ပါဘူးလေ။ မေမေကပဲ ဆရာမလက်ထဲက ကလေးကို ပွေ့ယူလိုက်တယ်။

`ဇွန်နဲ့ တူတယ်နော် …´

`ဟာ …. မဟုတ်ပါဘူး … မောင်မောင်နဲ့ တူတာပါ … နော် မမကြီး …´

`ဇွန်ပါ …´

`မဟုတ်ဘူး … မောင်မောင်ပဲ …´

ကျွန်တော်ကတော့ မေမေ့လက်ထဲက ကွက်ကွက်ကလေးဖော်ထားတဲ့ မျက်နှာလေးကိုပဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူနဲ့ တူတူပါလေ၊ အရေးကြီးတာ ကျန်းကျန်းမာမာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ လူလားမြောက်လာဖို့ပဲ မဟုတ်လား။

ခဏနေတော့ ဆရာမက ကလေးကို ပြန်ခေါ်သွားတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ပြန်ထိုင်စောင့်နေကြရင်း ကြည့်မိလိုက်တော့ အားလုံးရဲ့မျက်နှာမှာ မျက်ရည်စတွေလိုပဲ။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် သတိထားမိတော့တယ်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာမှာလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပဲ။

နှစ်ဦးနဲ့ အေပရယ်က ဖက်ထားကြသလို၊ နိုနိုနဲ့ မေကလည်း မျက်ရည်စတွေနဲ့ ပြုံးလို့ပေါ့။ မေမေက ထရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘေးမှာ လာရပ်လို့ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဘာစကားမှတော့ မပြောနိုင်ကြပါဘူး။

မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ယူထားတဲ့အခန်းထဲကို ဇွန့်ကို ယူသွားကြတော့မှ ကျွန်တော်တို့လည်း နောက်က လိုက်လာခဲ့ကြတယ်။မေမေ၊ နှစ်ဦးနဲ့ မေတို့က အစောင့်ကျန်နေခဲ့ပြီး ကျန်တဲ့လူတွေက ဇွန်တို့သားအမိကို နေရာချပေးပြီးတော့ အိမ်ပြန် ချက်ပြုတ်ဖို့ လိုတာလေးတွေ ယူဖို့ လုပ်ကြရတာပေါ့။

ကျွန်တော်၊ အေပရယ်နဲ့ နိုနိုတို့ ကားမောင်းပြီး ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ နိုနိုကတော့ ကားနောက်ခန်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားလေရဲ့။ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူက ပြောတယ်။

`ငါ့ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနေ့တွေထဲက တစ်နေ့ပေါ့ မောင်မောင်ရယ် …´တဲ့။

ကျွန်တော်က ပြန်မေးလိုက်တယ်။

`ဘာလဲ … နင် အားကျနေတာလား …´

အေပရယ်က ကားမောင်းနေတာမို့ သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ပဲ မြင်ရတာမို့ မျက်နှာအမူအရာက သိပ်မသဲကွဲပေမယ့် ဝမ်းသာဝမ်းနည်း ဖြစ်နေပုံမျိုးပဲ။

`ဆောရီးဟာ … ငါ စတာ လွန်သွားပြီ ထင်တယ်´

`မဟုတ်ပါဘူးဟယ် … ငါ အတွေးလွန်သွားလို့ပါ …´

အဲဒီတုန်းမှာပဲ ကျွန်တော့်ဖုန်းမြည်လာတယ်။

`အေး … ဂျူလိုင် … ပြောလေ …´

`ဘယ်လိုလဲ မောင်မောင် … အဆင်ပြေကြရဲ့လား ဟင် …´

`ပြေပါတယ် … အားလုံး ချောချောမွေ့မွေ့ပဲ … နင် ဘယ်တော့ လာကြည့်မှာလဲ´

`ညနေ ရုံးဆင်းမှပေါ့ဟာ … ခု နင်တို့ ဘယ်မှာလဲ …´

`အိမ်ပြန်နေတာဟ … ဆေးခန်းမှာ မေမေတို့ ကျန်ခဲ့တယ် … ဆက်ကြည့်လိုက်လေ …´

`အေးအေး … ဒါပဲနော် …´

ဖုန်းချသွားတော့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`အားကျနေတယ်ဆိုရင်တော့ အဲဒီတစ်ယောက်က အဆိုးဆုံးပဲဟ … ဟာဟ …´

`ဂျူလိုင်ကလား …´

`နင် မသိဘူးနော် … ငါတို့တွေ အားလုံးရဲ့အကြောင်းကို မေမေ သိသွားတဲ့နေ့ကလေ …´

`ဟင် … မေမေ အကုန်သိတယ် …´

`ဟုတ်တယ် … မေမေက ငါတို့ကို ထမင်းစားကြရအောင်ဆိုပြီး လာခေါ်တာ … အဲဒီမှာ တို့ပြောနေတာတွေကို ကြားသွားတာ …´

ကျွန်တော် တော်တော်လေး အားနာသွားတယ်။ မေမေ့ကိုလည်း ပိုချစ်သွားတယ်။ ရှက်လည်း ရှက်မိတယ်။

`အင်း ….´

`အဲဒီတုန်းကပေါ့ … ဂျူလိုင်က မကျေနပ်ဘူး … မကျေနပ်ဘူးနဲ့ အိပ်ယာကို တဘုံးဘုံးထုနေလိုက်တာ … စိတ်တောင်ညစ်သွားတယ်´

`သြော် …´

`မသြော်နဲ့ … ငါပြောတာ နင်သဘောမပေါက်ဘူး ထင်တယ် …´

`ဘယ်လို … ဟိုက် … အောင်မလေး … နေပါစေ … သတိတော့ထားမှပဲ …´

`အင်း … ငါတို့လည်း ပြောပါ့မယ် … ငယ်ငယ်တည်းက ဂျူလိုင်က တဇွတ်ထိုးနိုင်တယ်လေ …´

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ သိပ်ကြီးမားလာမယ့် ပြဿနာ မဟုတ်လောက်ပါဘူးလေ။ ဂျူလိုင့်ကို ဂရုစိုက်ပေးလိုက်ရင် အဆင်ပြေမှာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။

`ကဲ … မောင်မောင် … ငါ ကားထည့်ထားလိုက်ဦးမယ် … နိုနိုနဲ့ နင်ကတော့ သွားအိပ်ကြတော့ …´

`ဟင် …´

မျက်လုံးပွတ်ပြီး ထလာတဲ့ နိုနိုက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မေးတယ်။

`ကိုယ်လိုရာတွေ ဆွဲတွေးမနေနဲ့ … နိုက်ဂျူတီကျထားလို့ သွားအိပ်တော့လို့ ပြောတာ၊ မောင်မောင်ကလည်း အိပ်တော့ ညနေလောက် ဆေးရုံပြန်သွားရဦးမယ် မဟုတ်လား၊ ငါတော့ လိုတာလေးတွေ ထုပ်ပိုးပြီး၊ ချက်လိုက်ပြုတ်လိုက်ဦးမယ် …´

ကျွန်တော်လည်း နိုနို့လက်ကို ဆွဲရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့တယ်။

`တစ်ယောက် တစ်နေရာစီ အိပ်ခိုင်းတာနော် …´ဆိုတဲ့ အေပရယ့်အသံက နောက်က လိုက်လာတယ်။

`အေးပါ …´

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ပြန်အော်လိုက်ကြတယ်။ကျွန်တော် နိုးလာလို့ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သုံးနာရီထိုးပြီ။အိမ်အောက်ဆင်းလာတော့ မေနဲ့ နှစ်ဦးကို တွေ့ရတယ်။

`အေပရယ်ရော …´

`သွားပြီ … အခု ငါတို့ နားအလှည့် …´

`ဂျူလိုင်ရော … လာပလား …´

`အင်း … နေ့တစ်ဝက်ဆင်းလာတယ် ပြောတာပဲ …´

`သြော် … ဒါဆိုလည်း ငါ ရေချိုးပြီး သွားလိုက်ဦးမယ်´

`အေးအေး … တို့တွေ ညနေကျမှ အေးအေးဆေးဆေးလိုက်ခဲ့မယ် …´

..............................

ကျွန်တော့်သားလေးကို မြင်ရဖို့ သွားရတဲ့ခရီးကတော့ သိပ်စိတ်မရှည်စရာပဲ။ညနေ ရုံးဆင်းချိန်မို့ မီးပွိုင့်တွေက ကားတွေ ကျပ်ညပ်လို့။ ရွှေဂုံတိုင် မီးပွိုင့်ကနေ SSC ရောက်ဖို့ နာရီဝက်လောက် စောင့်လိုက်ရတယ်။

ဆေးရုံပေါ်ရောက်တော့ ကျွန်တော် ဇွန့်အခန်းကို မပြေးရုံတစ်မည် လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဆရာဝန်မကြီး ရောင်းဒ်တာနဲ့ တိုးနေလို့ ဘေးကို ယို့နေရသေးတယ်။ သူတို့ထွက်သွားတော့မှ ကျွန်တော် ဇွန့်ဘေးကို လျှောက်ခဲ့တယ်။

`ဇွန် … ပင်ပန်းနေပြီလား …´

`အင်း … နည်းနည်းပေါ့ …´

`သားလေးရော … နို့စို့ပြီး အိပ်နေပြီ …´

ကျွန်တော့် ဇွန့်နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။

`မောင့်ကိုလည်း နည်းနည်းပေးဦး …´

ဇွန့်မျက်နှာက ရှက်သွေးနဲ့ရဲသွားတယ်။

`ဘာလို့လဲ … အမေကြီးရဲ့ …´

`မေမေရေ … ဟောဒီမှာ …´

ဇွန်အော်လိုက်လို့ မေမေနဲ့ ဂျူလိုင်က ဘေးရောက်လာတယ်။

`ဘာလဲ … ငါ့သမီးကို သူ ဘာပြောလို့လဲ …´

`လာစနေတယ် … ဟွန်း … ဟင်းဟင်း … အ …´

`ဟဲ့ … သမီး … မရယ်နဲ့လေ … နာမှာပေါ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … အင့် …´

`သွားသွား … ကလေး သွားကြည့်ဦး …´

ကျွန်တော် သားလေးကို ထားတဲ့ဘက် လှည့်လိုက်တယ်။တကယ့်နီတာရဲလေးပဲ။ ပုခက်ကလေးထဲမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်လို့လေ။ ကျွန်တော့်ရင်မှာတော့ ဘာနဲ့မှ မတူတဲ့ ခံစားမှုမျိုး ဝင်လာတယ်။ ဟုတ်တယ် … ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ရင်ထဲက အူလှိုက်သည်းလှိုက် ချစ်ရတဲ့ကိစ္စမျိုး မရှိဘူးပဲ။ ဇွန့်ကို ချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် သားလေးလောက်တော့ ကျွန်တော့်ရင်ကို ကိုင်လှုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးလေ။

ကျွန်တော့်ကို လက်လာတို့လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ် ဖြစ်နေတယ်။

`မမကြီး … နင် ခုထိ မအိပ်ရသေးဘူးလား …´

`ဟဲ့ …. ဖြစ်မလား … ခဏနေမှ အိပ်ရမယ်၊ ဒါနဲ့ နင် ဘာစားခဲ့သေးလဲ ….´

ကျွန်တော် အခုမှ သတိရတယ်၊ ဘာမှ မစားရသေးပါလား။

`မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား … သွား … ဟိုမှာ ပေါင်မုန့်တွေရယ် … ထမင်းနဲ့ ဟင်းလည်း ရှိတယ်´

မေမေက တွန်းလွှတ်တယ်။ရင်ထဲက ကလိကလိဖြစ်နေတယ်။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ဖြစ်မှာပေါ့လေ။ ထမင်းနည်းနည်းစားလိုက်တာနဲ့ ဝသလိုဖြစ်သွားပြန်ရော။ခဏနေတော့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေ၊ အေပရယ်တို့သူငယ်ချင်းတွေ ရောက်လာပြီး သတင်းမေးကြတယ်။ မာကြောင်းသာကြောင်း ပေါ့လေ။ ကျွန်တော်လည်း အားလုံးကို လိုက်နှုတ်ဆက်နေရတယ်။

ဒီမှာပဲ သားလေးက ငိုတာနဲ့ ဇွန်က နို့တိုက်လိုက်ရသေးတယ်။လူတွေကတော့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ချီးကျူးနေကြတာပဲ။ ကလေးက ကျန်းမာတယ်၊ အစားကောင်းတယ် ဘာညာပေါ့လေ။ကျွန်တော်ကတော့ ဘာမှ သိပ်မကြားနိုင်ပါဘူး။ အပျော်ဆိုတာ မျက်စိတွေ ဝေဝါးပြီး နားလည်း လေးစေနိုင်တယ် ထင်တာပဲလေ။

..............................................

ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံမှာ တစ်ပတ်နားပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။အိမ်မှာတော့ တရုံးရုံးနဲ့ ဆူညံနေတာပဲလေ။ ကျွန်တော်တို့ ကလေးဘဝကိုတောင် အမှတ်ရမိတယ်။ ဖေဖေရှိရင် ဘယ်လိုမျိုးနေမလဲလို့ တွေးလိုက်မိတော့ ကျွန်တော် ငိုချင်လာတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူးလေ၊ ကျွန်တော့်ကို ချစ်ပြီး ကျွန်တော်ချစ်တဲ့သူတွေကြားမှာ အချစ်ရဆုံး ဇွန်နဲ့ ပိုပိုပြီး ချစ်ရတဲ့ သားလေးတို့ ရှိနေပြီပဲ။ ကျွန်တော် ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်ရမှာပေါ့။မေမေကတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အဘွားဖြစ်လာတော့ မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်နေပေမယ့် သားလေးကိုတော့ လက်ကတောင် မချချင်ဘူး။ ဇွန်ဆို နို့တိုက်တဲ့ ခဏလောက်ပဲ လက်ထဲထည့်ရတယ်။

မေမေ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ မေမေ့လက်ထဲမှာ အများဆုံးနေပြီး ကျန်တဲ့အချိန်တွေသာ သူ့အဒေါ်တွေ လက်ထဲနေတာပေါ့။

`ကိုရဲနိုင် ဝင်စားတာများဖြစ်နေမလား´ဆိုပြီး မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကတောင်မှ သည်းလွန်းတဲ့ မေမေ့ကို စကြတယ်။ ကလေးကလည်း မေမေ့လက်ထဲမှာ ပိုငြိမ်တာကိုး။

ဟုတ်တယ်လေ၊ ညဘက်ဆို ကျွန်တော်တို့လင်မယား သိပ်ထကြည့်စရာကို မလိုဘူး။ ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲ ခေါက်ကုတင်လေးချပြီး လာအိပ်တဲ့ မေမေကပဲ ကိစ္စရှိသမျှ အကုန်ထလုပ်သွားတာ။ နို့တိုက်ရင်သာ ဇွန့်ကို နှိုးတာ။

ကျွန်တော့်ကို သားလေးကို နာမည်ပေးဖို့ မေမေက မေးလာတော့ ကျွန်တော်က လွယ်လွယ်ကူကူ ကိုကိုလို့ပဲ ပေးလိုက်တယ်။ သူ့အဒေါ်တွေရဲ့ အသည်းဖြစ်ဦးမယ့်သူ မဟုတ်လား။ ညီအစ်မတစ်တွေကတော့ ဒီသားအဖက တင်စီးလိုက်တာလို့ ပြောပေမယ့် သူတို့လည်း သဘောကျကြပါတယ်လေ။

ကျွန်တော့် အနေအထိုင် မတတ်ခဲ့လို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဇာတ်လမ်းအစမှာ လွဲချော်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ အရာအားလုံး သဘောထားပြည့်ဝတဲ့ မိသားစုထဲမှာ ပြန်လည်တည့်မတ်လို့ အဆင်ပြေ ပျော်မွေ့စရာ မိသားစုအကြီးကြီးထဲ ရယ်သံတွေ ဝေစည်နေပြီလေ။

ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်ခဲ့တဲ့ အရာတွေအားလုံးဟာ အကောင်းချည်းပဲလို့ ဆိုလို့တော့ မရပေမယ့် အရာအားလုံးကို ကျွန်တော် တန်ဖိုးထားဂုဏ်ယူသွားမှာပါ။

မြေးကလေးကို မမြင်သွားနိုင်တဲ့ ဖေဖေနဲ့ ကျွန်တော့်မိဘရင်းနှစ်ပါးကို သတိရရင်းနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ မိသားစုထဲမှာ အသက်ဆိုင်ဆုံး ဇနီးနဲ့ သားကလေးကို ချစ်ခင်တွယ်တာရင်း အပျော်တွေနဲ့ ဘဝကို ဆက်လက်တည်ဆောက်ရဦးမှာပေါ့။

မမြင်နိုင်တဲ့ကံကြမ္မာက ဘာတွေ ထိုးနှက်လာပါစေ၊ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော်ချစ်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့သက်ဆိုင်တဲ့ မိသားစုထဲမှာ ကျန်ရှိတဲ့ဘဝကို ရဲရဲရင့်ရင့်ဖြတ်သန်းဖို့ ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ပါရစေလေ။

ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့သူတွေအားလုံးကို ချစ်တယ်။

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၃ )

 ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - ခေါင်းရှောင်သူ (Red Lace)

`ဟဲ့ … ညီမလေး … ဟယ် … ဒီကောင်မလေးတော့ … တိတ်ပါဟာ … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ … မငိုနဲ့တော့နော် …´

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ခေါင်းကလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်ရင်း မိခင်တစ်ယောက်က ကလေးကို ချော့သလိုမျိုး ကျောလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။

နှစ်ဦးကလည်း အေပရယ့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း ကလေးတစ်ယောက်က မတွေ့တာကြာနေတဲ့ အမေကို တွေ့လိုက်သလို အခြေအနေမျိုးဖြစ်နေတယ်။

`နှစ်ဦးရယ် … တကယ်တော့ နင် ငါ့ကို အဲဒီလို ကြည့်ကြည့်နေတာတော့ သတိထားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဖြစ်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဘူး။ ရပါတယ်ဟယ် … ငါ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါဘူး။ အရူးမလေး … နင် စောစောစီးစီးတည်းက ပြောရောပေါ့ …´

အေပရယ်က သူ့ညီမလေးကို ချော့မော့နှစ်သိမ့်ရင်း နူးနူးညံ့ညံ့ပြောလိုက်လေရဲ့။

`ငါ … ငါ … ပြောတော့ပြောချင် … ဒါ … ဒါ …´

ထစ်ငေါ့နေတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အေပရယ်က သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တားဆီးလိုက်တယ်။ ဖုန်တောင်နည်းနည်း ပေသွားသလိုပဲ။

`ဘာမှ ရှင်းမပြပါနဲ့တော့ ညီမလေးရယ် … နင့်ကို ငါ နားလည်တယ် … လာ … ဒီနားကို …´

အေပရယ်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူ့ညီမလေးကို ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးကလည်း အလိုက်သင့်ပါလာပြီး အေပရယ့်ဘေး ထိုင်ချလိုက်ရင်း ခေါင်းကလေးကတော့ အေပရယ့်ပုခုံးပေါ်မှီရင်း ငြိမ်နေလေရဲ့။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပါးလေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့လက်က ဖုန်တွေကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်တယ်။ ခုတော့ နှစ်ဦးလည်း အငိုတိတ်သွားပါပြီ။ နည်းနည်းကလေးတော့ ရှိုက်နေတုန်းပဲ။ နှာခေါင်းနဲ့ ပါးလေးတွေကလည်း နီရဲလို့။

`ငါလည်း နင့်ကို ချစ်ပါတယ် ညီမလေးရယ် …´လို့ အေပရယ်က ပြောလိုက်တော့ နှစ်ဦးက မယုံနိုင်သလို မော့်ကြည့်လိုက်တယ်။

ဟုတ်ပါတယ်။ တကယ်တော့လည်း ညီအစ်မတွေထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်က အနီးစပ်ဆုံး၊ အခင်မင်ဆုံးတွေ ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ အေပရယ် ပြောလိုက်တဲ့စကားကိုလည်း နှစ်ဦးတစ်ယောက် နားလည်လိုက်ပါတယ်။အေပရယ်က အစ်မအကြီးဆုံးဆိုတော့ အငယ်တွေနဲ့ ဒီလိုပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတတ်ပေမယ့် သူနဲ့လိုတော့ အတွင်းရေးတွေကို အချင်းချင်း ဖွင့်ပြောပြတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူးပါဘူး။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်ဦးမှာတော့ ငိုပဲ ငိုချင်နေမိတယ်။ မျက်ရည်ပေါက်တွေနဲ့အတူ သူ့ရဲ့ လတ်တလော ခံစားလွယ်နေတဲ့စိတ်တွေကို ကြိုးစားထိန်းချုပ်ရင်း အေပရယ့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်တယ်။အေပရယ်က သူ့ပုခုံးပေါ်က စိုစွတ်စွတ်အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။

`ကြည့်ရတာ တို့နှစ်ယောက် ရေချိုးဦးမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်နော် …´

***

ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ရေချိုးကန်ကြီးထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။

နွေးထွေးတဲ့ ရေထဲမှာ ထိုင်နေရင်း ကျောပေါ်ကိုလည်း ကျနေတဲ့ ရေပန်းဖွားလေးတွေက အေပရယ့်ရင်သားတွေပေါ်ကိုပါ ဖြတ်သန်း စီးဆင်းနေတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ့်ခြေထောက်ကြားမှာ ကျောပေးထိုင်ရင်း သူ့ကျောကို အေပရယ်က ရေမြှုပ်နဲ့ချေးတွန်းပေးတာကို ငြိမ်ခံနေလေရဲ့။

`ငါလေ … မောင်မောင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ … ဖြစ်နိုင်ရင် သူနဲ့တူတူ အမြဲနေချင်တယ် …´

သူတို့တွေ အေပရယ့်အခန်းထဲက ထွက်လာပြီးကတည်းက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေ တစ်ခုချင်းစီ၊ တစ်လှည့်စီ ဖယ်ရှားပေးကြရင်း၊ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း ရေဇလုံထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးတဲ့အထိ တိတ်ဆိတ်နေကြတဲ့အခြင်းအရာကို အေပရယ်က စတင်ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်က ငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတုန်းပါပဲ …´

ကျောပြင်လေးပေါ်ကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးနဲ့ ရေမြှုပ်နဲ့ ဖိပြီးပွတ်သပ်မှုကို ခံရင်းနဲ့ နှစ်ဦးက သူနဲ့သိပ်မတည့်ပေမယ့်လည်း မောင်မောင့်အကြောင်း စကားကောင်းတော့ ပြောရှာပါတယ်။

`မဟုတ်ပါဘူး … အဲဒီတုန်းကထက် ပိုပြီးချစ်ဖို့ကောင်းလာတာပါ …´

အေပရယ်က  ချက်ချင်းပဲ အမှားပြင်လိုက်ရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ရှေ့က နှစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်လေးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ အသားချင်းထိတွေ့မှုက လျှပ်စစ်ဓာတ်လိုပဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရင်းနဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားစေတယ်။

အေပရယ်က လက်ထဲက ရေမြှုပ်ကို ရေထဲ ပစ်ချလိုက်တယ်။ ပေါ်လာတဲ့ လှိုင်းဂယက်လေးတွေက သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရင်သားတွေဆီ ရိုက်ခတ်သွားကြလေရဲ့။နှစ်ဦးကတော့ ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်လက်တွေကို ဆွဲယူရင်း သူ့ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေနဲ့ အေပရယ့်လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း နောက်ဘက်ကို မှီလိုက်တယ်။

အေပရယ့်ရင်သားတွေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ကျောပြင်လေး ထိကပ်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ကနဲ လှုပ်ခါသွားကြတယ်။ အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်ထနေကြတော့ နှစ်ဦးအတွက် တုန်ကနဲဖြစ်သွားစေပေမယ့်၊ အေပရယ့်အတွက်တော့ ကျဉ်ကနဲ ဖြစ်သွား စေတယ်ဆိုမှ ပိုမှန်မှာပေါ့။

အေပရယ်က ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိအောင် နှစ်ဦးကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ကို ပိုပြီးဆွဲယူလိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေက အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့အထက်က ခပ်ပါးပါးသာရှိတဲ့ ခြုံပုတ်ကလေးနဲ့ ကပ်လျက်ဖြစ်သွားကြလေရဲ့။ နှစ်ဦးအဖို့မှာလည်း သူ့ရဲ့ခံစားလွယ်တဲ့ တင်သားတွေဆီက ယားကျိကျိဖြစ်လာတယ်။

နှစ်ဦးက ကိုယ်လေးကို တစောင်းကလေးနဲ့ နောက်ဘက်ကို ပြန်မှီလိုက်တော့ ခေါင်းကလေးက အေပရယ့်ရင်သားတွေပေါ်မှာ ရောက်သွားတယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ စိုစွတ်နူးညံ့တဲ့ဆံပင်တွေက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးကို ကျီစားနေတာမို့ သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေက ရေအောက်ထဲက နှစ်ဦးရဲ့အောက်ပိုင်းလေးကို ပိုပြီးတင်းတင်းဖက်လိုက်မိတယ်။

`ငါလေ … နင့်ကို နမ်းချင်နေတာ ကြာပြီ … သိလား´လို့ နှစ်ဦးက ပြောရင်း အေပရယ့်မျက်လုံးတွေထဲကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ သူ့လက်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ နို့လေးတွေပေါ်မှာ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဝိုက်ကို ခပ်ရွရွ ကိုင်တွယ် လှုပ်ရှားနေတယ်။ ရေစိုနေတဲ့အသားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကလည်း တစ်မျိုးသော ခံစားမှုတွေ ပေးစွမ်းနေလေရဲ့။

အေပရယ်က သူ့လက်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ မျက်နှာလေးပေါ် ရွှေ့လိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကတော့ ညာဘက်ပါးပြင်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ တစ်ဖက်က နောက်ဘက်က ဆံပင်လေးတွေထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နှစ်ဦးက သူ့ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သော နူးညံ့တဲ့အကြည့်လေးတွေနဲ့ တုံ့ပြန်လာတယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးတစ်ဖက်ကလည်း အေပရယ့်ပါးပြင်ကို စက်ဝိုင်းဆွဲသလို ပွတ်သပ်လိုက်တော့ အေပရယ့် မှာလည်း ထပ်တူညီတဲ့ ခံစားမှုကို တွေ့ကြုံလိုက်ရတယ်။

`မမကြီး …´

လို့ ခေါ်လိုက်တော့ အေပရယ်က ဟင်လို့ ပြန်ထူးတယ်။

`ငါတွေးနေတာဟ … သိလား … နင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဘယ်လိုနေမလဲလို့လေ …´

အဲဒီလို ပြောပြီးတော့ နှစ်ဦးက မျက်လုံးလေးကို မှိတ်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုတော့ နှင်းဆီဖူးလေးလို ခပ်ဟဟထားပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေရဲ့ ဖိကပ်လာမှုကို မျှော်လင့်စောင့်စားရင်းနဲ့လေ။

သူမျှော်လင့်ထားသလိုပါပဲ၊ အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး ဖိကပ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း အပေါ်ယံလေးပဲ ထိတွေ့တာပေမယ့် လျှပ်စစ်လှိုင်းတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို ပြန့်နှံ့သွားတယ်လို့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ခံစားလိုက်ရလေရဲ့။

နှစ်ယောက်စလုံး နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွာလိုက်တဲ့အထိတော့ သူတို့အနမ်းက အတော်ကြာကြာတည်တံ့နေခဲ့တယ်။ အေပရယ်က သူ့လက် တွေကို နှစ်ဦးရဲ့မျက်နှာလေးပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ကို လျောချလိုက်တယ်။ ရင်သားလေးတွေပေါ် ရောက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ မျက်လုံး လေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။ သူ့လက်တွေကတော့ အေပရယ့်လက်တွေပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်လက်တွေကို နှစ်ဦးက သူလိုချင်တဲ့နေရာတွေဆီ လိုက်ပြီးရွှေ့ပေးနေတာပေါ့။

နှစ်ဦးစ စပြီး အနမ်းကို ရပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ တခြားတစ်ဖက်ကို ရွှေ့ချင်တာကြောင့်လို့ ပြောရမှာပေါ့။ အေပရယ်ကတော့ နှုတ်ခမ်းကို ဖွင့်ဟရင်း တစ်ချက်ထပ်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ခုထိတော့ လျှာကို မသုံးသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့နှစ်ဦးကြားက တောင့်တတဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ ခံစားမှုတွေကြားမှာ လုံလောက်တဲ့ရမ္မက်အဖြစ်နဲ့ တည်ရှိနေရင်းနဲ့ပဲလေ။

အေပရယ်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ရေအောက်ထဲကနေ နှစ်ဦးရဲ့ အောက်ပိုင်းဆီ တရွေ့ရွေ့တိုးသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အချိန်မဆိုင်းဘဲ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးဆီကို အရောက်လှမ်းတော့တာပါပဲ။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်တင်းတဲ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာအယာညှစ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ လက်တွေကြားမှာ သက်ပြင်းလေးချရင်းပဲ ငြိမ်နေရတော့တာပေါ့။

ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက အေပရယ့်ကို လှည့်နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လေးကိုလည်း တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တယ်။ ရေချိုးကန်ထဲက ရေတချို့ လျှံကျသွားသလို ရေမျက်နှာပြင်ကလည်း လှုပ်ရှားသွားတော့ သူတို့ကိုယ်လေးတွေကို လာရိုက်ခတ်နေတဲ့အထိအတွေ့တွေကလည်း စိတ်တွေကို ပိုပြီး လှုပ်ရှားစေတယ်။

နှစ်ဦးက အေပရယ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာယူပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ ညီမလေးတွေကို ဟက်တူဟက် မထိမိအောင် သတိထား ရှောင်ရှားရင်းနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ နောက်ဘက်ကို ခပ်လျောလျောလေး ပြန်မှီလိုက်တယ်။

အေပရယ်က ရှေ့ကို တိုးရင်းနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့လေးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ လက်ညှိုးလက်မတွေကလည်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကစားပေးရင်းနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ အေပရယ်က သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး နှစ်ဦးရဲ့ ရင်သားအောက်ခြေလေးကနေ စနမ်းလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ရေပေါ်မှာ ပေါ်နေတဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကိုလည်း နမ်းလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသေးတဲ့အရသာကို ခံစားမိစေတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို ရှေ့ကို ကော့ပေးလိုက်တော့ အေပရယ်က ရေအောက်ကနေ ပေါ်လာတဲ့ ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့တို့လိုက်တော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားလေရဲ့။

သူတို့နှစ်ယောက် ရေစိမ်နေကြတာ အချိန်တော်တော်လေးတော့ ကြာနေပါပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း နည်းနည်းတော့ ချမ်းစပြုလာပြီ။ ဒါကြောင့် အေပရယ်ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ရေထဲကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးလည်း နောက်ကနေ လိုက်လာရတာပေါ့။

သူတို့တွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မွေးပွမျက်နှာသုတ်ပဝါကြီးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးကြရင်း ရေတွေကို သုတ်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ဦးတို့ အခန်းဆီကို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းပဲ လျှောက်လာခဲ့ကြလေရဲ့။

အခန်းရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား နှစ်ဦးရဲ့အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလိုက်ကြတယ်။ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ နောက်ကနေရင်း သိုင်းဖက် ထားတယ်။ သူ့ရဲ့ နို့ကြီးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်နေကြတာပေါ့။နှစ်ဦးက ခေါင်းကလေးကို သမင်လည်ပြန်လှည့်ရင်း အေပရယ့်ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်တယ်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ လည်တိုင်လေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်လေရဲ့။ လက်တွေကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးကို လိုက်ရှာနေပါပြီ။

အေပရယ့်လက်ဖဝါးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ သေသေသပ်သပ်ရိတ်ဖြတ်ထားတဲ့ အမွှေးလေးတွေအပေါ်မှာ တစ်ထောက်နားရင်း လက်ချောင်း ထိပ်လေးတွေကတော့ ညီမလေးကို လိုက်စမ်းနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းတိုးသွားရင်းနဲ့ အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ရှာတွေ့သွားပါတော့တယ်။

ဖွဖွလေးပဲ ပွတ်သပ်လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ရင်တွင်းတစ်နေရာဆီက တငွေ့ငွေ့နဲ့ ပူနွေးလာနေသလိုပဲ။ တစ်ဦးရဲ့အသားကို တစ်ဦး ထိကပ် နေတဲ့ အရသာကလည်း ရင်ခုန်သံနှုန်းမြန်စေတယ်။ နှစ်ဦးက အေပရယ် နမ်းရတာ အနှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင် သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ဘေးဘက် ဖယ်ချပေးလိုက်တဲ့ခဏမှာပဲ အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးထဲကို ဝင်ရောက်ကျူးကျော်လိုက်တော့တယ်။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လက်ချောင်းလေးတွေကို ကစားပေးတော့ နှစ်ဦးခမျာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်စပြုလာတယ်။ အေပရယ့်က သူ့လက်ညှိုးလက်ခလယ်ကို နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးအတွင်းထဲအထိ တိုးဝင်စေလိုက်တဲ့အခါ မှာတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကနေ ညည်းသံတချို့ ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ ညီမလေးကလည်း အေပရယ့်လက်ချောင်းလေးတွေကို ကြိုဆိုရင်း အရည်လေးတွေ ဆင်းလာပြီး နှုတ်ခမ်းဝတစ်လျှောက်ကိုပါ စိုစွတ်လာစေတော့တာပေါ့။

အေပရယ်က နောက်ဘက်ကို လှည့်လာတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ရင်း အောက်ဘက်ကလည်း လက်ချောင်းလေးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ကစားပေးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စိမ့်သွားစေတဲ့ ခံစားမှုတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို စတင် လှည့်ပတ်လို့နေပြီပေါ့။

ဒါပေမယ့် အချိန်အကြာကြီး လည်ပြန်လှည့်ထားရတဲ့ နှစ်ဦးကတော့ တဖြည်းဖြည်း ဇက်ညောင်းလာသလိုပဲ။ ဒါကြောင့် အေပရယ့် လက်တွေထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ရင်း ကိုယ်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကို ပူးကပ်လိုက်တော့ အေပရယ်ကလည်း အောက်ကနေ သူ့ရဲ့ ပေါင်တံလေးတွေကို အလိုက်သင့်ကားပေးရင်း ကြိုဆိုလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးကတော့ အေပရယ့်ကို စတင်နမ်းရှုံ့လို့နေပါပြီ။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ သူ့လျှာလေးက အေပရယ့်ပါးစပ်ထဲကို တိုးဝင်သွားလေရဲ့။ခဏလောက်ကြာတော့ အောက်က အေပရယ့် ခြေထောက်တွေ မသက်မသာဖြစ်လာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ နှစ်ဦးကို ဘေးဘက်နည်းနည်းတွန်းပြီး လက်တွေကိုတော့ လည်တိုင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ တုံ့ပြန်အနမ်းတွေကလည်း ပြင်းထန်လာတယ်။

နွေးထွေးတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်တွေက တစ်ဦးကို တစ်ဦး ထိတွေ့လိုက်တိုင်းမှာတောင် ရင်ခုန်စေနိုင်နေတာပါ၊ ခုတော့ မခွဲတမ်းမခွာတမ်း ပူးကပ်ထားလေတော့ ရင်ခုန်ရုံတင်မကဘူး၊ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ကိုယ်လေးတွေမှာ ချွေးစို့စို့ထွက်လာကြပြီပေါ့။ နှစ်ဦးက သူ့လက်တွေကို အေပရယ့် မျက်နှာလေးကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းလို့နေတယ်။ တစ်ဦးလျှာကို တစ်ဦးက ပွတ်သပ်စုပ်ယူရင်းနဲ့ အရှိန်တွေလည်း တက်လာကြပြီပေါ့။

နှစ်ဦးကပဲ အနမ်းကို စတင်ခွဲခွာလိုက်ပြီး အေပရယ့်ကို နောက်ဘက် တွန်းချရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို အောက်ဘက်ဆီ တဖြည်းဖြည်း နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေပေါ်ကို ရောက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးကို နို့တွေကြားထဲ တိုးဝင်ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးတော့မှ နောက်ဆုံး ညာဘက်ရင်သားကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွပွတ်သပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ လျှာလေးနဲ့ နို့သားလေးတွေကို လျက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ငုံလိုက်တော့တာပေါ့။

အေပရယ်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့စို့ပေးမှုကို ခံယူရင်း သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ခါးကို လှမ်းချိတ်လိုက်တော့တယ်။ အကျိုးဆက်ကတော့ သူတို့ရဲ့ ညီမလေးရဲ့အထက်က ခြုံပုတ်လေးချင်း ထိကပ်သွားကြသလို ဆက်ကြိုးစားမယ်ဆိုရင် အစိလေးချင်တောင် ထိနိုင်တဲ့အနေအထားပေါ့။

အေပရယ်တစ်ယောက် ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုတွေနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ နှစ်ဦးက နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ညှပ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်တော့ အေပရယ့်နှုတ်က ကောင်းလိုက်တာလို့ ညည်းလိုက်ပေမယ့် နှစ်ဦးကတော့ မကြားလိုက်ဘူး။

ဒါပေမယ့် အေပရယ်က ကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲ သူ့ကို နှိုးဆွနေတဲ့ဝေဒနာကို ဆက်လက်ခံစားဖို့ ဆန္ဒမရှိတော့တာနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ခေါင်းလေးကို သူ့မျက်နှာဆီ ဆွဲယူလိုက်ပြီး ညင်ညင်သာသာနမ်းလိုက်တော့တယ်။အနမ်းကို ပြန်ခွာတော့ နှစ်ဦးက အေပရယ်နဲ့ ကိုယ်ချင်းမခွာဘဲ ကုတင်အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းလိုက်တယ်။ လမ်းခရီး တစ်လျှောက်မှာ သူ့ရဲ့နို့လေးတွေက အေပရယ့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်သွားကြတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတာပေါ့။

နှစ်ဦးက ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ သူရည်ရွယ်တဲ့ပစ်မှတ်ကို ရှာတွေ့သွားပါတော့တယ်။

ဟုတ်တာပေါ့၊ အေပရယ့်ညီမလေးပါပဲ။ နှစ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက အေပရယ့်ညီမလေးအဝကို ထိတွေ့လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကျေနပ်မှုတွေနဲ့ အေပရယ့်နှုတ်က ခပ်တိုးတိုးညည်းညူလာပါတော့တယ်။ ဆက်ပြီး နှစ်ဦးရဲ့လျှာလေးက အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လျှောက်လျက်ရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အတွင်းထဲကို တိုးဝင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ့်လက်တွေက နှစ်ဦးရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲညှစ်လိုက်ပါတော့တယ်။

သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ တစ်မူထူးခြားတဲ့ နူးညံ့တဲ့ခံစားမှုအောက်မှာ အေပရယ်တစ်ယောက် ညီမလေးထဲက ခံစားမှုက ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သွားတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး လေထဲလွင့်မျောသွားသလိုဖြစ်သွားလေရဲ့။နှစ်ဦးကတော့ သတိပြုမိပုံမပေါ်ဘူး၊ ဆက်ပြီး လျက်ပေးလို့နေတုန်းပဲ။ အေပရယ်ကတော့ တုန်ယင်စွာနဲ့ပဲ သူ့နို့ကြီးတွေကို သူ့ဘာသာ ဆုပ်နယ်လိုက်ရင်း ပေါင်လေးကိုပဲ ကားပေးလိုက်မိတယ်။

အေပရယ့်အတွင်းသားလေးရဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ဦးကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပေါ်ဘက်ကို ဆန်တက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ညီမလေးရဲ့ထိပ်က အစိလေးကို လျှာလေးနဲ့သိမ်းပိုက်လိုက်တော့တာပေါ့။လေးငါးချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလည်း လျက်လိုက်ရော အေပရယ်တစ်ယောက် စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်ရင်း ကောင်းကင်ဘုံအထိ ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်းပေါ့။ နှစ်ဦးကတော့ မရပ်မနား မာရသွန်ရင်း အေပရယ့်ညီမလေးထဲက စီးကျလာသမျှကို သိမ်းပိုက်လို့နေတယ်။

အေပရယ်ကတော့ အသံကလေးတောင် မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒီတစ်ခေါက် သူပြီးလိုက်ရတာက သိပ်ကို ပြင်းထန် သွားတာကိုး။ အေပရယ့်တစ်ကိုယ်လုံး ငြိမ်သက်စွာနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လဲလျောင်းနေတယ်။ မလှုပ်ဘူးဆိုရင်တော့လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ လက်တွေကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကို ဖွဖွရွရွ ပွတ်သပ်ပေးရင်းပေါ့။

ဒီတော့မှ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အေပရယ် ပြီးသွားတာကို သဘောပေါက်လိုက်မိတော့တယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါ သူ့အတွက်တော့ နှစ်ရှည်လများ တောင့်တခဲ့ရတဲ့ဆန္ဒတစ်ခု ပြည့်ဝသွားခြင်းပဲပေါ့။ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို တွားတက်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ဗိုက်သားလေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ်က နှစ်ဦး လဲလျောင်းသာအောင် သူ့ပေါင်လေးကို အပေါ်ဘက်နည်းနည်းဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်တွေကတော့ သူ့ညီမလေးရဲ့ဆံနွယ်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတာပေါ့။

`ဒီနေ့တော့ မမကြီးဆီက အများကြီး အတွေ့အကြုံရလိုက်တာပဲ´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ခါးကို ဖက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အေပရယ့်ဝမ်းပြင်လေးပေါ်မှာ အပ်ထားတုန်းပဲ။အေပရယ်ကတော့ လက်တစ်ဖက်က နှစ်ဦးရဲ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်ရင်း ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ ကိုယ့်ရင်သားတွေကို ပွတ်လို့ပေါ့။

`တကယ်လို့ မောင်မောင်တွေ့ရင်တော့ သိပ်သဘောကျမှာပဲ …´

အေပရယ်က ပြုံးရင်းပြောလိုက်တော့ …

`ဟုတ်မှာပေါ့ … ဒါပေမယ့် အဲလိုမျိုးကြီးတော့ နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ မနေချင်ပါဘူး …´

နှစ်ဦးက သူ့မျက်နှာအပ်ထားတာကို တစ်ဖက်ပြောင်းလိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`သြော် … တစ်မျိုးစီ ကောင်းတာပဲဟာ … နင်ကလည်း …´

အေပရယ်က ပြန်ပြောလိုက်တယ်။နှစ်ဦးကတော့ ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ရင်း သူ့အစ်မရဲ့ဗိုက်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်အကြောင်းတွေးရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲကို ရောက်သွားတော့တာပေါ့။နောက်ဆုံးမှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။

တနင်္ဂနွေနေ့ကတော့ အိမ်မှာ လူရှုပ်လွန်းပြီး မိန်းကလေးတွေရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိဘဲ လာလာလည်နေကြတော့ မောင်မောင့်ခမျာ လှုပ်ရှားဖို့ ဘယ်လိုမှ အခွင့်မသာခဲ့ဘဲနဲ့ ရက်သတ္တပတ်ကုန်ရက်များအတွင်းမှာ ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေရတာပေါ့လေ။

တနင်္လာနေ့မနက်မှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် အစောကြီးတည်းက နိုးနေလေရဲ့။ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း မာကျော တောင့်တင်းလွန်းတာကြောင့် အိမ်သာပြေးပြီး သေးပေါက်ရင်း တစ်ချီလျော့လိုက်တော့မှ နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ်။

တစ်ရေးပြန်မှေးပြီး အောက်ပြန်ဆင်းလာတဲ့အချိန်မှာတော့ အိမ်သားတွေ ထွက်ခွာလို့ သွားကြပါပြီ။ သူနဲ့ အေပရယ်နှစ်ယောက်တည်းပဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။

`မောင်မောင် … နိုးပြီလား …´

`အင်း … ဒါနဲ့ နင့်ကြည့်ရတာ ပျော်နေသလိုပဲ … ဘာထူးလို့လဲ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို ဖက်လိုက်ရင်း အနမ်းတစ်ခုပေးလိုက်တယ်။

`ဟယ် … နင် မသိပါဘူး … ဟင်းဟင်း …´

တကယ်တော့ အေပရယ်က နှစ်ဦးအကြောင်းတွေးနေတာပါ။

`အမယ် … ဘောင်းဘီတိုတွေဘာတွေ ဝတ်လို့ပါလား … ဘာလုပ်မလို့လဲ …´

`နိုးကတည်းက တမေးတည်းမေးနေတာပဲ … ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ …´

အေပရယ်က မျက်လုံးပြူးရင်း အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာနဲ့မလိုက်ဖက်ဘဲ ပြုံးနေတဲ့မျက်လုံးတွေကတော့ နောက်နေတာမှန်း သိသာပါတယ်။

`ဟာ … အဲလိုဟုတ်ပါဘူးဟာ …´

မောင်မောင့်ကြည့်ရတာ စပ်စုချင်တဲ့ပုံပေါ်နေတယ်။

`ရာသီဥတု ပူလို့ဟေ့ … တကတည်းမှ … ရှင့်မျက်စိထဲ အမြင်မတော်လို့လား …´

မောင်မောင်က ဖက်ထားရင်းနဲ့ ဖြေပြောလေးပြန်ပြောတယ်။

`မမကလဲကွာ … လှတယ်လို့ … ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ … လန်းတယ်လို့ … နောက်ပြီး …´

`နောက်ပြီး … ဘာဖြစ်လဲ …´

ဒါပေမယ့် အေပရယ့်အတွက် ဒီမေးခွန်းက သိပ်ပြီးအဖြေရှာစရာမလို့တော့ပါဘူး။ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မောင်မောင်ရဲ့အောက်ပိုင်းကနေ တစ်စုံတစ်ခုသောအရာက တိုးဝှေ့လာတာကိုး။

`ဟဲ့ဟဲ့ … ကောင်စုတ်လေး … အစောကြီးရှိသေးတယ်။ ပြီးတော့ နင့်ကိုယ်ကလည်း ညစ်ပတ်နံစော်နေတာပဲ။ ရေသွားချိုး၊ အင်္ကျီလဲခဲ့၊ ပြီးမှ ပြန်ပြီး မနက်စာလာစား … သွား …´

အဲလိုပြောပြီး မောင်မောင့်ကို နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ မောင်မောင့်ခမျာ မချင့်မရဲနဲ့ပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ တစ်ဆက်တည်း မောင်မောင့်ကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲဟာ …. နင်ကလဲ … ထူးထူးဆန်းဆန်း ငါ့ကို နှင်လွှတ်တာလား … ငါ့မှာ နင့်ကို သိပ်သတိရနေတာ … ဟိုလေ … နင် သိတယ်မလား …´

မောင်မောင်က သွားဖြီးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ အေပရယ်က ရယ်တယ်။

`တော်စမ်းပါ … နင့်မှာ တစ်ချိန်လုံး ဒါတွေပဲ တွေးနေတာလား။ ရုပ်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ ဟဝှာပြုချင်နေတဲ့ရုပ်မှန်း သိသာတယ်။ သွားပါ … ငါ အခု မအားသေးဘူး … ခဏနေမှ ပြန်လာခဲ့နော် … လိမ္မာတယ် …´

အေပရယ်က တစ်ချက်နမ်းရင်း ထမင်းစားခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။

`အင်းပါ … ကိစ္စမရှိပါဘူး … နင့်သဘော …´

မောင်မောင်က လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

ခြံဝင်းထဲ ဆင်းသွားတဲ့ အေပရယ့်မှာတော့ တွေးနေမိတယ်။ မောင်မောင်က သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ ဒီအတိုင်းဆို ငါ သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းနိုင်မှာလဲ။ သူက သိပ်သဘောကောင်းပြီး သူများကိုလည်း ဘယ်တော့မှ အတင်းအကျပ် ဖိအားမပေးတတ်ဘူး။ ခုလိုမျိုးသာ မောင်နှမတွေလို နေလာကြတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘဲ တခြားက ဆိုလိုကတော့ တစ်ခါတည်း မင်္ဂလာဆောင်ပစ်လိုက်ပြီလို့ တွေးနေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ပဲ ရေမြန်မြန်ပြေးချိုးပြီး ကမန်းကတန်း အောက်ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ အေပရယ်ကတော့ အဝတ်တွေ လှန်းလိုက်၊ ခြံဝင်းထဲ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်လိုက်လုပ်နေတုန်း မောင်မောင် ပြန်ရောက်လာတယ်။

ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ကြက်ဥကြော်နဲ့ ပေါင်မုန့်ကို စားရင်း ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နေရောင်အောက်မှာ အဆင်ပြေစွာ တင့်တယ်လှပနေတဲ့ အေပရယ့်အသွင်ကို မြင်ရတယ်။နေရောင်အောက်မှ နီရောင်ပြေးနေတဲ့ အေပရယ့်ဆံပင်ရှည်လေးတွေရယ်၊ ဘောင်းဘီတိုအောက်က လွတ်လပ်နေတဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ ချွေးစိုလို့ ကပ်နေတဲ့ အင်္ကျီပျော့ပျော့အောက်က အခုအခံမပါတဲ့ လှိုက်မောဖွယ်ရာ ရွှေရင်အစုံရယ်ပေါ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ ငေးရင်းနဲ့ ပါးစပ်ထဲက အစာကိုတောင် မဝါးမိဘူး။ မြင်ကွင်းထဲကနေ အေပရယ် ဖြတ်ကနဲ ပျောက်သွားတော့မှ သတိရပြီး မနက်စာ ဆက်စားရတယ်။ခဏနေတော့ အိမ်နောက်ဘက်ကနေပတ်ပြီး အေပရယ် ပြန်ဝင်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာလည်း စိုက်ကြည့်မိလိုက်တဲ့ မောင်မောင့်အဖို့ ရေငတ်သလို ခံစားရတော့တာပေါ့။ ပြီးမှ ဣန္ဒြေအနိုင်နိုင်ဆည်ရင်း မေးလိုက်ရတယ်။

`ဒီနေ့ အားကစားသွားမလုပ်တော့ဘူးလား …´

`ဟင့်အင်း ဒီနေ့နားလိုက်ဦးမယ်၊ တစ်ခါတစ်လေလည်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် နားတာပေါ့ဟယ် … ပြီးတော့ အိမ်မှာနေတော့ နင် အပြင် ဟိုဟိုဒီဒီထွက်ချင်လည်း အိမ်စောင့်ရှိတာပေါ့လို့ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။မောင်မောင်က ပလုတ်ပလောင်းနဲ့မို့ ခေါင်းကိုပဲ အရင်ခါလိုက်ရတယ်။ အစကတော့ အပြင်ထွက်ဦးမလားလို့ တွေးပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ့်ကို ကြည့်ပြီး အစီအစဉ်ပြောင်းသွားတယ်လေ။

`အဲဒီတော့ နင်လည်း အပြင်မထွက်ဘူးဆိုရင် တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေးပေါ့ … ဟုတ်တယ်ဟုတ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းနဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ်တစ်ဖက်တင်ပြီး အနေအထားပြင်လိုက်တော့ မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက တောက်ပလာ လင်းလက်လာတယ်။

အေပရယ့်က သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင့်ဘေးကနေ မှီလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ သတိပြုစရာ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်လက်မောင်းဆီကို သွားပြီး ဖိကပ်မိနေကြလေရဲ့။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ကို မှီရင်း လက်တစ်ဖက်က မောင်မောင့်နဖူးပေါ်က ဝဲကျနေတဲ့ဆံစလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေး နေတယ်။ ဟိုးအရင်တုန်းက ချစ်စခင်စကြင်နာစ ငယ်ငယ်လေးတွေလိုပေါ့လေ။

မောင်မောင်ကတော့ စားလက်စတွေကို မြန်မြန်အဆုံးသတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေတော့ သူ့ကို လှုပ်ရှားမှုသေးသေးလေးတစ်ခုကအစ သေချာစိုက်ကြည့်နေတဲ့ အေပရယ့် မျက်လုံးတွေကို သတိမထားမိလိုက်ပါဘူး။ အေပရယ်ကတော့ မြတ်နိုးစွာ ကြည့်နေလေရဲ့။

`အင်း … ကောင်းတာပေါ့ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင့်အသံက ပြန်ပေါ်လာတယ်။ သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ်က …

`ဒါဆို တို့နှစ်ယောက်တည်း တစ်သက်လုံး တူတူနေသွားကြရင်ရော မကောင်းဘူးလား …´လို့ ထပ်မေးလိုက်တယ်။ ဒီမေးခွန်းကတော့ ပြောင်သလို နောက်သလိုပေမယ့် တကယ့်စိတ်ထဲကနေ လေးလေးနက်နက်မေးလိုက်တာပါ။

`ကောင်းတာပေါ့၊ တူတူအိပ် တူတူစား … တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင် … ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ …´

မောင်မောင်က ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ တခြားအတွေးတွေက ဝင်လာတယ်။ အေပရယ်က မောင်မောင့်ဆီ ပိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့ ဝင်လေထွက်လေနွေးနွေးကိုတောင် ခံစားလို့ရနေတယ်။ ပြီးတော့ …

`အဲဒါဆိုရင် … တခြားလူတွေ အတွက်ရော …´

လို့ တွေးတွေးဆဆနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ငါလည်း အဲဒါပဲ စဉ်းစားနေတာ …´

ပြောနေရင်းနဲ့ အိမ်ရှေ့တံခါးကနေ အသံကြားလိုက်ရလို့ နှစ်ယောက်စလုံး ထရပ်လိုက်ကြတယ်။ အေပရယ်က ချန်နေရစ်ခဲ့တုန်း မောင်မောင်က ထမင်းစားခန်းအဝကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျောပိုးအိတ်ကို လွယ်ထားတဲ့ ဇွန့် ကို ဖိနပ်ချွတ်မှာ တွေ့ရတယ်။

`မောင်မောင် … စားပြီးပလား …´

ဇွန်က ကျောပိုးအိတ်ကို ဆိုဖာပေါ် ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

`အင်း … ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ … ကျောင်းမတက်ရဘူးလား …´

`ဟီး … ကျောင်းပြေးလာတာ … ဒီလိုဟ … ကျောင်းသွားမယ်လုပ်တုန်း ခဏဆိုပြီး အင်တာနက်ဆိုင်ရှေ့ ဆင်းလိုက်တာ … ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင်ကြည့်နေရင်း သူငယ်ချင်းက ဖုန်းဆက်တယ်။ မနက်အတန်းမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ … ညနေအတန်းကလည်း နှစ်နာရီမှ ဆိုတော့ … အဲဒါနဲ့ အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာလိုက်တာ …´

`ကောင်းပါပေ့ဗျာ … မေမေသိရင်တော့ ဆူမှာပဲ …´

`နင်ပြန်မပြောနဲ့လေ … နော် … မောင်မောင် …´

သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေရင်းနဲ့ အေပရယ်ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဟဲ့ … ဘာဖြစ်လို့လဲ … ကျောင်းမတက်ဘူးလား …´

ဇွန်က ကြည့်လိုက်တော့ ပါးလျတဲ့အင်္ကျီအောက်က ထင်ရှားလှတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို သတိပြုမိလိုက်တယ်။

`အင်း … မနက်အတန်းဖျက်လိုက်လို့ … ဒါနဲ့ … တစ်ဆိတ် မမကြီးအဝတ်အစားက နည်းလွန်းနေတယ် မထင်မိဘူးလား …´

`နင်ကရော ဘာလို့ အများကြီးဝတ်ထားတာလဲ …´

သူတို့သုံးယောက်စလုံး ပြိုင်တူရယ်မိလိုက်ကြတယ်။

`မောင်မောင် …. ဒါနဲ့ နင်တို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ´

အရယ်ရပ်သွားတော့ ဇွန်က မေးလိုက်တယ်။

`မနက်စာ ခုမှ စားပြီးတာလေ …´

`သြော် ….´

`ဘာသြော်တာလဲ …. တကယ်ပြောတာ …´

`ဟုတ်ပါတယ်ဟဲ့ … နင်ကလဲ …´

`သိပါဘူး … အနှောင့်အယှက်ပေးသလိုများ ဖြစ်သွားသလားလို့ပါ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင် သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ သူတို့အကြောင်းကို ဇွန်သိနေတာကတော့ သေချာတယ်ဆိုတာပေါ့။အေပရယ်က ဝင်ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါဆိုရင်တော့ ငါ အပြင်သွားလို့ရပြီပေါ့ … မောင်မောင် … နင် ဇွန်နဲ့နေခဲ့လို့ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား …´

`ရပါတယ် … ဘာလို့လဲ …´

`နင်နဲ့ ငါ့ကို စိတ်မချလို့နေမှာပေါ့ဟယ် …´

လို့ ဇွန်က ဝင်ပြောတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာက ရဲကနဲ။အေပရယ်က နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ လက်မောင်းကို တစ်ချက်စီ ဖျန်းကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားတော့တယ်။

`တို့လည်း အပြင်သွားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ် …. လိုက်မလား မောင်မောင် …´

`ဘယ်သွားမှာလဲ …´

`ဒီလိုပဲပေါ့ … ခြေဦးတည့်ရာပေါ့ … ကြုံရာသွား ကြုံတာစား တော်သလိုနေ ဖြစ်သလိုလုပ်ကြတာပေါ့ …´

`ကောင်းလိုက်တာ … စိတ်ပျက်ဖို့ … အေးလေ နင်နဲ့တစ်ခါမှ တူတူမထွက်ဖူးသေးဘူး … သွားကြည့်ကြတာပေါ့ …´

ဇွန့်မျက်နှာမှာ အပျော်ရိပ်ကလေးတွေ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ တကယ်တော့ ဇွန့်အနေနဲ့ မောင်မောင့်ကို လက်ခံဖို့အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။မောင်မောင်က အိမ်ရှေ့မှာ တီဗီကြည့်နေတုန်း ဇွန်ကတော့ ရေချိုးဖို့ ပြင်နေတယ်။ အတွေးထဲမှာတော့ မောင်မောင်ကပဲ အပြည့်အဝ နေရာယူထားလေရဲ့။

ဇွန့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး တစ်ယောက်ယောက်အပေါ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့မှာ အိပ်လည်း ဒီစိတ်၊ စားလည်း ဒီစိတ်ဆိုသလိုမျိုးဖြစ်နေတယ်။ ဒီနေ့ အိမ်ပြန်လာတော့လည်း အိမ်မှာ မောင်မောင့်ကို မတွေ့ရမှာ စိုးရိမ်စိတ်တဝက်နဲ့ ပြန်လာခဲ့ရတာ။ မောင်မောင်တစ်ယောက် အိမ်မှာရှိနေမှန်း သိလိုက်ရတော့မှ စိတ်အေးသွားရတယ်။

မောင်မောင်ကရော သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားမှာပါလိမ့်၊ ဒီအတိုင်းလေးပဲ စိတ်ရင်းနဲ့ လက်ခံပေးမလား။ ဒါမှမဟုတ် အထင်များ သေးသွားမလားလို့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေမိတယ်။ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ဒီကောင်လေးနဲ့မှ နားလည်တော့တယ်လို့ လည်ချောင်းနားအထိ ခုန်ခုန်ပြီး တက်လာတတ်တဲ့ နှလုံးသားက တိုးတိုးလေးပြောသွားလေရဲ့။

အခန်းအလယ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေမိရင်းနေ အပြင်သွားဖို့ သတိရလိုက်တော့မှပဲ ဇွန်တစ်ယောက် သုတ်သီးသုတ်ပျာ ပြေးရ လွှားရတော့တယ်။ ခေါင်းလျှော်ရေချိုး၊ အနံ့အသက်ကင်းအောင် ညီမလေးကိုလည်း သေချာဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတော့ ဆယ်နာရီထိုးနေပါပြီ။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ လှေကားထိပ်ကနေ မောင်မောင့်ကို လှမ်းအော်လိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း အဝတ်အစားလဲဖို့ သူ့အခန်းဘက် တက်လာတော့တယ်။ဇွန်က သူ့အခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တော့ ချော်လဲမလိုတောင် ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေမှ ရတဲ့ အခွင့်အရေးကို ဒီပုံစံနဲ့ အဆုံးရှုံးခံလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲနော်။

ပြီးမှ တစ်ခု စဉ်းစားမိလို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးခြုံပြီး မောင်မောင့်အခန်းဆီ တက်သွားလိုက်တယ်။အခန်းတံခါးကို ခေါက်ရင်း 

`မောင်မောင် … နင် ဘာဝတ်မှာလဲ´

လို့ မေးလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးပြီး သူ့ကို ထူးဆန်းသလို ကြည့်တော့ …

`နင် ဘာဝတ်မှာလဲလို့ မေးနေတာ …´

`အောင်မလေး … ထူးထူးဆန်းဆန်း၊ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းပေါ့ဟာ … ဘာလို့လဲ …´

`တီရှပ်က ဘာရောင်လဲ …´

`အဖြူ … ဘာလဲ … ဆင်တူဝတ်ချင်လို့လား …´

ဇွန်က ခေါင်းကလေးငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း သူ့အခန်းဆီ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်မှာ အဝတ်အစားဆင်တူနဲ့ ရောက်နေကြပါပြီ။ မောင်မောင့်တီရှပ်က ပုံမှန်ပေမယ့် ဇွန့်တီရှပ်က နည်းနည်းပါးလို့ အောက်က ဘရာပန်းရောင်လေးကိုပါ ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မြင်နေရတယ်။ ခဏနေတော့ ကျောပိုးအိတ် သေးသေးလေးတစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ရင်း ဇွန်က မောင်မောင်တံခါးပိတ်တာကို ရပ်စောင့်နေတယ်။ ပြီးမှ သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းထိပ်ဘက် လျှောက်ခဲ့ကြတာပေါ့။

လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ တချို့က ဆင်တူဝတ်ထားတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို သတိပြုမိသလို ကြည့်တော့ ဇွန်မျက်နှာလေးပေါ် ရှက်ပြုံးကလေးတစ်ပွင့် ပေါ်လာတယ်။

`ဟဲ့ … လူတွေက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ … နင့်ကြောင့် …´

မောင်မောင်က လှမ်းပြောလိုက်တော့ ဇွန့်မှာ မျက်လွှာလေးချထားရုံအပြင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါဘူး။ဒီလိုနဲ့ တက္ကစီငှားပြီး ဂျန်းရှင်းမော်တင်ကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ မောင်မောင်က ရှေ့ခန်းကို တက်မယ်အလုပ်မှာ ဇွန်က လက်ကို ဆွဲထားပြီး နောက်ခန်းမှာ တူတူထိုင်မယ်လို့ပြောတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း သဘောတူလိုက်ရတယ်။

ကားစထွက်ပြီး ခဏလောက်ကြာတော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ပေါ် တဖြည်းဖြည်း ရောက်လာတော့တယ်။ ခေါင်းလျှော်ပြီးခါစ ဆံပင်က ရတဲ့ ရနံ့သင်းသင်းလေးက မောင်မောင့်ရင်ကို ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဇွန့်ခေါင်းလေးပေါ် ပါးနဲ့အပ်ထားလိုက်ရင်း လက်ကတော့ ဇွန့်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောမိကြဘဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ ရင်ခုန်နှုန်းတွေကို ခံစားနေကြလေရဲ့။ တက္ကစီကလည်း တက္ကစီပေမယ့် မာ့ခ်တူးဆိုတော့ သူတို့ကို သက်တောင့်သက်သာရှိစေတယ်လေ။ဒီလိုနဲ့ပဲ ဘုန်းကြီးလမ်းမီးပွိုင့်မှာ မိတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် နည်းနည်းသတိဝင်လာတယ်။

`ဟဲ့ … ရောက်တော့မယ် … ပိုက်ဆံထုတ်ထားဦး …´

မောင်မောင်က သတိပေးလိုက်တော့မှ ဇွန်က သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေးကို လှမ်းဖွင့်တယ်။ ပြီးတော့ အရုပ်ကလေးတွေပါတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယူလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်မှာ ရယ်ချင်စိတ်နဲ့ ကလိကလိဖြစ်လာတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ နည်းနည်းလည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ကလေးစိတ်တောင် သိပ်မပျောက်သေးတဲ့ ကောင်မလေးကို အတင်းကြီးဆွဲဆောင်နေသလိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ထက် အသက်က တစ်နှစ်ကြီးတယ်ဆိုတာကလည်း အဖြစ်မှန်တစ်ခုပါပဲ။

တက္ကစီသမားကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ဂျန်းရှင်းမော်တင်ရှေ့မှာ ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ အဝတ်အစားဆိုင်တွေ၊ စာအုပ်ဆိုင်တွေ၊ ဖိနပ်ဆိုင်တွေ လိုက်ကြည့်ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖုဒ်ကို့ထ်ဆီ လျှောက်ခဲ့ကြတယ်။

ကောင်တာကို ရောက်တော့ ကြက်ဆီထမင်းနဲ့ အအေးမှာပြီး မောင်မောင်က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို နှိုက်တယ်။ ဒါကို အကြောင်းမသိတဲ့ ဇွန်က အတင်းပဲ ငါပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ရှင်းလိုက်တာပေါ့။ဘာမှ လာချမပေးသေးခင် ငြိမ်နေကြတုန်း ဇွန်က စကားစလာတယ်။

`မောင်မောင် … ငါနဲ့လိုက်ရတာ ပျင်းနေပြီလားဟင် …´

`မပျင်းပါဘူး … ဒီလောက်လှတဲ့ကောင်မလေးနဲ့ပဲ၊ ပျော်စရာတောင်ကောင်းသေးတယ် …´

`ဟွန်း …´

ဇွန့်မှာ အသံလေးပဲပြုလိုက်နိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးချသွားတယ်။နောက်တော့ သူတို့ ရောက်လာတဲ့ ကြက်ဆီထမင်းနဲ့ အအေးကို စားသောက်နေကြတုန်း စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။စားပြီးသွားတော့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … ကောင်မလေး …´

`ဘာလဲ …´

`နင့်ကို အိမ်မှာ ညစာမကျွေးဘူးလို့ ပြောထားလို့လား …´

`ဟင် … ဘာလို့လဲ … ခု တစ်ပွဲပဲ စားတာကို …´

`မဟုတ်ပါဘူး … အိမ်ကို ညစာယူသွားမလို့လားလို့ပါ …´

အဲဒီတော့မှ သဘောပေါက်သွားတဲ့ဇွန်က နှုတ်ခမ်းထောင့်တစ်နေရာက ထမင်းစိတစ်စိကို စမ်းမိလိုက်တော့တယ်။

`တော်သေးတာပေါ့ … ဘာမှမပြောဘဲ ဒီတိုင်းမထားတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် …´

`လူတွေရှိနေလို့ပါ … နို့မို့ အဲဒီထမင်းစိကို တစ်ခါတည်း ငါယူစားလိုက်ပါတယ် …´

ဇွန့်မျက်နှာလေးက နီရဲသွားတယ်။ ဒါတောင် မောင်မောင်က ညီမလေးကို နမ်းပြီးသွားပြီကို။သူတို့နှစ်ယောက် စားသောက်ဆိုင်ကနေ ပြန်ထွက်လာတော့ ဇွန်က ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ပြောတယ်။ တစ်လက်စတည်းပဲဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း သဘူတောလိုက်လေရဲ့။

`ဘာကားကြည့်မှာလဲ …´

`ကြည့်ဦးမယ်လေ … Resident Evil ပဲ ကြည့်ရင်ကောင်းမလား …´

`နင့်သဘောလေ …´

သူတို့နှစ်ယောက် Box Office ရှေ့ကို ရောက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသွားကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ပြန်လျှောက်ခဲ့ပြီး ဇွန် …

`ဟဲ့ … ဘယ်နားထိုင်ကြည့်မှာလဲ …´

`အောင်မာ … သိပ်ပြီးရိုးသားချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့ နောက်က အတွဲခုံပဲ ဝယ်လိုက်ပေါ့ … အေးအေးဆေးဆေးရှိအောင် …´

`နင်ကများ … မျက်နှာမှာ ဘာကြံနေသလဲဆိုတာ စာရေးထားတဲ့အတိုင်းပါလား …´

`ဇွန်ကလဲဟာ … အချင်းချင်းတွေပဲကို …´

`အေးပါ … လက်မှတ်ဖိုး နင်ပေးလိုက် …´

ဒီတစ်ခါတော့ ဒဲ့ပြောလာတဲ့အတွက် မောင်မောင် ပိုက်ဆံထုတ်လိုက်ရပါပြီ။ တကယ်တော့ ဇွန့်မှာ ပိုက်ဆံတော်တော်ကျန်ပါသေးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ချန်ထားတာလဲဆိုတာတော့ ဇွန်ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မယ်။

မောင်မောင် လက်မှတ်ဝယ်လိုက်ရင်း ပိုက်ဆံတစ်သောင်းကျွတ်သွားတယ်။ ဇွန်က အဲဒီအချိန်မှာ အချိုရည်နဲ့ ပေါက်ပေါက်တွေ သွားဝယ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူရှင်းတဲ့ထောင့်တစ်နေရာက နှစ်ယောက်တွဲခုံလေးကို သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။

ရုပ်ရှင်ကတော့ အားလုံးသိတော်မူကြသည့်အတိုင်းပါပဲ၊ ကြောက်စရာ လန့်စရာ ရင်ဖိုစရာတွေပါတဲ့ ရောဂါပိုးကူးစက်တဲ့ကားပေါ့။ သွေးတွေ ပြန့်ကျဲထွက်လာတိုင်း၊ စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်လိုက်တိုင်း၊ သေပြေးရှင်ပြေးပြေးရတဲ့အခါတိုင်း အဲဒီအချိန်မျိုးတွေမှာ ဇွန့်ရဲ့ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို တစ်စတစ်စ တိုးဝင်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဇွန့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း လက်တွေက စတင်အလုပ်များပါတော့တယ်။ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း နားရွက်ဖျားလေးကို နမ်းရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သမီးရည်စားကိစ္စကို ဦးတည်နေလေရဲ့။ နားရွက်ဖျားလေးကနေ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းရင်း ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်း၊ ပြီးတော့ လည်တိုင်လေးကို ဆတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်တော့ ဇွန့်လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ်ကို ရွေ့လျားလာကြတယ်။

မောင်မောင့်လက်တစ်ဖက်က အောက်ကနေပြီး ဇွန့်နို့လေးတွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဇွန့်ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားရတယ်။ ဒီအချိန်မှာ တီရှပ်ဝတ်လာတာတော့ ဆိုးပါတယ်။ မောင်မောင့်အနေနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ လမ်းရှာနေရလို့ပါပဲ။

အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် အကြံထုတ်နေမိတယ်။ နည်းလမ်းနှစ်ခုမှာ ဘယ်လမ်းကို ရွေးရင် ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားရင်း ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ဆွဲမှီလိုက်ရင်း မလွဲမသွေလုပ်ဆောင်ရမယ့် လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ရပ်ဖြစ်တဲ့ ဘရာစီယာချိတ်ကို နောက်ကျောဘက်ကနေ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နောက်ရင်းပြောင်ရင်း လေ့ကျင့်ခန်း ဆင်းထားခဲ့တာ လက်တွေ့အသုံးဝင်သွားတာပေါ့။

နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ချရတဲ့ အင်္ကျီလက်ကြားကနေ ဝင်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ မောင်မောင့်လက်တွေက အင်္ကျီလက်ပေါက် ကနေပြီး တိုးဝင်လာတော့ ဇွန်ကလည်း အလိုက်သိစွာနဲ့ ကိုယ်လေးကို နည်းနည်းကိုင်းပေးတယ်။ သူ့လက်တွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ဘောင်းဘီ ပေါ်ကနေ ဖုထစ်နေတဲ့အရာကို စမ်းသပ်လိုက်တာပေါ့။

နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ဦးတည်တဲ့အရာကိုပဲ ရောက်ရှိဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်။ မောင်မောင်က ဇွန့်နို့လေးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ဇွန်ကလည်း မောင်မောင့်ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

အောက်ခံဘောင်းဘီရဲ့ သားရေကြိုးကို ရှာရင်း ဇွန့်လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီထဲမှာ လှုပ်ရှားနေလေရဲ့။ ဒီအချိန်မျိုးမှာ မောင်မောင်က ဇွန့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ဇွန့် လက်ကလေးတွေက တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတတ်တယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖျားကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်မိသွားပါတော့တယ်။ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မော့ကြည့်လာတဲ့ ဇွန့်မျက်ဝန်းလဲ့ပြာပြာတွေက ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားဆီက အလင်းရောင်အောက်မှာ တဖျတ်ဖျတ်တောက်ပလို့နေလေရဲ့။

မျက်ဝန်းတွေကနေ တစ်စုံတစ်ရာကို ရှာတွေ့သွားတဲ့ မောင်မောင်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို အင်္ကျီထဲက ပြန်ထုတ်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးဆီကို လက်လှမ်းလိုက်တော့ အလိုက်သိတဲ့ဇွန်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပေးထားပြီးပါပြီ။

ဟုတ်ပါတယ်၊ ဇွန့်ဘောင်းဘီဇစ်တွေကတော့ ပွင့်ဟလို့နေလေရဲ့။ မောင်မောင့်လက်တွေ အဲဒီနေရာကို ရောက်ရှိသွားတော့ နူးညံ့တဲ့ ပိတ်သားလေးကိုပဲ ကိုင်မိတော့တယ်။ ဆက်ပြီးတော့ တိုးဝင်ရင်း မောင်မောင့်လက်တွေက ဇွန့်ဂျီစထရင်းလေးကို ဘေးကို ဆွဲဖယ်ဖို့လုပ်တော့ ဇွန်က သူ့ကိုယ်လေးကို နောက်ကို လျောချပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ထိတွေ့ရခြင်းပါပဲ။ လက်ဖျားလေးတွေနဲ့ ဇွန့်ညီမလေးကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းအထိအတွေ့က သတင်းပို့လာပါတယ်။ လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်၊ လက်သူကြွယ်သုံးချောင်းနဲ့ ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးနားကို ပွတ်ပေးပြီး လက်မကတော့ ဇွန့်ရဲ့အစိကလေးကို စတင်ထိတွေ့လိုက်ပါတော့တယ်။

ညည်းသံလေးတွေ ကျယ်လောင်လာမှာကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းမိတဲ့ မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူရင်း ထိန်းချုပ်မှုကို စတင်လိုက်ပါတယ်။ ဇွန့်ကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း လက်လေးတစ်ဖက်ကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးတစ်လျှောက် ထက်အောက်စုန်ဆန် ပြေးလွှားနေလေရဲ့။

ဒီလို ရုပ်ရှင်ရုံအတွေ့အကြုံမျိုး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ မရှိဖူးကြတဲ့အတွက် သူတို့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက စိုးရိမ်မှုတဝက်နဲ့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေကြ လေရဲ့။ တကယ်တော့ ဒီကိစ္စမျိုးက ဒီလောက်ကြီး စိုးရိမ်ဖို့ မရှိပါဘူး။ ကိုယ်ချင်းစာတတ်တဲ့သူတွေက နားလည်စာနာပေးကြတဲ့အပြင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တတ်နိုင်သမျှ အသံမထွက်အောင်ကြိုးစားရင်း လုပ်စရာရှိတာသာလုပ်ကြမယ်ဆိုရင် သိပ်ပြီးခက်ခဲတဲ့ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပါဘူး။

နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးနှစ်စုံနဲ့ ဘေးဘေးဘီဘီကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ကို ဂရုစိုက်တဲ့သူ ဘယ်သူမှ မရှိကြပါဘူး။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တဲ့သူက ရုပ်ရှင်ထဲပဲ စိတ်ဝင်စားနေသလို၊ အတွဲတွေကလည်း ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေလေတော့ သူတို့ကို ဘယ်သူကများ စိတ်ဝင်စားဦးမှာလဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ အတွဲချောင်းတယ်လို့လည်း မကြားဖူးဘူး မဟုတ်လား။

ဒီလိုနဲ့ စိတ်ချလက်ချရှိလာတဲ့အခါ မောင်မောင်လက်တွေက ကိုယ်စီကိုယ်ငှ လက်ချောင်းအသီးသီးကို တာဝန်အသီးသီးယူရင်း ဇွန့်ညီမလေးကို တိုက်စစ်ဆင်ပါတော့တယ်။ လက်ညှိုးနဲ့ လက်သူကြွယ်က နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ၊ လက်ခလယ်က အတွင်းသားလေးတွေ၊ လက်မ ကတော့ အစိလေးကိုပေါ့။ လက်သန်းကပဲ ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ရှိနေလေရဲ့။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ အရသာက တဝက်၊ စိုးရိမ်စိတ်က တဝက်နဲ့ အရှိန်တွေတက်ရင်း တုန်ခါနေလေရဲ့။ လက်တွေကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်မှာ တာဝန်သိသိ သစ္စာရှိရှိနဲ့ လုပ်ပေးနေတုန်းပဲ။

မောင်မောင်လည်း လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း ရင်ထဲမှာ မောသလိုကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် အောက်က ညီလေးကတော့ အဲဒါတွေကို တစ်ခုမှ မသိပါဘူး။ လက်နုနုလေးတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုအောက်မှာ အချိန်တိုင်းအချိန်တိုင်း ပိုကဲတဲ့ အရသာတွေကပဲ တရိပ်ရိပ်တက်လာနေတယ်။

နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းတွေကို ဂဟေဆက်ရင်း လျှာလေးတွေနဲ့ အထိအတွေ့ချင်း ဖလှယ်နေတုန်း မောင်မောင်တစ်ယောက်လည်း ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်လာပါပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို သိပ်မကြာလှတဲ့အချိန်အတွင်း သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာကို သိလို့ သူ့လက်တွေက ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ စီးဆင်းလာတဲ့အရည်လေးတွေကြားထဲ အရှိန်မြှင့်လိုက်ပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပြင်းပြလာတဲ့ အသက်ရှူသံတွေအောက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူလိုလိုပဲ ရောက်ရှိသွားကြပါတော့တယ်။ ဒီတော့မှ ရီဝေဝေမျက်လုံးတွေကြောင့် ဝါးဝါးပဲ မြင်ရတဲ့ ပိတ်ကားကို ကြည့်ရင်း အမောဖြေနေမိကြတယ်။ ခဏနေမှ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

စကားမပြောနိုင်သေးတဲ့ ဇွန်ကတော့ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။

`တစ်ရှူးပါသေးလား …´

`သြော် … အင်း …´

အဲဒါ ရုပ်ရှင်ခန်းမထဲကနေ အပြင်ပြန်ထွက်တဲ့အထိ သူတို့နှစ်ယောက်ပြောဖြစ်တဲ့ စကားအကုန်ပဲ။ဇွန်ထုတ်ပေးတဲ့ တစ်ရှူးနဲ့ ပေပွသွားတဲ့နေရာတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ပွတ်သပ်နေရင်း မောင်မောင့်စိတ်စဉ်တွေကတော့ မိုင်ပေါင်းထောင်ချီ ပြေးလွှားနေလေရဲ့။

ရုပ်ရှင်မပြီးခင်မှာဘဲ သူတို့ထွက်လာကြပြီး အိမ်သာဆီ တန်းပြေးရင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြရပါတယ်။ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ ဂရုမပြု လိုက်မိကြလို့ တော်သေးတာပေါ့။ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီပေါ် ဒင်္ဂါးဝိုင်းလောက်ဖြူဖြူတစ်ကွက်ရှိနေသလို အင်္ကျီအောက်နားကလည်း စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေလေရဲ့။

ဘေစင်မှာ လက်ဆေးရင်း သေသေချာချာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတယ်။ ပြီးမှ ရွှေပြွန်ကနေ ရေသွန်တော်မူရတယ်။မောင်မောင် အားလုံးပြီးလို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ ဇွန့်ကို မမြင်ရသေးဘူး။ အိမ်သာရှေ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ငါးမိနစ်လောက် ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန်လျှောက်ရင်း စောင့်စားတော်မူနေရတယ်။

နောက်ဆုံး ဇွန်ထွက်လာတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ ပုံရိပ်လေးက အိမ်က ထွက်လာခါစကနဲ့ ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ သြော် … ဒါကြောင့်ကိုးလို့ မောင်မောင် မှတ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။ မိန်းကလေးသဘာဝ ဒီလိုလည်း ရှိတတ်တာပေါ့လေ။

သူတို့နှစ်ယောက် အလာတုန်းကလိုတော့ မဟုတ်တော့ဘူး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်တွဲပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အပြန်လမ်း မှာတော့ မောင်မောင်က ဦးဆောင်သူ ဖြစ်သွားပါတယ်။ဂျန်းရှင်းမော်တင်ရှေ့ကနေ ခေါ်ပေးတဲ့ တက္ကစီကို ဟက်ပီးဝေါကို ငှားလိုက်တယ်။ နံဘေးကို တံတောင်နဲ့တွက်လာတဲ့ ဇွန့်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ကားပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … အဲဒီကို ဘာသွားလုပ်မှာလဲ …´

`ဘာလုပ်လုပ် … ကလေးပီပီ ငြိမ်ငြိမ်နေတာ မဟုတ်ဘူး …´

`ဘယ်သူက ကလေးလဲ …´

`အဲဒါဆိုလည်း လူကြီးတွေးသလိုတွေး … ဘာမှမမေးနဲ့ …´

အဲဒီတော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။

လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်ပုခုံးကို ငြိမ်ငြိမ်လေးမှီရင်း အတွေးနက်နေတဲ့အမူအရာလေးနဲ့ လိုက်ပါလာလေရဲ့။ မောင်မောင်ကလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က နွဲ့နွဲ့လေးနဲ့ အိစက်စက်အရသာလေးကို ခံစားရင်း အတွေးတွေ လွင့်ပျံနေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကန်တော်မင်ပန်းခြံထဲကို သူတို့နှစ်ယောက် တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းရင်း တရွေ့ရွေ့လျှောက်လှမ်းခဲ့ကြတယ်။ ပန်းခြံထဲက လျှောက်လမ်းလေးတွေကနေ တဖြည်းဖြည်း လှေငှားတဲ့ဆိပ်ဘက် ရောက်တော့ မောင်မောင်က လှေစီးကြရအောင်လို့ ပြောတယ်။ ဇွန်ကလည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။

ဘဲရုပ်ကလေးနဲ့ လှေတစ်စင်းကို ငှားရင်း သူတို့နှစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနင်းပြီး ရေကန်အလယ်ဘက် ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီမှာပဲ မောင်မောင်က တိတ်ဆိတ်မှုကို စတင်ဖြိုခွဲလိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဟင် …´

`ငါတို့တွေ စကားပြောဖို့လိုပြီထင်တယ် …´

`အင်း ….´

ဇွန့်အသံက သံရှည်ဆွဲရင်း သက်ပြင်းချသံနဲ့တူနေတယ်။

`ဘာပြောမှာလဲ´

လို့ ထပ်မေးလိုက်တယ်။မောင်မောင်က ခြေနင်းတာကို ရပ်လိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`ငါတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းပေါ့ဟာ …´

`…………….´

`ဟုတ်တယ် ဇွန် … တို့တွေ အိမ်မှာ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ကိစ္စတော်တော်များများကို နင် သိကောင်းသိမယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ မရည်ရွယ်ပါဘဲ ဒီကိစ္စတွေက သူ့အလိုလိုဖြစ်သွားခဲ့တာပဲ။ အနေနီးစပ်ခဲ့လို့ အမှားမှားအယွင်းယွင်းဖြစ်ရတာလို့လည်း ဆိုကောင်းဆိုနိုင်မယ်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်ခဲ့သမျှ အားလုံးအတွက် ငါ့ကို အပြစ်တင်ချင်ရင်လည်း ခံပါ့မယ် …´

မျောနေတဲ့လှေပေါ်မှာ ငြိမ်သက်စွာထိုင်ရင်း မောင်မောင်က စကားစလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ နားထောင်နေဆဲပဲ။

`အစ်မတွေနဲ့ …. အေးလေ … ထားပါတော့ … ဘာပဲပြောပြော လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ့်ရှစ်နှစ်လုံးလုံး အစ်မတွေလို နေခဲ့တာ မဟုတ်လား၊ ငါနဲ့ ကြားက မမြင်ရတဲ့ သံယောဇဉ်တွေ … ဒါပေမယ့် အရှိအတိုင်းဖြစ်တဲ့ ဘာမှ မတော်ပါဘူးလေ … ဆိုတဲ့ …. ခံစားချက် … အင်း … သံယောဇဉ်နဲ့ တဒင်္ဂဆန္ဒနဲ့ လွန်ဆွဲတဲ့အခါ ကြားထဲက ခံစားချက်က ဝင်ပြီး အနိုင်ယူသွားတယ် ဇွန် … ငါ တကယ် စိတ်မကောင်းပါဘူး …´

ဇွန်က မပွင့်တပွင့် ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

`နင် ဘာဖြစ်လို့ ဒီအကြောင်းတွေကို ငါ့ကို ပြောချင်ရတာလဲ မောင်မောင် …´

`တကယ်ပဲ မသိလို့လား ဇွန် … နင်က ငါ့ရဲ့ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ … အစကတည်းက နင်နဲ့ငါနဲ့ သူငယ်ချင်းပေါင်းပေါင်းခဲ့ကြတာ … ကြီးတော့မှ နင်က မိန်းကလေးတွေနဲ့ တစ်အုပ်စုဖြစ်သွားလို့ … အရင်လောက် ငါတို့ အနေမနီးတော့တာပါ … အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ဟိုးအရင်တည်းက ငါ့မှာ ဆန္ဒတစ်ခုရှိခဲ့တယ် …´

မောင်မောင်က ဒီမှာ စကားရပ်ပြီး လှေကို တစ်ချက်နှစ်ချက်နင်းလိုက်တယ်။ဇွန်ကတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ငေးကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားတယ်။

`ဘာလဲလို့ မမေးတော့ဘူးလား … ဇွန်ရယ် ...´

`အင်း … ဘာလဲ …´

`အဲဒီတုန်းက တွေးခဲ့တာကို ခုလို နင်နဲ့ငါနဲ့ကြားက အဖြစ်ကလေးတွေ မဖြစ်ခဲ့ခင်မှာ ပြောခဲ့မိရင် ပိုကောင်းမှာ …´

ဇွန် ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … နင်ကလဲ … ငါ့ကို … ဟယ် ….´

ဇွန့်အသံတိတ်သွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။

`ဟုတ်တယ် … ဇွန် … အဲဒီဆန္ဒက နင်သာ ငါ့အစ်မဟုတ်ခဲ့ရင် … ငါ့ချစ်သူဖြစ်စေချင်လို့ပါ ….´

`အို …´

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်းစက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်မျက်စိထဲ ဂျေဒိုးနတ်ကြော်ငြာတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ မုန့်ပုံ ဆေးခြယ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြေးသတိရလိုက်မိသေးတယ်။

`နင် …. နင် … ဒါဆို … သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင် … ဟင် … ဘယ်တုန်းတည်းကလဲ …´

`ချစ်တယ် ဇွန်ရယ် … တကယ်တော့ ငါ နင့်ကို … ကိုး … ကိုးတန်းလောက်တည်းက ချစ်နေခဲ့တာ …´

ဇွန့်မှာတော့ ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ သူ့အတွက် ရင်ခုန်နှုန်းတွေက သိပ်မြန်လွန်းနေတယ်။ အရင်တည်းက တိတ်တခိုးချစ်ခဲ့ရတဲ့ မောင်လေးပါလေလို့ စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ရင်း သိမ်းဆည်းထားခဲ့ရတဲ့ ဒီကောင်လေးအတွက် ခံစားချက်တွေက ခုချိန်မှာ တစ်စုတစ်စည်းတည်း ဆူပူအုံကြွ လာနေပြီလေ။

`မောင်မောင်ရယ် … ဘာဖြစ်လို့ နင် ခုမှ ပြောရတာလဲဟဲ့ …´

ဇွန်က အားမလိုအားမရ အော်ပြောလိုက်ရင်း မျက်ရည်တွေက တသွင်သွင် ကျဆင်းလာပါတော့တယ်။မောင်မောင်လည်း ရုတ်တရက်ကြီးမို့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ဒီတိုင်းပဲ ဇွန့်မျက်ရည်တွေကို ကြောင်တောင်တောင် ကြည့်နေမိလေရဲ့။

ခဏနေတော့မှ သတိဝင်လာပြီး ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက်ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်ယင်လို့နေပါပြီ။

`ဇွန်ရယ် …..´

ဒီစကားလေးတစ်ခွန်းတည်း ပြောလိုက်နိုင်ပြီး ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ဇွန့်ကျောပြင်လေးကိုပဲ ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ဇွန့်လက်တွေကလည်း သူ့ကိုယ်ကို ဖက်တွယ်ထားရင်း လက်သီးဆုပ်နုနုလေးတွေက တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ကျလာတတ်သေးတယ်။တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် ငြိမ်သက်သွားရင်း ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေးကိုပဲ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြားရတော့တယ်။

ဒီတော့မှ မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ်နဲ့ခွာလိုက်ရင်း မျက်နှာလှလှလေးဆီ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ငိုထားတဲ့ မျက်လုံးမို့မို့လေးတွေနဲ့ ဇွန့်မျက်နှာလေးက ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲ ချစ်စဖွယ်ကောင်းနေလေရဲ့။

ဇွန့်အိတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း တစ်ရှူးတစ်ထုပ်ကို ဆွဲဖောက်ပြီး မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ဇွန့်ဆီက တိုးတိတ်ညင်သာတဲ့ အသံလေးကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားရတယ်။

`နင် နေနိုင်လိုက်တာဟယ် ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် အာစေးမိထားသလိုပဲ၊ ခုချိန်ထိတော့ စကားလုံးတွေနဲ့ တုံ့ပြန်နိုင်ခြင်း မရှိသေးဘူး။နူးညံ့ညင်သာတဲ့ ဇွန့်အသံလေးကပဲ ဆက်ပြီးပွင့်ဟလာတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့ … အဲဒီတုန်းက မပြောရတာလဲ မောင်မောင်ရယ် … ငါ့မှာတော့ … နင် …. မကောင်းဘူးဟယ် ….´

ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း စကားပြန်ပြောနိုင်တော့တယ်။

`ဟ … ဘယ်လိုလုပ် ပြောရမလဲဟ … အဲဒီတုန်းက နင်တို့တွေအားလုံးကို ငါ့အစ်မအရင်းတွေလို့ပဲ မှတ်တာကိုး … ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါ့ဘက်က ပြောလို့ရမှာလဲ … မဖြစ်နိုင်ဘူးလေဟာ …´

ဇွန့်အသံလေး ခဏတိတ်သွားတယ်။ ပြီးမှ …

`ဟင်း …… တကယ်တော့ နင့်ကို မွေးစားထားတယ်ဆိုတာ ငါ သိထားတာ ကြာပြီ … နင် ကိုးတန်းလောက်တုန်းတည်းကပဲ …´

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားကြတယ်။

`အံ့သြမသွားပါနဲ့တော့ဟာ … ငါသိပါတယ် … နင့်ဘဝမှာ အံ့သြစရာကိစ္စတွေက ဘယ်လောက်များမယ်ဆိုတာ … အဲဒီတုန်းတည်းက ငါသိခဲ့ပေမယ့် မေမေက မပြောရဘူးဆိုလို့ ငါလည်း ငြိမ်နေလိုက်တော့တာ … အဲဒီလို သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာပဲ တို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ စိတ်ကူးရင်း ငါအမြဲပျော်နေခဲ့ရတာ … ဒါပေမယ့် အားလုံးရဲ့အမြင်မှာတော့ နင်က ငါ့မောင်လေးလေ၊ ငါ့ဘက်ကနေ စပေးလို့လည်း မဖြစ်ဘူး၊ ဖြစ်သွားခဲ့ရင်လည်း အားလုံးက ဝိုင်းပြီးအပြစ်ပြောကြမှာကိုလည်း ကြောက်လို့ ဒီလိုပဲ နေရင်းနဲ့ ရည်းစားတစ်ယောက်ရသွားတယ်။ သူနဲ့ ရည်းစားဖြစ်တော့လည်း မပျော်ပါဘူးဟာ … သူ့နေရာမှာ နင့်ကိုပဲ မြင်နေမိတယ်၊ နောက်ဆုံးတော့ တို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားကြတယ် …´

`ဇွန် ……´

ဇွန်ကတော့ ဆက်ပြောနေတယ်။

`ဟိုတစ်နေ့က ငါချော်လဲတုန်းက … နင့်ရဲ့ ဂရုစိုက်မှုတွေအောက်မှာ ငါဘယ်လောက် ပျော်ခဲ့ရတယ်မှတ်သလဲ … ငါ့တစ်သက်လုံးမှာ အဲဒီအချိန်က အပျော်ဆုံးဖြစ်မယ် ထင်ပါရဲ့ … အဲဒီအချိန်တုန်းက နင့်ရဲ့ နားလည်စာနာပေးတဲ့ စိတ်ထားလေးကိုလည်း ငါ့တစ်သက် ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အေး … ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ ငါ ပိုပျော်တယ် … ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုပြီး ရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့ပဲ … ကဲ … နင့်ဘက်ကရော ဘာပြောစရာ ရှိသေးလဲ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် ဇွန့်ကို ရှက်တတ်ပြီး အေးအေးလေးနေတတ်တယ်လို့ပဲ သိထားခဲ့တာ ခုချိန်ကျတော့မှ ဇွန့်ရဲ့ ပွင့်လင်းချက်က ရက်စက်လွန်းအားကြီးနေတော့ အံ့အားသင့်စိတ်က အပျော်ကိုတောင် ဖုံးလွှမ်းနေမိတယ်။

`ငါ … ငါ …. ငါက ဘာပြောရမှာလဲ ဇွန်ရယ် … အိပ်မက်တွေ လက်တွေ့ဖြစ်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ပဲ နေခဲ့ရတာ ကြာပြီပဲ … ခုတော့ … ဟုတ်တယ် … နင်ဟာ ငါ့အိပ်မက်ပဲ ဇွန် …´

ပြောရင်းနဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့မျက်နှာလေးကို ဝှက်ထားရင်း စကားတစ်ခွန်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒီနေ့ကစပြီး နင့်သဘော … သိလား မောင်မောင် … ဘာတစ်ခုမှ ငါ မငြင်းတော့ဘူး …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် ကိုယ့်နားကို ကိုယ်မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ဇွန့်လက်ဖဝါးလေးတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း ရင်ခုန်သံတွေပဲ ကြားနေမိတော့တယ်။

***

သူတို့နှစ်ယောက် လှေကို ပတ်နင်းနေတုန်း မောင်မောင်ကတော့ အကြံထုတ်နေတယ်။ ဇွန်ကတော့ ဘေးကနေ ပဲ့ကိုင်ရင်း ပြုံးလို့ပျော်လို့။

သူစဉ်းစားတယ်။ ဒီလိုနေ့မျိုးမှာ ဘယ်ကို ခေါ်သွားရင်ကောင်းမလဲဆိုတာ။ ပန်းခြံထဲမှာတော့ အဆင်မပြေဘူး။ တည်းခိုခန်း ခေါ်သွားမယ် ဆိုရင်လည်း မှတ်ပုံတင်က မပါတဲ့အပြင် ရိုမန်တစ်လည်း မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ အကြံထုတ်ရင်း တစ်ခု စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။

နာရီကို ကြည့်တော့ လေးနာရီခွဲနေပြီ။ သူတို့နှစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ပတ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းလိုက်မယ်ဆိုရင် ညနေ ခြောက်နာရီ လောက်တော့ ဖြစ်သွားမှာပဲ။ ဒီတော့မှ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဆိုင်ကလေးတစ်ဆိုင်မှာ ညနေစာစားပြီး တရုတ်တန်းဘက် တစ်ချက်သွားမယ်။ ဆယ်နာရီလောက်ကျမှ အိမ်ပြန်မယ်။ ခေါင်မိုးပေါ် လေညင်းခံရင်း လူသံတွေ တိတ်သွားမှ လုပ်ငန်းစမယ်ဆိုရင်ကောင်းမယ်လို့ တွေးလိုက်တယ်။

ဟိုဟိုဒီဒီဆိုတော့ နီးနီးနားနား ဘုရားသွားတာပဲ ကောင်းပါတယ်ဆိုပြီး ရွှေတိဂုံဘုရား တောင်ဘက်မုခ်ကနေ တက်ခဲ့တယ်။ စာအုပ်ဆိုင်တွေ မြန်မာမှုပန်းပုဆိုင်တွေဖြတ်အပြီး ပန်းဆိုင်တွေကို ဖြတ်တော့ ပန်းသည်တွေက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်စုံတွဲကလေးကို ပန်းတွေ ဝိုင်းပြီး ရောင်းကြတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ မယူဘူးလို့ လုပ်နေပေမယ့် ဇွန်က ဝယ်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ကြီးဖြစ်သွားလို့ မောင်မောင်ကပဲ အလိုက်တသိ ခွဲယူလိုက်ရသေးတယ်။ဘုရားကို ပတ်ရင်း ကြာသပတေးထောင့်ကို လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ မောင်မောင်ကသာ နာမည်က နေ့သင့်နံသင့်ဖြစ်နေပေမယ့် ဇွန်ကတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဲ … ပွင့်ဖြူဆိုတဲ့နှစ်လုံးကတော့ နံသင့်ပါတယ်။

ဘုရားပန်းထိုးဖို့ အိုးတစ်လုံးကို မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ယူပေးလိုက်တယ်။ သူကတော့ တစ်ဝက်လောက်ခွဲယူပြီး ပန်းအိုးတွေ ထားတဲ့ အနားမှာပဲ ဟိုနည်းနည်းဒီနည်းနည်း လိုက်ထိုးလိုက်တယ်။ ဇွန် ပန်းထိုးတာပြီးသွားတော့ မောင်မောင်ကပဲ ပြန်ထားပေးရတယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် ဘုရားရှိခိုးပြီး ပန်းကပ်ကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ ယောက်ျားလေးပီပီ သြကာသနဲ့ ခပ်တိုတိုပေါ့။ ဇွန်ကတော့ ဘာတွေဘယ်လို ရှိခိုးပြီး ဆုတောင်းနေတယ် မသိဘူး၊ မောင်မောင် ရှိခိုးပြီတာတောင် မပြီးသေးဘူး။

မျက်လွှာလေးချရင်း ကြာငုံလေးလို ချီထားတဲ့ လက်အုပ်ကလေးနဲ့ မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်ရတာကတော့ မြင်နိုင်သမျှ အလှအပတွေထဲမှာ ကျက်သရေအရှိဆုံးလို့ပဲ မောင်မောင် ထင်မိတယ်။ အဲ … အောက်က ဘောင်းဘီရှည်မဟုတ်ဘဲ ထမီလေးဖြစ်နေရင်ပေါ့။ ခုတော့ ဒီတစ်ခုပဲ လိုနေတယ်။ မောင်မောင် ငေးကြည့်နေရင်းနဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေ ဖွင့်လာတယ်။

`ဘုရားပေါ်တောင် အေးအေးဆေးဆေး မနေရပါလားအေ … ဒုက္ခသစ္စာ … သမုဒယသစ္စာဆိုတာ ဒါတွေနေမှာပါပဲ …´လို့ ဇွန်က အတည်ပေါက်နဲ့နောက်တော့ မောင်မောင်လည်း ရောယောင်ရယ်မိတယ်။

ပြီးတော့ သူတို့ ဘုရားဆင်းတုတော်လေးကို ရေသပ္ပါယ်ပြီး ကြွက်ရုပ်ကို ရေလောင်းပေးကြတယ်။ အဲဒီကနေမှ ဘုရားပေါ် လက်ယာရစ် ပတ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရင်း ပူဇော်တယ်လို့ပဲ ပြောရမလား … နှစ်ယောက်သား မိုးမမြင်လေမမြင် ကြည်နူးကြတယ်လို့ပဲ ပြောရမလားတော့ မသိတော့ ပါဘူးလေ။

ဇွန်က စက်လှေကားစီးချင်တယ်လို့ဆိုတာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် အနောက်ဘက်မုခ်ကနေ ပြန်ဆင်းလာကြတယ်။ နောက်ဆုံး လှေကားရင်းကို ရောက်တော့ ဇွန်က ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နဲ့ထည့်ထားတဲ့ သူတို့ဖိနပ်တွေကို ထုတ်ပေးတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ကွင်းထိုးဖိနပ်ကို စွပ်ပြီး ဇွန့်စပို့စ်ရှူးလေးကို ကြိုးချည်ပေးတော့ ဇွန့်မှာ ကြည်နူးမှုလေးတွေနဲ့အတူ ရင်တွေခုန်လို့။

သူတို့နှစ်ယောက် ပြည်သူ့ဥယျာဉ်ဘက်က ထွက်ပေါက်ကို လျှောက်ရင်းနဲ့ ခြင်္သေ့ရုပ်ကြီးတွေကို တွေ့တော့ မောင်မောင်က တစ်နေရာကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ အဲဒါကတော့ ခြင်္သေ့ပစ္စည်းပေါ့ ခင်ဗျာ။ ဇွန်က သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းထုရင်း နင်က ဒါပဲသိတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းကို ရောက်တော့ ခုနစ်နာရီ ထိုးလုနေပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ သူတို့နှစ်ယောက် နီးနီးနားနား အလုံဘူတာထိပ်က ပန်းစွယ်တော်ကို ကားငှားလိုက်ကြတယ်။

ဦးဝိစာရအဝိုင်းကို ကွေ့လာရင်း ဇွန်က မောင်မောင့်အပေါ် ယိုင်ကျလာတယ်။ ဆန်းမစ်ပတ်ဗျူးရှေ့ရောက်တော့ ဇွန်က …

`ဘယ်လိုလဲ … သွားမလား …´

`ကောင်မလေးနော် … နင် မကြောက်ဘူးပေါ့ မဟုတ်လား … သေသွားမယ် … ဟွန်း …´

ဇွန်က ပုခုံးလေးတွန့်ရင်း နောက်တာပါဟလို့ ပြောမှ မောင်မောင်က နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွလှမ်းထုတယ်။ ပန်းစွယ်တော်ကို ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းအားလားလို့ မေးလိုက်တော့ အားတယ်ဆိုတာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် လှေကားကနေ တက်ခဲ့ကြတယ်။

ပန်းစွယ်တော်ရဲ့ အပြင်အဆင်နဲ့ နေရာအနေအထားကတော့ သီးသန့်ဆန်တဲ့အနေအထားလေးပါ။ ဈေးနှုန်းကလည်း အသင့်အတင့်နဲ့ ဘာဘာညာညာ တန်ဖိုးကြီးအစားအသောက်တွေလည်း ရတော့ အပေအတေတွေရန်က ကင်းဝေးပါတယ်။

ဇွန်က လာချပေးတဲ့ မီနူးကို ကိုင်ရင်း မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်တယ်။ ခေါက်ဆွဲကြော်ပွဲကြီးတစ်ပွဲရယ်၊ အစိမ်းကြော်တစ်ပွဲ၊ ပြီးတော့မှ မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း သူကြိုက်တတ်တဲ့ ပုစွန်တုပ်ကြီးအသုပ်တစ်ပွဲ မှာလိုက်တယ်။ဝိတ်တာလေးကို မီနူးပြန်ပေးလိုက်ပြီး ဇွန်က စကားစလာတယ်။

`နင်ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား … ပုစွန်တုပ်ကြီးလေ …´

`အဲဒီ ပုစွန်တုပ်ကြီးထက် ပိုကြိုက်တာ …. အဲဒီထက် အရသာရှိမယ့်ဟာ ရှိသေးတယ်ဟ …´

`ဘာများလဲ …´

မောင်မောင်က ပြန်မဖြေဘဲ ဇွန့်ကိုပဲ အဲ … ဦးဖိုးကျားလေသံနဲ့ဆို စိန်းစိန်းကြည့်နေတယ်။ဇွန်ကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘဲ မျက်လွှာလေးပဲ ချသွားတော့တာပေါ့။မောင်မောင်က သူ့ခုံကို ဇွန့်ဘက်တိုးလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို မမီမကမ်း လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းပူးကပ်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့ …

`ဟဲ့ … သူများတွေ မြင်ကုန်မယ် …´

`အဲဒါကြောက်လို့ ဒီနေရာယူထားတာပေါ့ …´

`ဟယ် … နောက်မှနော် … မောင်မောင်ကလဲ … လိမ္မာပါတယ်ဟာ … နော် …´

အဲဒီတော့မှ မောင်မောင်က လက်လျှော့လိုက်ပြီး ဇွန့်လက်ကလေးကိုပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။စားစရာတွေ ရောက်လာတော့လည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ထည့်ပေး၊ ခွံ့ကျွေးနဲ့ ချစ်ခြင်းငယ်ပြိုင် ဘယ်သူ နိုင်ပါ့မလဲ ဖြစ်နေကြလေရဲ့။

ခေါက်ဆွဲတစ်မျှင်ကို အစတစ်ဖက်စီကနေစားရင်းနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်သွားတဲ့အခါမျိုးတွေလည်း ရှိတာပဲ။ အစိမ်းကြော်ထဲက အသားဖတ်တစ်ဖက်ကို နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ယူစားကြရတဲ့အခါတွေလည်း ရှိတာပဲ။ သြော် … ချစ်စခင်စ ကြင်နာစဆိုတော့လည်းလေ။

စားသောက်ပြီးတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်ထဲ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထည့်ပေးတယ်။ ဝိတ်တာကို ဘေလ်တောင်းလိုက်ပြီး ရောက်လာတော့ မောင်မောင်က ရေယူလိုက်ကွာဆိုပြီး ပိုက်ဆံအုပ်ကို ဝိတ်တာ့ကို ပေးလိုက်တယ်။

ကြည့်ရတာ ဝိတ်တာကတော့ ဒီကောင် ကောင်မလေးနဲ့မို့လို့ ဂိုက်ပေးကြမ်းနေတယ်လို့ ထင်မှာပဲ။ အဲ … ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်စိတ်ထဲ တကယ် ဘာရှိတယ်ဆိုတာတော့ သူ ဘယ်သိနိုင်မလဲ။ တကယ်ကတော့ မောင်မောင် ဘေလ်ကို ကြည့်ရမှာ ကြောက်လို့ပါ။ ကိန်းဂဏန်းတွေကို မြင်လိုက်ရင် မုဒ်ပျောက်သွားနိုင်တယ်လေ။

ပိုတဲ့အကြွေတွေနဲ့ ပြန်လာတဲ့ ဝိတ်တာလေးကို Keep the change လို့ ပြောလိုက်ရင်း မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကိုဆွဲပြီး ဆိုင်အောက် ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ကားငှားတော့ ဈေးဆစ်နေရတာကြောင့် တော်တော်နဲ့ မငှားဖြစ်သေးဘူး။ နောက်ဆုံး ဇွန်က မိုးချုပ်နေပါပြီဟယ်၊ သိပ်မဆစ်ပါနဲ့လို့ ပြောတော့မှ မောင်မောင်လည်း နောက်တစ်စီးကို သဘောတူလိုက်တယ်။

ကားလမ်းမတစ်လျှောက် တိုက်ခတ်လာတဲ့ ညလေအေးအေးက စိတ်ကို လန်းဆန်းစေတယ်။ မောင်မောင်က ဇွန့် ကိုယ်လေးကို သူ့ဘက် ဆွဲယူလိုက်တယ်။

`ချမ်းနေပြီလား … ဇွန် …´

`ချမ်းပါဘူး … နင် ရှိနေတာပဲ …´

`သြော် … အချစ်ရဲ့အင်အားတွေပေါ့ … ကောင်းတာပေါ့ … နောက်ဆို အင်္ကျီဝတ်ဖို့မလိုတော့ဘူး … ငါ အနားမှာရှိရင် နွေးနေမှာပဲ … ဟုတ်တယ်မလား …´

`သွား ……´

`သွားမဟုတ်ဘူးလေ … ဒီနှုတ်ခမ်းလေးပဲ လိုချင်တာ …´

သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေ ပူးကပ်သွားကြတယ်။ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျီစယ်ရင်း ကားနောက်ခန်းမှာ ငြိမ်လိုက် လှုပ်ရှားလိုက်နဲ့ပေါ့။အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးနေပါပြီ။

အိမ်ရှေ့မှာ မေမေနဲ့ အေပရယ်ပဲ ရှိတော့တယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေကတော့ အလျိုလျို အခန်းတွေထဲ ရောက်ကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့။

မေမေ့ကို အကျိုးအကြောင်း နားလည်နိုင်လောက်မယ့် ဖြေရှင်းချက်တွေ ပေးပြီး အေပရယ့် မချိုမချဉ်အပြုံးကို ပုခုံးတွန့်ပြရင်း သူတို့နှစ်ဦး အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဒီလိုပဲ အချိန်းအချက်ကလေးတော့ ထားပစ်ခဲ့တာပေါ့။

မောင်မောင်က ပြောလိုက်တယ်။

`ဆယ့်တစ်နာရီခွဲနော် …´

ဇွန်တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ အဝတ်အစားတွေကို လဲဖယ်နေမိတယ်။ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားတွေနဲ့ လဲပြီးတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် အိမ်သာကို ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးပြီး ညီမလေးကို ဆေးကြောရတယ်။ စေးကပ်ကပ်အရာတချို့ကို ရေနဲ့ဆေးပြီးမှ အတွင်းပိုင်းဆေးတဲ့အရည်နဲ့ ထပ်ပြီး ဆေးလိုက်တယ်။

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ပျော်နေကြပြီ။ လှေကားထိပ်ကနေ အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရတော့ဘူး။ သေချာအောင် အောက်ဆင်းခဲ့ပြီး ရေတစ်ခွက်သောက်ရင်းနဲ့ အကဲခတ်လိုက်တယ်။ ဒါလောက်ဆို ရပါပြီ။

လှေကားနေ မောင်မောင့်အခန်းအထိ တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးကို အသာလေးခေါက်ပြီး လက်ကိုင်ကို လှည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို တွေ့ရတယ်။မောင်မောင်က ဇွန့်ကို `မွ´ဆိုပြီး လုပ်ပြရင်း လက်တစ်ဖက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ဇွန်က အလိုက်သင့်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းလိုပဲ ဇွန့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ဖတ်ကနဲ ရောက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ဇွန့်ရဲ့နှင်းဆီငုံလေးလို နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သိမ်းပိုက်လိုက်ကြတယ်။ လက်တွေကလည်း ဇွန့်ကိုယ်လေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို အလောတကြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လာတယ်။

ဒီခဏမှာတော့ ဇွန်တစ်ယောက် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး မောင်မောင်နဲ့ ချက်ချင်းလိုပဲ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်မိတယ်။ ဘာပဲပြောပြော သူ့စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ်နေမိသလိုပဲ။ လုံခြုံမှုမရှိသလိုလည်း ခံစားနေရတယ်။

မောင်မောင်က တစ်ချက်ထူးဆန်းသလို ကြည့်နေပြီးမှ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဇွန့်ကို အားပေးတဲ့အပြုံးနဲ့ကြည့်နေမိတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဇွန်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူ သဘောပေါက်ပါတယ်လေ။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါ …´

`အိုကေပါ … စိတ်လျှော့ထား … စိတ်ကို အေးအေးလေးထားလိုက် … ငါ့အတွက် ဘာမှမပူနဲ့ … နားလည်ပါတယ်ဟာ …´

`မဟုတ်ဘူး မောင်မောင် … တကယ်တော့ ငါ ဒါကို ကျော်လွှားနိုင်သင့်ပါပြီ။ ဟုတ်တယ် … ငါချစ်တဲ့သူကို ငါလိုက်လျောနိုင်ရမှာကို … ခုလို စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေမိတာ … ခဏပါ … အဆင်ပြေသွားမှာပါ … နော် …´

ဇွန်က မျက်ရည်စလေးတွေကြားကနေ ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ပုခုံးလေးကို ဖွဖွလေးဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို သူ့ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာနမ်းရှုံ့လိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`စိတ်အေးအေးထား ဇွန် … ငါ နင့်ကို ဘာမှ အတင်းအကျပ်မကြိုးစားဘူး …. ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် … နင်လည်း ငါ့ကို ချစ်တာပဲ မဟုတ်လား … နင့်အတွက် ငါပဲ ဖြစ်ပါစေ့မယ် … ငါ့အတွက် နင်လို့ … ဘယ်တော့မှ ငါ မတောင်းဆိုဘူးနော် … ဇွန်လေး …´

မောင်မောင့်ရဲ့ နွေးထွေးယုယတဲ့စကားသံတွေကြားမှာ ဇွန်တစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာရလာတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ တကယ်တော့ မောင်မောင်သာ ဘေးနားမှာရှိရင် လုံခြုံပါတယ်လေ။

ဇွန့်ခံစားချက်တွေ တည်ငြိမ်လာတယ်။ အရင်တုန်းက ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးနှစ်ယောက်တည်း ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာဌာနမျိုးမှာရှိရင် ကြောက်လန့်လာမိတဲ့ခံစားချက်မျိုးလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ အရာအားလုံးကို မောင်မောင်ကို ချစ်တဲ့ အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့သာ ဇွန်တစ်ယောက် ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တယ်လေ။

`ကောင်းသွားပြီ … မောင်မောင် … သိလား … စကားလုံးတိုင်းအတွက် နင့်ကို ကျေးဇူးပဲ … ချစ်တယ်ဟာ …´

မောင်မောင် ပထမတော့ နားမလည်သလိုပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဇွန့်မျက်နှာလေးပေါ်က အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကတော့ အရာအားလုံးကို ကိုယ်စားပြုနေတယ် ဆိုတာကိုတော့ သိလိုက်ရပါပြီ။

`သေချာရဲ့လားဟာ …´

ဇွန်က အပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ်။မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ဇွန်ကလည်း ပြန်ပြီးတုံ့ပြန်လာတယ်။ သိမ်မွေ့ရိုးရှင်းတဲ့အနမ်းကလေးသက်သက်ပဲ။ နောက်က ဘာပြင်းပြတဲ့အပြုအမူမှ လိုက်မလာဘူး။

ဇွန်ကတော့ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ယိုင်နဲ့မသွားခင်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်မှပဲလို့များ စိတ်ကူးထားသလား မသိဘူး။ ကုတင်ပေါ်ကနေ ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ညဝတ်အင်္ကျီလေးကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ရင်း သူ့ရဲ့အလှအပတွေကို တွေဝေ ငေးမောနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် ဇွန့်ကို ဒီလိုအနေအထားနဲ့ မြင်ရတာ ဒါဟာ ပထမဆုံးအကြိမ်မှ မဟုတ်ဘဲလေ။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ အရာရာဟာ ဆန်းသစ်နေလို့လေရဲ့။

သူ့ရှေ့ကို တိုးကပ်လာတဲ့ ဇွန့်ရဲ့ ခပ်သာသာလေးလှုပ်ရှားသွားတဲ့ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒီလိုမျိုး ချစ်စဖွယ်ကောင်းပြီး ချိုလွင်သာယာတဲ့ ဒီလိုကောင်မလေးကို ပိုင်ဆိုင်ရတော့မယ့် သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်လောက်ကံကောင်းလိုက်သလဲဆိုတာ မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

`ချစ်စရာကြီးဟယ် …´လို့ မောင်မောင်က တံတွေးမျိုချရင်း အားမလိုအားမရပြောလိုက်တော့ ဇွန်က ခစ်ကနဲရယ်တယ်။

`ချီးကျူးစကားကလဲဟယ် … တစ်မျိုးကြီးပဲ … ဟာဟ …´

မောင်မောင်က ထရပ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ကိုယ်လေးကို လက်တွေထဲမှာ သိမ်းပိုက်ဖို့ ရည်ရွယ်ပေမယ့် ဇွန်က တားလိုက်တယ်။

`အဲဒီမှာ ပြန်ထိုင်နေလေ … စောင့်ဦး … နော် …´

ဇွန့်စကားကို နားထောင်ရင်း မောင်မောင်က ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ဇွန်က သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်မှာ ပန်းရောင်ပင်တီလေးပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ အပေါ်ပိုင်းမှာတော့ ဘရာ အဖြူလေးပေါ့။

ဇွန့်ကို ကြည့်ရတာ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကထက်တောင် ပိုလှလာသလိုပဲ။ မောင်မောင့်သွေးတွေ ဆူဝေစပြုလာနေပြီ။

`ဟယ် … မောင်မောင် … နင်ပြုံးနေတာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ … ဒါပေမယ့် ဘာလုပ်နေတာလဲ … ခု နင့်အလှည့်လေဟာ ….´

မောင်မောင်က သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အပေါ်ကနေ အောက်အထိ ပွင့်ဟသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ ဇွန့်လက်လေးတွေက မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း အင်္ကျီကို ကူချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက တဖြည်းဖြည်း မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာလေရဲ့။ မော့ပေးလာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို မောင်မောင်က ဖမ်းယူဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် ဇွန်က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ငုံ့လိုက်ရင်း မောင်မောင့်နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း မောင်မောင့်လည်ပင်းကို နမ်းရင်း နောက်ဆုံးတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားကြတော့တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်နေကြတုန်းမှာ ဇွန့်လက်တွေကတော့ အလုပ်များနေလေရဲ့။ ငြိမ်သက်နေတဲ့ သူတို့ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းနှစ်ခုကြားကနေ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီရဲ့ ရှုံ့ကြိုးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားပါတယ်။

ရှုံ့ကြိုးကို ဆွဲဖြည်လိုက်ပြီး လက်တွေကို သားရေကြိုးကြားသွင်းလို့ ကြိုးကို လျှော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှာ အောက်ဘက်ကို တွန်းချလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်တသိပဲ ခြေထောက်တွေကို လှုပ်ရှားလိုက်တော့ ဘောင်းဘီက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံကျသွား ပါတော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းပဲ မောင်မောင်က ခြေထောက်နဲ့ အဝေးကို ကန်ထုတ်လိုက်တယ်။

ဇွန်က အောက်ဘက် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်ညီလေးက အတွင်းခံဘောင်းဘီကြားကနေ ထောင်ထလို့နေပါပြီ။

မောင်မောင့်မျက်နှာက ရဲကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်မလေးနဲ့ကျမှ သူဘာလို့ လက်မရဲဘူးဖြစ်နေမှန်း မသိ။ တစ်ချိန်တည်း ဇွန့်မျက်နှာလေးကလည်း ရဲကနဲဖြစ်သွားလေရဲ့။ နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပြီး ဇွန်က စလို့ ကုတင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကုတင်အလယ်တည့်တည့်ဆီ ရွှေ့သွားလိုက်ရင်း

 `လာလေ မောင်မောင်´

လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ အစမှာပဲ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက နောက်ဘက်ရောက်သွားပြီး ဘရာချိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တော့တယ်။ မို့ဝန်းပြီး လှပပြည့်တင်းတဲ့ 34 C လောက်ရှိမယ့် ဇွန့်နို့လေးတွေက မောင်မောင့်မြင်ကွင်းထဲကို ရောက်လာတယ်။

ဇွန်က ဘရာစီယာကို ဘေးကို လှမ်းပစ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခေါင်းကလေးက ခေါင်းအုံးပေါ် မထိတထိလေးနဲ့။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကတော့ အသေအချာပါပဲ။

တကယ်တော့ ဒီလို အနေအထားအထိ ရောက်လာတာတောင် မောင်မောင့်အတွက်တော့ အိပ်မက်တစ်ခုလို ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ခုချိန်အထိ သူ့ရဲ့ အရင့်အရင် မမတွေနဲ့တုန်းက သူတို့အားလုံး ဘာကို ရည်ရွယ်နေကြတယ်ဆိုတာ သူတို့သိကြတယ်လေ။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ဇွန့်ကို ကြည့်ရတာ ဒီကိစ္စမျိုးမှာ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ကလေးလေးလိုဖြစ်နေလေတော့ မောင်မောင်ကပဲ ဦးဆောင်ရမယ့်သဘောပေါ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ ဇွန့်ကို ချဉ်းကပ်တဲ့အခါ အမှားအယွင်းဖြစ်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်နေမိတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြုံခဲ့တုန်းက ဇွန့်ရဲ့ ဝမ်းနည်းတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကို ခုထိ မြင်ယောင်တုန်းပဲ။ ဇွန့်မှာလည်း သူ့ကိုယ်သူ သံသယဝင်နေမိတယ်။ ဘယ်လိုပဲ စိတ်ကို ကြိုးစားတည်ဆောက်ထားပေမယ့် အဲဒီ ယုံကြည်မှုတွေက ဘယ်လောက်အထိ ကြာကြာခံမလဲလို့လေ။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုကိုတော့ ဇွန် သေသေချာချာသိပါတယ်။ သူ မောင်မောင့်ကို ချစ်တယ်၊ လိုက်လျောနိုင်တယ်ဆိုတာပါပဲ။

`လာလေ မောင်မောင် … ဘယ်လိုပဲတွေးတွေး နင့်ကို ငါခွင့်ပြုနိုင်ပါတယ်ဟာ …´

ဇွန်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။

မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်း ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေထဲမှာ စကားတွေ အများကြီး ပြောနေမိတယ်။ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကိုလည်း ကိုယ်ပြန်ကြားနေရသလိုပါပဲ၊ တကယ်တော့ သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်လို ခံစားနေမိတယ်လေ။ ဟုတ်တာပေါ့၊ စိတ်တူကိုယ်တူ မြတ်နိုးစွာချစ်သူနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲကို။

ဇွန်က မောင်မောင့်ဘက်ကို ဘေးစောင်းလှည့်ပြီး လက်တွေက မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး အနမ်းတွေ ခြွေလိုက်တယ်။ သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တင်းကျပ်စွာ ပူးကပ်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန်တစ်ယောက် သူ့ညီမလေးရှိရာ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာထောက်မိနေတဲ့ မောင်မောင့် ညီလေးကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဇွန်က ပြုံးရင်း ပိုလို့တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းခွန်အားကို မြှင့်တင်လိုက်လေရဲ့။

မောင်မောင်က စပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း ဇွန့်ကိုယ်လေးတစ်လျှောက်ကို အနမ်းတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းဖို့ ကြိုးစားတော့တယ်။လည်တိုင်လေးကို နမ်းစုပ်လိုက်တော့ ဇွန့်ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးကို စပြီးကြားရတယ်။ ဒီကနေဆက်ပြီး နို့လေးတစ်ဖက်ကို နယ်ရင်း နောက်တစ်ဖက်ကို စို့ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို နယ်ပြီး စို့တဲ့ဘက်နဲ့ လဲလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ သွက်လက်တက်ကြွမှုတွေကပါ ပိုကဲလာတယ်။ နို့စို့ပြီးသွားတော့ အောက်ကိုဆင်းပြီး ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့ထိုးမွှေပေးလိုက်တယ်။ အနေအထိုင်သန့်ရှင်းတဲ့ဇွန့်မှာ ဘာအနံ့အသက်ဆိုးမှ မရှိပါဘူး။ ချက်ကလေးကလည်း မွှေးနေတာပဲ။

ဇွန့်ရယ်သံလေးတွေကြားကနေ မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို လျောဆင်းလိုက်တော့ မျက်နှာက ပင်တီလေးအနားအထိ ရောက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်ခြေထောက်တွေကတော့ ကုတင်စောင်းကိုတောင် လွန်နေပြီ။ ဆက်ဆင်းရင် ကုတင်အောက်တောင် ရောက်တော့မယ် ထင်ပါရဲ့။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကို တစ်ချက်မော့အကြည့်လိုက်မှာ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ ဇွန့်မျက်ဝန်းလှလှတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဇွန့်အပြုံးက မျက်လုံးလေးတွေကိုပါ အသက်ဝင်စေတယ်လေ။ ခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ပြလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့ပြင်တယ်။

တူညီတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေရဲ့ အလိုတော်အတိုင်း မောင်မောင်က ဇွန့်ပင်တီလေးအကြားကို လက်သွင်းလိုက်ပြီး အောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဇွန်က ပထမတော့ ကြောက်သလိုရွံ့သလို၊ ဒါပေမယ့် စိတ်ကို တင်းပြီး မောင်မောင် ချွတ်ရတာ အဆင်ပြေစေဖို့ သူ့ခြေထောက် လေးတွေကို မဝံ့မရဲ နည်းနည်းကားပေးလိုက်ပါလတယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်အောက်ပိုင်းလေးကို တစ်ချက်စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကြည့်မိလိုက်တော့ ခဏမှာတော့ မျက်လုံးမလွှဲချင် လောက်အောင်ပါပဲ။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် နုနယ်လှပတဲ့ မြင်ကွင်းလေးက မောင်မောင့်နှလုံးတွေများ ရပ်တန့်သွားတော့မတတ်ပါပဲ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိတဲ့ ဇွန့်ညီမလေးက ရင်ကို တလှပ်လှပ်ခုန်စေတယ်။ သူ့အတွေ့အကြုံအရတော့ ဆီးခုံလေးပေါ်က အမွေးစုစုလေးအောက်က သန့်ရှင်းတောက်ပနေတဲ့ ညီမလေးက စိုစွတ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာကိုလည်း သိနေတယ်။

ဇွန်ကတော့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားရင်း မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်နေလိုက်တာ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့ညီမလေးကို ထိတွေ့လာတဲ့အထိပဲပေါ့။

`အင်းဟင်း … ဟင် …´

မောင်မောင့်ရဲ့ ပူနွေးတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ထိတွေ့လိုက်ပြီးမှာတော့ ဇွန့်ညည်းသံလေး ပေါ်ထွက်လာပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ညီမလေးကို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းသလိုမျိုးပဲ ဖွဖွလေးနမ်းနေလိုက်တာ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အထိပါပဲ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညီမလေးအပြင်ကို စိမ့်ကျလာတဲ့ ဇွန့်အရည်လေးတွေကို အရသာခံရင်း လျှာလေးနဲ့ပါ တဖြည်းဖြည်းလျက်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေး အတွင်းကနေ အရည်လေးတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို စီးကျလာပါတော့တယ်။

ဇွန့်အတွက်တော့ အရင်တစ်ခါကနဲ့ ခံစားမှုချင်း သိပ်ကို ကွာခြားနေလေရဲ့။ စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီမို့ အရင်တုန်းကလို တွန့်ဆုတ်မှု၊ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်မှုမျိုးမရှိတော့ဘဲ မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကနေ ပေးစွမ်းလာတဲ့အရသာကိုပဲ စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ ခံစားနေနိုင်တာမို့လေ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဇွန့်ရဲ့ညည်းသံလေးတွေက ကျယ်လောင်လာသလို ဇွန့်လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ဆွဲ လာလေရဲ့။မောင်မောင်တစ်ယောက်ကတော့ ဇွန့်ညီမလေးကို အနမ်းတွေဝေရင်း သာယာယစ်မူးနေမိတယ်။ ဒါတောင် အစပဲရှိသေးတယ်လို့ စိတ်ထဲက တွေးရင်း တူနှစ်ကိုယ်တိုင်းပြည်လေးကို အုတ်မြစ်ချနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် မကြာလှတဲ့အချိန်အတောအတွင်းမှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးခမျာ ပေါက်ကွဲနိုင်တဲ့အန္တရာယ်နဲ့ ကြုံတွေ့လာရပါပြီ။ ဒီအခါ မှာတော့ မောင်မောင်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဇွန့်ညီမလေးဆီက ဖယ်ခွာလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်တော့တယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်ရင်း သူ့ညီလေးကို လွတ်လပ်ရေးပေးလိုက်ရပါတော့တယ်။

ဇွန်က ကောင်းနေတဲ့အရသာလေး ရုတ်တရက် ရပ်သွားတာမို့ ခေါင်းလေးထောင်ပြီး ခြေရင်းဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းထဲမှာ တလှုပ်လှုပ်ယိမ်းကနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါ ကြည့်ရတာ ဟိုတုန်းက သူ ပြုစုယုယပေးတုန်းကထက်ကို ပိုကြီးလာနေသလိုပဲ၊ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲ၊ ဘာအတွက်လဲဆိုတာ ကိုယ်ကချစ်နေရတဲ့ ဇွန့်အဖို့တော့ ကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်တာပေါ့။

မောင်မောင်က ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူ့ထိပ်ဖျားက ဇွန့်ညီမလေးကို တိုးဝှေ့ရင်း နှုတ်ဆက်ဖို့အသင့်ဖြစ်နေပါပြီ။

`ဇွန် … နင် သေချာတယ်နော် …´

ဇွန်က မချင့်မရဲနဲ့ ထထိုင်လိုက်ရင်း အပြုံးတစ်ပွင့်ကို ပန်ဆင်လို့ …

`မောင်မောင် … ငါ့အတွက်တော့ နင်ဟာ ပထမဆုံးဖြစ်စေချင်တယ်လေ … သိပ်သေချာတာပေါ့ဟာ …´

ဇွန်က မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်အတွက် ပိုပြီးချိန်သားကိုက်စေဖို့ တင်ပါးလေးကိုလည်း နည်းနည်းကြွပေးရင်းနဲ့ပေါ့လေ။မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ တံခါးဝကို တည့်မတ်စွာ ချိန်ရွယ်လိုက်တယ်။

အားနည်းနည်းစိုက်လိုက်လို့ ထိပ်ဖျားလေးက ဇွန့်ညီမလေးထဲ တိုးဝင်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်နှုတ်ဖျားလေးကနေ ညည်းသံလေးတစ်ခု ထွက်လာပါတော့တယ်။မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ညီလေးကို ရှေ့ဆက်ချီတက်နေတယ်။ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ နွေးထွေနူးညံ့ပြီး တင်းကျပ်လှတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် မောင်မောင့်စိတ်ထဲ ကွဲများသွားမလားလို့တောင် စိုးရိမ်နေမိတယ်။

`အား … ဟင်း … အင့်ဟင့် …´

ဆိုတဲ့ အသံလေးကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့ညီမလေးထဲက ပါးပါးလွှာလွှာ ခန်းဆီးလေးကို ထိတွေ့လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာ ထွက်လာတော့တာပေါ့လေ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ အထူးအဆန်းလိုဖြစ်နေလေရဲ့။ ဟုတ်လည်းဟုတ်တာပါပဲ၊ သူ့အနေနဲ့ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ပန်းဦး ပန်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့မှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေမိရင်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ပိုပြင်းထန်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် လုပ်ကိုလုပ်မှ ဖြစ်မယ်ဆိုတာကိုတော့ သိထားတယ်လေ။

ဇွန်က လှဲနေရာကနေ တုံ့ဆိုင်းသွားတဲ့ မောင်မောင့်ကို အံ့သြသလို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူအထဲကို မောင်မောင့်ညီလေးက နည်းနည်းလေးပဲ ဝင်သေးတာလေ၊ ဒါကြောင့် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ရင်း စိတ်အားတင်းလို့ မောင်မောင့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကိုပဲ မျှော်လင့်နေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် ဇွန့်စိတ်ထဲမှာတော့ မရွံ့မရဲဖြစ်နေဆဲပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အေပရယ်ဦးဆောင်သော အစ်မတစ်စုရဲ့ ပြောစကားအကြားအရ ဆိုရင်တော့ ပထမဦးဆို အပျိုရည်ပျက်ခြင်းဟာ သိပ်တော့သက်တောင့်သက်သာရှိပုံမရဘူးလေ။ အရင်ကတည်းက ဇွန့်ကို စိုးရိမ်စိတ်ပိုစေတဲ့ အရာတစ်ခုပေါ့။

မောင်မောင့်အတွေးထဲမှာတောင် သူ့ကိုယ်သူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်မဟုတ်တာကိုတောင် ကျေးဇူးတင်နေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ နို့မို့ ခုလိုမျိုး နာစရာကျင်စရာကိစ္စမျိုးရှိမနေတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေရတာကိုပဲ စိတ်သက်သာလှပါပြီ။

သူ ဇွန့်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေကတစ်ဆင့် ကြောက်စိတ်ကို တွေ့ရတယ်။ ဒီတော့လည်း စိတ်ထဲကနေ နာကျင်စရာ ရှိခဲ့ရင် ဇွန့်ကိုယ်စား သူပဲ ခံလိုက်ရတာ ပိုကောင်းမယ်လို့ မချင့်မရဲဖြစ်သွားမိလေရဲ့။

ဇွန်က စိတ်မရှည်တော့ဘဲ အောက်ကနည်း နည်းနည်းလူးလွန့်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက မဆိုစလောက်ကလေး ထပ်ပြီးဝင်သွားတယ်။ ဇွန့်အတွက်တော့ ဒါဟာ အစပဲရှိသေးလို့ တွေးရင်း စိတ်ပြန်တင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ …

`ရပြီ မောင်မောင် … ဆက်လုပ်တော့လေ …´

လို့ ပြောရင်း မောင်မောင့်ကို သူ့လက်တွေက နွယ်မျှင်တွေလိုမျိုး ဆွဲယူလိုက်လေရဲ့။မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူသွင်းလိုက်ရင်း ဇွန့်အပျိုစင်မြှေးပါးလေးကနေ နောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်လို့ အားယူလိုက်တယ်။

ဇွန်ကတော့ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ရင်း အံကို တင်းတင်းကြိတ်လို့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လိုက်ရင်း ရှေ့ဆက်ဖြစ်လာမယ့် အခြေအနေတွေကို မှန်းဆနေမိတယ်။မောင်မောင်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ပိုမြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ထပ်ရှူသွင်းရင်း သူ့ရဲ့ညီလေးကို ရှေ့ကို အားနဲ့ တိုးဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။

`အား ………..´

ဇွန့်ရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ မောင်မောင့်လည်ပင်းဆီက တင်းကျပ်တဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရယ်။ သူ့ညီလေးက ဇွန့်ညီမလေးထဲအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားတဲ့အခါမှာ နာကျင်စွာအော်ဟစ်လိုက်သံက တစ်အိမ်လုံးများ လန့်နိုးသွားလေမလားလို့ မောင်မောင် စိုးရိမ်မိသွားတယ်။

ဇွန့်ရဲ့ လက်သည်းတွေက မောင်မောင့်ကျောပြင်ကို ဖြေသိမ့်မှုတစ်ခုအနေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်တယ်။ စူးကနဲ ပူထူသွားတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ အတူ မောင်မောင်ရင်းရတာကတော့ တန်ပါတယ်လေ။ဇွန်ကတော့ သူ့ညီမလေးထဲက နာကျင်ခံစားမှုနဲ့အတူ သွေးတချို့စီးဆင်းလာတဲ့အချိန်တစ်လျှောက်မှာ တအင့်အင့်ရှိုက်ငိုနေလေရဲ့။ ကြည့်ရတာ သူ့အတွက် သွေးထွက်တဲ့ပမာဏက တခြားမိန်းကလေးတွေထက်တောင် များနေသလိုလိုပဲ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်များလားတော့ မသိဘူး။

နာကျင်မှု တဖြည်းဖြည်းလျော့နည်းလာပြီး သူ့ညီမလေးအတွင်းကို ကျူးကျော်ရောက်ရှိနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ အသားကျသွားတဲ့ အခါကျမှ ဇွန့်မျက်ရည်စလေးတွေ ရပ်တန့်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အပေါ်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတုန်းပဲ။ သူချစ်ရတဲ့သူကို ဒီထက်ပိုပြီး နာကျင်အောင်လုပ်ဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိဘူးလေ။ဇွန်က သူ့လက်တွေကို မောင်မောင့်ကျောပြင်ပေါ်ကနေ ဖယ်ရှားလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်မှာတော့ သူ့အရေပြားကြားကနေ သွေးထွက်လာတာကို သိလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဇွန့်မျက်နှာမှာတော့ အပြုံးကလေးတစ်စကို တွေ့နေရပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဲဒီအပြုံးလေးက ပိုပြီးကျယ်ပြန့်လာရင်း ခေါင်းကိုငြိမ့်လို့ သူ့ကို အချစ်နယ်ပယ်ထဲ ခေါ်သွားပါလို့ ပြောလိုက်တော့တယ်။မောင်မောင်ကလည်း ပြန်ပြုံးပြရင်း သူ့ရဲ့ ညီလေးကို တဖြည်းဖြည်းဆွဲထုတ်ယူလိုက်တယ်။ သူ့ညီလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အရေပြားပေါ်မှာ အနီရောင်စွန်းထင်းနေတဲ့ ဇွန့်ရဲ့သွေးစက်ကလေးတွေကို တွေ့ရတယ်။

ဇွန့်ညီမလေးက ခုထက်ထိ အနည်းငယ် နာကျင်နေဆဲပေမယ့် ရှေ့ဆက်ဖို့တော့ ပြဿနာမရှိလောက်ပါဘူး။ မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို အဆုံးရောက်တဲ့အထိ တွန်းသွင်းလိုက်တဲ့တစ်လျှောက်မှာတော့ ဇွန့်ရဲ့ညည်းသံလေးတွေကို ကြားရတယ်။

ခုနက သွေးတွေတော်တော်လေး ထွက်ခဲ့ပေမယ့် အချည်းနှီးတော့ဖြစ်မသွားပါဘူး။ နာကျင်မှုပျောက်ခါစမို့ ညီမလေးထဲက အရည်လေး တွေက သိပ်ပြီးထွက်မလာသေးတဲ့အခါမှာတော့ ချောဆီအဖြစ်နဲ့ အထောက်အကူဖြစ်နေလို့လေ။

မောင်မောင့်ညီလေးက ဇွန့်ရဲ့ ပန်းသွေးရောင်နဲ့ အနီရောင်နှစ်ခုရောယှက်နေတဲ့ညီမလေးထဲကို အရှိန်မြှင့်လာတဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ရဲ့ နာကျင်မှုလေးတွေ ခြေရာမထင်အောင် ပျောက်ကွယ်သွားရင်းနဲ့ နှစ်သက်စရာအရသာက တဖြည်းဖြည်း နေရာယူလာပါတော့တယ်။

`အင်း … ဟင်းဟင့် … ဟင့် …´

မောင်မောင်ကလည်း တဟင်းဟင်းနဲ့ဖြစ်နေလေရဲ့။ သူ့ရဲ့အသွင်းအထုတ်တွေတိုင်းမှာ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ အတွင်းသားလေးတွေက ပေးစွမ်းတဲ့ တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် မောင်မောင်လည်း အရသာတွေ့နေတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပေမယ့် အသားကျလာတဲ့ အခါမှာတော့ သဘာဝက ပြုလုပ်ပေးထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ အရာအားလုံး အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်နေတော့တာပေါ့။

`လုပ်စမ်းပါဟာ … ဟင်း …´

မောင်မောင့်လှုပ်ရှားမှုတွေ နည်းနည်းနှေးကွေးသွားလို့ အားမလိုအားမရထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဇွန့်အသံလေးပါ။အခန်းထဲက လေထုကတော့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အချစ်ပြိုင်ပွဲကြီးကနေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အနံ့လေးတွေနဲ့ လွှမ်းခြုံလိုနေတယ်။ ပြင်းပြစူးရှတဲ့ အနံ့အသက်တွေကို ထွက်ပေါ်စေနေတာ သူတို့နှစ်ဦးတည်းမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် သံသယဖြစ်စရာပဲ။

လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ ခံစားနေရတဲ့ နူးညံ့ပြီး တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ ဇွန့်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့အရသာကြောင့် မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်တဲ့ ဥတွေကပါ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာသလိုပဲ။ သာမန်ထက် ပိုပြီးနွေးထွေးနေသလားလို့ ထင်ရတဲ့ခံစားမှုကလည်း မောင်မောင့်ကို အထွဋ်အထိပ်ရောက်ရှိဖို့ တွန်းပို့နေသလို ဖြစ်နေလေရဲ့။ သူ့အနေနဲ့ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မြန်မြန်ပြီးချင်လာတဲ့အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ဖူးဘူးလေ။

မောင်မောင့်ရဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့ ဆောင့်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ ဇွန့်ဆီကနေ စူးရှပြင်းပြတဲ့အော်သံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနောက် မောင်မောင်ကလည်း နောက်ပြန်မဆုတ်သွားတော့ဘူး။ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်လက်မောင်းတွေကို ဆုပ်ညှစ်နေရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ အသစ်စက်စက် ညီမလေးထဲ အလုံးအရင်းနဲ့ ဝင်ရောက်လာတဲ့ မောင်မောင့်အချစ်ရည်တွေကို ခံယူလို့နေပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က အံကြိတ်လို့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ငြိမ်သက်နေရင်းနဲ့ သူ့အောက်ကနေ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားလိုက်မိတယ်။ မောင်မောင့်အချစ်ရည်တွေနဲ့အတူ ဇွန့်ညီမလေးထဲမှာလည်း အရည်တွေ စီးဆင်းလာရင်းနဲ့ အချစ်ရဲ့အရသာကို သိရှိသွားရပြီပေါ့လေ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်းနဲ့ စကားတောင် မပြောနိုင်ဘဲ အမောဖြေနေကြရတော့တယ်။မောင်မောင်က တဖြည်းဖြည်းအင်အားနည်းလာတဲ့ သူ့ညီလေးကို ဇွန့်ညီမလေးထဲကနေ ပြန်ထုတ်ယူလိုက်ရင်း ကြည့်မိလိုက်တော့ ဇွန့်ညီမလေးမှာ အနီရောင်လေးတွေက စွန်းထင်းနေဆဲဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ ဒါတွေက ဂရုစိုက်စရာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ၊ သူတို့ကျော်လွှားခဲ့တဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုရဲ့ သင်္ကေတတစ်ခုအပြင် မပိုတော့ဘူးပေါ့။သူတို့နှစ်ယောက် မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ပူးကပ်လဲလျောင်းရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ထားလိုက်ကြတယ်။

`ငါ သိပ်ပျော်တာပဲ မောင်မောင်ရယ် … နင့်အတွက် ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ပေးလိုက်ရတာကိုပဲ သိပ်ကျေနပ်နေမိတယ် …´လို့ ဇွန်က မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်ရင်းပြောလိုက်လေရဲ့။

`ချစ်တယ် ဇွန်ရယ် … သိလား …´

`တူတူပါပဲဟာ …´

လို့ ဇွန်က ပြောရင်း သူ့မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းစပြုလာတော့တယ်။အဲဒီနောက်မှာတော့ မောင်မောင်က ဇွန့်နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း ဆံနွယ်စလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ဇွန့်မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်းပြုံးလာရင်းနဲ့ အသက်ရှူသံလေးတွေကလည်း စည်းချက်မှန်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်က စောင်ပါးပါးလေးတစ်ခုကို ဇွန့်ကိုယ်လေးပေါ်မှာ လွှမ်းပေးလိုက်ပြီး သူလည်း ဘေးကနေ လှဲချလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဦးသား နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။ကျွန်တော် နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ ကြည်လင်စွာနဲ့ပဲ နိုးထလာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးပီတိ ဂွမ်းဆီထိသလိုပေါ့လေ။

သို့ပေမယ့် အောက်ထပ်ကို ဆင်းဆင်းချင်း အေပရယ့်ကို စတွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိသွားရ ပါတော့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော် ဇွန့်ကို ထိခိုက်နာကျင်စေမယ့်အလုပ်မျိုး မလုပ်ချင်ဘူးလေ။ ဘာပဲပြောပြော အရင်က ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုပေမယ့် အဲဒီတုန်းက ဇွန်နဲ့ ခုလိုမျိုး တစ်ဦးရင်ကိုတစ်ဦး ဖွင့်ပြခဲ့ကြတဲ့ကိစ္စမျိုးလည်း ရှိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။

ကျွန်တော့်အိပ်မက်တွေ လက်တွေ့ဖြစ်လာပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ခုလိုမျိုး ဇွန်ကလွဲပြီး တခြားသူတွေနဲ့ ထွေးရောယှက်တင် နေရမှာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်နေမိတယ်။ကျွန်တော် ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်ကို ယိုသုတ်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်လို့ စားပွဲမှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။

အေပရယ်က အဲဒီမှာပဲ စကားစလာတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … နှစ်ဦးကပြောတယ် … ညက ဇွန့်ကို အခန်းထဲမှာ မတွေ့ဘူးတဲ့ … မနက်ကျတော့ သူနိုးတော့မှ အခန်းထဲမှာ ခေါင်းမြီးခြုံပြီးအိပ်နေတာ တွေ့သတဲ့ … ထူးဆန်းနေတယ်လို့ နင်မထင်ဘူးလား …´

`သြော် … အိပ်မပျော်လို့ အောက်ဆင်းတာပဲဖြစ်ဖြစ် … ခြံထဲဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် … အဲဒီလိုနေမှာပေါ့ …´

ကျွန်တော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဗြောင်လိမ်လိုက်ရင်း ပေါင်မုန့်ကို မြန်မြန်ကုန်အောင် စားလိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ အေပရယ်က …

`အင်း … ဖြစ်နိုင်တာတစ်ခုကတော့ အပေါ်ထပ်တက်ပြီး လူညှင်း … အဲ … လေညှင်းခံတာများလား …´

`ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့ … တစ်ခုခုစိတ်ကူးယဉ်ပြီး ဒီကလေးမတစ်ယောက် ကြယ်တွေထိုင်ကြည့်နေတာများလား …´

`ဒါဆိုရင်တော့ ကြယ်တစ်လုံးက ကြွေကျလာပြီး မင်းသားလေးတစ်ပါးဖြစ်သွားတာနေမှာပေါ့။ အဲဒီတော့မှ သူတို့ …´

`တော်စမ်းပါဟာ … ဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေး စားပါရစေ …´

ကျွန်တော် ပေါင်မုန့်ကို မြန်မြန်မျိုချရင်း ကော်ဖီကိုပါ အလောတကြီးသောက်ချလိုက်တယ်။ လျှာတောင်ကျက်သွားတော့မလိုပဲ။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတစ်ပုလင်းကို ထုတ်သောက်ပြီး ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲ ချထားလိုက်တယ်။အခန်းထဲကလည်း လစ်ဖို့ပြင်ရော …

`မောင်မောင် … နင် ဝန်မခံဘူးပေါ့ …´

`ဟာ … ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ … ငါကိစ္စရှိသေးတယ် သွားလိုက်ဦးမယ် …´

ကျွန်တော် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းဘူးဗျာ။ ဘယ်လောက်နာကျင်ရတယ်ဆိုတာကို အေပရယ်ကရော သိပါ့မလား။ အပြစ်ရှိသလို ခံစားမှုက ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံလို့နေပြီ။ ဇွန့်ကို ချစ်တဲ့အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ကျွန်တော် အရာအားလုံးကို ဆန့်ကျင်လို့ဖြစ်ပါ့မလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် မရေရာသေးဘူး။

တစ်နေ့လုံး ကျွန်တော် အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ အေပရယ်ကလည်း ကျွန်တော့်အခန်းတံခါးကို တစ်ချက်ကလေးတောင်မှ လာမခေါက်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား မသိပါဘူး။ ညနေသုံးနာရီခွဲလောက်ကျတော့ ဇွန် ပြန်ရောက်လာတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို တက်လာတယ်။ အခန်းတံခါးခေါက်သံကို ကျွန်တော်က အေပရယ်မှတ်လို့ စိတ်သက်သာရာရသွားရင်း ဖွင့်ပေးလိုက်ပေမယ့် ဇွန်ဖြစ်နေတယ်။

`မောင် … ဘာဖြစ်နေတာလဲ …´

ဇွန့်အခေါ်အပြောက ထူးခြားနေပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ သိပ်ပြီးတော့တော့ ပြေလျော့မသွားဘူး။ ဇွန့်ကို တစ်ချက် ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တော့ ဇွန်က ထပ်မေးပြန်တယ်။

`ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ … မောင့်ကို ကြည့်ရတာလည်း ထူးဆန်းနေသလိုပဲ … အေပရယ်ကလည်း ဘာစကားမှ မပြောဘူး။ မောင်မောင်ရောလို့ မေးလိုက်တော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားကြည့်လို့ပဲ ပြောတယ် … မောင်တို့နှစ်ယောက် စကားများထားကြလား …´

`ဇွန် … ငါ … ငါ …´

ဇွန်က မောင်လို့ ခေါ်နေပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာတော့ စိတ်ညစ်ညူးမှုနဲ့ အပြစ်ရှိသလို ခံစားမှုတွေက ကြည်နူးစရာတွေအပေါ် ဖုံးလွှမ်းနေလို့ ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်သေးပါဘူး။

ဇွန်က ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပြောတယ်။

`မောင် … ပြောလေ … ဇွန် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ …´

`နင်သိလို့ရော ဘာထူးမှာမို့လဲ …´

`ဟယ် … ရှက်တောင် ရှက်လာပြီ … ဒီက ဒီလောက် မောင်ရယ် ဇွန်ရယ် လုပ်နေတာ … နင်က ခုထိ နင်ငါလုပ်နေတုန်းပဲလား မောင်မောင်ရဲ့ … အဲ … လူတွေရှိရင်တော့ ငါ မခေါ်ပါဘူး … ပြောလေ …. မောင် … ဇွန်လည်း ဖြေရှင်းပေးနိုင်ရင် ပေးနိုင်မလားလို့ ….´

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိတယ်။ စိတ်ညစ်စရာတွေကို ဇွန့်ကိုလည်း ပြောမပြချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တအုံအုံ တနွေးနွေးဖြစ်နေတာကလည်း ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလို ခံစားနေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားက စကားတွေ ထွက်ကျသွား တော့တယ်။

`မနက်က … အေပရယ်က မေးတယ် ဇွန် …´

ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းစက်သွားရင်းက …

`သူက ဘာမေးလို့လဲ မောင် …´

`လိုရင်းပြောရရင်တော့ကွာ … မောင်နဲ့ ဇွန့်ကို ညက မသင်္ကာဘူးပေါ့ … အဲဒါပါ …´

`မောင်က ဘာပြောလိုက်လို့လဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်ပြီး လျှောက်ပြောနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို စကားအတင်းဖြတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တာ၊ ခုချိန်ထိပဲ … မောင်က သူ့ကို ရှောင်နေလိုက်တယ်၊ သူကလည်း တံခါးတောင် လာမခေါက်ဘူး … ခုတောင် ဇွန့်ကို အေပရယ်မှတ်လို့ …´

`အင်း ……´

ဇွန်က ခဏလောက် ငြိမ်သက်သွားပြီးမှ …

`မောင်က ဘာလို့ မပြောချင်တာလဲ … သူတို့အကြောင်းတွေကို ဇွန်သိသလို ဇွန့်အကြောင်းတွေကိုလည်း သူတို့သိမယ်လို့ မောင် မတွေးမိဘူးလား …´

`အင်း … ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်လေ … ဒါပေမယ့် သူတို့နဲ့ မောင် ပတ်သက်ခဲ့တာက မောင်နဲ့ဇွန်ကြားက အနေအထားနဲ့ တူလို့လား … သူတို့ကို မောင် ဇွန့်လို ချစ်နိုင်မယ်လို့ မထင်မိဘူး … ပြီးတော့ ဇွန့်ကိုလည်း သစ္စာရှိချင်တယ်လေ …´

ကျွန်တော် ဒီစကားကို ပြောလိုက်မိတော့ ဝမ်းနည်းမိသလို ရင်ထဲတော့ နည်းနည်းပေါ့သွားသလိုပဲ။ဇွန့်နှုတ်ဖျားက သက်ပြင်းချသံလေးကို ကြားရတယ်။ ကျွန်တော် မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်မှောင်လေးတွေကြုံ့ရင်း စဉ်းစားခန်း ဝင်နေတဲ့ပုံဖြစ်နေတယ်။

ကျွန်တော် အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို မျက်နှာပေါ်မှာ တင်ထားရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ခဏနေတော့ ဇွန့်လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်လှုပ်လိုက်တယ်။

`မောင် …´

`ဘာလဲကွာ … စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ … တခြားသူတွေရော ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး … အေပရယ်ကသာ ပြန်ပြောပြလိုက်ရင်တော့ သူတို့လည်း အကုန်လုံး အထင်လွဲကုန်မှာ သေချာတယ် …´

`မောင်ကလဲကွာ … ဇွန့်ကို ကြည့်ပါဦး ….´

ကျွန်တော် ခေါင်းအုံးကို ဖယ်ချလိုက်တော့ ဇွန့်မျက်နှာလေးက ဝင်းပနေတယ်။

`ဘာလဲ … ဘာတွေကြံနေတာလဲ …´

`အခု ဇွန် စဉ်းစားကြည့်တယ် … မောင်ရယ် … ဇွန် သူတို့ကို ကိုယ်ချင်းစာတယ်။ ဇွန်ချစ်သလို သူတို့လည်း မောင့်ကို ချစ်ကြမယ်လို့ မောင် တစ်ခါမှ မတွေးမိဘူးလား … ဇွန် အရင်တုန်းက မောင်နဲ့ သူတို့တွေ ပျော်နေကြတာကို မြင်ရကြားရတော့ ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းရတယ် မှတ်သလဲ။ ထားတော့လေ … အဲဒီတုန်းက ဇွန့်ကိုယ်ဇွန် မသေချာ မရေရာသေးတဲ့အချိန် … ဒါပေမယ့် ဇွန် စိတ်ရှင်းတယ်လေ … သူတို့နဲ့ မောင်နဲ့ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဇွန် ပြန်သိရတာကိုး။ ခုတော့ မောင်နဲ့ ဇွန်က သူတို့အပေါ် မရိုးသားသလိုမျိုး ဖြစ်မနေဘူးလား။ အင်း … မနက်တုန်းက ဇွန်လည်း သူတို့ ဝိုင်းကျပ်မှာ ရှက်တာနဲ့ နိုးနိုးချင်း ရေချိုးပြီး ထွက်သွားလိုက်မိတယ် … ဒီတော့ အေပရယ်က ဘာပဲပြောပြော အစ်မအကြီးဆုံးလေ၊ သူ့မှာ ပိုပြီး ဖီလင်ဖြစ်မှာပေါ့ …´

`အင်း … မောင်လည်း အဲဒီလိုတော့ တွေးမိသလိုပဲ … ဒါပေမယ့် မသေချာတာနဲ့ …´

`ဒါဆိုလည်း မောင်ရယ် … ဇွန့်ကိုတော့ ထည့်မတွက်ပါနဲ့ … ဇွန်က နောက်လူပါ … အထူးသဖြင့် အေပရယ့်ကို ဇွန် သဘောပေါက်တယ်၊ မောင့်မမတွေနဲ့ မောင် နေမြဲတိုင်းဆက်နေပါ၊ ဇွန် နားလည်ပါတယ် … ကျေနပ်ပါတယ် … ဇွန် သဘောထားကြီးနိုင်ပါတယ် မောင် … တစ်ခါတစ်လေ နည်းနည်းပါးပါး မနာလိုဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပေမယ့် … မောင့်ကို ဇွန် ပိုင်ဆိုင်နေရသမျှတော့ နားလည်နေနိုင်မယ်လို့ ထင်တာပဲ … ကဲ… မောင် … အောက်ဆင်းပြီး အေပရယ့်ကို ဇွန် သွားခေါ်လိုက်မယ် …´

`ဖြစ် … ဖြစ်ပါ့မလား …´

ကျွန်တော် တွန့်ဆုတ်နေမိရင်း ဇွန့်ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဇွန့်မျက်နှာကတော့ ခိုင်မာတည်ကြည်တဲ့အသွင်ကို ဆောင်နေလေရဲ့။

`ဖြစ်ပါတယ် … ဇွန်တို့ ရှင်းပြရမှာက ဘယ်သူမို့လို့လဲ … ဇွန့်တို့အားလုံးအပေါ် ငယ်ငယ်တည်းကနေ ခုထက်ထိ အမြဲတမ်း နားလည် ပေးခဲ့တာ အေပရယ့်အပြင် ဘယ်သူရှိလို့လဲ … အခု ဇွန် သူ့ကို ဝရန်တာပေါ် ခေါ်ခဲ့မယ် … မောင် စောင့်နေနော် …´

ဇွန်က တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော် လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`လိမ္မာတယ်နော် … စောင့်နေ …´

လှေကားကနေ အောက်ဆင်းသွားတဲ့ ဇွန့်ခြေသံဖွဖွက ကျွန်တော့်ရင်ထဲမတော့ သိပ်ကျယ်လောင်နေသလိုပဲ။ကျွန်တော် ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ကောက်စွပ်ပြီး ဝရန်တာဘက် ထွက်ခဲ့တယ်။ညလေက အေးမြနေလေရဲ့။ ကောင်းကင်မှာတော့ လက်သည်းခွံလောက် လခြမ်းကလေးနဲ့ မှုံဝါးဝါး ကြယ်ကလေးတချို့ တွေ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်လောက်တော့ မှုံဝါးနိုင်ပါ့မလားလေ။

ခဏနေတော့ လှေကားကနေ ခြေသံတချို့ ကြားလိုက်ရတယ်။ ဇွန်လာခေါ်လို့ အေပရယ်တစ်ယောက် မတင်မကျစိတ်နဲ့ နောက်ကနေ လိုက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့မနက်က မောင်မောင်က သူ့ကို ရှောင်ဖယ်ချင်သလိုလုပ်နေတာ၊ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်နေတာက အေပရယ့်မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်တာထက်တောင် ပိုပြီးနာကျင်စေတယ်လေ။

ဇွန်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကြရအောင်ဆိုပြီး လာခေါ်ပေမယ့် အပေါ်ထပ် ဝရန်တာဘက် သွားကြမယ်ဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း ရှိနေလိမ့်မယ်လို့ အေပရယ် ယုံမိတယ်။ဇွန့်နောက်ကနေ အသာလိုက်ခဲ့ရင်း လှေကားထစ်တစ်ထစ်တက်လိုက်တိုင်းကို ရင်ခုန်သံတွေက ဒုတ်ဒုတ် ဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဖြစ်နေလေရဲ့။

နောက်ဆုံးတော့ ခေါင်မိုးတံခါးဝကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ သူတို့ကို ကျောပေးပြီး အိမ်ရှေ့ဘက်ကို ငေးနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ဇွန်က မောင်မောင့်ဆီလျှောက်သွားတဲ့အလျောက် အေပရယ်က ဒါန်း လေးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။မောင်မောင်ကတော့ ဇွန် သူ့လက်ကို လာဆွဲတဲ့အထိ ငေးနေတုန်း။ အေပရယ်ကတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားပြောချင်စိတ် ရှိပါ့မလားလို့ပဲ စိုးရိမ်နေမိသေးတယ်။

.................................

ခြေသံတွေကို ကြားနေရပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ရုတ်တရက်တော့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားမှုကလည်း မရှိတာကြောင့် အိမ်ရှေ့ဘက်ကို ငေးပြီး အဝေးက ညမီးရောင်တွေထဲ နစ်မျောချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

ဇွန့်ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ပထမ ခံစားမိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လက်ကို လာဆွဲတဲ့ ဇွန့်လက်ကလေးကို ပြန်လည်ဆုပ်ညှစ်ရင်း နောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါန်းပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရတယ်။

အိပ်မက်ထဲ လမ်းလျှောက်သလို ဇွန့်နံဘေးကနေ ကျွန်တော် စိတ်မှတ်မဲ့ လျှောက်လှမ်းလာမိရင်း အေပရယ့်ကို သေသေချာချာ ကြည့်မိလိုက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ရီဝေနေတာကို တွေ့ရလေရဲ့။ ဒါန်းဆီကို ရောက်တော့ အေပရယ့်ဘေးမှာ ဇွန်က ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရပ်နေမိတုန်းပဲ၊ အေပရယ်က ထိုင်လေလို့ ပြောမှပဲ သူ့ဘေးတစ်ဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။

ကျွန်တော်တို့ စကားမပြောဖြစ်ကြဘဲ ဒါန်းကိုပဲ လှုပ်ယမ်းနေမိတယ်။ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာတဲ့ ဒါန်းမြည်သံတစ်ခုကလွဲလို့ ဝန်းကျင်မှာ အရာရာဟာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။အေပရယ့်ဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ အဝေးက မီးရောင်တွေကို ငေးရင်း စိုစွတ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ကျွန်တော့်ကို အပြစ်သားတစ်ယောက်ကို ခံစားမိစေတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဒီလိုမျိုး မပြုမူခဲ့သင့်ပါဘူးလေ။

ကျွန်တော် အေပရယ့်လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို တစ်ခါမှာ မကိုင်ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ကို မဝံ့မရဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ အေပရယ်က မရုန်းပေမယ့် ဘာမှတော့ မတုံ့ပြန်ဘူး။ အဝေးကို ငေးနေဆဲပဲ။ဒီအချိန်မှာပဲ ဇွန်က ဒါန်းကို ခြေထောက်ရပ်လိုက်ရင်း လှမ်းပြောတယ်။

`မောင်မောင် … နင် မမကြီးကို ပြောစရာရှိတယ်ဆို၊ အဲဒါ ပြောလိုက်လေ … ငါ တစ်ခုခု သွားစားလိုက်ဦးမယ် …´

ဇွန်က နေရာကနေ ထထွက်သွားတော့မှ အေပရယ်က ကျွန်တော့်ဘက်ကို လှည့်လာတယ်။ပြီးတော့ …

`ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ မောင်မောင် … ပြောစရာရှိရင်လည်း ပြောလေ … မပြောချင်တာရှိရင်လည်း ငါ အတင်းမမေးတော့ပါဘူး …´

နောက်ဆုံးစကားလုံးတွေကို ကျွန်တော် ခက်ခက်ခဲခဲ ဖမ်းယူလိုက်ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ့်အသံက တိမ်ဝင်သွားလို့ပါပဲ။ ဟုတ်ပါတယ် … ကျွန်တော့်လက်ထဲက သူ့လက်ကို ရုန်းလိုက်ပြီး အေပရယ်တစ်ယောက် ရှိုက်ငိုလို့နေပြီလေ။

မျက်နှာကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ရင်း တသိမ့်သိမ့်ငိုကြွေးလို့နေလေရဲ့။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အေပရယ့်ငိုသံတစ်ခုတိုင်းက ဓားထက်ထက်တစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဆီ ဦးတည်ခြိမ်းခြောက်နေသလို ခံစားရတယ်။ အပြစ်ရှိသူအတွက် မလွှဲရှောင်သာပါဘူးလေ။

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ စစချင်းတော့ ကျွန်တော့်လက်ထဲကနေ ရုန်းထွက်သွားလေရဲ့။ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပြီးကြိုးစားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ နည်းနည်းရုန်းသေးပေမယ့် ကျွန်တော်က ပိုပြီးတင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ကျွန်တော့်လက်တွေထဲမှာ ငြိမ်သက်သွားပါတော့တယ်။

ငိုသံကလေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းတိုးတိတ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းကလေးမှီရင်း နွေးထွေးတဲ့အေပရယ့်ကိုယ်လေးက မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့နေတယ်၊ လက်ကလေးတွေကတော့ အေးစက်နေလေရဲ့။

အေပရယ့်လက်ဖျားလေးတွေကို ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးထဲ ဆွဲယူကိုင်တွယ်လိုက်ရင်း ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့မှ ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး ဘေးကို လှည့်လို့ အေပရယ့်ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ရင်း ကျွန်တော့်ကိုယ်နည်း တွန်းခွာလိုက်တယ်။

`အေပရယ် … မမကြီး …´

အေပရယ့်မျက်နှာလေး တဖြည်းဖြည်းမော့လာတယ်။ မျက်နှာမှာတော့ မခြောက်သေးတဲ့ မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေ။

`နင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ငါငိုရတာ ဒါ ငါးကြိမ်မြောက်ပဲ မောင်မောင် … နင် ကလေးတုန်းက စက်ဘီးလဲပြီး အနာရှိန်နဲ့ ဖျားတုန်းက တစ်ခါ၊ မေမေက နင့်ကို အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ ရိုက်တုန်းက တစ်ခါ၊ နင် ဆယ်တန်းတုန်းက ကျောင်းအဆင်း ရန်ဖြစ်ပြီး ရိုက်ကြလို့ ဆေးရုံရောက်တုန်းက တစ်ခါ၊ ပြီးတော့ နင့်ကိုယ်နင် မေမေ့ရဲ့ သားအရင်းမဟုတ်မှန်း သိသွားပြီး မူးလာတုန်းက တစ်ခါ၊ အခု တစ်ခါ၊ မောင်မောင်ရယ် … ရှေ့ဆက်ပြီး နင်ဘယ်လောက်များ ငါ့ကို ငိုအောင်လုပ်ဦးမှာလဲ …´

အေပရယ့်စကားလုံး တစ်လုံးတစ်လုံးစီဟာ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကို ကြိမ်လုံးတစ်ချက်ကျလာတာထက်တောင် နာကျင်ခံစားမှုကို ပေးစွမ်းနေနိုင်တယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှမပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားမိတယ်။ အချိန်တိုင်းမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်ကတော့ ကျွန်တော် ခေါင်းငုံ့နေရမယ့် အလှည့်ပေါ့လေ။

ဒီခဏမှာပဲ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကြားကို ဖွရွပွတ်သပ်လာတဲ့ လက်ကလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ခေါင်းမမော့သာသေးဘူး။

`မောင်မောင် …´

အေပရယ်က ကျွန်တော့်နာမည်ကို ခေါ်လာတော့ ကျွန်တော် ခေါင်းငုံ့ထားရင်းကနေပဲ ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြမိတယ်။

`ပြောလေ … မောင်လေး …´

အေပရယ့်လက်တွေက ကျွန်တော့်မေးဖျားကနေပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်ပါတယ်။

`ဘာပြောရတော့မှာလဲ အေပရယ် … ငါ … ငါ … မှားပါတယ် … ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ … တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … ငါ့ဘက်ကနေ ဘာများပြောနိုင်ဦးမှာလဲ …´

အေပရယ့်မျက်လုံးလေးတွေက ကျွန်တော့်မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ရင်း …

`ဒါဆို နင်တို့နှစ်ယောက် … အင်း … ဟုတ်တယ်ပေါ့လေ …´

ကျွန်တော် ခေါင်းကိုပဲ တွင်တွင်ငြိမ့်ပြနေမိတယ်။

`အဲဒီတော့ ငါ့မှာ ဘယ်လိုခံစားရမယ်လို့ ထင်သလဲ မောင်မောင် …´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အပြုံးလေးကနေ စမြင်ရတယ်။

`အေပရယ် …´

`ပျော်တာပေါ့ဟဲ့ … ဇွန်က နင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာက ငါ အစကတည်းက သိတာပဲ … တခြားသူတစ်ယောက်နဲ့ဆိုရင်သာ ငါက သဝန်တိုရင်တိုမိဦးမယ် … ဒါပေမယ့်လေ … မနက်က နင်ဘာမှမပြောဘဲ တစ်နေ့လုံးရှောင်သွားတာမျိုးကတော့ … ငါ့ဘက်ကိုလည်း တွေးကြည့်ဦးလေဟယ် …´

`ဟုတ် …´

ကျွန်တော့်စကားလုံးတွေ ချို့တဲ့နေမိတယ်။

`တစ်ခုပဲ ကတိပေး … နော် …´

`အင်း …..´

`နောက်ကို … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို အကုန်ပြောပြရမယ် … သူများနောက်မှ အေပရယ် သိရတာပါဆိုတာမျိုး မလိုချင်ဘူး။ မနက်ကလို ရှောင်ထွက်သွားတာမျိုး၊ မပြောချင်မဆိုချင်ဖြစ်နေတာမျိုး လုံးဝမလုပ်ရဘူး … အဲဒါဆိုရင် ဒီနေ့ကိစ္စကို ခွင့်လွှတ်ပေးမယ် …´

`အေပရယ် ….´

`ဘယ်လိုလဲ … မောင်မောင် …´

`နင့်သဘောအတိုင်းပါပဲဟာ … ဇွန့်ကို ငါ … မထိခိုက်စေချင်လို့ … ဒီလိုလုပ်လိုက်မိတာက နင့်ကို ဒီလိုထိခိုက်စေခဲ့တယ်ဆိုရင် တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … ငါ အတွေးတိမ်သွားမိတယ် … တကယ်တော့ ဇွန်ပြောသလိုပဲ နင်က ငါတို့အပေါ် နားအလည်ဆုံးပါ … ငါ … ငါ ……´

`တော်ပြီ ကောင်လေး … မုဒ်တွေ သိပ်ဝင်နေပြီ … သွားသွား … နင် အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်တော့ … ငါတော့ ဒီမှာ ခဏထိုင်လိုက်ဦးမယ်၊ လေညင်းလေးခံရင်း ခဏနေပြီးမှ ပြန်ဆင်းတော့မယ် ….´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို တစ်ချက်တင်းတင်းဖက်လိုက်ပြီး ထထွက်လာခဲ့တယ်။ တံခါးဝရောက်တော့ စောင့်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။ ပုခုံးလေးကနေ သိုင်းဖက်ရင်း ကျွန်တော့်အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။အခန်းကို ရောက်တော့မှ ဇွန်က မေးတယ်။

`ဘယ်လိုလဲ … ပြေလည်သွားပြီလား …´

`အင်း …´

`ဘာတွေပြောသေးလဲ …´

`မနက်က ရှောင်ထွက်သွားတာကိုပဲ စိတ်ဆိုးနေတာပါ … သူ့ကို မပွင့်မလင်းမလုပ်ရင် ပြီးတာပါပဲတဲ့ …´

`ကောင်းတာပေါ့ မောင်ရယ် …. ဇွန်လည်း ဒီလို ညီအစ်မချင်း မျက်နှာပျက်ရမယ့်ကိစ္စမျိုး မဖြစ်ချင်ပါဘူး … ကဲကဲ … ဒါဆိုလည်း အိပ်တော့လေ … ဇွန်လည်း စာကျက်ရဦးမယ် …´

`ဒီတိုင်း သွားတော့မလို့လား …´

`သြော် … ဆိုးနေပြန်ပြီ … ဒီကလေးက …´

ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းပေါ် နွေးထွေးပြင်းပြတဲ့ အနမ်းရှည်တစ်ခု ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်မိတဲ့ခဏမှာပဲ ကျွန်တော့်ကို ဇွန်က တွန်းလှဲပြီး အခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားတော့တယ်။ မောင်မောင်တစ်ယောက် မနက်နိုးလာတော့ ရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ကြည်လင်လို့နေတယ်။ မနေ့ညကတည်းက အထင်လွဲမှုတွေကို ပြေပြေလည်လည် ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့လို့ အိပ်ရေးဝဝအိပ်နိုင်ခဲ့တာကိုး။

မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။ ဖိနပ်ချွတ်မှာတော့ ဂျူလိုင့်ကို ဖိနပ်ကုန်းစီးနေတာတွေ့လို့ လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

`လူကြားထဲတော့ အဲဒီပုံမျိုးမလုပ်နဲ့ ဂျူလိုင်ရေ …´

`နင်ပဲ သွားလုပ်ပါလား … ဟာဟ … သွားပြီ မောင်မောင်ရေ့ …´

ပြောရင်းဆိုရင်း တံခါးဖွင့်ထွက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်လည်း ထမင်းစားခန်းထဲ လှည့်လာခဲ့ရော စားပွဲပေါ်မှာ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို တွေ့ရတယ်။ စားချင်စိတ်မရှိတာနဲ့ ရေခဲသေတ္တာ ထဲက နို့တစ်ဗူးထုတ်ပြီး ဖန်ခွက်ထဲထည့်ပြီး နည်းနည်းသောက်ရင်း ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့ အေပရယ် တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။

ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ စိတ်မပြေသေးဘူးထင်တယ်လို့ တွေးပြီး မောင်မောင်က ဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ အေပရယ်က နည်းနည်း ခွာထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါဆိုရင်တော့ နည်းနည်းချော့ဖို့လိုအပ်နေပြီထင်ပါရဲ့။

နို့ခွက်ကို အကုန်မော့ချလိုက်ပြီး ရှေ့က စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အေပရယ် ရွှေ့သွားတဲ့ဘက် လိုက်တိုးလိုက်တော့ အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီတိုအောက်က အေပရယ့်ပေါင်သားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ထပ်မရွှေ့တော့ဘူး၊ ရွှေ့ဖို့ နေရာမရှိတော့လို့လည်း ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ဒီလောက်ကြီး မူမနေချင်တာလည်း ဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့။

မောင်မောင်က ပုခုံးချင်းတစ်ချက်တိုက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ခေါင်းလေးက ဟိုဘက်လှည့်သွားတယ်။ တစ်ဆင့်တိုးပြီး မောင်မောင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် လက်တင်လိုက်တော့ အေပရယ်က ပြန်ဖယ်ချတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ မောင်မောင်က အေပရယ့်ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ရင်း သူ့ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အေပရယ်က ရယ်ရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ရင်အုပ်ကြီးကို တဘုံးဘုံးထုလိုက်တယ်။

မောင်မောင့်လက်တစ်ဖက်က အေပရယ့်ဆံနွယ်လေးတွေကို တစ်ချက်သပ်လိုက်တော့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာ အပ်ထားရင်းနဲ့ ငြိမ်သက်နေလေရဲ့။

`အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ခေါ်လိုက်တယ်။

`ပြောလေ …´

`တောင်းပန်နေလို့တော့ အပိုပါပဲဟာ … ဒါပေမယ့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်လို့ ….´

အေပရယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှီထားရာကနေ ထထိုင်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီမျက်ဝန်းတွေမှာတော့ အပူရှိန်တွေ ပါနေသလိုပဲ။ ကြည့်နေရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့မျက်နှာများ လောင်သွားပြီလားလို့ ထင်လိုက်ရသေးတယ်။

သို့ပေမယ့် အဲဒီ မျက်ဝန်းတွေနောက်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသေးတယ်။ မောင်မောင့်အထင် မမှားဘူးဆိုတာ ပြသတဲ့ အနေနဲ့ အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်မောင့်မျက်နှာပေါ် ပို့လွှတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

နှုတ်ခမ်းကိုမှ မဟုတ်ဘူး၊ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နေရာအနှံ့ အငမ်းမရကို နမ်းနေတယ်။ လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်ခန္ဓာကိုယ်နေရာအနှံ့ ပွတ်သပ်နေတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် အေပရယ်နဲ့ ဘယ်လိုနားလည်မှုယူရမလဲဆိုတာ သဘောပေါက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်က အေပရယ့်လက်တွေကို ချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှည်ကြာတဲ့အနမ်းတွေနဲ့ အေပရယ့်ကိုယ်လေးကို ပျော့ခွေသွားစေတယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး လှေကားတလျှောက် တဖြည်းဖြည်းတက်ခဲ့တော့တယ်။မောင်မောင့်အခန်းကို မရောက်ခင်အထိ အေပရယ့်အနမ်းတွေက လက်လှမ်းမီသလောက် သူ့မျက်နှာပေါ်ကို မိုးသီးမိုးပေါက်တွေအလား ရွာချနေတယ်။

သူ့အခန်းတံခါးကို အေပရယ်က လှည့်ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မောင်မောင်က အခန်းထဲ မပြေးရုံတမယ် ဝင်သွားရင်း အေပရယ့်ကို အိပ်ယာပေါ် ချပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်ကလည်း သူ့ကို မလွတ်တမ်းဖက်ထားတာကြောင့် မောင်မောင်တစ်ယောက်လည်း သူနဲ့အတူ အိပ်ယာပေါ် လဲကျသွားလေရဲ့။

မောင်မောင်က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ထလိုက်ရင်း အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက အင်္ကျီ အောက်က အိစက်တဲ့အထိအတွေ့ကို တိုက်ရိုက်ခံစားလိုက်ရတာမို့ အေပရယ်တစ်ယောက် အခုအခံမပါမှန်း သိလိုက်ရတယ်။

အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးရင်း အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ မောင်မောင့်ကို အေပရယ်ကလည်း ဒီတိုင်းတော့ အလွတ်ပေး မထားပါဘူး။ အေပရယ့်လက်တွေက မောင်မောင့်တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲရင်း အပေါ်ကို ပင့်ပြီးချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေရဲ့။

သူတို့တွေ ဒီလို အပြန်အလှန်ကြိုးစားနေကြပေမယ့် စကားတစ်လုံးမှတော့ မပြောဖြစ်ကြပါဘူး။ ပြောဖို့လည်း မလိုအပ်ဘူးလေ။အေပရယ့်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ အားလုံးပြုတ်သွားတော့ မောင်မောင်က ကိုယ်ကို တစ်ချက်ဆန့်လိုက်ရင်း သူ့လည်ပင်းနားရောက်နေတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အောက်ကို ပြန်ပြီး လုပ်လက်စအလုပ်ကို ဆက်လုပ်ဖို့ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ်မှာ အင်္ကျီလေးက ရှိမနေတော့ဘူးလေ။

ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အထက်ပိုင်းနှစ်ခု ထိကပ်သွားကြရင်း မောင်မောင်က အပေါ်ကနေ အေပရယ့်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းရှုံ့လို့နေလေရဲ့။ အေပရယ့်လျှာလေးရဲ့ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း မောင်မောင်က သူ့လျှာဖျားလေးနဲ့ မီသလောက် နေရာတွေကို လျက်ပေးနေတေယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း မေးဖျား၊ လည်တိုင်၊ ပုခုံးနှစ်ဖက် စတဲ့နေရာတွေကို ဖွဖွလေးနမ်းရင်း အောက်ကို ဖြည်းဖြည်း ဆင်းခဲ့တော့ မို့မောက်ဝင်းဝါတဲ့ တောင်ပူစာနှစ်ခုက မောင်မောင့်ကို ဆီးကြိုနေသလိုပဲ။

ကိုယ်ချင်းကပ်ထားတာကို နည်းနည်းကြွလိုက်ရင်း အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို လက်တွေနဲ့ ခံစားလိုက်တယ်။ အိစက်တဲ့အထိအတွေ့က အသားထဲကို နစ်ဝင်သွားတော့မလိုပဲ။ လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ခပ်ဖွဖွအုပ်ကိုင် ဆော့ကစားရင်း လက်ညှိုးလက်မတွေက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ဆီကို ရောက်လို့သွားပါတော့တယ်။

နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးရင်း ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တော့၊ အေပရယ်တစ်ယောက် ယားလို့ထင်ပါရဲ့၊ တွန့်တက်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း လျှာနဲ့ အသာအယာလျက်ပေးရင်း နို့တွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်နဲ့ ဆောင်ရွက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။

ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့ထိုးလိုက်တော့ အေပရယ်ဆီက အကနဲ အသံလေးကို ကြားလိုက်ပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် အောက်ကို ဆက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။

ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချလိုက်တော့ အေပရယ်က တင်ပါးတွေကို လွယ်ကူအောင် အလိုက်တသိကြွပေးလေရဲ့။ လက်ထဲပါလာတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက အေပရယ့်အောက်ပိုင်းလေးဆီ ရောက်သွားတော့ ရှေ့နားအောက်ဘက်က ခွလေးနားမှာ အရောင်ရင့်စိုကွက်နေတဲ့ အဝါရောင်ပင်တီလေးကို တွေ့ရတယ်။

သားကောင်နံ့ရလိုက်တဲ့ ကျားလိုပဲ မောင်မောင့်စိတ်တွေ နိုးကြားလာလေရဲ့။ အချိန်မဆိုင်းနေဘဲ အဲဒီအကွက်ကလေးကို မောင်မောင် လျှာနဲ့ထိုးလျက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက မောင်မောင်ရယ်ဆိုတဲ့ ညည်းသလို ကျေနပ်သလိုအသံလေးကို ကြားရတယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက အဲဒီအစိုကွက်လေးရဲ့ အနီးအနားကို ပင်တီလေးပေါ်က ဆွဲစုကိုင်လို့ ဆတ်ကနဲ အသာလေးကိုက်လိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားပြီး ပင်တီလေးက ပိုမိုစိုထိုင်းလာတယ်။မောင်မောင့်လက်တွေက ပင်တီသားရေကြိုးလေးကို ခါးကနေ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတွေ့မြင်လိုက်ရတဲ့ အမြင်က မောင်မောင့်ကို ပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ အေပရယ့်ညီမလေးမှာ ပြောင်ဝင်းရှင်းသန့်လို့နေတာကိုး။

`လှလိုက်တာ အေပရယ်ရာ …´

လို့ တံတွေးမျိုချသံကြီးနဲ့ပြောလိုက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနဲ့ ကွယ်ထား လေရဲ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ အထူးအဆန်းတစ်ခုဖြစ်နေတာကိုး။

ချက်ချင်းလိုပဲ ပန်းရင့်ရောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးဆီ မောင်မောင်တစ်ယောက် ဒိုက်ဗင်ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ အစိ လေးကို လက်မနဲ့ပွတ်ရင်း အားရပါးရလျက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲက ပိုမိုများပြားတဲ့အရည်လေးတွေက ဆုအဖြစ်ကျဆင်းလာလေရဲ့။

တစ်ချက်တစ်ချက် ထက်အောက်စုန်ဆန် လျက်ပေးလိုက်တဲ့အခါ အစိကလေးကို နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ထိုးမိသွားတဲ့ခဏမျိုးမှာ အေပရယ် တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားတတ်တယ်။အစိထိပ်လေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားညှပ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တော့ အေပရယ့်ညည်းသံတွေက အော်သံနဲ့တောင် ပိုတူလာလေရဲ့။ ဆက်ပြီး အစိလေးကို လျက်နေရင်းနဲ့ မောင်မောင်က လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။

တဟင်းဟင်းအော်ညည်းနေရင်းကနေ တိုးဝင်လာတဲ့ လက်ချောင်းတွေကြောင့် အေပရယ့်ဆီက ကျေနပ်သွားတဲ့အသံလေးကို ကြားရတယ်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို ပက်လက်လှန်ထားရင်း မောင်မောင်က ညီမလေးရဲ့ အပေါ်ဘက်နံရံကို ဖိပွတ်ပေးနေလေရဲ့။ လျှာဖျားလေးနဲ့လည်း အစိလေးကို ဆက်တိုက်ကလိပေးနေတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ တင်းခံလို့မရတော့ဘူးပေါ့။

တဖြည်းဖြည်း စိပ်လာတဲ့ ညည်းညူသံတွေနဲ့အတူ နောက်ဆုံးမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အိပ်ယာခင်းစကို လက်နှစ်ဖက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ အရသာအထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက် အမောဖြေနေတုန်းမှာပဲ မောင်မောင်က သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး အေပရယ့်ဘေးမှာ လှဲချလိုက်တော့ အမောမပြေသေးတဲ့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ပါးကိုပဲ ဝတ်ကျေဝတ်ကုန် လှမ်းနမ်းနိုင်တော့တယ်။

အေပရယ့်နဖူးက ချွေးသီးလေးတွေကို အင်္ကျီနဲ့သုတ်ပေးလိုက်ရင်း မောင်မောင်က သူ့လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့ပေးလိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့လက်ချောင်းတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးရဲ့အရသာကို ကိုယ်တိုင်ပြန်ခံစားရင်းနဲ့ အေပရယ့်မှာ စိတ်ဆန္ဒတွေက နိုးကြားသထက် နိုးကြားလာခဲ့ပြီပေါ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင်က အေပရယ့်နို့ကြီးတွေပေါ် မျက်နှာအပ်ချလိုက်ရင်း ခြေထောက်တစ်ဖက်ကလည်း အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လိုက်တယ်။ နို့တွေကို အငမ်းမရ စို့ပေးနေတဲ့အခိုက်မှာပဲ မောင်မောင်ပေါင်က အေပရယ့်ညီမလေးနဲ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွားပြီး ထိကပ်နေလေရဲ့။

နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်တော့ အေပရယ့်ဆီက တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ညည်းသံကို ကြားရတယ်။ နို့သီးခေါင်းထိပ်ကလေးကို ငုံပြီး စို့ရင်း လျှာဖျားလေးက ထိပ်တည့်တည့်ကို လျက်ပေးလိုက်တော့ အေပရယ့်တင်ပါးတွေက ကြွတက်လာရင်း မောင်မောင့်ပေါင်ကို ညီမလေးနဲ့ တေ့ပွတ်နေလေရဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ့်နှုတ်က စကားသံလေးတွေ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။

`လုပ် … လုပ်တော့လေ … မောင်မောင်ရယ် …. ဟင်း ……´

မောင်မောင် နည်းနည်းအံ့သြသွားတယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ ခုလိုမျိုး သူ့ကို ဒီလို အေပရယ့်ဘက်နေ စတင်တောင်းဆိုရတယ်ဆိုတာမျိုး မရှိသေးဘူးလေ။ ခုတော့ စလာကတည်းက သူ့ဦးဆောင်မှုတွေအောက်မှာ တစ်ချိန်လုံးငြိမ်ခံနေရင်း လိုက်ပါစီးမျောလာသလို ခုလည်း သူ့ကို ဦးဆောင်ဖို့ တောင်းဆိုလိုက်တာ မဟုတ်လား။ ကြည့်ရတာ အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို ဆရာဖြစ်လက်မှတ် ချီးမြှင့်လိုက်တာများလား။

မောင်မောင်က အေပရယ့်ညီမလေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ညီလေးထိပ်နဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ အဝကို လိုက်ပြီးပွတ်ပေး နေလိုက်တယ်။ ဝင်းပသန့်ရှင်းနေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ပတ်ပတ်လည်ကို ပွတ်ပေးပြီးမှ အစိလေးကို တစ်ချက် နှုတ်ဆက်လိုက်တော့ …

`မောင်မောင်ရယ် … တော်ပါတော့ … ငါ့ကို ဒီထက်မနှိပ်စက်နဲ့တော့ဟာ …. လုပ်ပါတော့ဟာ … ဟင့် ….´

မောင်မောင်လည်း အားနာနာနဲ့ပဲ သူ့ညီလေးကို ငံ့လင့်စောင့်စားနေတဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးဆီ စပြီး ပေးအပ်လိုက်ပါတော့တယ်။

`အား …. ဟင့်ဟင့် … မောင်မောင်ရယ် …´

အေပရယ့်ညည်းသံလေးက သူ့အတွက်တော့ လက်ခုပ်သံပါပဲ။ မောင်မောင်တစ်ယောက် ပိုပြီး စိတ်တွေ တက်ကြွလာလေရဲ့။ တဖြည်းဖြည်းထိုးသွင်းလိုက်တော့ သူ့ညီလေးက အေပရယ့်ညီမလေးထဲကို အဆုံးထိအောင် ထိုးဖောက်လို့သွားပါတော့တယ်။

`အင့် … ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် ……´

မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို နည်းနည်းဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ကပ်ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ တင်းကျပ်ပြီး နူးညံ့နွေးထွေးမှုကို ခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးက အေပရယ့်အတွင်းထဲမှာ ပိုလို့တောင် ကြီးထွားလာသလိုပါပဲ။ခဏနေတော့ မောင်မောင်လည်း မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့ညီလေးကို ထိပ်ဖျားနားအထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ချက်တွေကို တည်ဆောက် လိုက်ပါတော့တယ်။

နုပျိုသွက်လက်တဲ့ လူငယ်တို့သဘာဝအတိုင်း မောင်မောင်တို့ကတော့ အားကြိုးမာန်တက်လှုပ်ရှားနေလေရဲ့။ ဒီရက်ပိုင်း မောင်မောင်နဲ့ သိပ်မတွေ့ဖြစ်တဲ့ အေပရယ့်မှာတော့ အကောင်းလွန်နေတဲ့အရသာကို ခံစားနေရတော့တယ်။ အကောင်းလွန်တာမှ နည်းနည်းတောင် အောင့်လာ သလိုလို၊ ဒါပေမယ့် ကောင်းတာက အဆမတန် ပိုကဲနေတော့ သိပ်တော့မသိသာပါဘူးလေ။

တစ်ချက်မှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးထိပ်က သူ့အတွင်းထဲကို ထုတ်ကနဲ ဆောင့်မိသွားတဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးသွားရင်း ခြေထောက်တွေနဲ့ မောင်မောင့်ကျောပြင်ကို ကြက်ခြေခတ်လို့ တအင်းအင်းဖြစ်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း ငြိမ်နေရင်းနဲ့ သူ့ညီလေးပေါ် ရောက်ရှိလာတဲ့ ပူနွေးနွေးအရသာကို ခံစားရင်း အေပရယ့်အပေါ်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေလိုက်တော့တယ်။အေပရယ်ကတော့ ထူးကဲပြင်းထန်တဲ့အရသာကို ခံစားပြီး နည်းနည်းလျော့ကျသွားတော့ မောင်မောင့်ကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဖမ်းထား ရာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်လေရဲ့။ ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း ဘေးမှာ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တော့တယ်။ မပြီးဆုံးသေးတဲ့ သူ့ညီလေးကတော့ မိုးပေါ်ကို ထောင်မတ်လို့နေတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အလိုက်သိတဲ့ အေပရယ်က ထထိုင်ပြီး မောင်မောင့်ညီလေးဆီ တရွေ့ရွေ့တိုးကပ်လာတော့တယ်။

အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက သူ့ညီလေးပေါ် လွှမ်းခြုံလိုက်တာကို ခံစားမိလိုက်တဲ့ မောင်မောင်ကတော့ နွေးကနဲ အရသာနဲ့အတူ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားလေရဲ့။ အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့စေးကပ်တဲ့အထိအတွေ့နဲ့ အပူရှိန်ကို သူ့ပါးစပ်တွင်းကနေ သိရှိလိုက်မိတော့ အကြောအချဉ်တွေထဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရင်း နောက်တစ်ခါ ရှေ့ဆက်ဖို့ အင်အားသစ်တွေကို ရရှိသလိုဖြစ်သွားတယ်။

မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်ကနေ သူ့ညီမလေးရဲ့အရသာကိုပါ ပေါင်းစပ်ခံစားရင်းနဲ့ အေပရယ့်ခေါင်းလေးက မြင့်လိုက်နိမ့်လိုက် လှုပ်ရှား နေတာကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင်တစ်ယောက် စိတ်တွေ ထကြွလာတော့တယ်။ အောက်က ညီလေးကလည်း တငေါ့ငေါ့လှုပ်ရှားလာလေတော့ အေပရယ်လည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဒီတစ်ခါ သူ့အလှည့်ပေါ့လို့ တွေးရင်း အိပ်ယာပေါ်လက်ထောက်ပြီး မောင်မောင့်အပေါ် တက်လိုက်တော့တယ်။

သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ တည့်အောင် လက်ကလေးနဲ့ ဖေးကူရင်း မျက်လုံးတွေကတော့ မောင်မောင့်ကို အဓိပ္ပါယ်များပြား လွန်းတဲ့ စကားတွေ ပြောနေလေရဲ့။ အောက်က မောင်မောင်ကလည်း အလောတကြီးနဲ့ သူ့ခါးကို ကော့တင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို တွန်းတိုက်ရင်း သူ့ညီလေးထိပ်ဖျားအထိ အေပရယ့်အဝလေးကို ကျော်လွန်သွားလေတော့ အေပရယ်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ သူ့တင်ပါးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ အောက်ကို နှိမ့်ချလိုက်တော့တယ်။

`အား … ကောင်းလိုက်တာ … အေပရယ် …… မောင်မောင် ….´

သူတို့အသံတွေက စုပေါင်းပြီး ထွက်လာတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညီမလေးကနေ ကျဆင်းလာတဲ့ အရည်တွေ ကလည်း မောင်မောင့်ဆီးခုံပေါ် စိုထိုင်းလို့နေလေရဲ့။ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ မြည်သံလေးတွေကို ကြားရတဲ့ နှစ်ဦးသားမှာတော့ ခံစားရတဲ့အရသာနဲ့အတူ နားအရသာကိုပါ ပေးစွမ်းနေတော့တယ်။

အေပရယ် ဘယ်လောက်ပဲ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေတယ်ပြောပြော မောင်မောင်ရဲ့ လှုပ်ရှားနေကျ အလျဉ်ကိုတော့ မီနိုင်ပါ့မလား။ ဒါကြောင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်မောင်က အောက်ကနေ တံတောင်နှစ်ဘက်ကို အိပ်ယာပေါ် ထောက်ထားရင်း သူ့ခါးကို ပင့်တင်လို့ ညီလေးကို ပိုပြီး အားဖြည့်ပေးလိုက်တော့တယ်။

တဟင့်ဟင့် နဲ့ အေပရယ့်အသံလေးတွေ ပိုကျယ်လာသလို မောင်မောင့်ရဲ့ မာန်သွင်းသံတွေကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ ထွက်ပေါ် လာလေရဲ့။ တဖတ်ဖတ်အသံလေးတွေကလည်း တဖျတ်ဖျတ်ဆိုပြီး ပြောင်းလဲလာခဲ့တယ်။ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေကလည်း ချွေးသီးချွေးပေါက် တွေနဲ့ ပြောင်လက်လို့ လာနေတယ်။

အေပရယ်ကတော့ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားရင်း မောင်မောင့်ပင့်ချက်တွေကို ကြိုဆိုဧည့်ခံနေတယ်။ ညီမလေးကတော့ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ဖြစ်လာပါပြီ။ အတွင်းသားလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ ဖျစ်ညှစ်လာကြပြီ။ တကိုယ်လုံးလည်း အေးကနဲ စိမ့်ကနဲ အရသာတက်လာနေပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့တင်ပါးလေးကို ဆတ်ကနဲ အောက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ဆောင့်ချက်လိုက်ရင်း ညီမလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ကျလာပြီး အချစ်ရဲ့အရသာထဲ လွင့်မျောသွားပါတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ကနေ အိပ်ယာပေါ် လက်ထောက် ထားလိုက်ရင်း မောင်မောင့်အပေါ် မိုးလို့ ငြိမ်သက်နေတော့တယ်။

ဒီအချိန်မှာ မောင်မောင်ကလည်း အရှိန်ကို တတ်နိုင်သမျှမြန်မြန်တင်လာနေပြီ။ သူ့ညီလေးကလည်း အေပရယ့်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ ဆုပ်ညှစ်မှုအောက်မှာ ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ။ မျက်လုံးရှေ့မှာတော့ မို့မောက်တင်းကားနေတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေက အတိုင်းသား။

မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ တဒုတ်ဒုတ်သွေးတိုးလာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်ရှားနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို အေပရယ်တစ်ယောက် ခံစားမိလိုက်ရင်း တတ်နိုင်သလောက်တော့ နည်းနည်းပါးပါး ညီမလေးကို လှုပ်ရှားပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင့်ညီလေးထဲကနေ အချစ်ရည်တွေက အေပရယ့်အတွင်းသားလေးထဲကို ပက်ဖျန်းလို့နေပြီပေါ့။

မောင်မောင့်ညီလေးကနေ အရည်တွေကို အစွမ်းကို ထုတ်လွှတ်နေတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်ညီမလေးထဲ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြန်တယ်။ အဲဒီ အရသာကို တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ ပျံ့နှံ့သွားရင်း အေပရယ်တစ်ယောက် နောက်တစ်ခါ ထပ်လို့ ရောက်ရှိသွားရပါတော့တယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ငြိမ်သက်လို့ နေကြပါတော့တယ်။ ခဏနေတော့မှ အေပရယ်တစ်ယောက် အသံထွက်လာတယ်။ နွမ်းလျမှု မပြယ်သေးတဲ့အသံလေးနဲ့ …

`မောင်မောင်ရယ် … ဒီတစ်ခါလောက် ဘယ်တုန်းကမှ မကောင်းခဲ့ဖူးဘူး … ကျေးဇူးပဲဟယ် ….´

`ရပါတယ် … Mutual Benefit ပဲလေ … ကဲ ကဲ … နင် ပင်ပန်းနေရင်လည်း ဒီမှာပဲ အိပ်နေလိုက် … ငါတော့ ရေမိုးချိုးပြီး ခေါက်ဆွဲပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပြုတ်စားလိုက်ဦးမှ … မနက်က နို့တစ်ခွက်ပဲ သောက်ရသေးလို့ …´

`နေဦးလေ … ငါလုပ်ပေးပါ့မယ် …´

`အိပ်လိုက်ပါဟာ … ဘယ်သူမှလဲ ရှိတာ မဟုတ်ဘူး၊ နားလိုက်ဦး … နောက်ထပ် ပင်ပန်းစရာကိစ္စရှိလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …´

`ကောင်စုတ် …. ဝှါး …..´

သမ်းဝေရင်း၊ မျက်ခွံတွေ လေးလာရင်း၊ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းရင်းနဲ့ နွမ်းလျလျ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သဘက်တစ်ခု ကောက်ပတ်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီ ထွက်ခဲ့တယ်။ ရေချိုးရင်း ဗိုက်အောင့်သလိုလိုတောင်ဖြစ်လာလို့ နည်းနည်းရှည်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ မုတ်ဆိတ်တွေကိုတောင် မရိတ်နိုင်တော့ဘဲ ရေအမြန်ချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ရတယ်။

အခန်းထဲဝင်၊ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး ပြန်ဆင်းလာတဲ့အထိ အေပရယ်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတုန်းပဲ။ လှေကားတစ်လျှောက် မပြေးရုံတမယ် ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဆာတာများ ရင်ထဲကတောင် တလှပ်လှပ်ဖြစ်နေပြီ။

ထမင်းစားခန်းထဲရောက်တော့ ကြောင်အိမ်ထဲက ခေါက်ဆွဲခြောက်တစ်ထုပ်ကို ဖောက်ပြီး ဒီတိုင်းပဲ တဂျွတ်ဂျွတ်ဝါးစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးမှ နောက်ထပ်နှစ်ထုပ်ထပ်ယူပြီး ရေနွေးဖျောဖို့ ပြင်ရတယ်။ ချဉ်စပ်ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုပ်ထဲ ကြက်ဥနှစ်လုံးဖောက်ထည့်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်လိုက်တယ်။ ဇွန်းကို မွှေနေတုန်းမှာပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးက အသံကြားရတယ်။

မောင်မောင် အလန့်တကြားပြေးထွက်ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းပွင့်လိုဖြူဆွတ်နေတဲ့ ဇာအင်္ကျီဒီဇိုင်းဆန်းဆန်းကလေးနဲ့ သိပ်လှနေလေတဲ့ နှစ်ဦး …။ ကျောပိုးအိတ်သေးသေးလေးကို ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်လိုက်ရင်း သူ့ကို လှမ်းပြုံးပြနေတယ်။

ဖိနပ်ကို ကုန်းချွတ်လိုက်တော့ ဟိုက်ကျလာတဲ့ အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်ကနေ မြင်လိုက်ရတဲ့ အလှအပတွေကြောင့် မောင်မောင်မှာတော့ ရေငတ်လာသလိုလို။

`နင် … ဘယ်လိုလုပ် ပြန်ရောက်လာတာလဲ …´

ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့စကတ်ထမီလေးကို တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ရင်း နှစ်ဦးက ပြန်ဖြေတယ်။

`ဒီလိုပဲပေါ့ …. တစ်ခါတစ်လေလည်း လစ်တာပေါ့ …´

`ကောင်းသားပဲ … မေမေနဲ့တိုင်လို့ရပြီ …´

`ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ကျောင်းမှာ အားကစားပြိုင်ပွဲတွေလုပ်နေပြီလေ … အဲဒါ ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လုပ်ကြရင်း ဆရာမတွေ ကပါ စာမသင်ကြတော့ဘူး … နောက်လူစုံမှ စမယ်တဲ့ … ဒီကြားထဲ ကျူရှင်မှာလည်း တွေ့ဦးမှာပဲဟာ …´

`သြော်သြော် …´

မောင်မောင် ဘာပြောရမယ်မှန်း မသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သိလိုက်တာကတော့ ဒီနေ့တော့ အခွင့်အရေးကုန်သွားပြီလို့ပဲ။

`ဒါနဲ့ အေပရယ်ရော … အပြင်သွားလား ….´

`ဟင့်အင်း … အပေါ်ထပ်မှာ ….´

`အပေါ်ထပ်မှာ … အိပ်နေတာလား … ဒီချိန်အထိ မထသေးဘူးလား …´

`မ … မဟုတ်ပါဘူး … ပင်ပန်းပြီး နုံးနေသလိုမို့လို့ ဆိုလားပဲ ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် လိမ်တယ်လည်း မဟုတ်၊ တကယ့်အဖြစ်အပျက်လည်း မပေါ်ရအောင်၊ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အနေအထိုင်ကို နှစ်ဦးတစ်ယောက် မရိပ်မိအောင် အာပတ်လွတ်ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်နဲ့ နှစ်ဦးတို့ကြားက ဆက်ဆံရေးကို သူမှ မသိတာလေ။

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း နည်းနည်းပါးပါး သွားပြီး ပြုစုလိုက်ဦးမှ …´

မောင်မောင် အလန့်တကြားနဲ့ တားလိုက်မိတယ်။

`နေပေ့စေ … နေပေ့စေ … အာ …. သူ အိပ်နေပြီ ထင်တယ် … သွားမနှောင့်ယှက်ပါနဲ့ဟာ …´

အဲဒီမှာ စပြီး နှစ်ဦး မောင်မောင့်ကို မသင်္ကာဖြစ်သွားမိတယ်။ ကြည့်ရတာ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် အလန့်တကြားဖြစ်နေရတာလဲ။ အေပရယ်ပြောပြထားလို့ မောင်မောင်နဲ့အကြောင်းကို သိထားရတဲ့ နှစ်ဦးမှာတော့ ပိုလို့သာ သံသယတွေ တိုးလာတယ်။

`ပြီးရောလေ … နောက်မှပဲ သွားကြည့်လိုက်ပါတော့မယ်အေ …´

`အင်း … သူ့ကြည့်ရတာ နားဖို့လိုမယ် ထင်လို့ပါ´

ပြောရင်း မောင်မောင်က အပေါ်ထပ်ကို လှေကားအတိုင်း ပြေးတက်လိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … နင်က ဘယ်လဲ …´

`အဝတ်သွားလဲမလို့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် အလောတကြီးပြေးတက်ရင်း လှေကားထစ်တစ်ခုကိုတောင် ချော်နင်းမိမလိုဖြစ်သွားသေးတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အိပ်မောကျနေတုန်းပဲ။

`အေပရယ် … အေပရယ် … ထ ထ … အောက်မှာ နှစ်ဦး ပြန်ရောက်နေပြီ …´

မောင်မောင်က ညင်ညင်သာသာပဲ အေပရယ့်လက်မောင်းကို လှုပ်နှိုးလိုက်တယ်။

`ပြန်ရောက်နေပြီ …. ဘယ်သူလဲ … စောလိုက်တာ ….´

အေပရယ် အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ တုံ့ပြန်တယ်။

`နှစ်ဦး ပြန်ရောက်လာတယ် … ငါ သူ့ကို ပြောထားတယ်၊ နင် နေမကောင်းချင်သလိုလိုဖြစ်နေလို့ လှဲနေတယ်လို့။ အဲဒါ ခဏနေမှ သူ လာကြည့်လိမ့်မယ် … အခု နင့်အခန်း ပြန်ရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ် …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း လောလိုက်တယ်။

`ရပါတယ် … သိပ်လည်း စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ …´

`ဟာ … နင်ကလဲ … နှစ်ဦးက ဒီလိုတွေ့သွားရင်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ … တို့အကြောင်းတွေ သိကုန်မှာပေါ့ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို စိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်ပေါ်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်လေရဲ့။

`ဟာဟ … ဘာခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ … သူသိပြီးသားပါဟာ … ပြောလိုက်၊ တွေ့ချင်ရင် လာခဲ့လို့ …´

မောင်မောင်ကတော့ အေပရယ့်စကားမှာ အံ့သြခြင်းကြီးစွာနဲ့ဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်လိုများ နှစ်ဦးက သိသွားရတာပါလိမ့်လို့လေ။

`သွားလေ … မောင်မောင် … ပြောလိုက်။ ပြီးတော့ တို့နှစ်ယောက်ကို အချိန်နည်းနည်းပေး၊ နောက်မှပဲ ရှင်းပြတော့မယ် … နော် …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ်က အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်ရင်း မောင်မောင့်ပါးကို အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေလိုက်တယ်။ ကိုယ်ပေါ်ကနေ အိပ်ယာခင်း ကွာအကျမှာတော့ အသက်ရှူမှားစေနိုင်တဲ့ နို့ကြီးတွေက မြင်ကွင်းထဲ ရောက်လာတယ်။ ပန်းရင့်ရောင်ထိပ်ကလေးတွေက ထောင်မတ်လို့ပေါ့။

မောင်မောင်က အေပရယ့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အောက်ကို ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ စကားလက်ဆောင်သွားပါးရဦးမှာမို့လေ။

အေပရယ်ကတော့ ပြုံးရင်းကျန်ခဲ့လေရဲ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နိုင်ပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ရှင်းပြလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ နှစ်ဦးနဲ့လည်း ပြောစရာစကားလေးတွေက ရှိနေသေးတာကိုး။

`နှစ် … နှစ်ဦး … အေပရယ်က တွေ့ချင်ရင် လာခဲ့တဲ့ … ပြောတယ် …´

တီဗီရှေ့မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ထိုင်နေတဲ့ နှစ်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။

`အိုကေ အိုကေ …´

နှစ်ဦးက ထရပ်ပြီး ကော်ဖီခွက်ကို သူ့ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

`ကောင်းသားပဲ … နင့်လက်ရာ မဆိုးပါဘူး … ခေါက်ဆွဲတွေတော့ ပွနေပြီ ထင်တယ် …´

`ဟာ … ဟုတ်သားပဲ … ငါ မေ့နေတယ် … ဒါနဲ့ အေပရယ်က ငါ့အခန်းထဲမှာ …´

နှစ်ဦးက ခေါင်းငြိမ့်ရင်း လှေကားပေါ် တက်သွားတော့တယ်။

`အေပရယ် … နေကောင်းရဲ့လား …´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ရင်း ခေါ်လိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ် … အင်း … နင် ဝင်ပြီးရင် တံခါးသေချာပြန်ပိတ်ခဲ့ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်။ အိပ်ယာခင်းကတော့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုပဲ ကာပေးနိုင်တယ်လေ၊ အပေါ်ပိုင်း ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ရင်တွေကို မြန်နှုန်းမြင့်စေတာပေါ့။

`မောင်မောင်ပြောတော့ နင် နေမကောင်းဘူးဆို …´လို့ ပြောရင်း နှစ်ဦးက သူ့အစ်မဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ်၊ တကယ်တော့ သူက ငါနဲ့သူနဲ့ ဒီလို ပတ်သက်နေမှန်း နင့်ကို မသိစေချင်လို့ပါ … ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလဲ … နင့်ကို မလန့်စေချင်ဘူး ထင်ပါရဲ့ …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ်က နှစ်ဦးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ပဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။

`သူက … အဲ … တို့နှစ်ယောက်အကြောင်းကိုရော သိသလား …´

အေပရယ်က ခေါင်းကို အသာယမ်းပြလိုက်တယ်။

`ကောင်းပါတယ် … နို့မို့ ရှုပ်ကုန်ဦးမယ် …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ သူ့လျှာလေးကလည်း အေပရယ့်လျှာလေးကို စမ်းသပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ အင်္ကျီကျောက ဇစ်ကလေးကို လက်လှမ်းပြီး ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းပေါ်က ကျော်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့ နှစ်ဦးက လက်ကို အသာမြှောက်ပေးတယ်။

`နင့်ကို ငါ ပြောပြစရာတွေ ရှိနေတာ …´

အေပရယ့်လက်တွေ လှမ်းမလာခင်မှာပဲ နှစ်ဦးက ဘရာချိတ်ကလေးကို နောက်ပြန်ချွတ်လိုက်ရင်းနဲ့ ပြန်မေးတယ်။

`ဘာများဖြစ်လို့လဲဟယ် … အင့် …´

စကားအဆုံးမှာပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို လှမ်းငုံလိုက်တာကြောင့် ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က နို့တစ်ဖက်ကို နယ်ရင်း ပါးစပ်ကတော့ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကို စို့ပေးနေလေရဲ့။ နှစ်ဦးကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးပဲ အေပရယ့်ကို ကိုယ်လေးရှေ့ကော့ပေးရင်း ကူညီပေးလိုက်တာပေါ့။

ခဏနေမှ အေပရယ်က ခေါင်းပြန်မော့လိုက်ရင်း … `ကြည့်ရတာ မောင်မောင်က ငါ့အတွက် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး ထင်တယ် …´

`ဘာလို့ … သူက … ဟင်းဟင်း …´

အေပရယ့်လက်တွေက ကျွမ်းကျင်စွာပဲ သူနဲ့ အရွယ်အစားသိပ်မကွာလှတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ကစား လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးက လူးလွန့်သွားလေရဲ့။အေပရယ့်မျက်နှာလေးက အနည်းငယ်ညှိုးနွမ်းလို့နေပေမယ့် အပြုံးကလေးကတော့ ရေရှည်တည်တံ့နေတယ်။

`ဟုတ်တယ် … ဇွန့်ကို သူ တကယ်ပဲ ချစ်မိသွားပြီ ထင်တယ် …´

`ဟင် … ဘယ်တုန်းကလဲ … ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ …´

`မနေ့ကပဲ သိရတယ် … ငါတို့ကိုတော့ တစ်သက်လုံး လွမ်းကျန်ခဲ့အောင်တော့ စိတ်ကူးမရှိလောက်ပါဘူး ထင်တာပဲ …´

ပြောရင်း အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်ရင်း ရှည်လျားပြင်းပြတဲ့အနမ်းကို စတင်လိုက်တယ်။

....................

အောက်ထပ်မှာကတော့ မောင်မောင်က အနည်းငယ် ပွစပြုနေတဲ့ ခေါက်ဆွဲကို လက်စသတ်ရင်း သူ့အခန်းထဲမှာ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဘာတွေ ပြောနေကြပါလိမ့်လို့ပဲ ထူးဆန်းအံ့သြ တွေးတောနေမိလေရဲ့။

...........

အပေါ်ထပ်မှာတော့ အေပရယ်တို့နှစ်ယောက် တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး လျှာချင်းပွတ်တိုက်ရင်း၊ နှုတ်ခမ်းချင်း အနိုင်လုရင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုတို့ ပူးကပ်ပြီး နို့အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်ဆွဲဆောင်ရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ တည်ရှိနေကြတယ်။

`အဲဒီတော့ … နင် ဘာတွေ စိတ်ကူးထားလို့လဲ …´

အေပရယ့်လက်တွေက နှစ်ဦးရဲ့စကတ်ထမီလေးကို ဖြေချနေပေမယ့် အနမ်းကတော့ ရပ်နားခြင်းမရှိဘူး။ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးက အဝတ် အစား ကင်းမဲ့သွားတဲ့အခါ အေပရယ်နဲ့အတူ အိပ်ယာခင်းအောက် တိုးဝင်လိုက်တယ်။

`မောင်မောင့်ကိုလည်း မဆုံးရှုံးချင်ဘူး … ည ….´

ညီမလို့လည်း ဆက်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးကို အေပရယ့်ပါးစပ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ အေပရယ်က သကြားလုံး စုပ်သလို စုပ်ယူနေလေရဲ့။ နှစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်ထဲမှာတော့ ချစ်ချင်စိတ်တွေက ဒီရေတိုးသလို မြင့်တက်လာနေပြီ။

`ဆက်ပြောလေ …´

နှစ်ဦးက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောဆင်းလိုက်ပြီး လက်တွေက အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`ညီမတစ်ယောက်ကိုလည်း မဆုံးရှုံးချင်ဘူးလေ … ဒါပေမယ့်ဟာ … ဟဲ့ … အို …´

နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးနဲ့ အေပရယ့် စိုစွတ်စွတ်ညီမလေးကို သိမ်းပိုက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ စကားစက ပြတ်တောက်သွားပြန်တယ်။

အိပ်ယာခင်းခြုံလွှမ်းထားတဲ့အောက်က အေပရယ့်ညီမလေးကို နှစ်ဦးက မွတ်သိပ်စွာ နှိုးဆွလို့နေတယ်။ အေပရယ်ကတော့ အောက်မှာ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘာတွေကြံရွယ်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ မခန့်မှန်းနိုင်ဖြစ်နေလေရဲ့။ အထိအတွေ့ကိုသာ ကျေနပ်စွာခံစားရင်း နှစ်ဦးရဲ့လက်ထဲ လုံးလုံးကို ကျရောက်နေရတာပေါ့လေ။

`ဝမ်းနည်းပေမယ့် ကျေနပ်ရမှာပါပဲဟာ …´

ဒီစကားကို ပြောနေတုန်းပဲ အေပရယ်က နှစ်ဦးအနေနဲ့ လွယ်ကူစွာ လှုပ်ရှားသွားလာနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးပေးတဲ့အနေနဲ့ ပေါင်လေးကို ပိုပြီး ကားပေးလိုက်တယ်။

အိပ်ယာခင်းအောက်က နှစ်ဦးကိုတော့ ထူးဆန်းတဲ့ပုံသဏ္ဍာန်နဲ့ပဲ မြင်နေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်ဦးရဲ့ နွေးထွေးတဲ့ ဝင်သက် ထွက်သက်ကို ခံစားရင်း ခုလိုမျိုး နေနေရတာကလည်း စိတ်တွေကို ပိုပြီးကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုကို ပေးစေနိုင်တယ်ဆိုတာကတော့ မမှားပါဘူးလေ။

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ညီမလေးကို ယုယုယယ ပြုစုလို့နေလေရဲ့။ အစိလေးကို လျှာလေးနဲ့ သိမ်းလျက်လိုက်တဲ့အခါ နူးညံ့လှတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ လျှာလေးကို ကျေးဇူးတောင် တင်မိချင်ချင်ရယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ ကွာခြားနေတာကိုး။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ ဒီလိုမျိုးနေနေရတာ နည်းနည်းတော့ ပူလောင်မွန်းကျပ်သလိုပဲ။ ကြာကြာသာနေရမယ်ဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးလို့ တွေးနေတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်လာတယ်။

`ဟင့် … ဟင်း … နှစ် … နှစ်ဦး …´

အေပရယ့်ညီမလေးထဲကလည်း အရည်လေးတွေ ပိုစိမ့်ကျလာနေတယ်။ အရင်တစ်ခါတုန်းကထက် ပိုပြီးလည်း ပျစ်နေသလိုပဲလို့ ထင်ရတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ မောင်မောင့်အရည်တွေနဲ့ ရောနေတာ ထင်ပါရဲ့လို့တွေးရင်း ခပ်သွက်သွက် သိမ်းပိုက်ရင်း အစိလေးကို တရစပ် တိုက်စစ်ဆင်လိုက်လေရဲ့။

`နှစ် …. ဦး … ဟ …. အား …………….´

အေပရယ့်နှုတ်က ညည်းသံရှည်တစ်ခုကို ကြားလိုက်ရအပြီးမှာတော့ အေပရယ့်ညီမလေးထဲက ပိုပြီးသိပ်သည်းတဲ့ အရည်လေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ လက်ခံနိုင်စွမ်းကို ကျော်လွန်လို့ မောင်မောင့်အိပ်ယာပေါ်ကို စီးဆင်းလို့သွားပါတော့တယ်။

ပထမတော့ နှစ်ဦးက ရသမျှ စားသုံးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါသေးတယ်။ လျှာလေးနဲ့ လှမ်းမီသမျှ သိမ်းပိုက်ရင်း သူ့အတွက် ချိုမြိန်ပြင်းပြလှတဲ့ အရသာကို ယူရဖို့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာလည်း စိုစွတ်တဲ့အကွက်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့လည်း ရသမျှပဲပေါ့လေလို့ သဘောထား လိုက်ရတော့တာပါ။

နှစ်ဦးလည်း နေရတာ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာနဲ့ အေပရယ့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် ပွတ်တိုက်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ရင်သားတွေက အေပရယ်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အသားလေးတွေကို နှိပ်နယ်ပေးနေသလိုပါပဲ။

အေပရယ်ကတော့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေကနေတစ်ဆင့် ပေါင်လေးအထိ တောက်လျှောက်ဖိကပ်လာတဲ့ စိုစွတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို သိလိုက်လို့ ဒါဟာ နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကပဲဆိုပြီး ပြုံးလိုက်မိသေးတယ်။ သူ့တာဝန်လည်း ကျေရစေမှာပေါ့လေ။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ်နဲ့ တူညီတဲ့နေရာကို ပြန်ရောက်လာတဲ့ နှစ်ဦးက ဘေးက ခေါင်းအုံးလေးပေါ် လှဲချလိုက်ရင်း အေပရယ့်ဆီ သူ့ကိုယ်လေးနဲ့ ပူးကပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ်က သူ့ညီမကို ဖက်ထားရင်း မေးလိုက်တယ်။

`အဲဒီတော့ဟာ … ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ … ခံစားရတယ်ဟာ …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို တစ်ချက်နမ်းရင်း …

`တခြားလူတွေနဲ့တုန်းကတော့ ဘာမှမပြောဘဲနဲ့ … ခုကျမှ …´

အေပရယ်က နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း …

`မတူဘူးလေဟယ် … ခုကျတော့ သူက ဇွန့်ကို ချစ်ပြ၊ သစ္စာရှိပြနေလိုက်တာ … မနာလိုတောင်ဖြစ်လာတယ် …´

အေပရယ့်လက်ကလေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ နောက်ပေါက်ကလေးကို စမ်းမိလိုက်တော့ နှစ်ဦးခမျာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရင်း …

`ဟဲ့ … အို … ဒါနဲ့ နင်က မောင်မောင့်ကို တကယ်ချစ်တာလား …´

`တကယ်ပါဟယ် … နင်က မယုံလို့လား …´

နှစ်ဦးက အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးကို တစ်ချက်ဝင့်ရင်း …

`ဘာလို့ ဒီလောက်ချစ်နေတာလဲ သိချင်လို့ပါ ….´

အေပရယ် ခဏတော့ အံ့သြသွားသေးတယ်။

`နင်နော် … အေးလေ … မဆန်းပါဘူး …´

`အေပရယ့် …………..´

နှစ်ဦးက ချွဲနွဲ့သံလေးနဲ့ ခေါ်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ရင်သားတွေကို နေရာမလပ် လိုက်လံနမ်းရှုံ့လိုက်တော့ …

`ကဲ … သိချင်ရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကြိုးစားပေါ့ … ဒါတော့ လိုက်ပြောပေးလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ …´

အေပရယ့်အတွက်တော့ ပေါ့စေလိုလို့ ကြောင်ရုပ်ထိုးကာမှ ဆေးအတွက် လေးနေပြီလားပဲ။နှစ်ဦးက အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးကို ဆတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ….

`တွေးလိုက်မိတော့ သိပ်ရင်ခုန်တာပဲဟာ …..´

`ကဲ … အဲဒါဆိုလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခုန်နေတော့ …´

စိတ်ညစ်ရာကနေ ရယ်ချင်လာတဲ့ အေပရယ်က နှစ်ဦးကို တွန်းဖယ်ရင်း အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။

..............................

မောင်မောင်ကတော့ အောက်မှာ တီဗီခဏထိုင်ကြည့်နေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာလာတော့ သိပ်မသင်္ကာတာနဲ့ အခန်းထဲကို သွားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေရဲ့။

အခန်းဝကို ရောက်တော့ တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။

`ဝင်ခဲ့လေ …´ဆိုတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

အခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းပဲ …

`နှစ်ဦး …. အေပရယ်ရော …… ဟင် …. ဘယ်လိုဖြစ် ….´

မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားတွေတောင် ထစ်ငေါ့သွားရတယ်။ နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ကုတင်ပေါ် အဝတ်အစားမပါဘဲ ထိုင်နေရင်း …

`နင့်အေပရယ်တော့ ရေသွားချိုးနေတယ် …. ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာကတော့ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ …´

`ဘယ် … ဘယ်လိုလုပ် …´

စကားတွေကသာ ထစ်ငေါ့နေပေမယ့် မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေကတော့ မထစ်ငေါ့ပါဘူး။ နှစ်ဦးရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို စုန်ချည်ဆန်ချည် စကန်ဖတ်တာထက် တိကျတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ စူးစမ်းနေမိတယ်။

နှစ်ဦးက အိပ်ယာပေါ်မှာ ပေါင်လေးမဟတဟနဲ့ ထိုင်နေတာဖြစ်လို့ ညီမလေးကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှားမတွေ့ရပေမယ့် ဆီးခုံမို့မို့ပေါ်က သပ်ရပ်တဲ့ အညိုရောင်အမွှေးပါးပါးလေးတွေကိုတော့ တွေ့နေရတယ်။ ဆံပင်အရောင်နဲ့တူညီစွာ ပြုပြင်ထားတာပေါ့လေ။

အိပ်ယာပေါ်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း စိုစွတ်စွတ်အကွက်တွေကို တွေ့ရတယ်။ မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ အကောင်ကြီးကို မြင်မှ အရိပ်နည်းနည်းထင်လာသလိုပဲ ရှိသေးတယ်။

`နင်တို့နှစ်ယောက် ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ ….´

`နင် မြင်ရုံနဲ့ မသိဘူးလား …´

နှစ်ဦးရဲ့ အပြုံးလေးက ညှို့သလို မြှူသလို …။

`ကုန်ပါပြီဟာ …. ငါ့အိပ်ယာတော့ … ဒီတိုင်းဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ … ခုချက်ချင်း ရှင်းပေးစမ်း …´

နှစ်ဦးက ပုခုံးလေးပဲ တွန့်ပြတယ်။

`လေသံကလည်း … ဟာဟ …´

နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေး အလှုပ်မှာ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့ အေပရယ်နဲ့ ရွယ်တူလောက်ရှိမယ်ထင်ရတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင် အာတွေ ခြောက်လာသလိုပဲ။ တကယ်တော့ ညီအစ်မအားလုံးထဲမှာ နှစ်ဦးက အသားအရေအလှဆုံးပါ၊ ဒီမှာမှ ထပ်ဆင့်ပြီး ဒီလောက် အချိုးအစားကျနတဲ့ကိုယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြန်တော့ မောင်မောင့်အတွက် ခက်ခဲတဲ့စမ်းသပ်မှုတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်နေရသလိုပါပဲ။

`ရှင်းပေးပါဟာ … နော် …´

မောင်မောင့်လေသံက ပျော့သွားလေရဲ့။

`မရှင်းပေးဘူးဆိုရင်ကော …´

`အဲ … အဲဒါဆိုရင် … ငါ ရိုက်ရလိမ့်မယ် …´

မောင်မောင့်စကားအဆုံးမှာပဲ နှစ်ဦးက ကုတင်ပေါ်ကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာတော့ ခုနက ထိုင်နေတုန်းမို့လို့ သတိမထားမိတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ ဖြောင့်စင်းသွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံလေးတွေကို မြင်ရတယ်။

`အဲဒါဆိုလည်း ရှင်းမပေးတော့ဘူးဟာ … အဲဒီလောက်ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက်ပဲရိုက်ပါတော့ဟာ … နော် …´

မောင်မောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ ပထမတော့ သူက ရမလားလို့ လုပ်ကြည့်တာ၊ အခုတော့ အခြေအနေက ပိုပြီး ပြင်းထန်လာနေတယ်။

`နင် … နင် … ဘာလုပ်ဖို့ ….´

နှစ်ဦးက ဆက်ပြောတယ်။ အသံလေးကတော့ ပုရိသတွေအားလုံးရဲ့ စိတ်နှလုံးကို ဆွဲကိုင်လှုပ်ခတ်နိုင်မယ့် ဆည်းလည်းသံ။

`ငါနဲ့ အေပရယ်နဲ့ပေါ့ … နင့်အိပ်ယာထဲမှာလေ … တူတူချစ်ခဲ့ကြတာ …´

မောင်မောင့်မှာ အံ့သြလွန်းလို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။

`ဒီတစ်ခါကတော့ ဒုတိယအကြိမ်ပေါ့ …..´

မောင်မောင် ဒီတစ်ခါတော့ နည်းနည်းသဘောပေါက်လာသလိုရှိပြီ။ ဘာဖြစ်လို့ နှစ်ဦးက သူ့ကို ဒီလောက်တောင် ဝန်ခံချက်တွေ ပေးနေရတာလဲဆိုတာ …။

`သိလား …´

နှစ်ဦးရဲ့ မျက်လုံးလေးတစ်ချက် ဝင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူဝင်သရုပ်ဆောင်ရမယ့် ဇာတ်ရုပ်နေရာကို ရှာတွေ့သွားလေရဲ့။

`ဟင် … ဒါဆို နင် တော်တော်ဆိုးပါလား …´

`ဟုတ်တယ် မောင်မောင် … အဲဒီတော့ ငါ့မှာ အပြစ်ရှိပါတယ်၊ ငါ့ကို နင် ဆုံးမချင်သလို ဆုံးမပါ … ရိုက်ပါ …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် စကားဆုံးတာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးထဲက တုန်ခါသွားသလိုပဲ။ သူ့စိတ်တွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို မျှော်လင့်ရင်း ထကြွလာနေပြီ။ မောင်မောင်ကရော ဘာထူးလို့လဲ။ သူ့ဘောင်းဘီထဲက ညီလေးက လူးလွန့်လှုပ်ရှားရာနေမှ မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်စပြုလာနေလို့ မသက်မသာဖြစ်လာနေရပြီပေါ့။

နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးဆီ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အနီးအနားမှာ စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်လေးတွေကြောင့် တလက်လက်ဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေ။ ပြီးတော့ ရိုက်ပါလို့ တောင်းဆိုနေလေတော့ သူ့အတွက် ရရှိမယ့် အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုရယ်။

`မောင်မောင် … ငါ့ကို ရိုက်မှာလားဟင် …´

ကြည့်ရတာ အရိုက်ခံချင်လွန်းလို့ ဆွဲဆောင်သိမ်းသွင်းနေသလိုပဲလို့ မောင်မောင့်စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိတယ်။

`သေချာတာပေါ့ … နင့်ကို ရိုက်မှကို ဖြစ်မှာ …´

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကြီးကို ခံစားလို့နေပြီ။ သူရဲ့ အကြိုက်ဆုံး နှာကားတွေထဲက တစ်ခုက ရိုက်ပြီးမှ ဆက်ဆံတာလေ၊ မောင်မောင့်မှာ အဲဒီကားကို ကြည့်ရင်းနဲ့ သွားတိုက်လာခဲ့သမျှထဲမှာတော့ အပြင်းထန်ဆုံးပြီးသွားခဲ့ရတာကိုး။ ခုတော့ အိပ်မက်တွေထဲက တစ်ခုကို သူ စမ်းသပ်ရတော့မယ်။

နှစ်ဦးဘက်က ကြည့်ရင်လည်း သူ့အတွက် ဒီလိုအချိန်မှာ အရိုက်ခံရတာက ဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။ ပထမဆုံးရည်းစားနဲ့တုန်းက ဟိုကတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ မလုပ်ခင် သူ့တင်ပါးကို တဖြန်းဖြန်းနဲ့ လေးငါးချက်ရိုက်လိုက်တာ တစ်ခါတည်းကို ရောက်ရှိသွားမတတ် ခံစားခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီတုန်းကလည်း သိပ်ကို စိတ်ကျေနပ်ခဲ့တာပေါ့။

နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဘာစကားမှ မဆိုကြဘဲ စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ဆီ တိုးကပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ မောင်မောင့် ပေါင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီး မှောက်လျက်လှဲချလိုက်လေရဲ့။

ပထမတော့ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ ဖုထစ်ဖောင်းကြွနေတဲ့ ညီလေးပေါ်ကို ပွတ်တိုက်သွားကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင် လက်လှမ်းမီမယ့်နေရာရောက်တဲ့အထိ ရှေ့တိုးသွားတော့ နှစ်ဦးရဲ့ အဆီပိုမရှိပဲ ပြေပြစ်ချပ်ရပ်တဲ့ဝမ်းပြင်သားကလေးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ မာကျောမှုကို ခံစားမိရတဲ့အခါ စိတ်တွေက ပိုလို့လှုပ်ရှားလာလေရဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဦးရဲ့တင်ပါးဝင်းဝင်းကလေးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ လက်လှမ်းမီရာနေရာကို ရောက်လာတော့တယ်။

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူသွင်းပြီး အောင့်ထားလိုက်တယ်။ သူ့အတွက် မလုပ်ဖူးတဲ့အလုပ်တစ်ခုကို စပြီးကြုံတွေ့ ရတာဆိုတော့ စိတ်တင်းထားဖို့တော့ လိုမယ်လေ။ ကိုရီးယားကားတွေထဲကလို ယုံကြည်မှုရှိပါတယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ပြောရင်း စိတ်တင်းလို့ သူ့ရဲ့ လက်ဝါးတစ်ဖက်ကို နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလှလှလေးပေါ်ကို ပို့လွှတ်လိုက်တော့တယ်။

ဖြန်း …

`အင့် … ဟင့် …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ပထမဆုံးရိုက်ချက်မှာပဲ အသက်ရှူမှားမတတ် ခံစားလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ရိုက်လိုက်ရုံတင်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ရိုက်ပြီးသွားတဲ့ လက်ဖဝါးနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်သေးတယ်လေ။

မောင်မောင်က နှစ်ဦးရဲ့တင်သားလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်းနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`ဇွန်ကရော … သူရော ပြန်မလာဘူးလား …´

`ဘယ်လိုလုပ်ပြန်လာမလဲ … ခုလောက်ဆို သူတို့ပြိုင်ပွဲစနေပြီပဲဥစ္စာ …´

ဟုတ်သားပဲလို့ မောင်မောင်တွေးမိတယ်။ ဒီတိုင်းဆို သွားအားပေးရမကောင်းလားလို့တောင် တွေးလိုက်သေးတယ်။

အဲဒီလိုတွေးရင်း နောက်တစ်ချက် ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်။

ဖြန်း …

`ဟင့် …´

နောက်တစ်ချက်ကျတော့ အောက်ကို ဆင်းပြီး ပေါင်လုံးလေးတွေကို ရိုက်လိုက်တယ်။

ဖြန်း …

`ဟင့် … အို … မောင်မောင် …´

ညည်းသံက ပိုရှည်လာပေမပေါ့။ မောင်မောင့်လက်တွေက ပေါင်ကိုလည်း ရိုက်ပြီးရော အရင်လို ဆုပ်နယ်နေတဲ့ကိစ္စမျိုးမရှိတော့ဘဲနဲ့ အရည်လေးတွေနဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တာကိုး။

မောင်မောင့်လက်ဖဝါးကနေ စိုစွတ်တဲ့အသိ၊ နှာဝကနေတော့ အနံ့သင်းသင်းလေး၊ ပိုပြီးတော့ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွလုပ်ရင်း အနံ့ခံလိုက်တော့ စူးရှတဲ့ မိန်းကလေးရနံ့ပြင်းပြင်း၊ ဒါကတော့ အေပရယ့်ဆီက ဖြစ်လောက်မယ်လို့ တွေးလိုက်တယ်။ အဲဒီအနံ့တွေကြားမှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် နာကျင် ကိုက်ခဲလာတဲ့အထိပါပဲ … ညီလေးရဲ့ ဆန္ဒပြုမှုကလေ။

ခုလို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေရင်း မောင်မောင့်ညီလေးကနေ တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာတာမို့ အရှိန်လျော့ချဖို့လုပ်ရတယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးကို ပွတ်သပ်နေရာကနေ လက်တွေကို နေရာရွှေ့ပြောင်းလို့ တင်ပါးပေါ်ကို ပြန်တင်လိုက်ပြီး စိုစွတ်တဲ့လက်တွေနဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးက အရည်လေးတွေနဲ့ မဆက်ချ်လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။

မောင်မောင်က အရှိန်လျော့ဖို့လုပ်နေတုန်း နှစ်ဦးကတော့ အရှိန်တက်နေလျက်ပါပဲ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း သေချာ ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပန်းရောင်နောက်ပေါက်လေးနဲ့ အဲဒီအောက်က ညီမလေးရဲ့တစ်စွန်းတစ်စကို မြင်ရတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ပေါ်မှာ လဲလျောင်းရင်း မွေ့ယာအစွန်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ နှစ်ဦးကို ကြည့်ရင်းပြုံးတယ်။ နှစ်ဦးကို ကြည့်ရတာ တော်တော်လေး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံပဲ၊ သြော် … သူလည်း ဘာထူးလို့လဲလေ။

ဖြန်း ….

`အား …´

ဒီတစ်ချက်က ပိုပြင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် နှိပ်စက်နေသလိုတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ပုံမှန်ထက် နည်းနည်းပိုတဲ့အားက နှုတ်ကလည်း အော်သံလေးကို ထွက်ပေါ်စေပါတယ်၊ ဒါ့အပြင် ကော့ကနဲဖြစ်သွားလို့ ခေါင်းကလေးကပါ မော့သွားရတယ်။

မောင်မောင်က နှစ်ဦးရဲ့ ခေါင်းကလေး ပြန်ကျသွားအောင် စောင့်ပြီးမှ သူ့လက်ကို ဖယ်လိုက်တော့ တင်းရင်းပေမယ့် နူးညံ့တဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်သားလေးတွေမှာ နီရဲလို့နေလေရဲ့။

နှစ်ဦးအတွက်တော့ သူ့ရဲ့ညာဘက်တင်ပါးကနေ ပြင်းပြတဲ့အပူရှိန်ကို ခံစားရတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီအပူရှိန်က နောက်တစ်ဖက်ကိုပါ ပျံ့နှံ့သွားသလိုပဲ။

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းရင်း နောက်တစ်ချက်ထပ်ချလိုက်တယ်။

ဖြန်း ….

ဘက်ဘက်တင်ပါးကို ရောက်လာတဲ့ ရိုက်ချက်က ခုနလောက်တော့ မပြင်းဘူး။ ဒါပေမယ့် ဆန္ဒဒီရေက နှစ်ဦးရဲ့ ရင်ထဲမှာ တရိပ်ရိပ် တက်လာလေရဲ့။

`အင့် … ဟင့် ….´

မတိုးမကျယ်ညည်းသံလေးကတော့ မောင်မောင့်ရင်ကို ကိုင်လှုပ်နေတယ်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပဲ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံအတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုကိုပါ ခံစားရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သိပ်ပြီး နားချိန်မပေးတော့ဘဲ သုံးချက်ဆက်တိုက် ချထည့်လိုက်တယ်။ လက်ဝါးနဲ့ တစ်ချက်၊ လက်ပြန်တစ်ချက်၊ နောက်ထပ် လက်ဝါးနဲ့တစ်ချက်။

ဖြန်း …. ဖြန်း …… ဖြန်း ….

`အွန်း …. အား …. ဟား ….´

နှစ်ဦးရဲ့ လည်ချောင်းထဲက ညည်းသံလေးဖြစ်ပါတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ ဆက်တိုက်ပေးလာတဲ့ရိုက်ချက်တွေကြောင့် နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးတွေ မီးမြှိုက်ခံလိုက်ရသလိုဖြစ်သွားပြီး ညီမလေးထဲကလည်း အရည်လေးတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို စိမ့်ကျလာတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်မှာ စိုစွတ်သလို ခံစားလိုက်ရလို့ လန့်သွားသေးတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ ငါ မပြီးလောက် သေးပါဘူးပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ညီလေးက တင်းတောင့်နေဆဲဖြစ်သလို သူ့ဘောင်းဘီထဲက မဟုတ်ဘဲ ဘောင်းဘီအပေါ်ယံမှာပဲ စိုစွတ်နေတဲ့ အရည် တွေကို တစ်စွန်းတစ်စ တွေ့လိုက်ရလို့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တော်တော်လေး ဖီလင်လာနေမှန်း သိရတယ်။

ဒါက မောင်မောင့်စိတ်တွေကို ပိုထန်လာစေလေရဲ့။ ဒီတော့ သူ့ညီလေးကလည်း ထိန်းချုပ်ခံထားရမှုကနေ တတ်နိုင်သလောက် ရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားနေတော့ အောက်ကနေ နှစ်ဦးရဲ့ဗိုက်သားလေးကိုပါ ထောက်မိလာတယ်။ နှစ်ဦးကလည်း ညီမလေးထဲကနေ အင်မတန်မှ ကောင်းမွန်လှတဲ့အရသာကို ခံစားရင်း အဲဒီလို ထူးခြားတဲ့အထိအတွေ့က ပိုပြီးပြည့်စုံစေတယ်။

ဖြန်း ….

နောက်ထပ်တစ်ချက်၊ မောင်မောင်ကတော့ ရိုက်ရတဲ့အရသာမှာ တော်တော်လေးပျော်မွေ့နေပြီ။ သူ့လက်ဖဝါးတွေက ပူထူလာတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့အတူပဲ နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ခံစားသိ,သိနေတယ်။

`အား … မောင်မောင် … ဟင့် … ရိုက်ပါ မောင်မောင် …. ရိုက်စမ်းပါ … ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ ငါ့ကို ရိုက်စမ်းပါ …´

နှစ်ဦးရဲ့အော်သံက ပိုပြီးကျယ်လောင်လာတယ်။ အရိုက်ခံရတဲ့အရသာက နာကျင်စေတယ်။ တစ်ချက်အရိုက်ခံရလိုက်တိုင်း အော်ငိုချင် လာအောင်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနောက်ကနေ ထပ်ကြပ်မကွာ ကပ်လိုက်လာတဲ့ ကျေနပ်မှုက သူ့ညီမလေးကို အရည်တွေ စိမ့်ကျနေတာထက်ပိုပြီး စီးကျနေတယ်ဆိုတဲ့ အသွင်ကို ပြောင်းလဲလာစေတယ်လေ။

နှစ်ဦးရဲ့ အော်ဟစ်အားပေးသံက မောင်မောင့်ကို ပိုပြီးစိတ်အားထက်သန်လာစေတယ်။ သူ့ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်ထားတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေက နီရဲနေတာကို မြင်ရတော့ မောင်မောင့်စိတ်တွေ ပိုထန်လာလေရဲ့။

ဖြန်း …

`အား …. မောင် … မောင့် … ဟင်း … ဟာ ......´

နှစ်ဦးရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ ခန္ဓာကိုယ်လေးကလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ပြီး တောင့်တင်းသွားရင်း မောင်မောင့်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ သူ့ဘဝတစ်လျှောက် အမြင့်မားဆုံးကျေနပ်မှုကို ခံစားရင်း ငြိမ်သက်လို့နေပါတော့တယ်။

နှစ်ဦးရဲ့ညီမလေးကနေ ကျဆင်းလာတဲ့ အိုင်ထွန်းနေတဲ့အရည်တွေက မောင်မောင့်ဘောင်းဘီကို စိုရွှဲသွားစေတယ်။ အခန်းကလည်း အချစ်ရည်နံ့တွေနဲ့ ကြိုင်လှိုင်လို့နေပြီ။ ညီလေးကလည်း မာတယ်ဆိုပြီးပြောရင် မှားနေဦးမယ်၊ ကျောက်စိုင်ကျောက်သားအလားလို့ ဆိုရတော့မယ်။ ကြည့်ရတာ ညီလေးကိုလည်း ဖြေလျော့ပေးဖို့ လိုနေပြီထင်ပါရဲ့။

`ဟင့် … မောင်မောင်ရယ် … ငါဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး … သိပ်ကောင်းတာပဲ …´

နှစ်ဦးက ပြောရင်းနဲ့ ကိုယ်လေးကို လှည့်လို့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့တင်ပါးလေးတွေကတော့ အပူရှိန်လျော့သွားပြီ၊ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ယားကျိကျိဖြစ်လာသလိုပဲ။

မောင်မောင်က ခေါင်းငြိမ့်ရင်း နှစ်ဦးကို အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်တယ်။

`ဒါဆို အခု နင့်အလှည့်မဟုတ်လား …´

လို့ နှစ်ဦးက မေးလိုက်တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်လို့သွားလေရဲ့။ သူ့တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဒီလိုမျိုးအရိုက်ခံပြီး စိတ်ကျေနပ်မှုရအောင် လုပ်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။

`ဟင်းဟင်း … ဟိ … နင့်ကို ငါက ရိုက်မယ်လို့လည်း မပြောရပါလား မောင်မောင်ရယ် … ဟာဟ … ကြည့်ရတာ နင်က ဘာမဆို လုပ်ပေးမယ်၊ ဒါပေမယ့် ပြန်မလိုချင်ဘူး ဖြစ်နေတာလား … ဟင်းဟင်း …´

နှစ်ဦးက ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြန်တယ်။ အဲဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း စိတ်သက်သာရာရသွားရင်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်တော့တယ်။

`နေဦးလေ … ဒီလိုလုပ်ရအောင် ….´

အဲဒီလိုပြောရင်း နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ခွထိုင်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ မောင်မောင့်ပေါ်က ဖိကပ်ပြီး အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကတော့ အဝတ်စရဲ့ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် တစ်မျိုးကြီးပဲပေါ့။

`အာ … နှစ်ဦးကလဲ ….´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ပေါ်က လျောဆင်းပြီး၊ `ဒါဆိုလည်း ချွတ်လိုက်တာပေါ့´လို့ ပြောရင်း တစ်လက်စတည်း သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီက ခြေထောက်အထိ လျောကျသွားတယ်။မောင်မောင့်ခြေထောက်တွေက ဘောင်းဘီကို ကန်ထုတ်လိုက်ရင်း လက်တွေကလည်း တီရှပ်ကို ခေါင်းကနေ ကျော်ချွတ်လိုက်တယ်။

နှစ်ဦးကတော့ ခြေထောက်နှစ်ခုကြားမှာ ဒိုင်ခွက်ထဲက လက်တံလို ဟိုဘက်ဒီဘက် လှုပ်ယမ်းနေတဲ့ မောင်မောင့် ညီလေးကို ငေးကြည့်နေလေရဲ့။ ကြည့်ရတာ သိပ်ကို အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံပဲ၊ ဒါတော့ တူတူပါပဲလေ။

မောင်မောင့်ပေါ်ကို တက်ဖို့ နှစ်ဦးက သူ့ရဲ့ကိုယ်လေးကို ရှေ့ဘက်ကိုင်းလိုက်တော့ နှစ်ဦးရဲ့ ပြည့်တင်းမို့ဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်မျက်စိရှေ့ကို ဝင်ရောက်လာတယ်။ ဒါမျိုးကို မောင်မောင်က ဘယ်သည်းခံနိုင်မလဲ၊ ဒါကြောင့်ပဲ နှစ်ဦးရဲ့ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဖမ်းယူလိုက်တယ်။

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ထွက်သက်ဝင်သက်နွေးနွေးကို သူ့ရင်သားတွေပေါ်မှာ ခံစားရင်း သူ့လက်တွေက မောင်မောင့်ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ညီလေးရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နို့စို့ခံနေတာပေါ့။

မောင်မောင်ကတော့ နှစ်ဦးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးနဲ့ ကြည်မွေ့နေလေရဲ့။ နှစ်ဦးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးဟာလည်း မောင်မောင့်ရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပိုပြီး ကြီးထွားလာသလိုလို။ နှစ်ဦးကတော့ သူ့ရဲ့နို့သီးလေးတွေကနေ တင်းမာမှုကို ခံစားမိရင်း ဆန္ဒတွေသာ ပိုမိုပြင်းပြလို့လာတယ်။

`အို … မောင်မောင် … တော်တော့လေဟယ် …´

နှစ်ဦးရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မောင်မောင်က ဖွဖွလေးကိုက်ဆွဲနေလေရဲ့။ သူ့လက်တွေက မောင်မောင့်ပုခုံးတွေကို ကိုင်ထားရာကနေ မျက်နှာဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ပြောင်းကိုင်လိုက်ရင်း ရင်သားတစ်ဖက်ကနေ တစ်ဖက်ကို ရွှေ့ပြောင်းပေးနေတယ်။

`ကဲ … ဒီတစ်ခါတော့ နင် အကြောလျှော့ပေတော့ …´

နှစ်ဦးက မောင်မောင့်ခေါင်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးတစ်လျှောက် ပွတ်တိုက်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့ပေါင်လေးတွေကို ပိုကားလိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ညီလေးပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း နှိမ့်ချလိုက်တော့တယ်။ နှစ်ဦးရဲ့ သိပ်ကို စိုစွတ်နေတဲ့ ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ သူ့ထိပ်ဖျားကို ထိတွေ့လာတဲ့ခဏမှာတော့ မောင်မောင် တစ်ယောက် ခပ်တိုးတိုးညည်းလိုက်မိတယ်။

`အား … ဟင်းဟင်း …´

နှစ်ဦးကတော့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့အတွင်းသားလေးတွေကို ထိတွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ညည်းတွားရင်း သူ့အရည်လေးတွေနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အကြိုတော်အရည်လေးတွေရဲ့ ပေါင်းစပ်မှုကို သိပ်သဘောကျနေမိတယ်လေ။ လွယ်လွယ်ကူကူ အဆုံးအထိ လျှောက်လှမ်းဖို့အတွက်ပေါ့။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင့်အမွှေးတွေက နှစ်ဦးညီမလေးနဲ့ သွားပြီး ထိတွေ့မိကြပါတော့တယ်။ ဥလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုပါ ခံစားမိရင်း နှစ်ဦးစလုံးအတွက် ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒတွေ ထပ်တူညီရင်းနဲ့လေ။

မောင်မောင့်အတွက်တော့ သိပ်ကို ကျေနပ်စရာကောင်းနေတယ်။ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံသစ်အဖြစ်နဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ တင်ပါးလေးတွေကို ရိုက်ပြီး သူ့မှာ စိတ်တွေ သိပ်ကို ပြင်းထန်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ ခုလိုဝင်ရောက်လိုက်ရတဲ့အရသာက သိပ်ကို ကောင်းနေလေတော့ သူ့အတွက် ပြီးသွားဖို့တောင် သိပ်ကြာမယ်လို့ မထင်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စွာ ခံစားရဖို့ပဲ အဓိက မဟုတ်ဘူးလား။

နှစ်ဦးကတော့ ပြင်းပြင်းပြပြ လှုပ်ရှားလို့နေတယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကို ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ထိန်းသိမ်းကိုင်တွယ်ရင်း သူ့အနေနဲ့ တတ်နိုင်သမျှ အပေါ်ကို ပင့်တင်လိုက်တယ်၊ ညီလေးရဲ့ထိပ်နားအထိပေါ့။ ပြီးတော့ တောက်လျှောက်ပြန်ပြီး နှိမ့်ချလိုက်ပြန်တယ်။

နှစ်ဦးရဲ့ နို့တွေက မောင်မောင့်မျက်စိရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်နေကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ စိတ်ညှို့ခံထားရသလိုပဲ၊ နှစ်ဦးရင်သားတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှကို ဘောလုံးလေးတစ်လုံးခုန်နေတာကို လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတယ်။

`အား …. ဟင့် …. အဲဒီလို … ကောင်း … ဟ …´

နှစ်ဦးကတော့ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေထိအောင် အရသာအပြည့်ပေးစွမ်းနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့တောင့်တင်းသန်မာမှုကို သဘောကျစွာ အော်ညည်းလို့နေလေရဲ့။ မောင်မောင်လည်း ဘာထူးလဲ၊ ဇွန့်လိုပဲ နူးညံ့နွေးထွေးပြီး တင်းကျပ်စီးပိုင်လှတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ကျေနပ်စွာ ညည်းတွားနေတာပေါ့။ ဟုတ်တယ်၊ သူ့ကို မျက်စိမှိတ်ပြီး ခွဲခြားခိုင်းရင် နှစ်ဦးနဲ့ ဇွန် မသဲကွဲလောက်ဘူး။

နှစ်ဦးတစ်ယောက် မောင်မောင့်ညီလေးပေါ်မှာ ဆက်လက်လှုပ်ရှားလို့နေတယ်။ အတွင်းသားလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို တင်းကျပ်ရစ်ပတ်လို့ နေလေရဲ့။ ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက ဆောင့်ချက်တွေကို ရပ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ပေါ်မှာ ကျကျနနထိုင်လို့ ညီလေးကို အတွင်း ကျကျ ပို့ထားပြီး တင်ပါးလေးတွေကို စက်ဝိုင်းဝိုင်းသလို လှည့်ပေးနေတယ်။ ဒီတော့ မောင်မောင့်အမွှေးတွေက နှစ်ဦးရဲ့ အစေ့လေးကို ဝေ့ဝိုက် ပွတ်သပ်လို့နေကြတော့ အထိအတွေ့တွေက နှစ်ယောက်စလုံးကို ပိုပြီး စိတ်ရိုင်းဝင်စေတာပေါ့။

နှစ်ဦးက ရှေ့ကို ငုံ့ပြီး မောင်မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ ရှာဖွေနေတယ်။ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ရင်း လက်တွေက ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်ရင်း မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးတော့ နှစ်ဦးက သူ့လျှာလေးကို မောင်မောင့်လျှာနဲ့ ပွတ်တိုက်လုံးထွေးရင်း ပြင်းထန်သလောက် နွေးထွေးချိုမြိန်တဲ့အနမ်းမိုးတွေကို ရွာသွန်းဖြိုးနေတာပေါ့။

ဒီအချိန်မှာပဲ နှစ်ဦးက သူ့ရဲ့တင်ပါးလေးကို ပြန်ပြီး ကြွလိုက်တယ်။ မြှင့်လိုက်နှိမ့်လိုက် လုပ်ပေးတဲ့အခါမှာ ထွက်လာတဲ့ မောင်မောင့် ညည်းသံတွေက နှစ်ဦးရဲ့အနမ်းတွေအောက်မှာ မှိန်ဖျော့သွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးက အနမ်းစစ်မျက်နှာ၊ လှုပ်ရှားမှုစစ်မျက်နှာဆိုတဲ့ စစ်မျက်နှာနှစ်ရပ်မှာ စစ်သူကြီးတစ်ဦးလို ကွပ်ကဲရင်း မောင်မောင့်ကို သူ့လက်ထဲမှာ တယောတစ်လက်လို ကိုင်တွယ်ကစားနေတယ်။ လက်တွေကလည်း မောင်မောင့် လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလို့ မရအောင် ထိန်းသိမ်းထားလေရဲ့။ ကဲ … မောင်မောင်ကရော ဘာများကန့်ကွက်နိုင်ဦးမှာလဲ။

သူတို့နှစ်ဦးစလုံး အချစ်ရဲ့အရသာကို ခံစားရလုနီးလာတဲ့အချိန်မှာတော့ သူတို့ကိုယ်တွေက ချွေးတရွှဲရွှဲနဲ့ ပြောင်လက်လို့နေပြီ။ မောင်မောင်ကတော့ သူ့ရဲ့ညီလေးက တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြီး ဥတွေကလည်း တင်းတောင့်သွားသလို ခံစားရတယ်။ ဒါက ဘာများ တခြားအဓိပ္ပါယ် ရှိဦးမလဲ။ မကြာခင်အချိန်အတွင်း သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာပဲပေါ့။

နှစ်ဦးကလည်း မောင်မောင့်ရဲ့ ပြောင်းလဲမှုကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ အနမ်းကို ရုတ်ချည်းခွဲခွာလိုက်ရင်း ….

`လုပ်လေ … မောင်မောင် … အထဲမှာလေ … နော် …´

ဒီစကားတွေက မောင်မောင့်ကို အားဖြစ်စေတယ်။ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ထားတဲ့ နှစ်ဦးရဲ့ကိုယ်လေးကို အပေါ်မြောက်မြောက်သွားတဲ့ အထိ ပင့်တင်လိုက်ရင်း ဖြူပျစ်တဲ့အချစ်ရည်တွေကို နှစ်ဦးရဲ့ ညီမလေးထဲ ပက်ဖျန်းလိုက်တော့တယ်။

ဘယ်တော့မှ မရပ်နားတော့ဘူးလားလို့တောင် နှစ်ဦးအနေနဲ့ ထင်ရလောက်အောင် များပြလှတဲ့ အချစ်ရည်တွေကို ခံယူရင်း သက်ပြင်းနဲ့ ညည်းသံတွေကို ထုတ်လွှတ်ရှိုက်ငင်နေတာပေါ့။ မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလောက်များများ မလွှတ်ဖူးသလိုပဲလေ။

မောင်မောင်တစ်ယောက် နောက်ဆုံးတစ်ချက် ပန်းထုတ်ရင်း ရပ်တန့်သွားတာ သေချာပြီမို့ သူ့ရဲ့တဖြည်းဖြည်းပျော့ကျလာတဲ့ညီလေးကို ပြန်လည်ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ တာကျိုးသလို စီးဆင်းလာတဲ့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ပေါင်းစပ်မှုက ဘုရားတမိအောင်ပါပဲ။

အိပ်ယာခင်းကတော့ လျှော်လို့တောင် ရပါတော့မလား မသိဘူး။ မွေ့ယာမှာပါ စွန်းကုန်တော့မယ်လို့ တွေးမိပေမယ့်၊ တကယ်ပူရမှာက သူတို့မိန်းကလေးတွေပဲလေ၊ သန့်ရှင်းရေးတာဝန်က အေပရယ်နဲ့ညီအစ်မတွေ ခွဲဝေယူထားရတာကိုး။

`ငါ့တစ်သက်မှာတော့ အကောင်းဆုံးပါပဲ မောင်မောင်ရယ် … ဒါကြောင့် အေပရယ်က ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကိုး … နင်နဲ့ ဘယ်သူနဲ့ပဲ နောက်ဆုံး ယူယူ … အဲဒီလူကတော့ ကံအကောင်းဆုံးဖြစ်မှာပဲ …´

လို့ နှစ်ဦးက ပြောလိုက်တော့ …

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ … ငါ့မှာ နင်တို့လို ဒီလောက်ချစ်ရတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိတာပဲ ကံကောင်းလှပါပြီ´

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်လေရဲ့။

`အေးပါ … ဒါဆိုလည်း တို့ ရေသွားချိုးရအောင် … လာလေ …´

ဘာများ မလိုက်ရဲစရာရှိလို့လဲ ... နော့ ....။

ဒီလိုနဲ့ပဲ တရွေ့ရွေ့အချိန်တွေကုန်ဆုံးရင်း မိုးတောင် တဖြည်းဖြည်းနည်းလာခဲ့ပြီ။ ပြက္ခဒိန်အရဆိုရင်လည်း ကျွန်တော့်မွေးနေ့ရှိတဲ့ စက်တင်ဘာလဆီ ရောက်နေပြီပေါ့။

ကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့အချိန်တွေကြားမှာ အမျိုးသမီးတွေနဲ့ အလိုက်သင့်နေထိုင်ရင်း ပျော်သင့်သလောက်တော့ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ၊ ခုလိုအိမ်မှာ မိဘလုပ်စာထိုင်စားပြီး နေရတာမျိုးကတော့ ကျွန်တော် မုန်းလာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ဂျာနယ်လေးဘာလေးက အလုပ် ကြော်ငြာတွေ ဖတ်ရင်း ဒီနေ့ လူတွေ့ရမယ့်အလုပ်တစ်ခုရှိတယ်။

ဇွန်ကတော့ နင်ရမှာပါဟာလို့ အားပေးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့သူတွေကိုတော့ ပေးမသိထားဘူး။ အလုပ်က သင်္ဘောကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ ကွန်ပျူတာနဲ့ နက်ဝေါ့အလုပ်လုပ်ပေးရမှာပါ။ အဲဒီကုမ္ပဏီမှာလုပ်နေတဲ့ အသိသင်္ဘောသားတစ်ယောက်ကတော့ ပြောပါတယ်။ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာတဲ့၊ ကွန်ပျူတာပြင်ထိန်းနဲ့ အီးမေးလ်လေးဘာလေး၊ နောက်ပြီး နည်းနည်းပါးပါးလိုတာလေးတွေ လုပ်ပြနိုင်ရင် ရပါပြီ။ နက်ဝေါ့ပိုင်းလည်း နည်းနည်းသိထားရင်ရတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်လုပ်နိုင်တဲ့ အနေအထားပါပဲ။

အလုပ်ကတော့ တစ်ပတ်ကို ငါးရက်၊ စနေ၊ တနင်္ဂနွေပိတ်တယ်ပေါ့။ လခလည်း မနည်းဘူးဆိုတော့ လုပ်ပျော်တာမို့ ကျွန်တော်လည်း အလကားနေ အလကားဆိုပြီး လုပ်ကြည့်ဖို့ စဉ်းစားထားတယ်။

ကဲ … ပြောနေကြာပါတယ်။ လူတွေ့အတွက် ပြင်ဦးမှပဲ။

.................

မောင်မောင်တစ်ယောက် ကုမ္ပဏီကလူတွေ မေးတာတွေ၊ လောလောဆယ်ဖြစ်နေတဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်တွေ သတ်ပြအပြီးမှာတော့ လွယ်ကူစွာပဲ အလုပ်ရသွားပါတယ်။ နောက်တစ်နေ့က စပြီး ရုံးတက်ဖို့ ပြောတာနဲ့ သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။

ကုမ္ပဏီမှာက လူကြီးပိုင်း သုံးယောက်လောက်၊ စာရေးမလေးတွေ လေးငါးယောက်၊ ကျန်တဲ့တောက်တိုမည်ရ မန်နေဂျာတစ်ယောက်နဲ့၊ ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း စာရေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ လက်ရှိပြဿနာလေးတွေကို ရှင်းပြီးတော့ သုံးနာရီခွဲသွားပြီ။ အဲဒါနဲ့ စာရေးက လက်ဖက်ရည် သွားသောက်ရအောင်ဆိုပြီး လက်တို့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အိတ်တွေဘာတွေပါယူပြီး ရုံးအောက်ဆင်းခဲ့တယ်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ရောက်မှ မိတ်ဆက်ရတယ်။

`ဟုတ် … ကျွန်တော်က မောင်မောင်ပါ … သိသင့်တာ ရှိရင်လည်း နည်းနည်းပြောပြပါဦး အစ်ကိုရာ …´

`ရပါတယ် … ဒီရုံးက သိပ်အလုပ်မရှိပါဘူး၊ စာရွက်စာတမ်းကိစ္စ ရုံးက မိန်းကလေးတွေ အကုန်လုပ်လိမ့်မယ်။ မင်းက ကွန်ပျူတာတွေ ပြဿနာရှိရင် အင်တာနက်လိုင်းကျရင် နည်းနည်းလောက် အလုပ်များပြရုံပဲ။ ငါတောင် တကယ်တော့ အပြင်ကို ပြေးစရာလွှားစရာမျိုးရှိလာမှ ပင်ပန်းတာ၊ ခုဆို ရုံးမှာ ဖောင်လာတင်တဲ့သူတွေဆီက ဒေတာတွေ မှတ်ရုံလောက်ရှိတာ၊ ဒါကလည်း ကျန်တဲ့မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က လုပ်ပေး သေးတာဆိုတော့ကွာ … ငါနဲ့ ဆက်သွယ်ရေးမန်နေဂျာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံးအားရင် လက်ဖက်ရည်ထွက်သောက်နေကြတာ၊ ပြန်လာရင် မုန့်လေး ဘာလေးနည်နည်းဝယ်လာခဲ့ရင် အိုကေတယ်၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါကွာ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … ဒါနဲ့ အစ်ကို့နာမည်က …´

`အောင်ဘညိုတဲ့ကွာ၊ မိဘတွေ ပေးထားတာပေါ့ … ငါလည်း ခုနစ်တန်းလောက်ရောက်တော့ နည်းနည်း ဒီနာမည်ကြီးနဲ့နေရတာ တုံးတာနဲ့ … ကိုကိုအောင်လို့ ပြောင်းထားတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဂျင်ကြီးလို့ ခေါ်တာပဲ … အဆင်ပြေသလို ခေါ်ပေါ့ကွာ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … ကိုဂျင် …´

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အဲဒီဂျင်ကြီးဆိုတဲ့လူက ရုံးအကြောင်း ပြောရင်း၊ အတင်းတုတ်ရင်းနဲ့ မောင်မောင်လည်း သူ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာရော ညနေ လေးနာရီခွဲပါပြီ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဘယ်လိုလဲ မောင် … ရလား ….´

ဘေးနားဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်တော့ ဇွန်က …

`ဘယ်သူမှ မရှိဘူး … အေပရယ်လည်း ခုနကပဲ ထွက်သွားတာ …´

`ရတာပေါ့ … နက်ဖြန်က စပြီး ရုံးတက်ရမယ် …´

`ကောင်းတာပေါ့ မောင် … လခထုတ်ရင် ဇွန့်ကို လက်ဆောင်ဝယ်ပေးရမယ်နော် …´

မောင်မောင်က ဇွန့်နဖူးလေးကို မနာအောင်ထုပြီး အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့တယ်။ ဇွန်ကလည်း တီဗီပိတ်ပြီး နောက်ကနေ လိုက်လာတယ်။အခန်းထဲရောက်တော့ မောင်မောင် အင်္ကျီချွတ်နေတုန်း ဇွန်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း လက်ညှိုးလေးကွေးပြ လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မောင်မောင်က နာခံစွာပဲ အနားရောက်သွားတော့တယ်။

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နှင်းဆီငုံလေး ပွင့်ဟနေသလိုပဲ။ မောင်မောင်က ညင်ညင်သာသာ နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်လိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ လက်ကလေးတွေက မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ကြတယ်။ အတော်ကြာ ငြိမ်သက်နေရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ကြတော့မှ ဇွန်က …

`သွား … ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ ညစ်ပတ်ကြီး … ရေချိုးတော့ …´

`ဇွန်ကလဲကွာ … ဟိုတုန်းကလည်း ချွေးထွက်တာပဲ … အဲဒါကိုတော့ သိတောင် မသိဘဲနဲ့ …´

`မောင်နော် … ဟိုဟာက မတူဘူး … ခုက ညစ်ပတ်တယ် … သွားသွား … နောက်မှ …´

ဇွန်က ငြင်းဆန်ပယ်ချပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားလေရဲ့။ မောင်မောင်ကတော့ အောက်ကနေ တင်းမာလာတဲ့ညီလေးကို ရေချိုးခန်းကျမှ လိုအပ်ရင် ဖြေလျှော့ပေးရဦးမှာပေါ့လေ။

..........................................

ညဘက် ထမင်းဝိုင်းမှာ လူစုံတော့ မောင်မောင်က အားလုံးကို သူ အလုပ်လုပ်တော့မယ်လို့ ပြောပြလိုက်တယ်။မေမေက ချီးကျူးတယ်။

`ကောင်းတာပေါ့ သားရယ် … ခုလိုဆိုတော့ သားရဲ့ သိတတ်တဲ့စိတ်ကို မေမေ အသိအမှတ်ပြုပါတယ် … သားရတာ သားပဲသုံး၊ အိမ်အတွက်က ဘာမှ မပူနဲ့ … မင်းအစ်မတွေကိုတော့ မုန့်လေးဘာလေး ကျွေးပေါ့ … ဒါဆို ရပါပြီ …´

မောင်မောင်က ပြုံးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ … မုန့်ထက်ကောင်းတာ ကျွေးထားပြီးပြီပဲဟာ။

အားလုံးကတော့ ပြုံးနေကြတယ်။ အေပရယ်တစ်ယောက်ပဲ နည်းနည်းမျက်နှာမကောင်းဘူး။ အင်းလေ၊ သူနဲ့ နေ့တိုင်း အိမ်မှာ တူတူ ရှိနေတတ်တဲ့ မောင်မောင်က နေ့တိုင်းရုံးတက်ရမယ်ဆိုတော့လည်း ဖြစ်လောက်ပါတယ်လေ။

စားသောက်ပြီးကြတော့ မေမေက မေးတယ်။

`သား … မောင်မောင် …´

`ခင်ဗျာ …´

`အဝတ်အစားရော ရှိရဲ့လား … ဒီလိုလုပ်လေ၊ သားမွေးနေ့က ကိုးရက်နေ့ဆို ရောက်ပြီ။ မင်းအစ်မတွေကို အင်္ကျီတစ်ထည်စီ ဝယ်ပေးခိုင်းပါလား၊ မေမေလည်း တစ်ထည်ဝယ်ပေးမယ်လေ …´

`ဟာ … ရပါတယ် … မေမေကလဲ …´

အဲဒီခဏမှာပဲ အုံးအုံးကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားတယ်။ မိန်းကလေးတွေဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ လူစုံပြီဆိုရင် ဆူညံတတ်တဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဝင်ပြောကြရင်း နောက်ဆုံးတော့ ဝယ်ပေးမယ်ဆိုတာပဲ အတည်ဖြစ်သွားပါတယ်။ မောင်မောင်က ငြင်းပေမယ့် ဘယ်မှာလာ လက်ခံကြမလဲ။ ဘာပဲပြောပြော သူ့ကို ချစ်ကြတာကိုး။

ခဏနေတော့ မေမေက စဉ်းစားတဲ့ပုံစံနဲ့ ပြောတယ်။

`ဟဲ့ … သမီးတို့ … အင်္ကျီလေးဘာလေး ဝယ်ပေးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါက အလုပ်ရတဲ့လက်ဆောင်လို့ပဲ သဘောထားပြီး ပေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သမီးတို့မောင်လေးအတွက် လက်ပ်တော့လေးတစ်လုံးလောက်လိုမယ်လို့ မထင်ဘူးလား …´

ညီအစ်မတွေအားလုံး ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားကြတယ်။ မေနဲ့ ဂျူလိုင်ကတော့ အားလုံးထဲမှာ ဝင်ငွေအမှန်ဆုံးဆိုတော့ သူတို့အတွက်က ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့်၊ နိုနို၊ နှစ်ဦးနဲ့ မေတို့ကတော့ နည်းနည်းမျက်နှာငယ်သွားတယ်။

အားလုံး တိုင်ပင်ကြပြီးမှ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`အင်း … မွေးနေ့လက်ဆောင်အနေနဲ့လား … ကောင်းတာပဲ မေမေ၊ ဟိုကျောင်းသူနှစ်ယောက်နဲ့ အလုပ်လက်မဲ့ ဆရာဝန်ကတော့ နေပါစေ၊ မေမေက တစ်ဝက် စိုက်လေ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဝက်ကို သမီးတို့အကြီးသုံးယောက် စိုက်လိုက်မယ် … မကောင်းဘူးလား …´

နိုနိုတို့ အငယ်သုံးယောက်ဆီက ဘလားဘလားဘလားဆိုတဲ့ အော်သံတွေ၊ နှာခေါင်းရှုံ့သံတွေ ကြားရတယ်။

`ဟာ … မလိုဘူး ထင်ပါတယ် … သားနောက်မှ ပိုက်ဆံစုပြီး ဝယ်ပါ့မယ် … ဖြည်းဖြည်းပေါ့ မေမေရာ …´

မောင်မောင်က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ငြင်းပြလိုက်ပေမယ့်၊ အားလုံးက ခုမှ စတွေ့ဖူးတဲ့သူတွေမှ မဟုတ်ဘဲ။ ခုလိုမျိုး နွေးထွေးပြီး သူ့ကို ပျော်စေချင်ကြတဲ့ မိသားစုကြားမှာ နေရတာ သိပ်ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စေပါတယ်။ အဲ … သူတို့ခုနစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းကို မေမေ သိသွားတဲ့ကိစ္စမျိုး ဖြစ်မလာဘူးဆိုရင်ပေါ့။

..............................

ဒီနေ့ သောကြာနေ့၊ မနက်ဖြန်ဆို ရုံးပိတ်ရက်ပဲ။ မဆိုးပါဘူး၊ စစချင်းတစ်ရက်တက်ပြီး ပိတ်ရက်ဆိုတော့လေ။မေမေက ပြောထားတယ်၊ စနေနေ့ကျရင် ကွန်ပျူတာလိုက်ဝယ်ပေးမယ်တဲ့။ ဒါကြောင့် မောင်မောင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲ ရုံးတက် လာခဲ့တယ်။

ရုံးအောက်ရောက်တော့ ခက်ပြီပေါ့။ ရုံးက ရှစ်ထပ်မှာ ဖွင့်ထားတာ၊ မီးပျက်နေတယ်တဲ့။ သေပြီ ဆရာပေါ့၊ ညဦးပိုင်းက ဇွန်နဲ့ တစ်ခါ၊ တစ်ရေးနိုး ရေဆင်းသောက်တော့ အောက်မှာ ဗိုက်ဆာလို့ ထစားတဲ့ အေပရယ်နဲ့တစ်ခါဆိုတော့ မောင်မောင့်ခမျာ ရှစ်ထပ်အထိ တက်ရမယ့် လှေကားကြီးကို ကြည့်ရင်း ငိုချင်သွားမိတယ်။

`ဟေ့ … မောင်မောင် … ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မတက်သေးဘူးလား …´

`ကိုဂျင် … အစ်ကိုရာ … မီးပျက်နေလို့ဗျ …´

သူ့မျက်နှာမှာတော့ စိတ်ပျက်မှုတွေ အတိုင်းသား။

`တက်ကွာ … ညက လွန်သွားပါတယ်ဆိုမှ … ခွီး …´

သူတို့နှစ်ယောက် ညည်းညည်းညူညူနဲ့ တက်ခဲ့ကြရင်း ခုနစ်ထပ်ရောက်တော့ မီးပြန်လာတယ်။

`ချီးမှပဲ … ခုမှ ဘာလုပ်ရတော့မှာလဲကွ … နှမပေးတွေ …´

မောင်ဂျင်က ဆဲတယ်။

မောင်မောင့်မှာတော့ ညောင်းကလည်းညောင်း၊ အကျင့်မရှိလို့ မောကလည်း မောနဲ့ ဘာမှတောင် ဧည့်ထောက်မခံမိတော့ဘူး။ရုံးပေါ်ရောက်တော့ ရေနှစ်ခွက်ဆင့်သောက်လိုက်ပြီးတော့မှ နေရာမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကိုဂျင်ကတော့ ချွေးသုတ်ရင်း သူ့ဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်တယ်။

`သြော် … မောင်မောင် … မင်းကို ငါ ခဏနေရင် အင်ဗာတာတွေ လိုက်ပြမယ်၊ နည်းနည်းကြည့်ထား၊ ကွန်ပျူတာတွေ အားလုံးက အင်ဗာတာခံပြီးမှ လိုင်းနဲ့ချိတ်ထားတာ၊ အားကျသွားတဲ့အခါမျိုးကျရင် ပိတ်သင့်ပိတ်ရမယ်၊ မလိုအပ်တာ မသုံးဖို့ပေါ့ကွာ … အဲဒါ လိုင်းတွေ လိုက်ပြီး ကြည့်ထားဦး …´

`ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို …´

ရုံးမှာက အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီနေ့ ရုံးမှာ စာသင်စရာတွေရှိလို့ ခရူမန်နေဂျာလက်တော့ပ်နဲ့ စာသင်ခန်း၊ အစည်းအဝေးခန်းအဖြစ်သုံးတဲ့ အခန်းကြီးထဲက ပရိုဂျက်တာနဲ့ ချိတ်ပေးရတာက လွဲလို့ ကျန်တာတော့ ကွန်ပျူတာတွေ လိုက်ကြည့်ပေးရုံပါပဲ။ သူ့အတွက် ပေးထားတဲ့ ကွန်ပျူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်ရင်း ဘာတွေ လိုမလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်နေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ရုံးတက်မိတော့ အထာကျသွားပြီ။ အန်တီဗိုင်းရပ်စ်ကလိုင်းယင့်တွေ ဝယ်ပြီး စက်တိုင်းကို ထည့်ထားလိုက်တယ်။ အကောင်တွေ လိုက်ရှင်းပေးပြီး ကျန်တာတော့ အီးမေးလ်မထွက်တာတို့၊ ကောင်မလေးတွေ ဂိမ်းဆော့ချင်ရင် လူကြီးတွေ မသိအောင် သေးကွေးတဲ့ ဂိမ်းလေးတွေ၊ ရှာပေးရတာမျိုးပေါ့။ တခြားအချိန်မှာတော့ သူ့အဖို့ ကွန်ပျူတာသုံးရင်း လိုတာလေးတွေ လုပ်နေတယ်လို့ ပြောလိုက်ရုံရယ်။

ကုမ္ပဏီက တော်တော်ကြီးတယ်။ စလုံးအခြေစိုက် ကုမ္ပဏီဖြစ်ပြီး သင်္ဘောလည်း များတော့ ရုံးမှာ စာရေးမတွေနဲ့ ကိုဂျင်နဲ့တင်ပဲ ကွန်ပျူတာက ခြောက်လုံး၊ ငွေစာရင်းက ဘွားတော်က တစ်လုံး၊ ဆက်သွယ်ရေး(Liason Manager)က တစ်လုံး၊တခြားလူကြီးတွေ အခန်းထဲမှာ သုံးလုံးဆိုတော့ အတော်လေးများတယ် ပြောရမလား။ ပြိုင်တူပျက်ရင်တော့ နာပြီပဲပေါ့။

အဲဒီလို ပုံမှန် ရုံးတက်ရုံးဆင်းရင်း၊ အိမ်ကျရင်လည်း ပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့ အစ်မတွေကြားထဲ လှုပ်ရှားသက်ဝင်ရင်းနဲ့ အရာရာဟာ အလိုက်သင့်စီးမျောနေလေရဲ့။

..................................

ဒီနေ့ ရှစ်ရက်နေ့၊ တနင်္လာနေ့။ မနေ့က ခုနစ်ရက်နေ့တစ်နေ့လုံး ဇွန့်ကို မတွေ့ရသလောက်ပဲ။ ကျူရှင်ပဲသွားသလား၊ အခန်းထဲပဲ အောင်းနေသလား မသိ။ ပျောက်နေသလိုပဲ။

မနေ့က မောင်မောင်လည်း အခန်းအောင်းနေတာပဲများလို့၊ အပြင်လည်း သိပ်မထွက်မိဘူး။ အိမ်မှာ လူတွေကလည်း စုံတော့ လှုပ်ဖို့ ရှားဖို့လည်း အခွင့်က သိပ်မသာဘူး။ ညကျတော့လည်း ရောက်မလာတော့ ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။ သူတို့မိန်းကလေးတွေ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်ရအောင် တော့လည်း လိပ်ပြာက မလုံတာနဲ့ မကြည့်ဖြစ်ဘူး။

ဇွန့်ကို မတွေ့ရတာကတော့ သူ့စိတ်ထဲ ဟာတာတာဖြစ်နေသလိုပဲ။ ထူးဆန်းနေမိတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်တစ်လေ မတွေ့ရတာ သိပ်လည်း အဖြစ်သည်းမနေပါနဲ့ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးမရင်းပဲ ရုံးလာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မပျော်တာ အမှန်ပဲ။

ရုံးမှာ တစ်ခုခုလိုနေသလို ခံစားမိရင်း ပုံမှန်အတိုင်းပဲ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ မောင်ဂျင်ကတောင် စသေးတယ်။ မင်းရည်းစား လင်နောက် လိုက်သွားလို့ လဒမှိုင်မှိုင်နေသလားတဲ့။

နေ့ခင်း ထမင်းစားချိန်လောက်ရောက်တော့ ဇွန်က ဖုန်းဆက်လာတယ်။

`မောင်လား …´

`အင်း … ဇွန် … မနေ့က ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ …´

`ဒီလိုပဲ ကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့ အပြင်သွားနေတာ၊ ပြန်လာတော့ ပင်ပန်းလို့ အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ …´

`သိပါဘူး … ကိုယ်က စိတ်များကောက်နေလို့လားလို့ …´

`မဟုတ်ဘူး … ဒါပေမယ့် … အင်း … ဒါနဲ့လေ … မောင် …´

`ပြောလေ … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ညနေကျရင် စောစောပြန်လာလို့ရမလား၊ သုံးနာရီခွဲလောက်ပေါ့ …´

`ရမယ် ထင်ပါတယ်၊ အလုပ်ကလည်း ဒီလောက်မှ မရှိတာပဲ၊ ကြည့်လစ်လာလိုက်မယ် …´

`အင်း … ဒါဆို ဒါပဲနော် … မောင် …´

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ထူးဆန်းနေမိတယ်။ ဘာကြောင့် ဇွန်က သူ့ကို စောပြီး ပြန်လာခိုင်းရတာလဲဆိုတာ။

အပိုင်း ( ၄ )  ဆက်ရန်.....