အန်ကယ်နဲ့ကျွန်မ (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - အမည်မသိ
“တီ … တီ …”
အိမ်ရှေ့မှကားဟွန်းသံ ပေါ်လာသည်။ မှန်ရိပ်တွင်ပေါ်လာသော သူမ၏မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီး တော့ အင်္ကျီလဲရန်ဘီရိုဆီသို့ထ၍လာသည်။
“နီနီ … အဝတ်လဲနေတာ ကြာလှပြီ …”
အန်ကယ်၏ အသံကရှေ့ခန်းမှ ပေါ်လာသည်။ ပြီးခြေနင်းသံကိုကြားရသည်။ အန်ကယ်ဆိုတာက နီနီပထွေး … အသက်က(၃၀) လောက်သာရှိသေးသည်။ နီနီ မေမေက(၄၀) ထဲရောက်နေပြီး သူမ၏ယောင်္ကျား နီနီ၏ပထွေး ကိုတင့်အောင်ကို နီနီ အန်ကယ်ဟုခေါ်ရန်မေမေက သင်ထားသည်။ နီနီ၏ အသက်က(၂၀) ကျော် (၂၁) ထဲရောက်နေချေပြီ။ မေမေနှင့်ကိုတင်အောင်တို့ယူလိုက်ကြသည်က ဘာမျှမကြာသေး လေးငါးလလောက်သာရှိ သေးသည်။ ဖေဖေဆုံးသွားသည်က (၅)နှစ်မျှရှိပြီဖြစ်သည်။ မေမေနောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့မည်ဆိုတော့ အသက်(၄၀)ထဲ ရောက်နေပေမဲ့ နုပျိုဆဲလှပဆဲ မေမေ့ကို နီနီ အရမ်းသမျှောသည်။ မျက်ရည်လည်ရွဲနှင့် ထပ်ပြီးစဉ်းစားဖို့ တောင်းပန်ခဲရသည်။
နီနီကတားတော့ မတားခဲ့ပါ။အသက်(၂၀) ဆိုတော့လဲ လောကအကြောင်းကောင်းကောင်းကြီးမဟုတ်ပေမဲ့လည်းသိသင့်သလောက်သိထားသည်။ မေမေက ငယ်ရွယ်နုပျိုဆဲဖြစ်၍ ကျန်းမာသန်စွမ်းမှုလဲရှိလေတော့ နီနီ ကိုယ်ချင်းစာမိပါသည်။ မေမေကို မတားခဲ့ပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုတင်အောင်က မေမေအရှိန်ဖြင့် သူမအပေါ်ခပ်တည်တည်ကြီး ဆက်ဆံတာကို နီနီက မကြိုက်။
ဒီအိမ်တွင်လူကများများစားစား ရှိတာမဟုတ်။ မေမေတို့ လင်မယားရယ် … နီနီရယ် … နီနီနဲ့သက်တူရွယ်တူလောက်ပင်ရှိမည့် မောင်မောင်ဆိုသော ဒရိုင်ဘာကောင်လေးရယ် … ဒါလေးပဲရှိသည်။ ဘာပဲပြောပြေအာ နီနီကတော့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ပျော်ပျော် ရွှင်ရွှင်ဖြင့် ရှိစေချင်တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။တင်အောင်က ဖြူဖြူချောချော လူရည်သန့်ဖြစ်ကာ အရပ်မြင့်မြင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းလည်းရှိသည်။
မိန်းကလေး တွေစိတ်ကူးယဉ်ချင်သည့် ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့မှနင်း၍ လျှောက်လာသော အန်ကယ်၏ခြေသံက နီနီ၏အခန်းရှေ့တွင်ရပ်၍သွားသည်။ နီနီသည် မှန်ထဲကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ခပ်ဟဟအခန်းတံခါးဝသို့ရောက်လာသည့် တင်အောင်အရိပ်ကိုမှန်ထဲမှ တဆင့်မြင်ရသည်။ နီနီ ကမသိဟန်ဆောက်ပြီး အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည် ဖြူဖွေးပြည့်ဖြိုးသောကျောပြင်ကိုတံခါးဖက်သို့ပေးထားသည်။
တင်အောင်သည် ကြက်သေသေပြီး ငြိမ်ပြီးရပ်ကြည့်နေ မိသည်။ သူ့ကိုနီနီကမမြင်ဟုထင်ပြီး တင်အောင်ကကြေနပ်ပြုံးနှင့် ဟနေသော တံခါးကြားမှ အခန်းထဲသို့ အသာကြည့်လိုက် သည်နီနီသည် တင်အောင်၏မျက်လုံးကို မှန်ထဲမှမြင်၍နေရသည်။ နီနီက ဘရာဇီယာကြိုးကိုချိတ်ဖြုတ်လိုက်သည်။ လျှော့ကျ သွားသော ဘရာဇီယာအောင်တွင် လုံးဝန်းမို့မောက်သောနို့နှစ်ခုကို တွေ့နေရသည်။ နီနီဘီရိုဆီသို့ တစ်ခါထ၍ သွားပြန်သည်။ အိအိလေးလှုပ်ရမ်းနေသော လုံးဝန်းသည့် နို့လုံးလုံးများကို တင်အောင်သည် အသာလေးငေးကာကြည့်နေသည်နီနီသည်အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးကို ယူကာမှန်ရှေ့တွင် လာရပ်သည်။
ပြီးတော့ထဘီကိုအသာလေးလျှော့ချလိုက်သည်။စွင့်ကားပြီးပြည့်အိနေသောနီနီ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုအဲ့သြစွာဖြင့် တင်အောင်မြင်ရသည်။ ရှည်သါယ်သောပေါင်တံ၊သေးသွယ်သောခါးနှင့် ဖင်ကြားတစ်လျှောက်နီနိက နိုင်လွန်ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှသွင်းလိုက်သည်။ ခါးအနည်းငယ် ကုန်း၍ဖင်ကြားမှအမွှေးများဖြင့်ဖုံးအုပ်နေသော နေရာလေးကို လှစ်ကနဲမြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်၏ ရင်မှာတဆက်ဆက် တုန်၍လာရသည်။ လှလိုက်တဲ့နီနီရယ်လေ . ။
ပြီးမှလျှော့တိလျှော့ရဲနှင့်ဖြစ်နေသောဘရာဇီယာလေးကို ကျန်သောဂျိတ်တစ်ခုကိုပါဖြုတ်၍ သူမ၏ရင်ဘတ်မှခွါလိုက် သည်။ ကြီးမားသောနို့အုံကြီးနှစ်ခုနှင့် နို့သီးလေးနှစ်ခုကို ထင်ရှားစွာမြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်မှာ နီနီ၏အလှကို ထင်ရှားစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ တင်အောင်မှာနီနနီအလှကို ရင်ဖိုစွာငေးကြည့်နေသည်။ မြင်ကွင်းမှအချိန်မကြာလှခဏလေးအတွင်းမှာပင် နီနီသည်သပြေနုရောင်ဝမ်းဆက်ဖြင့် အလှကြီးလှနေ၏။ တင်အောင်က မသိအောင်ဖြေဖေါ့နင်းပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာသည်တင်အောင်တစ်ယောက် ကားထဲရောက်သည်ထိ ရင်ခုန်သည်ကမရပ်နိုင်သေး၊ နီနီ၏ အလှကားပြည့်ဖြိုးသော ရင်သား များ လုံးကျစ်သောနို့သီးနှစ်ခုဖွံ့ဖြိုးလှသောတင်သားအလှ များကို တင်အောင်တစ်ယောက်မြင်ယောင်၍ နေမိသည်။ နီနီ၏ အလှကြောင့်နှလုံးရပ်မတတ်ဖြစ်နေရသည်။ ထိုအချိန်နီနီက ကားတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည်။
“အန်ကယ် စောင့်နေတာ ကြာပြီလား”
အပြုံးတစ်ချက်ဖြင့် နီနီက မေးလိုက်သည်။ နီနီမှာတင်အောင်၏ အဖြစ်ကိုရိပ်မိသော်လည်း မသိဟန်ဆောင်နေသည်။
“မကြာသေးပါဘူး နီနီ”
တုံရီသော အသံကိုသူကထိန်းရင်းပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ကားစက်ကို နှိုးကာမောင်း၍ထွက် လာခဲ့ပါလေတော့သည်။ ဒီနေ့သူငယ်ချင်းထံ သွားလို၍ လိုက်ပို့ပေးရန် မေမေကို နီနီကပြောထားပြီးဖြစ်သည်။ မနက်ကမှ ခပ်စောစော သွားစရာ ကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မေမေက ဒရိုင်ဘာမောင်မောင်ကိုခေါ်၍ ထွက်သွားသည်။ ကိုတင်အောင်ကမကြာမီရုံးချိန်ရောက်လျှင် သွားမည်ဖြစ်၍ လမ်းကြုံသောနီနီကို တစ်ခါတည်းခေါ်၍သွားရန် တင်အောင်အားမှာထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တွေ့မြင်ခဲ့ရသော နီနီ၏ အလှများက မျက်စိထဲမှမထွက်သည့်အပြင် နီနီကိုယ်တိုင်ကလဲ ကားထဲတွင်ပါလာသဖြင့် မှန်လေးထမြှ နီနီကိုကြည့်လိုက် စောစောကပုံရိပ်လေးတွေကို ပြန်ပြီးစဉ်းစားလိုက်ဖြင့် တင်အောင်သည်ကားကို သတိထား၍ ခပ်ဖြေးဖြေးပင် မောင်း၍လာခဲ့လေတော့သည်။
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြည်ပသို့သွားဖြစ်၍ လိုက်ပို့ရန်အိမ်မှ စောစောကပင် ဝေေ၀ထွက်ခဲ့သည်။ ခင်ပွန်းဖြစ် တင်အောင်က မကြာမီရုံးသွားရတော့မည်ဖြစ်၍ လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ဘဲ မောင်မောင်ကိုသာလေယာဉ်ကွင်းသို့ လိုက်ပို့ခိုင်းခဲ့သည်။ သမီးနီနီကလဲ သူ၏သူငယ်ချင်းဖြစ်သူထံ သွားလိုကြောင်းမနေ့ထဲက ပြောထားသဖြင့် တင်အောင်သွားမည့် ကုမ္ပဏီ ရုံးခန်းနှင့်က နီနီ၏သူငယ်ချင်းအိမ်နှင့် လမ်းကြုံ၍ တင်အောင်အားနီနီကိုခေါ်သွားရန်မှာထားခဲ့သည်။ ငယ်ရွယ်သူ တင်အောင်နှင့်သမီးဖြစ်သူ နီနီကိုဝေ၀ေစိတ်ထဲတွင်သိပ်တော့စိတ်မချပေ။ ဒါပေမယ့်လဲအိမ်ကနေ (၁၀)မိနစ်လောက်မောင်းပါကနီနီ၏သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ရောက်မည်ဖြစ်၍သူတို့အတူသွားသောအချိန်မှာသိပ်မမရှိလှ၍ဝေေ၀နဲနဲတော့စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။
နီနီက ယခုတစ်နှစ်လောက်အတွင်းတွင် အရမ်းကိုလှလာသည်။ ဝေ၀ေအပျိုတုန်းကထက်ပင် နီနီကပို၍ လှကြောင်း မိန်းမချင်းပို၍သိသည်။ တင်အောင်သာ နီနီ၏အလှတွေကို ယစ်မူးသွားလျှင် … ဝေ၀ေတစ်ယောက်ဆက်ပြီးမတွေးရဲတော့ … သမီးဖြစ်သူရေတိမ်တွင်နစ်မည့်အရေးထက် တင်အောင်ကိုသူမ နှမြောတွန့်တိုနေခြင်းက ပို၍များနေကြောင်း သူကိုယ်လဲ သူမ သိသည်။ တင်အောင်နှင့်ဝေေ၀က အသက်(၁၀)နှစ်နီးပါးကွာသည်။
ဝေ၀ေပိုင်ကုမ္ပဏီတွင် တင်အောင်က ဝေေ၀အားအထားရ ဆုံးတပည့်ရင်းတစ်ယောက်။ ပြီးတော့ ဝေ၀ေကတိတ်တခိုးချစ်ခဲ့ရသူ။ တင်အောင်ကိုရေလာမြောင်းပေးခဲ့ပြီး မုဆိုးမဖြစ်သူ ဝေ၀ေ က ခပ်ရဲရဲပင်ဇွတ်တိုးခဲ့တော့ တင်အောင်က ဝေေ၀နှင့်ညိပြီး လက်ထပ်ခဲ့ရသည်။ ချစ်သည်။ တင်အောင်ကို ဝေ၀ေသည် သူမ ထက်ငယ်လွန်းသူမို့လားတော့ မပြောတတ် အတော့ကိုချစ်သည်။ဝေ၀ေတစ်ယောက် အတွေးတွေကောင်းနေဆဲမှာပင် မော်တော်ကားကရပ်၍သွားတော့မှ ဝေေ၀တစ်ယောက်အတွေး ပြတ်သွားက ဘေးဘီကို ကြည့်မိသည်။ ကားရပ်ထားတာက ကတ္တရာလမ်းမဟုတ်၊ ပြီးတော့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူရိပ်လူခြေ လည်းမတွေ့သည့်အပြင် ကားဘေးတွင် ခြုံကြီးတစ်ခြုံကလည်းရှိနေသေးသည်။ နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် ဝေ၀ေ သည် မောင်မောင်ကိုလှည့်၍ကြည့်သည်။ မောင်မောင်က ဝေေ၀ကိုမျက်လုံးချင်း ဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးပြသည်။ ပြီးတော့ …
“မမ အောက်ကို ခဏ ဆင်းကြရအောင် …”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ …”
ဝေ၀ေ ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးလိုက်သည်။
“ဒီမှာလေ …”
“အို …”
ဝေ၀ေ တစ်ယောက်ဆတ်ခနဲ တုန်၍သွားသည်။
ဝေေ၀၏ ဘာဖြစ်လို့လဲဟူသော အမေးကိုမောင်မောင်က ဒီမှာလေဟု ဆိုကာ သူခါးကပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်ပြလိုက်သည်။ တွေ့လိုက်ရသည်က ယောင်္ကျား(၂)ယောက် ယူဖူးတဲ့အမျိုးသမီးပင် အပျိုကြီး ဖါးဖါးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော ဝေေ၀ပင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရသည်။ မောင်မောင်၏ လီးတန် ညိုညိုမဲမဲကြီးက မာတောင်၍ ထောင်မတ်နေသည်။ အရှည်က (၈)လက်မလောက်ပင်ရှိသည်။ လုံးပတ်က ဝေေ၀၏လက်ကောက်ဝတ်လောက်ပင်ရှိသည်။ ဆုံးသွားသောနီနီအဖေ၏လီးထက်လဲကြီးသည်။ ယခုသူမ၏လင် တင်အောင်၏ လီးထက်လဲကြီးသည်။ ပြီးတော့ လီးတန်ကြီးက အကြောတွေအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ ဒစ်ကြီးမှာပြဲလန်၍ နေသည်။
မောင်မောင်၏အသက်က ရှိလှမှ သူမ၏ သမီးနီနီနှင့် အတူတူလောက်ပင်ရှိမည်။ လီးတန်ကြီးကိုမြင်လိုက်ရကထဲက ဝေေ၀၏အကြည့်တွေက လီးတန်ကြီးဆီက မခွါတော့။ ဒါကိုသိသော မောင်မောင် ကလဲ ခါးကိုကော့၍ပင် ပြထားသလို ပုဆိုးကိုလည်းအောက်သို့ ထပ်၍လျှော့ချလိုက်ပြန်သည်။ လီးတန်ကြီးအောက်မှ အုကြီးမှာ မဲနက်နေပြီးအရည်ပြားများလှိုင်းထကာ လုံးတစ်နေသည်။ ဝေေ၀သည် တံတွေးတချက်ကို ကြိတ်၍မျိုချလိုက်သည်။ ဒီအချိန်မှာတင် မောင်မောင်က ပြောလာပြန်သည်။
“ကျွန်တော်မမကို လိုးချင်နေတာ ကြာပါပြီ မမရယ် ဒီနေ့တော့ မငြင်းပါနဲ့တော့ ကျွန်တော့်လီးတွေလဲ မမကိုကြည့်ပြီး အောင့်နေတာအရမ်းပါဘဲ လုပ်ပါမမရယ် … တခါထဲပါ … ကျွန်တော်လိုးပါရစေ …”
“ဖျန်း”
ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး ကျွန်မလက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်သွားပြီးသူ့ပါးကို တစ်ချက်ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ပါးရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ မောင်မောင်က သူပါးတစ်ဖက်ကိုပွတ်ပြီး ကျွန်မကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေချိန်မှာဘဲ ကျွန်မရဲ့ အကြည့်ကသူ့လီး တန်ကြီးဆီပြန်ရောက်သွားရပြန်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာဘဲ မိုးတွေက ဝေါကနဲရွာချလာတာကြောင့် ကျွန်မဟာတစ်ဖက်ကို လှည့်ပြီး ကားအပြင်ကိုကြည့်လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာဘဲ …
“ခဏနော် မမ မှန်တွေ ပိတ်ထားရအောင်”
ဆိုပြီး မောင်မောင်က ဝေေ၀ကိုကျော်ပြီး မှန်တွေကို လှမ်းပိတ်သည်။ အဲဒီအခါမှာ မာတောင်ပြီးတဆက်ဆက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့လီးတန်ကြီးက ကျွန်မရဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို ထိထိမိမိကြီးဝင်၍ ထိုးမိပါတော့တယ်။ကျွန်မ အသက်ရှုရမှာတောင် မေ့သွားရပါတယ်။
ဝေ၀ေ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ ကြောင်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ဝေေ၀ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ချလိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာဘဲ မောင်မောင်က ဝေ၀ေအပေါ်မှာတက်ခွထားပြီး ဝေေ၀ကိုအတင်းဘဲ ဖက်ပြီးနမ်းနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ဝေ၀ေ အင်္ကျီကျယ်သီးတွေ ကိုလဲဖြုတ်နေတယ်လေ။ ဝေ၀ေ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲကအင်အားတွေကို မောင်မောင်လီးတန်ကြီးက အဝေးကနေဆွဲထုတ်သွားသလား အောင့်မေ့ရတယ်။
ကျွန်မရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အားအင်ဆိုလို့ ဘာမှမရှိတော့လောက်အောင်ဖြစ်ပြီး နုံးချိနေပါတယ်။ မောင်မောင်ဟာ ဝေ၀ေ ရဲ့ ဘရာဇီယာကို အပေါ်ကိုဆွဲလှန်လိုက်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို သူ့လျှာနဲ့ယက်လိုက် စို့လိုက် လုပ်နေတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဝေ့စောက်ဖုတ်လေးကိုပွတ်လိုက် နှိုက်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေလိုက်တာ ကျွန်မဖြင့် စိတ်တွေ တောင်ကြွလာရပါတယ်။
ကျွန်မလေ သူ့ကို မရဲတရဲမျက်လုံးလေးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ် …။သူဟာ မက်မက်မောမောကြီးကိုကျွန်မရဲ့ နို့ကြီးတွေကို စုပ်လိုက် နို့နှစ်လုံးကို စို့လိုက် စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ညှိုးနဲ့ မွှေလိုက်လုပ်ရ/င်း အားမရဘူးထင်ပါတယ်။ ဝေ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကို ခေါင်းသွင်းပြီးဝေ့စောက်ဖုတ်လေးကို သူ့လျှာနွေးနွေးကြီး နဲ့ယက်တော့တာပါဘဲရှင်။ အမလေးလေး … ဝေဖြင့်ဒီလိုအရသာမျိုးတစ်ခါမှ မခံစားဘူးခဲ့ပါဘူးရှင်။ ယားတာရော၊ ဘာရော စုံအောင်ခံရတော့တာပါဘဲ။ ယားလွန်းလို့ စောက်ဖုတ်ကို ရှုံ့ပြန်တော့ သူ့လျှာကို ဝေ့စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ် လေ။ စိတ်တင်းထားတဲ့ကြားက ဝေ့ပေါင်တွေကို ကားမိလိုက်ပါတယ်။
မောင်မောင်က ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး ဝေ့ပေါင်ကြား ထဲ ခြင်္သေ့ထိုင် ဝင်ထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးတန်ကြီးထိပ်က စောက်ပတ်ရှေ့ကို ဟိုထိုးဒီထိုးနဲ့ မဝင်နိုင်ဘူးဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကာမစိတ်တွေ တဟင်းဟင်းတက်နေရတဲ့ ကျွန်မဟာ သူ့လီးကြီးကိုလက်တစ်ဖက်က ကိုင်ပြီးလက်ကလဲကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်ကိုဖြဲကာ သွင်း ပေးလိုက်ရင်ပဲတရူးရူး တရှဲရှဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူကလဲ လီးတန်ကြီးကို ဝေ့စောကပတ်ထဲဖိပြီး သွင်းလိုက်ပါတယ်။
“အ …”
ဝေ့စောက်ပတ်ထဲ ပြည့်တင်းသွားတာပါဘဲရှင်။ တထစ်ချင်း တထစ်ချင်းဖိသွင်းနေစဉ်မျာဘဲ လီးကြီးက ကြီးလွန်းလို့ ဝေဖြင့်နာလွန်းတာကြောင့် အံကိုတင်းတင်း ကြိတ်ထားရပါတယ်။
“မမ သိပ်နာလားဟင် …”
သူကတိုးတိုးလေး ကြိတ်မေးတယ်လေ။
“နာတယ်ကွာ အရမ်းနာတာဘဲ”
“ကဲ … ထ ကျွန်တော့်လီး မမစောက်ပတ်ကြီးထဲဝင်တာကိုကြည့် … ထပါမမရဲ့”
ဆွဲပြီးထူတယ် … ။ ဘုရား … ဘုရား … ဒီလိုလီးမျိုး ကျွန်မ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးပါဘူး။ တကယ့်သစ်သား ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလောက်ပါပဲ ကျွန်မရဲ့ စောက်ပတ်နဲ့တွေ့သွားလို့လားတော့မသိဘူး မောင်မောင်လီးကြီးဟာ စောစောကထက်ပင်ပိုကြီးပြီး ပိုမာနေပါတယ် …။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ ဧရာမလီးတန်မဲမဲကြီးဟာ ကျွန်မရဲ့ ရွှမ်းစိုဖြူဖွေးနေတဲ့စောက်ပတ်ထဲမှာ တဝက် နီးပါဝင်ပြီး တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေတာကို တွေ့မြင်လိုက်ရတယ် ဆိုရင်ဘဲကျွန်မဟာ ကာမဇောတွေဟုန်းကနဲ့ကြွလာပါတော့တယ်။
“ကဲ … လုပ်ချင်လဲ မြန်မြန်လုပ်ကွာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်လမ်းလယ်ခေါင်မှာ အလိုးခံရတာငါ့ဘဝမှာ ဒါပထမဆုံးဘဲ”
လို့ပြောပစ်လိုက်တယ်။ မနဲံကြီးအားတင်းကာ ပြောလိုက်ရတဲ့ ကျွန်မရဲ့စကားလဲဆုံးရော သူကပြုံးတယ်လေ။ အဟင်း သိလား … ပြီးတော့
“ကျွန်တော် … ကျွန်တော် မြန်မြန်ပြီးစေချင်ရင် ကျွန်တော့်လီးကိုစုပတ်ပေး … တဲ့”
ကဲ ဘယ်လောက်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေးလဲ အိမ်မှာလဲ တင်အောင် ကျွန်မကိုပိုချစ်အောင် ကျွန်မက သူ့လီးကိုစုပ် ပေးနေကျဆိုတော့ မဆန်းပါဘူး။ ဒါမှလိုးအားကောင်းတယ် ဆိုလားဘဲ …။ ကျွန်မစာက်ဖုတ်ထဲကို တဝက်နီးပါး ရောက်နေတဲ့သူ့ရဲ့ဧရာမလီးတန်ကြီးကို မောင်မောင်ကဆွဲပြီး ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ လီးကြီးလဲ စောက်ခေါင်းထဲက လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ထွက်သွားရော ကျွန်မရင်ရင်ထဲမှာ ဟာသွားလိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။ ပြီးတော့ ကျွန်မပါးစပ်ရှေ့ကိုသူက သူ့လီးကြီးကိုတေ့ပေးတယ်လေ။ ကျွန်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ဖောင်းတင်းနေတဲ့ သူ့လီးတံ ကြီးထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ထိလို့ပေါ့ …။
ကျွန်မဟာ မျက်လွှာလေးတွေပင့်ပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ရှက်စိတ် ဝမ်းနည်းစိတ်တွေနဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ ပါးပြင်ပေါ်ကို စီးကျလာတယ်။ သူက အတင်းဘဲကျွန်မပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးထိုးသွင်းလိုက်တယ် ပါးစပ်အပြည့်ပါဘဲ။ကျွန်မလဲ ဒေါသစိတ်လေးနဲ့ ကျွန်မပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့သူ့လီးကြီးကို လျှာနဲ့ပတ်ပြီး ယက်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ဘဲ သူ့မျက်နှာဟာ ရှုံ့တွပြီး တအအ တအိအိ ညည်းတယ်လေ ဒီတော့မှ ဆက်နဲ ဆက်ကနဲ မာန်ထနေတဲ့ လီးကြီးကို ကျွန်မပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်မအပေါ် တက်ခွကာ ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို တဖြေးဖြေးထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။
“အ … အ … အ … အာ … အား … အား … နာ … နာတယ် … အမလေး …”
ကျွန်မလည်းမခံနိုင်လွန်းလို့ အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ဘဲ အော်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခဏအကြာမှာဘဲ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းထဲက ဒလဟောထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေကြောင့် လီးတန် ကြီးကချောပြီး ရှောရှော ရှူရှူဖြစ်ကာ တဆုံးဝင်သွားပါတော့တယ်။ ဒီမှာတင် မောင်မောင်က ကျွန်မရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ့ရဲ့လီးတန်ကြီး တဆုံးဖိသွင်းထားလိုက်ပြီး ကျွန်မရဲ့နို့နှစ်လုံး ကိုကုန်းပြီး တလှည့်စီအားကောင်းကောင်းစို့ပေးနေလိုက်တာ ကျွန်မဖြင့် ကျောလေးပင်ကော့တက်တဲ့ အထိပါပဲရှင်။
တော်တော်လေးကြာတော့ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးဟာ အထဲကနေရွစိရွစိဖြစ်လာပြီး ယားတက်လာတာ ကြောင့် အတော်ဘဲ အနေရခက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့်လဲကျွန်မရဲ့ခါးလေးဟာ ကော့ကနဲဖြစ်လိုက် ဖင်သားဖြူဖြူကြီးတွေကို လိမ့်ကနဲ လိမ့်ကနဲ လှုပ်လိုက် အနေ ခက်စွာနဲ့ လုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ ဒီမှာတင်ဘဲ မောင်မောင်ကသူ့လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲကနေ တဝက်လောက်ဆွဲထုတ်ပြီး ညင်ညင်သာသာလေးတစ်ချက်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးပါတယ်။ ကြီးလွန်းလှတဲ မောင်မောင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးက ကျွန်မစောက်ပတ်နဲ့ မဆန့်မပြဲဖြစ်နေတာကြောင့် သူ့လီးတန်ကြီး စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ဝထိပ် ကျွန်မရဲ့စောက်စေ့လေးဟာ လီးတန်ကြီးရဲ့ အဖိကိုခံရ စောက်ခေါင်း ထဲကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီး ဝင်သွားရတာကြောင့် ကျွန်မရဲ့ကိုယ်တစ်ခုလုံးဟာ ဆက်ဆက်ခါနေရပါတယ်။
စောက်ခေါင်းထဲမှာ အီဆိမ့်လွန်းတာကြောင့်လဲ ကျွန်မဟာ မချင့်မရဲဖြစ်ပြီးကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်နဲ့သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆွဲပြီး ညှစ်ပေးလိုက်မိပါတယ်။ အရသာတွေ့လာပြီဖြစ်တဲ့ မောင်မောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို တဝက်မျှသာထုတ်ရင်း ထုတ်ရင်းကပဲ ခပ်သွတ်သွတ်လေးကို လိုးလာပါတော့တယ်။
“ဖွတ် … ပြွတ် … ကျွိ … ကျွိ … အ … အ … ဟင်း … ဟင်း …”
စောက်ဖုတ်နဲ့ လီးကြားကမြည်သံ၊ ကားကူရှင်စပရိန်တွေ ကွေးညွတ်ပြီး ပြန်ကန်တဲ့မြည်သံ ကျွန်မရဲ့ညည်းသံတွေဟာ ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်၍နေရသည်။ ခဏအကြာမှာပဲ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားတဲ့ ကျွန်မဟာ တအင်း အင်းနဲ့ဖြစ်လာရာက ကျွန်မရဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့အသာစမ်းပြီး သူ့ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းပြီးဖက်လိုက်မိပါတယ်။ ကောင်းလေးက ကျွန်မကမွေးရင် ကျွန်မရဲ့သားလောက်ပဲရှိသေးပြီး သမီးနဲ့တောင်အသက်အတူတူလောက်ဘဲရှိတာ လိုးတာကတော့ တော် တော့ဘဲကျွမ်းပါတယ်။။ လီးတန်ကြီးကိုကျွန်မရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ဝင်ချီထွက်ချီ လုပ်ရုံမျှပင် မဟုတ်ဘဲ စောက်ခေါင်းတစ်ခု လုံးကို နေရာလပ်မရှိအောင်ထိထိမိမိကြီး ဖြစ်အောင်ကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ အင်တိုက်အားတိုက် လိုးပေးနေပါတယ်။
ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်ရဖူးပြီး လူနှစ်ယောက်ရဲ့အလိုးကို ကျကျနန အလိုးခံခဲ့ဖူးတဲ့ ကျွန်မဟာဘယ်လီးနဲ့မှ မတူဘဲ ဧရာမလီးကြီးနဲ့ တချိန်လုံးထိထိမိမိဖြစ်အောင် လိုးပေးနိုင်နေတဲ့ မောင်မောင်ကို စွဲလမ်းမိနေပါပြီရှင်။ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် လိုက် လျောရုံတင်မကဘဲ ကျွန်မဟာ သူ့ရဲ့ကျောပြင်ကြီးကို ယုယုယယ ပွတ်ပေးနေရုံမျှမကဘဲ ကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကလဲ သူ့ရဲ့မာကျောခက်ထန်ကြီးမားလှတဲ့ ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ကြင်နာမှုများစွာဖြင့်ပင် ညှပ်ပေးဆွဲပေး ဖျစ်ညှစ် ပေးနေမိပါတယ်။
“ပြွတ် … ဖွတ် … ဟင်း … ဟင်း”
“ကောင်းရဲ့လား မမ …”
“အင်း … ကောင်းတယ် … ဟင်း … ဟင်းဟင်း … ဆောင့် … ဆောင့် မင်းဟာကြီးတော့ မမစွဲမိပြီ သိလား …”
အရသာတွေ အီဆိမ့်လာတာနဲ့အမျှ ကျွန်မဟာ မိန်းမသားပီပီ ခပ်ညူညူဖြစ်လာရပါတယ်။
“ချစ်လားဟင် … မမ”
“ချစ်တယ် … ချစ်ပါတယ် … ဆောင့်စမ်းပါဆို …”
ကျွန်မဟာ တကိုယ်လုံး အီဆိမ်လာရာက အားမလိုအားမရနိုင်တဲစိတ်တွေ မကြေနပ်နိုင်တဲ့စိတ်တွေ ပိုပြီးတိုးပွါးလာရ ပါတော့တယ်။
ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်မရဲ့ အခြေအနေကို သုံးသပ်မိလိုက်တဲ့ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့စောက်ခေါင်းထဲက သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို တဆုံးနီးပါးလောက်ကို ဆွဲ၍ဆွဲ၍ ထုတ်ကာအားရပါးရ ဆောင့်၍လိုးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ခဏအကြာမှာပဲ နှစ်ယောက်လုံးဟာ ကာမအထွတ်အထပ်ကိုရောက်သွားကြ ရပါတော့တယ်။ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ထွေးနေအောင်ဖက်ထားလိုက်ကြပြီး တအောင့်လောက်ကြာ တော့မှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လွှတ်ပေးလိုက်ရာက မောင်မောင်ကလဲ သူရဲ့လီးတန်ကြီးကိုကျွန်မရဲ့စောက်ပတ်ထဲ ကနေဆွဲပြီးထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ဘေးနားမှာပုံကျနေတဲ့ကျွန်မရဲ့ အင်္ကျီလေးကိုကောက်ပြီး ဝတ်နေတုံးမှာဘဲ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးနဲ့ပွတ်ကစားလာသည်။
“တော်တော့ မောင်လေးရယ် … မောင်ကလိမ်မာပါတယ်ကွာ နောက်တစ်ခါ အခွင့်အရေးရရင် လုပ်ကြတာပေါ့နော်…”
ကျွန်မကချော့ပြောနေပေမယ့် မရပါဘူးရှင်။ သူကစကားမပြောတော့ဘဲ ကျွန်မစောက်စေ့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ကုန်းစုပ် တော့တာပါဘဲ ကျွန်မလဲအလိုးခံချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ကြွလာတာမို့ ကဲဟယ်နင်ကဘဲလိုးနိုင်လိုင်မလား ငါကပဲခံနိုင် မလားဆိုပြီး သူ့အကြိုက်ကို မငြင်းဆန်နိုင်တော့ဘဲ လိုက်လျှောလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ …။
မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့ စောက်စိလေးကို စုပ်ယင်းနဲ့ ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး တလွန့်လွန့်ဖြစ်လာတာနဲ့ စောက်စေ့လေး ကိုသူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားက လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကုန်းထလိုက်ပါတယ်။ မောင်မောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားက လွတ်သွားတဲ ကျွန်မရဲ့စောက်စေ့လေးဟာ တဆက်ဆက်တောင်ဖြစ်နေရပါတော့တယ်။ ကုန်းထလာတဲ့မောင်မောင်က အရည်တွေနဲ့ပေပွစို ရွှဲနေတဲ့ကျွန်မရဲ့ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို သူရဲ့ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ထိုးထဲ့ပြီး လိုးပါတော့တယ်။
“ဖွတ် … ဖွတ် … ဖတ် … ဖတ် … အ … အ …”
တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ရပေမယ့် မောင်မောင်ရဲ့လီးတန်ကြီးဟာ နဂိုကအတိုင်းတာမှမပြောင်းလဲပဲ ပိုပြီးတောင် မာလာတယ်လို့ ကျွန်မဖြင့်ထင်မိတာကြောင့် ကြေနပ်အားရဖြစ်မိရပါတယ်သေးတယ်။ မောင်မောင်ဟာ ဒီတစ်ခါတော့စောစောကလို ညှာညှတာတာမဟုတ်တော့ဘဲ သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းဘဲ အားရပါးရကြီး ကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေပါတော့တယ်။
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်မရဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆွဲပြီး နို့အုံကြီးတွေကိုနယ်ပြီး နို့သီးတွေကိုဆွဲပေးရတာလဲ အမောပါဘဲရှင်။ မောင်မောင်ရဲ့ကြီးမားပြီး မဲနက်လုံးတစ်နေတဲ့ ဂွေးဥကြီးဟာ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ဖင်ကြားကိုလာလာရိုက်တယ်။ ကျွန်မလဲအောင်ကနေတအားဆောင့်ဆောင့်ပြီး ကော့ပစ်လိုက်တယ်။ ပွတ်ကနဲပွတ်ကနဲ သုတ်ရည်တွေ စီးကျလာမှာ မောင်မောင်ဟာ ကျွန်မရဲ့ဗိုက်ပေါ်မှာ မှောက်ပြီး မှန်းနေပါတော့တယ်။ အတန်ငယ်မျှကြာသွားတဲ့အခါကျမှ …
“မမရယ် … ကျွန်နော် … မမကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး … သိလား”
“မမလဲ မင်းလိုပါဘဲကွယ် …”
လို့ပြောလိုရင်းက ကျွန်မဟာ သူ့ရဲ့ပါးတစ်ဖက်ကို အားရပါးရ နမ်းမိလိုက်ပါတော့တယ် ရှင် …။ တင်အောင်နှင့်နီနီတို့ ညင်ညင်သာသာလေးပင်ကိုယ်လုံးချင်း ပူးကပ်လိုက်ကြာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း အပြန်အလှန် မလွတ်မ်းမက်မောစွာဖြင့် နမ်းလိုက်ကြာသည်။ လက်များကလဲ တစ်ယောက်ပေါင်ကြားသို့ တစ်ယောက်လှမ်းလိုက်ကြသည်။ နီနီကပေါင်လေးကိုဖြဲထားပေးသည်။ တင်အောင်ကနီနီ ထဘီလေးကိုဆွဲချပြီး ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် လျှောတိုက်ဖြတ်ကျော်၍ သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို နှိုက်လိုက်သည်။
“အင့် … အင့် … အင်း …”
နီနီ မပီမသငြီးနေသည်။ တင်အောင်သည် နီနီ၏ဘလောက်အင်္ကျီလေးကို ဆွဲလှန်မတင်လိုက်ပြီး ထွက်ပြူလာသော သူမ၏နို့အိအိလေးကို ဆုတ်နယ်ချေမွသည်။ နီနီ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်အောင်၏ လက်ဖဝါးအောင်တွင် ထောင်ထလာ ကြသည်။ အဆိုပါနီနီ၏နို့သီးခေါင်းလေးများကို လျှာဖြင့်ယက်သည်။ ထို့နောက်ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ၍ အပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်နီနီကော့တက်လာသည်။ နီနီ၏စောက်ပတ်လေးကိုပွတ်ကိုင်၍ နေသောတင်အောင်၏လက်လေးက သူမ၏စောက်မွှေးလေးတွေကို ဖွဖွလေး ဆွဲပေးနေသည်။
နီနီ၏လက်ကမူ တင်အောင်၏ ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖြုတ်မားမားကြီးမတ်တောင်နေသေည လီးတန်ကြီးကိုကိုင်ထား သည်။ သူမ၏လက်လေးဖြင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကိုပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ တင်အောင်က နီနီ၏ထဘီလေးကို ပေါင်ရင်းသို့တိုင် အောင်အသာဆွဲ၍ လှန်တင်ထားရာ ဖြူဝင်းသောနီနီ၏ ပေါင်တံသွယ်သွယ်များက အထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ သူမ၏ပေါင် တွင်းသားလေးများကိုအသာအယာလက်လေးဖြင့် လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်နေရင်း ပေါင်ရင်းခွဆုံဆီးစပ်အောင်ရှိ စောက်ပတ် မို့မို့လေးဆီသို့လက်ရောက်သွားပြန်သည်။
နီနီစောက်ပတ်လေးမျာ မို့မောက်ဖောင်းကြွလျက်ရှိပြီး တင်းမာ၍ ကျဉ်းကြပ်နေသည်လက်ညှိုးပင်မနဲထိုးရသည်စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိစောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့်ညှပ်ပြီး ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ နီနီတယောက် ပေါင်းလေးကိုပိုမိုကားပေးလာပြီးကော့ပျံလူးလွန့်လာသည်စောက်ပတ်ဝတွင်အရည်ရွှဲရွှဲလေးများစိုစွက်၍လာရာတင်အောင်၏လက်ချောင်းများ ပေကျံကုန်သည်။ တင်အောင်က နီနီ၏ နို့တွေကိုစို့ပေးနေရာက ပြွတ်ကနဲ့ခွါပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ကာစုပ်နေသည်။
လက်ချောင်းများက စောက်ပတ်အကွဲ ကြောင်းထဲသို့ တစွပ်စွပ်ထိုးနှိုက်၍ ကလိနေသည်နီနီကနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးနောက် တင်အောင်နှင့်ကိုယ်ချင်းခွါကာ တင်အောင် ထိုင်နေရာ ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ဆင်း၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက်တင်အောင်၏ လီးကြီးအား မရှက်မကြောက်အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတော့သည်။တင်အောင်က နီနီ၏ ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်ဆွဲနိမ့်ပြီးနီနီ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ထိုးထည့်ပေးနေမိသည်။
ခဏကြာတော့မှ တင်အောင်က နီနီ၏ ခေါင်းလေးကို ဆတ်ကနဲ့ဆွဲမော့၍ယူလိုက်ပြီး နီနီ၏ပါးစပ်ထဲမှ သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ ထုတ်ယူလိုက်သည်။သူမ၏တံတွေးများနှင့် စိုရွှဲကာတင်းမာပြောင်လက်နေသော တင်အောင်၏လီးတန်ကြီးကိုနီနီကအာသာငမ်းငမ်းဖြင့် လိုက်၍ကြည့်နေစဉ်မှာပင် တင်အောင်၏လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်လာကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲ၍ သူကမလိုက်ရင်း အပေါ်တွင်ပြန်၍ထိုင်စေလိုက်သည်။
ပြီးတော့ တင်အောင်က နီနီ၏ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ဆင်း၍ထိုင်လိုက်ရင်း နီနီ၏ ပေါင်လေးကိုဖြဲလိုက်သည်။ နီနီက ကိုကို့ဆံပင်များကို သူမ၏ဖေါင်းဖေါင်းတစ်တစ်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုးသွင်းကာဖွပေးနေသည်။ နီနီ သည်အများရှေ့တွင်မူ တင်အောင်ကို အန်ကယ်ဟုခေါ်သော်လည်း သူမ၏ရင်ထဲမှကြိတ်၍ တင်အောင်အား ကိုကိုဟုခေါ်ခဲ့ သည်မှာကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကိုကိုသည် နီနီ၏စောက်ပတ်လေးကို သွားဖြင့်မနာအောင်ကိုက်၍ နှုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ပြီး ဆွဲစုပ်ယူ လိုက်သည်။ လျှာထိပ်ဖျားဖြင့် စောက်စိထိပ်သို့ ဖိထိုးမွှေနှောက်လိုက်ရာ
“အ …”
နီနီခမျာ တွန့်တွန့်လူးသွားရရှာသည်။ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်မှာလည်း ပိုမိုဖြဲကား၍သွားသည်ကိုကို့လျှာပူပူနွေးနွေးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်။
နီနီသည် ကိုကို့ခေါင်းကြီးကိုယောင်ပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ဖိသွင်းလိုက်မိသည်။ အားနာသွားသည်။
“ကန်တော့ … ကိုကိုရယ် … နော် …”
ကိုကိုက ဘာမျှပြန်မပြော … စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သူ၏လျှာကြီးဖြင့်ကလိနေသည်။
“ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ် …”
“နီနီကို တက်လိုးလိုက်ပါတော့လားကွယ်”
ခဏအကြာ
“အ … အီး … အ …”
နီနီ၏စောက်ပတ်ထဲမှသုတ်ရည်များပွတ်ကနဲ ပွတ်ကနဲအံကျလာသည်။ ကိုကို့ ပါးစပ်ထဲပြည့်တင်းသွားသည်။
“အို … အားနာလိုတာ ကွယ် … ကိုကိုရယ်”
ဒီလိုအိပ်မက်မျိုးတွေစပြီးမက်တက်လာတာကတော့ မေမေတစ်ယောက် ယောင်္ကျားယူပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာစတင်ပြီး မကြာခဏ မြင်မက်လာရတဲ အိပ်မက်လေးတွေဖြစ်ပါသည်။ မေမေကလဲ ကိုတင်အောင်နှင့် တွေ့ရလျှင်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ကိုမေ့သွားတတ်သည်။ အိပ်ခန်းတံခါးပင်ပိတ်ဖေါ်မရတော့။ ပြီးတော့သူတို့အိပ်ခန်းက နီနီ၏အိပ်ခန်းနှင့်ကပ်လျှက်ဆိုပြန်တော့ အကဲပိုကာ သဲတာတွေပိုနေတဲ့ မေမေ့ရဲ့အသံတွေနဲ့ ရင်ဖိုစရာကောင်းလှတဲ့ အလိုအလျောက်မြည်သံလေးတွေကြောင့် နီနီ တစ်ယောက်ဒီအသံလေးတွေရဲ့ ဆွဲဆောင်ရာကို လိုက်ပါသွားရာက နီနီဟာ သူတို့အိပ်ခန်းဝထိ ရောက်သွားခဲ့ရပါတယ်။
မကြာခဏပါဘဲ … တစ်ခါတစ်လေ နေ့စဉ်ရက်ဆက်ပါပဲ။ ကြာလာတော့စောစောကလို အိပ်မျက်မျိုးတေါကို နီနီတစ်ယောက် မကြာခဏမြင်မက်လာတတ်ပြီး တင်အောင်ကို နီနီ၏ရင်ထဲက ကြိတ်၍ပင် ကိုကိုလို့ခေါ်နေရသည်ထိပင်ဖြစ်နေရသည်။ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့မခံစား၊ မကြုံတွေ့ဖူးပေမဲ့လဲသူတို့ နှစ်ယောက်ကြောင့် နီနီမှာ အတတ်တွေမျိုးစုံနေခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။
ပြီးတော့လဲ ဘယ်နေ့များမှ ဒီလိုမျိုးကြုံတွေ့ခံစားလာနိုင်ပါ့မလဲဟူသောဆန္ဒတွေ တနေ့ထက်တနေ့ ပြင်းပြလာရကာ နီနီရဲ့ရင်ထဲမှာ ဝေဒနာတွေဟာ အဆောက်အုံတစ်ခုအဖြစ် တည်ရှိလာခဲ့ရပြီး တက်ထရွန်ထမီပါးပါးလေးကို ရင်လျှားထားသော နီနီသည် ရေချိုးခန်းတွင်းရှိ ရေပန်းအောက်သို့ဝင်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် မှာပင်ရေချိုးခန်းရှေ့တွင် တစုံတဦးရောက်လာသောခြေသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ ကိုကိုဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းရင်းနီနီ၏ လက် လေးတစ်ဖက်က ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်စဉ်မှါပင် …
“နီနီပြီးရင် … တို့ချိုးမယ်နော် …”
ပေါ်လာသောအသံက မောင်မောင်၏အသံ၊ ဗြုံးကနဲ နီနီရင်ထဲတွင် ထိတ်သွားရသည်။
ဒါပေမယ့် တခဏအတွင်းမှာ ပင် …
“လာလေကွာ အတူတူချိုးတာပေါ့ ဘာလို့စောင့်နေရမှာလဲ မင်းလဲ သွားစရာရှိနေမှာပေါ့ …”
ဟုနီနီက ကရားရေလွှတ်ပြောလိုက်မိသည်။ ခုမှပြန်သတိရသည်။ အိမ်တွင်မေမေတို့လင်မယားမရှိ။ စောစောကပင် အပြင်ထွက်သွားကြာသည်။ ဒါကို သူမ၏ ဆန္ဒဇောဖြင့်သာ စောစောက ကိုကိုဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းမိခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ နီနီ၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသည်နှင့် မောင်မောင်တစ်ယောက် ငိုချင်ရက်လက်တို့ ဖြစ်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ မောင်မောင် ဝင်လာ၏။ အသားကပ်ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်ဖြစ်သည်။
မောင်မောင်ကိုကြည့်ပြီး နီနီတချက်ပြုံးလိုက်သည်။ ခပ်လျှော့လျှော့ရင်လျှားထားသော ထဘီအောက်တါင်ရေစိုနေ သောကြောင့် ပြည့်ဖြိုးစွာလုံးအိနေသော ရင်သားများကိုမောင်မောင်မြင်လိုက်ရသည်။ ထဘီလေးကို ရေစို၍ကပ်နေသော တင်သားဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးများ ဖြောင့်တန်းသော ပေါင်တံကြီးများကို မောင်မောင်က ရေချိုးရင်းခိုကြည့်နေသည်။ နီနီကမသိဟန်ဆောင်ရင်းဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ တချက်တချက် မောင်မောင်၏ ရေစိုနေသောဘောင်းဘီလေးကို နီနီကလှမ်း ၍ကြည့်နေသည်ရေစို၍ကပ်နေသောဘောင်းဘီအောက်မှာတင်းရင်း၍အမြောင်းလိုက်ထနေသော အသားလုံးပြည့်ပြည့်ကြီးကို တွေ့မြင်နေရသည်။
“အားတော့နာတယ်မောင်မောင်ရယ် နီနီကျောကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးစမ်းပါ”
နီနီက ရင်လျှားထားသောထဘီကို ဖြေလျှော့လိုက်သည်နို့အုံပေါ်တွင်လက်နှင့်အသာဖိပြီး သူမ၏ကျောပြင်ကို မောင်မောင်ဘက်သို့လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ကျောပြင်တစ်လျှောက်ညင်သာစွာလက်ဖြင့်ပွတ်၍ နူးညံ့သော နီနီ၏အတွေ့ကြောင့် မောင်မောင်သည်သူ၏စိတ်တွေကိုထိန်းနေရသည်မှာ အမောပင်ဖြစ်သည်။ နီနီက ထဘီကိုလျှော့ထား၍ တင်သားကြီးများအ ထက်ပိုင်းခါးတဝိုက်ထိမောင်မောင်၏လက်များက ရောက်နေသည်။
နီနီကတစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ဖြေးညှင်းစွာရွေ့လာသောမောင်မောင်၏ လက်များ၏အတွေ့ကို ရင်ဖိုစွာကြိုဆိုနေမိ သည်။ ချောမောပြည့်ဝန်းသော ဗိုက်သားနုလေးများပေါ်တွင် မောင်မောင်၏ လက်များက အပေါ်တက်မလို အောက်ဆင်းမလို ရွေ့လျားနေ၏။ တဖြေးဖြေး မောင်မောင်ကအရဲစွန့်ပြီး ဗိုက်သားပေါ်တက်လိုက်ရာ နူးညံ့သောနို့အုံအောက်ပိုင်းကိုသွားထိသည်။
ရသောအခွင့်အရးကိုလက်မလွှတ်ပဲမောင်မောင်က နို့နှစ်လုံးကိုတဖက်စီ အသာကိုင်လိုက်ရာ နီနီအလိုက်သင့် မောင်မောင်ပုခုံးပေါ်နောက်ပြန်ခေါင်းမှီလိုက်သည်။ သူမသည် မှေးစင်းသောမျက်လုံးများနှင့် တိုးညှင်းစာညည်းလိုက်သည်။ ရင်တွေ တုံတယ် … မောင်မောင်ရယ်” ထို့နောက် လက်နှစ်ဖက်ကိုအသာရွတ်လိုက်ရာရေစိုနေသော ထဘီပါးလေးမှာ နို့အုံကြီးများအား မဖုံးနိုင်ဘဲဆီးစပ် အထိလျှော့ကျသွားသည်။
“နီနီရယ် … ချစ်တယ်ကွယ် …”
မောင်မောင်ကတိုးတိုးပြောလိုက်ကာ လက်များကမာတောင်နေသော နို့သီးလေးများအား မနာအောင်ညှစ်လိုက် လှိမ့်လိုက်နှင့် ဝင်းဝါသောဗိုက်သားလေးမှာ ရေစက်များအောက်တွင်လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ မောင်မောင်သည် အချိန်ဆွဲမနေ တော့ဘဲ လက်တဖက်ဖြင့် ရေစိုနေသော ထဘီကိုချွတ်လိုက်ရာနီနီမှာ မျက်စိစုံမှိတ်ရင်း မောင်မောင်ပွတ်နေသော အတွေ့ကို ခံစားနေမိတော့သည်။
ထမီလေး တစ်ခုလုံးအောက်သို့ပုံကျသွားသည်။ အောင်အောင်လက်များက ရှည်သွယ်သောပေါင်လုံးတစ်လျှောက် အထက်အောက်ပွတ်သပ်နေသည်။ ကျန်လက်တစ် ဖက်ကနီနီ၏ နို့အုံကို ဆုတ်လိုက်ပွတ်လိုက်နို့သီမာလေးအား လှိမ့်ခြေလိုက်နှင့် ပေါင်တံမှလက်ကလဲဆီးစပ်သို့ ရောက်လာသည်။ ဆီးစပ်အောက်ရှိ အမွှေးများကိုအသာဖွနေသည့်အတွက် နီနီတစ်ယောက် မနေတတ်တော့ …။
မတ်တပ်ရပ်လျှက် မောင်မောင်ရင်ခွင်တွင်းသို့ ကျောမှီထားရသည်ဖြစ်ရာ မောင်မောင်ပေါင်ကြားမှ လုံးလုံးမာမာချောင်း ကြီးက နီနီ၏ တင်သားများအားလာ၍ ဖိနေသည်။ ဖောင်းနေသောနီနီ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများအား လက်များဖြင့် အား ပါးတရ ဆုတ်နယ်နေသည်။ သူ့လက်ဝါးထဲတွင် စောက်ပတ်အိအိလေးမှာ အဖျစ်အညှစ်ခံနေရတော့သည်။ ထိုမှတဆင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးအား လက်ညှိုးနှင့်လာ၍ပွတ်နေသည့်အရည်လေးများမှ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေကြသည်။
“မောင်မောင် … နီနီမနေတတ်တော့ဘူး”
နီနီက မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထား ပြင်ရပ်ရင်းပြောလိုက်သည်။ တောက်ပြောင်သောမောင်မောင်၏မျက်လုံးများကို နီနီကြာကြာမကြည့်နိုင်ဘဲ မောင်မောင်၏ ပုခုံးကိုသိုင်း၍ဖက်လိုက်သည်။
မောင်မောင်ကလဲနီနီ၏ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်ကာ နှစ်ဦးသား တင်းကြပ်စွာဖက်ယင်း နှုတ်ခမ်းချင်းတင်းကြပ်စွာ စုတ်ယူမိကြသည်။ နွေးထွေးသော နီနီ၏နို့နှစ်လုံးက မောင်မောင် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးသို့အားဖြင့်ဖိကပ်ထားသည်။ လျှာဖျားချင်းပွတ်သပ်နေသော အတွေ့ကြောင့် နီနီ၏မျက်လုံးလေးတွေမှာ စင်း၍ကျနေသည်။ ထို့နောက် နီနီ၏လက်များက မောင်မောင်၏ တောင့်တင်းသောခါးဆီသို့ ရွေ့ဆင်းလာသည်။ ထို့နောက်အသားကပ်နိုင်လွန်ဘောင်းဘီလေးအားခါးဆီမှအောက်သို့ ဖြေးလေးစွာဆွဲချလိုက်သည်။ ပေါင်လယ်သို့ ဘောင်းဘီလေးရောက်သွားသည်။ အတားအဆီးမှလွတ်၍သွားသော သူ၏လီးကြီးမှာသန်မာစွာဖြင့်စောက်ပတ်ဆီသို့ လာ၍ထောက်နေသည်။
နီနီ၏လက်များက သူ၏အမွှေးများကို ပွတ်သပ်နေရင်းက မာတောင်နေသောလီးကြီးကို ဗြုံးကနဲလာ၍ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးခန့်ရှိသော လီးကြီးကိုနီနီကတထိတ်တလန့်လေးဆုတ်ရင်း အပေါ်အရေခွံကိုနောက်သို့ဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ စုပ်နမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းကိုထုတ်ပြီး နီနီက မောင်မောင်၏လီးတန်ကြီးကို ကြည့်မိသည်။ ထိပ်ပြဲသွား၍ ပေါ်လာသော ဒစ်ကြီးမှာနီရဲပြီး အပေါက်၌ အရေကြည်လေးစိုနေသည်။ သူမမြင်ဖူးသောကိုကို့လီးကြီးထက် နှစ်ဆနီးပါး လောက်ကြီးသည်။ ကံကောင်းသည်ဟုပင် ပြောရမလားဟုတုံတုံယင်ယင် ဖြစ်နေသည့်ကြားမှ နီနီတွေးလိုက်မိသည်။
မောင်မောင်သည် နီနီ၏ အမွှေးလေးများဖုံးနေသော စောက်ပတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းသားများအား ဖြဲလိုက် သည်။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ပြဲသွားပြီးအကွဲထိပ်တွင် စောက်စေ့လေးပြူ၍ ထွက်လာသည်။ မောင်မောင်ကဖြဲပေးထား ခိုက် နီနီကမောင်မောင်၏ လီးကြီးအားဆုတ်ပြီး ဒစ်များဖြင့်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ထက်အောက်ပွတ်တိုက်၍ ပေးရင်းနီနီ သည်ခံချင်စိတ်တွေမုန်ယို၍ လာတော့သည်။
“ကောင်းရဲ့လား မောင်မောင်ရယ် …”
“ကောင်းတယ် နီနီရယ်။ နီနီအကွဲကြောင်းထဲ ကိုယ့်လီးနဲ့ပွတ်ရတာ အားမရဘူး နီနီရယ် …”
“အပေါက်ထဲ ထည့်ချင်လှပြီလား …”
နီနီက တုံယင်သောအသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“လိုးချင်လှပြီ နီနီရယ် …”
မောင်မောင်က ပြောရင်း နီနီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုပွေ့ပြီးရေချိုးခန်းသမံသလင်း၌ ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး အိစက် သောနီနီ၏ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်လေသည်။
မောင်မောင်၏ ကျောပြင်အားသိုင်းဖက်ရင်း နီနီမျက်စိစုံမှိတ်ထား သည်။ မောင်မောင်က နို့အုံကြီးများအား ဆုတ်နယ်ရင်း နို့သီးဖျားကလေးအား စုပ်ယူနေသည်။ နီနီကပေါင်နှစ်လုံးကို မသိမသာ ကားပြီး မောင်မောင်ခါးပေါ်သို့လိမ်တင်လိုက်သည်။ မောင်မောင်က အဆင်သင့်ကားသါားသော စောက်ပတ်ကိုမှန်းပြီးလီးနှင့် ထောက်ထားလိုက်သည်။
“မောင်မောင်ကလဲကွယ် … သူသိပ်ညှင်းတာဘဲ”
ခရာသလို မြူဆွယ်ရင်းနီနီက တုတ်လှသော မောင်မောင်၏လီးကြီးအား လက်တဖက်ဖြင့်ဆုတ်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ တေ့လိုက်ရာ မောင်မောင်က အသာဖိ၍သွင်းလိုက်သော်လည်း ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖြစ်ကာ မဝင်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ နီနီမှာ ပေါင်နှစ်ဖက် ကိုနယ်ကုန်ဖြဲပေးလိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှ လီးဒစ်ကြီးမြုပ်သွားပြီး နွေးထွေးတင်းကြပ်သော လီးမြုပ်နေသည်ကို သာယာစွာဖြင့် နီနီခံစားနေမိသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်နဲနဲမြုပ်ဝင်သွားလိုက်နှင့် တစ်တစ်ရစ်ရစ်ဝင်နေသော လီးအားစောက်ပတ်ဖြင့် ညှစ်ရင်းနီနီ ကော့တက် လာသည်။ လက်တဖက်ဖြင့် စမ်းကြည့်ရာ တဝက်ခန့်ကျန်နေသောလီးကို သွား၍စမ်းမိသည်။
“အဆုံးထိသွင်းပါ မောင်မောင်ရယ်”
နာလွန်းပေမဲ့လဲ အဆမတန် ထကြွ၍လာရသောရမက်ဇောများကြောင့် အားမရ၊ မကြေနပ်နိုင်ဖြစ်နေသောနီနီက အရှက်ကုန်စွာဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်ပြည့်ပြည့် မောင်မောင်ကျောပေါ်သို့ လှမ်းချိတ်လိုက်သည်။ လက်တ ဖက်က လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥအတွဲအား ဆုတ်နယ်နေသည်။ ဥကြီးကိုမိမိဖင်ကြားဖြင့် ပွတ်ပေးနေမိသည်။
“ဗျစ် … အမလေး …”
နီနီ၏ မျက်လုံးလေးများမှိတ်၍ ကျသွားသည်။
“ဗျစ် … ဗျစ် … အား … ကျွတ် … ကျွတ် … အင်း”
“တဆုံးဝင်သွားပြီ နီနီ …”
မောင်မောင်သည်လည်ပင်းအား ဖက်ရင်းမျက်ရည်တွေကြားမှ နီနီပြုံးလိုက်သည်။ တဆုံးဝင်သွားပြီဖြစ်သော လီးတန် ကြီးက ခဏငြိမ်၍နေစဉ် သူမ၏စောက်ပတ်အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်လေးက စပ်၍ကိုက်တက်လာသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မောင်မောင်သည် သူမ၏စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ တချက်ခြင်းမှန်မှန် ဆောင့်တိုင်းနီနီက ခါးလေးကို ကော့ပေးနေသည်။ “ကောင်းလိုက်တာ နီနီရယ် … နီနီကိုကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်လီးကြီးက လိုးချင်လိုတောင်နေတာကြာလှပြီ သိလား …”
“သိဘူး … သွား … လူဆိုး …”
နီနီကပြုံးယင်းကျောပြင်ကိုသိုင်း၍ဖက်လိုက်သည်။ မောင်မောင်သည်နီနီ၏ ခါးအားဆွဲရင်းဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်နေသည်။
လီးကြီးမှာ တုတ်ပြီးရှည်သောကြောင့်ဆောင့်တိုင်းဆောင့်တိုင်း သားအိမ်ဝကိုသွားပြီးထောက်ရာ နီနီမှာ မည်သူမျှဤမျှလောက် ကောင်းကောင်းမခံဘူးဟုတွေးရင်း အားရပါးရ ကော့ပေးလေသည်။ ဆောင့်ချက်များသွက်လာသည်နှင့် အမျှ နီနီမှာတဆက်ဆက်တုန်ကာ မိမိကိုဖက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသော နီနီကိုကြည့်ပြီး ပြီးသွားကြောင်းမောင်မောင်သိလိုက်သည်။ နီနီပြီးသွားသော်လည်းမောင်မောင်က ဆောင့်ချက်ကိုမရပ်ဘဲမှန်မှန်ဆောင့်နေရာ နီနီမှာ စောက်ပတ်အတွင်း၌ သစ်ဆန်းသောအရသာတစ်ခုကို အမိအရခံစားရင်းဆက်၍ မှန်းနေလိုက်သည်။
“တို့နှစ်ယောက် ထိုင်လိုးရအောင်ကွာ …”
စောက်ပတ်အတွင်းမှလီးမချွတ်သေးဘဲ ထိုင်ရက်အနေအထားဖြင့်နီနီကမိမိစောက်ပတ်ကိုငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ မောင်မောင်၏ လီးတန်ရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးမှာ ကြပ်ကြပ်ကြီးဝင်နေပုံကို တွေ့ရသည်။ လီးအထက်မှ အမွှေးများကြားသို့ လက်သဲချွန်လေးများဖြင့် ထိုးဆွယင်းမောင်မောင်အားပက်လက် အလှန်ခိုင်းရာ လီးမှာစောက်ပတ်ထဲမှ မကျွတ်ဘဲနီနီသည် အပေါ်မှခွထိုင်ရက်သားဖြစ်သွားသည်။
မိမိမှာတစ်ခါပြီးသွားသော်လည်း မောင်မောင်မှာမပြီးသေးဘဲ လီးကြီးကစောက်ခေါင်းတွင်းတွင် တဆတ်ဆတ်ထောင် နေသည်။ နို့နှစ်လုံးကိုဖြေးလေးစွာဖြင့်ပင် ပွတ်ထုတ်လိုက် နို့သီးလေးများဆွဲလိုက်ဖြင့် မောင်မောင်ကအောက်မှ ငြိမ်သက်စွာဖြင့် ဇိမ်ယူနေသည်မိမိ၏စောက်ပတ်ဝအတွင်းသို့လီးကြီးတရစ်ချင်းဝင်နေပုံကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်မြင်နေရ၍ နီနီမှာ အရသာ တစ်မျိုးခံစားနေရလေသည်။
“ကိုယ်တော့ နီနီကို စွဲမိပြီကွယ် …”
အားပါးတရ နို့အုံကိုနယ်ရင်း မောင်မောင်ကချွဲလိုက်သည်။ မျက်စောင်းတချက်ထိုးယင်းနီနီက လီးတစ်ဆုံးဝင်အောင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ကျင့်သားရသွား၍ မနာတော့စောက်ရည်များကလဲရွှဲနေသည်။ တဆတ်ဆတ်တောင်နေသာ လီးကသားအိမ် ကိုလာထောက်ရာ မျက်တက်တက်နှင့် တစ်မျိုးကောင်းနေသည်။ ထို့ကြောင့်အပေါ်အောက် မဆောင့်ဘဲရှေ့နောက်ဇကောဝိုင်းသလို ခါးကိုနွဲ့၍ လုပ်ပေးနေရာစောက်ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်သိပ်နေသော လီးကြောင့်နီနီ တစ်ခါပြီးချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ မောင်မောင် အလိုက်သင့်ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရှေ့နောက်တွန်းပေးရာ နီနီမှာခံပြီးရင်း ခံလို့ကောင်းရင်းနှင့် စိတ်ထဲတွင် ဆန္ဒရမ္မက်တွေ တက်ကြွလာပြီး မိမိနို့အုံနှင့် နို့သီးလေး ကိုကိုယ့်လက်နှင့်ကိုယ် ပွတ်ချေပေးယင်း ဇိမ်ခံနေမိသည်။
“နီနီ ကိုယ်ပြီးချင်သလိုဘဲကွာ …”
“ခဏနေအုံး မောင်မောင်ရယ် …”
နီနီက တဖြေးဖြေးချင်းသူ၏ ဖင်ကြီးကိုကြွရင်းလီးကိုချွတ်လိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းတွင်းမှာ ရှည်လျားလှသည့်လီး ကျွတ်ထွက်နေပုံကိုနီနီမြင်နေရသည်။ ပြီးမှပက်လက်အိပ်နေသောမောင်မောင်၏ဘေးတွင် ပြောင်းပြန်လှဲချလိုက်သည်။ မောင်မောင်၏ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို လက်ဖြင့်ညှစ်ယင်းပေါ်လာသည့် ဒစ်နီနီရဲရဲကြီးအား ကြည့်နေသည်။
ထို့နောက်အနားတွင်ရှိသော သူမ၏ ရေစိုထဘီလေးကိုလှမ်း၍ဆွဲကာ မောင်မောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်၌ ခွ၍ထိုင်လိုက်ပြီး လီးကြီးကိုပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်မောင်မောင်၏လီးကြီးကိုဆုတ်ကာတဖြေးဖြေးမောင်မောင်မျက်နှာဖက်သို့ သူမ၏ဖင်ကြီးကိုလျှောဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက်တဆတ်ဆတ်တောင်နေသောလီးကို အရေခွံဖြဲချလိုက်သည်။ ဒစ်နီနီရဲရဲပေါ်လာသည်နှင့် နီနီကသူမ၏ ခေါင်းကိုအသာငုံ့ရင်းမိမိ၏နှုတ်ခမ်းပါးလေးဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဖိညှစ်လိုက်သည်။
နီနီသည် သူမ၏စိတ်ကူးယဉ်အိမ်မက်ကို မောင်မောင်နှင့် အကောင်အထည်ဖေါ်ချေပြီဖြစ်သည်။ မောင်မောင်ခါးတစ်ချက်တွန့်သွားပြီး … ထို့နောက်နီနီကဒစ်ဖျားမြှုပ်ရုံပါးစပ်တွင်းသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ငှက်ပျောသီး အကြီးစားလောက်ရှိရာ နီနီ၏ပါးစပ်အတွင်း၌ လီးဒစ်ကြီးပြည့်နေသည်။
နှုတ်ခမ်းပါးလေးဖြင့်စုပ်ယူပြီးအာခေါင်အတွင်းဝင် နိုင်သလောက်ဝင်အောင်စုပ်ယူနေမိသည်။ မိမိလျှာတစ်ခုလုံးလီးဒစ်အားလှည့်ပတ်ရစ်ကစားလိုက်ရာတချိန်ထည်းမှာပင်အောင်အောင်၏ ပါးစပ်အတွေ့ကို သူမ ၏စောက်ပတ်ဆီမှ ကျင်ကနဲခံစားလိုက်ရသည်။ စောက်ခေါင်းတစ်လျှောက် ပွတ်လိုက် အာခေါင်တစ်လျှောက် ထိုးသွင်းလိုက် လုပ်နေသော မောင်မောင်လျှာစောင်းဒဏ်ကို နီနီရင်တုံစွာ ခံစားရင် အားရပါးရင်သူ၏ လီးကြီးကိုစုပ်ယူနေမိသည်။ ပါးစပ်အတွင်း၌တဆတ်ဆတ်ပြည့်လာသော လီးထိပ်နုနုလေးကို လျှာဖျားဖြင့်ရစ်ပတ်ပြီး ဂွင်းတိုက်သလိုနှုတ်ခမ်းဖြင့် ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဖိချလိုက်ရာမောင်မောင်မှာ ခါးကော့လာပြီး သူလျှာဖျားလေးက သူမ၏ စောက်စေ့ပြူုးပြူးလေးအား လျှာဖြင့် ယက်လိုက် ထိုးလိုက် လုပ်နေသည်။
နီနီမှာလျှာဖျားနှင့်ကလိနေသောကြောင့် စောက်စေ့လေးမှာကြာရှည်ဒဏ်မခံနိုင်ဘဲ ကာမဆန္ဒများ တရိပ်ရိပ်တက်လာ ကာ စောက်ခေါင်းတွင်းသို့ မောင်မောင်၏လျှာဝင်လာသည်နှင့် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ တချီပြီးယင်း မောင်မောင်၏ဒစ်လုံးကြီးအား အားရပါးရလျှာဖြင့်ရစ်ပတ်ပြီး စုပ်မိရာပါးစပ်တွင်း၌ တဖြေးဖြေးပြည့်လာသလိုထင်ရပြီး သူမအာခေါင်သို့ ပူနွေးပြီးငန်ကျိကျိ အရည်များရောက်လာသည်ကို သိသည်နှင့် လက်ဝါးလေးနှင့်ညှစ်ရင်း စုပ်၍ စုပ်၍ပေးရာ နွေးတေးတေး သုတ်ရည်ဖြူများပါးစပ် တွင်းမှလျှံပြီး ထွက်လာလေသည်။ ထို့နောက်နှစ်ဦးစလုံး ပြိုင်တူပြီးသွား၍ စကားမဆိုနိုင်ဘဲ အမောဖြေယင်း ဘေးစောင်းပြောင်းပြန်အိပ်နေမိ ကြသည်။ အတန်ငယ် အမောဖြေပြီးမှ နီနီက မတ်တပ်ရပ်ယင်း …
“ကဲ … မောင်မောင့် ကိုရေဆေးပေးမယ်နော်”
နှစ်ဦးသား မတ်တပ်ရပ်ရင်း တဦးကိုတဦး တပ်မက်စွာငေးကြည့်နေမိသည်။အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတည်းဖြင့်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယာက် စိုက်ကြည့်ရင်းတင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားလိုက်ရသော ကာမအရသာကိုပြိုင်တူ ကြည်နူးယင်းတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ထားလိုက်ကြပါလေတော့သည်။ အပြင်မှလျှောက်၍လာသော ခြေသံက အခန်းတံခါးရှေ့သို့အရောက်မှာပင် နီနီသည်သူမ၏ အိပ်ခန်းတံခါးကိုရှေ့သို့ အရောက်မှာပင် နီနီသည် သူမ၏အိပ်ခန်းတံခါးကိုဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်သည်။
တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ကာ အပြင်သို့လှမ်း၍ထွက်လာသည်။ ထဘီရင်လျှားလေးဖြင့် နီနီကို တင်အောင်ကရပ်၍ခြေဆုံး ခေါင်းဖျားကြည့်လိုက်မိသည်။ နီနီက သူ့ကိုကြည့်ရင်းပြုံးလိုက်သည်။
“အန်ကယ် သမီးဟိုနေ့က သွားတဲ့သူငယ်ချင်းအိမ်ကို လိုက်မလို့ခဏစောင့်ပါအုံးနော် … အင်္ကျီဝတ်လိုက်ချင်လို့ …”
ပြောပြီးသည်နှင့် နီနီက တံခါးကိုပြန်၍မပိတ်တော့ဘဲ တံခါးဝကိုကျောပေးကာအခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းထြရောက်သည်နှင့် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှရင်လျှားထားသော ထဘီလေးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုမှန်ထဲတွင် လှမ်း၍ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာမှန်း မသိသော တင်အောင်က သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုနောက်မှနေ၍ သိုင်းဖက်ကာသူ၏လက်တဖက်က နီနီ၏နို့အုံကြီးတွေကို ဆုတ်နယ် သည်။
ကျန်လက်တဖက်က နီနီ၏ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်ပေးနေရင်း သူမကိုတဖြေးဖြေးကုတင်ဆီသို့ ဆွဲ၍ ခေါ်နေရာ နီနီကလဲ အလိုက်သင့်လေးပါ၍သွားသည်။ ကုတင်နားရောက်တော့မှ တင်အောင်က တရှူးရှူးတရှဲရှဲ အသက်ရှူသံများနှင့် အတူနီနီ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မျက်နှာ ချင်းဆိုင်ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ ပါးပြင်လေးများကို နမ်းလိုက်ရာက နီနီ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုပါ စုပ်၍နမ်းသည်။
ပြီးတော့ သူ့ လက်တစ်ဖက်က နီနီ၏စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်နေသည်။ နီနီက သူမ၏ပေါင်ကို ကားအပေး၌ လီးကြီးက သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ တထစ်ခြင်းတိုး၍ ဝင်လာချေပြီးနီနီကလဲ သူမ၏ ခါးလေးကိုကော့၍ တင်သားကြီးတွေကိုပင့်တင်ပေးရာ ခဏအတွင်းမှာပင် တင်အောင်၏ လီးတန်ကြီး တစ်ဆုံးဝင်၍ သွားချေပြီ။
“ကိုကို …”
ကော့၍ ကော့၍ေးတာခံနေရင်းက နီနီသည်ခပ်ရဲရဲပင် ခေါ်လိုက်သည်။
“အင် …”
“မေမေကိုလုပ်ရတာနဲ့ ဘယ်သူကောင်းလဲဟင်”
“နီနီကို လိုးရတာ ပိုကောင်းတာပေါ့နီနီရယ်”
“ဟွန်း သူပိုပြီ … ဒါဆို တအားဆောင့်ပြီးလိုးပါတော့ ကိုကိုရယ် … နော် … နော် …”
ဟုပြောလိုက်ရင်း နီနီသည် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို စုံမှတ်ကာ စောက်ပတ်ကြီးကိုကော့၍ တင်ပေးလိုက်ပါတော့ သတည်း … ။
ပြီးပါပြီ။
