အချစ်ကျောင်း အပိုင်း ( ၆ )
longhairlover ရေးသည်။
“ဆရာမ ဖင်နည်းနည်းဖြဲပေးပါ…”
ကိုစိုးမောင်က ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကိုတော့ ကိုယ်တိုင်ဖင်အဖြဲခိုင်းသည်၊ မိမိဖင်ကိုလိုးနိူင်ရန်အတွက် မိမိကိုယ်တိုင်ဖင်ဖြဲပေးရမည့် ဒေါ်ခင်မေစိုးပို၍စိတ်ရိုင်းတွေထန်လာသည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးသည် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုခပ်ကားကားရပ်ကာ ခါးမှတဆစ်ချိုးကာ၊ ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကိုရှေ့သို့ကိုင်းချကာကုန်းနေရာမှ လက်နှစ်ဘက်နောက်ပစ်လာသည်၊ မိမိ၏တင်ပါးသားကြီး ၂ ခြမ်းကို လက်နှစ်ဘက်နှင့်ကိုင်ကာ ဆွဲဖြဲပေးသည်၊ ဆီသုတ်ထားသည့်လက်ပြောင်နေသောစအိုပေါက် ဟပြဲပြဲနှင့်အပြူးသားပေါ်လာသည်။
“ ဖင်လိုးမယ်နော် ဆရာမ…”
“ အင်း….အင်း….”
ဒေါ်ခင်မေစိုး၏အသံ တုန်နေသည်၊ တကိုယ်လုံးလည်း တုန်ရင်လှုပ်ခါနေသည်။
“ ဖင်ထဲလီးစသွင်းရင်တော့ နာလိမ့်မယ်၊ နည်းနည်းအောင့်ခံပါ…”
“ အရမ်းကြီးတော့ ဖိမထိုးပါနဲ့နော်ဆရာ၊ ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါရှင် ..”
“ မကြမ်းပါဘူး ဆရာမရဲ့၊ တောက်၊ ဆရာမဖင်ကြီးကတော့ ရှယ်ပဲဗျာ….ကားအိဝတစ်နေတာပဲ၊ ဒီလိုဖင်တင်းတင်းကြီးမျိုးကို ဖိုက်ချင်နေတာကြာပြီဗျ…”
ပြောရင်း ဖြဲပေးထားသောဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဖင်ဝတွင် လီးတေ့ထောက်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး ဆတ်ကနဲတုန်သည်၊ အသက်ကို အောင့်ကာထားမိသည်၊ဖင်ကိုတော့ ပို၍ဖြဲပေးသည်။
“ ဖင်ဖြဲထားတာ ဖယ်မသွားနဲ့နော်၊ လီးထိုးသွင်းရင်လည်းဆက်ဖြဲထား….ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်က ဖယ်ဆိုမှဖယ်….”
တေ့ထားသောလီးကို ဖင်ပေါက်ထဲထိုးသွင်းမချသေးပဲ ခပ်ဖိဖိလေးထောက်ထားလျှက် ကိုစိုးမောင်ကပြောသည်၊ ထိုသို့ဖိဖိလေးထောက်ထားမှုကဖင်ကိုယားကျိကျိဖြစ်စေသည်မို့ ဒေါ်ခင်မေစိုး အသက်ရှူပြင်းလာသည်။
“ ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”
“ ကိုင်း….ဆရာမဖင်ထဲ လီးထိုးသွင်းပြီ…..ဟောဒီမှာ…ဘွပ်ဗျစ်…”
ပြောပြောဆိုဆို တေ့ထောက်ထားသောလီးကို အသာအားစိုက်ကာဖိသည်၊ ဒစ်ဖူးသည် ဖြဲပေးထားသောစအိုပေါက်ကို ထိုးထိုးလာသည်၊ဒေါ်ခင်မေစိုး ရင်ဒိန်းဒိန်းခုန်သည်၊ ထိုနောက် ဖိအားတချက်ပြင်းလာကာလီးဒစ်အဖူးပိုင်း စအိုပေါက်ထဲသို့တိုးဝင်သည်၊ ဒစ်တခုလုံးတော့ မဟုတ်ပါ၊ထိပ်ဖူးပိုင်းတလက်မခွဲလောက်သာ တစ်၍ဝင်သည်၊ စအိုပေါက် ပြဲအာလာသည်၊စပ်ဖျင်းဖျင်းလေးဖြစ်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏မျက်နှာတချက်မဲ့ကာ စုတ်သပ်ညည်းသည်။
“ အား ကျွတ်ကျွတ်…ဟင့်…”
“ ဖင်ထဲ လီးဝင်ရဲ့လား…”
“အင်း……ဝင်တယ်…..ဝင်တယ်……”
“ နာလား…”
“ စအို၀ ကျိန်းနေတယ်….”
“ ဆက်သွင်းမယ်၊ ခံနိူင်တယ် မဟုတ်လား….”
“ အင်း…”
“ ဗျစ်ဘုဘရှူးဘွပ်…..အား နာတယ်….ကျွတ်ကျွတ်…”
စိုးမောင်က ဆက်ဖိထိုးသွင်းရာ လီးဒစ်ကြီးတခုလုံး ဖင်ပေါက်ထဲဝင်သည်၊ လီးဝင်သွားမှုနှင့်အတူ ဖင်ကြီးကော့တက်သည်။
“ သင်းသင်းဖြူစောက်ပတ်ကို ကုန်းရက်ပေးလိုက်အုန်းလေ၊ဆရာမစောက်ပတ်ကို ကျွန်တော်နှိုက်ပွတ်ပြီး ဖင်ထဲလီးအဆုံးဝင်အောင်ဆက်သွင်းမယ်၊ ဖင်ကိုတော့ ဆက်ဖြဲပေးထား….”
ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏စအိုပေါက်ထဲ ဒစ်ကြီးဝင်သွားအောင်ဖိထိုးသွင်းပြီးနောက် ဆရာကိုစိုးမောင်က ပြောသည်။
ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် လက်နှစ်ဘက်နောက်ပစ်ကာ ဖင်ကိုဆက်ဖြဲထားရင်းက ခေါင်းကိုသင်းသင်းဖြူပေါင်ခွကြားထဲရောက်သွားအောင် ကိုင်းချသည်၊သင်းသင်းဖြူကလည်း ပေါင်ကြီးကိုကား၍အလိုက်သင့်ကော့ပေးသည်။
အဖုတ်ပေါ် ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပါးစပ်အပ်မိသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးက တပည့်မလေး၏စောက်ပတ်ကို ရက်ပေးလိုက်သည်၊ ထိုအချိန်တွင် ဆရာကိုစိုးမောင်ကလည်းဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်ကာ စောက်ပတ်ကိုအုပ်ကိုင်ပွတ်သည်၊ စောက်ပတ်ပွတ်ပေးရင်း လီးကိုဖင်ပေါက်ထဲ ဖိ၍ဖိ၍ထိုးသွင်းသည်၊ စောက်ပတ်ပွတ်ပေးနေမှုကြောင့် ဒေါ်ခင်မေစိုးဖီလင်အပြတ်ရနေရာဖင်ထဲလီးကြီးထိုးသွင်းမှုကြောင့် နာကြင်နေသည့်ဝေဒနာဒဏ်ကိုပင်အတော်ခံနိူင်ရည်ရှိသည်၊ ထို့ပြင် သင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်ကို ရက်ပေးရမှုကြောင့်လည်း ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးတမျိုးစိတ်လှုပ်ရှားကာ ဖီလင်ဆန်းရရှိနေသည်၊ သည်လိုနှင့် ကိုစိုးမောင်၏လီးချောင်းကြီးတချောင်းလုံးဒေါ်ခင်မေစိုးဖင်ပေါက်ထဲ အဆုံးဝင်သွားလေတော့သည်။
“ ဖင်ဆက်ဖြဲမထားနဲ့တော့၊ သင်းသင်းဖြူရဲ့ဖင်ပေါက်ကိုသာဘိုင်ဘရေတာနဲ့ထိုးကလိပေးလိုက်….”
ကိုစိုးမောင်က ပြောသည်၊ ထိုနောက် ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဖင်ကိုရက်ရက်စက်စက်ပင် ဆောင့်လိုးလေတော့သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးမှာ လူကောင်ကြီးသလို ဖင်ကြီးကလည်း ဝတစ်နေသည်၊ ဖင်၀၀ကြီးမို့ ကိုစိုးမောင်ကညှာတာမနေပဲ လီးအဆုံးဝင်အောင်ထိုးသွင်းပြီးသည်နှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးမှာလည်း စောစောက ပြီး လုလုရှိနေမှုအရှိန်ကြောင့် ဖီလင်တွေတက်၊ ရမက်တွေထန်နေလေရာ ကိုစိုးမောင်၏ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖင်လိုးပေးမှုကို ခံနိူင်နေသည်၊ ဆုံကြီးကာ ပေါင်လုံးများလည်းတောင့်သောကြောင့် ကိုစိုးမောင်အနေဖြင့် အားမနာတမ်းဆောင့်လိုးနိူင်သည်။
ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် ကိုစိုးမောင်ဖင်အပြတ်လိုးနေတာကို တအင့်အင့်ခံရင်းသင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်ကိုလည်း အားရပါးရရက်သည်၊ ဖင်ထဲသို့လည်းဘိုင်ဘရေတာထိုးကလိသည်၊ သင်းသင်းဖြူလည်း အရမ်းအရသာတွေ့နေသည်၊ ဆရာကိုစိုးမောင်က သုတ်လွှတ်ပေးတော့ရန်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်မို့ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဖင်ကို တအားကိုဆောင့်လိုးနေသည်၊ ဆောင့်ချက်များကြမ်းလှသည်၊ဒေါ်ခင်မေစိုးမှာ ဆုံကောင်းလှကာ၊ အသက်အရွယ်ကလည်းလိုး၍အကောင်းဆုံးအရွယ်အပိုင်းအခြားမို့ ကိုစိုးမောင်ကြမ်းသ၍ခံနေနိူင်သည်။
အပီဆောင့်လိုးတာခံရင်း ဒေါ်ခင်မေစိုး၊ သုံးချီသုံးလားပင် ပြီးသည်၊သင်းသင်းဖြူလည်း ( ၂ )ကြိမ် ပြီး ခဲ့သည်၊ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းသောဖင်လိုးမှုကို အားရပါးရချောင်းကြည့်နေကြလေသော အပြင်မှချာတိတ်နှစ်ယောက်လည်း ဘယ်လိုမှမထိန်းနိူင်ကြတော့ပဲသုတ်ရည်တွေထွက်ကုန်ကြသည်၊နောက်ဆုံးတော့ ဆရာကိုစိုးမောင်လည်း သုတ်လွှတ်ပေးရသည်။
ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဖင်ကို တရကြမ်းဆောင့်လိုးနေရင်း သုတ်ရည်ထွက်လုလုအချိန်သို့ရောက်သောအခါ ဖင်ပေါက်ထဲမှလီးကိုဆွဲထုတ်သည်၊ ပြီးတော့သင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်ကို ကုန်းရက်ပေး၊ စုပ်ပေးနေသောဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဆံပင်ကိုကိုင်ကာ လှမ်းဆွဲယူသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး၊ ကြွတက်ပါလာသည်၊သင်းသင်းဖြူ၏စအိုပေါက်ကို ထိုးကလိပေးနေသောဘိုင်ဘရေတာလည်းလွတ်ကျန်နေခဲ့သည်၊ ဘိုင်ဘရေတာကြီးသည် သင်းသင်းဖြူ၏စအိုပေါက်တွင်တစ်လစ်ကြီးဖြစ်ကျန်နေခဲ့ပြီးမှ “ပြွတ်” ဆိုကျွတ်ထွက်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒေါက်ကနဲကျသည်။
“ ဒူးထောက်ပီး ခေါင်းမော့ထားစမ်း…”
ဆရာကိုစိုးမောင်က ပါးစပ်မှပြောရင်း ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ဆံပင်ကိုဆွဲကာဒူးထောက်ရက်သားဖြစ်အောင်လုပ်သည်၊ ခေါင်းကိုလည်း ဆွဲမော့ထားသည်။
ကိုစိုးမောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်တွယ်လုပ်ဆောင်မှုကြောင့် ဒေါ်ခင်မေစိုးခမြာငြင်းဆန်ရန်စိတ်ကူးဖို့ပင် အချိန်မရ၊ ကိုစိုးမောင်၏ခြေရင်းတွင်ဒူးထောက်ကာခေါင်းလည်း မော့ရက်သားဖြစ်သည်၊ သုတ်လွှတ်စပြုနေသောလီးကြီးကသူမ၏မော့နေသောမျက်နှာအပေါ်နားမှာ၊ထိုနောက် လီးထိပ်မှသုတ်ရည်ပူနွေးနွေးဋ္ဌ ချွဲကျိကျိများ ပျစ်ကနဲပျစ်ကနဲပန်းထွက်သည်၊ သုတ်ရည်တို့ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏မျက်နှာပေါ် နေရာအနံှ့ရောက်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးသည် ယောင်၍ပါးစပ်ဟထားမိရာ ပါးစပ်ထဲသို့ပင်သုတ်ရည်အချိ့ဝင်သည်၊ သုတ်ရည်နံ့ ထောင်းထောင်းထသည်၊ မိမိမျက်နှာအနှံ့ သုတ်ရည်ပူတွေပျစ်ကနဲပျစ်ကနဲကျလာချိန်တွင် ဒေါ်ခင်မေစိုးမှာလည်းကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထရင်း တချီကောင်းကောင်းကြီး ပြီးရပြန်သည်၊စောက်ပတ်ထဲမှစောက်ရည်ကြည်တို့တောက်တောက်ယိုကျသည်၊သင်းသင်းဖြူမှာလည်း သည်အဖြစ်ကိုလှမ်းကြည့်ရင်း ဘယ်လိုမှမနေနိူင်တော့။
ခုန်တန်းလျားပေါ်မှ ကမန်းကတန်းခုန်ဆင်းသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏မျက်နှာဘေးနားတွင်ကပ်ကာ ဒူးတုတ်ထိုင်၍မျက်နှာမော့ပေးသည်၊ ကောင်မလေးဘယ်လိုဖီလင်မျိုးဖြစ်ကာ ဘယ်လိုဆန္ဒမျိုးရှိနေသည်ကိုနားလည်သောကိုစိုးမောင်က သူ့လီးချောင်းကြီးကို သင်းသင်းဖြူ၏မျက်နှာဘက်ဆီလှည့်ပေးလိုက်သည်၊ နောက်ဆုံးအသုတ်အဖြစ်ပန်းထွက်သော သုတ်ရည်များင်းသင်းဖြူ၏မျက်နှာပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ကျသွားလေသည်။
သုတ်ရည်တွေကို မိန်းမနှစ်ယောက်၏မျက်နှာများပေါ် ပန်းထုတ်ချပေးပြီးနောက် ဆရာကိုစိုးမောင်က တစ်ရှူးပေပါစက္ကူလိပ်ကြီးကိုသွားယူကာစက္ကူစများဆွဲထုတ်ဖြတ်ယူ၍ ဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့်သင်းသင်းဖြူတို့၏မျက်နှာများပေါ်မှသုတ်ရည်တွေကို သုတ်ဖယ်ပေးသည်၊ အမျိုးသမီးများသည် မိမိတို့၏စောက်ပတ်၊ ဖင်ပေါက်နှင့် ပေါင်ရင်းပေါင်ချန်တဝိုက်တွင် ပေကျံနေသောသုတ်ရည်များကို တစ်ရှူးပေပါများဖြင့် သုတ်ပစ်သန့်စင်ကြသည်။
ကိုစိုးမောင်၏လီးချောင်းကြီးတွင် ပေကျံနေသည်များကိုပါ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့်ကျောင်းသူမလေးသင်းသင်းဖြူတို့က သုတ်သင်သန့်စင်ပေးလိုက်လေသေးသည်၊ ထိုသိုသန့်စင်ပေးခိုက်မှာပင် အမျိုးသမီးတို့၏လက်များဖြင့်ထိတွေ့မှုကြောင့်လားမသိ၊ ဆရာကိုစိုးမောင်၏လီးချောင်းကြီးသည် ထောင်းကနဲမတ်တောင်၍လာသည်။
“ ဟော….လီးပြန်တောင်လာပြီ….”
ဆရာမနှင့်ကျောင်းသူလေးတို့ပြိုင်တူပင်ရေရွတ်မိကြသည်၊လီးပြန်တောင်လာခြင်းသည် ဆက်လိုးနိူင်သည့် (လိုးလည်းလိုးအုန်းမည့်)သဘောမို့ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်တို့၏ရမက်စိတ်ရိုင်းများသည်လည်း ချက်ချင်းပင်နိုးထထန်ပြင်းလာကြသည်၊ နှစ်ယောက်လုံးမှာ ရမက်ထန်ကြသူများမို့ဝက်ဝက်ကွဲအောင်အလိုးခံရပြီးသည့်တိုင် ထပ်လိုးမည်ဆိုလျှင် ခံချင်ကြသေးသည်၊ မတင်းတိမ်နိူင်ကြသေး။
“ ဟဲဟဲ….လီးတောင်လာတော့ ဘာလုပ်ရမလဲ သိလား….”
ဆရာကိုစိုးမောင်က ခပ်ပြုံးပြုံးပြောသည်၊ ပြောရင်း လက်ကလည်းပါလာသည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ ဖင်ဆုံ၀၀တစ်တစ်ကြီးကို ဘယ်လက်ဖြင့်ကိုင်ညှစ်သည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏နို့အုံလေးတခုကို ညာလက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲနယ်သည်၊ ဖင်ကိုင်ခံရသောဆရာမ၊ နို့ဆွဲခံရသောတပည့်မလေးပါ “ဟော့” လာကြသည်။
“ ခစ်ခစ်ခစ်….လုပ်ကြတာပေါ့ ဆရာရဲ့….”
သင်းသင်းဖြူက အသံလွင်လွင်လေးနှင့်ရယ်ကာပြောသည်။
“ စက္ကင်းရောင်း(ဒုတိယအချီ) ဆက်ကြတာပေါ့ …”
ဒေါ်ခင်မေစိုးကလည်း မပြုံးတပြုံးပြောသည်။
“မင်းက အလိုးခံချင်သေးလို့လား ..”
ကိုစိုးမောင်က သင်းသင်းဖြူ၏တင်ပါးလေးကို အသာကိုင်ပွတ်ရင်းမေးသည်။
“ ဟင့်…..ခံချင်တာပေါ့ လို့…..”
ကောင်မလေးက ခပ်ညုညုပြန်ဖြေသည်။
“ ဆရာမ ကော…”
ဆရာကိုစိုးမောင်က ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပေါင်ကြားမှစောက်ပတ်ကိုလှမ်းနှိုက်ရင်းမေးသည်၊ အဖုတ်သည် ထိကိုင်လိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းဖေါင်းတက်လာသည်။
“ အိုး…..ဆရာကလဲ….”
“ ပြောစမ်းပါဆရာမရဲ့၊ ကုန်းချင်သေးလား….”
“ ဟင့်….ဆရာလုပ်ချင်ရင် လုပ်လေ….”
ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးက ခေါင်းလေးအသာငုံ့ကာပြောသည်၊ တကယ်တော့သူမကိုယ်တိုင် ကုန်းချင်နေသော်လည်း၊ ဆရာကိုစိုးမောင် လိုးချင်သည့်ဆန္ဒရှိလျှင်သာ လိုက်လျောမည့်သဘောမျိုးပြန်ဖြေသည်၊ ဆရာမ နည်းနည်းရှက်နေသည်ကိုး။
“ ဆရာမလို ဖင်ကြီးကြီး၊ နို့ထွားထွားနဲ့ ၀၀ဖြိုးဖြိုး၊ တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးကို ကျွန်တော်က လီးတောင်တိုင်းကိုလိုးချင်နေတာဗျ၊ကျွန်တော့်ကိုပြောမနေနဲ့၊ အဲ ဆရာမ ကုန်းချင်မှသာ ကျွန်တော်က လုပ်လို့ရမှာ၊ ကဲ ဖြေစမ်းပါ…..ဆရာမ ရော အလိုးခံချင်သေးလား…”
ဆရာကိုစိုးမောင်က စကားမြိုင်မြိုင်နှင့် ခပ်ပိုင်ပိုင်ပြောချသည်။
“ သမီးကတော့ ကုန်းဖို့ရယ်ဒီပဲ၊ အလိုးခံချင်သေးတယ်…”
နှုတ်သွက်နှုတ်ရဲသော သင်းသင်းဖြူကတော့ ခပ်ရှင်းရှင်း ထပ်ပြောလာသည်။
“ ဆရာမ မကုန်းချင်တော့ဘူးဆိုရင် သင်းသင်းကိုပဲ ချရမှာပဲ….”
ကိုစိုးမောင်က အသာရယ်ရင်းဆိုလိုက်သည်။
“ ဟာ…..ဆရာကလည်း နှစ်ယောက်ရှိတာ တယောက်ကိုပဲချမယ်ဆိုတော့ ဘယ်ကောင်းမှာလဲ၊ လုပ်ရင်လည်း နှစ်ယောက်လုံးကိုလုပ်ပေါ့လို့…..”
ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး ထုတ်ပြောလာရသည်၊ ဒါတောင်မှ စကားကထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းဖြစ်နေသေးသည်။
“ အင်းလေ…နှစ်ယောက်လုံးချချင်တာပေါ့၊ ဆရာမကော…ကုန်းမှာလား…..”
“ အင်း…..ကုန်းမယ်…..ကုန်းမယ်…..ကဲ ရပြီလား …..’
ဒေါ်ခင်မေစိုးက ခပ်ဆောင့်ဆောင့်ပြောချလိုက်ရသည်၊ စိုးမောင်နှင့်သင်းသင်းဖြူက လက်ခုပ်ပင်တီးလိုက်ကြသည်။
“ အော်….ပြောရအုန်းမယ်၊ ကျွန်တော်တို့ အခုလိုပျော်နိူင်ကြတာကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ကျေးဇူးကြောင့်ဗျ၊ သူတို့လည်း ပါချင်နေကြတယ်..အဲဒါ ပိုမြိုင်သွားအောင် သူတို့ကိုလည်းခေါ်လိုက်မယ်နော်….”
“ ဟင်….ဘယ်ကကောင်လေးတွေလဲ ဆရာရဲ့…..”
ဒေါ်ခင်မေစိုးက မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားဖြစ်ကာ ကမန်းကတန်းမေးသည်။
“ ဝင်းမိုးနဲ့တန်ချင်းတို့ မဟုတ်လား၊ အလကား၊ ဒီကောင်တွေလေသာကျယ်နေတာ၊ ဘာမှအဖြစ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး၊ ကျကျနနလည်းမလုပ်နိူင်ပဲနဲ့၊ ရွှတ်ဆို ထွက်ကုန်ကြတာ ..”
သင်းသင်းဖြူက မဲ့ကာရွဲ့ကာဝင်ပြောသည်၊ သည်စကားကြောင့်အပြင်ကချောင်းကြည့်နေကြသောကောင်လေးနှစ်ယောက် အတော်မခံချင်ဖြစ်သည်၊ သင်းသင်းဖြူကိုလိုးရသည့်အခါကျမှ လိမ့်နေအောင်အပြတ်တွယ်ပစ်လိုက်မည်ဟု စိတ်ထဲကကြိတ်ကာတေးထားလိုက်ကြသည်၊ ဆရာကိုစိုးမောင်မခေါ်သေး၍ဝင်တော့မလာရဲသေးကြပါ။
“ သူတို့က အသက်ငယ်ပြီးစိတ်လည်းလောနေကြလို့ပါ၊ သူတို့စိတ်အေးအေးထား၊ အလောတကြီးမလုပ်ပဲ ဖြည်းဖြည်းဆေးဆေးလှုပ်ရှားဖို့သင်ပေးထားပြီးပါပြီ၊ စမ်းကြည့်မလား….’
သင်းသင်းဖြူနှင့်ကိုစိုးမောင် အပြန်အလှန်ပြောဆိုနေကြပုံများအရဝင်းမိုးတို့သည် သင်းသင်းဖြူနှင့်လုပ်ဖူးခဲ့ကြကောင်းလုပ်ဖူးခဲ့ကြမည်ဟုဒေါ်ခင်မေစိုးအတွေးပေါက်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးမှာလည်း အသက်ကြီးသောမိန်းမတို့ထုံးစံ၊ ငယ်ရွယ်နုပျိုသောယောက်ျားလေးများကို စိတ်ဝင်စားမှုရှိနေရာ အသာပင်အလိုက်သင့်ငြိမ်၍နေလိုက်သည်၊ မိမိက နံ့တန့်တန့်လုပ်မပြပဲသူတို့ဘာသာစီစဉ်သည်ကို အသာရောကာလိုက်သွားဖို့ ကြံထားသည်၊ဆရာမတယောက်ဖြစ်ရာ တပည့်ကောင်လေးတွေနှင့် ကာမစပ်ယှက်မှုပြုရတာ ပေါ်တင်ကြီးတော့မကောင်းဟုသိနေသည်။
“ ဒီကောင်နှစ်ကောင်က ဆရာနဲ့ကြိတ်ပီး ခွင်ရိုက်ထားတာကိုး..”
“ ဒီလိုတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့လည်း မင်းလိုမျိုးပဲ၊စမ်းကြည့်အရသာခံချင်တာပေါ့၊ မင်းက ကူညီလိုက်ပါလား…”
“ သူတို့လုပ်နိူင်မယ်ဆိုရင်တော့ ဖြစ်တယ်လေ၊ အဲ သူတို့ကမလုပ်နိူင်ဘူးဆိုရင်တော့ ဆရာက ကောင်းကောင်းလုပ်ပေး၊ ဖြစ်လား….”
“ ရတယ်၊ ကဲ…..ဆရာမကော၊ ဘယ်လိုလဲ၊ ဝင်းမိုးတို့နဲ့လိုးချင်လား….”
ဆရာကိုစိုးမောင်က တိုက်ရိုက်ကြီးမေးချရာ ဒေါ်ခင်မေစိုးမျက်နှာကြီးရဲကာ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။
“ ခေါ်သာခေါ်လိုက်ပါ ဆရာရယ်၊ တီချယ်လည်း ပါမှာပါ….”
သင်းသင်းဖြူက ကြားဝင်ပြောသည်။
“ ဟိုချာတိတ်နှစ်ကောင်ကို ခေါ်လိုက်မယ်နော် ဆရာမ….”
ဆရာကိုစိုးမောင်က ဒေါ်ခင်မေစိုးထံမှစကားထွက်လာအောင်မေး၍သာနေသည်၊ ဒါကလည်း သည်မိန်းမကိုရမက်ထန်ဏှာကြွအောင်နှိုးဆွနည်းတမျိုးဖြစ်သည်၊ မိမိစာသင်ကြားပေးနေသော တပည့်ကျောင်းသားလေးနှစ်ယောက်နှင့် ကာမစပ်ယှက်ရမည့်ကိစ္စမှာ (အရှက်ကုန်အောင်နည်းလမ်းမျိုးစုံနှင့် ပျော်ပါးကြမှာကလည်း သိနေသည်၊) ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာဖြစ်နေသလို ခပ်ရှင်းရှင်းကြီးခေါင်းညိတ်ရမှာကလည်းအတော်ခက်နေပါသည်၊ မိမိက သဘောတူလက်ခံကြောင်းမပြောမချင်းဆရာကိုစိုးမောင်က အမျိုးမျိုးရစ်နေမှာကိုလည်း ဒေါ်ခင်မေစိုးသိသည်။
“ သဘောပါပဲဆရာရယ်…သဘောပါပဲ…”
“ ကျွန်တော့်သဘောဆိုရင်တော့ ခေါ်လိုက်မယ်..”
“ အော်….ဆရာ့သဘောပါဆိုနေမှ၊ တကယ်ပါပဲ…”
ဤသို့ ဖြင့်ဆရာကိုစိုးမောင်သည် အခန်းအပြင်တွင်စောင့်နေလေကြသောဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်လေသည်၊သည်အခေါ်ကိုစောင့်နေသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာ ကိုစိုးမောင်လှမ်းခေါ်သံမဆုံးမီမှာပင် အခန်းထဲသို့ အပြေးအလွှားဝင်လာကြလေသည်။
“ ဟား….မင်းတို့က တယ်တက်ကြွနေကြတာကိုးကွ၊ ခေါ်သံတောင်မဆုံးသေးဘူး၊ ရောက်လာကြပြီ….”
ကိုစိုးမောင်က ဆီးပြောလိုက်ရာဋ္ဌ ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာရယ်ကျဲကျဲနှင့် တယောက်ကိုတယောက်ကြည့်ကြသည်၊ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး ခေါင်းငုံ့ထားသည်၊ သင်းသင်းဖြူကတော့ကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ပေါင်ခွဆုံများဆီသို့ စူးစိုက်ကြည့်သည်၊ဝတ်ထားသောကျောင်းစိမ်းပုဆိုးအောက်မှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ရှိနေသည်ကိုအရိပ်အယောင်မြင်ရသည်၊ ငနဲတွေ လီးတောင်နေကြတာပဲဟုတွေးကာပြုံးစိစိဖြစ်သည်။
“ မင်းတို့နှစ်ယောက် မိန်းမလိုးချင်နေကြတယ်မဟုတ်လား…”
အားလုံးပွင့်ပွင့်လင်းလင်း၊ ရဲရဲတင်းတင်းရှိသွားစေရန်ရည်ရွယ်၍ဆရာကိုစိုးမောင်က ခပ်ရှင်းရှင်းပင်မေးသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ….”
ဝင်းမိုးနှင့်တန်ချင်းတို့က စာသင်ခန်းထဲတွင်ပန်ဖြေသည့်အသံမျိုးဖြင့်ပြိုင်တူဖြေကြသည်။
“ အေး….ဒီမှာလည်း မင်းတို့နဲ့လိုးဖို့ မိန်းမနှစ်ယောက်အသင့်ရှိနေကြတယ်ကွ၊ မင်းတို့ဘာမှစိတ်လောမကြီးနဲ့၊ အေးအေးသက်သာနဲ့သာ လုပ်ကြဟုတ်လား၊ ကိုင်းဟေ့…..ဝင်းမိုး၊ မင်းကိုအရင်မေးမယ်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနဲ့သင်းသင်းဖြူတို့နှစ်ယောက်ထဲက ဘယ်သူ့ကိုအရင်ချချင်လဲ…..”
ဘယ်တယောက်ကိုလိုးရသည်ဖြစ်စေ၊ ဝင်းမိုးက လိုးမည်သာဖြစ်သည်၊အကယ်၍ နှစ်ယောက်မှတယောက်ကိုသာ ရွေးရမည်ဆိုလျှင်တော့ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုကို အရင်စလုပ်ချင်သည်၊ သို့သော် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးမှာသူတို့ကိုစာသင်ပေးနေသော ဆရာမတယောက်လည်းဖြစ်ပေရာ ထိုဆရာမကိုလိုးချင်သည်ဟုထုတ်ပြောဖို့တော့ နှုတ်မရဲပဲ တွန့်ဆုတ်နေသည်၊ သူ့မျက်လုံးကတော့ ဆရာမ၏တလုံးတခဲကိုယ်လုံးကြီးကို တချက်ဝေ့ကြည့်သည်၊ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးဆော်ပီးနောက် ခဏနားနေကြသော ဆရာကိုစိုးမောင် ၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနှင့် သင်းသင်းဖြူတို့သုံးယောက်လုံးမှာအဝတ်အစားတွေပြန်မဝတ်ကြသေးပါ၊ အဝတ်မပါ၊ ဗလာကိုယ်လုံးတီးနှင့်သာရှိနေကြသေးသည်။
“မင်း အရွေးရခက်နေတာကိုး၊ ကိုင်းဒါဆို တန်ချင်းပြောကွာ….မင်းက ဘယ်သူ့ကို စချချင်လဲ…”
ကိုစိုးမောင်က တန်ချင်းဘက်လှည့်မေးသည်၊ဝင်းမိုးနှင့်စာလျှင် တန်ချင်းက နှုတ်သွက်သည်၊ ပြောရဲဆိုရဲရှိသည်၊အခြေအနေကိုလည်း နားလည်သည်၊ တန်ချင်းသည် ဝင်းမိုးနည်းတူပင်ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကို ပို၍စိတ်ဝင်စားသည်၊ ရှိန်လည်း ရှိန်နေသည်။
သို့သော် မိမိမပြောလိုက်လျှင် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးအားလိုးရမည့်ခွင် လွတ်သွားနိူင်ကြောင်း နားလည်ထားသည်မို့ဆရာကိုစိုးမောင်မေးလာသည်နှင့်မျက်စိမှိတ်ကာ (အလွတ်ကျက်ထားသောစာရွက်ထုတ်လိုက်သလိုမျိုး)အဖြေပေးလိုက်လေသည်။
“ တီချယ်ဒေါ်ခင်မေစိုးကိုပါ ဆရာ…”
“ အေး…..ဟုတ်ပီ၊ ဒီလိုမှပေါ့ကွ၊ ဟိုမှာ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးတုံးလုံးချွတ်ပီးသား အသင့်ရှိနေတယ်၊ မင်းကလည်း အဝတ်တွေချွတ်ပီးသူ့ဆီသွားပေတော့၊ အလောမကြီးနဲ့နော်၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆင့်ပြီးတဆင့်သွား၊ ဟုတ်လား….လောကြီးရင် ပွဲပျက်လိမ့်မယ်…”
ကိုစိုးမောင်က ပြောသည်၊တန်ချင်းလည်း ဝတ်ထားသောရှပ်အင်္ကျီ၊ စွပ်ကျယ်နှင့် ပုဆိုးတို့ကိုအမြန်ချွတ်ပြစ်သည်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကြိုချွတ်ထားသည်မို့ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်သွားသည်၊ ခေါင်းငုံ့နေသောဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးသည် တန်ချင်းကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသောအခါ ပေါင်ခွကြားမှလီးကို မသိမသာလှမ်းကြည့်မိလေသည်၊ဒါကလည်း မိမိကိုလိုးမည့်လီးအပေါ် စိတ်ဝင်စားအာရုံသက်ရောက်မှုရှိသည့်မိန်းမတို့၏သဘာဝဖြစ်ပါသည်။
တန်ချင်း၏လီးက (၆)လက်မခန့်ရှည်သည်၊ ငါးမူးလုံးလောက်တုတ်သည်၊ လီးမွှေးလေးတွေက ပေါက်ကာစ၊ အသားဖြူသောတရုတ်ကပြားမို့လီးကလည်း ဖြူဖွေး၍နေသည်၊ ဂွေးအုလုံးလေးနှစ်ခုက လီးတန်အောက်ခြေတွင်ကပ်လျှက်ရှိနေကြသည်၊ တွဲကျမနေပါ၊ ဆရာကိုစိုးမောင်၏လီးလောက်မကြီးထွားသော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး၏ မတ်တောင်နေသောငယ်ရွယ်ပျိုမျစ်သည့်လီးချောင်းသည် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားအောင်လုပ်နိူင်ပါသည်။
တန်ချင်းနှင့်ဝင်းမိုးတို့သည် ကြမ်းတမ်းလှသောဖင်လိုးမှုကိုကြည့်ရင်းစိတ်ဘယ်လိုမှမထိန်းနိူင်ပဲ သုတ်ရည်များထွက်ကုန်ခဲ့ကြသော်လည်းအသက်ငယ်ငယ်၊ သွေးသားဆူဖြိုးအားသန်ချိန်မို့ မိန်းမလိုးရတော့မည့်အချိန်အခါတွင် လီးတွေက အားမာန်အပြည့်နှင့် အပီအပြင်မတ်တောင်နေကြသည်၊သုတ်ထွက်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်သော်လည်း လီးတွေပြန်တောင်လာသောကြောင့်ကောင်လေးနှစ်ယောက်အဖို့ မိမိတို့ကိုယ်မိမိယုံကြည်သည့်စိတ်အားအင်ကလည်းပိုကောင်းလာသည်၊ သုတ်ထွက်သွားပြီးလျှင် လီးပြန်တောင်မလာတော့ပဲမလိုးနိူင်၊ မလုပ်နိူင်တော့ဟုထင်မြင်ထားခဲ့မှုသည်လည်း ပပျောက်သွားလေပြီ။
“ လာလေကွာ တန်ချင်း…”
ကောင်လေးတွန့်ဆုတ်မနေပဲ သွက်သွက်လက်လက်လုပ်လာနိူင်ရန်အားပေးသည့်အနေဖြင့် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးက အပြုံးလေးပြုံးကာ လှမ်းဖိတ်ခေါ်သည်၊ ညာလက်ညှိုးကို ကွေးချီဆန့်ချီလည်းလုပ်ကာ လာရန်ဟန်ပြသည်၊ရင်ကိုအနည်းငယ်ကော့ကာ ပေါင်ကြီးများကိုလည်း မသိမသာခပ်ကားကားလေးလုပ်သည်၊ ရင်သားဆိုင်များနှင့် ပေါင်ခွဆုံမှစောက်ပတ်တို့ကို ကောင်လေးကောင်းကောင်းမြင်သာအောင်ပြသည်၊ ဆရာမ၏ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့် တန်ချင်းပိုရဲလာသည်၊ သူ့ဆရာမရှိရာသို့ ခပ်သွက်သွက်ပင်ချဉ်းကပ်သွားသည်။
“ ဝင်းမိုးက သင်းသင်းဖြူကိုဖိုက်ပေါ့၊ ကဲ မင်းလည်း အဝတ်တွေချွတ်လေကွာ…”
ဆရာကိုစိုးမောင်က ကျန်နေသေးသောကောင်လေးအတွက် လိုးရမည့်အဖေါ်ကိုသတ်မှတ်ပေးပြီးပြောသည်၊ ဝင်းမိုးလည်း မိမိကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်တွေအမြန်ချွတ်သည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးသည် ဝင်းမိုး၏လီးကို လှမ်းကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်လေသေးသည်၊ဝင်းမိုး၏လီးက တန်ချင်း၏လီးထက် အနည်းငယ်ပိုကြီးသည်။
အရှည် (၇) လက်မခန့်ရှည်သည်၊ လုံးပတ်ကတော့ ငါးမူးလုံးထက် ယောင်ယောင်လေးပိုတုတ်သည်၊ အညာသားမို့အသားမဲသောဝင်းမိုး၏လီးချောင်းကြီးကမီးသွေးရောင်ပင်ဖြစ်နေသည်၊ မနေ့တနေ့ကကြည့်ခဲ့ရသော အပြာဓါတ်ပုံစာအုပ်ထဲမှ အမျိုးသားသရုပ်ဆောင်ကပလီကြီး၏ လီးမည်းမည်းနက်နက်ကြီးကိုကြိတ်၍သဘောကျသလိုရှိနေခဲ့သည့် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးမှာ ရင်ထဲထိတ်ဖို၍ပင်သွားရသည်၊ ဝင်းမိုး၏လီးက ကပလီကြီး၏လီးလောက်မကြီးသော်လည်းအရောင်အဆင်းကတော့ အတူတူမဟုတ်ပါလား၊ ဝင်းမိုးလိုးတာခံကြည့်ချင်စိတ်တွေက ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ရင်ထဲပေါ်လာသည်၊ လီးမည်းမည်းနက်နက်ကြီးကိုမြည်းစမ်းကြည့်လိုသည်ပေါ့။
“ တန်ချင်း…..ခပ်ဖြည်းဖြည်း တဆင့်ချင်းလုပ်နော်၊ ဘာမှ လောမနေနဲ့၊ အချိန်တွေ ကောင်းကောင်းရတယ်၊ အေးဆေးပဲ……ဟုတ်လား…”
ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးအနားသို့ရောက်သွားသောတန်ချင်းကို ဆရာကိုစိုးမောင်က လှမ်းပြောသည်၊ တန်ချင်းသည် ဆရာကိုစိုးမောင်ပြောဆိုသင်ပြပေးခဲ့သော မိန်းမတယောက်နှင့်ကာမစပ်ယှက်သောအခါ ပြုလုပ်ရမည့်လုပ်ငန်းအဆင့်ဆင့်တို့ကို ပြန်စဉ်းစားသည်၊ ထိုလုပ်ငန်းစဉ်အဆင့်များကို အလီပေါင်းကျက်သလိုပင် ကျက်မှတ်ထားပေရာ၊ ဖျစ်ညှစ်စဉ်းစားဖို့မလိုတော့ပါ၊အလိုလိုပင် ခေါင်းထဲပေါ်လာသည်၊ ထိုပေါ်လာသည့်အစီအစဉ်များအတိုင်းတန်ချင်းက လိုက်လုပ်သည်။
အရင်ဆုံး ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးကို သိုင်းဖက်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးကလည်းတပည့်လေး၏ရင်ခွင်ထဲ အလိုက်သင့်ပင်တိုးဝင်သည်၊ လူပျိုပေါက်လေးများတွင်သာရှိတတ်သည့် သင်းတင်းတင်းကိုယ်နံ့သည် ဆရာမကို ရင်ခုန်သွားစေသည်၊ မျက်နှာကိုအလိုက်သင့်မော့ကာ နှုတ်ခမ်းလေးများကို နှင်းဆီဖူးလေးလို ခပ်စူစူလေးလုပ်ပေးလိုက်သည်၊ ပွေ့ဖက်ပီးနောက် မိမိကိုစုပ်နမ်းတော့မှာသိသည့်အတွက် အလိုက်သင့်နေပေးလိုက်ခြင်းပါ၊ တန်ချင်းကလည်းအလိုက်သင့်မော့ပေးလာသော ဆရာမ၏နှုတ်ခမ်းများကို မိမိ၏နှုတ်ခမ်းဖြင့်ဖိကပ်ကာစုပ်နမ်းသည်၊ ကောင်လေး အစုပ်အနမ်းသိပ်မကျွမ်းသေး။
သည်တော့ ဒေါ်ခင်မေစိုးကပင်ဦးဆောင်ကာ တန်ချင်း၏နှုတ်ခမ်းများကိုငုံခဲစုပ်ယူသည်၊ တန်ချင်း အလိုက်သင့်မျှောလိုက်သွားရုံသာရှိသည်၊ ဖိကပ်စုပ်နမ်းနေသော ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏နှုတ်ခမ်းသားများသည် အိအိထွေးထွေးရှိလှသည်ဟု တန်ချင်းထင်သည်၊ သူ့နှုတ်ခမ်းများသည် ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏နှုတ်ခမ်းများအကြားတွင်ညှပ်ကာပါသွားသည်၊ မျှင်း၍စုပ်ပေးရာ ကောင်လေးမှာထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ပင်ဖြစ်သည်၊ ရမက်ဇောထန်နေကြသည်မို့ နှစ်ယောက်လုံးအသက်ရှူပြင်းနေကြသည်။
ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏နှာခေါင်းမှ ထွက်သက်လေနွေးနွေးများသည် တန်ချင်း၏ပါးပြင်ပေါ်သို့ရိုက်ခတ်နေသလို၊ တန်ချင်း၏ထွက်သက်လေများကလည်း ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပါးပြင်နုနုများအား နွေးကနဲနွေးကနဲဖြစ်သွားစေသည်၊ မုဆိုးစိုင်သင်ဆိုသလို ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏စုပ်နမ်းငုံခဲပုံကို တန်ချင်းကအတုယူကာလိုက်လုပ်သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏(ကိုစိုးမောင်ကောင်းကောင်းစုပ်နမ်းထားခဲ့ပြီး၍) နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးများပင်ပျက်ပြယ်ကာ ပင်ကိုယ်သဘာဝအတိုင်းရှိနေသောနှုတ်ခမ်းများကို တန်ချင်းကအားရပါးရစုပ်နမ်းသည်။
ဒေါ်ခင်မေစိုးက တန်ချင်း၏ညာလက်ကိုဆွဲယူကာ နို့အုံတလုံးပေါ်ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်၊ ပါးစပ်စုပ်နမ်းရင်း နို့ဆွဲ၊ ဖင်ပွတ်၊ စောက်ပတ်နှိုက်အဆင့်ဆင့်လုပ်ရမည်ဟု ကိုစိုးမောင်ကသင်ပြပေးထားသော်လည်း တန်ချင်း၊နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်စုပ်နမ်းမှုတွင်နစ်မြောသွားသောကြောင့် နို့ဆွဲရန်မေ့သလိုပင်ဖြစ်၍နေသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးက နို့အုံပေါ်လက်ဆွဲယူတင်ပေးလိုက်တော့မှသတိရကာ ဆုပ်နယ်သည်၊ စိတ်ထနေသည်မို့ နို့ကိုင်ကတော့ ကြမ်းသလိုဖြစ်သည်၊ ခပ်တင်းတင်းဆွဲညှစ်သည်၊ နို့အုံသားများအောင့်၍နာသွားသော်လည်းဒေါ်ခင်မေစိုးအဖို့သည်နာကြင်မှုကို ဝေဒနာဟုမမြင်နိူင်၊ ဖီလင်အဖြစ်ခံယူကာသိမ့်သိမ့်တုန်သည်၊ တန်ချင်း၏ဘယ်လက်က ဒေါ်ခင်မေစိုး၏တင်ပါးဆုံကြီးပေါ်ကျရောက်သည်၊ ဖင်သားခြမ်းကြီးများကို ပွေ့ကိုင်ပွတ်သည်၊ ဖင်ကြားမှနေ၍စောက်ပတ်ကို လက်ခလယ်ဖြင့်ထိုးနှိုက်သည်၊ လက်ဆမတတ်သောကြောင့်အရင်ဆုံးစအိုပေါက်ကို ထိုးနှိုက်ကလိမိသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး ဖင်တွန့်သွားသည်။
ကောင်လေး စောက်ပတ်အနှိုက်ရလွယ်စေရန် ဒေါ်ခင်မေစိုးက တင်ပါးကြီးကိုခပ်ကော့ကော့လုပ်ကာ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကိုလည်း ကွ၍ကားပေးလိုက်သည်၊သည်တော့မှ စောက်ပတ်ကိုလက်လှမ်းမီသွားသည်၊ အသာထိုးနှိုက်ကလိပွတ်သည်၊ ရင်ချင်းအပ်ပွေ့ဖက်ထားရာမှ တင်ပါးပေါ်ဝိုက်၍စောက်ပတ်နှိုက်ရသောကြောင့် ထိရုံကလိရုံလောက်သာရှိသည်၊ စောက်ခေါင်းထဲအထိထိုးနှိုက်မွှေခြင်းမျိုးအထိတော့ မလုပ်နိူင်ပါ။
ဝင်းမိုးနှင့်သင်းသင်းဖြူတို့အတွဲ၏အခြေအနေကတော့ တမျိုး၊ကာမမှုကိစ္စများတွင် ဆန္ဒလွန်ကဲပြင်းထန်ကာ လက်ရဲဇက်ရဲရှိတတ်သောသင်းသင်းဖြူကြောင့် ဆရာကိုစိုးမောင်စီစဉ်သင်ပြပေးထားသည့်အစီအစဉ်အတိုင်း ဝင်းမိုးမလုပ်နိူင်တော့၊ အလွဲလွဲအချော်ချော်နှင့်ဖြစ်ကုန်လေသည်။
သင်းသင်းဖြူလည်း ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုးနည်းတူပင် အပြာဓါတ်ပုံစာအုပ်ထဲမှ အမျိုးသားသရုပ်ဆောင်ကပ်ပလီကြီး၏ မည်းနက်နက်လီးချောင်းကြီးကိုသဘောကျနေခဲ့သည်၊ သည်လိုလီးမည်းမည်းနက်နက်ကြီးနှင့်လိုးတာ ခံချင်နေသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးထက်ရမက်ထန်သူမို့ သင်းသင်းဖြူ၏ဆန္ဒဇောကလည်းဒေါ်ခင်မေစိုးထက် ပိုအားသန်အရှိန်ပြင်းသည်၊ ဝင်းမိုးကိုယ်လုံးတီးချွတ်ချလိုက်၍မတ်တောင်နေသောလီးချောင်းမည်းမည်းနက်နက်ကြီးကိုမြင်ရသည်နှင့်သင်းသင်းဖြူ၏ထိုဇောရမက်ဆန္ဒအဟုန်သည် မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလိုတဝုန်းဝုန်းတဒုံးဒုံးမြည်ဟိန်းလုမတတ်ပင် အကြီးအကျယ်နိုးကြွထန်ပြင်းလာသည်၊ သည်တော့ ဝင်းမိုးက ဘာမျှ “မစ” ရသေး၊ ဘယ်လိုလှုပ်ရှားမှုမှပင်မလုပ်ရသေး၊ သင်းသင်းဖြူက အာသာငမ်းငမ်း၊ ရမက်ဇောထန် ၊ ဏှာခိုးတွေတလျှံလျှံနှင့် ဂမူးရှူးးထိုးစတင်လှုပ်ရှားလေတော့သည်။
သင်းသင်းဖြူသည် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသောဝင်းမိုးကို အတင်းပင်ဖက်ဆွဲကာ ခင်းထားသောဖျာပေါ်ပက်လက်အိပ်လျှက်သားဖြစ်သွားအောင်ဆွဲလှဲချသည်၊ သူက ဝင်းမိုး၏ပေါင်ချန်ပေါ်တက်ခွသည်၊ မတ်တောင်နေသောလီးကြီးပေါ်တွင် မိမိ၏စောက်ပတ်အံကျဖြစ်အောင်ချိန်ကာ ၊ အပေါ်မှခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိထိုင်ချသည်၊ တကယ့်ကို အတိအကျမှန်ကန်သည်၊ လီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ထိန်းပေးထားရန်ပင်မလိုပေ၊ စောက်ပတ်နှင့်လီး အံကိုက်၊တည့်တည့်မတ်မတ်၊ အပေါ်မှဖိချလိုက်မှုကြောင့် လီးချောင်းကြီးသည်သင်းသင်းဖြူစောက်ပတ်ထဲသို့တရှိန်ထိုးပင် အဆုံးတိုင်ဝင်သွားလေတော့သည်။
“ ဘွပ်ဘုဘုဗျစ်…ဘုဘွပ်ဘွပ်….”
“ အားအိ..ဝင်သွားပြီ….ကောင်းလိုက်တာ ဟင်းဟင်း….”
“ အိုး….ဘယ်လိုလုပ်တာလဲဟ…..အား အား….”
စောက်ပတ်ထဲလီးတချောင်းလုံး အဆုံးဝင်သွားသံ၊ သင်းသင်းဖြူ၏အားရပါးရမြည်တမ်းသံ၊ လီးတန်လုံးပတ်တလျှောက် ပူကနဲဖြစ်ကာဒစ်ဖျားတွင်စစ်ကနဲနာသောကြောင့် ဝင်းမိုး၏အော်ဟစ်လိုက်သံတို့က ဆက်တိုက်ပေါ်လာသည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏ ဆွဲလှဲ၊ အပေါ်တက်ခွ၊ စောက်ပတ်ထဲလီးကြီးဝင်အောင်ဖိသွင်းယူ၊ လျှင်လျှင်မြန်မြန်နှင့်ဆက်တိုက်လုပ်သွားပုံတို့မှာသွက်လက်လွန်းလှပေရာ၊ ဆရာကိုစိုးမောင်မှာ ဝင်းမိုးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းနှင့်တဆင့်ချင်းလုပ်ရန်ပြောဖို့ပါးစပ်သာဟလိုက်ရသည်၊ စကားလုံးများမထွက်နိူင်ပဲဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်၊လီးတန်မည်းမည်းနက်နက်များတွင် ထူးခြားသောအထိအတွေ့မျိုးရှိတတ်ပေရာ ဝင်းမိုး၏လီးချောင်းမည်းမည်းကြီး အဆုံးတိုးဝင်သွားသောအခါသင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်လေးထဲတွင် တင်းကြပ်စီးပိုင်အီစိမ့်မှုဖီလင်တွေပြည့်လျှမ်းသွားသည်၊ တကိုယ်လုံး ဖိန်းကနဲရှိန်းကနဲဖြစ်သည်၊ သိမ့်သိမ့်တုန်ခါသည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ…..ဘွပ်ဘုဘုဘွပ်….အားပါးပါး အီး….ကောင်းလိုက်တာ…..ဘွပ်ဘုဘုဘွပ်ဘွပ်….ကောင်းတယ်….ဘွပ်ဘုဘွပ်..သိပ်ကောင်းတာပဲ…..ဘွပ်ဘွပ်ဘုဘွပ်….”
ဆရာကိုစိုးမောင်လိုးတာ ခံရစဉ်က၊ ကောင်းတာက တမျိုး၊ယခုဝင်းမိုး၏လီးနှင့်လိုးတာက ကောင်းခြင်းကတဖုံ၊ မတူကွဲပြားသောလီးအတွေ့အရသာကို အပြတ်ခံစားနေရသောသင်းသင်းဖြူသည် ပါးစပ်မှ “ကောင်းတယ်” ဟုတွင်တွင်ရေရွတ်ကာ ဝင်းမိုး၏ကိုယ်ပေါ်၌ လှုပ်ရှားကြွတင်ဖိဆောင့်ရင်းဖီလင်တွေအရမ်းတက်နေလေတော့သည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏ဖင်အလှုပ်ကြမ်းမှုကြောင့် လီးချောင်းကြီးသည် စောက်ပတ်ထဲမှပြန်ထွက်လာလိုက်၊ပြန်တိုးဝင်သွားလိုက်နှင့် အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း၊ မြန်မြန်ဆန်ဆန်နှင့်ရှိနေလေသည်၊ အပြတ်လိုးဆောင့်နေသည့်သဘောပင်။
“ သူ့နို့ကြီးတွေကို တအားကိုင်ညှစ်….နို့သီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆိတ်ဆွဲပေး…..ဖင်ကိုလည်း ရိုက်ချပေးလိုက်စမ်းကွာ….”
မထင်မှတ်ပဲ တမျိုးတဖုံပြောင်းလဲသွားမှုကြောင့် အံ့အားသင့်သလိုဖြစ်သွားလေသောဆရာကိုစိုးမောင်သည် သတိပြန်ဝင်လာကာ၊ တပည့်ကျော်ဝင်းမိုးကို ပြောဆိုသင်ပြပေးလေသည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏အပြတ်ဟော့ကာဏှာအရမ်းထ၍ ဂမူးရှူးထိုးဖြစ်နေပုံကြောင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ရန်အကောင်းဆုံးဟုနားလည်ကာ ဝင်းမိုးကိုစေခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
မိမိက ပွေ့ဖက်နမ်းစုပ်တာပင် မလုပ်ရသေး၊ ကောင်မလေးကမိမိအပေါ်မှတက်ခွကာ လိုးဆောင့်နေလေပြီမို့ ဘာလုပ်ရမည်မှန်းမသိ၊သင်းသင်းဖြူ၏အောက်တွင် ပက်လက်ကလေးလန်လျှက်သားရှိနေသောဝင်းမိုးမှာ ဆရာကိုစိုးမောင်၏အသံကိုကြားရသည်နှင့် ချက်ချင်းပင်ပြောသည့်အတိုင်းလိုက်နာလုပ်ဆောင်လေတော့သည်။
သူ့အပေါ်တွင် ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ဖင်ကြီးနိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်၊တရကြမ်းလှုပ်ရှားကာ လိုးဆောင့်နေသောကြောင့် တတုန်တုန်ခါယမ်းလျှက်ရှိသော သင်းသင်းဖြူ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဘက်ဆန့်ကာ လှမ်းကိုင်ဆွဲသည်၊ ဖြူအုနေသောနို့အုံသားများထဲ လက်ချောင်းတွေနစ်ဝင်သွားအောင်ပင်ခပ်နာနာဆွဲညှစ်သည်၊ သုံးလေးချက်လောက် ဆွဲညှစ်နို့နယ်ပြီးနောက်နို့သီးခေါင်းလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲဆိတ်သည်။
“ အား….နာတယ်….အား အား….”
နို့သီးအဆိတ်ခံရသောအခါ သင်းသင်းဖြူ၏ပါးစပ်မှ အော်ဟစ်သံပေါ်လာသည်။
“ နို့သီးကို ဆက်ဆိတ်ဆွဲထား၊ လွှတ်မပေးနဲ့၊ လီးကို ကော့ထိုးပင့်တင်ဆောင့်ပေးလိုက်…..”
ဘေးမှအခြေအနေကြည့်နေသောကိုစိုးမောင်က အမြန်ဝင်ပြောသည်၊သင်းသင်းဖြူအော်သံကြောင့် ဆိတ်ဆွဲထားသောနို့သီးများကို လက်လွှတ်ပေးတော့မည်ပြုနေသောဝင်းမိုးသည် ကိုစိုးမောင်ပြောသလိုပင် ဆက်လုပ်လေသည်။
ကောင်မလေး၏နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို မညှာမတာ၊ တအားကုန်ပင် ဆိတ်ဆွဲ၍ထားသည်၊ နို့သီးဆိတ်ဆွဲခံရသောကြောင့် အပေါ်မှဖိဆောင့်နေသောသင်းသင်းဖြူ၏လှုပ်ရှားမှု အနည်းငယ်နှေးကွေးသွားသည်၊ သို့သော်ဝင်းမိုးကအောက်မှငြိမ်မနေတော့ပဲ ဖင်ကြွလိုက်ကော့လိုက်နှင့် လီးချောင်းကြီးကိုပင့်တင်ဆောင့်လိုးနေရာ စောက်ပတ်ထဲလီးအဝင်အထွက်ကတော့ ရှိမြဲရှိနေသည်၊ စောစောပိုင်းကထက် ပိုပီပြင်နေလေသေးတော့သည်၊ ကိုစိုးမောင်သည်တင်းအိကားနေလေသော သင်းသင်းဖြူ၏တင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့်တဖျန်းဖျန်းမြည်အောင်ရိုက်ရိုက်ပေးလိုက်လေသေးသည်၊ ဝင်းမိုးက နို့သီးနှစ်ခုကိုတအားဆိတ်ဆွဲထားသည်၊ သင်းသင်းဖြူတအားအားနှင့် အော်နေဆဲပင်။
သို့သော် အော်သံသည် နာကြင်၍အော်မှုမဟုတ်တော့၊ ဖီလင်တက်အရသာတွေ့ကာ အော်သည့်အော်ဟစ်မှုမျိုးဖြစ်သည်၊ ရမက်အရမ်းထန်ကာကာမယမ်းအိုးပေါက်ကွဲလျှက် အရူးအမူးဖြစ်နေသောသင်းသင်းဖြူကို ဆရာကိုစိုးမောင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ ခပ်နာနာ၊ ဆိတ်ဆွဲရိုက်နှက်ပေးမှုဖြင့်ဖီလင်ရအောင် ဝင်ဖန်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ဖီလင်အရမ်းတက်နေသောသင်းသင်းဖြူ၊ မကြာမီမှာပင် တအီးအီးတအားအားနှင့် တချီ “ပြီး” သွားတော့မှပင် ကိုစိုးမောင်၊ ဖင်ရိုက်ပေးနေတာကိုရပ်သည်။
“နို့သီးကို လွှတ်လိုက်တော့၊ ပြီးရင် သူ့ကိုလီးစုပ်ခိုင်း ….”
ကြိုတင်သင်ပြပေးထားသည့် အစီအစဉ်အဆင့်များအတိုင်းမဟုတ်တော့ပဲစည်းပျက်ဂွင်ပျောက်ဖြစ်ကုန်သောကြောင့် ဆရာကိုစိုးမောင်သည် တပည့်ကျော်ဝင်းမိုးကို အနီးကပ်ညွှန်ကြားမှုတွေ အရေးပေါ်ပေးနေရသည်၊ မဟုတ်လျှင်သည်ကောင်လေး ဘာမှလုပ်တတ်မည်မဟုတ်။
ဝင်းမိုးက သူ့ကိုယ်ပေါ်ခွထိုင်လျှက်သားရှိနေသေးသောသင်းသင်းဖြူကိုတွန်းဖယ်ချသည်၊ စောစောက နို့သီးဆိတ်ဆွဲထားခဲ့သည့်အရှိန်ဖြင့်ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်မိသည်၊ ပြီးမှ မိမိကြမ်းများသွားလေသလားဟု တွေးပူသည်၊ တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်မှုကြောင့် သင်းသင်းဖြူဘေးသို့ယိုင်လဲကျသည်၊ စောက်ပတ်တွင်တပ်လျှက်သားရှိနေသောလီးချောင်းကြီးသည်“ဘွပ်ပွတ်” ဟုအသံမည်ကာ ကျွတ်ထွက်သည်၊ ကျွတ်ထွက်သောလီးချောင်းကြီးက ဝင်းမိုး၏ဆီးစပ်ကိုရိုက်မိသံ ဖတ်ဆိုအသံမည်သည်၊ သင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်ထဲမှလည်း အရည်ကြည်တွေပွက်ကနဲအံထွက်ကျသည်၊ထိုင်ကျသွားသောသင်းသင်းဖြူသည် ရမက်ခိုးတွေဝေနေလေသောမျက်ဝန်းအစံြုဖင့် ဝင်းမိုးကိုကြည့်သည်၊
“ လီးစုပ်ခိုင်းလေကွာ…..မင်းကလဲ …”
မိမိတွန်းဖယ်ချလိုက်သည်မှာ သိပ်များကြမ်းသွားသလားဟုတွေးပူနေသောဝင်းမိုးကို ဆရာကိုစိုးမောင်က ထပ်ပြောလိုက်ရသည်၊ သည်တော့မှငနဲသားလေးသည် ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ထလာသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည်ပါးစပ်လေးကို ဟလိုက်သည်၊ ပါးစပ်နားတိုးကပ်လာသောဝင်းမိုး၏လီးကိုဆီး၍ဟပ်ယူကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်၊ အိထွေးသောနှုတ်ခမ်းဖူးငုံလေးများသည်လီးတန်လုံးပတ်တွင် ခပ်တင်းတင်းထိကပ်လာမှုကို ဝင်းမိုးရင်တုန်စွာခံစားရသည်၊ ပြီးတော့ စုပ်ပေးလိုက်သည့်အရသာကြောင့် ကောင်လေးထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ပင်ဖြစ်သွားရသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည် လီးတချောင်းလုံးပါးစပ်ထဲအကုန်ဝင်အောင် ငုံယူစုပ်ပေးသည်။
(၇) လက်မခန့်ရှည်သောလီး၏ထိပ်ဖူးပိုင်းက အာခေါင်ကိုလာထောက်နေသည်၊ လီးတချောင်းလုံးပါးစပ်ထဲအကုန်ဝင်အောင်စုပ်ယူပေးသလို လီးကိုပါးစပ်အပြင်ထုတ်၍လျှာနှင့်လည်း ရက်ပေးလေသေးသည်၊ သင်းသင်းဖြူသည် ဝါရင့်မိန်းမကြီးတွေလောက်မကျွမ်းကျင်သေးသော်လည်း လီးစုပ်ပေးမှုကတော့ မဆိုးလှပေ၊ဝင်းမိုး ကောင်းကောင်းအရသာတွေ့နေသည်၊ ဝင်းမိုးသည် မိမိ၏လီးကိုနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများနှင့် စုပ်ပေးနေမှု၊ နီရဲစွတ်စိုသောလျှာလေးဖြင့်လှည့်ပတ်ရက်ပေးနေမှုတို့ကို သဘောကျစွာငုံ့ကြည့်နေသည်။
“ သူ့ကို ဖင်ဆော်ချင်လား…….”
သွက်လက်လှုပ်ရှားအောင် လုပ်ပေးရအုန်းမှာမို့ ဆရာကိုစိုးမောင်ကဝင်းမိုးကိုမေးသည်၊ ကောင်လေးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြသည်။
“ ဖင်ချချင်ရင် သူ့စအိုပေါက်ကို လှမ်းကလိပေးလိုက်၊ ပြီးရင် ဖင်ပူးတောင်းထောင်ကုန်းခိုင်း….”
လီးစုပ်လိုက်၊ လီးကိုရက်ပေးလိုက်လုပ်နေသောသင်းသင်းဖြူမှာဆရာကိုစိုးမောင်ပြောသောစကားများကို ကြားနေရကာ၊ ဖင်ဝယားကျိကျိဖြစ်လာသည်၊ ကိုစိုးမောင်ဖင်လိုးထားမှုကြောင့် ဖင်ဇိမ်ခံတတ်နေသောသင်းသင်းဖြူမှာ ဖင်ချမည်ဆိုလာတော့ အလိုလိုစိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။
လီးစုပ်ပိုကြမ်းလာသည်၊ ဝင်းမိုးက လီးစုပ်ပေးနေသောသင်းသင်းဖြူ၏ဖင်ကြီးဆီ လက်လှမ်းလာသည်၊ မိမိဖင်ကို လက်လှမ်းမီနိူင်ရန် သင်းသင်းဖြူကတင်ပါးဆုံကြီးအား ထောင်ကာတိုးပေးသည်၊ ဝင်းမိုးသည် ဖင်ကြီးကိုအရင်ကိုင်ပွတ်သည်၊ ပြီးမှစအိုပေါက်ကို လက်ခလယ်ဖြင့်ထိုးနှိုက်ကလိသည်။
ဟိုအရင်တခါလုပ်တုန်းကလို သုတ်လွှတ်မမြန်တော့သည့်အတွက် ကျေနပ်နေသည်၊ သည်လိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်ရအောင် သင်ကြားပေးသောဆရာကိုစိုးမောင်ကိုလည်း ကျေးဇူးတင်သည်၊ လီးအစုပ်ခံရတာကောင်းသော်လည်း ကြာကြာစုပ်နေလျှင်၊ သုတ်ရည်တွေထွက်ကုန်၍ဖင်မဆော်ရမှာစိုးသောကြောင့် ဝင်းမိုးကသင်းသင်းဖြူ၏ပါးစပ်ထဲမှလီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်၊ လီးစုပ်ပေးပြီးလျှင် ဖင်လိုးခံရန်ကုန်းပေးရမည်ကို သင်းသင်းဖြူသိသည်၊ဖင်လိုးခံချင်နေသည်မို့ ကုန်းပေးရန်လည်း အသင့်ရှိနေသည်၊ သို့သော်ဝင်းမိုးက အကုန်းမခိုင်းသေးသောကြောင့် သင်းသင်းဖြူသည်မျက်လွှာလေးပင့်ကာ ဝင်းမိုးကိုကြည့်နေသည်။
“ ဟေ့ကောင်….ဖင်ဆော်မယ်ဆိုရင် ကောင်မလေးကိုဖင်ပူးတောင်းထောင်ပီး အကုန်းခိုင်းလေကွာ၊ တကယ်ပဲ….”
အပြောနှေးသောဝင်းမိုးကို ဆရာကိုစိုးမောင်က စိတ်မရှည်သလိုသတိပေးရသည်။
“ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပီး ကုန်းလိုက်၊ ဖင်ကြီးကို ထောင်နိူင်သမျှထောင်ပီး ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကိုပြားနေအောင် အောက်ချထားနော်….”
ဖင်လိုးမည်ဆိုလျှင်ဘယ်လိုပြောဆိုကုန်းခိုင်းရမည်ဆိုခြင်းကိုတော့ကိုစိုးမောင်ကြိုတင်ပြောပြထား၍ ဝင်းမိုးအလွတ်ကျက်မှတ်ထားခဲ့သည်။
ယခုလို အလွတ်ကျက်ထားသောစကားများကို အပီအပြင်ပြောချလိုက်ရာဝင်းမိုး အတော်လေးပင်အားပါးတရရှိသွားသည်၊ ဖင်ခံရန် အကုန်းခိုင်းခံရလေသောသင်းသင်းဖြူအဖို့လည်း ထိုအပြော၊ ထိုစကားများက ရမက်ထရင်ခုန်စရာပါ၊ သင်းသင်းဖြူသည် ချက်ချင်းပင်ဖင်ပူးတောင်းထောင်ကာကုန်းပေးသည်၊ ဒူးခေါင်းနှစ်ခုကိုအားပြုကာ ပေါင်တန်များကိုထောင့်မှန်ကျအောင်ထောင်ကာထားလိုက်သည်၊ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကတော့ ဖျာပေါ်တွင်ပိပြားကျနေအောင် ဝပ်ချထားပေးသည်၊ လက်နှစ်ဘက်ကိုတော့ ဘေးသို့ဆန့်ထုတ်ကာထားသည်၊ ခါးသည်ကော့ကာ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုစလုံး တစ်ရစ်ကြွနေသည်။
စောက်ပတ်ကြီးပြူးထွက်နေသလို စအိုပေါက်ကလည်း အထင်းသား၊ဝင်းမိုးသည် စူတူတူစအိုပေါက်လေးထဲသို့ လီးတခါတည်းထိုးသွင်းတော့မည်ပြုပြီးမှ ဖင်လိုးတော့မည်ဆိုလျှင် လီးမသွင်းမီ စအိုပေါက်နှင့်စောက်ပတ်တို့ကိုရက်ပေးရမည်ဟု ကိုစိုးမောင်သင်ပြနည်းပေးထားသည်ကိုအမှတ်ရကာ၊ သင်းသင်းဖြူ၏ဖင်ကြီးနောက်တွင် ဒူးထောက်ချသည်၊ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကိုလည်း ဆွဲဖြဲကာ၊ စအိုပေါက်ကိုလျှာနှင့်ထိုး၍ကုန်းရက်ပေးလေတော့သည်။
“ အားပါးပါး အီး…..ဝင်းမိုးရဲ့…..အိုအို ဟင့်…….ထိတယ်ဟာ၊ဖင်ရက်တာ ကောင်းလိုက်တာ…..အိုအို….စောက်ပတ်ကိုလည်း ရက်..ဟုတ်ပြီ….ဖင်ရယ် စောက်ပတ်ရယ်ရက်…..ပြီးရင် ဖင်ကိုအီစိမ့်အောင်လိုးပေးစမ်းပါဟာ…..အမလေးလေး…..”
ဖင်ပေါက်ကိုလျှာနှင့်ထိုးရက်ကာ အစပျိုးလိုက်ပီးနောက် ဖင်အကွဲကြားအတိုင်းလျှာကိုထိထိုးကာ အောက်သို့ရွှေ့၍စောက်ပတ်ကိုရက်သည်၊ထိုနောက် ဖင်ပေါက်ဆီသို့ပြန်ကြော့သည်၊ ဖင်ပေါက်နှင့်စောက်ပတ်တို့ကိုအပြန်အလှန်ရက်ပေးသည်၊ သင်းသင်းဖြူ ထွန့်ထွန့်လူး၍နေလေသည်။
တန်ချင်းကတော့ ကိုစိုးမောင်သင်ပေးထားသည့်အစပျိုးမှုမှနေ၍တဆင့်ပြီးတဆင့် အစီအစဉ်အတိုင်းသွားနေလေသည်၊ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပါးစပ်ကိုစုပ်နမ်းနေရာမှ လည်တိုင်ကြော့ကြော့များကိုနမ်းသည်၊ လျှာဖျားလေးနှင့်လည်း ထိုးရက်သည်၊ အသာစုပ်ပေးသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးကလည်းခေါင်းလေးမော့ကာ လည်တိုင်လေးကြာ့နေအောင်လုပ်ပေးသည်၊ စုပ်နမ်းရက်ပေးနေသောပါးစပ် တဖြည်းဖြည်းအောက်သို့ရွှေ့လာသည်၊ နို့သီးများကိုစို့ပေးသည်၊ နို့အုံများကို အသာငုံနမ်းသည်၊ လက်ကတော့ ဖင်ပွတ်လိုက်၊ပေါင်တန်ကြီးများကိုကိုင်လိုက်၊ စောက်ပတ်ကိုပွတ်လိုက်လုပ်နေသည်။
ဒေါ်ခင်မေစိုးအဖို့ တရှိန်ရှိန်တိုးတက်လာသောရမက်ဇောနှင့်အတူဖီလင်အရသာကလည်း တညိမ့်ညိမ့်တက်၍နေသည်၊ ရင်သားတွေမှတဖန်ဝမ်းပျဉ်သားတလျှောက်ဆင်းလာသည်၊ ဆီးစပ်ပေါ်သို့ရောက်လောတော့စောက်မွှေးများကိုလက်နှင့်ကိုင်ဆွဲလိမ်ကာ ပါးစပ်နှင့်ရွရွလေးစုပ်နမ်းပေးသည်၊ပြီးတော့ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပေါင်ကြားသို့ တန်ချင်း၏ခေါင်းရောက်သွားသည်၊စောက်ပတ်ကို ရက်ပေးစုပ်ပေးသည်၊ စောက်စေ့ကို သရက်စေ့စုပ်သလိုမျိုးအားရပါးရငုံခဲစုပ်ပေးရာ ဆရာမဒေါ်ခင်မေစိုး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်လာရသည်၊စောက်ပတ်ကိုစုပ်ပေးရက်ပေးရင်း အမျိုးသမီးကြီး၏ဖင်ပေါက်ကို လက်ခလယ်ထိုးသွင်းကလိပေးလေသေးသည်၊ထိုနောက်တန်ချင်းက မတ်တပ်ထရပ်သည်။
“ လီးစုပ်ပေး…”
ပါးစပ်က ပြောလာသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးလည်း ကောင်လေး၏ခြေရင်းတွင်ဒူးထောက်ထိုင်ကာ လီးကိုပါးစပ်နှင့်ငုံ၍စုပ်သည်၊ တန်ချင်းကဒေါ်ခင်မေစိုး၏ပေါင်ကြားကို ညာခြေထောက်နှင့်လှမ်းထိုးသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးလည်းအထာပေါက်ကာ ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်သည်၊ဟပြဲပြဲစောက်ပတ်ကြီးကို ခြေမနှင့်အပီထိုးကလိပေးသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးသည်လီးစုပ်သည်သာမက ဂွေးအုများကိုပါ ပိုပိုသာသာစုပ်ပေးရက်ပေးလိုက်သေးသည်။
“ လုပ်တော့မလား ဟင်…”
လီးစုပ်နေရာမှ ပါးစပ်ထဲမှလီးကိုထုတ်ကာ တန်ချင်းကိုမော်ကြည့်၍မေးသည်။
‘ အင်း….ချချင်နေပြီ….”
“ ဘယ်အပေါက်ကို ချမှာလဲ၊ စောက်ပတ်ချချင်လား၊ ဖင်ချချင်လား…”
“ စောက်ပတ်ကို အရင်ချမယ်၊ ပြီးမှ ဖင်ဆက်လိုးမယ်…”
“ တီချယ် ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲ…..ချချင်တဲ့ပုံစံပြော၊အားမနာနဲ့….”
“ ဟိုခုန်တန်းလျားလေးပေါ်မှာ သွားအိပ်ပေးပါ…”
ဒေါ်ခင်မေစိုးကိုလိုးလျှင် ခုန်တန်းလျားပေါ်တင်ကာလိုးရန် ဆရာကိုစိုးမောင်က ကြိုတင်ပြောထားခဲ့သည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးလည်း မိမိ၏တပည့်ကောင်လေးလိုးတာခံရန်အတွက် ခုန်တန်းလျားလေး၌ပက်လက်အိပ်သည်၊ခုန်တန်းလျားက အရှည်လေးပေမျှသာရှိရာ၊ တကိုယ်လုံးတက်၍မရ၊တင်ပါးကို တဘက်စွန်းတွင်တင်ကာ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသာ ကျောချအိပ်ရသည်၊ခြေထောက်နှစ်ခုကတော့ အောက်သို့ချ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထောက်ထားရသည်။
‘ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ပါတီချယ်၊ အောက်မှာချမထားနဲ့….”
တန်ချင်းက သူ့ဆရာမခြေရင်းတွင်လာရပ်ရင်း ပြောသည်၊ဒေါ်ခင်မေစိုး၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမကာ ထောင်ပေးသည်၊ တန်ချင်းကသူ့ရင်ဘတ်နှင့် ပေါင်တန်များကိုထိအပ်ထိန်းသည်၊ ပြီးတော့ လီးတွင်တံတွေးဆွတ်ကာ ဒေါ်ခင်မေစိုး၏စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်းသည်၊ လီးသည်တခါတည်းပင် အဆုံးဝင်သည်၊ လီးအဆုံးသွင်းပြီးနောက် တန်ချင်းကဆရာမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ခုကို ကျကျနနထိန်းကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးသည်၊ လီးကသိပ်မကြီးသော်လည်း အားသန်သည့်အတွက်ဆောင့်ချက်ပြင်းသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုး၊ မကြာမီပင် တချီ “ပြီး” သည်၊ တန်ချင်းကဆောင့်အားပိုပြင်းပေးသည်၊ ဒေါ်ခင်မေစိုးဖီလင်တက်လာကာ ဒုတိယအချီပြီး လုလုတွင်တော့ လီးကိုစောက်ပတ်ထဲမှဆွဲထုတ်ကာ ဖင်ပေါက်ထဲပြောင်းထည့်သည်၊ ဖင်ကိုအချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အပြတ်တွယ်ပေးလိုက်ရာဒေါ်ခင်မေစိုး၊ နောက်တချီထပ် ပြီးသည်၊ ထိုအခါတန်ချင်းက ဒေါ်ခင်မေစိုးကိုပက်လက်အိပ်နေရာမှထစေကာ ခုန်တန်းလျားပေါ်လေးဘက်ထောက်၍အကုန်းခိုင်းသည်၊ ဖင်ကြီးနောက်တွင်ကပ်ကာရပ်လျှက် စောက်ပတ်ထဲလီးထိုးသွင်းကာ နို့ကြီးများကိုဆွဲ၍အပီဆောင့်လိုးသည်၊ သုတ်ထွက်လုလုတွင်စောက်ပတ်ထဲမှလီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဖင်ပေါက်ထဲပြောင်းထည့်သည်၊ ဖင်ကိုသုံးချက်ဆောင့်လိုးပြီးချိန်တွင် ဆရာမ၏ဖင်ပေါက်ထဲတွင် သုတ်ရည်တွေပန်းထည့်ပေးလိုက်လေသည်။
သင်းသင်းဖြူ၏စောက်ပတ်နှင့်ဖင်ပေါက်တို့ကို အပြန်အလှန်ရက်ပေးမှုကြောင့် ကောင်မလေးအရမ်း “ဟော့” ကာ ပြီး လုလုဖြစ်လာချိန်တွင်ဝင်းမိုးက အသာပြန်မတ်တတ်ရပ်သည်၊ သင်းသင်းဖြူကိုဖင်ဖြဲခိုင်းကာစအိုပေါက်ထဲ လီးကြီးထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်သည်၊ အရှိန်ကတက်လာပြီမို့တချက်တည်းအဆုံးဝင်အောင်ထိုးသွင်းပြီး တအားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာသုတ်ရည်တွေပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်၊ ကောင်လေးနှစ်ယောက် ခဏနားကြသည်၊ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်မှာတော့ အနားမရပါ၊ ဆရာကိုစိုးမောင်ကတန်းစီကာကုန်းခိုင်းပြီး တလှည့်စီဆော်သည်၊ ထိုအတွင်း တန်ချင်းတို့လည်းလီးတောင်လာကြပြန်လေရာ ကိုစိုးမောင်နှင့်အတူ ဆရာမနှင့်ကျောင်းသူမလေးတို့ကို ဝက်ဝက်ကွဲအောင်ပင် အားမနာတမ်းလိုးကြလေသည်၊ ထိုနေ့လိုးပွဲကအရှိန်လွန်သွားရာ သူတို့သုံးထပ်ကျောင်းဆောင်ပေါ်မှပြန်ဆင်းလာကြချိန်တွင်ကျောင်းဆင်း၍လူတွေပင်ရှင်းနေကြလေပြီ။
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment