အစီအရင် အပိုင်း ( ၁ )

အစီအရင် အပိုင်း ( ၁ )

လမင်းကြီး ရေးသားသည်။

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အခန်း ( ၁ )

ကျနော်က နယ်မြို့လေးတစ်မြို့က ကောင်လေးတစ်ယောက်ပါ။ မြို့ကလူတွေ အနေနဲ့ကြည့်ရင် တောသားပေါ့။ တောဆိုပေမယ့် ရွာဘက်က မဟုတ်ဘူး၊ အဲ့ဒီနယ်မြို့လေးရဲ့ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်လေးမှာနေတော့ ရွာကလူတွေအမြင်နဲ့ဆို မြို့သားလေး ဖြစ်နေပြန်ရော။ ထားပါတော့...။ ကျနော်တို့ မိသားစုက နယ်မြို့လေး အနေအထားနဲ့ဆိုရင်ချောင်ချောင်လည်လည်ရှိတယ်လို့ပဲ ပြောရမယ်။

စားဖို့၊နေဖို့အပြင်၊ငွေပိုငွေလျှံလေးရှိတယ်ပြောရမှာပေါ့၊ စောစောကပြောတဲ့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်ထဲမှာ သစ်သား အိမ်ကောင်းကောင်းကောင်းလေး တစ်လုံးပိုင်တယ်။ ကျနော်က အဖေအမေတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားပါ။ အသက်က ခုဆိုရင် ၁၈ နှစ်ကျော်လို့ ၁၉ နှစ်ထဲဝင်ခဲ့ပြီ၊ သြ..ကိုယ့် နာမည်ပြောဖို့တောင် မေ့နေတယ်၊ ကျနော့်နာမည်က ထူးထူးကျော်ပါ၊ အဝေးသင်ကျောင်းသားပေါ့၊ အဖေ့အလုပ်ကတော့ အဝေးပြေးကားကြီးတွေ မောင်းတယ်။ တခြားကားကြီး မောင်းသမားတွေလို ရမ်းရမ်းကားကား မနေ၊ မသုံးတော့ စုမိဆောင်းမိ ရှိတယ်လေ။ အမေကတော့ မူရင်းအလုပ်က ဈေးရောင်းတာဗျ။ ဈေးရောင်းရင်းနဲ့ တစ်ဘက်က အပျော်သဘော ဗေဒင်တွေဘာတွေ ဟောတယ်။

အပျော် သဘောကနေ သေချာလေ့လာပြီး၊ စူးစူးစိုက်စိုက် လိုက်စားတော့ ပိုသိလာတယ်။ ဟောကိန်းလေးတွေကလည်း မှန်လာတော့ တဆင့်စကားတဆင့်ကြားနဲ့ လာကြည့်ကြတဲ့ ပရိတ်သတ်ကလေး အတော်ရလာတယ်လေ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ နှစ်လောက်၊ ကျနော့် အသက် ၁၅ နှစ်လောက်မှာပဲ ကံဆိုးချင်တော့ ကျနော်အဖေက ကားမတော်တဆမှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားရှာတယ်။ ကျနော်တို့ မိသားစုအတွက် ရွှေတောင်ကြီး ပြိုတာပေါ့။ အဖေက ကျနော်တို့ သားအမိ ၂ ယောက်ထဲ ထားခဲ့ပြီး ထာဝရ ခွဲခွာသွားပြီ။ ဒီလိုနဲ့ အမေ့ မုဆိုးမဘဝစတင်ခဲ့ရတယ်။

အမေ့ အနေနဲ့ အိမ်ရဲ့ငွေရေး ကြေးရေး တာဝန်က သူမပခုံးပေါ် လုံးလုံးကျလာပြီပေါ့။ ပရိတ်သတ်လေးလဲ အခိုင်အမာရှိလာတော့ ချောက်ချီးချောက်ချက် ဈေးရောင်းရတဲ့ အလုပ်ကို ဖြတ်ချလိုက်ပြီး ရှေးဟောင်းမှော်အတတ်နဲ့ နွယ်တဲ့ မြန်မာ့ ဆေးပညာတွေကို ပိုပြီး တတ်အောင် လေ့လာ သင်ယူခဲ့တယ်။

ပြီးတော့ မှော်ဗေဒင်ဆရာမကြီး လုံးလုံးအမည်ခံလိုက်ပြီး ဗေဒင်လဲဟော၊ ပယောဂတစ်ဝက်၊ ဝဋ်နာကံနာဖက်နေတဲ့ ရောဂါသည်တွေကိုလည်း အစီအရင်အမျိုးမျိုးလုပ်ပြီး ကုပေးနေတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လာပြီးကုတဲ့ သူတွေ များလာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ပညာနဲ့စေတနာနဲ့ သေချာလေ့လာပြီးကုတော့ ရောဂါသက်သာပြီး ပျောက်တဲ့ သူတွေ အတော်ရှိလာသဗျ။

၃ နှစ်လောက်လုပ်တော့ လူသိများပြီး ပရိတ်သတ်လဲ များလာပြီ။ အမေ့ဟောခန်းက ကျနော်တို့ အိမ်ရဲ့ဝင်ငွေရတဲ့ အဓိကလုပ်ငန်း ဖြစ်လာပြီလေ။ အခုတော့ ဒေါ်ဝေမာသီဆိုတဲ့ နာမည်တစ်လုံးနဲ့ အကြားအမြင် ပယောဂကု ဗေဒင်ဆရာမကြီး လုံးလုံး ဖြစ်နေပြီပေါ့...။

ကျနော်ကတော့ အမေ့ အလုပ်ကို သိပ်ပြီးကြိုက်လှတယ် ယုံလှတယ်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒါက အမေ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပညာလေ။ လောလောဆယ် အိမ်ရဲ့ ငွေရေးကြေးရေး ဖြေရှင်းပေးနေတာ အမေ့ရဲ့ဒီအလုပ်ကပဲ မဟုတ်လား။ ကျနော် ဘာမှ ထင်မြင်ချက် မပေးပါဘူး..။

အမေက ကျနော့်ကို ဘယ်လို စိတ်စွမ်းအား ထိမ်းချုပ်ရမယ်၊ သမာဓိငြိမ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမယ် ဆိုတာ သင်ပြပေးတယ်၊ သမထ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ အမေ ပြောတာကတော့ ကျနော် ဒါတွေ နဲနဲတော့ တတ်ထားဖို့ လိုမယ်၊ တခါတလေ လိုအပ်လာလို့ ရှိရင် သူလုပ်တဲ့ အစီအရင်တွေမှာ ကျနော်ဆီက အကူ စိတ်စွမ်းအင်တွေလိုရင် လိုအပ်လာလိမ့်မယ်၊ သေချာ ကျင့်ထားတဲ့..။

ကျနော်လဲ သိပ်စိတ်မပါလှပေမယ့် အမေ့ကို မဆန့်ကျင်ချင်လို့ သူသင်ပေးတဲ့ အတိုင်းလိုက်လုပ်ကြည့်တယ်၊ အစကတော့ ယောင်တောင်တောင်ပါပဲ၊ နောက် အကျင့်ရလာတော့ မဆိုးဘူးဗျ၊ စိတ်ကို ရောက်တတ်ရာရာ မရောက်အောင်၊ လိုရင် စုစည်းနိုင်အောင် ထိမ်းချုပ်တတ်လာတယ်၊ ကျနော့် အတွက်တော့ ကောင်းတဲ့ အလေ့အကျင့်တစ်ခု ရခဲ့တယ်လို့ပဲဆိုရမှာပေါ့၊ လုပ်ရင်းနဲ့ သဘောကျလာလို့ အချိန်ရရင်ရသလို ကျင့်ထားတတ်နေပြီ။ အမေ့ဆီမှာ ဒီနှစ် နှစ်ဦးပိုင်းမှာမှ စလာခဲ့ပြီး၊ နောက်တော့ မကြာခဏ ပုံမှန်လိုလို ရောက်လာတတ်တဲ့ ဖောက်သည် လူနာ တစ်ယောက်ရှိတယ်။

သက်လတ်ပိုင်း အရွယ် (၄၀ မပြည့်တပြည့်) အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပေါ့၊ ပုံစံက သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်၊ အဆင့် အတန်းရှိရှိ၊ ရုပ်ရည်သနားကမားနဲ့ပါပဲ။ နာမည်က ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးဆိုလား။ အခု သူက အမေ့ဆီ လာနေတာအကြိမ်ကြိမ် ရှိနေပြီ။ စောစောပိုင်း အကြိမ်တွေတုန်းကတော့ လာတာ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ။ နောက်ပိုင်းကျတော့ လာတိုင်း သူ့သားကို ခေါ်ခေါ်လာတာ တွေ့ရတယ်ဗျ။

ကျနော် သိရသလောက်ကတော့ အဲ့ဒီ အမျိုးသမီးကြီးက သူ့သားအတွက် ရတက် မအေးရဘူးဆိုပဲ။ သူ့သားက အသက် ၁၅ နှစ်လောက်၊ လူပျိုပေါက်ကလေးပဲ ရှိပါဦးမယ်။ ကျနော် အကဲခတ်ကြည့်တော့ အဲ့ဒီချာတိတ်က စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဒါမှမဟုတ် ပုံမှန် သဘာဝ မဟုတ်တဲ့ ရောဂါတခုခု ခံစားနေရသလိုပဲ။

ပုံစံကြည့်ရတာ စိတ်တွေ အမြဲဝေဝါး လွင့်ပါးနေပုံရတယ်ဗျ၊ တခါတလေ၊ ငေးတိငေးကြောင်၊ အူတူတူ၊ ငေါင်တောင်တောင်နဲ့...၊ သူ.အမေ အပြောကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း အတော်ကြာကြာ ကာလအတွင်းကနေ အခုအချိန်အထိ သူ့သားကို ဆရာပေါင်းစုံအောင် ခေါ်သွားပြီး ကုကြည့်ပြီးပြီတဲ့၊ ဒါပေမယ့် အခြေအနေက တိုးတက်မလာဘူး။ မပျောက်ဘူးပေါ့ဗျာ။

နောက်ဆုံးတော့ အမေ့ဆီ ရောက်လာတယ် ဆိုပါတော့။

ဘာ လို့လဲ ဆိုတော့ အမေ့ဆီ လာကုဖူးပြီး ရောဂါတွေ ပျောက်သွားကြဖူးတဲ့ သူတွေက တဆင့် ဆက်ပေးကြလို့ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့တစ်ရက်မှာ....အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကြီး ဒေါ်ဝင့်ဝါ သူ့သားကိုခေါ်ပြီး ရောက်ချလာပြန်ရော။ အမေက ပြောတော့ သူချိန်းထားတာတဲ့။

သူ့သားနာမည်က ရဲထိုက်စိုးတဲ့၊ ကျနော့်လိုပဲ တစ်ဦးထဲသော သားတဲ့။ ဟောခန်းမှာ အတော်ကြာကြာ ထိုင်စကားပြောပြီးကြတဲ့ နောက်ပိုင်း အမေက သူတို့ သားအမိ၂ယောက်ကို ပိတ်ဖြူဝတ်စုံတွေ လဲဝတ်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ၂ ယောက်ကို နောက်ဘက်က အစီအရင်လုပ်တဲ့ ဓာတ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး တံခါးပိတ်လိုက်တော့တယ်ဗျို့။

ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် ကျနော် အမေ့နားမှာ နေပြီး ပွဲတွေပြင်၊ အစီအရင်တွေ အတွက် တစ်ခုခု ကူလုပ်ပေးနေရတယ်။ ဒါမှမဟုတ် အမေလုပ်တာ ထိုင်ကြည့်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ အမေက ကျနော့်ကိုတောင် ဘာမှ မလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး။ တစ်ခုပဲ မှာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ ပြီးပြီ၊ နောက်ထပ်ဧည့်သည်တွေ လက်မခံနဲ့တော့တဲ့။

အမေနဲ့ သူတို့ သားအမိ ၃ ယောက်သား၊ အခန်းထဲဝင်ပြီး ငြိမ်သွားကြတာ စုစုပေါင်း တစ်နာရီပတ်ဝန်းကျင်လောက်ကြာသွားပြီးမှ ပြန်ထွက်လာကြတယ်။ အန်တီဝင့်ဝါစိုးကို ကြည့်တော့ မျက်စိမျက်နှာတွေ ပျက်နေတယ်။ ကောင်လေး ရဲထိုက်စိုး ပုံစံ ကြည့်ရတာလဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ပုံစံမျိုး..၊ ကျနော့်စိတ်ထဲ တစ်ခုခု ထူးဆန်း နေသလိုပဲလို့ ထင်မိတာပဲ..။ အမေက သူတို့သားအမိကို ပြောနေတာကတော့၊ အားလုံးကောင်းသွားလိမ့်မယ်။

ဒါပေမယ့် ကုထုံးအတိုင်း ပျက်ကွက်မှု မရှိပဲ ဆက်တိုက် ကုသွားမှရမယ် အပြတ်ခံလို့မရဘူး လို့ ကြားတယ်ဗျ။ နောက်ထပ် ၃ ရက် ၄ ရက်လောက် ကြာတော့ သူတို့ ၂ ယောက် ထပ်ရောက်လာကြပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ၊ သားလုပ်တဲ့ ရဲထိုက်စိုးကို ကြည့်ရတာ ဖြတ်ဖြတ်လတ်လတ်နဲ့ ကြည်ရွှင်နေတာပဲ၊ အရင် နေ့တွေကနဲ့ မတူဘူး၊ တစ်ယောက်စီလား အောင်းမေ့ ရတယ်ဗျို့။

အန်တီ ဝင့်ဝါကပြောတော့ ရဲထိုက်စိုးရဲ့အခြေအနေက တိုးတက်လာတယ်တဲ့၊ ရွှင်ရွှင်လန်းလန်နဲ့ သာမန်ဆယ်ကျော်သက်တွေလို အနေအထားမျိုး ပြန်ဖြစ်လာပြီ၊ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်လာတာ သူမ ကျေနပ်တယ်လို့ ဆိုလာတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ကလဲ အမေက၊ သူတို့သားအမိကို နောက်ခန်းထဲမှာ တံခါးအလုံပိတ်ပြီး ကုထုံး အစီအရင် လုပ်ပြန်ရောဗျ။ ဒီတစ်ခါတော့ အတော်ကြာသဗျို့  ၂ နာရီလောက် ရှိမယ်။

ဒီတစ်ခါ ထွက်လာကြတော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ဗျ။ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကလို ရှိူးတိုးရှန့်တန့်တွေ မဟုတ်ကြတော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ သူ့သား ရဲထိုက်ကို ခေါ်ခေါ်လာပြီး တစ်ပတ်ကို တစ်ကြိမ်၊ (တခါတလေ ၂ ကြိမ်လောက်) အမေ့ အစီအရင်ကုထုံးနဲ့ လာလာ ကုကြတယ်။

လာတဲ့ အခါတိုင်းလဲ အမေက သားအမိ ၂ ယောက်စလုံးကို နောက်ဖက်ဓာတ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး တံခါးပိတ် ငြိမ်သွားကြတာပဲ၊ သူတို့ဝင်သွားတိုင်းလဲ အဲဒီ နေ့အဖို့ ဟောခန်းပိတ်ထားရပြီး၊ ကျနော်က အိမ်ရှေ့မှာပဲ စောင့်ပေးနေရတယ်။ အစီအရင် အတွက် အရင်လူနာတွေ ကုသလို ကျနော့်ဆီက ဘာမှ အကူမတောင်းတော့ဘူးဗျ..။ ကျနော်လဲ ဒီလိုပဲ အမှတ်တမဲ့နဲ့ နေလာခဲ့တယ်...။

....................................................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့ သားအမိ အပတ်စဉ် ပုံမှန်လာပြီး အစီအရင်နဲ့ ဆေးကု နေလိုက်ကြတာ ၂ လလောက်တောင် ရှိလာခဲ့ပြီ။

ဟုတ်တယ်..သိသာတယ်ဗျ၊ ဒီ ၂ လ အတွင်း ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ ကောင်လေး သာမန်လူပျိုပေါက် ခလေးတစ်ယောက်လို ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း ချက်ချက်ချာချာ ပြန်ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ အန်တီ ဝင့်ဝါလဲ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီးအတော်ကျေနပ်နေပုံ ရတယ်။ ဒါပေမယ့်ဗျို့ အခုနောက်ဆုံးတစ်ပတ် နှစ်ပတ်မှာတော့ ရဲထိုက်တစ်ယောက်အရင်ပုံစံမျိုး ပြန်ဖြစ်လာပြန်ရောဗျ။ ထုံးစံအတိုင်း အူကြောင်ကြား ပုံစံပြန်ဖြစ်လာတာ ကြည့်ရုံနဲ့ သိသာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော် အမေ့ကို ဒဲ့ပဲ မေးပစ်လိုက်မိတယ်။

“ အမေ..ပြောပါဦး.. ရဲထိုက်က ဘာဖြစ်နေတာလဲဗျ.. ”

အမေက ခဏ ငြိမ်သွားပြီး...

“ အခုတလော အမေ့ပါဝါတွေ ကျနေတယ်ကွဲ့၊ ဒါကြောင့် အစီအရင် ပုံအမှန်လမ်းကြောင်းကနေ လွဲချော်သွားတာတွေ ရှိနိုင်တယ် ”

“ သားအမေ့ကို ဘာများ ကူပေးနိုင်မလဲ၊ အမေ လိုရင်ပြောလေ ”

ကျနော် ဒီလို ပြောလိုက်တော့ အမေ့မျက်နှာ ဝင်းသွားတယ်။

“ အေးဟယ်... ဟုတ်သားပဲ..၊ သားကို အမေ မေ့နေလိုက်တာ၊ သားကိုလဲ ပါဝါတွေ ကျင့်ခိုင်းထားသားပဲ၊သားဆီက ပါဝါကိုပါ ပေါင်းသုံးလိုက်ရင်...အဆင်ပြေနိုင်တယ် ”

“ ဒါနဲ့..ရဲထိုက်က တကယ် ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ပြောပြစမ်းပါဦး အမေရ.. ”

အမေက သက်ပြင်းမောကြီးတစ်ချက်ချလိုက်ပြီးတော့..

“ ပြီးခဲ့တဲ့ ဘဝက သူတို့ ၂ ယောက်က ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ကွဲ့၊ အမေ့ပညာနဲ့ မေးလို့ ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေက ပြောကြတာ။ ဒါပေမယ့် အကြောင်းတစ်ခုကြောင့် သူတို့ ၂ ယောက် မပေါင်းဖြစ်ကြပဲ သတ်သေခဲ့ကြတဲ့ အထိ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ပြောရရင်တော့ ဇာတ်လမ်းက အရှည်ကြီးပဲ၊ မသေခင်မှာ သူတို့နောက်ဘဝမှာ ပြန်ပေါင်းရဖို့ ကျိန်စာ ဆိုခဲ့ကြတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ အခုဘဝမှာ သူတို့တွေ ပြန်မွေးတော့ အချိန်မှားပြီး တစ်ယောက်တစ်ချိန်စီ မွေးလာကြတယ်၊ ဒီတော့ အသက်အရွယ်တွေ ကွာကုန်တာပေါ့၊ ပိုဆိုးတာက ဒီဘဝမှာသားအမိ အနေနဲ့ လာဝင်စားဖြစ်ကြတာပဲ.. ဒီတော့ ဘယ်လို ပေါင်းကြရတော့မှာလဲ ”

“ ဟင်...အဲ့လိုကြီးလား..ဖြစ်လဲ ဖြစ်တတ်တယ်နော် အမေ ”

“ အေး..ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ ဆုတောင်းတွေ၊ ကျိန်စာတွေက လွှမ်းမိုးနေတော့ သူတို့ကြုံရမယ့် ပဋ္ဌာန်းဆက်ကအရမ်း နီးစပ်နေတယ်၊ ဒါကြောင့် မကြုံကြုံအောင် ပြန်ဖန်တီးလာတာလေ၊ ဖြစ်ချင်တော့ သူ့အမေဗိုက်ထဲ ပြန်ဝင်စားမိတာပဲ.. ”

ကျနော်တောင် နားထောင်ပြီး ရင်မောသွားတယ်။ အမေလဲ အချိန် တော်တော်ကြာအောင် နှုတ်ဆိတ်နေတယ်။

“ အဲ့ဒီတော့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ အမေ ”

“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...အရင်ဘဝတုန်းက ကျိန်ခဲ့ကြတာတွေလေ။ ဒီဘဝသစ်မှာ ၂ ယောက်ထဲက ဘယ်သူ့ကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် မပေါင်းရပဲ ပျက်ကွက်ခဲ့ရင် ပူလောင်ဆင်းရဲခြင်းတွေ တွေ့ရပါစေလို့ပေါ့၊ အခုဘဝမှာလာတော်စပ်နေပုံကလဲ ပေါင်းဖို့က မဖြစ်နိုင်ပြန်။ ဒါကြောင့် ကောင်လေးကလဲ ပုံမှန်အခြေအနေ မဟုတ်၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါမလဲ ပူလောင်စိတ်ဒုက္ခ ရောက်နေရတာ ”

“ ဒီတော့ အမေက သူတို့ကို ဒီအခြေအနေက လွတ်အောင် ဘယ်လို ကုမလဲ.. ”

အမေ ခဏကြာအောင် ငြိမ်သွားပြီးမှ မပြောမဖြစ်လို့ ပြောရတဲ့ပုံနဲ့ သက်ပြင်းကြီးထပ်ချပြီး...

“ အဲ့ဒီတော့ သူတို့ ၂ ယောက် ကျိန်စာအတိုင်း ဒီဘဝမှာတင် လင်မယားအဖြစ် ပေါင်းရမှ အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေတွေက ပျောက်သွားမှာ သေချာတယ်။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်မဟုတ်ပဲ မလုပ်ကောင်းတာတွေ လုပ်ခိုင်းရမှာ ဆိုတော့ ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေရဲ့ အကူအညီကိုလဲ ယူရတယ်။ သူတို့ရဲ့ အတိတ်ဘဝက စိတ်တွေကို ပြန်ခေါ်ယူရတယ်၊ အဒီတော့ အမေ့ရဲ့ စိတ်စူးစိုက်မှုနဲ့ ပါဝါတွေလဲ ထုတ်သုံးရတယ်. ”

ကျနော် အမေ ရှင်းပြနေတာကို နားထောင်ပြီး ခေါင်းကြီးသွားတော့တယ်။

“ အမေ ဆိုလိုချင်တာက သူတို့ ၂ယောက်ကို ဒီဘဝမှာ.. ”

ကျနော့် စကားမဆုံးခင် အမေက ဖြတ်ပြီး..

“ ဘယ်သူ့မှ လျှောက်ပြောမနေနဲ့နော်၊ သူတို့ကို အနောက်ခန်းထဲ ဝင်ခိုင်းပြီး အစီအရင် လုပ်နေတာက တကယ့် လင်မယားတွေ လုပ်ကြတဲ့ အတိုင်းကို အကုန် လုပ်ခိုင်းနေတာ ”

ကျနော်ကြားရတော့ တော်တော်ကြီးလန့်သွားပြီး ပါးစပ်ဟောင်းလောင်း ဖြစ်နေရတယ်ဗျာ..။

“ အမေ ဆိုလိုချင်တာက... ”

အမေက စကားဖြတ်ပြီး..

“ ကုထုံးက တစ်နည်းပဲရှိတယ်။ သူတို့ အရင်ဘဝ မသေခင်က ဆုတောင်းအတိုင်း သူတို့ ၂ ယောက်လင်မယားအဖြစ် တကယ် ညားကြရမှ ကုထုံးမှန်ပြီး ကျိန်စာတွေ ဖြစ်နေတဲ့ ပူလောင်တဲ့ခံစားမှုတွေပြေပျောက်ကြမယ်၊ ဒါပဲ..၊ ဒါကြောင့် အမေကြိုးစားပြီး ကုပေးနေတာ ”

ကျနော် အားလုံး နားလည်သွားပြီ၊ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ...

“ ဟာ..တကယ်ကြီးကို စောက်တလွဲပဲ၊ ဒါနဲ့ ဒီဘဝ သူတို့တွေက သားအမိဖြစ်နေကြတော့ ဘယ်လိုတွေလုပ်ကြသလဲ.. ”

“ ဒါကြောင့်မို့လို့ပေါ့..အမေက အမေ့ပါဝါတွေသုံးပြီး သူတို့ရဲ့အတိတ်ဘဝက စိတ်ဝိဉာဉ်တွေကို ပြန်ခေါ်ပြီးသွင်းပေးရတယ် ”

ဒါမှ အရင်ဘဝ စိတ်တွေ ဝင်လာတဲ့အခါ အခုဘဝ တော်စပ်ပုံကို မေ့သွားပြီး လင်မယားတွေ ချစ်သူတွေလိုဆက်ဆံလာကြပြီး ကုထုံးက ရှေ့ဆက်သွားမှာ..ဒါပေမယ့် အခုတလော အမေ့ပါဝါတွေ ကျပြီး အားနည်းနေတော့ သားဆီကလဲ အကူအညီယူပြီး ပါဝါတွေဆွဲမှဖြစ်တော့မယ်... ”

“ ဒါဆို သားက အမေ့ကို ဘယ်လို ကူပေးရမှာလဲ ”

“ ဓာတ်ခန်းထဲကို အတူတူ ဝင်လိုက်လာပြီး၊ ငြိမ်ငြိမ် သမထ ထိုင်နေပြီးတော့ သားရဲ့စိတ်ပါဝါတွေကို သာအမေ့ဆီ ပို့ပြီးလွှတ်ပေး၊ ဒါလောက်ဆို တော်ပြီ။ အမေပါဝါတွေ ပေါင်းပြီး ကျန်တာတွေ ဆက်လုပ်မယ် ”

“ သားပါ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်လာတော့ သူတို့တွေ သဘောတူပါ့မလား၊ အဆင်ပြေပါ့မလား.. ”

“ ပြဿနာ မရှိလောက်ပါဘူး သားရဲ့.. ”

ကျနော်နဲ့ အမေတို့ အဲ့ဒီလိုဆွေးနွေးပြီး ၂ ရက်လောက် အကြာမှာ ဟို သားအမိ ၂ယောက် ထပ်ရောက်လာကြပြန်ပြီ။ အချိန်က နေ့လည်ပိုင်း ရောက်နေပြီ။ အမေက ဟောခန်းထဲမှာ သူတို့ နဲ့ ခါတိုင်းလို ထိုင်စကား ပြောနေကြတယ်၊ ကျနော်ကတော့ မသိဘူးဗျ၊ ဘာတွေ ပြောနေကြတယ်ဆိုတာ။ အမေက ကျနော့်ကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်၊ အိမ်တံခါးတွေ အသေပိတ်ထားဖို့နဲ့ ဒီနေ့ ဟောခန်းပိတ်ပြီး ဧည့်သည်လက်မခံတော့တဲ့ အကြောင်းရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို အိမ်ရှေ့မှာ ချိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တဆက်ထဲပဲ..

“ သား..ကိုထူးရေ..အမေ့အစီအရင်မှာကူဖို့အတွက်သားအဆင်သင့်လုပ်ထားတော့ ”

သူတို့ သားအမိ ကျနော့်ဘက် လှည့်ကြည့်ကြပြီး ပြုံးပြကြတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ပုံစံတွေနဲ့၊သူတို့ အရင်အခေါက်တွေက အစီအရင်တွေမှာ အမေ့အပြင် ဘယ်သူမှ ဝင်မပါကြဘူးလေ၊ ဒီနေ့ ကျနော်ပါမှာဆိုတော့ ရှိူးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်နေကြတဲ့ပုံပဲ..။

သူတို့ သားအမိ ထပြီးဝတ်စုံအဖြူတွေ လဲကြတယ်။ ကျနော်လဲ အမေမှာတဲ့ အတိုင်းအိမ်ရှေ့တံခါးတွေလိုက်ပိတ်၊ ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ပြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ အစီအရင် အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ကျနော်လဲအင်္ကျီလုံချည်အဖြူ လဲလိုက်ပြီး အစီအရင် လုပ်မယ့် ဓာတ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။

အမေက ကန်တော့ပွဲတစ်ခု ထိုးထားတဲ့ အရှေ့မှာ ဖယောင်းတိုင် ၅ တိုင်ထွန်းပြီး ဂါထာတွေ ကြိုရွတ်နေပြီ၊ ဘာဂါထာတွေဆိုတာတော့ ကျနော်လဲမသိဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူတို့သားအမိ ၂ ယောက်က အဝတ်ဖြူတွေဝတ်ပြီး အစီအရင်ခန်းထဲ ဝင်လာကြတယ်။

ပြီတော့ အခန်းအလယ်က သူတို့ ထိုင်နေကျ ဖြစ်ပုံရတဲ့ ကော်ဇောပေါ် ထိုင်လိုက်ကြတော့ ကျနော်လဲ ထပြီး  ဓာတ်ခန်းတံခါး ပိတ်လိုက်ပြီး ချက်ချလိုက်ရတယ်ဗျ။ အမေက သူတို့သားအမိ ၂ ယောက်ကို ဂါထာတွေတိုင်ပေးပြီး လိုက်ရွတ်ခိုင်းတယ်။ အမေက ကျနော့်ကိုလည်း အခန်းထောင့်မှာ တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်ခိုင်းပြီးစိတ်အာရုံ စုစည်းပြီး အမေ့ဆီ ပို့လွှတ်ပေးဖို့ ပြောတယ်။

သူတို့ သားအမိကို ဘာမှ လုပ်စရာမလိုဘူး၊ အမေကပဲ ကျနော် ပို့ပေးတဲ့ စိတ်အားပါဝါတွေကို လက်ခံပြီးလိုသလို စုစည်း အသုံးချသွားမယ်လို့ ပြောတယ်၊ အခန်းထဲမှာ ဘာတွေပဲ ဖြစ်လာလာ၊ ငြိမ်ငြိမ်ပဲ ထိုင်ပြီးကြည့်နေဖို့လဲ မှာသေးတယ်ဗျ။ သားအမိ ၂ ယောက်ကိုလဲ ကော်ဇောပေါ်မှာ တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မျက်စိတွေမှိတ်၊ လက်အုပ်တွေ ချီခိုင်းထားတယ်။

အမေက သူတို့ ၂ ယောက်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ဂါထာတွေ တတွတ်တွတ်နဲ့ မန်းနေတယ်။ ခဏ အကြာမှာပဲ သားဖြစ်တဲ့ ရဲထိုက်စိုးက တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ယိမ်းထိုးလာတာ တွေ့လိုက်ရသဗျို့၊ သိပ်အကြမ်းကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ခပ်ညင်ညင်သာသာပါပဲ။ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးက မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာတယ်။ သူ့သားဘက်ကို ရီဝေေ၀ လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ သူ့ဆံပင်ကို စည်းထားတဲ့ ဖဲကြိုးခေါင်းစည်းစကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။

ခေါင်းစည်း ဖြည်လိုက်တော့ ခါးအထိ ရှိတဲ့ သူ့ဆံပင်ရှည်တွေက ကျောပေါ်မှာ ဝဲကျပြီး ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။ သူမက ထရပ်လိုက်ပြီး လက်အုပ်ချီ မပျက်နဲ့ ကန်တော့ပွဲထိုးထားတဲ့ စားပွဲရှည်ဘက် လျှောက်လာပြီး စားပွဲဘေးမှာ ယှဉ်ရက်ခင်းထားတဲ့ သင်ဖြူးဖျာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲ အိပ်ချလိုက်တယ်။ လက်အုပ်ကတော့ ချီထားရက်ပဲ။

ကျနော့် အမေကတော့ ပါးစပ်က ပွစိပွစိနဲ့ ဂါထာတွေ ဆက်ရွတ်နေတုန်းပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ရဲထိုက်က ထပြီး လျှောက်လာပြန်တယ်၊ သူ လျှောက်ပုံက အိပ်မွေ့ချစိတ်ညှို့ခံထားရသူ တစ်ယောက် ပုံစံမျိုးပဲဗျ။ လျှောက်လာတာ သူ့အမေ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့ခြေရင်းဘက်ရောက်တော့ ရပ်လိုက်တယ်ဗျို့။ သူက ပက်လက်ကြီး မျက်စိမှိတ်လို့ လက်အုပ်ချီပြီး လှဲနေတဲ့ သူ့အမေဖြစ်သူရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုမမှိတ် မသုန် ကြည့်နေတယ်။

ပြီးတော့ သူက ကုန်းကုန်းကြီး ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့အမေရဲ့ခြေကျင်းဝတ် ၂ ဘက်ကို ကိုင်လို့ ခြေ ၂ ချောင်းကို ဘေးတစ်ဘက်တစ်ချက်စီ ဆွဲကားပစ်လိုက်တယ်၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးက ပက်လက်လှန်၊ လက်အုပ်ချီပြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပေမယ့် သူ့ဒူး ၂လုံးကို ထောင်ပြီးတော့ ကားပေးလိုက်တော့ ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူထမီ ကြီးက ဒူးအထက်အထိ လန်သွားရောဗျို့။ ခြေရင်းဘက်မှာ ကပ်ရက် ထိုင်နေတဲ့ သူ့သား ရဲထိုက်ကတော့ လန်တက်သွားတဲ့ ထမီအောက်က သူ့အမေပစ္စည်းကြီးကို ထင်းထင်းကြီး မြင်ရမှာတော့အသေအချာပဲဗျ...။

....................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ရဲထိုက်က ဒူးထောက် ထိုင်နေရာကနေ ကုန်းပြီးတော့ ဟသွားတဲ့ သူ့အမေ ရဲ့ထမီဖြူအကြား သေချာငုံ့ ကြည့်နေတယ်။

ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက ပွင့်နေတဲ့ ထမီထဲ ဝင်သွားပြီး ဒူးကြီးတွေ ထောင်ထားတဲ့ သူ့အမေရဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေရဲ့အတွင်းသားတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်လေ။ သူပွတ်ပေးနေတာက ပေါင်ခြံ အစပ်ကအတွင်းသား နုနုဆိုတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ ဖီလင် တက်သလား ယားလို့ပဲလား မသိဘူး၊ ဒူး ၂ ဘက်က စိလိုက်ခွာလိုက်နဲ့ ဂဏာမငြိမ်ပဲ ထွန့်နေတော့တာဗျ...။

ကျနော် ကြည့်နေရင်းနဲ့ သူ့လက်တွေ ပေါင်ကို ပွတ်နေရုံ သက်သက်တော့ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ လက်အနေအထားက အထဲကို တော်တော် ဝေးဝေး နက်နက်နဲနဲ ရောက်နေပြီ။ အန်တီဝင့်ဝါစိုးက ငြိမ်ပြီး လှဲနေတုန်းပဲ၊ လက်အုပ်ကလဲ ချီထားတုန်း။

ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ဖျားတွေ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတာကို သတိထားကြည့်ရင် တွေ့နိုင်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ သားဖြစ်သူ လူပျိုပေါက်စ ရဲထိုက်က သူ့ခါးမှာ ပတ်ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူစင်ကြယ် အဝတ်စကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့တယ်ဗျို့။

အဲဒီမှာပဲ အောက်ပိုင်းတုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားပြီး တောင်နေတဲ့ လီးက ငေါက်တောက် ပေါ်လာတော့တယ်။လူပျိုပေါက် ချာတိတ်ဆိုတော့ လီးက သိပ်အကြီးကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ အမွှေးကလဲ ရေးရေးပါးပါး တက်ခါစပဲရှိသေးတာ။

အန်တီ ဝင့်ဝါရဲ့ချီထားတဲ့ လက်အုပ်က အောက်လျှောကျလာပြီး ဒူးပေါ်တင်နေတဲ သူ့ထမီဖြူစကို ခါးအထိဆွဲလှန် တင်လိုက်တယ်လေ။ ဟိုက်...သေရော..၊ အန်တီဝင့်ဝါက အတွင်းခံ ပင်တီလေးတောင် ဝတ်မထားပါလား။ ကျနော်ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်းက အန်တီ ဝင့်ဝါကိုပဲ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေမိတယ်။

ခါးအထိအောင် လန်တက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ထမီကြောင့် ထောင်ထားတဲ့ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး ၂ လုံးကအတိုင်းသားကြီး မြင်နေရတာ၊ဖျာပေါ်မှာ ပိကျနေတဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေကလဲ လုံးအိနေတာပဲ၊ အခု ကျနော့် ရင်တွေ အသားကုန် တဒိန်းဒိန်းနဲ့ခုန်နေတယ်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို စိတ်ကို သမာဓိရအောင် ချုပ်ပြီး ပါဝါသွင်းဖို့ ဘယ်လွယ်ပါတော့မလဲ။ တခုတော့ ရှိတယ်၊ စိတ်ကတော့ တခြားနေရာတွေ လျှောက်ပြီး ပြန့်လွင့်မသွားဘူး၊ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ ဖင်ကြီးဆီပဲ ရောက်နေတာလေ..ဟီးဟီး..။

ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်ကြည့်နေတုန်း ရဲထိုက်က ဖြဲကားထားတဲ့ သူ့အမေပေါင်ကြားမှာ သေချာဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်ခြံထဲ ကုန်းပြီး မျက်နှာနှစ်လိုက်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းက လှုပ်စိလှုပ်စိ၊ ငုံ့လိုက်မော့လိုက်နဲ့။ ကျနော်က ကြမ်းတစ်ဆင့် နိမ့်တဲ့ နေရာမှာ ထိုင်နေတော့ လယ်ဗယ်မတူလို့ ရှင်းရှင်းကြီး မမြင်ရပေမယ့် သေချာတာကတော့ သူ့အမေ လိင်အင်္ဂါ အဲလေ.. အဖုတ်ကြီးကို ကုန်းမှုတ်စုပ်လျက်နေပြီ ဆိုတာပါပဲ။

ရင်ပတ်ပေါ်မှာ လက်အုပ်ချီထားတဲ့ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့လက်တွေက ပြေလျော့သွားပြီး ကိုယ်ဘေး တဘက်တချက်ကို ချလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုများစွာနဲ့ အတင်း ထိမ်းနေရပုံပဲ၊ လက်သီးလေးတွေကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတယ်ဗျ။

သူ့မျက်စိတွေလဲ ပွင့်လာခဲ့ပြီး အမေနဲ့ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ဘက်ကို တစ်လှည့်စီ ရီဝေနေတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ ကြည့်တယ်၊ အကြည့်က အဓိပ္ပါယ် ဖော်မရဘူး။ ရှက်တာလား၊ မထူးတော့ဘူးဆိုတဲ့ ပုံစံလား။ ရမ္မက်ခိုးတွေ ဝေနေတာလား။

မျက်နှာကတော့ သားအရင်းရဲ့အဖုတ်လျက်ခံနေရတဲ့ အရသာကို သွေးသားက နှစ်သက်နေတဲ့ လက္ခဏာ၊ပါးစပ်လေး စူလာပြီး ငရုပ်သီးစပ်စပ် ဟင်းတစ်ခုခုစားထားသလို တရှူးရှူးနဲ့။ ခဏလေးမှာပဲ ရဲထိုက်က သူ့အမေစောက်ပတ်က မျက်နှာဖော်ပြီး မော့လာတယ်။ 

သူ့နှာခေါင်းမှာ ဆီတွေပေနေသလိုပဲ၊ အမှန်ကတော့ သူ့အမေရဲ့စောက်ရည်တွေပါ။ ရဲထိုက်က ခန္ဓာကိုယ်ကို လျှောတိုက်တက်သွားပြီး သူ့အမေ ကိုယ်ပေါ်ကို ထပ်မှောက်လိုက်တယ်။ လက်မောင်း  ၂ ဘက်က အမေလုပ်တဲ့ သူကို သိမ်းကြုံးဖက်ထားပြီး၊ သူ့ရဲ့ အောက်ပိုင်းက သူ့အမေရဲ့ပေါင်ခြံဆီးစပ်မှာ ပိနေအောင် ဖိထားတယ်လေ။

သူ့ ညာလက်က သူ့ပေါင်ကြားထဲ လျှိုလို့ ကိုယ့်လီးကိုယ် ကိုင်လိုက်ပြီး၊ သူ့အမေ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့ ပေါင်ကြားတစ်နေရာကို ဖိချိန်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီး မြောက်ကြွ မြောက်ကြွနဲ့ စလှုပ်ရှားတော့တယ်။ ကျနော် မြင်တာတော့အန်တီဝင့်ဝါ ဒွန့်ကနဲဖြစ်လို့ တုန်တက်သွားပြီး ကိုယ်လုံးက ရုတ်တရက် တောင့်သွားသလို ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကို သွားနဲ့ တင်းတင်း ဖိကိုက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ သူမက မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ သူ့သားမျက်နှာကိုကြည့်နေတယ်၊ သားလုပ်တဲ့ သူက ဖင်ကြီးမြှောက်လိုက် ဖိချလိုက်နဲ့ အချက်မှန်မှန်စပြီး မောင်းထောင်းတော့တာပဲ။

ဓာတ်ခန်းက ဘယ်လောက်မှ မကျယ်၊ သူတို့လုပ်နေတဲ့ နေရာနဲ့လဲ သိပ်မဝေးတော့ ယောက်ျား မိန်းမလိင်အင်္ဂါ ၂ ခု ထိခတ်ရိုက်နှက်သံ တဖတ်ဖတ်ကို စည်းချက်ညီညီ ကြားနေရပြီ။ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေကလဲ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာပြီး တရှူးရှူးတရှဲရှဲ နဲ့ ကြားနေရတယ်။ ပါးစပ်ကို တင်းတင်း ကိုက်ထားပြီး လည်ချောင်းထဲက အသံနဲ့ တအိအိ၊ တအစ်အစ် ညည်းနေတာပေါ့။

ကျနော်လဲ ရင်တွေ ဝရုန်းသုန်းကား ခုန်နေပြီ။ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတွေနဲ့ အတူ ကျနော်ပါလိုက်ပြီး မောနေရတယ်၊ တကယ်တော့ ကိုယ်တိုင်လဲ ဘာမှ လှုပ်ရှားပြီး လုပ်ကိုင်တာလဲ မဟုတ်အသားလွတ်ကြီးပေါ့။ ချာတိတ်က အခု ဖင်ကြီး တဇတ်ဇတ်နဲ့ မရပ်တမ်း ဆောင့်နေပြီ။

အန်တီဝင့်ဝါက တံတောင်နဲ့ ကြမ်းကိုထောက်၊ ကိုယ်ကို ကြွပြီး သူ့သားရဲ့လီးက သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတာကို ကုန်းကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရဲထိုက်က သူ့အမေရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ ဆီးတွန်းထားလိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ညှစ်နေတယ်။ အန်တီ ဝင့်ဝါလဲ ပြန်လှဲချလိုက်ရတယ်။

သားလုပ်တဲ့ သူက သူ့အမေပေါ် တကိုယ်လုံး ပစ်ဖိထားပြီး တသားထဲနေအောင် ဖက်ထားတယ်၊ သူ့လီးနဲ့ သူ့အမေ စောက်ပတ်ထဲကို ကပ်ကပ်ပြီး တဇတ်ဇတ် ဆောင့်နေတာ ကြည့်ပါဦး....ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ တစ်ကိုယ်လုံးမြောက်ပြီး ကော့တက်လာတယ်။

ဖင်ကြီးက လေထဲမှာ ကြွနေပြီး ခြေထောက်တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့ဗျာ...။ သူမက ပူးနေတဲ့ ကိုယ် ၂ ခုကြားထဲ လက်လျှိုပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်အင်္ကျီအဖြူရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့ဖွေးဖွေးကြီး၂ လုံး အန်ထွက်လာတော့ ရဲထိုက်လဲ သူ့အမေနို့ကြီးတွေ အစိမ်းအတိုင်း အသားကို လက်နဲ့ ညှစ်ပြီး ကိုင်လို့ရပြီ။

ရဲထိုက်လဲ အားရပါးရ အရင်နှဲလိုက် နယ်လိုက်လုပ်ပြီးမှ ပါးစပ်နဲ့ နို့တွေကို ကုန်းစို့တော့တယ်။ ဖင်မြှောက်မြှောက်ပြီး အရှိန်ယူဆောင့်နေတဲ့ ရဲထိုက်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေက ပိုကြမ်းလာတယ်ဗျို့။ သူ့အမေပေါ် ကပ်ဖိထားတဲ့ ကိုယ်ကို ခွာလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် လက်ထောက်လို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ပစ်ဆောင့်နေတယ်။

သူ့ အမေရဲ့ ၃၇ လက္မလောက် ဆိုက်ရှိတဲ့ နို့ကြီးအစုံက ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လိုက်ဖက်ညီအောင် ပုခက်လွှဲပြီးအသားကုန်ကို ခါရမ်းနေတော့တာ၊ တုန်တုန်..တုန်တုန်..နဲ့၊ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေးတော့..။ ကျနေ့ာ်မျက်လုံးက အမေ့ဘက်ကို တစ်ချက် ရောက်သွားတော့ အမေက သူ့နေရာမှာပဲ ထိုင်ပီးမျက်လုံးတွေ မှိတ်လို့ပါးစပ်က ပွစိပွိနဲ့ဂါထာတွေ တတွတ်တွတ် ရွတ်နေတုန်းပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အမေ့မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာပြီးကျနော့်ဘက် လှမ်းကြည့်တယ်။ အမေက မျက်လုံးနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကျနော် ကောက်မိလိုက်ပြီ။ ကျနော် သေချာ ကြည့်ချင်ရင် အနားသွားကြည့်ဆိုတဲ့ သဘော...။

ကျနော်လဲ ထသွားလိုက်ပြီး ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ ကောင်လေး အခု သူ့အမေ အရင်း ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့သား အရိုက် အရာကနေ လင်အရိုက်အရာကို ပရိုမိုးရှင်းရာထူးတိုးပြီး ၂ ယောက်စလုံး စိတ်လိုလက်ရ မေထုန်မှီဝဲ ကာမဆက်ဆံ နေကြတာကို အနီးကပ် ရပ်ကြည့်နေမိတယ်၊ အရှိန်တက်နေတဲ့ သားအမိ ၂ ယောက်ကတော့ ဘေး က ကျနော် ရပ်ကြည့်နေတာတာင် ရှက်ရကောင်းမှန်း မသိတော့ပဲ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး လိုးနေ ဆော်နေကြပြီ။

ကျနော် ငုံ့ကြည့်တော့ ချာတိတ်ရဲ့ လီးက သူ့အမေ စောက်ပတ် ပြဲပြဲကြီးထဲ လျှောတိုက်ပြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့..၊ အမေ့ရဲ့စောက်ပတ်က နှုတ်ခမ်းသားတွေက လီးသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်တိုင်း ပိဝင်သွားလိုက်၊ လန်ထွက်လာလိုက်နဲ့ ပေါ့။ ထုတ်လိုက်တိုင်းလဲ လီးတံမှာ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အနှစ်တွေ ကပ်ကပ် ပါလာတယ်ဗျ၊ ထမရည်အနှစ်တွေ ကျနေတာပဲ...။

အန်တီ ဝင့်ဝါရဲ့စိတ်လွှတ်ပြီး ညည်းတဲ့ အသံတွေက ပိုပို ကျယ်လာတယ်ဗျို့၊ ကျနောတို့ သားအမိ ၂ ယောက်ကိုလဲ မရှက်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် တခုတော့ရှိတယ်၊ စလိုးကတည်းက ညည်းတာက လွဲလို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စကားမပြောကြဘူး။

လိုးပါ၊ ဆောင့်ပါ၊ မြန်မြန်ဆိုတဲ့ စကားတွေ မကြားရဘူး။ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါလဲ မကြားရဘူး၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးက သူ့သား အကြမ်းပတမ်း ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ဖြဲပြီးတော့သာ ခံနေတာပဲ..။ ကျနော်လဲ ဘေးမှာ ကပ်ရက် မတ်တပ်ရပ်ကြည့်ပြီးတော့ လီးက ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တောင်နေရပြီ။ အခုအခြေအနေကို ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ နားမလည် နိုင်တော့ဘူး...။ စိတ်ထဲမှာလဲ..

“ ရူးသလားကွာ...ငါ အခု ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ရပ်ကြည့်ပြီးလီးတောင်နေရုံပဲလား..! ”

ကျနော် ဒိုင်ဗင်ပစ် ဝင်သွားပြီး သူတို့တွေနဲ့ ဝင်လုံးပစ်လိုက်ချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အသိစိတ် တစ်ခုက သိသိသာသာကြီး တားနေတယ်။

“ သူတို့က ငါတို့ကို အားကိုးပြီး လာကုတဲ့ ဖောက်သယ် လူနာတွေလေ၊ ဒီလိုလုပ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ”

ကျနော် ကြည့်ရုံသာ ရပ်ကြည့်နေခဲ့ရပြီး သိပ်မကြာပါဘူး..

“ အူးးးးကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်...အားးး အင်း..ဟင်းးး ”

ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တက်သွားပြီး သံရှည်ကြီး ညည်းလို့ ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကော့ထိုးသွားတယ်။ အရမ်းကောင်းပြီး၊ ပြီးသွားပြီ ထင်တယ်ဗျ။ ရဲထိုက်ကတော့ နောက်ထပ် ၃ မိနစ် နီးပါး စိတ်လိုက် မာန်ပါ ဒလမန်းကြမ်း ဆက်ဆော်နေသေးတယ်။

မကြာခင်မှာတော့ ချာတိတ်က သူ့အမေပေါင်ခြံထဲ သူ့လီးကို တသားထဲနေအောင် ကပ်ဖိထားပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဖင်ကြီးကတော့ တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်နေတော့ သူ့ရဲ့သုက်မျိုးစေ့ရည်တွေကို သူ့အမေ အဖုတ်ထဲ ကပ်ဖိပြီး ညှစ်ချနေတာ သေချာတယ်။ ခဏကြာမှ အန်တီဝင့်ဝါ က ရဲထိုက်ရဲ့ ရင်ပတ်ကို တွန်းလိုက်ပြီး..

“ သားလေး ဖယ်ဦး..မေမေ လေးလိုက်တာ.. ”

ဒီတစ်ခွန်းပဲ...၊ ဒီအခန်းထဲ ဝင်လာပြီးကထဲက သူတို့သားအမိ ၂ ယောက် ပထမဆုံး စပြောတဲ့စကား..၊ ရဲထိုက်က လီးချွတ်လိုက်ပြီး သူ့အမေ ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလို့ ဘေးမှာ လှဲချလိုက်တယ်။

ခုနက ပန်းထည့်ထားပုံရတဲ့ လရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေက အန်တီဝင့်ဝါရဲ့စောက်မွှေး မထူမပါး ယှက်သန်းနေတဲ့ စောက်ပတ် ကွဲကြောင်းကြီးကြားထဲက တစိမ့်စိမ့် တအိအိနဲ့ စီးထွက်ကျလာကို ကျနော် မြင်နေရတယ်၊တကယ့်ကို ရူးသွပ်ဖို့ ကောင်းတဲ့ မြင်ကွင်းပဲဗျာ။ ကျနော် ဗွီဒီယိုအောကားတွေ ဖုန်းထဲက အောကလစ်တွေကိုပဲ ကြည့်ဖူးခဲ့တာလေ။

အခုလို သက်ရှိထင်ရှား လူ ၂ ယောက်က ကိုယ့်ရှေ့ ၂ ပေလောက်ပဲ အကွာမှာ ပေါ်တင်ကြီး အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ အစိမ်းအတိုင်း လိုးပြနေကြတာ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားသာ ကြည့်ကြတော့ဗျာ။ ပြီးတော့ လိုးနေကြတာကလဲ သားအမိအရင်း ခေါက်ခေါက်ကြီးလို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သိတားရတာဆိုတော့လေ။ ရဲထိုက်က လီးချွတ်ပြီးဆင်းသွားပေမယ့် အရှိန်က မသေကြသေးဘူးဗျ။

သားအမိ ၂ ယောက် ယှဉ်လှဲနေရင်းကနေ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဖက်ရက်ပြီး အငမ်းမရ ကစ်စင်ဆွဲနေကြသေးတယ်။ ကျနော့် အမေလဲ အဲဒီတော့မှ ထိုင်ရာကထလာပြီး မန်းထားတဲ့ ရေမန်းတွေကို ဖလားထဲကနေ သပြေခက်ခွက်ထဲ နှစ်ပြီး သူတို့သားအမိကို ဖြန်းပေးတယ်။ သူတို့တွေက ထထိုင်ပြီး မျက်လုံးတွေမှိတ် လက်အုပ်တွေ ချီထားကြတယ်။

ပြီးတော့မှ အန်တီဝင့်ဝါစိုးလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိရသွားဟန်တူပြီး၊ ကမန်းကတန်းနဲ့ ပေါ်နေတဲ့ နို့တွေကိုအင်္ကျီနဲ့ ဆွဲဖုံး၊ ကြယ်သီးတွေ ပြန်တပ်၊ ထမီတွေဆွဲချ လုပ်တော့တယ်၊ ရှက်ပြီးခေါင်းကြီးငုံ့လို့ ကျနော်မျက်နှာကို မကြည့်ရဲဘူးဗျ။

ကျနော် စဉ်းစားနေတာက အမေ ဂါထာတွေရွတ်၊ မန်းမှုတ်ပြီး အစီအရင်တွေ သွင်းနေတုန်းမှာ တကယ်ပဲ သူတို့ သားအမိ အခုလက်ရှိဘဝကို မေ့သွားပြီး အရင်ဘဝဟောင်းက သမီးရီးစားစိတ်တွေ ပြန်ဝင်လာပြီးတော့ လိုးချင်ခံချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြားမမြင်ရတဲ့ ဆေး သို့မဟုတ် အမှောင်ဓာတ် ပယောဂ တစ်ခုခုကြောင့်လား၊ မတွေးတတ်တော့ဘူး။

ဒါပေမယ့် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြီးဆိုတော့လဲ ယုံရမလိုပဲ။ သားအမိအရင်းကြီးတွေ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် လင်မယားတွေလို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆော်နေကြတာလေ..။ တကယ်ပဲ ထူးဆန်းတဲ့ လောကီပညာရပ်တွေပဲလား။

ကျနော့် အမေက...

“ ဒီနေ့ ဆရာမသားဆီက ပါဝါတွေ ထပ်တိုးပြီး အကူရလို့ အဆင်ပြေသွားတယ်။ အားလုံး ပိုကောင်းလာမှာပါ ”

ပြီးတော့ တဆက်ထဲ ကျနော့်ကို..

“ သား..ကိုထူး..အစီအရင် ပြီးပြီ။ အပြင်သွား ထွက်စောင့်နေလိုက်တော့.. ”

ကျနော်လဲ ဓာတ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး အိမ်သာကို တန်းပြေးတော့တာပဲခင်ဗျ။ ဂွင်း တစ်ချီလောက် ကိုင်၊ အကြောလျှော့ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထွက်စောင့် နေလိုက်တယ်။

မကြာပါဘူး အမေနဲ့သူတို့သားအမိလဲ အနောက်ခန်းထဲက ထွက်လာကြတယ်။ အဝတ်အစားတွေလဲပြီးသပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိနေကြပြီ။ ကျနော်က သူတို့သားအမိကို ခြံတံခါးဝအထိ လိုက်ပို့ပေးတယ်။ အခုလို ကျတော့လဲ အခြေအနေပုံမှန်ပဲ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီဝက်က ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြသလိုပဲဗျ။

ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ ချာတိတ်ကို မနာလိုပြီး ဂျေဝင်နေမိတယ်။ ကျနော်လဲ သူ့လိုပဲ ဖြစ်ချင်တာလား၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နားမလည်ဘူး..။ ဒီလိုရူးကြောင်ကြောင် အစီအရင်တွေနဲ့ အမေ့ရဲ့ကုထုံး နည်းလမ်းတွေက မှန်လားမှားလားတော့ ကျနော်မသိတော့ဘူး။

ဒါပေမယ့် စိတ်တွေက ဆာပြီးတော်တော် ဆူလောင်နေတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကျနော်လဲ အိမ်အပြင်ထွက်၊ ဈေးနဲ့ ပန်းခြံဘက် လမ်းလျောက်ထွက်ခဲ့ပြီး ပူလောင်ရွတက်နေတဲ့ စိတ်တွေ ငြိမ်သွားအောင် အာရုံပြောင်းလိုက်ရတော့တယ်ဗျို့။

.....................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

ကျနော်လဲ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့ သားအမိကို ခြံဝအထိလိုက်ပို့ပေးပြီး ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေအတွက် စိတ်ငြိမ်သွားအောင် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ်လေ။ ကျနော့်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနေတယ်ဗျာ..၊ အခု ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ၊ စိတ်ထဲမှာ မသေချာဘူး။ ကျနော် အောကားတွေ ကြည့်ဘူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှ ကိုယ့်ရှေ့မှာဒီလို Live show ပြတာ မကြုံဖူးဘူး၊ မကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။

ကျနော် အမျိုးသမီးလှလှတွေ မြင်လို့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ သဘောကျ၊ လှတယ်၊ မိုက်တယ် ထင်ရင် ပျိုပျိုအိုအို ကြီးကြီးငယ်ငယ်၊ ကြည့်ပစ်၊ ငမ်းပစ်တာပဲ။ အန်တီ ဝင့်ဝါစိုးလဲပါတာပဲ၊ တခါတလေ ကိုယ့်အမေတောင် မချန်ဘူး ခိုးကြည့်ဖြစ်တယ်။

(ပုံမှန်အတိုင်းဆို အမေက ဗေဒင်ဆရာမ၊ ရင့်မကြီး ဂိုက်ဖမ်းပြီး ပိတ်ဖြူဝတ်တာတို့၊ယောဂီရောင်ဝတ်၊ ဆံထုံးထုံးထားလို့ ရုပ်ကြီးရင့်နေသလို ထင်ရပေမယ့်၊ဟောခန်းပိတ်လို့ အိမ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေတဲ့အချိန်မျိုးမှာ၊ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ရေစို၊ ထမီရင်လျားနဲ့ ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတဲ့ အချိန်တွေမှာ၊ လက်မောင်သားဝင်းဝင်း၊ ရင်သားတင်းတင်းတွေကို မထိတထိ မြင်လိုက်ရတဲ့ အခါ၊ ဒါမှမဟုတ် သနပ်ခါးလေး ဘဲကြားလူးလို့ လက်ပြတ်ဘလောက်စ်လေး ဝတ်ထားတဲ့ အခါမျိုးမှာ အမေ့ပုံက ဆွဲဆောင်မှု တစ်မျိုးရှိလာတော့၊ စိတ်က စိုက်ငေးကြည့်ချင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ပေါ်တင်မကြည့်ရဲတော့ ခိုးကြည့်ဖြစ်တယ်ဆိုပါတော့)

အဲ့သလို ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ကို စိတ်ဝင်စား တတ်လာပေမယ့် အပျော်မိန်းမတွေဆီတော့ တစ်ခါမှ သွားလှုပ်ရှားလည်ပတ်ခြင်း မရှိခဲ့ဖူးဘူးဗျ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ...ကိုယ်တိုင်အတွေ့အကြုံ ရှိရှိ မရှိရှိ ကိုယ့်ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ကြီးလုပ်ပြနေတော့လဲ လီးတောင်ပြီး ကိုယ်လဲလုပ်ချင်လာတာပဲ..။

ဒါပေမယ့်ဗျာ ကျနော်တို့ သည်းခြေကြိုက်လုပ်ငန်းကြီးကို ဘယ်လိုသွားရည်ကျအောင် ရှေ့မှာ လာလုပ်ပြပြ ကြိုက်တာကတပိုင်း၊ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာ ခံစားနေရတာက တပိုင်းပဲဗျ။ ကျနော် အခု တွေးနေတာက အမေက အခု ဒီ ရဲထိုက်တို့သားအမိကို လုပ်ခိုင်းနေတာတွေက မှန်လားမှားလား ဆိုတာကိုပဲ။

တကယ်ပဲ ဝေဒနာကုပေးလို့ ကုသိုလ်ဖြစ်မလား သားအမိချင်း မထော်မနန်းတွေ လုပ်ခိုင်းလို့ အကုသိုလ်ပဲဖြစ်မလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကြည့်ရတာတော့ ဇာတ်လမ်းကြီးက ရူးချင်စရာကြီး။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်လာတဲ့ အဖြေကို ကြည့်တော့လဲ OK နေသလိုပဲ။

ကျနော့် နဂိုစိတ်က ဒီမှော်ပညာတွေ၊ အတိတ်ဘဝတွေ၊ ဝိဉာဉ်တွေ၊ ဥစ္စာစောင့်တွေဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုး  သိပ်ယုံလှတယ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော် အခုအမေလုပ်ကိုင်နေပုံကို သိပ်သဘော မတွေ့ဘူး ဆိုပေမယ့် ဒီအလုပ်ကပဲ ကျနော်တို့ သားအမိရဲ့အဓိက အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း အလုပ်မဟုတ်လား။

အမေက သူ့ပညာ သူယုံတယ်၊ သူလုပ်သင့်လို့ လုပ်နေတာလို့ပဲ ယုံကြည်လိုက်တယ်။ ကျနော် ဘဝင် မကျလဲ ကျနော်က ဘာဖြစ်စေချင်သလဲ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ မသိဘူး၊ ဘာမှလဲ မရေရာ မသေချာဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ရှုပ်လာတာနဲ့ သူတို့ ကံကြမ္မာအတိုင်းပဲထားလိုက်၊ အမေ့လက်ထဲပဲ ဝ ကွက် အပ်ထားလိုက်တာပဲကောင်းပါတယ်။ ကျနော်ကရော ဘာလုပ်ပေးနိုင်မှာ မို့လို့လဲ..။

ကျနော် အတွေးတွေ အမျှင်တန်းရင်း လမ်းလျှောက်လာလိုက်တာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မှောင်စပျိုးမိုးချုပ်သွားပြီ။ အမေက ကျနော့ကို ထုံးစံအတိုင်းပြန်လာလို့ နှုတ်ဆက်ပြောဆိုတာကလွဲလို့ တခြားထွေထွေ ထူးထူးဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။ ၃ရက် ၄ ရက်ကြာတော့မှ အမေက သူတို့သားအမိအကြောင်း တကျော့ပြန်စကား စလာပြန်တယ်။

အန်တီ ဝင့်ဝါက အမေ့ဆီ ဖုန်းဆက်လာတဲ့ အကြောင်း၊ သူမရဲ့အပြောအရဆိုရင် ရဲထိုက် တစ်ယောက်အခြေအနေ တိုးတက်လာမှုက သိသိသာသာကြီး အားရစရာကောင်းကြောင်း အဲဒီအတွက် သူမကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရကြောင်း မနက်ဖြန်ကျရင် အမေ့ဆီထပ်လာပြီး အစီအရင် နောက်တစ်ခေါက် ထပ်လုပ်ဦးမယ် လို့ပြောတယ်တဲ့..။ ကျနော်က အမေ့ကို မေးလိုက်တယ်။

“ ဒါနဲ့..ရဲထိုက်အဖေ၊ အန်တီ ဝင့်ဝါရဲ့ယောက်ျားကရော၊ ဘယ်သူလဲ အမေရဲ့...၊သူကရော သူ့မိန်းမနဲ့သား ဒီလိုလုပ်နေတာကိုသံသယမဖြစ်ဘူးလား.. ”

“ အဲ့ဒီ အိမ်က တအားချမ်းသာတာ ဟဲ့၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ပိုက်ဆံရှိ ယောက်ျားသူဌေးတွေက မိန်းမကိစ္စ ပွေတာ မကင်းဘူး၊ အဲ့လိုလူမျိုးက သံသယရှိဖို့ နေနေသာသာ အိမ်ကမိန်းမနဲ့ခ လေးတွေ ကျီးထိုးထိုး၊ လောက်ကိုက်ကိုက် သိပ်စိတ်ဝင်စားတော့တာ မဟုတ်ဘူး ”

“ သြော်..ဒီလိုလား...! အင်း..ဒါနဲ့ အမေရဲ့...မနက်ဖြန် အန်တီဝင့်ဝါတို့ကို ချိန်းထားတယ် ဆိုတော့ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကလို သားက မအားဘူးနော်..၊ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စ ချိန်းထားလို့ သွားရဦးမှာ အချိန်မီ ပြန်ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ အမေတစ်ယောက်ထဲ လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူးလား..၊ သားက ချိန်းပြီးသားဖြစ်နေလို့ပါ ”

ကျနော့ စကားကြားတော့ အမေ့မျက်နှာကြီး ရှုံ့တွပြီး သိသိသာသာကြီး စိတ်ပျက်သွားပုံရတယ်။ ပြီးတော့သက်ပြင်းကြီး တစ်ချက်၊ ဟင်းကနဲချပြီး

“ အမေ့ကို သားကူပေးမှ အဆင်ပြေမှာ.. ”

“ သားလဲ ကူပေးချင်ပါတယ်..၊ ဟိုမှာလဲ ကတိပေးပြီးသား ဖြစ်နေလို့ ဒါမှမဟုတ်၊ သားသူငယ်ချင်းနဲ့ ချိန်းထားတာ ဖျက်လိုက်ရမလား.. ”

အမေလဲ သက်ပြင်းကြီး ထပ်ချပြန်ပြီး..

“ မလိုပါဘူး သား..သွားပါ၊ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ဝင့်ဝါနဲ့ ချိန်းထားတာကလဲ ဖျက်လို့ မမီတော့ဘူး။ ဒီတော့ တခြားနည်းလမ်းတစ်ခုခု ရှာရတော့မှာပေါ့.. ”

အဲ့ဒီ ညက အိပ်ချိန်ကျတော့ ကျနော်လဲအခန်းထဲဝင် ဖုန်းဆော့ရင်း ငိုက်လာတာနဲ့ အိပ်မလို့ လုပ်တုန်း အိပ်မပျော်တချက် ပျော်တချက်မှာ အမေက ဝတ်စုံဖြူကြီးဝတ်လို့ ကျနော့်အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်ဗျ။

အမေ ဝင်လာတော့ ကျနော်လည်း မျက်လုံးတွေ ပြန်ကျယ်သွားတယ်။ စိတ်ထဲလဲ နဲနဲထူးဆန်းနေတာ။ ပုံမှန်အတိုင်း ဆိုရင် အခုအချိန်အမေက ဓာတ်ခန်း၊ အစီအရင်ခန်းထဲမှာ ဂါထာတွေ မန်းတာတို့ တခြား အစီအရင်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေတတ်တာလေ။

“ အမေ သားဆီလာတာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ!.. ”

အမေက စကားအထစ်ထစ်၊ အငေါ့ငေါ့နဲ့၊

“ အဲ...ဟို..အင်းး မနက်ဖြန် ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့ သားအမိ လာကြလိမ့်မယ်.. ”

“ အမေပြောလို့ သားသိပြီးပြီလေ.. ”

အမေက ခေါင်းငြိမ့်ပြီး..

“ အင်း..အဲဒါ.. အမေက အမေ့ပါဝါတွေ အားကောင်း မကောင်း၊ ပြန်စမ်း ကြည့်ပြီးပြီ။ မနက်ဖြန် အစီအရင်လုပ်ဖို့ လုံလောက်တဲ့ အားက မပြည့်ဘူးရယ် ”

ကျနော်လဲ အတော် စဉ်းစားသွားရပြီး..

“ သားကြိုးစားပြီး၊ သား သူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့တာ အမြန်ဖြတ်ပြီး ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့မယ် အမေ.. ”

“ အဲ...မလိုဘူး..သား.. အမေ အထက်ဆိုင်ရာတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီးပြီ၊ လမ်းညွှန်ချက်က ထွက်ပေါက်တစ်ခုတော့ ရှိတယ်တဲ့.. ”

“ အဲ့တော့ ဘယ်လို လုပ်ရမှာတဲ့လဲ.. ”

အမေ ခဏငြိမ်သွားတယ်၊ အနေအထိုင်ရ ကြပ်သလို ပြောမထွက် သလိုနဲ့...

“ အဲ..အဲ..ဒီလို...၊ အမေသားဆီမှာ ရှိတဲ့ ပါဝါတွေ လိုချင်တယ် သားရဲ့ပါဝါတွေ၊ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ လွှဲပြောင်း အပ်ထည့်ပေးဖို့ လိုတယ်၊ သားလုပ်ပေးနိုင်မလား.. ”

“ လွှဲလို့ရတဲ့ နည်းလမ်းရှိရင် ပေးရမှာပေါ့..၊ အမေ့ကို ကူတာပဲဟာ..။ သားအတွက် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့..သားက ဘယ်လိုများ လုပ်ပေးရမှာလဲ.. ”

ကျနော် ဒီလိုပြန်ပြောတော့ အမေက ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးလိုက်ပြီးတော့...

“ မခက်ပါဘူး...ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ နေပေး၊ အမေကိုယ်တိုင် ကြည့်လုပ်သွားမယ်.. ”

ပြောပြီးတာနဲ့ အမေက ကျနော်ခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်၊ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးခါးပုံစကိုလဲ ဆွဲဖြေလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဒူးခေါင်းအထိ ဆွဲချလိုက်တော့တယ်ဗျာ..၊ ဟိုက်..သေလိုက်ပါတော့...၊ ကျနော်က ညအိပ်ရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်၊ ပုဆိုးတစ်ထည်ထဲ၊ အတွင်းခံတောင်းဘီခံ ဝတ်တတ်လေ့ မရှိတော့ ကျနော့် ဂွေးစိလေး ငေါက်တောက် ပေါ်လာရောဗျ..၊ကျနော် ရုတ်တရက် အရမ်းလန့်သွားပြီး လက်နဲ့ကမန်း ကတန်း အုပ်လိုက်ရတယ်။ ကြက်သီးတွေ ဖျင်းကနဲထပြီး ပူထူသွားတယ်ဗျ၊ ရှက်လဲ ရှက်သွားတယ်။ အမေလှုပ်ရှားလိုက်တာကလဲ မြန်လိုက်တာဗျာ။

“ အမေ..! အာ့...ဘာလုပ်တာလဲ.. ”

အမေက ကျနော့် အငယ်ကောင်ကို အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို ဆွဲဖြေနေရင်းက..

“ အမေပြောတဲ့ အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေစမ်း သား..အမေသားဆီက ပါဝါတွေ ထုတ်ယူပြီး အမေ့ဆီကို အားဖြည့်မလို့.. ”

အမေက စကားဖြတ်ပြီးပိတ်ပြောတော့ ကျနော်လဲ ငြိမ်နေလိုက်ရတော့တယ်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>