နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၇ )

 နောင်ရဲ၏ တခန်းရပ် ဇာတ်လမ်းများ စုစည်းမှု ( ၇ )

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

အညှာလွယ်တဲ့ ဘဝ (Romance and General)

လင်းခက်နွေ သည် အစိုးရရုံးတစ်ရုံးရဲ့ စက်ရုံ ကြီးကြပ်ရေးမှူး တစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ လက်အောက်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမား (အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ များသည်) ကို အုပ်ချုပ်ရတာ တကယ်တော့ မလွယ်ပေ။ ပုံမှန် ခပ်တည်တည် နေတတ်သော လင်းခက်နွေသည် အလုပ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံလျှင် ပိုပြီး အေးစက်စက် နိုင်လှသည်။ တကိုယ်တည်း အပျိုကြီး ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဘယ်အရာမဆို ခပ်ထက်ထက်တွေးပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသည်။ အကုန်လုံးက လေးစားကြောက်ရွံ့ရတဲ့ သူပေါ့။

တစ်ရက်တော့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင်း ဝန်ထမ်းအဆင့် ရာထူးတိုးဘို့အတွက် မွမ်းမံသင်တန်းကို ပို့ခြင်း ခံရသည်။ သင်တန်းပြီးမှ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ လူအများ ပြောသည့် ဖောင်ကြီးဆင်းရင် ဖင်ကြီးစောင်းသွားမည် ဆိုသည့် ဖောင်ကြီးမြို့လေးကို ရန်ကုန်မှနေ လိုင်းကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖောင်ကြီးရောက်တော့ သတင်းပို့ပြီး မိမိ နေထိုင်ရမည့်နေရာသို့ လာကာ အနီးအနားက လူတွေနှင့် မိတ်ဆက်စကား ဆိုကြသည်။ 

နောက်တော့ မိမိမှာ စက်ရုံရဲ့ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်တာကြောင့် အဆောင် တစ်ဆောင်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ခန့်ထားခြင်း ခံရသည်။ သန့်ရှင်းမှု၊ စားသောက်ရေး အစုံကို စီစစ်ပေးရသည်။ ဖောင်ကြီးကအကြောင်းတွေတော့ ထားပါတော့လေ။ အဓိက က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေလည်း လာတော့ အရမ်းဝေးလို့ ရှိရင် ပိတ်ရက်တွေ မပြန်နိုင်တော့ ဒီမှာပဲ နေကြသည်။ ၁ ပတ်လောက် ကြာတော့ ဇာတိက ပြလာသည်။ ကုတင်အောက်တွေမှာ သခွားသီးတွေ၊ ခရမ်းသီးတွေ ဆိုက်ဒ်စုံ တွေ့ရတော့သည်။

အပျိုကြီး ဖြစ်သူ (တနည်း လိင်ကိစ္စကို သွေးသားဆန္ဒရှိသော်လည်း မိမိဘာသာ မဖြေဖျောက်တတ်သူ၊ လိင်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျှင် ကကြီးမှ အ မသိသူ) လင်းခက်နွေ အနေနဲ့ အစပိုင်းတော့ ဘာမှန်း မသိခဲ့။ နောက်မှ တီးတိုး တီးတိုး အသံတွေနှင့် အတူ အပျိုကြီး တစ်ယောက် နားလည်လာရသည်။ မိန်းမဆောင် ဖြစ်သည်နှင့် အညီ (တဖြည်းဖြည်းလည်း ရင်းနှီးလာတော့) လိင်ဆက်ဆံရေးအကြောင်းတွေ ပြောရဲ ဆိုရဲ ရှိလာကြသည်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေရသည်ပေါ့။ အပျိုကြီးဆိုပေမယ့် အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်ပေါ့လေ။ ထိန်းသိမ်းတတ်လျှင် လှမြဲ၊ လှဲဆဲ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားပေမို့ လင်းခက်နွေမှာ လှဆဲပင်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းပြီးဆုံးသွားလို့ အိမ်ကို အသီးသီး ပြန်လာကြသည်ပေါ့လေ။

အသိပညာတစ်ခုကို သိသွားသည်နှင့် အညီ စမ်းသပ်ချင်စိတ်က ပြင်းပျလာတတ်ကြသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် စမ်းသပ်ဘို့ ကြိုးစားတော့သည်။ ဈေးထဲကို ချက်ချင်း သွားကာ ဟင်းချက်ဘို့ ဈေးဝယ်ရင်း စမ်းသပ်မှုအတွက် ဝယ်ဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခက်တာက ဘာဝယ်ရမှန်း မသိဘူး။ သခွားသီးလား၊ ခရမ်းသီးလား။ အရွယ်အစား ယှဉ်ကြည့်လိုက်တော့၊ သခွားသီးက အရမ်းကြီးသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဒါနဲ့ပဲ ခရမ်းသီး ဝယ်လာခဲ့သည်။ မတို မရှည်၊ အလုံးပတ် အနေတော်ပေါ့။ ဈေးဝယ်တော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိပ်ပြာ မလုံဖြစ်ကာ ချွေးတွေ စို့နေသည်။

ဈေးကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟင်းတောင် မချက်နိုင်သေး။ လင်းခက်နွေတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အိမ်တံခါးကို ပိတ်ထားရဲ့သားနှင့် အခေါက်ခေါက် အခါခါ စစ်နေမိသည်။ ကျေနပ်လောက်ပြီ ဆိုမှ ဈေးမှ ဝယ်လာသော ခရမ်းသီးကို ရေအထပ်ထပ် ဆေးကာ ပြောင်အောင် အဝတ်နှင့် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်သို့ ယူလာခဲ့သည်။ စိတ်တွေ တအားလှုပ်ရှားနေသည်။ ခရမ်းသီးကို သေချာ ကိုင်ကြည့်တော့မှ လက်နှင့် အပြည့် ကြီးသည်။ 

ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကုတင်စွန်းလေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီကို အပေါ်ထိ လှန်လိုက်ကာ၊ ခရမ်းသီးကို ကိုင်ထားပြီး တော် မတော် စဉ်းစားနေသေးသည်။ ဟိုမိန်းမတွေရဲ့ ပြောစကားအရတော့ ဘယ်လောက်ပဲ ကြီးနေပါစေ၊ မတော်တဲ့ အပေါက်ဆိုတာ မရှိတဲ့။ စိတ်မရဲတရဲနှင့် ထည့်ဘို့ ကြိုးစားမိသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မတော်ဘူးလေ။ အတိအကျပြောရရင် မတော်သေးဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ၊ စိတ်ကို အရင်ဆွပေးဆိုတဲ့ သင်တန်းက မိန်းမတွေ စကားနဲ့ပဲ စိတ်က လိင်စိတ်ကို ပိုကြွလာအောင် စိတ်ကူးတွေ ယဉ်မိတော့သည်။ မိမိနှင့် နီးစပ်တာဆိုလို့ ရုပ်ရှင်းမင်းသားများပဲ ရှိသည်။ မင်းသား အောင်ရဲလင်း ဆိုလျှင် ဗလကြီးတွေ အဖုလိုက် ဆိုတော့ အမလေး ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ ငယ်ငယ်က မိမိကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေ ရှိသော်လည်း၊ အခုအခါမှာ တုတ်ပေါကြီးတွေ ဖြစ်နေလို့ စိတ်ကူးယဉ်လို့ မကောင်းတော့။ 

အခုခေတ် မင်းသားထဲကဆို တော်တော်များများ ဘော်ဒီ ကစားလာတော့ အားလုံးကို  စိတ်ကူးယဉ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးယဉ်နေရင်းနှင့် လက်ကလည်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အစေ့နားကို ပွတ်မိလျှင် ပိုပြီး ခံစားရတာ ကောင်းလာတာကို သတိထားမိသည်။ အစေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အပေါက်ထဲကို ထည့်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိသည်။ အရင်ဆုံး လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ခပ်တင်းတင်းလေးနှင့်မို့ ထိုးထည့်ရတာ မိုက်နေသည်။ တစ်ချောင်းနဲ့ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာကာ လက်ညိုးပါ ပေါင်းထည့်သည်။ အရည်တွေက စိမ့်ပြီး ထွက်လာတာမို့၊ ခပ်စေးစေးလေး ဖြစ်ကာ ခံရ ကောင်းလာသည်။ အသက်ရှူတာလည်း မြန်လာသည်။ နောက်တော့ သုံးချောင်းပြူးပြီး ထည့်ကြည့်သည်။ အစပိုင်းတော့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်း အသွင်းအထုတ်က လွယ်လာသည်။ မိမိဘာသာ ခံနိုင်လောက်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ဘေးနားမှာ ချထားသည့် ခရမ်းသီးကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။

အရင်ဆုံး အာခေါင် ခြောက်လာလို့ ရေသွားခပ် သောက်ရသည်။ ရင်ထဲ အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး ခရမ်းသီးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။ ခရမ်းသီး သဘောက အဖျားဘက်က ကြီးပြီး တုတ်ပြီးတော့ အရင်းဘက် အညှာဘက်က သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သည် မဟုတ်လား။ အညှာကနေ ထိုးထည့်ဘို့ စဉ်းစားသေးသည်။ အညှာ ချိုးပြီး ထည့်လျှင် အညှာကနေ အသီးအစေးတွေ ထွက်လာနိုင်တာမို့၊ အဖျားဘက် ခပ်ကြီးကြီးဘက်ကနေပဲ စထည့်တော့သည်။ တော်တော်နှင့် မဝင်ပေ။ ညီမလေးကို ပွတ်လိုက်၊ အစေ့ကို ပွတ်လိုက်၊ လက်ချောင်းလေးတွေ စုံပြူးပြီး ထည့်လိုက်၊ ခရမ်းသီးကို ထည့်ကြည့်လိုက်နှင့် ခဏကြာမှ ဝင်သွားသည်။ ဝင်သွားတော့မှ ခရမ်းသီး အရင်းကနေ ကိုင်ပြီး တရစ်ချင်း သွင်းရသည်။ 

အဆုံးထိလည်း မသွင်းရဲသေးတာကြောင့်၊ ကြီးတဲ့ဘက်ကို နည်းနည်းလေး သွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ညီမလေးထဲ ကျင်းပြည့် ကျပ်ပြည့်နှင့်မို့၊ တင်းတင်းရင်းရင်းလေး ခံရတာ ပိုမိုက်လာသည်။ အရှိန်လည်း တဖြည်းဖြည်း မြန်လာကာ တရစ်ချင်း ညီမလေးကလည်း စုပ်သလို လုပ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း ထိုးထည့်ရင်းနဲ့မှ အဖျားပိုင်း (ကြီးတဲ့အပိုင်း) က အကုန်လုံး ဝင်သွားပြီး အရင်းပိုင်းသာ ညီမလေးဆီကနေ ငုတ်စိလေး ထွက်လောက်တဲ့ အနေအထားထိ ထိုးသွင်းမိသွားသည်။ ပြန်ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ မရ။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်းပိုင်းက အညှာကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ အညှာက ကျွတ်ထွက်လာပြီး လင်းခက်နွေ လက်ထဲ ပြန်ပါလာသည်။ ပြသနာတော့ တက်ပြီ။ အညှာ ပါလာတာနဲ့ အတူ ခရမ်းသီးက တစ်လုံးလုံး ညီမလေးထဲကို ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ နည်းအမျိုးမျိုးနှင့် ထုတ်ကြည့်သည် မရ။ 

ခက်တာက ညီမလေးကလည်း အထဲမှာ ခရမ်းသီး ဝင်သည်နှင့် အမျှ စုပ်ပြီး ယူသလို လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စုပ်ယူလေ၊ အထဲဝင်လေ၊ အရည်ထွက်လေ၊ ပိုခံစားလို့ ကောင်းလေ နှင့် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးမြောက်နေသည်။ လူလည်း မြော့မြော့ပဲ ကျန်တော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ အိမ်နားက ဒေါက်တာနောင်ရဲကိုပဲ ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ရသည်။

သြော်... တော်တော် အညှာလွယ်တာပါပဲလား... မဖြစ်ချေဘူး... ယောကျ်ားလည်း မြန်မြန်ယူမှ... မဟုတ်ရင်လည်း လူကြီးအရုပ်ရယ်လည်း ဝယ်ထားမှ ဖြစ်မည်...

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၂၀၁၉)

.................................................................

{ဒီဇာတ်လမ်းတိုလေးက ကျနော့်ကို ပီအမ်ကနေ တောင်းဆိုလို့ ရေးပေးလိုက်တာပါ။ အခုလတ်တလော ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်အသစ်လေးတွေလည်း မတွေ့တော့ ရေးစေချင်တဲ့ဟာလေးတွေ ရှိရင် တစ်ပို့စ်စာ အနေနဲ့ ကျနော်ရေးပေးပါ့မယ်။ ပီအမ်ကနေ လာပြောပေးပါ။ ဇာတ်လမ်းမရေးတတ်လို့ ကူညီပါဆိုရင်လည်း ကူညီပေးပါ့မယ်။ အဲ့လိုပြောလို့ ကျနော်လည်း စာရေးကောင်းတဲ့သူ မဟုတ်ပါ။ သိသလောက်လေးနဲ့ စာဖွဲ့ပေးမှာပါ။}

.....................................

B side (ဘီဆိုက်ဒ်) (Romance and General)

" သဲရေ... သဲ... မောင်ပြန်လာပြီ... တံခါးဖွင့်ပါဦး..."

" ဟင်... မောင်... ပြောတော့ နောက် ၂ ရက်လောက် ကြာဦးမှာဆို..."

" ဟုတ်တယ်... သဲနဲ့ ဖုန်းပြောတုန်းက အဲ့လိုပဲ... နောက်တော့ အလုပ်က စောစော ပြီးတာနဲ့ ဂျာကြီးကလည်း မင်း ပြန်ချင်ရင် ပြန်လို့ ရပြီ ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်း မန်းလေးက ဆင်းလာတာ..."

" လာ... အထဲဝင်... မောင်... သဲ... ရေသွားခပ်လိုက်ဦးမယ်..."

" နေပါဦး... သဲရ... ရွှတ်..."

" မောင်နော်... အခန်းအပြင်ကြီးမှာ..."

" ဘာဖြစ်လဲ... ကိုယ့်အိမ်မှာ ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ်နမ်းတာကို... ဘယ်သူမှလည်း ရှိတာ မဟုတ်ဘူး..."

" သဲ ရှက်တာပေါ့လို့..."

" မရှက်ပါနဲ့... သဲရာ... မောင်လေ... သဲကို အရမ်း သတိရနေတာ... သဲရော... မောင့်ကို သတိမရဘူးလား..."

" မောင်ကလည်း ပိုကို ပိုတယ်နော်... မောင် ခရီးထွက်တာဖြင့် တစ်ပတ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာကို..."

" သဲကလည်း... မောင်ပြောရင် လွန်တယ် ဖြစ်မယ်... ရော့... ကိုင်ကြည့်..."

" ဟင်... မောင်... အဲ့လောက်တောင် ဖြစ်နေတာလား..."

" ဟုတ်တယ်... သဲရ... သဲကို တွေ့တာနဲ့ မောင်ရဲ့ ညီလေးက အလိုလိုကို ထောင်လာတော့တာပဲ..."

" ခိခိ... နေပါဦး... အမောပြေ ရေလေးတော့ သောက်လိုက်... ပြီးရင်တော့ မောင့်သဘော..."

" အိုခေဗျာ..."

" ရော့... မောင်... ရေသောက်လိုက်ဦး..."

" ကျေးဇူးပဲ... သဲ... (ဂလု... ဂလု... ဂု...) ရေက အေးနေတာပဲ... သဲရာ... အမောကို ပြေသွားတာပဲ... လာဦး... အနားကို..."

" ဟွင့်... လူကို အနားတိုးခိုင်းပြီး တအားဝုန်းတော့မယ်ပေါ့လေ..."

" မဟုတ်ပါဘူး... သဲရာ... သဲ ဗိုက်လေးကိုလည်း ကိုင်ချင်လို့..."

" အထဲက ကလေးလေးရေ... မင်းတို့ အဖေ နှာဘူးကတော့ မပြောချင်တော့ဘူး... လွန်တယ်..."

" ဟားဟား... အဲ့လို ဘူးလို့ပဲ... သဲက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား..."

" ခိခိ... ဟုတ်တယ်... မောင်... မောင်က ဘာလေး လိုချင်တာလဲ..."

" မောင်က သားဦးလေး လိုချင်တယ်..."

" သဲကတော့ မိန်းကလေး လိုချင်တယ်... ဒါမှ သဲ အဖော်ရမှာ..."

" ဘာလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ သဲရာ... ချစ်ရမှာတော့ ချစ်ရမှာပဲပေါ့... မောင်ကလေ ယောကျ်ားလေး မွေးပါစေဆိုပြီး သဲနဲ့ နေ့တိုင်းနီးပါး... လုပ်နေတာပေါ့..."

" ဟင်... ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး..."

" ဆိုင်တာပေါ့... သဲရ... သဲဗိုက်ထဲက ကလေးလေးကို မင်းဖြစ်ရမှာ ဒီလို အချောင်းကြီး ရှိတဲ့ ကလေးလေး ဖြစ်ရမှာနော် ဆိုပြီး နမူနာပုံစံ ပြပြနေတာ..."

" ခိခိ... မောင်ကတော့ ရူးပါ့ကွာ..."

" လာ... သဲ... နမူနာလေး ပြရအောင်လို့..."

" တွေ့လား... ဖေဖေနှာဘူးကြီးပါလို့... ခိခိ... အဲ့... မောင်... မနက်ဖန် အိုဂျီနဲ့ ချိန်းထားတယ်... မနက်ပိုင်းလောက်ပေါ့... ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့နော်... ဆရာဝန်ကို အားနာစရာ ဖြစ်နေမယ်..."

" အင်း... အိုခေလေ... အခုက ညနေ ၅ နာရီလောက်ပဲ ရှိသေးတာဆိုတော့... ၂ ခေါက် ဆက်တိုက်တော့... လုပ်လို့ ရတယ်မလား..."

" အာ... မောင်ကတော့... တကယ့် နှာဘူးကြီးပဲကွာ... ခိခိ..."

နယ်ဘက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရာမှ ပြန်လာသော နောင်ရဲသည် သူ့အိမ်သူဖြစ်သော သဲမြတ်ထက် ကို အရမ်းကြီး လွမ်းကာ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း အချစ်စခန်းသွားရန် ပူဆာနေတော့သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၂ လ လောက်မှာ ကိုယ်ဝန်ရကာ၊ အခုဆိုရင် သဲမြတ်ထက်ရဲ့ ဗိုက်ကလေးသည် ၄ လ ကျော်ကျော်သို့ ရောက်ကာ တော်တော်လေးပင် ပူထွက်နေသည်။ ထူးခြားသည်က နို့တွေသည် အရင်ကနှင့် မတူပဲ ဆူထွက်လာသည်။ 

နို့သီးခေါင်းတွေကလည်း အရင်ကထက် ပိုကြီးလာကာ၊ နောင်ရဲ အကြိုက်ပင် ဖြစ်သည်။ အခုလည်း အိပ်ခန်းထဲကို သဲမြတ်ထက်ကို ခေါ်လာပြီး၊ အချစ်နမ်းတွေ ခြွေတော့သည်။ တစ်ပတ်လောက် မိန်းမနှင့် ဝေးနေတော့ လိင်စိတ်တွေကလည်း တအားကြွတက်နေသည်။ အနမ်းခြွေနေသော နောင်ရဲကို သဲမြတ်ထက်က ခဏရပ် ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လက်ကာပြပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။

" မောင်ကလည်း... အရမ်း ညစ်ပတ်တယ်... အခုမှ အပြင်ကနေ ပြန်လာတာကို... ရေဆေးပါဦးလား... တော်ကြာ... ဒီအချောင်းကြီးမှာ ကပ်နေတဲ့ သဲတွေ၊ ပိုးမွှားတွေက သဲရဲ့ အထဲကို ဝင်သွားပြီး ရောဂါဖြစ်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ..."

" ဟုတ်သားပဲ... ဆောရီးပါ... သဲရယ်... မောင် လောသွားလို့ပါ..."

" ဟင့်... ပြောလိုက်ရင် ဒါမျိုးချည်းပဲ... လာ... သဲ ကိုယ်တိုင် ဆေးပေးမယ်... အဝတ်အစား ချွတ်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်..."

" ဒါဆိုလည်း သဲရယ်... ရေ တခါထဲ ချိုးရအောင်..."

" သဲက ချိုးပြီးသားလေ..."

" ဘာဖြစ်လဲ... နောက်တခေါက် မောင်နဲ့ အတူတူ ချိုး... နော်..."

" ပြီးရော... ပြီးရော... ဖေဖေနှာဘူး..."

" ဟားဟား..."

" သဲ... သဲကို နမ်းလို့ မရဘူးကွာ... အရမ်းချစ်တယ်... သိလား..."

" သဲလည်း ချစ်ပါတယ်... မောင်ရယ်... မောင်... သဲ... ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်နော်... ပြီးရင် သဲကို ပြန်တိုက်ပေး..."

" ပြန်တိုက်ပေးမှာပေါ့... သဲရ..."

" မောင်... ကျောကုန်းဘက် လှည့်လိုက်... အနောက်ကို ဂျီးတွန်းရအောင်... ဂျီးတွေက အများကြီးပဲ... ကြည့်ဦး... သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေပါ... မောင်ရ..."

" သြော်... သဲရယ်... အခုမှ အပြင်က ကားစီးပြီး ပြန်လာတာကို..."

" မောင်... သဲ... မောင်ရဲ့ ညီလေးကို ဂျီးတွန်းပေးမယ်နော်..."

" အင်း..."

" မောင်... မောင့်ဟာက တနေ့ထက် တနေ့ ရှည်လာသလိုပဲနော်..."

" သဲကတော့ ပြောတော့မယ်... ဒီအတိုင်းပါပဲ... သဲရ... သဲ ကြိုက်လား..."

" ကြိုက်တယ်... မောင်... မောင့်ဟာကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးတာ ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့..."

" ဟုတ်လား... ခံချင်နေပြီပေါ့လေ..."

" မောင်နော်... အင်း... ဟုတ်တယ်... သဲလည်း မောင် ခရီးသွားထဲက လွမ်းနေတာ... ဒါပေမယ့် ဖြည်းဖြည်းတော့ လုပ်နော်..."

" အင်းပါ... သဲရ..."

" နေဦး... သဲ... မောင့်ဟာကို စုပ်ချင်သေးတယ်... သဲက ဗိုက်နဲ့ ဆိုတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ဘို့ မလွယ်ဘူး မောင်ရ... ရေချိုးခန်းအပြင်က ပလတ်စတစ်ခုံလေး ရှိတယ်... ယူပေးနော်... မောင်..."

" အင်း... ခဏစောင့်..."

" ဟုတ်..."

" ရပြီ... သဲ... ထိုင်တော့..."

" ဒါမျိုးဆို... အရမ်း စကားနားထောင်နော်... ချက်ချင်းကို လုပ်ပေးတော့တာပဲ..."

" ဟဲဟဲ..."

" မောင်... သဲ စုပ်တော့မယ်နော်...(ပြွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်...) ကောင်းလား... မောင်..."

" အင်း... ကောင်းတယ်... သဲ... ဂွေးဥတွေကိုလည်း စုပ်ပေးဦး... သဲ..."

" ဟုတ်..." (ပြွတ်... ရှလွတ်...)

" ကောင်းလိုက်တာ သဲရယ်... ဂွေးဥစုပ်နေရင်း မောင့်ဟာကို သဲလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ထုပေးတာ မိုက်တယ်ကွာ... သဲ ပညာတွေ တိုးတက်လာတယ်..."

" မောင် သင်ပေးတာကိုး... လုပ်တော့မလား... မောင်..."

" ဟင့်အင်း... မောင်... မလုပ်ပဲ တအားအောင့်ထားတာ ကြာတော့ အခု ပြီးချင်နေတယ်... သဲ ပါးစပ်ထဲ ပြီးလို့ ရမလား..."

" ရတာပေါ့... မောင်ရဲ့... မောင့်အချစ်ရည်တွေက သဲဗိုက်ထဲတောင် ရောက်လို့ ကလေးလေးတောင် ဖြစ်နေပြီ... သဲ အကုန် မြိုချပစ်မယ်လေ..."

" ချစ်လိုက်တာ... သဲရယ်... အား... အား... ပြီးပြီ... သဲ..."

" ကျေနပ်ပြီလား... မောင်..."

" အင်း..."

" ဒါဆို သဲကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးဦး..."

" ထိုင်ခုံမှာပဲ ဆက်ထိုင်နေ... မောင် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..."

ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေသော သဲမြတ်ထက်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရန် နောင်ရဲသည် လက်ထဲသို့ ဆပ်ပြာရည် အများကြီး ညှစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပုခုံး၊ ကျောကုန်း၊ ရင်ဘတ်၊ နို့ တွေကို ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောပေးသည်။ နို့တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်တော့ အလုံးလိုက် အတစ်လိုက်ကြီးတွေမို့ ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရင်းနှင့်ပင် နယ်ပြီး လုံးချေမိတော့သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း ပွတ်ချေပေးသည်။ ရေပန်းလေးနှင့် ဆေးချလိုက်တော့မှ သန့်ရှင်းပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ နို့်သီးခေါင်းတွေကို စို့တော့သည်။ 

သဲမြတ်ထက် ကတော့ မျက်လုံးတွေ စုံပိတ်ကာ နေသလို၊ တခါတခါလည်း လင်ဖြစ်သူ နောင်ရဲကို ရစ်ဝေနေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်တတ်သည်။ နို့တွေကို စို့နေရင်းနှင့်မှ ဗိုက်ဖောင်းဖောင်း ပူပူလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးသည်။ ပြီးတော့မှ သဲမြတ်ထက်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတော့သည်။ ဆပ်ပြာမတိုက်ခင်ထဲက ညီမလေးသည် အရည်များဖြင့် ချောကျိကျိ ဖြစ်နေသည်။ 

သဲမြတ်ထက် အနောက်ကနေ နေရာယူလိုက်ကာ အနောက်ကနေ ကိုယ်လုံးကို သိုင်းဖက်ရင်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးတော့သည်။ အစေ့ကလည်း ပုံမှန်ထက်ပင် ငေါထွက်သယောင် ကြီးလာသည်။ အတွင်းသားတွေကလည်း နူးညံ့နေသည်။ ရေဖြင့် ဆပ်ပြာတွေကို ဆေးကြောလိုက်ပြီးမှ ညီမလေးထဲသို့ နောင်ရဲသည် လက်ချောင်းလေးတွေ ထိုးသွင်းကာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးတော့သည်။ အသက်ရှူသံတွေက တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လာကာ၊ အော်သံတိုးတိုးလေးလည်း ထွက်လာသည်။

" အ... အ... မောင်... သဲ ပြီးပြီ... သဲ... ပြီးပြီ..."

" သဲရဲ့ဟာလေးထဲကို မောင် လက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတာ ကောင်းလား..."

" ကောင်းတယ်... မောင်... တော်ပြီ... ရပ်တော့... အ... အ... မောင်... တော်ပြီ... အ..."

ဒူးနှစ်ချောင်းကို လိမ်သွားတဲ့အထိ ပေါင်ကို စေ့လိုက်သော သဲမြတ်ထက်ကို ကြည့်ကာ နောင်ရဲသည် လက်အသွင်းအထုတ်ကို မရပ်ပေးပဲ နေသည်။ ဆင့်ပွား ပြီးဆုံးခြင်းကို ခံစားစေလိုသောကြောင့် အဆက်မပြတ် လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

" အ... မောင်... တကယ်ကြီး... တော်ပြီ... ရပ်တော့နော်..."

" အင်း... ကောင်းလား... သဲ..."

" မောင်... လူဆိုး... သဲက ရပ်ဆိုတာကို မရပ်ဘူး..."

" သဲ ကောင်းနေတာကို ကြည့်ပြီး မောင်လည်း ဆက်လုပ်နေမိတာ..."

" မောလိုက်တာ... မောင်ရာ..."

" ကောင်းရော ကောင်းလား..."

" အင်း..."

" လာ... ပြီးရင် ရေသုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်..."

" ဟင်... ခုမှ သဲ ပြီးတာလေ..."

" ဒီမှာ ကြည့်ဦးလေ..."

" မောင့်ဟာကလည်း ထောင်ပြန်ပြီ... လွန်လွန်းတယ်..."

" မလွန်ပါဘူးကွာ... သဲကို ချစ်တဲ့ အချစ်တွေကြောင့် စွမ်းအားတွေ တိုးနေတာ..."

" ခိခိ... လာ... ဆပ်ပြာတွေ ကျန်သေးတယ်... ရေပန်းနဲ့ ချိုးရအောင်..."

ရေချိုးခန်းက ထွက်ပြီး၊ ကုတင်ပေါ်သို့ သွားကာ မပြီးဆုံးသေးသည့် အချစ်တိုက်ပွဲကို ဆက်လက် ဆင်နွှဲကျသည်။ နောင်ရဲ ကျေနပ်သည်အထိ သဲမြတ်ထက်က လုပ်စေသည်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား ဖက်ကာ အမောဖြေနေရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိပ်ရာက နိုးတော့ ၂ ယောက်သား အားတွေ ပြည့်လာသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် ဗိုက်ကလည်း ဆန္ဒပြပြီလေ။ ဗိုက်ဆာလာသောကြောင့် မီးဖိုခန်းသွား ဝင်ကာ သဲမြတ်ထက်တစ်ယောက် ဟင်းချက်တော့သည်။ 

နောင်ရဲအကြိုက် ပုဇွန်တုတ်ဆီပြန်၊ ချဉ်ပေါင်ရွက်ကို ဝက်သုံးထပ်သား ပါးပါးလှီးပြီး ကြော်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငပိရည်နှင့် စားရန် တို့စရာ အမြုပ်လေးတွေ အဖြစ် ခရမ်းကျွတ်သီး၊ သခွားသီး၊ ကန်စွန်းပြုတ်၊ ဘူးသီးပြုတ်လေးတွေကို စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။ မိနစ်၃၀ လောက်နဲ့ အကုန် ချက်ပြုတ်အပြီးမှာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေသည့် နောင်ရဲကို သွားခေါ်ကာ ညစာ အတူတူ စားတော့သည်။ ဗိုက်ဆာနေလို့လား၊ သဲမြတ်ထက် ချက်တာပဲ စားကောင်းလို့လား မသိ။ ထမင်း ပန်းကန် ၃ ပန်းကန်လောက်ထိ နောင်ရဲ စားပစ်လိုက်သည်။ ဗိုက်ကားသွားအောင် စားပစ်လိုက်သည်။

ညစာ စားပြီးတော့ MRTV4 ကနေ လာသည့် The voice Myanmar ကို ကြည့်ကျသည်။ နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက်သည် အဆိုဝါသနာ ပါသောကြောင့်လည်း အတူတူ ထိုင်ကြည့်ကာ အားပေးကျခြင်းဖြစ်သည်။ အကြိုက်ကတော့ မတူဘူးပေါ့။ နောင်ရဲက ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ ကြိုက်သည်။ သဲမြတ်ထက်က ဟစ်ဟော့ကြိုက်သည်။ အဲ့ဒီတော့ အားပေးသူလည်း ကွာတာပေါ့။ ကိုယ်အားပေးရာ လူကို အားပေးကာ အချင်းချင်း စကားနာထိုးတာက နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက်တို့ရဲ့ ပျော်စရာ စကားဝိုင်းလေး တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ည ၁၀ နာရီ ကျော်တော့ သွားတိုက်၊ မျက်နှာသစ်၊ ခြေလက်ဆေးကာ အိပ်ရာ ဝင်တော့သည်။

" သဲ... သဲ..."

" ဟင်... မောင်..."

" သဲ... မနက်ဖန် အိုဂျီက ဘယ်အချိန်လဲ..."

" မနက် ၁၀ နာရီလို့တော့ ပြောတယ်..."

" ၁၀ နာရီ ဆိုပေမယ့် ၁၂ နာရီလောက် ရောက်သွားနိုင်တယ်မလား..."

" အင်း..."

" ......."

" မောင်နော်... ဘာစဉ်းစားလဲဆိုတာ သဲသိတယ်... တော်ပြီနော်... ညနေထဲက ပြောထားပြီးသားနော်..."

" သဲကလည်း... ဒီမှာလည်း ကြည့်ပါဦး..."

" မောင်ကတော့ နာမည်ပြောင်းသင့်ပြီကွာ... အဲဗားထောင် လို့... ခိခိ..."

" နော်... သဲ..."

" အာ... မရဘူးကွာ... သဲ... မနက်ဖန် အိုဂျီနဲ့ ပြရင် အပေါက်ထဲမှာ အရည်တွေ စမ်းမိရင် ရှက်စရာကြီး... နော်... ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့တော့နော်... ညနေတုန်းက မောင် အားရအောင် ပေးလုပ်တာပဲဟာ..."

" ဒါဆို... ပါးစပ်နဲ့ရော..."

" မောင်... ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆို..."

" လုပ်ပါ... သဲရာ... မောင် မနေတတ်လို့ပါ... မောင် တခြားလူတွေနဲ့ မဖောက်ပြန်တာလည်း သဲ အသိကို... သဲနဲ့ပဲ ဖြစ်တာမို့..."

" ဟွန့်... သူ့ဒဏ်က လွတ်အောင် သူ့ပဲ ရှုပ်ခိုင်းရမလို ဖြစ်နေပြီ..."

" ဟီး... မရည်ရွယ်ပါဘူးကွာ..."

" မောင်ကလည်းလေ... တကယ့် လူဆိုးကွာ... ဒီမှာ ဗိုက်ကြီးနဲ့ကို... မောင် ညနေက လုပ်လို့ ဗိုက်တောင် အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်နေတယ်..."

" ဟုတ်လား... အာ... မောင် စဉ်းစားမိပြီ..."

" ဘာလဲ... မောင်..."

" မောင်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ကက်ဆက် ဖွင့်ဖူးတယ်ဟုတ်..."

" အင်း... သိတယ်လေ..."

" အေဆိုက်ဒ် (A side) က သီချင်းတွေ နားထောင်လို့ ကုန်သွားရင် ဘီဆိုက်ဒ် (B side) ကို လှည့်ပေးရတယ်မလား..."

" အင်းလေ..."

" အခုလည်း မောင်တို့ ဘီဆိုက်ဒ် သွားရအောင်..."

" ဘုရားရေ... မောင်..."

နောင်ရဲနှင့် သဲမြတ်ထက် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာတော့ သိမှာပါနော်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (မတ်၊ ၂၀၁၉)

............................................................

ရသာစုံ (Romance and General)

" အ... ကို... မြန်မြန်ဆောင့်... ငယ် ပြီးတော့မယ်..."

" အင်း... ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်..."

တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။

" အ... ကို... ငယ်... ပြီးပြီ..."

" အင်း... ငယ်... ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်... ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား..."

" မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ... ငယ့် အကြိုက်ဆုံးလေ..."

" ဒါဆို ငယ့်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်... စုပ်ပေးတော့..."

" လာခဲ့..."

ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။ ငယ်ငယ်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ငယ်ငယ့်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ငယ်ငယ်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။

" ကောင်းလိုက်တာ... ငယ်ရာ..."

" ကြိုက်တယ်မလား... ငယ် စုပ်ပေးတာ..."

" ကြိုက်တာပေါ့ကွာ... ငယ်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား..."

" ကြိုက်လို့ပဲ ငယ်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့... ခိခိ"

" ဟားဟား... စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်..."

" ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ... ကို... နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ..."

" ဘာထူးမှာလဲ ငယ်ရ..."

" ငယ် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား... ငယ်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့... ခိခိ..."

" အယ်... အထူးအဆန်းတွေပါလား... ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း..."

" ဘယ်ပြောမလဲ... အသေသတ်... ခိခိ"

" ဒါဆို... လာခဲ့..."

" အမလေး လေး... ကြောက်ပါပြီ..."

" ရေသွားချိုးမလို့ပါ ငယ်ရ..."

" ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား..."

" အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့... ဟားဟား..."

" ကိုကိုလူဆိုး... ခိခိ"

နောင်ရဲ နှင့် ငယ်ငယ်သည် ချစ်သူ သက်တမ်း ၃ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လက်မထပ်သေးပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်လုပ်ကာ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်ခန်း တစ်ခု ဝယ်နိုင်တော့မှ လက်ထပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။ အခုလို ပိတ်ရက်တွေကျမှသာ တည်းခိုခန်း တစ်ခုခုကို သွားကာ အချစ်ကြိုးတွေ ခိုင်မြဲအောင် ချည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလည်း သင်္ကြန်ရက်မို့ အလုပ်တွေ ပိတ်သော်လည်း သူများတွေလို မဏ္ဍပ်လည်း မထိုင်ချင်၊ ကားနဲ့လည်း လျှောက်မလည်ချင်သောကြောင့် နောင်ရဲ ငှားနေသော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လာအောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ငယ်ငယ်ကတော့ အိမ်မှာ သူ့မိဘတွေနဲ့ အတူနေသူမို့ သင်္ကြန် မဏ္ဍပ်ထိုင်မည်ဆိုပြီး ထွက်လာကာ လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲနှင့်တော့ မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အရေးကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတာမို့ သဘောတူထားသော်လည်း ပေါ်တင်ကြီးတော့ နောင်ရဲအိမ်မှာ သင်္ကြန်အတွင်း သွားနေမည်ဟုတော့ မပြောရဲ။ မနက်ပိုင်း ၉ နာရီလောက်ဆို နောင်ရဲက ငယ်ငယ့်ကို သွားခေါ်ကာ နောင်ရဲအိမ်နှင့် နီးသော သင်္ကြန်မဏ္ဍပ်နားကို သွားပြီး မုန့်တွေ စားကြသည်။ 

ပြီးမှ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာကာ အပြင်ကနေ ဝယ်လာသော ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ချစ်တလင်းမှာ စစ်ခင်းကြသည်။ ညနေ နေရိပ်တော့မှ ငယ်ငယ့်အိမ်ဆီ ပြန်ပို့ဖြစ်သည်။ သူတို့ ၂ ယောက် စပြီး လိင်ဆက်ဆံကထဲက ဆရာဝန်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး လက်မောင်းထဲကို ကိုယ်ဝန်မရအောင် လုပ်ပေးသည့် ပစ္စည်းထည့်ထားသည်။ ပန်းထုတ်စရာလည်း မလိုသလို၊ မလိုအပ်ပဲ ကိုယ်ဝန် ရသွားမှာလည်း မလိုသောကြောင့် အမုန်းဆွဲတော့သည်။

" ကို... ဒီနေ့က သင်္ကြန် နောက်ဆုံးနေ့နော်..."

" အင်း... နောက် ၃ ရက်ဆို အလုပ် ပြန်တက်ရတော့မယ်..."

" အင်းနော်... ကို... ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကို ကြိုက်တယ်... အတူနေချင်ပြီ... ကိုရယ်..."

" နေရမှာပေါ့... ငယ်ရ... ကိုနဲ့ ငယ် အတူတူ ပိုက်ဆံစုထားတာ သိန်း ၂၀၀ ကျော်နေပြီပဲ... ၃၀၀ တောင် ပြည့်တော့မယ်... ၃၀၀ ပြည့်ရင် ၂၀၀ တန်လောက် တိုက်ခန်း ရှာမယ်... ကျန် ၁၀၀ ကို စုပြီး တပိုင်တနိုင် ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ စဉ်းစားကျတာပေါ့..."

" ဟုတ်ကဲ့... ကို... ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ နေရတာကို ပျော်တယ်..."

" ဘာလဲ... ကို လိုးပေးတာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာလား..."

" ကိုနော်... ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ... လူကြားထဲမှာ..."

" အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးလေး မေးတာပေါ့..."

" ခိခိ... ဟုတ်တယ်... ကို လိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်..."

" ကိုလည်း ကိုပြီးခါနီး ငယ် စုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်... တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချနေတဲ့ ငယ့်ကို ချစ်တာ..."

" ဟွန့်... သူ ချစ်အောင်ပဲ ဒီက ငယ်က တချိန်လုံး အရည်သောက်ရမယ့် သဘောရှိတယ်..."

" ငယ် ကြိုက်မှတော့ ကိုက တိုက်ရမှာပေါ့... နေပါဦးငယ်ရ... အခေါက်တိုင်း စုပ်နေတော့ ဘာအရသာ ရှိလို့လဲ ငယ်ရ..."

" အင်း... ခါးတယ်... ဟုတ်တယ်... နည်းနည်း ခါးတယ်... ကိုရ..."

" ဒါဆို ကို... ကော်ဖီသောက်လို့ ဖြစ်မယ်... ကို ဖတ်ဖူးတာက လရည်တွေရဲ့ အရသာက စားတဲ့ အစားအသောက်ပေါ် မူတည်တယ်တဲ့..."

" အင်း... ဒါဆို ဟုတ်လိမ့်မယ်..."

" ငယ်ကရော ကြိုက်လို့လား..."

" ကြိုက်လို့ပဲ... သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား..."

" ဟုတ်ဘူးလေ... ခါးတဲ့ အရသာ ကြိုက်လားလို့... ငယ် မကြိုက်ရင် ကို ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလေ..."

" သောက်ပါ... ကို့ရဲ့ အရည်က ဘာအရသာ ဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်ပြီးသား... ခိခိ..."

" ပြောနေရင်းနဲ့ ကိုတော့ မရတော့ဘူး ငယ်ရာ... အိမ်ပြန် ရအောင်..."

" ဟွန့်... ကိုကိုနှာဘူး..."

" ငယ်ရော မလိုးချင်လို့လား..."

" ငယ့်ဟာလေးလည်း ရွှဲနေပြီ... ကိုရ..."

" ငယ်... ဘာစားမလဲ... တစ်ခုခု ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရအောင်..."

" ငယ်... ကိုရီးယား ခေါက်ဆွဲစားချင်တယ်... စပ်စပ်လေး စားချင်တယ်..."

" အိုခေ... ရယ်ဒီမိတ် ခေါက်ဆွဲထုပ် ဝယ်လိုက်မယ်လေ... အိမ်မှာ ကြက်ဥနဲ့ အရွက်လေးတွေ ရှိတော့ အတော်ပဲ... အစပ်ပြေ သောက်ရအောင် နွားနို့ပါ ဝယ်လိုက်မယ်..."

" ဟုတ်..."

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေနွေးအိုး တည်ပြီး ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကာ အရွက်တွေ ကြက်ဥတွေ ထည့်ပြီး အိုးလိုက် မကာ ထမင်းစားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အိုးထဲကနေ နည်းနည်းစီ ပန်းကန်ထဲ ခွဲထည့်ပြီး စားကျသည်။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်က တော်တော်စပ်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက် ကျနေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ငယ်ငယ်က ရယ်သည်။

" ဘာရယ်တာလဲ... ငယ်ရ"

" ခိခိ... ကိုက အစပ် မစားနိုင်ဘူးလား... ငယ်ကတော့ အစပ်ကြိုက်လို့လား မသိဘူး... စားလို့ ကောင်းတယ်..."

" အစပ် စားရရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးပေါ့လေ... ဟုတ်လား..."

" ဟုတ်ပါ့..."

နောင်ရဲလည်း အစပ်ကို မစပ်သည့်ဟန် စားနေသော ချစ်သူ ငယ်ငယ်ထိုင်ရာ ထိုင်ခုံ အနောက်မှာ သွားရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ငယ်ငယ့် ချိုင်း ၂ ဘက်ကို ကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှ ထ စေပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ ပင်တီ မဝတ်ထားသောကြောင့် ဖြူဖွေးဖွေး တင်ပါးကြီးက အလုံးလိုက် အပြွတ်လိုက်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို တူနှင့် ညှပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ငယ်ငယ် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

" ကို... ဘာလုပ်မလို့လဲ..."

" အစပ်စားရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို... ငယ်က အစပ် စားလေ... ကိုက ငယ့်ကို စားမယ်... ဘယ်လိုလဲ..."

" ခိခိ... ကိုကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းပဲ... မဆိုးပါဘူး... အတွေ့အကြုံ အသစ်ရတာပေါ့..."

နောင်ရဲလည်း ငယ်ငယ်ရဲ့ ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသေးတာကြောင့် စွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ငယ်ငယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အ ဆိုပြီး တချက် ငြီးတွားသံက လွဲပြီး စားပွဲခုံမှာ လက်တစ်ဘက် ထောက်ကာ ခေါက်ဆွဲ အစားမပြတ်။ ခေါက်ဆွဲပူပူစပ်စပ်ကို တရှူးရှူး မှုတ်စားနေတဲ့ ငယ်ငယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲတွေကို ကြည့်ပြီး ညီတော်မောင်က တအား တောင်လာကာ ငယ်ငယ့် တင်ပဆုံတွေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ 

အရှိန်မြှင့်လာသည်နှင့် အမျှ ငယ်ငယ် ခေါက်ဆွဲစားနှုန်းကလည်း နှေးလာသည်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို ဆယ်ယူနေသော တူကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးကလည်း တုန်လာကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီး ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေတောင် ပန်းကန်ထဲ ပြန်ကျသည်။

" ကို... မြန်မြန်ဆောင့်... အားနဲ့ ဆောင့်... ငယ် ပြီးတော့မယ်... အ..."

" အစပ် စားနေရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို..."

" ကို လိုးနေမှတော့ အစပ်လည်း သတိမရနိုင်တော့ဘူး... မြန်မြန်လိုး... ကိုရာ... အ..."

" ကို... ဆောင့်လိုးပြီနော်..."

" ဟုတ်... အ... အ... ပြီးပြီ... ကို... ပြီးပြီ..."

ငယ်ငယ်သည် ဆန္ဒပြည့်သွားသည်နှင့် လုပ်နေကျအတိုင်း နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပုလွေမှုတ်တော့သည်။

" အ... အား... စပ်တယ်... ငယ်... လွှတ်... လွှတ်... အား..."

ဂွေးတန်းလန်းနှင့် ရေချိုးခန်းကို ပြေးသွားသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငယ်ငယ်တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့သည်။ ငယ်ငယ့် ပါးစပ်မှာလည်း ဆီတွေ ဝေ့နေကာ နှုတ်ခမ်းက နီရဲဖူးတွတ်နေလေသည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ် ၂၀၁၉)

....................................................

မောင့်လက်ဆောင် (Romance and General)

ခက်ခက်နွယ် တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ချစ်သူ နောင်ရဲက နောက်တစ်ပတ်ဆို သင်္ဘောလိုက်နေရာက ပြန်လာတော့မည်။ နောင်ရဲက သင်္ဘောက ပြန်လာတိုင်း လိင်ဆက်ဆံမှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အသစ်အဆန်းပစ္စည်းတွေ ပါလာတတ်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ တခေါက်ကတော့ စအိုပေါက်ထဲကို ထည့်ရတဲ့ အသီးလေးတွေကို သီထားတဲ့ အချောင်းတံလေး ပါလာသည်။ အသီးလုံးလေးတွေကလည်း ဆိုက်ဒ်စုံသည်။ အရင်ဆုံး စထည့်ရသည့် အပိုင်းက အသီးလုံးလေးတွေက သေးပြီး တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာသည်။ စတွေ့ခါစက ကြက်သီးများပင် ထသွားသည်။ 

နောင်ရဲနှင့် ပုံမှန် လုပ်နေရင်းက ခွေးလိုးလို့ ခေါ်သည့် သူမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ် အနောက်ကနေ နေရာယူပြီး ညီမလေးကို လုပ်တုန်းကပေါ့။ စအိုဝကနေ အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ နောင်ရဲ ပြောတာတော့ ဂျယ်လ် လေးကို သူ့ရဲ့ လက်မ မှာ သုတ်ပြီး စအိုကို ကလိတာလို့တော့ ပြောသည်။ စိတ်ခံစားမှုက ညီမလေးဆီကနေ တဖြည်းဖြည်း စအိုဘက်ကို ရောက်လာသည်။ ပွစိ ပွစိလေး ဖြစ်လာသလို ခံစားရသည်။ 

ပြီးတော့ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ စအိုထဲကို တစ်ခုခု ဝင်လာသလို ခံစားရသည်။ အနောက်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ကို လုပ်နေရင်းနဲ့ သူမ စအိုထဲကို အသီးလုံးလေးတွေ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နှင့် ကစားနေသည်လေ။ အရင်ကထက် ခံစားလို့ ပိုကောင်းလာသည်။ စအိုထဲကို အသီးလုံး အကြီးဆုံး ထည့်ပြီးချိန်မှာတော့ ပြန်ပြီး မထုတ်ပေးပဲ ဒီအတိုင်း ထားသည်။ အဲ့ဒီအချိန်က နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကို သူ့ညီလေး ထိုးထည့်တိုင်း၊ စအိုလမ်းကြောင်းနဲ့ ယောနိလမ်းကြောင်းက နံရံတွေက ပါးလာသလို ဖြစ်ပြီး နောင်ရဲ ညီလေးနဲ့ စအိုထဲက အသီးလုံးလေးတွေ ပွတ်တိုက်သွားပြီး တအား ခံစားလို့ ကောင်းခဲ့သည်။ 

အဲ့နောက်ပိုင်းကစပြီး နောင်ရဲနဲ့ ဆက်ဆံတိုင်း စအိုထဲကို အသီးလုံးလေးတွေ ထည့်ထားတော့သည်။ နောက်တော့ anal plug လို့ ခေါ်တဲ့ အချောင်းကြီးကို စအိုထဲ ထည့်ထားတတ်တော့သည်။ တခါတလေလည်း နောင်ရဲက အနောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံတတ်သည်။ ချောဆီဂျယ်လ်တွေကို သူ့ညီလေးမှာ များများလူးပြီးပေါ့။ အရှေ့ပေါက်ကို လုပ်တာလည်း ကောင်းသလို၊ အနောက်ပေါက်ကို လုပ်တာလည်း ကောင်းသည်။ ဒါ့ကြောင့်လည်း အလွန် ချောမောလှပသော တက္ကသိုလ်ကွင်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ ခက်ခက်နွယ်သည် ရုပ်ဆိုးဆိုး အပေအတေပုံစံ နောင်ရဲကို လက်မလွှတ်နိုင်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

နောင်ရဲကို ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ကနေ သွားကြိုပြီးတော့ ညစာစားရန် ၈ မိုင်က ရွှေဘဲစားသောက်ဆိုင်မှာ ဝင်စားကြသည်။ ညနေ စောနေသေးသော်လည်း ညစာ အရင်စားကာ ပြီးမှ ဈေးသွားဝယ်ပြီး ရုပ်ရှင် ဝင်ကြည့်ပြီးမှ အတူနေတဲ့ အိမ်လေးကို ပြန်မှာ ဖြစ်သည်။ လက်မထပ်သေးသော်လည်း အတူနေကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လေ့လာကြသည်။ လိင်ဆက်ဆံမှုမှ မဟုတ် လူနေမှုဓလေ့၊ သူ့အကြိုက် ကိုယ့်အကြိုက်၊ ပြီးတော့ ဟိုဘက် ဒီဘက် အသိုင်းအဝိုင်း၊ အစစ အရာရာ လေ့လာပြီးမှ လက်ထပ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ အရေးကြီးဆုံးက ပိုက်ဆံရောပေါ့။ ကိုယ်ပိုင် အိမ်လေး ဝယ်ပြီးမှ လက်ထပ်ရန် ဖြစ်သည်။ နောက်၂ နှစ်ဆိုရင်တော့ ဆန္ဒတွေ ပြည့်တော့မည်။

" ခက်... လွမ်းလိုက်တာ... ခက်ရယ်..."

" ခက်လည်း မောင့်ကို လွမ်းနေတာ..."

" ညီမလေးကရော ညီလေးကို မလွမ်းဘူးလား..."

" ရှူး... တိုးတိုး... မောင်ကလည်းလေ... အခုတော့ အရည်စိုနေပြီ... သိလား..."

" ဟားဟား... ခက်ကလည်း သီးသန့်ခန်းထဲမှာလေ... ဘယ်သူက ကြားမှာလဲ... သြော်... ခက်အတွက် လက်ဆောင်ပါတယ်..."

" ဘာလေးလဲ မောင်... ရိုးရိုးလက်ဆောင်လား... ရှယ်လက်ဆောင်လား..."

" ရိုးရိုးလက်ဆောင်က နောက်မှယူတော့... အများကြီး ဝယ်လာတာ... ရှယ်လက်ဆောင်က အခု ပေးမယ်... ရော့..."

" ဟင်... မောင်ကလည်း ပါဆယ်တွေဘာတွေ ထုပ်ထားပါလား..."

" အင်း... အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး... ခက်ရဲ့... အိမ်သာထဲသွားပြီး အခု လဲလာခဲ့ပါလား..."

" မောင်ကတော့ လုပ်ပြီ... အခုလား..."

" အင်း... အခု..."

" ဟင်း... ခဏစောင့်..."

အိမ်သာထဲကို သွားပြီး အထုပ် ဖြည်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး။ G-string ပေါ့။ အရင်ကလည်း နောင်ရဲသည် အဲ့လို ဘောင်းဘီလေးတွေ လက်ဆောင်ပေးပြီး ချက်ချင်း ဝတ်ခိုင်းတတ်တာကြောင့် အခုလည်း အထွေအထူး ပြောမနေတော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီတခေါက် ဘောင်းဘီလေးကတော့ G-string ပုံစံဖြစ်သော်လည်း အလယ်နေရာက နည်းနည်းလေး ဖောင်းကြွနေသည်။ အထဲမှာ ပစ္စည်း တစ်ခုခု ပါနေသလိုမျိုး။ အခု နောက်ထွက်တဲ့ ပုံစံပဲ ဖြစ်ရမည်ဟု တွေးကာ အိမ်သာထဲက ထွက်လာကာ နောင်ရဲရှိရာ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ 

နောင်ရဲက ခက်ခက်နွယ်ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ စားတာတွေ လက်စသတ်ပြီး ဈေးဝယ်ရန် စူပါမားကတ်ကို သွားကြသည်။ ခက်ခက်နွယ် ထည့်သမျှ ပစ္စည်းတွေကို တွန်းလှည်းထဲ ထည့်ပြီး အနောက်ကနေ နောင်ရဲက လိုက်လာသည်။

" မောင်... အိမ်ရောက်ရင် စားဦးမှာလား..."

" မစားတော့ဘူးလေ... ခက်... မောင်... သောက်ချင်သေးတယ်... အိမ်မှာ အမြည်း ဘာရှိလဲ..."

" အင်း... လက်ဘက်သုပ်တော့ ရှိတယ်... ကန်စွန်းရွက်ကြော်ပေးမယ်လေ... ဝက်အူချောင်းရော စားဦးမလား..."

" မစားတော့ဘူး... ကန်စွန်းရွက်ပဲ ကြော်ပေးတော့..."

" ဟုတ်... အ..."

စကားပြောနေရင်းနဲ့ ညီမလေးကနေ ဆစ်ကနဲ တုန်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ နောင်ရဲကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို ကိုင်ထားပြီး ခက်ခက်နွယ်ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နောင်ရဲတော့ တစ်ခုခု လုပ်ပြီ ဆိုတာ ရိပ်မိပြီး နောင်ရဲနားကို ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး မေးရတော့သည်။

" မောင်... ခုဏက ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..."

" ဘာဖြစ်လို့လဲ ခက်..."

" အာ... ဟိုနေရာက ဆစ်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့..."

" ဘယ်နေရာလဲ..."

" အာ... မောင်နော်... ညီမလေး နေရာက... ဘာလုပ်ထားလဲ ပြော..."

" ဟားဟား... ဒီမှာ ကြည့်..."

" ဘာကြီးလဲ မောင်... လက်ထဲက..."

" မောင်... ဒီခလုတ်လေးကို နှိပ်ပြမယ်..."

" အ... မောင်... အ... တော်တော့..."

" ကောင်းလား..."

" မောင်နော်..."

" အခု အပြင်သွားတုန်း... အဲ့ဘောင်းဘီ မချွတ်နဲ့နော်... လူကြားထဲမှာ ညီမလေး က အဲ့လို ဖြစ်သွားတဲ့ ဖီးလ်လေး မိုက်တယ်ဟုတ်..."

" အာ... မောင်ကတော့ကွာ... ပြီးပြီမလား... ဘာဝယ်ဦးမလဲ..."

" မဝယ်တော့ဘူးလေ..."

" ပြီးရော..."

ပိုက်ဆံရှင်းရန် ကောင်တာသို့ ထွက်သွားသော ခက်ခက်နွယ်နောက်သို့ နောင်ရဲသည် ရယ်ကျဲကျဲနှင့် လိုက်လာပါတော့သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းရမယ့် အလှည့်မှာ ပစ္စည်းတွေကို ကောင်တာက ကောင်မလေးက တွက်ချက်နေစဉ် နောင်ရဲသည် ခလုတ်လေးကို နှိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ခက်ခက်နွယ်သည် တုန်ကနဲ ဖြစ်ကာ နောင်ရဲကို အံလေးကြိတ်ပြီး ပြန်ကြည့်သည်။ နောင်ရဲက အရှိန်နည်းနည်းမြှင့်လိုက်သောအခါမှာတော့ အ ကနဲ ခက်ခက်နွယ်ဆီက အသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ ကောင်တာက ကောင်မလေးကလည်း ကြားပြီး ခက်ခက်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်လေသည်။ ခက်ခက်နွယ်က ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးပြီး ကောင်မလေးကို အိမ်သာသွားချင်လို့ မြန်မြန်လုပ်ပေးနော် လို့ ပြောလိုက်သံ ကြားရသည်။ 

ပြီးမှ နောင်ရဲဘက် လှည့်ပြီး အံကြိတ်ပြကာ အသံမထွက်ပဲ ပါးစပ်လှုပ်ရုံလေး မောင်... တော်တော့ ဟု ပြောလေသည်။ နောင်ရဲလည်း ခက်ခက်နွယ်ကို ကြည့်ပြီး အရှိန်လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ရပ်တော့ မရပ်ပစ်။ ခက်ခက်နွယ်လည်း နေသားကျသွားသည် ထင်သည်။ အမူအရာ သိပ်မပျက်တော့။

ဈေးဝယ်ပြီးတော့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ကြသည်။ အရင်ကဆို ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ညီမလေးကို နှိုက်နေကျ နောင်ရဲက အခုတော့ ခပ်တည်တည်ပင် နေသည်။ ခက်ခက်နွယ်က လှမ်းကြည့်ပြီး နောင်ရဲ ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လိုက်သည်။ အဲ့တော့မှ ဘောင်းဘီထဲက ပစ္စည်းက တုန်ခါလာတော့သည်။ 

ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်မှီနေသော ခက်ခက်နွယ်သည် နောင်ရဲရဲ့ နားကို ကပ်ကာ ခပ်တိုးတိုးလေး ငြီးညူတော့သည်။ အရှိန်မြှင့်လေ၊ အော်သံ ပိုကျယ်လာလေ၊ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာလေပေါ့။ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ အချစ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုနေတဲ့ ညီမလေးကို နောင်ရဲတစ်ယောက် နွားသိုးကြိုးပြတ် လုပ်မှာ မြင်ယောင်နေတော့သည်။

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ်၊ ၂၀၁၉)

.......................................................

ကျောင်းဆင်းချိန် (Romance and General)

" မွန်... မွန်... မဟုတ်လား..."

" ဟင်... နောင်... အဲ... နောင်ရဲ..."

" မတွေ့ရတာ ကြာတော့ ရုတ်တရက် မမှတ်မိလိုက်ဘူး... ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" ငါ့ကလေး သွားကြိုမလို့ဟ... ဒီနေ့ ငါ့အလုပ်က ပိတ်တော့ နေ့လည်စာ အပြင်မှာ စားပြီးမှ သွားကြိုမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာတာ..."

" စားပြီးပြီလား... မစားရသေးရင် ငါနဲ့ အတူ စားရအောင်လေ... အချိန်ရော ရသေးလား..."

" ရပါတယ်... သားက ညနေ သုံးနာရီလောက်မှ လွှတ်မှာ..."

" ဒါဆို လာခဲ့... ဟိုနားက တရုတ်စားသောက်ဆိုင်လေး ကောင်းတယ်... သွားစားရအောင်..."

မွန်မွန်နှင့် နောင်ရဲသည် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ၊ အိမ်လည်း နီးသောကြောင့် အမြဲ ဆော့ဘက်။ ကြီးလာတော့လည်း ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ရဲ့ ခန္ဓာဗေဒကို အချင်းချင်း လေ့လာခဲ့ကြသည်။ ၆ နှစ်လောက် တွဲပြီးမှ၊ မွန်မွန်သည် သူ့အဖေရဲ့ တဘက်သတ်စီစဉ်မှုဖြင့် တခြားသူနှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ယောက်ျားက နယ်လှည့်ဈေးရောင်းသူ။ ပိုက်ဆံရှိ လူတန်းစားထဲကပေါ့။ ဟုတ်သည်လေ။ လောကမှာ ဒုတိယ ဘုရားသခင် ဖြစ်တဲ့ ငွေ မျက်နှာပဲ ကြည့်တာကိုး။ ဒါနဲ့ပဲ မွန်မွန်နှင့် နောင်ရဲ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်မှာ ၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီလေ။

" လာ... မွန်... ဒီဆိုင်လေး စားကောင်းတယ်... ငါ အမြဲ လာစားဖြစ်တဲ့ ဆိုင်လေး... ဒီဆိုင်က ကြက်ချိုချဉ်နဲ့ ဝက်ပဲငပိလေး မဆိုးဘူးဟ... နင်ကြိုက်လောက်မယ်..."

" အေးပါ... ဘာဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ်... နောင်... ငါ နင်နဲ့ သီးသန့်စကားပြောချင်လို့..."

" အင်း... ရတယ်လေ... ဒီမှာ သီးသန့်အခန်းကျဉ်းလေးတွေလည်း ရှိတယ်... အဲ့မှာ စားမလား..."

" အင်း... ဟင်းကတော့ နင်ပဲ မှာလိုက်တော့... ငါမစားဖူးတော့ မသိဘူး..."

" အေးပါ... ငါ့တာဝန်ထား... ညီလေးရေ... အစ်ကိုတို့ကို သီးသန့်ခန်းလေး ရနိုင်မလား..."

" ဟုတ်... ရပါတယ်... အစ်ကို... ဒီဘက်ကို ကြွပါ..."

စားပွဲထိုးကောင်လေး စီစဉ်ပေးတဲ့ အခန်းလေးထဲ ဝင်လိုက်သည်။ အခန်းက သီးသန့်ခန်းဆိုသော်လည်း လင်းလင်းရှင်းရှင်း၊ အခန်းတံခါးပိတ်ထားသော်လည်း အတွင်းအပြင်ကို မြင်နိုင်သည်။ စကားသီးသန့်ပြောဆိုလို့ ကောင်းမည့် နေရာလေးပါ။ ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲ မှာပေးသည့် ဟင်းများရောက်လာတော့ ထမင်းစားကြသည်။ အအီပြေ ဝက်ကြံမဆိုင်ဟင်းရည်ချဉ်ချဉ်လေးလည်း ပါလို့ ထမင်း စားကောင်းသည်။

" ကဲ... ဆို... မွန်... နင် ငါ့ကို ရင်ဖွင့်စရာ ရှိနေပြီလား..."

" ဟင်... နင် ဘယ်လို သိလဲ..."

" နင်ကလည်း ငါနဲ့ နင်နဲ့က ဟိုးအရင်ထဲက ပေါင်းလာတာ... ရှင်းရှင်းပြောရင် အတူနေဘို့ အထိတောင် စဉ်းစားထားကြတာမလား... နင့်မျက်နှာကြည့်တာနဲ့ ငါ အကဲခတ်တတ်ပါတယ်ဟ..."

" နင့်ကို အားနာလိုက်တာ နောင်ရာ... ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား..."

" မဆိုးပါဘူးဟ... နင် ငါ့ကို မုန်းလို့ ထားခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ... နင်အဆင်ပြေရင် ပြီးရော..."

" ကျေးဇူးပါ... နောင်..."

" ကဲ... ဆို... နင် ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ..."

" ဒီလိုဟ... ငါ အခု အိမ်ထောင်ကွဲသွားတာ ၄ လ လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်..."

" ဟင်... ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ မွန်... နင့်အပေါ် ဟိုလူက မကောင်းလို့လား... နင်ကလည်း ကလေး ရနေပြီးတော့မှ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟာ..."

" သားလေး ရတဲ့အထိက အေးဆေးပါဟာ... သားလေး ကျောင်းတက်တော့မှ ဖြစ်တာ..."

" ဟာ... ဘာဖြစ်တာလဲ... ဟိုလူက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်လို့လား..."

" ဟင့်... ဟိုလူ မဟုတ်ဘူး... ဖြစ်တာ ငါ..."

" ဘာ... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မိမွန်ရယ်... ငါ လုံးဝ မထင်ထားမိဘူး..."

" ဟင့်... ဟင့်..."

" ပြောပါဦး... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..."

" ဒီလိုဟာ... ငါ သူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးထဲက နင့်အပေါ် ထားတဲ့ စိတ်တွေ အကုန်လုံး ငါ ဖျောက်ထားခဲ့တယ်... သူ့အပေါ်လည်း မိန်းမပီသစွာ ငါ နေခဲ့တယ်... သားလေး မွေးလာတော့လည်း ငါ့အတွက်က အချစ် မရှိပေမယ့် ဘဝက ပြည့်စုံနေတယ်ဆိုတဲ့ အထဲမှာ ပါတယ်... ဒါပေမယ့်... နောင်... ငါ... နင့်ကို အဆုံးစွန်အထိ ရင်ဖွင့်လို့ ရလားဟင်..."

" မွန်... ငါ့ဘဝက နင့်ကို ပေးထားတာ ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက... နင်လိုအပ်ချိန်တိုင်း ငါရှိတယ်... ငါ့ကို ဟိုးအရင်လိုပဲ ယုံကြည်တယ်ဆို ပြောလို့ ရတယ်..."

" ကျေးဇူးပါ... နောင်... ဒီလိုဟာ... ငါ့ယောကျ်ားက မိဘပေးစားလို့သာ ယူလိုက်ရတာ ငါ့ထက် အသက်ကြီးတာ နင်သိတယ်မလား..."

" အေးလေ... ဘယ်နှစ်နှစ် ကြီးမှန်းသာ မသိတာ..."

" ၁၅ နှစ်ကျော်လောက် ကြီးတယ်ဟ..."

" ဟာ... အဲ့လောက်ထိ အသက်ကြီးလား..."

" အေးဟယ်... ငါ အပွင့်လင်းဆုံး ပြောမယ်နော်... နင်နဲ့ ငါကလည်း ဟိုးအရင် အရမ်း ပွင့်လင်းခဲ့တာ ဆိုတော့..."

" အေးပါ..."

" ငါ အိမ်ထောင်ရေး မသာယာဘူးဟယ်... နင်နဲ့လည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ ငါက ဒါဟာ ဘယ်လောက်ထိ သာယာမှု ရှိလဲ ဆိုတာ သိနေတယ်လေ... အိမ်ထောင်ကျခါစကတော့ ငါ့အပေါ် ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပါတယ်... သားလေးလည်း ရရော... သူလည်း အသက်ကြီးလာတာလည်း ပါမယ်... အဲ့အပိုင်းတွေ လျော့လာတယ်ဟယ်..."

" ဒါနဲ့ပဲ နင်က ဖောက်ပြန်တယ်ပေါ့လေ..."

" နင်ကလည်း ငါက အဲ့လို လုပ်မလားဟယ်... ငါလည်း ဆင်ခြင်ပါတယ်ဟ... ဒါ့ပေမယ့်ဟာ..."

စကားပြောတာ ခဏနားလိုက်ပြီး ရေသောက်နေသော မွန်မွန့်ကို နောင်ရဲသည် စာနာသနားသော၊ ချစ်ခင်နေသော၊ ကြင်နာသော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးမှ မွန်မွန်သည် စကားပြန်ဆက်လေသည်။

" ဖြစ်တာကတော့ သားလေး အသက် ၃ နှစ်ပြည့်လို့ မူကြို စထားတဲ့ အချိန်ပေါ့ဟာ..."

" အင်း... ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်တာလဲ..."

" သားလေးတို့ ကျောင်းကပဲ... သားလေးနဲ့ အတူတူ တက်နေတဲ့ ကလေးအဖေနဲ့ ဖြစ်တာ..."

" ဟာ... မွန်ရယ်... ဖြစ်ရလေ... ဆက်ပြောပါဦး..."

" အစကတော့ ကလေးမိဘချင်းဆိုတော့ ရိုးရိုးသားသားပဲ ခင်တာပါ... နောက်တော့ သားလေးကလည်း အဲ့ကောင်လေးကို တအားခင်တော့ ညနေ ကျောင်းလွှတ်တာနဲ့ ကျောင်းနားက ပန်းခြံမှာ သွားဆော့ကျတယ်ဟယ်... သူကလည်း ညဘက်မှ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ သူဆိုတော့ သူ့မိန်းမကလည်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ ရာထူးကြီးကြီးထဲကပဲဟ... အဲ့ဒီတော့ ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ကလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက်က အတူတူ ရှိနေတာပေါ့..."

" အင်း... အနေနီးလာတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားကြတာပေါ့လေ..."

" အဲ့လိုပဲ ဆိုရမှာပေါ့ဟယ်... ငါ့ယောက်ျားကလည်း နယ်ဘက်ပဲ တချိန်လုံးသွားနေတာဆိုတော့... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရင် ငါ့ဆန္ဒတွေအတွက် သူ့ကို တောင့်တမိတယ်ဟယ်..."

" နင်က ဆန္ဒတွေကို မြိုသိပ်ထားတတ်ပေမယ့် မျက်လုံးက စကားပြောတတ်တယ်..."

" အင်း... ဒါကိုလည်း ဟိုလူ သိသွားပုံရတယ်... တစ်ရက်တော့ ကလေးတွေ ကျောင်းဆင်းလာတော့ မိုးရွာနေပြီလေ... ဟိုလူကလည်း မလာသေးဘူး... အဲ့ဒါနဲ့ ငါလည်း ကျောင်းနဲ့ နီးနေတဲ့ ငါ့အိမ်ကိုပဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်... သူ့ကိုတော့ ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောလိုက်တာပေါ့... နာရီဝက်လောက်နေမှ ဟိုလူလည်း ရောက်လာပြီး သူ့ကလေးကို ခေါ်သွားတယ်... အဲ့နောက်ပိုင်း ငါက သူ့ကလေးကို ငါ့အိမ်မှာ ခေါ်ပြီး သားလေးနဲ့ ဆော့ခိုင်းတာပေါ့... နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း ငါ့အိမ်ကို လိုက်လာပြီး ကလေးတွေ အတူတူ ဆော့နေချိန်... ငါတို့က ကော်ဖီသောက်ရင်း စကားပြောကျတာပေါ့ဟယ်..."

ဘာမှ မပြောပဲ သူပြောသမျှကို ငြိမ်ပြီး စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး မွန်မွန်သည် ရေသောက်ကာ စကားဆက်ပြောပြန်သည်။

" ဒီလိုနဲ့ တစ်လလောက် ကြာလာတော့ ကလေးတွေကလည်း ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ ငါ့အိမ်မှာ ဆော့... ပြီးတော့ ပင်ပန်းပြီး အိပ်... သူတို့ ပြန်နိုးလာမှ ဟိုလူက အိမ်ပြန်နဲ့... ပုံမှန်လို ဖြစ်နေပြီပေါ့... တစ်ရက်မှာတော့ ကလေးတွေက ဧည့်ခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားပြီဆိုတော့ ငါတို့လည်း ကော်ဖီသောက်ထားတာမို့ ပန်းကန်တွေ ဆေးဘို့ မီးဖိုချောင်ကို သယ်သွားတယ်... ငါ ခွက်တွေ ဆေးနေတုန်း... ငါ့အနောက်ကနေ ငါ့ကို သိုင်းဖက်တာကို ခံလိုက်ရတယ်... ပြီးတော့ ငါ့ကို ဆွဲလှည့်ပြီး နမ်းတယ်ဟယ်..."

" ဟင်... နင်က မအော်ဘူးလား... မတွန်းဘူးလား..."

" အဲ့အချိန်မှာ ငါ အော်ဘို့ နေနေသာသာ... ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိဘူး..."

" အင်း... နင်က အစထဲက သူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေမိတာကိုး..."

" ငါ့စိတ်နဲ့ ငါ့ကိုယ် ပြန်ကပ်ချိန်မှာ ငါ သတိထားမိတာက ငါ့... ငါ့ညီမလေးထဲကို သူ့ဟာကြီး ဝင်နေပြီဟယ်... ငါတို့ ဘယ်လိုဘယ်လို ကုတင်ပေါ် ရောက်သွားမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး..."

" နင်ကတော့ မပြောချင်တော့ဘူး... အရင်အတိုင်းပဲနော်..."

" ငါ ပြောတာ နားထောင်ပါဦးဟယ်..."

" အေးပါ... အေးပါ... ဆက်ပြော..."

" အဲ့နေ့က စပြီး ငါတို့တွေက ပေါက်တဲ့ နဖူး မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး နေ့တိုင်း အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ လုပ်မိနေတော့တယ်ဟာ... ငါ့မှာ ဆင်ခြင်တုံတရား ကင်းမဲ့သွားတယ်... ငါ့ဆန္ဒတစ်ခုထဲ နောက်ကိုပဲ လိုက်မိတယ်..."

" အင်းပေါ့..."

" ဒါနဲ့ တစ်ရက်မှာ ငါတို့တွေ လုပ်နေတုန်း... ငါ့ယောကျ်ားနဲ့ ပက်ပင်းတိုးပါလေရော... သူကလည်း ပြန်လာမယ်ဆိုတာ အကြောင်းမကြားဘူးလေ... သားလေး ၄ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ ရောက်တော့မှာမို့ ပြန်လာတာတဲ့... အဲ့ဒီအချိန် ငါတို့က ကုတင်ပေါ်မှာ လုပ်ကောင်းနေတုန်း ငါ့အခန်းတံခါးက ဖြည်းဖြည်းလေး ပွင့်လာပြီး ငါတို့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးကို တွေ့လိုက်ရတယ်... ဟိုလူကလည်း ငါ့ကို လုပ်တာ ပြီးခါနီးဆိုတော့ အားနဲ့ ဆောင့်နေတဲ့ အချိန်ဟာ... ငါ့ယောကျ်ားကို ငါ ပြန်ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဟိုလူ့ အရည်တွေ ငါ့ထဲ ဝင်သွားတဲ့ ခံစားချက်က တမျိုးပဲဟာ... အားနာသလို... ကြောက်သလို... ကောင်းသလို... ဘယ်လိုမှန်း မသိတာ..."

" ဟာ... နင့်ယောကျ်ားက ဝင်မကြမ်းဘူးလား..."

" ဘာမှ မပြောပဲ... တံခါးပိတ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားတယ်... ဒါနဲ့ ငါလည်း ဟိုလူ့ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြီး ဧည့်ခန်းထဲ မြန်မြန်သွားရတယ်... ငါတို့လည်း ရောက်ရော ဟိုလူ့ကို ခများ သွားတော့တဲ့... ဒါပဲ ပြောတယ်... ပြီးတော့ ငါ့ကို ဘာဆက်လုပ်ချင်လဲတဲ့... ငါကလည်း မှားနေတယ်လေဟယ်... ဒါပေမယ့် ငါ ဒူးမထောက်ချင်ဘူး... ငါ့ကို ကွာပေးဘို့ပဲ တောင်းဆိုမိတော့တယ်... သူကလည်း အိုခေတဲ့... ကွာပေးမယ်တဲ့... သားလေးကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲတဲ့... ငါကတော့ ငါ့သားလေးမို့ ငါပဲ ထိန်းမယ် ပြောမိတာကို... ဘာလဲ... အခုလိုပဲ ဧည့်ခန်းမှာ အိပ်ခိုင်းမလို့လားတဲ့... ငါ့မှာလေ... ငါ့အမှားကို အဲ့လို ပြောတော့ ငါ့မှာ ပြန်ပြောနိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး... ဒါပေမယ့် ဒီလူက တွက်တတ်ပါတယ်... ဥပဒေနဲ့ လုပ်မယ်တဲ့... သားလေးကို အသက် ၁၀ နှစ်လောက်အထိ မိခင်ဖြစ်သူ ငါနဲ့ နေခိုင်းပြီးမှ နောက်ပိုင်း သူ ထိန်းမယ်လို့ ပြောတယ်လေ... ငါလည်း သဘောတူလိုက်ရတာပေါ့... အခုတော့ ငါ့ဘာသာ အလုပ်လုပ်တယ်... သားလေးကို မူကြိုထားတယ်... အလုပ်က အပြန်ကျတော့ သွားကြိုတယ်... ဒီလိုပဲ လည်ပတ်နေရတယ်ဟယ်..."

" ဟင်း... နင့်ဇာတ်လမ်း နားထောင်ရတာလည်း မလွယ်ပါလားဟာ..."

" ဒါနဲ့ နောင်... နင်ရော အိမ်ထောင်မကျသေးဘူးလား..."

" ယူချင်စိတ် မရှိပါဘူးဟာ... ယူဘို့ထက် မချစ်ရဲတော့တာ..."

" နင်ရော ဆန္ဒတွေ မကြွတက်လာဘူးလား... ခိခိ..."

" ဆန္ဒရှိရင် ဝယ်စားတာပေါ့ဟာ... လူတယောက်လုံးကိုကျ မချစ်ပဲနဲ့ တာဝန်မယူချင်ဘူး..."

" အင်းပါ... ငါလည်း နင့်ကို ထားခဲ့မိလို့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရပါတယ်..."

" စကားပြောကောင်းနေတာနဲ့ ထမင်းစားလိုက်ဦးဟ... နှစ်နာရီတောင် ခွဲတော့မယ်..."

" နင်ကရော ဘယ်သွားမလို့လဲ..."

" ငါ့တူလေး ကျောင်းလာကြိုတာလေ... ဘေဘီဟုမ်း ဆိုတဲ့ မူကြိုမှာ..."

" ဟင်... ဟုတ်လား... ငါ့သားလေးလည်း အဲ့မူကြိုမှာပဲ..."

" ဒါဆိုလည်း အတူ သွားကြိုတာပေါ့ဟာ..."

" အချိန် အားရင် ငါ့အိမ် လာလည်ဦးလေ... နောင်..."

" ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ရောက်နေမိမယ် ထင်တယ်... မွန်..."

ခင်တဲ့

နောင်ရဲ (ဧပရယ်၊ ၂၀၁၉)