ဆုံလည်နွား အပိုင်း ( ၁ )

ဆုံလည်နွား အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး  သူ့ဘာသာ တယောက်ထည်း အတွေးခေါင်နေမိသည်။ ငါ့ဘဝက ဒါပဲလား။ ပြီးသွားပြီလား။ ဒီလို အရွယ် မိန်ုးမတွေ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်တတ်ကြသလား။ နောက်သုံးလေးလလောက်ဆိုရင် အသက် ၄၀ ဖြစ်တော့မယ် ဘဝရဲ့ တဆစ်ချိုးဖြစ်ပြီ လို့ထင်တယ်။ စာတွေမှာ ဆိုထားတာကတော့ အသက်၄၀ မှ ဘဝစတယ်တဲ့။ ခု သူ့ဘဝ သူပြန်ကြည့်မိတော့ လည်း ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါ။ သူများတွေ ဆိုလျှင် ခုချိန်ထိ အလုပ်လုပ်နေကြရတုန်း။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအတူတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာနေပြီး အိမ်ရှင်မ အနေနဲ့ သူ့လိုမျိုး နေနိုင်ကြတဲ့ လူတွေက လက်ချိုးရေလို့ တောင်ရနိုင်သည်။ 

လူ့ဘဝ ဆိုတာမှာကြုံရမဲ့ ဟာတွေလည်း ကြုံပြီးပြီ။ ပညာသင်တယ်။ အိမ်ထောင်ကျတယ်၊ ခလေးမွေးတယ်၊ ခလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်တယ်၊ ဝါတွင်း ဥပုဂ်ရက် တွေဆိုရင် ဥပုဂ်စောင့်တယ်။ အဲဒါတွေထက် ဘာရှိသေးလည်း။ ဒါဆိုရင် ဘဝစတယ် ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလည်း။ သေခြာတာကတော့ သူ ပျင်းသလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ မှာ ညီအမ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ 

သူ့မမ မူမူကျော်ဦး က အီကိုမှာတုန်းက နာမည်ကြီး သလားမမေးနဲ့၊ လိုက်တဲ့ ယောက်ျားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေသည်။ မူမူကျော်ဦး တတိယနှစ်လောက်မှာ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ပထမနှစ် ဒေသကောလိပ် မှာပဲရှိသေးသည်။ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် မှာ ဇီဝဗေဒ အဓိကနဲ့ တတိယနှစ်ရောက်လာတော့ မူမူကျော်ဦးက ကျောင်းပြီးသွားပြီ။ 

သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ကံကော်တောမှာ အတူမတက်လိုက်ကြရ။အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိတော့ ဘဝတွေက ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်ကား တခုကို အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သလိုပဲ။ မြန်လိုက်တာ၊ သူများတွေတော့ မသိ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအတွက် ထူးခြားသည့်အဖြစ်အပျက်ဆိုလို့ သူ့လက်ဆယ်ချောင်းတောင် မပြည့်။ 

အခု အသက် လေးဆယ်ပြည့်ခါနီးအထိ သူ့ဘဝ မှာထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ခဲ့တာဆိုလို့။ တစ်၊ သူဘွဲ့ရခဲ့သည်။ နှစ်၊ သူအလုပ်ရခဲ့သည်။ သုံး၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့သည်။ လေး၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ငါး၊ သမီးငယ် ငယ်ငယ်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ခြောက်၊ မိဘ နှစ်ပါးစလုံး သူတို့ နယ်အပြန် သင်္ဘောမှောက် ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ အဲဒါက သူဘဝမှာ စိတ်အထိခိုက်ရဆုံး။ ခုနှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ရှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့သည်။ အဲလောက်ပဲ သူစဉ်းစားလို့ရသည်။ ဒါတောင်မှ နောက်ဆုံး နှစ်ခုက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်။ သမီးကြီး ဆိုတော့ သူ့မှာလည်း ခံစားရလို့၊ သူ့ဘဝအတွက် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်လို့၊ သူထည့်တွက်ထားလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ 

အခု လိုအတိုင်း ဆက်တွက်သွားမယ်ဆိုရင်၊ မဖြစ်သေးတဲ့ အနာဂါတ်မှာ သမီးငယ် ဘွဲ့ရတာနှင့် အိမ်ထောင်ကျတာရယ်၊ သမီးကြီး ခလေးမွေး၊ သမီးငယ်ခလေးမွေးတာရယ်၊ နောက်ထပ်လေးခုပေါင်း လက်ဆယ်ချောင်း ကျော်ပြီး ဆယ့်နှစ်ခု တော့ ဖြစ်သွားမည်၊ ကိုအောင်နိုင်သေတာ ပါထည့်ပေါင်းရင်၊ စုစုပေါင်း ၁၃ ခု ဖြစ်မည်။ အင်း ၁၃ ဂဏန်းဆိုတာ ကံမကောင်းဘူးလို့ အဲဒါကြောင့်များပြောတာလား။ 

ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဲဒီ ၁၃ခု ပြီးရင်သူသေတဲ့ဟာပဲ ကျန်တော့မည်။“ခစ်ခစ်”သူ့ဘာသာ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံထွက်ရီမောမိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ သူလည်း အခု အားအားယားယားရှိလို့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်တွေးဖို့ အချိန်ရလာတာမဟုတ်လား။ သူ့ ကို ကိုနိုင်က သမီးငယ်ငယ် မွေးပြီးကထဲက အထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ အဖြစ် အိမ်မှာနေစေခဲ့သည်။ သူရသည့်လစာ နှင့် ခလေးတွေ ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ အချိန် နှင့်က ဘယ်လိုမှ မလဲနိုင်အောင် တန်ဖိုးက ကွာခြားလွန်းလှသည်ဟု ကိုနိုင်က ဆိုသည်။ အဲလောက် လစာက တော့ သူ အသုံးနည်းနည်းလျှော့လိုက်ရင် နည်းနည်းလေး အချိန်ပိုလုပ်လိုက်ရင် ထွက်လာမှာဟု ဆို၏။

မမမူမူကျော်ဦး ကျတော့ သူ့ထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမည်ထင်သည်။ သူလည်း ခိုင်ခိုင့်လိုပင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ၁၉ နှစ် ဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း ခိုင်ခိုင့်လို အိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းခဲ့ပါ။ သူ့ယောက်ျား သင်္ဘောသား က ဆေးသမား။ ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ပင် သေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ပင် မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တော်တော်ကြာသွားခဲ့သည်။ သူပဲ အရွေးလွန်နေသလား၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုပဲ စိတ်ပျက်သွားသလားမသိ။ 

မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး ဆယ်နှစ်အကြာမှ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖြစ်တော့သည်။ မူမူ၏ ဒုတိယအိမ်ထောင် ကိုမင်းသော်မှာ မူမူ ထက် ၇ နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ပထမ အိမ်ထောင်ဖြင့် သားလေးတယောက်ပါလာသည်။ မူမူ နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ကိုမင်းသော်၏သား ကိုကိုသော်မှာ ၈နှစ်သားလေး ရှိသေးသည်။ ဘာလို့ မှတ်မိနေလည်းဆိုတော့ ခိုင်ခိုင့်သမီးငယ် ငယ်ငယ် ကလည်း ၈နှစ်သမီး။ သူတို့ ကြီးကြီး မင်္ဂလာဆောင်တော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့်သွားခဲ့ရသည်။ ရုတ်တရက် သူတို့ အကိုဝမ်းကွဲတယောက် ရလာတယ်ဆိုတော့လည်း သူတို့ က ခလေးပီပီ ပျော်ခဲ့ကြသည်။ကိုမင်းသော် က နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်နေခဲ့သည်။ 

နောက် ဗမာပြည်မှာ သူ့ ကုမ္ပဏီက အခြေအနေမကောင်း တော့ တပ်ခေါက်သွားသည်။ သူတို့က အင်ဒိုနီးရှားတို့ မလေးရှားတို့ မှာ ရုံးခွဲတွေ၊ပရောဂျက် တွေရှိသည်။ ကိုမင်းသော်ကို တကယ်အလုပ်လုပ်မှန်းသိ။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်မှုရှိတော့ အဲဒီ နိုင်ငံတွေမှာ သွားလုပ်နိုင်မလား အော်ဖာပေးသည်။ ကိုမင်းသော်အနေနဲ့လည်း ဒီလိုလစာမျိုးပြန်ရှာလို့မရနိုင် တော့ သွားလုပ်သည်။ ရုံးက အတည်တကျမရှိ ရုံးချူပ်က ဂျပန်မှာဆိုတော့ ဟိုနိုင်ငံဒီနိုင်ငံ လှည့်ပြောင်းနေရသည်။ ကိုမင်းသော်က ဝပ်ပါမစ်လိုမျိုးနှင့်သာ လုပ်ကိုင်နေရသဖြင့် မိသားစု ကိုခေါ်ထားလို့လည်းမဖြစ်နိုင်။ မိသားစုက သူ့ဆီသွားလည်လိုက်။ 

သူက ခနပြန်လာလိုက် နှင့် ပဲနေရသည်။မူမူကျော်ဦးနှင့် သူ့သားကိုကိုသော်တို့ နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့ အားကိုးလည်းရ စိတ်လည်းချရအောင် ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့နှင့် လှေခါးဟိုဘက်ဒီဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသည့်ကွန်ဒိုခန်းကလေး ဝယ်ပေးထားလိုက်သည်။ မူမူကျော်ဦးကလည်း အောဒစ်ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေသေးသည်။ သူတို့ အိမ် အတွက် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ချက်ပြုတ်ဖို့၊ အဝတ်လျှော်၊အိမ်ရှင်းဖို့၊ လူငှားထားရသည်။ သူတို့နှင့် ဆွေမျိုးမကင်းသော၊ ဒေါ်ဝင်းဝင်းသန်း က တရက်ခြားတန်သည် သူတို့အိမ်သို့ လာပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။

ခုတော့လည်း ငယ်ငယ် က ဆေးတက္ကသိုလ် တက်နေပြီ၊ ကိုကိုသော်ကလည်း သချာၤအဓိက မှာတက်နေသည်။ ငယ်ငယ်ကျောင်းစာ က သူလည်းမကူညီနိုင်တော့ပြီ။ ခုတော့ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါတလေ ကိုနိုင့် ညီမ လေးလေးနိုင် တို့ အိမ်မှာ သူတို့ ခရီးထွက်လျှင် အိမ်သွားစောင့်ပေးရတတ်သည်။ မလေးလေးနိုင်တို့က ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကမှ ကိုးတန်း ကျောင်းသား။သူတို့လင်မယား ကအလုပ်ကိစ္စနှင့် ခနခန ခရီးရှည်ထွက်ရလေ့ရှိသည်။ တယောက်ချင်းစီ ခရီးထွက်လျှင်တော့ကိစ္စ မရှိ၊ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ ခရီးထွက်ရသည့်အချိန် အိမ်မှာ ခလေးတွေ ချည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတတ်။ ထိုအချိန်မျိုးမှာ ခိုင်ခိုင်က လည်းအားနေတော့ သွားစောင့်အိပ်ပေးတတ်သည်။

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိလှဟု ထင်နေသော သူ့ဘဝ အပြောင်းအလဲကို မကြာခင်မှာပင် စပြီး တွေ့ကြုံရတော့သည်။“ကိုကိုသော် ရယ် နင်ကတော့ ဟယ်စံပါပဲ၊ ငါ ခလေး လေးယောက်ရခဲ့တာတောင်မှ အခု နင်လုပ်သလို အစုံအလုပ်မခံခဲ့ရဖူးဘူး၊ တကယ်ပါပဲ”ဝင်းဝင်းသန်းတယောက် ငြီးငြီးငြူငြူ ဖြင့် ပြောရှာသည်။ သို့ပေမဲ့ မကောင်းလို့မဟုတ် အင်မတန်ကို ကောင်းလို့သာ ကိုကိုသော် လုပ်ချင်သမျှကို အလုပ်ခံတာပေါ့။ ကိုကိုသော်တို့ အိမ်မှာ သူအလုပ် စလုပ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုတောင် မဖြစ်သေး၊ တကယ့်ခလေးလေး။ 

ဝင်းဝင်းသန်းက ကိုကိုသော်တို့ အမေ မူမူကျော်ဦး နှင့် ဆို အမျိုး လို့ ဆိုပေမဲ့ တော်တော့်ကို ဝေးပါသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်လင်နောက်လိုက်ပြေး သွားပြီး အိမ်ထောင်ကျ၊ ခလေးတွေလည်း တယောက်ပြီးတယောက်မွေး၊ ယောက်ျားက လည်း လက်ကျောမတင်းတော့၊ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ နေရရှာသည်။ ခလေးတွေကလည်း ကျောင်းတက်သည့်အရွယ်တွေဆိုတော့ အကူမရ၊ သရေစာ ဇီးယိုတို့ ဘာတို့လိုမျိုး တွေကို အိမ်ယူပြီး ညဘက် ထုတ်သည့်အလုပ်လုပ်သည်။ နေ့ဘက်တော့ မူမူကျော်ဦး အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်ပေး အဝတ်လျှော်ပေး၊ အိမ်ရှင်းပေး လုပ်ပေးသည်။ 

မူမူကျော်ဦး နှင့်ဆိုလျှင် အသက်က တနှစ်လောက်သာ ငယ်သော်လည်း မမ ဟု ခေါ်သည်။ မူမူကလည်း ဝင်းဝင်းသန်းကို ယုံကြည်စိတ်ချရသဖြင့် အိမ်ခန်းသော့ပါပေးထားပြီး လစာအပြင်၊ အဝတ်အစား တို့ အိမ်သုံးပစ္စည်းအပိုအလျှံတို့ အမြဲပေးလေ့ရှိသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ယောက်ျား ကိုတော့ မနှစ်သက်သဖြင့် အိမ်အလာမခံ။ဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကိုကိုသော်တို့ စဖြစ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းစကြွပြီး မိန်းမမှန်သမျှ မှန်းထုနေတဲ့ အရွယ်၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆိုရင် ကိုကိုသော်နှင့် ဝင်းဝင်းသန်း တို့သာ အိမ်မှာရှိကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အဝတ်လျှော်တော့ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိတင်လျှော်သဖြင့် ဖွေး နေသောပေါင်လုံးကြီးတွေက၊ လူပျိုပေါက် ကိုကိုသော်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေသည်။ 

ဝင်းဝင်းသန်းက လည်း ထိုအချိန်မှာ ကလေးလည်းလေးယောက်ရှိပြီး သူကလည်း ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ဖြစ်နေသည်။ ယောက်ျားကလည်း သိပ်မလုပ်တော့၊ အသက်က သုံးဆယ်ကျော် ကာမ ဆန္ဒက အလွန်အားကောင်းတဲ့ အရွယ်။ သူ တနေ့ ကိုကိုသော့် အခန်းလာရှင်းရင်း ထုံးစံအတိုင်း စရင်းပြောင်ရင်း လုံးလားထွေးလား ဖြစ်ရာက ကိုကိုသော် လက်သရမ်းတာကို အလိုလိုက်လိုက်မိသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် တယောက်နှင့်တယောက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကနေ ဖီးတက်လာသည့် အဆင့်ရောက်လာကြသည်။ 

နောက်တော့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ဆုံကြီးတွေ၊ နို့ကြီးတွေမှာ၊ ပုံမုန် အရွယ်ရောက်သူ ယောက်ျား ကြီးများအဖို့ ဝသည်ဟု ထင်မည်ဖြစ်သော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး ကိုကိုသော်အတွက်ကတော့ ကိုင်တွယ်ခွင့် လုပ်ခွင့် ရလိုက်သည်မှာ သိန်းထီဆု ပေါက်တာထက်ပင် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။ယောက်ျားကလေးနှင့် မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာတွင် အတူရှိမနေသင့် ဆိုသည်မှာ အတော်မှန်သောစကားဖြစ်သည်။ အရွယ် မတူ တာတူတာ၊ အဓိကမဟုတ်။ လွတ်လပ်မှု နှင့် အထီးနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်က အဓိက ဖြစ်သည်။ ဝင်းဝင်းသန်းနှင့် ကိုကိုသော် တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ သူတို့ အိမ်အတွင်းမှာသာ ဖြစ်ခဲ့ ကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ လည်း မရိပ်မိပဲ ရှိနေခဲ့လေသည်။ 

ကိုကိုသော်က သူဖတ်မိ၊ ကြည့်မိသည့် နိုင်ငံခြား စာအုပ်တွေ ၊ရုပ်ရှင်တွေက ဟာတွေကို ဝင်းဝင်းသန်းဆီမှာ အကုန်စမ်းသပ်၊ ဝင်းဝင်းသန်း ကလည်း လိုက်လျှော တော့ ကိုကိုသော် တယောက် တနှစ် နှစ်နှစ် အတွင်းမှာပင် ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။ ကိုကိုသော်တယောက် တက္ကသိုလ်ရောက် တော့ ရီးစားတွေ ဘာတွေ ရတာ တောင်မှ တခါတလေ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အလုပ်ဖြစ်ကြတုန်း။ဒီနေ့လည်း ကျောင်းက ပြန်လာတော့ သူ့ရီးစားက ဟိုပေးမကိုင် ဒီပေးမထိ၊ ကောင်မလေးက သူ့ကိုထိန်းသိမ်း ကြပ်မတ်နေသည့် အပျိုကြီး အဒေါ်ကြီးတွေ ဆုံးမထားသည့်အတိုင်း၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ တို့ဘာတို့လုပ်လာတာနဲ့ ဒေါပွပြီး စကားများကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ 

အိမ်ရောက်တော့ မဝင်းဝင်းသန်း က သူတို့ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာနဲ့ ကြုံသည်။ သူ့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာပြီး ဝင်းဝင်းသန်းကို မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်တတောင် ထောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့စော်လေးကို စိတ်နာနာဖြင့် ဝင်းဝင်းသန်းကို တအားဗျင်းလိုက်ရာ ဝင်ဝင်းသန်းလည်း တအားကောင်းသွားခဲ့ရလေသည်။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ခါယမ်းသွားသော ဝင်းဝင်းသန်း၏ ဖင်လုံးကြီးများကို ကြည့်နေရင်းမှ ကိုကိုသော်တယောက် အန်တီခိုင့် ဖင်ကြီးတွေ သွားမြင်ယောင်မိသည်။ သူ ဝင်းဝင်းသန်းကို လုပ်ရင်း နှင့် ရက်တွေ လတွေ ရလာတော့ သူ့ရဲ့ အကြိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသလား မသိ။ 

အမြဲတမ်းလိုလို ပင် အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးနေပြီ ဖြစ်သည့် မိန်းမကြီးတွေက ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင် ကောင်မလေးတွေထက် သူ့ကို ပို စွဲဆောင်မှုရှိတာကို သူသတိထားမိလာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အန်တီခိုင်ကို သူ့ မျက်စေ့ကျသွားရတော့သည်။ အန်တီခိုင် က မာမီ့ ညီမအရင်းဖြစ်သည်။ မာမီက လည်း သူ့အမေရင်းမဟုတ်တော့ အန်တီခိုင်က သူနဲ့ ဘာမှ ကို မတော်။ သို့ပေမဲ့ အန်တီခိုင်တို့က သူ့ကို တူအရင်းလိုပင်သဘောထားသည်။ 

အန်တီခိုင့်သမီးတွေ ဖြစ်တဲ့ နိုင်နိုင်တို့ ငယ်ငယ် တို့ က လည်းသူ့ ကိုမောင်နှမ တဝမ်းကွဲလို သဘောထားကြသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ ကြီးလာကြသည်မို့ တကယ်လည်း မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။အန်တီခိုင်က မဝင်းဝင်းသန်းလို ဝတာမဟုတ်၊ တောင့်သည်လို့ပဲ ပြောရမည်။ တင်လုံးတွေက ဝိုင်းစက် နေသည်။ ခါးက သိပ်မသေးသော်လည်း အောက်က ကားစွင့်သော တင်ကြီးကြောင့် ကျင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။

လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် တင်သားတွေက ထမိန်စကို ဆွဲမသလိုမို့ တလုံးချင်းရွေ့နေတာကို ထမိန်ပေါ်ကပင်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာကလည်း ချောသည်၊ ယဉ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးကြီးကြီး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်းကို တပတ်လျိုဆံထုံး အမြဲထုံးတတ်သည်။ ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်တတ်ထားတာတောင်မှ ဆက်ဆီဖြစ်နေသေးသည်ဟု ကိုကိုသော် ထင်မိသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်ငြိမ်သည်။ ဘုရားတရား သာလုပ်သည်၊ မာမီ့လိုတောင် ပါတီတို့ ဘာတို့ သွားလေ့မရှိ။ 

သူ အန်တီခိုင့်ကို သတိထားမိပြီး စွဲလမ်းလာသည့်နောက်ပိုင်း၊ မဝင်းဝင်းသန်းကို နောက်က လုပ်တိုင်း အန်တီခိုင့်ကို လုပ်နေသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်မိလာသည်။ အန်တီခိုင်နှင့်လည်း မသိမသာ အချိန်ဖြုန်းတတ်လာခဲ့သည်။ သူနှာဗူးကျနေတာတော့ အန်တီခိုင်မရိပ်မိရအောင် အတော်လေး သတိထားကာ နေရသည်။ နည်းနည်းလေး ပူးပူးကပ်ကပ် နေခဲ့ရပြီသည်နှင့် ညဖက်ဆိုရင် သူ ဂွေလှိမ့်ပြစ်လိုက်ရလေ့ရှိသည်။

အန်တီခိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခွင့်ရခဲ့ပြီး နောက်တနေ့ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့်ကြုံရင်တော့၊ မဝင်းဝင်းသန်းတယောက် နာပြီသာမှတ်တော့။ အန်တီခိုင်အမှတ်ဖြင့် တအားကို ကျုံူးဆော်လေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်တမ်းလက်တွေ့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်လို့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရတာလားတော့မသိ။ ဒါပေမဲ့ လူဘဝ ဆိုတာ မမျှော်လင့်တာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတတ်တယ်မဟုတ်လား။

ဒီတခါသင်္ကြန် ကျတော့ ကိုကိုသော် တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက်၊ ဂျစ်ကားတစီးဖြင့် ရေပက်ခံထွက်ကြသည်။ တယောက်သော သူငယ်ချင်း၏ကားမို့ အရက်ပုလင်းတွေ ပလပ်စတစ်ပုံး တခုထဲထည့်ယူလာခဲ့ကြသည်။ သောက်ရည်က သိပ်မပါလာ သဖြင့် ခနလေးဖြင့်သောက်ရည်ကုန်သွားတော့ ပါလာသည့် ရမ် တွေကို ဒီအတိုင်း သောက်ကြရသည်။ ရေပက်မဏ္ဍပ်ရောက်လို့ ထိုးပက်သော ရေတွေကို ပါးစပ်ဖွင့်ခံပြီး သောက်ကြရသည်။ နေကပူလိုက် တကိုယ်လုံးပူလာလိုက်၊ နောက်ရေပက်ခံရတော့ ရေတွေစိုရွဲလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။ 

လမ်းမှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက် လောက် ကို လိုက်မလားဆိုတော့ လိုက်မည်ဆိုတာ နှင့်ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စော်ပွေစီကို ထိန်းလိုက်တော့ ကိုကိုသော် တယောက်လက်မဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ရေစိုထမိန်တွေနှင့် ကောင်မလေးတွေရော၊ ကားပေါ်ပါလာသည့်ကောင်မလေး တွေကို သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ထောက်လှမ်းရေးကာနယ် လုပ်နေတာတွေရော မြင်နေရတော့ ကိုကိုသော့် ကောင်ကြီးမှာ တချိန်လုံးမာနေရသည်။ 

နည်းနည်းချမ်းသည်ထင်တာနှင့် အရက်ကို ပဲ နိမော့ချလိုက်၊ ရေပက်တာလေးခံလိုက်နှင့်၊ နေ့ခင်း ရေပက်နားချိန်ရောက်တော့ ကိုကိုသော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်လာသည်။ လူလည်းပင်ပန်းလာသည်။ နေ့လည်ပြန်ထွက်ဖို့အချိန်ချိန်းလိုက်ကြရင်း သူ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရင်း သူတို့ အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အခန်းရှေ့ရောက်မှ သူ့အိပ်တွေ လိုက်စမ်းတော့ အခန်းသော့ ရှာမတွေ့တော့၊ ဟိုက် ။ဒုက္ခပဲ ဟိုကောင့်ကားပေါ်များ ကျသွားပလားမသိ။ အောက်ပြန်ဆင်းပြီး ဟိုကောင်တွေ ဆီ ပြန်သွားရှာ ရရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတုန်း အန်တီခိုင်တို့ အခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။

“ ဟဲ့ သော်ကြီး.. ဘာလုပ်နေတာလည်း၊ ရေတွေလည်းစိုရွဲလို့”

“ သော့ပျောက်နေလို့ တီတီ “

“ အော်ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့လေ၊ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်မှာပျောက်သွားတာလည်း”

“ မသိဘူး တီတီ.. မင်းခန့် တို့ဂျစ်ကားပေါ်ကျခဲ့လားမသိဘူး”

“ အိုလာလာ ဒီအတိုင်းမနေနဲ့ ငါတို့အခန်းထဲလာ မင့်လေးလေး အဝတ်အစားတွေ ခနလဲထားလိုက်”

ကိုကိုသော် ဘာမှ မပြောတော့ အန်တီခိုင်သို့အခန်းသို့ ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ သူ့ဆီက အရက်နံ့ရသွားမှာ စိုးလို့ စကား သိပ်မပြောရဲ။ လူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပုံမှန်လို့ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ လူက ယိုင်တိုင်တိုင်၊ မှောက်ထိုးမလဲအောင်အားပြု လျှောက်နေရသည်။ အန်တီခိုင်တို့အိမ်က သူကျွမ်းနေပြီးသားမို့၊ ရေချိုးခန်းရှိရာကို တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ သေးကလည်း အရမ်းပေါက်ချင်နေတာမို့အခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ကာ သေးပန်းလိုက်သည်။ အား၊ သေးကပူပြီးနွေးနေတာပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံးတောင်ကြက်သည်းထသွားရသည်။ သေးပေါက်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ တမနက်လုံး စိတ်တွေထနေရတော့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မာတာတာ ဖြစ်နေရသည်။

“ ဒေါက်ဒေါက် “

“ သော်ကြီး နင်တခါထဲ ရေချိုးလိုက်တော့၊ နင်တို့ကို ဘာရေတွေနဲ့ပက်ထားမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ရော့ဒီမှာ ရေချိုးပြီးသုတ်ဖို့နဲ့ ဝတ်ဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ပုဆိုးတထည်ယူထားလိုက်၊”

ကိုကိုသော် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေးဟပြီး အန်တီခိုင်လှမ်းပေးသော ပုဆိုးနှင့် သဘက်ကို ယူလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိတန်းတခုပေါ်မှာ အသာလွှားတင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ သူ့ကောင်ကြီးက တော်တော်မာနေပြီ။ ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တော့ ပိုတောင်လာသည်။ မထိမကိုင်မှပဲ ရတော့မည်။ 

သင်္ကြန်တွင်း ဆိုတော့ မဝင်းဝင်းသန်းလည်း အိမ်လာမှာမဟုတ်။ အောဇာတ်လမ်းတွေထဲက လို သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထ နေတာ အန်တီခိုင် မြင်အောင် ထားလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင်သလဲ။ အဲဒီအတွေးကပင် ကိုကိုသော့် လီးကြီး မှာ သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားမလောက်ကို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ရေခေါင်းလောင်းချိုးချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရေပြန်လောင်းပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်နဲ့ ခြောက်အောင်သုတ်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက မာတုန်းရှိသေးသည်။ အင်း စမ်းကြည့်တာပေါ့။ အရက်နံ့ကလည်းရှိသေးတော့ မူးချင်ယောင်လည်းဆောင်လို့ရတာပဲ၊ တခုခု ဖြစ်ရင် မူးလို့ပါဆိုပြီး လွဲချရတာပေါ့။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကိုသော် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းခုံလာ၏။

လေးလေးဦးအောင်နိုင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုဝတ်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုကိုသော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ခိုင်ခိုင်က၊

“ အမလေး သော်ကြီး ထွားလာလိုက်တာ နင့်လေးလေး အင်္ကျီ နဲ့တောင် ကျပ်နေပြီ”

“ ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်တီတီရဲ့”

“ ဟဲ့ နင့်မျက်နှာကြီးလည်းနီလို့ပါလား နေလို့ကောင်းရဲ့လား”

“ ခေါင်းတော့နည်းနည်းကိုက်နေတယ် တီတီ”

“ ပြစမ်း ဟဲ့ကိုယ်တွေလည်းပူနေတယ်ဟဲ့..နင် ရေစိုလိုက် နေပူလိုက်နဲ့အပူရှတ်ပြီထင်တယ်..နေအုန်းငါဆေးသွားရှာအုန်းမယ်”

တကယ်တော့ တမနက်လုံး နေပူထဲ နေ အရက်သောက် ရေပက်ခံထားခဲ့ပြီး အခုရေအေးအေးနဲ့ချိုးချလိုက်ပြီးကာစမို့ အပူငွေ့တွေ တရှိန်ရှိန်တက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ အန်တီခိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါး နုနုလေးတွေ သူ့နဖူးပေါ်လာစမ်းတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ လှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုသော်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ထားလိုက်သည်။

“ လာလာ ငါတို့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ခနလှဲနေလိုက် တီတီ ရေနွေး လည်းသွားလုပ်လိုက်မယ်”

လေးလေး ဦးအောင်နိုင်နှင့် တီတီခိုင်တို့ မွေ့ယာကြီးက အိစက်နေသည်။ ကိုကိုသော်ကျောချလိုက်ရင်း အားကနဲ အကြောတွေအခြင်တွေ ဆန့်လိုက်သည်။ ဟား ဇိမ်ကျလိုက်တာ၊ ဟုလည်းတွေးလိုက်မိသည်။

“ ရော့ ဒီရေနွေးလေးသောက်ထားလိုက်အုန်း အိမ်က ပါရာစီတမော့လည်း ဘယ်နား ထားမိလဲမသိပါဘူး သော်ကြီးခနလေးစောင့် ငါလမ်းထိပ်ကုလားဆိုင်က တထုပ်လောက်အရေးပေါ်ပြေးဆွဲလိုက်အုန်းမယ်”

“ အာနေပါစေ တီတီ ကျနော် ခနနေသက်သာသွားမှာပါ”

“ အိုခနပဲ၊ တံခါးအထဲက ဂလန့်မချထားနဲ့ ခနလေးပဲ”

တီတီခိုင်ထွက်သွားတော့ ကိုကိုသော် ကိုယ့်ကောင်ကြီးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ပုဆိုးပေါ်ကပင်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အမဝင်းဝင်းသန်းကို ပင့်လာလို့ရရင်ကောင်းမှာပဲလို့လည်းတွေးနေမိသည်။ သော့ပျောက်သွားတယ် ဆိုပြီး အမဝင်းဝင်းသန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်မှာတီးလိုက်ရရင်ကောင်းမယ်ဟုတွေးနေသည်။ တဆက်တည်းပင်၊ အခုလို တီတီခိုင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ နေရသည့်အခွင့်အရေးကလည်း ကောင်းနေတာ ခနလောက်သည်းညည်းခံလိုက်အုန်းမယ်လေ။ ဟုတွေးရင်းမှိန်းနေလိုက်သည်။

“ လမ်းထဲက ခလေးတွေ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ ဥပုဂ်စောင့်နေပါတယ် ညာပြောလို့လည်းမရဘူး အဟစ်၊ ဝိုင်းပက်လိုက်ကြတာ၊ ကဲ ဆေးရလာပြီ အဲဒီဆေးလေး နှစ်လုံးလောက်သောက်လိုက် သော်ကြီး”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေတွေစိုရွဲနေတဲ့ ထမိန်အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုသော်ခမှာ တုန်ခါပြီး တကယ်အဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်သွား၏။

“ အော် ကြည့် နင် ချမ်းနေပြီ မဟုတ်လား၊ နေအုန်း ရေနွေးလည်းကုန်သွားပြီ၊ တီတီ သွားထပ်ထည့်လိုက်အုန်းမယ် ဆေးသောက်လို့ရအောင်”

သူ့ရေနွေးခွက်ကို ယူပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေစိုထမိန်ကပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ က တလုံးတက်တလုံးဆင်းနဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး လှုပ်ယမ်းသွားတာကို အနောက်က ကြည့်ရင်း ကိုကိုသော်တယောက် တံတွေးတွေ မျိုချနေမိပါတော့တယ်။

“ ရော့ရော့ ရေနွေးလေးနဲ့သောက်လိုက်”

အခန်းထဲ ရေနွေးခွက်လေးနှင့် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုကိုသော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မပြူးးပဲ ခံနိုင်မည်လား၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ရေစိုအဝတ်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလျှားထားသော ထမိန်အဟောင်းလေး တထည်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်မှ ရေနွေးခွက် ကလေးသွားယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။ အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထထိုင်နေသော ကိုကိုသော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ။ အတွင်းမှ ဘရာဇီယာ အသားရောင် ပုခုံးကြိုးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကို နည်းနည်းမြင်နေရပြီး အဲဒီအပေါ်မှ ထမိန်ကို ရင်လျှားထားတော့ ဝင်းမွတ်နေသည့် ပုခုံးသား ရင်ညွှန့်နှင့် မို့မေါက်ထနေသော ရင်နှစ်မွှာအပေါ်သားလေးတွေ။

ကိုကိုသော်၏ မျက်လုံးပြူးကြီးကြောင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူအပေါ်က သဘက်ကလေး ခြုံလာလိုက်ရင်ကောင်းသားဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ စိတ်ထဲမှာကတော့ သဘောကျသလို၊ ပီတိဖြစ်မိသလို လေးလည်းဖြစ်သွားသည်။ အဲလိုမျိုုး ယောက်ျား တွေရဲ့ သူ့ကို မက်မက်မောမော ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးတွေ မခံစားရတာ ကြာပြီကော။ သူ့ကိုယ်သူတောင် စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ပင် မတွေးမိတော့။ ကိုအောင်နိုင် ပင် သူ့ကို နမ်းတာပြုတာ မရှိတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်ထဲက ရေနွေးခွက်လေးကို ယူပြီး သူအသင့်ပြင်ထားသော ဆေးလေးနှစ်လုံးပါးစပ်ထဲ ပြစ်ထည့်ရင်းသောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်လှန်းတင်ရင်း မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ အကြည့်ရိုင်းသွားတာကို သူသိလိုက်သည်။ တီတီခိုင့် မျက်နှာတချက်ရဲသွားပြီး အမူအယာပြောင်းသွားတာကိုလည်း သူသတိထားလိုက်မိသည် မဟုတ်လား။ မျက်နှာကိုလည်း အသာရှုံ့မဲ့ပြလိုက်သည်။

“ ဟင်.. သော်ကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ခေါင်းအရမ်းထိုးတာလား”

စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အနားတိုးလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ အနံ့အသက်၊ သူ့နဖူးကို လာကိုင်သော လက်ဖဝါးနုနုတို့က ကိုကိုသော်၏ စိတ်ရိုင်းမီးစကို လေမှုတ်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တီတီခိုင်၏ ဖေါင်းကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာက သူ့မျက်နှာနှင့် ခြောက်လက်မလောက်မှာ။ ကိုကိုသော့်လက်တွေက တီတီခိုင်၏ ခါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို တီတီခိုင့် ရင်နှစ်မွှာမှာထိုးအပ်လိုက်မိလေတော့သည်။

“ အို”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ ကြောင်သွားသည့် ခနမှာ သူ့ထမိန်မှာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပြီး ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာပြင်ကြီးမှာ သူ၏ ရွှေရင်အစုံပေါ်မှာ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေပြီ။ သူအနောက်ဘက်သို့ ပြန်မဆုတ်နိုင်အောင်လည်း ကိုကိုသော့် ခြေနှစ်ဘက်က သူ့ပေါင်ရင်းအနောက်မှာ ခွပြီး ချိတ်ထားလို့။သူ့ဘရာဇီယာမှာ ခပ်ပျော့ပျော့ အသားနှင့် သိုင်းကြိုးများမှာလည်း ခပ်လျှော့လျှော့ဖြစ်လေရာ ကိုကိုသော်က မတင်လိုက်လို့ သိမ့်သိမ့်တုံ ရမ်းခါနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာနှင့် တိုက်ရိုက်ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။ 

ဘာမှန်းမသိ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စိတ်ထဲ ဘာတွေးရမှန်းမသိ အမှောင်ပိတ်သွားသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဓာအသွေးအသားများကတော့ ချက်ခြင်းတုန့်ပြန်သည်မို့လားမသိ၊ နိူ့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ ချက်ချင်းမာတောင်တက်လာလေတော့သည်။ ကိုကိုသော်က လည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူမို့ သူ့ပါးကို လာထောက်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာ ကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် တန်းငုံ့ကာ စို့ထည့်လိုက်တော့သည်။

“ အား..နင်..နင်…”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြင်းဖြင်း ထူပူတက်လာပြီး ဒူးများညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားရာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးကို ခြေထောက်နှင့်ရော လက်ဖြင့်ပါ တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကိုသော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ထိုးကျလာခဲ့ရတော့သည်။ ကိုကိုသော်က သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ဆုတ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်များက ကိုကိုသော့်ခေါင်းကို အတင်းကြိုးစားတွန်းထိုးနေပါသေးသည်။

“ လွှတ် လွှတ်..နင်..နင်..ရူးနေလား သော်ကြီး….”

ကိုကိုသော်က စကားပြန်မပြောနိုင် အချိန်မရှိဆိုတာကို သူသိသည်။ ထောင်ကျမဲ့ အတူတူ လုပ်ချင်နေသည့်ဆန္ဒကို အရင်လုပ်သွားလိုက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ ရင်ဘတ်နို့နှစ်လုံးပေါ်လှန်ထားခံရတဲ့ ဘရာဇီယာကလွဲလျှင် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို ယက်ကန်ကာ ရုန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။ သို့သော်လည်းကိုကိုသော်၏ ကိုယ်လုံးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီ။ နောက် ရုန်းရင်းကန်ရင်းပြေသွားသော ပုဆိုးကြောင့် လွတ်လပ်နေသော ကိုကိုကျော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပေါင်းတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေရာက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ပွတ်ထိုးမိသွားသည်။

“ အား..ရှီးးးးးးးးးးးးးးး”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။ အဲဒီနေရာကို သူ့လက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီကော။ ဆယ်စုနှစ်တခုတောင် ရှိပြီလားမသိ။ နဂိုထဲက အရှက်အကြောက်ကြီး ပြီး သူ့လင်ယောက်ျား အထင်အမြင်သေးမှာစိုးလို့၊ ညဘက် အိပ်ယာထဲမှာ ယောက်ျားစမှသာ အလုပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မစ။ စိတ်တအားလာနေပေမဲ့ ယောက်ျားက တရူးရူးဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေလျှင် ပေါင်နှစ်လုံးကိုသာ လိမ်ကျစ်ပြီး ကိစ္စတုန်းခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ လည်းအကျင့်လို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ 

ထိုအလုပ်များမှာ ယောက်ျားရဲ့ အလုပ်သာ။သူလုပ်ရင်၊ အလိုက်သင့်၊ မလုပ်ခဲ့လျှင် ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်ဒါပဲ။ အဲလိုနှင့် သမီးနှစ်ယောက်သာကြီးလာခဲ့ရသည်။ လိင်ကိစ္စဆိုတာ ယောက်ျား အလိုလိုက်ဖို့ဟာဟု မှတ်ထားခဲ့သူမဟုတ်လား။ ခုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို မာမာ အချောင်းကြီးဖြင့် ဖိပွတ်ဆွဲတာ ခံလိုက်ရတော့၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံးလှုပ်ခပ်တုန်ခါသွားပြီး အကြောဆွဲသလိုပင် ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်မိသည်။

မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အတွေ့အကြုံရှိထားခဲ့သော ကိုကိုသော် ၏မြွေကြီးကဟာကွက် ကိုချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဟလာသော အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီး ထိုးတည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။

အိ..ကျွတ်စ်.ကျွတ်စ်...ရှီးးးးး..

သူ့ရဲ့ အထိမခံ နိူင်အောင်စန်းစန်းတင့်ဖြစ်လှသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကို တလှည့်စီအစုပ်ခံနေရကထဲက အကြောချင်းဆက်နေသလားမသိသော စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တို့က စိုတိုတိုလေး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်မို့ တော်တော့သည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်တန်ကြီးက ကိုအောင်နိုင်ထက်လုံးပတ်ပိုတုတ်သည့်အပြင်၊ ဘယ်ပစ္စည်းမှ မဝင်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်ကျဉ်းနေသော စောက်ခေါင်းလေးက နု့နယ်စေးကျပ်နေတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တော်တော်လေး နစ်နေအောင်ခံလိုက်ရသည်။ 

ကိုကိုသော်ကလည်း အခုမှ မိန်းမစလိုးဖူးတာ မဟုတ်တော့ စိတ်ရှည်သည်။ တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်မသွင်းချ ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်၊ခနငြိမ်လိုက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နည်းနည်းလေး အားသုံးကာ ဆောင့်လိုက်၊ နားလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက ယားနေတာလေးတွေ အရသာ ကောင်းကောင်းရနေပြီး သူ့လက်တွေက သူသတိမထားမိပဲ ကိုကိုသော့်ကို ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကိုကိုသော်က ဆီးခုံနှစ်ခု တဖန်းဖန်းအသံမြည်သည်အထိ၊ အားရပါးရဆောင့်နေပြီ။

လီးနှင့်မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် တအားတောင်နေသော ကိုကိုသော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ သိပ်အကြာကြီး မခံလိုက်ကြ၊ နှစ်ယောက်စလုံးတယောက်ကို တယောက် တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း ပြီးသွားကြရသည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်ချောင်းကြီးမှ ပန်းထွက်လာသည့် လရည် တွေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားနေရလေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>