အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၁ )

 အနှိုင်းမဲ့ အပိုင်း ( ၁ )

အဖြူရောင် ရေးသည်။

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

“ ဖြူစင်သန့်”တဲ့ ………………

ဟိုး ငယ်ငယ် ကလေးဘဝထဲက ကျွန်မ သိပ်ကြိုက်ခဲ့ရတဲ့ နာမည်လေးပေါ့။ သမီး နာမည်လေးက လှတယ်နော်..ဆိုတိုင်း ဒါ ဖေဖေပေးထားတဲ့ နာမည်လေ လို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ဖြေတတ်ခဲ့တယ်။

ဒီ လောကတစ်ခုလုံးမှာ ဖေဖေသာ မေမေ ဖေဖေသာ ဖေဖေအဖြစ်နဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဘဝထဲမှာ အရေးပါဆုံး ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မေမေဆိုတာ ကျွန်မ လူမှန်းမသိခင်ထဲက လောကကြီးထဲက ထွက်ခွာသွားခဲ့တယ်လေ။ ကျောင်းခန်းထဲ ရောက်တိုင်း သူငယ်ချင်းတွေက ငါ့မေမေ လာကြိုမှာလို့ ပြောရင် ကျွန်မ ဝမ်းနည်းမိတယ်။ အခန်းနံရံထက်က ကျွန်မကိုပြုံးကြည့်နေတဲ့ မေမေဓါတ်ပုံလေးကို မြင်တိုင်း ကျွန်မ တိုးတိုးလေး ခေါ်နေမိတယ်။

“ မေမေ …”

ဦးမောင်မောင်သန့် ဒေါ်ဖြူဝင့်သော်တို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး အဖြစ် လူလားမြောက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်မဘဝလေးက အရာအားလုံးပြီးပြည့်စုံခဲ့ပါတယ်။

ဖေဖေရဲ့ မေမေနဲ့ဖေဖေ ကျွန်မရဲ့ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေရဲ့ အချစ်ဆုံးမြေးလေးပေါ့။ မိတဆိုးလေး ဖြစ်တာကြောင့်လဲအားလုံးရဲ့ အလိုလိုက်တာကို ခံခဲ့ရတယ်လေ။ မေမေဖက်က ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေနဲ့တော့ ကြာကြာမှ တစ်ခါတွေဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရှမ်းပြည့်အရှေ့ပိုင်း က လီဆူးရွာလေးတစ်ရွာမှာ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ လီဆူး တိုင်းရင်းသူလေး မေမေနဲ့ ရန်ကုန်သားစစ်စစ် ဖေဖေတို့ရဲ့ တွေဆုံးမှုက ဆန်းကြယ်လိုက်တာနော်။ 

ကျွန်မက မေမေနဲ့ သိပ်တူတယ်လို့ ဖေဖေ မကြာခဏပြောတတ်တယ်။ အဲ့ဒီ စကားကိုကြားရတိုင်းလဲ ကျွန်မပျော်တယ်။ ကျွန်မဘဝမှာ မေမေကို သိပ်လိုအပ်ခဲ့တာပေါ့။ ကျွန်မ ၆ နှစ်သမီးအရွယ်မှာ ဖေဖေနဲ့ကျွန်မဘဝထဲကို တစ်စိမ်းတစ်ယောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတို့ရဲ့ စီစဉ်မှုနဲ့ ဖေဖေ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်လေ။  အန်တီ လင်းလက်သွယ် တဲ့….။

ကျွန်မ အန်တီလို့ခေါ်တဲ့ အခါ  ဒါက သမီးရဲ့ မေမေပဲလေ သမီးလေးရဲ့ မေမေ လို့ပဲ ခေါ်ရမယ်နော် လို့ ဖေဖေပြောတိုင်း ကျွန်မကိုပြုံးကြည့်ရင်း… ခေါ်တတ်သလို ခေါ်ပါစေ ကို ရယ် လို့ ကျွန်မခေါင်းကို တယုတယ ပွတ်သပ်ချော့မြူတတ်တဲ့ အန်တီကို ကျွန်မ တစ်စတစ်စခင်မင်လာတယ်။

သိပ်ကို ငယ်သေးတဲ့ ကျွန်မအတွက်တော့ မေမေတစ်ယောက် အစားရတာဟာ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မနှုတ်ကနေ မေမေသွယ်လို့ပဲ ခေါ်ခဲ့တယ်။ မေမေသွယ်ရောက်တဲ့ နေကစပြီးတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့ အိမ်ခန်းလေးက ဟိုးအရင်ကထက် သပ်ရပ်လှပလာတယ်။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားအိမ်ကနေပို့ပေးတဲ့ထမင်းဟင်းတွေထက် မေမေသွယ် ကိုယ်တိုင်ချက်တဲ့ ထမင်းဟင်းတွေက ကျွန်မအတွက် ပိုပြီး ထမင်းမိန်သလိုပါပဲ။ 

ပြီးတော့ အရင်ကထက် ပိုပြီးပြုံးတတ်လာတဲ့ ဖေဖေ လေ။ ငယ်သေးပေမဲ့ ကျွန်မခံစားတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ကျွန်မ အသက် ၁၀ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ။ မူလတန်းကျောင်းကနေ အထက်တန်းကျောင်းကို ပြောင်းရတော့မဲ့ အချိန်ပေါ့။ တစ်နေ့ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ အတူထမင်းစားရင်း….

“ သမီးလေး ဖေဖေတို့မြို့ထဲကို ပြောင်းတော့မလို့ မနက်ဖြန် ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့နော် သမီးကို အိမ်အသစ်ပြမယ်”

ဖေဖေစကားဆုံးတော့ ကျွန်မ ဘာမှန်းမသိပျော်ခဲ့ရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ ။ အခုနေတဲ့ အိမ်ခန်းလေးကကျဉ်းတယ်။ အိမ်ထဲမှာ အိပ်ခန်းလေးတစ်ခန်း ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းအဖြစ်ဖန်တီးထားတဲ့ ဆိုဖာခုံတွေနဲ့တင်အိမ်ခန်းလေးက  ပြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်တစ်နေ့ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့နဲ့အတူ မြို့ထဲက အိမ်ခန်းအသစ်လေးကိုရောက်တော့ ကျွန်မ ပိုပြီးပျော်ခဲ့ရတယ်။ 

အိပ်ခန်းသုံးခန်းတောင်ပါတဲ့ ကျယ်ဝန်းတဲ့အခန်း ။ ပြီးတော့ အခန်းရှေ့ဝရံတာကနေ ရန်ကုန်မြစ်ကြီးကိုလှမ်းမြင်နေရတဲ့ ရှူခင်းတွေက ကျွန်မအတွက်တော့ အထူးအဆန်းတွေပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်မတို့ မိသားစုလေးအိမ်အသစ်မှာ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။

ကျောင်းတွေစဖွင့်တဲ့ နေ့ပေါ့။

မေမေသွယ်မောင်းတဲ့ ကားကို ဘေးကနေထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်မစိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ ကျောင်းကြီးလေ။ ကားတံခါးကို လာဖွင့်ပေးရင်း သမီးလေးဆင်းလေ ဆိုတဲ့ အသံက ကျွန်မအတွက် ပိုလို့ရင်ခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ်။

ကျောင်းအပ်တဲ့နေ့က တခေါက်သာရောက်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကျောင်း။ အခုအတန်းထဲကို သွားရတော့မယ်။ ပြီးတော့သူငယ်ချင်းအသစ်တွေ တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ၁၀ နှစ်အရွယ် ကျွန်မအတွက်တော့ အထူးအဆန်းတစ်ခုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မေမေသွယ်ရဲ့ အားပေးမှုတွေက ကျွန်မရဲ့ငယ်ရွယ်တဲ့နှလုံးသားကို နွေးထွေးစေခဲ့တယ်။

“ ညနေ မေမေလာကြိုမယ်နော် သမီးလေး စာသေချာကြိုးစားနော်”

“ ဟုတ် …မေမေ”

တကယ်တော့ မေမေသွယ်က ကျွန်မရဲ့ မေမေအရင်းမဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်မအပေါ် အမေတစ်ယောက်လိုကောင်းခဲ့ပါတယ်။ မေမေသွယ် အမြဲပြောတဲ့စကားလေးပေါ့.။ သမီးလေးဖြူစင်က မေမေ့သမီးလေးပါပဲ တဲ့လေ။ မေမေသွယ်ပြောတိုင်း ကျွန်မ မေမေရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးဝှက်ရင်း ကြည်နူးခဲ့မိတယ်။

........................................................................................................................................

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ အသက် ၁၃ နှစ်ကျော်လာခဲ့တဲ့ တစ်နေ့ပေါ့။ ကျောင်းပိတ်ရက် မနက်စောစော အိပ်ရာနိုးတဲ့အချိန်ကျွန်မ မြင်လိုက်ရတဲ့ အရာကြောင့် သိပ်ကို ကြောက်သွားခဲ့မိတယ်။

“ မေမေ ရေ………….မေမေ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီးလေး…………..”

မေမေကို မြင်တော့ မေမေကိုပြေးဖက်ရင်း ကျွန်မ ငိုမိတယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ထက်မှာ စွန်းထင်းနေတဲ့သွေးကွက်လေးကို ထိုးပြမိတော့ ကျွန်မခေါင်းလေးကို ထိုးဖွပေးရင်း….

“ သမီးလေး တောင်အပျိုဖြစ်ပြီပဲ”

“ အမ် …..မေမေကလဲ သွေးတွေ မြင်တာနဲ့ သမီးက အပျိုဖြစ်ပြီလား”

“ လာ….ခုံမှာထိုင် မေမေ ပြောပြမယ်”

“ မိန်းခလေးဆိုတာ အရွယ်ရောက်ပြီအပျိုပေါ်ဝင်ပြီဆိုရင် ဒီလိုပဲ ။ အဲ့ဒါကို သွေးဆင်းတယ်လို့ ခေါ်တယ်၊ ရာသီလာတယ်လိုလဲ ခေါ်သေးတယ်”

“ သမီးလေး ကိုယ်ထဲမှာ သားအိမ်ဆိုတာရှိတယ် ၊ အဲ့ဒါက ကိုယ်ဝန်ဆောင်တဲ့အခါ ကလေးလေးရှိနေတဲ့အိတ်လေးပေါ့၊ အဲ့ဒီ သားအိမ်နံရံက အချွဲတွေနဲ့ မကောင်းတဲ့ သွေးတွေအပြင်ကို ထွက်လာတာပေါ့၊ အဲ့ဒီသွေးတွေနဲ့ အတူတူ သားဥဆိုတာတွေပါ ပါသွားတာလေ”

“ သားဥဆိုတာ ဘာလဲ မေမေရဲ့ သမီးမှာ ရှိတယ်ပေါ့”

“ ရှိတာပေါ့ မိန်းခလေးတိုင်းမှာ ရှိတယ်၊ သမီးရဲ့ အရွယ်ရောက်ရင်ပေါ့ ဘာမှမကြောက်နဲ့နော် သမီး အဲ့လိုဖြစ်မှ မိန်းခလေးဆိုတာ အသားအရည်စိုပြည်ပြီး လှလာတာ တစ်လကို တစ်ခါဖြစ်တတ်တယ် ၊

အခုဖြစ်ပြီးရင် နောက်လဆို တစ်ခါဖြစ်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ မေမေသင်ပေးမယ်နော်၊ အခု ဂါဝန်လေးကိုချွတ်ပြီးတော့ လျှော်မဲ့ခြင်းထဲ ထည့်ထားလိုက် မေမေပြန်လာခဲ့မယ်နော်”

“ ဟုတ်…..မေမေ”

မေမေသွယ်ပြန်လာတော့ လက်ထဲမှာ အဖြူရောင်အထုပ်လေး တစ်ထုပ်………

“ လာ…..သမီး သမီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးယူခဲ့”

“ မိန်းခလေးတွေ အဲ့လိုဖြစ်ပြီဆိုရင် ဒီဟာလေး သုံးရတယ် မေမေပြမယ်”

ပြောရင်း ကျွန်မအတွင်ခံ ဘောင်းဘီခွကြားက ပိတ်သားနှစ်ထပ်ချုပ်ထားတဲ့ နေရာလေးကို ကပ်ပေးတယ်။

“ မေမေ လုပ်တာကြည့်ထားနော် ..နောက်ဆို သမီးကိုယ်ဟာကိုယ် လုပ်ရတော့မယ်လေ”

“ ဟုတ် မေမေ”

“ ကဲ….ရပြီ သမီး ရေသွားချိုးလိုက်တော့ ရေချိုးပြီးရင် ဒီဘောင်းဘီဝတ်နော်၊ ပြီးရင်မေမေနဲ့ အတူဈေးသွားဝယ်မယ်နော်”

ကျွန်မ အတွက်တော့ မေမေက အမြဲ ရှေ့ကနေ ဖြေရှင်းပေးတတ်သူပါ။ ကျွန်မလေ မေမေသွယ်ကို ချစ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ၁၀တန်းအောင်လို့ ဆေး တက္ကသိုလ်တက်ခွင့် ရခဲ့တယ်။ အခုဆို ကျွန်မ အသက် ၁၈ ပေါ့။ 

ကျွန်မကို မွေးခဲ့တဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့အလှတရားတွေ အညီအမျှ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတဲ့ ကျွန်မကို မြင်သူတိုင်းလှည့်ကြည့်ရလောက်အောင် ပါပဲ။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေနဲ့ အတူ အနားသတ်တွေခွေလိပ်နေတဲ့ ဆံနွယ်အိအိတွေက ဖြူူစင့်ရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို ပိုလို့ ချစ်စရာကောင်းလာစေတာပေါ့။

ပြီးတော့ ဒီအရွယ်အထိ ဖြူစင့်ကို ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ မေမေသွယ်က ကျောင်းဝတ်စုံ လှလှလေးတွေ ချုပ်ပေးတယ်လေ။ ကျောင်းသွားတိုင်း ရင်ဖုံးအကျီလေးနဲ့ ရှေ့ဖုံးဖိစကတ်အိအိလေးက ဖြူစင့်အလှကို ပိုလို့ထင်ရှားလာစေတယ်။

အခုဆို ဖြူစင် ဒုတိယနှစ် MC ကျောင်းသူကြီး ဖြစ်ပြီလေ။

“ သမီးရော့…..ဒါ မေမေ မနေ့ကချုပ်လာပေးတာ။ ဝတ်ကြည့်အုံးနော်”

“ ဟုတ် မေမေ”

မနက်စောစော အခန်းဝမှာ မေမေပေးလာတဲ့ အထုပ်လေးကို လှမ်းယူရင်း မေမေကိုပြုံးပြမိတယ်။ ပြီးတော့ မှန်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက ချစ်စရာမျက်နှာလေးနဲ့ လိုက်ဖက်လိုက်တာ။ 

ကိုယ်ကိုကိုယ် ကျေနပ်ရင်း ဖြူစင် လက်လေးတစ်နဲ့ နောက်ဖက်ကဘော်လီချိတ်လေးကို ဖြုတ်ချလိုက်တဲ့အချိန် အိထွေးတဲ့ နို့အုံအိအိလေးက မာမာလေးတင်းနေတာပေါ့။ လက်တဖက်နဲ့ နို့အုံပြည့်ပြည့်လေးကို ဖိဆုပ်မိတော့ တင်းတင်းလေး အိစက်နေတဲ့ အသားစိုင်တွေကတစ်ဆင့် ခံစားချက်ဆန်းဆန်းလေးတစ်ခုကိုဖြူစင် ခံစားလိုက်မိတယ်။

အို…ဖြူစင်ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်နေမိတယ်ရှင်။

ခံစားချက်လေးနဲ့အတူ စိမ့်ဆင်းလာတဲ့ အရည်နွေးနွေးတစ်ချို့….ဖြူစင်ပေါင်ကြားလေးထဲမှာပေါ့။

“ ဟာ……သွေးဆင်းပြန်ပြီ ထင်တယ် ဟိုနေ့ကမှ ပြီးတာကို”

တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဟကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည်ကြည်လေးတွေကဘောင်ဘီဂွကြားမှာ စွတ်စိုလို့……….။

ပြီးတော့ ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အိအိလေးကို ကုတင်ပေါ်မှာလှဲချလိုက်မိတယ်။ နွေးထွေးစိုစွတ်နေတဲ့ ဘောင်ဘီခွကြားလေးကို စမ်းကြည့်မိလိုက်တဲ့ခဏ ဖြူစင်အတွက် သိပ်ကို ထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုလေးတစ်ခုလေ…….။ ဘောင်းဘီလေးကို လက်နဲ့ဖိကပ်လိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင် ပေါင်ကြားက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့အသားစိုင်လေးကို ထိမိတဲ့အချိန်မှာပေါ့။

“ အား……………….”

အဲ့ဒီ ခံစားချက်လေးကို ဖြူစင် သိပ်သဘောကျသွားမိတယ်။ ပြီးတော့ …..ပြီးတော့…အချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာတဲ့ အချိန် ပေါင်ကြားက အသားအိအိလေးကို ပွတ်နေမိလဲဆိုတာ ဖြူစင် မသိတော့ပါဘူး။ မေမေရဲ့တံခါးခေါက်သံကြားမှအသိစိတ်တွေပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။

“ သမီး ရေချိုးပြီးပြီလား ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ”

“ ဟုတ် မေမေခဏ…ခဏ”

အဝတ်တန်းပေါ်မှာ လွှားထားတဲ့ သဘက်လေးကို လှမ်းယူပြီးတော့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ ပတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ….

“ သမီး ရေမချိုးရသေးဘူးလား ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ”

“ ဟုတ် အခုပဲ ချိုးမလို့ပါမေမေရဲ့”

“ အေးအေး ဒါဆို မြန်မြန်ချိုးနော်”

ပြောရင်း ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်ကို အကြည့်ရောက်သွားတဲ့ မေမေမျက်နှာမှာ အံ့သြမှုလေး တစ်ခုဖြစ်သွားသလို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတော့ အိပ်ယာခင်းပန်းရောင်လေးပေါ်မှာ ကွက်နေတဲ့ ရေကွက်လေးတစ်ကွက် ………

ဖြူစင် မျက်နှာနီနီလေးကို ကွယ်ဝှက်ရင်း နေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားမိတယ်လေ။

ရေချိုးနေရင်း နဲ့ အသားဖောင်းဖောင်းလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင် ရင်တွေ တဆတ်ဆတ်ခုန်လို့ပေါ့။ အဝတ်လဲပြီးတော့ အခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့အချိန် မေမေအပြုံးလေးကို မြင်ရတာအရင်ကနဲ့ မတူသလိုခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ………။

“ သမီးလေး အရွယ်ရောက်ပြီ ရည်းစားတွေ ဘာတွေရေ ာရှိနေပြီလား”

“ အာ…မေမေကလဲ မရှိသေးပါဘူး”

“ အင်းပါ……မေမေသမီးလေးက သိပ်လှနေတော့ ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ရှိနေပြီလားလို့ ပါ တွေ့နေပြီဆိုရင်မေမေကို ပြောနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေကလဲ”

မေမေနဲ့နှစ်ယောက်အတူ ဓါတ်လှေကားထဲဝင်တဲ့ အထိဖြူစင်ရှက်နေမိတယ်လေ။ အခုဆို ဖြူစင်လဲ ၁၈ ကျော်ပြီ ။ ဘာလိုလိုနဲ့ ဖေဖေေတောင် ပြီးခဲ့တဲ့လက အသက် ၅၀ ပြည့်တယ် ။ ဖေဖေအိပ်ထောင်ကျတော့ ၃၀ ကျော်ပြီလေ။ မေမေက ဖေဖေထက်နည်းနည်းပဲ ငယ်တယ်လို့တော့ ပြောတယ်။ အခု မေမေသွယ်ကတော့ ၄၂ ကျော်ပြီပေါ့။

“ သမီးလေး ဘာတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ် မေမေကို ပြောနော်။ မေမေသမီးလေးရဲ့ မေမေ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းပဲ နော် သမီး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ သမီးပြောမှာပါ”

မေမေ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပေမဲ့ မနက်က ဖြစ်ခဲ့တာအတွက်တော့ ဖြူစင် ရှက်နေမိဆဲပါပဲ။

“ အော် မေမေ ….ညနေ ကျောင်းဆင်းရင် သမီးသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လှည်းတန်းခဏသွားပြီး မုန့်စားမလို့ အဲ့ဒါ မေမေလာမကြိုနဲ့တော့နော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိုင်းကားစီးပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်”

“ ဟားဟား……. သမီးလဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လည်တတ်ပြီပေါ့”

“ အာ….မဟုတ်ပါဘူး မေမေရဲ့ မိန်ူးခလေးသူငယ်ချင်းတွေပါ”

“ အင်းပါ ….မေမေလဲ ဘာမှမပြောရပါဘူး ….ကဲပါ မေမေကိုတော့ ဖုန်းဆက် ဟုတ်ပြီလား”

“ ဟုတ် မေမေ……”

မေမေနဲ့ စကားပြောရင်း ကျောင်းအဝကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းပြီးတော့ ကျောင်းထဲ လှမ်းဝင်တဲ့ အချိန် လူတွေရဲ့မျက်လုံးက ဖြူစင်ပေါ်မှာဝေ့၀ဲလို့ပေါ့။ ဖြူစင် မလုံမလဲနဲ့ နောက်လှည့်ကြည့်မိတော့ ကားပေါ်ကနေ ဖြူစင်ကို ပြုံးရင်း လက်ပြတဲ့ မေမေကို တွေ့လိုက်တယ်လေ။

.......................................................................................................................................

“ ဟလို……မေမေလား…သမီးပြန်လာတော့မယ် နော် အခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားပြီးပြီ”

လူတွေရှပ်ရှက်ခပ်နေတဲ့ လှည်းတန်းလိုနေရာမျိုးမှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားရတဲ့ လွတ်လပ်မှုမျိုးကိုဖြူစင်သဘောကျမိတယ်။ ခြေလှမ်းတွေ လှမ်းလိုက်တိုင်းမှာ ကောင်လေးတွေရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေကို သတိထားမိတိုင်းရင်ဖိုမိတာလဲအကြိမ်ကြိမ်…….။

“ ဟဲ့….ဖြူစင် နင်လိုင်းကားစီးလို့ ဖြစ်ပါ့မလား Taxi နဲ့ပြန်မလား”

“ ရပါတယ်ဟ ငါလဲစီးချင်လို့ပါ”

“ အင်းဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ…..ဟိုမှာ ၄၅ လာပြီ တက်ရအောင်”

ပြောရင်းရှေ့ကတက်သွားတဲ့ သူငယ်ချင်း ဟေမန်နောက်ကို ဖြူစင်လိုက်တက်သွားမိတယ်။ ဖြူစင်အတွက်တော့ အခုလို လူတွေအများကြီးနဲ့ စီးရတာ စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလိုရယ်လေ။

ကားကချက်ခြင်းမသွားသေးပဲ အကြာကြီး လူစောင့်နေတဲ့ အချိန်အိုက်စပ်စပ်နဲ့ လည်ဂုတ်ဖြူဖြူလေးမှာ ချွေးစလေးတွေတွဲခိုလို့ပေါ့။ တစ်စတစ်စနဲ့ လူတွေပြည့်ကြပ်လာတဲ့ အချိန်….။

“ ဖြူစင် ဒီနားကိုတိုး ဒီမှာ ကိုင်စရာရှိတယ်”

“ အင်းအင်း”

ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကို ရှေ့ဖက်ပို့ရင်း လက်တစ်ဖက်ကစာအုပ်လေးတွေကို ပိုက်လို့ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့ သံတန်းလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

ကားစပယ်ယာရဲ့ အော်သံနဲ့အတူ ကျပ်လာတဲ့ လူတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အစီအရီကပ်လို့ပေါ့။အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မထင်မှတ်တဲ့ အထိအတွေ့လေးတစ်ခုကို ဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။ မေမေချုပ်ပေးထားတဲ့ ဖိစကပ်ပျော့ပျော့တင်းတင်းလေးထဲကနေ တင်းတင်းလေးစူထွက်နေတဲ့ ဖြူစင်တင်ပါးလုံးလုံးလေးကိုမထိတထိ ပွတ်သပ်လိုက်သလိုပါပဲ။ 

ကားဘီးတွေကလဲ စလှိမ့်နေတဲ့အချိန်အပြင်ကဝင်လာတဲ့ လေအေးအေးလေးက ဖြူစင်ရင်ထဲက ပူနွေးမှုတွေကို မဖြေဖျောက်နိုင်ပါဘူးရှင်……။ ဖြူစင်ရင်တွေ ခုန်လာတယ်လေ။ မတော်တဆထိမိရုံတင်လို့ထင်မိတာ…။ ဖြူစင် အထင်တွေတက်တက်စင်အောင် လွဲပါရောလား။ ကျပ်သိပ်နေတဲ့ လူအတွေကြားမှာ ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီသားရေကြိုးလေးအတိုင်း ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။

ဟေမန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကားအပြင်ဖက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်လေ။ ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လာတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေက ဖြူစင်တင်ပါးအိအိလေး နှစ်ခုကြားကို ထိုးပွတ်နေတယ်။ မနက်က ခံစားခဲ့ရတဲ့ခံစားမှုလေးတွေကို အသက်သွင်းပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မနက်ကခံစားမှုတွေထက် ပိုကောင်းတာတော့အမှန်ပါ။ 

လူပုံအလယ်မှာ သူစိမ်းတစ်ယောက်က ဖင်ကို အကိုင်ခံရတာ ဖြူစင်အတွက်တော့ ပထမဆုံးအကြိမ်လေ။ပေါင်ကြားက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေက အဆက်မပျက်ပေါ့။ ပေါင်လေးကို တင်းတင်းစေ့ရင်းပွတ်သပ်လာတဲ့ အထိအတွေ့လေးကို ခံစားနေမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းဖျားမှာချွေးစလေးတွေနဲ့.။ ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အထိအတွေ့….ဖြူစင်မောလိုက်တာ…..။ ပြီးတော့ ……….ပြီးတော့။

ခံစားမှု ဆန်းဆန်းလေးပျောက်ကွယ်သွားမှာ စိုးရွံတဲ့စိတ်လေးဖြစ်လာတုံးမှာပဲ ဖြူစင် တင်ပါးအိအိလေးကို ဖိကပ်လာတဲ့ မာတင်းတင်းအရာလေး…………..။

“ အို……….”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်။ ပါးမို့မို့လေးနှစ်ဖက်မှာတော့ ပန်းနုရောင်ဖြာလဲ့လို့…။ အိစက်ပြည့်တင်းနေတဲ့ တင်သားအိအိလေးအလယ်ကိုမှ ရွေးပြီးနေရာယူလာတဲ့ အရာလေး.ဖြူစင်တင်သားတွေပေါ်မှာ နွေးထွေးတဲ့ပွတ်သပ်မှုတွေနဲ့လူးလှိမ့်လို့……။

“ အ…..”

ဖြူစင်နှုတ်က တိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိတယ်။ ဖြူစင်လုံးမထင်ထားမိဘူးလေ………….။

ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကို အကာအကွယ်ယူရင်း ဖိစကပ်လေးရဲ့ အလွှာအထပ်လေးအောက်ကို ဖွဖွတိုးဝင်လာတဲ့ လက်လေးတစ်ဖက်…..။ ဖြူစင်သတိထားမိတော့ ဖြူဖြူနုနုလေးလေးတစ်စုံပါပဲ။ ဖြူစင် အရဲစွန့်ပြီးနောက်ကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ချောတယ်လို့ မဆိုသာပေမဲ့ ယောင်္ကျားပီသတဲ့လူမျိုးပေါ့။ သူလေ..ဖြူစင်ကို ပြုံးပြတယ်။

ဟင့်….ဘယ်လိုလူကြီးလဲ လူတွေ အလယ်မှာ လူကိုလဲ လာနှိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ သူက ဖြူစင်ကိုပြုံးပြလို့….။

ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းလေး စူရင်း ရှေ့ကိုပြန်လည့်လိုက်တဲ့ အချိန် ။ ယိမ်းလိုက်တဲ့ ကားရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံး သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားတယ်။ ပိုပြီးဖိကပ်လာတဲ့ အသားချောင်းနွေးနွေးလေးက တင်ပါးအိအိကြားမှာ ပိုပြီးနစ်ဝင်လို့ …။ ရှေ့ပိုင်းကို တိုးဝင်လာတဲ့ လက်လေးက ဖိစကတ်အလွှာလေးကြားမှာ ဖြူစင့်ဆီးခုံမို့မို့လေးကို မိမိရရပွတ်သပ်လို့လေ။

တဆတ်ဆတ်ခုန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေနဲ့ ရှေ့နောက်ထိထိမိမိ ပွတ်သပ်ထိုးဆွမှုတွေကြားမှာ ဖြူစင်လွင့်မျောနေမိတယ်။ ပြီးတော့ …သူလေ ဆီခုံမို့မို့လေးအောက်ကို တိုးဝင်ရင်း ဖြူစင့်ရဲ့ ပေါင်တံ အိအိတွေကြားကအသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကို ဖွဖွလေးထိုးဆွလိုက်တဲ့ အချိန်……..။

“ ဟင့်….”

ဖြူစင်မျက်ရည်တွေတောင် ဝဲတက်လာမိတယ်။ ရင်ထဲမှာဘာမှန်းမသိတဲ့ ခံစားမှုတွေ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ မထိဘူးတဲ့ အသားနုလေးတွေက တဆင့်ပေးစွမ်းတဲ့ အရသာ……………။

“ အာ့………”

ဒူးတွေ ကွေးညွှတ်သွားမိမတတ် တုန်ရင်လာမိတယ်။ အဆက်မပြတ် ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့အောက်မှာ ဖြူစင်ရူးမတတ်ပါပဲ။

“ အား…….”

နှုတ်က တိုးတိုးလေးအော်သံနဲ့အတူ ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ချက် တုန်ခါသွားမိတယ်။ ပေါင်တံလေးအလယ်က တဆစ်ဆစ်သွေးတိုးနေတဲ့ခံစားမှု... ။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုပျံ့နှံ့သွားတဲ့သာယာမှု…..။ ပြီးတော့….ပြီးတော့…။ ဖြူစင်အမူအရာကိုကြည့်ရင်း လက်လေးပြန်ထုတ်သွားတဲ့ သူကိုတောင် ဖြူစင်ကကျေးဇူးတင်နေမိတာ.။ မဟုတ်ရင် ဘေးကလူတွေသိမှာလေ ။ခဏကြာတော့…..။

“ ဖြူစင် ဆင်းရအောင်လေ အဝကို ထွက်မယ်”

“ အော် အေးအေး”

ပြောရင်း ဟေမန်နောက်ကကပ်ပြီး တိုးထွက်လိုက်မိတယ်။ မဆင်းခင်အချိန်လေး ဖြူစင်ရပ်ခဲ့တဲ့ နေရာလေးကို ခိုးကြည့်မိတော့ သူလေဖြူစင်ကို လှမ်းကြည့်လို့…..ပြီးတော့ ပြုံးပြတယ်။ ရှက်လိုက်တာ…..။ နှုတ်ခမ်းလေးစူရင်းတိုးတိုးလေး တစ်ကိုယ်ထဲ ရေရွတ်မိလိုက်တယ်။

“ ဟင့်…..ဆိုးလိုက်တဲ့ လူကြီး…………….”

ကားဂိတ်ကနေ အိမ်ကိုပြန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေက နုံးခွေအားလျော့လို့ပေါ့…………..။

....................................................................................................

“ မေမေ သမီး ပြန်လာပြီးနော်……”

“ အော် ….အေးအေး အဆင်ပြေရဲ့လား ပြန်လာတာ”

မေမေ့ အမေးကိုကြားတော့မှ ဖြူစင်မျက်နှာလေး ရဲသွားမိတယ်။

“ ဟုတ်………”

တစ်ခွန်းထဲ ဖြေပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ရင်းအခန်းတံခါးကို လော့ခ်ချထားလိုက်တယ်။

“ ဟူး…………….”

ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေတဲ့ အရာတွေကသက်ပျင်းချသံနဲ့အတူ ပါသွားသလို စိတ်တွေနဲနဲလန်းဆန်းလာတယ်။ အတွေးတွေထဲမှာတော့ ကားပေါ်ကအဖြစ်က တရေးရေး…….။

“ သိပ်ဆိုးတာပဲ……….”

တကိုယ်ထဲ ရေရွတ်ရင်း အပေါ်ရင်ဖုံအကျီလေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ထွေးပွေ့ထားတဲ့ ဘော်လီအသားရောင်လေးထဲမှာ တင်းတင်းလေးဆူဖြိုးနေတဲ့ နို့အုံအိအိတွေကလှပလို့ပေါ့။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်လေးရှေ့ကိုရောက်တော့ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေတဲ့ ပုံရိပ်လေးကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်ကိုယ့်ကိုကိုကျေနပ်နေမိတယ်။ အိစက်မို့မောက်နေတဲ့ တင်သားတွေက ဖိစကတ်လေးထဲကနေ ရုန်းကန်လို့လေ။

အဲ့ဒီ တင်သားစိုင်တွေပေါ်မှာ……………..

အို…….ငါ ဘာတွေ စဉ်းစားနေမိပါလိမ့်.။

ရှက်ရွံ့သွားမိတဲ့ အပြုံးချိုချိုကဖြူစင်ပါးလေးနှစ်ဖက်ပေါ် နေရာယူထားတယ်။ မှန်ထဲမှာ ကြည့်ရင်းစကတ်သားပျော့ပျော့လေးပေါ်ကနေ တင်ပါးအိအိတွေကြားကို ဖြူစင့် လက်အိအိလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရသာလေးက နောက်ထပ်ပြန်ပြီးနိုးထလာသလိုလို………။

ဖိစကတ်လေးရဲ့ ဘေးက ဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန်။ ဟသွားတဲ့ စကတ်အနားစလေးနှစ်ဖက်ကြားမှာ ဖြူစင့်ရဲ့အတွင်းခံ ပန်းရောင်ချောချောလေးပေါ့။ စကတ်လေးကိုမချွတ်ပဲ ကုတင်လေးပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ချလိုက်မိတယ်။ မရည်ရွယ်ပဲ ဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်က စကတ်လေးရဲ့ အလွှာပျော့ပျော့အောက်ကို တိုးဝင်သွားမိတယ်လေ။ စကတ်သားပျော့ပျော့လေးတစ်ထပ်သာ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ဖြူစင့်ဆီးခုန်လေးက ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးပေါ့…။

ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စကတ်ပျော့လေးအောက်ကို လက်နဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း ကားပေါ်မှာ ပွတ်သပ်ခံခဲ့ရတဲ့ နေရာလေး ရောက်တော့ ဖြူစင်ရင်တွေတဆတ်ဆတ်လှပ်ခါသွားမိတယ်။ လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်ချွဲချွဲလေးတွေက ဖြူစင့်ရဲ့ ပန်းရောင်အတွင်းခံလေးကို ရွဲနစ်လို့လေ။

ဖြူစင့်မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်းမှိတ်လို့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ခပ်ဟဟ…..။ တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ် ကားထားတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးက ဖိစကတ်လေးရဲ့ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ အသားပျော့ပျော့လေးထဲကနေ တိုးထွက်လို့ နေတယ်။

သူငယ်ချင်းတွေပြောတဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့နေတဲ့ အရသာဆိုတာဒါလား………..။

ဖြူစင်လေ……။  သိပ်လို့နှစ်သက်ခဲ့မိတယ်ရှင်။

ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်……ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်……………

တံခါးခေါက်သံလေးနဲ့ အတူ တိုးတိုလေးကြားလိုက်ရတဲ့ မေမေသော့်အသံ……………..။

“ လာပြီ မေမေရေ”

တန်းပေါ်က သဘက်တစ်ထည်ကို ဆွဲယူလို့ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်လွှားလိုက်တယ်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန် အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ မေမေ……။

“ သမီး ရေမချိုးသေးဘူးလား”

“ ဟုတ် ချိုးတော့မလို့ မေမေရဲ့”

မေမေကို ပြန်ဖြေရင်း နောက်ဖက်ကို လှည့်လိုက်တော့ ဖြူစင်ထမိန်စကတ်လေးနောက်မှာ ကွက်ကွက်လေးထင်းနေတဲ့အရည်ကြည်တွေ………..။

“ သမီးလေး”

“ ရှင် မေမေ…….”

“ ထိုင်ပါအုံး မေမေ့ သမီးလေးရဲ့”

မေမေစကားဆုံးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေဘေးမှာ ဖြူစင်ဝင်ထိုင်မိတယ်။

“ သမီးလေးတောင် အရွယ်ရောက်ပြီပဲ”

“ ဟာ…မေမေကလဲ ရှက်စရာကြီး”

“ ဒါ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ သမီးရဲ့ မေမေလေးသမီးတို့ အရွယ်ကနေ ကြီးခဲ့တာပါ”

“ အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုရင် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားတတ်လာပြီ ပြီးတော့ သွေးသားက  အလိုဆန္ဒတွေကို တောင့်တတ်လာတာ သဘာဝပဲ သမီးရဲ့”

“ သမီး….”

“ ရှင်…မေမေ”

“ မေမေကို မေမေလို့ သဘောထားသလိုပဲ တချို့ကိစ္စတွေမှာ အမတစ်ယောက်လို သဘောထားလို့ ရတယ်နော်”

မေမေ့ စကားကဘာကို ဆိုလိုတယ်ဆိုတာ ဖြူစင်နားလည်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်။ချစ်သူရှိပြီဆိုရင်လဲ မေမေကိုပြောနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေရယ်”

ဖြူစင်ခေါင်းလေးနဲ့ မေမေရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ရင်းပေါ့……..။

ကျေးဇူးပါ မေမေရယ်။

...........................................................................................................................

ဒီလိုနဲ့ ဖြူစင်နဲ့ မေမေသွယ်တို့ ဆက်ဆံရေးက ညီအမဆန်လာခဲ့တယ်။ ပွင့်လင်းလာတဲ့ ဆက်ဆံရေးနဲ့ အတူမေမေသွယ်နဲ့ အဓိကပြောဖြစ်တာတွေက လိင်အကြောင်းတွေ များခဲ့တယ်။ မေမေသွယ်ဟာ အဲ့ဒီအရာတွေပေါ်မှာ သိပ်ကို ခုံမင်တဲ့ သူတစ်ယောက်ဆိုတာသိခဲ့ရသလို ဖြူစင်လဲ အဲ့ဒီအရာလေးတွေအပေါ်မှာ သာယာခုံမင်လာတတ်ခဲ့တယ်လေ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ပေါ့…။

အဲ့ဒီနေ့က စနေနေ့ ဖြူစင်ကျောင်းပိတ်ရက်ပေါ့……..။ မနက်စောစော မေမေနဲ့ဈေးအတူ သွားပြီးပြန်တာတဲ့အချိန်။

“ အမ ဈေးကပြန်လာပြီလား”

“ အော်အေး မောင်လေးပြန်လာပြီ”

ဖြူစင် သိပ်အမြင်ကပ်တဲ့ ကောင်လေးပေါ့ ဖြူစင်တို့ ကွန်ဒိုက ဓါတ်လှေကားမောင်းပေးတဲ့ ချာတိတ်လေ။ ဖြူစင်ထက်ငယ်မယ် ထင်ပါတယ်။ ရုပ်လေးက သနားကမားလေးပေမဲ့ သူလေ…နှာဘူးသိလား။

ဖြူစင်လာတိုင်း ဖြူစင်ဖိစကပ်လေးနောက်ကတင်းတင်းလေးမို့နေတဲ့ တင်ပါးအိအိတွေကို လိုက်လိုက်ကြည့်တတ်တာ…။ ဖြူစင်သိတာပေါ့ မိန်းခလေးပဲ။ အစကတော့ ကြောက်မိပေမဲ့ အခုနောက်ပိုင်း သူ့အကြည့်တွေကို ပဲသာယာမိနေသလိုလိုရယ်….။ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တဲ့ အခါတိုင်း မေမေကို နှုတ်ဆက်တဲ့ သူမျက်နှာလေးကို ဖြူစင်ခိုးကြည့်မိတော့ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ အေးချမ်းတဲ့မျက်နှာနုနုလေး မဖြူပေမဲ့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့အသားအရည်နဲ့ တစ်မျိုးလေးကြည့်ကောင်းနေသယောင်ယောင်ပါ။

အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်လေးပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း………

ဟူး…………….

သက်ပျင်းချသံ သဲ့သဲ့ကိုဖြူစင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမကြားနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

ဒေါက်..ဒေါက်….ဒေါက်

“ သမီး အပြင်ထွက်ပါအုံး သမီးလေးလေးလာတယ် ”

မေမေရဲ့အသံစူးစူးလေးကြောင့် ကုတင်ပေါ်က လူလဲထရင်း အခန်းအပြင်ရောက်တော့ ဖေဖေ့ညီအငယ်ဆုံးလေ။

“ အန်ကယ် လေးလုံးဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်တာလဲ သမီးတောင် မသိဘူး”

“ မနက်ကလေ ယာဉ်နဲ့သမီးရေ သမီးဖို့လက်ဆောင်ပါတယ်”

“ ရော့ ဒါက အကိုအတွက်….ဒါကတော့ မမသွယ်အတွက်…..ဒါက တူမချောလေး အတွက်”

“ ဟဟ….တယ်ဟုတ်ပါလား ဒါကြောင့်လေးလေးလုံးကို ချစ်တာ”

ဖြူစင်ဖေဖေမှာ မောင်နှမငါးယောက်ရှိတယ်လေ။ အကြီးဆုံးနဲ့ အငယ်ဆုံးကယောင်္ကျားလေးပေါ့ ။ ကျန်တာကတော့ အဒေါ်တွေ အန်ကယ်ကမျက်မှန်တတ်လို့လေးလုံးလို့ စရင်းကနေ အန်ကယ်လေးလုံး ဖြစ်သွားတာပါ။ အခုတော့ သူ့မိန်းမနဲ့သြစတေးလျ မှာနေနေတာပေါ့။

“ အန်ကယ်လုံးဒီမှာ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”

“ တစ်လ လောက်ကြာမယ်သမီး”

“ မမရော ပါမလားဘူးလား”

“ အေး..သူကခွင့်မရဘူးလေ အဲ့ဒါနဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာတာ”

“ ဒါဆိုလဲ ဒီမှာ အိပ်ပေါ့ ဒီည”

“ ဟားဟား ညီးဖိုးဖိုးက ဒီညပြန်လာတဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်တဲ့ ဗျာ”

“ ဒါဆိုလဲပြီးရော ပြီးရော”

“ သမီး အောက်မှာ ကော်ဖီသွားဝယ်ပါအုံး ကုန်နေပြီ မေမေ မနက်က မေ့သွားလို့”

“ ဟုတ် ”

မေမေကို ပြောရင်းအခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီးတော့ မှဖြူစင်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးလေးတစ်ခု ဝင်လာခဲ့တယ်။

ဟုတ်ပြီ…………………။

ဘီဒိုထဲက ညဝတ်ဘောင်းဘီအဖြူလေးကို တီရှပ်အဝါလေးနဲ့ တွဲဝတ်လိုက်တယ်။

အဖြူပါးပါးဘောင်းဘီလေးထဲက ဖြူစင်အခုဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံအနက်လေးက ထင်းထင်းလေးပေါ့။ မေမေဆီက ပိုက်ဆံလှမ်းယူရင်းဖြူစင်တံခါးဆီက ထွက်လို့ဓါတ်လှေကားခလုတ်လေးကို နှိပ်လိုက်တဲ့ လက်တွေကတုံယင်နေသလိုလိုရယ်လေ။

တင်…တောင်

တံခါးလေးပွင့်လာပြီးတော့ ဓါတ်လှေကားထဲက ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူကို တွေ့လိုက်တယ်။ တုံယင်နေတဲ့ လှေလှမ်းတွေနဲ့ ဓါတ်လှေကားထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ပြန်ပိတ်သွားတဲ့တံခါးလေးနဲ့အတူ ပြောင်းလဲသွားတဲ့အထပ်နံပါတ်တွေ…။ သူကိုခိုးကြည့်မိတော့ ဖြူစင်ဘောင်းဘီပါးလေးကို စူးစူးလေးခိုးကြည့်နေတဲ့ သူကို တွေ့လိုက်မိတယ်။ နံပါတ်တွေက ၄ကိုရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့……..

“ အို…..အမေ့”

တုံခနဲရပ်သွားရင်း မဲမှောင်သွားတဲ့ဓါတ်လှေကားထဲမှာ ဖြူစင်နဲ့သူနှစ်ယောက်ထဲလေ။ ဒုကပါပဲ ဖြူစင်ဖုန်းလဲယူမလာမိဘူး။

“ မကြောက်နဲ့နော် မမ မီးပျက်သွားလို့ ထင်တယ် အောက်က မီးစက်နှိုးရင်ပြန်လာမှာပါ”

အမှောင်ထဲက တိုးတိုးလေထွက်လာတဲ့ သူအသံတွေက ဖြူစင်ရင်တွေကို နဲနဲငြိမ်သွားစေတယ်။ ပြီးတော့ ….ပြီးတော့

အို…………

ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာပေါ့………။

“ ဟာ….နင် ဘာလုပ်တာလဲ”

“ တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ် မမကြောက်နေမှာဆိုးလို့ပါ”

“ မကြောက်ပါဘူး ဖယ်ပါ”

ဖြူစင်ပါးစပ်က ပြောနေပေမဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်က မရုန်းမိပါဘူး။ သူ့ရင်ခွင်လေးက နွေးထွေးနေသလိုရယ်…………။

“ ဖယ်ပါကွာ”

“ မဖယ်ပါရစေနဲ့ မမရယ် ကျွန်တော် မမကို ချစ်လို့ပါ”

“ ရှင်………………………………”

ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ ဖြူစင်နားဝက စကားသံတိုးတိုးလေး…. ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေတယ်ရှင်။

“ မမ ပြန်ပြောရင်ကျွန်တော်အလုပ်ထွက်ရမယ်ဆိုတာ သိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်လို့ ဖွင့်ပြောမိတာပါ”

ဖြူစင် ဘာပြန်ပြောရမလဲလေ…။ အခုအချိန်မှာ ဖြူစင်အပြင်ကို ရောက်ချင်တာပဲသိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ပေါ့ ။ ရုတ်တရက်လင်းလာတဲ့ မီးရောင်နဲ့အတူ တဖြေးဖြေးစပြီးရွေ့လာတဲ့ ဓါတ်လှေကားကြောင့်ဖြူစင်ကို လွှတ်ရင်းသူ့ခုံလေးမှာပြန်ထိုင်နေတယ်။ မြေညီထပ်ရောက်တော့…..

“ မမ ကျွန်တော့ကို စဉ်းစားပေးပါနော်”

ဖြူစင် ခေါင်းငုံထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူခြေထောက်ဝင်းဝင်းလေးတွေ ကတီပါဖိနပ်အနက်ရောင်လေးပေါ်မှာ လှပကြော့ရှင်းလို့ပေါ့…။ ကော်ဖီပုလင်းလေးကိုင်းရင်း ငွေရှင်းနေတဲ့အထိ ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေဆဲပါ။

ပြန်တက်တဲ့ အချိန်ဓတ်လှေကားထဲမှာ သူ့ကိုဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲလေ။ ဖြူစင်အတွေတွေယောက်ယက်ခတ်နေတုံး……………….။

“ ညီမလေး…………ညီမလေး”

“ ရှင်”

“၂၈၀၀ ကျတယ်ညီမလေး အမပြောနေတာ လေးငါးခါရှိပြီ”

ပြုံးရင်းပြောလာတဲ့ အမစကားကို ကြားတော့ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ….။

“ ဆောရီးပါနော် အမ ညီမအတွေး လွန်သွားလို့”

“ ရပါတယ် ညီမရဲ့”

ကော်ဖီပုလင်းနဲ့ ပြန်အမ်းတဲ့ ပိုက်ဆံကို ယူရင်း ဖြူစင်ပြေးထွက်ခဲ့မိတယ်။ ဓါတ်လှေကားရှေ့ယောက်တော့ အပေါ်ထပ်က အန်တီသားအမိနှစ်ယောက် ဓါတ်လှေကားစောင့်နေတာတွေ့တော့မှ ဖြူစင်သက်ပျင်းလေးခိုးချမိတယ်လေ။ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ခိုးပြီးပြုံးပြတဲ့ သူ့အပြုံးကို ဖြူစင်မျက်စောင်းလေးနဲ့တုံ့ပြန်မိတယ်။

ဟူး……..ရင်တွေ ပူလိုက်တာနော်။

အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ ဆိုဖာမှာ ထိုင်နေတဲ့ အန်ကယ်လေးနဲ့မေမေ….။

“ ဖေဖေရော”

“ ခါးနာလို့တဲ့ အခန်းထဲမှာလှဲနေတယ် မေမေ ကော်ဖီမိတ်ထည့်ပြီးပြီ သမီးကော်ဖီတစ်ဇွန်းထည့်ပြီးတော့ ရေနွေးထည့်လိုက်ရင်ရပြီ”

“ ဟုတ် မေမေ”

ကော်ဖီလင်ဗန်းလေး ကိုင်ထားတဲ့ဖြူစင်လက်တွေက ရင်ခုန်နှုန်းကြောင့်နဲနဲလေး တုန်နေတယ်။ မီးဖိုခန်းကထွက်တော့ ဖြူစင်အိပ်ခန်း ပြီးတော့ ဖေဖေမေမေအိပ်ခန်း အဲ့ဒီဘေးမှာမှ ဧည့်သည်လာရင်ပေးတဲ့ အခန်းလွတ်လေး….။ အဲ့ဒီ အခန်းဒေါင့်လေးရောက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို ကန့်လန့်ကာ နောက်ကဖြူစင်ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မေမေသွယ် စကတ်အိအိလေးက ဒူးအထက်နားမှာ ကပ်ကပ်လေးပေါ့…

မေမေနဲ့ တည့်တည့်မှာထိုင်ရင်း စကားပြောနေတဲ့ အန်ကယ်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက မေမေမျက်နှာဆီကနေတစ်ချက်တစ်ချက် စကတ်ကပ်ကပ်လေးအောက်ကနေ တင်းတင်းလေးခုံးမို့နေတဲ့ ဆီခုံးဖောင်းဖောင်းလေးဆီ တစ်ချက်တစ်ချက် ဒူးနှစ်လုံးတင်းတင်းလေးစိထားတဲ့ကြားကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ဒါကို မေမေသွယ်လဲ သိမယ်ထင်တယ် ရယ်လိုက်တိုင်း ဒူးလေးကို ဟဟလေးလုပ်လုပ်ပေးနေသလိုလို….အခန်းတံခါးပေါက်က အလင်းရောင်ကြောင့် မေမေသွယ်ဟလိုက်တိုင်း ပေါင်ရင်းထိပ်က အတွင်းခံပန်းရောင်လေးကလှစ်ဟသွားတယ်။

အို…………………………

ဖြူစင် နားရွက်လေးတွေရဲလာတဲ့အထိ ပူထူသွားမိတယ်။ ဖေဖေက အခန်းထဲမှာ မေမေကဧည့်ခန်းက ဆိုဖာမှာထိုင်ရင်း ဖေဖေညီအငယ်ဆုံးရဲ့ အကြည့်တွေကို သာယာနေတဲ့ မြင်ကွင်း ပြီးတော့ မရီးရဲ့လှပတဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိတွေနဲ့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးတွေကို ကြည့်ရင်းသာယာနေတဲ့ အန်ကယ်လေး…….။

ကော်ဖီခွက်လေးကို နောက်ဖေးမှာ ပြန်ထားလိုက်ရင်း ဖြူစင်အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လဲနေမိတယ်။မေမေရယ်…….ယောင်္ကျားအခန်းထဲမှာ ရှိနေရက်နဲ့ ခဲအိုနဲ့ သာယာနေတဲ့ မေမေ။ ဒါက လူမှုရေးဖောက်ပြန်တာပဲလေ…..။ မျက်လုံးကို တင်းတင်းလေးမှိတ်ထားရင်း ဖြူစင်မျက်ရည်တွေ ဝဲလာမိတယ်

ဖေဖေကို သနားမိသလိုလိုပြီးတော့….ပြီးတော့……ဘာကြောင့်မှန်းမသိ.ဖြူစင် ရင်တွေခုန်နေတယ်လေ။

.....................................................................................................

“ သမီး ဖြူစင်….”

“ ရှင် မေမေ”

“ အော် …သမီးကအခန်းထဲမှာလား မေမေက ကော်ဖီ ယူမလာသေးလို့လေ”

“ ဟုတ် မေမေ သမီးအဝတ်လဲချင်လို့ပါ အဲ့ဒါနဲ့ခဏဝင်လာတာ”

“ ဘယ်သွားမလို့လဲ သမီးက”

“ ဘယ်မှမသွားပါဘူး”

“ အေးအေး …ဒါဆိုအေးအေးဆေးဆေးလုပ် မေမေပဲ သွားယူလိုက်တော့မယ်”

“ ဟုတ်…..”

မေမေနဲ့စကားပြောပြီးတော့ ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်မှာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လှဲချလိုက်မိတယ်။ ရင်တွေတော့ပူနေဆဲလေ….။

မိန်းခလေးတစ်ယောက်က အထာပေးတယ်ဆိုတာ ဖြူစင် သူငယ်ချင်းတွေလဲ ပြောဘူးတယ်။ ပြီးတော့ မေမေသွယ့် အမူအရာတွေ…..။ မေမေက အသက် ၄၂ ဆိုပေမဲ့ အရွယ်ကောင်းတုံးလေ။ ပြီးတော့ အရင်ကမေမေပြောဘူးတယ်…သမီးဖေဖေနဲ့မေမေက မောင်နှမတွေလိုပဲ နေတော့တာတဲ့။

ဒါဆို……………………………………။

ဟူး…………………………

လေပူတွေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပေမဲ့ ရင်ထဲက ခပ်နွေးနွေးခံစားမှုတစ်ချို့ကတော့ ကျန်နေဆဲပါ။

ပြီးတော့………………………

ဖြူစင် ကုတင်လေးပေါ်မှာ ပက်တပ်ရပ်လိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်အခန်းရဲ့အပေါ်က သစ်သားပွတ်လုံးချောင်းလေးတွေ…ကံကောင်းရင်တော့ ဧည့်ခန်းကိုလှမ်းမြင်ရမယ် ထင်တယ်။

အခုချိန်ထိ ဖြူစင် အဲ့ဒီလို တစ်ခါမှ မကြည့်ခဲ့ဘူးပါဘူး…။ ဒါပေမဲ့ ဖြူစင်ရင်ထဲက လှုံ့ဆော်မှုတွေကို ဖြူစင်မတားဆီးနိုင်းခဲ့ဘူး။ သစ်သားချောင်းလေးတွေကြားက ဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတဲ့ အချိန် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားမိတယ်။

အန်ကယ်လေးရဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း ကော်ဖီခွက်လေးကို မွှေနေတဲ့ မေမေ ပြီးတော့ မေမေရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်လေးတွေပေါ်မှာ ရွရွလေး ပွတ်ကစားနေတဲ့ လက်တစ်စုံ……….။

ဒါဆို………….ဒါဆို………………။

ဖြူစင်အတွေးတွေ ရှေ့မဆက်ခင်မှာပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးပေါ် ကလက်တွေကို ဖွဖွလေး ထပ်ကိုင်ရင်း ရင်သားတင်းတင်းလေးပေါ်ကို အကျီပေါ်ကနေ အသာလေး ဖိကပ်လိုက်တဲ့မေမေရဲ့လက်တစ်စုံ…။ ဖြူစင်အသက်ရှူသံတွေမြန်လာခဲ့တယ်။

ဒီအချိန် ဖေဖေသာထွက်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ဖေဖေနဲ့ မေမေအခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးလေးက ပိတ်ရက်သား………….။

အို………

ကိုယ်ကိုကိုယ် သတိမထားလိုက်မိဘူး ။ ဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူနေခဲ့ပြီလေ။

ချောအိနေတဲ့ အသားနုနုလေးတွေက ချွဲကျိကျိအရည်နွေးနွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်လို့ပေါ့။ ကုတင်ဒေါင့်လေးမှာ ထိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွပွတ်နေမိတယ်။

“ သမီး”

အခန်းဝနားကခေါ်သံ……..။ ဖြူစင်ရင်တွေ ဒိန်းခနဲ……တော်သေးတာပေါ့ ဝင်မလာလို့..။

“ ဟုတ် မေမေ”

“ မေမေ သမီး အန်ကယ်ကို သွားပို့လိုက်အုံးမယ် နော်”

“ အော် ဟုတ်”

“ ကို သွယ် မောင်လေးကို ပြန်လိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ် နောက်ကျရင် စိတ်မပူနဲ့နော် သူသွားချင်တဲ့ နေရာရှိရင် တစ်ခါထဲ လိုက်ပို့မလို့လေ”

“ အော်…အေးအေး…….ကားဖြေးဖြေးမောင်းနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုရဲ့”

ဖေဖေကို လှမ်းပြောပြီးတော့ ကားသော့ကို ယူရင်း………….

“ အော် မေ့လို့ သမီးအပေါ်မှာ အဝတ်တွေလှမ်းထားတယ် သွားရုတ်လိုက်အုံးနော်”

“ ဟုတ် မေမေ”

ဖြူစင်ကိုပြောပြီးတော့ မေမေနဲ့ အန်ကယ်လေး အပြင်ကို ထွက်သွားတယ်။ ဖြူစင်သိချင်လိုက်တာ…သူတို့ဘယ်ကိုသွားကြတာလဲ။

ဟူး………….. ရင်တွေမောလိုက်တာ.။

ခပ်အေးအေးနေတတ်တဲ့ ဖေဖေကတော့ ဘာမှမသိခဲ့ဘူးလေ။

မေမေတို့ ထွက်သွားတော့မှ ဧည့်ခန်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ကော်ဖီခွက်တွေကို သိမ်းပြီးတော့ ဖြူစင် အိမ်သော့လေးယူရင်း တိုက်အပေါ်ဆုံးထပ်ကို တက်ခဲ့တယ်။

ဖြူစင်တို့ကွန်ဒိုက ဟိုး အပေါ်ဆုံးခေါင်မိုးထပ်မှာ ရေစည်တွေနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ အလှည့်ကျနေဖို့အခန်းလေးတစ်ခန်းပဲ ရှိတယ်လေ။ 

ရှေ့ဖက်ကနေရာလွတ်မှာတော့ အဝတ်တွေ လှမ်းတတ်ကြတယ်။ အပေါ်ဆုံးကိုရောက်တဲ့ အချိန်မှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့ ရှူခင်းကဖြူစင်စိတ်တွေကို နည်းနည်းတော့ငြိမ်သက်သွားစေတာ အမှန်ပါ။ နေ့လည်တစ်နာရီရဲ့ နေပူပူပြင်းပြင်း ကြောင့်လှေကားထိပ်က အရိပ်လေးမှ ာဖြူစင်ရပ်နေမိတယ်။

“ မမ”

ဟိုးအဝေးကို အာရုံရောက်နေတဲ့ဖြူစင်…ခေါ်သံကြောင့် ကိုယ်လုံးလေး သိမ့်သိမ့်တုံသွားတဲ့အထိ လန့်သွားမိတာပေါ့။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ……သူ။

“ မမ အဝတ်လာရုတ်တာလား”

“ ဟုတ်တယ်”

နှုတ်ခမ်းလေးကို စူစူလေးထားပြီးတော့ ပြောမိခါမှဖြူစင့် အမူအရာကချစ်စရာများကောင်းသွားလား မသိဘူး။

“ မမ ပြောပုံလေးက ချစ်စရာကောင်းတယ်နော်”

အသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိပေမဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ကြည်နူးသား ။ ကိုယ့်ကိုလှတယ်ပြောတာ ဘယ်မိန်းခလေးကများ တင်းနေနိုင်ပါ့မလဲလေ.

“ ကျွန်တော့ ဂျူတီပြီးလို့ အပေါ်တက်လာတာ မမရဲ့”

“ အင်း ” ဖြူစင်ခေါင်းလေးညိမ့်ပြမိတယ်။

“ မမ မနက်က ကျွန်တော်ပြောမိတာ စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်”

“ ဘာ ပြောလို့ဘာကို ဆိုးရမှာလဲ”

ဖြူစင်မသိဟန်ဆောင်ပြီး ပြောလိုက်တော့….

“ မမကို ချစ်နေမိတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင့်ပေါ့”

ဘုရားရေ………….ဒီကလေးတော့ ခက်နေပါပြီ…။ ဖြူစင်ဘယ်လို ပြောရမလဲလေ။

“ နေပါအုံး မင်းအသက်က ဘယ်လောက်မို့လို့လဲ”

“ ၁၈ ကျော်ပြီမမ”

“ ကလေးပဲရှိသေးတာပဲ ဒီလိုတွေက တွေးတတ်နေပြီလား”

ပြောမဲ့သာပြောရတာပါ။ ဖြူစင်က သူ့ထက်နှစ်နှစ်ပဲကြီးတာလေ။

“ မမရယ် အချစ်ဆိုတာ အသက်အရွယ်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး ရင်ထဲက အလိုလိုချစ်မိလာတာ ဘယ်လို တားရမလဲမမရယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်က ဒီတိုက်က အလုပ်သမားပါ မမတို့ အလုပ်ထုတ်ချင်လဲ ကျွန်တော်ထွက်ရမှာပါ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ရင်ထဲမှ ာမျိုသိပ်မထားနိုင်လို့ ပြောမိတာပါမမရယ်။”

အို……………………….

မျက်ရည်လေးဝိုင်းရင်းပြောလာတဲ့ သူ့ကို ဖြူစင်သနားမိသွားတယ်။ ပြီးတော့ မနက်က အဖြစ်… မေမေသွယ်ရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို ဓါတ်လှေကားထဲမှာ ပွတ်ပေးနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်မိလာတယ်။

ဒါဆို…………

ဖြူစင်ရင်တွေနွေးလာမိတာတော့ အမှန်ပါ။ ပြီးတော့ မေမေကို မနာလိုနေမိသလိုလိုရယ်။

အာ…………မဟုတ်သေးပါဘူး။

စိတ်ကို ချုပ်တည်းရင်း…သူကိုကြည့်လိုက်တော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ယောင်္ကျားပီသတဲ့ သူ့ပုံစံလေးက တစ်မျိုးလေး ရင်ခုန်ချင်စရာ။

“ ကဲနောက်မှပြောမယ် ဟုတ်ပြီလား”

“ မမရယ် ကျွန်တော် သိခွင့်ရှိမယ်ဆိုရင်သိပါရစေလား ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ဒီနှစ်ကုန်ဆို အလုပ်ထွက်တော့မှာ ပထမနှစ်တက်ရတော့မယ်လေ နောက်နှစ်ဆို ”

ပြောရင်းဖြူစင့်ရှေ့မှာ ဒူးလေးထောက်လိုက်တဲ့ သူကို မြင်တော့ ဖြူစင်မနေနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

“ အို….ဘာလုပ်တာလဲထပါ”

သူ့ကိုထူဖို့သူ့ရှေ့မှာ ဖြူစင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။

“ ကဲ ကလေးလေး…အဲ့လောက် မဆိုးနဲ့ ညနေ ဂျူတီရှိလား”

“ မရှိဘူးမမ နောက်နေ့မနက် ၉ နာရီမှလေ”

“ ဒါဆို ညနေမှဒီကိုတက်ခဲ့မယ် ဟုတ်ပြီလား အဲ့တော့မှ ပြောမယ် အခုတော့ စဉ်းစားရအုံးမယ်”

“ မမတကယ်ပြောတာနော်”

“ မမ မညာတတ်ဘူး ဟုတ်ပြီလား”

“ ပျော်လိုက်တာ မမရယ် တကယ် ကျေးဇူးပါနော်”

ပြုံးသွားတဲ့ မျက်နှာ နုနုလေးက အပြစ်ကင်းနေသလိုလို………ပြီးတော့………….ပြီးတော့…………အာ…….ငါသူ့ကိုအမှတ်တွေ ဘာလို့ ပေးနေမိပါလိမ့်တစ်ယောက်ထဲ တွေးရင်း ဖြူစင်ပြုံးမိတယ်။

“ ကဲသွားတော့ မယ် ညနေမှ တွေ့မယ် OK”

“ ဟုတ် မမ”

…………………………………………………………

ဖြူစင်အဝတ်တွေလဲ မရုတ်မိပါဘူး…။ ပြီးတော့လေ…အေးစက်နေတဲ့ လက်ဖျားတွေနဲ့အတူ ရင်တွေလဲ ခုန်လို့။ဖေဖေအတွက်ညစာပြင်ပေးနေရင်း ဖြူစင်စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေတယ်။

“ သမီးမေမေလဲ ပြန်မလာသေးဘူး shopping လိုက်ပို့နေတယ် ထင်တယ်”

“ အင်း ဟုတ်မယ် ဖေဖေ အန်ကယ်သွားချင်တဲ့ နေရာလိုက်ပို့မယ်လို့တော့ ပြောသွားတယ်လေ”

“ အေးအေး….ဒါဆို စားပြီးရင် ဖေဖေ လဖက်ရည်ဆိုင်သွားအုံးမယ်နော်”

“ ဟုတ် ဖေဖေ”

ဖေဖေနဲ့အတူ ထမင်းစားရင်း ဖြူစင် အတွေးတွေကပျံ့လွင့်လို့……………………….။

………………………………………………………..

“ သမီး ဖေဖေသွားပြီနော်”

“ ဟုတ်”

နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၇ နာရီခွဲ….။ အိမ်သော့ကို ယူပြီး ဖေဖေထွက်သွားတော့ ဖြူစင်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး အဝတ်လဲ လိုက်တယ်။ တီရှပ်အနက်ရောင်လေးနဲ့အတူ ဖိစကတ် အသားရောင်လေးက ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးပေါ်မှာ တိတိကျကျလေးလှပလို့ပေါ့။ အိမ်သော့လေးယူပြီးတော့ ဓါတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ဖြူစင်လက်တွေအေးစက်တုံယင်နေမိတယ်။

တင်တောင်……………..

ဓါတ်လှေကားက ထွက်လာတဲ့အသံ ။ နံပါတ်၈နေရာမှာရပ်သွားတဲ့ ဓါတ်လှေကားထဲက ထွက်လိုက်တော့ လောကရဲ့ တခြားဖက်ကို လှမ်းဝင်လိုက်ရသလိုပါပဲ။ ခေါင်မိုးထပ်က ဟင်းလင်းပြင်မှာတော့ ညရဲ့ လေနုအေးတွေက တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်လို့……။ အလင်းရောင်ခပ်မှိန်မှိန်သာရှိတော့တဲ့ ညနေရဲ့ကောင်းကင်အောက်မှာလှပနေတဲ့ နတ်သမီးလေးတစ်ပါး…………။

“ မမ”

မျော်လင့်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြားလိုက်ရတော့ ဖြူစင် ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားမိတယ်။

“ မမကို မျော်နေတာ”

အလင်းဖျော့ဖျော့အောက်က သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာ မျော်လင့်ချက်တွေက တောက်ပလို့လေ.။

“ မင်းမှာ မောင်နှမတွေရှိလား”

“ ဟုတ်ရှိပါတယ် မမ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဘနယ်မှာပဲ အဖေနဲ့ အတူနေတယ်လေ”

“ အော်”

“ ကျောင်းကရော ဘာမေဂျာလဲ”

“ Law မမ တစ်လပိုင်းဆိုကျောင်းဖွင့်ပြီလေ”

“ စာကြိုးစားနော် ကျောင်းတက်ရင်”

“ ဟုတ်”

“ ဒါနဲ့ မမအဖြေကို သိချင်လှပြီမမရယ်”

သူ့စကားသံတွေ အောက်မှာ ဖြူစင်ဘာကြောင့် ပျော်ဝင်သွားမိတာလဲ…ဒါက အချစ်လား.ဒါမှ မဟုတ် စိတ်ကစားမိတာလား….ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကြောင့်တော့ ဖြူစင်ရင်ခုန်ခဲ့မိတယ်။

“ မမ ကျွန်တော်ကိုချစ်လားဟင်”

ကလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာနုနုမှာ မျော်လင့်ချက်တွေအပြည့်ပေါ့..။ ဖြူစင် မြင်တယ်ဆိုတာ ထက်နှလုံးသားနဲ့ခံစားမိတာဆို ပိုမှန်မယ် ထင်တယ်။ ပြီးတော့…ဖြူစင်လေ သူကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။

“ ဟာ…….မမ တစ်ကယ်ပြောတာနော်”

အေးစက်နေတဲ့ လက်ဖျားလေးတွေက သူ့ရဲ့ လက်တစ်စုံကြောင့် နွေးထွေးခဲ့ရတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံထားတဲ့ ဖြူစင့်ပါးမို့မို့တွေထက်မှာ တွဲခိုနေတဲ့ အပြုံးတစ်ပွင့်………..။

ဒီည……………………………..

တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ ကြယ်စင်တွေကကောင်ကင်မှာပျံ့ကြဲလို့လေ ချမ်းစိမ့်စိမ့် လေနုအေးတွေအောက်မှာ ချစ်သူရဲ့ ရင်ငွေ့ကြောင့် ကျမနွေးထွေးခဲ့ရတယ်။

ငှက်ကလေးတွေက ချစ်သူနှစ်ဦးကို ငုံကြည့်ရင်းအပြုံးတွေနဲ့ နှုတ်ဆက်လို့ အိပ်တန်းဆီကို အသောနှင်နေလေရဲ့။ ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝှေ့ရင်း ညရဲ့ အလှတရားကိုခံစားနေမိတဲ့ ကျမအတွက်တော့ ဂုဏ်ဒြပ်တွေက ဟိုးအဝေးမှာဝိုးတဝါး လက်ပြလို့ပေါ့။ အနာဂတ်တွေကို ရင်မောမိပေမဲ့……နှလုံးသားတစ်စုံကတော့ ညရဲ့ လမင်းအောက်မှာ ထပ်တူမျှခဲ့ကြပြီလေ။

“ ဖြူစင်”

မေမေရဲ့ ခေါ်သံကဖြူစင်နဲ့ သူ့ကို အေးစက်တောင့်တင်းသွားစေတယ်။

“ ဒီခလေးအဝတ်တွေလဲ မရုတ်ရသေးဘူး ဖုန်းလဲ အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တယ် ဘယ်သွားလဲမသိဘူး”

ပြောရင်းလမ်းလျောက်လာတဲ့ မေမေ…….။ ရုတ်တရက်ပဲ ဆွဲခေါ်သွားတဲ့ သူ့နောက်ကို သတိလက်လွတ်လိုက်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေ ရုတ်ပြီးတော့ပြန်ဆင်းသွားတဲ့ မေမေကို ရေစည်တွေ ကြားကနေချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်ဝင်အိကပ်လို့လေ။

“ လွတ်ပါအုံး မောလာပြီ”

“ မမ”

“ ဘာလဲ”

“ ဒီအတိုင်းလေး ခဏလောက် နေပေးပါနော်”

တောင်းပန်တဲ့ လေသံတိုးတိုးလေးအောက်မှာ ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းပါးတွေ ဆွံအသွားခဲ့တယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အမှောင်ထုထဲမှာ ချစ်သူနှစ်ဦး…။ တလှပ်လှပ်ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံနဲ့…ပါးမို့မို့လေးထက်ကိုကြွေဆင်းလာတဲ့ အနမ်းတစ်ပွင့်….

အို………………

ဟိုး အဝေးမှာပေါ့……………

ညရဲ့လမင်းက တိမ်ညိုတွေကြားမှာ

ချစ်သူနှစ်ဦးကို ခိုးကြည့်လို့…………….။

ကျမလေ   ရှက်လိုက်တာ။

“  “မ”   ပြန်တော့မယ်နော် အရမ်းနောက်ကျနေရင် မကောင်းဘူးလေ”

ဖြူစင်စကားကို ကြားတော့ သူ သက်ပျင်း တိုးတိုးလေးချရှာတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ နောက်နေ့တွေဆိုရင် ဒီနေရာလေးမှာပဲ တွေ့မယ်နော်  မ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”

သူ့ကိုပြန်ဖြေရင်း ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အနမ်းလေးတစ်ပွင့် လက်ဆောင်ပေးမိတယ်။

“ အာ…”

အံ့သြသွားတဲ့ သူ့အသံလေး မဆုံးခင်ပဲ ဖြူစင်ပြေးထွက်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့အချိန်..နောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်တဲ့ သူ့လက်တစ်စုံက ခါးအိအိလေးပေါ်မှာ တိတိကျကျယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက သူရင်ခွင်ထဲကို နောက်ပြန်လေး အိဆင်းကျသွားခဲ့တယ်။

သိုင်းဖက်လိုက်တဲ့ လက်တစ်စုံက ဖြူစင်ဆီးခုန်မို့မို့လေးပေါ်မှာပေါ့။ အရှိန်ကြောင့်ဖိကပ်သွားတဲ့ တင်ပါးအိအိလေးတွေပေါ်မှာ ဖိကပ်လာတဲ့ အရာလေးတစ်ခု…တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ တဖြေးဖြေးတင်းမာလာတဲ့ အထိအတွေ့ကဖြူစင်သွေးတွေကို ပူနွေးလာစေတယ်။

ဖြူစင်မရုန်းမိပါဘူး…။ နှုတ်ကဖွင့်မပြောပေမဲ့ အထိအတွေ့တွေရဲ့နူးညံ့မှုကိုတော့ နှစ်ဦးလုံး မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

“ မမ ခဏ ထိုင်ရအောင်နော်”

ဖြူစင့်လက်ကိုဆွဲလာတဲ့ သူ့နောက်ကိုဖြူစင် လိုက်ခဲ့မိတယ်။ ဒါကျွန်တော် ညအားရင်အိပ်တဲ့ အခန်းလေ။ ခေါင်မိုးထပ်က အုတ်တိုက်သေးသေးလေးထဲမှာ ကုတင်လေးတစ်လုံးသာရှိတဲ့ အခန်းလေးမထည်ဝါပေမဲ့ သန့်ရှင်းတဲ့မွေ့ရာခင်းလေးနဲ့ပေါ့…..။

သူမီးခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်တော့….

“ ဘာလို့ ပိတ်လိုက်တာလဲမှောင်နေမှာပေါ့”

“ မမရယ် လူတွေတက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

သူပြောတာလဲ ဟုတ်ပါရဲ့လေ။ အခန်းတံခါးကို ပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးလိုက်တော့ အပြင်ကအလင်း မှိန်မှိန်လေးမှတပါးလုံခြုံသွားတဲ့အခန်းလေးထဲမှာ ဖြူစင်နဲ့သူ….

အို………

ဖွဖွလေးသိုင်းဖက်လာတဲ့ သူလက်တစ်စုံကြောင့် ဖြူစင်ရင်ဖိုမိပြန်ပါတယ်။ ဖိကပ်နေတဲ့ ဆီးခုံမို့မို့ထက်ကခံစားမှုလေးကတော့ မာတင်းတင်းရှိနေဆဲပေါ့။

နူးညံ့တဲ့ဆံနွယ်စလေးတွေကို တွန်းဖွယ်လိုက်တော့ လှစ်ဟာသွားတဲ့ လည်ပင်းသားဖွေးဖွေးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့…….ဖြူစင်လေ အချစ်ဟာ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ပန်းလေးတစ်ပွင့်ဆိုရင်…သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာကြွေဆင်းဖို့ကျမ ပွင့်ဖူးခဲ့ပါပြီ…..။ တရွေ့ရွေ့တိုးလာတဲ့ လက်တစ်စုံကခါးသိမ်သိမ်လေးတွေကိုထွေးပွေ့မယူလိုက်တဲ့ အချိန်နီးကပ်သွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ဖွဖွလေးငုံလိုက်တဲ့ သူ့အယုအယတွေအောက်မှာ ကျမ သာယာနေခဲ့ပြီ။ ဖူးဖူးလေးတင်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ထိတွေ့လာတဲ့ လျှာနွေးနွေးလေးရဲ့အရသာ….ပူးကပ်နေတဲ့ ခန္ဓာနှစ်ခု…ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်ရင်းခြေမခိုင်ချင်တော့တဲ့ ကျမ ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။

ထိုင်ချလိုက်တဲ့ အရှိန်ကြောင့် ခါးအောက်တစ်ထွာလောက်အထိ ခွဲထားတဲ့ ဖိစကတ်အပေါ်အလွှာလေးက ဘေးတစ်ဖက်ကိုလန်လို့….။ ဖြူစင်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပုခုံးသားအိအိလေးတွေကို ဖက်လိုက်တဲ့ အချိန် ဖြူစင့် ခန္ဓာကိုယ်လေးက သူ့ဆီကို ယိမ်းယိုင်သွားခဲ့တယ်။

“ ချစ်တယ် မမ ရယ်”

တိုးတိုးလေးပြောရင်း သူလေ ဖြူစင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖွဖွလေးနမ်းလာပြန်တယ်။ ပြီးတော့……ပြီးတော့လေ လန်နေတဲ့ ဖိစကတ်လေးအောက်ကဝင်းမွတ်အိစက်နေတဲ့ ပေါင်တံပြည့်ပြည့်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း ဖြူစင့် စိတ်တွေဆောက်တည်ရာမဲ့ခဲ့ရတယ်။

နွေးနွေးလေးတိုးဝင်လာတဲ့ သူလက်တွေကို ဖြူစင်ပေါင်နှစ်ဖက်စိကပ်ထားရင်း တွန့်ဆုတ်နေမိတယ်။ ဖြူစင်ဖိကပ်လိုက်တိုင်း ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်းချော့ပြီးထိုးရှာတဲ့ သူ့ကို လဲဖြူစင်သနားနေမိပြန်တယ်။

တစ်ကြိမ်….နှစ်ကြိမ်……………………..

အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားရှာတဲ့ သူ့ကိုဖြူစင်မငြင်းရက်ခဲ့ပါဘူး။ ဖိကပ်ထားတဲ့ ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကို ဟဟလေးခွာပေးလိုက်တော့ နူးညံ့တဲ့ သူ့လက် အထိအတွေ့တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ပေါင်ရင်းဆီကို ချည်းကပ်လာခဲ့တယ်လေ။ အသားစိုင်အိအိတွေကို ပွတ်ဆွဲသွားတိုင်း တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်နွေးနွေးတွေက ဖြူစင်ပေါင်ခွကြားလေးတစ်ခုလုံးကို စွတ်စိုနွေးထွေးလာခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပေါ့………..

နူးညံ့ အိထွေးတဲ့ အသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကို ဖွဖွလေးထိကပ်လိုက်တဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေ…

“ အား…………ကလေးရယ်”

ပေါင်တံလေးနှစ်လုံးကြားက သူလက်လေးတွေကို ဖြူစင်ပိုလို့နေရာပေးလိုက်မိတယ်လေ။ ဟသွားတဲ့ ပေါင်တံလေးကြားကနေ မို့ဖောင်းနေတဲ့ အသားအိအိလေးတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဖိကပ်အုပ်ကိုင်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အသားနှစ်လွှာကြားကို ထိုးပွတ်လိုက်တိုင်း ကော့သွားမိတဲ့ ဖြူစင်ကို သူလက်တစ်ဖက်နဲ့တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးရှာတယ်။

“ အား….မောင်ရယ်……….တော်ပါတော့ကွာ ”

“ အ ..အ ….အ ..မောင့်………..အ”

ခေါင်းလေးကို ခါရမ်းရင်းဖြူစင်လေ………

“ အ………….မောင့်……………..အ”

“ အား……………ရှီး………….အား………..မောင့်…………..”

ဆွဲဆွဲလေးမောင့်ကိုခေါ်ရင်း တုန်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကို သူလက်တွေနဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို တင်းတင်းလေး ဆွဲသွင်းထားတယ်။

“ မောင်ရယ်…………………….”

တုန်ခါသွားတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးရဲ့ အရသာက တစ်ကိုယ်လုံးကိုပျံ့နှံ့သွားသလိုလို……လူတစ်ကိုယ်လုံးမောဟိုက်နုံးချိသွားတယ်။

“ မမ”

“ မသိဘူးကွာ”

“ စိတ်ဆိုးသွားလို့လား …တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်”

“ ဘယ်သူက စိတ်ဆိုးတယ်ပြောလို့လဲ”

“ ဒါဆိုမဆိုးဘူးပေါ့”

“ အာကွာ   တော်ပြီ ပြန်တော့မယ် လူဆိုး….ကလေးဆိုပြီးတော့သနားလို့ ပြန်ချစ်မိတာ….သူ အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”

ဖြူစင်ပြောရင်း သူရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်မိတယ်။ တံခါးဆီကို အတူလျောက်လာတော့ တွဲထားတဲ့သူ့လက်တွေက ဖြူစင့်အတွက် ခွန်အားတွေ စီးဆင်းလာသလိုပါပဲ။ တံခါးလေးဖွင့်လိုက်ရင်းနဲ့ တိုးတိုးလေးခေါ်ရှာတယ်။

“ မမ ”

မပီဝိုးတပါး အလင်းရောင်အောက်မှာ နုနယ်တဲ့ သူမျက်နှာလေးကို မော့ကြည့်မိတော့

“ မမအရမ်းလှတာပဲ”

သူ့စကားတွေကဖြူစင့်ရင်ကို နွေးထွေးသွားစေတာ အမှန်ပါပဲ ။ ဖြူစင်လေ……။ ရုတ်တရက်ပေါ့…အနမ်းလေးတစ်ပွင့် သူ့ပါးထက်ကိုကြွေဆင်းခဲ့တယ်။ ချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ ကြည်နူးမှုတွေ ကူးစက်ခံခဲ့ရတဲ့ ကြယ်ပွင့်လေးတစ်ချို့ကောင်းကင်ထက်မှာ ကခုန်နေကြလေရဲ့။ လွင့်ပျံ့လာတဲ့ လေပြေညှင်းတွေပေါ်ခိုတွယ်လာတဲ့ပန်းရနံ့သင်းသင်းက ချစ်သူ့ပါးကို ပွတ်သပ်ကြည်စယ်သွားတဲ့အချိန်…………ည ဟာ ပိုလို့လှပခဲ့တယ်။

“ အရမ်းချစ်တယ် မမ ရယ်”

အပြေးတစ်ပိုင်း ခြေလှမ်းတွေနဲ့ သူနားကပြေးထွက်ရင်း….ကျမလေငုံ့ထားတဲ့ ဦးခေါင်းထက်က ခိုတွဲကျနေတဲ့ဆံနွယ်အိအိတွေကြားမှာ ရှက်ရွံနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးက တိုးတိုးလေးပေါ့….။

“ မ လဲချစ်ပါတယ် ကလေးရယ်”

တိုးတိုးလေးပေါ့….တကယ့်ကိုတိုးတိုးလေးရယ်ပါ…….သူကြားနိုင်ပါ့မလား ကျမယုံကြည်နေမိပါတယ်။ အဲ့ဒီစကားသံလေးတွေက သူ့နှလုံးအိမ်ကို ဖွဖွလေးထိခတ်သွားမယ်ဆိုတာကိုပေါ့….။

သူ……….နှလုံးသားနဲ့ ကြားနိုင်မှာပါလေ။

.....................................................................................

“ သမီး ဘယ်သွားနေတာလဲ”

အိမ်တံခါးဝ က၀င်ဝင်ခြင်း မေမေရဲ့အသံကြောင့် ဖြူစင်ရင်တွေ တုန်သွားခဲ့မိတယ် ။တည်ငြိမ်နေပေမဲ့ ဒေါသသံ နည်းနည်းစွပ်နေတယ်လို့ ဖြူစင်အလိုလို သိနေမိတာပေါ့။

“ ဟို …သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့ပြီး စကားကောင်းနေလို့ပါ”

“ ဖုန်းကရော”

“ ညနေက သူတို့ဖုန်းဆက်တော့ အောက်မှာရောက်နေပြီဆိုတာနဲ့ သမီးလောပြီး ဆင်းသွားလို့ ဖုန်းက အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တာ”

မေမေဆက်မမေးခင် ဖြူစင်အခန်းထဲကို အမြန်ဝင်လာခဲ့မိတယ်။ ဆက်များမေးနေရင် ဖြူစင်အလိမ်တွေပေါ်ကုန်တော့မှာ အခုတောင် အသံတွေကတုန်ချင်ချင်ရယ်လေ။ စားပွဲထက်က ရေဘူးလေးကိုဖွင့်သောက်လိုက်ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်တဲ့အချိန် ကျမှတုန်ခါနေတဲ့ ဖြူစင်စိတ်တွေ နဲနဲတည်ငြိမ်သွားသလိုခံစားမိလိုက်တယ်။

“ ဟူး…………….မလွယ်ပါလား ကောင်လေးရယ်”

“ မဖြစ်သေးပါဘူးလေ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီးအပြင်ထွက်အုံးမှပါ တော်ကြ ာမေမေရိပ်မိနေအုံးမယ်”

ကိုယ်ကိုကိုယ်ပြောရင်း အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ခြေရင်းမှာပုံကျနေတဲ့ စကတ်ထမီလေးကို ကုန်းကောက်လိုက်ရင်း ဖြူစင်အတွင်းခံပေါင်ကြားက စိုနွေးနွေးအရသာလေးကို ခံစားလိုက်မိတော့ ဖြူစင်ရှက်မိပြန်ရော။

ထမိန်စကတ်လေးကို တန်းပေါ်မှာလွှားရင်း ဖြူစင်နေချိုးခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲမှာ ထင်းထင်းလေးလှနေတဲ့ ဖြူစင်လေ ကိုယ်ကိုကိုယ်ငေးကြည့်မိရင်း ပြုံးမိတဲ့ အပြုံးတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်တောင် ဘာသာမပြန်တတ်ခဲ့ဘူး။

လူဆိုတာကြည်နူးရင်လဲပြုံးတတ်ပြန်တာကို…..။

ပေါင်ရင်းမှာ တိတိလေးကပ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်လိုက်မိတော့ အမွေးစုစုလေးနဲ့ မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ ဆီးခုန်ရင်းလေးကလဲ ဖြူစင်အလှကိုပိုလို့ တိုးစေပြန်တယ်လေ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘေးတိုက်လေးလှည့်လိုက်ပြန်တော့ မို့မို့လေးဆူထွက်နေတဲ့ တင်သားလုံးလုံးလေးတွေကိုလဲ ဖြူစင်ကျေနပ်မိပြန်ရော။ ရေပန်းလေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ပန်းထွက်လာတဲ့ ရေကြည်ကြည်လေးတွေက ဖြူစင် ခန္ဓာကိုယ်ဖွေးဖွေးလေးတလျောက်လိမ့်ဆင်းလို့ ဆပ်ပြာမြုတ်လေးတွေနဲ့ အိစက်နေတဲ့ ကိုယ်တိုက်ဖော့တုံးလေးနဲ့ကိုယ်ခန္ဓာအနှံပွတ်တိုက်နေမိတဲ့ အထိအတွေ့ကလဲ ဒီနေ့မှဖြူစင့်အတွက်နူးညံ့နေပြန်တယ်။

ဖြူဖွေးဖောင်းအိနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖြူစင့်ပေါင်ကြားနုနုလေးကို ပွတ်တိုက်လိုက်မိတဲ့ အချိန်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ထိခပ်ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေရဲ့ ခံစားမှုကမောင့် ကို တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်မိစေတယ်။

“ မောင်ရယ်”

မျက်လုံးလေးမှေးစင်းရင်း စောက်ဖုတ်လေးနဲ့ထိနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ဆပ်ပြာမြုတ်ဖြူဖြူတွေကြားမှာနွေးထွေးနေပြန်တယ်။

“ သမီး မေမေထမင်းပြင်ထားတယ်နော် မြန်မြန်ချိုး”

မေမေ့အသံစူးစူးကဖြူစင်ခံစားမှုတွေကို လွင့်စင်သွားစေခဲ့တယ်။

“ ဟုတ် မေမေ”

ရေကိုမြန်မြန်ချိုးရင်း အခန်းပြင်ထွက်လိုက်တော့ တီဗွီဖွင့်ထားတဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘူးလေ။ ဖေဖေလဲ လဖက်ရည်ဆိုင်ကပြန်မရောက်သေးဘူး ထင်တယ်။ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာလေးမှာထိုင်လိုက်တော့ တံခါးပိတ်ထားတဲ့ ဝရန်တာမှာ မေမေအရိပ်ကို လွတ်နေတဲ့ လိုက်ကာစကြားကနေ ဖြူစင်မြင်လိုက်တယ်။

မေမေ ဖုန်းပြောနေတယ်ထင်တယ်။ ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေတဲ့ မေမေအသံက နားစွင့်နေမိတဲ့ ဖြူစင့်အတွက်တော့ တိုးလွန်းမနေပါဘူး။ တီဗွီကအသံလေးကို လျော့လိုက်ရင်း ဝရံတာတံခါးနဲ့ အနီးဆုံးခုံမှာ ဖြူစင်ထိုင်ရင်းနားစွင့်နေမိတယ်။

“ မောင်လေးက လဲ အိမ်က မင်းအကိုကြီး ပြန်လာတော့မှာ မမ ဘယ်လို ထွက်ခဲ့ရမှာလဲ”

“ ဒီနေ့လဲ တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ဟိုမှာဆို မိန်းမကိုရော အဲ့လိုပဲလား”

မေမေစကားသံ တိုးတိုးကဖြူစင်ခေါင်းကို အကြီးအကျယ် ပူလောင်သွားစေတယ်။ မေမေ..အန်ကယ်လေးနဲ့များဟာ….မဟုတ်လောက်ပါဘူး။ ကိုယ်ကိုယ်ကိုညာနေမိပေမဲ့ ဖြူစင်စိတ်ထဲမှာ အတိအကျသိနေခဲ့တယ်။

“ အိမ်က မင်းအကိုကြီးက မမကို သိပ်မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မမလဲအဲ့လိုနေချင်တာ ကြာပြီလေ”

“ မင်းလိုးတာ အရမ်းကောင်းတယ် သိလား”

“ အချိန်တွေရှိသေးတာပဲ နောက်နေ့ မင်းအကို စက်ရုံသွားတဲ့ အချိန် မင်းတူမလေးလဲ ကျောင်းသွားတဲ့အချိန်အိမ်လာခဲ့လေ နေ့လည် ၁၁လောက်ပေါ့”

အို……..ဖြူစင် ရင်တွေ ဖိုသွားမိတယ်။ သေချာပါပြီ။ ဒါဆို ဖေဖေ…..ဖြူစင်ဖေဖေကို တွေးရင်း မျက်ရည်တွေတောင် ဝဲခဲ့ရတယ်။

ငယ်ငယ်ထဲက ဖေဖေနဲ့ မေမေ သွယ့်လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာတဲ့ ဖြူစင်လေ ပြီး တော့ မေမေ ရဲ့ အနီးကပ်ကြီးကျပ်မှုအောက်မှာ အရွယ်ရောက်ခဲ့တဲ့ ဖြူစင် အခုမေမေ လုပ်ရပ်ကိုတွေ့တော့ ဖြူစင် အံ့သြမိသလို ဝမ်းလဲနည်းမိသလိုလိုရယ်။ ဖြူစင် လေးလံတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ထမင်းစားပွဲရှိရာ နောက်ဖက်ကို လှမ်းထွက်ခဲ့မိတယ်။

..........................................................................................................

ရှေ့မှာ သင်နေတဲ့ ဆရာ ဆီကနေဖြူစင့်စိတ်တွေအပြင်ကို လွင့်ပျံ့နေမိတယ်။ နာရီကိုကြည့်တော့ ၁၁း၃၀ဒီအချိန်ဆို……..

“ အာ…..ငါဘာတွေ တွေးနေမိပါလိမ့်”

ကိုယ်ကိုကိုယ်အားတင်းပေမဲ့ ဖြူစင်စိတ်တွေက စာပေါ်မှာ မစုစည်းနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

“ ဟန်နီငါ ဒီတစ်ချိန်ပြီးရင်အိမ်ပြန်တော့မယ် သိပ်နေလို့မကောင်းဘူး နောက်နေ့မှ ငါစာပြန်ကူးမယ်လေနော်”

“ ဟဲ့ဖြူစင်ရရဲ့လား ဘယ်လိုနေလို့လဲ”

“ ခေါင်းမူးနေတာ ရပါတယ်”

စာသင်ချိန်ပြီးတော့ဖြူစင် ကားလေးငှားပြီးအိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်တံခါးဝရောက်တဲ့ အထိ ဖြူစင်စိတ်တွေလေးလံနေဆဲပါ။ သော့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကအေးစက်လို့ပေါ့။ မနေ့ညက မေမေရဲ့ဖုန်းပြောသံကို ဖြူစင်ကြားခဲ့တယ်လေ။

ဒီအချိန်ဆိုရင်….

အို………ငါ မတွေးကောင်းပါဘူးလေ။

အေးစက်နေတဲ့ လက်နဲ့ တံခါးသော့ကိုဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်….

“ တင်….တောင်”

ရပ်သွားတဲ့ ဓါတ်လှေကားသံနဲ့ပွင့်လာတဲ့ တံခါးဆီကနေ မေမေနဲ့ အန်ကယ်လေး။

“ သမီး ကျောင်းကပြန်လာတာလား”

ပြာပြာသလဲမေးတဲ့ မေမေစကားသံတွေက တုန်ခါလို့ နေတယ်။

“ အော် ဟို….ဟုတ်”

ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘယ်လိုဖြေရမှန်းမသိလောက်အောင် ရင်တွေတုန်လို့ပေါ့။

“ ဟို စာအုပ်ကျန်ခဲ့လို့ လာပြန်ယူတာ မေမေ ပြန်သွားရမှာ”

“ အော် နေတွေပူလိုက်တာ သမီးရယ် မေမေ့ ကားယူသွားလေ”

“ ရပါတယ် သမီး ကားငှားပြီးတော့ပဲ သွားလိုက်တော့မယ်”

စကားပြောနေရင်း ပွင့်သွားတဲ့ တံခါးဆီကနေ ဖြူစင်တို့သုံးဦးအိမ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တယ်။

“ သမီးဖြူဖြူက အခုမှကြည့်မိတယ် တကယ်ကို အပျိုကြီးဖြစ်နေပြီကိုး အန်ကယ် သွားတုံးက ကလေးလေးပဲရှိသေးတာ”

ရှေ့ကနေလျောက်သွားတဲ့ ဖြူစင်ကိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့ အန်ကယ်အသံက ဖြူစင်ရင်ခုန်သံကို ပိုလို့တိုးလာစေတယ်။ ကိုယ့်ကိုလှတယ်လို့ ပြောတာကို ဘယ်မိန်းခလေးကမကြိုက်ပဲနေမှာတဲ့လဲရှင်။ အခန်းထဲကိုရောက်တဲ့အထိ ဖြူစင်လက်တွေအေးစက်နေဆဲပါ။ ဖြူစင်ငိုချင်နေမိတယ်။

ဖြူစင်သိနေခဲ့တယ်လေ။ ဟိုးငယ်ငယ်ထဲက ဖြူစင်အပေါ် မေမေအရင်းလို အမတစ်ယောက်လို စောင့်ရှောက်ခဲ့တဲ့မေမေ။ ခုဖြူစင် ဖေဖေကွယ်ရာမှာ ဖေဖေ့ ညီနဲ့အတူတူ။ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုကျေနပ်မှုပေးနိုင်လောက်တဲ့ အထိ ဖေဖေမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့တာ ဖြူစင်လဲသိနေခဲ့တာပဲ။ နှလုံး၊သွေးတိုးတွေနဲ့ ကျောက်ကပ်ရောဂါပါရှိနေတဲ့ ဖေဖေဆီက လိုသလောက်မရနိုင်တော့တဲ့ မေမေကို ဖြူစင်ကိုယ်ချင်းစာမိပေနဲ့ အခုလို အမှန်တကယ်ကြုံလာတော့လဲ ဖြူစင်လက်မခံနိုင်သေးဘူး။

ဖေဖေအတွက်ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေသလို အပျိုစင်လေးဖြူစင်အတွက်တော့ လူသား နှစ်ဦးလိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးက ရင်ဖိုစေမိတာအမှန်ပါပဲ။ စားပွဲပေါ်မှာ စီစီရီရီရှိနေတဲ့ စာအုပ်တွေကြားကို အကြောင်းမဲ့လှန်လှောရှာနေမိတဲ့ ဖြူစင်ပုခုံးလေးကို ဖွဖွလေးထိခတ်လိုက်ရင်း

“ ဖြူစင်လေးက ဆရာဝန်မကြီးတောင် ဖြစ်တော့မှာပေါ့”

“ အား….အမေ့”

ရုတ်တရက်မို့ ဖြူစင်တုန်သွားမိတယ်။ ယောင်ရင်း နောက်ကိုဆုတ်လိုက်မိတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက အန်ကယ်ရင်ခွင်ထဲမှာ အဆုံးသတ် သွားတယ်လေ။ ခါးလေးကို အသာထိန်းရင်းပြည့်တင်းတဲ့ တင်သားတွေနဲ့ ထိကပ်လာတဲ့ အန်ကယ် ပေါင်ရင်း က ဖောင်းနေတဲ့ အရာတစ်ခု……….။

“ အို………………..”

တခဏလေးပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ နဂိုကမှရင်ဖိုနေမိတဲ့ ဖြူစင်အတွက်တော့ ရင်ထဲမှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပေါက်ကွဲသွားခဲ့တယ်။ 

“ အန်ကယ်တူမလေးတောင် အပျိုကြီးလုံးလုံးဖြစ်နေပြီကြည့်စမ်းအရင်က ခလေးပုံလေးနဲ့ အန်ကယ်ကို မုန့်ဖိုးတောင်းတာ မှတ်မိသေးလား”

အန်ကယ်လေး ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပေမဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ရှက်သွေးတွေဖြာလို့ပေါ့။ ရဲနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ပဲ အန်ကယ်လေးကို ရယ်ပြရင်း

“ သမီး ကျောင်းပြန်သွားတော့မယ် အန်ကယ် စာအုပ်ကျန်ခဲ့လို့ လာယူတာ”

“ အော် အေးအေး”

ပြောရင်း အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတဲ့ ဖြူစင့်နောက်ကနေလိုက်လာတဲ့ အန်ကယ်ဆီက

“ အော် သမီးခဏ”

စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကနေတစ်ထောင်တန်တစ်အုပ် ကိုထုတ်ယူလိုက်ရင်း

“ သမီး အတွက်မုန့်ဖိုး အန်ကယ်ရောက်ထဲက မပေးရသေးဘူး”

“ အာ ရပါတယ် အန်ကယ်ရဲ့”

“ မဟုတ်တာ ငယ်ငယ်ကဆို မုန့်ဖိုးတောင်းပြီးတော့ ကြီးမှမယူချင်တော့ဘူးလား”

“ အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပါဘူးအန်ကယ်ရယ်”

“ ရော့ရော့သမီးလိုတာရှိရင်သုံး”

အန်ကယ်လက်ထဲက တစ်ထောင်တန်တစ်အုပ်ကို ယူရင်း ဖြူစင်တံခါးဝဆီ လျောက်လာခဲ့တယ်။

“ မေမေ သမီးသွားပြီးနော် အန်ကယ်လဲ သွားပြီ”

“ အော် အေးအေးကောင်းကောင်းသွားနော် သမီး ကားယူသွားပါလား”

“ မယူတော့ဘူးမေမေ”

အခန်းထဲကနေလှမ်းအော်တဲ့ မေမေအသံကိုပြန်ဖြေရင်း တံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လိုက်မိတယ်။သော့ခတ်ပြီးပေမဲ့ ဖြူစင်ခြေလှမ်းတွေက မလှပ်ရှားမိသေးပါဘူး။ အချိန်ကပဲ တစ်နာရီသာသာရှိနေပြီ ကျောင်းက သုံးနာရီဆိုပြီးပြီပဲ။ ပြီးတော့ အရမ်းကို လှုပ်ရှားနေမိတဲ့ ဖြူစင်ရင်ခုန်သံတွေ……….။

ဖြူစင်တို့အိမ်ရဲ့ အရှေ့လှေကားတစ်ဆစ်ချိုးလေးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ရင်း ဖြူစင်စိတ်တွေကို တည်ငြိမ်အောင်ကြိုးစားနေမိတယ်။ နာရီကိုကြည့်လိုက်မိတော့ တစ်နာရီခွဲကျော်ကျော်…..

ဒီအချိန်ဆို မေမေနဲ့အန်ကယ်လေး ဘာတွေများဖြစ်နေမလဲ။ သိနေပေမဲ့ လဲ ဖြူစင်ထပ်တလဲလဲကို သိချင်နေမိပြန်တယ်။ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတဲ့ ရင်ခုံသံတွေကို မခံနိုင်တဲ့အဆုံး ဖြူစင်လက်က မေမေဖုန်းနံပါတ်လေးကိုနှိပ်လိုက်မိတယ်။

...................................................................................................................

" လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော တယ်လီဖုန်းမှာ............."

အို.............

ကြားဖူးနေတဲ့ အသံဆိုပေမဲ့ အခုတစ်ခါက ဖြူစင်ရင်ကို ပိုပြီးလှုပ်ရှားစေခဲ့တယ်။ အဆက်အသွယ် ကင်းမဲ့တဲ့ ဆိတ်ကွယ်ရာ အခန်းလေးထဲမှာ ခုချိန်ဆို........အတွေးတွေနဲ့ တုန်ရီနေတဲ့ ဖြူစင်ကို နောက်ကနေဖွဖွလေးတို့လိုက်တဲ့ အသိကြောင့်ဖြူစင်လန့်သွားမိတယ်။

" အမေ့"

လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ မောင်ရယ်လေ။

" ဘာလို့ ဒီလောက်လန့်ရတာလဲ မ ရဲ့ အိမ်ထဲ မဝင်ဘူးလား"

" အင်း သော့မေ့ခဲ့လို့  အလုပ်ချိန်ရောဘယ်တော့ပြီးမှာလဲ"

" ခဏနေပြီးတော့မှာ လှေကားတွေတံမြက်စည်းလှဲပြီးရင်"

" အော်"

" မ...."

" အင်း..."

" ခဏနေတွေ့ရအောင်နော်"

" အင်း...."

ဖြူစင်နှုတ်ကဖွဖွလေးပြောရင်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ခေါင်းလေးညှိမ့်လိုက်မိတယ်။

" အပေါ်ကအခန်းလေးထဲမှာစောင့်နေမလား မ"

" အင်း....."

ဖြူစင် ကိုယ်ကိုကိုယ်ထိန်းချုပ်မှုကင်းမဲ့စွာနဲ့ ဖြေနေမိတယ်။ သူဆင်းသွားတော့မှ ဓါတ်လှေကားထဲကို ဝင်ရင်း တိုက်ခေါင်မိုးထပ်က ဝန်ထမ်းတွေနားတဲ့ အခန်းလေးဆီကို ဦးတည်မိတော့တယ်။

...................................................................................................................

" အလားကားပါကွာ သူဌေး သမီးသာပြောတယ် အဖေက သူ့ကို ခွေးလိုထားတာ"

အိမ်ရှေ့ကနေပျံ့လွင့်လာတဲ့ အသံကိုကြားပေမဲ့ ဖြူစင် အရေထူနေပါပြီ။အိပ်ပျော်နေတဲ့ သားမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဖြူစင်မျက်ဝန်းမှာမျက်ရည်စလေးတွေ စို့လို့ပေါ့။

ပုလင်းသံခွက်သံတွေနဲ့ လေးလေးပင်ပင် စကားပြောသံတွေက ဖြူစင်ညတိုင်းကြားနေရတဲ့ အသံတွေလေ။အချစ်ကို ကိုးကွယ်မိတဲ့ ဖြူစင်ပဲမှားခဲ့တာပါ။ ဝဋ်ကြွေးလို့ပဲ မှတ်ရတော့မှာပေါ့။ အချစ်ဦးမို့ရူးခဲ့တဲ့ တန်ကြေးကဒါပဲလား။ ကိုယ့်ကိုကိုပြန်မေးရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ပဲ ကြိုးစားနေမိတယ်။ သားလေးရဲ့ အဖေဆိုတာပြလို့ ရရင်ပဲ ဖြူစင်ကျေနပ်ပါပြီလေ။

သာကေတဆိုတဲ့ ရပ်ကွက်လေးထဲက အိမ်သေးသေးလေးတစ်လုံးထဲမှာပေါ့။ ဒီအိမ်လေးဆိုတာလဲ မေမေ ဝယ်ပေးထားတာလေ။ သူနဲ့ မှားခဲံပြီးရတဲ့ ကိုယ်ဝန်ကိုလွယ်ထားရပြီဆိုတာ သိသိချင်းပဲ ဖြူစင် သူ့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့မိတယ်။ ယုံကြည်အားကိုးမှု့တွေနဲ့ပေါ့။ ခုတော့ ဟိုးအရင်က သူဆိုတာ မရှိတော့ပါဘူးလေ။

လူအသစ်စိတ်ဓတ်အသစ်နဲ့ လူပေလူတေကိုဖြစ်လို့။ တစ်ပတ်တစ်ခါလာတဲ့ မေမေက ထောက်ပံ့ နေလို့သာဖြူစင် အသက်ရှင်နေတာ။ ဖေဖေကတော့ သူဘဝမှာ သမီးဆိုတာ မရှိဘူးတဲ့လေ။ ဝမ်းနည်းမိပေမဲ့ ဖြူစင်အမှားအတွက် ဖြူစင်ခံရဲပါတယ်။...

" ဖေဖေ ရော နေကောင်းရဲ့လား မေမေ"

" အင်း ကောင်းပါတယ် မေမေလဲ ဖေဖေကို ပြောနေပါတယ် သမီးအကြောင်းတွေ"

ဖေဖေဘာပြန်ပြောလဲလို့ ဖြူစင်မမေးရဲပါဘူး။ ပြီးတော့.......စို့လာတဲ့ မျက်ရည်စတွေကို မေမေမမြင်အောင်သုတ်လိုက်မိတယ်။

" သမီး ယောင်္ကျားရော"

" သူ အလုပ်သွားတယ် မေမေ"

" ဘာ အလုပ်လုပ်လဲ အခု"

" သိမ်ကြီးဈေးက ကုန်ခြောက်ဆိုင်မှာ လုပ်တယ်"

" အော်"

" မေမေ လဲ ထိုင်ဝမ်ခဏသွားမလို့ အလုပ်နဲ့လေ သမီး အန်ကယ်နဲ့ အတူသွားမှာ နှစ်ပတ်လောက်ပဲ"

မေမေ စကားသံကြားမှ ဟိုးအရင် ကအကြောင်းတွေ ဖြူစင်ခေါင်းထဲ တရေးရေးပေါ်လာမိတယ်။

" အော်"

တစ်လုံး ထဲ ဖြေရင်း နှစ်ဦးသား တိတ်ဆိတ်နေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဒါဆိုမေမေပြန်တော့မယ် မေမေသွားတဲ့ အချိန်သုံးဖို့သမီးကို တစ်ခါထဲ ပေးထားခဲ့မယ်နော်။

ဖြူစင်ဘာမှမပြောပဲ ခေါင်းလေးသာငြိမ့်မိတယ်။ မထင်မှတ်ပဲ ခိုးရာလိုက်ပြေးပြီးတော့ လောကအကြောင်းဘာမှနားမလည် မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့ ဒီလို ဘဝမျိုးကိုဖြူစင်စိတ်ကူးလေးနဲ့တောင် နေမကြည့်ခဲ့မိဘူးလေ။ ခုတော့.......လက်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ထောင်တန်အုပ်တွေကို ဝှက်နေကြနေရာလေးမှာဝှက်ရင်း မေမေကိုနှုတ်ဆက်လိုက်မိတယ်။

" ဂရုစိုက်နော် မေမေ ခရီးသွားရင်"

" အေးပါ....ကဲ ဒါဆို မေမေပြန်ပြီနော်"

အိမ်ထဲကနေထွက်သွားတဲ့ မေမေကို ငေးကြည့်ရင်း အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်မိတယ်။ ဒီပြင်ထောင်အိမ်လေးထဲကနေ အပြင်မထွက်တာ အခုဆို တစ်နှစ်လောက်တောင်ရှိတော့မယ်။ သားလေးတစ်သက်ပဲပေါ့။

သူဖြူစင်အပေါ် ရက်စက်ပေမဲ့ သားလေးကိုတော့ သူ့လို စိတ်မနာနိုင်ဘူးလေ။ သားက ဖြူစင်သားပဲဟာ......အိပ်နေတဲ့ သားလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ဖြူစင်အတွေးတွေ ကဟိုးအတိတ်ဆီကို ပျံ့လွင့်လို့။ မေမေက အန်ကယ်နဲ့အတူသွားမလို့ဆိုတော့.......

ဒါဆို သူတို့ ဆက်ဆံရေးကရော...........ဖြူစင် ရင်တွေခုန်လာမိတယ်။ မေမေက ဘာလို့များ......။

အို........................

ကွယ်ရာမှ ာဖောက်ပြန်တယ်ဆိုတာမျိုးတွေ ကြားဖူးခဲ့ပေမဲ့ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်လုံးနဲ့အတူ နေတယ်ဆိုတာ ဖြူစင်မကြားခဲ့ဘူးဖူး ..။ ဒါပေမဲ့ မေမေကိုတော့ ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ရဘူးတယ်။ ယောင်္ကျားမရှိတဲ့ အချိန် ခဲအို နဲ့ အတူလင်မယားလိုနေဖို့ဆိုတာ .....

ဟင်း..............ဖြူစင်ဆက်မတွေးရဲပဲ သက်ပျင်းကိုသာ ဖွဖွလေးချလိုက်မိတယ်။

" အေ့........."

" မင်းယောက်ခမ အဖိုးကြီးက သမီးတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာမလား.."

" အေး ဟုတ်တယ် ဘာမှစောက်သုံးမကျတဲ့ အဖိုးကြီးပါကွာ"

အိမ်ရှေ့ကနေလွင့်ပျံ့လာတဲ့ စကားသံတွေကိုဖြူစင်အတိုင်းသား ကြားနေမိတယ်။ တစ်ထပ်ပြင်ထောင်အိမ်လေးရဲ့ အိပ်ခန်းလေးက ဖြူစင့်နားခိုရာလေးပေါ့။

ညတိုင်းရပ်ကွက်ထဲက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့တိုင်း ဖြူစင်ဒီအခန်းလေးထဲမှာပဲလေ။ ညည့်နက်လို့မူးလာတိုင်း မကြားဝံ့မနာသာ စကားတွေကို လစ်လျူရှု့ရင်းသူ့ကိုတွဲပြီး အိပ်ယာထဲ ပို့ရတာလဲဖြူစင်ရဲ့ တာဝန်တစ်ခုလို ညတိုင်းပြုနေကျအလုပ်တစ်ခုပေါ့။

" မင်း မိန်းမက ဖြူဖြူ လုံးလုံး နဲ့ဒီလောက်မိုက်တဲ့ မိန်းမရထားတာတောင် မင်းကလစ်လျူရှု့နိုင်လိုက်တာ ငါ့ကောင်ရာ ငါနဲ့များလဲလိုက်ချင်ပါဘိ"

" ဟဟ....ဒီမိန်းမက လိုးလို့သာကောင်းတာ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှမလုပ်ပဲ ကလေးပဲ အကြောင်းပြနေတဲ့ ဟာ  မလဲချင်လဲ လဲကွာ ငါ့ကိုသာ ညတိုင်းအရက်တိုက် ဟားဟား"

" တကယ်လား ဟေ့ကောင် ပြီးမှ လီးလိုတော့ မလုပ်နဲ့နော်"

" ဘာလဲ မင်းက ငါ့မိန်းမကို လိုးချင်လို့လား"

အို...........

ဖြူစင် လက်တွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားတဲ့ အထိ စိတ်တွေလှုပ်ရှားသွားမိတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုယ်တောင် မယုံနိုင်လောက်အောင် ကြားလိုက်မိတဲ့ စကားကို မှင်သက်သွားမိတယ်။ ဖြူစင်အပေါ် ဒီလောက်ထိ ရက်စက်လိမ့်မယ်လို့ ဖြူစင်ထိမထားမိဘူးလေ။ တစ်ခြားယောင်္ကျားက ကိုယ်မိန်းမကို ပါးစပ်အရသာခံတာတောင် သူက မီးလောင်ရာလေပင့်လိုက်သေးတယ်။

" မင်း မိန်းမ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေအားရပါးရလိုးလိုက်ရလို့ကတော့ကွာ"

" ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့မိန်းမကို မှန်းနေတာလား ဟားဟား"

" အေး ငါအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ငါမိန်းမ ဟန်သီကို လိုးရင်း မင်းမိန်းမကို တွေးရတာ ခဏလေးပဲ ဟေ့ကောင်ရေခဏလေးပဲ"

" ဟားဟားဟား"

ရမက်ထန်နေတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ရယ်သံတွေက ဖြူစင်နှလုံးသားကို တိုးလို့ လှုပ်ရှားလာစေတယ်။

" အေ့"

ဝုန်း.............

" ဟေ့ကောင် ရရဲ့လား "

" အေး ရ....တယ်.............မိဖြူ.............ဒီဖာသယ်မဘာလုပ်နေလဲ"

ဖြူစင်အခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားမိတော့ ယိုင်နေတဲ့ ကိုယ်ကိုထိန်းရင်း နောက်ဖေးကို လမ်းလျောက်လာနေတဲ့ သူ့ကို တွေ့ရတယ်။ ဖြူစင်အမြန်ထိန်းပေးရင်း......

" ငါသေးပေါက်မလို့ နောက်ဖေးလိုက်ပို့"

အိမ်သာထဲ ကပြန်ထွက်လာတဲ့ သူ့ကို ထိန်းရင်း အိမ်ရှေ့အရက်ဝိုင်းဆီကို တွဲပို့ပေးပြီးတော့

" ဒီမှာ ထိုင်အုံးလေ အခန်းထဲမှာ နင်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေမှာပေါ့"

" ဖြူ အိပ်တော့မယ်"

" အာ ခဏထိုင်ပါအုံး"

လက်ကို ဆွဲရင်းအတင်းထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ ယိုင်သွားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက သူ့ဘေးမှာ ပုံ့ပုံ့လေးပြိုဆင်းသွားတယ်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>