ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၃ )

ရပ်ကွက်ထဲမှာ အပိုင်း ( ၃ )

တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။

{ဘယ်နှစ်ကြိမ် ပြန်ဖတ်ဖတ် မရိုးနိုင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။ }

နေမင်းက အတွေ့အကြုံ စရသွားတော့ ဆရာကြီးပေါ့၊ မြတ်ကျော်တယောက်သာ ပိုပိုပြီး ရာဂ မီးတောက်လာရသည်။ နေမင်းမြှောက်ပေးလို့ မှဲ့လေးကို ရီးစားစကားပြော၊ စာပေးလုပ်သော်လည်း၊ မှဲ့လေးက အဖြေမပေးသေး၊ ငြင်းလည်း မငြင်းသေးတော့ ၊ဟတ်ကော့ကြီး ဖြစ်နေရရှာသည်။

တနေ့ သူက နေမင်းဆီ အသွား လှေခါးအတက်မှာ မဝိုင်းက အဆင်း ခြေချော်ကျလာသဖြင့် မြတ်ကျော်က ဝင်ထိန်းပေးလိုက်ရ၏၊ ကံကောင်းလို့ မဝိုင်း ဟိုးအောက်ခြေထိ ဒလိမ့်ခေါက်ကွေး ကျမသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆီးဖမ်းလိုက်သော မြတ်ကျော်လက်ဝါးကြီးတွေရဲ့ ဖိနှိပ်မှုကို ခံလိုက်ရသော သူမနို့အစုံက ခံစားမှုက သူမ တကိုယ်လုံးကို ဓါတ်လိုက်သွားသည့်အလား ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ မြတ်ကျော် အဖို့ကလည်း သူ့ဖဝါးက အိထွေးလှသော အထိအတွေ့နဲ့ ဝင်းကနဲ ပေါ်သွားသော မဝိုင်း ရဲ့ ပေါင်တန်များက သူ့ကို ဘောအောင့်သွားသည် အထိကို ဒုက္ခပေးခဲ့လေသည်။ 

ထို့ကြောင့် မဝိုင်းကို အိမ်ပေါ်ထပ်ထိ တွဲလိုက်ပို့တော့လည်း၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားလို့ လုံချည် အောက်မှ ကုန်းရုံး ထနေသည့် လိင်ချောင်းကြီးက တရမ်းရမ်း၊ မဝိုင်းနှင့်သွားမထိအောင် ထိန်းထားသော်လည်း လှေခါးကျဉ်းကျဉ်း ကျပ်ကျပ်မှာ ရှောင်လို့က မလွတ်၊ တချက်တချက် မဝိုင်း ပေါင်တွေ တင်တွေနဲ့ သွားသွားပွတ်မိသည်။

မဝိုင်းက သူ့ခြေသလုံး ညို့သကျည်း နာသဖြင့် လှေခါးလက်ရမ်းနှင့် မြတ်ကျော်ကို အားပြု တွဲခိုတက်လာသော်လည်း၊ မြတ်ကျော်၏ပူနွေးနွေး လီးကြီး အထိအတွေ့ကို သတိကောင်းကောင်းထားမိသည်။

အပေါ်ထပ်မှာ နေမင်းကလည်း မရှိသဖြင့် မဝိုင်းက မြတ်ကျော်ကို ရပြီ သူ့ဘာသာသွားလို့ရပြီ ဟု ဆိုပြီး နှင်လွတ်လိုက်၍ မြတ်ကျော်လည်း အောက်ကမန်းကတန်းဆင်းပြီး သူ့ထပ်ခိုးပေါ်တက်တော့၏၊ အခုန အချိန်ထိ တော့ ဖိုးသက် သတိမထားမိသေး၊ ဒါပေမဲ့ မဝိုင်းသူ့အခန်းထဲ ဝင် ကုတင်ပေါ် တက် ပက်လက်လှန်နားရင်း သူမ ထမိန် အောက်ထဲ လက်ထည့်လို့ မျက်လုံးလေးမှေးနေတာတွေ့တော့  အောက်က မြတ်ကျော် တကောင် ဘာလုပ်နေလဲ ကြည့်လိုက်သည်၊ မြတ်ကျော် တယောက် ပုဆုံးခါးပုံစကို ဖြေလို့ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူငယ်ပါကို အားရပါးရ ဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုဖို့ လုပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ 

နှစ်ယောက်စလုံး ရဲ့ အခြေအနေက ဘယ်သူ့ကို ဝင်ဝင် ဒီ အချိန်ကတော့ ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မှာ မဟုတ် ၊ သူတို့ အသိစိတ်တွေက ပါးပါးလေးတွေဖြစ်နေတာကို တွေ့နေရသည်။ ကဲကွာ မထူးပါဘူး လို့တွေးပြီး မဝိုင်းကိုယ်ထဲ ဗြုန်းဆို ဝင်ချလိုက်သည်။ 

နောက်တော့ သနပ်ခါးသွေးသည့်နားကို သွားကာ သနပ်ခါးခြင်းကိုဖယ်၊ အပေါက်ကလေးမှာ လုံးစို့နေသည့် ပိုးအိမ် အထွေးကို မျက်ခုံးမွှေးဆွဲတန် ဖြင့်ထိုးချပြီး အပေါက်ဝမှာ မျက်လုံးကပ်ချောင်း လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ဗြုန်းဆို မဝိုင်းကိုယ်မှ ခွာလိုက်သည်။

မြတ်ကျော်တယောက် အောက်မှာ ဂွင်းထုမလို့ အစပျိုးနေသည်၊ ချက်ချင်း လက်ဖြင့် ဆုပ်ကာ ထုလိုက်လို့ကတော့ အခုအချိန် မျိုးမှာ ခနလေးနဲ့ ထွက်ပြီး ပြီးသွားမှာ သေခြာသည်။ ဒါကြောင့် ဖြေးဖြေးခြင်းနှူးသည့် အနေဖြင့် သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပွတ်ပေးနေ၏။ 

အဲဒီအချိန်မှာ သူ့မျက်နှာ တည့်တည့် အပေါ်ကြမ်းပေါက်မှ သူတိုးထည့်ထားခဲ့သော ပိုးအိမ် အဟောင်းလုံးကလေး ဖုတ်ကနဲ အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားတာ မြင်လိုက်ရ၏၊ သူက ထိုပေါက်ကို တိုက်ရိုက် မကြည့်ပဲ သူ့မျက်လုံးတွေကို မှေးရင်းမှ ကြည့်လိုက်ရာ လှူပ်ရှားမှု တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မဝိုင်းချောင်းနေပြီ ဆိုတာ သေခြာသွားသည်။ မြတ်ကျော် ရင်တွေ တဒုံးဒုံး ခုန်နေပြီ။

ကြုံတောင့် ကြုံခဲ အခွင့်အရေးကြီး ရပြီ ဟုတွေးကာ ထိုအပေါက်ကို လုံးဝမကြည့်တော့၊ ထိုပေါက်မှ သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရအောင် မသိမသာ နေရာရွေ့ပေးရင်းက သူ့လိင်တန်ကြီးကိုလည်း  မာသထက်မာအောင် ဆွပေးနေလေသည်။

မဝိုင်းမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် စဉ်းစားလို့မရ ဘယ်ကဘယ်လို ငါ ဒီအပေါက်ကို လာချောင်း မိနေပါလိမ့်၊ ဟိုတလောက တခါချောင်းကြည့်ပြီးပြီ မြတ်ကျော် မြင်သွားမှာစိုးလို့ ကမာန်းကတန်း သနပ်ခါးခြင်းနှင့် ဖုံးထားခဲ့တာ မေ့တောင်မေ့နေပြီ၊ အခုတော့ လှေခါးပေါ်က အထိအတွေ့က သူ့ကိုယ်ကို ခံစားမှု အသစ်အဆန်းတွေဖြစ်စေလို့ ကုတင်ပေါ် မှေးရင်း ကိုယ့်ပိပိလေးကို လက်ဖျားလေးနဲ့ သွားပွတ်မိနေတုန်း၊ အခုတော့ ချောင်းတဲ့ အဆင့်ရောက်နေပါလား၊ မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကလည်း မဝိုင်းကို အပေါက်ဝက မျက်လုံးခွာမရအောင် ဆွဲဆောင်ထားသည်၊ မြတ်ကျော်တယောက် သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လို့ ပုဆိုးဖြေထားပြီး ယောက်ျား တန်ဆာကြီးက မတ်တတ်ကြီး ၊ အဟီး ထိပ်ကြီးက ဖူးယောင်နေသလိုပဲ။

မဝိုင်းက ယောက်ျားပစ္စည်းဆို ကလေးလေးတွေ ဟာ ပဲ တွေ့ဖူးတာ၊ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ယောက်ကျား တယောက်ရဲ့ လိန်တန်ကို တွေ့ဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ၊ မဝိုင်းရဲ့ အဖုတ် ကတော့ ရွစိနေပြီပေါ့။ မဝိုင်းက ဖင်ဖူးတောင်းထောင် ချောင်းရင်းနဲ့က သူ့ပေါင်ခွဆုံ သူနှိုက်ပြီး ပွထလာတဲ့ သူအဖုတ်ကို နာနာလေး လက်နဲ့ ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ ပွတ်ခြေ နေမိသည်။

မြတ်ကျော်က သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ပြီး တချက်တချက် အရင်းထိ ဆောင့်ထုလိုက်ရင် နီရဲ ပြောင်တင်းနေတဲ့ ထိပ်ဖူးကြီးက လှုပ်ရမ်းနေတာပဲ၊ ခနနေတော့ မြတ်ကျော်တယောက် လက်တွေလှုပ်ရှားတာ မြန်လာသည်။ 

မဝိုင်းရဲ့ အဖုတ်ပေါ်မှာ ပွတ်နေတဲ့လက်ကလည်း မြတ်ကျော်လက်နဲ့ နရီကိုက်သလိုပဲ သွက်လာခဲ့သည်။ မြတ်ကျော်ရဲ့ လိင်တန်ထိပ်ကြီးက ဖြူဖြူ အရည်တွေ ဖတ်ကနဲဖတ်ကနဲလည်း ပန်းထွက်လာရော၊ မဝိုင်းတယောက်လည်း ပေါင်တွင်းကြောတွေလှုပ် တကိုယ်လုံးလည်း တောင့်သွားပြီး ဒူးတွေ မခိုင်တော့ပဲနဲ့ ညွတ်ခွေကျသွားပါတော့သည်။

......................................................................................................................

ဒီတခါ ကိုမြင့်မောင် ပရောဂျက် တခုကို စာရင်းစစ် သွားရမှာ ၃ ပတ်လောက် လောက်ကြာမယ် ဆိုတော့ ကိုမြင့်မောင်က မြတ်ကျော်ကို သေချာမှာသည်၊ ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ အိမ်ကို တန်းပြန်လာဖို့၊ ညဖက် အိမ်တံခါးတွေကို သေချာပိတ်မပိတ် စစ်ဖို့၊ နောက်ပြီး မမူကိုလည်း ဆိုင်မှာ မနိုင်မနင်းဖြစ်ရင် မမူ ရဲ့ ညီမလေးကို အကူညီတောင်းပြီး ခလေးအိမ်မှာ လာကြည့်ခိုင်းဖို့၊ မြတ်ကျော်ကို ဆိုင်မှာ သွားကူဖို့၊ စသည်၊ စသည်ဖြင့် မှာကြားနေသည်။

မြတ်ကျော် တယောက်ကတော့ အရေးထဲမှာကွာ ဟု စိတ်ထဲမှ ငြီးတွားနေ၏၊ သူနဲ့ မဝိုင်းတို့က တယောက် ကို တယောက် ဖွင့်မပြောပေမဲ့ သိနေပြီဟု သူ့စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရသည်၊ အခု တလော ညဖက်ဆိုလျှင် အောက်က မမူတောင်  သိပ်မချောင်းဖြစ်တော့၊ အိပ်ယာပေါ်ရောက်တာနဲ့ မဝိုင်း၏ ချောင်းပေါက်လေးကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ကာ စောင့်နေသည်၊ သူ့စာ ကြည့်သည့် မီးကို သူ့ညီတော်မောင်ပေါ်မှာ စပေါ့လိုက် လိုဖြစ်နေအောင် ချိန်ထားသည်။

အပေါ်ကြမ်းက ခြေသံရွရွလေးကြားရပြီး အပေါက်မဲမဲမှ ဖြတ်ကနဲ လင်းသွားပြီးပြန်မဲ သွားလျှင် မဝိုင်းချောင်း နေပြီ ဆိုတာသူ သိလိုက်ပြီ၊ ထိုအခါကျမှ ဇာတ်လမ်းစ တော့သည်၊ အိပ်ယာ ဘေးက အုံးဆီပုလင်းကို ယူ၍ သူ့လက်ဝါးပေါ် နည်းနည်းလောင်းချလိုက်သည်။ နောက်တော့ တဖြေးဖြေး မာလာနေပြီဖြစ်သော သူ့လိင်တန်ကြီးကို စပြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေး တော့သည်။

နောက်တော့ ဆီတွေနဲ့ ချောပြီးဝင်းပြောင်နေသော သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင် အထက် အောက် ပွတ်သပ်လှုပ်ရှားကာ ဂွင်းထုတော့သည်။ အရှိန်ရလာလျှင်၊ မဝိုင်း ချောင်းနေသော အပေါက်ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပေးလေသည်၊ တကယ်တမ်းကျတော့ မျက်စေ့ကို မမြင်ရပေ ချောင်းနေတယ် ဆိုတာကိုတော့ သူသိသည်။ သူ့လရည်တွေ ထွက်ပြီး ပွဲပြီးသွားလျှင် ထိုအပေါက်ကလေးက အလင်းရောင် တချက်လက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး၊ နောက် ပြန်မဲသွားသည်၊ သနပ်ခါးခြင်းလေးပဲပေါ့ ဟု သူသိလိုက်သည်။

မနက်ပိုင်း မဝိုင်းရုံးပိတ်ရက်တွေမှာ ဆုံလျှင် ပထမပိုင်း မဝိုင်း မျက်နှာ မထားတတ်ပဲ သူ့ကို မျက်လုံးချင်း မဆုံမိအောင် ရှောင်နေတာ သိသာလွန်းလှသည်ဟု မြတ်ကျော် ထင်သည်။ နောက်တော့လည်း အပျိုကြီးပီပီ ပြုံးစပ်စပ် မျက်နှာဖြင့် ကြည့်တတ်သည်။ မြတ်ကျော် ကျောင်းမှာ စာမလိုက်နိုင် ဘူးဟု တခါတလေ ညီးရင်တောင်၊ နင်ညည စာမကျက်ပဲ ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမှ မသိတာဟု စလေသည်။ ထိုအခါ မြတ်ကျော်ကလည်း အမဝိုင်း သိပါတယ် ကျနော် စာဘယ်လောက်ကြိုးစားတယ်ဆိုတာ လို စကားမျိုးဖြင့် ပြန်ချိတ်တတ်သည်။

တကယ်တော့ အပျိုကြီးမဝိုင်း ကတော်တော် ရွနေပြီ၊ ဒီဘ၀ ယောက်ကျားယူဖို့လည်း မစဉ်းစားထားတော့၊ အဲလိုစကား အပြောင်တွေ၊ မြတ်ကျော်ကို ချောင်းတာတွေနဲ့ အာသာဖြေနေရသည်။ လက်တွေ့ လုပ်ကြည့်ဖို့ကတော့ မစဉ်းစားရဲ။ ဒီကောင်လေး တော်ကြာ ရပ်ကွက်ထဲ လိုက်ပြောမှဖြင့် ဆိုတာမျိုးနဲ့ စိတ်ပူနေတတ်သည်။

မြတ်ကျော်ကလည်း နည်းနည်းတော့ ရဲလာသည်၊ ပေါ်တင်တာ မလုပ်ရဲတာ၊ လှေခါးအတက်အဆင်း တခါတလေကြုံ ရင် မသိမသာ ပွတ်ဆွဲလေးတော့ လုပ်မိသည်။ မဝိုင်းက မသိခြင်ယောင် ဆောင်သွားတတ်သည်။ ကိုမြင့်မောင် မရှိဘူး ဆိုတဲ့ အသိက ပထမညမှာ ပင် မြတ်ကျော်ကို မသိစိတ်က လွှမ်းမိုးနေသလိုဖြင့် မြတ်ကျော်တယောက် မမူကို ချောင်းဖို့ အရမ်းတက်ကြွနေသည်၊ မမူ ဘယ်လို အအိပ်ကြမ်းသည်ဆိုတာလည်း သိထားတော့ အရဲစွန့်ဖို့လည်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

ကိုမြင့်မောင် ပထမဆုံးညမှာပင် မြတ်ကျော်တယောက် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းနေသဖြင့် စောစောစီးစီး ထုပွဲစဖို့ ကြံစည်နေသည်၊ မဝိုင်းလာချောင်းတဲ့ အချိန်တောင် မစောင့်ချင်တော့၊ စောစောအိပ်ပြီး မမူကို သန်းကောင်ကျော် ထချောင်းခြင်၍ ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ ဖြစ်လိုဖြစ်ငြား မဝိုင်းချောင်းနေကျ အပေါက်နားမှာ ခြေသံရှပ်ရှပ် ရောက်လာတဲ့ အချိန်၊ ကြမ်းကို အောက်မှ ပေတံဖြင့် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဟုသုံးချက်ခေါက်လိုက်သည်။ 

ခြေသံရုတ်တရက် ရပ်သွားသည်၊ နောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အပေါက်က အလင်းရောင် ဖြတ်ကနဲက ဖြစ်ပြီး ပိတ်သွားသည်၊ မဝိုင်းချောင်းနေပြီ ဆိုတာ သေခြာတော့ ထုံးစံ အတိုင်း မြတ်ကျော် ထုပွဲစ သည်။ ပြီးတော့ မြတ်ကျော် မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မြတ်ကျော် ဖြတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ညသန်းကောင်ကျော် မနက်တနာရီ ထိုးကာနီးလောက်ဖြစ်နေပြီ ၊ အကြံ အစည်ရှိနေတော့ နိုးတာနဲ့ မျက်လုံးက ကျယ်သွားသည်၊ သူ့ဖျာအောက် ချောင်းနေကျ အပေါက်က အောက်ထပ်မမူတို့ အခန်းကိုချောင်း ကြည့်လိုက်တော့ အာပါး၊ သူမျှော်လင့်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ မမူရဲ့ ထမိန်က ဗိုက်ပေါ် အကွင်းလိုက် ရောက်နေပြီ၊ အဲဒါနဲ့ အောက်ထပ်ကို ခြေဖျားထောက်ဆင်း၊ နောက်ဖေးဘက်သွား၊ သေးပေါက်၊ ရေသောက်လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ လှေခါး ခြေရင်း နား၊ မမူတို့ အခန်း၀နားကျတော့ အသာရပ်လိုက်တယ်။

မမူတို့ အခန်းက တံခါးရှိတာ မဟုတ်ဘူး၊ ခန်းဆီးပဲ ကာထားတာ၊ ခန်းဆီးကို တံခါးဘောင်ကနေ နဲနဲလေး ဟပြီး ချောင်းလိုက်တယ်။ မမူက အခုနတုန်းက သူချောင်းတုန်းကလို ပက်လက် မဟုတ်တော့ဘူး၊ အခန်းဝကို ကျောပေး အိပ်နေတယ်၊ ထမိန်ကတော့ ခါးမှာပဲပေါ့၊ အဲတော့ မြတ်ကျော် ပိုရဲတင်းသွားပြီး အခန်းစီးအောက်ကနေ အခန်းထဲ လေးဘက်ထောက် ဝင်သွားလိုက်တယ်၊ သူသာ မှောက်ချလိုက်ရင်လည်း ကုတင်ပေါ်အိပ်နေတဲ့ သူက မမြင်ရနိုင်ဘူးလေ။

မြတ်ကျော် ကုတင်ဘေးကို ဖြေးဖြေးခြင်းကပ်သွားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ခေါင်းကို တဖြည်းဖြည်းခြင်း မော့ကြည့်လိုက်တော့ မမူရဲ့ ဖင်ကြီးက မြတ်ကျော် မျက်နှာနဲ့ တပေလောက်ပဲ ကွာတော့တာပေါ့။ ပိုပြီးရဲတင်းလာတဲ့ မြတ်ကျော်က ဇာခြင်ထောင်ကို မျက်နှာကပ်လို့ မမူရဲ့ဖင်ကြီးကို အားရပါးရကြည့်ရင်း လက်တဖက်ကလည်း သူ့ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးနေမိပါသည်။ 

မမူ ဖင်ကြီးမှာ စွံ့ကား လုံးဖောင်းနေ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အနောက်ဖက်သို့ စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်မွှေးပါးပါး ရှိသော်လည်း နှုတ်ခမ်းထူထူ တွေကို မြင်နေရ၏၊ သကောင့်သား မြတ်ကျော် ဘယ်ကြာကြာခံနိုင်ပါမည်နည်း၊ ခနလေးနူင့်သုတ်လွှတ်ကာ လုံချည်ထဲ တချီပြီးရ ရှာလေသည်။

နောက်နေ့ မနက် မြတ်ကျော် ရောဂါတက်တော့သည်။ သူဝယ်ထားတဲ့ နှာစာအုပ် ထဲကလို လွယ်လွယ်လေး နဲ့ ဖြစ်သွားရင် ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးနေမိသည်။ ဖြစ်မယ်ဆိုရင်လည်း အခုအချိန် အကောင်းဆုံး ကိုမြင့်မောင် အဝေးရောက်နေတုန်း ၊ အဲလိုဦးနှောက်စား နေတာ အိပ်ယာထ ကတဲကပဲ။ နောက် ကျောင်းသွားမလို့ နေမင်းတော်တော်နဲ့ ဆင်းမလာတော့ မှ တက်ပြီး သွားမေးမိသည်။

အပေါ်ထပ်မှာ နေမင်းတို့ အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်နေကြသည်။ မဝိုင်းရဲ့ အလုပ်က သူငယ်ချင်း၊ အလုပ်က ဆိုပေမဲ့ တက္ကသိုလ်မှာထဲက အတူတွဲလာခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာဆောင်တဲ့၊ နယ်မြို့လေးမှာ၊ ပထမ သွားမယ် မသွားဘူး လုပ်နေတာ နောက်ဆုံး သူငယ်ချင်းက မလာရင်စိတ်ဆိုးမှာ ဘာညာဆိုတာ အပြင်၊ အပျိုကြီး ပီပီ မင်္ဂလာဆောင် ဆိုတာလည်း စိတ်ဝင်စားလို့ သွားမယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ပထမ နောက်ဆံငင်နေတာက သူတို့အဖေ ဦးမြင့် အတွက်၊ အခုတော့ ဦးမြင့်၏ တူမလင်မယားက လာစောင့်အိပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ သုံးလေးရက် တပတ်စာလောက်ကတော့ ပူစရာမလို။ ရထားတတန် ပြီးရင် မော်တော်ဘုတ်နဲ့ တတန်မို့ သူတယောက်တည်း မသွားချင်၊ နေမင်းကို အဖေါ်ခေါ်သွားရခြင်းဖြစ်သည်။

ကျောင်းကလည်း ဒီနေ့ တရက်ထဲ ပြီးတာနဲ့ စနေ တနင်္ဂနွေ၊ ပြီးတော့ တန်ဆောင်တိုင်ပွဲတော် ဆိုတော့ မြတ်ကျော်တယောက်လည်း ကျောင်းတက်ရတာ စိတ်မပါတော့၊ နောက်တော့ ၁၀ တန်း ကျောင်းသားတွေမို့ ထိုခေတ်က ကျောင်းခေါ်ချိန်လည်း ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်၊ စာတော်သော မြတ်ကျော်လို ကျောင်းသားမျိုးက နဂိုလ်ထဲက ဆရာမက သဘောကောင်းပြီးသား၊ ဆိုတော့ ကျောင်းမှာ အချိန်ပြည့်မနေတော့ အိမ်စောပြန်လာခဲ့သည်။

ပုံမှန်ဆိုရင် ကျောင်းမှပြန်လျှင် ဈေးဝင်ပြီး တူတွေကိုဝင်ခေါ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာလေ့ရှိသည်၊ ဒီနေ့တော့ စောပြန်လာတာမို့ အိမ် တန်းပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်မှာ လူတယောက်မှ မရှိ။ လွယ်အိပ်ချ၊ ပြီး မမူတို့ အခန်းထဲဝင်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ 

မနေ့ညက မမူအိပ်သောနေရာ၊ အိပ်ယာပေါ်တက် မှောက်ရက်လှဲလိုက်ပြီး မျက်စေ့ထဲက မထွက်သေးသော မမူ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြန်ပုံဖေါ်ရင်း မွေ့ယာကို တချက်နှစ်ချက် ကော့ဆောင့်လိုက်၏၊ ခနကြာမျှ နားနေပြီးမှ အိပ်ယာကထကာ ဈေးသို့ ထွက်လာခဲ့ တော့သည်။

ညကျတော့ လဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်ရမည့် အဖေါ် နေမင်းလည်း မရှိ။ သူ့ကို ချောင်းမည့် မဝိုင်းလည်း မရှိတော့ အီလယ်လယ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ သူ့ထပ်ခိုးပေါ် တက်လာခဲ့ပြီး သူဝယ်ထားသော နှာစာအုပ်ကို ပြန်ဖတ်နေ မိတော့သည်။ 

ဖတ်နေရင်းနဲ့ ဒီစာအုပ်များ မမူ တွေ့ပြီး ဖတ်မိသွားရင် ဆိုပြီး အတွေးစ ဝင်လာသဖြင့် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာခဲ့ရလေသည်။ သူ့အကို ကိုမြင့်မောင်ကိုလည်း မြတ်ကျော်က အသေကြောက်ရသဖြင့် တကယ်တမ်း လုပ်ဖို့ ဆိုတာက မရဲ၊ ကိုယ်တွက်သလို ဖြစ်မလာပဲ မမူကသာ ကိုမြင့်မောင်ကို တိုင်လိုက်ပါက ကိုမြင့်မောင် သူ့ကိုမသတ်ခင် အိမ်ပေါ်က ဆင်းပြေးရမည် ဖြစ်လေသည်။

သူ့မိဘများကလည်း သူ့ကို ဆီးကြိုပြီး သတ်မှာမလွဲပေ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ လိင်တန်က သွေးက ဦးနှောက်အထိ တိုးတက်သွားပြီး၊ သူဦးနှောက်က ဆင်ခြင်တုံတရားတွေ သယ်ဆောင်တဲ့သွေးကို မလည်ပတ်နိုင်အောင် ပိတ်ဆို့ပေးနေသည်။

အဲဒါနဲ့ အဲဒီ ဓါတ်လိုက်တတ်တယ် သတိထား ဆိုတဲ့ စာအုပ်လေးကို သူ့ကျောင်းစာအုပ်တွေထဲမှာ ညှပ်၊ အောက်ထပ်ဆင်းလာပြီး အိမ်ရှေ့ ကုလားထိုင်မှာ စာဖတ်ခြင်ယောင် ဆောင်နေခဲ့သည်။ မမူတို့ ဆိုင်မှာ ကူပေးပြီး အိမ်ကိုလိုက်လာ ထမင်းဟင်း အတူစား အိုးခွက်တွေပါ ဆေးကြောသိမ်းဆည်း ပေးသွားတတ်သည့် ခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေး ပြန်သွားတော့ မမူလည်း အဝတ်လေးဘာလေး မီးပူထိုးနေ၏၊ မြတ်ကျော်က

“  မမူ ကျနော် လဘက်ရည်ဆိုင် ခနသွားလိုက်အုန်းမယ်..ခနပါပဲ.. ”

“  အေးအေး စောစော ပြန်လာခဲ့နော်၊ ကိုမြင့်မောင်လည်း မရှိဘူး၊..ငါလည်းစောစော အိပ်ချင်လို့.. ”

“  ဟုတ်ကဲ့ မမ.. ”

မြတ်ကျော် လဘက်ရည်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး ချိုပေါ့ကျ တခွက် မှာ သောက်လိုက်သည်၊ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေပြီး ခါတိုင်း အမြဲထောင်နေသည့် ညီတော်မောင်တောင် ရှုံ့ဝင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ မိမိအမှတ်တမဲ့ ကျသလိုနှင့် ကုလားထိုင်အောက် ပစ်ချထားခဲ့သော နှာစာအုပ် မမူ မတွေ့ပါစေနဲ့ ဟု စိတ်ထဲက ကြိတ်ဆုတောင်းနေမိသည်။

နောက်တော့ အိမ်ပြန်ဖို့ အချိန်လည်းသင့်လာပြီမို့ အိမ်ဘက်ဆီသို့ လေးတွဲ့သော ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ရှောက်လာ နေခဲ့မိတော့သည်။

................................................................................................

မြတ်ကျော် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူ့စာအုပ် ကလေးကို ကုလားထိုင်အောက်မှာ နဂိုလ်အတိုင်း တွေ့ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွားသလို ဖြစ်သွားရသည်၊ စိတ်လည်း နည်းနည်း ပြန်ငြိမ်သွားသည်၊ ဒါပေမဲ့ နောက်စိတ်တခုက လည်း မကျေမနပ် ဖြစ်နေ၏၊ ငါ့နှယ်ကွာ မမူ မြင်ရတဲ့ နေရာမှာ ရွှေ့ထားလိုက်ရင် ပြီးရော ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

နောက် ဒီစာအုပ်ကို မမူ မမြင်မြင်အောင်ပြမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြန်တော့လည်း မြတ်ကျော် ရင်တွေ တဒုန်းဒုန်း ခုန်လာသည်၊ အနားက မမူတောင် ကြားမည်ထင်သည်၊ ဒီအိမ်မှာ ကလေးတွေကလည်း စာဖတ်တတ်သူ မရှိ၊ ညဘက် ဧည့်သည်လည်း လာမှာ မဟုတ်တော့ ဒီစာအုပ်ကို ဒီအတိုင်းထားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏၊ အဲလိုမှ မဟုတ်ပဲ မမူ မတွေ့ခဲ့လျှင် မနက်ကျတော့ ပြန်သိမ်းလိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးလိုက်မိသည်။ 

အဲဒါနဲ့ မြတ်ကျော်တယောက် ကုလားထိုင် အောက်မှ သူကောက်ယူလိုက်သော စာအုပ်လေးကို သူ့ စာအုပ်ပုံပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ တကယ်လို့ မမူ တွေ့သွားပြီး ကြိုက်ရင်ကြိုက် ၊ မကြိုက်ပဲ သူ့ကို ပြဿနာရှာလျှင် နေမင်းစာအုပ်လို့ လွဲချမည်ပေါ့၊ နောက်အိပ်တော့မည်ဟု ဆိုတာ မြတ်ကျော်တယောက် ထပ်ခိုးပေါ် တက်သွားတော့ မမူတယောက် ကုလားထိုင်အောက်က စာအုပ်လေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မတွေ့တော့၊ မြတ်ကျော်ရဲ့ စာအုပ်လေးကို မမူစောစောက မမြင်ပေ၊ သူ့ခလေးတွေကို သိပ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်း အမှိုက်လှဲတုန်း မြင်လိုက်သည်။ 

စာအုပ်ပုံစံကို ကြည့်တာနဲ့ ဘာစာအုပ်မှန်း သူသိလိုက်သည်။ အဖုံးပုံစံနှင့် စာအုပ်အရွယ်အစားက ကိုမြင့်မောင် ငှားလာတတ်သော စာအုပ် မျိုးမို့ ဖြစ်သည်။ မမူ စာအုပ်လေးကို စိတ်ဝင်တစား လှန်ဖတ်လိုက်သည်၊ အကြောင်းအရာက မရီးနှင့်မတ် အကြောင်းဖြစ်သည်။ ဖတ်ရင်းနဲ့ မမူ အဖုတ်တောင် အရည်စို့လာသည်။ 

အချိန်ကလည်း မြတ်ကျော် ပြန်လာခါနီးမို့ စာအုပ်ကို ကမန်းကတန်း သူ့နေရာသူ ပြန်ထားလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်နေသည်၊ ဒီကောင်လေး လူပျိုပေါက်မို့ ဒီလို စာအုပ်တွေများ အများကြီးရှိနေလားမသိဘူး ဟု စိတ်ထဲ ပေါ်လာသည်၊ အဲဒါနဲ့ မြတ်ကျော် မလာခင် ကမန်းကတမ်း မြတ်ကျော် ထပ်ခိုးကို တက်ပြီး မြတ်ကျော်ရဲ့ အိပ်ယာနားက စာအုပ်ပုံကို မွေနှောက်သည်။

မြတ်ကျော်ရဲ့ ခေါင်းအုန်းဘေးက ဖျာ အနားစပ်ကို အမှုမဲ့ လှန်လိုက်တော့ ဟင် ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်၊ သူသတိမထားမိသော အပေါက် တပေါက်။ မမူ မျက်လုံးကပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သဘောပေါက်သွားသည်၊ မအေပေးလေး၊ ငါ့ကို ဒီအပေါက်ကနေ ချောင်းနေတာပါလား၊ မမူ အားလုံးကို နေရာမပျက်ပြန်ထားရင်း အောက်ပြန်ဆင်းလာ ခဲ့လိုက်သည်၊ ခနအတွင်းပင်မြတ်ကျော်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။

မြတ်ကျော် အိမ်ရှေ့တံခါးတွေ ဘာတွေပိတ် အပေါ်တက်သွားပြီးတော့ မမူ အိမ်ရှေ့ခန်း မီးပိတ်ခါနီးတွင် မြတ်ကျော်၏ စာအုပ်ပုံပေါ်မှာ အခုန ကုလားထိုင်အောက်မှာ ကျနေသည့် စာအုပ်ကလေးကို တွေ့လိုက်သည်၊ မအေးပေးလေး ဒါဆိုရင် မတော်တဆ ကျနေတာ မဖြစ်နိုင်တော့ ငါ့ကို မမြင် မြင်အောင် ပြထားတာပဲ ဖြစ်ရမယ် ၊ ဒီလောက်တောင်ဖြစ်တာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ နှာဗူးလေး။ မမူက စာအုပ်ကို ကောက်ယူ မီးပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ 

ခလေးနှစ်ယောက်လုံးလည်း အိပ်ပျော်နေပြီမို့ အေးအေးဆေးဆေးပင် စာအုပ်လေးကို ဇိမ်နဲ့ ဖတ်နေလိုက်သည်။ စာအုပ်လေးကလည်း ကောင်းလှပေသည်၊ မတ်တော်မောင် လူပျိုသိုး မာဒင်ကို သူ့မရီး ဖျားယောင်းသည့် အခန်းမှာ မမူအဖုတ်က ဖောင်းကြွပြီး ယားလာသည်၊ သူ့ကို မြတ်ကျော် ဟိုအပေါက်က ချောင်းနေမည် ဆိုတာလည်း သိထားတော့ လက်တဖက်က စာအုပ်ကိုင် ဖတ်ရင်း သူ့အင်္ကျီကိုလှန်ကာ နို့တဖက်ကို ကိုယ့်ဖာသာ ပွတ်ခြေပေးနေလိုက်သည်။

စာအုပ်ဆုံးသွားတော့ မနေနိုင်တော့ စာအုပ်ကို ပစ်ချပြီး လက်တဖက်က နို့တလုံးကိုကိုင်၊ နောက်တဖက်က ပေါင်ကြားထဲထည့် ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ် အားရပါးရ ပွတ်ပေးလိုက်တာ၊ တချီပြီးသွားတဲ့ အထိပဲ။ မြတ်ကျော်ချောင်းနေတယ်ဆိုတာလည်း သိထားတော့ ပိုဖီလင်တက်ရတာပေါ့။

မြတ်ကျော်တယောက်လည်း ချောင်းရင်းထုတာ ၃ ချီလောက်တောင်ပြီးသွားရတယ်၊ တော်တော် ရင်ခုံမောရပါတယ်၊ အောက်ထပ်ဆင်းပြီး မမူကို တက်ခါလုပ်ရအောင်လည်း သတ္တိကမရှိတော့၊ ကိုယ့်ဖာသာ အိုးစည်တီးရင်း အိပ်ပျော်သွားရတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ မြတ်ကျော်တယောက် သူ့စာအုပ်ပုံပေါ်မျာ ပုံမပျက်တွေ့ရတဲ့ ဓါတ်လိုက်တတ်သည် သတိထား စာအုပ်လေးကို ပြန်သိမ်းထားလိုက်ပါတော့သည်။

..............................................................................................

ဒီနေ့ နေ့ခင်းတော့ မြတ်ကျော်တယောက်၊ ကျောင်းလည်းပိတ်၊ ညကလည်း အိပ်ရေးပျက် အားကုန်ထားတော့ မနက် အိပ်ယာထ ဆိုင်လိုက်ဖွင့်ပေးပြီး နောက်  အိမ်ပြန်လာပြီး နေခင်းဘက် တောက်လျောက် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ ဆိုင်စောစောသိမ်းမယ်လို့ မမူက မှာထားတော့ အိပ်ယာထ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ ဆိုင်ကို ထွက်လာခဲ့ပြီး ကူညီသိမ်းဆည်းပေးရပါတယ်။

မြတ်ကျော်တို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်နားမှာက တန်ဆောင်တိုင်ဆိုရင် ညဘက်စည်ကားလေသည်။ စတိတ်ရှိုးနဲ့ တေးသရုပ်ဖေါ် စင်နဲ့ မီးထွန်းတာတို့၊ လမ်းဘေး ဈေးသည်တွေနဲ့ ကြိတ်ကြိတ်တိုးစည်ကားလှ၏၊ မမူ တို့၏ ညီမများမှာ မီးထွန်းပွဲ ပျော်ပွဲရွင်ပွဲများကြည့်ရန်  ညနေစောင်းတော့ ရောက်လာကြသည်။ မမူ၏ အမေမှာ အိမ်မှာ သူ့မြေး အငယ်ကောင်ကို စောင့်ပေးမည်၊ မမူနှင့် သူ့ညီမတွေ၊ သူ့ညီမ သူငယ်ချင်းတွေက အတူသွားကြမည်။ သူတို့နှင့်အတူ အကြီးကောင် ၄ နှစ်သားလေးကို ခေါ်သွားကြမည် ၊ ယောက်ျားလေး အဖေါ်ရအောင် မြတ်ကျော်ကိုလည်း ခေါ်သဖြင့် မြတ်ကျော်မှာ  ထလိုက်ခဲ့ရလေသည်။

လူတွေ ကျိတ်ကျိတ်တိုးနေသဖြင့် လူစုမကွဲအောင် မနည်းဂရုစိုက်နေရလေသည်၊ တေးသရုပ်ဖေါ် စင်တခုမှာ ခလေးများအကြိုက် သီချင်းများ၊ ဇာတ်လမ်းလေးများ လုပ်နေသဖြင့် မြတ်ကျော်၏ တူတော်မောင်က စိတ်ဝင်စားပြီး ကြည့်ချင်သည်။ 

မမူ ညီမနှင့် သူငယ်ချင်းတွေက ဂစ်တာဝိုင်းနှင့်အဆိုတော်များ ရှိသော စင်သို့သွားချင်သည်၊ မြတ်ကျော်က မိန်းခလေးများအား သွားလိုက်ဖို့ သူကတော့ ဒီမှာပဲ စောင့်ကြည့်မိအကြောင်း ပြောလိုက်၏ ။ မိန်းခလေးများ စတင် အသွားမှာ၊ သူ့တူတော်မောင်က မေမေ မသွားရဘူးဟု ဂျီလည်းကျ၊ မမူကလည်း သူ့သားကို စိတ်မချသဖြင့် နေခဲ့လိုက်သည်၊ မိန်းခလေးများနှင့်ပြန်ခါနီး ဆုံမည့်နေရာများ မှာကြားရင်း လမ်းခွဲလိုက်ကြသည်။

မြတ်ကျော်မှာ သူ့တူမြင်ရအောင် စင်နားတတ်နိုင်သမျှတိုးသွားပြီး သူ့တူကို သူ့လည်ပင်းခွ၍ သူ့ပုခုံးပေါ် ထိုင်ခိုင်းရင်း ကြည့်နေကြသည်၊ စင်နားတဝိုက်တွင်လည်း လူတွေကများ၊ တချို့ အမူးသမားတွေလည်း ရှိသဖြင့် မမူကို ကာကွယ်လိုသော စိတ်ဖြင့် သူ့ရှေ့မှာ နေစေ၏။

သူ့တူတော်မောင်ကလည်း သူ့အမေကို မြင်ရသဖြင့် ဂျီကျတာ ရပ်သွား၏၊ သို့သော် လူတွေက တိုးခွေ့လွန်းပြီး မမူ၏ အိတင်းနေသော ဖင်သားကြီးတွေက မြတ်ကျော် ပေါင်ရင်းကို အိကနဲ လာဖိတော့ မြတ်ကျော်ရဲ့ ညီတော်မောင်က ငေါက်ကနဲ ထိုးထောင်ထလာ၏၊ နဂိုလ်တုန်းက မြတ်ကျော်၏ အကြံမှာ မီးထွန်းပွဲထဲ တိုးခွေ့ရင်း ကြုံရာကောင်မလေးများကို ထောက်မည် ဟု အကြံဖြင့် အတွင်းခံ ဝတ်မလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်၊ မမူကို ထောက်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မရှိပါ၊ အဲဒီလောက်လဲ မရဲပါ။

သို့သော်လည်း အခြေအနေက ဖြစ်ချင်တော့ မမူက ရှေ့ကလူတွေက ပိတ်ကျပ်လျက်၊ သူ့ ငယ်ပါလိင်တန်ကြီးက တဖြေးဖြေးခြင်း ခေါင်းထောင်လာခဲ့တော့သည်။ မမူမှာလည်း သူ့တင်ပါးကို ထိုးထိုးထောင်ထောင် လာထောက်ကထဲက မြတ်ကျော်၏ လိင်တန်ကြီးမှန်း သိလိုက်သည်၊ ဒီကောင်လေး ညကလည်း သူ့ကိုချောင်းနေမှန်းသိလို့ သူတမင် လုပ်ပြရင်းနဲ့ သူလည်း ဖီးတက်သွားပြီး တခါပြီးသွားခဲ့သည်။ 

အခုလည်း လာပြန်ပြီ၊ ဒီလောက်တောင်တောင်တဲ့ လီး၊ လာစမ်း တွေ့မယ် ဆိုပြီး သူ့ နေရာကို လူကျပ်လို့ ရွေ့သလိုနဲ့ နည်းနည်း ပြင်လိုက်တာနဲ့ သူ့ ဖင်အကွဲကြားထဲ ဟိုကောင့် ထောင်ထောင်ကြီး ရောက်လာသည်။ သူ့ထမိန်ကလည်း အပျော့စား ဆိုတော့ သူ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြား မြတ်ကျော်အချောင်း ကြီး အမြှောင်းလိုက် လာဖိကပ်နေတာ ပူပူနွေးနွေး ကြီးပင် ခံစားသိနေရ၏၊ မမူက စတိတ်စင်ကို မမြင်ရသလို သူ့ခြေဖျားလေးထောက်ထောက်ကြည့်ရင်း သူဖင်ကြီးတွေကိုပါ ကော့ကော့ပေးသဖြင့် မြတ်ကျော် လိင်တန်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်ရာ မြတ်ကျော်တယောက်တော့ ဒူးများပင်ညွှတ်ခွေကျ ချင်လောက်အောင် ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်း နဲ့ ခံစားနေရလေ၏။ 

မြတ်ကျော်မှာ ဒူးတွေ ညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားပြီး၊ သူ့တူ၏ ကိုယ်အလေးချိန်ကလည်း ပုခုံးပေါ်မှာ ဖိစီးနေသဖြင့် လဲ မကျသွားအောင် ရှေ့မှမမူ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင် ထိန်းလိုက်ရလေသည်။ 

မမူက လက်ပြတ်ဘလောက်စ်အင်္ကျီဝတ်ထားသဖြင့် အေးစက်ချောမွတ်နေသေား လက်မောင်းသားများကလည်း မြတ်ကျော်၏ဝေဒနာကို ပိုလို့ မီးထိုးပေးသလိုသာ ရှိတော့သည်။ အနောက်ဘက်က လူတိုးလိုက်သဖြင့် ယိုင်လာသည်ဟု တွေးမိသော မမူက မြတ်ကျော်၏လက်နှစ်ဖက်ကို သူမလက်ဖဝါးလေးများဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး

“  ဟဲ့ မြတ်ကျော် ဖြစ်ရဲ့လားဟဲ.. လူတွေကလည်း တိုးလိုက်တာ ဟယ်၊ နင်လေးမှာပေါ့ ဒီကောင့်ကို အကြာကြီးချီထားရတာ.. ”

“  ရပါတယ် မမမူ..အနောက်က အရမ်းတွန်းလို့ပါ... ”

မြတ်ကျော်ကလည်း ဒီအခြေရောက်မှတော့ မထူးတော့ပြီမို့ ခလေးကို ပုခုံးပေါ် နေရာရွေ့သလို မြောက်မြောက်ပေးသည့် အချိန်တိုင်း မမူ၏ ဖင်ကြားကို သူ့လိင်တန်ကြီးနှင့် ပွတ်လေတော့သည်။

မမူမှာလည်း ရမ္မက် ဆန္ဒတွေ တဖြင်းဖြင်း ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်ရာ သူ့ဖင်ကြားက ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီးကို ဇိမ်ခံ မှိန်းနေလိုက်သည်။ မမူ စိတ်ထဲမှာတော့ တကယ်လည်း အဆုံးစွန်ထိ လုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်ပေ၊ မြတ်ကျော်မှာ သူတို့ကို ငယ်ငယ်ထဲက ကြောက်ရသူဖြစ်တော့ သူက အချိန်မရွေး တော်တော့ ဆိုတာနဲ့ ရပ်သွားမည့် ကောင်လေး ဖြစ်ကြောင်း သိနေသည်။ 

ဟော့ဟော့ ရမ်းရမ်းလည်း မဟုတ်၊ လိမ္မာသည့်ကောင်လေး ဖြစ်တော့ အပေါင်းအသင်းဆိုလို့ အပေါ်ထပ်က နေမင်းပဲ ရှိသည်၊ သူများလည်း လိုက်ပြောမှာ မဟုတ် ဆိုတော့ စိတ်ချရသည်၊ အပရိက လောက်နဲ့တော့ ဘယ်သူမှ မထိခိုက်၊ သူလည်း အရသာရှိ၊ ကိုယ်လည်း အရသာရှိပဲ ဟုတွေးကာ လွတ်ထားလိုက်သည်။ မြတ်ကျော်တယောက် သူလက်မောင်းအိုးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လျက် သူ့ဖင်ကြားထဲ ညှောင့်နေတာကို မသိခြင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်သည်။

လူက သိပ်အကြပ်ကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်လုံးကား ပူးကပ်နေသည်၊ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရူသံတွေကလည်း မြန်နေကြသည်၊ လူပျိုရိုင်း မြတ်ကျော်တယောက် ကြာကြာ မခံနိုင်တော့။ သူ့လိင်တန်ကြီးယားလာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လုံချည်ထဲမှာပင်ကိစ္စ ပြီးသွားရှာ၏၊ သူ့တူကိုယ်အလေးချိန်ကို ချောင်သွားသော ဒူးက မနည်းထိန်းထားရသဖြင့် မလဲအောင် မမူ လက်မောင်းအိုးတွေကို တအား ဆွဲကိုင်ထားလိုက်ရသည်။ မမူလည်း ချက်ခြင်း ပြောင်းလဲ သွားသော မြတ်ကျော် အခြေအနေကို အိမ်ထောင်သည်ပီပီ သိလိုက်သည်။  ခနလောက် မြတ်ကျော်ငြိမ်သွားအောင် စောင့်ပြီးမှ

“  ဟဲ့မြတ်ကျော်ရဲ့ နင်ညှောင်းလှရောပေါ့ ငါ့ကို ခလေး ခနပေးအုန်း.. ”

မြတ်ကျော်လည်း အပိုမပြောတော့ပါ။

“  ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ မမမူ..ကျနော် အပေါ့လည်း သွားလိုက်အုန်းမယ် ပြန်လာခဲ့မယ်.. ”

ဆိုပြီး သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ ထွက်သွားလေတော့သည်။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>