ခင်မောင်ဇော်နှင့်ချစ်မမများ အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသူ - အမည်မသိ
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၁ )
နာမည်က ခင်မောင်ဇော် ၊ အာလုံးကတော့ ကိုဇော်လို့ခေါ်တယ် အဖေကသင်္ဘောကပ်ပတိန်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီးအမေကတော့ အိမ်မှာ ဖက်ရှင်အဝတ်တွေ ရောင်းတဲ့စတိုးဆိုင်လေးဖွင့်ထားပါတယ်။ အစ်မတစ်ယောက်ရှိပါတယ် သူ့ထက် (၃) နှစ်လောက်ကြီးပါတယ်။
ကိုဇော် (၁၀) တန်း စားမေးပွဲဖြေပြီးပြီးချင်းပဲ အဖေသင်္ဘောထွက်သွားတယ်၊ အိမ်မှာ ကိုဇော်ရယ်၊ အစ်မဖြစ်သူ မမနီလာရယ် အမေရယ်ပဲကျန်ခဲ့တယ်။ (၁၀) တန်းစာမေးပွဲကဖြေပြီး၊ အောင်စာရင်းကလည်း မထွက်သေးဆိုတော့ စပီကင်ယောင်ယောင်၊ ကွန်ပျူတာသင်တန်းယောင်ယောင်နဲ့ ကိုဇော်တစ်ယော်လပ်ယားလပ်ယားပေါ့။ အမဖြစ်တဲ့မမနီလာကတော့ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ ဒုတိယနှစ်တက်နေပြီ။
စာမေးပွဲပြီးလို့ တစ်လကျော်ကျော်လောက်အကြာမှာ ရှမ်းပြည်ဘက်မှာနေတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက် နေမကောင်းလို့တောင်ကြီးမှာဆေးရုံတင်ရတယ်။ ဆေးရုံကရက်ရှည်တက်ရမှာ စောင့်ဖို့လူကလည်း တောင်ကြီးမှာ မရှိနဲ့ အမေဖြစ်သူလိုက်သွားတယ်။
မောင်နှမနှစ်ယောက်ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေကြဖို့၊ ရန်မဖြစ်ဖို့ အတန်တန်မှာပြီး၊ အိမ်အောက်ထပ်က ဖက်ရှင်ဆိုင်လေးကို ခဏပိတ်ပြီးတောင်ကြီးကိုလိုက်သွားတယ်။အမေတောင်ကြီးသွားတဲ့နေ့ကစလို့ ကိုဇော်တို့မောင်နှမ လွတ်လပ်ရေးအမှန်အကန်ကိုရတော့တာပါပဲ။ ကိုဇော်က အမေ့ကိုတောင်ကြီးသွားဖို့ကားဂိတ်လိုက်ပို့ပြီးပြီးချင်း အပြန် အိမ်ရောက်ခင် ပန်းဆိုးတန်းအရင်ဝင် အောကားတွေ အချပ် ၂၀ လောက်စိတ်ကြိုက်ဝယ်လိုက်တယ်။
အရင်တုန်းကဆိုတနေကုန်အမေရှိနေတော့ အိမ်မှာအောကားလုံးဝကြည့်လို့မရပဲ အခုတော့ တဝကြီးကြည့်ဖို့ စိတ်ကြိုက်ကိုဝယ်လိုက်တယ်။ မမနီလာကျောင်းက ပြန်မလာခင်တနေကုန် ထိုင်ကြည့်လိုက် ဂွင်းထုလိုက်နဲ့ သူ့အစ်မကျောင်းကပြန်လာချိန်လည်းရောက်ရော ဒူးတွေတောင်မခိုင်ချင်တော့ဘူး။မမနီလာကလည်း အမေသွားတဲ့နေ့ညပဲ သူ့သူယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကို အိမ်မှာလာအိပ်ဖို့ကျောင်းကအပြန်တပါတည်းခေါ်ပြီးချီတက်လာတယ်။ .
ဒေါက်...ဒေါက်....ဒေါက် .....
“ကိုဇော်ရေ တခါးဖွင့်ပါဦးဟ”
မမနီလာပြန်လာလို့တံခါးခေါက်သံနဲ့ခေါ်သံကြားကြားချင်းကိုဇော် အောက်စက်နဲ့တီဗွီကိုလှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းပြင်ဝတ်ပြီး တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။
“နင်ကလည်း ပြတင်းပေါက်တွေကော တခါးတွေကော အကုန်ပိတ်ပြီးဘာလုပ်နေတာလဲ”
မမနီလာနဲ့ တခြားကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို တံခါးရှေ့မှာရပ်လျှက်သားတွေ့လိုက်ရတယ်။မမနီလာက
“ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ ဒါငါ့သူငယ်ချင်းတွေ သူက ဝေဝေခိုင်၊ သူက ဖြူဖြူမောင် အမေတောင်ကြီးသွားတုန်း လိုက်အိပ်ဖို့ခေါ်ထားတာ”
ဝေဝေခိုင်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်က
“နီလာ့မောင်လေးက အလန်းလေးပါလား”
ဆိုပြီး ကိုဇော့်ကို စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ကြည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ်။ကိုဇော် တစ်ယောက်ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ သူတို့သုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး တံခါးဝမှာကျန်ခဲ့တယ်။
ဖြူဖြူမောင်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အရပ်(၅) ပေ (၄)လက်မလောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ မျက်နှာလေးကချစ်စရာ၊ ပြုံးလိုက်ရင်သွားတက်လေးတွေနဲ့။
ဖင်တွေရင်တွေကတော့ ခပ်သေးသေးပဲ ဒါပေမဲ့ မို့သင့်တဲ့နေရာမှာမို့ မောက်သင့်တဲ့နေရာမှာမောက် နဲ့ငါးရန့်ကိုလုံးလေးလို့ပြောရမလားပဲ။ သူ့မှာအထူးခြားဆုံးက ခါးသေးသေးလေးနဲ့ အတူ လုံးကျစ်လှပတဲ့ ဖင်လေးတွေရယ် ရှည်လျှားဖြောင့်တန်းတဲ့ခြေတံတွေရယ်ပဲ။
ဝေဝေခိုင်ကတော့ အသားနည်းနည်းညိုတယ်။ မည်းတဲ့အထဲတော့မပါဘူး၊ ခါးနည်းနည်းတုတ်ပေမဲ့ ဖင်ကြီးတွေက သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို လျှံထွက်မတက်တစ်ရစ်ထွားကြိုင်းလှပါတယ်။
အဲဒီဖင်ကြီးနဲ့အပြိုင် အင်္ကျီထဲက ကန်ထွက်မတပ်ကြီးထွားလှတဲ့နို့ကြီးတွေကလည်း ရင်ခုံလှိုက်မောဖွယ်ရာပါပဲ။ ဖင်တွေရင်တွေကြီးပေမဲ့ အရပ်က (၅) ပေ (၆) လက်မကျော်ကျော်လောက်ရှိတော့ အရမ်းအကြည့်ရမရိုင်းဘူးပေါ။ ဂျနီဖာလိုပဇနဲ့တောင်ခပ်ဆင်ဆင်ပါပဲ။
အပေါ်နှုပ်ခမ်းလေးနည်းနည်းတိုလို့ ပါးစပ်ကလေးက ဟသယောင်ယောင်ဖြစ်နေပေမဲ့ ရွန်းလက်တောက်ပတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်းစပ်လိုက်တော့ အလွန် ညှို့ယူအားကောင်းတဲ့ မျက်နှာပါလားလို့ မြင်သူတိုင်းမှတ်ချက်ချရလောက်ပါတယ်။
နီလာကတော့ အသားဖြူဖြူ ခပ်သွယ်သွယ်၊ ဝေဝေခိုင်လောက် ဖင်တွေရင်တွေမရှိပေမဲ့ ဖြူဖြူမောင်ထက်တော့သာတယ်။ ဖြူဖြူမောင့်လိုပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ ဖင်လေးကလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး။ အိမ်နေရင်းပါတိပ်ထဘီပါးပါးလေးတွေများဝတ်ထားရင် မောင်နှမချင်းဖြစ်ပေမဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက်ခဏခဏခိုးခိုးကြည့်ပြီး ဂလုရတာအမောပဲ...။
..........................................................................................
အခန်း ( ၂ )
ညဘက် နီလာတို့သူငယ်ချင်း (၃) ယောက်သားနီလာ့အခန်းထဲမှာ.....
“ဟဲ့ နီလာ နင့်မောင်လေးက မိုက်တယ်နော်”
ဖြူဖြူမောင်ကပြောတယ်။
နီလာက....
“ဘာမိုက်တာလဲ”
“ရုပ်ကလေးကလည်းသန့် အရပ်ကလည်းရှည်၊ ဘော်ဒီကလည်းတောင့်၊ ပြီးတော့ .......”
ဆိုပြီးဖြူဖြူမောင်ကစကားကိုဖြတ်လိုက်တယ်။
ဝေဝေခိုင်ကဝင်ပြီး...
“ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲပြောဦးလေ..”
ဖြူဖြူမောင်က “
ဟိုဟာကြီးကလည်းနည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး”
“ဘကြီးလဲ”
“ဒုတ်ကြီးကိုပြောတာလေ“
နီလာက
“ဟဲ့ကောင်မ ... နင်က ကလေးတောင်အလွတ် မပေးတော့ဘူး”
ဖြူဖြူမောင်က
“ဘာကလေးကမှာလဲ ညီးမောင် နေ့လည်က အိမ်မှာလူလစ်တုန်း အောကာတွေခိုးကြည့်နေတာ။ ငါတို့ရောက်လာတော့ ကမန်းကတန်းတံခါးထဖွင့်တာ သူ့ဟာကြီးထောင်နေတာတောင်မကျသေးဘူး။ ပုဆိုးထဲမှာ တရမ်းရမ်းနဲ့၊ ဟီး... ဟီး.... နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး ရင်ခုန်လိုက်တာ”
ပြောရရင်သူတို့ (၃) ယောက်မှာ ဖြူဖြူမောင်က အတွေ့အကြုံအများဆုံး ။ရည်းစား (၂) ယောက်ထားဖူးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံနဲ့လဲလိုးဖိုးတယ်။
နောက်ဆုံးရည်းစားနဲ့ပြတ်သွားတာ (၁) နှစ်လောက်ကြာပြီဆိုတော့ လီးငတ်နေတုန်း မောင်ဇော် ရဲ့ပုဆိုးထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါတဲ့လီးကြီးကို တွေးလိုက်ရတော့ အခုထက်ထိကိုမျက်စေ့ထဲက မထွက်နိုင်သေးအောင်ဖြစ်နေတာပေါ့။
နီလာက
“ကောင်မ... တော်တော်ရွနေတယ်ပေါ့ ။ မဟုတ်တာတွေလျှောက်မပြောနဲ့ ငါမောင်က ကလေးပဲရှိသေးတာ အဲဒီကားတွေ ဘယ်လိုလို့ကြည့်တတ်မှာလည်း။ နင်တို့ဘဲတွေလိုများအောက်မေ့နေလား“
ဝေဝေခိုင်က
“လောင်းရဲတယ် မနီလာရေ ညီးမရှိတုန်း ညီးမောင်တစ်ယောက် အောကာတွေ ကောင်းကောင်းထိုင်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ“
နီလာကသူ့မောင်အပေါ်ကိုယုံကြည်ချက်အပြည့်နဲ့
“ကဲဒါဆိုဘာကြေးလောင်းမလဲ ညီးတို့နှစ်ယောက်ငါတစ်ယောက်“
ဖြူဖြူမောင်က
“အမွှေးရိတ်ပေးကြး“
“ဘာမွှေး ရိတ်ပေးရမှာလဲ “
ဝေဝေခိုင်က
“နင်ရှုံးရင်ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အဖုတ်အမွှေးရိတ်ပေးရမယ်။ ငါတို့ရှုံးရင်လည်းနင့်ကိုငါတို့နှစ်ယောက်အဖုတ် အမွှေးရိတ်ပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ“
နီလာက
“စောက်ကောင်မတွေ နင်တို့အတွေးအကြံတွေက ဒီညစ်တီးညစ်ပတ်တွေထဲကကိုမထွက်ဘူး...... ကဲလောင်းတယ်ဟာဘာဖြစ်လဲ“
ဖြူဖြူမောင်က
“လောင်းတာတော့ဟုတ်ပါပြီ၊ သူ့မောင် အောကားကြည့်မကြည့်ဆိုတာ ငါတို့ဘယ်လိုသိရမှာလဲ လူကိုတိုက်ရိုက်သွားမေးလို့ကတော့ မကြည့်ဘူးပဲဖြေမှာပေါ။“
နီလာက
“ငါ့မှာအကြံရှိပါတယ်။........... ကိူဇော်နဲ့ငါနဲ့မှာ အိမ်သော့တစ်ယောက်တစ်ချောင်းဆီရှိတယ်။ မနက် (၇) နာရီလောက်ငါတို့အိမ်ကနေထွက်မယ်။ (၉) နာရီလောက်ဆို ကိုဇော်မြို့အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းသွားတယ်။(၁၂) နာရီခွဲလောက်ဆို သူပြန်လာတယ်။ ငါတို့သူ သင်တန်းသွားတုန်း ငါ့မှာရှိတဲ့သော့နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ကြမယ်။ ပြီးရင် အိမ်ရှေ့တံခါးကို အပြင်နေ သော့ပြန်ခတ်ပြီး နောက်ဖွေတံခါးကနေ ပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ထဲမှာပုန်းနေကြမယ် ။ငါ့အခန်းထဲမှာ တံခါးကို lock ချပြီးနေလို့ရတယ်။ ... ကိုဇော်ပြန်လာတဲ့အခါကျရင် အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲပဲရှိနေတယ်ပဲ သူထင်မှာ အဲဒီအခါကျမှ နင်တို့ပြောသလို အောကားပဲကြည့်လား၊ တခြားဘာလုပ်လဲဆိုတာ တွေ့မှာပဲ။ နင်တို့အသံထွက်လို့တော့မရဘူးနော်”
..................................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
နောက်တနေ့မနက် .
မနေ့ကစီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်းနီလာတို့(၃) ယောက်အိမ်ကထွက်လာတယ်။ (၁၀) နာရီလောက်အိမ်ကိုရောက်တော့အိမ်တံခါးသော့ခတ်ပြီးကိုဇော်ထွက်သွားပြီ။ သုံးယောက်သား အိမ်တံခါးကိုဖွင့်ဝင် ပြီးတော့အပြင်က သော့ပြန်ခတ်၊ နောက်ဖေးပေါက်ကလှည့်ဝင်ပြီး နီလာ့အခန်းထဲဝင် နေလိုက်တယ်။
၁၂ နာရီခွဲကျော်ကျော်လောက် ကိုဇော်တစ်ယောက် သင်တန်းကအိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။လက်ထဲမှာလည်း အောကားတွေတစ်ထပ်ကြီးနဲ့။ နီလာတို့ ( ၃) ယောက်သား နီလာ့အခန်းထဲဝင် လော့ချပြီး အခန်းထဲ သုံးထပ်သားနံရံကို ကြိုတင်ဖေါက်ထားတဲ့အပေါက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။
အဲဒီအပေါက်ကို ကိုဇော်ပြန်မလာခင် နီလာတို့ဖေါက်ထားတာ။ တီဗွီက နီလားအခန်းနဲ့အပြိုင်နံရံမှာ ကပ်ထားထာဆိုတော့ နီလာတို့အခန်းကကြည့်လိုက်ရင် တီဗွီကိုတော ထိုင်ကြည့်နေတဲ့သူကိုကော သေချာမြင်ရတယ်လေ။
ကိုဇော်က ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အိမ်တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်တယ်။ နောက်သူ့အခန်းထဲဝင် ပြီး အပြင်အဝတ်တွေကို လဲလို့ ပုဆိုတစ်ထည်နဲ့ စွပ်ကြပ်တစ်ထည်ဝတ်ပြီးပြန်ထွက်လာတယ်။ နောက် တီဗွီစင်နားလာပြီး အောကားတစ်ကားကို DVD စက်ထဲထည့်ဖွင့်လိုက်တယ်။ နောက် ... တီဗွီရှေ့တည့်တည့်မှာ Dream Bed တစ်ခုကိုကောက်ဆွဲပြီး ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားနဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။
ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့
“ ကဲနီလာရေ ငါ့တို့အဖုတ်ကို အမွေးရိတ်ပေးဖို့သာပြင်ပေတော့ ညီးမောင်တော့ အောကားကြည့်နေပြီ”
နီလာက
“ ဘယ်မှာလဲ“
ဆိုပြီး နံရံအပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ တီဗွီထဲမှာ ဘိုမဖြူဖြူလေးနှစ်ယောက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ယောက် လိုးဖို့ပြင်နေတာတွေ့တယ်။ နောက် .... အားလုံးအဝတ်တွေချွတ်လိုက်တယ်။ဘဲကြီးလီးကို ကောင်မလေးနှစ်ယောက် အလုအယက်စုပ်ပေးနေတယ်။ စုတ်နေရင်းကနေ ဘဲကြီးလီးက ကြီးသထက်ကြီးလာလိုက်တာ ရှစ်လက်မ ကိုးလက်မလောက်တောင်ရှိမလားပဲ အကြီးကြီးဖြစ်လာတယ်။
နီလာအောကားတစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူး။ ကြည့်နေရင်း ရင်တွေတောင်တဒိန်းဒိန်းခုန်လာတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကလည်းယားသလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ ..။
ဝေဝေခိုင်က
“ဟဲ့နီလာ ညီးကလည်း အတွေ့အကြုံမရှိပေလို့ပဲ နံရံနဲ့မျက်စေ့တောင်မခွာတော့ဘူး၊ ဖယ်ပေးဦး ငါလည်းကြည့်ဦးမယ်။”
ဆိုပြီး နီလာ့ဘေးဝင်လာပြီး အပေါက်ကနေ သူပါနီလာနဲ့ အတူတူလိုက်ချောင်းကြည့်တယ်။
နောက် ... ဝေဝေခိုင်ကပဲ
“ ကဲ.. နီလာရေ အဲဒါအောကားမဟုတ်လို့ဘာလဲ”
ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အမွေးရိတ်ပေးပေတော့”
လို့ပြောတယ်။
“ဖြူဖြူမောင်က ဒီကောင်မကိုနောက်မှ အမွေးရိတ်ခိုင်းရမယ် သူ့မောင်ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ ငါတို့စောင့်ကြည့်ကြမယ်”
ဆိုပြီး နောက်တစ်ပေါက်ထပ်ဖေါက်တယ်။ ခဲချွန်ဒါးလေးနဲ့ သုံးထပ်သာနံရံကိုဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်ဖေါက်တာဆိုတော့ ကိုဇော် တစ်ယောက်ဘာသံမှ မကြားရပဲ အပေါက်နောကက်တစ်ပေါက် နံရံမှာဖြစ်သွားတယ်။နီလာတို့သုံးယောက်သား အပေါက်ကနေချောင်းပြီး အောကားကိုကြည့်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုဇော်ကလည်း အောကားကိုကြည့်နေရင်း သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်နေတယ်။
နောက် ခဏနေတော့် ပုဆုံးခါးပုံစကိုဖြေပြီး လီးကြီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ နီလာတို့ သုံးယောက်သား ကိုဇော့်လီးကိုမြင်တော့ တော်တော်အံ့သြသွားကြတယ် ဒီကောင်လေးမှာ ဒီလောက်ကြီးတဲ့လီးကြီးရှိပါလားပေါ့ ။သူတို့အံ့သြမယ်ဆိုလည်း အံ့သြလောက်ပါပေတယ် ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုဇော့်လီးက အရှည် (၇) လက်မသာသာလောက်ရှိပြီး လုံးပတ်က ရွှေနီငှက်ပျောသီးခပ်လတ်လတ်လောက်ရှိတယ်။
ကိုဇော်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ကို သူ့အစ်မနဲ့ တခြားကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ချောင်းကြည့်နေတယ်ဆိုတာမသိရှာပဲ ကြီးမားရှည်လျှားတဲ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အောကားကြည့်ရင်းဂွင်းထုနေတယ်။
ဖြူဖြူမောင်က...
“ ကောင်လေးလီးကြီးက ကြီးလိုက်တာနော် .... ငါ့အရင်ဘဲတွေနဲ့တခြားစီပဲ”
ဝေဝေခိုင်က
“ ညည်းခံချင်နေပြီလား“
ဖြူဖြူမောင်က
“ ခံချင်တာပေါ့ဟယ် ..... ငါလီးနဲ့ဝေးနေတာကြာပြီ၊ ငါဟာလေးလည်း သူ့မောင်ဟာကိုတွေ့လို့လားမသိပါဘူး အရည်တွေကို ရွှဲလို့”
ဝေဝေခိုင်က
“ ဟဲ့.. နီလာ ....နင်ကလည်း အပေါက်နဲ့မျက်လုံးနဲ့ကို မခွာတော့ဘူး“
“ မောင်နှမအချင်းချင်းနော် .... နင့်မောင်လီးကိုနင်ကောစိတ်ဝင်စားနေပြီမဟုတ်လား“
နီလာက
“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ.... ဒီကောင်လေးတော်တော်အတတ်ကောင်းတွေတတ်နေတာပဲ၊ ပြီးတော့ သူ့ဟာကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာနော်။ ငါငယ်ငယ်က တွေ့ဖူးတုန်းကဆိုသေးသေးလေးပါ”
မောင်ဇော်တစ်ယောက် မျက်စေ့ကိုတိဗွီကမခွာပဲ သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်ချင်းမှန်မှန်ဂွင်းထုနေတာကိုကြည့်ရင်းကောင်မလေးသုံးယောက်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့၊ အဖုတ်ကလေးတွေမှာလေး အရည်လေးတွေစိမ့်လာတယ်။သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး (၁၅) မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ကြာတဲ့အခါ မောင်ဇော်ဂွင်းထုတာလက်က ပိုသွက်လာတယ်။တဖြည်းဖြည်းမြန်လာတယ်။ တီဗွီကိုမကြည့်တော့ဘူး မျက်စေ့ကိုမှိတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်က လည်း.....
“မမ... မမ ... အား .... မမရယ် .....မမ... ”
လို့ ငြီးရင်း လီးထပ်ကလရည်တွေပန်းထွက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။
ခင်မောင်ဇော်လရည်ထွက်ပြီး ... ဂွင်းထုလို့ပြီးသွားမှပဲ ကောင်မလေး(၃) ယောက်လည်း သက်ပြင်းကိုစီချပြီးနံရံကမျက်နှာခွာလိုက်ကြတော့တယ်။
နီလာက သူ့ပါးစပ်က
“မမ တဲ့... ဒီကောင်လေး စော်တွေဘာတွေရနေပြီလားမသိပါဘူး ... ဘယ်ကစောကြီတွေနဲ့ဖြစ်နေလဲမသိပါဘူး”
တော်ကြာမတော်တရော်တွေနဲ့တွေ့နေမှ ”
ဖြူဖြူမောင်က ညည်းအထင်မမှားနဲ့ မဟုတ်မလွဲရော
“မမ ဆိုတာ နင့်ကိုပြောတာပဲနေမှာ။ ကောင်းလိုက်တာကွာ မောင်ကအစ်မကိုမှန်းပြီးထုတယ် ..... အစ်မကမောင်ကိုချောင်းတယ်၊ ဘာပဲပြောပြော ငါကတော့ သူ့ဟာကြီးကို မျက်စေ့ထဲကကိုမထွက်တော့ဘူး ”
နီလာက
“နင်မဟုတ်တာလျှောက်မပြောနဲ့ ငါတို့တွေကမော်နှမတွေ၊ ငါ့မောင်အဲလိုစိတ်ရှမှာမဟုတ်ဘူး“
ဝေဝေခိုင်က
“အောင်မ ... ညည်းကများ ... ညည်းတောင်သူ့ကိုချောင်းကြည့်ပြီး အဖုတ်မှာအရည်တွေရွှဲနေတာ ထဘီဖင်မှာကွက်နေတာတောင် အခုထိလှည့်မဝတ်ရသေးဘူး ..... သူလည်းညည်းကို မှန်းပြီးဂွင်းထုမှာပေါ့ ဒါဖြစ်နိုင်တာပဲ”
ဝေဝေခိုင်ကဆက်ပြီး ......
“ ကဲ ဘာမှစကားရှေမနေနဲ့ မနီလာ .. နင်ရှုံးပြီ ငါတို့ကိုအမွေးရိတ်ပေးဖိုသာပြင်ပေတော့“
ဖြူဖြူမောင်က
“ ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ... ရိတ်ပေးပေတော့ ။ ဒါပေမဲ့အခုတော့ သူ့မောင်လေးရဲ့လီးကြီးကို မြင်ထားလို့ အဖုတ်မှာအရည်တွေရွှဲနေတယ် သုပ်လိုက်ဦးမယ်”
ခဏနေတော့ မောင်ဇော် တီဗွီပိတ်ပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ နောက် အဝတ်အစားလဲပြီး အပြင်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ အဲတော့မှ နီလာတို့ ( ၃) ယောက်အခန်းပြင်ထွက်လာ နောက်ဖေးကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကိုပတ်ဖွင့်ပြီး နဂိုအတိုင်းဟန်မပျက်နေနေလိုက်တယ်။
.................................................................................................
အခန်း ( ၄ )
အချိန်ကား ည (၀၈း၀၀) နာရီ၊ နေရာကား နီလာ၏အခန်းတွင်း .......
ကောင်မလေး(၃)ယောက်၊ ဖြူဖြူမောင်၊ နီလာနှင့်၊ ဝေဝေခိုင်တို့ အတူရှိနေကြသည်။ .....ခင်မောင်ဇော်တစ်ယောက်ကတော့အိမ်မှာမရှိ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်ထွက်သွားသည်။ ....ဖြူဖြူမောင်က နေ့လည်က ဝယ်လာတဲ့ ကတ်ကျေးတစ်ချောင်းနှင့် ဂျုတ်တစ်ခုကို ထုတ်ပြီး
“ ကဲ နီလာရေ လုပ်ငန်းစလိုက်ရအောင်”
လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လှဲနေ လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ ဖင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေကို အလိုက်သင့်ထုပ်ထားတယ်။ ဘောက်ဘီက အရမ်းကျပ်မနေသလို ခပ်ချောင်ချောင်လဲမဟုတ်ဘူး။ အဖုတ်ကလေးရှိတဲ့နေရာမှာတော့ ဘောင်းဘီလေးက သေသေချာချာကို မို့မို့လေး။
ဝေဝေခိုင်က
“ကဲ ... နီလာရေ သွားရိတ်ပေတော့ ။ သူပြီးရင်ငါ့အလှည့်လည်းရှိသေးတယ်နော်”
နီလာကလည်း
“ ကောင်မတွေ .... စောက်ရှက်ကို တော်တော်မဲ့တယ် ”
ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်တက်သွားလိုက်တယ်။အိပ်ယာပေါ်နီလာရောက်လာတော့ ဖြူဖြူမောင်က ကတ်ကြေးလေးနဲ့ ဂျုတ် လေးကို နီလာ့လက်ထဲထည့်
“ လုပ်ငန်းစပေတော့“
လို့ ပြောပြီး သူ့ပင်တီဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလိပ်ပြီးချွတ်လိုက်တယ်။
ပေါ်လာပါပြီ .... ဖြူဖြူမောင်ရဲ့အဖုတ်ကလေး။ ..... ဖြူဝင်းဖြောင်းစင်းနေတဲ့ ပေါင်တံတွေအလယ်မှာ နီကျန်ကျန်အမွေးလေးတွေ ခပ်ပါးပါးနဲ့။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးက စေ့နေပြီး အပေါ်ကိုနည်းနည်းမို့နေသယောင်ယောင်ရှိတဲ့ ဆီးခုံလေး ....... သူ့ အဖုတ်လေးရဲ့စွဲဆောင်မှုက ....မိန်းမချင်းဖြစ်နေတဲ့ နီလာတောင် တော်တော်မှင်သက်သွားမိတယ်။
ဖြူဖြူမောင်က
“သူငယ်ချင်းစတော့လို့ပြောလိုက်မှ သတိဝင်လာတယ်“
အိပ်ယာပေါ်မှာ အမွေးတွေကပ်ကျန်နေမှာစိုးလို့ စားပွဲပေါ်က သတင်းစာတစ်ဆာင်ကို ဖြန့်ပြီး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ဖြူဖြူမောင့် ဖင်အောက်မှာခုလိုက်တယ်။
နောက်နီလာက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ကားထားတဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲဝင် ဖူဗူးတောင်းထောင်ပြီး ကတ်ကြေးလေးနဲ့ အမွေးလေးတွေကို အရင်ဖြတ်တယ်။ ကတ်ကြေးနဲ့ဖြတ်လို့တော်တော်ပါးသွားပြီဆိုမှာ ဂျုတ်ကလေးသုံးပြီးရိတ်ပါတော့တယ်။အဖုတ်ကို ဂျုပ်နဲ့ရိတ်တော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့အဖုတ်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေကိုဖိပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ရိတ်ရတယ်။
နီလာ့လက် က ဖြူဖြူမောင်ရဲ့အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ဟိုထိလိုက်ဒီပွတ်လိုက် ဖြစ်နေတော့ ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်ကလေး အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စိမ့်ထွက်လာတယ်။ဖြူဖြူမောင်တော်တော်ကောင်းလာနေပြီး အနားမှာရှိနေတဲ့ ဝေဝေခိုင်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။
ဝေဝေခိုင်တစ်ယောက် လက်မနှေးပါဘူး ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး ဖြူဖြူမောင့်ကို အမွေးရိတ်ပေးနေဲတဲ့ နီလာရဲ့နောက်ကိုသွားပြီး နီလာဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အဖြူလေးကို ဆတ်ခနဲလှန်လိုက်တယ်။နီလာရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး
“ဟဲ့ ....”
လို့ပဲပြောရသေးတယ် ဝေဝေခိုင့်လက်က နီလာပေါင်နှစ်လုံးကြားနောက်ကနေလျှိုဝင်လာပြီး ပင်တီအဖြူလေးဝတ်ထားတဲ့ နီလာ့အဖုတ်လေးကို ဘောင်းဘီလေးပေါ် ကအုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။နောက်... လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ထားပြီး တော့ အဖုတ်ကလေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး ပွတ်ချေပေးနေတယ်။ ခဏနေတော့ အဖုတ်က အရည်လေးတွေစိမ့်ထွက်လာပါလေရော။
နီလာရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေတယ် အဲဒါမျိုးတစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ် ရေချိုးရင်ဆပ်ပြာတော့တိုက်ဆေးတာပဲ ဒါပေမဲ့ အခုလိုမျိုးတခြားလူတစ်ယောက်ကိုင်တာမျိုးနဲ့ မတူဘူး။ အဖုတ်ကလေးကို အကိုင်ခံရတဲ့ အရသာက ချိုအီပြီးတော့တကိုယ်လုံး အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်နေတယ်။
ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့လှမ်းမေးတယ်။
“ နီလာ ... ကောင်းလား“
တဲ့။ နီလာက
“မသိဘူး “
လို့ပြန်ဖြေရင်းအံကျိတ်ထားလိုက်တယ်။
ဖြူဖြူမောင်က နီလာလက်တစ်ဖက်ကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးကို အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ အရည်လေးတွေထွက်နေပြီဆိုတော့ ချောချောရှူရှူအဆင်ပြေတယ်။
ဝေဝေခိုင်က နီလာ့အဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်ရင်းကနေ ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်ပြီး အစေံလေးကို လက်ခလည်ထိပ်လေးနဲ့ ဖိပြီးပွတ်ပါတော့တယ်။ နီလာတစ်ယောက် ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်ကနဲကျင်ကနဲနဲ့ ပါးစပ်က အင်း... ကနဲ ညီးသံလေး တိုးတိုးလျှလျှ လေးတောင်ထွက်သွားတယ်။
ဖြူဖြူမောင်က
“ဝေဝေခိုင်.. နင်လည်း ချွတ်လိုက်တော့“
ဝေဝေခိုင်လည်း နီလာ့ကိုပွတ်ပေးနေရာကခဏရပ်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ထဘီလေးကိုဂွင်းလုံးပုံချွတ်၊ တဆက်ထဲ အင်္ကျီကော၊ ဘရာစီယာကော၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကော ချွတ်လိုက်တယ်။ကြီးမားစွင့်ကားနေတဲ့တင်ကြီးတွေ၊ ဖွံ့ထွားလုံးဝန်းတဲ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ဝေဝေခိုင် ...ဖြူဖြူမောင် လှဲနေတဲ့ဘေးဘက် အိပ်ယာပေါ်ဖြူဖြူမောင့်ဘေး ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြူဖြူမောင်ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
နောက် ဘရာစီယာပန်းရောင်လေးကိုပါချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးသာသာ ဖြူဖွေးလုံးကျစ်တဲ့ နို့လေးနှစ်လုံးပေါ်မှာ ပန်းရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေဟာ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လျှက်ပါ....။နောက်..... ကြောင်တောင်တော်ဖြစ်နေတဲ့နီလာ့ကို ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်ဆွဲလှဲလိုက်တယ် နီလာဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေလည်း မကြာခင်မှာပဲ ဖြူဖြူမောင်နဲ့ ဝေဝေခိုင်တို့ရဲ့ကောင်းမှုနဲ့ အကုန်ပြောင်တလင်းခါသွားတော့တယ်။
နီလာ့အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဝစ်လှစ်စလှနဲ့ ကောင်မလေးသုံယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပွတ်သပ်နေပါတယ်။
သူတို့ထဲမှာ ဖြူဖြူမောင်က ဆရာမကြီး ရီးစား ၂ ယောက်ထားဖူးတယ် နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့လည်းလိုးဖူးတယ်။ ဝေဝေခိုင်နဲ့ နီလာက ရည်းစားတစ်ခါမှမထားဘူးသေးဘူး။ ယောကျာ်းလေးအတွေ့အကြုံဆိုလို့လုံးဝမရှိ။ဝေဝေခိုင်နဲ့ဖြူဖြူမောင်က တခါတလေ တစ်ယောက်ဟာတစ်ယောက်နှိုက်လိုက် ကိုင်လိုက်နဲ့ ဆန္ဒဖြေတတ်တယ်။ နီလာကတော့ အစိမ်းသက်သက်။ ဒါသူ့ရဲ့ပထမဦးဆုံးအတွေ့အကြုံ
ဖြူဖြူမောင်က
“ ငါတော့ နင့်မောင်ကို အရမ်းစွဲသွားပြီနီလာရယ် သူ့ဟာကြီးကအကြီးကြီးပဲ ၊ ငါ့အစေ့လေးကို နာနာလေးပွတ်ပေးပါကွာ”
ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေးအိပ်နေတယ်။ နီလာက ဒူးလေးထောက်ဖင်လေးကုန်းပြီး ဖြူဖြူမာင့်အဖုတ်ကို ခပ်ရွရွလေးပွတ်နေတယ်။ နီလာ့အဖုတ်ကကိုနောက်က ဝေဝေခိုင်ကလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွတ် နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့အဖုတ်ကိုသူပွတ်နေတယ်။
နီလာတစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေမှန်းကိုမသိဘူး။ လောကကိုကီးတစ်ခုလုံးကို မေ့သေလိုလို၊ တခါတခါ နတ်ပြည်ပဲရောက်သွားသလိုလို၊ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာလိုလို အရသာလိုလို နဲ့ စည်းစိမ်တမျိုးခံစားနေရတယ်။ဝေဝေခိုင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်းအကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ညှိုးလေးကို စုန်ချည်ဆန်ချည်သွားနေရာကနေ အစေ့လေးကိုထိထိမိမိပဲ လက်ခလယ်လေးနဲ့ ပွတ်ချေပေးတော့ နီလာတစ်ယောက် ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်ကိုတောင်ဆက်မပွတ်နိုင်တော့ပါ။
“အား... ဝေဝေခိုင်ရယ် ......အား ဟား........ရှီး ......“
ဖြူဖြူမောင်က လှဲနေရာကနေထလာပြီး နီလာ့ကို အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ နောက်နီလာ့နို့လေးတစ်လုံးကိုစို့၊ နောက်တစ်လုံးကို လက်ကလေးနဲ့ဖြည်းဖြည်းချင်းဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ဝေဝေခိုင်ကတော့နီလာ့ အဖုတ်ကလေးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပွတ်ပေးနေရာကနေ လက်ညိုးလေးကို နီလာ့စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
နီလာ လန့်သွားပြီး
“မလုပ်နဲ့”
လို့အောက်လိုက်ပေမဲ့ လက်ညှိုးတစ်ဆစ်ကျော်ကျော်လောက်စောက်ခေါင်းလေးထဲဝင်သွားပါပြီ။ ဖြူဖြူမောင်က
“နီလာ နင်စိတ်နှစ်ထား ...... နင့်မောင်ကို နင်စိတ်နှစ်ထား မောင်ဇော့်ကိုစိတ်နှစ်ထား ”
“အား .... အား .... အီး .....ရှီး”
“မောင်ဇော် ..... မောင့်ဇော့လီးအကြီးကြီး ..... နီလာ...နီလာ ...မောင်ဇော်နင့်ကိုလိုးနေပြီ .... မောင်ဇော့ဟာကြီး ..... ဂွင်းထုနေတယ် .... အကြီးကြီး .....”
နီလာတစ်ယောက် တဟင်း ..ဟင်း ညီးရင်း မောင်ဇော် တီဗွီကြည့်ရင်းနေ့လည်က ဂွင်းထုတာတွေကိုမြင်ယောင်လာပါတော့တယ်။
ဖြူဖြူမောင်ကလည်း ....
“စိတ်နှစ်ထား ... နီလာ .... မောင်ဇော်နင့်ကိုလိုးနေပြီ မောင်ဇော့်လီးကြီး ..... မောင်ဇော့လီးကြီး ...... လီးကြီးနဲ့နင့်ကိုလိုးနေပြီး .......”
လိုက်ရွတ်နီလာ ....မောင်ဇော့်လီးကြီး ..မောင်ဇော်လီးကြီး ..လို့ နီလာဖြည်းဖြည်းလိုက်ရွတ်တယ် ...... ပိုပြီးအရသာရှိလာတယ်။ နီလာမရှက်တော့ပါ ....
“အား ...ဟင်း... ရှီး ...မောင်လေး မောင်ဇော် ... မောင်ဇော် လီးကြီး ......လီးကြီး .... အား ....အား ........ဟင်း ..................”
နီလာတကိုယ်လုံးနတ်ပူးသလို တုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။ဝေဝေခိုင်က နီလာပြီးသွားတာကို သိပေမဲ့အဖုတ်ထဲထည့်မွေနေတဲ့လက်ကို ချက်ချင်းမထုတ်သေးဘူး ။အဖုတ်ထဲအဝင်အထွက်ကို မြန်ရာကနေတဖြည်းဖြည်းအရှိန်လျှော့ပြီးတော့်မှ ထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
ဖြူဖြူမောင်က
“ငါတော့ဒီလိုမျိုးမပီးချင်ဘူး အစစ်နဲ့ပဲပြီးချင်တယ်“
ဝေဝေခိုင်က ဟုတ်တယ်
“ ကြံစမ်းပါဦး ဖြူဖြူမောင်ရယ် ငါတော့ ဟိုကောင်လေးကိုစားချင်တယ်“
နီလာက
“ဘယ်ကောင်လေးလဲ“
ဝေဝေခိုင်က
“ဘယ်ကောင်ရှိရမလဲ နင့်မောင့်မောင်ဇော့်ကိုပေါ့“
ဖြူဖြူမောင်က
“ငါကြံပါဦးမယ် ....... ကောင်လေးက အငုံးလေးကွ .... အရမ်းသွားလုပ်လို့မရဘူး။ မကြာပါဘူး အဆင်ပြေမှာပါ တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်တော့စောင့်လိုက်“
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment