မယားဦး ဇာတ်လမ်း (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
ကျနော် ဆယ်တန်းလောက်က အမေကအိမ်မှာ ထမင်းချက်အဝတ်လျှော်လုပ်ပေးဖို့ ရပ်ကွက်ထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို အကူအညီ တောင်းလိုက်တယ် ။ပိုက်ဆံချေးငှါးထားတော့ လာကူလုပ်ပေးတယ် ။အိမ်ဖော်တော့ မဟုတ်ဘူး။အမေနဲ့အဖေက ဈေးထဲမှာ ကုန်ခြောက်ရောင်းတော့ မနက်သွား ညနေပြန်နဲ့ အိမ်ကိစ္စလှည့်မကြည့်နိုင်ဘူး။
ကျနော့်အမတွေက တက္ကသိုလ်တက်နေကြပြီ။အိမ်မှာ ကျနော်တစ်ယောက်တည်းပေါ့ စာလုပ်တာနဲ့ အချိန်ကုန်နေတာပဲ။အဲဒိအဒေါ်ကြီးရောက်လာတော့ …။အဒေါ်ကြီးနာမည်က ဒေါ်မြင့်ရီ။တစ်ရက်တစ်ရက်နဲ့ ရင်းနှီးလာတော့ စကားပြောတာတွေက ပွင့်လင်းလာတယ်။
“ကောင်လေးက လူပျိုလေးဆိုပြီး အတော်ညစ်ပတ်တာပဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေက နံဟောင်နေတာပဲ” တဲ့။
“ဒေါ်ကြီးနမ်းကြည့်လို့လား”
“အေးပေါ့”
“ဒေါ်ကြီးဘောင်းဘီကြတော့ရော”
“ငါက အတွင်းခံမဝတ်ဘူးဟဲ့”
“အတွင်းခံမဝတ်ရင် အောက်စလွတ်တော့ ပေါ်မှာပေါ့”
“ပေါ်ပါစေ”
အဲ့လို့ ကျနော်တို့အပြောအဆို။ တခါတလေကျတော့
“ကောင်လေးငါ့လက်မှာဆပ်ပြာတွေနဲ့မို့ ကျောကုန်းထဲဘာဝင်သွားလည်းမသိဘူး ”
ဆိုပြီးကြည့်ခိုင်းတယ်။ဝတယ်ဆိုပေမဲ့ အဆီမရှိ အသားတွေကတင်းရင်းနေတာပဲ။ကျနော်လည်းဟိုပွတ်ဒီပွတ်လုပ်ရင်းတင်ပါးကြီးတွေကိုကိုင်ခြင်လာမိတဲ့အထိ စိတ်ပြောင်းလာတယ်။ တရက်တော့ သူ့ယောကျ်ားအကြောင်းပြောနေတယ်။
“အိမ်ကမသာ စောက်ပတ်ရေတွေသောက်လာလို့ ငါဒီညအိမ်ပြန်မအိပ်ဘူး”လို့ပြောခဲ့တယ်။
“ငါ့စောက်ပတ်ရေသာသောက်လို့ ဟုတ်တယ်..ဒီမသာကို ပညာပေးရမယ်”
သူ့ဘာသူပြောသလိုနဲ့ ကျနော့်ကိုပြောတယ်။
“ဒေါ်မြင့်ရီ စောက်ပတ်ရေကမူးလို့လား”
“မူးတာပေါ့ နံလွန်းလို့ နှာခေါင်းပါပိတ်သွားမယ်” အဲ့လို။
သူ့အိမ်ပြန်မအိပ်ဖူးဗျာ။ အဖေနဲ့အမေကညဘက်ဆို အစောကြီးအိပ်တာ။အပေါ်ထပ်မှာ ဒေါ်မြင့်ရီက ကျနော်နဲ့မျက်နှာခြင်းဆိုင်အမတွေနေတဲ့အခန်းမှာ ကျနော်စာကျက်နေတုန်း ကျနော့်အခန်းထဲဝင်လာပြီး..
“ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး အကြောတက်တာအိပ်မရဘူး”
“ဆေးသောက်ပါလား”
“ဆေးသောက်လို့မပျောက်ဘူးနှိပ်မှ”
ဆိုတော့ ကျနော် နှိပ်ပေးရမလားပေါ့။ကုတင်ပေါ်မှာတက်သလောက်မှတ်သလောက်နှိပ်ပေးတယ်။ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကျနော့ထက်ကြီးတော့ မနည်းနှိပ်ရတယ်။ကောင်းလိုက်တာ အား ကောင်းတယ်ဆိုတာကြီးပဲ
ကုတင်ပေါ်မှာနှိပ်ရတာဆိုတော့ ဖီးကတက်နေတယ်။လီးကိုတောင်လို့ပေါ့။တင်ပါးတွေကအစနှိပ်သလိုနဲ့ကိုင်ရတာအရသာ။ပေါင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေနှိပ်ပေးတော့ အဖုတ်ကြီးကိုကိုငိခြင်တာမနည်းထိန်းထားရတယ်။ကျနော့်လည်းပြန်နှိပ်ပေးတယ်။နို့ကြီးတွေနဲ့ထိလိုက် အတွေ့အထိကြောင့် ကျနော့်မှာ ဒုက္ခရောက်နေတယ်။
ပက်လက်လှန်လိုက်တဲ့ ပြီးမှ ဒုက္ခတွေ့တော့တယ်။ငပဲက ပုဆိုးကြားကထောင်ထွက်လာတယ်။ဒေါ်မြင့်ရီကပေါင်တွင်းကြောလျှော့မယ်ဆိုပြီး လက်နဲ့ထိထိသွားတော့ ပိုဆိုးကုန်ရော။
“အားတော်ပြီ ”
“နာလို့လား”
“မဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်ရင် ဆက်နှိပ်မယ်”
ကျနော့်ဟာ ထနေတာ သိသိရက်နဲ့ လုပ်နေတာ။ကျနော်လည်းမထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။တင်ပါးကြီးတွေကို လက်နဲ့ထိထားရတာရယ်။ဒေါ်မြင့်ရီလက်က လာလာထိတာရယ်ကြောင့် အစွမ်းကုန်တောင်တက်လာတယ်။ကျနော်ကုန်းထတော့
“ဘာဖြစ်တာလဲ ”
“ဆီးအောင့်လို့”
ဆိုပြီးအိမ်သာထဲပြေးဝင်ထုပလိုက်တယ်။နောက်နေ့ကျတော့ အထုပ်အပိုးနဲ့ အိမ်ရောက်လာတယ်။
“ဒီမသာကို တလလောက်ပညာပြရမယ်။ခလေးတွေတော့ အမေ့အိမ်ပို့လိုက်ပြီ”
ညဘက်ဒေါ်မြင့်ရီမလာရင် ကျနော်သူ့အခန်းကူးပြီး သွားအပြန်အလှန်နှိပ်ကြတယ်။
“ဆီးအောင့်သေးလား”
“ဟင့်အင်းမအောင့်ပါဘူး..
ဒေါ်မြင့်ရီပေါင်ကြားကိုနှိပ်ရင်
ကျနော့်ဟာတောင်လာလို့ အားနာတာနဲ့”
“ယောကျ်ားပဲ ဒီလိုဖြစ်မှာပေါ့တဲ့”
ကျနော်လည်းသွေးတိုးစမ်းကြည့်တယ်။
“ဒေါ်မြင့်ရီကျတော့ ကျနော့်လိုမဖြစ်ဘူးလား”
“ဖြစ်တာပေါ့” တဲ့
တညတော့ ကျနော့်အခန်းမှာ လာလှဲနေရင်း အိပ်ပျော်နေတယ် အဖေနဲ့အမေကလည်း ညဘက်မရှိတဲ့ရက်ကျနော်နှိုးသေးတယ်။နောက်တော့ ခြင်ထောင်ချပြီးဝင်အိပ်လိုက်တယ်။တင်ကြီးတွေကိုကြည့်ရင်းတံတွေးမျိုချနေရတယ်။နောက်တော့မထူးပါဘူး။တင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်မိတော့တယ်။ဖီးတွေတက်လာပြီး တင်နှစ်ခုကြားကို လီးနဲ့ထိလိုက် ထုလိုက်နဲ့အရသာတွေ့ နေတယ်။
ဆော်ကြီးက တဗျင်းဗျင်းနဲ့ကုတ်ရင်း ထမိန်ကို ဆွဲလှန်နေတာ ဖင်ပေါ်နေပြီ။ကျနော်လည်းဖြစ်ခြင်ရာဖြစ်။ထမိန်ကိုအသာဆွဲလှန်ပြီး ဖင်ကြားထဲ လီးကိုထောက်ထားလိုက်တယ်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပေါင်ကဟလာသလိုပဲ။စောက်ဖုတ်အမွှေးတွေကိုတွေ့နေရတယ်။ကျနော်လည်း အသာပြန်ခွာပြီး လက်နဲ့စမ်းကြည့်တာ။စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုစမ်းမိတယ်။
အရည်တွေစို့နေတော့ အထဲဝင်သွားတယ်။ကျနော်ပျော်သွားတယ် နမ်းကြည့်တော့အနံ့ကပြင်းတယ်။လျှာနဲ့တို့ကြည့်လိုက်လီးကိုသုတ်လိုက်နဲ့ ဆော်ကြီးကမနိုးဘူး။ကျနော်လည်းအတင့်ရဲလာပြီး နောက်ကနေ ထိုးသွင်းဖို့ကြံတယ်။အစတော့မဝင်ဘူး။ နောက်တော့ဒစ်ကလေးဝင်သွားတယ်။ဝင်သွားတဲ့အတိုင်းပဲညှောင့်နေတာ။ဆော်ကြီးက သူ့နားရွက်တွေထကုတ်တော့ငြိမ်နေရတယ်။ပြီးတော့ ဖင်ကြီးကိုပိုကော့ပေးလာတယ်။ကျနော့်လီးလည်းအဆုံးထိဝင်သွားတော့
“”ဟင်း”
သက်ပြင်းချသလိုလို ကျနော်လည်းခါးကိုဖက်ပြီးလိုးတာပဲ။ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတာတောင်မနိုးဘူးတဲ့ ။နို့တော့မကိုင်ရဲ လီးထိပ်ကအောင့်လာပြီး တချီပြီးတော့မယ် ခပ်သွက်သွက်စောင့်ပြီး ဖိကပ်ပန်းထည့်လိုက်တော့ လူပျိုပေါက်လရည်ပဲ အများကြီးပဲ။
လီးပျော့သွားမှ အသာလေးထုတ်ပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။ကျနော်မျက်လုံးလေးမှိတ်အားယူနေတုန်းရှိသေး။ဒေါ်မြင့်ရီ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီးအိမ်သာသွားတယ်။အိမ်သာကအိမ်ထဲမှာ မီးထွန်းထားရင်အပြင်ကသစ်ကြားကနေခြောင်းလို့ရတယ်။ကျနော်အသာလိုက်ခြောင်းတော့ သူ့စောက်ပတ်ထဲကို လက်ညိုးနဲ့နိုက်လိုက် ကျနော့်လရည်တွေကို ကြည့်လိုက် ။နမ်းကြည့်လိုက်သေး။
ပြီးတော့ရေသေသေချာချာဆေးနေတယ်။ကျနော်ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲနေရင်း တံခါးကဖွင့်ထားတော့ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတာတွေ့တယ်။ သူ့အခန်းထဲမှာပြန်အိပ်တာဖြစ်မှာလို့တွေးတော့ရင်ထဲဟာသွားသလိုပဲ။ပြီးတော့မှ ထမိန်လဲနေတာတွေ့တယ်။
အခန်းတံခါးပိတ်သံကြားရပြီး ကုတင်ကသိမ့်ခနဲ လှုပ်သွားပြီး ဒေါ်မြင့်ရီတက်လာတယ်။ဒီတခါတော့ ဖင်ပေးမအိပ်တော့ဘူး။မျက်နှာခြင်းဆိုင် ကျနော်လိုးတာအိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြိမ်ခံနေတာကို တွေးမိတော့ လီးကပြန်မာလာတယ်။ဒေါ်မြင့်ရီလက်ကလည်းကျနော့်ပေါင်ကြားနဲ့ကပ်နေတော့ လီးနဲ့သူ့လက်ကိုထိထားလိုက်တယ်။
လက်ထဲမရောက်ရောက်အောင်ကျနော်ကလည်းကျန်တယ်။ဒေါ်မြင့်ရီလည်း မဝံ့မရဲကိုင်ထားတယ်။ကျနော်လည်းပုဆိုးကိုလှန်ပြီး လီးကိုဒေါ်မြင့်ရီလက်ထဲကိုင်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ပါးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းရင်း နုတ်ခမ်းကိုပါစုပ်လိုက်တယ်။ဒေါ်မြင့်ရီသက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
“ဟင်းအိပ်မပျော်ဘူးလား.”
အိပ်ပျော်နေရာကနိုးလာသလိုလိုနဲ့
“ကောင်လေး အတတ်ကောင်းတွေတက်နေတယ် .ဒီကခလေးထင်တာ”
“အိပ်တော့ ”
“မအိပ်ခြင်တာဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“အဲတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ”
ကျနော်လည်းဒဲ့ပြောလိုက်တယ် ။
“လုပ်ခြင်သေးတယ်”
“စောစောကလည်းလုပ်သေးတယ် လုပ်ခြင်သေးတာပဲလား”
“စောစောက သေသေချာချာမကြည့်လိုက်ရဘဲလုပ်ရလို့”
“ဘာကြည့်ခြင်တာလဲ”
ဒေါ်မြင့်ရီ စောက်ဖုတ်ကို”
“တကတည်း .စောက်ဖုတ်များအထူးအဆန်းလုပ်လို့”
“တခါမှမမြင်ဘူးလို့ပါဗျာ”
“တကယ်မမြင်ဘူးဖူးလား”
“တကယ်မမြင်ဘူးဖူးသာဆိုတယ် ဆရာကြီးကျနေတာပဲနော်ကောင်လေးမလွယ်ဘူး
ပေါင်ကြီးကိုဖြဲပေးတယ် ။ထမိန်တော့မလှန်ပေးဘူး။ထမိန်လှန်ပေးလေဆိုတော့ ရှက်စရာကြီးတဲ့။ကျနော်လည်းထမိန်ထဲခေါင်းထိုးဝင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကိုကြည့်နေမိတယ် အမွှေးတွေကထူတော့ မနည်းကြည့်ရတယ်။
စောက်ဖုတ်နံကလည်းရင်တွေခုန်စေတယ်။ကြည့်ဖူးတဲ့အပြာကားကိုသတိရသွားပြီး လျှာနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်။စောက်ဖုတ်နုတ်ခမ်းပြာပြာကြီးထဲလျှာကိုထိုးသွားပြီး ယက်တော့
“အမလေး ကောင်လေးဘာလုပ်နေတာလဲထွက် ငရဲတွေကြီးတော့မယ် "
အတင်းတွန်းတယ်။ကျနော်ကလည်း အရှိန်တက်နေတော့ တင်ပါးကိုဖက်ပြီး ကပ်ထားလိုက်တယ်။ကျနော်ဖိယက်ပလိုက်တယ်။အရှူံးပေးလိုက်တာလား ကြိုက်သွားတာလားမသိဘူး။ခြေနှစ်လုံးလျှော့ချပြီးငြိမ်သွားတော့မှ အစကပြန်ယက်ပေးတယ်။နူးနူးညံညံကလေး။အစိကြီးကလည်းပြူးနေတာပဲ။ဒေါ်မြင့်ရီထမိန်ကို ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး ကျနော့်ခေါင်းကိုကိုင်လာတယ်။ပြီးတော့ ပွတ်လာတယ်။
“ဟင်း ဟင်း ဟင်း .”
ငြီးသံတွေထွက်လာတော့ ယက်ရတာပိုကောင်းလာတယ်။လက်ညိုးနဲ့လိုးပေးရင်း အစိကိုယက်တော့
“ကောင်လေးရယ် ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲလို့ အား အ မောင်လေးရယ် သေတော့မှာပဲ ဟင်းဟင်း”
ဒေါ်မြင့်ရီပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်ကိုညှစ်လိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်နဲ့။
“ငါ့မောင် ထည့်လိုက်တော့ အားအ”
ကျနော်လည်းကုန်းထပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ကျနော့်ပုခုံးကိုဆွဲယူပြီးအတင်းဖက်လာတယ်။အထဲကညှစ်ထားတော့ မခြောင်ဘဲ စီးစီးလေးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းတယ်ကျနော်လည်း တဗုံးဗုံးနဲ့ပစ်ဆောင့်ပလိုက်တာ အချက် ၂၀ လောက်ရောက်တော့ ကျနော့်ကိုလှုပ်မရအောင် ခြေနဲ့ခွပြီးဖက်ထားတော့တယ်။ပြီးတော့ပါးတွေကိုတပြွတ်ပြွတ်နဲ့နမ်းတယ်။
“ခလေးရယ် အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
ကျနော့်ပါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကပ်ထားပြီး နဖူးခြင်းထိလိုက်နုတ်ခမ်းခြင်းတေ့လိုက်နဲ့
“ဘာလို့ ပါးစပ်နဲ့လုပ်ရတာလဲ..မရွံဘူးလား ”
“ဟင့်အင်း”
“ဘာအရသာရှိလို့ယက်တာလဲ”
“ယက်လို့ကောင်းလို့ ဒေါ်မြင့်ရီ ကျနော်ယက်ပေးတာမကြိုက်လို့လား”
“င့ါမောင်ကို ဘုန်းနိမ့်မှာကြောက်လို့”
“ဘုန်းမနိမ့်ပါဘူး ကျနော်ကအငယ်ပဲ”
“အင်းပါ မတားတော့ဘူးငါ့မောင်သဘော”
သူ့ယောကျ်ားကယက်ပေးပုံမပေါ် အကြိုက်တွေ့သွားပုံရတယ်။ကျနော်လည်းမပြီးသေးတော့ ဆက်လုပ်ခြင်တာနဲ့ ပြန်ညှောင့်တယ်။သူကတော့အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေမြန်မြန်လာတော့ သူလည်းစိတ်ပါလာတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ကနေတက်ဆောင့်တော့တယ်။
ကျနောလည်းခုမှနို့တွေကိုသတိရပြီးအင်းကျီကို ချွတ်တော့ကူချွတ်ပေးရှာတယ်။နို့ကြီးတွေကအယ်နေတာပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စို့ပေးတယ်ဆောင့်ချက်ကြောင့်နို့ကျွတ်သွားရင် ပြန်တပ်စို့ခိုင်းတယ်။မျှော့ပါတယ်ဆိုတာဒါမျိုးဖြစ်မယ်။စောက်ပတ်တာကြီးတာကျပ်စီးနေတာပဲ။ကျနော်လည်းဖီးတွေတက်ပြီး
“မိန်းမရယ် ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမဆောင့်ပါ နာနာဆောင့်”
ဒေါ်မြင့်ရီ ကြမ်းလာတော့တယ်။ကျနောလည်း ပြီးခြင်လာတာနဲ့ အောက်ကပါပြန်ဆောင့်ရင်းဒုတိယအချီ လရည်တွေပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။လရည်တွေနဲ့ဆိုတော့ စောက်ဖုတ်ကခြောင်သွားတယ်။မရှေးမနှောင်းပဲ ဒေါ်မြင့်ရီလည်း အ အ အအော်ပြီးပြီးသွားတော့တယ်။မနက်ရောက်တော့ဒေါ်မြင့်ရီကိုမတွေ့ရဘူး။
ထမင်းကြော် ကြက်ဥကြော်ထားတာတွေ့ရတယ်။ခြံတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး ဒေါ်မြင့်ရီလက်ပြတ်အကျီခါးတိုနဲ့ကိုယ်လုံးအလှကပေါ်လာတယ်သနပ်ခါးတွေလည်းဖွေးလို့ ခါတိုင်းဖြစ်သလိုနေတာနဲ့တခြားစီ။ငယ်နုသွားတယ်။အသက် ၄၀ ဆိုတာအရွယ်ကောင်းမဟုတ်လား။
“အမဘယ်သွားတာလဲ”
“အိမ်ခနပြန်တာ”
ဒီတော့သူ့ယောကျ်ားနဲ့သွားပြန်လုပ်တာလားဆိုပြီး မနာလိုသဝန်တိုမိသေး။
“ဘာပြန်လုပ်တာလဲ”
“ဟိုသူတောင်းစားအိမ်က ပစ္စည်းတွေမဟုတ်တာလုပ်ထားမှာစိုးလို့”
“တော်ကလည်း ရဲစစ်သလိုစစ်နေတယ်”
ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။ကျနော်လ်ည်းနောက်ကလိုက်ပြီး နောက်ကသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။
“မကြီးမြင့် သိပ်လှနေတယ်”
“လူကို မြောက်အောင်မလုပ်နဲ့ မောင်ရယ်”
“တကယ်ပြောတာ”
ညဖက်ရောက်တော့ ဒေါ်မြင့်ရီနဲ့ကျနော်လိုးကြတယ်။နေ့ဘက်လူရှင်းရင် အိမ်ပေါ်မှာတက်လိုးတယ်။လင်မယားလိုပဲ။အမေတို့အဖေတို့ရှေ့မှာအနေအထိုင်ဆင်ခြင်တော့ မရိပ်မိဘူး။တလလောက်သူ့အိမ်မပြန်ဘူး။အိမ်ပြန်ပြီးတစ်ပတ်လောက်ထိ သူ့ယောကျ်ားကိုမပေးဘူး။သူ့ယောကျ်ားအရက်မသောက်ဘဲ သူ့စိတ်တိုင်းကျနေတော့မှ ပေးသတဲ့။ကျနော့်ကိုတော့ နေ့ခင်းဘက်ပေးတယ်။မကြာဘူး။ကျနော့်ကိုပြောတယ်
“ယောကျ်ား ကျမရာသီမလာတော့ဘူး ။ဗိုက်ကြီးပြီနဲ့တူတယ်ရှင်တာဝန်ယူရမယ်” တဲ့
“အာ့ဆို ခိုးပြေးကြမယ်”
ဆိုတော့ ကျနော့်ကိုနမ်းတယ်။
“နောက်တာပါ ဒီကလင်လေးလို ခလေးချောချောလေးလိုခြင်လို့ ဆေးမသောက်ဘဲနေတာတဲ့”
ဗိုက်ကြီးပြီးကိုယ်ဝန်ရင့်လာတော့ အိမ်ကိုမလာတော့ဘူး။ခလေးမွေးတာတောင် ကျနော်မသိရ။သူ့အမေရှိရာ ရွာပြောင်းသွားတယ်တဲ့။ကျနော်မိန်းမရပြီး ခလေး ၂ ယောက်လောက်ရတော့မှ ပြန်တွေ့တယ်။ဝပြီးတောင့်လာတာကလွဲလို့ အရင်အတိုင်းပဲ။သူ့ယောကျ်ားသေသွားပြီတဲ့။အသားဖြူဖြူနဲ့ကျောင်းကပြန်လာတဲ့ ဆယ်နှစ်အရွယ်ခလေးကို မေးငေါ့ပြတယ်။
“တော့် ဟာ”တဲ့
ကျနော် ခလေးအတွက် ငွေထောက်ပံ့ပေးတယ်။ကျနော် ခရီးသွားစရာနဲ့ကြုံတဲ့ အခိုက်မှာ ဒေါ်မြင့်ရီကို ချိန်းပြီးခေါ်သွားတယ်။ဟိုတယ်မှာ ၁ ပတ်လောက်တည်းပြီးဆော်ကြတယ်။သူ့အိမ်မှာတော့ တစ်ပတ်မှတခါလောက်။ဒီတခါတော့ ဗိုက်ကြီးလို့မဖြစ်တော့ ၂ ယောက်စလုံးဆင်ခြင်ရတော့တယ်။
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment