ကျွန်တော် ပြောပြမယ် အပိုင်း ( ၁ )

ကျွန်တော် ပြောပြမယ် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသူ - ရှောင်ဖော်ဇိုး

အခန်း ( ၁ )

ကျနော် နှင့် အစိမ်းရောင်မာယာ

ကျနော့နာမည်က ဇော်ဖြိုး။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဖိုးဇော်လို့ပဲခေါ်တယ်။ နေတာကတော့ ကမာရွက်ဘက်မှာ။အလုပ်က မြို့လည်ခေါင် ဆူးလေနားဆိုတော့ အခုYBS ခေတ်မှာ ပုံမှန်ကားနှစ်ဆင့်စီးပြီး သွားရတယ်။ဒီနေ့လည်း ပုံမှန်လည်ပတ်နေကျအတိုင်း မြို့ထဲထွက်တော့ စံပြသရက်တော မှတ်တိုင်ကနေ ကားပြောင်းစီးဖို့ထွက်ခါနီးဆဲဆဲ မှန်လုံကားကြီးပေါ်ကို အပြေးလိုက်တက်ခဲ့ရတယ်။ 

ထိုင်စရာနေရာ မရတော့ပေမဲ့သေသေချာချာ ရပ်ဖို့ နေရာလေးရယ် ကိုင်စရာတန်း အလွတ်ရယ် ရှိနေတာမို့ အေးရာအေးကြောင်း ငိုက်ပြီးစီးလာခဲ့တယ်။ တော်တော်ကြာကြာရပ်ထားတဲ့ ကားက လူတွေကြပ်လာမှပဲ စထွက်တယ်။

ဖြည်းဖြည်းချင်းမောင်းနေတဲ့ YBS ရဲ့  အပေါ်တန်းကို ကိုင်ထားရင်းက တင်ပါးနေရာကို လာထိထားတဲ့နွေးအိနူးညံ့တဲ့ ခံစားမှုကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ပြီး  ငိုက်နေရာကနေ ချက်ချင်း ပြန်ပြီး အသိဝင်သွားတယ်။အနောက်ဘက်သို့ ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့  မြန်မာအကျီ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတာ။လောလောဆယ် အနေအထားက သူနဲ့ကျနော်က တင်ပါးချင်း ထိနေသလို ဖြစ်နေတာ။

ကားကလည်း လှုပ်နေတာ ဆိုတော့ သူနဲ့ ကျနော့ရဲ့ တင်ပါးတွေက အချင်းချင်းပွတ်ဆွဲ သလို ဖြစ်နေရော။ အတွင်းခံပါပေမဲ့ဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီကြောင့် အထိအတွေ့ကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရတယ်။မျက်နှာ မမြင်ရပဲ ကျောချင်းကပ်ပြီးတောင် အခွင့်အရေး ယူတတ်တဲ့ လူလို့ အထင်ခံသွားရနိုင်လို့ကိုယ်ကို ယို့ပြီးတော့ နေလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ နှမြောသလိုကြီး ဖြစ်သွားပြီး စိတ်ထဲမှာမှာ ဟာတာတာ ကြီးဖြစ်သွားတယ်။

ခံစားရတဲ့ အနေအထားမှာတင် အဲဒီမိန်းမ ဂျော ဘယ်လောက်တောင့်လဲ ဆိုတာခန့်မှန်းကြည့်လို့ ရတယ်။ ခုနက ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကြည်ရတော့ သေသေချာမမြင်လိုက်ရတဲ့ သူ့ရဲ့ အောက်ပိုင်းကို နောက်တကြိမ် ထပ်ပြီး လှည့်ကြည့်မိတယ်။

ကျနော် ခန့်မှန်းမိတဲ့ အတိုင်း ပါပဲ နည်းတဲ့ ဂျောမှမဟုတ်တာ။ကိတ်ချက်က နိုင်းပွိုင့်နိုင်းနိုင်း ရှိတယ်။ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်ပြောပြနေရလို့ ကြာသလိုဖြစ်နေတာ တကယ်တန်း အချိန်က ဘယ်လောက်မှ မရှိသေးဘူး။

သရက်တောက ထွက်လာတဲ့ ကားက  (တစ်မှတ်တိုင်အကွာမှာ ရှိတဲ့) ဆေးရုံရှေ့ မှတ်တိုင်ကိုတောင် မရောက်သေးဘူး။နောက်ဆုံးတော့ ဆန္ဒကို သိက္ခာနဲ့ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ စိတ်ရှိတဲ့ အတိုင်း လျော့ချထားလိုက်တယ်။သူလည်း နေရာ မပြောင်းသေးတော့ တင်ပါးနှစ်ခု ပြန်ပြီး ထိမိသွားတယ်။

ကားက လှုပ်လိုက်တိုင်း ကျနော်က လိုက်လှုပ်ပေးနေတော့တာ။ ဘာမှန်း မသိတဲ့ ခံစားမှုကနေအရသာ တမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့ပစ္စည်းက တော်တော်မွန်းကြပ်ပြီး ခေါင်းတွေ ထောင်လာပြီ။သူ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ထောက်လှမ်းရေး လုပ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလို့ စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။ကားက ဆေးရုံရှေ့မှာ ရပ်တော့ တချို့ လူတွေ တက်လာပြီး တချို့လူတွေ ဆင်းကြတယ်။

လူအဆင်းအတက် ပြီးသွားတော့ သူနဲ့ ကျနော် ကျောချင်း ပြန်ကပ်သွားတယ်။ဒီတခါ ကျတော့ သူကပါ ခန္ဓာ ကိုယ်ကို ယိမ်းထိုးပေးနေတယ်လို့ ထင်ရလောက်အောင် ကျနော့မှာ တော်တော် ဖီးတက်နေပြီ။နောက်ခဏကြာတော့ ကျနော့ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးလေးကြီးက ထထွက်သွားလို့ ကျနော် လည်း ယောင်ပြီး ထိုင်လိုက်မိတယ်။

"ဟာ ဘာလို့ ငါထိုင်လိုက်မိပါလိမ့် "

လို့ တွေးမိလိုက်ပြီးမှ ယောင်ယမ်းပြီး ပြန်ထဖို့ စဉ်းစားလိုက်သေးပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးမှာ စိုးလို့ပြန်မထဖြစ်လိုက်ဘူး။ ထိုင်မယ်လို့ စိတ်ဒုံးဒုံး ချပြီးမှပဲ အဲဒီမိန်းမကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။အစိမ်းရင့်ရောင် ရင်ဖုန်းအကျီကို ထမီ အနက်ပြောင်နဲ့ တွဲဝတ်ထားတာ။ကြည့်လို့တော့ အသေကောင်းတာဆရာ။

ကြည့်ရတာ သူက ဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာ ဆင်းမလို့နဲ့ တူတယ်။ ဒီဘက် လှည့်လာတယ်။သူ့မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာတော့ ခုနက တောင်နေတဲ့ ကျနော့ပစ္စည်း က ချက်ချင်းပဲ ပြန်ကျသလို ဖြစ်သွားတယ်။

ဒီအတိုင်းကြည့်ရင်တောင် ရုပ်ဆိုးတယ်လို့ ပြောလို့ ရတဲ့ ရုပ်ရည် မျိုး ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားတဲ့ ကျနော့ စိတ်ကို ပြောပြတာပါ။ သူ့ရဲ့ ရုပ်ချောတာ မချောတာ ကျနော်နဲ့ မဆိုင်သလိုသူ့ကို ခွဲခြားဆက်ဆံတဲ့ အနေအထားမျိုးကို ဆိုလိုတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။

လိင်စိတ်ဟာ ခန္ဓကိုယ် ကောက်ကြောင်းနဲ့ တိုက်ရိုက်အချိုးလား ရုပ်ရည် ချောမောမှုနဲ့ ရော ပတ်သတ်လား ဆိုတာကိုလည်း တဆက်ထဲ တွေးမိသွားတယ်။တောင်တောင် အီအီ လျှောက်တွေးနေလိုက်တာ အဲဒီအမျိုးသမီး ကျနော့ကို ပခုံးလာပုတ်မှပဲ ပြန်သတိဝင်သွားတယ်။ တဆက်ထဲ တော်တော်လည်း လန့်သွားတယ်

“ဟဲ့ … နင်ကလည်း တခါထဲ အိပ်ငိုက်နေလိုက်တာ ဆင်းမယ် လာ”

သူက ခပ်တည်တည် ကျနော့ကို ဆွဲခေါ်တော့ ကျနော်လည်း ထပြီး လိုက်လာခဲ့တယ်။ဟန်မပျက် ဘာမှ မဖြစ်သလို ပုံဖမ်းထားပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ ကုလားဘုရား လှည့်နေပြီ။ကိုယ့်ဘာကိုယ် ဆတ်ဆော့ မိတဲ့ ကိစ္စ မို့ တာဝန်ယူ ဖြေရှင်းရမှာ မကြောက်ပါဘူး။ လိုအပ်ရင် ကျေနပ်တဲ့ အထိ တောင်းပန် ဖို့ အဆင်သင့် ဆိုပေမဲ့မြို့လည်ခေါင် ဗိုလ်ချုပ်ဈေး ရှေ့ လို နေရာမျိုးမှာ ဆိုတော့ ကျနော် တော်တော် ရှက်နေမိတယ်။

စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တယ်။ ပြီးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့လက်နဲ့ ဆွဲထားတဲ့ ခြင်းတောင်းကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ အများအမြင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေဒါမှမဟုတ် သမီးရည်းစားတွေ လို့ထင်သွားရင် ကျနော် နည်းနည်း တော့ သက်သာနိုင်သေးတယ် မဟုတ်လား။

အောက်ရောက်တော့ သူက ကျနော့ လက်မောင်းကို ချိတ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ နှယောက်သား ရည်ရွယ်ချက်မဲ့ လမ်းလျှောက်သလို ကြီး ဖြစ်နေတယ်။သူကလည်း ဘာမှ မပြောဘူး။ ကျနော်လည်း ဘာမှ မပြောရဲဘူး။ လမ်းလျှောက်နေရင်းကကျနော့် စိတ်ထဲ သာယာသလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒီအမျိုးသမီးက ရုပ်နည်းနည်းဆိုးတာကလွဲလို့ တော်တော် ကြည့်လို့ကောင်းတာပါ။

ခန္ဓာကိုယ်က အချိုးအဆစ်၊ အသားအရေ သိပ်ပြောစရာမရှိဘူး။ခုန ကျနော် စဉ်းစားတဲ့ လိင်စိတ်ဟာ ရုပ်ရည် နဲ့ တိုက်ရိုက်အချိုးကျလားလို့ တွေးနေတာ အဖြေရသွားတယ်။သူ့အခု သူ့ကို တပ်မက်တဲ့ စိတ်က အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေပြီ။ ရင်တွေခုန်နေတာ ဆိုတာ ပြောမနေနဲ့တော့။ကိုယ့်ရင်ဘတ်ထဲက အသံ ကို ကိုယ့်ဘာကို ပြန်ကြားပြီး လန့်နေရတယ်။

နောက်ဆုံး ကျနော် တခုခု လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့လက်ကို ဆွဲ လမ်းမဘက်ကို သွားပြီး တက်စီတစင်းကို တားပြီး ကားပေါ် တက်လိုက်ကြတယ်။ကားပေါ်ရောက်ပြီးမှ ကားဆရာကို ဝင်္ကဘာလမ်း ကို မောင်းခိုင်းလိုက်တယ်။ တလမ်းလုံး ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ဘူး။ကားပေါ်မှာ အက်ဖ်အမ်လိုင်းတလိုင်းက တိုက်ရိုက်လွှင့်တဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အစီအစဉ်တွေလာနေတယ်။ကျနော်တို့ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်နေတဲ့ ကားဆရာကြီးကိုလည်း ကောင်တာချက်နေရသေးတယ်။ လက်ရှိအခြေအနေကို ဘယ်လိုမှ လက်ခံကြည့်လို့မရသေးဘူး။

ဘေးက မမစိမ်း (အကျီ အစိမ်းရောင်နဲ့မို့ မမစိမ်းလို့) ကို အခုမှ ပဲ သေသေချာချာ အကဲခတ်မိတယ်။မျက်နှာက ငယ်ငယ်က ပေါက်ခဲ့တဲ့ ဝက်ခြံတွေကြောင့် အချိုင့်အခွက်အနည်းငယ်ရှိတယ်။နှာခေါင်းက ယောင်ယောင်လေး ကြီးပြီး နှုပ်ခမ်းက ခပ်ထူထူ။ ရုပ်ဆိုးတယ် လို့ ကျနော် ထင်မိတာ မမှားပါဘူး။ဒါပေမဲ့ အသားကတော့ တော်တော် လှတယ်။ 

ဖြူတာလည်းမဟုတ် ညိုတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ဝင်းနေတယ် လို့ ပြောလို့ရတာ။ သူဂျောတောင့်တယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းကတော့ ဘက်စ်ကားပေါ်မှာထဲကကိုယ့်ဆရာတို့ သိထားပြီးပြီ မဟုတ်လား။ အရှေ့ဘက်က ဘတ်သီးကြီးတွေကလည်း သရေကျချင်စရာခင်ဗျ။

အောကားတွေထဲက စီလီကွန်ထည့်ထားတဲ့ ဟာကြီးတွေလို ကြီးနေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲသူ့ဆိုဒ်နဲ့ သူ ကွက်တိပဲ။ အဓိကနေရာတွေ ကိုထားလိုက်ဦး ချိုင်းအောက်က အကျီ ကြပ်ကြပ်မှာအတွင်းထဲက ဘရာဇီယာ ရဲ့ အရာထင်နေတာလေးကို ကြည့်နေရင်းက ပဲ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတာ။

“ဟဲ့ နင်က လည်း မမြင်ဘူးတဲ့လူ ကျနေတာပဲ . . စကားလေးဘာလေး ပြောပါဦး တခါထဲ လူကို ကြည့်နေလိုက်တာ”

အခြေအနေကို ရုတ်တရက် လှည့်အပြောင်းလုပ်တဲ့နေရာမှာ မိန်းမတွေဟာ ယောက်ျားတွေထက်ပိုပြီး တော်ကြတယ်လို့ ဖတ်ဖူး မှတ်ဖူးထားပေမဲ့ အခုမှပဲ လက်တွေ့ကြုံရတော့တယ်။ကျနော်က သူ့ကို ဘာစကား စပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေတာ။ ကျနော့စကားမှားသွားပြီးကားဆရာက သူ့ကို ဇယား လို့ ထင်သွားမှာလည်း စိုးရိမ်မိတာပါတာပေါ့။

မကြာခင် ကျနော်နဲ့ အတူ သွားပြီး ဟိုဟာ ပြုရတော့မဲ့ ဘယ်ကမှန်း မသိတဲ့ မိန်းမ တစ်ယောက် ဆိုပေမဲ့သူ့ကိုတော့ ကျနော် အပြည့်အဝ ကာကွယ် ဖို့ လိုမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

“မဟုတ်ပါဘူးဟာ ခါတိုင်း ဘောင်းဘီနဲ့ မြင်နေကျမို့ဒီနေ့ နင်က ဗမာလို ဝတ်တားတာ ငါ့အတွက် ထူးဆန်းနေလို့ပါ။အောင်မာ ဟေ့ကောင် မဟုတ်ဘူး ငါသိပြီ နင့်ကို တခုခု ထူးဆန်းနေပါတယ် လို့ ထင်တာနင် ဘယ်တုန်းက အစိမ်းရောင် ဝတ်ဖူးလို့လဲ .. ဟုတ်တယ်… ဟားဟား ငါသိပြီ”

ကျနော် အဲလို လျှောက်ပြောလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာမှာ အမူအယာ တမျိုး ပြောင်းသွားတယ်။ ဘာမှန်း တော့မသိဘူး။

“တော်စမ်းပါဟာ ပလီပလာနဲ့”    ဆိုပြီး မျက်နှာ တဘက်ကို လွှဲသွားတယ်။

ပြီးတော့ အိတ်ထဲကနေ သူ့ဖုန်းကို ထုတ်တယ်။ကားက ဦးထောင်ဘို အဝိုင်းကို ပတ်နေပြီ။သူဖုန်းထဲကနေ SMS ရိုက်နေတာ တွေ့လို့ ခိုးကြည့်မိတယ်။ကျနော် ခိုးကြည့်တာ သူသတိထားမိသွားပြီး ဖုန်းကို လက်နဲ့ ကွယ်လိုက်ရော။ကြည့်မိရသလောက်ကတော့ ကျနော်တွေ့တာ

 “လာဖြစ်ချင်မှလည်း လာဖြစ်မယ်” 

ဆိုတာလေးပဲ။ဟေဟေး . . ဖိုးဇော်တို့ကတော့ ဟေဟေ့ထားပါတော့ဗျာ ..  ဒီလိုနဲ့ ဟိုတယ် အခန်းထဲကို ရောက်သွားရော ဆိုပါတော့။အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီးပြီး ချင်းမှာပဲ သူက ကျနော့ ရင်ဘတ်ကို စောင့်ပြီး တွန်းချ လိုက်တာ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကို ခွေခွေလေး လဲကျသွားရော

“အား”

လုံးဝမထင် မှတ်ထားတဲ့ ကိစ္စမို့ ထူပူပြီး အရမ်း လန့်သွားတယ်။ချက်ခြင်း ထထိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တခုခုကို အလိုမကျသလို၊ ဒါမှမဟုတ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသလို မျက်နှာမျိုးနဲ့။

“ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်. . .ခုန ဘာလို့မှန်းမသိ စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်ပြီး ရှင့်နောက်လိုက်လာမိတာ ကျမတို့ မမှားမိခင် ပြန်ကြရအောင်နော်”

အဲဒါဆိုလဲ အခန်းခ မရှင်းခင် ပြောပါလား လို့ စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်မိပေမဲ့ တကယ်တမ်းက တော့ မပြောလိုက်မိပါဘူး။ အစ်ကို တစ်ယောက်ပြောဖူးတဲ့ မိန်းမတွေက အိပ်ယာထဲ ရောက်တဲ့ အထိ ငြင်းဖို့ ကြိုးစားတုန်းပဲ။ 

အဲဒါ သူတို့တတ်တဲ့ မာယာတွေထဲက နံပါတ် ဘယ်လောက်မြောက်လဲတော့ မသိဘူး။ ကိုယ့်ဘက်က အမှားအယွင်း မရှိဖို့ပဲ လိုတယ်။ အကိုင်အတွယ်မတတ်ရင်တော့ ဖာသည်တောင် အတင်းတက်လုပ်ရင် ၃၇၆ ပဲ ဟေ့ကောင် ဆိုတာလဲ ခေါင်းထဲရောက်လာတယ်။

အဲဒီလိုမျိုး မိန်းမတွေက နောက်ဆုံးအချိန်ထိ (တကယ် စိတ်ထဲကမပါပဲ) ငြင်းတတ်တယ် ဆိုတာကို ကျနော်က ဟိုးငယ်ငယ် ပထမဆုံး အတွေ့ အကြုံမှာထဲက ကြုံဖူးထားတာပါ။ ဒီတော့လည်း ကျနော့ရဲ့ ပလီပလာ အကွက် တွေထဲက အခန်းကြီး ၂ အပိုဒ်ခွဲ ၄ ကို ထုတ်သုံးလိုက်ရတယ်။

မျက်နှာကို အချိုသာဆုံး ပြုံးလိုက်တယ်။ သူနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် အရင်ကြည့်လိုက်တယ်။ တတ်နိုင်သလောက်တော့ မျက်လုံးကို အရောင်ဖျော့ထားရတာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူကတော့ ကျနော့ကို ကြောင်ပြီး ငေးနေတာ။ ခဏနေတော့မှ မျက်လွှာလေးချလို့ ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်တယ်။

“ကျနော်လည်း တဒင်္ဂ အထိအတွေ့လေးကို သာယာမိသွားတယ် မမရယ်။”

မမရယ် ဆိုတာကတော့ ပလီတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်ပဲ သူက ကျနော့ထက် ကြီးနိုင်တာပါ။

“ခန္ဓာကိုယ်ချင်း မတော်တဆ ထိသွားရက ကျနော် မမကို သာယာ မိသွားတာ။ မမ သဘောမတူရင် ကျနော် လက်ဖျားနဲ့တောင် မတို့ဘူးနော်  ကျနော် ကိုက စည်းမရှိတဲ့ ကောင်ပါ။ ကျနော့ ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်”

သူက စပြီး လက်ဆွဲလို့ ခေါ်လာတယ် ဆိုတာကို စကားထဲ မပါအောင် သတိထားပြောနေရတယ်။သူက ကျနော့ ရဲ့ ခေါင်းကို လာပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ ဘေးနားလာထိုင်တယ်။

“မင်း နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ . . ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ”

“ဖိုးဇော်ပါ မမ . . မိုဘိုင်းဖုန်းနဲ့ ကွန်ပြူတာတွေ ပြင်တာ”

“သြ” 

 လို့ တခွန်းထဲ ပြောပြီး ငြိမ်သွားပြန်တယ်။

“ဘတ်စကားပေါ်က ကိစ္စ ကျနော် တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်မမမတော်တဆ ကျနော့တင်ပါးနဲ့ မမတင်ပါး ထိသွားမိပြီး အဲဒီအထိအတွေ့မှာ ကျနော် နစ်မြောသွားတာမမရဲ့ အသားတွေက သိပ်ကို နူးညံ့နေလို့ပါကျနော့ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့ဗျာ”

“ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”

“ဟင့်အင်း ခွင့်မလွှတ်နဲ့ . . ဒါနဲ့ မမ ပြန်တော့မှာလား”

“ပြန်မှာပေါ့. ..  တို့က ဒီမှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ”

“သြော် .. ဟုတ် . .  ဟီဟိ”

“ဘာ ရယ်တာလဲ”

“မဟုတ်ပါဘူး . . . ခုန တက်စီသမားကြီးကတော့ ကျနော်တို့ အခုအချိန်လောက်ဆို အလုပ်ဖြစ်နေလောက်ပြီလို့ ထင်နေမှာပဲနော်”

ဒီတခါကကျ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။ ခဏနေပြီးမှ

“မင်း အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”

“နှစ်ဆယ့်သုံး”

“သြော် တော်တော် ငယ်သေးတာပဲ”

“မငယ်ပါဘူး . . တော်တော်ကြီးပါတယ်ဗျ”

နောက်တခါ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။ခင်ဗျားတို့ စိတ်မရှည်တော့ဘူးမလား။ ဒီကောင် စော်ကို ကြိတ်မှာဖြင့်လည်း ကြိတ်၊ ပြန်ပို့မယ်ဆိုလဲ ပို့လိုက်တော့လို့ တွေးတောင် တွေးနေမလားမသိဘူး။လာတော့မှာပါဗျာ။ အခုကိုပဲ လာပြီ။သူ့မျက်နှာကို ဖြတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်

“မမ သွားမှာ ငရုတ်သီးဖတ်ကပ်နေတာလား”

ကျနော် ပြောလိုက်တော့ သူ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော်က သူ့ကို ဖက်လိုက်ပြီး နှုပ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ ရုန်းဦး ငြင်းဦးမယ် ထင်တာ။ တကယ်တမ်း သူကလည်းကျနော့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ကျနော့အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်လာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျှာတွေက တရုတ်သိုင်းကားထဲက ဓါးတွေလို ရစ်ပတ်ဖွဲ့နှောင်လို့။

နမ်းနေရင်းကပဲ သူရဲ့ ရင်ဖုံးအကျီက ထုပ်ကြယ်သီးတွေကို ကျနော်အောင်အောင် မြင်မြင် ချွတ်ပစ်နိုင်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာ အပြင်ဘက်မှာ ထွက်နေတဲ့ ရင်းသားစိုင်တွေကို ကျနော်က လျှာဖျားလေးနဲ့ လိုက်တို့တော့ ကြက်သီးဖုလေးတွေ ထလာ တွေ့တယ်။

သူကိုယ်တိုင် ပဲ ဘရာကို ချွတ်လိုက်တော့ အရမ်းလှပြီး ဝင်းနေတဲ့ နို့တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရတော့တာပါပဲ။ ကျနော်က သူ့ရဲ့ နို့သီးခေါင်းကို မထိစေပဲ ဘေးနားလေးက အညိုဝိုင်းလေးကို လျာနဲ့ ပတ်ပြီးလျက်လိုက်တယ်

“အား. . .  ရှီး”

ပြီးတော့မှ ရင်ညွှန့်လောက်ကနေစပြီး လျှာနဲ့ လျက်ချလာခဲ့တာ ချက်ကို ရောက်တဲ့ အထိပဲ။ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ထမီ (သုံးလွှာစကတ်) ရဲ့ ချိတ်ကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ သူက ထမီကို အလိုက်သင့် အောက်ကို လျှောချပေးတယ်။ သူရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားနဲ့ မုန့်ပေါင်းလေးရဲ့ ကြား တဘက်တချက်ဆီကို လျှာနဲ့ တချက်ကစားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ကို ပြန်တက်ပြီး နို့တွေကို ပြန်စို့ ပေးလိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ သူက အဖျားတက်နေတဲ့လူလိုပဲ တဟင်းဟင်း  ညီးလို့။

“မမ”

“ဟင်”

“ကျနော့ကို အဝတ်အစားတွေချွတ်ပေး”

သူဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ကျနော့ကို ချွတ်ပေးတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုကျတော့ မချွတ်သေးပဲ ချန်ထားခဲ့လို့

“ဒီမှာ ကျန်သေးတယ်လေ”

အဲတော့ မျက်စောင်းတခက် ထိုးပြီး ကျနော့ အတွင်းခံကို ထပ်ချွတ်ပေးတယ်။ကျနော့ ပစ္စည်းပေါ်လာတော့ သူ သေချာကိုင်ကြည့်တယ်။

“စုပ်ပေးလေ မမရယ် နော်”

ဆိုတော့ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး သူ့လျှာ့အစွမ်းပြတော့တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ အတွေ့အကြုံ သိပ်ရှိပုံမပေါ်ပေမဲ့ အစိမ်းသက်သက်ကြီးလည်း ဟုတ်မယ် မထင်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်ကတော့ နတ်ပြည်ရောက်နေပြီလက်တဘက်ကတော့ သူ့ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ် ဆော့ကစားနေတာပေါ့လေ။

အမှန်က သူ့ကို ကျနော် မရိုးမရွ ဖြစ်အောင် အရင်လုပ်လိုက်တာပါ။ သူ့ကို ကျနော်က အားရပါးရ ဂျာတော့မယ့် အခြေအနေရောက်ပြီးမှ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးမထည့်လိုက်သေးပဲ သူလွေတာ အရင်ခံလိုက်တာ။ ကျနော့ တွက်ကိန်းမှန်သွားပါတယ်။

ဟုတ်ကဲ့ပါဒီအတိုင်းတော့ ကျနော်ကြီး အသာယူလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူ့အလှည့်လည်း ပြန်ပေးရတာပေါ့။ ကျနော်သိပါတယ်။ လောလောဆယ် သူက ကျနော့ကောင်ကို ပါးစပ်အပြင်ထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက် လျှာနဲ့လျက်လိုက် လုပ်နေတာ။

ကိုယ့်ဆရာ မျက်လုံးထဲ ပုံမပေါ်ဘူးနဲ့တူတယ်။ ဒီလိုဗျာ . .  ဘလိုးဂျော့ ကို ပုလွေမှုတ်တယ်လို့ ခေါ်တာမဟုတ်လား။ အဲဒီဟာက ပါးစပ်ထဲ ထည့်မှုတ်ရတဲ့ ပုလွေလေ။ နောက်တပ်ပုလွေတမျိုးက ဘေးတစောင်းထားပြီး အပြင်ကနေပဲ မှုတ်ရတဲ့ အမျိုးအစားဗျာ။ အဲလို ပုလွေမှုတ်တဲ့ ပုံနဲ့ မှုတ်ပေးနေတာ။လားလား ခံလို့ကောင်းမှကောင်းဗျာ

ဒီအတိုင်း ဆက်နေလိုက်ရင် ကျနော် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာတင် ပြီးသွားနိုင်တာမို့ သူ့ကို ရပ်ဖို့ အချက်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ချိုင်းကနေ လက်နှစ်ဘက်နှဲ့ မချီလိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားအတိုင်း နှုပ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်တယ်။

ခုလေးတင် ကျနော့ကို စုပ်ပေးထားတာမို့လို့ ကျနော် ချက်ခြင်း ပြန်နမ်းမယ်လို့ သူက မျှော်လင့်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ ကျနော့ကို ရီရီဝေဝေနဲ့ ကြည့်တယ်။လက်တဘက် သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို သွင်းပြီး အစိလေးကို ကလိလိုက်တော့ ကျနော့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ထားရော။ အရည်တွေကတော့ ရွှဲရွှဲစိုရုံမက တောက်တောက်ပါကျတော့မယ်။

နှုပ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေရာကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်းလည်တိုင်တဝိုက်ဆီကို ဆင်းပြီး ဖွဖွလေး စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မာကင်ရာ မကျန်အောင်တော့ သတိထားရတာပေါ့ဗျာ။ သူများသားမီး အလကားလည်း ကြိတ်သေး၊ ပြဿနာတက်အောင်လည်း လုပ်သေး ဆိုတဲ့ အထဲတော့ ကျနော်မပါဘူး ကိုယ့်ဆရာ။

ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ နို့သီးခေါင်း တဝိုက်ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ မထိတထိ တို့ပြီး သူရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးပြီး အကွဲကြောင်းတဝိုက်ကို လျှာတစ်ချောင်းနဲ့ အစွမ်းပြလိုက်တယ်။ ထွန့်ထွန့်ကို လူးရော။ ဂျပန်တွေလောက်မဟုတ်ပေမဲ့ ဂျပန်ကားထဲကလို အသံမျိုးတွေထွက်လာတယ်။ ဟာ . . ကိမုချိတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ဒီလိုပဲ အော်ညည်းလေး ညည်းတာပါ။

သြော် ဒါနဲ့ စကားမစပ် ကိုယ့်ဆရာ သူ့ရုပ်က ဆိုးတယ်ဆိုတာကို မှတ်မိသေးလားဗျ။ ကျနော်ပြောထားလို့ ခင်ဗျားက မှတ်မိချင် မှတ်မိနေမှာ ကျနော်ကတော့ မေ့သွားပြီဗျာ။ခဏနေတော့ သူက ကျနော့ကို

“တောာ်တော့ကွာ . . ဆက်မလုပ်နဲ့တော့”

“ဘာလို့လဲ မမ . .

ကျနော်လုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လား”

“မဟုတ်ပါဘူး”

“အဲဒါဆိုကောင်းလား”

သူခေါင်းငြိတ်ပြတယ်။ ဒီလောက်ဆို ကျနော်သဘောပေါက်ပါတယ်။ သူလိုချင်နေပြီ။ ဟို အောစာအုပ်တွေ ထဲလို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲတို့ ဘာတို့ မမေးပါဘူး။ သူ့ကြည့်ရတာ ညစ်တီးညစ်ပတ်ေတွေ ပြောချင်ပုံလည်း မရဘူး။ကျနော် သူ့ကို ဆက်မှုတ်တော့ပဲနဲ့ အကွဲကြောင်းနှစ်ခုကို နည်းနည်းဖြဲကြည့်လိုက်တယ်။ သိပ်ကျဉ်းလွန်းတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ပြဲရွဲနေတာမျိုးတော့လည်း မဟုတ်ဘူး။ 

ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကနေ ထလိုက်တယ်။ သူက ကျနော့်ကို လိုက်ကြည့် နေလို့ ဘာမှ မပြောပဲ ပြန်ရယ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ လွယ်အိတ်ထဲ အမြဲဆောင်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးထုပ်လေးကို ထုတ်ပြလိုက်တော့ သူက မျက်စောင်းထိုးတယ်။

“စိတ်မဆိုးနဲ့ နော် . . ကျနော်က မမ ကို မယုံလို့ မဟုတ်ဘူး

နှစ်ယောက်လုံး စိတ်လုံအောင်လို့လေ”

သူ့ရဲ့ နားရွက်လေးနားကို ကပ်ပြီး ကျနော်က တိုးတိုးလေး သွားပြောလိုက်ပြီး သူ့နားရွက်လေးကို ဖွဖွလေး စုပ်နမ်းလိုက်တော့ မျက်လုံးလေး မှေးစင်း သွားပြီး

“ကျေးဇူး ”  

လို့ပဲ တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ပြီးတော့ ကျနော့ကို စောင့်မျှော်နေတဲ့ ပုံနဲ့ ပေါင်လေးကို ကား ထားလိုက်ရော။တင်းမာပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့ ကောင်ကြီးကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် မိုးကာ အကျီ ဝတ်ပေးပြီး လုပ်ငန်းစဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ သူကို ဒီအတိုင်း ပက်လက်လေးထား ပေါင်လေးဖြဲပြီး ရိုးရိုးပုံစံလေးပဲ အသုံးပြုလိုက်တယ်။

ပုံမှန် အချက် သုံးလေးဆယ် လောက်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ အတွင်း နှုပ်ခမ်းသားတွေက ဆွဲညှစ်လာတယ်။ ခဏနေတော့ ကျနော့ကျောကုန်းကို အသားကုန်ဖက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်သည်းနဲ့ ကုပ်တယ်။ သူ့ ငြိမ်ကျသွားတယ်။

ကျနော်က တော့ တက်ကုန်သုတ်နေတုန်း။ဘာရယ်လို့ နာမည်တပ်ပြီး မပြောတတ်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ နည်းနည်း ပိုပြီး ထူးခြားတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ကောင်းလွန်းတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် စွပ်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ အခါခါ ပေါ် လာလို့ တော်တော် ချုပ်တီးထားရတယ်။

သူ့ထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ကျနော့ပစ္စည်းကို အရှိန်လျှော့။ သူ့ နို့တဘက်ကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး နောက်တဘက်ကို ပါးစပ်နဲ့ စို့တော့ သူ့အသံတွေ ထွက်လာ့ပြန်ရော။နို့စို့နေရင်း အောက်က အရှိန်ကို ထိန်းထားပြီး ညှောင့်ရုံလေးပဲ နေပေးနေတယ်။ မျက်လုံးတွေကို စင်းလို့။

နို့စို့တာကို တခါ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့နှုပ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျနော့ ပစ္စည်းကို အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူက အနမ်းတွေ ရပ်သွားပြီး မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။

“ပုံစံပြောင်းလိုးရအောင်နော် မမ”

သူက မျက်စောင်းထိုးပြန်တယ်။

“ဘယ်လို ပုံနေပေးရမလဲ”

“မမကြိုက်တဲ့ ပုံနေလေ”

“ဟာဟ . . ဒီပုံပဲ ကြိုက်တယ် ဆိုရင်ရော”

“ရတယ်လေ မမ သဘော”

သူက ဘာမှ မပြောပဲ ပြုံးစေ့စေ့ လုပ်ပြီး ကျနော့ ကို ကုန်းပေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှ ထပ်ပြီး အထွန့်မတက်တော့ပဲ အနောက်ကို ပြုထွက်လာတဲ့ အကွဲကြောင်းကနေထဲ ထိုးထည့်လိုက်တာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။အားလားလား  . . တော်တော် ကောင်းတာဗျာ။ ခုနက ထက်တောင် ကောင်းသေးတယ်။ကျနော်လည်း ထိန်းမနေတော့ပဲ အားရပါးရတွယ်ထည့်လိုက်တာ မကြာဘူး ပြီးသွားတယ်။

ပြီးတော့ ကွန်ဒုံးကို မချွတ်သေးဘဲ ပက်လက် လှန်ပြီး လှဲလိုက်တယ်။ သူကိုလည်း ကျနော့ ဘေးကိုဆွဲပြီး လှဲခိုင်းတော့ အလိုက်သင့် ပါလာတယ်။ ပြီးတော့ ခဏ ဖက်ထားပြီး မှန်းနေလိုက်တာပေါ့။နည်းနည်း အမောပြောတော့မှ လရည်တွေ ပြည့်နေတဲ့ ကွန်းဒုံးကို ချွတ်၊ သူ့ရှေ့မှာပဲ ပေါက်မပေါက် သေချာ စစ်ပြီး အမှိုက်ပူံး နားရောက်အောင် လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။

သူကတော့ အဝတ်အစားတွေ ထ ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင် သွားရော။ ကျနော်လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့နောက်လိုက်သွားတာပေါ့။သူက အိမ်သာခွက်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းကို ဆေးကြောနေတယ်။

“ဘာလိုက်လုပ်တာလဲ   ဒီမှာ အဝတ်လဲမလို့”

“ဟာ မမ ကလဲ နောက်တခါလောက်တောင် မနေတော့ဘူးလား”

“တော်ရုံပဲ ကောင်းပါတယ်ကွာ”

“လာ ဒီနားကို

ရေဆေးပေးမယ်”

ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ သူအနားလျှောက်သွားပြီး ကော့ပေးလိုက်တော့ ရေပန်းဖွင့်ပြီး ကျနော့ကို ရေဆေးပေးတယ်။သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော့ကောင်က တခါပြန် ခေါင်းထောင်လာပြန်ရော။ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဒိုင်းခနဲ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ရေဆေးလို့ ပြီးသွားတော့

“သွား ..  အပြင်မှာ စောင့်နေ”

ကျနော်လက်ပိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတော့ သူရယ်တယ်။ကျနော် အပြင်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်တွေ ပြန်မဝတ်သေးပဲ အိပ်ယာပေါ် တက်လှဲနေလိုက်တယ်။ခုန သူကိုင်ထားလို့ ကျနော့ကောင်ကြီးကလဲ မာန်တက်နေတုန်း။ခဏနေတော့ သူ ပြန်ထွက်လာတယ်။ အကျီအစိမ်း လုံချည် အနက်နဲ့ ကောက်ကြောင်းလှလှ ရုပ်ဆိုးဆိုး ကျနော့ရဲ့ မမစိမ်းလေ။

“အဝတ်ပြန်ဝတ်တော့လေ မရှက်ဘူးလား”

“မဝတ်ပါဘူး”

“တခုခုစားရအောင်ကွာ”

“စားလေ . . ဒီကနေ လှမ်းမှာ လိုက်မယ်”

“အပြင်မှာ ပဲ သွားစားရအောင်”

ပြောရင်း သူ ကျနော့နား လာထိုင်တယ်။ ကျနော့ ပစ္စည်းကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ပြီး

“ကဲပါ အဝတ်လဲလိုက် အပြင်မှာ သွားရအောင် လိမ္မာတယ်နော်”

“အဲဒါဆို လဲ ခဏတော့ နေဦးမယ် မမ ကိုင်ထားပေးတာ ကောင်းလို့”

ကျနော ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ မှန်းနေလိုက်တယ်။သူကိုင်ပေးတာ တော်တော် ခံလို့ကောင်းတယ်။ ဂွင်းထုသလို အပေါ်အောက် ဆွဲနေတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ နှိပ်သလို ပွတ်သပ်ပေးနေတာပါ။ဒီအတိုင်းပွတ်သပ်နေရင်းက ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ် မသိဘူး သူကျနော့ဟာကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး လွေပါလေရော။ကျနော် ဘာမှ မပြောနိုင်ဘူး ခံလို့ ကောင်းလွန်းတာကိုး။ကျနော် ဒီအတိုင်း သူလွေတာ ခံရင်း မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်

“အ. .အမ မမ  ကျနော် ပြီးတော့မယ်ထုတ် . . ထုတ်လိုက်”

သူက ကျနော့စကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ပါးစပ်ထဲ က မထုတ်ဘူး။ကျနော်လည်း မတတ်နိုင်တော့ပဲ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးပစ်လိုက်ရတယ်။တကယ်တမ်း ခုနက မှ တခါ လုပ်ထားတာမို့ ဒီလောက် မြန်မြန် ပြီးစရာ အကြောင်းကို မရှိတာပါ။သူကိုက စွမ်းလွန်းနေသလား မသိဘူး။

ကျနော် ပြီးသွားတာတောင် သူက ပါးစပ်ထဲကနေ ကျနော့ ကောင် ကိုပြန်မထုတ်သေးပဲ လရည်တွေကို ဒီအတိုင်း စုပ်ပြီး မျိူချလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် လူးလှိမ့်နေအောင် ကောင်းတာပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကျနော့မှာ စိတ်တွေက တခါ ပြန်ထလာရော။

“ဟင်း . . ကျကို မကျနိုင်ဘူးလား . .ငါ စိတ်ညစ်လာပြီ ..  သွား ရေသွားဆေး အဝတ်လဲတော့ တခုခု သွားစားမယ်”

“ဟုတ်”

ကျနော် လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်တယ်။ခဏနေတော့ သူ တံခါး လာခေါက်တယ်။

“ဖွင့်ထားတယ် မမ ဝင်လာခဲ့”

“တို့ ဆင်းနှင့်မယ် သိလား . . . မြန်မြန်လုပ်”

“ဟုတ်ဟုတ်”

ခဏကြာပြီးတော့ ကျနော် ထွက်လာတယ်။သူကတော့ ပစ္စည်းတွေ အကုန်ယူပြီး သွားနှင့်ပြီနဲ့ တူတယ်။စိတ်ထဲ နည်းနည်း ထင့်သလို ရှိတာကြောင့် မြန်မြန်အဝတ် ဝတ်၊ ပစ္စည်း သိမ်းပြီး အောက်ကိုဆင်းလာပြီး အပြင်ကို အပြေးထွက်လိုက်တော့ သူက တက်စီ တစ်စင်းပေါ်တက်သွားပြီ။

ကားပေါ်ကနေ လက်တောင် ပြသွားသေး။ အင်း ဇာတ်လမ်း တခုကတော့ စတောင် မစရသေး ပြီးသွားပြန်ပြီ။ကျနော်လည်း လေတခက်ချွန်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပဲ တွေ့တဲ့ တက်စီ ငှားလို့ ကျနော့ ဆိုင်ရှိရာ မြို့ထဲ ကို ပြန်လာလိုက်တယ်။

ဆိုင်ကို ရောက်မှ ဘာမှ မစားရသေးတာ သတိရသွားပြီး အနားမှာ ရှိတဲ့ city express ကနေခေါက်ဆွဲဘူးလေး တစ်ဘူးဝယ်ပြီးထိုင်စားနေတုန်း ရှိသေး ကပ်စတန်မာ တစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ဂျောတောင့်တောင့် ရင်မောက်မောက် နဲ့ မမကြီး တစ်ဦးပါ။

......................................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ကျနော်နှင့် မမတင်

အဲဒီ ဂျောတောင့်တောင့် ရင်မောက်မောက် နဲ့ မမကြီး တစ်ဦးက ကျနော့ဆိုင်မှာ သူ့ရဲ့ဖုန်း မှန် ကွဲသွားပြီး touch မရတော့လို့ ဆိုပြီး လာပြတာပါ။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားပေမဲ့ နွမ်းပါးမှန်းတော့ သိသာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ကတော့ တော်တော် စွဲဆောင်မှု ရှိတာဗျ။

“ဘယ်လောက်ကျမှာလည်းဟင် မောင်လေး”

“သုံးသောင်းခွဲပါအစ်မ”

“မလျှော့တော့ဘူးလားဟင်”

“အနည်းဆုံးဈေးပါပဲ အစ်မ မယုံရင် တခြားဆိုင်တွေ လိုက်မေးကြည့်ပါ ဒီဈေးနဲ့ ဘယ်မှာမှ မ ရဘူးပြီးကျနော်တို့က အပေါ်မှန်ချည်းပဲ လဲရတာ မဟုတ်ဘူး အစ်မရဲ့ အောက်က lcd ပါ တခါထဲ လဲရတာ ပြီးတော့ ဒီဖုန်းတွေက နည်းနည်း လည်း ရှားသွားပြီလေ”

“အစ်မ သိပါတယ် . . နည်းနည်ဖြစ်ဖြစ် လျှော့ပါဦးလား မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်ပေါ့”

“ကဲ ဒါဆို ကျနော် ၂၀၀၀ ထပ်လျှော့မယ်ဗျာ ဒီထက်တော့လျှော့လို့ မရတော့ဘူး”

ဒီလို နဲ့ သူ ထပ်မဆစ်တော့ပဲ လက်ခံလိုက်တယ်။

“ဟို . . မောင်လေး ဘယ်တော့လောက်ရမှာလဲဟင်”

“မနက်ဖြန်ညနေလောက် တော့ ရမှာပါ။ အစ်မ ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားခဲ့လေ။ မရသေးဘူး ဆိုရင် ကျနော ်ဖုန်းဆက်ပေးမယ်”

“တခါထဲ စောင့်ယူသွားလို့ မရဘူးလား မောင်လေးရယ်”

“အရှေ့မှာ ပြင်ရမဲ့ အလုံးတွေ ရှိသေးတယ်အစ်မရဲ့ ဒီလိုလုပ်ပါလား ကျနော် ပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ် အစ်မသွားစရာ ရှိရင် သွားထားလိုက် ကျနော်တို့ ဆိုင်က ညဘက်ထိ ဖွင့်တယ်”

“အစ်မ ထိုင်စောင့်မယ်လေ .. ရလား”

“စောင့်လို့ကတော့ ရပါတယ် . . ကျနော်က အစ်မ အကြာကြီး စောင့်ရမှာ ဆိုတော့ အားနာလို့”

“ရတယ် စောင့်မယ် ဒီနေ့ ရတယ် မလား”

“’ကျနော် အာမတော့ မခံဘူး.. အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ရအောင် လုပ်ပေးမယ်နော်”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်လေးရယ်”

သူ့အမူ အယာကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ တမျိုးတမည် ဖြစ်လာတယ် ကိုယ့်ဆရာရဲ့။ ကျနော် ထင်တာ မမှားရင် သူ့ဖုန်းထဲ မှာ home made တွေ များ ရှိနေမလားပဲ။ ကိုယ့်ဆရာ သဘောပေါက်တယ် မလား ဟုန်းမိတ်ဆိုတာကို။ဒါမျိုးက ကျနော်တို့ က ခဏခဏ ကြုံဖူးတယ်။ တွေ့ရင် ကူးပြီး သိမ်းထားတာပါပဲ။ အင်တာနက်ပေါ် တင်တာတို့ ငွေညှစ်တာတို့တော့ မလုပ်ဖူးပါဘူး။ အချင်းချင်းတောင် ပြန်မရှဲဘူး။ ဟဲဟဲ သိမ်းထားတာတော့ မနည်းဘူးဗျို့။

ကျနော် အရင်ဆုံး စားလက်စ ခေါက်ဆွဲကို လက်စသတ်ရတယ်။ ပြီးမှ သူ့ဖုန်းထဲက sim card ရယ် memory card ရယ် ကို ထုတ်။ သူ့ကို ပေးလိုက်တယ်။

“ရော့ အစ်မ ဖုန်းကတ် နဲ့ memory card”

“ရှင်”

“သြော် အစ်မရဲ့ ကတ်တွေလေ..ဖုန်း စခရင် လဲတာ အဲဒါတွေ မလိုဘူး။ အစ်မ ပြန်သိမ်းထားလိုက်။ ကျနော်တို့ ဆိုင်က ကျင့်ဝတ်ကို တန်ဖိုးထားတယ်။ ကတ်စတန်မာတွေရဲ့ ပရိုင်ဗေစီကို ဂရုလည်း စိုက်တယ်”

တမင် သူ စိတ်သက်သာအောင် ပြောတာပါ။ ကျနော့ စကား ထိရောက်သွားလား မသိဘူး။ သူ့မျက်နှာ နည်းနည်း ကြည်သွားတယ်။ ပြီးမှ အထဲ ခဏ ဝင်ပြီး ကီးပက်လေး တလုံး ထုတ်လာခဲ့တယ်

“အစ်မ ဖုန်းတွေ ဘာတွေ လာစရာ ရှိရင် သုံးရအောင် ခဏ ယူထား”

“သြော် ..  ဟုတ် ကျေးဇူးမောင်လေး”

ပေးစရာရှိတာပေးပြီး ကျနော်လည်း ထပြီး လုပ်စရာ ရှိတာလုပ်တယ်။ ချုပ်ပြီး ပြောရရင်တော့ သူ့ဖုန်း က လုပ်လို့ မပြီးဘူး။ မိုးချုပ်သွားတော့ သူလည်း ပြန်သွားတယ်။ကျနော်လည်း သူ့ဖုန်းလေးနဲ့ တချို့ ပစ္စည်းတွေ အိမ်ယူလာခဲ့တယ်။

အိမ်ရောက်မှ သေချာ အချောသပ် ပြီးသွားတော့မှ ဖုန်းကို ကလိကြည့်တော့ ထင်ထားသလို ဟုန်းမိတ် ဗွီဒီယို ဖိုင်တွေတော့ မတွေ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဓါတ်ပုံတွေက အများကြီး။ အကျီ မပါ ဘာမပါနဲ့။ ဟီဟီ အအေးတော့ မိတော့မှာပဲ မမတင်ရယ်။

သြော်မေ့လို့ သူ့နာမည်ကို ညနေက ကျနော် မေးထားလို့ သိတာ။ မတင်မာချို တဲ့။ ဟီဟိ တင်ကြီးက တကယ်ကို မာမာချိုချို ကြီးနေမှာ။နောက်တနေ့ ဆိုင်ရောက်တော့ သူ့ဆီ ဖုန်းဆက် ဖုန်းရကြောင်းပြော။ နေ့လည်ပိုင်းမှာ ဖုန်းလာရွေးတယ်။ဒီနေ့တော့ သူက ဂါဝန် အရှည်လေးနဲ့ ပဲ ရောက်လာတာ။

“ရော့ အစ်မ စစ်ကြည့်လိုက်ပါဦး”

မနေ့က ငှားသွားတဲ့ ကီးပက်လေးထဲက ကတ်ကို ထုတ်ပြီး ကီးပက်ကို ကျနော့ ပြန်ပေးတယ်။ပြီးတော့သူ ဖုန်းကို သေသေချာချာ စစ်ပြီး တော့ ငွေချေတယ်။ နောက်မှ

“ဟိုလေ. .  မောင်လေး . . . အစ်မ ဖုန်းထဲမှာလေ.. ဘယ်လိုပြောရမလဲ”

သူဘာပြောချင်တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဆရာလည်း သိမှာပါ။

“စိတ်ချ အစ်မ  ကျနော့ ကြောင့် အစ်မ ဘာပြသနာမှ မတက်စေရဘူး”

ကျနော်ပြောတဲ့ အချိန်မှာ သူ တော်တော်မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားတယ်။

“ကျနော် မညာပါဘူး အထဲက ပုံတွေ တွေ့ပါတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်း ကျနော် ဆက်မကြည့်ပဲ ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အစ်မ သတိတော့ထား နောက်ကို အဲလိုမျိုးကို ဘယ်ဆိုင်မှာမှ သွား မပြနဲ့။ အန္တရာယ် များတယ်”

“ကျေး . . .ကျေး ဇူး တင်ပါတယ် မောင်လေးရယ် . . အစ်မ လည်း ရှက်တာနဲ့ သေတော့မယ်။ ဖုန်းက အသစ်မဝယ်နိုင်သေးလို့ ပြင်ရတာ”

ကျနော် ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ ပြုံးပဲ ပြုံးနေလိုက်တယ်။သူကလည်း အိုးတိုးအမ်းတမ်းနဲ့ ဘာမပြောဘဲ ရပ်နေတယ်။အမှန် က သူပြန်သွားလို့ ရနေပါပြီ။

“အစ်မ ဘာလိုသေးလို့လဲ . . ”

“သြော် ..  အင်း ဘာမှ မဟုတ်ဘူး သွားတော့မယ်နော် ကျေးဇူးပဲ တာ့တာ”

ပြောပြီး ထွက်သွားရော။ရှက်ရှင်နဲ့ ထွက်သွားလိုက်တာ အပြင်ဘက်က အထုပ်ထမ်းလာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားတိုက်ပါလေရော။ကံကောင်းပြီး ဟိုလူက ဘာမှ မဖြစ်လိုက်ပေမဲ့ ခုနလေးကမှ ကျနော့ဆီကယူသွားတဲ့ မှန်လဲထားတဲ့ ဖုန်းလေး ပြုတ်ကျသွားပါလေရော။

ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ဖုန်းလေးကို ကြည့်ရင်း ကျနော် တော့ စိတ်ထဲမှာ သွားပြီလို့ ရေရွတ်မိလိုက်တယ်။ ဖုန်းက မှန်ပြားတည့်တည့်နဲ့ အောက်ကို ကျသွားတဲ့ အပြင် ဖုန်းကျသွားတဲ့ နေရာမှာ ကျောက်စရစ်ခဲလေး တလုံးက အခန့်သား ရှိနေလို့ပါပဲ။

သူကတော့ ကျသွားတဲ့ ဖုန်းလေးကို ရင်တမမ နဲ့ ကုန်းကောက်တယ်။ ဖုန်းကို ကောက်လိုက်တဲ့ အချိန် မမတင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကျနော်က အားရပါးရ ရှုစားနေတာပေါ့။ ဘာလို့လဲမသိ ဒီမမကြီးက မကြာခင် ကျနော့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လိမ့်မယ်လို့ အလိုလို ထင်နေမိတော့တာ။ ထားပါ အခုလောလောဆယ်တော့ သူက ငိုတော့မဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော်ရှိရာကို ပြန်လာနေပြီ။

“မောင်လေးရေ . .”

“ဟားဟား . . ဘာာလဲ ကွဲသွားပြန်ပြီလား”

“အိုး .  သူများဒုက္ခ ရောက်နေတာကို ရယ်ရလား”

“မဟုတ်ပါဘူး အစ်မကို လှောင်တာ မဟုတ်ဘူး ဒီအတိုင်းပဲ ရယ်လိုက်တာ အစ်မ ဖုန်းကို ထပ်ထား ခဲ့လိုက်တော့ ကျနော့ ဆိုင် နားမှာတင် ပြန်ကွဲ သွားတာဆိုတော့ ကျနော် တဝက်ဈေးနဲ့ လုပ်ပေးလိုက်မယ် ”

“ဟင်”

“တဝက်ဈေးဆိုတာ ကျနော် စိုက်ပြီး လုပ်ပေးမှာ ကို ပြောတာနော် တကယ်က လက်ခ ကို ခဏထား အရင်းတောင် ဒီလောက်မကဘူး”

“မဟုတ်ဘူး မောင်လေးရယ် အစ်မ အခု တော့ ပိုက်ဆံမတတ်နိုင်တော့ဘူး လကုန်မှပဲ ပြန်လာလဲတော့မယ် နှမြောလိုက်တာ ကွယ်”

ဒီလိုပြောတော့လည်း ကျနော့မှာ အသည်းမခိုင်ဘူး ဟီးဟီး

“ကဲပါ ဘာမှ စဉ်းစားမနေနဲ့ ဖုန်းကို ထားခဲ့ အစ်မ ပိုက်ဆံ အဆင်ပြေတော့ မှပဲ လာပေး ကျနော် အစ်မကို ယုံပါတယ်”

“တကယ်ပြောတာလား”

“တကယ်ပြောတာပါ…. ရော့ ခုန ကီးပက်လေး ပြန်ယူသွားလိုက်  ကျနော် ပြီးတော့ ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ် ဟုတ်ပြီလား”

“ဘယ်လို ကျေးဇူးတင်မှန်း မသိဘူး မောင်လေးရယ်”

“ကျေးဇူးတင်ရင် အအေးတိုက်လေ”

“ဟား တိုက်မှာပေါ့ အအေးလောက်တော့ မင်းအစ်မ တိုက်နိုင်ပါသေးတယ်”

ကျနော် သူနဲ့ လဘက်ရည်ဆိုင်တဆိုင်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။အအေးတိုက်ခိုင်းပေမဲ့ တကယ်တမ်း ကျနော်က ကော်ဖီမစ်ပလိန်းပဲ သောက်တာပါ။ သူက မုန့်ဟင်းခါး မှာစားတယ်။

“အစ်မ . .. တစ်ခုလောက်မေးချင်တယ် မေးးလို့ရမလား”

“ဘာမေးမလို့လဲ”

“ဟိုလေ . . ဘာလို့ ဖုန်းထဲက ပုံတွေကို ရိုက်ထားတာလဲ”

“ဒီလိုပဲ အပျော်ရှောက်ရိုက်တာ။ ရိုက်ပြီးတော့ ဖျက်မယ်ဖျက်မယ် ဆိုပြီး မဖျက်ဖြစ်တာ”

“သြော် .. ”

“ဘာသြော် လဲ မင်းက မယုံဘူးလား”

“အင်း မယုံဘူး”

“ဘာလဲ မင်းက တို့ကို အထင်သေးလို့လား”

“မသေးပါဘူး ”

“ဟင်း”

သူ သက်ပြင်းတချက်ချတယ်။

“အစ်မ ယောက်ျားက မလေးမှာ အလုပ်လုပ်နေတာ တခါတလေ သူက လွမ်းတယ်ဆိုလို့ သူ့ဆီ ပို့ပို့ပေးတာ”

“ဟာ . . မမက အိမ်ထောင်သည်လား မထင်ရဘူးနော် ကျနော်က အပျိုလေး အောက်မေ့လို့”

သူ့ကျနော့ရင်ဘက်ကို တချက်လှမ်းရိုက်တယ်

“မင်းက လည်း မြှောက်တော့မယ်”

“တကယ်ပြောတာ လှလည်းလှတယ် မျက်နှာရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ပြောစရာမရှိဘူး”

“အင်း . . ကျေးဇူးပါကွာ အဲဒီလှတာက ဘာမှ လုပ်လို့ မရပါဘူး ထားပါ စိတ်ညစ်စရာတွေ ခေါင်းထဲ ရောက်လာလို့ ဆောရီးနော်”

“ရပါတယ် မမရဲ့ မမ ပြောချင်တာ ရှိရင် ကျနော့ကို ပြောလို့ရတယ် ”

“ဒီလိုပါပဲ ကွာ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး တို့က ဆင်းရဲတယ်လေ။ အိမ်ထောင်ကျတာလဲ မကြာသေးဘူး အခုတော့ ယောက်ျားက ရှိတာလေး ရောင်းချပြီး မလေး ထွက်သွားတယ် တို့က မနက်ပိုင်း ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဈေးရောင်းတယ် အခုလို ဖုန်းလေး ပျက်သွားတော့ ငွေကုန်ရော ပြီးတော့လည်း ကုန်ရကျိုးမနပ်ဖြစ်ရတာ”

“ကဲပါ မမရယ် အကောင်းတွေ လာဖို့ အဆိုးကြုံရတယ် လို့ပဲ မှတ်လိုက်ပါ ကဲ စားရာ ရှိတာ စား။ ကျနော်လည်း အလုပ်ပြန်လုပ်ရဦးမယ်”

 သူ စားလက်စ မုန့်ဟင်းခါး ကို လက်စသတ်။ ပြီးတော့ တော်ပြီဆိုပြီး ပိုက်ဆံရှင်းတယ်။

“မောင်လေး .”

“ဗျ”

“တို့ မင်းဆိုင်မှာပဲ ထိုင်စောင့်လို့ ရမလား”

“ရပါတယ်.. သိပ်တော့ မမြန်လောက်ဘူးနော်”

“ပြသနာ မရှိဘူး ရတယ် တို့ မြို့ထဲမှာ သွားစရာ မရှိဘူး အိမ်လည်း တခေါက် မပြန်ချင်တော့လို့”

ကဲ ကိုယ့်ဆရာလည်း နည်းနည်း တော့ပျင်းလာပြီမလား ထားဗျာ။ ကျနော် ကျော်ပြောလိုက်မယ်။သူက ဖုန်းကို ထိုင်စောင့်တယ်။ ကျနော်လည်း ပြင်လို့ ပြီးသွားတယ်ပေါ့။ ဖုန်းပြင်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဆိုင်လည်း သိမ်းတဲ့ အချိန်ရောက်သွားရော။  ကျနော် ဆိုင်ပိတ်ပြီး သူနဲ့ အတူတူ ကားဂိတ်ကို လျှောက်ခဲ့တယ်ပေါ့။ လမ်မှာ  ကျနော်က တခုခု စွန့်စားကြည့်လိုက်တယ်။သူ့မျက်လုံးတွေထဲ အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ကြည့်ပြီး 

“မ”

“ဟင်”

“ကျနော့မှာ လေ မသုံးရသေးတဲ့ ဖုန်းတလုံးရှိတယ် သိလား  . အကောင်းစား မဟုတ်ပေမဲ့ အပေါစားတော့ မဟုတ်ဘူး”

“အဲတော့”

“မ . . စိတ်ထဲ တမျိုးမထင်ဘူး ဆိုရင် လက်ဆောင်ပေးချင်လို့”

“ဟင် ..  ဘာလို့လဲ”

“ဖုန်းက ကျနော့ အိမ်မှာ အမှတ်တရ ပေါ့ မ ရယ် ကျနော့ လက်ဆောင်ကို မငြင်းရဘူးနော်”

သူဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး

“ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဖုန်းကို လိုက်ကြည့်လိုက်လေ”

“နော်”

ကျနော် ဘာမှ မပြောတော့ပဲ တက်စီတစင်း ငှားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ကားပေါ်တက်လိုက်တယ်။ကားပေါ်မှာ သူဘာစကားးမှ မပြောဘူး။ကျနော်လည်း ဘာမှ ပြောမနေတော့ပဲ ဖုန်းကို နားကြပ်တပ်ပြီး  သူ့နားထဲကို နားကြပ်တဘက် တပ်ပေးပြီး သီချင်းနားထောင်ရင်း လိုက်လာခဲ့တယ်။

အိမ်ကို ရောက်တော့ သူ့ကို ရေတိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော် ……. အမျိုးအစား ဖုန်းအသစ်လေးကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ဖုန်းက ကျနော် ကုမ္ပဏီကနေ လက်ဆောင်ရထားတာပါ

“ကြိုက်လား မ”

“အင်း ကြိုက်တယ်”

“ကြိုက်ရင် အာဘွားပေး”

“ဘာ”

“ကြိုက်ရင် အာဘွားပေးလို့”

သူ ကျနော့ကို စိတ်ဆိုးသလို ကြည့်ပါတယ်။ မိန်းမတွေဟာ အိပ်ယာထဲ ရောက်တဲ့ အထိ ငြင်းတတ်ကြတယ် ဆိုတာကို သိထားတဲ့ ကျနော် က စိတ်မလှုပ်ရှားပါဘူး။သူ့ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။

“အာဘွားပေးလေး မ ရယ် ဒီလိုမျိုးလေး”

ဆိုပြီး သူ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ဒီတော့ သူကျနော့ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကြည့်နေရော ကျနော်လည်း သိပ်ပြီး အချိန်မပေးတော့ပဲ သူ့နှုပ်ခမ်းလေးတွေကို ဆွဲပြီတော့ ငုံထားလိုက်တယ်။

ပထမတော့ သူအိုးတိုးအမ်းတမ်း ဖြစ်နေသေးတယ်။ ခဏကြာသွားတော့ သူလဲ ကျနော့ကို အလိုက်သင့် ပြန်နမ်းတော့တာပဲ ကိုယ့်ဆရာရေ။နမ်းရင်း နမ်းရင်းက ရမ္မက်မီးတွေ လောင်သထက် လောင်လာတယ်။ကျနော်က သူ့ဂါဝန် ကြယ်သီးလေးတွေ ဖြုတ်လိုက်တော့ သူက ရုန်းထွက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ကို ရင်ဘက်ကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။

“သန့်ရှင်းရေး လုပ်ကြရအောင် ကွာ ချွေးတွေနဲ့”

“ဟုတ်”

“လာ ရေချိးခန်း လိုက်ပြ”

ကျနော် သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ပို့လိုက်တယ်။ရေချိုးခန်းက အိမ်နောက်ဖေးမှာ ရှိပြီး အိမ်နောက်ဖေး တံခါးက ထွက်လိုက်ရင် ကျနော်အိပ်တဲ့ နေရာ ရှိပါတယ်။ အခန်းတွေ ဘာတွေ မရှိပဲ ကျနော်က ဒီအတိုင်း တစ်ယောက်အိပ်ကုတင် တစ်လုံးထဲ ရှိတာပါ။ 

မမတင် ရေဝင်ချိုးနေတဲ့ အချိန် ကျနော်က ကိုယ်ပစ္စည်းကို ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လက်နဲ့ လုပ်နေမိတယ်။ အထဲက သူရေချိုးတဲ့ အသံကို ကြားရလေလေ လောင်က တီးလေလေပါပဲ။ 

ဂွင်းတိုက်လိုက် နည်းနည်းကောင်းလာရင် ရပ်လိုက် လုပ်နေရင်း ကျနော့ကောင် ကို အမောခံနိုင်အောင် လေ့ကျင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့ ပုဆိုးအဟောင်း တထည်ရယ် မျက်နှာသုတ်ပုဝါရယ် ယူပြီးတော့ မမတင်ဆီ သွားပေးဖို့ ထလာခဲ့တယ်။ရေချိုးခန်း ဝမှာ တံခါးကို ဖြေးဖြေးခေါက်လိုက်တယ်

“မမတင် . . မမတင် ပြီးခါနီးပြီလား” 

မမတင်က တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။

“ဟေ့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူးလား ဒီမှာ ပြီးတော့မယ် ခဏလေး”

အား . . သူ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှက ကျနော့ကို တော်တော် ဖမ်းစားလိုက်တာ ခုနစ်စက္ကန့်လောက် စကားမပြောနိုင် ဖြစ်သွားတယ်။လုံးဝန်းပြီးတင်းကျစ်နေတဲ့ နို့ရယ် ပန်းရောင်ထနေတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ နို့ကဲကဲဖျော်ထားတဲ့ ကော်ဖီရောင် နို့ီးခေါင်းလေးတွေ ဆီမှာ နှစ်စက္ကန့်ခွဲ အဆီမရှိတဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ တစ်စက္ကန့်ခွဲ။ 

အမွေးရိတ်ထားပြီး နည်းနည်းကြာလာလို့ ပြန်ပေါက်စ ပြုလာတဲ့ အမွှေးကျင်ကျင် နဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးဆီမှာ သုံးစက္ကန့်လောက်ပေါ့ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဓါတ်ပုံရိုက်ထားပြီး ဆရာသမားကို တောင် ပြလိုက်ချင်သေးတာ။

“ဟိတ် . .  ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ကြည့်နေရတာလဲ…. ရှက်တယ်ရှင့်”

“လှ လိုက်တာ မမတင်ရယ်. . .မမတင် အမျိုးသားက တော့ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ”

“မောင်ကလည်းကွာ . . အခုလို အချိန်မှာ သူ့အကြောင်းမပြောကြေးလေ”

“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် မေ့သွားတယ်”

မမတင် ကျနော့ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ကိုယ့်ဆရာ စဉ်းစားကြည့် ဒီလောက် လှတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် တစိမ်း မိန်းမတစ်ယောက် လက်တလော ရေချိုးထားလို့ ဆပ်ပြာနံ့လေး သေးနေပြီး ဝတ်လစ်စလစ် အနေအထားမှာ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ ရေစက်လက်တွေနဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး ထိုးတာ ခံရတယ် ဆိုတာ ဘယ်သကောင့်သားက ဒီအတိုင်းခံနိုင်မှာလဲ ပြော။

ကျနော်တော့ မခံနိုင်ဘူး။ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး သူ့ ကို ဖက်၊ ပြီးတော့ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဘယ်ပြန် ညာပြန် ပြေးစို့ပစ်လိုက်တယ်။ခဏတော့ သူလည်း ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ဒီအတိုင်  အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားတာပါ။

“ဟဲ့ . ..  သြော် . .မောင် ကလည်း . . . ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ခဏလောက်စောင့်ပါဦး”

မမတင် အဲလို ဟန့်တော့မှ ကျနော်လည်း သတိပြန်ဝင်ပြီး သူ့ကို ရယ်ပြလိုက်ရတယ်။

“မမတင်က လှလွန်းတော့ ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတာ . . ဟီးဟီး တကယ်က မမအတွက် ကျနော် က ရေလဲ လာပေးတာ”

ပြောပြီး ပုဆိုးနဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ပေးလိုက်တယ်။

“ခဏ ကိုင်ထားဦး”

“ဟုတ်”

ပြောပြီး မမတင်က နောက်ထပ် ရေ တစ်ခွက် နှစ်ခွက် လောင်းပါတယ်။ကျနော့ကို လည်း နည်းနည်းတော့စင်တာပေါ့ဗျာ။ အဲလို ရေတွေ လာစင်တာကပဲ တမျိုးရင်ခုန်နေရသေးတာ ဆရာသမားရဲ့။ သြော် မေ့လို့ . . ကျနော်က အကျီ တော့ ချွတ်ထားပြီးသွားပြီ အောက်မှာဝတ်ထားတာ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီလေးနဲ့ပါ။

မမတင် ရေချိုးလို့ ပြီးသွားတော့ ကျနော့ လက်ထဲက မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာ အနှံ့ သုတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော် ပေးတဲ့ ပုဆိုးကို ဂွင်းကနေ မစွပ်ပဲ ပုဆိုးရဲ့ အနံအတိုင်း အရှေ့မှာ စုပြီး ပတ်သွားတာပါ။ဖွဲ့နွဲ့ပြီး မပြောတော့ဘူးဗျာ။ ကိုယ့်ဆရာ မျက်လံးထဲ မြင်ကြည့်။

ပြီးတော့ သူထွက်သွားတယ်။ ကျနော် ရေချိုးတယ်။ကျနော် အပြင်ပြန်ထွက်သွားတော့ မမတင်က ကျနော့ ကုတင်မှာ ထိုင်လို့ ခုန ပုဆိုးပတ်လေးအတိုင်းနဲ့ ဆံပင်အဖျားစိုသွားတာလေးတွေကို မျက်နှာ သုတ်ပုဝါနဲ့ သုတ်နေတယ်။ကျနော့ကို မြင်တော့

“မောင်လာခဲ့ ဒီနားကို”

သူက ကျနော့ ကို မောင်လို့ ခေါ်နေပေမဲ့ ကျနော်က ကျနော့ကိုယ်ကျနော် မောင်လို့ သုံးရမှာ ပါးစပ်မရဲဘူးဖြစ်နေတယ်။ မင်းကလည်းကွာ မကြာခင်ပဲ ကြိတ်တော့မှာကို အခေါ်အပြောလောက်နဲ့ မရဲ ဖြစ်စရာလားလို့ ကိုယ့်ဆရာ ကြိမ်းလည်း ခံရတော့မှာပါပဲ။

ကျနော် သူအနားကို လျှောက်သွားတော့ မမတင်က သူ့လက်ထဲက  မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို လှမ်းပေးတယ်။ကျနော်က ရေတွေ သုတ်နေတုန်း မမတင် က ကျနော့ ဘောင်းကို ကို ကိုင်ပြီး လျှောချလိုက်တယ်။ ကျနော်က မျက်နှာ သုတ်နေတော့ ချက်ခြင်း ငုံ့မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ မမတင် ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်ပြီးတာနည်း ချက်ချင်း ကျနော့ ကောင်ကြီးက နွေးခနဲ ဖြစ်သွားတာ။

ကျနော်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မမတင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ကျနော့ကောင်ကြီးက နေရာယူလို့။အလစ်အငိုက်တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရတော့ ကျနော့ကောင်ကြီးလည်း တော်တော် ခံလိုက်ရတယ်။ ဒါတောင် ခုနက လေ့ကျင့်ပေးထားလို့။မမတင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ တချောင်းလုံး ပူနွေးပြီးအရမ်း ခံလို့ကောင်းနေတယ်။ ဒစ်အဖျားပိုင်းတလျှောက်လုံးကို သူက လျှာနဲ့ ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ဆွဲတာ။

တခါတခါ ပါးစောင်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊ တခါတခါကျ အာခေါင်ထဲထည့် ထိုးထည့်ပေးတယ်။ ဒိပ်သရုပ်လို့ ခေါ်တဲ့ အာခေါင်ထဲထိ ထိုးထည့်ရတဲ့ ခံစားမှုကို တခါမှ မခံစားဖူးသေးတော့ ကျနော့မှာ အဆန်းဖြစ်နေတာ။ကျနော့တချောင်းလုံးက သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်နေပြီး အရင်းပိုင်းလေးလောက်ပဲ အပြင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ခံစားမှုကို ကျနော်က စာနဲ့ ပြန်ပြီး မရေးပြတတ်ဘူး။ ခါးတိုင်းပါးစပ်ထဲ ခံစားမှုမျိုးမဟုတ်သလို အဖုတ်ထဲ ထည့်ရတဲ့ အရသာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။

အာခေါင်ထဲမှာက သိပ်ကြာကြာနေလို့မရဘူး။ ထိပ်ခေါင်းလေးက ဝင်သွားပြီး မကြာဘူး မမတင်က ချက်ချင်း ပြန်ထုတ်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဝေါ့ခနဲ လေတက်လာတယ်။အဲလိုမျိုး နှစ်ခါသုံးခါ လုပ်ပြီးတော့ မမတင်ကို ကျနော် သနားလာတယ်။

လက်ထဲက မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ကြုံတဲ့နေရာ ပစ်တင်လိုက်ပြီးတော့ မမတင်ကို တွန်းလှဲ လိုက်ပြီး ကျနော်လည်း သူနဲ့ အတူတူ လှဲလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်မို့လို့ နည်းနည်း တော့ကြပ်ပေမဲ့ နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်နေပါတယ်။

ကျနော်က သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အိပ်လိုက်အပြီးမှာတော့ သူ့ရဲ့ နှှုပ်ခမ်းထူထူ ကို ငုံခဲပြီး နမ်းလိုက်တယ်။သူက ပြန်နမ်းရင်းနဲ့ ကျနော့် ကျောကုန်ကို တင်းကြပ်နေအောက် ဖက်ထားတယ်။

ကျနော့လက်တဘက်ကတော့ သူ့ရဲ့ တင်းဝိုင်းလှပတဲ့ နိုလုံးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး ကစားနေပါတယ်.။လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကို သုံးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွ ချေပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ သူ့ပါးစပ်က ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။အာ မဟုတ်ဘူး ဆရာရဲ့ ကျနော်နဲ့က နမ်းနေတုန်း ဆိုတော့ အသံက လည်ချောင်းနားက ထွက်တာ။

တိုးတိုးမျှင်မျှင်မှ တကယ့်ကို တိုးတိုးမျှင်မျှင်လေး။ကျနော်က သူ့နှုပ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေရာကရပ်ပြီး သူ့ရင်ဘက်ရှေ့ မျက်နှာရောက်အောင် အောက်ကို လျှောချလိုက်တယ်။ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ နို့တွေကို မစို့သေးဘဲ နို့နှစ်လုံးကြားက ရင်ညွန့်အစပ်နားကို လျှာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလျက်လိုက်တယ်။

နောက်မှ နို့သီးခေါင်းထိပ်ဖျားပေါ်ကို လျှာအဖျားလေးနဲ့ တဘက်ကို လေးငါးဆယ်ချက်စီလောက် လိုက်တို့ နောက်ဆုံးမှ ပါးစပ်တခုလုံးနဲ့ တဘက်ကို ငုံခဲပြီး  နောက်တဘက်ကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်မကြားထဲ ထည့်ပြီး ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။

ခဏအကြာတော့ နောက်တဘက်ကိုပြောင်း လက်ကတော့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားပြီ။အပေါက်ဝက အစေ့လေးကို လက်ညှိုးထိပ်လေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးပြီးတော့မှ အကွဲကြောင်းကြားလေးထဲကို လက်ထည့်ဖို့တင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ လက်ညှိုးလေးက တန်းဝင်သွားရော။ ဟိုးတုန်းက အောစာအုပ်တွေထဲကလို ပြောရရင် အချစ်ရှေ့ပြေးအရည်တွေပေါ့ဗျာ။

နို့လေးစို့လိုက် လက်က အဖုတ်ထဲကလိလိုက်နဲ့ နှစ်မိနစ်သုံးမိနစ်လောက် မမတင် ကို ဇိမ်ခံခိုင်းထားတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော် မပြတ်ဆောင်ထားတဲ့ သူငယ်ချင်းလေးတွေကို ထပြီး သွားယူလိုက်တယ်

“မောင်  ..  ဘယ်ကို သွားမလို့လဲ”

ကျနော်ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ကွန်ဒုံး အထုပ်ကလေး ကိုယူလာပြီး မမတင် မြင်အောင်ပြလိုက်တယ်။

“ဘာလဲ .. မောင်က မမကို မယုံလို့လား”

“ဟုတ်ပါဘူး ကျနော့ ကိုယ်ကျနော် မယုံတာပါ”

“အင်းလေ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် စိတ်ရှင်းတာပေါ့   လာ မြန်မြန် ..  ဒီမှာ တအားလိုချင်နေပြီ”

ကျနော် လည်း ခပ်သွက်သွက်ပဲ ကွန်ဒုံး အထုပ်ကလေးကို ဖောက်လိုက်ပြီး ကျနော့ကောင်ကြီးကို လုံခြုံရေး ချလိုက်ပါတယ်။ကုတင်ပေါ်မှာ ဒီအတိုင်း အိပ်နေတဲ့ မမတင်ကို ငုံ့ကိုင်းပြီး နှုပ်ခမ်း လေးနဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။ပြီးတော့ တင်ပါးကနေ မပြီး ခန္ဓာကိုယ်တခြမ်းကို အောက်ရောက်အောင် ဆွဲချပြီး ကျနော်က သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်လိုက်တော့ မမတင်က အလိုက်သင့် ကျနော့ကျောကို ခွထားလိုက်ရော။ 

အချိန်မဆွဲတော့ပဲနဲ့ ကျနော့ကောင်ကို သူ့ကြားထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို အောက်နှိမ့်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်က သူ့ကျောကို ဘက်တော့ သူကလည်း အလိုက်သင့်ပြန်ဘက်။ကျနော့ပါးစပ်ထဲ သူ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်အခြမ်းက နို့ကြီးရောက်တော့မှ တပြွတ်ပြွတ်စို့ပြီး မှ ခါးကို သုံးပြီး ဆောင့်ချက်ကို စလိုက်တယ်။

ကျနော်လည်း အောစာအုပ်တွေထဲကလို ဆိုဒ်ကြီးကြီး ရှိတဲ့ကောင်မျိုးမဟုတ်သလို မမတင်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်ဆိုတော့ တင်းပြီး ကြပ်နေတာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိကြသူတွေပဲမို့ ကိုယ်အတင် သူအပင့်နဲ့ လုပ်ရတာ အရသာ ရှိပါတယ်။

မမတင်က သိပ်အသံကျယ်ကျယ် ညည်းတတ်သူမဟုတ်ဘူးနဲ့ တူတယ်။ ကျနော့ ဆောင့်ချက်တွေမှ သူ့ညည်းသံ သိပ်မကြားရပဲနဲ့ သက်ပြင်းကိုသာ အခါခါချပြီး တချက်တချက်မှ တိုးတိုးလေး ညည်းတာပါ။ အဲဒါကိုပဲ ကျနော်က တမျိုးလေး ရင်ခုန်ရတယ်ကိုယ့်ဆရာရယ်။

ကျနော်က ခါးကို နွဲ့နွဲ့ပြီး ဆောင့်လိုက် မမတင်က ကော့ပေးလိုက်နဲ့ စည်းချက်က တဖြည်းဖြည်းမှနလာတယ်။လုပ်ရင်းလုပ်ရင်းနဲ့ ကျနော့ကို ဖက်ထားတဲ့ မမတင်ရဲ့ လက်တွေက ပိုပိုပြီးတင်းကြပ်လာတယ်။

တဖြည်းဖြည်း ပိုပိုတင်းကြပ်လာတော့ ကျနော့ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုပြီးတော့ အားပါလာတာပေါ့။ကျနော် ဆောင့်ကောင်းနေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် မမတင်ရဲ့ ခန္ဓာကိုဟာ လျော့ကျသွားတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေး ထွေးပွေးထားလိုက်ပြီး တိုးတိုးလေးမေးလိုက်ရော

“မမ .. ပြီးသွားတာလား”

“အင်းပေါ့ မောင်က နို့ကို တအားစို့နေတာကိုး ..မမ မခံနိုင်တော့ဘူး”

“ကျနော် မပြီးသေးဘူး သိလားမမ ခဏအမောဖြေပြီးသွားရင် ပုံစံပြောင်းပြီး လုပ်မယ်နော်”

“ရတယ် မောင်ဘယ်ပုံကြိုက်လဲ”

“ကျနော့ကို မှောက်ပေးလေ”

“အွန်း . . အရင် ကုန်းထားမှ ရမှပေါ့..မောင်   ထ လိုက်လေ”

အရင်ဆုံး နှမြောတသစွာနဲ့ မမတင် ကိုယ်ထဲက ကျနော့ကောင်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ရတယ်။သူ့တွင်းဝ နဲ့ ကျနော့ဒစ်ဖျားပွတ်တိုက်ပြီး ထွက်လာချိန်လေးခဏမှာတောင် အထိအတွေ့က ခံစားလို့ ကောင်းလွန်းနေတယ်။ကျနော် ထလိုက်တော့ သူက ကုတင်ပေါ်သေချာ တက်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းပဲ ကုန်းပေးတယ်။ကျနော်က သူ့အနောက်မှာ သေချာ နေရာယူ ပြီး တင်လုံးတွေ ကို လက်နှဘက်နဲ့ အားရပါးရနယ်ပြီးတော့ အနောက်ဘက်ကို ပြူပြီးထွက်နေတဲ့ အစေ့လေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုး ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်

“ဟင်း . . .ဟင်း . .  င်းမောင်  . . အား အနိုင်မကျင့်နဲ့ကွာ”

လို့ ပြောလာပါတယ်။

ကျနော်လည်း စုပ်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး သု့ အဖုတ်ရဲရဲလေးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ဖြဲပြီး ကျနော့ကောင်ကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။မမတင်က အိပ်ယာပေါ် ကုန်းနေရာ ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း မှောက်ချလိုက်တော့ ကျနော်လည်း အလိုက်သင့် ဆက်မှောက်လိုက်ရတာပေါ့။ ပြီးတော့မှ မမတင်ရဲ့ အပေါ်ကနေ မှောက်ရက်သားအတိုင်း ဖိဖိပြီးဆောင့်ရတာ။

တင်းပြီးအိနေတဲ့ တင်သားတွေအပေါ်ကနေ ဖိဖိပြီးဆောင့်ချရတာဆိုတော့ ကိုယ့်ဆရာရယ် ဘာပြောကောင်းမလဲ။ အဆင်မသင့်ရင် ကျွတ်ထွက်သွားတတ်တဲ့ ပုံစံကို လုပ်နေရပေမဲ့ အောက်မှာ ရှိနေတဲ့ မမက အလိုက်သင့် ကြွလိုက်နှိမ့်လိုက် နေပေးတာမို့ ကျနော့မှာ ကောင်းသထက် ကောင်းနေရပါတယ်။

ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ ပြီးလိုက်ဖို့အတွက် ကျနော် ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်တင်လိုက်တယ်။လုပ်လို့ကောင်းနေတုန်းမှာပဲ အောက်ကနေ မမတင်က

“မောင် . .  ပြီးတော့မှာလား”

“ရှီး. . . အား

ပြီးတော့ မယ် မမ”

“အာ့ဆို ခဏရပ်”

ဘာကြောင့်လဲတော့ မသိဘူး သူက ရပ်ဆိုတော့ ကျနော်လည်း ရပ်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ မမတင်က ထလာပြီး ကျနော့ကောင်ကို ကိုင်ပြီး စွပ်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။

“မောင် ..  ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက် လာ . .”

ကျနော် အိပ်လိုက်တော့မှ သူက ကျနော့ကောင်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး အားရပါးရ လွေ တာ ကိုယ့်ဆရာရယ်။ပြီးတော့ပြောသေးတယ်။

“မမ ပါးစပ်ထဲမှာ ပဲ ပြီးပြီးလိုက်နော် မောင်”

ဘာပြောကောင်းမလဲ ကျနော်လည်း မျက်စေ့လေးမှတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေလိုက်တာပေါ့ကိုယ့်ဆရာရယ်။မမတင်က တကယ် ကျွမ်းကျင်အဆင့်။သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကျနော့ကောင်ကြီးကို တချောင်းလုံး သူကြိုက်သလို ဆော့ကစားနေတာ။ သိပ်မကြာဘူး ကျနော်လည်း ပြီးသွားတယ်။

ပြီးပြီးချင်း သူက ပါးစပ်ထဲကနေထုတ်လိုက်တော့ သုတ်ရေ တွေက သူ့မျက်နှာကို စင်ကုန်ရော။ ပါးစပ်ထဲ နဲနဲ့ ကျန်နေတာတွေကိုကျတော့ အနားမှာ ရှိတဲ့ တစ်ရှူးစပေါ်ကို ထွေးချလိုက်တယ်။

“မမ မျက်နှာ သွားသစ်လိုက်လေ”

“သစ်မှာပေါ့ကွာ ဖြည်းဖြည်းပေါ့”

“ကြိုက်လား”

“ကြိုက်တာပေါ့ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ် မမရော ကောင်းလားဟင်”

ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ကျနော်လည်း ဘာမှ မပြောပဲ သူ့ကို ဒီအတိုင်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။

“ဟိတ် အဲလောက် မကြည့်နဲ့လေကွာရှက်တယ်”

“အဲဒါဆို . . . ”

ကျနော် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထပြီးတော့ သူ့နို့ကြီးတွေကို ကုန်းစို့လိုက်တယ်။

“နေဦး . ..  နေဦး . . . မျက်နှာ သွားသစ်ဦးမယ်”

ပြောပြီးတော့ ဘေးနက သူရေလဲ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကျနော့ ပုဆိုးလေး ကို ကောက်စွပ် ရင်ရှားပြီး ထထွက်သွားတယ်။ကျနော်ကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ မှိန်းနေလိုက်တယ်။ခဏကြာတော့ အောက်က ကောင် အေးခနဲ ဖြစ်သွားလို့ မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့  မမတင်… အဝတ်အစားတောင် လဲပြီး နေပြီ။

“ထ ဦး . . ဗိုက်ဆာတယ် တခုခု ကျွေး မီးဖိုထဲလိုက်ရှာတာ ဘာမှ မရှိဘူး”

ကျနောက် နောက်ချင်လို့ . . . အောက်က ကောင်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး

“ဟော့ဒေါ့စားမလား”

“ဟွန့် . . မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ . .အဲဒါက ဝပြီရှင့် ”

“ကျွေးစရာက ဒါပဲ ရှိတယ် မမရယ်”

“အဲဒါဆိုလဲ ဒါပဲ စားရမှာပေါ့”

ပြောပြီး မမတင်က ဖွဖွလေး ကုန်းကိုက်တယ်။အဲဒီတော့ ဟိုကောင်ကလည်း ဖျောင်းကနဲ ထတောင်ရော

“ဟင်း . .ဟင်း တော်တော် မလွယ်တာပဲ ဂုတ်ချိုးထားရမယ်”

ဆိုပြီး လက်နဲ့ ဖြစ်ညှစ်ထားပါတယ်။

“ကဲပါ ကဲပါ ကျနော် ထပြီ . .  အပြင်မှာ တခုခု သွားစားမယ်”

ကျနော်လည်း ထပြီးတော့ အဝတ်ဝတ်ပါတယ်။

“စားပြီးရင်တော့ မမပြန်တော့မယ်နော် မောင်လေး”

“ဟင် . . မမ က ဒီမှာ ညမအိပ်ဘူးလား”

“မမ ညအိပ်လို့ အဆင်မပြေဘူး  အိမ်မှာ ယောက္ခမကြီး ရှိသေးတယ်။ သူက အသက် ကြီးပြီ မောင်လေးရဲ့”

“မောင်လို့ မခေါ်တော့ဘူးလား”

“တော်ပါ . .  သူကဖြင့် လိုက်မပြောပဲနဲ့”

ပြောပြီး မမတင် မျက်နှာ တည်သွားတယ်။

“မောင်လေး . .”

“ဗျာ”

“မင်း . .  မမကို အထင်သေးလား”

“မသေးပါဘူး ဘာလို့လံ”

“အရမ်းလွယ်တာပဲ ဆိုပြီးတော့လေ… ”

“အာ မဟုတ်တာ”

“ဖုန်းတစ်လုံး နဲ့ အလုပ်ဖြစ်တဲ့ မိန်းမ လို့ပဲ ထင်တာမဟုတ်လား”

ကျနော် ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။ တကယ်လည်း ကျနော့စိတ်ထဲ မှာ အဲလို မရှိပါဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာ ဝါသနာပါလို့ ဒါမျိုးတွေ လိုက်စားပေမဲ့ ဘယ်မိန်မ ကို မှ အထင် မသေးခဲ့ဖူးဘူး။သူတို့တွေ အပေါ်လည်း သစ္စာ ရှိတယ်။ ကျနော်ကလွဲလို့လည်း ဒီကိစ္စတွေက ဘယ်သူမှအသိမခံဘူးလေ။

“မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော့ အပြုအမူတွေက အဲလိုမျိုး ဖြစ်နေလို့လား..ကျနော် ယောက်ျားပါ မမရယ်။ အမှန်အတိုင်းပြောမယ်။ ကျနော်က မိန်မ ဝါသနာကြီးတယ် ကြုံသလို လည်း ဖြစ်တတ်တယ် ဒါပေမဲ့ ကျနော် မမိုက်ရိုင်း မယုတ်မာဘူး။ဟာ မင်း က ကြာကူလီပဲ ယုတ်မာတာပေါ့လို့ ပြောရင်တော့ ခံရုံပဲ ကျနော် ဆိုလိုတာ မမ သဘောပေါက်မလား မသိဘူး။

ထားပါ။ ကျနော် နဲ့ မမ ဒီနေ့ ဒီလို အခြေအနေပေးလို့ ဆုံရတယ်။ အဆင်ပြေတယ်။ ဒီထက် ပိုပြီး ဘာမှ မရှိဘူး ဒီဖုန်းပေးတယ် ဆိုတာကလည်း ကျနော့အတွက် တကယ် အပိုဖြစ်နေလို့ပေးတာ မမဆီက ဘာမှ မရလည်း ပေးမှာပဲ။မှန်ရာပြောရင် ဒီလို ဖြစ်ခွင့် ရအောင် တော့ ကျနော် ဆင်မိတာပေါ့လေ… ဆိုလိုတာ”

ကျနော် စကား မဆက်ခင်မှာပဲ မမတင် မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။

“မငိုပါနဲ့ဗျာ . . ကျနော် မှားတာ ရှိရင်တောင်းပန်ပါတယ်”

ကျနော် သူ့မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးရင်းနဲ့ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။

“မဟုတ်ဘူးကွယ် ..  မမ မင်းနာမည်ကို တောင် သေချာ မသိပါဘူး ဒါပေမဲ့လေ မင်းကို တွေ့ကထဲက မမစိတ်တွေ ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး။ မင်း အပေါ်မှာ အရမ်းတိမ်း ညွှတ်သွားမိတယ်။ မမ အသက် ၃၄ နှစ် ရှိပြီ မြီးကောင်ပေါက်လည်း မဟုတ်ပဲနဲ့ ဒီလို ဖြစ်မိတာလည်း အံ့သြတယ် ပြီးတော့”

ဘာမှ ဆက်ပြောလို့ မရအောင် မမတင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျနော့ နှုပ်ခမ်းတွေ နဲ့ ပိတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ အနမ်းတွေက တဖြည်းဖြည်း စိုစွတ်လာတယ်။ဒါပေမဲ့ ကျနော့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးပဲ။ ရပ်ပစ်လိုက်ရမှာ ကျနော့ မမတင်ပေါ် မတရားရာ ကျမှာစိုးလို့ အလိုက်သင့်နေပေးနေရတယ်။တကယ်တမ်း အနမ်းတွေကို ဖြတ်တောက်ပစ်လိုက်သူက မမတင်ရယ်။

“မောင်. . မမ တို့ ဇာတ်လမ်းး ဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်ရအောင်နော်”

 “ဟုတ်”

“မောင်က လိမ္မာတယ်  တို့တွေ ရှေ့ဆက်ရင် မှားဖို့ပဲ ရှိတယ်။”

ကျနော့စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို နွယ်ချင်ပတ်ချင်တဲ့ စိတ်မရှိပါဘူး။ သူက အဲလို ရှိတယ်ဆိုရင်လည်း မကောင်းပါဘူး။သတိရှိတုန်း အမြန်ဖြတ်တာကောင်းပါတယ်။

“ဖြတ်လက်စနဲ့ အဆုံးထိသာ ဖြတ်လိုက်ကြတာပေါ့

ဘယ်မှ သွားပြီး ဘာမှ မစားတော့နဲ့ အစ်မ လည်း ကိုယ့်ဘာကိုယ် ပြန်တော့မယ်  ..   မင်းဘဝမှာ မမတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာ မှတ်မိရင်ပဲ အစ်မ ကျေနပ်ပြီ”ရုပ်ရှင်ပဲ ရိုက်နေတာလား၊ အိပ်မက် မက်နေတာလား ဆိုတာ ကျနော်လည်း မသည်းကွဲတော့ဘူး။ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် မတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။

ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ လို့ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်။မမတင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာတော့ တကယ်ကိုပဲ မျက်ရည်စတွေ ရှိနေခဲ့တယ်။ပြီးတော့ သူ လှည့်ထွက်သွားတယ်။သူ အတင်းတားနေတဲ့ ကြားကပဲ အောက်အထိဆင်းပြီးလိုက်ပို့လိုက်ပါသေးတယ်။ပြီးတော့လည်း တခုခု စားပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်။အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ဖို့ ကြိုးစားရတာပဲ။

မမတင်နဲ့ ဆုံခဲ့တာ ကံကောင်းလို့လား ကံဆိုးလို့လား ဆိုတာတော့ လောလောဆယ် မသုံးသပ်နိုင်သေးဘူး။ကျနော်က တော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ဆိုင်သွားလိုက် အိမ်ပြန်လိုက်ပေါ့။ထူးခြားတာကတော့ လက်ရှိကျနော်လုပ်နေတဲ့ ဖုန်း Service ဆိုင်က ပိတ်သိမ်းဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ ဖြစ်လာတယ် ဆိုပေမဲ့ မတော်တဆ အဆင်မသင့်လို့ ပိတ်ရတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။

အဲဒီဆိုင်က ကျနော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ စပ်တူဖွင့်ထားတာပါ။ မြို့ထဲမှာ ဆိုင်ခန်းငှားခ က ဈေးကြီးလွန်းတာရော။ သူငယ်ချင်းက နိုင်ငံခြား ကို သုံးလေးနှစ်လောက် သွားနေရမှာမို့ပါပဲ။အိမ်ကို သိပ်မပိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်းမို့ သူမရှိတော့ရင် သူနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ အလုပ်တွေကို သူ့အိမ်က လာပြီး စွက်ဖက်နိုင်တာကြောင့် ကျနော်တို့ သေချာတိုင်ပင်ပြီး ဆိုင်ကို အပြီးဖြုတ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။

အောင်မလေး ကဖိုးဇော်ရယ် မင့်ဟာက လျှာရှည်လိုက်တာ၊ ငတို့က မင့်ဘဝကို သိချင်တာမှုတ်ဘူး။ မင်းရေးပြနေတဲ့ အညှီအဟောက်လေးတွေကို အပျင်းပြေဖတ်နေတာကွလို့လည်း အပြစ်တင် မစောနဲ့ဦး တချို့ကိစ္စတွေကို အဆက်အစပ် ရှိအောင် နည်းနည်းပါးပါး ပျိုးထားတာပါ ကိုယ့်ဆရာရယ် လာမယ် လာမယ်။ တော်ပြီဗျာ ကျနော် အကျဉ်းချုံး ပြီး ပြောလိုက်မယ်။

ဒီလို…

သူငယ်ချင်းနဲ့ စပ်တူလုပ်နေတဲ့ မြို့ထဲက ဆိုင် ပိတ်လိုက်တယ်။ နောက်တဆိုင် ကိုယ့်ဘာကို တစ်ယောက်ထဲ ဖွင့်ဖို့ ပြင်တယ်။ လက်ရှိနေနေတဲ့ ကမာရွတ်က အခန်း ကလည်း စာချုပ်ပြည့်ခါနီးပြီမို့ တနေရာရာမှာ ပြောင်းနေပြီး မြေညီဆိုင်ခန်းလေးငှား တခါထဲ ကျနော်နေ။ အဲလို လုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေရတယ်။

ဒီတော့ ဘာမှ မဘာဖြစ်ဖူးလေ။ပွဲစားတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ ဟိုအိမ်လိုက်ကြည့် ဒီအိမ်လိုက်ကြည့်ဖြစ်နေတာပါ့။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>