ဤလောကီ မြေမဟီဝယ် အပိုင်း ( ၁ )
တပ်ကြပ်ကြီး အတွေးခေါင်သည်။
ထူးသာ တယောက် လူဖြစ်လာခဲ့ရသည့် နေရာက တော်တော့်ကို ဆင်းရဲ နုံ့ခြာ သည့် နေရာ၊ ဒါပေမဲ့ သူ လေးငါးနှစ်သား အထိသာ နေခဲ့ရတော့ သိပ် မခံစားလိုက်ရ၊ သို့သော်လည်း ကြီး မှ သူ ဖတ်လိုက်ရသည့် ဆရာ မောင်ထင်ရေးခဲ့သော ခရီးသွား ဆောင်းပါး တခု မှာပါသည့်၊ ဆင်းရဲလှ ပါသည်ဟု ရေးသားထားသော နေရာ၊ တောင်ကုပ်တောင်ကြားလမ်း ပေါ်က ရွာတရွာထင်သည်။
အဲ ဒီရွာ က တောင် ထူးသာ ကို မွေးခဲ့သည့် ရွာလောက် ဆင်းရဲ ပါ့မလား ထူးသာ တွေးမိသည်၊ ဆရာ မောင်ထင် က ရေးခဲ့သည် မှာ ထိုရွာရှိ လူ များမှာ စားစရာ ထည့်ဖို့ ဇလုံခွက်ယောက်ပင် မရှိဟု ဆိုသည်၊ အစား ကြမ်းကြမ်း ၊ အပြောကြမ်းကြမ်း၊ အနေကြမ်းကြမ်း၊ နှင့် ဖြစ်ပြီး အိပ်တော့သာ ကြမ်း မရှိ၊ မြေသား ပေါ်မှာ ဖျာခင်း အိပ်ရသည် ဆိုသည်။
ထူးသာ ကို မွေးခဲ့သည့် ရွာကတော့ အနီးဆုံးဆိပ်ကမ်း မြို့ သေးသေးလေး နှင့်ပင် နှစ်နာရီ သုံးနာရီလောက် ပဲ့ထောင် လှေကလေး ဖြင့် လာရသည့် ကျွန်းကလေး ပေါ်မှာ ရှိသည်၊ သောက်စရာ ချိုးစရာ ရေ ချို ကို မိုးရေ မှသာရသည်၊ အဝီစိတွင်းလည်း တူးလို့ မရ၊ ရိုးရိုး ရေတွင်းပင် မရှိ၊ ပင်လယ်ထဲ မှာ ဆို တော့ ရေငံသာ ထွက်သည်၊ ရွာစပ်က ရေကန်ကြီး မှာ မိုးတွင်း ဆိုရင် ပြည့်လျှံနေ ပြီး ထိုရေ ကို ပင် တနွေလုံး သုံးကြရသည်။
နောက်တခါ မိုးမရွာမှီ သင်္ကြန် လောက် ဆိုရင် ထိုရေကန်မှ ရေမှာ အောက်ခြေက တထွာလောက်ပဲ ရှိတော့သည်၊ အရောင်ကလည်း ရေညှိရောင် စိမ်းနေလေပြီ၊ သို့ သော် သူတို့ မှာ ရွေးစရာ မရှိ၊ ထိုရေကို သာ သောက်သုံးကြရသည်၊ ရွာ ထုံးစံ အရ အိမ်သာ ဆောက်လျှင်၊ ခိုက်တတ်သည် ဆိုပြီး အိမ်သာ မဆောက်ကြ၊ နောက်ဖေး ကို ရွာနားက တော ထဲ သွား ထိုင်ကြသည်။
သားငါး ကို ပင်လယ်ထဲ မှ ရပြီး အသီးအရွက် ကို တောထဲ မှ ရသည်၊ ပိုက်ဆံကို သုံးရမည့် နေရာ မရှိ၊ သူတို့ ရွာသားချင်းကတော့ ပစ္စည်းချင်း လဲလှယ် ၍ သာ အရောင်း အဝယ်သဘောမျိုး သုံးကြသည်။ ထူးသာ ဒါတွေ ကို ဘာလို့ သိလဲ ဆိုတော့ သူ မူလတန်းပြ ဆရာ အဖြစ် သူ့ မွေးရပ် ရွာကလေး ကို ပြန်ရောက်လာလို့သာ သိရခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ သူမွေးပြီး လေးငါးနှစ်သာ နေခဲ့ရတော့ အရင်တုန်းက သူ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မသိခဲ့ရ။
အခု ကျောင်းဆရာ ဘဝဖြင့်၊ အိမ်ထောင်ရေး လည်း အဆင် မပြေ တော့ ရောက်ရာ ပေါက်ရာ သွားချင်နေချင်လာခဲ့တာက တကြောင်းနှင့် ထိုရွာကလေး ကို သတိရလာသည်၊ ငယ်စဉ်ထဲက ပြန်လည်း မရောက်ပဲ၊ လွတ်လပ်နေသော ထိုကျောင်းဆရာ နေရာကို သူလျှောက်လိုက်ရာ၊ ဘယ်သူမှ မသွားချင် တာနဲ့ အတော်ပဲ ဖြစ်ပြီး သူ ရောက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ ပြန် ရောက်ကာစက၊ သူကိုယ်တိုင်ပင် အဲလောက် ကျောက်ခေတ်နီးပါး လူနေမှု အဆင့် ရှိ မည် လို့ မထင်ထားတော့၊ တအံ့တသြ ဖြစ်မိသေးသည်။
ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ အနေဖြင့် သူ့ မွေးရပ် ဇာတိ လေး ကို တတပ်တအားဖြင့် ဖွံ့ဖြိုး တိုးတက် အောင် လုပ်ပေးရမည့် လူတယောက်အဖြစ် ရောက်လာရတာကို ၊ ကျေနပ်မိသည်။
တကယ်တော့ ဒီရွာကလေး တည်ရှိနေသော ကျွန်းလေး မှာ သေးသေးလေး မဟုတ်၊ ဒီကျွန်းပေါ်မှာ ရွာ ၃ရွာရှိသည်၊ အလည်မှာ တောင်တလုံးခြားပြီး ရွာတွေက ကမ်းခြေ ဘက်တွေမှာ ဖိုခနောက် ပုံစံ ရှိနေကြသည်။
ရဲစခန်း မရှိ၊ ဆေးခန်း မရှိ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းက သုံးရွာပေါင်းမှာ တခု ရှိသည်၊ သို့ရာတွင် ရီဖို့ကောင်း တာက မဆလ ခေတ် အုပ်ချူပ်ရေး မို့၊ ရပ်ကွပ်ကောင်စီတော့ရှိသည်၊ ဥက္ကဌ က တရွာ တရားသူကြီးက တရွာ၊ ပါတီ အတွင်းရေးမှုး ( သူ့ကိုသူ ပါတီ အတွင်းရေးမူးလို့ ပြောတာပါ၊ တကယ်က ဘယ်လောက် အထိစိတ်ထားတဲ့ ပါတီရဲ့ အစိတ်ကလေး ရဲ့ အတွင်းရေးမူးလည်း မသိပါဘူး၊ အဟီး ) က တရွာ၊ ဒါတွေ အသေးစိတ် မ ရေးတော့ ပါဘူး ဇာတ်လမ်းနဲ့ မဆိုင်လို့၊ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုမျိုး နေရာတွေ ဗမာပြည် အဲလေ မြန်မာပြည် မှာ ရှိနေတယ် ဆိုတာ တချို့လူ တွေ မသိကြပါဘူး၊
ကဲကဲ ရှည်နေပါပြီ ဇာတ်လမ်းကိုပဲ သွားရအောင်၊ ထူးသာ ရဲ့ ကျောင်း လေးက ဆရာ ဆိုလို့ ထူးသာပဲ ရှိသည်၊ ထူးသာ ပဲ ကျောင်းအုပ်၊ ထူးသာပဲ သူငယ်တန်းက လေးတန်းအထိ၊ ကျောင်းဆရာ ၊ ထူးသာပဲ ကျောင်းစောင့်၊ ဖြစ်သည်၊ သန့်ရှင်းရေး သမားတွေက ကျောင်းသားတွေ၊ သူတို့ ကို အလှည့်ကျ လုပ်ခိုင်းရသည်၊ ကျောင်းက လည်း ၃ရွာပေါင်း မှ တကျောင်း ဆိုတော့ တခြား နှစ်ရွာက ကျောင်းသား တွေ သူတို့ ရွာစီကို လာတက်ကြရသည်။
ကျောင်း ဝတ်စုံဆိုတာ အသာထား တချို့ တွေ အင်းကျီတောင် မရှိကြ၊ အိမ်မှာလည်း မဝတ် ကျောင်းလာလည်း မဝတ်ကြပေ၊ နောက်တော့ ထူးသာ မြို့တက်သည့် အချိန်နဲ့ ကြုံရင် အလှူခံလာ၊ အဟောင်းလေး တွေ ဖျာပုံထည်တွေ ဝယ်လာပေးပြီး ဝတ်ခိုင်းရသည်၊ ကျောင်းကို အင်းကျီ မပါပဲ မလာရ ဆိုလျှင်လည်း လာကြမှာ မဟုတ်၊ ကျောင်းလာဖို့ ကို အတင်းတိုက်တွန်း အားပေး၊ ဖျောင်းဖျ ရသည်၊ ဟင်း ဆက်ပြောနေမိပြန်ပြီ။
အဓိက ပြောချင်တာက အမျိုးသမီးတွေတောင် အဝတ်အစား လောက်လောက်ငှငှ မရှိကြ၊ အပျို အရွယ်လေး တွေ တောင် တထည် နွမ်းနွမ်း ကို အမြဲတမ်း ဝတ်နေတာ တွေ့ရသည်၊ လူဦးရေလည်း သုံးရွာပေါင်းတောင် မှ သိပ်များများ စားစားတော့ မရှိပါ၊ ခလေး အမေ တွေ ဆို ပိုတောင် ဆိုးသေးသည်၊ အမြဲ လို ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ သာနေကြသည်။
တခါတလေ ကလေး နိူ့တိုက်လျှင် ထမိန်ကို ဒီအတိုင်း ဖြေချပြီးနိူ့ ကြီးတန်းလန်း နှင့် လူရှေ့ မရှောင် ဘာမရှောင် ၊ ရောက်ကာစ ထူးသာ မနေတတ်၊ မျက်နှာကို တဘက်လွဲ ပစ်လိုက်ရသည်၊ နောက် မြို့က ရောက်ကာစ တုန်းက ဒီကွှန်းပေါ်က လူတွေ ကို ကြည့်ရတာ ညစ်ထပ်ထပ်နဲ့ နေလောင်ထားတဲ့ အသား အရည် မို့ သူ့ မှာ ဘာမှ စိတ်မလာ၊ သနားတာပဲ ရှိသည်။
စိတ်ထဲ ရှိတဲ့ အတိုင်း ပြောရရင် ရွံတောင် ရွံ မိသည်၊ ဒါပေမဲ့ နေတာ ကြာတာနဲ့ အမျှ သူ မျက်စေ့ယဉ်လာသည်၊ အပျိုမလေး တွေ တချို့ မျက်နှာ ချောတာလေး တွေ၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တာလေး တွေ သတိထားမိလာသည်၊ ခလေး အမေ တွေထဲ မှာလည်း တချို့ နိူ့တွေက ချက်နားလောက် တွဲကျ နေတာတွေ ရှိသလို၊ ထန်းသီးလုံး တွေ လို တင်းရင်း လုံးဖေါင်းနေတာ တွေလည်း တွေ့လာရသည်၊ ခြေတွေ လက်တွေက ခပ်ညိုညိုပေမဲ့ အတွင်းသား တွေကျတော့ အဝင်းသား လားဟု တွေးမိသေးသည်။
သူကိုယ်တိုင်လည်း လိင်ကိစ္စ နဲ့ ပြတ်နေရတာ လ နဲ့ ချီလာပြီ ဆိုတော့ သွေးသားက လည်း တောင်းတ လာခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။
အခု သူနေ နေတဲ့ အိမ်က ပါတီ အတွင်းရေးမှုး ကိုဦးစောသာ ရဲ့ အိမ်မှာ၊ ကိုဦးစောသာ က ဘာမှ မယ်မယ်ရရ လုပ်တာ မရှိ၊ တခါတလေ ပိုက်ကွန်လေး ဆွဲ ထွက်သွားပြီး ငါးပုဇွန်၊ ခရု ကြုံရာ ကောက်လာသည်၊ သူ့ အိမ်ရှင်မ မစောမြ ကို ချက်ခိုင်းသည်၊ အိမ်မှာ နွားအကြီး ၃ ကောင်နှင့် နွားပေါက် လေး တကောင် ရှိသည်၊ သမီး အပျိုပေါက်မလေး အသက် ဆယ်ခြောက်နှစ်လောက် ရှိမဲ့ အေးမြသာ က နွားကျောင်းသည့် အလုပ်လုပ်သည်။
အိမ်ကလည်း ဒီက ထုံးစံ အတိုင်း အခန်းတွေ တံခါးတွေ ဘာမှ မရှိ၊ တိုင်တွေကတော့ တောထဲက အလကားရ တဲ့ ပျဉ်းကတိုးလို တိုင်လုံးကြီးတွေ နဲ့ မျောတိုင်တွေနဲ့ ဆောက်ထားတာ၊ အမိုးက ဓနိ၊ အကာက ဝါးထရံ၊ အိမ် ရှေ့ခန်းက ထူးသာ ကို ပေးထားပြီး ဝါးထရံတကန့် နဲ့ ကိုဦးစောသာ တို့ လင်မယား အိပ်သည်၊ နောက် ဝါးထရံတကန့် ခြားကာ အေးမြသာ အိပ်သည်။
နောက် ဝါးထရံ တကန့် ကာပြီး တော့ မီးဖိုချောင် ဖြစ်သည်၊ အိမ်ရှေ့ မှာ ဝရံတာ လိုမျိုး အဆင့်ကလေး တခု ရှိသည် လက်ရမ်းတွေ ဘာတွေ တော့ မရှိ ဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်သည်၊ အဲဒီမှာ ဝါးနဲ့ လုပ်ထားသော ပက်လက်ကုလားထိုင် တလုံးရှိသည်၊ ကျောင်း ချိန်ပြီး လို့ ရေမိုးချိုး ပြီးချိန် ဆိုရင် ထူးသာ အဲဒီ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင် လေ့ရှိပြီး ကျောင်းသားလေး တယောက် ကို သူ ပိုက်ဆံပေးကာ ဝယ်ခိုင်းထားသော ဓနိရည် ကို စုပ် ဇိမ်ခံလေ့ရှိသည်။
အေးမြသာ က ညနေဆိုရင်နွားကျောင်း ပြန်လာ ရွံ့တွေဗွက်တွေနဲ့ ပေလူးပြီး၊ နွားတွေကို အိမ်ဘေးက တင်းကုတ်မှာထည့်၊ ရေပုံးလေး ဆွဲထွက်သွားကာ ရေကန်သို့ သွား ရေလောင်းချိုး ပြီး ပြန်လာသည်၊ ထုံစံ အတိုင်း အင်းကျီ ထမိန် မချွတ်ပဲ ခေါင်းပေါ်က ရေလောင်းချခြင်းသာ၊ ပြီးတော့ ထမိန်စ ကို ပေါင်လည်လောက် တင် စု ညှစ်ပြီး အိမ်ပြန်လာ။
အိမ်ရောက်မှ အိမ်က ထမိန်တထည် အင်းကျီတထည် ပြောင်းဝတ် ပြီး ရေစိုတွေကို ညှစ်ကာ တန်းမှာ လှန်းထားခဲ့သည်၊ နောက်နေ့ ထမင်း စားပြီး ( လို့ ထင်တာပဲ အခု ပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ ဘယ်အချိန်ထွက်သွားတတ် မှန်း မမှတ်မိတော့ဘူး ) အဲဒီလှန်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး နွားတွေ နဲ့ ထွက်သွား လိုက်တာ ညနေထိပဲ၊ နောက် ပြန်လာ ရေချိုး ၊ အဲဒီ သံသရာက နေ့တိုင်း အချိန်မှန်ပဲလေ။
အေးမြသာ ရေချိုးပြီး ပြန်လာတဲ့ အချိန် ဆိုရင် သူက ပက်လက်ကုလားထိုင် မှာ ဖြစ်နေပြီ၊ သူ့ သွေးသား တွေ တောင်းတ လာတဲ့ အချိန် မှာ အေးမြသာ ကို စသတိပြု မိလာတယ်၊ တကိုယ်လုံး အဝတ်တွေ ရေစိုနဲ့ ဆိုတော့ သူ့ အပျိုဘော်ဝင်စ ကိုယ်လုံး တစ်တစ် လေး မှာ အဝတ်တွေက ကိုယ်လုံးပေါ် ကပ်လို့၊ လုံးကျစ်ပြီး ကားကားလေး နေတဲ့ ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးက ရေစို ထမိန်ကို ကပ်နေလို့ တဘက်တလုံးစီ တုန်ကနဲ တုန်ကနဲ ဖြစ်အောင် လှုပ်ရမ်း သွား နေတာကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တွေ့ရတယ်၊ အပေါ်ပိုင်းက နိူ့လေး တွေကတော့ သိပ်ကြီး ပုံ မရပေမဲ့ မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်းလေး နဲ့ လက်တအုပ်စာလေး တွေ မြင်နေရ ပြီလေ၊ ပက်လက်ကုလားထိုင် ပေါ်ထိုင် မျက်စေ့လေး မှေးကြည့်ရင်း က လီးတောင်နေရတာ က ဆရာထူးသာပေါ့။
ထူးသာ တယောက် ဇရက်မင်း စည်းဇိမ် ခံရင်း၊ အေးမြသာ လေးကို စိတ်ထဲက ပစ်မှားမိနေရင်းက သူ့ ရဲ့ စိတ် တွေက အတိတ်က အဖြစ် အပျက်တွေကို တစစီ ပြန်တွေး မိနေလေတော့သည်။
................................................................................................................................
ထူးသာ ကို မွေး ပြီး ငါးနှစ်သား လောက်မှာပဲ သူ့မိဘ နှစ်ပါးလုံး ပင်လယ်ပြင်မှာ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရသည်၊ မိဘမဲ့ သူ့ကို ကမ်းစပ်မြို့ ကလေး မှာနေတဲ့ ခလေး မရှိ တဲ့ လင်မယား နှစ်ယောက်က တဆင့်စကား တဆင့်ကြား လို့ ခေါ်သွားပြီး မွေးစားခဲ့ကြတယ်။
အဲဒါကြောင့် သူ့ ခမျာ ကျောင်းနေခွင့်ရခဲ့ ရှာတယ်၊ သူ့ မွေးစား အမေ နဲ့ အဖေက သူတို့ မြို့ကလေး က ဈေးရုံ ထဲ မှာ ပိတ်စ တွေ အထည်တွေ ရောင်းတယ်၊ ဆိုတော့ သူလည်း တတပ်တအား ကူညီ လုပ်ပေးရပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့ က သူ့ကို သား အရင်း လို သဘောထားပြီး သိပ်မလုပ်စေပဲ ကျောင်းကို သာ မှန်မှန်တက် ပြီး စာကို ကြိုးစား သင် စေသည်၊၊ အဲဒါကြောင့် ထူးသာ က နေ့လည် နေ့ခင်း ဘက် ကျောင်း မရှိတဲ့ နေ့တွေ ဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ရှိနေတတ်သည်။
ထူးသာ ရဲ့ လိင်ကိစ္စ လက်တွေ့ အတွေ့ အကြုံက စောသည်ပဲ ခေါ်ရမလား ထူးသာ ကိုးတန်း လောက်မှာ စသည်၊ ထူးသာက ၈တန်း လောက်မှာ စပြီး ဂွင်းတိုက် တတ်နေပြီ၊ သူတို့ အတန်းထဲ က ကောင်မလေး တွေ ထဲ မှာ သူတို့ ထက် နည်းနည်း ကြီးသည့် ကောင်မလေး တွေ ရဲ့ ထမိန်တိုတို ဝတ်လို့ ပေါ်တဲ့ ခြေသလုံးသား တွေကို ကြည့်ပြီး သူ့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်ဖြစ်နေတတ်သည်၊ သူ့ ငယ်ပါကလည်း မာနေပြီး အမြဲ သေးပေါက် ချင်သလိုလို ဖြစ်နေတတ်သည်၊ ဘာလို့ မှန်း မသိ၊ အိပ်ယာထဲ ရောက်ရင်လည်း သူ့ ငယ်ပါလေးကို ကိုင်နေမိတတ်သည်၊
နောက် သူက စာအုပ်တွေ လည်း အများကြီး ဖတ်နေပြီ၊ စာအုပ် အထူကြီးတွေကို ဖတ်ရ မှာ မပျင်း၊ မဟာ တို့ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းတို့၊ အရှေ့က နေဝန်းထွက်သည့် ပမာတို့၊ အထူးသဖြင့် ဟိုကိစ္စ တွေ ဒီကိစ္စ တွေ ပါလာ ရင် သူ့ငယ်ပါလေး ကို ဖိပွတ် မိတတ်သည်၊ တနေ့တော့ သူ့ အတန်းဖေါ် အိမ်ချင်းကပ်ရက်က ကျော်လှ တယောက် စာအုပ်နွမ်းနွမ်းလေး တအုပ် ယူလာသည်။
စာအုပ် နာမည်က မောင်မောင်ကိုးတဲ့၊ အဲဒါ သူ့ ပထမဦးဆုံး ဖတ်ဖူးတဲ့ ဗမာအောစာအုပ် ဖြစ်လေသည်၊ စာအုပ်ဖတ်ရင်း သူ့ငယ်ပါ ယားလာ၍ အတင်း ဖိပွတ်လိုက်ရာ သူ့ တကိုယ်လုံး အကြောဆွဲ သလို တထွန့်ထွန့် ဖြစ်သွားပြီး ငယ်ပါ လေး မှ လည်း အရည်တွေ ပုဆိုးထဲ ကို တဖြွတ်ဖြွတ် ပန်းထွက်ကုန်၏၊ ပထမတော့ သူလန့်သွား၏၊ သူ့ ကိုယ်သူ မထိန်းနိူင်တော့ ဘဲ သေးပေါက်ချလိုက် မိသည်ဟု သူထင်သွား၏။
နောက်တော့ ကျော်လှ နှင့် ပြောမိ ဆိုမိ တော့ မှ သဘောပေါက် သွား၏၊ အဲဒီက စပြီး ဂွင်းတိုက် တတ်လာ၏၊ အစပိုင်း က ဂွင်းတိုက် ဖို့ ကို ဘာမှ သိပ်စဉ်း စား စရာ မလို၊ အတန်းထဲ မှ ကောင်မလေး တွေ ခြေသလုံးပေါ်တာတွေ၊ ရင်အုံလေး တွေ ဖေါင်းနေတာ တွေ၊ စဉ်းစား လိုက်တာနဲ့ ပြီးသည်။
နောက်ပိုင်းတော့ နည်းနည်း ကြာလာသည်၊ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတွေ၊ နောက် အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတွေ၏ တောင့်တင်း ဖွံ့ထွားလှသော ကိုယ်ခန္ဓာ အဖုအထစ် တွေကို မှန်းသည်၊ နောက် နိူင်ငံခြားက မိန်းမ ကိုယ်လုံးတီး ပုံ ပါသည့် စာအုပ်တွေ သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း တွေ ဆီက ငှားကြည့်ပြီး ဂွင်းထုတတ်လာသည်။
ကိုးတန်း ရောက်တော့ မှ တကယ့်လက်တွေ့ လူပျိုရည် ပျက်ခဲ့ရသည်၊ သူ့ကို ရှင်ပြုပေးလိုက်တာက သူ့သူငယ်ချင်း ကျော်လှ ရဲ့ အမေ ဒေါ်မြခိုင်၊ ဒေါ်မြခိုင် က လင်ဆုံးပြီး ကလေး တယောက်နဲ့ မုဆိုးမ၊ ကော်ပိုရေးရှင်း တခု မှာ စာရေးမ လုပ်နေသည်။
သူ့ယောက်ကျား ကလည်း အဲ ဒီ မှာပဲ လုပ်ခဲ့တာ ၊ ယောက်ကျား လုပ်ခဲ့တဲ့ နေရာက ကြားပေါက် ကလေး တွေ ရှိတော့ သူတို့ မှာ ချောင်လည်ခဲ့သည်၊ သို့သော်လည်း ယောက်ကျားမှာ၊ အသောက်အစား အပျော်အပါး မက် လို့ ၊ ကြာကြာမခံလိုက်၊ ရောဂါပေါင်းစုံရှိရသည့် အထဲ၊ အသောက်အစား မလျှော့လို့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရှောသွားရရှာသည်။
အခုတော့ သူ့ခမျာ သားတယောက်နဲ့ ရုန်းကန် နေရရှာသည်၊ အသက်ကလည်း ၃၅ လောက်သာ ရှိသေးတော့ သွေးသား အဆူဖြိုးဆုံး အချိန်၊ ဒါပေမဲ့ မုဆိုးမ ခလေး တယောက် အမေ ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ အတည် တကျ မကြံချင် ကြ၊ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ အားကိုး လေး တခု နဲ့ အတည်ယူမဲ့ လူ ရှိရင် တပင်ထူချင် ခဲ့တယ်၊ အဲဒါနဲ့ အပရိက သူ့ ကို ကျောရရုံ ကပ်တဲ့ ကောင်တွေ ကို လက်မခံဘူး။
ပထုတ် ပစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သွေးသား တောင်းတ မှု ကိုတော့ မလွန်ဆန် နိူင်ဘူး မဟုတ်လား၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ အိမ်လာလာ ဆော့နေတဲ့ သား သူငယ်ချင်း ထူးသာ ပေါ် မျက်စေ့ ရောက်သွားရတာပေါ့၊ ထူးသာ ကလည်း ကိုးတန်း ပေမဲ့ လူက ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်း လေး ဖြစ်နေပြီ၊ နောက် ပြီး မျက်လုံးတွေက မရိုးသားတော့ဘူး။
သူ့ ခြေသလုံးတွေ ၊ ဖင်တွေကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က သိတယ်လေ၊ မြခိုင် အဖို့က ဒါတွေ သဘောပေါက်ပြီးသား၊ ကောင်လေး ကလည်း တမျိုးတော့ ဆွဲဆောင်မှု ရှိသလိုပဲ၊ ကိုယ့်အိမ်တွင်း ထဲ မှာ ဆိုတော့ ခိုးစားလို့လည်းကောင်းတယ်လေ၊ နောက် အပြင်မှာ အတည်ကြံမဲ့ ကောင်တွေ့ရင် ဖမ်းချိတ်လိုက်ရုံပဲ လေ၊ အဲလို အတွေး လည်း ဝင်လာရော မမြခိုင် တယောက် ထူးသာ ကို ဖြားယောင်းမှု တွေ စတော့တာပဲ။
ကျော်လှ မရှိတဲ့ အချိန်၊ နှိပ်ခိုင်းတာတို့၊ ပွတ်သီးပွတ်သတ် လုပ်တာတို့ လုပ်ပေးတော့ ထူးသာ တယောက် လည်း ဘယ်ခံနိူင်မလဲ ဟိုမုန်းကြွချိန်လေ၊ မမြခိုင် အိမ်မှာ ရှိတတ်တဲ့ အချိန် ဆို အကြောင်းတခုခု ရှာပြီး ရောက်လာတတ်သည်။ အိမ်မှာ နေရင်း မမြခိုင် အတွင်းခံ မပါပဲ ထမိန်ပါးပါး နှင့် ကပိုကသီ နေရင် တခုခု မြင်ရ နိုးနှင့် ထူးသာ တယောက် မျက်ခြေမပြတ် ကြည့်ရှာသည်။
တနေ့ တော့ ရုံးပိတ်ကျောင်းပိတ်ရက် နေ့လည်၊ ခင်း ကျော်လှ က သူ့ ဦးလေး တွေနဲ့ နယ် ကို လိုက်သွား၊ ထူးသာ လည်း အိမ်ကို ရောက်လာတဲ့ အချိန် ဆိုတော့၊ မမြခိုင် မြူဆွယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်၊ ထုံးစံ အတိုင်း နယ်မြို့လေး ရဲ့ နေ့လည် နေ့ခင်းက ခြောက်ကပ် တိတ်ဆိပ် လို့ ပျင်းစရာကောင်းကကောင်း၊ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထူးသာက ကျော်လှ ငှားထားတဲ့ စာအုပ်တအုပ်ကို ကောက်လှန်ဖတ်နေတယ်။
မမြခိုင် က ထူးသာ ရှေ့ နားမှာ ထိုင် ပြီး စာအုပ်တအုပ်ဖတ်နေတယ်၊ နောက် မမြခိုင်က ခြေထောက်တဖက်ကို ခုံပေါ်တင်ပြီး ထမိန်အောက်စ ကို မသိမသာ လွတ်ထားလိုက်တယ်၊ စာအုပ် ဖတ်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး တချိန်လုံး မမြခိုင်ကိုချောင်းနေတဲ့ ထူးသာ မျက်လုံး ပြူးသွားတယ်။
ဝင်းနေတဲ့ ပေါင် အတွင်းသား တွေကို တွေ့လိုက်ရတာကိုး၊ ထူးသာ ဟန် မဆောင် နိူင်တော့ စာအုပ်ပေါ်ကြည့်တာကနည်းနည်း မမြခိုင် အောက်စလွတ် နေတာကို ကြည့်တာက များများ ဖြစ်နေ ရသည်၊ မမြခိုင် က တွေး သည် ဒီကောင်လေး ဘာမှ လုပ်ဖူးပုံလည်း မရ ဘူး သူ စတာ စောင့်နေလို့တော့ မရဘူး ဒီလို လွတ်လွတ် လတ်လတ် ကြုံရဖို့ကလည်း တခါတလေမှ ရတာ၊ ငါပဲ အရင် လှုပ်ရှားမှ ရ မှာပဲ လို့ တွေးလိုက်သည်။
“ ဟဲ့ ထူးသာ ဘာကြည့် နေတာလဲ... ”
“ ဟို..ဘာဘာ..မှ မကြည့်ပါဘူး..ဒေါ်လေး ရဲ့... ”
“ အောင် မယ် ငါ မသိဘူး များ မှတ်နေလား..နင် ငါ့ ပေါင်တွေကို ကြည့်နေတာ မဟုတ်လား... ”
“ အမှတ် တမဲ့ မို့ ပါ ဒေါ်လေး ရယ်..တမင် ချောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး... ”
“ နင် မိန်းမ တွေကို ကိုယ်လုံးတီး မမြင် ဖူးဘူးလား... ”
“ ဟာ..ဒေါ်လေး ကလည်း ဘာတွေ ရှောက်ပြောနေတာလည်း.. ”
“ ငါ အကောင်းမေးနေတာ...ငါမေးတာ ဖြေစမ်းပါ.. ”
ထူးသာ က မမြခိုင်မျက်နှာ အနေ အထားက စိတ်ဆိုးတဲ့ ပုံလည်း မပြ တော့ ၊ သူတို့ ယောက်ကျားလေး ချင်း ပြောလေ့ရှိသော၊ ဒီကောင်မ ကြီး ထန်နေပြီ ဆိုတဲ့ စကားလို၊ များ မမြခိုင် တယောက် နှာထ နေပြီ လို့ တွေးလိုက်မိသည်၊ သို့ သော်လည်း အတွေ့ အကြုံ မရှိသူ မို့ ဘာမှ မလုပ်ရဲ ၊ မမြခိုင် လွှတ်ပေးထားသော ထမိန်စ အောက်က ပေါင်တွင်းသား တွေကို ပဲ ကြည့် ရင်း တံတွေး တွေ မြိုချရင်းက၊
“ တခါမှ မမြင်ဘူး သေးပါဘူး ဒေါ်လေးရဲ့.... ”
“ ဒါဆို နင်ဘယ်သူ့ မှ မပြောပါဘူးလို့ ဂတိပေးရင် ငါပြမယ်.. ”
“ တကယ်လား ဒေါ်လေး ..ကျနော် ဂတိပေးပါတယ်၊ ကျိန်ဆိုလည်း ကျိန်ပါ့မယ်... ”
“ အင်း ဒါဆိုလာ ငါ့အခန်းထဲ ကို... ”
ထူးသာတယောက် ဘယ်လို အခန်းထဲ ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါ၊ သူမှတ်မိ သလောက်ကတော့ မမြခိုင် တယောက် ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှဲ နေရာက သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လို့၊ မမြခိုင် ရဲ့ ဖြေချလိုက်တဲ့ ထမိန်အောက် က ဖေါင်းကြွ နေတဲ့ နိူ့လုံးကြီးတွေ၊ နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ် ကြီးတွေ၊ ထူးသာ တယောက် မြင်တာနဲ့ ပင် လုံချည်ထဲ သုတ်က ထွက်ချင် သွားသည်။
မမြခိုင်က နင်ကိုင်ချင် ကိုင်ကြည့်လေ ဆိုတော့ ထူးသာ တယောက် အငမ်းမရ နိူ့ကြီး နှစ်လုံးကို သူ့လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဆုပ်နှယ်ပြီး အားရပါးရကိုင်၊ နောက်တော့ နို့ကြီးတွေကို ကုန်းစုပ်တော့တာပေါ့၊ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မမြခိုင်ရဲ့ လက် က ထူးသာ လုံချည်ပေါ်ကနေပဲ ထူးသာရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး တချက်နှစ်ချက် ဆောင့်လိုက်တာ၊ ထူးသာ ခမျာ တွန့်ကနဲ တွန့် ကနဲ နဲ့ သုတ်ရည်တွေ လုံချည်ထဲ ပန်းထည့်ပြီး ပြီးသွား တော့ တာပါပဲ။
ထူးသာ ခမျာ၊ သူ့လီးကြီး ပျော့သွားတော့ စိတ်ပျက် သွားတယ်၊ မမြခိုင် များ စိတ်ဆိုးသွားမလားပေါ့၊ မမြခိုင်က မျှော်လင်ပြီးသားပဲ၊ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ထူးသာကို သူ့ နိူ့တွေ ဆက်စို့ ခိုင်းတယ် နောက်တော့၊ သူ့ ထမိန်ကို လည်း ကန်ထုတ် ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်၊ ထူးသာတယောက် သူချောင်းချောင်းပြီး ခိုးကြည့်နေခဲ့ရတဲ့ ပေါင်လုံး ကြီးတွေ ဖွေးကနဲ ပေါ်လာပြီး ပေါင်ခွဆုံ က အမွေးနက်နက် တွေ ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်ကြီး ကို တွေ့လိုက်ရတော့၊ လီးက ချက်ခြင်း ပြန်မာတက်လာခဲ့ရပါတယ်။
မမြခိုင်က ထူးသာရဲ့ လက် ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ အဖုတ်ပေါ်တင်ပေး လိုက်တော့ ထူးသာ လက်တွေက ဘာရယ်မသိ အမွှေးတွေကို ဖွရင်း စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ် ဝ ကို သွားနိူက်မိ တယ်၊ ထူးသာက သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တွေနဲ့ အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေး တွေကို လျှောက်ပွတ် ပေးနေတော့ မမြခိုင် မျက်လုံးလေး တွေ မှေးပြီး ပါးစပ်က ငြီးသံလေး တွေ ထွက်လာတယ်။
နောက်တော့ ထူးသာ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို လိမ့်တက် ခိုင်းလိုက်တယ်၊ မမြခိုင်က သူ့ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို ကားလို့၊ သူ့ပေါင် နှစ်လုံးကြား မှောက်ရက် ဖြစ်နေတဲ့ ထူးသာရဲ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အဖုတ်ဝ မှာတေ့ပေးလိုက်တယ်၊ ထူးသာလည်း သူ့ဖင် ကိုကော့ပြီးတော့ ထိုးထည့်လိုက်တာ သူ့လီးကြီးက စိုစိုစွတ်စွတ် နဲ့ အတွင်းထဲ မှာ နွေးနေတဲ့ အဖုတ်ထဲကို ဖြေးဖြေး ချင်း ဝင်သွားခဲ့တယ်။
မမြခိုင် က ကလေး တယောက် အမေ ဖြစ်တာရယ်၊ အရမ်းကို စိတ်ထ နေပြီ မို့ ရွဲနေတဲ့ အရည်တွေ ရယ်ကြောင့် ထူးသာ လီးကြီးက လျောလျောရူရူ ဝင်သွားခဲ့ပေမဲ့၊ထူးသာ လီးကြီးက တကယ်တော့ လူကြီး စံချိန်မှီနေပါပြီ၊ မမြခိုင် အဖို့ကလည်း နှာအတင်းထ နေတဲ့ အချိန် ဆိုတော့ သူ့ အဖုတ်နံရံတလျှောက် ထိုးဝင်လာတဲ့ ထူးသာ ဒစ်ကြီးက သူ့ တကိုယ်လုံးကို ကြက်သီး တဖြန်းဖြန်း ထလာအောင် ကောင်းသွားရပါတယ်။
နောက်တော့ သဘာဝ အလျှောက် အလိုလို ဖြစ်သွားတဲ့ သဘောအတိုင်း ထူးသာက အပေါ်က ဖိဖိ ဆောင့်တာကို မမြခိုင်တယောက် အောက်က ကော့ကာကော့ကာ နဲ့ အတိုင် အဖေါက် ညီညီ လိုးပွဲ စပါတော့တယ်၊ ထူးသာ အဖို့ ပထမ တချီ လုံချည်ထဲ မှာ ထွက်သွားရလို့ ဒီတခေါက်က တော့ တော်တော်ကြာကြာလေး ကို ဆွဲ နိူင်ခဲ့ပါတယ်။
မမြခိုင်ရဲ့ ကုတင် တိုင်တွေ တောင် လှုပ်ခါရမ်းနေ ရအောင် အားပါပါ နဲ့ ဆောင့်ပစ်လိုက်ပါတယ်၊ ထူးသာပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေ သူ့ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်လိုက်တာ နဲ့ မမြခိုင်လည်း ကာမ စည်းဇိမ် အထွတ်ထိတ် ကို ရောက်ခဲ့ရပါတယ်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် ဖက်ကာ နားနေရင်း မမြခိုင်က ထူးသာရဲ့ နဖူးပြင်ကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး....
“ ထူးသာ ..သား ...ဒေါ်လေး နဲ့ ဒီလို နေတာ ဘယ်သူ မှ ရှောက် မပြောရဘူးနော်... ”
“ ဟာဒေါ်လေးကလည်း ကျနော် ဒီလောက်တော့ မအ ပါဘူးဗျာ... ”
“ နင်..မိန်းမ တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး ဆိုတာ ရော တကယ်လား... ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဒေါ်လေးရ ဒါ ပထမဆုံး အခါပဲ ကျနော် လုပ်ဖူးတာ.. ”
“ အမလေး ပထမ ဆုံး အခါမို့ ပဲ လုပ်များသာ လုပ်ဖူးရင် ငါတော့ တော်တော် ခံရမှာပဲ အဟင့်... ”
ညှတုတု အမူအရာလေးနဲ့ သူ့ကို ပိုပိုသာသာလေး မြှောက်ပြောလိုက်တဲ့ မမြခိုင်ကြောင့် လူပျိုရိုင်း ထူးသာ ရဲ့ လီးကြီး က ဒေါင်ကနဲ ပြန်မာ လာရပါတော့တယ်။
“ ဆရာ ..ထမင်းစားရအောင်..... ”
ရုတ်တရက် အနား ကပ်ပြောလိုက်တဲ့ အေးမြသာ ရဲ့ အသံလေးကြောင့် အတွေးထဲ မျှောနေတဲ့ ထူးသာ ဆပ်ကနဲ ဖြစ်သွားရပါသည်၊ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေတဲ့ သူ့ ပုဆိုးအောက်က မာတင်း ထောင်ထ နေတဲ့ အတန်ကြီးကို ရုတ်တရက် လှမ်းကြည့်ပြီး ခစ်ကနဲ ရီကာ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ အေးမြသာ ရဲ့ ဖင်တုံ ကလေးကို ကြည့်ရင်း သူလည်း တော်တော်ရှက်သွားပါသည်။
အင်း စိတ်ထိန်းထား ထူးသာ၊ မင်း ခုထိ မမှတ်သေးဘူးလားဟု၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း သူတို့ ထမင်းစား လေ့ရှိသော၊ အိမ်ရှေ့ခန်း ( ညဆိုရင် သူအိပ်သော နေရာ) သို့ တက်လာ ခဲ့လိုက်ပါတော့ သည်။
..................................................................................................................
သူတို့ ထမင်းဝိုင်းကတော့ ပျဉ် အကြမ်းနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ လေးထောင့် စားပွဲ ပုလေး နဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင် စားကြတာပါပဲ၊ ပုဂံခွက်ယောက်တွေကတော့ ကြွေရည်သုတ် သံပုဂံ တွေပေါ့၊ သုံးတာ ကြာလို့ ထိမိခိုက် မိပြီး အနားစောင်း တချို့မှာ အမည်းစက် ကလေးတွေ နဲ့၊ ခြစ်ရာ တချို့ နဲ့၊ ထမင်း က ညိုညို၊ ဟင်းကတော့ ပင်လယ်ထဲက ရတာပေါ့၊ တခါတလေ လည်း ကမ်းစပ်က ပေါ့၊ ဥပမာ ခရု လိုမျိုး၊ တချို့ ခရု တွေက လက်မ လုံးထက် နည်းနည်း ကြီးမယ်၊ အရှည် သုံးလေး လက်မ လောက်တွေ၊ စေတီပုံ ခေါ်မလား။
အဲ ဒါကို သူတို့ ချက်နည်းကတော့ ရှင်းတယ် ထိတ်ပိုင်း အချွန်ဘက် ကို ဒါးနဲ့ ခုတ်ဖြတ်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ရေလုံပြုတ်ပဲ၊ အရင်တုန်းက သူတို့ ချက်တာ သေခြာ တောင် မဆေးလို့ ဟင်းထဲ ရွံ့ တွေ ပါလာသေးတယ်၊ ထူးသာက မစား နိူင်လို့ ပြောတော့ မှ နောက်ပိုင်း သေခြာ ဆေးပြီး ချက်တယ်၊ အဲ ဒီခရုက ဖလွတ်ကနဲ စုပ် လိုက်ရုံပဲ။
နောက် တောထဲက ရလာတဲ့ ဒညင်းသီး စိမ်း နဲ့ ဆားနဲ့ ငရုပ်သီးစိမ်း ၊ အဲဒါဆို တနပ်စာ လုံလောက်ပြီ၊ ှု ငရုပ်သီးစိမ်းက တော့ ထူးသာ က အစပ် မစားရ မနေနိူင်လို့ အပင်လေး မြို့က သယ်လာပြီး စိုက်ထားလို့ အဆင်ပြေ နေတာ၊ ဒီဘက်က လူတွေ က ဟင်း ဆိုရင် အမြဲ တမ်းပဲ ပင်လယ်စာ စားနေကြလို့ ဘာဟင်းချက်သလဲ မေးမဲ့ အစား ဘာငါး ချက်သလဲ လို့ တောင် မေးကြတယ်၊ ထူးသာ နေခဲ့တဲ့ မြို့လေး မှာလည်း ဒီအတိုင်းပဲ၊ မြို့ကြီးက လာတဲ့ သူတွေ ဆိုရင်တောင် ရုတ်တရက် ကြောင်သွားတယ်၊ မေးတဲ့ သူက ဘာငါးချက်သလဲ ဆိုရင် ဖြေတဲ့သူက အမဲသား လို့ဖြေချင်ဖြေတာကိုး၊ အဟီး။
အဲ လို ပင်လယ်စာတွေ ကြီး နေ့တိုင်းစားနေလို့လား မသိဘူး၊ ပါတီစိတ်အတွင်းရေးမှုး ကိုဦးစောသာ က တွယ်သလား မမေးနဲ့၊ ကိုဦးစောသာ နဲ့ အတွင်းရေးမှုးကတော် ဒေါ်တင်လှ တို့ ပွဲကြမ်းချက်ကတော့၊ ည ဆိုရင် သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ ပဲ၊ ဝါးကြမ်းခင်း ဆိုတော့ ထူးသာ အိပ်နေတဲ့ နေရာကတောင် သိနေရတယ်၊ အေးမြသာ ကတော့ သေခြာပေါက် သိမှာပဲ ဆိုတာ ထူးသာ ပြောရဲတယ်၊ ရိုးနေတာလား ၊ သူတို့က ပဲ အဲဒါသဘာဝ ပဲ လို့ ယူဆထားလား မသိ၊တပတ် မှာ တခါ နှစ်ခါလောက် ကတော့ လုပ်နေတာပဲ။
အတွင်းရေးမှုးကတော် ဒေါ်တင်လှက သူ့ အတွက် တနေ့တာ အလုပ်က ထမင်းချက် မဲ့ ဆန်မှာ စပါးလုံး ရွေးမယ်၊ နောက် သူ့ယောက်ကျားယူလာတဲ့ ဟင်းလျှာတွေကို ချက်မယ်၊ ဒါပဲ၊ ဒီထက်ပို တဲ့ အလုပ်က တခါတလေ ရွာထဲ ထွက်သွားပြီး တခြား မိန်းမ တွေနဲ့အတင်းပြော မယ်ဒါပဲ၊ရှိတယ်။
အင်း ဒေါ်တင်လှ ရဲ့ ပုံဖေါ်ရရင်တော့ မျက်နှာက လေးထောင့်စပ်စပ်၊ နှာတန် သိပ်မပေါ်တဲ့ မျက်နှာပြားပြား၊ ရင်ဘတ်က လည်း နည်းနည်း ပြားပြားပဲ၊ နိူ့သိပ်ကြီးပုံ မရ ဘူ၊ ဖင်က တော့ အကြီးကြီးပဲ၊ နာမည် နဲ့လိုက်တယ် လို့ ၊ တခါတခါ ထူးသာ တွေးမိတယ်၊ ဖင်လုံးကြီးတွေက ကားတစ် နေတာပဲ၊ ခါးလေးတောင် သေးသွားသလိုထင်ရတယ်၊ အေးမြသာ လည်း အမေ လိုပဲ လာမယ် ထင်တယ် အခု ထဲက စွံ့စွံ့လေး တော့ ဖြစ်နေပြီ၊
ဖင် ဆိုမှ ပြောရအုန်းမည်၊ ထို ကျွန်းပေါ်မှာ သူတို့ က အိမ်သာ အဆောက် မခံပါ၊ ထို့ကြောင့် သူတို့ အပေါ့အလေး သွားလျှင်၊ တောစပ်ဝင်ကြရသည်၊ ထူးသာ ကတော့ သင်္ချိုင်းကုန်း ဘက်သွားသည်၊ တခါတလေ အုပ်ဂူမြင့်မြင့် ပေါ်က တက်ပါချရတာ သူက ပိုစိတ်သန့်သည်၊ ဒါပေမဲ့ လူသံ ဘာသံကြား လျှင် နေရာရွှေ့ရသည်၊ အုပ်ဂူ ပေါ်မှာ ထီးထီးကြီး ထိုင်လို့ မရ၊ နောက်ဖေး သွားရတာ ဇိမ်ပျက်သည်။
ဒါကြောင့် အနေတော် ကျောက်တုန်း တွေ ရှိရာကို ရှာသည်၊ ခြုံတွေ ကြားထဲ မှ သူ့ ကို မမြင်နိူင်အောင်၊ များသော အားဖြင့် ကုန်းအမြင့်နေ ရာပေါ် မှာ သူ နေရာယူ လေ့ရှိသည်၊ မိုးတွင်းကျ တော့ တော်တော် ဒုက္ခ ရောက် ရသည်၊ ရွာက လူတွေက ပုဆိုးချုံ ဝါတာပရု အစ စားပွဲခင်း လိုဟာမျိုး ချုံ ပြီး သွားသည်၊ထူးသာကတော့ ထီး နှင့်သွားသည်၊ ထီးကို လက်တဘက်က ကိုင်ပြီး နောက်ဖေး သွားရသည် မှာ မလွယ်ခြေ၊ နောက် ကုန်းပေါ်က စီးကျလာတဲံ ရေစီးကြောင်းနဲ့ လည်း လွတ်အောင် ထိုင်ရသေးသည်၊ အဟီး၊ ပြောရရင်တော့ ဆုံးမှာ မဟုတ်။
ပြောချင်တာက ထူးသာ အဲ လို နောက်ဖေးသွား ( သူတို့ အခေါ်တောထိုင် ) တုန်း ခြုံအကွယ်မှာ မို့ တခါ တလေ ကောင်မလေး တွေ ဖင်လှန် သေးပေါက် တာ အပေါ်စီးက လှမ်း မြင်ရသလို၊ သမီးရီးစား ချိန်းတွေ့ တာ တွေလည်း တခါတလေ ဆုံရတတ်သည်။
တခါကတော့ သူနဲ့ မလှမ်း မကမ်း ခြုံဘုတ် အကွယ်မှာ ရွာထဲက အိမ်ထောင် သည် ယောက်ကျား တကောင် အပျိုမ မလတ်တလတ်ကို ကောင်းကောင်း လိုးနေတာ တွေ့ ခဲ့ရသည်၊ ထူးသာ တောင် အတော် အံသြ သွားသည်၊ ဒီလောက် တယောက် ကို တယောက် မသိတဲ့ သူ မရှိ တဲ့ လူနေမှု ပတ်ဝန်းကျင် လေး မှာတောင် ဒါမျိုးတွေ ရှိ နေ တာလား၊ မြို့တွေ မှာက တော့ မဆန်း၊ ထူးသာ ကိုယ်တိုင်လည်း၊ ကြာကူလီ ရိုက်ခဲ့ဘူးသည်၊ အိမ်ထောင် ရှိရက် နဲ့လည်း ဖေါက်ပြန်ဘူးသည်။
သို့သော် ဒီလို အခုချိန်ထိ ကျောက်ခေတ် နည်း ပါး လောက်ပဲ ရှိတဲ့ ၊ အသိုင်း အဝန်း ပတ်ဝန်းကျင် တွေ မှာ မရှိလောက်ဘူး ဟု သူအစ က ထင်ထားခဲ့တာကိုး၊ တယောက်နဲ့ တယောက် ပတ်လည် ရှောက် စပ်ကြည့်ရင် တောင် အမျိုးတော် ချင် တော် နေနိူင်သေးတယ် မဟုတ်လား။
အင်း ၊ အဲဒါကြောင့် လူကြီး သူမ တွေ ပြောတာ အသက် ပိုကြီး လာတာနဲ့ အမျှ အတွေ့ အကြုံက ပိုများလာတယ် ဆိုတာ၊ ထူးသာ တယောက် အခု အသက် ၃၈-၃၉ ဆိုတော့ လေးဆယ်နားနီးနေပြီ၊ လူလောက မှာ သူကိုယ်သူ အတွေ့ အကြုံ စုံလှပြီ ထင်ခဲ့တာ၊ ခုထိ အံသြ စရာတွေ နဲ့ ပြည့်နှက်နေတုန်း ဆိုတာ ပိုသဘောပေါက်လာ တယ်။
ထူးသာ ကိုးတန်း မှာ သူအိမ်ဘေး က သူငယ်ချင်း ကျော်လှ အမေ မမြခိုင် နဲ့ တနှစ်လောက် ဖြစ်ခဲ့သည်၊ နောက် မမြခိုင်လည်း သူ့ ကို အတည်ယူ မဲ့သူ တွေ့သွားတော့ နောက် အိမ်ထောင်ပြုလိုက်တာနဲ့ သူနဲ့ ပြတ်သွားခဲ့ ရသည်၊ အဲ ဒီ တနှစ်တာ ကာလ ကတော့ ထူးသာ အတွက် ရွှေ နှစ် လို့ပြောရ မလား မသိ၊ လူပျို ဖြစ်စ ဖွင့်ဖွင့်ထွားထွား မုဆိုးမ တယောက်နှင့် လုပ်ချင် သလို လုပ်ခွင့် ရသည့် အတွက် သူ့ ဟော်မုန်း တွေ ထကြွ မှု တွေကို ဖြေ ထုတ် ခွင့် ရ နေတော့ သူ့ စိတ် ထဲ မှာ ဘာမှ သူများတွေလို မုန်ယို မနေခြေ၊ အပြင် ပန်းမှာ မျက်လုံးလည်း သူများတွေ လို တဏှာခိုး သိပ်မထတော့။
သူ့ ကို မိန်းခလေး တော်တော် များက လူအေး၊ ဘာမှ လိင်စိတ် မရှိသေးတဲ့ ကောင် လို့ ထင်သည်၊ မမြခိုင် အဖို့ မှာ လည်း အတော် တန်သည်၊ ဒီလို လူပျို ပေါက်တွေက တော်တော် သက်လုံကောင်းသည်၊ တနေ့ ကို လေးခါလောက် ကတော့ အပျော့ လို့ထင်သည်။
ဆိုတော့ သူ့ အရင် ယောက်ကျား ထက်တောင် ပို ဆန္ဒပြည့် ခဲ့ရသည်၊ နောက် ယူမည့် သူတောင် အဲလောက် လုပ်နိူင်ပါ့မလား တခါတလေ တွေးမိသည်၊ ဒါပေမဲ့ အရေးကြီးတာ သူ မှာ သားတယောက် နှင့် နေရေးထိုင်ရေး စားရေးသောက် ရေး အတွက် အမှီ အခိုလိုသည်၊ ဆိုတော့ ရသမျှ နူင့် တင်းတိမ်ရမှာပေါ့ လို့ တွေးထားသည်၊ မမြခိုင် ကို လက်တွေ့ ဆန်သည်လို့ပဲ ပြောရမည် ဖြစ်လေသည်။
ထူးသာ မမြခိုင် ပြီးသွားတော့ ၁၀ တန်း မှာ ရီးစား မကျ ဘာမကျ အမကြီး တယောက်နှင့် ဖြစ်လိုက်သေးသည်၊ အမကြီး လို့ ဆိုသော်လည်း ထူးသာ ထက် နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ကြီးမှာပါ၊ ဘယ်နှစ်တန်း တွေ မှာ ဘယ်နှစ်နှစ် နေ ခဲ့မှန်း မသိ၊ ဆယ်တန်း မှာ ထူးသာ နှင့် အတန်းလာတူသည်၊ အတန်းသား အချင်း ချင်း မို့ ပထမ သိရုံလောက် သာရှိခဲ့သော်လည်း၊ မိုးသည်းသည့်တနေ့ ကျောင်း အဆင်း ခေါက်ထီး အဆစ်ပြုတ် ပျက်သွားသော၊ မြင့်ကြာဖြူ ကို ထူးသာက သူ့ထီးကပ်ဆောင်း စေ၍ အိမ် ထိ ပို့ပေးခဲ့ရာမှ ရင်းနှီး မှု လယ်ပယ် တဆင့်တက်ခဲ့ရသည်၊
နောက် တော့ မြင့်ကြာဖြူ နှင့် ထူးသာတို့ စာ အတူတူ ကျက် သည့် အဆင့်ထိ ခင်မင်လာခဲ့သည်၊ မြင့်ကြာဖြူ နှင့် ရင်းနှီးစ က ထူးသာ မမြခိုင် ကို လိုး လို့ရနေတုန်း မို့ မြင့်ကြာဖြူ ပေါ် ပုံမှန်သာ သူငယ်ချင်း လို နေနိူင် ခဲ့သည်၊ မမြခိုင် နဲ့ ပြတ်သွားပြီးတော့ ထူးသာ မှာ လက်အားကိုးရသည့် ဘဝ ပြန်ရောက် သွားတော့ မြင့်ကြာဖြူ အပေါ် အမြင် တမျိုး ပြောင်းလာ ခဲ့ရသည်။
မြင့်ကြာဖြူ မှာလည်း ထူးသာ အပေါ် စိတ်ဝင်စားပုံပြသည်၊ မြင့်ကြာဖြု မှာ အသက် ၁၉ နှစ်လောက် အပျို ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ဖြစ် ပြီ မို့ အဖုအထစ် အမို့ အမေါက် တွေက သူ့နေရာနဲ့ သူရှိနေပြီ ၊ ညိုစိမ့်စိမ့် အသား အရည်နှင့် မျက်လုံးရွဲကြီး များနှင့်ဆံပင် အုပ်ကောင်းကောင်း ရှည်ရှည်၊ မျက်နှာလေးက ချစ်စရာကောင်းသည်၊ ကျောင်းစိမ်း ထမိန် အောက်မှ လုံးကျစ် အိစက်နေသော တင်သားကြီး များက မမြခိုင် လောက် ကားကားထွားထွား ကြီး မဟုတ်သော်လည်း သူ့ဟာနဲ့ သူတော့ တော်တော် ကြည့်လို့ကောင်း သည်၊
မြင့်ကြာဖြူ သူ့ အပေါ်မှာလည်း နည်းနည်း တွယ်တာမှု ရှိနေတယ် ဆိုတာ သိတော့ ထူးသာ က တနေ့ မှာ ချစ်ခွင့်တောင်းလိုက်သည်၊ မြင့်ကြာဖြူက ငြင်းသည်၊ ထူးသာက မြင့်ကြာဖြူ ရှက်လို့ဟုထင်ကာ အတင်း ဇွဲ နှင့် အဖြေတောင်းသည်၊ နောက်ဆုံး မှ မြင့်ကြာဖြူက ထူးသာကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည်၊ သူ့ မှာ ရည်ရွယ်ထားသူ ရှိနေပြီ၊ သူ နှင့် ရည်ရွယ်ထားသူ က အခု ဒီအက်စ်အေ ( ဗိုလ်လောင်းသင်တန်း ) တက်နေသည်။
ကျောင်းဆင်းပြီးရင် သူတို့ လက်ထပ်ကြမည်ဟု ဆိုသည်၊ ထူးသာ မယုံကြည်၊ မြင့်ကြာဖြူ သူ့ ကို လိမ်သည်ဟုထင်သည်၊ မြင့်ကြာဖြူက သူ့ ကို ရှင်းပြသည်၊ ထိုသူမှာ မြင့်ကြာဖြူကို အရင်ထဲက လိုက်ခဲ့သည်၊ သို့ ရာတွင် မြင့်ကြာဖြူ က ငြင်းခဲ့သည်။
ထိုသူက ဗိုလ်လောင်းသင်တန်း သွားတော့ ဟိုကနေ စာ တွေ ဆက်တိုက် ထည့်ရင်း ဇွဲ မလျှော့တန်း ချစ်ခွင့်ပန် ခဲ့ သဖြင့် သူလည်း သံယောဇဉ် ဖြစ်ကာ အဖြေပေးခဲ့သည် ဟုဆိုသည်၊ အခု ဆိုရင် သူတို့ သမီးရီးစား ဖြစ်နေတာ တနှစ်လောက် ရှိသွားပြီ ၊ အိမ်က မိဘတွေကလည်း သဘောတူ ထားပြီးပြီ လို့ ဆိုသည်၊ ထူးသာ တော်တော် စိတ် နာသွားသည်။
လူချင်းတောင် နီးနီးကပ်ကပ် မနေဘူးတဲ့ သမီးရီးစားတဲ့ ကြားတောင် မကြားဘူးပေါင်ပေါ့၊ဒါကြောင့်လည်း အရင်က ရီးစားရှိတယ် ဆိုတာ သတင်းမကြားမိတာပေါ့၊ ဟိုက စစ်ဗိုလ်ဖြစ် မဲ့ ဟာမို့ မက်တာလို့ပဲ တွေးမိသည်၊ မိဘ တွေကလည်း အဲဒီ အတိုင်းပဲ နေမှာပေါ့၊ စစ်ဗိုလ် ရာထူး မျက်နှာကြောင့် ပစ်သဘောတူခဲ့တာနေမှာပါပဲလို့ တွေးမိသည်။
သို့ ရာတွင် သူ့ ပါးစပ်က တော့ ထုတ်ဖေါ် မပြောခဲ့၊ ကောင်းပါပြီ နဂိုလ် အတိုင်း ပဲ သူငယ်ချင်း လို နေတော့ မယ် ဟု အချိုသတ် ကာ ပြန်ပေါင်းနေလိုက်၏၊ ဒါပေမဲ့ မမြခိုင် နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခဲ့ရတာ အပြင် မမြခိုင် ပြောပြ သင်ပြခဲ့ လို့လည်း မိန်းမတွေ ဘယ်လို သဘောထား ဘာကြိုက်တတ် သည် ဆိုတဲ့ အကြမ်းဖျဉ်း ဗဟုသုတ တော့ ထူးသာ မှာ ရှိနေပြီ ၊ မြင့်ကြာဖြူ ကို မသိမသာ စတင်ဖြားယောင်း တော့ သည်။
အတွေ့ အထိ မှာ သာယာလာအောင် လုပ်သည်၊ စာပေးစာယူ နှင့်သာ ရီးစား ရှိဘူးရှာသော မြင့်ကြာဖြူ လည်း သွေးသား တောင်းတ သည့် အရွယ်၊ သူလည်း ဆန့်ကျင် ဖက် လိင် ရဲ့ အထိအတွေ့ ကို သာယာတာကို အပြစ်ပြော လို့ မရ၊တနေ့ သူတို့ အတန်းက ကျောင်းသား တွေ စုပြီး ပျော်ပွဲစား ထွက် ကြတယ်၊ မြို့ပြင် တော အစပ် မိုင်နည်းနည်း သွားလိုက်ရင် ရောက်တဲ့ ရေတံခွန် တခု ကိုပေါ့။
အဲ ဒီမှာ သူတို့ အုပ်စု အတွက် စားဖို့ သောက်ဖို့ နားဖို့ ကစားဖို့ နေရာယူပြီးတာနဲ့ ကိုယ့်အုပ်စု နဲ့ ကိုယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားခွင့်ပေးလိုက်တယ်၊ အကြံသမား ထူးသာက မြင့်ကြာဖြူကို အရမ်းလှတဲ့ သစ်ခွပန်းတွေ ရှိတဲ့ နေရာ သူ သိတယ် ဆိုပြီး ခေါ်သွားတယ်၊ တောထဲ တနေရာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့ အခါ မှာ မြင့်ကြာဖြူကို အတင်း ဖက်နမ်းတော့တယ်။
နဂိုလ်ထဲက အနိူင်နိူင် ရှောင်နေရ ရှာ တဲ့ မြင့်ကြာဖြူ လည်း ဒီတခါတော့ မရှောင် နိူင်တော့၊ အတွေ့ အကြုံရှိပြီး တဲ့ ထူးသာရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင် အတွယ်တွေ အောက်မှာ အရည်ပျော် ခဲ့ရတယ်၊ ထူးသာရဲ့ နူတ်ခမ်းတွေ က မြင့်ကြာဖြူရဲ့ နူတ်ခမ်းထူထူ တွေကို အငမ်းမရ နမ်းတယ်၊ မြင့်ကြာဖြူရဲ့ ဖေါင်းအိနေတဲ့ ရွှေရင် အစုံကို အင်္ကျီပေါ်က ပယ် ဆုပ်ကိုင် နှယ်တယ်။
မြင့်ကြာဖြူရဲ့ တင်ပါးစိုင် ကြီးတွေကို အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညှစ်တယ်၊ မြင့်ကြာဖြူရဲ့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ထမိန်အောက် လက်လျှို ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပေါ်က ပဲ ပွတ်သတ် ချေမွပေးခဲ့တယ်၊ အရိုင်းလေး မြကြာဖြူ ခမျာ အဖုတ်က အရည် တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးထွက် ပြီး ဒူးတွေ ယိုင် လို့ လှမ်းတောင် မနည်း လျှောက်ပြန်လာရတယ်။
မြို့ ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တခါ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖို့ကိုတော့ သူ့ ကို ရှောင်နေတဲ့ မြင့်ကြာဖြူ ကြောင့် ထူးသာ တော်တော် လေးအားထုတ်လိုက်ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အားထုတ်ရ ကျိုးနပ် ပါတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ မြင့်ကြာဖြု ရဲ့ ပန်းဦးကို ချွေလိုက်ရ လို့ပါပဲ။
...........................................................................................................................
မြင့်ကြာဖြူ က ထူးသာ ကို တော်တော် လေး ရှောင်ပါတယ်၊ ရှောင်တယ် ဆိုတာက နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေမဲ့ အချိန် မျိုး ကို ဆိုလိုတာပါ၊ လူတွေ အများကြီး ကြားမှာတော့ သူတို့ ပုံမှန် တွေ့ နေကြတာပါပဲ၊ ထူးသာက နှစ်ယောက် တွေ့ ကြရအောင် ချိန်းတိုင်း အကြောင်း အမျိုးမျိုး ပြ ပြီး ငြင်း နေခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒီ မှာ ထူးသာ က အကယ်ဒမီ အက်တင်တွေ လုပ်ပါတယ်။
ကျောင်းမှာ မြင့်ကြာဖြူ ရှေ့ ဆိုရင် မျက်နှာက အမြဲ တမ်း ညိုးနွမ်း လို့စိတ်ဓါတ် အရမ်းကျ နေသလို ၊ စာထဲ မှာ စိတ်မပါတော့ သလို၊ မြင့်ကြာဖြူ ကိုလည်း ရှောင်ဖယ်ဖယ် ( ရှောင်နေတယ် ဆိုတာ သိအောင်လည်း ရှေ့ မှာ လုပ်ပြရသေးတယ်လေ၊ အဟီး၊ ) လုပ်နေတော့၊ နဂိုလ်ထဲ က သံယောဇဉ် ရှိပြီး၊ ထူးသာ ကို စိတ်ပြန်မလည် အောင် မနည်း အားတင်းနေရတဲ့ မြင့်ကြာဖြူ မနေနိူင်တော့။
ထူးသာကို ပုံမှန် ဖြစ်အောင် လိုက် ပြောသည်၊ ထူးသာ က လက်မခံ၊ တနေ့ မြကြာဖြူက သူ့ သူငယ်ချင်း တယောက် အိမ် မှာ ထူးသာ ကိုချိန်း သည်၊ အေးအေး ဆေးဆေး စကားပြောချင်လို့တဲ့၊ ထူးသာ လည်း ထိုကောင်မလေး ကို သိသည်၊ အဲဒီကောင်မလေး အိမ်မှာက စနေနေ့ ဆိုရင် ထူးသာ တို့ အိမ်လိုပဲ၊ မိဘ တွေက ဈေး ထွက်ကြရတော့ ဘယ်သူ မှ မရှိ၊ လွတ်လပ် နေသည်၊ အဲ ဒီမှာ အပိုင်ကိုင် ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊
မြင့်ကြာဖြူ ရောက်လာတော့ အိမ်ရှေ့ မှာ လမ်းမ ကလူတွေ မြင်မှာစိုးသည် ဟု ဆိုတာ သူ့သူငယ်ချင်း အခန်းကို သွားရအောင် ဆိုသည်၊ ထူးသာ အကြိုက်ဖြစ်သွားသည်၊ တကယ်တော့ မြင့်ကြာဖြူ ကလည်း ဒီအတွက်ထွင် ထားသလား ထူးသာ လည်း မသိ၊ ထူးသာက တော့ သူလိုချင်သည့် အကွက် ဝင်သွားတော့ ပျော်နေသည်၊ နောက်ပိုင်း အတွေ့ အကြုံများလာပြီး အသက်ကလေး ရလာတော့ ပြန်စဉ်းစား မိသည်။
အဲဒီနေ့ က အဖြစ်အပျက်က သူကံကောင်းတာ ၊ သူလည် တာ မဖြစ်နိူင် မြင့်ကြာဖြူ ကိုယ်တိုင်က ကြံစည်ထားလို့ သာ သူ အဆင်ပြေ ပြီး သူဝါးလိုက်ရသည်ကို သူသုံးသပ် မိတော့သည်၊ ငယ်စဉ်က သူထင်ခဲ့သည်မှာ သူက ကျားမို့ တောကောင်ကို ဖမ်းနိူင်ခဲ့သည် ဟု၊ အခု ပြန်စဉ်းစား မှ ပိုက်ထဲ ကို ယုန်က တမင် တိုးခဲ့သည် ကို သဘောပေါက်တော့သည်။
ယောက်ကျားတွေက သူတို့ ကိုယ်သူတို့ အိမ်ထောင်ဦးစီး ဆိုပြီး ဂုဏ်ယူ နေကြသည် မှာ တကယ်တော့ မိန်းမ တွေက လူလည်ကျ ပြီး သူတို့ မလိုချင်သော ရာထူးကို ထိုးထည့်ပေး ထားသည်ကို မသိပဲ ခံနေကြရသည် မှာ ငါတို့ ယောက်ကျား တွေ ပါလား ဆိုတာ ထူးသာ အသက်အရွယ်ရလာ မှ သဘောပေါက် လာခဲ့ရသည်၊ ရုန်းပေ အုန်းတော့ ကိုယ့်လူရေ၊ ချူ ကလေးက လှမှ လှ ၊ ဟားဟား၊
ထားလိုက်ပါတော့ ပြောချင်တာ အဲဒီအချိန်က အကြောင်း၊ မြင့်ကြာဖြူက ရိုးရာထမိန် အပြာရင့်ရင့် အရောင်ပြန် လေးနဲ့ လာသည်၊ ထမိန်သား မှာ ထူသော်လည်း ပျော့ပျော့ ပျောင်းပျောင်းလေး မို့ သူ့ရဲ့ သေးကျင်ကျင် ခါးလေး မှာ တင်းတင်း လေး ချည်ဝတ်လိုက်တော့ စွံ့ကား လုံးဖွံ့လှတဲ့ တင်သား ဆိုင် တွေက ထင်းထင်းကြီး ဖြစ်နေတယ်။
အပေါ်က အဖြူရောင် လက်ရှည် ပါးပါး ရင်ဖုံး လည်ပင်းစိ အင်းကျီ ဝတ်လာတယ်၊ ရင်ဖုန်း မို့ မြင့်ကြာဖြူ ရဲ့ ရွှေရင် အစုံ မို့မေါက် ကြွတက် နေတာ ကို လည်း သိသိသာသာ ကြီး မြင်နေရတယ်၊ သူ့သူငယ်ချင်း အခန်းထဲ နှစ်ယောက်စလုံးရောက်တာနဲ့ ထူးသာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး မြင့်ကြာဖြူရဲ့ နူတ်ခမ်း အစုံကို ဖိကပ် နမ်း စုပ်ပစ်လိုက်တယ်၊ မြင့်ကြာဖြူ က ခနလေး တို့ စကားပြောမလို့ ဒီမှာ ချိန်းတာလေ လို့ ပြောသော်လည်း ထူးသာ နားမထောင်တော့ပါ။
မြင့်ကြာဖြူကို အတင်း ပွေ့ဖက် မြင့်ကြာဖြူ၏ တင်ပါးဆုံ ကြီး များကို ပါ ထမိန်ပေါ်က ပင် ဆုပ်နယ်ရင်း နူတ်ခမ်း မျက်နှာပြင် အနှံ့၊ လည်တိုင် စသဖြင့် နမ်းရှုံ့ လေရာ၊ မြင့်ကြာဖြူ ခမျာလည်း စကား မပြောနိူင်တော့ပါ၊ ခန အကြာမှာတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက် ကလေး လှဲနေသော မြင့်ကြာဖြူ ၏ ရင်ဖုံး ကြယ်သီး တွေကို ထူးသာ တလုံးချင် ဖြုတ်နေလေပြီ။
အင်းကျီက လက်ရှည် အကျပ်မို့ အင်းကျီကို ဆွဲ ချွတ်ဖို့ မကြိုးစားတော့ပါ၊ ထူးသာ တယောက် ရင်ဖုံးဖွင့်ပြီးတာနဲ့ အောက်က ဘရာဇီယာကို အပေါ်သို့ တွန်းတင် ပြစ်လိုက်ပါတော့သည်၊ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရွှေရင် အစုံ မှာ ထူးသာ ကြုံဖူးသော မမြခိုင် နှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် သေးသလို ထင်ရသော်လည်း အပျို နိူ့ မို့ လုံးမနေပဲ ကတော့ ချွန်ပုံလေး ဖြင့် ကြည့်၍ အင်မတန် ကောင်းလှ ပါသည်။
ထူးသာက နိူ့သီးခေါင်း သေးသေး လေး တွေကို ငုံခဲ ပြီး စို့လိုက်တော့ မြင့်ကြာဖြူ တယောက် ခါးကလေး ကော့တက်ပြီး ထူးသာ ဆံပင် တွေကို ဆွဲဆုပ် ကုတ်ခြစ် နေပါတော့သည်၊ ထူးသာ လက်တွေက မြင့်ကြာဖြူ ၏ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စီးထားသော ထမိန်ကို အတင်း ဆွဲ ဖြေဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း၊ ထမိန်ကို စီးထားသည်မှာ အတင်းကျပ်နေတာက တကြောင်း၊ မြင့်ကြာဖြူကလည်း သူ့လက်များဖြင့် ထူးသာ လက်ကို အတင်း တွန်းဖယ်နေတာက တကြောင်း ၊ ထူးသာ တယောက် တိုက်စစ်ပြောင်းလိုက်ရပါသည်၊ မြင့်ကြာဖြူ ၏ ထမိန်ကို အောက်ခြေအနားမှ ဆွဲ ပြီး အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်ပါသည်။
မြင့်ကြာဖြူက ရုန်းသော်လည်းကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ထူးသာက ဖိထားတော့ ဘယ်လိုမှ ရုန်းမရ ဖြစ်နေရပါသည်၊ မြင့်ကြာဖြူက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို လိန် ပြီး ထူးသာ လက် စိတ်ထင်တိုင်း သရမ်း လို့ မရအောင် ပိတ်ထားသော် လည်း ထူးသာ က လက်ဝါးစောင်းဖြင့် မြင့်ကြာဖြူ ပေါင်ခွဆုံကို ထိုးထည့်ပြီး သူ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်း အဖုတ်ကို ရအောင် ပွတ်ခြေ တော့ရာ၊ မြင့်ကြာဖြူ ခမျာ တကိုယ်လုံး အားအင်ကုန်ကာ နုံးချည့် သလို ဖြစ်သွား ရပါတော့သည်။
မြင့်ကြာဖြူ ၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မှာလည်း သူ စောက်ဖုတ်မှ ထွက်သော အရည် ကြည်များကြောင့် စိုစွတ်နေ သည်ကို ထူးသာ လက်များက စမ်း မိနေပါသည်၊ နောက်တော့ မြင့်ကြာဖြူ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ထဲ မှာ မှောက်ရက် အနေအထား ဖြစ်နေသည့် ထူးသာက မြင့်ကြာဖြူ ၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ကို ခါးတဘက်တချက် က နေ သားရေမျှော့ကြိုး ကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့လည်း မြင့်ကြာဖြူ က သူ့ ဖင်ကြီး တွေ မပေးရှာသည်။ မြင့်ကြာဖြူ ရဲ့ စောက်ဖုတ်မွှေးတွေက မမြခိုင်တော့ တော့ မထူ ပေ။
သို့သော်လည်း အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားကို ရက်ချင်ရင်တော့ နည်းနည်း ဘေးတဘက်တချက်ကို ဖြဲရသေးသည်၊ ထူးသာ ရဲ့ လျှာကြီး မြင့်ကြာဖြူ အဖုတ် နူတ်ခမ်း မှာ လှုပ်သရမ်းတော့ မြင့်ကြာဖြူ ခမျာ ထွန့်ထွန့် လူးရရှာသည်၊ သဘာဝ ချောဆီ ၊ စောက်ရည်တွေ တသွင်သွင် စီးကျ လာတော့ ထူးသာ တယောက် တိုက်ပွဲ ဝင် ဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ။
ပုဆိုးက သူ့ ကိုယ် ပေါ်က ဘယ်အချိန်ကထဲ က စွန့်ခွာ သွားပလဲ မသိ၊ သူ့ ညီတော်မောင် က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခေါင်းတထောင်ထောင် နှင့်ဖြစ်နေပြီ၊ မြင့် ကြာဖြူ ကတော့ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လို့ သူ့လက်နှစ်ဘက်က ဖောင်းမို့မို့ ရွှေရင် အစုံပေါ်မှာ ဖုံးအုပ်လို့ ကာထားတယ်၊ ထူးသာက မြင့်ကြာဖြူ ရဲ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ဒူးထောင် ပြီး ပေါင်ကားစေ ကာ၊ မြင့်ကြာဖြူ ရဲ့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက် လိုက်တယ်။
ညီတော်မောင် ဒစ်တော်ကြီးကို မဟတဟလေး ဖြစ်နေရှာတဲ့ အဖုတ် နူတ်ခမ်းဝမှာတေ့ပြီး အရည် ရွမ်းလဲ့ နေတဲ့ ပန်းနုရောင် အတွင်းသား လေးတွေရှိရာ စောက်ခေါင်းထဲ ဖြေးဖြေး ချင်း နှစ်မြုပ်လိုက်ပါတယ်၊ တော်တော်လေး တော့ စီးကျပ်လို့ မြင့်ကြာဖြူရဲ့ လက်တဘက်က ထူးသာ ရဲ့ ရင်ဘတ် ကို တွန်းထားရှာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အသံ မထွက်ရှာဘူး၊ အရည်တွေ လည်း ရွှမ်း လူကလည်း စိတ်တအားထ နေပြီ ဆိုတော့ သွေးပူ နေပြီး နာလို့ နာရ မှန်းလည်း မသိတာ ပါလိမ့် မယ်၊ ရှေ့ ပိုင်း အဝင်လေး ချောပြီး အဆင်ပြေတယ် ဆိုပြီး ထူးသာက တအားလည်း ဆောင့်ချလိုက်ရော၊
“ ဖြစ်...ဖွတ်.. ”
“ အား ..အမေ့..အု...ဝု...... ”
မြင့်ကြာဖြူ က ရုတ်တရက် အော်လိုက်တော့ ထူးသာလည်း လန့် ဖြတ်ပြီး မြင့်ကြာဖြူ ပါးစပ် ကို လှမ်းပိတ်လိုက်မိပါတယ်၊ သူ လီးလဲ ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ သူ့ လီးတောင် အရည်ခွံများ ပွန်းသွား ပြီးလား ဆိုပြီး လန့် မိသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်က မြင့်ကြာဖြူ သူငယ်ချင်း ကြားသွားမှာ စိုး ပြီး မြင့်ကြာဖြူ ပါးစပ်ကို အတင်း ပိတ်ထားပြီး မြင့်ကြာဖြူ ကိုလည်း ရုန်းထ လို့ မရ အောင် သူ့ ကိုယ်ကြီးနဲ့ တအားဖိထားမိပါတယ်။
တကယ်က သူက သာ စိုးရိမ်နေတာ မြင့်ကြာဖြူ သူငယ်ချင်းက သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်သွားကတဲက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို အပြင်က နေ ချောင်းနေတာ၊ သူက ဘယ်နေရာက ချောင်းရင် ဘယ်နေရာထိ မြင်ရမယ် ဆိုတာ အကုန်သိနေတာလေ၊ သူ့ အခန်းပဲ ဟာ၊ ထူးသာက မြင့်ကြာဖြူ နည်းနည်း ငြိမ်သွားမှ မြင့်ကြာဖြူ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားတဲ့ သူ့ လက်ဖဝါးကို လွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်၊ မြင့်ကြာဖြူက လည်း သူ့သူငယ်ချင်း ကြားမှာ စိုးလို့ လေသံလေးနဲ့
“ အရမ်းနာတယ်..ဟို..မြင့်ဟာလေး ကွဲသွား ပြီလား မသိဘူး၊ ကိုထူးရယ်... ”
“ ကွဲတယ် ဆိုတာ မရှိပါဘူး မြင့်ရယ်...ပထမ ဆုံး အခါမို့ ပါ ၊ သက်သာရင်ပြော ကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ထုတ်ပေးမယ်... ”
အဲ လို တယောက်နဲ့ တယောက် ဖက်ထားပြီး ငြိမ်နေကြပြီး မှ ထူးသာက သူ့ ဖင်ကိုကြွကာ ဖြေးဖြေးချင်း ညီတော်မောင်ကို ဆွဲထုတ် ပါတယ်၊ နည်းနည်း ချင်းပဲ ထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက် လုပ်ရင်းနဲ့ ပဲ မြင့်ကြာဖြူလည်း ခံနိူင်ရည်ရှိလာတယ်၊ ထူးသာလည်း အရှိန်ရလာတယ်။ သိပ်တော့ အကြာကြီး မခံပါဘူး၊ ဒီလောက် စီးကျပ်နေရတဲ့ အထဲ သူ့လီးလည်း ပူတူတူ ဖြစ်လာတော့ စိတ်ကို လျှော့လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ် မိလိုက်ပါတော့တယ်။
ထူးသာ သူ့ လီးကြီးကို ငုံ့ ကြည့်လိုက်တော့ သွေးစတွေ တွေ့တာနဲ့ မြင့်ကြာဖြူ လန့်သွားမှာ စိုးပြီး သူ့လုံချည် နဲ့ ကမန်းကတန်း သုတ်လိုက်ရပါတယ်၊ မြင့်ကြာဖြူ အဖုတ် ပေါ်လည်း အသာလေး ဖွဖွလေး သုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်၊ အဲ ဒီနေ့ က နောက် တခါ မရတော့ ပါဘူး၊ မြင့်ကြာဖြူ ကလည်း တအားငြင်း၊ ထူးသာလည်း အကြမ်း မလုပ်ချင်တာနဲ့ တခါထဲ နဲ့ ကိစ္စ ပြတ်ခဲ့ရပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ နောက် တကြိမ်ထက် တကြိမ် မြင့်ကြာဖြူ တယောက် အရသာ တွေ့သွားလိုက်တာ၊ သူ့ ရီးစား ဗိုလ်လောင်းသင်တန်း မဆင်းခင်ထိ ထူးသာ ကို ကုံး သွားခဲ့ ပါတော့တယ်။
ထူးသာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်မိပါတယ်၊ အဲဒါက သူက ရဲ့ ပထမဆုံး ပတ်ကင်ဖွင့်ခဲ့ရဘူးတဲ့ အတွေ့ အကြုံ လေးပါ၊ အဲဒါလေး ပြန်စဉ်းစားရင်း လီးက တောင်လာတာနဲ့ စောင်ကို လုံးထွေးပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခွထားလိုက်ရပါတယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ ကြမ်းခင်းက သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်နေတာ သတိထားမိ ပါတယ်၊ အင်း ပါတီစိတ် အတွင်းရေးမှုးတော့ အလုပ်ဖြစ်နေပြီ ဟု တွေးကာ မှောင်ထဲ မှာ တယောက်ထဲ ပြုံးလိုက် မိပါတော့တယ်။
........................................................................................
စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ဆိုရင်၊ ထူးသာ အတွက် ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိ၊ မြို့ပေါ်လည်း မတက်ချင်၊ နဂိုလ်ထဲ က မှ စိတ်ပြေ လက်ပျောက် အေးအေးဆေးဆေး နေချင်လို့ ၊ ဒီလို နေရာမျိုး လေး မှာ လာနေသည် မဟုတ်လား၊ သို့ ရာတွင် အစပိုင်း မှာသာ စာအုပ် အဟောင်းလေး တွေ ဖတ် လိုက်၊ တော အရက်လေး ချလိုက် နေနိူင် သော်လည်း၊ နောက်ပိုင်း နည်းနည်း ပျင်းလာ၏၊ ထို့ကြောင့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ဆိုရင် တခြားရွာ သို့ သွားလယ် လေ့ရှိသည်။
ကျေးရွာကောင်စီ ဥက္ကဌ ရှိသော ရွာ မှာ သူနဲ့ အဖွဲ့ ကျသော လူပျို လေး တယောက် ရှိသည်၊ စကားမစပ်၊ ပြောဖို့ ကျန်သွားတာ တခု ရှိသေးသည်၊ ထိုရွာတွေ မှာ ကာလသား လို့ ခေါ်ရမဲ့ ယောက်ကျားလေး ကြီးကြီး မားမား တွေ သိပ်မရှိကြ၊ နယ်စပ်ဘက်သို့ သွားအလုပ်လုပ်ကြတာတို့၊ မြို့ပေါ် တက် ပြီး အလုပ်သွား လုပ် ကြတာ တို့ ကြောင့် ဖြစ်မည် ထင်သည်။
ကျန်နေ တဲ့ ကောင် တွေ ကလည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် သူတို့ ဇာတိ မခွာနိူင်ကြတဲ့ ကောင် တွေ ဖြစ်မည် ဟု ထူးသာ တွေးမိသည်၊ တူသည့် အချက်မှာတော့ ယောက်ကျား လေး တိုင်း ၏ ခါးမှာ ဓါးမြှောင် ထိုးထားကြချင်း ဖြစ်သည်၊ အစ ပိုင်းက ထူးသာ မသိ၊ သူနှင့် အဖွဲကျ သည့် ကောင်လေး တကောင်က ထုတ်ပြ မှ သိသည်၊ ရန်ဖြစ်ဖို့တော့ မဟုတ်၊ အဆောင်အဖြစ် ခါးကြား ထိုးသွား ကြသည်ဟု ဆိုသည်။
ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ထူးသာ ကတော့ သတိထားရ မည်ဟု စိတ်ထဲ တေးထားမိသည်၊ ထို့ကြောင့် မှောင်ရီ ပျိုးလို့ အပုတ်ချိန် ရောက် ရင် သိပ်လမ်း မသလားတော့၊ တော်ကြာ မူးနေသည့် ကောင်တကောင် နှင့် မတော် တဆ၊ ကတောက် ကဆ ဖြစ်ခဲ့သော်၊ ဒါးထိုးခံရဖို့ ကိန်းရှိနေသည်၊ ထို့ကြောင့် အသက် ကို ညဏ်စောင့် ဆိုသလို၊ မှောင်ရီပျိုးရင် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် နပ်နေလေသည်။
အဲ ဒီ ကျေးရွာကောင်စီ ဥက္ကဌ ရွာမှာ နေတဲ့ ကောင်လေး ကတော့ စံလှအောင်တဲ့၊ အသက် ၂၀ တောင် မပြည့်သေး ဟုထင် သည်၊ သူနှင့် တခါ မြို့ပေါ်တက်သည့် လှေမှာ အတူတူ ပါလာပြီး၊ မြို့ပေါ်ကျတော့ ဘယ်မှာ တည်းလဲ လို့ စကားစပ်မိပြီး မေးလိုက်တော့ လှေဆိပ်မှာ ပဲ ပြန်လာအိပ်သည်ဟု ဆိုသည်၊ အဲဒီ နားမှာ ရှိတယ့် ဈေးဆိုင်တန်း ကလေး တွေ မှာ ည ဆိုရင် လူ မရှိတော့ အဲ မှာ ဝင်အိပ်သည်ဟု ဆိုသည်။
ထူးသာက သူ့ အိမ် လာခဲ့ဖို့ လိပ်စာ ပေးလိုက်ရာ၊ ညနေစောင်း ရောက်လာ သည်၊ နောက် အရက်တူတူ သောက်ကြပြီး ထူးသာက သူ့ အိမ်ရှေ့ခန်း ပေး အိပ်လိုက် ရာ မှ နောက် ပိုင်း ခင်သွား၏၊ ထူးသာက ဘာလို့ အဲ လို ပေါင်းရ လည်း ဆိုတော့ အဲဒီ ရွာတွေ ရဲ့ ထုံးစံ ထူးသာက သိပြီးသား ၊အထူးသဖြင့် ကာလသား အုပ်စု အဖွဲ့ တွေက လူစိမ်း ဆိုလျှင် သိပ်မလိုလား။
သူတို့ ထဲ က တယောက်ယောက်နှင့် ခင်ရင်တော့ အလိုလို သူတို့ လူ လို ဖြစ်သွားတတ် သဖြင့် ထိုကဲ့ သို့ ဝင် လိုက်ခြင်း ပင် ဖြစ်သည်၊ ထိုတယောက် က မှ စ ပြီး နောက်၊ သူ့ သူငယ်ချင်း ၊ အဲဒီ သူငယ်ချင်း က မှ နောက် သူငယ်ချင်း အဲ လို ဖြစ်သွားကြပြီး၊ ထူးသာ တယောက် အခု တော့ သူ တို့ ကြားထဲ မှာ သူစိမ်း နဲ့ မတူ တော့ပါ၊ တခါတရံ ကျောင်းဆရာ ဆိုပြီး အကြံညဏ် လာတောင်းတာ မျိုးတောင် ရှိတတ်သေးသည်။
အဲဒီ စံလှအောင်တို့ အုပ်စု နဲ့ တခါတလေ သောက်ပြီး မူး လို့ သိပ်မှောင် သွားရင် သူ့ ရွာ မပြန်တော့၊ ထူးသာ စံလှအောင် အိမ်မှာပင် အိပ်လိုက်တော့သည်၊ နောက်တခု က အဲ ဒီရွာတွေ မှာ အရက်သောက်ရင် အရေးယူလို့ ရသည် လို့ ပါတီစိတ် အတွင်းရေးမှုးက ပြောသည်၊ အာဂန္တု ဆိုရင်တော့ သောက်ခွင့်ပေးသည်ဟု ပြောသည်၊ သို့ကြောင့်လည်း တခါတရံ ထူးသာ ကို မှီပြီး သောက်ကြတာ လည်း ရှိသည်၊ အဟီး။
စံလှအောင် က သူ့ အဒေါ်လှလှခိုင် နှင့်နေသည်၊ ပထမတော့ ထူးသာက ဒေါ်လှလှခိုင် ကို စံလှအောင်၏ အဒေါ်အရင်း လို့ ထင်သည်၊ တအိမ်လုံးမှာလည်း နှစ်ယောက်ထဲ နေလို့၊ မေးလည်း မမေးမိ၊ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီး လာတော့၊ တခါတလေ ညအိပ်ညနေလည်း သူတို့ အိမ်မှာ အိပ်ဖူးနေတော့၊ သူတို့ တူအရီး နှစ်ယောက် နေ တဲ့ ပုံက သိပ်မဟုတ် ဟု သတိထားမိလာသည်၊ ပုံမှန် လူ ဆိုရင်တော့ သတိထားမိချင်မှ သတိထားမိမယ်၊ ထူးသာ အဖို့ က သူလည်း ဒီလိုလမ်းလျှောက်ခဲ့ဘူးတော့သိနေသည်။
တည ထူးသာ ရေချိန်လွန်သွားသည်၊ ထုံးစံ အတိုင်း စံလှအောင်က စောင်တထည်ခြုံပေးထားခဲ့သည်၊ ညသန်းကောင် ထူးသာ ရေငတ် ပြီးနိူးလာသည်၊ ထမလို့ လုပ်ပြီး မှ အသံသဲ့သဲ့ ကြားပြီး တဲကလေးလဲ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်နေ၏၊ ဘာမှ လွဲ စရာ မရှိ၊ သူများကိစ္စ လည်း ဝင်မရှုတ်ချင်လို့ ထူးသာ တယောက် အာခြောက်လျှက်နှင့်ငြိမ်နေလိုက်သည်၊ တော်တော်လေး ကြာမှ ခြေသံရှပ်ရှပ်နှင့် လူတယောက်ထွက်လာတာ ကြားရသည်၊ ထူးသာ အတော်ကြာကြာလေး ငြိမ် နေပြီးမှ ထထိုင်လိုက်သည်၊ အိမ်ရှေ့ ကပြင်မှာ ဆေးလိပ်မီး ဖွားဖွားတွေ့ လိုက်ရ ၍ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်၊
“ အော် ဆရာ..နိူးလာတာလား.. ”
“ အခု ပဲ အာခြောက်လို့ ရေသောက်ချင်လို့...စံလှအောင်ရော မအိပ်သေးဘူးလား.. ”
“ အခု ပဲ တရေးနိူး ဆေးလိပ်သောက်ချင်လို့ ..အဟီး.. ”
“ အေးကွာ ငါလည်း ညက များသွားတယ်... ”
ထူးသာ အိမ်ရှေ့က ရေအိုးကပဲ ရေတခွက်ခတ်သောက်ပြီး စံလှအောင် နားထိုင်ကာ ညက သူတန်းလန်းထား ခဲ့သည့် ဆေးပြင်းလိပ် တိုကို ကောက်ကာ မီးညှိ ပြီး မီးခိုးအလုံး အလုံးလိုက် ကို ရှိုက်သွင်း လိုက်ပါတော့သည်။
..............................................................................................
ထူးသာ ဆယ်တန်းအောင် ကို အောင်တော့ ဘာမှ ဂုဏ်ထူးတွေ ဘာတွေ မပါ ၊ တကယ်တော့ အောင်ရုံလေး သာ အောင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်၊ သို့သော် သူ့ မွေးစား မိဘ များက သူ့ကို တက္ကသိုလ် တော့ ဆက်တက်ပြီး ဘွဲ့လေး တခု ရစေချင်သည်၊ သူတို့ မြို့လေး မှာ က ကောလိပ် မရှိ တော့ ကောလိပ်ကျောင်းရှိရာ ပြည်နယ်မြို့ သို့ သူ့ကို သွားစေခဲ့သည်၊ ထိုပြည်နယ်မြို့မှာ သူ့ မွေးစား အမေ၏ ညီမ အပျိုကြီး ဒေါ်စောမြပွင့် ရှိသည်၊
အပျိုကြီး ဒေါ်စောမြပွင့် မှာ အသက် ၃၂ နှစ်သာရှိသေးပြီး အိမ် တလုံးလုံးမှာ သူနှင့် ခိုင်းတဲ့ကောင်မလေး သန်းအိနွယ် ဆိုတဲ့ ၁၄-၅ နှစ် အရွယ် ကောင်မလေး တယောက်ပဲ နေသည်၊ ဆိုတော့ နေစရာက အဆင်ပြေ သည်။ အိမ် တလုံးလုံး ဆိုပေမဲ့ ခြံဝန်း ကြီး တခုထဲ မှာ အိမ်သုံးလုံး ဆောက်ထားခြင်းသာ၊ သူတို့ အိမ်က တထပ် ဘေး အစွန်ဆုံးမှာ၊ အလယ်မှာ ကနှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ် နှင့် မိသားစု တွေ ခလေး အငယ်တွေလည်း ရှိသည်။
နောက်တဘက်က တထပ်အိမ်၊ လင်မယား တစုံတွဲ သာနေသည်။ အပျိုကြီး စောမြပွင့်က အဲဒီမြို့ မှာ အလယ်တန်းကျောင်း တကျောင်းရဲ့ ကျောင်းအုပ်၊ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်း၊ ဆံထုံး အကြီးကြီး နဲ့၊ မျက်နှာခေတ်တည်တည် နေတတ်သည်၊ သူ့ ကို တူ တယောက် အနေဖြင့် ခေါ်ထားသော်လည်း မျက်နှာက ခတ်တည်တည်မို့ ထူးသာက နည်းနည်း တော့ လန့်သည်။
ထို့ကြောင့်လည်း မျက်နှာရအောင် အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာ တွေ သိမ်းကျုံးလုပ်သည်၊ ရေခတ် ထင်းခွဲ၊ တခါတရံ ထမင်းဟင်း ချက်ပြုတ်၊ ဈေးသွား အစရှိသည် တို့ပေါ့၊ ထူးသာ မရောက်ခင်က ဝယ်သုံးခဲ့ရသည့် ထင်းတို့ ရေ တို့ အခုတော့ ပိုက်ဆံနည်းနည်း သက်သာ သွားသည်၊ အရင် က တခါတလေ ထမင်းချိုင့် ဆွဲစား သော်လည်း အခု ထူးသာက ဈေးဝယ်၊ ချက်ပြုတ် ကူညီသဖြင့် ၊ သူတို့ သုံးယောက် တလှည့်စီ လုပ်ကြရာ ထမင်းဟင်း လည်း ကုန်ကျ သက်သာ လာရ၏။ စောမြပွင့် လည်း ထူးသာ ရှိနေတာ သူ့ အတွက် ပိုအဆင်ပြေတာ တွေ့ရတော့ သဘောကျ နေမိသည်။
ထူးသာ အတွက်က တော့ နောက်ပြဿနာတခု ကို မရှုတ်ရအောင် ရှောင်နေရသည်၊ အဲဒါက သန်းအိနွယ်၊ ဒီကောင်မလေး က အပျိုဖျန်း ဆပ်စလူး၊ ကိုယ်လုံးကလေး ကလည်း တစ်တစ် ရစ်ရစ် နဲ့ မျက်နှာဝိုင်းစက်စက် မို့ ထူးသာ က ရောက်တာနဲ့ သတိထားမိသည်၊ မိန်းမ အတွေ့ အကြုံကလည်း နှစ်ယောက်ကြီးများတောင် ရှိပြီ ဆိုတော့ ရ မည် ဆိုတာ သိနေပေမဲ့ ၊သူ့ အဒေါ်ကို ကြောက်ရတော့ မစဖြစ် အောင် ရှောင်နေရသည်။
ဒါပေမဲ့ တအိမ်ထဲ နေတဲ့သူတွေ လေ ဘယ်ရှောင်လို့ လွတ်မလဲ၊ သူ့ မျက်စေ့ရှေ့မှာ တွေ့နေရတာကလား၊ အိမ်နောက်ဖေး ထူးသာ ရေထမ်းထည့်နေချိန် ကောင်မလေး ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ ရေချိုး၊ အဝတ်လျှော် လုပ်နေရင် မြင်နေရသည့် အသားစိုင်တွေ၊ ထမိန်ရေစိုအောက်က ပေါင်တန်လေး တွေ၊ မီးဖိုချောင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ထမင်းဟင်းချက်၊ မီးမွှေး၊ အောက်စလွတ်၊ ပြောမယ် ဆိုရင် စာအုပ်တအုပ်စာ လောက် ရမည်။
ထားလိုက်ပါတော့၊ အပျိုမလေး နံ့တဲ့ အရွယ်၊ နဲ့ တအိမ်ထည်း နေရတဲ့ လူပျို ပေါက်ရဲ့ ဘဝကို တွေးကြည့် တော့ ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာ ၊ အမြဲတန်း အိပ်ယာထဲ မှာ ပုဆိုးကို ဟိုလှည့်ဒီလှည့် အိပ်ရတာ ညတိုင်း ပေါ့၊ နောက်နေ့ ဆို အဲဒီ ပုဆိုး ကို ရေလဲ လုပ်ချိုးပစ်လိုက်ရရော၊ အဟီး၊ အဲဒီ အပျိုမလေး တင်မက ထူးသာ ရဲ့ စိတ်ကူးထဲ ဝင်ဝင်လာတာက ဒေါ်စောမြပွင့်။
သူက လည်း မွေးစား အမေရဲ့ ညီမ ဆိုတော့ သွေးတော်တာ မဟုတ်၊ တကယ်ဆိုရင် တစိမ်းပဲ၊ အပျိုကြီး ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း က ဖင်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး ကားစွင့်နေတာ၊ ကျောင်းက သူငယ်ချင်းတွေ ပြောလေ့ရှိတဲ့ အပျိုကြီးဖင် ဆိုတာ၊ အဲဒါမျိုးတွေ လားမသိ၊ တချို့တွေက ဖင်သာ ကားတာ ပြားချပ်ချပ်လိုပဲ၊ စောမြပွင့်ကတော့ လုံးပြီး မောက်ထနေတယ်၊ ကောက်တယ်လို့တောင် ပြောလို့ရမယ်၊ မတ်တပ်တည့်တည့်ရပ်ရင် နငယ် လို ဖြစ်နေသည်။
ရင် အစုံကလည်း ထူးသာ ဆုံခဲ့ဘူးသည့် မမြခိုင်ထက် မသာရင်သာ ရှိရမည်၊ သိပ်တော့ အကွာကြီး မဟုတ်လှ၊ အိမ်နေရင်း တခါတလေ ရေချိုးခေါင်းလျှော်ပြီး သူ့ရဲ့ အုပ်ကောင်းလှတဲ့ ဆံပင်ကြီးကို ဖြန့်ချ အခြောက်ခံထားရင် သူ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ ပေါ်ထိကျနေတာ၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ကို ဘေးစောင်းတို့ နောက်ဘက်တို့ ကနေ တခါတလေ ထူးသာ တယောက် စာဖတ်ရင်း ကကြည့်မိလို့ ညီတော်မောင်ထကြွလာ ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်က တော်တော်နဲ့ တောင် မထ နိူင်။
အဲ လို အခြေအနေ တွေ ကြားထဲ သန်းအိနွယ်က ပိုဆိုးလာသည်၊ ထူးသာ ကို ပွတ်သီးပွတ်သတ် လုပ်လာသည်၊ ထူးသာက ရှောင်လေ၊ ပိုသာဆိုးလေ လုပ်လာသည်၊ ထူးသာ ကလည်း အသက် ၁၇-၁၈ လူပျိုဖားဖား၊ ဖြစ်နေပြီ၊ နောက် ရေခပ်၊ ထင်းပေါက် လုပ်နေရသည့် အပြင်၊ တခါတလေ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ဘော်လုံးကျောက် လေ့ရှိသည်၊ ဆိုတော့ လူက ဘော်ဒီလေး ဘာလေး ထွက်နေပြီ၊ တခါတလေ နောက်ဘေး မှာ သူ ပုဆိုးတိုတို နှင့် အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျ ီ ကျွတ်နဲ့ ရေဖြည့် နေ တုန်း ဒေါ်စောမြပွင့် က တွေ့ရင် တခါတလေ ငေးကြည့်မိလေ့ရှိသည်။ အပျိုကြီး စိတ်ထဲ မှာလည်း ဘာလိုလိုလေး ဖြစ်မိသလိုပဲ။
တနေ့ သူတို့ ရွာနီး ချူပ်စပ်က ဘုရားပွဲ ကို သွားကြသည်၊ အပြန်ကျတော့ သူတို့ စီးလာသည့်ဘတ်စကား မှာ လူတွေ ကျပ်သိပ်ပြီး ပြန်ပါလာကြသည်၊ သိပ်မဝေးသည့်နေရာမို့ နေ့ချင်းပြန်သွားခြင်း ဖြစ်ရာ၊ ပြန်လာတော့ ညနေစောင်းနေပြီ၊ ကားကလည်း ဘေးခုံတန်းနှစ်တန်းသာ ရှိပြီး အလယ်မှာ လူတွေ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြ ရသော ကားဖြစ်သည်၊လမ်းကလည်း ကြမ်းတော့ လူတွေ ဟိုယိမ်းဒီထိုးနှင့်ဖြစ်နေသည်။
သန်းအိနွယ်က ထူးသာနှင့် ဒေါ်စောမြပွင့်ကြား မှာ ထိုင်သည်၊ ကား အဆောင့်မှာ လူတွေ မြှောက်မြှောက်သွားရာ မှ သန်းအိနွယ်၏ ပေါင်တလုံးက ထူးသာ ပေါင်တဘက်ပေါ် လာတင်နေသည်၊ မှောင်ကလည်း မှောင်နေပြီ ဖြစ်ရာ၊ ထူးသာလည်း ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး လွတ်ထားလိုက်၏၊ နောက် ကားက ကုန်းဆင်းတော့ လူတွေ အကုန်လုံး ရှေ့ကို တွန်းထည့်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး သန်းအိနွယ် နေရာပျောက်သွားတော့၏။
လူတွေက တဟေးဟေး တဟားဟား ဆူညံနေရာ ပြန်ရွေ့ခိုင်းလို့လည်း မရတော့ခြေ၊ သန်းအိနွယ်ကို နင်ငါ့နေရာထိုင် ငါမတ်တပ်ရပ်လိုက်မယ် ဆိုတော့လည်း ခြေချစရာနေရာ မရှိ၊ မထူးတော့ ဟု ဆိုကာ သန်းအိနွယ်က ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်တဘက်နှင့် ထူးသာ ပေါင်တဘက်ပေါ် မျှထိုင်သည်၊ ထူးသာ နှင့် ဒေါ်စောမြပွင့်လည်း ပေါင်ခြင်းကပ်နေပြီး ထူးသာ၏ မာနေပြီဖြစ်သော ညီတော်မောင်က သန်းအိနွယ် ၏ ပေါင်ကို ပွတ်မိနေ၏၊
ထူးသာ လက်မောင်းတွေကလည်း တချက်တချက် ဒေါ်စောမြပွင့် နိူ့ကြီးတွေ သွားသွားထိမိသည်။ ထူးသာ မနေနိူင်တော့၊ ဒေါ်စောမြပွင့် မမြင်နိူင်တဲ့ ဘက်က သူ့လက်ဖဝါးက သန်းအိနွယ် ၏ ပေါင်တွေပေါ်ရောက်နေပြီ၊ လူတွေ ကြပ်၊ မှောင်မဲ လို့ ဘယ်သူမှ မမြင်နိူင်သော်လည်း သန်းအိနွယ်နှင့် ထူးသာကတော့ သိနေသည်၊ ထူးသာ ရဲ့ လက်က တဖြေးဖြေး သန်းအိနွယ် ပေါင် ပေါ်က မှ တဆင့်၊ ထမိန်အခေါက်အောက်ကို ဝင်ပြီး ထမိန်အသား တလွှာ နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ လေး ပဲခြားသော သန်းအိနွယ်၏ အဖုတ်လေးကို ပွတ်နေမိပြီ။
သန်းအိနွယ် လည်း ကောင်းကောင်းသိသည်၊ သူ့ အဖုတ်ကလေးက အရည်တွေ ရွဲနေပြီ၊ ကဲလိုက်တာဟု ပြောချင်တာလား၊ ထူးသာလုပ်နေတာ သူသိတယ် လို့ပြောချင်တာလား မသိ၊ ထူးသာ လက်ဖျံကို သူ့ လက်သည်းနဲ့ လာဆိပ်သည်၊ ထူးသာ သူ့ ပုဆိုးထဲ မှာ ပြီးလုကာနီး မှာမှ သူတို့ အိမ်ရှေ့ လို့ ကား ဆိုက် လိုက်ရာ ကမန်းကတန်း တိုးဆင်း လိုက်ကြရသည်။
ထိုညနောက် ပိုင်းမှာတော့ ထူးသာ မရှောင်တော့၊ ဒေါ်စောမြပွင့် လစ်ရင် လစ်သလို သန်းအိနွယ်ကို လက်သရမ်း သည်၊ အဆုံးစွန်တော့ သူမလုပ်ရဲ၊ ကောင်မလေးက ငယ်လည်း ငယ်သည်၊ သူက လူမိသွားလို့ ယူရမည်ဆိုရင်လည်း မယူနိူင်၊ သူ့ဦးနှောက်ကို ဖျစ်ညှစ်ပြီး စဉ်းစားသည်၊ နောက်တခု က ဒေါ်စောမြပွင့် က ထူးသာ မလာခင် က သန်းအိနွယ် တယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ကျန် နေခဲ့တော့ အိမ်ကို သိပ် စိတ်မချ။
ဘေးအိမ် မှ လူတွေကို အိမ်ကို စောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မှာထား ခဲ့သည်၊ ထိုအိမ်မှ လူက များတော့ တယောက်မဟုတ် တယောက်တော့ ရှိနေသည်၊ အခု လည်း ပြောလို့ မရ စောင့်ကြည့်ထားခိုင်းနိူင်သည် လို့ ထူးသာ တွေးမိသေးသည်၊ သို့သော်လည်း တဏှာကြော ထလာတော့ အရဲစွန့်သည်။
ဒေါ်စောမြပွင့် မရှိတဲ့ အချိန်၊ အိမ် ကို စောပြန်လာသည်၊ မိုးကလည်း မိုးတွင်း ဆိုတော့ ဘေးက အိမ်က လည်း တော်ရုံဆို လှမ်း မမြင်နိူင်၊ သူတို့ ဒေသ ကလည်း မိုးရွာပြီ ဆိုရင် သည်းကြီးမည်းကြီးကို ရွာသည်၊ ကမ်းရိုးတန်းဒေသ ဆိုတော့ မိုးကောင်းသည်၊ တခါတလေ လေပြင်းတောင် ကျ တတ်သေးသည်၊ တရက် ထူးသာ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာ တော့ သန်းအိနွယ် စာအုပ်ဖတ်နေသည်၊
“ ဟော ကိုကြီး အစောကြီး ပါလား.. ”
“ အေး ဒီနေ့ နေသိပ် မကောင်းလို့..အိနွယ် ဘာစာအုပ်တွေဖတ်နေတာလည်း... ”
“ လွန်းထားထားလေ အကိုကြီးရဲ့ အရမ်းကောင်းတယ်... ”
“ ငါ အဲဒီစာအုပ်မျိုးတွေ မကြိုက်ပါဘူးဟယ်..ငါ ဆေးသောက်ဖို့ ရေနွေး တခွက်လောက် ယူလာ ပေးစမ်း.. ”
ထူးသာ က လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် လိုလို လေသံ ပုံမှန်ဖြင့် လှမ်းပြောရင်း သူ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်၏၊ သန်းအိနွယ်က နောက်ဖေးခန်းသွားပြီး ခနကြာတော့ ရေနွေး ကြမ်းတခွက်ဖြင့် ထူးသာ အခန်းထဲ ဝင်လာ၏၊
“ ဇက်ကြောတွေ တက်လိုက်တာဟာ ငါ့ ကို ဇက်ကြောနည်းနည်း ဆွဲပေးစမ်းပါ.. ”
ကောင်မလေး ကုတင်ပေါ် ရောက်လာပြီး ထူးသာ ပုခုံးပေါ် သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ နှိပ်ပေး လို့ သိပ်မကြာခင် ထူးသာ လုပ်ငန်းစတော့သည်၊
“ အို ..ကိုကြီးကလည်း ဘယ်တွေ ရှောက်ကိုင်နေတာ လဲ. ”
“ နင့် အသားလေးတွေက ချောမွတ်နေတာပဲနော်.. ”
“ လွတ်ပါကိုကြီးရယ် မကောင်းပါဘူး... ”
သန်းအိနွယ် ထူးသာ ကုတင်ပေါ်မှာ၊ ထူးသာ အတင်း မွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့ ရင်း သူ့ တကိုယ်လုံးကို လျှောက်ကိုင်နေလေပြီ၊ အပျိုုမလေး မှာ စိတ်က လည်း လှုပ်ရှားသည်၊ ယောက်ကျားတယောက်၏ အပွေ့ အဖက် ကိုလည်း မခံဖူးတော့ အသွေး အသားက ဆူပွက်လာသည်၊ သို့သော်လည်း အရမ်းကြောက်သည့် စိတ်က ပိုများတော့ အတင်း ရုန်းကန်သည်။
ထူးသာ တယောက်၊ နိူ့ကလေး ဖင်လုံးကလေး နည်းနည်း ဖျစ်ညစ် ရုံနှင့် ပါးလေး မျက်နှာကလေး ကို တရှုံ့ရှုံ့ နမ်း လိုက်ရတာနှင့် ကျေနပ်လိုက်ရသည်၊ ရောမ မြို့ကို တနေ့ထဲနဲ့ တည်လို့ မရ နိူင်ဘူး မဟုတ်လား၊ ကောင်မလေး ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့ အခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားတာ ပြုံးပြုံးလေး နဲ့ ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့လိုက်သည်၊ ဒါက အစဦး အဝင်လေ၊ နောက်တော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့၊ ဟုတွေးနေလိုက်မိ သည်။
ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တာတွေက ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရသည်။
...................................................................................
အဲဒါကတော့ သန်းအိနွယ် တယောက် သူ့ အမေ နေမကောင်းလို့ ဆိုပြီး သူတို့ ရွာသို့ ပြန်သွား ရခြင်းပင်၊ ခုတော့ ထူးသာ တယောက် ကိုယ့်ကို ကိုယ် ဒေါပွ နေမိသည်၊ လုပ်စရာ ရှိ လုပ်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး တခါထဲ ဇိမ်ဆွဲ နေတယ် လို့ အပြစ်တင်နေမိသည်။
သန်းအိနွယ် ပြန်သွားပြီး သုံးလေးရက် အကြာ၊ ထူးသာ အတွက် မမေ့နိူင်စရာ ညတည၊ ၊ မိုးတွေ အရမ်းချလာသည်၊ မုန်တိုင်း ပဲ ဝင်မှာလား အဖျားခတ်မလား မသိ၊ လေ တွေက လည်း တဝုန်းဝုန်း၊ လျှပ်စီးတွေ လက် လို့၊ သူတို့ အိမ်လည်း ယိမ်းခါနေသည်၊ တချက်တချက် သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ။
ဒေါ်စောမြပွင့် ထူးသာကို သူ့ အခန်းထဲ လာနေဖို့ခေါ်သည်၊ သူက မိုးကြီးလေကြီး အဲ လို လျှပ်စီး တွေ လက်လျှင် ကြောက်တယ် ဟု ဆိုသည်၊ ခါတိုင်း ဆိုရင် သန်းအိနွယ် ရှိနေသည်၊ အခုတော့ သန်းအိနွယ် မရှိတော့ ထူးသာကို ခေါ်ထားသည်၊ ပထမတော့ ထူးသာက ကုတင်ဘေး က ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင် ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့်က ကုတင်ပေါ် လှဲလျောင်းရင်း စာအုပ်ကိုယ်စီနှင့်၊ ခေါင်းရင်းဘက်မှာ ဘက်ထရီအိုး နှင့်ချိတ်ထွန်း ထားသော ၂ ပေ မီးချောင်းလေး ဖြင့် စာဖတ်နေကြသည်။
လျှပ်စစ်မီးက တော့ ထုံးစံ အတိုင်း နေ့မှာလာပြီး ညမှာ ပျက်နေကြပင်၊ တခုတော့ ခတ်ကောင်းကောင်းပင်၊ အခု လို လေကြီးမိုးကြီးကျလို့ ဓါတ်ကြိုးတွေ ပြတ်ကျလည်း ဓါတ်အား မရှိတော့ ဓါတ်လိုက်သေမှာ ကြောက်စရာလို၊ ဟု ထူးသာ ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးမိသေးသည်။
နောက်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့် က ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲလျှောင်း ရင်း ထူးသာကို သူနဲ့ ပဲ အိပ်လိုက်ဖို့ ပြောရင်း တဖက်သို့ လှည့်ပြီး အိပ်နေလေသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ကုတင်မှာ သူနှင့် သန်းအိနွယ်တို့ အိပ်နေသော ကုတင်ဖြစ်သဖြင့် နှစ်ယောက်အိပ် ဖြစ်ပြီး တော်တော် လေး ကျယ်ဝန်းပါသည်၊ ယိုးဒယား ဇာခြင်ထောင် အကြီးပန်းရောင် ကို ထောင်ထားသဖြင့် အတွင်း ကို ထိုးယိုပေါက် မြင်နေရသည်၊ ထူးသာက စာဖတ်ရင်း မှ ဒေါ်စောမြပွင့် အိပ်နေရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သွေးနည်းနည်း ပူသွား၏။
ဒေါ်စောမြပွင့် မှာ သူ့ အဒေါ် ဆိုသော်လည်း သွေးရင်းသားရင်း အဒေါ် လည်း မဟုတ်၊ နောက်ပြီး အလယ်တန်းကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီး၊ မို့ ဒေါ်စောမြပွင့် ဟုသာ ခေါ်နေရသော်လည်း အသက်က ၃၂ နှစ်သာ ရှိသေးသည်၊ သူ့ ပထမဆုံး ကာမကိစ္စ အဝဝ ကို ဆရာ စား မချန် သွန်သင်ပြသ ပေးခဲ့သူ ဒေါ်မြခိုင်ထက် ဆိုရင် သုံးလေးနှစ်လောက် ငယ်သေးသည်။
ထို့ အပြင် ဒေါ်မြခိုင်လို့ ခလေး အမေ မဟုတ်၊ အလုပ်ကြမ်း မလုပ်ဘူးသူ၊ အပျိုကြီး မို့ အတော်နုသည်၊ အခု ထူးသာကို ကျောပေးပြီး တစောင်းလေး အိပ်နေတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အညာစောင် ပါးပါးလေး ကို အခေါက်မဖြေပဲ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာသာ ခြုံထား သဖြင့် ၊သေးကျင်သော ခါးကလေးက နေ စွံကား လုံးတင်း ထွက်နေသော ဒေါ်စောမြပွင့် ၏ တင်ပါးစိုင်ကြီး များက ထူးသာ ကို လီးတောင်လာစေခဲ့သည်။
ထူးသာက ဒေါ်စောမြပွင့် ၏ ဖင်လုံးကြီး များကို ကြည့်ရင်း၊ သူ့ပုဆိုးခါးပုံစ ကို အသာဖြေကာ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သော သူ့ ငပဲကြီး ကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် လိုက်မိသည်၊ သန်းအိနွယ် ကို ဟိုတလောက ကိုင်တုန်းက မာတောင်နေသော လီးကြီး မှာ တော်တော်နှင့် ပြန်မကျ ပဲ ဘောအောင့်လာ သဖြင့် ကွင်းတိုက် ပြီး ထုတ်လိုက်မှ သက်သာ သွားသည်ကို ပြန်သတိရ မိသဖြင့်
သူ အခုတော့ အိပ်ယာ မဝင်ခင် အပြတ်ရှင်းလိုက်ဖို့ စဉ်းစားရင်း၊ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သူ့လက်ဖဝါးတွေကို ငရုပ်သီး ထောင်းသလို အပေါ်တက် အောက်ဆင်း ဖြေးဖြေးခြင်း ဇိမ်ယူကာ ပွတ်ပေးနေမိသည်၊ ထိုအခိုက်မှာပင် ဒေါ်စောမြပွင့်က အိပ်နေရာမှ လူးလိမ့်လိုက်ပြီး အနေအထားပြင်ရင်း သူ့ဘက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လာသဖြင့် ကမန်းကတန်း သူဖတ်နေသော စာအုပ်ဖြင့် လီးကြီးကို ဖိထားလိုက်ရသည်။
“ ဟဲ..ကောင်လေး မအိပ်သေးဘူးလား ..တော်ကြာ မနက်ဖြန် ဘက်ထရီ အားသွားသွင်းနေရအုန်းမယ်.. ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး ကျနော် အိပ်တော့မယ်... ”
ထူးသာ အသာလေးကုန်းပြီး စားပွဲ အောက်က ဘက်ထရီ ကလစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်၊ အခန်းတခုလုံး မှောင်ကျ သွားသည်၊ သို့သော်လညိး တချက်တချက် လျှတ်ပြက်လိုက်သည့် အလင်းရောင်က မှန်ပြတင်းပေါက်မှ တဆင့် အခန်းထဲကို ဝင်လာသဖြင့် သူ့အနေနှင့် ကုတင်ပေါ် တက်ခြင် ထောင်ထဲ ဝင်ရသည်မှာ မခက်ပေ။
ခက်သည်မှာ ထောင်မတ် နေသော လီးကြီးပင်၊ တခုကောင်းသည်က ဒေါ်စောမြပွင့် က ကုတင်ပေါ်မှာ မွေ့ယာ ပါးပါးလေး နှင့်အိပ်သဖြင့် ခါတိုင်း သင်ဖျူး ဖျာ တချပ်ထည်း နှင့်သာ အိပ်လေ့ရှိ သော ထူးသာ အဖို့ တစောင်းလေး မှောက်အိပ်လို့ရနေပေသည်၊ သင်ဖျူးဖျာ တချပ်ထည်း သစ်သားကြမ်း ခင်းပေါ် မှာ ခင်းအိပ်သည့် အချိန် လီးတောင်ရင် မှောက်အိပ်လို့ မရပေ၊ အရမ်းနာ လေသည်။
အခုတော့ မွေ့ယာ တွင်း သူ့ လီးကြီး ကို ချက်ပေါ်လှန်ထောင်ရင်း ဘိုက်နှင့် ဖိ၍ အသာလေး မသိမသာ ဖင်လေး ကော့ကော့ ပေးတော့ ကွင်းတိုက် ပေးသလို ဖြစ်နေရ၏၊ သို့သော်လည်း လရည်တွေ ထွက်ပြီး မွေ့ယာပေါ် သူပုဆိုးကနေ စိမ့်ထွက်ကျ သွားမှာလည်း မလိုလား၊ ထူးသာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေရ၏၊
“ မောင်ထူးသာ စောင်ယူအုန်းလေ ရော့ မချမ်းဘူးလား.... ”
ဒေါ်စောမြပွင့် က မေးမေး ပြောပြောနှင့် အခုနက သူ့ကိုယ်ပေါ် ခေါက်ရက် ခြုံထားသော အညာစောင်ကို ဖြန့်လျှက် သူကိုယ်တိုင်လည်း ခြုံရင်း ထူးသာကိုယ်ပေါ်ကိုလည်း လှမ်းအုပ်ပေးလိုက်သည်၊ ထူးသာ လည်း နဂိုလ်ထဲက သွေးပူ နေရသည့်အပြင်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ထံမှ သနပ်ခါး နှင့် မိန်းမ အနံ့ က သွေးကို ဆူလာစေခဲ့ သည်။
“ ဝုန်း...ဒုံး..ဒလိန်း...ဒလိန်း.... ”
“ အမလေး တော့.... ”
ရုတ်တရက် ဝင်းလက်သွားသည့် လျှပ်စီးကြောင်းနှင့် အတူ၊ ပြင်းထန်သော မိုးကြိုးသံက အနီးကပ် ပစ်လိုက်သလို ကျယ်လောင်လှပေရာ၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ၏ အလန့်တကြားအော်သံနှင့် သူ့ အနားကပ်လာပြီး သူ့နောက်ကျော မှ သိမ်းဖက်လိုက်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။
တပြိုင်နက်ထဲ မှာပင် သူ့ ကျောပြင်မှာ အိကနဲ ခံစားလိုက်ရသော အတွေ့ အထိက ဒေါ်စောမြပွင့် အင်္ကျီအောက်မှာ ဘရာဇီယာ မဝတ်ထားမှန်း သိလိုက်ရသည်၊ ဒီ အထိတော့ ထူးသာ မထိန်းချူပ်ထားနိူင်တော့ သူ့ကိုယ်ကို ဒေါ်စောမြပွင့် နှင့် မျက်နှာ ချင်းဆိုင် လှည့်လိုက်ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့် ကိုယ်လုံး ကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပွေ့ ဖက်လိုက်သည်၊
“ ဒေါ်လေး ကျနော် ရှိတယ်လေ..မကြောက်ပါနဲ့... ”
“ ငါ ကြောက်တယ်..ထူးသာရယ်..ငါ့ကို ဖက်ထား ပေးစမ်းပါ.. ”
ဒေါ်စောမြပွင့် တကယ်ကြောက်တာလား ဘာလား ထူးသာ ဂရုမစိုက်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ အတင်းကို ဆွဲယူပြီး ဖက်လိုက်ရာ ဒေါ်စောမြပွင့်၏ နိူ့ကြီးများမှာ သူ့ ရင်ခွင်ကို အိကနဲ လာဖိမိသည့် အပြင် သူ့ လီးကြီးမှာလည်း ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်လုံးကြီး များ အတွင်း သားကို ပွတ်တိုက်ပြီး ပေါင် နှစ်လုံးကြား ခွဆုံ ကို တည့်တည့် ဝင်သွားတော့၏၊
“ ဟင့်... ”
ဒေါ်စောမြပွင့် ဆီ မှ ရုတ်တရက် လှန့် သွားသလို အသံလေး ထွက်ပေါ်လာသော်လည်း ရုန်းမထွက်သွားပဲ ထူးသာ လည်ပင်း နားကို သူ့ မျက်နှာအပ် ၍ ငြိမ်နေလေသည်၊ ထူးသာ အဖို့က တော့ နှာထန်နေပြီ ဖြစ်ရာ အခုနေ ဒေါ်စောမြပွင့် ရုန်းမည် ဆိုရင်လည်း မုဒိန်းကျင့်တော့ မည့် သဘောမှာ ရှိနေသည်၊ အခု လို ငြိမ်နေ တယ် ဆိုတော့ သဘောပေါက်လိုက်ပြီ၊ သူပြုသမျှ နုတော့ မည် ဆိုတဲ့ သဘော။
မှောင်လိုက်တာက လည်း ပိန်း နေတာ ဆိုတော့ တယောက်နဲ့ တယောက်လည်း ရှက်စရာ မျက်နှာပူ စရာ မလိုတော့၊ ထူးသာလက် တွေက ဒေါ်စောမြပွင့် ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်ပေးနေရင်းက အောက်ကို လျှောဆင်း သွားပြီး ပြေလျော့နေ သော ထမိန်အောက်ကို ဝင်သွား၏၊ ထူးသာ လက်တွေက ဒေါ်စောမြပွင့်၏ ချောမွတ် နေသော ဖင်လုံးကြီး တွေကို ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက ပေါင်အရှေ့ ဘက်ကို ရောက်လာပြီး ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းစမ်းလိုက် သည်.။
ဒေါ်စောမြပွင့် ၏ အမွှေးအုပ်အုပ်ကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ရှောက်ထိုးဖွဆော့ရင်း အရည်တွေ စိုနေ သော စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို စမ်းမိသွား၏၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ဆီမှ ဘာသံမှ တော့ မထွက်သော်လည်း ထူးသာ ၏ကိုယ်လုံးကို အတင်း ဖက်တွယ်လာပြီး သူ့ တကိုယ်လုံးတုန်ခါနေသည်ကို ထူးသာ သတိထား လိုက်မိသည်၊ ထူးသာ စိတ်ထဲ ၌ ဒီအပျိုကြီး တခါမှ အတွေ့ အကြုံရှိ ပုံမရ လို့လည်း တွေးမိတယ်။
ထူးသာ ရဲ့ လက်ချောင်း တွေက ဒေါ်စောမြပွင့် အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်သတ်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင် မယ်လုပ်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့် ဆီက မပီမသ ငြီးသံလေး ထွက်လာပြီး ထူးသာရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို အတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်၊ ရှေ့ဆက်တိုး မရအောင်လည်း တွန်းထားတယ်၊ အပျိုကြီး ကြည့်ရတာ သူ့ အဖုတ်ကိုင် တာကို ရှက်ပုံရတယ်၊ ထူးသာလက်တွေက ဒေါ်စောမြပွင့် ဘိုက်သား ပြင်ကို လျှောတိုက်ပွတ် ပေးရင်း အင်းကျီအောက်ကနေ နိူ့ကြီး တွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
အဲဒါကိုတော့ မငြင်းရှာဘူး၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ထူးသာကို ပိုတိုးပြီး ဖက်လာတယ်၊ ထူးသာရဲ့ လက်ဖဝါးပေါ်မှာ ဒေါ်စောမြပွင့် နိူ့သီးခေါင်းတွေက မာတင်း ထောင်ထ နေတာ ကို တွေ့ရလို့ ထူးသာက လက်မ လက်ညိုးလေး နဲ့ ညှပ်ပြီး လှိမ့်လိုက်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့် ကိုယ်လုံးတုန်တက် သွားတာကို ထူးသာ တွေ့ရတယ်၊ ထူးသာ လည်း အရမ်း ကိုတင်းနေပြီ မို့ အဓိက ဟာကို ပဲ လုပ်တော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
သန်းအိနွယ်တုန်းက လည်း သူ လက်လွတ်သွားခဲ့ ရတယ် မဟုတ်လား၊ ထူးသာက သူ့ပုဆိုးကို ကန်ထုတ်ရင်းနဲ့ ဒေါ်စောမြပွင့် ရဲ့ ထမိန်ကို ပါခြေမနဲ့ ညှပ်ပြီး ဆွဲချလိုက်တယ်၊ အခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ပေါင်လုံး အသားချင်း ပွတ်နေပြီပေါ့၊ ထူးသာက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ထိုးထည့်ပြီး၊ ဒေါ်စောမြပွင့်ကို ဖက်ရက် အနေအထားက လှိမ့်တက်လိုက်တယ်။
အခုတော့ ဒေါ်စောမြပွင့်က ပက်လက် သူက အပေါ်က မှောက်ရက် ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ၊ အခန်းထဲ မှာ မှောင်ပိန်းလို့ ဘာမှ မမြင်ရပေမဲ့ သူ့ အတွက်က တော့ မလိုတော့ဘူးလေ၊ သူ့ ရဲ့ မာတောင် နေတဲ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း အဲဒီလက်က လက်ချောင်း နှစ်ချောင်း လောက်နဲ့ ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝ စမ်းရှာရင်း တေ့ပေးလိုက် တယ်။
သူ့ လီးထိပ် က ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ အဖုတ်ဝကို တေ့မိတာနဲ့ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်တယ်၊ အပျိုကြီး က အရည်တွေ တအားရွဲနေလို့လား မသိ ဒစ်မြုပ်တဲ့ အထိကတော့ ဝင်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ စောက်ခေါင်းထဲ မှာ က တော်တော်လေး ကျပ်နေတယ်၊ ထူးသာရဲ့ လီးကြီးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ထားသလို ဖြစ်နေ တော့ ထူးသာလည်း သူ့လီးပြဲ သွားမှာ စိုးလို့ အရမ်း ဆောင့်မချရဲဘူး။
တော်ကြာ မြင့်ကြာဖြူ တုန်းက လို သူ့လီးကြီး နောက် နှစ်ရက်လောက်ထိ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်နေမှာ လည်း စိုးသည်၊ နောက်တခုက ဒီအဆင့်ရောက်နေ မှတော့ ရ သလောက် အရသာ ခံရမယ် မဟုတ်လား၊ ယောက်ကျား တယောက် တသက်မှာ အပျိုစင် ကို ပါကင်ဖွင့်ခွင့် ဘယ်နှစ်ခါ ရ နိူင်မလဲ ၊ မြင့်ကြာဖြူ တုန်းကတော့ အပျိုစစ်တာ သေခြာသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ငယ်သေးတာကိုး၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ကြတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အတွေ့အကြုံရှိရင် ရှိဘူးမှာပေါ့လို့ ထူးသာ တွေးမိခဲ့ဘူးသော်လည်း အခုလို ကျပ်နေပုံ မျိုးက အပျို ဖြစ်ဖို့ များသည် လို့ ထူးသာ စိတ်ထဲ မှာထင်နေသည်၊ ထူးသာ သူ့လီးခံနိူင်သလောက် ချော့သွင်းပြီး ပြန်ထုတ် ပြန်သွင်း ဖြေးဖြေးချင်း စလုပ်လာခဲ့တော့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်နေပြီ။
ဒေါ်စောမြပွင့်လည်း ထူးသာကို တိုးဖက်လာပြီး သူ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုမှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ လေပူတွေက ထူးသာရဲ့ လည်ပင်းပေါ်မှာ နွေးနေသည်၊ ထူးသာ လည်း နည်းနည်း အရှိန်ရလာတော့ စိတ်က မထိန်းနိူင်တော့ အရသာကို ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် ခံစားချင်လာသည်၊ အဲဒါနဲ့ ဒီတခါတော့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဖိကာ ဖတ်ကနဲ့ ပစ်ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။
“ အိ..အု.... ”
“ အား... ”
အိအု ဆိုတာက ဒေါ်စောမြပွင့် ပါးစပ်က အသံထွက်ငြီးရမှာ ရှက်လို့ ထူးသာ လည်ပင်းမှာကပ်ဖိ ပြီး ငြီးနေရာက ယောင်ပြီး၊ ထူးသာ ပုခုံးကို ကိုက်လိုက်တာ၊ အား ဆိုတာက ထူးသာ ခမျာ လီး ကလည်း ပူကနဲ ဖြစ် သွား ပုခုံးမှာလည်း အကိုက်ခံရလို့ စစ်ကနဲ ဖြစ်ပြီး အော်လိုက်မိတာ၊ ပြီးသွားတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ်ကျ သွားသည်၊ ထူးသာက သူလီး ကြီး ပူကနဲ ဖြစ်သွားတာကို နည်းနည်း လေး သက်သာသွား အောင် စိမ်ထားရင်း စောင့်နေတာ။
ဒေါ်စောမြပွင့်ကတော့ သူ့ စောက်ခေါင်းထဲ မှာ ပြည့်သိပ်တင်းကျပ်နေတဲ့ လီးကြီးကြောင့် အောင့်တောင့်တောင့် စပ်တတ်တတ် အရသာ ကို ဖြေးဖြေးချင်း လျော့သွားအောင် စောင့်နေတာ၊ ခနလေး ပါပဲ၊ နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို တယောက် ထိုးဖက်လာလိုက်ကြမိတယ်၊ ထူးသာလည်း အခြေအနေကောင်းပီ ဆိုတာ သိတာနဲ့ ဖြေးဖြေး ချင်း အဝင်အထွက် စလုပ်ပေးတော့တယ်။
ပထမတော့ ဒေါ်စောမြပွင့် တင်ပါးနှစ်ခုအောက် သူ့ လက်ဖဝါး တဖက်တချက် ထိုးထည့်ပြီး ဆွဲ မမ ဆောင့်သည်၊ သိပ်မကြာ ဒေါ်စောမြပွင့် ရဲ့ တင်းကြပ်တဲ့ အဖက်အတွယ်တွေ နည်းနည်း လျှော့သွားသည်၊ ကြည့်ရတာ တချီပြီးသွားပြီ ထင်တယ် လို့ ထူးသာက တွေးရင်း ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး မှ ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ မ၊ သူ့ ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး အားရ ပါးရ ဆောင့်နေမိပါတော့တယ်၊
“ ဖုတ်..ဖတ်...ဖုတ်..ဖတ်.. ”
“ အင့်...အင်...ဟင့်...ဟင်း....အိ...အား... ”
ဒီတခါတော့ ဒေါ်စောမြပွင့်လည်း အသံ မထိန်းတော့ပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကို အော်ဟစ်နေပါတော့တယ်၊ ထူးသာလည်း အရမ်းကို အရှိန်တက်လာလို့ အချက် ၂၀ လောက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ပြီး တာနဲ့ သုပ်ရေတွေ တဖုတ်ဖုတ် နဲ့ ဒေါ်စောမြပွင့် စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့တယ်။
..............................................................................................
အခုတော့ မိုးတွေထစ်ချုံး လျှတ်စီးတွေ လက်နေပေမဲ့ ဒေါ်စောမြပွင့် တယောက် မကြောက်ရှာတော့ ထူးသာ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ခေါင်းလေး အုန်းပြီး ထူးသာကြောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက် အိပ်မောကျနေတော့သည်၊ သူနူတ် ခမ်းပေါ်မှာတော့ အပြုံးလေးတပွင့်၊ ထူးသာ တယောက်လည်း ယုံထောင်ကြောင်မိ ဆိုသလို၊ သန်းအိနွယ် ချိန်ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့်ကို ရခဲ့လိုက် ပေမဲ့၊ ကြောင်ကြီးက အားရပါးရကြီး မို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အလွန်သဘော ကျနေခဲ့ရသည်၊ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ဒေါ်စောမြပွင့်၏ ကိုယ်လုံးထွားထွား ကြီးကို အားရ ပါးရ ဖက်ထားရင်း မနက်ဖြန် တောင် ကျောင်းမသွားပဲ အိမ်မှာ တနေကုန် လိုး ကြရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ တွေးနေမိသည်။
ထူးသာ တရေးနိူးလာတော့ အာရုံဦး၊ ကြက်တွန်သံ တော့ကြားနေရပြီ၊ အပြင်မှာတော့ မှောင်သေးသည်၊ ဆီးအရမ်းသွားချင် နေလို့ သူ့ကို ဖက်ထားသော ဒေါ်စောမြပွင့် လက်ကလေးကို အသာမ ကာကုတင်ပေါ် က ဆင်းလိုက်သည်၊
“ အင်..မောင်ထူးသာ..ဘယ်သွားမလို့လဲ... ”
“ ဆီးသွားချင်လို့ ဒေါ်လေး.... ”
“ အေး ..ငါလည်းသွားချင်တယ်.. ”
ဒေါ်စောမြပွင့်လည်း ထူးလဲထလာပြီး ပြေလျှော့နေသော ထမိန်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ကာ ထူးသာ၏လက်ကို ဆွဲ၍ လျှောက်လာခဲ့လေသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတော့၊ ထူးသာလည်း စောင့်မနေတော့ နောက်ဘေးတံခါး အသာဖွင့်ကာ တံစက်မြိတ်အောက်ထွက်ပြီး တဖွဲဖွဲ ရွာနေသေးသော မိုးတွေထဲ သူ့ သေးကိုရောပေါက်ချလိုက်သည်။
နောက်တော့ တံစက်မြိတ်မှာချိတ်ဆွဲ ပြီး၊ အနောက်က စဉ့်အိုးကြီးထဲ သွယ်ထားသော ဝါးဘိုးဝါး တခြမ်းခွဲ ရေတံလျှောက် မှ ရေ တွေကို အနားရှိ ပလတ်စတစ်ခွက်နှင့်ခံယူ လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ကောင်ကြီးကို ဆေးကြောလိုက်သည်၊ ဒီအချိန် က သူတို့ အိပ်ယာထလေ့ရှိ သည့် အချိန်မဟုတ်သေးတော့ အိပ်ယာထဲ ပြန်ဝင်ရအုန်းမည်။
အိပ်ယာ ဆိုမှ သူခါတိုင်းအိပ်နေကျ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ညက ခြင်ထောင်တောင် မထောင်မိ၊ အခု လည်း ဒေါ်စောမြပွင့် ကုတင်ပေါ်သွားအိပ်ရအုန်းမှာ ပါလားဟူ သောအသိက၊ စောစောက မိုးရေ အေးအေး နဲ့ ဆေးခဲ့လို့အေးနေသည့် သူ့ဖွားဘက်တော်ကို သွေး နွေးလာ စေသည်၊ မိုး ကလည်း ခုထိ တဖွဲဖွဲ၊ ရာသီဥတုက တော့ ကစားသမားတွေ အကြိုက် ပေါ့၊ ဟု ပြောလေ့ရှိသော ရေဒီယို မှ ဘောလုံးပွဲ ကြေငြာသူ ပြောတာကို သွားသတိရမိ ပြီး တယောက်ထဲ ပြုံးလိုက်မိ၏၊
သူ အခန်းထဲရောက်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့် တယောက် စောင်ခေါင်းမြီးခြုံအိပ်နေတာကို အာရုံဦး အလင်းရောင်ပြပြ လေးမှာ တွေ့ရ၏၊ ထူးသာက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့်ခြုံ ထားသော စောင်ထဲ တိုးခွေ့ ဝင်လိုက်ရာ၊
“ ဟဲ ကောင်လေး..ဒါက ဘာလာလုပ်တာလဲ၊ ကိုယ့်အိပ်ယာကိုယ်သွားမအိပ်ဘူးလား..ခစ်ခစ်.. ”
ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ ရီကျဲကျဲ နှင့် ပြောလိုက်သည့် အသံအနေအထားရ၊ သူလည်း ကစားပွဲ အတွက် ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ထူးသာက ခပ်သွက်သွက်ပဲ အနောက်က လှမ်းဖက်ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့် ရဲ့ နိူ့ကြီးတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်၊
“ ဟင့်အင်း...ဒီမှာက ပိုနွေး တယ်လေ..ဒီလောက်မိုးကောင်းနေတာ၊ ဒေါ်လေး ကြောက်နေမှာစိုးလို့လေ.. ”
တချိန်ထဲ မှာပဲ ထောင်မတ်လာပြီ ဖြစ်တဲ့ ထူးသာရဲ့ မြွေကြီးက ဒေါ်စောမြပွင့် ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြား အမြှောင်း လိုက်ကပ်ပြီး တိုးဝင်နေပါတယ်၊ ဒေါ်စောမြပွင့်က ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတာဆိုတော့ ထူးသာက အနောက်ဘက်ကနေ ပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေး ဝင်ကပ်ပွတ်နေတာပေါ့၊
“ အမလေး ..တော်ပါ..ကျားကြောက်လို့ ရှင်ကြီး ကိုးမိပါတယ်... ”
အဲ လို ပြောရင်း ဆိုရင်း တွန်းရင်းထိုးရင်းနဲ့ လက်သွက်လှတဲ့ထူးသာကြောင့် ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ ထမိန်က ခါးပေါ်လိပ်တင်ရင် ဖြစ်ပြီး ထူးသာပုဆိုးကလည်း ကုတင်အောက်ပုံကျနေပါပြီ၊ ထူးသာရဲ့ နွေးထွေး တောင့်တင်း နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဖွားဘက်တော်ကတော့ ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြား၊ ပေါင်ခွဆုံကနေ တိုးဝင်ပြီး ဒေါ်စောမြပွင့် ရဲ့ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းပေါ် မှာ လွှတိုက်သလို ပွတ်နေပါပြီ။
ဒေါ်စောမြပွင့် အဖုတ်ထဲက စိမ့်ကျလာတဲ့ အရည် စိုစိုစွတ်စွတ် ကို သူ့ ကောင်ကြီး မှာ လာစိုတော့ အချိန်ကျ ပြီ ဆိုတာ ထူးသာလည်း သိလိုက်ပါတယ်၊ သူ့ကိုယ်ကို အသာလေး နှိမ့်ချပြီး ထောင်တက် လာတဲ့ သူ့ ညီတော်မောင်ခေါင်းကို ဒေါ်စောမြပွင့်ရဲ့ နူတ်ခမ်းလွှာ နှစ်ခုကြားမှာတေ့ လိုက်ပြီး ဖင်ကို ကော့ ကာ ဖြေးဖြေး ချင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်၊ သူ့ ဒူးနှစ်လုံးကိုလည်း ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို အတင်း ထိုးသွင်း လိုက်သည်၊ပြီးမှ သူ့ လိင်ချောင်းကြီးကို ဒေါ်စောမြပွင့် စောက်ခေါင်းထဲ၊ သူ့ ဆီးခုံနဲ့ ဒေါ်စောမြပွင့် ဖင်ကြီးတွေ ကို ဖိကပ်သွားသည်အထိ၊ ကော့သွင်းလိုက်သည်။
“ အား..ရှီး...... ”
ဒေါ်စောမြပွင့် ကိုယ်လုံးကြီးတုန်သွားသည်၊ အခု မှပဲ လီးကြီးရဲ့ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားရလို့ထင်တယ်၊ ညတုန်းကတော့ ပထမဆုံးအကြိမ် မို့ ရှက်နေသလား ၊သွေးပူနေသလား မသိ၊ ပြီးတာတော့ ခံစားလိုက်ရတယ်၊ သို့ပေမဲ့ ပူပူနွေးနွေး လီးချောင်းကြီး စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို အခုလို တရစ်ချင်း ထိုးဝင်လာတာကို သေသေခြာခြာ မခံစားလိုက်ရ၊ အခုတော့ ထူးသာ စိမ်ပြေ နပြေ ဆွဲ နေခြေ ပြီ။
သူ့လက်တွေကလည်း ဒေါ်စောမြပွင့် နိူ့ကြီးတွေကို အားရ ပါးရ ဆုပ်နှယ်ရင်း လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်းသာ ဇိမ်ခံလျှက် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် မနေနိူင်တော့ သူ့ဖင်ကြီးကို ပြန်ပြန်ကော့ပေးရင်း ထူးသာကို သွက်သွက်ကလေး လုပ်စေချင်ကြောင်း အချက်ပြနေသလို ရှိလေသည်၊ ထူးသာလည်း အခုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လေး ဆောင့်ချင်လာပြီမို့ သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်စောမြပွင့် အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဖိကပ်သွင်း ထားလိုက်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။
ဒေါ်စောမြပွင့် ခါးကိုလည်း ဆုပ်ကိုင် ပြီး ဆွဲမ လိုက်တာမို့၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ခမျာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်ကလေး ဖြစ်သွားသည်၊ အဲဒီအခါမှာတော့ ထူးသာ ဒေါ်စောမြပွင့် ပေါင်းရင်းကို ကိုင်ဆွဲကာ ကောင်းကောင်းဆောင့်လေတော့သည်၊ ညက လုပ်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့် ထူးသာ မှာ တော်တော်နဲ့ မပြီး၊ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်၊ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုက်ဖြင့် အရှိန်အမျိုးမျိုးပြောင်းကာ ဆော့ကစားနေသည်။
ဒေါ်စောမြပွင့်ကတော့ တခါမှ မခံစားရဘူးတဲ့ အရ သာတွေကြောင့် တအင်းအင်း တအားအား နဲ့ ခံလို့ကောင်းနေသည်၊ အရသာ အထွတ်အထိတ်ကိုလည်း ၂ခါလောက်ရောက်သွားသည်၊ နောက်ဆုံး ထူးသာ ပြီးသွားတော့ ဒေါ်စောမြပွင့် တယောက် သူ့စောက်ခေါင်းထဲကို ခပ်နွေးနွေး အရည်တွေ ထုတ်ထုတ် ပန်းဝင်လာတာကို ခံစား သိလိုက်ရလေသည်၊ အား...ကောင်းလိုက်တာ၊ ဒီလောက်ကောင်းမှန်း သိရင် စောစောစီးစီးက ယောက်ကျားယူလိုက်ပါတယ်၊ လို့တောင် တွေးမိလေတော့သည်။
အဲဒီနေ့ မနက်က ဒေါ်စောမြပွင့် ကျောင်းမသွားဖြစ်တော့၊ ဒေါ်စောမြပွင့် နေမကောင်း ဟု ထူးသာကိုယ်တိုင်စက်ဘီး ဖြင့် ဒေါ်စောမြပွင့် ကျောင်းသို့ သွားကာ ဆရာမ တွေကို ပြောပေးခဲ့ရသည်။
နောက်တော့ ဈေးက မုန်တီတွေ စားစရာတွေ တခါထဲ ဝင်ဝယ်လာခဲ့ရသည်၊ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်စောမြပွင့် အိပ်ယာထဲ မှာကွေးတုန်း၊ ကိုယ်တွေလက်တွေလည်း နာ၊ အဖုတ်လည်း ကျိန်းနေ ပြီ ဟု ဆိုသည်၊ တရေးနိူးပြီးမှ ထူးသာ နှစ်ခါတွယ်လိုက်လို့ဖြစ်သည်။
ထူးသာက လည်း အခု မှ ၂၀ ပြည့်ခါနီး အရွယ်၊ သွေးဆူတုန်း၊ ဟိုမုန်းကြွတုန်းအရွယ်၊ အရင်က လည်း စားဘူးခဲ့သူမို့ ငတ်ပြတ်နေ တော့ နွားသိုး ကြိုးပြန် ကြမ်းလိုက်တာလည်း ပါသည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့်ကလည်း အခုမှ အသက် ၃၀ ကျော်ရုံလေး၊ အမျိုးသမီးများမှာ ကာမဆန္ဒ ခံစားမှု အထွတ်အထိတ် ရောက်တာ အသက် ၃၅ နှစ် လောက်ဟု သုတေသန စာအုပ်တွေ မှာရေးကြသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက် တအိမ်ထဲ အတူ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆိုတော့၊ လင်မယား ဟန်းနီးမွန်းထွက်တာထက် ဆိုးသည် ခေါ်ရမည်၊ ကျောင်းသွားရမည့် ရက်တွေ မှာ မခွဲချင်ပဲ ခွဲကြရပြီး၊ စနေ၊တနင်္ဂနွေ လိုနေ့တွေမှာ ဘယ်မှ မထွက်ကြ တော့၊ အိမ်ထဲ မှာအောင်းပြီး ချစ်ဗျူဟာခင်း ကြသည်၊ လနဲ့ချီကြာလာတော့ နည်းနည်း ရိုးလာသဖြင့်၊ ထူးသာ က ဗီဒီယိုတွေ စာအုပ်တွေ ထဲ မှာပါသည့်၊ ပုံတွေ နည်းလမ်း တွေ စမ်းကြည့်သည်၊ ဒေါ်စောမြပွင့် ကလည်း အလိုလိုက်သည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် မလုပ်ဖူးတာ မရှိတော့ ဟု ပင် ပြောလို့ ရပေမည်။
အဲဒါကြောင့် ထူးသာ ဘွဲ့ရ သည်အထိ ရီးစားတောင် မရှိခဲ့၊ ထူးသာ ဘွဲ့ရပြီး ကိုယ့်မြို့ကိုယ်ပြန်၊ ရိုးရိုးဘွဲ့ နဲ့ ဆိုတော့ အလုပ်အကိုင်ကလည်း ရှာလို့ မလွယ်၊ နောက်တော့ ကျောင်းဆရာ တွေ အများကြီးခေါ်တာနဲ့ ကြုံပြီး သူ့ မွေးစား အဖေအမေတို့ မြို့မှာပင် အလုပ်ပြန်ရခဲ့လေသည်။ နောက်တော့ ကျောင်းက လုပ်ဖေါ်ကိုင် ဘက်၊ ကျောင်းဆရာမ စောစောဦး နှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်ကာ အိမ်ထောင်ပြုလိုက် လေတော့သည်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ထူးသာ အသက်က ၂၅ နှစ်သာရှိသေးသည်။
“ ကဲ ဆရာ ရေ၊ ပြန်သွားအိပ်လိုက်အုန်းမယ် ၊မိုးလင်းဖို့ အတော်လိုသေးတယ်.. ”
စံလှအောင် ရဲ့ အသံကြားလိုက်မှ ထူးသာ တယောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိပြန်ရလာသည်၊
“ အေးအေး ..ငါလည်း ပြန်နှပ်လိုက် အုန်းမယ်ကွာ.... ”
အင်း အဲဒီအချိန်က ငါလည်း စံလှအောင်လိုပဲ အချိန်ရသ၍ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတာပဲလေ၊ အချိန်တွေ ဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ရဘူး၊ အခုတော့ ဒေါ်လေးလည်း အသက်ကြီးမှ အိမ်ထောင်ပြု လိုက်ပြီး ခလေး တယောက်ရ ပြီး ခလေးတောင် ကောလိပ်ရောက်နေပြီ လို့ ကြားရတယ်၊ အင်းလောက ကြီးမှာ တချိန်ထဲ မှာ သို့မဟုတ် အချိန် မတူပဲ နဲ့ အဖြစ်အပျက် တူတွေ ဖြစ်နေကြမှာပါလား လို့ ထူးသာ တွေးလိုက်မိသည်၊ လက်ချောင်းနားထိပူလာ ပြီ ဖြစ်တဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို အပြင်ဘက် ရေစိုနေတဲ့ ရွံ့ဗွက်တွေထဲ လှမ်းပစ်လိုက်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန်လှဲ ကာ ပြန်အိပ်ပျော် သွားပါတော့သည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment