အပေးအယူ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
ဒေါ်ချိုချိုကို သက်နိုင်သိတာတော့ကြာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးတာတော့အရမ်းကြီးမရင်းနှီး။ သက်နိုင်ကား အသက် (၂၇)နှစ် ခန့်ရှိသည့် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦး။ ယောင်္ကျားဆန်ဆန်နှင့် ချောမောသော ရုပ်ရည်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး.။ စကားပြောတာလည်းကောင်းသော ကြောင့် ချစ်သူခင်သူများသည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက်ပိုင်းတွင် မြို့မှာလာပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသူ။
ဒေါ်ချိုချိုကား သူငှားနေသည့် အဆောင်မှ အဆောင်ပိုင်ရှင် ဦးကောင်းမင်း၊ ဒေါ် နီလာ နှင့်သူငယ်ချင်းတွေ။ဒေါ်နီလာထံလာရင်း မျက်မှန်းတန်းမိကာ ရင်းနှီးနေသောသဘော။ ဒီလောက်ဘဲရှိသည်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့ သက်နိုင်သိသည်။ ဒေါ်ချိုချိုကတော်တော်လှသည်ဟု။
ဟုတ်တယ်လေ....အသက်က (၄၀)စွန်းစွန်း။ ငယ်စဉ်ကမယ်ဘွဲ့တွေဘာတွေ ရဖူးသည်ဟုတော့ သိရသည်။သူမနှင့် သူမယောင်္ကျား ဦးမောင်မောင်ဝင်းက ကလေး(၂)ယောက်ထွန်းကားခဲ့သည်။ ထိုကလေးတွေကလည်း သူမြင်တော့မြင်ဖူးသည်။ ဒါကလဲကျောင်းပိတ်ချိန်တွေလောက်မှပါ။ ဘော်ဒါဆောင်မှာထားတာဆိုတော့တစ်ခါတစ်ရံမှသာ။
ဒေါ်ချိုချိုယောင်္ကျားကလည်း အလုပ်များသူပီပီအိမ်မှာမကပ်။ ဒီတော့ သူမကလည်း သက်နိုင်ငှားနေသော အဆောင်ပိုင်ရှင်ဒေါ်နီလာဆီ မကြာမကြာလာလည်သည်။ သူမတို့ ဘာတွေပြောလို့ပြောနေကြမှန်းတော့ မသိ။
သက်နိုင်အလုပ်ပြန်လာသည့် အခါ မကြာခဏတွေ့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဒေါ်ချိုချိုက သူ့ကိုမကြာခဏပြုံးပြတတ်သည်။ ပြုံးသည့်အခါတွင်တော့ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည်။ ပါးပြင်တွင်ပါးချိုင့်လေးတစ်ခုရှိသည်။ ငယ်စဉ်ကဆိုလျင်တော့ ဒီထက်ပိုလှလိမ့်မည်ဟု သက်နိုင်ထင်သည်။
ပြီးတော့ အဆောင်ပိုင်ရှင် မိန်းမဒေါ်နီလာနှင့် သူမသူငယ်ချင်းဒေါ်ချိုချိုတို့သည်..ခေတ်လည်းဆန်သည်။ ခေတ်နှင့်အညီလည်းပြင်ဆင်တတ်ကြသဖြင့်။ တစ်ခါတစ်ရံမသိသူများက သူမတို့နှစ်ယောက်ကို အပြင်ထွက်သွားလျှင် အပျိုကြီးတွေလိုထင်ကြသေးသည်။
သက်နိုင်တို့လိုအကြောင်းသိသူတွေပါ။ ဒါတွေကသက်နိုင်ကဏ္ဍမဟုတ်ပါ။ သက်နိုင်သိသည်က တစ်နေ့တစ်နေ့အလုပ်သွားဖို့။ ပြန်လာလျင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်ထွက်ချင်ထွက်မည်။ အခန်းထဲအောင်းကာစာအုပ်ဖတ်ချင်ဖတ်မည်။ ဖုန်းဖြင့် အပြာကားကြည့်ချင်ကြည့်နေမည်။ လကုန်လျင် လခထဲမှပိုသော ပိုက်ဆံကို အိမ်သို့ပို့မည်။ ဒီလောက်ပါဘဲ။
ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ရံပုံမှန်လည်ပတ်နေသော စက်တစ်လုံးသည် တစ်ခုခုချို့ယွင်းသွားသည်နှင့် ဗွေဖောက်လာတတ်သောသဘောရှိသည်။သက်နိုင်မသိသည်က သူ့အဆောင်ပိုင်ရှင် ဇနီး ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုတို့ကား သူထင်ထားသလို အေးဆေးတည်ငြိမ်သောမိန်းမများမဟုတ်ကြ။ လစ်လျှင်လစ်သလို ကမြင်းတတ်ကြသော ကုတ်ကမြင်းများသာဖြစ်ကြသည်ကိုပင်။
" မောင်လေး...ပြန်လာပြီလား....ဒီနေ့နည်းနည်းနောက်ကျတယ်နော်"
အိမ်ရှေ့တွင် လမ်းလျှောက်နေသော ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ဒေါ်နီလာဘေးတွင် အတူတူလျှောက်နေသော ဒေါ်ချိုချိုက သက်နိုင်ကိုပြုံးပြသဖြင့်သက်နိုင်လည်းပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။
" ဟုတ်ကဲ့..အမ..ဒီနေ့ အလုပ်နည်းနည်းရှုပ်နေတာနဲ့ နောက်ကျသွားတာ..."
သက်နိုင်ငှားနေသော အိမ်လေးက ဒေါ်နီလာတို့ အိမ်ကြီးဘေးကတိုက်ပုလေးမှာ။ဒေါ်နီလာတို့ နှစ်ထပ်အိမ်သစ်ကြီးဆောက်ခဲ့ရာတွင် ဘေးတွင် သူမတို့ယခင်ကနေခဲ့သော တိုက်ပုလေးက ပိုနေသဖြင့် အလကားဖြစ်နေမည့်အတူတူလူငှားတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ငှားစကတော့ သက်နိုင်နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်။သူ့သူငယ်ချင်းက ကုမ္ပဏီရုံးချုပ်သို့ပြောင်းရွှေ့သွားသဖြင့် သက်နိုင်တစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့သည်။အိမ်ကြီးမှာတော့ ဒေါ်နီလာတို့လင်မယားနှင့် အိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီးတို့သားအမိရှိသည်။
သူမ ယောင်္ကျားဦးကောင်းမြတ်ကလည်း ကုန်သည်တစ်ဦးပီပီ မကြာမကြာခရီးထွက်တတ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ဦးကောင်းမြတ်ကိုမမြင်မိ။ခရီးထွက်သွားပြန်ပြီထင်တယ်ဟု သူတွေးမိသဖြင့်...။
" အမ...အခုတလော ဦးကိုမမြင်ပါလား..ဘယ်သွားပြန်ပြီလဲ.."
" သြော်...မင်းဦးလေးက နယ်ဘက်ခဏဆင်းသွားတယ်...ကုန်ဖိုးတွေကောက်ရင်း နှစ်ပတ်လောက်တော့ကြာမယ်ပြောတယ်...။ ငါ့မောင်အိမ်ငှားနေလို့တော်သေးတယ်...နို့မို့ဆိုအမတို့ကမိန်းမသားတွေချည်းနေရတာ..။သူခိုးတွေကလည်းသောင်းကျန်းလိုက်တာကွယ်.."
" ဟုတ်..ဟုတ်..အမကျွန်တော်က ညဖက်ဆိုအပြင်သိပ်မထွက်တော့ အမြဲလိုလိုရှိပါတယ်။ တစ်ခုခုကြားရင် လှမ်းခေါ်လိုက်နော်."
" အေးအေး...ငါ့မောင်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်.."
ဒေါ်နီလာကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သက်နိုင် သူငှားနေသောတိုက်ပုလေးအတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ တစ်ယောက်ထဲနေတော့ ထမင်းဟင်းကချက်ရဦးမည်...။ ရေအရင်ချိုးပြီး ရေမချိုးခင် ထမင်းအိုးတစ်လုံးတည်ထားဦးမှ.။အိမ်ကိုသော့ဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်ကာ....သူရဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီးခဏအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲကာအညောင်းအညာဖြေနေလိုက်သည်။
ဒေါက် ဒေါက်...
တံခါးခေါက်သံကြောင့် သူတံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်တော့..ဒေါ်နီလာအိမ်မှ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး မခိုင်ဖြစ်နေသည်။
" ဦး..ဒီနေ့ည အန်တီက သူ့အိမ်မှာ ထမင်းလာစားပါတဲ့..အကို့ကိုပြောခိုင်းလို့..ဒီနေ့ ထမင်းမချက်နဲ့တော့တဲ့..."
ဒေါ်နီလာတို့မိသားစုက တစ်ခါတစ်လေ သူ့ကို ထမင်းဖိတ်ကျွေးတတ်သည်။
" သြော်...အေးအေး.."
ကောင်းလိုက်တာ။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ထမင်းချက်ရမဲ့ ဝဋ်ကျွေးလွတ်သွားပြန်ပြီလို့ တွေးရင်း သက်နိုင် ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်ကိုယူကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားတော့သည်။တစ်နေကုန်ပင်ပန်းခဲ့သမျှကို ပေါ့ပါးလန်းဆန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်လေ။
" နီလာ....အဲ့ကောင်လေးနာမည်က သက်နိုင်နော်"
" ဟုတ်တယ်...ချိုချိုရဲ့..ကောင်လေးကအေးအေးဆေးဆေးလေး။နေ့တိုင်း အလုပ်ပြန် အိမ်ထဲတန်းဝင် ဘာတွေလုပ်လို့လုပ်မှန်းတော့ မသိဘူး"
" အေးပါဟဲ့..နင်ကလည်းအဲ့လောက်အမွမ်းတင်မနေပါနဲ့...ခစ်ခစ်..."
" ဟင်..စကားကောင်းပြောနေတာကို..ဖောက်ဖောက်လာတယ်..မိန်းမ.."
ဒေါ်ချိုချိုအပြောကို ဒေါ်နီလာက ပုခုံးကို ပုတ်ရင်း ချက်ချင်းပြန်ပြောလိုက်သည်။
" ခိခိ...မသိတာကြနေတာဘဲနီလာရယ်...အခုက နင့်ဘဲကြီးကလဲ ခရီးတွက်။ ဒီအိမ်မှာကလဲ...ဒီလို ယောင်္ကျားပီပီသသကောင်လေးကလည်းရှိ....နင်အပျင်းပြေတာပေါ့.."
ဒေါ်နီလာရှက်သွားသည်..ဒေါ်ချိုချိုရဲ့ တင်ပါးကိုဆွဲဆိတ်လိုက်ပြီး...။
" ညဉ်းနော်..ညဉ်း..ချိုချို...မိန်းမနင့်စိတ်နဲ့နိုင်းမနေနဲ့...နင့်လိုယွတယ်များမှတ်နေလား။ဘယ်အချိန်ကတဲက အဲ့ကောင်လေးကို နစ်ပစ်မှားနေမှန်း မသိရပါလား..မိချိုချို"
သူမတို့ကား ငယ်သူငယ်ချင်းတွေပီပီဝါသနာတူစရိုက်တူတွေ။သူတော်ချင်းချင်း သတင်းလွေ့လွေ့ပေါင်းဖက်မိကြတာဆန်းတော့မဆန်း။
" အောင်မယ်...ညဉ်းကျတော့ ခိုးစားဖို့ကြံနေတာမသိတာကျ"
" ခစ်..ခစ်..နင်သိရင်ပြီးတာဘဲလေ..."
" ကောင်လေးကတော့ရိုးရိုးအအပုံစံလေးနော်..နီလာ...နင်တစ်ယောက်ထဲတော့ ကြိတ်ကြံမနေနဲ့....ငါ့ကိုမျှပေးရမယ်။ နင်တစ်ယောက်ထဲစားလို့ကတော့ အားလုံးဖော်ပစ်လိုက်မယ်...ဟင်းဟင်း"
" ဘာလဲ..အဝတ်တွေကိုချွတ်ပြီးတော့လား...ခိခိ.."
" ကဲ..ဟယ်...မိန်းမ..ကြည့်စမ်းကြည့်စမ်း...ယွချက်ကလွန်တယ်"
ဒေါ်ချိုချိုကို ဒေါ်နီလာကပြန်နောက်လိုက်သဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုကဒေါ်နီလာကျောကို တအုန်းအုန်းထုတော့သည်။
" ရှုး...တိုးတိုး...ကြားသွားဦးမယ်.."
နှုတ်ခမ်းနားတွင် လက်ညိုးထောင်ရင်း ဒေါ်နီလာကပြောလိုက်သည်။အိမ်ဖော်ကောင်မလေးက သူမတို့ထိုင်နေသည့်နေရာဘက်သို့လာနေသည်။
" အမ.ဟိုဖက်အိမ်က ဦးကိုပြောပြီးပါပြီ...ထမင်းလာစားဖို့"
" သြော်..အေး...အေး.."
ဒေါ်နီလာကမျက်နှာထားကို ခပ်တင်းတင်းပြင်ရင်းပြောလိုက်သည်။အိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီးကလဲ အခန်းထဲဝင်လာသည်...။
" မမလေး..."
" ပြောပါ..ဒေါ်လေး..ဘာကိစ္စရှိလို့..။
" ဟိုလေ...ရွာမှာလေ...ဒေါ်လေးညီမနေမကောင်းလို့တဲ့..လာပြောလို့။ အဲ့ဒါ လေးငါးရက်လောက်ပြန်ချင်တယ်"
" သြော်..ဟုတ်လား..ဒေါ်လေး..ကျန်းမာရေးဘဲ...ပြန်ရမှာပေါ့..ပိုက်ဆံရောလိုမှာဘဲ..."
ဒေါ်နီလာကား ပိုက်ဆံအိတ်ကိုဖွင့်ပြီး ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကိုဆွဲထုတ်ကာ အဒေါ်ကြီးကို ပေးလိုက်ပါတယ်။အဒေါ်ကြီးကတော့ ကျေးဇူးတွေကိုတင်လို့။ ဒီတစ်ခါသူ့အိမ်ကြီးရှင်မက သဘောကောင်းနေလိုက်တာပေါ့လေ။
ထမင်းစားဖိတ်ထားသည့်အချိန်က နည်းနည်းစောသေးသဖြင့် သက်အောင် အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲနေရင်း နေ့လည်က အလုပ်ထဲမှ မိတ်ဆွေဖုန်းထဲကနေ သူ့ဖုန်းထဲကို ကူးလာသော အပြာကားတစ်ကားကိုကြည့်နေသည်။
အမေရိကန်ကားဆိုတော့ အားရစရာကောင်းသည်။ ဇာတ်ကားကတော်တော်ကောင်းသည်...။ အပေါက်စုံလိုးရုံမကဘူး...စုပ်တာမှုတ်တာကလည်း ဘတစ်ပြန်ကျားတစ်ပြန်ပင်..။ ကြည့်ရင်းနှင့်ဖီးလ်တက်လာသဖြင့် ပုဆိုးအောက်ကိုလက်နှိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကိုဆုပ်ကိုင်ကာဆွနေမိသည်။
သူ့လီးကလည်းဇာတ်ကားထဲက နီဂရိုးလီးထက်မကြီးလျင်သာနေမည်။လျော့တာတော့မလျော့..၆လက်မခန့်ရှိပြီး ဓါတ်ခဲလုံးအကြီးခန့်ရှိသည်အတုတ်က။တစ်ခုတော့ကွာသည်..ဇာတ်ကားထဲကလက်တွေ့လိုးနေတာ။
သူကတော့ မိန်းမပင်မလိုးဖူးသေး။ဖုန်းကိုဘေးချရင်း ဂွမ်းတိုက်လိုက်သည်။ အာရုံထဲမှာ သူမြင်နေကျမိန်းမတွေကိုမြင်လာသည်။သို့သော်တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်မှန်းကြည့်သည်..။
ဖီးလ်ကမလာ။ စိတ်ကူးထဲမှာ ခုနက အိမ်ထဲအဝင်မှာမြင်ခဲ့ရသောဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကိုမြင်လာသည်။ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုကလည်း အအိုတွေသာဆိုတယ်။အသားဖြူဖြူအရပ်မြင့်မြင့် အိုးကြီးတွေက တောင့်တောင့်ကြီးတွေ။ကြည့်ရင်းနဲ့..မှန်းလို့ကောင်းလာသည်..သူ့ထုချက်တွေကပိုမိုမြန်ဆန်သွက်လက်လာသည်။
ဆော်ကြီးကလည်း ယောင်္ကျားမရှိတော့ ဆာချင်ဆာနေမှာလို့ သူတွေးမိလာသည်။ ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့ကျတော့သူမစရဲ။ အင်း...ဟင်း....သူ့စိတ်ထဲမှာ ဒေါ်နီလာအဖုတ်ကိုတစ်လှည့် ဒေါ်ချိုချိုအဖုတ်ကို တစ်လှည့် လိုးပေးနေရသလို ခံစားလိုက်သည်။
" အ..အာ..မမချို...မမနီလာ...အအ.."
သက်နောင်တစ်ယောက်ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ လရေတွေပန်းထွက်ကုန်ပြီ...။ဒေါက်ဒေါက်..တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် သက်နောင်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်..။
" ဦး...မမက ထမင်းစားရအောင်တဲ့..."
" သြော်..အေးအေး...လာခဲ့မယ်"
ဒေါ်နီလာအိမ်မှ အိမ်ဖော်မလေး ထမင်းစားရအောင်လို့လာခေါ်တာထင်သည်။ သူလဲ ရေချိုးခန်းအတွင်းဝင်ပြီးလက်ကို ကပျာကယာဆေး...။ပေပွသွားသော ပုဆိုးကို နောက်တစ်ထည်ဖြင်လဲပြီး အိပ်ယာပေါ်မှချထားသော်ဖုန်းကိုကောက်ယူကာအဝတ်အစားကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်ပြီးအခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဒေါ်နီလာတို့ တိုက်ဖက်ကိုထွက်ခဲ့တော့သည်။
" ငါ့မောင်..လာ.လာ.."
ဒေါ်နီလာက ပျုပျုငှာငှာဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ သက်နိုင်ထမင်းစားပွဲကို ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ချိုချိုပါရောက်နေတာကိုတွေ့ရသည်။
" ဒီလို ငါ့မောင်ရေ မချိုကလည်း သူ့အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ မမတို့အိမ်မှာ ထမင်းစားရအောင်ဖိတ်ထားတယ်...သူ့ချစ်ချစ်ကြီးကလည်းခရီးထွက်သွားတယ်လေ"
" သြော်..."
သက်နိုင် စားပွဲမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ထမင်းစားတယ်ဆိုတာထက် ထမင်းထက်ဟင်းကများနေသည်။
" သြော်...အမနီလာ..ဒေါ်ကြီးရော မမြင်ပါလား..."
" ညနေကဘဲ ရွာကသူ့ညီမနေမကောင်းလို့ဆိုလို့ ပြန်ခိုင်းလိုက်ရတယ်.။ကောင်မလေးဘဲရှိတယ်..."
ထိုအချိန်မှာပင် ကောင်မလေးက စားပွဲပေါ်သို့ဟင်းခွက်တွေချလာသည်...။
" အန်တီနီလာ..သမီးသယ်လာခဲ့ရတော့မလား..အန်တီပြောထားတဲ့ဟာ..."
" အေးလေ..သယ်လာခဲ့လိုက်တော့..."
သက်နိုင်နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်...။ ဘာအစီအစဉ်တွေရှိသေးပါလိမ့်။
" ဘာများလဲ..အမ"
လို့ မေးလိုက်သည်...သူ့အမေးကိုဒေါ်နီလာမဖြေပါ.။ဒေါ်ချိုချိုကကြားထဲကဝင်ဖြေလိုက်ပါတယ်။
" ဒီလိုငါ့မောင်ရဲ့ အမအိမ်မှာ ဝိုင်ပုလင်း(၂)ပုလင်းလေ အမမိတ်ဆွေပေးထားတာ။မသောက်ဖြစ်တာနဲ့ နီလာနဲ့အတူသောက်ရအောင်ဆိုပြီးသယ်လာတာ"
" ဟင်..."
သက်အောင်အံံ့သြသွားသည်...။
" အမတို့ကသောက်တတ်လို့လား...မူးနေဦးမယ်"
သူ့အပြောကြောင့် ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုက တပြိုင်တည်း တခစ်ခစ်ရယ်ကုန်သည်။
" ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်...ငါ့မောင်က အမတို့ကိုတယ်အထင်သေးတာဘဲ..."
သက်နိုင်လည်းဘာမှဆက်မပြောတော့။ ထိုအချိန်မှာပင်အိမ်ဖော်ကောင်မလေးက ဗန်းဖြင့် စားပွဲပေါ်သို့ ဝိုင်ပုလင်းများကိုတင်လာသည်။ဝိုင်က ပုလင်းအကြီးကြီးတွေ..အကောင်းစားဝိုင်တွေဖြစ်မည်။ထို့အပြင် Red Label ဝီစကီ တစ်လုံးပါလာတာကိုတွေ့ရသည်။
ဒါက...သက်နိုင်အမေးကို ဒေါ်နီလာက မစောင့်တော့ဘဲ။
" နင့်ဦးလေးသိမ်းထားတဲ့ဟာလေ...ငါ့မောင်ဘဲသောက်လိုက်တော့။ ငါ့မောင်ကို အမက ကိုယ့်မောင်လိုခင်လို့တိုက်တာနော်သိလား"
" မိခိုင်ရေ တံခါးတွေပိတ်လိုက်တော့...။ပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်က အန်တီအခန်းထဲမှာ နင့်အန်တီ ချိုချိုအိပ်လို့ရအောင်ပြင်ပေးလိုက်ဦး။ဒီည ချိုချိုက ဒီမှာအိပ်မှာ"
" ဟုတ်...အန်တီ...သမီးဘာလုပ်စရာရှိသေးလဲရှင့်"
" ရပြီ...အန်တီတို့သောက်တာစားတာကိုစောင့်မနေနဲ့ မနက်ကျမှသိမ်းလိုက်တော့။ပြီးရင် အန်တီအခန်းထဲက အံဆွဲထဲမှာ သမီးအတွက်မုန့်ဖိုးထည့်ထားတယ်.။ ယူလိုက်နော်"
" ဟုတ်ကဲ့ရှင့်...အန်တီ"
ကောင်မလေးမိခိုင်ကား ဒီနေ့စောစောစီးစီးနားရသည့်အပြင်မုန့်ဖိုးလည်းရမည်ဆိုတော့ ပျော်ရွင်စွာဖြင့် သွက်လက်စွာ အိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားတော့သည်။
" ချီးယား..စ်..."
ဖန်ခွက်ချင်းတိုက်လိုက်ကြပြီး သက်နိုင်ကား လက်ထဲမှခွက်ကိုတရှိန်ထိုးမော့လိုက်သည်။ဝီစကီက တစ်ပိုင်းကျိုးနေပြီဖြစ်သောကြောင့် သူလည်းတော်တော်မူးနေပြီ။
ဒေါ်ချိုချိုနှင့် ဒေါ်နီလာတို့၏ သဏ္ဍာန်များကလည်းတော်တော်ရီဝေနေကြပြီ။သက်နိုင်ကား မူးလာသဖြင့်စကားပြောများကလည်းတော်တော်ရဲတင်းနေပြီ။ဒေါ်နီလာက ရီဝေနေသော မျက်လုံးများဖြင့် သက်နိုင်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး။
" နေဦး..ငါ့မောင်ကိုမေးစရာရှိလို့.."
" ဘာမေးမှာလဲ...မမနီလာ..မေးချင်တာမေး"
အပြောများကသွက်လက်လာပြီ။သက်နိုင်မျက်လုံးများက ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုတို့ ရင်ဘတ်တွေကိုကြည့်နေသည်။မူးနေသော်လည်း ဒါမျိုးကျတော့သူကမြင်တတ်သည်။
ပန်းရောင် ဘလောက်စ်အကျီကိုဝတ်ဆင်ထားသောဒေါ်ချိုချိုနှင့် နက်ပြာရောင်ဝတ်စုံဝတ်ဆင်ထားသော ဒေါ်နီလာတို့ အကျီများက ထူးထူးခြားခြားဟိုက်နေပြီးသူမတို့ ဟနေသော ရင်ဘတ်ကြားမှ ဖွံ့ထွားနေသော နို့ကြီးများကို မသိမသာမြင်နေရသဖြင့် ကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါကိုမြင်ရတော့သူ့စိတ်တွေကြွလာသည်။
" ဒီလို..ငါ့မောင်ရဲ့...ငါ့မောင်မှာရည်းစားရှိလား...ခစ်ခစ်"
" မရှိဘူး..အမ."
ဒေါ်ချိုချိုကလည်း အာလေးလျှာလေးဖြင့် ဝင်ထောက်လိုက်သေးသည်။
" မယုံပါဘူး...ငါ့မောင်က ဒီလောက်ရုပ်ချောတာ...ရည်းစားမရှိဘူးဆိုတာအမကယုံကိုမယုံဘူး"
" ဟာ..တကယ်ပြောတာမမချိုရဲ့...."
သူကလည်းချက်ချင်းကိုပြန်ငြင်းတာ။
" ခိခိ...ဒါဆိုအထီးကျန်မှာပေါ့ငါ့မောင်ရဲ့...အေးလေ...အတွေ့အကြုံမရှိဘာမရှိနဲ့..မိန်းမလည်တွေနဲ့တွေ့မှာစိုးရိမ်စရာ"
" အပူမရှာချင်ပါဘူး...မမတို့ရယ်..."
" အေးပါ...ပြောတော့လဲယုံရသေးတာပေါ့..."
ဒေါ်ချိုချိုက ဝိုင်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။
" အဟုတ်..တကယ်ပြောတာမမရဲ့...သင်ပေးမဲ့သူမှမရှိတာ။သင်ပေးမဲ့ သူလေးတွေရှိရင်တော့အကောင်းသား..."
သက်နိုင်ကလည်း မူးနေတော့ ရဲတင်းနေပြီး မထိခလုပ်ထိခလုပ်တွေ ပြောကုန်ပြီ။ ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုကား တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်ကာ သက်နိုင်မသိအောင် မျက်စပစ်လိုက်သည်။
"ကဲ.ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်..။အခုလို ကျွေးမွေးတာကျေးဇူးပါဘဲဗျာ..."
သက်နိုင်က ထိုင်ရာမှထလိုက်သည်။ မူးနေသောကြောင့် ခြေထောက်များက ယိုင်သွားပြီး လဲမလိုဖြစ်သွားသည်။
" အို..ငါ့မောင်မူးနေပြီဘဲ...ခစ်ခစ်..."
ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုက သူ့ကိုတစ်ဖက်စီမှဖမ်းထိန်းလိုက်သည်။။သက်နိုင်ကား မူးနေတာဘဲ သိသည်။။အိမ်ပြန်ဖို့ဆိုသည့်စိတ်ကူးကိုသူမေ့သွားပြီ။ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုကား သက်နိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ချိုင်းအောက်မှ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမပြီး အပေါ်ထပ်မှ ဒေါ်နီလာရဲ့အိပ်ခန်းပေါ်သို့တွဲတင်သွားသည်။
ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး၏ အထိအတွေ့များနှင့် ကိုယ်သင်းရနံ့များကြောင့် သက်နိုင်တစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ စိတ်တွေကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်..ဒေါ်ချိုချိုနဲ့ ဒေါ်နီလာတို့၏ ဂုတ်များကို တစ်ဖက်စီဖက်ပြီး လိုက်ရတာကို သူသာယာနေသည်။
" ကဲ..ငါ့မောင်..အိပ်တော့.."
ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုက အိပ်ယာပေါ်ပွေ့တင်ပြီး...ဒေါ်နီလာရဲ့အိစက်သော ရင်ညွှန့်ကြီးက သူ့မျက်နှာပေါ်ဖိပြီး ပိပြားနေတာကိုတော့သိသည်။
" အမတို့ ဘာလုပ်မလို့လဲ...."
" ခစ်ခစ်...ငါ့မောင်ကိုမမတို့က အချစ်သင်ခန်းစာတွေ ပို့ချမလို့။ မသင်ချင်ဘူးလား..."
ဒေါ်ချိုချိုကဝင်ပြောလိုက်သဖြင့် သက်နိုင်စိတ်တွေပိုလွတ်သွားပြီ။ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေတော့...
" ဟင်း..ဟင်း...မမတို့သာ သင်ပေးလို့ကတော့ ဒီကချစ်မောင်လေးကလည်းကြိုက်ကြိုက်ဘဲ"
" မင်း..မကြောက်ဘူးလား..."
ဒေါ်နီလာကပြုံးစိစိမေးလိုက်သည်။
" ဟက်..ဟက်...ကြောက်စရာလား...ဒီလောက်ချစ်စရာကောင်းတဲ့မမကြီးတွေကို...ကျွန်တော်က အားရပါးရချစ်ချင်နေတာ..စိတ်ကူးနဲ့ရူးနေတာကြာပေါ့"
မူးမူးနဲ့ သက်နိုင်လည်း စိတ်ထဲရှိတာတွေလျှောက်ပြောကုန်ပြီ။
" ဒါဆိုမျက်လုံးခဏမှိတ်ထား..."
သက်အောင်ကားမျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။ဒေါ်နီလာက သူ့အကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပေးနေတာကိုသိသည်။
လက်ဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ကျီစယ်နေတာလည်းသိရသည်။ သူ့ခါးအောက်ပိုင်းမှ ပုဆိုးကလည်းပြေလျာ့သွားပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ခံလိုက်ရမှုနှင့်အတူ ဒုတ်ကြီးအပြင်ထွက်သွားတာကိုသိသည်။
ဒေါ်ချိုချိုကား သက်အောင်ရဲ့လီးကြီးကိုကြည့်ကာတံတွေးနင်သွားသည်။နည်းတဲ့ လီးကြီးမဟုတ်။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့်နဂါးတစ်ကောင်လိုမာန်ဖီနေတာ။သူမယောင်္ကျားကိုမောင်မောင်ဝင်းထက်ပိုလည်းကြီးပိုလည်းရှည်တာကိုမြင်ရတော့အဖုတ်ထဲမှ သေးပင်ပေါက်ချင်သလိုလို ကျင်သလိုလို ခံစားမိသွားကာ ကျောများပင်စိမ့်သွားသည်။
" ကဲ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့..."
သက်နိုင်မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာမိုးနေတာက ဒေါ်နီလာရဲ့ဖွံံ့ထားပြီး နို့သီးလေးမာထောင်နေသည် ဖြူဝင်းနေသည့်နို့နှစ်လုံး။
သူမအဝတ်အစားများ ချွတ်ထားပြီး မျက်လုံးများက ရမ္မက်လွမ်းခြုံနေသည်။သက်နိုင်ကလည်း ဒါမျိုးတော့လက်မနှေးပါ...ဒေါ်နီလာရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ပြီးပါးစပ်များဖြင့် တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးအပြင်းအထန်စို့လိုက်သည်။
" အား...ကျွတ်စ်ကျွတ် "
သက်အောင်ရဲ့ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းစုပ်ပေးမှုကို ဒေါ်နီလာသဘောတွေ့သွားသည်...
" စို့စို့...မောင်လေး..ကြမ်းကြမ်းစို့..ဒါမျိုးမ..မမကကြိုက်တာ။ဘယ်အချိန်ခထဲက စို့ချင်နေမှန်းမသိဘူး..ကောင်ဆိုးလေး.."
သူမညုတုတုပြောနေချိန်တွင် အောက်ဖက်မှ သူမသူငယ်ချင်းဒေါ်ချိုချိုကလည်း သက်နိုင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးကိုသူမလက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းဖြင့်တေ့ပြီး စုပ်လိုက်ပါတယ်။
" ပြွတ်...."
သက်အောင်လီးချောင်းတစ်ခုလုံး ဒေါ်ချိုရဲ့ခံတွင်းပူပူနွေးနွေးအရသာနဲ့ ဒစ်ကိုလျာနဲ့ ကစားပေးပြီး လှည့်ပတ်ယက်ပေးနေတာကြောင့် သူပါမျက်ဖြူလှန်မတတ်ကို လီးချောင်းကကျဉ်ပြီး စိမ့်တက်ကာကောင်းလာပါတယ်။
ဒေါ်ချိုချိုကလည်း သက်အောင်ရဲ့ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ သူမပါးတွေကိုချိုင့်သွားအောင်ကိုအားရပါးရစုပ်ပေးတာကြောင့်သက်အောင်လည်း ခါးကြီးကို ကော့တက်လာပါတယ်။ဒေါ်နီလာကလည်းသက်အောင်နို့စို့ပေးတာကို အပီအပြင်ကို ခံယူနေပါတယ်။
သူမတို့(၃)ဦးရဲ့ လီးစုပ်ပွဲနဲ့ နို့စို့ပွဲကြီးက ထွက်လာတဲ့အသံတွေက တပြွတ်ပြွတ်...တပြတ်ပြတ်နဲ့ အခန်းထဲမှာ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီးထွက်ပေါ်လာသလိုတဟင်းဟင်းနဲ့ ညဉ်းညူသံတွေကလည်း ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ လိုးပွဲမစတင်မီ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သုံးယောက်သား အပြိုင်အဆိုင်အာရုံနိုးဆွရင်း စိတ်တွေကကြွတက်လာသလို..ပိုပြီးလည်းစုပ်ချက်တွေကကြမ်းတမ်းလာပါတယ်။
ဒေါ်နီလာရဲ့ နို့သီးထိပ်တွေရဲတွတ်လာပြီး သူမပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်ကြည်တွေစီးကျလာသလို သက်နိုင်တစ်ယောက်လည်း ဒေါ်ချိုရဲ့စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထိပ်လဲကျင်တက်လာပြီး အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်ကုန်ပါတယ်။
သူ့လီးကြီးကလည်း အရမ်းကိုမာတောင်နေပြီးပေါက်ကွဲထွက်မတတ်ပါဘဲ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှအသံလိုလိုကြားသဖြင့်...မိခိုင်တစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကိုတက်ခဲ့သည်။ အိမ်ရှင်မမကြီး ဒေါ်နီလာရဲ့ အခန်းထဲက အသံတွေထွက်နေတာကြောင့် မိခိုင် အခန်းထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။
" အို..."
သူမနှုတ်မှ အသံလေးပင်ထွက်သွားတာပါဘဲ...။ ဒါပေမဲ့ အခန်းထဲက(၃)ယောက်က သူမကို မမြင်ကြပါဘူး။ ဒါမျိုးကို အိမ်မှာလူတွေမရှိခိုက် အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီး ဦးကောင်းမင်းသူ့အခန်းထဲမှာခိုးခိုး ကြည့်ကြည့်တတ်တဲ့ဇာတ်ကားတွေထဲကအတိုင်းပါဘဲလား..။
အိမ်ကလူများက သူမကိုကလေးလို့ ထင်နေတာ သူမအသက် (၁၆)နှစ် ဆိုတော့ အပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်နေပြီလေ။ ယခုမှဘဲထိုမြင်ကွင်းကို သူမအပြင်မှာကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်ရသည်။ ဒေါ်ချိုချိုရော ခြံထဲကတိုက်ပုလေးမှာ အိမ်ငှားနေတဲ့ကိုသက်နိုင်ရော..သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒေါ်နီလာရော ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေ...။
ဘုရား..ဘုရား..ဦးကောင်းမင်းမရှိတုန်း သူမအိမ်ရှင်မမကြီးက သူ့သူငယ်ချင်းမခေါ်ပြီး နောက်မီးလင်းနေတာပါလား။ မျက်လုံးကိုလွဲဖို့ကြိုးစားပေမဲ့..သူမစိတ်တွေကထိုနေရာက မခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေတာကြောင့် ဟနေတဲ့တံခါးကြားကနေပြီးအခန်းထဲကို ခိုးပြီးချောင်းကြည့်နေတာဘဲ။
" အင်း...ဟင်း..မောင်ရယ်..မောင်စို့ပေးတာမမနို့တွေပြုတ်ထွက်မတတ်ဘဲ..ဟင်းဟင်း..ကောင်းလိုက်တာ.."
လို့သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒေါ်နီလာက ကိုသက်နိုင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်က သူမနို့ကို ခွာပြီးပြောလိုက်တာကိုကြားရပြီး အောက်မှာ ကိုသက်နိုင်ရဲ့ပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုခေါင်းကြွလာတဲ့အခါမှာ..ကိုသက်နိုင်ရဲ့လီးချောင်းကြီးကို မိခိုင်မြင်လိုက်ရတော့ သူမရင်ထဲမှာတုန်သွားပါတယ်.။
လူပျိုယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ လီးကြီးကို သူမပထမဆုံးမြင်ရတဲ့အချိန်မှာဘဲအသည်းတွေကျိမ်းသွားပါတယ်။ နည်းတဲ့ လီးကြီးမဟုတ်ပါလား...အဲ့လီးကြီးမျိုးနဲ့သာသူမအဖုတ်လေးထဲကိုလိုးထည့်လိုက်လို့ကတော့ အဖုတ်တောင်ကွဲသွားမယ်ထင်တယ်လို့ မိခိုင်တွေးလိုက်မိပါသေးတယ်။
အို..ငါဘာတွေစဉ်းစားနေပါလိမ့်လို့...ကလေးမလေးမိခိုင်တစ်ယောက် ရှက်တွေးတွေးမိလိုက်ပါတယ်။ သူမမျက်လုံးတွေကလည်း အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ကမခွာနိုင်တော့ဘဲ...အခန်းထဲက သူမအိမ်ကြီးရှင်မဒေါ်နီလာနဲ့ သူမသူငယ်ချင်းဒေါ်ချိုချိုတို့လင်ငယ်နဲ့ မြူးနေတာကို ဆက်လက်စိတ်ဝင်တစားစောင့်ကြည့်နေရင်းသူမပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်ကြည်လေးတွေ အဖုတ်ထဲက စီးကျလာတာကိုခံစားမိလိုက်ပါတယ်။
မိခိုင်ကား သူမလက်က အလိုလိုသူမထမိန်အောက်သို့လက်နှိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးကို လက်နှိုက်ပြီး အစိလေးကို လက်ဖြင့်ကစားနေပြီ...။
စိတ်ထဲမှာတော့ ထိုအခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်ချင်စိတ်များပင် တရွရွဖြစ်ပေါ်လာသည်..။တွေ့နေရသော မြင်ကွင်းကား ကိုသက်နိုင်၏ မျက်ခွက်ပေါ်တွင် သူမအိမ်ကြီးရှင်မဒေါ်နီလာကနေရာယူထားပြီး အမှုတ်ခံနေသောမြင်ကွင်းနှင့် ကိုသက်နိုင်၏လီးတုတ်တုတ်မဲမဲကြီးကို ဒေါ်နီလာသူငယ်ချင်း ဒေါ်ချိုချိုကား အဖုတ်ဖြင့်တေ့ကာဖိဖိပြီး ဆောင့်ချနေသောမြင်ကွင်းပင်တည်း။
ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုကား တစ်ယောက်နို့ကို တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဆုပ်နယ်နေကြသေးသည်။ ကိုသက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာရဲ့စောက်ပတ်ပြဲပြဲအာအာကြီးကို အောက်မှပင့်ပင့်ပြီးယက်ပေးနေသလို..ဒေါ်နီလာလည်းကော့တက်နေတာကိုတွေ့ရသည်။
" အဟင်းဟင်း..မောင်လေးရယ်...ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ..အအ"
ဆိုသည့် ဒေါ်နီလာ၏ညဉ်းတွားသံများနှင့်အတူ...ဒေါ်ချိုချိုကလည်း ကိုသက်နိုင်လီးကြီးကို သူမလီးဖြင့် အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချနေရင်း..။
" ဟင်းဟင်း..အို့အို့..ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်..မောင့်လီးကြီးက စံချိန်ျမီဘဲ...ချွတ်တောင်မချွတ်ချင်တော့ဘူး...။ အင်းဟင်း"
မချွတ်ချင်ရင်လဲစိမ်ထားလိုက်တော့..လို့ မိခိုင်စိတ်ထဲက ပြောလိုက်ပါတယ်။ဒါမျိုး နှစ်ယောက်တစ်ယောက်လုပ်နေတဲ့မြင်ကွင်းမျိုးကိုကြည့်နေတဲ့ အပျိုပေါက်လေးမိခိုင်အဖို့တော့...ထူးဆန်းတဲ့မြင်ကွင်းကအရသာပါဘဲ။
ကြည့်နေတုန်းမှာဘဲ စောက်ပတ်အယက်ခံနေတဲ့ ဒေါ်နီလာရဲ့အသံတွေက ပိုဆူညံလာပါတယ်။ပြတ်..ပြတ်..ဆိုတဲ့ကိုသက်နိုင်ရဲ့ စောက်ပတ်ယက်သံနဲ့အတူ...
" မောင်ရေ...အအ...မမပြီးတော့မယ်...သွက်သွက်လေးစုပ်ပေးပါ...အ..အ"
ဆိုတဲ့ ညဉ်းတွားသံနဲ့အတူ ဒေါ်ချိုချိုရဲ့ ကိုသက်နိုင်လီးကိုသူမအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အရမ်းကိုမြန်လာတာကိုတွေ့ရပါတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါ်နီလာဖင်ကြီးကော့တက်သွားပြီး....သူမအဖုတ်ထဲက စီးကျလာတဲ့ အရည်ဖြူဖြူတွေက ကိုသက်နိုင်မျက်နှာပေါ်ပွသွားသလို အောက်က ကိုသက်နိုင်လီးကိုအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီးဆောင့်နေတဲ့ဒေါ်ချိုချိုကလည်း သူမအဖုတ်နဲ့ဖိပြီး အသာထိုင်လို့အမောဖြေနေပါတယ်
ပြီးတော့သူမအဖုတ်ထဲကလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဒေါ်ချိုချို အဖုတ်ထဲက အရည်တွေကျလာသလို...ကိုသက်နိုင်လီးထိပ်ကြီးကလဲ အရည်တွေတစ်စက်စက်နဲ့ ပန်းထွက်ကျလာတာကို မိခိုင်မြင်လိုက်ရပါတယ်။
...............................................................................
အပေးအယူ အဆက်....
" မိခိုင်ရေ လာဦး..."
ဒေါ်နီလာရဲ့ခေါ်သံကြောင့် မိခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ပြူတင်းပေါက်မှာ ကပ်ညှိနေတဲ့ပင့်ကူမျှင်တွေကိုရှင်းလင်းနေရာမှ....
" ဟုတ်..လာပါပြီ..အန်တီ"
ဆိုပြီး...ဒေါ်နီလာရဲ့အခန်းထဲကိုသွားလိုက်ပါတယ်..။မနက်ဖြန်ဆို ဦးကောင်းမင်းပြန်ရောက်တော့မှာမို့ အိမ်ကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတာပါ။ အခန်းထဲမှာတော့ ဒေါ်နီလာက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ အလှပြင်နေတာပါ..။
" မိခိုင်ရေ...နင့်ကိုခွင့်ပေးမလို့..."
ဒေါ်နီလာက မိခိုင်ကိုတကယ်တော့ပထုတ်နေတာမှန်းမိခိုင်သိပါတယ်။တစ်ဖက်အိမ်က ကိုသက်နိုင်က ဒီနေ့ကုမ္ပဏီမသွားဘူးလေ...။မနက်ဖြန်ဦးကောင်းမင်းပြန်လာတော့မှာဆိုတော့ ဒီနေ့ကိုသက်နိုင်နဲ့ တစ်နေကုန်လိုးကြတော့မည်မှန်း မိခိုင်သိလိုက်သည်။
" ဟုတ်..ဟုတ်..အန်တီ..."
" သမီးလည်းအိမ်ထဲမှာချည်းနေရတော့ပျင်းနေမှာပေါ့...အဲ့တော့"
ဆိုပြီး..ဒေါ်နီလာက သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကိုထုတ်နေပါတယ်။
" ရော့...သမီး သုံးချင်ရာသုံး....သမီးသူငယ်ချင်းတွေဆီသွားလည်ပေါ့"
" ဟုတ်..ဟုတ်..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..အန်တီ"
မိခိုင်လည်း ဒေါ်နီလာပေးသောပိုက်ဆံများကို လှမ်းယူရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်နီလာကတော့ ပျော်ရွှင်စွာ သူမအခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော မိခိုင်ကိုကြည့်ရင်း သက်နိုင်က ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူမကိုကောင်းကောင်းလိုးတော့မှာကိုတွေးရင်း...ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေပါတယ်။
ဒီနေ့ချိုချိုက လူမှုရေးကိစ္စတစ်ခုရှိသဖြင့် လာမည်မဟုတ်။ဒီတော့ သူမတစ်ယောက်ထဲ သက်နိုင်အလိုးကိုကောင်းကောင်းခံလို့ရနေသည်။
သက်နိုင်ကား သူမထင်ထားတာထက် အစုပ်လဲကောင်း အမှုတ်လဲကောင်း အလိုးလဲကောင်းနေသဖြင့် သူမသက်နိုင်ကိုစွဲနေပြီ။ ဦးကောင်းမင်း ပြန်ရောက်လာပါက သက်နိုင်နှင့်မည်သည့်နေရာမှာ ချိန်းပြီး အလိုးခံရမလဲဆိုတာသူမဦးနှောက်ထဲမှာ စဉ်းစားနေသည်။
သူမက ဖုန်းကိုကောက်နှိပ်လိုက်သည်....။
တစ်ဖက်မှ ဖုန်းကိုင်သံကိုကြားရသည်..။
" ဟဲလို..မောင်လား...ကောင်မလေးနည်းနည်းနေရင်သွားတော့မယ်...အိမ်ဖက်ကိုကူးလာခဲ့..."
" ဟင်းဟင်း..စိတ်သာချ..မမကူးလာခဲ့မယ်.."
" မနက်ဖြန် မမလူကြီးပြန်လာတော့မှာဆိုတော့...မမကိုအပီချစ်ပြမယ်..."
" ခိခိ...အသည်းတွေကျိန်းလိုက်တာမောင်ရယ်...လူဆိုး..."
စကားပြောနေရင်းတောင် ဒေါ်နီလာအဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်လေးတွေကစိမ့်ထွက်လာပြီ။ သက်နိုင်ရဲ့ လီးကြီးကို သူမမျက်လုံးထဲမှာ မြင်ယောင်လာပြီလေ။
" ရှီး အားလားလား..."
ဒေါ်နီလာရဲ့ဖင်ကြီးကကော့တက်သွားသည်။ သူမရဲ့ပေါင်တံကြားမှာသက်နိုင်မျက်နှာကရောက်နေပြီး သူမမျက်နှာကသက်နိုင်ပေါင်ခွကြားမှာ ပြောင်းပြန်အနေအထားဖြင့် လိုးပွဲမစမီ လီးစုပ်စောက်ပတ်ယက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
သက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာရဲ့အညှာကိုကိုင်မိသွားပြီဖြစ်သဖြင့်ဒေါ်နီလာကိုလူးနေအောင်ပညာပြတော့သည်။ဒေါ်နီလာရဲ့စောက်ခေါင်းထဲအထိကိုလျှာကိုချွန်ကာထိုးပြီး ဒေါ်နီလာရဲ့စောက်ပတ် အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို ကလော်တော့ဒေါ်နီလာမခံနိုင်တော့။
ထို့ပြင်ဒေါ်နီလာရဲ့စောက်စိလေးကိုချိုချဉ်စုပ်သလိုပင် ပြွတ်ခနဲပြွတ်ခနဲ စုပ်စုပ်ပေးလျင် ဒေါ်နီလာတင်ပါးကြီးများတဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။
ဒေါ်နီလာကလည်းခေသူမဟုတ်ပါ..သက်နိုင်ကိုပညာပြန်ပြသည်။သက်နိုင်ရဲ့လီးထိပ် ကျင်ငယ်ထွက်ရာအပေါက်လေးကိုလျှာဖျားလေးဖြင့်တော့တော့ကာ ဒစ်ဖျားလေးကိုငုံငုံပြီးစုပ်စုပ်ပေးတော့သက်နိုင်ပင်သုတ်ရေများထွက်ချင်ချင်ဖြစ်သွားသည်။
" ပြွတ်..."
ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်ရဲ့လီးကိုစုပ်ပေးနေတာကိုရပ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ သက်နိုင်လည်းစောက်ပတ်ယက်ပေးတာကိုရပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်မျက်နှာပေါ်ခွထားသော ခြေထောက်များကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး
" မောင်လေး...မမကို လုပ်ပေးတော့လေ."
" ဟင်းဟင်း...စိတ်သာချ..မမရေ..မမအီစိမ့်နေအောင်ကို ဒီကချစ်မောင်လေးက တစ်နေကုန်လုပ်ပေးမှာ"
ဒေါ်နီလာက မွေ့ယာပေါ်တွင် လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဝိုင်းစက်နေသော တင်ပါးကြီးများကြားမှပြူထွက်နေသောသူမအဖုတ်ကြီးက သက်နိုင်လီးကြီးကိုဖိတ်ခေါ်နေပြီ။
သက်နိုင်က ဒေါ်နီလာရဲ့ခါးကိုသူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်နီလာအဖုတ်နဲ့တေ့လိုက်သည်။ သူ့လီးကို ဒေါ်နီလာအဖုတ်ထဲ ဒစ်ဖျားလောက်သာထည့်ပြီး ကစားနေသည်။ ဒေါ်နီလာအဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေရွဲနေပြီ။
" အို...အင်း..ဟင်း...မောင်လေးရယ်...မမကိုမနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့...လိုးလိုးပေးပါတော့...အင်းဟင်း.."
ဒေါ်နီလာကစိတ်တွေကြွတက်လာချေပြီ။သက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာခါးကိုကိုင်ပြီး...ထပ်ဆွသည်။
" အို...မောင်လေး...ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ....အင်းအင်း.."
" မမ...အလိုးခံချင်နေပြီပေါ့..."
" လိုးလိုးပေးပါ..မောင်လေးရာ...မမခံချင်နေပြီ"
" မမကကျွန်တော်လိုးတာကို တစ်သက်လုံးခံမှာလား..."
" လိုးလိုး...မင်းစိတ်ကြိုက်လိုး...သိပလား..."
" ဒါဆိုမမဘဲကြီးကိုကွာပြီး..ကျွန်တော့ကိုယူမှာလား.."
" မင်းသဘောကောင်လေးရယ်...မမကိုမင်းစိတ်ကြိုက်တာလုပ်...ဟင်းဟင်း"
ဒေါ်နီလာကား ရမ္မက်မီးများတောက်လောင်နေချေပြီ.။
" စွပ်ဒုတ်...အင့်.."
ဒေါ်နီလာရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီးသက်နိုင်ကားလီးကိုတစ်ဆုံးသွင်းလိုက်တော့သည်။
" ဖောက်ဖောက်...ဘောက်ဘောက်..."
သက်နိုင်ရဲ့ လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး အဖုတ်ထဲအရှိန်နှင့်ဆောင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဒေါ်နီလာရဲ့ဖင်အိအိကြီးတွေ တုန်တုန်သွားတာကိုက သက်နိုင်အဖို့လိုးရတာအရမ်းအရသာရှိလှသည်။
" စွပ်စွပ်...ဘွတ်ဘွတ်...အအ..မောင်ရေ..ဆောင့်ဆောင့်...အအ..မညှာနဲ့...အင်းအင်း...စွပ်စွပ်..ဘတ်ဘတ်..ရှီးရှီး..စွပ်စွပ်..အအ.."
" မမကောင်းနေပြီ..သွက်သွက်ဆောင့်ပါမောင့်ရဲ့..အအ.."
" စွပ်စွပ်..ပြွတ်ပြွတ်...ပလွတ်ပလွတ်..."
သက်နိုင်လဲဒေါ်နီလာက သူမစောက်ပတ်နှင့်သူ့လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးနေတာကြောင့် လီးတစ်ခုလုံးကျပ်စီးနေပြီး အရသာတွေ့လှသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါ်နီလာစောက်ပတ်ထဲကို သူ့ရဲ့လရေတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ ဒေါ်နီလာဖင်ကြီးတုန်ခါသွားပြီး သူမစောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်များပြိုင်တူထွက်ကျလာလေတော့သည်။
.............................................
" မတွေ့တာကြာတော့ သိပ်လွမ်းတာဘဲ ကိုကြီးရယ်"
ဒေါ်နီလာကား ဦးကောင်းမင်းနားကိုကပ်ချွဲနေသည်။ဦးကောင်းမင်းကား ဒေါ်နီလာရဲ့ ခါးကိုဖက်ထားသည်။သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့မယားငယ်အိမ်ကိုဘယ်လိုသွားရမလဲတွေးနေမိသည်။
" နီလာရေ...နီလာ..."
အိမ်ရှေ့မှခေါ်သံကြားရသည်။
" အထဲကိုသာဝင်ခဲ့တော့ ချိုချိုရေ"
သူ့မိန်းမသူငယ်ချင်းချိုချို....။ဝတ်ကောင်းစားလှများဝတ်ဆင်ကာရောက်ရှိလာပြီ...။
" သြော်..ကိုကောင်းမင်း ဘယ်နေ့ကပြန်ရောက်တာလဲ"
" ဒီနေ့ဘဲပြန်ရောက်တယ်...မချို...ဘယ်သွားမလို့လဲ..လှလို့ပလို့ပါလား"
နီလာကိုလာခေါ်တာ ကိုကောင်းမင်းရဲ့ ဒီနေ့ ကျွန်မတို့အိမ်မှာ ပါတီပွဲ ရှိတယ်လေ။ကျွန်မတို့ အမျိုးသမီးသူငယ်ချင်းတွေချည်းလုပ်မလို့။ အဲ့ဒါနီလာကိုလိုက်မလားလို့ ညအိပ်ခေါ်မလို့။
" ကိုကောင်းမင်းလဲပျင်းရင်လိုက်ခဲ့ပါလား"
ဦးကောင်းမင်းစိတ်ထဲမှ ဝမ်းသာသွားသည်...ဂွင်ဘဲ။ လိုက်သွားပါစေသူ့မိန်းမနီလာ။ဒါမှသူလည်း မယားငယ်အိမ်မှာ သွားနှပ်နေရမည်။
" မလိုက်တော့ပါဘူးဗျာ..ခရီးပန်းလာလို့နားလိုက်ဦးမယ်...မိန်းမလိုက်သွားမှာမဟုတ်လား...."
" သွားရမှာပေါ့ကိုကြီးရယ် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေလုပ်တဲ့ပွဲဘဲ..သွားမှဖြစ်မယ်"
" ရော့လေ နီလာ"
ဦးကောင်းမင်းကားသူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံ (၅)သိန်းကိုထုတ်ပြီး ဒေါ်နီလာထံပေးလိုက်သည်။ ဖဲရိုက်ဖို့ပေါ့။
" အဲ့ဒါကြောင့်ကိုကြီးကို ချစ်ရတာသိလား"
ဒေါ်နီလာကဦးကောင်းမင်းပါးကိုတရွတ်ရွတ်နမ်းပြီး အိမ်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။
မကြာမီမှာတော့ လှလှပပပြင်ဆင်ထားသည့် နီလာကားချိုချိုကားနှင့်အတူ ပါတီပွဲသို့ချီတက်သွားတော့သည်။ ဦးကောင်းမင်းကားပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် အခန်းထဲဝင်...အဝတ်အစားလဲလိုက်သည်။
ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကိုကောက်နှိပ်လိုက်သည်...။
" ဟဲလို..သည်းလေးလား..."
" ကိုကြီးပါ။ အိမ်ကအဖွားကြီးမရှိတော့ဘူး"
" ကိုကြီးလာခဲ့မယ်။စောင့်နေနော်.။သည်းလေးအတွက်လက်ဆောင်တွေဝယ်လာခဲ့မယ်သိလား"
ဦးကောင်းမင်းပျော်ရွှင်မြူးတူးနေတာကိုကြည့်ပြီးမိခိုင်ရယ်ချင်မိသည်။ဦးကောင်းမင်းကားသူ့မိန်းမဒေါ်ချိုချိုအိမ်မှာ ပါတီသွားသည်ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်ချိုချိုအိမ်မှာ ဘာပါတီမှမရှိ။ဒေါ်ချိုချိုယောင်္ကျားကခရီးသွားနေသဖြင့် ဒေါ်နီလာကိုအဖော်ခေါ်သည်။
ဒေါ်နီလာနှင့်ဒေါ်ချိုချိုကား လင်ငယ်ဖြစ်သူသက်နိုင်ကို ဒေါ်ချိုအိမ်မှာညအိပ်စေကာ...အပြာကားတွေတစ်ကားပြီးတစ်ကားပြကာ တစ်ညလုံး ထိုအပြာကားထဲကအတိုင်း သက်နိုင်ကို သူမတို့နှစ်ယောက်က စုပ်ခိုင်းမှုတ်ခိုင်း လိုးခိုင်းကြမှာကို ဦးကောင်းမင်းတစ်ယောက် မသိတာကတော့ရီချင်စရာကြီးပင်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment