စတုတ္ထမြောက်ဇနီး (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ။
ဒီတစ်ခေါက်ခြံထဲကို လာတာ ဦးစိုင်းမောင်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ နန်းခမ်းနွယ် အံ့သြနေသည်။ ခါတိုင်းတောင်ကြီးကနေ ဟဲဟိုးကော်ဖီခြံကိုလာတိုင်း စော်တစ်ပွေ အမြဲတန်းပါလာတတ်လို့နန်းခမ်းနွယ်က ချက်ပြုတ်ပေးပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်ပြီး ရှောင်နေရသည်။
ဦးစိုင်းမောင်က နန်းခမ်းနွယ်ကို ဝက်လက်ပေါင်းစားချင်တယ်ဆိုလို့ မီးဖိုထဲမှ ာအလုပ်ရှုပ်နေတုန်းဦးစိုင်းမောင်ဝင်လာလို့
“ ဟဲဟဲ ဒီတစ်ခေါက် အန်ကယ်လာတာ ထူးဆန်းနေပါလား”
လို့ပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က
“ ဘာကို ထူးဆန်းတာလဲ”
လို့ပြန်မေးလို့ ရှမ်းသံဝဲဝဲလေးနဲ့
“ စော်မပါတော့တာလေ”
လို့ ပြောအပြီးမှာ ဦးစိုင်းမောင်က
“ ဒီမှာ ရှိနေတာဘဲ”
လို့ နန်းခမ်းနွယ်ကို လက်ညှိုးထိုး ပြသည်။ နန်းခမ်းနွယ် တစ်ယောက် ရင်တွေတုန်ပြီး မျက်လုံးတွေ ပြာသွားသည်။ နန်းခမ်းနွယ်က သူရဲ့အလုပ်သမားဖြစ်သည့်အပြင် တစ်ခုလပ်ဖြစ်တာကို သူသိရက်နဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ကို သူကမယားလို နေမယ်ပြောတာဖြစ်လို့ အံ့သြပြီး ရင်တုန်သွားတာ ဖြစ်လေသည်။
“ ဟာ….အန်ကယ်ကလည်း နန်းခမ်းနွယ်က အလုပ်သမားပါ"
လို့ ညှိုးငယ်စွာပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က တကယ့်ကိုချမ်းသာပြီး အလုပ်သမားတွေကိုလည်း ပြည့်စုံအောင်ထားသူဖြစ်သည်။ သူ့ဖာသာသူ မိန်းမပွေပေမဲ့ လူတန်စားမခွဲခြားလို့ နန်းခမ်းနွယ် အပါအဝင်အလုပ်သမားအားလုံးက လေးစားပြီးချစ်ကြသည်။
ဒီ ကော်ဖီခြံကလည်း သူမလုပ်ရင်ဖြစ်ရဲ့သားနဲ့ အလုပ်သမားတွေအလုပ်လက်မဲ့ မဖြစ်ရအောင်သူလုပ်နေတယ်ဆိုတာလည်း အားလုံးသိသည်။ သူ့အကျိုးကို ရှေ့မထားဘဲသူအပန်းဖြေရန်အတွက်သာရည်စူးပြီး ဘန်ဂလိုလေးတစ်လုံးဆောက်ကာ တပါတ်တစ်ညအိပ်လောက်လာအပန်းဖြေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က နန်းခမ်းနွယ်ကိုဖက်ထားပြီး
“ နန်းခမ်းနွယ်က ချောတယ်၊ စေတနာလည်းကောင်းတယ်၊ ဒါကြောင့် နောက်လာတိုင်း စော်ခေါ်မလာဘဲ နန်းခမ်းနွယ်နဲ့ နေမယ်”
လို့ပြောပြီး နန်းခမ်းနွယ် နှုတ်နန်းခမ်းနွယ်ကိုနမ်းလိုက်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်အတွက် လုံးဝမထင်ထားတာမို့ထပ်အံ့အောနေရပြန်တော့သည်။
“ အန်ကယ်ရယ် ဟင်းချက်အုံးမယ်လေ”
ဆိုတော့ ဦးစိုင်းမောင် အားမလိုအားမရဖြစ်သွားပြီးလွှတ်လိုက်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်ကအိမ်ထောင်ကွဲပြီးကတည်းက ဦးစိုင်းမောင်ကော်ဖီခြံမှာဝင်လုပ်ခဲ့တာ နှစ်နှစ်ကျော်ပြီ။ ခြံထဲမှာအလုပ်သမားတွေနေဘို့ တန်းလျားဆောက်ပေးထားလို့လည်း အတော်အဆင်ပြေသည်။ လစာတစ်သိန်းဆိုပေမဲ့ ဆန်ဆီဆားကို အခမဲ့ထောက်ပံ့လို့ စားဝတ်နေရေးပူစရာမလို။ နန်းခမ်းနွယ်လိုတစ်ဦးတည်းနေတဲ့ ဘဝက သာသာယာယာဖြစ်သည်။
နန်းခမ်းနွယ်က တစ်ခုလပ်ဆိုပေမဲ့ ကိုယ်လုံးက အတော်တောင့်သည်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေလို့ဖြူတဲ့ အသားကနေလောင်ထားပေမဲ့ အတေ ာ်ကြည့်ကောင်းသည်။ အသက်ကလည် းသုံးဆယ်ဝန်းကျင်မို့ ငယ်ဂုဏ်က မပျောက်သေး။ ဦးစိုင်းမောင် တွေးနေရင်းနန်းခမ်းနွယ်ကို စားမယ်လို့ တွေးမိသည်။
ဒါကြောင့် ဒီ အပတ်ဂေါက်ကွင်းက စော်တွေကိုခေါ်မလာဘဲ တစ်ဦးတည်း လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဟင်းချက်နေတဲ့နန်းခမ်းနွယ်ကိုနောက်ကနေကြည့်ရင်း ဦးစိုင်းမောင်စိတ်ပိုကြွပြီးလီးကတောင်လာသည်။
“ နန်းခမ်းနွယ်မကျတ်သေးဘူးလားကွာ”
လို့မေးတော့
“ ဟယ် ကလေးကျနေတာဘဲကွယ်”
လို့နန်းခမ်းနွယ်ကပြောသည်။ ဦးစိုင်းမောင်က
“ နန်းခမ်းနွယ်နဲ့ဆို ကလေးလေးလိုဘဲပေါ့”
သူဌေးကြီးကြွေနေရှာပြီ။ နန်းခမ်းနွယ်က တခစ်ခစ်ရီပြီး
“ ပြီးမှချိုချို တိုက်မယ်နော် အဲဒီ ကလေးကို ”
လို့လှည့်ပြောသည်။ နန်းခမ်းနွယ်မီးဖိုထဲကနေထမင်းစားစားပွဲပေါ် ဟင်းတွေတင်ပြီး အုပ်ဆောင်နဲ့အုပ်သည်။ ပြီးတော့
“ အန်ကယ် နန်းခမ်းနွယ် ရေပြန်ချိုးအုံမယ်”
လို့ပြောသည်။ ဦးစိုင်းမောင် က
“ ချိုးမနေပါနဲ့ကွာ”
ဆိုကာ ကလေးလိုထပ်ပူဆာပြန်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်က
“ ချွေး တွေနဲ့ကွာ….ရွံစရာကြီး”
လို့ပြောပြီးဆင်းပြေးသွားသည်။ ဦးစိုင်းမောင်လည်းရေချိုးလိုက်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်ပြန်ရောက်ပြီးထမင်းဝိုင်းပြင်နေတုန်း။
ဦးစိုင်းမောင်က နန်းခမ်းနွယ်ကိုဖက်ပြီးနှုတ်နန်းခမ်းနွယ်ကို နမ်းရင်းတစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်လေသည်။နန်းခမ်းနွယ်က
“ ထမင်းစားပါအုံး”
ပြောတော့
“ ချစ်ချင်ပြီ နန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
ဆိုထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။
“ အိုကွာ”
ဆိုဘဲပြောရသေးသည်။ ဦးစိုင်းမောင်လက်က စောက်ပတ်ကြီးထဲမွှေနှောက်နေလေပြီ။ နန်းခမ်းနွယ်စောက်ဖုတ်က အရည်တွေ စမ်းမိတော့ ဦးစိုင်းမောင်ကလည်း နန်းခမ်းနွယ်စိတ်ပါနေတယ်ဆိုတာကို သိသွားသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့ခြေတဖက်ကို ဦးစိုင်းမောင်က ဆွဲမပြီးထိုင်ခုံပေါ်တင်ကာ ဘာဂျာကိုင်ဘို့ လုပ်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်က
“ အန်ကယ် နန်းခမ်းနွယ်က သူများလိုးပြီးသားနော်”
လို့ပြောပေမဲ့မရ။ စောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးလျာကြီးကနန်းခမ်းနွယ်စောက်ဖုတ်ပေါ်ထိလာသည်။
“ ရွှီး ကိုကြီးရယ် ရွံစရာကြီးကိုကွာ”
ဆိုပြီး နန်းခမ်းနွယ်ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင် နှုတ်ခမ်းနွယ်မွှေးတွေကလည် းတစ်ချက်ချက် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်မိထိုးမိနေလို့ နန်းခမ်းနွယ် တအားကောင်းနေသည်။
နန်းခမ်းနွယ် ငုံ့ကြည့်ပြီး ဖီးလ်ယူလိုက်သည်။ ကာမဆန္ဒဆိုတာ အလုပ်ရှင်နဲ့အလုပ်သမားဆိုတဲ့ဂုဏ်ပုဒ်တောင်မရှိပါလားလို့ နန်းခမ်းနွယ်တွေးမိလိုက်သည်။
“ ဝူး ကိုကြီး နန်းခမ်းနွယ် အရမ်းယားတယ်ဝေ့ ဖြေးဖြေးယက်ပါကွာ”
လို့စောက်စိက ကြဉ်ကနဲဖြစ်သွားလို့ နန်းခမ်းနွယ်ပြောလိုက်ရသည်။
“ ဝို့ တော်ပြီလေကွာ.နန်းခမ်းနွယ်မလိုးရသေးဘဲ တစ်ခါပြီးပြီ”
ဆိုတော့မှဦးစိုင်းမောင်ရပ်ပြီးနန်းခမ်းနွယ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသည်။ ပြီတော့
“ နန်းခမ်းနွယ်က တအားသန့်တယ်”
လို့ပြောသည်။ နန်းခမ်းနွယ်လည်း ဦးစိုင်းမောင်ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘွားကနဲလီး ကြီးကပေါ်လာသည်။ လုံးပတ်ကလည်း ခပ်တုတ်တုတ်အရှည်ကလည်း ခုနှစ်လက်မ ခွဲလောက်ရှိသည်။
“ ဝေး…….အကြီးကြီးဘဲ၊ ဒါကြောင့်တောင်ကြီးက ကောင်မတွေ ပြန်တဲ့နေ့တိုင်း မျက်တွင်းကျတာကို”
ဆိုကာ ပြော ပြီးလီးတစ်ချောင်းလုံးလျာနဲ့ တစ်ချက်ပင့်ယက်ပြီး နှုတ်နန်းခမ်းနွယ်နဲ့ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင် ခါးကော့လာပြီး
“ နန်းခမ်းနွယ်ရယ်အရမ်းကောင်းတာဘဲ”
လို့နန်းခမ်းနွယ်ကို ချီးကြူးနေတော့သည်။ နန်းခမ်းနွယ်က အပျိုစဖြစ်ကတည်းက ယောကျ်ားလီးကို စိတ်ဝင်စားသူဖြစ်သည်။ အဲ့ဒီကတည်းက အိမ်မှာ လူလစ်တိုင်းအစ်ကိုအခန်းထဲထဲကအောအခွေကို ခိုးခိုးကြည့်တတ်သည်။ တခါတလေလည်း အပြာစာအုပ်တွေ့ရင်ခိုးဖတ်တတ်သည်။ အောကားထဲကလီးစုပ်တာကို မှတ်သားထားပြီး စိတ်ပါလို့လက်နဲ့ အာသာဖြေတိုင်း ငှက်ပျောသီးကိုအခွံခွါကာ လီးလို့ သဘောထား စုပ်ကြည့်တတ်သည်။
ဒါ့ကြောင့် လီးစုပ်တာကျွမ်းကျင်ခြင်းဖြစ်သည် နောက်သူကျွမ်းကျင်တာတွေလည်း ဆက်လာအုံးမည်ဖြစ်သည်။
“ နန်းခမ်းနွယ်တော်ပြီ တော်ကြာတို့ မလိုးရဘဲပြီးသွားလိမ့်မယ်”
လို့ဦးစိုင်းမောင် ပြောယူရတော့သည်။
“ ကဲ ကိုကြီးက နန်းခမ်းနွယ် ပြောသလို နေရမယ်”
ဆိုတော့ သူဌေးကြီးခမျာ ကလေးလေးလို ခေါင်းငြိမ့်ပြရသည်။ ပြီးတော့ နန်းခမ်းနွယ်က
“ ထိုင်ခုံပေါ်မှာလျောချထိုင် ၊ ဟုတ်တယ် အဲ့လို ၊ နန်းခမ်းနွယ်က ကိုကြီးမပင်ပမ်းအောင် အပေါ်က လိုးပေးမယ်”
ဆိုကျောပေးခွလိုက်သည်။ ဒူးနှစ်ချောင်းကွေးကာ စောက်ပတ်အဝမှာ လီးတေ့ပြီး ဖင်ကို ဝိုက်လို့ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ် ပြီး လိုးပေးတော့သည်။
“ အီး….အို့ဟိုး တော်လိုက်တဲ့ နန်းခမ်းနွယ်”
ဆိုကာ အပေးကောင်းလွန်းလို့ ဦးစိုင်းမောင် ထပ်ချီးကျူးရပြန်သည်။
“ ဘွပ်ဘွပ်….ဘွပ်ဘွပ်”
နဲ့ဆောင့်ချက်ကမြန်လာသည်။
“ ကိုကြီးရယ်……..ကောင်းရဲ့လား”
ဆိုတော့
“ အရမ်းကောင်းတာဘဲ နန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
ဆိုတဲ့ ဖီးလ်သံလေးနဲ့ ဦးစိုင်းမောင် ကို ပြောလိုက်သည်။
“ အို….အို…..နန်းခမ်းနွယ် ပြီးနေပြီ….အအ……..အီး”
နန်းခမ်းနွယ်လီးတစ်ချောင်းလုံးသွင်းပြီးငြိမ်ကျသွားသည်။ပြီး
“ ကိုကြီး နောက်ကဆောင့်တော့”
ဆိုကာ ဦးစိုင်းမောင်ကို လက်နောက်ပြန်ဆွဲပြီး လီးကျွတ်မသွားစေဘဲ လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်သည်။
ဒီတစ်ခါ ဦးစိုင်းမောင် အလှည့်မို့ ဦးစိုင်းမောင် ဆောင့်တော့သည်။ ဆောင့်လို့ လီးတဆုံးဝင်တိုင်း နန်းခမ်းနွယ်ကဖင်ကို မြန်မြန်ခါပေးနေပြန်သည်။ အပေးကောင်းတဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ကြောင့်ဦးစိုင်းမောင် အရမ်းခိုက်သွားရတော့သည်။
“ အီး.ကိုကြီးရယ်…..လိုးပါ……နန်းခမ်းနွယ်တအားကောင်းတယ်ကိုကြီးရယ်…ကိုကြီးရဲ့လီးကြီးကို….နန်းခမ်းနွယ်တအားဆွဲသွားပြီကွာ……လိုးလိုး……ကိုကြီးလိုး”
နဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့ညီးပြောပြောသံနဲ့ လှုပ်ရှားဟန်ကြောင့် ဦးစိုင်းမောင် တစ်ယောက်
“ အို့ဟို……အီးဟီး”
ဆိုျပီး အော်ကာ နန်းခမ်းနွယ်စောက်ပတ်ထဲလီးရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့အပေါ်ကနေ နန်းခမ်းနွယ်ကိုဖက်ကာ ဝက်မှေးမှေးရင်း ဟောဟဲဟောဟဲနဲ့ မောနေတော့သည်။သူ့ခမျာ ပိုက်ဆံချမ်းသာလို့ ဆေးကောင်းမှီဝဲပြီး လီးတောင်ရပေမဲ့ အသက်အရွယ်အရ အမောဖေါက်နေပါလားလို့ နန်းခမ်းနွယ်တွေးလိုက်သည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ နန်းခမ်းနွယ်က
“ နန်းခမ်းနွယ်ခနပြန်မယ်..တော်ကြာကျန်တဲ့…..အလုပ်သမားတွေ…..ရိပ်မိကုန်မှာစိုးလို့….."
ဆိုတော့နေ့ခင်းစားဘို့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ ဝယ်ခဲ့ ဆိုကာ ငွေနှစ်သိန်းခွဲ ထုတ်ပေးသည်။
“ ဟာ……တစ်ပွဲမှသုံးရာပါ……..အများကြီး မလိုဘူးလေ”
ဆိုတော့
“ နန်းခမ်းနွယ်အတွက် မုန့်ဘိုးလေ”
လို့ပြောသည်။ ပြီးတော့
“ နန်းခမ်းနွယ်က တို့မယားလေ….မယားဆိုတော့ မယား…စရိတ်ပေးရမပေါ့”
လို့ ဆက်ပြောသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ကစိတ်ထဲကနေတော်သေးတာပေါ့။ မယားစရိတ်ဆိုလို့ လို့တွေးမိလိုက်သည်။ နေ့လည် နန်းခမ်းနွယ်ပြန်ရောက်တော့ အလုပ်သမားခေါင်းနဲ့ ဦးစိုင်းမောင်ခြံ အကြောင်း စကားပြောနေကြသည်။ နန်းခမ်းနွယ်လည်းရှမ်းခေါက်ဆွဲနဲ့ တို့ဟူး ကြော်ကိုဧည့်ခန်းစားပွဲ ပေါ်သွားချပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးဖိုတည်ကာ ကော်ဖီ ဖျော်ဘို့ ရေနွေးတည်ရင်း ထိုင်နေသည်။ ဦးစိုင်းမောင် မီးဖိုထဲဝင်လာတော့မှ အလုပ်သမားခေါင်းပြန်သွားတာကို သိရသည်။
နန်းခမ်းနွယ်ကထပြီး ဦးစိုင်းမောင် ကိုဖက်ကာလီးကို စမ်းကြည့်တော့ ပျော့ခွေနေသည်။ ပြီးတော့
“ လိုးပေးအုံးမှာလား”
လို့ယောကျ်ားတွေကြိုက်တဲ့အသုံးအနှုံးကိုပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်ပြုံးပြီးခေါင်းငြိမ့်ပြကာအိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည်။ ကော်ဖီဖျေ်ာပြီးသွားချပေးတော့ ဦးစိုင်းမောင်ကဘေးခေါ်ထိုင်ခိုင်ပြီး လီးပျော့ကြီးကိုပုလွေကိုင်ခိုင်းသည်။ နန်းခမ်းနွယ်က လီးပျော့ကြီးကို နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ အရင်းကနေအဖျားထိ ကိုက်ပေးလိုက်သည်။
“ နန်းခမ်းနွယ်ကလီးစုပ်တာ…အရမ်းကျွမ်းတယ်နော်”
ပြောတော့နန်းခမ်းနွယ်ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့
“ ကိုကြီး…နန်းခမ်းနွယ်ကိုအထင်သေးသွားတာလား……နန်းခမ်းနွယ်က…..ကိုကြီးကောင်းမယ်ထင်တဲ့ဟာမျိုး……လုပ်ပေးကြည့်တာ…..နန်းခမ်းနွယ် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပေမဲ့…..လီးမစုပ်ဖူးဘူး”
လို့သူ ကျေနပ်အောင် ချွေးသိမ့်လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က ပြာပြာသလဲနဲ့
“ အဲ့လို အဓိပ္ပာယ်မဟုတ်ဘူး နန်းခမ်းနွယ်”
ဆိုပြန်ပြောသည်။
နန်းခမ်းနွယ်လည်း လီးပျော့ကြီးကိုငုံ ပြီးလီးတောင်ဘို့ လီးထဲက သွေးကြောတွေဆီသွေးများများရောက်အောင်ဆက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးပျော့ကြီး မာစပြုတော့လက်နဲ့ ဖြေးဖြေးချင်းဂွင်း ထုပေးနေသည်။ ခါတိုင်းဆို လီးက အဲ့လိုတစ်ချီပြီး နာရီပိုင်းမှာ တောင်လေ့တောင်ထ မရှိခဲ့ပေမဲ့ နန်းခမ်းနွယ်လုပ်ပေးလို့ ခုတောင်နေတာကို ဦးစိုင်းမောင် အံ့သွနေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ကလည်း လီးတောင်နေတာ ကျမသွားအောင်ဆက်ပြီးလက်နဲ့ ဖွဖွလေး ညှစ်ပေးနေလေသည်။
“ လာအခန်းထဲသွားရအောင်”
လို့ ဦးစိုင်းမောင်က ပြောပြီးခါးခြင်းဖက်ကာဝင်သွားကြသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဦးစိုင်းမောင်ရဲ့ကဗျာဆန်ဆန်ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီးကားတွေက လှလွန်းလို့ နန်းခမ်းနွယ်စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဦးစိုင်းမောင်ရဲ့ဒီအိပ်ခန်းထဲကို ဘယ်အလုပ်သမားမှ မရောက်ဖူးပါ။ သူပြန်ရင်သူ့အိပ်ယာကို သူဖာသာသိမ်းပြီး ပြန်တတ်သည်။ ခုတော့ နန်းခမ်းနွယ်က ပထမဆုံးရောက်ဖူးသည့်အလုပ်သမားဖြစ်သည်။
နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဦးစိုင်းမောင်က တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေလေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတော့ ဦးစိုင်းမောင်က သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီ းဦးစိုင်းမောင်က အပေါ်က တက်ခွကာ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့လျှာနဲ့ ဦးစိုင်းမောင် လျှာကမြွေတွေ မိတ်လိုက်သလို ရစ်ပတ်လှည့်နေသည်။
ဒီတခါမှာတော့ လွတ်လပ်သည့် အခန်းမို့လားမသိ။ နန်းခမ်းနွယ် တခဏအတွင်းစိတ်ပါလာခဲ့သည်။ ဦးစိုင်းမောင်က နန်းခမ်းနွယ်နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့နေပြန်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်တကိုယ်လုံးကြက်သီးဖုကြီးတွေထပြီး
“ အဟင့်ဟင့်……..ကိုယ်ကြီးနှုတ်ခမ်းမွှေးက……..အူယားစရာကြီးကွာ”
ဆိုတွန့်လိန်နေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်လက်နဲ့ ဦးစိုင်းမောင်လီးကိုကိုင်ပြီး ကလိပေးလိုက်သည်။ လီးကတောင်တယ်ဆိုပေမဲ့ မတ်မနေလို့ နို့စို့နေတဲ့ ဦးစိုင်းမောင်ကိုတွန်းဖယ်ပြီး လီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။
လီးထိပ်ကို ဘယ်ပါးစောင်နဲ့ ညာပါးစောင်တလှည့်စီထိုးပြီ းပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လီးရည်ကြည်ငံငံလေးတွေ စိမ့်ထွက်လာပြီး လီးက တောင်မတ်လာလေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်က ပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ ဦးစိုင်းမောင်အပေါ်တက်ခွကာ စောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်သည်။
“ အိုး….ကောင်းလိုက်တာနန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
နန်းခမ်းနွယ်လည်းအရမ်းထန်နေလို့ သတိလွတ်ပြီး ဗြစ်ကနဲဆောင့်ချမိလိုက်တာဖြစ်သည်။
“ အ…အီ….အား….အိုး….”
နဲ့နန်းခမ်းနွယ်စိတ်ပါပါနဲ့ဆောင့်နေသည်။
“ အိုး….ကိုကြီးရယ်……..နန်းခမ်းနွယ်တအားထန်နေပြီ.တအားကောင်းတယ်……အီးဟီး….အို…..အ…..အ”
ဆိုမြည်ရင်း ရင်တွင်းခံစားချက်အမှန်နဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ညီးရင်း ဆောင့်နေရှာသည်။ သူဆောင့်ချတိုင်းရှုံ့မဲ့သွားတဲ့ ဦးစိုင်းမောင်မျက်နှာက သူပြီးချင်စိတ်ကို လှုံ့ဆော်နေလေသည်။
“ ကိုကြီး……..နန်းခမ်းနွယ် ပြီးချင်လာပြီ”
ဆိုတဘွပ်ဘွပ်နဲ့အတင်းဖိဆောင့်နေလေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ခေါင်းနောက်လန်ကျသွားပြီး ရှမ်းစကားနဲ့
“ စောက်ရမ်းကောင်းတယ်ကွာ”
လို့ပြောနေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်က ခွထိုင်နေရာက ဘေးတိုက်ထိုင်ဆောင့်ပြန်သည်။ အပေါ်ကိုဖေါင်းတက်နေတဲ့ လီးဒစ်ပိုင်းအပေါ်ကစောက်ပတ်ထဲကန့်လန့်ပွတ်ထိတဲ့ဖီးလ်ကိုယူနေပြန်သည်။ အရမ်းထိလို့
“ ဝေး…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုကြီးရာ……..ကိုကြီးကိုနန်းခမ်းနွယ်……..လိုးသတ်နေသလိုဖြစ်နေပြီးလား အဟင့်ဟင်း”
လို့ပြောသည်။ ဦးစိုင်းမောင်ကတော့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်တက်လိုးနေတဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့လုပ်ဆောင်ချက်တွေကို အလွန်သဘောကျနေသည်။ အမှန်တကယ် စိတ်ပါနေတဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ကို သနားလည်းသနားသွားသည်။ သူကအောက်ကနေပြန်ဆောင့်တော့ ဖင်လေးကြွထားပြီးငြိမ်နေသည်။ ပြီးတော့
“ ကိုကြီး မောပါ့မယ်……..နန်းခမ်းနွယ် လုပ်ပါ့မယ်”
ဆိုတဲ့ အကြင်နာသံနဲ့ ပြောပြီး ဆောင့်ပေးပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်လီးက စံချိန်မီမို့ နန်းခမ်းနွယ်စောက်ပတ်ထဲ ပြည့်နှက်ပွတ်တိုက်နေသည်။
ဒါကြောင့်မို့ စောက်ရည်တွေ ဆက်တိုက်ထွက်ပြီး စီးကျနေလေသည်။ ဦးစိုင်းမောင်က အောက်ကနေ ကော့ကော့ထိုးလို့ပြီးတော့မယ်ဆိုတာကို နန်းခမ်းနွယ်သိပြီး မြန်မြန်မွှေဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ခါးကနေ ကိုယ်တစ်ဝက်ကြွကာ
“ ကောင်းလိုက်တာ အီးရွှီး”
ဆိုပြီး နန်းခမ်းနွယ်စောက်ပတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းဝင်သွားတော့သည်။ နန်းခမ်းနွယ်က ဦးစိုင်းမောင်ပေါင်ကြီးကိုခွပြီးစောက်ဖုတ်နဲ့ ကပ်ထားကာ အမောဖြေနေသည်။ ဦးစိုင်းမောင်ကတော့ မျက်စိမှိတ်ကာနဖူးပေါ်လက်တင်ပြီး အမောဖြေနေရှာသည်။
“ ကိုကြီး တော်တော် မောသွားလားဟင်”
ဆိုတော့…….. မောဟိုက်တဲ့ အသံနဲ့
“ ရပါတယ် နန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
လို့ပြန်ဖြေသည်။
“ ညကျရင်ကောလိုးအုံးမှာလား”
လို့နန်းခမ်းနွယ်ကမေးတော့……..
“ ညကျဖက်အိပ်မယ်လေ”
လို့ချွဲပစ်ပစ်အသံနဲ့ပြန်ပြောသည်။
“ ညကျလည် းကိုကြီးလီးတောင် အောင်နန်းခမ်းနွယ်စုပ်ပေးမှာပေါ့”
လို့ပြောတော့…….. ဦးစိုင်းမောင်ခေါင်းညိမ့်ပြသည်။
နန်းခမ်းနွယ်က ဦးစိုင်းမောင်ကို တရေးအိပ်လိုက်ဆိုပြီး ပြန်သွားသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ဈေးထဲသွားတော့ တောကြက်ဥတွေ့တာနဲ့ဦးစိုင်းမောင်အတွက် ဝယ်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်ဘက်ကဝင်လာတဲ့ ရထားမှာပါတဲ့ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးတစ်ဖီးပါ ဝယ်ခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ တောကြက်ဥကို ရေနွေးဆူဆူထဲ ခနနှစ်ပြီး နွားနို့ထဲ ထဲ့မွှေလိုက်သည်။ ဖီးကြမ်းအမှဲ့တစ်လုံးကိုအခွံမခွါဘဲ ချေလိုက်သည်။ ပြီးမှနွားနို့ထဲထဲ့ကာ ဆက်ချေလိုက်သည်။ တစ်လုံးချိုင့်လေးထဲ ထဲ့ပြီး ဘန်ဂလိုလေးပေါ်တက်လာတော့ တရေးနိုးလာတဲ့ ဦးစိုင်းမောင်ကို တွေ့ရသည်။
“ ဆာလိုက်တာ နန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
ဆိုတော့
“ ရော့ကိုကြီးဒါစား..နန်းခမ်းနွယ်…အပင်တွေ……ပေါင်းရှင်းလိုက်အုံးမယ်……ရေချိုးပြီးမှလာခဲ့မယ်”
လို့ပြောကာထွက်သွားသည်။ ဦးစိုင်းမောင်ကနန်းခမ်းနွယ်လာပေးတဲ့ ဟာကို စားရင်းခံတွင်းတွေ့သွားသည်။လူလည်းနုံးချိနေရာက ပြန်အားရှိသလို ဖြစ်လာသည်။
တစ်ချက်ချက်လီးကတောင် တဆစ်ဆစ်နဲ့ တင်းချင်လာသည်။ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့ပြုစုယုယမှုတွေကသူ့အတွက်သာယာစရာဖြစ်လာသည်။ ညခုနှစ်နာရီထိုးတော့ နန်းခမ်းနွယ်ရောက်လာသည်။ရေချိုးပြီးအလှပြင်လာသည်။ ခုသူဒီကိုလာရတာကိုယ့်အိမ်ကိုကိုယ်လာရသလိုဖြစ်နေသည်။ အရင်တုံးကတော့ ဒီဘန်ဂလိုလေးပေါ်တက်ရမှာကိုကြောက်နေသည်။ ဝရံတာမှာထိုင်ပြီးအရက်သောက်နေတာတွေ့လို့နန်းခမ်းနွယ်သွားလိုက်သည်။
“ ထိုင်လေ”
လို့ဦးစိုင်းမောင်က ပြောလို့ နန်းခမ်းနွယ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ရော့ဒါပြင်သစ်ဝိုင်…မင်းအတွက်……..တို့ထဲ့ထားပေးတာ”
ပြောသည်။ နန်းခမ်းနွယ်တခါမှမသောက်ဖူးလို့ ရွံ့နေသည်။
“ ကဲချီးယားစ်”
ဆိုပြီး ဦးစိုင်းမောင်လက်မြှောက်လာလို့နန်းခမ်းနွယ်ဖန်ခွက်ကိုင်မြှောက်ပြီး ဖန်ခွက်ခြင်းတိုက်ကာမော့လိုက်သည်။ ချိုပြင်းပြင်းလေးကရင်ထဲနွေးကနဲဆင်းသွားသည်။ ဆောင်းဦးရာသီမို့ကလောမြို့နဲ့တော့လိုက်ဖက်သည်။
တစ်ခွက်ကုန်လို့ နောက်တစ်ခွက်ငှဲ့အပြီးမှာ ဦးစိုင်းမောင်က ဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့သည်။နန်းခမ်းနွယ်လည်းပြန်စုပ်နမ်းရင်းပေါင်ကြားကိုစမ်းကြည်တော့လီးကမတ်နေသည်။ နန်းခမ်းနွယ်က ပုဆိုးကိုဖြေပြီးပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။
“ နန်းခမ်းနွယ်လာကျွေးတဲ့ဟာ…….. စားပြီးကတည်းက……..တောင်ချင်နေတာလေ”
လို့ ပြောတော့ နန်းခမ်းနွယ်သဘောကျပြီး ရီတော့သည်။ ပြီးတော့ မြည်းဘို့ လှီးထားတဲ့ ပန်းသီးလေးကို လီးထိပ်ပေါ်တင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းယူပြီး လီးထိပ်ကို လျှာနဲ့ယက်လိုက်သည်။ နန်းခမ်းနွယ်ရဲ့ ပြုမူတာတွေဟာ ဦးစိုင်းမောင်အတွက် အသစ်အဆန်းတွေချည်း ဖြစ်နေရသည်။ ဒီလို အသစ်အဆန်းတွေကယောကျ်ားတွေစိတ်ကို လှုံ့ဆော်နိုင်စွမ်းကြီးမားပါလား လို့ ဦးစိုင်းမောင် တွေးနေသည်။ သူတွေးနေတုံး
“ ကိုကြီးမတ်တတ်ရပ်ပြီး……..ဒီဘက်ခနလှည့်”
လိုဆိုပြန်သည်။ တောင်ပြပြီးငိုက်ကျနေတဲ့ လီးဒစ်ပေါ်ဝိုင်လောင်းချပြီး အောက်ကခွက်နဲ့ ခံထားသည် ပြီးလီးကို စုပ်ပြီးလျာနဲ့ သပ်ယူသည်။
နန်းခမ်းနွယ်ကထွေထွေနဲ့
“ နန်းခမ်းနွယ်က…..ကိုကြီးလီးဝိုင်….သောက်မှာလေ”
လို့ဆန်းသစ်ပြပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်အရမ်းခိုက်သွားပြီးနန်းခမ်းနွယ်ပုခုံးကိုတစ်ချက်ဖြစ်ကာ
“ အချစ်လေးနန်းခမ်းနွယ်ရယ်”
လို့ပြောလာသည်။ ပြီးခပ်ထွေထွေနဲ့
“ ကိုကြီးသိလား…မိန်းမတွေက…..မာယာများတယ်…..ယောကျ်ားကလိုးချင်တယ်ဆို….အိုက်တင်ခံပြီး….သူတို့ခံချင်ရင်တော့….ယောကျ်ားအပေါ်တက်မခွရုံ….တမယ်ဘဲ…နန်းခမ်းနွယ်ကတော့…..ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ…တချို့ ရှိသေးတယ်သိလား…လင်ငုတ်တုတ်နဲ့….တခြားယောကျ်ား….အလိုးခံချင်စိတ်ဖြစ်တာလေ….နန်းခမ်းနွယ်ကတော့ခု….ကိုကြီးမှကိုကြီးဘဲ”
ဆိုအာလေးလျာလေးနဲ့ပြောလာသည်။ ဦးစိုင်းမောင်က နန်းခမ်းနွယ်ကိုကြည့်ပြီး
“ လာအိပ်ကြရအောင်”
လို့ခေါ်တော့မူးနေတဲ့မျက်လုံးနဲ့ပြန်ကြည့်ပြီး
“ မလိုးပေးတော့ဘူးလား”
လိုမေးလာသည်။ဦးစိုင်းမောင်ကရီပြီး
“ အစုံလုပ်မှာ”
လို့ပြောမှ
“ အဲ့ဒါမှပေါ့”
ဆိုဦးစိုင်းမောင်လက်မောင်းကြီးကိုတွဲမှီပြီး လိုက်သွားသည်။ အခန်းဝမှာပင်
“ ဒါတွေကရှုပ်တယ်ကွာ”
ဆိုပြီး အင်္ကျီနဲ့ထမီ တွေကိုချွတ်ပြီးကုတင်နောက်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ပြီးကုတင်စောင်းမှာပစ်လှဲပြီးခြေထောက်မိုးပေါ်ထောင်ကာ
“ ကိုကြီးနန်းခမ်းနွယ်စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနော်”
လို့ ပြောသည်။ ဦးစိုင်းမောင်က အဝတ်တွေချွတ်ပြီ်းထိုင်တစ်ခုံဆွဲယူထိုင်ပြီး ခါးကိုကိုင်းကာနန်းခမ်းနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလျှာနဲ့ယက်ပေးနေသည်။
“ ကောင်းတယ်ကွာ…..တို့ကိုကြီးက….စောက်ပတ်ယက်တာ……..တော်တယ်”
လို့မူးမူးနဲ့ပြောလာသေးသည်။
“ ဟီးဟီး……နှုတ်နန်းခမ်းနွယ်မွှေးကယားတယ် ကိုကြီးရဲ့ ဟင့်”
ဆိုကာ တဟီးဟီး ရီရင် ရမ်းခါနေသည်။ပြီးလက်နဲ့စောက်စိကိုဖြဲပေးပြီး
“ ပြီးအောင်သာ……..ယက်လိုက်ပါတော့……..ကိုကြီးရာ”
ဆိုကာ စောက်ရည်တွေထွက်ကျလာတော့သည်။
“ ဒီလီးကြီးကို…..နန်းခမ်းနွယ်ချစ်သွားပြီ….နန်းခမ်းနွယ်စောက်ဖုတ်ထဲ….အမြဲဝင်နေရမယ်နော်”
ဆိုလီးကိုကိုင်ကာကြည့်ပြောပြီးပါးစပ်ထဲငုံလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လီးဘေးကအကြောတွေကို သွားလေးနဲ့ ဖိရုံကိုက်ပေးတော့ ဦးစိုင်းမောင် တစ်ယောက် ကောင်းလွန်းလို့ ဖြတ်ဖြတ်လူးသွားရသည်။
“ ကောင်းလားကိုကြီး”
လို့မေးတော့ ဦးစိုင်းမောင်က တအင်းအင်းနဲ့ခေါငြိမ့်ပြသည်။ ပြွတ်ကနဲပြွတ်ကနဲဆွဲပြီးစုပ်ပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်လောက် စော်ရှုပ်တဲ့သူက နန်းခမ်းနွယ်ကို အစွဲကြီး စွဲသွားတော့သည်။
“ အမလေးလေး…ကိုကြီးရယ်……ဖြေးဖြေးဆောင့်ပါ…ကိုကြီးလီးကြီးက…ကြီးလွန်တော့……..ညှာညှာတာတာ….လိုးမှပေါ့”
လို့ ညုတုတု လေးနဲ့ နန်းခမ်းနွယ်ပြောစကားကို ဦးစိုင်းမောင် ခိုက်သွားသည်။ပြီးတော့
“ စတာပါ ကိုကြီးရာ……..နာနာထောင်းမှ….နန်းခမ်းနွယ် ကောင်းတာနော်…..ကိုကြီးပြန်သွားရင်….နန်းခမ်းနွယ်ပျင်းနေတော့မှာ”
လို့ ထပ်ပြောသည်။ နောက်နေ့ ဦးစိုင်းမောင်ကားပေါ်ပစ္စည်းတွေတင်နေတုန်း
“ မင်းမလိုတာတွေထားခဲ့….လိုတာဘဲ ယူခဲ့…..သွားပစ္စည်းသိမ်း….တောင်ကြီးလိုက်ခဲ့”
လို့ ဦးစိုင်းမောင်ကနန်းခမ်းနွယ်ကိုပြောသည်။ ပြီးတော့ အလုပ်သမားခေါင်းဘက်လှည့်ကာ
“ အလုပ်သမားတစ်ယောက် ရှာခန့်လိုက်”
လို့ ပြောလိုက်သည်။ ခုတော့ နန်းခမ်းနွယ်က အေးသာယာမှ ာတိုက်နဲ့ကားနဲ့ဖြစ်နေသလို ဦးစိုင်းမောင်ရဲ့တရားဝင် စတုတ္ထမြောက်ဇနီးဖြစ်နေလေတော့သည် …..။
..............................♡♡♡...............................
ပြီးပါပြီ။
တချို့က အပျိုးမှေးပါတဲ့ အပျိုစစ်စစ်လေးကို မက်မောမျှော်လင့်ကြသည်။ အမှန်က ဘယ်လောက်ပဲ အပျိုစစ်စစ် ကိုယ့်ရဲ့ လီး ဒစ်လွန်သွားတာနဲ့ အပျိုမစစ်တော့။ အပျိုစစ်စစ်ရထားပြီး နောက် အကြိမ်တွေမှာ အသေကောင်လို ငှက်ပျော်တုံးကြီးလို ဖြစ်နေကြတာ့ အိမ်ပြန်ချိန် မမှန်တော့တဲ့ အမျိုးသားတွေ ဒုနဲ့ဒေးပါပဲ။ အပျိုစစ်ဖို့ထက် အပေးကောင်း အပြုစုကောင်းဖို့ လိုတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment