စွံတဲ့ကိုကို အပိုင်း ( ၅ )
ရေးသားသူ - ခင်လင်း
အခန်း ( ၉ ) အဆောင်ကူးလို့ရယ်
ကျွန်တော် အိပ်ယာမှ နိုးလာသောအခါတွင် အနီးရှိ စားပွဲငယ်ထက်တွင် တင်ထားခဲ့သော ကျွန်တော့် ရိုးမား လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်ရာ နံနက် ၃ နာရီပင်ထိုးနေပြီဖြစ်ပြီး… အပေါ်မှာလည်း ဇာချင်ထောင်ချ ထားပြီး စောင်တစ်ထည်ကလည်း လွှမ်းမိုးထားသောကြောင့် ကျွန်တော် အတော် အံ့အားသင့်သွားပြီး ဘယ်ဘက်မှ အသက်မှန်မှန်ရှူကာ အိပ်ပျော်နေသော ခင်မိမိလေးကိုသာ ခပ်ငေးငေး ကြည့်ရှုမိပါသည်။
ခင်မိမိလေးမှာ အအိုဟု ဆိုရလင့်ကစား အပျိုနှင့်မခြား လှပချောမွေ့... ရုပ်ရည်ရူပကာ စိုပြေ ပြည့်ဖြိုးလှသည့် ယမင်းရွှေစင် တစ်ပါးလို့ပင် ဆိုချင်ပါဘိသည်။
သူမ၏ မို့မောက် ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံထက်မှ ကော့ချွန်းနေသည့် ရင်သားအစုံမှာ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း မြင့်ထွား ပွင့်ကားလာရပြီး အင်မတန်မှ ချစ်စရာကောင်းသော အလှမယ်တစ်ဦးကို မြင်နေရသလိုပင် ဖြစ်ပါသည်။
တစ်ညလုံး ဖြစ်ခဲ့ရသော အမှားတွေထက် အရသာ မပြေနိုင်သော အတွေ့ကိုသာ ကျွန်တော် တ.သ နေမိပါသည်။ တဖန် လာရင်းအကြောင်းကို တရွေ့ရွေ့ ဆင်ခြင်စဉ်းစားမိရာမှ အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်နေသော ဒေါ်လေးမေကို သတိရမိပါသည်။
ထိုအချိန်ရောက်မှပင် ခင်မိမိလေး၏ စိတ်ဆန္ဒကို ကျွန်တော် အကဲခတ်မိပါတော့သည်။ ဒေါ်လေးမေ ရှိနေလျှင် ကျွန်တော်ကားဖြင့် လာခေါ်ရမည်ကို အတတ်သိနေသောကြောင့် ကျွန်တော်မရောက်ခင် ဒေါ်လေးမေအား အရက်ရက်နှင့် ဧည့်ခံလျှက် မူးအောင်တိုက်ထား ဟန်တူပါသည်။
ကျွန်တော် ရောက်လာသော အခါမှာလည်း ခင်မိမိလေးက သူမအလိုကျ လိမ်မာပါးနပ်စွာ ဆွဲဆောင် နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တကယ်တော့လည်း ခင်မိမိလေး၏ အလိုဆန္ဒ ချစ်ရမ္မက်တွေကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မကန့်ကွက်နိုင်သည့်အပြင် သူမ၏ အလိုဆန္ဒကို စိတ်ရော ကိုယ်ပါ လိုက်သွားရခြင်းသည် ကျွန်တော့်ဆန္ဒတွေက တဝက်လောက် သဘောတူပြီး ဖြစ်နေပြီး လိင်မတူသောသူ နှစ်ဦး၏ သွေးသားသောင်းကျန်းမှုမှာ ခရီး၏ အဝေးဆုံးသော အစွန်းနှင့် အမြင့်ဆုံးသော အထွဋ် အထိပ်ကို တက်ရောက်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်က ခင်မိမိလေး၏ နှုတ်ခမ်းစုံကို စုပ်ယူလိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမကမနိုးသေးပါ။ ကျွန်တော်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကနေ နဖူးပြင်အထိ မွှေးလိုက်ပါသည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်က သူမ၏ အကာအကွယ် ကင်းမဲ့၍ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ပေါ်လွင်နေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို ပါးစပ်ဖြင့် တလှည့်စီ ငုံကာ စုပ်ယူလိုက်သည့် တိုင်အောင် ခင်မိမိလေးက မနိုးလာသေးပါ...
ကျွန်တော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းစုံကို စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် ပြည့်ဖြိုးဝင်းဝါနေသော ရွှေရင်အုံတွေကို ဖိကိုင်ဆုပ်နယ်လိုက်သောအခါ… အင့် ကနဲ မြည်သံနှင့် လူးလွန့်လာပြီး မျက်လုံးတွေက အပြုံးပန်းတွေနှင့် အတူ ပွင့်လာကာ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သူမ၏ နူးနူးညံ့ညံ့ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လက်မောင်းတွေဖြင့် ရစ်သိုင်းလိုက် ပါတော့သည်။
“အော်… မောင်လေး နိုးလာပြီနော်…”
ခင်မိမိလေးက အပြုံးပန်းတွေ ဝေဆာနေရင်း မေးလိုက်ပါသည်။ တကယ်လို့သာ သူမ၏ အလိုဆန္ဒကို တသက်လုံး လိုက်ကာ နေရမည်ဆိုလျှင်လည်း ကျွန်တော်က မညည်းမညူ လိုက်နေဦးမည် ဖြစ်ပါသည်။
သည့်နောက်တွင် ခင်မိမိလေးက…
“မောင်လေး မမကို ချစ်တယ်နော်… ချစ်တယ် မဟုတ်လား ဟင်…” ဟုမေးသောကြောင့်…
“ကျွန်တော် ချစ်တာတွေ မမကိုပြနေပြီ မဟုတ်လား… မမရယ်… သိပ်ချစ်တယ်… အားကြီးချစ်တယ်… ငုံထားလို့များ ရရင် ငုံ ထားချင်ပါတယ် မမရယ်…”
“ဟင်း ဟင်း… မင်း ဒါတော့ လွန်တယ် သိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေးပဲ… ကြည့်စမ်း…ကျိန်းတယ်ကွယ်… အို… အို… ကြည့်စမ်း အရမ်းကြီး ပွတ်ချေနေပြန်ပြီ ကွယ်…”
ကျွန်တော်က အားမရတိုင်း ခင်မိမိလေး၏ ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံကြီးတွေကို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေး နေမိရာက အားမရတိုင်း ဖျစ်ညှစ်နေလေတော့ရာ သူမက မသက်မသာ ညည်းညူလိုက်ပါသည်။ ယခုတခါတော့ ကျွန်တော်ကချည်း လွန်ကဲနေမိပါတော့သည်။ ကျွန်တော်က သူမ၏ ရွှေရင်အုံထက်မှသည် အောက်ဖက်သို့ တရွေ့ရွေ့စုန်ဆင်းခဲ့ပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမ၏ ဝန်းပျဉ်းသားလေးမှသည် အောက်နား ဆီသို့ လျောသပ်ကာ တရွေ့ရွေ့ လျှော ပွတ်ပြီး ရွရွဖွဖွလေး ကစားနေမိပါသည်။ ကျွန်တော့်သွေးတိုးနှုန်းတွေမှာ မြန်ဆန်လာသလို ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်တွေက မို့မောက်ကော့ပျံပြီး တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပါသည်။
ကျွန်တော်ကသူမ၏ တောင်ပူစာလေးဆီလျှောဆင်းကာ တရွရွ ပွတ်ချေလိုက်သောအခါမှာတော့…
“ဟင့် အင်း ကွယ်… မမကို မညှည်းဆဲပါနဲ့ ကွယ်… အို အို… ကြည့်ပါလား… သူ့လက်တွေက ဘယ်နှိုက်နေ ပြန်ပြီလဲ…” ဟုပြောရင်း သူမ၏တကိုယ်လုံးမှာ ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် ဖြစ်လာပါတော့သည်။
ကျွန်တော်ကလည်း မိန်းမအကြောင်း သိနေပြီသည့်အတိုင်း သူမ၏ ဆန္ဒ ခလုပ်တွေကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု လိုက်လံ ဖွင့်ပေးခြင်းဖြင့်… ခင်မိမိလေးမှာလည်း ကျွန်တော့်၏အလိုကျ ဖြစ်လာခဲ့ရပြန်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်က ခင်မိမိလေး၏ ကိုယ်ပေါ် ဖိချလိုက်ရာ သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်ကြီးတွေပေါ် ကျော်လွှား၍ ပေါင်ခြင်းလိမ်ချိတ်ကာ ပူဆာနေပြီဖြစ်သော ရေအိုင်သာလေး အတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်ပါသည်။
ခင်မိမိလေးကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါလက်ပါ ဘက်ညီသော အခြေအနေတွင် အချစ် ရေယာဉ်ကြောဝယ်
တသိမ့်သိမ့် မြောပါသွားကြပြန်ပါသည်။
.......................................................................
ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို ဒေါ်ခင်မိမိလေးတို့အိမ်မှ ခေါ်လာလျှင်ကား ကြွယ်ကြွယ့်မှာ ကျွန်တော့်အား မကြေမနပ်နှင့် အိမ်ရှေ့မှ စောင့်စားကာ ကြည့်ရှုလျက် ရှိပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ့်ထက် ဒေါ်လေးမေကလည်း ကျွန်တော်နှင့် ခင်မိမိလေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ဟု သင်္ကာမကင်း ဖြစ်နေပါသည်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို အခန်းအပြင်ဘက်တွင် မိုးလင်းအောင် ငုတ်တုတ် စောင့်ခဲ့ရပုံကို ပြောသောအခါတွင် ဒေါ်လေးမေက ယုံကြည်ပုံမရပါ။ ကျွန်တော် စိတ်စိုးသလိုနှင့်မိမိ၏အခန်းသို့ ဝင်ရောက် လာသောအခါမှာတော့…
“မောင်လေးက သိပ်စိတ်ဆိုးသွားလား ဟင်… မမက စိတ်စမ်းကြည့် တာပါကွယ်…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့သောအခါ ကြွယ်က သူဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ မူးနောက် နောက် ဖြစ်နေကြောင်း ပြောဆိုပါသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ အော့အန်ခြင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ကျွန်တော့်အား သူမ ထင်မြင်ချက်ကို ပြောပြပါသည်။
“ဖြစ်နိုင်မယ် မထင်ပါဘူး ကြွယ်ရယ်… ဒီလောက်တောင် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဆိုတော့ အတော် အံ့သြစရာ ကောင်းတာပဲ…”
“ဒီလိုပဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ပြောကြတာပဲ ကိုလေးရယ် ကြွယ်တော့ အားကြီးစိတ်ညစ်တာပဲ…”
“အို… ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိလို့လဲ ကြွယ်ရယ် စာမေးပွဲ ပြီးသွားရင် ကိုလေးနဲ့ကြွယ်တို့ တခါတည်း လက်ထပ်လိုက် ကြမယ်လေ… ကြယ်နဲ့ ကိုလေးဟာ မောင်နှမ တဝမ်းကွဲဖြစ်လို့ မယူရဘူးဆိုတာ ဘယ်ဥပဒေမှာမှ မရှိပါဘူး ကြွယ်…”
ကျွန်တော်က ပြောရင်ဆိုရင်း ကြွယ်၏ ပါးလေးကို မွှေးလိုက်ပါသည်။ ကြွယ့်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပြီးတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကျောင်းသွားချင်သောစိတ်မရှိပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သော ပီတာကျော်နှင့် မောင်လွင်တို့က အိမ်ကိုရောက်နေပြီး…
“ဟေ့… ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ စကားရေလုပွဲ ရှိတယ်ကွ ဝင်ကြိတ်လိုက်စမ်း စိန်တင်ရာ…” ဟုပြောကာ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဆွဲခေါ်သဖြင့်…
“ကျောင်းမတက်ချင်ပါဘူး မောင်လွင်ရာ ညက နဲနဲနေမကောင်းလို့ ခေါင်းတွေတောင် အတော်မူးနေတယ်ကွာ မလိုက်ပါရစေနဲ့လား…”
“အို… ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ တို့ကျောင်းမှာ မင်းတစ်ယောက်ရယ် ဝင်းမောင်ရယ်ပဲ ပြောရဲဆိုရဲ ရှိတာကွ… ဟိုဘက်က မေမေလှတို့က မင်းမပါလို့ တို့အပေါ်စားသွားရင်… သိပ်ရှက်စရာ ကောင်းမှာမို့လို့ပါကွာ ဒီတစ်ခါတော့ လိုက်ခဲ့စမ်းပါဦး…”
ပီတာကျော်နှင့် မောင်လွင်တို့က အတင်းပင် ဆွဲခေါ်နေလေတော့… ကြားထဲက အရိပ်အခြေ ကြည့်နေ သော ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်က မနေနိုင်တော့ပဲ…
“ကဲ မောင်လေး… လိုက်သွားလိုက်ပါကွယ် ဒီလောက်တောင် ခေါ်နေတော့လဲ အားနာစရာ ကောင်းလှပါတယ်…” ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။
ထိုကဲ့သို့ ဒေါ်လေးမေက ကြားဝင်ကာ ပီတာကျော်တို့၏ စကားကို ထောက်ခံလိုသဖြင့် ပီတာကျော်တို့ဘက်က မလွတ်တမ်းပင် ဒလကြမ်း ဆွဲခေါ်ပါတော့သည်။
ကျောင်းမှာတော့ မေမေလှက စကားအဆို ဘက်တွင် ကျောင်းသူများဘက်မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သလို ကျောင်းသားများ ဘက်မှလည်း ကျွန်တော်က အချေ ဘက်က ဖြစ်ပါသည်။
ကျောင်းသားတွေက မေမေလှတို့ အုပ်စုကို အပြတ်အသတ် အနိုင်ပြောရန်အတွက် အင်မတန် စိတ်အားထက်သန်နေကြပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ပြောဆိုရမည့် အခြေတင် စကားရည်လုပွဲမှာ “အမျိုးသမှးတွေ ဖျက်စီးသူမှာ ယောကျ်ားတွေဖြစ်သည်” ဟူ၍ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်က “အမျိုးသမီးတွေသာ ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးသူများ ဖြစ်ကြောင်း…” ပြောဆိုရမည် ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ဆရာကြီးနှင့် လက်ထောက်ကျောင်းဆရာတွေက အဆုံးအဖြတ်ပေးရမည် ဖြစ်ပါသည်။ စကားရည်လုပွဲမှာ ကျောင်းဆင်းချိန်မှ စပြီး ကျင်းပမည်ဖြစ်ရာ ပြင်ပမှ လူကြီးများကိုပါ ဖိတ်ခေါ်ထားပြီး ကျောင်းရံပုံငွေမှ လဖက်ရည်နှင့် မုန့်များလည်း ဧည်ခံမည်ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်သည် လောကဇာတ်ခုံတွင် အမျိုးမျိုး ကခုန်နေရသော ဇာတ်လိုက်တစ်ယောက်ပမာ ဖြစ်နေပါသည်။ အမျိုးသမီးများဘက်မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ ခင်မေမေလှနှင့် မြင့်မြင့်ဆန်းဆိုသော အမျိုးသမီးတို့မှစတင်၍ ပြောဆိုပါသည်။
ယောကျ်ားများဟာ ကျားသတ္တဝါနှင့် အင်မတန်တူကြောင်းက စတင်၍… အစချီပါတောသည်။ ကျွန်တော်တို့ဘက်မှ ကျောင်းသားတွေက တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပဲ ငြိမ်သက်နေပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေဘက်မှ အားရ ပါးရ လက်ခုပ်တီး သြဘာပေးလျှက်ရှိပါသည်။
ခင်မေမေမလှသည် ချောမောလှပကာ ၅ပေ ၅လက်မ လောက်ရှိသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်မှာ အင်မတန် ကြည့်ရှုကောင်းပေ၏။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေတွန့်ပုံ နှင့် မျက်ခုံး ဝိုက်ဝိုက် လေးတွေ မြင့်တက်သွားပုံ… တစ်ခါတစ်ခါ ဖြူဖွေးပြောင်းနွဲ့သည့် လက်ချောင်းလေးတွေထောင်ကာ၎င်း… စာအုပ်ကလေး လက်ညှိုးနှင့် လက်မကြားညှပ်ကာ၎င်း စကားပြောဆိုနေခြင်းက… သူမ၏စကားထက် သူမ၏ အမူအရာက အင်မတန် နှစ်မြို့စရာ ဖြစ်နေရလေသည်။
ယောကျ်ားတွေကို ကျားသတ္တဝါနှင့် နှိုင်းကာ အမြို့မြို့ အရွာရွာတွင် မိန်းကလေးများအား ငွေပေး၍ တစ်ဖုံ အမွှေနည်းဖြင့်တစ်မျိုး အကျင့်ဆိုး ဖေါက်ပြန်မှုကြောင့် မိန်းကလေးတွေသည် ကျားသတ္တဝါတို့၏ ဖျက်စီးခြင်းခံနေရသည်ကို ပြောဆိုကာ ဘုရားအလောင်း နုစဉ်ဘဝတုန်းကပင် စိန ္တမာနအလောင်း ရသေ့မကို ဖျက်စီးခဲ့ဘူးကြောင်း ထို့ကြောင့်ပင် အမျိုးသမီးတွေကို ဖျက်စီးနေသူမှာ ယောကျ်ားတွေ ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုသွားသောကြောင့် လက်ခုပ်သံ တစ်ဖြောင်းဖြောင်း ဖြစ်သွားပါတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့ အလှည့်သို့ ရောက်သောအခါ ခပ်စောစောက တွေးထားသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်က မေမေလှ စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်ရမည်ဟု နားလည်ထားပါသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မေမေလှ စိတ်ဆိုးခြင်းကို ကြည့်လိုလှပါသည်။ လှပသော မိန်းမများ စိတ်ဆိုးသောအခါ အင်မတန် ကြည့်ရှုကောင်းလှသည် မဟုတ်ပါလော… ။
ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးတွေ ဘာကြောင့် ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးနေသည်ဟု ဆိုရကြောင်းကို စကား ပလ္လင်ခံလျှက်…
“ပထမ ကမ္ဘာစစ်ကြီးတွင် ကမ္ဘာကျော် သူလျှိုမယ် မတာဟရီမှာ ယောကျ်ာတွေကို ဖျက်စီးပြီး အတင်းယူခဲ့ကြောင်းနှင့် မြတ်စွာဘုရား ဘဝမှာပင် စိန ္တမာနက ဘုရားကိုပျက်စီးအောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြောင်း… တဖန် ကျွန်တော်က ဆက်လက်၍ ယနေ့ ယောကျ်ားတွေကို ဖျက်စီးသူများကို ကြည့်လျှင် အမျိုးသမီးတွေသာ ဖြစ်ကြောင်း ထိုအမျိုးသမီးများမှာ နိုင်လွန်အင်္ကျ ီ ဝတ်သူများနှင့် ရေကူးဝတ်စုံဖြင့် မယ်ရွေးပွဲ ဝင်ပြိုင်သူများသာ ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုရာ ကျောင်းသားများ မှာ ဟီးဟီး ဟားဟား ဟူ၍၎င်း… အချို့က ဘောပွဲဆန်ဆန် ဂိုးဂိုး… ဂိုးဂိုး… ဟု အတော်သဘောကျစွာ အော်လိုက်ကြပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းတွင် ဂိုး ဟုအော်လိုက်လျှင် အမျိုးသမီး ကျောင်းသူတွေအဘို့ အတော်ကလေး အောင့်သက်သက် နိုင်သွားရသည် ချည်းဖြစ်ပါသည်။
ယခုကျောင်းသူအမကြီးများ၏ ပညာရှိကြီးကိုယ်တိုင်မိမိရဲ့ ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နိုင်ပါတယ်… ။ ခေါင်းဆောင်လုပ်နေတဲ့ မေမေလှကိုယ်တိုင်ပဲ နိုင်လွန်ပါးပါးနဲ့ ဝတ်ပြထားပြီး အတွင်းက ဘရာစီယာဆို၍ ဘာမှခံမထားလေတော့… ဟဲဟဲ… ပြောရရင် ကျွန်တော်က မေမေလှကို ကြည့်ပြီးရင်း ကြည့်ချင်ရင်းပဲ ဆိုပါတော့ဗျာ…”
“ဂိုးဂိုး… ဂိုးဂိုး…”
ကျောင်းသားတွေက ပွက်လေရိုက်သွားတော့ရာ ကျွန်တော်တို့၏ သဘာပတိ ကျောင်းဆရာကြီးက ခေါင်းလောင်းတီး၍ ရပ်ခိုင်းလိုက်ရပါသည်။
ကျွန်တော်ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် မေမေလှမှာ မျက်နှာတွေ အတော် နီမြန်းကာ ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်သည်ကိုလည်း တွေ့ရပါသည်။
“ဆရာ ဒါကျွန်မကို သက်သက်မဲ့ စော်ကားတာ ကျွန်မ မခံနိုင်ဘူး…”
ထိုသို့ မေမေလှက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျောင်းသားတွေက ဝါးကနဲ ပွဲကျသွားပါတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် ကျောင်းဆရာကြီးက မည်သူ့ကိုမှ အနိုင်မပေးပဲ သရေပွဲပေးကာ သြဝါဒပေးပြီး စကားရည်လုပွဲကို ရုပ်သိမ်းလိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ကျောင်း ဘယ်နေရာတွင်ရှိသည်ကို မပြောလိုသော်လည်း ပြည်လမ်းမှ ထင်ရှားသော ကျောင်းတစ်ကျောင်းလို့တော့ ဆိုချင်ပါသည်။ ကျောင်းထဲတွင် ကျွန်တော်နှင့် ကျောင်းသားတစ်စု ရပ်ပြီး စကားပြောနေသော နေရာကို မေမေလှ လိုက်လာပြီး ကျွန်တော့်အား…
“ကိုစိန်တင် ခဏ…” ဟုခေါ်သောကြောင့် ကျွန်တော်က အမှတ်တမဲ့ပင် သူမဆီသို့ တန်းသွားခဲ့ပါသည်။
“ရှင်က ကျွန်မကို ကြည့်ပြီးရင်း ကြည့်ချင်ရင်း ဆိုတော့ ကြည့်ချင်ဦးလေ… ကြည့်ချင်ဦး…”
မေမေလှ၏ ညာဘက်လက်က မြောက်တက်သွားပြီး ကျွန်တော့်ပါးပြင်ဆီသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ကျရောက်ကာ ဖြန်းကနဲ မြည်သွားပါတော့သည်။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မကာကွယ်မိခဲ့ပါ။ သူမ ချာကနဲ လှည့်ထွက် သွားသောအခါ သူမ၏ကျောပြင်ကိုသာ ကြည့်လျှက် မိမိပါးကို တစ်ချက်မျှ စမ်းရင်း ကျွန်တော်၏ မိတ်ဆွေ ကျောင်းသားများဆီကိုသာ လှည့်၍လာခဲ့မိပါသည်။
ကျွန်တော်က ဝမ်းမနည်းမိသည့် အပြင် သူမ ဒေါသဖြစ်လိမ့်မည်ဟုလည်း ကြိုတင် တွက်ထားမိ သောကြောင့် ကိုယ်သာခံရခြင်းဟု စိတ်ဖြေဖျောက်ကာ ပြုံးလိုက်ပါသည်။ အမှန်တော့ ဤမျှအရုပ်ဆိုးအောင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော် မယုံကြည်ခဲ့ပါပေ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေက…
“ခင်ဗျားက ဘာလို့ခံနေလဲဗျ ကောင်မက သိပ်လူပါးဝတာဗျာ…”
“မဟုတ်ဘူး ကိုယ့်လူ စိန်တင်ကို အချစ် တံဆိပ် ခတ်သွားတာကိုယ့်လူ…”
ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေက အမျိုးမျိုးပြောသည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော့်မှာ ရီမောရုံမှအပ ဘာမှမဖြစ် သလို ခပ်အေးအေးပင် အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ မေမေလှ ကိုတော့ တစ်နေ့တွင် တွေ့ဆုံရလိမ့်ဦးမည်ဟု ကျွန်တော်တွက်ထားခဲ့ပါသည်။ တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော်ထင်ထားသကဲ့သို့ပင် ပဲခူး ဘုရားဖူးသွားရန် အရေးဖြစ်ပေါ် လာခဲ့ပါသည်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကိုရော ကြွယ်ကြွယ့် ကိုပါ ပဲခူဘုရားဖူး ကျောင်းသားတွေ စုဝေးသွားရမည် ဖြစ်သောကြောင့် လိုက်ဦးမလားဟု မေးရာ ကြွယ်ကြွယ်က ဒီလိုဆိုယင် မူမူတို့အိမ်ရော ဝင်လာပါဦးလားဟု ကျွန်တော့်ကို ပြောလိုက်သဖြင့်…
“မူမူတို့အိမ်ဝင်ရအောင် သူ့မှာ လင်ကြီးနဲ့မဟုတ်လား ကြွယ် ပြီးတော့ သူ့အိမ်ကိုလဲ ကိုယ်က သိတာမှမဟုတ်ပဲ…”
ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောကြောင့် ကြွယ်က မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး မျက်ခုံးတွေကို မြှင့်ကာ…
“ဒါတော့ ဘယ်သိမလဲ ကိုလေးရယ်… ဘုရားလဲဖူး လိပ်ဥလဲတူးရအောင် သွားသလားမှ မသိပဲ…”
“ကြည့်စမ်း ကြွယ်ဟာ ကိုလေးကို မဟုတ်ပဲနဲ့ အရမ်း စွပ်စွဲနေပြန်ပြီ…”
ကျွန်တော်က ပြောရင်း ကြွဝ်၏ နဖူးလေးကိုထုကာ ပါးကလေးကို မွှေးလိုက်ပါသည်။ ညဘက်တွင် ဒေါ်လေးမေက ခင်မိမိလေးတို့အိမ်ကို ကားဖြင့် လိုက်ပို့စေပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်က ကျွန်တော့ကို ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရမည် ဆိုသောကြောင့် ကျွန်တော်က ရုပ်ရှင် ပြီးလျှင် မမကို ဝင်ခေါ်မည်ဟု ဒေါ်လေးမေကို အင်းယားတွင် ရှိသော ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏အိမ်ကို ကားဖြင့် သွားရောက် ပို့ခဲ့ပါသည်။ ကားပေါ်တွင် ကြွယ်လည်း ပါာလခဲ့ပါသည်။ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ကိုရောက်သောအခါ သူမ ကိုယ်တိုင်က ကပြာကယာ ခရီးဦးကြို၍ တိုက်ထဲသို့ ခေါ်ငင်ပါတော့သည်။
ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်လည်း အပျိုလေး ရှုံးအောင် ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို မက်မောဖွယ်ရာ တွေ့မြင် ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ခင်တော်က ခင်မိမိလေးအား
“ဟောဒီက ညီမလေးကို ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရဦးမယ် မမ… ရုပ်ရှင်က ပြန်တော့မှပဲ ကျွန်တော် ဝင်ခဲ့တော့မယ်…”
ဟုပြောလိုက်သောအခါတွင် ဒေါ်ခင်မိမိလေးက အဓိပ္ပါယ် လေးနက်စွာဖြင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးကို အကဲခတ် ကြည့်လိုက်ကာ ခပ်လေးလေး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်ကို တွေ့ရပါသည်။
“ဒါဖြင့် ရုပ်ရှင်ကပြန်ရင် မမတို့ဆီဝင်နော်… မမ တို့ကတော့ မျှော်နေမှာပဲ မင်းမမကိုလည်း ဝင်ခေါ်ရဦးမှာပဲ မဟုတ်လား ကွယ်…”
ခင်မိမိလေးက ဒါပဲပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က စက်နှိုးကာ ဆက်လက် မောင်းထွက်ခဲ့ပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်က သူမ၏ နာရီလေးကိုကြည့်လျှက်…
“အကိုလေး ၆ နာရီတောင်ထိုးနေပြီ…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
“မှီပါတယ်ကြွယ်ရယ် စိတ်သာချပါ ဟိုကျ သတင်းကားတွေပြတာနဲ့ အချိန်ကုန်ဦးမှာပဲ…”
ကျွန်တော်တို့ ပလေဒီယံရုပ်ရှင်ရုံ (ပလေဒီယံရုပ်ရှင်ရုံသည် နောင်အခါတွင် ပပဝင်းရုပ်ရှင်ရုံဟု အမည် ပြောင်းလိုက်ပြီး ယနေ့ခေတ် ကုန်သည်ကြီးများဟိုတယ်-Traders Hotel နေရာတွင် တည်ရှိခဲ့ပါသည်။) ရောက်သောအခါတွင် အတော်ပင် ဟန်ကျသွားပါသည်။ အချိန်မှာ ၆ နာရီခွဲ၍ စတင်ပြရန် အချက်ပေး ဘဲလ်သံက ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့က လေးကျပ်တန်းမှ လက်မှတ်ကိုယူကာ အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ ခုံမှာ နောက်ဆုံး၏ ရှေ့တစ်တန်းတွင် အလယ်ပင်းမှ ရသောကြောင့် အတော်အဆင်ပြေသွားရပါသည်။
ကျွန်တော်တို့၏ နောက်မှလူများကို သတိမထားခဲ့လင့်ကစား အင်တာဗယ် ပေးသောအခါမှာတော့ မီးတွေက ထိန်ထိန်လင်းလာတော့ ကျွန်တော်တို့နောက်မှ လူများကို ကျွန်တော် ဂရုထားကြည့်မိပါသည်။ ကြုံချင်တော့လည်း တဦးနှင့် တဦး ချိန်းဆိုထားခြင်း မရှိပါပဲ ကြုံရဆုံရတတ်သော တိုက်ဆိုင်မှုကို အင်မတန်မှ အံ့သြနေရပါသည်။
“ဟော… ကိုစိန်တင်ပါလား”
“ဟော… မူမူ…”
“ဟင်… မူမူ… မင်းနဲ့ ကွာ တို့အိမ်တောင် မဝင်ဘူး…”
ပထမ စတင်၍ ခေါ်လိုက်သူမှာ မူမူဖြစ်၍… ဒုတိယမှာ ကျွန်တော်ဖြစ်ကာ… တတိယမှာ ကြွယ်ကြွယ်ဖြစ်ပြီး… ကြွယ်ကြွယ်က အိမ်မလာရကောင်းလားဟု ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် အပြစ်တင်လိုက်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်က မူမူနှင့် ယှဉ်တွဲထိုင်သော သူမ၏မောင်တော် သူဌေးကလေးကို ကြည့်မိသလို သူဌေးလေးကလည်း ကျွန်တော့်ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်ပါသည်။
“ကိုကို… ဟောဒါ မူနဲ့ ကျောင်းနေဘက် ကြွယ်ကြွယ်လေ… မူခဏခဏ ပြောနေတဲ့ ကြွယ်တို့ မောင်နှမပေါ့… သူ့နာမည်ကတော့ ကိုစိန်တင်တဲ့လေ… ကိုစိန်တင် ဒါ မူ့ရဲ့ ဒါလင် ကိုသက်ဝင်း ဆိုတာပေါ့။ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဘာလို့ မလာကြတာလဲ ပြောစမ်း…”
မူမူက ကိုသက်ဝင်းနှင့် ကျွန်တော့်ကို မိတ်ဆက်ပေးရင်းက သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် မလာကြသည့်အတွက် အပြစ်ဆိုလိုက်ပါသည်။ မူမူသည် ကျွန်တော်နှင့် အမှတ်တမဲ့ ပြန်ဆုံလိုက်ခြင်းအတွက် ဝမ်းသာလွန်းသောကြောင့် မျက်ရည်တွေပင် မျက်လုံးအိမ်တွင်းက ပတ်လည်ဝိုင်းလာသည်ကို ကျွန်တော် မြင်လိုက်ရပါသည်။
“ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်မှာ ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ လာခဲ့တာဗျာ အခုမိုးချုပ်ကာနီးမှ ရောက်တယ် နက်ဖြန်ကာဆိုလဲ ချက်ချင်း ပြန်ရမှာမို့ ရုပ်ရှင် လိုက်ပြတာပဲ…”
ကိုသက်ဝင်းက အထက်ပါအတိုင်း ပြောဆိုရင်း ကျွန်တော်တို့အား ပဲခူးရောက်ရင်ဝင်ခဲ့ရန် လိပ်စာများ ပြောလျှက်ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ပဲခူးလာဖြစ်ရင် ရောက်အောင် ဝင်ခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။
ခပ်ရှင်းရှင်း ပြောရသော် မူမူ၏ မျက်လုံးတွေမှာ ကျွန်တော့်အား စကားတွေများများ ပြောချင်နေပုံရပါသည်။ မူ၏ မျက်စိတွေကို ကြည့်ရသည်မှာ ကျွန်တော့်ကို မြင်ရသည့်အတွက် သူမ၏မျက်နှာကလေးမှာ အတော်ကလေး ဝမ်းသာပျော်ရွှင်နေဟန် တူပါသည်။
မူ၏ရုပ်ရည်မှာ ကိုသက်ဝင်းနှင့် ရသော်လည်း ကျသွားဟန်မတူသော်လည်း အနည်းငယ်ပင် ပိန်လာသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်မိပါသည်။ ကိုသက်ဝင်း၏ ရုပ်ရည်မှာ တကယ်တော့ မူမူနှင့် ဘယ်လိုမှ လိုက်ဖက်သည့်သူ မဟုတ်ပါပေ။ အသားဖြူသည်ကလွဲ၍ ကြည့်ရှု၍ မကောင်းသော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ သူ၏မျက်မှာ ကျောက်ပေါက်မာတွေ ရှိနေပြီး ပိန်ညှော်ညှော် လူတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံဟန်လည်း မတူပါ။ ထိုကဲသို့ ကျန်းမာရေး ပြည့်စုံခြင်းမရှိသော လင်တော်မောင် တစ်ယောက်မှာ ဇနီးသက်ထား၏ အလိုဆန္ဒကို အဘယ်မှာ ပြည့်စုံအောင် ပေးစွမ်းနိုင်ပါမည်နည်း။
ကိုသက်ဝင်းက…
“ကျုပ်တို့လည်း နောက်တစ်လလောက်ဆိုရင် ရန်ကုန် ပြောင်းဖို့ စိတ်ကူးထားတယ်ဗျာ… ပဲခူးမှာ နေရတာ တယ်စိတ်မချမ်းသာဘူး…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ကိုသက်ဝင်းတို့လို သူဌေးကလေး တစ်ဦးက ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော် အင်မတန်မှ အံ့သြနေ ပါတော့သည်။
“ကျုပ် ရန်ကုန်မှာ အလုပ်တိုက် ဖွင့်ဘို့ စိတ်ကူးထားတာပဲ။ ဒါမှမဟုတ်လဲ သစ်စက်တစ်စက် ရန်ကုန်မှာ ဖွင့်ဖို့ လျာထားတာပဲ… အခု ခင်ဗျား ဘာလုပ်သလဲ ကိုစိန်တင်…”
“ကျွန်တော်က ကျောင်းသားပေါ့ဗျာ ဒီနှစ် မက်ထရစ် အောင်ရင်အောင်… မအောင်လဲ ဖါးသားကြီးရဲ့ စက်ကို ဝင်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာပဲ… ခင်ဗျားအခု စိတ်ကူးတဲ့ သစ်စက်မျိုးပဲပေါ့ ခင်ဗျာ ဒီဘက်မှာတော့ ကျွန်တော်လဲ ကျွမ်းကျင်ခဲ့ပါတယ်…”
“အို ဟန်ကျတာပေါ့ဗျာ ၁ဝ တန်းအောင်ဖို့ မလိုပါဘူး ကျုပ်သစ်စက်သာ အတည်ဖြစ်သွားရင် ခင်ဗျား ဝင်ကူညီ ပေးပါလား…”
“အမလေး… ဘာမှဖြင့် မလုပ်ရသေးဘူး အလုပ်ခန့်ချင်တဲ့ ဆရာကြီးကလဲ လွန်ရော ရုပ်ရှင် ဆက်ပြနေပြီ ကိုကိုဝင်း…”
ဟု မူမူက ကြားထဲမှ ပြောလိုက်သောကြောင့် ကျွန်တော်တို့ စကား အဆက်ပြတ်သွားကာ ရုပ်ရှင်ကို ဆက်လက်ကာ ကြည့်ရပါတော့သည်။
...........................................................
ကျွန်တော်တို့ ရုပ်ရှင်ပြီး၍ ထွက်လာသောအခါတွင် မူမူက ပဲခူးသို့ လာရောက်လည်ရန် တတွတ်တွတ် မှာကြားလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ကို အိမ်ကို ချက်ချင်း ပြန်မပို့သေးပဲ အင်းယားရှိ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ကို ကားကလေးမောင်း၍ လာခဲ့ပါသည်။
ကြွယ်က ကျွန်တော့်ဘေးမှ သူမ၏ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်၏ပခုံးပေါ်တွင်မှီကာ ပါလာခဲ့ပါသည်။
“ကြွယ် ကိုယ်တို့ မမကို မခေါ်ခင် အင်းယားမြိုင်ဟော်တယ်ကိုခဏ ဝင်ရအော်လား...”
“ကိုလေးမှာငွေ ပါလာလို့လား ကြွယ်တော့ မပါဘူး…”
“ပါပါတယ် ကြွယ်ရဲ့… ကိုလေးအိမ်က မနေ့ကမှ ငွေ သုံးရာ တင်ပေးလိုက်သေးတာပဲ…”
ကျွန်တော်က ငွေပါသော အတွင်းအိတ်ကို အင်းယားမြိုင် ဟော်တယ်မှာ အင်းယားကန်ဘက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ဆောက်ထားကာ ၂ထပ်တိုက် အဆောက်အဦး ပင် ဖြစ်ပါသည်။
အမှန်ကတော့ ကျွန်တော်လည်း ကောင်းသူ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်က အရက်နှင့် ပျက်စီးကာ မူမူနှင့် ကြွယ်ကြွယ်တို့ ကိုလည်း အရက်နှင့်ပင် ဦးစွာဖျက်စီးခဲ့သလို ကျွန်တော်က မှားခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။
ကြွယ်ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်မှာ အင်းယားမြိုင်ဟော်တယ် အတွင်းဝယ် အစားအသောက်တွေ မစားခင်တွင် ဝီစကီ ဝမ်းပက်စီကို မော့၍ သောက်လိုက်ကြပါသည်။ ကြွယ်က မသောက်ချင်သည်ကို ကျွန်တော်က လိမ္မော်ရည်နှင့် စပ်၍ပေးလိုက်ကာ…
“ညက သိပ်အေးတယ် ကြွယ် ဒါလေး နဲနဲ သောက်လိုက်မှ အအေး သက်သာသွားမှာ...”
ဟု ကျွန်တော်က အားပေးအားမြှောက်ပြောရင်း တိုက်လိုက်သောကြောင့် ကြွယ်မှာ မငြင်းသာပဲ သောက်လိုက်ပ်တော့သည်။ အစားအသောက်တွေ မှာ၍ စားသောအခါမှာတော့ ကြွယ်တစ်ယောက်မှာ မျက်နှာတွေနီမြန်းကာ ရီတီတီ ဖြစ်နေသည်ကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။
ကျသင့်သော အဖိုးအခကို ရှင်းလင်းကာ ကားဆီသို့ ပြန်လာရင်း အင်းယား၏ သာယာအေးမြလှသည့် ရေပြင်ဆီသို့ စွန်းထွက်နေသည့် ကျွန်းသာယာကလေးဆီသို့ ကားကလေးကို မောင်းကာ ဝင်ခဲ့ပါသည်။
ထိုနေရာမှာ လေညှင်းခံရန်နှင့် တူမောင်မယ်တို့အတွက် ချစ်ရေးဆိုရန် ကောင်းမွန်လှသည့် “လပ်ဗားလိန်း” နှင့် “လပ်ဗားအိုင်လန်” ဟုသာ ကျွန်တော်က ခေါ်ချင်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားသော အခါမှာတော့ သစ်ပင်တွေအောက်တွင် လရောင်ထွန်းထားသည့် သာယာသော အင်းယားရေပြင်ကို ရှုမောနေသော စုံတွဲ အချို့ကို တွေ့မြင်ရပါသည်။
လရောင်သည် သာယာစွာ အင်းယားရေပြင်ကို လင်းဖြာလျှက် ငြမ့်အေးသောလေက ငွေရောင် လှိုင်းတွန့်လေးတွေကို ဖန်တည်းလျှက် ရှိပါသည်။ ငွေလရောင်၏ အပျောက်အစက်များသည် သစ်ရွက် စိမ်းမြမြ တွေကိုဖေါက်ကာ မြေပြင်တွင် လိမ့်ဆင်းနေပါသည်။
ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်သည် ကားဆီမှဆင်းကာ ကွန်းခိုရာ ရိပ်သာ ရှာဖွေနေမိပါသည်။ နှစ်ဦးသားတွဲကာ ကမ်းစပ်မှ လျှောက်လာရာ ငြိမ့်အေးသော ကန်လေက အေးမြမြ ပက်ဖြန်းလိုက်ပါသည်။
လရောင်သည်လည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦး၏ ဘေးတခြမ်းကို လိမ်းကြံကာ သာယာခြင်း၏ အနက် သဘောကို ဖွင့်ဆိုနေပေသည်။ လရောင်နှင့် ရေပြင်လွှာမှာ ငွေသင်တိုင်းကို ဖြန့်ခင်းထားသကဲ့သို့ ရှုမောဖွယ်ရာ ကောင်းနေပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်၏လက်ကလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်လိုက်သည့် တိုင်အောင် ကြွယ်ကြွယ်ကလည်း တန်ပြန်ပြီး ကျွန်တော့်၏ခါးတွေကို ရစ်သိုင်းလိုက်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့ ကွန်းခိုရိပ်သာကလေးကို တွေ့ရပေပြီ... ဖြူသော ပန်းပွင့်တွေသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ ခေါ်နေသည်သို့ အပွင့်ဖြူဖြူတွေ ဘေးတွင်ပင် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ရီဝေနေပြီ ဖြစ်ရကား ချစ်ရမ္မက်တွေလည်း ရှေးကထက် ပြင်းထန်လာပြီဖြစ်၍ ကြွယ်၏ နှုတ်ခမ်းကလေးကို ယုယုယယ စုပ်ယူ နေမိပါသည်။ ကြွယ်ကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့် လိုအင်ဆန္ဒကို မငြီးမငြူ လိုက်လျှောနေရှာပေသည်။
ကျွန်တော်က ကြွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ကာ လှဲသိပ်လိုက်သည့်တိုင် ကြွယ်က ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကြီးကို မလွှတ်တမ်း ဖမ်းထားပေသည်။ ကြွယ်နှင့် ကျွန်တော်မှာ သာယာသော အင်းယားကန်စောင်းဝယ် ကွန်းစုံနန်းသို့ လှမ်းတက်ခဲ့ရ ပြန်ပြီတကား...
နှစ်ဦးစလုံးမှာ သာယာသော လောကအတွင်းဝယ် အကြိမ်ကြိမ် လျှောက်သွားပြီးမှ ကျွန်တော်နှင့် ကြွယ်သည် ကားကလေးဆီသို့ ပြန်လာကာ ဒေါ်ခင်မိမိလေး၏ တိုက်ဆီသို့ မောင်းလာခဲ့ပါသည်။
ကားပေါ်တွင် ကြွယ်တစ်ယောက် မှိန်းကာလိုက်ပါလာရင်း…
“ချစ်တယ် ကိုလေးရယ်… ကြွယ့်ကိုတော့… ပစ်မသွားနဲ့နော်… ကြွယ့်ကို သစ္စာဖေါက်ရင်တော့ ဟောဒီ အင်းယား ရေပြင်ဟာ ကြွယ့်ရဲ့ သင်္ချိုင်းဘဲ ကိုလေးရယ်…”
ဟု သနားစဖွယ် ပြောလိုက်ပါသည်။
“အို… တကကယ်တော့ ကိုလေးဘဝဟာ ကြွယ်ပါပဲ… ကြွယ့်ကို ကိုလေး တသက်လုံးပဲ စောင့်ရှောက်သွားမယ် ဆိုတာ ယုံပါကြွယ်ရယ်…”
ကျွန်တော့် စကားကြောင့် ကြွယ်မှာ အတော် ကြေနပ်သွားရဟန်ဖြင့်...
“ကိုလေးကို ယုံပါတယ်... ကိုလေး ကြွယ့်ကို ခွဲသွားမှာစိုးလို့သာ ပြောရတာပါ ကိုလေးရယ်...”
ဟူသော သနားစဖွယ်အသံသည် ကျွန်တော့် အသည်းနှလုံးတွေကို စောင်းကြိုးတိုးလိုက်သည့်အလား ရိုက်ခတ်သွား ခဲ့ပါသည်။
ဒေါ်ခင်မိမိလေးတို့ တိုက်ရောက်သောအခါတွင် အချိန်မှာ ညဉ့် ၁၂ နာရီ ကျော်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်က အဆင်သင့် စေ့ထားသော ဘိလပ်တံခါးကို ဖွင့်ကာဝင်နိုင်ခဲ့သောကြောင့် အတော်လေး အံ့အားသင့် မိပါသည်။ အမှန်တော့ မော်လမြိုင်မှ အိမ်ဖေါ်မိန်းကလေးမှာ ဆိုဖါကြီးပေါ်တွင်အိပ်ပျော်ကာ စောင့်နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ထိုသို့စောင့်နေရင်းက သူမသည် တံခါးကို ဖွင့်ထားခဲ့မိဟန် တူပါသည်။ ဒေါ်ခင်မိမိလေး ကိုယ်တိုင်ပင် အိပ်ပျော်နေဟန် တူပါသည်။ ကျွန်တော် တိုက်ထဲသို့ ဝင်လာစဉ်မှာပင် ခြံစောင့် ကုလားကြီး ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်သောအခါတွင် မှတ်မိသွားသောကြောင့် ဆလံပေးကာ ထွက်သွားပါသည်။
ကြွယ်မှာ ကားပေါ်တွင် မှေးကာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်ကအခန်းတွင်းကို တောက်လျှောက် မဝင်မီ ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော မော်လမြိုင်သူလေးကို ကြည့်ကာ သူမ၏နဖူးပြင်လေးကို ကုန်း၍ မွှေးမိပါသည်။ ကျွန်တော်က အိပ်ပျော်နေသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိပါသည်။ သူမ၏ ပြည့်ဖြိုးသော ရွှေရင်အုံတွေမှာ နိမ့်ချီ မြင့်ချီနှင့် ဖြစ်နေပါသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ကာယမှာ အင်မတန် စိုပြေကာ အသက်မှာ ၁၉ နှစ်ကျော်ကျော် ၂ဝ နှစ်လောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းမိလျှက် ပြည့်ဖြိုးစွင့်ကားသည့် တင်ပါးဆုံကြီးတွေမှာ ကျွန်တော့်၏ စိတတွေကို တဒိတ်ဒိတ်နှင့် သွေးတိုး မြန်လာစေပါသည်။ ကျွန်တော်က ကြွယ်ကြွယ့်ဆီသို့ ပြန်လာကာ ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် ကြွယ်က ကားပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
ကျွန်တော်က တိုက်ဆီပြန်လာပြီး မော်လမြိုင်သူလေး၏ ရွှေရင်အုံတွေကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမမှာ အင့်ကနဲတွန့်သွားကာ တဖက်သို့ စောင်းသွားပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ မျက်လုံးတွေမှာ မီးရောင် ဝင်းသွားသည်ဟု ထင်မိပါသည်။
မော်လမြိုင်သူ အလှမယ်လေး ဝတ်ထားသော ပိုးနှင့်ချည် ရောထားသည့် အစိမ်းပွင့် လုံချည်လေးမှာ ရုတ်တရက် ကွာကျသွားပြီး တင်ပါးကြီး တဝက်အထိ လျောကျသွားသောကြောင့် ဝါဝင်းသော တင်သားအိအိ တွေမှာ လျှပ်စစ်မီးရောင်အောက်တွင် အထင်းသား ပေါ်လွင်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော့်၏ သွေးတွေမှာ ပိုမိုလှုပ်ရှား မြန်ဆန်လာရသည်ဟု ထင်မိကာ သူမ၏အလိုဆန္ဒကို သိစေရန် ပေါ်လွင်နေသော တင်ပါးတွေအပေါ်ကို ကျွန်တော့် လကတစ်ဖက်ကို တင်လိုက်ပါသည်။
ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားခြင်းတော့ မရှိပါပေ။ ကျွန်တော်က သူမ၏ တင်ပါးမှတဆင့် ပြည့်ဖြိုးသော ပေါင်တံကြီး တွေကို စမ်းသပ် လိုက်သောအခါ မှာတော့ သူမမှာ တခဏတော့ လှုပ်ရှားသွားပြီးမှ ပြန်လည် ငြိမ်သက် သွားကာ အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်လာသည်ဟု ထင်မြင်မိပါသည်။
ထို့နောက်တွင် ကျွန်တော်သည် တစတစ ရဲတင်းလာပြီး သူမ၏ပေါင်တံတွေကို ပွတ်သပ်ရာက နောက်မှီသို့စောင်းကာ ခပ်ကွေးကွေးလှဲနေသည့် နောက်ကျောမှ ကပ်ကာ လှဲချရန် ကြံမိပါသည်။ သို့သော် ထိန်လင်းနေသော အိမ်ရှေ့မီးသည် ကာယကံရှင် အတွက်ရော ကျွန်တော့်အတွက်ပါ အနှောက် အယှက် ဖြစ်နေတော့ရာ မီးခလုပ်ကို ပိတ်လိုက်ရပါသည်။
အမှန်တော့ ကျွန်တော်၏ သွေးတိုးနှုန်တွေမှာ မြန်ဆန်လာရပြီး သူမ၏ ထမီလေးကို ပေါင်ရင်းအထိ ဆွဲချလိုက်သည့်တိုင်အောင် မော်လမြိုင်သူ အလှမယ်ကလေးမှာ ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားသမှု မပြုတော့ပဲ ကျွန်တော် သူမ၏ နောက်ကျောမှ ဝင်ကပ် တုံးလုံးလှဲချလိုက်ပြီး သူမ၏ ရွှေရင်အုံတွေအပေါ် လက်ရောက်သွားသည့်အထိ ငြိမ်သက်လျှက်ရှိပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမ၏ ဒူးဆစ်ကလေးကို ထပ်မံကာ ရွှေ့လိုက်သောအခါ သူမ၏ တင်ပါးဆုံကြီးပေါ်သို့ ကျွန်တော့်၏ကိုယ်က ညင်သာစွာ လွှမ်းမိုးထားပြီး ခပ်ကုံးကုံး စမ်းသပ်တွေ့ရှိရသော သူမ၏ ကိုယ်အင်္ဂါဆီသို့ ခပ်ညက်ညက်ပင် လုပ်ငန်း စတင်လိုက်ပါသည်။ အမှန်တော့ သူခိုးချစ် ချစ်ရသည်မှ အင်မတန်မှ ကောင်းသော အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်လျှက် မော်လမြိုင်သူကြီး၏ ရွှေကြုပ်ရတနာကလေး၏ တံခါးကို အသာအယာဖွင့်ကာ တရွေ့ရွေ့ ဆက်ကာ လုပ်ငန်းစလိုက်သောအခါ သူမ မနိုးသည့်တိုင်အောင် အသက်ရှူသံတွေက တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
ကျွန်တော်မှာ အဘယ်မျှ မှားယွင်းခဲ့ရသည်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ မစဉ်းစား နိုင်အောင် အမှောင်ဓါတ်က ရစ်ဖုံးလျှက် ရှိပါသည်။ ကျွန်တော်က မိုက်မဲမှု နှင့် ကိုယ့်ရဲ့ အလိုဆန္ဒ ပြည့်ဝမှုကိုသာ ကြည့်တတ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ ယခုလည်း မိုက်မဲစွာနှင့် ခင်မိမိလေးနဲ့တင် အားမရသေးပဲ သူမ၏ အိမ်ဖေါ်မ ကလေးကိုပင် အမှားတွေ ပြုကျင့်လျှက် ရှိပါသည်။
ကျွန်တော်က မော်လမြိုင်သူ အိမ်ဖေါ်လေးကို ကိုယ်တစောင်းလေးနှင့်ပင် တိတ်တခိုး ချစ်နေမိသလို ကာယကံရှင် ကိုယ်တိုင်က တိတ်တခိုး အချစ်ခံလျှက် ရှိနေသည်ကိုတော့ သူမ၏ ကြွတက်ကာ မြင့်ချီ နိမ့်ချီ ဖြစ်နေသော ရင်အုံတွေက သက်သေခံလျှက်ရှိပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမ၏ ရွှေရင်အုံ ထွားထွားကြီးတွေကို တအားဖိကာ ဆုပ်နယ်လိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမက ဘယ်လိုမှ လှုပ်ရှားခြင်းမပြုပဲ ရှိနေသည်ကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စခန်းသွားလိုက်သောအခါမှာတော့ သူမ၏ တံတွေးမြိုချလိုက်သည့် ဂလုကနဲ မည်လိုက်သော အသံကို အတိုင်းသား ကြားနေရလေရာ မော်လမြိုင်အလှမယ်ကလေးမှာ မနိုးပဲနေမည်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမကိုယ်တိုင်က နိုးနေလျက်သားနှင့် ပုထုဇဉ်ပီပီ မရှောင်နိုင်သော သံဝါသ ရသာတဏှာကြောဝယ် မျောပါလိုက်နေခြင်းသာလျှင်ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်က သူမအပေါ် အတော်ကြာကြာ သွားသည့်အခါတော့ သူမမှာ ခပ်စောစောကလိုပင် တစောင်းနေရတာ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသည့်အလား ပက်လက်ကလေး ဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုအခါ ကျွန်တော်က သူမ၏ ပါးကလေးကို မွှေးရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။
ယခုလို သူမက ပက်လက်ကလေး လှန်လိုက်သော အခါမှာတော့ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်လှသော ပေါင်တံကြီး တွေမှာ အစင်းသားပေါ်လွင်နေကာ ကျွန်တော်က ထရန် ကြံရွယ်လိုက်သောအခါ သူမ၏လက်တွေက ကျွန်တော့်ကို ရစ်သိုင်းကာ ရှိနေပါသည်။
ယခုတော့ သူမကိုယ်တိုင် အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေသည်ကို ကျွန်တော်က ပိုမိုသိလာရကာ သူမ၏ မျက်နှာကလေးပေါ်သို့ ကျွန်တော်က လေကလေးကို မှုတ်သွင်းလိုက်ကာ ခပ်တိုးတိုး လေသံဖြင့်…
“မင်းကို ငါသိပ်ချစ်တာပဲကွာ… မင်းကို ငါတနေ့နေ့ အိမ်မှာခေါ်ထားမယ် သိလား… တကယ့်ကို မင်းဟာ… ချစ်စရာ ကောင်းသူလေးပါပဲကွယ်…” ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်ရာ…
“ဒါပဲ… ရှင့်စကားမြဲမြဲ မှတ်ထားနော်…” ဟု သူမက… မပွင့် တပွင့် ပြောလိုက်ပါသည်။
“ယုံပါ အချစ်ရယ် အခု မမကို ခေါ်ရအောင်လာတာ မင်းကိုတွေ့လိုက်ရတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ကဲ… ကိုယ့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး အချစ်ရယ်…”
“အင်း… ကြေနပ်သွား ပြီကို… သွား သွား…”
ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ပါသည်။ အမှန်က သူကလေး၏ စကားအပြောအဆိုနှင့် ရဲတင်းလှပုံကို ကြည့်ရခြင်းဖြင့် သူမမှာ အတွေ့အကြုံ ရှိနေခဲ့ဘူးပြီကို ကျွန်တော်သိလိုက်ရပါသည်။
အမှန်ကတော့ ဤကဲ့သို့ အိမ်ဖေါ် ကောင်မလေး ချောချောတွေကို အိမ်ရှင်တွေက တနည်းနည်းနှင့် စားကြ သုံးဆောင်ကြသည်ကတော့ ဤလောကကြီးဝယ် များပြားလှပါသည်။
ကျွန်တော်က မီးကို ပြန်လည် ဖွင့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့ သူမမှာ ထမီဝတ်ပြီးသား ဖြစ်နေကာ ရှက်လွန်းသောကြောင့် အခန်းတစ်ခန်း အတွင်းသို့ ဝင်သွားပါသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေ ရှိနေမည် ထင်ရသော အခန်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သောအခါတွင် ဒေါ်လေးမေမှာ ခါတိုင်းနေ့ကလိုပင် အရက်သောက်ကာ အိပ်ပျော်နေဟန် တူပါသည်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို နှိုးလိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမက ကျွန်တော်ကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ကာ
“ဟင်း… မောင်လေးပါလား ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်ကြတော့တာပေါ့ကွယ်… လာပါ အချိန်လဲ မရှိတော့ပါဘူး…”
ဟုပြောလျှက် ကျွန်တော့်လည်ပင်းတွေကို သူမ၏ လက်တွေနှင့် ရစ်သိုင်းလိုက်ပါသည်။
“အို… မမကလည်း ကြွယ်ကြွယ်လည်း ပါလာတယ်ဗျ ဟိုမှာ စောင့်နေတယ်…” ဟု
ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သောအချိန်မှာပင် အဆင်ပြေချင်တော့ ကားပေါ်တွင် အိပ်ပျော်၍ ကျန်နေခဲ့သော ကြွြယ်ကွယ် နိုးလာပြီး ကားဟွန်းကို တတီတီ တီးလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်က လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ၁ နာရီ ထိုးရန် ၁ဝ မိနစ် လောက်သာ လိုတော့ကြောင်း တွေ့ရပါသည်။ ဒေါ်လေးမေ ကိုယ်တိုင်လည်း မနေနိုင်ပဲ…
“မမတို့လဲ ပိုကာဝိုင်းပြီးရော မိမိလေးက တိုက်တာနဲ့ သောက်လိုက်ကြတာ နဲနဲလွန်သွာတယ် မောင်စိန်တင်…” ဟုပြောလိုက်ပါသည်။
ထိုအခိုက်… တိုက်အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသော ခြေသံကို ကြားရကာ… ဒေါ်ခင်မိမိလေး တစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် မြင်လိုက်ရာ ပြုံး၍နှုတ်ဆက် လိုက်ရပါသည်။
“ဟော ပြန်ကြတော့မို့လား မမြမေ… ဒီမှာတင်ပဲ အိပ်လိုကြပါလား မေရယ်… မောင်လေးကလည်းကွယ် အချိန်ဖြင့် ရှိတော့တာမှ မဟုတ်ပဲ…”
“ကြွယ်ကြွယ်လည်း ပါလာလို့ မမရယ်… အိမ်မှာလည်း တစ်ယောက်မှ ကျန်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး မမ… နောက်ညများမှ ကျွန်တော်တို့ လာ ခဲ့ပါမယ်…”
ကျွန်တော်က အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြောလိုက်သောကြောင့် ခင်မိမိလေးက မျက်ခုံတွေ မြင့်တက်သွားရကာ ကျွန်တော်တို့အား တံခါးအထိလိုက်ပို့ခဲ့ပါသည်။
“မနက်ဖြန် ညတော့ မင်းပါလာမယ်ေနော် မောင်လေး…”
ဟု ခင်မိမိလေးက ပြောလိုက်ပါသေးသည်။ ခင်မိမိလေး၏ တရေးနိုး ထလာသော မျက်နှာလေးမှာ ကျွန်တော့် မျက်စိထဲတွင် ဒေါ်လေးမေထက်ပင် ကြည့်ကောင်းနေသည်ဟု ထင်မိပါတော့သည်။
သည့်နောက်တွင် ကျွန်တော်က ဒေါ်လေးမေကို ပြန်လည်ခေါ်ကာ ကားကလေးဖြင့် ပြန်လည် မောင်းထွက် လာခဲ့ပါသည်။ ကြွယ်ကြွယ်ရော ဒေါ်လေးမေပါ ကျွန်တော်၏ ညာဘက်ဘေး ခုံတွင် ထိုင်ကာပါလာခဲ့ရာ အင်းယားကန်လမ်းမှာ ညအခါတွင် လရောင်အောက်ဝယ် အင်မတန်မှ သာယာစိုပြေလျှက် သာယာမဆုံးအောင် ဖြစ်နေရပါသည်။
အခန်း ( ၉ ) ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment