ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၁ )

ဖြစ်မလာခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ အပိုင်း ( ၁ )

နောင်ရဲ ရေးသည်။

ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ညနေကျရင် သူချစ်သော ကောင်မလေးနှင့်အတူ အပျော်ခရီးထွက်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ညတစ်ညလုံးလည်း ရင်ခုန်နေသောကြောင့် အိပ်မရပေ။ အားလုံးပေါင်း ယောကျ်ားလေး ၅ ယောက်နှင့် မိန်းကလေး ၄ ယောက် ချောင်းသာသို့ သွားမည်ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲအတွက် အဲ့ဒီကောင်မလေးက သူ၏ အချစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း ကောင်မလေးတွင် အရင်ရည်းစား ၃ ယောက်ရှိထားဖူးသည်။ လတ်တလောရည်းစားနှင့် အဆက်ဖြတ်ရန်ပင် နောင်ရဲက အကြံပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

တကယ်ဆို သူမနှင့် ခင်မင်သည်မှာ တစ်လလောက်ပဲရှိသေးသည်။ သို့သော် နောင်ရဲတို့လို အလုပ်သင်ဆရာဝန်အနေနဲ့ကတော့ နေ့ရော၊ ညပါ တာဝန်အတူဆင်းရသောကြောင့် ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာ ပို ပိုလာခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ အရင်ရည်းစားနှင့်တုန်းက နှစ်ဘက်မိဘက သဘောတူသော်လည်း ကောင်လေးဘက်က အလွန်ရှုပ်သောကြောင့် နောက်ထပ်ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် တွဲနေသောကြောင့် နောင်ရဲကိုယ်တိုင် အဲ့ဒီကောင်နှင့် အဆက်ဖြတ်ရန်အကြံ ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ဒါတွေထားပါတော့။ ဒီကောင်မလေးကို နောင်ရဲတကယ်ချစ်သောကြောင့် အချစ်ဦးလည်းဖြစ်သောကြောင့် ဘာဆိုဘာမှ အပြစ်မမြင်ရက်ပေ။ ဒီည ခရီးသွားရင် ကောင်မလေးကို သူချစ်ကြောင်း ဖွင့်ပြောရမည်။ ရင်ခုန်လိုက်တာ ကောင်မလေးရယ်.....

ညနေဘက် ရန်ကုန်မြို့ကြီးရဲ့ ဆည်းဆာအလှက မြင့်မြင့်မားမားထောင်ထောင်မောင်းမောင်းရှိတဲ့ တိုက်အိမ်တွေကြားကို တိုးဝင်နေတဲ့ အချိန်။ ချိန်းဆိုထားသော အချိန်ထက် နောင်ရဲ တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းကောင်မလေးအိမ်သို့ ကြိုရောက်နေသည်။

“ဟဲ့..နောင်ရဲ..နင်ကလည်းစောလိုက်တာ..ငါဖြင့် ရေတောင်မချိုးရသေးဘူး”

“နင်ကလည်းဟာ ချောင်းသာသွားမယ့်ကိစ္စကို...နေတော့...ဟိုရောက်မှ ရေချိုး...ကမ်းခြေကကို ပြန်မတက်လာနဲ့”

“သေနာကောင်...နင့်အကြံ ငါသိတယ်နော်..ဟင်းဟင်း....ခဏတော့စောင့်...ရေအမြန်ချိုးပြီးထွက်လာမယ်”

သို့နှင့် နောင်ရဲတစ်ယောက် သူငယ်ချင်းကောင်မလေးကို မ ပြီးတော့ သူမဆီ အမြန်ပြေးရသည်။ တက္ကစီတားပြီး သွားလိုက်သည်။ အမှန်က သူငယ်ချင်းကောင်မလေးနှင့် ကောင်မလေး အိမ်မှာ သိပ်မဝေးသော်လည်း ကားဂိတ်သို့ သွားရမည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ခါတည်း ငှားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမအိမ်အောက်ရောက်တော့ ည ၇ နာရီထိုးပြီ။ အိမ်အောက်သို့ ရောက်နေကြောင်းကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း ဆင်းလာမည်တဲ့။

ဟော...ဆင်းလာပါပြီ။ ရိုးရိုး ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည်ကို အပေါ်က တီရှပ်ဝတ်ပြီး ဦးထုပ်ဆောင်းလာခြင်းသာ ဖြစ်သော်လည်း နောင်ရဲကတော့ နတ်သမီးလေး လို့ စိတ်ထဲက ခေါ်နေမိသည်။ သူမ အနောက်တွင်တော့ အမေနဲ့ သူမ မောင်လေးက အထုပ်အပိုးတွေ သယ်လို့ လိုက်ပို့ကြသည်။

“အန်တီ...နေကောင်းတယ်နော်။ သမီးတို့က သူ့ရဲ့ စီနီယာတွေပါ။ အခုလည်း ချောင်းသာသွားမှာ စိတ်မပူနဲ့နော်။ မိန်းကလေး အားလုံး ၄ ယောက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခု ပါလာတာက နောင်ရဲ တဲ့။ သူတို့က သမီးတို့ ငယ်နိုင်တွေဆိုတော့ ဘာမှ စိတ်မပူရဘူး။ ခိုင်းလို့ ရအောင် ခေါ်သွားတာ...ဟီးဟီး”

နောင်ရဲက နှုတ်ဆိတ်နေသည်။ ရယ်သာပြလိုက်သော်လည်း သူမ အမေကတော့ ပြုံးတောင် မပြုံးပြပေ။ (ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ ယောက္ခမလောင်းကြီးရယ်)

ရေပက်မဝင်ပြောနေသော သူငယ်ချင်းကောင်မလေးကိုသာ နောင်ရဲ စိတ်ထဲကနေ ကျေးဇူးတင်နေသည်။ ထို့နောက် သူမ မိသားစုကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကားဂိတ်သို့ ထွက်လာကြသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ တချိန်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသော နောင်ရဲ စကားစပြောဖြစ်သည်။

“ညီမ..ထမင်းစားပြီးပြီလား...”

“ဟုတ်..အစ်ကို”

“ဒါဆို ကားဂိတ်ကိုရောက်မှ ကော်ဖီသောက်ကြရအောင်နော်”

“ဟုတ်....”

ထို့နောက်တွင်တော့ သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးနှင့်သာ သူမ စကားတွေပြောနေသည်။ နောင်ရဲလည်း ချစ်စကားတွေ အတွက် စကားလုံးစီနေမိသည်။

.....................................................................................................................

ထို့နောက် ကားဂိတ်နဲ့အနီးဆုံး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ကော်ဖီသောက်ရင်း သူငယ်ချင်းတွေကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ကားနှင့်အတူ လိုက်ပါမည့် ခရီးသွားများလည်း အသီးသီး အလျှိုလျှို ရောက်လာကြသည်။ နောင်ရဲတို့ အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင် စီနီယာ အစ်မကြီးလည်း လာပါပြီ။

“ကဲ...ငါတို့ အဖွဲ့လူစုံပြီလား...မှတ်ပုံတင်တွေ ပါကြလား...ပိုက်ဆံအိတ်တွေကို ဂရုစိုက်မယ်နော်...တစ်ခုခုဖြစ်ရင် အစ်မကို ပြောနော်..အားလုံး အပျော်ခရီးသွားပေမယ့် သတိဝီရိယနဲ့ သွားကြမယ်နော်...ပြီးတော့ ရန်မဖြစ်ရဘူး...ကြားကြလား”

“အစ်မကလည်း ရန်ဖြစ်စရာလား....ဖြစ်ခြင်းဖြစ်ရင်...အချစ်ဆုံးသူတွေပဲ ဖြစ်မှာပေါ့”

နောင်ရဲတို့ကို ကြည့်ကာ..သူငယ်ချင်းတွေက လမ်းကြောင်းပို့နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

ကားထွက်ရန် အချိန်ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း စပယ်ယာက ကြေငြာမောင်းခတ်သောအခါ ခရီးသည်များ အသီးသီး နေရာယူကြသည်။ သူမ က နောင်ရဲရဲ့အနောက်ဘက်က ခုံမှာ ခုဏက သူငယ်ချင်းကောင်မလေးနဲ့အတူထိုင်နေသည်။ ကား စတင်ထွက်ခွာသောအခါမှာတော့ သူမမှာပါလာတဲ့ ပုတီးလေးစိတ်ပြီးတော့ မေတ္တာပို့ ဆုတောင်းနေလေရဲ့။ (ဘယ်လောက် ဘာသာရေးသိပြီး ချစ်ဘို့ကောင်းလိုက်လဲဗျာ) ထို့နောက် နောင်ရဲ ကို အနောက်မှ နေပြီး လက်တို့ကာ

“အစ်ကိုလည်း စိတ်ထဲကနေ ဘုရားရှိခိုးပြီး မေတ္တာပို့နေနော်”

“အင်း..ညီမ...အစ်ကို့အတွက်လည်း မေတ္တာပို့ပေးဦးနော်”

“ဟုတ်....”

နောင်ရဲ စကားပြန်ပြောလိုက်သော်လည်း ခုဏက သူ့ကို လာတို့သော ချစ်လှစွာသော လက်ချောင်းလေးက သူမဆီကို ပြန်မရောက်တော့။ ဒီတစ်ခါတော့ နောင်ရဲ ရဲ့လက်ကနေ ရင်ခုန်သံတွေ ဖလှယ်နေပြီလေ။ ကံတရားက နောင်ရဲဘက်မှာ မားမားမတ်မတ်ရပ်တည်နေသည်။ ဘာကြောင့်ဆိုသော်..“ဝုန်း”ကနဲ မြည်သံနှင့် အတူ ကောင်မလေးတို့ ထိုင်နေတဲ့ ခုံက အောက်ကို ချိုင့်ဝင်သွားသောကြောင့်ပင်။ နောင်ရဲ အလျှင်အမြန် ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟဲ့...ဟိုကောင်မလေး...နင်က အရှေ့ကိုလာထိုင်လိုက်...နင်က ဝ နေတော့ ထိုင်ခုံက အလေးချိန် ဘယ်ခံနိုင်မတုန်းဟ”

“အေးပါဟာ..လာပြီ..လာပြီ”

တိတ်တခိုးချိတ်ထားခဲ့သော လက်ကလေးကို အသာဖြုတ်ပြီး နေရာပြောင်းကာ မသိမသာ သူများတွေမသိအောင် လက်ဖဝါးနုနုလေးကို အုပ်မိုးထားလိုက်သည်။ ဒီလိုပဲနေကာ စကား အများကြီးမပြောဖြစ်ဘဲ ကားစီးလာနေရင်းက ကားရဲ့ TV ကနေပြနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းလည်းပြီးသွားသောအခါ မီးချောင်းများကို ပိတ်လိုက်ပါတော့သည်။ သို့တိုင်အောင် ၂ ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်သေး။ လက်ကလေးတွေကို ကိုင်ကာ မျက်ဝန်းထဲမှ အချစ်ကို ရှာဖွေနေကြသည်။ ည ၃ နာရီထိုးလောက်မှာ နောင်ရဲ မနေနိုင်တော့ စကားစပြောသည်။ အမှန်မှာ ချစ်စကားကို ချောင်းသာမြေပေါ် ခြေချတာနဲ့ ပြောဘို့ စီစဉ်ထားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

“ညီမ....အစ်ကို့ကို ချစ်လား”

သူမ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားပုံရသည်။

“ဟင်...အစ်ကို ကလည်း.. ညီမ ကို ချစ်လားလို့ မေးရအောင် ညီမကို ချစ်တယ်လို့ ပြောထားလို့လား... အစ်ကို့ဘက်ကလည်း ဘာမှ စ မပြောပဲနဲ့”

“ဟုတ်သားပဲ...အစ်ကို လောကြီးသွားတာ....ညီမကို အစ်ကို တအားချစ်တယ်... ညီမကို စတွေ့တုန်း က ပုံရိပ်က အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်ဘူး... အင်္ကျ ီပန်းရောင်လေးနဲ့ ပြီးတော့ ပါဝါမျက်မှန်ကိုင်းကလည်း ပန်းရောင်လေးနဲ့လေ... ဆေးရုံထဲမှာဆိုတော့ ဆံပင်ကို စည်းထားတာ... အရမ်းချစ်ဘို့ ကောင်းတယ်”

“သွား...ပိုပြီ....ညီမလည်း သတိထားမိပါတယ်...ဘာလဲဆိုတော့ အစ်ကို ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံး စူးရှရှတွေကိုလည်း...ညီမလည်း ရည်းစားနဲ့ ဆိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာထိန်းနေရတယ်လေ...တော်ကြာ...ညီမကြောင့် ပြသနာဖြစ်သွားမှာကို မလိုလားဘူး...အခုတော့ ရှင်းသွားပါပြီလေ”

“အင်း....အဲ့ဒါဆို အဖြေပေးတော့”

“ဟာ..အစ်ကိုကလည်း....ညီမ စဉ်းစားဦးမယ်လေ..နော်”

“ဟင့်အင်း..မရဘူးကွာ...အစ်ကိုရဲ့ အချစ်ဦးက ညီမပဲ...အစ်ကို အရမ်းချစ်သလို ညီမဆီက အချစ်ကိုလည်း အမြန်လိုချင်တယ်”

“ဇွတ်ပဲကွာ...အစ်ကိုကလည်း စဉ်းစားကြည့်လေ....ဘာမှမဖြစ်ပဲနဲ့ လက်အကိုင်ခံမလားလို့...”

“အစ်ကိုမှ ရည်းစားမထားဘူးတာ..ဘယ်သိမတုန်းလို့....အဲ့ဒီတော့ ညီမက ပြောပြ”

“ဟာ....ရဘူးကွာ...ဒါဆို အချိန်တော့ပေး..ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ပြောမယ်”

“No....မရဘူး...ဒီလိုလုပ် ချောင်းသာမြေကို ခြေချတာနဲ့ အဖြေပေး..အစ်ကို့အတွက် အမှတ်တရဖြစ်အောင်ပေါ့...နော်”

“အစ်ကိုကလည်း ဇွတ်ကြီးပဲ...ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ...အဲ့တော့မှ ပေးမယ်”

လက်ကလေးကိုင်ရက်သားနဲ့ ၂ယောက်သား လေပြေအေးအေးလေးနဲ့ ချစ်စကားများ စီကာပတ်ကုံး ပြောနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ချောင်းသာရောက်တဲ့ အထိ လက်ကို နောင်ရဲ မလွှတ်ပေးတော့။

ချောင်းသာမြေပေါ်ခြေချသည်နှင့် နောင်ရဲက သူတို့ရဲ့စီနီယာဖြစ်သော တစ်ဦးတည်းသောအစ်မကို ခွင့်သွားပန်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးနဲ့ ဟိုးနားက ကျောက်တုံးလေးဆီ သွားမယ်လို့။ အစ်မကလည်း နောင်ရဲတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို သိနေတော့

“အေး....သွား...သွား...မြန်မြန်သွား...မြန်မြန်လာနော်...ငါ့ညီမလေးကို စိတ်ချမယ်နော်...နင်..ဘာမှမလုပ်နဲ့နော်”

“ဟုတ်..အစ်မ...ဒါဆိုသွားပြီ....တာ့တာ”

“ဟိုကောင် ....နောင်ရဲ...ဒါဘယ်လဲ.. အခုမှ ရောက်တာလေကွာ.. ငါတို့ကို မချန်ထားနဲ့လေ... နေပူတယ်ကွ”

အနောက်မှ သူငယ်ချင်းများရဲ့ အသံကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကျောက်ဆောင်လေးနားသို့ အမြန် ခြေလှမ်းသည်။ အနောက်က ကောင်မလေးကလည်း မပြေးရုံတမယ် လိုက်လာသည်။

“အစ်ကိုရယ်...ဖြေးဖြေးသွားပါ..အနောက်က ကျားလိုက်တာကြနေတာပဲ”

“ညီမကလည်း....နောက်ကျလို့ မဖြစ်ဘူးလေ...အစ်ကို က အဓိဌာန်ထားတာ..ဒီအချိန် ညီမဆီက အဖြေရမှ ဖြစ်မှာ..မဟုတ်ရင် အစ်ကို ရူးသွားမယ်”

“အစ်ကို ကတော့ ပိုပြီကွာ”

“ကဲ...ရောက်ပြီ...ကားပေါ်က စကားလေးပြန်ဆက်ရအောင်”

“ဘာပါလိမ့်”

“ညီမ..မနောက်နဲ့နော်....နောက်ရင် အစ်ကို ကိုက်စားပစ်မှာ...လာခဲ့”.....နောင်ရဲ လက်ကြီးကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။

“ဟိတ်...လူတွေနဲ့...ဘယ်လိုဖြစ်နေတုန်း....ပြောမယ်...သေချာနားထောင်....အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်”

မျက်လွှာလေးချပြီး တိုးတိုးလေး နောင်ရဲ ရဲ့နားကို လေချိုသွေးသွားသည်။ နောင်ရဲ သေချာ ပီပီသသ ကြားလိုက်ရသည်။ ချစ်သူ စကား တိုးသော်ငြားလည်း ဝမ်းသာပီတိ ဂွမ်းဆီထိနေသည်။ သို့သော်ငြားလည်း

“ဟင်...ဘာပြောလိုက်တာလဲ..အစ်ကို မကြားလိုက်ဘူး....လှိုင်းသံတွေနဲ့ ဆိုတော့ ပြန်ပြောနော်....ဒီတစ်ခါ နည်းနည်းကျယ်ကျယ်ပြော...အစ်ကိုလည်း အာရုံစိုက်ပြီးနားထောင်မယ်”

“ဟင်း..အစ်ကိုကလည်းလေ...လူကို ရစ်နေပြီ....ဒီတစ်ခါသေချာနားထောင်နော်....”

“အင်းပါ.....”

“အစ်ကို့ကို ညီမ ချစ်တယ်”

“အား”

“ဟင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်ကို”

“ပျော်လို့ပေါ့...ညီမရာ....အဲ့ဒါနဲ့ ပင်လယ်ကြီးဆီကို လှမ်းအော်လိုက်တာ...ပင်လယ်ကြီးကို ကြွားပလိုက်တာ....”

“အစ်ကိုကတော့ ပိုပြီ....ပြန်ရအောင်နော်..ဟိုမှာ စောင့်နေကြတယ်....”

“အင်း....ပြန်မယ်...မသွားခင် သေချာအောင် နောက်တစ်ခေါက်လောက်ပြောဦး”

“လူဆိုး...ချစ်တယ်...ချစ်တယ်....ချစ်တယ်....ကျေနပ်ပြီလား”

“ဟားဟား..ကျေနပ်ပါပြီဗျာ...အစ်ကိုလည်း ညီမကို တအားချစ်တယ်...ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးလို့ ပင်လယ်ကြီးကို တိုင်တည်ပြီး သစ္စာပြုတယ်...ယုံနော်”

“ဟုတ်”

ထို့နောက် ၂ ယောက်သား အဆောင်သို့ ပြန်လာကြသည်။ အခန်းတွေကို check in လုပ်ပြီးသွားသော သူငယ်ချင်းများနဲ့ စီနီယာ အစ်မက လှမ်းစ သည်။

“ဘယ်လိုလဲ..နောင်ရဲ....ဇာတ်လမ်းလှလှလေးတွေ ရေးလာပြီလား”

“မင်းတို့ ကလည်း နောင်ရဲဆိုတဲ့ ငါက မပိုင်ရင် ခြင်တောင်မရိုက်တာ မင်းတို့ သိပါတယ်” မရှိ ရှိသော လူလည်ကျတတ်မှုကို ကြွားလိုက်ခြင်းပင်။ အခုမှ ရည်းစားထားတာကို ပင် ဂုဏ်ယူစွာ ကြွားလိုက်ခြင်းပင်။

“အံမယ်....အစ်ကိုကတော့ ပြောင်းပြန်ပြောတော့မယ်...အဲ့ဒီခြင်ကြီးက ဒီနားကို လာဝဲနေလို့ ညီမ က ဟောဒီလို ရိုက်လိုက်တာကိုများ”

“ဖြန်း”

“ဟားဟားဟားဟား”

ရယ်သံများနှင့် ချောင်းသာ ခရီးဦးလေးက ပျော်စရာ အတိပင်ဖြစ်သည်။ အဲ့ဒီနေ့ က စနေနေ့။ မိုးမရွာဘူးဗျာ။

...........................................................................................................

နေ့လည်နေ့ခင်းကျတော့ သူငယ်ချင်းတွေ က အိပ်တဲ့သူ အိပ်၊ ဖဲရိုက်တဲ့သူ ရိုက်ပေါ့။ နောင်ရဲတို့ ချစ်စကြင်စ စုံတွဲလေးကတော့ ကမ်းခြေကို မျက်နှာမူထားတဲ့ ဘန်ဂလိုအရှေ့ထိုင်ခုံလေးမှာ ထိုင်လို့ စကားတွေပြောနေလေရဲ့။ အရှေ့မှာ ကမ်းခြေရှိသော်လည်း ပင်လယ်ရဲ့အလှက ချစ်သူအလှကို ဘယ်မှီမှာတုန်းဗျာ။ လှိုင်းခွပ်သံလေးတွေက ချစ်သူစကားသံလောက် ဘယ်သာယာမှာတုန်း။ ညနေကျတော့ အားလုံး ရေဆင်းကူးကြသည်။ နောင်ရဲတို့စုံတွဲကတော့ တတွဲတွဲ မခွဲစတမ်းပေါ့။ 

ညဘက် ညစာစားကြပြီးတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ဖဲရိုက်ကြသည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကံဇာတာ တက်နေသည်။ စုတ်ရော လာဘ်ရော ဝင်ခြင်းပင်။ အနိုင်နဲ့ ပိုင်းကာ ဖဲဝိုင်းသိမ်းပြီး ချစ်သူနဲ့ ကမ်းခြေမှာ လမ်းလျှောက်မယ်ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့သည်။ 

ပင်လယ်ကမ်းစပ်ကို တဝေါဝေါနှင့် လာရိုက်နေသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေ၊ မှောင်မဲနေသော ပင်လယ်ပြင်အထက်က တထိန်ထိန်သာနေတဲ့ လမင်းငယ်၊ ပင်လယ်ဘက်က တိုက်ခတ်လာသော လေအေးအေး၊ ဖြူဖွေးနေသော သဲသောင်ပြင်ကြားမှာ ချစ်သူလက်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း လမ်းလျှောက်ကာ စကားပြောနေရသော အရသာကို ဘယ်အရာနဲ့မှ နောင်ရဲ မလဲနိုင်တော့။

ကြည်နူးလိုက်တာ ချစ်သူရယ်။

ဒီလိုနဲ့ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဘန်ဂလို တစ်ခုရဲ့အရှေ့က ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲရဲ့ ရင်ခွင်ကို မှီပြီး နောက်ပြန်ထိုင်ချင်းသာ။ ၂ ယောက်လုံး ပင်လယ်ကို ငေးလို့ပေါ့။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း နောင်ရဲရဲ့ ပေါင်ကို ခေါင်းအုံးအနေနဲ့ ထားကာ မှီပြီး လှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ၂ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်ပဲ တစ်ယောက် မျက်လုံး တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ နောင်ရဲ ရင်ဘတ်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလိုပင်။ တဒိန်းဒိန်းပေါ့။ 

တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းကို ငုံ့ကာ ချစ်သူ နှဖူး ကို နမ်းလိုက်တာ။ ပထမဦးဆုံးအနမ်းပင်။ လေထုထဲက ပါလာသော ချစ်သူရဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးက မွှေးလိုက်တာဗျာ။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဆင့်တက်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသို့ အနမ်းပွင့်ခြွေရန် ကိုယ်ခန္ဓာကို အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်သည်။ ချစ်သူကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ 

နှုတ်ခမ်းနီ မဆိုးတတ်သော ကောင်မလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နောင်ရဲတစ်ယောက် နယ်မြေကျူးကျော်လိုက်သည်။ အစကတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံမျှသာ။ အရှိန်တက်လာတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို နောင်ရဲ လျှာလေးနဲ့ထိုးကာ ဖွင့်ဟလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရှိသမျှအားစုကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်လိုက်သည်။ စက္ကန့် ၃၀ လောက်ကြာတော့ အသိစိတ်ကပြန်ဝင်လာသည်။ အပြင်မှာဆိုတော့ မကောင်းဘူးပေါ့ဆိုပြီး အဆောင်ကို ပြန်လာကြသည်။ ၂ ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်။ အပြုံးလေးတွေသာ မျက်နှာမှာ တပ်ဆင်လျှက်။

အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ပင်လယ်ဘက်ကလေက အေးလွန်းလို့တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် လက်ဆစ်တွေ ကိုက်နေသည်။ အရင်ဘာဖြစ်ဖူးလို့လဲလို့ မေးတော့ အဆစ်အမြစ်ကိုက်တဲ့ ရောဂါရှိတယ်တဲ့။ ၁၀ တန်းတုန်းက အာသီးရောင်ပြီးတော့ အဲ့ဒီကနေ အဆစ်အမြစ်တွေပါ ရောင်ကုန်တာတဲ့။ Pen V ကို နေ့တိုင်းသောက်နေရတယ်တဲ့။ နောင်ရဲတစ်ယောက် စကားပြောတာ ခဏရပ်တန့် သွားသည်။

“ကို ဘာဖြစ်တာလဲ စကားလည်းပြန်မပြောဘူး...ဘာလဲ ညီမကို ရောဂါသည်ဆိုပြီး စိတ်ပျက်သွားတာလား”

“ဟင်....ခုဏက ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ....”

“ကို..လို့ခေါ်တာလေ...မခေါ်ရဘူးလား...မကြိုက်ဘူးလား”

“မကြိုက်စရာလား....ချိုသာလွန်းလို့...အဲ့ဒီလိုပဲ ဆက်ခေါ်နော်”

“ဟုတ်..ကို”

“အင်း....လိမ္မာတယ်....ခုဏက စကားမပြောတာက ကို့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အဖြစ်ကို သတိရလို့ပါ....သူ့မိန်းမက ညီမလို ပဲ ရောဂါရှိတယ်လေ....နောက်တော့ ရောဂါက ဆိုးလာပြီး နှလုံးရဲ့အဆို့ရှင်ကိုပါ သွားဒုက္ခပေးတာ...နောက်တော့ သူတို့ ကားတွေအိမ်တွေရောင်းပြီး ကုတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မခံနိုင်ဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားလေရဲ့”

“စိတ်မကောင်းလိုက်တာ..ကိုရယ်”

“အဲ့ဒါကြောင့် ညီမကို ကိုက ပြုစုမယ်....ဂရုစိုက်မယ်....ဆေးသောက်ဘို့လည်း မမေ့နဲ့နော်...”

“ဟုတ်....ကျေးဇူး..ကို....ညီမကို ဂရုစိုက်တဲ့အတွက်”

“ဒါဆို ကစ်စ်”

“ရွှတ်”

နောင်ရဲရဲ့ ပါးလေးကို အနွေးဓါတ်ပေးသွားခြင်းပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးကို ပွတ်ကာ လက်ကိုက်နေတာကို ကုစားနေသည်။ (စုန်းပညာ မဟုတ်ပါ။ အေးလွန်းသောကြောင့် လက်ကိုက်နေခြင်းကို သွေးနွေးသွားအောင်လို့ လက်ပူတိုက်ကာ အပူပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်)

ဒီလိုညမျိုး အမြဲတမ်းဖြစ်ပါစေကွယ်။ ချစ်သူနဲ့ ပထမဆုံး ညအချိန်ကို ၂ ယောက်ထဲ ဖြတ်သန်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အရင်က ညဘက် တာဝန်အတူတူကျသော်ငြားလည်း မိန်းကလေးဆရာဝန်အတွက် အခန်းတစ်ခန်း၊ ယောကျ်ားဆရာဝန်အတွက် တစ်ခန်း ဖြစ်သည့်အပြင် လူနာများရဲ့ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကိုလည်း အမြဲတမ်း လေ့လာစောင့်ကြည့်နေခြင်းတို့ကြောင့် ဒီလိုမျိုးည မရခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

................................................................................................................................

နောက်ရက်တွေမှာတော့ နောင်ရဲတို့အတွဲ ပုံမှန်အတိုင်းပင် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ရေဆင်းကူးလိုက်၊ ဖဲရိုက်လိုက်၊ သောင်ပြင်မှာ ဘောလုံးကန်လိုက်၊ ညနေခင်းကို ဘီယာဝိုင်းလေးနဲ့အတူ ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုလိုက်ပေါ့။ ထို့နောက် ချစ်သူလက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ရန်ကုန်မြေကို အောင်နိုင်သူ စစ်သူကြီးပမာ ရင်ဆန့် ခါးကော့ပြီး ပြန်လာသည်။ ထိုနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့ပေါ့။ ချစ်သူနဖူးလေးကို နမ်းကာ အိမ်အောက်သို့ အရောက်ပို့ပေးလိုက်သည်။

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့လည်း ပုံမှန်အတိုင်းပင် ဆေးရုံတာဝန်တွေနဲ့ လည်ပတ်နေဆဲ။ နောင်ရဲကတော့ တခြားဆေးရုံကို ပြောင်းသွားရသည်။ ကောင်မလေးကတော့ နောင်ရဲ ရဲ့ ဂျူနီယာဖြစ်သောကြောင့် အရင်ဆေးရုံမှာပင် နောက်တစ်လနေမှ ပြောင်းရမှာဖြစ်သည်။ နောင်ရဲ အလုပ်များတာပေါ့။ ဆေးရုံ ၂ ရုံ ကို တာဝန်ကျလို့လေ။ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၄ ရက်နေ့ကိုပင် ညဂျူတီကျသောကြောင့် သူများစုံတွဲတွေလို မပျော်ပါးနိုင်ပါ။ နေ့ခင်းဘက် ထမင်းစားချိန်လေးသာ ကောင်မလေးဆီကို ပြေးပြီး နှင်းဆီပန်း ဆက်သခဲ့သည်။ 

၃ လပိုင်းကုန်တော့ နောင်ရဲအတွက် အလုပ်သင်ဆရာဝန်အဖြစ်ကနေ တာဝန်ပြီးဆုံးလေပြီ။ ဘွဲ့ကလည်း နောက်တော်တော်ကြာမှ ပေးမှာဆိုတော့ အချိန်တွေအားနေသည်။ ဝမ်းရေးအတွက် ၁၀ တန်းကလေးတွေကို ဂိုက်လုပ်ပေးသည်။ ကျန်တဲ့အချိန်တွေကိုတော့ ကောင်မလေးအတွက်ပေးထားသည်။ နောက်တော့ ညဂျူတီပါ အတူတူဆင်းဖြစ်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းတွေကတောင် အလုပ်သင်ဆရာဝန်မာစတာ တက်နေတာလို့တောင် နောက်လိုက်သေးသည်။ ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲဘဝကို ပုံပြောင်းပေးမယ့် နေ့လေးတစ်နေ့ ရောက်လာသည်။

ကောင်မလေးက ဆေးရုံ အသစ်မှာ တာဝန်ကျသည့် စစဦးဆုံးနေ့ပေါ့။ အဲ့ဒီဆေးရုံက လူနာ သိပ်မရှိဘူးပေါ့။ အလုပ်သင်ဆရာဝန် အရေအတွက်လည်း နည်းတော့၊ ကောင်မလေးနဲ့ အတူ နောက်ထပ်ဆရာဝန်မတစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သောကြောင့်လည်း နေ့ခင်းဘက်တွင် အခြားတာဝန်ကျ ဆရာဝန်များမရှိပေ။ 

ဒီလိုနဲ့ နောင်ရဲတစ်ယောက် ကောင်မလေးနဲ့ စကားပြောလိုက်၊ သူ့ သူငယ်ချင်းမနဲ့ စကားပြောလိုက်၊ စာဖတ်လိုက်၊ ညနေဘက်ရောက်တော့ ဂိုက်ပြရန် ပြေးလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားသည်။ ဂိုက်ပြပြီး ကောင်မလေးဆီ ပြန်သွားတော့ ညဘက် ၈ နာရီကျော်နေပြီ။ အဲ့ဒီမှာ ကောင်မလေး သူငယ်ချင်းက သူအိမ်ပြန်တော့မယ်။ ကောင်မလေးနဲ့ကလည်း သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးမဟုတ်တော့ မဆင်းချင်ဘူးဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

“အိုကေလေ...ရတယ်...ဒီမှာ ကိုနောင်ရဲလည်း ရှိနေတယ်ဆိုတော့ နင် ပြန်ချင်ရင်ပြန်လေ”

ကောင်မလေး ပြန်ပြောလိုက်တာပါ။ နောင်ရဲ ရင်ဘတ်ထဲ မိုးကြိုးအစင်းလိုက် ပစ်ချသွားသည်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ဘာဘာ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ ဘာဘာ ဘာမှ မသိသေးဘူးလေ။ ဒီလိုနဲ့ ညဘက် အိပ်တော့မယ်ပေါ့ဆိုပြီး တစ်ယောက် တစ်ကုတင်အိပ်သည်။ ဒီဆေးရုံမှာ ဆရာဝန်အခန်းက တစ်ခန်းထဲ ရှိတာကိုး။

“ညီမ ...အိပ်ပြီလား”

“မအိပ်သေးဘူး...ကို....ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဒါဆို...ညီမနဲ့ စကားပြောချင်တယ်”

“ပြောလေ...အခုပြောလို့ ရတာကို”

“ဟင့်အင်း.....တိုးတိုးလေးပြောမလို့....”

“ဘယ်လိုပြောမှာလဲ”

“ညီမအနားကို လာခဲ့မယ်လေ....ညီမကို ဖက်ရင်း စကားပြောချင်လို့”

“ကိုကတော့လေ...အခွင့်အရေးမရလိုက်နဲ့....ကျားချောင်း ချောင်းနေသလိုပဲ....တစ်ခါတည်း ပြောထားမယ်နော်....အဆင့်တွေ မကျော်လာနဲ့နော်..”

“ညီမကလည်း ကို့ကို မယုံဘူးလား....စိတ်ချ....ဘာမှ မလုပ်ဘူး...ညီမ နာကျင်မယ့်ကိစ္စကို ကိုကလုပ်ပါ့မလား”

“ဒါဆိုပြီးရော...လာခဲ့”

နောင်ရဲ အပြေးအလွှား ကုတင်ကူးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲရဲ့လက်မောင်းကို ခေါင်းဦးပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ မှေးနေသည်။  ထို့နောက် နောင်ရဲ ကောင်မလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း ပြန်နမ်းလာသည်။ ၂ ယောက်လုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာကြသည်။ နောင်ရဲ လက်ကို တာဝန်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ခန္ဓာကိုယ်ဗေဒကို လေ့လာဘို့ပေါ့။ လူပျိုလက် ဝက်မြှီး ဆိုသည့်အတိုင်း ကောင်မလေး ကိုယ်ပေါ်အနှံ့ လျှောက်ပွတ်နေသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် ကောင်မလေး ထရယ်သည်။

“ကို....ကလိမထိုးနဲ့ကွာ...ယားတယ်”

“ဟုတ်လား...ကိုလည်းမသိဘူးလေ...မသိဆို လူပျိုစစ်စစ်ကိုးကွ”

“ပါလာပြန်ပြီ...ဒီကြော်ငြာက”

“ရှူး..တိတ်တိတ်နေ...မျက်လုံးမှိတ်ပြီးပြန်နေနော်...”

“ဟုတ်”

နောင်ရဲ လက်က ကောင်မလေး လည်တိုင်ကနေပြီးတော့ ရင်ဘတ်ကို တဖြေးဖြေးဆင်းလာသည်။ အင်္ကျ ီအောက်ကနေ လက်လျှိုလိုက်ပြီးတော့ အောက်ခံဘရာကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ နည်းနည်းတော့ ကျပ်နေသည်။ သို့သော် ကိစ္စမရှိ၊ ကောင်မလေးက အလိုက်သင့် နေပေးထားသည်။ ရင်နှစ်မွှာထဲက ညာဘက်ကို အရင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လက်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကျပ်ပြီး ကိုင်ရတာ စီးစီးပိုးပိုး ရှိသည်။ 

ခန့်မှန်းခြေ ပေါက်စီဆိုက်ဒ်ပေါ့။ ဒါဆို ၃၄ က အနည်းဆုံးပဲ (အထက်ပါအရည်အချင်း ပြည့်စုံတာပေါ့)။ ထို့နောက် ဘယ်ညာ ပြောင်းပြီး ကစားလိုက်သည်။ လှန်ပြီး စို့ချင်သော်လည်း ဆေးရုံမှာ ဖြစ်သောကြောင့် မလုပ်ဝံ့ပေ။ နောက်တော့ အောက်ပိုင်းကို လေ့လာချင်လာသည်။ လက်က ရင်ဘတ်မှ တဆင့် ချက်ကလေး ကို ဖြတ်ကာ၊ ကောင်မလေးထမီနား ရောက်လာသည်။

“ကို....မလုပ်နဲ့နော်...ဆေးရုံမှာနော်”

“အင်းပါ”

အင်းပါ ဆိုပြီးတော့လည်း မရပ်သွားပါ။ ထမီအပေါ်ကနေ  ပိပိနေရာကို ပွတ်နေသည်။

“ဒေါက်...ဒေါက်...ဒေါက်”

အခန်းကို တံခါးလာခေါက်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“လာပြီ...လာပြီ...ခဏလေး”

ကောင်မလေး အင်္ကျီကို အမြန် ပြန်ပြင်လိုက်သည်။

“ဆရာမ....လူနာက ချုပ်ထားတဲ့နေရာက နာနေလို့တဲ့...အဲ့ဒါ လိုက်ကြည့်ပေးပါဦး”

လူနာစောင့် လာခေါ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ လူနာ သွားကြည့်ပြီး ပြန်လာသောအခါ နောင်ရဲ က ရှေ့ဆက်တက်ရန် ပြင်တော့။

“ကို...တော်တော့....အခုတောင် ဘယ်လောက်လန့်ဘို့ ကောင်းလဲ...မလုပ်နဲ့တော့နော်....မနက်ဖန်ကျရင် night off လေ..အဲ့ဒီတော့မှ ကိုနဲ့ အတူလိုက်ခဲ့မယ်..ဟုတ်ပြီလား....”

“တကယ်...ပျော်လိုက်တာ.....အင်း....လောလောဆယ်တော့ ...စရန်သဘောအနေနဲ့ ကစ်စ်လေးတော့ပေး”

“တော်တော်ကဲ”

“ရွှတ်”

မနက်ဖန်အတွက် ရင်ခုန်နေတော့ ဒီညအတွက် ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပေ။

.............................................................................................................................

တစ်ညလုံး နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက် မအိပ်ဖြစ်ကြပေ။ ကောင်မလေးက သူ့လူနာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်လို့ပေါ့။ နောင်ရဲကတော့ ကောင်မလေးကို လုပ်သင့် မလုပ်သင့် စဉ်းစားချိန်ဆနေရသည်။ ကောင်မလေးကို သူတကယ်ချစ်သည်။ အနာဂတ်ကို နောင်ရဲ မမှန်းဆတတ်။ မယုံနိုင်သေးပေ။ တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေသော်လည်း တိကျတဲ့ အဖြေကတော့ မထွက်။ မနက် ၈နာရီခွဲရောက်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက ဝဒ်ရောင်း (ward round) လှည့်သည်။ ဂျူတီချိန်းပြီးသောအခါ ဆေးရုံထဲက ထွက်လာကြသည်။ အလုပ်သင်ဆရာဝန်မတွေရဲ့ Night off က မစားသာပေ။ အထုပ်အပိုးတွေက နည်းတာမဟုတ်။

“ကို...လောလောဆယ် မနက်စာ သွားစားမယ်နော်...ဗိုက်ဆာလို့...ပြီးရင် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်...အခု ဂျူတီအတူဆင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းမိန်းကလေး အိမ်က ဆေးရုံနားမှာမို့လို့ သူ့အိမ် ခဏသွားနားမယ်လို့...ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာမယ်ဆိုပြီးပေါ့...ညက ကို့ကို ကတိပေးထားတာပဲဟာ....မမေ့ဘူးနော်..ဟွန့်”

တစ်ညလုံး စဉ်းစားနေသော နောင်ရဲ ဒီလိုအခြေအနေကို လက်မလွှတ်တော့ပေ။ နောက်ဆုံးတော့ ဆန္ဒက ဦးနှောက်ကို အနိုင်ယူသွားပြီ။ အခြေအနေကလည်း ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ကိုး။ မီးစိမ်းပြမှတော့ မထူး၊ ဖြတ်မောင်းရန် အရှိန်ယူလိုက်သည်။ Lucky seven လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဝမ်းမီးကို အရင်ငြှိမ်းသည်။ ကောင်မလေးအတွက် သူကြိုက်တတ်သော တို့ဟူးနွေး နဲ့ ovaltine တစ်ခွက်၊ နောင်ရဲကတော့ ပဲပြုပ်ထမင်းဆီဆမ်းနဲ့ ကြက်ဥကြော်၊ ကြက်ဥ ကာကျက် ၂ လုံး၊ နွားနို့ တစ်ခွက် မှာလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နောင်ရဲဗိုက်ခေါက်ကို လာဆွဲဆိတ်သည်။

“ကို...ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ....လူတွေမြင်ရင် မကောင်းဘူး...ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး..အားပြတ်နေပြီလား...”

“မဟုတ်ဘူးလေ...စစ်မရောက်ခင် မြှားကုန်တာမျိုးမဖြစ်အောင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတာ...”

“တော်တော် စကားတတ်...ပြောလို့ မနိုင်တော့ဘူး...ကျမ ပဲ အရှုံးပေးပါတယ်တော်”

“ဟားဟားဟား”

မှာထားသော အစားအစာများကို စားပြီးနောက်မှာတော့ ကောင်မလေးကို သူ့အိမ်သို့ ခေါ်လာသည်။ နောင်ရဲ မိဘများက အစိုးရဝန်ထမ်းဆိုတော့ တနင်္လာနေ့ ဒီအချိန်မျိုးဆို အိမ်မှာ မရှိတော့။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်မလေးက ရေချိုးချင်သည်ဆိုသောကြောင့် ရေချိုးခန်းကို ပြကာ သူ့ရဲ့ ညဝတ် အင်္ကျ ီတွေကို ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးထွက်လာသော ကောင်မလေး၊ ယောကျ်ားလေး အင်္ကျ ီနှင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှနေသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်တွင် နားနေစေကာ နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်လာသည်။ ညီတော်မောင်ကိုလည်း ဆပ်ပြာနှင့် အသေအချာ ဆေးကြောပွတ်တိုက်လိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင်ကြီး...ခဏနေရင် မင်း တွင်းအောင်းရမှာနော်....ကြိုးစားလိုက်ဦးကွာ”

ညီတော်မောင်ကလည်း နားလည်သည့်အလား တဆတ်ဆတ် တုန်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြနေသယောင်။ ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာတော့ ကုတင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါဝယ်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေလေသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ်။ နောင်ရဲ ကောင်မလေးကို နှိုးရန် စဉ်းစားလိုက်သော်လည်း ညက မအိပ်ရသေးသော ကောင်မလေးကို သနားပြီး မနှိုးရက်တော့။ 

ကောင်မလေးဘေးနားတွင် ဝင်လှဲကာ ခေါင်းကို အသာမပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဝင်လျှိုလိုက်သည်။ နဖူးလေးကို အသာနမ်းကာ “ချစ်တယ် ညီမရယ်” လို့ ပြောလိုက်သည်။ နောင်ရဲလည်း ခေါင်းမတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အသာအယာ ချော့ကာထိန်းချုပ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ နောင်ရဲလည်း အိပ်ပျော်သွားသည်။

ပါးပြင်မှာ လေတိုးနေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးကို တဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကာ ကောင်မလေးဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက သူ့ဘက်ကို တစောင်းလှည့်ပြီး ခေါင်းကို လက်နဲ့ ထောက်ကာ နောင်ရဲကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ကို....နိုးပြီလား....မောနင်း...မဟုတ်ပေမယ့်..မောနင်းနော်...ခစ်ခစ်....ကို အိပ်နေတာ ချစ်ဘို့ ကောင်းတယ်သိလား....”

“နိုးနေတာကြာပြီလား...ညီမ”

“မကြာသေးဘူး ကိုရဲ့...ခုလေးတင်...ကိုကလည်း ရေချိုးပြီးတော့ ညီမကို နှိုးရောပေါ့လို့....”

“သြော်...ညီမအိပ်နေတာကို....ကိုက ဘယ်နှိုးရက်မတုန်း...အခု တော့ အိပ်လိုက်ရတော့ အားပြည့်ပြီမလား....လာထား...အာဘွား”

“ခစ်ခစ်ခစ်ခစ်”

ကောင်မလေးကို လဲှလိုက်ကာ နောင်ရဲက အပေါ်စီးမှ နေပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်စုပ်ပြီး နမ်းသည်။ လက်ကလည်း အင်္ကျီ ီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ မနေ့ညက ကြင်သာကြင်ပြီး မမြင်လိုက်ရသော ကောင်မလေးရဲ့ နို့တွေ ပြူးထွက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးက ပန်းရောင်လေးထလို့၊ နို့ကွင်းလေးတွေက လည်း ပန်းဆီရောင် ရင့်ရင့်လေးပေါ့။ နို့တွေက လက်နဲ့ အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်သယောင် ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာမှ အနမ်းတွေကို လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီ ပို့လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ ခေါင်းလေးကို မော့ပြီး အသက်ရှူမြန်နေပုံပင်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ်”

“အင်း....ဟင်း”

ကောင်မလေးဆီက အသံကြားလိုက်လို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးထောင်ကာ သူ့ကို ကြည့်နေသည်။ နောင်ရဲလည်း ဟိုဘက်ဒီဘက် ၂ ဘက်မျှအောင်လို့ နို့တစ်ဘက်ကို စို့နေရင်းနဲ့ နောက်နို့တစ်ဘက်ကို လက်နဲ့ အသာအယာ နယ်နေလိုက်သည်။ နယ်လို့ အားရတော့မှ လက်ကို အောက်ပိုင်းဒေသ ပို့လိုက်သည်။ ပင်တီအပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ပင်တီ အောက်ကို လက်လျှိုပြီး အစိကို လိုက်ရှာလိုက်သည်။ တော်တော်နဲ့ လိုက်လို့ မတွေ့။ 

စိတ်မရှည်ဖြစ်လာကာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အမွှေးတွေက သိပ်တော့မများပေ။ နီညိုရောင်လေး။ အစိကတော့ ရှာမတွေ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ပိပိ အတွင်းသားလေးကို ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ပိပိ နှုတ်ခမ်းသားကလည်း သိပ်မထူပေ။ ပါးပါးလေး။ သေချာကြည့်တော့မှ ပိပိ ရဲ့အပေါ်နားလေးမှာ အစိကို ရှာတွေ့သည်။ အစိကလည်း သေးနေသောကြောင့် သူ လက်နဲ့ စမ်းလို့ မမိခြင်းဖြစ်သည်။ အစိကို အသာအယာလေး လက်ခလယ်နဲ့ ပွတ်လိုက်သည်။

“အ....”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ညီမ”

“မသိဘူး..ကို....ဘယ်လိုလေးမှန်း မသိဘူး...တစ်မျိုးလေး”

“ဘယ်လို တစ်မျိုးလေးလဲ”

“သေချာမသိဘူး ကိုရ...ကျင်ကျင်တက်သွားတာ...”

“မကောင်းဘူးလား”

“အင်း...ကောင်းတယ်”

“ဒါဆို ဆက်လုပ်ရမယ်ပေါ့”

“ဟုတ်...ဆက်လုပ်ပေးနော်..ကို”

နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ညှပ်ထိန်းကာ အစိကို လက်ခလယ်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။ ပိပိထဲကနေ အရည်တွေက စိမ့်ထွက်လာသည်။ အရောင်ညစ်ညစ်ကြီးလည်း မဟုတ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ၊ အနံ့ နမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ငပိနံ့ တော့ မထွက် နည်းနည်း ညှီစို့စို့လေး။ နောင်ရဲကတော့ မွှေးသည်လို့ ထင်သည်။ 

နောင်ရဲ ရဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ပုဆိုးကြားကနေ ထောင်ထွက်နေသည်။ ကောင်မလေးကို ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိတော့ပေမယ့် နောင်ရဲ အဝတ်တွေကတော့ အခုထိ ကိုယ်ပေါ်မှာ ကပ်နေတုန်း။ ကောင်မလေးအရှိန်တက်လာတာကို ခဏလေးစောင့်ကာ နောင်ရဲ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်က ပေါက်ကွဲတော့မယောင် သွေးကြောတွေက ဖောင်းကာနေသည်။ ညီတော်မောင်ကို ကြည့်ကာ ကောင်မလေးက ရှက်သယောင်မျက်နှာပေးနှင့်

“ကို့ဟာကလည်း ပြောင်ချောကြီးပါလား...”

“အင်း....အဲ့ဒါတောင် အရေပြားမဖြတ်ရသေးဘူးလေ....ဆွဲဆွဲပေးနေလို့သာ ဒစ်ပေါ်လာတာ”

“ကိုက တစ်နေ့ ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်လို့လဲ”

“သိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး...၂ ရက်နေမှ တစ်ခါပေါ့....ကဲပါ..စကားပြောတာကြာတယ်...အဲ့ဒီ ပြောင်ချောကြီးနဲ့ ညီမ ပိပိထဲထည့်မယ်...အိုကေလား”

“အဲဗားရယ်ဒီပါပဲရှင်....ခစ်ခစ်....”

တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ခေါင်းရမ်းနေသော ညီတော်မောင်ကို လက်နဲ့ အသာထိန်းကာ ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိ နားမှာ တေ့ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တဖြည်းဖြည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ထည့်ကြည့်သည်။ မဝင်ပေ။ ထပ်ကြိုးစားကြည့်သည်။ ညီတော်မောင်တောင် ခေါင်းနာနေပုံရသည်။ သေချာအောင် အပေါက်ရှာကြည့်သည်။ ပိပိကို သေချာဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ တွေ့ပြီ။ အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေး။ 

သေချာမှတ်ကာ ထပ်ထည့်ကြည့်သည်။ နည်းနည်းလေး ဝင်သည်။ အားနှင့်လည်း မထိုးရဲပေ။ ကောင်မလေး နာသွားမည်စိုးသောကြောင့်၊ ညီတော်မောင်ကလည်း ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံဖြစ်သောကြောင့် ပေါက်ထွက်ချင်နေပြီ။ ကောင်မလေးက အောက်ကနေပြီး ပေါင်ကားထားသော်လည်း အပေါက်က ကျဉ်းနေသောကြောင့် နောင်ရဲ အားနဲ့ နည်းနည်းဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“အား...ကို နာတယ်”

“ဆောရီးနော် ..ညီမ...အခုထိမဝင်သေးလို့..နည်းနည်းလောသွားတာ....ဖြည်းဖြည်းထည့်ပေးမယ်နော်...ရတယ်မလား”

“ဟုတ်...ကို”

ကောင်မလေး အရှိန်မပျက်ရအောင် လက်တစ်ဘက်နဲ့ အစိကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ကိုလည်း ထိုးထည့်နေသည်။ နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ပေါ့။ နောက်တော့ ပိပိအရည်တွေလည်း ရွှဲလာကာ တဖြည်းဖြည်း ဒစ်ဝင်စ ပြုလာပြီ။ ကောင်မလေးဆီက ညည်းသံလည်း ကြားလာရပြီ။

“အ...အင်း.....အင်း.......”

အသံက ခပ်တိုးတိုးလေးပင်။ နောင်ရဲလည်း အားတက်လာကာ ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“အား...ကို...မရဘူး...နာတယ်....အား...”

နောင်ရဲလည်း..အပေါ်ကနေ ကောင်မလေးကို ကုန်းပြီးဖက်လိုက်သည်။ နဖူးကို လက်နဲ့အသာသပ်လိုက်ကာ

“ခဏလေးနော်....အပျိုအမြှေးပါး ပေါက်သွားတာ...အနာရှိန်သက်သာအောင် ခဏရပ်ပေးမယ်နော်...တဖြည်းဖြည်းတော့ ကောင်းလာမှာပါ”

“ဟုတ်...နာအောင်တော့ မလုပ်နဲ့နော်”

နောင်ရဲလည်း ညီတော်မောင်ကို တွင်းထဲက မထုတ်ပဲ အသာစိမ်ထားလိုက်သည်။ တအောင့်ကြာတော့မှ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးမျက်နှာကို ကြည့်တော့ နည်းနည်း မဲ့သွားပေမယ့် ဘာမှ မပြောတော့။ ဒါဆို အခြေအနေကောင်းနေပြီပေါ့။ ပိပိထဲကို ၁၀ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပြီးသောအခါမှာတော့ ညီတော်မောင် ပေါက်ကွဲသွားသည်။ အရည်တွေက ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိထဲကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ဝင်သွားသည်။

“ဟင်..ကို...ပြီးပြီလား”

“အင်း...ပြီးသွားပြီ..ညီမ...ဒါ ပထမဆုံးဆိုတော့ ကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်လို့”

“ညီမက အခုမှ ကောင်းလာတာကို...”

“ဒါဆို ကိုလက်နဲ့ ဆက်လုပ်ပေးမယ်နော်...ပြီးတဲ့အထိ”

“အင်း...ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ...ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးနော်”

ဒါနဲ့ပဲ ညီတော်မောင်ကို မချွတ်ပဲနဲ့ အပေါ်ကနေ လက်မလေးနဲ့ အစိကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ညီတော်မောင်ကို မချွတ်တာကတော့ ကောင်မလေးစိတ်ထဲမှာ သူ့ပိပိထဲမှာ ညီတော်မောင်ရောက်နေခြင်းကို ဖီးလ် ဆက်တက်စေရန် ဖြစ်သည်။ ၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာ

“အ...အား...အားးးးးးးး...ကို ပြီးပြီ.....ညီမ ပြီးပြီ”

ကောင်မလေးရဲ့တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လာကာ အပေါ်ကို မြောက်မြောက်တက်လာသည်။ ညီတော်မောင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကြည့်သောအခါမှာတော့ “ပြွတ်”ကနဲ အသံနဲ့ အတူ အရည်တွေပါ ပိပိထဲကနေ စီးကျလာသည်။ ညီတော်မောင်ကတော့ သွေးစွန်းလာသည်ပေါ့။ နောင်ရဲတစ်ယောက် First loveဆီကနေ First blood ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးက မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ အနားယူနေသည်။

“ကောင်းလား..ညီမ.”

ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“နောက်တစ်ခါတော့ ကို မြန်မြန်မပြီးအောင် ထိန်းထားမယ်နော်...လေ့ကျင့်ခန်းတွေ ရှိတယ်လို့တော့ကြားဖူးတယ်...ကို ကြိုးစားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

“ဟုတ်”

“ဒါဆို ခဏနားရအောင်နော်...ထပ်လုပ်ချင်ပေမယ့် ညနေ ၃ နာရီထိုးတော့မှာဆိုတော့ ညီမကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်နော်...နောက်တစ်ခေါက်တော့ အကြာကြီး စစ်ခင်းရအောင်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်...ကို့ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ယုံပြီနော်”

“အစထဲက ယုံပါတယ်ဗျာ...ညီမက သက်သေပြတော့လည်း ပိုပြီး ယုံကြည်သွားတာပေါ့...ဒါပဲနော်...ကို့ကို တသက်လုံးမခွဲနဲ့တော့...ကို့ရဲ့ လူပျိုဘဝကို ညီမကိုပေးလိုက်တာ”

“အံမယ်....ညီမက ပြောရမှာကို...ညီမကိုပဲ တသက်လုံးချစ်ရမယ်နော်....”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ...ဆရာမ....ဟားဟားဟား”

“ခစ်ခစ်ခစ်”

ထို့နောက် ကောင်မလေးကို ရေအရင်ချိုးခိုင်းကာ အဝတ်အစားလဲစေပြီး နောင်ရဲလည်း ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲပြီး ကောင်မလေးအိမ်သို့ ပို့လိုက်သည်။ လမ်းမှာအားပြည့်အောင် မုန့်ဝင်စားလိုက်သေးသည်။ ကောင်မလေး ကြိုက်တတ်သော မင်းလမ်းမုန့်တီဆိုင်မှာပေါ့။

ညဘက်ရောက်တော့ ကောင်မလေး ဖုန်းဆက်သည်။

“ကို...ညီမ အဖြူတွေဆင်းနေတယ်...ပြီးတော့ အထဲက စပ်နေတယ်....ဖြစ်ပါ့မလားဟင်...ညီမ ကိုယ်ဝန်ရသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

အဲ့ဒီတော့မှ နောင်ရဲ သတိရသည်။ ကောင်မလေးကို ဆေးမတိုက်လိုက်ဖြစ်။ အခု ညနေ ၇ နာရီဆိုတော့ ဆေးဝယ်ပြီး ပို့ရင် မှီသေးသည်။

“ညီမ..အိမ်အောက်ဆင်းလာလို့ရမလား...ကို ဆေးဝယ်ပြီးလာပေးမယ်”

“အင်း....စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားမယ်ဆိုပြီး ဆင်းလာခဲ့မယ်လေ”

“အိုကေ..ဒါဆို ခဏစောင့်နော်...ကို မိနစ် ၃၀ အတွင်း ရောက်မယ်...ရောက်ရင် ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်မယ်နော်...အာ...နေဦး...ဖုန်းဆက်ရင် လူကြီးတွေ ရိပ်မိနေဦးမယ်ဆိုတော့ ညီမ ဝရံတာကနေ နောက် မိနစ် ၃၀ကြာရင် စောင့်ကြည့်နေနော်...ကိုလာတာနဲ့ ဆင်းလာခဲ့လိုက်”

“ဟုတ်...ဒါဆို တာ့တာ”

နောင်ရဲ လည်း ဆေးဆိုင်သို့ အမြန်ပြေးကာ Ecee 2 ဝယ်ပြီး ကားငှားကာ ကောင်မလေးအိမ်သို့ သွားသည်။ တိုင်ပင်ထားသည့်အတိုင်းပင် ကောင်မလေးဆင်းလာသည်။ နောင်ရဲဆီက ဆေးယူကာ

“ကို သွားတော့နော်...မနက်ဖန်မှ တွေ့မယ်.....အိမ်ကို ခဏပဲဆိုပြီး ဆင်းလာတာ....”

“အင်း...ဒါဆို ဆေးသောက်လိုက်နော်...ကိုသွားတော့မယ်...ဂွတ်နိုက်..”

“ဟုတ်...တာ့တာ”

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နောင်ရဲ မအိပ်နိုင်သေး။ ဆေးကျောင်းက စာတွေ ပြန်ကျက်နေသည်။ နောက်လကျရင် private clinic တစ်ခုမှာ part time အနေနဲ့ ဝင်လုပ်ဘို့ ပြောတာ အဆင်ပြေသောကြောင့် စာပြန်နွှေးနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ညအိပ်တော့ အိပ်မပျော်နိုင်ပေ။ ပျော်ပြီးတော့ မအိပ်နိုင်တာလား။ စိုးရိမ်ပြီးတော့ မအိပ်နိုင်တာလားတော့ နောင်ရဲလည်း မစဉ်းစားနိုင်တော့ပေ။ ဘာဖြစ်ဖြစ် နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေး ဆိုပြီး ဇွတ်အိပ်လိုက်သည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကောင်မလေးနှင့် နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့။

......................................................................................................................

 နောက်နေ့မနက် အိပ်ရာနိုးတော့ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသည်။ နောင်ရဲလည်း ဒီနေ့ ဂိုက်ပြစရာ ရှိသောကြောင့် ညနေ သူ ဆေးရုံ ဂျူတီဆင်းချိန်မှ လာကြိုတော့မည်လို့ ပြောလိုက်သည်။ အခြေအနေကတော့ ပုံမှန်ပဲပေါ့၊ နည်းနည်း စပ်သေးသည်လို့တော့ပြောသည်။ နောင်ရဲလည်း အိပ်ရာမှ ကုန်းရုန်းထကာ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး ဂိုက်ပြရန်ပြေးတော့သည်။ ၁၀ နာရီလောက်မှာ ပြီးတော့ ၁၀ နာရီခွဲ နောက်တစ်ချိန်ကို ဆက်ပြရသည်။ ၁၂ ခွဲလောက်မှာ လက်စသပ်လိုက်သည်။ ဗိုက်လည်း တော်တော်လေးဆာနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂိမ်းဆော့ရာ ဆိုင်လေးကို ပြေးလာသည်။

နောင်ရဲတို့ သူငယ်ချင်းတွေက ဂိမ်းဆော့ရာမှ လိုင်းစုံသည်။ ကွန်ပြူတာဂိမ်းလည်း ရှိသမျှဂိမ်း အကုန်ဆော့တဲ့အပြင် PS-2လည်း အလွတ်မပေးပေ။ သူငယ်ချင်း ၄-၅ ယောက် စုကာ ဘောလုံးကိုကန်ကြသည်။ Firstရတဲ့သူက ဂိမ်းဖိုးရှင်းစရာမလိုတဲ့အပြင် yum yumချဉ်စပ် ကြက်ဥနဲ့ တစ်ပွဲ၊ အအေးတစ်လုံး သောက်လို့ ရသည်။ ဒုတိယ ကတော့ ဂိမ်းဖိုး free ပင်ဖြစ်သည်။ ဂိမ်းဆိုင်ရောက်ရောက်ချင်း နောင်ရဲ မကစားနိုင်သေး၊ ဗိုက်အမြန်ဖြည့်ရသည်။ ထို့နောက် cup လုသည်ပေါ့။ ဘယ်သူနိုင်သလဲတော့ မပြောတော့ဘူးနော်။ ညနေ ၃ နာရီလောက်ကျတော့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကိုသွားကြသည်။ သူငယ်ချင်း အားလုံးပေါင်း ၆ ယောက်ပေါ့။

“နောင်ရဲ...မင်းလည်း ပျောက်တာ တော်တော်ကြာပြီ...ငါတို့ဆီကို ဆက်သွယ်ပါဦးဟ...ဒီနေ့တောင် မင်း ကံကောင်းလို့ ငါတို့နဲ့တွေ့တာ...ငါတို့ ၃ ယောက်က နောက်လ အလုပ်စဝင်ရမှာဟ...PSI ဆိုတဲ့ NGOမှာပေါ့...ဟိုကောင် ၂ ကောင်ကတော့ ငါတို့နဲ့မလိုက်ပဲ ဆေးကုမ္ပဏီမှာ ဝင်လုပ်မလို့တဲ့”

“ဟုတ်လား...အေးကွာ...ငါလည်း ၁၀တန်း ဂိုက်ပြလိုက်၊ ငါ့ကောင်မလေးဆီကို ပြေးလိုက်ဆိုတော့ အချိန်မရဘူး ဖြစ်နေလို့ဟ...ဒီနေ့တောင် မနည်း အချိန်လုလာတာ...ညနေ ၄ နာရီခွဲဆို ငါလစ်ဦးမယ်”

“မင်းလည်း ဒါပဲ...မင်းဘဝအတွက် တိုးတက်အောင် လုပ်ဦးကွ....အခုတောင် အစိုးရက အလုပ်မခန့်သေးတော့ ငါတို့အချိန်တွေ တော်တော်လေး လွင့်တယ်ကွာ...စိတ်လေတယ်.....”

“အေးပါကွာ...ငါလည်း နောက်လ clinic တစ်ခုမှာ part time ဝင်လုပ်တော့မှာကွ”

“ဟုတ်လား...ကောင်းတယ်ကွ....ဒါနဲ့ နေဦး...မင်းကောင်မလေးနဲ့က ဘယ် level ရောက်ပြီလဲကွ”

“ဘာလဲကွ...ဘာ level လဲ”

“မင်းကွာ...ရည်းစားထားပြီး ဒါတောင်မသိဘူးလား...ငါရှင်းပြမယ်”

“Level 1 က ကောင်မလေး ရဲ့ လက်ကို ကိုင်လို့ ရပြီ”

“Level 2 ကတော့ ကောင်မလေး ပုခုံးကို ဖက်လို့ ရပြီကွာ....ကျန်တာ မင်းဘာသာ စဉ်းစားကြည့်...ငါ့သူငယ်ချင်း ဒီလောက် မညံ့ဘူးမလား”

“အေး....Level 3 က ဖြစ်နိုင်တာ kissing ဆွဲရပြီမလား”

“ဟုတ်တယ်ကွ...”

“4 ကတော့ နို့နှိုက်လို့ ရလောက်ပြီထင်တယ်...နေဦး...level က ဘယ်လောက်ထိ ရှိတာလဲ”

“မင်း dota ခုတ်တာပဲ ....အကြမ်းဆုံး level က ဘာလဲ...”

“6 မလား..အိုကေ..ဆက်ပြောမယ်...5 ကျတော့ အောက်ဆင်းလိုက်မယ်....အင်ဂျင်ဝိုင် တိုင်းလို့ ရလောက်ပြီမလား..”

“နောက်ဆုံး level ကတော့ အကြမ်းဆုံး အပူချောင်းကြီး ထိုးထည့်မယ်ကွာ...ဟားဟား...”

“ဟားဟား..ဟားဟားဟား”

“ဟုတ်တယ်ကွ...ကဲပြော..ငါတို့ကိုတော့ မလျှိုနဲ့နော်..ဘယ်အဆင့်ထိ ရောက်ပြီလဲ”

နောင်ရဲ ခေါင်းကုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ပြန်ဖြေရသည်။

“မင်းတို့ကလည်း အခု သူနဲ့ ရည်းစားဖြစ်တာမှ ၇ လ ကျော်ရုံလေးတင်.....မညာစတမ်းဆိုရင်တော့ 4 တော့ ရပြီကွာ”

“ဘယ်လိုလဲ....ဘယ်လောက်ရှိလဲဟ”

“ဟ...မင်းတို့ကလည်း ပြောစရာလား...”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ပေါက်ဆီကို လှမ်းကိုင်ကာ ကောက်ဝါးလိုက်သည်။

“မင်းမပြောလဲ..နေတော့....မင်းအခုတလော ပေါက်ဆီကိုက်ပုံကို ကြည့်ကထဲက သိလိုက်ပြီ...ဟားဟား..”

“ခွေးသားတွေ.....မင်းတို့နဲ့ မပြောတော့ဘူး....ဒါပေမယ့် ပေါက်ဆီကတော့ စားလို့ ကောင်းတယ်ကွ...ဟားဟား..”

“ဟားဟားဟား”

.............................................................................................................................

ညနေ ၄ နာရီကျော်တော့ ကောင်မလေး ရှိရာဆေးရုံသို့ ရောက်သွားသည်။ ဆေးရုံအောက်က ထိုင်ခုံမှာပင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ဆင်းလာပါပြီ။ အင်္ကျ ီအပြာရောင် T-shirt လေးနဲ့ အောက်က ထမီစကပ်အမဲရောင်ကို ပန်းပွင့်လေးတွေနဲ့ ဝတ်ထားသည်။ ပါဝါမျက်မှန် ပန်းရောင်လေးနဲ့ပဲပေါ့။ လက်တစ်ဘက်က ခြင်းတောင်းသေးသေးလေး ဆွဲထားသည်။

“ဟေး...ကို...ရောက်တာကြာပြီလား.....အပေါ်မှာ ဟိုကောင်တွေကို ကူညီပေးနေလို့..”

၂၄ နာရီ ဂျူတီကျသူများသည် တစ်နေကုန် လာသမျှ လူနာတွေကို ကြည့်ရသည်။ လူနာများလျှင်တော့ တခြားသူများက ညနေ ၄-၅ နာရီ အထိ ကူလုပ်ပေးကြသည်။

“ခုလေးတင်ပဲ....ဗိုက်ဆာပြီလား....ဘာစားချင်လဲ”

“အင်း...ဆာပြီ.....ခေါက်ဆွဲသုပ် ချဉ်ငံစပ်စားချင်တယ်...ရေခဲသုပ်လည်း စားချင်တယ်...”

“ဒါဆိုရင် တရုတ်တန်းသွားမလား...”

“ဟင့်အင်း.....မသွားချင်ဘူး...ဒီအချိန် ကျောင်းကလူတွေ အများကြီး ရှိတယ်...”

“ဒါဆို ကျားကွက်သစ်သွားမယ်လေ...”

“အင်း...မဆိုးပါဘူး...”

နောင်ရဲတို့ ၂ ယောက် ကျားကွက်သစ်ထဲမှာ မုန့် စားကြသည်။ စားချင်တာတွေ အပြင် မြင်မြင်သမျှ မုန့်ကို ဝယ်စားနေသော ကောင်မလေးကို..

“ညီမ အစာတွေစုံပြီး ဗိုက်မကောင်းပဲ နေဦးမယ်...တော်တော့နော်”

“ဟုတ်...ပျော်လို့ပါ...ရည်းစားဖြစ်ထဲက အဲ့ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှ မသွားဖူးတာကိုး...အမြဲတမ်း ဆေးရုံမှာပဲ တွေ့နေကြဆိုတော့ မလွတ်လပ်ဘူးရယ်...”

“အင်းနော်....ကိုတို့ ပန်းခြံလည်း မရောက်ဖူးသေးဘူး...ရုပ်ရှင်လည်း မကြည့်ရသေးဘူး...ခရေပင်လမ်းလည်း မလျှောက်ဖူးသေးဘူး...ပြီးတော့...”

“ဘာလဲ...ပြီးတော့ဆိုတာ..”

“သြော်...သူများတွေလို ဟော်တယ်လည်း မရောက်ဖူးသေးဘူးလို့”

“အန်...ဟော်တယ်မရောက်ဖူးပေမယ့် သူများတွေ လုပ်သလို လုပ်သွားတာပဲမလား..ဟွန့်...”

“အင်းပါ...ဟုတ်ပါပြီ....ညီမ..ဆေးကော သောက်ပြီးပြီလား...”

“ဟုတ်..သောက်ပြီးပြီ...”

နောင်ရဲ နေ့စဉ်မပြတ် မေးနေကြဖြစ်သော မေးခွန်းပါ။ Pen V သောက်ရန် အမြဲ သတိပေးနေကြလေ။

“ဟိုဆေးကော”

“အင်း...အဲ့ဒါလည်း သောက်ပြီးပြီ....အဲ့ဒီဆေးက ခေါင်းမူးတယ်...သိလား..ပြီးတော့ အန်လည်း အန်ချင်တယ်...”

“ဟုတ်လား...နောက်ဆို မသောက်ခိုင်းတော့ဘူးနော်....”

“အင်း...ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ...တားဆေးတော့ မသောက်ချင်ဘူးနော်...ထိုးဆေးလည်းမသုံးချင်ဘူး...ဝမှာစိုးလို့”

“အင်းပါ....အစွပ် စွပ်ကြတာပေါ့...”

“အင်း...ပြီးရော...”

“အခု ၅ နာရီ ထိုးပြီဆိုတော့ ညီမ အချိန်ရသေးလား..”

“ရပါတယ်...ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကို”

“သြော်..ကျားကွက်သစ်ရောက်နေမှတော့ ..နီးနီးနားနား....ကန်တော်ကြီး ပန်းခြံ သွားမလားလို့လေ”

“အင်း..ကောင်းသားပဲ...အတွဲသွားချောင်းကြတာပေါ့...”

“ကိုတို့ကပဲ ချောင်းမလား..အချောင်းခံရမလား..မသိဘူးနော်”

“ဟုတ်ပါ့...ကိုနော်..ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းပဲသွားလျှောက်မယ်နော်..မကဲနဲ့...ကြားလား..”

“အင်းပါ...ဒါဆို သွားရအောင်”

၈ လပိုင်း မိုးရာသီ ဖြစ်သော်ငြားလည်း..အဲ့ဒီနေ့က မိုးမရွာပါ။ အုပ်မှိုင်းမှိုင်း မိုးကောင်းကင်အောက်မှာ စိမ်းမြမြ သစ်ပင်အရိပ်ကို ခိုလှုံရင်း အတွဲတွေ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ပန်းခြံထဲရောက်တော့ နောင်ရဲတစ်ယောက် မျက်လုံးကစားလိုက်သည်။ ဘယ်နေရာကောင်းသလဲပေါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ကြည့်သော်လည်း ဘယ်နေရာမှ မလွတ်။ ဒါနဲ့ပဲ လူမြင်ကွင်းဖြစ်သော ကျောက်တုံးလေးတွေ ရှိရာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ 

ကိုယ်တွေက ဘာမှ မလုပ်တာပဲဆိုပြီးတော့ပေါ့။ လူမြင်ကွင်းဆိုသော်လည်း လူသိပ်မရှိပေ။ ကောင်မလေး ပုခုံးကို ဖက်လိုက်ကာ နောင်ရဲ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှီစေပြီး စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေလိုက်သည်။ အများဆုံးပြောဖြစ်တာကတော့ ရှေ့ရေးပေါ့။ 

၂ ယောက်သား အစိုးရအလုပ်ဝင်လုပ်ကာ ရသမျှပိုက်ဆံလေးစုပြီး ၂ ယောက်ဘ၀ ထူထောင်ရန် ဆွေးနွေးနေကြသည်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့မိဘတွေရှိရာ နယ်မြို့လေးသို့ ပြန်အလုပ်လုပ်ချင်သည်။ ကောင်မလေးတို့ မိသားစု အားလုံးက နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာပါ။ ကောင်မလေး ၈ တန်းလောက်မှာ ရန်ကုန်က အဒေါ်ဆီကို ပို့ပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ မောင်နှမတွေ အားလုံးကို ရန်ကုန်ပို့ကာ ကျောင်းထားသည်။ ဒီ့အထဲမှာမှ ကောင်မလေးက အထူးချွန်ဆုံးပေါ့။ ဆေးကျောင်း ရောက်လာသည်။

လက်ရှိ နောင်ရဲ တို့ အခြေအနေ ကို ကောင်မလေး မိဘတွေက သိသည်။ သူတို့ သဘောတူထားတဲ့ သူနဲ့ ပြတ်သွားခြင်းကိုလည်း အခုထိ အစာမကြေဖြစ်နေကြသည်။ နောင်ရဲကတော့ သူ့မှာ ဘာမှ ချို့ရွင်းချက်မရှိသောကြောင့် နောက်ပိုင်း သဘောတူမှာပဲဟု လွယ်လွယ်တွေးထားသည်။ ကိစ္စမရှိ၊ နောက်ပိုင်း မရတော့ရင်တော့ ခိုးပြေးမည်ပေါ့။ ထို့နောက် စကားတွေက ဟိုရောက်ရောက် ဒီရောက်ရောက်ပေါ့။

“ကို...မေးစရာရှိတယ်....ညီမကို ဘာလို့ ညီမလို့ ခေါ်တာလဲဟင်..သူများတွေလို ချစ်စနိုးလေးခေါ်ပေါ့လို့”

 နောင်ရဲ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။

“ဒါက ဒီလိုရှိတယ်...ညီမက ကို့ထက် အသက်ငယ်တယ်မလား..ကို စဉ်းစားဖူးသေးတယ်...ငယ်..ဒါမှမဟုတ် ငယ်ငယ် ဆိုပြီး ခေါ်မလားပေါ့..ဒါပေမယ့် ညီမမှာ အရင် ရည်းစားရှိတယ်..ပြီးတော့ သူတို့ကလည်း ညီမထက် အသက်ကြီးတယ်ဆိုတော့ အနည်းဆုံး တစ်ယောက်လောက်ကတော့ အဲ့လို ခေါ်ပြီးလောက်ပြီလို့”

“ကိုကလည်းလေ..တကယ် တွေးတတ်တယ်နော်...ဟုတ်တယ်..အရင်တစ်ယောက်က ငယ်လေး ဆိုပြီးခေါ်တာ..”

“အင်း....ဒါကြောင့် ကို မခေါ်တာပေါ့..အခုလည်း ညီမလို့ ခေါ်တာက ရည်းစားလိုချစ်တဲ့အပြင် ညီမလေးလိုလည်း ဂရုစိုက်မလို့လေ... ဒါကြောင့်...”

“ဟုတ်...ကျေနပ်ပါပြီရှင်....သဘောတော်မြတ်အတိုင်းပါရှင်”

“ဟားဟား...”

“ကို သိလား...နောက်တစ်ခု ပြောရဦးမယ်...စိတ်တော့မဆိုးနဲ့”

“အင်း...ပြောလေ”

“အရင် ရည်းစားတုန်းက ပြောဖူးတယ်သိလား...သူ့သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာတဲ့...ရည်းစားမဖြစ်ပဲနဲ့ အတူတူနေကြတာရှိတယ်တဲ့”

“ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”

“သြော်....ညီမတို့ မနေ့က နေသလိုပေါ့”

“တကယ်...”

“အင်း..တကယ်....ရည်းစားမရှိပေမယ့် စမ်းသပ်ချင်ကြတယ်ဆိုပြီး ၂ ယောက် သဘောတူလုပ်ကြတာတဲ့...ရည်းစားရသွားရင်လည်း ဘာ အကပ်မှ မရှိဘူးတဲ့”

“ကောင်းပါ့ကွာ....အယ်...နေဦး...ညီမကို ဒီကောင်က ဘာကိစ္စ အဲ့ဒီအကြောင်းပြောပြရတာတုန်း”

“ဟီး...သူက ညီမကို မြူဆွယ်တာပေါ့.....”

“အဲ့ဒီတော့ ညီမလည်း ဘယ်ငြိမ်မတုန်း...လိုက်သွားလိုက်တာပေါ့”

“ဘာ”

“ဟီးဟီး..ကိုကလည်း စိတ်မဆိုးနဲ့လေ...လိုက်စရာလားလို့...ညီမတို့က အရင် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် မိဘကလည်း သဘောတူထားပေမယ့် ညီမ အပျိုစင်ဘဝကို လက်ထပ်တဲ့ရက်မှ ပေးမယ် ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်”

“အင်း..အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဒီကောင်လည်း ရတဲ့ တစ်ယောက်ကို ပြောင်းသွားတာဖြစ်မယ်.”

“အင်း..ဟုတ်မယ်....ကိုနဲ့ ရည်းစားစဖြစ်တော့ ညီမကို ဆက်သွယ်သေးတယ်....ညီမက တော်ပြီလို့....အခု ကိုက ရှင့်ထက် ပိုဂရုစိုက်တယ်လို့... ပြီးတော့ ကို့ကိုပဲ ချစ်တယ်ဆိုပြီးပြောလိုက်တယ်”

“အမယ်..ဒီကောင်မလေး....ဒါနဲ့ပဲ ကို့အချစ်တွေကို ညာယူနေတာ”

“ဟုတ်တယ်..ကိုရဲ့...ကို့ကိုလည်း ညီမက တအားချစ်လို့ ညီမဘဝကို ပေးလိုက်တာ....မိဘသဘောမတူသည့်တိုင်အောင် ညီမချစ်ရတဲ့ ကိုအတွက် ညီမဘဝကို ပေးလိုက်တာ ညီမပျော်ပါတယ်...ဘယ်တော့မှ နောင်တမရဘူး”

ကောင်မလေး မျက်တောင်ခတ်နေတာကို နောင်ရဲတွေ့လိုက်သည်။ မိဘသဘောမတူသေးကြောင့် ဖြစ်မည်လို့ နောင်ရဲတွေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကို အနမ်း တစ်ချက်ခြွေလိုက်သည်။ တော်သေးတာပေါ့။ ခုဏက ၂ ယောက်လုံး ခေါက်ဆွဲသုပ်စားရင်း ကြက်သွန်ဖြူမစားထားလို့။ ပြီးတော့ ရေခဲသုပ်သောက်ထားလို့ အနံ့ သိပ်မနံပေ။ 

ဘေးဘီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မှောင်ရီဝိုးတဝါး အချိန်လေးမှာ လမ်းမီး မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်နဲ့မို့လို့ လူလည်းရှင်းသည်။ နောက်တစ်ဆင့် ထက်တက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး အင်္ကျ ီကို လက်လျှိုကာ နို့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ တလုံးတခဲကြီး ပါလာသည်။ အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးဆီက အသံတွေထွက်လာသည်။ နောက်တစ်ဆင့်အနေနဲ့ ထမီပေါ်ကို လက်ပို့လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက တားသည်။

“ကို နောက်နေ့မှ လုပ်နော်...နေဦး...စနေနေ့...ကိုအားလား...စနေနေ့ကျရင် အဒေါ်က ကို့ကို တွေ့ချင်လို့တဲ့...အဲ့ဒါ အိမ်မှာ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲလုပ်စားမယ်တဲ့..ကိုလာခဲ့နော်....အိမ်က သဘောမတူပေမယ့် လောလောဆယ် သူလေ့လာဦးမယ်ဆိုပြီး အိမ်ကိုပြောထားလို့ အခုလို တွေ့လို့ရတာ.”

“အင်း...လာခဲ့မယ်လေ...ဘယ်အချိန်လောက်လဲ...”

“မနက် ၁၀ နာရီလောက် လာခဲ့...ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲစားပြီးရင် မောင်နှမ တစ်ဝမ်းကွဲတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်...ပြီးရင်တော့ ကို့နောက်လိုက်ခဲ့မယ်နော်...အဲ့တော့မှ သဘောကျလုပ်...ဟုတ်ပြီလား”

“အင်း...မဆိုးပါဘူး...”

ထို့နောက် ၂ ယောက်သား ပန်းခြံကနေ ပြန်ကာ ကောင်မလေးအိမ်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ ပြက္ခဒိန်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စနေနေ့က ၈ လပိုင်း ၇ ရက်နေ့ပဲ။ ကောင်မလေးနဲ့ နောင်ရဲ ရဲ့ မွေးနေ့ ရောက်ဘို့လည်း သိပ်မလိုတော့ပေ။ အချိန်တွေရယ် မြန်မြန်ကုန်ပါကွယ်။

..........................................................................................................................................

စနေနေ့ မနက် ၁၀ နာရီ ချိန်းထားသော်လည်း နောင်ရဲ တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားကာ ၆ နာရီခွဲလောက်ထဲက နိုးနေလေပြီ။ ၁၀ နာရီလောက်မှာ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲ စားမှာဖြစ်သော်လည်း အခုမှစတွေ့မည့် သူမအဒေါ်ရှေ့တွင်တော့ အားပါးတရမစားလိုပေ။ ထို့ကြောင့် မနက်စာကို အိမ်မှာ မေမေလုပ်ပေးသော ပေါင်မုန့်ကင်၊ ကြက်ဥကြော်နှင့် နွားနို့ တစ်ခွက်သောက်လိုက်သည်။ 

ကောင်မလေးအိမ်က နည်းနည်း အလှမ်းဝေးသောကြောင့် ၉ နာရီလောက်တွင် ထွက်လာသည်။ လူကြီးနှင့် တွေ့မည်ဖြစ်သောကြောင့် ကော်လံဂတုံး ရှပ်အင်္ကျ ီအဖြူရောင်၊ အမြင်မရိုင်းအောင် ပုဆိုးအကွက်စိပ်လေး ဝတ်သွားလိုက်သည်။ ကောင်မလေးအိမ်အောက် ရောက်တော့ ၉နာရီ ၄၅ မိနစ်။

“တင်း..တောင်........တင်း.....တောင်” (တံခါးဘဲလ် နှိပ်နေသံနော်)

“ကို ရောက်လာပြီ..အန်တီရေ...ဒီမှာ ကိုနောင်ရဲ ရောက်လာပြီ....ကို...အထဲဝင်....ဟင်းရည်ကတော့ ကျက်ပြီ....အချိုတည်းဘို့ ကျောက်ကျောလုပ်ထားတာ လှီးနေလို့...ဟဲ့..ဟို ၂ ကောင်...လာဦး...ဒီမှာ မိတ်ဆက်ပေးမလို့”

တစ်ခါထဲနှင့် လူ ၄-၅ ယောက်နှင့် စကားပြောသွားကာ နောင်ရဲ ကို အိမ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ အိမ်က နောင်ရဲတို့အိမ်ထက်ကျယ်သည်။ တိုက်ခန်းတွေဖြစ်သော်လည်း ၂ ခန်းတွဲရက် ဝယ်ပြီး အလယ်ကနေ ဖောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်း ဆက်တီခုံပေါ်မှာ နောင်ရဲထိုင်နေလိုက်သည်။ တအောင့်ကြာသော် အခန်းထဲမှ အသက် ၅၀ ဝန်းကျင်လောက်ဟု ခန့်မှန်းရသော အန်တီထွက်လာသည်။ နောင်ရဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

“သားက နောင်ရဲလား...သမီးကတော့ ခဏခဏပြောတယ်...ထိုင်..ထိုင်...သား....ဘာမှ အားမနာနဲ့”

“ဟုတ်ကဲ့..အန်တီ...တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ”

“အေး..အေး..အန်တီလည်း ဝမ်းသာတယ်....သမီးရေ...ဒီမှာ ညည်းအစ်ကို သောက်ဘို့ အအေးယူလာခဲ့ဦး”

“ဒါနဲ့ သားက ဆေးကျောင်းပြီးပြီပေါ့နော်....သမီးရဲ့စီနီယာလို့ တော့ပြောတယ်”

“ဟုတ်...အန်တီ...ကျနော် ကျောင်းပြီးသွားပါပြီ...ဘွဲ့ယူဘို့ စောင့်နေတာပါ...လောလောဆယ်တော့ ၁၀ တန်းကလေးတွေကို စာပြပေးနေရင်းနဲ့ နောက်လမှာ ဆေးခန်းတစ်ခုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်မလို့ပါ”

“အေး..အေး..ကောင်းတယ်ကွယ်...လူငယ်ဆိုတာ အဲ့ဒီလို အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချတာ အန်တီတော့ ကြိုက်တယ်ဟေ့...သားမိဘများကကောကွယ်”

“အဖေနဲ့ အမေက အစိုးရဝန်ထမ်းတွေပါ...မောင်နှမကတော့ မရှိပါဘူး.”

ထိုအချိန်တွင် ကောင်မလေးက အအေးခွက်လေးတွေကို ကိုင်လာကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

“ကို..သောက်နော်”

“အေးပေါ့ကွယ်...မောင်နှမ မရှိဘူးဆိုတော့ သားညီမလေးကို ညီမလေးလို စောင့်ရှောက်ပါကွယ်”

“ဟုတ်ကဲ့...အန်တီ”

“သား ဘွဲ့ယူပြီးရင်ကော ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ”

“ကျနော်ကတော့ ခွဲစိပ်ဆရာဝန်လုပ်ချင်တယ်ဗျ...အစိုးရအလုပ်ပဲ ဝင်လုပ်ရင်းနဲ့ Master တန်းတက်မလို့ စဉ်းစားထားတယ်ဗျ”

“အင်း...ကောင်းပါတယ်...ခွဲစိပ်ဆရာဝန်ဆိုတော့ ပိုက်ဆံပိုရတာပေါ့”

“ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲပေါ့ အန်တီ”

“အေး...သမီးရေ ဟင်းရည်အိုးလေး တစ်ချက်နွှေးလိုက်ပါဦး...ပူလာရင် စားရအောင်လို့”

စားဖိုဆောင်မှ ကောင်မလေးရဲ့ ညီမတဝမ်းကွဲကို လှမ်းအော်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် နောင်ရဲတို့ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲ စားကြသည်။ ကြက်သားဟင်းအနှစ်လေးနဲ့ အပေါ်ကနေ မုန့်ကြွပ်လေးပါတော့ နောင်ရဲအကြိုက်ပင်။ ဟင်းရည်ကလည်း ကြက်သားစွပ်ပြုတ်လေး။ နောင်ရဲ အားနာနာ နှင့် ၂ ပန်းကန်စားလိုက်သည်။ သို့သော် ဖြည်းဖြည်းချင်း စားခြင်းသာဖြစ်သည်။

“ဟို ၂ ယောက်...ဒါ ကိုနောင်ရဲ တဲ့..မှတ်ထားနော်....ကို ဒါက ညီမရဲ့ ညီမတဝမ်းကွဲနဲ့ မောင်တဝမ်းကွဲပေါ့။ ညီမကတော့ အဝေးသင်အီကို တက်နေလေရဲ့ ပထမနှစ်ပေါ့။ မောင်လေးကတော့ အခုမှ ၁၀ တန်းအောင်ထားတာ..သူက အဆိုတော်ရူးလေ..”

“ဟာ...မမကလည်း သားကို အဲ့လိုမပြောပါနဲ့....အဆိုတော်ရူးမဟုတ်ဘူး..တကယ့်အဆိုတော်ဖြစ်မှာဗျ”

“ဟုတ်လား...ညီက အခု စီးရီးလုပ်နေပြီလား...”

“ဟုတ်တယ်..အစ်ကို...ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး တီးဝိုင်းလုပ်ထားတယ်....သီချင်းအမျိုးအစားကတော့ အခု ခေတ်စားနေတဲ့ hip hop တော့မဟုတ်ဘူးဗျ....Metal ဘက်ပေါ့...ကျနော်နဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ပင်တိုင် အဆိုတော်ပေါ့။ ပြီးတော့ ကျနော်က lead guiterကိုင်တာ..”

“ကောင်းတာကွာ....အခွေကြမ်းရှိရင် အစ်ကို့ကို ပေးနားထောင်ဦး.”

“ရှိတယ်..အစ်ကို...ပြန်ရင် ထည့်ပေးလိုက်မယ်...ဝေဖန်ပေးဦးနော်...ကောင်းတယ်လို့ပဲ ကြားချင်တယ်”

“ဟားဟား..အေးပါကွာ...”

“အန်တီလည်း တစ်နေ့ တစ်နေ့ သားတစ်ယောက်ထဲနဲ့တင် ချာလပတ်ရမ်းနေတယ်ကွယ်...ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့..နောက်ပိုင်းတော့ အန်တီ မလိုက်နိုင်လို့ လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်”

“ဟုတ်ကဲ့...ကြိုးစားရင် ဘာမဆိုဖြစ်မှာပါ...ဇွဲတော့မလျှော့နဲ့ ညီရာ...”

“ဟုတ်ကဲ့..အစ်ကို...”

“သြော်...အန်တီ့ကို ခွင့်တောင်းစရာရှိတယ်....ဒါပြီးရင် ဒီက ညီတွေ ညီမတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မလို့..အဲ့ဒါ အန်တီ ခွင့်ပြုတယ်မလား..”

“အေး..အေး...ခွင့်ပြုပါတယ်ကွယ်...နောက်လည်း အန်တီတို့အိမ်ကို ဝင်ထွက်ပါကွယ်...အပြင်မှာ မင်းညီမကို တွေ့တာထက် အန်တီတို့ အိမ်မှာတွေ့တာ ပိုကောင်းတာပေါ့...”

“ဟုတ်ကဲ့...အန်တီ”

အဒေါ်ဖြစ်သူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်စေချင်လို့ သူ့အိမ်မှာပဲ တွေ့ခိုင်းနေတာ။ နောင်ရဲတို့ ဖြစ်ထားတာကို သိလို့ကတော့ မလွယ်ကြောပဲ။ စားသောက်ပြီးသောအခါ ဦးလေးဖြစ်သူ အပြင်မှ ပြန်လာသည်။ နောင်ရဲနှင့် မိတ်ဆက်စကားပြောကာ အနားသွားယူမည်ဆိုကာ အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲလည်း ကောင်မလေးတို့ မောင်နှမတစ်သိုက်ကို အဝတ်အစားလဲရန် ပြောလိုက်သည်။ 

ထို့နောက်မှာတော့ သမ္မတရုပ်ရှင်ရုံသို့ ချီတက်လာကြသည်။ ရုပ်ရှင်နာမည်က ဟော့ရှော့ဆိုလားပဲ။ နောင်ရဲ မမှတ်မိ။ အမှောင်ကြားမှာ အထူးသဖြင့် မောင်နှမတွေကြားမှာ ကောင်မလေးခါးကို ခိုးခိုးဖက်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ လည်း နောက်ပြောင်ကာ ကလိထိုးလိုက်သေးသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ ကြည့်နေတာ ဟာသကား ဖြစ်နေလို့။ ရုပ်ရှင်ရုံကနေ ထွက်တော့ ဗိုက်ဆာလာပြီဖြစ်သောကြောင့် တရုတ်တန်းသို့ သွားကာ ကောက်ညှင်းထုပ် ဝင်စားကြသည်။

“ကဲ...ငါ့ညီမတွေ မမတို့ ပန်းခြံ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်...မကြာဘူး ခဏပဲလို့...နင်တို့အရင်ပြန်နှင့်နော်...အန်တီ့ကိုလည်း ပြောလိုက်...ကိုနောင်ရဲ ကိုယ်တိုင် အိမ်ကို လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့”

“ဟုတ်..မမ...မကြာနဲ့နော်...အစ်ကိုကလည်း ကျနော့် အစ်မကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော်...နောက်တစ်ခေါက်လာရင် PS-2 ဘောကန်ရအောင်ဗျာ...”

“အေး...လာခဲ့မယ်လေ...အစ်ကို့ကို လျှော့တော့ကန်ပေါ့ကွာ..မဆော့ဖြစ်တာ ကြာနေပြီ...”

“ဒါဆို အိုကေ..မမ..သွားတော့မယ်...အစ်ကိုသွားပြီနော်...နောက်တစ်ခေါက်လာရင် မမနဲ့ ကြိုပြောလိုက်နော်”

“အေး...အေး..တာ့တာ”

နောင်ရဲတို့လည်း ဒီမောင်နှမ ၂ ယောက်ကို မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သည်အထိကြည့်ကာ ဟော်တယ်သို့ ပြေးဝင်လာကြသည်။

.......................................................................................................................

ဟော်တယ်တွေ မှိုလိုပေါက်နေသော တရုတ်တန်းတွင် နီးစပ်ရာထဲမှ ကောင်းနိုင်မည့် ဟော်တယ်တစ်ခုကို ရွေးလိုက်သည်။ ညနေစောင်းပြီဖြစ်သောကြောင့် နောင်ရဲအိမ်ကလည်း လူရှိနေပေပြီ။ ၂ ယောက်သား ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သောကြောင့် ဟော်တယ်ထဲသို့ မဝင်ရဲကြပေ။ ဟော်တယ်အရှေ့မှ ဖြတ်ကာ ဝင်မလို ထွက်မလို ဖြစ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကောင်မလေးက စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ ရှေ့ဆုံးမှ ဦးဆောင် ဝင်သွားသည်။ (တော်လိုက်တဲ့ ကောင်မလေး)

နောင်ရဲက အနောက်ကနေ ဝင်လာကာ ကောင်တာအရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေသော ကောင်မလေးနားသို့ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

“အချိန်ပိုင်းလား အစ်ကို”

“အင်း..ဟုတ်တယ်..ညီလေး”

“ညနေ ၆ နာရီအထိပဲ ရမယ် အစ်ကို....၆၀၀၀ ကျမယ်”

“အင်း...အခု ၄ နာရီပဲ ရှိသေးတော့...အိုကေလေ....ရော့..ညီလေး..ပိုက်ဆံ”

“အခန်းကို ကျနော်တို့ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်”

ကောင်မလေး မျက်နှာက အိုးမလုံ အုံပွင့် ရယ်ချင်သလို မျက်နှာ၊ ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်လာသည်။ ထို့နောက် ဘဲလ်ဘွိုင်းကောင်လေး လိုက်ပြရာသို့ ၂ ယောက်သား မချိုမချဉ် မျက်နှာနှင့် လိုက်သွားကြသည်။

“အစ်ကို ..ဒီမှာ အခန်းသော့..ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ အအေးတွေ ဘီယာတွေရှိတယ်...သောက်လို့ရှိရင်တော့ အခန်းပြန်အပ်မှ ပိုက်ဆံရှင်းပေးရမှာပါ အစ်ကို....လိုတာရှိရင် ကောင်တာဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ”

“အိုကေ...ညီလေး....”

နောင်ရဲ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းဘေးနားမှာ ထိုင်နေသော ကောင်မလေးဆီကို လျှောက်သွားပြီး ဘေးနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ညီမ....ရှက်နေတာလား...”

“မရှက်ပါဘူး..ကိုရဲ့...ရယ်ချင်လို့...ကိုက ဘာလို့အရင်မဝင်တာလဲလို့”

“ရှက်တာကိုးကွ...တစ်ခါမှ မလာဖူးတာကိုး”

“သြော်..ညီမကျတော့ လာဖူးတာ ကြနေတာပဲ..ဟွန့်”

“အင်းပါ....နောက်ဆို မဖြူရဲ့ မျက်နှာဖုံးတွေ စွပ်လာကြရမယ်...သူများတွေ မမြင်အောင်လို့” (ဖြူဖြုကျော်သိန်းရဲ့ မျက်နှာဖုံးကို ဆိုလိုတာပါ)

“ဟုတ်တယ်နော်....ညီမ...ရေခဏချိုးလိုက်ဦးမယ်နော်”

“အင်း...သေချာဆေးလိုက်ဦးနော်.”

“ဟုတ်....အာ...ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ...ရှက်စရာကြီး..”

ကောင်မလေး ရေချိုးခန်းထဲသို့ ထွက်ပြေးသွားသည်။ နောင်ရဲလည်း အဝတ်အစားချွတ်ကာ အနောက်က ပြေးလိုက်သွားသည်။

“ဟင်...ကို...ဘာလို့ ဝင်လာတာလဲ...မလာနဲ့လေ...ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ညီမရယ်...ဟိုနေ့ကတောင် ဖြစ်ပြီးသွားပြီဟာကို”

“ဟာ...ကိုကလည်း မသိဘူး...ရှက်တယ်ဆိုမှ....”

“ညီမနဲ့ အတူတူ ရေချိုးချင်လို့နော်.....လာခဲ့...ဂျီးတွန်းပေးမယ်” ဟုဆိုကာ ကောင်မလေးကို သူ့ဘက်လှည့်လိုက်သည်။

ရေပန်းမှ ထွက်ကျသော ရေမှုန်ရေမွှားတွေကြားမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပကတိ လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ ကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာ ဆွဲငုံလိုက်သည်။ ထို့နောက် တကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဖက်လိုက်သည်။ နောင်ရဲရဲ့ လက်၂ဘက်ကတော့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်လုံးကြီးများကို နယ်နေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးဖင်က လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးမို့ ကိုင်လို့ တော်တော် ကောင်းသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ထောင်မတ်နေကာ ကောင်မလေးရဲ့ချက်ကို သွားထောက်နေသည်။

“အမလေး...ဘာကြီးလဲ..”

“လန့်သွားလားဟင်...မလန့်ပါနဲ့...ကို ဘောင်းဘီချွတ်တာ ဆပ်ပြာတိုက်မလို့ပါ”

“ဟင်...ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး..ခစ်ခစ်....လာခဲ့ဦး ပြောင်ချောကြီး...နင်နဲ့ မတွေ့တာ တော်တော်ကြာပြီ”

နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို လက်နှင့် ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။

“အ”

“နာလို့လား ကို”

“အင်း...နာတယ်..”

“ညီမ မှ မကိုင်တတ်တာ....ဆောတီးနော်...”

“အင်း...ဖွဖွလေးကိုင်ရတယ်..ညီမရဲ့....ပြီးရင် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးနော်”

“ဒီလိုလား..”

“အင်း...ဟုတ်တယ်...နေဦး...ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးမှ လုပ်ပေး..ချောချောလေးဆိုတော့ လုပ်ရတာ ပိုဖီးလ်ဖြစ်လိမ့်မယ်”

“ဟုတ်....”

၂ ယောက်သား ဆပ်ပြာ အပြန်အလှန်တိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် ကောင်မလေးကို ကျောပေးပြီးရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီးတော့ ဘယ်ဘက်လက် က ကောင်မလေးရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ဆုပ်ပေးလိုက်သည်။ ညာဘက်လက်ကတော့ မရောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သော ကောင်မလေးရဲ့ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ချက်အောက်ကနေ တဖြည်းဖြည်းဆင်းကာ ပိပိ အမွှေးတွေနားမှာ တစ်ချက်ရပ်ပြီး အမွှေးတွေကို သာသာယာယာ ဆွဲလိမ်လိုက်သည်။ 

ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းသားလေးကို အသာဖြဲကာ အစိနေရာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကလည်း ညာဘက် လက်နောက်ပြန်နှင့် နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ၃ မိနစ်လောက်ကြာတော့ နောင်ရဲတစ်ယောက် မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ဟင်..ကို ပြီးပြီလား...”

“အင်း...ပြီးသွားပြီ...ဒါပေမယ့် စိတ်မပူနဲ့ နောက်တစ်ခါ ပြန်ထောင်ရင် လုပ်ရအောင်နော်...ဒုတိယအကြိမ် ဆိုရင် နည်းနည်းကြာတတ်တယ်တဲ့”

“ဟုတ်လား...တကိုယ်လုံး ဉာဏ်ချည်းပဲနော်”

“ဟဲဟဲ...ဒီလိုပဲ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေမှာ တတ်သလို ကြည့်လုပ်ရတာပေါ့ကွ..”

နောင်ရဲကတော့ ကောင်မလေးကို ပွတ်ပေးနေတာ အရှိန်မလျှော့လိုက်ပေ။ လက်ခလယ်ထည့်လိုက်ချင်သော်လည်း..ညီတော်မောင်နှင့် ဦးစွာလုပ်ချင်သောကြောင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးသာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“အ...အ...ကို...ညီမ...အ...ပြီးပြီ....အားးးး”

ကောင်မလေး တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်သွားသည်။ ကောင်မလေးကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ မိုးကာခေါင်းစွပ်ပဲ ချွတ်လိုက်ကာ ရေမသုတ်တော့။

“ကို....ကွန်ဒုံးမပါဘူးလား....စိတ်ချရပါ့မလား...”

“ဟိုတစ်ပါတ်လေးတင် ဆေးသောက်လိုက်တာလေ...ရမှာပါ...ကို မစွပ်ချင်လို့”

“အင်း...ပြီးတာပါပဲ...ကို ဒီအတိုင်းလုပ်ချင်တယ်ဆိုရင်”

“အင်း....လောလောဆယ် ပြောင်ချောကြီးကို ပြန်ကစားပေးဦးနော်”

“ဟုတ်”

နောင်ရဲကို လှဲစေကာ ဘေးနားမှအိပ်ပြီး ညီတော်မောင်ကို ပြန်နှိုးနေသည်။ နောင်ရဲလည်း ရုတ်တရက် ထလိုက်ကာ ကောင်မလေးကို လှဲလိုက်ပြီး ပေါင် ၂ ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်ကာ ပိပိကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်သည်။

“အ...ကို...ဘာလုပ်တာလဲ...ငရဲကြီးတော့မှာပဲ...”

“ရပါတယ်...အဲ့ဒီလိုလုပ်ရင် မိန်းကလေးတွေ နတ်ပြည်ရောက်သွားတယ်ဆိုလို့လေ...ဘာလဲ မကောင်းလို့လား..”

“ကောင်းတာတော့ ကောင်းတာပေါ့..ကို့ကို အားနာလို့”

“ဒီလူနဲ့ ဒီလူကို ....ကဲ မျက်စိမှိတ်....နတ်ပြည်ခဏတက်လိုက်ဦး...”

နောင်ရဲ တစ်ယောက် ကောင်မလေး ပိပိကို ဘေးနှုတ်ခမ်းသားကနေ စကာ ယက်လိုက်သည်။ ဘယ်ညာ ပြောင်းပြီး တဖြည်းဖြည်း အစိနားရောက်လာသည်။ ခုဏက ပြီးထားသော ပိပိက ဟန်မဆောင်နိုင်၊ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ နောင်ရဲတစ်ယောက် အရည်တွေကိုပါ ယက်ကြည့်လိုက်သည်။ ငံကျိကျိအရသာလေး။ တစ်မျိုးလေးပေါ့။ အစိကို ယက်နေရာမှ ညာဘက်လက်မဖြင့် ပိပိနဲ့ စအိုကြားက နေရာလေးကို ဖိလိုက်သည်။

“အ..ကို...ကောင်းတယ်...ညီမ မနေနိုင်တော့ဘူး...ထည့်ပေးတော့နော်”

“ဘာထည့်ပေးရမှာလဲ...”

“ကိုနော်...သိရက်သားနဲ့...မြန်မြန်ထည့်ပေးကွာ”

“မသိလို့ပေါ့...ပြော..ဘာထည့်ပေးရမှာလဲ....”

“အာ...ကိုရဲ့ဟာကြီးကို ပြောင်ချောကြီးကို..ညီမ ပိပိထဲထည့်ပေးနော်”

“အင်း..ဒီလိုမှပေါ့...ဒီလိုတောင်းဆိုတော့လည်း ထည့်ပေးရမှာပေါ့”

ပွဲဦးထွက်ကို လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ စလိုက်သည်။ ကောင်မလေး ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်ကာ ပိပိ အသားကို ညီတော်မောင်နှင့် ၁၀ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညီတော်မောင်ရဲ့ဒစ်လေးကို ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကြားထဲသို့ အတင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အ........ကို...နာတယ်...ဖြည်းဖြည်း”

“အင်း...ခဏနော်...နောက်....ကောင်းသွားမှာပါ”

ပေါင်ကားထားသော ကောင်မလေးရဲ့ပိပိကြားမှာ ညီတော်မောင်က မြုပ်ချည်နစ်ချည်နှင့်၊ အရည်တွေလည်း ရွှဲလာကာ တခါတရံမှာပင်

“ဗြွတ်..ဗြွတ်....”

“အ...အ....အင်း.....အ..”

 ၂ ယောက်လုံးလွတ်လွတ်လပ်လပ် အော်ဟစ်ကာ ကာမစည်းစိမ်ခံစားနေကြသည်။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ကောင်မလေးကို ကုန်းခိုင်းစေပြီး doggy ဆွဲလိုက်သည်။ ပထမ စစချင်းတော့ ကောင်မလေး မနေတတ်ပေ။ နောင်ရဲလည်း အနေအထားကို အပေါ်စီးကကြည့်ကာ ညီတော်မောင်ထည့်ထားကြည့်ပြီး လိုအပ်သလို ပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဖင်ပြောင်ပြောင်ဖွေးဖွေးလေးကြားမှ ပိပိ နီနီရဲရဲလေးက ပြူးပြီးထွက်လာသည်။ ခုဏက ထည့်ထားကြည့်သော ညီတော်မောင်ကို အခုမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထည့်ရမည်။ ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ လက်နှင့် အသာညှစ်ကာ ကိုင်ပြီး ပိပိရဲရဲလေးဆီသို့ ဒစ်မြှုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အနောက်ကနေ သာသာယာယာလေးဆောင့်နေလိုက်သည်။

“အ...အ....အ....ကောင်းလား..ကို”

“အင်း...ကောင်းတယ်....ညီမ”

“အ....အ....ညီမလည်း...အ...ကောင်းတယ်...ရွှီး.....”

“ကို....မြန်မြန်ဆောင့်တော့...ညီမ...ပြီးချင်လာပြီ.....အ....အ...”

“အင်း....ဒါဆို ကိုလည်း ပြီးလိုက်မယ်နော်...”

“ဟုတ်....အ....”

 အချက် ၂၀ ခန့် အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လိုက်သောအခါ..

“အ....အ......အား....ကို....ညီမ...ထပ်ပြီးပြီ....အ.....”

“ကိုလည်း ပြီးပြီ....အားးးးးးးးးးးးးး”

ညီတော်မောင်ရဲ့ ပေါက်ကွဲရည်များ ပိပိထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်တက်ပြီး ဝင်သွားပါတော့သည်။ ထို့နောက် တရေးအိပ်ကာ ၅ နာရီခွဲလောက်မှာတော့ ကောင်မလေးအိမ်ကို ပြန်ပို့ပေးလိုက်တော့သည်။ ညဘက်အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ကောင်မလေးဆီက ဖုန်းလာသောအခါ

“ကို....ဘာလုပ်...မောနေပြီလား.....”

“မမောပါဘူးကွ....နောက်တစ်ပွဲအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတာ...”

“ကိုကတော့ လွန်ပြီ...”

“ဟားဟား...ဒါတောင် ဒီနေ့ ၁၀ မိနစ်လောက်ပဲ လုပ်လိုက်ရလို့ အားမရဖြစ်နေတာ”

“တော်ပါ...ဒီမှာ ကျိန်းစပ်နေတာပဲ..မနက်ဖန် မတွေ့တော့ဘူးနော်...တနင်္လာနေ့မှ တွေ့မယ်”

“အင်း...ဆေးရုံပဲ လာခဲ့တော့မယ်နော်....ကိုလည်း ဂိုက်မရှိဘူးဆိုတော့ တစ်နေကုန် ညီမအနားနေလို့ ရတယ်”

“ဟုတ်....မုန့်ဝယ်လာခဲ့နော်...ရွှေပုဇွန်က ဖာလူဒါနဲ့ ဆနွင်းမကင်း စားချင်လို့”

“အင်း..ဒါဆို အိပ်တော့နော်....ဆေးကောသောက်ပြီးပြီလား...”

“ဟုတ်...သောက်ပြီးပြီ...တာ့တာနော်..ကို...”

“ဂွတ်နိုက်”

..........................................................................................................................................................

ကောင်မလေးအိမ်သို့ သွားလည်အပြီး နောက် တစ်ပါတ်အကြာ စနေနေ့မှာတော့ ကောင်မလေးရဲ့ တောင်းဆိုချက်အရ နောင်ရဲမိဘတွေနဲ့ ကောင်မလေးကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ နောင်ရဲ အခုမှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်သည်။ လောလောဆယ် အခြေအနေအရ သူ့ အဒေါ်အိမ်နဲ့လည်း အဆင်ပြေ၊ နောင်ရဲမိဘတွေနဲ့လည်း အဆင်ပြေသောကြောင့် တစ်ချိန်ချိန် သူတို့ အတူတူနေရမည်မှာ ကျိန်းသေသလောက်ပင်။

ကောင်မလေးရဲ့ ဆေးရုံသို့ နောင်ရဲ မနက်စောစောစီးစီး ထွက်လာသည်။ လမ်းတွင် ကောင်မလေး ကြိုက်တတ်သော ပဲပလာတာနဲ့ ချိုဆိမ့်လက်ဘက်ရည် ဝယ်သွားလိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်လို့ မနက်စာ အတူစားကြပြီး ကောင်မလေး အလုပ်တွေကို ကူလုပ်ပေးနေသည်။ ဒီနေ့ ကောင်မလေး ဂျူတီဖြစ်သောကြောင့် စကား သေချာမပြောရသေး။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကန်တင်းသို့ သွားကာ ထမင်းစားကြသည်။

“ကို...ညီမတို့ ဒုက္ခရောက်ပြီလားမသိဘူး...မလာတာ တစ်ပါတ်လောက်ရှိပြီ...ကို့ကို ပြောပြမလို့ကို သေချာအောင်လို့ စောင့်ကြည့်နေတာ..လုပ်ပါဦး”

အဆုံးအစ မရှိသော ကောင်မလေး စကားကြောင့် နောင်ရဲ ထမင်းနင်မလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။ ဘာပြောတာလဲဆိုတာကိုတော့ နောင်ရဲ နားလည်လိုက်သည်။

“သေချာလား..ညီမ....အချိန်မှန်မှန်လာရဲ့လား...ပုံမှန်ကော နောက်ကျတတ်လား”

“မှန်မှန်တော့ လာတာပဲ..ကိုရဲ့...ဒီလိုပဲ နောက်ကျတတ်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့် ညီမလည်း သို့လောသို့လော ဖြစ်နေတာ”

“အင်း...တကယ်လို့ ကလေးရှိသွားရင် ညီမက ဘာလုပ်မယ်လို့ စဉ်းစားလဲ”

“ညီမ...မပြောတတ်ဘူး...ကိုနဲ့လည်း အတူနေချင်တယ်....မိဘတွေ သဘောတူတဲ့အချိန် အထိ ညီမတို့ဘက်က ဘာမှ အမှားကို မလိုချင်ဘူး..ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး...ကို့သဘောလေ...ကို ဆုံးဖြတ်တာကို လိုက်နာမယ်”

“ကို့သဘောကတော့ ကလေးရရင်လည်း လူကြီးတွေကို ဖွင့်ပြောပြီး ယူရအောင်လေနော်...လူကြီးတွေ စိတ်ဆိုးလဲ ခဏပေါ့”

“ဟုတ်...ကို....ကို့သဘောပါပဲ”

နောင်ရဲ သဘောအတိုင်းတာ ဟုဆိုလိုက်သော်လည်း ကောင်မလေး ထမင်းကောင်းကောင်း မစား။ တွေဝေနေသည်။ နောင်ရဲက ဘဝကို သိပ်ပြီးတော့ အလေးအနက်မထားချင်။ ဖြစ်လာတဲ့ ဘဝကို ဖြစ်သလို ကြုံသလို ရှင်းပစ်သည်။ နောင်ရေးအတွက် သိပ်မတွေးတတ်။ ရှိသမျှအပူတွေကိုလည်း အပြင်လူတွေ မသိအောင် သိုဝှက်ထားသည်။ သို့သော် ရင်ထဲမှာတော့ စိတ်ပူတတ်သည်သာ။ အခုလည်း ကောင်မလေး ငိုင်နေတော့ ရယ်စရာတွေနဲ့ ကောင်မလေး စိတ်မညစ်အောင် စနောက်မည်ပေါ့။

“ဟိုတနေ့က ကို့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့တယ်...သူ့ကို တွေ့မှ သူ တတိယနှစ်မှာ စာမေးပွဲဖြေတာကို သွားသတိရတယ်”

 ကောင်မလေး ထမင်းပွဲကို ဇွန်းနဲ့ ဆွနေရာမှ သူ့ကို လှမ်းကြည့်သည်။

“တတိယနှစ်တုန်းက ခွဲစိပ်စာမေးပွဲ လက်တွေ့ ဖြေရတုန်းကပေါ့...ဒီကောင်က ဆေးရုံသိပ်မလာဘူးလေ...လူနာနဲ့ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ဆိုတော့ လူက ပြာနေတာပေါ့....”

နောင်ရဲ စကားစကို ခဏရပ်ကာ ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ စကားကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေသည်။

“အဲ့ဒါ သူဖြေရတာက ရင်သားကင်ဆာဖြစ်နေတဲ့ အဒေါ်ကြီးပေါ့...ဆရာက သူ့ကို စမ်းခိုင်းတာပေါ့..ပထမဆုံး လူနာကို ခွင့်တောင်းတာပေါ့....ဒီအထိက အေးဆေးပဲ...ပြီးတော့ စာမေးပွဲစစ်တဲ့ ပတ်လည်ကိုလည်း ခန်းဆီးကာထားတော့ ဘေးနားက မမြင်ရဘူးပေါ့...လူနာကလည်း အင်္ကျီချွတ်ပေးလိုက်တာပေါ့... ဟိုကောင့် လက်ကလည်း တုန်တုန်ရယ်.. လက် ၂ ဘက်လုံး မြောက်လာပြီးတော့ လက်ပုံစံက ညှစ်တော့မယ့်ပုံစံလေ”

ကောင်မလေး နည်းနည်းပြုံးလာသည်။

“အဲ့မှာ ဆရာက ဆဲတော့တာပေါ့...နင့်မေဘိုးအေတဲ့မှ.....လူနာ စမ်းခိုင်းပါတယ်ဆိုမှ...မင်းတို့ မာဆက်က စော်တွေကို ကိုင်သလို လာမလုပ်နဲ့ဟ.... အဲ့မှာ ဒီကောင် စာမေးပွဲကျရောပေါ့....”

“ခစ်ခစ်ခစ်”

ကောင်မလေး ရယ်လာပြီ။ (မှတ်ချက်။  ။ အမျိုးသမီးလူနာ စမ်းသပ်သောအခါ အမြဲတမ်း ဆရာဝန်ဘက်မှ အဖော် နပ်စ် ဖြစ်ဖြစ်ခေါ်ထားရသည်။ လူနာရဲ့  privacy ကို အလေးထားကာ တခြားသူများမမြင်အောင် ဆောင်ရွက်ရသည်။ ရင်သားကို စမ်းသပ်ရာတွင် လက်တစ်ဘက်ထဲဖြင့် လက်ဝါးကို ဆန့်တန်းကာ စမ်းသပ်ရသည်။ အကြမ်းအားဖြင့် ရင်သားကို နေရာ ၅ နေရာခွဲထားသည်။ အပြင်ဘက်အခြမ်းကို အပေါ် အောက်နှင့်၊ အတွင်းဘက်အခြမ်းကို အပေါ် အောက် ခွဲကာ စမ်းသပ်သည်။ စမ်းသပ်ရာတွင် လက်ဝါးဆန့်ကာ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုထို နေရာများကို ဖိကာ စမ်းသပ်သည်။ နောက်တစ်နေရာကတော့ အလယ်က နို့သီးခေါင်းနေရာများပင်။)

“နောက်တစ်ခု ရှိသေးတယ်ကွ...ဒါကတော့ ကို့ စီနီယာ အစ်ကိုကြီးဖြစ်တာ... တစ်နေ့ သူ VE (vaginal examination /ယောနိလမ်းကြောင်း စမ်းသပ်ခြင်း) လုပ်ရသည်။ လူနာအမျိုးသမီးရဲ့ အသက်အရွယ်က ၃၀ ဝန်းကျင်လောက်ပေါ့။ အဲ့မှာ သူကလည်း လူနာကို သေချာရှင်းပြပြီးတော့ စမ်းသပ်တာပေါ့... နောက်နေ့လည်း ကျရော..သူ့ဆီကို အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရောက်လာတယ်တဲ့...သူ ဘယ်လိုစမ်းလိုက်လဲတော့ မသိဘူး...ဆရာ....မနေ့တုန်းကလို ထပ်မစမ်းတော့ဘူးလားတဲ့...”

“ခစ်ခစ်...ခွိခွိခွိ...အရမ်းရယ်ရတယ်...ကိုရ”

“နောက်တစ်ခုကတော့ ကိုတို့ နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ဖြစ်တာ...ဒီတစ်ခါတော့ တော်တော်များများဖြစ်ကြတာ...သားဖွားမီးယပ်ဘာသာလက်တွေ့ ဖြေတုန်းကပေါ့...အဲ့မှာ ကွန်ဒုံးအကြောင်း ဖြေရတယ်မလား...ကိုယ်တိုင်လည်း စွပ်ပြရတယ်လေ”

“အင်း...ဟုတ်တယ်...ညီမလည်း အဲ့ဒါ ဖြေလာတာ”

“အဲ့မှာ ကွန်ဒုံးရဲ့ ကောင်းကျိုးဆိုးကျိုးတွေကို ရှင်းပြပြီးသကာလ...တော်တော်များများ ကွန်ဒုံးစွပ်တော့ ဆရာမတွေ ရယ်ကြလေရဲ့ ”

“ဟင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ကွန်ဒုံးစွပ်ဘို့ကို ငှက်ပျောသီးအရုပ် ပေးထားတယ်လေ...အဲ့ဒါကို စွပ်ပြကြတာပေါ့...အမှန်က ငှက်ပျောသီးအရုပ်ကို အပေါ်ကနေ ထက်ပိုင်းလောက် ဆွဲတင်လိုက်ရင် လိင်အင်္ဂါပုံပေါ်လာတယ်လေ...”

“ဟီး...ဟုတ်လား...ညီမလည်း ဒီအတိုင်းဖြေလာတာ....”

“အင်း...ဒီကောင်မလေးတော့ ကျောင်းပြေးတယ် ထင်ပါ့”

“ဟုတ်တယ်..ကိုရ..အဲ့တုန်းက သီအိုရီတွေ မရသေးလို့ စာတွေစုကျက်ကြတာ.ဆေးရုံမသွားဖြစ်လိုက်ဘူး...လက်တွေ့ကျတော့လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စုကျက်ပေမယ့် အဲ့လိုပစ္စည်းတွေ သုံးတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလေ.”

“ဟားဟား..ဒီတစ်ခါတော့ ငါ့ကောင်မလေးကို ရယ်ရတော့မှာပေါ့...ဟားဟား...”

“ကိုနော်...”

ကောင်မလေး ရယ်လာတော့လည်း နောင်ရဲတစ်ယောက် စိတ်ပေါ့ပါးသွားသည်။ လောလောဆယ် ပြသနာက ဘာမှန်းမသေချာသေးတော့ ဘာမှ ပြောလို့မရ။ ကလေးရရင်တော့ ယူမယ်ပေါ့။ ဘာမှ အဆင်သင့်မဖြစ်ပေမယ့် ကောင်မလေးနဲ့ ဘဝထူထောင်ရန် နောင်ရဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ညနေစောင်းတော့ ဆီးစစ်တဲ့ အတံလေး သွားဝယ်ပေးလိုက်သည်။ ညဂျူတီကိုတော့ နောင်ရဲနေလို့ မရ။

ဆေးခန်းသွားရမည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ ဆေးသောက်ရန် မှာကာ နောက်နေ့ မနက်လင်း ဆီးသွားရင် ဆီးစစ်ဘို့ မှာထားလိုက်သည်။ နောင်ရဲ ဆေးခန်းသို့ သွားကာ အလုပ်လုပ်နေရပေမယ့် စိတ်ကတော့ ကောင်မလေးဆီမှာ။ ညဘက် အိပ်တော့ ကောင်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆက်လို့ မရ။ အလုပ်ရှုပ်နေမည်ထင်သောကြောင့် Phone message သာ ပို့ထားလိုက်သည်။ မနက်ဖန် ရယ် မြန်မြန်ရောက်ပါတော့။ နောင်ရဲအတွက်ကတော့ အဖြေဘာဖြစ်ဖြစ် သတင်းကောင်းပင်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>