အဖေများနေ့မှာ အမေနွယ်ပေးတဲ့ အချစ်ဆု အပိုင်း ( ၁ )
အက်စတာကင်း ရေးသည်။
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
ဝေယံစိုးတို့က မိသားစု သုံးယောက် နေထိုင်ကြပြီး သူရယ်၊ အမေနွယ် ဟု သူ ခေါ်သော မိထွေး အမေ ဒေါ်နွယ်နွယ်စိုးနှင့်၊ အဖေ ဦးကျော်ဝင်းတို့ ဖြစ်ပါသည်။ သူနှင့် အဖေက တစ်အိမ်ထဲ အတူနေပြီး ဆုံတွေ့ချိန်က အတော် နည်းပါသည်။ အမေနွယ်က အသက် ၃၉ နှစ် ။ မိထွေးဖြစ်သော်လည်း ဝေယံစိုးအား သားအရင်း သဖွယ် အရမ်းဂရုစိုက်သည်၊ အဖေက အသက် ၄၅၊ အဖေက တက္ကစီ အငှားယဉ် မောင်းသော အလုပ် လုပ်ပြီး မနက် ၆ နာရီလောက်ဆို အိမ်က ထွက်သွားတာ၊ ည အတော် နက်မှ ပြန်ရောက်တတ်သည်။
အဖေက အုံနာယူမောင်းတာ မဟုတ်၊ ကိုယ်ပိုင်ကားဖြင့် တက္ကစီဆွဲတာတခါတရံ ပါစင်ဂျာ ငှားလျှင် နယ်ဖက်သို့ သုံး၊ လေး၊ ရက် ထွက်ရတတ်သည်။ အဖေက သားနှင့် မယားကို လူတန်းစေ့ ထားနိုင်သော်လည်း သူ့ အလုပ်လောက် သား၊ မယား၊ အပေါ် အာရုံ မရှိပါ။
ဝေယံစိုး ဘဝမှာ ယခု ဒီ အရွယ်ထိ အမေနွယ်နှင့်သာ အရင်းနှီးဆုံး၊ အနီးကပ်ဆုံး၊ နေရပြီး အမေနွယ်သာ သူ့ရဲ့ အနီးဆုံးလူ၊ ချစ်မိတ်ဆွေ၊ တိုင်ပင်ဖော် တိုင်ပင်ဖက် ဖြစ်ပါသည်။သူက ၁၈နှစ်၊ ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသား ဖြစ်ပြီး ခုတလော ကျောင်းပိတ်ထား၍ အိမ်မှာပင်။ အမေနွယ်နှင့် အတူ အိမ်မှု အလုပ်များကို လုပ်ကိုင်ကူ ပေးသည်။
သူ့မှာ သူငယ်ချင်း အပေါင်း အသင်း မိတ်ဆွေ သိပ်မရှိပါ။ အပြင်လည်း ထွက်ခဲပြီး ကျောင်းပိတ်လျှင် အိမ်မှာသာ အနေများသည်။ နေ့လည်ဖက် အိမ်ရှေ့ခန်း ဆက်တီတွင် ထိုင်ပြီး သူ ဂိမ်းဆော့နေသည်။ အိမ်အတွင်းဖက်မှ အမေနွယ် အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်လာပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေလေ၏။
အမေနွယ်က အိမ်ထောင်မှု နိုင်နင်းသော အိမ်ရှင်မကောင်း တစ်ယောက် ဖြစ်တာနှင့်အညီ အိမ်အလုပ်ကို တစ်ခု မဟုတ် တစ်ခု လုပ်နေတတ်၍ထင်။ အသက် ၃၉ နှစ် သားတစ်ယာက် အမေ ဆိုသော်လည်း သူမ ခန္ဓာကိုယ်က ခုထိ လှပ ကျော့ရှင်း နေဆဲပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဝေယံစိုးတစ်ယောက် ဘာရယ်မဟုတ်၊ ဖုံးကို ချကာ အမေနွယ်ကို ကြည့်နေမိလေသည်။
မြန်မာမိန်းကလးများထဲတွင် အမေနွယ် အရပ်က မြင့်သည် ဟု ဆိုရမည်။ အရပ် ၅ ပေ ၈ လက္မ မြင့်ပြီး အရပ်နှင့် အညီ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ ကောက်ကြောင်း အလှများက သူ့နေရာနှင့်သူ ဆိုတာထက် ပိုပါသည်။ သူကလည်း အမေ၊ အဖေ၊ တူ ဖြစ်၍ အရပ် ၅ ပေ ၁၁ မြင့်သည်။
မိန်းမတို့ဘုန်း ဆံထုံး ဆိုသလို၊ အမေနွယ်ရဲ့ အုံထူ နက်မှောင်သော ပိတုန်းရောင် ဆံကေသာများက ခါးထိ ရှည်သည်။ အမေနွယ်က နဖူးမှ အပြောင်သိမ်းပြီး ခေါင်းစီးကြိုးလေး စီး၍ နောက်မှာ ဖားလျားလေး ချထားတတ်ပြီး တခါတရံ ကျစ်ဆံမြီး နှစ်ဖက်ကျစ် ထားတတ်ပါသည်။ မြန်မာဆန်ဆန် ပါတိတ် ဝမ်းဆက်များသာ အမေနွယ်က ဝတ်ဆင်တတ်သည်။
အိမ်နေရင်း ပါတိတ် အင်းကျီနှင့် ထမီ တပတ်ရစ်လေး ဝတ်ထားပြီး အင်းကျီက အမေနွယ် ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ဖစ်စ် ဖြစ်နေ၍ ကျေပြင်ပြည့်ပြည့်လေးမှ စပြီး ၃၀ ဆိုဒ်ခန့်ရှိ လှပ ကျော့ရှင်းသည့် ခါးလေးအောက်မှ ၃၈ ဆိုဒ်ခန့်ရှိ အမေနွယ် တင်စိုင်ကြီး နှစ်လုံးက တံမျက်စီးလှဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ် လှုပ်ရှားနေသဖြင့် တင်စိုင်ကြီး နှစ်လုံး နိမ့်တုန်၊ မြင့်တုန်၊ ဖြစ်နေတာ ကြည့်ပြီး ဝေယံစိုး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
“ချစ်တယ်… အမေနွယ်ရယ်”
စိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်သည်။ ထိုင်နေရာမှ ထပြီး အမေနွယ် နားသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
“အမေနွယ်… သားကို တံမျက်စီးပေး”
တံမျက်စီး ယူပြီး သူ လုပ်ကူလိုက်သည်။
“အမေနွယ့် သားလးက… လိမ်မာလိုက်တာဟယ်… မေ့ ပူတူတူးလေး”
အမေနွယ်က ချစ်စနိုးဖြင့် သူ့ ပါးကို ဆွဲ လိမ်လေသည်။ အမေနွယ်နှင့် အဖေက သူ့ကို သူ ငယ်စဉ်ထဲက ခုထိ တခါတရံ ပူတူးတူးလေး ဟု ချစ်စနိုး ခေါ်တတ်ကြလေသည်။ သူတို့ သားအမိ သန့်ရှင်းရေး လုပ်၍ပြီးတော့ ဆက်တီမှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အမေနွယ်က စားပွဲခုံ ပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ရေဗူးထဲမှ ရေကို မော့သောက်နေလေ၏။
သွေးကြောစိမ်းလေးများဖြင့် ယှက်ဖြာလျက်ရှိသော လည်တိုင်ကျော့လေးမှ စကာ အင်းကျီရှေ့သို့ မောက်တက်နေသည့် ၃၇ ဆိုဒ်ခန့် အမေနွယ်ရဲ့ ဖွံ့ထွား စူဖြိုးသော ရင်နှစ်မွှာကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရေသောက်၍ပြီးတော့ ရေဗူးကို ခုံပေါ် တင်လိုက်လေသည်။
လှပ ချောမွေ့သည့် အမေနွယ် မျက်နှာလေးကို နမ်းပြီး ပျက်လု ပျက်ခင် ဖြစ်နေသော ပါးပြင်ပေါ်မှ သနပ်ခါး ပါးကွက်ကြားလေးကို သူ တရွှတ်ရွှတ်နှင့် နမ်းလိုက်သည်။ သူတို့ သားအမိက သူ ခုရွယ်အထိ အမေနွယ်ကို ဖက်ရက် နမ်းရှုံ့တုန်း ဖြစ်ပါသည်။
“အမေနွယ်… မနက်ဖြန် အဖေများနေ့… သားရယ် အမေနွယ်ရယ် အဖေရယ်… အပြင် သွားကြမယ်နော်”
“သား အဖေ… ပြန်လာရင် ပြောကြမယ်”
ဒီနေ့တော့ အဖေ ည ၉နာရီကျော်လာက် ပြန်ရောက်လာာပြီး အမေနွယ့်ကို ပိုက်ဆံပေး နေလေသည်။
“အကို… မနက်ဖြန် နွယ်တို့ သားအမိ သားအဖတွေ… အပြင်သွား ကြရအောင်”
“မနက်ဖြန်… အဖေများနေ့လေ အဖေ… အဲဒါ သားတို့… အပြင် သွားကြမယ်”
“အဖေက… မနက်ဖြန် ကား နားရတယ်… ဒါပေမယ့် နုံးနေတယ် သားရာ… အဖေ နားမလို့”
“နွယ်တို့ သားအမိပဲ… သွားကြပါ”
အဖေက ပြောသည်။
“ဒါဆို… အမေနွယ်တို့ သားအမိနှစ်ယောက်ပဲ… သွားကြမယ် သား”
“ဟုတ်ကဲ့… အမေနွယ်”
နောက်နေ့ အမေနွယ်နှင့် သူ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် အပြင် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူ့ ခါးကို အမေနွယ်က ဖက်ထားလေသည်။ အရင်ဆုံး ကစားကွင်းသို့ သွားပြီး သရဲရထား စီးကြသည်။ အမေနွယ်က ကြောက်ပြီး သူ့ကို ဖက်ထားသည့်အခါ သူကလည်း ပြန်လည်ပွေ့ထားစဉ် သူမရဲ့ ကိုယ်သင်း ရနံ့လေးများနှင့် နူးညံ့သော အသားစိုင် အထိ၊ အတွေ့၊ လေးများက သူ့ကို ရင်ခုန်စေလေသည်။
သရဲရထား စီး၍ပြီးတော့ ပန်းခြံထဲ လမ်းလျှောက်ကာ ခုံတန်းလေးတွင် ထိုင်လိုက်ကြသည်။ မလှမ်း မကမ်းမှ မိသားစုများကို သူ ကြည့်နေလိုက်သည်။ “သား အဖေ မပါလို့… စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာလား” မေးပြီး အမေနွယ်က သူ့ကို ဖက်ထားလေသည်။
“မဖြစ်ပါဘူး အမေနွယ်ရဲ့… သားဘေးမှာ အမေနွယ် ရှိရင်… အရာရာ ပြည့်စုံပါတယ်”
အမေနွယ့် ရင်ခွင်ထဲသို့ သူ ခေါင်း တိုးဝင်လိုက်သည့်အခါ သူ့ ဆံပင်ကို အမေနွယ်က လက်နှင့် ထိုးဖွပြီး အမေ့နွယ် သားလေးက သိပ် စကားတတ် အားကြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတယ် ဟု ကျေနပ် ပီတိ ဖြစ်တဲ့ အသံလေးနှင့် ပြောလေသည်။ အတော်ကြာတော့ ကစား ကွင်းမှ မြို့ထဲဖက် ဆိုင်ကယ် လျှောက်မောင်းပြီး နေ့လည်ရောက်တော့ ဆိုင်မှာပင် နေ့လည်စာ စားလိုက်ကြသည်။ စားသောက်၍ပြီးတော့ အမေနွယ် ရုပ်ရှင်ကြည့်ရအောင် ဟု ပြောတော့ သူမကလည်း ကြည့်မည် ဆိုသဖြင့် ရုပ်ရှင်ရုံသို့ မောင်းလာခဲ့သည်။
အောက်ထပ်မှာ လက်မှတ် မရ သဖြင့် အထူးတန်း လက်မှတ် နှစ်စောင် ဖြတ်ပြီး မုန့်ဆိုင်တွင် နေကြာစေ့ ဝယ်၍ အထူးတန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာကြသည်။ ထိုင်ရမည့် ခုံနံပါတ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အထူးတန်းက စုံတွဲများသာ အကြည့် များကြပြီး လေး၊ ငါး၊ တွဲလောက်သာ သူတို့ ရှေ့ ခပ်လှမ်းတွင် ထိုင်နေကြတာ တွေ့ရလေ၏။ နေကြာစေ့ကို အခွံနွှာ၍ အမေနွယ့်ကို သူ ခွံ့ပေး နေလိုက်သည်။
“အမေနွယ့်ကို ကလေးလေး ကျနေတာပဲ… သားက သိပ် ဂရုစိုက်တာပဲကွယ်”
ဟု ကျေနပ်သည့် အသံလေးဖြင့် ပြောပြီး သူ ခွံ့ပေးသည်ကို စားနေလေသည်။ ဝေယံစိုး ခုလို အမေနွယ်နှင့် အတူ ရုပ်ရှင်ရုံ အထူးတန်းတွင် ထိုင်နေတော့ ရင်တွေ ခုန်နေမိပြီး အမေနွယ်သာ သူ့ ချစ်သူ ဇနီး မယား ဖြစ်လျှင် သိပ်ကာင်းမှာပဲ ဟု စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သည်။
အဖေက အမေနွယ်ကို သိပ် ဂရုမစိုက်ပါ။ အသောက် အစား ကင်းပြီး အဖေက လူအေး ဖြစ်ကာ ရသမျှ ပိုက်ဆံ အမေနွယ့်ကို အကုန် ပြန်ပေးတတ်ပါသည်။ သို့သော်လည်း နွေးထွေးမှု သိပ်မရှိပေ။ ရုပ်ရှင်ပြတော့ အမေနွယ့် ပခုံးလေးကို သူ ဖက်လိုက်သည့်အခါ အမေနွယ်က သူမ ခေါင်းလေးကို သူ့ ပခုံးပေါ်မှာ တင်ပြီး ကြည့်နေလေသည်။
သူတို့က နောက်က ခုံမှာ ထိုင်တာဖြစ်ပြီး ဘေးဖက်မှာလည်း လူမရှိ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်သာ ရှိပါသည်။ အမေနွယ်က ကျစ်ဆံမြီး နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ တစ်ဖက် တစ်ချက်မှာ ချထားသည်။ သူ ရုပ်ရှင် မကြည့်ပဲ အမေနွယ်ရဲ့ လှပ ချောမွေ့တဲ့ မျက်နှာလေးကို တပ်မက်မှု အပြည့်နှင့် ကြည့်ကာ ကျစ်ဆံမြီး နှစ်ဖက်ကို ယူ၍ သူ့ နှာခေါင်းတွင် တေ့ပြီး နမ်းလိုက်သည်။
“အိုး”
သားကလည်း ဆိုပြီး အမေနွယ် သူ့ကို မျက်နှာလေးမော့၍ ကြည့်လေသည်။ ဝေယံစိုး ဆင်ခြင်တုံ အသိ ကင်းမဲ့စွာဖြင့် လုပ်သင့် မလုပ်သင့်သည်ကို မသိတော့ပေ။ အမေနွယ်ရဲ့ လှပသော မျက်နှာလေးက သူ့ကို ညှို့ငင် ဖမ်းစား လိုက်လေပြီ။ အမေနွယ့် မေးစေ့လေးကို ကိုင်ပြီး သူမ မျက်နှာ အနှံ့ကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာချ လိုက်လေတော့သည်။
“ရွှတ်… ရွှတ်”
“အိုး!! သား… ဘာလုပ်”
အမေနွယ် စကားပင် မဆုံးလိုက်၊ လေးကိုင်းသဏ္ဍာန်၊ နှင်းဆီဖူးငုံလို အမေနွယ့် နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးကို သူ စုပ်နမ်း လိုက်တော့သည်။
“ပြွတ်စ်”
“ပြွတ်စ်”
ပထမ အနမ်းမှာ အမေနွယ် အတင်းရုန်း၊ သူက ဇွတ် မရ မက စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒုတိယ အနမ်း အမေနွယ် ရုန်းသည်။ သို့ပေမယ့် ရုန်းအားလေး ပျော့လာလေ၏။
“ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်”
တတိယ အနမ်းနှင့် စတုတ္ထ အနမ်းမှာ အမေနွယ်က သူ့ကို တန်ပြန် အနမ်းတွေဖြင့် ပြန်လည် နမ်းလာပြီး သူမ လျှာ နွေးနွေးလေးက သူ့ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင် လာလေသည်။ အမေနွယ့် လျှာလေးကို သူ့ လျှာနှင့် ထိုးမွှေ့လိုက်သည်။ စုပ်နမ်း နေရာမှ ရင်စိ အင်းကျီပေါ်မှ အမေနွယ့် ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ကာ သူ့ လက်ကို သူမ ဂျိုင်းကြားသို့ သွင်းလိုက်ပြီး ရင်စိ အင်းကျီပေါ်က ဖွံ့ထွား စူဖြိုးလှသည့် အမေနွယ့် ရင်သားကို အုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
မေးစေ့ ကိုင်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကို အမေနွယ်က ယူပြီး သူမ ရင်သား တစ်ဖက်ပေါ် တင်ပေးလေသည်။ အမေနွယ့် ရင်သား အစုံကို အင်းကျီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ပြီး အနမ်း ရွှေဂဟေကို ဆယ်မိနစ်ကျော်လောက် အထိ ဆက်နေလိုက်ကြသည်။
“သား တော်ပြီကွာ… အမေနွယ်တို့… ရုပ်ရှင် ဆက်ကြည့်ကြမယ်”
ရင်ခုန် လှိုက်မောစွာဖြင့် အမေနွယ်က ပြောလေသည်။ သူတို့ ရင်ခုန် ကြည်နူးခြင်း များစွာနှင့် ရုပ်ရှင် ကြည့်တာ ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်းပင် မသိလိုက်ပေ။ ဝေယံစိုး လီးကတော့ ခုထိ အတောင် မကျသေးပေ။ ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ အမေနွယ့်ကို လက်ချင်းချိတ်လိုက်သည်။
“အမေနွယ့်ကို… သူ့ ရည်းစား… ကျနေတာပဲ”
မငြင်းဆန်ပဲ ရှက်ရွံ့ ရင်ဖိုစွာနှင့် အမေနွယ်က ပြောလေသည်။ အချိန်က ခုမှ ညနေ ၄ နာရီကျော်ပင် ရှိသေး၍ အိမ်မပြန်သေးပဲ သူ့ ခေါင်းထဲ အကြံ တစ်ခု ရသွားပြီး အလှကုန် ဆိုင်ဖက် မောင်းလာခဲ့သည်။ ဆိုင်ရှေ့ ရောက်တော့ ရပ်လိုက်သည်။
“အမေနွယ်… ခဏ စောင့်ဦးနော်”
ပြောပြီး ဆိုင်ထဲ ဝင်ကာ စကုတ်လေး တစ်ခု ဝယ်၍ ကျသင့်ငွေ ရှင်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
မြို့စွန်ဖက်သို့ မောင်းလာပြီး ကြိုဆိုပါ၏ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးနားတွင် ဆိုင်ကယ် ရပ်ကာ အမေနွယ့် လက်လေးကို ဆွဲ၍ ထိုအနီးက မန်ကျီးပင်ကြီး အောက်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။
“အမေနွယ်ဖို့… သားရဲ့… ချစ်သက် လက်ဆောင်ပါ”
စကုတ်လေးကို သူမ လက်ထဲ ထည့်ပြီး လက်ခုံလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ထိုနားက လူရှင်းပြီး ကား အသွား အလာ လောက်ပဲရှိပါသည်။ အမေနွယ့် ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ချလိုက်ပြီး အမေနွယ့်ကို သား ချစ်တယ် သား အချစ်ကို လက်ခံပေးပါနော် ဟု သူ ပြောလိုက်သည်။
“အိုး!! ဒါက အမေနွယ့်ကို… ရည်းစား စကား ပြောတာပေါ့… ဟုတ်လား သား”
“ဟုတ်ပါတယ်… အမေနွယ်”
အမေနွယ်က သူ့ လက်ကို ဆွဲပြီး ထစေလေသည်။
“ငတုံးလေး… ခုနက သား နမ်းထဲက… အမေနွယ် မချစ်ပဲ… သား အနမ်းကို… ခံပါ့မလား”
ပြောပြီး သူမ ခြေဖျားလေးကို ထောက်ကာ အမေနွယ်က သူ့ နဖူးပြင်ကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်လေသည်။ အမေ့နွယ့်ရဲ့ လှပ ကျော့ရှင်းသည့် ခါးလေးကို သူ ဖက်လိုက်သည်။
“သား အချစ်ကို… အမေနွယ် လက်ခံတာပေါ့နော်… ပျော်လိုက်တာ… အမေနွယ်ရယ်”
“အင်း!! အမေနွယ့် သားက… အမေနွယ့်ကို ချစ်မှန်း သိလို့ ပြန် ချစ်တာ”
သူမရဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးနှင့် ကြည့်ကာ ပြောပြီး သူ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အမေနွယ်က လက်ချောင်းလေးများနှင့် ပွတ်သပ်ပြီး သူ့လက်မောင်း မာဆယ်ကို ညှစ်နေလေသည်။
“ပြန်ကြမယ် သား… လမ်းဘေးကြီးမှာ… လူဇိုးလေး”
အပြန်လမ်းတစ်လျှောက် အမေနွယ်က သူ့.ခါးကို ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားလေသည်။
ညရောက်တော့ ညစာ စားသောက်ပြီး အဖေ အရင် ရက်တွေက ကား ဆက်တိုက် မောင်းထားရသဖြင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ အစော ဝင်သွားလေသည်။ သူနှင့် အမေနွယ်က အိမ်ရှေ့ ဆက်တီမှာ ထိုင်နေကြသည်။ အိမ်နေရင်း ချည်သား အင်းကျီ အပွလေးနှင့် ချန်ထမီ တပတ်ရစ်လေး ဝတ်ထားပြီး သူ ညနေက လက်ဆောင်ပေးထားသည့် စကုတ်လေးကို အမေနွယ်က ကုတ်ထားသည်။
သူ့ မျက်က်စိထဲတွင် အမေနွယ်က အလှ နတ်သမီးလေး တစ်ပါးလို လှပ ချောမွေ့ နေသည် ဟု ဝေယံစိုး ထင်မိလေ၏။ နေ့လည်က ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ အမေနွယ်နှင့် သူ့ အဖြစ်များကို တွေးနေမိလေသည်။ သူတို့ သားအမိ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စကား မပြောဖြစ်ကြပေ။ အမေနွယ်လည်း ထိုအရာကို တွေးနေမှာပင် ဖြစ်သည်။
ည ၉နာရီလောက်တွင် အမေနွယ် အိပ်တော့မယ် ဟု သူ့ကို ပြောပြီး ထသွားလေသည်။ သူ တော်တော်နှင့် အိပ်မရသေး၍ ဆက် ထိုင်နေမိတာ ၁၁ တောင်ကျော်သွားခဲ့ပြီ။ သူ့ ရင်ခုန်သံတွေ ဆူညံကာ တော်တော်နှင့် အိပ်မရ၊ တံခါးမကြီးကို ထပိတ်ပြီး ဆက်တီ ခုံရှည်ပေါ်မှာ လှဲလိုက်သည်။
“သား… မအိပ်သေးဘူးလား”
အမေနွယ် သူ့ နားမှာ ရပ်ပြီး မေးလေသည်။
“အိပ် မရပါဘူး အမေနွယ်ရယ်… သား ရင်ခုန်ပြီး ပျော်နေလို့ပါ”
သူ လှဲနေရာမှ ထိုင်ကာ အမေနွယ့်ကို ထိုင်စေပြီး သူမ လက်လေးကို ယူ၍ သူ့ ဘယ်ဖက် ရင်အုံပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။
“ကိုသဲပိုလေး… အတူတူပဲ… အမေနွယ်လည်း အိပ် မရဘူး”
အမေနွယ့် ခေါင်းလေးက သူ့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင် လာလေသည်။
အမေနွယ့် ဆံပင်များကို ဖယ်လိုက်ပြီး ဖြူဖွေးသော ဂုတ်သားလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ည အိပ်ချိန်ဖြစ်၍ အမေနွယ် ဘရာစီယာ မဝတ်ထားပါ။ ရင်သားအစုံက သူ့ ရင်ဘတ်မှာ ဖိမိ နေလေသည်။ အမေနွယ် မျက်နှာလေးကို ဆွဲ မော့လိုက်သည်။
“အမေနွယ့်ကို… သား ချစ်ချင်နေပြီ”
“ချစ်ချင် ချစ်ပေါ့လို့… သားကို အမေနွယ်က ချစ်တယ်လို့… အဖြေပေး ထားပြီးသားလေ… ချစ်ပါရှင်”
အမေနွယ်က တီးတိုးလေး ပြောသည်။ အမေနွယ်တို့ အခန်းနှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းက ကပ်ရက်၊ ဆိုတော့ အဖေ့ ဟောက်သံများကို ကြားနေရလေသည်။
“ရှူး… ခူး… ခလော”
“ပြွတ်စ်”
အမေ့နွယ်ကို ကစ်ဆင် ရိုက်လိုက်သည်။ အမေ့နွယ့် ရင်သားကို အင်းကျီပေါ်မှ သူ အုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
သား ခဏ ဟု ပြောပြီး အမေနွယ်က ချည်သား အင်းကျီကို အပေါ်သို့ မ တင်ပေးထားလေသည်။ ၂ ပေ မီးချောင်း အလင်းရောင် အောက်ဝယ် ဖွေးခနဲ အမေနွယ့်၏ ဖွံ့ထွား စူဖြိုးလှသော နို့နှစ်လုံးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူ ငယ်စဉ်က စို့ခဲ့ရသည့် နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရ စို့နေလိုက်သည်။
“အားးးးးး… ဟင်းး”
အမေနွယ် တီးတိုးလေး ငြီးတွားကာ သူ့ လက်တစ်ဖက်ကို ယူ၍ ပေါင်ခွဆုံမှာ တင်ထားပေးလေသည်။ ထမီပေါ်မှပင် အမေနွယ့် စောက်ပတ်ကို ပွတ်နေလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ အမေနွယ်က ထပြီး သူမ ထမီကို ခြေထောက် အောက်သို့ ချွတ်ချကာ ခုံတွင် ပြန်ထိုင်လိုက်လေသည်။ သူ ခုံအောက်သို့ ဆင်းကာ အမေနွယ် ရှေ့တွင် ဒူးထောက် ချလိုက်သည်။
အဆီများနှင့် တွဲကျ မနေပဲ တင်းရင်းနေဆဲပင် ရှိသေးသည့် ပေါင်ခွဆုံထံ မျက်နှာ အပ်လိုက်ပြီး အမွေး နက်နက် ပါးပါးလေးများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော အမေနွယ့် စောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းကြီး အကွဲကြောင်း အတိုင်း လျှာနှင့် ယက်လိုက်သည်။
“အားးးးးးးးးးးးးး… အားးးးးးးး”
အမေနွယ် တီးတိုးလေး ငြီးကာ သူ့ ခေါင်းကို သူမ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ အဖေ အိပ်နေချိန် အမေနွယ့် စောက်ပတ်ကိုယက် နေရသဖြင့် ဝေယံစိုး ဏှာစိတ်များက အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်ရှိ နေလေ၏။ အမေနွယ့် စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် ထိုးကလော်ပြီး စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးကို လက်နှင့် ညင်သာစွာ ဖြဲ၍ နူးညံ့ စိုစွတ်သည့် စောက်ခေါင်းထဲကို လက်ခလည် ထည့်ကာ လက်ခလည်ဖြင့် လိုးပေး နေလိုက်သည်။
“အားးးးးးးးးးးးး… သားး… ကောင်းလိုက်တာကွယ်… အိုးးးးးးး… အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
“ခူးးးးးးး… ခလော… ခေါ”
အမေနွယ့် တီးတိုး ငြီးတွား သံလေးများကို အဖေ့ ဟောက်သံများက ဖုံးလွှမ်းသွား လေတော့သည်။ သူ လက်နှင့် လိုးပေး နေသလို လျှာနှင့်ပါ စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးနေတော့ အမေနွယ် ကော့ထွက် နေလေသည်။ သူ့ကို မွေးထုတ်ခဲ့သော အမေနွယ့် စောက်ပတ်ကြီးကို မြိန်ယှက်စွာဖြင့် ယက်ပေး နေလိုက်သည်။
သူ ယက်ပြီး ခဏကြာတော့ တအားအားနှင့် တီးတိုးလေး ငြီးတွားကာ အမေနွယ့် ကိုယ်လေး တဇတ်ဇတ် တုန်ခါ၍ ငြိမ်ကျသွားလေသည်။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းအောက်မှာ သူ့ လျှာကို အပြားလိုက်ကြီး ထိုးခံထားပြီး ထွက်ကျလာသမျှ အမေနွယ့် စောက်ရည်များကို တစ်စက်မကျန် မြိုချလိုက်သည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment