မှန်သားပေါ်က အက်ကြောင်းများ အပိုင်း ( ၄ )

မှန်သားပေါ်က အက်ကြောင်းများ အပိုင်း ( ၄ )

ထူးခြား ရေးသည်။

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ဒေါ်ရှုမေဝင်း အပြောအရတော့ သူတို့ အဖေဘက်လိုက်လို့ဟု ဆိုသည်။ သူတို့ အဖေ ဦးအဟိုး မှာ ပိန်ပန်ပါးပါး ဟု ဆိုသည်။ ဦးအဟိုး နှင့် ဒေါ်ရှုမေဝင်းကို သူတို့ မိဘတွေ ပေးစားတော့ ဒေါ်ရှုမေဝင်း က အသက်၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ မာချိုဝင်းကို သူမ ၁၉နှစ်သမီးမှာ မွေးခဲ့ပြီး နောက် ၂ နှစ်အကြာမှာ လဲ့ချိုဝင်း ကို မွေးခဲ့သည်ဖြစ်သည်။ လဲ့ချိုဝင်း မွေးပြီး နှစ်နှစ်အကြာမှာ ဦးအဟိုး ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ 

သမီး နှစ်ယောက် နှင့် အားကိုးရာမဲ့ ဖြစ်နေရှာသော ဒေါ်ရှုမေဝင်းကို ဦးအဟိုး နှင့် စီးပွားရေး ပါတနာ ဖြစ်သူ ဦးမျိုးခိုင် က လက်ထပ်ခဲ့ပြီး စီးပွားတခုတည်းဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ကာ ဒေါ်ရှုမေဝင်း နှင့် သမီး နှစ်ယောက်ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဦးမျိုးခိုင်မှာ ထိုအချိန်က အသက် ၃၂ နှစ်ခန့် ဖြစ်ပြီး ဒေါ်ရှုမေဝင်းက ၂၃နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ 

ဦးမျိုးခိုင်မှာ အသားညိုညို အညာသားဖြစ်ပြီ ဒေါ်ရှုမေဝင်း က အသားအရည်ဝါဝင်းနေ သည့် တရုပ်မ စစ်စစ် ဖြစ်လေရာ၊ မျက်ရစ်မရှိသည့် တရုပ်မလေးများ ဖြစ်သော မာချိုဝင်း နှင့် လဲ့ချိုဝင်းတို့ မှာ မည်သို့မျှ ဦးမျိုးခိုင် သမီးများ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း သူတို့ ရာဇဝင် မသိသူများကပင် သတိထားမိနိုင်လေသည်။ ဒေါ်ရှုမေဝင်းမှာ ဦးမျိုးခိုင် နှင့် သားတယောက်ရကာ အခု ၁၈ နှစ်ခန့် ရှိပြီး အဝေးသင် တက်ရင်း သူ့အဖေပွဲရုံ အလုပ်ကို ကူလုပ်နေလေသည်။ မောင် ခိုင်ဝင်း ဟု ခေါ်လေသည်။

သန့်ဇော်လင်း မှာ အိပ်ရေးဝသွားသော်လည်း ညက ပင်ပန်းထားတာရယ်၊ ကားက ဆောင့်တာရယ်တို့ကြောင့် ကိုယ်တွေ လက်တွေတော့ အနည်းငယ် နာကျင်နေသည်။ သူတို့ လင်မယား အတွက်ပေးထားသော အခန်းတွင် သူတို့ ပစ္စည်းများကို နေရာချပြီး သူက ကုတင်ပေါ်ခနလှဲကာ နားနေတုန်း၊ မာချိုဝင်း က အမေ နှင့် ညီမ တို့ဖြင့် မတွေ့တာ ကြာသဖြင့် သွားကာ စကားလက်ဆုံ ကျရင်း ညနေစာ စားဖို့ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေလေသည်။ 

ညနေကျတော့ ယောက်ခမကြီး ဦးမျိုးခိုင် နှင့် ယောက်ဖ ဖြစ်သူ ခိုင်ဝင်း တို့ နှင့် အတူ အရက်ဝိုင်း ဖွဲ့ကြလေသည်။ ယောက်ခမကြီး သောက်တတ်မှန်းသိသဖြင့် ရန်ကုန်မှ ဝယ်လာသော ဂျော်နီဝါကား ဘလက်လေဘယ်တလုံးထုတ်ရင်း၊ ဆတ်သားခြောက်၊ လဘက်သုတ် အမြီး တို့ဖြင့် သောက်ကြလေသည်။ မောင်ခိုင်ဝင်းကလည်း အပြင်းမသောက်နိုင်သေး၍ သူ့အတွက် မြန်မာ ဘီယာ၊ သူ့အမတွေ အတွက် စပိုင် ဝိုင်တို့ကို ယူလာပြီး သောက်ကြ စကားပြောဆိုကြလေသည်။ 

အလုပ်အကြောင်း နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေး စုံလေသည်။ သန့်ဇော်လင်း က ခယ်မချော လဲ့ချိုဝင်း နှင့် ယောက်ခမ အကိတ်ကြီး ဒေါ်ရှုမေဝင်း တို့ကို တိတ်တခိုး မျက်စေ့အစာ ကျွေးနေလေသည်။ မိန်းမ သုံးယောက် က စားဖို့ သောက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေကြသည်ကို ယောက်ျာသုံးယောက်က စားပွဲမှာ ထိုင် စားသောက်နေရင်း ဖြင့် အာရိုက်နေကြခြင်း ဖြစ်လေရာ၊ နည်းနည်း အရှိန်ရလာလေ၊ သန့်ဇော်လင်း စိတ်တွေက ပိုထလာလေဖြစ်လေသည်။ 

သန့်ဇော်လင်း နည်းနည်းထွေလာတော့ သန့်ဇော်လင်း ၏ မျက်လုံး ရိုင်းရိုင်းတွေကို ဒေါ်ရှုမေဝင်း က သတိထားမိ သဖြင့် အနည်းငယ် ခြေတုံ လက်တုံ ဖြစ်မိလေသည်။ အဲကောင်လေးကလည်း ကိုယ့်ယောက်ခမ ကိုတောင် ကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေက မဟုတ်သေးပါဘူးဟု တွေးနေမိသည်။ ဥိးမျိုးခိုင် က လည်း နူတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှ မသိမသာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ခွေးမသားလေး တဏှာရူး ၊ ဘယ်အပေါက်မှ ရှောင်မဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး တွေးလိုက်မိသည်။ 

သန့်ဇော်လင်း သောက်ကောင်းကောင်း နှင့် အရက်တော်တော်သောက်ဖြစ်သွားပြီး ညနေစာ ကလည်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာမို့ စားကောင်း တော့ ဘိုက်အတော်တင်းသွားပြီ။ လူ က ပင်ပန်းသော်လည်း ယောက်ခမ ကြီး နှင့် ခယ်မ လေးကို စိတ်ထဲက ပြစ်မှား ပြီး လီး က တောင် နေသဖြင့် စောစောအိပ်တော့မည် အကြောင်းပြကာ မာချိုဝင်း ကို ခေါ် အခန်းထဲ ဝင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံး ပုခုံးထမ်း ကာ လိုးတော့သည်။ 

မာချိုဝင်း က တိုးတိုး မောင် ဘေးခန်းက ညီမလေး ကြားနေရတယ် ဆိုတာတောင် ဂရု မစိုက်တော့ ယောက်ခမကြီး ဒေါ်ရှုမေဝင်းကို လိုးနေသည်ဟု မှန်းကာ လိုးလေသည်။ ဖီးက အရမ်းတက်နေ လူကလည်း မူးနေတော့ မာချိုဝင်း ပြီးမပြီးတောင် မသိတော့ လရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားသည်နှင့် တုံးကနဲ ကို အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ 

ရုတ်တရက် ကုတင်လှုပ်သွားတော့ သန့်ဇော်လင်း နိုးလာသည်၊ သို့သော်လည်း ခေါင်းက ခဲ ကိုယ်တွေလက်တွေလည်း နာနေသဖြင့် ပြန်မှိန်းနေလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သေးက အရမ်းပေါက်ချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ အာရုံက လန်းလာသည်။ မျက်လုံးအသာမှေးကြည့်လိုက်တော့ မီးရောင် မှိန်မှိန်အောက် မှာ ကုတင်ဘေး ရပ်လျှက် သူ့မျက်နှာကို သေခြာစိုက်ကြည့်နေသော မာချိုဝင်းကို တွေ့လိုက်လိုက်ရသည်။ ပထမ တော့ သူက ချစ်ဘာလုပ်နေတာလဲဟု မေးလိုက်မလို့ အချိန် နဲ့ အခြေအနေက စိတ်ထဲထူးဆန်းသလိုမို့ ဆက်အိပ်ပျော်ချင်ဟန်ဆောင်နေလိုက်မိသည်။ ခနနေတော့ မာချိုဝင်း ခြေဖျားထောက်ကာ အခန်းထဲကထွက်သွားသည်။ 

မာချိုဝင်း ထွက်သွားပြီး ခနကြာမှ သန့်ဇော်လင်း လည်း ခြေဖျားထောက်ကာ ထွက်လိုက်လေသည်။ မာချိုဝင်း အရိပ်လေး လှေခါးမှ ဆင်းတာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အနောက်မှ အသံမထွက်အောင် သေခြာနင်းပြီး လိုက်သွားလိုက်သည်။ မာချိုဝင်း မှာ အိမ် ဘေး အပေါက်မှ ထွက်သွားကာ ထို တံခါးလေးကို ပြန်စေ့ သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မာချိုဝင်းတို့ မိဘများ အိမ်ကို စာဖတ်သူများ မြင်အောင် ရေးပြရလျှင် အိမ်မှာ ပျဉ်ထောင် နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး ဖြစ်ပြီး ခြံဝင်းမှာလည်း အကျယ်ကြီးဖြစ်သည်။ 

အိမ်ကြီးနောက်ဖက် တွင် ဂိုထောင် ကဲ့ သို့ အဆောင်များ သုံးလေးဆောင် ရှိလေသည်။ ထို အဆောင်များ မှာ တခါတရံ ပွဲရုံမှ အခန့်မသင့် ၍ ယာယီထားစရာပေါ်လာလျှင် ပစ္စည်းများ ထားသည့် အဆောင်များ ဖြစ်သည်။ အိမ်ကြီးဘေးမှ ကုန်ကားကြီးများ ပင် ခြံ အနောက်ဖက်သို့ တိုက်ရိုက် ဝင်နိုင်သည်။ ထို ကားဝင်သည့် လမ်းဖက်၊ အိမ်ဘေးမှာလည်း အလွယ်ထွက်လို့ ရသည့် တံခါးပေါက် ရှိလေသည်။ ထို တံခါးပေါက်မှ မာချိုဝင်း ထွက်သွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ 

သန့်ဇော်လင်းက ချက်ခြင်း ထွက်လိုက်သွားလျှင် ပေါ်တင်ကြီး မိနေမှာ စိုးသဖြင့်၊ ခန တော့ စောင့်လိုက်သည်။ နောက် တံခါးကို အသာလေးဟကြည့်ရာ အပြင်တွင် ဘယ်သူမှ မတွေ့ရသဖြင့် အသာထွက်ပြီးတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ လှေခါးနှစ်ထစ်လောက်ပဲ ရှိသည်။ ထိုလှေခါးရင်း၌ အပြင်မှာ စီးသည့် ဘိနပ်တရံ နှစ်ရံ ရှိသည်။ 

သူနှင့် တော်မည့် ဘိနပ်တစ်ရံကို ကောက်စွပ်ပြီး ဘေးဘီကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မာချိုဝင်းကို မတွေ့ရတော့ခြေ။ ကားလမ်းလေး အတိုင်း နောက်ဘက်ခြံကို လျှောက်သွားလိုက်ရာ မာချိုဝင်းကို မတွေ့ရတော့ခြေ။ အပြင်ထွက်ဖို့ကလည်း ကားလမ်းမ ပဲ ရှိသည်။ သန့်ဇော်လင်း ဂိုထောင်တွေ နားသို့ ကပ်လာရင်းက သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ဂိုထောင်တခု နှင့် ခြံစည်းရိုးကြား အရိပ်ကျနေရာလေးသို့ တိုးဝင်လိုက် ပြီ ခြုံဘုတ် ရှိရာဘက်ကို ပုဆိုးလှန်ကာသေးပေါက်လိုက်သည်။ 

သေးတန်းက ခြုံဘုတ်သစ်ရွက်များပေါ် တဗြန်းဗြန်း ကျနေစဉ် စကားပြောသံ သဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသဖြင့် သေးကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်ရသည်။မြေကြီးပေါ် အသာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ရင်း အသံမထွက်အောင် ထိန်းကာ သေးကို လွတ်လိုက်ပြီး ဆုံးအောင် ပေါက်လိုက်သည်။ 

ပြီး မှ အသံထွက်ရာ နေရာကို လိုက်ရှာရာ သူကပ်ရပ်နေသည့် ဂိုထောင် အနောက်ဘက်မှ သစ်သား အကွဲဟ တခုမှ မီးရောင်ထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည် အပြင်ဘက်မှာက လမိုက်ညမို့ မှောင်နေသည်ဖြစ်ရာသူ့ကို မြင်မှာလည်း ဂရုစိုက်စရာ မလိုတော့ခြေ။ ညကလည်း တိတ်ဆိတ်နေသည်မို့အသံတိုးတိုးလေးကို ပင်သူကြားလိုက်ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

ထို အလင်းရောင်ထွက်ရာ အပေါက်ကြားမှ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ ဂိုထောင် အတွင်းပိုင်း ကို တွေ့လိုက်ရသည် ထိုနေရာလေး တွင် သစ်သားကွတ်ပြစ်လေး တခု သင်ဖြူးဖျာ နှင့် ခေါင်းအုံးလေး တလုံး ရှိနေသည်။ ကုန်ပစ္စည်းတွေကို သပ်သပ်ယပ်ယပ်စီထားသဖြင့် ထိုသစ်သားကွပ်ပြစ်နေရာလေးမှာ အခန်းလေး တခုလို ဖြစ်နေသည်။ 

ထိုကွပ်ပြစ်ပေးမှာ လူကြီးတယာက်သူ့ကို ကျောပေးထိုင် နေပြီး ထိုလူကြီး နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုန်ပစ္စည်းအပုံတွေ ကြားမှ မာချိုဝင်း ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မာချိုဝင်းကို မြင်သည်နှင့် ထိုသူကြီးမှာ ကွပ်ပြစ်ကလေးပေါ်မှ ထရပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန်တန်းလိုက်သည်။ မာချိုဝင်းကလည်း ထိုလူကြီးလက်နှစ်ဖက်ကြားသို့ ပြေးဝင်ကာ ဖက်လိုက်သည်။ တယောက်နှင့် တယောက် နူတ်ခမ်းချင်း နမ်းရှုံ့ လိုက်ကြပြီး စကားပြောတော့ အသံသေခြာ မကြားရသဖြင့် ထိုအပေါက်မှ မျက်စေ့ကို ခွာလိုက်ပြီး နားကို ကပ်နားထောင်လိုက်ရာ။

" အား လွမ်းလိုက်တာ မီးကြီး ရယ် မတွေ့ရတာအတော်ကြာသွားပြီနော်၊ ပါပါး ကိုရော သတိရသေးရဲ့လား"

" သတိရတာပေါ့ ပါပါးရယ်၊ ဘယ်သတိမရပဲ နေပါ့မလဲ"

သန့်ဇော်လင်း ကြယ်တွေလတွေ မြင်သွားရသည်။ ခေါင်းတွေလည်းထူပူလို့၊ ဟိုက်။ အဲဒါ မာချိုဝင်း ရဲ့ ပထွေး ဦးမျိုးခိုင်ပါလား၊ မာချိုဝင်း ပြောတဲ့ အရင်လူ ဆိုတာ သူမ ရဲ့ ပထွေးလား၊ သန့်ဇော်လင်း အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်သွေ့လာခဲ့ရသည်။ 

မာချိုဝင်း သူ့ကို မန္တလေးမှာ ပြောခဲ့တာကို ပြန်သတိရလာသည်။ သူမ က သူ့အပေါ်မှာအကြွေး ရှိသည်မဟုတ်ပါလား၊ သူ နှင့် တီဝင်း တို့ ဖြစ်သလို အခု မာချိုဝင်းမှာလည်း ဖြစ်ခွင့် ရှိနေ သည်မဟုတ်ပါလား။ သန့်ဇော်လင်းမှာ ဘယ်သူမှန်းသိသွားတော့ ဘာတွေလုပ်မှာလည်း ဆိုတာ သိချင်လာတာမို့ အပေါက်ကို ပြန်ချောင်းလိုက်သည်။ 

" ဟိုက်"

သန့်ဇော်လင်း မျက်လုံးပြူးကာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်။ မတ်တတ်ရပ်နေသော ဦးမျိုးခိုင် ပုဆိုးမှာ ကြမ်းပေါ်ကွင်းလုံးပုံကျနေပြီး မာချိုဝင်းတယောက် သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း က ထောင်မတ်နေသော ဦးမျိုးခိုင် လီးညိုညိုကြီးကို မြိန်ရည်ယှက်ရည်စုပ်ပေးနေပါပေါ့လား။

.......................................................................................................................

အခန်း  ( ၁၆ )

ဦးမျိုးခိုင် က မာချိုဝင်း ၏ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်လှုပ်ရှားနေသော ခေါင်းလေးကို သူ့လက်ဖဝါးများဖြင့် ပွတ်သတ်ပေး နေရင်း က တချက်တချက် သူ့ဖင်ကို ကော့ကာ ညှောင့်လိုက်သေးသည်။ ခနကြာတော့ မာချိုဝင်း ချိုင်းကလေးကို ဆွဲမကာ ထရပ်ခိုင်းလိုက်ရင်း ကွပ်ပျစ်ကလေး ရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့လေသည်။ 

ကွပ်ပျစ်နား ရောက်ကာနီးတွင် မာချိုဝင်းက ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချ ခဲ့ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်တော့ သူမ ညအိပ်ဝတ်ထားသော တီရှပ်ကို ခေါင်းမှ လှန်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံများ ဘာမှ မဟုတ်ထားသဖြင့် သူမ တကိုယ်လုံးမှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ခြေ။ ဂိုထောင်ထဲမှ မီးဝါကျင့်ကျင့် အောက်မှာတောာင် မာချိုဝင်း အသားတွေက ဖြူဝင်းနေသည်။ 

အထူးသဖြင့် ယခု ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားသော ဦးမျိုးခိုင် ၏ တုတ်ခိုင်ညိုမောင်း သော ကိုယ်နားမှာ ကပ်ပြီး ယှဉ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့်လည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။ 

ဦးမျိုးခိုင် နှင့် မာချိုဝင်း တို့ မှာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေကြပြီး ဦးမျိုးခိုင်လက်ဖဝါးတွေက မာချိုဝင်း ရင်သားတွေကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေသလို မာချိုဝင်းမှာလည်း လက်လေးတဖက်က က ဦးမျိုးခိုင် လည်ကုတ်ကို တွယ်ဖက်ထားရင်း တခြားတဖက်က ဦးမျိုးခိုင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေး နေလေသည်။ 

နောက်တော့ မာချိုဝင်းကို ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှဲစေကာ သူမ ကားပေးသော ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်၍ ဦးမျိုးခိုင် တယောက် လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပုံစံ ဖြင့် စလိုးလေတော့သည်။ ပုံစံရိုးရိုးပေမဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တောင့်တင်း သန်မာလှသော ဦးမျိုးခိုင်၏ ဆောင့်ချက် တွေက အားပါလှသည်။ မာချိုဝင်း ကိုယ်လေး ပင် ခေါင်းရင်းဘက် ရွေ့ရွေ့ သွားသည်မှာ သူမ ခေါင်းနှင့် ကွပ်ပျစ်ခေါင်းရင်းနံရံ တို့ ထိကပ်မိသည်အထိ ဖြစ်လေသည်။

" ဖတ်...ဖလွတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဗျိ...ဖတ်."

" အင့်.....အု....အင့်...အု."

မာချိုဝင်း ဆီမှ ငြီသံလေးကလည်း တချက်ဆောင့်တိုင်း တခါ အသံထွက်နေလေသည်။ သန့်ဇော်လင်း ကြည့်နေရင်းပင် မာချိုဝင်း ကိုယ်လေးမှာ ကော့တက်သွားပြီး ဦးမျိုးခိုင် လက်မောင်းတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမျိုးခိုင်လည်း ဆောင့်နေတာ ရပ်သွားသဖြင့် မာချိုဝင်း ပြီးသွားပြီ ဆိုတာ သန့်ဇော်လင်း သိလိုက်ရသည်။ ဦးမျိုးခိုင် က သူ့လီးကြီး အဆုံးထိ စိမ်ထားရင်းမှ မာချိုဝင်း မျက်နှာ အနှံ့ ကို နမ်းရှုံ့ရင်း နို့လေးများကိုလည်း စို့ပေးနေသည်။ 

မာချိုဝင်း ငြိမ်ကျသွားပြီး ခနနေမှ မာချိုဝင်းကို အသာဆွဲထူလိုက်သည်။ မာချိုဝင်း မှာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဦးမျိုးခိုင် လီးကြီးမကျွတ်စေပဲ ခြေထောက်တဖက်ကို မြှောက်ကာ တပတ်လှည့် လိုက်တော့ လေးဘက်ထောက်ရက်လေး ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုအခါကျမှ ဦးမျိုးခိုင် က မာချိုဝင်း ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး အနောက် က ဆောင့်လိုးတော့သည်။ မာချိုဝင်း မှာ ခေါင်းကလေး ငုံ့ထားသဖြင့် ဆံပင်တွေ တယမ်းယမ်း နို့တွေက လှုပ်ခါယမ်းနေရသည်။ ဆောင့်ချက်က လည်း ကြမ်းကြမ်း အားလည်း ပါသည်မို့ မာချိုဝင်းမှာ တအီးအီး ငြီးသံလေး တွေ ထွက်လာရပြန်သည်။ 

မာချိုဝင်း ကို ဦးမျိုးခိုင် ဒေါ့ကီ ဆွဲ နေသည်ကို ကြည့်ရင်း နှင့် သန့်ဇော်လင်း မှာ သူကိုယ်တိုင် သတိမထားမိလိုက် ပဲ မာတောင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းတိုက်နေမိလေသည်။ မာချိုဝင်း ၏ဝင်းဝါ နေသော ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးမှာ ဦးမျိုးခိုင် ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံခါထွက်နေသဖြင့် ဘယ်လောက်တောင် အားပါမှန်း သန့်ဇော်လင်း မြင်နေရလေသည်။ 

ဦးမျိုးခိုင် မှာ ဘယ်လောက်တောင် ထိန်းထားနိုင်သလဲ မသိ မာချိုဝင်း မှာ အိးအီး အီး အသံလေး ထွက်ပြိး ဖင်ကြီးကို နောက်ပြန်ပြန်ကော့ပေးလာနေသည်ကို တော့ရတော့ သူမ ပြီးတော့မည်ဆိုတာ သန့်ဇော်လင်းသိနေသည်။ဒီတခါတော့ ဦးမျိုးခိုင်ဆောင့်ချက်တွေလည်း သွက်လာပြီး မာချိုဝင်းရော ဦးမျိုးခိုင်ရော ငြိမ်ရပ်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက် ပြီးသွားကြပြီဟု သန့်ဇော်လင်း ထင်လိုက်မိလေသည်။ 

နောက် ခနအာကြာမှာတော့ သူမှားကြောင်းကို သိလိုက်ရလေသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ဦးမျိုးခိုင်မှာ သူ့လီးကြီးကို မာချိုဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး မာချိုဝင်း ကျော နှင့် ဖင်လုံးကြီးများ အပေါ် လရည် တွေကို ညှစ်ထုတ်ပန်းလိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖြစ်လေတော့သည်။ သန့်ဇော်လင်း မှာ သူ့မိန်းမ ကိုယ်ပေါ်သို့ လရည်များ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းချနေသည်ကို ကြည့်ရင်း အော်ဂလီဆန်ရမည့်အစား ဖီးတက်လာသည်ကို သူ့ကိုယ်သူ အံအားသင့်မိလေသည်။ 

နောက်တော့ ဦးမျိုးခိုင် က မာချိုဝင်း ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်လှဲချကာ အိပ်လိုက်သလို မာချိုဝင်း ကလည်း ဦးမျိုးခိုင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ လှဲလိုက်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက် နှင့် တယောက် ထွေးဖက်ကာ ငြိမ်ငြိမ်လေး နားနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း မကြာခင် မာချိုဝင်းထွက်လာတော့မည်ကို ်သိသဖြင့် သန့်ဇော်လင်း တယောက် သူချောင်းနေရာမှ ထကာ အိမ်ဆီသို့ သုတ်သုတ်လေး ပြန်လာခဲ့တော့သည်။

သန့်ဇော်လင်း အိပ်ယာပေါ် ပြန်ရောက်သော်လည်း အိပ်လို့ မပျော်၊ လီးကလည်း တောင်လို့၊ သူဘာလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေသည်။ သူ့တုန်းက မာချိုဝင်း လုပ်သလိုပဲ နင်လုပ်နေတာ ငါမြင်တယ်လို့ ပြောရမလား၊ ဒါမှ မဟုတ်မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးနေလိုက်ရမလား၊ နောက် အကျိုးဆက် က ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတာတွေ တွေးနေမိသည်။ မာချိုဝင်း က တော်တော် နှင့် ပေါ်မလာ၊ သန့်ဇော်လင်း တလူးလူး တလိမ့်လိမ့်ဖြင့် မနေနိုင်တော့၊ ဟင့် သူတို့ များ နားပြီး နောက်တခါထပ် ဆွဲနေကြပြန်ပြီလား၊ မာချိုဝင်း မထသေးပဲ သူ ပြန်လာမိတာကို နောင်တ ရနေမိသည်။ 

သူပြန်တွေးကြည့်လိုက်တော့လည်း ဟုတ်သားပဲ သူ့မျက်စေ့ရှေ့မှာ မာချိုဝင်း နှစ်ခါပြီးပြီး ဦးမျိုးခိုင် က တခါသာ ပြီးသေးသည်။ သူတောင် မတွေ့တာကြာလို့ တီဝင်း နဲ့ သုံးချီလောက် ဆွဲသေးတာ၊ ဦးမျိုးခိုင် ကရော တချီထဲ နဲ့ ကျေနပ်ပါ့မလား၊ ခု မှ ပြန်ဆင်း သွားရင်လည်း အချိန်မှီပါ့မလား၊ မာချိုဝင်း ပြန်အလာနှင့် လမ်းမှာတိုးခဲ့ရင် မျက်နှာပူစရာကြီး။ ထိုသို့ တလူးလူးတလိမ့််လိမ့် ဖြစ်နေရာက လူရော စိတ်ရော ပင်ပန်းနေသည့် အတွက် ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။ 

" အောက်...အီးအီး...အွတ်"

ခေါင်းရင်းနားမှ အသံစူးစူး နှင့် အော်လိုက်သော ကြက်ဖ တကောင်တွန်သံကြောင့် သန့်ဇော်လင်း အိပ်ယာမှ နိုးလာခဲ့သည်။ အမူမဲ့ အမှတ်မဲ့ ပင် ကိုယ့်ဘေး အိပ်နေသည့် မိန်းမ ကိုယ်နွေးနွေးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ကျစ်ကျစ်လေး ဖက်ရင်း သူမ ကိုယ်ကိုပေါင်တလုံးဖြင့် ခွလိုက်သည်။ ပြီးမှ ညက အဖြစ်အပျက်တို့ ကို သတိရပြီး ကမန်းကတန်း ခေါင်းအုံးအောက်က လက်ပတ်နာရီကို ယူကြည့်လိုက်သည်။ နံရံကြားမှ ဝင်လာသည့် အလင်းရောက်ကြောင့် မနက် ၇ နာရီ ထိုးကာနီးနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရလေသည်။ မာချိုဝင်း ကို ငုံ့ကြည့်တော့ သူ့ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

" မောနင်း မောင်"

" မောနင်း အချစ်.. အချစ် ညတုန်းက ဘယ်အချိန် ပြန်ရောကလာတာလဲ"

သန့်ဇော်လင်း ပါးစပ်က အလိုလို ထွက်သွားမိသည်။ မာချိုဝင်း က မျက်နှာ မပျက်ပဲ ပြုံးနေရင်းက၊ 

" ည မဟုတ်ဘူး မောင် ရဲ့ မနက်ပြောရမယ် မနက်ငါးနာရီလောက် က ပြန်ရောက်တာ၊ မောင် အိပ်လိုက်တာ ဟောက်သံတောင် တခေါခေါ နဲ့ အဟီး"

" အင်း ည က မောင် တွေ့တယ် ချစ်ကို"

" ဟုတ်လား တော်သေးတာပေါ့ ချစ်က သေခြာလှုပ်နိုးခဲ့တာ၊ ဒါတောင် မောင်လိုက်လာပါ့မလားလို့၊ နောက်တော့ ချစ်ပြန်ရောက်တော့လည်း မောင် က တခေါခေါ ဆိုတော့ မောင် မထလာဘူးထင်တာ"

" အော် ချစ် နိုးလိုက်တာလား၊ မောင်က ကိုယ့်ဘာသာ နိုးလာတယ်မှတ်လို့"

" အင်းပေါ့ မောင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီးပြန်ပိတ်သွားတော့ မောင်နိုးပြီဆိုပြီး ချစ်ထွက်သွားတာ"

" အင်း၊ မောင် လိုက်ကြည့်တယ် နောက် ချစ် ကို ဦးမျိုးခိုင် ဒေါ့ကီဆွဲပြီးတော့ ချစ်တော့ ပြန်လာတော့မှာပဲ ဆိုပြီး မောင်ပြန်လာခဲ့တာ၊ အိပ်ယာထဲက စောင့်ရင်း ချစ်ပြန်အလာကို စောင့်ရင်း ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိတော့ဘူး"

" အော် ခိခိ။ အာ့လောက်နဲ့ ဘယ်ရလိမ့်မတုန်း၊ အိုး ဆောရီးနော်မောင်၊ မောင် အိုကေရဲ့လား ဘယ်လိုနေလဲ၊ ဟောတော့ မောင့်ဟာကြီးက မာတင်းနေပါလား ခစ်ခစ်"

သန့်ဇော်လင်း နည်းနည်း ရှက်သွားမိသည်။ မာချိုဝင်း က ပြောရင်း ဆိုရင်း နှင့် သူ့လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ခြင်းဖြစ်ရာ သူလီးတောင်နေတာကို မိသွားခြင်းဖြစ်လေသည်။ခုမှတော့ သူလည်း ချောလဲ ရောထိုင် လိုက်လေသည်။

" အင်းလေ ကိုယ့်မယားလေး ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေမှတော့ တောင်ရတော့မှာပေါ့"

မာချိုဝင်းက သန့်ဇော်လင်း ပုဆိုးကို ဖြည်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး၊

" တကယ်လား မောင်၊ ချစ်ကို တခြားလူ လိုးနေတာကို တွေးပြီး တောင်လာတာ မဟုတ်ဘူးလား"

သန့်ဇော်လင်း မျက်နှာမှာ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းထဲမှာ အနည်းငယ်မှောင်နေသည်မို့ သူ့မျက်နှာနီသွားတာတော့ မာချိုဝင်း တွေ့မည်မထင်ပါ။ မာချိုဝင်းက ရီရင်း၊

" အလကားပါ မောင့်ကို တမင်စနေတာ ကိုယ့်ယောက်ျား ပြဿနာ ကိုယ်ပဲ ဖြေရှင်းပေးရတော့မှာပေါ့လို့"

ဟု ပြောရင်း ဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး အောက်သို့ လျှောချကာ သန့်ဇော်လင်း လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ငုံစုပ်လိုက်လေသည်။ မာချိုဝင်း ၏ နွေးထွေး နူးညံ့သည့် အာခံတွင်းက သန့်ဇော်လင်း လီးကြီးကို ပို ပြီး တင်းမာလာစေလေသည်။ သူမ နူတ်ခမ်းလေး နှစ်ခုကို သန့်ဇော်လင်း လိင်တန်ပေါ်မှာ တင်းတင်းလေး စေ့ပြီး ခေါင်းကို နိမ့်မြင့် လှုပ်ရှားပေးတော့ သန့်ဇော်လင်း မှာ ပါးစပ်ကို လိုးနေရသလို ဖြစ်ပြီး ဖင်ကို ကော့ကာ ထိုးမိလေသည်။ 

မာချိုဝင်း က သူမ တတောင်လေးဖြင့် သူ့ပေါင်တွေကို ဖိထောက်ထားသဖြင့်တာ မာချိုဝင်း လည်မျိုထဲ မထိုးမိခြင်း ဖြစ်လေသည်။ မာချိုဝင်း တချက်တချက်လည်း အားဖြင့် စုပ်ပေးလေရာ လီးချောင်းထဲမှ စစ်ကနဲ စစ် ကနဲ ဖြင့် အရသာ လည်းရှိနေလေသည်။ 

ည က လည်း မာချိုဝင်း ပြန်အလာစောင့်ရင်း လီးကြိးကို ပွတ်နေရာက လရည်ထွက်ကာနီး ပြနပြန်ထိန်းထားခဲ့ရသဖြင့် ယခုတော့ သူ့လီးကြီးမှာ မအောင့်နိုင်တော့ မာချိုဝင်း ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုးရင် ကောင်းမလားတွေးသော်လည်း မာချိုဝင်း ပုလွေပညာ ကကောင်းလှသဖြင့် အရသာခံ နေရင်း မှ လရည်များ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ မာချိုဝင်း ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်မိလေတာ့သည်။ 

မာချိုဝင်းက လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်မှ မချွတ်ပဲ လရည်များကို တဂွတ်ဂွတ် မျိုချ ရုံမက လီးကြီးကို စုပ်ကာ ကျန်သော လရည်များကိုပါ လျှာကလေးဖြင့် လှည့်ပတ်ရက်ကာ သန့်ရှင်းလေး လုပ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးမှ သန့်ဇော်လင်း ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာအိပ်လေသည်။ သန့်ဇော်လင်း ကလည်း မာချိုဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်ရင်း မာချိုဝင်း ဆံပင်စလေးကို နားရွက်နောက် သပ်ပေးကာ နဖူးလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ 

" ချစ် အရင်လူ ရှိခဲ့တယ် ဆိုတာ ဦးမျိုးခိုင် ကိုပြောတာလား"

မာချိုဝင်း က သန့်ဇော်လင်းကို မော့ကြည့်ရင်း ၊

" ဟုတ်တယ်မောင် ဒါပေမဲ့ ချစ် ပြောတာ အရင်လူ တယောက်လို့ မပြောခဲ့ဘူးနော်၊ မောင်ကရော တီဝင်း တယောက်နဲ့ပဲ ဖြစ်ခဲ့တာလား"

သန့်ဇော်လင်း မှာ မသီတာ မျက်နှာ ကို ပြေးမြင်လိုက်မိသည်။ မသီတာနဲ့ သူနဲ့ အကြောင်းကို ပြောလို့ ဖြစ်ပါ့မလား၊ သူမပြောပြပဲ နဲ့ မာချိုဝင်း နောက်မှ သိသွားရင်ရော ဘယ်လို ဖြစ်မယ် ထင်သလဲ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက် နဲ့ တယောက် ပွင့်လင်း ရမယ်လို့ မာချိုလင်း ပြောခဲ့သည်။ 

" ချစ် က ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိခဲ့တာလည်း ၊ မောင့်ကို အရင်ပြောပြလေ"

" အော် မောင်က ဒီလိုကြေးလား၊ ချစ်ပြောမှ မောင်ပြောမယ်ပေါ့လေ၊ အင်းပါ ဒါပေမဲ့ ချစ်မပြောရဲသေးဘူး၊ မောင့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လို ရှိမယ်မှန်းမှ မသိတာ၊ မောင် က ခွင့်လွတ်နိုင်လို့လား"

" ချစ် က အရင်က ဟာတွေ ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ အခု တော့ မောင့်ကိုသာ အချစ်ဆုံးဆို"

" ဟုတ်တယ်လေ မောင်၊ ချစ် က မောင့် ကို အချစ်ဆုံးပဲ ဟာ၊ အခုလည်း တကယ်က မောင့် ကို ပြောပြီးသား မောင်က တီဝင်း နဲ့ တည နေတာ ချစ်ကို မပြောပဲ သွားလို့ ချစ် ပေါ် မောင် တညစာ ပြန်ပေးရမယ်လို့၊ တကယ်သာ မောင် က အဲလို မဟုတ်ဘူး ဆိုရင် ချစ်လည်း မနေ့ည က မောင့်ဘေးမှာ ပဲ အိပ်ပျော်နေမှာလေ"

သန့်ဇော်လင်း စိတ်ထဲမှာ မာချိုဝင်း ကို စပြီး မယုံချင်သလို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ မနေ့ညက သူတွေ့ခဲ့ရတာကတော သူ့ကို လက်စာချေသည့် ပုံမျိုးမဟုတ်။ မာချိုဝင်း ကိုယ်တိုင်က လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကို အားတက်သရော စိတ်ပါနေသည်ဟု သူမြင်မိသည်။ သန့်ဇော်လင်း ၏ ဇဝေ ဇဝါ မျက်နှာထားကို မြင်တော့ မာချိုဝင်း က၊

" ကဲ ပါမောင် ရယ် ခု တော့ အိပ်ယာထမှ ရတော့မယ် နောက်တော့ သေခြာစဉ်းစား ဟုတ်လား မောင်ဘာဖြစ်ချင်သလဲ ဆိုတာ ၊ အဲတော့မှ ချစ် တို့ လေးလေးနက်နက် ဆွေးနွေးကြရအောင်လား"

သန့်ဇော်လင်း သဘောတူလိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ရှုတ်ထွေးနေသည်။ ဘာကိုမှ ပြတ်ပြတ်သားသား လည်း မဆုံးဖြတ်ချင်သေး။ နောင်လာ နောင်ခါဈေး လို့ ပဲ သဘောထားလိုက် တော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ 

သို့သော်လည်း မာချိုဝင်း မှာ သူ့အရင်က ဖြစ်ခဲ့ဘူးတာ တယောက်ထက် ပိုတယ် ဆိုတာရယ်၊ မာချိုဝင်း ပထွေး ဦးမျိုးခိုင် နှင့် ဘယ်လိုက စဖြစ်တယ် ဆိုတာရယ်ကို သူ တအားသိချင်လာမိသည်။ တဆက်တည်း ညတုန်းက ဦးမျိုးခိုင် အားရပါးရ နောက်က ဆောင့်လိုးသည်ကို အံကြိတ်ကာ ဖင်ကုံးခံသော မာချိုဝင်း ပုံကလေးကို ပြန်မြင်လာပြီး လီးက တောင်လာပြန်သည်။ 

" အင်း အခု အိပ်ယာက မထခင်ကလေး ချစ်ကို မောင် ဒေါ့ကီ ဆွဲချင်တယ်ကွာ"

" ခွိ.. ကဲ မောင့်သဘောပါရှင်."

ဟုပြောရင်း မာချိုဝင်း က ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ထောင်ပေးလိုက်လေသည်။

...........................................................................................................................

အခန်း ( ၁၇ )

သန့်ဇော်လင်း မှာ ထိုနေ့ တနေ့လုံး ဦးမျိုးခိုင် နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရသည်မှာ ဘယ်လို မှ မျက်နှာမထားတတ် သဖြင့် တတ် နိုင်သမျှ ရှောင်နေလေသည်။ မာချိုဝင်း ကတော့ခပ်တည်တည် ပင်၊ ဘာမှ မဖြစ်သလို ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည်။ 

မိဘအိမ် နှစ်အတော်ကြာ မှ ပြန်လာရသည့် ကျောင်းသူလေး တယောက်လိုပင်။ သန့်ဇော်လင်း က လဲ့ချိုဝင်း ကိုလည်း မသိမသာ အကဲခတ် နေလေသည်။ ဒီမအေပေး ကြီး ငါ့မိန်းမ ကိုတောင် ချူပ် သေးတာ၊ ငါ့မိန်းမ ဒီအိမ် ကထွက်သွားပြီး နောက် ကျန်တဲ့ အငယ်မ ကိုကော မချူပ်ပဲ နေမလား၊ ဟု ကိုယ့်ဘာသာ တွက်ကိန်း ချမိသည်။ 

ဒေါ်ရှူမေဝင်း ကိုကြည့်မိပြန်တော့လည်း ဦးမျိုးခိုင် ကို မနာလို ဖြစ်မိပြန်သည်။ ဒီဘဲကြီး အဲလောက် အကိတ်ကြီးကိုလည်း ရထားသေး သမီးတွေကိုလည်း ချူပ်ထားတယ်၊ တော်တော့်ကို ကံကောင်းတဲ့ ဘဲကြီးဟု တွေးမိသည်။ ညဘက်ကျတော့ သန့်ဇော်လင်း မှာ မအီမသာ ဖြစ်ရသည်။ အိပ်ယာဝင်တော့ မာချိုဝင်းကို၊

" ချစ် ဒီည ရော သွားဦးမှာလား"

" မသွားပါဘူး မောင်ရဲ့ မနေ့က တော့ ပြန်လာကစ မို့ ၊ ချစ်ကလည်း အိမ်က ထွက်သွားတာ နစ်အတော်ကြာခဲ့ပြီလေ၊ အာ့တာကြောင့်ပါ "

" အင်း လေ တကယ်လို့ သွားမယ်ဆိုရင်လည်း တိတ်တိတ်လေး မသွား နဲ့ မောင့်ကို ပြောပြီးမှ သွား ဟုတ်ပလား"

" အင်းပါ မောင်ရဲ့ မောင့်ကိုလေ ချစ်က အခုပိုချစ်သွားပြီ၊ မောင် ဘာလုပ်လုပ် ချစ်အေးဆေးပဲ သိလား၊ ချစ်ကို အဲလို မျိုး လက်ခံပေးမဲ့ ယောက်ျား မျိုး နဲ့ ကြုံရပါ့ မလားလို့ ချစ်တွေးခဲ့တာ ခုတော့ အံကိုက်ပဲ အဟိ"

" အင်းပါ အင်းပါ၊ နောက်တော့မှ မောင် ချစ်သည်းငြီး မခံနိုင်ပါဘူး မလုပ်နဲ့ "

" ဟွန့် မောင့်အသံကလည်း အောက်ဂလိသံကြီး ခစ်ခစ် ကဲ ပြောစမ်း ပါ နမူနာ တခုလောက်၊ ချစ် သည်းငြီးခံနိုင်လားမနိုင်လား လက်တွေ့စမ်းရအောင်"

သန့်ဇော်လင်း စိတ်ထဲ တကယ်စမ်းသပ်ချင်စိတ်ပေါ်သွားသည်။ ကဲကွာ အဲလောက်ဖြစ်လှ ဟု တွေးကာ၊

" တကယ်လား ခု မောင် စိတ်ထဲ တအားလိုးချင်နေတာ ယောက်ခမကြီးကို ပဲ အဟီး ကဲ ချစ်ဘယ်လိုထင်လဲ"

" ဟင် ဘယ်လိုထင်ရမလဲ အဲဒါ ယောက်ျားမှန်ရင် ဖြစ်မှာပဲ ၊ မာမား ကအဲလောက် ကိတ်တာကို၊ ခစ်ခစ် မောင့်စိတ်ထဲ မရှိဘူး ပြောရင်တောင် ချစ်က မယုံဘူး အဟိ။ အတွင်းသတင်းပြောပြမယ် မောင့်ကို ၊ ပာပား ပြောတာ မာမား က ခုထိ ထန်တုံး တဲ့ ချစ် တို့က မာမား အမွေ ရထားတာ ဖြစ်မယ်တဲ့ ခစ်ခစ်"

" အော် ချစ်တို့ ကဆိုတော့ လဲ့ချိုဝင်း ကိုရော ဒီဘဲကြီးက ဖြုတ်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား"

" ဟဲတော့ ဒီပါစပ်ကလည်း ဘွာတေးဘွာတေး ယောင်သွားပြီ။ ကဲ မောင့်ကို ချစ် ပွင့်ပွင့် လင်းလင်းပြောပြမယ်၊ ချစ်တယောက်ပဲ သိတာ ဘယ်သူမှ မသိဘူး၊ ပာပားက ချစ် ကိုပဲ အကုန်ပြောပြတာ၊ ချစ်နဲ့ ပါပါးနဲ့ ဖြစ်တာကို မာမားလည်း မသိဘူး၊ ညီမလေး လဲ မသိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ပါပါး ဘာလုပ်လဲ ဆိုတာကို ချစ်က သိတယ်၊ ပါပါးက ချစ်ကို အကုန်ပြောပြတာ ကဲ ရှင်းလား"

သန့်ဇော်လင်း မှာ သူထင်ထားတာ မှန်နေပြီမို့ ဦးမျိုးခိုင်ကို အရမ်း မနာလို ဖြစ်မိလေသည်။ 

" အင်း အဲတော့ ချစ် က ပါပါးရဲ့ အချစ်ဆုံးလေးပေါ့ ဟုတ်လား ဟွန့်"

မာချိုဝင်း လျှာကလေး တစ်လစ် ဖြစ်သွားသည်။ 

" ချစ် မောင့်ကို အေးဆေးရှင်းပြပါ့မယ် နောက်ကို ၊ အခု တော့ အိပ်တော့မယ်လေ၊ ညမိုးအရမ်းချူပ်နေပြီ သူများတွေ က ဒီလင်မယား ခြင်ထောင်ထဲ တိုးတိုးတိုးတိုး နဲ့ ဘာလုပ်နေလဲ တွေးနေအူးမယ်"

" အာ့ဆို မောင့် ကိစ္စ ကိုလည်း ဖြေရှင်းပေးအုံးလေ"

သန့်ဇော်လင်း က မာတောင်နေသော လီးကြီးဖြင့် မာချိုဝင်း ပေါင်တန်တို့ကို ထိုးပွတ်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

" အင်း ပါ တော် ခစ်ခစ်၊ ညီမလေး နဲ့ ပါပါး ကိုရော ချောင်းချင်သေးလား သူတို့ ဒီည အလုပ်ဖြစ်မယ် အဟိ"

သန့်ဇော်လင်း လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်တုံသွားရသည်။

" ဟင် တကယ်လား ၊ ဘယ်မှာလည်း ချစ်ကို လိုးတဲ့ နေရာမှာပဲလား"

" အင်း၊ ဒါပေမဲ့ ခုမရသေးဘူး သန်းခေါင်ကျော်မှ အိမ်သားတွေ အကုန် အိပ်မောကျပြီးမှ သွား၊ ချစ်လေးက တော့ တွေ့ဖူးပြီးလို့ လိုက်တော့ဘူး"

" အင်းပါကွာ မောင့် ကောင်ကြီးက ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ်"

" အဟိ ကဲပါ အာ့တာကို မာမား တာဝန်ယူပေးပါမယ်"

မာချိုဝင်းက နောက်သလို ပြောင်သလို ပြောရင်း အောက်ဖက်လျှောဆင်းကာ သန့်ဇော်လင်း လီးကြီးကို ငုံခဲလိုက်သည်။ နောက်တော့ ပုလွေပညာ ကို အစွမ်းပြလေတော့သည်။ သန့်ဇော်လင်းမှာ မာချိုဝင်း သူ့လီးစုပ်ပေးတာကို ဇိမ်ခံနေရင်းက သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ယောက်ခမကြီး ဒေါ်ရှူမေဝင်း က စုပ်ပေးနေသည်ဟု တွေးရင်း ဖီးတက်နေတော့သည်။

......................................................................................................................

သန့်ဇော်လင်း တရေးနိုးလို့ သူ့အိပ်ယာဘေးမှ ဖုံးကို ယူကြည့်လိုက်တော့ မနက်တနာရီထိုးနေလေပြီ။ ဟာ နောက်ကျနေပြီဟု တွေးရင်းကမန်းကတန်းထလိုက်ရင်း သူ့နံဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည့် မာချိုဝင်း ကို စောင်ကလေး ဖြင့် ပြန်ခြုံပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာထကာ မနေ့ညက လမ်းကြောင်းအတိုင်းလစ်လေတော့သည်။ ဆီးကလည်း အောင့်လာသဖြင့် မနေ့ကနေရာမှာ ပင်ထိုင်ကာ အသံထိန်းပြီး ပေါက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ မနေ့က ချောင်းကြည့်ပေါက်သို့ ဒိုးတော့သည်။

ဟိုက် တော်တော်တောင် ခရီးရောက်နေပြီကိုး၊ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ လဲ့ချိုဝင်းလေးက ပက်လက်လေး ဦးမျိုးခိုင် က ပေါင်တန် နှစ်လုံး ကို ပုခုံးပေါ်ထမ်း ၍ ဆောင့်လိုးနေလေသည်။ လဲ့ချိုဝင်း ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူလေး နှင့် ဦးမျိုးခိုင် ကိုယ်လုံး မဲမဲ ကြီးတို့မှာ ဂျပန်မလေးနှင့် ကပ္ပလီ လူမဲကြီးတို့ လိုးနေကြသည့် ဗီဒီယို နှင့်ပင် တူသေးတော့သည်။ 

လဲ့ချိုဝင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ မာချိုဝင်း ထက်စာရင်တောင် အနည်းငယ် သေးသလိုမို့ လူ့ဘီလူးကြီးက မှင်စာ ကောင်မလေး ကို လိုးနေသည်နှင့် ပင်တူလှပေသည်။ သန့်ဇော်လင်း သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှ လက်လျို နိုက် ဆုပ်ကာကာ ပွတ်သတ်ရင်း ဂိုဒေါင်ထဲမှ လိုးပွဲကို အရသာခံ ကြည့်နေမိလေသည်။ ခနနေတော့ ဦးမျိုးခိုင် မှာ သူ့လီးညိုတုတ်တုတ် ကြီးကို လဲ့ချိုဝင်းလေး ၏ စောက်ဖုတ်မှ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြီး ကွပ်ပြစ်စောင်း တွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။ 

သူ့လီးကြီးမှာ အလံတိုင်ကြီးအလား ထောင်မတ် နေပြီး လဲ့ချိုဝင်း စောက်ရည်များဖြင့် ရွဲကာ မီးရောင်အောက် ၌ ပြောင်လက်နေသည်။ လဲ့ချိုဝင်းက ထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမျိုးခိုင် လီးကြီးကို ငုံ့ စုပ်ပေးလေသည်။ လဲ့ချိုဝင်း ထ အထိုင်လိုက်တွင် မြင်လိုက်ရသော နို့ကလေးများ မျာ မာချိုဝင်းထက်အနည်းငယ် သေးပြီး အပျို နို့လေးမို့ လုံးမနေပဲ အဖျားချွန်ချွန်လေး ဖြင့် နို့သိးခေါင်းလေးများ မျာ သေးသေး လေးများ ဖြစ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဦးမျိုးခိုင် လီးကို ဖင်ကုံး စုပ်ပေးရာ ဖင်မှာ သန့်ဇော်လင်း ချောင်းနေသည့်ဖက်သို့ လှည့်ထားသဖြင့် ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး နှစ်ခုကြားမှာ ယခုပင် အလိုးခံထားရသဖြင့် အနည်းငယ်ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ် လေးကို အရည်တွေ ဖြင့် ရွမ်းလဲ့နေတာတွေ့နေရလေသည်။

ထိုစဉ်မှာပင် လက်ကလေးတခုက သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး သူ့လီးကြီးကို လာကိုင်သဖြင့် သန့်ဇော်လင်းက လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မာချိုဝင်း ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မာချိုဝင်းက သူ့ကို အသံမထွက် ဖို့ လက်ညိုးကို ပါးစပ်မှာ ကန့်လန့်ထောင်ပြလိုက်ရင်း သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ 

မာချိုဝင်း ၏ နွေးထွေး စိုစွတ် နူးညံ့လှသော ပါးစပ် အထိအတွေ့ က သူ့လီးကြီးကို တဆတ်ဆတ် တုံခါသွား စေလေသည်။ သန့်ဇော်လင်း မှာ လဲ့ချိုဝင်း ဦးမျိုးခိုင်ကို လီးစုပ်ပေးနေတာ ချောင်းကြည့်နေရင်း က သူ့မိန်းမ ကလည်း သူ့ကို လီးစုပ်ပေးနေရာ၊ ဦးမျိုးခိုင်နေရာမှ ဝင်ခံစားနေရသလို ဖြစ်နေလေသည်။ 

နောက် ဦးမျိုးခိုင်က ထိုင်ရာမှ ထ လိုက်ပြီး လဲ့ချိုဝင်းကို ကွပ်ပျစ်ပေါ် လေးဘက်ထောက် စေလျှက် အနောက်မှ လိုးလေသည်။ သန့်ဇော်လင်းလည်း မာချိုဝင်းကို ဆွဲထူပြီး ဂိုဒေါင်နံရံကို လက်ထောက် ကုံးစေကာ အနောက်မှ ထမိန်လှန် လိုးတော့သည်။ သန့်ဇော်လင်း မှာ ဖီးလည်း တအားတက်နေပြီမို့ အချက် ၂၀ ကျော်လောက်ဆောင့်ပြီးတာနှင့် လရည်များ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ ဂိုဒေါင်ထဲ ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမျိုးခိုင် ကဆောင့်နေဆဲ၊ ခွေးမသား ကြီး ငါ့ထက်တောင် သာတယ် မနာလိုစရာ ကောင်းနေပါလားဟု တွေးလိုက်မိလေသည်။

နောက်မှ သိရသည်က တော့ ဦးမျိုးခိုင် က မလိုးခင် ကို ဆေးသုံးထားကြောင်း ၊ လိုးပြီးလို့ သူ့လရည်များ ထွက်သွားသော်လည်း ခနအတွင်းမှာ ပင် ပြန်မာလာကြောင်း ဘာဆေးလဲ ဆိုတာ သူမေးပေးမည်ဟု သူ့မိန်းမ မာချိုဝင်း က ပြောပြ သဖြင့် သူ အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာ ရသွားရလေသည်။ ဒီကောင်ကြီး ဆေးအရှိန်နဲ့ မို့ ဒီအသက်အရွယ်မှာ ဒီလို ဆွဲနိုင်တာပေါ့ဟု သူ့ဘာသာ သူ ပြန်အားပေးလိုက်မိသည်။

ဦးမျိုးခိုင် နှင့် လဲ့ချိုဝင်းတို့ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ကာ ကွပ်ပျစ်ပေါ် အိပ်နား နေကြသည့် အချိန်ကျမှ သန့်ဇော်လင်းတို့ လင်မယား လည်း အိမ်ပေါ် ပြန်တက်လာကြလေတော့သည်။ 

.........................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၈ )

စာဖတ်သူတို့ကို ရန်ကုန် သို့ ပြန်ခေါ်သွားပါရစေ။

မသီတာ မှာ သန့်ဇော်လင်းတို့လည်း မရှိသဖြင့်အနည်းငယ် ပျင်းနေလေသည်။ ကိုမြင့်အောင် မှာ လည်းယခုတော့ သူ့သမီးလေး ကို သာ လက်က မချ အလုပ်က ပြန်တာနဲ့ ထိန်းကာ ချီကာ ဖြင့် အလုပ်ရှုတ်နေလေသည်။ သူတို့ ကာမ ကိစ္စမှာ မသီတာ ကမှ မစ လျှင် အလုပ်မဖြစ်ချင်ပေ၊ ဒါတောင်မှ ကိုမြင့်အောင် ကို လီးတောင်လာအောင် တော်တော် ဆွယူရလေသည်။ မသီတာ မှာ သူ့ကိုယ်သူ ဝများနေလို့ ကိုမြင့်အောင်များ မကြိုက်သလား တွေးမိသေးသည်။ 

သို့သော်လည်း သန့်ဇော်လင်း ကလည်း ကိတ်တာကို ကြိုက်ကြောင်းပြောသည်။ တခြား ယောက်ျားတွေ ရဲ့ မျက်လုံးတွေက လည်း သူမ အိုးကြီး ကို အမြဲတမ်း ခိုးကြည့်တတ် တာ သတိထားမိတော့ ကိုမြင့်အောင် မှာ သူမ အပေါ် အနည်းငယ် ရိုးသွားလို့လား ဟု တွေးမိသည်။ ကိုမြင့်အောင် ၏ ကပ်ကိုး ဖီလင်ကို လည်း ပိုသတိပြုမိလာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရမက်ကြီးသူ သူမ အဖို့ ကိုမြင့်အောင် ကို သူမ အလိုရှိသလို သိမ်းသွင်းမှ ရတော့မည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်လာသည်။ 

" ကိုကို ချစ်လေး ခုတလာ အိုဗာတိုင်တွေ လုပ်နေရတာ ကို ခွင့်လွတ်နော်၊ ကိုကို တယောက် သမီးလေး နဲ့ ပင်ပန်းနေပြီလား"

" မပင်ပန်းပါဘူး ချစ်လေး ရဲ့ ကိုကို ကသမီးလေး နဲ့ နေရတာကို ပျော်နေတာ သမီးလေး နဲ့ ဆော့နေရတာ မပင်ပန်းပါဘူး၊ ချစ်လေး ကသာ အလုပ်မှာ အချိန်ပို လုပ်နေရတာ ပင်ပန်းမှာပေါ့၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အေးဆေးသာ နားပါ"

" အဟီး ချစ်လေး အမှန်တိုင်း ပြောရင် ကိုကို ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး၊ ချစ်လေးက အလုပ်မှာ မပင်ပန်းဘူး ကိုကို ရဲ့ ချစ်လေး တို့ ဆေးရုံ က ညပိုင်းကျတဲ့ ဆရာဝန်ကြီးက ချစ်လေး ပိုက်ဆံပိုရအောင် အိုဗာတိုင် ပေးထားမယ် ဆိုပြီး တမင်ခေါ်ထားတာ ကိုကို ရဲ့ ဘာမှ သိပ်လုပ်စာ မလိုဘူး သူရောင်းလှည့် ရင် လျှောက်လိုက်၊ ပြီးရင် သူ့ရုံးခန်းထဲမှာ လူနာ ဖိုင်တွေကို စာရင်းသွင်းဘာညာလုပ်အဲလောက်ပဲ၊ သူ့ရုံးခန်းကလည်း ဆိုဖာတွေ ဘာတွေနဲ့ ဆိုတော့ အေးဆေး ဖုံးပွတ် ပြီး နှပ်နေလို့လည်းရတယ်"

" ဟင် ဟုတ်လား အာ့တာလည်း ကောင်းတာပဲလေ၊ ကိုကို တို့ ဝင်ငွေ ပိုရတာပေါ့၊ ဆရာဝန်ကြီး က ချစ်လေး လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကို သဘောကျလို့လဲ နေမှာပေါ့"

" ခစ်ခစ် ကိုကို ကလည်း ဆရာဝန်ကြီးက ချစ်လေး လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ထက် ချစ်လေး ဘော်ဒီ ကို သဘောကျတာကိုကိုရဲ့"

ကိုမြင့်အောင် ချက်ချင်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ 

" ဟင် ဘယ်လို ဘယ်လို ပြောပြစမ်းပါအုံး ချစ်လေး ရဲ့"

" ကိုကို ဝန်တို နဲ့နော် ချစ်လေး ပြောရင်၊ တော်ကြာ ချစ်လေး ကို အိုဗာတိုင် မဆင်းရတော့ဘူး ဆိုပြီး ကျိမ်းနေအုန်းမယ်"

" ဟာ ချစ်လေး ကလည်း ချစ်လေး ကို ကိုကို က အဲလို ပြောပါ့မလား ကိုကို က အဲဆရာဝန် ကြီးက ချစ်လေး ကို ဘယ်လို သဘောကျတာလဲ သိချင်လို့ပါ"

" အင်း အဲလို ကိုကို ရ သူကလူလစ်ရင် ချစ်လေး ကိုယ်လုံးကို အထူးသဖြင့် ချစ်လေး အိုး ကြီးကို အားရပါးရ ငမ်းတာ၊ နောက် အလုပ်ထဲမှာ ညာတာပါတေး နဲ့ ချစ်လေး လက်တွေကိုင်လိုက် ပုခုံးပုတ် ပေါင်ပုတ်လည်း လုပ်တယ် ကိုကိုရဲ့"

" ချစ်လေး ကရော ဘယ်လိုလဲ ဖီးမလာဘူးလား"

မသီတာ တို့မှာ သမီးလေး အိပ်သွာချိန် အိပ်ယာပေါ် မှာ လင်မယား နှစ်ယောက် တီးတိုး ကပ်ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်ရာ ကိုမြင့်အောင် လီးကြီး ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထလာသည်ကို မသီတာ မြင်နေရလေသည်။ မသီတာက ကိုမြင့်အောင် ပုဆိုးကို ဖြည်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ 

" အီး..." 

ကိုမြင့်အောင် ပါးစပ်ကပင် အသံထွက် ငြီးငြူမိသည်။ သူ စိတ်တွေ ထနေပြီလေ။ မသီတာက ကိုမြင့်အောင် လီးကို သူမ လက်ကလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကာ ထုပေးရင်းက ပြန်ပြောလေသည်။

" ချစ်လေးက ဘယ်ဖီးလာလို့ ရမလဲ ကိုကို ကလည်း ချစ်လေးမှာ ကိုကို နဲ့ သမီးလေး နဲ့ ရှိတာပဲ ၊ ချစ်လေး မိသားစု ကို ချစ်လေး သစ္စာ မဖေါက်ချင်ပါဘူး"

" ချစ်လေး ကလည်း ကွာ သူနဲ့ လိုက်သွားတာမှ မဟုတ်တာ၊ ချစ်လေး ဆန္ဒရှိရင် နည်းနည်းပါးပါး လောက် ကတော့ လိုက်လျှောလိုက်ပေါ့၊ ချစ်လေး လည်း အလုပ်အကိုင်မှာ အဆင်ပြေတာပေါ့၊"

" ကိုကို ကလည်း၊ ချစ်လေး က နည်းနည်းပါးပါး လိုက်လျှောလိုက်လို့ သူက အခွင့်အရေးပိုယူလာရင်ရော၊ ကိုကို က ခွင့်လွတ်နိုင်လို့လားလို့"

" ချစ်လေးကလည်း ကွာ ချစ်လေးကို ကိုကို့ ညီလေး လိုးတာကိုတောင် ကိုကို ကခွင့်လွတ်ထားပေးသေးတာပဲဟာ၊ ကိုကို့ကို သာ ပြစ်မသွားနဲ့၊ ကိုကို တို့ အိမ်ထောင်ရေး ပျက်မသွားဘူးဆိုရင် ရတယ်။ ဖြစ်ပျက်သမျှသာ ကိုကို့ကို ဖွင့်ပြော ကိုကို ခွင့်လွတ်တယ်၊ ဖွင့်မပြောပဲ ချစ်လေးဘာသာ လုပ်နေရင်တော့ အဲဒါ သစ္စာဖေါက်တာပဲ ကိုကို မကြိုက်ဘူး"

မသီတာ လက်ထဲတွင် ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းမာလာသည်။ မသီတာ သိနေလေပြီ။ ကိုမြင့်အောင်မှာ ကျိတ်ပုံး ကပ်ကိုး ဖီလင် ရှိနေသူ ဖြစ်သည်။ မိန်းမ ကို တခြားယောက်ျား နှင့် လိုးကွာ ကိုကို ချောင်းကြည့်ချင်သည်လို့ ပြောအုံးမှာ မဟုတ်သေး၊ မိန်းမ က သူ့ဘာသာ သူ လုပ်ပစေ၊ သူ့ကို သာ ဖွင့်ပြော နှင့် စပြီး နောက်တော့ မိန်းမ ကိုကို ကြည့်ချင်တယ် ဟု ပြောလာမလားမသိဟု လည်းတွေးနေမိသည်။

သို့သော်လည်း မသီတာ မှာလည်း ရမက် ပြင်းသူလေး တယောက် ဖြစ်သည်။ သန့်ဇော်လင်း နှင့် လိုးရတုန်းက လည်း ကိုမြင့်အောင် ခွင့်ပြုချက် ရတာမို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးရင်းက နောက် သန့်ဇော်လင်း အလိုးကို ကြိုက်သွားမိသည်။ နောက်ထပ် တစိမ်း ယောက်ျား တွေနဲ့ လည်း စမ်းချင်နေတာ ကို အခု ယောက်ျား က တရားဝင် ခွင့်ပြုချက် ရပြီ ဆိုတော့ အဲဒါကို အသုံးချ ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေသဖြင့် တောင်နေသော ကိုမြင့်အောင် လီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးပင် စိုစိမ့်ထွက်ကျလာလေပြီ။

" အင်း ပါ ကိုကို ရဲ့ ချစ်လေး ကလည်း ကိုကို မသိပဲ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး ခုလည်း ဘာမှ တော့ မဖြစ်သေးပါဘူး၊ သူက သွေးတိုးစမ်းတာကို ပြောပြနေတာလေ"

" ဘယ်လို စမ်းတာလဲ ကိုကို့ ကို အသေးစိတ်ပြောပြကွာ"

" အင်း ဆရာဝန် ကြီးက တော့ ကြီးပြီ ကိုကို အသက်၅၀ကျော်လောက် ထင်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ နုတယ်၊ လေးဆယ်ကျော်ထင်ရတယ်၊ အားကစားလည်းလုပ်လားမသိဘူး ဘော်ဒီက ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ပဲ သူတို့ အရွယ် ပုံမှန် အဖိုးကြီးတွေလို ဘီယာဘိုက် မဟုတ်ဘူး၊ ဘိတ်သား တရုပ် ဦးဟုန်ကြည် တဲ့ သူက ချစ်လေးကို ပထမ တော့ သူ့ လူနာဖိုင်တွေ စာရင်း သွင်းပေး ဘာလုပ်ပေးဖို့ ခေါ်တယ် နောက် လူနာ လိုက်ကြည့်ရင် ရီကောဒ် ယူရေးဖို့ လိုက်ခိုင်းတယ်။ သူက ညနေလောက်က မှ စဝင်ပြီး သန်းကောင်လောက် မှာ ဂျူတီပြီးတယ်။ 

ချစ်လေးကို လည်း သူ့ဂျူတီချိန်မျိုးပြောင်းပါလား ပြောသေးတယ်၊ ဆေးရုံ က မလွယ်ဘူးလို့ ပြောသလို ချစ်လေးက လည်းမပြောင်းချင်ဘူးလေ နေ့ပိုင်းဂျူတီ က ကိုယ့်အတွက် အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား၊ အဲတော့လည်း ညီးနောက်ကျ နေနိုင်မလားတဲ့ အိုဗာတိုင် သူ ပြောပေးမယ် ဆိုတော့ ဟုတ်ကဲ့ လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ပထမ တော့ ရိုးရိုးပါပဲ ကိုကို ရယ် နောက်ပိုင်းတော့ ချစ်လေး တို့ နှစ်ယောက် ထဲ အချိန်တွေ ရှိလာတယ်၊ ညဘက် ဆိုတော့လည်း ဆေးရုံ ကငြိမ်သက်လို့၊ သူက ချစ်ကို ဟိုပုတ်ဒီကိုင် စကားပြောတာက စတာပဲ၊ နောက်တော့ လစ်ရင် လစ်သလို ဖင်လည်း လာလာ ညှစ်တယ်။ သူကတတောင် နဲ့လည်း ချစ်လေး နို့ကို မတော်တဆ လိုနဲ့ လာလာ ထိတယ်။ ချစ်လေး က ပထမတော့ ရှောင်ပါသေးတယ်၊ နောက်ကျတော့ သူလည်း မိသားစု နဲ့ ဆရာဝန်ကြီး ပက်ပက်စက်စက် တော့ သူမလုပ်ရဲပါဘူးလေ၊ အပေါ်ယံ အပရိက လောက်ပဲ လုပ်နိုင်မှာ ပါ ဆိုပြီး ချစ်လေး စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။ 

သူ နည်းနည်းပါးပါး ထိတာ ကိုင်တာလောက်တော့ သိပ်စန်းစန်းမတင့်တော့ဘူး၊ လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်၊ အဲ့ မှာ မှားသွားလားတော့မသိ ဘူး သူက ပိုကြမ်းလာတယ်။ ချစ်လေး ကို တည သူ့အခန်း ထောင့်တခု မှာ ချောင်ပိတ်ပြီး လာနမ်းတယ်။ ချစ်လေး က မနမ်း မိအောင် ခေါင်းကို ယမ်း တယ်၊ သူက ချစ်လေး မျက်နှာ ကို ကိုင်ချူပ်ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း လာစုပ်တယ်။ သူက အနမ်း ကျွမ်းလို့ လားမသိဘူး ချစ်လေး ခုခံမှု တွေ အားနည်းသွားရတယ်။ ချစ်လေး ပါးစပ်ထဲ ကို သူ့လျှာကြီး ထည့်လာတယ်။ 

ချစ်လေး ဘာမှ ပြန်မလုပ်ဘူး ဒီတိုင်းပဲ နေတာ သူ့ပါးစပ်နဲ့ ချစ်လေး လျှာကို ဆွဲစုပ်တယ်။ ချစ်လေး ဒူးတွေ ပါ ချောင်ချင်သွားတယ်။ နောက်မှ သတိ ပြန်ဝင်လာပြီး ချစ်လေး သူ့ကို တွန်းပြစ်လိုက်တယ်။ အဲတော့မှ သူက တောင်းပန်တယ် ဆောရီး ပေါ့ သူ့စိတ်ကို သူမထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ချစ်လေးက ဘာမှ မပြောဘူး နောက်မလုပ်ဖို့ပဲ ပြောလိုက်တယ်။ အဲတော့ သူ မလုပ်တော့ဘူး မလုပ်ဘူး ဆိုတာက ကစ်စ်ဆွဲတာကို ပြောတာ ချစ်လေးကို ဟိုကိုင် ဒီကိုင်က တော့ လုပ်တုန်းပဲလေ။ 

တရက် မှာ လူနာ တယာက်ကို သွားကြည့်တော့ ချစ်လေး နဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲလေ၊ လူနာက လည်း အဖိုးကြီး အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေတာကို ဘလပ်ပရက်ရှာ တိုင်းခိုင်းတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ကုတင်ပေါ်က လူနာကို ချစ်လေး က ကုံးပြီး ဘလတ်ပရက်ရှာ တိုင်းနေတုန်း၊ သူက အနောက် က ကပ်ရပ်ပြီး မီတာကို ကြည့်နေတယ်။ တကယ်က သူ့လီးကြီးနဲ့ ချစ်လေး ဖင်ကြားကို ထောက်နေတာလေ။ 

ပူနွေးနွေး မာမာ ကြီး ချစ်လေး ပိပိလေး က တောင် အရည်စို ချင်လာတယ်။ ညဖက် ဆိုတော့ လမ်းသွားလမ်းလာ ဘယ်သူမှ လည်းမရှိဘူးလေ၊ လူနာကို လည်း ခန်းစီးကာထားတော့ ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူးပေါ့။ နောက် ကနေ မသိမသာ ခြေဖျားထောက်ပြီး ညှောင့်နေတာ။ ချစ်လေး ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ကွာ ဆိုပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးပြစ်လိုက်တယ်။ 

အဲမှာ နတ်စ်မ တယောက်ရောက်လာလို့ သူပြန်ခွာသွားတယ်၊ အာ့တာ မာချိုဝင်းလေ၊ မာချိုဝင်းက ချစ်လေးကို ပြောစရာရှိလို့လာတာ၊ မာချိုဝင်းလည်း နည်းနည်းရိပ်မိပုံရတယ် ဆရာဝန်ကြီး ဘောင်းဘီ ရှေ့မှာ တအားဖောင်းနေတာကို ကြည့်ပြီး ရီချင်စိတ်မနည်းဖုံးထားရတယ်ထင်တယ်။ ချစ်လေးကို တိုးတိုးလေး လာပြောတယ်။ ဟယ်သူ့ဟာကြီး က အကြီးကြီးထင်တယ်တဲ့ အမ ကိုထောက်နေတာလားတဲ့။ ချစ်လေး ကလည်း အေးလေ ငါလည်း မီးစင်ကြည့်က နေရတာပေါ့ ဆိုတော့ ခစ်ခစ် ဆို ပြီးထွက်သွားလေရဲ့။ 

အဲလို ချစ်လေး လေး ပြဿနာ ဘာမှ မရှာတာ သိသွားတော့ ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ်သလို ပဲ ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ ချစ်လေးကို အခန်းထောင့်တခု မှာ ချောင်ပိတ်ပြီး နမ်းတယ်။ သူ့ဟာကြီးကလည်း ချစ်လေး ဘိုက်ကို ထောက်လို့ပေါ့။ ချစ်လေး လည်း နည်းနည်းတော့ ပျော့သွားတယ်၊ ငြိမ်ခံလိုက်မိတယ်။ ကစ်စင်လေး တခုပဲလေလို့၊ ဒီထက်တော့ ပေးမပိုဘူးပေါ့။ ဒါကလည်း ချစ်လေး အမှားထင်ပါတယ်။ 

နောက်တော့ မကြာမကြာ နမ်းလာတယ်၊ သူက အနမ်းကောင်းတော့ ချစ်လေး လည်း ပြန်နမ်းမိတော့တယ်။ သူက ချစ်လေး ဖင်ကြီးကိုလည်း နမ်းရင်း နဲ့ ဆုပ်နှယ်တယ်။ ချစ်လေးက နမ်းတဲ့ အဆင့်ဆို တော်ပြီနော် ဆရာ ကျမ မှာ ယောက်ျား လည်းရှိတယ်၊ ခလေးလည်းရှိတယ်လို့၊ ကျမ မိသားစု အပေါ် သစ္စာ မဖေါက်နိုင်ဘူး ဆိုတော့ အိုကေပါတဲ့ သူက လည်းချစ်လေး ကို နမ်းရရင်တောင် ကျေနပ်လှပါပြီတဲ့။ 

အဲတော့ တဖြည်းဖြည်း နဲ့ ညနေစောင်း သူရောက်လညရင် အခန်းထဲ မှာ ချစ်လေးကို နမ်းတယ်။ လူလစ်ရင် သူ့အခန်းထဲ လာခိုင်းပြီး နမ်းတယ်။ အဲမှာ သူ့လက်တွေက လည်း မငြိမ်တော့ဘူး၊ ချစ်လေး ဖင်တွေကို ညှစ်တယ်။ ချစ်လေး ပေါင်တွေကိုပွတ်တယ်။ နောက် ချစ်လေး နို့တွေကို ပါ နှယ်လာတယ်။ သူ့ဟာ ကြီး ကလည်း အရမ်းကို ဖောင်းထ နေတာ၊ နောက်တော့ သူ့ဟာကြီးပေါ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ခိုင်းတယ်။ အကြီးကြီးပဲ ကိုကို ရယ်။"

ကိုမြင့်အောင် လီးကြီး မှာ တအားဖောင်းကား လာပြီး ဆတ်ကနဲ တုံလာသည်။ မသီတာ လက်ကို လှမ်းကိုင် ပြီး ဂွင်းတိုက် မရအောင် ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ 

" ခနလေး ချစ်လေး ဆက်မပွတ် နဲ့ ကိုကို ထွက်သွားလိမ့်မယ်"

ဟု ပြောရင်းက မသီတာ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လေသည်။ မသီတာကလည်း ဆရာဝန်ကြီး နှင့် ဇာတ်ကြောင်းကို မိမိယောက်ျား ကို ပြန်ပြောနေရသည်မို့ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေလေပြီ။ မသီတာက ပက်လက် အနေအထာဖြင့် ပေါင်ကို ချဲပေးလိုက်တော့ ကိုမြင့်အောင်က မသီတာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်ကာ သူ့လီးကြီးကို မသီတာ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားမှ မသီတာ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း က မသီတာ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ရက် နားလိုက်သည်။ မသီတာ နူတ်ခမ်းလေးကို တချက်နမ်းလိုက်ရင်း၊ 

" ဆက်ပြောပါအုံး ချစ်လေး၊ ဆရာဝန်ကြီးက ချစ်လေးကို တကယ်ပဲ မလိုးရသေးဘူးလား၊ ခု ဘယ်အဆင့်ရောက်နေပလဲ မြန်မြန်ပြောပြစမ်းပါကွာ"

" အင်း နောက်တော့ သူက သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ထွက်ပြတယ် နည်းတဲ့ကောင်ကြီးမဟုတ်ဘူး ထွားလိုက်တာ၊ ဒစ်ကြီးကလည်း ကားနေတာပဲ၊ အာ့တာ ချစ်လေး လက်ကလေးတောင် သေးသေးလေး ဖြစ်သွားသလိုပဲ"

ကိုမြင့်အောင်မှာ သူ့မိန်းမ ဆရာဝန်ကြီးလီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းထုနေသည်ကို တွေးရင်း အီးကနဲ ပင်ဖြစ်မိသည်။ သူ့လရည်များမှာ သူ့လီးထိပ်သို့ ရောက်နေပြီဟု ထင်ရအောင်ကို သူစိတ်တွေ ထန်နေခဲ့ပြီ။

" အဲတော့ ချစ်လေး သူ့လီးကြီးကို ဆေးရုံထဲမှာပဲ ဂွင်းထုပေးခဲ့တာလား"

" အင်း ဂွင်းထု ပေးလိုက်တယ် ပထမ နောက်တော့"

" နောက်တော့ ဆိုတာက ဘာထပ်လုပ်ပေးလိုက်လို့လဲ"

" ငုံ့ပြီး စုပ်ပေးလိုက်မိတယ် ကိုကို ရယ်၊ ချစ်လေးကို ခွင့်လွတ်ပါနော်၊ ကိုကို့ကို မပြောပဲ လုပ်လိုက်မိပါတယ်။ သူ့လီးကြီးက လေ တုတ်ခိုင်ပြီး ဒစ်ဖူးနီနီကြီးနဲ့ တရုပ်ဆိုတော့ လည်း ဖွေးဖွေးကြီးလေ တဆတ်ဆတ်တုံနေတာ၊ သူ့ကိုလည်း သနား ချစ်လေး လည်း စုပ်ချင်လာတာနဲ့ စုပ်ပေးလိုက်မိတယ်"

" အားးးးး ချစ်လေး ကို သူ မလိုးရသေးဘူး ဆိုတာကတော့ သေခြာပါတယ်နော်"

" သေခြာပါတယ် ကိုကို ရယ် ချစ်လေး စုပ်ပေးရင်းနဲ့ သူ ချစ်လေး ပါးစပ်ထဲ မှာ ပြီးသွားပြီး လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ၊ မနည်းဘူး၊ ချစ်လေးလည်း ဆိုဖာတွေ ပေကုန်မှာစိုးလို့ အကုန်မျိုချလိုက်ရတယ်၊ အာတာ မနေ့ ညကမှပါ ကိုကိုရယ်"

ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးမှာ လုံးဝ မလှုပ်ရှားလိုက်ရပဲ တဆတ်ဆတ် တုံရင်း မသီတာ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထုတ်ရင်း တချီပြီးသွားရလေတော့သည်။ ကိုမြင့်အောင် ၏တုံရီနေသော ကိုယ်လုံးလေးကို မသီတာ က တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းက သူမ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးများဖြင့် ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ညှစ်ပေးနေမိသည်။

" အခုတော့ သူက ချစ်လေးကို လိုးပါရစေလို့ ခွင့်တောင်းနေပြီကိုကို"

ကိုမြင့်အောင်မှာ မသီတာကို ဖက်ထားရင်းက အသက်ကို ဝအောင် ရူလိုက်ပြီး၊

" အင်း အလိုးခံလိုက်ပါ ချစ်လေးရယ်။ သူလည်း ကောင်း ချစ်လေး ကောင်းပေါ့၊ ပြီးသွားရင် ကိုကို့ ကိုသာ အကုန် တလုံးမကျန် ပြန်ပြောပြနော်"

" အင်းပါ ကိုကို ရယ် ပြောပြမှာပေါ့ မွမွ"

......................................................................................................................

အခန်း ( ၁၉ )

မသီတာ တယောက် ရင်ခုံ နေရသည်။ ဒီနေ့ တော့ ကိုမြင့်အောင် ခွင့်ပြုချက် ရပြီမို့ သူမ မနေ့ က စုပ်ခဲ့ရသော လီးကြီး ဖြင့် အလိုးခံရတော့မည်။ မနေ့ည က ကိုမြင့်အောင် က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးစိမ်ထားရင်း က စိတ်အရမ်းတက်ကြွလာသဖြင့် လိုးတောင် မလိုးရပဲ လရည်တွေ ထွက်သွားခဲ့ရသည်။ ဒီနေ့ တော့ ဦးဟုန်ကြည် ဘယ်လို စမလဲ၊ ဘယ်မှာ လုပ်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာကို သူမ တွေးရင်း ဖြင့် စိတ်တွေ ထနေရသည်။ 

သူမ အကြောင်း ကိုမြင့်အောင် သေခြာမသိသေးသည်မှာ သူမ မှာ သူများ ယောက်ျား များ နှင့် ကာမ စပ်ယှက်ရသည်ကို ဖီးလာ သလို၊ လူများ နှင့် မလွတ်တလွတ် မှာ ခိုးကြောင် ခိုးဝှက်လှုပ်ရှား ရတာကိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားသူ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးဟုန်ကြည် သူမ ကို လှုပ်ရှားတော့ သူမ စိတ်တွေ ထခဲ့ရသည်။ အလုပ်ထဲ မှာ လူတွေ အချိန်မရွေး မိနိုင်သော အခြေအနေမျိုးမှာ မလွတ်တလွတ်လေး လှုပ်ရှားရတာ အရသာ  ဟု သူမ ထင်မိလေသည်။

မသီတာမှာ ဒီနေ့ တော့ ဦးဟုန်ကြည် လှုပ်ရှား လျှင် လိုက်လျှောတော့မည်ဟု အတွေးဖြင့် ဆေးရုံ သို့ လာခဲ့ ရာ ထိုနေ့ မှ အလုပ်က အတော်များနေလေသည်။ ဦဟုန်ကြည်မှာလည်း မသီတာ ကို လှုပ်ရှားချင်သဖြင့် အခွင့်အရေးရတာနှင့် ရသည့်အချိန်ပိုင်းတွင်းမှာ သူ့အခန်းတွင်းသို့ ခေါ်သွင်းကာ နူတ်ခမ်းချင်း အရင် စစုပ်လေသည်။ မသီတာ ကလည်း ပြန်လည်တွယ်ဖက်ကာ ပြန်နမ်းလေသည်။ 

ဦးဟုန်ကြည် လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖေါင်းပွ တက်နေပြီး မသီတာ ဘိုက်သားလေးကို ထောက်မိနေလေသည်။ ဦးဟုတ်ကြည်က မသီတာ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ကာ ပင်တီပေါ်မှ ပင် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို အုပ်ကိုင်လိုက် လေရာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသော ပင်တီကို စမ်းမိလေသည်။ ဦဟုန်ကြည်က မသီတာ ကို သူ့စားပွဲကြီးနား တွန်းသွားကာ ဖင်ကြီးကို စားပွဲ နှင့် ထိကပ်စေပြီး မသီတာ ရှေ့ တွင် ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ကာ သူမ အတွင်းခံလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက် လေသည်။ 

မသီတာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမြှင်များကို သေသပ်စွာ တိုတိုလေး ညှပ်ထားသဖြင့် ဖောင်းမို့နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးများ နှင့် အတွင်းသား နီတာလေးကို အရည်ကြည် တို့ စိုရွဲစွာ မြင်ရေရလေသည်။ ဦးဟုန်ကြည် က မသီတာ ပေါင်လုံးကြီးတဖက်ကို မတင်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲ ကြောင်း ကြီးကို လျှာ ဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ 

မသီတာ မှာ နောက်မှ စားပွဲကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ ပေါင်ကို ချဲပေးထားလိုက်သည်။ ဦးဟုန်ကြည်က စောက်စေ့လေးကို လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးလိုက်၊ စောက်ခေါင်းအတွင်း လျှာ ထိုးထည့်လိုက်ဖြင့် ဘာဂျာ စွမ်း ပြနေရာ မသီတာ ခမြာ အတော်ပင် စိတ်တွေ ထနေရလေသည်။ 

" ဒုံး..ဒုံး..ဒုံး.."

ထို အချိန်မှာပင် ဦးဟုန်ကြည် ၏ အခန်း တံခါး ကို အပြင်မှ တဘုန်းဘုန်းထုသံ နှင့်အတူ ခေါ်သံကို ပါ ကြာလိုက်ရသည်။

" ဆရာကြီး ဆရာကြီး လူနာ တယောက် အရေးကြီးလို့တဲ့"

ဦးဟုန်ကြည် ကမန်းကတန်း မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သလို မသီတာလည်း ကမန်းကတန်း ထမိန်ကောက်ကာ ခါးမှာ ပတ်လိုက်သည်။ ဦးဟုန်ကြည်က မသီတာကို တံခါး အနောက်ဖက် အခန်းထောင့်သို့ သွားဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြလိုက်ပြီး ကြမ်းပေါ်ကျနေသည့် မသီတာ ပင်တီကို ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ပြီး စားပွဲ အောက်သို့ သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးမ တံခါးကို သွားဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ 

မသီတာကတော့ တံခါးနောက်ဘက် ချောင်လေးတွင် ပှန်း နေလေသည်။ ဦးဟုန်ကြည်က လာခေါ်သော သူနာပြုဆရာမကြီး နှင့် စကားတွေ ပြောဆိုနေရင်းက လိုက်သွားလေသည်။ ဦးဟုန်ကြည်က တံခါးကို ပြန်စေ့လိုက်ကာ ထွက်သွားသော်လည်း ချက်ချင်းလိုပင် တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ လူတယောက် ဝင်လာလေသည်။ ထိုသူက အခန်းတွင်း သို့ ဝင်လာပြီး လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။ 

တံခါးနောက် မှာ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး လုပ်နေသော မသီတာ ကို တွေ့တော့ လက်ကိုဆွဲကာ အပြင်ဘက်သို့ ခေါ်သွားလေသည်။ မသီတာ မှာ ရုတ်တရက်မို့ အံအားလည်းသင့်နေ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း မလုံနေချိန်မို့ ဘာပြောမည်လည်း လိုက်သွားခဲ့မိသည်။ ဦးဟုန်ကြည်အခန်း နှင့် လေးငါးလှမ်းခန့် အကွာ မှာ အခန်းကျင်းလေး တခုထဲ ဝင်ပြီး တံခါးပိတ်လိုက်တော့မှ သူ့ကို ဆွဲခေါ်လာသူကို မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ 

" အဘအုပ်ကြီး ဘာလုပ်တာလဲ"

အဘအုပ်ကြီး ဆိုသည်မှာ သူတို့ ဆေးရုံတွင် သန့်ရှင်းရေး အလုပ်သမား များ၏ ခေါင်းဆောင် ဆိုရမည့် သူဖြစ်ပြီး အသက် ၅၀ ခန့်၊ အရပ်ပုပြတ်ပြတ် ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တောင့်တင်း သည်။ အိမ်ထောင် နှင့် ကလေး များရှိသော်လည်း ကလေးများက အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ့်အိမ်ထောင် နှင့် ကိုယ်ဖြစ်နေကြပြီ မို့ သူကလူပျို လို ပြန်ဖြစ်နေသည်။ 

သန့်ရှင်းရေး အလုပ်သမား ကလေးများထဲ မှ ကောင်မလေး တချို့၊ နာ့ပ်စ မ အချို့ ၊ တချို့ ဆရာဝန်မ စသည်၊ ဖန်လို့ ရသမျှ စားနေသူ ဖြစ်သည်။ တဏှာကြီးသူလည်း ဖြစ်၊ ဘဝအကျိုးပေးကောင်း၍ ဒီအရွယ်အထိ တောင့်တင်း လိုးနိုင်တုန်း၊ လီးက လည်း တုတ်တုတ်ထွားထွား ၊ တော့ကီကလည်း ကောင်း၊ သူများကိုလည်း ကူညီတတ် ၍ လူချစ်လူခင်လည်းပေါ သဖြင့် ကောင်မလေး များကို ချည်းကပ်ဖို့ လွယ်သူလည်း ဖြစ်လေသည်။ 

မသီတာ မှာ မေးခွန်း တခွန်းသာ မေးလိုက်ရသည်။ဦးအုပ်ကြီး နူတ်ခမ်း အစုံက သူမ နူတ်ခမ်းကို ဖိကပ် စုပ်နမ်းလိုက်တာ ခံလိုက်ရပြီး၊ ဦးအုပ်ကြီး ၏ သန်မာသော လက်တဖက်က သူမ ခါးလေးကို ဆွဲဖတ်ထားပြီး သူမ ၏ ကပိုကရို ဖြစ်သလို ဝတ်ထားသော နပ်စ်မ ထမိန်အနီရောင်လေးမှာ ဆွဲချွတ်လိုက်ခြင်းခံရလေသည်။

" အို့..ဝူး...အု"

မသီတာက လန့်ကာအော်မလို့ ပြင်လိုက်သော်လည်း သူမ ပါးစပ်က အနမ်းအစုပ်ခံနေရသည့်အပြင် ခနက မှ အရည်ကြည် စိမ့်ခဲ့ရသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဦးအုပ်ကြီး လက်ဝါးကြီးက မညှာမတာ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ် ဆော့ကစားခြင်းခံလိုက်ရလေသည်။ မသီတာ ဒူးခေါင်းများ မှာ ညွှတ်ခွေချင်သလိုလို အား မရှိတော့ သလိုလို ဖြစ်ကာ လှဲကျသွားမည် စိုးသဖြင့် ဦးအုပ်ကြီးပုခုံးကို ဆွဲကာ ခိုထားလိုက် ရလေသည်။ ဦးအုပ်ကြီး လက်ခလည် ချောင်းကလည်း မသီတာ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထိုးမွှေနေပြီမို့ မသီတာမှာ ဖင်ကြီးကို ကော့ရှောင်သော်လည်း ပြေးမလွတ်တော့ခြေ။ 

တကယ်တော့ ဦးအုပ်ကြီး အကြောင်းကို စာဖတ်သူများ နှင့် မိတ်ဆက်မပေးရသဖြင့် ရုတ်တရက် ဘယ်လိုလဲဟ ဟု ဖြစ်နေကြမှာ စိုးသဖြင့်၊ ဇာတ်ကြောင်း ပိုရှင်းသွားအောင် နည်းနည်း ရေးပြပေးရပါအုံးးမည်။ ဦးအုပ်ကြီးမှာ ဆေးရုံတွင်း ဝှေ့ဝိုက် စားနေသူ ကြောင်ဖား ကြီး ဖြစ်သည် ဆိုတာကိုတော့ ပြောပြထားပြီး ဖြစ်သော်လည်း တခြား အမျိုးသမီးများ မှာ ယခု ဇာတ်လမ်း နှင့် မဆိုင်သဖြင့် အကျယ်မချဲ့တော့ပြီ၊ ယခု ဇာတ်လမ်းဖြင့် ဆိုင်သော အမျိုးသမီးကို ပြောရမည် ဆိုလျှင်ဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး သန့်ဇော်လင်း ၏ မယား ဖြစ်သူ မာချိုဝင်း ကိုလည်း ဦးအုပ်ကြီး က လိုးပြီး ပြီဟု ဆိုပါရစေ၊ ဖြစ်ပျက်ပုံ ကတော့ မာချိုဝင်း မှာ အလုပ်ဝင်နေ ရပြီး ယခင်ကထဲက ပထွေး ဖြစ်သူ နှင့် လိုးလာတာမို့၊ လီးငတ်နေချိန် ဖြစ်လေသည်။ 

သန့်ဇော်လင်း နှင့် ရီးစား မဖြစ်ခင် ကထဲက လီးငတ်နေသော မာချိုဝင်း နှင့် စားကွက် ရှာနေသူ ဦးအုပ်ကြီး တို့၊ ကြောင်ခတွင်းပျက် နှင့် ဇရက်တောင်ပံ ကျိုး  ဆုံသလို ဆုံခဲ့ကြလေသည်။ သဘောကောင်းပြီး ခင်မင်တတ်သူ ဦးအုပ်ကြီး နှင့် မာချိုဝင်းတို့ ခင်မင်မှု သဒ္ဒါကျွံ ပြီး တဏှာလွန်ခဲ့ကြလေသည်။ အလိုးကောင်းသော ဦးအုပ်ကြီး ကို သူမ ပထွေး အလား သဘောထားကာ မာချိုဝင်း တယောက် ကုံးခဲ့လေသည်။ 

တဏှာထန်လွန်းသော မာချိုဝင်းလေးကို ဦးအုပ်ကြီး က အနောက်ပေါက် ကောင်းကြောင်းကို ပြခဲ့လေသည်။ မာချိုဝင်း နှင့် ဦးအုပ်ကြီး တို့ အဖြစ်အပျက်မှာ ပိယိလွန်းလှသဖြင့် မသီတာ ပင် မရိပ်မိခဲ့ခြေ။ မာချိုဝင်း နှင့် မသီတာ တို့ ၏ အမျိုး ဆက်စပ်မှုကို သိသဖြင့် ဦးအုပ်ကြီး က မသီတာ နှင့် ဆရာဝန်ကြီး တို့ အကြောင်းကို မာချိုဝင်း ကို ပြောပြသလို မာချိုဝင်း ကလည်း သူမ မသင်္ကာ သဖြင့် ဦးအုပ်ကြီးကို စောင့်ကြည့်ခိုင်းလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဆရာဝန်ကြီး နှင့် မသီတာ တို့ လူလစ်လျှင် အီစီကလီလုပ်နေတာကို သူသတိထားမိလေသည်။ 

မနေ့ညကလည်း ဆရာဝန် ကြီးအခန်းတံခါးကို ပိတ်ကာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ အထဲမှာရှိနေကြသဖြင့် ဦးအုပ်ကြီး ကတော့ ဆရာဝန်ကြီး မသီတာကို ဖြုတ်နေပြီဟု တွက်လိုက်မိလေသည်။ သူလည်း အခု တလော စောက်ဖုတ်ငတ်နေသည်မှာ အတော်ကြာနေပြီ။ မာချိုဝင်း ကလည်း ယောက်ျား ရသွားပြီး မို့ သူ့ကို အရင်ကလို သိပ်မပေးတော့၊ အသစ်ရောက်နေသည့် ဆရာဝန်မ ကလားမလေး ဆာဂျားယား ကို ဂွင်ဖန်နေသည်။ 

ကုလားမလေး က ရုပ်မလှသော်လည်း မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလုံးလုံး၊ ဘော်ဒီလေးက လုံးလုံးလေး ဖြစ်သည်။ ဆရာဝန် အသစ်ကလေးမို့ ဒီဆေးရုံမှာ လုပ်ချင်တာ အဆင်ပြေရအောင် ဦးအုပ်ကြီး က အကုန်လုပ်ပေးသဖြင့် ဦးအုပ်ကြီး ကို ခင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း အပျို လေးမို့ ကြိုးရှည်ရှည် နှင့် လှန်ထားရသည်။ ခွင်မသင့်သေး၊ ထို့ ကြောင့် ဦးအုပ်ကြီးမှာ မသီတာ နှင့် ဆရာဝန်ကြီးတို့ ကို ချောင်း ရင်း မသီတာကို လိုးချင်စိတ်တွေက တအားထ နေရသည်။ 

အခု တော့ လည်း ဂွင်ဝင်လေပြီ။ မနေ့က မသီတာ တို့ တံခါးပိတ်ပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို မသီတာ ပုလွေ မှုတ်ပေးခဲ့တာကို ဆရာဝန်ကြီး မသီတာကို လိုးပြီးပြီဟု သူထင်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒီနေ့ည ချောင်းနေသည်။ သူတို့ အခန်းတံခါးပိတ်သွားပြီး အတော်လေး အရှိန်ရလောက်မည့်အချိန်မှ ဆေးရုံ မှာ နည်းနည်း သည်းသည်းလှုပ်သွားသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ၊ လူနာက အရေးကြီးလို့လား အရေးကြီးသည့် လူနာ အရေပေါ်ဝင်လာလို့လားမသိ၊ ဆရာဝန်ကြီးအခန်းကို ပင် ထုနှက်ခေါ်ယူကြလေသည်။ 

ဦးအုပ်ကြီးက မသိမသာ စောင့်ကြည့်နေရာ အခန်းထဲမှ ဆရာဝန်ကြီးတယောက်ထဲ ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး မသီတာ ထွက်လာသည်ကို မတွေ့ရခြေ။ ထိုဟာ အခွင့်ကောင်းပဲ ဆိုတာ သူချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လူရှင်းသွားသည်နှင့် ဆရာဝန်ကြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး  ပုံးနေသော မသီတာကို ရှာ ဆွဲခေါ်ကာ သူတို့ သန့်ရှင်းရေး ပစ္စည်းများ ထား၊ သူတို့ အဝတ်အစားများ လဲလှည်သည့်အခန်းကျဉ်းလေး သို့ ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အခု တော့ မသီတာ မှာ သူ့လက်ချောင်းအောက်မှာ လူးလွန့်နေလေပြီ။ ဦးအုပ်ကြီး က ကျွမ်းပြိးသား ၊ ဒီအခန်းလေး ထဲမှာ သူလိုးလာတာ အမျိုးသမီးများ မှာ မနည်းတော့ပြီ။ ယခုလည်း မျက်စေ့လေးမှေးကာ ခေါင်းလေးမော့ နေသော မသီတာ ကို လည်တိုင် ပုခုံး အနှံ့ နမ်းရှုတ်နေရင်းက လက်တဖက်ဖြင့် သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီးနေလေပြီ။ ခုန သူ့လက်ချောင်းဖြင့် ကလိုင်းထားသဖြင့် စောက်ရည်ကြည်တွေ ရွဲနေသော မသီတာ စောက်ဖုတ်ဝ ကို သူ့လီးကြီးတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

" အ.....အီး..ဖြည်း.....ဖြည်း..."

ဦးအုပ်ကြီး လီးမှာ နည်းနည်းလေး တုတ်သဖြင့် စေးကျပ်ကျပ် ဖြစ်နေရာ မသီတာ မှာ နည်းနည်းလန့်သွားသည်။ တော်ကြာ စောက်ဖုတ်ပြဲသွားမှ ကျော်မကောင်းကြားမကောင်းဖြစ်နေအုံးမည်။

ဦးအုပ်ကြီးကလည်း ကျွမ်းပါသည်။ ဝင်သလောက်ကိုသာ ထည့်ရင်း မသီတာ မျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းသည်။ နောက်ပြီး နပ်စ်မ ရင်ဖုံးအင်္ကျီအဖြူလေးကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်သည်။ အဲလိုတွေလုပ်နေရင်းက လည်း အောက်က သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက်ကို နှဲ့ လုပ်သည်။ မသီတာ အင်္ကျီအရှေ့ဖက်ပွင့်သွားတော့ ဘရာဇီယာကို အပေါ်မတွန်းတင်ပြီး နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ကာ စို့သည်။ မသီတာက ဦးအုပ်ကြီး ခေါင်းကို သူမ လက်ဖြင့် ကိုင်ထိန်းထားရင်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးသည်။ 

ဦးအုပ်ကြီး လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားလေပြီ။ အဲလိုကျတော့လည်း ဒီလောက်မဆိုးပါဘူး ထင်ထားတုန်း ဦးအုပ်ကြီးက စဆောင့်လေသည်။ မသီတာ ပေါင်တလုံးကို မပြီး အနားက မှောက်ထားသော ပုံးတပုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ ပေါင်ကားပေးသလို ဖြစ်သွားပြီး ဦးအုပ်ကြီးအတွက် ဆောင့်လို့ ပိုကောင်းလာသည်။ ဥိးအုပ်ကြီးက အရပ်ခပ်ပြတ်ပြတ်မို့ မသီတာ နှင့် အရပ်တူတူလောက် ပင်၊ ဆောင့်သည့်အခါ သိပ်ပင် ကုံးစရာမလို ဒူးလေး နည်းနည်းညွှတ်လိုက်ရုံပင်။ အားပါပါ ဖြင့် ဆောင့်၍ရလေသည်။ 

မသီတာ မှာ ဦးဟုန်ကြည် ဆွပေးထားသဖြင့် စိတ်က တအားထ နေရာမှ မထင်မှတ်ပဲ ဦးအုပ်ကြီး အလိုးခံနေရသဖြင့် စိတ်ပိုကြွကာ မကြာခင်မှာပင် တချီပြီးသွားလေသည်။ သို့သော်လည်း ဦးအုပ်ကြီးမှာ အခု မှ အရှိန်ရတုန်းမို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လေရာ မသီတာ ခမြာ အတော်ပင် ခံနေရလေသည်။ မသီတာ တချီပြီးသွားမှန်း ရိပ်မိလိုက်သော ဦးအုပ်ကြီးက မသီတာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မသီတာကို အခန်းထဲက သူတို့ ပစ္စည်းသိမ်းသည့် လော့ကာ ဘောက်စ် ကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ ခါးကုံး ဖင်ကော့ခိုင်းလေသည်။ 

မသီတာ  ဖင်လုံးကြီး နှင့် ပေါင်တန်တုတ်တုတ် ကြီးများကို အနောက်က လိုးချင် နေလို့ သွားရည်ကျ နေရသူ ဖြစ်ရာ အခုတော့ ပြောင်ဝင်းနေသော အိုးကြီးကို အားမလို အားမရ လက်ဖဝါးဖြင့် တချက် ဖြန်းကနဲ ရိုက်လိုက်မိလေသည်။ 

" အိုး စပ်တယ်၊ ဘအုပ်ကလည်း"

" အရမ်းလှလွန်းလို့ ပါ ဆရာမ ရယ် ဆောရီးဆောရီး"

ဦးအုပ်ကြီးက ပေါင်နှစ်လုံးခွဆုံ ကြားမှ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ဟသွားရန် ဘေးနားက ပုံးတလုံးပေါ် ခြေထောက်တဖက်ကို မတင်လိုက်ပြန်သည်။ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်ပြန်သည်။

" အ...."

မသီတာက လည်း ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ ပေးလေသည်။ ဦးအုပ်ကြီးက မသီတာ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးတော့ရာ အခန်းကျဉ်းလေးတွင်း လိုးသံ တဖတ်ဖတ်၊ ငြီးသံ တအစ်အစ် ဖြင့် ဆူညံနေလေတော့သည်။

.......................................................................................................................................

အခန်း ( ၂၀ )

မသီတာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေမိုးဝအောင်ချိုးပြီးတော့ တခေါခေါ အိပ်ပျော်နေသည့် ကိုမြင့်အောင် ဘေးမှာ ဝင်အိပ်လိုက်သည်။ ကိုမြင့်အောင် အိပ်ယာက နိုးတော့ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်မောကျနေသည့် မသီတာကို တွေ့ရာ၊ မသီတာ မနိုးအောင် အသာထ၊ ရေမိုးချိုး သမီးလေး နိုးလာတော့ သမီးကို ထိန်းဖို့ ရောက်လာသည့် အဒေါ်ကြီး ကို သမီးလေး အပ်ထားခဲ့ပြီး ရုံးသို့ ထွက်သွားခဲ့လေသည်။ 

ညနေဖက် ကိုမြင့်အောင် အလုပ်က ပြန်လာတော့ မသီတာ ကအိမ်ပေါက် ဝ က ဆီးကြိုလေသည်။ ထိုည မသီတာ အလုပ်ဆင်းစရာမလို၊ မသီတာက တပတ်ကို သုံးရက် အိုဗာတိုင်ဆင်းပြီး တပတ်မှာ ၂ရက် နားရသည်။ မနက်ဖြန်က သူမ နားရက် ဖြစ်သဖြင့် ညနေ ဆေးရုံ ကပြန်ရောက်တာနှင့် ညနေစာ အတွက် ချက်ပြုတ်ပြီးရေမိုးချိုး ပေးပြီး သမီးလေး ဖြင့် ဆော့ကာ ကိုမြင့်အောင် ရုံးအပြန်စောင့်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သမီးလေးကို နေ့ပိုင်းထိန်းပေးသည့် အဒေါ်ကြီးမှာ လည်း ပြန်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်။ 

ကိုမြင့်အောင် ကလည်း မသီတာကို မနေ့က ကိစ္စ မေးခြင်သည်မှာ အူယားနေသော်လည်း သည်းညည်းခံ စောင့်လိုက်သည်။ ညနေစာ စား ပြီး တီဗီရှေ့ မှာ လင်မယား ထိုင်ကြသည်။ သမီးလေးက သူတို့ ရှေ့မှာ ကစား နေချိန် ကြမှ ကိုမြင့်အောင်က၊

" ချစ်လေး ဘယ်လိုလဲ မနေ့က အတွေ့အကြုံ"

" အဆင်ပြေပါတယ် ကိုကို၊ ကိုကို ကလည်း အိပ်ယာထဲ ကျမှလေ ခစ်၊ အခု သမီးလေး မှ မအိပ်သေးဘဲ တော်ကြာ ကိုကို ဒုက္ခရောက်နေပါအုံးမယ် ခစ်ခစ်"

မသီတာ က ကိုမြင့်အောင် နားကပ်ထိုင်ပြီး ကိုမြင့်အောင် ပေါင်ပေါ် လက်တင်ထားရာမှ ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ အသာစမ်းရင်း ပြောလိုက်သည်။ ကိုမြင့်အောင် က သမီးလေး သူ့ဘာသာသူဆော့နေပြီး သူတို့ ဘက်ကို လှည့်မကြည့်တာ တွေ့ရသဖြင့် သူ့ပုဆိုးခါးပုံစ ကို ဖြည်ကာ မသီတာ လက် ကို အထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မသီတာ လက်ပါ ပတ်ပြီး လုံခြည်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ 

မသီတာ မှာ ခစ်ကနဲ ရီရင်းက ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးနေလေသည်။ မသီတာ စိတ်ထဲ မှာ ဦးအုပ်ကြီး နှင့် အကြောင်းကို ထည့်ပြောရင် ကောင်းမလား မကောင်းလား စဉ်းစားနေလေသည်။ ဆရာဝန်ကြီး နှင့် ဆိုတာက တော်သေးသည်၊ ကိုမြင့်အောင်ကိုလည်းပြောထားပြီ၊ သူကလည်း သဘောတူထားသည်။ 

ဦးအုပ်ကြီး ဆိုတာက ဘလူးကော်လာ အလုပ်ကြမ်းသမား မျိုး၊ တော်ကြာ ကိုမြင့်အောင် စိတ်ဆိုးနေမလား၊ နောက်ပြီးတော့ သူခွင့်ပေးတာက တယောက်၊ မသီတာက နှစ်ယောက်လုပ် တာခံခဲ့ရသည်။ တော်ကြာ ဖာသည်မ ဆိုပြိး ကွိုင်များ ထရှာနေမလား၊ မသီတာမှာ စောက်ဖုတ်သာ သရမ်းချင်သော်လည်း ကိုမြင့်အောင်ကို တော့ ငယ်ချစ်မို့ ချစ်လည်း ချစ်သည်။ 

ကိုမြင့်အောင် နှင့် ယူထားရသည်မှာ သူမ ဘဝအတွက်လည်း နှောင်အေး စိတ်ချရသည်၊ သံယောဇဉ်လည်း ဖြစ်နေပြီမို့၊ သူမ အိမ်ထောင်တော့ မကွဲခြင်၊ ထို့ကြောင့် ကိုမြင့်အောင် ခွင့်ပြုသလောက် လစ်မစ် တွင်းမှာသာ လှုပ်ရှားမည် ဟုဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဦးအုပ်ကြီး က မထင်မှတ်ပဲ ကြားဖြတ်လိုက်သော ဇာတ်လမ်း၊ အင်း နေပေ့စေတော့ နောက်မှ အခြေအနေကြည့်ပြီး သင့်တော်တဲ့ အချိန်ကျ မှ ပဲ ပြောတော့မည် ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ 

ဦးအုပ်ကြီးမှာ အလိုးးကောင်းသူ ဆိုတာတော့ မသီတာ လက်ခံလိုက်ရသည်။ ဆာနေရင် ဘာစားစား ကောင်းသည့်သဘာဝ မို့လားမသိ၊ သူမ မှာ ဦးဟုန်ကြည် ဆွထားပေးသဖြင့် တအားထန်နေချိန် တွင် ဦးအုပ်ကြီး အလိုးကို ခံလိုက်ရသဖြင့် များ ကောင်းနေတာလား တော့မသိ။ တော်တော်တော့ ကောင်းသည်။ 

နောက် မသီတာက ဦးဟုန်ကြည် ပြန်မလာခင် စောက်ဖုတ်ကို ရေဆေး သန့်စင်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်စောင့်နေလိုက်သည်။ နောက် ဦးဟုန်ကြည် ပြန်လာတော့ သူမ ကို ဘာဂျာ ပြန်မှုတ်ပြီး ဆွကာ လိုးသဖြင့် မသီတာ မှာ ခံလိုက်ရပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးအုပ်ကြီး လောလော လပ်လပ် လိုးထားတာမို့ အရမ်းကြီးတော့ ဖီး မဖြစ်တော့ခြေ။ 

ကိုမြင့်အောင် ကို ဆေးရုံ မှာ ဦးဟုန်ကြည် နဲ့ ဖြစ်ပျက်ပုံ အသေးစိတ်ကို ပြောပြ ရင်း ပုဆိုးအောက်မှ ဂွင်းထုပေးနေရာ ကိုမြင့်အောင် လီးကြီးမှာ တအားကို ထောင်မတ်တင်းမာနေလေသည်။ သို့သော်လည်း သမီးလေး အိပ်ချိန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် မသီတာ တယောက် သမီးလေးကို ခေါ်ကာ ခြေလက်ဆေးကြော ပေး၊ သူ့ အိပ်ယာလေးပေါ်တင်ကာ သိပ်ရလေသည်။ 

သမီးလေးကို သိပ်နေတုန်း ကိုမြင့်အောင်မှာ မသီတာ နောက်နားမှ ကပ်လိုက်နေပြီး မသီတာ ဖင်ကြီးကို သူ့လီးကြီးဖြင့် လိုက်ပွတ်နေလေသည်။ သမီးလေး အိပ်ပျော်သွားတော့မှ မသီတာ က ကိုမြင့်အောင် ဘက်ကို လှည့်ပြီး၊

" ဒီလီး ကြီး က တော်တော် ထကြွနေတာပေါ့လေ ဟုတ်လား လာခဲ့ အဲလောက်တောင် ထနေရင် ခစ်ခစ်"

အိပ်ယာပေါ်ရောက်သွားကြတော့ ကိုမြင့်အောင် က မသီတာ ထမိန် ကို လှန်လိုက်ရင်း...

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>