မယားတောသူ အပိုင်း (၁၃)
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း (၆၆) မိုးမ ကို တယောက်ထဲ ထားခဲ့ပြီ
ဒါရိုက်တာဖြစ်သူက ကိုရင်ဦးမောင် ကို စကားပြောစာ ရှိလို့ ဟု ဆိုကာ အခန်းပြင်ဘက်က လျှောက်လမ်းလေး ဘက်သို့ ခေါ်လာခဲ့လေသည်။
“ ကဲ မင်း အခု မိုးမ ကို ငါတို့ နဲ့ ထားခဲ့တော့မယ်မဟုတ်လား၊ တနေရာရာ ဒါမှ မဟုတ် မင်းအိမ်ကို မင်းပြန်နေလိုက်၊ မနက် တနာရီလောက်ကျမှ လာခေါ်လိုက်လေ။ ဒါမှ မဟုတ် လည်းမင်း အိပ်ရေးမပျက်ချင်ရင် ငါတို့ ပဲ မင်းအိမ်ထိ မိုးမ ကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုထင်လဲ”
“ ဟာ ဆရာ၊ မိုးမ က သူ့ကို ကျွန်တော် ဒီမှာ ထားခဲ့မယ်ဆိုတာ သူမသိဘူး၊ တကယ်လို့ သူက ကျွန်တော့်ကို အိမ်ဘာပြန်လုပ်မှာလဲ လို့ မေးရင်ရော၊ ဒါမှ မဟုတ် ကျွန်တော်နဲ့ ပြန်လိုက်ချင်တယ် ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ ကဲ အဲဒါဆိုရင်လည်း မင်း မိန်းမ ကို သွားပြီး ပြောလိုက် ငါက မင်းကို အရေးတကြီးအလုပ်ပေါ်လို့ ရုံးကို လွှတ်နေတယ်၊ ဟို မှာ ညပိုင်းဆင်းနေတဲ့ လူတွေနဲ့ သွားလုပ်ပေးရမယ်၊ မင်း ဒီမှာ ပဲ ငါ့ကို စောင့်နေလိုက် ငါပြန်လာခေါ်မယ်လို့”
ကိုရင်ဦးမောင်က သူပြောကြည့်အုံးမယ် ဟု ဆိုကာ မိုးမ ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ ဆိုဖာတခုပေါ်တွင် မန်နေဂျာ နှင့် အတူတူ ထိုင်လျှက် မန်နေဂျာက ဘာတွေ အာနေသည်မသိ၊ မိုးမ လက်တွေကိုကိုင်ထားရင်းက စကား တတွတ်တွတ်ပြော နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက် တော့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို အသာထွေးပွေ့လိုက်ရင်း သူ့မှာ အရေးပေါ် အလုပ်ကြောင့် ရုံးသို့ သွားရမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ သူ မိုးမ ကို ပြန်လာခေါ် မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလေသည်။
မိုးမ က သူမ တယောက်တည်း ဒီမှာ မကျန်ခဲ့ချင်ကြောင်း ငြင်း ဆိုသော်လည်း၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အတွက် ဘန်ဂလို နှင့် ကားအသစ် ရယ် သူ့ပရိုမိုးရှင်းရယ်က ဒီဘဲကြီးတွေ နဲ့ အဆင်ပြေမှ ဆိုတာ မမေ့ဖို့၊ မိုးမ ကိုယ်တိုင် ပဲ သူ့ကို ဒီလူကြီးတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင်နေပါမယ်လို့ ဂတိပေးထားသည်မဟုတ်လားဟု ပြောလေသည်။ မိုးမက၊
“ ဟုတ်တယ်လေ ကိုကို ချစ်လေး က သူတို့ကို အဆင်ပြေအောင်နေပါမယ် ဆိုတာ ကိုကို ရှိနေမှလေ၊ ချစ်လေး က သေခြာတောင် မရင်းနှီးသေးတဲ့ လူကြီး နှစ်ယောက်နဲ့ မနေခဲ့ချင်ပါဘူး၊ ချစ်လေး ဝတ်စားထားတာတွေပဲ ကြည့်လိုက်အုံး၊ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးပုံတွေကလည်း တော်တော်နှာဘူးကျမဲ့ ပုံတွေ၊ ကိုကို သိရဲ့သားနဲ့”
ထိုကဲ့သို့ သူတို့ နှစ်ယောက် အပြန်အလှန် ငြင်းခုန် ပြောဆိုနေကြသည်မှာ အချိန် အနည်းငယ် ကြာသွားသည် မို့ မန်နေဂျာ ကြီးက သူတို့ နား ရောက်လာပြီး ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဟု မေးပါသည်။ ကို ရင်ဦးမောင်က မိုးမ က အိမ်ပြန်ချင်နေကြောင်းပြောလိုက်သည်။ မန်နေဂျာက အထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီး ဒါရိုက်တာ ကို ပြောကြည့်ဖို့ ပြောပါသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက ထွက်လာပြီး မိုးမ ကို မင်းယောက်ျား က ခနနေရင် ပြန်ရောက်လာမှာကို ဘာစိတ်ပူစရာလိုလဲ ငါတို့ လည်း ရှိနေတာပဲ ဟု ဆိုပါသည်။
ဒါရိုက်တာကြီး ၏ သြဇာသံ ပါသော အပြောအဆိုကြောင့် မိုးမ တယောက် ပြန်မပြော ပဲ ငြိမ်နေစဉ် ဒါရိုက်တာကြီးက ကိုရင်ဦးမောင်ကို သွားဖို့ ပြောပါသည်။ သူ့လက်တွေက မိုးမ ကျောပြင်ကို အသာလေ ပုတ်ပေးလိုက်ပါသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ထွက်သွားတော့ ဒါရိုက်တာကြီးက ရှန်ပိန် နောက်တခွက် ထပ်ငှဲ့ကာ မိုးမ ကို လှမ်းပေးသော်လည်း မိုးမ က ခေါင်းယမ်းပြသဖြင့် ဝိုင် အနီသောက်ပါလားဟု ဆိုလေသည်။ မိုးမ က အင်း ဟု ဆိုလိုက်ရာ ချက်ချင်းပင် ဝိုင်အနီတပုလင်းကို ဖွင်လိုက်လေသည်။
ထိုသို့ဖြင့် မိနစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း ထွေရာလေးပါး ပြောဆိုကြရင်းက မိုးမ မှာ ဝိုင် သုံးခွက်လောက် သောက်မိပြီး သူတို့ နှင့် ပိုရင်းနှီးလာတော့သည်။ မိုးမ က ထိုလူကြီး နှစ်ယောက် ကြားမှာ ထိုင် ပြီး သောက်နေသဖြင့် ထိုဘူတားကြီး နှစ်ယောက်မှာ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့လိုလို ဖြင့် မိုးမ ပေါင်၊ တင်၊ ဘိုက်၊ တခါတလေ ရင်သား များကို ပင် မထိခလုပ်ထိခလုပ် လုပ်နေကြလေသည်။
ခန အကြာတွင် ဒါရိုက်တာကြီးက မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကိုလက်ကမ်းပေးလိုက်ရာ မိုးမ ကလည်း လက်တဖက်က ဝိုင်ခွက်ကို ကိုင်ရင်း တခြားတဖက်ဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးလက်ကို ဆွဲကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ ကို လက်ဆွဲ၍ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါ်သွားလေရာ မန်နေဂျာ ကလည်း အနောက်မှ ကပ်လိုက်လာခဲ့လေသည်။ အခန်းဝ ရောက်တော့ အခန်းထဲ ဝင်ခါနီးတွင် မိုးမ က မန်နေဂျာ ကို လှည့်ကြည့် လိုက်ပြီး ပြုံးပြ လိုက်ကာ ဒါရိုက်တာကြီးအခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားတော့သည်။
အခန်းထဲ ရောက်တော့ မိုးမ မှာ မပြေမဆို ဖြင့် ကုတင်ရှိရာသို့ သွားပြီး ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်က မတ်တတ်ရပ်လျှက်ဖြင့် မိုးမ သောက်လက်စ ဝိုင်ခွက်ကို ယူကာ တစိမ့်စိမ့် သောက်ရင်း အိပ်ယာပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် လှဲချရင်း အကြောအချဉ် ဆန့်နေသော မိုးမ ကို မိုးမ အံအားတသင့် မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေကြလေသည်။
မိုးမ ဝတ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ် ဘလော့ ကြောင့် မိုးမ ၏ ဝင်းမွတ်နေသော ဂျိုင်းသားများ၊ မို့မောက်ဖွံ့ထားသည့် ရင်သား အစုံ၊ဘလော့ခါးတိုကြောင့် အိပ်ယာပေါ် အကြောဆန့်လိုက်တော့ ပေါ်လာသည့် ဘိုက်သားဖွေးဖွေး နှင့် ချက်နက်နက်လေး၊ စကဒ်တိုတိုအောက် ကပေါင်တန်တုတ်တုတ်လေးတွေက ဘူတားကြီးနှစ်ယောက်ကို တံတွေးတောင် သီးသွားစေသည်။ မိုးမ ကြည့်ရတာကလည်း တကယ့်ကို ပင်ပန်းပြီးအိပ်ချင်နေပုံရသည်။ တကယ်က အစောပိုင်းက သောက်ထားခဲ့ တဲ့ ရှန်ပိန်းရယ် နောက် ထပ်ဝိုင်တွေရယ်။ နှစ်ပင်လိမ် ပြီး မူးသွားတာလည်းဖြစ်သည်။
ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့ မာတောင်လာသော လီးကြီးိကို ဘောင်းဘီအောက်မှာ အနေအထားပြင်လိုက်သည်။ မန်နေဂျာ က ဒါရိုက်ကို မော့ကြည့်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှ မိုးမ ကို မေးငေါ့ပြလိုက်ကာ၊
“ ဒီညတော့ ကျွန်တော်တို့ အပီဆွဲရမဲ့ ညပဲ ဆရာရေ့”
သူတို့ နှစ်ယောက် မိုးမ နားသို့ တဖက်တချက်စီ မှ ကပ်သွားကြပြီး ငုံကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ တယောက် မျက်လုံးမှိတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မန်နေဂျာက လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊
“ သူတကယ် အိပ်ပျော်သွားပြီလို့ ထင်လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက အချိန်မဖြုန်းတော့ပဲ မိုးမ ဘေးမှာ လှဲလျှောင်းလိုက်ပြီး သူ့လျှာဖြင့် မိုးမ နံဘေးလေးမှ စကာ မိုးမ ဂျိုင်း၊လက်မောင်းအတွင်းသား လက်ဖြန်မှ တဆင့် လက်ချောင်းလေးများထိ ရက်သွားပြီး လက်ချောင်းလေးများကို ပါးစပ်ထဲ ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေလေသည်။
မန်နေဂျာ ကလည်း တခြားတဖက်မှ အားကျမခံ မိုးမ ဘိုက်သားလေးများ နှင့် ချက်ကလေးကို သူ့လျှာ ထိုးထည့်ကာ ရစ်ပတ်တို့ကစားနေလေသည်။ မိုးမမှာ အိပ်ပျော်ရင်း ယောင်သလိုလို အသံလေးထွက်ကာ ငြီးနေလေသည်။
ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြစ်နေရင်းက အချင်းချင်းလည်းစကားပြောလိုက် ကြသေးသည်။
“ ငါတို့ ရဲ့ ဝန်ထမ်း တယောက်ရဲ့ မိန်းမ က ငါတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသုံးတော်ခံဖို့ စောင့်နေတာ မမိုက်ဘူးလားကွာ၊ အထူးသဖြင့် အခုလို မျိုး ငယ်ငယ် ကိတ်ကိတ် ဆက်ဆီ ကျကျ မယားလေး ဆိုရင် ပိုမိုက်ပေါ့။ ကဲ ငါတို့ သူ့အရသာကို မြီးစမ်းကြည့်ရအောင် ဟဲဟဲ”
“ အင်း သူလည်းပဲ ငါတို့ လိးအရသာကို မြီးစမ်းဖို့ လိုလိမ့်မယ်၊ ငိငိ။ ငါတို့ သူ့ကို စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ အကုန် လိုးပြစ်ရမယ် ဟဲဟဲ”
“ အေး ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူ ဝင်ကြရအောင်။ ဒီကောင်မလေလးပုံ ကလည်း ငြင်းမဲ့ပုံ မရှိပါဘူး။ ကဲကဲ သူ့ကို နိုးလိုက်ရအောင်”
မန်နေဂျာ က ကုတင်ပေါ်အိပ်ပျော်နေသော မိုးမ ကို နေရာရွေ့ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်လေသည်။ ဒါရိုက်တာ ကလည်း ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ မိုးမ ပါးစပ်နားသို့ သူ့လီးကြီးကိုတေ့လိုက်သည်။ အိပ်ပျော်နေသော မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးထိုးထည့်လို့ ရအောင် မိုးမ ပါးကို သူ့လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။မန်နေဂျာ ကလည်း မိုးမ ဘလော့ အင်္ကျီကို သူမ ကျောအောက် လက်လျို ပြီး ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။
.......................................................................................................................................................
အခန်း (၆၇) မိုးမ နှင့် ဘူတားကြီး နှစ်ယောက်
အိမ်သို့ ကားမောင်းပြန်နေသော ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် စိတ်တွေက ဘန်ဂလို ဆီမှာ ကျန်ခဲ့သည်။ မိုးမ ကို တခြား ယောက်ျား နဲ့ အတူတူ တွေ့ချင်မြင်ချင်နေသည့် သူ့စိတ်က ဘယ်လို မှ ထိန်းမရ၊ မိုးမ ကို တခြားယောက်ျား တယောက် လိုးနေတာကို မြင်ချင်သည့် စိတ်၊ တခြား ယောက်ျားတယောက် လိုးနေချိန်မှာ ဖြစ်ပေါ်နေသည့် မိုးမ မျက်နှာပြင်ပေါ်က ခံစားချက်တွေကို မြင်ချင်သည့်စိတ်၊ အဲဒီစိတ်တွေက သူ့ ခေါင်းထဲမှာ တခြားအရာတွေထက်ကို လွှမ်းမိုးလွန်းလှသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ ကားကို နောက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ဘန်ဂလိုနားအထိ မောင်းသွားပြီးမှ မလှမ်းမကမ်းတါင် ရပ်ကာ ခြေသံလုံလုံ ဖြင့် ဘန်ဂလို ရှိရာသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ စိတ်ထဲက လည်း အထဲကို ဘယ်လို ချောင်းလို့ ရမလဲ ဆိုတာကို အကြံထုတ်လာခဲ့သည်။
အဆောက်အဦးတခုလုံးမှာ မီးတွေက ထိန်ထိန်လင်းနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ဧည့်ခန်းကို ချောင်းလိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ အဆောက်အဦး ညာဘက်က လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်သွားပြီး ကြည့်တော့လည်း အခန်းတိုင်းလိုလို က မီးလင်းနေပြီး ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားလျှက် အထဲက လည်း လိုက်ကာ များချထားသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဘာမှ ကို ကြည့်လို့ မမြင်ရပေ။
ထိုအချိန် အိမ်တွင်းက အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ တစောင်းလေး အိပ်နေသည့် မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ဒါရိုက်တာက သူ့လီးကြီးထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ မန်နေဂျာက မိုးမ ဘလော့အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးပြီဖြစ်သဖြင့် မိုးမ နောက်ကျောပြင်ကငို လျှာဖြင့် ရက်ရင်းက မိုးမ နို့ တွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။
ဒါရိုက်တာ က အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာသဖြင့် မန်နေဂျာကို ပြူတင်းပေါက် တံခါးဖွင့်ဖို့ ပြောသည်။ မန်နေဂျာက အဲယားကွန်းဖွင့်ဖို့ အကြံပြုသော်လည်း ဒါရိုက်တာက ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က ပျက်သွားသည်မှာ ခုထိ ပြန်မပြင်ရသေးကြောင်း ပြောသဖြင့် မန်နေဂျာ က ထကာ အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက် ကို ဖွင်လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင် က ထို ပြူတင်းပေါက်နားမှာ ဖြစ်နေလေသည်။
ကံအားလျှော်စွာပင် အပြင်ဘက်မှာ မှောင်မဲ နေသဖြင့် သူ့ကို သတိမထားမိလိုက်ခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း ချက်ချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာက မန်နေဂျာကို ခန်းစီးပိတ်လိုက်ရန် လှမ်းပြောသံကြားလိုက်ရလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ပြူတင်းပေါက် အောက်ခြေနားတွင် ထိုင်ပုန်း နေရင်း သူတို့ ပြောသမျှ စကားတွေကို အကုန်ကြားနေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အသာထလိုက်ပြီး ခန်းစီး ကို လက်တလုံးစာ အသာ ဖယ်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အပေါ်ပိုင်း မှာ ဘရာဇီယာပင် မရှိတော့ခြေ။ သူမ စကဒ် က လန်တက်နေပြီး ပင်တီလေးကို ပင် မြင်နေရသည်။
ပေါင်လုံးကြီးတွေက မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးနေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့လီးကြီးကို မိုးမ နူတ်ခမ်းမှာ ပွတ်သတ်ရင်း ပါးစပ်ပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ မိုးမ တယောက်ကတော့ အရက်မူးပြီး အိပ်ပျော်သွားပုံ ရသည်။ ဦးတည်ချက်မရှိ လူးလွန့်နေသည်။ မန်နေဂျာ က မိုးမ နို့ တဖက်ကို ကလေးလေး တယောက်လို တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို အသာဆွဲဖွင့်ကာ လီးကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖြင့် မိုးမ တခုခု တုံ့ပြန်ပါစေဟု ဆုတောင်းနေလေသည်။ မိုးမ အရက် မူးသွားသည်ဆိုတာကို သူသိပေမဲ့ မိုးမ အသိတော့ ရှိနေစေချင်မိသည်။
မိုးမ ပါးစပ်မှ တခုခု ယောင်ယမ်း ပြောဆိုလိုက်သော်လည်း မည်သူမှ မယ်မယ်ရရ မကြားကြခြေ။ မိုးမ က မျက်လုံးကို ကြိုးစားပမ်းစား ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါရိုက်တာကြီး လီးက သူမ နှုတ်ခမ်းကို လာထိုးနေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ လက်ဖြင့် တွန်းဖယ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီး က ထိုအခိုက်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူမလက်ကို ဆွဲကာ သူ့လီးပေါ်တင်ပေးကာ ကိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။
မိုးမ မှာ ဘာမှန်း ရေရေရာရာမသိလိုက်ပဲ လက်ထဲ ရောက်လာသောလီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။ နောက်တခါ မျက်စေ့ ပြန်ပွင့်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူမလက်ထဲ တွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဒါရိုက်တာ လီးကြီးကို တွေ့လိုက်ရုံမက သူမ နို့ကို အတင်းစို့နေသော မန်နေဂျာကိုပါတွေ့လိုက်ရလေသည်။
“ ရှင် ကလည်း စို့နေလိုက်တာ ခလေးတယောက် သူ့အမေနို့ကို ဘိုက်ဆာလို့ စို့နေသလိုပဲ ခစ်ခစ်”
မိုးမ က အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရီလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ အသံကြားလိုက်ရသဖြင့် အလွန် တက်ကြွ သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲက သူမ အမူးပြေပြီး နိုးကြွား နေစေချင်လေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ဒါရိုက်တာကြီး က သူ့လီးထိပ်ဖူးကို မိုးမ နူတ်ခမ်းဝ သို့ ထိုးထည့်လိုက်တာ အောင်မြင်သွားသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို မော့ကြည့်ပြီး တခုခု ပြောမည့်ဟန်ပြင် လိုက်သော်လည်း ဒါရိုက်တာကြီးက လီးကို အထဲပိုဝင်အောင်ထိုးထည့်လိုက်ကာ သူမ ပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်လို သဘောထားဆောင့်လိုးနေသဖြင့် လီးထိပ်မှာ သူမ လည်ချောင်းဝထိ ရောက်သွားပြီး၊ ပျို့တက်ကာ ချောင်းဆိုး မလို အံမလို ဖြစ်သွားရသည်။
မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို တွန်းလွတ်လိုက်ကာ ထထိုင်ပြီး ချောင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးတော့သည်။ မန်နေဂျာ က ထသွားကာ ရေ ယူလာပေးသဖြင့် မိုးမ လည်း ရေကို တဂွက်ဂွက် မော့သောက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ရေကို တဝသောက်လိုက် ပြီးတော့မှ သူမ ကိုယ်အထက်ပိုင်းမှာ အဝတ်အစား မရှိတော့သည်ကို သတိထားမိတော့သည်။
“ ဟင် ကျမ အင်္ကျီ………...ဘယ်...ဘယ်…..”
ယခုမှ မိုးမ တယောက် သူမ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခေါင်းက လည်း ရီဝေဝေ ဖြစ်နေသဖြင့် ခေါင်းမူးလိုက်တာ ဟု ပြောမိလေသည်။ ဒါရိုက်တာ က မိုးမ ကို အသာပွေ့ဖက်ကာ သူမ နို့တွေကို အသာ ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းက၊
“ ဟေ မိန်းခလေး ဒီမှာ ၊ မင်းယောက်ျား က မင်းကို ငါတို့ နဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး နေလို့ ရအောင် ထားခဲ့တာလေ၊ သဘောပေါက်လား၊ ငါ က မင်းကို ဟို ပါတီမှာ ပထမဆုံး မြင်ဖူးကတည်းက စွဲမိနေတာ၊ မင်းကို အဲလို မျိုးလေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေး နဲ့ မြင်ချင်ခဲ့တာ။
မင်း အခု ဘယ်လောက်ကံကောင်းလည်း တွေ့လား မင်း ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး နဲ့ ပျော်ပါးဖို့ အခွင့်ရေးရတာလေ။ မင်းလိုမျိုး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တောင့်တောင့်တင်းတင်း ကျန်းမာရေးကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးမျိုးက ပျော်ပျော်ပါးပါး အရသာခံစားသင့်ပါတယ်ကွာ၊ ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်လှတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးလဲ အားးးးးး”
မိုးမ က အခန်းထဲ ကို မျက်လုံး ဝေ့ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး၊
“ ကျမ ယောက်ျား က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ မန်နေဂျာ က မိုးမ ရဲ့ အိစက်နေတဲ့ ရင်သား တဖက်ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊
“ မင်းယောက်ျား က မင်းကို ငါတို့နဲ့ ပျော်ပါးရအောင် ချန်ထားခဲ့တာကွယ့်၊ မင်းရဲ့ နို့လေး ကို ငါဆက်စို့ပါရစေကွယ်”
ဟု ပြောဆိုရင်း မိုးမ နို့သီးခေါင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် ညပ်ရင်း က စို့ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဒါရိုက်တာကြီးကလည်း မိုးမ ကို ပြန်လှဲအောင် အိပ်ယာပေါ်အသာလေးတွန်းဖိလှဲလိုက်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ နေရာကောင်းက ချောင်းနေလေပြီ။
အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် မှာတော့ ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ နမ်းရှုံ့ နေပြီး မန်နေရာက မိုးမ အောက်ပိုင်းက အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးကို သူမ လက်ကလေးများဖြင့် ပြန်လည်ဖက်တွယ်ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း ပြန်စုပ်နမ်းနေစဉ်မှာပင် မန်နေရာက မိုးမ အောက်ပိုင်းတခုလုံး ကို အဝတ်အစားတမျှင်မှ မကျန်အောင် တာဝန်ယူ ဖြေရှင်ေးနလေသည်။
မန်နေရဂျာ ကြီးက မိုးမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပင်တီပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း ပေါင်အတွင်းသားလေးများကို တမက်တမော နမ်းရှုံ့ နေသည်။ နောက်သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မိုးမ ပင်တီကို ခါးသရည်မျှော့ကြိုးမှ ဆွဲခွျှွှတ်လေရာ မိုးမ က သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်လေသည်။ မန်နေရာက မိုးမ ပင်တီကို သူဆွဲချွတ်ဖို့လွယ်စေရန် မိုးမ ကဖင်ကြွပေးလိုက်သဖြင့် မိုးမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
ဒါရိုက်တာကြီးကလည်း မန်နေဂျာ မိုးမ ပင်တီချွတ်လိုက်တာကို မျက်စ က မြင်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း လောဘတကြီး မိုးမ စောက်ဖုတ်ရှိရာသို့ မျက်နှာကို ရွှေ့လိုက်သည်။ ဘူတားကြီးနှစ်ယောက် မိုးမ စောက်ဖုတ် သို့ မျက်နှာချင်း ပူးကပ်ကာ အလုအယက် စောက်ရည်သောက်ဖို့ ကြိုးပန်းကြသည်ကို မိုးမ က ခေါင်းငုံ့ကာ ကြည့်လိုက်မိသလို၊ ချောင်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း မြင်လေသည်။
ဒါရိုက်တာကြီးက သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းလွှာနှစ်ဖတ်ကို အသာဖြဲရင်း လျှာကြီးကို မြွေတကောင်အလား ထုတ်ကာ မိုးမ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ထိုးထည့်ကစားလေသည်။ မန်နေဂျာမှာလည်း တအားလုပ်ချင်နေသော်လည်း မိမိ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ကို ဦးစားပေးရမည်မို့ အသာလေး ရပ်ကြည့်နေရလေသည်။ မိုးမ ကတော့ ဒါရိုက်တာကြီး ၏ လျှာစွမ်းကြောင့် အိပ်ယာခင်းကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကာ အသံလေးထွက် ငြီးငြူရှာသည်။ သူမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုလည်း ဘူတားကြီးနှစ်ယောက် ဝင်နိုင်အောင်။ ကားနိုင်သမျှ ကားပေးလိုက်လေသည်။
............................................................................................................................
အခန်း (၆၈) ချောင်းကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်
မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီး သူမ အစေ့ကို စုပ်ပေးနေမှုကြောင့် မွေယာပေါ်မှာ လူးရင်း လိမ့်ရင်း အိပ်ယာခင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တဟင်းဟင်း ငြီးငြူနေရှာလေသည်။
ခနအကြာတွင် ဒါရိုက်တာကြီးက မိုးမ အပေါ်တက်ကာ သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ပတ် လေးတွင့် တေ့လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မန်နေဂျာ က မိုးမ နို့တွေကို စို့ပေးနေလေသည်။ မိုးမ က သူမ လက်တွေဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးပုခုံး ကို ဆွဲကာ သူမ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဆွဲချလေရာ မန်နေဂျာ ခင်မြာ ကမန်းကတန်း ရှောင်ထွက်ပေးလိုက်ရလေသည်။
မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီး ပါး နှင့် လည်ပင်းတို့ကို သူမ လျှာလေးဖြင့် ရက်ပေးရင်း လက်တဖက်က လည်းဒါရိုက်တာကြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ရင်း လမ်းကြောင်းတည့်ပေးလိုက်လေသည်။ သူမ ၏စောက်ရည်ရွဲပြီး ချောမွတ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒါရိုက်တာ လီးကြီး တအိအိ ဝင် သွား သည်မှာ အရသာ ရှိလွန်းလှသဖြင့် ဒါရိုက်တာကြီးပါးစပ်မှ ငြီးသံပင်ထွက်လာရလေသည်။
မန်နေဂျာမှာ ယခုတော့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ကုတင်အောက် ဆင်းကာ မိုးမ ခေါင်းရင်း ဘက်သို့ လျှောက်သွားရင်း မိုးမ နဖူးလေး ကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်းမှ မိုးမ နှာခေါင်းလေးကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာကြီးကို ထိုးထည့်လေသည်။ မိုးမ က ဒါရိုက်တာကြီးပုခုံးကို ကိုင်ထားရင်းက မန်နေဂျာ လျှာကို ပြန်စုပ်နေပြီး ဒါရိုက်တာကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဆောင့်လိုးနေသည်ကို အရသာခံနေလေသည်။
ဒါရိုက်တာကြီးမှာ မိုးမ ကို အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးနေသော်လည်း ပါးစပ်ကတော့ သူတအားအိုက်ပြီးချွေးပြန်နေသဖြင့် လေအေးအေးလိုကြောင်း ငြီးနေပြန်သည်။ အပြင်မှ ချောင်းနေသော ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ သူ့ချောင်းနေသော နေရာမှ ခန်းစီးကို လာဖယ်လိုက်မှာ စိုးနေလေသည်။
မိုးမ ကတော့ မန်နေရဂျာ နှင့် လျှာခြင်း စုပ်နေရင်းက သူမ ကို ဒါရိုက်တာကြီးဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်ကို ကော့ခံကာ ဇိမ်ယူနေလေသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အနီးတဝိုက်ကနေ လာချောင်းနေ မလားဟု တွေးမိနေသေးသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တွေ့သွားရင်တော့ သူမ ယောက်ျား နှစ်ယောက်နှင့် အခုလို လိုးနေတာကို သူ သဘောကျမှာပဲဟုလည်း တွေးနေမိသည်။
ဒါရိုက်တာကြီးမှာ ချွေးတလုံးလုံးဖြင့် မိုးမ ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ ချွေးတွေလည်းတအားထွက်လာပြီး ငြီးငြူသံဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို သူဖိကာ အဆောင့် ရပ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က ဘာဖြစ်သလဲဟု စူးစမ်း ကြည့်နေစဉ် ဒါရိုက်တာကြီးမှာ သူ့ရင်ဘတ်သူဖိ ရင်း အသက်ကို မဝတဝရူကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လန်ကျ သွားလေသည်။ မန်နေဂျာ ကိုလည်း လုပ်ပါအုံး၊ လုပ်ပါအုံး ဟု အော်ရင်း ပက်လက်ဖြစ်နေလေသည်။
“ ဆရာဝန် ခေါ်းးးးးးးးးပါ…. ငါ...ဟတ်အတက်ဖြစ်ပြီထင်တယ်...အားးးးးးးးးးးးးးးး”
မိုးမ အရမ်းလန့်သွားသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ ကမန်းကတမ်းထခုန်ကာ အောက်ဆင်းပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို အမြန် ပြန်ဝတ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း အိမ်ရှေ့ကို ပတ်ပြေးကာ တံခါးကို သွားခေါက်လေသည်။ မိုးမ ပြေးလာပြီး တံခါးလာဖွင့်တာတွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြေးဖက်ကာ ငိုလေသည်။ မန်နေဂျာ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းခေါ်ကာ ကြမ်းပေါ် ကိုယ်တုံးလုံး ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဒါရိုက်တာကြီးကို အမြန်ဆုံး အဝတ်ပြန်ဝတ်ပေးဖို့ အကူညီတောင်းသည်။
ဒါရိုက်တာကြီးမှာ စကားပင် မပြောနိုင် ငြီးငြူသံသာ ပေးသည်။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ တအားအောင့်နေကြောင်း မျက်လုံးထဲမှာလဲ မှောင်နေပြီး ဘာမှ မမြင်တော့ကြောင်း ငြီးနေသည်။ မန်နေဂျာက ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ ကို အိမ်သို့ ပြန်ပြီး ထိုအကြောင်းဘယ်သူမှ ပြန်မပြောရန် မှာကြားလေသည်။ ဒါရိုက်တာကြီးကပင် ငြီးငြူနေသည့် ကြားက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်ပြန်ဖို့ ဝင်ပြောလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ ကိုရင်ဦးမောင် ကားရပ် ထားသည့် ခပ်လှမ်းလှမ်းနေရာသို့ လမ်းလျှောက်လာကြပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ် ပြန်လမ်းတွင် မိုးမ က၊
“ ကိုကို က ဘယ်သွားနေတာလဲ၊ ခု ပြဿနာဖြစ်ဖြစ်ချင်း ရောက်လာတာကလည်း မြန်လိုက်တာ၊ တနေရာရာကနေ ကိုကို ချောင်းကြည့်နေတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ်ဘန်ဂလိုထဲမှာပဲ ပုန်းနေတာလား”
ဟု မေးလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ ဒီနားမှာ မရှိကြောင်း ညဘက် အလုပ်သမားတွေကို သွားစစ်နေပြီး ပြန်လာသည့် အချိန် နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားတာ ဖြစ်ကြောင်း လိမ်ပြောလေသည်။ နောက်တော့ ဒါရိုက်တာကြီး ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲဟု မေးမြန်းလေသည်။ မိုးမ က သူမ တို့ အဖြစ်အပျက်ကို မပြောတော့ ဘဲဒါရိုက်တာကြီး သူ့ဘာသာ ဟတ်အတက်ဖြစ်ကာ လဲကျသွားသည်ဟု ပြောလေသည်။
မိုးမ တယောက် ထိုည အိမ်မပျော် ဒါရိုက်တာကြီး သူမ ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက ငြီးငြူကာ လဲကျသွားသည်ကို ပြန်မြင်ယောင်မိနေပြီး “ဘုရား ဘုရား သူငါ့ကို လိုးနေရင်းတန်းလန်း ငါ့အပေါ်မှာ သေသွားနိုင်တယ်နော်၊ ကံကောင်းလို့” ဟု လည်းတွေးနေမိသည်။
မနက်ကျတော့ သူတို့ ဒါရိုက်တာကြီး နှလုံးရောဂါဖြင့် မနက်သုံးနာရီ လောက်က သူ့အိမ်နားက ဆေးရုံတွင် ကွယ်လွန်သွားကြောင်း သတင်းဆိုးကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ရော မိုးမ ပါ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားကြရလေသည်။
ဒါရိုက်တာကြီး အသုဘ သို့ သူတို့ နှစ်ယောက် တက်ရောက်ခဲ့ကြသလို ကုမ္မဏီဝန်ထမ်းများအားလုံးလိုလိုလညဘ်း အသုဘ လာပို့ကြလေသည်။
နောက်ပိုင်း တွင် ကိုရင်ဦးမောင်က မန်နေဂျာကြီးကို သူ့ရာထူးတိုး ဖို့ အကြောင်းကို မေးမြန်းရာ၊ စိတ်ပျက်စရာ အဖြေကိုသာ ရလေသည်။ မန်နေဂျာကြီးက ဒါရိုက်တာ မှာ ပါးစပ်ဖြင့်သာ ပြောဆိုခဲ့ပြီး တရားဝန် စာရွက်စာတမ်းမလုပ်ရသေးသောကြောင့် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ငြင်းဆိုသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
သူတို့ ကုမ္ပဏီ မှ အမှုဆောင် လူကြီးများက ဒါရိုက်တာ အသစ်တယောက်ကို တင်မြှောက်လိုက်ပြီး ထိုသူ မှာ ယခင်ဒါရိုက်တာ ကြီး ၏ ရည်ရွယ်ချက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ကို ရာထူးတိုးပေးမည့် အကြောင်းတို့ကို လုံးဝ မသိရဟု ဆိုပြီး နောက်ဆုံးတော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အခြောက်တိုက် ဘာမှ မဖြစ်လာပဲ မိုးမ ကို သာ လွတ်ပေးလိုက်ရသည့် သဘော ဖြစ်သွားရတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် အိမ်အသစ် ကားအသစ် စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်လည်း ပျက်ပြားသွားရတော့သည်။ သူ့တို့ နှစ်ယောက် အခြေအနေမှာလည်း ပုံမှန်ဒုံရင်း ပြန်ဖြစ်သွားတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ၏ အထက်သို့ တက်လှမ်းရမည့် စိတ်ကူးယဉ်ပျက်သွားရပြီး ပုံမှန်အလုပ်ပြန်လုပ်နေရတော့သည်။ မိုးမ အဖို့ကတော့ မထူးခြားလှ ဥက္ကာ နှင့် ကျူလိုက် ကိုအောင်နိုင် နှင့် ကျူ လိုက် နဂိုအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားရတော့သည်။
နောက်တော့လည်း ထို အဖြစ်အပျက်တို့ကို မေ့သွားကြပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ ရိုးပလေး ဂိမ်း ပြန်စလာခဲ့ရတော့သည်။ မိုးမ အဖို့လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကွယ်ရာတွင် ဥက္ကာ တလှည့် ကိုအောင်နိုင် တလှည့် ကြုံသလို အလိုးခံနေခဲ့ပြန်လေသည်။
တနေ့ တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ကိုယ်တွေ ပူုပြီး နေမကောင်းချင်လာသဖြင့် ခွင့်ယူပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အချိန်က နေလည် ၁၁ နာရီခန့်သာရှိသေးသည်။
သူ့ကားကို မြေအောက်ထပ်ပါကင်မှာ ရပ်ပြီး ဓါတ်လှေခါးဖြင့် တက်လာခဲ့လေသည်။ သူ့ကိုယ်လက်တွေ နာကျင်ကိုက်ခဲနေပြီး လမ်းပင်မနည်းလျှောက်လာရလေသည်။ သူ့အိမ်ရှေ့တံခါးကို သူ့သော့ဖြင့် ပင်ဖွင့်ကာ ဝင်ခဲ့ရသည်။ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ သွားကာ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မိုးမ တယောက် ပင်တီ ကလေးဖြင့် အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘရာမရှိ နို့ကြီးတွေ တယမ်းယမ်း ဖြင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ကုံးကာ လူတယောက်ကို ကစ်စ်ပေးနေတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲနေသည့် သူမှာ သူ့အကို ကိုသူရမောင် ဖြစ်နေတော့သည်။
...................................................................................................................................................
အခန်း (၆၉) ကိုသူရမောင် နှင့် မိုးမ
ကိုရင်ဦးမောင် တံခါးဝမှ ခနတာရပ်ကြည့်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မိုးမ မှာ စိတ်ထဲက အနောက်က တယောက်ယောက် ရှိနေသည်ဟု စိတ်ထဲ ထင်လိုက်သဖြင့် ချက်ခြင်းထရပ်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ထွက်လာကြည့်လိုက်သည်။ သူမ တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးတထည်သာရှိ လေသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မျက်လုံးကို မှိတ် ၍ ဆိုဖာပေါ်တွင် လှဲလျှောင်းနေသော ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
မိုးမ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ချက်ခြင်း အခန်းထဲသို့ ပြန်လှည့်ပြေးဝင်ကာ ကိုသူရမောင်ကို တိုးတိုးလေး ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ရောက်နေကြောင်း၊ ကြည့်ရတာ နေလည်းကောင်းပုံမရကြောင်း ပြောပြီး နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစား များ အမြန်ပြန်ဝတ်ကြသည်။ နောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာကြကာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို အကျိုးအကြောင်း မေးကြလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်မှာ တကယ့်ကို အဖျားတက်နေပြီး အားနည်းကာ ဆရာဝန်ခေါ်ဖို့သာ ပြောလေသည်။ မိုးမလည်း ဥက္ကာကို ဖုံးခေါ်ကာ ဆရာဝန်ခေါ်လာခဲ့ဖို့ ပြောလေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို ဘေးနားခေါ်ပြီး တိုးတိုးလေး ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ကို တွေ့သွားလားဟု မေးသည်။ မိုးမ ကလည်း သူမ မသိကြောင်း သူအကုန်လုံး မြင်သွားချင်လည်း မြင်သွားမှာ ဖြစ်ကြောင်းပြောသည်။
ကိုသူရမောင် က မိုးမကို ခပ်တည်တည် ဘာမှ မဖြစ်သလိုသာ နေဖို့၊ သူက လာလည်တုန်း မိုးမ က သူ့အတွက် လဘက်ရည်ဖျော်နေစဉ် ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာတာ ဖြစ်ကြောင်း အဲလို ပြောဖို့ သင်ပေးသည်။ မိုးမ ကလည်း သူမ လည်း အဲလိုပင် ကြည့်ကျက် ပြောမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားကြောင်း ပြန်ပြောလေသည်။
နောက်အတန်ကြာတော့ ဆရာဝန်ရောက်လာပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ကြည့် စစ်ဆေးပြီး ဆေးထိုး ကာ စားဆေး ဝယ်ဖို့ ရေးပေးလေသည်။ ကိုသူရမောင် က ဆေးစာရွက်ယူကာ ဆေးသွားဝယ်ပြီး ပြန်လာသည့် အချိန် တွင် ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဆေးအရှိန်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေလေပြီ။
ကိုသူရမောင်က ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာပိတ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို ဧည့်ခန်းခေါ်ထုတ်လာပြီး လိုးဖို့ ကြံလေသည်။ မိုးမ က လန့်ပြီး မလုပ်ဖို့ ငြင်းဆန်သေးသည်။ သို့သော်လည်း ကိုသူရမောင် က အတင်း အကြပ် ဆွဲခေါ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ရအောင် လှဲစေကာ အဝတ်အစားများ ချွတ်လေသည်။
မိုးမ မှာ သိပ်ပြီး ဖီးမလာသော်လည်း ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ကိုသူရမောင် လုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ လက်လျှော့ပေးလိုက်တော့သည်။ သူမ ခေါင်းထဲ တွင် သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ရှိနေတုံး ကိုရင်ဦးမောင် ရောက်လာပြီး အခန်းဝ က ကြည့်နေသည့်ပုံကို တွေးနေမိပြီး ကိုသူရမောင်ကို ပြောလိုက်သည်။
“ ကျမ ထင်တာတော့ ကျမတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ နမ်းနေတုံး ၊ ကျမ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ချပြီး ကုတင်ပေါ်က ရှင့်ကို ကုံးနမ်းနေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းဝကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ထင်တယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကျမ စိတ်ထဲ တယောက်ယောက် အနောက်မှာ ရောက်လာတယ်လို့ စိတ်ထဲ ထင်လို့ ချက်ခြင်း အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲနေတာတွေ့ရတာ၊ ကျမ စိတ်ထဲမှာတော့ သူ ကျမတို့ကို တွေ့သွားတာ သေခြာသလောက်ပဲ၊ တကယ်လို့ သူကျမ ကို မေးလာရင် ဘယ်လို ဖြေရတော့မလဲ၊ အခု ကျမ စိတ်ပူနေပြီ၊ ကိုသူရမောင်”
ကိုသူရမောင် ကတော့ အခု မိုးမ ကို အရမ်းလိုးချင်စိတ်ပြင်းပြနေချိန်ဖြစ်လေသည်။ သူဒီကို လာတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကိုက မိုးမ ကို လိုးဖို့ ဖြစ်လေရာ ထိုအခွင့်အရေးကို လက်မလွှတ်ချင်ပေ၊ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ အဝတ်အစားများကိုသာ အမြန်ဆုံးရအောင် ချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ တယောက် ငြင်းရင်း ဆန်ရင်း နှင့်ပင် သူမ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာ နှင့် ပင်တီသာ ကျန်တော့လေသည်။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော မိုးမ ပေါ်သို့ တက်ခွကာ ကျန်နေသေးသော ဘရာနှင့် ပင်တီကို ရအောင်ချွတ်ကာ ကြမ်းပေါ်သို့ ပြစ်ချလိုက်လေသည်။
ကိုသူရမောင် မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ကုံးဝင်ကာ စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် စရက်လေသည်။ မိုးမ မှာ လောလောဆယ် ဆက်ခ် ကိစ္စကို အာရုံ မစိုက်နိုင်ဖြစ်နေရသော်လည်း ကိုသူရမောင်က တော့ မိုးမ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်ပြီး ဖီးခံစားနေလေသည်။ ကိုသူရမောင်မှာ မိုးမ စောက်ပတ်ကို အသားကုန် ရက်နေသောလည်း စိတ်ပူပန်နေသော မိုးမ စောက်ပတ်မှာ အရည်မရွဲလာခဲ့ပေ၊ လောလောဆယ် ပြဿနာ များက မိုးမ ကို ဖီးငုတ်နေစေလေသည်။
ကိုသူရမောင် က မိုးမ စောက်ပတ်ကို ဖြဲကာ တံတွေးထွေးထည့်ပြီး လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးသွင်းကာ ဆွပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ဆိုဖာပေါ်တွင် လူးလွန့်ရင်း ငြီးငြူရှာသည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးသွင်းလှုပ်ရှားနေသည်။ သူက သူလိုးနေသည့်အချိန် မိုးမ မျက်နှာပေါ်က အပြောင်းအလဲများကို ကြည့် ရတာ အရမ်းဖီးလာလေသည်။
နောက်တော့ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ခေါင်းရင်းနား လာကာ မိုးမ ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းပြန်သည်။ မိုးမ မှာ လက်တဖက်ထောက်လျှက် တဖက်က ကိုသူရမောင် လီးကို ကိုင်ရင်း သူ့လည်ချောင်းထဲ လီးကြီးတအားမဝင်အောင် ထိန်းထားနေရလေသည်။ မိုးမ မှာ စိတ်မပါသော်လည်း မြန်မြန်ပြီး မြန်မြန်အေး ရအောင်ဟူသော စိတ်ထားဖြင့် ကိုသူရမောင် လီးအရင်းကို ဂွင်းတိုက်ရင်း အဖျားကို သူမ ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံစုပ်ပေးနေရသည်။
ကိုသူရမောင်က တော့ မိုးမ ၏ ခုလို အင်တင်တင် နှင့် ဖြစ်နေခြင်းကိုပင် ဖိးတက်သလားမသိ၊ ခနလေးဖြင့် သူ့လီးကြီးမှ လရည်များ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ လည်ချောင်းထဲ ဝင်လာသော လရည်တချို့ကို မျိုချလိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားသဖြင့် အလျှင်မမှီ တော့ပဲ သည်းသွားကာ ချောင်းထဆိုးတော့သည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီးမှာ သုတ်ရည်များ ပန်းနေတုံးမို့ သူမ လည်ပင်း နို့များ ပေါ်သို့ လရည်များ စင်ကျကုန်လေသည်။
ကိုသူရမောင် က သူ့လီးကြီးကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖူးဖြင့် မိုးမ နူတ်ခမ်း ပါးပြင် လည်တိုင်တို့ ကို လိုက်ပွတ်ပေးနေသေးသည်။ နောက်ဆုံးသူ့လီးထိပ်ဖြင့် မိုးမ နို့ တွေ နို့သီးချောင်းတွေကို ပွတ်နေပြန်သည်။ အခုတော့ သူ့လီးကြီးမှာ ပျော့ခွေကျနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ဖို့ ကြိုးစားပြန်သည်။
မိုးမ က လည်း သူ့လပျော့ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပြီး သူမ လျှာလေးဖြင့် လီးထပ်အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးဆွပေးလိုက်ရာ ကိုသူရမောင် တယောက် တကိုယ်လုံးတုံတက်သွားရသည်။ ကိုသူရမောင် လီးမှာ အခုတော့ ပျော့ရာမှ တိုတက်သွားလေရာ မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်း၊
“ ကဲ ပြန်သိမ်းထားလိုက်တော့ ဒီကောင်လေး က ကျမ အတွက် လောလောဆယ် အသုံးမဝင်တော့ဘူး”
ဟု နောက်ပြောင်ပြောလိုက်လေသည်။
ကိုသူရမောင် က ကိုရင်ဦးမောင် များ နိုး လာမလားဟု စောင့်နေသော်လည်း နောက်ထပ် နှစ်နာရီလောက်ထိ နိုးမလာသေးသဖြင့် ပြန်ဖို့ ပြင်တော့သည်။ သူက မပြန်ခင် မိုးမ အား ကိုရင်ဦးမောင် ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဖို့ ၊ သူအတင်းမေးရင်တောင်မှ ငြင်းဖို့ မှာကြားလေသည်။ ကိုသူရမောင် ပြန်ဖို့ အိမ်တံခါးဝအရောက်တွင် မိုးမ က အတင်းဖက်တွယ်ပြီး သူ့ကို ရင်ဘတ်ပါးပြင်တို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်း က တီတီတာတာအသံလေးဖြင့်၊
“ ကျမ ဒီနေ့ ခါတိုင်းလို မပျော်ဖြစ်တာကို စိတ်မရှိနဲ့နော်၊ ကိုကြီးကို ကျမ အရင်တုံးကတွေလို ကောင်းကောင်း လုပ်မပေးလိုက်နိုင်တာကို သိပါတယ်။ နောက်တခါကျရင် ပိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်၊ ဟုတ်လား ကိုကြီး”
ပြောရှာသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ နဖူးလေးကို နမ်းရှုံ့ပြီး နူတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။
ညကိုးနာရီလောက်ကျမှ ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်ရာက နိုးလာခဲ့သည်။ လူက လည်း သက်သာသွားပြီး ဘိုက်အရမ်းဆာ လာသဖြင့် မိုးမ ကို ညစာပြင်ခိုင်းလေသည်။ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို အထူးဂရုစိုက် ပြီး တော့ ပြုစုလေသည်။ မြီးကောင်ပေါက် ကောင်မလေးတယောက်လိုပင် ကိုရင်ဦးမောင် ပေါင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၊ ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်ချောင်းကလေးများဖြင့်ပွတ်ပေးလိုက်၊ ပွတ်သီးပွတ်သတ်လုပ်နေလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် စားသောက်ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲ တီဗီရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း တီဗီကြည့်နေကြလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းဖြင့် မှီကာ ဆိုဖာပေါ်ကွေးကွေးလေးနေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း မိုးမ ကိုယ်လေးကို ထွေးဖက်ထားရင်းက စကားစပြောလေသည်။
“ အင်း အကိုကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တအားပျော်နေတာလား၊ ချစ်လေးနဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက စဖြစ်နေကြတာလည်း၊ ကိုကို့ ကို အစအဆုံး အသေးစိတ်ပြောပြစမ်းပါ။ ကိုကို ချစ်လေး အကြောင်း အကုန်သိချင်တယ်၊ အဖေ ရယ် ကိုကြီးရယ်၊ ညီလေး ရယ် အကြောင်းရော၊ ကိုကို က သူတို့ အားလုံးနဲ့ ချစ်လေးကို တွေ့မြင်ဖူးပြီး နေပြီ။ ကိုကို စိတ်အနှောက်အယှက်လည်းမဖြစ်ဘူး၊ ချစ်လေးကိုလည်း စိတ်မဆိုးဘူး၊ ကိုကို တို့ အချစ်ရေးမှာ အဲဒါက ပိုပြီးတော့ စိတ်ကို နိုးကြွစေတယ် ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီးသားပဲ မဟုတ်လား၊ အဲဒါကြောင့် ချစ်လေး ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ ကိုကို့အတွက် စိတ်ဆိုးစရာ ဆိုတာ ဘာမှ မရှိဘူး၊ ကိုကို က ချစ်လေး ဖြစ်ပျက်ပုံ အစအဆုံးကိုပဲ သိချင်နေတာ အဲဒါကို ပြောပြပေး”
....................................................................................................................................
အခန်း (၇၀) မိုးမ စပြောပြီ။
ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဖက်ထားသော မိုးမ ကို ကိုရင်ဦးမောင် က သိုင်းဖက်ထားရင်းက၊
“ အကိုကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တော်တော် ပျော်ရဲ့လား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သူနဲ့ ဇာတ်လမ်း စခဲ့တာလည်း၊ ကိုကို အားလုံး ကို အစအဆုံး အသေးစိတ် သိချင်တယ်။ ကိုကို ချစ်လေး ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို အကုန်သိပြီးသား ချစ်လေး က ကိုကို့ ဖေဖေ နဲ့ရော ကိုကြီးနဲ့ရော ညီလေး နဲ့ရော ဖြစ်နေတာ ကိုကို သိတယ်။ မြင်လည်းမြင်ဘူးခဲ့ပြီ၊ ကိုကို စိတ်လည်းမဆိုးဘူး၊ ချစ်လေးကို လည်း မုန်းမသွားဘူး၊ ကိုကို တို့ အချစ်ရေးမှာ အဲဒါလေးတွေက ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွစေကြတယ်ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီးသားပဲ မဟုတ်လား၊ အဲတော့ အဲဒါတွေက ကိုကို့ အတွက် ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလည်း ချစ်လေးသိတယ်၊ ကိုကို ချစ်လေး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အစအဆုံးသိချင်တယ်ကွာ”
မိုးမ စိတ်ထဲ မှာ ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဘယ်လို မျက်နှာထားရမည်၊ ဘယ်လို ပြန်ပြောရ မည်မှန်းမသိ ဖြစ်နေရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ပဲ စေ့စေ့ကြည့်ကာ သူတကယ်ပြောနေတာလား သူမ ကိုပဲ ဝန်ခံရအောင် အချိုသပ် ပြောနေတာလား ဟု စူးစမ်းနေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း မိုးမ ဘာစပြောမလဲ စောင့်နေရင်းက စိတ်မရှည်လာတော့သဖြင့်၊
“ ဒီမှာ ချစ်လေး ကိုကို ပြောနေတယ်လေ၊ ကိုကို အစက အဆုံး အားလုံး သိချင်တယ်လို့ “
ဟု အသံကျယ်ကျယ်လေး ဖြင့် အော်ပြောလိုက်လေသည်။
မိုးမ မှာ မျက်နှာလေး နီသွားရင်းက ဆိုဖာပေါ်မှ ထကာ ဝရံတာ ဘက်က တံခါးပေါက်ဆီ သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်လိုက်ရင်းက အပြင်က လေအေးအေး ကို တဝ ရှုလိုက် ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သက်ပြင်းရှည်လေးကို ချကာ ကိုရင်မောင်ဆီသို့ ပြန်လျှောက်လာကာ ကိုရင်ဦးမောင်ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ နူတ်ခမ်းလေးကို တချက်ကိုက်ရင်း၊
“ ကိုကို သေခြာလား ကိုကို စိတ်မဆိုးဘူး ဆိုတာရယ် ဘာမှ ပြဿနာ မရှိပါဘူး ဆိုတာရယ်၊ ချစ်လေး ကတော့ ချစ်လေး အကြောင်းတွေ ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် ချစ်လေး နဲ့ ကိုကို့ အချစ်အရေးကို ထိခိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ထဲ ထင်နေတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဒူးကလေးကို လက်တင်လိုက်ပြိး သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် မိုးမ ပေါင်တန်လေးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊
“ ချစ်လေးရယ်၊ ကိုကို အားလုံး သိပြီးသားပါလို့ ချစ်လေးကို ပြောပြီးပြီ မဟုတ်လား၊ ကိုကို့ မျက်စေ့နဲ့လည်း သူတို့ တဦးစီနဲ့ ချစ်လေးနဲ့ နေတာကို တပ်အပ် မြင်ထားပြီးပြီ၊ လို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား”
“ ကောင်းပြီ ကိုကို ဒါဆိုရင် ချစ်လေးကို အရင်ပြော၊ ဘယ်တုန်းက သူတို့ တဦးချင်းစီနဲ့ ချစ်လေးကို မြင်တာလဲ ဆိုတာကို”
“ အော် အဲဒီ ကိစ္စ ကို စငြင်း မလို့လား၊ ချစ်လေး က ကိုကို မြင်ခဲ့တယ် ဆိုတာကို မယုံဘူးပေါ့၊ ဒီနေ့ ချစ်လေး နဲ့ ကိုကြီး တို့ ဖြစ်နေတာကို မြင်ခဲ့ရသလို ပဲ ၊ ဖေဖေ နဲ့ ညီလေး ကိုလည်း ချစ်လေး နဲ့ တွေ့ခဲ့ရတာပေါ့”
“ အဲ့ဒါ ဘယ်တုန်းကလဲ၊ ဟိုးအရင်တုန်းကလား မကြာသေးခင် ကလား”
“ အမလေး ချစ်လေး ရယ် ကြာတာ မကြာ တာက အကြောင်းလား၊ တကယ့် အကြောင်းက ကိုကို မရှိတဲ့ အချိန် သူတို့က ချစ်လေးကို အိမ်မှာ လာတွေ့ကြတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ အဲတော့ ကိုကို့ကို မေးခွန်းတွေ မေးနေမဲ့ အစား ကိုကို မေးတာကိုသာ ဖြေတော့၊ ဘယ်တုန်းက စဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ၊ ဘယ်သူက စတာလဲ၊ ဘယ်နေရာမှာ ဖြစ်ကြတာလဲ၊ ဆိုတာတွေ၊ နေအုံး ကိုကို ပြောပြမယ်၊ ဘယ်သူက ချစ်လေးကို စ ပြီး ကြိုးစားတာလဲ၊ ဖေဖေ လား ကိုကို့ အကို နဲ့ ညီလား”
မိုးမ မျက်နှာလေး နီသွားပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မျက်နှာကို လွဲလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း ချစ်လေး မပြောဘူး၊ ချစ်လေး ဟိုးအစ ကနေ စပြောမှ အဲဒါတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ပျက်ခဲ့တယ်၊ ချစ်လေး လဲ အဲဒီ အရှုပ်ထုပ် ထဲ ဘယ်လို ရောက်ခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို ကိုကို သဘောပေါက်မှာ”
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ လက်ကလေးကို ဆွဲကာ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ မိုးမ မျက်နှာလေးကို ယုယုယယ ကြင်နာစွာ ကြည့်ရင်း၊
“ ချစ်လေး၊ သူတို့ ထဲ က တယောက်ယောက် ကို ချစ်လေး မေတ္တာသက်ဝင်သွားသလား”
မိုးမ က ပြုံးလိုက်ပြီး ချက်ခြင်းအဖြေပေးလိုက်သည်။
“ ချစ်လေး က ကိုကို့ မိသားတစု လုံးကို ချစ်ပါတယ်၊ ကိုကို့ ညီမလေး ပါပေါ့”
“ အင်း ထားပါတော့ ကိုကို့ကို တခုပြောစမ်းပါအုံး၊ ကိုကိုတို့ ဟို ဘုရားပွဲတော် ရွာပြန်တုန်းက ရော ကိုကို မသိပဲ နဲ့ သူတို့ ထဲက တယောက်ယောက်နဲ့ ချစ်လေး ဖြစ်ခဲ့သေးလား”
“ ကိုကို က ဘာလို့ အစ ကနေ သိချင်တယ် ဆိုပြီး အလယ်ကနေ ဖေါက်မေးတာလည်း”
“ အေးပါကွာ အာ့တာဆိုလဲ အစကနေ စပြောတော့ကွာ၊ ကိုကို အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး သိချင်လှပြီ၊ ကိုကို့ လီးတောင် မတရားမာတောင်နေပြီ တွေ့တယ်မလား၊ ကဲ စတော့ တစ်..နှစ်..သုံး.”
မိုးမ နှလုံးခုံ နှုံးတွေ မြန်လာပြီး သူမ ခြေထောက်တွေပင် အားမရှိတော့သလို ခွေညွှတ်သွားသလို ခံစားလာရသည်။ အားကို တင်းပြီး သူမ ဖားယားကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့်သိမ်းပြီး နောက်သို့ ပို့ကာ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာအမူအယာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း၊
“ ကိုကို နဲ့ မင်္ဂလာဆောင် ပြီး ရက်သိပ်မကြာ ပါဘူး စခဲ့တာ ၊ ချစ်လေး အဲလို အရှုပ်တော်ပုံထဲ မှာ ပါဝင်ပတ်သက်လာရလိမ့်မယ်လို့ ချစ်လေး တသက်မှာ မထင်ထားခဲ့ဘူး”
ကိုရင်ဦးမောင် တအားပျော်သွားပုံ ဖြင့် မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ရင်း၊
“ အိုး မင်္ဂလာဆောင်ပြီးကာစ ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ ၊ မြန်လှခြေလား၊ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ”
“ မိုးမ က ရှက်တက်တက် မျက်နှာလေးဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် နှဖူး ကို လက်ဖြင့် ခေါက်လိုက်ပြီး၊
“ နားထောင်ပါအုံး ၊ အဲလို လဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကဲ အခု ကိုကို က ချစ်လေးကို ပြန်ပြောပါအုံး၊ ကိုကို တို့ အိမ်မှာ အဲဒီအချိန်တုန်းက ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေသလဲ ဆိုတာ ကိုကို သိလား၊ ကိုကို့ အိမ်ထဲ က အဖြစ်အပျက်တွေကို သတိထားပြီးတော့ရော လေ့လာမိလို့လား၊ ကိုကို ဘာမှ မသိဘူး မဟုတ်လား၊ ဟွန်း၊ ချစ်လေး ကိုကိုတို့ အိမ် ရောက်ပြီး သုံးလေးပတ် အတွင်းမှာ ချစ်လေး သိသွားတာ၊ ကြက်သည်းတောင်ထတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို နားမလည်သော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ရင်းက၊
“ ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့ ကိုကိုက ဘာသိရမှာလဲ၊ ကိုကို မသိတဲ့ ဘယ်ဟာကို ချစ်လေး သိရတာလဲ၊ ကဲပါ ချစ်လေး ပဲ ပြောပြပါတော့ ဘာတွေ ကိုကို မသိဖြစ်နေ၇တာလဲ ဆိုတာ”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်လိုက်ရင်းက တိုးတိုးလေး၊
“ ကိုကို က ကိုကြီးသူရ ကို ဘာလို့ ခုထိ အိမ်ထောင်မပြုပဲ လူပြိုကြီးလုပ်နေတာလည်း လို့ တခါမှ မမေးဖူးဘူးလား၊ ဘာလို့ သူခုထိ မိန်းမ မယူသေးတာလဲ”
“ အဲဒါက လွယ်လွယ်လေးပဲလေ၊ သူက တခါမှ မိန်းမ ယူဖို့ စိတ်မဝင်စားခဲ့သလို သူ့အသက်ကလည်းကြီးလာပြီ ဆိုတော့ သူက လူပျိုကြီးလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်မှာပေါ့၊ သူက နောက်ဆုံးတော့ ကံကောင်းသွားတာက ကိုကို ကချစ်လေးကို အိမ်ခေါ်လာခဲ့တော့ သူက အခု ချစ်လေး နဲ့ အဆင်ပြေသွားပြီး မိန်းမ ယူစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့”
မိုးမ က ရီမောလိုက်ရင်း၊
“ ကိုကို အရူး၊ ချစ်လေးက ချစ်လေး အကြောင်းပြောနေတာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်လေး ကိုကို့ အိမ်မရောက်ခင်ကတည်းက ကိုကြီးသူရ မှာ စော်ရှိနေပြီ အဲဒါကြောင့် သူ အိမ်ထောင်မပြုတာ”
ကိုရင်ဦးမောင် ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွားသည်။ ဦးနှောက်စားသွားပြီ၊ မိုးမ မျက်နာကို သေခြာကြည့်ပြီး၊
“ ဘယ်လို၊ ဘုရားရေ၊ ဒါဆို ကိုကြီး က စော် ကို အိမ်ခေါ်လာပြီး ဆွဲနေတုန်း ချစ်လေးက မိသွားခဲ့တာပေါ့၊ အဲဒါကြောင့် သူက ချစ်လေးကို မြူဆွယ် ပြီး တော့ ရအောင် လိုးခဲ့တာလား၊ အဲလိုလား”
ဟု မေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ က သက်ပြင်းအသာချရင်း မျက်နှာကျက်ကို မော့ကြည့်ကာ၊
“ ကဲ ကိုကို ချစ်လေးကို အဲလို ဖြတ်ဖြတ်ပြီးတော့ မေးခွန်းတွေ မမေးပါနဲ့လား၊ ချစ်လေး အစအဆုံးပြောပြမယ် ငြိမ်ငြိမ်လေး နားထောင် ဟုတ်ပလား”
ဟု ပြောလိုက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် သူ့လက်ညိုးကို သူ ပါးစပ်ရှေ့မှာ ပိတ်ကာ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က ဆက်လက်ကာ ဇာတ်ကြောင်းပြန်တော့သည်။
“ တနေ့ပေါ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုကို့ ညီမလေးကို အိမ်မှာ ရှာမတွေ့ဘူး၊ အဲဒီနေ့က သူ စက်ချူပ်သင်သွားတဲ့ နေ့မဟုတ်ဘူး၊ နေ့လည်ခင်းကြီးဆိုတော့ ရှာမတွေ့တာနဲ့ သူ့နာမည်လိုက်ခေါ်ပြီးရှာတယ်၊ အဲဒါလဲ ပြန်ထူးသံ မကြားတာနဲ့ အိမ်ထဲကို တခန်းပြီးတခန်းလိုက်ရှာမိတယ်။ လဲ့ နဲ့ ချစ်လေး နဲ့က အချိန်တိုလေး နဲ့ သမီးယောင်းမ ပေမဲ့ ညီမ အရင်းလို ခင်သွားကြတာလေ၊ ချစ်လေး တို့ နှစ်ယောက်က ဘာမဆို တယောက်နဲ့ တယောက် အကုန်ပြောကြတာ၊ ဟို အကြောင်း ဒီအကြောင်း ပေါ့။
သူနဲ့ ချစ်လေးက အသက်လည်း သိပ်မှ မကွာတာ။ ချစ်လေး တို့ က မိန်းခလေးချင်း တယောက်ကို တယောက် နားလည်သဘောပေါက်တယ်လေ။ အဲဒါ အခန်းတွေ နှံ့ပေမဲ့ ကိုကို့ ဖေဖေ နဲ့ ကိုကြီး သူရတို့ အခန်းတော့ မရှာမိဘူး သူတို့ က အဲဒီအချိန်ဆို အလုပ်သွားကြပြီလေ၊ လဲ့ က အဲဒီအခန်းထဲ သွားရင်လည်း ပစ္စည်းတခုခု လိုချင်လို့ သွားရှာတာပဲ ဖြစ်မှာပေါ့။
အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလည်း တွေ့လိုတွေ့ငြား ကိုကြီးသူရ အခန်းဘက်ကို အရင်သွားလိုက်တယ်။ အခန်းနား ရောက်တော့ အခန်းထဲက ငြီးသံငြူသံတွေ ကြားလိုက်ရတော့ ချစ်လေး ကြက်သည်းတောင်ထ သွားတယ် ရုတ်တရက် လန့်ပြီး အသက်တောင် ပြင်းပြင်းမရူရဲတော့ဘူး တံခါးဖွင့်ကြည့်ဖို့မ ပြောနဲ့ ခေါက်ဖို့တောင် လန့်နေတယ်။ နောက်တော့ ငြီးသံက မိန်းခလေး အသံ ဆိုတော့ လဲ့ များ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ပွတ်ပြီး စိတ်ဖြေ နေသလားပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ အသာလေး တံခါးကို အသံမမြည်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေးဟပြီး အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ချစ်လေး တသက်တာ မှာ လုံးဝ မထင်မှတ်တာကို တွေ့လိုက်ရတာပဲ။ လဲ့ က ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေတာပဲ ”
...................................................................................................................................................
အခန်း (၇၁) မိုးမ ဆက်ပြောခြင်း
ကိုရင်ဦးမောင် မှာ ရုတ်တရက် အံ့အားသင့် သွားပြီး မိုးမ မျက်နှာကိုသာ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာ အမူအယာကို အကဲခတ်နေပြီး စကားကို ဆက်မပြောသေးပဲ ရပ်ထားလိုက်သည်။ သူမ ထင်သည်က ကိုရင်ဦးမောင် သူမ ကို တခုခု များ မေးမလားဟု စောင့်နေခြင်းပင်။ ထိုကဲ့ သို့ နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ်နေကြပြီ. ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ကာ မိုးမ မျက်နှာ ကို အတန်ကြာအောင် စူးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
မိုးမ စကားပြောတာကို နားထားတော့ ကိုရင်ဦးမောင် က ထရပ်လိုက်ပြီး ဝရံတာဘက်ထွက်ကာ စီးကရက် တလိပ် ကို မီးညှိ ကာ ဖွာနေလိုက်သည်။ မိုးမ က ထိုင်နေရာက မထပဲ ကိုရင်ဦးမောင် ကို လိုက်ကြည့်နေ ကာ လဲ့လဲ့နွယ်အကြောင်း သူမ ပြောလိုက်မိသည်မှာ မှားသွားပြီလား ဟုတွေးနေမိသည်။ သူမ ရင်တွေ လည်း တဒိန်းဒိန်း ခုံ နေလျှက် ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာ ဝရံတာသို့ လိုက်ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။
မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် အနားရောက်တော့ သူမ လက်ကလေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ရင်း၊
“ ကိုကို့ ကို ချစ်လေး ဒီအကြောင်း မပြောသင့်ဘူး ထင်တယ်နော်၊ ကိုကို့ ကို စိတ်ထိခိုက်သွားစေလား၊ ကိုကို က ချစ်လေးကို အစ ကနေ ပြောဆိုလို့ ချစ်လေး က တကယ့် အဖြစ်အပျက်တွေရဲ့ အစကို ပြန်ပြောရတာပါကိုကို”
ဟုပြောလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စီးကရက် ကို တချက်ဖွာရှိုက်လိုက်ရင်း၊ ပြုံးကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း ကိုကို စိတ်မထိခိုက်ပါဘူး၊ ကိုကို က ညီမလေး လဲ့ အကြောင်း စဉ်းစားနေတာ၊ ကိုကို့ အတွေးထဲမှာ ညီမလေး ကို ကလေးလေး လို့ပဲ ထင်နေတာ၊ ဒါမျိုးတွေ ကို နားတောင်လည်မှာ မဟုတ်သေးဘူး လို့ ထင်တာ၊ အခုတော့ ကိုကို နည်းနည်းသဘောပေါက်လာပြီ၊ ကိုကြီးသူရ က ဒါကြောင့်မို့ မိန်းမ မယူတာပဲ ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ဘယ်လို စဖြစ်ခဲ့ကြသလဲ ဆိုတာ ချစ်လေး သိလား၊ ချစ်လေးကိုတော့ ညီမလေး က ပြောပြမှာ ပဲ မဟုတ်လား၊ ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း ညီမလေး ငယ်ငယ် လေးတုန်းက စဖြစ်ခဲ့တာပဲ ဖြစ်ရမယ်၊ ကိုကို ပြောတာ မှန်လား”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်ကို သူမ ခေါင်းလေး မှီလိုက်ရင်းက တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။
“ ကိုကို ချစ်လေးကို အဲဒီအကြောင်းတွေ ဆက်ပြောစေချင်သေးလား၊ ကိုကို စိတ်ထိန်းနိုင်လို့လား”
ကိုရင်ဦးမောင် က စီးကရက် ကို ဝရံတာ လက်ရမ်း တွင် ဖိခြေကာ မီးသတ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်လို့ လွှတ်ပြစ်လိုက်ကာ မိုးမ လက်ကို ဆွဲလျှက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။
“ အင်း ချစ်လေး၊ ကိုကို က ပိုပို ပြီးတောင် စိတ်ဝင်စား ပြီး ပိုပို ပြီး သိချင်လာပြီ၊ ဒီမှာ အေးဆေး ထိုင်ပြီး ဆက်ပြောပါအုံး”
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ မိုးမ က ဆက်ပြီး၊
“ ချစ်လေး သူတို့ အဲလို လုပ်နေတာကိုလည်း မြင်ရော အနောက်ကို အမြန်ပြန်ဆုတ်လိုက်ရတယ်။ ကျမ ရင်တွေ ကို တုံနေတာပဲ၊ လဲ့ က ချစ်လေးကို မမြင်ပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး တံခါးဖွင့်ပြီး ချက်ချင်း ပြန်စေ့သွားတာကို မြင်လိုက်တယ်”
“ ဘာလို့ ညီမလေးက ချစ်လေးကို မမြင်ရတာလဲ”
“ လဲ့ က တံခါးဖက်ကို ကျောပေးထားတယ်လေ၊ သူက ကြမ်းမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ကိုကြီး သူရ လီးကြီးကိုင်ပြီး စုပ်နေတာ၊ ကိုကြီးသူရ က တံခါးဖက်ကို မျက်နှာပေးထားတာ၊ ချစ်လေး တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ သူက ချက်ချင်းမြင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။ ချစ်လေး နဲ့ မျက်လုံးချင်း ခန ဆုံလိုက်တယ်။ သူမျက်နှာ က ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့၊ အဲဒါတွေ့လိုက်တော့ ချစ်လေး မျက်နှာဘယ်လို မှ မထားတတ်တော့ဘူး၊ စိတ်လည်း တော်တော်ပျက်သွားတယ်။
အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးတို့ အခန်းကို အမြန်ပြန်ပြေးလာလိုက်မိတယ်။ ကြောက်လည်းကြောက် ရင်လည်း တအားခုံနေတယ်။ အသက်တောင် ရှုလို့ မဝချင်ဘူးရယ်၊ ချစ်လေး ကိုကြီးသူရ ကို ဘယ်လို မျက်နှာခြင်းဆိုင်ရမယ် ဆိုတာတောင် စဉ်းစားလို့ မရဘူး၊ ချစ်လေး သူတို့ကို တွေ့သွားတယ် ဆိုတာတောင် ကိုကြီးသူရ လဲ့ကို မပြောပါစေနဲ့လို့ ဆိုတောင်းနေမိတယ်။
ချစ်လေး အဲဒီအကြောင်းကို လဲ့ နဲ့ လည်းမပြောချင်ဘူး၊ လဲ့ နဲ့လည်း ချစ်လေး တို့ ညီအမ လို ခင်တာ ကို မပျက်စေချင်ဘူးလေ။ အဲတော့ ကိုကြီးသူရကို အဲလို ပိတ်လိုက်ဖို့ စိတ်ကူးရလာပြီး သူတို့ အခန်းကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းနားရောက်တော့ သူတို့ ဘာတွေများ ပြောနေကြမလဲ ဆိုတာ သိချင်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကို နားကပ်ပြီး နားထောင် ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာစကားပြောသံမှ မကြားဘူး၊ လဲ့ ရဲ့ ငြီးသံ နဲ့ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ .. အသက်ရှုသံ မှုတ်ထုတ်သံ တွေပဲကြားရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကိုကြီးသူရ ကို ခေါ်ပြီး နူတ်ပိတ်ဖို့ အကြံရလာတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ပြောနေတာကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေရာက မိုးမ က စကား အဆက်မပြတ်ပြောနေရတာ မောလို့ ခနနားနေတုံး မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ အဲတော့ ချစ်လေးက ကိုကြီး ဆဲဖုံး ကို ခေါ်လိုက်တယ်မဟုတ်လား၊ “
မိုးမ က သူမ နဖူးပေါ်က ဆံစ တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ထိုးပြီး နောက်ပြန်သိမ်းလိုက်ရင်း သူမ ယောက်ျားမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ အင်း ချစ်လေး ချက်ချင်းခေါ်လိုက်တယ်၊ သူက ဖုံးကို ကိုင်တယ် အသံက မောနေတဲ့အသံနဲ့၊ ချစ်လေး က ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ မြင်လိုက်တယ် ဆိုတာကို လဲ့ ကို မသိပါစေနဲ့လို့၊ ဆိုတော့ သူက ရီပြီး ဘာဖြစ်လို့တုန်းတဲ့၊ ချစ်လေးက သူ့ကို တောင်းပန်တယ်၊ ချစ်လေး အဲဒီအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ဆိုတာကိုလည်း မေ့ပြစ်လိုက်ပါလို့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ လည်း မပြောပါနဲ့လို့၊ ဆိုတော့ သူက ရီတယ်၊ ဖုံးထဲမှာ လဲ့ က သူ့ကို တိုးတိုးလေး ဘယ်သူ့ဆီကလဲ လို့ လှမ်းမေးနေသံ ကြားရတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ က ဆက်ပြောနေတယ်၊ မင်းရော ပါချင်သေးလားတဲ့၊ ချစ်လေး အရမ်းလန့် သွားတယ်။ ဘာ လို့ အော်လိုက်မိပြီး တော်တော် လို့ ပြောပြီး ဖုံးကို ချပြစ်လိုက်တယ်၊ ချစ်လေး ရှက်လိုက်တာ၊ တကယ်လို့ သာ ကိုကြီးသူရ လဲ့ ကို ပြောခဲ့မယ်ဆိုရင် လဲ့ကို ချစ်လေး ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ် ဆိုတာ မသိတော့ဘူးလို့၊ အင်း နောက်တော့ ချစ်လေး လည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ မှာ ကိုယ် တံခါးပိတ်ပြီး စိတ်ငြိမ်အောင် ထားပြီး အကြာကြီး နေလိုက်တယ်။
လဲ့ တယောက် ချစ်လေး မြင်သွားတယ် ဆိုတာကို သိလိုက်ရရင် ဘယ်လိုများ နေမလဲ ဆိုတာကိုလည်း တွေးနေမိတယ်၊ လဲ့ ကတော့ တော်တော် မျက်နှာပူပြီး ချစ်လေးနဲ့ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှန်းသိမှာတောင် မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ချစ်လေး ကိုယ်လည်း ချစ်လေး စိုးရိမ် မိတယ်။ လူတွေက ဘယ်လိုထင်ကြမလဲပေါ့၊ ငါ့ကို လိုက်ချောင်းနေတဲ့သူလို့ များ ထင်ကြမလား၊ တော်တော်စပ်စု တဲ့ ဟာမလေးလို့ပဲ ပြောကြမလား၊ အဲဒီ အဖြစ်အပျက် ကို ချစ်လေး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်မိတယ်၊ အဲဒီတံခါးကို အဲဒီအချိန်မှာ ဘာလို့ သွားဖွင့်မိရတာလည်း ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲမိတယ်။ အဲလို စိတ်ပူနေရင်းကကို ချစ်လေး အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ပြောသမျှကို နားထောင်ရင်း ခေါင်းလေးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက မိုးမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေတာကို ဖြောင်းဖျသည့်အနေဖြင့်၊
“ ချစ်လေး ကလည်း ချစ်လေးမှာ လုံးဝ အပြစ်မရှိပါဘူး၊ ချစ်လေး အဲဒီတံခါးကို သွားဖွင့်တာက ရိုးရိုး ပဲ ကိုယ်အမြဲ လုပ်နေကြပဲဟာ၊ သူတို့ အထဲမှာ ဘာလုပ်နေကြလဲ ချစ်လေးသိတာမှ မဟုတ်တာကို၊ ကဲ ဆက်ပြောပါအုံး နောက်တော့ ဘာဖြစ်လဲ ဆိုတာ”
“ နောက် ချစ်လေး တံခါးခေါက်သံကြောင့် နိုးလာတယ်၊ ပထမတော့ ဟိုးအဝေးကြီးက အသံလိုလိုပဲ အိပ်မက်လိုလို ဖြစ်နေတာ၊ တကယ်အခန်းတံခါးခေါင်နေမှန်းသိတော့ နိုးလာပြီး အာခေါင်တွေလည်းခြောက်လို့ ဘယ်သူလဲ မေး မလို့ အသံက ထွက်မလာဘူး။ ပထမ ထင်တာက လဲ့ တယောက် ဟိုကိစ္စတွေ ပြီးသွားလို့ ချစ်လေးနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လာစကားပြောဖို့လာတာပေါ့လေ၊ နောက် တံခါးပွင့် ပြီးဝင်လာတာက ကိုကြီးသူရ ဖြစ်နေတယ်။
ကိုကြီးသူရ က အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ ချစ်လေး လန့်လိုက်တာ၊ တကယ်တော့ ကိုကြီးသူရ နဲ့ ဇာနည် တို့က ချစ်လေးတို့ အခန်းထဲ ဝင်နေကြပါ၊ ဒါပေမဲ့ အခု သူ့ကို လဲ့နဲ့ ဟိုဟာလုပ်နေတာ တွေ့ပြီးတဲ့ အချိန်ကျတော့ ချစ်လေး ထင်တာက ချစ်လေးကို သူ အခုအတောအတွင်းတော့ ရှောင်နေအုံးမယ်လို့ ထင်ထားတာ၊ ချစ်လး အခန်းထဲကို ခုလို ဝင်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူးလေ၊ ချစ်လေး အိပ်ယာပေါ်က ကမန်းကတန်းထလိုက်တယ်၊ အိပ်ယာခင်းကို တတ်နိုင်သလောက် ဆန့်လိုက်ပြီး လျှော့ရိလျှော့ရဲ ဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်ကိုလည်း ကမန်းကတန်း ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။
ချစ်လေး က၊ “ လဲ့ရော၊ ဘယ်မှာလဲ”လို့ မေးလိုက်တယ်၊ ကိုကြီးသူရ က ပြုံးဖြီးဖြီး နဲ့ ချစ်လေး တို့ အိပ်ယာဆီ လျှောက်လာပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း၊ နင်က ဘာဖြစ်လို့ ညီမလေး အတွက် ဒီလောက်စိုးရိမ်နေရတာလဲတဲ့၊ ချစ်လေး လည်ချောင်းတွေ တအားခြောက်နေလို့ တံတွေးတောင် မျိုချရတယ်။ နို့မို့ ဆို စကား ပြောလို့တောင်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ လဲ့ က ကျမ မြင်သွားတယ် ဆိုတာကို သိသွားလား လို့ပဲ ထပ်မေးမိတယ်။
ကိုကြီး သူ့ကို မပြောရဘူးလေ၊ သူအရမ်းရှက်သွားမှာပေါ့၊ ကျမကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဲတော့မှာလဲ၊ ကိုကြီးသူ့ကို တကယ်ပြောလိုက်တာလား၊ လို့ပဲ မေးနေမိတယ်။ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ သူ့အနား ကိုဆွဲခေါ်တယ်၊ ချစ်လေး အတင်းရုန်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အားက မမျှဘူးလေ၊ သူက အတင်းဆွဲပြီး ကုတင်စောင်းသူ့ဘေးမှာ ချစ်လေးကို ထိုင်ခိုင်းတယ်၊ ချစ်လေး တကိုယ်လုံး တုံနေတယ်၊ သူကပြောတယ်၊
ဒီမှာ မိုးမ ဘာမှ စိတ်မပူနေနဲ့ အဲဒါ နင့်အပြစ်မှ မဟုတ်တာ ငါတို့ အထဲမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ နင်မှ မသိတာ လို့ ပြောတယ်၊ ချစ်လေး နည်းနည်းလေး စိတ်လျှော့သွားတယ်၊ အာ့နဲ့ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း၊ အဲဒါဆိုရင် ကိုကြီး လဲ့ကို မပြောပြလိုက်ဘူးပေါ့၊ ကျေးဇူးပါပဲ ခုမှ ပဲ ကျမ စိတ်နည်းနည်းသက်သာတော့တယ်၊ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးသူရ လက်မောင်းက ချစ်လေး ပုခုံးကို ဖက်ထားပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေက ချစ်လေး လက်မောင်းကို ပွတ်ပေးနေတယ် အဲဒါကို မခံချင်လို့ သူ့လက် တွေကို ဆက်မလုပ်နိုင်အောင် ချစ်လေးက ဆုပ်ကိုင်ပြီးတားလိုက်တယ်”
...............................................................................................................................................
အခန်း (၇၂) မိုးမ ကိုကြီးသူရ အကြောင်း ဆက်ပြောခြင်း
“ ချစ်လေးကို ကိုကြီး အဲလို လာကိုင်ပွတ်သတ်နေတာ က တမျိုးကြီး မို့ ချစ်လေး ကုတင်ပေါ်က ထပြီး ဘီဒို ဘက်ကို ထွက်လာလိုက်တယ်။ အထဲမှာ တခုခု လိုချင်လို့ ရှာသလိုလို ဟန်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ အဲဒါ ကိုကြီးသူရ က အနောက်က နေလိုက်လာပြီးတော့ ..နောက် တော့ မိုးမ တဖြည်းဖြည်း နဲ့ လဲ့ အကြောင်းတွေ ပိုသိလာမှာပါ၊ အဲခါကျရင် လဲ့အကြောင်း ကိုယ် တို့ ပြောကြတာပေါ့၊ လောလောဆယ်တော့ ညီမလေးကို ကိုကြီး ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ မိုးမ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ သူနဲ့ တွေ့ဖို့ လည်း မျက်နှာ မပူနဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်တွေးမိတာ။
မိုးမ က ကိုကြီး နဲ့ ညီမလေးတို့ အကြောင်းကို ဘယ်လောက်ကြာကြာ ညီမလေး နဲ့ မပြောမဆိုပဲ ထိန်းထားနိုင်မလဲ ဆိုတာပေါ့.. ချစ်လေး လဲ ကိုကြီးသူရ ပြောနေတာတွေ နားထောင်ပြီး ဘာဆိုလိုတယ်ဆိုတာကို နားမလည်လိုက်ဘူး၊ အာ့ကြောင့် သူ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ကိုကြီး ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ လို့ မေးလိုက်တယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုကြီးသူရ က ချစ်လေး အနောက်ကို တအားကပ် နေတယ်လေ၊ ချစ်လေး လှည့်လိုက်တော့ သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သလို ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ သူက ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်လက်တင်ပြီး ချစ်လေး နား နားကို ကပ်ပြီး ပြောတော့ သူ့ လေမှုတ်တာတွေ သူ့နူတ်ခမ်းတွေက ချစ်လေး နားရွက်ကို လာထိတွေ့နေတာ ချစ်လေး ကြက်သည်းထပြီး တကိုယ်လုံးတောင် တုံသွားတယ်။
နောက်သူက ပြောလက်စ စကားကို ရပ်ပြီး ချစ်လေးကို စကျူ တော့တာပဲ၊ ..ကဲပြောပါအုံး၊ မင်း က ညီမလေးကို ငါနဲ့ အဲလို ပုံစံ တွေ့ရတော့ ဘယ်လို နေလဲ၊ မင်းရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေလဲ၊ သွေးတွေ ဘာတွေရော ပူလာသလား၊ သိချင်လို့ ပါ..တဲ့ အဲလို ပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ကိုကြီး ကိုယ်ကြီးက ချစ်လေး နဲ့ တအားကို ကပ်နေတာ မို့ ချစ်လေးက ခြေထောက်ကို နောက်ဆုတ်လိုက်တော့လည်းသူက ကပ်လိုက်လာတယ်။ ချစ်လေးက သူ့ကို ကျောပေးလိုက်တော့ သူက ချစ်လေး နောက်ပိုင်းကို ထိနေပြီ။ ချစ်လေး ရှေ့မှာ လည်း အဝတ်ဘီဒို နဲ့ ပြေးစရာလမ်းမရှိတော့ဘူး”
ထိုအချိန်ထိ ငြိမ်နားထောင်နေတဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် က မေးခွန်းထမေးလိုက်သည်။
“ ဆိုတော့ အကိုကြီးလက်က ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်မှာပဲ ရှိသေးတာပေါ့ ဟုတ်လား အား အရမ်း ဖီးတယ်ကွာ၊ ကိုယ့်ယောက်ျား အကိုကြီးက သူ့ညီ မိန်းမ နဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ခုနက မှ ညီမိန်းမ မြင်ခဲ့ရတဲ့ ဆက်ခ် ကိစ္စတွေကို ပြောနေတယ်၊ ဟားးး အင်း နောက်ပြီး တော့ အဲဒါက ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပေါ့..ကဲကဲ ဆက်ပြောပါအုံး”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် တကယ်အတည်ပြောနေတာလား၊ သူမ ကို ဆက်ပြောစေချင်လို့ တမင်ပြောပေးနေတာလား ဆိုတာကို အကဲခပ်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။
“ အင်းပေါ့၊ သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ချစ်လေး ပုခုံးပေါ်မှာလေ၊ ချစ်လေးက လည်း အင်္ကျီလက်ပြတ်ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ သူ့လက်ချောင်းတွေ က ချစ်လေး လက်မောင်း နဲက အသားခြင်း ထိနေတာပေါ့၊ အဲဒီ လက်တွေက လည်း အငြိမ်မနေဘူး ပွတ်ပေးနေတာ၊ နောက် သူက ချစ်လေး နဲ့ အရမ်းကပ်နေတော့ သူ့ နူတ်ခမ်းကလည်း ချစ်လေး ပုခုံး နဲ့ အရမ်းကိုထိမတတ်ကပ်နေတာလေ။
ချစ်လေး နှလုံး တွေ အရမ်းကို ခုံနေတာ စိတ်ထဲမှာလည်း တမျိုးကြီးပဲ၊ သူမေးတဲ့ မေးခွန်းလည်း မဖြေချင်တာနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းပြီး သူ့ကို ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်၊ ..အခု လဲ့ ကဘယ်မှာလဲ ၊ တော်ကြာ လဲ့ က ကျမ ကို လိုက်ရှာ နေမှာ၊ နည်းနည်းဖယ်ပေးပါအုံး၊ တော်ကြာ သူအခန်းထဲ ဝင်လာရင် အဲလို ကိုကြီး အရမ်းကပ်နေတာ မြင်သွားရင် တမျိုးထင်သွားပါအုံးမယ် ပေါ့၊ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုကြီးသူရ ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ချစ်လေး ဘိုက် ကို အနောက်က နေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး က ကျမ နောက်ကျော်မှာ လာကပ်နေပြီလေ။ ကျမ ဖင်ကြီးမှာ သူ့ဟိုဟာကြိးက……”
မိုးမ ရှေ့မဆက်ခင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဝင်ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ ဟား မိုက်လှခြေလား၊ ချစ်လေး ဖင်မှာ သူ့လီးကြီးလာထောက်တာကို ချစ်လေး သိလိုက်ရတယ်ပေါ့၊ သူက အဲဒီ အချိန်မှာ တောင်နေပလား၊ ချစ်လေး သေခြာပေါက်သိမှာပဲ ပြောစမ်းပါအုံး”
ထိုအခါမှာတော့ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ကို မျက်လုံးချင်းမဆိုင်တော့ပဲ နှင့် ဆက်ပြောလေသည်။
“ အင်း ချစ်လေး သူ့လီးကြီး မာတောင်နေတာကို သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေး သူ့လက်က ရုန်းထွက်ပြီး တံခါးပေါက်ဆီကို လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ချစ်လေး တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးပြန်နေပြီး တော့ လူကလေား မောချင်သလို ဖြစ်လာတယ်၊ ချစ်လေး ရင်တွေ က တဒိန်းဒိန်းကို ခုံနေတာ၊ ကိုကြီး က အမြန်လျှောက်လာပြီး တံခါးနားမရောက်ခင် ချစ်လေးကို လမ်းပိတ်လိုက်တယ်။
စကားကလည်းဆက်ပြောနေသေးတယ်၊..အေးပါကွာ မိုးမ နင် အခန်းထဲက မထွက်သွားခင် ငါမေးတာာကို ဖြေစမ်းပါ၊ နင် လဲ့ က ငါ့ကို လီးစုပ်ပေးနေတာ မြင်ရတော့ စိတ်မလှုပ်ရှားဘူးလား..တဲ့၊ ချစ်လေး ရှက်လိုက်တာ မျက်နှာမှာ ပူကနဲကို ဖြစ်သွားတယ်၊ သူဘာကို လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေသလဲ ဆိုတာလည်း သိတော့ သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး အသံကျယ်ကျယ် နဲ့ ကို ပြောလိုက်တယ်။
ဘာစိတ်လှုပ်ရှားသွားသလား ဟုတ်လား၊ ကျမ အရမ်းကို ရှော့ ဖြစ်သွားတာ၊ ရှင် မို့လို့ အဲလို ညစ်ညစ် ညမ်းညမ်းတေါ မေးရဲတယ်။ ရှင်ဟာလေ၊ စောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ လူယုတ်မာပဲလို့ ပြောပြီး တံခါးတွန်းဖွင့်ထွက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ဆောင့်ပိတ်ခဲ့တယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် ကအားရပါးရ ရီမောလိုက်ရင်းက မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်ကာမေးခွန်းထုတ်လိုက်ုသည်။
“ ချစ်လေး တကယ်ပဲ ကိုကြီးကို အဲလို ပြောပြစ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ ဟားဟား၊ သူ့မျက်နှာ ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲ ကိုကို သိချင်လိုက်တာ၊ ခွိးးး၊ သူလည်း သူ့ကို ၁၈ နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ ခယ်မလေးက အဲလို ပြန်ပြောပြစ်လိုက်မယ် လို့ ထင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒီတုန်းက သူက လေးဆယ်လောက်ရှိ နေပြီ မဟုတ်လား ဟားဟား၊ ချစ်လေး ရော အဲလို ပြောလိုက်ပြီး မှ နောင်တ မရဘူးလား အဟီး ကိုကို သူဘယ်လိုများ ဖြစ်ကျန်ခဲ့မလဲ ဆိုတာ တွေး နေတုံး ခိခိ”
မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရီမောနေမှုကြောင့် သူမ ပါ လိုက်ရီမိပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုရိုက်လိုက်မိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ကောင်းတယ် ချစ်လေး အဲလို အသေးစိတ်ပြောပြတာ အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်၊ ဆက်ပါအုံး နောက်ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို”
ဟု ဆက်မေးလေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့အဖြစ်အပျက်ကို ဆက်ပြေလေသည်။
“ ချစ်လေးလဲ အခန်းပြင်ရောက်တော့ ကိုကြီးသူရ လိုက်လာလို့ မရအောင် လဲ့ ကို အော်ခေါ်တော့တာပေါ့။ ကိုကြီးသူရ ချစ်လေးတို့ အခန်းထဲက နေ ထွက်လိုက်လာသလား မလားသလားတောင် လှည့်မကြည့်တော့ဘူး၊ ချစ်လေး တကြော်ကြော် အော်ခေါ်နေတော့ လဲ့ နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် ကနေ ပြန်ထူးသံ ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ မီးဖိုထဲကို လျှောက်ဝင်မလို ဝင်ကာနီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကြီးသူရ က ဧည့်ခန်းဘက်ကို သွားတော့ မလို့ ပြင်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
အဝေးကနေ သူက လက်ဟုန်ခြေဟန်နဲ့ သူ့ပါးစပ်မှာ လက်ညိုးထောင်ပြီး ပြတာက သူ ချစ်လေးနဲ့ တွေ့တာ ပြောတာတွေ လဲ့ကို ပြန်မပြောလိုက်နဲ့ ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်မျိုး၊ ချစ်လေးထဲ မီးဖိုထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ လဲ့ က မီးဖိုထဲမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပုံပါပဲ ဘာမှ မသိသလို ၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ၊ ချစ်လေး တောင် သံသယ ဖြစ်မိတယ်။ ဒီကောင်မလေး ဘယ်လို ကြောင့် အခု လို နေနိုင်ရတာလဲ ဘာမှ မဖြစ်သလို အမူအယာနဲ့၊ ဒီလောက် သူ့အကိုကြီး (လင်ပါ နှင့် မယားပါ မောင်နှမ) တယောက်လုံး ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးခဲ့ ပြီး ဘာမှ မဖြစ်သလိုနေနိုင်တယ်ပေါ့။
ချစ်လေးရဲ့ အကြည့် ကို လဲ့ က သတိထားမိသွားပြီးတော့၊ မမ ဘာလို့ လဲ့ ကို အဲလို ကြည့်နေတာလဲ တဲ့ မေးတယ်။ မမ မျက်နှာတွေ လည်း ဖြူဖတ်ဖြူယော်နဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲတဲ့၊ အဲတော့မှ ချစ်လေး လဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပုံမှန် မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိရသွားပြီး ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်နေလို့ပါဆိုပြီး ကိုယ့်နားထင် ကိုယ်နှိပ် ဟန်ဆောင်ပြရတယ်။
လဲ့ က အို ငါ့ အမ သနားပါတယ် လဲ့ ခုချက်ချင်းပျောက်အောင်လုပ်ပေးမယ်၊ လဲ့ လက်တွေမှာ ပါဝါရှိတယ် ပြောကြတယ် လဲ့နှိပ်ပေးလိုက်ရင် ချက်ချင်းပျောက်သွားတယ်တဲ့ အဲဒါနဲ့ ချစ်လေးလဲ ခုံတခုမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း၊ အော် ဟုတ်လား ဘယ်သူတွေက ပြောကြတာလဲ အဲဒါကို လို့ မေးလိုက်တယ်။ လဲ့က သူ့ လက်ကလေးတွေနဲ့ ချစ်လေး နားထင် ကို နှိပ်ပေးရင်းက ..အားလုံးပဲ ပြောကြတာလေ၊ ကိုကြီးတို့ ကိုလေး တို့ ဖေဖေ တို့ လေတဲ့။
ချစ်လေးလည်း မျက်စေ့ကို မှိတ်ရင်း လဲ့ရင်ဘတ်ကို မှီနားရင်းက၊ အော် လဲ့က သူတို့ ကို ခနခန နှိပ်ပေးရတာလား လို့ မေးလိုက်တော့ လဲ့ က အသံချိုချိုလေးနဲ့၊ ခနခန ရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့က ကိုယ်တွေ လက်တွေ တခုခု နာရင် လဲ့ ကို လာနှိပ်ခိုင်းပြီး လဲ့ လက်ကလေးတွေက တကယ် တံခိုး ရှိတယ်ကွာ လို့ ပြောတတ်ကြတယ်။ အာ့တာကြောင့် သူတို့ နှာတယ်ဆိုတဲ့ နေရာတွေကို လဲ့က နှိပ်ပေးရတယ်။
အဲလို နှိပ်ပေးလိုက်ရင် သူတို့ နာတာတွေ သက်သာသွားရော ခစ်ခစ်၊ ချစ်လေး လည်း ဆက်မေးတာပေါ့၊ သူတို့က ဘယ်နေရာတွေ နာ တယ်ပြောကြသလဲပေါ့၊ အဲတော့ လဲ့ က နည်းနည်းတော့ တုံ့ဆိုင်းသွားတယ်၊ ပြီးမှ ၊ သူတို့ လက်တို့ ခြေထောက်တို့ ရင်ဘတ် တို့ နောက် ခေါင်းရောပေါ့ အခု မမ ကို လဲ့ နှိပ်ပေးနေသလိုလေ၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေ ကတော့ လဲ့ကို သူ့ပုခုံးနဲ့ ကျောတွေကို ဆီနဲ့ လိမ်း နှိပ်ခိုင်းတယ်။
အဲ့ ဒီ အချိန်မှာ ချစ်လေး မျက်စေ့ထဲ ဘာသွားပေါ်လဲ ဆိုတော့ လဲ့ ကိုကြီးသူရ လီး ကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း စုပ်ပေးနေတာကို မြင်ယောင်မိတယ်။ အာ့နဲ့ တော်ပြီ မမ သက်သာသွားပြီ ဆိုပြီး သူ့လက်ကလေးတွေကို ဖယ်လိုက်မိတယိ၊ လဲ့က တွေ့လား မမ အခု သက်သာသွားပြီ မလား အာ့ကြောင့် လဲ့ လက်တွေက ပါဝါရှိတယ်လို့ ပြောကြတာလေ ဟေးးးး၊ တဲ့”
အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment