မြနန်းမဉ္ဇူ: အိမ်ထောင်မရှိ အပျိုရည်ပျက် ဖာသည်မဟုတ်တဲ့ကျွန်မ အပိုင်း ( ၂ )

Sunday, May 7, 2017

အိမ်ထောင်မရှိ အပျိုရည်ပျက် ဖာသည်မဟုတ်တဲ့ကျွန်မ အပိုင်း ( ၂ )

အိမ်ထောင်မရှိ အပျိုရည်ပျက် ဖာသည်မဟုတ်တဲ့ကျွန်မ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသူ - နရသူ

စိုးယုမော်လည်း မထူးတော့ဟုဆိုပြီး သူမတင်ပါးကလေးနှစ်ဖက်ကို မချောဆောင့်ချက်အတိုင်း အောက်ကနေ ပင့်မြှောက်ကြွ၍ ကော့ကာကော့ကာပေးနေလေရာ မကြာမီအချိန်ကလေးအတွင်းမှာပင် သူမတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တခိုက်ခိုက် ငှက်ဖျားတက်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာရပြီး မချောခါးလေးကို ရုတ်တရက်ဖက်တွယ်၍အောက်ကနေ သိသိသာသာကော့ကြွတက်လာရာက တအင်းအင်းတဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် အမောတကောလေး အသက်ရှူရင်း ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲကော့ကော့ထိုးရင်း သုံးလေးချက်ခန့် ဆန့်ငင်ထွန့်လူးကာ တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေကာ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။

ချောချောလည်း ရမ္မက်မီးတောက်နေပြီမို့ သူမကိုအပေါ်စီးကနေ ခွစီးထားရင်း ပေါင်ခွဆုံရှိအစိကလေးနှစ်ခုကိုထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံစေကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်တိုက်ဆော့နှူးးပေးနေလေသည်။ ထိထိမိမိရှိလှသောအတွေ့ဓာတ်၏ဆွဲဆောင်မှုက စိုးယုမော်ကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်မံ၍ ကာမဇောအဟုန် ပြင်းပြထက်သန်လာအောင် မီးထိုးမြှင့်တင်ပေးလိုက်သလိုပင်။ သူမကော့ကနဲကော့ကနဲဖြစ်သွားရပြီး မချော၏ကိုယ်လုံးအိအိကြီးကို လွတ်သွားမှာစိုးသည့်အလား သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ရမိရရာ ကုပ်ကပ်ဖက်တွယ်ထားမိရှာပါသည်။

"ဟင်း ဟင်း မမကို နမ်း နမ်းပါ ကလေးရယ် နမ်းစမ်းပါ မင်းနှုတ်ခမ်းကလေးနဲ့ မမနှုတ်ခမ်းကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် စုပ်ပေးစမ်းကွာ မမနို့ကိုလည်း မင်းလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကြမ်းကြမ်းညှစ်ဆွဲပေး မမအောက်ကနေပြီး အစိချင်းပွတ်ပေးမယ် "

"ဟုတ် ဟုတ် မမ မမရော ဟိုဟာ ဖြစ် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်လားဟင် "

"အင်းဟင်း ခုနမင်းဖြစ်သလိုပေါ့ ညီမလေးရယ် …မမအဖုတ်အရမ်းရွလွန်းနေပြီ မပြီးရင်မနေနိုင်တော့ဘူး တစ်ခါတည်း လီးနဲ့ကိုလိုးပစ်လိုက်ချင်ပြီ လုပ်ပါ ဖင်ကလေးကော့ပေးလေ ပေါင်ကို ခုနထက်ကိုပိုဖြဲထားပေး ဒါမှ မမပွတ်တဲ့အခါ အစိချင်း ထိထိမိမိဖြစ်ပြီး ဖီလင်ပိုရှိမှာ အား အ ဟား ဟား ကောင်းတယ် ကောင်းလွန်းလိုက်တာ ကော့ပေး ကော့ပေးစမ်း ဆောင့်ဆောင့် အဖုတ်ချင်း တဘောက်ဘောက်အသံထွက်အောင် အပြားချင်းရိုက်ကြည့်စမ်း အင့် ဟင်းဟင်း ဟုတ် ဟုတ်ပြီ ညည်းလေး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တတ်လာပြီ …စိုးစိုးလေးရယ် ချစ်တယ် မမ မင်းလေးကို အရမ်းချစ် …ဟင်းဟင်း အင်း … ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် …အ ရှီး အိ အီးး ဆောင့်ကွာ ဆောင့်လိုက်စမ်း မရပ်နဲ့ ကော့ကော့ပြီးတော့ ဆောင့်ပေးစမ်း ဟင်း ဟင်းး …ကဲ "

ချောချောလည်း စိုးယုမော်အစိကလေးကို ဖိကာပွတ်ကာဘယ်ညာလွန့်လူး၍ဆောင့်လိုက် သူမရဲ့အပျိုသွေးကြွစနို့နှစ်လုံးကို တပြပ်ပြပ် စို့လိုက်ဆွဲလိုက်ပေးလိုက်လုပ်ရင်း နှစ်ယောက်သားအတွေ့အရသာကို စည်းစိမ်ရှိရှိ တစ်ရှိုက်မက်မက် ခံစားလျက်ရှိကြရာက သူမလည်း အပေါ်စီးကနေ ဖိ၍ပွတ်၍ လိုးရင်း စောက်ဖုတ်ချင်း တဖတ်ဖတ်တဘတ်ဘတ် အပြားချင်းရိုက်၍ အရည်တွေရွှဲသထက်ရွှဲလာခဲ့ရကာ ဒလဟောပင် ဝေါကနဲ အပြင်ကိုယိုစိမ့်စီးကျလာခဲ့ရပြီး မချောကိုယ်တိုင်ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ထွန့်လူးရင်း နှစ်ယောက်သားမျက်နှာချင်းဆိုင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်ကာဖြင့် အရုပ်ကြိုးပြတ်ဆိုသလို မချောတစ်ယောက် ပျော့ခွေငြိမ်ကျသွားရပြန်သည်။

ဒါသည်ပင် စိုးယုမော်အတွက် ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကိုယ်တိုင်မျက်ဝါးထင်ထင် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ လိုက်ရသော အပျိုစင်အချစ်ဖွင့်ပွဲတစ်ခုလို့ပင် ဆိုရမည်ဖြစ်ပေတော့သည်။ စိုးယုမော်တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောတွေထဲမှာ ကာမဓာတ်က တသွင်သွင်ယိုဖိတ် စီးဆင်းနေကြဆဲပင် ရှိလေသည်။

"စိုးစိုး ထလိုက်ပါလား"

"ဟင် ဘာလုပ်"

"ထပါဆိုနေ ဒီနားလာ မမအရှေ့မှာရပ်"

စိုးယုမော် သူမအနားလာရပ်သည်။ ချောချောအောက်ကထိုင်နေပြီး စိုးယုမော်တစ်ကိုယ်လုံးကို တစိမ့်စိမ့်မော့ကြည့်နေကာ သူမတင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို သူ့ဖက်ဆွဲယူပြီး သူမဆီးခုံမို့မို့ဆီကို သူ့မျက်နှာထိုးအပ်ကာ အင်္ဂါဇပ်မျက်နှာပြင် ဖောင်းအိအိကလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရှုံ့ပစ်လိုက်သည်။

"အာ မမ ငရဲကြီးမှာပေါ့ "

"ကြီးပါဘူး ဘာဖြစ်လဲ နင့်စိတ်တွေငြိမ်သွားအောင် ငြိမ်ဆေးပေးမလို့"

ချောချောပေးမည့်ငြိမ်ဆေးကို စိုးယုမော်လည်းရိပ်စားမိနေပြီ။ စိုးယုမော် ရုတ်တရက်အသက်အောင့်ကာ မမချောဆီက မကြာမီရောက်ရှိလာမည့်အနမ်းကို ရင်ကလေး တထိတ်ထိတ်တုန်ယင်လှုပ်ရှားလျက် ငံ့လင့်တကြီးပင် မျှော်လင့်စောင့်စား နေမိပေတော့သည်။

ချောချောဆီကပြန်လာပြီး ကိုယ့်အိပ်ခန်းထဲမှာဝင်ခွေနေလိုက်ကာ ကြုံခဲ့သမျှကို တစ်ယောက်တည်း ပြန်လည်စားမြုံ့ပြန်နေမိသည်။ မချောက သူမကို အချစ်သင်ခန်းစာတွေ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် အဆင့်ဆင့်တက်ပြီး ကိုယ်ဖိရင်ဖိသင်ကြားပေးလိုက်သလိုပင်။

နှစ်ကိုယ်ချင်း ပွင့်လင်းလွတ်လပ်စွာ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်ခန့် အတူတကွစခန်းသွားပြီးသည့်နောက် အချိန်ကလေးရတုန်းရခိုက် စကားတွေတဝကြီး ထိုင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ ဒီတော့မှ သူဌေးဦးညီဂျော်နှင့်ဖြစ်ပျက်သမျှ အတွေ့အကြုံအလုံးစုံကို မချောနှုတ်မှနေပြီး သူမကိုယ်တိုင် ခရေစေ့တွင်းကျ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ပြောပြတာတွေကို စိုးယုမော်တစ်ယောက် ပါးစပ်ကလေးအဟောင်းသားနှင့် အံ့သြမင်သက်စွာ နားထောင်ခဲ့ရလေတော့သည်။

သူမနှင့်ရော ဒေါ်ကြီးမြင့်မူနှင့်ပါ ဖြစ်ခဲ့သည်မှာ သုံးလေးနှစ်မကကြာမြင့်ခဲ့ပေပြီ။ ဦးညီဂျော်မှာ ကာမခွန်အားတိုးဆေးများ အမြဲမပြတ် မှီဝဲသုံးစွဲကာ ကာမဂုဏ်ကိုသူတကာထက်ထူး၍ စည်းစိမ်ခံစားပျော်ပါးတတ်သူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အိမ်မှာရောအလုပ်ထဲမှာပါ မိန်းမတွေ တရုန်းရုန်းနှင့် လိင်ဆက်ဆံမှုမရှိလျှင် ဘယ်လိုမှမနေတတ်သည့့် ရာဂဘီလူးဟုဆိုအပ်သော ကာမသောင်းကျန်းလွန်းသူ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ပုရိသဂိုဏ်းဝင်ယောက်ျားသားတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။

ကိုယ်ကာယအားဖြင့် လွန်စွာထွားကျိုင်းသလို ခွန်အားဗလလည်း အလွန်ကြီးမားသူဖြစ်သည်။ ကာမဆက်ဆံရာမှာလည်း ဓမ္မတာကျသည့်နည်းလမ်းရော ဓမ္မတာမကျသည့် ဆန်းဆန်းပြားပြားနည်းလမ်းမျိုးစုံနှင့်ပါ သူကိုယ်တိုင်အပင်ပန်းခံပြီး ပေါက်ပေါက်ရှာရှာစခန်းသွားတတ်သူဖြစ်သည်။ ချောချောတို့ ဒီအိမ်ကြီးပေါ်မရောက်ခင်က အစေခံမိန်းကလေးဘယ်နှစ်ယောက်ပြောင်းပြီး ဘယ်လောက်အထိတောင်များ ခြေတော်တင်ခဲ့သလဲတော့ မသိပါ။

သူမတို့မျက်စိရှေ့မှာ ဒူးနှင့်မျက်ရည်သုတ်ခဲ့သည့်ကလေးမသုံးလေးယောက်မက ချောချောမြင်တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ ဒေါ်မြင့်မူရဲ့တူမအရင်းခေါက်ခေါက် နီနီချိုတုန်းကလည်း ဦးညီဂျော်ခြေလွန်လက်လွန်ကာမဆက်ဆံခဲ့၍ ရှေ့အပေါက်ရော နောက်အပေါက်ပါ မတန်တဆလီးနှင့်အဆော်ခံရပြီး မဆန့်မပြဲ ကွဲပြဲသည်အထိဖြစ်ခဲ့ရသည်ဆိုပါသည်။

နီနီချိုကနောက်တော့ ကားဒရိုင်တစ်ယောက်နောက် လိုက်ပြေးသွားပြီး နောက်ပိုင်း ဒီအိမ်နှင့် အဆက်အသွယ် လုံးဝပြတ်တောက်သွားခဲ့ပါသည်။ စိုးယုမော်က အသက်ငယ်ရွယ်နေသေး၍သာ ဒီအဖြစ်တွေကိုမမှတ်မိခဲ့တာဖြစ်သည်။ ချောချောအပြောအရဆိုလျှင် ဦးညီဂျော်မိန်းမ ဒေါ်မွန်မွန်ကျော်လည်း တဏှာကြီးသူဖြစ်သည်ဟုသိရပြီး အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာမာလီစသူတို့နှင့်မကြာခဏဇာတ်ရှုပ်ခင်းသည်ဟုဆိုသည်။

မိန်းမချင်းပွတ်ရတာလည်း ဝါသနာထုံပြီး ချောချောနှင့်ပင် သုံးလေးကြိမ်မကစခန်းသွားဖူးသည်ဟု သူမပြောပြချက်အရ သိရှိရသည်။ စိုးယုမော် သူမကိုယ်တွေ့မဟုတ်၍ မချောစကားမှန်မမှန်ကို မဆုံးဖြတ်တတ်ပေ။

ဦးညီဂျော်အနေနှင့် ဒေါ်မြင့်မူနှင့်ချောချောကို တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံစေခြင်းမရှိဘဲ တစ်ယောက်စီ ခွဲခြားဆက်ဆံခြင်းအားဖြင့် မိမိတို့အိမ်၏ အတွင်းရေးလျှို့ဝှက်ချက်ကို အပြင်ကို ပေါက်ကြားခြင်းမရှိအောင်ထိန်းခဲ့သလို ဂုဏ်သရေရှိလူကြီးတစ်ယောက်အဖြစ် နာမည်ပျက်မရှိအောင်လည်း သိုသိုသိပ်သိပ်နေထိုင်နိုင်ခဲ့သည်။

ဒေါ်မွန်မွန်ကျော်လည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ခြေလှမ်းများကိုသိသူပင်ဖြစ်သည်။ သူမအနေနှင့် လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ လုပ်ရပ်တွေအပေါ် အဘယ်ကြောင့််များ ယခုလောက်အထိ သည်းခံနိုင်ရသလဲဆိုတာကိုတော့ စိုးယုမော်လည်း စဉ်းစားဖို့ ဉာဏ်မမီပါချေ။ သူမကိုယ်တိုင်ကပဲ ချောချောပြောသလိုများ အိမ်ထောင်မှုစည်းဖောက်နေလေသလား လို့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိုးယုမော် အန်တီမွန်အပေါ် သံသယဝင်မိလာသည်။

ချောချောကိုတော့ စပ်စပ်စုစုမေးကြည့်မိသည်။

"မချောတို့ ခုလို အန်ကယ်ကြီးအခန်းထဲ ဝင်ထွက်နေတာ အန်တီမွန် တစ်ခါမှ မယုံသင်္ကာမဖြစ်ဘူးလား ဘာတစ်ခွန်းတစ်လေမှ မမေးမြန်းဘူးလား "

မေးတော့ ချောချောက

"ဒါကတော့ သူ့ကိစ္စသူပဲသိမှာပေါ့ စိုးစိုးရဲ့ မမလည်း ဘယ်ပြောတတ်ပါ့မလဲ မမတို့အကြောင်းစုံကို သူသိချင်လည်းသိမယ် တမင်မသိချင်ဟန်ဆောင်တာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်"

မချောရဲ့စကားက တစ်စုံတစ်ရာကိုများ သိလျက်နှင့်ဖုံးကွယ်ထားသလား လို့တော့ စိုးယုမော်သံသယဖြစ်မိပါသည်။

ညဖက်ရောက်တော့ စိုးယုမော်မအိပ်ဘဲ အခြေအနေကိုစောင့်ကြည့်နေမိသည်။ ကံကောက်းထောက်မစွာနှင့် အန်တီမွန်တစ်ယောက် သူ့မိတ်ဆွေမိသားစုနှင့်အတူ တောင်ကြီးဖက်ကို ရက်သတ္တတစ်ပတ်အကြာ အလည်အပတ်ခရီးထွက်သွားသည်ဆိုတာကြောင့် စိုးယုမော်အတွက် သူမတစ်ယောက်တည်း တိတ်တဆိတ် ခြေပုန်းခုတ်လှုပ်ရှားဖို့ရာ အခြေအနေကောင်းတစ်ရပ်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ ရရှိခဲ့သည်။

အိမ်သားတွေ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျချိန် ည ၉ နာရီကျော် ၁၀ နာရီဝန်းကျင်အချိန်လောက်မှာ မချောတစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖက် တန်းလျားထဲကနေ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံထွက်လာပြီး ဦးညီဂျော်အိပ်စက်သည့် အပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းဆီကို တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လှမ်း တက်ရောက်သွားတာ သူမမြင်လိုက်ရသည်။ စိုးယုမော် ချောချောအနောက်ကနေ တိတ်တိတ်ကလေးခြေသံမကြားအောင် အသာပင် နောက််ယောင်ခံပြီး လိုက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပေါ်ထပ်ရောက်တော့ သူမမျှော်လင့်သည့်အတိုင်း အိပ်ခန်းထဲကနေ တိုးတိုးလျလျ စကားပြောဆိုသံကလေးများ စတင်ကြားလိုက်ရပြီ။

ခစ်ကနဲရယ်လိုက်သော မချောအသံကလေးနှင့်အတူ ဦးညီဂျော်ထံမှ မသဲမကွဲစကားပြောသံကိုကြားရသည်။ ပြီးလျှင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် လုပ်ငန်းစကြတော့မည်။

စိုးယုမော် အခန်းအနားကို အသာတိုးကပ်သွားပြီး ခါတိုင်းလိုပဲ စေ့ရုံသာစေ့ထားသော တံခါးချပ်ကြားကနေ အိပ်ခန်းထဲကို အသာအယာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုက ပူူးကပ်နေပြီး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မွတ်သိပ်စွာဖြင့် အနမ်းပေးနေကြသည်။

နှစ်ယောက်သား နမ်းလိုက်စုပ်လိုက်ကိုင်လိုက်နှင့် ကယုကယင်လုပ်နေကြပြီးနောက် ချောချောသူမကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီ အဝတ်အစား များကို ချွတ်လိုက်ကာ ကုတင်ကြီးပေါ်တက်လိုက်သည်။ ဦးညီဂျော်လက်နှစ်ဖက်ဆန့်တန်းကာ သူမကိုဆီးကြိုပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ချောချောကိုယ်ကလေးကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကားယားလေးဖြစ်အောင် လှဲချလိုက်တာတွေ့ရသည်။

မကြာမီအချိန်အတွင်းမှာပင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပေါ်အောက်ထပ်လျက်အနေအထားအတိုင်း ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ စစ်စတီနိုင်း(69)ပုံစံလုပ်ပြီး ဦးညီဂျော်က အပေါ်စီးကနေ ချောချောပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲတိုးဝင်ကာ သူမပေါင်ခွကြားရှိ အင်္ဂါဇပ်ကိုစုပ်လိုက်ယက်လိုက်လုပ်ပေးနေသလို ချောချောကလည်း သူမမျက်နှာနှင့်တည့်တည့် အပေါ်မှတွဲလောင်းကြီးကျလျက်ရှိသည့် ဦးညီဂျော်၏ပေါင်ကြားမှ လိင်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးအား သူမပါးစပ်ထဲတစ်ချောင်းလုံး အပြည့်အဝထည့်သွင်းလျက် အားပါးတရ ပြွတ်ပြွတ်ဆိုပြီးအသံထွက်အောက်ပင် စုပ်ပေးနေလေပြီ။

သူတို့နှစ်ယောက်လီးစုပ်စောက်ပတ်ယက်လုပ်နေကြချိန်မှာပဲ စိုးယုမော်လည်း ဒေါ်မြင့်မူကိုချောင်းကြည့်တုန်းကပုံစံအတိုင်း သူမကိုယ်ပေါ်မှအကျၤ ီကြယ်သီးကလေးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပစ်လိုက်ကာ အောက်မှာဝတ်ထားသည့်ထမီကို ကြမ်းပြင်ပေါ် တစ်ကွင်းလုံးပုံ၍ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။

အိမ်နေဖြစ်၍ ဘရာစီယာရော အောက်ခံပင်တီပါ ဝတ်ဆင်ထားခြင်းမရှိ၍ သူမရင်သားတွေဟင်းလင်းပွင့်သွားပြီး အုန်းမှုတ်ခွက်နှစ်လုံးမှောက်ထားဘိသကဲ့သို့ မို့မို့ကြွကြွ လုံးလုံးထင်းထင်းကလေး ဖြစ်နေသော သူမနို့နှစ်လုံးက အပြင်ကိုဘွားကနဲပေါ်ထွက်လာသလို ခါးအောက်ပိုင်းမှာလည်း တစ်လက်စတည်း ထမီချွတ်ချလိုက်တာမို့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဗလာကျင်းကာ အမွေးအမြှင်တိုစိစိကလေးသာ ပေါက်ရောက်လျက် ရှိသည့် သူမစောက်ဖုတ်ကလေးက ဖုံးမနိုင်ဖိမရစွာဖြင့် အကွင်းသားကြီးထွက်ပြူလာတာကို တွေ့ရလေသည်။

ဦးညီဂျော်လီးအပြတ်တောင်လာသလို မချောကလည်း အသက်တောင်မရှူဘဲ သူ့လီးကြီးကို သဲကြီမဲကြီးမဲစုပ်ပေးနေသည်။ လဒစ်ထိပ်ပြဲကြီး တစ်ချက်တစ်ချက်ပေါ်ထွက်လာတာမြင်တွေ့ရသဖြင့် စိုးယုမော်ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ် လက်နှင့်ကိုင်စမ်းပြီး ဖွဖွကလေးပင် ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ဘေးတိုက်အနေအထားဖြစ်၍ မချောအဖုတ်ကြီးကို မြင်တစ်ချက်မမြင်တစ်ချက်ဖြစ်နေသော်လည်း ဦးညီဂျော် အဆက်မပြတ် ထိုးလိုက်နှိုက်လိုက်ဆွလိုက် လျှာနှင့်လိုက်လံ ထည့်မွှေယက်သပ်ပေးနေ၍အဖုတ်တစ်ခုလုံးအရည်တရွှဲရွှဲဖြစ်နေပြီဟုတော့ စိုးယုမော်ခန့်မှန်းလိုက်မိပါသည်။

"ကဲ တော်ပြီ အစ်ကိုကြီးရယ် ချောတော့ အရည်ထွက်လွန်းလို့ အားတွေတောင်ပြတ်ချင်နေပြီ ကိုကြီးမလိုးရင်ချောတက်လိုးပေးမယ်"

"ကောင်းတယ် နင်အပေါ်တက်လိုးပေး နင်လိုးပေးတာ ငါသိပ်ကြိုက်တယ်"

"သွား အချောင်သမားကြီး ခိခိ ခိ "

ချောချော ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးထုကာ အမူပိုပိုပြောလိုက်ပြီး သူ့အစ်ကိုကြီးကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ကာ ဒစ်ထိပ်ကြီးမှိုပွင့်တစ်ပွင့်လို ကားကားကြီးပြဲလန်နေသော ဦးညီဂျော်လဒစ်ကြီးကို သူမပေါင်ခွဆုံရှိအဖုတ်ဝနှင့်တည့်တည့်တေ့ချိန်၍ အပေါ်စီးကနေ ဖိထိုင်ကာ ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား လိင်ဆက်ဆံနေကျဖြစ်၍ လီးထိပ်ကြီး သူမအဖုတ်လိုဏ်ခေါင်းထဲကို လျောကနဲ မြွေတစ်ကောင်တွင်းဝင်သလို နစ်စိုက်ဝင်သွားပြီး ချောချောလည်းမြင်းစီးသလိုလုပ်ကာ ထိုင်လိုက်ကြွလိုက်နှင့် ဖြည်ဖြည်းချင်းစတင် စခန်းသွားလိုက်လေတော့သည်။ သူမကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က ဒေါ်မြင့်မူလောက် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးအယ်အယ်ထွားထွားကြီးမဟုတ်ဘဲ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးကလေးလို လုံးကျစ်ကျစ်တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကလေးဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဦးညီဂျော်နှင့်ဆက်ဆံရာမှာ နည်းလမ်းမျိုးစုံအပြောင်းအလဲလုပ်ပြီး နှစ်ဦးသား ကမ်းကုန်အောင် စိတ်တိုင်းကျစခန်းသွားနိုင်ပေသည်။

သူမဖင်သားအိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို ဖိနှိမ်ဆောင့်ချလိုက်ချိန်မှာ ဦးညီဂျော်၏လီးတစ်ချောင်းလုံးအဖုတ်ထဲကို နစ်စိုက်ဝင်သွားရပြီး ဖင်ကိုပြန်ကြွလိုက်ချိန်မှာတော့ သူ့လီးထိပ်ကြီး မချောစောက်ဖုတ်ထဲကနေကျွတ်ထွက်သွားပြီး အပြင်ကို ဘွားကနဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးပေါ်ထွက်လာတာတွေ့ရသည်။ ဒီအတိုင်းပဲ ဖိလိုက်ကြွလိုက်လုပ်နေရာက ချောချော သူမခန္ဓာကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကို ဦးညီဂျော်ရင်ဘတ်ဆီ ငုံ့ကိုင်းပြီး နှစ်ယောက်သားနှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ဆက်နမ်းစုပ်နေကြကာ ချောချောဖင်သားကြီးများကမူ ဦးညီဂျော်လဒစ်ကြီးကို နှိမ့်လိုက်ကြွလိုက်နှင့် ရပ်နားခြင်းမရှိဘဲ ဆက်လက်လိုးပေးနေပါသည်။

စိုးယုမော်လည်း မချောဆီကပညာတွေ ရထားသည့်အတိုင်း သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို လက်ချောင်းကလေးနှစ်ချောင်း ထိုးစိုက် ထည့်သွင်းကာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နှင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းမှနံရံအသားနုကလေးတွေကို ကောင်းစွာ ထိတွေ့ပွတ်တိုက်မှု ပေးနေမိပြီ ဖြစ်သည်။ စိုးယုမော် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ အချိန်အဆမှန်မှန်နှင့်ခံသာရုံကလေး စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ အစိကလေးကို လက်မနှင့်ဖျစ်လှိမ့်ချေကစားပေးသည်။ ချောချောတို့နှစ်ယောက်ဆီက လိုးချက်သွက်လျှင်သွက်သလို သူမလက်ချောင်းများ၏လှုပ်ရှားမှုကလည်း ပိုမိုသွက်လက်မြန်ဆန်လာသည်။

"အင့်အင့် အင်း ဟင်း ဟင်း "

ချောချောဆီကလား ဒါမှမဟုတ် သူမထံကထွက်လာသော ညည်းသံတွေပဲလား မခွဲခြားနိုင်ပါ။

စိုးယုမော်မျက်လုံးများက အဝေးဆီကြည့်ငေးရင်း ချောချောတို့နှစ်ယောက်လိုးနေတာကို တကယ်ပဲမြင်သလားမမြင်ဘူးလား သူမကိုယ်တိုင်လည်း တပ်အပ်မပြောနိုင်တော့။ သူမစိတ်အာရုံထဲမှာတော့ ဦးညီဂျော်ရဲ့စံချိန်မီဖြစ်သော တုတ်တုတ်ထွားထွား ရှည်ရှည်လျားလျားလီးကြီးက အချိန်ပြည့်နေရာယူစိုးမိုးထားပြီဖြစ်သည်။ မချောလည်း တဖွပ်ဖွပ်တဗွပ်ဗွပ် စောက်ရည်သံများ တားမနိုင်ဆီးမရထွက်ပေါ်လာအောင်ပင် အံကလေးတကြိတ်ကြိတ် တအင်းအင်းမာန်သွင်းကာလိုးဆောင့်ချနေသလို ဦးညီဂျော်လည်း အောက်ကနေ သူ့လီးကြီးကို မချောအဖုတ်ထဲ ထိထိမိမိတိုးဝင်နိုင်အောင် ကော့ကာဝိုက်ကာဖြင့် အဆက်မပြတ် တရစပ်ဆိုသလိုပဲ ပင့်မြှောက်ညှောင့်လိုးပေးနေပါသည်။

"အ အ ကိုကြီး ထိ ထိတယ်ကွာ အရမ်းပဲ "

"ချောချော မရပ်နဲ့တော့ အပြီးသာ ကျုံးဆောင့်စမ်းကွာ အစ်ကိုကြီးလည်း အရမ်းကောင်းနေပြီ"

"ဟုတ် ဟုတ် ကိုကြီး ချော …ဆောင့်ပေးနေတာပဲ ကိုကြီးအကြိုက်ဖြစ်ရစေ့မယ် ကိုကြီးရယ် ချောကိုနမ်းပါဦး နို့လည်းစို့ပေး"

"စို့ပေးမှာပေါ့ ကဲ စို့ပြီကွာ ကဲ ကဲ "

"အို အဟင့်ဟင့်ဟင့် ယားတယ် သူလုပ်မှ ပိုရွလာတော့တာပဲ ကိုကြီးရာ "

"စောက်ပတ်ထဲက ယားလွန်းနေပြီလား ကလေးရ "

"ယား ယားတယ် တကယ်မခံနိုင်ဘူူးကွာ ကိုကြီး ချောနို့စို့တိုင်း ဘာလို့ အဲလိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး ဟင်း လိုးပေးမယ် ကိုကြီးလီးကြီး ကျိုးအောင်လိုးမှာ "

"လိုးသာလိုး လီးတော့မကျိုးပါစေနဲ့ ချောရယ် လီးကျိုးရင် ကိုကြီး ဖင်ခံရုံပဲရှိတော့တာပေါ့ လို့ ဟင်းဟင်း "

"အာ့မှ ကောင်းမှာ သူဝဋ်လည်မှာ သူများကိုတော့ စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ရောချချင်တိုင်းချပြီးတော့များ ဟွင်း "

ချောချောပြောပြီး မနားစတမ်းဆက်လှော်လေတော့သည်။

ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်တလှိမ့်လှိမ့်လုပ်၍ဆောင့်သည်။ စကောဝိုင်းမွှေ့၍လိုးပေးသည်။

နာရီဝက်ကျော်သည်အထိ မရပ်မနားစခန်းသွားကြပြီးမှ သူတို့နှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်တည်း လရည်နှင့်စောက်ရည်များပန်းထွက်ကာ ကိစ္စပြီးခြင်းသို့ ရောက်ရလေသည်။ စိုးယုမော်လည်း သူတို့ကိုကြည့်ပြီး ရာဂသွေးများဆူပွက်လျက် သူမတစ်ယောက်တည်း ဘယ်နှစ်ချီဘယ်နှစ်ခါပင် နှူးလိုက်ဆွလိုက် ပွတ်လိုက်နှိုက်လိုက်လုပ်နေမိသည်မသိ။ ခြေနှစ်ဖက်ပင် မတ်မတ်မရပ်နိုင်ရှာဘဲ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကျိန်းပြီး အားအင်တွေပါ အတော်ကလေးကုန်ခမ်းသွားခဲ့ရသည်။

.......................................................................................................................................................

၈။

ဦးညီဂျော်အလုပ်ဆိုက်ထဲ ပြန်သွားသည့်နေ့မှာ ချောချောတစ်ယောက် အိမ်မှာ ဦးညီဂျော်ရော ဒေါ်မွန်မွန်ကျော်ပါမရှိတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ရသည့်အခွင့်အရေးကို အမိအရ အသုံးချသည့်အနေနှင့် ထမင်းချက်ဒေါ်မြင့်မူကို မှော်ဘီဖက်ရှိ သူမမိဘဆွေမျိုးများ ရှိရာဆီကို သုံးလးရက်ကြာ အလည်အပတ်သွားရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း သူမနှင့်အတူ ခရီးတစ်ခါမှမထွက်ဖူးသေးသည့် စိုးယုမော်ကိုပါ အဖော်အနေနှင့်ခေါ်သွားမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုအသိပေးလိုက်သည်။

"ကျွန်မယောက်ျားကို ဒေါ်မြင့်မူလက်ထဲပဲ အပ်ခဲ့ပါ့မယ် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်လိုက်ပါ"

သူမကပြောလိုက်တော့ ဒေါ်မြင့်မူကမျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့ပြပြီး …

"အေး စိတ်သာချ နင့်လင်ပိန်တာရိုး မအေလိုးကလေးကို အရိုးတခြားအသားတခြားဖြစ်အောင် ငါ ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင့်ရှောက်ပေးလိုက်ပါ့မယ် မယ်မင်းကြီးမ လမ်းမှာ ဟိုရွဒီရွမဟုတ်မဟတ်သတင်းကြားလို့ကတော့ ဒေါ်မွန်မွန်ကျော်ပြန်လာတာနဲ့ ညည်းအသိပဲ ဟွန်း"

ဒေါ်မြင့်မူကောင်းကောင်းထောပနာပြုသည်။ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ပြီးသားပဲ မဟုတ်လား။ ချောချောလည်း တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး …

"ကြိုက်သလိုသာလုပ် လင်တစ်ယောက်မရှားဘူး ဒေါ်မြင့်မူကြီးကြိုက်တတ်ရင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အရိုးအသားနွှာပြီး စွပ်ပြုတ်လုပ် သောက်ပလိုက်လည်းရတယ် ဟင်းဟင်း ဒီက လုံးဝကို နှမျောလိမ့်မယ်မထင်နဲ့"

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လီးတစ်ချောင်းတည်းကိုဝေမျှစားနေသူတွေပီပီ အထာနှင့်ပြောကြရင်း ချောချောလည်း စိုးယုမော်ကို အဝတ်အစားများလဲလှယ်ဝတ်ဆင်စေလိုက်ကာ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်အစားသစ်တစ်စုံလဲဝတ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီ နှင့်ထမီ အပိုသုံးလေးစုံစီ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲထည့်၍ နှစ်ယောက်သား အိမ်မှထွက်လာကြသည်။

အမှန်မှာတော့ မှော်ဘီအထိသွားဖို့လည်း သူမမှာ အစီအစဉ်မရှိပါ။ အမျိုးများနှင့်တွေ့ဆုံဖို့ထက် နှစ်ယောက်သား အနှောင်အဖွဲ့ကင်းကင်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားနိုင်ဖို့သာ အဓိကလိုရင်းအချက်ဖြစ်သည်။ စိုးယုမော်ကိုလည်း သည်အတိုင်းပင် သူမပြောပြလိုက်သည်။

"ဟင် ဒါဆို မချော ဘယ်အမျိုးဆီမှ မသွားဘူးပေါ့"

"ဟင့်အင်း သူတို့နဲ့တွေ့ဖို့ အကြောင်းမရှိဘူး မချောနဲ့ညည်းနဲ့ အပြင်ထွက်လာတာ အပြင်လောကကြီးအကြာင်း ညည်းလေးကိုသိစေချင်လို့ပဲ မချောမှာ ပတ်သက်ခဲ့ဖူးတဲ့အဆက်အသွယ်တွေရှိတယ် "

မချော စိုးယုမော်ကို မြို့စွန်ဖက်ရပ်ကွက်တစ်ခုဆီကို သူမကပင် ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ လက်လုပ်လက်စားများသော ပျံကျရပ်ကွက်တစ်ခု ဖြစ်ပြီး လူရှုပ်လူပွေများသောအရပ်ဖြစ်သည်။ ကားတစ်တန် ဆိုက္ကားတစ်တန်စီးပြီး သူမနှင့် လွန်စွာ ရင်းနီှီးကျွမ်းဝင်ပုံရသည့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာဆိုသူ အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင်အရွယ်ခန့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက် နေထိုင်ရာအိမ်ကို နှစ်ယောက်သား ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ပင် ရောက်ရှိသွားကြသည်။ ဖော်ရွေပုံရသော ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကိုယ်တိုင် ချောချောကိုမြင်တော့ ဝမ်းသာအားရပင် ပွေ့ဖက်ဆီးကြိုပါသည်။

"ချောချော ကြည့်စမ်းပါဦး မတွေ့ရတာကြာလို့လားမသိဘူး လှလာလိုက်တာ လူတောင်မှားတယ် တကယ်"

"မမမာကလည်း ပြောရော့မယ် မမလည်း ဝလိုက်ခန့်လိုက်တာမှ တကတည်း ဟင်းဟင်း ဟင်း"

တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လို့မဝကြ။ ပေါက်ပေါက်ဖောက်သလို စကားလက်စမသတ်နိုင် ပြောလို့ဆိုလို့ မပြီးနိုင်ကြချေ။ အရင်ကတည်းက ရင်းနှီးနေကြပုံရသည်။ စိုးယုမော်ကို ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာနှင့်မိတ်ဆက်ပေးရင်း …

"ဒါက ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ မမနဲ့ဆို ညီအစ်မတွေလိုပဲ အချိန်ရတိုင်း မမသူ့ဆီအမြဲလာတယ် ပျော်သလောက်နေတယ် အရင်ကအိမ်မှာ ကားဒရိုင်လုပ်တဲ့ ဦးညိုမှိုင်းဆိုတာ မမမာအဖေပေါ့ သူစိုးစိုးတို့အရွယ်လောက်ကတည်းက အိမ်မှာပဲနေခဲ့တာ ဒေါ်မြင့်မူကြီးလည်း သူသိတာပဲ နောက် ကားဒရိုင်ဘာအသစ်ရောက်လာမှ သူတို့သားအဖအလုပ်ထွက်ပြီး ဒီရပ်ကွက်ထဲပြောင်းလာကြတာ ကျန်တာနောက်မှ မမအေးဆေးပြောပြမယ်"

ပြောပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာဖက်ကိုပြန်လှည့်ကာ …

"မမမာရေ ဒါ ကျွန်မညီမလေး စိုးယုမော်တဲ့ အန်တီမွန်မွေးစားထားတာ တစ်ခါမှ အိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်ဖူးလို့ သူ့ကိုပါ ဒီခေါ်လာတာ"

"အို ရတယ် ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး မမမာလည်း ဒီရက်ပိုင်းခရီးထွက်စရာမရှိလို့ အားနေတာအတော်ပဲ ညည်းအချိန်လေးတော့ ရရဲ့မဟုတ်လား"

"တစ်ရက်နှစ်ရက် ရတယ်"

"အိုကေ နင် ဖြစ်ချင်တာပြောလိုက် အကုန်ဖြစ်စေရမယ် ဟင်း ဟင်းဟင်း"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ခေါ်၍ နှစ်ယောက်သားအိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ကြသည်။ ပျဉ်ထောင်သုံးပင်နှစ်ခန်းဖြစ်ပြီး အိမ်မှာ အနောက်ဖက်ကို အတော်ကလေးရှည်လျားကာ အလယ်မှာ နံရံအကန့်တစ်ခုခြားပြီး ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တို့ထုံးစံ အပိုငွေရအောင် အိမ်ငှားတင်ထားခြင်း ဖြစ်ပုံရသည်။ အိမ်ထဲကို လျှောက်ဝင်လာကြပြီး အိပ်ခန်းဖြစ်မည်ထင်ရသည့် အခန်းသုံးလေးခန်းကိုဖြတ်ကျော်ကာ သူမတို့ကို အနောက်ဖက်မီးဖိုဆောင်နှင့်အနီးဆုံး အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲမှာနေရာချပေးလိုက်သည်။

"အေးဆေး နားကြ ချောချော ငါလုပ်စရာလေးနည်းနည်းရှှိလို့ တစ်အောင့်နေပြီး ပြန်လာမယ်"

"သွားပါ ကိုယ့်ဖာသာပြီးအောင်လုပ် နောက်မှအေးဆေးစကားပြောမယ် ပြောချင်တာအများကြီး ဟင်းဟင်း"

"ငါ သိပြီးသားပါ ကောင်မရယ် ဟင်းဟင်း ဟင်း"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာအပြင်ထွက်သွားတာနှင့် ချောချော အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ကာ တံခါးချက်ပါတစ်ခါတည်းချလိုက်သည်။

"လာခဲ့ စိုးစိုး ညည်းဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်လို့ရပြီ ခိခိ ခိ "

"ဟင် မမ ဘာ ဘယ်လို အို အို မ မချော လုပ် လုပ်ပြီ ဟင့်ဟင့်ဟင့်"

စိုးယုမော် တစ်ကိုယ်လုံး ကုတင်ပေါ်လဲပြိုကျသွာသည်။ မထင်မှတ်ဘဲ အငိုက်မိသွားတာမို့ ရှက်ရှက်နှင့်မချောကျောပြင်ကို တဘုန်းဘုန်းထုရိုက်ပစ်လိုက်သည်။

"မကောင်း ဘူး မမ ရယ် ဟို ဒေါ် ဝင်းမာ ကြီး ဝင် လာရင် … တွေ့ တွေ့သွားမယ် "

"ဘာလဲ ညည်းလေးက ကျုပ်တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာတောင် စိတ်မချဘူးလား မချောတို့က ဒီနေရာပိုင်ပြီးသားပါ "

"တကယ်လား ဒေါ်ဝင်းမာတွေ့ရင် သူ သူ မ မပြောဘူးလားလို့ "

"ခု သူ ဘာလုပ်နေတယ်ထင်လဲ သိချင်လား"

"ဘာ ဘာလဲဟင် စိုးနားမရှင်းဘူး မချောရဲ့"

"အေး ရှင်းအောင် နောက်တော့ ပြောပြမယ် ခု အချိန်ရှိတုန်းလေး ဟင်းဟင်း ဟင်း"

ချောချော သူမအနားကိုတိုးကပ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းအစုံအား ပြွတ်ကနဲအသံမြည်အောင်စုပ်နမ်းလိုက်သည်ကို စိုးယုမော်ဆက်လက် တွန်းလှန်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်ရှာတော့။ နှစ်ယောက်သားရင်ချင်းအပ်ကာ ပွေ့ဖက်ထားကြရင်း အနမ်းရေယာဉ်ကြောထဲကို တသိမ့်သိမ့်တငြိမ့်ငြိမ့်မျောပါသွားခဲ့ရတော့၏။ စိုးယုမော်နှင့်ချောချောတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်အစားများ ကုတင်အောက်ရှိ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အထပ်လိုက် စုပုံကျသွားကြသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုစလုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စားလစ် ဗလာကျင်းသွားကြပြီးနောက် မချောရဲ့ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်လှစွာသော အကိုင်အတွယ်အချော့အမြှူအောက်မှာ စိုးယုမော်တစ်ယောက် မလူးသာမလွန့်သာဆိုသလို ကောက်ကောက်ပါအောင်ပဲ လိုက်ပါသွားမိခဲ့လေပြီ။

"အို ဟင့်ဟင့် ကျွတ် ကျွတ် မမချောရယ် အ အိ ဖြေး ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး ပါဆို ဇွတ်ပဲ ကဲလိုက်တာ ဟင့်ဟင့် ဟင့်"

"စိုးစိုးရယ် ချစ်တယ် တကယ်ပဲ နင်လေးကို ချစ်လို့ကိုမဝဘူး အဟွန်းဟွန်း "

"အာ မမ ဒီလက်ကြီးကလဲ နော် နှိုက်နေလိုက်တာ အ နာ နာတယ်"

"နာရင် လက်နဲ့မလုပ်ဘူး ပါစပ်နဲ့နမ်းမယ် ရလား ပြော"

"သွား သိဘူး "

"ဖြေလေ စိုးစိုး မမရဲ့ကလေးလေး မှန်း ဒီဖက်လှည့် မမမျက်လုံးကိုကြည့်"

"ဟင်ကွာ သဘောပဲ အနေခက်လာပြီ မမဖာသာ နမ်းချင်နမ်း မှုတ်ချင်မှုတ် သိတော့ဘူး"

"ဟင်း ဟင်းဟင်း ကလေးမလေး ဒါတော့တတ်သား ဟာဟ မရဘူး နှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်တည်းလုပ်မယ် ရမလား ပြောစမ်း ပြောဆို"

"ရတယ် လုပ် "

"ဒါဖြင့် အပေါ်တက် ကလေးလေး"

"ဟင့်အင်း ရဘူး မမပဲတက် အဟင့်ဟင့်"

ကိုယ်လုံးချင်းပူးကပ်လုံးထွေးသွားကြသည်။ တစ်ယောက်ရင်သားတစ်ယောက် အပီအပြင်ဆုပ်နယ်ကိုင်တွယ်မိရာက နို့သီးလေးတွေကို အပြန်အလှန် ဖျစ်ချေကလိကစားပေးကြသည်။ တဖြည်းဖြည်း ကာမအကြောလေးတွေနိုးကြွလာပြီး ကြက်သီးမွေးညင်းထကာ တရွရွနှင့် မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်လာကြသလို အကိုင်အတွယ်ရဲလာပြီး အနည်းငယ်ကြမ်းလာသွက်လာကြသည်။ ချောချောလက်တစ်ဖက်က စိုးယုမော်ပေါင်ခွဆုံရှိ အကြောဆိုင်များစုဝေးရာဆီကို တရွရွဖြစ်အောင်လှုပ်ရှားနှိုးဆွပေးသလို စိုးယုမော်လည်း သူမ၏လီးအဝင်အထွက်များပြီး မဆိုစလောက်ပြဲဟဟလေးဖြစ်နေရှာသည့် စောက်ဖုတ်လိုဏ်ကမူလေးထဲကို သူမလက်ချောင်းကလေးများဖြင့် တဆတ်ဆတ်ထည့်သွင်းနှိုက်ဆွ၍ ပေးနေမိပါပြီ။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ပေါင်ကြားထဲနှိုက်ကိုင်စမ်းသပ်ရင်းအရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲစိုစပြုလာရသည်။

နောက်ဆုံးတော့ မချောတစ်ယောက် စိုးယုမော်ကိုယ်ပေါ် ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်တက်ခွစီးရင်း တစ်ယောက်ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲ တစ်ယောက် မျက်နှာထိုးအပ်လျက် သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်အဆိုင်ပင် ကာမအဆီအနှစ်ရသာဖူးကလေးများကို အသီးသီးအသကအသက ချွေယူခူးဆွတ်လျှက် ရှိကြလေတော့၏။

အချိန်မည်မျှပင် ကြာမြင့်သွားသည်မသိ။

အခန်းတံခါးခေါက်သံကြား၍ ချောချောလည်း အိပ်နေရာကလူးလဲထပြီး ကုတင်အောက်ကျနေသည့် ထမီတစ်ကွင်းကို ကပျာကယာကောက်စွပ်၍ တံခါးသွားရောက်ဖွင့်ပေးလိုက်ရာ အခန်းဝမှာ သူမကို ရပ်စောင့်နေသည့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကို အသင့်ပင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေချိုးမည့်ပုံနှင့်ထမီရင်လျားဝတ်ထားပြီး ဖြူဖွေးဝင်းဝါသော သူမအသားအရေနှင့်လိုက်ဖက်စွာ သူမခန္ဓာကိုယ် အမို့အမောက်အရှိုက်အဝန်းများက တစ်တုံးတစ်ခဲကြီးများဖြစ်လျက် မိန်းမသားချင်းပင် သွားရည်တမြားမြား ကျချင်စရာကောင်းလောက်အောင် လှချင်တိုင်းလှနေတာကို တွေ့ရလေသည်။

"မမ သိပ်လှတာပဲ"

ချောချောပြောလိုက်တော့ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမခါးလေးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်အသာအယာ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း …

"အမယ် ညည်းလည်း လှပါတယ် တစ်သွေးတစ်မွေး မှိုစို့မျှစ်ပေါက်ကြီး ဟင်းဟင်း"

"အိုး ရွဲနေပါပြီ အစ်မရဲ့ ခစ်ခစ် မမလို တစ်တစ်ရစ်ရစ်တစ်တုံးတစ်ခဲကြီးမဟုတ်ဘူး"

"ပြောတော့မယ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မညှာမတာ အလန်းကြီးရှိသေးတယ် ညီမရဲ့ ဆယ့်ရှစ်နှစ်ဆယ်အငုံးလေးတွေ ကောင်းကောင်း ချွေနိုင်သေးတယ် မမအကိတ်ကြီးဆိုပြီးတော့ တဒိတ်ဒိတ်ရွှေရင်ခုန်ကြဦးမှာ မြင်ယောင်သေး အဟွန်း ဟွန်း ဟွန်း"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမစကားကို သူမဖာသာသဘောကျပြီး တဟွန်းဟွန်းရယ်မောကာဖြင့် …

"ဒါနဲ့ ကောင်မလေးရော "

"ဟိုမှာလေ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေလေရဲ့"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ပြုံးစိစိနှင့်သူမကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်လိုက်သည်။

"တော်တော်မောသွားကြပုံပဲ ဟုတ်လား အဟင်း ဟင်းဟင်း"

"ဟင်းဟင်း ချောချောနဲ့တွေ့မှတော့ ဒင်းကလေးဘယ်ခံနိုင်မှာလဲလို့ မှုတ်ဘူူးလား မမရဲ့ လာလေ အထဲဝင်ကြရအောင် မမမာ "

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကုတင်ကြီးအနားကို လှုပ်လီလှုပ်လဲ့လျှောက်လာသည်။ စိုးယုမော်ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ကပ်ခြင်းမရှိဘဲ ပိုးလိုးပက်လက် အိပ်ပျော်နေ၍ သူမရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိသမျှအလှအပတွေအားလုံးကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တစ်ခုချင်းပင် တွေ့မြင်နေရသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမကိုယ်ကိုငုံ့ကိုင်းပြီး စိုးယုမော်တစ်ကိုယ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ် လိုက်လံကြည့်ရှုနေကာ ကျေကျေနပ်နပ်ပုံစံနှင့် ခေါင်းလေးအသာညိတ်လိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ချောချောက နှိုးလိုက်ရမလား ဟူ၍ သူမကို ပါးစပ်မှအသံမထွက်ဘဲ လက်ဟန်ခြေဟန်ပြ၍ မေးလိုက်ရာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက ဟင့်အင်း အိပ်ပစေ ဆိုပြီးခေါင်းခါလိုက်ရင်း ချောချောလက်ကိုဆွဲ၍ ကုတင်ကြီးအနားကနေ အသာအယာခွာခဲ့ကြသည်။

"သူအိပ်နေတုန်း ညည်း ခဏလိုက်ခဲ့ဦး မိတ်ဆက်ပေးစရာရှိတယ်"

"ထင်သားပဲ ဟို ရှေ့အခန်းထဲမှာမဟုတ်လား"

"အင်း ညည်း ဘယ်ဆိုးလို့လဲ တော်တော်ကလေး ပါးရည်နပ်ရည်ရှိလာပြီ "

"မမမာပဲ သင်ပေးထားတာလေ အဟွင်းဟွင်းး "

အိပ်ခန်းတံခါးကိုအပြင်ကနေပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာခေါ်ရာနောက်ကို ချောချောတစ်ယောက် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

အိမ်အရှေ့ဖက် သူတို့အိပ်ခန်းနှင့်တစ်ခန်းကျော်မှာ အခန်းကျယ်တစ်ခုရှိသည်။ စေ့ထားသောတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အထဲဝင်လိုက်တော့ အခန်းတွင်းရှိကြမ်းပြင်ထက်မှာ အရက်သောက်ရင်း ဇိမ်ယူနေကြသည့် သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသားနှစ်ယောက်ကို အခန့်သား တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရဲ့ လူနှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူမနှင့်ဆိုလျှင် အသက်ချင်း မတိမ်းမယိမ်းလောက်ပဲ ရှိကြပေလိမ့်မည်။

"အံမယ် ဟိုနှစ်ယောက် ထစမ်းပါဦး သောက်ပြီးရင်းသောက်နေတာ တကတည်း အသောက်လွန်ပြီး မာလကီးယားနေကြဦးမယ်နော်"

"ဟင် မမာ ရေချိုးမယ်ဆို "

"ဟုတ်ပ ရှင်တို့ မပျင်းရအောင်ဆိုပြီး အဖော်ခေါ်လာပေးတာ မလိုချင်ဘူးလား ပြော"

အနောက်မှလိုက်ဝင်လာသော ချောချောခါးကိုပွေ့ဖက်ကာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာပြောလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သားမျက်လုံးများက သူမနောက်ကို ခုမှပဲ လှည့်ကြည့်မိကြပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ပါးစပ်ကြီးတွေအပြဲသားဖြစ်သွားကြသည်။

"ဟား ကြိုက်ပြီ မမမာ သိပ် အလိုက်သိတာပဲ "

"ဒါဖြင့် မြန်မြန်သာသွားဗျာ ရေကို အကြာကြီးချိုး တဝသာလောင်းပစ်လိုက် သူ့ကိုသာ ဒီမှာ ထားရစ်ခဲ့တော့"

"ဟွန်း သေနာတွေ စပ်မြင်ကပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ခုနကတော့ မမ မမနဲ့ချွဲချင်တိုင်းချွဲပြီးတော့ ခုကျတော့လည်း …ဟင်း "

"ဟဲဟဲ နောက်တာပါ မမရာ ကျွန်တော်တို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဦး"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာမျက်စောင်းက သူတို့နှစ်ယောက်ထံ ဒုန်းကနဲရောက်ရှိသွားရသည်။

"မြင့်ဇော်နဲ့ငရဲ နင်တို့နှစ်ယောက် ငါ့ရှေ့အပိုးကျိုးအောင်နော် အလကားရတယ်ဆိုပြီး လူမလေးခွေးမခန့်နဲ့ ဟွင်း ဒီတစ်ခါပဲ ဧည့်သည်ရှေ့ဖြစ်လို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ် နောက်ဆို ငါ့ကို သေတောင်လာမခေါ်နဲ့ မသာကောင်တွေ ငါးစိမ်းမြင်ငါးကင်ပစ်တယ်ဆိုတာ နင်တို့လိုသတ္တဝါတွေပြောတာ … ဟွင်း"

ပြောမနာဆိုမနာတွေပီပီ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာစိတ်ထဲကအူတိုပြီး အငေါ်တူးပြောပစ်လိုက်တော့ …

"မမာကလည်း ဒေါသကြီးပဲ ချစ်လို့စတာမမာရယ် မချစ်ရင်ဘယ်စပါ့မလဲ ကဲပါ လာ နှစ်ယောက်လုံး ဒီနားလာထိုင်ပါဦး"

ငရဲဆိုသူကပြောပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲဆွဲယူပွေ့ဖက်လိုက်ကာ ပါးကလေးဟိုနမ်းဒီနမ်းနှင့် သူမစိတ်ကျေနပ်အောင် ပြန်လည် ချော့မော့လိုက်သည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လည်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတစ်ယောက် အရည်ပျော်ကျသွားရသည်ပင်။ ဘေးကနေ သူ့သူငယ်ချင်းမြင့်ဇော်လည်း မမမာ မကြည်မလင်ဖြစ်သွားမှန်းသိလိုက်၍ ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီးကြိတ်ရယ်နေသည်။

"ကဲ ပြောပါဦး သူလေးက "

"ဟင်း လာချည်သေး သိချင် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်မေး "

"ကျွန်မနာမည် ချောချောပါ "

ချောချော အခြေအနေတင်းမာမှာစိုး၍ သူမကပဲကြားဝင်ပြီး အဖြေပေးလိုက်ရသည်။

"ကဲ ကြားပြီလား ဘာထပ်သိချင်သေးလဲ "

ငရဲ ဖြဲစပ်စပ်လုပ်ကာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကို်ယ်လုံးအိအိကြီးကို တစ်ဖက်ကပွေ့ဖက်ထားရင်း ချောချောဖက်ကိုလှည့်ပြီး …

"ငါ့နာမည် ငရဲတဲ့ ငရဲကြီးတာ မမမာသိတယ် ဟဲဟဲ ကြားဖူးတယ်မဟုတ်လား ဟိုကောင်က မြင့်ဇော် မြင့်ဇော် ဒီကညလေးအတွက် သူသောက်တတ်ရင် တစ်ခွက်ကမ်းပေးလိုက် ငါ့ဆီလည်း တစ်ခွက်ပေးဦး … မင်းကလဲ လက်နှေးလိုက်တာ လွန်ရောပဲ"

မြင့်ဇော်လည်း စကားလုံးမြားတံတွေကသူ့ဖက်ကိုပါလှည့်လာတာမို့ ငြိမ်နေလို့မရတော့။ အချောင်အထည့်ခံလိုက်ရ၍ ရှူးရှဲဖြစ်ကာ အရက်ခွက်ကောက်ငှဲ့င်္ပြး ရေခဲဆိုဒါရောစပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖန်ခွက်ကို ချောချောရှိရာဆီ ကိုယ်တိုင်ထလာပြီး ကမ်းပေးလိုက်တော့ ချောချောလည်း ပထမငြင်းမည်ပြုပြီးမှ စိတ်ကူးတစ်မျိုးပေါက်ပြီး အရက်ခွက်ကိုယူကာ ရေပင်ရောမနေတော့ဘဲ ခပ်တည်တည် မော့သောက်ချလိုက်လေသည်။

"အား ပူလိုက်တာ ခါးသက်သက်နဲ့ "

သူမစိတ်ထဲကပြောမိသည်။ လူကတော့ တစ်စက်ကလေးမှဟန်မပျက်၍ ဟိုနှစ်ယောက်ဖြုံသွားကြသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်သောက်တာက ဘလက်တို့ ရက်ဒ် တို့လို နိုင်ငံခြားဖြစ်အကောင်းစားအရက်မှမဟုတ်တာဘဲ။ မြန်မာဝီစကီသာ သောက်နိုင်သူတွေမို့ သူတို့အရက်က နည်းနည်းတော့ အဝင်ဆိုးသည်ဟုဆိုရမည်။ ချောချောက တစ်ခါတစ်လေ ဦးညီဂျော်ဆီက ဘလက်လေဘယ်လ်တွေဘာတွေ ယူယူသောက်တတ်သူမို့ ကောင်းပေ့ဆိုသည့်အရက်အရသာကို ခွဲခြားသိနိုင်နေပြီ။

အခန်းထဲမှာလေးယောက်သား အရက်သုံးလေးခွက်စီအတူတူ သောက်စားရင်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ငရဲဆိုသူရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ လှဲအိပ်နေရာကထလိုက်ပြီး …

"ကဲ ချောချော သူတို့နဲ့ စကားပြောရစ်ခဲ့တော့ မမမာ ငြီးစီစီဖြစ်နေလို့ စောစောကတည်းက ရေချိုးမလို့ပဲ "

"နေ နေပါဦး မမမာရဲ့ "

ချောချော လူစိမ်းနှစ်ယောက်ကြားထဲမှာ နည်းနည်းကြောင်သလိုလိုဖြစ်နေတာမို့ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကို နေဦးဆိုပြီး လှမ်းတားလိုက်သည်။

"ဟင်းဟင်းဟင်း ဘာလဲ ချောရဲ့ ညည်းက သူတို့များရှက်နေလို့လား ဒါဖြင့် မမက ရှက်ကြော အရင်ဖြတ်ပေးရမလား ပြော"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမကို အကြည့်တစ်မျိုးဖြင့် စိမ်းစိမ်းကြီးစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ရင်လျားထမီကို အရင်ဦးစွာ ဖြေလျော့ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ ယောက်ျားသားနှစ်ယောက်အရှေ့မှာ ဗလာကိုယ်လုံးတီး နိကက်အနေအထားအတိုင်းရပ်နေပေမယ့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာအနေနှင့် သူတို့ကို နည်းနည်းကလေးမှ ရှက်ရွံ့သည့်ပုံစံမျိုး မတွေ့ရပါချေ။ သူမက အမျိုးသားနှစ်ယောက်ဖက် ပြန်လှည့်လိုက်ပြီးနောက် ငရဲကို လက်ညှိုးထိုး၍ခေါ်လိုက်သည်။

"ငရဲ နင့်အလုပ်နင်သိတယ်နော် ငါ ဒီခန်းထဲက အပြင်ပြန်မထွက်မချင်း ကောင်မလေးထိဖို့တော့ မကြိုးစားနဲ့ ဟုတ်ပြီလား ဟွင်းဟွင်း"

ငရဲလည်း မမမာသူ့ကိုညစ်ပြီဟု သိလိုက်ပြီး မျက်နှာပြောင်ပြောင်နှင့်ပင် …

"ဟင်း ရပါတယ် ငရဲတို့က ဘာလာလာဒေါင်းပြီးသား မမမာ ဘယ်လိုပုံစံကြိုက်လဲ ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားထားလိုက် ဟင်းဟင်း"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ မြင့်ဇော်နှင့် ချောချောဖက်ကို တစ်ဖန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာက …

"ကဲ မြင့်ဇော် ချောချောကို နင့်လက်ထဲ အပြီးအပ်လိုက်မယ် နင်ဖြစ်ချင်တာဖြစ်လို့ရတယ် သူက နင်တို့နှစ်ယောက်နဲ့သာ မဆုံဖူးပေမယ့် ဆုံဖူးသူတော့ ရှိပါတယ် ငါ့ ညီမလေးအရင်းလိုပဲ ဒီအိမ်လည်း မကြာမကြာလာတယ် ငါ့လိုပဲသဘောထားပြီးဆက်ဆံနိုင်တယ် ကဲ ဒီလောက်ပြောရတာ အာပေါက်တယ် ချောချော နင် ငါ့ရှေ့ကို လာလိုက်စမ်း"

"ဟုတ် မမမာ "

ချောချောအနားရောက်တာနှင့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာရဲ့လက်များက ဖြတ်ကနဲ သူမရင်ညွန့်မှာစည်းနှောင်ထားသည့် ထမီအထက်ဆင်စကလေးကို လျှပ်တပြက်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

"အို မ မမ ဟင့် ဟင့် "

လက်ကမြန်သည်။ အချိန်အဆမှန်ပြီးထိရောက်သည်။ ချောချောထမီတစ်ကွင်းလုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံလို့ … ။ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအခုအခံရယ်လို့မှမရှိ။ ပကတိ စင်းလုံးချော သဘာဝအနေအထားအတိုင်း အချိုးအစားကျကျ လှချင်တိုင်းလှလျက်ရှိလေသည်။

မြင့်ဇော်ရော ငရဲပါ သူမကို ပြူးတူးပြဲတဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။ ရက်ရက်စက်စက်မိုက်တဲ့အလှမျိုးပဲ။ အလျားလိုက်ဆွဲဆွဲ ဒေါင်လိုက်ဆွဲဆွဲ ဆွဲချင်သလိုဆွဲလို့ရသည့်အစားမျိုး။ ငါးရံ့ကိုယ်လေးလို လုံးလုံးကျစ်ကျစ်တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကလေး။ ခါးသေးရင်ချီသည်။ ပေါင်တံရှည်သည်။ တင်ပဆုံအိအိကားကားကြီးနှစ်ဖက်က အနောက်ဖက်ကိုရောဘေးနှစ်ဖက်ကိုပါ အချိုးညီညီအသားပြည်ပြည့် ပြေပြစ်အချိုးကျစွာ အယ်အယ်ထွားထွားဖြစ်လျက် ကားတစ်ငွါးစွင့်လို့နေတာတွေ့ရသည်။ သူကလေးနှင့်သာဆို ဘာမှပြောစရာ မလိုတော့။ ပွဲကပြတ်နေပြီ ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သားတွေးမိလိုက်ကြသည်။

"ဘယ်လိုလဲ လီးမတောင်ချင်ဘူးလား နာမည်လေးကိုက ချောချောတဲ့"

"တောင်တာပေါ့ မမမာကလဲ မတောင်ရင် ဘယ်ယောက်ျားပီသတော့မလဲ အပီနွှဲလိုက်ရလို့တော့ ဟင်းး ကတောက် !!"

"ဘာရယ် ဘာရယ် ပြင်ပြောစမ်း ရှင်ပြောရမှာလား မြင့်ဇော်ပြောရမှာလား ကိုငရဲ ဟင်းဟင်းဟင်း"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ငရဲနားရွက်ကိုဆွဲလိမ်သည်။

"အား လွှတ် လွှတ် ပါ မမရဲ့ ကြောက် ကြောက်ပါပြီဗျာ မပြောတော့ပါဘူး"

"ပြောစရာမလိုဘူး လောလောဆယ် ရှင်ကြီးက ကျွန်မလင် သူတို့လင်မယားသူတို့ဖာသာ အလုပ်လုပ်လိမ့်မယ် ဖက်ပဲဖက်ဖက် နမ်းပဲနမ်းနမ်း လိုးပဲလိုးလိုး ရှင့်အပူတစ်ပြားမပါဘူး"

သူမငယ်နိုင်ပီပီ ငရဲကိုအပြတ်ကိုင်ထားပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတစ်ယောက် ကဲချင်တိုင်းကဲနေပေသည်။ ငရဲပေါင်ကြားထဲလက်ထည့်ပြီး သူ့ပုဆိုးအောက်က လီးကြီးကို ဟိုစမ်းစမ်းသည်စမ်းစမ်းလုပ်သည်။ လက်နှင့်ဖျစ်နယ်ဆုပ်ဆွဲပြီး မရိုးမရွထကြွလာအောင် နှူးပေးဆွပေးနေသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းများဖြင့်လည်း ငရဲနှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားမျက်နှာချင်းဆိုင် ပွေ့ကြဖက်ကြ ကိုင်ကြနယ်ကြနှင့် အချစ်လုပ်ငန်းစဉ်ကြီးကို သူမကပင် အစပျိုးလိုက်လေတော့သည်။

သူတို့အတွဲကဲကြသလို မြင့်ဇော်လည်း ချောချောအနားကို တစ်ခဏအတွင်းရောက်ရှိလာပြီး သူမခါးကလေးကို စွေ့ကနဲပွေ့ဖက်ကာဖြင့် ချောချောနှုတ်ခမ်းငုံဖူးကလေးကို စတင်နမ်းစုပ်လိုက်လေပြီ။ ချောချော သူ့ရင်ခွင်ထဲကို အလိုအလျောက်ရောက်ရှိသွားပြီး အလိုက်တသိနှင့် ပြန်လည်တုံ့ပြန်ကာ အနမ်းပေးနေမိလေသည်။

အခန်းလေးထဲမှာ အတွဲနှစ်တွဲစလုံးဆီက တပြွတ်ပြွတ်စုပ်နမ်းသံ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်မောဟစ်ကြွေးသံ အိုးကနဲအင့်ကနဲ ညည်းညူသံ ကလေးတွေသာ ကြီးစိုးမင်းမူနေလျက် ရှိကြပြီ။

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာက အစောကြီးအလုပ်ဖြစ်နေပြီ။

နှစ်ယောက်သားလူးကာလှိမ့်ကာ ပွေ့ဖက်ကလူကျီစယ်နေကြရာက တစ်ယောက်ပေါင်ကြားဆီ တစ်ယောက်လက်က ရောက်ရှိသွားပြီး အပြန်အလှန် ကိုင်တွယ်ချော့မြှူနေကြသည်။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလက်က ငရဲရဲ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုဆုပ်ကိုင်မိနေသလို ငရဲကလည်း သူမစောက်ဖုတ်အုံကြီးကို အပီအပြင်နှိုက်ကလိကာဆွနှူးပေးနေပြီ။

"မမ လီးစုပ်ချင်တယ် ငရဲ"

"စုပ်လေ ကျွန်တော့်ပုဆိုး ချွတ်လိုက်"

"မင်းလီးကြီး တောင်နိုင်သေးလား တစ်နေ့လုံး ကဲထားတာ "

"ဝေးသေး ဟောဒီမှာကြည့်လိုက် ဂေါ်လီကို တော်ပြီမပြောကြေး တဲ့ ဟားဟား"

"သွားပါ ကလေးတွေသွားပြော ဝင်းဝင်းမာကို ဒီလောက်လေးနဲ့တော့ လာမခြောက်နဲ့ တောက်ချပလိုက်မယ် ဘာမှတ်သလဲ ဟွင်း ဟွင်း ဒါမျိုးမကြောက်လို့ ရွာရိုးလျှောက်တယ် ဆိုတာကြားဖူးတယ်မဟုတ်လား ဟင်းဟင်း မကျေနပ်ရင် အဖုတ်ချည်းပဲမကလို့ ဖင်ပါလိုးသွားလိုက် … အေးဆေးပဲ "

"စိတ်ချ လိုးပေးမယ် တစ်ယောက်မနိုင်ရင် နှစ်ယောက်လာမယ်"

"နှစ်ယောက်မကဘူး သုံးလေးယောက်လိုး ဒီမှာ မမမင်းကိုပြောမယ် "

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမလေသံကို နှိမ့်ချလိုက်ရင်း …

"မင်တို့နှစ်ယောက် ချောချောကိုအရင်ဆုံး အပီတွယ်လိုက်ကြဦး နှစ်ပင်လိုးလည်း ရတယ်နော် မင်းရောမြင့်ဇော်ရော အချိန်ရှိတုန်း အားရအောင်လိုးသွားကြ ကြားလား ဒီည မမတို့ သူ့အတွက် အစီအစဉ်တစ်ခုခုတော့ မဖြစ်မနေ လုပ်ပေးရမယ်"

"မခက်ပါဘူး ကျွန်တော်တစ်ယောက်လုံးရှိတယ် မမဖြစ်ချင်တာသာ ပြောလိုက် "

ကိုင်ရင်းနယ်ရင်း သူတို့ချင်း နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး တိုင်ပင်ကြသည်။ ချောချောမကြားနိုင်ပါ။ မြင့်ဇော်နှင့်နှစ်ယောက်သား အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီမို့ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတို့ဖက် လှည့်မကြည့်နိုင်အားတော့ပြီ။

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူ့လင်ကလေး(သူမချစ်စနိုးခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်) ရဲ့ဂေါ်လီထည့်ထားသောလီးကို အပီအပြင်စုပ်ပေးနေသည်။ လီးကအရွယ်အစားလည်းကြီးသလို အလျားလည်းရှည်သည်။ ၈ လက်မလောက်တော့ အေးဆေးရှိမည်။ လဒစ်ကြီးက မှိုပွင့်တစ်ပွင့်လို ထိပ်လုံးပြီး အနားကားကားနှင့်ပြူးပြဲနေကာ လီးကိုယ်ထည်ရဲ့အပေါ်ဖက် လဒစ်အောက်ခြေလောက်မှာ ရှည်မျောမျောထုချွန်သဏ္ဍာန် ဂေါ်လီတစ်မျိုးကိုထည့်သွင်းထားပြီး ထိုအရာရဲ့နဘေးပတ်လည်မှာလည်း အရွယ်အစားအသင့်အတင့်ရှိသည့်ဂေါ်လီလုံးများကို လေးငါးခြောက်လုံးမက နှစ်မြှုပ်ထည့်သွင်းထားတာတွေ့ရသည်။ ယင်းအရာများက လူကို(ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ဖြစ်သော ကာမဆက်ဆံဖက် မိန်းမသားတို့ကို) အထူးသဖြင့် စွဲမက်စေသည် ဟုဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ ထင်မိသည်။ ဒီလီးနှင့်ဘယ်နှစ်ချီလိုးလိုး သူမအားရခြင်းမရှိပါ။ တင်းတိမ်ရောင့်ရဲခြင်းလည်းမရှိ။ ဂေါ်လီလီးဘယ်လောက်စွမ်းတာ သူမကိုယ်တွေ့အသိပဲဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဖာခေါင်းသာသာ အရပ်ထဲက လူရှုပ်လူသွမ်းလူရမ်းကားတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်ငရဲကို သူမနေ့စဉ်လိုလို အမြဲအလိုလိုက်ကာ ပတ်သက်ဆက်ဆံနေမိခြင်းပင်။

တရားဝင်မဟုတ်သော်လည်း သူမစိတ်ထဲမှာတော့ ငရဲကို လင်အဖြစ်သာ မှတ်ယူထားသည်။ စိတ်ကောက်သည်။ နွဲ့ဆိုးဆိုးသည်။ တစ်ဖက်ကလည်း ငရဲရဲ့ ဆိုးသမျှမိုက်သမျှ သူ့အနွံအတာဒဏ်ကို သူမတော်တော်လေး သည်းညည်းခံရရှာပါသည်။

ငရဲက သူမအတွက် ဖာဆွယ်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် ညအိပ်ဖော်တွေ အိမ်ကို ခေါ်ခေါ်လာပေးတတ်သည်။ သူမအနေနှင့် ငယ်စဉ်ကပင် မိတစ်ဆိုးဘဝနှင့်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသူဖြစ်ကာ သူများအိမ်မှာ ကားဒရိုင်ဘာအဖြစ်အလုပ်လုပ်ကိုင်အသက်မွေးသော ဖခင်ဖြစ်သူ မရှိချိန်ကတည်းက ဘဝကိုဖြစ်သလို စခန်းသွားခဲ့ရသူမို့ ငရဲနှင့်မတွေ့ခင် လွန်ခဲ့သည့် လေးငါးနှစ်တာ ကာလလောက်ကတည်းက အရပ်ထဲက ကာလသားအချို့နှင့် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံဇယားရှုပ်ပြီး အလိုလို နာမည်ပျက်စာရင်းဝင်ခဲ့ရပြီးဖြစ်သည်။

ဖာခေါင်းဆိုသူတွေနှင့်လည်း မလွှဲသာမရှောင်သာ အကြိမ်ကြိမ်ထိတွေ့ဆက်ဆံခဲ့ရသည်ပင်။ နောက်ဆုံး ငရဲတို့အုပ်စုနှင့်တွေ့တော့မှပဲ ကျဉ်းထဲကြပ်ထဲရောက်နေသည့်သူမဘဝမှာ တော်တော်ကလေးအသက်ရှူချောင်ခဲ့ရကာ ယခင်ကထက်ကို အနေအထိုင် ပို၍လွတ်လပ်လာခဲ့ရပါသည်။ ငရဲကျေးဇူးတွေ သူမမှာရှိခဲ့သည်။ ထောင်ထွက်လူမိုက်သော ဖာခေါင်းသော အရက်သမား ဆေးသမားသော ဘာကိုမှ ကြောက်ရွံ့ဂရုစိုက်ခြင်းမရှိသည့် တစ်ဇောက်ကန်းဆန်ဆန် ငရဲတို့လိုလူတွေနှင့် မဟာမိတ်ဖွဲ့ကာ မိတ်ဆွေအဖြစ် ပေါင်းသင်းခွင့်ရသည့်အတွက် ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာအဖို့လည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ် အနှောင့်အယှက်တစ်စုံတစ်ရာမှမရှိဘဲ လွတ်လပ်ရဲတင်းစွာ ထင်ရာစိုင်းလျှောက်လှမ်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ဘယ်သူ့ကိုမှဒူးထောက်ရတာမျိုးမရှိ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါကိုမှလည်း ရှိန်စရာလန့်စရာမလိုတော့။ သူမအလုပ်နှင့်ပတ်သက်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာဆက်ကြေးသဘောမျိုး ပေးကမ်းရခြင်းမျိုးလည်း မရှိတော့ချေ။

တစ်ခုပဲပြောရမှာက ငရဲနှင့်ပတ်သက်သူသာမှန်လျှင် သူမအနေနှင့်အခကြေးငွေ အသပြာတစ်ပြားတစ်ချပ်မှ ရဖို့မရှိဘဲ မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို သူတို့ကို အလကားပဲတင်းသဘောမျိုး ပျော်တော်ဆက်ရသည့် ဒုက္ခမျိုးသာရှိပေသည်။ ဒါကလည်း ဒုက္ခရယ်လို့တွေးတတ်သူအဖို့ဖြစ်ပြီး သူမလိုမိန်းမစားမျိုးအဖို့ ဒုက္ခလို့ပင် ဆိုစရာလိုအပ်မည်မဟုတ်ချေ။

ယခုလည်း ငရဲရဲ့လီးကိုတောင်နေအောင်စုပ်ပြီး ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အနေအထား ဒူးထောင်ပေါင်နှစ်ဖက်ကား၍ လှဲအိပ်ချလိုက်ရာ ငရဲက …

"မမ ထပ် လိုချင်သေးလား ကျွန်တော် နမ်းပေးမယ်"

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာ အထာပေါက်သည်။ ငရဲသူမကို ဘာဂျာလိုချင်သေးလားဟု မေးလိုက်မှန်းသိပြီး အချိန်မဖြုန်းချင်တော့တာနှင့် …

"ရပြီငရဲ မမ တော်တော်ဖြစ်နေပြီ တစ်မနက်လုံး မင်းချည်းဒိုင်ခံ ဆွပေးထားတာ တော်ပြီ တံတွေးလေးနည်းနည်းဆွတ်ပြီးတော့သာ မင်းအချောင်းကြီး ထိုးထည့်လိုက်တော့ မမအမြန်ဆုံးလိုချင်တယ် … ပြီးရင် ရေချိုးရဦးမှာ "

"ကောင်းပြီ ဒါဖြင့် လိုးပြီ မမမာ ရေ ကော့နေအောင်သာ ခံထားလိုက် "

"စွိ ဇွိ ဖွတ် ဗျစ် ဗြွတ်"

"အားအင့် အင့် အ ထိတယ် ဆောင့် မောင်ရဲ မင်းလက်ကလေးနဲ့ မမအစိချေပေးစမ်း အ အိ အိ အင့် ရ ရပြီ လိုး အားရအောင်လိုးပေးတော့ အင်း ဟင်းး "

ငရဲ သူ့ဂေါ်လီလီးတစ်ဝက်လောက်ဝင်အောင် အထဲထည့်သွင်းပြီး အပြတ်လိုးဆောင့်ချလိုက်ပါသည်။ လီးက ဂေါ်လီတွေကြောင့် အနည်းငယ်တစ်ကြပ်ကြပ်ဖြစ်နေပေမယ့် လိုးနေကျစောက်ပတ်မို့ အခက်အခဲတော့သိပ်မရှိလှပါ။ သုံးလေးချက်အားယူကာ အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ချလိုက်ရင်း ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာတစ်ယောက် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက် အပေါ်ကိုမြင့်ကြွတက်လာကာ ကော့ကနဲကော့ကနဲ ထွန့်လူးသွားချိန်မှာပဲ သူ့လီးငပဲကြီးက မြွေတစ်ကောင်တွင်းထဲဝင်ရောက်သည့်အလား တဇွပ်ဇွပ်တဗွပ်ဗွပ်မြည်သံပေးလျက် အရင်းထိတိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်လာလိုက်နှင့် ဝင်ချည်ထွက်ချည် အသွင်းအထုတ် ခပ်သွက်သွက်လုပ်၍ လိုးပေးနေပါပြီ။ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာလည်း ငရဲလိုးသမျှကို သူ့လိုးချက်နှင့်အညီ အောက်ကနေ စည်းချက်ကျကျ တစ်ချက်ချင်းတစ်ချက်ချင်းဆိုသလို မြှောက်ပင့်ခံဆောင်ပေးသည်။ တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်အား ကော့၍ကော့၍ ပြန်လည် ညှောင့်ဆောင့်ပေးနေသည်။ လိုးချက်တွေကထိမိသလောက်ပြင်းလည်းပြင်းသည်။

လူရွယ်တစ်ယောက်ပေမယ့် သူမထက်စာလျှင် အသက်တစ်နှစ်နှစ်တော့ငယ်မည်။ ငရဲလိုးသက်ရင့်ပြီဖြစ်သလို ကြုံလျှင်ကြုံသလို ဖာခေါင်းတွေအပေါ်ခေါင်းပုံဖြတ်ပြီး ခြေဝင်ရှုပ်တတ်သူပီပီ ဖာသက်နုသေးသည့် မြီးကောင်ပေါက်စ အပျိုဖြန်းအငုံးကလေးတွေကိုလည်း တော်တော်ကလေး စားဖူးခဲ့သည်။ ဝါရင့်ဖာမတွေတော်တော်များများလည်း သူ့လက်ကလွတ်သည်မရှိ။ သင်းတို့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ငရဲလာပြီဟေ့ဆိုတာနှင့်ပင် ကောင်မတွေတွေ့ချင်လွန်းလို့ ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေကြတာ များပါသည်။ ငရဲ၏ သူမတူအောင်ကျန်းမာကြံ့ခိုင်သည့်လီးကြီးကြောင့်လည်း ဤသို့ မျက်နှာပန်းပွင့်ပြီး မိန်းမတွေရဲ့မျက်နှာသာပေးခြင်းကို တခြားသူတွေထက် ပိုခံရတာဖြစ်နိုင်ပါသည်။

ဒေါ်ဝင်းဝင်းမာကို သူ အချက်လေးငါးဆယ်ခန့် တရစပ်ဆောင့်လိုးလိုက် နားလိုက် ပြန်ဆောင့်လိုက်နှင့်နှစ်ဦးသား တက်ညီလက်ညီ စခန်းသွားနေစဉ်မှာပဲ တစ်ဖက်က ငရဲသူငယ်ချင်းမြင့်ဇော်လည်း ချောချောကို ပထမဆုံးအနေနှင့် သူ့လီးကြီးစုပ်ခိုင်းလိုက်ရင်း မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာအောင် လီးအစုပ်ခံသည်။

လီးအပြတ်တောင်လာပြီဆိုတော့မှ သူမကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကား အသင့်အနေအထား လှဲအိပ်စေလိုက်ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲဝင်ရောက်ကာဖြင့် ချောချောတစ်ယောက် မခံချိမခံသာ ထွန့်ထွန့်လူးမတတ် ဖြစ်အောင် အသည်းအသန် ဘာဂျာစွမ်းပြလျက်ရှိလေသည်။ ချောချောစောက်ပတ်မှ စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်လာရုံမျှမကဘဲ သူမနှာခေါင်းပေါက်မှ နှာရည်တွေရော ပါးပြင်ပေါ်ကို မျက်ရည်တွေပါ တသွင်သွင်စီးကျကာ မခံမရပ်နိုင်အောင် တဏှာရည်ယိုဖိတ် ကာမစိတ်တွေ အလျှံတညီးညီး တောက်လောင်ဆူပွက်ခံစားရသည်အထိပင်။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>

Sunday, May 7, 2017

အိမ်ထောင်မရှိ အပျိုရည်ပျက် ဖာသည်မဟုတ်တဲ့ကျွန်မ အပိုင်း ( ၂ )

No comments:

Post a Comment