ပူစီ အပိုင်း ( ၂ )
ရေးသူ - အညတြ
(အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
“ ပူစီ....”
“ အေး...လတ်ကြီး.....ပြော....ဘယ်က ခေါ်တာလဲ...”
“ အချုပ်ခံနေရတာ...အချုပ်ခန်းထဲကပေါ့ကွာ.....အာမခံ မရလို့ တော်တော် စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်...ကြည့်ကျက်လုပ်ပါအုံးကွာ....ဂျက်စီနဲ့ သမီးကိုလည်း လိုတာ လုပ်ပေးကွာ..”
“ စိတ်ချ...ငါ အားလုံး တာဝန်ယူတယ်....ဦးကက်စိန်နဲ့လည်း တိုင်ပင်ထားတာ....လာလူးက အစစအရာရာကို တာဝန်ယူလိုက်ဖို့....”
“ အင်း...လုပ်ပါကွာ..တမိနစ် တစက္ကန့်တောင် ဒီအထဲ မနေချင်ဘူး...”
“ အိုကေ လတ်ကြီး...ငါလုပ်နေတယ်...”
“ ငါ့အမေဆီလည်း ငွေနဲနဲလောက် ပို့ပေးအုံး..ပူစီ....”
“ အေးပါ..မင်း ဘာမှ မပူနဲ့....ငါ လုပ်ပေးမယ်...”
မော်မော်လတ်ကို အားပေးစကားပြောပြီး သူဖုန်းချလိုက်ပြီးတဲ့နောက် ဂျူလိုင်မိုးမိုး ကမ်းပေးလာတဲ့ ကော်ဖီခွက်ကိုလှမ်းယူပြီး သောက်ဖို့လုပ်သည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက “ ဆရာ ဒီနေ့..ဦးစွမ်းအားနဲ့ တွေ့ဖို့ အပွိုင့်မင့် ရှိတယ်နော်..သတိပေးတာပါ..ဆရာ...” လို့ အပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ကော်ဖီသောက်ရင်း..“ အေး..အေး...သိတယ်..” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
ဦးစွမ်းအားနဲ့ ချိန်းထားတာက စောနေသေးလို့ အချိန်ရတုံး မော်မော်လတ်ရဲ့ အမေဆီကို ပြေးလိုက်အုံးမှဘဲ လို့စဉ်းစားပြီး အံဆွဲထဲက ငွေစက္ကူတထပ်ကို လက်ကိုင်အိတ်လေးထဲ ထည့်လိုက်သည် ။ ဖုန်းကောက်ဆက်လိုက်သည် ။ မော်မော်လတ်ရဲ့ အမေ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီး အိမ်ကို ။ မော်မော်လတ်ရဲ့ ညီမ ပုလဲ ဖုန်းထူးသည် ။
“ ပုလဲ..အန်တီခင် ရှိလား ..”
“ ရှိတယ်...အကို ...“
“ အေး..ငါ ခဏ လာခဲ့မလို့..နင် ဘာစားချင်လဲ..ငါ ဝယ်ခဲ့မယ်...”
“ မစားတော့ဘူး...လူလာရင် တော်ပြီ....”
“ ဟုတ်ပြီ....နောက် နာရီဝက်ပေါ့.....”
“ ဟုတ်...”
မော်မော်လတ်ရဲ့ အမေအိမ်က သူ့အတွက် စားအိမ်တည်းအိမ် ဖြစ်ခဲ့သည် ။ သူ့အမေ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးသည် သူ့ကို အရမ်း ချစ်သည် ။ သူကြီးပွားလာပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးကို သူ အမြဲ ထောက်ပံ့ခဲ့သည် ။ ပုလဲက သိပ်မကျန်းမာတဲ့ အမေနဲ့ နေပြီး အမေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးနေသည် ။ ပုလဲသည် ခုထိ အိမ်ထောင်မပြုသေးတဲ့ အပျိုကြီးမမ ဖြစ်သည် ။
ပုလဲက ဘာမှ မစားချင်ဘူးလို့ ပြောပေမယ့် ရွှေပုဇွန်ဆိုင်ကို ဝင်ပြီး ကိတ်မုန့် ဆနွင်းမကင်း မုန့်ကျွတ်တွေ အစုံ ဝယ်လိုက်သည် ။မော်မော်လတ်ကို အချုပ်ထဲက ထုတ်ဖို့ သူ အပူတပြင်း လုပ်ရမည် ။ ဦးကက်စိန်က စွမ်းစွမ်းတမံ လုပ်မည် ဆိုတာသူ ယုံကြည်သည် ။ အမှုလိုက်ခ ကြီးမြင့်သလောက် အားကိုးရတဲ့ ရှေ့နေကြီးပါ ။
ကားနောက်ခန်းမှာ ထိုင်လိုက်လာရင်း အတွေးတွေက သူ ရန်ကုန်ရောက်ခါစ ဦးဗညားအောင်ခင်ဆီကို ရောက်သွားတာတွေကို ပြန်ရောက်သွားရပြန်သည် ။မော်မော်လတ်နဲ့ စဆုံကြတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေဆီကိုပေါ့ ...။
သူနဲ့ မော်မော်လတ်ကို ဦးဗညားအောင်ခင်က ခိုင်းလည်းခိုင်း ပညာလည်း သင်ပေးခဲ့တဲ့အချိန် မော်မော်လတ်က ရန်ကုန်သား နုတ်သွက်လျာသွက်မို့ ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ သမီး မေထားခင်နဲ့ ပို အဖွဲ့ကျခဲ့သည် ။
အဲဒီအချိန်ထဲက သူသည် မေထားခင်ကို စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး သဘောကျနေခဲ့လို့ မော်မော်လတ်နဲ့ မေထားခင်ပိုရင်းနှီးတာကို သူ မနာလိုဖြစ်ခဲ့သည် ။ ယခုတိုင် ဒါကို မေထားခင်နဲ့ မော်တော်လတ်တို့ ရိပ်မိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းမှာ မေထားခင်က သူ့ကို ပိုပြီး အလေးထား ဂရုစိုက်ခဲ့လို့ မော်မော်လတ် အပေါ်လည်း သူ မနာလို စိတ် မရှိတော့ဘူး ။
မော်မော်လတ်က စပြီး ပူစီ ဆိုတဲ့ နံမည်ကို ပြောင်းပစ်လိုက်ဖို့ ပြောခဲ့တာ ။ နောက်ပိုင်း မေထားခင်က သက်ခိုင်မင်း ဆိုတဲ့ နံမည်ကို ရွေးပေး မှည့်ပေးခဲ့သည် ။
သူ့အမေက ဘာကြောင့် သည်နံမည်ကို ပေးသလဲတော့ သူ မသိခဲ့ဘူး ။ သူ့အနေနဲ့က ပူစီ ဆိုတဲ့ နံမည်ကိုဘာခံစားချက်မှ မရှိပါဘူး ။ ရွာမှာတုံးက လူတိုင်း လက်ခံခဲ့တဲ့နံမည်ဘဲ ။ ပူစီ...မောင်ပူစီ..ကိုပူစီ ဆိုပြီး အသက်အရွယ်ကို လိုက်ပြီး လူတွေ ခေါ်တာ သူ ခံခဲ့ရတာ..ဘာမှလည်း မဆန်း ။
ကားမောင်းတတ်လာပြီး နောက်ပိုင်း တရက် မေထားခင် ဝယ်ခိုင်းလို့ ရန်ကုန်မြို့ထဲ့ နံမည်ကြီး ဆိုင်ကြီးတဆိုင်မှာ ပူတင်းမုန့် ဝယ်ဖို့ သူကားနဲ့ ရောက်တဲ့အချိန် နိုင်ငံခြားသား တိုးရစ် စုံတွဲတတွဲက သူ့ကို လမ်းမေးရင်းသူက လမ်းကြုံတာနဲ့ သူတို့သွားချင်တဲ့ နေရာကို ကားနဲ့ တင်ပြီး ခေါ်သွားခဲ့တဲ့အချိန် စကားပြောဖြစ်ကြတော့သူ့နံမည်ကို မေးကြလို့ သူက ပြောပြတဲ့အခါ နိုင်ငံခြားသား စုံတွဲက ရယ်ကြသည် ။သူက ဘာလို့ ရယ်တာလဲသိချင်လို့ သူတို့ကို မေးကြည့်လိုက်သည် ။
သူတို့က ပူစီ ဆိုတာ သူတို့တိုင်းပြည်မှာ ဘန်းစကားနဲ့ မိန်းမအင်္ဂါစပ်ကို ခေါ်တာ လို့ ပြောပြကြသည် ။ ဟိုက် မဖြစ်ချေဘူး..ဆိုပြီး မေထားခင် နံမည်ပြောင်းပေးတာကို သူ လက်ခံလိုက်သည် ။ သက်ခိုင်မင်းလို့ နံမည်ပြောင်းဖြစ်သွားခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် ယနေ့တိုင် မော်မော်လတ်တို့ မိသားစုကရော မေထားခင်ကရော သူ့ကို ပူစီ လို့ အရင် ခေါ်နေကျ အတိုင်း ခေါ်ကြဆဲ ။
မေထားခင်နဲ့ သူနဲ့ ချစ်နေကြတာကို မေထားခင်ရဲ့ အဖေကြီး ဦးဗညားအောင်ခင် သိသွားပြီး မေထားခင်ကိုပညာသင်ဖို့ အကြောင်းပြပြီး အမေရိကန်နိုင်ငံကို လွှတ်လိုက်သည် ။ သူက ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ အကျိုးကို လုပ်ကိုင်ပေးနေတဲ့လူမို့ သူ့ကို အလိမ္မာနဲ့ ဆက်ပြီး အချိုသပ်ထားခဲ့သည် ။ မေထားခင် ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူး ။
ဟိုမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားသည် ။ သူလည်း စစချင်းတော့ အရမ်း ထိခိုက် ခံစားခဲ့ရပေမယ့် အခုတော့ နေသားကျနေပြီ ။ မေထားခင်သည် အခုထိ သူ့ကို ဖုန်းနဲ့ အီးမေးနဲ့ ဆက်သွယ်နေတုံးပါဘဲ ။
မော်မော်လတ်ရဲ့ အမေ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးရဲ့ အိမ်ကို သူရောက်တော့ အပြုံးကလေးနဲ့ တံခါးလာဖွင့်ပေးတဲ့ ပုလဲကို တွေ့ရသည် ။ ပုလဲသည် တအားကြီး မလှပေမယ့် ရွက်ကြမ်းရေကြိုရုပ် ဆိုတာထက်တော့ သာသည်လို့ သူထင်သည် ။ ပုလဲရဲ့ ကိုယ်လုံးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းသည် လို့ သူထင်သည် ။
ပုလဲသည် မော်မော်လတ်နဲ့သူ ဦးဗညားအောင်ခင်ရဲ့ လက်အောက်မှာ အလုပ်လုပ်နေတုံးက ကလေးမလေးဘဲ ရှိသေးသည် ။ ဂါဝန် ကလေးနဲ့ ပြေးလွှားဆော့ကစားနေခဲ့တာ ။ သူ မော်မော်လတ်နဲ့ ရောက်သွားရင် ပုလဲကို သူ မုန့်ဖိုးပေးနေကျ ။
ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးကို ကန်တော့သည် ။ ငွေထုပ်လေး ပေးသည် ။ ရွှေပုဇွန်က ဝယ်လာခဲ့တဲ့ မုန့်ထုပ်တွေရော ။ပုလဲသည် အရင်တခါ တွေ့တုံးကထက် ပို တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်လာတဲ့ပုံ ရှိသည် ။ အိမ်ထဲ မဝင်ခင် အကို မော်မော်လတ် အဖမ်းခံရတာကို အမေ့ကို မပြောပြဖူး...ခရီးထွက်နေတယ်ဘဲ ပြောထားတယ် လို့ တိုးတိုးလေး ပြောခဲ့လို့ ဒေါ်ခင်ခင်ကြီးကို သူ မော်မော်လတ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မပြောတော့ ။
ပုလဲရဲ့ အကြည့်တွေက ထူးခြားသည် ။ ပြန်ခါနီး နုတ်ဆက်တော့ သူ့အမေ မကြားအောင် တိုးတိုးလေး သူ့လက်ကို တင်းတင်း ဆုပ်ပြီး မော်မော်လတ်ကို အချုပ်ထဲကထွက်နိုင်အောင် ကူညီဖို့ ပြောသည် ။ ပုလဲက အိမ်ထဲက အထွက် “ အကို့ကို ပုလဲ စကားတွေ အများကြီး ပြောချင်နေတယ်...အမေ တရားစခန်း ဝင်နေတဲ့ အ
ချိန် ပုလဲ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်..အကို လာနော်...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ပုလဲကို သူ နုတ်ဆက်တဲ့အချိန် ပုလဲရဲ့ တင်းမာဖီးထနေကြတဲ့ ရင်စိုင်တွေကို သူ သတိပြုမိသည် ။အင်း..ကောင်မလေး နို့တွေ ထွားလာလိုက်တာ...။
ချက်ချင်းဘဲ တဏှာစိတ်တွေကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ မရ ။ ပုလဲသည် ဖင်လည်း တော်တော်လှသည် လို့ မြင်ယောင်မိပြန်သည် ။ငါ ဘယ်လို ဖြစ်နေသလဲ ..။
မိန်းမတွေ အားလုံးကို တဏှာစိတ်နဲ့ ကြည့်မိနေသလား....။အပြန်ခရီးမှာ ပုလဲ သူ့ကို ဘာတွေများ ပြောချင်နေပါလိမ့် လို့ တွေးလာမိသည် ။တကိုယ်တည်း နေတာမို့ လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ဖို့ လှဲကျင်းဆေးကြောဖို့ တရက်တခါ လာ လုပ်ကိုင်ပေးတဲ့ အိမ်ဖေါ်တယောက် ငှားထားသည် ။ စိတ်ချရတဲ့ အဆက်အသွယ် ပွဲစားဆီက ရထားတာ ။ အိမ်ဖေါ်က အသက်၃၀လောက် အရွယ် ..ကရင် အမျိုးသမီး ။ နံမည်က နော်ထရီစာ ။
ဒီနေ့ သူ အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ ညနေ ခြောက်နာရီကျော်ပြီ ။ လမ်းမှာ ကားတွေ ပိတ်နေတာကြောင့် စိတ်ညစ်ငြူးပြီး အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါမှာ ခဏ ထိုင်လိုက်မိသည် ။နော်ထရီစာ အိမ်မှာ ရှိနေတုံးဘဲ ။
ဘာလို့ မပြန်သေးပါလိမ့် ။ ခါတိုင်း သူ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် သူ မရှိတော့ဘူး ။တအိမ်လုံးကို ဖိတ်ဖိတ်တောက် အောင် ရှင်းလင်းတိုက်ချွတ်သွားပြီး ပြန်သွားပြီ ။အော်..အခုမှ စဉ်းစားမိသည် ။ သည်နေ့ လစာပေးတဲ့နေ့ကိုး ။
“ ထရီစာ....”
နော်ထရီစာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ရောက်လာသည် ။
“ အကိုကြီး...ဘာလုပ်ပေးရမလဲ..”
“ ဒီနေ့ လစာပေးရမယ့်ရက်လေ...ပေးမလို့...”
“ ဟုတ်ကဲ့..အကိုကြီး....”
ပေးရမယ့် လစာငွေထက် အပိုတွေ အများကြီး ပေးလိုက်လို့ နော်ထရီစာ အရမ်း ကျေနပ်သွားသည် ။ ပျော်သွားသည် ။
“ ကျေးဇူးတင်တယ်..ထရီစာ...အိမ်က အမြဲ ရှင်းလင်း သန့်ရှင်းနေတယ်....”
“ သိုင်းကျူးဆိုးမတ်ချ် ..အကိုကြီး....”
နော်ထရီစာသည် ကရင်မို့ အသားဖြူဖွေးသည် ။ အနေအထိုင် သေသပ်သန့်ရှင်းသည် ။ လုပ်တာကိုင်တာ တော်သည် ။ နော်ထရီစာ သူ့အိမ်ကို ရှင်းလင်းပေးတာ သူ့အဝတ်တွေကို လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ပေးတာတွေကို သူ ကြိုက်သည် ။ အမှားအယွင်း လုံး၀ မရှိဘဲ အမြဲ စိတ်ချရလို့ ။
“ ကျမကို ခွင့်ပြုအုံးနော် အကိုကြီး...”
နုတ်ဆက်ပြီး သူ့ရှေ့က ထွက်သွားတဲ့ နော်ထရီစာကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတော့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကို သူ မြင်မိတဲ့အခါ တော်တော်လေး ကြာအောင် ငေးစိုက်ကြည့်မိပြန်သည် ။အင်း...နော်ထရီစာ ကျန်းမာရေး တော်တော်ကောင်းသည် ။ ရင်တွေကလည်း ဖွံ့ဖြိုးသည် ။
“ ထရီစာ....”
“ ဟုတ်..အကိုကြီး....”
လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့ နော်ထရီစာသည် ဝိုင်းစက်တဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူအိအိတွေနဲ့တော်တော်ကြည့်ကောင်းနေသည် ။
“ မောင်ဝိုင်း ကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်ပါ..” လို့ သူပြောလိုက်သည် ။
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အကိုကြီး...ကျေးဇူးပါ....”
သည်နေ့ည သူ အင်တာနက်က နိုင်ငံခြား အပြာဆိုက်ကို ဝင်ကြည့်ဖြစ်သည် ။ တင်းကြပ်နေတဲ့ သူ့စိတ်တွေကိုအပြာဆိုက်က ကောင်မလေးတွေကို ကြည့်ပြီး ဖြေလျော့ပစ်ချင်လို့ လက်သုံးပြီး ဖြေရှင်းလိုက်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘူး ။
သူ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။ သူသွားနေကျ မာဆတ်ခန်းက “မေနိုး ” ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်ကြည့်လိုက်သည် ။သူ့အကြောအချင်တွေ တင်းမာ တောင့်တင်းနေတဲ့ အခါတွေမှာ သူ မေနိုးဆီကို သွားပြီး အနှိပ်ခံလေ့ရှိသည် ။
မေနိုးသည် ချင်းနဲ့ကချင် မိဘတွေက ပေါက်ဖွားတဲ့ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံး တောင့်တောင့်နဲ့ ကောင်မလေး ။မြင်လိုက်တာနဲ့ စိတ်တွေ ဝုန်းကနဲ ထကြွစေမယ့် ရုပ်နဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် မေနိုးကို သူ သွားတိုင်း ငွေတွေ အများကြီး ပေးခဲ့သည် ။ ဒါကြောင့် မေနိုးသည် သူခေါ်ရင် အမြဲ အားအောင် လုပ်သည် ။ သူ့ကို ဦးစားပေးသည် ။
အခုလည်း သူခေါ်လိုက်တော့ မေနိုးက လာခဲ့လေ..ဦး...မေနိုး စောင့်နေမယ်...လို့ ပြောသည် ။အင်း....အဝတ်အစား မလဲတော့ဘဲ ဒီအတိုင်း ပိုက်ဆံအိတ်ဘဲ ဂျိုင်းကြားညှပ်ပြီး ထွက်ခဲ့သည် ။ ညဉ့်နက်နေပြီမို့ သူ့ဒရိုင်ဘာ မောင်ဝိုင်းလည်း မရှိတော့ ။ သူ့ဖါသာဘဲ မေနိုး ရှိနေတဲ့ ဆကူရာမာဆတ်ခန်းကို မောင်းသွားလိုက်သည် ။
ဆာကူရာ မာဆတ်ခန်းကို အသွား ကားပေါ်မှာ သူ့ကို မာဆတ်လုပ်တဲ့ မေနိုးရဲ့ အပြုအစု အကိုင်အတွယ်လေးတွေကို ပြန်စဉ်းစား မြင်ယောင်နေသည် ။အလုပ်ကိစ္စနဲ့ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေကို သူရောက်ခဲ့တုံးက မိတ်ဆွေတွေ ခေါ်သွားလို့ မာဆတ်ခန်းတွေကို ရောက်ခဲ့ဖူးသည် ။ မေနိုးသည် အဲဒီက မာဆတ်ပေးတဲ့ မိန်းကလေးတွေ လိုဘဲ ကိုယ့်ကို ပြုစုယုယနိုင်တာကို တွေ့ရသည် ။ သူ့မှာ ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြပြီး ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ကို မွတ်သိပ်တောင့်တတိုင်း သူမေနိုး ဆီကို ပြေးသွားခဲ့သည် ။
မေနိုးသည် သူ့ဆန္ဒတွေကို ငြှိမ်းသတ်ပေးတဲ့ ကောင်မလေး ။မာဆတ်ခန်းရဲ့ အနောက်ဖက်က ကားရပ်တဲ့ ကွက်လပ်မှာ သူရပ်လိုက်သည် ။အဆောက်အဦးထဲက မာဆတ်ခန်းက ဝန်ထမ်း လူငယ်လေး ထွက်လာသည် ။ သူ့ကို “ မမေနိုး အခန်းနံပါတ် ၉၉ မှာ ဆရာ့ကို စောင့်နေပါတယ် ခင်ဗျ ” လို့ ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး ရိုရိုသေသေ ပုံစံနဲ့ ပြောသည်။
မေနိုးသည် ပိုလို့ စိုပြေလှပနေသည် ။ကိုယ်ပေါ်မှာ ဆရာဝန်တွေ ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ဂျူတီကုတ်လိုဟာ ဝတ်ထားသည် ။ အတွင်းမှာ ဘာမှ အခုအခံ ပါဟန်မတူ ။
“ အကို...ရေအရင် ချိုးလိုက်မလားဟင်...”
“ ကောင်းသားဘဲ..”
“ အကို မရောက်တာ ကြာပြီနော်..အလုပ်များနေတယ်နဲ့တူတယ်...”
“ အင်း......”
ရေချိုးခန်း ထဲကို မေနိုးနဲ့ အတူ ဝင်ခဲ့ကြသည် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အားလုံးကို မေနိုးက ချွတ်ပေးသည် ။ အဝတ်ဗလာ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားတော့ မေနိုးက ရေနွေးနွေးတွေနဲ့ သူ့ကို ရေချိုးပေးသည် ။ ဆပ်ပြာတွေနဲ့ရေမြှုပ်တုံးလေးနဲ့ သူ့တကိုယ်လုံးကို ပွတ်ပေးသည် ။ မျက်လုံးကို ပိတ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့အချိန် မေနိုးရဲ့ အပွတ်အသပ်တွေကြောင့် သူ့ပေါင်ကြားက ဖွားဖက်တော် ငတိက မာကျော ကြီးထွားလာသည် ။
မေနိုးရဲ့ ရေမြှပ်တုံးးကပေါင်ကြား ဖင်ကြား နေရာအနှံ့ကို ရောက်ရှိ ပွတ်သပ်နေသည် ။ တကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးပြီးတော့ ရေနွေးနွေးနဲ့ ပြန်လောင်းချိုးပေးသည် ။ “ ကဲအကို..ပြီးပြီ..ထတော့...” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်ပြီးတဲ့နောက် မေနိုးက သူ့ကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါအကြီးစားကြီးနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးပြန်သည် ။
မေနိုး ဝတ်ထားတဲ့ ဂျူတီကုတ်လေး ရေတွေ စိုနေပြီ ။
“ လာအကို ..မေနိုး နှိပ်ပေးတော့မယ်....”
နှိပ်မယ့်နေရာက ကုတင်လေး ပေါ်ကို ကိုယ်တုံးလုံး တက်လိုက်ရသည် ။ မေနိုးက သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဂျူတီကုတ်ကို ချွတ်သည် ။ သေးမျှင်တဲ့ ဘရာစီယာလေးနဲ့ ပင်တီလေး ဝတ်ထားတာကို မြင်လိုက်ရသည် ။ ဘရာစီယာလေးသည် မေနိုးရဲ့ ရင်သားစိုင် ထွားထွားတွေကို မနိုင်မနင်း ဆွဲချုပ်ထားနေသည် ။ ရင်သားစိုင်တွေသည် မေနိုးရဲ့ ဘရာစီယာလေးထဲက တအားကို ရုန်းထွက်ချင်နေကြသည် ။
မေနိုးသည် သူ့ခေါင်းရင်းမှာ ရပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ပုခုံးနေရာတွေကို စနှိပ်ပေးတဲ့အချိန် မေနိုးဆီက ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးကို သူ ရလိုက်သည် ။ အားသန်တဲ့ လက်အစုံက ပုခုံးသားတွေဆီကနေ ကျောပြင်တလျောက်နှိပ်နေသည် ။ “ အကို့တင်းကြပ်နေတာတွေကို မေနိုး လျော့ပစ်ပေးမယ်နော်......” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တဲ့မေနိုးရဲ့ အသံလေးက ဆက်ဆီဖြစ်လွန်းနေသည်လို့ သူထင်မိသည် ။
လူတကာ ခိုင်းတာကို အပြေးအလွှား လုပ်ပေးခဲ့ရတဲ့ တောသားလေး ပူစီ ဘဝကနေ သားနားတဲ့ လေအေးစက်လွှတ်ထားတဲ့ ဟိုတယ်အခန်းထဲမှာ မိန်းမချောလေး တယောက်ရဲ့ အနှိပ်ကို ဇိမ်နဲ့ ခံနေရတဲ့ သူ့ဘဝကို ပူစီ တခါတခါ ပြန်စဉ်းစားမိပြီး ကျေနပ်မိသည် ။
ရွာကနေ မြို့ကို ထွက်ပြေးခဲ့ရတာတွေကိုလည်း ပြန်မြင်ယောင် သတိရသည် ။ သူဌေးဦးလူထုန်ရဲ့ သမီးငယ် စီစီထုန်နဲ့ ထပ် ညိစွန်းခဲ့တာတွေ ..ထန်းရည်ဆိုင် ပိုင်ရှင် ဦးတောကြီးက သူ့ကို ဓါးနဲ့ လိုက်ခုတ်တာတွေ....သူဌေးဦးလူထုန်က သူ့သမီး၂ယောက်နဲ့ ဖြစ်တဲ့သူ့ကို လူမိုက်ငှားပြီး ရှင်းပစ်ခိုင်းတာတွေ....က သူ့ကို အခုတိုင် ကျောချမ်းစေသည် ။
မင်းမှာ ပီယဆေးများ ရှိနေသလား လို့ သူ့အကြောင်းကို သိတဲ့ သူ့ရွာက ကိုရင်ကြီးက သူ့ကို မေးခဲ့ဘူးသည် ။မိန်းမတွေက ပူစီ့ကို သဘောကျကြပြီး ရေလာမြောင်းပေး လမ်းခင်းကြတာတွေကို ကိုရင်ကြီးက မျက်မြင် တွေ့ဖူးလို့ သိနေသည် ။
မေနိုးရဲ့ လက်ကလေးက သူ့ဖင်တုံးတွေကို ပွတ်နယ် နှိပ်ပေးနေရာက ကိုယ်အောက်ဖက်ကို ထိုးနှိုက်ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို ကိုင်လိုက်တာကြောင့် အတိတ်ကို တွေးနေတဲ့ သူ့စိတ်တွေ ပြန်ရောက်လာရသည် ။ မေနိုးသည် မာနေထွားနေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဖွဖွလေး ကိုင်တွယ် ဆုပ်ကစားပေးရင်း “ တအားကြီးတာဘဲ အကိုရယ်....မေနိုး ကြိုက်တယ်..သိလား...” လို့ ညုတုတု အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
ပြီးတော့ “ ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလား အကို ” လို့လည်း ပြောလိုက်လို့ သူ့ကိုယ်ကို မှောက်ရက် အနေအထားကနေ ပက်လက် လှန်ပေးလိုက်ရသည် ။ ဖွားဖက်တော်က မာတောင့် မတမတ်ထောင်နေသည် ။ မေနိုးက လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေပြီး..“ မေနိုး လျော့ပေးမယ်နော်အကို..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ကွင်းတိုက်ကစားပေးပါပြီ ။
မေနိုးရဲ့ လက်ကလေးတွေက သူ့ဖွားဖက်တော်ကို အမျိုးမျိုး ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေသည် ။ မေနိုးသည်ဂွေးစိနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ကစားနေသလို တခါတခါ ဖင်ကြားထဲကိုလည်း ကလိပေးနေသည် ။ ခါတိုင်းလိုဘဲ မေနိုးရဲ့ပေါင်တန်ကို သူလှမ်းစမ်းလိုက်သည် ။ ချောမွတ်တဲ့ ပေါင်တန်ကို ရွရွလေး ပွတ်နေရင်း မေနိုး ကွင်းကစားပေးတာကို ခံနေမိသည် ။ မေနိုးက ပေါင်တန်ပေါ်က သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး တင်းထွားတဲ့ရင်စိုင်ပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။ ဘရာစီယာလေးက ရှိနေတုံးဘဲ ။
“ ဘရာ ချွတ်လိုက်လေ...”လို့ သူပြောလိုက်သည် ။
မေနိုးက ခစ်ကနဲ ရယ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချွတ်ပေးသည် ။ ဖွံ့ထွားလုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားတွေကို မြင်လိုက်ရလို့ သူ အငမ်းမရဘဲ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်မိသည် ။ နူးညံ့တဲ့ မေနိုးရဲ့ရင်သားတွေကို ဆုပ်ညှစ်နေတဲ့အခါ မာတင်းထောင်ထနေတဲ့ ရင်သီးဖုလေးတွေကို စမ်းမိသည် ။ သည်ရင်သီးဖုလေးတွေကိုလည်းပွတ်သပ်မိရသည် ။ မေနိုးဆီက ညည်းသံလေး ထွက်လာသည် ။
မေနိုးက “ နို့စို့မလား အကို ” လို့ ပြောပြီး သူ့မျက်နှာနားကို ရင်သားတွေကို တိုးပေးသည် ။ မာစူနေတဲ့ရင်သီးဖုလေးတွေကို အငမ်းမရ စို့မိသည် ။ လက်ကလည်း ပင်တီထဲကို ထိုးသွင်းပြီး မေနိုးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို စမ်းလိုက်မိသည် ။ တွေ့ပြီ ။ အကွဲကြောင်းကို သူ့လက်ချောင်းတွေက စမ်းမိကိုင်မိသည် ။ အရည်တွေကို စမ်းမိသည် ။မေနိုးလည်း သူ့လိုဘဲ စိတ်တွေကြွနေပါလား ။နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို လက်နဲ့ ပွတ်ကြည့်နေမိသည် ။
“ အင့်....အကိုရယ်.....အို........အို......”
မေနိုး ပင်တီလေးကို ချွတ်ပေးသည် ။ စွင့်ကားတောင့်တင်းတဲ့ မေနိုးရဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း ကိုင်လို့ အရမ်းကောင်းနေသည် ။မေနိုးရဲ့ နုတ်ဖျားက ညည်းသံလေးတွေ ထွက်နေသလို သူ့ဖွားဖက်တော်ကိုလည်း မေနိုး အားမလိုအားမရ ပုံစံနဲ့ကိုင်ညှစ်နေသည် ။ မေနိုးသည် သူလာတိုင်း သူ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးဖို့ ကြိုးစားသည် ။ ရောဂါရမည်ကို စိုးရိမ်တဲ့သူသည် အထူး သတိရှိသည် ။ ကွန်ဒုံးစွပ်ရက်နဲ့ ပုလွေကိုင်ရင် ကိစ္စမရှိ ။ ကွန်ဒုံး မပါဘဲ ပုလွေရော လိင်ဆက်ဆံတာရော သူ မလုပ်ချင် ။
ကြာကြာဝါးမယ့်သွား အရိုးကြည့်ရှောင် ဆိုတဲ့ စကား အတိုင်း ပန်းတိုင်မရောက်ခင် လမ်းခုလပ်မှာ မလဲသွားချင်ဘူး ။မေနိုးက အကာအကွယ် မပါဘဲ သူ မမှုတ်စေချင်ဘူး ဆိုတာကို သိပြီးသားမို့ မမှုတ်ပေးတော့ပေမယ့် ဖွားဖက်တော်ကို ပါးကလေးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက် မေးစိနဲ့ ပွတ်ေးလိုက် လုပ်ရင်း ကွင်းကစားပေးနေသည် ။ သည်အချိန်မှာ သူကလည်း မေနိုးရဲ့ ရင်သားစိုင်အိအိတွေကို ကိုင်တွယ်လိုက် အင်္ဂါစပ်ကို နှိုက်လိုက်နဲ့ အရသာခံနေသည် ။
တအားကောင်းလာပြီး ပြီးခါနီး အချိန်မှာ မေနိုးရဲ့ ရင်စိုင်တွေကို တအားဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည် ။ ဖွားဖက်တော်အပေါက်က သုတ်ရည်တွေ အားပြင်းပြင်းတဲ့ တဖွားဖွား ပန်းထွက်ကုန်တဲ့အချိန် မေနိုးသည် ဂွေးစိနှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ပေးထားသည် ။
“ အိုး......အား......အား......အား.......ဟင်း...”
“ ကောင်းသွားလား အကို...”
မေနိုးလည်း ပူနွေးနွေး အဝတ်စတခုနဲ့ ဖွားဖက်တော် ထိပ်ပိုင်းကို သုတ်ပေးသည် ။တင်းနေတာတွေ လျော့သွားတောတာ့ အမှန် ။ တောင့်တင်းတဲ့ မေနိုးရဲ့ ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို အရသာခံ ကိုင်တွယ်ရင်း လျော့ရတာမို့ စိတ်ကျေနပ်မှု ကောင်းကောင်း ရလိုက်သည် ။
ရှန်ဂရီလာ ( ဆူးလေ ) ဟိုတယ်ဧည့်ခန်းမှာ ပူစီ ထိုင်နေသည် ။တင်ကနဲ ဓါတ်လှေခါးက အသံလေး ကြားလိုက်ရပြီး ဓါတ်လှေခါး တံခါး ပွင့်လာသည် ။ အဝါရောင် တောက်တောက် ဝတ်စုံလေးနဲ့ အနောက်တိုင်းသူ မိန်းကလေး တယောက် ဖိနပ်သံ တထောက်ထောက်နဲ့ ထွက်လာတာ ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
ပူစီလည်း သူ့ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး မေထားခင် ဆီက လူကြုံပစ္စည်းကို လာယူဖို့ ပြောတဲ့ အမေရိကန်မ ဘဲ ဖြစ်လိမ့်မည်လို့ ခန့်မှန်းလိုက်သည် ။ သူမ လက်ထဲမှာ အိတ်တလုံး ဆွဲလာတာကို တွေ့ရသည် ။
ရွှေအိုရောင် ဆံပင် ဂုတ်ဝဲနဲ့ မျက်လုံးပြာပြာ ပိုင်ရှင် ကော့ကေးရှန်း အနွယ်ဝင် မိန်းမချောလေးသည် ပူစီ ထိုင်နေရာကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လှမ်းလို့ လာနေသည် ။ပူစီလည်း ထိုင်ရာက ထလိုက်သည် ။
“ သက်ခိုင်မင်း ...လား.....ဘရစ်တနီ ပါ....”
“ ဟုတ်ပါတယ်...ဘရစ်တနီ...သက်ခိုင်မင်းပါ ...”
လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်ကြအပြီး ဘရစ်တနီက သူမ လက်ထဲက အိတ်ကို ပူစီ့လက်ထဲကို လှမ်းပေးလိုက်ပြီး...“ ဒါတွေက မေက မင်းအတွက် ပေးလိုက်တာတွေပါ....မင်း ရကြောင်း သူ့ကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ သက်ခိုင်မင်း...” လို့ပြုံးရယ်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ပူစီလည်း “ အိုကေ..ပြောလိုက်မယ်....မင်း ကို လိုက်ပြ ကူညီဖို့ မေထားခင်က ငါ့ကို မှာထားပါတယ်...ဘရစ်တနီ....မင်း ဘယ်တွေ သွားချင်သလဲ..ဆိုတာ သိပါရစေ...အစစ အရာရာ ငါ လိုက်ပို့လုပ်ကိုင်ပေးချင်ပါတယ်....” လို့ သူမကို ပြောလိုက်သည် ။
ဘရစ်တနီက “ မေနဲ့ ငါနဲ့က ကျောင်းတက်ဖက်..သူငယ်ချင်း အရင်းတွေပါ..မင်းရဲ့အကြောင်းကို ငါ့ကို အမြဲ ရင်ဖွင့်ခဲ့တာ....ငါ မင်းဓါတ်ပုံကိုလည်း မြင်ဘူးနေခဲ့တာ ကြာပြီ.....ငါ့ကို သူငယ်ချင်း အရင်းလို သဘောထားပါ...ငါသွားချင်တာကတော့ ရန်ကုန်မှာက ရွှေတိဂုန်ဘုရားရယ်...မေ အမြဲ ဓါတ်ပုံတွေ ပြခဲ့တဲ့ ပုဂံရယ်....သွားချင်တယ်..”
လို့ ပြောသည် ။ဘရစ်တနီနဲ့ ကော်ဖီ သောက်ကြရင်း ခရီးထွက်ဖို့ ကိစ္စ တိုင်ပင်ကြသည် ။
“ မေက မင်းနဲ့ အရမ်း တွေ့ချင်နေတယ်...ဒါပေမယ့် လတ်တလော သူ မလာနိုင်သေးဘူး..သက်ခိုင်မင်း...” လို့ဘရစ်တနီက ပြောသည် ။ စကားပြောရင်း ဘရစ်တနီသည် ထွားမို့တဲ့ ရင်အစုံ ခါးသေးသေးသွယ်သွယ် တင်ပါးထယ်ထယ်နဲ့ ပစ္စည်းကောင်းသူလေး ဆိုတာကိုပါ ပူစီ ကောင်းကောင်း သုံးသပ်မိလိုက်သည် ။ဘရစ်တနီ့ကို ရွှေတိဂုန်ဘုရားကို ပူစီ လိုက်ပို့သည် ။
ဘရစ်တနီရဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကို သူ တမင်တကာ မကြည့်ဘဲလည်း တွေ့နေ မြင်နေရသည် ။ အတော့်ကို လှတဲ့ တင်ပါးတွေပါ ။ အင်း....စိတ်ကို ကြိုးစား ထိန်းရမည် ။ ဒီ ပစ္စည်းကောင်းလေးနဲ့ ပုဂံကို ညအိပ်ခရီး သွားရဦးမည် ။
ပုဂံကို လေယာဉ် မစီးဘဲ ကားနဲ့ဘဲ သွားကြဖို့ ပူစီနဲ့ ဘရစ်တနီတို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည် ။ ဘရစ်တနီကို ဟိုတယ်ကို ပြန်ပို့ပေးအပြီး သူ့ရုံးခန်းကို သူ သွားသည် ။ဂျူလိုင်မိုးမိုးက သူ ရုံးထဲကို ဝင်ဝင်ချင်း...“ ဆရာ......ရှေ့နေဦးကက်စိန်...ဖုန်းဆက်ပါတယ်...ဆရာ ပြန်ဖုန်းဆက်ပေးပါတဲ့...” လို့ ပြောသည် ။
အလုပ်စားပွဲနောက်က သားရေတု ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့အချိန် ဂျူလိုင်မိုးမိုးက “ ဘာသောက်ပါမလဲဆရာ..ကော်ဖီ ဘဲ သောက်မလား....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ “ အင်း...” လို့ သူဖြေရင်း ဦးကက်စိန်ကို ဖုန်းပြန်ခေါ်မလို့ ပြင်ခိုက် ဖုန်းတခု ဝင်လာသည် ။ ကြည့်လိုက်တော့ မော်မော်လတ်ရဲ့ မိန်းမ ဂျက်စီကာ ခေါ်တာ ဖြစ်နေသည် ။
“ ဂျက်စီ.... ”
“ ကိုစီ...ကိုစီ့ကို တွေ့ချင်တယ်....”
“ ဂျက်စီ..ဘာလိုလဲ...ကိုယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...”
“ တွေ့မှ ပြောမယ်....ဘယ်တော့ တွေ့လို့ ရမလဲ...”
“ အင်း..အလုပ်က များတယ်....ဂျက်စီ ဘာပြောချင်လဲ...ခု ပြောလို့ မရဖူးလား...”
“ ဂျက်စီ ငွေလိုနေလို့..အရေးတကြီး....”
“ အခု ချက်ချင်းလား....ဘယ်လောက်လိုလဲ.....”
“ သိန်းတရာ....”
“ အင်း...ရတယ်လေ....လာယူမလား.....”
“ ဟင့်အင်း..ကိုစီ လာပို့ပေး....”
“ အင်း..ကောင်းပြီလေ....ဂျက်စီ..အခု ဘယ်မှာ ရှိနေလဲ....”
“ အိမ်မှာဘဲ....ကိုစီ့ကို တွေ့ချင်တာက ဂျက်စီ ပြချင်တာ ရှိလို့..လာခဲ့နော်...”
“ အိုကေ..ဂျက်စီ.....”
ဂျူလိုင်မိုမိုး ကော်ဖီ မတ်ခွက်နဲ့ ရောက်လာသည် ။
“ ဆရာ..ဘာတွေ ဝယ်လာတာလဲ...”
ဘရစ်တနီ ယူလာတဲ့ မေထားခင် ပို့လိုက်တဲ့ လက်ဆောင်ထုပ်ကို တွေ့လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက မေးလိုက်တာပါ ။
“ လက်ဆောင်ရလာတာ....”
“ ဟယ်..အများကြီးဘဲနော်.နိုင်ငံခြားကလား....”
“ ဟုတ်တယ်...”
ရှေ့နေဦးကက်စိန်ဆီကို သူ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။ဦးကက်စိန်က မော်မော်လတ် အပြင်ထွက်လာရေး အတွက် ကုန်ကျမယ့်စားရိတ်တွေကို ပြောပြသည် ။ စားဖို့မရှိ လျော်ဖို့ ရှိရမှာဘဲလေ ။ ကုန်ကျစားရိတ်တွေကို ဂျူလိုင်မိုးမိုးနဲ့ ပို့ခိုင်းလိုက်မည် လို့ ဦးကက်စိန်ကို ပြောလိုက်သည် ။
“ ဂျူလိုင်....”
“ ရှန်...ဆရာ.....”
ဂျူလိုင်မိုးမိုး ရုံးခန်းထဲကို ပြေးဝင်လာသည် ။
“ ဦးကက်စိန် ရုံးခန်းကို ပြေးလိုက်အုံး...ငွေသွားပို့ပေးဖို့....”
“ ဟုတ်..ဆရာ.....”
ဂျူလိုင်မိုးမိုး ထွက်သွားတော့ တင်ပါး တုန်တုန်တွေကို သူ ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သည် ။ဟင်း....မဆိုးဘူး ။ဂျက်စီကာ အတွက် သိန်းတရာ ကို သူ နံရံထဲမှာ အခန်းဝှက်နဲ့ ဖွက်သိမ်းထားတဲ့ ငွေထုပ်တွေထဲက ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ ဂျက်စီကာတို့ အိမ်ကို မော်မော်လတ် မရှိတုံး သူ မသွားချင်ဘူး ။ မော်မော်လတ် ရှိနေရင်တောင်ဂျက်စီကာက တခါတလေ သူ့ကို အထာပေးတတ်လို့ ။
တောင့်တင်း အချိုးကျတဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ်လုံး အဆက်အပေါက်တွေကို သူ သဘောကျတယ် ဆိုတာ လျစ်နေအောင် ပါးတဲ့ ဂျက်စီကာက သိသည် ။ အခုထိ သူငယ်ချင်းအပေါ် သစ္စာမဖေါက်ချင်လို့ သူ ရှောင်နေသည် ။ အခု ဂျက်စီကာက အိမ်ကို လာခဲ့ဖို့ ခေါ်နေပြန်ပြီ ။ကားပေါ်မှာ ညိုမီလတ်ဆီကို သူ ဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။
“ ဟယ်လို...အန်ကယ်လား...ညိုမီပါ....”
“ ညည်း ဘယ်မှာလဲ...အိမ်မှာလား....”
“ မဟုတ်ဘူး..အန်ကယ်..မီး...ကျောင်းမှာ....ဘာလို့မေးတာလဲ....”
“ ညည်းကို မုန့်ဖိုးပေးမလို့...”
“ ဟယ်....အန်ကယ်က အရမ်းမိုက်တာဘဲ...ခိခိခိ....အခု လာပေးမှာလား....”
“ ကျောင်းကိုတော့ မလာတော့ဘူး..ညိုမီ..ညနေကျမှဘဲ လာပေးတော့မယ်....”
“ ဟုတ်ပြီ....ညိုမီလည်း ဒက်ဒီမရှိလို့ မုန့်ဖိုး ပြတ်နေတာ အန်ကယ်...ကျေးဇူးဘဲ...ညနေ တွေ့မယ်နော်...”
“ အေး..အေး....”
ညိုမီလတ်က ကျောင်းမှာ ဆိုတော့ ဂျက်စီကာ အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ပါလား...။
အင်း....ဂျက်စီကာ...ဘာတွေ ထွင်နေပြန်ပြီလဲ မသိဘူး....။
ဂျက်စီကာတို့ အိမ်သည် ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့ လုံးချင်း တထပ်တိုက်လေး ဖြစ်သည် ။သူ ရောက်သွားတော့ ဂျက်စီကာ တယောက်ထဲ ရှိနေသည် ။ဂါဝန်ရှည် ပါးပါးလေးနဲ့ ဂျက်စီကာသည် တအားလှနေသည် ။ လည်ဟိုက် အင်္ကျ ီကြောင့် ဂျက်စီကာရဲ့ ရင်စိုင်တွေရဲ့ အပေါ်ပိုင်း ဝင်းဖြူဖြူတွေကို မြင်နေရသည် ။သူမအလှက တဏှာစိတ် ယိုဖိတ်စရာ အလှ...။ တပ်မက်စရာ...ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်နဲ့ အလှမျိုး ။
အိမ်ဖေါ်မလေးကို မတွေ့ ။ “ မိခိုင်...မရှိဘူးလား..”
လို့ မေးလိုက်တော့ ဂျက်စီကာက “ ရွာခဏ ပြန်သွားတယ်..ကိုစီ......” လို့ ပြောပြသည် ။ဂျက်စီကာက ဦးဆောင်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်သွားတော့ ပူစီသည် အနောက်က လိုက်ရင်း တောင့်တင်းလှတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ငေးမောနေမိသည် ။
“ ဒီမှာ သိန်း၁၀၀ အထုပ်..ဂျက်စီ....နောက် လိုရင်လဲ ပြော..ဖုန်းဆက်လိုက်....”
ငွေထုပ်ကို ဂျက်စီ့လက်ထဲ ထည့်လိုက်သည် ။
“သိုင့် ကိုစီ....”
“ ပြမယ် ဆိုတာ ဘာလဲ...”
ဂျက်စီကာက သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။ သူမ အပြုံးက တမျိုးဘဲလို့ သူထင်မိသည် ။
“ အင်း..ပြမယ်...ဒီမှာ ပြလို့ ရဘူး..အိပ်ခန်းထဲမှာ ပြမယ်...လာ လိုက်ခဲ့...”
သူ့လက်ကို ဂျက်စီကာ ဖျတ်ကနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဆွဲခေါ်သည် ။ အသားပါးပါး ပျော့ပျော့ ဂါဝန်အောက်က တင်ပါးအိအိကားကားတွေက တုန်ခါနေတာကို အနီးကပ်ကြီး တွေ့နေရသည် ။ဂျက်စီကာ ဆွဲခေါ်ရာကို လိုက်ပါသွားရတဲ့ အချိန် ပူစီရဲ့ စိတ်တွေ တအား တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည် ။
ဒီလို မလိုက်သွားသင့်ဘူး ဆိုတဲ့ အသိက သူ့ကို သတိပေး နှိုးဆော်နေသည် ။ ငယ်ငယ်က ရွာမှာတုံးက နွားသိုးကြိုးပြတ် ဆိုသလို ဦးတောကြီးရဲ့ မယား မမြသွေးနဲ့ ငြိစွန်းတုံးက အတွေ့အကြုံက သူ့ကို တုံ့နှေးစေသလား မသိဘူး ။
အဲဒီတုံးက ပူစီသည် တရွာလုံးက သူများ မယားကို ကြာခိုတဲ့ မယားခိုး အဖြစ် ဝိုင်း ကဲ့ရဲ့တာကို ခံရတဲ့အပြင် ဦးတောကြီးက ဓါးနဲ့ လိုက်တာကိုပါ ခံခဲ့ရသည် ။အခု ဂျက်စီကာက ညီအကိုလို နေခဲ့ကြတဲ့ မော်မော်လတ်ရဲ့ မယား ...။
ဒါကြောင့် သူ့ကို ရေလာမြောင်းပေး အထာပေး ခဲ့ပေမယ့် ဂျက်စီကာ့ကို သူ ရှောင်တိမ်းနေခဲ့တာ ကြာပြီ ။ မဖြစ်သင့်တဲ့ဟာမို့ သူမနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို လိုက်ပါ မသွားသင့်ဘူး ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဂျက်စီကာ ဆုပ်ကိုင်ထားတာခံရတဲ့ သူ့လက်ကို ရုန်းဖယ်သင့်သည် ။ သို့သော် ဂျက်စီကာရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက တောင့်လွန်းနေသည် ။ သည်ဟာကြီးတွေကို တပ်မက်တဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက သူမနဲ့ အတူ အိပ်ခန်းထဲကို လိုက်ပါသွားချင်နေသည် ။
အကောင်းစိတ်နဲ့ မကောင်းစိတ်တို့ အားပြိုင် လွန်ဆွဲကြပြီ ။ဂျက်စီကာကတော့ တဟင်းဟင်းရယ်မောနေရင်း သူ့ကို အိပ်ခန်းထဲ ရောက်အောက် ဆွဲခေါ်နေသည် ။ ဂျက်စီကာပြမယ့်ပစ္စည်းသည် အိပ်ခန်းထဲမှာ ပြရမယ့် ပစ္စည်းမို့ သူမရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေဘဲ ဖြစ်လိမ့်မည် လို့ သိနေတာကြောင့် သည် ပစ္စည်းတွေကို တွေ့လိုမြင်လိုစိတ်တွေက များနေသည် ။ ဂျက်စီကာ့ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် သူ လိုက်သွားမိရပြီ ။
အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ သူ့စိတ်ဆင်ရိုင်းသည် ချွန်းအုပ်လို့ မရအောင် မုန်ယို ပြင်းထန်နေပြီ ။မော်မော်လတ်နဲ့ ဂျက်စီကာတို့ အိပ်စက်တဲ့ ကုတင်ကြီးကို မြင်လိုက်ရသည် ။
“ လာ ကိုစီ ..ဂျက်စီ ပြချင်တာက ဂျက်စီ သံရုံးတရုံးက ပြန်ရောင်းတဲ့ ဈေးရောင်းပွဲကနေ ဝယ်ထားတဲ့ တူးပိစ်ဘီကီနီလေး ....ခဏနော်..ဂျက်စီ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်အုံးမယ် ...”
ဂျက်စီကာသည် သူ့ရှေ့မှာဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဘီကီနီလေး က သေးမျှင်လှသည် ။ ဂျက်စီကာရဲ့ ရင်စိုင်ကော့ကော့လုံးလုံးတွေက ဘီကီနီ ရင်စည်းလေးထဲက အတင်းကြီးကို ရုန်းထွက်နေကြသည် ။ မို့ဖေါင်းတဲ့ ဆီးခုံကြီးကိုဘဲ ဖုံးကာထားတာကြောင့် ပေါင်တန်ရှည် ဖွေးဖွေးတွေက သွားရည်ယိုစရာလှပလွန်းနေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရတော့ ဂျက်စီကာ့ကို လက်လွတ်မပေးချင်တော့ ။
“ ဘယ်လိုဘဲ ကိုစီ...ဂျက်စီကာ ဒီဘီကီနီ နဲ့ လိုက်လားဟင်.....”
“ အင်း....အရမ်းလိုက်တယ်..ဂျက်စီ.....အရမ်း ကြည့်ကောင်းတယ်.....”
“ ဘီကီနီက ကြည့်ကောင်းတာလား..ဂျက်စီက ကြည့်ကောင်းတာလား...”
“ ၂ ခု..အဲ...ဘီကီနီရော ဂျက်စီရော....”
ဂျက်စီကာက သဘောကျသလို တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်မောလိုက်သည် ။
“ ကိုစီ့ကို နှစ်ယောက်ချင်းမို့ ပြောရအုံးမယ်....ဂျက်စီလေ...ကိုစီ..ဂျက်စီ့ ကိုယ်လုံးတွေကို ကိုလတ် အလစ်မှာ ခိုးခိုးကြည့်ခဲ့တာတွေကို ဂျက်စီ သိတယ်..သိလား.....ဂျက်စီကလေ..ကိုစီ့ကို သိပ်ပြောချင်ခဲ့တာ..ကိုစီ ကြည့်ချင်ရင် ဂျက်စီက အကုန် ပြချင်ပါတယ်လို့....ပြောဖို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့ဘူး.....ကဲ..အခုကိုလတ်လည်း ထောင်ထဲမှာ.....ညိုမီကလည်း ကျောင်းမှာ....ဂျက်စီနဲ့ကိုစီ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ...ကိုစီ...ကြည့်မလားဟင်.....ဂျက်စီ....ပြမယ်.......”
ပူစီ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင် ။ ဂျက်စီကာ့ကို ငေးမော ကြည့်နေမိသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဂျက်စီကာက သူမကိုယ်ပေါ်က ဘီကီနီ နှစ်လွှာကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည် ။ဖြူဖွေးပြီး အချိုးကျလှတဲ့ ဂျက်စီကာ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေက အရမ်းကို လှနေသည် ။
အူး.......အသားဖြူဆွတ်လွန်းတဲ့ ဂျက်စီကာသည် နို့သီးးခေါင်းလေးတွေက ပန်းနုရောင်ထ နေကြသလို ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ် အကွဲကြောင်းလေးက နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေဟာလည်း ပန်းရောင်လေးတွေ ...။
“ ကြိုက်လား.....သိပါတယ်...ကိုစီ ကြိုက်တယ် ဆိုတာ......ကိုလတ်ကလေ....သူပိုင်ဆိုင်နေတော့ ဂျက်စီကာ့ကို ကောင်းမှန်း မသိတော့ဘူး...ကြာတော့ ရိုးအီသွားတာ ဖြစ်မယ် ကိုစီ
တခြား ကောင်မတွေကို လိုက်နေတယ်.....ဟင်း.....ဂျက်စီကာ့ကို ပစ်ထားတာ ကြာပြီ.....ကိုစီက အခု သူ ထောင်ကျနေတဲ့ အချိန်မှာ ဖိုင်နိုင်ရှယ်လ် ( ငွေရေးကြေးရေး ) ကို တာဝန်ယူပေးနေတဲ့လူဆိုတော့ ဂျက်စီကာက ကိုစီ လိုချင်နေတဲ့ ဟာတွေကို ကိုစီ စိတ်ကြိုက် ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ......”
ဂျက်စီကာက တတွတ်တွတ် ပြောနေရင်း ပူစီ့အနားကို တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတာ လူချင်း ထိမတတ် အနေအထားကို ရောက်လာနေပြီ ။ နို့သီးပန်းနုရောင်လေးတွေကို အနီးကပ် ကြည့်ရင်း ပူစီသည် ဂျက်စီကာသည် သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာရဲ့ မိန်းမဆိုတာလည်း စည်း မစောင့်နိုင်တော့ ။ ဆူဖြိုးဖူးကြွနေတဲ့ တင်းမာတဲ့ ရင်သားကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဖမ်းကိုင်လိုက်မိသည် ။
ဂျက်စီကာက “ ကုတင်ပေါ် သွားကြရအောင်....” လို့ ပြောပြီး ပူစီ့ကို ကုတင်ကြီးဆီကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ ဘယ်လို ကျွတ်ကုန်သလဲ ဆိုတာတောင် မသိတော့ ။ ပူစီသည် ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဂျက်စီကာ့ကို တအား လိုးထည့်နေမိပြီ ။ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့လိုက် လျာနဲ့ ဖိယက်လိုက် လုပ်နေရင်း ဖွားဖက်တော်ကလည်း တပွပ်ပွပ်နဲ့ တအားနင်း လိုးထည့်နေသည် ။ ဂျက်စီကာရဲ့ စိုအိနွေးထွေးတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကလည်း စီးကြပ်နေသည် ။
“ အင်း...အင်း...အိုး......ကိုစီ......လုပ်...လုပ်....ကောင်းတယ်....အိုး...ကောင်းတယ်........အား.....ဆောင့်....ဆောင့်ထည့်ပါ..အို.....တအား....တအား.....အိုး........အူး.........ဆောင့်ပါ......ကောင်းတယ်....အိုး....ကောင်းလိုက်တာ......ကိုစီရယ်.....လုပ်...လုပ်.....ကြမ်းကြမ်းလေး.......”
ဂျက်စီကာသည် တတွတ်တွတ် ညေပာဆို အော်ညည်းနေရင်း အောက်ကနေ ပင့်ပေးနေသည် ။ ဂျက်စီကာ့ အင်္ဂါစပ်သည် သူ့ဖွားဖက်တော်ကို တအား ညှစ်ပေးနေသလို အတွင်းကို တအားဆွဲယူနေသည် ။
ပူစီ တအား ဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်သည် ။ ချွေးတွေက တကိုယ်လုံး စိုရွှဲ စီးကျနေသည် ။ မနားတမ်း....ဒလစပ်...တအား...ဆောင့်သည် ။ ဂျက်စီကာက ကော့ပေးသည် ။တင်ပါးကြီးတွေကို ဝှေ့ရမ်းပေးသည် ။ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အပြိုင်ကြဲကြတဲ့ ပွဲကြမ်းလေး...။
တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။ အင်း..အင်း...ဆိုတဲ့ အားယူသံတွေ နဲ့ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်း အသံတွေ က တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်နေသည် ။
ဂျက်စီကာ တအား ကော့လာ ပင့်လာတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူမ ပြီးဆုံးခါနီးပြီ ဆိုတာကို ပူစီ သိလိုက်တာကြောင့် အသားကုန်ကို ဆောင့်ပစ်လိုက်သည် ။ ဂျက်စီကာလည်း အော်ဟစ်ညည်းပြီး
တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ပြီးခြင်းကို တက်လှမ်းသွားရော ပူစီလည်း ဆက်တိုက် ဆိုသလိုဘဲ သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်း သွားရသည် ။ဂျက်စီကာက သူ့ ဖွားဖက်တော်ကို ဆွဲထုတ်ခွင့် မပြုဘူး ။
တဆုံး စိမ်ထားပါအုံး ကိုစီရယ်..ကိုစီ့ဟာကြီးကို မထုတ်လိုက်ချင်သေးဘူး......လို့ နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည် ။ဂျက်စီကာက ပူစီ့ ဖွားဖက်တော်ကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ကျကျနန ပွတ်သပ် ဆေးကြောပေးသည် ။သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အခုအထိ အဝတ် မကပ်ကြသေးဘူး ။
မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ပူစီ့အရှေ့မှာ ဂျက်စီကာ က ဒူးထောက်ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို ရေဆေးပေးနေသည် ။ ဂျက်စီကာရဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်တာတွေကြောင့် ပူစီရဲ့ ဖွားဖက်တော် သည် ပြန်လည် ကြီးထွားမာကျောလာသည် ။ ဒါကို ဂျက်စီကာ က သဘောကျနေပြီး ရေပိုက်လေးနဲ့ လောင်းလို့ ဆပ်ပြာတွေ အကုန် စင်သွားတော့ ဖွားဖက်တော် ထိပ်ပိုင်း ဒစ်လုံးကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံပစ်လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းစုတ်ပေးလိုက်လို့ ပူစီလည်း စိတ်တွေ ပြန်ကြွလာပြီး တစတစနဲ့ ဖွားဖက်တော်လည်း မာသထက်မာ တောင်သထက်တောင် လာရပြီ ။
ဂျက်စီကာရဲ့ လျာလေးက ဒစ်လုံးကို ပတ်မွှေကစား ကလိပေးနေသလို လက်တဖက်ကလည်း ဂွေးစိနှစ်လုံးကို ဆွဲလိုက် ပွတ်လိုက် ဆုပ်လိုက်နဲ့ ကစားပေးနေကြတော့ ပူစီလည်း နောက်တချီ ထပ်ကြုံးဖို့အရှိန်ရလာ စိတ်ကြွသထက် ကြွလာရပြီး စုတ်နေတဲ့ ဂျက်စီကာ့ ပါးစပ်ထဲကို မသိမသာ ကော့ညှောင့်မိနေသည် ။
ပူစီ့ လိင်တန် ညိုညို တုတ်တုတ်ကြီးသည် လျောကနဲ လျောကနဲ ဂျက်စီကာ့ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲတွေထဲ ဝင်ထွက်နေသည် ။ ဂျက်စီကာသည် စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ စုတ်ပေးနေသည် ။ သူမ နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် လှုပ်နေကြသည် ။ နို့သီးခေါင်း နီနီလေးတွေကို ကြည့်ပြီး ငုံစို့ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖြစ်ပေါ်လာလို့ ပူစီသည် လက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ချင်လိုက်မိသည် ။ ဂျက်စီကာ့ကို “ တော်ပြီ..” လို့ ပြောလိုက်မိသည် ။
ဖွားဖက်တော်လည်း တအားကြီးကို မာကျောတင်းမာနေပြီမို့ အစုတ်ရပ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လို့ နောက်တချီ အချစ်တပွဲ ကြမ်းလိုက်ကြဖို့ ။ သို့ပေမယ့် ဂျက်စီကာသည် သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်မပေးဘဲ အားရပါးရ ဆက် စုတ်နေတဲ့အပြင် လျာနဲ့လည်း ထိုးကလိပေးနေတာကြောင့် ပူစီလည်း ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာရတော့သည် ။
“ တော်ပြီ..ဂျက်စီ.....လိုးကြရအောင်ကွာ.....”
ပူစီ့အသံက တုန်ခါနေသည် ။ ကောင်းလွန်းတဲ့ အရသာထူးကြောင့် သူ ပြီးချင်လာသည် ။ သုတ်ရည်တွေ တဟုန်ထိုး ပန်းထွက်တော့မယ့် အခြေအနေ ..။
“ အိုး...ဟင်း......ဂျက်စီ...တော်ပြီ...ပြီးသွားလိမ့်မယ်...လိုးကြမယ်လေ.....”
ပြောလည်း ပြော ဆွဲထုတ်ဖို့လည်း ကြိုးစားလိုက်ပြန်တော့ ဂျက်စီကာလည်း မလွှတ်ချင်သေး ပေမယ့် ဖွားဖက်တော်ကို ပါးစပ်ထဲက ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။
ဂျက်စီကာ့လက်ကို ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လိုက်တဲ့ ပူစီရဲ့ ဖွားဖက်တော် အတန်ကြီးသည် မတ်မတ်တောင်ရုံမက တဆတ်ဆတ်တောင် တုန်ခါနေသည် ။ ကုတင်ကြီး အနားကို ရောက်တော့ဂျက်စီကာလည်း ကုတင်ပေါ် မတက်ဘဲ ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်တွေကို ကော့ပေးလိုက်လို့ ပူစီလည်း သူကြိုက်တဲ့ ပုံစံမို့ အရမ်း သဘောကျသွားပြီး ဖြူဖွေး စွင့်ကားတဲ့ ဖင်ဖြူဖြူ လှလှကြီးတွေရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာဝင်ယူ ရပ်လိုက်ပြီး ဖင်တုံးနှစ်တုံးရဲ့ ကြားကို လက်သွင်း ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်သည် ။
ဂျက်စီကာရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးက တဏှာရှေ့ပြေး အရည်တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းစိုစိုရွှဲနေတာမို့ ပူစီရဲ့ လက်ဖဝါးမှာ အရည်တွေ ပေစိုကုန်သည် ။ ပူစီက ဒီ လက်ဖဝါးနဲ့ သူ့လိင်တန်ရဲ့ ထိပ်ခေါင်းကို သုတ်လိမ်းလိုက်သည် ။ ဖူးကြွဖေါင်းနေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လိင်တန်ထိပ်ခေါင်းနဲ့ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သည် ။ “ အိုး..ရှီး......” ဂျက်စီကာရဲ့ စောက်စိကို ထိးပွတ်မိသွားလို့ ဂျက်စီကာ ဖင်ကြီးတွေ တုန်ခါပြီး ပါးစပ်က ညည်းသံလေး ထွက်သွားသည် ။
“ ထိုးထည့်တော့ ကိုစီ...ဂျက်စီ့ကို သွင်းထည့်ပေးတော့ကွာ.....”
အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်ဆွဲနေတဲ့ ပူစီ့လီးတန်ကြီးကြောင့် စိတ်တွေ ထပြီး ဂျက်စီကာက မနေတတ်တော့ဘဲ ထည့်ဖို့ ပြောလိုက်တော့ ပူစီလည်း ဂျက်စီကာ့ခြေထောက်တွေကိုသူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဘေးကို ချဲကားလိုက်ပြီး ဖင်တုံးတွေ ကြားထဲကနေ အင်္ဂွစပ်ထဲကို သူ့ဖွားဖက်တော် ကို ထိုးသွင်းထည့်လိုက်သည် ။ ကြပ်တည်းတဲ့ အပေါက်ထဲကို လိင်တန်ချောင်း တထစ်ထစ်နဲ့ တိုးဝင်သွားတော့ အနောက်ကို နဲနဲ ပြန်ဆုတ်ပြီး ပြန်ထိုးသွင်းထည့်လိုက်ပြန်သည် ။
“ အား...ရှီး.......အိုး.....”
ဂျက်စီကာ့ နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ဖိဖိသွင်းထည့်တော့ ဂျက်စီကာရဲ့ ပါးစပ်က ညည်းသံတွေ ထွက်လာသည် ။ သည် တခါ ပူစီရော ဂျက်စီကာရော တအားထန်နေကြပြီး သည် ပုံစံနဲ့ခဏလာက် လုပ်ကြပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်မှာ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ပက်လက်အိပ်ပေါင်ကားပေးတဲ့ ဂျက်စီကာ့အပေါ်ကနေ ပူစီက တက်ညှောင့်တဲ့ ပုံစံနဲ့ အသားကုန် ဖိဆောင့်လိုက်ကြသည် ။ သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ နှစ်ယောက် အတူတူ ပြိုင်တူလို ပြီးဆုံးခြင်း လမ်းဆုံးကို တက်ရောက်သွား နိုင်ကြပြီး သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထုတ်လိုက်သည် ။
ပူစီလည်း အမေရိကန်က လာတဲ့ ဘရစ်တနီနဲ့ ချိန်းထားတာကို သတိရလိုက်ပြီး အကြာကြီး နှပ်မနေတော့ဘဲ ဂျက်စီကာ့ကို အလုပ်ရှိလို့ ပြေးလိုက်အုံးမည် နောက်မှ ထပ် တွေ့ကြမည် လို့ ပြောပြီးအဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်သည် ။
အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းကို ပူစီ ရောက်သွားတဲ့ အချိန် ကျောင်းက ပြန်လာတဲ့ ညိုမီလတ်နဲ့ ပက်ပင်း တိုးသည် ။
“ အန်ကယ်....ရောက်နေလား..အပြင်မှာ ကား တွေ့ပေမယ့် အန်ကယ် စီးနေကျ ကား မဟုတ်တော့ သမီးလည်း အန်ကယ်မှန်း မသိဘူး...”
“ ဟုတ်တယ်..ဂျက်စီ့ကို ငွေလာပေးတာ....”
“ အိုး..သမီးကိုလည်း မုန့်ဖိုး ပေးအုံးလေ....သမီးလည်း ဘိုင်ပြတ်နေတာ....”
လက်လေးဖြန့်နေတဲ့ ညိုမီလတ်သည် ရင်ထွားထွား တင်ကားကားနဲ့ ကလေး မဟုတ်တော့တာကို ပူစီ တွေ့နေရပြီး “ အခု အန်ကယ် ငွေအပို မပါခဲ့ဘူး...မနက်ဖန် သမီး အန်ကယ့် ရုံးကို လာခဲ့အန်ကယ်ပေးမယ်..ဒါမှ မဟုတ် နေ့လည်စာ စားရင်း ဆိုင်တဆိုင်ဆိုင်မှာ သမီးနဲ့ ဆုံကြမယ်လေ ....” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ရင်ထွားထွားတွေကို စိုက်ကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို လွှဲဖယ်လိုက်သည် ။
“ ကောင်းပြီ အန်ကယ်....တူမောရိုး တွေ့ကြမယ်လေ....”
ပူစီလည်း ဘရစ်တနီဆီကို ခပ်သွက်သွက်လေး ကားမောင်းသွားနေတဲ့ အချိန် ဂျက်စီကာနဲ့ နှစ်ကြိမ် ဝုန်းဖြစ်သွားတာကို ကိုယ့်ဖါသာ အံ့သြနေသည် ။ တသက်လုံး စောင့်ထိန်း လာခဲ့တာ အခုတော့ကျိုးပေါက်သွားပြီ ။ သမီးဖြစ်တဲ့ ညိုမီလတ်ကလည်း ပစ္စည်းကောင်းလေး ။ အမေနဲ့ နင်လားငါလား ဘဲ ။
ဟင်း......။
ရှန်ဂရီလာဟိုတယ် ( ဆူးလေ )ကို ရောက်သွားပြီး ဘရစ်တနီနဲ့ တွေ့ဆုံကာ ဘရစ်တနီ စားချင်တဲ့ မြန်မာ့ရိုးရာစားသောက်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားပြီး စားသောက်ကြတဲ့အချိန် ဂျက်စီကာရဲ့ အနံ့အသက်တွေက ပူစီ့ကိုယ်မှာ စွဲငြိနေဆဲဘဲ ။ ဂျက်စီကာသည် သူ့ကို တူညီတဲ့ တုံ့ပြန်မှုနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့တာတွေက အံ့မခန်းပါဘဲ ။
ဘရစ်တနီသည် မေထားခင်နဲ့ ဟိုမှာ မြန်မာ အစားအသောက်တွေ စားဖူးနေခဲ့ပြီး မြန်မာပြည် ရောက်တဲ့အချိန်မေထားခင် ချက်ကျွေးခဲ့ဖူးတဲ့ အစားအစာတွေကို စမ်းမြည်းချင်တာမို့ အခုလို မြန်မာထမင်းဟင်းနဲ့ မုန့်မျိုးစုံရောင်းတဲ့ဆိုင်ကို ပူစီ့ကို ပို့ခိုင်းခြင်း ဖြစ်သည် ။ထမင်းစားနေရင်း ဘရစ်တနီက
“ မင်းကို မေက တကယ့်ကို ချစ်တာပါ...” လို့ စကားစလာသည် ။ ပူစီလည်း
“ ငါကလည်း မေထားခင်ကို အရမ်း ချစ်ခဲ့တာပါ...” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ဘရစ်တနီက “ မေက မင်းကို အ
ထူး လက်ဆောင် တခု ပေးဖို့ မှာလိုက်တယ်...ငါကလည်း မင်းကို ဆက်ဆက် ပေးလိုက်ပါမယ် လို့ မေ့ကို ဂတိပေးခဲ့တယ်...”
လို့ ပြောလိုက်လို့
“ မင်း ယူခဲ့ပေးတဲ့ လက်ဆောင်တွေ ငါ သဘောကျပါတယ် ”
လို့ ပူစီကပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘရစ်တနီက “ အဲဒီဟာတွေ ကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး ..အထူး လက်ဆောင် တခု ရှိသေးတယ်...” လို့ ပြောပြန်တာကို ပူစီလည်း နားမလည်ဘူး ။ ဘရစ်တနီက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့
“ ပုဂံခရီးစဉ် ကျမှဘဲ ဒီလက်ဆောင်ကို မင်းကို ငါ ပေးတော့မယ်နော်...ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား...” လို့ ထပ်ပြောလိုက်ပြန်လို့ “ ရပါတယ်..
ဘရစ်တနီ...အေးအေးဆေးဆေး မှ ပေးပါ...” လို့ သူက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ဘရစ်တနီနဲ့ စားသောက်ကြအပြီး ရန်ကုန် ပတ်ဝန်းကျင် ကို သိရအောင် ကားနဲ့မောင်းပြီး လိုက်ပြသည် ။မေထားခင်နဲ့ အတူတူ သွားလာဘူးတဲ့ သံလျှင် ( တညင် ) မြို့ဖက် ဆီကို ဘရစ်တနီ့ကို ခေါ်သွားသည် ။ ဘရစ်တနီသည် ပူစီ့ကိုလည်း ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်သည် ။
“ မေ့ကို ပြန်ပြဖို့...မေက မင်းပုံတွေကို ရိုက်ခဲ့ပါ လို့ သေသေချာချာ မှာလိုက်တာ..”
လို့လည်း ပြောသည် ။ သီလဝါ ဆိပ်ကမ်းကို ရောက်တော့ ဆိုင်လေးတဆိုင်မှာ ဘရစ်တနီနဲ့ ဘီယာသောက်ကြသည် ။ ဘရစ်တနီရဲ့ မျက်လုံးပြာပြာတွေက တော်တော် လှသည် လို့ ပူစီ စိတ်ထဲက မှတ်ချက်ချသည် ။ အင်း.မျက်လုံးတွေက တခါတလေ သူ့အရှေ့က လျှောက်သွားတဲ့ ဘရစ်တနီရဲ့ တင်ပါးတွေနဲ့ရင်သားတွေဆီ ရောက်ရောက်သွားသည် ။ ငါ ဘယ်လို ဖြစ်နေသလဲ..ငါ ဆန္ဒရမက် တအား ကြီးနေသလား....စောစေကလည်း ညိုမီလတ်လေးကို ငါ တပ်တပ်မက်မက် ကြည့်မိခဲ့တယ်....။
ပူစီလည်း ဘရစ်တနီနဲ့ ပုဂံကို သွားဖို့ မနက်ဖန် မနက် အစောကြီး ထွက်ကြဖို့ တိုင်ပင် ချိန်းဆိုလိုက်သည် ။ဘရစ်တနီ့ကို ဟိုတယ် ကို ပြန်ပို့အပြီး သူ့ရုံးခန်းကို ပြန်ခဲ့သည် ။ဒီအချိန်က တကယ်တော့ ရုံးပိတ်ချိန် ဖြစ်နေပြီ ။သူ့အတွင်းရေးမှူးမလေး ဂျူလိုင်မိုးမိုး ကို ရုံးထဲမှာ တွေ့လိုက်ရလို့ ပူစီ အံ့သြသွားသည် ။
“ ဟင်..ဂျူလိုင်..အိမ်မပြန်သေးဘူးလား....ဒီအချိန်ဆို ပြန်သွားပြီလို့ ထင်နေတာ....”
“ ဟုတ်တယ်...ဆရာ့ကို စောင့်နေတာ...ရှေ့နေဦးကက်စိန်ဆီ ငွေပို့ပြီးတာလည်း ပြောပြချင်လို့...ဆရာ့ကိုလည်းဂျူလိုင် ပြောစရာလေး ရှိလို့..” လို့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘာများလဲ..ဂျူလိုင်..ပြောလေ...အိမ်ကို ဆရာ ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်....ကဲ ထိုင်ထိုင်..လာ...ပြော...ဘာလဲ....”
ဂျူလိုင်မိုးမိုးသည် ပူစီ့ရှေ့က ကုလားထိုင်မှာ မထိုင်ဘဲ ပူစီထိုင်နေတဲ့ ဘေးကို လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ပူစီ့ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို သူမ လက်ကလေး တင်ပြီး...
“ ဆရာ့ကို အကူအညီ တောင်းမလို့ပါ....”
လို့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ပူစီလည်း မျက်ရည်လည်နေတဲ့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးကို ကြည့်ပြီး သနား မိသွားသည် ။
“ အို..ဘာဖြစ်လဲ...ဂျူလိုင်..ဘာကူညီရမလဲ..ပြော....ပြော..” လို့ ပြာပြာသလဲ ပြောမိသည် ။
ဂျူလိုင်မိုးမိုးရဲ့ မျက်လုံးတွေဆီမှာ မျက်ရည်စတွေနဲ့ ။
“ ဂျူလိုင်တို့ မိသားစု တအား အခက်အခဲ တွေ့နေတယ် ဆရာ....ပေါင်ထားတဲ့ အိမ်ကို အတိုးလည်း မပေးနိုင်လို့အိမ်ပေါ်က ဆင်းခိုင်းနေတာ ဂျူလိုင်တို့ အရမ်းကို ခက်ခဲနေတယ်...ဆရာ ကူနိုင်ရင် ကူပါအုံး.....”
ဂျူလိုင်မိုးမိုးရဲ့ လက်ကလေးတွေကို သူ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း...
“ အို..ဂျူလိုင်..မငိုပါနဲ့ကွယ်..ဆရာ့ကို ပြောပါအုံး...အိမ်ကို ဘယ်လောက်နဲ့ ပေါင်တာလဲ..အတိုးက ဘယ်လောက်လဲ....”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးက အားလုံးပြောပြသည် ။ ဒီငွေလောက်က ပူစီ့အတွက် အသေးအဖွဲ ဖြစ်နေသည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးတို့ မိသားစု အတွက်ကတော့ ဧရာမ အကြီးကြီး ...။ ပူစီလည်း ဘာမှ မပူဖို့ ..သူ အကူအညီပေးမည် လို့ နှစ်သိမ့်စကား ပြောလိုက်တော့ ဂျူလိုင်မိုးမိုးလည်း ပူစီ့ပေါင်နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ မျက်နှာလေး အပ်ပြီး
“ ဆရာရယ်...ဆရာ့ကျေးဇူး ကြီးပါတယ်..ဂျူလိုင် ဘယ်လို ဆရာ့ကို ကျေးဇူးတင်သလဲ မပြောပြတတ်အောင်ပါဘဲ.....”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လျှပ်စစ်မီးတွေက ရုတ်တရက် ပျက်ပြတ်သွားပြီး ရုံးခန်း တခုလုံး မှောင်ကျသွားသည်။
“ အို...မီးပျက်သွားပြီ.....ဆရာ....”
“ အင်း....ကဲ..ဆရာတို့ မီးစက်သွားဖွင့်ကြရအောင်....”
ပူစီလည်း ထိုင်ရာက ထဖို့ စဉ်းစားပေမယ့် ဂျူလိုင်မိုးမိုးက သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ မှေးစက် အိပ်နေလို့ ထလို့ မရ ။
“ ဆရာ....ဂျူလိုင်.....လှလားဟင်....”
ပူစီလည်း ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိ ။
“ လှ...လှတယ်...ဂျူလိုင်.....”
“ ဆရာ..ဂျူလိုင့်ကို သဘောကျလားဟင်....ဂျူလိုင်..ဆရာ့ကို တတ်နိုင်တာ ကျေးဇူး ဆပ်ပါရစေ.....”
“ အို..ဂျူလိုင်....”
ဂျူလိုင်မိုးမိုးရဲ့ လက်ကလေးတဖက်က သူ့ပေါင်တန်တွေကို ပွတ်သပ်လာသည် ။ ဟင်..ဂျူလိုင် ...ဂျူလိုင်.....ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ဆုပ်ကိုင် စမ်းသပ်လိုက်တဲ့ ဂျူလိုင်ရဲ့ လက်ကြောင့် သူ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။ဂျူလိုင်သည် သူ့ဒုတ်ကို ဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်စမ်းသပ် ပွတ်သပ်နေသည် ။ ပူစီလည်း
“ ဂျူလိုင်..မင်း ဒါတွေ လုပ်ဖို့ မလိုပါဘူး..မင်းတို့ မိသားစု အခက်အခဲကို ဆရာ ကူညီမှာပါ....”
လို့ ပြောပြီး ဂျူလိုင်ရဲ့လက်ကလေးကို သူ့ပစ္စည်းပေါ်က ဖယ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ဂျူလိုင်မိုးမိုးက “ ဆရာ အဖေါ်မရှိ တကိုယ် နေနေရပြီး အထီးကျန်ဆန်လွန်းနေခဲ့တာ ဂျူလိုင် အသိဆုံးပါ..ဆရာ့ကို ပြုစုပေးချင်ခဲ့မိတာပါ....ဂျူလိုင့်အတွက်ဆရာ့ကျေးဇူးတွေကို အခုလို ပြန်ဆပ်ခွင့် ရမှာကိုဘဲ ဝမ်းသာ လှပါပြီ ဆရာရယ်....” လို့ တတွတ်တွတ် ပြောရင်းသူ့ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖွင့်ဖြုတ်လိုက်ပါသည် ။
သူ့ဒုတ်သည် တအားကို မာကျောပြီး ကြီးထွား ရှည်ထွက်နေပြီ ဖြစ်သည် ။ ဂျူလိုင်သည် အရင်ထဲကအတွေ့အကြုံ ရှိဖူးဟန်တူသည် ။ ဒုတ်ကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည် ။
“ အို..ဂျူလိုင်ရယ်.....အာ.....အို......ဟင်း.........”
ဘောင်းဘီကို ဆွဲချ ချွတ်နေတဲ့ ဂျူလိုင်မိုးမိုး အဆင်ပြေဖို့ သူ ဖင်ကို ကြွပေးလိုက်သည် ။သူ့ဘောင်းဘီ ကျွတ်သွားသည် ။ ဂျူလိုင်မိုးမိုးလည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆက် ချွတ်သည် ။ ဒီတခါလညး သူ ဖင်ကြွပေးလိုက်သည် ။ သူ့ငပဲတန်သည် အကာအကွယ်က လွတ်မြောက်သွားလို့ လန်းဆန်း လွတ်လပ်သွားသည့်ပုံနဲ့ တုန်ခါရမ်းနေသည် ။
“ အကြီးကြီးဘဲ ....ဆရာရယ်.......”
ဂျူလိုင်မိုးမိုးက ထိပ်ဖူး မှိုပွင့်ကားကားကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ တယုတယ ပွတ်သပ်ကြည့်နေရင်း ဖျတ်ကနဲ လျာလေးနဲ့ စ ယက်လိုက်သည် ။ဒီကလေးမ မဆိုးဘူး ။ ဆရာ ဘာကြိုက်သလဲ သိတယ် ။
သူ့အခက်အခဲတွေ အားလုံးကို တာဝန်ယူပေးဖို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကလေးမက အတန်ချောင်း တခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ တအား ငုံပြီး အားရပါးရ စုတ်ပေးနေပါပြီ ။ အင်း...ကြီးပွားအုံးမယ့်ကောင်မလေး ။
လျာလေးက ဒစ်လုံး ပတ်ပတ်လည်ကို ရစ်နေသည် ။ ထူးကဲလှတဲ့ အရသာကြောင့် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရသည် ။ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကလည်း ဂွေးစိနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်လိုက် ပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ်လိုက်နဲ့ ။
ဂျူလိုင်မိုးမိုးသည် တကယ့် ကျွမ်းကျင်သူလေး ဆိုတာကို ပုလွေ တဝကိုင်ပြီးတဲ့နောက် သူ ပိုပို သိလာရသည် ။ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက် လှဲအိပ်တဲ့ သူ့အပေါ်ကနေ သူမသည် ဖင်တုံးတွေ တကြွကြွနဲ့ တက်ဆောင့်ပေးသည် ။ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ သူမရဲ့ ပေးစွမ်းတဲ့ ကာမ အရသာထူးတွေကို တဝကြီး ရရှိ ခံစားလိုက်ရသည် ။
ဂျူလိုင်မိုးမိုး အိမ်အပြန်မှာ ငွေထုပ်တွေ ဆာလာအိတ် အပြည့် ပါသွားသည် ။ အိမ်ရှေ့အထိ ကားနဲ့ လိုက်ပို့ပေးတဲ့ သူ့ကို ဂျူလိုင်မိုးမိုးက “ ဆရာ့ကို ဂျူလိုင် အမြဲ ပြုစုပေးမယ်နော်....” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောသွားသည် ။
နောက်တနေ့ မနက်စောစော ဘရစ်တနီနဲ့ ပုဂံကို အတူတူ ခရီး ထွက်ဖို့ ရှိလို့ သူ အိမ်ကို တန်း ပြန်ခဲ့သည် ။ဂျူလိုင်မိုးမိုးနဲ့ အချစ်စခန်းတွေ အကြိမ်ကြိမ် ဖွင့်ခဲ့ကြတာမို့ ပင်ပန်းပြီး သူ အိပ်ရာထဲ လှဲလိုက်တာနဲ့ တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရသည် ။
ကျယ်လောင်တဲ့ နာရီနှိုးစက်ကြောင့် ဖျတ်ကနဲ နိုးလာပေမယ့် သူ ချက်ချင်း မထနိုင် ။ ခါးတွေ နာကျင်နေသည် ။ မနေ့က ဂျက်စီနဲ့လည်း ဆွဲ ဂျူလိုင်မိုးမိုးနဲ့လည်း ကဲလိုက် လို့ တော်တော် ထိသည် ။ပုံစံ အမျိုးမျိုး ပြောင်းပြီး အပီ ကိုင်ပစ်ခဲ့တာ မဟုတ်လား ။အင်း...မဖြစ်သေးပါဘူး...။ထမှ ထမှ....။
ဘရစ်တနီ စောင့်နေမည် ။
ပုဂံ ခရီးစဉ် အတွက် ပြေးရဦးမည် ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ပြေးဝင်သည် ။ ရေပန်းကို ဖွင့်သည် ။ တဖျန်းဖျန်း ကျနေတဲ့ ရေပူပူတွေ အောက်ထဲ ဝင်ရပ်လိုက်တဲ့ တခဏ သူ အိုကေသွားသည် ။ အစိမ်းရောင် အိုင်းရစ်ရှ် စပရင်းန် ဆပ်ပြာရဲ့ အနံ့လေးက သူ့ကို လန်းဆန်းသွားစေသည် ။
ဆယ်ငါးမိနစ် အကြာမှာ သူသည် ဘရစ်တနီ ဆီကို သွားဖို့ သားသားနားနား နဲ့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ ။
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment