ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၂ )

 ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၂ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ယိမ်းခွေယိုင်နေသောခြေလှမ်းများနှင့် အိမ်ကို အရင်ဆုံးပြန်ရောက်လာသူမှာ အောင်ဘညို (၂) ဖြစ်သည်။ တညလုံး ကားပေါ်မှာ ဒုက္ခ ခံရပြီးနောက် လိင်တံ အလွန် တောင့်တင်းနေခြင်း ဝေဒနာကမနက်မိုးလင်းလုလုမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လျော့ကျသွားသော်လည်း တညလုံး တင်းမာနေခဲ့ သည့် အရှိန်ကြောင့် လုံးလုံးလျားလျား ပျော့သွားသည် မဟုတ်ဘဲ ဆက်ပြီးဖေါင်း ကားနေသေး၏။ အပေါ်ကို ထောင် တက်မနေသောကြောင့်သာ အောင်ဘညို (၂) အိမ်ပြန် လာ လို့ ရခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း အဝေးပြေးဂိတ်ဝင်းထဲမှာ အိမ်သာ ဝင်ပြီးအပေါ့သွားသည့် အခါ ပြသနာစတိုးတော့၏။ ယောင်ကိုင်းနေသော အချောင်းကြီးက  ထိလိုက်ရင် ထုံသလို လို ကြီး ဖြစ်နေပြီး တချက်တချက်တွင် အောင့်၏။ အဆိုးဝါးဆုံးကတော့ ဆီးသွားရ အလွန်ခက် ခြင်းဖြစ်သည်။  အားတင်းပြီး အံကြိတ်ကာ ညှစ်ထုတ်သည့် တိုင်အောင် တစက်တစက်သာ ကျ၏။ နာလည်း နာ သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ထပ်ကြိုးစားကြည့်တော့လည်း ထို့နည်းတူပင်။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် မနက် စာပင် မစားနိုင်တော့ဘဲ အောင်ဘညို (၂) အိပ်ယာထဲဝင်ခွေမိသည်။ မသက်သာဘူးဆိုရင် ဆေးခန်းသွားရတော့မည်။ မည်သို့ မည်ပုံကနေအခုလိုဖြစ်ရပါသည် ဆိုခြင်းကို ဆရာဝန်အား ဘယ်လိုရှင်းပြရပါမည်နည်း။ စဉ်းစားရင်း အောင်ဘညို (၂) ခေါင်းတွေ ကျိန်းနေမိသည်။ဘာ အတွက်ကြောင့် ဒီတိုင်းဖြစ်ခဲ့သည်ဆိုတာသိမှ ဆရာဝန်ဖက်ကလည်း ဆေးမှန်ကိုပေးနိုင် မည်ဖြစ်၏။

'' သောက်ရှက်တော့ ကွဲတော့မယ် ထင်တယ်''

စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် လူးလှိမ့်ရင်း ကားပေါ်မှာ အပ်ရေးပျက် ပင်ပန်းလာသည့် အတွက် အိပ်မော ကျ သွားသည်။ အောင်ဘညို (၃) ရောက်လာ တော့မှ အောင်ဘညို (၂) အိပ်ရာက လန့် နိုး လာ၏။

'' မင်းကလဲ နောက်ကျလိုက်တာ''

'' ကား...ကား ..အဆင်မပြေလို့ကွာ၊ နှစ်ဆင့် ပြောင်းစီးခဲ့ရတယ်''

အောင်ဘညို (၃)၏ မျက်နှာက မရွှင်လန်းဟု (၂) ထင်မိသည်။ မျက်ကွင်းတွေချောင်ပြီး လူက လည်း ယိုင်နေ၏။ အိပ်ရေးပျက်လာတာကြောင့်ပဲ ဖြစ်မည်ဟု ယူဆပြီး အောင်ဘညို (၂) အိမ် သာဖက် ဆီကို ထွက်လာခဲ့၏။ ကိုယ့်မှာလည်း ကိုယ့် အပူနှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ သူများကိစ္စ ကို ခေါင်းထဲ ထည့်မနေအားတော့ပါ။ အိမ်သာထဲ ရောက်လို့ ဆီးသွားကြည့်ရာ သိပ်မလွယ် ကူ သေးသော်လည်း မနက်တုန်းကလို မဟုတ်တော့။ ဒီတိုင်းဆိုရင် နောက်နေ့ လောက်ဆို ကောင်းသွား လိမ့်မည် ဟု တွေးပြီး အောင်ဘညို (၂) ပျော်ရွှင်စွာ ဖြင့် အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့ ပီး အိပ်ခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက် ချိန်တွင်  အိပ်ယာထက်မှာ စန့်စန့်ကြီး လဲ နေသော (၃) ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူလည်း ပင်ပန်းလာလေမည်ဟု တွေးပြီးနောက် အောင်ဘညို(၂) ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲသည်။

စိတ်လက်အေးချမ်းသွားသည့်အခါ ဗိုက်ကဆာလာ၏။ ခုမှ ပြန်ရောက်ခါစ ဆိုတော့ အိမ်မှာ စားစရာကလည်း ဘာမှ မရှိသည့် အတွက် ဘီရိုထဲက ပိုက်ဆံနှိုှုက်ပြီး ထမင်းစားဖို့ အပြင်ထွက် ခဲ့သည်။ အောင်ဘညို (၂) အပြင်သွားခါနီး (၃)ကို ဘာမှာဦးမလဲမေးတော့ စကားပြန်မရပါ။ ထို့ ကြောင့် အိပ်ပါစေဟု ထားခဲ့သည်။

အောင်ဘညို (၃) တကယ်တော့ အိပ်ပျော်နေခြင်း မဟုတ်ပါ။ ပင်ပန်းလွန်း ၍ မှိန်းနေမိခြင်း သာဖြစ်ပါသည်။ သူ့ ခမျာလည်း မသက်သာလှပါ လမ်းမှာ အခက်အခဲများစွာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရ၏။ အိမ်သာထဲဝင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ရင်း စီးလာသောကားလွတ်သွားသည်။ ကြုံရာကား နှင့် ပဲ လိုက် တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ကားထပ် စောင့်ရင်း အောက်ကကောင်က အတင်း ထောင် ထ လာ ပြန်သည့် အတွက် နောက် တကြိမ် အိမ်သာသို့ ပြေးခဲ့ရပြန်သည်။ ဟိုရောက်တော့ အိမ် သာတွေက ပြည့်နေ၍ ပုဆိုးမကာ အကြာကြီး ရပ်စောင့် နေရသေးသည်။ တခန်း လွတ် သည်နှင့် ကပျာကယာ ပြေးဝင်ပြီး မာနေသည့် ဟာကြီးကို အားကြိုးမာန်တက် ပြန်လျော့ရ၏။ ဒီတခါ ထိုင်ပြီးလုပ်ရတာကို အားမရ။ ထို့ကြောင့် စောစောကလို မတ်တပ်ရပ်ပြီး လုပ်ကြည့် သည်။ မတ်တပ်မှာလည်း တော်တော်နှင့် မပြီးသည့် အခါ ခြေထောက်ညောင်းလာပြီး ပြန် ထိုင်ရ ပြန်သည်။ ထိုင်လိုက်ထလိုက် နှင့် နှစ်ခါ သုံးခါလောက် လုပ်ပြီးမှ ပြီးဆုံးခြင်းကို ရောက် ပြီး လူလည်းမောပန်းခွေယိုင်နေတော့၏။ ကိစစ ပြီးသည့်နောက် ရှေ့က ဆိုင်မှာထိုင်ကာ လ ဘက်ရည်သောက်၊ မုန့်စားပြီး ဝမ်းဖြည့် အပန်းဖြေနေစဉ် အနည်းငယ်ပြန်မာ လာသည့် အတွက် အောင်ဘညို (၃) ဘုရားတရင်း ငိုချင်စိတ်တောင် ပေါက်မိ သည်။

သုံးကိုယ် ခွဲလိုက်မိခြင်း၏ အကျိုးဆက်တွေဟုလည်း ယူကျုံးမရဖြစ်ရသည်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မနိုင်သည့်အတွက် ပိုက်ဆံ ကြိုရှင်း ထားပြီးစောင့်ကြည့်နေစဉ် အောင်ဘညို (၃) ပိုပြီးကံဆိုးဖို့ ဖြစ်လာသည်။ ရှေ့နားက ဝိုင်းကို ခပ်ဟော့ဟော့ဝတ်ထားသည့် မိန်းမ တယောက် ရောက် လာ၏။ လည်ဟိုက်အင်္ကျ ီကြောင့် ရင်သားအပေါ်ခြမ်းတွေကို အရင်းတိုင်း မြင်နေရသလို ခုံမှာ ထိုင် လိုက် သည့် အခါ အင်္ကျ ီက အပေါ်ကိုတိုတက်၍ စကပ်တိုက အောက်ကို လျောသွားပြီး အနီရောင် အတွင်းခံသေးသေး လေးနှင့် မနိုင်မနင်းဖုံးထားသော တင်ပါးဖြူဖြူ ကြီးနှစ်ခြမ်းက အောင်ဘညို (၃) မျက်လုံးကို ဝင် ဆောင့်၏။ ကပျာကယာ မျက်နှာလွှဲလိုက်သော်လည်း နောက် ကျသွားပေပြီ။ အောက်က ကောင်က ကိုးဆယ်ဒီဂရီ လောက်အပေါ်ကို ထောင် တက်လာ၏။

'' ခက်ပြန်ပြီ''

အောင်ဘညို (၃) ညည်းညူရုံသာတတ်နိုင်တော့၏။ နဂိုကမှ လူက ထကြွသောင်းကြမ်းနေ သည်ဆိုပါမှ ရှေ့မှာလာပြနေသည့် မိန်းမ ကလည်း တော်တော် ် နှင့် ထမသွားဘဲ အကြာကြီး ထိုင်နေသည်။ ဆိုင်ထဲက တခြားလူတွေဆီ၊ ရှေ့မှာ သွားလာရပ်နားနေကြသည့် ကားတွေ ဆီသို့ အာရုံလွှဲသော်လည်း ဆက်ရွေ့ တင်းမြဲတိုင်းတင်းနေသည်။

'' ဒီလောက်တောင်ဖြစ်တာ၊ ကြည့်တယ်ကွာ''

အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ပေါ်လာတာကြောင့် အောင်ဘညို (၃) မျက်လုံးမလွှဲတော့ဘဲ ရှေ့က အ မျိုးသမီးကို သာ စိုက်ကြည့်နေမိ တော့သည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းနှင့် စိတ်ထဲမှာ ကယောင် ချောက်ခြားတွေ ဖြစ်လာသည်။ ပြုံးကာ ာရယ်ကာနှင့် သူမ၏ အနားက လူကို စကားတွေ ဖေါင်နေသည့်အမျိုးသမီး၏ အနီရောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို အောက်မှာ ထောင်နေသည့် အတံကြီး ပြေးထိုးထည့်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်လာသည်။ နီညိုရောင်ဆံပင်တွေကို ဆွဲ ကာ အမျိုးသမီး၏ ပါးစပ်ထဲကို မိန်း အင်္ဂ ါပမာ သဘောထားကာ တစွပ်စွပ်ဆောင့်ပြီး အရည် တွေ ပန်းသွင်း လိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမည်နည်းဟု အောင်ဘညို (၃) မချင့်မရဲတွေ ဖြစ်နေမိ၏။ စူစူး ဝါးဝါးကြည့်နေသော အောင်ဘညို (၃) ကို အမျိုးသမီးက လည်း အကဲခတ် သလိုပြန်ကြည့်သည်။ အောင်ဘညို ညို (၃)၏ မျက်နှာပေါ်က တဏှာနှင့် ရမ္မက် အခိုးတွေကို ရိပ်စားမိသွားသည်ထင်သည် မဲ့ပြီး မျက်နှာလွှဲသွား၏။

ခနနေတော့ တချက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ သူမ၏ အကြည့်ကို အောင်ဘညို (၃) ကောင်းစွာ ဖတ် မိပါ၏။ အထင်သေးသောရွံရှာစက်ဆုပ်သော အကြည့်။

'' အောင်မာ ဒင်းကများ၊ သူကျတော့ အပျက်မလို ဝတ်ထားပြီးတော့''

လူဆိုတာဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ ကိုယ့်မျက်ချေးကိုယ်မမြင်တတ်ကြ။ သူမ၏ လော်လီသော ဝတ်ဆင် မှုကို မစဉ်းစားဘဲ ကြည့်နေမိသည့် အောင်ဘညို (၃) ကိုပြန်ပြီး နှိမ်ချသလိုလုပ်နေသည်။

'' တော်ပြီကွာ၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့''

မခံချင်စိတ်ပေါ်လာတာကြောင့် ထောင်နေသည့် ဟာကြီးကို လုံချည်နှင့် ရောကာ မလိုက်ပြီး အောင်ဘညို (၃) ထိုင်ရာကနေ ထထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှာလည်း သူ၏ ခြေလှမ်းတွေ က မရည်ရွယ်ပါဘဲနှင့် အနောက်ဖက်က အိမ်သာတန်းဆီ ရောက်မိပြန်၏။ အခန်းသုံး ခန်း တောင် လွတ်နေသဖြင့်  နီးရာ အခန်းဆီကို ဝင်လိုက်ရသည်။ ဒီတကြိမ်မှာလည်း ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ထုလိုက်ရသည်။ ရှေ့မှာ နှစ်ကြိမ်တောင် ထုထားသည့် အတွက် အရည် ပင် သိပ်မကျန်ချင် တော့။ ကိစ္စပြီးလို့ ထွက်လာတော့ ဒူးတွေ ချောင်ပြီး ယိုင်နေသည်။

'' အကို ဝမ်းလျောနေတယ် ထင်တယ်၊ အိမ်သာပဲ ခနခန သွားနေရတာ၊ ကျွန်တော် ကြည့် နေတာကြာပြီ'

'' အော် ..ဟုတ်တယ်၊  အင်း ..ဟင်း''

အောင်ဘညို (၃) မှာကောင်းကောင်းပင် မဖြေနိုင်တော့ပါ။ ဒီဆိုင်က အလုပ်သမားဖြစ်ပုံရ သည့် ကောင်လေး၏ အမေးကို ပြီးစလွယ်ဖြေပြီး ထွက်လာခဲ့ရ၏။

'' ရှေ့က စတိုးဆိုင်မှာ ဝမ်းပိတ်ဆေးရှိတယ် အကို၊ ကျွန်တော် သွားဝယ်ပေးရမလား''

'' ရ ..ရ တယ်၊ ကောင်းသွားပြီ၊ ကျေးဇူးပဲ''

ဆိုင်ရှေ့ပြန်ရောက်တော့ စောစောက မိန်းမ မရှိတော့ပါ။ ဒီဆိုင်မှာလည်း ဆက်မထိုင်ချင်တော့ တာနှင့် တဆိုင်ကျော်ကို ကူးလာ ခဲ့သည်။ အိမ်သာရှိမရှိလဲ ကြိုမေးထားရသေး၏။ နွားနို့ ရ သည်ဆိုသဖြင့် ကြက်ဥပါ ဖေါက်ထဲ့ခဲ့ဖို့ မှာလိုက်မိ၏။ အောင်ဘညို (၃) နွားနို့ နှင့် ကြက်ဥ သောက်နေစဉ် အရှေ့ဖက် ဆီမှာ နေလုံးက ပြူစပြုလာသည်။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို (၃) ကတော့ အာရုံဦး၏ အလှအပများကို မခံစားနိုင်ရှာပါ။ နွားနို့သောက်လိုက် ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းလိုက်နှင့် နောက်တကြိမ်ပြန်ထကြွ လာမှာကို အကြောက်ကြီး ကြောက်နေရသည်။ နေ ထွက်လာသည့် အချိန်မှာ တော့သူ့ဟာကြီးက လုံး၀ ပျော့ခွေ နေပြီ ဖြစ်လို့ ပြန်ထမလာနိုင် တော့ ဟု တွေးပြီး ခရီးဆက်ဖို့ ပြင်ရသည်။အောင်ဘညို (၃)၏ အမူအရာကိုကြည့်ပြီး နေထိုင် မကောင်းဖြစ်နေသူဟု ထင်နေသည့် ဆိုင်က ချာတိတ်မလေး တယောက်၏ ကူညီမှု ကြောင့် ရန်ကုန် ဆင်းမည့်ကားမှာ နေရာ ရခဲ့၏။

'' ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ''

'' ရပါတယ် အကိုကြီးရဲ့၊ ဘာအပန်းကြီးလို့လဲ'

ကလေးမက အလွန်ဆုံး ၁၈ နှစ်လောက်ပဲရှိမည်။ ဒါပေမယ့် ရင်သားတွေကတော့ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ဖွံ့ထွားအောင်မြင် လွန်းလှ၏။ ဝတ်ထားသည့် စပို့ရှပ် ကြားကနေ ဖြူဝင်းသည့် အဖေါင်းအမို့တွေကို မြင်ရသည့် အခါ အောင်ဘညို (၃) ကမန်းကတန်းမျက်နှာလွှဲ လိုက်ရ သည်။ အောက်ကကောင် နောက်တခါ ပြန်ထလာလျင် သေဖို့ပဲ ရှိတော့သည်။

အခုတောင်မှ ဒူးထဲမှာ ဂလောက်ဂလောက် နှင့် အသံတွေလိုလိုကြားနေရ၏။ မျက်နှာလွှဲပြီး အ တင်းထွက်ပြေးသည်ကို ကောင်မလေးကတော့ ဘယ်လိုခပ်ကြောင်ကြောင်လူလဲ ဟု တွေးပေ လိမ့် မည်။ ထင်ချင်သလိုထင်ဟု သဘောထား၍ အောင်ဘညို (၃) ကတော့ နေရာရမည် ဆို သည့် ကားပေါ် ကိုသာ အပြေးအလွှားတက်လာ ခဲ့၏။နေရာရသော်လည်း အိပ်လို့ မပျော်ပါ။ ဒီလိုသာ ပစ္စည်းက ခနခန ထောင်ထနေရင်လွယ်မှာ မဟုတ်ဟုတွေးရင်း စိတ်မသက်သာစွာ နှင့် ရန်ကုန်ရောက်ခဲ့သည်။ ဒီကိုရောက်တော့ စိတ်အေးလက်အေး အိပ်နေသော (၂) ကိုတွေ့ ရသည်။ သူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်လို့ ဒီလိုနေနိုင်တာပဲဟု တွေးရင်း သူတို့ နှင့် တိုင်ပင်ကြည့်ဦး မည် ဟု ကားပေါ်တွင် တွေးခဲ့သည့် စိတ်ကူးကို ပြန်လည်ရုတ်သိမ်း လိုက်ရသည်။

..................................

တညနေလုံးလည်း အောင်ဘညို (၂)က လေတချွန်ချွန် နှင့် သွက်လက်နေသလောက် (၃) မှာ တော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နှင့် ဖြစ်နေရသည်။ ညစာကို တောင် (၂) က သွား ဝယ်လာပေးလို့ အနည်းငယ် စား လို့ ဝင်သည်။

အောင်ဘညို (၁) ကတော့ မိုးစုပ်စုပ် ချုပ်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူကလည်း ညတုန်းက အောင်သေအောင်သား စားခဲ့ရသည့် အပြင် ကားပေါ်မှာ အိပ်ရေး၀၀ အိပ်လာရလို့ လန်းဆန်း တက်ကြွနေသည်။ စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ် ပျားစွဲခဲ့သည့် အကြောင်းကို ဖေါက်သည်ချသင့် မချသင့် စဉ်းစားပြီးမှ မပြောတော့ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။မနေ့ညက ကိစ္စသည် ထူးဆန်း လွန်းသလို ပျော်စရာကြီးလည်းဖြစ်သည်။ ဖိုနှင့် မ စပ်ယှက် ဆက်ဆံကြခြင်း၏ အကောင်းဆုံး အရသာကို ခံစားနိုင်အောင် ဟိုအမျိုးသမီးက ကူညီပေး သွားသည်။ ထပ်နေဖို့ ဖိတ်ခေါ် သေးသော်လည်း ကျန် နှစ်ယောက် အခြေအနေကို သိချင် တာကြောင့် အောင်ဘညို (၁) အိမ်သို့သာပြန်လာခဲ့သည်။

'' ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမလဲ၊ လိပ်စာတို့ ဖုန်းနံပတ်တို့ ပေးလေ''

'' ဟင့်အင်း၊ သူတို့နဲ့ အတူတူ နောက်တပတ်လောက် ထပ်နေမှ ပေးမယ်'

'' ကြီးလို့ မခံနိုင်ဘူးဆို'၊ အခု သဘောကျသွားပြီလား”

'' အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့၊ နေမှာလား မနေဘူးလား၊ ဒါပဲပြော''

'' ကားလက်မှတ်က ဖြတ်ပြီးနေပြီ''

'' အဲဒီလောက် ပိုက်ဆံ နှမျောလား''

ဒီအမျိုးသမီး အပျက်မ မဟုတ်တာကတော့ သေချာသည်။ ဘာအကြောင်းကြောင့် ခုမှတွေ့ ရ သည့်ယောက်ျားတယောက်ကို ရက်ရောစွာပုံပေးရသည်ကိုတော့ အောင်ဘညို (၁) နားမ လည် နိုင်အောင်ဖြစ်ရ၏။ ညတုန်းက သူမ၏ လိုက်လျောမှုတွေသည် အံ့မခန်းဖြစ်၏။ ချစ်လို့ ယူကြ ညားကြသည့် လင်မယားတွေပင် အောင်ဘညိုတို့ လောက် အပေးအယူမျှကြမည် မထင်။

သူမ မှာအိမ်ထောင်ရှိသလား လွတ်လပ်သူ လားဆိုတာလည်း အောင်ဘညို(၁) မသိပါ။ ထိုအ ချက်ကို ဂရုထားချင်စိတ် မရှိအောင်လည်း သူမက အောင်ဘညို(၁) ကို ဆွဲညှို့ထားခဲ့၏။ ရမ္မက်တွေ ထန်နေစဉ်တုန်းကတော့ ဒီတည်းခိုခန်းမှာ စမြင်တွေ့ကထဲက သူ့အကြောင်းတွေ ကိုပဲ စဉ်းစားနေမိသည်ဟု သူမ တတွတ်တွတ် ပြောခဲ့သည်။

“ သူနဲ့ ..ဒီလိုနေရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ ခနခန တွေးမိတယ်၊ ရှက်စရာကြီးနော်၊ ဒါပေမယ့် အခု တော့ မရှက်တော့ပါဘူး”ဟု ပြောလာခဲ့သည့် အမျိုးသမီး၏ စိတ်ထားကို အောင်ဘညို (၁) နား မလည်နိုင်ခဲ့ပါ။ နည်းလည်ဖို့လည်း မကြိုးစားခဲ့။ ပြင်းပြသောရမ္မက် က အောင်ဘညို (၁) ကို တညလုံးဖုံးအုပ်ထားခဲ့သည်။ အခုလည်း မပြန်ပါနှင့် ဦးဟု တားနေပြန်သေး၏။

''အလုပ်တွေ က ရှိသေးတယ်၊ ဒီလိုလုပ်မယ်လေ၊ ဒီမှာပဲ ရှိဦးမယ်ဆိုရင် ရန်ကုန်မှာ ကိစ္စ ပြီး တာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်တက် လာခဲ့မယ်၊ ဘယ်လိုလဲ''

'' ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ''

'' နှစ်ရက် သုံးရင်ပေါ့၊ အများဆုံးလေးရက်ပဲ''

'' ဒီနေ့ ဘယ်နှစ်ရက်နေ့လဲ ဲ''

'' အင်း..ဆယ့်ငါး၊ မဟုတ်ပေါင် ဆယ့်ခြောက်ရက်နေ့''

'' ပြန်လာချင်လဲ လာခဲ့ပေါ့၊ တို့ကတော့ ရှိမှာပါ''

'' ဟိုလူကြီး ပြန်ရောက်နေရင်ရော''

'' မဆိုင်တော့ပါဘူးဆို၊ ကဲ ..ပါ၊ သူပြန်ရောက်လာလဲ ရှင်နဲ့ပဲ လာအိပ်မယ် ဟုတ်ပြီလား''

'' ခုတော့ ကြီးတာကြိုက်သွားပြီပေါ့လေ''

'' ရှင်တို့ ယောက်ျားတွေကလေ သိလား၊ တော်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ...”

စကားဖြတ်လိုက်သောကြောင့် အောင်ဘည (၁) က ထောက်ပေးလိုက်သည်။

'' ကိုယ့်ကိုယ်ကို ..ဘာဖြစ်လဲ''

'' ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ တော်ပြီ၊ ဒီတပတ်အတွင်း ပြန်မယ် ဆိုရင်ပြန်ခဲ့၊ တို့ ရှိနေဦးမယ်၊ ဟုတ်လား'၊ အဲဒီ ကျော်ရင်တော့ တို့လဲ မပြောတတ်ဘူး”

'' အင်း ...ကတိတည်ရမယ်နော်''

'' မိန်းမ ကတိက တည်ပါတယ်၊ ယောက်ျားကတိက သာပျက်တတ်ကြတာ''

'' ကောင်းပါပြီဗျာ၊ ကောင်းပါပြီ၊ ကျွန်တော်လဲ ပြန်လာမှာပါ၊ ဒါပေမယ့် မသွားခင်၊ ''

အောင်ဘညို (၁) က ဆွဲပွေ့ လိုက်သောကြောင့် အမျိုးသမီးတွန့် သွားသည်။

'' ဘာလုပ်တာလဲ''

'' စောသေးလို့၊ တကြောင်းလောက် ထပ်သွားမလားလို့''

'' မကြောင်းနဲ့၊ တော်ပြီ၊ လူလဲ အထဲမှာသွေးချေတောင်ဥနေပြီလား မသိဘူး၊ ကျိန်းစပ်နေတာပဲ တို့လဲ အပြင် သွားဖို့ ရှိသေးတယ်၊ ရှင်လဲ ပြန်ရမယ်၊ သွားတော့၊ လိုချင်ရင် နောက်တ ခေါက်ပြန်လာခဲ့''

'' အဲဒါတော့ စိတ်ချ''

သွားစရာ ရှိသည်ဆိုသဖြင့် အောင်ဘညို (၁) လည်း ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ ရေ ချိုးသွားသည့် အချိန်မှာ အခန်းတံခါး အထဲက ပိတ်ထားတာ တွေ့ ရသည်။ အဝတ်လဲပြီး နောက် ပစ္စည်း တွေ သိမ်းကာ ထွက်လာတော့ အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားဆဲပင်။ သော့ခတ် ထားတာ မဟုတ် သဖြင့် အထဲမှာ ရှိမည်ဟု တွေးပြီး တံခါးကိုခေါက်ကြည့်လိုက်သည်။

'' ဘာလဲ''

'' သွားတော့မယ် လေ၊ နှုတ်ဆက်တာ''

'' လာပြီ၊ လာပြီ''

တံခါးပွင့်သွား၍ဝင်လိုက်တော့ အောက်ပိုင်းမှာ ထမိန်ပါသော်လည်း အပေါ်မှာ ဘရာစီယာလေး တထည်သာဝတ်ထားသည့် အမျိုးသမီးကိုတွေ့ရသည်။ ဆံပင်ကို သေသေသပ်သပ်ပြီးထားပြီး မျက်နှာ ကိုလည်း ချယ်သထား၏။သူမ လည်း အပြင်ထွက်ဖို့ ပြင်နေပုံရသည်။

'' အပြင်ထွက်မလို့လား''

'' ဟုတ်တယ်''

'' တူတူသွားမယ်လေ''

'' ကိုယ့်ဖာသာသွားစမ်းပါ၊ တို့က အသိတယောက်ကို စောင့်ရဦးမှာ''

“ ဒါဆိုလဲ သွားပြီနော်''

ဖက်ပြီး အနမ်းတွေနှင့် နှုတ်ဆက်တော့ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း၏ အထိအတွေ့ကြောင့် အောင်ဘညို (၁) ရင်ခုန်သံ မြန်လာရပြန်သည်။ အမျိုးသမီးကလည်း ရိပ်မိသည်။

'' ဟွန်းဖေါက်လာပြီ''

'' အဟီး''

စိတ်ကို ထိန်းပြီးလူချင်းခွာလိုက် တော့မှ အမျိုးသမီးက ထမိန်စကပ်ဇစ်ကို အောက်ကို လျော့ ချရင်း

'' ကဲပါ...နာရီ ဝက်တော့ရမယ်၊ ဒါမှ ရှင်လည်းကားမှီမယ်၊ တို့လဲ အပြင်ထွက်ဖို့ အချိန်မှီမယ်''

'' စောစောကတော့ မရဘူးဆို''

'' အဲဒါက၊ ...ဒါပေမယ့် ..ရှင်ပြန်လာနိုင်ချင်မှ လာနိုင်မှာလေ၊ အဲဒါကြောင့် အလိုလိုက်တာ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ထမိန်စကပ်က ကြမ်းပြင်ဆီ ပြုတ်ကျသွားသည်။ ပင်တီ အောက်က ဖေါင်းမို့ နေသည့် ပေါင်ကြားထဲကို လှမ်းကြည့်ရင်း အောင်ဘညို (၁) သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။

'' မရပ်နိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ဧည့်သည်လာမှာဆို၊ ရပါတယ်၊ ကျွန်တော် ဆက်ဆက် ပြန် ခဲ့မယ်၊ အဲဒီကျမှ ဝအောင်ပြန်ချစ်ကြတာ ပေါ့''

'' ဒါတော့ သူ့သဘောပါ''

နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကို အားရပါးရစုပ်နမ်း၊ ရင်သားတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ညှစ်ကာနှုတ်ဆက်ပြီး အောင်ဘညို (၁) အခန်းထဲကနေ ကသုတ်ကရက် ပြေးထွက်ခဲ့၏။ ကြာရင် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ထိန်းနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ပေ။ကောင်တာ အခန်းခ ရှင်းကာ ထွက်လာပြီး လမ်းပေါ်ရောက်မှ တညလုံးလုံး လင်မယားပမာ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း နေလာကြပြီးမှ အမျိုးသမီး၏ နာမည် လေး တောင် မမေးခဲ့ရသည်ကို သတိရမိသည်။ ကိုယ့်နာမည်လည်း မပြောဖြစ်ခဲ့ဟု ထင်မိသည်။  ညတုန်းကလည်း အမည်သညာကိစ္စ ထက် ဟိုဟာလုပ်ဖို့ကိုပဲ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ထက် သန်နေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

'' နောက် နေ့ တွေ့ဦးမှာပဲလေ''

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အောင်ဘညို (၃) ကတော့ သူမ ထံပြန်သွားမည်ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ လိင်ကိစ္စ ဆိုသည်မှာ ဘယ်လောက် တပ်မက်ဖို့ကောင်းသည် ခံစားလို့ အရသာရှိသည် ဆို တာကို ပြသပေးနိုင် ခဲ့သော သူမ ကို အောင်ဘညို (၁) ထပ်ပြီးတွေ့ချင်ပါသေးသည်။ ပြန် တွေ့ရဖို့ကလည်း အခက်အခဲမရှ်ဟု ထင်မိ၏။ အခုဆိုရင် အောင်ဘညိုက နှစ်ယောက် တောင် ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ရန်ကုန်ကိစ္စတွေက ကောင်းကောင်း လည်ပတ်နိုင်သည်။ မိမိ က အေးရာ အေး ကြောင်း ဒီမှာ လာနှပ်နေလို့ ဘာကြောင့် မရရမည်နည်း။ နောက်နေ့ တွေကျမှ ဟိုနှစ် ယောက် နှင့် တိုင်ပင်ပြီး ဆက်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထား၏။

'' ငါတို့ အခုကထဲက ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာကြို တိုင်ပင်ထားကြရင် ကောင်းမယ်''

ဘယ်သူမှန်း မသိသည့် အောင်ဘညို တယောက်၏ အသံကြောင့် (၁) ဦးခေါင်း ဆတ်ကနဲ မတ်သွားသည်။

........................................

'' တို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ''

အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဝိုင်းထိုင်လိုက်မိသည်နှင့် အောင်ဘညို (၂) က ကျန်နှစ်ယောက်ကို ဝေ့ဝိုက် ကြည့် ရင်းမေးလိုက်သည်။ ခရီးသွားဦးမည်ဟု ပြောချင်နေသော(၁) မှာ ချက်ချင်းကြီး ပြောလို့ မကောင်းသေးဟု ယူဆ ထား၍ဘာမှ ဝင်မပြောဘဲ (၃) ၏ အရိပ်အခြေကို မသိမသာအကဲ ခတ်နေမိ၏။

'' ပြောကြလေ၊ သုံးယောက်ပူးကြီးနဲ့ တို့ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆိုတာ အရေးကြီးတယ်၊ ဒီအ တိုင်း ထိုင်နေလို့လဲ မဖြစ်ဘူး''

အောင်ဘညို (၂) က အတင်းလောဆော်တော့မှ (၃) က တွေတွေ ငေးငေး အမူအရာနှင့်

'' ငါကတော့ စာပဲရေးချင်တယ်ကွာ၊ ခုလိုအချိန်မှ မကြိုးစားရင် ဘယ်အချိန်လုပ်မလဲ''

စာရေးဆရာဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ဟိုယခင်ကထဲက အောင်ဘညို၏ ရည်မှန်းချက် ဖြစ်နေသောကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက်လဲ ငြိမ်သွား၏။

'' မင်းကရော ဘယ်လိုလဲ''

အောင်ဘညို(၁) ခေါင်းကိုကုပ်လိုက်မိသည်။

'' ငါ...ငါ ...ငါ...တော့ ခရီးသွားရတာကြိုက်တယ်၊ ရန်..ရန်ကုန်မှာ မနေချင်ဘူး''

'' အဲ လိုတော့ ဖြစ်မလားကွ၊ ဒီတယောက်က စာရေးမယ်၊ မင်းက ခရီးသွားမယ် ဆိုရင် အလုပ် ကိစ္စ တွေ အကုန်ငါ့ပေါ် ပိကျလာမှာပေါ့''

အောင်ဘညို (၂) ၏ စကားကြောင့် (၁) ငိုင်သွားသည်။ ပြန်ရောက်တာမှ မကြာသေး ပြန် ထွက် ဦးမည် ဆိုတော့ မဖြစ်သေး။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း တည်းခိုခန်းမှာ တွေ့ ခဲ့ သည့် မိန်းမ၏ အဝတ် မဲ့သောကိုယ်လုံးနှင့် ညည်းညူသံတွေ၊ ပြန်ခါနီးတွေ့ခဲ့ရသည့် ဖိတ်ခေါ် သော အမူအရာ နှင့် တပ်မက်ဖွယ် မျက်လုံးအကြည့်တွေကို မြင်ယောင်နေသည်။

'' မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ငါဖြစ်ချင်တာကိုပြောတာပါ၊ ''

တရက်နှစ်ရက်လောက် နောက်ကျ လဲ မထူးပါဘူးဟု စိတ်ဖြေပြီး အောင်ဘညို (၁) လျောချ လိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ တွေကျမှ အခြေအနေကြည့်ပြီး လစ်ထွက်သွားရင်လည်း ရနိုင်သည်။ ဟိုမိန်းမက တပတ်လုံးစောင့်နေမည်ဟု ပြောခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

'' စာရေးမယ် ဆိုတော့ မင်းက အိမ်မှာပဲ နေမှာလား''

'' အင်းလေ တခါတ တော့ အပြင်ထွက်မှာပေါ့''

အောင်ဘညို (၂) ကခေါင်းကို တဆတ်ဆတ်ညိတ်လိုက်ရင်း

'' ဒါဆိုရင်တော့ အိမ်မှာ ထမင်းချက်တာတို့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်တာတို့ မင်းလုပ်ရမယ်နော်၊ အပြင် ကိစ္စ တွေတို့ နှစ်ယောက်လုပ်မယ် သဘောတူသလား''

'' ရပါတယ်၊ မင်းတို့က ညစာပဲ စားကြမှာ မဟုတ်လား၊ အဝတ်ကတော့ ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ် လျော်ကြ၊ ကိုယ်ဝတ်တာကိုယ်လျော်ရမယ်''

'' ဟုတ်ပြီ၊ ဈေးဝယ်တာခြမ်းတာတော့ တို့တွေ အပြင်ကနေဝယ်လာရင်ရတယ်။ အရေးကြီး တာက သုံးယောက်ပြူးဖြစ်ဖြစ် နှစ်ယောက်ပူးဖြစ်ဖြစ် လူတွေ မြင်မသွားကြဖို့ပဲ၊ အဲဒါကိုတော့ ဂရုစိုက်ရမယ်''

'' ငါက အိမ်ထဲပဲ နေမှာပါကွာ''

အောင်ဘညို (၂) နှင့် (၃) က အပြန်အလှန်ပြောဆိုဆွေးနွေးနေကျချိန်တွင် (၁) ကတော့ ငူ ငူကြီး ထိုင်နေမိသည်။

'' ငါတို့ တွေ အပြင်ထွက်တယ်ဆိုလဲ၊ လူခွဲထွက်ရမယ်''

'' အေးပါကွာ''

'' ဒါဆို မနက်ဖြန် အလုပ်ပြန်သွားရတော့မယ်၊ တို့နှစ်ယောက် ဘယ်သူ သွားမလဲ''

'' မင်း သွားလိုက်လေ''

ဒီတခါတော့ အောင်ဘညို (၁) နှုတ်သွက် သွက်နှင့် ပြောလိုက်မိသည်။ သွားရင်လည်း စိတ် ပါမှာ မဟုတ်သည့် တူတူ တခြားတခုခု လုပ်တာကကောာင်းဦးမည်။

'' ဒါဆို မင်းက သဲသဲ ဆီသွားပေါ့''

အောင်ဘညို (၂) စကားကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက် ခေါင်းထောင်သွားသည်။ ပြန်လည်ရောက် ရှိကြောင်း သတင်းပို့ဖို့ သုံးယောက် လုံးမေ့လျော့နေကြသည်။ အောင်ဘညို (၁) က ခပ်သွက် သွက် ထသွားပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ သိမ်းထားခဲ့သည့်လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထုတ်ယူလာကာ ပါဝါ ဖွင့်လိုက်သည်။

'' ဘက်ထရီ ကျန်သေးရဲ့လား''

'' ရှိမှာပါ၊ မသွားခင်က ချာဂျင်အပြည့်ထည့်ထားတာပဲ''

ဖုန်းဖွင့်ပြီးသည်နှင့် အောင်ဘညို (၁)က

'' မနက်ဖြန်ငါသွားမှာဆိုတော့ ငါပဲဆက်လိုက်မယ်''

သဲသဲ အိမ်ရှေ့နားက စတိုးဆိုင် ဖုန်းကိုနှိပ်ရင်း အောင်ဘညို(၁) ဝရန်တာဖက်ကို ထွက်လာခဲ့ သည်။ ဟိုနှစ်ယောက်က မကျေမချမ်း လိုက်ကြည့် နေတာကို မသိယောင်ဆောင် နေလိုက်၏။

'' ဟဲ လို...သဲသဲ နဲ့ ပြောချင်လို့ပါခင်ဗျာ၊ ခေါ်ပေးလို့ ရမလား မသိဘူး''

အောင်ဘညို ဆက်နေကျဖုန်း ဆိုတော့ ဟိုဖက်ကလည်း ခန ကိုင်ခိုင်းထားပြီးသဲသဲ ကို သွား ခေါ် ပေးသည်။

'' ကိုကြီး...ကိုကြီးလား''

သဲသဲ၏ အမောတကောအသံလေးကြာင့် အောင်ဘညို(၁) ရင်ထဲမှာ လွမ်းသလိုလိုတောင် ဖြစ် သွားသည်။ ခရီးသွားနေတုန်းက သတိရပေမယ့် ဒီလောက်ကြီး မဟုတ်။ ခုကျတော့ ချက် ချင်းတောင်ပြေးတွေ့ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ သဲသဲလည်း လွမ်းနေမည်ဆိုတာကို စိတ်က သိ နေ၏။

'' ခုပဲပြန်ရောက်တယ် သဲသဲရေ၊ ရောက်ရောက်ချင်း ဖုန်းဆက်လိုက်တာ''

'' ဘာ အခုမှ ရောက်ရောက်ချင်းလဲ  ဟိုနေ့တွေတုန်းက အသံလေးတောင် တစက်မှမထွက်ဘဲ တိတ်နေပြီးတော့။ ဖုန်းလေးတခါ တောင်ဆက်ဖေါ်မရဘူး၊ သဲ ဆက်တော့လဲ ဖုန်းပိတ်ထား တယ်တဲ့''

'' ကိုယ်က ရွာရောက်နေတာ သဲရဲ့၊ ဖုန်းမှ မရှိတာ၊ အလုပ်က ဖုန်းတွေ လိုက်ရှုပ်မှာစိုးလို့ ဟန်း ဖုန်းကိုရန်ကုန်မှာပဲ ထားခဲ့တာ၊ ချက်ချင်း ဆက်တယ်လေ သဲရဲ့၊ ကိုယ်အခု ချက်ချင်း လာခဲ့ရ မလား''

'' တော်ပါ၊ အခုမှ လာပြီးတော့၊ မလာနဲ့ သဲမေမေ တို့နဲ့ အပြင်ခနလိုက်သွားစရာ ရှိသေးတယ်၊ ခုတောင်ရေချိုးမလို့ နေလုပ်တုန်း ကိုကြီးဆီက ဖုန်းလာတယ် ဆိုလို့ ပြေးလာတာ''

'' ဟာ... လူတွေ ဝိုင်းကြည့်တော့မှာပဲ''

'' ကိုကြီးနော်၊ မယုတ်မာနဲ့၊ ထမိန်ပြန်ဝတ်ပြီး တီရှပ် တထည်ကောက်စွပ်ပြီးမှ လာတာပေါ့''

ဖုန်းပြောနေရင်းနှင့် အောင်ဘညို(၁)၏ မျက်လုံးထဲမှာ ဘရာစီယာမပါသော သဲသဲ၏ ရင်သား လေးတွေကို မြင်ယောင်လာသည်။

'' ကိုကြီး မနက်ဖြန် အလုပ်ဆင်းမှာလား''

'' သွားရမယ် ...အင်...မသွားဘူး၊ သဲဆီလာမယ်''

'' အာဟ...စံပြမန်နေဂျာကြီးက အလုပ်မဆင်းဘူးပေါ့''

'' ပြန်မရောက်သေးသလိုလိုနဲ့ ရောလှိမ့်နေရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတယ်၊ လာခဲ့မယ်နော် သဲ...''

'' ဟင့် ...သဲက မနက်ဖြန် ကျူတိုရီရယ်လဲရှိတယ်၊ ပရက်တီကယ်လဲ ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် နေ့ ခင်း ပရက်တီကယ် ပြီးတာနဲ့ ပြန်လစ်လာခဲ့မယ်လေ၊ သုံးနာရီကျော် လောက်ရောက်မယ် ကိုကြီး မြို့ထဲကပဲ စောင့်”

“ သဲလာမယ်ဆိုရင် စောင့်ရမှာပေါ့”

'' အိုကေ၊ ဒါဆိုလဲ သဲဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်၊ သိပ်ကြာရင် မေမေ လိုက်လာလိမ့်မယ်”

'' ဟုတ်ပြီ၊ ကိုယ်လာခဲ့မယ်၊ ဂွတ်နိုင် အာဘွား သဲလေး''

'' ကိုကြီးနော်၊ ဘာတွေဒီလောက် အူမြူးနေတာလဲ၊ တော်ပြီ၊ ဒါပဲ''

အောင်ဘညို(၁) အထဲကိုပြန်ဝင်လာတော့ ဧည့်ခန်းဝနားမှာ ပြူ စောင့်နေသည့် အောင် ဘ ညို နှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

'' မင်းက အလုပ်သွားမယ် မဟုတ်လား၊ ငါသဲသဲဆီ သွားလိုက်မယ်လေ၊ မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်လို့ ချိန်းထားပြီးပြီ''

မကျေမနပ်ကြည့်သည့် အကြည့်တွေကို မမြင်ယောင်ပြုပြီး အောင်ဘညို (၁) ဧည့်ခန်းမှာ ဝင် ထိုင်လိုက်သည်။

'' သူက ဝရန်တာလိုက်ထွက်မယ်လုပ်နေလို့ ဆွဲထားရတယ်၊ သုံးယောက်ပူးကြီး လူမြင်မှ ခက်မယ်လေ''

အောင်ဘညို(၂) စကားက သူလည်းဖုန်းလာပြောချင်သည့် သဘောသက်ရောက်နေသည်။ ဆက် ပြောနေလျင် အစီအစဉ်တွေ ပြောင်းကုန်ကြမှာ စိုးတာကြောင့်  (၁)က  စကားလမ်း ကြောင်း မြန်မြန်ပြောင်းလိုက်သည်။

'' ညစာတော့ မင်းတို့လဲ စားပြီးကြပြီ မဟုတ်လား၊ ညအိပ်ဖို့က ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

'' ကုတင်ကတော့ နှစ်ယောက် ဆန့်မယ် ထင်တယ်၊ နောက် တယောက်က...''

အောင်ဘညို (၂) စကားမဆုံးခင် (၃)က ဝင်ပြောလိုက်သည်။

'' မင်းတို့ နှစ်ယောက်ပဲ အထဲမှာအိပ်ပါ၊ ငါက ဒီညတော့ ရှေ့မှာပဲ အိပ်လိုက်မယ်၊ မနက်ဖြန်ကျ ရင်တော့ ထပ်ခိုးကို ရှင်းပြီးတော့ တက်အိပ် မယ်''

'' ဖြစ်မလား''

'' ဖြစ်ပါတယ်''

'' ဒါဆိုလဲ အိပ်တော့မယ်ကွာ၊ ငါပင်ပန်းလာပြီ''

အစီအစဉ် အပျက်မခံနိုင်သည့် အောင်ဘညို (၁) က အထဲကိုဝင်သွားပြီး အတင်း အိပ်တော့ သည်။ ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်က အပိုမရှိသဖြင့် အောင်ဘညို (၂) နှင့် (၃) မှာ အဝတ်တွေကို ပုဆိုးနှင့် ထုပ်ပြီး ခေါင်းအုံးလုပ်ကာပုဆိုးခြုံပြီး တညကွေးလိုက်ရတော့သည်။

................................................

အခန်း ( ၄ )

မနက် ရောက်တော့ အလုပ်သွားရမည့် အောင်ဘညို (၂)က အိပ်ရာက ထလာပြီး ရေချိုးအ ဝတ် အစားလဲသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းက ခုံပေါ်မှာ အိပ်ရသည့် အောင်ဘညို (၃) ခမျာတော့ ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ စောင်နှင့် ခါင်းအုံးကို အပိုင်စီးထားသည့် (၁) သာလျင် မနက် လင်းတာတောင်မှ မနိုးသေးဘဲ တခေါခေါနှင့် အိပ်ပျော်နေ၏။

'' ငါသွားမယ်၊ ဖုန်းကို ငါယူသွား မယ်၊ မင်းနေ့ခင်း အားရင် ခေါင်းအုံးလေး စောင်လေး ထွက် ဝယ်ထားပါလား။ ''

'' အင်း ..အင်း ...''

နေရာလွတ်သွားတော့ အောင်ဘညို(၃) အခန်းထဲပြောင်းအိပ်သည်။ သက်တောင့် သက်သာ အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်လိုက်ရမှ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွား သည့် အတွက် (၁) အိပ်ရာက ထသွားသည်ကိုတောင် မသိလိုက်ပါ။  ဗိုက်တွေ အရမ်းဆာပြီး နိုးလာတော့ (၁) ကိုလိုက်ရှာမိ သည်။ အိမ်ထဲမှာလည်း မရှိသည့် အတွက် အပြင်ထွက်သွားသည်ဟု သိလိုက် သည်။

သူလည်း ဆာလောင်မှုကိုဖြေရှင်း ဖို့ အပြင်ထွက်ချင်ပေမယ့် လမ်းမှာ (၁) နှင့် တိုးလျှင် သူများတွေ ရိပ်မိကြမှာ ကိုကြောက်ပြီး ကျိမှိတ်ကာ  ပြန်အလာကို စောင့်နေရ၏။ (၁) ပြန်လာတော့ ကြာနေသည့် အတွက် အပြစ်တင်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်သေးသော်လည်း လက်ထဲမှာ ကိုင်လာသည့် ပေါက်ဆီထုပ်ကို မြင်လိုက်ရလို့  အပြစ်တင်မနေတော့ဘဲ စိတ်လျော့လိုက်၏။

'' ရော့ ..မင်းဆာနေမှာပဲ ဆိုပြီး ဝယ်လာတာ''

'' သတိရလို့ တော်သေးတာပေါ့ကွာ''

'' သတိရပါတယ်ကွာ၊ မင်းလဲငါ၊ ငါလဲ မင်းပဲဟာ၊ ရော့ရော့ ပေါက်ဆီ ပူတုန်းစားလိုက်''

အိမ်ရှေ့ခန်းမှာပဲ ထိုင်ပြီး အောင်ဘညို (၃) ပေါက်ဆီစားနေစဉ် (၁) အနားမှာ လာထိုင်သည်။

'' တလုံးဆို ငါဝမှာ မဟုတ်ဘူး အရမ်းဆာနေတာ၊ တော်သေးတယ် မင်းက နှစ်လုံးဝယ်လာလို့''

တလုံးကုန်သွားပြီးနောက် လဘက်ရည်ကို တကျိုက် ကျိုက်လိုက်ပြီး အောင်ဘညို(၃) ပြော လိုက်မိသည်။ (၁)က နောက်တလုံးကို အိတ်ထဲကထုတ်ပေးရင်း

'' ပေါက်ဆီ ဆိုတာ နှစ်ခုမှ တစုံဖြစ်တာပေါ့ကွ၊ ဟဲ..ဟဲ..”

အောင်ဘညို (၃) လှမ်းယူပြီး မစားရသေးခင် (၁) က ကောက်ကာငင်ခါ ထမေးသည်။

'' သဲသဲ နို့ နဲ့ ဒီပေါက်ဆီ ဘယ်ဟာပိုကြီးမလဲ ..မသိဘူး''

သူ့စကားကြောင့် အောင်ဘညို (၃) ယောင်တောင်တောင် နှင့် ပေါက်ဆီကို နောက်လက် တဖက်နှင့် အပေါ်က အုပ်စမ်းကြည့်မိသည်။ စိတ်ထဲတွင် သိပ်မကွာဟုထင်မိသောကြောင့်

'' သိပ်မကွာ ဘူးထင်တယ်၊ ပေါက်ဆီ ကတော့ နည်းနည်းပိုသေးမလားပဲ''

'' ပိုကြီးတယ် ထင်ရတာက ဘရာစီယာခံနေလို့ ဖြစ်လိမ့်မယ်၊ ဒီတိုင်း ဆိုရင်တော့ တူတူ လောက် ဖြစ်မယ်လို့ ငါထင်တာပဲ''

'' အဲဒါတော့ မပြောတတ်ဘူးလေကွာ''

စကားကိုဖြတ်ရွေ့ ပေါက်ဆီကို တကိုက်ကိုက်လိုက်ရင်းသုံးကိုယ် ကွဲသွားပြီးနောက်  အောင် ဘညို(၁) သည်လည်း မိမိ လိုပင် တဏာ ရာဂ အလွန်ကြီးမား သည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွား သလားဟု (၃) တွေးနေမိ၏။ လမ်းမှာ ဗရုတ်သုတ်ခ ဖြစ်ခဲ့ရတာကိုတွေးပြီး သူ့မှာ အခုထိ စိတ် ပျက်နေရသေးသည်။

'' ညနေသွားတွေ့မှ ပဲ လူလစ်ရင် ထပ်ကိုင်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်''

အောင်ဘညို (၃) က မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်လိုက်သောကြောင့် (၁) ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်ရင်း

'' မင်းကလဲ မကိုင်ဖူးတာကျနေတာပဲ၊ အခုမှ အလန့်တကြားလာလုပ်နေတယ်၊ သဲသဲ က နား လည်ပါတယ်ကွ၊ ကိုင်ရုံတင် မဟုတ်ဘူး၊ စားချင်လည်း သူကျွေးမှာပဲ၊ ပေါက်ဆီရော စမူဆာ ရော၊ ငါက ..အဲလေ..ငါတို့က မှ မရဲတာ...ဟားဟား..''

'' ဒါက ..ဒါက တော့ကွာ၊ တခြားအကြောင်းတွေကလည်း ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား၊ မဖြစ် သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

'' မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာက ကိုယ့်အပေါ်မှာလဲ တည်ပါတယ်ကွာ၊ ကိုယ့် အရည် အချင်းနဲ့ ဆိုင် တယ်၊ ဒီခေတ်မှာ ဗိုက် မကြီးအောင်လုပ်လို့ ရတဲ့နည်းတွေ အများကြီးပဲ၊ ခုနက ငါ လ ဘက် ရည်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ကောင်မလေးတွေကို လိုက်ကြည့်ရင်း သွားတွေးမိတာ၊ နှစ်ဆယ့် တစ်ရာ စုမှာက ရည်းစား ဖြစ်တယ်ဆိုတာနဲ့ စားကြတော့တာပဲ။ ဒီတော့ ဘယ်သူက အ ပျိုစစ်တယ်၊ မစစ်ဘူးဆိုတာ ပြောရခက်ကုန်ပြီ။ နိမ့်တုံ မြင့်တုံတွေ၊ ဘေးတိုက်ရမ်းတာတွေက ဘိုး တော် ဘုရားခေတ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ၊ အကုန်လုံးက ကျပ်နေအောင်ဝတ်နေအောင် ဝတ်ချင်ဝတ်တယ်။ ချောင်ပွနေအောင် ဝတ်ချင်ဝတ်တယ် အောက်ကဟာ တုန်တာ ခါတွေကို ဘယ်လိုလုပ်မှန်းဖို့ လွယ်တော့မလဲ၊ အဓိက က အပေါက်မချောင်ရင်ပြီးတာပဲ၊ ရုပ်ကလေးကတော့ တောင်ချင် စရာ ဖြစ်ရမှာပေါ့ကွာ''

ပြောချင်တာတွေ လျောက်ပြောနေသည့် စကားတွေက အောင်ဘညို (၃) အတွက်ထူးဆန်း လို့နေသည်။ ကြားရတာတွေက သိပ်ပြီးတော့ ကဗျာ မဆန်သည့် အတွက် တုံ့ပြန်ပြီးလည်း ပြောမနေချင်တော့ ပေ။

'' မင်းက ညနေမှ သွားမှာ မဟုတ်လား။ ငါ ခနနေရင် အပြင် ထွက်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေ ဝယ်ရဦးမယ်၊ ညစာချက်ဖို့ လဲဝယ်ရမယ်”

'' ညစာက ငါဝယ်လာ၊ အဲလေ ...ငါက ဘယ်လောက်ကြာမယ် မှန်း က မသိသေးတော့ ... မင်း နဲ့ ဟိုကောင်နဲ့အတွက်ပဲ ချက်ပါကွာ၊ ငါတော့ သဲသဲနဲ့ အပြင်မှာပဲ စားလိုက်တော့မယ်၊ ဟဲ..ဟဲ''

'' ဒါဆိုလဲ ပြီးရောပေါ့''

စားသောက်ပြီးတော့ အောင်ဘညို (၃) အပြင်ထွက်ဖို့ ပြင်သည်။

'' မင်း အိမ်မှာ နေရင်းနဲ့ အားရင် ထပ်ခိုးပေါ်မှာ ရှင်းထားလိုက်ပါလား ''

'' အေး ..အေး..၊ ဒါနဲ့ နည်းနည်းတော့ သတိထားသွားနော်၊ မနက်က ငါသွားတုန်းက လမ်းထိပ် ကွမ်းရာဆိုင်က လူက ခေါက်တုံ့ ခေါက်ပြန်နဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲတဲ့၊ သူ့မိန်းမက လဲ မနက် တုန်းက ပုဆိုးနဲ့အခု ဘောင်းဘီတိုနဲ့အဝတ်အစား အမျိုးမျိုး ပြောင်းနေတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲတဲ့''

'' ဟိုကောင်နဲ့ မှားတာဖြစ်မယ်၊ နည်းနည်းတော့ အသွားအလာဆင်ခြင်မှပဲ၊''

'' မင်း ...အနောက်ခြမ်းက ပတ်ထွက်လိုက်လေ''

'' ဒီလိုပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့၊ အားရင်သာ အပေါ်ကို ရှင်းထားလိုက်ဦး''

“ စိတ်ချစိတ်ချ''

သွားနေကျလမ်းအတိုင်း မသွားတော့ဘဲ အောင်ဘညို (၃) ပတ်သွားရတော့သည်။ နေ့ တိုင်း သာဆိုရင် မလွယ်ဟုတွေးရင်း အိမ်မှာပဲ စာရေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်ကို အခုမှ သဘောတွေ အလွန်ကျနေမိ၏။ ဒါတောင်မှ လမ်းမှာ အသိတယောက်နှင့် တိုးသေး၏။ ဇာတိမြို့က လူတ ယောက် အလုပ်စာမေးပွဲဖြေဖို့ ရန်ကုန် ရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အိမ်လာလည် ပါဦးလားဟု ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် လေးပင် မဖိတ်ခေါ်တော့ဘဲ စကားမြန်မြန်ဖြတ်ပြီး လစ် ခဲ့၏။ အိမ်လာလို့ သုံးယောက်ပူးကြီး မြင်သွားရင် ခက်ကုန်တော့မည်။

အပြန်ကျတော့ ကားငှားပြန်ရသည်။ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးစောင်နှစ် ထည် အပြင် ခင်းအိပ်ဖို့ ဂွမ်း ကပ်၊ ဖျာနှင့် ခြင်တောင်ပါဝယ်လိုက်ရသောအခါ တောက်ထဲ မသယ်နိုင်တော့။ ကားငှားပြီး ပြန် လာရင်း အိမ်နားရောက်မှ ညနေစာနှင့် နေ့လည်စာကို သတိရကာ ဝယ်နေကျလမ်းဘေးက ဆိုင်လေး မှာပဲ ကားခနရပ်ခိုင်းပြီး ဟင်းဆင်းဝယ်ရသည်။

'' လူပျိုကြီး၊ ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေနဲ့ပါလား၊ မိန်းမယူတော့မယ်ထင်တယ်''

ဝယ်နေကျမို့ သိနေသည့် ဆိုင်ရှင်က ကားထဲကို လှမ်းကြည့်ပြီးပြောသည်။

'' ဟို ..သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဗျာ၊ နယ်ကနေ စာမေးပွဲလာဖြေကြမလို့တဲ့၊ သူတို့အိပ်ဖို့''

လမ်းမှာတွေ့ ခဲ့သည့် စာမေးပွဲဖြေမည့် အသိကို သတိရကာ ဆင်ခြေကောင်းထွက်သွား၏။

'' ဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့် ဟင်းတွေ အများကြီး ဝယ်တာကိုး၊ ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာလဲ''

'' ကြာမှာ၊ ကြာမှာ''

'' ဒါဆိုလဲ ရောင်းရချေသေးရဲ့တော်၊ ဒီမှာပဲ ဝယ်ကြနော်၊ သူငယ်ချင်းတွေကိုလဲပြထား''

'' ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့''

အထုပ်အပိုးတွေ ဆွဲပြီး ပင်ပင်ပန်းပန်းနှင့် ပြန်ရောက်လာတော့ အောင်ဘညို (၃) စိတ်တို ရ သည်။ (၁) က ထပ်ခိုးပေါ် တွင် ရှင်းထားမည် ဆိုသော်လည်း အပေါ်မှာတင်ထားသည့် ပစ္စည်း ဟောင်းလေးတွေကို ဘေးကပ်ရုံပဲ ကပ်ထားသည် ကျန်တာ ဘာမှ လုပ်မထား။ ပစ္စည်းဟောင်း တွေကလည်း များများစားစားရှိတာ မဟုတ်၊ ကြမ်းတိုက်မထားရင်ပင် တံမျက်စည်းလောက် တော့ လှည်း ထားသင့်သည်။ မကျေနပ်သော်လည်း အောင်ဘညို (၃) ဘာမှ ပြောမနေတော့ ပါ။ ကိုယ့်ဖာသာပဲ လုပ်ဖို့ ပြင်ရတော့၏။ ရိုတ်စ် ကွက်ကာ နှင့် ထမင်းအိုး တည်ထားပြီးနောက်  ထပ်ခိုးပေါ်မှာ အောင်ဘညို (၃) တံမျက်စည်းလှည်းနေစဉ် (၁) ရေမိုးချိုးကာ ကျော့နေအောင် ပြင်ဆင်ဝတ်စား၍ သဲသဲ နှင့် တွေ့ဖို့ ထွက်သွားသည်။

အောင်ဘညို (၃) မှာသာ ဖုန်အလိမ်းလိမ်းနှင့် ကျန်ခဲ့၏။ ကိစ္စဝိစ္စ ပြီးလို့ နေ့လည်စာ စားချိန် တွင် အဆာလွန်ပြီး ကောင်း ကောင်းတောင် မစားနိုင်တော့ပေ။ စားပြီးနောက် ခင်းကျင်းထား သည့် အိပ်ရာ အသစ်လေးပေါ်မှာ ခန လဲလျောင်းရင်းခုလောက်ဆိုရင် အောင်ဘညို(၁) တ ယောက်တော့ သဲသဲ နှင့် ကျူနေလောက်ပြီဟု မကျေမနပ် တွေးနေမိ၏။

...........................................

သူတွေးနေသလို တကယ်ပင် အောင်ဘညို(၁) တယောက် မမြင်ရတာကြာသည့် သဲသဲ မျက် နှာ လေးကို ကြည့်ပြီး အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည့် အချိန်ဖြစ်၏။ ချိန်းထားသည့် မှတ်တိုင် ကို အောင်ဘညို (၁) က အရင်ရောက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မစောင့်လိုက်ရပါ။ ငါးမိနစ် လောက်ကြာ ပြီးနောက် ဝင်လာသည့် ဘီအမ်ကားတစီးပေါ်မှာ သဲသဲ ပါလာသည်။ ကားမ ရပ် ခင် ကထဲက ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ရှာရင်းပါလာသော သဲသဲ ကို အောင်ဘညို (၁) က အရင်လှမ်းမြင်လိုက် ရသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ကိုဝှေ့ရမ်းပြ ပြီး ကားရပ်လိုက် သည်နှင့် အ ပေါက် ဝနားကို ပြေးကပ်လိုက်၏။

'' ပြန်မထွက်ဘူးအကို''

စပယ်ယာက အောင်ဘညို (၁) ကို ကားလာစောင့်သည့် လူဟုထင်နေသည်။

'' လူလာကြိုတာပါ''

စပယ်ယာကို ပြန်ပြောရင်း ကားပေါ်က အတင်းတိုးဝှေ့ဆင်းလာသည့် သဲသဲ လက်ကို လှမ်းဆွဲ လိုက်သည်။

'' ထမင်းချိုင့် မပါဘူးလား''

'' ဟင့် အင်း...ဒီနေ့ ဝယ်စားတယ်''

ပလက်ဖေါင်းပေါ်ရောက်သည်နှင့် သဲသဲက အောင်ဘညို (၁) လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ရင်း

'' သဲ ဖို့ ဘာပါလဲ''

အောင်ဘညို (၁) ချောက်ကျလေပြီ။ ဟိုရက်တွေကတော့ အပြန်မှာ သဲသဲ အတွက် တခုခု ဝယ်ဖို့ စိတ်ကူး ရသေးသည်ထင်မိသည်။ နောက်တော့ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုမေ့သွားသည် မသိတော့ပါ။

'' တောထဲသွားတာပဲ ..သဲရယ်၊ ပြန်လာရတော့လဲ ကမန်းကတန်းနဲ့၊ ''

'' ကိုကြီးပြောတုံးကတော့ တော ထဲ သွားမယ် မပါပါဘူး''

'' ဟုတ်တယ်၊ သူငယ်ချင်းက သူ့ အမျိုးတွေ ရွာကို သွားလည်မယ် ဆိုတာနဲ့ပါသွားတာ၊ ရန်ကုန် မှာက လေကောင်းလေသန့် မရဘူး မဟုတ်လား''

'' ရွာသူလေးတွေ လဲပါမှာပေါ့နော်၊ ရန်ကုန်ကလာတဲ့ အကိုကြီးဆိုပြီးတော့မျက်နှာ တော်တော် ပွင့်ခဲ့မှာပေါ့”

'' ရွာသူဆိုတာ စုန်း မ လား၊ စုန်းမတော့ မတွေ့ခဲ့ဘူး၊ ထန်းရည်ကတော့ တော်တော် ကောင်း တယ်''

'' ဟွန်း... ထင်သားပဲ၊ ဒါပေမယ့် ရောက်ရောက်ချင်း အလုပ်ဖျက်ပြီး လာတွေ့တာကိုပဲ ကျေးဇူး တင်ပါတယ်၊ နို့ မဟုတ်ရင် သူ့ အလုပ်ချည်းပဲ''

'' ဟာ ..အဲဒါတော့ စိတ်ချ၊ ဒီနေ့ကစပြီးတော့ သဲ လိုချင်တဲ့ အချိန်တိုင်း ကိုယ်ရောက်နိုင် စေရမယ်''

'' ကိုကြီးနော်၊ တွေ့ကထဲက အတည်မပြောဘူး၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊''

'' ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ သဲနဲ့တွေ့လို့ ပျော်နေတာ၊ ကဲ ...အခု ဘယ်သွားမလဲ၊ ဘာလုပ်မလဲ''

'' ရွှေတိဂုံဘုရားသွားချင်တယ်''

တိန်ကနဲ မအော်မိအောင် အောင်ဘညို(၁) မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။ မတွေ့တာကြာလို့ အေး အေး ဆေးဆေး တနေရာရာကိုသွားပြီး အလွမ်းသယ်မည်၊ အလွမ်းဖြေမည် ကြံစည် ထားကာ မှ ကျေးဇူးရှင်မက ဘုရားသွားမည်တဲ့။အဝါနုရောင် ဝမ်းဆက်ကလေးနှင့် ဖျစ်ညှစ် ပစ်ချင်စ ရာ ကောင်းအောင်လှနေသည့် ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ပြီး မချင့်မရဲဖြစ်ရသည်။ ကျောင်းက ပြန် လာ သည့် နေ့ဆိုတော့ သဲသဲက ထမိန်ဝတ်ထားသည်။ အပေါ်အင်္ကျ ီကလည်း ပျော့ပျော့ပွပွ ဆိုတော့ လူလစ်သည့်နေရာဆိုလျင် ဟိုနှိုက်ဒီကိုင်လုပ်ဖို့ တော်တော် အဆင်ပြေ၏။

'' သဲကလဲ...ကိုက..ထင်..''

အောင်ဘညို (၁) လက်မောင်းကို သဲသဲက ပိုတင်းနေအောင် ဖက်လိုက်ရွေ့ ရင်ထဲမှာပိုပြီး ဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားသည်စောစောက မထိတထိလေးဖြစ်နေသည့် နူးညံ့သောတင်းရင်းသော အ ထိအတွေ့က ရင်ထဲမှာပိုပြီးလေးနက်လာ၏။

'' သဲ သိပါတယ်ကိုကြီးရယ်၊ နော်...ဒါပေမယ့် ...သဲ ..ညက အိပ်မက် မကောင်းဘူး၊ ဘုရားမှာ ရေသပ္ပါယ်ချင်တယ်၊ ဂုဏ်တော် ပုတီးလေး ဘာလေး စိပ်ချင်တယ်၊ လိုက်ပို့ ပေးနော် ကိုကြီး''

'' သဲ ရယ်...အိပ်မက်ဆိုတာမျိုးက... အစွဲအလမ်းမထားတာာကောင်းပါတယ်''

'' ဒီတရက်ထဲပါကိုကြီးရယ်၊ ဒါပေမယ့် အိပ်မက်က ကိုကြီးနဲ့လဲ ဆိုင်တယ်ကိုကြီးရဲ့''

'' ဘယ်လို ..ဘယ်လို၊ ကိုယ်နဲ့...ဟုတ်လား..ဘာတွေများမက်လို့လဲ ..သဲရယ်''

'' နောက်မှ ပြောမယ်ကိုကြီး ရာ...ခုနေသွားမှ အပြန်နောက်မကျမှာ၊ လာပါ...''

အတင်းဆွဲခေါ်တာနှင့် အောင်ဘညို (၁) ယောင်ချာချာနှင့် ပါသွားသည်။ လိုင်းကားစီးနေရင် အချိန်နည်းသွားမှာ စိုးသောကြောင့် တက္ကဆီ နှင့် သွားရတော့သည်။ ဒါမှ ဘုရားမှာ ကိစ္စ ပြီးလို့ ပြန်ရင် ဘာဘာညာညာ လုပ်ဖို့အချိန်ရမည် မဟုတ်ပါလား။ ကားပေါ်မှာ သဲသဲ ပုခုံးလေးကို ဖက်ပြီး အောင်ဘညို(၁) မေးကြည့်သည်။

'' အိပ်မက်က ဘာတွေမက်လို့လဲ သဲရဲ့''

သဲသဲ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင် ရင့်ရင့် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ လက်သဲ ချွန်ချွန်လေးတွေ နှင့် အောင်ဘညို (၁) လက်မောင်းကို ပြန်ထိုးရင်း

'' နောက်မှ ပြောပမယ်ဆိုရင် တကထဲ...ဘာဖြစ်နေတာလဲ''

'' သိချင်လို့ပါ''

'' ကိုကြီးနော်၊ ယောက်ျားလည်း ဖြစ်သေး၊ သဲထက်လည်း အသက်ကြီးသေးတယ်၊ စပ်စုတာက မိန်းမ ကျနေတာပဲ''

'' ခုမပြောဘူးလား''

'' မပြောဘူး၊ အို''

ပုခုံးကို အားနှင့် ဆွဲညှစ်လိုက်ရွေ့ သဲသဲ အလန့်တကြားရေရွတ်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ ယိုင်ကျလာ သည်။ ရှေ့ခန်းက ကားသမားဆီကိုလည်း လက်ညိုးလေးထိုးပြရင်း အောင်ဘညို (၁) ကို ဟန့် ၏။

'' ကိုယ်သိချင်တာ သဲကမှ မပြောတာ''

'' ပြောဘူး''

သဲသဲ ပြောင်စပ်စပ် အမူအရာနှင့် ပြန်ပြောသော်လည်း မျက်နှာလေးကတော့ နီနေဆဲ ရှိသေး သည်။  ထိုမျက်နှာလေးကို ငုံ့ နမ်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ကားပေါ်မှာ ဖြစ်နေလို့အောင်ဘ ညို(၁) စိတ်ကို ထိန်းလိုက်ရသည်။ ထို့ပြင်နောက်ထပ် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းတခုက အောင်ဘ ညို (၁) ကို ဆက်ပြီး မစပ်စုဖြစ်တော့ဘဲ နှုတ်ဆိတ်သွားစေ၏။ ရင်ခွင်ထဲမှာ တခြမ်းမှီထား သည့် သဲသဲ၏ အင်္ကျ ီ ရင်ဘတ်က တော်တော်လေး ပွင့်ဟ နေ၏။ မီးခိုးနုရောင် ဘရာစီယာ အပျော့လေးနှင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အသား ဆိုင်တွေကို အပေါ်စီးကနေ မြင်နေရသည်။ ကြည့် နေရင်းနှင့် လက်ထိုးထည့်ကာ ညှစ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားဖြစ်လာရသည်။ မနက် တုန်းက အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည့် အောင်ဘညို(၃)နှင့် ပြောခဲ့သည့် အတိုင်း သဲသဲ ရင်သားတွေက ပေါက်ဆီ တလုံးစာထက်တော့ကြီးပါသည်။  အောင်ဘညို (၁) ငြိမ်သွား၍သဲသဲက မော့ကြည့် အကဲခတ်ရင်း ဘယ်ကိုကြည့်နေမှန်း သိသွားကာ အင်္ကျ ီကိုလက်နှင့် ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။

'' ကိုကြီး ..ကလဲကွယ်''

မြင်ကွင်းထဲကနေ ဖြူဖြူညက်ညက် အသားစိုင်တွေ ပျောက်ကွယ်သွား၍ အောင်ဘညို(၁) နှမျောတသ ခံစားလိုက်ရ၏။ ဘုရားကိုရောက်သည် အထိ အင်္ကျ ီကိုလက်နှင့် ဖိထားသည်။ အဲဒီဖက်ကို မျက်လုံးရောက်တာနှင့် “ဘုရားကို သွားနေတာနော်” ဟု တိုးတိုးလေး ကပ်ကြိမ်း သည်။

ဘုရားကိုရောက်တော့ သီချင်းထဲကလို တောင်ဖက်မုခ်က လှေခါးတွေကို ရေတွက်ရင်း တက် မနေတော့ပါ။ အလျှင်လိုနေသည့် အောင်ဘညို(၁)က ဓါတ်လှေခါးနှင့် ပဲ တက်ခိုင်းလိုက် သည်။ ရင်ပြင်တော်ပေါ်ရောက်လျှင် သဲသဲက သူမ၏ မွေးနံထောင့် သောကြာထောင့် သို့သွား ပြီး ရေသက်စေ့ သပ္ပါယ်၏။

“ ပြီးရင် တနင်္ဂနွေထောင့် ကိုသွားမယ်နော်၊ အဲဒီမှာ ကိုကြီးအတွက် ရေသပ္ပါယ်ရမယ်”

သဲသဲက ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် မြန်မာမိန်းကလေးဖြစ်သော်လည်း ချစ်သက်တမ်း တခုလုံးတွင် ဘာ သာရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီးတခါမှ ဒီလောက် မပြောခဲ့ မလုပ်ခဲ့ဖူးပါ။ ငယ်ရွယ်သူ ဖြစ်တာကြောင့် လည်းပါမည် ထင်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ဒီနေ့တော့ “မ” သဘာဝပြသည်ထင်သည်။ သူတို့ တွေဆိုတာက ဗေဒင်၊ အိပ်မက်၊ ယတြာတွေ ကို ယောက်ျားသားတွေထက် ယုံကြည်လက်ခံ တတ်ကြသည် မဟုတ်ပါလား။

ပြီးပြီးရော သဘောဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီးနောက် တနင်္ဂနွေထောင့်မှာ သဲသဲ၏ ဦးဆောင် မှုဖြင့်ရေသပ္ပါယ်ရပြန်သည်။ ဒါပြီးလို့ ပြီးပြီထင်သော်လည်း မဟုတ်ပြန်သေးပါ။

“ ပန်းကပ်ရ ဦးမယ်လေ ကိုကြီးရဲ့”

ပန်းသွား ဝယ်ပြီးနောက် သောကြာထောင့် ကို တဖန်ပြန်သွား၍ ပန်းကပ်ရပြန်သည်။ ဒီနေရာ မှာတော့ ရုပ်ရှင်ထဲက အတိုင်းဖြစ်သည်။ ပန်းစည်းကို တဝက်စီယူ၍ ရှိခိုးကြပြီးနောက် အောင် ဘညို(၁)က နှစ်ခုပေါင်းကာ ပန်းအိုးထဲကို သွားထည့်ပေးရသည်။ လှလှပပ ညီညီညာညာ ဖြစ် အောင် ထိုးစိုက်ပေးပြီးနောက် ပြန်လှည့်လာတော့ သဲသဲက မထသေးပါ။ သူမ၏ လက်ကိုင် အိတ်ကို ဖွင့်ပြီး ပုတီးလေး တကုံးဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ ပုတီးစိပ် လိုက်ဦးမယ်နော်ကိုကြီး”

လမ်းမှာ ဂုဏ်တော် သက်စေ့ စိပ်မည်ဟု ပြောတာကို သတိရပြီးနောက် သဲသဲလက်ထဲက ပု တီး လေးကို ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ဆယ့် ခုနစ်လုံး ပုတီးလေး ဖြစ်နေတာကိုတွေ့ ရ၍ နည်း နည်း တော့ စိတ်အေးသွားရသည်။ တရာ့ရှစ်လုံးပုတီး သာဆိုရင် တမေ့တမော စောင့်ရပေတော့ မည်။

“ ၂၇ လုံးပုတီးကို မေမေ့ ဆီက တမင်တောင်းလာတာ၊ ကိုကြီးက နှစ်ဆယ့် ခွန် မဟုတ်လား”

“ ဘယ် ..ဘယ်တုန်းက တောင်းတာလဲ”

“ မနက် အိပ်ရာထကထဲက စိတ်ကူးရလို့လေ၊ အိပ်မက် မကောင်းတော့ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ် နေတာ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲလို့၊ နောက်မှ အကြံရသွားတာ”

“ အဲဒီ အိပ်မက် သိချင်တာ”

“ ဘုရားပေါ်မှာ ကောင်းမှုကုသိုလ် လုပ်နေပါတယ်ဆိုမှ ကိုကြီး ဖေါက်လာပြန်ပြီ၊ နောက်တော့ ပြောပါမယ်ဆို”

“ အိပ်မက်ဆိုတာ အကုသိုလ်လား သဲ ရဲ့”

“ သိဘူးကွာ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေတော့၊ သဲကို အာရုံပျက်အောင် လာမလုပ်နဲ့၊ တခြားလျှောက်ပြီး ကောင် မလေးတွေငမ်း မနေနဲ့နော်၊ ဒီနားမှာပဲနေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အမရယ်၊ ကျွန်တော် ဒီနားလေးမှာပဲ နေပါ့မယ်”

သဲသဲ ပုတီးထိုင်စိပ်နေတုန်း အောင်ဘညို(၁) လည်း ငေါင်ကြောင်ကြောင် နှင့် ထိုင်နေမိ၏။ ရင်ပြင်တော်ပေါ် လူတွေသူတွေရှေ့တွင် ပုတီးစိပ်နေသော ကောင်မလေးတယောက်နားတွင် ဒီတိုင်းကြီးထိုင်နေရခြင်းက စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှန်းမသိတမျိုးကြီးပဲ ခံစားရသည်။ မလုံမလဲ လိုမျိုးခံစားရသည့် အတွက် ဘေးဘီတောင် လိုက်မကြည့်တော့ဘဲ စေတီတော်ကြီးကို သာ မော်ဖူးနေမိ၏။ သို့ပါသော်လည်းကြာကြာမဖူးနိုင် မျက်လုံးက အောက်ကိုပြန်ရောက်လာပြီး နောက်ပိုင်း မစောင်းတစောင်းနေရာကနေ သဲသဲကို ကြည့်နေမိ၏။ သဲသဲက တော့ ဘယ်အ ချိန်က ထုတ်ယူလိုက်မှန်း မသိသည့် အဝါရောင် ပုဝါလေးတထည်ကို ပုခုံးထက်တင်ပြီး ဟန် ကျပန်ကျ ပုတီးစိပ်နေသည်။

သဲသဲ ကိုယ်လုံးက ဖွံ့ထွားလှသည်ဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း အခုလို မိန်းမပီပီသသ ကျုံ့ကျုံ့ယုံ့ ယုံ့ လေး ထိုင်လိုက်သောအခါ တင်ပါးတွေက ညီညီညာညာ လှလှပပ ကားတက်လာ၏။ ပုတီး တပတ်ပြီးတိုင်း ရှေ့ကိုငုံ့ပြီး ဦးချသည့်အခါတွင် ကြွမြောက်တက်လာသည့် တင်အလှက အောင်ဘညို(၁)၏ ရင်ကို တလှပ်လှပ် တုန်စေသည်။ အသားပျော့သည့် ထမိန်က ကိုယ်နှင့် တိတိရိရိ ကပ်နေသော်လည်း တင်ပါးမှာ ပင်တီ အရစ် မမြင်ရပါ။ သဲသဲ ဝတ်ထားတာ အရစ် မပေါ်သည့် အမျိုးအစားဖြစ်လိမ့်မည်။ အပေါ်က ဘရာစီရာက မီးခိုးရောင် အနုလေး ဆိုတာ ကားပေါ်မှာ မြင်ခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် အောက်က ပင်တီအရောင်က ဘာရောင်ဖြစ်မလဲဟု အောင်ဘညို(၁) စဉ်းစားကြည့်နေမိသည်။ ထမိန်က အရောင်ပျော့ဆိုတော့ အောက်က ဘောင်းဘီကိုလည်း အရောင်ပျော့တာပဲ သဲသဲဝတ်ခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါဆိုရင် အပေါ်က မီးခိုးနုရောင်နှင့် ဆင်တူဖြစ်နိုင်၏။

နေကျချိန် ရောက်လာသည့် အတွက် ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ အေးချမ်းလာသော်လည်း အောင်ဘညို (၁) ကတော့ ထိုအေးချမ်းမှုကို မေ့နေသည်။ သဲသဲ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး ရင် ထဲ ပွက်ပွက်ဆူနေ၏။ သဲသဲကလည်း တော်တော်နှင့် ထမလာ ပုတီးပြန်သိမ်းပြီးတာတောင် မှ ဘာတွေရွတ်ဖတ်နေသည် မသိ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး တတွတ်တွတ် နှင့် လုပ်နေသည်။ သူမ စိတ်တိုင်းကျ ရွတ်ဖတ်ပြီး ထလာသည့် အချိန်ကျမှ အောင်ဘညို(၁) အခက်တွေ့တော့ သည် ထလိုက်မည်ဟု ကြံခါမှ ပေါင်ကြားထဲမှာ တင်းမာဖောင်းထနေသည်ကို လက်နှင့် အမှတ်မ ထင်သွားစမ်းမိ၏။

“ သွားမယ်လေ ကိုကြီး”

“ ခနလေး ခန လေး”

“ ခုနတုန်းကတော့ သူပဲ စိတ်မရှည်ဖြစ်နေပြီးတော့ ခုကျမှ ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ ကျောက်..ကျောက်..ပြားပေါ်မှာ အကြာကြီးထိုင်လိုက်လို့ထင်တယ်၊ ခြေကျဉ် နေတယ်၊ ထ.. ထ လို့ မရသေးဘူး”

“အောင်မယ်လေး တင်ပျင်ခွေထိုင်နေတဲ့သူက ခြေကျဉ်ရတယ်တဲ့၊ ဒီမှာ ကျုံ့ကျုံ့ ထိုင်နေတဲ့သူ က ဘာမှ မဖြစ်ရဘူး”

ဒါပေမယ့် သဲသဲ အောင်ဘညို(၁) ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရှာပါသည်။

“ သဲ ..နှိပ်ပေးရမလား ကိုကြီး”

“ နေ..နေ..နေ၊ ရတယ်”

သူမ ကိုကြည့်ပြီးထောင်နေသည် ဆိုကာမှ လက်နှင့်လာနှိပ်ပေးရင် ပိုဆိုးပေတော့မည်။ ထို့ ကြောင့် အတင်းငြင်းလိုက်ပြီးနောက် သရုပ်တူစေရန် ပေါင်ကို နှိပ်လိုက် ခြေသလုံးကို ထုလိုက် နှင့် လျှောက်လုပ်နေပြီး စိတ်ကိုလျှော့ချရ၏။ လက်နှင့် မသိမသာထိစမ်းကြည့်လိုက်လို့ တော် တော် ပျော့သွားပြီဆိုတော့မှ အောင်ဘညို(၁) ထိုင်ရာက ထလိုက်သည်။

“ လမ်းလျှောက်လို့ ရလားကိုကြီး”

“ ဖြေးဖြေးလျှောက်ရင် ရပါတယ်”

“ သဲ ..တွဲမယ်၊ သဲတွဲမယ်”

သဲသဲက ဂရုတစိုက်တွဲခေါ် ပေမယ့် အောင်ဘညို(၁) မကြည်နူးနိုင်ပါ။ ရင်ပြင်တော်ပေါ်မှာ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးသွားတာကို နှမျောတသဖြစ်နေသည်။ အောက်ကိုရောက်လို့ အောင်ဘညို (၁)က ကားငှားမည် လုပ်တော့ သဲသဲက ထဖေါက်သည်။

“ အလာတကြောင်း စီးပြီးပြီပဲ၊ နှမျောပါတယ်၊ လိုင်းကားပဲစီးရအောင် ကိုကြီးရယ်၊ လမ်းသင့် သားပဲ”

ဟုတ်တော့လည်းဟုတ် သည် သဲသဲ အိမ်ကို ဆိုလျှင် ကားတဆင့်ထဲနှင့် သွားလို့ရ သည်။

“ တခုခု ဝင်စားဦးမယ်လေ၊ ကိုယ်လဲ ညစာ အပြင်မှာပဲ စားရမှာ”

“ သဲတို့ နား ဆိုင်မှာပဲ ထိုင်တာပေါ့၊ လာပါ ကိုကြီးရဲ့”

အောင်ဘညို(၁) စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် မှတ်တိုင်ဆီပါလာသည်။ တညနေလုံး မေးနေသည့် အိပ်မက်ကိစ္စကို ပင် ထပ်မေးဖို့ မေ့နေသည်။ ကားကလဲ မှတ်တိုင်ရောက်သည်နှင့် အဆင်သင့် တွေ့၏။

“ ဟာ …ချောင်သေးတယ်၊ လာလာ ..ကိုကြီး”

သဲသဲက လက်ကိုဆွဲပြီး အတင်းခေါ်လို့ ကားပေါ်ပါသွားသည်။ ကားက ချောင်သည် ဆိုသော် လည်း ထိုင်ခုံတွေကတော့ လူပြည့်နေသည်။ အလည်မှာပဲ မတ်တပ်ရပ်ကြရတော့သည်။ ဒါပေ မယ့် နှစ်မှတ်တိုင်လောက်ကျော်အပြီးမှာတော့ ဟိုကတက်ဒီကတက်နှင့် ကားပေါ်မှာ ပြည့်ကျပ် သွား၏။ အောင်ဘညို(၁) နှင့် သဲသဲနားကို ရောက်လာသူတွေက အမျိုးသားတွေချည်းပဲဖြစ်နေ သည်။ ထို့ကြောင့် သဲသဲကို အောင်ဘညို(၁)က သူ့ရှေ့ဆွဲယူလိုက်၏။ သဲသဲကလည်း သ ဘော ပေါက်သည့် အတွက် ရင်ခွင်ထဲကို အလိုက်သင့် ဝင်လာပြီး လက်တဖက်က ထိုင်ခုံ နောက်ကျော တခုကိုလှမ်း ကိုင်ကာ နောက်တဖက်နှင့် အောင်ဘညို(၁) လက်မောင်းကို ခို ထား လိုက်၏။

ကားကလည်း တဖြည်းဖြည်းကျပ်လာသည့် အခါ နှစ်ယောက်လုံးတသားထဲ ကပ်မိသွားသည်။ သဲသဲ၏ ကျောပြင်လေးက အောင်ဘညို(၁)၏ ရင်ဘတ်နှင့် တထပ်ထဲဖြစ်နေသလို တင်ပါးလုံး လုံးလေးတွေကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ ပေါင်ကြားထဲကို ကွက်တိရောက်နေ၏။ သဲသဲ၏ ထမိန် အသားက ပျော့ပျောင်း နူးညံ့သည်။ ထိုပျော့ပျောင်းခြင်း၏ အလွန်တွင် ချောကျိကျိ အထိအတွေ့ တခုကို ထပ်ရသည်။ ထမိန်အောက်က အတွင်းခံပဲဖြစ်ရမည်။ သဲသဲ၏ တင်း ရင်းချောမွတ်သော တင်ပါးလေးတွေကလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ ဆီးစပ်နှင့် ပေါင်အတွင်း ဖက်ကို ကားလှုပ်လိုက်တိုင်း တငြိမ့်ငြိမ့်ပွတ်၏။

ထိုအခြေအနေကို အောင်ဘညို(၁)၏ ဖွားဖက်တော်လည်း ဘယ်လိုမှတောင့် မခံနိုင်တော့ ပေ။ ပျော့ရာမှ တင်းလာ၏။ တင်းရာမှာ မာလာပြီးနောက်တွင် ထိန်းမနိုင်အောင်ထောင်တက် လာတော့သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ထားသော်လည်း လူချင်းက ပူးထပ်နေသည့် အ တွက် သဲသဲ ချက်ချင်းရိပ်မိသွားသည်။ လက်သည်းလေးတွေနှင့် အောင်ဘညို(၁)၏ လက် မောင်းကို ကျိတ်ပြီးဆိတ်သည်။ မျက်နှာနီနီလေး နှင့် မော့ကြည့်ပြီး မသိမသာ ဟန့်သည်။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညို(၁) စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မရတော့။ ခပ်တိုးတိုးလေးသာ တောင်းပန်လိုက်မိသည်။

“ ဆောရီးပဲ သဲရယ်”

သဲသဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကျသွားသည်။ ခိုထားသည့် လက်ကလေး တုန်ရီလာသလို ရှေ့ကခုံ ကို ကိုင် ထားသည့် လက်ကလေးလည်း အကျောအဆစ်တွေ ထောင်ထလာ၏။ အောင်ဘညို(၁) စိတ်ကို လုံး၀ လွှတ်ချပေးလိုက်သည်။ အတွင်းခံ အောက်တွင်အတင်းရုန်းနေသည့် ဟာကြီးကို သဲသဲ၏ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားအလည် တည့်တည့်သို့ မိမိရရ ထောက်ထားလိုက်၏။ကားလှုပ် တာ နှင့်ရောရောပြီး မသိမသာလေးဖိကာဖိကာဆောင့်သည်။ အဓိက နေရာကို မထိသော် လည်း စအို၀ လောက်ကိုတော့ ထိမိမည်ထင်သည်။ သဲသဲတော့ ဘယ်လိုနေမည် မသိ၊ အောင် ဘညို(၁)ကတော့ အရာရာကိုမေ့လျော့သွားသည်။ သဲသဲက လက်မောင်းကို အတင်း လှုပ်ပြီး ခါတော့မှ အိပ်ပျော်နေရာက နိုးသလိုဖြစ်သွားသည်။

“ ဟင်..ဟင်..ဘာလဲ ..သဲ”

“ ရောက်ခါနီးပြီ ဆင်းတော့မယ်လေ”

နီမြန်းသောမျက်နှာလေးနှင့် သဲသဲပြောလာသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေက ပြုံးသယောင်ယောင်ထင် ရသော်လည်း မျက်လုံးတွေက ရီဝေနေသည်။ မျက်ရည်တောင်ဝဲနေသည်ဟု ထင်မိ၏။

“ အော် ..အင်း ..အင်း”

အောင်ဘညို(၁) က ကိုယ်ကိုစောင်းပေးလိုက်ရာ သဲသဲက ရှေ့ဆောင်ပြီးတိုးထွက်သည်။ အောင်ဘညို(၁) ကတော့ နောက်ကနေ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ် လက်နှင့် အုပ်ရင်း လိုက်ခဲ့၏။ သဲသဲ စိတ်ဆိုးသွားလေပြီလားဟုလည်း ပူပင်နေမိ၏။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ကားအောက် ရောက်သည်နှင့် အောင်ဘညို (၁)ကို လုံး၀ မကြည့်ဘဲ ခေါင်းကလေး ငုံ့ပြီး ထွက်သွားသည်။ နောက်ကနေ လိုက်ပြီးလက်ကို ဆွဲတော့ မရုန်းပါ။ ဒါပေမယ့် ခါတိုင်းလို ပြန်မဆုပ်ကိုင်ဘဲ တောင့်တောင့်ကြီးလုပ်ထားသည်။

“ တောင်းပန်ပါတယ် သဲရယ်၊ ကိုယ် ..ကိုယ်”

“ တော်ပါတော့ ရှက်စရာတွေ ပြောမနေပါနဲ့တော့၊ စိတ်ညစ်လိုက်တာကိုကြီးရယ်၊တ..တခြား မိန်းကလေးကို အဲလိုသွား…တကယ်ပဲ ကွာ၊ သဲတော့ သေချင်တယ်”

“ တခြား မိန်းကလေး ဆိုရင် ဒီလိုဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲသဲရယ်၊ အနားတောင် ကိုယ်ကပ်မှာ မဟုတ် ဘူး၊ ခု ဟာ..က..သဲ ..သဲ ဖြစ်နေလို့”

“ အော် …သဲကို ဘယ်လိုအစား ထင်နေတာတုန်း”

လက်ကို ဆတ်ကနဲ ရုန်းထွက်သွားသည့် အတွက် အတင်းပြန်ဆွဲထားရသည်။

“ အော် ..ဆုံးအောင် ..နားထောင်ပါဦး၊ ကိုယ်လဲ ပုထုဇဉ်ပါ၊ အသွေးအသားနဲ့ပါ၊ စိတ်ဆန္ဒ ဆို တာ ရှိတာပေါ့၊ အခုဟာက ကိုယ်စိတ်လွတ်သွားတယ်၊ သဲနဲ့ပဲ လေ ဆိုပြီးတော့ လွှတ်ပေး လိုက်မိတာလဲ ပါတယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါသဲရယ်၊ နော်၊ နောက် မဖြစ်စေရပါဘူး”

“ ကတိဆိုတာ ပြီးခဲ့တာနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး ဒီနေ့ ကိုကြီးဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ စတွေ့ က ထဲက ကြည့်တာကြီးက လူကို စားမလိုဝါးမလိုနဲ့၊ ခုလည်း ဘုရားမှာ ကောင်းမှုကုသိုလ် လော လောလတ်လတ် လုပ်လာခဲ့တာတောင်မှ ကိုကြီး စိတ်တွေ ဖေါက်နေတယ်”

“ မသိတော့ပါဘူးသဲရယ်၊ သိတာတခုတော့ ရှိတယ်၊ သဲနဲ့ ခုလိုရက်အကြာကြီးခွဲရပြီးတဲ့ နောက် ပြန်တွေ့တော့ ထပ်ခွဲရတာမျိုးမရှိချင်တော့ဘူး၊ တူတူ နေချင်တယ်”

“ ကိုကြီးပြောတဲ့ တူတူ နေချင်တယ် ဆိုတာက ဘာလဲ”

“ ဟိုလေ ..လက်ထပ်တာကိုပြောတာ”

“ အစ ကတော့ သူပဲ အချိန်ယူဦးမယ်ဆို”

“ အခုတော့ မယူချင်တော့ဘူး”

ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာလျှောက်ပြောလိုက်တော့ သဲသဲ တွေသွားသည်။ သူမ လက်ကို ကိုင်ထားသည့် အောင်ဘညို(၁) ၏ လက်ကိုလည်း ခပ်ဖွဖွပြန်ဆုပ်သည်။

...............................

“ ကိုကြီးနော် ကိုကြီး၊ ကိုကြီး ဘာလို့ လက်ထပ်ချင်တယ် ဆိုတာ သိပါတယ်နော်၊ သဲအိပ်မက် တကယ် မှန်တာပဲ”

“ အခု ဘုရားမှာ ကုသိုလ်လုပ်ခဲ့ပြီလေ၊ သဲအိပ်မက်က ဘာမို့လို့လဲ သဲရယ် ပြောပြပါလား”

“ နောက်နေ့မှ ကွာ”

“ ဟင့် အင်း အခုမပြောရင် ပြန်မလွှတ်ဘူး လက်ကို ဒီအတိုင်းဆွဲထားမယ်”

“ ဟာကွာ ..ကိုကြီးကလဲ”

“ သိချင်လို့ပေါ့ သဲရဲ့ ကိုယ်လဲ ယတြာချေတန်ချေရအောင်လို့၊ တကယ်ပြောတာနော်၊ မပြော ရင် မပြန်ရဘူး”

“ တကယ်ပဲကွာ၊ ကိုကြီး ကတိတခုပေးရင် ပြောပြမယ်”

“ ပေးမယ်၊ ဘာလဲ”

“ ပြောပြရင် သဲကို မလှောင်ရဘူး၊ ရှက်အောင် မစရဘူး”

“ မလှောင်ဘူး၊ လုံး၀ မနောက်ဘူး၊ ကတိပေးတယ်”

“ ဒါဆိုလဲ လမ်းလျှောက်ရင်းပြောမယ်လေ”

“ အိုကေ”

လက်ချင်းတွဲကာလျှောက်လာကြရင်းမှ ဆင်းရမည့် မှတ်တိုင် မရောက်သေးဘဲ ဆင်းလာမိ သည်ကို အောင်ဘညို (၁) သတိပြုမိသည်။

“ တော်တော်လျှောက်ရမှာပဲ”

“ တမှတ် တိုင်ပါပဲ”

ဆင်းရမည့် ဆီမရောက်ခင် သဲသဲတမင် ဆင်းလိုက်ပုံရသည်။

“ ကောင်း တာပေါ့ စကား အေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ရတယ်၊ ကဲပြောတော့လေ သဲ အိပ် မက် ကို”

“ ပြောပါ့မယ်ဆို ..တကယ်ပဲ၊ ဘယ်က စပြောရမလဲလို့ စဉ်းစားနေတာ”

“ အစကပဲ ပြော”

“ အဲဒီ အစကို ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတာ၊ ဒီလို ကိုကြီးရယ် အိပ်မက်ထဲမှာ သဲကို လူသုံးယောက်က အတင်းလိုက်လို့ သဲ ထွက်ပြေးရတာ မောလိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့”

“ သူတို့က ဘယ်သူတွေလဲ”

“ မသိဘူးလေ၊ ဒါပေမယ့် သုံးယောက်လုံးက အင်္ကျ ီဆင်တူဘောင်းဘီဆင်တူ ဝတ်ထားတယ်”

“ ရဲတွေ နေမှာပေါ့”

“ မနောက်ရဘူးလို့ ပြောထားတယ်လေ”

“ နောက်တာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဝတ်အစားဆင်တူတွေနဲ့ ဆိုတော့ ယူနီဖေါင်း ဝတ်ထားတာ နေမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ရဲလို့ ပြောလိုက်တာ”

“ မဟုတ်ဘူး၊ အရပ်ဝတ် အရပ်စားတွေ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ တွေနဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီ ထားပါတော့ ဆက်ပါဦး”

ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သဲသဲ လက်ကလေး တွေတုန်လာသည်။ အိပ်မက်ကို ပြန်တွေးပြီး လန့် နေ ဟန်ရှိ၏။

“ နောက်တော့ ပြေးလို့မရတော့ဘူး သဲကို မိသွားကြတယ်၊ သဲကို ဖမ်းမိတော့သူတို့က …သူတို့”

“ ပြောလေ”

“ သဲကို ..သဲ ကို …အို …တော်ပြီ..မပြောတော့ဘူး …ရှက်တယ်”

အောင်ဘညို (၁) အိပ်မက်ကို အနည်းငယ် သဘောပေါက်လိုက်သည်။

“ သဲကို ဘာလုပ်လဲ၊ ခုန ကားပေါ်တုံးကလိုလား”

“ ကိုကြီးနော်”

ဗိုက်ခေါက်ကို တအားဆွဲလိမ်ခံလိုက်ရ၍ အောင်ဘညို(၁) တော်တော်အီသွားသည်။

“ နာလိုက်တာသဲရယ်၊ အိပ်မက် ဆိုတာ ရေရေ ရာရာ သိမှ အတိတ်ကောက် အဓိပ္ပါယ် ဖေါ်လို့ ရမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ကိုယ်က မေးတာ”

“ ကိုကြီးကလဲ ..အဲဒီထက် ဆိုးတာပေါ့၊ အောင်မလေး ရှက်လိုက်တာ၊ ကိုကြီး အတင်းမေးလို့ ပြောရတာ၊ မပြောမိကောင်းသားပဲ”

ပြောရင်းနှင့် လက်ကို ရုန်းမလိုလို လုပ်လာတာကြောင့် အောင်ဘညို(၁) အတင်းဆုပ်ထားရ သည်။

“ ထားပါတော့၊ ထားပါတော့၊ အဲဒါက ကိုယ်နဲ့ ဘာဆိုင်တုံး”

“ နောက်တော့ ..ဘယ်သူလဲ ဆိုတာကြည့်လိုက်တော့ ..ကိုကြီး ဖြစ်နေတယ်”

“ ဒါဆို ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ”

“ ကိုကြီးပဲ”

“ အင် …ရှုပ်ကုန်ပါပြီ၊ အစကတော့ ဘယ်သူမှန်း မသိဘူးဆို”

“ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဝေးနေတာကိုး …အနီးကပ် မြင်ရတော့မှ သိတာ”

“ ကိုယ်က သဲကို အိပ်မက်ထဲမှာ …ဟိုဒင်း …ကဲလေ ..ထားပါတော့၊ ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်က ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို ကိုယ်ဖြစ်နေရတာလဲ”

“ ဘယ်လိုလုပ်သိမလဲ ကိုကြီးရယ်၊ အိပ်မက်ထဲပဲဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်လို့ရတာပေါ့၊ သုံးမွှာပူး အတိုင်း ပဲ ချွတ်စွပ်တူတာ”

အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည့် အောင်ဘညို နှစ်ယောက်ကို ဖျတ်ကနဲသတိရပြီး အောင်ဘညို(၁) ကျော ထဲ အေးစိမ့်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သဲသဲကိုတော့ ဟန်မပျက်နှစ်သိမ့်ရ၏။

“ ဟုတ်သားပဲ သဲရာ၊ အိပ်မက်ဆိုတာ ဒီလိုပဲ မက်ချင်ရာ မက်ကြတာပဲ၊ အဲဒါကို သဲက ဘာလို့ လန့်နေရတာလဲ”

“ ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် ကိုကြီးရဲ့၊ ပြေးတုန်းကလဲ မောလိုက်တာ၊ ပြီးတော့ …အာ ..တော်ပြီ ကွာ၊ ထားလိုက်တော့၊ အိပ်မက် မက်ပြီး အဲဒီလောက်ကြောက်ရတာ မျိုးသဲ တခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး၊ ဒီလောက်ပဲ၊ တော်ပြီ၊ အိမ်နားလဲ ရောက်တော့မယ်၊ ကိုကြီးပြန်တော့”

“ ဆိုင်ထိုင်မယ်လေ”

“ မထိုင်တော့ဘူး၊ မေမေ စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်”

“ ဒါဆို မနက်ဖြန်ဘယ်မှာတွေ့မလဲ”

“ အလယ်လယ်၊ သူ အားတာကျနေတာပဲ”

“ သဲ အတွက် အမြဲတမ်း အားနေပါပြီလို့ ပြောပြီးပြီပဲ၊ ကဲပြော ..ဘာလုပ် မလဲ ဘယ်သွားမလဲ”

“ တကယ်လား”

“ တကယ်ပေါ့”

“ သဲ မနက်ဖြန် ကျောင်းမတက်ဘူး၊ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မလို့”

“ သူတို့နဲ့ မကြည့်နဲ့ ကိုယ်နဲ့ကြည့်၊ ချိန်းပြီးပြီလား”

“ မနက်ပိုင်း ကျူရှင် မှာတွေ့မှ ဆက်ပြောမယ်လို့ မှာထားတယ်”

“ ဒါဆို ပြီးပြီလေ၊ မနက်ဖြန်ကျူရှင်မှာ ကိုယ်လာခေါ်မယ် ဟုတ်ပြီလား၊ ဘယ်အချိန်ပြီးမလဲ”

“ ဆယ်နာရီ၊ ကိုကြီးတကယ်လာမှာလား၊ မလာရင်တော့ သိမယ်နော်”

“ လာပါ့မယ်ဆို၊ မယုံရင် စောင့်ကြည့်လိုက်”

ရဲရဲကြီး ကတိတွေ စွတ်ပေးနေသော အောင်ဘညို(၁) ကို သဲသဲ မယုံနိုင်စွာဖြစ်နေသည်။ ခါ တိုင်းဆိုရင် အလုပ်ကိစ္စ တွေနှင့် ပတ်ရှုပ်နေပြီး ကျောင်းပိတ်ရက်၊ ရုံးပိတ်ရက်ကလေးတွေ မှာ တောင်မှ ရုပ်ရှင် လိုက်မပြနိုင်သူက လာခဲ့မည်ဆိုတာ အံ့သြနေပုံရသည်။

“ အင်း…လေ၊ စောင့်ကြည့်တာပေါ့၊ သွားမယ်ကိုကြီး”

သူတို့ လမ်းထိပ်ရောက်လာလို့ သဲသဲ လက်တွဲဖြုတ်ပြီး လှစ်ကနဲ ချိုးဝင်သွားသည်။ အောင်ဘ ညို (၁)လည်း ပြန်လှည့်လာခဲ့ရ၏။ ကြုံသည့် ဆိုင်တဆိုင်မှာ ညစာဝင်စားပြီးနောက် အပြန် လမ်းတလျှောက်မှာ ကားပေါ်မှာတုန်းက ကြုံခဲ့သည့် ရင်ခုန်စရာ အဖြစ်ကိုတွေးရင်း ဒီနေ့သဲသဲ နဲ့ တွေ့ရတာတန်သည်ဟု သတ်မှတ်မိသည်။ ကြိုတင်ကြံစည်ထားသလို ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင်တွယ် ရုံအဆင့်ထက် အများကြီး ပိုခဲ့သည်။ သဲသဲ လည်းတော်တော် ထိသွားပုံရ၏။ ရီဝေသော မျက် လုံးတွေက သက်သေခံနေသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ဆိုးမသွားတာက အခြေအနေ ကောင်းသည့် သဘော ဖြစ်သည်။

အောင်ဘညို(၁) အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်က ညစာစားနေကြဆဲ ရှိသေးသည်။ သူတို့ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း သဲသဲ၏ သုံးကိုယ်ခွဲအိပ်မက်ကို ပြန်ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးသေးသော် လည်း မပြောဖြစ်လိုက်ပါ။

“ အလုပ်မှာ အဆင်ပြေလား၊ ဘာထူးသေးလဲ”

“ အရင် အတိုင်းပဲ ပေါ့ကွာ၊ မမဖြူနဲ့တော့ ခနပဲ တွေ့လိုက်တယ်၊ သူ့ ဘွားတော်ရဲ့ အမျိုးတ ယောက် နေမကောင်းလို့ ဆိုလား အပြင်ထွက်သွားတာ ငါပြန်တဲ့ အထိပြန်မလာတော့ဘူး”

“ ကောင်းတာပေါ့၊ သူလာရင် ခိုင်းစရာတွေ က ပါလာဦးမှာ”

“ နှစ်ပတ် လောက်လွတ်တာ တော်တော် ဖြတ်ခဲ့ရတယ်။ ဒါတောင် မပြတ်ချင်သေးဘူး”

ဆက်ပြောနေရင် နောက်နေ့ မင်းသွားလိုက်ဟု ဖြစ်လာမှာ စိုးတာနှင့် အဝတ်လဲမည် အ ကြောင်း ပြပြီး အောင်ဘညို(၁) လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့တွေ ထမင်းစားပြီးလောက်မှ  အိမ်ရှေ့ကို ပြန်ထွက်ခဲ့၏။

“ လဘက်ရည်ဆိုင် သွားဦးမယ်”

အောင်ဘညို (၃) စကားကြောင့် (၁) နှင့် (၂) တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်မိကြ သည်။ သူတို့လည်း သွားချင်၏။ ဒါပေမယ့် တယောက်ထဲသာသွားလို့ရမည့် အခြေအနေ ဖြစ် နေသောကြောင့် ခက်နေသည်။

“ မင်း တို့လဲ သွားချင်လို့လား”

“ အေးပေါ့”

“ ဟာ ..ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ငါ ပါဆယ် ဆွဲခဲ့မယ်လေ”

“ ဒီလိုလုပ်ကွာ၊ မဲချမယ်”

အောင်ဘညို (၂)က စက္ကူတရွက်သွား ယူလာပြီး သုံးပိုင်း ပိုင်းလိုက်သည်။ တပိုင်းမှာ ဘောလ် ပင်နဲ့ အမှန်ခြစ်လိုက်ပြီးနောက် မဲလိပ်သုံးလိပ် လိပ်လိုက်သည်။

“ ကဲ အမှန်ကျတဲ့ သူသွားရမယ်”

တယောက်တလိပ်ယူပြီး ဖွင့်လိုက်ရာ အောင်ဘညို(၃) က အမှန်ခြစ်ကိုရသွား၏။

“ မင်းတို့တော့ ပါဆယ်ပဲ သောက်ပေါ့ကွာ”

အောင်ဘညို (၃) ရင်ကော့ပြီးထွက်သွားချိန်တွင် (၁)နှင့် (၂) ငေါင်စင်းစင်း ကျန်နေခဲ့၏။

“ ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်၊ အိမ် ထဲမှာ ဒီတိုင်းကုပ်နေရမယ့် အချိန်တွေက ရှိသေး တယ်၊ အပျင်းပြေကြည့်ဖို့ TV လေး DVD စက်လေးဘာလေးဝယ်မှပဲ”

အောင်ဘညို (၁)၏ စကားကို (၂) ကခေါင်းညိတ်ထောက်ခံလိုက်သည်။ အရင်ကတော့ ကြည့် စရာ အချိန်လည်းမရှိ၍ ထွေလီကာလီ ဘာမှ ဝယ်မထားခဲ့။ TV အသာထားဦး ရေဒီယို နှင့် ကက်ဆက်လို ဟာမျိုးတောင် အိမ်မှာမရှိပေ။ မရှိမဖြစ်အသုံးအဆောင်တွေလောက်ပဲ ဝယ်ဖြစ် ခဲ့၏။

“ အေးပါကွာ…ငါကြည့် လုပ်လိုက်ပါမယ်”

အပြင်ထွက်သွားသော အောင်ဘညို (၃) ကတော့ သူကြိုတင်စိတ်ကူးထားသည့် စတိုးဆိုင် ဝင်ပြီး အတိုင်း ဗလာစာအုပ် တဒါဇင်နှင့် ဘောလ်ပင် ငါးချောင်းဝယ်လိုက်သည်။ မနက်ဖြန်က စပြီးတော့ သူစာရေးတော့မည်ဖြစ်၏။ ရေးရမည့် အကြောင်းနှင့် စကားလုံးတွေကို ကြိုတင်စဉ်း စားရွေးချယ်ရင်း လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စီးကရက်ကလေးဖွာကာ တပြုံးပြုံးလုပ်နေသည့် အောင် ဘညို(၃) ကို ဘေးလူတွေ တအံ့တသြကြည့်နေကြ၏။ အရင်က အောင်ဘညို ဆေးလိပ် မသောက်ပေ။

....................................................

အခန်း ( ၅ )

စားပွဲပေါ်တွင် ညီညီညာညာသပ်သပ်ရပ်ရပ် စီချထားသောပစ္စည်းတွေကိုကြည့်ပြီးအောင်ဘညို (၃) ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိသည်။ဗလာစာအုပ်၊ မီးခြစ်၊ စီးကရက်ဗူး နှင့် ပြာခံခွက် အဖြစ်အ သုံး ပြုမည့် ပန်းကန်လုံး။ ဓါတ်ဗူးနှင့် ရေနွေးကြမ်းခွက်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီစားပွဲကို အခင်းပင် ခင်းလိုက် ချင် သေးသည်။ အိမ်မှာ အဆင်သင့် မရှိလို့သာ မခင်းလိုက်ရခြင်း ဖြစ်၏။

အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) ကတော့ အခု အချိန်လောက်ဆိုရင် ဘာတွေ ဖြစ်နေကြမည်မသိပါ။ ညတုန်းက စာဖတ်တာ ညနက်သွား၍ အောင်ဘညို(၁) နေအနည်းငယ်မြင့် မှ အိပ်ရာကနိုး သည်။ အရင်က ဖတ်ချင်ပြီး မဖတ်ခဲ့ရသည့် စာအုအပ်တွေကို တခုပြီးတခု လိုက် မြည်းရင်း အ ချိန်တွေ ဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပေ။  မနက်က အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၂) ဘယ်သူဘယ်သွားမည် ဆိုတာ ငြင်းခုန်နေကြချိန်မှာ ဆူညံသံတွေကြောင့် ခန နိုးလာသေး သော်လည်း မသိချင် ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်အိပ်နေလိုက်သည်။ နောက်တော့ မနေ့ညက လဘက်ရည်ဆိုင်  မသွားခင် လုပ်သလို မဲနှိုက်ပြီးဆုံးဖြတ် ကြသည်ကို တော့သိလိုက်သည်။ ဘယ်သူဘာမဲ ကျသလဲ ဆိုတာကို အောင်ဘညို(၃) မသိတော့ပါ။ အိပ်ပျော်နေယောင် ဆောင်ရင်း တကယ်ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ရာက ထလာတော့ နှစ်ယောက်လုံး မရှိ တော့ပါ။

သဲသဲ နှင့် သွားတွေ့ဖို့ ကိစ္စကိုတော့ (၃) လည်းစိတ်ဝင်စားပါသည်။ ဒါပေမယ့် ခုလိုအခွင့် အ ရေးလေး ရတုန်း ကိုယ်လုပ်ချင်တာလေးတွေကို ဖြစ်အောင်လုပ်မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထား၏။ သဲ သဲ ဆီကို အရမ်းသတိရ တော့မှပဲ သွားတော့မည်။ အခုတော့ နေနိုင်သလောက် ကျိတ် မှိတ် နေလိုက်ဦးမည်။ ရည်ရွယ်ချက်တွေ အောင်မြင်တော့မှ သွားတွေ့ရင်လည်းရနိုင်ပါ၏။ ဒီကြား ထဲမှာ သဲသဲကို သတိရရင်လည်း လွမ်းတဲ့အကြောင်းစာတွေရေးရင် ပိုပြီးတောင် ခံစားချက်က အသက်ဝင်နေလိမ့်ဦးမည်။

ပြင်ဆင်ထားသည့် စားပွဲကို အောင်ဘညို (၃)  တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက် မိပြန်သည်။ ပြီးတော့မှ စီးကရက် ဗူးကို ဖေါက်လိုက်ပြီး တလိပ်ထုတ်ကာမီးညှိဖွာရှိုက်လိုက်သည်။ လူပျိုပေါက်စ အ ရွယ် လောက်က ဆေးလိပ်သောက်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒုတိယနှစ်တက်နေတုန်း မှာ သူငယ်ချင်း တ ယောက် တီဘီ ဖြစ်တာကို မြင်ပြီး ဖြတ်လိုက်သည်။ နောက်ပိုင်း မသောက်ဖြစ်တော့။ ကျန်းမာ ရေး အတွက် ဖြတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း စာရေးဖို့ ဖြစ်လာသည့် အခါတွင် ပြန်သောက်ရန် စိတ် သန်လာသည်။ ကြားဖူးမြင်ဖူးသမျ စာရေးဆရာ တွေ အကုန်လုံး  ဆေးလိပ်သောက် တတ်ကြသည်။ အရက်ကြိုက်ကြသည်။ ထို့ ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို စာရေးဆရာ အင်္ဂ ါ စုံစေ ဖို့ဆေးလိပ်ပြန်သောက် ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ကြုံကြိုက်လျင် အရက်ပြင်းပြင်း  တွေ သောက် တတ်အောင်လည်း လေ့ ကျင့်ရဦးမည်။ အရင်ကတော့ ဘီယာလောက်ပဲ အပျော် သဘော သောက်ဖြစ်သည်။

ဦးခေါင်းထက်မှာ ဝေ့ကာဝိုက်ကာဝဲနေသည့် မီးခိုးငွေ့တွေကို အောင်ဘညို(၃) အကြာကြီး တွေတွေငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နွဲ့ပျောင်းသော မီးခိုးမျှင်တန်းတို့ ပုံသဏ္ဍန် အမျိုးမျိုး က ဆောင်ကာ ညင်သာစွာ ရွေ့လျားနေသည့် မြင်ကွင်းသည်လှပ အံ့သြဖွယ်ရာပင်။ သူ၏ စိတ် အစဉ်သည် ထိုမီးခိုးငွေ့များနှင့် အတူ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးမျောပါနေသည်ဟု လည်းခံစားနေရ သည်။ စာရေးဆရာ၊ သို့မဟုတ် အနုပညာရှင်တို့၏ စိတ်ကူးစိတ်သန်း နှင့် ခံစားချက် ဆိုသည် မှာလည်း ထိုနည်းတူပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။  လွတ်လပ်၏။ ပျော့ပြောင်း၏။ လှပစွာသော အသွင် အမျိုးမျိုးကိုဆောင်၏။ မီးခိုးငွေ့တွေ လွင့်မျောရာကို တစိမ့်စိမ့် လိုက်ကြည့်ခြင်း ဖြင့် စိတ်ကူး အတွေးနယ်ကို ချဲ့ချင်တိုင်း ချဲ့ခွင့် ရနိုင်သည်။ ထို့အတွက် ကြောင့်လည်း စာရေးဆရာတွေ ဆေးလိပ်သောက်ကြ ခြင်း ဖြစ်မည် ထင်သည်။

ဒီနေ့ အောင်ဘညို (၃) ဝတ္ထုတပုဒ် ရေးမည်ဖြစ်သည်။ ထိုဝတ္ထု ကို ရေးဖို့ စိတ်ကူးရခဲ့သည်မှာ  ကြာပင်ကြာခဲ့လေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရေးဖြစ်သည် အထိ ဘယ်တုန်းက မှ မရောက်ခဲ့။ အတွေးစ လေးရလိုက် တခြားသော အလုပ်နှင့် ကိစ္စဝိစ္စတွေက ဖိစီး သွားလိုက်နှင့်  အကောင်အ ထည် ဖေါ်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့။ အခုတော့ မောင်မင်းကြီးသား  ဂြိုလ်သား၏ အစွမ်းကြောင့် ရေးခွင့် ကြုံလာ ခဲ့ပေပြီ။ဝတ္ထု၏ နာမည်ကို ''မြေခွေး တကောင်၏ ညလည်စာ'' ဟု ယာယီပေးထားသည်။ရေး ပြီး တော့ မှ ပြန်ပြောင်းဖြစ်ချင်လည်း ပြောင်းဖြစ်နိုင်သည်။

မြေခွေးဆိုသည်မှာ ကောက်ကျစ်ယုတ်မာမှု၏ ပြယုဂ် အဖြစ် အမြဲ လိုသတ်မှတ် ခံခဲ့ရသော် လည်း အောင်ဘညို (၃)၏ ဇာတ်လိုက် မြေခွေးကတော့ ထိုသတ်မှတ်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက် ဖြစ်သည်။ ကံအကြောင်းတရားကြောင့် မြေခွေး တကောင် အဖြစ်မွေးဖွားလာရသော်လည်း သူ သည် စဉ်းလဲ သူ ဉာဏ်များတတ်သူမဟုတ်၊ ဘဝတွင်ရိုးသားစွာ ဖြတ်သန်း နေထိုင်လိုသူဖြစ် သည်။

သို့ပါသော်လည်း မြေခွေးဆိုသည့် အရေခွံကြောင့် သူ့ကို အများက ကောက်ကျစ်မည့်သူ၊ ယုတ် မာမည့် သူဟု သတ်မှတ်ခွဲခြားခြင်း ခံနေရရှာသူဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မြေခွေး ဖက်ကလည်း သူ၏ စိတ်ထားမှန်ကို ပြသခွင့် ရနိုင်ရေးကို အမြဲ ငံ့ လင့် နေရာ၏။ ဒီဝတ္ထုတွင် အောင်ဘညို (၃)က မြေခွေး ဖက်ကနေရွေ့ ခံစားရေးဖွဲ့ ပြရမည်ဖြစ်သည်။

သောက်လက်စ စီးကရက်တိုကို ပန်းကန်လုံးအတွင်း သို့ ထိုးချေ မီးသတ်လိုက်ပြီးနောက် ဘောလ်ပင်ကို အဖုံးဖွင့်လိုက်ကာ အရင်ဆုံးခေါင်းစဉ်ကို ချရေးလိုက် ပြီးနောက် တချက် ငြိမ်ပြီး စဉ်းစား ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အောင်ဘညို(၃) နိဒါန်းကို စတင်ရေးချလိုက်လေတော့ ၏။

'' ထိုနေ့ ကကောင်းကင်သည် ပြာလွင် ကြည်စင်ပြီး တိမ်တမျှင်ပင် မရှိချေ။ ......''

.....................................

အောင်ဘညို(၂) ပလက်ဖေါင်း ပေါ်တွင်ရပ်နေရင်း လက်ကနာရီကို မြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။ အကျင့်ပါလို့ လုပ်နေကျအတိုင်း လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပေမယ့် လက်မှာ နာရီ ကမရှိ။ မနက်က အ လုပ် သွားဖို့ မဲကျသည့် (၁) က လက်ကိုင်ဖုန်းယူသွားရုံမက နာရီပါယူပတ်သွား၏။ နာရီ တ လုံး လောက်တော့ ထပ်ဝယ်ဦးမှပဲ ဟု အောင်ဘညို (၂) တွေးလိုက်သည်။ ဝယ်ရင်တော့ တ လုံး ပဲ ဝယ်လို့ မရ။ အိမ်မှာပဲ နေမည်ဆိုသည့် စာရေးဆရာ အတွက်လည်း ထည့်ဝယ်ရဦးမည်။  နာရီ မပါသော်လည်း နေရောင်ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ရင်း သဲသဲ ဆင်းလာခါနီးပြီဟု တွေး မိ ၏။ ဒီနေ့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဖို့ အစီ အစဉ် ရှိတာကို ဟိုကောင် ကလည်း သွားခါနီးမှ ကပ်ပြောသွား၏။

'' တော်တော် ဉာဏ်များတဲ့ကောင်''

ဒါကြောင့် မနက်တုန်းက အောင်ဘညို(၁) အလုပ်မသွားချင်ဟု အကြောက်အကန်ငြင်းနေခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ မဲရလဒ်သာ မကယ်ရင် သူဒီနေ့ သဲသဲ နှင့် အေးအေးဆေးဆး တွေ့ ခွင့်ရဖို့ အခွင့် အရေးကို ဒီကောင် ယူသွားတော့ မည်ဖြစ်တော့မည် မဟုတ်ပေ။ မတတ်သာတော့မှ ရုပ်ရှင် ကြည့်မည့် အကြောင်း ဖွင့်ပြောမှန်း အောင်ဘညို(၂) ရိပ်မိသည်။ ဖြစ်သင့်တာက ည နေပြန်လာသည်နှင့် ဒီနေ့ ဘာလုပ်ခဲ့သည် ဘာအစီ အစဉ် ရှိသည်ဆိုတာကိုပြောပြ ရှင်း လင်း သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ ဒါမှလည်း ကျန်တဲ့သူတွေ အခြေအနေကို သိပြီး ဘာဆက်လုပ် ရ မည် ကိုတိုင်ပင်လို့ရနိုင်ပေမည်။ ဒီလိုသာ မဟုတ်ရင် တယောက်နှင့် တယောက် စည်းချက် တွေ လွဲကုန်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က သိသွားနိုင်သည်။ ထူးဆန်းစွာ သုံးကိုယ်ခွဲသွားခြင်းဆိုပြီး ဂျာ နယ်တွေမှာများပါလာရင် ရှုပ်ကုန်မှာသေချာ၏။ ကိုယ့်ဖာသာ အေးအေးဆေးဆေး နေလို့ရမှာ မဟုတ်တော့ပေ။

ဒီအကြောင်းကို ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်နားလည်အောင် ပြောပြထားဖို့ အောင်ဘညို (၂)စိတ် ထဲမှာ တေးမှတ်ထားလိုက်၏။

စီစီ ညံညံ အသံလေးတွေ ကြားလိုက်ရသလိုလို ရှိတာကြောင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သဲသဲ တို့ အုပ်စု ထွက်လာတာကိုမြင်လိုက်ရ၏။ ခရမ်းရောင် အင်္ကျ ီ၊ အနက်ရောင် ထမိန်နှင့် သဲသဲက အားလုံးထဲမှာ ထူးခြားပြီးထင်ရှားစွာ လှပနေသည်ဟု အောင်ဘညို (၂) ကိုယ့်ငါးချဉ် ကိုယ် ချဉ်ရင်း သူတို့တွေ နားကို တိုးကပ်သွားမိသည်။ အနားကိုရောက်သည်နှင့် သဲသဲက သူ့ လက် ကိုလှမ်းဆွဲကာတွဲထား၏။ သဲသဲကဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ ကြောင်မလေး တကောင်လို ပွတ်သီးပွတ် သပ် နေတတ်၏။ အောင်ဘညို (၂)လည်း သဘောကျပါသည်။ ဒါပေမယ့် အသက်အရွယ်ချင်း က ကွာခြားသည်ဆိုတော့ လူကြားထဲမှာဆိုရင် တခါတလေ အနေခက်ရသည်။

'' ကဲ..ကဲ ...ရှင်တို့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားလို့ရပြီ''

'' ဟင် ..ငါတို့လဲ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြမှာလေ''

'' သွားရင်လည်း ကိုယ့်ဖာသာ သွားကြလေ''

သဲသဲက ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် သူငယ်ချင်းတွေကို နှင်ထုတ်နေလို့ အောင်ဘညို(၂) တောင် အားနာ သွားမိသည်။ လက်ကလေးကို မသိမသာဖျစ် ညှစ်ပြီးသတိပေးမိတော့ သဲသဲ က ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ကြည့်ပြီး

'' အားနာမနေနဲ့၊ အလကား ငရှုပ်မတွေ၊ သူတို့နဲ့ တူတူသွားရင် ကိုကြီးကို ချမ်းသာပေးကြမယ် ထင်လား''

'' ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးတော်၊ ရှင်မလိုချင်လို့ လွှတ်ပစ်မှ ကျွန်မတို့က ကောက်မှာပါ၊ အကိုကြီး ...နော်... မိသဲက ပစ်သွားလို့များဝမ်းမနည်းနဲ့၊ သမီးတို့ ရှိတယ်''

ခုခေတ်လူငယ်တွေ၏ စရိုတ်သဘာဝက သူတို့တုန်းကနှင့် မတူဟု အောင်ဘညို(၂) တွေး နေ မိ၏။ သူတို့ ကျောင်းသားဘဝက မိန်းကလေးတွေ ဒီလောက် ဗရုတ်သုတ်ခ မပြောတတ်ကြ။ ခုတောင့် ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် နောက်သလိုလို အတည်လိုလိုနှင့် ဘွတ်ကင်လာရိုတ်နေသည်။

'' မဖြစ်နိုင်တာ မပြောနဲ့လေ၊ ငါက ကိုကြီးကို ဘယ်တော့မှ မထားခဲ့ဘူး၊ ကိုကြီးက ထားသွား ရင်လည်း လိုက်သတ်မှာ''

'' စိတ်ကူးမလွဲနဲ့ နော် အကိုကြီး၊ ဒီကောင်မက ထမင်းဟင်းလဲ မချက်တတ်ဘူး၊ အဝတ်လဲ မ လျော်တတ်ဘူး၊ သမီးက အဝတ်ကို စက်နဲ့ လျော်တတ်တယ်၊ ရိုတ်စ်ကွက်ကာနဲ့ ထမင်းချက် တတ် တယ်၊ ကြက်ဥပြုတ်တတ်တယ်၊ သိလား''

'' သမီးက မာမီး ခေါက်ဆွဲခြောက်ပြုတ်တတ်တယ်၊ ငါးခြောက်ဖုတ် ကိုဆီဆမ်းတတ်တယ်''

တယောက်တပေါက် ပြောနေကြသံတွေကြောင့် အောင်ဘညို(၂) နားညီးလာသည်။ သဲသဲ လည်း သူ စိတ်ရှုပ်တာကို ရိပ်မိသွား၏။

'' ကောင်မတွေ ဒီလောက်ရှုပ်ရရင်တော်ပြီပေါ့၊ သွားကြတော့၊ နင်တို့ မသွားရင် ငါတို့ သွားမယ် ကိုကြီး..လာ''

'' သွားပါ့မယ်၊ သွားပါ့မယ်၊ ရှင့် ကိုကြီး အားတုန်းလေး သိတတ်ရမှာပေါ့''

'' ဒါဆိုရင် နင်တို့ ဒီဖက်က သွား၊ တို့က ဟိုဖက်ကသွားမယ်''

'' အိုကေ၊ ရုံထဲ ရောက်မှ တွေ့မယ် ..ခစ်..ခစ်''

ကောင်မလေးအုပ်စုထွက်သွားကြပြီးနောက် အောင်ဘညို (၂) ခြေလှမ်းစဖို့ပြင်လိုက်စဉ် သဲသဲ ကဆွဲထားသည်။

'' နေဦး၊ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ချင်လို့၊ ကိုကြီး ဖုန်း ခနပေး''

'' ဖုန်းက...ယူသွား..အဲ ..ထားခဲ့တယ်''

'' ဟင် ...ဘာဖြစ်လို့''

'' အလုပ်က ဖုန်းဆက်နေမှာစိုးလို့လေ၊ ကိုယ်ပြန်ရောက်နေတာသိသွားမှာစိုးလို့၊ အရေးကြီးလို့ လားသဲ''

'' သိပ်မကြီးပါဘူး၊ ကျောင်းကို ဆက်သွားပြီလို့ လှမ်းပြောမလို့၊ မြို့ထဲ ရောက်မှပဲ လှမ်းပြော လိုက် တော့မယ်''

'' ဒါဆိုလဲ သွားမယ်လေ''

'' နေဦး ကိုကြီးကိုမေးစရာ ရှိသေးတယ်''

'' မေးလေ''

မျက်နှာနီနီ လေးနှင့် မော့ကြည့်လိုက်ပြီးသဲသဲ ဆတ်ကနဲပြန်ငုံ့သွားသည်။ သူမ၏ အမူအရာ ကိုကြည့်ရသည်မှာ တခုခုပြောဖို့ တွန့်ဆုတ်နေသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် အောင်ဘညို (၂)က

'' ပြောလေသဲ...ဘာဖြစ်လို့လဲ''

'' မနေ့ ညကမှ စဉ်းစားမိတာပါ၊ ဟိုလေ...''

'' ပြောပါဆို သဲရယ်၊ ကိုယ်အရမ်းသိချင်နေပြီ''

'' ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ သဲကို အထင်သေးသွားသလားဟင်''

'' ဘာကို အထင်သေးရမှာလဲ သဲရဲ့၊ ရုတ်တရက်ကြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားရတာလဲ''

'' ဟိုဒင်းလေ...မနေ့ တုန်းက အိပ်မက်အကြောင်းပြောလိုက်တာ ..ကိုကြီး တမျိုးမြင်သွားမှာ စိုးတယ်''

ဘာအိပ်မက်လဲဟု မေးမည်ပြုပြီးမှ နှုတ်ကို ထိန်းလိုက်ပြီး အလုံးစုံ မပြောခဲ့သည့် အောင်ဘညို (၁) ကို စိတ်ထဲကနေ ကျိတ်ပြီး ကျိန်ဆဲ ပစ်လိုက်မိသည်။

'' သဲကလဲ...ဘာလို့ ...ဒီလိုတွေးရတာလဲ၊ ကိုယ်က ဘာလို့သဲကို အထင်သေးရမှာလဲ''

'' ဒီကောင်မလေး အရမ်းကို ရွနေ ထနေ လို့ ဒါမျိုးမက်တာလို့ရော မတွေးမိဘူးလား''

'' ခက်နေပါပြီ၊ အိပ်မက်တခုကို အထအန လိုက်ကောက်နေရအောင် ကိုယ်မကြောင် သေး ပါဘူးသဲရယ်''

ဘာမှန်းမသိသော်လည်း အဆင်ပြေသလို စွတ်ပြောချလိုက်ရာ သည်းသည်း မျက်နှာလေး ရှက်ယောင်တွေလျော့ကျသွားသည်။

'' ပိုပြီးရှင်း အောင် အသေးစိတ်ကလေး ပြန်ပြောပါလားသဲ ရဲ့''

'' ကိုကြီးနော် ..... ဘာမှမတွေးပါဘူးလဲ ဆိုသေးတယ် ...ဟင်း၊ တော်ပြီ၊ မပြောဘူး၊ လာပါသွား မယ်၊ တော်ကြာနောက်ကျနေလိမ့်မယ်''

အောင်ဘညို (၂) မှာနာရီမပါ၍ သဲသဲ လက်က နာရီလေးကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်ပြီး

'' မှီပါတယ်၊ ကားနဲ့ သွားမယ်လေ၊ လာ..လာ''

အလာလမ်းမှာ သဲသဲ အောင်ဘညို (၂) မျက်နှာကို တကြည့်ကြည့်လုပ်နေသည်။ ''ဘာလဲ'' ဟုမေးတော့ ဘာမှ မပြောဘဲ လက်ကိုပဲ သာသာလေးညှစ်၏။ တခုခု နားဝေတိမ်တောင် ဖြစ် နေပုံရသည့် သဲသဲ၏ အမူအရာလေးကိုကြည့်ပြီး အတင်းဆွဲဖက်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ကားပေါ်မှာဖြစ်နေရွေ့ စိတ်ထိန်းကာနေရသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံရောက်တော့ အောင်ဘညို(၂)က လက်မှတ်ဝယ်နေစဉ် သဲသဲက အိမ်ကို ဖုန်းသွားဆက်သည်။ သဲသဲ ၏ သူငယ်ချင်း တွေ ကို တော့ မတွေ့ရပါ။ သူတို့ နှင့် ကင်းကင်းလွတ်လွတ်ဖြစ်စေရန် နောက်ဆုံးတန်းက နှစ်ယောက် တွဲခုံ ပဲဝယ်လိုက်သည်။သဲသဲပြန်ရောက်လာတော့ မေးသေးသည်။

'' ဟိုကောင်မတွေ တွေ့သေးလား''

'' ခုထိတော့မတွေ့သေးဘူး၊ ပြတောာ့မယ် ထင်တယ်၊ လာလာဝင်ရအောင်''

အောင်ဘညို(၂) ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သဲသဲ၏ လက်ကလေး တွေ အနည်းငယ် အေးစက်နေ သည်ဟု ထင်မိသည်။

........................

တမနက်လုံး ဖုန်းဆက်ရ၊ စာရင်းတွေရှာရ၊ စာရိုတ်ခိုင်းရ ပြန်စစ်ရနှင့် အောင်ဘညို (၁) တ ယောက် ချွေးတွေ ပျံနေရသည်။ စိတ်ထဲကနေလည်း (၂) ကို ကျိန်ဆဲနေမိ၏။

'' ဒါနဲ့ များလုပ်စရာ သိပ်မရှိဘူးတဲ့''

အပြင်မှာ နေ့လည်စာထွက်စားရာကနေပြန်လာပြီးနောက် ကော်ဖီ သောက်ရင်း အောင်ဘ ညို(၁) မကျေမနပ်ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ လုပ်နေကျလုပ်ဖူးသည့် အလုပ်တွေဆိုတော့ (၁) အတွက် ခက်ခဲမှု မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်လောက်ဆို (၂) နှင့် သဲသဲ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ငြိမ့်နေကြ လောက်ပြီ ဆိုသည့် အတွေးက သူ့ကို မခံချိမခံသာဖြစ်စေ၏။

'' မဲပေါက်လိုက်လို့ ကတော့ ပြီးပြီကွာ''

မနေ့တုန်းက ကြုံကြိုက်ခွင့်ရခဲ့သည့် သဲသဲ၏ နုအိသောတင်ပါး လေးတွေ အထိအတွေ့ကို တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်နေမိ၏။ နောက်ကနေထောက်ပြီး ညှောင့်ပစ်ခဲ့သော်လည်း သဲသဲ စိတ်မ ဆိုးခဲ့ပါ။ထို့ကြောင့် ဒီ့ထက် ပိုသော အဆင့်ကိုပင် လက်ခံလိမ့်မည်ဟု အောင်ဘညို(၁) ယုံ ကြည်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ လုပ်လို့ မရရင်တောင် ပျော့သွားအောင်နှူးပြီး အပြင်ခေါ်ကာ ဖြုတ်ပစ်လိုက်လို့ရသည်။ ဒါကတော့ အောင်ဘညို (၁)၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာ ဖြစ်သည်။

အောင်ဘညို (၂) ကိုသောက်မြင်ကပ်ကပ် နှင့် အပြည့်အစုံပြောမပြထားခဲ့လို့ သူကတော့ဘာ မှ လုပ်မှာ မဟုတ်။ နောက်တခါ ထပ်ပြီး အခွင့်အရေးရလို့ကတော့ အောင်ဘညို (၁) ရှောင်လွှဲ နေ တော့မည် မဟုတ်ပါ။ရသည့် အခွင့် အရေးကို အမိအရ ယူလိုက်တော့မည်။

'' ကိုအောင်ဘညို ...မမဖြူ ..က  သူ့ဆီ ခန လာပါဦးတဲ့''

'' အေးအေး''

အပျိုကြီးမမ ဘာတွေ အရစ်ရှည်ဦးမလဲဟု တွေးရင်း အောင်ဘညို(၁) သူဌေးမ အခန်းရှိရာဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။ နည်းနည်းဇီဇာကြောင်တတ်သည့် မမဖြူကို အပျိုကြီးစစ်စစ် လို့တော့ မထင် မိပါ။ သူမ၏ အနေအထားအရဆိုရင် ချစ်သူခင်သူ မရှိနိုင်မည့် မိန်းမသားမျိုးမဟုတ်။ အောင်ဘ ညိုပင် သူမကို ယခင်က စိတ်နှင့် အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားခဲ့ ဖူးပြီးဖြစ်သည်။ အလုပ်တွေစွတ်ခိုင်း တတ်သော်လည်း လစာများများပေးသည့် ငွေတွင်းကြီးတတွင်း ဖြစ်နေလို့ စိတ်လျော့ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

အခန်းဝရောက်တော့ တံခါးခေါက်မနေတော့ဘဲ တန်းဝင်သွား လိုက်မိသည်။ တံခါးလက်ကိုင်ဖု ကိုလှည့်ကာ တွန်း ဖွင့် ဝင်လိုက်ပြီးနောက်မတွင်  အောင်ဘညို (၁) ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။

မဟော်ဂနီရောင်ပြောင်လက်နေသည့် စားပွဲကြီး ဘေးတွင် ဝင်ပေါက်ကို ကျောပေးပြီး ကုန်း ကုန်းကြီး လုပ်နေသည့် မမဖြူကို မြင်လိုက်ရတော့ အောင်ဘညို(၁) ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ် သွား၏။ စားပွဲ ဘေးမှာရှိသည့် ဖိုင် ကက်ဘိနက် ထဲမှာငုံ့ပြီးတခုခု ရှာနေခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။

'' မောင်လေးလား''

'' ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့''

ပြန်ဖြေလိုက်သည့် အသံက အလွန်တရာခြောက်သွေ့အက်ကွဲနေကြောင်း အောင်ဘညို(၁) ကိုယ့်ဖာသာပဲ သိလိုက်သည်။

'' လော့ဂ် ချထားလိုက်၊ မင်း ကိုအရေးတကြီးပြောစရာ တခုရှိတယ်''

'' ဟုတ်ကဲ့''

ပြောပြီးပြန်ငုံ့သွားသည့် မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း အောင်ဘညို(၁) တံခါးက ဖုကလေးကို နှိပ်ရ တာ တောင် အလွဲလွဲ အချော်ချော် ဖြစ်နေသည်။ အောက်ခြေမှာလှိုင်းတွန့်သဏ္ဍန် ဇာ ရစ်ထား သည့် အနီရောင် စကပ်တိုကြောင့် မမဖြူ၏ တင်ပါးကြီး နှစ်ဖက်က နောက်ကို အစွမ်းကုန်စွင့် ကား ပြီးတစ်နေ၏။ မမဖြူစီးထားသည့် ငါးလက်မလောက် မြင့်မည့် ဒေါက်ဖိနပ်ကလည်း တင် ကို အစွမ်းကုန် ပင့်တင်ပေးထား၏။ အသားကပ်ဖြစ်သော်လည်း မနေ့တုန်းက သဲသဲ လိုပင် အတွင်းခံ အရစ်ကို မမြင်ရ ကြောင်ကြည့်နေမိရင်း စကပ်ကိုဆွဲလှန်ုပီး နောက်ကနေ ထိုးထည့် လိုက် ချင်သည့် စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်ကို အောင်ဘညို (၁) ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်  လို့ မရပါ။ အနားကို တရွေ့ရွေ့ ကပ်သွားသည့် ခြေလှမ်းတွေက ယိုင်နဲ့နေကာ လက်တွေ လည်း အနည်းငယ်တုန်နေသည်။ နူးညံ့ထူထဲသော ကော်ဇောကြီးပေါ်မှာ သွားနေရခြင်း ဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ့်ခြေသံကိုယ်ပြန်ကြားနေရသည်။

အနားကိုနီးလာလေ တင်ပါးကြီးနှစ်ခုက အောင်ဘညို(၁) ကို ဆွဲဆောင်လေဖြစ်ရာ ရင်ဘတ် ထဲကရင်ခုန်သံကျယ်လောင်စွာပြန်ပြီးကြားနေရသည်။စကပ်အောက်ပိုင်းက ခြေသလုံးတွေ ကလည်း ဆင်စွယ်ပွတ်လုံးလို  ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသည်။ မမဖြူ၏ တင်ပါးသည် စံနှုန်းထားကြ သော ၃၆ လက်မ ထက် ပိုချင်တောင် ပိုလိမ့်မည်လျော့ဖိုရာ အကြောင်း မရှိပါ။

'' ခန နော်၊ ဒီမှာ ဖိုင်တဖိုင်ပျောက်နေလို့''

တချက်မော့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သော်လည်း အောင်ဘညို(၁) သေသေချာချာ မကြား လိုက် ပါ။ သူ၏ အာရုံက လျောကျနေသည့် ဆင်စွယ်ရောင် အင်္ကျ ီလည်ပင်းပေါက်မှ  မြင်နေရသည့် ဝါဝင်းပြည့်ဖြိုးသည့် အသားစိုင်ကြီးတွေဆီကိုသာ ရောက်သွား၏။ အင်္ကျ ီကဆင်စွယ်ရောင် ဖြစ် သလို မမဖြူ ဝတ်ထားသည့် ဘရာစီယာကလည်း ဆင်စွယ် ရောင်လေးဖြစ်သည်။

'' ဘာ...ဘာ..ဖိုင်လဲ မမ''

'' စာချုပ်တခုပါ၊ နေဦး ...အင်... မင်းမသိဘူး၊ အဲဒါက မမ နဲ့အန်ကယ်ဦးမြင့် ဆွေလုပ်ထားတာ''

'' အန်ကယ့်ကို သွားမေးပေးရမလား မမ''

သွားမည် ဆိုသော်လည်း အောင်ဘညို (၁) ခြေထောက်တွေက ရွှေ့လို့မရပါ။ မမဖြူ၏ တင် ပါးကြီးတွေနောက်ကိုသာ အတင်းတိုးကပ်ချင်နေမိသည်။ မနေ့တုန်းက သဲသဲကို လုပ်ခဲ့ရတာ ထက် မမဖြူ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ပိုအိ ပြီးပိုကောင်း ပေလိမ့်မည်။

'' နေပါစေ၊ ရတယ်၊ အန်ကယ်လ်လဲ အပြင်သွားတယ်၊ စာချုပ်က ရုံးကိစ္စလဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ မမ အမေရဲ့ ခြံ ကိစ္စပါ၊ အန်ကယ်လ်က သက်သေလုပ်ပေးထားတာ''

“ ဒီမှာ ထားတာသေချာသလားမမ”

'' အော် ...မမလဲ အမှတ်တမဲ့ ဒီထဲ ကောက်ထည့်ထားတာ၊  ဖိုင်အဝါလေး ဆိုတာပဲ မှတ်မိတော့ တယ်၊ ဟီးဟီး''

'' အရေးကြီးရင် ကျွန်တော် ဝိုင်းရှာပေးမယ်လေ၊ ကျွန်တော့် ကို ခေါ်တာအဲဒီ ကိစ္စလား''

'' မဟုတ်ဘူး၊ တခြားဟာ.... ကဲ ..ဒါဆို မောင်လေးက ...နေပါစေတော့ ...တို့ရှာလာတာလဲ သုံး ဆင့်တောင် ကုန်တော့မယ်၊ တခြားမှာ ထားမိပြီထင်တယ်''

မမဖြူရှာနေတာ အောက်ဆုံး အဆင့်ဖြစ်သည်။

'' ဒါဆို အပေါ်ဆုံးကို ကျွန်တော် တချက်ပြန်ကြည့်ပေးမယ်၊ မမ ခေါင်းနည်းနည်း ဖယ်၊ အဝါ ရောင် လေးနော် ..မမ''

'' ထားလိုက်ပါတော့ကွယ်၊ နောက်နေ့မှ ရှာလည်းရပါတယ်”

မမဖြူက အံဆွဲကို ပြန်ထိုးထည့်ပြီး ကိုယ် ပြန် အမတ် တွင် အောင်ဘညို (၁)က သူဆွဲထုတ် ထားသည့် အပေါ်ဆုံး အံဆွဲကို မမဖြူဝင်ဆောင့်မိမှာစိုးပြီး  ရှေ့ကိုတိုး၍ ခပ်မြန်မြန်ပြန် တွန်း ထည့် လိုက်စဉ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သော မမဖြူကိုယ်လုံးကို နောက်တည့်တည့်ကနေ ဝင်ဆောင့် မိ သည်။ မမဖြူလည်း အောင်ဘညို(၁)၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကြားတွင် ပိတ်မိသွား၏။

'' အို...''

ဘယ်အချိန်ထဲက ပုဆိုးအောက်ကနေ ဖောင်းထနေသည်မသိသည့် ဟာကြီးက လည်း မမဖြူ တင်ပါးကို အိကနဲ ဖိထောက် မိသွားသည်။သင်းပျံ့သောကိုယ်နံ့ ၊ အိစက်သော အထိအတွေ့က အောင်ဘညို(၁)၏ စိတ်အာရုံတွေကို လွတ် ထွက်သွားစေ၏။  မမဖြူကို နောက်ကနေ ဖက် လိုက် မိပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် လက်နှစ်ဖက်က ဖွံထွားသည့်  ရင်သားနှစ်ဖက်ကို မိမိရရ အုပ် ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်မိသည်။

'' မောင်လေး ..အီး...မင်း ...ဘာလုပ်တာလဲ''

အောင်ဘညို(၁) မဖြေပါ။ အင်္ကျ ီ လည်ပင်းပေါက်က လွတ်နေသည့် ပုခုံးသားဝင်းဝင်းအိအိကို အားပါးတရ စုပ်နမ်းပစ် လိုက်သည်။ တပြိုင်နက် ထဲလိုပင် ရင်သားတွေကို အားပါးတရ မွချေ ရင်း မာဖောင်းနေသည့် အချောင်းကြီးကို မဖြူ၏ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံး ကြားတွင် ပွတ်လိုက် ဆောင့် လိုက်နှင့် ဆက်တိုက်လုပ်တော့၏။

'' မောင်လေး...မ...မ..မ.ကောင်းဘူးလေ၊ တို့က ..မောင်...မောင်..နှမ..အာ...ဟင်း''

ပြောလေ၊ အောင်ဘညို(၁)က ကိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်လေ ဖြစ်သောကြောင့် မမဖြူ ဘာမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ဖိုင်ကက်ဘိနက်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ အတင့်ရဲလာ သည့် အောင် ဘညို (၁)က အင်္ကျ ီအောက်မှ လက်လျိုသွင်းကာ ရင်သားတွေကို အားပါးတရ နယ် ၏။ ဘရာစီယာကို ချိတ်မဖြုတ်ဘဲ အပေါ်ကို အတင်း တွန်းတင်တော့  မချိမဆန့်ဖြစ်ရသည်မို့ မမဖြူဆီက စုပ်သတ် ညည်း ညူသံတွက်လာသည်။

'' အား ကျွတ်..ကျွတ် ...တော်ပါတော့ မောင်လေးရယ်'

လှည့်ပြီးတောင်းပန်သည့် နှုတ်ခမ်းတွေကို အောင်ဘညို (၁) မမှီမကမ်းလှမ်း ဖမ်းလိုက်သော် လည်း မိလိုက်သည်။ သမင်လည်ပြန်အနေအထားကနေ မမဖြူရုန်းမထွက်နိုင်တော့ ရှည်လျား ကြမ်းတမ်းသည့် အနမ်းအောက်တွင် ထွန့်ထွန့် လူးနေပြီး အနမ်းရပ်လိုက်သည့် အချိန်တွင် ခွေ ယိုင်မောဟိုက်ပြီး အသက်ပြင်းစွာရှူနေရသည်။ နားလည်ရခက်သည့် ရီဝေသော  မျက်ဝန်း များ နှင့် အောင်ဘညို(၁)ကို ကြည့်နေသော်လည်း လုပ်ရပ်တွေအတွက် ကန့်ကွက်စကား တစုံ တရာ မပြောတော့ပါ။ စားပွဲကြီးဆီသို့ အောင်ဘညို (၁)က သူမကိုဆွဲယူသွားသည် အခါ အိပ် မက်ထဲတွင် လမ်းလျောက်နေသူပမာ ပါလာ၏။ သူပြုသမျှနုနေပြီ ဖြစ်သော မမဖြူကို စားပွဲ ဘေးမှာရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို စားပွဲပေါ် ဖိချလိုက်သည်။ မမဖြူ စားပွဲ ပေါ် ကိုယ်တပိုင်း တင်ပြီး ကုန်းလျက်သားဖြစ်သွား၏။

'' မင်း ..ဘာတွေ လုပ်...ဟင်း...ဟင်း...ဟီး''

အောင်ဘညို(၁)က နောက်ကနေဝင်ရပ်ကာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြားထဲမှာ သူ့ဟာကြီးတေ့၍ အ စုန်အဆန် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရာ မမဖြူ ဆီက တဟင်ဟင်း အဥ့တွေ ထွက်လာသည်။ ဒါ တောင် မှ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစား မချွတ်ရသေးပါ။ မမဖြူက စကပ်ဝတ်ထားတုန်း ရှိနေ သေးသလို အောင်ဘညိုကလည်း နဂို အတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ မိမိရရ ဖိကပ်ပြီး ဆက်တိုက် ပွတ် ပေးလိုက်သောအခါ စားပွဲဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မမဖြူ ငြိမ်သက်သွား ၏။ ဒီတော့မှ အချိန် ကျပြီ ဟု သတ်မှတ်ပြီး မမဖြူ၏။ စကပ်ကို အောက်ခြေကနေမပြီး အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက် တော့၏။

'' မောင်လေး ...ဘာလုပ်တာလဲ..ကွယ်...မမ မနေတတ်တော့ဘူး'

'' ခနလေး မမ ..ခနလေး..နော်''

မမဖြူ၏ အမေးနှင့် သူ၏ အဖြေ ကိုက်ညီသလားဆီလျော်သလား အောင်ဘညို(၁) မခွဲခြား တတ် တော့ပါ။ သူသိတာက ခုချိန်မှာ သူ့လုပ်ချင်တာ လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့သာ ဖြစ်၏။ မမဖြူလည်း ညင်းဆန်နိုင်စွမ်း၊ ဆန်းစစ်နိုင်စွမ်းတွေ ပျောက်ဆုံးကုန်ပြီထင်သည်။ စကပ်က ကြပ်သော် လည်း ပျော့ပျောင်းသော အသားဖြစ်လို့ အနည်းငယ် အားစိုက်လိုက်တာနှင့် ခါးပတ်လည်မှာ အကွင်း လိုက်ရောက် သွားသည်။ မမဖြူ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီလေးကလည်း ဆင်စွယ် ရောင်ပင်ဖြစ်၏။ သူမ၏ ဖြူဝင်းသောအသားအရည် နှင့် အလွန်လိုက်ဖက်သော်လည်း ဒီအ ချိန်မှာ အလှအပ တရားတွေ ကို ခံစားနေဖို့ အချိန်မရှိပါ။ ဘောင်းဘီသေးသေးလေးကို အောက် သို့ တွန်း လျောချရင်း တလက်စ ထဲသူ့ပုဆိုးကို လည်း ချွတ်လိုက်သည်။ အထဲက အတွင်း ခံဘောင်းဘီကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်နှင့် တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ အာသာတငမ်းငမ်း ဖြစ်နေသည့် ဖွားဖက်တော်က ဖြောင်းကနဲ ကန်တက်လာသည်။

ထောင်ထွက်လာသည့် အတံကြီးက သူမ၏တင်ပါးကို ထိသွားသည့်အခါ မမဖြူကိုယ်လုံးလေး အနည်းငယ်တုန်ခါသွားသည်။ ဘာဆို မမဖြူ လည်းသိပုံရ၏။

“ မောင်လေးရယ် ပြောလို့မရတော့ဘူးလား”

“ ချစ်လို့ ပါ မမရယ်၊ ကျွန်တော် မမကို ချစ်ပါရစေနော်”

ရမ်းခါနေသော အတံကြီးကို လက်နှင့် ကိုင်ထိန်းလိုက်ပြီး အကွဲကြောင်းကြားတလျှောက် ဖိပြီး အထက်အောက် လေးငါးကြိမ်ပွတ်ပေးသည့် အခါ မမဖြူ တကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ် တုန်လာ သည်။ ဖွေးအိသောတင်ပါး မှာ ကြက်သီးဖုလေးတွေ ထလာတာကိုလည်း မြင်ရ၏။ ကုန်းကုန်း ကြီးဖြစ်နေသော မမဖြူ၏ နောက်ပိုင်းအလှသည် ကြည့်လို့ အလွန်ကောင်းပါ၏။ ကြည့်လို့ အ ကောင်းဆုံးကတော့ တင်ပါးအောက်ဖက်နား ပေါင်ကြားနေရာတွေ နောက်ကို ဖောင်းဖောင်း ကြီး မောက်ထွက်နေသောနေရာ ဖြစ်သည်။ နီညို ရောင်ကွဲကြောင်းကြီး၏ တဖက်တချက်မှ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေကလည်း အောင်ဘညိုကို လာပါလှည့်ဟု လက်ကမ်းကြိုဆို နေ သယောင်ရှိသည်။

အကွဲကြောင်းတွင်းသို့ အောင်ဘညို(၁)၏ အတံကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ဝင်ရမည့်နေ ရာကို လိုက်လံရှာဖွေနေစဉ် မမဖြူ နှုတ်က အုကနဲ အုကနဲ အသံလေးတွေ ထွက်လာ၏။ နေရာ မှန်ကို စမ်းမိသည်နှင့် ဒူးကို အနည်းငယ်ကွေးလိုက်ကာ နေရာချပြီး မမဖြူ၏ ခါးတ ဖက်တချက်ကို မြဲမြဲကိုင်ကာ ဖိသွင်းလိုက်၏။

“ အီး …”

စီးစီးပိုင်ပိုင် နှင့် တအိအိ ဝင်ရောက်သွားသည့် အရသာကိုခံစားရင်း တည်းခိုခန်းမှာတွေ့ခဲ့ရ သည့် မိန်းမနှင့် ဘာမှမဆိုင်ဟု အောင်ဘညို (၁) ကျေနပ်အားရဖြစ်ရသည်။ အပျိုစစ်မည့်ပုံမရှိ သော်လည်း မမဖြူ၏ ပစ္စည်းက တကယ့် အမှန်အကန်ဖြစ်သည်။ အတွင်းကိုတိုးဝင်သွားရာ လမ်းကြောင်း တလျှောက်ပေးလာသည့် ကြွက်သားစိုင်တို့၏ တုန့်ပြန်မှုက တင်းအစ်နေသည်။ မမဖြူ၏ တကိုယ်လုံးလည်း တသိမ့်သိမ့် တုန်နေရင်း လည်ချောင်းထဲက ညှစ်ထွက်လာ သလို အသံတမျိုးနှင့် တိုးတိုးလေး ကျိတ်ညည်းနေရှာ၏။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် တချောင်းလုံး အထဲကို ဒုတ်ဒုတ်ထိရောက်သွား ချိန်တွင် ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုက ဖတ်ကနဲမြည်သံနှင့် အတူပူးကပ်သွား၏။

“ ဟင်း”

“ အ..ဟာ..ဟာ”

အောင်ဘညို(၁) သက်ပြင်းချလိုက်မိချိန်တွင် မမဖြူဆီက ဘာမှန်းမသိသည့် အသံတခုထွက် ကျလာ၏။ အဆုံးအထိရောက်သွားပြီးနောက် ပြန်ဆွဲထုတ်တော့လည်း ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ ထုတ် သည်။ တဝက်ကျော်ကျော် လောက် အပြင်ကိုပြန်ရောက်လာတော့မှ အောင်ဘညို (၁) အ သက်ပြင်းပြင်းတချက်ရှူကာ မာန်သွင်းလိုက်ပြီးနောက် ဖေါက်ကနဲ အားပြင်းပြင်းဆောင့်သွင်း လိုက်တော့၏။

“ အား..မောင်..မောင်လေး”

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>