ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၅ )

 ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၅ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

အောင်ဘညို(၂) ကိုမြင်လိုက်သောအခါ သဲသဲ မျက်နှာလေး ဝင်းပသွားပြီး အပြေးတပိုင်း ရောက် လာကာ လက်ကိုတွဲ၏။

'' တော်သေးတာပေါ့၊ ဆရာမ ကသွားစရာရှိလို့တဲ့ နာရီဝက်စော လွှတ်လိုက်တယ်၊ ကိုကြီးကို စောင့်ရတော့မယ် မှတ်နေတာ''

'' ကိုယ်လဲ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ ထွက်လာလိုက်တာ၊ ဒါနဲ့ သဲ ..ဘယ်အချိန်ပြန်ရမှာလဲ''

ပြုံးစိစိ မျက်နှာလေးနှင့် အောင်ဘညို(၂) ကိုမှီလိုက်ပြီး

'' မေမေ တို့ ပဲခူးသွားတယ်၊ ညနေမှ ပြန်ရမှာ အဟီး၊ ဒီနေ့ တော့ ကိုကြီး ပေါ်တာမိပြီ''

'' အိုကေပါတယ်၊ ကိုယ်လဲ ..အားနေတဲ့ ဥစ္စာ၊ ကဲ ..ဘယ်သွားမလဲ၊ ဘာလုပ်မလဲ''

'' လောလောဆယ်တော့ ရေဆာတယ်ကိုကြီးရာ၊ အအေး သောက်ရအောင်''

'' ဟိုရှေ့ မှာ အအေးဆိုင်ရှိတယ်၊ လာ''

အောင်ဘညို(၂) လက်မောင်းကို ဖက်ပြီးသဲသဲ လိုက်လာသည်။ သဲသဲ၏ ညာဖက်ရင်သားက အောင်ဘညို(၂)၏ လက်မောင်းကို မိမိရရ ဖိကပ်ထား၏။ အနေခက်သလိုလို ရှိပေမယ့် ဖယ် လိုက်ရင် သဲသဲ စိတ်ဆိုးသွားမှာ စိုးတာကြောင့် အလိုက်သင့် နေလိုက်၏။ ရန်ကုန်မြို့၏လမ်းမ တွေပေါ်မှာ လူငယ်စုံတွဲ ကလေးတွေ ဒီလိုပဲ သွားလာနေကြသည်ပင်။ သူတို့ တွေထက်  အ သက်ကြီးနေသည့် အောင်ဘညို(၂) မှာသာ သဲသဲက ခုလိုမျိုး ပူးပူး ကပ်ကပ်နေလာတိုင်း ရင် ထဲမှာ တမျိုးကြီးခံစားနေရသည်။ ဝင်းပဖြူနုသော သဲသဲ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း မိမိတို့ နှစ် ယောက်ကြားတွင်းတူညီအောင် ညှိယူရမှာတွေ၊ လိုက်လျောညီထွေ နားလည်မှုပေးရမှာတွေ အ များကြီး ရှိသည်ဟု တွေးနေမိသည်။

အခုသဲသဲ ဝတ်ထားတာက ခေတ်မိန်းမပျို တို့ ပုံစံ အတိုင်း တင်ပါးဖုံးသည့် အသားပျော့ ပျော့ အင်္ကျ ီဖားဖားကြီးနှင့် စတော့ကင်လို့ ခေါ်ကြသည့် အသားကပ် အနက်ရောင် ဘောင်း ဘီရှည် ဖြစ်သည်။ အောင်ဘညို(၂)က ဂျင်းဘောင်းဘီ၊ တီရှပ် နှင့် ရောက်လာလို့ တော်သေးသည်။ ရုံး တက်ချိန် ဝတ်တတ်သလို လည်ကတုံး အဖြူနှင့် ပုဆိုးဝတ်ပြီးသာ လာခဲ့လျင် သဲသဲနှင့် သား အဖ လိုလို၊ တူဝရီး လိုလို အထင်ခံရကောင်းခံရနိုင်သည်။

ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ဖွင့်ထားသည့် အအေးဆိုင်လေးမှာ ထိုင်မိကြတော့လည်း သဲသဲက လူ ချင်း ပူးကပ်ပြီးထိုင်သည်။ မထိုင်လို့ လဲမရပါ။ လူသွားဖို့ လမ်းကလည်းချန်ရသေးရာ အ ဆောက် အဦ တခု၏ နံရံကို ကျောကပ်ပြီး ထိုင်ကြရသည်။

'' ကိုကြီး ထရင် သတိထားနော်၊ အပေါ်မှာ တံခါးရှိတယ်''

သဲသဲ ပြရာကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ အပေါ်မှာ ပွင့်နေသည့် ပြတင်းပေါက်တံခါးတွက်က အောင် ဘညို(၂)၏ ခေါင်းအပေါ်တည့်တည့်တွင် ရှိသည်။ ထိုင်ချလိုက်တုံးက ကံသီလို့ ဝင်မဆောင့် ခဲ့ ခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။

'' ဒီဖက်တိုးမလား''

'' သဲက အအေးခုံထဲရောက်သွားမှာပေါ့၊ ဒီဖက် နည်းနည်းရမ်းလိုက်မယ်''

လူချင်းပူးနေသည့် သဲသဲနှင့် ပြန်ကွာသွားရွေ့ အောင်ဘညို(၂) မျက်နှာတော့ နည်းနည်း အပူ သက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် ဒူးချင်းထိနေသေးသလိုသဲသဲက လက်ကိုကိုင်ထား တာကျန် နေ သေး၏။

'' ကဲ ..အေးအေး ဆေးဆေးသာသောက်၊ ညနေမှ ထလဲရတယ်''

'' အမလေး ဆိုင်ကရိုတ်ထုတ်မှာပေါ့၊ ရှိတာမှ နှစ်ဝိုင်းသုံးဝိုင်းနဲ့ သဲတို့ တနေကုန်ထိုင်နေရင် သူတို့ စီးပွားပျက်ပြီ''

'' နောက်တာပါ သဲရယ်၊ ဒီကြံရည် ကုန်မှ စဉ်းစားကြတာပေါ့''

'' အင်း...ကြံရည်သောက် ပြီး အကြံထုတ်ရမယ်၊ ထွက်စမ်း၊ ထွက်စမ်း၊ အကြံတွေ''

ပြောင်ချော်ချော် မျက်နှာလေးကို အောင်ဘညို(၂) ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ အောင်ဘညို(၂) ကြည့်နေတာကို မြင်တော့ သဲသဲကလည်း ပြန်ကြည့်၏။

'' ဘာလို့ ကြည့်တာလဲ၊ လှလို့ လား၊ ..ကိုကြီး...သဲအင်္ကျ ီလေး လှတယ် မဟုတ်လား''

'' လှပါတယ်၊ ဈေးလဲကြီးမှာပဲနော်”

'' အထင် မကြီးနဲ့ လမ်းဘေးကဝယ်ထားတာ နှစ်ထောင့် ရှစ်ရာပဲပေးရတယ်၊ ဘောင်းဘီက သုံးထောင်၊ တကိုယ်လုံးမှ ငါးထောင့်ရှစ်ရာ၊ ကိုကြီး ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ် တထည်ဖိုးမရှိဘူး''

'' ကျန်သေးတယ်လေ၊ ငါးထောင့် ရှစ်ရာ ဘယ်ကမလဲ''

မျက်နှာလေးနီသွားသော်လည်း လျာထုတ်ပြီးပြောင်ပြသည်။ အောင်ဘညို(၂) ကိုယ်တိုင် လည်း ဘာကြောင့် ဒီလို စကားထောက်လိုက်မိမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမတွေးတတ်ပါ။

'' အောက်က ဟာတွေက ချိုင်းနားမိတ်တွေ၊ ဈေးပေါပါတယ် ကိုကြီးရဲ့၊ အထင်သေး သွားမှာ စိုးလို့ ဈေးနှုံးတော့ မပြောတော့ပါဘူး''

အင်္ကျ ီပွပွက ချိုင်းပေါက်လည်း ကျယ်သည်။ သဲသဲ လက်ကို လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း လက်သုံး လုံးလောက်ရှိမည့် ဘရာစီယာဘေးလိုင်းနှင့် အဖြူရောင်ခွက်ကို တစွန်းတစ မြင်နေရသည်။ ထိုကနေ အကြည့်လွှဲလိုက်သည့် အခါ မျက်လုံးကပေါင်ခွဆုံဆီ ရောက်သွားပြီးရင်ထဲမှာ ဒိန်း ကနဲ မည်သွားသည်။ တင်ပါး တဝိုက်ကိုသာ လုံအောင် အုပ်နိုင်သည့် သဲသဲ၏ အင်္ကျ ီက စား ပွဲပုလေးအောက်ခြေက တန်းပေါ်တွင် ခြေတင်လိုက်သည့် အခါ အပေါ်ကို လန်တက်သွား ၏။အတွင်းမှာ ပင်တီတထပ်ပါသေးသော်လည်း အသားကပ်ဘောင်းဘီက သဲသဲ၏ ညီမလေး ပုံစံနှင့် အရွယ် အစားကို ပကတိအတိုင်းဖေါ်ပြနေသည်။

'' ကိုကြီး''

'' ဟင် ဘာလဲ ..သဲ''

အကြည့်မြန်မြန်လွှဲပြီး ကမန်းကတန်းပြန်ထူးလိုက်စဉ် ရင်တွေ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ တလှပ် လှပ်နှင့် တုန်နေ၏။

'' သဲ ကြည့်နေတာ ကြာပြီ၊ ကိုကြီး ခုတလော အားအားယားယား ဖြစ်နေတယ်၊ ခါတိုင်းလို အ လုပ်များတဲ့ အကြောင်း ညည်းတာလဲ မကြားရတော့ဘူး၊ဘယ်လို ဖြစ်ပြီး ဒီလောက် လွတ်လပ် သွားတာလဲ''

'' အလုပ်ဆင်းဖို့ လူစားရထားတယ်လေ''

'' ဘယ်လို''

'' ဒီလိုကွာ၊ ..''

အကြံထုတ်ဖို့  ကြံရည်ကို ငုံ့ စုပ်လိုက်စဉ် ဓါတ်တိုင်မှာ ကပ်ထားသည့် အမ်ဘီအေ ဝင်ခွင့် သင် တန်း ဆိုသည့် ကြော်ငြာကိုဖျတ်ကနဲ မြင်လိုက်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကြံရည် သောက် လျင် ကြံရည်ဖန်ရည်ကောင်းသည်ဟု တချို့က ဆိုကြခြင်းဖြစ်မည်။

'' ရုံးမှာ အမ်ဘီအေ တယောက်ထပ်ခန့် လိုက်တယ်၊ ကိုယ့်ထက် လည်းလစာပိုပေးထား တယ် လေ၊ ဒီတော့ ကိုယ်လဲ အရင်လောက် လုပ်မပေးတော့ဘူး၊အေးရာ အေးကြောင်းပဲ နေလိုက် တယ်၊ လုပ်စရာ ရှိရင်သွားလုပ်တယ်၊ မရှိရင်ပြန်တယ်''

'' ကိုကြီးက အလုပ်ရှင်ကို ဆန္ဒ ပြနေတာပေါ့''

'' အဲလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်တာဝန်ကို ကျေအောင်လုပ်ပေးတာပဲ၊ သူ့ကို အလုပ်တွေ ခွဲ ပေးလိုက်ရလို့ ခေါင်းတောင်ပေါ့သေးတယ်''

'' မန်နေဂျာ အသစ်က ယောက်ျားလား မိန်းမ လား''

'' မိန်းမ''

'' ဟင် ..ချောလား၊ ဘယ်အရွယ်လဲ''

သဲသဲ ခေါင်းစဉ်ပြောင်းသွားလို့ စိတ်သက်သာရာ ရပေမယ့် မိန်းမ ပီပီအူတိုဟန်ဖြင့် စပ်စုလာ သည့် အတွက်ခေါင်းကို ကုပ်လိုက်မိသည်။

'' ကိုယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါပဲ၊ ရုပ်ကတော့ ..သဲရယ်၊ ချောမှတော့ ကိုယ်ရုံးဘယ်လစ်တော့မလဲ၊ ရုံးမှာပဲ အချိန်ပြည့်နေတော့မှာပေါ့''

'' ကိုကြီး ..နော်၊ နောက်မှ အချိုးပြောင်းရင် လိုက်သတ်မှာ''

ဒါတောင်မှ သဲသဲက ဦးမြင့်ဆွေ ကို အလုပ်ရှင်လို့ ထင်ထားတာဖြစ်သည်။ တကယ့် အလုပ်ရှင် အစစ်က တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် မမဖြူဆိုသည့်ခပ်ချောချော အမျိုးသမီးမှန်းသာ သိခဲ့ လျင် ဟိုအရင် အလုပ်တွေများနေတုန်းက အကြီးအကျယ်ကွိုင်ရှာခံရဖို့ သေချာ၏။

'' သဲက ကိုယ့်ကို အဲဒီလောက်ချစ်တယ်လား''

'' ကိုကြီးက ဒီလောက် မချစ်ဘူးပေါ့''

သဲသဲ လက်ကလေးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်ရာ သဲသဲက င်္ကရြည်ခွက်ကို လှမ်းအကိုင်နှင့် ကြုံသွား တာကြောင့် လမ်းမှာ လွဲရာမှ အရှိန်လွန်ပြီး လက်ကပေါင်ပေါ်ရောက်သွားသည်။ ချောမွတ် သော နိုင်လွန်သားအောက်မှာသဲသဲ ပေါင်တံက တင်းပြီးဖြောင့်နေ၏။

'' ကိုကြီး''

စိတ်မထိန်း နိုင်ဘဲ အသာညှစ်မိရာ သဲသဲ ဆီက ဟန့် တားသံလေးထွက်လာသည်။ တားပေ မယ့် မလွှတ်ဘဲ အရင်းဖက်ကို ဆက်ဆင်းမိသည့် အတွက်သဲသဲက စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် လက်ကိုင်အိတ်ကလေးကို ပေါင်ပေါ်ပြောင်းတင်ပြီး ကွယ်လိုက်ရသည်။

'' ကိုကြီး ..ဘာဖြစ်တာလဲ၊ လူကြားထဲ မဖေါက်နဲ့ ကွာ''

အသက်ရှူသံတွေ ဘာကြောင့်မြန်လာရသနည်း ဆိုတာအောင်ဘညို(၂) နားမလည်ပါ။ လက် ကိုပြန်ရုတ်လိုက်သည့် တိုင် ရင်ထဲက ကတုန်ကရီ ဝေဒနာက ကွယ်ပျောက်မသွားသေး။

'' ကဲ ..ကြံရည် ကုန်ပြီလေ၊ သွားကြရအောင်''

'' ရုပ်...ရုပ်ရှင် သွားကြည့်မလား ..သဲ''

'' တော်ပါပြီ၊ မကြည့်ချင်ပါဘူး၊ ဟွန်း၊ ခုတောင် ကိုကြီးက စိတ်တွေဖေါက်နေတာ''

'' ဒါဆိုလဲ ..အေးအေးဆေးဆေး တနေရာ သွားထိုင်ကြတာပေါ့''

'' သဘောပဲ ကိုကြီးရယ်''

'' ဒါဆို ခနနေဦး ကိုယ်ကားသွားငှားလိုက်မယ်''

ထိုင်ရာကနေ လှစ်ကနဲထပြေးလာခဲ့စဉ် ဘောင်းဘီထဲက ညီတော်မောင် စတင်ရုန်းကြွ နေ ပြီဆိုတာကိုပါ သတိထားလိုက်မိသည်။ အရင်ဆုံးရောက်လာ  သည့် ကားကို လက်ပြတား လိုက်ရာ ရှေ့ကို နည်းနည်းကျော်ပြီးမှ ရပ်သွား၍ နောက်ကနေအပြေးလိုက်သွားရသည်။

'' ဘယ်သွား ..မလဲ ..ညီလေး''

'' ဟို ..ဟို.. အကိုရာ၊ အေးအေးဆေးဆေး ...အင်း... သန့် သန့် ပြန့် ပြန့် ရှိတဲ့  တည်းခို ခန်းတခုခု..သိလား''

'' အော် ..ရပါတယ်၊ ဈေးကြီးလဲဖြစ်တယ် မဟုတ်လား''

'' ဖြစ်..ဖြစ်ပါတယ်''

'' ဒါဆို တက်လေ၊ သုံးထောင်ပဲ ပေး''

'' ခနလေး အကို''

သဲသဲကို ခေါ်ရင်း ကြံရည်ဖိုးရှင်းဖို့  ပြန်ပြေးလာတော့ သဲသဲ က ထရပ်နေပေပြီ။

'' သဲ ပေးလိုက်ပြီ ကိုကြီး''

'' ဒါဆို ..လာ''

သဲသဲ လက်ကလေးကို ကျစ်နေအောင်ဆွဲပြီး ကားဆီကို ခေါ်လာခဲ့၏။

'' ဘယ်သွားမှာလဲ ကိုကြီး''

'' ရောက်ရင် သိလိမ့်မယ်''

သက်ပြင်းချသံလေး ကြားလိုက်ရသော်လည်း အောင်ဘညို(၂)၏ လက်ကို မလွတ်တမ်း ပြန် ဆုပ်ရင်း သဲသဲပါလာသည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့လည်းသဲသဲလက်ကိုပြန်လွှတ်မပေးတော့ပါ။ တလျောက်လုံးဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တဖက်က ပိုက်ဆံသုံးထောင်ကို ကိုင်ကာ တစုံတ ရာ အတွက်အကြီးအကျယ်စိတ်စောနေမိသည်။ သဲသဲကို ကိုင်ထားသည့်လက်ကလည်း တ ဖြည်းဖြည်းနှင့် ချွေးတွေရွှဲလာသည်။ မူပျက်နေတာကို ရိပ်မိသော သဲသဲက နဖူးကို လာ စမ်း ကြည့်ပြီး

'' ကိုကြီး နေမကောင်းဘူးလား၊ ကြည့်ရတာ တမျိုးကြီးပဲ''

'' ကောင်းပါတယ်''

'' ဝမ်းသွားချင်တုန်း အိမ်သာရှာမတွေ့သလို မျက်နှာကြီးက မအီမလည်ဖြစ်နေလို့”

'' သဲ ..သဲ စိတ်ထင်တာပါ''

အကြံအစည်ရှိသူဆိုတော့ အောင်ဘညို(၂) စိတ်မလုံ။ တည်းခိုခန်းသွားမည် ဆိုတာသိရင် သဲသဲ ငြင်းကောင်းငြင်းနိုင်သည်။ စည်းရုံးဖျောင့်ဖျ နေရတာနှင့် အချိန်တွေပုပ်ကုန်လိမ့်မည်။

'' အယ် ..သူ့ ရင်ဘတ်ကြီးကလည်း တုန်နေလိုက်တာ''

ဘာမှ မသိရှာသောသဲသဲက အောင်ဘညို(၂) ကိုမှီရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူမနှင့် ပေါင်တံချင်း ပွတ်တိုက်မိနေသော အနေအထားက ရင်ထဲကသွေးတွေကိုပိုပြီးဆူပွက်လှုပ်ရှား စေသည်။ ရေ ငတ်သလိုလို နှင့် မောပန်းနေသော ဝေဒနာကို အောင်ဘညို(၂) ကြာရှည်တောင့်ခံနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ အခုတောင်မှသဲသဲ ၏ တင်ပါးတွေကို ညှစ်ချင်စိတ်၊ ရင်သားတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖျစ်ညှစ်ချင် စိတ်တွေက တဖွားဖွားပေါ်ထွက်လာနေ၏။

'' သဲ ..ကတော့ မမှောင်ခင်ပြန်ရောက်ရင် ပြီးတာပဲ၊ ကိုကြီး အားတယ် မဟုတ်လား''

'' အား ..အားပါတယ်''

........................................................................

ခုချိန်မှာ အောင်ဘညို(၂) စကားမပြောချင်ပါ။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ တုန်လှုပ်နေတာကို သဲသဲ ရိပ်မိမှာစိုးသည်။ ပေါင်ကြားထဲက ညီတော်မောင် ခမျာလည်းတင်းကျပ်စွာ နာကျင်နေသော ကြောင့် ပိုခံရခက်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် သူ့ကို အမြန်ဆုံးကြိုးဖြေလွှတ်ချင်နေသည်။ ဒရိုင်ဘာ ဘယ် လမ်းကနေ ဘယ်လိုမောင်းနေမှန်းတောင် အောင်ဘညိုမသိပါ။ သဲသဲကတော့ အပြင်ကို ခေါင်းလေး တလည်လည်နှင့် ကြည့်ရင်း စဉ်းစားရခက်နေပုံရ၏။

လမ်းသွယ် တခုထဲသို့ ချိုးဝင်လိုက်ပြီးနောက် ပွင့်နေသော ဝင်းတံခါးပေါက်တခုထဲကိုမောင်းဝင် သွားပြီး ရပ်လိုက်သည့် အချိန်တွင် အောင်ဘညို(၂) တုန်ရီသော လက်နှင့် ငွေသုံးထောင်ကို ဒ ရိုင်ဘာ လက်ထဲထိုးထည့်ကာ သဲသဲကိုဆွဲပြီး ကားပေါ်က အတင်းဆင်းမိသည်။

'' ဒါဘယ်နေရာလဲဟင်''

သူမ၏ နောက်ကျောက အဆောက်အဦး ကိုသတိမထားမိသည့် သဲသဲက အောင်ဘညို(၂) လက်ကိုလှုပ်ရင်းမေးသည်။

'' ကျေးဇူးပဲနော် ..ညီလေး''

ဒရိုင်ဘာက လက်ပြပြီး လျောကနဲ မောင်းထွက်သွားတော့မှ ကားနှင့် ကွယ်နေသော မြေစိုက် ဟိုတယ် ဆိုင်းဘုတ်ကြီးပေါ်ထွက်လာ သည်။

'' ကိုကြီး''

လက်ကိုညှစ်ကာ အတင်းခါရင်းသဲသဲ အသံတုန်လေးနှင့် ကျိတ်အော်သည်။

'' အေးအေး ဆေးဆေး နေဖို့ လေ၊ သဲပဲ ရုပ်ရှင် မကြည့်ချင်ဘူးဆို''

'' ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်း ...ရုပ်ရှင်ပဲ ကြည့်တော့မယ်၊ လာနော် ကိုကြီး..ပြန်ကြမယ်''

'' ရောက်ပြီးမှတော့သဲရယ်''

'' ကိုကြီး ယုတ်မာတယ်ကွာ''

'' သဲ ..ကိုကြီးကို ချစ်တယ်ဆို''

'' ချစ်တော့ ချစ်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့်''

'' ချစ်ရင် လိုက်ခဲ့ပါ သဲရယ်''

အားစိုက်ကာဆွဲခေါ်လာတော့ သဲသဲ ဒယီးဒယိုင်နှင့် ပါလာသည်။ ကောင်တာရှေ့မှာ ငွေပေးပြီး အခန်းယူနေစဉ် သဲသဲကိုယ်လုံးလေး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို သူမ၏ လက်ကနေတဆင့် အောင်ဘညို(၂) သိနေသည်။ သော့ရပြီး အခန်းနေရာသိလိုက်သည့် နှင့် အောင်ဘညို(၂)က သဲ သဲ ပုခုံးလေးကို ဖက်လိုက်ပြီး

'' လာ ..သဲ''

အခုနလောက် မဟုတ်တော့ပေမယ့် သဲသဲ ခြေလှမ်းတွေက တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နှင့် ဖြစ်နေသေး သည်။

'' ကိုကြီး''

'' လိုက်ခဲ့ပါသဲရယ်''

'' သဲကြောက်တယ် ကိုကြီးရယ်''

အောင်ဘညို(၂) သော့ဖွင့်နေစဉ် အသံတုန်လေးနှင့် ပြောသည်။ လက်ကလေးကလဲ အေး စက် နေ၏။

'' ကိုကြီး ..လဲကြောက်တာပါပဲ ..သဲရယ်၊ ဒါပေမယ့်''

'' ဟို ..ဟို... အရမ်းနာမှာလားဟင်''

ဒီနေရာကို အရောက်ခေါ်လာမှတော့ ရည်ရွယ်ချက်ကို သဲသဲ နားလည်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ အလိုကို လိုက်လျောဖို့ တွေးနေပြီဟု သိလိုက်သည့် အခါ အောင်ဘညို(၂)ပိုပြီး အားအင် တက်ကြွ စိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။သဲသဲ ကို အခန်းထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီးနောက် လော့ဂ်ပြန် ချလိုက်ရင်း

'' ကိုကြီးက သဲ နာအောင် ဘာလို့ လုပ်မှာလဲ''

'' မသိဘူးလေ.သူများ..သူများတွေပြော...''

သဲသဲ စကားကိုဆုံးအောင် ဆက်မပြောလိုက်ရပါ။ အောင်ဘညို(၂)၏ ဂမူးရှူးထိုးအနမ်းက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပိတ်ဆို့ ပစ်လိုက်၏။ ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းသော အနမ်းကြောင့် သဲသဲ ကိုယ်လုံးလေး ကော့တက်လာသည်။ သဲသဲ၏ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေသော အောင်ဘ ညို (၂) ၏ လက်တွေက ပျော့ပျောင်းသောအင်္ကျ ီကို ပင့်မြှောက်ပြီး တိုးဝင်သွားကြသည်။  ဖြောင့်စင်းသော ဝင်းမွတ်သော သဲသဲ၏ ကျောပြင်လေးက နုချောနေ၏။ ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် တဖန် အောင်ဘညို(၂)၏ လက်များက အောက်ဆီကို ရွေ့လျား သွားကြကာ တင်းရင်းနူးညံသော တင်ပါးလေးတွေဆီသို့ ရောက်လာကြ၏။

အသားကပ်ဘောင်းဘီကို တွန်းချလိုက်ပြီး တင်းပါးနုနုလေးတွေကို အားနှင့် ညှစ်ပစ်လိုက် သည့် အချိန်တွင် သဲသဲ ပုခုံးတွင်လွယ်ထားသော အိတ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျ သွားသည်။

ကျောင်းစာအုပ်တွေထည့်ထားသည့် အိတ်ကျသွားသံက ကျယ်လောင်လွန်းသော်လည်း အောင် ဘညို(၂) လုံး၀ မကြားပါ။ သူ၏ ဒလကြမ်း လှုပ်ရှားမှုတွေအောက်မှာ လူးလိမ့်မျောပါ နေသော သဲသဲလည်း ကြားပုံမရပေ။ အောင်ဘညို(၂) တွန်းရွှေ့သည့် အတိုင်း ကုတင် နား ဆီကို တရွေ့ရွေ့ နှင့် ရောက်သွားကြ သည်။

သဲသဲ ခြေထောက်တွေ ကုတင်နှင့် ဝင်တိုက် မိပြီးဆက် မတိုးနိုင်တော့သည့် နေရာရောက် သည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ တွန်းချလိုက်သည်။ ခြေပစ်လက်ပစ် လဲကျသွားသော သဲသဲ ဘာ မှမလှုပ်ရှားနိုင်သေးခင်မှာ ပင် အောင်ဘညို(၂)က သူမ၏ ပင်တီကနေ ကိုင်ဆွဲလိုက်ရာ အ သားကပ်ဘောင်းဘီပါ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ခြေထောက်တွေကို လှုပ်ရမ်းတားဆီးဖို့သဲသဲ လှုပ်ရှားသေးပေမယ့် အောင်ဘညို(၂)၏ လျင်မြန်မှုနှင့် ခွန်အားကို အရှုံးပေးလိုက်ရသည်။

'' ကိုကြီးရယ်''

ပေါင်နှစ် ချောင်းကိုစေ့ရွေ့ တစောင်းလေးကွေးရင်း အင်္ကျ ီရှည်နှင့် အောက်ပိုင်းကို အုပ် သော်လည်း ပက်လက်ဆွဲလှန်ခံလိုက်ရပြီး သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်ကို အောင်ဘညို(၂)က ကျားတ ကောင်လို ခုန်အုပ်ရောက်ရှိလာသည်။ သူဝတ်ထားသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို လည်း အောင်ဘ ညို(၂) အမြန်ဆုံး ချွတ်ချနိုင်ခဲ့သည်။

'' သဲကို မသနားတော့ဘူးလားကိုကြီးရယ်၊ သဲကြောက်တယ်''

အလန့် တကြားတောင်းပန်သံလေးက မုန်ယစ်ဆင်ရိုင်းလို ဖြစ်နေသော အောင်ဘညို(၂)ကို ဘယ်လိုမှမဟန့်တားနိုင်ပါ။ အောင်သေအောင်သားစားဖို့ သွေးဆာနေသည့် အောင်ဘညို(၂) ၏ ညီတော်မောင်က သူမ၏ ညီမလေး ကိုဖိထောက်လာသည်။

'' ကိုကြီး၊ မလုပ်ပါနဲ့ ...ကြောက်တယ်''

သဲသဲ တစာစာတောင်းပန်သော်လည်း အောင်ဘညို(၂)၏ ပြင်းထန်သော ရမ္မက်ကို တားဆီး ရပ်တန့် နိုင်ရန် မစွမ်းတော့ပါ။ ခေါင်းမြုပ်ရုံလောက် ဝင်သွားသည်နှင့် သဲသဲ၏ ပေါင်တံစင်းစင်း လေး နှစ်ဖက် တဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ အောင်ဘညို(၂) အားစိုက်ပြီးထပ်ဖိချရာ စပါးလုံး တထောက်လောက်ပဲ ထပ်ဝင်ပြီး တစ်နေသည်။ နာလွန်းလို့ သဲသဲ အော်တောင် မအော်နိုင် တော့ပါ။ ပါးစပ်လေး နှစ် ဖက် ဟစိဟစိ နှင့် တွန့် လိမ်နေ၏။

အောင်ဘညို(၂) ဆက်ထိုးမသွင်းတော့ဘဲ ခန ရပ်ထားပြီး သဲသဲ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်း သည်။ အင်္ကျ ီကို ပင့်တင်ပြီး နို့ကလေးတွေကို ခပ်ဖိဖိလေးနယ်ပေးသည်။နည်းနည်းဝင်နေ သည့် ညီတော်မောင်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည့် အခါ သဲသဲ ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက် လာသည်။ အောင်ဘညို(၂) လက်လျော့လိုက်ပြီဟုလည်း ထင်သွားပုံရ၏။ မောပန်းနွမ်းနယ်သည့် အသံလေးနှင့်

'' ကိုကြီး...သဲ..သဲ..ပေးတယ်နော်၊ မရ ရင်လဲ မလုပ်ပါနဲ့ တော့နော်''

သဲသဲတောင်းပန်သံကို ဥပေက္ခာ ပြုပြီးအောင်ဘညို(၂)က နို့ လေးတွေကို စို့ ရင်း သဲသဲ ညီ မလေးထဲကို လှမ်းကိုင်လိုက်၏။ လက်ညိုး၊ လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းနှင့် အကွဲကြောင်း၏ တ ဖက်တချက်ဆီမှာ ဖိပြီးပွတ်သည့် အခါ သဲသဲကိုယ်လေး တုန်လာပြန်သည်။

'' ကိုကြီး...ဘာလုပ်တာလဲ..အင်း...ကိုကြီး''

ပွေ့ထူပြီးရင်ခွင်မှာ မှီခိုင်းသည့် အခါသဲသဲ နားမလည်ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၂)က နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယုယုယယနမ်းရင်း အောက် ပိုင်းကို ဆက်ကလိသည်။ အစေ့ လေးကို ကစားပေးသည့်အခါ သဲသဲ တအိအိနှင့် အဆက်မပြတ်ညည်းတော့သည်။

'' သဲ ..မနေတတ်ဘူး၊ တော်ပါတော့''

မနေတတ်သူလေး၏ လက်ကို ယူပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည့် ညီတော်မောင်ကို ကိုင်ခိုင်း ထားသည့် အခါ သဲသဲ ဂယောင်ဂတမ်း နှင့် တင်းတင်းလေး၏ဆုပ်ကိုင်ထားရှာ၏။ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါ ပြီးလွတ်ထွက် သွားတိုင်းလည်း ယောင်တောင်တောင်နှင့် အတင်းပြန်လိုက်ဖမ်း ၏။ ထိုအချိန်မှာတော့ အောင်ဘညို(၂)၏ လက်ခလယ်ကသဲသဲ ညီမလေးထဲကို တိုးဝင်သွားခဲ့ လေပြီ။

'' အိ...ကိုကြီး''

လက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည့် အခါ သဲသဲ တ ကိုယ်လုံးယိမ်းထိုးလာသည်။ အထဲက အရည်တွေလည်းတစိမ့်စိမ့်စီးကျလာပြီး လက်ခ လယ် တချောင်းလုံးရွှဲစိုနေသည်။ သဲသဲ ဆီက စကားသံထွက်မလာတော့ဘဲ အောင်ဘညို(၂)၏ ပုခုံး ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး တ ဟင်းဟင်း ညည်းနေရှာ၏။ ဒီလောက်နှင့်အောင်ဘညို(၂)  မကျေနပ် နိုင်သေးပါ။ သဲသဲ ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျ ီနှင့်ဘရာစီယာ ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

'' သဲလေး လှဲနေလိုက်နော်''

'' ဘာလုပ်မလို့ လဲကိုကြီးရယ်''

နောက်တကြိမ်ထပ်လုပ်မည်ဟု သဲသဲ ထင်နေသော်လည်း အောင်ဘညို(၂) ကအောက်ဖက် ကို လျောဆင်းလိုက်ပြီး ပေါင်တံဖြူဖြူစင်းစင်း လေးနှစ်ခုကြားထဲ ခေါင်းထိုးထည့်လိုက်၏။

'' ကိုကြီး ...အ..အအ''

လျာနှင့် အပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲ ပစ်လိုက်သော အခါ သဲသဲ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသွား၏။ နှုတ် ခမ်းပါးပါးလေးတွေ၊ အောက်က အသားနီနီနုနုကလေးတွေ၊ မသိမသာလေး ပွင့်ဟပြီး အ ရည် တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးကျနေသော အပေါက်ဝကလေး။ ရှိသမျှနေရာ အားလုံးဆီကို အောင် ဘ ညို (၂) ၏ လျှာက လူးလာခေါက်တုန့် ပြေးလွှားနေသည့် အတွက် သဲသဲ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ် ကျစ်ဆုပ်ပြီး  အဆက်မပြတ်ညည်းရုံပဲ တတ်နိုင်တော့သည်။

မတတ်သာလို့ လျောက်လုပ်ပေးနေရသော်လည်း တကယ်တန်းဖြင့်တော့ အောင်ဘညို(၂) အချိန်မဖြုန်းလိုပါ။ အလောတကြီး ထည့်လိုက်ရင် မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာ စိုး၍ ကြိုးစား နှုးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှုးနေရင်း အကဲခတ်ကြည့်ရာ သဲသဲ လုံး၀ မိန်းမောသွားသည်ကို မြင် လိုက်ရသည်နှင့် လုပ်ငန်းစဖို့ ကျုံးထ လိုက်သည်။ တိမ်လိပ်ကို စီးကာ လွင့်မြောနေသော သဲ သဲကတော့ သတိတောင် မထားမိရှာပါ။ ဒီတခါတော့ အောင်ဘညို(၂) မလောပါ။ လက်ဖဝါး ထဲကို တံတွေးထွေးထည့်ပြီး ညီတော်မောင်ကို သေသေချာချာ မံပြီးမှ ဒူးထောက်ကာ အဝကို တေ့လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သဲသဲ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။

'' ကိုကြီး''

'' မနာတော့ပါဘူးသဲ ရယ်''

ခေါင်းမြုပ်ရုံလောက် လွယ်လွယ်ကူကူဝင်သွားပြီးနောက် ပိုကျပ်လာသော်လည်း ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှေ့ကိုဆက်တိုးသည်။

'' ကိုကြီး ...ကျပ်တယ်၊ ကျပ်တယ်၊ သဲ မခံနိုင်ဘူး''

'' ရတော့မယ်၊ ရတော့မယ် ..ခန လေးသဲ နော်''

ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန်ကားသွားအောင် ဖိချထားပြီးနောက် အားနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

'' ဗျစ်''

'' အား..သေပါပြီ''

သဲသဲ မချိမဆန့် အော်လိုက်သော်လည်း အောင်ဘညို(၂) ဂရုမစိုက်တော့ပါ။ အခြေအနေ အရ မနည်း အားတင်း ချုပ်တည်းထားရသည့် ရမက် စိတ်ရိုင်းက လွတ်ထွက်သွား၏။ အတွင်းဖက် က ကျဉ်းကျပ်မှုကလည်း အောင်ဘညို(၂)ကို မတားဆီးနိုင်တော့။

'' ကိုကြီး..ကိုကြီးရယ်..သဲ..သေ..အား...နာတယ်၊ တော်ပါတော့''

တုန်ခါလှိုက်လှဲသည့် အသံလေးက အောင်ဘညို(၂)ကို မတားဆီးနိုင်ရုံမက ရမ္မက်ကို လောင်စာ ထိုးသလိုဖြစ်နေသည်။ သဲသဲအော်လေ အောင်ဘညို(၂)ကပိုကြမ်းလေ ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံး တော့ သဲသဲ၏ ညည်းသံတွေက အောင်ဘညို(၂)၏ အသက်ပြင်းပြင်းရှူသံကြီးတွေ ကြားမှာ နစ် ဝင်ပျောက်ဆုံးသွားကြသည်။မတော်လို့  ပြန်အပ်ရတာမရှိ ဟူသောရှေးစကားမှန်ပါသည်။ အစပိုင်း မဝင်သော်လည်း ဝင်သွားတော့ လုပ်လို့ ရတာပဲ ဟု အောင်ဘညို(၂) ကျေကျေနပ် နပ်ကြီးတွေးကာ စိတ်ရှိတိုင်းလွှတ်ပေးလိုက်သည်။

ထူထဲသော မွေ့ယာကြီးထဲသို့ သဲသဲ၏ တကိုယ်လုံး မြုပ်ဝင်ကျသွားသည် အထိအောင် ဆောင့် ပေးရင်း နားထဲမှာ တဝီဝီ အသံတွေမြည်လာသည်။ နဖူးက ချွေးတွေ သဲသဲ ပေါ်ကို ပေါက်ကနဲပေါက်ကနဲပြုတ်ကျ၏။ ဖြူနုသော သဲသဲကိုယ်လေးသည် မျက်နှာမှစ၍ တကိုယ်လုံး အမွှေး နှုတ် ထားသည့်ကြက်လို နီယောင်သန်းနေသည်။

'' အား...ဟူး''

သဲသဲ ကိုယ်ထဲကို အရည်တွေ စိတ်ရှိလက်ရှိပန်းထည့်လိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ အောင်ဘ ညို (၂) လည်းသဲသဲ ကိုယ်ပေါ်မောပန်းစွာပြိုလဲကျသွား၏။ မောပန်းသော်လည်း မိမိ၏ စိတ်ဆန္ဒ တွေကို ဖြေဖျောက် နိုင်လိုက် ၍စိတ်ထဲမှာ အရမ်းကျေနပ်အားရနေ၏။

'' ကိုကြီး...ကိုကြီးရယ်''

လဲကျလာသော အောင်ဘညို(၂) ကိုသဲသဲက ဆီးဖက်ထားလိုက်ပြီး ကျောပြင်ကြီးကို သာသာ လေးပွတ်ပေးရှာ၏။ နှစ်ယောက်လုံးကိုယ်ပေါ်က ချွေးစက်တွေကလည်း အိပ်ယာပေါ်ကို တ လိမ့် လိမ့် စီးဆင်းနေကြသည်။

'' သဲလေး''

'' ကိုကြီး ..ရက်စက်တယ်၊ အရမ်းနာတာပဲ''

အသံတုန်လေးနှင့်ပြောရင်း အောင်ဘညို(၂) နှင့်ပါးချင်းအပ်ထားသည်။

'' ကိုယ် ရက်စက်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မထိန်းနိုင်ခဲ့တဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ်၊ သဲကို နာကျင်စေချင်စိတ် ကိုယ့်မှာ မရှိပါဘူးကွာ''

'' တော်ပါတော့ ကိုကြီးရယ်''

သဲသဲ အသံလေးက သနားစရာ နွမ်းဖျော့နေသည်။ အောင်ဘညို(၂) လည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွား တာကြောင့် တင်းတင်လေး ဖက်ထားရင်း ချွေးစိုနေသာနဖူးပြင်လေးကို ဖွဖွရွရွလေး နမ်းနေမိ၏။

'' ကိုကြီး..နည်းနည်းလောက် ဖယ်ပေးပါလား''

'' ကိုယ်ဖက်တာကိုတောင် မခံချင်တော့ဘူးလားသဲရယ်''

'' ဟာကွာ ..ဖက်တာကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူး၊ ကိုကြီး...ကိုကြီး..ဟာ...သဲမနေတတ်ဘူး၊ တ မျိုးကြီးပဲ ဖယ်ပေးပါ''

လက်မောင်းကို ဆွဲဆိတ်ရင်းပြောလိုက်မှ သဘောပေါက်သွားပြီး ကိုယ်ကိုပြန်ကြွကာ သဲသဲ ညီမလေးထဲမှာ နစ်ဝင်နေဆဲဖြစ်သော ညီတော်မောင်ကို အသာအယာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

'' အား..ကျွတ်..ကျွတ်''

ဖြည်းဖြည်းလေးထုတ်လိုက်တာတောင် သဲသဲဆီက စုတ်သတ်သံလေး ထွက်လာ၍ အောင်ဘ ညို (၂) ပိုသနားသွားရသည်။

'' သဲရယ် ..ကိုယ်လေ''

အောင်ဘညို(၂) စကားကို မကြားလိုဟန်နှင့် ခေါင်းခါပြပြီး သဲသဲ ကိုယ်ကိုစောင်းကာ ကွေး ကွေးလေး လုပ်လိုက်ပြီး

'' ကိုကြီး...ခြေရင်းကစောင်နဲ့ အုပ်ပေးပါလား''

'' ဒီလောက် အိုက်နေတာ သဲရယ်.စောင်ခြုံရင်ပို ..အာ...သိပြီ..ခန နော်''

စဝင်လာတုန်းက ဇောကပ်နေတာကြောင့် အဲယားကွန်း မဖွင့်ခဲ့မိပါ။ ကုတင်ပေါ်က မြန်မြန် ဆင်း ပြီးပြေးဖွင့်လိုက်ရသည်။ စောစောတုန်းက တော့ အိုက်တာလည်းမသိ၊ လှောင်တာလည်း မသိ။ နှစ်ယောက်လုံး ရေချိုးထားသလိုချွေးတွေ ရွှဲနေရခြင်း အကြောင်းကိုလည်း ဘာကြောင့် နည်း ဟု ယောင်လို့ တောင် မတွေးမိခဲ့ပါ။ အဲယားကွန်း ဖွင့်ပြီးနောက် သဲသဲဖက်ခြမ်းကို ပတ် သွား ပြီး စောင်ခြုံပေးဖို့ ပြင်ရင်း သဲသဲ၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လေးကို ယောင်ငေးနေမိသည်။ တင် ပါး အောက်က အိပ်ယာခင်းမှာလည်း စိုနေသော အကွက်ကြီးတကွက်ကိုမြင်ရသည်။

.....................................................

'' ဘာကြည့်နေတာလဲ၊ ရှက်လို့ အုပ်ခိုင်းတာကို''

မျက်နှာနီနီလေး နှင့် လှည့်အော်တော့မှ ကဗျာကယာ အုပ်လိုက်ရာ ဖြူစင်နုထွေးသော ကိုယ် လုံး လေး မြင်ကွင်းထဲကနေ ပျောက်သွား၏။ တရုတ်ထည်တွေဟု သဲသဲ ပြောခဲ့သော အဝတ် အ စားတွေကတော့ ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျဲပြန့်ကျနေသည့် အတွက် လိုက်လံစု စည်းပေးမိသည်။

'' သဲ..သဲ ..အဝတ်တွေ..ဒီမှာ''

'' သဲ..မလှုပ်နိုင်ဘူး၊ ပြီးမှ ဝတ်တော့မယ်၊ ဘေးမှာချပေး''

ခိုင်းသည့် အတိုင်းလုပ်ပေးပြီးနောက် အောင်ဘညို(၂) လည်းကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး သဲသဲ ဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်သည်။ သဲသဲ တချက်မျက်လုံးလှန်ကြည့်ပြီး ပြန်မှိတ်သွား၏။ စောင်ပေါ်က နေ အသာအယာ ထွေးဖက်လိုက်ပြီး

'' သဲ ..''

'' ပြောလေ''

'' စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်''

'' စိတ်မဆိုးဘူး၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ၊ တကယ်ပဲ လုံးဝမညှာဘူးကွာ''

'' ဆောရီး သဲရယ်''

'' တော်ပါပြီ၊ မပြောပါနဲ့ တော့ ခုကျတော့ သူမဟုတ်သလိုနဲ့ တကယ်ပဲ''

'' သဲရယ်''

'' ခု စကားပြောဖို့ အားမရှိသေးဘူး၊နားပြီးမှ ရန်တွေ့ မယ်''

သဲသဲပုံစံက အလွန်နွမ်းနယ် နေသည့်အတွက် အောင်ဘညို(၂) ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘဲ ညင်ညင်သာသာလေးသာ ထွေးဖက်ထား၏။ ခနကြာတော့သဲသဲ အိပ်ပျော်သွားတာ တွေ့ လိုက်ရသည်။ မလှုပ်နိုင်အောင် ပင်ပန်းသွားသည် ဆိုတာဖြစ်နိုင်သည်။ ဘယ်လောက် တောင် များ ဒီမိန်းကလေးကို နာကျင် အောင် ပင်ပန်းအောင်လုပ်ခဲ့မိလေသလဲ ဟု အောင်ဘညို(၂) ရေရေရာရာ မမှတ်မိပါ။ သူ့ စိတ်ထဲမှာ ရှိနေတာက တချက်ပြီးတချက် ဆက်တိုက် အတင်းဆောင့်ဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ အပျိုစင်လေး၏ ပထမဆုံးအတွေ့ အကြုံဆိုတာ တွေးပေးဖို့ လုံးဝမေ့ လျော့ ခဲ့၏။သွေးထွက်သံယို တွေ၊ သူများပြောတာကြားဖူးသလိုကွဲတာ ပြဲတာတွေဖြစ် မကုန်တာ ကံကောင်းသည် ဆိုနိုင်၏။

ဒါပေမယ့် သဲသဲက စိတ်မဆိုးပါဟုဆို၏။ နောက်တဖန် နာကျင်စေမှု အတွက်တော့ ရန်တွေ့ အပြစ်တင်ပြန်သည်။ မိန်းမတွေသည် နားလည်ရတော့ခက်လှ၏။ ဉာဏ်မှီသလောက်တွေး ကြည့်ရာ သဲသဲက နယ်ကျော်ခဲ့သည့် အတွက် အပြစ်မယူ၊ မညှာမတာ အဓမ္မ ကျင့်သလိုပြု ခဲ့တာကို သာ အပြစ်ဆိုချင်သည်ဟု ယူဆရမလိုဖြစ်နေသည်။

အသက်မှန်မှန်လေးရှူပြီး အိပ်ပျော်နေသော သဲသဲမျက်နှာကို အောင်ဘညို(၂) မြတ်နိုးစွာဖြင့် တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိသည်။ အရင်ကထက်ပိုပြီးချစ်လာမိသည်ဟုလည်း ခံစားရသည်။ ပေးသူ က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပေးပါလျက် နှင့် ဓါးပြတိုက်သလို ယူခဲ့မိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း မ ချင့်မရဲဖြစ်ရသည်။ သုံးကိုယ်ခွဲခဲ့ပြီးမှ လိင်ကိစ္စ တွင် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတွေ ပျောက်ဆုံး သွား ရခြင်း အတွက် ကြားထဲက စိတ်ဖြေရာ ဓါးစာခံ ဖြစ်သွားရသည့် သဲသဲ ကို သနားသည်။ အား နာသည်။

အအေးဆုံး အနေအထားထိ ချိန်ကာဖွင့်ထားသည့် အဲယားကွန်းက အရှိန်ရလာသည့် အခါ အဝတ်ဗလာနှင့် အောင်ဘညို(၂)ကို ချမ်းစိမ့်စိမ့် ခံစားရစေ၏။ကိုယ်ပေါ်က ချွေးတွေကလည်း ခြောက်သွားပြီ ဖြစ်လို့ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ဖို့ လိုက်ကောက်မိသည်။ ကုတင်ပေါ်ကနေ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ လုပ်ရင်း  ပေါင်ကြား ထဲ ကနေထွက်လာပြီး မွေ့ယာပေါ်တွင် အလျားလိုက်တင်နေသည့်  ညီတော်မောင်ကို ငုံ့ ကြည့်မိကာ သဲသဲ အစားအသဲတွေယားနေမိသည်။ လက်ချောင်းလေး  တချောင်းထိုး ထည့် တာကိုတောင် မခံနိုင်ဘဲ ထွန့် ထွန့် လူးနေသော သဲသဲအတွက် မာန်ဖီနေသော ညီတော်မောင် ၏ အရွယ် အစားသည် သေလုမျောပါး ဖြစ်လောက်သည်။ဒါကြောင့်လည်း အခုလို အရုပ်ကြိုး ပြတ်ဖြစ်သွားတာ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။

'' ဆောရီးပါ ကလေးရယ်''

အိပ်ပျော်နေသော သဲသဲကို သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း တီးတိုးပြောလိုက်မိသည်။ မိမိ၏ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်ရပ်ကြောင့် သဲသဲကို တစုံတခုဖြစ်သွားသေး သလားဆိုတာကိုလည်း သိချင်လာသည်။ထို့ကြောင့် ဝတ်တော့မည့် ဘောင်းဘီကို ဘေးမှာအသာချပြီး သဲသဲဖက် အ ခြမ်းကို ပတ်ပြီးလာခဲ့၏။ သဲသဲကတော့ ခုနကအတိုင်း ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေဆဲပဲ ရှိ သေး သည်။ အောင်ဘညို(၂) လွှမ်းပေးထားသည့် စောင်ကလည်း နဂိုအတိုင်းပင်။ အသက် အောင့်ကာ စောင်ဆီ သို့ လက်ကိုတဖြေးဖြေးရွှေ့ရင်း အောင်ဘညို(၂)၏ ရင်ခုန်သံတွေက မြန်သထက်မြန်လာသည်။ အိပ်ပျော်နေသော မိန်းကလေးတယောက်ကိုစောင်လှန် ကြည့် ခြင်းသည် မလုပ်အပ်သော အရာအဖြစ်နားလည်သော်လည်း သိချင်စိတ်ကို ထိန်းချုပ် အောင့် အီးမထားနိုင်တော့ပေ။

အောက်ခြေကနေ စပြီး အသာအယာ မလိုက်သည့် အခါ သဲသဲခြေသလုံးဖြူဖြူ ဝင်းဝင်းလေး တွေ ပေါ်လာသည်။ သေသေချာချာ ကပ်ကြည့်မှမြင်ရသည့်မွှေးညင်းနုကလေးတွေနှင့် ခြေသ လုံး၏ အထက်တွင် ဒူးခေါင်းပေါ်လာသည်။ ဒူးခေါင်း အပေါ်ဖက် ပေါင်အဖျားမှာတော့ အနီ ရောင် လက်ရာကြီးတွေကို တွေ့ ရသည်။ အောင်ဘညို(၂) သက်ပြင်းခိုးချလိုက်မိ၏။ စိတ်မွှန် နေတုန်းက ဒီနေရာကို မိမိရရဆုပ်ကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းဖြဲပြီး စိတ်ရှိတိုင်းလုပ် ပစ် ခဲ့မိ၏။ ဒီဒါဏ်တွေ မပျောက်ခင် သဲသဲ စကပ်တို၊ ဘောင်းဘီတိုလေးတွေ ဝတ်လို့ မဖြစ်နိုင် ရှာလေပြီ။

ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသောကြောင့် ပေါင်တံနှင့် တင်ပါးက တပြိုင်နက်ထဲလိုပေါ်လာ၏။ အောင် ဘညို(၂) ၏ အကြည့်တွေက တင်ပါးနှင့် ပေါင်ကြားမှာ အပြင်ကို ပြူထွက်နေသော နေ ရာလေးဆီ ချက်ချင်းရောက်သွားသည်။

သဲသဲ၏ ညီမလေးက ခပ်သေးသေးသာဖြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေကလည်း ပါးပြီးတင်းနေ ၏။အကွဲကြောင်း၏ တဖက်တချက် အညိုရောင်အမွှေးနုလေးတွေ တဝိုက်တွင်သွေးခြေဥသလို အနီရောင် ပြင်ကြီးဖြစ်နေသည်။ အောင်ဘညို(၂)၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်အားကို သဲသဲ၏ အသားနုနုလေးတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိပုံ မရပါ။ သွေးစ သွေးန လိုမျိုး မတွေ့ ရသော်လည်း  မ ခြောက် တခြောက် အရည်စီးကြောင်းလေး တခုကိုတော့မြင်လိုက်ရသည်။ စိုလက်နေသည့် ညီမလေး၏ တွင်းဝက ပြန်ပိတ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း အထဲက စီးထွက်လာသည့် အတန်းလေး တခုက တင်ပါးတဝက်အထိရောက်နေသည်။

မိမိ ကြည့်နေတာကို သဲသဲ မသိနိုင်သော်လည်း အောင်ဘညို(၂) လိပ်ပြာမလုံပါ။ မ ထားသည့် စောင် ကို အသာအယာပြန်ချလိုက်စဉ် သူ့ လက်က နွေးထွေးသည့် တစုံတရာကို ဝင်တိုက်မိ လိုက် သည်။ ဘာများလဲဟု ငုံ့ ကြည့်မိရာ ဘယ်အချိန်က နိုးထလာသည် မသိသောညီတော် မောင်ကို ဒေါသတကြီးနှင့် မြင်လိုက်ရသည်။

'' ဟာ...''

စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် လွှတ်ကနဲထွက်သွားသည့် အာမေဋိတ်သံကြောင့် သဲသဲ ခေါင်းလေး လည်လာသည်။

'' ဘာလဲ..ကိုကြီး''

ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လိုက်မိမှန်း မသိခင်မှာပင် အောင်ဘညို(၂) ကုတင်ပေါ်ကို လွှားကနဲ ရောက် သွားပြီး သဲသဲ ကိုအပေါ်ကနေ တက်ခွထားလိုက်မိ၏။

'' အား..ကိုကြီး၊ ဖယ်ပါ၊ ဒီမှာ အရိုးတွေကျိုး ကုန်တော့မယ်၊ သူ့ကိုယ်ကြီးက အလေးကြီးနဲ့”

ကိုယ်ကိုကြွပြီး ဖယ်ပေးလိုက်ပါသည်။ လူကို မဟုတ်ပါ။ သဲသဲ နှင့် သူကြားမှာ ညပ်နေသည့် စောင်ကိုဖြစ်သည်။

'' ချစ်တယ် သဲရယ်''

'' ကိုကြီး၊ ဟာ...ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲကွာ၊ သဲငိုလိုက်မှာနော်''

'' မငိုလိုက်ပါနဲ့ သဲရယ်၊ ကိုယ်က ချစ်လို့ပါ”

ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသော သဲသဲကို ပက်လက်အနေအထားဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်လိုက်သည့် အခါ သဲသဲ သဘောပေါက်သွားသည်။ သဘောမပေါက်လို့လည်း မရတော့ပါ။ နောက်တကြိမ် မာန်ဝင့်လာပြီဖြစ်သော အောင်ဘညို(၂)၏ ညီတော်မောင်က သူမ၏ ဝမ်းပြင်ကို ထောက်မိ နေပြီဖြစ်သည်။

'' သဲ ..တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကြီးရယ်၊ နောက်မှ ..နောက်မှ..နော်''

ရင်ဘတ်ကို ပြန်တွန်းရင်းတောင်းပန်ပေမယ့် မရတော့ပါ။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းပင် တဝက်လောက် အထဲရောက်သွားသည်။

'' ကိုကြီး သဲကို မညှာဘူးနော်''

'' ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်ဆို''

'' ချစ်လို့ ဒီအထိ လိုက်လာတာပေါ့ ကိုကြီးရယ်၊ တားမရရင်လဲ ကိုကြီးသဘောပါ၊ သဲဘာမှ မ ပြောတော့ပါဘူး''

မျက်ရည်ဝဲရင်း တုန်ရီစွာပြောလိုက်သည့် သဲသဲကို သနားဖို့အောင်ဘညို(၂) မေ့လျော့နေ သည်။ တဝက်နီးပါး ဝင်ထားသည့်ကိုနောက်ပြန်ဆွဲလိုက်ရှေ့ကိုပြန်တိုးလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ် နေ၏။ သူတချက်လှုပ်လိုက်တိုင်း သဲသဲ မျက်နှာလေးမဲ့ မဲ့သွားသည်။ နည်းနည်းပို အရှိန်ပြင်း သွားလျင် စုတ်သတ်၏။ လေးငါး ဆယ်ချက်လောက် လှုပ်ရှားလိုက်ပြီးချိန်မှာတော့ အဆုံးအ ထိသွင်းလို့ရသွားသည်။

'' အ..လာ..လာ''

အောင်ဘညို(၂)၏ ကျောပြင်ကိုလှမ်းဖက်ရင်းသဲသဲ နာကျင်စွာညည်းလိုက်သည်။

'' ပထမ တကြိမ်ပါပဲ သဲရဲ့၊ အခု အဆင်ပြေသွားပြီတွေ့ လား''

အထဲက ကြွက်သားတွေ ကျင့်သားပြန်ရစေရန် ခန နှစ်စိမ်ထားရင်း အောင်ဘညို(၂)ပြောလိုက် သည်။ နူးညံ့သော အသားစိုင်တွေက သူ၏ ညီတော်မောင်ကို အတင်းဖျစ်ညှစ်ထားကြသည့် အ ထိ အတွေ့ကို ခံစားရင်း ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနှင့် ကြိတ်ပြီးမွှေ့ပေးနေမိ၏။

'' အင်း..အ..အ..ကိုကြီး ခုတလောစိတ်ဖေါက်နေတာ ..သဲ..ရိပ်မိတယ်၊အတင်းတောင်း ဆိုလာ ရင် ...ငြင်း..ငြင်းနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာလဲကိုယ့်ကိုယ်ကိုသိတယ်၊ဒါ ..ဒါပေမယ့် ...ဒီလောက် မြန်မြန်ဖြစ်မယ်လို့ တော့ ထင်မထားမိဘူး ...အင်း..အား..ကိုကြီး၊ အဲလို မလုပ်ပါနဲ့.အထဲမှာ ...အထဲမှာ..ကြေကုန်ပြီထင်တယ်.အ..အ...အား''

ဘယ်လိုပင်ပြောပေမယ့် အောင်ဘညို(၂)က မရပ်သည့် အခါ သဲသဲတညည်းညည်း တငြူငြူ လုပ်ရင်း အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ပြန်ထွက်ကျလာသည်။စိုစွတ်လာသော အထိအ တွေ့ကိုအောင် ဘညို(၂)လည်းသိ၏။

'' အချစ်မှာ စောတယ် နောက်ကျတယ် ဆိုတာမရှိပါဘူး သဲလေးရယ်''

စကားပြောရင်းနှင့် နောက်ကိုပြန်ဆွဲပြီး ဖေါက်ကနဲမြည်အောင်အားထည့်ဆောင့်သွင်းလိုက်သော အခါ သဲသဲကိုယ်လေး အပေါ်ကို ကော့ပျံသွား သည်။

'' အား''

..............................................................................

ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း အောက်ကမြေပြင်က အိအိကျသွားသော ဟန်ချက်ကို ပြန်ထိန်းရင်း နောက် ခြေတလှမ်း အတွက် အားယူနေရသည်။ တက်နေတာကတောင်ကုန်းတခုဟု သိသော် လည်း အောက်ကနင်းထားရတာ မြေပြင်လို့ အောင်ဘညို(၃) မထင်ပေ။ ကလေးတွေက စား ကြသည့် ပျော့ပျော့အိအိ ကစားကွင်းထဲ ရောက်နေလေသလားဟု တွေးနေမိ၏။ ငယ်ငယ် တုန်း က ဒါမျိုးမကစားဖူးသည့် အောင်ဘညို(၃) အတွက်တော့ အခန့် မသင့် လျင် ဟန်ချက် ပျက်ပြီး ယိုင်လဲလု မတတ် ဖြစ်ရသည်။ အနည်းငယ်လည်း မောပန်းနေ၏။

ကောင်းကင်လို့ ထင်ရသည့် အပေါ်ဖက်ကို မော့ကြည့်လျင်လည်း ကောင်းကင်ပြာကို မတွေ့ ၊ တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေကို မတွေ့။ အဖြူရောင်သက်သက်ကိုသာမြင်ရသည်။ တောင်ကုန်းလို့ သာ ဆိုပေမယ့် လမ်းကပြေပါသည်။ ခြေလှမ်းရခက်နေခြင်းကြောင့်သာ ပင်ပန်းနေရ၏။ အ ချိန်အကြာကြီးအားထုတ်လိုက်မှ တောင်ကုန်း၏ ထိပ်ဟု ယူဆနိုင်သည့် ခပ်ကျယ်ကျယ် နေရာ တခုကိုရောက်လာသည်။ အမောဖြေလို့ မှ မဝသေးခင်နောက်ထပ် အဆီးအတားတခုကို ထပ် မြင် ရသည်။ မြေပြင်မှာ သူ၏ ခြေသလုံးတဝက်လောက်မြင့်နိုင်သည့် ငုတ်တိုင်တွေကို တမေ့ တမောမြင်ရသည်။

ဘာမှန်းမသိသော်လည်း ဒါတွေကိုကျော်ဖြတ်သွားရမည် ဆိုတာကိုတော့ သိနေသည်။ ဒါတွေ ၏ ဟိုမှာဖက်တွင် သူသွားရမည့် နေရာရှိသည်ဟု အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရ သည်။

'' ဘာတွေလဲ''

မီးသင့်ငုတ်တိုင်တွေဟု ထင်ရသည့် တိုင်တခုနားသွားပြီး ခြေနှင့် ခတ်ကြည့်တော့ အနည်းငယ် လှုပ် ရမ်းသွားသည်။ ကြံပင် အလုံးလောက်ရှိသည့် ငုတ်တွေ၏ ထိပ်ဖျားက တစောင်းဖြတ် ထား သည့် အတွက်ချွန်မြနေကြသည်။ သူ့ အပေါ်ကိုလဲကျသွားလျင် လူကိုထိုးဖေါက်ထွက် သွားလိမ့်မည်ဟု တောင်ထင်မိ၏။

'' ဟူး''

သက်ပြင်းတချက် လေးလေးပင်ပင်ချလိုက်ပြီး ခြေလှမ်းတိုင်းကို သတိထားကာ ငုတ်တိုင်တွေ ကြား ကို တဖြေးဖြေး တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ အမဲရောင်ငုတ်တွေကြားတွင် ခြေတလှမ်းချစရာ နေ ရာလေးတွေကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး သတိကြီးစွာလာရင်း ချွေးတွေလည်း တပြိုက်ပြိုက် ကျလာသည်။ အလယ်နားကို ရောက်သည့် အချိန်မှာ မြေပြင်က အောက်ကိုလျောဆင်း သွား တာနှင့် စတိုးသည်။ အောင်ဘညို(၃) သတိကို ပိုပြီးမူရသည်။ ခြေချော်ပြီး နိမ့်လျောအတိုင်း သာလိမ့်ဆင်းသွားပါက တကိုယ်လုံး ဇကာပေါက်ဖြစ်သွား နိုင်သည်ကိုလည်း သိနေ၏။ အောင် ဘညို(၃)၏ ခြေထောက်တွေက ပျော့အိသော ရာဘာလို မြေပြင်ပေါ်တွင် လျောက်ဖို့ အနည်း ငယ် အလေ့ အကျင့် ရလာလို့ တော်သေးသည်။

အောက်နားကို ရောက်လာသည်နှင့် လျိုမြောင်တခုကို လှမ်းမြင်လိုက်ရပြီး ငုတ်တိုင်တွေက လျိုမြောင်၏ တဖက်တချက်ကို နှစ်ခြမ်းခွဲ ထွက်သွားကြသည်။

'' ဘယ် ..ဖက်လိုက်ရင် ကောင်းမလဲ၊ ရှုပ်တယ်ကွာ ညာဖက်ပဲ လိုက်မယ်''

လျိုမြောင်နှင့် အပြိုင်သွားမိချိန်က စပြီး ငုတ်တွေကျဲသွားသည်။ ရှေ့ဖက်ကိုမျော်လိုက်လျင် ငုတ်တိုင်တွေ လုံး၀ မရှိတော့တာ မြင်ရသည်။ဒါပေမယ့်အောင်ဘညို(၃) သတိမလွတ်ရဲသေးပါ။ သွားရမည့်လမ်းက ကျဉ်းလာသလို နိမ့်ဆင်းသွားသည်။ ညာဖက်တွင် တောင်နံရံကြီးတခုကို မြင်ရပြီး ဘယ်ဖက်မှာ လျိုမြောင်ချောက်ကမ်းပါးရှိသေးသည်။ လျိုထဲ ကနေ အပြင်ကို ငေါတွက်နေသည့် ပြာတာတာ ကျောက်ဆောင်တန်းကို မြင်ရ၏။ ဟိုငေးဒီငေးလုပ်ရင်း လမ်းကိုကန့်လန့်ဖြတ်ပိတ်ထားသည့် အမဲရောင် နွယ်ပင်ကြီးတပင်ကို ခလုပ်ဝင် မ တိုက် မိအောင် မနည်းရှောင်လိုက်ရသည်။ ကွေ့ လိမ်နေသောနွယ်ပင်က လျှိုထဲက  တက်လာ ပြီး အောင်ဘညို(၃) သွားနေသည့် လမ်းကိုကျော်ဖြတ်ကာ ဟိုဖက်တောင်နံရံကို နွယ်တက် နေသည်။

'' ဟို ငုတ်တွေက ဒီလိုနွယ်ပင်တွေကိုး၊ ..ဟာ''

ငုတ်တွေ မရှိတော့သဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေး  လှမ်းမိသည့် ခြေကို တုန့်ကနဲ ရပ်လိုက်ရသည်။ ဒီအတိုင်းသာ ဆက်သွားရင် ဗြုန်းစားကြီးဝိုက်ဆင်းသွားသည့် လျောစောက်တလျောက် ဇောက် ထိုးမိုးမျော် ပြုတ်ကျသွားတော့မည် ဖြစ်၏။လျိုမြောင်လည်း ဒီနေရာမှာ ဆုံးခဲ့ ပြီဖြစ် သည်။ သွားရမည့်နေရာဆိုတာကို အာရုံထဲမှာ ဖျတ်ကနဲပေါ်လာသည့် အတွက် ဘယ်ဖက်ကိုဖဲ့ ဆင်းလိုက်ပြီးလျို၏ အဆုံးနားကို လာခဲ့သည်။ လာရသည့် လမ်းကပျော့သည့် အပြင် ဆီတွေ လောင်းထားသလို စိုပြီးချော်နေ၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် အောင်ဘညို(၃) မှာ ဖိနပ် မ ပါသည့်အတွက် ခြေချောင်းတွေ၏ ကုပ်အားဖြင့် မြဲအောင်လုပ်ပြီး ထိပ်ဝနားကို ရောက်လာ သည်။

လျှို၏ အနားသတ်နှစ်ခု ဆုံရာ အရောက်တွင်အောင်ဘညို(၃) ခြေစုံရပ်လိုက်သည်။ မျက်နှာ မူရာ လျှို၏ အဆုံးတွင် တွင်းပေါက်တခုရှိပြီး ညိုပြာပြာ အဖတ်တွေက တွင်းဝကို ကွယ်ထား ကြသည်။ အလယ်မှ ပွင့်ဟနေသည့်နေရာကခပ်သေးသေးလေးသာရှိသည်။ သူဘာလုပ်ရ မည်နည်း အောင်ဘညို(၃) အလိုလိုသိနေပါသည်။ လက်က ပေါင်ကြားကိုရောက်သွားပြီး ထောင်မတ်နေသည့် ဖွားဖက်တော်ကို တင်းတင်းဆုပ်လိုက်သည်။ ထိုနောက်မှာတော့ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ပြီး နောက် အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးနေမိသည်။

လုပ်ရင်းနှင့် ချွေးတွေပြိုက်ပြိုက်ကျသည် လက်အံသေပြီးမောလာသည်။ ဒါပေမယ့် မရပ်ရဲပါ။ အားတင်းကာ ဆက်လုပ်ရင်း အချောင်းတလျောက်ကျဉ်လာပြီး ဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ တွင်း ဝဆီကို အရှိန်နှင့် ထိုးဆင်းသွားကြသည်။ လေးငါးကြိမ်လောက်ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် အောင် ဘညို(၃) သက်ပြင်းကြီးတခုကို လေးလံစွာချလိုက်မိ၏။

တာဝန်ပြီးလေပြီဟု စိတ်မှာခံစားလိုက်ရပြီးနောက် တွင် အပြန်ခရီးအတွက် ကိုယ်ကိုလှည့် လိုက်စဉ် ခြေချော်ပြီးလျိုဝက တွင်းထဲသို့ လျောကနဲထိုးကျသွားသည်။ တွင်းနှုတ်ခမ်းဝကို လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်သေးသော်လည်း မမှီတော့ပါ။ချွဲကျိကျိလမ်းကြောင်း တလျောက်တ ရှိန်ထိုး ကျသွား၏။ အောင်ဘညို(၃) ထိတ်လန့် တကြားနှင့် အသံကုန်အော်မိသည်။

'' အား......''

အော်သံနှင့် အတူကျဆင်းခြင်းရပ်တန့်သွားသည်။ ချောကျိကျိ အော်ဂလီဆန်စရာ နံရံတွေ မရှိတော့ဘဲ မျက်လုံးထဲမှာ အဖြူရောင်ပိတ်သား တခုကိုပဲတွေ့လိုက်၏။ တွန့် လိပ်နေသော ပိတ်သားသည် သူ၏ ခြင်ထောင် အမိုးဖြစ်နေသည်ကို လည်းတပြိုင်ထဲသိလိုက်၏။

'' ငါ အိပ်မက် ..မက်နေတာ....ဟာ... ဖြစ်ပြန်ပြီကွာ''

လက်ထဲမှာကိုင် ထားမိသော အရှိန်ပြန်ကျခါစ အချောင်းကြီးကို ငုံ့ ကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်လက် ပျက်ပြောလိုက်မိသည်။ ချိုချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ ရှေ့တွင် အောင်ဘညို(၃) ကို အရှက်ရ စေခဲ့သည့် ကောင်က အခုတော့ အိပ်နေရင်း ထောင်ထခဲ့ရုံမက ပုဆိုးနှင့် အိပ်ယာခင်း ပေါ် မှာပါ အရည်ဖြူဖြူတွေပန်းချ ထားခဲ့သေး၏။ ပုဆိုးက ပေါင်လည်အထိလျောကျ နေခဲ့သဖြင့် ပေါင်ပေါ်မှာလည်း အစက်တွေချထား၏။

အောင်ဘညို(၃) မောပန်းနွမ်းနယ် စွာနှင့် အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ နားထင် နှစ် ဖက်ကလည်း တဒိန်းဒိန်း အသံတွေမြည်ပြီးကိုက်နေသည်။ ပေကျံနေတာတွေကို ထပြီး ရှင်း လင်း ပစ်ဖို့ ပင် ခွန်အားမဲ့နေသလို ခံစားရ၏။

မနေ့ ညတုန်းက ဟိုအိမ်က ထွက်လာပြီး အရက်ဆိုင် တဆိုင်ရောက်သွားကာ ဆက်သောက် မိသည် ဆိုတာကိုပဲ မှတ်မိတော့၏။ မနက်မိုးလင်းတော့ ဓမ္မာရုံတခုရှေ့က တန်းလျားလေး ပေါ်ကနေ နိုးထလာခဲ့၏။ ဘယ်အချိန်မှာ ဒီကိုရောက်လာခဲ့သည်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သည်ကို  မသိတော့ပါ။ အိတ်ထဲမှာလည်း ပိုက်ဆံနည်းနည်းပဲ ရှိတော့ သည်။ ရီဝေစွာဖြင့် အကြာကြီး ငိုင်တွေနေပြီးမှ ပြန်ဖြေဖို့ စောစောစီးစီး ဖွင့်သည့်ဆိုင် လိုက်ရှာရသည်။ ကိုယ် ဘယ်ရောက် နေမှန်းလည်း ထိုအချိန်အထိမသိပေ။ နိုးထလာသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း သူမသိသည့် နေရာဖြစ်နေသည်။ ရပ်ကွက်ရှိရင် အရက်ဆိုင်ရှိရမည် ဟူရွေ့ နှလုံးသွင်းပြီး ရှာခဲ့ရ၏။

အရင်ဆုံး တွေ့သည့်ဆိုင်မှာဝင်ထိုင်ပြီး ဗိုက်ထဲကို အရက် ် ဝင်သွားမှ ခေါင်း နည်း နည်း ပြန်ကြည်လာသည်။ အရက်ဖိုး အမြည်းဖိုးနှုတ်ပြီး ကျန်သည့် ပိုက်ဆံလေးဖြင့် ဆိုက် ကားသမားကို ပို့ နိုင်သည့် အထိပို့ ပါ ဟု တောင်းပန်ကာ စီးခဲ့ပြီး လက်ကျန်ခရီးကို ဆိုက်ကား သမားညွှန်သည့် အတိုင်းခြေလျင်လျောက်ခဲ့ရာ မနက်ကိုးနာရီလောက်မှ အိမ်ရှေ့ကိုရောက် သည်။ လူကလည်း အရမ်းပင်ပန်းနေရွေ့ အိမ်ရောက်တာနှင့် ထိုးအိပ်မိတော့သည်။ ဟိုကောင် တွေမေးလာရင်လည်း ဘယ်လိုဖြေရမည် ဆိုတာ မစဉ်းစားတတ်တာနှင့် အတော်ပဲ ဖြစ်သွား သည်။ အိပ်လိုက်ရပေမယ့် သူခိုးပြေးမှ ထိုးကွင်းထကာ အစွမ်းပြသည့် ညီတော်မောင်ကြောင့် နိုးရပြန်သည်။

'' မနေ့ ညက တော့ ဒင်းက ဘာမှမဖြစ်ဘဲနဲ့''

ပြန်အိပ်လို့ မရတော့ သဖြင့် ထထိုင်လိုက်ရင်း အခုကျတော့ သူမဟုတ်တော့သလို ပေါင်ကြား ထဲမှာ ပျော့ခွေနေသည့် ကောင်ကို မကျေမချမ်း အပြစ်တင်လိုက်မိသည်။ ပြီးနောက် လုံချည် ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပေကျံနေသည်များကို ထိုလုံချည်နှင့်ပဲ လိုက်ပြီးသုတ်သင် သန့် ရှင်းရ တော့သည်။

'' တခါထဲ လျှော်ပစ်မှ ရတော့မယ်''

ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျ ီကိုပါချွတ်ပစ်၍ တခါထဲလျော်ဖို့ လုံးကိုင်ရင်း ရေချိုး ဆင်းခဲ့သည်။ ရေ ချိုးလိုက်လျင် စိတ်မကြည်လင်တာတွေလျော့ကျသွားမည်ဟု ထင်မိသည်။ ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ် ပေမယ့် ဟိုနှစ်ကောင် ဘယ်ကိုသွားကြသည် မသိ။ တအိမ်လုံး ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေသည်။ မရှိကြတာပဲ ကောင်းပါသည်။ ရှိနေရင် မေးလားစမ်းလား စပ်စုတာတွေ ဖြေနေရဦးမည်။

ရေ ချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ အင်္ကျ ီနှင့် လုံချည်ကို အရင်လျှော်လိုက်သည်။ အိမ်နောက်ဖေး ကတန်းမှာသွားချိတ်ရင်း ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ဖြစ်လာ၏။မနက်ကထဲက ဘာမှ မစားရသေး တာကို သတိရပြီး ရေမြန်မြန်ချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။စားစရာအတွက် ဟိုကောင်တွေ ဘာမှ လုပ်မသွားကြတာကျိန်းသေသည်။

ပေါင်းအိုးနှင့် ထမင်းတအိုး တည်ဖို့ ကိုတောင် သတိရမှာ မဟုတ်ကြ။ ရေချိုးခန်းထဲ  ရောက်ပြီး ချိုးတော့မည်ဟု ရေလဲ လုံချည်ကို ချွတ်ကာ တန်းပေါ်တင်ရင်း အောင်ဘညို(၃) မျက်လုံး ပြူးသွားရသည်။ စောစောက လေးတင် ငြိမ်သက်နေသည့် ညီတော်မောင်က ယောင်ယောင် လေး မာနေသည်။

'' ဘာဖြစ်ပြန်ပြီတုန်းဟ''

ကြည့်နေရင်းပင် ရှေ့ကိုတန်းထွက်လာ၏။ ထို့ နောက် ပစ်တော့မည့် အမြောက်ကြီးတလက်လို အပေါ်ကို ထောင်တက်လာသည်။

'' သေလိုက်ပါတော့ကွာ၊ ငါ့ကို သောက်ရှက်ခွဲတဲ့ ကောင်၊ ကဲကွာ ကဲကွာ''

ဖြေရှင်းရန်ကလည်း တနည်းသာရှိကြောင်း သိနှင့်ပြီး ဖြစ်နေသည့် အောင်ဘညို(၃) အတွက် ထိုနည်းအတိုင်းသာလုပ်ရန် ရှိပါတော့သည်။

............................................

ကိုယ်ကို အမှတ်မထင် လှုပ်လိုက်မိသည့် အခါ အောင်ဘညို(၁) တံတောင်ဆစ်က မမဖြူ၏ အိ စက်သောရင်သားကို သွားထိုးမိသည်။

'' ဘာလဲဟင်...မောင်လေး''

'' ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ လှုပ်လိုက်လို့ ထိမိသွားတာ''

စားပွဲကြီးက ကျယ်သယောင်ထင်ရပေမယ့် လူနှစ်ယောက် တက်အိပ်သည့် အခါမှာတော့ ကောင်းကောင်း မဆန့် ချင်။ ခေါင်းအုံး လုပ်ထားသည့် ဖိုင်တွဲကို နေရာပြင်လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူဖက်ကို တစောင်းလှည့်လိုက်သည်။ တတုံးတခဲ ကိုယ်လုံးကြီးကို ခြေထောက်နှင့် မိမိရရခွ လိုက်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ရင်သားတဖက်ကို လက်နှင့် ကလိရင်း

'' မမ''

'' ရှင်''

'' ပျော်လားဟင်''

'' မင်းကဘယ်လိုဖြေစေချင်သလဲ''

'' မမ ရင်ထဲရှိတဲ့ အတိုင်း''

'' ပျော်ပါတယ် မောင်လေးရယ်''

'' ကျွန်တော်လဲ ပျော်တယ်၊ ဒီလိုမျိုး ခနခန ပျော်ချင်တယ် မမရယ်''

'' ဒါကတော့ကွယ်၊ အခြေအနေ အချိန်အခါ ဆိုတာလဲ ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား''

'' ဒါတွေက လူက ဖန်တီးတာတွေပါ''

မမဖြူက အောင်ဘညို ရင်ဘတ်ပေါ်လက်တင်ကာ ဖွဖွပွတ်ပေးရင်း မချိုမချဉ် အပြုံးလေးနှင့်

'' အပျော်လွန် ပြီး မင်းက မမကို ငြီးငွေ့သွားမှာ၊ရိုးသွားမှာ လဲ စိုးတယ်ကွယ်''

'' မဖြစ်နိုင်တာ၊ မရိုးအောင် ချစ်လို့ ရတဲ့ နည်းတွေ အများကြီးပဲ''

'' မင်းက ဆရာကြီးပေါ့ ဟုတ်လား''

'' မမကို ပျော်စေချင်တာပါ''

'' လူဆိုးလေး၊ မင်းနဲ့ ချစ်မိမှ မမလည်း ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်းကို မသိတော့ပါဘူး''

'' ကျွန်တော် လဲ တူတူပါပဲ မမရယ်၊ မမကို ချစ်ဖို့ အကြောင်းတွေပဲ စဉ်းစားနေမိတယ်၊ ဘာမှ လုပ်လို့မရတော့ဘူး''

'' အဲဒါ နှာဗူးကျတယ်လို့ ခေါ်တယ်''

'' ပြောရက်လိုက်တာ၊ ကျွန်တော့်မှာ ခုနက ဘယ်လောက်ပင်ပန်းသလဲသိလား၊ ဒီမှာကြည့်''

နီရဲနေသော ဒူး တဖက်ကိုထောင်ပြရင်း ပြောလိုက်ရာ မမဖြူက မျက်စောင်းတချက်ထိုး လိုက်ပြီး

'' ဒါကတော့ ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ ကိုယ်ပဲ၊ ဘယ်သူက သူ့ကို ဒီလောက်ကြမ်းခိုင်းလို့ လဲ''

အောင်ဘညို(၁)က မမဖြူပေါင်ကြားထဲက ဖေါင်းကားနေသည့်နေရာလေးကို လက်နှင့် သပ်လိုက်ရင်း

'' ဒီနားလေးက အိနေတော့ ကျွန်တော်လဲ စိတ်ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး၊ ဆောင့်လိုက်ရင် အိ ဝင်သွားပြီး အထဲမှာလဲ တထုတ်ထုတ်နဲ့ လူကလေထဲမြောက်မြောက်သွား သလိုပဲ၊ အချက် တိုင်းကို ထိတာ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ်''

'' သူကသာကောင်းနေတာ၊ ဒီမှာတော့သေတော့မယ်''

'' နာလို့ လား''

'' နာလဲ နာသလိုပဲ၊ အထဲမှာ တင်းပြီးတော့ မမလဲ မပြောတတ်ပါဘူး၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မ သိဘူး''

'' နောက်တခါ ကျရင်အရမ်း မလုပ်တော့ဘူးနော်၊ ဖြေးဖြေးချင်း လုပ်ပေးမယ် သိလား''

'' တော်ပါ၊ ပြီးရင် သူပဲ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရနဲ့ ''

မကျေနပ်သလိုပြောနေသော်လည်း မမဖြူ တယောက်သူ၏ အချစ်ကြမ်းကြမ်းကို အသဲခိုက် အောင်ပျော်ဝင်သွားခဲ့ မှန်းအောင်ဘညို(၁) သိပါသည်။ဟိုအရင်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးသည့် အ တိုင်း မမဖြူကို အပေါ်စီးကနေ စိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်ရခြင်းသည် မျှော် လင့်ထားသည်ထက် ကောင်း ၏။ တငြိမ့် ငြိမ့် တအိအိနှင့် လှိုင်းစီးနေရသလိုပင်။ အချက်တိုင်းမှာ ပြီးချင်နေလို့ မနည်းစိတ်တင်းထားရသည်။မမဖြူကလည်း ခုမှ သဘောမကျချင်သလိုလုပ်နေသော် လည်း အဲဒီတုန်းက ရပ်နားဖို့ တခွန်းမှ မဟခဲ့ပါ။စားပွဲစွန်း နှစ်ဖက်ကို မြဲမြဲဆုပ်ပြီး ရမ္မက် အပြည့်နှင့် ညည်းညူ ဟစ်အော်နေသည့် မျက်နှာလေးကို မျက်စိထဲကနေ မထွက်ပါ။

'' ဒါနဲ့ မမ၊ ဟိုဒင်း..မမကို ကျွန်တော် ဂျာပေးတာ ဘယ်လိုနေလဲ ဟင်''

မမဖြူ မျက်နှာလေး ဆေးနီပက်လိုက်သလို ရဲတွတ်သွား၏။ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ အောင်ဘညို (၁) ဗိုက်ကိုသာ ခပ်ဆတ်ဆတ်ကလေးဆွဲလိမ်၏။

'' အား..ဒါလေးမေးတာကို ရက်စက်လိုက်တာ''

'' မရွံဘူးလားကွယ်''

ခုန ဆွဲလိမ်လိုက်သည့် နေရာကို အသာအယာပြန်ပွတ်ပေးရင်း ခပ်ညည်းညည်းလေး ပြော သည်။

'' တခြားမိန်းမ ဆိုရင်တော့ ရွံတာပေါ့၊ မမကိုကျတော့ ချစ်တာကိုး၊ ရွံစရာလို့ကို မထင်တာ၊ မမကို ချစ်တော့ မမညီမလေးကိုလဲ ချစ်ရတာပေါ့''

'' ပေါက်ကရတွေ၊ ဟွန်း''

'' မမ...ကျွန်တော့်ကို တကယ်ချစ်လားဟင်''

'' မေးစရာလိုလား မောင်လေးရယ်၊ ချစ်လို့ ပဲ ခုလို ...မယုံဘူး လားမောင်ရယ်''

'' မမ ..ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်ဆိုရင်၊ ကျွန်တော့် ညီလေးကို လဲချစ်တယ်ပေါ့နော်''

'' လူဆိုး၊ ယုတ်မာတယ်ကွာ''

'' ယုတ်မာတာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ဖြစ်သင့်တာကိုပြောတာ၊ ကျွန်တော်က တော့ မမညီမလေးကို ချစ်လိုက်ရတာ၊ မမက ကျွန်တော့် ညီလေးကို မချစ်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်တရားမလဲ၊ အပြန်အ လှန် ဆိုတာ ရှိသင့်တယ်လေ''

'' ကွယ်''

ပြောရင်းနှင့် အောင်ဘညို(၁)၏ လက်က နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကြားကို တိုးဝင်သွားပြီး အစိလေး ကို လက်ထိပ်ဖြင့် တရွရွဆွပေးနေရာ၊ မမဖြူတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လှဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ လှုပ် လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။ အောင်ဘညို(၁)က မမဖြူလက်ထဲကို သူ့ညီလေး ထည့်ပေးတော့ ဖွဖွလေး ကိုင်ထား၏။

'' ပြောလေ မမ''

'' နှိပ်စက်တယ်ကွာ''

'' ကျွန်တော်က သိချင်တာ သက်သက်ပါ''

'' မင်းတကယ် လိုချင်တယ်ဆိုရင် မမလဲ.မမလဲ..ဒါပေမယ့်..မမ ..မှ မလုပ်တတ်တာ မောင် လေးရဲ့''

'' တကယ် လုပ်ပေးချင်တာလား”

'' တကယ်ပေါ့''

“ ဒါလေးများ မမရယ်၊ ကျွန်တော် အခုသင်ပေးလိုက်မယ်”

မမဖြူ၏ ရှက်ယောင်သမ်းသည့် မျက်နှာပေါ်တွင် ညစ်ကျယ်ကျယ် အပြုံးတခုပေါ်လာသည်။

'' မင်း က သူများကိုလုပ်ပေးဖူးတယ်ပေါ့''

'' ဗျာ''

'' ဟုတ်တယ်လေ၊မောင်လေး လုပ်ဖူးမှ မမ ကို သင်ပေးလို့ရမှာပေါ့''

'' မမကလဲ ကျွန်တော်က ယောက်ျားချင်း ..ဘာလို့ မမ ..နော်''

မအီမလည်ကြီး ဖြစ်သွားသော အောင်ဘညို(၁) က အစိလေးကို ဖိပြီးဆက်တိုက်ပွတ် ပေး လိုက်ရာ မမဖြူ တကိုယ်လုံးတွန့် လိမ်သွားပြီး တအင်အင် နှင့် ညည်းနေသည်။

'' ယောက်ျားလေးမှန်ရင် အပြာကားကြည့်ဖူးတာချည်းပဲ၊ အဲဒါတွေကြည့်ရင် ပုလွေက အမြဲပါ နေကျပဲ၊ လုပ်ဖူးစရာ မလိုပါဘူး၊ မမ ကို ခန ဂျာတာလဲ ကျွန်တော့် ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ၊ ဒါပေမယ့် သေချာ လေ့လာထားတော့ မမ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား”

မကျေမချမ်းနှင့် ပြောရင်း မရပ်မနား ဆက်ပွတ်ပေးလိုက်ရာ

'' မမ ..က ..စတာပါ မောင်ရယ်..ဟင်း..အင်း..အင်း''

တောင်းပန်သလို အသံလေးနှင့် ပြောလာသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၁) တအားဖိ မပွတ် တော့ဘဲ အရှိန်လျော့ပြီး ခပ်ရွရွကလေးဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။

'' ဒါဆိုရင်၊ နောက်နေ့ ကျရင် ကျွန်တော် စီဒီ ယူလာခဲ့မယ်၊အဲဒါကြည့်ပြီးမှ စမ်းကြတာပေါ့နော်''

'' ဘယ်မှာကြည့်ရမှာတုန်း''

'' ကွန်ပျူတာထဲ ထည့်ကြည့်ပေါ့၊ ရုံးခန်းထဲ ထိုင်ကြည့်နေရင် ဘယ်သူမှတောင်သိမှာ မဟုတ် ဘူး''

'' မင်းကို ချစ်မိမှ မမလဲမကြုံဖူးတာတွေကြုံနေရပြီမောင်လေး ရယ်၊မကြည့်ဖူးတာ တွေလဲကြည့် ရဦးမယ်၊ ရှက်လိုက်တာကွယ်''

မမဖြူ ဒီလို ကားမျိုးတွေ မကြည့်ဖူး ဘူးဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) မယုံပါ။ ဒီလိုမျိုးကိစ္စတွေ လွတ်လပ်ပွင့်လင်းသည့် နိုင်ငံတွေမှာ မမဖြူ နေခဲ့ဖူးတာကို သိနေသည်။ နောက်ပြီး အခုလိုမျိုး အင်တာနက်မှာ ကြည့်ချင်ရာ ကြည့်လို့ရနေတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ မြန်မာပြည်မှာတောင်မှ မိန်းကလေးတွေ အပြာကားကြည့်တာ အဆန်းမဟုတ်တော့ပါ။

'' မမ ..တကယ် လုပ်ပေးမှာနော်''

'' တကယ်ပါကွယ်''

'' ဒါဆို ..အခု အမြည်းပေး''

'' ဘယ်လို၊ ဘယ်လို''

အောင်ဘညို(၁) တစောင်းလှဲနေရာမှ ထလိုက်ပြီး မမဖြူ ကိုယ်ပေါ်ခွလိုက်သည်။ပျော့နေသေး သော သူ၏ ညီတော်မောင်က မမဖြူ ရင်သားနှစ်ခုကြားမှာ တင်နေ၏။

'' မောင်လေး''

'' အဖျားလေးပဲ ငုံပြရင် ကျွန်တော် ကျေနပ်ပါတယ်''

'' မင်း ကလဲကွာ''

'' ကျွန်တော့် ကိုချစ်တယ်ဆို''

'' မမက ..ဟာကွာ..ရှက်ပါတယ် ဆိုမှပဲ...ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ဆိုးရတာလဲ မောင်ရယ်''

'' ကဲပါ ပါးစပ်ဟလိုက်၊ လူကို အောက်နဲနဲလျော ပြီးတော့''

စားပွဲကို တံတောင်ဆစ်နှင့် ထောက်ကာ မမ ဖြူ အောက်ဖက်ကို ရွှေ့သည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားမှာ ညီတော်မောင်နှင့် ထိလုနီးပါး ရောက်လာသည်။

'' နဲနဲ ဟဦးလေ''

ရလောက်သင့်ပြီ ထင်တော့မှ အောင်ဘညို(၁)က မမဖြူ မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်ပြီး ညီတော် မောင်ကို လက်နှင့် ထိန်းကာ ချပေးလိုက်သည်။ အဖျားဟု ပြောထားပေမယ့် တချောင်းလုံး ဝင်သွားသည်။

'' ပြန်ပိတ် လိုက်တော့မမ၊ ရပြီ''

နှုတ်ခမ်းလေးကို စုလိုက်သည့်အခါ အထဲကနွေးထွေးစိုစွတ်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အောင်ဘ ညို(၁) လည်း စိတ်ဓါတ်တွေပြန်လည် တက်ကြွလာ၏။ပျော့နေသည့် အချောင်းကတင်းလာ၏။

'' မမကို မျက်လှည့်ပြမယ် အဲဒီအတိုင်းပဲနေ''

အသာအယာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည့် အခါ ဝင်သွားစဉ်ကထက်ကြီးပြီး ပြန်ထွက်လာသည်။ အ ကုန်ဆွဲမထုတ်ဘဲ ခေါင်းမြုပ်ရုံချန်ထားခဲ့ပြီးမှ ပြန်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ သုံးလေးကြိမ်လောက် လုပ် လိုက် သည့် အခါ ပူဖေါင်းရှည် တခုအတွင်းကို လေထိုးသွင်းနေသည့် ပမာ လုံးပတ်ရော အရှည်ပါ ပိုပိုပြီးကြီးထွားလာ၏။ မမဖြူ၏ ဝလုံးပုံဖြစ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာသည်လည်း အာသ ထက်အာလာရသည်။ ဒါပေမယ့် မမဖြူက လေလုံအောင် ဆက်ပိတ်ပေးထား၏။အထုတ် အသွင်း လုပ်တိုင်းလည်း မမဖြူဆီက အိကနဲ အုကနဲ အသံတွေထွက်လာသည်။ ထပ်ပြီးကြီးမလာနိုင်သည့် အမာဆုံး အခြေအနေကို ရောက်တော့မှ တချောင်း လုံးအပြင်ကို ထုတ်လိုက်သည်။ ကပ်ညိပါလာသော တံတွေးတွေက မမဖြူ လည်ပင်းနှင့် ရင်ဘတ်ပေါ်ကို တောက်ကနဲ တောက်ကနဲကျသည်။

'' တွေ့ လား ခုနနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တော့ဘူး၊ ကျေးဇူးပဲနော်မမ၊ကျွန်တော်တို့ ပြန်စရအောင်လေ။ မမ လေးဖက်ထောက်လိုက်နော်''

အောင်ဘညို(၁) ကိုမော့ကြည့်သော မမဖြူ၏ မျက်ဝန်းတွေက ရီဝေလို့ နေသည်။ အောင်ဘ ညို(၁) စားပွဲအောက်ကို ကျော်ဆင်းသွားသည်နှင့် ဖြေးလေးစွာထလာပြီး စားပွဲပေါ်မှာ လေး ဖက်ထောက်ပေးသည်။ နောက်ကိုပြူထွက်လာသည့် ညီမလေးက အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် အိ နေသောမြင်ကွင်းကြောင့် အောင်ဘညို(၁) စားပွဲပေါ်လွှားကနဲ ရောက်သွားသည်။ မမဖြူ နောက်မှာ နေရာယူုပြီးသည်နှင့် ခါးကိုထိန်းပြီးထိုးသွင်းလိုက်ရာ တံတွေးတွေ ရွှဲနေသည့် အတံကြီးက အထဲကိုစွိ ကနဲ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

...................................................................

အခန်း (၁၀)

တစွန်းတစသာ မြင်နေရသည့် သဲသဲ၏ မျက်နှာလေးကို အောင်ဘညို(၃) မြတ်နိုးစွာ ငေး ကြည့် နေမိသည်။ သူ့ မြင်ကွင်း၏ တဝက်ကို ကွယ်ထားသော သဲသဲ၏ သူငယ်ချင်းမကိုလည်း ရန်လိုနေမိ၏။ ကျောင်းကားလာမည့် ဖက်ကိုသာတမျှော်  ကြည့်နေကြသည့် သဲသဲ တို့ နှစ် ယောက်ကတော့ အောင် ဘညို(၃) လဘက်ရည်ဆိုင်ထဲကနေကြည့်နေသည်ကို မသိကြပါ။ လမ်းဖြတ်ကူးလာသည့် လူတယောက်ကို တိမ်းပေးရင်း သဲသဲသူငယ်ချင်း နောက်ကိုခြေတ လှမ်းဆုတ်သွားတော့မှ သဲသဲကို အောင်ဘညို(၃) ပြည့်ပြည့်၀၀ မြင်ခွင့်ရသည်။

သဲသဲ ၏ မျက်နှာလေးက မနက်ခင်းနှင့် အပြိုင်နုသစ်လှပနေသည်။ မနောတိုင်လိုလို မျိုးအ ဆင် ဖေါ်ထားသည့် ဗေဒါရောင်ချည်သားထမိန်၊ အဖြူရောင်  ဘလောက်စ် ခပ်ပွပွဝတ်ထား သည့် သဲသဲသည် အရင်ကထက်ပင်ပိုပြီး ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ခေါင်း လေး တခါခါ နှင့်စကားပြောလိုက်တိုင်း စွေစောင်းစောင်းကျနေသည့် မနက်နေရောင်ခြည်တွင် နားဆွဲလေးက အရောင်တွေပျိုးပျိုးပြက်ပြက် လက်သွားသည်။ အောင်ဘညို တယောက်ထဲ ရှိစဉ်က ဝယ်ပေးခဲ့ဖူးသည့် လက်ဆောင်ဆိုတာမှတ်မိနေသည်။

အဖြူနှင့် မီးခိုးရောင် သုတ်ထားသည့် ဘီအမ် ကားတစီးသဲသဲ တို့ ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်ချိန်မှာ တော့ အောင်ဘညို(၃) သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သဲသဲ သူငယ်ချင်းက အရင်တက်သည်။ ခြေ နင်းခုံ မြင့်သည့် အတွက် ထမိန်လေးကို အနည်းငယ် မ ပြီး တက်လိုက်ချိန်တွင် မြင်လိုက်ရ သည့် ခြေသလုံးဖြူဖြူလေးကို ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကားကြီးက ဘီးလိမ့်ပြီး ထွက်ခွာသွားသည်။ သဲသဲက တဖက်အခြမ်းမှာ ထိုင်သည် ဆိုတော့ ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်ချိန်တွင် မမြင်ရတော့ပါ။ အောင်ဘညို(၃) အိတ်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်ရင်း

'' ပိုက်ဆံ ရှင်းမယ်''

စားပွဲထိုး လက်ထဲကို ပိုက်ဆံထည့်ပေးပြီးသည်နှင့် အောင်ဘညို(၃) ထိုင်ရာကနေ ထလိုက် သည်။ သူ၏ ပြုမြဲ ဝတ္တရား တခု ယနေ့ အတွက်ပြီးမြောက် ခဲ့လေပြီ။ ဟိုနှစ်ကောင် အတွက် မနက်စာကိုတော့ အိမ်နားရောက်မှပဲ ဝယ်တော့မည်။ ဟင်းချက်စရာ အနည်းအကျဉ်းလည်း ဝယ်ရန်ရှိသေး၏။ ကားမှတ်တိုင် ဆီကို လျောက်လာရင်း သူနှင့် သဲသဲတို့ ၏ အနာဂါတ်သည် မှုန်ဝါးလို့ နေပြီလားဟု ဇဝေဇဝါ တွေးနေမိသည်။

သဲသဲ နှင့်သူ အဆင်မပြေပေ။ ဟိုနှစ်ယောက်၊ အထူးသဖြင့် ဆရာကြီးကောင်နှင့် တော့ လေ ပေးဖြောင့်ပုံရ၏။ ဘာပြသနာပေါ်သံမှ မကြားရပါ။ အောင်ဘညို(၃) နှင့် သာ တခါသွား တခါ အဆင်မပြေဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သဲသဲ ကိစ္စ အ၀၀ ကို ဆရာကြီး လက်ကို ပုံအပ်ပြီး သူကတော့ မနက်ပိုင်းတွေမှာ သဲသဲ ကျောင်းကားစောင့်သည် ကို လဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ ခိုး ကြည့်ရင်း အလွမ်းဖြေတော့၏။ ဟို နှာဗူးကတော့ သဲသဲ အကြောင်းသိပ်မပြောပါ။ အလုပ်ပဲ ကြိုး ကြိုးစားစား ဆင်းနေသည်။ သူမနိုင်သော စာရင်းဇယား ကိစ္စတွေမျိုးကျရင်သာ ဆရာကြီး ကို မျက်နှာချိုသွေးပြီး ဖြေရှင်းခိုင်းတတ်၏။

အောင်ဘညို(၃) နှင့် သဲသဲ နောက်ဆုံးစကားပြောခဲ့သည်မှာ  အရက်တွေမူးပြီး လမ်းဘေး ဓမ္မာရုံမှာ အိပ်ခဲ့ပြီးနောက် တနေ့ မှာ ဖြစ်သည်။ တခုမှ အဆင် မပြေ သည့်အတွက် စိတ်တွေ လေနေချိန်မှာ ချစ်သော သဲသဲ မျက်နှာလေးကို မြင်ချင်လွန်းလို ဆရာကြီးကောင် နှင့် အတိုက် အခံပြောပြီး ကျောင်းဆင်း ချိန်သွားကြို ခဲ့သည်။ အပြောအဆို ဆင်ခြင်ဖို့ ၊ အူကြောင်ကြောင် တွေ မလုပ်ဖို့ ဆရာကြီးလက်ချာ ရိုတ်တာကိုလည်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နှင့် နာခံနေခဲ့ရ သေး ရာ အောင်ဘညို(၃) အရောက်နောက်ကျခဲ့၏။ ထိုနေ့မှ ပိုပြီး စိုးရိမ် တကြီး ဖြစ်နေသည့် ဆရာ

ကြီးကလည်း ပြောနေရင်း “ငါပဲ သွားလိုက်ပါတော့မယ်” ဟု ခနခန လုပ်နေပြန်သည့် အတွက် လေသံမာမာ နှင့် ဟောက်ပစ်လိုက်တော့မှ မအီ မလည်မျက်နှာကြီး နှင့် သွားခွင့် ပြုလိုက် သည်။

မှတ်တိုင်ကို ရောက်သွားတော့ လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် ခြင်းတောင်းလေး အရောင်နှင့် အ ပြိုင် နီရဲနေသော မျက်နှာလေးနှင့် သဲသဲကို တွေ့ရသည်။အောင်ဘညို(၃) ကို မြင်လိုက်တော့ နီနေသော မျက်နှာလေးက မှုန်သွားပြီး မျက်နှာလွှဲသွား၏။

'' ဆောရီး ..သဲ ..ကိုယ် …အလုပ်တွေ ရှုပ်''

'' မပြောနဲ့ ၊ ဘာမှ မပြောနဲ့ စီးလာတဲ့ ဖိနပ်ကိုကြည့်လိုက်ကထဲက သိတယ်''

ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလာတာကြောင့် ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုယ်ပြန်ကြည့်တော့ အနီတဖက် အစိမ်း တဖက် ဖြစ်နေတာကိုတွေ့ရသည်။

'' နောက် ..နောက်ကျ ပြီဆိုပြီးတော့''

'' ခု ဘယ်ကလာတာလဲ၊ အိမ်က လာတာလား''

လေသံက ကြားနေကျနှင့် မတူဘဲ ချောမွေ့ မှု ကင်းတာကို သတိထားမိသော်လည်း နောက်ကျ တာကို သဲသဲ စိတ်ကောက်သည် ဟုသာ ထင်ခဲ့မိသည်။

'' ဟုတ်တယ်၊ အိမ်က လာတာ''

'' ဒါဆိုလဲ..အိမ်ပဲ ပြန်တော့''

ကိစ္စ ပြီးပြီဆိုသော သဘောမျိုးနှင့် ထွက်သွားဖို့ပြင်သည့် သဲသဲ လက်ကို ကမန်းက တန်း လှမ်း ဆွဲလိုက်သောအခါ  လက်ထဲက ခြင်းကိုင်း ကိုဆွဲလုလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး ခြင်းတောင်လေး မြေပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျသွား၏။ ထမင်းချိုင့် နှင့် ရေပုလင်းက လမ်းပေါ်ကို လိမ့်ထွက်သွားသည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ရှည်လေးတလုံးပဲ ခြင်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့၏။ စတီးချိုင့် နှင့် ပလက်ဖေါင်းရိုတ်မိသည့် ဂွမ်း ကနဲ အသံကြောင့် အနားကလူတွေလည်း ဝိုင်းကြည့်ကြ၏။

'' ကိုကြီး''

ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ထွက်လာသည့် သဲသဲ၏ အသံထဲမှာ စိတ်ညစ်ညူးမှုတွေ ပြည့်နေ သည်။ အလိုမကျသော မျက်ဝန်းကိုလည်း ထင်ရှားစွာမြင်ရ၏။

'' သဲရယ်''

အောင်ဘညို(၃) ရင်ထဲကပဲ ကျိတ်ပြီး ညည်းလိုက်မိပါသည်။ လူကတော့ ထွက်ကျသွား တာ တွေကို ကမန်းကတန်းလိုက်ကောက်ပေးနေမိ၏။ ချိုင့်ကို အရင်ဆုံး ကောက်ယူကာ ခြင်းထဲ ပြန် ထည့်လိုက်ပြီး

'' ရော့ ..သဲ ..ခန ကိုင်ထား၊ ရေဗူးက..နေဦး..လိမ့်သွားတယ်၊ ဟာ..ဟိုမှာတွေ့ ပြီ”

လမ်းဘေးတနေရာမှာ ကျနေသည့် ရေပုလင်းကို မြင်လိုက်ရရွေ့ သဲသဲလက်ထဲကို ခြင်း တောင်း လေး ထိုးထည့်ပြီးအပြေးသွားကောက်လိုက်၏။

'' ရော့ ..သဲ''

'' ဟာ ..ကိုကြီး ..လုပ်ပြီ၊ ဝေါ့ ..အာ နံလိုက်တာ လွှတ်ပစ်လိုက် လွှတ်ပစ်လိုက်''

နှာခေါင်းလေး ပိတ်ပြီးသဲသဲ အော်တော့မှ အောင်ဘညို(၃)၏ နှာခေါင်းထဲကို ခွေးချေးနံ့ တလ ကြမ်း တိုးဝင်လာသည်။

'' ရေဆေးရင် ပြောင်..ပြောင်''

'' ဒီလိုရေသန့် ပုလင်းက ဘယ်နားဝယ်ဝယ်ရတယ်လေ၊ ဘာလို့ ကိုင်ထားတာလဲ၊ ဟာ… အောင်မယ်လေး ရွံလိုက်တာ''

ဒီတော့မှ လမ်းဘေးရေမြောင်းစပ်ဆီ လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီးကိုယ့်လက်ကိုယ်ပြန်ကြည့်ရ၏။ ကံ ကောင်းထောက်မစွာဖြင့် လွတ်ကင်းသည့် နေရာကို ကိုင်ခဲ့မိသည်။ ပေကျံနေတာ မရှိပါ။ ပို သေ ချာအောင် လက်ကို အနံ့ခံကြည့်နေစဉ် သဲသဲ မျက်နှာလေးရှှုံ့မဲ့ပြီး တဖက်ကိုလှည့်သွား၏။

'' ပြန်ပါတော့ ကိုကြီးရယ်''

'' သဲကို တွေ့ချင်လို့ လာတာလေ''

'' သဲကတော့ ကိုကြီးကို မတွေ့ ချင်ဘူး''

'' ဘာဖြစ်လို့ လဲ သဲရယ်၊ မတွေ့ချင်ရင်လည်း ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်ကို စောင့်နေရသလဲ၊ အိမ်ကို တန်းပြန်ပေါ့''

'' ပြန်မလို့ ပဲ၊ ကိုကြီးကို မတွေ့ချင်တဲ့ အကြောင်းပြောမလို့ စောင့်နေတာ ဒါပဲ၊ သွားမယ်''

'' ဘာ ..ဘာဖြစ်လို့ လဲ သဲရယ်''

'' တွေ့ ချင်စရာ မှ မကောင်းတာ၊ ကိုယ့်အပြစ် ကိုယ်သိပေါ့''

'' ဒါ...ဒါက..အဲဒါက မတော် တဆဖြစ်သွားတာလေ၊ ကိုယ့်အပြစ်လို့ ပြောလို့ ရမလား''

'' ဘာ ..ဘာပြောတယ်၊မတော်တဆ ဟုတ်လား၊ ထားလိုက်ပါတော့လေ၊ သဲထိုက်နဲ့ သဲ ကံပဲပေါ့''

သဲသဲ မျက်လုံးထဲက ခါးသီးမှုတွေက အောင်ဘညို(၃) ကို ဆွံ့ အသွားစေသည်။ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားသည့် သဲသဲ နောက်ကို ကုပ်ကုပ်ကလေးလိုက်သွား မိစဉ် သဲသဲက လှည့် မကြည့်ဘဲ လေသံမာမာနှင့်

'' ဆက် လိုက်လာရင် သဲအလွန် မဟုတ်တော့ဘူးနော်''

ပြတ်သားသော တားမြစ်မှုက အောင်ဘညို(၃)၏ ခြေလှမ်းတွေကို တုန့်ကနဲ ရပ်တန့် သွား စေသည်။ ဒီညနေဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သည်ကို အောင်ဘညို(၃)နားမလည်ပါ။ သဲသဲ ကိုလည်း နားမလည်ပါ။ အလွန်ရိုးစင်းသော အမှတ်တမဲ့ ကိစ္စ လေးကို အကြောင်းပြု၍ သဲသဲက သူ့ကို ရှုပ်ထွေးအောင်လုပ်ခဲ့သည်။ တဖြေးဖြေး ဝေးသွားသည့် သဲသဲ ကိုယ်နွဲ့နွဲ့ လေးကို မျက်စိတ ဆုံးလိုက်ငေးနေမိပြီး လမ်းအကွေ့မှာ ပျောက်ကွယ်သွားမှ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့်အိမ်ကို ပြန်ခဲ့၏။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် အရက်သောက်လိုက်ချင်ပေမယ့် မနေ့ ကလို ပေါက်ကရတွေ လုပ်မိမှာစိုးပြီး စိတ်ကို အားတင်းခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ စိုးရိမ်တကြီး နှင့် သတင်းလာမေးသော ဆရာကြီးကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြရင်း မကျေနပ်မှုတွေ ဖွင့်အံမိ၏။ နှာဗူးလည်း  အနားမှာရှိ၏။

'' ငါတော့ ဘာမှ နားမလည်ဘူးကွာ''

ဟိုနှစ်ယောက်က တခွိခွိရယ်ကြသည့် အခါ အောင်ဘညို (၃) ဒေါသတကြီးနှင့် ထအော်မိ၏။

'' မင်း တို့ ဘာလို့ ရယ်တာလဲ''

'' ခွေးချေးပေနေတဲ့ ရေပုလင်း အတင်းသွားထိုးပေးမှတော့ စိတ်မဆိုးပဲ နေမလားဟ၊ မင်းက တော့ ဖြစ်တော့မယ်''

နှာဗူးက ဒီလောက်ပဲ ပြောပြီး ထွက်သွားသည်။ ကျန်ခဲ့သော ဆရာကြီးကိုသာ မကျေမနပ်နှင့် ထပ်ပြောမိ၏။

'' မတော် တဆပဲ ဥစာ''

'' ရေသန့် ပုလင်းတွေ ဒီလောက်ပေါတာ၊ အောက်ကျပြီးမှ ပြန်ကောက်စရာလား၊ ခွေးချေးလဲ ပေလာသေးတော့ မင်း နမော်နမဲ့ နိုင်တာကို စိတ်ဆိုးသွားတာ ဖြစ်မှာပါ၊ ရပါတယ်..နောက်နေ့ ငါကြည့်ရှင်းလိုက်မယ်''

'' ဒါလောက်လေးနဲ့ ကွာ''

'' သူ့တခြားမှာ စိတ်တိုလာတဲ့ အခံလဲ ရှိချင်ရှိနေမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ မင်းတို့ ပြောဖြစ်တာ ဒါပဲလား၊ သဲ သဲက တခြားဘာပြောသေးလဲ''

'' တခြားဘာမှ မပြောဖြစ်ဘူးလေ၊ တွေ့ တွေ့ ချင်း ပြသနာပေါ်တော့တာ၊ ငါ ပြောတာ အဖြစ် အပျက် အကုန်၊ စကား အကုန်ပဲ''

' 'ဒါဆို တော်ပါသေးရဲ့''

'' ဘာဖြစ်လို့ လဲ''

'' ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလောက် ဆိုရင် ငါပြန်ရှင်းလို့ ရပါတယ်''

ပေါ့ပါးစွာထွက်သွားသည့် ဆရာကြီးနောက်ကျောကို ကြည့်ပြီး 'ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်တော် အထင်ကြီးတဲ့ ကောင်' ဟုအောင်ဘညို(၃) ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီး တကယ်တော်ပါ၏။ နောက်နေ့ ကျတော့ သဲသဲ ကိုစောင့်ဖို့ ထွက်သွားပြီး ညခုနစ်နာရီကျော် လောက်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။ အောင်ဘညို(၃) ကိုမြင်တော့ လက်မ ထောင်ပြပြီး

'' ပြီးသွားပါပြီ၊ သဲသဲ စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီ''

'' ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ မနေ့ က တုန်းကပုံစံက လန့် စရာကြီး''

'' မယုံရင် အခု ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်လေ၊ အူကြောင်ကြောင်တွေတော့လျှောက်မပြောနဲ့ပေါ့ကွာ''

'' တော်ပါပြီကွာ''

အောင်ဘညို(၃) အားငယ်စွာဖြင့်ပြောလိုက်မိသည်။ အားလုံးတူတူ ဖြစ်ပါလျက်နှင့်သုံးယောက် ထဲတွင် သူ့ကျမှ ဘာကြောင့် ဒီလိုပြေလည်အောင်လုပ်နိုင်စွမ်း မရှိရသနည်း ဟုလည်း နားမ လည်နိုင်အောင် ဖြစ်ရ၏။ မိန်းကလေး တယောက်ကို လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်း၊ ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ကင်းမဲ့ သူ အဖြစ်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်မှတ်လိုက်မိသည်။

ထိုနေ့က စပြီး သဲသဲ ကိုသွားတွေ့ခြင်းကို လုံး၀ စွန့် လွှတ်လိုက်၏။ မနက်တိုင်း အိပ်ရာက စော စောထပြီး ကျောင်းမသွားခင်လေးမှာ အဝေးကနေပဲကြည့်တော့၏။ ဟိုနှစ်ကောင် ကို တော့ မနက်စာ သွားစားသည်လို့ပဲပြောထားသည်။ ပြန်လာရင် သူတို့ အတွက် မနက်စာ ပါလာလို့ သဘောကျပြီး အောင်ဘညို(၃) မနိုးရင်တောင် နှိုးပြီး လွှတ်ကြသည်။ အောင်ဘ ညို(၃) မနက်တိုင်း ဘယ်ကိုသွားနေသည် ဆိုတာကို လုံး၀ မရိပ်မိကြပေ။

......................................................................

အောင်ဘညို (၃) ဘုရားကို ဦးချလိုက်ပြီးနောက် လက်အုပ်ချီထားရင်း ရသမျှဘုရားစာတွေ အကုန် စိတ်ထဲကနေဆိုနေမိသည်။ ဆိုတတ်သမျှ ကုန်သွားတော့မှ ဦးသုံးကြိမ် ထပ်ချပြီး ထိုင်ရာကနေ ထရပ်လိုက်၏။ ဘုရားရိပ် တရားရိပ်မှာ စိတ်က အနည်းငယ်အေးချမ်းသလိုရှိ သွား၍လည်း ကျေနပ်နေမိသည်။ ဘုရားပေါ်က ပြန်မဆင်းချင်သေးတာနှင့် အေးချမ်းသည့် နေရာမှာ ရသလောက်နေလိုက်ဦးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ လူရှင်းမည်ထင်သည့် တန်ဆောင်း တခုထဲ သို့ဝင်လိုက်၏။

စေတီတော်ကို လှမ်းမြင်နေရသည့် နေရာတခုမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ခပ်ကြာကြာလေး နေလိုက်ဦး မည်ဟု တွေးမိသည်။ ခုတလော အောင်ဘညို (၃) ၏ စိတ်တွေက ဖေါက်ပြန် လွန်းနေသည်။ စာရေးသူတယောက်၊ အနုပညာဖန်တီးသူ တယောက်၏ စိတ်သည် မိမိ ရေးလိုသည့် အကြောင်း အရာမှာဝင်စားချင်းမှ လွဲ၍ ကြည်လင်နေသင့်သည်ဟု အောင် ဘညို (၃)ထင် သည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ကို ကြည်လင်အောင် တည်ငြိမ်အောင် ထားလို့ မရခြင်းကို မခံစား နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည်။

ဘာစာမှလည်းရေးလို့မရ။ ရေးဖြစ်သမျှကလည်း ပေါက်ကရတွေဖြစ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် တဏှာရာဂ ဖက်နွယ်တာတွေပဲ ရေးနေမိ၏။ စရေးတုန်းက ဒီလိုမဟုတ် ရေး ရင်းနှင့် ဘယ် လိုကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ရဘဲ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်တိုင်လည်း ခုတလောတွေးနေမိတာက တဏှာရာဂ၊ လိင်ကိစ္စတွေ သာ ဖြစ်၏။ ဘာ ကြောင့် ဒီလောက်တောင်ဖြစ်နေရသည် ကို အောင်ဘညို(၃) လည်း မတွေးတတ်တော့ပါ။ ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံလို့ မရဘဲ အိမ်သာထဲပြေးကာ ဂွင်းတိုက်ရတာက လည်း အကြိမ်ကြိမ် ဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပျက်လာသည်။

ဟိုနှစ်ကောင်ကတော့ သူတို့ဟာ သူတို့ ဟုတ်နေသည်။ ရာထူး တက်သွားပြီဖြစ်သော နှာဗူး ကောင်က အားကြိုးမာန်တက် အလုပ်ဆင်းနေသည်။ ဆရာကြီးကလည်း သင်တန်းတခု တက် နေသည်။ အင်္ဂလန်ကပေးသည့် ဘွဲ့ရမည် ဟု ဆို၏။ သဲသဲ တာဝန်ကို လည်း သူပဲ ယူထား သည်။ သူတို့တွေ အဆင်ပြေနေကြချိန်မှာ အိမ်မှာနေပြီး ဘာအလုပ်မှ မပြီးသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၃) စိတ်အားငယ်နေမိတာတော့ အမှန်ပင်။

နောက်တခုက ဟိုနှစ်ယောက်ကို အောင်ဘညို(၃) သိပ်သဘောမကျပါ။ သူ့ကို သူငယ် နှပ်စားလေးတယောက်လို ဆက်ဆံကြတာကို စိတ်ထဲက မကျေနပ်ချင်။ ဆရာကြီးကောင် ကမှ တော်သေးသည်။ သူ့ဟာသူ ဆရာကြီးလုပ်တတ်ပေမယ့် နည်းနည်း နားလည်မှုရှိသည်။ တချိန် လုံး တဏှာ အကြောင်းပဲတွေးနေသည်ဟု ထင်ရသည့် နှာဗူးကောင်ကိုတော့ လုံး၀ အကျော မ တည့်ပါ။ ဒီလိုကောင်စားက အားကျိုးမာန်တက် အလုပ်ဆင်းနေသည်ကို နားမလည်ပါ။ ကုမ္ပဏီ မှာ မန်နေဂျာသွားလုပ်ဖို့ ဆိုတာက ဆရာကြီးလို လူမျိုးနှင့်မှ ဖြစ်မည်။ ဒါပေမယ့် ဆရာ ကြီးက သင်တန်းတက်ချင်လို့ တမင်လွှတ်ပေးထားတာလဲဖြစ်နိုင်သည်။

နှာဗူး အလုပ်ဆင်းနေသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၃) သဘောကျတာ တခုတော့ရှိသည်။ သဲသဲ အတွက် စိတ်အေးရသည်။ သူသာ သဲသဲကို တာဝန်ယူလိုက်လျှင် သဲသဲ မွမွကျေသွား နိုင်သည်။ ဆရာကြီးကတော့ ဆရာကြီးဆိုတော့ မဟုတ်မဟပ်တွေ လုပ်မှာ မဟုတ်ပေ။ ဆရာ ကြီးလည်း အလုပ်မဆင်းရပေမယ့် နားချိန်မရှိပါ။ သင်တန်းတက်လိုက်၊ သဲသဲကိုပြေးကြိုလိုက်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် သူ့သင်တန်းက စာတွေလုပ်ရသေးသလို နှာဗူးသယ်လာသည့် ရုံးအလုပ် တွေလည်း ရှင်းပေးရသေးသည်။

နှာဗူးက အလုပ်ဆင်းနေရသည်ဆိုပြီး လက်ကိုင်ဖုန်းကို အပိုင်စီးသွား၍  ဆရာကြီး နောက်တ လုံး ထပ်ဝယ်သည်။ အောင်ဘညို (၃)ကို ယူဦးမလားဟု မေးသေးသော် လည်း အသုံးမရှိဘဲ ပိုနေမှာဖြစ်လို့ မယူတော့ပေ။ နှာဗူးကောင်က ဘာလုပ်ဖို့လဲ ဒီကောင့် အတွက်မလိုပါဘူးဟု ဝင်ပြောသေးသည်။ မဂ္ဂဇင်းမှာ စာမူတပုဒ်ပါရင်တော့ နောက်ထပ် ကွန်ပျူတာတလုံး ထပ်ဝယ် ပေးမည်ဟု စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ဆိုသည်။ တာဝန်တွေ ခွဲယူပြီးမှ ဘာတခုမှ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် အောင်မြင်မှု မပြနိုင်သေးသည့် အောင်ဘညို(၃) မကျေနပ်သော်လည်း ငြိမ်နေရသည်။ ကွန်ပျူတာ တလုံးတော့ ထပ်လိုချင်တာ အမှန်ဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး သင်တန်းတက်ပြီး နောက်ပိုင်း ကွန်ပျူတာက သိပ်မအားတော့။ ညဖက်ဆို သူက စာလုပ်သည်။ နေ့ခင်းဖက် ဆိုရင် အားပေမယ့် ရေးလိုက်တိုင်း ပေါက်ကရတွေ ဖြစ်နေလို့ အလုပ်မတွင်။ စိတ်ညစ် ညစ် နှင့် ခွေအိပ်နေမိတာများသည်။

ခုလည်း အိမ်ထဲမှာ မနေချင်လို့ အပြင်ထွက်လာရင်း ဆူးလေ စေတီနားသို့ ရောက်လာသည်။ ကပ်ကပ်ပြီး ကျော်သွားကြလို့ “ကပ်ကျော်ဘုရား” ဟု ပြောကြသည့် ဘုရားသို့ အောင်ဘညို (၃) တခါမှ မရောက်ဖူးသေးပါ။ ထို့ကြောင့် စိတ်ညစ်ညူးနေချိန်မှာ ဘုရားရိပ်ခိုဖို့ တက်လာ ခဲ့မိခြင်း ဖြစ်သည်။

တန်ဆောင်းထဲမှာ အတွေးတွေလွင့်ကာငေးမောရင်း အောင်ဘညို(၃)၏ မြင်ကွင်းထဲမှ အစိမ်း ရောင် အရိပ်တခုပေါ်အာရုံရောက်သွားသည်။ အစိမ်းရောင် ရင့်ရင့်ပေါ်မှာ အနက်ရောင်အပွင့် သေးသေးလေးတွေ ပါသည့် အင်္ကျ ီနှင့် ထမိန်ဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေး က မလှမ်းမကမ်းမှာ ကျောပေးလျက်ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် အောင်ဘညို (၃) ရောက်မလာ ခင် ကထဲက သူမ ရှိနေနှင့်သည်ဟု လည်းသိလိုက်၏။

ပထမဆုံးသတိထားမိတာက မတိုမရှည် အင်္ကျ ီလက်ထဲကတိုးထွက်နေသည့် လက်ဖျံဖြူဖြူ လေးနှင့် ကြမ်းပြင်ကိုတိုက်လုမတတ်ဝဲကျနေသည့် ဆံပင်ရှည်ရှည် နက်နက်တွေကို ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် တင်းဝိုင်းနေသည့်တင်ပါးလေး။

“ ငါ့ နှယ်နော်၊ စိတ်ရှင်းအောင် ဘုရားလာပါတယ်ဆိုမှ အကုသိုလ်ရှာချင်သေးတယ်”

စိတ်ထဲက ကျိတ်ညည်းလိုက်ရင်း အောင်ဘညို (၃) မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နှင့် အာရုံပြောင်းရင်း ခနေနေတော့ မျက်လုံးက အလိုလိုရောက်သွားမိပြန် သည်။ မိန်းကလေးက စောစောတုန်းကအတိုင်းပင် ကျောက်ရုပ်လေးတရုပ်လိုမလှုပ်မယှက် ရှိနေသည်။ တင်ပါးနှင့် ကျောပြင်ပြေပြေလေးကို ဆက်ပေးထားသည့်ခါးလေးကလည်း အနေ တော်ပင်။ ထမိန်သားကသာ ပို၍ပျော့ပြောင်းမည်ဆိုလျှင် တင်ပါးလေးက ခုထက်ပိုကြည့်ကောင်း နိုင်သည်ဟု တွေးလိုက်မိသည့် ခနတွင် အောင်ဘညို(၃) ဆတ်ကနဲ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ဆက်နေလို့ မဖြစ်တော့။ ဘုရားပေါ်မှာသာ ဟိုစိတ်တွေထကြွလာလျှင်  အဝီစိမှာ ချိုးကပ်အောင်နေလိုက်ဖို့ပဲ ရှိတော့သည်။

“ တော်ပြီ လဘက်ရည်ဆိုင်ပဲ သွားထိုင်နေတော့မယ်”

လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီးတောင်တွေးမြောက်တွေးတွေးရတာက ငရဲကြီးစရာ အကြောင်း မရှိနိုင်ဟု ထင်ပါသည်။ သွားတော့မယ်လုပ်မှ မိန်းကလေးကို ကြည့်ချင်စိတ်ပေါက် လာသည် ခုနတုန်းက မေးစေ့ နှင့် နှာတံဖြူဖြူလေးကိုပဲ မြင်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ပြန်တော့ မှာပဲလေ ဟု စိတ်ကိုဆုံးဖြတ်ကာမိန်းကလေးမျက်နှာကိုကြည့်ဖို့ အတွက် သူမရှေ့က ဖြတ်ပြန်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ အောင်ဘညို(၃) အနားရောက်သည် အထိ မလူပ်မယှက် ထိုင်ပြီး ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကိုသာ စိုက်ငေးနေသည့် မိန်းကလေး၏ မျက်နှာဖြူဖြူလေးကို မြင်ဖူး သလိုလိုရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။

ထိုအချိန်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လာသူတသိုက်ကိုရှောင်ရင်း အောင်ဘညို (၃) မိန်းကလေး ရှေ့ကိုကပ်သွားပြီး တိုက်မိတော့မလို ဖြစ်သွားသည်။ မြင်ကွင်းထဲကို အနီးကပ်ဝင်လာသော လူရိပ်ကို ဆတ်ကနဲမော့ကြည့် လိုက်သော မျက်နှာဖြူဖြူလေးမှာ အရိပ်တခုဖြတ်သန်း သွား သည် ကို အောင်ဘညို(၃) သတိပြု လိုက်မိသည်။

“ ဆော ..ဆောရီးနော်”

အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးမိတာကြောင့် အောင်ဘညို(၃) ပျာပျာ သလဲ တောင်းပန်လိုက်မိသည်။ မျက်လုံးတွေက ငိုတော့မလိုလိုရီဝေနေတာကိုလည်း တခါထဲ သတိ ထားလိုက်မိသည်။ ထို ရီဝေသော မျက်လုံးတွေ နှင့် အောင်ဘညို (၃)ကို စိုက်ငေးကြည့်နေ ပြီးတော့မှ မိန်းကလေး ထရပ်လိုက်သည်။ အကြာကြီးထိုင်ထားရလို့ ခြေကျဉ် နေသည် ထင်၏ သူမ ထရပ်လိုက် တာကနည်းနည်း ဒယီးဒယိုင်ဖြစ်နေသည်။ အောင်ဘညို (၃) လည်း ယောင် တောင်တောင်နှင့် သူမရှေ့မှာ ရပ်နေမိသည်။

“ ဟို ..အကို ..ဟို..အကို မဟုတ်လား”

“ ဗျာ”

“ ဟို ညက ..ဟိုညက ပိုက်ဆံပေးသွားတာလေ၊ မမှတ်မိဘူးလား”

ဘာကြောင့် မြင်ဖူးသလိုလို ထင်ရသည်ကို အောင်ဘညို(၃) သိလိုက်ပါလေပြီ။ ချိုချို၊ အောင် ဘညို(၃) နှင့် ဈေးစကားပြောပြီးမှ တခြားသူတွေ နှင့် ပါသွားသည့် ညဉ့်ငှက်မလေး။

“ အော် ..အင်း ..အင်း”

ခေါင်းညိတ်ပြရင်း အောင်ဘညို(၃) ကယောင်ကတန်းဖြေမိသည်။ အကုသိုလ် ရှောင်ချင်ပါ သည် ဆိုမှ ဘုရားမှာ ညငှက်မလေး နှင့် လာတိုးနေရသည်။ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေစဉ် ချိုချိုက သူမ၏ လက်ကိုင်အိတ်ကို ဖွင့်နေသည်။ ပြီးတော့ အတွင်းအိတ် ကလေးထဲက ပိုက်ဆံ အခေါက်လေး ထုတ်ယူပြီးအောင်ဘညို (၃) ကိုကမ်းပေးသည်။ ယောင် တောင်တောင် နှင့် ယူမယ် ဟန်ပြင်ပြီးမှ လက်ပြန်ရုပ်လိုက်တော့ ချို့ချို့ မျက်နှာလေး ပိုလို့ ညိုး ကျသွားသည်။

“ ညီမ ဆီက ပိုက်ဆံကို ရွံလို့လား၊ အကိုပေးသွားတဲ့ အတိုင်းပဲ ညီမသိမ်းထားတာပါ”

“ မ ..မဟုတ်၊ နေ ..နေ..နေပါစေ”

“ သူများပိုက်ဆံ အလကားမလိုချင်လို့ပါ၊ အကိုကျန်ခဲ့တာကိုလည်း အရမ်းအားနာနေတာ၊ နောက်နေ့ တွေ ညီမကြည့်ပါသေးတယ်၊ အကို့ကို မတွေ့လို့ ”

လက်ကလေးတွေ နည်းနည်းတုန်နေတာမြင်ရတော့ အောင်ဘညို(၃) အားနာစိတ်ဝင်လာပြီး လှမ်းယူလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ ခေတ်ကြီးမှာ ဘာမှမပြောပလောက်သည့် ပိုက်ဆံတထောင်ကျော် လောက်ကလေးကို မှတ်မှတ်ရရ ပြန်ပေးသည့် မိန်းကလေးကို စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေသော ကြောင့် စိုက်ကြည့်မိလိုက်ရာ မျက်လွှာချပြီး ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ဟိုရက်တုန်းကလို မှောင်ရီရီ မဟုတ်သည့်နေ့ခင်းဖက်ဆိုတော့ ဖြူနုသော မျက်နှာလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်ရသည်။ မိန်း မပျက်ကလေးတယောက်လို့ ထင်ရက်စရာမရှိ ဟုတွေးလိုက်မိသည့် အခါ သက်ပြင်းတခုကို ကျိတ်ပြီးချလိုက်မိသည်။

အဝတ်အစားကလည်း သေသေသပ်သပ်နှင့် အိန္ဒြေရသည်။ ဘုရားကိုလာချိန်ဖြစ်လို့ ဒီလို အသွင် ဖြစ်နေတာဟု တွေးရင်ရနိုင်ပေမယ့် ဒီမိန်းကလေး ကျန်သည့်အချိန်တွေမှာလည်း ကလက်တက်တက် နေမည့်မိန်းကလေး မဖြစ်နိုင်ဟု အောင်ဘညို(၃) ထင်မိသည်။ လူဆိုတာ အားလုံးကိုယ့် အကြောင်းနှင့် ကိုယ်ဆိုတော့ ကြေးစားမလေး တယောက်လို့ မမြင်ရက် တော့ပေ။

ကြောင်ငေးငေး စိုက်ကြည့်နေမိသော အောင်ဘညို(၃)ကို မျက်လုံးတချက်ဝင့်ကြည့်ရင်း ချိုချို့ မျက်နှာလေးပိုငယ်သွားသည်။ တမျိုးထင်သွားမှာစိုး၍ ကပျာကယာအကြည့်လွှဲ ရင်း မေးမိ မေးရာ မေးမိသည်။

“ ဘ ..ဘ..ဘုရား..လာ..တာလား”

ဘုရားပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့နေကြသူချင်း မေးလိုက်သည့်မေးခွန်းက သိပ်အထာမကျ လှသော်လည်း ချိုချိုက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ယတြာလာချေတာလား”

အနားကနေ ကန်တော့ပွဲကြီးကိုင် ပြီးဖြတ်သွားသည့် မိန်းမတယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတာနှင့် မေးလိုက်မိသည်။

“ ဟုတ်တယ်၊ အကို ဘယ်လိုသိတာလဲ”

“ ဟို ..အင်း”

အောင်ဘညို (၃) ရုတ်တရက်ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိဖြစ်သွားစဉ် သူ့ကိုကြည့်ပြီးချိုချို ပြုံးလိုက် သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် ငိုမဲ့မဲ့လေးလည်း ဖြစ်သွားသည်။

“ ဟုတ်ပါရဲ့နော်၊ ညီမလို မိန်းမက ဘုရားနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ၊ ဒီလိုအကြောင်း နဲ့မှ ရောက်ရမှာ ပေါ့နော်”

“ အာ .. အဲဒါကို ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုပါ..ဒီလို”

ချိုချို ဝမ်းနည်းသွားတာမြင်လိုက်ရ၍ အောင်ဘညို(၃) ပျာပျာသလဲ ငြင်းမိသည်။

“ ဒီဘုရားက မြို့လည်မှာပဲဆိုပေမယ့် ကပ်ကျော်ပြီးတော့ အကြောင်း မရှိရင်မရောက်ကြဘူး လေ၊ ကိုယ်တောင်မှ အားနေတုန်း ဒီနားရောက်လာလို့ တက်ခဲ့မိတာ။ ဟို မှာ ကန်တော့ပွဲနဲ့ မိန်းမ ကို မြင်လိုက်ရလို့ မင်း ..အဲ …ညီမလဲ ဒီလိုပဲလားလို့ မေးမိတာ သက်သက်ပါ”

အသည်း အသန်ပြန်ရှင်းပြနေသော အောင်ဘညို(၃) ကို ချိုချိုငေးကြည့်နေသည်။ ဒီကောင်မ လေးမှာ စိတ်ညစ်စရာ တခုခု ရှိနေသလားဟု အောင်ဘညို(၃) တွေးလိုက်မိသည်။

“ ယတြာ ချေပြီးသွားပြီလား”

“ ပြီးပြီ”

“ ဒါဆို အားပြီပေါ့”

“ ရှင်”

မော့ကြည့်လာသော ချိုချို့ မျက်နှာမှာ နားမလည်ရိပ်တွေ ဖြတ်သန်းသွားသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းကလေး ငုံ့လိုက်ရင်း

“ အကို က လူကောင်း၊ ရိုးသားတယ်ဆိုတာ ဟိုနေ့ထဲက သိပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ချို့ဖက်က ပျက်ကွက်သလို ဖြစ်ခဲ့တော့…ခု ..လိုက်..လိုက်ပေးချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်”

ဘာပြောနေသလဲဟု နားထောင်နေရင်းမှ ချိုချို တလွဲထင်သွားသည်ကို သိလိုက်ရသည်။

“ အော် …ဘုရားပေါ်ကြီး မှာ မဟုတ်တာပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီမှာ ..ချိုချို မှတ်မှတ်ရရ ပြန်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ တခုခု ပြန်ဝယ်ကျွေးချင်လို့ပါ၊ အအေး ဖြစ်ဖြစ်၊ မုန့်ဖြစ်ဖြစ် အမှတ်တရ ပေါ့၊ အဲဒါပြောချင်လို့”

“ အကိုရယ်”

စတွေ့ကထဲက ပထမဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ချိုချို့ မျက်နှာမှာ အပြုံးလေးတခု ပီပီပြင်ပြင်ပေါ်လာ သည်။ လက်မှာပတ်ထားသည့် နာရီလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း

“ သိပ် အကြာကြီးနေလို့တော့ မရဘူးထင်တယ်၊ ချို ဒီမှာထိုင်နေတာလည်း ကြာသွားတယ်”

“ ခန တဖြုတ်ပေါ့”

“ ဒါဆိုလည်း သွားမယ်လေ၊ ချို့ ဖိနပ်က ဟိုဖက်စောင်းတန်းမှာ အပ်ခဲ့တယ်၊ အကိုရော”

“ ကိုယ်လဲ ..အဲဒီဖက်ပဲ၊ အဆင်ပြေတာပေါ့”

နှစ်ယောက် အတူ လျှောက်လာကြရင်း ချိုချိုက အောင်ဘညို(၃) နားကို ကပ်ပြီးလေသံတိုးတိုးဖြင့်

“ အကဲပါတယ် မထင်ပါနဲ့ အကိုရယ်၊ ချို့ အမေ ဆေးရုံတင်ထားရလို့ပါ၊ အမေ့ အတွက် ယတြာချေပေးချင်လို့ သူများနဲ့ ထားခဲ့ပြီးထွက်လာတာ၊ အရမ်းကြာသွားရင် အားနာ စရာဖြစ်မှာ မို့ပါ”

“ ရပါတယ်၊ ဘယ်ဆေးရုံမှာလဲ”

“ ဆေးရုံကြီးမှာပါပဲ”

“ အော် ..ဘာရောဂါလဲ၊ သက်သာရဲ့လား”

မေးပြီးတော့မှ သက်သာရင် ဘယ်ယတြာလာချေမှာလဲ ဟုတွေးမိပြီး အောင်ဘညို(၃) အားနာ သွားရသည်။

“ ကင်ဆာလေ အကိုရဲ့၊ သက်သာသလားဆိုတော့ စောင့်ကြည့်နေရတယ် လို့ပဲပြောရမှာပေါ့ အကိုရယ်၊ အော်ပရေးရှင်းတော့ လုပ်ပြီးသွားပြီလေ”

“ အင်း ..ဒါဆို အဆင်ပြေမှာပါ၊ ကိုယ်ကြားဖူးတာတော့ စောစောခွဲထုတ်လိုက်နိုင်ရင် အသက် အန္တရယ် မစိုးရိမ်ရဘူးတဲ့”

ဘာကင်ဆာမှန်း၊ ဘာတွေ အော်ပရေးရှင်းလုပ်မှန်း မသိသော်လည်း ခပ်တည်တည်နှင့် အားပေးလိုက်သည်။ ချိုချိုကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောပါ။ ပြုံးသည်လည်းမမည်၊ မဲ့သည်လည်း မဟုတ်သည့် မျက်နှာထားလေးနှင့် အောင်ဘညို (၃) ကိုမော့ကြည့်သည်။

အပ်ထားသည့် ဖိနပ်တွေသွားပြန်ယူပြီး ဆူးလေဘုရားလမ်းဖက်ကို ဆင်းလာကြသည်အထိ နှစ်ယောက်လုံး နှုတ်ဆိတ်နေမိကြသည်။ မျဉ်းကြားကို ဖြတ်ကူးဖို့ ကားတွေကို ရပ်စောင့်နေ ကြစဉ် ချိုချိုကမေးသည်။

“ ဘယ် သွားမှာလဲ အကို”

“ ဟိုဖက်ပဲ သွားတာပေါ့။ ချိုချိုလည်း ဆေးရုံကြီးကို ကားစီးဖို့ အဆင်ပြေတယ်လေ”

“ အင်း ..အင်း ..ကားရှင်းပြီ အကို ..လာ..လာ”

ဖြတ်ကူးဖို့ လုပ်နေစဉ် သူတို့နောက်က ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကို ခိုတအုပ်ဆင်းလာပြီးမှ ဘယ်လို ဖြစ်သည်မသိ ချက်ခြင်း ဝုန်းကနဲ ထပြန်သွားကြသည်။ ရုတ်တရက် ဆိုတော့ ချိုချို လန့်ပြီး အောင်ဘညို(၃) ဘေးကို အတင်းဝင်ကပ်လာ၏။

....................................................

မျက်နှာကလေး မှုန်ပြီးလှေခါးကနေ ဆင်းလာသော သဲသဲကိုကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၂) ပြုံး လိုက်မိသည်။ သဲသဲ သူ့ကို စိတ်ကောက်နေပြီဆိုတာလဲ သိလိုက်၏။ ဆင်းလာစ တုန်းက အကောင်းကြီး၊ သူ့ကိုမြင်သွားမှ မျက်နှာကပြောင်းသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ လှေခါးရင်း ရောက် သည်နှင့် ခြေကလေးဆောင့်ပြီး အနားကိုရောက်လာသည်။ ဒီလောက်ဆိုရင် အခြေအနေက သိပ်မဆိုးသေး။ အချော့ခံချင်သည့် အနေအထားလောက်သာဖြစ်သည်ဟု ေအောင်ဘညို(၂) တွက်ဆလိုက်မိ၏။

အရင်ထဲက နွဲ့ဆိုး ဆိုးတတ်သည့် သဲသဲ ခုနောက်ပိုင်း ပို စိတ်ကောက်တတ်လာသည်။ ဒါပေ မယ့် ခနသာဖြစ်သည်။ ချော့လိုက်ရင်ပျော့ သွားမြဲဖြစ်သည်။ အောင်ဘညို(၂) ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ မာန်စွယ်ကြွပြီဆိုရင် သူ့ခမျာ စိတ်ဆိုးချိန် ငြူစူချိန်တောင် မရရှာပါ။ သရဲမရဲစီးနေ သော အောင်ဘညို(၂) ရင်ခွင်ထဲမှာ အလူးအလဲနှင့်လိုက်လျောပေးရမြဲဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် သဲသဲကို အရင်ကထက် ပိုချစ်လာသည်။ သနားလည်းသနားမိသည်။ ဟို နှစ်ကောင်က သဲသဲနှင့် အလှမ်းကွာနေပြီး သူသာလျှင် အမြဲတွေ့နေရတော့ သံယောဇဉ် ပို တွယ်မိတာ လည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။

“ စူပုတ် နေတာပဲ၊ ကိုယ် နောက်မကျပါဘူး သဲသဲရယ်၊ အစောကြီးထဲက ရောက်နေတာပါ”

အပြုံးနှင့် ပြောလိုက်တဲ့စကားကို မတုန့် ပြန်ဘဲ ဘုကြည့်ပြန်ကြည့် သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို လည်း မဲ့လိုက်၏။ ခါတိုင်းဆိုရင် တွေ့တာနှင့် လူချင်းအတင်းကပ်ပြီး လက်မောင်း ကိုဖက် တွယ် ထားတတ်သူက ခြေတလှမ်းအကွာလောက်မှာ ရပ်နေသည်။ လက်ကလေးကို လှမ်း ဆွဲတော့ ရုန်းမထွက်ပေမယ့် ပြန်မဆုပ်ကိုင်ပါ တောင့်တောင့်လေး လုပ်ထားသည်။

“ ကဲ ..ဘယ်သွားမလဲ”

အောင်ဘညို (၂) ကို စူစူလေးမော့ကြည့်နေစဉ် နောက်ထပ်ဆင်းလာသည့် မိန်းကလေး တယောက်က သဲသဲကို ပုခုံးချင်းဝင်တိုက်လိုက်ရင်း

“ သဲ သဲ ..ပေါ်အောင်စစ် နော် ..အဟင်း ..အဟင်း”

ပြောင်စပ်စပ်နှင့် ပြောသည့် ကောင်မလေးလက်ကို သဲသဲက ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။

“ ဒါဆို နင်ပါလိုက်ခဲ့လေ၊ ဒါမှ သက်သေရမှာ”

“ မလိုက်တော့ပါဘူးရှင်၊ ဟိုမှာ ကျုပ်ဘဲဘဲ လဲရောက်နေပါပြီ။ လိုအပ်ရင် ချက်ချင်းဖုန်းဆက် လိုက် …တာ့တာ”

“ ဟဲ့ သက်မွန်…ညည်းနော်”

သဲသဲ အတင်းဆွဲပေမယ့် ကောင်မလေးက ရုန်းပြီး ပြောင်စပ်စပ်နှင့် ထွက်သွားသည်။

“ သူဘာပြောတာလဲ သဲသဲ”

“ ကိုကြီးနဲ့ ရှင်းဖို့လေ”

အောင်ဘညို(၂) ဆွဲထားသည့်လက်ကို ပြန်ရုပ်ပြီး စူအောင့်အောင့်လေးပြောသည်။

“ ရှင်းပါ၊ ရှင်းပါ၊ ဒီနားတော့ မကောင်းဘူး၊ တနေရာရာကို သွားကြရအောင်”

ခါတိုင်းဆိုရင် အင်မတန် ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေတတ်သည့် သဲသဲက ခုလိုလုပ်နေတော့ အောင် ဘညို(၂)တောင် နည်းနည်းစိတ်ပူချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အနီးဆုံးကော်ဖီဆိုင်ကို ခေါ်လာခဲ့ သည်။ လမ်းမှာလည်း သဲသဲက လူချင်းခပ်ခွာခွာ ကလိုက်လာသည်။ ထူးဆန်းနေသောကြောင့် ဆိုင်ထဲရောက်လာနှင့် ထောင့်နားက စားပွဲဆီခေါ်သွားပြီးမေးမိသည်။ သဲသဲက ခါတိုင်းလို တူတူ ကပ်မထိုင် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ သွားထိုင်သည်။

“ ပြောပါဦး သဲရယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက် စူပုတ်နေရတာလဲ”

“ မပြောဘူး၊ မေးမှာ”

“ မေးလေ”

သဲသဲ စကားစဖို့ ဟန်ပြင်နေစဉ် အနားကို စားပွဲထိုးမလေးတယောက် ရောက်လာသည့် အတွက် သဲသဲ သောက်နေကျ ထောပတ်သီးဖျော်ရည် နှင့် သူ့အတွက် ကော်ဖီ တခွက် မြန်မြန် မှာလိုက်ပြီးနောက် စားပွဲထိုးလေးထွက်သွားသည်နှင့် သဲသဲလက်ကလေးကို လှမ်း ကိုင်ရင်းမေးမိသည်။

“ ပြောလေသဲ ဘာလဲ”

“ ကိုကြီး ပြီးခဲ့တဲ့ အင်္ဂါနေ့က ဘယ်သွားလဲ၊ မှန်မှန်ပြော၊ အလုပ် မသွားဘူး မဟုတ်လား”

“ အလုပ် … ဘယ်နေ့က ..အင်း”

အောင်ဘညို ကို တယောက်ထဲလို့ သိထားသည့် သဲသဲကို ဘယ်လိုရှင်းရင် ကောင်းမလဲ ဟု အောင်ဘညို(၂) ရုတ်တရက်တွေးမရပါ။

“ အင်း …မဖြေနိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား”

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ရုံးလစ်ပြီးသင်တန်းတက်တာတွေလဲ ရှိသေးတယ်လေ။ အဲဒါ ကြောင့် ကိုယ်ပြန်စဉ်းစားနေတာ”

“ စဉ်းစားမနေနဲ့၊ သဲပြောမယ်၊ ကိုကြီး  အင်္ဂါနေ့ ညနေ သုံးနာရီလောက်က ဆူးလေဘုရားကို မိန်းမ တယောက်နဲ့ တူတူသွားတယ်”

“ ဘာရယ်၊ မိန်းမ တယောက်နဲ့၊ သဲကို ဘယ်သူပြောလဲ”

“ သက်မွန် ကိုယ်တိုင်တွေ့တာ၊ ညင်းမယ်တော့ မကြံနဲ့နော်၊ သဲကိုပြော အဲဒီမိန်းမ က ကိုကြီးနဲ့ ဘယ်လို ပတ်သက်သလဲ”

“ ခုန တယောက်လား၊ သက်မွန်ဆိုတာ”

“ ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ် ၊ ဝေ့လည်လည် လုပ်မနေနဲ့”

“ ပေါက်ပေါက်ရှာ ရှာ သဲရယ်”

“ ကိုကြီး ငြင်းတယ်နော်”

“ အင်း၊ ဟုတ်မှ မဟုတ်တာ”

“ ဒါဆို ဖုန်း ခနပေး”

“ ရော့”

သဲသဲ ဖုန်းခေါ်နေစဉ် အောင်ဘညို(၂) ခေါင်းထဲမှာ အသိတခု ဝင်းလက်သွားသည်။ ဘယ်လို ဖြေရှင်း ရမည်ကို သူ သိသွားပေပြီ။ သဲသဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်ကလေး လည်ပြီး ဖုန်းပြောနေသည်။ အခုနက သက်မွန်ဆိုသည့် ကောင်မလေးဆီဆက်တာပဲဖြစ်မည် ထင်သည်။တအင်း အင်း နှင့် ခေါင်းလဲ ညိတ်ပြနေသည် ဟိုဖက်က သူခေါင်းညိတ်ပြတာကို မြင်သည့် အလားပင်။ ဖြေရှင်း ရန်နည်းလမ်းရလိုက်သည့် အောင်ဘညို(၂) ကတော့ အေးအေးလူလူပင် ထိုင်ကြည့်နေသည်။ ဖျော်ရည်နှင့် ကော်ဖီ လာချ ချိန်နှင့် သဲသဲ ဖုန်းပြော ပြီးသည့် အချိန် တိုက်ဆိုင်နေ၍ ထောပတ်သီးဖျော်ရည် ခွက်ကို ရှေ့ထိုးပေးလိုက်ပြီး

“ အမောပြေလေးသောက်လိုက်ပါဦး”

“ ကိုကြီး မရွဲ့နဲ့နော်၊ ဒီကိစ္စ အရင်ရှင်းဦး၊ အဲဒီနေ့က ကိုကြီးက အင်္ကျ ီအပြာနုလေးနဲ့ ကချင် ပုဆိုးဝတ်ထားတယ်၊ ကိုကြီးနဲ့ တွဲလာတဲ့ မိန်းမက အစိမ်းဝမ်းဆက်နဲ့တဲ့။ ဆံပင်ရှည်ရှည် နဲ့တဲ့၊ ကဲပြော၊ …သက်မွန်နဲ့ ကိုကြီးကိုယ်တိုင်ပြောမလား၊ ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်”

“ နေပါစေ၊ ကိုယ်ကလဲ သဲကိုမေးစရာ ရှိတယ်”

“ စကားမလွှဲနဲ့ သဲမေးတာ အရင်ဖြေ”

“ မလွှဲပါဘူး၊ အဲဒါပဲပြောမလို့ပါ၊ သဲရော အဲဒီနေ့က ဘယ်သွားလဲ”

“ ဘယ်သွားရမှာလဲ ကျောင်းသွားတာပေါ့၊ ကိုကြီး အကြောင်လာမရိုတ်နဲ့နော်၊ ကိုယ့်ပြဿနာပဲ ကိုယ်ရှင်းပါ”

“ အဲဒီနေ့က သဲနေ့တဝက်ပြန်လာတာပါ၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ”

“ ပြီးတော့ သဲ ဆရာမ ဆီသွားတယ်၊ အဝေးပြေးဂိတ် မှာ မုံရွာက အဒေါ်ပေးလိုက်တဲ့ ပါဆယ် သွားယူတယ်”

“ ကိုကြီး မဆိုင်တာတွေ ပြောမနေနဲ့၊ အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ..သဲ စိတ်တိုလာပြီ”

“ ဆိုင်လို့ ပြောနေတာပေါ့၊ တနေ့ခင်းလုံး၊ ညနေစောင်းတဲ့ အထိ သဲနဲ့ တလျှောက်လုံး တူတူ ရှိနေတာ ဘယ်သူလဲ”

“ အင် ..၊ တီချယ်ကျော့ အိမ်သွားတုန်းက နှစ် နာရီလောက်နော် ကိုကြီး၊ ပြီးတော့ ..အဟီး”

သဲသဲ မျက်နှာ မှာ သုန်မှုန်နေတာတွေ ပျောက်သွားပြီး ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်လာသည်။ အတွင်းဖက် ခုံကို ရွှေ့ထိုင်လိုက်ပြီး

“ လာ ..ဒီကို”

အောင်ဘညို(၂) သဘောကျစွာပြုံးလိုက်ရင်း သဲသဲဘေးကို ရောက်သွားသည်။ အနားရောက် သည်နှင့် သဲသဲက ပုခုံးချင်း မှီလိုက်ရင်း

“ ဒါဆို ..သက်မွန်တွေ့တာ ဘယ်သူလဲဟင်”

“ ကိုယ်နဲ့ အမွှာ ညီအကိုတွေဘာတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာပေါ့”

“ အင် ..ကိုကြီးလဲ မပြောဖူးပါဘူး”

“ လူတူတာ ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ၊ ကိုယ်နဲ့ တော်တော်တူသတဲ့လား”

“ ချွတ်စွပ်ပဲတဲ့၊ အမျိုးသမီးကလဲ တော်တော်ကြည့်ကောင်းတယ်တဲ့၊ သဲလဲ ဖုသွားတာပေါ့ ..အဟင်း၊ ဆောရီး နော် ကိုကြီး”

အရောင်လက်သော မျက်ဝန်းလေးတွေ နှင့် ကြည့်ရင်း ခါးကို သဲသဲလာဖက် သည်။ သဲသဲ နဂို အတိုင်းဖြစ်သွားပေပြီ။ အောင်ဘညို (၂) ကတော့ ဒီလောက်တူတယ်ဆိုရင် ဟို နှစ်ကောင်ထဲ က တယောက်လို့ တွက်လိုက်သည်။ စာရေးဆရာ တော့ မဖြစ်နိုင်၊ သူက အိမ်တွင်း ပုန်းနေ တာ များသည်။ မိန်းမတွေ နှင့်လည်း ပတ်သက်မည့်ပုံ မရှိ။ ရည်းစားနဲ့ တောင် အဆင်ပြေ အောင် စကားမပြောနိုင်သည့် ကောင်ဆိုတော့ ဟိုနှာ ဗူးပဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ သေချာ အောင် အိမ် ရောက်မှ မေးကြည့်ရမည်။

.................................................

အောင်ဘညို(၁) ကိုမော့ကြည့်သော မမဖြူ၏ အမူအရာက တမျိုးလို့ထင်မိသည်။ အေးစက် နေသည့် အခန်းထဲတွင် မမဖြူ မျက်နှာကချွေးပြန်နေသလိုပင်။ သူအနားကို တိုးကပ်လာချိန်မှာ လည်း ခပ်ရွံ့ရွံ့ လေးဖြစ်နေသည်။

“ မမ၊ အလုပ်များနေလား”

“ အင်း … ဒီလိုပါပဲ”

မမဖြူအသံကလည်း တခုခုကို ဖုံးကွယ်ထားသလိုမျိုးလို့ စိတ်မှာခံစားရသည်။

“ နေမကောင်း ဘူးလား၊ မမကို ကြည့်ရတာတမျိုးပဲ”

ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေသည့် မမဖြူပုခုံးလေးကို ငုံ့ဖက်လိုက်ရင်းမေးတော့ ပျာပျာသလဲ အမူအရာလေး နှင့်

“ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ မောင်လေး စိတ်ထင်လို့ပါ၊ မောင်လေး ရော အလုပ်များနေလား”

“ ဟင့်အင်း ..အားလို့ရောက်လာတာ”

နားထင်အစပ်ကလေးကို နမ်းလိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ နားနားကို ကပ်ပြီး

“ အားအား ယားယား ဖြစ်နေတာလေ၊ သိတယ် မဟုတ်လား၊ အားတော့ လူက ယားချင်လာ ရော”

အပေါ်စီးကနေ တခြမ်းမက မြင်နေရသည့် မမဖြူ၏ ရင်သားတွေ လက်နှင့်ထိုးနှိုက်ရင်း ထပ်ပြော လိုက်တော့ မမဖြူ တုန်သွားသည်။

“ မင်း ..ကတော့နော် ..”

မမဖြူစကား မဆုံးလိုက်ရပါ။ အောင်ဘညို(၁)၏ မွတ်သိပ်ကြမ်းတမ်းသည့် အနမ်းတွေက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကို ပိတ်ဆို့ပစ်လိုက်သည်။ အားပါသော အနမ်းကြောင့် မမဖြူ ခေါင်းကလေးမော့ကာ ကော့တက်လာပြီး အောင်ဘညို(၁)၏ လည်ပင်းကို လက်ဖြင့်ခို၍ အားတက်သရောတုန့်ပြန်လာသည်။ အောင်ဘညို(၁)ကလည်း အနားမနေပါ။ နမ်းရင်းနှင့် နှိုက်မိထားသော ရင်သားနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ညှစ်ခါချေပေးနေသည်။ မမဖြူ၏ အသက်ရှူသံတွေပြင်းသထက်ပြင်းလာရသည်။

“ အရမ်းဆိုးတာပဲဝယ်”

နမ်းလို့ ညှစ်လို့ဝမှ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင် လျောကျနေသည့် အင်္ကျ ီလည်ပင်းပေါက်ကို ပြန် ပင့်တင်ရင်းမမဖြူနွမ်းလျစွာပြောသည်။ အောင်ဘညို(၁) စားပွဲကိုတင်ပါးနှင့် မှေးကာ ရပ်လိုက်ချိန်တွင် အေးစက်စက်အရာတခုကို ဖိမိ၍ ဆွဲထုတ်ဖယ်လိုက်ရာ CD ဗူးခွံ တခုဖြစ် နေသည်ကို တွေ့ရပြီး စိတ်ထဲမှာ မြင်ဖူးသလိုလိုရှိသည်ဟု ထင်မိသောကြောင့်

“ မမ ကျွန်တော် ပေးထားတဲ့ကားကြည့်နေတာလား”

မမဖြူကို ပုလွေမှုတ်နည်းလေ့လာရန်အတွက် ပုလွေခန်း ကောင်းကောင်းပါသည့် စီဒီတချပ် ကူးပေးထားသည်။  မူရင်းစီဒီဆိုရင် အပေါ်က ပြူးတူးပြဲတဲ ပုံတွေကြောင့် မမဖြူ လက်မခံမှာ စိုးလို့ စီဒီ အလွတ်နှင့် ပြန်ကူးပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့ကြည့်ရမှာလဲ”

အောင်ဘညိုမယုံပါ။ ကွန်ပျူတာမှာ တပ်ထားသည့် နားကြပ်ဖြူဖြူလေးက လည်း သူ့ အယူအဆ ကိုထောက်ခံနေသလိုရှိသည်။ မမဖြူက အလုပ်လုပ်ရင်း သီချင်းနားထောင်လေ့ မရှိပါ။ နားနေသည့် အချိန်ဆိုရင်လည်း အင်္ဂလိပ်သီချင်း ခပ်အေးအေးလေးတွေကို စားပွဲပေါ်က စပီကာ လေးနှင့် ခပ်တိုတိုးဖွင့်ထားတတ်သည်။ မမဖြူကို မျက်စိမှိတ်ပြောင်ပြ လိုက်ပြီး ကွန်ပျူတာဘေးက ခလုပ်ကလေးကို ဖိလိုက်ရာ အဖြူရောင်စီဒီ တချပ်လျှောကနဲ ထွက်လာသည်။ အဖြူခံမှာ for ma ma လို့ရေးထားသည့် လက်ရေးက မှားနိုင်စရာ ဘယ်လိုမှ မရှိပါ။

“ မောင်လေး ကလဲကွယ်”

မမဖြူ မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားပြီးခေါင်း ငုံ့လိုက်သည်။

“ မမရယ်၊ ဒီလူနဲ့ ဒီလူ ရှက်စရာလားလို့”

ပုခုံးကို ဖွဖွညှစ်ကာပြောလိုက်ရင်း စီဒီကို ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မှန်ပြင်မှာတက်လာသည့် ပလေယာက resume လုပ်မလားမေးသည် နှင့် အောင်ဘညို(၁)က လုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မမ ဖြူကတော့ လုံး၀ ခေါင်းမော့မလာတော့ပေ။

“ ဟာ … မမ က တော်တော်တောင်ရောက်နေပြီပဲ”

မမဖြူက ပုခုံးကို ကိုင်ထားသည့်လက်ကို လက်သည်းချွန်လေးတွေနှင့် ဆိတ်သည်။ ဘာမှ တော့ မပြော။ ကွန်ပျူတာထဲတွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲထောင်ထားသည့် မိန်းကလေး တယောက်၏ အောက်ပိုင်းကို မြင်နေရပြီး သူမ ပေါ်ကနေ လူတယောက်က အားပါးတရ ဆောင့် နေသည်။

“ မမ”

“ အာ ..မောင်လေးက ဘာမှန်းမသိဘူးကွာ”

“ အဲလို ပုံလုပ်တာ မမ ကြိုက်လားဟင်”

“ မသိပါဘူး ..ဆို”

“ ဒီကောင်မလေးက ပိန်သေးတယ်။ မမဆိုရင် ဒီနားကြီးက ဖောင်းနေတော့ အပေါ်က ထိုင် ဆောင့်ရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ သိလား”

မမဖြူက အောင်ဘညို (၁) ပြသည့်နေရာကို မသိမသာမျက်လုံးလေး ပင့်ကြည့်လိုက်ရင်း

“ ကဲ ..မင်း ပဲပြောတော့ကွာ၊ စိတ်ညစ်လာပြီ”

“ ညစ် စရာလား မမရယ်၊ ဒီလိုကိစ္စ မျိုးဆိုတာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိမှ ကောင်းတာ မမရဲ့၊ ကဲ ..အခု မမက ဒီနားရောက်နေပြီဆိုတော့ ရှေ့က ဟာတွေ ကြည့်ပြီးပြီပေါ့”

“ မသိဘူးကွာ”

အပျိုကြီးတွေ အဲဒါခက်တာပဲ ဟု အောင်ဘညို(၁) တွေးလိုက်မိသည်။ မမဖြူနှင့် သူက ဖြစ်ချင် တိုင်းဖြစ်ခဲ့ကြပြီးပြီ။ ဒါတောင်မှ မမဖြူဖက်က ရှက်သလိုမူသလို တွေလုပ်နေသေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒါက ဒီလို အချိန်ပဲဖြစ်ပါသည်။ ဟိုအချိန်ရောက်ရင်တော့ မမဖြူ ရှက်ဖို့ မေ့သွား တတ်သည်။ မမဖြူကို ပုံစံပေးချင်တာနှင့် အောင်ဘညို (၁) ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။

“ မောင်လေး”

မမဖြူ ဟန့်ပေမယ့် ဂရုစိုက်မနေတော့။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ တွန်းချလိုက် သည့်အခါ မမဖြူနားကို ရောက်ထဲက မာချင်သလိုဖြစ်နေသည့် အချောင်းကြီးက အပြင်ကို ထောင်ထွက်လာသည်။

“ မမ”

“ ဟာကွာ”

စိတ်မရှည်တော့သည့် အောင်ဘညို(၁)က မမဖြူလက်ကိုဆွဲပြီး အတံကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက် သည်။

“ မမ ကြည့်ပြီးပြီဆိုရင် အဲဒီအထဲက အတိုင်းလုပ်ပေးလေ”

“ ဘာလဲ ..မကြည့်ရသေးပါဘူး”

“ ဒါဆိုလဲ အခုကြည့်ပြီးတော့လုပ်ပေး”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဇာတ်လမ်းကို အရှေ့ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။ အရင်ထဲက အိမ်မှာ အကြိမ်ကြိမ် ကြည့်ခဲ့ပြီးသား ဆိုတော့ အောင်ဘညို(၁) အလွတ်နီးပါး ရနေသည်။ သူအကြိုက်ဆုံးကား ကို မမဖြူ အတွက် ကူးပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဟောရပြီ”

ဇာတ်လမ်းထဲမှာ ကောင်မလေးက ယောက်ကျားတယောက်၏ ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေသည့် လိင်တံ ကြီးကို လက်ကလေးတွေ နှင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်၏။ ဖြစ်နိုင်ရင် အောင်ဘညို(၁) လည်း ဒီကောင် မလေး မှုတ်ပေးတာခံချင်သည်။ သူမက တကယ်ကို တယုတယ မက်မက်မောမော နှင့် မှုတ် ပေးခြင်းမျိုးဖြစ်သည်။ ခုတော့ ဒါကိုကြည့်ပြီး မမဖြူ အတုမြင်ကာ အတတ်သင်နိုင်အောင် ကြိုး စားခိုင်းရပေတော့မည်။

................................................................................

အခန်း (၁၁)

ဆေးရုံကြီးကို လူနာသတင်းမေးဖို့ နှစ်ခေါက်သုံးခေါက်ရောက်ဖူးသည်လို့တော့ ထင်သည်။ ဘယ်တုန်းကလဲ ဆိုတာကိုတော့ အောင်ဘညို(၃) သေသေချာချာ မမှတ်မိတော့ပါ။ အိမ်ကထွက်လာတုန်းကတော့ ဒီကိုလာဖို့ မဟုတ်ပါ။ ပျင်းပျင်းနှင့် လျှောက်သွားဖို့ ထွက် ခဲ့ ခြင်းသာဖြစ်သည်။ မြို့ထဲမှာ လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တော့မှ ချိုချို့ကို သွားသတိရသည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဒီရက်တွေထဲမှာ ချိုချို့အကြောင်း မကြာမကြာတွေးဖြစ်သည်။ တွေးဖြစ်တာတွေလည်း အမျိုးမျိုးဖြစ်နေ၏။

ဒီမိန်းကလေးကို အကြောင်းမလှ၍ ဘဝနာခဲ့သူလေး အဖြစ် အောင်ဘညို (၃) သနားသည်။ ဒါပေမယ့် လမ်းပေါ်က မိန်းကလေးတယောက်၏ စကားကို ယုံကြည်ရန် မသင့် ဟု တွေးမိ သည့် အခါတွေလည်းရှိသည်။ ဖေါက်သည်တွေဆီက ပိုက်ဆံပိုတောင်း လို့ ကောင်းအောင် သနားစရာပြောပြတာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်စလောက် ပိုက်ဆံလေးကို မှတ် မှတ်ရရပြန်ပေးသည်ကို သတိရမိသည့်အခါ ချိုချိုက စိတ်နေစိတ်ထား ဆိုးဝါးမည် မဟုတ်ဟု ဆုံးဖြတ်မိပြန်သည်။

ဆူးလေဘုရားမှာ ပြန်တွေ့သည့်နေ့က အအေးသောက်ရင်း စကားစမြည်ပြောဖြစ်ခဲ့သည်။ အောင်ဘညို(၃) က သူ့ကိုယ်သူ အကိုတွေနှင့် အတူတူနေရင်း စာရေးဆရာဖြစ်ဖို့ ကြိုးစား နေသူတယောက်ဟု မိတ်ဆက်ခဲ့ပြီး ချိုချိုကတော့ သူမ၏ မိခင်ကြီး ရောဂါအကြောင်းနှင့် ဆေးရုံ ဘယ်အဆောင်ဘယ်အခန်းမှာ တက်နေသည် ဆိုတာလောက်ပဲ အောင်ဘညို(၃) မေးကြည့်လို့ဖြေခဲ့သည်။ သူမ၏ အလုပ်အကိုင်ကိုတော့ သိပြီးသားဖြစ်နေလို့ မမေးတော့ ပါ။ ချိုချိုကလည်း သိပ်ကြာကြာမနေနိုင် စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးတာနှင့် ပြန်ချင်လာပုံ ရသည်။ အအေးတပုလင်းသာသောက်ပြီး ပြန်ဖို့လုပ်သည်။ အောင်ဘညို (၃)က မုန့်စား သွားဖို့ ပြောသည့်အခါ “စားလို့လဲ မဝင်ပါဘူး အကိုရယ်” ဟုမျက်နှာငယ်လေး နှင့်ပြောပြီး ထရပ်လိုက်သည်။

နှုတ် ဆက်စကားဆိုပြီး ထွက်သွားသော အစိမ်းရောင်ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကလိုက် ငေး ရင်း ကြေးစားမ လေးတယောက်သာဖြစ်မနေခဲ့လျှင် ဒီကောင်မလေးကို မပိုင်ဆိုင်ချင်သည့် ယောက်ျားသား ရှိလိမ့်မည် မဟုတ်ဟု အောင်ဘညို (၃)တွေးနေမိသည်။ ချိုချိုက အရမ်း အချောအလှကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဖြူစင်သော အသားအရည်၊ မျက်နှာကျ နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တို့က အပြစ်အနာအဆာ ကင်းသည်။ ချို့ယွင်းချက်မရှိ။ အောင်ဘညို (၃) စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး နှမျောနေမိသည်။

ဒီလိုတွေ တွေးပြီးကာမှ ချိုချို့ အပေါ်သံသယတွေဝင်မိပြန်သည့် အခါ အောင်ဘညို(၃) ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြီးသဘောမကျဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း ဒီလိုခေတ်ကြီးမှာ လူတိုင်းကို မယုံကြည်သင့် မသနားသင့်ဟု စိတ်ကို ဖြေသည်။ ချိုချို နှင့်သူက ဘာမှ ပတ် သက်မှုမရှိ။ ဒါကြောင့် သူ့ဖာသာ ဘယ်လိုသဘောရှိရှိ ကိုယ်နှင့် မဆိုင်လို့လည်း တွေးသည်။ ဒီနေ့  မြို့ထဲရောက်တော့ စိတ်က ဖေါက်လာပြန်သည်။ ချိုချိုပြောတာ ဟုတ်မဟုတ် သိချင် လာသည်။ လူကလည်း လုပ်စရာမရှိလို့ အပျင်းလည်းပြေမည် ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ဆေးရုံ ဖက်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ ချိုချိုပြောပုံအရ သူမ၏ အမေက နောက်ထပ်ရက်ကြာကြာနေ ရလိမ့်ဦးမည် ဆိုတော့ ချိုချို လျှောက်ပြောနေခဲ့တာမဟုတ်ဘူးဆိုရင် ရှိနိုင်သေးသည်။

ဧည့်ချိန်မဟုတ်လို့ အပေါက်စောင့်ကို မုန့်ဖိုးပေးကာဝင်ခဲ့ပြီးနောက် ဟိုမေး ဒီမေး၊ ဟိုဝင်ဒီ ထွက်နှင့် ဆယ့််ငါး မိနစ်လောက် ရွာလည်ပြီးမှ ချိုချို့ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သပ်ရပ်သော ငုဝါရောင်ဝမ်းဆက် ဝတ်ထားသည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်မိန်းကလေးကို အဝေးက လှမ်းမြင်ရ ကထဲက ချိုချိုမှန်း အောင်ဘညို(၃) သိလိုက်သည်။ သေချာအောင် ရှေ့တိုးကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသည့် အမျိုးသမီးကြီး တယောက်၏ ခြေသလုံးကို နှိပ်ပေးနေသည့် ချိုချို့ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရ သည်။ သူမကတော့ အောင်ဘညို(၃) ကို မမြင်ပါ။

ချိုချို ညာပြောတာမဟုတ်ဟု သိလိုက်သည့် အချိန်မှာ အောင်ဘညို(၃) အားနာသွားမိသည်။ မယုံသင်္ကာ ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အပြစ်တင်မိပြီး နောက် ချာကနဲ ပြန်လှည့် လာ ခဲ့သည်။ လူနာသတင်းမေးလာရင် စားစရာဖြစ်စေ လက်ဆောင် တခုခုတော့ ပါလာသင့်သည်။ အခုလာတာကသိချင်ရုံသက်သက်ဆိုတော့ လက်ဗလာနှင့် ချိုချို့ကို သွားမနှုတ်ဆက်ချင်။ အပြင်ပြန်ထွက်ပြီး ပါလာသည့် ပိုက်ဆံနှင့် ချင့်ချိန်၍ အဆင် ပြေမည် ထင်တာလေးတွေ ဝယ်ရသည်။

မုန့်ပုံး အသေးတပုံး၊ ပန်းသီးငါးလုံး နှင့် ဖျော်ရည်တပုလင်း ထည့်ထားသည့် အိတ်ကိုဆွဲပြီး အနားကို ဘွားကနဲရောက်လာသည့် အောင်ဘညို (၃)ကို မြင်တော့ ချိုချို အံ့အားသင့်သွား ပြီး နှိပ်ပေးနေရာမှ ဆတ်ကနဲ ထရပ်လိုက်သည်။

“ ဟင် ..ဟို ..ဟို အကို”

ချိုချို အံ့သြနေတာကို မြင်ရတော့ အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သွားသည်။ လျှာက လည်း အလိုလိုသွက်လာ၏။

“ အံ့သြနေလား”

“ အင်း ..ဟုတ်”

ယောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်နေသည့် ချိုချို့လက်ထဲကို အိတ်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အားနာစရာကြီး”

“ မနာပါနဲ့ ကိုယ်က ပြန်အားနာရမှာ လူနာနဲ့ အဆင်ပြေမလား မပြေ လားလဲ မသိဘဲ စွတ် ဝယ်လာလို့”

“ ထိုင် ..ထိုင်ပါဦး အကို”

ဝမ်းသာအယ်လဲ အမူအရာပြသော်လည်း ချိုချို့ မျက်နှာက တမျိုးလေးဖြစ်နေသည်။ အောင် ဘညို(၃) ရောက်လာတာကို မယုံကြည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပုံရသည်။

“ ဒါတွေ ဘာလို့ ဝယ်လာရတာလဲ အကိုရယ်”

“ အားမနာပါနဲ့ ဒါထုံးစံပဲလို့၊ ဟဲ ...ဟဲ၊ ဒေါ်ဒေါ်က အိပ်ပျော်နေတာလား”

ထိုအချိန်မှာ အဖွားကြီး မျက်လုံးပွင့်လာသည်။ အိပ်ပျော်တာ ဟုတ်ပုံမရ၊ မှိန်းနေတာပဲဖြစ်မည်။ ချိုချိုက မိတ်ဆက်ပေးသည်။

“ မေမေ ... ဒါ ..ကိုအောင်ဘညို တဲ့ သမီး မိတ်ဆွေလေ”

“ တော်သေးတာပေါ့ ကွယ်”

“ ဗျာ”

“ ရှင်”

အရင်းမရှိ အဖျားမရှိပြောလိုက်သည့် အဖွားကြီး စကားကြောင့် အောင်ဘညို(၃) နှင့် ချိုချို ကြောင်တောင် တောင်ဖြစ်သွားရသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေ”

“ အော် ..ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ မိချို ရန်ကုန်မှာ လာနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ၊ အမေ ဆေးရုံ တက်တာ မေး မယ့်သူ တယောက်မှ မလာဘူး၊ ငါ့ သမီးလေး အသိမိတ်ဆွေ မရှိဘာမရှိနဲ့ ဘယ်လိုများ နေနေ ရှာပါလိမ့်လို့ တွေးနေမိတာပေါ့အေ၊ ဒီသူငယ်ရောက်လာတော့မှ ငါ့သမီး လေး အသိမိတ်ဆွေ ရှိပါသေးလားလို့ ဝမ်းသာ ရတော့တယ်”

“ မေမေ ..ရယ်”

ချိုချို ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းရင်း ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ မျက်တောင် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်နေသည် ကို လည်းတွေ့ ရသည်။ အနေ အထားကို သဘောပေါက်လိုက်သည့် အောင်ဘညို(၃) ဝင်ကူ ရတော့သည်။

“ ဒါက ဒေါ်ဒေါ် ရယ်၊ ရန်ကုန်မှာ ဆိုတာက လူတိုင်း လွယ်ကြတာမဟုတ်ဘူး၊ စားဝတ်နေရေး အတွက် အမြဲ ရှာနေကြရတာ၊ လူမှုရေးဆိုတာ သိပ်ပြီးခေါင်းထဲ ထည့်နိုင်ကြတာ မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ ကတော့ ဒါမျိုး တွေ ရိုးနေကြပြီလေ... ဟင်း ..ဟင်း.... စိတ်သွားတိုင်း .ကိုယ် မပါနိုင်ကြတာက များတယ် ဒေါ်ဒေါ် ရဲ့”

ခုနက စကား ရှည်ရှည်ပြောလိုက်ရလို့ မောနေပုံရသည့် အဖွားကြီးက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ မျက်ခုံးပင့်ကြည့် သည်။ အောင်ဘညို(၃) စကားကို အပြည့်အ၀ ယုံကြည်ပုံမရပါ။ ချိုချိုက

“ မေမေ ..ရေသောက်မလားဟင်”

အသာအယာခေါင်းညိတ်ပြသည့် အတွက် ချိုချိုက ပန်းကန်လုံးထဲကရေကို ဇွန်းကလေး နှင့်ခပ်ပြီး အဖွားကြီး ပါးစပ်ထဲ နည်းနည်းချင်းလောင်းထည့်ပေးသည်။ အောင်ဘညို(၃) နှင့် အဖွားကြီးကြားမှာ ချိုချို ကွယ်သွား၏။ ပြေပြေပြစ်ပြစ်ပြစ် ကျောပြင်နှင့် တင်ပါး တင်းတင်း လေး ကို နောက်ကကြည့်ရင်း အောင်ဘညို(၃) စိတ်ထဲမှာ တပ်မက်စိတ် မဖြစ်ပါ။ သနားသည့် စိတ်ပဲတဖွားဖွား ဖြစ်နေသည်။ ကြေးစားမလေး တယောက်၏အသိုင်းအဝိုင်းမှာ မိတ်ဆွေ ကောင်း ရှားပေမည်။ ချိုချို ရင်ဆိုင်ရမှာက သူမ ကို အထင်သေး သည့် မိန်းမတွေ နှင့် သူမ၏ အသွေးအသားကို အနည်းဆုံးတန်ဖိုးနှင့် ဝယ်ယူလိုသော ယောက်ျားတွေသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သနားစိတ်ဖြင့် သူတတ်နိုင်သလောက် ကူညီပေးမည်ဟု အောင်ဘညို(၃) ဆုံးဖြတ်လိုက်မိ၏။ ရေတိုက်ပြီးနောက် ချိုချိုက ရေပန်းကန်ကို ခွက်ငယ်လေးတခုဖြင့် အုပ်၍ ခေါင်းရင်းနားက ဘောင်တခုတွင် တင်ထားလိုက်ပြီး ခုံတန်းရှည်၏ အခြားဖက် အစွန်းတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ မျက်နှာ သိပ် မကောင်းပါ။ ခုနက အဖွားကြီးစကားက သူမကို တော်တော် ထိခိုက်သွားစေပုံ ရသည်။

“ ဒါဆိုရင် သူတို့ တွေကရော အားနေကြသလား”

ရေသောက်လိုက်ရလို့ အားပြန်ပြည့်သွားပုံရသည့် အဖွားကြီးက သတင်းမေးသူတွေ စည်ကား နေသည့် တခြား ကုတင်တွေဖက်ကို မေးထိုးပြရင်းမေးသည်။ ချိုချို ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ပြ တင်းပေါက် အပြင်ဖက်ကိုပဲ စိုက်ငေးနေသည်။ မျက်နှာလေးက လုံးဝသွေးရောင် မရှိတော့ဘဲ ဖြူဖျော့နေသည်။

“ ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ ကျွန်တော် ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး၊”

ဖြေသိမ့်ပေးလိုပေမယ့် အောင်ဘညို(၃)လည်း ရုတ်တရက် စကားမရှာနိုင်ပါ။

“ ကျွန်တော် တောင် အရင်တပတ်ထဲက သိပေမယ့် အခုမှလာနိုင်တာပဲကြည့်တော့၊ ဒါတောင်မှ ကျွန်တော်က တော်တော်လေး အားနေတဲ့ကောင်၊ ပြောရရင် ဒေါ်ဒေါ် ရယ်၊ ကျွန်တော် တို့ ချိုချိုတို့ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုတာ က သူဌေးတွေ၊ ပိုက်ဆံချမ်းသာတဲ့ သူတွေ မဟုတ်ကြပါဘူး၊ ရုန်းကန်နေကြရတဲ့ သူတွေချည်းပါပဲ၊ ဒီလိုပဲ ... ဘ၀ တူတာ မိတ်ဆွေဖွဲ့ကြရတာပဲ မဟုတ်လား ဒေါ်ဒေါ်ရယ်”

ပါးစပ်ထဲ ရှိရာ စွတ်တင်ပစ်လိုက်ရာ အဖွားကြီး နည်းနည်းတော့ ဘဝင်ကျသွားပုံရသည်။ သက်ပြင်း တချက် ချပြီး ခေါင်းကို အသာအယာလေး ညိတ်ပြ၏။ ချိုချိုကတော့ ကျေးဇူးတင် သည့် မျက်နှာဖြင့် အောင်ဘညို(၃) ကို ကြည့်သည်။ ခုနကလို မျက်နှာမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ မျက်လုံးမှာ အလင်းရောင် နည်းနည်းပြန်တွေ့ ရသည်။

“ သူ သွားချင်လှချေရဲ့ဆိုလို့ ရန်ကုန် လွှတ်လိုက်ရတာလေ၊ အခုလဲ မေးလိုက်ရင်တော့ အဆင်ပြေ ပါတယ် ဆိုတာချည်းပဲ”

အဖွားကြီး၏ အားမပါသော မျက်စောင်းအောက်မှာ ချိုချို ခေါင်းငုံ့သွားပြန်သည်။

“ ရန်ကုန်မှာတော့ မနက်စာနဲ့ ညစာ မှန်ရင် အဆင်ပြေတယ် ခေါ်တာပဲဒေါ်ဒေါ်ရေ..ဟဲ ..ဟဲ”

“ အင်း ..ပေါ့လေ၊ ခေတ်ကိုက ဒီလိုဖြစ်နေတာကိုး၊ တို့ဖက်မှာလဲ မထူးပါဘူးကွယ်၊ ဒါနဲ့ မောင် အောင်ဘညို က ဘာအလုပ်လုပ်တုန်း၊ မိချိုနဲ့ တူတူပဲလား”

ဒီတခါတော့ အောင်ဘညို(၃) ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ သူတယောက်ထဲ မေးတာ ဆိုရင် ပြောလို့ ရသေးသည်။ ချိုချို နှင့် တူသလား ဆိုတော့ အဖြေခက်သွားသည်။ ချိုချိုက သူမ၏ အလုပ်အကိုင် ကို အမှန်အတိုင်းပြောမည် မဟုတ်ပါ။ ဘယ်လိုပြောထားမှန်း မသိသည့် အတွက် ဖြီးလိုက်ရင် လွဲသွားမှာလဲ စိုးသည်။ ဒါကို ရိပ်မိပုံရသည့် ချိုချိုက ဝင်ကယ် သည်။

“ အကိုက စာရေးဆရာ မေမေရဲ့၊ အရင်ကတော့ သမီး တို့နဲ့ တရုံးထဲပေါ့”

ပြောရင်း အောင်ဘညို (၃)ကို မျက်ရိပ်ပြသည့် အတွက် ခပ်မြန်မြန် ခေါင်းညိတ် ထောက်ခံ လိုက်ရသည်။

“ အော် ...ဒါကြောင့် ကိုး”

“ ဘာ..ဘာ ဖြစ်လို့လဲ ဒေါ်ဒေါ်”

“ ဒါကြောင့် စကားကို စီကာပတ်ကုံးပြောတတ်တာကိုး၊ နို့ .. နာမည်ရောတော်တော် ကြီးပြီလား”

“ ကြိုးစားတုံးပဲ ရှိပါသေးတယ် ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ ဖြစ်ဖြစ် မြောက်မြောက် မဟုတ်သေးပါဘူး”

“ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်ကွယ် ကြိုးစားပေါ့”

“ ဟုတ် ..ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ်၊”

“ မေမေ ကလည်း အကိုရောက်ထဲက စွတ်ပြောနေတာ နည်းနည်းလဲ နားပါဦး၊ အားကုန်ပြီး မောနေပါဦးမယ်”

ပြောရင်း အမှားတွေပါကုန်မှာ စိုးလို့ထင်သည်၊ ချိုချိုက ဝင် ဟန့်သည်။

“ အိုတော် ... ကျုပ်ကို လာမေးတာ၊ ကျုပ်က ပြောရမှာပေါ့”

“ ကဲပါ၊ သားအမိချင်း ရန်ဖြစ်မနေပါနဲ့၊ ကျွန်တော်လည်း နောက်ကို အားရင်လာမှာပါ၊ ဒေါ်ဒေါ် လည်း နောက်ကို သက်သာလာမှာပဲ ...၊ ခု .ခန နားလိုက်ဦး၊ ကျွန်တော်လဲ မပြန်သေးပါဘူး”

“ သက်သာမယ်လဲ မထင်ပါဘူးကွယ်၊ မိချိုက အတင်းပြောလို့သာ ဒီလို ပိုက်ဆံတွေ အကုန် ခံပြီး ဆေးကုရတာ၊ ကိုယ့်ဖာသာဆို အသေခံပစ်လိုက်မယ်”

“ မေမေ ..ကလဲ”

ချိုချို မျက်နှာလေး ငို မယောင်ယောင်ဖြစ်သွားသည်။ သနားစရာ ကောင်းသည့် မျက်နှာလေး ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြင့်ရင်း နှီးကာ ရလာစသည့်ငွေဖြင့် မိခင်ကို ဆေးကုပေး နေခြင်း ပါလားဟု အတွေးဝင် လာသည်။ ကံအကြောင်းမလှ၍ ဒီဘဝမှာ အဆိုးကြုံရ သော် လည်း မိဘအပေါ် သိတတ်မှုကြောင့် နောင် သံသရာတွင် ဒီလိုအဖြစ်မျိုးမှ ရှောင်လွှဲနိုင် လိမ့် မည်ဟု အောင်ဘညို (၃) ယုံကြည်ပါသည်။

“ ငွေဆိုတာ ရှာရင် ရတာပဲ ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ ကျန်းမာရေးကမှ တကယ်အရေးကြီးတာ”

“ အိုကွယ်၊ မင်းပဲ အခု နပြောတယ်မဟုတ်လား၊ ရန်ကုန်မှာ ဘယ်လို ပင်ပန်းတယ် ရှားပါးတယ် ဆိုတာ၊ သူ ခက်ခက် ခဲခဲ ရှာထားရတာလေးတွေ ဝေါကနဲ၊ ဟောကနဲ ကုန်နေတာ၊ ဒီအမေ ဘယ်ကြည့်ရက်မလဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါသေသွားပြန်ရင်လည်း ဒင်း တယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ဦးမှာကို တွေးမိတော့ ရင်နာနာ နဲ့ ကြည့်နေရတော့ပေါ့”

ပြောရင်းနှင့် အသံတုန်လာပြီး စကားရပ်သွားသည်။ မျက်စိကိုလည်း မှိတ်ထားလိုက်၏။ ချိုချို ကတော့ ထိုင်ရာမှ ဆတ်ကနဲထရပ်ပြီး ထွက်သွားသည်။ အောင်ဘညို(၃) သာလျှင် အူလည် လည် နှင့် ငုတ်တုတ် ကျန်ခဲ့သည်။ ခနကြာသည် အထိ အဖွားကြီးမျက်လုံး ပွင့်မလာသည့် အတွက် တခုခုများ ဖြစ်သွားသလား ဟု အနားကပ်ပြီးကြည့်လိုက်ရာ အသက်မှန်မှန် ရှူနေ သေးသည်ကို တွေ့ရမှ စိတ်အေးသွားရသည်။

“ ဒေါ်ဒေါ် ပြောလိုက်လို့ ချိုချို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီထင်တယ်”

အိပ်ပျော် မနေမှန်းသိသည့် အတွက် အောင်ဘညို(၃) နှစ်သိမ့်ဖို့ ကြိုးစားမိသည်။

“ သူပင်ပန်းတာတော့ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ..သူဘယ်လောက်ကုသိုလ်ရမယ် ဆိုတာ ဒေါ်ဒေါ် မတွေးမိဘူးလား၊ သံသရာဆိုတာ တဘဝထဲပြီးတာမှ မဟုတ်ဘဲဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ ဒီကုသိုလ် အကျိုးကို လက်ငင်း မဆွလဲ ချိုချို ရနိုင်တယ်၊ နောင်ဘ၀ တွေမှာလဲ ခံစားရမှာပဲ၊ သူ့အတွက် မကောင်းဘူးလားဒေါ်ဒေါ်။”

အဖွားကြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် မျက်ဝန်းထောင့်နားတွင် မျက်ရည်စက်လေးတစက် ကို မြင်လိုက် ရသည်။

“ ဒါကြောင့် မင်းက စာရေးဆရာ လုပ်တာကိုး”

“ ဗျာ”

“ သူများ နားဝင်အောင် ပြောတတ်တယ်လေ၊ မိချို ကို လိုက်ခေါ်ပါဦးကွယ်၊ ဒေါ်ဒေါ် နေရတာ သက်သာ ပါတယ်”

“ ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်ဒေါ်”

လူတကာနှင့် ပြောရဆိုရ လုပ်ရကိုင်ရ အပေါက်အလမ်း မတည့်လွန်းလို့ စိတ်ညစ်နေရသူကို မှ အဖွားကြီးက သူများ နားဝင်အောင်ပြောတတ်သူဟု ချီးကျူးလိုက်သည့် အတွက် အောင်ဘ ညို(၃) ခေါင်း ကုတ်ရင်း ထလာမိသည်။ ချိုချိုထွက်သွားသည်ဟု မြင်လိုက်ရသည့် ဖက်ကို လိုက်လာရင်း လူနာ ဆောင် အပြင်ဖက်က ဝရံတာမှာ ငူငူ လေးရပ်ကာ ငေးနေသည့် ချိုချိုကို မြင်လိုက်ရ၍ အနားကို တိုးကပ်သွားမိသည်။ လေက တိုးနေသည့် အတွက် ချိုချို့ ဆံပင်တွေ လွင့်နေသည်။

“ အကို ပြန်တော့မလို့လား၊ ချိုလဲ ခနနေရင်လာတော့မှာပါ”

မျက်နှာပေါ်ဝဲကျနေသည့် ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ရင်းမေးသည်။ ချိုချို့ မျက်နှာလေးက မှိုင်းညို့ နေပြီး မျက်ဝန်း အစုံက ရီဝေနေသည်။

အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>