လူကြီးရောဂါ အပိုင်း ( ၃ )
မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။
အခန်း (၁၆)
မကိုင်၊ မက်ဆေ့စ်ထဲဝင်သွားတယ်၊ ဖုံးချပြီးထပ်နှိပ်တယ်၊ မကိုင်၊ နောက်တခါထပ်နှိပ်တော့မှ အိပ်ချင်မူးတူးအသံကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကောင်က ထူးတယ်
“ဟဲလို”
“ဟေ့ကောင် ထ ထ၊ မိုးမီးလောင်နေပြီ”
ကမန်းကတန်းနဲ့ နောက်ကကျားလိုက်သလို လေသံနဲ့ပြောလိုက်တော့ ကိုယ့်ကောင် မျက်လုံး နဲနဲကျယ်သွားပုံရတယ်။
“ဘာ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ . . . အကိုလား”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ အဲဒါမင်းကိုမေးရမှာ၊ မင်းတို့ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ”
“အင် ကျနော် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မင်း နဲ့ ဂျနီဖာလေကွာ”
“အော် . . . အင်း ဟုတ်တယ်၊ အမူးလွန်သွားတာ”
“ကောင်မလေး အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးဆို”
“အင်း . . ကျနော့်အခန်းမှာဘဲ အိပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော်လဲ မမောင်းနိုင်တော့ဘူး၊ အိမ်တောင် မနဲရောက်အောင်မောင်းလာရတယ်၊ တော်သေးတယ်နီးလို့”
“မင်းတို့ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူးထင်တာဘဲ၊ ကျနော်လဲ သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ပြောစမ်းကွာ အစကနေ”
“သူနဲ့ကျနော် အဲ့ဒီရောက်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ ဘီယာသောက်ပြီး သီချင်းနားထောင်တယ်၊ အဲဒီမှာ အကိုရာ သီချင်းက မြူးတော့ ကတဲ့သူက ထွက်ကကြ နဲ့ ကျနော်တို့လဲ တဖြေးဖြေး ဘီယာကနေ အပျော်လွန်ပြီး အရက်ပြင်းတွေပါ ချကုန်ရော၊ ချတာမှ တခွက်ပြီးတခွက်၊ ချလိုက် ထွက်ကလိုက် နဲ့ ကျနော်လဲ ဘာမှမသိတော့ဘူး၊ သူလဲ တော်တော်မူးသွားတယ်”
“အဲ့ဒါပြီးတော့ရော”
“နောက်ဆုံးဆိုင်ပိတ်မှထွက်လာတာ၊ အိမ်ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းကိုတောင် သေချာမသိဘူး”
“ဘာဖြစ်သွားကြသေးလဲ”
“အဲဒါ ကျနော်လဲ စဉ်းစားနေတာအကိုရ၊ လုံးလုံးကို မမှတ်မိတော့တာ”
“အဲဒီလောက်တောင်ဆိုးသွားလို့လား”
“ဆိုးချက်ကတော့ အကိုရာ၊ တခါမှ အဲလောက်မလွတ်ဘူးဘူး၊ အရက်လဲ မျိုးစုံနေတာဘဲ၊ တမျိုးပြီး တမျိုး၊ ဘားမှာတမျိုးပြီးတမျိုးလက်ညိုးထိုးပြီး ချတာ”
“ဟုတ်ရဲ့လား မင်းဟာက၊ မမှတ်မိတာသေချာလို့လား”
“တကယ်ပါအကိုရာ ဒီလူနဲ့ဒီလူ ကျနော်လိမ်မလား၊ ကျနော်တကယ်မမှတ်မိတာ၊ ကျနော်မှတ်မိတာ အဲဒီမှာ တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်၊ တယောက်နဲ့ တယောက် နမ်းကြတဲ့ အထိတွေ ဘာတွေတောင် ဖြစ်ကုန်တာ၊ ပြီးတော့ အိမ်ရောက်လာတယ်၊ နေအုံး နေအုံး၊ ကျနော့်အိပ်ယာပေါ်ရောက်သွားတယ် အဲဒါကျနော်သိသလိုလိုဘဲ၊ မသေချာဘူး၊ နောက်တော့ ဘာတွေဖြစ်မှန်းကိုမသိတော့တာ”
“မင်းနိုးလာတော့သူကဘယ်မှာလဲ”
“သူအရင်နိုးတာ၊ ကျနော့်ကို သူလာနိုးမှ နိုးတာ၊ အဲ ထူးဆန်းတာက နိုးတော့ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးဘဲရှိတာ”
“ဟေ၊ သူကရော”
“မသိဘူး အကိုရ၊ သူကျနော့်ကိုလာနှိုးတော့ မနေ့ကအတိုင်း ဝတ်ထားတာဘဲ”
“မင်းကိုမင်း မစစ်ကြည့်ဘူးလား”
“ကျနော်က ဘာကိုစစ်ကြည့်ရမှာလဲ”
“ဖင်တွေဘာတွေများ ကျိမ်းနေသလားလို့ပေါ့ဟ”
“ဟာ . . အကိုကလဲ”
“ဒီလောက်တောင် လွတ်မှတော့ မင်းကို ဟိုက ဖင်ချသွားရင်ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ”
“သူကမိန်းခလေးလေ ဘယ်လိုချမလဲ”
“မင်းက ခုမှတွေ့ဘူးတဲ့ဟာ၊ မိန်းမအစစ် ဟုတ်မဟုတ် မင်းဘယ်လိုသိမလဲ”
“အကိုကလဲ လာနောက်နေပြန်ပြီ”
“ငါအကောင်းပြောတာ”
“မိန်းမတော့ မိန်းမအစစ်ပါဘဲ အကိုရာ၊ အဲဒါတော့ သေချာပါတယ်”
“မင်းက ကိုင်ကြည့်လို့လား”
“အဲဒီမှာ သူနဲ့ ကျနော်ကတယ်၊ သူ့ကို ဖက်တယ်၊ ကိုင်တယ်၊ နမ်းတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ် သေချာပါတယ်၊ မိန်းမအစစ်ပါ၊ အာ . . အကိုကလဲ လာစားနေပြန်ပြီ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား . . မင်းဟာမှာရော သဲလွန်စမကျန်ဘူးလား”
“ဘယ်ဟာလဲ”
“ဘယ်ဟာရမှာလဲ မင်းငေါက်တောက်မှာပေါ့ဟ၊ ဂျီးမှဘဲ”
“မကျန်ဘူးအကိုရ၊ အဲဒါကြောင့် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ ကျနော်ပြောရဲတာ၊ ဒါမှမဟုတ် ရေတွေဘာတွေများ ဆေးပြီး အတွင်းခံပြန်ဝတ်ပြီး အိပ်တာများလား”
“ဖြစ်နိုင်တယ်”
“မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်အကို၊ ဒီလောက်မူးနေတာ”
“မင်းကလဲ တခါတလေ လူကရှော့ဖြစ်သွားပြီး ဘာမှမမှတ်မိတော့တာ၊ လုပ်တာကိုင်တာကတော့ အကောင်းလိုဘဲ ကိုယ့်လူ၊ မင်းလဲ ဒါမျိုးဖြစ်သွားတာ လားမသိဘူး”
“ဖြစ်တတ်လို့လား”
“အဲဒါမျိုးဖြစ်တဲ့ ရုပ်ရှင်တောင်ရှိတယ်လေကွာ၊ အကုန်ရောကုန်ပြီး ဘာမှမမှတ်မိဘဲ၊ နောက်မှ တဖြေးဖြေးဘာလုပ်ခဲ့လဲ ဆိုတာ ပြန်ရှာရတဲ့အကြောင်း၊ ဟာသကားလေကွာ”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ကျနော်ကြည့်ဘူးတယ်”
“အေး မင်းလဲ အဲဒါမျိုးဖြစ်သွားတာဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်”
“ဖြစ်နိုင် မဖြစ်နိုင်ထားပါ၊ ခု မင်းနဲ့ သူနဲ့ ရှေ့ ဆက်သွားမှာလား၊ ဇာတ်လမ်းပြီးပလား”
“မပြီးသေးဘူးအကိုရ၊ ခု သူနဲ့ ကျနော် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားပြီ”
“ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါဆိုသူ့ကိုမေးကြည့်ပေါ့၊ ဘာတွေဖြစ်ကုန်လဲဆိုတာ”
“မနက်က မေးမလို့ဘဲ၊ လူက ခေါင်းတွေကိုက် သူလဲ ခေါင်းကိုက်တယ်ပြောတော့ ဘာမှ စကားကောင်းကောင်းမပြောဖြစ်ဘူး၊ ကျနော်လဲ သူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပြီး ပြန်ခဲ့တာ”
“ကောင်းတယ်ကွာ ကောင်းတယ်၊ အော်ဒါနဲ့ ခု သူ အေပရယ်လ်ကို ရထားနဲ့ ပြန်လိုက်ပို့နေတယ်၊ ကားမမောင်းနိုင်လို့တဲ့ အဲဒါသိလား”
“ဟင်အင်း”
“ရထားနဲ့ဘဲ ပြန်လာမယ်၊ မင်းသူ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဘူတာမှလာကြိုရမလား ဘာလား မေးလိုက်ပေါ့”
“အင်း အင်း မေးလိုက်မယ်”
“ဟေ့ ဟေ့ ငါပြောတယ်လို့ မပြောနဲ့၊ မင်းဖာသာမင်း သူ့ကို သတိရလို့ ဆက်တယ်ပြော”
“သိပါတယ်အကိုရ၊ ဒါပေမဲ့ ခုထိ ကျနော်ခေါင်းထဲကမကြည်သေးဘူး၊ သွားကြိုပြီးလဲ ငေါင်တောင်တောင်ဖြစ်နေမှာ”
“အေး ဟိုကလဲ မင်းနဲ့ အတူတူဘဲနေမှာပေါ့၊ အဲဒါ သံပုရာသီးတွေပါ ဝယ်သွားပြီး နားထဲ တယောက်တလှည့် ညှစ်ထည့်ကြပေါ့၊ ဂျီးမှဘဲ၊ အိုကေ အိုကေ ဒါဘဲ မင်းဟာမင်းကြည့်လုပ်”
“အင်း အင်း ဒါဘဲလေ အကို”
ဝှုး မောတယ်၊ မီးနဲ့ ရင်မောရတာကတမျိုး၊ ဒီကောင်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ပြောရတာ မောတာကတမျိုး၊ ငါ့နဲ့နော်။
............................................................................................................................
အခန်း ( ၁၇ )
မနက်အစောကြီး ရုံးရောက်ကတည်းက မီးကိုဖုံးခေါ်ချင်ပေမဲ့ သူ့ယောက်ကျားက ၁၀ နာရီကျော်မှ အိမ်ကထွက်တာမို့ခေါ်လို့မဖြစ်သေး၊ ဒါနဲ့ ၁၀ နာရီကျော်သွားပေမဲ့ ဘယ်လောက်ကျော်မှသွားတယ်ဆိုတာ အတိအကျမသိ၊ ၁၀ နာရီခွဲလောက်ဆို ရကောင်းပါရဲ့၊ စောင့်လက်စနဲ့ မထူးဘူး၊ ၁၀ နာရီခွဲမှ ခေါ်တော့မယ်လို့ စဉ်းစားနေတုန်း ဗြုံးဆို မီးဆီကဖုန်းဝင်လာပါရော
“မီး”
“ဦးကလဲ ဖုန်းခေါ်မယ်ဆိုပြီး ခေါ်လဲမခေါ်ဘူး”
“ခေါ်ချင်နေတာကြာပြီဟ၊ ညီးလူကဘယ်အချိန်အိမ်ကထွက်မှန်းမသိလို့ ၁၀ နာရီခွဲလောက်မှခေါ်မလို့”
“သူက များသောအားဖြင့် ၁၅ လောက်ဆိုထွက်ပြီ၊ မသကာ ၂၀ ပေါ့”
“အင်း . . ဘယ်လိုလဲ ညီး အားလုံးအဆင်ပြေလား”
“ပြေပါတယ်၊ သူကတော့ မေးတယ်၊ ဂျနီဖာက ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့၊ သိဘူးလို့ မနက်အိပ်ယာထကတည်းက ခေါင်းကိုက်နေတယ်လို့ပြောတာဘဲလို့”
“ဒါဘဲလား”
“နောက်တော့ ဘယ်တွေရောက်လဲပေါ့”
“ဒီတော့ ဘာပြောလိုက်လဲ”
“ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ဖြစ်တယ်လို့ဘဲပြောလိုက်တယ်”
“ဘယ်သူနဲ့သွားလဲလို့မမေးဘူးလား”
“မေးပါဘူး၊ မေးလဲ ဦးနဲ့သွားတယ်လို့ ပြောလို့ဖြစ်မလား၊ တော်သေးတယ်၊ မမေးတော့ မလိမ်ရတော့ဘူးပေါ့”
“တော်သေးတာပေါ့၊ အားလုံးအဆင်ပြေလို့”
“အင်း”
“နောက်တခါတွေ့အုံးမလား”
“မလွယ်ဘူးလေ ဦးကလဲ၊ ခန ခန ဘယ်လိုလာမလဲ”
“ဒီတခါ ငါလာမှာပေါ့”
“တကယ်လား”
“အင်းပေါ့ဟ၊ မနက်ဖြန်လာ မလားမလို့”
“အယ် ချက်ခြင်းကြီး . . ဦးကလဲ ဟိုနေ့ကမှ တွေ့ပြီးတဲ့ဟာ”
“မနေ့ကလဲ မတွေ့ရ၊ ဒီနေ့လဲမတွေ့ရ၊ ၂ ရက်တောင်ရှိပြီ”
“ကြည့် ကဲတာ ကဲတာ တခါတည်း ရွကိုရွတယ်”
“ချစ်စ၊ ခင်စဆို ဒီလိုပေါ့”
“ပြောပြန်ပြီ၊ မကြားရဲပါဘူးဆို”
“မီးကလဲ မကြားရဲစရာဘာရှိလဲ ချစ်တာ ချစ်တာပေါ့”
“ဒါပေမဲ့ မီးတို့က လူလွတ်တွေမှမဟုတ်တော့တဲ့ဟာကို၊ အဲဒါကြီး ပြောနေလို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ”
“မကောင်းပေမဲ့ ခု ကောင်းပြီးသွားပြီ၊ ဘာမှပြောင်းလို့မရတော့ဘူး၊ မျှားနတ်မောင်ကြီးက မှတ်ပုံတင်မစစ်ဘဲ ပြစ်ထည့်လိုက်ပြီ၊ ဒီတော့ ရှေ့ဆက်ကောင်းရုံဘဲ”
“ဦးကတော့လေ အပြောကတော့တကယ်ကောင်း”
“အပြောတင်မဟုတ်ပါဘူး၊ အလုပ်လဲ ကောင်းပါတယ် ဟုတ်တယ်မှုတ်လား”
“ကောင်းပါတယ်ရှင့် ကောင်းပါတယ်၊ ကောင်းလွန်းလို့ ဒီမှာ ခုထိလွမ်းနေတုန်း”
“ဒါကြောင့် မနက်ဖြန်လာတွေ့မယ်ပြောတာပေါ့၊ ဒီမှာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မီးနဲ့ ဦးကတော့ ဟုတ်နေပါပြီ”
“တွေ့မယ်မှုတ်လား”
“ဘယ်လိုတွေ့မှာလဲ ဦးပြောလေ”
“မနက်ဖြန် ရုံးမတက်ဘဲ ခွင့်ယူပြီး လာခဲ့မယ်၊ ညီးက သူအိမ်ကထွက်သွားတာနဲ့ ထွက်လာပေါ့”
“ဘယ်သွားမှာလဲ”
“ဒီတခါ တနေရာဘဲသွားမယ်၊ ပြီးတော့ အဲဒီမှာ တနေ့လုံးနေမယ်”
“ဘယ်မှာလဲ”
“ဟိုတယ်”
“အိုး . . . ဦး . . . တကယ်ကြီးလား”
“အင်း . . အခန်းထဲကကိုမထွက်ဘဲ တနေ့လုံးနေမှာ”
“အမလေး . . ဦးနဲ့ အဲလိုနေရမှာ ကြောက်လာပြီ”
“အမယ် အမယ် မကြောက်ပါဘူးနော်၊ နောက်တော့ ညီးဘဲ လက်ကမလွှတ်တော့တဲ့ဟာ”
“ဦး လျှောက်မပြောနဲ့”
“အမယ် အမယ် တကယ်မလုပ်တာကျနေတာဘဲ”
“ဦးဘဲ အတင်းကြီး လုပ်ခိုင်းတဲ့ဟာ”
“အင်းပေါ့ဟ၊ တဖက်သတ်ချည်းဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ၂ ဖက်စလုံ ဘက်ညီမှပေါ့ဟ”
“အဲဒါကိုကြောက်တာ”
“အင်းပါ အင်းပါ ဒီတခါ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး၊ တနေ့လုံးအချိန်ရှိတယ်၊ ညီးဟာညီး အနားကပ်လာတာကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ထိုင်စောင့်မယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကလေ ဉာဏ်ချည်းဘဲ၊ သူများကိုမကပ် ကပ်အောင်အမျိုးမျိုးလုပ်အုံးမယ်မှုတ်လား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ လုပ်ရမှာပေါ့၊ ကဲ ညီးလိပ်စာ ငါ့ကိုပြောအုံး၊ ညီးနဲ့ နီးနီးနားနား ဟိုတယ် ရှာထားလိုက်မယ်၊ ညနေ ရုံးကပြန်မှ ဆက်ပြောမယ်”
“အင်း မီးလိပ်စာက . . . . . . . .”
အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းဘဲ ကွန်ပြူတာဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မီးကရှိနေတယ်၊ ကွန်တက်လစ်ထဲက တခုတည်းသော သူ့အိုင်ဒီက စိမ်းနေတာကိုး။ ဒါနဲ့လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ချက်ခြင်းဘဲ လက်ခံလိုက်တယ်။
“ခုဘဲပြန်ရောက်တာ”
“အမယ် ဦးက ရုံးသွားတာ ရှိုးနဲ့မိုးနဲ့”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မိုက်လား၊ ကြိုက်လား၊ ခိုက်လား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ကြိုက်တယ်၊ ခိုက်တယ်”
“ဒါဆို ချစ်လား”
“အင်း ချစ်တယ်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ အဲလို ချစ်တယ်လို့ ရဲရဲပြောစမ်းပါ၊ နားထောင်ရတာ ဘယ်လောက်အရသာ ရှိလဲ”
“ပြောချင်တာပေါ့ဦးရယ်၊ မီးလဲ ဦးနဲ့တွေ့မှ ချစ်တတ်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ပြောရတာ မီးရင်ထဲကမကောင်းဘူး”
“အာ တခြားဟာ မေ့ထားလိုက်ပါ၊ ခု ညီးနဲ့ငါတွေ့ရင် ညီးနဲ့ငါဘဲရှိတယ်၊ တခြားဘာမှမရှိဘူး”
“မီး ခုနေ အပျိုပြန်ဖြစ်ရင် အရမ်းကောင်းမှာ”
“ခုလဲ အပျိုလေးအတိုင်းပါဘဲ”
“ဦးကလဲ၊ မီးပြောတာက အပျိုလေးပြန်ဖြစ်တော့ ဦးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်လို့ရတာပေါ့”
“ခုလဲ ချစ်လို့ရတာဘဲဟာ အဲ့ဒါတွေမစဉ်းစားပါနဲ့ဆို”
“မစဉ်းစားပါဘူး၊ မစဉ်းစားလို့ဘဲ မိုက်တာပေါ့၊ အဲဒါဦးကိုချစ်လို့ သိလား၊ ချစ်တော့ ဘာမှမမြင်တော့ဘူး၊ မီးကအရူး”
“ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရူးမှန်းသိတဲ့သူကမရူးဘူးတဲ့၊ မီးလဲမရူးဘူး၊ ဦးလဲမရူးဘူး၊ ဦးလဲ မီးကိုချစ်တာဘဲဟာ၊ ဦးကပိုဆိုးသေး၊ အသက်ကလဲကြီး၊ ပိုပြီး အသိရှိရမဲ့ဟာ မရှိဘဲ ပိုမိုက်တာ၊ ကဲ ကဲ ဒါတွေထားပါ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မှားမှန်းသိနေကြတာဘဲဟာ၊ ပြင်မှ မပြင်နိုင်တာ၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား”
“အင်း ဟုတ်တယ်နော်၊ မီးတို့က စိတ်ပျော့တယ်”
“မပျော့ပါဘူးဟ၊ မာတယ်လုပ်စမ်းပါ၊ ဒါမျိုးကစိတ်မာမှ ဖြစ်မှာ”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်၊ သူ့ဟာသူချစ်သွားတာ၊ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး၊ ချစ်တာကို မချစ်အောင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့”
“အေးပေါ့ဟ အဲ့လိုအမြင်မှန်ရစမ်းပါ၊ ချစ်လို့ဇွတ်တိုးပြီးမှတော့ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“မီးကလဲ မဆုတ်ချင်ပါဘူး၊ အစကတည်းက ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ဦးကိုချစ်ခဲ့တဲ့ဟာ”
“ဒါများ ချစ်တယ်ဆိုတာမကြားရဲဘူးလေး ဘာလေး”
“ခစ် ခစ် အဲဒါက မီးရူးတာ၊ မီးတို့တယောက်နဲ့ တယောက် ချစ်တယ်မပြောဘဲ ချစ်ရင် ကောင်းမယ်ဆိုပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ရူးတာ”
“ချစ်တယ် မပြောဘဲ ချစ်တော့ တလွဲတွေဖြစ်ကုန်မှာပေါ့ဟ”
“ဘယ်လိုတလွဲတွေလဲ”
“ဒါတောင်မသိဘူးလား၊ ငါကလဲ ဒီကောင်မလေး ရွပိုးထပြီး လာလုပ်တယ်၊ ညီးကလဲ ဒီလူကြီး ရွပိုးထပြီး ငါ့လာဖေါက်ပြန်တယ် ယုံထင်ကြောင်ထင်နဲ့ ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မီးက အဲ့လိုမထင်ပါဘူးနော်၊ ဦးဘဲ မီးကိုထင်မှာ”
“ငါကတော့ အဲ့လိုမထင်ပါဘူး၊ ညီးက အဲလိုထင်နေတယ် လို့ငါကထင်တာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးပြောမှ အကုန်ရှုတ်ကုန်ပြီ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား . .အော် . . ဟိုတယ်ရပြီ သိလား”
“ဘယ်နားမှာလဲ”
“ညီးအိမ်နဲ့ သိပ်တော့မဝေးဘူး၊ ၁၀ မိနစ်လောက်တော့ မောင်းရမှာပေါ့၊ Ramada Inn တဲ့၊ သိလား”
“မသိဘူး အဲ . . သိလား မသိလား မသိဘူး၊ မီး မှအပြင်သိပ်မရောက်တာ”
“မနက်ဖြန် ၁၀ နာရီခွဲလောက် ညီးကိုအိမ်မှာလာခေါ်မယ်၊ ဖြစ်တယ်မို့လား၊ ငါက အစောကြီးဒီရောက်မှာ၊ မနက် ၇ နာရီလောက်ကတည်းကအိမ်ကထွက်လာမှာ ဆိုတော့”
“အင်း သူထွက်သွားပြီးရင် ဦးဆီဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်လေ၊ ဒီတော့ လာခေါ်ပေါ့”
“အင်း . . . ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
“ဘာ လူကိုကြည့်ပြီး အူမြူးနေတာလဲ၊ လူကြီးကိုက မသိရင်ခက်မယ် ဟွန်း”
“သိရင်ပြီးတာဘဲ၊ ဒီတခေါက်တွေ့ရင်တော့ ညီးကိုလား ပြောင်းဖူးစားသလို စားလိုက်အုံးမယ်”
“ဘာလဲပြောင်းဖူးစားသလိုဆိုတာ”
“မသိဘူးလား၊ ရင်သိမ့်တုန်စာရေးဆရာကြီး ဆွေလှိုင်ဦး ရေးဘူးတယ်လေ”
“မဖတ်ဘူးပါဘူး၊ သူကဘယ်လိုရေးလို့လဲ”
“ပြောင်းဖူးကို စကားဝှက်နဲ့ရေးတာ”
“ဘယ်လိုလဲဆို”
“ဇတ်လမ်းထဲမှာ ဇတ်လိုက်ဘခက်က တောထဲမှာ အစာသွားရှာတော့ ပြောင်းဖူးတွေရလာပါရော၊ အိပ်နဲ့ထည့်လာတော့ မင်းသမီးက ဘာတွေလဲတဲ့၊ ဒီတော့ သူက စကားဝှက်နဲ့ ပြောတာ ဘာတဲ့ သူ့အဝတ်ကိုချွတ်၊ သူ့အမွေးကိုဖြဲ၊ သူ့အစေ့ကိုကိုက် တဲ့ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး၊ ငါလဲနင့်ကိုတွေ့ရင် ပြောင်းဖူးလိုစားမှာ”
“အိုး . . ဦးးးးး ညစ်စုတ်၊ သွားးးး”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
............................................................................................................
အခန်း ( ၁၈ )
စောစောရောက်တာနဲ့ ဟိုတယ်ခန်း အရင်သွားယူလိုက်တယ်၊ ထုံးစံက ၁၁ နာရီကျော်မှ အခန်းပေးတယ်ဆိုပေမဲ့ ဖုန်းနဲ့ ဘွတ်ကင်လုပ်ကတည်းက ၁၀ နာရီမှာ ဝင်မယ်ပြောထားတာမို့ ဘာမှမပြောတော့။ အခန်းရပြီးတဲ့နောက် အခန်းထဲ သောက်ရေဘူးတွေရယ်၊ စားဘို့ အသင့်လှီးပြီးသား အသီးပေါင်းစုံကို ဘူးနဲ့ထည့်ထားတာတွေ ဝယ်လာတာကို ဝင်ထားလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မီးကိုခေါ်ဘို့ ထွက်လာခဲ့တယ်၊
အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ နဲနဲစောသေးတာနဲ့ ဘယ်မှာအချိန်ဖြုန်းရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း ရှေ့မှာ Walmart စတိုးဆိုင်ကြီးတခုကိုတွေ့လိုက်တယ်၊ ဂျီပီအက်စ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မီးအိမ်က နောက်ထပ် ၅ မိနစ်လောက်မောင်းရင် ရောက်လောက်တဲ့ အကွာအဝေး၊ အင်း . . ခန ဒီထဲအချိန်ဝင်ဖြုန်းလိုက်အုံးမှ ဆိုပြီး စတိုးဆိုင်ပါကင်ဝင်းထဲ ကားထိုးရပ်ပြီးဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့တယ်။
ထုံးစံအတိုင်း တံခါးပေါက်တည့်တည့်မှာမိန်းခလေး အကျႌတွေ ရောင်းတာဆိုတော့ မီးအတွက် တခုခုလက်ဆောင်ဝယ်သွားရင်ကောင်းမယ် ဆိုပြီးအတွေးပေါက်တာနဲ့ မိန်းမအကျႌတန်းထဲ ဝင်ခဲ့တယ်၊ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လျှောက်ကြည့်ရင်း မျက်စိထဲ အကျႌတထည်သွားမြင်တယ်၊ ညဝတ်အကျႌ၊ ပိုးသားပျော့ပျော့လေးနဲ့ ချုပ်ထားပြီး ခေါင်းကစွပ်ချလိုက်ရုံ၊ အရှည်က ပေါင်လည်လောက်၊ ပခုံးက ကြိုး၂ ချောင်းနဲ့ ရေးထားတာက Sort Silk Sleepwear တဲ့၊ အမယ်ရောင်စုံရှိတယ်ပါလား။
တော်တော်သဘောကျသွားတယ်၊ မီးသာ ဒါမျိုးလေးဝတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် . . ဟီး ဟီး၊ အောက်က ဘာအခံမှမပါဘဲ ငါ့ရှေ့ရောက်လာလို့ကတော့ အီး . . ဘာပြောကောင်းမလဲ စိတ်ကူးနဲ့တင် ဘိုက်ထဲက ကျလိ ကျလိ ဖစ်တွားဒယ် ဟီး၊ ဒါနဲ့ မီးနဲ့ ဘယ်ဟာတော်မလဲ လိုက်ရှာကြည့်တော့ အတော်ဘဲ tag မှာ ဆိုဒ်တွေ ရေးထားတာတွေ့တာနဲ့ မီးဆိုဒ်က ၃၂ ဆိုတာ တခါတည်းတန်းသတိရလိုက်တယ်၊ ဟ ငါမအိုသေး။
ဘာအရောင်ယူရင်ကောင်းမလဲ ဆိုပြီး ရွေးနေတာ အချိန်နဲနဲတောင်ကြာသွားတယ်၊ အကုန်လုံးလိုလို လှနေတာကိုး၊ နောက်ဆုံး နို့နှစ်ရောင်နဲနဲသမ်းနေတဲ့ အဖြူလေးကိုဘဲ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီး အဝမှာ ပိုက်ဆံပေးနေတုန်း မီးဆီက ဖုန်းလာတယ်။
“ထွက်လာလို့ ရပြီလား”
“အင်း ဦးကခုဘယ်မှာလဲ”
“Walmart မှာ၊ ခုလာခဲ့မယ်”
“ဒါဆို မီး အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်မယ်၊ လမ်းထိပ်နားကစောင့်နေမယ်”
“အင်း အင်း အခုရောက်မယ်”
မီးရပ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကားကို ဘေးထိုးရပ်ပြီး အတွင်းကနေ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်၊ မီးကားထဲ ကမန်းကတမ်းဝင်ထိုင်ပြီး
“မောင်း မောင်း မြန်မြန်မောင်း” ဆိုတော့ ချက်ခြင်းကားကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်၊
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူများတွေ တွေ့သွားမှာစိုးလို့”
“ညီးနဲ့ သိတဲ့သူ ရှိလို့လား”
“ရှိတော့မရှိဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲ၊ ဒါမျိုး တခါမှမလုပ်ဘူးတာ စိတ်ထဲက ကြောက်တာပေါ့ ဦးကလဲ”
“ဟိုတခါကလို အကြောက်ပြေအောင် လုပ်ပေးရအုံးမလား”
“အိုး နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး လမ်းမမှာ”
“အော် အေး အေး အခန်းထဲရောက်မှ”
“ဦး နော်၊ နဂိုကတည်းကကြောက်ပြီး တညလုံး အိပ်မပျော်ရတဲ့ကြားထဲ”
“အမယ် အမယ် ပျော်ပြီး အိပ်မပျော်တာမဟုတ်လား”
“တကယ်ဦးရာ တညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး သိလား”
“ငါလဲ အိပ်မပျော်ပါဘူးဟာ”
“ဦးက ပျော်ပြီး အိပ်လို့မရတာမှုတ်လား”
“ညီးကရော”
“အစုံဘဲ၊ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ဦးရာ၊ ကြာရင်တော့ ရူးမယ်”
“ဟိုရောက်ရင် အိပ်၊ အိပ်ရေးပျက်ထားတာ အတိုးချပြီးအိပ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အော် . . ဒီမှာ ညီးအတွက် ဝယ်လာတာ၊ ကြည့်ကြည့်အုံး လှလားလို့”
“အယ် . . . ဦး ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီးဒါကြီးဝယ်လာတာလဲ ခစ် ခစ်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ညီးနဲ့ လိုက်မယ်ထင်လို့၊ မကြိုက်ဘူးလား”
“ကြိုက်တော့ကြိုက်သား၊ ခစ် ခစ် ဦးရှေ့ဒါကြီးဝတ်ပြရင် လာမြူဆွယ်နေတယ်ထင်မှာပေါ့”
“အမယ် ငါ့လို ဒီလောက် သမာဓိအားကောင်းတဲ့သူကို ဒါလေးလာဝတ်ပြလို့ ဘာဖြစ်မှာလဲဟ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကတော့လေ အပြောကတော့ အကြောင်းမသိရင် တကယ်ထင်မယ်”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ညီးက အကြောင်းသိတော့ ဘယ်လိုထင်လို့လဲ”
“ပြောင်းပြန် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မီးကိုဖက်ထားရာကနေပွေ့ချီလိုက်ပြီး
“အိုး”
ကုတင်ပေါ်လွှတ်ချလိုက်တယ်၊ မီးကုတင်ပေါ်ပက်လက်လေးကျပြီး အရှိန်နဲ့ အထက်အောက် လှုတ်နေတုန်း ကျနော် သူ့အပေါ်မှောက်ချလို်က်တယ်။
“အိုး”
ပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းမိတယ်၊ တကယ့်ကို အငမ်းမရပါဘဲ၊ မီးကလဲ ကျနော့်ကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ပြီး ကျနော့်အနမ်းကို သူအစွမ်းရှိသလောက် တုန့်ပြန်ရှာတယ်၊ အနမ်းက နှုတ်ခမ်းတင်မက မျက်နှာတခုလုံးနဲ့ လည်တိုင်ပါကူးစက်သွားတယ်။ တော်တော်ကြာကြာ စိတ်ထင်တိုင်းကြဲပြီး မောသွားတဲ့အခါမှာတော့
“မီး . . ”
“အင်”
“အရမ်းနမ်းလို့ကောင်းတာဘဲ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကလဲချို၊ လျှာလေးကလဲ ချို၊ အားလုံး ချိုနေတာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မလာခင် သကြားရည်နဲ့ ချိုးလာတာ”
“ဟုတ်လား ဒါဆို တကိုယ်လုံး ချိုနေမှာပေါ့၊ ကဲ လာထား”
“အိုး . . ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“တကိုယ်လုံး ချိုမချို . . .”
“အိုး . . .”
မီးဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီ ကို ဖိထားရက်ကနေ အတင်းမရ ရအောင်ချွတ်ဘို့ကြိုးစားတော့
“ထပါ ဦးရယ်၊ တော်ကြာ ပြဲကုန်ပါအုံးမယ်၊ တခါတည်းကပ်သီးကပ်သပ်”
မီးပြောမှ သတိထားမိသွားတယ်၊ ဝတ်ထားတဲ့အကျႌက ကြပ်တော့ ဒီတိုင်းအတင်းအိပ်ရက်တန်းလန်း ဆွဲချွတ်ဘို့မလွယ်၊ နောက်မီးက ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ကြီးဝတ်လာတာဆိုတော့ မထလို့မဖြစ်တော့။
ကိုယ်ကို မီးကိုယ်ပေါ်ကလှိမ့်ချလိုက်ပြီး ဆွဲထူလိုက်တယ်၊ ကုတင်ပေါ်မှာ မီးက ငုတ်တုတ်လေးဖြစ်သွားမှ၊ အင်္ကျီ ချွတ်ဘို့လက်က မီးကိုယ်ပေါ်ဟိုစမ်းဒီစမ်းနဲ့ ခလုပ်ကိုရှာတော့
“အင် ညီး အင်္ကျီ က ကြယ်သီးမပါ ဇစ်မပါ၊ ဘယ်လိုချွတ်လဲဟ”
“ဒီတိုင်းတီရှပ်တွေ ချွတ်သလိုလေ”
“အမလေး ဒီလောက်ကြပ်တဲ့ အကျႌကို ခေါင်းကစွပ်ပြီး ဝတ်လို့ရတာ အံ့ရော”
“သူ့အသားက အပျော့စားလေ၊ ဝတ်လို့ရပါတယ်၊ တအားကြီးဆွဲလို့တော့ဘယ်ရမလဲ”
“လက်မြှောက်”
မီးကလက် ၂ ဘက်မြှောက်ပေးတော့ အောက်ကပင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်၊
“နေအုံး နေအုံး ချွတ်လက်စနဲ့ အကုန်တခါတည်း ချွတ်လိုက်မယ်”
“သိပါတယ် ဒါပြီး ဒါလာတော့မယ်ဆိုတာ”
“မကြေနပ် ငါ့ဟာ နင်ပြန်ချွတ်”
“မချွတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ချွတ်”
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ငါက အချွတ်တာဝန်ယူမယ်၊ ညီးက ပြန်ဝတ်ဘို့ တာဝန်ယူ”
“မယူဘူး”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး မယူနဲ့ မယူနဲ့ ငါက ယူမှာကြောက်နေတာ၊ ဖင်နဲနဲကြွပေးပါဟ၊ တခါတည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိဘူး၊ အကြပ်တွေချည်း ဝတ်လာတယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . . အိုး အတွင်းခံပါ ချွတ်မလို့လား”
“အင်းပေါ့၊ ငါ သမာဓိအားကောင်းပါတယ်ဟ မပူပါနဲ့”
“ဦးကတော့လေ ကောင်းပေလို့ဘဲ”
ကိုယ်လုံးတီးသွားတော့ မီးက ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်ခင်းထားတဲ့ စောင်အောက် လျိုဝင်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကဆင်းရင်း
“ညီး မချွတ်ပေးတော့ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ ချွတ်ရမှာပေါ့လေ၊ အော်. . ကြည့်မလား ယောက်ကျားရှိုး”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အင်း”
ကိုယ်ကို ဟိုလှုတ်ဒီလှုတ်ကရင်း ရှိုးလို အဝတ်တွေကို တခုပြီးတခုခွါချလိုက်တယ်။ မီးကတခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ရင်း အားပေးရှာတယ်၊ နောက်ဆုံး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးဘဲ ကျန်တော့မှ
“ပိုက်ဆံပါလား ဒီထဲ ထည့်ဘို့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပါတယ် လာအနားတိုး”
ကျနော် ကိုယ်ကို ကော့ကော့ ကော့ကော နဲ့ ကပြရင်း အနားတိုးလာတော့ မီးက တခစ်ခစ် ရယ်ရင်း ဘိုက်နာမှာ လက်နဲ့ဆွဲဟထားတဲ့ ဘောင်းဘီထဲ ပိုက်ဆံထည့်တဲ့ဟန်လုပ်တယ်၊ မီးလက်အနားရောက်လာတော့မှ ဘောင်းဘီကို ဟထားရာကနေ ရုတ်တရက်အောက်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။
“အမလေး”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ဦး ညစ်စုတ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လန့်သွားတာဘဲ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“ဝုန်း”
လက်ကျန်ဘောင်းဘီကိုခွါချလို့ ကုတင်ပေါ်ကိုယ်ကိုလှဲချလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို စောင်အောက်ထဲတိုးဝင်လို့ မီးကိုတင်းတင်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်၊ အဝတ်မပါတဲ့ ခန္တာကိုယ် ၂ ခုပူးကပ်သွားတော့
“အမလေး”
အဲဒါကတော့ မီးဆီက ဘာလို့မှန်းမသိ ထွက်လာတဲ့ အသံ။
“အဲလို အသားချင်းထိနေရတာလဲ အရသာနော် မီး”
“အင်း မီးကတော့ အဲလိုနေ နေရတာကိုဘဲ ကြေနပ်ပြီ”
“အင်းနော် တကယ့်ဖီလင်ဘဲ၊ အနားထပ်တိုးပါအုံး တကိုယ်လုံးထိအောင်ကပ်”
“အင့် အင့် ရော့ ဒီထက်ထပ်ကပ်ချင်ရင်ကော်သုတ်ပြီးကပ်မှရတော့မယ်”
“အား . . အင်း . . . အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ မီးတကိုယ်လုံး အိစက်ပြီး နွေးနေတာ၊ ဖက်ထား ဖက်ထား တင်းတင်းလေး”
“ပိုပြီ ပိုပြီ ဦးပိုတို့တော့ပိုပြီ”
“တကယ်ပြောတာဟ၊ အား ဟား မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ဖီလင်တွေစွပ်တက်လာပြီ”
“ဦး း း ဘာဖြစ်နေတာလဲဆို”
“ရွပိုးတွေ ထလာပြီ မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အီး အီး အီး”
“အိုး အိုး အသားချင်းဘဲထိထားမယ်ဆို . . ဘာလာ . . . အိုး အိုး”
“မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အသားချင်းထိရုံနဲ့ မရတော့ဘူး ဒါ ဒါလေးကို ငုံထားမှဖြစ်တော့မယ်”
“အိုး . . . ဖြေးဖြေးဦးရာ . . နော်”
“အင်းပါ ဖြေးဖြေးလေး ဖြေးဖြေးလေး”
ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်။
“အိုး အိုး ဘာတွေလျှောက်လုပ်အုံးမလို့လဲ အိုး ယားတယ် ယားတယ် အင်း အင်း ဦးကလဲနော်”
“ပြောင်းဖူး ပြောင်းဖူး”
“မကောင်းပါဘူး ဦးရယ် လာနော် လာ အပေါ်ပြန်တက်”
“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် မရတော့ဘူး”
“အိုးးး တကယ်ကြီး လုပ်ပြီ ဦးရယ်၊ အား အား အား ဦး ဦး အား အား သေပြီ သေပြီ၊ အမလေး အီး အီး အို့ အို့”
“ကောင်းတယ်မို့လား”
“သွား”
“ပြီးသွားလား”
“မပြီးနေမလား တခါတည်း မနားမှမနားတာ ဆက်တိုက်ကြီး”
“နောက်ခါဆို နားလိုက် လုပ်လိုက် လုပ်ရမယ် ခု ညီးအလှည့်”
“ဟင်အင်း ဟင်အင်း မီးမလုပ်တတ်ပါဘူး”
“အာ . . . မီးကလဲ ရွံလို့လား”
“သွား . . မီးမှမလုပ်တတ်တဲ့ဟာ”
“ခက်တဲ့အလုပ်မှမဟုတ်တဲ့ဟာကို မလုပ်ဘူးပေမဲ့ မီးတွေ့ဘူးနေတဲ့ဟာ”
“ဒါဘဲနော် စောင်ကိုမခွာနဲ့ ဒီနေရာမှာသေချာကိုင်ထား”
“အင်းပါ”
မီးကိုယ်လေး စောင်အောက်လျှောကနဲဝင်သွားတယ်။
ခနနေတော့ ပူနွေးတဲ့အရသာလေး ခံစားလိုက်ရပြီး
အား မီးရယ် . . ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ။
“တော်ပြီ နော် တော်ပြီ၊ တော်ကြာ အကုန်ပန်းထွက်ကုန်တော့မယ်”
“ထွက်ပစေပေါ့၊ အဲဒါမှ ဦး ငြိမ်သွားမှာ”
“အမယ် ငြိမ်လို့မဖြစ်သေးပါဘူး၊ လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်”
“ဦးနော် ဘာလုပ်အုံးမလို့လဲ”
“ဒါလေ”
ပြောပြောဆိုဆို မီးကိုယ်ပေါ်တက်ဖိလိုက်တယ်၊
“အ အ . . အဲဒါကြီး . . .”
ကျနော် မီးကိုယ်ပေါ်မှာ နေရာတကျဖြစ်အောင် ရွှေ့ရင်း
“ခြေထောက်တွေက ခါးကို ခွထားလေ”
“တကယ်လုပ်မလို့ ဟုတ်လား”
“အင်း . . တကယ့်ကိုလုပ်ချင်တာ မီးရာ၊ လုပ်ရမလား”
မီးက ခနငြိမ်သွားပြီး
“ဟင်းးး ဦးသဘောလေ၊ ဒီထိရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး”
“မီးရော မခံချင်ဘူးလား”
မီးက ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲဖက်လို့ နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ်
“မခံချင်ဘဲနေမလားလို့ လူကို ဒီလောက်လာဆွနေတဲ့ဟာကို”
“ချစ်တယ်မီးရာ”
ကျနော့်ကောင်နဲ့ လမ်းကြောင်းလေးတလျေက် ပွတ်တိုက်ကစားတော့ မီးဆီက အရည်တွေ ရွှဲသထက်ရွှဲလာတယ်။
“တကယ်လို့ မလုပ်ဖြစ်ရင် မီးစိတ်ထဲကကြေနပ်ပါ့မလား”
“ဦးကလဲ မီးက ဒါအဓိကမဟုတ်ပါဘူး၊ ဦးကိုချစ်တာပါ၊ ဦးနဲ့နေရတာကိုက မီးပြည့်စုံပြီ”
“ဒီလိုလေးဘဲ လုပ်မယ်လေနော်၊ အထဲကို မသွင်းဘူးလေ”
“အင်း ဦးသဘော”
“မီး ခံလို့ကောင်းလား”
“အင်း . . တော်ကြာချော်ပြီး အထဲရောက်သွားမယ်နော် အရမ်းကြီးမလှုတ်နဲ့”
“လာ မီးလက်နဲ့ ဒီနားကဒီလိုလေး ထိမ်းထားပေး”
“အင်း အင်း ကောင်းလိုက်တာမီးရာ တကယ်လုပ်နေရတဲ့အတိုင်းဘဲ”
“အင်း မီးလဲကောင်းတယ် ဦးရယ် ဒီနားကိုပါထိအောင်လုပ်”
သူ့လက်နဲ့ ထိမ်းရင်းနေရာပြပေးတယ်။
“ဒီလိုလား”
“အင်း အား ကျဉ်ကျဉ်သွားတာဘဲ ကောင်းလိုက်တာတာ ဦးရယ်”
၂ ယောက်သား ချော်ထိုးဖီလင်ဝင်နေရာကနေ အတော်လေးကြာတော့
“အီး အား ဟား ဟား ကောင်းလိုက်တာ ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ်”
“အင်း အင်း ထုတ်လိုက် ဦး၊ ထုတ်လိုက် မီးလဲကောင်းတယ် ဒီနေရာကို ဒီနေရာကို အင်း အင်း အိုး ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ”
မီးနဲ့ကျမှဘဲ မလုပ်ဖူးတာ လုပ်ဖူးတော့တယ်၊ တသက်နဲ့တကိုယ် မိန်းမတယောက်ကို မဝင်အောင် မလုပ်ဖူး။ သူများကြားရင်တော့ ရီတော့မှာဘဲ။
........................................................................................................
အခန်း ( ၁၉ )
မီးကိုဖက်ရင်းမှိန်းနေရာကနေ ရုတ်တရက်ဘိုက်ထဲကအချက်ပေးခေါင်းလောင်းမြည် လာတယ်၊ မီးကတော့မျက်စိလေးမှိတ်လို့၊ အိပ်နေတာလား၊ မှိန်းနေတာလားမသိ၊ ကျနော်လှုတ်လိုက်တော့ မီးလဲမျက်စိပွင့်လာတယ်။
“ဘိုက်ဆာပြီ၊ တခုခု သွားစားကြရအောင်”
“အင်း၊ ဘယ်မှာသွားစားမလဲ”
“ဘူဖေးသွားစားရအောင်၊ ဒီကနေသွားရင် သိပ်မဝေးဘူး”
“အင်း ထ၊ သူများကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါသွားယူပေးအုံး”
“ဘာလဲ ရှက်တုန်းလား၊ စောစောကတော့မရှက်ပါဘူး”
“ဘာမရှက်ဘူးလဲ”
“လာပါဟာ၊ အတူတူသွားမယ်၊ ရှက်နေလို့အလုပ်မဖြစ်ဘူး ထ ထ”
ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း တွေ့လိုက်ရတဲ့ မှန်ပေါ်က ပုံရိပ်ကြောင့်
“အိုး”
“ဟား . . ရေလည်မိုက်တယ်၊ ကြည့်စမ်း လှလိုက်တာ”
“ရှက်စရာကြီး ဦးကလဲ မကြည့်နဲ့”
“မကြည့်လို့ရမလားဟ ဒီလောက်လှတဲ့ဟာကို”
ပြောပြောဆိုဆို မီးနောက်ကနေရပ်လို့ ဘိုက်ကိုလှမ်းဖက်ပြီး မီးပခုံးပေါ်မေးတင်လို့ မှန်ထဲက ပုံရိပ်ကို တဝကြီး ကြည့်မိတယ်။
“ဦး လုပ်မှ မီးလဲ အရှက်ကုန်ပြီ”
မီးက ပခုံးပေါ်မေးတင်ထားတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ နောက်ပြန်လှမ်းဖက်ရင်း ပြောတယ်။
“ညီးနဲ့ငါ့နဲ့ကြား ဘာရှက်စရာလိုလဲ၊ ကြည့်စမ်း အမွေးလေးတွေက ပါးပါးလေးနဲ့ လှလိုက်တာ”
လက်က ဆီးစပ်က အမွေးတွေကို ဆွဲကိုင်ရင်းပြောတော့
“လုပ်ပြီ”
“တကယ်လှလို့ပြောတာပေါ့ဟ၊ နို့လေးတွေကလဲ လက်တအုပ်စာလေး၊ ဒီလိုလေး လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားလို့ကတော့ . . . .”
“အို့ ယားတယ်”
“ဟင် စောစောကတော့ မယားပါဘူး”
“မထိတထိလေးလာကိုင်တာကိုး”
“အဲလိုထိထိမိမိဆို မယားဘူးပေါ့”
“ကဲပါ ဘိုက်ဆာပြီဆို၊ ပြန်လာမှ ဆက်၊ ခု ရေချိုးခန်းဝင်အုံးမယ်၊ ဒီမှာ အကုန်ပေနေတာ”
ကားပေါ်
“မီး”
“အင်”
“လုပ်ချင်တယ်”
“ဟင် . .ဘာကိုလဲ”
“ဒါကို”
“ကြည့်၊ ပြောသားလဲ သဘောပါဆို၊ သူဘဲ”
“အေးဟာ၊ ငါလဲ ဘာတွေစဉ်းစားမှန်း မသိပါဘူး”
“ဦး ငရဲကြီးမှာ ကြောက်လို့မဟုတ်လား၊ မီးမတိုင်ပါဘူး ခစ် ခစ်”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ညီးက ပြောထားတော့ လူက နဲနဲတွန့်နေတာ၊ ညီးမပြောရင် ငါစဉ်းစားမိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး”
“အဲဒီတုန်းက မီးကကြောက်တာကိုး၊ နောက်ပြီး ဦးက အဲလို အရမ်းကြီး ကဲမယ်လို့ ထင်မှမထင်ထားတာ”
“ညီးက ဘယ်လိုထင်ထားလို့လဲ”
“နဲနဲပါးပါး နမ်းတာပြုတာလောက်ဘဲထင်တာ . . . တကယ်ပြောတာ၊ ဦးက တခါတည်း စတွေ့ကတည်းက အကုန်နီးပါးကို . . . မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
“ညီးကလူကို ချစ်ချင်အောင်လာနေတာကိုး၊ ခုကျတော့ ဘာလို့စိတ်ကပြောင်းသွားရတာတုန်း”
“မပြောင်းနေမလား၊ တခါတည်း လူကိုလာဆွနေတဲ့ဟာ”
“ဒါကြောင့်နေမှာ စောစောကညီး လာလာတေ့ပေးနေတာမို့လား”
“ဟင် ဦး သိတယ်၊ သွား”
“အဲ့ဒီတုန်းကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ခုမှစဉ်းစားမိတာ”
“ဦး ကအဲလိုထောက်သွားရင် ဆက်မထိုးဘဲ ရပ်လိုက်တဲ့ဟာ”
“ဘယ်သိမှာလဲဟ ငါက ချော်ပြီးသွားထောက်တယ်လို့ထင်တာပေါ့၊ ညီးပြောပါလား”
“ပြောပါဘူး၊ ဦးဖာသာဦး လုပ်ချင်မှလုပ်ပေါ့၊ ဦးသဘောလို့ ပြောထားတဲ့ဟာ”
“ဒါဆို. . . .”
“သဘော သဘော ဦးသဘော ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဘူဖေးမှာ အားရှိတာတွေ များများစားလာရမယ်၊ ညီးတော့လား”
“ဦးနော်”
“ကွာ . . ဒီလိုမှန်းသိ စောစောကလုပ်ထည့်လိုက်ရကောင်းသား”
“သွားပါ ခုမှ”
“ဒါနဲ့ ညီးက ပူနိုင်လား”
“ဘာပူနိုင်တာလဲ”
“ဒါလေ”
“ခစ် ခစ် ယောက်ခမကြီးက ခလေးမြန်မြန်ယူဘို့ မီးကို တိုးတိုးလေးမှာထားတာ၊ သူ့သားအသက်ကြီးပြီတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ မီး ဒီကိုလာကတည်းက ဘယ်သူမှမသိအောင် ဆေးကဒ်တွေယူလာတာ တနှစ်စာတောင်၊ ခလေးမယူသေးပါဘူး”
“အော် အော် . . အင်းလေ ညီးက ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ မယူသေးတာကောင်းပါတယ်၊ အဲဒါမှ ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် . . .”
“အင်းလေ နော့ .. မီးက ခုမှ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ သိတဲ့ဟာ”
“အမယ် ညီးယောက်ကျားနဲ့ မချစ်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ”
“အိုး . . ဒါက ဦးနဲ့ ချစ်သလိုမျိုးမှမဟုတ်တာ၊ အလုပ်သဘောကြီး”
“အမ် အမ်”
“တကယ်ပြောတာ၊ ဘာလဲ မယုံလို့လား”
“မယုံဘူးလို့ မပြောပါဘူးဟ၊ အလုပ်သဘောကြီး ဆိုတော့ ဟီး ဟီး တမျိုးကြီး နားထောင်ရတာ”
“ဦးကလဲ လက်ထပ်ပြီးမှတော့ မီးကဘယ်လိုညင်းမလဲ၊ မီးပြောတာက ဦးနဲ့ ချစ်သလို စိတ်ထဲက လိုလိုလားလားမဖြစ်တာကိုပြောတာ၊ သူ ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကိုင်တယ် တက်ခွတယ် ဒါဘဲပေါ့”
“အရည်တွေ ဘာတွေ မထွက်ဘူးလား”
“ထွက်တော့ထွက်တာပေါ့၊ ခုလို ရွှဲမနေပါဘူး၊ ခုလိုလဲ အရမ်းကြီးစိတ်ပါလက်ပါ မရှိပါဘူး”
“နဲနဲတော့ ပါတော့ပေါ့လေ”
“အော် ဦးကလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ သဝန်တိုတာလေဟာ”
“သွားပါ ခုမှ လာမတိုနေနဲ့၊ ဟွန်း ဦးလို မီးဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူးဘူး၊ အဲဒါ မှတ်ထား”
“အေးပါ အေးပါ သိပါတယ်၊ တခါတည်း စွာလိုက်တာ”
“စွာမှာပေါ့၊ သူများကိုမယုံသလိုလို လေသံကိုက”
“ယုံပါတယ်ဟာ၊ ညီးချစ်လို့ ဒီလောက်ထိ စွန့်စွန့်စားစား အလိုလိုက်နေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်”
“သိရင်ပြီးရော၊ မယုံလို့ကတော့ ဟွန်း ကိုက်ဖြတ်လိုက်မယ် ဘာမှတ်လဲ”
“အောင်မြတ်လေး”
“တကယ်ကိုက်မှာ”
“ညီးက ငုတ်စိလေး နဲ့ဘဲ ကြည့်ချင်လို့လား”
“ဖြစ်ပစေ ငုတ်စိလေး တခါတည်း ဒီလောက်ရွတဲ့ဟာ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
“သွား”
ဟိုတယ်
“စားပြီးတော့ လဲဘိုက်က လေးပြီးအိပ်ချင်ပြန်ရော ဝါးးး လာအိပ်စို့”
“ခနနော် ရေအိမ်ဝင်အုံးမယ်”
ရေအိမ်က ပြန်ထွက်လာတော့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေးပတ်လို့
“ဟီး ဟီး ရယ်ဒီဘဲလား”
“ဘာ ရယ်ဒီလားလဲ၊ တော်ကြာ အတင်းချွတ်ရင် ပြဲကုန်မှာစိုးလို့”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ဒါလေးတွေချစ်ဘို့ကောင်းတာ၊ နေအုံး နေအုံး ငါလဲဝင်အုံးမယ်”
ဘာရမလဲ ကျနော်လဲ ပြန်ထွက်လာတော့ ပုဝါပတ်လို့ပေါ့။ မီးက ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ရယ်ဒီဘဲလား” တဲ့၊ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ညဝတ်လေး ဝတ်လို့
“လှလိုက်တာ မီးရာ”
“တကယ်”
“အင်း . . လှချက်ကတော့ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ ထိုင်ကြည့်ချင်တော့တယ်”
“ပိုပြီ ပိုပြီ”
မီးက ကုတင်ပေါ် ကိုယ်ကိုလှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်ကို ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့်နဲ့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းကိုပို့လိုက်တယ်။ ကျနော် မီးဘေးဝင်ထိုင်ရင်း
“တကယ်ဟာ ကြည့်လို့ကို မဝဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ကြည့် ကြည့် . . ဟော . . လက်က၊ ကြည့်မဝဘူးဆို ဘယ်ကလာတာလဲ”
“လက်က ထိမဝဘူးလေ၊ ဒီလိုလေးစောင်းလိုက် . . . . . အမလေး အဲဒါကြီးကလဲ လုံးနေတာ၊ တခါတည်း တင်းနေတာဘဲ”
“အိုး အရမ်းမညှစ်နဲ့၊ နာတယ်”
“ညှစ်ချင်စရာကိုးဟ၊ တခါတည်းလုံးပြီးတင်းနေတာ၊ အဲလိုမျိုး တင်ပေါ့ လုပ်ထည့်လိုက်လို့ကတော့ . . ဟင်း . . စီးပိုင်နေမှာ”
“ပြောပြီ၊ ပြောပြီ၊ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ”
“တကယ်ဟာ၊ ညီးတကိုယ်လုံး ဘယ်ကစချစ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် ချစ်ချင်စရာကြီး၊ ပက်လက်ပြန်လှန်ပါအုံး”
“ဦးနော် လူကို မှောက်လိုက် လှန်လိုက်နဲ့”
“ကဲ ခုအလှည့်ကျတာကတော့ ဟောဒီကခြေထောက်လေး ၂ ချောင်းပါတဲ့ခင်ဗျား၊ ဟော မြှောက်လိုက်ပါပြီ၊ ဟော ကားသွားပါပြီ၊ ဟော . . .”
“အိုး . . ဦး း း း . . . လုပ်ပြန်ပြီ . . ဒါကိုဘဲ လာလာနမ်းနေတာဘဲ. . အ . . အာ . . . အား . . . အမလေး . . . သေပြီ သေပြီ၊ . . . အိုး . . အရမ်းမစုတ်နဲ့ . .”
“ကောင်းလိုက်တာ မီးရာ၊ အထဲမှာ ကြပ်နေတာဘဲ၊ မီးရောကောင်းလား”
“အင်း . . . အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊ ဒီလိုလေးဘဲ နေပါ ဦးရာ”
“အင်းပါ၊ လှုတ်တောင်မလှုတ်ချင်ဘူး၊ အထဲမှာကောင်းလွန်းလို့”
“အင်း . . ဟော . . ဒီတိုင်းနေပါဆို . လုပ်ပြီ . . အင်း အင်း ကောင်းတယ်ကွာ”
“မရဘူး မီးရာ၊ နေလို့မရဘူး ဖြေးဖြေးလေး ဘဲလုပ်မယ်ကွာ”
“အ အ အ အ အ အ ဖြေးဖြေးလေးဆို ဘယ့်နှယ် . . အ အ အ အ အိုး . . လုပ် လုပ် လုပ် လုပ်. . အိုး . . ကောင်းလိုက်တာ”
“ဘာလဲပြီးသွားပြီလား”
“အင်းပေါ့၊ ဒီလောက်ကြမ်းတာ မပီးဘဲနေမလား”
“မကြမ်းပါဘူးဟာ၊ သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးလိုက်တာ မီး စွဲသွားအောင်”
“ဒါမလုပ်လဲ စွဲနေပြီးသားပါတော်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါလုပ်တော့ ပိုစွဲသွားတာပေါ့”
“ဦးကတော့ မီးကိုမစွဲဘူးလား”
“စွဲနေလို့ ခုထိနှုတ်လို့မရသေးတာပေါ့”
“သွား . . ဒါမျိုးတော့ပြောတတ်တယ်၊ ဘာလဲ မပီးသေးလို့မှုတ်လား”
“ဒီတခါ မီးအပေါ်ကနေကွာ”
“အင်း”
“မောလိုက်တာဦးရာ၊ သူတခါပီးဘို့အရေး ဒီမှာသေတော့မယ်”
“မီးက ဘယ်နှစ်ခါပီးလဲ”
“မှတ်တောင်မမှတ်မိတော့ဘူး၊ ခန အိပ်အုံးမယ် ဦးရာ အားမရှိတော့ဘူး”
“အင်း အိပ် အိပ်၊ ဒါလေးတော့ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ ထည့်ထားအုံးမယ်”
“ထပ်တော့မလှုတ်လိုက်နဲ့နော်၊ ဒီတခါဆို တကယ်အသက်ထွက်ပြီ”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး လှုတ်လို့လဲမရတော့ဘူးဟ၊ ပျော့သွားပြီ”
“အမလေး ပျော့ပေလို့ဘဲ”
နောက်ဆုံးတော့ ကျနော်တို့လဲ ဒီဘူတာ လာဆိုက်တာပါဘဲ။ အင်းလေ ဒီခရီးသွားမှတော့ ဒီဘူတာက မဆိုက်လို့ ရမလား။
................................................................................................................................
အခန်း ( ၂၀ )
ညနေ ၇ နာရီထိုးမှ ကမန်းကတမ်းထပြန်ဖြစ်တယ်၊ ဒီထက်နောက်ကျလို့မဖြစ်တော့၊ ၆ နာရီလောက်ကတည်းက ပြန်ဘို့ တာစူနေတာ သဘောကောင်းလွန်းတဲ့ ကုတင်ကြီးက ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို မထဖြစ်အောင် အတင်းဆွဲထားလို့မထဖြစ်၊ မထဆို ညနေစာတောင် ထွက်မစားဖြစ်ဘဲ ဝယ်ထားတဲ့ အသီးအနှံ့လေးနဲ့ဘဲ အဆာဖြေလိုက်ရတာကိုဘဲကြည့်။
ခုမှ မီးနဲ့ ကျနော်လဲတကယ့် အချစ်သမားကြီးတွေ လုံးလုံးဖြစ်သွားတယ်၊ အဆုံးစွန်ထိဖြစ်သွားတော့ ပိုပြီးပွင့်လင်းလာတယ်၊ မီးရဲ့ ရှက်ကြောကြီးကိုလဲ အောင်မြင်စွာ ဖြတ်လိုက်နိုင်တယ်ဆိုပါစို့။ ခုဆို မီးက ကျနော့်ရှေ့မှာ အဝတ်မပါဘဲ သွားလာလှုတ်ရှားတတ်သွားပြီ။ မတတ်လို့လဲ မရတော့ဘူးလေ၊ သူ့ခမျာ ရေထဆေးရတာခန ခနကိုး။
မီးကို အိမ်မှာ ပြန်ချပေးပြီး မြို့ထဲလမ်းအတိုင်း ဟိုင်းဝေးလမ်းမကြီးရှိရာကို မောင်းခဲ့တယ်။ ဟိုင်းဝေးပေါ်တက်တက်ခြင်း ဒုတိယလိန်းမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး မီးဆီဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပိုတယ်ပြောလဲ ခံလိုက်ယုံဘဲ၊ တကယ့်ကို စိတ်ထဲက မီးနဲ့ မခွဲချင်သေး။
“ဦး . . ခုဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”
“ဟိုင်းဝေးပေါ်မှာ . . မီး ကို အရမ်းသတိရလို့”
“မီးလဲ ဦးကို သတိရနေတာ”
“ဘာကို သတိရနေတာလဲ ပြော မှန်မှန်ပြော”
“အင် . . ဦးကလဲ အားလုံးကိုပေါ့”
“ပြောပါ ဘယ်ဟာပိုသတိရလဲ ဆိုတာ”
“ဦးနဲ့ နေခဲ့တာ အားလုံးပါဆိုမှ”
“နမ်းတာ ပိုသတိရတာလား၊ ချစ်တာ ပိုသတိရတာလား”
“နမ်းတာ နဲ့ ချစ်တာ မတူဘူးလား”
“နမ်းတာက နမ်းတာ၊ ချစ်တာက ဟိုဟာလုပ်တာ အဲ့ဒါပြောတာ”
“ခစ် ခစ် အဲ့လိုလား”
“အင်း ဘယ်ဟာ ပိုသတိရလဲ ပြော”
“၂ ခုလုံး”
“မရဘူး မရဘူး ဘယ်ဟာ ပိုကြိုက်လဲ အဲဒါပြော”
“ဦးကလဲ အကုန်ကြိုက်ပါတယ်ဆို၊ ဦးလုပ်တာဆို အကုန်ကြိုက်”
“နမ်းတာ ပိုကြိုက်တာမှုတ်လား”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အရင်နမ်း၊ ပြီးတော့လုပ် အဲဒါအကြိုက်ဆုံး”
“အင်း မဝသေးဘူး”
“ဒါဆို မနက်ဖြန် ထပ်လာလေ”
“လာလို့မဖြစ်သေးဘူး မီးရေ၊ အလုပ်ကရှိသေးတယ်”
“အင်းပါ မီးသိပါတယ်”
“မီးအနားမှာရှိရင်ကောင်းမယ်”
“အမလေး အနားမှာရှိရင်တော့ မလွယ်ဘူး”
“ဘာမလွယ်တာလဲ”
“ဦး လုပ်ပုံနဲ့ ခနလေး ဖွတ်ဖွတ်ကြေမယ်”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ညီးက ချစ်ခြင်စရာကြီးကိုးဟ”
“ဦး ချစ်တာက အရမ်းကြမ်းတာဘဲ”
“အမယ် ခုမှကြမ်းတယ်လေး ဘာလေးနဲ့၊ စောစောကတော့ ကြိုက်တယ်ဆို”
“အင်းလေ ကြိုက်တာကကြိုက်တာသတ်သတ်၊ ဦးကြမ်းတာက ကြမ်းတာဘဲ”
“ကြမ်းလို့ ကြိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား”
“မှုတ်ပါဘူး၊ ကြိုက်တာက ဦးကိုချစ်လို့၊ ကြမ်းတာက ဦးလုပ်တာ”
“ဒါဆို နောက်ခါဆို ကြမ်းကြမ်းမလုပ်တော့ဘူး”
“အင်း . . ဒါပေမဲ့ မယုံပါဘူးနော်”
“ဘာလို့”
“ဦးက ထိမ်းမှ မထိမ်းနိုင်တဲ့ဟာ”
“ကြမ်းပေမဲ့ ညီးကို နာအောင်မလုပ်ပါဘူးနော်”
“လုပ်ပါတယ်၊ မီး နာလို့ အော်မှ လျှော့ပေးတာများ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဆောရီး ဆောရီး အဲဒါက အရှိန်လွန်သွားလို့”
“မီးကအောင့်ခံပါတယ်နော်၊ အရမ်းနာမှပြောတာ”
“အင်းပါ အင်းပါ နောက်ခါဆို အဲလိုမဖြစ်အောင်သတိထားပြီး လုပ်မယ်နော်”
“တကယ်နော်”
“အင်းပေါ့၊ ညီးယောက်ကျားကရော နာအောင်မလုပ်ဘူးလား”
“လာပြီ၊ ဦးကလေ၊ နောက်တော့သူဘဲ သဝန်တိုတယ်လေး ဘာလေးနဲ့၊ သူများကို”
“မတိုတော့ပါဘူးဟာ၊ တိုလို့လဲရမှမရတာ၊ ညီးကသူ့မိန်းမဖြစ်နေတဲ့ဟာ”
“ဒါပေမဲ့ မီးက ဦးကိုတကယ်ချစ်တာပါ၊ အဲဒါကတော့ တကယ်ပါဦးရာ”
“သိပါတယ်၊ ငါကလဲ ညီးကို တကယ်ချစ်တာပါ၊ ဒါပေမဲ့ ညီးတို့ဘယ်လိုဆက်ဆံလဲ ဆိုတာတော့ သိချင်တာပေါ့”
“ဦးရော ဦးမိန်းမနဲ့ မလုပ်ဘူးလား”
“ခုလား၊ မလုပ်တာ ကြာလှပြီ၊ သူလဲ ဒါတွေစိတ်မဝင်စားတော့ဘူးလား မသိဘူး”
“တကယ်လား”
“လိမ်စရာလားဟ”
“ဒါကြောင့် မီးကိုလာချစ်တာမို့လား”
“အဲလိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ညီးကို မြင်တာနဲ့ စိတ်ထဲက သူ့အလိုလို သဘောကျပြီးချစ်သွားတာ”
“တကယ်”
“ကယ်လားမကယ်လား ညီးအသိဆုံးနေမှာပေါ့ မှုတ်ဘူးလား”
“အင်း မီးလဲ ဦးလိုဘဲ၊ စတွေ့ကတည်းက ဦးကို မီးကြိုက်သွားတာ”
“ဘာကိုကြိုက်သွားတာလဲ”
“သိဘူး၊ ဦးစကားပြောတာကိုလဲကြိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဦးမီးကို ကြည့်တာ. . သိဘူး ဦးရာ . . သူ့အလိုလို ဦးကိုကြိုက်သွားတာ”
“ဒါဆို ဖုန်းစဆက်ကတည်းက ညီးက ငါ့ကိုကြိုက်နေပြီပေါ့”
“အာ . . မကြိုက်သေးပါဘူး၊ မီးပြောတာက အဲဒီကတည်းက ဦးကိုကြိုက်နေပေမဲ့ မီးက ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြိုက်မှန်းမသိသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဦးနဲ့ စကားပြောရတာ ကိုကြိုက်တာ သွား . . သိဘူး ရှုတ်ကုန်ပြီ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဒါဆို ဘယ်တုန်းက သေချာစကြိုက်သွားတာလဲ”
“ဦးနဲ့မီး ကင်မရာကနေစကားပြောရင်း ဦးကိုကြိုက်သွားတာပေါ့၊ ဦးကရော”
“ငါက နင့်ကိုကြိုက်နေတာကြာလှပြီ၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောမလဲ တော်ကြာညီးက ငါ့ကို ခင်ဘဲခင်တာ မကြိုက်ပါဘူး ဘာဘူး နဲ့လာငြင်းရင် ဒုက္ခဆိုပြီး မပြောရဲတာ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ထင်သားဘဲ၊ ဒါကြောင့် မီးက ဦးရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်လိုက်တာ၊ နို့မို့ဆို ဦးလား ပြောပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ပြောမှာပေါ့ဟ၊ ငါက ညီးလဲ ကြိုက်နေတယ်လို့ ရိပ်မိပါတယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါတောင်မှ ရိပ်မိတုန်းဘဲ ရှိသေးတာများ”
“ကဲပါ ပြောပါ ညီးနဲ့ ညီးယောက်ကျားအကြောင်း”
“ပြောချင်ပါဘူး ဦးရာ၊ မီးက ဦးနဲ့ တွေ့မှ အချစ်ကို သေချာနားလည်တာ၊ အစက အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိတာမှုတ်ဘူး၊ စိတ်လဲမဝင်စားဘူး”
“သေချာပြောပြစမ်းပါ”
“ဦးကလဲ မီးကအဲလို ဆက်ဆံရင် စိတ်ထဲက အဲလို နှစ်နှစ်ကာကာကြီး ဖြစ်ပြီး အဲလို ကြီးဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ခုမှ ခံဘူးတာ”
“ဘယ်လိုအဲလိုကြီးဖြစ်သွားတာကိုပြောတာလဲ”
“ပြောလို့မတတ်ပါဘူး၊ ဦးပြောသလိုပေါ့၊ ပီးသွားတာပေါ့၊ အရမ်းကောင်းသွားတာ”
“တကယ်”
“အင်း၊ အဲလိုဖြစ်တတ်တယ်ဆိုတာ အရင်ကတကယ်မသိဘူး”
“သူနဲ့ လုပ်ရင်အဲလိုတွေ မဖြစ်ဘူးလား”
“မဖြစ်ဖူးပါဘူး”
“ဒါဆိုဘယ်လိုဖြစ်လဲ သေချာပြောပါဟာ”
“ဦးကလဲ မီးလဲ ဘယ်လိုပြောပြရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ သူက အဲလိုလုပ်ချင်ရင် လာပြီးတော့ဖက်တယ်၊ ပြီးတော့ နမ်းတယ်ပေါ့”
“ဟိုဟာကိုလား”
“ဟုတ်ပါဘူး၊ မျက်နှာက်ို၊ သူဘဲ သူများဟာကို အရင်ဆုံးနမ်းဘူးတာ၊ တခါတည်း၊ သူမို့”
“အေးပါ အေးပါ ဆက်ပြောပါ”
“ပြီးတော့ ရင်သားတွေ ဘာတွေ လာကိုင် ပြီးတော့ တက်ခွတာပေါ့”
“အဝတ်တွေ ဘာတွေ မချွတ်တော့ဘူးလား”
“ချွတ်တော့မချွတ်ဘူး အပေါ်လှန်လိုက်တယ်”
“ညီးကအောက်ခံမဝတ်ထားဘူးလား”
“ဝတ်ထားတာပေါ့၊ အဲဒါတော့ သူချွတ်တာပေါ့၊ ဦးကလဲ နှိုက်နှိုတ်ချွတ်ချွတ်အကုန်မေးတာဘဲ”
“သူကရောချွတ်လား”
“သူကတော့ ချွတ်မယ်ထင်တာဘဲ၊ မီးတော့ အဲဒါမျိုးလာစကတည်းက မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်တာ၊ ကြောက်လို့”
“ဘာကိုကြောက်တာလဲ”
“သိဘူး၊ မီးစိတ်ထဲမှာ အဲဒါမျိုးမလုပ်ချင်ဘူး၊ နောက်ပြီး သူနဲ့လုပ်ရင် အစပထမ နာတယ်၊ အဲဒါကိုကြောက်တာ”
“အရည်သိပ်မထွက်ဘဲ အရမ်းထိုးလို့ နာတာနေမှာပေါ့”
“အင်း ဟုတ်မယ်”
“ဒါမှမဟုတ် သူ့ဟာက အရမ်းကြီးလို့ နာတာများလား”
“အာ ဦးကလဲပေါက်ပေါက်ရှာရှာ”
“ငါ့နဲ့ ဘယ်သူပိုကြီးလဲ”
“ဦး ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ”
“သိချင်လို့ပေါ့၊ ညီးက နာတယ်ဆိုတော့ ငါကစိတ်ပူလို့”
“မပူနဲ့၊ သူလဲ နေ့တိုင်းမလုပ်ဘူး၊ တရက်ခြား ၂ ရက်ခြားလောက်မှ တခါလုပ်တာ၊ နောက်ပြီး လုပ်ရင်လဲ ဦးလို အကြာကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခနဘဲ၊ ဦးဘဲ တခါတည်း မပီးနိုင်ဘူး”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ငါလုပ်တာပိုကောင်းတယ်မို့လား”
“ဦးက တခါတည်း အကောင်းလွန်နေတာ”
“ငါလုပ်တာကျတော့ မကြောက်ဘူးလား”
“ပထမတခါကလုပ်မယ်ဆိုတော့ နဲနဲကြောက်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဦးကအထဲထိမလုပ်တော့ မီးစိတ်ထဲ တမျိုးဘဲ၊ ရွစိ ရွစိနဲ့ ခံချင်လာတာပေါ့”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
“မရီနဲ့၊ တကယ်ဘဲ ဦးနဲ့မှ မီးလဲ အကုန်ရွစိထပြီး တခါတည်း ဟို ဗီဒီယိုတွေထဲက အတိုင်းကို ဖြစ်ကုန်ပြီ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ အဲလိုမှကောင်းတာပေါ့၊ ပြောစမ်းပါ ဘယ်သူပိုကြီးလဲဆိုတာ”
“တကယ်မသိတာဦးရာ၊ သူ့ဟာ တခါမှ သေချာမကြည့်ဘူးဘူး၊ မီးသိတာက ဦးဟာကြီး သွင်းလိုက်ရင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့ ပြည့်သွားသလိုခံစားရတာ၊ သူ့ကျတော့ အဲလိုမဖြစ်ဘူး၊ မီးဘဲ သတိမထားမိတာလားမသိဘူး၊ အဲ. . ပထမ သွင်းခါစဘဲ နာတာ၊ နောက်တော့မနာတော့ပါဘူး၊ ကြီးတယ်ဆို အမြဲတမ်းနာနေမှာပေါ့ မှုတ်ဘူးလား”
“ပထမ မင်္ဂလာဦးညတုန်းကရော”
“အဲဒီတုန်းကလဲ အဲလိုဘဲ နာတယ်၊ ခုလဲ အဲလိုဘဲ နာတယ် ဘာမှမထူးဘူး”
“အဲဒီတုန်းက ပိုမနာဘူးလား”
“အင်း နာတော့နာတယ်၊ ပိုနာလား မနာလား မမှတ်မိတော့ဘူး၊ မီးသိတာက အဲဒီတုန်းကလဲ နာတယ်၊ ခုလဲနာတယ်”
“ငါ့နဲ့ရော”
“ဟင်အင်း၊ ဦးနဲ့က အရမ်းကောင်းတယ်၊ တခါတည်း အဆုံးထိ အတင်းထိုးလိုက်မှ အထဲကအောင့်အောင့်သွားပြီး နာတာ၊ မီးက အပေါ်ကထိုင်ချရင် စိတ်ရှိလက်ရှိတောင် မထိုင်ချရဲဘူး၊ နဲနဲလေးကြွထားရတယ်”
“သူ့နဲ့ရော အပေါ်ကမလုပ်ဘူးလား”
“မလုပ်ပါဘူး၊ သူလဲ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းဘူး၊ ဦးဘဲ တခါတည်း နည်းပေါင်းစုံနဲ့ လူကို . . မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
“အဲဒါမကောင်းဘူးလား”
“သွား . . ကဲ ဘာသိချင်သေးလဲ၊ တခါတည်း အကုန်ကိုသိချင်တာဘဲ၊ ဘာလဲ သိတော့ ဦးကဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ငါက ညီးကိုချစ်တော့ အဲဒီကိစ္စလဲ ငါကသာချင်တာပေါ့”
“အမလေး သာပါတယ် သာပါတယ်၊ သာတာမှ ၁၀ ဆသာတယ်၊ ကြေနပ်ပြီလား”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒီတခေါက်ထပ်တွေ့ရင် အဆတရာလောက်သာအောင်လုပ်အုံးမယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လုပ် လုပ်၊ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ မီးချစ်တဲ့သူလုပ်တာ အဆတရာလုပ်လုပ်၊ အဆတထောင်လုပ်လုပ် သဘောတောင်ကျသေး”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
ကဲ . . ဘယ်သူဘာပြောချင်လဲ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို၊ မယုံရင်လဲ မတတ်နိုင်ဘူး။
......................................................................................................................................
အခန်း ( ၂၁ )
ထုံးစံအတိုင်း ကင်မရာကတွေ့တော့
“ဦး နဲ့တိုင်ပင်မလို့”
“ပြောလေ”
“မီးလဲ တနေ့ တနေ့ အိမ်မှာနေရတာ ပျင်းလာပြီ၊ အလုပ်လုပ်ချင်တယ်”
“ဘာအလုပ် လုပ်မလို့လဲ”
“သိဘူး အဲဒါ ဦးနဲ့ တိုင်ပင်မလို့ဆို”
“ငါတို့ ရုံးမှာ လာလုပ်မလား၊ ငါ့ စက္ကထရီ ပေါ့”
“ဦးနော် . . မီးကတကယ်ပြောနေတာ”
“အင်းပါ၊ ညီးက ဘယ်လို အလုပ်မျိုးဝါသနာပါလို့လဲ”
“သိပါဘူးဆို၊ ဟို ဦးပြောတဲ့စက္ကထရီလဲ မဆိုးပါဘူး၊ အဲဒါလဲ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”
“ခု ညီးက ကွန်ပြူတာ စာရိုက်တာ တော်တော်ကျွမ်းပြီလား”
“အင်း ရတော့ရတယ်”
“ဒါဆို ဒယ်တာ အင်ထရီ အလုပ်လေး ဘာလေး သတင်းစာထဲ ငါကြည့်ပေးမယ်”
“အင်း အဲဒါကြောင့် ဦးကိုချစ်တာ”
“အမယ် လာမချွဲပါနဲ့၊ အလုပ်ရရင်တောင် နင်ကဘယ်လိုသွားမလဲ ကားမောင်းတတ်အောင် အရင်လုပ်ရမှာ”
“အင်းနော်”
“ညီး မြန်မာပြည်မှာ ကားမောင်းဘူးလား”
“အင်း . . နဲနဲပါးပါးလောက်ဘဲမောင်းတတ်တာ၊ အိမ်မှာဆို ဖါးသားကြီးကဘဲ မောင်းတာ”
“နဲနဲပါးပါးလောက်လဲ မဆိုးပါဘူးဟ၊ ဒါဆို ဒရိုင်ဘာလိုင်စင် စာဖတ်ပြီး ရေးဖြေ အရင်ဖြေထားလိုက်၊ ပြီးရင် ကားမောင်းသင်ပေါ့”
“ကားမောင်းက ဘယ်လိုသင်မှာလဲ”
“ကားမောင်းသင်တဲ့အေဂျင်စီတွေရှိပါတယ်၊ ၄ ရက်လောက်သင်လိုက်ရင် ရပြီ၊ ပိုက်ဆံတော့ နဲနဲပါးပါး ကုန်မှာပေါ့၊ သင်ခရော လိုင်စင်ဖြေရင် မောင်းဘို့ပါဆို အင်း . . ငါတို့မြို့မှာ ဟိုတခါ. . . ငါ့မိန်းမရဲ့ တူလေးလားမသိဘူး . . ဖြေတုန်းက ၄ - ၅ ရာလောက်ဘဲနေမှာ၊ နင်တို့ဆီမှာလဲ အဲလောက်ဘဲ နေမှာပေါ့”
“အင်း သူက သဘောတူပါ့မလားမသိဘူး”
“နင့်ယောက်ကျားလား၊ ရမှာပါ၊ နင်ပြောကြည့်ပေါ့”
“အင်း ပြောရမှာပေါ့၊ သူလက်မခံလဲ မီးက ဇွတ်လုပ်တော့မှာ၊ တခါတည်း ခု ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလဲ အိမ်မှာဘဲ တနေ့ တနေ့”
“သူ့အလုပ်ကလဲ ဒီလောက်တောင်ဆိုးလား”
“ဆိုးတာပေါ့၊၊ ဦးဘဲစဉ်းစားကြည့် သူလုပ်တဲ့ ဒီတရုပ် fast food ဆိုင်က ဘယ်လောက် ကပ်စီးနဲလဲဆို အလုပ်သမားကို ၃ ယောက်ဘဲထားတာ၊ ဒီထဲမှာ သူက သူဌေးလူယုံလိုဖြစ်နေတော့ သူမရှိရင် ဘာမှကိုမဖြစ်တဲ့သဘော၊ ဒါကြောင့် ခွင့်ကိုမရတာ၊ သူကလဲ ရောက်ကတည်းက ဒီအလုပ်ဘဲ လုပ်တာဆိုတော့ တခြားဘာမှ မလုပ်တတ်ဘူး၊ ဝင်ငွေကတော့ ကောင်းပါတယ်။ သူဌေးက လစာရော ကော်မရှင်ရော ပေးတာဆိုတော့”
“ဒါဆိုလဲ ညီးက အေးဆေး ထိုင်စားပေါ့”
“အာ မစားချင်ပါဘူး၊ မီးက အလုပ်လေးဘာလေးလုပ်၊ ကိုယ့်ဝင်ငွေနဲ့ မိဘကိုလဲ ကန်တော့ချင်တာပေါ့၊ နေရာတကာ သူ့ဆီက မတောင်းချင်ပါဘူး”
“အေးပါ အေးပါ ဒါဆိုလဲ ကားမောင်းလိုင်စင်အရင်ရအောင်လုပ်၊ ကားဝယ်၊ ပြီးတော့ အလုပ်ရှာ၊ ပြီးတော့ အလုပ်ပြေးပြီး ငါ့နဲ့တွေ့၊ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အဲဒါနဲ့ အလုပ်ပြုတ်မယ်၊ ဦး . . လိုင်စင်ဖြေဘို့ စာက ဘယ်ကဖတ်ရမှာလဲ”
“အင်တာနက်ထဲမှာ ရှိပါတယ်၊ အဲဒီထဲက အမေးအဖြေတွေ နဲနဲပါးပါးလေ့လာလိုက်ရင် ရပြီဟ၊ ငါရှာပြီးပေးမယ်၊ အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် သွားဖြေလိုက်ရုံဘဲ”
“ဦးဘဲ အကုန်လုပ်ပေးရမှာနော်”
“ခုလဲ ငါဘဲ အကုန်လုပ်တာမှုတ်ဘူးလား”
“စပြီ၊ စကားကောင်းပြောရင် ဇတ်လမ်းက၊ မီးလဲ လုပ်ပါတယ်၊ တခါတည်း သူချည်းလုပ်တာ ကျနေတာဘဲ”
“ငါတို့ ဘယ်တော့ထပ်တွေ့ရင်ကောင်းမလဲ”
“ဦးသဘောလေ၊ မီးကဘယ်လိုလာလို့ရမှာလဲ၊ ခစ် ခစ် ကားမောင်းတတ်ပြီးကားရှိရင် ဦးဆီ အရင်လာမယ်”
“ဟီး ဟီး ဒါဆို မြန်မြန်လိုင်စင်ရအောင်လုပ်ပေးရမယ်”
“အင်း အဲဒါမှ မီးတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားချင်ရာသွား”
“ဟဲ ဟဲ၊ ဒီစနေလာရင်ကောင်းမလား၊ စနေ ညီးယောက်ကျား အလုပ်သွားတယ်မှုတ်လား”
“အင်း သွားတယ်”
“ငါ့မိန်းမတော့ နားတယ်ဟ၊ ဒါပေမဲ့ ငါအကြောင်းတခုခုပြပြီးထွက်လာလိုက်မယ်၊ စောစောတော့ ပြန်မှဖြစ်မယ်”
“ဘယ်အချိန်ပြန်မလို့လဲ”
“ဒီလိုလုပ်ရင်ကောင်းမယ်၊ ငါက ဘရိတ်ဖတ်လေး ဘာလေးစားပြီး မနက် ၉ နာရီလောက်ထွက်လာ၊ ညီးဆီကို ၁၀ နာရီခွဲ ၁၁ နာရီလောက်ရောက်၊ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်ရင် ငါအိ်မ်ကို ၅ နာရီလောက်ပြန်ရောက်၊ ဘယ်လိုလဲ”
“အင် . . ၁၁ နာရီကကနေ ၃ နာရီဆိုတော့ . . ၄ နာရီထဲတွေ့ရမှာ”
“အင်း ငါလဲစဉ်းစားနေတာ၊ အဲဒီတွေ့တဲ့ ၄ နာရီမှာ အပြင်ထွက် ထမင်းသွားစား တာနဲ့ ဘာနဲ့ ညာနဲ့ ဆို . . ချစ်တဲ့အချိန်က နဲသွားအုံးမှာ”
“ဒီလိုလုပ်လေဦး၊ ဒီတခါ မီးအိမ်လာလေ၊ အပြင်မသွားဘူး”
“ဘယ်လို ဘယ်လို”
“အော် . . ဦးကလဲ မီး အိမ်လာခဲ့ပေါ၊ ဘယ်သူမှ မှမရှိတာ၊ အပြင်လဲထွက်စားစရာမလိုဘူး၊ ၄ နာရီလုံး တဝချစ် မဟုတ်ဘူးလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ကောင်းတယ်၊ ထမင်းစားရင်းတောင် ချစ်လို့ရတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးနော်၊ ထမင်းစားရင်းတော့ ဘယ်လိုချစ်လို့ရမလဲ၊ တယောက်က အိပ်ရက် ဘယ်လိုစားမလဲ”
“ဟ ၂ ယောက်စလုံး ထိုင်ပြီးလေဟာ၊ ငါကထိုင်၊ ပြီးတော့ ညီးက ငါ့အပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်၊ သူ့ဟာသူ ဝင်နေမှာပေါ့ဟ၊ ဒီတော့ စားလို့ရပြီပေါ့၊”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးကတော့ ကြံကြံဖန်ဖန်အကုန်တတ်တယ်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မကြံဖန်နဲ့ ပြောရင်းစိတ်ထလာပြီ၊ ခု ညီးကိုသေချာကြည့်အုံးမယ် အင်္ကျီ ချွတ်”
“ဟော ရောဂါက တက်လာရင် ချက်ခြင်း၊ စောစောကအကောင်း”
“လုပ်စမ်းပါဟာ မနေ့က ငါကိုင်လို့ရင်သားတွေ နာနေတာဆို ယောင်နေလား ကြည့်မလို့”
“ယောင်တော့မယောင်ပါဘူး၊ တင်းနေတာ”
“ပြစမ်းပါ”
“တကယ်ဘဲ ဦးကတော့ ဒီလောက်ဖြစ်တာ နောက်နေ့ဆိုဘာမှကိုမဝတ်ဘဲ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကိုနေအုန်းမယ်”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါလဲကောင်းတာဘဲ၊ ခု အိပ်ယာပေါ်ကနေ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စကားပြောလေ”
“သွား သူများက ရွဲ့ပြောတဲ့ဟာ”
“လုပ်ပါဟာ ငါက လွမ်းနေတာ ကြည့်ချင်လို့ လုပ်စမ်းပါ”
“မီးတယောက်တည်း အဲ့လိုမနေပါဘူး၊ ဦးပါနေရင် နေမယ်”
“ကြိုက်ပြီ အဲလို သတိ္တမျိုး၊ လာစမ်း၊ ငါနေလို့ ညီးမနေလို့ကတော့ အသိဘဲ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
တအောက်မျှကြာသော် . . .
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”
“ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး”
၂ ယောက်သား တယောက်ကိုတယောက်ကြည့်ပြီးရီလို့၊ ပြောချင်ပါဘူး၊ တော်ကြာ ကဲတယ်လို့ အပြောခံနေရအုံးမယ်။
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment