ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၅ )
ရေးသားသူ - ထူးခြား
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ္ပါသည္။
တကယ်လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လျှာကြီး သူမစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းကို လာထိလိုက်တော့ ရတနာဝင်း ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်သွားခဲ့သည်။ နွေးနွေး စိုစို စွတ်စွတ်ကြီး သူမတကိုယ်လုံး ကြက်သည်းတွေ တဖျင်းဖျင်း ထလာခဲ့ရသည်။ စောက်စေ့လေးလည်း ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းကြီးဝင်နိုင်အောင် သူမပေါင်လုံး ကစ်ကစ်ကလေးတွေကို ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ သူမပေါင်လုံးမှာ အကြီးကြီးတွေ မဟုတ်သော်လည်း ပိန်ညှောင်ညှောင်လေးတွေ မဟုတ်၊ ကြည့်လို့ကောင်းရုံ ကစ်ကစ်တုတ်တုတ်ကလေး ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများဖြင့် အပျိုမ စောက်ပတ်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးအသာဖြဲကာ သူ့လျှာကြီး အတွင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ဖင်လေးကော့ကာ မွှေ့ယာပေါ်မှပင် ကြွတက်လာသည်။
“ ပလပ်..ပလပ်...ပြွတ်စ်.. ”
“ အီး....အား....ရှီး...ကျွတ်စ်.. ”
“ ပလွတ်...ပလပ်...ပြွတ်စ်.... ”
“ အိုး...ဖေကြီးရယ်.....မီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာပဲ....အူး.... ”
“ ပလွတ်...ပလပ်..... ”
“ အ...အ...အီး....ဖြေကြီး...............အီး..... ”
အပျိုမလေး ကော့လန်တက်ကာ စောက်ရည်တွေ တသွင်သွင် စီးကျလို့ ကိုယ်လုံးလေးလည်း တောင့်တင်းတက်ကာ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း ဇက်ရော လျှာရော ညောင်းသွားတာကြောင့် အိပ်အထက်ကို တွားတက်ကာ ရတနာဝင်းနှင့် ယှဉ်လျှက် လှဲလျောင်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာကို သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်ကို သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်မှ သူမစောက်ရည်နံ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးရပေမယ့် အားရပါးရကို ကစ်ဆင်ပေးလိုက်မိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း ရတနာဝင်းကို နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်စုပ် နမ်းရင်းမှ သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ရတနာဝင်း နို့များကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။
အတန်ကြာ နမ်းနေကြပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ခွါလိုက်မှ ရတနာဝင်းက
“ ဖေကြီး..ဆောရီးနော်...မီးတော့..ငရဲကြီးတော့မှာပဲ..... ”
“ မကြီးပါဘူး မီးကြီးရဲ့...ဘယ်လိုနေလဲ ကောင်းလား.. ”
“ အဟီး...ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး...ဟိုး...မိုးပေါ်မြှောက်တက် သွားသလိုပဲ...အဟီး..... ”
“ အင်း မီးကြီး ငရဲမကြီးအောင် ဖေကြီးကို တခုတော့ ပြန်လုပ်ပေးရမယ်.. ”
“ ဟင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ.. ”
“ ဖေကြီးကိုလည်း...အဲလို ပြန်လုပ်ပေး.. ”
ရတနာဝင်းက ခေတ်လူငယ်လည်းဖြစ် ၊ အောဗီဒီယိုတွေလည်း ကြည့်ထားတာဆိုတော့ ပုလွေမှုတ်တယ်ဆိုတာလည်း အဆန်းကြီးတော့ မဟုတ်။ လက်တွေ့ မလုပ်ဖူးတာသာ ရှိသည်။ လုပ်ရမည် ဆိုတော့လည်း စမ်းသပ်ချင်သည့် ဆန္ဒရှိသည်။
“ အင်း ..ဒါပေမယ့် မီး တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူးနော်..ဖေကြီးသင်ပေး.. ”
“ အင်း..သင်ပေးမှာပေါ့...သကြားလုံး စုပ်သလိုသာ ပထမစုပ်ပေး..ဟုတ်လား.. ”
ရတနာဝင်းက အိပ်ယာအောက်ကို လျောဆင်းသွားပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နားမှာ ဒူးထုတ်ထိုင်လိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့လုံခြည်ကို ဖြည်ကာ အောက်ဖက်သို့ ခြေထောက်ဖြင့် ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ မာတောင် ဖူးကားနေသော သူ့လီးတန်ကြီးက အလံတိုင်ထောင်ထားသလို ထောင်မတ်နေလေသည်။ ရတနာဝင်းက သူမလက်ကလေးဖြင့် လီးတန် အရင်းကို ဆိုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒစ်ထပ်ဖူးကို သူမ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဟကာ အာခံတွင်းထဲ ငုံစုပ်လိုက်သည်။
“ အား.....ရှီး........... ”
ဒီတခါ အသံထွက် ငြီးလိုက်မိတာက ဦးရင်ထွန်းဝင်းပါ။ ပန်းပွင့်လွှာ နုဖက်ကလေးလို နူးညံ့လှတဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့ အာခံတွင်းကလေးက သူ့ဒစ်ဖူးကြီးကို အလွန်ကောင်းမွန်လှတဲ့ အရသာခံစားမှုကို ပေးလိုက်လို့ပါ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးသုံးယောက်သာ ရခဲ့သည်။ သူ့အိမ်ရှင်မဖြစ်သူ ကလေးတို့အမေက တခါမှ လီးကို မစုပ်ပေးဘူးခဲ့။ သူတို့တွေ အရွယ်ပိုင်းက ထိုကိစ္စတွေလည်း သိပ်ခေတ်မစား၊ မြန်မာရှေ့ရိုး အမျိုးသမီးပီပီ သူမကိုလည်း ဘာဂျာပေးမမှုတ်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက်ကလည်း အခုတခါက သူ့အတွက် ပထမဦးဆုံး လီးစုပ်ခံရတဲ့ အတွေ့အကြုံပါ။ အစုပ်ခံရတာမှ သူ့ရဲ့သမီးကြီးဖြစ်သူ အပျိုမလေး ကိုယ်တိုင်က စုပ်ပေးနေတာဆိုတော့ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ခံစားမှုက ဘာနဲ့မှ နှိုင်းယှဉ်မရနိုင်အောင် ထူးခြားလွန်းနေပေသည်။
ရတနာဝင်းကလည်း အောကားတွေထဲကလို သူမ နှုတ်ခမ်းလေး အစုံကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်းလေး စေ့လျှက် သူမဦးခေါင်းကို နှိမ့်ကာ မြှင့်ကာဖြင့် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးသည်။ ထိုသို့လှုပ်ရှားနေရင်းဖြင့် သူမအာခေါင်မှ ထွက်လာသည့် တံတွေးတို့နှင့် လီးထိပ်မှ ထွက်လာသည့် အရည်ကြည်တို့ကို စုပ်ယူပေးနေလေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းအဖို့ သင်ပြပေးစရာာပင် မလိုဘဲ အရမ်းကို ကောင်းမွန်နေလေတော့သည်။
“ ပလွတ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်...စ်.. ”
“ အား...ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်...အိုး...ဖင်ကြောတောင် စိမ့်သွားတယ်...အူး.. ”
ရတနာဝင်းက သူမလက်ကလေးများဖြင့် တွဲလောင်းကျနေသည့် ဦးရင်ထွန်း ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုလည်း ပွတ်သပ်ဆော့ကစား ပေးနေလေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ဖင်ကိုကော့ပြီး ရတနာဝင်း ပါးစပ်ထဲ လီးကို ဆောင့်ထိုးမိလိုက်လေသည်။
“ အု...အော့.. ”
သူ့လီးထိပ်ကြီးက ရတနာဝင်း အာခေါင်ကို သွားထိမိပြီး ရတနာဝင်းခမြာ အော့မလို အန်မလို ဖြစ်သွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ပြာပြာသလဲ အသိစိတ်ဝင်လာပြီး ရတနာဝင်းမျက်နှာလေးကို ကိုင်ပြီး..
“ ဆောရီး ဆောရီး..မီးကြီး...ဖေကြီး လောသွားတယ်...နောင် သတိထားပါ့မယ်.. ”
ရတနာဝင်းက ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးလိုက်ရင်း သူမခေါင်းကို ပြန်ငုံ့ကာ လီးကို အားပါးတရ ပြန်စုပ်ပေးရှာပါသည်။ သူမ၏ အစုပ်အမှုတ် ဂွေးဥများကို ဆော့ကစားခြင်း၊ လီးတန်ကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းများဖြင့် စေ့ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးခြင်းတို့ကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ကြာကြာထိန်းမထားနိုင်တော့ခြေ။
“ ဟိုက်...မီးကြီး...ဖေကြီး...ဖေကြီး...ပြီး......အို....ဆောရီး.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် တဖြွတ်ဖြွတ်နှင့် ရတနာဝင်း ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်မိသွားတော့သည်။ ရတနာဝင်းမှာလည်း အငိုက်မိပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ သူမပါးစပ်ထဲ ပြည့်လျှံလာသော သုတ်ရည်များကို တဂွပ်ဂွပ် မျိုချလိုက်ရလေတော့သည်။
သို့သော်လည်း သူမမှာ အောကားကြည့်ထားသည့် အတွက် ဘာလုပ်ရမည်ကို သိထားသဖြင့် ဒီလောက်တော့ မဆိုးပါ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးမှ သုတ်ရည်များ ကုန်သည်အထိ ပန်းတာ စောင့်ပြီး မျိုချလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကို သန့်ရှင်းသွားအောင် သူမလျှာလေးဖြင့် လျှက်ပေးလိုက်သည်။
“ အား...ကောင်းလိုက်တာ ..မီးကြီးရယ်...တခါမှ မလုပ်ဖူးပေးလို့သာပဲပေါ့...လုပ်သာ လုပ်ဖူးခဲ့မယ်ဆိုရင် ဖေကြီး အသဲပါ ဆွဲနှုတ်သွားမလား မသိဘူးကွာ...အဟီး.. ”
“ သိဘူး..မီးလည်း...ဟိုကားတွေထဲကလို လုပ်ကြည့်လိုက်တာ ခိခိ.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း တချီပြီးသွားတာမို့ ရတနာဝင်းကလေးကို ပုခုံးမှ ဆွဲယူကာ သူ့ဘေးနားတွင် လှဲစေပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။
“ ဖေကြီးက တအား နမ်းပဲ နမ်းနေတာပဲ.. ”
ရတနာဝင်း နှုတ်ခမ်းလေးမှ သူ့သုတ်ရည်နံ့ကိုလည်း ရလိုက်သည်။ သူ့သော်လည်း သူက ပုံမှန်ပြန်စုပ်နမ်းပြီး ဝမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွါလိုက်ကာ
“ မီးကြီးကို..ချစ်လွန်းလို့လေ...နမ်းလို့မှ မဝတာကို.... ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တဖက်က ရတနာဝင်း ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ကို အသာဆွဲထားလိုက်ရင်း
“ ဖေကြီး မနက်ဖြန် မီး အလုပ်သွားရမယ်လေ..ခု ညဉ့်တအားနက်နေပြီ..တောါကြာ မျက်လုံးဟောက်ပက်နဲ့ ရုံးရောက်သွားရင် သူများတွေက ဘာဖြစ်တာလဲ မေးနေဦးမယ်.. ”
“ အင်း..အာ့ဆိုလည်း...သွားလေ...ဖေကြီးကတော့ ပြန်တောင် မလွှတ်ချင်ဘူး...ဖေကြီးနဲ့ပဲ ..အတူတူ အိပ်စေချင်တော့တာပဲ.. ”
“ မဖြစ်ဘူးလေ ဖေကြီးရဲ့...တောင်ကြာ မိလတ်တို့ မောင်လေးတို့ နိုးလာပြီး သိသွားရင် အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ်...တနေ့တော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့..ဖေကြီးရယ်.. ”
“ အင်းပါ ...မီးကြီးပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်...မီးကြီးရော ဖေကြီးကို ချစ်ရဲ့လား.. ”
“ ဟော့တော် မချစ်ဘဲနဲ့ မီးတကိုယ်လုံး ဖေကြီးကိုင်ချင်သလိုကိုင်..ညှစ်ချင်သလိုညှစ် လုပ်နေတာကို ခွင့်ပေးမလားလို့...နောက်ပြီး သူ့ဟာကြီးလိုလည်း ပါးစပ်ထဲထည့် စုပ်ပေးရသေးတယ်...ပြီးတော့ ဟိုအရည်တွေလည်း ..ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်သေး...ကဲ..မချစ်ဘဲ ဘယ်သူက ပေးလုပ်မှာလဲ.. ”
“ ဟုတ်ပါပြီကွာ..ဒါပေမယ့် ဖေကြီးနားက ကြားချင်သေးတာပေါ့.. ”
“ အမလေး ချစ်ပါတယ် ဖေကြီးရယ်...မီးက ဖေကြီးကို အရမ်းချစ်ပါတယ်လို့...ကဲ ကျေနပ်ပလား.. ”
“ ကျေနပ်ပါပြီ...ဗျာ...ကဲ..မပြန်ခင် အနမ်းလေး တချက်တော့ နမ်းပါရစေဦး.... ”
“ ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်.. ”
..................................................................
အခန်း (၁၂)
နောက်တနေ့ကျတော့ တနင်္လာနေ့ မနက်အိပ်ယာထတာနှင့် ရတနာဝင်း အလုပ်ရှုပ်ရသည်။ အငယ်နှစ်ယောက် ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ပေးရ၊ သူမ အလုပ်သွားဖို့လည်း ပြင်ရ၊ ချစ်သူ တဖြစ်လဲ အဖေဖြစ်သူ စားဖို့သောက်ဖို့ လည်း စီစဉ်ပေးရနှင့် မအားနိုင်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း ဆိုင်ဖွင့်၊ ပစ္စည်းတွေ နေရာချလို့ သူမကို အနှောက်အယှက် မပေးနိုင်၊ သူမ ရုံးသွားဖို့ အိမ်ကထွက်ခါနီးကျမှ ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်သော တိုင်ကွယ်လေးမှာ ကစ်ဆင်ပေးပြီး နှုတ်ဆက်ရရှာသည်။
နေ့ခင်းကျတော့ ကလေးနှစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ရောက်တာနှင့် စားသောက်ပြီး အငယ်ကောင်ကတော့ အပြင်ထွက် သူငယ်ချင်း အိမ်သို့ ဆော့ဖို့သွားလေသည်။ အလတ်မ က စာလုပ်စရာ ရှိသည်များကို ယူလာပြီး အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ လုပ်ရင်း ဆိုင်မှာ အကူအညီလိုလျှင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကူလုပ်ပေးလေသည်။ လူပါးလို့ အလုပ်မများလျှင် သူ့ကျောင်းစာကို လုပ်လျှင်လုပ်၊ မလုပ်လျှင် ဖုန်းမှ ယူကျု့ကြည့်၊ သီချင်းနားထောင် လုပ်နေလေ့ရှိသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူ့ငွေသိမ်းစားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး စာရင်းဇယားများကို စစ်ဆေးရင်း ညောင်းလာသဖြင့် ကျောကိုဆန့်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ညတုန်းက ရတနာဝင်း လီးစုပ်ပေးတာကို ပြန်တွေးရင်း လီးက တောင်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန် အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ဖြင့် မျက်လုံးက ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ကာ ဖုန်းမှ သီချင်းကို နားကြပ်ဖြင့် နားထောင်ရင်း စာအုပ်ကို ဖတ်နေသော နီလာဝင်းဆီသို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။ နီလာဝင်းမှာ အိမ်နေရင်းမို့ ဂါဝန်အတိုလေးကို ဝတ်ထားသည်။ နီလာဝင်းက ဆိုဖာပေါ် ခြေထောက်တင်ရင်း ထိုင်နေရာ သူမပေါင်လုံးလေးအောက်မှ ဂါဝန်စက လွတ်နေပြီး အတွင်းမှ ပင်တီ အဖြူလေးကို မြင်နေရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူအရင် ချောင်းကြည့်ရာမှ မြင်ဖူးခဲ့သော နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး လီးက ထိုးထိုးထောင်ထာင် ထနေမိလေသည်။
နောက် ရတနာဝင်းက သူ့ကို ဂတိတောင်းထားသည်ကို ပြန်သတိရမိပြီး မျက်လုံးကို တခြားဖက်သို့ လွှဲထားလိုက်ရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့စိတ်ကို ဟိုတွေး ဒီတွေးနှင့် စာရင်းစာအုပ်ကို ဖွင့်ထားလျှက် မျက်လုံးက စာရင်းစာအုပ်ကို မမြင်၊ ညက သူဘာဂျာ မှုတ်ပေးခဲ့သည့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးကို မြင်ယောင်နေပြီး ပါးစပ်တွင်းသွားရည်များပင် လျှံမကျလို ဖြစ်လာလို့ မျိုချလိုက်ရသည်။
“ ဖေကြီး.. ”
“ ဟင်..ဘာလဲ မီးလတ်.... ”
“ ခုနက မီးမီး ပြောတာ ကြားဖူးလားလို့..ဘာတွေ အတွေးခေါင်နေတာလဲ.. ”
“ အော်..စာရင်းတခု တွေးနေလို့ပါကွာ..ကဲ ... ဘာပြောတာလဲ ..ပြန်ပြောပါဦး.. ”
“ ဟွန့်..ဖေကြီးကလည်း..အာလည်း ညောင်းတယ်...ခြေလည်း ညောင်းတယ်..ဖေကြီးကို မေးရတာ...ဒီစာသား အဓိပ္ပါယ်က ဘာပြောတာလဲ..မီးမီးကို ရှင်းပြပါဦး.. ”
နီလာဝင်းက သူမဖွင့်ထားသည့် စာအုပ်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရှေ့ စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပြီး တဆက်တည်းမှာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။ နီလာဝင်းမှာ ရတနာဝင်းနှင့်ယှဉ်လိုက်လျှင် နို့ကလေးများမှာ သေးသော်လည်း အရပ်အမောင်းက မတိမ်းမယိမ်း ဖြစ်နေလေပြီ။ အပျိုပေါက်စမ အဆီလေးများ မကုန်သေးတာမို့ အသားအရည်မှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အိအိလေး ဖြစ်နေရသည်။ လက်မောင်းလေးမှာလည်း ကစ်ကစ်ကလေး ၊ ပေါင်လုံး ဖင်လုံးလေးများမှာလည်း ကစ်ကစ်တုတ်တုတ်ကလေး၊ ခါးကလေးကင် တုတ်တုတ်လေး ဖြစ်နေသဖြင့် သူမဖင်လုံးလေးက ကားပြီး တင်းအိနေတာက မသိသာသလို ဖြစ်နေရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် ခု စွတ်ကနဲ တက်ထိုင်လိုက်တော့ သူမပေါင်သားလေးတွေက အိစက်ပြီး နူးညံ့လှသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ မာတင်းနေသော လီးကြီးမှာ သူမဖင်လုံးသားလေးထဲ နစ်မြုပ်သွားမလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ်မှာ သူမဖင်အောက် ခုတုတု ဖြစ်နေသဖြင့် ဖင်ကို လှုပ်ရှားနေရာရွေ့လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက ဖင်နှစ်လုံးကြားရောက်သွားတော့ မှ အထိုင်ကျသွားဟန်ဖြင့် ငြိမ်နေလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း သူမဖွင့်ပေးထားသော စာအုပ်မှ အင်္ဂလိပ်စာ အက်ဆေးကို ဖတ်ပြီး အဓိပ္ပါယ် ရှင်းပြဖို့ကို စိတ်က အာရုံစိုက်လို့မရ။ သူ့လီးကြီးပေါ် တက်ထိုင်ထားသည့် နီလာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားမှာ တအားတင်းမာလာသည့် လီးကြီးကိုလည်းကောင်း၊ နီလာဝင်း၏ အိစက်သော ဖင်လုံးလေးများ၏ သူ့ပေါင်ခြံပေါ်ထိနေသည့် အထိအတွေ့များက သူ့စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ အာရုံစုမရအောင် လုပ်ထားခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း ဖြစ်သည်။
“ အာ ဖေကြီးကလည်း..ကြာလိုက်တာ..မီးမီး နောက်လုပ်စာတွေ ရှိသေးတယ်..... ”
မီးလတ်က စိတ်မရှည်သလို သူမကိုယ်လေးကို လှုပ်နှဲ့လိုက်တော့ သူမဖင်ကြားထဲ ညှပ်နေတဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးကို ပွတ်လှိမ့်ပေးသလို ဖြစ်သွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ထဲ ဟာကနဲတောင် ဖြစ်သွားသည်။ သူ့လီးကြီးကလည်း တအားကို ထောင်မတ်ဖူးထလာလို့ အပေါ်ကို ခေါင်းတအား ထောင်ထလာသည်။ အပျိုမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နံ့ ရနေတာမို့လားတော့ မသိ။
“ အင်းပါ..မီးလတ်ရဲ့...ခဏလေးပါ...သူ့ရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ခြုံငုံကြည့်နေလို့ပါဟ.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက တအားထောင်ထလာတော့ ဂါဝန်တိုလေး အနားစကိုပါ တွန်းတင်မိသလို ဖြစ်ပြီး အပျိုမလေး စောက်ဖုတ်ကို ဖုံးထားတဲ့ ပင်တီလေးပေါ် သွားထိုးကပ်သလို ဖြစ်သွားသည်။ အပျိုမလေး ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျသွားသည်။ အောက်က အထိအတွေ့ကြောင့်လား၊ ဖေကြီး ပြောပြမည့် အဓိပ္ပါယ်ကို စိတ်ဝင်တစား နားစွင့်နေလို့လား မသိ၊ သူတို့နှစ်ယောက်သား ကြာကြာလေး ငြိမ်ထိုင်နေကြပြီးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အဓိပ္ပါယ်ကို ရှင်းပြလိုက်တော့သည်။
“ အာ..အဲဒါလေးများ...ဖေကြီးကလည်း..အချိန် အကြာကြီး လုပ်နေတယ်.. ”
ဟု ပြောကာ နီလာဝင်းက ထိုင်နေရာမှ ထကာ သူမ စာလုပ်နေသည့် ဆိုဖာသို့ ပြန်သွားလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်နောက်ပိုင်းလေးကို အမှတ်မထင် မျက်လုံးရောက်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ထိတ်ကနဲ ခုန်သွားရသည်။ နီလာဝင်း ဂါဝန်လေး အနောက်ဖက်မှာ ကျပ်ပြားဝိုင်း သာသာလောက် ရှိတဲ့ အစိုကွက်လေး ။ ဟိုက် မီးလတ်များ သူ့လီးကြီး ထောင်နေတာကို သိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် စောက်ဖုတ်ရဲ့ သဘာ၀ လီးကြီးအနံ့ရလို့၊ လီးနဲ့ အနီးကပ် ပွတ်မိနေတော့ အရည်တွေ အလိုလို စိမ့်ကျတာလား၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နီလာဝင်းကို လှည့်မကြည့်ရဲတော့ပဲ ကိုယ့်စာရင်း စာအုပ်ကိုသာကိုယ် ငုံ့ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။
ညနေ ရတနာဝင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အငယ်နှစ်ယောက်ကလည်း ရေမိုးချိုးပြီးနေမို့ ညနေစာ အတွက် ပြင်ဆင်၊ သူမလည်း ရေမိုးချိုး၊ ပြီးတော့ ညနေစာ စား၊ အငယ် နှစ်ယောက်က ကျောင်းစာတွေ လုပ်ကြ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီကို အသံတိုးတိုးနှင့် ဖွင်ကြည့်နေသည်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကလေးတွေ စာကြည့်ချိန် ရတနာဝင်းက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် အတူတူ တီဗီလာကြည့်တက်သည်။ ကလေးတွေ စာမေးစရာရှိမှ သူ့ဆီလာမေးသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း သူတို့ တကယ် စာလုပ်၊မလုပ်ကို ထထပြီး သွားကြည့်တက်သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက တီဗီမှ ရတနာဝင်း ကြည့်တက်သည့် ပရိုဂရမ်ကို ပြောင်းချိန်းထားလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ရတနာဝင်း အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်လာသည်။ သူထိုင်နေကျ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ မထိုင်ဘဲ တီဗီရှေ့နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လျှက် တီဗီကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို တွေ့တော့ ရတနာဝင်း ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။
“ ဖေကြီးက ဘာလို့ ကိုယ်ထိုင်နေကြ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ မထိုင်တာလဲ.. ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက .. ”
“ ကလေးတွေ စာကြည့်နေကြပြီလား.. ”
“ အင်း... ”
ဟု ပြောရင်း နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်းဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အလိုက်သင့်ကလေး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ခွင်ထဲ အသာ မှီလိုက်ရင်း
“ ဖေကြီး တော်ကြာ အလတ်မ ရုတ်တရက် ထွက်လာလို့ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူးနော်.. ”
“ အင်း..ခြေသံကြားရမှာပေါ့...စိတ်မလုံရင်လည်း ကပ်တိုးလေးပဲ လုပ်ကြတာပေါ့...ခုတော့ ကစ်ပေးဦး...မနမ်းရတာ ကြာလို့ လွမ်းနေပြီ..... ”
“ ဟွန့်..သူပိုပြီ.. ”
“ ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်.... ”
ထုံးစံအတိုင်း သူတိုနှစ်ယောက်ရဲ့ ရမ္မက်ပြင်းပြင်း အနမ်းတွေက ပြီးသွားတာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးကို မောဟိုက် အသက်ရှုမဝဘဲ ကျန်စေခဲ့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လီးတအားတောင်နေပြီး ရတနာဝင်းက နို့သီးခေါင်းလေးတွေထောင်၊ စောက်ရည်ကြည်တွေ စို ဖြစ်သွားရသည်။ နောက်တော့ ဆိုဖာကို နှစ်ယောက်သား နောက်မှီလို့ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်ရင်း တယောက်နဲ့ တယောက် လက်တဖက်ချင်း လိမ်ယှက်ပြီး လက်ဖဝါးချင်းထပ်လို့ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသည်။ အိမ်တွင်းက တယောက်ယောက် ထွက်လာရင်လည်း သူတို့ကျောဖက် ဆိုဖာ နောက်ကျောကိုပဲ မြင်ရမှာမို့လို့ ၊ ရှေ့က သူတို့လက်တွေ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မမြင်နိုင်ပါဘူး။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ပုဆိုး ခါးပုံစံကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ မတ်ပြီး တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလို ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း လက်ကလေး တဖက်ကို ကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက သူ့လက်ကလေး တဖက်နဲ့ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်လက်တဖက်နဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ကို ဆိတ်ဆွဲပြီး အသံမထွက်အောင် တခစ်ခစ်နဲ့ ရီလိုက်သည်။
“ ဖေကြီး ဟာကြီးက အမြဲထောင်နေတာပဲ.... ”
“ ကိုယ့်ချစ်သူလေးနား ရောက်ရင် အဲ့လိုပဲ ဖြစ်နေတော့တာပဲကွာ.... ”
“ သွားပါ ... သူ့အကြောင်း မသိတာကျနေတာပဲ.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းကျောမှ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကလေးကို တီရှပ်အောက်မှ လက်လျှိုဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ကို တီးရှပ်နှင့် ဘရာအောက်မှ လျိုကာ အုပ်ကိုင်ရင်း ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖဝါးလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးရင်း သေချာငုံ့ကြည့်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ပုခုံးလေးကို ဖိတွန်းကာ သူ့ပေါင်ပေါ် ကုန်းငုံ့စေရင်း
“ မီးကြီး ဖေကြီးလီးကို စုပ်ပေးကွာ.. ”
ဟု ပြောလိုက်ပါသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့မကို အသာဖိတွန်းကတည်းက သိနေပြီး သူမနှုတ်ခမ်းကို ဝလုံးပုံ ဟပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံ့စုပ်ပေးလိုက်သည်။
“ အား...ကောင်းလိုက်တာ .. မီးကြီးရယ်..... ”
“ ပလွတ်..ပလပ် ..ပြွတ်..စ်.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း နို့တွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အောက်မှ ပင့်ကိုင်ဆုပ်နှယ်ပေးရင်းဖြင့် ရတနာဝင်း လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို ဇိမ်တွေ့နေလေသည်။ ရတနာဝင်းမှာလည်း အခုတော့ လီးစုပ်ရသည့် အရသာကို သိသွားပြီမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ လီးနွေးနွေးမာမာကြီးကို အားပါးတရကို စုပ်ပေးရင်း လက်ကလေးများကလည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ရတနာဝင်းဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီကြိုးမျော့မှ လက်လျှိုသွင်းကာ ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ လက်လျိူရင်း စောက်ဖုတ်လေးကိုနှိုက်ကာ မွှေလေရာ ရတနာဝင်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ပိုပြီး စုပ်ပေးမိလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာသော ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲကို သူ့လက်ခလယ်လေး ထိုးသွင်းပြီး အဝင်အထွက် လုပ်ပေးလေရာ ရတနာဝင်းက သူမဖင်ကလေးကိုလည်း ကော့ပေးရင်း သူမလက်ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို အဆက်မပြတ် ထုပေးနေလေရာ သိပ်တောင်မကြာလိုက်ပဲ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားရလေတော့သည်။ ဒီတခါတော့ အဆင်သင့် ပြင်ထားသော ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်များကို ဂွတ်ကနဲ ဂွတ်ကနဲ မျိုချပြစ်လိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်များ ထွက်တာ ရပ်သွားမှ လီးတန်ကြီးကို သူမပါးစပ်မှ ချွတ်ကာ လျှာကလေးဖြင့် လီးတန်တလျှောက်ရော ဒစ်ဖူးကိုပါ ပြောင်စင်သွားအောင် လျှက်ပြီး သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။
ရတနာဝင်း သူ့လီးတန်ကြီးကို လျှက်တာ ပြီးသွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမပုခုံးလေးကို မ ထူကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် ကစ်ဆင်ပေးလိုက်သည်။
“ အား..မီးကြီး အရမ်းကောင်းတာပဲကွာ..လာ...ဖေကြီး .. ပြန်လုပ်ပေးမယ်.... ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်လောက်ထိ ဆွဲချစေကာ ပင်တီလေးကို ဘေးဖြဲပြီး သူ့လက်ခလည်ချောင်းဖြင့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ထိုးခွဲထည့်ကာ လက်ချောင်းဖြင့် စလိုးပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း ခမျာ သူမကိုယ်တိုင်ပင် လက်တဆစ်ကျော်အောင် တခါမှ ထိုးထည့်ဖူးသူ မဟုတ်ရာ စောက်ဖုတ်လေးက အလွန် တင်းကြပ်နေပြီး နာကျင်လေသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ကလည်း တအားထနေ၊ စောက်ရည်တွေကလည်း စိမ့်ယို စီးကျနေလေရာ မကြာခင် အတွင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ လက်ခလည်တချောင်လုံး အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့သည်။
“ ဖွတ်..ဖလွတ်..စွတ်..စွတ်.... ”
စောက်ရည်များနှင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ချောင်းဝင်ထွက်သံလေးနှင့် ရတနာဝင်း၏ ကြိတ်ငြီးသံလေးမှာ ရမ်သမ်ကျကျ ပေါ်ထွက်လာနေတော့သည်။
.........................................................................
အခန်း (၁၃)
“ ဖေကြီး...အား...မရတော့ဘူး....မီး....အီး....ရှီး..... ”
ရတနာဝင်း ပေါင်လေးနှစ်လုံး လိမ်ကျစ်ရင်း လက်တွေက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကုတ်တွယ်ပြီး သူမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားရလေတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လက်ချောင်းကို ချက်ချင်း ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ရတနာဝင်း ကိုယ်လုံးလေး ပျော့ခွေကျသွားမှ အသာဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းမှာ စိုစွတ်နေသည့် စောက်ရည်တို့ကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ကာလျှက်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်စ်..ပလပ်.... ”
“ ဟာ ဖေကြီးကလည်း .. မီး...ငရဲကြီးတော့မှာပဲ..... ”
“ မကြီးပါဘူးကွ...ဖေကြီးက မီးကြီးကို ချစ်လို့ ... မီးကြီး တကိုယ်လုံးက အရသာတွေနဲ့ ပြည့်စုံနေတာကိုး.... ”
ထိုအချိန်မှာ ရတနာဝင်း ဖုန်းမှ တင်...တင်...နှင့် အသံမြည်လာရာ သူ့ရီးစားဆီမှ ဖြစ်နေလေသည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကြည့်လိုက်ရင်း
“ ကိုအောင့်ဆီက ဖုန်း...မီးကြီး သွားပြောဦးမယ်နော်.... ”
ဟု ပြောကာ ထပြီး အခန်းရှိရာသို့ ထထွက်သွားလေတော့သည်။
ရတနာဝင်းမှာ သူ့ရီးစားဖြစ်သူနှင့် ဖုန်းပြောနေရသော်လည်း ခုနကမှ အဖေဖြစ်သူလက်ဖြင့် လိုးပေးတာ ခံထားရသဖြင့် သိပ်စိတ်မပါသလို ဖြစ်နေရသည်။ အောင်မိုးဟိန်း မှာ ရတနာဝင်း အရင်ကလို အားတက်သရော မရှိသည်မှာ တပတ်လောက်ရှိပြီမို့ စိတ်ပူလာသည်။
ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဟု မေးတော့ ရတနာဝင်းက ဘာမှ မဖြစ်ကြောင်း ခုတလော အလုပ်များလို့ လူက နွမ်းနှယ်နေကြောင်း ဆင်ခြေပေးမိလေသည်။
............................................................
ညဘက် အိပ်ယာဝင်ချိန်ကျတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စောင့်နေသော်လည်း ရတနာဝင်းက ပေါ်မလာ၊ သို့နှင့် သူ့အခန်း ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ ချောင်းကြည့်တော့ သမီးနှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ အိပ်လို့မပျော်၊ ရတနာဝင်း ညဦးပိုင်းက သူ့ကို လီးစုတ်ပေးထားသဖြင့် တချီပြီးခဲ့သော်လည်း တကယ်လိုးရတာ မဟုတ်လို့ အာသာက မပြေချင်၊ လိုးဖို့ကလည်း သမီးအရင်း ဖြစ်နေတာက တကြောင်း၊ အပျိုစစ်စစ်ကို လိုးရမှာမို့ သူတကယ် စိတ်ပါလက်ပါနှင့် ပေးတာကို လိုးချင်တာလည်း တကြောင်းကြောင့် အချိန်ယူနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
အိပ်ယာပေါ် လီးကြီးတောင်ပြီး တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့် အိပ်မပျော်နိုင်သော ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နောက်ဆုံးတော့ စိတ်မထိန်းနိုင့်တော့၊ သူ့အိပ်ယာမှ ထကာ ရတနာဝင်းတို့ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးမှာ အတွင်းက ဂလန့်မချထားသဖြင့် ပွင့်သွားခဲ့သည်။ သူက အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး သမီးနှစ်ယောက်အိပ်နေသော ကုတင်နားသို့ ခြေဖျားထောက်ကာ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ည အမှောင်ထဲမှာ မျက်လုံးက အကျင့်ရသွားတော့ အခန်းတွင်းက ညအိပ်မီးလုံးကလေး အလင်းရောင်က ထိန်နေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ သူ လိုရမယ်ရ ယူလာသော လက်နှိပ်ဓါတ်မီးလေးပင် သုံးစရာ မလိုချေ။
ခြင်ထောင်နား ရောက်မှ သူအခက်ကြုံရသည်။ ရတနာဝင်းက နံရံနှင့်ကပ်လျှက် အိပ်ပြီး နီလာဝင်းက အပြင်ဘက်မှာ အိပ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူရတနာဝင်းကို နိုးချင်လျှင် နီလာဝင်းကို ကျော်နှိုးမှ ရပေမည်။
ရတနာဝင်းမှာ နံရံကို မျက်နှာပြုကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကျောပေးအိပ်နေသဖြင့် ခါးကျင်ကျင်ကလေးမှ စွံကားထွက်လာသော တင်ပါးလုံးကလေးက ဂစ်တာလေး တခုကို လှဲထားသလို ဖြစ်နေသည်။ ရတနာဝင်း ဖင်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း သူ့မျက်စေ့အောက်မှာ မြင်နေရသည့် နီလာဝင်းကိုလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ဝင်စားသွားရသည်။ ကုတင်နားမှာ ရပ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်စေ့အောက်တည့်တည့်မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်ပျော်နေတာက အလတ်မ နီလာဝင်း။
နီလာဝင်းလေးက အိပ်မောကျနေတာမှ ခလူးခလူးတောင် အသံတွေထွက်နေသည်။ အိုက်လို့ ထင်သည်၊ စောင်လည်း ဘေးကျနေသည်။ ခါတိုင်း ဂါဝန်ဝတ်နေကျ ကောင်မလေး ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ထမီတွေ ဘာတွေ ဝတ်အိပ်လို့ ၊ ခုတော့ အဲဒီ ထမီက လည်ပင်းလောက်ရောက်နေပြီ။ ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေး နှစ်လုံးက စင်းနေတာပဲ ၊ ပေါင်ခွစုံမှာတော့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်ကလေး၊ ဦးရင်းထွန်းဝင်း သူ့လက်ထဲက ကိုင်လာတဲ့ လိက်နှိပ်ဓါတ်မီးလေးကို ဖွင်ပြီး လက်နဲ့အုပ်လို့ ဇာခြင်ထောင် အပြင်ကနေ ထိုးကြည့်လိုက်သည်။ အမွှေးလေးတွေက မြှင်းမြှင်းလေးတွေ ပေါက်ကာစ ပါးပါးလေးပဲ ရှိသေးတော့ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို အကွဲကြောင်းလေးနဲ့ပဲ မြင်နေရတယ်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့ ၊ လက်တဖက်က လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကို ကိုင်ထားရင်း နောက်လက်တဖက်က သူ့ပုဆိုး အောက်စမှ လက်လျှိုကာ ဂွင်းတိုက်မိနေပြီ။ အရမ်းတိတ်ဆိတ်နေတာမို့ နီလာဝင်း၏ ဟောက်သံလေးနှင့် ရတနာဝင်း၏ အသက်ရှုသံတို့တောင် ကြားနေရသည်ဖြစ်ရာ သူ့ဂွင်းထုသံကို အသံမထွက်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်ရှားနေရသည်။ သို့ပေမယ့် စောက်ဖုတ်လေးက လှလွန်းတာကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ လရည်တွေ ပုဆိုးထဲ ပန်းထွက်သွားရပါတော့သည်။ သူ့လရည်တွေ လုံခြည်ထဲ ပန်းထွက်သွားတော့မှပဲ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နောင်တရကာ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ပိတ်ကာ အခန်းထဲက အမြန် ပြေးထွက်ခဲ့ရပါတော့သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ရောက်မှ လှဲလျောင်းရင်းက ပြန်တွေးနေမိသည်။ မိမိက မိမိသားသမီးတွေကို ကာကွယ် စောင့်ရှောက်ပေးရမှာ ၊ အခုတော့ ကိုယ်က မဟုတ်တာ လုပ်သလိုများ ဖြစ်နေပြီလား ဟု နောင်တတွေ အကြီးအကျယ် ရနေမိသည်။ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့်နဲ့နေပြီး တော်တော်ကြာမှ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
..................................
နောက်တနေ့ကျတော့လည်း မနက်ပိုင်းအထိ နောင်တ ရနေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ နေ့လည်ခင်းကျတော့ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက် စွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်ရပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကလေးနှစ်ယောက် ကျောင်းမှပြန်လာ၊ နေ့လည်စာ စားကြပြီး ဝယ်ယူသူ ပါးချိန် သူကလည်း စာရင်းစာအုပ်စစ်၊ နီလာဝင်းကလည်း ဆိုဖာပေါ်မှာ စာလုပ်ရင်း ဖုန်းဖြင့် သီချင်းနားထောင်နေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စာရင်းလုပ်နေရင်းမှ နီလာဝင်းဖက် တချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ရင်း ညက သူမြင်ခဲ့ရသည့် စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိသွားသည်။ သူ့လီးကလည်း ချက်ချင်းကို မာတောင်လာခဲ့သည်။ မဖြစ်သေးပါဘူးလေ ဟု တွေးကာ ခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး စာရင်းစာအုပ်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ ဟိုခြစ် ဒီခြစ် လုပ်နေလိုက်သည်။
“ ဖေကြီး.. ”
ဘေးမှ နီလာဝင်း ခေါ်လိုက်သံကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဟာ လာပြန်ပြီ ဒီကောင်မလေးဟာ ဟု စိတ်က ငြီးတွားလိုက်သော်လည်း မျက်လုံးတွေက နီလာဝင်း တကိုယ်လုံးကို ခြုံကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒီနေ့တော့ ကောင်မလေးက တီရှပ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်နေရင်း အဟောင်းကလေး ဝတ်ထားသည်။ အောက်က ဘောင်းဘီတို ပိတ်သားပွပွလေး ခါးမှာ ပိတ်စကြိုးဖြင့် ချည်ရသည့် ဘောင်းဘီလေး ဝတ်ထားသည်။
“ ဟယ် ..ဘာတုန်း.. ”
“ ဒီမှာ အဲ့ဟာလေးလည်း အဓိပ္ပါယ် ရှင်းပြပါဦး..အက်ဆေးကလည်း အရှည်ကြီး..နောက်ပြီး စကားလုံးတွေကလည်း အခက်ကြီးပဲ.... ”
ဟု ပြောရင်း စာအုပ်ကြီးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း စားပွဲပေါ် ပြစ်ချကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ခုနကမှ မာချင်သလိုလို ဖြစ်နေသော လီးကြီးပေါ်သို့ အိတင်းတင်း ဖင်လုံးကလေး ပိကျလာတော့ လီးကြီးက ချက်ခြင်း မာလာသည်။ နီလာဝင်းကလေးက အောက်မှ ဖုတက်လာသော လီးကြီးကို ဆိုဖာပေါ်က ဘု တခုလိုများ သဘောထားနေသလား မသိ။ သူ့ဖင်ကလေးကို လှုပ်လီလှုပ်ခါလုပ်ရင်း ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြား ရောက်သွားအောင် ရွေ့ထိုင်လိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ တွန်းချရလည်း အခက်၊ ငြင်းဖို့ကလည်း အကြောင်းရှာမရ၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေရသည်။ သို့သော် ရလို ရငြား
“ ဟာ ..မီးလတ်..အက်ဆေးက အရှည်ကြီးပဲ..ဖေကြီး အကြာကြီး ဖတ်ရဦးမှာ သွားပြီး ဆိုဖာမှာထိုင်...သီချင်း နားထောင်လိုက်ဦး...ဖတ်ပြီးရင် ဖေကြီး ပြောပြမယ်.... ”
“ ဟင့်အင်း..ရတယ်...ဒီမှာပဲ သီချင်းနားထောင်ပြီး စောင့်မယ်.... ”
ထိုသို့ပြောရင်း နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်ကို သူမ ကျောလေးမှီကာ နေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ချွေးပြန်လေပြီ။ သူ့မျက်စေ့ထဲမှာ မြင်နေတာက နီလာဝင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေး။ အခု အဲဒီ စောက်ဖုတ်လေးက သူ့လီးကြီး အပေါ်တည့်တည့်မှာ ရောက်နေသည်။ ပိတ်စ ပါးပါးလေးတွေ ခြားနေပေမယ့် အငွေ့အသက်က ရနေသည်။ လီးကြီးကလည်း အစွမ်းကုန် မာတောင်တင်းနေပြီ။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကြိုးစားပန်းစား ဖတ်သည်။ သူက အင်္ဂလိပ်စာ ကောင်းသည်မို့ ဖတ်ပြီးသည်နှင့် အဓိပ္ပါယ်က သိနေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့လီးကြီးပေါ်မှ ဖင်လုံးလေးကို ခုတော့ မရွေ့စေချင်သေး။ သုတ်သွေးတွေက ဦးနှောက်ထဲ ရောက်နေပြီ။ သူ့ကုလားထိုင်ကလည်း ရုံးသုံးကုလားထိုင်လိုမျိုး ဆုံလည်။ သူ့ကျောဖက်ကို လှန်လို့ ပြုလို့ရသည်။ အဲ့တော့ နီလာဝင်းက သီချင်းနဲ့ အညီကိုယ်လေး လှုပ်လျှင် သူတို့ကိုယ်လုံးတွေက ပြိုင်တူ ယိမ်းလို့၊ လီးကြီးက ဖင်လုံးလေးကို ဖိဖိပွတ်နေသည်။ ညက မြင်ထားသည့် စောက်ဖုတ်ကလေးနှင့် အခုလို လီးမာတောင်နေတာကို ဖိပွတ်တာ ခံနေရတော့ လူပျိုလေးပမာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးမှ လရည်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လုံခြည်ထဲမှာ ပန်းထွက်ကျသွားတော့သည်။
“ ကဲကဲ ..ရပြီ..ဒီမှာ နားထောင်.. ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်းကို အဓိပ္ပါယ် အမြန်ရှင်းပြပြီး တွန်းလွှတ်လိုက်ရတော့သည်။ နီလာဝင်း ထသွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကမန်းကတန်း ထိုင်ခုံမှ ထကာ သူ့အိပ်ခန်းတွင်းသို့ အမြန်လျှောက်ဝင် သွားလိုက်ရသည်။ အခန်းထဲမှာ ပုဆိုးအသစ်တထည်လဲကာ အဟောင်းကို အဝတ်လျှော်ခြင်းထဲ ပြစ်ထည့်ခဲ့လိုက်ရလေသည်။
..........................
ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့အခန်းထဲ ကမန်းကတန်း ဝင်သွားတော့ နီလာဝင်းက မျက်နှာကို မပြုံးမိအောင် အတင်းချုပ်တည်း ထားရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လုံခြည်လဲပြီး အိပ်ရှေ့ပြန်ရောက်လာမှ နီလာဝင်းက ထပြီး နောက်ဖေးဘက် ထထွက်လာတာ အိမ်သာထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာ ကမုတ်တွင် ပင်တီလေး ဒူးခေါင်းလောက်ထိ ဆွဲချွတ်ကာ ထိုင်လိုင်သည်။ သူမ ပင်တီခွဆုံနေရာလေးမှာတော့ အစိုကွက်ကလေး ဖြစ်နေလေပြီ။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် မာတင်းတင်းလေး ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ခြေပေးနေမိသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ သူ့စောက်စေ့လေး ကျဉ်တက်သွားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးလည်း တုန်ခါသွားခဲ့ရသည်။ စောက်ရည်လေးတွေနဲ့ အတူ သေးကို ညှစ်ချပေါက်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ရေဆေးကာ အတွင်းခံကို ပြန်ဆွဲဝတ်လို့ အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာတော့သည်။
အိမ်ရှေ့ဆိုင်ခန်းတွင် ပစ္စည်းများ ဟိုရွေ့ဒီရွေ့ နေရာချနေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ခုန ပုဆိုးမဟုတ်တော့၊ ပုဆိုး အသစ်လဲထားတာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ကာ ပြုံးလိုက်မိလေသည်။
အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment