ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၆ )
{ Drama, Thriller }
ရေးသားသူ - Niko Soe
အခန်း (၇၆)
နရီက သတိုးကုန်းခိုင်းသည့်အတိုင်း လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သတိုးက နရီဖင်နောက်မှာ နေရာယူလိုက်သည်။
ဟင်။
အခုမှ သတိုးသတိထားမိသည်။ သူမ၏ ခါးနှင့် တင်ပါးအစပ် ညာဖက်ထောင့်နားမှာ လိပ်ပြာပုံ tattoo လေးတစ်ခု။ ဝင်းလက်နေသော အသားအရေအောက် လိပ်ပြာလေးက ပျံသန်းတော့မည်ဟန်ဖြင့် ကြွတက်နေသည်။
“ ဖြန်း”
“ ဟင့်……အင့်……အင့်”
ကားပြီး ကြွတက်နေသော တင်သားတွေကို သတိုး ထပ်ရိုက်ပြန်သည်။ ဒီလိုမျိုးပုံစံ အိုးတွေကြား လီးကို စိမ်ရတော့မည်ဟု တွေးလိုက်ရုံနဲ့တင် သိပ်မိုက်နေပြီ။ မလိုးသေးဘဲ မိမိမျက်မှောက်ရှေ့သို့ရောက်လာနေသည့် တင်သားလေးတွေကို ရိုက်ကြည့်ကြည့်သည်။
အိုးကောင်းအောင် နာနာရိုက်ရသည်ဟု ပြောကြသည်လေ။ ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးမှ ထောင့်တစ်ချိုး ကားသလို ကားထွက်ထားသော တင်အိုးကြီးတွေက မီးရောင်အောက် လှပလွန်းနေသည်။ လက်ရာတောင် ခပ်ပါးပါးလေး ထင်ကျန်ပြီးရဲတွတ်နေသည်။
ပြူးထွက်နေသည့် စပ်ပတ်အပေါက်ဝလေးကို လက်လေးနှင့် အရင်ဖြဲကြည့်ကြည့်သည်။
“ ဟင့်………….အင့်……အင့်”
အတွင်းနံရံတွေ ရှုံ့ချည်ပွချည်ဖြစ်နေသည်။ သတိုး မိမိလက်နှင့် ဖင်နှစ်လုံးကြား ပြူးနေသော စပ်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကို နှိုက်ကြည့်ကြည့်သည်။
“ မင်း တော်တော်အလိုးခံချင်နေပြီနဲ့တူတယ်။ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲကွာ”
စောက်ရည်တွေရော၊ အခုက ကွန်ဒုံးပြဲသည်အထိ ပန်းထည့်ထားသော လရည်တွေနဲ့ နရီစောက်ခေါင်းက စိုရွှဲနူးအိနေသည်။ ဝင်လာသော သူ့လက်ချောင်းတွေက လက်တစ်ဆုံးထည့်သည်။ ကလိသည်။ နှိုက်သည်။
“ ဟင့်…..အင့်……အင့်…….အင့်”
နှိုက်ရင်း၊ နှိုက်ရင်းဖြင့် နှိုက်နေသော လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေက စောက်ရည်တွေကြောင့် ပဲကြီးခွံ အရည်နူးသလို အရေပြားလေးတွေ ရှုံ့တွသည်အထိ နှိုက်ကောင်းကောင်းဖြင့် ကလိနေသည်။
“ ဟင့်….အင့်….ကိုကြီးရယ်….သမီးကို…..သမီးကို လိုးပေးပါတော့”
“ ဘာပြောတယ်….မကြားရဘူး”
“ လိုးပေးပါတော့….သမီးမရတော့ဘူး…….စပ်ပတ်အရမ်းယားနေလို့ပါ…….အဟင့်…..ဟင့်”
နရီ မရတော့ပါ။ စောက်ခေါင်းထဲကနေ တဆစ်ဆစ်နဲ့ ရွပိုးထိုးနေပြီ။ လီး ဆိုသော အရာကြီးကို မိမိကိုယ်ထဲ လိုးဝင်လာပါကို မစောင့်နိုင်တော့ပါ။ ချက်ချင်းထုတ်ပြောမိသည်အထိ အသွေးအသားတွေက ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေပါပြီ။
သတိုး က တဆတ်ဆတ်ခါနေသည့် လီးမဲကြီးကို တင်ပါးနှစ်လုံးကြားအောက်နား ဖောင်းအိစိုရွှဲနေသည့် စပ်ပတ်အဝဆီတေ့သည်။ ပြီးနောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း မသွင်းတော့ဘဲ သူမ ခါးကို ထိန်းကာ လီးမဲရှည်ကြီးကို အားပါးတရ ဆောင့်ထည့်လိုက်ပါသည်။
“ အား….အမေ့…..အမေရေ…..အား…..အား……ဟား……ဟား”
“ ဗျစ်……ဗျစ်…ဗြတ်….ဗျစ်…..ဗြတ်……ဗြတ်….ဖတ်….ဖတ်….ဗြတ်…..ဗြတ်”
“ ရှိး………..ကျစ်……..စောက်ရမ်းကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးပဲကွာ….ကျစ်……ဟား……စောက်ရမ်းမိုက်တယ်……ဟား….ဟား”
သူများနဲ့မတူ၊ တမူကွဲပြားသည့် အရသာတစ်ခု နရီတွင် ပိုင်ဆိုင်၏။ ထိုအရာက စောက်ခေါင်းကြွက်သားတွေက လီးကို ပိုကောင်းအောင် ညှစ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိခြင်းပင်။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ထားလို့လား။ သို့တည်းမဟုတ် မွေးရာပါ ဘုရားပေးကုသိုလ်ကံ ကောင်းလို့လား။
ဘာအကြောင်းကြောင့်မှန်း မသိသော်လည်း စောက်ခေါင်းထဲက လီးကို တစ်ချက်တစ်ချက် ဆွဲညှစ်လိုက်လျှင့် သတိုး သုတ်လွှတ်မိမတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ အစက ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် အလွှာလေး ကြားခံနေသဖြင့် ဤအရသာက သိပ်မသိသာလှ။ အခုလိုမျိုး ပလိန်းကြီးချတော့ သူမ၏ ကောင်းမွန်စေးပိုင်မှုကို သတိုး တဝကြီး ခံစားမိသည်။
“ မင်း…..ကိုယ့်လီးကြိုက်လား”
“ ကြိုက်တယ်….ကြိုယ်တယ်…….ဟင့်……..အင့်”
“ မင်း ကုန်းပေးဖူးသမျှ ယောကျ်ားတွေထဲ ဘယ်သူ့လီး အကောင်းဆုံးလဲ”
သတိုးက နရီကို ဖာသည်မ လို့သာ သတ်မှတ်ထားသည်နှင့်တူသည်။ နရီက ဖာသည်မ မဟုတ်ပါ။ ကြေးစားညဉ့်ငှက်မ လည်း မဟုတ်ပါ။ သူ့အပြင် ဦးမျိုးသာ မိမိကြုံဖူးပါသည်။ ဂုဏ်သိက္ခာကိုမှ မထောက်ထားဘဲ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ဆိုပါလျှင် “ကြိုက်ကုန်း” ဟု အမည်တပ်၍ ရလောက်ပါသည်။
“ ကိုကြီးဟာ…..အင့်….ဟင့်…အင့်….ဟင်း…….ဟင်း”
“ ဖတ်….ဖတ်…ဖလတ်….ဖလတ်….ဖတ်……ဖတ်….ဖတ်”
“ ကိုယ့်လီးပေါ့….ဟုတ်လား……ကြိုက်လား…..အခုလို ခံနေရတာ”
“ ကြိုက်တယ်….ဟင်း….ဟင်း…ကြိုက်တယ်….အင့်…….ဟင့်…..ဟင်း……ဟင်း”
ပြောလည်းပြော၊ လိုးလည်းလိုး။ တပြိုင်နက်တည်း အလုပ်နှစ်ခုကို လုပ်ဆောင်နေကြသည်။ သတိုးလီး၏ ရှည်လျားထွားကြိုင်းမှုက နောက်ကနေ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ဟိုးအတွင်းထဲထိဆောင့်သည်။ ကျဉ်သည်၊ ဆိမ့်သည်၊ ကောင်းမွန်သည်။
သတိုးလည်း ဆဲလိုက်၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်အိပ်ယာပေါ်က စကားတွေ ပြောပြောပြီးမလိုးရသည်မှာကြာလှပြီ။ မြနဲ့ လိုးရင် နူးနူးညံ့ညံ့၊ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ အချစ်တစ်ခုကို အရင်းတည်ကာ လိုးသဖြင့် လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အရင်းခံသည်။
ချစ်သည်။ ကြိုက်သည်။ ကောင်းသည်မှ လွဲ ကျန်တာ ဘာမှမပြောဖြစ်ကြ။ အခုကျ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု ရမ္မက်ဆန္ဒကြောင့်ဆိုတော့ စကားတွေကို ပို၍ တစ်တစ်ခွခွဆန်သည်။ ဆဲဆဲပြီး လိုးရသည်မှ ပိုးအားရသလို။
“ ပေါင်တွေ ဝင်မလာနဲ့…..ကားထား…..ကားထား….ဟုတ်တယ်……အဲလို……အဲလို”
သတိုး၏ ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းတွေက ကြာလာလျှင် ခံရသူက မထောင်းသာလှပါ။ စောက်ရည်တွေဆိုသည်မှာလည်း ဘယ်လောက်တောင် ထွက်ချနေသလဲဆို သတိုးလီးချောင်းတစ်ခုကို အရှိန်ပြင်းပြင်းပွတ်တိုက်မှုများနှင့် ထိုအရည်တွေ ရောထွေးပြီး အမြုပ်တွေထသည် အထိ။
သတိုး လိင်တံတလျှောက်လုံးမှာ အဖြူရောင် အဖတ်တွေများစွာ စေးကပ်နေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ စပ်ပတ်အပေါက်ဝဆီသို့ အမြုပ်တစီစီ ထွက်ကျသည်။ နရီ ညောင်းလာသဖြင့် ခိုရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက အိပ်ယာပေါ်မှောက်ချလိုက်သည်။ ဖင်ဗူးလေးတစ်ခုတည်း ထောင်ကာ သတိုးလိုးရန် ပင့်ပေးထားပါသည်။
သတိုးလည်းအစက ဒူးထောက်ပြီး doggy style လိုးနေရာမှ ဖင်ဗူးလေးတစ်ခုတည်း ထောင်နေသော နရီကို ပို၍ လိုးသတ်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ မိမိပါ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်မည့်ပုံဖြင့် ကားလျားကြီး ခွလိုက်ကာ လိုးဆောင့်လိုက်သည်။
“ အား…..ဟား…….ဟား……..ဟား…….ဟား”
ဝင်လာသော အရှိန်ကို နရီမခံနိုင်ပါ။ ထောင်နေသော ဖင်ဗူးကြီးပါ အရှိန်ကြောင့် အောက်သို့ပြုတ်ကျလာသည်။
သို့သော် စပ်ပတ်ထဲ သပ်လျှိုစိုက်ဝင်နေသော လီးမဲကြီးက အလွတ်မခံ။ စပ်တ်နဲ့အလိုက်သင့် အောက်သို့ လိုက်ပါလာသည်။ နရီ တစ်ကိုယ်လုံး မွေ့ယာပေါ် မှောက်ခုံလျက်ကြီးဖြစ်သွားသည်။ သတိုးက နရီဖင်တုံးကြီးအပေါ်မှ လီးကို စိမ်ကာဖြင့် စပ်ပတ်အမြောင်းကြား ထပ်လိုးထည့်သည်။
နရီ ဘာစကားမှ မဆိုနိုင်တော့ပါ။ ဒီလောက်ပြင်းပြသည့် ကာမအရသာကို တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ်မကြုံဖူးပါ။ အခုလို လက်တွေ့ကြုံလာရသည့်အခါမှ သူ၏ အချစ်ကြမ်းမှုကြီးကို နရီ ဆလံသရပါသည်။
“ ကိုယ်ပြီးတော့မယ်……..ပြီးတော့မယ်…..ဟား….ဟား….ဟား”
နရီက လေးဖက်ထောင့်နေသည့်အချိန်ကတည်းက နောက်တစ်ချီ ပြီးနှင့်နေပြီ။ ဒီညအဖို့ ဘယ်နှစ်ချိန်မှန်း မသိ ပြီးပြီးနေသည်မှာလည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပါ။ သတိုးက နရီခါးကို ဖိချထားပြီး ဖင်ကြားထဲက စပ်ပတ်အမြောင်းလေးထဲ တရစပ်လိုးထည့်နေသည်။
စောက်ခေါင်းနံရံတွေက စုပ်ယူနေသည့်ကြား၊ ဆွဲညှစ်နေသည့်ကြားက လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်လိုးထည့်လိုက် လုပ်နေရသည်မှာ အရသာရှိလှပါဘိ။ ကြာလာတော့ သတိုးလည်း မျော့အစွမ်းကြောင့် သည်းမခံတော့။
ပြီးချင်လာပြီ။
“ ဗျစ်…….ဗြီ…….ဗြီ…..ဗျတ်…….ဗျတ်…ဖတ်…ဖလတ်…ဗျစ်….ဗြီ…….ဗြီ”
နောက်ဆုံးအချက် ဆောင့်ထည့်အပြီး စောက်ခေါင်းထဲက ဆွဲညှစ်လိုက်သည်နှင့် ဒစ်ထိပ်ဖျားက ကျဉ်တက်သွားသည်။ သာယာမှု၊ မိန်းမောမှု၊ ပျော်ရွှင်မှုတွေကြောင့် ကျန်ရှိနေသော လရည်တွေက တဗျစ်ဗျစ် ပန်းထွက်လာသည်။
ဟိုးစောက်ခေါင်းထဲထိ လရည်တွေနှင့် ပူနွေးစေသည်။
“ ဟား…ပြီးပြီး…ဟား……ဟား……ဟား…..ဟား…..ပြီးပြီ…..ဟား…ဟား”
နရီက ဘာမှကို မပြောနိုင်တော့။ မောဟိုက်ပင်ပန်းလွန်းလှပါပြီ။ မွေ့ယာပေါ် ကားကားကြီး အလိုးခံနေရုံမျှသာ တတ်နိုင်ပါတော့သည်။ သုတ်ကို တစ်စက်မကျန်လောက်သည်အထိ ပက်ဖြန်းပြီးသည်နောက် သတိုးကိုယ်လုံးကြီးက နရီကျောပြင်ပေါ် အိကျလာသည်။
သတိုးဆီက ချွေးစက်တွေက နရီကိုယ်ပေါ်သို့ ကျဆင်းနေသည်။
“ ကောင်းလိုက်ကွာ….မင်းကစောက်ရမ်းမိုက်တာပဲ…….ဟူး……ဟား……ဟား”
သတိုးက နရီနားသီးတွေကို ငုံကာ လှမ်းပြောသည်။ နရီကိုယ်လုံးက အပေါ်ကနေ သတိုးကိုယ်ကြီးနဲ့ ဖိချထားထားသဖြင့် ကြားထဲ ပိပြားနေပါသည်။ နရီလည်း ကောင်း၊ သူလည်း ကောင်း။ နှစ်ယောက်စလုံး အပေးယူမျှမျှနှင့် အချစ်စစ်ပွဲကို ဆင်နွှဲသည့်ညလေးတစ်ည။
သူစိတ်ကို နရီ ဖတ်မတတ်တော့ မသိပါ။ သေချာတာတစ်ခုက နရီဘဝအတွက် မမေ့နိုင်တော့မည့် အရိုင်းဆန်သည့် ညလေးတစ်ညဖြစ်နေပါတော့မည်။
............................................................................
အခန်း (၇၇)
“ အင့်”
နရီ လူးလွန့်လာသည်။ မျက်လုံးကို အရင်ဖွင့်ကြည့်ကြည့်တော့ မြင်ကွင်းမှာပေါ်လာသည်က အိပ်မောကျနေသည့် တစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်။ ဘယ်သူပါလိမ့်။
“ ကျစ်”
ညက ဘာဖြစ်သွားပါလိမ့်။ အတွေးတွေက ရုပ်ရှင်ထဲက အနှေးပြကွက်လို တစ်ခုချင်းစီ အတွေးထဲ စီကာရီကာပေါ်လာသည်။ ညက ကူးကူးနဲ့တွေ့အပြီး အရင် KTV က မကြယ်တို့နှင့်သွားတွေ့သည်။ မကြယ်နေမကောင်းသဖြင့် ဂျာကြီးကို ခွင့်ပန်ကာ မကြယ်အစား ဝင်ပေးခဲ့သေးသည်။ ပြီးနောက် ဝိုင်းထဲက ကိုလူချောနှင့် သူနေတဲ့ ဟိုတယ်ဆီသို့ after ဆက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဘတစ်ပြန်၊ ကျားတစ်ပြန် ချစ်စခန်းဖွင့်ကြသည်။
မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြပြီး အခုမှ နရီ နိုးလာခြင်းဖြစ်သည်။ အခုကုတင်ပေါ်က ကိုယ့်အခြေအနေကို ပြန်လန်ဆန်းစစ်ကြည့်သည်။
အလိုလေး။
သူ့ကို နရီက ဖက်ခေါင်းအုံးလို သဘောထားကာ အားရပါးရတက်ခွထားပါလား။ သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို ဖက်အုံးကို သဘောထားက အားပါးတရ တက်ဖက်ထားသည်။ သူကတော့ တရှူးရှူးနှင့် အိပ်ပျော်နေတုန်း။
နရီရော၊ သူ့ကိုယ်မှာပါ အဝတ်ကင်းမဲ့လျက်။ နရီ ပစ္စလခတ်ဖြစ်နေသော ကုတင်ခြေရင်းနားက စောင်ကို ယူကာ ရင်ကို လွှားလိုက်သည်။ အခုမှ ပုံမှန်အသိစိတ်ကြောင့် ရှက်စပြုလာလေပြီ။
နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်(၅)နာရီတောင်ထိုးတော့မည်။
နရီ ပြန်ချင်ပြီ။ နိုးလာလို့ နှစ်ယောက်သားဆုံလျှင် ဘာစကားဆိုလို့ ဆိုရမှန်း သိကြမှာမဟုတ်။ ညကတော့ အရက်အရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ ည၏အကာအကွယ်ကို ယူပြီး ဆိတ်ကွယ်ရာကို ရောက်နေသည်က တစ်ကြောင်း ရူးရူးမိုက်မိုက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ အခုလို ပုံမှန်အသိစိတ်နဲ့ဆို နရီ ရှက်ပါသည်။
သို့သော်လည်း နရီဘဝ၏ အမှတ်တရလေးတစ်ခုကို မှတ်တမ်းတော့ တင်ရပါအုံးမည်။ ဖုန်းကိုယူကာ Camera ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် နရီက သူ့ရင်ခွင်ကျယ်ပေါ် အုန်းစက်နေသည့် သဏ္ဌာန်လုပ်ကာ ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သည်။
“ ချလပ်….ချလပ်…….ချလပ်….ချလပ်”
ပုံထဲကအရဆို ချစ်စကြင်နာ လင်မယားနှစ်ဦးပွေ့ဖက်နေကြသည့်ဟန်ဖြင့်။ နရီက သူနှင့်တွဲရိုက်လို့ ဝတော့ သူတစ်ယောက်တည်းပုံကိုလည်း ရိုက်ခဲ့ပါသေးသည်။
ကြည့်အုံး။ တကယ့် ကျားကျားလျားလျား၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းယောကျ်ားကြီးက အိပ်နေသည့်မှာ သိုးလို့ ရှူးလို့။ ကလေးဆိုးကြီးလိုပဲ။ သူ့မျက်နှာကို အနီးကပ်လည်း ရိုက်သည်။ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသည့် သူ့ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံးပါအောင်လည်းရိုက်သည်။
ပုံတော်တော်များများရိုက်ပြီးတော့ နရီ စိတ်ကျေနပ်သွားပါသည်။ သူ မသိအောင် ထလိုက်ကာ သန့်စင်ခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ အပေါ့သွားပြီးနောက် ပေရေနေသော မိန်းမကိုယ်တစ်ဝိုက်သန့်စင်အောင်ဆေးကြောပစ်လိုက်ရသည်။
သူ့ဆီက လရည်တွေ၊ မိမိဆီက စောက်ဆီတွေ ရောထွေးလုံးကပ်ခြောက်သွေ့ကာ မိမိစပ်ပတ်တဝိုက် စေးကပ်နေသည်။ ရေနှင့် ဝအောင်ဆေးပြီးမှ အပြင်သို့ပြန်ထွက်လာသည်။ ကုတင်အောက်ပုံကျနေသည့် မိမိအင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီ၊ နောက်ဆုံး G string က ပါ ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စ။ လိုက်သိမ်းဆည်းပြီးနောက် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ဝတ်ဆင်လိုက်၏။
အဝတ်ဝတ်နေရင်း ပြဲနေသည့် သုံးပြီးသားကွန်ဒုံးကိုပါတွေ့လိုက်ရသည်။ ညက မိမိတို့ဘယ်လောက်တောင် ကြမ်းတမ်းထားကြသလဲဆိုတာ ကွန်ဒုံးတောင် ပြဲသည်အထိ ကြမ်းခဲ့ကြသည်။ အကုန်ပြင်ဆင်ပြီးနောက် နရီ အခန်းထဲက ထွက်ခွါရန် ဟန်ပြင်သည်။ မထွက်ခွါခင် အခန်းကို နောက်ဆုံးသံယောဇဉ်ဖြင့် ကြည့်ခဲ့သည်။
ဒီအခန်းအပြင်ရောက်သည်နှင့် သူရော၊ နရီ ဘာမှ မပက်သက်ခဲ့သလို ဖြစ်သွားကြပြီ။ တစ်နေ့နေ့ ပြန်ဆုံမိခဲ့ရင်တောင် မှတ်တောင်မှတ်မိပါ့မလားလေ။
သို့သော် နရီ ကျေနပ်ပါသည်။ သူနှင့် တညတာ ချစ်ခဲ့ရသည်အပေါ် နရီ ကျေနပ်ပါသည်။ မမူယာအိမ်မှာ သူတို့အကြောင်းခိုးကြည့်မိကတည်းက နရီ၏တမ်းတမိခြင်းတွေသည် နောက်ဆုံးကျ လက်တွေ့မုချခံစားခဲ့ရပါသည်။
ကုတင်ပေါ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေသော သူ့ကို နရီ နောက်ဆုံး အနေဖြင့် ကြည့်လိုက်ပါသည်။ သူက တော်တော်ကြီးသန်တာပါလား။ အခုလည်း ကြည့်ပါအုံးလေ။ လူက အိပ်ပျော်နေသော်လည်း သူ့လီးကြီးက မိုးပေါ်ထိ ထထိုးမတတ် ထောင်မတ်နေသေးသည်။ နရီ ကိုယ်ထဲက ဆစ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြန်သည်။
တော်ပြီ။ သံယောဇဉ်တွေကို လက်စလက်နမကျန်အောင် အဆုံးသတ်ခဲ့ပါရစေ။ နရီ ဒီအတိုင်းကြီး ထွက်မသွားချင်သဖြင့် သတိုးအိပ်နေသည့် ကုတင်ဆီလာကာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် ခြေပစ်လက်ပစ်အိပ်နေသော သူ့ကိုယ်လုံးပေါ် စောင်ခြုံပေးလိုက်ပါသည်။
“ ချလောက်”
နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်။ ပျော်ခဲ့ရပါတယ် ဦးသတိုးအောင်ရေ။ ကျေးဇူးလည်း အများကြီးတင်ပါတယ်။
“ တီ…….တီ…….တီ…….တီ”
ဖုန်းသံစူးစူးက သတိုးနားထဲသို့ တိုက်ရိုက်နှောင့်ယှက်သည်။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ချင်၊ မဖွင့်ချင် အတင်းဆွဲဖွင့်လိုက်ရသည်။ အိပ်ယာက အတင်းကြိုးစားထနေစဉ် ဖုန်းသံက တိတ်သွားကာ နောက်ထပ်တခေါက် ပြန်မြည်လာပြန်သည်။
“ ဝုန်း”
ကုတင်ပေါ်က ကိုယ်ပေါ်မှာ ခြုံထားသည့်စောင်ကို ဖယ်ကာ ဖုန်းသံကြားရာဆီ လှမ်းကိုင်လိုက်၏။ Screen ပေါ် ပေါ်နေသည်က “မြ”။
“ Hello”
“ Hello ကိုကိုလား…..အသံကြီးက အခုမှ အိပ်ယာနိုးလာသလိုပဲ”
“ အင်း…မြဖုန်းသံကြားမှ နိုးလာလို့”
“ ထတော့…ထတော့ အခုမနက်(၉)နာရီထိုးနေပြီ။ ကားဂိတ်ကို နေ့လည် (၁) နာရီ ရောက်ရမှာလေ”
“ ဟင်….ဒီလောက်တောင် ရှိသွားပြီလား”
“ ဟုတ်တယ်…ထတော့….ထတော့……ကိုကိုနော်….ညကလည်း မြ ဖုန်းဆက်သေးတယ်…..မကိုင်ဘူး”
“ ဟုတ်လား….ကိုယ်မကြားလိုက်သလိုပဲ”
တမင်သက်သက် သတိုးလိမ်ပြောလိုက်သည်။
“ ကိုကိုက အိပ်ပုတ်ကြီးနော်…….ကလေးလေးလည်း ဖေဖေကြီးကို အိပ်ယာထတော့တဲ့”
“ ဟား…ဟား…ဟုတ်ပါပြီကွာ။ ညနေကျ တွေ့မယ် ဟုတ်ပြီလား….ချစ်တယ်…မိန်းမရေ”
“ အင်းပါ…..မြလည်း ချစ်ပါတယ်….ဒါပဲနော်…ကိုကို”
“ အေး…အေး”
မြနဲ့ ဖုန်းပြောအပြီး သတိုးကုတင်ပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုက်လိုက်ကာ ပြန်တွေးမိသည်။ ငါ ညက ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်ခဲ့ပါလား။ လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတဲ့ ရင်သားမောက်မောက်တွေ၊ တင်စွင့်စွင့်ကားကားတွေ။
ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ သူမနှုတ်ဖျားက ပွင့်အန်ထွက်ကျလာသည့် ငြီးသံသဲ့သဲ့တွေ။ အထူးခြားဆုံးက ခါးနားမှာထိုးထားသည့် လိပ်ပြာပုံ tattoo လေး။ ဒါဆို အခု ကောင်မလေးရော။ ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့်။ ခေါ်လာပြီးမှတော့ တန်ရာတန်ကြေးပေးရမှာပေါ့။
သို့သော် ဒီအခန်းထဲမှာ သတိုးမှ လွဲ ကျန်တဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မရှိ။ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲကလို ပစ္စည်းတွေ ယူပြီး ထွက်ပြေးသွားတာလား။ မဟုတ်မှ လွဲရော ငါ့ ပိုက်ဆံတွေ ခိုးပြီး ထွက်ပေးသွားပြီနဲ့တူသည်။ အခုမှ သတိုး ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖွင့်စစ်ကြည့်သည်။
ဟင်။
ဘာခြေရာလက်ရာမှ မပျက်။ ပိုက်ဆံတွေ ယူလာထားသည့်အတိုင်း အုပ်လိုက်။ ဘာမှ အရာမယွင်း။ အခန်းထဲမှာလည်း သူစိမ်းတစ်ယောက်လာအိပ်သွားပုံကလွဲပြီး ကျန်တာ အပျောက်အရှ ဘာမှကိုမရှိ။ ငါ ပိုက်ဆံ မပေးလိုက်ရဘူး။ သတိုးလည်း ထပ်မြင်ပြန်သည်က ကွန်ဒုံးအပြဲ။
အင်း..
ငါလည်း ဆရာဝန်နဲ့ဆွေးနွေးပြီးသွေးတော့ ထပ်စစ်ရမှာပဲ။ ညက မွှန်မွှန်နဲ့ စိတ်လွတ်လက်လွတ် သောင်းကျန်းခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ ပလိန်းကြီးလိုးခဲ့ရတာကို နောင်တရမိသည်။ ကောင်မလေးက ဝင်းအိနူးညံ့လှပေမဲ့ အခုခေတ်က အမြင်နဲ့ဆုံးဖြတ်လို့ရတာမှ မဟုတ်တာ။ ကွန်ဒုံးအပြဲကို အမှိုက်ပုံးဆီ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။
ပြီးနောက် နွမ်းနယ်နေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေချိုးသန့်စင်ရန် ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ကိုယ်တစ်ဝက်ပေါ်နေသည့်မှန်ထဲ ကိုယ့်ရုပ်ကို ပြန်ဆန်းစစ်ကြည့်သည်။ ပုံရိပ်မှာလာထင်နေသည်က ခပ်မိုက်မိုက်အမျိုးသားတစ်ဦး၏ ပုံရိပ်။
အခုမှ ပျောက်ဆုံးနေသော ယောကျ်ားတွေ၏ အားမာန်ကို ပြန်လည်ရရှိလိုက်သလို။ ညက အရင်မူးမူးနှင့် စိတ်ထဲတိုင်း ကြဲပစ်လိုက်ပစ်သည်။ ဒီမိန်းကလေးကလည်း ကြဲလည်းကြဲချင်စရာလေ။ ရသေ့တောင် ဈာန်လျောနိုင်မည့် အလှတရားမျိုးပိုင်ဆိုင်ထားသူလေ။ ကိုယ့်ရုပ်ကို ပြန်ကြည့်ကာ ကျေနပ်ရင်း ညက အဖြစ်အပျက် ကို စမြုံ့ပြန်နေမိသည်။
သတိုး နောင်တတော့မရပါ။ နောင်တမရှိလောက်အောင် သူလေး၏ အထိအတွေ့တွေက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှသည်။ မြလည်း အခု ဖြစ်ခဲ့သည်ကိစ္စကို ကိုယ်မှစပြီး မပြောပြလျှင် သိနိုင်မယ် မထင်ပါ။ ကံကြုံရင်တော့ ပြန်တော့ဆုံချင်ပါသေးတယ် နာဘီလေးရေ။
...........................................................................
အခန်း (၇၈)
“ ရော့ဗျာ…ကိုသတိုးအောင်ရေ။ သတင်းကောင်းပဲဗျ။ ဆေးစစ်ချက်အရ ခင်ဗျားမှာ ဘာ ရောဂါမှ မရှိဘူးဗျ”
“ ဟုတ်ကဲ့…ကျေးဇူးပါပဲဆရာ”
“ ကျနော့ကို ကျေးဇူးမတင်နဲ့။ ခင်ဗျားကံကို ကျေးဇူးတင်ရမှာ။ နောက်ဆို အိမ်ကွင်းကန်ရတာ ပျင်းလို့ အဝေးကွင်းကန်မယ်ဆိုရင် ကွန်ဒုံးလေးတော့ ဖြစ်အောင်သုံးဗျ”
“ သုံးပါတယ်ဆရာ။ ကျနော့ဟာက ပြဲသွားလို့ပါ”
“ ဒါဆို ကိုယ်ပစ္စည်းနဲ့ လိုက်တဲ့ Size တွေကို ရှာဝယ်ဆောင်ထားဗျ။ ကွန်ဒုံးတွေမှာလည်း size ရှိတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ။ ကျနော် မှတ်ထားပါမယ်”
အခုမှပဲ သတိုး သက်မ ချနိုင်တော့သည်။
“ ဟူး”
လွန်ခဲ့တဲ့ (၁)လလောက်က ရန်ကုန်မှာတွေ့ကြုံခဲ့သည့် ကောင်မလေးက ကြာလာလေ ကြာလာလေ သတိုးအတွက် ပဟေဠိသဖွယ် ဖြစ်ဖြစ်လာသည်။
စဉ်းစားကြည့်အုံးလေ။ ပိုက်ဆံလည်း မယူသွား။ ဘာရောဂါမှလည်း မရှိနေ။ အားလုံးထဲမှ မှတ်မှတ်ထင်ထင်ရှိနေသည့် ပြင်းပြလွန်းသည့် သူမ၏ အလှတရားတွေနဲ့ တုံ့ပြန့်မှုတွေက တကယ့်ကို စွဲမက်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
ဒါဆိုရင် ထို “Candy” ဆိုသော အမျိုးသမီးလိုချင်တာကဘာလဲ။ သူမလည်း ခေတ်သမီးပျိုပီပီ လိင်ဆန္ဒတောင့်တနေသူလား။
အင်း။
ငါတော့ ပတ်စားလာသမျှ သူမနဲ့ကျမှ အစားခံရတာနဲ့ တူပါတယ်။
“ အဟတ်……ဟတ်”
ကိုယ့်ဖာသာ လျှောက်တွေးရင် သတိုး ရယ်မိသည်။ အခုမှပဲ ဘာမှ မရှိဘူးဆိုမှ လူက လွတ်လပ်သွားသလိုနှယ်။ မစစ်ခင်ကတော့ စိတ်က တထင့်ထင့်နဲ့။ မတော်လို့များ HIV လိုရောဂါတွေ ကူးလာပါလျှင် မြနှင့် ဇာတ်လမ်းရှင်းရအုံးမယ်။ မြ နောက်ကွယ်မှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ One night stand ခဲ့မှန်းသိသွားလျှင် မြ ခွင့်လွှတ်လိမ့်မှာ မဟုတ်။ ဒီထက် ပိုဆိုးလာလျှင် အသားကျစပြုနေပြီဖြစ်သော ဒီ သုခရိပ်မြုံလေးက ပြိုကျပျက်စီးသွားနိုင်သည်။
အခုတော့လည်း မြ မသိဘဲ အကုန်လုံး အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ပြီးသွားတော့ သတိုး စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားရသည်။
သတိုး၏ ဖွင့်ထားသော ရေကူးရုံလည်း အခုဆို သူ့မိတ်နဲ့သူ အဆင်ပြေပြေလည်ပတ်စပြုနေလေပြီ။ ထပ်၍ မိမိတို့လို လက်ရွေးစင် အားကစားသမားဟောင်းတွေကို နည်းပြထပ်ခန့်ပေးထားသည်။ ကိုယ့်လောကသားအချင်းချင်းကို ကိုယ်တွေမှ အချင်းချင်း ဖေးကူမစောင့်ရှောက်ဘူးဆိုလျှင် ဘယ်သူကမှ လာကူလိမ့်မည်မဟုတ်။
ရေတွေကိုလည်း မကြာခဏ အသစ်လှဲလှယ်ပေးသည်။ ကြွေပြားတွေဆိုလည်း ပြောင်လက်နေအောင် တိုက်ချွတ်ထားသည်။ အဝတ်လဲခန်းတွေဆိုလည်း Male၊ Female သီးသန့်ခွဲကာ အဆင့်တန်းတန်းမြင့်မြင့် Locker တစ်လုံးစီ ထားပေးထားသည်။
ထို့ကြောင့် သတိုးတို့ ရေကူးရုံကတော့ သူ့ဟာနဲ့သူ အဆင်ပြေနေသည်။ အိမ်ရောက်တော့ အခန်းထဲမှာ ဖုန်းပြောနေသော မြ အားတွေ့လိုက်သည်။
“ အေး…လုပ်ထားလိုက်…အဲလိုပဲ………ပစ္စည်းတွေ စစ်ဖို့လည်း မမေ့ကြနဲ့အုံးနော်…လျော့နေရင်လည်း ပြန်ဖြည့်ကြ…….ကတ်ကြေးတွေ တုံးနေရင်လည်း လဲတန်လဲ…သွေးတန်သွေးကြအုံး”
ဗိုက်ကြီးတကားကားနဲ့တောင် အလုပ်ကိစ္စက မပြတ်။ ပန်းနုရောင် ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီဖြင့် မြက အရင်ကထက် ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်။ ဗိုက်လည်း တော်တော်ကြီး စူစပြုနေလေပြီ။ နောက် (၃) လလောက်ဆို မြလည်း မွေးရတော့မည်။ မြကတော့ ခွဲပြီးမမွေးချင်။ ရိုးရိုးပဲ ရအောင်မွေးမည်ဟု ပြောသည်။ ဘာလို ဆက်ဖြစ်မယ်မှန်း သတိုးလည်း မသိပါ။
မီးစင်သာ ကြည့်ကရမည်။ အိမ်ရောက်တော့ ရေမိုးချိုး၊ ထမင်းစားပြီးနောက် တစ်နေ့တာ ပင်ပန်းထားသမျှ အနားယူရန် အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။
“ မိန်းမ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
“ လက်သည်းညှပ်ရင်းလေ…လက်သည်းညှပ်က အောက်က ကျသွားလို့။ ပြန်ကောက်တာ ဗိုက်ကြီးနဲ့ ခံနေတာ..ကောက်မရဘူးဖြစ်နေတယ်”
“ ကိုယ်…လုပ်ပေးမှာပေါ့….လာ…လာ”
အောက်တွင်ပြုတ်ကျနေသည့် လက်သည်းညှပ်ကို ဆတ်ခနဲ့ကောက်လိုက်ကာ ကုတင်အစွန်းတွင် အတူတူထိုင်လိုက်ကြသည်။
“ ပေး….လက်….ကိုယ် ညှပ်ပေးမယ်”
“ ဟင်….ကိုကိုကလည်း…အားနာစရာ”
“ မိန်းမက ကိုကိုတို့ရဲ့ ကလေးလေးကိုလွယ်ထားလို့ အထိုင်အထခက်နေတယ်လေ။ နောက်ဆို ဒီထက် ပိုခက်လာအုံးမှာ။ ဒီတော့ ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်….ပေး”
သတိုးက အရင်ကတည်းက အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားသူဆိုတော့ အကုန်လုံး သွက်သွက်လက်လက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။
“ ခလပ်……ခလပ်….ခလပ်”
မိမိလက်ကို ကြင်ကြင်နာနာကိုင်ကာ လက်သည်းညှပ်ပေးနေသော လင်ယောကျ်ားမျက်နှာကြည့်ပြီး မြ ချစ်စိတ်တွေ ယိုဖိတ်လာသည်။
“ ဟိတ်…ကောင်မလေး……ကိုယ့်မျက်နှာ မမြင်ဖူးဘူးလား…ဘာတွေ ခိုးကြည့်နေတာတုံး”
“ ခစ်….ခစ်….ချောလို့လေ”
“ ဒီကောင်မလေးတော့လေ…..လက်သည်းညှပ်ရင်း စိတ်ပါအောင်လုပ်နေပြီ….စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အရမ်းညှပ်ပစ်လိုက်ရင် အသားတွေ ပါသွားမယ်နော်…အဟင်း…ဟင်း…သတိထားအုံးနော်……အမိ”
လက်သည်းညှပ်ထားသည့် အပိုင်းအစတွေကို သွန်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး ကုတင်ပေါ်လှဲကာ တစ်ဦးကို တစ်ဦးကြင်ကြင်နာနာပွေ့ဖက်ထားကြသည်။
“ ဪ….ဒါနဲ့ ကိုကို ကို မြပြောမလို့….မြ ဒီနေ့ internet မှာ ဖတ်ခဲ့ရတယ်…မိန်းမက ဗိုက်ကြီးနေပေမဲ့လည်း ယောကျ်ားနဲ့ အတူတူနေမယ်ဆို နေလို့ရတယ်တဲ့။ ဒီတော့ မြတို့ ဒီည အတူတူနေကြမလား”
ဟုတ်သည်။ မြ ဒီနေ့ ကျန်းမာရေးဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ဖတ်လိုက်ရသည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပေမဲ့ လိင်ဆက်ဆံမယ်ဆို ဆက်ဆံလို့ရသည်ဆိုပဲ။ အရင်ကလို တအားကြီး မကြမ်းဖို့ပဲ လိုသည်။ ညင်ညင်သာသာဆို နှစ်ယောက်သားခံစားမှုပိုတောင်ကောင်းသေးသတဲ့။
ကိုယ့်ယောကျ်ားလို ညားကာစတုန်းကရော၊ ဟန်းနီးမွန်းတုန်းကရော မည်သည့်နေရာမှာမဆို ချစ်တတ်သည့် ကိုယ့်ယောကျ်ားက အခု မိမိကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက မထိရက်၊ မကိုင်ရက်လုပ်နေသည်ကို သနားလာသဖြင့် သူ့ကို ဆုချပေးရန် စီစဉ်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
သတိုးအတွက်ကတော့ အတိုင်းထက်အလွန်၊ တံခွန်နဲ့ ကုက္ကားပေါ့။
“ ဟင်….ဟုတ်လား……အဟတ်….ဟတ်…..ဒါဆို ကိုယ်က ပိုတောင် ကြိုက်သေးတာ….လာခဲ့”
ရင်ခွင်ထဲမှာ ခိုနားနေသည့် မဗိုက်ကလေးကို မွှေးကြူပစ်လိုက်သည်။ မြဗိုက်ဆီ စကားတောင် သွားပြောလိုက်သေးသည်။
“ ကလေးရေ……ခဏကြာရင် မျက်စိမှိတ်ထားနော် ….ဖေကြီးတို့ ချစ်ကြမလို့”
“ ကိုကိုကလည်း…ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ”
“ အဟတ်…..ဟတ်….ပျော်လို့ပါ မြကလေးရဲ့”
...........................................................
အခန်း (၇၉)
အစ်ကို့အနမ်းတွေက မြ အတွက် မရိုးသွားပေ။ အခုလည်း ကြည့်။ ခွင့်ပြုချက်ပေးလိုက်သည်နှင့် ကိုယ်တော်ချောက သောင်းကျန်းနေလေပြီ။ အစ်ကို့အနမ်းတွေအောက်မှာ မြ စီးမျောလိုက်ပါသွားတော့သည်။
မနမ်းရသည်၊ မထိတွေ့ရသည်မှာကြာပြီဖြစ်သည့် မြ နှုတ်ခမ်းတွေက ရွှန်းစိုနူးအိနေသည်။
“ ပလပ်…..ပလပ်….ပလပ်….ပြတ်…..ပြတ်စ်…..ပြတ်စ်….ပြတ်စ်”
“ အင့်…..အင့်….ဟင့်…..အင့်….အင့်…….ဟင့်”
သတိုးခေါင်းကို အောက်ကို လျောချလာပြီး မြ လည်တိုင်တွေ၊ ဂုတ်သားတွေကို ပွတ်သပ်သည်။ နမ်းရှိုက်သည်။ မြက နေရထိုင်ရ ကျဉ်းကြပ်သဖြင့် ကိုယ်ပေါ်တွင် ဗိုက်ဖုံးဂါဝန်အင်္ကျီခပ်ပွပွမှ တပ ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်ထားတော့။ သတိုးက ဒူးအောက်နားက ကျနေသည့် ဂါဝန်အောက်စကို အပေါ်ထိ ဆွဲလှန်ကာ မြ ခေါင်းပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
မမြင်ရသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည့် မြရင်သားတွေက ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလဆိုတော့ ပို၍ဖွံ့ထွားလာသည်။ ဆီးခုံးနားက အမွှေးခပ်အုပ်အုပ်ကို မြင်လိုက်တော့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခုန်လာသည်။
သို့သော် အရင်ကလို အရမ်းကာရောလုပ်ထည့်လိုက်လို့မဖြစ်ပေ။ စူထွက်နေသည့် မြဗိုက်ထဲက မိမိတို့ကလေးလေးကို သတိထားရအုံးမည်။
ကလေးလေးရေ။
ဒီနေ့တော့ ဖေကြီးက မေကြီးကို တဝကြီးချစ်မလို့ကွဲ့။ အရမျက်စိရှက်စရာတွေ မြင်ရရင် မျက်စိမှိတ်၊ နားပိတ်ပြီး မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေပါကွယ်။ အခုတော့ ဖေကြီးက မေကြီးကို တဝကြီး ချစ်လိုက်အုံးမယ်နော်။ သတိုးက မြ ရင်သားတွေကို လက်နှင့်အရင်ဆုပ်နယ်ကြည့်လိုက်သည်။ အရင်ကထက် ပိုပြီး နူးအိကြီးမားနေလေသည်။
မြ အသားအရေကလည်း ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလမှာမို့လို့လားပင်။ ပို၍ နူးညံ့ဝင်းစက်နေလေသည်။
“ အင့်……ဟင့်…..အင့်……..ဟင့်…..အင့်……အင့်…..အင့်”
မြလည်း သတိုး၏ အချစ်တွေကြောင့် အသံလေးထွက်စပြုလာသည်။ မြ အခုတလော လင်မယားအတူတူအရမ်းနေချင်နေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ။ ယောကျ်ားလိုးသည်ကို တအားခံချင်နေသည်။
ဗိုက်နဲ့တောင် ကမြင်းကြောထချင်နေသည့်မိန်းမဟု အထင်မခံ၍သာ သိက္ခာလေးထိန်းကာ အစ်ကို့ကို အတူတူနေကြရန် အလိမ္မာပါပါသုံး၍ ဆွဲဆောင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရဖူးနေကြ အစ်ကိုအနမ်းတွေ၊ အထိအတွေ့က အခုမှ ပိုပြီး ထိတွေ့ခံစားမှု ပိုကောင်းနေသလိုပင်။ ဟော်မုန်းတွေကြောင့် သွေးသားအပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားသလို့တောင် ထင်ရသည်။
သတိုးလည်း ဖွံ့ထွားနေသည့် မြရင်သားတွေကို လျှာလေးနှင့် အရင် ထိကြည့်ကြည့်သည်။ နို့ထိပ်က အကွင်းလေးတစ်လျှောက် လျှာလေးနဲ့ ထိခလုတ်၊ မထိခလုတ် လုပ်နေသည်။ ပြီးနောက် လက်နှင့် ဆုပ်ချေလိုက်ပြီး စူထွက်လာသော နို့သီးခေါင်းတစ်ခုလုံးကို အာခံတွင်းသို့ ငုံသွင်းလိုက်သည်။
မြုံသည်။ စုပ်သည်။ သာသာလေး ဖိကိုက်ဆွဲ၏။ ဘယ်ရင်သားပြီးတော့ ညာဖက်။ မြ ကိုယ်ထဲက တရိပ်ရိပ် တက်လာသည်။
နို့စို့လို့ ဝတော့မည်အပြု နောက်တစ်ဆင့်တက်ရင် သတိုးလက်တွေကို မြဆီးခုံကြားက သပ်ပတ်ဆီ နှိုက်လိုက်တော့ စောက်ရည်တွေ ထွက်နေလေပြီ။ မြနှင့် လင်မယားလိုးကြတိုင်း၊ နူးနပ်ကြတိုင်း အခုညက မြ တုန့်ပြန်မှုအကောင်းဆုံးဟု သတ်မှတ်ရပေမည်။
သတိုးကလည်း မချစ်ရတာကြာပြီဖြစ်သည့် မိန်းမနှင့် အခုမှ တဝကြီးချစ်ရတော့ အဟောင်းတွေက အသစ်ပြန်ဖြစ်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားလေသည်။
“ အား……ဟား…ကိုကြီး………ကိုကြီး…..…ကြိုက်တယ်….ကြိုက်တယ်”
“ လိုးပေး…..လိုးပေး…အင်း…အဲလို…..ဟင့်…..အင့်…..အင့်……အင့်”
“ ကြိုက်တယ်….ကိုကြီးလီးကို ကြိုက်တယ်….ကောင်းတယ်…..အ….ဟင့်….ဟင့်….အ…….အ…..အ”
မြ နို့တွေကို စို့ကစားနေရင်း သတိုးအတွေးထဲ အရိုင်းဆန်သော ညတစ်ညက လှပသောကောင်မလေး Candy ၏ ပုံရိပ်တွေ အတွေးထဲ ဖြတ်ခနဲ့နှောင့်ယှက်ဝင်ရောက်လာသည်။ သူလေးလည်း အခုဘယ်ရောက်နေပါလိမ့်။ မိမိလိုးချက်တွေကို အီစိမ့်နေအောင် ခံကာ အပေးအယူကောင်းလှသည့် သိပ်မိုက်တဲ့ကောင်မလေးရယ်။
မနက်ကြတော့ ဗြုန်းစားကြီး ပဟေဠိဆန်ဆန်ပျောက်သွားတာ။
“ ကိုကို….ကိုကို”
သတိုးအတွေးတွေက တချက်ပျံ့လွင့်သွားတော့ ပစ္စပ္ပုန်ကာလဆီက လှုပ်ရှားမှုတွေလည်း ရပ်တန့်သွားသည်။ သာယာမိန်းမောဖွယ်ကောင်းသည့် အထိအတွေ့တွေကို ခံစားနေရင်းမှ အစ်ကို ရုတ်တရက် ရပ်သွားသည်ကို မြလည်း သတိထားမိလိုက်သည်။
“ ဪ….မြကလေး”
“ ကိုကိုကလည်း ဘာကိုတွေးနေတာလဲ”
“ အင်း…အလုပ်ကိစ္စခေါင်းထဲ ဖြတ်ခနဲ့ရောက်လာလို့”
“ မြလည်း ကိုကို ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ ကြောင်သွားတာ”
“ မကြောင်နဲ့တော့…လာ…ကိုယ်တို့ လိုးကြရအောင်”
“ အိုး”
သတိုးက မြဗိုက်လေးကို ပွတ်ရင်း…
“ ဟုတ်တယ်…..ကလေးလေးနဲ့ဆိုတော့…အဲလိုလုပ်…မြ တစ်ခြမ်းစောင်းလိုက်…ဟုတ်တယ်…အဲလို”
“ ကိုကိုနော်…သိပ်မကြမ်းနဲ့နော်….မြက ကိုကို့ကို ချစ်လို့ ခွင့်ပြုတာ…မတော်လို့…ကလေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်…”
“ မြကလေးကလည်းကွာ…မဖြစ်ပါဘူး…ကိုကိုလုပ်ပြမယ်….အဲလို…အဲလို”
“ အင့်….ဟင့်….ဟင့်….အွန့်………အ……….အ………အ”
မြ စကားများနေသဖြင့် အသံတိတ်သွားအောင် ထောင်မတ်နေသည့် မိမိလီးမဲကြီးကို ကိုယ်တစ်ခြမ်းစောင်းကာ မိမိဖက်ခြမ်းသို့ ပင့်ပေးထားသော မြ စပ်ပတ်လေးကို လီးကို ထည့်စိမ်လိုက်တော့သည်။
.....................................................
အခန်း (၈၀)
မြတစ်ကိုယ်လုံး၏ ခန္ဓာဗေဒကို သတိုးက အလွတ်ရနှင့်ပြီးသားဖြစ်သော လီးမည်းကြီးကို စပ်ပတ်အပေါက်ဝကြား ခပ်သွက်သွက်လေးတေ့စိုက်ကာ ထည့်ချလိုက်၏။
“ အီး….ရှီး……ဟား……ဟား…..ဟား……ဟား……ဟား”
မလာစဖူးအလာထူးသည့်ဧည့်သည့်ကို အရင်ကထက် ပို၍ ဧည့်ဝတ်ကျေစွာ ကြိုဆိုရှာသည်။ မဝင်တာကြာလို့ပဲလား။ ဒါမှမဟုတ် မြ၏ ကိုယ်ခန္ဓာအပြောင်းအလဲတွေကြောင့်လား။ မြ စပ်ပတ်နံရံတွေက ဟိုးအရင်ကထက် ပို၍ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိနေသည်။ ပို၍ နူးညံ့နေသည်။ လီးမှတစ်ဆင့် မြ၏ သာယာသောအထိအတွေ့ကို သတိုး အားပါးတရ ခံစားမိသည်။
“ အင့်…..ဟင့်…….အင့်….အင့်……ဟင့်…အ……အ……ဟင့်…အင့်”
“ ဖတ်……….ဖတ်……….ဖတ်………….ဖလတ်…………..ဖလတ်…………ဖလတ်”
သတိုးက မြစပ်ပတ်ထဲ တစ်ချက်ချင်းစီ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လိုးထည့်နေသည်။ မဝင်တာကြာပြီဖြစ်သည့် အစ်ကို့လီးကြီး၏ ပြည့်အင့်မှုကို မြ ပြန်လည်ရရှိလိုက်သည်။ အစ်ကို လီးက စည်းချက်မှန်မှန် မြကိုယ်ထဲ ဝင်ရောက်နေသည်။ သာသာယာယာလေးဆောင့်ပေးရုံနဲ့တင် မြ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာသည်။
အမာနှင့်အပျော့။ ဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ခုတို့ ပေါင်းစုစည်းမှု။ သံချောင်းကြီးလို မာတောင့်နေသည့် လီးချောင်းနှင့် နူးနူးညံ့ညံ့အိအိထွေးထွေး မအင်္ဂါဇာတ်တို့၏ ပွတ်တိုက်မှု။ လီး၏ မာကြောတောင့်တင်းမှုက နူးညံ့သော စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးဝင်တိုးဝင်နေသည်။
သာယာပျော်ရွှင်မှုဇောအဟုန်က မြ စိတ်ကို ပျော်ရွှင်စေသည်။
သတိုးက နောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်နေရင်း မြရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးအပြည့် ဆုပ်နယ်၍ ကောင်းလွန်းလှပါဘိ။ အသားအရေတွေဆိုလည်း အရင်ကထက် ပို၍ နူးညံ့လာလေသည်။ ဆုပ်နယ်ချေခံရသည့် မြ သားမြတ်အစုံမှာ သတိုးလက်ရာလေးတွေ ထင်သည်အထိပင်။ ဗိုက်ကြီးခံနေတော့ အရင်ကလိုတော့ ဆောင့်ချက်တွေကို အားမရ။
သို့သော် ဒီလောက်လေးနဲ့တင် တင်းတိမ်တတ်အောင် သတိုးကြိုးစားပါမည်။
“ ကျစ်…..ဟီး……အား…….အား….ဟား……ဟား…..ဟား……ဟား”
“ မြကလေး….ကိုယ်တို့ ပိုလုပ်ရကိုင်ရကောင်းအောင်လို့ မြကလေး ကိုကို့ပေါ် တက်ခွလိုက်ပါလား”
မြနားထဲသို့ ခပ်တိုးတိုးပြောဆိုလိုက်သည်။ လေတိုးသံက နားသယ်စပ်ထိ ထိခတ်ပြီး ကြည်သီးမွှေးညင်းထသည်အထိ။ ပြောပြီးသည်နှင့် သတိုးက စောက်ခေါင်းထဲမှာ စိမ်နေသော လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ ဗြီ…….ဗွီ…….ဗွီ”
သတိုးက ပက်လက်အနေအထားဖြင့် နေလိုက်သည်။ မြက အစ်ကို့ကိုယ်လုံးကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ လုပ်နေကျအတိုင်း ထောင့်မတ်နေသောလီးနှင့် တတစ်တည်းရှိရာသို့ မိမိစပ်ပတ်အဝနှင့် တော့ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ ဗျစ်……..ဗျစ်……….ဗျစ်………ဗျစ်”
“ အီး………ဟီး…..ရှစ်……ရှီး……ဟား…..ဟား…….ဟား…….ဟား”
သတိုးလီးမည်းက အဆင်ပြေပြေနဲ့ပင် တစ်ရစ်ချင်း တိုးကာတိုးကာဖြင့် မြစပ်ပတ်ကို ဖြတ်ကျော်လိုးခွဲလိုက်သည်။
အစ်ကို၏ ယောကျ်ားပီသတောင့်တင်းသန်မာမှုကြီးကို မြ ရင်နှင့်အပြည့် သိရှိခံစားနေရပါသည်။ ပွတ်တိုက်သွားသည့် စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို လီးမည်းကြီးက ကြမ်းရှရှ၊ စေးပိုင်စွာ ပွတ်တိုက်ဝင်ရောက်၏။ မြ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး အကြားမလပ်နိုင်အောင် အစ်ကို့လီးမည်းကြီးက နေရာယူသည်။ ပြီးပြည့်စုံခြင်းသည် ဆထက်တပိုးတိုးလာသည်။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ရမ္မက်တို့ ပေါင်းဆုံမှုနောက် လိုက်ပါလိုက်သည့် သွေးသားဆန္ဒတို့သည် အကြင်နာမြစ်ဖျားမှ အစပြုကာ သုခမြစ်ထဲသို့ ပေါင်းဆုံစီးဝင်ကြသည်။
“ ဟင့်……အင့်…..အင့်……အင့်……အင့်……အင့်……အင့်”
မြက အစ်ကို့ဝမ်းဗိုက်ပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်လေးနှဲ့ကာ နှဲ့ကာဖြင့် ကာမသုခကို ခံစားနေသည်။ အောက်ကနေ မြ လုပ်ရှားမှုသမျှ ထိုင်ကြည့်သလိုဖြစ်နေသော သတိုးအဖို့လည်း ကြည်နူးပီတိဖြစ်ရရှာသည်။ မိမိကိုယ်ပေါ် တက်ခွစီးနေသော မြကိုယ်လုံး၏ အလေးချိန်က နှစ်ယောက်စာလိုဖြစ်နေတော့ အရင်ကထက် ပိုလေးနေသည်။
သို့သော် မြ အလေးချိန်ကို သတိုးကောင်းကောင်းခံနိုင်ရည်ရှိပါသည်။ မကြာခင်မွေးဖွားလာတော့မဲ့ ကလေးလေး၏ သားကောင်းမိခင်လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံနေသော မိမိဇနီးမယားသည် လှပပေစွ။ အရင်က ဆူဖြိုးလာသော ရင်သားတွေ။ အရင်ကထက် ပိုပြည့်ဝိုင်းလာသည့် မျက်နှာလေးတွေ။ အရင်ကထက် ပိုကားလာသလိုထင်ရသည့် တင်သားလေးတွေ။
ချစ်လှစွာသော ဇနီးလေးက လင်သားအလိုဆန္ဒကို ဖြည့်စွက်ပေးခြင်းငှါ အပေါ်မှာ ပါးမို့လေးတွေ ရဲတွတ်သည်အထိ တက်ဆောင့်ပေးနေသည့်အဖြစ်။
“ ဟော…..ဟင်း……ဟင်း……..ဟင်း…….ဟင်း……ဟော”
မြ သူမ ကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်သလို ဖြစ်နေတော့ အနည်းငယ်မောပန်းလာသလိုဖြစ်နေသည်။
“ မြကလေး နားလိုက်….ကိုယ်ပဲလုပ်ပေးမယ်”
မြ တက်ဆောင့်ပေးနေရာမှာ မောကန်းလှမှန်းသိတော့ အစ်ကိုက မြက နားခိုင်းလိုက်သည်။ မိမိလီးတစ်ခုလုံးမြုံစုပ်ထားသော မြ စောက်ခေါင်းအား အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်လိုက်သည်။ ကြမ်းပစ်လိုက်ချင်ပေမဲ့ မကြမ်းရဲ။
လွတ်ထွက်သွားချင်သည့် စိတ်ကို မနည်းချွန်းအုပ်ကာ အောက်နေ မိမိကပဲ ဦးဆောင်ကာ ပင့်တင်လိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ အ………အင့်…….အင့်……..အင့်……..အင့်………အင့်……အင့်”
“ ဗျစ်…..ဗျစ်…..ဗြတ်….ဗျစ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်….ဖလတ်….ဗြတ်”
“ အား…ဟား…..ဟား…..ဟား….ဟား…မြကလေး…ကိုကို ပြီးလိုက်တော့မယ်နော်”
“ အင်း…ကိုကို…..ဟင့်….အင့်……..အင့်…..ဟင့်……..အင့်”
“ ဗျစ်…..ဗျစ်…..ဗြတ်……ဗြတ်……ဗြတ်”
“ အား….ဟား………ဟား……ဟား……ဟား…….ဟား…ပြီးပြီ…..ပြီးပြီ…….ဟာ……ဟား……ဟား……ဟား”
သာသာယာယာနူးနူးညံ့ညံ့နဲပင် အချစ်စခန်းလေးကို အဆုံးသတ်လိုက်ပါတော့သည်။ သတိုးက အရင်က နွှဲကြမ်းလာခဲ့ဖူးသမျှ ချစ်ပွဲတွေနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက အခုပွဲလေးက သိပ်ကို နူးညံ့ရိုးရှင်းလွန်းနေသည်။
သို့သော် ငဲ့ညှာထောက်ထားရမည့် အကြောင်းတရာတွေ ရှိနေသည်ပဲလေ။ ထို့ကြောင့် ပေးတာလေးကိုပဲ ရအောင်ယူလိုက်ကာ အာသာပြေရုံလေး ချစ်စခန်းလေးကို အဆုံးတိုင် မောင်းနှင်လိုက်ရတော့သည်။ သတိုး သုတ်လွှတ်ပြီးသည်အထိ မြ စောင့်ပေးနေရှာသည်။
မိမိကိုယ်ဝန်နဲ့ကတည်းက မတို့မထိရသော အစ်ကိုက ဒီနေ့အဖို့တော့ ကျေနပ်သွားလောက်မည်ထင်ပါသည်။
“ ကောင်းရဲ့လား…ကိုကို”
“ အင်း….သိပ်ကောင်းတာပေါ့ဗျာ……ဟား…..ဟား”
“ ဒါမျိုးအမြဲတမ်းတော့ မရလောက်ဘူးနော်…..မတော်လို့ ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးက ကိုကို့အရည်တွေကြောင့် ဆံပင်မပေါက်တော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ အဟတ်….ဟတ်….ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ မြကလေးရယ်……မဟုတ်လောက်ပါဘူး”
“ ခစ်……ခစ်……မြလည်း မသိဘူးလေ….လျှောက်ပြောကြည့်ကြည့်တာ”
“ လာခဲ့….လျှောက်ပြောနေတဲ့ကောင်မလေးကို ပညာပေးရမယ်……မွ……မွ……မွ”
“ ယားတယ်……ယားတယ်….ကိုကို….ဟိ…..ဟိ…ယားတယ်”
သတိုးနှင့် မြတို့၏ ရှေ့ခရီးလမ်းကတော့ ဆူးညှောင့်ခလုတ်မရှိဘဲ ဖြောင်းဖြူးနေပါတော့သည်။
သို့သော် မြ မသိအောင် ကျူးလွန်ခဲ့သည် အမှားတစ်ခုကတော့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ အသိုက်အမြုံကို ဖြိုဖျက်နိုင်သည့်စွမ်းအားရှိသလားဆိုတာကိုတော့…..။
...........................................................
အခန်း (၈၁)
(၂) လခန့်ကြာသော်…
“ အင်း….ကျစ်……..ကျစ်……..ကျစ်”
မြ အိပ်လို့မပျော်။ မနေ့ညကတည်းက ဗိုက်ထဲက ကလေးက တော်တော်လှုပ်နေသည်။ ဆီးစပ်ကလည်း ကိုက်ချင်သလိုဖြစ်နေရသည်။ အခုလည်း မှိန်းခနဲ့အိပ်ပျော်ရုံလေးရှိသေးသည်။ ဗိုက်ထဲကနေ တအားနားလာသဖြင့် အိပ်ယာမှ လန့်နိုးလာ၏။ နာရီကို ကြည့်လ်ုက်တော့ မနက် (၃)နာရီသာသာရှိသေးသည်။ ဆီးစပ်ကအောင့်လာပြီး ဆီးပေါက်ချင်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် ဆီးသွားပေါက်သည်။ သို့သော် ဆီးက ပေါက်မထွက်။
ထို့ကြောင့် လက်ဆေးပြီး ပြန်အိပ်ရန် လုပ်နေစဉ်မှာပင်…
“ ဗွမ်း”
ဘာလဲ။မြ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ရေတွေစိုစိုရွှဲသွားသည်။
“ ကိုရေ….ကိုကိုရေ”
သတိုးက အိပ်မောကျနေဆဲ။
“ ကိုရေ……ကိုရေ”
အသံကျယ်ကျယ်နှင့် ထပ်အော်လိုက်မှ သတိုး နိုးလာသည်။ ဘေးမှာ မြ မရှိဘဲ Toilet ကနေ လှမ်းအော်သံကြားရသည်။
“ ဟင်….မြ….မြ ဘာဖြစ်တာလဲ”
အမေတကောဖြင့် အသံကြားရာဆီပြေးသွား၏။ မြ က ဗိုက်ဖုံးဂါဝန်မ ကာ သတိုးကို လှမ်းပြောသည်။
“ ကိုကို….မြ ရေမြွှာပေါက်သွားပြီ ထင်တယ်”
“ ဟင်…ဟုတ်လား….ဒါဆို ဆေးရုံသွားရမှာပေါ့”
“ အား…..အား။ ဗိုက်ကလည်း တအားနာလာတယ် ကိုကိုရယ်”
“ ဟုတ်လား…..လာ…လာ……ကိုကိုပွေ့မယ်…..ဒီမှာ ခဏထိုင်။ အမေကို သွားနှိုးပြီး ကိုယိတို့ဆေးရုံသွားရအောင်”
“ မြန်မြန်လုပ်နော်”
သတိုးတို့က ဒီ စက်တင်ဘာလကတည်းက ကလေးမွေးခဲ့သည်ရှိသော်ဆိုပြီး အထုပ်အပိုးတွေ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားပြီးသားပင်။ OG ဆရာမ က စက်တင်ဘာ (၁၀)ရက်နေ့ ပတ်ချာလည် Due date ပေးထားသည်။
အခုက စက်တင်ဘာလ လအစပဲရှိသေးသည်။
“ အား….ကျွတ်…….ကျွတ်”
ဝမ်းဗိုက်တပြင်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲလာ၏။ ခဏကြာတော့ မြ မေမေ ဒေါ်တင်မူ အခန်းထဲဝင်လာသည်။
“ သမီး….ရရဲ့လား…အဆင်ပြေရဲ့လား…ဗိုက်နာနေပြီဆို”
ဒေါ်တင်မူက ကုတင်ပေါ် ရှုံတွအော်ဟစ်ငြီးတွားနေသော သမီးကို သနားကြင်နာစ်တ်ဖြင့် လှမ်းမေးသည်။
“ အင်း…မေမေ….မနေ့ညကတည်းက နာနေတာ…အခု တအားနာလာလို့…..အား….အား”
“ အေး….အေး……အသက်ဝဝရှူနော်…….မောင်သတိုး ကားထုတ်နေတယ်…..ပြီးရင်…မေမေတို့ဆေးရုံသွားကြတာပေါ့”
“ လာ…မြကလေး…ကိုယ်တို့သွားရအောင်”
ပြောရင်း ဆိုရင်း သတိုးရောက်လာကာ မြကို ဆတ်ခနဲ့ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ ကားထဲမှာက သားသီဟအောင်ပါ ရောက်နှင့်နေသည်။
“ တီလေး….အဆင်ပြေလား”
“ အင်း….အဆင်ပြေပါတယ်….အား….ကျွတ်……ကျွတ်”
ပြီးနောက် တစ်မိသားစုလုံး “သုခ”ဆေးရုံဆီ အပြေးလေး မောင်းနှင်ခဲ့သည်။ ဒေါ်တင်မူကတော့ ဘေးကနေ တတွတ်တွတ်နှင့် မြ စိတ်သက်သာရအောင် ပြောပြနေရှာသည်။
“ စိတ်လျော့ထား…သမီးလေး….အသက်ဝဝရှူ…..ရောက်တော့မှာ….ရောက်တော့မှာ…ခဏလေးနော်”
ဆေးရုံ အရေးပေါ်ဌာနတွင်ရပ်လိုက်တော့ အထဲက Security က ထွက်လာမေးသည်။
“ ကျနော်မိန်းမ ဗိုက်နာပြီး ကလေးမွေးတော့မယ်ဗျ”
“ ဟုတ်ကဲ့”
ခဏကြာတော့ ဆရာဝန်၊ သူနာပြုတွေ အသီးသီးထွက်လာကာ မြ ကို စမ်းသပ်ကြသည်။ ပြီးနောက် မြက သားဖွားခန်းထဲခေါ်သွားကြသည်။
“ ဒေါ်မြစန်းရီ ခင်ပွန်းလားရှင်”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ ဒေါ်မြစန်းရီက ရေမြွှာပေါက်ပြီး ကလေးမွေးပါတော့မယ်။ ဒေါ်မြစန်းရီအပ်ထားတဲ့ OGအစ်မကိုလည်း ဖုန်းဆက်ပေးထားပါတယ်။ ခဏကြာ မမ ကလေးလာမွေးပါလိမ်မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့….ကျနော့ မိန်းမ စိုးရိမ်ရလား…ဆရာမ”
“ ဘယ်အရာမဆို အသက်အန္တရာယ်ကတော့ရှိပါတယ်။ ကလေးမွေးတော့မဲ့ ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးဆို ပိုတောင်စိုးရိမ်ရတာပေါ့ရှင်။ ဒါပေမဲ့ ကျမတို့ဖက်က အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးပါမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့….တစ်ခုခုလိုရင်လည်း ပြောပါခင်ဗျား”
သတိုး၊ သီဟ၊ ဒေါ်တင်မူ (၃)ယောက်စလုံး မြ ဝင်သွားသည့် သားဖွားခန်းအရှေ့တွင် စောင့်နေကြသည်။
“ အား…..အား….အမေရေ……အား……အား”
အခန်းထဲမှ မြ အော်သံကြားတော့ သတိုးအပြင်ကနေ ဂနာမငြိမ် ပိုပိုဖြစ်လာသည်။
“ အမေ…..အဆင်ပြေမှာပါနော်”
“ အဆင်ပြေမှာပါ…သားရယ်……….အင်္ဂုလိမာလသုတ်သာ ရွတ်ပေးနေနော်”
“ ကျနော် အလွတ်မရဘူး အမေ”
“ မင်းနှယ်…သီဟလေး မွေးတုန်းကရော မရွတ်ဘူးလား”
“ အဲတုန်းကလည်း အမေပဲရွတ်ပေးတာလေ”
“ အေးပါ….အေးပါ….အမေပဲ ရွတ်ပေးပါမယ်”
ဒေါ်တင်မူ အခန်းပေါက်ဝရှေ့တွင်ထိုင်ကာ သမီးအတွက် စိတ်သေလက်သေရွတ်ပေးနေသည်။ သတိုးကတော့ ဘာမှ ခြေမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေရသည်။
“ အား…အား….အား”
မြ၏ အော်ဟစ်သံတွေကြားလေ သတိုးစိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်လေ ဖြစ်နေရသည်။
ထိုစဉ်….
“ ဝါး……ဝါး………အူးဝါး…….ဝါး………ဝါး”
“ ဟင်….အမေ…မြ…မြ…….မွေး…မွေးပြီထင်တယ်”
“ အင်း….ဖြစ်နိုင်တယ်”
“ အူးဝါး…..ဝါး………ဝါး……….ဝါး”
တအောင့်လောက်ကြာတော့ အထဲက ဆရာမတစ်ယောက်က ကလေးပိုက်ကာ သတိုးတို့ဆီ လျှောက်လာသည်။
“ ဒေါ်မြစန်းရီ အိမ်ကလားရှင်”
“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့”
“ ဒေါ်မြစန်းရီရဲ့ သမီး baby မြစန်းရီလေး ရှောရှောရှူရှူ ထွက်လာပါပြီရှင်။ မွေးတာကမိန်းကလေး၊ ကိုယ်အလေးချိန်က (၃.၆) ကီလိုဂရမ်၊ ၂.၉.၂၀၂၀ မနက် ၆နာရီ ၂၅မိနစ်မှာ မွေးပါတယ်ရှင်။ ခြေလက်အင်္ဂါအကုန်ပြည့်စုံပါတယ်။ အထဲမှာ ဒေါ်မြစန်းရီလည်း ကျန်းမာပါတယ်ရှင်။ ခဏကြာရင် အမေ သားဖွားခန်းထဲကနေ ရိုးရိုးသီးသန့်အခန်းထဲ ပြောင်းပေးပါလိမ့်မယ်။ ကလေးကို ကြည့်ကြပါအုံး”
ဝမ်းသာပီတိဖြစ်မှုကြောင့် သတိုးလည်း တုန်ရီလှိုက်မောနေသည်။ ဒီခံစားချက်ကို ရဖူးခဲ့သည်မှာ သား သီဟအောင် တစ်သက်ရှိရော့မည်။ အခုမှ အဟောင်းတွေက အသစ်လိုပြန်လည် ဖြစ်တည်နေရသည်။
ဆရာမရင်ခွင်ထဲက သတိုး မိမိ၏ သမီးလေး ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ သမီးလေး”
“ ဝါး…..ဝါး…..ဝါး……..ဝါး”
“ ဖေဖေရဲ့ သမီးလေးရယ်”
သတိုးရော၊ သီဟရော၊ ဒေါ်တင်မူရော ကလေးကို ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။
“ ကလေးက သားနဲ့ ပိုတူနေတာပဲ။ နှာခေါင်းလေးတွေဆို ကြည့်ကြည့်…သားနဲ့ ဆင်တယ်”
“ ဟုတ်တယ်နော်…အမေ”
“ မျက်လုံးကတော့ သားနဲ့ပိုတူတယ်နော်”
သီဟအောင်က အားကျမခံ ဝင်လုပြောသည်။
“ ဟုတ်ပါပြီကွာ…..အဟား…….ဟား”
ဒီနေ့ သတိုးတို့ မိသားစုထဲ မိသားစုဝင်အသစ်တစ်ယောက် တိုးလာလေပြီ။ ဝမ်းပန်းတသာကြိုဆိုကြသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ကမ်းလင့်ကြသည်။ လာခြင်းကောင်းသော သမီးလေးဖြစ်မယ်နဲ့ တူပါရဲ့။
..............................................................................................
အခန်း (၈၂)
“ သမီး…….နေကောင်းရဲ့လား”
“ အင်း…အဆင်ပြေပါတယ်”
“ ငါ့သမီးလေး …ပင်ပန်းသွားပြီကွယ်…နားလိုက်အုံး”
“ ဟင့်အင်း…ကလေးမျက်နှာကြည့်ချင်သေးတာ……ကလေးရော”
“ ဆရာမယူသွားတယ်…ကာကွယ်ဆေးထိုးမလို့တဲ့…….ခဏကြာပြန်လာပေးလိမ့်မယ်”
“ မြကလေး…နေကောင်းရဲ့လား”
သတိုးက စိုးရိမ်တကြီးဝင်မေးရှာသည်။ မြက တစ်ရက်တည်းအချိန်လေးအတွင်းမှာကို ချက်ချင်းကြီး ကလေးအမေလုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားခဲ့လေပြီ။
“ ကို…..သမီး…မျက်နှာမြင်ပြီးပြီလား”
“ မြင်ပြီးပြီး….မြကလေးရဲ့…ကိုယ်နဲ့ဆင်တယ်”
“ ဟင့်အင်း…..သားနဲ့ပိုတူတာ”
သီဟအောင်က သတိုးနဲ့မြ အလွမ်းသယ်နေသည့်ကြား ကြားဖြတ်လုပြောသည်။
“ သား….မီးမီးလေးကို ချစ်ရဲ့လား”
“ ချစ်တာပေါ့ဗျ…….ဒါနဲ့ ကလေးလေးက ပိစိလေးနော်….အသည်းယားစရာကြီး”
“ ခဏကြာ ဖေဖေတို့ဆီ လာပေးရင် သား ချီကြည့်ကြည့်လေ”
“ မတော်လို့ ချီနေရင်း ပြုတ်ကြနေပါအုံးမယ်ကွယ်”
ဒေါ်တင်မူက သာယာချမ်းမြေ့သည့် မိသားစုစကားဝိုင်းလေးကို ကြည်နူးပျော်ရွှင်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ သမီးကို သတိုးနဲ့ စီစဉ်လိုက်တာ အခုတော့ မှန်သည် ထင်ပါရဲ့။ မိသားစုကလည်း ဥမကွဲ၊ သိုက်မပျက်။ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်၊ စည်းစည်းလုံးလုံးဖြင့်။
ဟိုကိစ္စတွေကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့ဖာသာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါလျှင် အခုလိုမျိုး သာယာမှုတွေ ရနိုင်လိမ့်မည်မှာ မဟုတ်။
ဒေါ်တင်မူကတော့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ဟုတ်နေသည်။
“ ဒါနဲ့……မြ အခု ထမင်းစားလို့ရပြီလား”
“ အင်း…..မွေးပြီးကတည်းက OGက သေချာမှာလိုက်တယ်…ကိုရဲ့…..အကုန်စားလို့ရပြီတဲ့”
“ အင်း….ဒါဆို ဘာစားချင်လဲ”
“ ရတယ်..ကို…အဆင်ပြေတာ တစ်ခုခုဝယ်လာရင် ရပြီ…..အိမ်မှာ ဒေါ်စိန် ချက်ထားတာတွေ ယူလာရင်လည်းရတယ်”
“ အင်း…အင်း”
ထိုစဉ် ဒေါ်တင်မူက ကြားဖြတ်ဝင်မေးသည်။
“ ညဆို လူနာစောင့်မှာက ဘယ်သူစောင့်မလဲ”
“ သားစောင့်မယ်….စောင့်မယ်”
“ သီဟနော်….မရပါဘူး….(၁၀)တန်းရောက်နေပြီကို…အိမ်မှာပြန်အိပ်ရမယ်…စာလည်းလုပ်ရအုံးမှာ….ပြီးမှ တီတီနဲ့ ကလေးလေးကို လာကြည့်”
မြ တားမြစ်မှုကြောင့် သီဟမျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
“ ကျနော်စောင့်မယ်လေ…အမေ”
“ သားလည်း အလုပ်ရှိသေးတယ်မလား”
“ ရလောက်ပါတယ်…ပြီးတော့ ကျနော်က သီဟမွေးတုန်းက အတွေ့အကြုံရှိတော့ အကုန်လုပ်တတ်ပါတယ်”
“ အင်း…ဒါပေမဲ့ မဖြစ်သေးပါဘူးအေ…..ဆရာမ တစ်ယောက်လောက် ငှါးမလားပဲ”
“ ငှါးလို့ရပါ့မလား”
“ ရပါတယ်အေ….အမေ သွားမေးစမ်းကြည့်ကြည့်လိုက်မယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဒေါ်တင်မူ ထထွက်သွားသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် ဒေါ်တင်မူ အခန်းထဲပြန်ဝင်လာသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ…အဆင်ပြေရဲ့လား..အမေ”
“ အင်း….ဆေးရုံမှာက အခု ကိုဗစ်ကာလဆိုတော့ လူတွေကို လျော့ထားတယ်လေ။ ဆရာမ မရှိဘူးဆိုပြီး အစကပြောနေသေးတာ။ အမေကလည်း ပြောလိုက်တာပေါ့။ လုပ်ပါအုံးဆရာမရယ်…ကျမသမီးက ကလေးမွေးတာ ပထမဆုံးဆိုတော့ သိပ်မလုပ်တတ်လို့ပါဆိုပြီး။ ဒါနဲ့ ဆေးရုံက ပြန်ပြောတယ်။ သူနာပြုဆရာမ တွေတော့ မရလောက်ဘူးတဲ့။ သူနာပြုအကူတွေဆိုရင်ရော အဆင်ပြေမလားတဲ့။ အမေလည်း ရတယ်ဆရာမလို့ ပြောခဲ့တယ်။ အမေရှေ့တင် အလုပ်အားနေတဲ့ တစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်ပေးနေတာ။ ဆက်ပြီးတော့ ရတယ်တဲ့။ ည (၇)နာရီဆို လာလိမ့်မယ်”
“ အင်း…ဒါဆို အဆင်ပြေသွားတာပေါ့”
“ အေး..အဆင်ပြေတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့လေ”
“ သား…မင်း…အလုပ်သွားရအုံးမှာမလား…သွားလေ”
“ မသွားတော့ဘူး..အမေ…..ရုံမှာ စိတ်ချလို့ရတဲ့သူတွေနဲ့ (၃)၊(၄)ရက်လောက် လွှဲခဲ့တယ်”
“ အေး…..အေး”
သားအမိတွေ ပြောဆိုနေရင်း ဆရာမတစ်ယောက် ကလေးပိုက်ပြီး အခန်းထဲဝင်လာသည်။
“ အမေ နို့တိုက်ကြည့်ကြည့်ပါလား”
အစကတော့ မြ က မိမိအမေရှေ့မှာရော၊ လင်သားရှေ့မှာပါ နို့လှန်တိုက်ဖို့ ရှက်နေသည်။
သို့သော် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေသော သမီးမျက်နှာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာတွေ၊ ကြောက်တာတွေ မရှိဘဲ နို့လှန်တိုက်လိုက်သည်။ သမီးမျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ခဏက မွေးခါနီး စူးနင့်နေအောင် နာကျင်မှုတွေ၊ မောပန်းမှုတွေက သူ့အလိုလို ပျောက်ကွယ်သွားသလိုပင်။
“ နို့ကတော့လေ အခုတော့ မထွက်လောက်သေးဘူး။ နို့ရည်ကြည်လောက်ပဲ ထွက်လိမ့်မယ်။ ဒါလေးပဲ ဝင်အောင်တိုက်ပေးနော်…နို့ဦးရည်ထဲမှာ ကလေးအတွက်လိုအပ်တဲ့ အဟာရတွေ အများကြီးပါတယ် အမေရဲ့”
“ ဟုတ်ကဲ့….ဟုတ်ကဲ့”
သမီးလေးက နို့နံ့ရသည်နှင့် ခေါင်းလေးကို ဟိုရမ်း ဒီရမ်းလိုက်ရှာနေသည်။ ဆရာမက မြနို့သီးခေါင်းကို အသာကိုင်ကာ သမီး ပါးစပ်ဆီတေ့ပေးလိုက်သည်။
“ စို့တယ်…ဆရာမ”
“ အင်း…ကလေးက ကောင်းကောင်းစို့တတ်သားပဲ….အမေကလေ ကလေး (၆)လထိ အမေနို့တစ်ခုတည်းပဲ တိုက်ရမယ်…ရေလည်း မတိုက်ရဘူး…အမေနို့က ကလေး(၆)လအရွယ်ထိ ကောင်းကောင်းလုံလောက်တယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့…ဆရာမ”
“ နို့ဘူးတွေရော ဝယ်ထားလား”
“ လိုလိုမယ်မယ်ဆိုပြီးတော့ ဝယ်ထားတယ် ဆရာမ”
“ ဒါပေမဲ့ အမေနို့ကောင်းကောင်းထွက်ရင် နို့ဘူး ကူစရာတော့မလိုဘူး။ အမေ အရင်စမ်းတိုက်ကြည့်ကြည့်လေ။ နို့မထွက်ဘူး ဆိုမှ ဆရာမတို့ တခုခုလုပ်ကြည့်ကြတာပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့”
မှာစရာရှိတာတော့ မှာခဲ့ပြီး ဆရာမ က အခန်းအပြင်ထွက်သွားသည်။
ဒေါ်တင်မူ၊ သတိုးနှင့် သီဟက မြ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို မျောက်ပွဲကြည့်သလို ဝိုင်းအုံကြည့်နေကြသည်။
“ သမီး…လိုတာရှိရင် မေမေကို ပြောနော်…..မနက်ကတည်းက ဇောနဲ့ နိုးပြီး လုပ်နေရတော့ အခု မေမေ အိပ်ချင်လို့ အိမ်ပြန်အိပ်လိုက်အုံးမယ်…သား..အမေကို ပြန်ပို့ပေး။ မြေးလေးပါ အိမ်ပြန်လိုက်မှာမလား”
“ ဟင့်အင်း….ဒီမှာပဲ နေမှာ”
“ အေး…နေချင်တယ်ဆိုလည်း နေခဲ့။ ညရောက်ရင်တော့ အိမ်ပြန်ရမယ်နော်”
“ ဟုတ်ကဲ့”
သတိုးနဲ့ ဒေါ်တင်မူက အိမ်ကို ပြန်လိုက်ခဲ့ကြသည်။ အိမ်ရောက်တော့ သတိုးက ရေမျိုးချိုး၊ တရေးလောက်မှိန်းပြီး ဆေးရုံကို ပြန်ပြေးရသေးသည်။ ဆေးရုံရောက်တော့ သီဟရော၊ မြနှင့်ကလေးပါ အကုန် အိပ်မောကျနေကြသည်။ ညနေလောက်ရောက်တော့ ဆေးရုံက bill ရှင်းရန် ခေါ်သဖြင့် သတိုး သွားရှင်းပြီး ပြန်ဝင်အလာ…
“ ကို….လာ….လာ…..မြတို့ ဆရာမရောက်နေပြီ”
ဆေးရုံယူနီဖောင်းဝတ်ထားသည့် ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ဆရာမက လှမ်းပြုံးပြသည်။ သူမ လည်း သတိုးကို လှမ်းအကြည့် မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားသည် ဟု သတိုးခံစားရလိုက်ရသည်။
သို့သော် စက္ကန့်ပိုင်းခြားလေးအတွင်း ကမန်းကမ်း ပြန်ဆယ်ကာ နှုတ်ဆက်ကြသည်။
“ ကို…ဆရာမနာမည်က ဒေါ်နရီဦးတဲ့…မြတို့ရဲ့ ဆရာမပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား….တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ဗျား…ဆရာမလက်ထဲကို ကျနော့ မိန်းမနဲ့ကလေးကို သေချာအပ်ပါတယ်”
“ စိတ်ချပါရှင်…ကျမလည်း တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်”
“ ဆရာမနဲ့ ကျနော်တို့ တနေရာရာမှာ အရင်က ဆုံဖူးလား။ ဆရာမကို ရင်းရင်းနှီးနှီး အရင်ကတွေ့ဖူးတယ်လို့ ခံစားနေရလို့”
“ ရှင်”
..............................................................................
အခန်း (၈၃)
“ အား…….အား……..ကိုယ်ပြီး…ပြီး…..အား…ဟား……ဟား”
“ ဟင့်….အင့်………အင့်…..အင့်”
ဦးမျိုးက ဆန့်တငင်ငင်ဖြင့် သူ့ကိုယ်ထဲက လရည်တွေက အကုန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ အောက်ကနေ ပေါင်ကားပေးကာ ခံနေသော နရီကိုယ်ထဲသို့ ပူနွေးက တိုးဝင်လာ၏။
“ ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်းလိုက်တာ….မီးလေးရယ်”
နရီစောက်ခေါင်းထဲက စပ်ပတ်နံရံတွေက ဦးမျိုးလီးကို ဆွဲညှစ်ထားတော့ သုတ်လွှတ်ပြီးသည်အထိ ဦးမျိုးအတွက် နရီစောက်ဖုတ်က ထိမိလွန်းနေသည်။
“ ဟား…..ဟား…..မောလိုက်တာ”
ဦးမျိုးက နရီကိုယ်ပေါ်ကနေ ဖယ်ကာ ထိုင်လျက် အမောဖြေနေသည်။ နရီကိုယ်ထဲက ဆန္ဒတွေက အခုမှ အစပျိုးရုံရှိသေးသည်။ ဦးမျိုး က ပြီးနှင့်လေပြီ။ တိုးလိုးတန်းလန်းကြီးနှင့် နရီက ကျန်ခဲ့ရသည်။ အခု ဦးမျိုးက လာနေကျအတိုင်း နရီတို့အိမ်ရောက်နေလေသည်။
ကူးကူးကို ဘော်ဒါပို့ထားသော အိမ်မှာက နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတော့ အရင်ကထက် ပို၍ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိကြသည်။ ကိုယ့်အနေအထိုင်က ပျိုဖော်ဝင်စ ညီမအတွက် မဖွယ်မရာဖြစ်နေလျှင် မသင့်တော်သည်မဟုတ်လား။ ကူးကူး မရှိနေတော့ ပို၍ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးကြမည်ဆိုကာမှ ဦးမျိုးက ပြီးသွားလေပြီ။
“ မီးလေးကတော့ကွာ……ဘယ်ချိန်ချစ်ချစ်……ချစ်မဝဘူးကွာ”
ဦးမျိုးက ချွေးစို့နေသော နရီဆံစတွေကို ကိုင်ကာ ပြောနေသည်။
“ မီးလေး…အခုလို ဆံပင်တိုလေး ညှပ်လိုက်တော့လည်း မိုက်တာပဲ….အရင်ကလို ဆံပင်ရှည်နဲ့လည်း လှတာပဲ…..တစ်ခုပဲ ဆံပင်တိုသွားတော့ နောက်ကနေ ဆံပင်ကို ကိုင်ပြီး မလိုးရတော့ဘူးပေါ့လေ…..ဟော…ဟဲ….ဟော…..ဟဲ”
ဦးမျိုးက တစ်နှစ်ထက် တစ်နှစ် အသက်ပိုကြီးလာသလို့လား။ ပိုပြီး ဝ လာသလို ပိုပြီး အမောမခံနိုင်သလိုမျိုး နရီ ခံစားမိလာသည်။
“ ဦးမျိုး…..ဝိတ်လေးချအုံး…..ဒီတစ်ခေါက်လာတာ ဦးမျိုး ပိုဝလာသလိုပဲ”
“ အင်း…အခုတလော….ကစ်”
လက်မကို ပါးစပ်ထဲ မော့နေသည့် ပုံစံ နရီကို လုပ်ပြလိုက်သည်။
“ ပွဲတွေဆက်နေလို့လေ”
ကုတင်ပေါ် ခြေဆင်းထိုင်ပြီး အမောဖြေနေသော ဦးမျိုးပုံစံက နရီ မျက်စိထဲအဖို့ ပန်ဒါဝက်ဝံကြီး ခြေဆင်းထိုင်နေသလိုပင်။ ဗိုက်ကြီးတောင် အရင်ကထက် ပိုရွှဲလာသလို။ ဒါကြောင့် အခုနောက်ပိုင်း ဦးမျိုးက လှေထိုးကြီးရိုးရိုးအနေအထားဖြင့် နရီကိုလိုးလျှင် ဗိုက်ခံနေပြီး သူ့လီးတချောင်းလုံး နရီကိုယ်ထဲ မဝင်။ အရင်ကဆို ဦးမျိုး လီးကို နရီ အပြည့်အဝခံစားနိုင်သည်။
ဦးမျိုးလီးက သေးတဲ့အထဲတော့မပါ။ (၅)လက်မကျော်ကျော်၊ (၆)လက်မ မပြည့်တပြည့်လောက် ရှိမလား။ လုံးပတ်ကလည်း တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ရှိတော့ အရင်ကဆို နရီကို သိပ်မိုက်တဲ့ ခံစားမှုတွေ ပေးဖူးသည်။
ဟိုည။
ဟိုလက နရီ ကူးကူးနဲ့ တွေ့ရန် ရန်ကုန်ပြန်ခဲ့သည့်ည။ နရီ ရန်ကုန်ပြန်တုန်း တွေ့ခဲ့တဲ့ ဦးသတိုးအောင်နဲ့ ဆုံပြီးနောက်ပိုင်း ဦးမျိုးလီးက သူ့နဲ့ ယှဉ်လျှင် သေးမှန်း နရီ သိသွားလေပြီ။ ပြီးတော့ သူက လီးကြီးသည့်အပြင် နည်းနိသယတွေကလည်း စုံလင်လွန်းလှသည်။
သန်စွမ်းသည်။ ကျန်းမာသည်။ တောင့်တင်းသည်။ ယောကျ်ားပီသသည်။ သူ့ကြောင့် နရီ တစ်ညတည်းမှာပင် ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းတောင်မရေတွက်နိုင်တော့။
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ပြီးမြောက်ခြင်းကို ရရှိသည်။ ထိုယောကျ်ားကို အပိုင်စားရရှိသော မိန်းမတို့သည် ကံကောင်းခြင်းလက်ဆောင် ရထားသည်ဟု နရီတင်စားချင်သည်။ တွေးရင်းနဲ့ သူ့ကို နရီ သတိရလာမိသည်။
တော်ပြီ။ မဖြစ်နိုင်တာတွေ မတွေးတော့ပြီ။ လက်တွေ့ဘဝတွင်သာ အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိ အသက်ရှင်ဖို့ ကြိုးစားရအုံးမည်။
“ ဦးမျိုးက ဘယ်နေ့ထိ မီးနဲ့ အတူတူနေမှာလဲ”
“ ကိုယ်က ဒီနေ့ပြန်ရမှာလေ”
“ ဟင်…လုပ်ပြီကွာ…….မီးက ဦးမျိုးနဲ့ တွေ့ရမှာမလို့ ဦးမျိုးလာမဲ့ ရက်တွေမှာ မျက်နှာငယ်ငယ်နဲ့ off တောင်းထားရတာလေ”
“ မီးလေးကလည်းကွာ….အိမ်က အဖွားကြီး မနက်ဖြန် တရားစခန်းက ပြန်လာမှာ မီးလေးရဲ့။ ကိုယ်မရှိရင် ဘွားတော်က ပွါးနေလိမ့်မယ်”
“ ဟာ…..မသိဘူးကွာ…စိတ်ကောက်တယ်….ဒါပဲ”
“ မလုပ်…..မလုပ်ပါနဲ့ မီးလေးရယ်…..ရော့…..ဒီမှာ”
စိတ်ကောက်သွားသည့် နရီကို ချော့ရန် ဦးမျိုးမှာ လက်ဆောင်ဘူးငယ်လည်း အသင့်ပါလာပြီးသားပင်။
“ ဟင်….လက်ဆောင်ဘူးလေး”
လက်ဆောင်ရတော့ နရီမျက်နှာက ချက်ချင်းပြန်ပြေသွားသည်။
“ ရော့…..ဖွင့်ကြည့်ကြည့်လေ…ဘာလေးလဲ မသိချင်ဘူးလား”
“ ခစ်…..ခစ်”
ဘူးသေးလေးကို နရီ ဖွင့်ဖောက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟယ်……ဆွဲကြိုးလေး”
ဦးမျိုးလက်ဆောင်ယူလာပေးသည့် ဆွဲကြိုးလေးကာ နီလာဆွဲကြိုးလေး။ ဆွဲကြိုးက အရမ်းကြီး ထူထူထဲထဲကြီးမဟုတ်။ အလတ်လေးမှာမှ အလယ်တွင် စိန်လုံးလေးတွေတန်းကာ အရည်လဲ့နေသော နီလာအတုံးလေး (၃)တုံးနှင့်။ ပုံစံက လူငယ်လေးတွေအကြိုက်။
“ ကြိုက်လား”
“ အင်း…ကြိုက်တယ်”
“ လာ….ကိုယ်ဆွဲပေးမယ်”
အဝတ်မဝတ်ရသေးတော့ နရီ နားသို့ ဦးမျိုးကပ်ကာ ဆွဲကြိုးလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး နရီလည်တိုင်ပေါ် ဆွဲပေးလိုက်သည်။ မို့မောက်နေသည့် သားမြတ်အစုံပေါ် ကျော့ရှင်းစွာ ဆွဲကြိုးလေး တည်ရှိနေသည်။
“ အခုလို…အဝတ်မဝတ်ထားမှ ပိုလိုက်သလိုပဲ”
“ ဒါဆို ဆွဲကြိုးမပေါ်အောင် ပွဲတွေသွားရင် အဝတ်မဝတ်ဘဲ သွားလိုက်ရမလား”
“ ဟတ်…ဟတ်……အဲလို မလုပ်နဲ့ကွယ်…ဟား…..ဟား”
ရယ်သံများနှင့် နရီတို့ အခန်းထဲမှာ ကြည်နူးမှုတွေ နှင့် ဝေစီနေသည်။ တကယ်တော့ ဦးမျိုးက နရီအပေါ် အနွံတာ ခံနိုင်သည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း နရီတွေးမိသည်။ ယောကျ်ားတွေများ တော်တော် ရူးကြောင်ကြောင်နိုင်တာပဲဟု။ စဉ်းစားကြည့်လေ…ပိုပြီး ရယ်ချင်လာလေပင်။ နရီက ဦးမျိုးနဲ့ တွေ့တုန်းက KTV က ကောင်မလေးတစ်ယောက်။
ဦးမျိုးနဲ့ကျမှ မိမိ၏ အပျိုစင်ပန်းကို ဆက်သလိုက်သည်ဆိုပေမဲ့ အမြှေးပါးတစ်ခုပေါ် အပျိုစစ်ခြင်း၊ မစစ်ခြင်းအပေါ် ခံစားချက် ထွေထွေထူးထူးမရှိ။ ဒါလေးကိုမှ ဦးမျိုးက အသည်းအသန် ကြွေသွားတာ မိမိကို အိမ်တစ်ဆောင်၊ မီးတစ်ပြောင် ထားပေးလိုက်သည်အထိ။
ဦးမျိုး၏ ကျေးဇူးတွေ အများကြီး နရီအပေါ်ရှိမှန်း နရီ သိပါသည်။
“ 🎶🎶🎶 I have died every day waiting for you
Darling don’t be afraid
I have loved you for a thousand years 🎶🎶🎶”
နရီ၏ ဖုန်း Ringtone ထားထားသည့် သီချင်းသံက မြည်လာသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဆေးရုံက မာမီ(စစ်စတာ)။
“ ဟင်…..Off ရက်ကြီးလည်း ဆေးရုံက ဖုန်းဆက်တယ်နော်”
နရီ ငြီးငြူကာ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
..................................................................
အခန်း (၈၄)
“ Hello ဟုတ်ကဲ့…မာမီရှင့်”
ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်နှင့် နရီအသံက တခြားတယောက်လို ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားသည်။
“ သမီး…နရီလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…မာမီ”
“ သမီးရေ…မာမီ တစ်ခု အကူအညီတောင်းမလို့”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ သမီး off ရက်မှန်း မာမီတို့ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆေးရုံမှာကလေ ကိုဗစ်ကာလဆိုတော့ လူတွေတတ်နိုင်သမျှလျော့ထားတာ သမီးအသိပဲလေနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ ဆေးရုံမှာလေ Special nurse နှစ်ညလောက်ဝင်ပေးနိုင်မလားလို့”
“ ရှင်…မာမီ။ မာမီ အခု သမီးက off ရက်လေ”
“ ဆေးရုံမှာ ကလေးမွေးတဲ့လုနညစောင့်တွေက special nurse လိုနေလို့ သမီးရဲ့”
“ မာမီ….သမီးက Nurse မှ မဟုတ်တာ။ Nurse aid ပဲရှိတာလေ”
“ မာမီ ပြောပြပြီးပြီ သမီးရဲ့။ လူနာရှင်တွေက Nurse aid လည်း ရတယ်ဆိုလို့။ ပြီးတော့ သမီးက လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးအဆင်ပြေသွားအောင်။ သမီး ဆင်းရတဲ့ အချိန်အတွက်လည်း မာမီ တန်ရာတန်ကြေး ပေးပေးပါမယ်”
မာမီစကားကြောင့် နရီရယ်ချင်သွားသည်။ ဒီအလုပ်ကရတဲ့ ဝင်ငွေတစ်လစာက နရီ KTV လုပ်တုန်းကရတဲ့ တစ်ညစာပဲ ရှိတာကို မာမီမှ မသိဘဲ။
“ အဆင်ပြေတယ်ဆို ဆင်းပေးပါလား သမီးရယ်”
လူကြီးက ခခယယပြောနေတော့လည်း နရီ မငြင်းသာ။
“ ဟုတ်ကဲ့…မာမီ”
“ ဒါဆို မာမီ လူနာနာမည် ပြောထားမယ်နော်။ ဒေါ်မြစန်းရီတဲ့။ ဆေးရုံရောက်ရင် မေးမြန်းပြီး သမီးဝင်သွားလိုက်တော့”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မာမီ”
ဖုန်းပြောအပြီး နရီ သက်မတချက်လောက် ပင့်သက်ရှိုက်မိသည်။
“ဟင်း”
“ ဘာလဲတဲ့ မီးလေး”
“ ဆေးရုံကလေ မီး off နေတာကိုတောင် အလုပ်လာပေးပါတဲ့”
“ မီးလေး…မသွားချင်ရင် ငြင်းလိုက်ပါလား”
“ ငြင်းချင်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အိမ်မှာနေလည်း ဦးမျိုးလည်း ပြန်ပြီဆိုတော့ မီး တစ်ယောက်တည်း ဘာမှမထူးဘူးလေ။ ဒီတော့ အလုပ်လုပ်တာပဲ ပိုက်ဆံအပိုရအုံးမယ်”
“ ဟောကွာ…..ကဲ….ကဲ ဒီဘူတာပဲဆိုက်လာပြန်ပြီ။ နောက်ကျ ဒီမှာ အကြာကြီး နေမယ်ဟုတ်ပြီလား။ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်။ ပြီးရင် ကိုယ်ပြန်တော့မယ်”
“ အင်း”
“ ဘာ…အင်းလဲ။ ပြုံးပြကွာ…အဲလိုကြီး မနေနဲ့”
ဦးမျိုးစိတ်ကျေနပ်အောင် မပြုံးချင် ပြုံးချင် ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ အဲလိုမှပေါ့”
ဦးမျိုး ရေသွားချိုးနေခိုက် နရီ Night duty အပိုဆင်းရမည်ကို တွေးပြီး စိတ်မောနေမိသည်။ နရီက ဒီဆေးရုံတွင် ဇာတ်မြုပ်ပြီး Nurse aid လုပ်နေပေမဲ့ ဒီအလုပ်က ရသည့်ပိုက်ဆံက နရီအတွက် မက်လောက်စရာ သိပ်မရှိ။
ထို့အပြင် Nurse aid လို၍ ငှါးကြလျှင် နရီ စာရင်းပေးလေ့မရှိ။ ကိုယ်က ဒီအလုပ်တွေ တအားကြီး ကြိုးကြိုးစားစားမလုပ်လည်း ဦးမျိုးပေးသည့် ပိုက်ဆံနှင့် ကောင်းကောင်းလုံလောက်နေသားပင်။ တွေးနေရင်းက စားပွဲခုံပေါ်က မိမိဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးသို့ အမှတ်မထင် အကြည့်ရောက်မိသည်။
မထူးပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်ကို ဖွင့်ဖတ်ရန် ကြံသည်။ လှန်မိသည့် ရက်စွဲက “၁၀.၆.၂၀” နရီ ရန်ကုန်ကနေ ဒီမြို့ကို ပြန်ရောက်သည့်နေ့က ရန်ကုန်က အဖြစ်အပျက်တွေကို စီကာပတ်ကုံးရေးသည်။
“ ဒီနေ့….ငါ သူ့ကို တွေ့တယ် သိလား။ မမူယာအိမ်မှာ မမူယာနဲ့ အားပါးတရ ဖောက်ပြန်နေတဲ့ သူကိုပေါ့။ ကံဆိုးချင်တာလား… ကံကောင်းချင်တာလား… ငါ သူတို့ရှိနေတဲ့ ဝိုင်းထဲ ရောက်သွားတာ။ ကံကြမ္မာက တွေ့ဖို့ကို တမင်သက်သက် အကြောင်းဖန်တီးတာနဲ့ တူတယ်။ ပြီးတော့လေ…သူနဲ့ ဟိုတယ်ကို ဆက်သွားကြတယ်။
ဟိုတယ်အခန်းထဲမှာ… အဟိ… သူနဲ့ ငါ… ချစ်ကြတာ…တကယ့်ကို မက်မက်မောမော သူဟာ သိပ်ကို သန်စွမ်းလွန်းတယ် တညလုံး သူ့နဲ့ ငါ မနားတမ်းချစ်ကြတာ
ပြောရအုံးမယ် သိလား… သူ့ဟာကြီး ဘယ်လောက်ကြီးသလဲဆို စွပ်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးတောင် ပေါက်သွားတာနောက်ကျ မစွပ်ဘဲ ထပ်ချစ်ကြတော့ ငါ့မှာလေ….ငါ့မှာ ရူးခါနေတာပဲ သိလား… ကောင်းလွန်းလို့”
“ မီးလေး….ဘာဖတ်နေတာလဲ”
ဦးမျိုး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသဘ်ကိုတောင် သတိမထားမိသည်အထိ ကိုယ့်ဒိုင်ယာရီထဲက ကိုယ့်အဖြစ်အပျက်အပေါ် ဈာန်ဝင်နေမိသည်။
ဦးမျိုး အသံကြားမှ ကမန်းကတမ်း စာအုပ်ကိုပိတ်လိုပ်ရာ ထားနေကြနေရာသို့ ပြန်စီထားလိုက်သည်။
“ ဘာမှမဟုတ်ဘူး….ကူးကူးမှာလိုက်တာတွေ မေ့မှာစိုးလို့ စဉ်းစားနေတာ”
“ ကူးကူးရော…အဲမှာ အဆင်ပြေတယ်မလား”
“ အင်း..ပြေတယ်လို့ ထင်ရတာပဲ”
“ အင်း…..အင်း….ကဲ…ဒါဆို ကိုယ်ပြန်ပြီကွာ”
“ နောက်အခေါက်အတွက် မြန်မြန် ပြန်လာနော်”
“ အေးပါကွာ…ကိုယ့်မီးလေးရယ်။ သွားပြီ….Bye”
ဦးမျိုးကို လက်လှမ်းပြပြီး အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ညကျ Duty ဝင်ရမှာဆိုတော့ အားရှိနေအောင် တရေးလောက်ထပ်အိပ်လိုက်သည်။ ညနေရောက်တော့ နရီ အလုပ်သွားရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ ခိုပြာရောင် ဆေးရုံယူနီဖောင်းလေးဝတ်လိုက်ပြီး ဆံပင်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ဖြီးလိုက်သည်။ ကျောလယ်လောက်ရှိသော ဆံပင်ကို ဖြီးရထုံးရအလုပ်ရှုပ်လာသလို ခံစားရဖြင့် Bob haircut လေး ဖြတ်ချထားသည်။ ဆံပင်အတိုဆိုတော့ ဆံထုံးထုံးနေစရာမလို။
ဒီအတိုင်းလေး ဖြီးလိုက်ရင် ဟုတ်နေပြီ။ ဆေးရုံရောက်တော့ မာမီပြောထားသည့် လူနာအခန်းကို မေးကာ ဝင်လာလိုက်သည်။
“ ဟင်….ဆရာမ”
“ ဟုတ်ကဲ့….အစ်မတို့ ပြောထားတဲ့ ဆရာမ ပါရှင်”
“ ဟုတ်ကဲ့….ဟုတ်ကဲ့”
ဒီအလုပ်က နရီလုပ်နေကြအလုပ်ဆိုတော့ ခဏလေးအတွင်းအှာပင် မြနှင့် နရီ ရင်းနှီးသွားသည်။
“ အမျိုးသားက Bill သွားရှင်းနေတာလေ။ ပြန်လာရင် ဆရာမနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့”
နရီက မြ ကလေးနို့တိုက်နေသည်မှာ ပုံစံမကျသေးသဖြင့် စနစ်တကျ နို့တိုက်တတ်အောင် သင်ပေးနေသည်။
“ ချလောက်”
အပြင်မှ သူစိမ်းယောကျ်ား တစ်ဦးဝင်လာသည်။ မြကပဲ အရင်စပြောလိုက်သည်။
“ ကို….လာ….လာ…..မြတို့ ဆရာမရောက်နေပြီ”
နရီ မြ၏ အမျိုးသားကို မြင်တော့ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။
သူ...သူ...သူမှ သူပါ။ နရီနဲ့ တစ်ညလုံး အတူတူကဲခဲ့တဲ့ ဦးသတိုးအောင် ဆိုတဲ့သူကြီး။ သူလည်း နရီကို မြင်တော့ ရုပ်က ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသလို။
“ ကို…ဆရာမနာမည်က ဒေါ်နရီဦးတဲ့…မြတို့ရဲ့ ဆရာမပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား….တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ဗျား…ဆရာမလက်ထဲကို ကျနော့ မိန်းမနဲ့ကလေးကို သေချာအပ်ပါတယ်”
“ စိတ်ချပါရှင်…ကျမလည်း တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်”
“ ဆရာမနဲ့ ကျနော်တို့ တနေရာရာမှာ အရင်က ဆုံဖူးလား။ ဆရာမကို ရင်းရင်းနှီးနှီး အရင်ကတွေ့ဖူးတယ်လို့ ခံစားနေရလို့”
“ ရှင်”
............................................................
အခန်း (၈၅)
ဘုရား….ဘုရား….ဘုရား။ မြတ်စွာဘုရား ကယ်တော်မူပါ။ ဒီလောက်ကြီး ရင်းရင်းနှီးနှီး၊ ထဲထဲဝင်ဝင် ပက်သက်ခဲ့ကြတယ်လေ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ကိုယ် မြင်ဖူးသလို၊ ကိုယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်း သူထိတွေ့ခဲ့ဖူးသည်လေ။
သို့သော် သူ့မျက်နှာကို နရီ အကဲခတ်ကြည့်တော့ သူ့စိတ်ထဲ၌လည်း နဝေတိမ်တောင်ဖြစ်နေဟန် တူသည်။ သူ့ပုံစံက အရင်လို မိမိုက်နေဆဲ။ ကြည့်လို့ ကောင်းနေဆဲ။
“ ဟုတ်လား…..ကျမကတော့ အခုမှ အစ်မတို့၊ အစ်ကိုတို့ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ”
နရီ ခပ်တည်တည်း ဗြောင်ငြင်းပစ်လိုက်သည်။ မတော်လို့များ နရီနှင့် ပက်သက်ခဲ့သည်က ရှင်းမရ ပြုမရဘဲ ဗူးပေါ်သလို ပေါ်လာလျှင် အကုန်လုံး တစ်နွယ်ငင် တစ်စင်ပါ အကုန်ဇာတ်ရှုပ်ကုန်လိမ့်မည်။ နောင်တွင် ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ မတွေးနိုင်ဘဲ အခုကိစ္စယာယီရှင်းအောင်တော့ ကြိုးစားရမည်။
“ အင်း…ကျနော်…အမှတ်မှားတာနေမှာပါ။ ဆရာမ တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိရင် အချိန်မရွေးပြောပါ ခင်ဗျား။ မြ…ဆရာမလည်း ရောက်လာပြီဆိုတော့ ကိုယ်ပြန်တော့မယ်။ တစ်ခုခု အရေးရယ်၊ အကြောင်းရယ်ဆို ဖုန်းဆက်နော်”
“ စိတ်ချပါ ကိုရယ်….စိတ်အေးလက်အေးသာ နေ…ဟုတ်ပြီလား”
“ အေး….အေး….လာ….သား….ငါတို့ ပြန်ရအောင်”
“ တီလေး…သား…ပြန်ပြီနော်……ကလေးလေး…ကိုကိုပြန်ပြီနော်…….မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်”
နို့စို့လို့ဝပြီး အိပ်ပျော်နေသည့် သမီးလေးကို သီဟက နှုတ်ဆက်ခဲ့ရသေးသည်။ သတိုးတို့ သားအဖ ထွက်သွားတော့ နရီက မေးသည်။
“ အစ်မတို့ မိသားစုက သိပ်ချစ်ကြတာပဲနော်”
“ အင်း….အဲလိုပဲပြောရမှာပေါ့….အမျိုးသားက အစ်မကို သိပ်ချစ်တာလေ”
“ ဟုတ်လား……အစ်မတို့ ငယ်လင်ငယ်မယားတွေလား”
“ မဟုတ်ဘူး…အမေက အတင်းစီစဉ်တာ”
အခုမှ စတွေ့သော သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို ကိုယ့်မိသားစု အတွင်းရေးအကြောင်း လုံးစေ့ပတ်စေ့မပြောပြချင်သဖြင့် အပေါ်ယံလေး ရှပ်ပြောလိုက်သည်။
“ ဒါပေမဲ့….နောက်တော့လည်း ကိုယ့်လင်သားဖြစ်လာတော့ ချစ်သွားတာပါပဲ”
“ ဪ….ဟုတ်……ဟုတ်”
နရီ မြ အပေါ် အားနာမိသလို ခံစားရသည်။ သူမယောကျ်ားက သူမ ဗိုက်ကြီးနေစဉ်မှာ မိမိနဲ့ အားပါးတရ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ကြသည်လေ။ သစ္စာတရားစောင့်ထိန်းလှသည့် ယောကျ်ားတွေထဲ ဦးသတိုးအောင် မပါဝင်ခဲ့ပါ။
ကျားဆိုမှ ကျား။ ဥပုါဒ်လုံးဝ မစောင့်တတ်သည့် ကျားကြီးလေ။ ဒါတွေကို ဒီအစ်မ သိလိမ့်မယ်မထင်။ သူမ ပုံစံကို ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ ယောကျ်ားအပေါ် ဘယ်လောက်ချစ်မြတ်နိုးနေသလဲ၊ မှီခိုအားကိုးနေသလဲဆိုတာကို နရီ ခံစားမိပါသည်။
သို့သော် အကြောင်းတရားတွေကို ဖွင့်အန်ထုတ်ပြဖို့ စိတ်ကူးရယ်လို့ နရီတွင် မရှိ။ အကုန်လုံးက သက်ဆိုင်ရာဘဝတွေထဲ ကြိုးကိုးစားစားနေထိုင်နေသည် မဟုတ်လား။ သတိုးလည်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်အထိ ထိုဆရာမ ကို စဉ်းစားခန်းဝင်လာသည်။ တွေ့ဖူးနေသည်။
ထိုမျက်နှာလှလှလေးကို။ ဘယ်နေရာမှာမသိ ရင်းရင်းနှီးနှီးဆုံခဲ့ဖူးသလိုပင်။ နရီက ဆံပင်အတိုညှပ်လိုက်သည်ကတစ်ကြောင်း။ ဆေးရုံယူနီဖောင်းဝတ်ထားသည်က တစ်ကြောင်း။ အရင်အလုပ်နဲ့ အခု လက်ရှိလုပ်နေသည့် အလုပ်အကိုင်နှစ်ခုက ဆက်စပ်၍မရနိုင်သည်က တစ်ကြောင်း။ မြင်ဖူးသလို….မမြင်ဖူးသလိုလိုနဲ့။ သေချာတာက ဆရာမက တော်တော်လှသည်ဟု ပြောရပါမည်။
“ သား…..သမီးရဲ့ ဆရာမ ရောက်လာပြီလား။ အဆင်ရော ပြေကြရဲ့လား”
“ ပြေပါတယ် အမေ။ မြ ဆရာမလည်း သွက်သွက်လက်လက်လေးနဲ့။ မြ အဆင်ပြေမှာပါ”
“ အေးပါကွယ်…..အေးပါ။ မနက်ကျရင် အမေလည်း လိုက်မယ်နော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…အမေ”
ဟူး….
အခန်းထဲရောက်မှပဲ သတိုး အားပါးတရ အနားယူရတော့သည်။ မနက်ကတည်းက လုံးချာလည်နေသည်မှာ အခုထိ။ အခုတော့ အကုန်လုံး ဘေးမထိ ဆူးမညှိဘဲ အဆင်ပြေပြေပြီးသွားခဲ့ပြီ။ မြရော၊ ကလေးရော အဆင်ပြေပြေနဲ့ ဆေးရုံက ဆင်းလာဖို့သာ လိုတော့သည်။
အင်း…
သတိုးအောင်…..သတိုးအောင်။ အခုတော့လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးနဲ့။ ဘဝကြီးက သာယာလို့…စိုပြေလို့။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း ဆိုးလှပါပြီဆိုသည့် အဖြစ်တွေက ပိုကောင်းဖို့အတွက် ဖြစ်လာသည်ဟု ယူဆရမှာပင်။
အတွေးပေါင်းစုံနှင့် သတိုး ကုတင်ပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
...................................................................
အခန်း (၈၆)
(၄၅) ရက် ကြာသော်..
ဒီနေ့ သတိုးအူမြူးနေသည်။မြ မီးတွင်းကာလ ဒီနေ့ပြီးမည်မဟုတ်လား။ ဆရာဝန်က မှာလိုက်သည်။
“ (၄၅)ရက်တိတိ လိင်မဆက်ဆံရ” ဟု။
မြအတွက်က ကလေးနဲ့ လုံးချာလည်နေသဖြင့် ကာမစပ်ယှက်မှုဆီ စိတ်က မရောက်အားပေမဲ့ သွေးသားဆန္ဒသောင်းကျန်းလွယ်သော သတိုးအဖို့က မနည်းကို စိတ်ထိန်းနေရသည်။
ကိုယ်ဝန်ဆောင်တုန်းက အမြဲမလုပ်ဖြစ်။ လုပ်ဖြစ်ရင်လည်း အားပါးတရ မလုပ်ရဲ။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလရော၊ မီးတွင်းကာလတွင်ရော သတိုးအတွက် ညစာငတ်နေသည်မှာ ကြာလှပြီ။ မြ မသိအောင်တော့ ရန်ကုန်ရောက်တဲ့တစ်ညလေးမှာ ဦးဇော်မင်းကျေးဇူးနှင့် အမိုက်စားကောင်မလေးနဲ့ အားပါးတရ သောင်းကျန်းခဲ့ကြသေးသည်။
ထိုညမှာ မိမိ၏ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးဖြစ်နေသည့် ယောကျ်ားအားမာန်တွေကို ပြသနိုင်ခဲ့သည်။ မိမိလည်းမော…ထိုမိန်းကလေးလည်းမော။ အတွေးထဲမှာတော့ မိမိလှုပ်ရှားမှုအောက် ဝဲခါနေသည့် သူမဆံနွယ် ရှည်ရှည်တွေ၊ ခုန်ပေါက်နေသည့် ရင်သားလှလှလေးတွေကို တခါတရံမှာ သတိတော့ ရမိသား။
သို့သော် ထိုလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်က နောက်ထပ် ထပ်ပြီး ဖြစ်နိုင်ဖို့က မထင်။ ဒီနေ့တော့…..ဒီနေ့။ သတိုး အားခဲထားသည်။
ညရောက်တော့
“ အင်း……အင်း….အင်းပါ…….ဗိုက်ဆာနေတာလား။ သော်သော်လေးက…..စို့ပါအုံး……စို့ပါအုံး”
“ ပလတ်….ပလတ်….ပလတ်”
သတိုးက သမီးလေး “သော်တာစန်းမြ” နို့စို့နေသည်ကို ကြည့်ပြီး အားကျနေသည်။ မြ ရင်သားတွေက အခု နို့တိုက်မိခင်ဆိုတော့ အရင်ကထက် ဆူဖြိုးကြီးမားလာသည်။ ဆုပ်နယ်ချေပစ်လိုက်လျှင် သိပ်အရသာရှိလိုက်မဲ့ဖြစ်ခြင်း။ စို့ရင်း စို့ရင်းနဲ့ သမီးလေး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ သတိုးက အမေရင်ခွင်ထဲက သမီးလေးကို ခပ်ဖွဖွလေးချီကာ ပုခက်ထဲသို့ သိပ်ထားလိုက်သည်။
“ အိပ်သွားပြီလား….ကို”
“ အင်း…….အိပ်သွားပြီ။ ကလေးတွေ အိပ်ပြီဆိုတော့ လူကြီးတွေ အိပ်ဖို့ပဲ ကျန်ပြီ….လာ”
“ ခစ်…..ခစ်”
မြလည်း ကိုယ့်ယောကျ်ားက ဒီနေ့အတွက် အားခဲနေသည်ကို သတိတော့ထားမိသားပင်။ ကိုယ့်ယောကျ်ားလိုမျိုး အမြဲတမ်းချစ်ဖို့အတွက်ဆို ready ဖြစ်နေတတ်တဲ့သူကြီးက အခုလိုမျိုး အတင်းချိုးနှိမ်ပြီးနေနေရသည်ကို မြင်တိုင်း မြ တခါတလေတော့ သနားမိသည်။
သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်လည်း သမီးလေးနဲ့ လုံးချာလည်လိုက်နေသည်။ မိခင်ဘဝကို အခုမှ ရောက်ဖူးတော့ အမေဖြစ်ရသည်မှာ ဘယ်လောက်တောင် ပင်ပန်းရသလဲ။ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ရှည်သည်းခံရသလဲ။
ဘဝမှာ မိခင်အဖြစ် စတင်ပြီး နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ကြုံရတော့ အကုန်လုံးက အသစ်အဆန်းတွေချည်း။ ကလေး ဒိုင်ပါလဲ၊ အနှီးပိုင်းလျှော်၊ ငို့နေရင်လည်း ဘာကြောင့်ငိုနေတာလဲ ကြည့်တတ်ရသေးသည်။ နို့ဆာလို့ ငိုနေတာလား။ ချီးပါထားလို့ ငိုနေတာလား။ အကုန်လုံးက မိခင်အသစ်စက်စက်မြ အတွက် အခက်အခဲတွေချည်းဖြစ်သည်။
တော်သေးတာတစ်ခုက ဘေးက လင်တော်မောင်က အတွေ့အကြုံရှိတော့ လိုက်ပြီးကူနေပေး၍သာ တော်တော့သည်။ မောမောဖြင့် အိပ်မောကျနေတုန်း အစ်ကိုကပဲ ထပြီး ကလေးချော့သိပ်ပေးတာမျိုး၊ နှီးပိုင်း ထလဲပေးတာမျိုး သူနိုင်သမျှ လုပ်ပေးရှာသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း အစ်ကိုအပေါ် သူမ ပို၍ ပို၍ ချစ်ခင်လေးစားလာရသည်။
“ မွ…..မွ”
သတိုး မြ နဖူးပေါ် အနမ်းခြွေသည်။ ပြီးနောက် ပါးပြင်လေးပေါ်။ နောက်ဆုံးကျ မြ နှုတ်ခမ်းတွေဆီ။ မနမ်းရတာကြာပြီဖြစ်သော ကိုယ့်မိန်းမနှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည်နမ်းစဉ်အခိုက်တွင်လည်း တဖန်ပြန်၍ အသစ်အဆန်းလိုဖြစ်နေပြန်သည်။
“ အင့်…….အင့်……….အင်း….အွန့်……အွန့်…..အင်း……အင်း”
သတိုးလျှာတွေက တိုးဝင်လာတော့ မြ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်နှင့်လှိုက်ဖိုလာသည်။ လျှာတွေက မြွေနှစ်ကောင် မိတ်လိုက်နေသလို လုံးထွေးရစ်ပတ်နေသည်။ မြ အိမ်မှာနေလျှင် နို့တိုက်လွယ်အောင် ဘလောက်ခပ်ပွပွတွေသာ ဝတ်ထားတော့ သတိုးက ထိုဘလောက်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။
ဆူဖြိုးနေသည့် ရင်သားတွေကို အသည်းယားလာသဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။
“ ဟား….နို့တွေ ထွက်လာပြီ”
ဟုတ်သည်။ သော်သော်ကို နို့တိုက်ပြီးသော်လည်း မြ နို့တွေ မကုန်သေးပါ။ မြ က နို့ထွက်အားကောင်းသော မိခင်ဖြစ်သည်။ သတိုးက ညှစ်နေကျအတိုင်း အားနှင့် မြနို့တွေကို ဆွဲဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ နို့ရည်တွေက သားမြတ်မှ ပန်းထွက်လာသည်။
“ ဟာ……မီးမီးလေးစို့သလို…ကိုယ်လည်းစို့ရမယ်”
“ ကို…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့……အ……အင့်…..အင့်……အင့်……အင့်……ဟင့်”
မြ က တားမြစ်ရန် ကြံပေမဲ့ သတိုးက ပို၍ လက်ဦးမှုရယူနိုင်ခဲ့သည်။ မြရင်သားတွေကို ပါးစပ်ထဲသို့ ဟပ်ချပြီး ငုံလိုက်တော့ ပူနွေးသော နို့ရည်တွေက သတိုးပါးစပ်ထဲ စီးဆင်းလာသည်။
“ ပလပ်…….ပလပ်……….ပလပ်….ပလပ်……ပြွတ်စ်….ပြွတ်….ပလပ်….ပလပ်….ပလပ်”
“ အ…..ဟင့်……….ဟင့်…….…အင့်……….အင့်………အင့်………အွန့်…….အ…..အ”
သတိုးက မြရင်သားထဲကနို့ရည်တွေကို မက်မက်မောမောသောက်သုံးနေသည်။ အခုမှ ကလေးလေးဘဝပြန်ရောက်သွားသလိုနှယ်။ ကလေးလည်းစို့၊ လူကြီးလည်း စို့ရင်းပေါ့။ မြ သားမြတ်အစုံကနေ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့် ဖွဲ့တည်လာသော နို့ချို၏ အရသာသည် သတိုးအတွက်တော့ စားစရာအသစ်တစ်ခု မြည်းစမ်းလိုက်ရသလိုနှယ်။
မြ အတွက်လည်း သမီးနို့စို့ပုံနှင့် မိမိလင်သားက မိမိရင်သားတွေကို လာစို့ပုံက မတူ။ သမီးစို့ပုံက (၅၂၈)မေတ္တာကို အခြေခံသည်။ အစ်ကိုစို့ပုံက နို့သီးတွေကို ငုံခဲလိုက်၊ ခပ်ဆဆလေးကိုက်လိုက်၊ နို့ရည်တွေကို သောက်သုံးလိုက်နဲ့ ပူလောင်သော ရမ္မက်နှင့် (၁၅၀၀)အချစ်ကို အရင်းတည်သည်။
“ ဟား…..ဝသွားတာပဲ….ကောင်းလိုက်တာ…..နောက်လည်း ကိုယ်ကို့ အဲလိုနို့တိုက်နော်”
“ ကိုကို စို့လို့ ကုန်သွားရင် သမီးစို့တဲ့အချိန် နို့မရှိတော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုရဲ့”
“ သမီးအတွက်ချန်ပေးမှာပေါ့…ဒါပေမဲ့ မြကလေးနို့က ကုန်မဲ့ပုံမပေါက်လာပါဘူး…ကြည့်လေ…အဲလောက် နို့ရွှင်နေတာကို”
သတိုး နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှာ မြ နို့ရည်တွေ ပေကျံနေတုန်း။ မြ ရင်သားတွေလည်း သတိုး၏ အားပါးတရ စို့ယူမှုကြောင့် ကျိန်းစပ်နေကာ နို့သီးခေါင်းတွေဆို အပြင်ဆို အလွန်အမင်းစူထွက်နေလေသည်။ လူနှစ်ယောက်စို့ထားသော နို့သီးခေါင်းကတော့ ဒီလောက်တော့ ရှိနိုင်မည် ထင်သည်။
“ ကိုယ် လိုးတော့မယ်ကွာ….မြလေး ပေါင်ကားပေး”
“ အင်း”
သတိုးလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကလေးနှစ်ယောက်ဖြစ်သော သတိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်က အခုထိ တောင့်တင်းကြံခိုင်နေတုန်း။ အစ်ကို့၏ အဝတ်ဗလာကိုယ်ခန္ဓာကို ကြည့်ပြီး မြ ရင်ထဲ စိတ်ဘဝင်ဆူပွက်လာသည်။
အစက စိတ် ပါလာချည်ရဲ့ဆိုပြီး မရှိပေမဲ့ အစ်ကိုနဲ့ နမ်းလိုက်၊ ပြုလိုက်လုပ်လိုက်တော့ ကိုယ်တောင် မသိလိုက်ခင်မှာပဲ အစ်ကိုအတွက်ဆို အကုန်ပုံအပ်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေတော့သည်။ မြ၏ အမွှေးအုပ်အုပ်စောက်ဖုတ်ကို မြင်တော့ သတိုးအလွန်အမင်းစိတ်တွေ တက်ကြွလာသည်။
အချိန်ကာလတစ်ခုလောက်ထိ ငတ်နေသော မိမိ၏လီးချောင်းမည်းကြီးကို ဂွင်း (၃)၊(၄)ချက်လောက်ထုလိုက်ပြီး မြ စပ်ပတ်အဝဆီတေ့လိုက်သည်။ လိုးထည့်မည်ပြုနေဆဲမှာပင်
“ ဝါး……ဝါး…..ဝါး……..ဝါး”
...............................................................
အခန်း (၈၇)
ဘေးမှာ အိပ်မောကျနေသော သော်သော်က ကောင်းခန်းရောက်တော့မည်အချိန်မှာပင် တဗြဲဗြဲ ထငိုလေတော့သည်။ သတိုးနှင့် မြက အချစ်ရေယာဉ်ကြောထဲ မျောပါရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် မှာပင် သမီးလေးအသံကြောင့် ရုတ်တရက် အသိဝင်လာသလို လန့်ဖျပ်သွားရသည်။
“ ဟာ…….သမီးကတော့ လုပ်ပြီ”
သမီးငိုသံကြားတော့ အမေအဖေတွေက မနေနိုင်။ ထောင်မတ်နေသော လီးလည်း မီးကို ရေနှင့် ရှဲခနဲ့ ဖြန်းလိုက်သလို ငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။ မြလည်း လင်တော်မောင် လိုးရန် ပေါင်ဖြဲပေးနေရာမှ ကလေးငိုသံကြားတော့ ကမန်းကတမ်းထပြီး ကလေးရှိရာသို့သွားသည်။
“ ဘာလို့ငိုနေတာလဲ…သမီးရယ်…..နို့ဆာလို့လား”
နို့ဆာတာလည်း မဖြစ်နိုင်။ အခုဘေးတင်ပဲ တဝကြီးစို့ကာ အိပ်ပျော်သွားသည်လေ။ အနှီးပိုင်းကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ငိုရခြင်း အကြောင်းရင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
အီးအီးပါထားပါလား။
“ အီးပါထားလို့…ကိုကိုရဲ့…..မြ လဲပေးလိုက်အုံးမယ်”
ကုတင်ပေါ်မှာ သတိုးက ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးနှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ အစာက ပါးစပ်ထဲ ရောက်တော့မည့်ဆဲဆဲ ပုတ်ချခံလိုက်ရတဲ့သူနှယ်။ မြက အစ်ကို့ကို ကြည့်ပြီး အားနာသွားသည်။
သို့သော် ယောကျ်ားနှင့် ကလေးကို ယှဉ်လာလျှင်မိခင်ပီပီ ကလေးကိုသာ ပိုပြီး ဦးစားပေးလိုစိတ် မြတွင်ရှိသည်။ ယူခါစကတော့ အစ်ကိုသာ သူမအတွက် အရာရာ ဖြစ်နေပေမဲ့ အခုသော်သော်လေး မွေးလာတော့ အစ်ကိုက ဒုတိယအဆင့်သို့ လျောကျသွားရသည်။
ဒါတွေကို အစ်ကိုလည်း ဖွင့်မပြောဘဲ နားလည်ပေးနိုင်စွမ်း ရှိမယ် ထင်ပါရဲ့။
“ ဝါး…….ဝါး……..ဝါး”
ဟင်။
ကလေးက အခုထိကို အငိုမတိတ်တော့ဘူးပဲ။ အနှီးပိုင်းလဲပေးပြီးသွားသော်လည်း သမီးက ငိုမြဲငိုဆဲ။ နောက်ဆုံးကျ မကြံနိုင်တော့သည်အဆုံး ကလေးကို ကုတင်ပေါ် ခေါ်လာကာ နို့ချိုတိုက်ကျွေးလိုက်ရသည်။ မြက ကုတင်ပေါ်လှဲလိုက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ သော်သော်လေးကို ပိုက်ပြီး နို့တိုက်လိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို သမှး ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်နှင့် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ထပ်စို့ပြန်သည်။
“ အင်း…..တော်တော် နို့စို့တဲ့ သမီးပဲ”
မြ အခုလုပ်နေသည့် တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်းတွင် ဘာအဝတ်မှ မကပ်။ ဇောကပ်ကာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် လုပ်ဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အရှက်အကြောက် သိပ်ကြီးသည့် အပျိုကြီး တစ်ဖြစ်လည်း မြက အခုတော့ အခန်းထဲ အဝတ်မကပ်နိုင်ဘဲ ချာလပတ်ရမ်းနေတော့သည်။
မြက ကလေးဇောနှင့် လုပ်နေပေမဲ့ သတိုးက မိမိမိန်းမ ကိုယ်လုံးတီးကို မြင်လေတိုင်း ဆန္ဒတွေနှင့် ပိုပိုလောင်မြိုက်လာသည်။ အရင်ကထက် ပိုကြီးမားလာသော ရင်သားနှင့် တင်ပါးကြီးတွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသည်။ အပျိုဘဝက ခပ်သွယ်သွယ် ခန္ဓာကိုယ်က အခုကလေးအမေဖြစ်လာသော အနည်းငယ်ဝလာပြီး ပိုပြီးကြည့်ကောင်းလာသည်။
အရင်က ခပ်ရှည်ရှည်ဆံနွယ်တွေကိုလည်း အလုပ်ရှုပ်သည်ဟု ဆိုပြီး ကုတ်ထောက်လောက်ပဲ အရှည်ထားလိုက်တော့ မြ က သားကောင်းမိခင်အလှနှင့် ပို၍ ဝင့်ကြွားနေသည်။
သတိုး မရပြီ။ မြကိုလည်း အားမနာနိုင်တော့။ ကုတင်ပေါ်တွင် သော်သော်လေးရှိရာသို့ ဘယ်ဖက်ကို ကွေးကာ တချောင်းစောင်းပြီးနို့တိုက်နေသော မြ တင်ပါးအောက်နားသို့ သတိုးနေရာယူလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဝင်ရန်တာစူနေပြီဖြစ်သည့် လီးမည်းကြီးကို မြ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
“ အင့်”
မြ နို့တိုက်နေရင်း လင်ယောကျ်ားဆီ အာရုံမရောက်။ ဗြုန်းစားကြီးဆိုသလို အစ်ကို့လီးကြိး မိမိကိုယ်ထဲ တိုးဝင်လာမှ အစ်ကို့ ကိုလှမ်းကြည့်မိသည်။
“ ကို…မရတော့ဘူး..မြကလေးရယ်”
“ ဖတ်……ဖတ်…..ဗျစ်……..ဗျစ်…….ဗျစ်…..ဗြတ်……..ဗြတ်……ဗြတ်”
သတိုးက စပ်ပတ်ထဲ လီးတစ်ချောင်းဝင်ပြီးကာမှ ခွင့်တောင်းသလို ပြောနေသည်။ မြလည်း မငြင်းရက်တော့။ သူ စိတ်တိုင်းကျသလို လုပ်ပါစေတော့။ ကလေးဝတ္တရားလည်း မလစ်ဟင်းစေရဘဲ ယောကျ်ားဆန္ဒကိုလည်း ဖြည့်စွက်ဖို့က ဇနီးမယားတစ်ယောက်၏ ဘဝပေးအခြေအနေမလား။ မြ နည်းတူ တစ်ကမ္ဘာလုံးက အမျိုးသမီးတွေလည်း ထိုကဲ့သိုပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ပါသည်။
အခုတော့ ကလေးကိုလည်း နို့တိုက်၊ ယောကျ်ားလိုးသည်ကိုလည်း ခံနေရပါတော့သည်။ တစ်ချက်ခုတ်၊ နှစ်ချက်ပြတ် ဆိုသလိုမျိုးလား။
“ ရှီး….ဟား…..ဟား……..အီး……ဟီး…….ဟား….ဟား…ကျစ်……..ကျစ်….အား….ဟား…..ဟား”
“ ဖတ်……ဖလတ်……ဖလတ်…….ဗျစ်…….ဗြတ်…….ဗြတ်….ဖတ်……ဖတ်…..ဖတ်”
အသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေသည့် သတိုးလီးမဲရှည်ကြီးက အခုမှ မစောက်ဖုတ်ထဲ အောင်းလိုက်ရတော့ အာသာပြေသလို ဖြစ်သွားရသည်။ မဝင်တာ ကြာပြီဖြစ်သော မြ စောက်ခေါင်းက လီးမဲကြီးကို အရင်ကလို နွေးထွေးစိုစွတ်စွာ ကြိုဆိုနှုတ်ခွန်းဆက်ရှာသည်။
သတိုးက အခုမှ စိတ်ကျေနပ်မှု ရသွားသလို။ လောကမှာ လူဖြစ်ကြိုးအနပ်ဆုံးအချိန်က မိန်းမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်လိုးနေရသည်အချိန်ဟု ပြောလျှင် သတိုး ဟုတ်သည်၊ မှန်သည်ဟုသာ ထောက်ခံပါမည်။
ထိုအရသာကို ဘာနဲ့မလဲနိုင်။ မိမိကိုယ်တွင်းက အကြောတွေ စုဝေးနေသည့် ကာမသုခချောင်းကြီးကို ယောနိနွေးနွေးအိအိထဲ တိုးဝင်လိုက်ရသည်က။
ဟား……..။
လူဖြစ်သည့်အခိုက် အခံစားသင့်ဆုံးစည်းစိမ်ပင်။ သတိုးအတွင် ကြိုက်နှစ်အသက်ဆုံးအရာဟု ဆိုပါလျှင် မိန်းမတွေ၏ စောက်ဖုတ်ဟုသာ မဆိုင်းမတွပြောချင်ပါတော့သည်။
အခုလည်း ကြည့်လေ။ မိမိ၏ လီးမဲကြီးက မြ စောက်ဖုတ်က သာယာမှုကို ပေးသည်။ ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားပေးသည်။ နွေးထွေးမှုကို မျှဝေစေသည်။
အခုလို သားသည်မိခင်ဘဝရောက်မှ မြ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက အရင်ကထက်ကိုပိုပြီး ဖောင်း၍ ကြီးလာသလိုမျိုး ထင်မှတ်ရသည်။
“ ဗျစ်…….ဗျစ်…….…..ဗျစ်….….ဗြတ်….…….ဗြတ်……..ဗြတ်…….ဗြတ်”
“ အင့်…ဟင့်…….အိ……ဟင့်….ဟင့်….အင့်……အင့်”
“ ဟာ…….ကောင်းတယ်….ကောင်းတယ်ကွာ……..အား….ဟား…..ဟား”
မြ က တစ်ခြမ်းစောင်းကွေးကာ သမီးကို နို့တိုက်နေသော သတိုးဆီ တင်ပါးတွေက ပင့်ကော့ပေးသလိုဖြစ်နေသည်။ ထိုဖင်တုံးကို လှမ်းနယ်သည်။ ဆုပ်ချေသည်။ ဖင်နှစ်ခုကြားက စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးကြီးနဲ့ တစွပ်စွပ် လိုးသွင်းသည်။ သော်သော်က အခု နို့ဆွဲလျက်နှင့်ပင် အိပ်ပျော်သွားလေပြီ။
သို့သော် မိမိကို အစ်ကိုက လိုးနေသည်မှာ မပြီးသေး။ ဟိုပြောင်း၊ ဒီပြောင်းလုပ်လိုက်ကာမှ ကလေး ထပ်နိုးပြီး ငိုလျှင် ဒုက္ခ။
ထို့ကြောင့် ထိုပုံစံအတိုင်းဖြင့်သာ ယောကျ်ားလိုးနေသည်ကို ဆက်လက်ခံနေရသည်။ အစ်ကို့လီးကြီးကတော့ မြကို ဒီလိုထူးဆန်းသာယာမှုကို အမြဲတစေ ခံစားစေသည်။ အစ်ကို့ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ပြီးပြည့်စုံခြင်းအမှုကို မြ လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ရသည်။
“ ဟာ…အား…….ကိုယ်..ပြီတော့မယ်….ပြီးပြီ….ဟား…အား….အား….အား”
သမီးလေးက မြ ရင်ခွင်ထဲ အိပ်ပျော်နေမှန်း သတိုးလည်း သိတော့ အရင်က စိမ်ဖြေနဖြေ လိုးရန် မဖြစ်နိုင်။ အရင်ကဆို လိုးနေရင်း ပြီးချင်လာလျှင် နေရာပြောင်းသလိုမျိုး။ ထိုမှ မဟုတ်လျှင် အရှိန်လျော့ပြီး အာရုံပြောင်းသလိုမျိုး လုပ်သေးသည်။ လီးနှင့် မစောက်ဖုတ်၏ ဝင်ချည်ထွက်ချည် သာယာမှုကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဆွဲဆန့်ထားသလို သတိုး လုပ်တတ်သည်။
အခုတော့ တင်းခံမနေတော့ဘဲ ထွက်ချချင်နေသည့် လရည်တွေကို အားပါးတရ မြ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
“ ဟား……ဟား………ကောင်းလိုက်တာ…မြကလေးရာ……..ချစ်တယ်……သိပ်ချစ်တာပဲ”
“ ဗွီ…….ဗွီ……ဗြစ်………ဗြစ်……ဗွီ”
လီးချောင်းထဲက လရည်တွေကို မြ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးအပြည့်ဖြန်းပက်သည်။ ယောကျ်ား ၏သာယာမှု ပန်းတိုင်သင်္ကေတ ကို မြ အသာတကြည် ခံယူပါသည်။ အဖိုနဲ့ အမစပ်ယှက်ကြပြီးနောက် နောက်ဆက်တွဲ မိန်းမောသာယာခြင်းကို ရစ်မူးစွာ ခံစားကြသည်။ လရည်ထုတ်အပြီး ပျော့ကြလာသော လီးမဲကြီးကို သတိုး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်မြနံဘေးနား ပစ်လှဲလိုက်သည်။
“ ကို…ဖြည်းဖြည်း….သမီး နိုးသွားမယ်”
“ ဪ…မေ့လို့……သမီး အိပ်ပျော်သွားပြီလား”
“ အင်း”
မြကို အားပါးတရ ဖက်လိုက်ချင်ပေမဲ့ အပြစ်ကင်းစင်စွာ အိပ်မောကျနေသည့်သမီးက သူတို့နှစ်ဦးကြား စည်းခြားသလို ဖြစ်နေသည်။
ထို့ကြောင့် မြ ဆံပင်တွေကိုသာ လှမ်းပြီး သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။
“ ချစ်တယ်….မြကလေးရယ်”
“ ချစ်တယ်…ကိုကို”
“ ကိုယ်တို့ နောက်တစ်ယောက် ထပ်ယူကြမလား”
“ တော်ပါပြီ…ကိုကိုရယ်…..ဒီတစ်ယောက်နဲ့တင် တော်တော် မှတ်လောက်သားလောက်ရှိနေပါပြီ။ ကိုကိုနော် သူ မမွေးရတိုင်းဆိုပြီး လျှောက်ပြောမနေနဲ့”
“ ဟတ်……ဟတ်…….ဟုတ်ပါပြီကွာ”
ဒီအခန်းထဲမှာတော့ ချစ်ရနံ့တွေဖြင့်သာ သင်းထုံမွှေးကြိုင်နေပါတော့သည်။ ယောကျ်ားအလိုးလည်း ခံ၊ ကလေးကိုလည်း ချော့မြူ၊ တစ်ချိန်တည်း အလုပ်နှစ်ခု လုပ်ပြီးပင်ပန်းနေပေမဲ့ အစ်ကို့ဆီက ရွတ်နောက်နောက်စကားတွေကြောင့် မြ အမောပြေရပါသည်။
ဒီအတိုင်းလေးပဲ ဘဝကို သာသာယာယာ ဖြတ်သန်းချင်ပါသည်။
သို့သော် ဖြစ်ချင်တာဆို မဖြစ်လာသည့်အပြင် မဖြစ်ချင်တွေမှ တည့်တည့်လာတိုးတတ်သည်က ဘဝဟု ကင်ပွန်းတပ်ပါလျှင် ထိုအရာတွေကို မြ ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ အားအင်တွေ လုံလောက်ပါရဲ့လားဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်မေးခွန်းပြန်ထုတ်ကြည့်ရပါအုံးမည်။
...............................................................
အခန်း (၈၈)
“ သော်ကလေးရေ…….ဝါး……ဝါး…….ဝါး”
အခန်းထဲမှာ မြ က သမီးလေးကို ချော့မြူနေသည်။ (၆)လကျော်ပြီဖြစ်သော သော်သော်က အခုဆို ခေါင်းလေးထောင်ပြီး အသံလားရာဆီ ပြုံးပြ ရယ်ပြတတ်နေပြီ။ မှောက်ထားလိုက်လျှင် သွားလိုက်ရာနေရာသို့ စိုင်းတတ်နေလေပြီ။
မြ က ကလေး(၆)လအထိ အမေနို့တစ်ခုတည်းတိုက်ကာ အခု (၆)လကျော်စပြုလာတော့ ဖြည့်စွက်စာလေးတွေပါ စမ်းကျွေးနေနေသည်။ စားသားပင်။ ကလေးက အစားဂျီးမများ။ ပါးစပ်ထဲ ခွံ့သမျှ စားသည်။
ထို့ကြောင့် သော်သော်က ခပ်ထွားထွားကြီးကြီးပုံစံလေး ဖြစ်နေပါတော့သည်။
“ သော်ကလေးရေ….ဖေဖေ အလုပ်သွားတော့မယ်နော်”
“ ဝါး…..ဝူး……ဝါး”
“ အေးပါ….အေးပါ…..အလုပ်ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာမယ် သိလား။ မြကလေး…ကိုယ် သွားပြီနော်”
“ အင်း….ဆိုင်ကယ်သေချာမောင်းနော်…ကို”
“ အင်း”
ကားရှိနေပေမဲ့ သတိုးအဖို့ ဆိုင်ကယ်စီးရာသည်က ပိုတွင်သလိုရှိသည်။ ကားနှင့်ဆို ဒီမြို့ကလေးမှာ နေရာတစ်နေရှာရှာထိုးဖို့က ခက်သည်။ ဆိုင်ကယ်ဆို ဘယ်နေရာမှာမဆို လှစ်ခနဲ့ ဝင်လိုက်ရုံပင်။ မြလည်း ကလေးကို အစာကျွေးပြီးလျှင် ဒေါ်စိန်ဆီ ခဏအပ်ကာ ရေလေးပြေးချိုးရမည်။
ပြီးလျှင် သော်သော်နဲ့ ဆိုင်ထွက်ရန်လုပ်ထားသည်။ မြက အိမ်အကူ ထပ်မခေါ်တော့။ ဆိုင်ကိစ္စနဲ့ ကလေးကိစ္စကို ထောင့်စေနေအောင် လုပ်သည်။ ညရောက်လျှင် ကလေးဆိုးကြီးလို ဂျီကြတတ်သည့် ယောကျ်ားဆန္ဒကိုလည်း ဖြည့်စည်းရသေးသည်။
မိန်းမဖြစ်ရသည့် ဘဝက မလွယ်မှန်း မြ တဖြည်းဖြည်း သဘောပေါက်လာပါသည်။
“ မြရေ…..လုပ်ပါအုံး….လုပ်ပါအုံး…..အစ်မကြီး ခေါ်လို့မရတော့ဘူး”
“ ရှင်”
ရုတ်တရက် ဒေါ်စိန်က မြတို့အခန်းကို ခေါက်ကာ ဝင်လာအော်၏။ သမီးမွေးပြီးနောက်ပိုင်း မြ လည်း အမေကို အခုနောက်ပိုင်း သိပ်ဂရုမစိုက်ဖြစ်တော့။ ဒါကိုလည်း အမေက မြကို နားလည်ပေးသားပင်။ ဒီမနက် ဒေါ်စိန်က ဒေါ်တင်မူကို မနက်အားလုံး အလုပ်သွားဖို့လုပ်နေသည်အထိ မမြင်ရတော့ အိမ်ပေါ်တက်နှိုးကာမှ ခေါ်မရ ပြုမရဖြစ်နေသော ဒေါ်တင်မူအား တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဒုန်း….ဒုန်း…..ဒုန်း”
ကလေးကို ချီကာ အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ မြ ပြေးတက်၏။ အမေအခန်းထဲအရောက် အိပ်ပျော်နေသော ဒေါ်တင်မူကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မေမေ…..မေမေ”
“ အင့်”
ဒေါ်တင်မူ လှုပ်လာပြီး ပြန်ငြိမ်သက်သွားပြန်သည်။
“ လုပ်ကြပါအုံး…ကိုရေ…..မြတို့ ဆေးရုံသွားရအောင်”
“ အေး….အေး”
သုခဆေးရုံရောက်တော့ ဆရာဝန်တွေက လိုအပ်တာတွေ စမ်းသပ်စစ်ဆေးပေးနေကြသည်။ (၂)နာရီလောက်ကြာမှ ဆရာဝန်တစ်ယောက်က မြတို့ဆီ လာရှင်းပြသည်။
“ အမေကြီး ဒေါ်တင်မူကိုလေ CT scan ရိုက်ထားတဲ့အဖြေက ဦးနှောက်သွေးကြောပိတ်ပြီး လေဖြတ်သွားတာဗျ”
“ ရှင်”
“ ဗျာ”
လေဖြတ်တယ်ဆိုလား။ ဘာတွေလဲ။ မြ တန်ဖိုးထားအပ်သည့် အရာတစ်ခု ဆုံးရှုံရတော့မလား။
“ အမေကြီးမှာ အရင်ကတည်းက သွေးတိုးရှိတယ်လို့ ပြောတယ်နော်”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ အဲဒီအတွက် ဆေးသောက်ဖြစ်လား”
“ သောက်ဖြစ်ပါတယ် ဆရာ”
“ နေ့တိုင်း၊ အမြဲတမ်းသောက်ဖြစ်လား”
“ မေမေကသွေးပေါင်ချိန် တက်မှ သောက်တာမျိုးပါဆရာ။ အမြဲတမ်း မသောက်ဖြစ်ပါဘူး”
“ အင်း….ဒါတွေကြောင့်ဗျ။ သွေးထိန်းဆေးဆိုတာမျိုးက သွေးတိုးရှိတဲ့သူတွေ နေ့တိုင်းအမြဲတမ်းသောက်ရမဲ့ ဆေးမျိုးဗျ။ အခုလိုမျိုး တက်မှ သောက်တော့ အခန့်မသင့်တာနဲ့ လေဖြတ်ကုန်တာပေါ့ဗျ”
“ ဟင်…..အဲလိုလား….ဆရာ”
“ လိုအပ်တာတွေတော့ လုပ်ပေးထားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရင်လို ပြန်ကောင်းလာဖို့က ခက်တယ်ဗျ။ ကျနော်တို့ အခြေအနေတစ်ချက် စောင့်ကြည့်ကြသေးတာပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့…..ဟုတ်ကဲ့”
လက်တွင် ဆေးသွင်းပိုက် တိုးလိုးတန်းလန်းတွေနှင့် အမေကို မြင်ရတာ မြ မချိလှပါ။ ဘေးမှာ ရပ်စောင့်နေသော ခင်ပွန်းသည်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ ငိုကြွေးပစ်လိုက်သည်။
“ ကိုရယ်….မေမေတစ်ခုခုဖြစ်ရင်…မြ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ….အီး……ဟီး……..ဟီး….ဟီး”
သတိုးက ရင်ခွင်ထဲ အူလှိုက်သည်းလှိုက်ငိုကြွေးနေသော မြ ကျောပြင်ကို သာသာလေးပုတ်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးရှာသည်။
“ အဆင်ပြေသွားမှာပါ……မြရယ်….အဆင်ပြေသွားမှာပါ”
မေမေနံဘေးနား မြ ထိုင်စောင့်နေလည်း သတိပြန်လည်မလာသေးပါ။ အိမ်မှာလည်း သမီးလေးကို ဒေါ်စိန်နှင့် အပ်ခဲ့ရသေးသည်။ သီဟလေး စာမေးပွဲဖြေအပြီး အားလပ်ရက်ရှိနေ၍သာ တော်ရော့သည်။ အခုတော့ သီဟနှင့် ဒေါ်စိန်က အိမ်စောင့်ကျန်ခဲ့ပြီး သော်သော်ကို ကူထိန်းပေးနေကြသည်။
နောက်တစ်နေ့ နေ့လည်လောက်ကျမှ ဒေါ်တင်မူ နိုးလာသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဘေးမှာ မြ အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ သတိုးကတော့ အလုပ်သွားနှင့်နေပြီ။ မြလည်း အလုပ်ကို ထုံးစံအတိုင်း မန်နေဂျာနဲ့အပ်ကာ ခေတ္တခွင့်ယူထားသည်။ သမီးလေးကိုလည်း ဆေးရုံခေါ်မလာချင်။ လသားလေးသာရှိသေးသဖြင့် ဆေးရုံက ရောဂါပိုးတစ်ခုခ ကပ်ပါလာမှဖြင့်။
“ အင့်”
“ ဟင်…..မေမေနိုးလာပြီ…..မေမေ…..မြလေ….မြ….မှတ်မိလား”
“ အိ”
ဒေါ်တင်မူမျက်ဝန်းတွေထဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းနေသည်။ မြ ပြောနေသည်ကို ကြာရနေပေမဲ့ ပြန်ပြောဖို့က အသံမထွက်ဖြစ်နေသည်။
“ မေမေ…….သမီးလေ…မြလေ”
“ အိ…..အိ….အု”
...............................................................
အခန်း (၈၉)
ဒေါ်တင်မူ မျက်တောင်ခတ်ကာ မြ စကားသံတွေကို ထောက်ခံကြောင်းသက်သေပြသည်။ အမေပုံစံကို မြင်ရသည်မှာ မြ ရင်ကျိုးလှပါပြီ။ အရင်ကလို အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ပွစိပွစိရွတ်တတ်သော၊ ညအိပ်ယာဝင်လျှင် ပရုတ်ဆီတွေ မွှန်ထူအောင်လိမ်းတတ်သော အမေက အခုတော့ ကြားသာကြားပေမဲ့ ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်။
မြ တာဝန်ကျဆရာဝန်တွေကို လှမ်းခေါ်ကာ အမေ့အခြေအနေကို ပြောပြရသေးသည်။ လိုအပ်တာတွေ စမ်းသပ်လုပ်ဆောင်ပြီးနောက် ဆရာဝန်က မြ ကို ထပ်ရှင်းပြသည်။
“ အမေကြီးအခြေအနေက ဝမ်းသာစရာပဲဗျ။ အရင်ကထက်တော့ နည်းနည်းလေးပိုကောင်းလာပြီ။ ဒါပေမဲ့လေ အမေကြီး စကားပြန်ပြောဖို့က သိပ်မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဗျ”
“ ရှင်”
“ ဓာတ်မှန်ဆရာဝန်ကြီးဖတ်ပေးထားတဲ့ CT အဖြေအရ ဦးနှောက်သွေးကြောပိတ်နေတာက ဦးနှောက်ရဲ့ စကားပြောတဲ့ နေရာရယ်၊ နောက် ဦးနှောက် ဘယ်ဖက်အခြမ်း နည်းနည်းရယ်၊ အဲဒီနေရာတွေ ပါတယ်ခင်ဗျ။ ဒါကြောင့်လေ အရင်ကလို စကားပြောဖို့ ပြန်ကောင်းလာဖို့ နည်းနည်းတော့ ခက်လိမ့်မယ်။ ခန္ဓာကိုယ် ညာဖက်အခြမ်းကလည်း နည်းနည်းလေးနေပါလိမ့်မယ်။ ကျနော်တို့ဖက်ကတော့ အဆင်ပြေအောင် တတ်နိုင်သမျှ ကြိုးစားပေးပါမယ်။ ဆေးရုံက ဆင်းလျှင်လည်း ဆေးပုံမှန်သောက်ဖို့ရယ်၊ Rehabilitation center မှာ လေ့ကျင့်ခန်းပုံမှန်လုပ်ဖို့ လိုလိမ့်မယ်ဗျ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
မြ သိချင်တာတွေ ထပ်မေးလိုက်သေးသည်။
“ ဒီအတိုင်းဆို အမေက ပြန်ကောင်းနိုင်တယ်ပေါ့နော် ဆရာ”
“ တအားကြီးတော့ မမျှော်လင့်စေချင်ဘူး။ ကိုယ်လုပ်နိုင်သလောက်တော့ အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးထားပေါ့လေ။ တစ်ခါတစ်လေ ကိုယ် အရမ်းမျှော်လင့်ထားပြီးမှ ဖြစ်မလာရင် အဲဒီခံစားချက်ကြောင့် ပိုစိတ်ညစ်ရလိမ့်မယ်ဗျ”
ဆရာဝန်က မြကို ပြန်ပြီး တရားချသွားသည်။
“ ပြီးတော့ လေဖြတ်ဖူးထားတဲ့သူက နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ။ ဒီတော့ ဆေးရုံကဆင်းလည်း အိမ်မှာ ဆက်ပြုစုဖို့ လိုတာပေါ့လေ”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ အရမ်းကြီးလည်း မစိုးရိမ်စေချင်သလို တအားကြီးလည်း စိတ်အေးလက်အေးမနေနဲ့ပေါ့ဗျ။ ဘုရားဟောထားသလို အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်ပေါ့…ဟုတ်ပြီလား”
“ ရှင်…..ရှင်….ဟုတ်ကဲ့”
မြသိလိုက်ပြီ။ အမေအခြေအနေက ကြိုးတန်းပေါ် လမ်းလျှောက်နေသူလိုပင်။ အဆင်ပြေနေသယောက်ရှိနေပေမဲ့ အခန့်မသင့်လျှင် ချက်ချင်းလက်ငင်းပျက်စီးသွားနိုင်တာမျိုး။ ဘယ်လိုဆက်ဖြစ်မလဲ မသိပေမဲ့ သမီးတစ်ယောက်တာဝန်ကျေပွန်စေရပါမယ် အမေ။ အမေကို အတတ်နိုင်ဆုံး သမီးပြုစုစောင့်ရှောက်မှာပါ။
ဆေးရုံမှာ (၁၀)ရက်ကြာပြီးနောက် ဒေါ်တင်မူ ဆေးရုံဆင်းနိုင်ခဲ့လေပြီ။ တအားကြီးတော့ ပြန်မကောင်းသေးပေ။ ဒေါ်တင်မူ ညာဖက်တစ်ခြမ်းလုံးက မလှုပ်နိုင်သေး။ ခြေတစ်လှမ်း၊ တစ်လှမ်းသွားဖို့အရေး တော်တော်စိတ်ရှည်သည်းခံရသည်။
ထို့ကြောင့် အဆင်ပြေအောင် ဝှီးချဲလေး ဝယ်ထားလိုက်တော့သည်။ စကားပြောလျှင်လည်း စကားမပြောတတ်သူလို့ အုအုအအတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ အဆိုးအထဲက အကောင်းက တစ်ဖက်သူ ပြောနေသမျှ ကောင်းကောင်းနားလည်၍သာ ခံသာသေးသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ဒေါ်တင်မူကို အပေါ်ထပ် အခန်းထဲသို့ သတိုးက ပွေ့ချီနေရာချထားပေးလိုက်သည်။ ဆေးရုံဆင်းစက မြ တက်တက်ကြွကြွရှိနေပေမဲ့ (၁)လလောက်ဖြစ်လာတော့ မြ ပင်ပန်းလာသည်။ ကလေးကိစ္စ၊ ဆိုင်ကိစ္စအပြင် အခု အမေကိစ္စပါ မြ အိပ်ရေးလည်းမဝတော့။ ကြားထဲ လင်သားဖြစ်သူက အရိပ်အခြေကြည့်တတ်၍သာ တော်တော့သည်။ သတိုးလည်း မြ ပင်ပန်းနေသည်ကို သိသဖြင့် အရင်လို ချစ်စခန်းမဖွင့်တော့။
သို့သော် စက်ရုပ်မဟုတ်ဘဲ သွေးနဲ့သားနဲ့တည်ဆောက်ထားသော လူသားပေမို့ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မြ မျက်တွင်းတွေကျပြီး ပိန်ကျလာသည်။
“ မြကလေး…နေမကောင်းဘူးလား”
“ ကောင်းပါတယ် ကိုရေ”
အားနည်းသယောင်ပုံပေါက်နေသည့် ဇနီးသည်ကို သတိုးက စိတ်ပူစွာ မေးရှာသည်။
“ ပင်ပန်းနေတာလား…မြကလေး”
“ အင်း…ပင်တော့ ပင်ပန်းတာပေါ့ ကိုရယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ”
မြလည်း သတိုးကို တဖန်ပြန်လည်အားနာနေရှာသည်။ သတိုးလို စိတ်ထဲ ချစ်ဖို့ အမြဲကြံရွယ်နေသူကြီးက ပင်ပန်းနေသော ကိုယ့်ကို အခုကျ နှမသားလေးလို စောင့်ရှောက်ပေးသည်ကို သိတော့ အားလည်းနာသည်။ ချစ်လည်း ချစ်သည်။
“ မြ အဆင်မပြေတော့ဘူးဆိုရင်လည်း ကိုယ်တို့ ဆရာမတစ်ယောက် ထပ်ငှါးကြမလား”
“ ဆရာမ”
“ အေးလေ…..ဆရာမ လာလျှင် အမေကိစ္စတွေ နည်းနည်းပါးပါး ဝန်ပေါ့သွားတော့ ကိုယ့်ရဲ့မြကလေးလည်း ကောင်းကောင်းနားရတာပေါ့”
ဒီတစ်ခေါက်တော့ သတိုးစိတ်ထဲ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း ပြောဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ညှိုးနွမ်းနေသော မိန်းမမျက်နှာကို မြင်နေရသည်မှာ ရင်ထဲ မကောင်း။
ထို့ကြောင့် အနည်းငယ် သက်သာလို သက်သာငြား အကြံပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ အဲလိုလုပ်ရမလား”
“ မြသသောလေ။ ကိုယ်က မြ ပင်ပန်းမှာစိုးလို့ပြောတာ”
လင်ထိပ်ထားစံတစ်ဖြစ်လည်း မြက အခု အစ်ကို၏ အကြံပေးချက်ကို လက်ခံသလိုတော့ ရှိသား။
“ အင်းနော်…..ဒါဆို မြ တို့ ဘယ်သူ့ကို ခေါ်ရမလဲ”
“ ဒါတော့ ကိုယ်လည်း မသိဘူးလေ”
စဉ်းစားခန်းဝင်နေရင်း မြ အကြံရသွားသည်။
“ မနှစ်က မြ ကလေးမွေးတော့လေ လာတဲ့ Special nurse လေ။ ကို မှတ်မိလား”
“ အင်း…ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ခပ်သွက်သွက် တယောက်မလား”
“ ဟုတ်တယ်…သူ့နာမည်လေ…ဘယ်လို ခေါ်ပါလိမ့်။ နေပါအုံး…လျှာဖျားလေးတင် မေ့နေတာ။ နရီ….နရီ ဘာဆိုလား။ ဪ….မှတ်မိပြီ…ဆရာမ နရီဦး”
“ ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်…ဆရာမ နရီဦး”
သတိုးလည်း မှတ်မိသည်။ ခပ်လှလှ ဆရာမလေး။ တစ်နေရာမှ မြင်ဖူးသလို ခံစားရသည့် မျက်နှာပေါက်နှင့်ဆရာမ။
“ သူ့ဖုန်းနံပါတ် မြ မှာရှိတယ် အစ်ကိုရဲ့ ။ သော်သော်လေးကို သူ လုပ်တာကိုင်တာလေ မြ သိပ်သဘောကျတာပဲသိလား။ ဒါကြောင့် ဆေးရုံဆင်းခါနီး မြ တောင်းခဲ့သေးတာ”
“ ဆက်ကြည့်မလား..သူ့ကို”
“ အင်း….ဆက်ကြည့်ကြည့်မယ်လေ။ အကယ်လို့ မလာနိုင်ရင် မြတို့ဖက်က အရှုံးမရှိပါဘူး”
မြ Contact list ထဲက ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို နှိပ်လိုက်သည်။
“ ဟဲလို”
........................................................
အခန်း (၉၀)
“ 🎶🎶🎶 I’ve died every day waiting for you 🎶🎶🎶”
နရီ ဖုန်းမြည်သံကြားလိုက်ရတော့ screen ပေါ် နံပါတ်အစိမ်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်၏။ ဘယ်သူများပါလိမ့်။ ဇဝေဇဝါစိတ်ဖြင့် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ ဟဲလို”
“ ဟဲလို ဆရာမ နရီဦးလားရှင့်”
“ ဟုတ်ပါတယ်”
“ ဆရာမ ကျမကို မှတ်မိအုံးမလား မသိဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ (၆)လကျော်ကျော်လောက်က ဆရာမ Special nurse ဝင်ပေးထားတဲ့ အိမ်ကလေ”
နရီ သိပ်မမှတ်မိပါ။
“ ဟို….ကျမ သိပ်မမှတ်လို့”
“ ကျမက မြစန်းရီလေ ဆရာမ။ မှတ်မိလား။ ဆရာမ နို့ဘယ်လို ဘယ်ပုံတိုက်ရလဲဆိုတာ ပြပေးခဲ့သေးတယ်လေ”
ဟင်။
မှတ်မိသလိုလို ရှိလာပြီ။ အခုပြောနေတဲ့ အစ်မကြီးကို မှတ်မိသည်ဆိုတာထက် သူမယောကျ်ားကို ပိုမှတ်မိသတိရနေသည်လေ။ နရီ ထို အစ်မတို့ဆီ သူနာပြုကူအဖြစ် (၂)ရက်လောက် ဝင်ခဲ့ဖူးသည်ကို ပြန်လည် သတိရလာသည်။
အထူးသဖြင့် ဇနီးမယားနံဘေးမှာ လိုလေသေးမရှိ ဖြည့်စွမ်းပေးပြီး ဂရုစိုက်တတ်သည့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးသတိုးအောင် ဆိုသူကြီးကိုပေါ့။
မှတ်မိတာပေါ့။ သိပ်ကို မှတ်မိတာပေါ့။ နရီက မိမိနဲ့ ပက်သက်ခဲ့ဖူးသူကို မြင်လိုက်ရုံနဲ့တင် တန်းသိနေပေမဲ့ သူကတော့ နရီကို မမှတ်မိရှာ။ မြင်ဖူးသလိုလို ဖြစ်နေသည်ဟု ပြောတော့ နရီ လန့်သွားပေမဲ့ သူ့ကိုယ်သူတောင် သေချာသိမည့်ပုံမပေါက်။
ကောင်းပါတယ်လေ။ မဟုတ်ရင် သပွတ်အူလို ရှုပ်လာလိမ့်မည်။ အခုလည်း ထိုအစ်မတို့ ဆီက ဖုန်းဆက်တာ ဘာကိစ္စများပါလိမ့်။
မတော်လို့များ….
သူ……
သူ တစ်ခုခုဖြစ်နေတာလား။
“ ဆရာမ…..ဆရာမ”
ဖုန်းထဲကနေ ခေါ်သံကြားမှ နရီ အသိစိတ်ပြန်ကပ်မိ၏။
“ ဪ…ဟုတ်ကဲ့”
“ ဒီတော့ ဆရာမ လာပေးနိုင်မလားလို့”
အတွေးလွန်နေသဖြင့် ဟိုဖက်က ဘာပြောလိုက်မှန်း နရီ မသိလိုက်ပါ။
“ အစ်မ…ဖုန်းထဲက ခပ်ဝါးဝါးဖြစ်ပြီး မကြားရလို့ တခေါက်ပြန်ပြောပေးပါလား”
“ ဟိုလေ….ဆရာမ….ကျမ အမေက လေဖြတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်လဲနေလို့။ အိမ်က ရှိသမျှ လူတွေကလည်း သူ့ဟာနဲ့သူ ရှုပ်နေကြတော့ ဆရာမ လာစောင့်ပေးလို့ ရမလားလို့”
“ ရှင်”
နရီ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် နရီ လက်ခံချင်စိတ် မရှိ။ သူနဲ့ မတွေ့ချင်ပါ။ ပြန်တွေ့မိလျှင် ဟိုညက အဖြစ်တွေက နရီဆီ ပြန်လည်တမ်းတစေလိမ့်မည်။
“ ကျမ…..ကျမ အဆင်မပြေလောက်ဘူးထင်တယ်။ ဆေးရုံလည်း ရှိသေးတော့လေ”
“ လုပ်ပါ ဆရာမရယ်။ အကူအညီတောင်းတာပါ။ ဒီလိုလုပ်ပါလား။ ဆရာမ အားတဲ့ရက်လေးတွေ လာပေးပေါ့။ တစ်ပတ်မှာ (၂)ရက်၊ (၃)ရက် လောက်ဆိုလည်း ရပါတယ်။ ည မစောင့်ခိုင်းပါဘူး ဆရာမရယ်။ ညဆို ကျမတို့မှာပါ။ အခုက နေ့ခင်းပိုင်းကြည့်ပေးမဲ့သူ မရှိလို့ ဒုက္ခရောက်နေလို့ပါဆရာမ ရယ်”
မြ လည်း ရှေ့ဆက်ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာကို မသိတော့ မိမိအလိုရှိရာကိုသာ မရမကတောင်းဆိုနေမိသည်။ မြွေပွေးခါးပိုက်နှိုက်သလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်တွေကြုံမယ်မှန်း သိခဲ့ပါလျှင် မြ အခုလို လုပ်လိမ့်မည် မဟုတ်လောက်ပါ။
“ ကျမ……”
“ လုပ်ပါဆရာမရယ်။ ကျမကို ငွေစကားပြောတယ်လို့လည်း မထင်ပါနဲ့။ ကျမ ဆရာမကို သေချာကန်တော့မှာပါ”
နောက်ဆုံးကျ နရီ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။ အပိုဝင်ငွေလည်း ထပ်ရပြန်တော့လည်း ကူးကူးအတွက် ပိုပြီး လုံလုံလောက်လောက်ပို့လို့ရတာပေါ့။ ကူးကူးက စာမေးပွဲဖြေပြီးသော်လည်း အခုမြို့ဆီ ပြန်မလာ။ သင်တန်းတွေ တက်ချင်သေးသည်ဆိုပြီး ဘော်ဒါပြီးတော့ လှည်ကူးအိမ်ပြန်နေကာ လုပ်ချင်ရာတွေ လျှောက်လုပ်နေသည်။ နရီလည်း မိမိ ကူးကူးအရွယ်ကတည်းကဆို အမေဆေးဖိုးအတွက် KTV မှာ လုပ်နေရတော့ လူငယ်ဘဝကို ကောင်းကောင်းမပျော်ခဲ့လိုက်ရပေ။ ညီမအလှည့်ကျ ကိုယ်ကြုံခဲ့ရသလို ထပ်မကြုံစေချင်။
ထို့ကြောင့် ဒီအရွယ်မှာ စိတ်ချမ်းသာသလိုနေပါစေဆိုပြီး လွှတ်ပေးထားသည်။ ငွေအတွက်က နရီ ဒီကနေ ပို့ပေးနေသည်။
“ အင်း……ဒါဆိုလည်း ကျမလာပေးမယ်လေ။ နေရာက”
“ (……..)ပါ ဆရာမ”
“ ကျမ ဆေးရုံမှာ ဆင်းရမဲ့ရက်တွေနဲ့ လွတ်တဲ့နေ့တွေမှာ လာပေးပါမယ်။ ဘယ်နေ့ ဘယ်နေ့လဲ ဆိုတာကိုလည်း ကျမ ဖုန်းပြန်ဆက်ပေးပါမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင်”
“ ရပါတယ်ရှင်”
“ ဒါဆို ကျမ ဆရာမ လာမဲ့နေ့ကို စောင့်နေမယ်နော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
ဖုန်းချအပြီး မြ လည်း အခုမှ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ…လာပေးမယ်တဲ့လား”
ဘေးမှာရှိနေသော သတိုးက လှမ်းမေးသည်။
“ အင်း..ကို။ လာပေးမယ်တဲ့။ အခုမှပဲ နည်းနည်း စိတ်အေးရတော့တယ်”
“ ကိုယ်တို့က ဆရာမ ရှာကို ရှာရမှာ။ မဟုတ်ရင် ကိုယ့်မိန်းမ လုံးပါးပါးသွာရလိမ့်မယ်”
“ ပိုပြီ”
မြလည်း အခုမှ စိတ်ချမ်းသာရတော့သည်။ နရီလည်း မိမိအားတဲ့အချိန်ဆို မြအိမ်သွားကာ လူနာစောင့်ပေးရှာသည်။ ဒေါ်တင်မူက လေဖြတ်လူနာဆိုတော့ အလိုမကျတာ၊ ဒေါသထွက်တာတွေ ရှိသည်။ နရီအလုပ်သဘောအရ နရီ သည်းခံရမှာပင်။ နေမကောင်းတဲ့သူကို သွားမာန်လို့မှ မရနိုင်။ နရီသွားတိုင်း အိမ်မှာ မြ၊ ဒေါ်စိန်နှင့် တစ်ခါတစ်လေ သီဟအောင်ကို တွေ့ရသည်။
ဦးသတိုးအောင်ကို သိပ်တွေ့လေ့မရှိ။ မမြင်ဆို နရီ အိမ်ကို လာလျှင် သူက အလုပ်သွားနှင့်လေပြီ။ နရီ အလုပ်ဆင်းပြီးကာမှ သူလည်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ တမင်သက်သက်လုပ်ယူထားမျိုး မဟုတ်ပါဘဲ သူ့ဟာနဲ့သူ နေသားတကျ အဆင်ပြေနေသည်။
သို့သော်လည်း တစ်နေ့ကျတော့
“ မြကလေး”
“ အိုး….အမေ့…….အမယ်လေး……ပလုတ်တုတ်……ဖြန်း”
“ ဟာ”
..........................................................................
This will too pass.
You can contact me via telegram link mentioning below.
အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment